Livre, Chap.
[6, 508]	φαίνεται· ὅταν δὲ εἰς τὸ	τῷ	σκότῳ κεκραμένον, τὸ γιγνόμενόν τε
[6, 499]	αὖ δοκεῖ, ἐρεῖς; Ισως, ἔφη.	Ω	μακάριε, ἦν δ’ ἐγώ, μὴ
[6, 487]	πόλιν ἐπιτρέποις; (Καὶ ὁ Αδείμαντος,	Ω	Σώκρατες, ἔφη, πρὸς μὲν ταῦτά
[6, 491]	Εχει. (Οὐκοῦν, ἦν δ’ ἐγώ,	ὦ	Αδείμαντε, καὶ τὰς ψυχὰς οὕτω
[6, 496]	Πάνσμικρον δή τι, ἔφην ἐγώ,	ὦ	Αδείμαντε, λείπεται τῶν (κατ’ ἀξίαν
[6, 500]	γ’ ἔφη. Οὐδὲ γάρ που,	ὦ	Αδείμαντε, σχολὴ τῷ γε ὡς
[6, 484]	δὴ φιλόσοφοι, ἦν δ’ ἐγώ,	ὦ	Γλαύκων, καὶ οἱ μὴ διὰ
[6, 504]	δ’ ὅς. Τὴν μακροτέραν τοίνυν,	ὦ	ἑταῖρε, ἔφην, περιιτέον τῷ (τοιούτῳ,
[6, 492]	τὴν τούτων παιδείαν πεπαιδευμένον, ἀνθρώπειον,	ὦ	ἑταῖρε— θεῖον μέντοι κατὰ τὴν
[6, 506]	γὰρ ἐμοί, ἦν δ’ ἐγώ,	ὦ	ἑταῖρε, καὶ μάλα ἀρκέσει· ἀλλ’
[6, 495]	ἔφη, ἐλέχθη. Οὗτος δή, εἶπον,	ὦ	θαυμάσιε, ὄλεθρός τε καὶ διαφθορὰ
[6, 499]	γε. Οὐδέ γε αὖ λόγων,	ὦ	μακάριε, καλῶν τε καὶ ἐλευθέρων
[6, 506]	δὲ ἀσχημονῶν γέλωτα ὀφλήσω. ἀλλ’	ὦ	μακάριοι, αὐτὸ μὲν τί ποτ’
[6, 492]	τοιοῦτον; (Πολλή, ἦ δ’ ὅς,	ὦ	Σώκρατες, ἀνάγκη. Καὶ μήν, ἦν
[6, 506]	πρὸς Διός, ἦ δ’ ὅς,	ὦ	Σώκρατες, ὁ Γλαύκων, ὥσπερ ἐπὶ
[6, 498]	δοκεῖς, ἔφη, λέγειν γε προθύμως,	ὦ	Σώκρατες· οἶμαι μέντοι τοὺς πολλοὺς
[6, 506]	Ανάγκη, ἔφη. ἀλλὰ σὺ δή,	ὦ	Σώκρατες, πότερον ἐπιστήμην τὸ ἀγαθὸν
[6, 506]	Οὐδὲ γὰρ δίκαιόν μοι, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, φαίνεται τὰ τῶν ἄλλων
[6, 503]	μέμνημαι γάρ. Οκνος γάρ, ἔφην,	ὦ	φίλε, ἐγώ, εἰπεῖν τὰ νῦν
[6, 485]	γ’ ἔφη. Οὐ μόνον γε,	ὦ	φίλε, εἰκός, ἀλλὰ καὶ πᾶσα
[6, 504]	μὴν καὶ τοῖς ἄλλοις. (Αλλ’	ὦ	φίλε, ἦν δ’ ἐγώ, μέτρον
[6, 505]	δ’ οὔ; Καὶ ὅτι γε,	ὦ	φίλε, οἱ τοῦτο ἡγούμενοι οὐκ
[6, 492]	πέτραι καὶ ὁ τόπος ἐν	ᾧ	ἂν ὦσιν ἐπηχοῦντες διπλάσιον θόρυβον
[6, 498]	μεταχειρίζεσθαι, τῶν τε σωμάτων, ἐν	ᾧ	βλαστάνει τε καὶ ἀνδροῦται, εὖ
[6, 508]	ὄψις οὔτε αὐτὴ οὔτ’ ἐν	ᾧ	ἐγγίγνεται, ὃ (δὴ καλοῦμεν ὄμμα.
[6, 488]	διδάσκαλον ἑαυτοῦ μηδὲ χρόνον ἐν	ᾧ	ἐμάνθανεν, πρὸς δὲ τούτοις φάσκοντας
[6, 490]	ὑγιές τε καὶ δίκαιον ἦθος,	ᾧ	καὶ σωφροσύνην ἕπεσθαι. Ορθῶς, ἔφη.
[6, 490]	τοῦ τοιούτου— προσήκει δὲ συγγενεῖ—	ᾧ	πλησιάσας καὶ μιγεὶς τῷ ὄντι
[6, 490]	ἔστιν ἑκάστου τῆς φύσεως ἅψασθαι	ᾧ	προσήκει ψυχῆς ἐφάπτεσθαι τοῦ τοιούτου—
[6, 510]	κατανοῶ. Τὸ τοίνυν ἕτερον τίθει	ᾧ	τοῦτο ἔοικεν, τά τε περὶ
[6, 510]	οὕτω τὸ ὁμοιωθὲν πρὸς τὸ	ᾧ	ὡμοιώθη; (Εγωγ’ ἔφη, καὶ μάλα.
