Livre, Chap.
[6, 511]	παθήματα ἐν τῇ ψυχῇ γιγνόμενα	λαβέ,	νόησιν μὲν ἐπὶ τῷ ἀνωτάτω,
[6, 485]	πέρι ὡμολογήσθω (ἡμῖν ὅτι μαθήματός	γε	ἀεὶ ἐρῶσιν ὃ ἂν αὐτοῖς
[6, 487]	ἀλλ’ ἐν λόγοις· ἐπεὶ τό	γε	ἀληθὲς οὐδέν τι μᾶλλον ταύτῃ
[6, 485]	νέου ὅτι μάλιστα ὀρέγεσθαι. Παντελῶς	γε.	Αλλὰ μὴν ὅτῳ γε εἰς
[6, 509]	ἀπολείπεις. Αλλὰ μήν, εἶπον, συχνά	γε	ἀπολείπω. Μηδὲ σμικρὸν τοίνυν, ἔφη,
[6, 499]	ἢ οἴει; Οὐδαμῶς γε. Οὐδέ	γε	αὖ λόγων, ὦ μακάριε, καλῶν
[6, 502]	δ’ ὅς. Καὶ μὴν ὅτι	γε	βέλτιστα, εἴπερ δυνατά, ἱκανῶς ἐν
[6, 508]	φῶς. Αλλὰ μήν, ἔφη, πολλοῦ	γε	δεῖ ἄτιμον εἶναι. Τίνα οὖν
[6, 494]	εἰσακοῦσαι διὰ τοσούτων κακῶν; Πολλοῦ	γε	δεῖ, ἦ δ’ ὅς. Εὰν
[6, 486]	τι ἡγήσεται ὁ τοιοῦτος; Ηκιστά	γε.	Δειλῇ δὴ καὶ ἀνελευθέρῳ φύσει
[6, 506]	τὴν παροῦσαν ὁρμὴν ἐφικέσθαι τοῦ	γε	δοκοῦντος ἐμοὶ τὰ νῦν— ὃς
[6, 497]	ἐλάχιστα ἂν διαπραξάμενος ἀπαλλάττοιτο. Οὐδέ	γε,	εἶπον, τὰ μέγιστα, μὴ τυχὼν
[6, 485]	Παντελῶς γε. Αλλὰ μὴν ὅτῳ	γε	εἰς ἕν τι αἱ ἐπιθυμίαι
[6, 487]	δι’ εἰκόνος λεγομένης. Σὺ δέ	γε,	ἔφη, οἶμαι οὐκ εἴωθας δι’
[6, 500]	συμπάσης τῆς δημοτικῆς ἀρετῆς; Ηκιστά	γε,	ἦ δ’ ὅς. Αλλ’ ἐὰν
[6, 501]	νῦν ἀκούοντες πραΰνονται; Καὶ πολύ	γε,	ἦ δ’ ὅς, εἰ σωφρονοῦσιν.
[6, 493]	διδόντος οὐ καταγέλαστον; (Οἶμαι δέ	γε,	ἦ δ’ ὅς, οὐδ’ ἀκούσομαι.
[6, 505]	δὲ τοῦτο μᾶλλον· ἐπεὶ ὅτι	γε	ἡ τοῦ ἀγαθοῦ ἰδέα μέγιστον
[6, 509]	ἐστίν· οὐ γὰρ δήπου σύ	γε	ἡδονὴν αὐτὸ λέγεις. Εὐφήμει, ἦν
[6, 495]	τά γε λεγόμενα ταῦτα. Εἰκότως	γε,	ἦν δ’ ἐγώ, λεγόμενα. καθορῶντες
[6, 507]	ἀκουσθήσεται; Οὐδενός, ἔφη. Οἶμαι δέ	γε,	ἦν δ’ ἐγώ, οὐδ’ ἄλλαις
[6, 504]	αὐτὸ διὰ ῥᾳθυμίαν. Τούτου δέ	γε,	ἦν δ’ ἐγώ, τοῦ παθήματος
[6, 495]	Καὶ γὰρ οὖν, ἔφη, τά	γε	λεγόμενα ταῦτα. Εἰκότως γε, ἦν
[6, 510]	Πάνυ μὲν οὖν, ἔφη, τοῦτό	γε	οἶδα. Οὐκοῦν καὶ ὅτι τοῖς
[6, 508]	Οὐ γὰρ οὖν. Αλλ’ ἡλιοειδέστατόν	γε	οἶμαι τῶν περὶ τὰς αἰσθήσεις
[6, 505]	ἔφη. Αλλὰ μὴν καὶ τόδε	γε	οἶσθα, ὅτι τοῖς μὲν πολλοῖς
[6, 490]	ὂν πεφυκὼς εἴη ἁμιλλᾶσθαι ὅ	γε	ὄντως φιλομαθής, καὶ οὐκ (ἐπιμένοι
[6, 499]	πολιτεία καὶ ἔστιν καὶ γενήσεταί	γε,	ὅταν αὕτη ἡ Μοῦσα πόλεως
[6, 505]	ἦν δ’ ἐγώ, εἰ ὀνειδίζοντές	γε	ὅτι οὐκ ἴσμεν τὸ ἀγαθὸν
[6, 499]	οὔτε πλείους. ἢ οἴει; Οὐδαμῶς	γε.	Οὐδέ γε αὖ λόγων, ὦ
[6, 508]	περὶ τὰς αἰσθήσεις ὀργάνων. Πολύ	γε.	Οὐκοῦν καὶ τὴν δύναμιν ἣν
[6, 498]	ἀληθῶς μοι δοκεῖς, ἔφη, λέγειν	γε	προθύμως, ὦ Σώκρατες· οἶμαι μέντοι
[6, 498]	οὐδὲν μὲν οὖν, ἔφην, ὥς	γε	πρὸς τὸν ἅπαντα. τὸ μέντοι
[6, 502]	δὲ γενέσθαι, οὐ μέντοι ἀδύνατά	γε.	Συμβαίνει γάρ, ἔφη. Οὐκοῦν ἐπειδὴ
[6, 505]	ὁμολογεῖν ἡδονὰς εἶναι κακάς; Σφόδρα	γε.	Συμβαίνει δὴ αὐτοῖς οἶμαι ὁμολογεῖν
[6, 484]	ἔφη, εἴη ἄλλους αἱρεῖσθαι, εἴ	γε	τἆλλα μὴ ἐλλείποιντο· τούτῳ γὰρ
[6, 495]	τεχνίον. ὅμως γὰρ δὴ πρός	γε	τὰς ἄλλας τέχνας καίπερ οὕτω
[6, 486]	οὖν. Αλλ’ οὐ μὴν τό	γε	τῆς ἀμούσου τε καὶ ἀσχήμονος
[6, 504]	ἐν τοῖς ἄλλοις ἀποδειλιῶντες. Πρέπει	γέ	τοι δή, ἔφη, οὕτω σκοπεῖν.
[6, 487]	ἂν ὁ Μῶμος, ἔφη, τό	γε	τοιοῦτον μέμψαιτο. Αλλ’ ἦν δ’
[6, 485]	Μεγάλη ἀνάγκη. Σώφρων μὴν ὅ	γε	τοιοῦτος καὶ οὐδαμῇ φιλοχρήματος· ὧν
[6, 485]	φιλόσοφόν τε καὶ (φιλοψευδῆ; Οὐδαμῶς	γε.	Τὸν ἄρα τῷ ὄντι φιλομαθῆ
[6, 491]	ὀλίγας. ἢ οὐκ οἴει; Σφόδρα	γε.	Τούτων δὴ τῶν ὀλίγων σκόπει
[6, 487]	δ’ ἐπιεικεστάτους δοκοῦντας ὅμως τοῦτό	γε	ὑπὸ τοῦ ἐπιτηδεύματος οὗ σὺ
[6, 503]	Εστι ταῦτα, ἔφη. Ημεῖς δέ	γέ	φαμεν ἀμφοτέρων δεῖν εὖ τε
[6, 500]	Θείῳ δὴ καὶ κοσμίῳ ὅ	γε	φιλόσοφος ὁμιλῶν κόσμιός τε (καὶ
[6, 485]	Εἰκός γ’ ἔφη. Οὐ μόνον	γε,	ὦ φίλε, εἰκός, ἀλλὰ καὶ
[6, 505]	Πῶς δ’ οὔ; Καὶ ὅτι	γε,	ὦ φίλε, οἱ τοῦτο ἡγούμενοι
[6, 500]	που, ὦ Αδείμαντε, σχολὴ τῷ	γε	ὡς ἀληθῶς πρὸς τοῖς οὖσι
[6, 507]	ἔφη, κατὰ δύναμιν· ἀλλὰ μόνον	λέγε.	Διομολογησάμενός γ’ ἔφην ἐγώ, καὶ
[6, 506]	δὲ μή, ἐᾶν. Αλλ’ ἔφη,	λέγε·	εἰς αὖθις γὰρ τοῦ πατρὸς
[6, 504]	ὑμεῖς ἂν τοῦτο εἴποιτε. Αλλ’	ἔμοιγε,	ἔφη, μετρίως· ἐφαίνετο μὴν καὶ
[6, 487]	ἂν ἀκούοιμι. Ακούοις ἂν ὅτι	ἔμοιγε	φαίνονται τἀληθῆ λέγειν. (Πῶς οὖν,
[6, 502]	τι καὶ ἀδύνατον; (Οὐκ οἶμαι	ἔγωγε,	ἦ δ’ ὅς. Καὶ μὴν
[6, 507]	σύ τινα ἔχεις εἰπεῖν; Οὐκ	ἔγωγε,	ἦ δ’ ὅς. Τὴν δὲ
[6, 507]	τὸ τὴν μὲν ἀκούειν, τὴν	δὲ	ἀκούεσθαι, ὃ (ἐὰν μὴ παραγένηται
[6, 489]	ὁ τοῦτο κομψευσάμενος ἐψεύσατο, τὸ	δὲ	ἀληθὲς πέφυκεν, ἐάντε πλούσιος ἐάντε
[6, 488]	τοιοῦτον ψέγοντας ὡς ἄχρηστον, τοῦ	δὲ	ἀληθινοῦ κυβερνήτου πέρι μηδ’ ἐπαΐοντες,
[6, 497]	τῷ ὄντι θεῖον ἦν, τὰ	δὲ	ἄλλα ἀνθρώπινα, τά τε τῶν
[6, 491]	ψυχὴν καὶ ἀποσπᾷ φιλοσοφίας. λέγω	δὲ	ἀνδρείαν, σωφροσύνην καὶ πάντα ἃ
[6, 505]	καὶ περὶ τἆλλα, διὰ τοῦτο	δὲ	ἀποτυγχάνει καὶ τῶν ἄλλων εἴ
[6, 498]	αὐτομάτου ὥσπερ νῦν συμπεσόντα. ἄνδρα	δὲ	ἀρετῇ παρισωμένον καὶ ὡμοιωμένον μέχρι
[6, 506]	οὐχ οἷός τ’ ἔσομαι, προθυμούμενος	δὲ	ἀσχημονῶν γέλωτα ὀφλήσω. ἀλλ’ ὦ
[6, 511]	ὡς εἰκόσιν αὖ χρώμενοι, ~ζητοῦντες	(δὲ	αὐτὰ ἐκεῖνα ἰδεῖν ἃ οὐκ
[6, 497]	ἦν δ’ ἐγώ, αὕτη· τοῦτο	δὲ	αὐτὸ ἐρρήθη μὲν καὶ τότε,
[6, 488]	ὡς διδακτὸν ἑτοίμους κατατέμνειν, αὐτοὺς	δὲ	αὐτῷ ἀεὶ τῷ (ναυκλήρῳ περικεχύσθαι
[6, 493]	χαίροι ἐκεῖνο ἀγαθὰ καλῶν, οἷς	δὲ	ἄχθοιτο κακά, ἄλλον δὲ μηδένα
[6, 508]	ὄψεως; Καὶ μάλα, ἔφη. (Οταν	δέ	γ’ οἶμαι ὧν ὁ ἥλιος
[6, 487]	ἀποκρίσεως δι’ εἰκόνος λεγομένης. Σὺ	δέ	γε, ἔφη, οἶμαι οὐκ εἴωθας
[6, 493]	λόγον διδόντος οὐ καταγέλαστον; (Οἶμαι	δέ	γε, ἦ δ’ ὅς, οὐδ’
[6, 507]	οὐκ ἀκουσθήσεται; Οὐδενός, ἔφη. Οἶμαι	δέ	γε, ἦν δ’ ἐγώ, οὐδ’
[6, 504]	πάσχουσιν αὐτὸ διὰ ῥᾳθυμίαν. Τούτου	δέ	γε, ἦν δ’ ἐγώ, τοῦ
[6, 503]	διαπονεῖν. Εστι ταῦτα, ἔφη. Ημεῖς	δέ	γέ φαμεν ἀμφοτέρων δεῖν εὖ
[6, 502]	ἃ λέγομεν, εἰ γένοιτο, χαλεπὰ	δὲ	γενέσθαι, οὐ μέντοι ἀδύνατά γε.
