Livre, Chap.
[6, 507]	τοὺς τόκους μόνον. τοῦτον δὲ	δὴ	οὖν τὸν τόκον τε καὶ
[6, 510]	σκευαστὸν ὅλον γένος. Τίθημι, ἔφη.	Η	καὶ ἐθέλοις ἂν αὐτὸ φάναι,
[6, 504]	ἂν εἴην δίκαιος μὴ ἀκούειν.	Η	καὶ τὸ προρρηθὲν αὐτῶν; Τὸ
[6, 484]	Καὶ πῶς, ἔφη, οὐ δῆλον;	Η	οὖν δοκοῦσί τι τυφλῶν διαφέρειν
[6, 485]	Καὶ πῶς; ἦ δ’ ὅς.	Η	οὖν δυνατὸν εἶναι τὴν αὐτὴν
[6, 485]	τῶν παιδικῶν ἀγαπᾶν. Ορθῶς, ἔφη.	Η	οὖν οἰκειότερον σοφίᾳ τι ἀληθείας
[6, 493]	δοκεῖ εἶναι παιδευτής; Εμοιγ’ ἔφη.	Η	οὖν τι τούτου δοκεῖ διαφέρειν
[6, 504]	ἧττον μανθάνοντι πονητέον ἢ γυμναζομένῳ·	ἤ,	ὃ νυνδὴ ἐλέγομεν, τοῦ μεγίστου
[6, 496]	τῶν (κατ’ ἀξίαν ὁμιλούντων φιλοσοφίᾳ,	ἤ	που ὑπὸ φυγῆς καταληφθὲν γενναῖον
[6, 493]	τούτοις ὁμιλῇ ἐπιδεικνύμενος, ἢ ποίησιν	ἤ	τινα ἄλλην δημιουργίαν ἢ πόλει
[6, 492]	δικαστήρια ἢ θέατρα ἢ στρατόπεκα	ἤ	τινα ἄλλον κοινὸν πλήθους σύλλογον
[6, 488]	γενναῖον ναύκληρον μανδραγόρᾳ ἢ μέθῃ	ἤ	τινι ἄλλῳ συμποδίσαντας τῆς νεὼς
[6, 493]	ἐπιθυμιῶν ὅτι καλὸν ἢ αἰσχρὸν	(ἢ	ἀγαθὸν ἢ κακὸν ἢ δίκαιον
[6, 493]	ἀγαθὸν ἢ κακὸν ἢ δίκαιον	ἢ	ἄδικον, ὀνομάζοι δὲ πάντα ταῦτα
[6, 486]	δειλὸς ἔσθ’ ὅπῃ ἂν δυσσύμβολος	ἢ	ἄδικος γένοιτο; Οὐκ ἔστιν. Καὶ
[6, 493]	τε καὶ ἐπιθυμιῶν ὅτι καλὸν	ἢ	αἰσχρὸν (ἢ ἀγαθὸν ἢ κακὸν
[6, 490]	αὐτὸν πάντως καὶ πάντῃ ἔδει	ἢ	ἀλαζόνι ὄντι μηδαμῇ μετεῖναι φιλοσοφίας
[6, 497]	ἡμεῖς διεληλύθαμεν οἰκίζοντες τὴν πόλιν	ἢ	ἄλλη. Τὰ μὲν ἄλλα, ἦν
[6, 506]	ἀγαθὸν φῂς εἶναι ἢ ἡδονήν,	ἢ	ἄλλο τι παρὰ ταῦτα; Οὗτος,
[6, 499]	ἐμπέσῃ. τούτων δὲ πότερα γενέσθαι	ἢ	ἀμφότερα ὡς ἄρα ἐστὶν ἀδύνατον,
[6, 488]	ἄλλοι μᾶλλον, τοὺς μὲν ἄλλους	ἢ	ἀποκτεινύντας ἢ ἐκβάλλοντας ἐκ τῆς
[6, 505]	~νῦν δὲ ἢ οὐκ ἐννοεῖς	ἢ	αὖ διανοῇ (ἐμοὶ πράγματα παρέχειν
[6, 494]	ἀλλὰ μὴ τὰ πολλὰ καλά,	~ἢ	αὐτό τι ἕκαστον καὶ (μὴ
[6, 501]	νόμους, πρὶν ἢ παραλαβεῖν καθαρὰν	ἢ	αὐτοὶ ποιῆσαι. Καὶ ὀρθῶς γ’
[6, 499]	δυναστείαις ἢ βασιλείαις ὄντων ὑέσιν	ἢ	αὐτοῖς (ἔκ τινος θείας ἐπιπνοίας
[6, 499]	ἢ τῶν νῦν ἐν δυναστείαις	ἢ	βασιλείαις ὄντων ὑέσιν ἢ αὐτοῖς
[6, 488]	ᾖ ὅπως ἄρξουσιν ἢ πείθοντες	ἢ	βιαζόμενοι τὸν ναύκληρον, τὸν δὲ
[6, 496]	ἄξιον λέγειν, τὸ δαιμόνιον σημεῖον·	ἢ	γάρ πού τινι ἄλλῳ ἢ
[6, 499]	φιλοσοφίαν πόλεώς τις ἀνάγκη ἐπιμεληθῆναι	ἢ	γέγονεν ἐν τῷ ἀπείρῳ τῷ
[6, 504]	καὶ οὐχ ἧττον μανθάνοντι πονητέον	ἢ	γυμναζομένῳ· ἤ, ὃ νυνδὴ ἐλέγομεν,
[6, 493]	αἰσχρὸν (ἢ ἀγαθὸν ἢ κακὸν	ἢ	δίκαιον ἢ ἄδικον, ὀνομάζοι δὲ
[6, 506]	αἰσχραί; ὧν αἱ βέλτισται τυφλαί—	ἢ	δοκοῦσί τί σοι τυφλῶν διαφέρειν
[6, 502]	ἂν τύχοιεν γενόμενοι βασιλέων ἔκγονοι	ἢ	δυναστῶν τὰς φύσεις φιλόσοφοι; Οὐδ’
[6, 486]	ἄρα δικαία τε καὶ ἥμερος	ἢ	δυσκοινώνητος καὶ ἀγρία. Πάνυ μὲν
[6, 486]	ὡς ἐγᾦμαι. Τὸ ποῖον; Εὐμαθὴς	ἢ	δυσμαθής. ἢ προσδοκᾷς ποτέ τινά
[6, 486]	ἄλλοσέ ποι ἂν φαῖμεν ἕλκειν	ἢ	εἰς ἀμετρίαν. Τί μήν; Αλήθειαν
[6, 492]	συγκαθεζόμενοι ἁθρόοι πολλοὶ εἰς ἐκκλησίας	ἢ	εἰς δικαστήρια ἢ θέατρα ἢ
[6, 488]	τοὺς μὲν ἄλλους ἢ ἀποκτεινύντας	ἢ	ἐκβάλλοντας ἐκ τῆς νεώς, τὸν
[6, 501]	καὶ φιλόσοφον, εἴπερ τινὰ ἄλλην;	ἢ	ἐκείνους φήσει μᾶλλον, οὓς ἡμεῖς
[6, 486]	δ’ ἀμετρίᾳ ἡγῇ συγγενῆ εἶναι	ἢ	ἐμμετρίᾳ; Εμμετρίᾳ. Εμμετρον ἄρα καὶ
[6, 496]	κατὰ φύσιν μεῖναν ἐπ’ αὐτῇ,	ἢ	ἐν σμικρᾷ πόλει ὅταν μεγάλη
[6, 492]	κατακλυσθεῖσαν ὑπὸ τοῦ τοιούτου ψόγου	ἢ	ἐπαίνου οἰχήσεσθαι φερομένην κατὰ ῥοῦν
[6, 494]	ἕκαστα, ἔσθ’ ὅπως πλῆθος ἀνέξεται	ἢ	ἡγήσεαι εἶναι; Ηκιστά γ’ ἔφη.
[6, 506]	ἐπιστήμην τὸ ἀγαθὸν φῂς εἶναι	ἢ	ἡδονήν, ἢ ἄλλο τι παρὰ
[6, 492]	εἰς ἐκκλησίας ἢ εἰς δικαστήρια	ἢ	θέατρα ἢ στρατόπεκα ἤ τινα
[6, 500]	σε λέγειν οὓς αὐτοὶ οἴονται.	(ἢ	καὶ ἐὰν οὕτω θεῶνται, ἀλλοίαν
[6, 499]	(ἐκτὸς ὄντι τῆς ἡμετέρας ἐπόψεως,	ἢ	καὶ ἔπειτα γενήσεται, περὶ τούτου
[6, 499]	τῷ ἀπείρῳ τῷ παρεληλυθότι χρόνῳ	ἢ	καὶ νῦν ἔστιν ἔν τινι
[6, 492]	τις αὐτῇ βοηθήσας θεῶν τύχῃ.	ἢ	καὶ σὺ ἡγῇ, ὥσπερ οἱ
[6, 493]	καλὸν ἢ αἰσχρὸν (ἢ ἀγαθὸν	ἢ	κακὸν ἢ δίκαιον ἢ ἄδικον,
[6, 506]	εἶναι— πλέον γάρ μοι φαίνεται	ἢ	κατὰ τὴν παροῦσαν ὁρμὴν ἐφικέσθαι
[6, 488]	τὸν δὲ γενναῖον ναύκληρον μανδραγόρᾳ	ἢ	μέθῃ ἤ τινι ἄλλῳ συμποδίσαντας
[6, 503]	εὖ τε καὶ καλῶς μετέχειν,	ἢ	μήτε παιδείας τῆς ἀκριβεστάτης δεῖν
[6, 497]	παρακινδυνευτικῶς μέλλω λέγειν, ὅτι τοὐναντίον	ἢ	νῦν δεῖ τοῦ ἐπιτηδεύματος τούτου
[6, 499]	ἑωράκασιν, οὔτε ἕνα οὔτε πλείους.	ἢ	οἴει; Οὐδαμῶς γε. Οὐδέ γε
[6, 491]	παιδαγωγίας τυχούσας διαφερόντως κακὰς γίγνεσθαι;	ἢ	οἴει τὰ μεγάλα ἀδικήματα καὶ
[6, 505]	(κεκτῄμεθά τι ἄνευ τοῦ ἀγαθοῦ.	ἢ	οἴει τι πλέον εἶναι πᾶσαν
[6, 500]	τε καὶ ὅτι μάλιστα ἀφομοιοῦσθαι.	ἢ	οἴει τινὰ μηχανὴν εἶναι, ὅτῳ
[6, 500]	δόξαν λήψεσθαι καὶ ἄλλα ἀποκρινεῖσθαι.	ἢ	οἴει τινὰ χαλεπαίνειν τῷ μὴ
[6, 504]	τὴν τελεωτάτην ἀπεργασίαν μὴ παριέναι.	ἢ	οὐ γελοῖον ἐπὶ μὲν ἄλλοις
[6, 505]	ἐλάττονος πλάνης ἔμπλεῳ τῶν ἑτέρων;	ἢ	οὐ καὶ οὗτοι ἀναγκάζονται ὁμολογεῖν
[6, 496]	ἢ γάρ πού τινι ἄλλῳ	ἢ	οὐδενὶ τῶν ἔμπροσθεν γέγονεν. καὶ
[6, 495]	καὶ ἀποτεθρυμμένοι διὰτὰς βαναυσίας τυγχάνουσιν—	ἢ	οὐκ ἀνάγκη; Καὶ μάλα, ἔφη.
[6, 505]	οὐκ ὀλιγάκις ἀκήκοας, ~νῦν δὲ	ἢ	οὐκ ἐννοεῖς ἢ αὖ διανοῇ
[6, 491]	ἐν ἀνθρώποις φύεσθαι καὶ ὀλίγας.	ἢ	οὐκ οἴει; Σφόδρα γε. Τούτων
[6, 492]	οἱ παιδευταί τε καὶ σοφισταί.	ἢ	οὐκ οἶσθα ὅτι τὸν μὴ
[6, 499]	ὡς ἄλλως εὐχαῖς ὅμοια λέγοντες.	ἢ	οὐχ οὕτως; Οὕτως. Εἰ τοίνυν
[6, 490]	τούτῳ τι μετέσται ψεῦδος ἀγαπᾶν	ἢ	πᾶν τοὐναντίον μισεῖν; (Μισεῖν, ἔφη.
[6, 505]	κτῆσιν ἐκτῆσθαι, μὴ μέντοι ἀγαθήν;	ἢ	πάντα τἆλλα φρονεῖν ἄνευ τοῦ
[6, 501]	ἅψασθαι μηδὲ γράφειν νόμους, πρὶν	ἢ	παραλαβεῖν καθαρὰν ἢ αὐτοὶ ποιῆσαι.
[6, 488]	συλλαμβάνειν δεινὸς ᾖ ὅπως ἄρξουσιν	ἢ	πείθοντες ἢ βιαζόμενοι τὸν ναύκληρον,
[6, 498]	γὰρ οὐδὲν ἀνήσομεν, ἕως ἂν	ἢ	πείσωμεν καὶ τοῦτον καὶ τοὺς
[6, 492]	λεγόμενον, τίνα οἴει καρδίαν ἴσχειν;	ἢ	ποίαν (ἂν) αὐτῷ παιδείαν ἰδιωτικὴν
[6, 493]	ἄν τις τούτοις ὁμιλῇ ἐπιδεικνύμενος,	ἢ	ποίησιν ἤ τινα ἄλλην δημιουργίαν
[6, 492]	Τίνα οὖν ἄλλον σοφιστὴν οἴει	ἢ	ποίους ἰδιωτικοὺς λόγους ἐναντία τούτοις
[6, 493]	ποίησιν ἤ τινα ἄλλην δημιουργίαν	ἢ	πόλει διακονίαν, κυρίους αὑτοῦ ποιῶν
[6, 493]	ἅψασθαι αὐτοῦ, καὶ ὁπότε χαλεπώτατον	ἢ	πρᾳότατον καὶ ἐκ τίνων γίγνεται,
[6, 492]	τὰ μὲν ψέγωσι τῶν λεγομένων	ἢ	πραττομένων, τὰ δὲ ἐπαινῶσιν, ὑπερβαλλόντως
[6, 499]	ἐριστικὰ καὶ μηδαμόσε ἄλλοσε τείνοντα	ἢ	πρὸς δόξαν καὶ ἔριν καὶ
[6, 486]	Τὸ ποῖον; Εὐμαθὴς ἢ δυσμαθής.	ἢ	προσδοκᾷς ποτέ τινά τι ἱκανῶς
[6, 498]	καὶ τοῦτον καὶ τοὺς ἄλλους,	ἢ	προὔργου τι ποιήσωμεν εἰς ἐκεῖνον
[6, 492]	ἢ εἰς δικαστήρια ἢ θέατρα	ἢ	στρατόπεκα ἤ τινα ἄλλον κοινὸν
[6, 507]	ὅτι οὐδεμιᾷ, τοιούτου προσδεῖ οὐδενός.	ἢ	σύ τινα ἔχεις εἰπεῖν; Οὐκ
[6, 493]	ἀντιτέχνους ἡγοῦνται, μὴ ἄλλα παιδεύειν	ἢ	ταῦτα τὰ τῶν πολλῶν δόγματα,
[6, 511]	οὐκ ἂν ἄλλως ἴδοι τις	ἢ	τῇ διανοίᾳ. Αληθῆ, ἔφη, λέγεις.
