Livre, Chap.
[6, 494]	γενναῖος, καὶ ἔτι εὐειδὴς καὶ	μέγας;	ἆρ’ οὐ πληρωθήσεσθαι ἀμηχάνου ἐλπίδος,
[6, 491]	ὀλιγάκις ἐν ἀνθρώποις φύεσθαι καὶ	ὀλίγας.	ἢ οὐκ οἴει; Σφόδρα γε.
[6, 493]	μεγάλου καὶ ἰσχυροῦ τρεφομένου τὰς	ὀργάς	τις καὶ (ἐπιθυμίας κατεμάνθανεν, ὅπῃ
[6, 498]	τοὐναντίον· μειράκια μὲν ὄντα καὶ	παῖδας	μειρακιώδη παιδείαν καὶ φιλοσοφίαν μεταχειρίζεσθαι,
[6, 503]	(δ’ εἰ μνημονεύεις, δεῖν αὐτοὺς	φιλοπόλιδάς	τε φαίνεσθαι, βασανιζομένους ἐν ἡδοναῖς
[6, 507]	δ’ οὔ, τὰς δ’ αὖ	ἰδέας	νοεῖσθαι μέν, ὁρᾶσθαι δ’ οὔ.
[6, 487]	δέ γε, ἔφη, οἶμαι οὐκ	εἴωθας	δι’ εἰκόνων λέγειν. Εἶεν, εἶπον·
[6, 491]	οὕτω φῶμεν τὰς εὐφυεστάτας κακῆς	παιδαγωγίας	τυχούσας διαφερόντως κακὰς γίγνεσθαι; ἢ
[6, 504]	μεγίστας ἀξιοῦν εἶναι καὶ τὰς	ἀκριβείας;	Καὶ μάλα, ἔφη, (ἄξιον τὸ
[6, 504]	ἐρρήθη τὰ τότε τῆς μὲν	ἀκριβείας,	ὡς ἐμοὶ ἐφαίνετο, ἐλλιπῆ, εἰ
[6, 503]	καὶ καλῶς μετέχειν, ἢ μήτε	παιδείας	τῆς ἀκριβεστάτης δεῖν αὐτῷ μεταδιδόναι
[6, 499]	ὑέσιν ἢ αὐτοῖς (ἔκ τινος	θείας	ἐπιπνοίας ἀληθινῆς φιλοσοφίας ἀληθινὸς ἔρως
[6, 499]	παραμυθούμενος καὶ ἀπολυόμενος τὴν τῆς	φιλομαθείας	διαβολὴν ἐνδεικνύῃ οὓς λέγεις τοὺς
[6, 508]	ἀμφοτέρων ὄντων, γνώσεώς τε καὶ	ἀληθείας,	ἄλλο καὶ κάλλιον ἔτι τούτων
[6, 485]	Η οὖν οἰκειότερον σοφίᾳ τι	ἀληθείας	ἂν εὕροις; Καὶ πῶς; ἦ
[6, 485]	ἄρα τῷ ὄντι φιλομαθῆ πάσης	ἀληθείας	δεῖ εὐθὺς ἐκ νέου ὅτι
[6, 487]	εὔχαρις, φίλος τε καὶ συγγενὴς	ἀληθείας,	δικαιοσύνης, ἀνδρείας, σωφροσύνης; Οὐδ’ ἂν
[6, 501]	μὴ τοῦ ὄντος τε καὶ	ἀληθείας	ἐραστὰς εἶναι τοὺς φιλοσόφους; Ατοπον
[6, 511]	λόγον, ὥσπερ ἐφ’ οἷς ἐστιν	ἀληθείας	μετέχει, οὕτω ταῦτα σαφηνείας ἡγησάμενος
[6, 490]	μισεῖν; (Μισεῖν, ἔφη. Ηγουμένης δὴ	ἀληθείας	οὐκ ἄν ποτε οἶμαι φαμὲν
[6, 508]	αἰτίαν δ’ ἐπιστήμης οὖσαν καὶ	ἀληθείας,	ὡς γιγνωσκομένης μὲν διανοοῦ, οὕτω
[6, 500]	μαχόμενον αὐτοῖς φθόνου τε καὶ	δυσμενείας	ἐμπίμπλασθαι, ἀλλ’ εἰς τεταγμένα ἄττα
[6, 511]	ἐστιν ἀληθείας μετέχει, οὕτω ταῦτα	σαφηνείας	ἡγησάμενος μετέχειν. Μανθάνω, ἔφη, καὶ
[6, 504]	τε πέρι καὶ σωφροσύνης καὶ	ἀνδρείας	καὶ σοφίας ὃ ἕκαστον εἴη.
[6, 487]	τε καὶ συγγενὴς ἀληθείας, δικαιοσύνης,	ἀνδρείας,	σωφροσύνης; Οὐδ’ ἂν ὁ Μῶμος,
[6, 500]	ἔχοντι κάτω βλέπειν εἰς (ἀνθρώπων	πραγματείας,	καὶ μαχόμενον αὐτοῖς φθόνου τε
[6, 502]	ἐπιτηδευμάτων οἱ σωτῆρες ἐνέσονται τῆς	πολιτείας,	καὶ κατὰ ποίας ἡλικίας ἕκαστοι
[6, 497]	εἶπον, τὰ μέγιστα, μὴ τυχὼν	πολιτείας	προσηκούσης· ἐν γὰρ προσηκούσῃ αὐτός
[6, 501]	ὑπογράψασθαι ἂν τὸ σχῆμα τῆς	πολιτείας;	Τί μήν; (Επειτα οἶμαι ἀπεργαζόμενοι
[6, 497]	τῇ πόλει λόγον (ἔχον τῆς	πολιτείας	τὸν αὐτὸν ὅνπερ καὶ σὺ
[6, 487]	οὐκ ἔχειν ὅτι λέγωσιν ὑπὸ	πεττείας	αὖ ταύτης τινὸς ἑτέρας, οὐκ
[6, 496]	ἀγαπᾷ εἴ πῃ αὐτὸς καθαρὸς	ἀδικίας	τε καὶ ἀνοσίων (ἔργων τόν
[6, 502]	τῆς πολιτείας, καὶ κατὰ ποίας	ἡλικίας	ἕκαστοι ἑκάστων ἁπτόμενοι; Λεκτέον μέντοι,
[6, 498]	φιλοσοφίᾳ κτωμένους· προϊούσης δὲ τῆς	ἡλικίας,	ἐν ᾗ ἡ ψυχὴ τελεοῦσθαι
[6, 510]	τὰς εἰκόνας ~πρῶτον (μὲν τὰς	σκιάς,	ἔπειτα τὰ ἐν τοῖς ὕδασι
[6, 488]	εἴτε πολλῶν νεῶν πέρι εἴτε	μιᾶς·	ναύκληρον μεγέθει μὲν καὶ (ῥώμῃ
[6, 507]	κατ’ ἰδέαν μίαν ἑκάστου ὡς	μιᾶς	οὔσης τιθέντες, ὃ ἔστιν” ἕκαστον
[6, 496]	ἀποστάς, ὁρῶν τοὺς ἄλλους καταπιμπλαμένους	ἀνομίας,	ἀγαπᾷ εἴ πῃ αὐτὸς καθαρὸς
[6, 498]	ἄρτι (ἐκ παίδων τὸ μεταξὺ	οἰκονομίας	καὶ χρηματισμοῦ πλησιάσαντες αὐτοῦ τῷ
[6, 493]	τρεφομένου τὰς ὀργάς τις καὶ	(ἐπιθυμίας	κατεμάνθανεν, ὅπῃ τε προσελθεῖν χρὴ
[6, 509]	Γλαύκων μάλα γελοίως, Απολλον, ἔφη,	δαιμονίας	ὑπερβολῆς. Σὺ γάρ, ἦν δ’
[6, 493]	οἷς ἑκάστας εἴωθεν φθέγγεσθαι, καὶ	οἵας	αὖ ἄλλου φθεγγομένου ἡμεροῦταί τε
[6, 503]	νεανικοί τε καὶ μεγαλοπρεπεῖς τὰς	διανοίας	οἷοι κοσμίως μετὰ ἡσυχίας καὶ
[6, 499]	ἢ αὐτοῖς (ἔκ τινος θείας	ἐπιπνοίας	ἀληθινῆς φιλοσοφίας ἀληθινὸς ἔρως ἐμπέσῃ.
[6, 502]	ἐνέσονται τῆς πολιτείας, καὶ κατὰ	ποίας	ἡλικίας ἕκαστοι ἑκάστων ἁπτόμενοι; Λεκτέον
[6, 486]	ποῖον; Μή σε λάθῃ μετέχουσα	ἀνελευθερίας·	ἐναντιώτατον γάρ που σμικρολογία ψυχῇ
[6, 489]	μάλα. Τῆς δὲ τῶν πολλῶν	πονηρίας	τὴν ἀνάγκην βούλει τὸ μετὰ
[6, 510]	εἰδέναι ὅτι οἱ περὶ τὰς	γεωμετρίας	τε καὶ λογισμοὺς καὶ τὰ
[6, 502]	ἔοικεν, συμβαίνει ἡμῖν περὶ τῆς	νομοθεσίας	ἄριστα μὲν εἶναι ἃ λέγομεν,
[6, 492]	εἶπον, συγκαθεζόμενοι ἁθρόοι πολλοὶ εἰς	ἐκκλησίας	ἢ εἰς δικαστήρια ἢ θέατρα
[6, 495]	συγκεκλασμένοι τε καὶ ἀποτεθρυμμένοι διὰτὰς	βαναυσίας	τυγχάνουσιν— ἢ οὐκ ἀνάγκη; Καὶ
[6, 486]	παντὸς μὲν χρόνου, πάσης δὲ	οὐσίας,	οἷόν τε οἴει τούτῳ μέγα
[6, 509]	ὑπ’ ἐκείνου αὐτοῖς προσεῖναι, οὐκ	οὐσίας	ὄντος τοῦ ἀγαθοῦ, ἀλλ’ ἔτι
[6, 509]	ἀγαθοῦ, ἀλλ’ ἔτι ἐπέκεινα τῆς	οὐσίας	πρεσβείᾳ καὶ δυνάμει ὑπερέχοντος. (Καὶ
[6, 485]	ἂν αὐτοῖς δηλοῖ ἐκείνης τῆς	οὐσίας	τῆς ἀεὶ οὔσης καὶ μὴ
[6, 489]	Οὐκοῦν τῆς μὲν τῶν ἐπιεικῶν	ἀχρηστίας	τὴν αἰτίαν διεληλύθαμεν; Καὶ μάλα.
[6, 489]	τῶν ἐν φιλοσοφίᾳ· τῆς μέντοι	ἀχρηστίας	τοὺς μὴ χρωμένους κέλευε αἰτιᾶσθαι,
[6, 504]	καὶ σωφροσύνης καὶ ἀνδρείας καὶ	σοφίας	ὃ ἕκαστον εἴη. Μὴ γὰρ
[6, 490]	ἢ ἀλαζόνι ὄντι μηδαμῇ μετεῖναι	φιλοσοφίας	ἀληθινῆς. Ην γὰρ οὕτω λεγόμενον.
[6, 486]	Δειλῇ δὴ καὶ ἀνελευθέρῳ φύσει	φιλοσοφίας	ἀληθινῆς, ὡς ἔοικεν, οὐκ ἂν
[6, 499]	(ἔκ τινος θείας ἐπιπνοίας ἀληθινῆς	φιλοσοφίας	ἀληθινὸς ἔρως ἐμπέσῃ. τούτων δὲ
[6, 496]	πάντα παρεσκεύασται πρὸς τὸ ἐκπεσεῖν	φιλοσοφίας,	ἡ δὲ τοῦ σώματος νοσοτροφία
[6, 491]	τὴν ἔχουσαν ψυχὴν καὶ ἀποσπᾷ	φιλοσοφίας.	λέγω δὲ ἀνδρείαν, σωφροσύνην καὶ
[6, 495]	ἄλλας τέχνας καίπερ οὕτω πραττούσης	φιλοσοφίας	τὸ ἀξίωμα μεγαλοπρεπέστερον λείπεται, οὗ
[6, 497]	σώσει. Τὸ μὲν οὖν τῆς	φιλοσοφίας	ὧν ἕνεκα διαβολὴν εἴληφεν καὶ
[6, 503]	τὰς διανοίας οἷοι κοσμίως μετὰ	ἡσυχίας	καὶ βεβαιότητος ἐθέλειν ζῆν, ἀλλ’
[6, 491]	εὐφυεστάτας κακῆς παιδαγωγίας τυχούσας διαφερόντως	κακὰς	γίγνεσθαι; ἢ οἴει τὰ μεγάλα
[6, 505]	οὗτοι ἀναγκάζονται ὁμολογεῖν ἡδονὰς εἶναι	κακάς;	Σφόδρα γε. Συμβαίνει δὴ αὐτοῖς
[6, 484]	καὶ ἐπιτηδεύματα πόλεων, τούτους καθιστάναι	(φύλακας.	Ορθῶς, ἔφη. Τόδε δέ, ἦν
[6, 484]	τι διαφέρει. Τούτους οὖν μᾶλλον	φύλακας	στησόμεθα ἢ τοὺς ἐγνωκότας μὲν
[6, 503]	τετολμήσθω εἰπεῖν, ὅτι τοὺς ἀκριβεστάτους	φύλακας	φιλοσόφους δεῖ καθιστάναι. Εἰρήσθω γάρ,
[6, 507]	Αρ’ οὖν, ἦν δ’ ἐγώ,	ἐννενόηκας	τὸν τῶν αἰσθήσεων δημιουργὸν ὅσῳ
[6, 498]	Εἰς μικρόν γ’ ἔφη, χρόνον	εἴρηκας.	Εἰς οὐδὲν μὲν οὖν, ἔφην,
[6, 492]	καὶ πρεσβυτέρους καὶ ἄνδρας καὶ	γυναῖκας;	Πότε δή; ἦ δ’ ὅς.
[6, 486]	ποῖον; Εὐμαθὴς ἢ δυσμαθής. ἢ	προσδοκᾷς	ποτέ τινά τι ἱκανῶς ἂν
[6, 495]	γὰρ δὴ πρός γε τὰς	ἄλλας	τέχνας καίπερ οὕτω πραττούσης φιλοσοφίας
[6, 501]	πῃ ἐκείνους, οὓς διατεταμένους ἐφ’	ἡμᾶς	ἔφησθα ἰέναι, ὡς τοιοῦτός ἐστι
[6, 510]	τοῦτο ἔοικεν, τά τε περὶ	ἡμᾶς	ζῷς καὶ πᾶν τὸ φυτευτὸν
[6, 511]	ὑποθέσεις, οἷον ἐπιβάσεις τε καὶ	ὁρμάς,	ἵνα μέχρι τοῦ ἀνυποθέτου ἐπὶ
[6, 507]	εὐλαβεῖσθε μέντοι μή πῃ ἐξαπατήσω	ὑμᾶς	ἄκων, κίβδηλον ἀποδιδοὺς τὸν λόγον
[6, 507]	τε δύνασθαι αὐτὴν ἀποδοῦναι καὶ	ὑμᾶς	κομίσασθαι, ἀλλὰ μὴ ὥσπερ νῦν
[6, 507]	γ’ ἔφην ἐγώ, καὶ ἀναμνήσας	ὑμᾶς	τά τ’ ἐν τοῖς ἔμπροσθεν
[6, 491]	ταύτην καὶ εἰς τὸ ἐπιτήδευμα	καθισταμένας	αὐτῆς, οἷαι οὖσαι φύσεις ψυχῶν
[6, 504]	γίγνοιτο, τῶν μέντοι ἔμπροσθεν προειρημένων	ἑπομένας	ἀποδείξεις οἷόν τ’ εἴη προσάψαι.