[6, 488]	ἐκβάλλοντας ἐκ τῆς νεώς, τὸν	δὲ	γενναῖον ναύκληρον μανδραγόρᾳ ἢ μέθῃ
[6, 502]	Οὐδ’ ἂν εἷς, ἔφη. Τοιούτους	δὲ	γενομένους ὡς πολλὴ ἀνάγκη διαφθαρῆναι,
[6, 507]	νῦν τοὺς τόκους μόνον. τοῦτον	δὲ	δὴ οὖν τὸν τόκον τε
[6, 485]	καθ’ αὑτὴν εἶεν ἄν, τὰς	δὲ	διὰ τοῦ σώματος ἐκλείποιεν, εἰ
[6, 503]	μέρη ὀλιγάκις ἐθέλει, τὰ πολλὰ	δὲ	διεσπασμένη φύεται. (Πῶς, ἔφη, λέγεις;
[6, 505]	ἀλλὰ τὰ ὄντα ζητοῦσιν, τὴν	δὲ	δόξαν ἐνταῦθα ἤδη πᾶς ἀτιμάζει;
[6, 506]	ἃ οἴεται ἐθέλειν λέγειν. Τί	δέ;	εἶπον· οὐκ ᾔσθησαι τὰς ἄνευ
[6, 508]	καὶ νοῦν ἔχειν φαίνεται· ὅταν	δὲ	εἰς τὸ τῷ σκότῳ κεκραμένον,
[6, 506]	δοκοῦντος ἐμοὶ τὰ νῦν— ὃς	δὲ	ἔκγονός τε τοῦ ἀγαθοῦ φαίνεται
[6, 502]	σωθῆναι, καὶ ἡμεῖς (συγχωροῦμεν· ὡς	δὲ	ἐν παντὶ τῷ χρόνῳ τῶν
[6, 492]	τῶν λεγομένων ἢ πραττομένων, τὰ	δὲ	ἐπαινῶσιν, ὑπερβαλλόντως ἑκάτερα, καὶ ἐκβοῶντες
[6, 511]	μὲν ἐπὶ τῷ ἀνωτάτω, διάνοιαν	(δὲ	ἐπὶ τῷ δευτέρῳ, τῷ τρίτῳ
[6, 489]	τῶν ἰόντων ἐπ’ αὐτήν, οἱ	δὲ	ἐπιεικέστατοι ἄχρηστοι, καὶ ἐγὼ συνεχώρησα
[6, 491]	οἵαν λέγεις φιλοσοφίᾳ προσῆψαν. Τίνας	δέ,	ἔφη, τὰς διαφθορὰς λέγεις; Εγώ
[6, 505]	αὐτὸ οὐκ ὀλιγάκις ἀκήκοας, ~νῦν	δὲ	ἢ οὐκ ἐννοεῖς ἢ αὖ
[6, 509]	νομίζειν ταῦτ’ ἀμφότερα ὀρθόν, ἀγαθὸν	δὲ	ἡγεῖσθαι ὁπότερον αὐτῶν οὐκ ὀρθόν,
[6, 484]	καθιστάναι (φύλακας. Ορθῶς, ἔφη. Τόδε	δέ,	ἦν δ’ ἐγώ, ἆρα δῆλον,
[6, 506]	(χρόνον περὶ ταῦτα πραγματευόμενον. Τί	δέ;	ἦν δ’ ἐγώ· δοκεῖ σοι
[6, 493]	ἃ ἂν οὗτοι ἐπαινῶσιν· ὡς	δὲ	καὶ ἀγαθὰ καὶ καλὰ ταῦτα
[6, 505]	φρονεῖν ἄνευ τοῦ ἀγαθοῦ, καλὸν	δὲ	καὶ ἀγαθὸν μηδὲν φρονεῖν; Μὰ
[6, 509]	ἡγούμενος αὐτὸ ὀρθῶς ἡγήσῃ· ~ἐπιστήμην	(δὲ	καὶ ἀλήθειαν, ὥσπερ ἐκεῖ φῶς
[6, 497]	γ’ ἐμὴν προθυμίαν εἴσῃ. σκόπει	δὲ	καὶ νῦν ὡς προθύμως καὶ
[6, 488]	ἐν τῇ νηὶ πάντας, ὑπόκωφον	δὲ	καὶ ὁρῶντα ὡσαύτως βραχύ τι
[6, 505]	(πράττει, ἀπομαντευομένη τι εἶναι, ἀποροῦσα	δὲ	καὶ οὐκ ἔχουσα λαβεῖν ἱκανῶς
[6, 499]	οὐδ’ ἡμεῖς ἀδύνατα λέγομεν· χαλεπὰ	δὲ	καὶ παρ’ ἡμῶν ὁμολογεῖται. Καὶ
[6, 498]	λήγῃ μὲν ἡ ῥώμη, πολιτικῶν	δὲ	καὶ (στρατειῶν ἐκτὸς γίγνηται, τότε
[6, 511]	νοητῶν ὄντων μετὰ ἀρχῆς. διάνοιαν	δὲ	καλεῖν μοι δοκεῖς τὴν τῶν
[6, 490]	δὴ καὶ οὐ πονηρούς, ἀχρήστους	δὲ	καλοῦσι· ~καὶ μετὰ (τοῦτο αὖ
[6, 508]	ὡς γιγνωσκομένης μὲν διανοοῦ, οὕτω	δὲ	καλῶν ἀμφοτέρων ὄντων, γνώσεώς τε
[6, 499]	τρόπου τοῦ γνῶναι χάριν, τὰ	δὲ	κομψά τε καὶ ἐριστικὰ καὶ
[6, 505]	δοκεῖ εἶναι τὸ ἀγαθόν, τοῖς	δὲ	κομψοτέροις φρόνησις. Πῶς δ’ οὔ;
[6, 488]	ὄντι νεὼς ἀρχικὸς ἔσεσθαι, ὅπως	δὲ	κυβερνήσει (ἐάντε τινες βούλωνται ἐάντε
[6, 495]	ἐκ δεσμῶν λελυμένου, ἐν βαλανείῳ	δὲ	λελουμένου, νεουογὸν ἱμάτιον ἔχοντος, ὡς
[6, 498]	ἐπιτείνειν τὰ ἐκείνης γυμνάσια· ὅταν	δὲ	λήγῃ μὲν ἡ ῥώμη, πολιτικῶν
[6, 497]	εἰς ἀλλότριον ἦθος ἐκπίπτειν· εἰ	δὲ	λήψεται τὴν ἀρίστην πολιτείαν, ὥσπερ
[6, 489]	ὑπὸ τῶν τἀναντία ἐπιτηδευόντων· (πολὺ	δὲ	μεγίστη καὶ ἰσχυροτάτη διαβολὴ γίγνεται
[6, 504]	ἀκριβέστατα καὶ καθαρώτατα ἕξει, τῶν	δὲ	μεγίστων μὴ μεγίστας ἀξιοῦν εἶναι
[6, 484]	ὡσαύτως ἔχοντος δυνάμενοι ἐφάπτεσθαι, οἱ	δὲ	μὴ ἀλλ’ ἐν πολλοῖς καὶ
[6, 506]	εἰ καὶ ὑμῖν φίλον, εἰ	δὲ	μή, ἐᾶν. Αλλ’ ἔφη, λέγε·
[6, 492]	ἀρετὴν ἀνάγκη αὐξανομένην ἀφικνεῖσθαι, ἐὰν	δὲ	μὴ ἐν προσηκούσῃ σπαρεῖσά τε
[6, 505]	αὐτὴν οὐχ ἱκανῶς ἴσμεν· εἰ	δὲ	μὴ ἴσμεν, ἄνευ δὲ ταύτης
[6, 488]	ἢ βιαζόμενοι τὸν ναύκληρον, τὸν	δὲ	μὴ τοιοῦτον ψέγοντας ὡς ἄχρηστον,
[6, 484]	μὲν ἕκαστον τὸ ὄν, ἐμπειρίᾳ	δὲ	μηδὲν ἐκείνων ἐλλείποντας μηδ’ ἐν
[6, 506]	ἑαυτῶν τὸν τοῦτο ἀγνοοῦντα· μαντεύομαι	δὲ	μηδένα αὐτὰ πρότερον γνώσεσθαι ἱκανῶς.