[6, 484]	δ’ ἄλλο, ἦν δ’ ἐγώ,	ἢ	τὸ ἑξῆς; ἐπειδὴ φιλόσοφοι μὲν
[6, 511]	ὄντος τε καὶ νοητοῦ θεωρούμενον	ἢ	τὸ ὑπὸ τῶν τεχνῶν καλουμένων,
[6, 503]	ἄλλῃ μηδεμιᾷ μεταβολῇ φαίνεσθαι ἐκβάλλοντας,	ἢ	τὸν ἀδυνατοῦντα ἀποκριτέον, τὸν δὲ
[6, 484]	Τούτους οὖν μᾶλλον φύλακας στησόμεθα	ἢ	τοὺς ἐγνωκότας μὲν ἕκαστον τὸ
[6, 485]	ἄλλους πόλεων ἡγεμόνας δεῖ εἶναι	ἢ	τούτους. Πῶς; Τοῦτο μὲν δὴ
[6, 485]	δαπάνης σπουδάζεται, ἄλλῳ τινὶ μᾶλλον	ἢ	τούτῳ προσήκει σπουδάζειν. Οὕτω. ~(Καὶ
[6, 491]	ἀγαθῷ γάρ που κακὸν ἐναντιώτερον	ἢ	τῷ μὴ ἀγαθῷ. Πῶς δ’
[6, 499]	καὶ τῇ πόλει κατηκόῳ γενέσθαι,	ἢ	τῶν νῦν ἐν δυναστείαις ἢ
[6, 500]	τινὰ χαλεπαίνειν τῷ μὴ χαλεπῷ	ἢ	φθονεῖν τῷ μὴ φθονερῷ ἄφθονόν
[6, 496]	ἀντέχειν, πρίν τι τὴν πόλιν	ἢ	φίλους ὀνῆσαι προαπολόμενος ἀνωφελὴς αὑτῷ
[6, 491]	ἦν δ’ ἐγώ, σπέρματος πέρι	ἢ	φυτοῦ, εἴτε ἐγγείων εἴτε τῶν
[6, 489]	ἂν τῇ ἀληθείᾳ τι ὄφελος	ᾖ.	ἀλλὰ τοὺς νῦν πολιτικοὺς ἄρχοντας
[6, 489]	ἐγὼ συνεχώρησα ἀληθῆ σε λέγειν.	ἦ	γάρ; Ναί. Οὐκοῦν τῆς μὲν
[6, 505]	ἀγαθὰ εἶναι καὶ κακὰ ταὐτά.	ἦ	γάρ; (Τί μήν; Οὐκοῦν ὅτι
[6, 500]	τῆς δημοτικῆς ἀρετῆς; Ηκιστά γε,	ἦ	δ’ ὅς. Αλλ’ ἐὰν δὴ
[6, 487]	ταῦτα λέγοντας ψεύδεσθαι; Οὐκ οἶδα,	ἦ	δ’ ὅς, ἀλλὰ τὸ σοὶ
[6, 495]	δημοσίᾳ εἰς ἀγῶνας καθιστάντας; ~(Πολλή,	ἦ	δ’ ὅς, ἀνάγκη. Εστιν οὖν
[6, 494]	τοσούτων κακῶν; Πολλοῦ γε δεῖ,	ἦ	δ’ ὅς. Εὰν δ’ οὖν,
[6, 500]	παραδείγματι χρώμενοι ζωγράφοι; Οὐ χαλεπανοῦσιν,	ἦ	δ’ ὅς, ἐάνπερ αἴσθωνται. ~ἀλλὰ
[6, 501]	ἀκούοντες πραΰνονται; Καὶ πολύ γε,	ἦ	δ’ ὅς, εἰ σωφρονοῦσιν. (Πῇ
[6, 497]	λέγεις τι σύ. Αλλ’ οὐδέν,	ἦ	δ’ ὅς, ἔτι λέγω περὶ
[6, 485]	ἀληθείας ἂν εὕροις; Καὶ πῶς;	ἦ	δ’ ὅς. Η οὖν δυνατὸν
[6, 502]	καὶ ἀδύνατον; (Οὐκ οἶμαι ἔγωγε,	ἦ	δ’ ὅς. Καὶ μὴν ὅτι
[6, 492]	ἄνδρας καὶ γυναῖκας; Πότε δή;	ἦ	δ’ ὅς. Οταν, εἶπον, συγκαθεζόμενοι
[6, 492]	τείνοντας κρατήσειν; (Οἶμαι μὲν οὐδένα,	ἦ	δ’ ὅς. Οὐ γάρ, ἦν
[6, 484]	σῴζειν; Οὐ μὰ τὸν Δία,	ἦ	δ’ ὅς, οὐ πολύ τι
[6, 497]	καὶ εὐμενὴς ἀπαλλάξεται. ~(Αλλά τοι,	ἦ	δ’ ὅς, οὐ τὰ ἐλάχιστα
[6, 493]	οὐ καταγέλαστον; (Οἶμαι δέ γε,	ἦ	δ’ ὅς, οὐδ’ ἀκούσομαι. Ταῦτα
[6, 486]	εἶναι τὸν ἀνθρώπινον βίον; Αδύνατον,	ἦ	δ’ ὅς. (Οὐκοῦν καὶ θάνατον
[6, 503]	μήτε τιμῆς μήτε ἀρχῆς. Ορθῶς,	ἦ	δ’ ὅς. Οὐκοῦν σπάνιον αὐτὸ
[6, 495]	ἰδιώτην οὔτε πόλιν δρᾷ. Αληθέστατα,	ἦ	δ’ ὅς. Οὗτοι μὲν δὴ
[6, 491]	αἰτίαν ποτὲ ἔσεσθαι; Οὔκ, ἀλλά,	ἦ	δ’ ὅς, οὕτως. ~(Ην τοίνυν
[6, 507]	ἤδη πολλάκις εἰρημένα. (Τὰ ποῖα;	ἦ	δ’ ὅς. Πολλὰ καλά, ἦν
[6, 507]	τινα ἔχεις εἰπεῖν; Οὐκ ἔγωγε,	ἦ	δ’ ὅς. Τὴν δὲ τῆς
[6, 504]	πόλεώς τε καὶ νόμων. Εἰκός,	ἦ	δ’ ὅς. Τὴν μακροτέραν τοίνυν,
[6, 508]	ὁρᾶται ὑπ’ αὐτῆς ταύτης; Οὕτως,	ἦ	δ’ ὅς. Τοῦτον τοίνυν, ἦν
[6, 492]	οὗτοι, καὶ ἔσεσθαι τοιοῦτον; (Πολλή,	ἦ	δ’ ὅς, ὦ Σώκρατες, ἀνάγκη.
[6, 506]	καὶ καλά; Μὴ πρὸς Διός,	ἦ	δ’ ὅς, ὦ Σώκρατες, ὁ
[6, 494]	ὅπως ἂν μὴ οἷός τ’	ᾖ,	καὶ ἰδίᾳ ἐπιβουλεύοντας καὶ δημοσίᾳ
[6, 488]	ναῦν, ὃς ἂν συλλαμβάνειν δεινὸς	ᾖ	ὅπως ἄρξουσιν ἢ πείθοντες ἢ
[6, 491]	μηδὲ τόπου, ὅσῳ ἂν ἐρρωμενέστερον	ᾖ,	τοσούτῳ πλειόνων ἐνδεῖ τῶν πρεπόντων·
[6, 497]	(Αλλ’ ὅμως, ἔφη, λαβέτω τέλος	ἡ	ἀπόδειξις τούτου φανεροῦ γενομένου. Οὐ
[6, 501]	ποιήσειαν. Καλλίστη γοῦν ἄν, ἔφη,	ἡ	γραφὴ γένοιτο. Αρ’ οὖν, ἦν
[6, 507]	τρίτον, ἡ μὲν οὐκ ἀκούσεται,	ἡ	δὲ οὐκ ἀκουσθήσεται; Οὐδενός, ἔφη.
[6, 496]	παρεσκεύασται πρὸς τὸ ἐκπεσεῖν φιλοσοφίας,	ἡ	δὲ τοῦ σώματος νοσοτροφία ἀπείργουσα
[6, 493]	τοὺς πολλούς, πέρα τῶν ἀναγκαίων,	ἡ	Διομηδεία λεγομένη ἀνάγκη ποιεῖν αὐτῷ
[6, 499]	τῷ λόγῳ διαμάχεσθαι, ὡς γέγονεν	ἡ	εἰρημένη πολιτεία καὶ ἔστιν καὶ
[6, 507]	ὃ (ἐὰν μὴ παραγένηται τρίτον,	ἡ	μὲν οὐκ ἀκούσεται, ἡ δὲ
[6, 499]	καὶ γενήσεταί γε, ὅταν αὕτη	ἡ	Μοῦσα πόλεως ἐγκρατὴς γένηται. οὐ
[6, 508]	θεόν; Πῶς; Οὐκ ἔστιν ἥλιος	ἡ	ὄψις οὔτε αὐτὴ οὔτ’ ἐν
[6, 502]	ἐπίφθονός τε καὶ χαλεπὴ γίγνεσθαι	ἡ	παντελῶς ἀληθής· νῦν γὰρ οὐδὲν
[6, 501]	πολίταις κακῶν παῦλα ἔσται, οὐδὲ	ἡ	πολιτεία ἣν μυθολογοῦμεν λόγῳ ἔργῳ
[6, 497]	μετὰ τοῦτο ἐρήσῃ τίς αὕτη	ἡ	πολιτεία. Οὐκ ἔγνως, ἔφη· οὐ
[6, 506]	γάρ, ἔφη, μαντεύῃ. Οὐκοῦν ἡμῖν	ἡ	πολιτεία τελέως κεκοσμήσεται, ἐὰν ὁ
[6, 498]	γυμνάσια· ὅταν δὲ λήγῃ μὲν	ἡ	ῥώμη, πολιτικῶν δὲ καὶ (στρατειῶν
[6, 495]	ἀγαθά, πλοῦτοί τε καὶ πᾶσα	ἡ	τοιαύτη παρασκευή; Οὐ γάρ, ἀλλ’
[6, 505]	τοῦτο μᾶλλον· ἐπεὶ ὅτι γε	ἡ	τοῦ ἀγαθοῦ ἰδέα μέγιστον μάθημα,
[6, 508]	λέγεις. ~Οὐ σμικρᾷ ἄρα ἰδέᾳ	ἡ	τοῦ ὁρᾶν αἴσθησις καὶ ἡ
[6, 508]	ἡ τοῦ ὁρᾶν αἴσθησις καὶ	ἡ	τοῦ ὁρᾶσθαι (δύναμις τῶν ἄλλων
[6, 507]	αὐτὸ τοῦτο πεφυκός, οἶσθα ὅτι	ἥ	τε ὄψις οὐδὲν ὄψεται, τά
[6, 492]	ἐπαίνου οἰχήσεσθαι φερομένην κατὰ ῥοῦν	ᾗ	ἂν οὗτος φέρῃ, καὶ φήσειν
[6, 505]	ἰδέα μέγιστον μάθημα, πολλάκις ἀκήκοας,	ᾗ	δὴ καὶ δίκαια καὶ τἆλλα
[6, 498]	προϊούσης δὲ τῆς ἡλικίας, ἐν	ᾗ	ἡ ψυχὴ τελεοῦσθαι ἄρχεται, ἐπιτείνειν
[6, 510]	καὶ τὴν τοῦ νοητοῦ τομὴν	ᾗ	τμητέον. Πῇ; Ηι τὸ μὲν
[6, 498]	δὲ τῆς ἡλικίας, ἐν ᾗ	ἡ	ψυχὴ τελεοῦσθαι ἄρχεται, ἐπιτείνειν τὰ
[6, 490]	τάττειν; μέμνησαι γάρ που ὅτι	συνέβη	προσῆκον τούτοις ἀνδρεία, μεγαλοπρέπεια, εὐμάθεια,
[6, 493]	πάντα συνουσίᾳ τε καὶ χρόνου	τριβῇ	σοφίαν τε καλέσειεν καὶ ὡς
[6, 497]	αὐτήν, ὥσπερ ξενικὸν σπέρμα ἐν	γῇ	ἄλλῃ σπειρόμενον ἐξίτηλον εἰς τὸ
[6, 508]	φῶς ἐπέχῃ, ἀλλὰ ὧν νυκτερινὰ	φέγγη,	ἀμβλυώττουσί τε καὶ ἐγγὺς φαίνονται
[6, 494]	ἐάν τις ἠρέμα προσελθὼν τἀληθῆ	λέγῃ,	ὅτι νοῦς οὐκ ἔνεστιν αὐτῷ,
[6, 488]	τὸν ὡς ἀληθῶς κυβερνητικὸν οὐχ	ἡγῇ	ἂν τῷ ὄντι μετεωροσκόπον ~(τε
[6, 486]	Τί μήν; Αλήθειαν δ’ ἀμετρίᾳ	ἡγῇ	συγγενῆ εἶναι ἢ ἐμμετρίᾳ; Εμμετρίᾳ.