[6, 491]	~καὶ μετὰ (τοῦτο αὖ τὰς	μιμουμένας	ταύτην καὶ εἰς τὸ ἐπιτήδευμα
[6, 491]	δόξαν οἵαν λέγεις φιλοσοφίᾳ προσῆψαν.	Τίνας	δέ, ἔφη, τὰς διαφθορὰς λέγεις;
[6, 492]	ἡγῇ, ὥσπερ οἱ πολλοί, διαφθειρομένους	τινὰς	εἶναι ὑπὸ σοφιστῶν νέους, διαφθείροντας
[6, 492]	ὑπὸ σοφιστῶν νέους, διαφθείροντας δέ	τινας	σοφιστὰς ἰδιωτικούς, ὅτι καὶ ἄξιον
[6, 505]	οὐ καὶ οὗτοι ἀναγκάζονται ὁμολογεῖν	ἡδονὰς	εἶναι κακάς; Σφόδρα γε. Συμβαίνει
[6, 493]	καὶ (παντοδαπῶν συνιόντων ὀργὴν καὶ	ἡδονὰς	κατανενοηκέναι σοφίαν ἡγούμενος, εἴτ’ ἐν
[6, 509]	τμῆμα εἰκόνες— λέγω δὲ τὰς	εἰκόνας	~πρῶτον (μὲν τὰς σκιάς, ἔπειτα
[6, 485]	ὅτι τε οὐκ ἄλλους πόλεων	ἡγεμόνας	δεῖ εἶναι ἢ τούτους. Πῶς;
[6, 484]	φιλόσοφοι, ποτέρους δὴ δεῖ πόλεως	ἡγεμόνας	εἶναι; Πῶς οὖν λέγοντες ἂν
[6, 495]	δὴ πρός γε τὰς ἄλλας	τέχνας	καίπερ οὕτω πραττούσης φιλοσοφίας τὸ
[6, 494]	ἰδίᾳ ἐπιβουλεύοντας καὶ δημοσίᾳ εἰς	ἀγῶνας	καθιστάντας; ~(Πολλή, ἦ δ’ ὅς,
[6, 493]	καὶ ἐκ τίνων γίγνεται, καὶ	φωνὰς	δὴ ἐφ’ οἷς ἑκάστας εἴωθεν
[6, 496]	φῶμεν γεννᾶν διανοήματά τε καὶ	δόξας;	ἆρ’ οὐχ ὡς ἀληθῶς προσήκοντα
[6, 508]	ἀμβλυώττει ἄνω καὶ κάτω τὰς	δόξας	μεταβάλλον, καὶ ἔοικεν αὖ νοῦν
[6, 506]	οὐκ ᾔσθησαι τὰς ἄνευ ἐπιστήμης	δόξας,	ὡς πᾶσαι αἰσχραί; ὧν αἱ
[6, 505]	ἀγαθοῦ ἰδέα μέγιστον μάθημα, πολλάκις	ἀκήκοας,	ᾗ δὴ καὶ δίκαια καὶ
[6, 504]	ἐρώτα. πάντως αὐτὸ οὐκ ὀλιγάκις	ἀκήκοας,	~νῦν δὲ ἢ οὐκ ἐννοεῖς
[6, 507]	ἔχοντος χρῆσθαι αὐτῇ, παρούσης δὲ	χρόας	ἐν αὐτοῖς, ἐὰν μὴ (παραγένηται
[6, 508]	αὐτοὺς τρέπῃ ὧν ἂν τὰς	χρόας	τὸ ἡμερινὸν φῶς ἐπέχῃ, ἀλλὰ
[6, 505]	τὴν δὲ δόξαν ἐνταῦθα ἤδη	πᾶς	ἀτιμάζει; Καὶ μάλα, ἔφη. Ο
[6, 491]	διελθεῖν. τόδε μὲν οὖν οἶμαι	πᾶς	ἡμῖν ὁμολογήσει, τοιαύτην φύσιν καὶ
[6, 490]	μνήμη· καὶ σοῦ ἐπιλαβομένου ὅτι	πᾶς	μὲν (ἀναγκασθήσεται ὁμολογεῖν οἷς λέγομεν,
[6, 508]	φαίνονται τυφλῶν, ὥσπερ οὐκ ἐνούσης	καθαρᾶς	ὄψεως; Καὶ μάλα, ἔφη. (Οταν
[6, 492]	καὶ νέους καὶ πρεσβυτέρους καὶ	ἄνδρας	καὶ γυναῖκας; Πότε δή; ἦ
[6, 487]	ὑπὸ πεττείας αὖ ταύτης τινὸς	ἑτέρας,	οὐκ ἐν ψήφοις ἀλλ’ ἐν
[6, 499]	πόρρω που (ἐκτὸς ὄντι τῆς	ἡμετέρας	ἐπόψεως, ἢ καὶ ἔπειτα γενήσεται,
[6, 498]	δεῖν πράττειν· πρὸς δὲ τὸ	γῆρας	ἐκτὸς δή τινων ὀλίγων ἀποσβέννυνται
[6, 498]	οὐδὲ πρὸ τοῦ ἐχθροὺς ὄντας.	πείρας	γὰρ οὐδὲν ἀνήσομεν, ἕως ἂν
[6, 495]	ὁ τοιοῦτος φιλοσοφήσει; Οὐ πάνυ.	Ορᾷς	οὖν, ἦν δ’ ἐγώ, ὅτι
[6, 494]	Δῆλον. Εκ δὴ τούτων τίνα	ὁρᾷς	σωτηρίαν φιλοσόφῳ φύσει, ὥστ’ ἐν
[6, 485]	μὴ πλανωμένης ὑπὸ γενέσεως καὶ	φθορᾶς.	Ωμολογήσθω. Καὶ μήν, ἦν δ’
[6, 490]	τῆς φύσεως δεῖ θεάσασθαι τὰς	φθοράς,	ὡς διόλλυται ἐν πολλοῖς, σμικρὸν
[6, 491]	προσῆψαν. Τίνας δέ, ἔφη, τὰς	διαφθορὰς	λέγεις; Εγώ σοι, εἶπον, ἂν
[6, 489]	σοφοὺς ἐπὶ τὰς τῶν πλουσίων	θύρας	ἰέναι, ἀλλ’ ὁ τοῦτο κομψευσάμενος
[6, 489]	κάμνῃ, ἀναγκαῖον (εἶναι ἐπὶ ἰατρῶν	θύρας	ἰέναι καὶ πάντα τὸν ἄρχεσθαι
[6, 491]	τροφῆς ἧς προσήκει ἑκάστῳ μηδ’	ὥρας	μηδὲ τόπου, ὅσῳ ἂν ἐρρωμενέστερον
[6, 490]	μὲν (ἀναγκασθήσεται ὁμολογεῖν οἷς λέγομεν,	ἐάσας	δὲ τοὺς λόγους, εἰς αὐτοὺς
[6, 500]	ὄντα; ἐγὼ μὲν γάρ σε	προφθάσας	λέγω ὅτι ἐν ὀλίγοις τισὶν
[6, 490]	τοιούτου— προσήκει δὲ συγγενεῖ— ᾧ	πλησιάσας	καὶ μιγεὶς τῷ ὄντι ὄντως,
[6, 492]	αὖ, ἐὰν μή τις αὐτῇ	βοηθήσας	θεῶν τύχῃ. ἢ καὶ σὺ
[6, 507]	Διομολογησάμενός γ’ ἔφην ἐγώ, καὶ	ἀναμνήσας	ὑμᾶς τά τ’ ἐν τοῖς
[6, 490]	καὶ μιγεὶς τῷ ὄντι ὄντως,	γεννήσας	νοῦν καὶ ἀλήθειαν, γνοίη τε
[6, 493]	οὐδ’ ἀκούσομαι. Ταῦτα τοίνυν πάντα	ἐννοήσας	ἐκεῖνο ἀναμνήσθητι· αὐτὸ τὸ καλὸν
[6, 493]	τῇ ἀληθείᾳ, ἤδη πώποτέ του	ἤδουσας	αὐτῶν λόγον διδόντος οὐ καταγέλαστον;
[6, 487]	ταῖς πόλεσι γιγνομένους. Καὶ ἐγὼ	ἀκούσας,	Οἴει οὖν, εἶπον, τοὺς ταῦτα
[6, 491]	φῶμεν τὰς εὐφυεστάτας κακῆς παιδαγωγίας	τυχούσας	διαφερόντως κακὰς γίγνεσθαι; ἢ οἴει
[6, 508]	ἡλιοειδέστατόν γε οἶμαι τῶν περὶ	τὰς	αἰσθήσεις ὀργάνων. Πολύ γε. Οὐκοῦν
[6, 504]	μὴ μεγίστας ἀξιοῦν εἶναι καὶ	τὰς	ἀκριβείας; Καὶ μάλα, ἔφη, (ἄξιον
[6, 495]	ὅμως γὰρ δὴ πρός γε	τὰς	ἄλλας τέχνας καίπερ οὕτω πραττούσης
[6, 506]	Τί δέ; εἶπον· οὐκ ᾔσθησαι	τὰς	ἄνευ ἐπιστήμης δόξας, ὡς πᾶσαι
[6, 510]	σε εἰδέναι ὅτι οἱ περὶ	τὰς	γεωμετρίας τε καὶ λογισμοὺς καὶ
[6, 507]	ὁρᾶσθαί φαμεν, νοεῖσθαι δ’ οὔ,	τὰς	δ’ αὖ ἰδέας νοεῖσθαι μέν,
[6, 485]	αὐτῆς καθ’ αὑτὴν εἶεν ἄν,	τὰς	δὲ διὰ τοῦ σώματος ἐκλείποιεν,
[6, 503]	καὶ νεανικοί τε καὶ μεγαλοπρεπεῖς	τὰς	διανοίας οἷοι κοσμίως μετὰ ἡσυχίας
[6, 491]	φιλοσοφίᾳ προσῆψαν. Τίνας δέ, ἔφη,	τὰς	διαφθορὰς λέγεις; Εγώ σοι, εἶπον,
[6, 508]	καὶ ἀμβλυώττει ἄνω καὶ κάτω	τὰς	δόξας μεταβάλλον, καὶ ἔοικεν αὖ
[6, 509]	ἕτερον τμῆμα εἰκόνες— λέγω δὲ	τὰς	εἰκόνας ~πρῶτον (μὲν τὰς σκιάς,
[6, 491]	καὶ τὰς ψυχὰς οὕτω φῶμεν	τὰς	εὐφυεστάτας κακῆς παιδαγωγίας τυχούσας διαφερόντως
[6, 503]	τοὺς φόβους δυσκίνητα ὄντα, πρὸς	τὰς	μαθήσεις αὖ ποιεῖ ταὐτόν· δυσκινήτως
[6, 491]	καλοῦσι· ~καὶ μετὰ (τοῦτο αὖ	τὰς	μιμουμένας ταύτην καὶ εἰς τὸ
[6, 488]	τὴν κυβερνητικήν. τοιούτων δὴ περὶ	τὰς	ναῦς γιγνομένων τὸν ὡς ἀληθῶς
[6, 493]	θρέμματος μεγάλου καὶ ἰσχυροῦ τρεφομένου	τὰς	ὀργάς τις καὶ (ἐπιθυμίας κατεμάνθανεν,
[6, 501]	δι’ ὃν ἐκεῖνοι ἐχαλέπαινον ὅτι	τὰς	πόλεις αὐτῷ παρεδίδομεν, καί τι
[6, 495]	οἱ τὰ μέγιστα κακὰ ἐργαζόμενοι	τὰς	πόλεις γίγνονται καὶ τοὺς ἰδιώτας,
[6, 488]	πάθος τῶν ἐπιεικεστάτων, ὃ πρὸς	τὰς	πόλεις πεπόνθασιν, ὥστε οὐδ’ ἔστιν
[6, 510]	δὲ τὰς εἰκόνας ~πρῶτον (μὲν	τὰς	σκιάς, ἔπειτα τὰ ἐν τοῖς
[6, 489]	πάντα τὸν ἄρχεσθαι δεόμενον ἐπὶ	τὰς	τοῦ ἄρχειν δυναμένου, οὐ τὸν
[6, 489]	αὑτοῦ οὐδὲ τοὺς σοφοὺς ἐπὶ	τὰς	τῶν πλουσίων θύρας ἰέναι, ἀλλ’
[6, 511]	ἅπτεται τῇ τοῦ διαλέγεσθαι δυνάμει,	τὰς	ὑποθέσεις ποιούμενος οὐκ ἀρχὰς ἀλλὰ
[6, 490]	ἐγώ, τῆς φύσεως δεῖ θεάσασθαι	τὰς	φθοράς, ὡς διόλλυται ἐν πολλοῖς,
[6, 495]	δὴ ἐφιέμενοι πολλοὶ ἀτελεῖς μὲν	τὰς	φύσεις, ὑπὸ δὲ τῶν τεχνῶν
[6, 502]	γενόμενοι βασιλέων ἔκγονοι ἢ δυναστῶν	τὰς	φύσεις φιλόσοφοι; Οὐδ’ ἂν εἷς,
[6, 508]	τις αὐτοὺς τρέπῃ ὧν ἂν	τὰς	χρόας τὸ ἡμερινὸν φῶς ἐπέχῃ,
[6, 491]	δ’ ἐγώ, ὦ Αδείμαντε, καὶ	τὰς	ψυχὰς οὕτω φῶμεν τὰς εὐφυεστάτας
[6, 495]	τὰ σώματα λελώβηνται, οὕτω (καὶ	τὰς	ψυχὰς συγκεκλασμένοι τε καὶ ἀποτεθρυμμένοι
[6, 495]	ψυχὰς συγκεκλασμένοι τε καὶ ἀποτεθρυμμένοι	διὰτὰς	βαναυσίας τυγχάνουσιν— ἢ οὐκ ἀνάγκη;
[6, 491]	τὰς ψυχὰς οὕτω φῶμεν τὰς	εὐφυεστάτας	κακῆς παιδαγωγίας τυχούσας διαφερόντως κακὰς
[6, 502]	δήπου ἀδύνατον ἐθέλειν ποιεῖν τοὺς	πολίτας.	Οὐδ’ ὁπωστιοῦν. Αλλὰ δή, ἅπερ
[6, 491]	πολλαχῇ πλημμελοῦσαι, πανταχῇ καὶ ἐπὶ	πάντας	δόξαν οἵαν λέγεις φιλοσοφίᾳ προσῆψαν.
[6, 488]	ὑπὲρ τοὺς ἐν τῇ νηὶ	πάντας,	ὑπόκωφον δὲ καὶ ὁρῶντα ὡσαύτως
[6, 498]	τοὺς μέλλοντας εὐδαιμόνως βιώσεσθαι καὶ	τελευτήσαντας	τῷ βίῳ τῷ βεβιωμένῳ τὴν
[6, 488]	ἢ μέθῃ ἤ τινι ἄλλῳ	συμποδίσαντας	τῆς νεὼς ἄρχειν χρωμένους τοῖς
[6, 494]	ἐπιβουλεύοντας καὶ δημοσίᾳ εἰς ἀγῶνας	καθιστάντας;	~(Πολλή, ἦ δ’ ὅς, ἀνάγκη.
[6, 498]	γεγονότας, οὐδὲ πρὸ τοῦ ἐχθροὺς	ὄντας.	πείρας γὰρ οὐδὲν ἀνήσομεν, ἕως
[6, 492]	ἀλλ’ οὐκ αὐτοὺς τοὺς ταῦτα	λέγοντας	μεγίστους (μὲν εἶναι σοφιστάς, παιδεύειν
[6, 494]	μὲν ἔργον, πᾶν δ’ ἔπος	λέγοντάς	τε καὶ πράττοντας καὶ περὶ
[6, 487]	Οἴει οὖν, εἶπον, τοὺς ταῦτα	λέγοντας	ψεύδεσθαι; Οὐκ οἶδα, ἦ δ’
[6, 488]	ναύκληρον, τὸν δὲ μὴ τοιοῦτον	ψέγοντας	ὡς ἄχρηστον, τοῦ δὲ ἀληθινοῦ
[6, 488]	ἕτερα τοιαῦτα, τοὺς δὲ ναύτας	στασιάζοντας	πρὸς ἀλλήλους περὶ τῆς κυβερνήσεως,
[6, 495]	καὶ σὺ φῂς ὀνειδίζειν τοὺς	ὀνειδίζοντας,	ὡς οἱ συνόντες αὐτῇ οἱ
[6, 485]	ποῖον; Τὴν ἀψεύδειαν καὶ τὸ	ἑκόντας	εἶναι μηδαμῇ προσδέχεσθαι τὸ ψεῦδος
[6, 489]	φιλοσοφίᾳ διὰ τοὺς τὰ τοιαῦτα	φάσκοντας	ἐπιτηδεύειν, οὓς δὴ σὺ φῂς
[6, 488]	ᾧ ἐμάνθανεν, πρὸς δὲ τούτοις	φάσκοντας	μηδὲ διδακτὸν εἶναι, ἀλλὰ καὶ
[6, 488]	μὲν ἄλλους ἢ ἀποκτεινύντας ἢ	ἐκβάλλοντας	ἐκ τῆς νεώς, τὸν δὲ
[6, 503]	ἐν ἄλλῃ μηδεμιᾷ μεταβολῇ φαίνεσθαι	ἐκβάλλοντας,	ἢ τὸν ἀδυνατοῦντα ἀποκριτέον, τὸν
[6, 498]	πράττειν, ὅτι μὴ πάρεργον, τοὺς	μέλλοντας	εὐδαιμόνως βιώσεσθαι καὶ τελευτήσαντας τῷ
[6, 492]	ποίους ἰδιωτικοὺς λόγους ἐναντία τούτοις	τείνοντας	κρατήσειν; (Οἶμαι μὲν οὐδένα, ἦ
[6, 488]	ἄρχειν χρωμένους τοῖς ἐνοῦσι, καὶ	πίνοντάς	τε καὶ εὐωχουμένους πλεῖν ὡς
[6, 484]	ὄν, ἐμπειρίᾳ δὲ μηδὲν ἐκείνων	ἐλλείποντας	μηδ’ ἐν ἄλλῳ μηδενὶ μέρει
[6, 492]	τινὰς εἶναι ὑπὸ σοφιστῶν νέους,	διαφθείροντας	δέ τινας σοφιστὰς ἰδιωτικούς, ὅτι
[6, 494]	δ’ ἔπος λέγοντάς τε καὶ	πράττοντας	καὶ περὶ αὐτόν, ὅπως ἂν
[6, 494]	οἷός τ’ ᾖ, καὶ ἰδίᾳ	ἐπιβουλεύοντας	καὶ δημοσίᾳ εἰς ἀγῶνας καθιστάντας;
[6, 500]	λοιδορουμένους τε αὑτοῖς καὶ φιλαπεχθημόνως	ἔχοντας	καὶ ἀεὶ περὶ ἀνθρώπων τοὺς
[6, 489]	ᾖ. ἀλλὰ τοὺς νῦν πολιτικοὺς	ἄρχοντας	ἀπεικάζων οἷς ἄρτι ἐλέγομεν ναύταις
[6, 487]	τοῦ ἐπιτηδεύματος οὗ σὺ ἐπαινεῖς	πάσχοντας,	ἀχρήστους ταῖς πόλεσι γιγνομένους. Καὶ
[6, 488]	μᾶλλον, τοὺς μὲν ἄλλους ἢ	ἀποκτεινύντας	ἢ ἐκβάλλοντας ἐκ τῆς νεώς,
[6, 488]	(ναυκλήρῳ περικεχύσθαι δεομένους καὶ πάντα	ποιοῦντας	ὅπως ἂν σφίσι τὸ πηδάλιον
[6, 500]	λόγους ποιουμένους, ἥκιστα φιλοσοφίᾳ πρέπον	ποιοῦντας;	Πολύ γ’ ἔφη. Οὐδὲ γάρ
[6, 487]	παμπονήρους εἴπωμεν, τοὺς δ’ ἐπιεικεστάτους	δοκοῦντας	ὅμως τοῦτό γε ὑπὸ τοῦ
[6, 488]	δὲ τούτοις (ἐπαινοῦντας ναυτικὸν μὲν	καλοῦντας	καὶ κυβερνητικὸν καὶ ἐπιστάμενον τὰ
[6, 488]	τοὺς τοιούτους, πρὸς δὲ τούτοις	(ἐπαινοῦντας	ναυτικὸν μὲν καλοῦντας καὶ κυβερνητικὸν
[6, 503]	ἐν μαθήμασι πολλοῖς γυμνάζειν δεῖ,	σκοποῦντας	εἰ καὶ τὰ μέγιστα μαθήματα
[6, 484]	ἐν ἄλλῳ μηδενὶ μέρει ἀρετῆς	ὑστεροῦντας;	Ατοπον μεντἄν, ἔφη, εἴη ἄλλους
[6, 494]	ἀδύνατον εἶναι. Αδύνατον. Καὶ τοὺς	φιλοσοφοῦντας	ἄρα ἀνάγκη ψέγεσθαι ὑπ’ αὐτῶν.