[6, 497]	Αλλ’ οὐχ ἱκανῶς, εἶπον, ἐδηλώθη,	φόβῳ	ὧν ὑμεῖς ἀντιλαμβανόμενοι δεδηλώκατε μακρὰν
[6, 492]	κοινὸν πλήθους σύλλογον σὺν πολλῷ	θορύβῳ	τὰ μὲν ψέγωσι τῶν λεγομένων
[6, 491]	δέ, ἔφη, τὰς διαφθορὰς λέγεις;	Εγώ	σοι, εἶπον, ἂν οἷός τε
[6, 509]	ὑπερβολῆς. Σὺ γάρ, ἦν δ’	ἐγώ,	αἴτιος, ἀναγκάζων τὰ ἐμοὶ δοκοῦντα
[6, 487]	ἀχρήστους ταῖς πόλεσι γιγνομένους. Καὶ	ἐγὼ	ἀκούσας, Οἴει οὖν, εἶπον, τοὺς
[6, 497]	τὸ μὴ βούλεσθαι, ἦν δ’	ἐγώ,	ἀλλ’ εἴπερ, τὸ μὴ δύνασθαι
[6, 509]	αὐτὸ λέγεις. Εὐφήμει, ἦν δ’	ἐγώ·	ἀλλ’ ὧδε μᾶλλον τὴν εἰκόνα
[6, 504]	ἐστιν; Οὐ πάνυ, ἦν δ’	ἐγώ,	ἀλλὰ καὶ σὺ ἐρώτα. πάντως
[6, 492]	ὅς. Οὐ γάρ, ἦν δ’	ἐγώ,	ἀλλὰ καὶ τὸ ἐπιχειρεῖν πολλὴ
[6, 500]	χαλεπὴν οὕτω φύσιν γίγνεσθαι. Καὶ	ἐγὼ	ἀμέλει, ἔφη, συνοίομαι. (Οὐκοῦν καὶ
[6, 506]	παρὰ ταῦτα; Οὗτος, ἦν δ’	ἐγώ,	ἀνήρ, καλῶς ἦσθα καὶ πάλαι
[6, 511]	διάνοιαν οὖσαν. Ικανώτατα, ἦν δ’	ἐγώ,	ἀπεδέξω. καί μοι ἐπὶ τοῖς
[6, 484]	ἔφη. Τόδε δέ, ἦν δ’	ἐγώ,	ἆρα δῆλον, εἴτε τυφλὸν εἴτε
[6, 497]	Τὰ μὲν ἄλλα, ἦν δ’	ἐγώ,	αὕτη· τοῦτο δὲ αὐτὸ ἐρρήθη
[6, 494]	Εὰν δ’ οὖν, ἦν δ’	ἐγώ,	διὰ τὸ εὖ πεφυκέναι καὶ
[6, 495]	Δοκεῖς οὖν τι, ἦν δ’	ἐγώ,	διαφέρειν αὐτοὺς ἰδεῖν ἀργύριον κτησαμένου
[6, 510]	ἂν αὐτὸ φάναι, ἦν δ’	ἐγώ,	διῃρῆσθαι ἀληθείᾳ τε καὶ μή,
[6, 506]	πραγματευόμενον. Τί δέ; ἦν δ’	ἐγώ·	δοκεῖ σοι δίκαιον εἶναι περὶ
[6, 484]	λέγοιμεν; Οπότεροι ἄν, ἦν δ’	ἐγώ,	δυνατοὶ φαίνωνται φυλάξαι νόμους τε
[6, 505]	(Πῶς γὰρ οὐχί, ἦν δ’	ἐγώ,	εἰ ὀνειδίζοντές γε ὅτι οὐκ
[6, 503]	Οκνος γάρ, ἔφην, ὦ φίλε,	ἐγώ,	εἰπεῖν τὰ νῦν ἀποτετολμημένα· νῦν
[6, 502]	πῶς; Αλλὰ μήν, ἦν δ’	ἐγώ,	εἷς ἱκανὸς γενόμενος, πόλιν ἔχων
[6, 498]	ἀρξαμένους. Μὴ διάβαλλε, ἦν δ’	ἐγώ,	ἐμὲ καὶ Θρασύμαχον ἄρτι (φίλους
[6, 507]	μήν; Αρ’ οὖν, ἦν δ’	ἐγώ,	ἐννενόηκας τὸν τῶν αἰσθήσεων δημιουργὸν
[6, 487]	αὐταῖς εἶναι; Ερωτᾷς, ἦν δ’	ἐγώ,	ἐρώτημα δεόμενον ἀποκρίσεως δι’ εἰκόνος
[6, 484]	Τί δ’ ἄλλο, ἦν δ’	ἐγώ,	ἢ τὸ ἑξῆς; ἐπειδὴ φιλόσοφοι
[6, 507]	ὄψει, ἔφη. Οὐκοῦν, ἦν δ’	ἐγώ,	καὶ ἀκοῇ τὰ ἀκουόμενα, καὶ
[6, 507]	μόνον λέγε. Διομολογησάμενός γ’ ἔφην	ἐγώ,	καὶ ἀναμνήσας ὑμᾶς τά τ’
[6, 504]	διήλθομεν; Καὶ μεῖζον, ἦν δ’	ἐγώ,	καὶ αὐτῶν τούτων οὐχ ὑπογραφὴν
[6, 485]	Ωμολογήσθω. Καὶ μήν, ἦν δ’	ἐγώ,	καὶ ὅτι πάσης αὐτῆς, καὶ
[6, 507]	ὅς. Πολλὰ καλά, ἦν δ’	ἐγώ,	καὶ πολλὰ ἀγαθὰ καὶ ἕκαστα
[6, 509]	παραλίπῃς. Οἶμαι μέν, ἦν δ’	ἐγώ,	καὶ πολύ· ὅμως δέ, ὅσα
[6, 499]	Τούτων τοι χάριν, ἦν δ’	ἐγώ,	καὶ ταῦτα προορώμενοι (ἡμεῖς τότε
[6, 495]	ταῦτα. Εἰκότως γε, ἦν δ’	ἐγώ,	λεγόμενα. καθορῶντες γὰρ ἄλλοι ἀνθρωπίσκοι
[6, 500]	ἄφθονόν τε καὶ πρᾷον ὄντα;	ἐγὼ	μὲν γάρ σε προφθάσας λέγω
[6, 499]	ἀμφότερα ὡς ἄρα ἐστὶν ἀδύνατον,	ἐγὼ	μὲν οὐδένα φημὶ ἔχειν λόγον.
[6, 504]	(Αλλ’ ὦ φίλε, ἦν δ’	ἐγώ,	μέτρον τῶν τοιούτων ἀπολεῖπον καὶ
[6, 502]	ἧττον. ~Βούλει οὖν, ἦν δ’	ἐγώ,	μὴ ἧττον φῶμεν αὐτοὺς ἀλλὰ
[6, 499]	ἔφη. Ω μακάριε, ἦν δ’	ἐγώ,	μὴ πάνυ οὕτω τῶν πολλῶν
[6, 498]	Πῶς; ~Νῦν μέν, ἦν δ’	ἐγώ,	οἱ καὶ ἁπτόμενοι μειράκια ὄντα
[6, 489]	Αδείμαντος. Οὐ δή, ἦν δ’	ἐγώ,	οἶμαι δεῖσθαί σε ἐξεταζομένην τὴν
[6, 508]	δίελθέ μοι. Οφθαλμοί, ἦν δ’	ἐγώ,	οἶσθ’ ὅτι, ὅταν μηκέτι ἐπ’
[6, 491]	πυθοίμην. Λαβοῦ τοίνυν, ἦν δ’	ἐγώ,	ὅλου αὐτοῦ ὀρθῶς, καί σοι
[6, 495]	πάνυ. Ορᾷς οὖν, ἦν δ’	ἐγώ,	ὅτι οὐ κακῶς ἐλέγομεν ὡς
[6, 499]	Τοῖς δὲ πολλοῖς, ἦν δ’	ἐγώ,	ὅτι οὐκ αὖ δοκεῖ, ἐρεῖς;
[6, 504]	Μνημονεύεις μέν που, ἦν δ’	ἐγώ,	ὅτι τριττὰ εἴδη ψυχῆς διαστησάμενοι
[6, 507]	Οἶμαι δέ γε, ἦν δ’	ἐγώ,	οὐδ’ ἄλλαις πολλαῖς, ἵνα μὴ
[6, 492]	ἀνάγκη. Καὶ μήν, ἦν δ’	ἐγώ,	οὔπω τὴν μεγίστην ἀνάγκην εἰρήκαμεν.
[6, 501]	γένοιτο. Αρ’ οὖν, ἦν δ’	ἐγώ,	πείθομέν πῃ ἐκείνους, οὓς διατεταμένους
[6, 494]	Φιλόσοφον μὲν ἄρα, ἦν δ’	ἐγώ,	πλῆθος ἀδύνατον εἶναι. Αδύνατον. Καὶ
[6, 493]	Ετι τοίνυν σοι, ἦν δ’	ἐγώ,	πρὸς τούτοις καὶ τόδε δοξάτω.