[6, 492]	θεῶν τύχῃ. ἢ καὶ σὺ	ἡγῇ,	ὥσπερ οἱ πολλοί, διαφθειρομένους τινὰς
[6, 498]	τὰ ἐκείνης γυμνάσια· ὅταν δὲ	λήγῃ	μὲν ἡ ῥώμη, πολιτικῶν δὲ
[6, 500]	ἦ δ’ ὅς. Αλλ’ ἐὰν	δὴ	αἴσθωνται οἱ πολλοὶ ὅτι ἀληθῆ
[6, 490]	τοὐναντίον μισεῖν; (Μισεῖν, ἔφη. Ηγουμένης	δὴ	ἀληθείας οὐκ ἄν ποτε οἶμαι
[6, 502]	τοὺς πολίτας. Οὐδ’ ὁπωστιοῦν. Αλλὰ	δή,	ἅπερ ἡμῖν δοκεῖ, δόξαι καὶ
[6, 510]	(Εγωγ’ ἔφη, καὶ μάλα. Σκόπει	δὴ	αὖ καὶ τὴν τοῦ νοητοῦ
[6, 505]	εἶναι κακάς; Σφόδρα γε. Συμβαίνει	δὴ	αὐτοῖς οἶμαι ὁμολογεῖν ἀγαθὰ εἶναι
[6, 484]	ἴσχουσιν πλανώμενοι οὐ φιλόσοφοι, ποτέρους	δὴ	δεῖ πόλεως ἡγεμόνας εἶναι; Πῶς
[6, 505]	ἀτιμάζει; Καὶ μάλα, ἔφη. Ο	δὴ	διώκει μὲν ἅπασα ψυχὴ καὶ
[6, 495]	ἀλλ’ ὀρθῶς, ἔφη, ἐλέχθη. Οὗτος	δή,	εἶπον, ὦ θαυμάσιε, ὄλεθρός τε
[6, 504]	τὸ προρρηθὲν αὐτῶν; Τὸ ποῖον	δή;	(Ελέγομέν που ὅτι ὡς μὲν
[6, 493]	γραφικῇ εἴτ’ ἐν μουσικῇ εἴτε	δὴ	ἐν πολιτικῇ; ὅτι μὲν γὰρ
[6, 503]	ἔσεσθαι; Πῶς δ’ οὔ; (Βασανιστέον	δὴ	ἔν τε οἷς τότε ἐλέγομεν
[6, 490]	οἱ πολλοὶ κακοί, καὶ τούτου	δὴ	ἕνεκα πάλιν ἀνειλήφαμεν τὴν τῶν
[6, 501]	ὅς, εἰ σωφρονοῦσιν. (Πῇ γὰρ	δὴ	ἕξουσιν ἀμφισβητῆσαι; πότερον μὴ τοῦ
[6, 504]	ὑμεῖς ἐξαρκεῖν ἔφατε, καὶ οὕτω	δὴ	ἐρρήθη τὰ τότε τῆς μὲν
[6, 493]	ἐκ τίνων γίγνεται, καὶ φωνὰς	δὴ	ἐφ’ οἷς ἑκάστας εἴωθεν φθέγγεσθαι,
[6, 504]	ἄλλοις ἀποδειλιῶντες. Πρέπει γέ τοι	δή,	ἔφη, οὕτω σκοπεῖν. ἀλλὰ ποῖα
[6, 495]	τὸ ἀξίωμα μεγαλοπρεπέστερον λείπεται, οὗ	δὴ	ἐφιέμενοι πολλοὶ ἀτελεῖς μὲν τὰς
[6, 492]	καὶ ἄνδρας καὶ γυναῖκας; Πότε	δή;	ἦ δ’ ὅς. Οταν, εἶπον,
[6, 494]	(ἐκ τῶν ἔμπροσθεν. ὡμολόγηται γὰρ	δὴ	ἡμῖν εὐμάθεια καὶ μνήμη καὶ
[6, 489]	μάλα, ἔφη ὁ Αδείμαντος. Οὐ	δή,	ἦν δ’ ἐγώ, οἶμαι δεῖσθαί
[6, 490]	ὡρισάμεθα. (Εστιν, ἔφη, ταῦτα. Ταύτης	δή,	ἦν δ’ ἐγώ, τῆς φύσεως
[6, 486]	ὁ τοιοῦτος; Ηκιστά γε. Δειλῇ	δὴ	καὶ ἀνελευθέρῳ φύσει φιλοσοφίας ἀληθινῆς,
[6, 505]	μέγιστον μάθημα, πολλάκις ἀκήκοας, ᾗ	δὴ	καὶ δίκαια καὶ τἆλλα προσχρησάμενα
[6, 500]	μιμεῖσθαι ἐκεῖνο; Αδύνατον, ἔφη. Θείῳ	δὴ	καὶ κοσμίῳ ὅ γε φιλόσοφος
[6, 489]	δεῖξαι; Πάνυ μὲν οὖν. Ακούωμεν	δὴ	καὶ λέγωμεν ἐκεῖθεν ἀναμνησθέντες, ὅθεν
[6, 501]	ἀνδρείκελον, ἀπ’ ἐκείνου τεκμαιρόμενοι, ὃ	δὴ	καὶ Ομηρος ἐκάλεσεν ἐν τοῖς
[6, 490]	σμικρὸν δέ τι ἐκφεύγει, οὓς	δὴ	καὶ οὐ πονηρούς, ἀχρήστους δὲ
[6, 484]	ὡς οἷόν τε ἀκριβέστατα, οὕτω	δὴ	καὶ τὰ ἐνθάδε νόμιμα καλῶν
[6, 507]	λόγῳ. Φαμὲν γάρ. Καὶ αὐτὸ	δὴ	καλὸν καὶ αὐτὸ ἀγαθόν, καὶ
[6, 508]	οὔτ’ ἐν ᾧ ἐγγίγνεται, ὃ	(δὴ	καλοῦμεν ὄμμα. Οὐ γὰρ οὖν.
[6, 507]	τε χρώματα ἔσται ἀόρατα. Τίνος	δὴ	λέγεις, ἔφη, τούτου; Ο δὴ
[6, 504]	ἔφη, οὕτω σκοπεῖν. ἀλλὰ ποῖα	δὴ	λέγεις μαθήματα μέγιστα; Μνημονεύεις μέν
[6, 485]	μεγίστῳ ἂν προέχοιεν. ~(Οὐκοῦν τοῦτο	δὴ	λέγωμεν, τίνα τρόπον οἷοί τ’
[6, 497]	φιλοσοφίαν οὐ διολεῖται. τὰ γὰρ	δὴ	μεγάλα πάντα ἐπισφαλῆ, καὶ τὸ
[6, 502]	μόγις τέλος ἔσχεν, τὰ ἐπίλοιπα	δὴ	μετὰ τοῦτο λεκτέον, τίνα τρόπον
[6, 491]	πολλοὶ ὄλεθροι καὶ μεγάλοι. Τίνες	δή;	Ο μὲν πάντων θαυμαστότατον ἀκοῦσαι,
[6, 503]	φόβοις καὶ ἡδοναῖς, καὶ ἔτι	δὴ	ὃ τότε παρεῖμεν νῦν λέγομεν,
[6, 494]	δ’ οὐ μέλλει; ἔφη. Βουλήσονται	δὴ	οἶμαι αὐτῷ χρῆσθαι, ἐπειδὰν πρεσβύτερος
[6, 491]	ἀγαθῷ. Πῶς δ’ οὔ; Εχει	δὴ	οἶμαι λόγον τὴν ἀρίστην φύσιν
[6, 507]	Εστι ταῦτα. Καὶ τὰ μὲν	δὴ	ὁρᾶσθαί φαμεν, νοεῖσθαι δ’ οὔ,
[6, 490]	Καὶ μάλα, ἔφη. Αρ’ οὖν	δὴ	οὐ μετρίως ἀπολογησόμεθα ὅτι πρὸς
[6, 497]	φύσεων καὶ τῶν ἐπιτηδευμάτων. δῆλος	δὴ	οὖν εἶ ὅτι μετὰ τοῦτο
[6, 493]	Εκαστος τῶν μισθαρνούντων ἰδιωτῶν, οὓς	δὴ	οὗτοι σοφιστὰς καλοῦσι καὶ ἀντιτέχνους
[6, 494]	ἐμπιμπλάμενον; Καὶ μάλ’ ἔφη. Τῷ	δὴ	οὕτω διατιθεμένῳ ἐάν τις ἠρέμα
[6, 495]	ἦ δ’ ὅς. Οὗτοι μὲν	δὴ	οὕτως ἐκπίπτοντες, οἷς μάλιστα προσήκει,
[6, 488]	ἅμα καὶ τὴν κυβερνητικήν. τοιούτων	δὴ	περὶ τὰς ναῦς γιγνομένων τὸν
[6, 486]	κενὸς εἶναι; Καὶ πῶς; Ανόνητα	δὴ	πονῶν οὐκ οἴει ἀναγκασθήσεται τελευτῶν
[6, 495]	τὸ αὑτῶν τεχνίον. ὅμως γὰρ	δὴ	πρός γε τὰς ἄλλας τέχνας
[6, 485]	ἐκεῖσε ἀπωχετευμένον. Τί μήν; Ωι	δὴ	πρὸς τὰ μαθήματα καὶ πᾶν
[6, 507]	δὴ λέγεις, ἔφη, τούτου; Ο	δὴ	σὺ καλεῖς, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 489]	τὰ τοιαῦτα φάσκοντας ἐπιτηδεύειν, οὓς	δὴ	σὺ φῂς τὸν ἐγκαλοῦντα τῇ
[6, 496]	Παντελῶς μὲν οὖν, ἔφη. Πάνσμικρον	δή	τι, ἔφην ἐγώ, ὦ Αδείμαντε,
[6, 501]	δ’ ὅς, ἐάνπερ αἴσθωνται. ~ἀλλὰ	δὴ	(τίνα λέγεις τρόπον τῆς διαγραφῆς;
[6, 498]	πρὸς δὲ τὸ γῆρας ἐκτὸς	δή	τινων ὀλίγων ἀποσβέννυνται πολὺ μᾶλλον
[6, 505]	εἴ τι ὄφελος ἦν, περὶ	δὴ	τὸ τοιοῦτον ~καὶ (τοσοῦτον οὕτω
[6, 500]	ἀληθῆ περὶ αὐτοῦ (λέγομεν, χαλεπανοῦσι	δὴ	τοῖς φιλοσόφοις καὶ ἀπιστήσουσιν ἡμῖν
[6, 490]	σωφροσύνην ἕπεσθαι. Ορθῶς, ἔφη. Καὶ	δὴ	τὸν ἄλλον τῆς φιλοσόφου φύσεως
[6, 494]	ἀρέσκειν αὐτῷ ἐπιθυμοῦσι. Δῆλον. Εκ	δὴ	τούτων τίνα ὁρᾷς σωτηρίαν φιλοσόφῳ
[6, 492]	τοῦ ψόγου καὶ ἐπαίνου. ἐν	δὴ	τῷ τοιούτῳ τὸν νέον, τὸ
[6, 495]	ἡμεῖς φαμεν. καὶ ἐκ τούτων	δὴ	τῶν ἀνδρῶν καὶ οἱ τὰ
[6, 502]	αὐτὰ διελθεῖν. (καὶ τὰ μὲν	δὴ	τῶν γυναικῶν τε καὶ παίδων
[6, 494]	αὐτῶν. Ανάγκη. Καὶ ὑπὸ τούτων	δὴ	τῶν ἰδιωτῶν, ὅσοι προσομιλοῦντες ὄχλῳ
[6, 496]	τῶν ἔμπροσθεν γέγονεν. καὶ τούτων	δὴ	τῶν ὀλίγων οἱ γενόμενοι καὶ
[6, 491]	οὐκ οἴει; Σφόδρα γε. Τούτων	δὴ	τῶν ὀλίγων σκόπει ὡς πολλοὶ
[6, 485]	ἢ τούτους. Πῶς; Τοῦτο μὲν	δὴ	τῶν φιλοσόφων φύσεων πέρι ὡμολογήσθω
[6, 484]	~Πολιτεία (Οἱ μὲν	δὴ	φιλόσοφοι, ἦν δ’ ἐγώ, ὦ
[6, 486]	γένοιτο; Οὐκ ἔστιν. Καὶ τοῦτο	δὴ	ψυχὴν σκοπῶν φιλόσοφον καὶ μὴ
[6, 506]	ἐπιστήμων; Ανάγκη, ἔφη. ἀλλὰ σὺ	δή,	ὦ Σώκρατες, πότερον ἐπιστήμην τὸ
[6, 493]	μήτε ἄλλῳ δυνατὸς δεῖξαι. τοιοῦτος	δὴ	ὢν πρὸς Διὸς οὐκ ἄτοπος
[6, 503]	καθιστάναι. Εἰρήσθω γάρ, ἔφη. Νόησον	δὴ	ὡς εἰκότως ὀλίγοι ἔσονταί σοι·
[6, 502]	ἐγᾦμαι, διήλθομεν. Ικανῶς γάρ. Νῦν	δή,	ὡς ἔοικεν, συμβαίνει ἡμῖν περὶ
[6, 498]	καὶ (στρατειῶν ἐκτὸς γίγνηται, τότε	ἤδη	ἀφέτους νέμεσθαι καὶ μηδὲν ἄλλο
[6, 510]	τούτων δ’ ἀρχόμενοι τὰ λοιπὰ	ἤδη	διεξιόντες τελευτῶσιν ὁμολογουμένως ἐπὶ τοῦτο
[6, 504]	δοκεῖ δ’ ἐνίοτέ τισιν ἱκανῶς	ἤδη	ἔχειν καὶ οὐδὲν δεῖν περαιτέρω
[6, 505]	ζητοῦσιν, τὴν δὲ δόξαν ἐνταῦθα	ἤδη	πᾶς ἀτιμάζει; Καὶ μάλα, ἔφη.
[6, 507]	τοῖς ἔμπροσθεν ῥηθέντα καὶ ἄλλοτε	ἤδη	πολλάκις εἰρημένα. (Τὰ ποῖα; ἦ
[6, 493]	καὶ καλὰ ταῦτα τῇ ἀληθείᾳ,	ἤδη	πώποτέ του ἤδουσας αὐτῶν λόγον
[6, 510]	τὰ σχήματα καὶ γωνιῶν τριττὰ	εἴδη	καὶ ἄλλα τούτων ἀδελφὰ καθ’
[6, 511]	εἰς αὐτά, καὶ τελευτᾷ εἰς	εἴδη.	Μανθάνω, ἔφη, ἱκανῶς μὲν οὔ—
[6, 509]	ἀλλ’ οὖν ἔχεις ταῦτα διττὰ	εἴδη,	ὁρατόν, νοητόν; Εχω. Ωσπερ τοίνυν
[6, 504]	ἦν δ’ ἐγώ, ὅτι τριττὰ	εἴδη	ψυχῆς διαστησάμενοι συνεβιβάζομεν δικαιοσύνης τε
[6, 509]	ὀρθῶς ἔχει, οὕτω καὶ ἐνταῦθα	ἀγαθοειδῆ	μὲν νομίζειν ταῦτ’ ἀμφότερα ὀρθόν,
[6, 509]	ἐκεῖ φῶς τε καὶ ὄψιν	ἡλιοειδῆ	μὲν νομίζειν ὀρθόν, ἥλιον δ’
[6, 502]	γε. Συμβαίνει γάρ, ἔφη. Οὐκοῦν	ἐπειδὴ	τοῦτο μόγις τέλος ἔσχεν, τὰ
[6, 484]	δ’ ἐγώ, ἢ τὸ ἑξῆς;	ἐπειδὴ	φιλόσοφοι μὲν οἱ τοῦ ἀεὶ
[6, 496]	καὶ ἀτιμάσασα τὰ τῆς πόλεως	ὑπερίδῃ·	βραχὺ δέ πού τι καὶ
[6, 491]	καὶ πάντα ἔχουσαν ὅσα προσετάξαμεν	νυνδή,	εἰ τελέως (μέλλοι φιλόσοφος γενέσθαι,
[6, 504]	πονητέον ἢ γυμναζομένῳ· ἤ, ὃ	νυνδὴ	ἐλέγομεν, τοῦ μεγίστου τε καὶ
[6, 485]	αὐτὴν φύσιν φιλόσοφόν τε καὶ	(φιλοψευδῆ;	Οὐδαμῶς γε. Τὸν ἄρα τῷ
[6, 498]	μειράκια μὲν ὄντα καὶ παῖδας	μειρακιώδη	παιδείαν καὶ φιλοσοφίαν μεταχειρίζεσθαι, τῶν
[6, 484]	καὶ ἀγαθῶν τίθεσθαί τε, ἐὰν	δέῃ	τίθεσθαι, καὶ τὰ κείμενα φυλάττοντες
[6, 503]	καὶ χάσμης ἐμπίμπλανται, ὅταν τι	δέῃ	τοιοῦτον διαπονεῖν. Εστι ταῦτα, ἔφη.