[6, 500]	καὶ κατὰ ταὐτὰ ἀεὶ ἔχοντα	ὁρῶντας	καὶ θεωμένους οὔτ’ ἀδικοῦντα οὔτ’
[6, 500]	εἶναι τοὺς ἔξωθεν οὐ προσῆκον	ἐπεισκεκωμακότας,	λοιδορουμένους τε αὑτοῖς καὶ φιλαπεχθημόνως
[6, 484]	μᾶλλον φύλακας στησόμεθα ἢ τοὺς	ἐγνωκότας	μὲν ἕκαστον τὸ ὄν, ἐμπειρίᾳ
[6, 498]	ἐμὲ καὶ Θρασύμαχον ἄρτι (φίλους	γεγονότας,	οὐδὲ πρὸ τοῦ ἐχθροὺς ὄντας.
[6, 493]	καὶ φωνὰς δὴ ἐφ’ οἷς	ἑκάστας	εἴωθεν φθέγγεσθαι, καὶ οἵας αὖ
[6, 501]	τοῦ ὄντος τε καὶ ἀληθείας	ἐραστὰς	εἶναι τοὺς φιλοσόφους; Ατοπον μεντἄν,
[6, 504]	ἕξει, τῶν δὲ μεγίστων μὴ	μεγίστας	ἀξιοῦν εἶναι καὶ τὰς ἀκριβείας;
[6, 492]	σοφιστῶν νέους, διαφθείροντας δέ τινας	σοφιστὰς	ἰδιωτικούς, ὅτι καὶ ἄξιον λόγου,
[6, 493]	μισθαρνούντων ἰδιωτῶν, οὓς δὴ οὗτοι	σοφιστὰς	καλοῦσι καὶ ἀντιτέχνους ἡγοῦνται, μὴ
[6, 492]	ταῦτα λέγοντας μεγίστους (μὲν εἶναι	σοφιστάς,	παιδεύειν δὲ τελεώτατα καὶ ἀπεργάζεσθαι
[6, 496]	ὑπὸ πνεύματος φερομένου ὑπὸ τειχίον	ἀποστάς,	ὁρῶν τοὺς ἄλλους καταπιμπλαμένους ἀνομίας,
[6, 488]	ναυτικῶν ἕτερα τοιαῦτα, τοὺς δὲ	ναύτας	στασιάζοντας πρὸς ἀλλήλους περὶ τῆς
[6, 495]	τὰς πόλεις γίγνονται καὶ τοὺς	ἰδιώτας,	καὶ οἱ τἀγαθά, οἳ ἂν
[6, 487]	οὓς ἀχρήστους ὁμολογοῦμεν αὐταῖς εἶναι;	Ερωτᾷς,	ἦν δ’ ἐγώ, ἐρώτημα δεόμενον
[6, 508]	τὸν ἥλιον γὰρ δῆλον ὅτι	ἐρωτᾷς.	Αρ’ οὖν ὧδε πέφυκεν ὄψις
[6, 511]	δυνάμει, τὰς ὑποθέσεις ποιούμενος οὐκ	ἀρχὰς	ἀλλὰ τῷ ὄντι ὑποθέσεις, οἷον
[6, 489]	ὑπὸ τούτων ἀχρήστους λεγομένους καὶ	μετεωρολέσχας	τοῖς ὡς ἀληθῶς κυβερνήταις. Ορθότατα,
[6, 491]	ἐγώ, ὦ Αδείμαντε, καὶ τὰς	ψυχὰς	οὕτω φῶμεν τὰς εὐφυεστάτας κακῆς
[6, 495]	σώματα λελώβηνται, οὕτω (καὶ τὰς	ψυχὰς	συγκεκλασμένοι τε καὶ ἀποτεθρυμμένοι διὰτὰς
[6, 487]	λέγω δ’ εἰς τὸ παρὸν	ἀποβλέψας.	νῦν γὰρ φαίη ἄν τίς
[6, 490]	δὲ τοὺς λόγους, εἰς αὐτοὺς	ἀποβλέψας	περὶ ὧν ὁ λόγος, φαίη
[6, 484]	ἐστερημένοι τῆς γνώσεως, καὶ μηδὲν	ἐναργὲς	ἐν τῇ ψυχῇ ἔχοντες παράδειγμα,
[6, 498]	πολὺ μᾶλλον τοιαῦτ’ ἄττα ῥήματα	ἐξεπίτηδες	ἀλλήλοις ὡμοιωμένα, ἀλλ’ οὐκ ἀπὸ
[6, 501]	ἐκάλεσεν ἐν τοῖς ἀνθρώποις ἐγγιγνόμενον	θεοειδές	τε καὶ θεοείκελον. Ορθῶς, ἔφη.
[6, 487]	ἐν λόγοις· ἐπεὶ τό γε	ἀληθὲς	οὐδέν τι μᾶλλον ταύτῃ ἔχειν.
[6, 489]	τοῦτο κομψευσάμενος ἐψεύσατο, τὸ δὲ	ἀληθὲς	πέφυκεν, ἐάντε πλούσιος ἐάντε πένης
[6, 499]	γεγόνασιν, οἵων ζητεῖν μὲν τὸ	ἀληθὲς	συντεταμένως ἐκ παντὸς τρόπου τοῦ
[6, 506]	ὀρθῶς πορευομένων οἱ ἄνευ νοῦ	ἀληθές	τι δοξάζοντες; Οὐδέν, ἔφη. Βούλει
[6, 506]	καὶ σωφροσύνης καὶ τῶν ἄλλων	διῆλθες,	οὕτω καὶ περὶ τοῦ ἀγαθοῦ
[6, 490]	κακῶν ἀκολουθῆσαι. Πῶς γάρ; Αλλ’	ὑγιές	τε καὶ δίκαιον ἦθος, ᾧ
[6, 496]	μανίαν, καὶ ὅτι οὐδεὶς οὐδὲν	ὑγιὲς	ὡς ἔπος εἰπεῖν περὶ τὰ
[6, 504]	ὄντος οὐ πάνυ μετρίως γίγνεται·	ἀτελὲς	γὰρ οὐδὲν οὐδενὸς μέτρον. δοκεῖ
[6, 485]	του φύσει ἔχοντα πᾶν τὸ	συγγενές	τε καὶ οἰκεῖον τῶν παιδικῶν
[6, 494]	τὸ εὖ πεφυκέναι καὶ τὸ	συγγενὲς	(τῶν λόγων εἰσαισθάνηταί τέ πῃ
[6, 488]	ἔσεσθαι, ὅπως δὲ κυβερνήσει (ἐάντε	τινες	βούλωνται ἐάντε μή, μήτε τέχνην
[6, 491]	ὡς πολλοὶ ὄλεθροι καὶ μεγάλοι.	Τίνες	δή; Ο μὲν πάντων θαυμαστότατον
[6, 510]	καὶ σκιαὶ καὶ ἐν ὕδασιν	εἰκόνες	εἰσίν, τούτοις μὲν ὡς εἰκόσιν
[6, 509]	ὁρωμένῳ (τὸ μὲν ἕτερον τμῆμα	εἰκόνες—	λέγω δὲ τὰς εἰκόνας ~πρῶτον
[6, 503]	(Πῶς, ἔφη, λέγεις; Εὐμαθεῖς καὶ	μνήμονες	καὶ ἀγχίνοι καὶ ὀξεῖς καὶ
[6, 502]	(μαθημάτων τε καὶ ἐπιτηδευμάτων οἱ	σωτῆρες	ἐνέσονται τῆς πολιτείας, καὶ κατὰ
[6, 501]	ἂν πόλεως τὸ φιλόσοφον γένος	ἐγκρατὲς	γένηται, οὔτε πόλει οὔτε πολίταις
[6, 492]	(Πολλή, ἦ δ’ ὅς, ὦ	Σώκρατες,	ἀνάγκη. Καὶ μήν, ἦν δ’
[6, 487]	ἐπιτρέποις; (Καὶ ὁ Αδείμαντος, Ω	Σώκρατες,	ἔφη, πρὸς μὲν ταῦτά σοι
[6, 506]	Διός, ἦ δ’ ὅς, ὦ	Σώκρατες,	ὁ Γλαύκων, ὥσπερ ἐπὶ τέλει
[6, 498]	ἔφη, λέγειν γε προθύμως, ὦ	Σώκρατες·	οἶμαι μέντοι τοὺς πολλοὺς τῶν
[6, 506]	ἔφη. ἀλλὰ σὺ δή, ὦ	Σώκρατες,	πότερον ἐπιστήμην τὸ ἀγαθὸν φῂς
[6, 506]	γὰρ δίκαιόν μοι, ἔφη, ὦ	Σώκρατες,	φαίνεται τὰ τῶν ἄλλων μὲν
[6, 494]	δουλεύσαντι τῇ κτήσει αὐτοῦ, ἆρ’	εὐπετὲς	οἴει εἶναι εἰσακοῦσαι διὰ τοσούτων
[6, 498]	τὸ μεταξὺ οἰκονομίας καὶ χρηματισμοῦ	πλησιάσαντες	αὐτοῦ τῷ χαλεπωτάτῳ ἀπαλλάττονται, οἱ
[6, 487]	ὁρᾶν, ὅσοι ἂν ἐπὶ φιλοσοφίαν	ὁρμήσαντες	μὴ τοῦ πεπαιδεῦσθαι ἕνεκα ἁψάμενοι
[6, 507]	μίαν ἑκάστου ὡς μιᾶς οὔσης	τιθέντες,	ὃ ἔστιν” ἕκαστον προσαγορεύομεν. Εστι
[6, 502]	ἵνα, εἰ μή τι, ἀλλὰ	αἰσχυνθέντες	ὁμολογήσωσιν; Πάνυ μὲν οὖν, ἔφη.
[6, 489]	Ακούωμεν δὴ καὶ λέγωμεν ἐκεῖθεν	ἀναμνησθέντες,	ὅθεν διῇμεν τὴν φύσιν ~οἷον
[6, 495]	τἀγαθά, οἳ ἂν ταύτῃ τύχωσι	ῥυέντες·	σμικρὰ δὲ φύσις οὐδὲν μέγα
[6, 487]	τοῦ πεπαιδεῦσθαι ἕνεκα ἁψάμενοι νέοι	ὄντες	(ἀπαλλάττωνται, ἀλλὰ μακρότερον ἐνδιατρίψωσιν, τοὺς
[6, 495]	τὴν φιλοσοφίαν, οἳ ἂν κομψότατοι	ὄντες	τυγχάνωσι περὶ τὸ αὑτῶν τεχνίον.
[6, 501]	(τίνα λέγεις τρόπον τῆς διαγραφῆς;	Λαβόντες,	ἦν δ’ ἐγώ, ὥσπερ πίνακα
[6, 484]	πόλεως ἡγεμόνας εἶναι; Πῶς οὖν	λέγοντες	ἂν αὐτό, ἔφη, μετρίως λέγοιμεν;
[6, 499]	καταγελῴμεθα, ὡς ἄλλως εὐχαῖς ὅμοια	λέγοντες.	ἢ οὐχ οὕτως; Οὕτως. Εἰ
[6, 496]	καὶ τῶν πολλῶν αὖ ἱκανῶς	ἰδόντες	τὴν μανίαν, καὶ ὅτι οὐδεὶς
[6, 496]	τοὺς ἀναξίους παιδεύσεως, ὅταν αὐτῇ	πλησιάζοντες	ὁμιλῶσι μὴ κατ’ ἀξίαν, ποῖ’
[6, 506]	οἱ ἄνευ νοῦ ἀληθές τι	δοξάζοντες;	Οὐδέν, ἔφη. Βούλει οὖν αἰσχρὰ
[6, 505]	οὐχί, ἦν δ’ ἐγώ, εἰ	ὀνειδίζοντές	γε ὅτι οὐκ ἴσμεν τὸ
[6, 497]	εἰ αὑτὴ ἣν ἡμεῖς διεληλύθαμεν	οἰκίζοντες	τὴν πόλιν ἢ ἄλλη. Τὰ
[6, 488]	δεινὸς ᾖ ὅπως ἄρξουσιν ἢ	πείθοντες	ἢ βιαζόμενοι τὸν ναύκληρον, τὸν
[6, 492]	Ην ἔργῳ προστιθέασι λόγῳ μὴ	πείθοντες	οὗτοι οἱ παιδευταί τε καὶ
[6, 511]	δὲ τὸ μὴ ἐπ’ ἀρχὴν	(ἀνελθόντες	σκοπεῖν ἀλλ’ ἐξ ὑποθέσεων, νοῦν
[6, 484]	οἱ μὴ διὰ μακροῦ τινος	διεξελθόντες	λόγου μόγις πως ἀνεφάνησαν οἵ
[6, 495]	δέ, ὥσπερ ὀρφανὴν συγγενῶν, ἄλλοι	ἐπεισελθόντες	ἀνάξιοι ᾔσχυνάν τε καὶ ὀνείδηπεριῆψαν,
[6, 488]	δὲ ἀληθινοῦ κυβερνήτου πέρι μηδ’	ἐπαΐοντες,	ὅτι ἀνάγκη αὐτῷ τὴν ἐπιμέλειαν
[6, 510]	δ’ ἀρχόμενοι τὰ λοιπὰ ἤδη	διεξιόντες	τελευτῶσιν ὁμολογουμένως ἐπὶ τοῦτο οὗ
[6, 485]	οὔτε τιμιωτέρου οὔτε ἀτιμοτέρου μέρους	ἑκόντες	ἀφίενται, ὥσπερ ἐν τοῖς πρόσθεν
[6, 495]	τῶν εἱργμῶν εἰς τὰ ἱερὰ	ἀποδιδράσκοντες,	ἅσμενοι καὶ οὗτοι ἐκ τῶν
[6, 494]	(Υποκείσονται ἄρα δεόμενοι καὶ τιμῶντες,	προκαταλαμβάνοντες	καὶ προκολακεύοντες τὴν μέλλουσαν αὐτοῦ
[6, 495]	ὀνειδίζειν τοὺς ὀνειδίζοντας, ὡς οἱ	συνόντες	αὐτῇ οἱ μὲν οὐδενός, οἱ
[6, 484]	ὥσπερ γραφῆς εἰς τὸ ἀληθέστατον	ἀποβλέποντες	κἀκεῖσε ἀεὶ ἀναφέροντές τε (καὶ
[6, 495]	προσήκει, (ἔρημον καὶ ἀτελῆ φιλοσοφίαν	λείποντες	αὐτοί τε βίον οὐ προσήκοντα
[6, 484]	τὸ ἀληθέστατον ἀποβλέποντες κἀκεῖσε ἀεὶ	ἀναφέροντές	τε (καὶ θεώμενοι ὡς οἷόν
[6, 495]	ὅς. Οὗτοι μὲν δὴ οὕτως	ἐκπίπτοντες,	οἷς μάλιστα προσήκει, (ἔρημον καὶ
[6, 484]	δέῃ τίθεσθαι, καὶ τὰ κείμενα	φυλάττοντες	σῴζειν; Οὐ μὰ τὸν Δία,
[6, 494]	δεόμενοι καὶ τιμῶντες, προκαταλαμβάνοντες καὶ	προκολακεύοντες	τὴν μέλλουσαν αὐτοῦ δύναμιν. Φιλεῖ
[6, 487]	γὰρ τοιόνδε τι πάσχουσιν οἱ	ἀκούοντες	ἑκάστοτε ἃ νῦν λέγεις· ἡγοῦνται
[6, 501]	καί τι μᾶλλον αὐτὸ νῦν	ἀκούοντες	πραΰνονται; Καὶ πολύ γε, ἦ
[6, 484]	μηδὲν ἐναργὲς ἐν τῇ ψυχῇ	ἔχοντες	παράδειγμα, μηδὲ δυνάμενοι ὥσπερ γραφῆς
[6, 488]	γραφῆς τραγελάφους καὶ τὰ τοιαῦτα	μειγνύντες	γράφουσιν. νόησον γὰρ τοιουτονὶ γενόμενον
[6, 501]	τὸ ἐν τοῖς ἀνθρώποις ἐμποιοῖεν,	συμμειγνύντες	τε καὶ κεραννύντες ἐκ τῶν
[6, 501]	ἀνθρώποις ἐμποιοῖεν, συμμειγνύντες τε καὶ	κεραννύντες	ἐκ τῶν ἐπιτηδευμάτων τὸ ἀνδρείκελον,
[6, 494]	τούτων δὴ τῶν ἰδιωτῶν, ὅσοι	προσομιλοῦντες	ὄχλῳ ἀρέσκειν αὐτῷ ἐπιθυμοῦσι. Δῆλον.