[6, 493]	οἷς δὲ ἄχθοιτο κακά, ἄλλον	δὲ	μηδένα ἔχοι λόγον περὶ αὐτῶν,
[6, 488]	περὶ ναυτικῶν ἕτερα τοιαῦτα, τοὺς	δὲ	ναύτας στασιάζοντας πρὸς ἀλλήλους περὶ
[6, 499]	ὀλίγοις καὶ οὐ πονηροῖς, ἀχρήστοις	δὲ	νῦν κεκλημένοις, ἀνάγκη τις ἐκ
[6, 505]	φθέγξωνται ὄνομα. Αληθέστατα, ἔφη. Τί	δὲ	οἱ τὴν ἡδονὴν ἀγαθὸν ὁριζόμενοι;
[6, 495]	τὴν χώραν ταύτην γιγνομένην, καλῶν	(δὲ	ὀνομάτων καὶ προσχημάτων μεστήν, ὥσπερ
[6, 487]	ἕκαστον τὸ ἐρωτώμενον ἐναντιοῦσθαι, ἔργῳ	δὲ	ὁρᾶν, ὅσοι ἂν ἐπὶ φιλοσοφίαν
[6, 509]	δ’ ἐγώ, καὶ πολύ· ὅμως	δέ,	ὅσα γ’ ἐν τῷ παρόντι
[6, 494]	ἔνεστιν αὐτῷ, δεῖται δέ, τὸ	δὲ	οὐ κτητὸν μὴ δουλεύσαντι τῇ
[6, 505]	καὶ κεκτῆσθαι καὶ δοκεῖν, ἀγαθὰ	δὲ	οὐδενὶ ἔτι ἀρκεῖ τὰ δοκοῦντα
[6, 507]	ἡ μὲν οὐκ ἀκούσεται, ἡ	δὲ	οὐκ ἀκουσθήσεται; Οὐδενός, ἔφη. Οἶμαι
[6, 486]	θεωρία παντὸς μὲν χρόνου, πάσης	δὲ	οὐσίας, οἷόν τε οἴει τούτῳ
[6, 501]	μὲν ἂν οἶμαι ἐξαλείφοιεν, τὸ	δὲ	πάλιν ἐγγράφοιεν, (ἕως ὅτι μάλιστα
[6, 500]	οὔτ’ ἀδικούμενα ὑπ’ ἀλλήλων, κόσμῳ	δὲ	πάντα καὶ κατὰ λόγον ἔχοντα,
[6, 493]	ἢ δίκαιον ἢ ἄδικον, ὀνομάζοι	δὲ	πάντα ταῦτα ἐπὶ ταῖς τοῦ
[6, 503]	ἢ τὸν ἀδυνατοῦντα ἀποκριτέον, τὸν	δὲ	πανταχοῦ ἀκήρατον ἐκβαίνοντα ὥσπερ χρυσὸν
[6, 502]	ἐγώ, τοῦτο πεπεισμένοι ἔστων· τοῦδε	δὲ	πέρι τις ἀμφισβητήσει, ὡς οὐκ
[6, 511]	ἐπὶ τῷ δευτέρῳ, τῷ τρίτῳ	δὲ	πίστιν ἀπόδος καὶ τῷ τελευταίῳ
[6, 495]	αὐτῇ οἱ μὲν οὐδενός, οἱ	δὲ	πολλοὶ πολλῶν κακῶν ἄξιοί εἰσιν.
[6, 499]	ἐμοί, ἔφη, οὕτω δοκεῖ. Τοῖς	δὲ	πολλοῖς, ἦν δ’ ἐγώ, ὅτι
[6, 490]	αὐτῶν τοὺς μὲν ἀχρήστους, τοὺς	δὲ	πολλοὺς κακοὺς πᾶσαν κακίαν, τῆς
[6, 499]	φιλοσοφίας ἀληθινὸς ἔρως ἐμπέσῃ. τούτων	δὲ	πότερα γενέσθαι ἢ ἀμφότερα ὡς
[6, 496]	τὰ τῆς πόλεως ὑπερίδῃ· βραχὺ	δέ	πού τι καὶ ἀπ’ ἄλλης
[6, 498]	ὅσον αὖθις οὐκ ἐξάπτονται. Δεῖ	δὲ	πῶς; ἔφη. Πᾶν τοὐναντίον· μειράκια
[6, 490]	ψυχῆς ἐφάπτεσθαι τοῦ τοιούτου— προσήκει	δὲ	συγγενεῖ— ᾧ πλησιάσας καὶ μιγεὶς
[6, 509]	μὲν ἕτερον τμῆμα εἰκόνες— λέγω	δὲ	τὰς εἰκόνας ~πρῶτον (μὲν τὰς
[6, 493]	ἡμεροῦταί τε καὶ ἀγριαίνει, καταμαθὼν	δὲ	ταῦτα πάντα συνουσίᾳ τε καὶ
[6, 505]	εἰ δὲ μὴ ἴσμεν, ἄνευ	δὲ	ταύτης εἰ ὅτι μάλιστα τἆλλα
[6, 492]	μεγίστους (μὲν εἶναι σοφιστάς, παιδεύειν	δὲ	τελεώτατα καὶ ἀπεργάζεσθαι οἵους βούλονται
[6, 497]	τὸ μὴ δύνασθαι διακωλύσει· παρὼν	δὲ	τήν γ’ ἐμὴν προθυμίαν εἴσῃ.
[6, 501]	ἡμεῖς διήλθομεν; Οὐδὲ τοῦτο. Τί	δέ;	τὴν τοιαύτην τυχοῦσαν τῶν προσηκόντων
[6, 498]	ἐπιμελεῖσθαι, ὑπηρεσίαν φιλοσοφίᾳ κτωμένους· προϊούσης	δὲ	τῆς ἡλικίας, ἐν ᾗ ἡ
[6, 507]	ἔγωγε, ἦ δ’ ὅς. Τὴν	δὲ	τῆς ὄψεως καὶ τοῦ ὁρατοῦ
[6, 490]	ὡς διόλλυται ἐν πολλοῖς, σμικρὸν	δέ	τι ἐκφεύγει, οὓς δὴ καὶ
[6, 492]	εἶναι ὑπὸ σοφιστῶν νέους, διαφθείροντας	δέ	τινας σοφιστὰς ἰδιωτικούς, ὅτι καὶ
[6, 498]	οἰόμενοι αὐτὸ δεῖν πράττειν· πρὸς	δὲ	τὸ γῆρας ἐκτὸς δή τινων
[6, 494]	νοῦς οὐκ ἔνεστιν αὐτῷ, δεῖται	δέ,	τὸ δὲ οὐ κτητὸν μὴ
[6, 511]	αὐτὰ θεᾶσθαι οἱ θεώμενοι, διὰ	δὲ	τὸ μὴ ἐπ’ ἀρχὴν (ἀνελθόντες
[6, 505]	φανερόν; Πῶς γὰρ οὔ; Τί	δέ;	τόδε οὐ φανερόν, ὡς δίκαια
[6, 493]	δίκαια καλοῖ καὶ καλά, τὴν	δὲ	τοῦ ἀναγκαίου καὶ ἀγαθοῦ φύσιν,
[6, 496]	πρὸς τὸ ἐκπεσεῖν φιλοσοφίας, ἡ	δὲ	τοῦ σώματος νοσοτροφία ἀπείργουσα αὐτὸν
[6, 496]	καὶ φαῦλα; Πολλὴ ἀνάγκη. Τί	δέ;	τοὺς ἀναξίους παιδεύσεως, ὅταν αὐτῇ
[6, 490]	(ἀναγκασθήσεται ὁμολογεῖν οἷς λέγομεν, ἐάσας	δὲ	τοὺς λόγους, εἰς αὐτοὺς ἀποβλέψας
[6, 505]	(ἐμοὶ πράγματα παρέχειν ἀντιλαμβανόμενος. οἶμαι	δὲ	τοῦτο μᾶλλον· ἐπεὶ ὅτι γε
[6, 503]	εἰπεῖν τὰ νῦν ἀποτετολμημένα· νῦν	δὲ	τοῦτο μὲν τετολμήσθω εἰπεῖν, ὅτι
[6, 488]	τὸ εἰκὸς τοὺς τοιούτους, πρὸς	δὲ	τούτοις (ἐπαινοῦντας ναυτικὸν μὲν καλοῦντας
[6, 488]	χρόνον ἐν ᾧ ἐμάνθανεν, πρὸς	δὲ	τούτοις φάσκοντας μηδὲ διδακτὸν εἶναι,
[6, 498]	τὸ περὶ τοὺς λόγους ἐν	δὲ	τῷ ἔπειτα, ἐὰν καὶ ἄλλων
[6, 502]	τε καὶ παίδων πεπέρανται, τὸ	δὲ	τῶν ἀρχόντων ὥσπερ ἐξ ἀρχῆς
[6, 489]	αἰτίαν διεληλύθαμεν; Καὶ μάλα. Τῆς	δὲ	τῶν πολλῶν πονηρίας τὴν ἀνάγκην
[6, 495]	ἀτελεῖς μὲν τὰς φύσεις, ὑπὸ	δὲ	τῶν τεχνῶν τε καὶ δημιουργιῶν
[6, 504]	ὡς ἐμοὶ ἐφαίνετο, ἐλλιπῆ, εἰ	δὲ	ὑμῖν ἀρεσκόντως, ὑμεῖς ἂν τοῦτο
[6, 491]	φύσεως τροφῇ διολομένης γίγνεσθαι, ἀσθενῆ	δὲ	φύσιν μεγάλων οὔτε ἀγαθῶν οὔτε
[6, 495]	ἂν ταύτῃ τύχωσι ῥυέντες· σμικρὰ	δὲ	φύσις οὐδὲν μέγα οὐδέποτε οὐδένα
[6, 498]	ἀπαλλάττονται, οἱ φιλοσοφώτατοι ποιούμενοι— λέγω	δὲ	χαλεπώτατον τὸ περὶ τοὺς λόγους
[6, 507]	τοῦ ἔχοντος χρῆσθαι αὐτῇ, παρούσης	δὲ	χρόας ἐν αὐτοῖς, ἐὰν μὴ
[6, 511]	τῶν ὑποθέσεων ἀνωτέρω ἐκβαίνειν, εἰκόσι	δὲ	χρωμένην αὐτοῖς τοῖς ὑπὸ τῶν
[6, 495]	προσήκοντα οὐδ’ ἀληθῆ ζῶσιν, τὴν	δέ,	ὥσπερ ὀρφανὴν συγγενῶν, ἄλλοι ἐπεισελθόντες