[6, 491]	ἀκοῦσαι. (Ετι τοίνυν, ἦν δ’	ἐγώ,	πρὸς τούτοις τὰ λεγόμενα ἀγαθὰ
[6, 510]	ἔμαθον. (Αλλ’ αὖθις, ἦν δ’	ἐγώ·	ῥᾷον γὰρ τούτων προειρημένων μαθήσῃ.
[6, 491]	ἔφη, κελεύεις; (Παντός, ἦν δ’	ἐγώ,	σπέρματος πέρι ἢ φυτοῦ, εἴτε
[6, 489]	οἱ δὲ ἐπιεικέστατοι ἄχρηστοι, καὶ	ἐγὼ	συνεχώρησα ἀληθῆ σε λέγειν. ἦ
[6, 487]	τοιοῦτον μέμψαιτο. Αλλ’ ἦν δ’	ἐγώ,	τελειωθεῖσι τοῖς τοιούτοις παιδείᾳ τε
[6, 490]	ταῦτα. Ταύτης δή, ἦν δ’	ἐγώ,	τῆς φύσεως δεῖ θεάσασθαι τὰς
[6, 502]	Αρχοντος γάρ που, ἦν δ’	ἐγώ,	τιθέντος τοὺς νόμους καὶ τὰ
[6, 502]	μέντοι, ἔφη. Οὐδέν, ἦν δ’	ἐγώ,	τὸ σοφόν μοι ἐγένετο τήν
[6, 494]	Τί οὖν οἴει, ἦν δ’	ἐγώ,	τὸν τοιοῦτον ἐν τοῖς τοιούτοις
[6, 504]	Τούτου δέ γε, ἦν δ’	ἐγώ,	τοῦ παθήματος ἥκιστα προσδεῖ φύλακι
[6, 502]	Οὗτοι μὲν τοίνυν, ἦν δ’	ἐγώ,	τοῦτο πεπεισμένοι ἔστων· τοῦδε δὲ
[6, 508]	ὅς. Τοῦτον τοίνυν, ἦν δ’	ἐγώ,	φάναι με λέγειν τὸν τοῦ
[6, 507]	δὴ σὺ καλεῖς, ἦν δ’	ἐγώ,	φῶς. Αληθῆ, ἔφη, λέγεις. ~Οὐ
[6, 491]	φαύλης. Εχει. (Οὐκοῦν, ἦν δ’	ἐγώ,	ὦ Αδείμαντε, καὶ τὰς ψυχὰς
[6, 496]	ἔφη. Πάνσμικρον δή τι, ἔφην	ἐγώ,	ὦ Αδείμαντε, λείπεται τῶν (κατ’
[6, 484]	μὲν δὴ φιλόσοφοι, ἦν δ’	ἐγώ,	ὦ Γλαύκων, καὶ οἱ μὴ
[6, 506]	Καὶ γὰρ ἐμοί, ἦν δ’	ἐγώ,	ὦ ἑταῖρε, καὶ μάλα ἀρκέσει·
[6, 509]	ἔφη. (Νόησον τοίνυν, ἦν δ’	ἐγώ,	ὥσπερ λέγομεν, δύο αὐτὼ εἶναι,
[6, 501]	τῆς διαγραφῆς; Λαβόντες, ἦν δ’	ἐγώ,	ὥσπερ πίνακα πόλιν τε καὶ
[6, 487]	οὐδέν τι μᾶλλον ταύτῃ ἔχειν.	λέγω	δ’ εἰς τὸ παρὸν ἀποβλέψας.
[6, 491]	ἔχουσαν ψυχὴν καὶ ἀποσπᾷ φιλοσοφίας.	λέγω	δὲ ἀνδρείαν, σωφροσύνην καὶ πάντα
[6, 509]	(τὸ μὲν ἕτερον τμῆμα εἰκόνες—	λέγω	δὲ τὰς εἰκόνας ~πρῶτον (μὲν
[6, 498]	χαλεπωτάτῳ ἀπαλλάττονται, οἱ φιλοσοφώτατοι ποιούμενοι—	λέγω	δὲ χαλεπώτατον τὸ περὶ τοὺς
[6, 491]	ἔχεις γὰρ τὸν τύπον ὧν	λέγω.	Εχω, ἔφη· καὶ ἡδέως γ’
[6, 489]	διάθεσιν ἔοικεν, ἀλλὰ μανθάνειν ὃ	λέγω.	Καὶ μάλ’ ἔφη. Πρῶτον μὲν
[6, 500]	ἐγὼ μὲν γάρ σε προφθάσας	λέγω	ὅτι ἐν ὀλίγοις τισὶν ἡγοῦμαι,
[6, 497]	οὐδέν, ἦ δ’ ὅς, ἔτι	λέγω	περὶ τούτου· ἀλλὰ τὴν προσήκουσαν
[6, 499]	γενήσεται, περὶ τούτου ἕτοιμοι τῷ	λόγῳ	διαμάχεσθαι, ὡς γέγονεν ἡ εἰρημένη
[6, 498]	δυνατοῦ τελέως ἔργῳ τε καὶ	λόγῳ,	~δυναστεύοντα (ἐν πόλει ἑτέρᾳ τοιαύτῃ,
[6, 501]	οὐδὲ ἡ πολιτεία ἣν μυθολογοῦμεν	λόγῳ	ἔργῳ τέλος λήψεται; Ισως, ἔφη,
[6, 487]	γὰρ φαίη ἄν τίς σοι	λόγῳ	μὲν οὐκ ἔχειν καθ’ ἕκαστον
[6, 492]	Ποίαν; ἔφη. Ην ἔργῳ προστιθέασι	λόγῳ	μὴ πείθοντες οὗτοι οἱ παιδευταί
[6, 507]	φαμέν τε καὶ διορίζομεν τῷ	λόγῳ.	Φαμὲν γάρ. Καὶ αὐτὸ δὴ
[6, 487]	καθ’ ἕκαστον τὸ ἐρωτώμενον ἐναντιοῦσθαι,	ἔργῳ	δὲ ὁρᾶν, ὅσοι ἂν ἐπὶ
[6, 492]	ἀνάγκην εἰρήκαμεν. Ποίαν; ἔφη. Ην	ἔργῳ	προστιθέασι λόγῳ μὴ πείθοντες οὗτοι
[6, 498]	ὡμοιωμένον μέχρι τοῦ δυνατοῦ τελέως	ἔργῳ	τε καὶ λόγῳ, ~δυναστεύοντα (ἐν
[6, 501]	ἡ πολιτεία ἣν μυθολογοῦμεν λόγῳ	ἔργῳ	τέλος λήψεται; Ισως, ἔφη, ἧττον.