[6, 490]	κακίαν, τῆς διαβολῆς τὴν αἰτίαν	ἐπισκοποῦντες	ἐπὶ τούτῳ νῦν γεγόναμεν, τί
[6, 511]	μὲν ὡς εἰκόσιν αὖ χρώμενοι,	~ζητοῦντες	(δὲ αὐτὰ ἐκεῖνα ἰδεῖν ἃ
[6, 492]	ὑπερβαλλόντως ἑκάτερα, καὶ ἐκβοῶντες καὶ	κροτοῦντες,	πρὸς δ’ (αὐτοῖς αἵ τε
[6, 492]	τόπος ἐν ᾧ ἂν ὦσιν	ἐπηχοῦντες	διπλάσιον θόρυβον παρέχωσι τοῦ ψόγου
[6, 504]	ὥσπερ οἱ ἐν τοῖς ἄλλοις	ἀποδειλιῶντες.	Πρέπει γέ τοι δή, ἔφη,
[6, 494]	οὔ; (Υποκείσονται ἄρα δεόμενοι καὶ	τιμῶντες,	προκαταλαμβάνοντες καὶ προκολακεύοντες τὴν μέλλουσαν
[6, 492]	δὲ ἐπαινῶσιν, ὑπερβαλλόντως ἑκάτερα, καὶ	ἐκβοῶντες	καὶ κροτοῦντες, πρὸς δ’ (αὐτοῖς
[6, 495]	γε, ἦν δ’ ἐγώ, λεγόμενα.	καθορῶντες	γὰρ ἄλλοι ἀνθρωπίσκοι κενὴν τὴν
[6, 487]	ὅτι (φέρωσιν, οὕτω καὶ σφεῖς	τελευτῶντες	ἀποκλείεσθαι καὶ οὐκ ἔχειν ὅτι
[6, 487]	τῶν πεττεύειν δεινῶν οἱ μὴ	τελευτῶντες	ἀποκλείονται καὶ οὐκ ἔχουσιν ὅτι
[6, 505]	δεῖξαι ἥτις φρόνησις, ἀλλ’ ἀναγκάζονται	τελευτῶντες	τὴν τοῦ ἀγαθοῦ φάναι. Καὶ
[6, 510]	ἑκάστην μέθοδον, ταῦτα μὲν ὡς	εἰδότες,	ποιησάμενοι ὑποθέσεις αὐτά, οὐδένα λόγον
[6, 499]	ταῦτα προορώμενοι (ἡμεῖς τότε καὶ	δεδιότες	ὅμως ἐλέγομεν, ὑπὸ τἀληθοῦς ἠναγκασμένοι,
[6, 486]	τοῦ ὄντος ἰδέαν ἑκάστου τὸ	αὐτοφυὲς	εὐάγωγον παρέξει. Πῶς δ’ οὔ;
[6, 496]	ἀπ’ ἄλλης τέχνης δικαίως ἀτιμάσαν	εὐφυὲς	ἐπ’ αὐτὴν ἂν ἔλθοι. εἴη
[6, 491]	ὅτι τὸ μὴ τυχὸν τροφῆς	ἧς	προσήκει ἑκάστῳ μηδ’ ὥρας μηδὲ
[6, 495]	φύσεως εἰς τὸ ἄριστον ἐπιτήδευμα,	ὀλίγης	καὶ ἄλλως γιγνομένης, ὡς ἡμεῖς
[6, 496]	ὁμιλούντων φιλοσοφίᾳ, ἤ που ὑπὸ	φυγῆς	καταληφθὲν γενναῖον καὶ εὖ τεθραμμένον
[6, 488]	τῆς εἰκόνος, ἵν’ ἔτι μᾶλλον	ἴδῃς	ὡς γλίσχρως εἰκάζω. οὕτω γὰρ
[6, 494]	τε καὶ γενναῖος, καὶ ἔτι	εὐειδὴς	καὶ μέγας; ἆρ’ οὐ πληρωθήσεσθαι
[6, 490]	εἴη ἁμιλλᾶσθαι ὅ γε ὄντως	φιλομαθής,	καὶ οὐκ (ἐπιμένοι ἐπὶ τοῖς
[6, 486]	ἐγᾦμαι. Τὸ ποῖον; Εὐμαθὴς ἢ	δυσμαθής.	ἢ προσδοκᾷς ποτέ τινά τι
[6, 486]	παραλείψεις, ὡς ἐγᾦμαι. Τὸ ποῖον;	Εὐμαθὴς	ἢ δυσμαθής. ἢ προσδοκᾷς ποτέ
[6, 487]	εἰ μὴ φύσει εἴη μνήμων,	εὐμαθής,	μεγαλοπρεπής, εὔχαρις, φίλος τε καὶ
[6, 486]	μηδὲν ὧν μάθοι σῴζειν δύναιτο,	λήθης	ὢν πλέως; ἆρ’ ἂν οἷός
[6, 502]	καὶ χαλεπὴ γίγνεσθαι ἡ παντελῶς	ἀληθής·	νῦν γὰρ οὐδὲν ἧττον ἦλθεν
[6, 506]	οὕτω καὶ περὶ τοῦ ἀγαθοῦ	διέλθῃς.	Καὶ γὰρ ἐμοί, ἦν δ’
[6, 491]	ψυχὰς οὕτω φῶμεν τὰς εὐφυεστάτας	κακῆς	παιδαγωγίας τυχούσας διαφερόντως κακὰς γίγνεσθαι;
[6, 490]	ἀληθῶς φιλοσόφων φύσιν καὶ ἐξ	ἀνάγκης	ὡρισάμεθα. (Εστιν, ἔφη, ταῦτα. Ταύτης
[6, 491]	ἐκ φαύλης ἀλλ’ οὐκ ἐκ	νεανικῆς	φύσεως τροφῇ διολομένης γίγνεσθαι, ἀσθενῆ
[6, 500]	καὶ δικαιοσύνης καὶ συμπάσης τῆς	δημοτικῆς	ἀρετῆς; Ηκιστά γε, ἦ δ’
[6, 494]	ἄλλως τε καὶ ἐὰν τύχῃ	μεγάλης	πόλεως ὢν καὶ ἐν ταύτῃ
[6, 496]	οἷον ἐν χειμῶνι κονιορτοῦ καὶ	ζάλης	ὑπὸ πνεύματος φερομένου ὑπὸ τειχίον
[6, 496]	καὶ τὴν ἀπαλλαγὴν αὐτοῦ μετὰ	καλῆς	ἐλπίδος ἵλεώς τε καὶ εὐμενὴς
[6, 496]	πόλιν ἢ φίλους ὀνῆσαι προαπολόμενος	ἀνωφελὴς	αὑτῷ τε καὶ τοῖς ἄλλοις
[6, 496]	δέ πού τι καὶ ἀπ’	ἄλλης	τέχνης δικαίως ἀτιμάσαν εὐφυὲς ἐπ’
[6, 486]	τόδε δεῖ σκοπεῖν, ὅταν κρίνειν	μέλλῃς	φύσιν φιλόσοφόν τε καὶ μή.
[6, 485]	ὧν γὰρ ἕνεκα χρήματα μετὰ	πολλῆς	δαπάνης σπουδάζεται, ἄλλῳ τινὶ μᾶλλον
[6, 490]	πολλοὺς κακοὺς πᾶσαν κακίαν, τῆς	διαβολῆς	τὴν αἰτίαν ἐπισκοποῦντες ἐπὶ τούτῳ
[6, 509]	μάλα γελοίως, Απολλον, ἔφη, δαιμονίας	ὑπερβολῆς.	Σὺ γάρ, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 491]	καὶ τὴν ἄκρατον πονηρίαν ἐκ	φαύλης	ἀλλ’ οὐκ ἐκ νεανικῆς φύσεως
[6, 491]	οὖσαν τροφῇ κάκιον ἀπαλλάττειν τῆς	φαύλης.	Εχει. (Οὐκοῦν, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 506]	εἶπον· οὐκ ᾔσθησαι τὰς ἄνευ	ἐπιστήμης	δόξας, ὡς πᾶσαι αἰσχραί; ὧν
[6, 486]	ἆρ’ ἂν οἷός τ’ εἴη	ἐπιστήμης	μὴ κενὸς εἶναι; Καὶ πῶς;
[6, 508]	ἰδέαν φάθι εἶναι· αἰτίαν δ’	ἐπιστήμης	οὖσαν καὶ ἀληθείας, ὡς γιγνωσκομένης
[6, 511]	τὸ ὑπὸ τῆς τοῦ διαλέγεσθαι	ἐπιστήμης	τοῦ ὄντος τε καὶ νοητοῦ
[6, 503]	ἀκριβεστάτης δεῖν αὐτῷ μεταδιδόναι μήτε	τιμῆς	μήτε ἀρχῆς. Ορθῶς, ἦ δ’
[6, 503]	ἀπονεναρκωμένα, καὶ ὕπνου τε καὶ	χάσμης	ἐμπίμπλανται, ὅταν τι δέῃ τοιοῦτον
[6, 505]	ὁριζόμενοι; μῶν μή τι ἐλάττονος	πλάνης	ἔμπλεῳ τῶν ἑτέρων; ἢ οὐ
[6, 485]	γὰρ ἕνεκα χρήματα μετὰ πολλῆς	δαπάνης	σπουδάζεται, ἄλλῳ τινὶ μᾶλλον ἢ
[6, 506]	ἀνήρ, καλῶς ἦσθα καὶ πάλαι	καταφανὴς	ὅτι σοι οὐκ ἀποχρήσοι τὸ
[6, 487]	μεγαλοπρεπής, εὔχαρις, φίλος τε καὶ	συγγενὴς	ἀληθείας, δικαιοσύνης, ἀνδρείας, σωφροσύνης; Οὐδ’
[6, 487]	ἐρώτημα δεόμενον ἀποκρίσεως δι’ εἰκόνος	λεγομένης.	Σὺ δέ γε, ἔφη, οἶμαι
[6, 508]	ἐπιστήμης οὖσαν καὶ ἀληθείας, ὡς	γιγνωσκομένης	μὲν διανοοῦ, οὕτω δὲ καλῶν
[6, 491]	οὐκ ἐκ νεανικῆς φύσεως τροφῇ	διολομένης	γίγνεσθαι, ἀσθενῆ δὲ φύσιν μεγάλων
[6, 495]	ἄριστον ἐπιτήδευμα, ὀλίγης καὶ ἄλλως	γιγνομένης,	ὡς ἡμεῖς φαμεν. καὶ ἐκ
[6, 496]	καλῆς ἐλπίδος ἵλεώς τε καὶ	εὐμενὴς	ἀπαλλάξεται. ~(Αλλά τοι, ἦ δ’
[6, 490]	πᾶν τοὐναντίον μισεῖν; (Μισεῖν, ἔφη.	Ηγουμένης	δὴ ἀληθείας οὐκ ἄν ποτε
[6, 485]	τῆς ἀεὶ οὔσης καὶ μὴ	πλανωμένης	ὑπὸ γενέσεως καὶ φθορᾶς. Ωμολογήσθω.
[6, 489]	ἀληθὲς πέφυκεν, ἐάντε πλούσιος ἐάντε	πένης	κάμνῃ, ἀναγκαῖον (εἶναι ἐπὶ ἰατρῶν
[6, 498]	ψυχὴ τελεοῦσθαι ἄρχεται, ἐπιτείνειν τὰ	ἐκείνης	γυμνάσια· ὅταν δὲ λήγῃ μὲν
[6, 511]	αὐτῆς, πάλιν αὖ ἐχόμενος τῶν	ἐκείνης	ἐχομένων, οὕτως ἐπὶ τελευτὴν καταβαίνῃ,
[6, 485]	ἐρῶσιν ὃ ἂν αὐτοῖς δηλοῖ	ἐκείνης	τῆς οὐσίας τῆς ἀεὶ οὔσης
[6, 496]	οὐδὲν γνήσιον οὐδὲ φρονήσεως (ἄξιον)	ἀληθινῆς	ἐχόμενον; Παντελῶς μὲν οὖν, ἔφη.
[6, 490]	ἀλαζόνι ὄντι μηδαμῇ μετεῖναι φιλοσοφίας	ἀληθινῆς.	Ην γὰρ οὕτω λεγόμενον. Οὐκοῦν
[6, 499]	αὐτοῖς (ἔκ τινος θείας ἐπιπνοίας	ἀληθινῆς	φιλοσοφίας ἀληθινὸς ἔρως ἐμπέσῃ. τούτων
[6, 486]	δὴ καὶ ἀνελευθέρῳ φύσει φιλοσοφίας	ἀληθινῆς,	ὡς ἔοικεν, οὐκ ἂν μετείη.
[6, 487]	φίλος τε καὶ συγγενὴς ἀληθείας,	δικαιοσύνης,	ἀνδρείας, σωφροσύνης; Οὐδ’ ἂν ὁ
[6, 500]	οἴει γενήσεσθαι σωφροσύνης τε καὶ	δικαιοσύνης	καὶ συμπάσης τῆς δημοτικῆς ἀρετῆς;
[6, 506]	ἀρκέσει γὰρ ἡμῖν, κἂν ὥσπερ	δικαιοσύνης	πέρι καὶ σωφροσύνης καὶ τῶν
[6, 504]	μέγιστα, ἀλλ’ ἔτι τι μεῖζον	δικαιοσύνης	τε καὶ ὧν διήλθομεν; Καὶ
[6, 504]	τριττὰ εἴδη ψυχῆς διαστησάμενοι συνεβιβάζομεν	δικαιοσύνης	τε πέρι καὶ σωφροσύνης καὶ
[6, 504]	συνεβιβάζομεν δικαιοσύνης τε πέρι καὶ	σωφροσύνης	καὶ ἀνδρείας καὶ σοφίας ὃ
[6, 506]	κἂν ὥσπερ δικαιοσύνης πέρι καὶ	σωφροσύνης	καὶ τῶν ἄλλων διῆλθες, οὕτω
[6, 487]	καὶ συγγενὴς ἀληθείας, δικαιοσύνης, ἀνδρείας,	σωφροσύνης;	Οὐδ’ ἂν ὁ Μῶμος, ἔφη,
[6, 500]	κακὸν δημιουργὸν αὐτὸν οἴει γενήσεσθαι	σωφροσύνης	τε καὶ δικαιοσύνης καὶ συμπάσης
[6, 496]	πού τι καὶ ἀπ’ ἄλλης	τέχνης	δικαίως ἀτιμάσαν εὐφυὲς ἐπ’ αὐτὴν
[6, 484]	ἦν δ’ ἐγώ, ἢ τὸ	ἑξῆς;	ἐπειδὴ φιλόσοφοι μὲν οἱ τοῦ
[6, 511]	οὐ νοῦν, ὡς μεταξύ τι	δόξης	τε καὶ νοῦ τὴν διάνοιαν
[6, 487]	μὴ φύσει εἴη μνήμων, εὐμαθής,	μεγαλοπρεπής,	εὔχαρις, φίλος τε καὶ συγγενὴς
[6, 509]	ἀπολείπω. Μηδὲ σμικρὸν τοίνυν, ἔφη,	παραλίπῃς.	Οἶμαι μέν, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 494]	καὶ ἐὰν τὸ σῶμα φυῇ	προσφερὴς	τῇ ψυχῇ; Τί δ’ οὐ
[6, 485]	Τὸν ἄρα τῷ ὄντι φιλομαθῆ	πάσης	ἀληθείας δεῖ εὐθὺς ἐκ νέου
[6, 485]	ἦν δ’ ἐγώ, καὶ ὅτι	πάσης	αὐτῆς, καὶ οὔτε σμικροῦ οὔτε
[6, 486]	καὶ θεωρία παντὸς μὲν χρόνου,	πάσης	δὲ οὐσίας, οἷόν τε οἴει
[6, 500]	σωφροσύνης τε καὶ δικαιοσύνης καὶ	συμπάσης	τῆς δημοτικῆς ἀρετῆς; Ηκιστά γε,
[6, 485]	ἐκείνης τῆς οὐσίας τῆς ἀεὶ	οὔσης	καὶ μὴ πλανωμένης ὑπὸ γενέσεως
[6, 507]	ἰδέαν μίαν ἑκάστου ὡς μιᾶς	οὔσης	τιθέντες, ὃ ἔστιν” ἕκαστον προσαγορεύομεν.