[6, 496]	καὶ ἀνοσίων (ἔργων τόν τε	ἐνθάδε	βίον βιώσεται καὶ τὴν ἀπαλλαγὴν
[6, 484]	ἀκριβέστατα, οὕτω δὴ καὶ τὰ	ἐνθάδε	νόμιμα καλῶν τε πέρι καὶ
[6, 501]	μήτε πόλεως ἐθελῆσαι ἂν ἅψασθαι	μηδὲ	γράφειν νόμους, πρὶν ἢ παραλαβεῖν
[6, 486]	φιλοχρήματος μηδ’ ἀνελεύθερος μηδ’ ἀλαζὼν	μηδὲ	δειλὸς ἔσθ’ ὅπῃ ἂν δυσσύμβολος
[6, 488]	ἐμάνθανεν, πρὸς δὲ τούτοις φάσκοντας	μηδὲ	διδακτὸν εἶναι, ἀλλὰ καὶ τὸν
[6, 484]	ἐν τῇ ψυχῇ ἔχοντες παράδειγμα,	μηδὲ	δυνάμενοι ὥσπερ γραφῆς εἰς τὸ
[6, 509]	μήν, εἶπον, συχνά γε ἀπολείπω.	Μηδὲ	σμικρὸν τοίνυν, ἔφη, παραλίπῃς. Οἶμαι
[6, 491]	ἧς προσήκει ἑκάστῳ μηδ’ ὥρας	μηδὲ	τόπου, ὅσῳ ἂν ἐρρωμενέστερον ᾖ,
[6, 488]	μέτε ἔχοντα ἀποδεῖξαι διδάσκαλον ἑαυτοῦ	μηδὲ	χρόνον ἐν ᾧ ἐμάνθανεν, πρὸς
[6, 487]	τ’ εἴη ἀντειπεῖν. ἀλλὰ γὰρ	τοιόνδε	τι πάσχουσιν οἱ ἀκούοντες ἑκάστοτε
[6, 505]	ἔγωγ’ ἔφη. Αλλὰ μὴν καὶ	τόδε	γε οἶσθα, ὅτι τοῖς μὲν
[6, 484]	τούτους καθιστάναι (φύλακας. Ορθῶς, ἔφη.	Τόδε	δέ, ἦν δ’ ἐγώ, ἆρα
[6, 486]	Οὕτω. ~(Καὶ μήν που καὶ	τόδε	δεῖ σκοπεῖν, ὅταν κρίνειν μέλλῃς
[6, 493]	δ’ ἐγώ, πρὸς τούτοις καὶ	τόδε	δοξάτω. Τὸ ποῖον; Εκαστος τῶν
[6, 491]	οἷός τε γένωμαι, πειράσομαι διελθεῖν.	τόδε	μὲν οὖν οἶμαι πᾶς ἡμῖν
[6, 505]	Πῶς γὰρ οὔ; Τί δέ;	τόδε	οὐ φανερόν, ὡς δίκαια μὲν
[6, 486]	μὲν οὖν. (Οὐ μὴν οὐδὲ	τόδε	παραλείψεις, ὡς ἐγᾦμαι. Τὸ ποῖον;
[6, 485]	ἐρωτικῶν διήλθομεν. Ορθῶς, ἔφη, λέγεις.	Τόδε	τοίνυν μετὰ τοῦτο σκόπει εἰ
[6, 499]	ὅτι οὔτε πόλις οὔτε πολιτεία	οὐδέ	γ’ ἀνὴρ ὁμοίως μή ποτε
[6, 506]	τοῖς ἄλλοις δοκοῦν περὶ αὐτῶν.	Οὐδὲ	γὰρ δίκαιόν μοι, ἔφη, ὦ
[6, 500]	πρέπον ποιοῦντας; Πολύ γ’ ἔφη.	Οὐδὲ	γάρ που, ὦ Αδείμαντε, σχολὴ
[6, 499]	πλείους. ἢ οἴει; Οὐδαμῶς γε.	Οὐδέ	γε αὖ λόγων, ὦ μακάριε,
[6, 497]	τὰ ἐλάχιστα ἂν διαπραξάμενος ἀπαλλάττοιτο.	Οὐδέ	γε, εἶπον, τὰ μέγιστα, μὴ
[6, 501]	οὔτε πολίταις κακῶν παῦλα ἔσται,	οὐδὲ	ἡ πολιτεία ἣν μυθολογοῦμεν λόγῳ
[6, 492]	οὔτε γὰρ γίγνεται οὔτε γέγονεν	οὐδὲ	οὖν μὴ γένηται ἀλλοῖον ἦθος
[6, 505]	λαβεῖν ἱκανῶς τί ποτ’ ἐστὶν	οὐδὲ	πίστει χρήσασθαι μονίμῳ οἵᾳ καὶ
[6, 498]	καὶ Θρασύμαχον ἄρτι (φίλους γεγονότας,	οὐδὲ	πρὸ τοῦ ἐχθροὺς ὄντας. πείρας
[6, 486]	Πάνυ μὲν οὖν. (Οὐ μὴν	οὐδὲ	τόδε παραλείψεις, ὡς ἐγᾦμαι. Τὸ
[6, 489]	ναυτῶν δεῖσθαι ἄρχεσθαι ὑφ’ αὑτοῦ	οὐδὲ	τοὺς σοφοὺς ἐπὶ τὰς τῶν
[6, 501]	τοῦ ἀρίστου, ἣν ἡμεῖς διήλθομεν;	Οὐδὲ	τοῦτο. Τί δέ; τὴν τοιαύτην
[6, 489]	μετὰ τοῦτο διέλθωμεν, καὶ ὅτι	οὐδὲ	τούτου φιλοσοφία αἰτία, (ἂν δυνώμεθα,
[6, 499]	ἐν ἰδίαις συνουσίαις πόρρωθεν ἀσπαζομένων.	Οὐδὲ	τούτων, ἔφη. Τούτων τοι χάριν,
[6, 496]	ἀκοῦσαι σοφίσματα, καὶ οὐδὲν γνήσιον	οὐδὲ	φρονήσεως (ἄξιον) ἀληθινῆς ἐχόμενον; Παντελῶς
[6, 502]	δ’ ἐγώ, τοῦτο πεπεισμένοι ἔστων·	τοῦδε	δὲ πέρι τις ἀμφισβητήσει, ὡς
[6, 509]	Εὐφήμει, ἦν δ’ ἐγώ· ἀλλ’	ὧδε	μᾶλλον τὴν εἰκόνα αὐτοῦ ἔτι
[6, 508]	τοίνυν καὶ τὸ τῆς ψυχῆς	ὧδε	νόει· ὅταν μὲν οὗ καταλάμπει
[6, 508]	δῆλον ὅτι ἐρωτᾷς. Αρ’ οὖν	ὧδε	πέφυκεν ὄψις πρὸς τοῦτον τὸν
[6, 507]	ἐδημιούργησεν; Οὐ πάνυ, ἔφη. Αλλ’	ὧδε	σκόπει. ἔστιν ὅτι προσδεῖ ἀκοῇ
[6, 508]	τὰ ὁρώμενα. Πῶς; ἔφη· ἔτι	δίελθέ	μοι. Οφθαλμοί, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 507]	καὶ ἔκγονον αὐτοῦ τοῦ ἀγαθοῦ	κομίσασθε.	εὐλαβεῖσθε μέντοι μή πῃ ἐξαπατήσω
[6, 507]	ἔκγονον αὐτοῦ τοῦ ἀγαθοῦ κομίσασθε.	εὐλαβεῖσθε	μέντοι μή πῃ ἐξαπατήσω ὑμᾶς
[6, 500]	ὡς οὐκ ἄν ποτε ἄλλως	εὐδαιμονήσειε	πόλις, εἰ μὴ αὐτὴν διαγράψειαν
[6, 502]	ἂν εἷς σωθείη, ἔσθ’ ὅστις	ἀμφισβητήσειε;	Καὶ πῶς; Αλλὰ μήν, ἦν
[6, 499]	δοκεῖ, ἐρεῖς; Ισως, ἔφη. Ω	μακάριε,	ἦν δ’ ἐγώ, μὴ πάνυ
[6, 499]	Οὐδέ γε αὖ λόγων, ὦ	μακάριε,	καλῶν τε καὶ ἐλευθέρων ἱκανῶς
[6, 495]	ἐλέχθη. Οὗτος δή, εἶπον, ὦ	θαυμάσιε,	ὄλεθρός τε καὶ διαφθορὰ (τοσαύτη
[6, 508]	ἔοικεν αὖ νοῦν οὐκ ἔχοντι.	Εοικε	γάρ. (Τοῦτο τοίνυν τὸ τὴν
[6, 510]	ἀλλ’ ἐκείνων πέρι οἷς ταῦτα	ἔοικε,	τοῦ τετραγώνου αὐτοῦ ἕνεκα τοὺς
[6, 489]	οὐ τιμῶνται ἐν ταῖς πόλεσι	δίδασκέ	τε τὴν εἰκόνα καὶ πειρῶ
[6, 503]	γάρ. Οκνος γάρ, ἔφην, ὦ	φίλε,	ἐγώ, εἰπεῖν τὰ νῦν ἀποτετολμημένα·
[6, 485]	ἔφη. Οὐ μόνον γε, ὦ	φίλε,	εἰκός, ἀλλὰ καὶ πᾶσα ἀνάγκη
[6, 504]	καὶ τοῖς ἄλλοις. (Αλλ’ ὦ	φίλε,	ἦν δ’ ἐγώ, μέτρον τῶν
[6, 505]	οὔ; Καὶ ὅτι γε, ὦ	φίλε,	οἱ τοῦτο ἡγούμενοι οὐκ ἔχουσι
[6, 498]	πεισομένους, ἀπὸ Θρασυμάχου ἀρξαμένους. Μὴ	διάβαλλε,	ἦν δ’ ἐγώ, ἐμὲ καὶ
[6, 487]	λέγειν. Εἶεν, εἶπον· σκώπτεις ἐμβεβληκώς	με	εἰς λόγον ~οὕτω (δυσαπόδεικτον; ἄκουε
[6, 508]	τοίνυν, ἦν δ’ ἐγώ, φάναι	με	λέγειν τὸν τοῦ ἀγαθοῦ ἔκγονον,
[6, 511]	μάνθανε τμῆμα τοῦ νοητοῦ λέγοντά	με	τοῦτο οὗ αὐτὸς ὁ λόγος
[6, 498]	Μὴ διάβαλλε, ἦν δ’ ἐγώ,	ἐμὲ	καὶ Θρασύμαχον ἄρτι (φίλους γεγονότας,
[6, 507]	τὴν διήγησιν. ~(Βουλοίμην ἄν, εἶπον,	ἐμέ	τε δύνασθαι αὐτὴν ἀποδοῦναι καὶ