[6, 500]	οὓς λέγεις τοὺς φιλοσόφους, ~καὶ	διορίζῃ	(ὥσπερ ἄρτι τήν τε φύσιν
[6, 486]	μή. Τὸ ποῖον; Μή σε	λάθῃ	μετέχουσα ἀνελευθερίας· ἐναντιώτατον γάρ που
[6, 485]	γε. Τὸν ἄρα τῷ ὄντι	φιλομαθῆ	πάσης ἀληθείας δεῖ εὐθὺς ἐκ
[6, 488]	δὲ γενναῖον ναύκληρον μανδραγόρᾳ ἢ	μέθῃ	ἤ τινι ἄλλῳ συμποδίσαντας τῆς
[6, 501]	ὥσπερ πίνακα πόλιν τε καὶ	ἤθη	ἀνθρώπων, πρῶτον μὲν καθαρὰν ποιήσειαν
[6, 501]	ἐγγράφοιεν, (ἕως ὅτι μάλιστα ἀνθρώπεια	ἤθη	εἰς ὅσον ἐνδέχεται θεοφιλῆ ποιήσειαν.
[6, 500]	ἐκεῖ ὁρᾷ μελετῆσαι εἰς ἀνθρώπων	ἤθη	καὶ ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ τιθέναι
[6, 503]	Οὐκοῦν τὰ βέβαια αὖ ταῦτα	ἤθη	καὶ οὐκ εὐμετάβολα, οἷς (ἄν
[6, 507]	καλεῖς, ἦν δ’ ἐγώ, φῶς.	Αληθῆ,	ἔφη, λέγεις. ~Οὐ σμικρᾷ ἄρα
[6, 503]	τὸ βέβαιον ἅπαν αὐτῶν ἐξοίχεται.	Αληθῆ,	ἔφη, λέγεις. Οὐκοῦν τὰ βέβαια
[6, 511]	ἴδοι τις ἢ τῇ διανοίᾳ.	Αληθῆ,	ἔφη, λέγεις. Τοῦτο τοίνυν νοητὸν
[6, 495]	τε βίον οὐ προσήκοντα οὐδ’	ἀληθῆ	ζῶσιν, τὴν δέ, ὥσπερ ὀρφανὴν
[6, 500]	δὴ αἴσθωνται οἱ πολλοὶ ὅτι	ἀληθῆ	περὶ αὐτοῦ (λέγομεν, χαλεπανοῦσι δὴ
[6, 489]	ἐπιεικέστατοι ἄχρηστοι, καὶ ἐγὼ συνεχώρησα	ἀληθῆ	σε λέγειν. ἦ γάρ; Ναί.
[6, 487]	Ακούοις ἂν ὅτι ἔμοιγε φαίνονται	τἀληθῆ	λέγειν. (Πῶς οὖν, ἔφη, εὖ
[6, 489]	διδάξω, ἔφη. Καὶ ὅτι τοίνυν	τἀληθῆ	λέγεις, ὡς ἄχρηστοι τοῖς πολλοῖς
[6, 494]	διατιθεμένῳ ἐάν τις ἠρέμα προσελθὼν	τἀληθῆ	λέγῃ, ὅτι νοῦς οὐκ ἔνεστιν
[6, 497]	νομοθέτης ἔχων τοὺς νόμους ἐτίθεις.	Ερρήθη	γάρ, ἔφη. Αλλ’ οὐχ ἱκανῶς,
[6, 497]	ἐγώ, αὕτη· τοῦτο δὲ αὐτὸ	ἐρρήθη	μὲν καὶ τότε, ὅτι δεήσοι
[6, 504]	ἐξαρκεῖν ἔφατε, καὶ οὕτω δὴ	ἐρρήθη	τὰ τότε τῆς μὲν ἀκριβείας,
[6, 494]	περὶ αὐτόν, ὅπως ἂν μὴ	πεισθῇ,	καὶ περὶ τὸν πείθοντα, ὅπως
[6, 495]	Οὐ γάρ, ἀλλ’ ὀρθῶς, ἔφη,	ἐλέχθη.	Οὗτος δή, εἶπον, ὦ θαυμάσιε,
[6, 510]	τὸ ὁμοιωθὲν πρὸς τὸ ᾧ	ὡμοιώθη;	(Εγωγ’ ἔφη, καὶ μάλα. Σκόπει
[6, 497]	ἔφη. Αλλ’ οὐχ ἱκανῶς, εἶπον,	ἐδηλώθη,	φόβῳ ὧν ὑμεῖς ἀντιλαμβανόμενοι δεδηλώκατε
[6, 493]	γὰρ χρὴ εἰδέναι, ὅτιπερ ἂν	σωθῇ	τε (καὶ γένηται οἷον δεῖ
[6, 487]	τὸ παρὸν ἀποβλέψας. νῦν γὰρ	φαίη	ἄν τίς σοι λόγῳ μὲν
[6, 490]	ἀποβλέψας περὶ ὧν ὁ λόγος,	φαίη	ὁρᾶν αὐτῶν τοὺς μὲν ἀχρήστους,
[6, 501]	τοὺς φιλοσόφους; Ατοπον μεντἄν, ἔφη,	εἴη.	Αλλὰ μὴ τὴν φύσιν αὐτῶν
[6, 484]	ἀρετῆς ὑστεροῦντας; Ατοπον μεντἄν, ἔφη,	εἴη	ἄλλους αἱρεῖσθαι, εἴ γε τἆλλα
[6, 490]	ὅτι πρὸς τὸ ὂν πεφυκὼς	εἴη	ἁμιλλᾶσθαι ὅ γε ὄντως φιλομαθής,
[6, 487]	σοι οὐδεὶς ἂν οἷός τ’	εἴη	ἀντειπεῖν. ἀλλὰ γὰρ τοιόνδε τι
[6, 496]	εὐφυὲς ἐπ’ αὐτὴν ἂν ἔλθοι.	εἴη	δ’ ἂν καὶ ὁ τοῦ
[6, 486]	πλέως; ἆρ’ ἂν οἷός τ’	εἴη	ἐπιστήμης μὴ κενὸς εἶναι; Καὶ
[6, 485]	πεπλασμένως ἀλλ’ (ἀληθῶς φιλόσοφός τις	εἴη.	Μεγάλη ἀνάγκη. Σώφρων μὴν ὅ
[6, 504]	ἀνδρείας καὶ σοφίας ὃ ἕκαστον	εἴη.	Μὴ γὰρ μνημονεύων, ἔφη, τὰ
[6, 493]	διαφέρει τῷ ὄντι, μήτε ἑωρακὼς	εἴη	μήτε ἄλλῳ δυνατὸς δεῖξαι. τοιοῦτος
[6, 487]	ἱκανῶς ἐπιτηδεῦσαι, εἰ μὴ φύσει	εἴη	μνήμων, εὐμαθής, μεγαλοπρεπής, εὔχαρις, φίλος
[6, 505]	τὰ δοκοῦντα, κἂν εἰ> μὴ	εἴη,	ὅμως ταῦτα πράττειν καὶ κεκτῆσθαι
[6, 504]	κάλλιστα αὐτὰ κατιδεῖν ἄλλη μακροτέρα	εἴη	περίοδος, ἣν περιελθόντι καταφανῆ γίγνοιτο,
[6, 504]	προειρημένων ἑπομένας ἀποδείξεις οἷόν τ’	εἴη	προσάψαι. καὶ ὑμεῖς ἐξαρκεῖν ἔφατε,
[6, 502]	πάντων οὐδέποτε οὐδ’ ἂν εἷς	σωθείη,	ἔσθ’ ὅστις ἀμφισβητήσειε; Καὶ πῶς;
[6, 486]	ἀληθινῆς, ὡς ἔοικεν, οὐκ ἂν	μετείη.	Οὔ μοι δοκεῖ. Τί οὖν;
[6, 490]	ὄντως, γεννήσας νοῦν καὶ ἀλήθειαν,	γνοίη	τε καὶ ἀληθῶς ζῴη καὶ
[6, 495]	φιλοσόφου φύσεως μέρη, ὅταν ἐν	κακῇ	τροφῇ γένηται, αἴτια τρόπον τινὰ
[6, 506]	ἐπισκοπῇ φύλαξ, ὁ τούτων ἐπιστήμων;	Ανάγκη,	ἔφη. ἀλλὰ σὺ δή, ὦ
[6, 494]	ἄρα ἀνάγκη ψέγεσθαι ὑπ’ αὐτῶν.	Ανάγκη.	Καὶ ὑπὸ τούτων δὴ τῶν
[6, 492]	προσηκούσης τύχῃ, εἰς πᾶσαν ἀρετὴν	ἀνάγκη	αὐξανομένην ἀφικνεῖσθαι, ἐὰν δὲ μὴ
[6, 488]	κυβερνήτου πέρι μηδ’ ἐπαΐοντες, ὅτι	ἀνάγκη	αὐτῷ τὴν ἐπιμέλειαν ποιεῖσθαι ἐνιαυτοῦ
[6, 500]	Αν οὖν τις, εἶπον, αὐτῷ	ἀνάγκη	γένηται ἃ ἐκεῖ ὁρᾷ μελετῆσαι
[6, 502]	Τοιούτους δὲ γενομένους ὡς πολλὴ	ἀνάγκη	διαφθαρῆναι, ἔχει τις λέγειν; ὡς
[6, 499]	ἄκροις εἰς φιλοσοφίαν πόλεώς τις	ἀνάγκη	ἐπιμεληθῆναι ἢ γέγονεν ἐν τῷ
[6, 495]	καθιστάντας; ~(Πολλή, ἦ δ’ ὅς,	ἀνάγκη.	Εστιν οὖν ὅπως ὁ τοιοῦτος
[6, 485]	τοίνυν μετὰ τοῦτο σκόπει εἰ	ἀνάγκη	ἔχειν πρὸς (τούτῳ ἐν τῇ
[6, 495]	διὰτὰς βαναυσίας τυγχάνουσιν— ἢ οὐκ	ἀνάγκη;	Καὶ μάλα, ἔφη. Δοκεῖς οὖν
[6, 492]	ἦ δ’ ὅς, ὦ Σώκρατες,	ἀνάγκη.	Καὶ μήν, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 493]	τῶν ἀναγκαίων, ἡ Διομηδεία λεγομένη	ἀνάγκη	ποιεῖν αὐτῷ ταῦτα ἃ ἂν
[6, 485]	(ἀληθῶς φιλόσοφός τις εἴη. Μεγάλη	ἀνάγκη.	Σώφρων μὴν ὅ γε τοιοῦτος
[6, 496]	οὐ νόθα καὶ φαῦλα; Πολλὴ	ἀνάγκη.	Τί δέ; τοὺς ἀναξίους παιδεύσεως,
[6, 499]	πονηροῖς, ἀχρήστοις δὲ νῦν κεκλημένοις,	ἀνάγκη	τις ἐκ τύχης περιβάλῃ, εἴτε
[6, 485]	φίλε, εἰκός, ἀλλὰ καὶ πᾶσα	ἀνάγκη	τὸν ἐρωτικῶς του φύσει ἔχοντα
[6, 490]	ὅθεν διῇμεν τὴν φύσιν ~οἷον	ἀνάγκη	φῦναι τὸν καλόν τε κἀγαθὸν
[6, 494]	Αδύνατον. Καὶ τοὺς φιλοσοφοῦντας ἄρα	ἀνάγκη	ψέγεσθαι ὑπ’ αὐτῶν. Ανάγκη. Καὶ
[6, 493]	εἴτ’ ἐν γραφικῇ εἴτ’ ἐν	μουσικῇ	εἴτε δὴ ἐν πολιτικῇ; ὅτι
[6, 493]	ἐν μουσικῇ εἴτε δὴ ἐν	πολιτικῇ;	ὅτι μὲν γὰρ ἄν τις
[6, 493]	κατανενοηκέναι σοφίαν ἡγούμενος, εἴτ’ ἐν	γραφικῇ	εἴτ’ ἐν μουσικῇ εἴτε δὴ
[6, 499]	κεκλημένοις, ἀνάγκη τις ἐκ τύχης	περιβάλῃ,	εἴτε βούλονται εἴτε μή, πόλεως
[6, 485]	ἀλλ’ (ἀληθῶς φιλόσοφός τις εἴη.	Μεγάλη	ἀνάγκη. Σώφρων μὴν ὅ γε
[6, 496]	ἢ ἐν σμικρᾷ πόλει ὅταν	μεγάλη	ψυχὴ φυῇ καὶ ἀτιμάσασα τὰ
[6, 497]	τὰ γὰρ δὴ μεγάλα πάντα	ἐπισφαλῆ,	καὶ τὸ λεγόμενον τὰ καλὰ
[6, 495]	οἷς μάλιστα προσήκει, (ἔρημον καὶ	ἀτελῆ	φιλοσοφίαν λείποντες αὐτοί τε βίον
[6, 486]	ἡγήσεται ὁ τοιοῦτος; Ηκιστά γε.	Δειλῇ	δὴ καὶ ἀνελευθέρῳ φύσει φιλοσοφίας
[6, 493]	μὲν γὰρ ἄν τις τούτοις	ὁμιλῇ	ἐπιδεικνύμενος, ἢ ποίησιν ἤ τινα
[6, 501]	ἀνθρώπεια ἤθη εἰς ὅσον ἐνδέχεται	θεοφιλῆ	ποιήσειαν. Καλλίστη γοῦν ἄν, ἔφη,
[6, 504]	δυνατὸν ἦν κάλλιστα αὐτὰ κατιδεῖν	ἄλλη	μακροτέρα εἴη περίοδος, ἣν περιελθόντι
[6, 503]	μήτ’ ἐν φόβοις μήτ’ ἐν	ἄλλῃ	μηδεμιᾷ μεταβολῇ φαίνεσθαι ἐκβάλλοντας, ἢ
[6, 497]	ὥσπερ ξενικὸν σπέρμα ἐν γῇ	ἄλλῃ	σπειρόμενον ἐξίτηλον εἰς τὸ ἐπιχώριον
[6, 497]	διεληλύθαμεν οἰκίζοντες τὴν πόλιν ἢ	ἄλλη.	Τὰ μὲν ἄλλα, ἦν δ’
[6, 502]	ἔφη. Τοιούτους δὲ γενομένους ὡς	πολλὴ	ἀνάγκη διαφθαρῆναι, ἔχει τις λέγειν;
[6, 496]	τοιούτους; οὐ νόθα καὶ φαῦλα;	Πολλὴ	ἀνάγκη. Τί δέ; τοὺς ἀναξίους
[6, 492]	ἐγώ, ἀλλὰ καὶ τὸ ἐπιχειρεῖν	πολλὴ	ἄνοια. οὔτε γὰρ γίγνεται οὔτε
[6, 495]	καὶ δημοσίᾳ εἰς ἀγῶνας καθιστάντας;	~(Πολλή,	ἦ δ’ ὅς, ἀνάγκη. Εστιν
[6, 492]	ἂν οὗτοι, καὶ ἔσεσθαι τοιοῦτον;	(Πολλή,	ἦ δ’ ὅς, ὦ Σώκρατες,
[6, 500]	γίγνεται· διαβολὴ δ’ ἐν πᾶσι	πολλή.	Παντάπασι μὲν οὖν. Αν οὖν
[6, 489]	(πολὺ δὲ μεγίστη καὶ ἰσχυροτάτη	διαβολὴ	γίγνεται φιλοσοφίᾳ διὰ τοὺς τὰ
[6, 500]	εἰς τὸ δυνατὸν ἀνθρώπῳ γίγνεται·	διαβολὴ	δ’ ἐν πᾶσι πολλή. Παντάπασι