[6, 498]	μάλα ἐπιμελεῖσθαι, ὑπηρεσίαν φιλοσοφίᾳ κτωμένους·	προϊούσης	δὲ τῆς ἡλικίας, ἐν ᾗ
[6, 497]	τὰ μέγιστα, μὴ τυχὼν πολιτείας	προσηκούσης·	ἐν γὰρ προσηκούσῃ αὐτός τε
[6, 492]	φύσιν, ἂν μὲν οἶμαι μαθήσεως	προσηκούσης	τύχῃ, εἰς πᾶσαν ἀρετὴν ἀνάγκη
[6, 507]	οὐκ ἐννοεῖς ὅτι προσδεῖται; Πῶς;	Ενούσης	που ἐν ὄμμασιν ὄψεως καὶ
[6, 508]	ἐγγὺς φαίνονται τυφλῶν, ὥσπερ οὐκ	ἐνούσης	καθαρᾶς ὄψεως; Καὶ μάλα, ἔφη.
[6, 507]	ἐπιχειροῦντος τοῦ ἔχοντος χρῆσθαι αὐτῇ,	παρούσης	δὲ χρόας ἐν αὐτοῖς, ἐὰν
[6, 495]	τὰς ἄλλας τέχνας καίπερ οὕτω	πραττούσης	φιλοσοφίας τὸ ἀξίωμα μεγαλοπρεπέστερον λείπεται,
[6, 485]	αὐτοῖς δηλοῖ ἐκείνης τῆς οὐσίας	τῆς	ἀεὶ οὔσης καὶ μὴ πλανωμένης
[6, 503]	καλῶς μετέχειν, ἢ μήτε παιδείας	τῆς	ἀκριβεστάτης δεῖν αὐτῷ μεταδιδόναι μήτε
[6, 486]	Αλλ’ οὐ μὴν τό γε	τῆς	ἀμούσου τε καὶ ἀσχήμονος φύσεως
[6, 495]	διαφθορὰ (τοσαύτη τε καὶ τοιαύτη	τῆς	βελτίστης φύσεως εἰς τὸ ἄριστον
[6, 484]	ὄντι τοῦ ὄντος ἑκάστου ἐστερημένοι	τῆς	γνώσεως, καὶ μηδὲν ἐναργὲς ἐν
[6, 489]	τὴν αἰτίαν διεληλύθαμεν; Καὶ μάλα.	Τῆς	δὲ τῶν πολλῶν πονηρίας τὴν
[6, 500]	τε καὶ δικαιοσύνης καὶ συμπάσης	τῆς	δημοτικῆς ἀρετῆς; Ηκιστά γε, ἦ
[6, 490]	δὲ πολλοὺς κακοὺς πᾶσαν κακίαν,	τῆς	διαβολῆς τὴν αἰτίαν ἐπισκοποῦντες ἐπὶ
[6, 501]	~ἀλλὰ δὴ (τίνα λέγεις τρόπον	τῆς	διαγραφῆς; Λαβόντες, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 488]	~οὕτω (δυσαπόδεικτον; ἄκουε δ’ οὖν	τῆς	εἰκόνος, ἵν’ ἔτι μᾶλλον ἴδῃς
[6, 498]	ὑπηρεσίαν φιλοσοφίᾳ κτωμένους· προϊούσης δὲ	τῆς	ἡλικίας, ἐν ᾗ ἡ ψυχὴ
[6, 499]	τόπῳ, πόρρω που (ἐκτὸς ὄντι	τῆς	ἡμετέρας ἐπόψεως, ἢ καὶ ἔπειτα
[6, 502]	ἐγένετο τήν τε τῶν γυναικῶν	τῆς	κτήσεως δυσχέρειαν ἐν τῷ πρόσθεν
[6, 488]	ναύτας στασιάζοντας πρὸς ἀλλήλους περὶ	τῆς	κυβερνήσεως, ἕκαστον οἰόμενον δεῖν κυβερνᾶν,
[6, 504]	οὕτω δὴ ἐρρήθη τὰ τότε	τῆς	μὲν ἀκριβείας, ὡς ἐμοὶ ἐφαίνετο,
[6, 489]	λέγειν. ἦ γάρ; Ναί. Οὐκοῦν	τῆς	μὲν τῶν ἐπιεικῶν ἀχρηστίας τὴν
[6, 489]	οἱ ἐπιεικέστατοι τῶν ἐν φιλοσοφίᾳ·	τῆς	μέντοι ἀχρηστίας τοὺς μὴ χρωμένους
[6, 488]	μέθῃ ἤ τινι ἄλλῳ συμποδίσαντας	τῆς	νεὼς ἄρχειν χρωμένους τοῖς ἐνοῦσι,
[6, 488]	ἢ ἀποκτεινύντας ἢ ἐκβάλλοντας ἐκ	τῆς	νεώς, τὸν δὲ γενναῖον ναύκληρον
[6, 502]	ὡς ἔοικεν, συμβαίνει ἡμῖν περὶ	τῆς	νομοθεσίας ἄριστα μὲν εἶναι ἃ
[6, 509]	τοῦ ἀγαθοῦ, ἀλλ’ ἔτι ἐπέκεινα	τῆς	οὐσίας πρεσβείᾳ καὶ δυνάμει ὑπερέχοντος.
[6, 485]	ὃ ἂν αὐτοῖς δηλοῖ ἐκείνης	τῆς	οὐσίας τῆς ἀεὶ οὔσης καὶ
[6, 507]	ἦ δ’ ὅς. Τὴν δὲ	τῆς	ὄψεως καὶ τοῦ ὁρατοῦ οὐκ
[6, 496]	ψυχὴ φυῇ καὶ ἀτιμάσασα τὰ	τῆς	πόλεως ὑπερίδῃ· βραχὺ δέ πού
[6, 502]	καὶ ἐπιτηδευμάτων οἱ σωτῆρες ἐνέσονται	τῆς	πολιτείας, καὶ κατὰ ποίας ἡλικίας
[6, 501]	οἴει ὑπογράψασθαι ἂν τὸ σχῆμα	τῆς	πολιτείας; Τί μήν; (Επειτα οἶμαι
[6, 497]	ἐν τῇ πόλει λόγον (ἔχον	τῆς	πολιτείας τὸν αὐτὸν ὅνπερ καὶ
[6, 511]	διορίζειν σαφέστερον εἶναι τὸ ὑπὸ	τῆς	τοῦ διαλέγεσθαι ἐπιστήμης τοῦ ὄντος
[6, 491]	ἀλλοτριωτέρᾳ οὖσαν τροφῇ κάκιον ἀπαλλάττειν	τῆς	φαύλης. Εχει. (Οὐκοῦν, ἦν δ’
[6, 499]	ἀλλὰ παραμυθούμενος καὶ ἀπολυόμενος τὴν	τῆς	φιλομαθείας διαβολὴν ἐνδεικνύῃ οὓς λέγεις
[6, 497]	κοινὰ σώσει. Τὸ μὲν οὖν	τῆς	φιλοσοφίας ὧν ἕνεκα διαβολὴν εἴληφεν
[6, 495]	ὡς ἄρα καὶ αὐτὰ τὰ	τῆς	φιλοσόφου φύσεως μέρη, ὅταν ἐν
[6, 490]	ἔφη. Καὶ δὴ τὸν ἄλλον	τῆς	φιλοσόφου φύσεως χορὸν τί δεῖ
[6, 491]	ὅτι ἓν ἕκαστον ὧν ἐπῃνέσαμεν	τῆς	φύσεως ἀπόλλυσι τὴν ἔχουσαν ψυχὴν
[6, 490]	πρὶν αὐτοῦ ὃ ἔστιν ἑκάστου	τῆς	φύσεως ἅψασθαι ᾧ προσήκει ψυχῆς
[6, 490]	Ταύτης δή, ἦν δ’ ἐγώ,	τῆς	φύσεως δεῖ θεάσασθαι τὰς φθοράς,
[6, 494]	ἀνδρεία καὶ μεγαλοπρέπεια ταύτης εἶναι	τῆς	φύσεως. Ναί. Οὐκοῦν εὐθὺς ἐν
[6, 485]	τὸ τοιοῦτον ἐρρυήκασιν, περὶ τὴν	τῆς	ψυχῆς οἶμαι ἡδονὴν αὐτῆς καθ’
[6, 508]	μήν; Οὕτω τοίνυν καὶ τὸ	τῆς	ψυχῆς ὧδε νόει· ὅταν μὲν
[6, 499]	ὅταν αὕτη ἡ Μοῦσα πόλεως	ἐγκρατὴς	γένηται. οὐ γὰρ ἀδύνατος γενέσθαι,
[6, 503]	μετέχειν, ἢ μήτε παιδείας τῆς	ἀκριβεστάτης	δεῖν αὐτῷ μεταδιδόναι μήτε τιμῆς
[6, 497]	αὐτὸν ὅνπερ καὶ σὺ ὁ	νομοθέτης	ἔχων τοὺς νόμους ἐτίθεις. Ερρήθη
[6, 500]	δικαιοσύνης καὶ συμπάσης τῆς δημοτικῆς	ἀρετῆς;	Ηκιστά γε, ἦ δ’ ὅς.
[6, 484]	μηδ’ ἐν ἄλλῳ μηδενὶ μέρει	ἀρετῆς	ὑστεροῦντας; Ατοπον μεντἄν, ἔφη, εἴη
[6, 495]	(τοσαύτη τε καὶ τοιαύτη τῆς	βελτίστης	φύσεως εἰς τὸ ἄριστον ἐπιτήδευμα,
[6, 506]	Γλαύκων, ὥσπερ ἐπὶ τέλει ὢν	ἀποστῇς.	ἀρκέσει γὰρ ἡμῖν, κἂν ὥσπερ
[6, 510]	τοὺς λόγους ποιούμενοι καὶ διαμέτρου	αὐτῆς,	ἀλλ’ οὐ (ταύτης ἣν γράφουσιν,
[6, 485]	τὴν τῆς ψυχῆς οἶμαι ἡδονὴν	αὐτῆς	καθ’ αὑτὴν εἶεν ἄν, τὰς
[6, 485]	δ’ ἐγώ, καὶ ὅτι πάσης	αὐτῆς,	καὶ οὔτε σμικροῦ οὔτε μείζονος
[6, 491]	καὶ εἰς τὸ ἐπιτήδευμα καθισταμένας	αὐτῆς,	οἷαι οὖσαι φύσεις ψυχῶν εἰς
[6, 508]	οὐκ ἔστιν, αἴτιος δ’ ὢν	αὐτῆς	ὁρᾶται ὑπ’ αὐτῆς ταύτης; Οὕτως,
[6, 511]	τοῦ παντὸς ἀρχὴν ἰών, ἁψάμενος	αὐτῆς,	πάλιν αὖ ἐχόμενος τῶν ἐκείνης
[6, 503]	ὑπάρχειν αὐτοῖς, εἰς ταὐτὸν συμφύεσθαι	αὐτῆς	τὰ μέρη ὀλιγάκις ἐθέλει, τὰ
[6, 508]	δ’ ὢν αὐτῆς ὁρᾶται ὑπ’	αὐτῆς	ταύτης; Οὕτως, ἦ δ’ ὅς.
[6, 511]	ταῖς γεωμετρίαις τε καὶ ταῖς	ταύτης	ἀδελφαῖς τέχναις λέγεις. Τὸ τοίνυν
[6, 490]	ἀνάγκης ὡρισάμεθα. (Εστιν, ἔφη, ταῦτα.	Ταύτης	δή, ἦν δ’ ἐγώ, τῆς
[6, 505]	δὲ μὴ ἴσμεν, ἄνευ δὲ	ταύτης	εἰ ὅτι μάλιστα τἆλλα ἐπισταίμεθα,
[6, 494]	μνήμη καὶ ἀνδρεία καὶ μεγαλοπρέπεια	ταύτης	εἶναι τῆς φύσεως. Ναί. Οὐκοῦν
[6, 510]	καὶ διαμέτρου αὐτῆς, ἀλλ’ οὐ	(ταύτης	ἣν γράφουσιν, καὶ τἆλλα οὕτως,
[6, 508]	ὢν αὐτῆς ὁρᾶται ὑπ’ αὐτῆς	ταύτης;	Οὕτως, ἦ δ’ ὅς. Τοῦτον
[6, 487]	ὅτι λέγωσιν ὑπὸ πεττείας αὖ	ταύτης	τινὸς ἑτέρας, οὐκ ἐν ψήφοις
[6, 493]	ἄτοπος ἄν σοι δοκεῖ εἶναι	παιδευτής;	Εμοιγ’ ἔφη. Η οὖν τι
[6, 487]	παραγόμενοι, ἁθροισθέντων τῶν σμικρῶν ἐπὶ	τελευτῆς	τῶν λόγων μέγα τὸ σφάλμα
[6, 506]	Σώκρατες, πότερον ἐπιστήμην τὸ ἀγαθὸν	φῂς	εἶναι ἢ ἡδονήν, ἢ ἄλλο
[6, 495]	καὶ ὀνείδηπεριῆψαν, οἷα καὶ σὺ	φῂς	ὀνειδίζειν τοὺς ὀνειδίζοντας, ὡς οἱ
[6, 489]	φάσκοντας ἐπιτηδεύειν, οὓς δὴ σὺ	φῂς	τὸν ἐγκαλοῦντα τῇ φιλοσοφίᾳ λέγειν
[6, 484]	ἔχοντες παράδειγμα, μηδὲ δυνάμενοι ὥσπερ	γραφῆς	εἰς τὸ ἀληθέστατον ἀποβλέποντες κἀκεῖσε
[6, 488]	ἀπολογούμενον ὑπὲρ αὐτῶν, οἷον οἱ	γραφῆς	τραγελάφους καὶ τὰ τοιαῦτα μειγνύντες
[6, 501]	δὴ (τίνα λέγεις τρόπον τῆς	διαγραφῆς;	Λαβόντες, ἦν δ’ ἐγώ, ὥσπερ
[6, 491]	ἴσμεν ὅτι τὸ μὴ τυχὸν	τροφῆς	ἧς προσήκει ἑκάστῳ μηδ’ ὥρας
[6, 490]	χορὸν τί δεῖ πάλιν ἐξ	ἀρχῆς	ἀναγκάζοντα τάττειν; μέμνησαι γάρ που
[6, 511]	σοι, καίτοι νοητῶν ὄντων μετὰ	ἀρχῆς.	διάνοιαν δὲ καλεῖν μοι δοκεῖς
[6, 502]	δὲ τῶν ἀρχόντων ὥσπερ ἐξ	ἀρχῆς	μετελθεῖν δεῖ. ~ἐλέγομεν (δ’ εἰ
[6, 503]	αὐτῷ μεταδιδόναι μήτε τιμῆς μήτε	ἀρχῆς.	Ορθῶς, ἦ δ’ ὅς. Οὐκοῦν
[6, 499]	νῦν κεκλημένοις, ἀνάγκη τις ἐκ	τύχης	περιβάλῃ, εἴτε βούλονται εἴτε μή,
[6, 504]	δ’ ἐγώ, ὅτι τριττὰ εἴδη	ψυχῆς	διαστησάμενοι συνεβιβάζομεν δικαιοσύνης τε πέρι
[6, 490]	τῆς φύσεως ἅψασθαι ᾧ προσήκει	ψυχῆς	ἐφάπτεσθαι τοῦ τοιούτου— προσήκει δὲ
[6, 485]	τοιοῦτον ἐρρυήκασιν, περὶ τὴν τῆς	ψυχῆς	οἶμαι ἡδονὴν αὐτῆς καθ’ αὑτὴν
[6, 508]	Οὕτω τοίνυν καὶ τὸ τῆς	ψυχῆς	ὧδε νόει· ὅταν μὲν οὗ
[6, 511]	τὸ ὑπὸ τῶν τεχνῶν καλουμένων,	αἷς	αἱ ὑποθέσεις ἀρχαὶ καὶ διανοίᾳ
[6, 499]	καὶ ἐν δίκαις καὶ ἐν	ἰδίαις	συνουσίαις πόρρωθεν ἀσπαζομένων. Οὐδὲ τούτων,
[6, 499]	τῶν νῦν ἐν δυναστείαις ἢ	βασιλείαις	ὄντων ὑέσιν ἢ αὐτοῖς (ἔκ
[6, 499]	γενέσθαι, ἢ τῶν νῦν ἐν	δυναστείαις	ἢ βασιλείαις ὄντων ὑέσιν ἢ
[6, 492]	οἶσθα ὅτι τὸν μὴ πειθόμενον	ἀτιμίαις	τε καὶ χρήμασι καὶ θανάτοις
[6, 511]	ἔφη, ὅτι τὸ ὑπὸ ταῖς	γεωμετρίαις	τε καὶ ταῖς ταύτης ἀδελφαῖς
[6, 499]	ἐν δίκαις καὶ ἐν ἰδίαις	συνουσίαις	πόρρωθεν ἀσπαζομένων. Οὐδὲ τούτων, ἔφη.