[6, 511]	τέχναις λέγεις. Τὸ τοίνυν ἕτερον	μάνθανε	τμῆμα τοῦ νοητοῦ λέγοντά με
[6, 509]	τετμημένην λαβὼν ἄνισα τμήματα, πάλιν	τέμνε	ἑκάτερον τὸ τμῆμα ἀνὰ τὸν
[6, 504]	ὅς. Τὴν μακροτέραν τοίνυν, ὦ	ἑταῖρε,	ἔφην, περιιτέον τῷ (τοιούτῳ, καὶ
[6, 492]	τούτων παιδείαν πεπαιδευμένον, ἀνθρώπειον, ὦ	ἑταῖρε—	θεῖον μέντοι κατὰ τὴν παροιμίαν
[6, 506]	ἐμοί, ἦν δ’ ἐγώ, ὦ	ἑταῖρε,	καὶ μάλα ἀρκέσει· ἀλλ’ ὅπως
[6, 510]	τούτων προειρημένων μαθήσῃ. οἶμαι γάρ	σε	εἰδέναι ὅτι οἱ περὶ τὰς
[6, 489]	ἦν δ’ ἐγώ, οἶμαι δεῖσθαί	σε	ἐξεταζομένην τὴν εἰκόνα ἰδεῖν, ὅτι
[6, 504]	αὐτὸ λέγεις, οἴει τιν’ ἄν	σε,	ἔφη, ἀφεῖναι μὴ ἐρωτήσαντα τί
[6, 486]	καὶ μή. Τὸ ποῖον; Μή	σε	λάθῃ μετέχουσα ἀνελευθερίας· ἐναντιώτατον γάρ
[6, 489]	ἄχρηστοι, καὶ ἐγὼ συνεχώρησα ἀληθῆ	σε	λέγειν. ἦ γάρ; Ναί. Οὐκοῦν
[6, 500]	τὴν ἐπιτήδευσιν, ἵνα μὴ ἡγῶνταί	σε	λέγειν οὓς αὐτοὶ οἴονται. (ἢ
[6, 500]	πρᾷον ὄντα; ἐγὼ μὲν γάρ	σε	προφθάσας λέγω ὅτι ἐν ὀλίγοις
[6, 484]	γραφῆς εἰς τὸ ἀληθέστατον ἀποβλέποντες	κἀκεῖσε	ἀεὶ ἀναφέροντές τε (καὶ θεώμενοι
[6, 485]	τἆλλα τούτῳ ἀσθενέστεραι, ὥσπερ ῥεῦμα	ἐκεῖσε	ἀπωχετευμένον. Τί μήν; Ωι δὴ
[6, 486]	ἀμούσου τε καὶ ἀσχήμονος φύσεως	ἄλλοσέ	ποι ἂν φαῖμεν ἕλκειν ἢ
[6, 499]	τε καὶ ἐριστικὰ καὶ μηδαμόσε	ἄλλοσε	τείνοντα ἢ πρὸς δόξαν καὶ
[6, 499]	κομψά τε καὶ ἐριστικὰ καὶ	μηδαμόσε	ἄλλοσε τείνοντα ἢ πρὸς δόξαν
[6, 484]	τε (καὶ θεώμενοι ὡς οἷόν	τε	ἀκριβέστατα, οὕτω δὴ καὶ τὰ
[6, 500]	ἔξωθεν οὐ προσῆκον ἐπεισκεκωμακότας, λοιδορουμένους	τε	αὑτοῖς καὶ φιλαπεχθημόνως ἔχοντας καὶ
[6, 495]	καὶ ἀτελῆ φιλοσοφίαν λείποντες αὐτοί	τε	βίον οὐ προσήκοντα οὐδ’ ἀληθῆ
[6, 487]	μή ποτ’ ἄν τις οἷός	τε	γένοιτο ἱκανῶς ἐπιτηδεῦσαι, εἰ μὴ
[6, 491]	Εγώ σοι, εἶπον, ἂν οἷός	τε	γένωμαι, πειράσομαι διελθεῖν. τόδε μὲν
[6, 507]	διήγησιν. ~(Βουλοίμην ἄν, εἶπον, ἐμέ	τε	δύνασθαι αὐτὴν ἀποδοῦναι καὶ ὑμᾶς
[6, 484]	καὶ δικαίων καὶ ἀγαθῶν τίθεσθαί	τε,	ἐὰν δέῃ τίθεσθαι, καὶ τὰ
[6, 496]	τε καὶ ἀνοσίων (ἔργων τόν	τε	ἐνθάδε βίον βιώσεται καὶ τὴν
[6, 490]	~οἷον ἀνάγκη φῦναι τὸν καλόν	τε	κἀγαθὸν (ἐσόμενον. ἡγεῖτο δ’ αὐτῷ,
[6, 493]	οἵας αὖ ἄλλου φθεγγομένου ἡμεροῦταί	τε	καὶ ἀγριαίνει, καταμαθὼν δὲ ταῦτα
[6, 489]	ἡγῇ ἂν τῷ ὄντι μετεωροσκόπον	~(τε	καὶ ἀδολέσχην καὶ ἄχρηστόν σφισι
[6, 508]	δὲ καλῶν ἀμφοτέρων ὄντων, γνώσεώς	τε	καὶ ἀληθείας, ἄλλο καὶ κάλλιον
[6, 501]	ἀμφισβητῆσαι; πότερον μὴ τοῦ ὄντος	τε	καὶ ἀληθείας ἐραστὰς εἶναι τοὺς
[6, 490]	γεννήσας νοῦν καὶ ἀλήθειαν, γνοίη	τε	καὶ ἀληθῶς ζῴη καὶ τρέφοιτο
[6, 497]	φιλοσόφου φύσεως· διὸ καὶ στρέφεσθαί	τε	καὶ ἀλλοιοῦσθαι αὐτήν, ὥσπερ ξενικὸν
[6, 508]	γιγνόμενόν τε καὶ ἀπολλύμενον, δοξάζει	τε	καὶ ἀμβλυώττει ἄνω καὶ κάτω
[6, 498]	τε σωμάτων, ἐν ᾧ βλαστάνει	τε	καὶ ἀνδροῦται, εὖ μάλα ἐπιμελεῖσθαι,
[6, 486]	καὶ παντὸς ἀεὶ ἐπορέξεσθαι θείου	τε	καὶ ἀνθρωπίνου. Αληθέστατα, ἔφη. Ηι
[6, 496]	εἴ πῃ αὐτὸς καθαρὸς ἀδικίας	τε	καὶ ἀνοσίων (ἔργων τόν τε
[6, 508]	τῷ σκότῳ κεκραμένον, τὸ γιγνόμενόν	τε	καὶ ἀπολλύμενον, δοξάζει τε καὶ
[6, 495]	οὕτω (καὶ τὰς ψυχὰς συγκεκλασμένοι	τε	καὶ ἀποτεθρυμμένοι διὰτὰς βαναυσίας τυγχάνουσιν—
[6, 486]	μὴν τό γε τῆς ἀμούσου	τε	καὶ ἀσχήμονος φύσεως ἄλλοσέ ποι
[6, 493]	χρὴ εἰδέναι, ὅτιπερ ἂν σωθῇ	τε	(καὶ γένηται οἷον δεῖ ἐν
[6, 494]	ὢν καὶ ἐν ταύτῃ πλούσιός	τε	καὶ γενναῖος, καὶ ἔτι εὐειδὴς
[6, 510]	αὐτὰ μὲν ταῦτα ἃ πλάττουσίν	τε	καὶ γράφουσιν, ὧν καὶ σκιαὶ
[6, 495]	φύσεις, ὑπὸ δὲ τῶν τεχνῶν	τε	καὶ δημιουργιῶν ὥσπερ τὰ σώματα
[6, 495]	δή, εἶπον, ὦ θαυμάσιε, ὄλεθρός	τε	καὶ διαφθορὰ (τοσαύτη τε καὶ
[6, 490]	ἀκολουθῆσαι. Πῶς γάρ; Αλλ’ ὑγιές	τε	καὶ δίκαιον ἦθος, ᾧ καὶ
[6, 500]	δημιουργὸν αὐτὸν οἴει γενήσεσθαι σωφροσύνης	τε	καὶ δικαιοσύνης καὶ συμπάσης τῆς
[6, 507]	καὶ ἕκαστα οὕτως εἶναί φαμέν	τε	καὶ διορίζομεν τῷ λόγῳ. Φαμὲν
[6, 496]	ποῖ’ ἄττα φῶμεν γεννᾶν διανοήματά	τε	καὶ δόξας; ἆρ’ οὐχ ὡς
[6, 500]	πραγματείας, καὶ μαχόμενον αὐτοῖς φθόνου	τε	καὶ δυσμενείας ἐμπίμπλασθαι, ἀλλ’ εἰς
[6, 494]	πρῶτος ἔσται ἐν ἅπασιν, ἄλλως	τε	καὶ ἐὰν τὸ σῶμα φυῇ
[6, 494]	ἐν τοῖς τοιούτοις ποιήσειν, ἄλλως	τε	καὶ ἐὰν τύχῃ μεγάλης πόλεως
[6, 508]	ἀλλὰ ὧν νυκτερινὰ φέγγη, ἀμβλυώττουσί	τε	καὶ ἐγγὺς φαίνονται τυφλῶν, ὥσπερ
[6, 508]	ὄν, εἰς τοῦτο ἀπερείσηται, ἐνόησέν	τε	καὶ ἔγνω αὐτὸ καὶ νοῦν
[6, 507]	δὲ δὴ οὖν τὸν τόκον	τε	καὶ ἔκγονον αὐτοῦ τοῦ ἀγαθοῦ
[6, 499]	αὖ λόγων, ὦ μακάριε, καλῶν	τε	καὶ ἐλευθέρων ἱκανῶς ἐπήκοοι γεγόνασιν,
[6, 493]	τῇ ἀληθείᾳ τούτων τῶν δογμάτων	τε	καὶ ἐπιθυμιῶν ὅτι καλὸν ἢ
[6, 484]	ἐγώ, δυνατοὶ φαίνωνται φυλάξαι νόμους	τε	καὶ ἐπιτηδεύματα πόλεων, τούτους καθιστάναι