[6, 508]	(δύναμις τῶν ἄλλων συζεύξεων τιμιωτέρῳ	ζυγῷ	ἐζύγησαν, εἴπερ μὴ ἄτιμον τὸ
[6, 505]	μῶν μή τι ἐλάττονος πλάνης	ἔμπλεῳ	τῶν ἑτέρων; ἢ οὐ καὶ
[6, 488]	ἔτι μᾶλλον ἴδῃς ὡς γλίσχρως	εἰκάζω.	οὕτω γὰρ χαλεπὸν τὸ πάθος
[6, 491]	τοσούτῳ πλειόνων ἐνδεῖ τῶν πρεπόντων·	ἀγαθῷ	γάρ που κακὸν ἐναντιώτερον ἢ
[6, 491]	κακὸν ἐναντιώτερον ἢ τῷ μὴ	ἀγαθῷ.	Πῶς δ’ οὔ; Εχει δὴ
[6, 485]	πλανωμένης ὑπὸ γενέσεως καὶ φθορᾶς.	Ωμολογήσθω.	Καὶ μήν, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 485]	δὴ τῶν φιλοσόφων φύσεων πέρι	ὡμολογήσθω	(ἡμῖν ὅτι μαθήματός γε ἀεὶ
[6, 503]	ἀποτετολμημένα· νῦν δὲ τοῦτο μὲν	τετολμήσθω	εἰπεῖν, ὅτι τοὺς ἀκριβεστάτους φύλακας
[6, 503]	ἀκριβεστάτους φύλακας φιλοσόφους δεῖ καθιστάναι.	Εἰρήσθω	γάρ, ἔφη. Νόησον δὴ ὡς
[6, 496]	τις ἰὼν ἐπὶ τὴν τῷ	δικαίῳ	βοήθειαν σῴζοιτ’ ἄν, ἀλλ’ ὥσπερ
[6, 511]	δὲ πίστιν ἀπόδος καὶ τῷ	τελευταίῳ	εἰκασίαν, καὶ τάξον αὐτὰ ἀνὰ
[6, 498]	εὐδαιμόνως βιώσεσθαι καὶ τελευτήσαντας τῷ	βίῳ	τῷ βεβιωμένῳ τὴν ἐκεῖ μοῖραν
[6, 500]	μὴ μιμεῖσθαι ἐκεῖνο; Αδύνατον, ἔφη.	Θείῳ	δὴ καὶ κοσμίῳ ὅ γε
[6, 500]	μὴ αὐτὴν διαγράψειαν οἱ τῷ	θείῳ	παραδείγματι χρώμενοι ζωγράφοι; Οὐ χαλεπανοῦσιν,
[6, 495]	μὲν ἐκ δεσμῶν λελυμένου, ἐν	βαλανείῳ	δὲ λελουμένου, νεουογὸν ἱμάτιον ἔχοντος,
[6, 500]	Αδύνατον, ἔφη. Θείῳ δὴ καὶ	κοσμίῳ	ὅ γε φιλόσοφος ὁμιλῶν κόσμιός
[6, 499]	καὶ νῦν ἔστιν ἔν τινι	βαρβαρικῷ	τόπῳ, πόρρω που (ἐκτὸς ὄντι
[6, 506]	φαίνεται καὶ ὁμοιότατος ἐκείνῳ, λέγειν	ἐθέλω,	εἰ καὶ ὑμῖν φίλον, εἰ
[6, 493]	ὄντι, μήτε ἑωρακὼς εἴη μήτε	ἄλλῳ	δυνατὸς δεῖξαι. τοιοῦτος δὴ ὢν
[6, 496]	σημεῖον· ἢ γάρ πού τινι	ἄλλῳ	ἢ οὐδενὶ τῶν ἔμπροσθεν γέγονεν.
[6, 484]	μηδὲν ἐκείνων ἐλλείποντας μηδ’ ἐν	ἄλλῳ	μηδενὶ μέρει ἀρετῆς ὑστεροῦντας; Ατοπον
[6, 488]	μανδραγόρᾳ ἢ μέθῃ ἤ τινι	ἄλλῳ	συμποδίσαντας τῆς νεὼς ἄρχειν χρωμένους
[6, 485]	χρήματα μετὰ πολλῆς δαπάνης σπουδάζεται,	ἄλλῳ	τινὶ μᾶλλον ἢ τούτῳ προσήκει
[6, 497]	νῦν ὡς προθύμως καὶ παρακινδυνευτικῶς	μέλλω	λέγειν, ὅτι τοὐναντίον ἢ νῦν
[6, 505]	καὶ νῦν σχεδὸν οἶσθ’ ὅτι	μέλλω	τοῦτο λέγειν, καὶ πρὸς τούτῳ
[6, 492]	ἄλλον κοινὸν πλήθους σύλλογον σὺν	πολλῷ	θορύβῳ τὰ μὲν ψέγωσι τῶν
[6, 494]	δὴ τῶν ἰδιωτῶν, ὅσοι προσομιλοῦντες	ὄχλῳ	ἀρέσκειν αὐτῷ ἐπιθυμοῦσι. Δῆλον. Εκ
[6, 503]	πιστοῖς χρήσαιτο, καὶ ἐν τῷ	πολέμῳ	πρὸς τοὺς φόβους δυσκίνητα ὄντα,
[6, 505]	ποτ’ ἐστὶν οὐδὲ πίστει χρήσασθαι	μονίμῳ	οἵᾳ καὶ περὶ τἆλλα, διὰ
[6, 496]	ἄλλοις ἂν γένοιτο— ταῦτα πάντα	λογισμῷ	λαβών, ἡσυχίαν ἔχων καὶ τὰ
[6, 500]	ἀδικοῦντα οὔτ’ ἀδικούμενα ὑπ’ ἀλλήλων,	κόσμῳ	δὲ πάντα καὶ κατὰ λόγον
[6, 490]	(ἐσόμενον. ἡγεῖτο δ’ αὐτῷ, εἰ	νῷ	ἔχεις, πρῶτον μὲν ἀλήθεια, ἣν
[6, 508]	ἀπολλύμενον, δοξάζει τε καὶ ἀμβλυώττει	ἄνω	καὶ κάτω τὰς δόξας μεταβάλλον,
[6, 511]	αὐτά, καὶ τελευτᾷ εἰς εἴδη.	Μανθάνω,	ἔφη, ἱκανῶς μὲν οὔ— δοκεῖς
[6, 511]	οὕτω ταῦτα σαφηνείας ἡγησάμενος μετέχειν.	Μανθάνω,	ἔφη, καὶ συγχωρῶ καὶ τάττω
[6, 511]	ἐναργέσι δεδοξασμένοις τε καὶ τετιμημένοις.	(Μανθάνω,	ἔφη, ὅτι τὸ ὑπὸ ταῖς
[6, 508]	οὖν ἔχεις αἰτιάσασθαι τῶν ἐν	οὐρανῷ	θεῶν τούτου κύριον, οὗ ἡμῖν
[6, 508]	τοῦτο ἀπερείσηται, ἐνόησέν τε καὶ	ἔγνω	αὐτὸ καὶ νοῦν ἔχειν φαίνεται·
[6, 494]	μάλ’ ἔφη. Τῷ δὴ οὕτω	διατιθεμένῳ	ἐάν τις ἠρέμα προσελθὼν τἀληθῆ
[6, 504]	οὐχ ἧττον μανθάνοντι πονητέον ἢ	γυμναζομένῳ·	ἤ, ὃ νυνδὴ ἐλέγομεν, τοῦ
[6, 498]	καὶ τελευτήσαντας τῷ βίῳ τῷ	βεβιωμένῳ	τὴν ἐκεῖ μοῖραν ἐπιστήσειν πρέπουσαν.