[6, 503]	φόβοις μήτ’ ἐν ἄλλῃ μηδεμιᾷ	μεταβολῇ	φαίνεσθαι ἐκβάλλοντας, ἢ τὸν ἀδυνατοῦντα
[6, 500]	Οὐδὲ γάρ που, ὦ Αδείμαντε,	σχολὴ	τῷ γε ὡς ἀληθῶς πρὸς
[6, 491]	που κακὸν ἐναντιώτερον ἢ τῷ	μὴ	ἀγαθῷ. Πῶς δ’ οὔ; Εχει
[6, 511]	καὶ διανοίᾳ μὲν ἀναγκάζονται ἀλλὰ	μὴ	αἰσθήσεσιν αὐτὰ θεᾶσθαι οἱ θεώμενοι,
[6, 504]	τὰ λοιπὰ ἂν εἴην δίκαιος	μὴ	ἀκούειν. Η καὶ τὸ προρρηθὲν
[6, 484]	ἔχοντος δυνάμενοι ἐφάπτεσθαι, οἱ δὲ	μὴ	ἀλλ’ ἐν πολλοῖς καὶ παντοίως
[6, 493]	σοφιστὰς καλοῦσι καὶ ἀντιτέχνους ἡγοῦνται,	μὴ	ἄλλα παιδεύειν ἢ ταῦτα τὰ
[6, 508]	συζεύξεων τιμιωτέρῳ ζυγῷ ἐζύγησαν, εἴπερ	μὴ	ἄτιμον τὸ φῶς. Αλλὰ μήν,
[6, 500]	ποτε ἄλλως εὐδαιμονήσειε πόλις, εἰ	μὴ	αὐτὴν διαγράψειαν οἱ τῷ θείῳ
[6, 497]	τούτου φανεροῦ γενομένου. Οὐ τὸ	μὴ	βούλεσθαι, ἦν δ’ ἐγώ, ἀλλ’
[6, 509]	παρόντι δυνατόν, ἑκὼν οὐκ ἀπολείψω.	Μὴ	γάρ, ἔφη. (Νόησον τοίνυν, ἦν
[6, 504]	καὶ σοφίας ὃ ἕκαστον εἴη.	Μὴ	γὰρ μνημονεύων, ἔφη, τὰ λοιπὰ
[6, 492]	γίγνεται οὔτε γέγονεν οὐδὲ οὖν	μὴ	γένηται ἀλλοῖον ἦθος πρὸς ἀρετὴν
[6, 484]	ἐγώ, ὦ Γλαύκων, καὶ οἱ	μὴ	διὰ μακροῦ τινος διεξελθόντες λόγου
[6, 498]	ὁπωστιοῦν πεισομένους, ἀπὸ Θρασυμάχου ἀρξαμένους.	Μὴ	διάβαλλε, ἦν δ’ ἐγώ, ἐμὲ
[6, 494]	δέ, τὸ δὲ οὐ κτητὸν	μὴ	δουλεύσαντι τῇ κτήσει αὐτοῦ, ἆρ’
[6, 497]	δ’ ἐγώ, ἀλλ’ εἴπερ, τὸ	μὴ	δύνασθαι διακωλύσει· παρὼν δὲ τήν
[6, 506]	καὶ ὑμῖν φίλον, εἰ δὲ	μή,	ἐᾶν. Αλλ’ ἔφη, λέγε· εἰς
[6, 505]	ἕλοιντο τὰ δοκοῦντα, κἂν εἰ>	μὴ	εἴη, ὅμως ταῦτα πράττειν καὶ
[6, 507]	ἐγώ, οὐδ’ ἄλλαις πολλαῖς, ἵνα	μὴ	εἴπω ὅτι οὐδεμιᾷ, τοιούτου προσδεῖ
[6, 484]	ἄλλους αἱρεῖσθαι, εἴ γε τἆλλα	μὴ	ἐλλείποιντο· τούτῳ γὰρ αὐτῷ σχεδόν
[6, 492]	ἀνάγκη αὐξανομένην ἀφικνεῖσθαι, ἐὰν δὲ	μὴ	ἐν προσηκούσῃ σπαρεῖσά τε καὶ
[6, 511]	οἱ θεώμενοι, διὰ δὲ τὸ	μὴ	ἐπ’ ἀρχὴν (ἀνελθόντες σκοπεῖν ἀλλ’
[6, 504]	τιν’ ἄν σε, ἔφη, ἀφεῖναι	μὴ	ἐρωτήσαντα τί ἐστιν; Οὐ πάνυ,
[6, 497]	μὲν δοκεῖ μετρίως εἰρῆσθαι, εἰ	μὴ	ἔτ’ ἄλλο λέγεις τι σύ.
[6, 486]	δὴ ψυχὴν σκοπῶν φιλόσοφον καὶ	μὴ	εὐθὺς νέου ὄντος ἐπισκέψῃ, εἰ
[6, 500]	αὐτῶν καὶ τὴν ἐπιτήδευσιν, ἵνα	μὴ	ἡγῶνταί σε λέγειν οὓς αὐτοὶ
[6, 502]	~Βούλει οὖν, ἦν δ’ ἐγώ,	μὴ	ἧττον φῶμεν αὐτοὺς ἀλλὰ (παντάπασι
[6, 505]	οὐχ ἱκανῶς ἴσμεν· εἰ δὲ	μὴ	ἴσμεν, ἄνευ δὲ ταύτης εἰ
[6, 496]	παιδεύσεως, ὅταν αὐτῇ πλησιάζοντες ὁμιλῶσι	μὴ	κατ’ ἀξίαν, ποῖ’ ἄττα φῶμεν
[6, 486]	ἂν οἷός τ’ εἴη ἐπιστήμης	μὴ	κενὸς εἶναι; Καὶ πῶς; Ανόνητα
[6, 504]	καθαρώτατα ἕξει, τῶν δὲ μεγίστων	μὴ	μεγίστας ἀξιοῦν εἶναι καὶ τὰς
[6, 505]	πλέον εἶναι πᾶσαν κτῆσιν ἐκτῆσθαι,	μὴ	μέντοι ἀγαθήν; ἢ πάντα τἆλλα
[6, 488]	κυβερνήσει (ἐάντε τινες βούλωνται ἐάντε	μή,	μήτε τέχνην τούτου μήτε μελέτην
[6, 500]	εἶναι, ὅτῳ τις ὁμιλεῖ ἀγάμενος,	μὴ	μιμεῖσθαι ἐκεῖνο; Αδύνατον, ἔφη. Θείῳ
[6, 500]	ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ τιθέναι καὶ	μὴ	μόνον ἑαυτὸν πλάττειν, ἆρα κακὸν
[6, 509]	γάρ; Καὶ τοῖς γιγνωσκομένοις τοίνυν	μὴ	μόνον τὸ γιγνώσκεσθαι φάναι ὑπὸ
[6, 506]	δίκαιον εἶναι περὶ ὧν τις	μὴ	οἶδεν λέγειν ὡς εἰδότα; Οὐδαμῶς
[6, 494]	περὶ τὸν πείθοντα, ὅπως ἂν	μὴ	οἷός τ’ ᾖ, καὶ ἰδίᾳ
[6, 509]	τὸ δ’ αὖ ὁρατοῦ, ἵνα	μὴ	οὐρανοῦ εἰπὼν δόξω σοι σοφίζεσθαι
[6, 506]	καὶ μάλα ἀρκέσει· ἀλλ’ ὅπως	μὴ	οὐχ οἷός τ’ ἔσομαι, προθυμούμενος
[6, 487]	καὶ πάνυ ἀλλοκότους γιγνομένους, ἵνα	μὴ	παμπονήρους εἴπωμεν, τοὺς δ’ ἐπιεικεστάτους
[6, 499]	Ω μακάριε, ἦν δ’ ἐγώ,	μὴ	πάνυ οὕτω τῶν πολλῶν (κατηγόρει.
[6, 507]	δὲ χρόας ἐν αὐτοῖς, ἐὰν	μὴ	(παραγένηται γένος τρίτον ἰδίᾳ ἐπ’
[6, 507]	τὴν δὲ ἀκούεσθαι, ὃ (ἐὰν	μὴ	παραγένηται τρίτον, ἡ μὲν οὐκ
[6, 498]	καὶ μηδὲν ἄλλο πράττειν, ὅτι	μὴ	πάρεργον, τοὺς μέλλοντας εὐδαιμόνως βιώσεσθαι
[6, 504]	θεάσασθαι, ἀλλὰ τὴν τελεωτάτην ἀπεργασίαν	μὴ	παριέναι. ἢ οὐ γελοῖον ἐπὶ
[6, 498]	πρὸς τὸν ἅπαντα. τὸ μέντοι	μὴ	πείθεσθαι τοῖς λεγομένοις τοὺς πολλοὺς
[6, 492]	ἢ οὐκ οἶσθα ὅτι τὸν	μὴ	πειθόμενον ἀτιμίαις τε καὶ χρήμασι
[6, 492]	ἔφη. Ην ἔργῳ προστιθέασι λόγῳ	μὴ	πείθοντες οὗτοι οἱ παιδευταί τε
[6, 488]	πηδάλιον ἐπιτρέψῃ, ἐνίοτε δ’ ἂν	μὴ	πείθωσιν ἀλλὰ ἄλλοι μᾶλλον, τοὺς
[6, 494]	καὶ περὶ αὐτόν, ὅπως ἂν	μὴ	πεισθῇ, καὶ περὶ τὸν πείθοντα,
[6, 485]	διὰ τοῦ σώματος ἐκλείποιεν, εἰ	μὴ	πεπλασμένως ἀλλ’ (ἀληθῶς φιλόσοφός τις
[6, 486]	Πῶς δ’ οὔ; (Τί οὖν;	μή	πῃ δοκοῦμέν σοι οὐκ ἀναγκαῖα
[6, 507]	τοῦ ἀγαθοῦ κομίσασθε. εὐλαβεῖσθε μέντοι	μή	πῃ ἐξαπατήσω ὑμᾶς ἄκων, κίβδηλον
[6, 485]	οὐσίας τῆς ἀεὶ οὔσης καὶ	μὴ	πλανωμένης ὑπὸ γενέσεως καὶ φθορᾶς.
[6, 499]	τύχης περιβάλῃ, εἴτε βούλονται εἴτε	μή,	πόλεως ἐπιμεληθῆναι, καὶ τῇ πόλει
[6, 484]	τούτου μόνου ἔδει ῥηθῆναι, καὶ	μὴ	πολλὰ τὰ λοιπὰ διελθεῖν μέλλοντι
[6, 487]	ὅπῃ μέμψῃ τοιοῦτον ἐπιτήδευμα, ὃ	μή	ποτ’ ἄν τις οἷός τε
[6, 499]	πολιτεία οὐδέ γ’ ἀνὴρ ὁμοίως	μή	ποτε γένηται τέλεος, πρὶν ἂν
[6, 486]	ψυχὴν ἐν ταῖς ἱκανῶς φιλοσόφοις	μή	ποτε ἐγκρίνωμεν, ἀλλὰ μνημονικὴν αὐτὴν
[6, 506]	ἀκούειν φανά τε καὶ καλά;	Μὴ	πρὸς Διός, ἦ δ’ ὅς,
[6, 486]	τε καὶ μή. Τὸ ποῖον;	Μή	σε λάθῃ μετέχουσα ἀνελευθερίας· ἐναντιώτατον
[6, 494]	~ἢ αὐτό τι ἕκαστον καὶ	(μὴ	τὰ πολλὰ ἕκαστα, ἔσθ’ ὅπως
[6, 493]	ἀναμνήσθητι· αὐτὸ τὸ καλὸν ἀλλὰ	μὴ	τὰ πολλὰ καλά, ~ἢ αὐτό
[6, 487]	ὑπὸ τῶν πεττεύειν δεινῶν οἱ	μὴ	τελευτῶντες ἀποκλείονται καὶ οὐκ ἔχουσιν
[6, 501]	Ατοπον μεντἄν, ἔφη, εἴη. Αλλὰ	μὴ	τὴν φύσιν αὐτῶν οἰκείαν εἶναι
[6, 502]	γεγονέναι καὶ πεπεῖσθαι, ἵνα, εἰ	μή	τι, ἀλλὰ αἰσχυνθέντες ὁμολογήσωσιν; Πάνυ
[6, 509]	μηδαμῶς γ’ ἔφη, παύσῃ, εἰ	μή	τι, ἀλλὰ τὴν περὶ τὸν
[6, 505]	τὴν ἡδονὴν ἀγαθὸν ὁριζόμενοι; μῶν	μή	τι ἐλάττονος πλάνης ἔμπλεῳ τῶν
[6, 492]	εἰς πάντα τἀναντία αὖ, ἐὰν	μή	τις αὐτῇ βοηθήσας θεῶν τύχῃ.
[6, 486]	μέλλῃς φύσιν φιλόσοφόν τε καὶ	μή.	Τὸ ποῖον; Μή σε λάθῃ
[6, 488]	βιαζόμενοι τὸν ναύκληρον, τὸν δὲ	μὴ	τοιοῦτον ψέγοντας ὡς ἄχρηστον, τοῦ
[6, 506]	εἰπεῖν δόγματα, τὸ δ’ αὑτοῦ	μή,	τοσοῦτον (χρόνον περὶ ταῦτα πραγματευόμενον.
[6, 501]	γὰρ δὴ ἕξουσιν ἀμφισβητῆσαι; πότερον	μὴ	τοῦ ὄντος τε καὶ ἀληθείας
[6, 487]	ὅσοι ἂν ἐπὶ φιλοσοφίαν ὁρμήσαντες	μὴ	τοῦ πεπαιδεῦσθαι ἕνεκα ἁψάμενοι νέοι
[6, 489]	μὴ χρωμένους κέλευε αἰτιᾶσθαι, ἀλλὰ	μὴ	τοὺς ἐπιεικεῖς. οὐ γὰρ ἔχει
[6, 491]	τῶν ζῴων, ἴσμεν ὅτι τὸ	μὴ	τυχὸν τροφῆς ἧς προσήκει ἑκάστῳ
[6, 497]	Οὐδέ γε, εἶπον, τὰ μέγιστα,	μὴ	τυχὼν πολιτείας προσηκούσης· ἐν γὰρ
[6, 500]	μὴ χαλεπῷ ἢ φθονεῖν τῷ	μὴ	φθονερῷ ἄφθονόν τε καὶ πρᾷον
[6, 499]	τοι δόξαν ἕξουσιν, ἐὰν αὐτοῖς	μὴ	φιλονικῶν ἀλλὰ παραμυθούμενος καὶ ἀπολυόμενος
[6, 486]	Τί οὖν; ὁ κόσμιος καὶ	μὴ	φιλοχρήματος μηδ’ ἀνελεύθερος μηδ’ ἀλαζὼν
[6, 487]	τε γένοιτο ἱκανῶς ἐπιτηδεῦσαι, εἰ	μὴ	φύσει εἴη μνήμων, εὐμαθής, μεγαλοπρεπής,
[6, 500]	ἢ οἴει τινὰ χαλεπαίνειν τῷ	μὴ	χαλεπῷ ἢ φθονεῖν τῷ μὴ
[6, 489]	φιλοσοφίᾳ· τῆς μέντοι ἀχρηστίας τοὺς	μὴ	χρωμένους κέλευε αἰτιᾶσθαι, ἀλλὰ μὴ
[6, 510]	ἐγώ, διῃρῆσθαι ἀληθείᾳ τε καὶ	μή,	ὡς τὸ δοξαστὸν πρὸς τὸ
[6, 507]	ἀποδοῦναι καὶ ὑμᾶς κομίσασθαι, ἀλλὰ	μὴ	ὥσπερ νῦν τοὺς τόκους μόνον.