[6, 499]	δόξαν καὶ ἔριν καὶ ἐν	δίκαις	καὶ ἐν ἰδίαις συνουσίαις πόρρωθεν
[6, 507]	ἀκοῇ τὰ ἀκουόμενα, καὶ ταῖς	ἄλλαις	αἰσθήσεσι πάντα τὰ αἰσθητά; Τί
[6, 507]	γε, ἦν δ’ ἐγώ, οὐδ’	ἄλλαις	πολλαῖς, ἵνα μὴ εἴπω ὅτι
[6, 507]	ἦν δ’ ἐγώ, οὐδ’ ἄλλαις	πολλαῖς,	ἵνα μὴ εἴπω ὅτι οὐδεμιᾷ,
[6, 489]	ὑπὸ τῶν ἐν ταῖς οὕτω	κατεσκευασμέναις	ναυσὶ πλωτήρων; Καὶ μάλα, ἔφη
[6, 503]	πόνοις τε καὶ φόβοις καὶ	ἡδοναῖς,	καὶ ἔτι δὴ ὃ τότε
[6, 503]	φιλοπόλιδάς τε φαίνεσθαι, βασανιζομένους ἐν	ἡδοναῖς	τε καὶ λύπαις, καὶ τὸ
[6, 511]	τε καὶ ταῖς ταύτης ἀδελφαῖς	τέχναις	λέγεις. Τὸ τοίνυν ἕτερον μάνθανε
[6, 493]	ἐπὶ ταῖς τοῦ μεγάλου ζῴου	δόξαις,	οἷς μὲν χαίροι ἐκεῖνο ἀγαθὰ
[6, 503]	βασανιζομένους ἐν ἡδοναῖς τε καὶ	λύπαις,	καὶ τὸ δόγμα τοῦτο μήτ’
[6, 507]	καὶ ἀκοῇ τὰ ἀκουόμενα, καὶ	ταῖς	ἄλλαις αἰσθήσεσι πάντα τὰ αἰσθητά;
[6, 511]	(Μανθάνω, ἔφη, ὅτι τὸ ὑπὸ	ταῖς	γεωμετρίαις τε καὶ ταῖς ταύτης
[6, 486]	οὔ; (Επιλήσμονα ἄρα ψυχὴν ἐν	ταῖς	ἱκανῶς φιλοσόφοις μή ποτε ἐγκρίνωμεν,
[6, 489]	σφισι καλεῖσθαι ὑπὸ τῶν ἐν	ταῖς	οὕτω κατεσκευασμέναις ναυσὶ πλωτήρων; Καὶ
[6, 487]	οὗ σὺ ἐπαινεῖς πάσχοντας, ἀχρήστους	ταῖς	πόλεσι γιγνομένους. Καὶ ἐγὼ ἀκούσας,
[6, 489]	οἱ φιλόσοφοι οὐ τιμῶνται ἐν	ταῖς	πόλεσι δίδασκέ τε τὴν εἰκόνα
[6, 489]	ἐξεταζομένην τὴν εἰκόνα ἰδεῖν, ὅτι	ταῖς	πόλεσι πρὸς τοὺς ἀληθινοὺς φιλοσόφους
[6, 511]	ὑπὸ ταῖς γεωμετρίαις τε καὶ	ταῖς	ταύτης ἀδελφαῖς τέχναις λέγεις. Τὸ
[6, 493]	ὀνομάζοι δὲ πάντα ταῦτα ἐπὶ	ταῖς	τοῦ μεγάλου ζῴου δόξαις, οἷς
[6, 489]	καὶ μετεωρολέσχας τοῖς ὡς ἀληθῶς	κυβερνήταις.	Ορθότατα, ἔφη. Εκ τε τοίνυν
[6, 501]	ἐγκρατὲς γένηται, οὔτε πόλει οὔτε	πολίταις	κακῶν παῦλα ἔσται, οὐδὲ ἡ
[6, 487]	φιλόσοφοι ἄρξωσιν, οὓς ἀχρήστους ὁμολογοῦμεν	αὐταῖς	εἶναι; Ερωτᾷς, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 487]	αἱ πόλεις, πρὶν ἂν ἐν	αὐταῖς	οἱ φιλόσοφοι ἄρξωσιν, οὓς ἀχρήστους
[6, 489]	ἄρχοντας ἀπεικάζων οἷς ἄρτι ἐλέγομεν	ναύταις	οὐχ ἁμαρτήσῃ, καὶ τοὺς ὑπὸ
[6, 511]	γεωμετρίαις τε καὶ ταῖς ταύτης	ἀδελφαῖς	τέχναις λέγεις. Τὸ τοίνυν ἕτερον
[6, 499]	ἡμεῖς δικαίως καταγελῴμεθα, ὡς ἄλλως	εὐχαῖς	ὅμοια λέγοντες. ἢ οὐχ οὕτως;
[6, 484]	διὰ μακροῦ τινος διεξελθόντες λόγου	μόγις	πως ἀνεφάνησαν οἵ εἰσιν ἑκάτεροι.
[6, 486]	ἂν ἀλγῶν τε πράττοι καὶ	μόγις	σμικρὸν ἀνύτων; Οὐκ ἂν γένοιτο.
[6, 502]	γάρ, ἔφη. Οὐκοῦν ἐπειδὴ τοῦτο	μόγις	τέλος ἔσχεν, τὰ ἐπίλοιπα δὴ
[6, 494]	καὶ ἰδίᾳ ἐπιβουλεύοντας καὶ δημοσίᾳ	εἰς	ἀγῶνας καθιστάντας; ~(Πολλή, ἦ δ’
[6, 497]	ἴσχειν τὴν αὑτοῦ δύναμιν, ἀλλ’	εἰς	ἀλλότριον ἦθος ἐκπίπτειν· εἰ δὲ
[6, 486]	ποι ἂν φαῖμεν ἕλκειν ἢ	εἰς	ἀμετρίαν. Τί μήν; Αλήθειαν δ’
[6, 491]	αὐτῆς, οἷαι οὖσαι φύσεις ψυχῶν	εἰς	ἀνάξιον καὶ μεῖζον ἑαυτῶν ἀφικνούμεναι
[6, 500]	γένηται ἃ ἐκεῖ ὁρᾷ μελετῆσαι	εἰς	ἀνθρώπων ἤθη καὶ ἰδίᾳ καὶ
[6, 500]	τὴν διάνοιαν ἔχοντι κάτω βλέπειν	εἰς	(ἀνθρώπων πραγματείας, καὶ μαχόμενον αὐτοῖς
[6, 506]	μή, ἐᾶν. Αλλ’ ἔφη, λέγε·	εἰς	αὖθις γὰρ τοῦ πατρὸς ἀποτείσεις
[6, 511]	ἀλλ’ εἴδεσιν αὐτοῖς δι’ αὐτῶν	εἰς	αὐτά, καὶ τελευτᾷ εἰς εἴδη.
[6, 490]	λέγομεν, ἐάσας δὲ τοὺς λόγους,	εἰς	αὐτοὺς ἀποβλέψας περὶ ὧν ὁ
[6, 492]	ἁθρόοι πολλοὶ εἰς ἐκκλησίας ἢ	εἰς	δικαστήρια ἢ θέατρα ἢ στρατόπεκα
[6, 511]	αὐτῶν εἰς αὐτά, καὶ τελευτᾷ	εἰς	εἴδη. Μανθάνω, ἔφη, ἱκανῶς μὲν
[6, 498]	ἄλλους, ἢ προὔργου τι ποιήσωμεν	εἰς	ἐκεῖνον τὸν βίον, ὅταν αὖθις
[6, 492]	Οταν, εἶπον, συγκαθεζόμενοι ἁθρόοι πολλοὶ	εἰς	ἐκκλησίας ἢ εἰς δικαστήρια ἢ
[6, 485]	γε. Αλλὰ μὴν ὅτῳ γε	εἰς	ἕν τι αἱ ἐπιθυμίαι σφόδρα
[6, 496]	βοήθειαν σῴζοιτ’ ἄν, ἀλλ’ ὥσπερ	εἰς	θηρία ἄνθρωπος ἐμπεσών, οὔτε συναδικεῖν
[6, 487]	Εἶεν, εἶπον· σκώπτεις ἐμβεβληκώς με	εἰς	λόγον ~οὕτω (δυσαπόδεικτον; ἄκουε δ’
[6, 498]	γενόμενοι τοῖς τοιούτοις ἐντύχωσι λόγοις.	Εἰς	μικρόν γ’ ἔφη, χρόνον εἴρηκας.
[6, 501]	(ἕως ὅτι μάλιστα ἀνθρώπεια ἤθη	εἰς	ὅσον ἐνδέχεται θεοφιλῆ ποιήσειαν. Καλλίστη
[6, 498]	μικρόν γ’ ἔφη, χρόνον εἴρηκας.	Εἰς	οὐδὲν μὲν οὖν, ἔφην, ὥς
[6, 492]	σπαρεῖσά τε καὶ φυτευθεῖσα τρέφηται,	εἰς	πάντα τἀναντία αὖ, ἐὰν μή
[6, 492]	μὲν οἶμαι μαθήσεως προσηκούσης τύχῃ,	εἰς	πᾶσαν ἀρετὴν ἀνάγκη αὐξανομένην ἀφικνεῖσθαι,
[6, 495]	ὥσπερ οἱ ἐκ τῶν εἱργμῶν	εἰς	τὰ ἱερὰ ἀποδιδράσκοντες, ἅσμενοι καὶ
[6, 485]	σφόδρα ῥέπουσιν, ἴσμεν που ὅτι	εἰς	τἆλλα τούτῳ ἀσθενέστεραι, ὥσπερ ῥεῦμα
[6, 503]	διήλθομεν φύσιν δεῖν ὑπάρχειν αὐτοῖς,	εἰς	ταὐτὸν συμφύεσθαι αὐτῆς τὰ μέρη
[6, 500]	τε καὶ δυσμενείας ἐμπίμπλασθαι, ἀλλ’	εἰς	τεταγμένα ἄττα καὶ κατὰ ταὐτὰ
[6, 495]	οὗτοι ἐκ τῶν τεχνῶν ἐκπηδῶσιν	εἰς	τὴν φιλοσοφίαν, οἳ ἂν κομψότατοι
[6, 484]	παράδειγμα, μηδὲ δυνάμενοι ὥσπερ γραφῆς	εἰς	τὸ ἀληθέστατον ἀποβλέποντες κἀκεῖσε ἀεὶ
[6, 495]	καὶ τοιαύτη τῆς βελτίστης φύσεως	εἰς	τὸ ἄριστον ἐπιτήδευμα, ὀλίγης καὶ
[6, 500]	ὁμιλῶν κόσμιός τε (καὶ θεῖος	εἰς	τὸ δυνατὸν ἀνθρώπῳ γίγνεται· διαβολὴ
[6, 491]	αὖ τὰς μιμουμένας ταύτην καὶ	εἰς	τὸ ἐπιτήδευμα καθισταμένας αὐτῆς, οἷαι
[6, 497]	ἐν γῇ ἄλλῃ σπειρόμενον ἐξίτηλον	εἰς	τὸ ἐπιχώριον φιλεῖ κρατούμενον ἰέναι,
[6, 487]	μᾶλλον ταύτῃ ἔχειν. λέγω δ’	εἰς	τὸ παρὸν ἀποβλέψας. νῦν γὰρ
[6, 507]	ἀκοῇ καὶ φωνῇ γένους ἄλλου	εἰς	τὸ τὴν μὲν ἀκούειν, τὴν
[6, 508]	νοῦν ἔχειν φαίνεται· ὅταν δὲ	εἰς	τὸ τῷ σκότῳ κεκραμένον, τὸ
[6, 508]	ἀλήθειά τε καὶ τὸ ὄν,	εἰς	τοῦτο ἀπερείσηται, ἐνόησέν τε καὶ
[6, 499]	οὕτως; Οὕτως. Εἰ τοίνυν ἄκροις	εἰς	φιλοσοφίαν πόλεώς τις ἀνάγκη ἐπιμεληθῆναι
[6, 502]	τὰς φύσεις φιλόσοφοι; Οὐδ’ ἂν	εἷς,	ἔφη. Τοιούτους δὲ γενομένους ὡς
[6, 502]	Αλλὰ μήν, ἦν δ’ ἐγώ,	εἷς	ἱκανὸς γενόμενος, πόλιν ἔχων πειθομένην,
[6, 496]	συναδικεῖν ἐθέλων οὔτε ἱκανὸς ὢν	εἷς	πᾶσιν ἀγρίοις ἀντέχειν, πρίν τι
[6, 502]	τῶν πάντων οὐδέποτε οὐδ’ ἂν	εἷς	σωθείη, ἔσθ’ ὅστις ἀμφισβητήσειε; Καὶ
[6, 511]	καὶ συγχωρῶ καὶ τάττω ὡς	λέγεις.
[6, 491]	Τίνας δέ, ἔφη, τὰς διαφθορὰς	λέγεις;	Εγώ σοι, εἶπον, ἂν οἷός
[6, 509]	ἀγαθοῦ ἕξιν. Αμήχανον κάλλος, ἔφη,	λέγεις,	εἰ ἐπιστήμην μὲν καὶ ἀλήθειαν
[6, 503]	δὲ διεσπασμένη φύεται. (Πῶς, ἔφη,	λέγεις;	Εὐμαθεῖς καὶ μνήμονες καὶ ἀγχίνοι
[6, 509]	δήπου σύ γε ἡδονὴν αὐτὸ	λέγεις.	Εὐφήμει, ἦν δ’ ἐγώ· ἀλλ’
[6, 507]	χρώματα ἔσται ἀόρατα. Τίνος δὴ	λέγεις,	ἔφη, τούτου; Ο δὴ σὺ
[6, 487]	οἱ ἀκούοντες ἑκάστοτε ἃ νῦν	λέγεις·	ἡγοῦνται δι’ ἀπειρίαν τοῦ ἐρωτᾶν
[6, 504]	οὕτω σκοπεῖν. ἀλλὰ ποῖα δὴ	λέγεις	μαθήματα μέγιστα; Μνημονεύεις μέν που,
[6, 503]	τὸ νῦν παρόν. Αληθέστατα, ἔφη,	λέγεις·	μέμνημαι γάρ. Οκνος γάρ, ἔφην,
[6, 504]	μάθημα καὶ περὶ ὅτι αὐτὸ	λέγεις,	οἴει τιν’ ἄν σε, ἔφη,
[6, 507]	δ’ ἐγώ, φῶς. Αληθῆ, ἔφη,	λέγεις.	~Οὐ σμικρᾷ ἄρα ἰδέᾳ ἡ
[6, 503]	ἅπαν αὐτῶν ἐξοίχεται. Αληθῆ, ἔφη,	λέγεις.	Οὐκοῦν τὰ βέβαια αὖ ταῦτα
[6, 510]	μέθοδον ποιουμένη. Ταῦτ’ ἔφη, ἃ	λέγεις,	οὐχ ἱκανῶς ἔμαθον. (Αλλ’ αὖθις,
[6, 497]	προσήκουσαν αὐτῇ τίνα τῶν νῦν	λέγεις	πολιτειῶν; (Οὐδ’ ἡντινοῦν, εἶπον, ἀλλὰ
[6, 491]	ἡδέως γ’ ἂν ἀκριβέστερον ἃ	λέγεις	πυθοίμην. Λαβοῦ τοίνυν, ἦν δ’
[6, 497]	εἰρῆσθαι, εἰ μὴ ἔτ’ ἄλλο	λέγεις	τι σύ. Αλλ’ οὐδέν, ἦ
[6, 511]	καὶ ταῖς ταύτης ἀδελφαῖς τέχναις	λέγεις.	Τὸ τοίνυν ἕτερον μάνθανε τμῆμα
[6, 485]	καὶ ἐρωτικῶν διήλθομεν. Ορθῶς, ἔφη,	λέγεις.	Τόδε τοίνυν μετὰ τοῦτο σκόπει
[6, 499]	τῆς φιλομαθείας διαβολὴν ἐνδεικνύῃ οὓς	λέγεις	τοὺς φιλοσόφους, ~καὶ διορίζῃ (ὥσπερ
[6, 511]	ἢ τῇ διανοίᾳ. Αληθῆ, ἔφη,	λέγεις.	Τοῦτο τοίνυν νοητὸν μὲν τὸ
[6, 501]	ἐάνπερ αἴσθωνται. ~ἀλλὰ δὴ (τίνα	λέγεις	τρόπον τῆς διαγραφῆς; Λαβόντες, ἦν
[6, 491]	καὶ ἐπὶ πάντας δόξαν οἵαν	λέγεις	φιλοσοφίᾳ προσῆψαν. Τίνας δέ, ἔφη,
[6, 489]	ἔφη. Καὶ ὅτι τοίνυν τἀληθῆ	λέγεις,	ὡς ἄχρηστοι τοῖς πολλοῖς οἱ
[6, 490]	δὲ συγγενεῖ— ᾧ πλησιάσας καὶ	μιγεὶς	τῷ ὄντι ὄντως, γεννήσας νοῦν
[6, 487]	ἔφη, πρὸς μὲν ταῦτά σοι	οὐδεὶς	ἂν οἷός τ’ εἴη ἀντειπεῖν.