[6, 509]	πρὸς ἄλληλα ἐν μὲν τῷ	ὁρωμένῳ	(τὸ μὲν ἕτερον τμῆμα εἰκόνες—
[6, 506]	τοῦ ἀγαθοῦ φαίνεται καὶ ὁμοιότατος	ἐκείνῳ,	λέγειν ἐθέλω, εἰ καὶ ὑμῖν
[6, 499]	ἐν τῷ ἀπείρῳ τῷ παρεληλυθότι	χρόνῳ	ἢ καὶ νῦν ἔστιν ἔν
[6, 502]	ὡς δὲ ἐν παντὶ τῷ	χρόνῳ	τῶν πάντων οὐδέποτε οὐδ’ ἂν
[6, 489]	θαυμαστότερον ἦν (εἰ ἐτιμῶντο. Αλλὰ	διδάξω,	ἔφη. Καὶ ὅτι τοίνυν τἀληθῆ
[6, 511]	οὖσαν. Ικανώτατα, ἦν δ’ ἐγώ,	ἀπεδέξω.	καί μοι ἐπὶ τοῖς τέτταρσι
[6, 509]	ὁρατοῦ, ἵνα μὴ οὐρανοῦ εἰπὼν	δόξω	σοι σοφίζεσθαι περὶ τὸ ὄνομα.
[6, 499]	πόλεως ἐπιμεληθῆναι, καὶ τῇ πόλει	κατηκόῳ	γενέσθαι, ἢ τῶν νῦν ἐν
[6, 510]	τὸ τοιοῦτον, εἰ κατανοεῖς. Αλλὰ	κατανοῶ.	Τὸ τοίνυν ἕτερον τίθει ᾧ
[6, 500]	οἴει τινὰ χαλεπαίνειν τῷ μὴ	χαλεπῷ	ἢ φθονεῖν τῷ μὴ φθονερῷ
[6, 507]	οὐδ’ ἄλλαις πολλαῖς, ἵνα μὴ	εἴπω	ὅτι οὐδεμιᾷ, τοιούτου προσδεῖ οὐδενός.
[6, 509]	Αλλὰ μήν, εἶπον, συχνά γε	ἀπολείπω.	Μηδὲ σμικρὸν τοίνυν, ἔφη, παραλίπῃς.
[6, 499]	νῦν ἔστιν ἔν τινι βαρβαρικῷ	τόπῳ,	πόρρω που (ἐκτὸς ὄντι τῆς
[6, 508]	ὅτιπερ αὐτὸ (ἐν τῷ νοητῷ	τόπῳ	πρός τε νοῦν καὶ τὰ
[6, 492]	Καὶ μήν, ἦν δ’ ἐγώ,	οὔπω	τὴν μεγίστην ἀνάγκην εἰρήκαμεν. Ποίαν;
[6, 500]	(καὶ θεῖος εἰς τὸ δυνατὸν	ἀνθρώπῳ	γίγνεται· διαβολὴ δ’ ἐν πᾶσι
[6, 486]	Ηκιστά γε. Δειλῇ δὴ καὶ	ἀνελευθέρῳ	φύσει φιλοσοφίας ἀληθινῆς, ὡς ἔοικεν,
[6, 500]	χαλεπῷ ἢ φθονεῖν τῷ μὴ	φθονερῷ	ἄφθονόν τε καὶ πρᾷον ὄντα;
[6, 504]	ἤδη ἔχειν καὶ οὐδὲν δεῖν	περαιτέρω	ζητεῖν. Καὶ μάλ’ ἔφη, συχνοὶ
[6, 511]	ἀνωτάτω, διάνοιαν (δὲ ἐπὶ τῷ	δευτέρῳ,	τῷ τρίτῳ δὲ πίστιν ἀπόδος
[6, 508]	ὁρᾶσθαι (δύναμις τῶν ἄλλων συζεύξεων	τιμιωτέρῳ	ζυγῷ ἐζύγησαν, εἴπερ μὴ ἄτιμον
[6, 511]	ὡς οὐ δυναμένην τῶν ὑποθέσεων	ἀνωτέρω	ἐκβαίνειν, εἰκόσι δὲ χρωμένην αὐτοῖς
[6, 488]	αὐτοὺς δὲ αὐτῷ ἀεὶ τῷ	(ναυκλήρῳ	περικεχύσθαι δεομένους καὶ πάντα ποιοῦντας
[6, 489]	δίδασκέ τε τὴν εἰκόνα καὶ	πειρῶ	πείθειν ὅτι πολὺ ἂν θαυμαστότερον
[6, 499]	ἐπιμεληθῆναι ἢ γέγονεν ἐν τῷ	ἀπείρῳ	τῷ παρεληλυθότι χρόνῳ ἢ καὶ
[6, 499]	ἔστιν ἔν τινι βαρβαρικῷ τόπῳ,	πόρρω	που (ἐκτὸς ὄντι τῆς ἡμετέρας
[6, 511]	ἡγησάμενος μετέχειν. Μανθάνω, ἔφη, καὶ	συγχωρῶ	καὶ τάττω ὡς λέγεις.