[6, 490]	πάντῃ ἔδει ἢ ἀλαζόνι ὄντι	μηδαμῇ	μετεῖναι φιλοσοφίας ἀληθινῆς. Ην γὰρ
[6, 485]	ἀψεύδειαν καὶ τὸ ἑκόντας εἶναι	μηδαμῇ	προσδέχεσθαι τὸ ψεῦδος ἀλλὰ μισεῖν,
[6, 485]	μὴν ὅ γε τοιοῦτος καὶ	οὐδαμῇ	φιλοχρήματος· ὧν γὰρ ἕνεκα χρήματα
[6, 494]	γὰρ δὴ ἡμῖν εὐμάθεια καὶ	μνήμη	καὶ ἀνδρεία καὶ μεγαλοπρέπεια ταύτης
[6, 490]	προσῆκον τούτοις ἀνδρεία, μεγαλοπρέπεια, εὐμάθεια,	μνήμη·	καὶ σοῦ ἐπιλαβομένου ὅτι πᾶς
[6, 498]	ὅταν δὲ λήγῃ μὲν ἡ	ῥώμη,	πολιτικῶν δὲ καὶ (στρατειῶν ἐκτὸς
[6, 488]	μιᾶς· ναύκληρον μεγέθει μὲν καὶ	(ῥώμῃ	ὑπὲρ τοὺς ἐν τῇ νηὶ
[6, 504]	μακροτέρα εἴη περίοδος, ἣν περιελθόντι	καταφανῆ	γίγνοιτο, τῶν μέντοι ἔμπροσθεν προειρημένων
[6, 486]	μήν; Αλήθειαν δ’ ἀμετρίᾳ ἡγῇ	συγγενῆ	εἶναι ἢ ἐμμετρίᾳ; Εμμετρίᾳ. Εμμετρον
[6, 491]	νεανικῆς φύσεως τροφῇ διολομένης γίγνεσθαι,	ἀσθενῆ	δὲ φύσιν μεγάλων οὔτε ἀγαθῶν
[6, 499]	λόγῳ διαμάχεσθαι, ὡς γέγονεν ἡ	εἰρημένη	πολιτεία καὶ ἔστιν καὶ γενήσεταί
[6, 493]	πέρα τῶν ἀναγκαίων, ἡ Διομηδεία	λεγομένη	ἀνάγκη ποιεῖν αὐτῷ ταῦτα ἃ
[6, 497]	διελθεῖν. Τὸ ποῖον; Τίνα τρόπον	μεταχειριζομένη	πόλις φιλοσοφίαν οὐ διολεῖται. τὰ
[6, 510]	ἐξ ὑποθέσεων, οὐκ ἐπ’ ἀρχὴν	πορευομένη	ἀλλ’ ἐπὶ τελευτήν, τὸ δ’
[6, 505]	καὶ τούτου ἕνεκα πάντα (πράττει,	ἀπομαντευομένη	τι εἶναι, ἀποροῦσα δὲ καὶ
[6, 503]	ὀλιγάκις ἐθέλει, τὰ πολλὰ δὲ	διεσπασμένη	φύεται. (Πῶς, ἔφη, λέγεις; Εὐμαθεῖς
[6, 510]	εἴδεσι δι’ αὐτῶν τὴν μέθοδον	ποιουμένη.	Ταῦτ’ ἔφη, ἃ λέγεις, οὐχ
[6, 491]	καὶ ἰσχὺς σώματος καὶ συγγένεια	ἐρρωμένη	ἐν πόλει καὶ πάντα τὰ
[6, 510]	τοῖς τότε μιμηθεῖσιν ὡς εἰκόσιν	χρωμένη	ψυχὴ ζητεῖν ἀναγκάζεται ἐξ ὑποθέσεων,
[6, 511]	ἐκείνης ἐχομένων, οὕτως ἐπὶ τελευτὴν	καταβαίνῃ,	(αἰσθητῷ παντάπασιν οὐδενὶ προσχρώμενος, ἀλλ’
[6, 489]	πέφυκεν, ἐάντε πλούσιος ἐάντε πένης	κάμνῃ,	ἀναγκαῖον (εἶναι ἐπὶ ἰατρῶν θύρας
[6, 505]	οἶσθα, ὅτι τοῖς μὲν πολλοῖς	ἡδονὴ	δοκεῖ εἶναι τὸ ἀγαθόν, τοῖς
[6, 488]	πνευμάτων καὶ πάντων τῶν τῇ	τέχνῃ	προσηκόντων, εἰ μέλλει τῷ ὄντι
[6, 507]	ἔστιν ὅτι προσδεῖ ἀκοῇ καὶ	φωνῇ	γένους ἄλλου εἰς τὸ τὴν
[6, 507]	ὧδε σκόπει. ἔστιν ὅτι προσδεῖ	ἀκοῇ	καὶ φωνῇ γένους ἄλλου εἰς
[6, 507]	Οὐκοῦν, ἦν δ’ ἐγώ, καὶ	ἀκοῇ	τὰ ἀκουόμενα, καὶ ταῖς ἄλλαις
[6, 505]	ἢ οὐκ ἐννοεῖς ἢ αὖ	διανοῇ	(ἐμοὶ πράγματα παρέχειν ἀντιλαμβανόμενος. οἶμαι
[6, 509]	ἥλιον ὁμοιότητα αὖ διεξιών, εἴ	πῃ	ἀπολείπεις. Αλλὰ μήν, εἶπον, συχνά
[6, 496]	ἄλλους καταπιμπλαμένους ἀνομίας, ἀγαπᾷ εἴ	πῃ	αὐτὸς καθαρὸς ἀδικίας τε καὶ
[6, 501]	ἦ δ’ ὅς, εἰ σωφρονοῦσιν.	(Πῇ	γὰρ δὴ ἕξουσιν ἀμφισβητῆσαι; πότερον
[6, 486]	δ’ οὔ; (Τί οὖν; μή	πῃ	δοκοῦμέν σοι οὐκ ἀναγκαῖα ἕκαστα
[6, 501]	οὖν, ἦν δ’ ἐγώ, πείθομέν	πῃ	ἐκείνους, οὓς διατεταμένους ἐφ’ ἡμᾶς
[6, 507]	ἀγαθοῦ κομίσασθε. εὐλαβεῖσθε μέντοι μή	πῃ	ἐξαπατήσω ὑμᾶς ἄκων, κίβδηλον ἀποδιδοὺς
[6, 510]	τοῦ νοητοῦ τομὴν ᾗ τμητέον.	Πῇ;	Ηι τὸ μὲν αὐτοῦ τοῖς
[6, 494]	συγγενὲς (τῶν λόγων εἰσαισθάνηταί τέ	πῃ	καὶ κάμπτηται καὶ ἕλκηται πρὸς
[6, 502]	εἰδότι ὡς ἐπίφθονός τε καὶ	χαλεπὴ	γίγνεσθαι ἡ παντελῶς ἀληθής· νῦν
[6, 508]	μηκέτι ἐπ’ ἐκεῖνά τις αὐτοὺς	τρέπῃ	ὧν ἂν τὰς χρόας τὸ
[6, 504]	μὲν ἀκριβείας, ὡς ἐμοὶ ἐφαίνετο,	ἐλλιπῆ,	εἰ δὲ ὑμῖν ἀρεσκόντως, ὑμεῖς
[6, 486]	μηδ’ ἀλαζὼν μηδὲ δειλὸς ἔσθ’	ὅπῃ	ἂν δυσσύμβολος ἢ ἄδικος γένοιτο;
[6, 503]	οἱ τοιοῦτοι ὑπὸ ὀξύτητος φέρονται	ὅπῃ	ἂν τύχωσιν, καὶ τὸ βέβαιον
[6, 493]	ὅπῃ τε προσελθεῖν χρὴ καὶ	ὅπῃ	ἅψασθαι αὐτοῦ, καὶ ὁπότε χαλεπώτατον
[6, 487]	μὲν οὖν, ἔφη. Εστιν οὖν	ὅπῃ	μέμψῃ τοιοῦτον ἐπιτήδευμα, ὃ μή
[6, 506]	δίκαιά τε καὶ καλὰ ἀγνοούμενα	ὅπῃ	ποτὲ ἀγαθά ἐστιν, οὐ πολλοῦ
[6, 493]	ὀργάς τις καὶ (ἐπιθυμίας κατεμάνθανεν,	ὅπῃ	τε προσελθεῖν χρὴ καὶ ὅπῃ
[6, 506]	κεκοσμήσεται, ἐὰν ὁ (τοιοῦτος αὐτὴν	ἐπισκοπῇ	φύλαξ, ὁ τούτων ἐπιστήμων; Ανάγκη,
[6, 503]	εἰς ταὐτὸν συμφύεσθαι αὐτῆς τὰ	μέρη	ὀλιγάκις ἐθέλει, τὰ πολλὰ δὲ
[6, 495]	αὐτὰ τὰ τῆς φιλοσόφου φύσεως	μέρη,	ὅταν ἐν κακῇ τροφῇ γένηται,
[6, 492]	κατὰ ῥοῦν ᾗ ἂν οὗτος	φέρῃ,	καὶ φήσειν τε τὰ αὐτὰ
[6, 493]	παροιμίαν ἐξαιρῶμεν λόγου· ~εὖ γὰρ	χρὴ	εἰδέναι, ὅτιπερ ἂν σωθῇ τε
[6, 493]	(ἐπιθυμίας κατεμάνθανεν, ὅπῃ τε προσελθεῖν	χρὴ	καὶ ὅπῃ ἅψασθαι αὐτοῦ, καὶ
[6, 484]	εἴτε τυφλὸν εἴτε ὀξὺ ὁρῶντα	χρὴ	φύλακα τηρεῖν ὁτιοῦν; Καὶ πῶς,
[6, 499]	ἐπιπνοίας ἀληθινῆς φιλοσοφίας ἀληθινὸς ἔρως	ἐμπέσῃ.	τούτων δὲ πότερα γενέσθαι ἢ
[6, 508]	ἔτι τούτων ἡγούμενος αὐτὸ ὀρθῶς	ἡγήσῃ·	~ἐπιστήμην (δὲ καὶ ἀλήθειαν, ὥσπερ
[6, 510]	ἐγώ· ῥᾷον γὰρ τούτων προειρημένων	μαθήσῃ.	οἶμαι γάρ σε εἰδέναι ὅτι
[6, 497]	οὖν εἶ ὅτι μετὰ τοῦτο	ἐρήσῃ	τίς αὕτη ἡ πολιτεία. Οὐκ
[6, 489]	οἷς ἄρτι ἐλέγομεν ναύταις οὐχ	ἁμαρτήσῃ,	καὶ τοὺς ὑπὸ τούτων ἀχρήστους
[6, 497]	δὲ τήν γ’ ἐμὴν προθυμίαν	εἴσῃ.	σκόπει δὲ καὶ νῦν ὡς
[6, 509]	λέγειν. Καὶ μηδαμῶς γ’ ἔφη,	παύσῃ,	εἰ μή τι, ἀλλὰ τὴν
[6, 497]	τυχὼν πολιτείας προσηκούσης· ἐν γὰρ	προσηκούσῃ	αὐτός τε μᾶλλον αὐξήσεται καὶ
[6, 492]	ἀφικνεῖσθαι, ἐὰν δὲ μὴ ἐν	προσηκούσῃ	σπαρεῖσά τε καὶ φυτευθεῖσα τρέφηται,
[6, 486]	ἐναντιώτατον γάρ που σμικρολογία ψυχῇ	μελλούσῃ	τοῦ ὅλου καὶ παντὸς ἀεὶ
[6, 486]	διεληλυθέναι καὶ ἑπόμενα ἀλλήλοις τῇ	μελλούσῃ	τοῦ ὄντος ἱκανῶς τε καὶ
[6, 493]	καὶ ἀγαθὰ καὶ καλὰ ταῦτα	τῇ	ἀληθείᾳ, ἤδη πώποτέ του ἤδουσας
[6, 489]	τῶν ἀρχομένων ἄρχεσθαι, οὗ ἂν	τῇ	ἀληθείᾳ τι ὄφελος ᾖ. ἀλλὰ
[6, 493]	ἐπὶ διδασκαλίαν τρέποιτο, μηδὲν εἰδὼς	τῇ	ἀληθείᾳ τούτων τῶν δογμάτων τε
[6, 511]	ἂν ἄλλως ἴδοι τις ἢ	τῇ	διανοίᾳ. Αληθῆ, ἔφη, λέγεις. Τοῦτο
[6, 494]	δὲ οὐ κτητὸν μὴ δουλεύσαντι	τῇ	κτήσει αὐτοῦ, ἆρ’ εὐπετὲς οἴει
[6, 486]	ἕκαστα διεληλυθέναι καὶ ἑπόμενα ἀλλήλοις	τῇ	μελλούσῃ τοῦ ὄντος ἱκανῶς τε
[6, 488]	καὶ (ῥώμῃ ὑπὲρ τοὺς ἐν	τῇ	νηὶ πάντας, ὑπόκωφον δὲ καὶ
[6, 507]	ὁρῶμεν ἡμῶν αὐτῶν τὰ ὁρώμενα;	Τῇ	ὄψει, ἔφη. Οὐκοῦν, ἦν δ’
[6, 499]	εἴτε μή, πόλεως ἐπιμεληθῆναι, καὶ	τῇ	πόλει κατηκόῳ γενέσθαι, ἢ τῶν
[6, 497]	δεήσοι τι ἀεὶ ἐνεῖναι ἐν	τῇ	πόλει λόγον (ἔχον τῆς πολιτείας
[6, 506]	καὶ ἐκείνους τοὺς βελτίστους ἐν	τῇ	πόλει, οἷς πάντα ἐγχειριοῦμεν; Ηκιστά
[6, 488]	καὶ πνευμάτων καὶ πάντων τῶν	τῇ	τέχνῃ προσηκόντων, εἰ μέλλει τῷ
[6, 511]	οὗ αὐτὸς ὁ λόγος ἅπτεται	τῇ	τοῦ διαλέγεσθαι δυνάμει, τὰς ὑποθέσεις
[6, 489]	δὴ σὺ φῂς τὸν ἐγκαλοῦντα	τῇ	φιλοσοφίᾳ λέγειν ὡς παμπόνηροι οἱ
[6, 485]	ἀνάγκη ἔχειν πρὸς (τούτῳ ἐν	τῇ	φύσει οἳ ἂν μέλλωσιν ἔσεσθαι
[6, 511]	τμήμασι τέτταρα ταῦτα παθήματα ἐν	τῇ	ψυχῇ γιγνόμενα λαβέ, νόησιν μὲν
[6, 484]	γνώσεως, καὶ μηδὲν ἐναργὲς ἐν	τῇ	ψυχῇ ἔχοντες παράδειγμα, μηδὲ δυνάμενοι
[6, 494]	ἐὰν τὸ σῶμα φυῇ προσφερὴς	τῇ	ψυχῇ; Τί δ’ οὐ μέλλει;
[6, 503]	εἰ καὶ τὰ μέγιστα μαθήματα	δυνατὴ	ἔσται ἐνεγκεῖν ~εἴτε καὶ (ἀποδειλιάσει,
[6, 489]	ἐπιτηδευόντων· (πολὺ δὲ μεγίστη καὶ	ἰσχυροτάτη	διαβολὴ γίγνεται φιλοσοφίᾳ διὰ τοὺς
[6, 498]	ὥσπερ νῦν συμπεσόντα. ἄνδρα δὲ	ἀρετῇ	παρισωμένον καὶ ὡμοιωμένον μέχρι τοῦ
[6, 490]	ἣν διώκειν αὐτὸν πάντως καὶ	πάντῃ	ἔδει ἢ ἀλαζόνι ὄντι μηδαμῇ
[6, 489]	τῶν τἀναντία ἐπιτηδευόντων· (πολὺ δὲ	μεγίστη	καὶ ἰσχυροτάτη διαβολὴ γίγνεται φιλοσοφίᾳ
[6, 501]	εἰς ὅσον ἐνδέχεται θεοφιλῆ ποιήσειαν.	Καλλίστη	γοῦν ἄν, ἔφη, ἡ γραφὴ
[6, 492]	τἀναντία αὖ, ἐὰν μή τις	αὐτῇ	βοηθήσας θεῶν τύχῃ. ἢ καὶ
[6, 496]	διαφθερούντων κατὰ φύσιν μεῖναν ἐπ’	αὐτῇ,	ἢ ἐν σμικρᾷ πόλει ὅταν
[6, 495]	τοὺς ὀνειδίζοντας, ὡς οἱ συνόντες	αὐτῇ	οἱ μὲν οὐδενός, οἱ δὲ
[6, 508]	ἔστιν ἥλιος ἡ ὄψις οὔτε	αὐτὴ	οὔτ’ ἐν ᾧ ἐγγίγνεται, ὃ
[6, 507]	καὶ ἐπιχειροῦντος τοῦ ἔχοντος χρῆσθαι	αὐτῇ,	παρούσης δὲ χρόας ἐν αὐτοῖς,
[6, 496]	δέ; τοὺς ἀναξίους παιδεύσεως, ὅταν	αὐτῇ	πλησιάζοντες ὁμιλῶσι μὴ κατ’ ἀξίαν,
[6, 497]	περὶ τούτου· ἀλλὰ τὴν προσήκουσαν	αὐτῇ	τίνα τῶν νῦν λέγεις πολιτειῶν;
[6, 490]	οὐκ ἄν ποτε οἶμαι φαμὲν	αὐτῇ	χορὸν κακῶν ἀκολουθῆσαι. Πῶς γάρ;
[6, 497]	γὰρ τοῦτο ἔμελλον, ἀλλ’ εἰ	αὑτὴ	ἣν ἡμεῖς διεληλύθαμεν οἰκίζοντες τὴν
[6, 499]	ἔστιν καὶ γενήσεταί γε, ὅταν	αὕτη	ἡ Μοῦσα πόλεως ἐγκρατὴς γένηται.