[6, 496]	ἰδόντες τὴν μανίαν, καὶ ὅτι	οὐδεὶς	οὐδὲν ὑγιὲς ὡς ἔπος εἰπεῖν
[6, 503]	διεσπασμένη φύεται. (Πῶς, ἔφη, λέγεις;	Εὐμαθεῖς	καὶ μνήμονες καὶ ἀγχίνοι καὶ
[6, 497]	ὁ νομοθέτης ἔχων τοὺς νόμους	ἐτίθεις.	Ερρήθη γάρ, ἔφη. Αλλ’ οὐχ
[6, 489]	κέλευε αἰτιᾶσθαι, ἀλλὰ μὴ τοὺς	ἐπιεικεῖς.	οὐ γὰρ ἔχει φύσιν κυβερνήτην
[6, 511]	Μανθάνω, ἔφη, ἱκανῶς μὲν οὔ—	δοκεῖς	γάρ μοι συχνὸν ἔργον λέγειν—
[6, 498]	ἐπιστήσειν πρέπουσαν. Ως ἀληθῶς μοι	δοκεῖς,	ἔφη, λέγειν γε προθύμως, ὦ
[6, 495]	οὐκ ἀνάγκη; Καὶ μάλα, ἔφη.	Δοκεῖς	οὖν τι, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 511]	ἀρχῆς. διάνοιαν δὲ καλεῖν μοι	δοκεῖς	τὴν τῶν γεωμετρικῶν τε καὶ
[6, 507]	ἔφη, τούτου; Ο δὴ σὺ	καλεῖς,	ἦν δ’ ἐγώ, φῶς. Αληθῆ,
[6, 495]	λείπεται, οὗ δὴ ἐφιέμενοι πολλοὶ	ἀτελεῖς	μὲν τὰς φύσεις, ὑπὸ δὲ
[6, 501]	ὃν ἐκεῖνοι ἐχαλέπαινον ὅτι τὰς	πόλεις	αὐτῷ παρεδίδομεν, καί τι μᾶλλον
[6, 495]	τὰ μέγιστα κακὰ ἐργαζόμενοι τὰς	πόλεις	γίγνονται καὶ τοὺς ἰδιώτας, καὶ
[6, 488]	τῶν ἐπιεικεστάτων, ὃ πρὸς τὰς	πόλεις	πεπόνθασιν, ὥστε οὐδ’ ἔστιν ἓν
[6, 487]	οὐ πρότερον κακῶν παύσονται αἱ	πόλεις,	πρὶν ἂν ἐν αὐταῖς οἱ
[6, 503]	τοιοῦτον διαπονεῖν. Εστι ταῦτα, ἔφη.	Ημεῖς	δέ γέ φαμεν ἀμφοτέρων δεῖν
[6, 499]	οὐ γὰρ ἀδύνατος γενέσθαι, οὐδ’	ἡμεῖς	ἀδύνατα λέγομεν· χαλεπὰ δὲ καὶ
[6, 501]	ἢ ἐκείνους φήσει μᾶλλον, οὓς	ἡμεῖς	ἀφωρίσαμεν; (Οὐ δήπου. Ετι οὖν
[6, 497]	ἔμελλον, ἀλλ’ εἰ αὑτὴ ἣν	ἡμεῖς	διεληλύθαμεν οἰκίζοντες τὴν πόλιν ἢ
[6, 501]	οἰκείαν εἶναι τοῦ ἀρίστου, ἣν	ἡμεῖς	διήλθομεν; Οὐδὲ τοῦτο. Τί δέ;
[6, 499]	ἔχειν λόγον. οὕτω γὰρ ἂν	ἡμεῖς	δικαίως καταγελῴμεθα, ὡς ἄλλως εὐχαῖς
[6, 502]	μὲν γὰρ χαλεπὸν σωθῆναι, καὶ	ἡμεῖς	(συγχωροῦμεν· ὡς δὲ ἐν παντὶ
[6, 499]	δ’ ἐγώ, καὶ ταῦτα προορώμενοι	(ἡμεῖς	τότε καὶ δεδιότες ὅμως ἐλέγομεν,
[6, 495]	ὀλίγης καὶ ἄλλως γιγνομένης, ὡς	ἡμεῖς	φαμεν. καὶ ἐκ τούτων δὴ
[6, 504]	ἐλλιπῆ, εἰ δὲ ὑμῖν ἀρεσκόντως,	ὑμεῖς	ἂν τοῦτο εἴποιτε. Αλλ’ ἔμοιγε,
[6, 497]	ἱκανῶς, εἶπον, ἐδηλώθη, φόβῳ ὧν	ὑμεῖς	ἀντιλαμβανόμενοι δεδηλώκατε μακρὰν καὶ χαλεπὴν
[6, 504]	οἷόν τ’ εἴη προσάψαι. καὶ	ὑμεῖς	ἐξαρκεῖν ἔφατε, καὶ οὕτω δὴ
[6, 487]	ὑπὸ τοῦ ἐπιτηδεύματος οὗ σὺ	ἐπαινεῖς	πάσχοντας, ἀχρήστους ταῖς πόλεσι γιγνομένους.
[6, 504]	τῶν μέντοι ἔμπροσθεν προειρημένων ἑπομένας	ἀποδείξεις	οἷόν τ’ εἴη προσάψαι. καὶ
[6, 503]	καὶ μνήμονες καὶ ἀγχίνοι καὶ	ὀξεῖς	καὶ ὅσα ἄλλα τούτοις ἕπεται
[6, 510]	καὶ πᾶν τὸ τοιοῦτον, εἰ	κατανοεῖς.	Αλλὰ κατανοῶ. Τὸ τοίνυν ἕτερον
[6, 505]	ἀκήκοας, ~νῦν δὲ ἢ οὐκ	ἐννοεῖς	ἢ αὖ διανοῇ (ἐμοὶ πράγματα
[6, 507]	ὄψεως καὶ τοῦ ὁρατοῦ οὐκ	ἐννοεῖς	ὅτι προσδεῖται; Πῶς; Ενούσης που
[6, 503]	φύεσθαι καὶ νεανικοί τε καὶ	μεγαλοπρεπεῖς	τὰς διανοίας οἷοι κοσμίως μετὰ
[6, 509]	ὁμοιότητα αὖ διεξιών, εἴ πῃ	ἀπολείπεις.	Αλλὰ μήν, εἶπον, συχνά γε
[6, 499]	ἐγώ, ὅτι οὐκ αὖ δοκεῖ,	ἐρεῖς;	Ισως, ἔφη. Ω μακάριε, ἦν
[6, 493]	αὐτὸ σῶσαι λέγων οὐ κακῶς	ἐρεῖς.	Οὐδ’ ἐμοὶ ἄλλως, ἔφη, δοκεῖ.
[6, 511]	ἀλλὰ τῷ ὄντι ὑποθέσεις, οἷον	ἐπιβάσεις	τε καὶ ὁρμάς, ἵνα μέχρι
[6, 511]	τῶν τεχνῶν καλουμένων, αἷς αἱ	ὑποθέσεις	ἀρχαὶ καὶ διανοίᾳ μὲν ἀναγκάζονται
[6, 510]	ταῦτα μὲν ὡς εἰδότες, ποιησάμενοι	ὑποθέσεις	αὐτά, οὐδένα λόγον οὔτε αὑτοῖς
[6, 511]	οὐκ ἀρχὰς ἀλλὰ τῷ ὄντι	ὑποθέσεις,	οἷον ἐπιβάσεις τε καὶ ὁρμάς,
[6, 511]	τῇ τοῦ διαλέγεσθαι δυνάμει, τὰς	ὑποθέσεις	ποιούμενος οὐκ ἀρχὰς ἀλλὰ τῷ
[6, 503]	φόβους δυσκίνητα ὄντα, πρὸς τὰς	μαθήσεις	αὖ ποιεῖ ταὐτόν· δυσκινήτως ἔχει
[6, 508]	γε οἶμαι τῶν περὶ τὰς	αἰσθήσεις	ὀργάνων. Πολύ γε. Οὐκοῦν καὶ
[6, 505]	ὅτι μὲν μεγάλαι καὶ πολλαὶ	ἀμφισβητήσεις	περὶ αὐτοῦ, φανερόν; Πῶς γὰρ
[6, 509]	τὴν τοῦ ὁρᾶσθαι δύναμιν παρέχειν	φήσεις,	ἀλλὰ καὶ τὴν γένεσιν καὶ
[6, 500]	ἐὰν οὕτω θεῶνται, ἀλλοίαν τοι	φήσεις	αὐτοὺς δόξαν λήψεσθαι καὶ ἄλλα
[6, 506]	εἰς αὖθις γὰρ τοῦ πατρὸς	ἀποτείσεις	τὴν διήγησιν. ~(Βουλοίμην ἄν, εἶπον,
[6, 495]	ἐφιέμενοι πολλοὶ ἀτελεῖς μὲν τὰς	φύσεις,	ὑπὸ δὲ τῶν τεχνῶν τε
[6, 502]	βασιλέων ἔκγονοι ἢ δυναστῶν τὰς	φύσεις	φιλόσοφοι; Οὐδ’ ἂν εἷς, ἔφη.
[6, 491]	ἐπιτήδευμα καθισταμένας αὐτῆς, οἷαι οὖσαι	φύσεις	ψυχῶν εἰς ἀνάξιον καὶ μεῖζον
[6, 487]	δι’ εἰκόνων λέγειν. Εἶεν, εἶπον·	σκώπτεις	ἐμβεβληκώς με εἰς λόγον ~οὕτω
[6, 491]	περὶ αὐτῶν. Πῶς οὖν, ἔφη,	κελεύεις;	(Παντός, ἦν δ’ ἐγώ, σπέρματος
[6, 503]	μετελθεῖν δεῖ. ~ἐλέγομεν (δ’ εἰ	μνημονεύεις,	δεῖν αὐτοὺς φιλοπόλιδάς τε φαίνεσθαι,
[6, 504]	ποῖα δὴ λέγεις μαθήματα μέγιστα;	Μνημονεύεις	μέν που, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 487]	ἔχουσιν ὅτι (φέρωσιν, οὕτω καὶ	σφεῖς	τελευτῶντες ἀποκλείεσθαι καὶ οὐκ ἔχειν
[6, 508]	δεῖ ἄτιμον εἶναι. Τίνα οὖν	ἔχεις	αἰτιάσασθαι τῶν ἐν οὐρανῷ θεῶν
[6, 491]	καὶ πάντα τὰ τούτων οἰκεῖα·	ἔχεις	γὰρ τὸν τύπον ὧν λέγω.
[6, 507]	προσδεῖ οὐδενός. ἢ σύ τινα	ἔχεις	εἰπεῖν; Οὐκ ἔγωγε, ἦ δ’
[6, 490]	ἡγεῖτο δ’ αὐτῷ, εἰ νῷ	ἔχεις,	πρῶτον μὲν ἀλήθεια, ἣν διώκειν
[6, 509]	περὶ τὸ ὄνομα. ἀλλ’ οὖν	ἔχεις	ταῦτα διττὰ εἴδη, ὁρατόν, νοητόν;
[6, 486]	οὖν. (Οὐ μὴν οὐδὲ τόδε	παραλείψεις,	ὡς ἐγᾦμαι. Τὸ ποῖον; Εὐμαθὴς
[6, 506]	ἐᾶν. Αλλ’ ἔφη, λέγε· εἰς	αὖθις	γὰρ τοῦ πατρὸς ἀποτείσεις τὴν
[6, 498]	εἰς ἐκεῖνον τὸν βίον, ὅταν	αὖθις	γενόμενοι τοῖς τοιούτοις ἐντύχωσι λόγοις.
[6, 510]	λέγεις, οὐχ ἱκανῶς ἔμαθον. (Αλλ’	αὖθις,	ἦν δ’ ἐγώ· ῥᾷον γὰρ
[6, 498]	μᾶλλον τοῦ (Ηρακλειτείου ἡλίου, ὅσον	αὖθις	οὐκ ἐξάπτονται. Δεῖ δὲ πῶς;
[6, 504]	σὺ ἐρώτα. πάντως αὐτὸ οὐκ	ὀλιγάκις	ἀκήκοας, ~νῦν δὲ ἢ οὐκ
[6, 503]	ταὐτὸν συμφύεσθαι αὐτῆς τὰ μέρη	ὀλιγάκις	ἐθέλει, τὰ πολλὰ δὲ διεσπασμένη
[6, 491]	εἰ τελέως (μέλλοι φιλόσοφος γενέσθαι,	ὀλιγάκις	ἐν ἀνθρώποις φύεσθαι καὶ ὀλίγας.
[6, 505]	τοῦ ἀγαθοῦ ἰδέα μέγιστον μάθημα,	πολλάκις	ἀκήκοας, ᾗ δὴ καὶ δίκαια
[6, 507]	ἔμπροσθεν ῥηθέντα καὶ ἄλλοτε ἤδη	πολλάκις	εἰρημένα. (Τὰ ποῖα; ἦ δ’
[6, 500]	οὐκ ἄν ποτε ἄλλως εὐδαιμονήσειε	πόλις,	εἰ μὴ αὐτὴν διαγράψειαν οἱ
[6, 499]	ὑπὸ τἀληθοῦς ἠναγκασμένοι, ὅτι οὔτε	πόλις	οὔτε πολιτεία οὐδέ γ’ ἀνὴρ
[6, 497]	Τὸ ποῖον; Τίνα τρόπον μεταχειριζομένη	πόλις	φιλοσοφίαν οὐ διολεῖται. τὰ γὰρ
[6, 508]	αἴσθησις καὶ ἡ τοῦ ὁρᾶσθαι	(δύναμις	τῶν ἄλλων συζεύξεων τιμιωτέρῳ ζυγῷ
[6, 497]	ὅμως, ἔφη, λαβέτω τέλος ἡ	ἀπόδειξις	τούτου φανεροῦ γενομένου. Οὐ τὸ
[6, 503]	ταῦτα ἤθη καὶ οὐκ εὐμετάβολα,	οἷς	(ἄν τις μᾶλλον ὡς πιστοῖς
[6, 489]	τοὺς νῦν πολιτικοὺς ἄρχοντας ἀπεικάζων	οἷς	ἄρτι ἐλέγομεν ναύταις οὐχ ἁμαρτήσῃ,
[6, 493]	μὲν χαίροι ἐκεῖνο ἀγαθὰ καλῶν,	οἷς	δὲ ἄχθοιτο κακά, ἄλλον δὲ
[6, 493]	γίγνεται, καὶ φωνὰς δὴ ἐφ’	οἷς	ἑκάστας εἴωθεν φθέγγεσθαι, καὶ οἵας
[6, 511]	αὐτὰ ἀνὰ λόγον, ὥσπερ ἐφ’	οἷς	ἐστιν ἀληθείας μετέχει, οὕτω ταῦτα
[6, 490]	ὅτι πᾶς μὲν (ἀναγκασθήσεται ὁμολογεῖν	οἷς	λέγομεν, ἐάσας δὲ τοὺς λόγους,
[6, 495]	Οὗτοι μὲν δὴ οὕτως ἐκπίπτοντες,	οἷς	μάλιστα προσήκει, (ἔρημον καὶ ἀτελῆ
[6, 493]	ταῖς τοῦ μεγάλου ζῴου δόξαις,	οἷς	μὲν χαίροι ἐκεῖνο ἀγαθὰ καλῶν,
[6, 506]	τοὺς βελτίστους ἐν τῇ πόλει,	οἷς	πάντα ἐγχειριοῦμεν; Ηκιστά γ’ ἔφη.