[6, 506]	ἔσομαι, προθυμούμενος δὲ ἀσχημονῶν γέλωτα	ὀφλήσω.	ἀλλ’ ὦ μακάριοι, αὐτὸ μὲν
[6, 507]	κομίσασθε. εὐλαβεῖσθε μέντοι μή πῃ	ἐξαπατήσω	ὑμᾶς ἄκων, κίβδηλον ἀποδιδοὺς τὸν
[6, 491]	ἑκάστῳ μηδ’ ὥρας μηδὲ τόπου,	ὅσῳ	ἂν ἐρρωμενέστερον ᾖ, τοσούτῳ πλειόνων
[6, 507]	ἐννενόηκας τὸν τῶν αἰσθήσεων δημιουργὸν	ὅσῳ	πολυτελεστάτην τὴν τοῦ ὁρᾶν τε
[6, 511]	γιγνόμενα λαβέ, νόησιν μὲν ἐπὶ	τῷ	ἀνωτάτω, διάνοιαν (δὲ ἐπὶ τῷ
[6, 499]	ἀνάγκη ἐπιμεληθῆναι ἢ γέγονεν ἐν	τῷ	ἀπείρῳ τῷ παρεληλυθότι χρόνῳ ἢ
[6, 498]	βιώσεσθαι καὶ τελευτήσαντας τῷ βίῳ	τῷ	βεβιωμένῳ τὴν ἐκεῖ μοῖραν ἐπιστήσειν
[6, 498]	μέλλοντας εὐδαιμόνως βιώσεσθαι καὶ τελευτήσαντας	τῷ	βίῳ τῷ βεβιωμένῳ τὴν ἐκεῖ
[6, 500]	γάρ που, ὦ Αδείμαντε, σχολὴ	τῷ	γε ὡς ἀληθῶς πρὸς τοῖς
[6, 508]	ἀλήθειαν παρέχον τοῖς γιγνωσκομένοις καὶ	τῷ	γιγνώσκοντι τὴν δύναμιν ἀποδιδὸν τὴν
[6, 511]	τῷ ἀνωτάτω, διάνοιαν (δὲ ἐπὶ	τῷ	δευτέρῳ, τῷ τρίτῳ δὲ πίστιν
[6, 494]	νοῦ ἐμπιμπλάμενον; Καὶ μάλ’ ἔφη.	Τῷ	δὴ οὕτω διατιθεμένῳ ἐάν τις
[6, 496]	ὅτου τις ἰὼν ἐπὶ τὴν	τῷ	δικαίῳ βοήθειαν σῴζοιτ’ ἄν, ἀλλ’
[6, 498]	περὶ τοὺς λόγους ἐν δὲ	τῷ	ἔπειτα, ἐὰν καὶ ἄλλων τοῦτο
[6, 494]	σωτηρίαν φιλοσόφῳ φύσει, ὥστ’ ἐν	τῷ	ἐπιτηδεύματι μείνασαν πρὸς τέλος ἐλθεῖν;
[6, 500]	εἰ μὴ αὐτὴν διαγράψειαν οἱ	τῷ	θείῳ παραδείγματι χρώμενοι ζωγράφοι; Οὐ
[6, 499]	ἔπειτα γενήσεται, περὶ τούτου ἕτοιμοι	τῷ	λόγῳ διαμάχεσθαι, ὡς γέγονεν ἡ
[6, 507]	εἶναί φαμέν τε καὶ διορίζομεν	τῷ	λόγῳ. Φαμὲν γάρ. Καὶ αὐτὸ
[6, 484]	τούτῳ γὰρ αὐτῷ σχεδόν τι	τῷ	μεγίστῳ ἂν προέχοιεν. ~(Οὐκοῦν τοῦτο
[6, 491]	γάρ που κακὸν ἐναντιώτερον ἢ	τῷ	μὴ ἀγαθῷ. Πῶς δ’ οὔ;
[6, 500]	τῷ μὴ χαλεπῷ ἢ φθονεῖν	τῷ	μὴ φθονερῷ ἄφθονόν τε καὶ
[6, 500]	ἀποκρινεῖσθαι. ἢ οἴει τινὰ χαλεπαίνειν	τῷ	μὴ χαλεπῷ ἢ φθονεῖν τῷ
[6, 501]	ἂν εὐθὺς τῶν ἄλλων διενέγκοιεν,	τῷ	μήτε ἰδιώτου μήτε πόλεως ἐθελῆσαι
[6, 488]	κατατέμνειν, αὐτοὺς δὲ αὐτῷ ἀεὶ	τῷ	(ναυκλήρῳ περικεχύσθαι δεομένους καὶ πάντα
[6, 508]	ἀνάλογον ἑαυτῷ, ὅτιπερ αὐτὸ (ἐν	τῷ	νοητῷ τόπῳ πρός τε νοῦν
[6, 497]	τότε δηλώσει ὅτι τοῦτο μὲν	τῷ	ὄντι θεῖον ἦν, τὰ δὲ
[6, 488]	ἀληθῶς κυβερνητικὸν οὐχ ἡγῇ ἂν	τῷ	ὄντι μετεωροσκόπον ~(τε καὶ ἀδολέσχην
[6, 493]	καὶ ἀγαθοῦ φύσιν, ὅσον διαφέρει	τῷ	ὄντι, μήτε ἑωρακὼς εἴη μήτε
[6, 488]	τῇ τέχνῃ προσηκόντων, εἰ μέλλει	τῷ	ὄντι νεὼς ἀρχικὸς ἔσεσθαι, ὅπως
[6, 490]	συγγενεῖ— ᾧ πλησιάσας καὶ μιγεὶς	τῷ	ὄντι ὄντως, γεννήσας νοῦν καὶ
[6, 484]	δοκοῦσί τι τυφλῶν διαφέρειν οἱ	τῷ	ὄντι τοῦ ὄντος ἑκάστου ἐστερημένοι
[6, 511]	ὑποθέσεις ποιούμενος οὐκ ἀρχὰς ἀλλὰ	τῷ	ὄντι ὑποθέσεις, οἷον ἐπιβάσεις τε
[6, 485]	(φιλοψευδῆ; Οὐδαμῶς γε. Τὸν ἄρα	τῷ	ὄντι φιλομαθῆ πάσης ἀληθείας δεῖ
[6, 497]	καὶ τὸ λεγόμενον τὰ καλὰ	τῷ	ὄντι χαλεπά. (Αλλ’ ὅμως, ἔφη,
[6, 508]	τὰ νοούμενα, τοῦτο τοῦτον ἐν	τῷ	ὁρατῷ πρός τε ὄψιν καὶ
[6, 509]	ἀσαφείᾳ πρὸς ἄλληλα ἐν μὲν	τῷ	ὁρωμένῳ (τὸ μὲν ἕτερον τμῆμα
[6, 507]	δ’ οὔ. Παντάπασι μὲν οὖν.	(Τῷ	οὖν ὁρῶμεν ἡμῶν αὐτῶν τὰ
[6, 499]	ἢ γέγονεν ἐν τῷ ἀπείρῳ	τῷ	παρεληλυθότι χρόνῳ ἢ καὶ νῦν
[6, 509]	ὅμως δέ, ὅσα γ’ ἐν	τῷ	παρόντι δυνατόν, ἑκὼν οὐκ ἀπολείψω.
[6, 500]	τισὶν ἡγοῦμαι, ἀλλ’ οὐκ ἐν	τῷ	πλήθει, χαλεπὴν οὕτω φύσιν γίγνεσθαι.