[6, 497]	ὅτι μετὰ τοῦτο ἐρήσῃ τίς	αὕτη	ἡ πολιτεία. Οὐκ ἔγνως, ἔφη·
[6, 497]	μὲν ἄλλα, ἦν δ’ ἐγώ,	αὕτη·	τοῦτο δὲ αὐτὸ ἐρρήθη μὲν
[6, 493]	(καὶ γένηται οἷον δεῖ ἐν	τοιαύτῃ	καταστάσει πολιτειῶν, θεοῦ μοῖραν αὐτὸ
[6, 499]	λόγῳ, ~δυναστεύοντα (ἐν πόλει ἑτέρᾳ	τοιαύτῃ,	οὐ πώποτε ἑωράκασιν, οὔτε ἕνα
[6, 495]	πλοῦτοί τε καὶ πᾶσα ἡ	τοιαύτη	παρασκευή; Οὐ γάρ, ἀλλ’ ὀρθῶς,
[6, 495]	καὶ διαφθορὰ (τοσαύτη τε καὶ	τοιαύτη	τῆς βελτίστης φύσεως εἰς τὸ
[6, 495]	θαυμάσιε, ὄλεθρός τε καὶ διαφθορὰ	(τοσαύτη	τε καὶ τοιαύτη τῆς βελτίστης
[6, 487]	γε ἀληθὲς οὐδέν τι μᾶλλον	ταύτῃ	ἔχειν. λέγω δ’ εἰς τὸ
[6, 494]	μεγάλης πόλεως ὢν καὶ ἐν	ταύτῃ	πλούσιός τε καὶ γενναῖος, καὶ
[6, 495]	καὶ οἱ τἀγαθά, οἳ ἂν	ταύτῃ	τύχωσι ῥυέντες· σμικρὰ δὲ φύσις
[6, 495]	τε καὶ πᾶσα ἡ τοιαύτη	παρασκευή;	Οὐ γάρ, ἀλλ’ ὀρθῶς, ἔφη,
[6, 506]	γνώσεσθαι ἱκανῶς. Καλῶς γάρ, ἔφη,	μαντεύῃ.	Οὐκοῦν ἡμῖν ἡ πολιτεία τελέως
[6, 499]	ἀπολυόμενος τὴν τῆς φιλομαθείας διαβολὴν	ἐνδεικνύῃ	οὓς λέγεις τοὺς φιλοσόφους, ~καὶ
[6, 496]	σμικρᾷ πόλει ὅταν μεγάλη ψυχὴ	φυῇ	καὶ ἀτιμάσασα τὰ τῆς πόλεως
[6, 494]	τε καὶ ἐὰν τὸ σῶμα	φυῇ	προσφερὴς τῇ ψυχῇ; Τί δ’
[6, 501]	Καλλίστη γοῦν ἄν, ἔφη, ἡ	γραφὴ	γένοιτο. Αρ’ οὖν, ἦν δ’
[6, 510]	αὐτῶν τὴν μέθοδον ποιουμένη. Ταῦτ’	ἔφη,	ἃ λέγεις, οὐχ ἱκανῶς ἔμαθον.
[6, 491]	καὶ πάντα ἃ διήλθομεν. Ατοπον,	ἔφη,	ἀκοῦσαι. (Ετι τοίνυν, ἦν δ’
[6, 497]	τοὺς νόμους ἐτίθεις. Ερρήθη γάρ,	ἔφη.	Αλλ’ οὐχ ἱκανῶς, εἶπον, ἐδηλώθη,
[6, 507]	ὁρᾶσθαι δύναμιν ἐδημιούργησεν; Οὐ πάνυ,	ἔφη.	Αλλ’ ὧδε σκόπει. ἔστιν ὅτι
[6, 505]	φρονεῖν; Μὰ Δί’ οὐκ ἔγωγ’	ἔφη.	Αλλὰ μὴν καὶ τόδε γε
[6, 506]	φύλαξ, ὁ τούτων ἐπιστήμων; Ανάγκη,	ἔφη.	ἀλλὰ σὺ δή, ὦ Σώκρατες,
[6, 504]	καὶ τὰς ἀκριβείας; Καὶ μάλα,	ἔφη,	(ἄξιον τὸ διανόημα) ὃ μέντοι
[6, 490]	δοκουμένοις περὶ αὐτοῦ; Καὶ μάλα,	ἔφη.	Αρ’ οὖν δὴ οὐ μετρίως
[6, 502]	τὰ νῦν ἀπιστούμενα. Ικανὸς γάρ,	ἔφη.	Αρχοντος γάρ που, ἦν δ’
[6, 504]	λέγεις, οἴει τιν’ ἄν σε,	ἔφη,	ἀφεῖναι μὴ ἐρωτήσαντα τί ἐστιν;
[6, 506]	νοῦ ἀληθές τι δοξάζοντες; Οὐδέν,	ἔφη.	Βούλει οὖν αἰσχρὰ θεάσασθαι, τυφλά
[6, 494]	ψυχῇ; Τί δ’ οὐ μέλλει;	ἔφη.	Βουλήσονται δὴ οἶμαι αὐτῷ χρῆσθαι,
[6, 505]	τοῦ ἀγαθοῦ φάναι. Καὶ μάλα,	ἔφη,	γελοίως. (Πῶς γὰρ οὐχί, ἦν
[6, 509]	ὁ Γλαύκων μάλα γελοίως, Απολλον,	ἔφη,	δαιμονίας ὑπερβολῆς. Σὺ γάρ, ἦν
[6, 484]	οἵ εἰσιν ἑκάτεροι. Ισως γάρ,	ἔφη,	διὰ βραχέος οὐ ῥᾴδιον. Οὐ
[6, 496]	θυγατέρα μέλλοντος γαμεῖν; ~(Οὐ πάνυ,	ἔφη,	διαφέρει. Ποῖ’ ἄττα οὖν εἰκὸς
[6, 493]	κακῶς ἐρεῖς. Οὐδ’ ἐμοὶ ἄλλως,	ἔφη,	δοκεῖ. Ετι τοίνυν σοι, ἦν
[6, 495]	ἢ οὐκ ἀνάγκη; Καὶ μάλα,	ἔφη.	Δοκεῖς οὖν τι, ἦν δ’
[6, 501]	εἶναι τοὺς φιλοσόφους; Ατοπον μεντἄν,	ἔφη,	εἴη. Αλλὰ μὴ τὴν φύσιν
[6, 484]	μέρει ἀρετῆς ὑστεροῦντας; Ατοπον μεντἄν,	ἔφη,	εἴη ἄλλους αἱρεῖσθαι, εἴ γε
[6, 489]	τοῖς ὡς ἀληθῶς κυβερνήταις. Ορθότατα,	ἔφη.	Εκ τε τοίνυν τούτων καὶ
[6, 495]	παρασκευή; Οὐ γάρ, ἀλλ’ ὀρθῶς,	ἔφη,	ἐλέχθη. Οὗτος δή, εἶπον, ὦ
[6, 487]	ψυχῇ μεταλήψεσθαι; ~(Αναγκαιότατα μὲν οὖν,	ἔφη.	Εστιν οὖν ὅπῃ μέμψῃ τοιοῦτον
[6, 508]	ὄψιν καὶ τὰ ὁρώμενα. Πῶς;	ἔφη·	ἔτι δίελθέ μοι. Οφθαλμοί, ἦν
[6, 487]	φαίνονται τἀληθῆ λέγειν. (Πῶς οὖν,	ἔφη,	εὖ ἔχει λέγειν ὅτι οὐ
[6, 510]	τὸ σκευαστὸν ὅλον γένος. Τίθημι,	ἔφη.	Η καὶ ἐθέλοις ἂν αὐτὸ
[6, 485]	οἰκεῖον τῶν παιδικῶν ἀγαπᾶν. Ορθῶς,	ἔφη.	Η οὖν οἰκειότερον σοφίᾳ τι
[6, 493]	σοι δοκεῖ εἶναι παιδευτής; Εμοιγ’	ἔφη.	Η οὖν τι τούτου δοκεῖ
[6, 501]	θεοφιλῆ ποιήσειαν. Καλλίστη γοῦν ἄν,	ἔφη,	ἡ γραφὴ γένοιτο. Αρ’ οὖν,
[6, 490]	ἢ πᾶν τοὐναντίον μισεῖν; (Μισεῖν,	ἔφη.	Ηγουμένης δὴ ἀληθείας οὐκ ἄν
[6, 486]	θείου τε καὶ ἀνθρωπίνου. Αληθέστατα,	ἔφη.	Ηι οὖν ὑπάρχει διανοίᾳ μεγαλοπρέπεια
[6, 503]	δέῃ τοιοῦτον διαπονεῖν. Εστι ταῦτα,	ἔφη.	Ημεῖς δέ γέ φαμεν ἀμφοτέρων
[6, 492]	τὴν μεγίστην ἀνάγκην εἰρήκαμεν. Ποίαν;	ἔφη.	Ην ἔργῳ προστιθέασι λόγῳ μὴ
[6, 501]	λόγῳ ἔργῳ τέλος λήψεται; Ισως,	ἔφη,	ἧττον. ~Βούλει οὖν, ἦν δ’
[6, 500]	ἀγάμενος, μὴ μιμεῖσθαι ἐκεῖνο; Αδύνατον,	ἔφη.	Θείῳ δὴ καὶ κοσμίῳ ὅ
[6, 511]	καὶ τελευτᾷ εἰς εἴδη. Μανθάνω,	ἔφη,	ἱκανῶς μὲν οὔ— δοκεῖς γάρ
[6, 490]	ᾧ καὶ σωφροσύνην ἕπεσθαι. Ορθῶς,	ἔφη.	Καὶ δὴ τὸν ἄλλον τῆς
[6, 491]	τὸν τύπον ὧν λέγω. Εχω,	ἔφη·	καὶ ἡδέως γ’ ἂν ἀκριβέστερον
[6, 510]	πρὸς τὸ ᾧ ὡμοιώθη; (Εγωγ’	ἔφη,	καὶ μάλα. Σκόπει δὴ αὖ
[6, 508]	ὁρώμενα ὁρᾶσθαι; Ονπερ καὶ σύ,	ἔφη,	καὶ οἱ ἄλλοι· τὸν ἥλιον
[6, 489]	ἦν (εἰ ἐτιμῶντο. Αλλὰ διδάξω,	ἔφη.	Καὶ ὅτι τοίνυν τἀληθῆ λέγεις,
[6, 511]	ταῦτα σαφηνείας ἡγησάμενος μετέχειν. Μανθάνω,	ἔφη,	καὶ συγχωρῶ καὶ τάττω ὡς
[6, 501]	θεοειδές τε καὶ θεοείκελον. Ορθῶς,	ἔφη.	Καὶ τὸ μὲν ἂν οἶμαι
[6, 507]	τὸν λόγον τοῦ τόκου. Εὐλαβησόμεθα,	ἔφη,	κατὰ δύναμιν· ἀλλὰ μόνον λέγε.