[6, 502]	ἡμῖν καὶ ἐκ τίνων (μαθημάτων	τε	καὶ ἐπιτηδευμάτων οἱ σωτῆρες ἐνέσονται
[6, 499]	γνῶναι χάριν, τὰ δὲ κομψά	τε	καὶ ἐριστικὰ καὶ μηδαμόσε ἄλλοσε
[6, 494]	ἡγουμένους ἀπολλύναι αὐτοῦ τὴν χρείαν	τε	καὶ ἑταιρίαν; οὐ πᾶν μὲν
[6, 496]	αὐτοῦ μετὰ καλῆς ἐλπίδος ἵλεώς	τε	καὶ εὐμενὴς ἀπαλλάξεται. ~(Αλλά τοι,
[6, 488]	χρωμένους τοῖς ἐνοῦσι, καὶ πίνοντάς	τε	καὶ εὐωχουμένους πλεῖν ὡς τὸ
[6, 501]	δ’ ἐγώ, ὥσπερ πίνακα πόλιν	τε	καὶ ἤθη ἀνθρώπων, πρῶτον μὲν
[6, 487]	ἐγώ, τελειωθεῖσι τοῖς τοιούτοις παιδείᾳ	τε	καὶ ἡλικίᾳ ἆρα οὐ μόνοις
[6, 486]	ὄντος ἐπισκέψῃ, εἰ ἄρα δικαία	τε	καὶ ἥμερος ἢ δυσκοινώνητος καὶ
[6, 500]	ὅ γε φιλόσοφος ὁμιλῶν κόσμιός	τε	(καὶ θεῖος εἰς τὸ δυνατὸν
[6, 501]	ἐν τοῖς ἀνθρώποις ἐγγιγνόμενον θεοειδές	τε	καὶ θεοείκελον. Ορθῶς, ἔφη. Καὶ
[6, 484]	ἀληθέστατον ἀποβλέποντες κἀκεῖσε ἀεὶ ἀναφέροντές	τε	(καὶ θεώμενοι ὡς οἷόν τε
[6, 506]	ἔφη. Οἶμαι γοῦν, εἶπον, δίκαιά	τε	καὶ καλὰ ἀγνοούμενα ὅπῃ ποτὲ
[6, 506]	ἐξὸν (παρ’ ἄλλων ἀκούειν φανά	τε	καὶ καλά; Μὴ πρὸς Διός,
[6, 503]	γέ φαμεν ἀμφοτέρων δεῖν εὖ	τε	καὶ καλῶς μετέχειν, ἢ μήτε
[6, 501]	ἐν τοῖς ἀνθρώποις ἐμποιοῖεν, συμμειγνύντες	τε	καὶ κεραννύντες ἐκ τῶν ἐπιτηδευμάτων
[6, 510]	καὶ ἐν τοῖς ὅσα πυκνά	τε	καὶ λεῖα καὶ φανὰ συνέστηκεν,
[6, 510]	ὅτι οἱ περὶ τὰς γεωμετρίας	τε	καὶ λογισμοὺς καὶ τὰ τοιαῦτα
[6, 498]	μέχρι τοῦ δυνατοῦ τελέως ἔργῳ	τε	καὶ λόγῳ, ~δυναστεύοντα (ἐν πόλει
[6, 503]	τε φαίνεσθαι, βασανιζομένους ἐν ἡδοναῖς	τε	καὶ λύπαις, καὶ τὸ δόγμα
[6, 504]	ὃ νυνδὴ ἐλέγομεν, τοῦ μεγίστου	τε	καὶ μάλιστα προσήκοντος μαθήματος ἐπὶ
[6, 503]	ἐθέλουσιν ἅμα φύεσθαι καὶ νεανικοί	τε	καὶ μεγαλοπρεπεῖς τὰς διανοίας οἷοι
[6, 486]	ὅταν κρίνειν μέλλῃς φύσιν φιλόσοφόν	τε	καὶ μή. Τὸ ποῖον; Μή
[6, 510]	ἦν δ’ ἐγώ, διῃρῆσθαι ἀληθείᾳ	τε	καὶ μή, ὡς τὸ δοξαστὸν
[6, 511]	τοῦ διαλέγεσθαι ἐπιστήμης τοῦ ὄντος	τε	καὶ νοητοῦ θεωρούμενον ἢ τὸ
[6, 504]	παθήματος ἥκιστα προσδεῖ φύλακι πόλεώς	τε	καὶ νόμων. Εἰκός, ἦ δ’
[6, 511]	νοῦν, ὡς μεταξύ τι δόξης	τε	καὶ νοῦ τὴν διάνοιαν οὖσαν.
[6, 485]	φύσει ἔχοντα πᾶν τὸ συγγενές	τε	καὶ οἰκεῖον τῶν παιδικῶν ἀγαπᾶν.
[6, 495]	συγγενῶν, ἄλλοι ἐπεισελθόντες ἀνάξιοι ᾔσχυνάν	τε	καὶ ὀνείδηπεριῆψαν, οἷα καὶ σὺ
[6, 507]	ὅσῳ πολυτελεστάτην τὴν τοῦ ὁρᾶν	τε	καὶ ὁρᾶσθαι δύναμιν ἐδημιούργησεν; Οὐ
[6, 511]	τῷ ὄντι ὑποθέσεις, οἷον ἐπιβάσεις	τε	καὶ ὁρμάς, ἵνα μέχρι τοῦ
[6, 500]	κατὰ λόγον ἔχοντα, ταῦτα μιμεῖσθαί	τε	καὶ ὅτι μάλιστα ἀφομοιοῦσθαι. ἢ
[6, 509]	καὶ ἀλήθειαν, ὥσπερ ἐκεῖ φῶς	τε	καὶ ὄψιν ἡλιοειδῆ μὲν νομίζειν
[6, 502]	τὰ μὲν δὴ τῶν γυναικῶν	τε	καὶ παίδων πεπέρανται, τὸ δὲ
[6, 495]	καὶ τὰ λεγόμενα ἀγαθά, πλοῦτοί	τε	καὶ πᾶσα ἡ τοιαύτη παρασκευή;
[6, 500]	φθονεῖν τῷ μὴ φθονερῷ ἄφθονόν	τε	καὶ πρᾷον ὄντα; ἐγὼ μὲν
[6, 494]	ἔργον, πᾶν δ’ ἔπος λέγοντάς	τε	καὶ πράττοντας καὶ περὶ αὐτόν,
[6, 506]	Βούλει οὖν αἰσχρὰ θεάσασθαι, τυφλά	τε	καὶ σκολιά, ἐξὸν (παρ’ ἄλλων
[6, 492]	μὴ πείθοντες οὗτοι οἱ παιδευταί	τε	καὶ σοφισταί. ἢ οὐκ οἶσθα
[6, 487]	μνήμων, εὐμαθής, μεγαλοπρεπής, εὔχαρις, φίλος	τε	καὶ συγγενὴς ἀληθείας, δικαιοσύνης, ἀνδρείας,
[6, 511]	ὅτι τὸ ὑπὸ ταῖς γεωμετρίαις	τε	καὶ ταῖς ταύτης ἀδελφαῖς τέχναις
[6, 486]	τῇ μελλούσῃ τοῦ ὄντος ἱκανῶς	τε	καὶ τελέως ψυχῇ μεταλήψεσθαι; ~(Αναγκαιότατα
[6, 511]	πρὸς ἐκεῖνα ὡς ἐναργέσι δεδοξασμένοις	τε	καὶ τετιμημένοις. (Μανθάνω, ἔφη, ὅτι
[6, 509]	παρεῖναι, ἀλλὰ καὶ τὸ εἶναί	τε	καὶ τὴν οὐσίαν ὑπ’ ἐκείνου
[6, 511]	μοι δοκεῖς τὴν τῶν γεωμετρικῶν	τε	καὶ τὴν τῶν τοιούτων ἕξιν
[6, 508]	ὅταν μὲν οὗ καταλάμπει ἀλήθειά	τε	καὶ τὸ ὄν, εἰς τοῦτο
[6, 495]	ὄλεθρός τε καὶ διαφθορὰ (τοσαύτη	τε	καὶ τοιαύτη τῆς βελτίστης φύσεως
[6, 496]	φίλους ὀνῆσαι προαπολόμενος ἀνωφελὴς αὑτῷ	τε	καὶ τοῖς ἄλλοις ἂν γένοιτο—
[6, 509]	βασιλεύειν τὸ μὲν νοητοῦ γένους	τε	καὶ τόπου, τὸ δ’ αὖ
[6, 485]	εἶναι τὴν αὐτὴν φύσιν φιλόσοφόν	τε	καὶ (φιλοψευδῆ; Οὐδαμῶς γε. Τὸν
[6, 503]	τε οἷς τότε ἐλέγομεν πόνοις	τε	καὶ φόβοις καὶ ἡδοναῖς, καὶ
[6, 492]	δὲ μὴ ἐν προσηκούσῃ σπαρεῖσά	τε	καὶ φυτευθεῖσα τρέφηται, εἰς πάντα
[6, 502]	ἀρχόντων κατάστασιν, εἰδότι ὡς ἐπίφθονός	τε	καὶ χαλεπὴ γίγνεσθαι ἡ παντελῶς
[6, 503]	δυσμαθῶς ὥσπερ ἀπονεναρκωμένα, καὶ ὕπνου	τε	καὶ χάσμης ἐμπίμπλανται, ὅταν τι
[6, 492]	ὅτι τὸν μὴ πειθόμενον ἀτιμίαις	τε	καὶ χρήμασι καὶ θανάτοις κολάζουσι;
[6, 493]	καταμαθὼν δὲ ταῦτα πάντα συνουσίᾳ	τε	καὶ χρόνου τριβῇ σοφίαν τε
[6, 504]	ἀλλ’ ἔτι τι μεῖζον δικαιοσύνης	τε	καὶ ὧν διήλθομεν; Καὶ μεῖζον,
[6, 493]	τε καὶ χρόνου τριβῇ σοφίαν	τε	καλέσειεν καὶ ὡς τέχνην συστησάμενος
[6, 497]	προσηκούσης· ἐν γὰρ προσηκούσῃ αὐτός	τε	μᾶλλον αὐξήσεται καὶ μετὰ τῶν