[6, 503]	ὡς πιστοῖς χρήσαιτο, καὶ ἐν	τῷ	πολέμῳ πρὸς τοὺς φόβους δυσκίνητα
[6, 502]	γυναικῶν τῆς κτήσεως δυσχέρειαν ἐν	τῷ	πρόσθεν παραλιπόντι καὶ παιδογονίαν καὶ
[6, 511]	τρίτῳ δὲ πίστιν ἀπόδος καὶ	τῷ	τελευταίῳ εἰκασίαν, καὶ τάξον αὐτὰ
[6, 504]	τοίνυν, ὦ ἑταῖρε, ἔφην, περιιτέον	τῷ	(τοιούτῳ, καὶ οὐχ ἧττον μανθάνοντι
[6, 492]	ψόγου καὶ ἐπαίνου. ἐν δὴ	τῷ	τοιούτῳ τὸν νέον, τὸ λεγόμενον,
[6, 511]	διάνοιαν (δὲ ἐπὶ τῷ δευτέρῳ,	τῷ	τρίτῳ δὲ πίστιν ἀπόδος καὶ
[6, 498]	οἰκονομίας καὶ χρηματισμοῦ πλησιάσαντες αὐτοῦ	τῷ	χαλεπωτάτῳ ἀπαλλάττονται, οἱ φιλοσοφώτατοι ποιούμενοι—
[6, 502]	(συγχωροῦμεν· ὡς δὲ ἐν παντὶ	τῷ	χρόνῳ τῶν πάντων οὐδέποτε οὐδ’
[6, 511]	χρωμένην αὐτοῖς τοῖς ὑπὸ τῶν	κάτω	ἀπεικασθεῖσιν καὶ ἐκείνοις πρὸς ἐκεῖνα
[6, 500]	τοῖς οὖσι τὴν διάνοιαν ἔχοντι	κάτω	βλέπειν εἰς (ἀνθρώπων πραγματείας, καὶ
[6, 508]	τε καὶ ἀμβλυώττει ἄνω καὶ	κάτω	τὰς δόξας μεταβάλλον, καὶ ἔοικεν
[6, 493]	ἐγώ, πρὸς τούτοις καὶ τόδε	δοξάτω.	Τὸ ποῖον; Εκαστος τῶν μισθαρνούντων
[6, 508]	νοούμενα, τοῦτο τοῦτον ἐν τῷ	ὁρατῷ	πρός τε ὄψιν καὶ τὰ
[6, 511]	λαβέ, νόησιν μὲν ἐπὶ τῷ	ἀνωτάτω,	διάνοιαν (δὲ ἐπὶ τῷ δευτέρῳ,
[6, 498]	καὶ χρηματισμοῦ πλησιάσαντες αὐτοῦ τῷ	χαλεπωτάτῳ	ἀπαλλάττονται, οἱ φιλοσοφώτατοι ποιούμενοι— λέγω
[6, 497]	ὄντι χαλεπά. (Αλλ’ ὅμως, ἔφη,	λαβέτω	τέλος ἡ ἀπόδειξις τούτου φανεροῦ
[6, 511]	ἐχομένων, οὕτως ἐπὶ τελευτὴν καταβαίνῃ,	(αἰσθητῷ	παντάπασιν οὐδενὶ προσχρώμενος, ἀλλ’ εἴδεσιν
[6, 508]	ἑαυτῷ, ὅτιπερ αὐτὸ (ἐν τῷ	νοητῷ	τόπῳ πρός τε νοῦν καὶ
[6, 511]	(δὲ ἐπὶ τῷ δευτέρῳ, τῷ	τρίτῳ	δὲ πίστιν ἀπόδος καὶ τῷ
[6, 485]	ὀρέγεσθαι. Παντελῶς γε. Αλλὰ μὴν	ὅτῳ	γε εἰς ἕν τι αἱ
[6, 500]	ἢ οἴει τινὰ μηχανὴν εἶναι,	ὅτῳ	τις ὁμιλεῖ ἀγάμενος, μὴ μιμεῖσθαι
[6, 508]	ὅταν δὲ εἰς τὸ τῷ	σκότῳ	κεκραμένον, τὸ γιγνόμενόν τε καὶ
[6, 491]	μὴ τυχὸν τροφῆς ἧς προσήκει	ἑκάστῳ	μηδ’ ὥρας μηδὲ τόπου, ὅσῳ
[6, 484]	γὰρ αὐτῷ σχεδόν τι τῷ	μεγίστῳ	ἂν προέχοιεν. ~(Οὐκοῦν τοῦτο δὴ
[6, 511]	Μανθάνω, ἔφη, καὶ συγχωρῶ καὶ	τάττω	ὡς λέγεις.
[6, 488]	διδακτὸν ἑτοίμους κατατέμνειν, αὐτοὺς δὲ	αὐτῷ	ἀεὶ τῷ (ναυκλήρῳ περικεχύσθαι δεομένους
[6, 500]	οὖν. Αν οὖν τις, εἶπον,	αὐτῷ	ἀνάγκη γένηται ἃ ἐκεῖ ὁρᾷ
[6, 494]	λέγῃ, ὅτι νοῦς οὐκ ἔνεστιν	αὐτῷ,	δεῖται δέ, τὸ δὲ οὐ
[6, 490]	τε κἀγαθὸν (ἐσόμενον. ἡγεῖτο δ’	αὐτῷ,	εἰ νῷ ἔχεις, πρῶτον μὲν
[6, 509]	δ’ ἐγώ, ὥσπερ λέγομεν, δύο	αὐτὼ	εἶναι, καὶ βασιλεύειν τὸ μὲν
[6, 494]	ἰδιωτῶν, ὅσοι προσομιλοῦντες ὄχλῳ ἀρέσκειν	αὐτῷ	ἐπιθυμοῦσι. Δῆλον. Εκ δὴ τούτων
[6, 503]	μήτε παιδείας τῆς ἀκριβεστάτης δεῖν	αὐτῷ	μεταδιδόναι μήτε τιμῆς μήτε ἀρχῆς.
[6, 492]	καρδίαν ἴσχειν; ἢ ποίαν (ἂν)	αὐτῷ	παιδείαν ἰδιωτικὴν ἀνθέξειν, ἣν οὐ
[6, 501]	ἐκεῖνοι ἐχαλέπαινον ὅτι τὰς πόλεις	αὐτῷ	παρεδίδομεν, καί τι μᾶλλον αὐτὸ
[6, 484]	τἆλλα μὴ ἐλλείποιντο· τούτῳ γὰρ	αὐτῷ	σχεδόν τι τῷ μεγίστῳ ἂν
[6, 493]	ἡ Διομηδεία λεγομένη ἀνάγκη ποιεῖν	αὐτῷ	ταῦτα ἃ ἂν οὗτοι ἐπαινῶσιν·
[6, 488]	πέρι μηδ’ ἐπαΐοντες, ὅτι ἀνάγκη	αὐτῷ	τὴν ἐπιμέλειαν ποιεῖσθαι ἐνιαυτοῦ καὶ
[6, 494]	μέλλει; ἔφη. Βουλήσονται δὴ οἶμαι	αὐτῷ	χρῆσθαι, ἐπειδὰν πρεσβύτερος γίγνηται, ἐπὶ
[6, 496]	ἢ φίλους ὀνῆσαι προαπολόμενος ἀνωφελὴς	αὑτῷ	τε καὶ τοῖς ἄλλοις ἂν
[6, 508]	ἔκγονον, ὃν τἀγαθὸν ἐγέννησεν ἀνάλογον	ἑαυτῷ,	ὅτιπερ αὐτὸ (ἐν τῷ νοητῷ
[6, 499]	μὲν οὐδένα φημὶ ἔχειν λόγον.	οὕτω	γὰρ ἂν ἡμεῖς δικαίως καταγελῴμεθα,
[6, 488]	μᾶλλον ἴδῃς ὡς γλίσχρως εἰκάζω.	οὕτω	γὰρ χαλεπὸν τὸ πάθος τῶν
[6, 494]	αὐτοῦ δύναμιν. Φιλεῖ γοῦν, ἔφη,	οὕτω	γίγνεσθαι. Τί οὖν οἴει, ἦν
[6, 508]	ἀληθείας, ὡς γιγνωσκομένης μὲν διανοοῦ,	οὕτω	δὲ καλῶν ἀμφοτέρων ὄντων, γνώσεώς
[6, 504]	καὶ ὑμεῖς ἐξαρκεῖν ἔφατε, καὶ	οὕτω	δὴ ἐρρήθη τὰ τότε τῆς
[6, 484]	θεώμενοι ὡς οἷόν τε ἀκριβέστατα,	οὕτω	δὴ καὶ τὰ ἐνθάδε νόμιμα
[6, 494]	Καὶ μάλ’ ἔφη. Τῷ δὴ	οὕτω	διατιθεμένῳ ἐάν τις ἠρέμα προσελθὼν
[6, 499]	ἡμῶν ὁμολογεῖται. Καὶ ἐμοί, ἔφη,	οὕτω	δοκεῖ. Τοῖς δὲ πολλοῖς, ἦν
[6, 488]	σκώπτεις ἐμβεβληκώς με εἰς λόγον	~οὕτω	(δυσαπόδεικτον; ἄκουε δ’ οὖν τῆς
[6, 500]	αὐτοὶ οἴονται. (ἢ καὶ ἐὰν	οὕτω	θεῶνται, ἀλλοίαν τοι φήσεις αὐτοὺς
[6, 509]	δ’ ἡγεῖσθαι οὐκ ὀρθῶς ἔχει,	οὕτω	καὶ ἐνταῦθα ἀγαθοειδῆ μὲν νομίζειν
[6, 485]	μᾶλλον ἢ τούτῳ προσήκει σπουδάζειν.	Οὕτω.	~(Καὶ μήν που καὶ τόδε
[6, 506]	σωφροσύνης καὶ τῶν ἄλλων διῆλθες,	οὕτω	καὶ περὶ τοῦ ἀγαθοῦ διέλθῃς.