[6, 491]	προειρημένα περὶ αὐτῶν. Πῶς οὖν,	ἔφη,	κελεύεις; (Παντός, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 497]	τῷ ὄντι χαλεπά. (Αλλ’ ὅμως,	ἔφη,	λαβέτω τέλος ἡ ἀπόδειξις τούτου
[6, 506]	εἰ δὲ μή, ἐᾶν. Αλλ’	ἔφη,	λέγε· εἰς αὖθις γὰρ τοῦ
[6, 498]	πρέπουσαν. Ως ἀληθῶς μοι δοκεῖς,	ἔφη,	λέγειν γε προθύμως, ὦ Σώκρατες·
[6, 509]	τοῦ ἀγαθοῦ ἕξιν. Αμήχανον κάλλος,	ἔφη,	λέγεις, εἰ ἐπιστήμην μὲν καὶ
[6, 503]	πολλὰ δὲ διεσπασμένη φύεται. (Πῶς,	ἔφη,	λέγεις; Εὐμαθεῖς καὶ μνήμονες καὶ
[6, 503]	κινεῖν τὸ νῦν παρόν. Αληθέστατα,	ἔφη,	λέγεις· μέμνημαι γάρ. Οκνος γάρ,
[6, 507]	ἦν δ’ ἐγώ, φῶς. Αληθῆ,	ἔφη,	λέγεις. ~Οὐ σμικρᾷ ἄρα ἰδέᾳ
[6, 503]	βέβαιον ἅπαν αὐτῶν ἐξοίχεται. Αληθῆ,	ἔφη,	λέγεις. Οὐκοῦν τὰ βέβαια αὖ
[6, 485]	φιλοτίμων καὶ ἐρωτικῶν διήλθομεν. Ορθῶς,	ἔφη,	λέγεις. Τόδε τοίνυν μετὰ τοῦτο
[6, 511]	τις ἢ τῇ διανοίᾳ. Αληθῆ,	ἔφη,	λέγεις. Τοῦτο τοίνυν νοητὸν μὲν
[6, 506]	πρότερον γνώσεσθαι ἱκανῶς. Καλῶς γάρ,	ἔφη,	μαντεύῃ. Οὐκοῦν ἡμῖν ἡ πολιτεία
[6, 504]	οὔποτε ἥξει. Οὐ γὰρ ταῦτα,	ἔφη,	μέγιστα, ἀλλ’ ἔτι τι μεῖζον
[6, 504]	ἂν τοῦτο εἴποιτε. Αλλ’ ἔμοιγε,	ἔφη,	μετρίως· ἐφαίνετο μὴν καὶ τοῖς
[6, 484]	Πῶς οὖν λέγοντες ἂν αὐτό,	ἔφη,	μετρίως λέγοιμεν; Οπότεροι ἄν, ἦν
[6, 490]	δ’ οὔ; Ως οἷόν τ’	ἔφη,	μετριώτατα. Τί οὖν; τούτῳ τι
[6, 503]	φιλοσόφους δεῖ καθιστάναι. Εἰρήσθω γάρ,	ἔφη.	Νόησον δὴ ὡς εἰκότως ὀλίγοι
[6, 509]	ἑκὼν οὐκ ἀπολείψω. Μὴ γάρ,	ἔφη.	(Νόησον τοίνυν, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 505]	ἤδη πᾶς ἀτιμάζει; Καὶ μάλα,	ἔφη.	Ο δὴ διώκει μὲν ἅπασα
[6, 489]	κατεσκευασμέναις ναυσὶ πλωτήρων; Καὶ μάλα,	ἔφη	ὁ Αδείμαντος. Οὐ δή, ἦν
[6, 506]	οἷς πάντα ἐγχειριοῦμεν; Ηκιστά γ’	ἔφη.	Οἶμαι γοῦν, εἶπον, δίκαιά τε
[6, 507]	ἡ δὲ οὐκ ἀκουσθήσεται; Οὐδενός,	ἔφη.	Οἶμαι δέ γε, ἦν δ’
[6, 487]	εἰκόνος λεγομένης. Σὺ δέ γε,	ἔφη,	οἶμαι οὐκ εἴωθας δι’ εἰκόνων
[6, 508]	ἐνούσης καθαρᾶς ὄψεως; Καὶ μάλα,	ἔφη.	(Οταν δέ γ’ οἶμαι ὧν
[6, 511]	δεδοξασμένοις τε καὶ τετιμημένοις. (Μανθάνω,	ἔφη,	ὅτι τὸ ὑπὸ ταῖς γεωμετρίαις
[6, 497]	αὕτη ἡ πολιτεία. Οὐκ ἔγνως,	ἔφη·	οὐ γὰρ τοῦτο ἔμελλον, ἀλλ’
[6, 484]	φύλακα τηρεῖν ὁτιοῦν; Καὶ πῶς,	ἔφη,	οὐ δῆλον; Η οὖν δοκοῦσί
[6, 485]	δ’ ἀλήθειαν στέργειν. Εἰκός γ’	ἔφη.	Οὐ μόνον γε, ὦ φίλε,
[6, 500]	φιλοσοφίᾳ πρέπον ποιοῦντας; Πολύ γ’	ἔφη.	Οὐδὲ γάρ που, ὦ Αδείμαντε,
[6, 502]	ἕκαστοι ἑκάστων ἁπτόμενοι; Λεκτέον μέντοι,	ἔφη.	Οὐδέν, ἦν δ’ ἐγώ, τὸ
[6, 502]	μέντοι ἀδύνατά γε. Συμβαίνει γάρ,	ἔφη.	Οὐκοῦν ἐπειδὴ τοῦτο μόγις τέλος
[6, 507]	αὐτῶν τὰ ὁρώμενα; Τῇ ὄψει,	ἔφη.	Οὐκοῦν, ἦν δ’ ἐγώ, καὶ
[6, 501]	αὐτοὶ ποιῆσαι. Καὶ ὀρθῶς γ’	ἔφη.	Οὐκοῦν μετὰ ταῦτα οἴει ὑπογράψασθαι
[6, 502]	αἰσχυνθέντες ὁμολογήσωσιν; Πάνυ μὲν οὖν,	ἔφη.	Οὗτοι μὲν τοίνυν, ἦν δ’
[6, 494]	μέλλουσαν αὐτοῦ δύναμιν. Φιλεῖ γοῦν,	ἔφη,	οὕτω γίγνεσθαι. Τί οὖν οἴει,
[6, 499]	παρ’ ἡμῶν ὁμολογεῖται. Καὶ ἐμοί,	ἔφη,	οὕτω δοκεῖ. Τοῖς δὲ πολλοῖς,
[6, 504]	ἀποδειλιῶντες. Πρέπει γέ τοι δή,	ἔφη,	οὕτω σκοπεῖν. ἀλλὰ ποῖα δὴ
[6, 498]	οὐκ ἐξάπτονται. Δεῖ δὲ πῶς;	ἔφη.	Πᾶν τοὐναντίον· μειράκια μὲν ὄντα
[6, 496]	ἀληθινῆς ἐχόμενον; Παντελῶς μὲν οὖν,	ἔφη.	Πάνσμικρον δή τι, ἔφην ἐγώ,
[6, 509]	γε ἀπολείπω. Μηδὲ σμικρὸν τοίνυν,	ἔφη,	παραλίπῃς. Οἶμαι μέν, ἦν δ’
[6, 509]	αὐτοῦ λέγειν. Καὶ μηδαμῶς γ’	ἔφη,	παύσῃ, εἰ μή τι, ἀλλὰ
[6, 508]	ἄτιμον τὸ φῶς. Αλλὰ μήν,	ἔφη,	πολλοῦ γε δεῖ ἄτιμον εἶναι.
[6, 487]	(Καὶ ὁ Αδείμαντος, Ω Σώκρατες,	ἔφη,	πρὸς μὲν ταῦτά σοι οὐδεὶς
[6, 489]	μανθάνειν ὃ λέγω. Καὶ μάλ’	ἔφη.	Πρῶτον μὲν τοίνυν ἐκεῖνον τὸν
[6, 500]	φύσιν γίγνεσθαι. Καὶ ἐγὼ ἀμέλει,	ἔφη,	συνοίομαι. (Οὐκοῦν καὶ αὐτὸ τοῦτο
[6, 504]	δεῖν περαιτέρω ζητεῖν. Καὶ μάλ’	ἔφη,	συχνοὶ πάσχουσιν αὐτὸ διὰ ῥᾳθυμίαν.
[6, 492]	καὶ θανάτοις κολάζουσι; Καὶ μάλα,	ἔφη,	σφόδρα. Τίνα οὖν ἄλλον σοφιστὴν
[6, 495]	ἄξιοί εἰσιν. Καὶ γὰρ οὖν,	ἔφη,	τά γε λεγόμενα ταῦτα. Εἰκότως
[6, 504]	ἕκαστον εἴη. Μὴ γὰρ μνημονεύων,	ἔφη,	τὰ λοιπὰ ἂν εἴην δίκαιος
[6, 491]	λέγεις φιλοσοφίᾳ προσῆψαν. Τίνας δέ,	ἔφη,	τὰς διαφθορὰς λέγεις; Εγώ σοι,
[6, 490]	καὶ ἐξ ἀνάγκης ὡρισάμεθα. (Εστιν,	ἔφη,	ταῦτα. Ταύτης δή, ἦν δ’
[6, 505]	τοῦ ἀγαθοῦ φθέγξωνται ὄνομα. Αληθέστατα,	ἔφη.	Τί δὲ οἱ τὴν ἡδονὴν
[6, 487]	σωφροσύνης; Οὐδ’ ἂν ὁ Μῶμος,	ἔφη,	τό γε τοιοῦτον μέμψαιτο. Αλλ’
[6, 484]	βίος (δίκαιος ἀδίκου. Τί οὖν,	ἔφη,	τὸ μετὰ τοῦτο ἡμῖν; Τί
[6, 484]	πόλεων, τούτους καθιστάναι (φύλακας. Ορθῶς,	ἔφη.	Τόδε δέ, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 502]	φύσεις φιλόσοφοι; Οὐδ’ ἂν εἷς,	ἔφη.	Τοιούτους δὲ γενομένους ὡς πολλὴ
[6, 510]	σκέψιν ὁρμήσωσι. Πάνυ μὲν οὖν,	ἔφη,	τοῦτό γε οἶδα. Οὐκοῦν καὶ
[6, 507]	ἔσται ἀόρατα. Τίνος δὴ λέγεις,	ἔφη,	τούτου; Ο δὴ σὺ καλεῖς,
[6, 499]	συνουσίαις πόρρωθεν ἀσπαζομένων. Οὐδὲ τούτων,	ἔφη.	Τούτων τοι χάριν, ἦν δ’
[6, 494]	ἄνευ νοῦ ἐμπιμπλάμενον; Καὶ μάλ’	ἔφη.	Τῷ δὴ οὕτω διατιθεμένῳ ἐάν
[6, 494]	ἢ ἡγήσεαι εἶναι; Ηκιστά γ’	ἔφη.	Φιλόσοφον μὲν ἄρα, ἦν δ’
[6, 498]	ἐντύχωσι λόγοις. Εἰς μικρόν γ’	ἔφη,	χρόνον εἴρηκας. Εἰς οὐδὲν μὲν
[6, 499]	οὐκ αὖ δοκεῖ, ἐρεῖς; Ισως,	ἔφη.	Ω μακάριε, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 506]	αὐτῶν. Οὐδὲ γὰρ δίκαιόν μοι,	ἔφη,	ὦ Σώκρατες, φαίνεται τὰ τῶν
[6, 506]	λέγειν ὡς εἰδότα; Οὐδαμῶς γ’	ἔφη,	ὡς εἰδότα, ὡς μέντοι οἰόμενον
[6, 495]	φύσεως μέρη, ὅταν ἐν κακῇ	τροφῇ	γένηται, αἴτια τρόπον τινὰ τοῦ
[6, 491]	ἀλλ’ οὐκ ἐκ νεανικῆς φύσεως	τροφῇ	διολομένης γίγνεσθαι, ἀσθενῆ δὲ φύσιν
[6, 491]	ἀρίστην φύσιν ἐν ἀλλοτριωτέρᾳ οὖσαν	τροφῇ	κάκιον ἀπαλλάττειν τῆς φαύλης. Εχει.
[6, 491]	καὶ μεῖζον ἑαυτῶν ἀφικνούμεναι ἐπιτήδευμα,	πολλαχῇ	πλημμελοῦσαι, πανταχῇ καὶ ἐπὶ πάντας
[6, 491]	ἑαυτῶν ἀφικνούμεναι ἐπιτήδευμα, πολλαχῇ πλημμελοῦσαι,	πανταχῇ	καὶ ἐπὶ πάντας δόξαν οἵαν
[6, 508]	τὰς χρόας τὸ ἡμερινὸν φῶς	ἐπέχῃ,	ἀλλὰ ὧν νυκτερινὰ φέγγη, ἀμβλυώττουσί
[6, 492]	ἂν μὲν οἶμαι μαθήσεως προσηκούσης	τύχῃ,	εἰς πᾶσαν ἀρετὴν ἀνάγκη αὐξανομένην
[6, 492]	μή τις αὐτῇ βοηθήσας θεῶν	τύχῃ.	ἢ καὶ σὺ ἡγῇ, ὥσπερ
[6, 494]	ποιήσειν, ἄλλως τε καὶ ἐὰν	τύχῃ	μεγάλης πόλεως ὢν καὶ ἐν
[6, 511]	τέτταρα ταῦτα παθήματα ἐν τῇ	ψυχῇ	γιγνόμενα λαβέ, νόησιν μὲν ἐπὶ
[6, 484]	καὶ μηδὲν ἐναργὲς ἐν τῇ	ψυχῇ	ἔχοντες παράδειγμα, μηδὲ δυνάμενοι ὥσπερ
[6, 510]	τότε μιμηθεῖσιν ὡς εἰκόσιν χρωμένη	ψυχὴ	ζητεῖν ἀναγκάζεται ἐξ ὑποθέσεων, οὐκ
[6, 505]	Ο δὴ διώκει μὲν ἅπασα	ψυχὴ	καὶ τούτου ἕνεκα πάντα (πράττει,
[6, 486]	ἀνελευθερίας· ἐναντιώτατον γάρ που σμικρολογία	ψυχῇ	μελλούσῃ τοῦ ὅλου καὶ παντὸς
[6, 486]	ὄντος ἱκανῶς τε καὶ τελέως	ψυχῇ	μεταλήψεσθαι; ~(Αναγκαιότατα μὲν οὖν, ἔφη.
[6, 498]	τῆς ἡλικίας, ἐν ᾗ ἡ	ψυχὴ	τελεοῦσθαι ἄρχεται, ἐπιτείνειν τὰ ἐκείνης
[6, 494]	τὸ σῶμα φυῇ προσφερὴς τῇ	ψυχῇ;	Τί δ’ οὐ μέλλει; ἔφη.
[6, 496]	ἐν σμικρᾷ πόλει ὅταν μεγάλη	ψυχὴ	φυῇ καὶ ἀτιμάσασα τὰ τῆς
[6, 486]	καὶ μὴ εὐθὺς νέου ὄντος	ἐπισκέψῃ,	εἰ ἄρα δικαία τε καὶ
[6, 488]	ὅπως ἂν σφίσι τὸ πηδάλιον	ἐπιτρέψῃ,	ἐνίοτε δ’ ἂν μὴ πείθωσιν
[6, 487]	οὖν, ἔφη. Εστιν οὖν ὅπῃ	μέμψῃ	τοιοῦτον ἐπιτήδευμα, ὃ μή ποτ’
[6, 490]	ἀλήθειαν, γνοίη τε καὶ ἀληθῶς	ζῴη	καὶ τρέφοιτο καὶ οὕτω λήγοι