[6, 486]	οὐκ οἴει ἀναγκασθήσεται τελευτῶν αὑτόν	τε	μισεῖν καὶ τὴν τοιαύτην πρᾶξιν;
[6, 508]	(ἐν τῷ νοητῷ τόπῳ πρός	τε	νοῦν καὶ τὰ νοούμενα, τοῦτο
[6, 486]	χρόνου, πάσης δὲ οὐσίας, οἷόν	τε	οἴει τούτῳ μέγα τι δοκεῖν
[6, 494]	ἐπὶ τὰ αὑτῶν πράγματα οἵ	τε	οἰκεῖοι καὶ οἱ πολῖται. Πῶς
[6, 503]	δ’ οὔ; (Βασανιστέον δὴ ἔν	τε	οἷς τότε ἐλέγομεν πόνοις τε
[6, 485]	ταῦτα ἔχειν οἱ αὐτοί, ὅτι	τε	οὐκ ἄλλους πόλεων ἡγεμόνας δεῖ
[6, 508]	τοῦτον ἐν τῷ ὁρατῷ πρός	τε	ὄψιν καὶ τὰ ὁρώμενα. Πῶς;
[6, 507]	τοῦτο πεφυκός, οἶσθα ὅτι ἥ	τε	ὄψις οὐδὲν ὄψεται, τά τε
[6, 510]	τίθει ᾧ τοῦτο ἔοικεν, τά	τε	περὶ ἡμᾶς ζῷς καὶ πᾶν
[6, 484]	καὶ τὰ ἐνθάδε νόμιμα καλῶν	τε	πέρι καὶ δικαίων καὶ ἀγαθῶν
[6, 504]	εἴδη ψυχῆς διαστησάμενοι συνεβιβάζομεν δικαιοσύνης	τε	πέρι καὶ σωφροσύνης καὶ ἀνδρείας
[6, 510]	τὰ τοιαῦτα πραγματευόμενοι, ὑποθέμενοι τό	τε	περιττὸν καὶ τὸ ἄρτιον καὶ
[6, 492]	κροτοῦντες, πρὸς δ’ (αὐτοῖς αἵ	τε	πέτραι καὶ ὁ τόπος ἐν
[6, 494]	τὸ συγγενὲς (τῶν λόγων εἰσαισθάνηταί	τέ	πῃ καὶ κάμπτηται καὶ ἕλκηται
[6, 508]	οὗ ἡμῖν τὸ φῶς ὄψιν	τε	ποιεῖ ὁρᾶν ὅτι κάλλιστα καὶ
[6, 486]	στέρξαι, ὃ πράττων ἂν ἀλγῶν	τε	πράττοι καὶ μόγις σμικρὸν ἀνύτων;
[6, 493]	τις καὶ (ἐπιθυμίας κατεμάνθανεν, ὅπῃ	τε	προσελθεῖν χρὴ καὶ ὅπῃ ἅψασθαι
[6, 498]	παιδείαν καὶ φιλοσοφίαν μεταχειρίζεσθαι, τῶν	τε	σωμάτων, ἐν ᾧ βλαστάνει τε
[6, 492]	ἂν οὗτος φέρῃ, καὶ φήσειν	τε	τὰ αὐτὰ τούτοις καλὰ καὶ
[6, 485]	ὁμολογήσωμεν, ὁμολογήσειν καὶ ὅτι οἷοί	τε	ταῦτα ἔχειν οἱ αὐτοί, ὅτι
[6, 489]	τιμῶνται ἐν ταῖς πόλεσι δίδασκέ	τε	τὴν εἰκόνα καὶ πειρῶ πείθειν
[6, 501]	πυκνὰ ἂν ἑκατέρωσ’ ἀποβλέποιεν, πρός	τε	τὸ φύσει δίκαιον καὶ καλὸν
[6, 489]	ἀληθῶς κυβερνήταις. Ορθότατα, ἔφη. Εκ	τε	τοίνυν τούτων καὶ ἐν τούτοις
[6, 506]	τὰ νῦν— ὃς δὲ ἔκγονός	τε	τοῦ ἀγαθοῦ φαίνεται καὶ ὁμοιότατος
[6, 509]	ἀνὰ τὸν αὐτὸν λόγον, τό	τε	τοῦ ὁρωμένου γένους καὶ τὸ
[6, 502]	τὸ σοφόν μοι ἐγένετο τήν	τε	τῶν γυναικῶν τῆς κτήσεως δυσχέρειαν
[6, 485]	ὥσπερ ἐν τοῖς πρόσθεν περί	τε	τῶν φιλοτίμων καὶ ἐρωτικῶν διήλθομεν.
[6, 497]	τὰ δὲ ἄλλα ἀνθρώπινα, τά	τε	τῶν φύσεων καὶ τῶν ἐπιτηδευμάτων.
[6, 503]	εἰ μνημονεύεις, δεῖν αὐτοὺς φιλοπόλιδάς	τε	φαίνεσθαι, βασανιζομένους ἐν ἡδοναῖς τε
[6, 491]	αὐτοῦ ὀρθῶς, καί σοι εὔδηλόν	τε	φανεῖται καὶ οὐκ ἄτοπα δόξει
[6, 500]	~καὶ διορίζῃ (ὥσπερ ἄρτι τήν	τε	φύσιν αὐτῶν καὶ τὴν ἐπιτήδευσιν,
[6, 507]	τε ὄψις οὐδὲν ὄψεται, τά	τε	χρώματα ἔσται ἀόρατα. Τίνος δὴ
[6, 497]	ἐδηλώθη, φόβῳ ὧν ὑμεῖς ἀντιλαμβανόμενοι	δεδηλώκατε	μακρὰν καὶ χαλεπὴν αὐτοῦ τὴν
[6, 504]	εἴη προσάψαι. καὶ ὑμεῖς ἐξαρκεῖν	ἔφατε,	καὶ οὕτω δὴ ἐρρήθη τὰ
[6, 488]	μήτε μαθόντα πώποτε τὴν τέχνην	μέτε	ἔχοντα ἀποδεῖξαι διδάσκαλον ἑαυτοῦ μηδὲ
[6, 493]	τῷ ὄντι, μήτε ἑωρακὼς εἴη	μήτε	ἄλλῳ δυνατὸς δεῖξαι. τοιοῦτος δὴ
[6, 503]	δεῖν αὐτῷ μεταδιδόναι μήτε τιμῆς	μήτε	ἀρχῆς. Ορθῶς, ἦ δ’ ὅς.
[6, 493]	φύσιν, ὅσον διαφέρει τῷ ὄντι,	μήτε	ἑωρακὼς εἴη μήτε ἄλλῳ δυνατὸς
[6, 501]	εὐθὺς τῶν ἄλλων διενέγκοιεν, τῷ	μήτε	ἰδιώτου μήτε πόλεως ἐθελῆσαι ἂν
[6, 488]	κυβερνήσεως, ἕκαστον οἰόμενον δεῖν κυβερνᾶν,	μήτε	μαθόντα πώποτε τὴν τέχνην μέτε
[6, 488]	ἐάντε μή, μήτε τέχνην τούτου	μήτε	μελέτην οἰόμενοι δυνατὸν εἶναι λαβεῖν
[6, 503]	τε καὶ καλῶς μετέχειν, ἢ	μήτε	παιδείας τῆς ἀκριβεστάτης δεῖν αὐτῷ
[6, 501]	ἄλλων διενέγκοιεν, τῷ μήτε ἰδιώτου	μήτε	πόλεως ἐθελῆσαι ἂν ἅψασθαι μηδὲ
[6, 488]	(ἐάντε τινες βούλωνται ἐάντε μή,	μήτε	τέχνην τούτου μήτε μελέτην οἰόμενοι
[6, 503]	τῆς ἀκριβεστάτης δεῖν αὐτῷ μεταδιδόναι	μήτε	τιμῆς μήτε ἀρχῆς. Ορθῶς, ἦ
[6, 499]	ἀνάγκη τις ἐκ τύχης περιβάλῃ,	εἴτε	βούλονται εἴτε μή, πόλεως ἐπιμεληθῆναι,
[6, 493]	ἐν γραφικῇ εἴτ’ ἐν μουσικῇ	εἴτε	δὴ ἐν πολιτικῇ; ὅτι μὲν
[6, 491]	ἐγώ, σπέρματος πέρι ἢ φυτοῦ,	εἴτε	ἐγγείων εἴτε τῶν ζῴων, ἴσμεν
[6, 504]	μέγιστα μαθήματα δυνατὴ ἔσται ἐνεγκεῖν	~εἴτε	καὶ (ἀποδειλιάσει, ὥσπερ οἱ ἐν
[6, 499]	ἐκ τύχης περιβάλῃ, εἴτε βούλονται	εἴτε	μή, πόλεως ἐπιμεληθῆναι, καὶ τῇ
[6, 488]	γενόμενον εἴτε πολλῶν νεῶν πέρι	εἴτε	μιᾶς· ναύκληρον μεγέθει μὲν καὶ
[6, 484]	ἐγώ, ἆρα δῆλον, εἴτε τυφλὸν	εἴτε	ὀξὺ ὁρῶντα χρὴ φύλακα τηρεῖν
[6, 488]	γράφουσιν. νόησον γὰρ τοιουτονὶ γενόμενον	εἴτε	πολλῶν νεῶν πέρι εἴτε μιᾶς·
[6, 484]	ἦν δ’ ἐγώ, ἆρα δῆλον,	εἴτε	τυφλὸν εἴτε ὀξὺ ὁρῶντα χρὴ
[6, 491]	πέρι ἢ φυτοῦ, εἴτε ἐγγείων	εἴτε	τῶν ζῴων, ἴσμεν ὅτι τὸ
[6, 504]	ὑμῖν ἀρεσκόντως, ὑμεῖς ἂν τοῦτο	εἴποιτε.	Αλλ’ ἔμοιγε, ἔφη, μετρίως· ἐφαίνετο
[6, 488]	δὲ κυβερνήσει (ἐάντε τινες βούλωνται	ἐάντε	μή, μήτε τέχνην τούτου μήτε
[6, 489]	δὲ ἀληθὲς πέφυκεν, ἐάντε πλούσιος	ἐάντε	πένης κάμνῃ, ἀναγκαῖον (εἶναι ἐπὶ