[6, 487]	καὶ οὐκ ἔχουσιν ὅτι (φέρωσιν,	οὕτω	καὶ σφεῖς τελευτῶντες ἀποκλείεσθαι καὶ
[6, 495]	δημιουργιῶν ὥσπερ τὰ σώματα λελώβηνται,	οὕτω	(καὶ τὰς ψυχὰς συγκεκλασμένοι τε
[6, 497]	τὸ ἐπιχώριον φιλεῖ κρατούμενον ἰέναι,	οὕτω	καὶ τοῦτο τὸ γένος νῦν
[6, 489]	καλεῖσθαι ὑπὸ τῶν ἐν ταῖς	οὕτω	κατεσκευασμέναις ναυσὶ πλωτήρων; Καὶ μάλα,
[6, 490]	μετεῖναι φιλοσοφίας ἀληθινῆς. Ην γὰρ	οὕτω	λεγόμενον. Οὐκοῦν ἓν μὲν τοῦτο
[6, 490]	ἀληθῶς ζῴη καὶ τρέφοιτο καὶ	οὕτω	λήγοι ὠδῖνος, πρὶν δ’ οὔ;
[6, 490]	Οὐκοῦν ἓν μὲν τοῦτο σφόδρα	οὕτω	παρὰ δόξαν τοῖς νῦν δοκουμένοις
[6, 507]	καλὸν καὶ αὐτὸ ἀγαθόν, καὶ	οὕτω	περὶ πάντων ἃ τότε ὡς
[6, 495]	γε τὰς ἄλλας τέχνας καίπερ	οὕτω	πραττούσης φιλοσοφίας τὸ ἀξίωμα μεγαλοπρεπέστερον
[6, 504]	Πρέπει γέ τοι δή, ἔφη,	οὕτω	σκοπεῖν. ἀλλὰ ποῖα δὴ λέγεις
[6, 511]	ἐφ’ οἷς ἐστιν ἀληθείας μετέχει,	οὕτω	ταῦτα σαφηνείας ἡγησάμενος μετέχειν. Μανθάνω,
[6, 510]	τὸ δοξαστὸν πρὸς τὸ γνωστόν,	οὕτω	τὸ ὁμοιωθὲν πρὸς τὸ ᾧ
[6, 508]	ὄμμασιν ἐνοῦσα φαίνεται. Τί μήν;	Οὕτω	τοίνυν καὶ τὸ τῆς ψυχῆς
[6, 499]	ἦν δ’ ἐγώ, μὴ πάνυ	οὕτω	τῶν πολλῶν (κατηγόρει. ἀλλοίαν τοι
[6, 500]	οὐκ ἐν τῷ πλήθει, χαλεπὴν	οὕτω	φύσιν γίγνεσθαι. Καὶ ἐγὼ ἀμέλει,
[6, 506]	δὴ τὸ τοιοῦτον ~καὶ (τοσοῦτον	οὕτω	φῶμεν δεῖν ἐσκοτῶσθαι καὶ ἐκείνους
[6, 491]	ὦ Αδείμαντε, καὶ τὰς ψυχὰς	οὕτω	φῶμεν τὰς εὐφυεστάτας κακῆς παιδαγωγίας
[6, 504]	ὦ ἑταῖρε, ἔφην, περιιτέον τῷ	(τοιούτῳ,	καὶ οὐχ ἧττον μανθάνοντι πονητέον
[6, 492]	καὶ ἐπαίνου. ἐν δὴ τῷ	τοιούτῳ	τὸν νέον, τὸ λεγόμενον, τίνα
[6, 491]	τόπου, ὅσῳ ἂν ἐρρωμενέστερον ᾖ,	τοσούτῳ	πλειόνων ἐνδεῖ τῶν πρεπόντων· ἀγαθῷ
[6, 501]	ῥᾴδιον· ἀλλ’ οὖν οἶσθ’ ὅτι	τούτῳ	ἂν εὐθὺς τῶν ἄλλων διενέγκοιεν,
[6, 485]	ἴσμεν που ὅτι εἰς τἆλλα	τούτῳ	ἀσθενέστεραι, ὥσπερ ῥεῦμα ἐκεῖσε ἀπωχετευμένον.
[6, 484]	εἴ γε τἆλλα μὴ ἐλλείποιντο·	τούτῳ	γὰρ αὐτῷ σχεδόν τι τῷ
[6, 485]	σκόπει εἰ ἀνάγκη ἔχειν πρὸς	(τούτῳ	ἐν τῇ φύσει οἳ ἂν
[6, 486]	δὲ οὐσίας, οἷόν τε οἴει	τούτῳ	μέγα τι δοκεῖν εἶναι τὸν
[6, 490]	διαβολῆς τὴν αἰτίαν ἐπισκοποῦντες ἐπὶ	τούτῳ	νῦν γεγόναμεν, τί ποθ’ οἱ
[6, 505]	μέλλω τοῦτο λέγειν, καὶ πρὸς	τούτῳ	ὅτι αὐτὴν οὐχ ἱκανῶς ἴσμεν·
[6, 485]	σπουδάζεται, ἄλλῳ τινὶ μᾶλλον ἢ	τούτῳ	προσήκει σπουδάζειν. Οὕτω. ~(Καὶ μήν
[6, 490]	τ’ ἔφη, μετριώτατα. Τί οὖν;	τούτῳ	τι μετέσται ψεῦδος ἀγαπᾶν ἢ
[6, 494]	δὴ τούτων τίνα ὁρᾷς σωτηρίαν	φιλοσόφῳ	φύσει, ὥστ’ ἐν τῷ ἐπιτηδεύματι
[6, 491]	γὰρ τὸν τύπον ὧν λέγω.	Εχω,	ἔφη· καὶ ἡδέως γ’ ἂν
[6, 509]	ταῦτα διττὰ εἴδη, ὁρατόν, νοητόν;	Εχω.	Ωσπερ τοίνυν γραμμὴν δίχα τετμημένην
[6, 509]	τῷ παρόντι δυνατόν, ἑκὼν οὐκ	ἀπολείψω.	Μὴ γάρ, ἔφη. (Νόησον τοίνυν,

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 23/03/2006