[6, 489]	ἐψεύσατο, τὸ δὲ ἀληθὲς πέφυκεν,	ἐάντε	πλούσιος ἐάντε πένης κάμνῃ, ἀναγκαῖον
[6, 488]	ἀρχικὸς ἔσεσθαι, ὅπως δὲ κυβερνήσει	(ἐάντε	τινες βούλωνται ἐάντε μή, μήτε
[6, 491]	(Οὐκοῦν, ἦν δ’ ἐγώ, ὦ	Αδείμαντε,	καὶ τὰς ψυχὰς οὕτω φῶμεν
[6, 496]	δή τι, ἔφην ἐγώ, ὦ	Αδείμαντε,	λείπεται τῶν (κατ’ ἀξίαν ὁμιλούντων
[6, 500]	ἔφη. Οὐδὲ γάρ που, ὦ	Αδείμαντε,	σχολὴ τῷ γε ὡς ἀληθῶς
[6, 488]	ἂν σφίσι τὸ πηδάλιον ἐπιτρέψῃ,	ἐνίοτε	δ’ ἂν μὴ πείθωσιν ἀλλὰ
[6, 504]	οὐδὲν οὐδενὸς μέτρον. δοκεῖ δ’	ἐνίοτέ	τισιν ἱκανῶς ἤδη ἔχειν καὶ
[6, 507]	ἐν τοῖς ἔμπροσθεν ῥηθέντα καὶ	ἄλλοτε	ἤδη πολλάκις εἰρημένα. (Τὰ ποῖα;
[6, 506]	τε καὶ καλὰ ἀγνοούμενα ὅπῃ	ποτὲ	ἀγαθά ἐστιν, οὐ πολλοῦ τινος
[6, 500]	ἡμῖν λέγουσιν ὡς οὐκ ἄν	ποτε	ἄλλως εὐδαιμονήσειε πόλις, εἰ μὴ
[6, 499]	οὐδέ γ’ ἀνὴρ ὁμοίως μή	ποτε	γένηται τέλεος, πρὶν ἂν τοῖς
[6, 492]	πρεσβυτέρους καὶ ἄνδρας καὶ γυναῖκας;	Πότε	δή; ἦ δ’ ὅς. Οταν,
[6, 486]	ἐν ταῖς ἱκανῶς φιλοσόφοις μή	ποτε	ἐγκρίνωμεν, ἀλλὰ μνημονικὴν αὐτὴν ζητῶμεν
[6, 491]	οὔτε ἀγαθῶν οὔτε κακῶν αἰτίαν	ποτὲ	ἔσεσθαι; Οὔκ, ἀλλά, ἦ δ’
[6, 490]	Ηγουμένης δὴ ἀληθείας οὐκ ἄν	ποτε	οἶμαι φαμὲν αὐτῇ χορὸν κακῶν
[6, 486]	Εὐμαθὴς ἢ δυσμαθής. ἢ προσδοκᾷς	ποτέ	τινά τι ἱκανῶς ἂν στέρξαι,
[6, 502]	παντὶ τῷ χρόνῳ τῶν πάντων	οὐδέποτε	οὐδ’ ἂν εἷς σωθείη, ἔσθ’
[6, 495]	σμικρὰ δὲ φύσις οὐδὲν μέγα	οὐδέποτε	οὐδένα οὔτε ἰδιώτην οὔτε πόλιν
[6, 493]	καὶ ὅπῃ ἅψασθαι αὐτοῦ, καὶ	ὁπότε	χαλεπώτατον ἢ πρᾳότατον καὶ ἐκ
[6, 504]	μάλιστα προσήκοντος μαθήματος ἐπὶ τέλος	οὔποτε	ἥξει. Οὐ γὰρ ταῦτα, ἔφη,
[6, 498]	πολλοὺς θαῦμα οὐδέν· οὐ γὰρ	πώποτε	εἶδον γενόμενον τὸ νῦν λεγόμενον,
[6, 499]	(ἐν πόλει ἑτέρᾳ τοιαύτῃ, οὐ	πώποτε	ἑωράκασιν, οὔτε ἕνα οὔτε πλείους.
[6, 488]	οἰόμενον δεῖν κυβερνᾶν, μήτε μαθόντα	πώποτε	τὴν τέχνην μέτε ἔχοντα ἀποδεῖξαι
[6, 493]	καλὰ ταῦτα τῇ ἀληθείᾳ, ἤδη	πώποτέ	του ἤδουσας αὐτῶν λόγον διδόντος
[6, 497]	ὥσπερ (καὶ αὐτὸ ἄριστόν ἐστιν,	τότε	δηλώσει ὅτι τοῦτο μὲν τῷ
[6, 503]	(Βασανιστέον δὴ ἔν τε οἷς	τότε	ἐλέγομεν πόνοις τε καὶ φόβοις
[6, 498]	δὲ καὶ (στρατειῶν ἐκτὸς γίγνηται,	τότε	ἤδη ἀφέτους νέμεσθαι καὶ μηδὲν
[6, 499]	ἐγώ, καὶ ταῦτα προορώμενοι (ἡμεῖς	τότε	καὶ δεδιότες ὅμως ἐλέγομεν, ὑπὸ
[6, 510]	Ηι τὸ μὲν αὐτοῦ τοῖς	τότε	μιμηθεῖσιν ὡς εἰκόσιν χρωμένη ψυχὴ
[6, 497]	δὲ αὐτὸ ἐρρήθη μὲν καὶ	τότε,	ὅτι δεήσοι τι ἀεὶ ἐνεῖναι
[6, 503]	ἡδοναῖς, καὶ ἔτι δὴ ὃ	τότε	παρεῖμεν νῦν λέγομεν, ὅτι καὶ
[6, 504]	καὶ οὕτω δὴ ἐρρήθη τὰ	τότε	τῆς μὲν ἀκριβείας, ὡς ἐμοὶ
[6, 507]	καὶ οὕτω περὶ πάντων ἃ	τότε	ὡς πολλὰ ἐτίθεμεν, πάλιν αὖ
[6, 487]	τοιόνδε τι πάσχουσιν οἱ ἀκούοντες	ἑκάστοτε	ἃ νῦν λέγεις· ἡγοῦνται δι’
[6, 488]	ὃ πρὸς τὰς πόλεις πεπόνθασιν,	ὥστε	οὐδ’ ἔστιν ἓν οὐδὲν ἄλλο
[6, 491]	γίγνεσθαι, ἀσθενῆ δὲ φύσιν μεγάλων	οὔτε	ἀγαθῶν οὔτε κακῶν αἰτίαν ποτὲ
[6, 510]	αὐτά, οὐδένα λόγον οὔτε αὑτοῖς	οὔτε	ἄλλοις ἔτι ἀξιοῦσι περὶ αὐτῶν
[6, 485]	σμικροῦ οὔτε μείζονος οὔτε τιμιωτέρου	οὔτε	ἀτιμοτέρου μέρους ἑκόντες ἀφίενται, ὥσπερ
[6, 508]	Οὐκ ἔστιν ἥλιος ἡ ὄψις	οὔτε	αὐτὴ οὔτ’ ἐν ᾧ ἐγγίγνεται,
[6, 510]	ποιησάμενοι ὑποθέσεις αὐτά, οὐδένα λόγον	οὔτε	αὑτοῖς οὔτε ἄλλοις ἔτι ἀξιοῦσι
[6, 492]	καὶ τὸ ἐπιχειρεῖν πολλὴ ἄνοια.	οὔτε	γὰρ γίγνεται οὔτε γέγονεν οὐδὲ
[6, 492]	πολλὴ ἄνοια. οὔτε γὰρ γίγνεται	οὔτε	γέγονεν οὐδὲ οὖν μὴ γένηται
[6, 499]	ἑτέρᾳ τοιαύτῃ, οὐ πώποτε ἑωράκασιν,	οὔτε	ἕνα οὔτε πλείους. ἢ οἴει;
[6, 495]	φύσις οὐδὲν μέγα οὐδέποτε οὐδένα	οὔτε	ἰδιώτην οὔτε πόλιν δρᾷ. Αληθέστατα,
[6, 496]	ἄνθρωπος ἐμπεσών, οὔτε συναδικεῖν ἐθέλων	οὔτε	ἱκανὸς ὢν εἷς πᾶσιν ἀγρίοις
[6, 491]	δὲ φύσιν μεγάλων οὔτε ἀγαθῶν	οὔτε	κακῶν αἰτίαν ποτὲ ἔσεσθαι; Οὔκ,
[6, 485]	πάσης αὐτῆς, καὶ οὔτε σμικροῦ	οὔτε	μείζονος οὔτε τιμιωτέρου οὔτε ἀτιμοτέρου
[6, 499]	οὐ πώποτε ἑωράκασιν, οὔτε ἕνα	οὔτε	πλείους. ἢ οἴει; Οὐδαμῶς γε.
[6, 501]	τὸ φιλόσοφον γένος ἐγκρατὲς γένηται,	οὔτε	πόλει οὔτε πολίταις κακῶν παῦλα
[6, 495]	μέγα οὐδέποτε οὐδένα οὔτε ἰδιώτην	οὔτε	πόλιν δρᾷ. Αληθέστατα, ἦ δ’
[6, 499]	ἐλέγομεν, ὑπὸ τἀληθοῦς ἠναγκασμένοι, ὅτι	οὔτε	πόλις οὔτε πολιτεία οὐδέ γ’
[6, 501]	γένος ἐγκρατὲς γένηται, οὔτε πόλει	οὔτε	πολίταις κακῶν παῦλα ἔσται, οὐδὲ
[6, 499]	τἀληθοῦς ἠναγκασμένοι, ὅτι οὔτε πόλις	οὔτε	πολιτεία οὐδέ γ’ ἀνὴρ ὁμοίως
[6, 485]	καὶ ὅτι πάσης αὐτῆς, καὶ	οὔτε	σμικροῦ οὔτε μείζονος οὔτε τιμιωτέρου
[6, 496]	ὥσπερ εἰς θηρία ἄνθρωπος ἐμπεσών,	οὔτε	συναδικεῖν ἐθέλων οὔτε ἱκανὸς ὢν
[6, 485]	καὶ οὔτε σμικροῦ οὔτε μείζονος	οὔτε	τιμιωτέρου οὔτε ἀτιμοτέρου μέρους ἑκόντες
[6, 489]	μέντοι ἀχρηστίας τοὺς μὴ χρωμένους	κέλευε	αἰτιᾶσθαι, ἀλλὰ μὴ τοὺς ἐπιεικεῖς.
[6, 488]	με εἰς λόγον ~οὕτω (δυσαπόδεικτον;	ἄκουε	δ’ οὖν τῆς εἰκόνος, ἵν’