[6, 510]	τούτων διανοούμενοι, ἀλλ’ ἐκείνων πέρι	οἷς	ταῦτα ἔοικε, τοῦ τετραγώνου αὐτοῦ
[6, 503]	οὔ; (Βασανιστέον δὴ ἔν τε	οἷς	τότε ἐλέγομεν πόνοις τε καὶ
[6, 503]	τότε ἐλέγομεν πόνοις τε καὶ	φόβοις	καὶ ἡδοναῖς, καὶ ἔτι δὴ
[6, 503]	μήτ’ ἐν πόνοις μήτ’ ἐν	φόβοις	μήτ’ ἐν ἄλλῃ μηδεμιᾷ μεταβολῇ
[6, 499]	ἂν τοῖς φιλοσόφοις τούτοις τοῖς	ὀλίγοις	καὶ οὐ πονηροῖς, ἀχρήστοις δὲ
[6, 500]	σε προφθάσας λέγω ὅτι ἐν	ὀλίγοις	τισὶν ἡγοῦμαι, ἀλλ’ οὐκ ἐν
[6, 498]	αὖθις γενόμενοι τοῖς τοιούτοις ἐντύχωσι	λόγοις.	Εἰς μικρόν γ’ ἔφη, χρόνον
[6, 487]	οὐκ ἐν ψήφοις ἀλλ’ ἐν	λόγοις·	ἐπεὶ τό γε ἀληθὲς οὐδέν
[6, 504]	γελοῖον ἐπὶ μὲν ἄλλοις σμικροῦ	ἀξίοις	(πᾶν ποιεῖν συντεινομένους ὅπως ὅτι
[6, 496]	οὔτε ἱκανὸς ὢν εἷς πᾶσιν	ἀγρίοις	ἀντέχειν, πρίν τι τὴν πόλιν
[6, 510]	γένος. Τίθημι, ἔφη. Η καὶ	ἐθέλοις	ἂν αὐτὸ φάναι, ἦν δ’
[6, 486]	ἀναγκαῖα ἕκαστα διεληλυθέναι καὶ ἑπόμενα	ἀλλήλοις	τῇ μελλούσῃ τοῦ ὄντος ἱκανῶς
[6, 498]	μᾶλλον τοιαῦτ’ ἄττα ῥήματα ἐξεπίτηδες	ἀλλήλοις	ὡμοιωμένα, ἀλλ’ οὐκ ἀπὸ τοῦ
[6, 504]	μετρίως· ἐφαίνετο μὴν καὶ τοῖς	ἄλλοις.	(Αλλ’ ὦ φίλε, ἦν δ’
[6, 496]	ἀνωφελὴς αὑτῷ τε καὶ τοῖς	ἄλλοις	ἂν γένοιτο— ταῦτα πάντα λογισμῷ
[6, 504]	(ἀποδειλιάσει, ὥσπερ οἱ ἐν τοῖς	ἄλλοις	ἀποδειλιῶντες. Πρέπει γέ τοι δή,
[6, 486]	καὶ εὔχαριν ζητῶμεν πρὸς τοῖς	ἄλλοις	διάνοιαν φύσει, ἣν ἐπὶ τὴν
[6, 506]	σοι οὐκ ἀποχρήσοι τὸ τοῖς	ἄλλοις	δοκοῦν περὶ αὐτῶν. Οὐδὲ γὰρ
[6, 510]	οὐδένα λόγον οὔτε αὑτοῖς οὔτε	ἄλλοις	ἔτι ἀξιοῦσι περὶ αὐτῶν διδόναι
[6, 502]	ἅπερ ἡμῖν δοκεῖ, δόξαι καὶ	ἄλλοις	θαυμαστόν τι καὶ ἀδύνατον; (Οὐκ
[6, 504]	ἢ οὐ γελοῖον ἐπὶ μὲν	ἄλλοις	σμικροῦ ἀξίοις (πᾶν ποιεῖν συντεινομένους
[6, 503]	λέγομεν, ὅτι καὶ ἐν μαθήμασι	πολλοῖς	γυμνάζειν δεῖ, σκοποῦντας εἰ καὶ
[6, 490]	(ἐπιμένοι ἐπὶ τοῖς δοξαζομένοις εἶναι	πολλοῖς	ἑκάστοις, ἀλλ’ ἴοι καὶ οὐκ
[6, 505]	γε οἶσθα, ὅτι τοῖς μὲν	πολλοῖς	ἡδονὴ δοκεῖ εἶναι τὸ ἀγαθόν,
[6, 499]	ἔφη, οὕτω δοκεῖ. Τοῖς δὲ	πολλοῖς,	ἦν δ’ ἐγώ, ὅτι οὐκ
[6, 484]	οἱ δὲ μὴ ἀλλ’ ἐν	πολλοῖς	καὶ παντοίως ἴσχουσιν πλανώμενοι οὐ
[6, 489]	τἀληθῆ λέγεις, ὡς ἄχρηστοι τοῖς	πολλοῖς	οἱ ἐπιεικέστατοι τῶν ἐν φιλοσοφίᾳ·
[6, 490]	τὰς φθοράς, ὡς διόλλυται ἐν	πολλοῖς,	σμικρὸν δέ τι ἐκφεύγει, οὓς
[6, 499]	οὐ πονηροῖς, ἀχρήστοις δὲ νῦν	κεκλημένοις,	ἀνάγκη τις ἐκ τύχης περιβάλῃ,
[6, 511]	ὡς ἐναργέσι δεδοξασμένοις τε καὶ	τετιμημένοις.	(Μανθάνω, ἔφη, ὅτι τὸ ὑπὸ
[6, 498]	τὸ μέντοι μὴ πείθεσθαι τοῖς	λεγομένοις	τοὺς πολλοὺς θαῦμα οὐδέν· οὐ
[6, 490]	καὶ οὐκ (ἐπιμένοι ἐπὶ τοῖς	δοξαζομένοις	εἶναι πολλοῖς ἑκάστοις, ἀλλ’ ἴοι
[6, 508]	τὸ τὴν ἀλήθειαν παρέχον τοῖς	γιγνωσκομένοις	καὶ τῷ γιγνώσκοντι τὴν δύναμιν
[6, 509]	ὄντα. Πῶς γάρ; Καὶ τοῖς	γιγνωσκομένοις	τοίνυν μὴ μόνον τὸ γιγνώσκεσθαι
[6, 511]	ἐκείνοις πρὸς ἐκεῖνα ὡς ἐναργέσι	δεδοξασμένοις	τε καὶ τετιμημένοις. (Μανθάνω, ἔφη,
[6, 490]	οὕτω παρὰ δόξαν τοῖς νῦν	δοκουμένοις	περὶ αὐτοῦ; Καὶ μάλα, ἔφη.
[6, 510]	οἶδα. Οὐκοῦν καὶ ὅτι τοῖς	ὁρωμένοις	εἴδεσι προσχρῶνται καὶ τοὺς λόγους
[6, 509]	ἐπισκόπει. (Πῶς; Τὸν ἥλιον τοῖς	ὁρωμένοις	οὐ μόνον οἶμαι τὴν τοῦ
[6, 511]	ὑπὸ τῶν κάτω ἀπεικασθεῖσιν καὶ	ἐκείνοις	πρὸς ἐκεῖνα ὡς ἐναργέσι δεδοξασμένοις
[6, 487]	τε καὶ ἡλικίᾳ ἆρα οὐ	μόνοις	ἂν τὴν πόλιν ἐπιτρέποις; (Καὶ
[6, 503]	τὸ δόγμα τοῦτο μήτ’ ἐν	πόνοις	μήτ’ ἐν φόβοις μήτ’ ἐν
[6, 503]	ἔν τε οἷς τότε ἐλέγομεν	πόνοις	τε καὶ φόβοις καὶ ἡδοναῖς,
[6, 487]	οὐ μόνοις ἂν τὴν πόλιν	ἐπιτρέποις;	(Καὶ ὁ Αδείμαντος, Ω Σώκρατες,
[6, 501]	καὶ Ομηρος ἐκάλεσεν ἐν τοῖς	ἀνθρώποις	ἐγγιγνόμενον θεοειδές τε καὶ θεοείκελον.
[6, 501]	ἐκεῖν’ αὖ τὸ ἐν τοῖς	ἀνθρώποις	ἐμποιοῖεν, συμμειγνύντες τε καὶ κεραννύντες
[6, 491]	(μέλλοι φιλόσοφος γενέσθαι, ὀλιγάκις ἐν	ἀνθρώποις	φύεσθαι καὶ ὀλίγας. ἢ οὐκ
[6, 505]	εἶναι τὸ ἀγαθόν, τοῖς δὲ	κομψοτέροις	φρόνησις. Πῶς δ’ οὔ; Καὶ
[6, 499]	τούτοις τοῖς ὀλίγοις καὶ οὐ	πονηροῖς,	ἀχρήστοις δὲ νῦν κεκλημένοις, ἀνάγκη
[6, 499]	οὐχ οὕτως; Οὕτως. Εἰ τοίνυν	ἄκροις	εἰς φιλοσοφίαν πόλεώς τις ἀνάγκη
[6, 485]	οἰκειότερον σοφίᾳ τι ἀληθείας ἂν	εὕροις;	Καὶ πῶς; ἦ δ’ ὅς.
[6, 504]	ἔφη, μετρίως· ἐφαίνετο μὴν καὶ	τοῖς	ἄλλοις. (Αλλ’ ὦ φίλε, ἦν
[6, 496]	προαπολόμενος ἀνωφελὴς αὑτῷ τε καὶ	τοῖς	ἄλλοις ἂν γένοιτο— ταῦτα πάντα
[6, 504]	καὶ (ἀποδειλιάσει, ὥσπερ οἱ ἐν	τοῖς	ἄλλοις ἀποδειλιῶντες. Πρέπει γέ τοι
[6, 486]	ἄρα καὶ εὔχαριν ζητῶμεν πρὸς	τοῖς	ἄλλοις διάνοιαν φύσει, ἣν ἐπὶ
[6, 506]	ὅτι σοι οὐκ ἀποχρήσοι τὸ	τοῖς	ἄλλοις δοκοῦν περὶ αὐτῶν. Οὐδὲ
[6, 501]	δὴ καὶ Ομηρος ἐκάλεσεν ἐν	τοῖς	ἀνθρώποις ἐγγιγνόμενον θεοειδές τε καὶ
[6, 501]	πρὸς ἐκεῖν’ αὖ τὸ ἐν	τοῖς	ἀνθρώποις ἐμποιοῖεν, συμμειγνύντες τε καὶ
[6, 508]	ἥλιος καταλάμπει, σαφῶς ὁρῶσι, καὶ	τοῖς	αὐτοῖς τούτοις ὄμμασιν ἐνοῦσα φαίνεται.
[6, 508]	τοίνυν τὸ τὴν ἀλήθειαν παρέχον	τοῖς	γιγνωσκομένοις καὶ τῷ γιγνώσκοντι τὴν
[6, 509]	αὐτὸν ὄντα. Πῶς γάρ; Καὶ	τοῖς	γιγνωσκομένοις τοίνυν μὴ μόνον τὸ
[6, 505]	ἡδονὴ δοκεῖ εἶναι τὸ ἀγαθόν,	τοῖς	δὲ κομψοτέροις φρόνησις. Πῶς δ’
[6, 499]	Καὶ ἐμοί, ἔφη, οὕτω δοκεῖ.	Τοῖς	δὲ πολλοῖς, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 490]	φιλομαθής, καὶ οὐκ (ἐπιμένοι ἐπὶ	τοῖς	δοξαζομένοις εἶναι πολλοῖς ἑκάστοις, ἀλλ’
[6, 507]	ἀναμνήσας ὑμᾶς τά τ’ ἐν	τοῖς	ἔμπροσθεν ῥηθέντα καὶ ἄλλοτε ἤδη
[6, 502]	βέλτιστα, εἴπερ δυνατά, ἱκανῶς ἐν	τοῖς	ἔμπροσθεν, ὡς ἐγᾦμαι, διήλθομεν. Ικανῶς
[6, 488]	συμποδίσαντας τῆς νεὼς ἄρχειν χρωμένους	τοῖς	ἐνοῦσι, καὶ πίνοντάς τε καὶ
[6, 498]	ἅπαντα. τὸ μέντοι μὴ πείθεσθαι	τοῖς	λεγομένοις τοὺς πολλοὺς θαῦμα οὐδέν·
[6, 505]	καὶ τόδε γε οἶσθα, ὅτι	τοῖς	μὲν πολλοῖς ἡδονὴ δοκεῖ εἶναι
[6, 490]	τοῦτο σφόδρα οὕτω παρὰ δόξαν	τοῖς	νῦν δοκουμένοις περὶ αὐτοῦ; Καὶ
[6, 499]	πρὶν ἂν τοῖς φιλοσόφοις τούτοις	τοῖς	ὀλίγοις καὶ οὐ πονηροῖς, ἀχρήστοις
[6, 510]	γε οἶδα. Οὐκοῦν καὶ ὅτι	τοῖς	ὁρωμένοις εἴδεσι προσχρῶνται καὶ τοὺς
[6, 509]	ἔτι ἐπισκόπει. (Πῶς; Τὸν ἥλιον	τοῖς	ὁρωμένοις οὐ μόνον οἶμαι τὴν
[6, 510]	τοῖς ὕδασι φαντάσματα καὶ ἐν	τοῖς	ὅσα πυκνά τε καὶ λεῖα
[6, 500]	τῷ γε ὡς ἀληθῶς πρὸς	τοῖς	οὖσι τὴν διάνοιαν ἔχοντι κάτω
[6, 489]	τοίνυν τἀληθῆ λέγεις, ὡς ἄχρηστοι	τοῖς	πολλοῖς οἱ ἐπιεικέστατοι τῶν ἐν
[6, 485]	μέρους ἑκόντες ἀφίενται, ὥσπερ ἐν	τοῖς	πρόσθεν περί τε τῶν φιλοτίμων
[6, 487]	μέγα τὸ σφάλμα καὶ ἐναντίον	τοῖς	πρώτοις ἀναφαίνεσθαι, καὶ ὥσπερ ὑπὸ
[6, 511]	ἐγώ, ἀπεδέξω. καί μοι ἐπὶ	τοῖς	τέτταρσι τμήμασι τέτταρα ταῦτα παθήματα
[6, 498]	τὸν βίον, ὅταν αὖθις γενόμενοι	τοῖς	τοιούτοις ἐντύχωσι λόγοις. Εἰς μικρόν
[6, 487]	Αλλ’ ἦν δ’ ἐγώ, τελειωθεῖσι	τοῖς	τοιούτοις παιδείᾳ τε καὶ ἡλικίᾳ
[6, 494]	δ’ ἐγώ, τὸν τοιοῦτον ἐν	τοῖς	τοιούτοις ποιήσειν, ἄλλως τε καὶ
[6, 510]	Πῇ; Ηι τὸ μὲν αὐτοῦ	τοῖς	τότε μιμηθεῖσιν ὡς εἰκόσιν χρωμένη
[6, 510]	τὰς σκιάς, ἔπειτα τὰ ἐν	τοῖς	ὕδασι φαντάσματα καὶ ἐν τοῖς
[6, 511]	ἐκβαίνειν, εἰκόσι δὲ χρωμένην αὐτοῖς	τοῖς	ὑπὸ τῶν κάτω ἀπεικασθεῖσιν καὶ
[6, 500]	περὶ αὐτοῦ (λέγομεν, χαλεπανοῦσι δὴ	τοῖς	φιλοσόφοις καὶ ἀπιστήσουσιν ἡμῖν λέγουσιν
[6, 499]	ποτε γένηται τέλεος, πρὶν ἂν	τοῖς	φιλοσόφοις τούτοις τοῖς ὀλίγοις καὶ
[6, 489]	τούτων ἀχρήστους λεγομένους καὶ μετεωρολέσχας	τοῖς	ὡς ἀληθῶς κυβερνήταις. Ορθότατα, ἔφη.
[6, 492]	ἀτιμίαις τε καὶ χρήμασι καὶ	θανάτοις	κολάζουσι; Καὶ μάλα, ἔφη, σφόδρα.
[6, 490]	ἐπὶ τοῖς δοξαζομένοις εἶναι πολλοῖς	ἑκάστοις,	ἀλλ’ ἴοι καὶ οὐκ ἀμβλύνοιτο
[6, 499]	τοῖς ὀλίγοις καὶ οὐ πονηροῖς,	ἀχρήστοις	δὲ νῦν κεκλημένοις, ἀνάγκη τις
[6, 503]	οἷς (ἄν τις μᾶλλον ὡς	πιστοῖς	χρήσαιτο, καὶ ἐν τῷ πολέμῳ
[6, 492]	ἐκβοῶντες καὶ κροτοῦντες, πρὸς δ’	(αὐτοῖς	αἵ τε πέτραι καὶ ὁ
[6, 485]	γε ἀεὶ ἐρῶσιν ὃ ἂν	αὐτοῖς	δηλοῖ ἐκείνης τῆς οὐσίας τῆς
[6, 511]	παντάπασιν οὐδενὶ προσχρώμενος, ἀλλ’ εἴδεσιν	αὐτοῖς	δι’ αὐτῶν εἰς αὐτά, καὶ
[6, 507]	αὐτῇ, παρούσης δὲ χρόας ἐν	αὐτοῖς,	ἐὰν μὴ (παραγένηται γένος τρίτον
[6, 510]	ἄνευ τῶν περὶ ἐκεῖνο εἰκόνων,	αὐτοῖς	εἴδεσι δι’ αὐτῶν τὴν μέθοδον
[6, 503]	γὰρ διήλθομεν φύσιν δεῖν ὑπάρχειν	αὐτοῖς,	εἰς ταὐτὸν συμφύεσθαι αὐτῆς τὰ
[6, 499]	ἢ βασιλείαις ὄντων ὑέσιν ἢ	αὐτοῖς	(ἔκ τινος θείας ἐπιπνοίας ἀληθινῆς
[6, 499]	ἀλλοίαν τοι δόξαν ἕξουσιν, ἐὰν	αὐτοῖς	μὴ φιλονικῶν ἀλλὰ παραμυθούμενος καὶ
[6, 505]	κακάς; Σφόδρα γε. Συμβαίνει δὴ	αὐτοῖς	οἶμαι ὁμολογεῖν ἀγαθὰ εἶναι καὶ
[6, 509]	καὶ τὴν οὐσίαν ὑπ’ ἐκείνου	αὐτοῖς	προσεῖναι, οὐκ οὐσίας ὄντος τοῦ
[6, 511]	ἀνωτέρω ἐκβαίνειν, εἰκόσι δὲ χρωμένην	αὐτοῖς	τοῖς ὑπὸ τῶν κάτω ἀπεικασθεῖσιν
[6, 508]	καταλάμπει, σαφῶς ὁρῶσι, καὶ τοῖς	αὐτοῖς	τούτοις ὄμμασιν ἐνοῦσα φαίνεται. Τί
[6, 500]	εἰς (ἀνθρώπων πραγματείας, καὶ μαχόμενον	αὐτοῖς	φθόνου τε καὶ δυσμενείας ἐμπίμπλασθαι,
[6, 500]	οὐ προσῆκον ἐπεισκεκωμακότας, λοιδορουμένους τε	αὑτοῖς	καὶ φιλαπεχθημόνως ἔχοντας καὶ ἀεὶ
[6, 510]	ὑποθέσεις αὐτά, οὐδένα λόγον οὔτε	αὑτοῖς	οὔτε ἄλλοις ἔτι ἀξιοῦσι περὶ
[6, 498]	βίον, ὅταν αὖθις γενόμενοι τοῖς	τοιούτοις	ἐντύχωσι λόγοις. Εἰς μικρόν γ’
[6, 487]	ἦν δ’ ἐγώ, τελειωθεῖσι τοῖς	τοιούτοις	παιδείᾳ τε καὶ ἡλικίᾳ ἆρα
[6, 494]	ἐγώ, τὸν τοιοῦτον ἐν τοῖς	τοιούτοις	ποιήσειν, ἄλλως τε καὶ ἐὰν
[6, 490]	γάρ που ὅτι συνέβη προσῆκον	τούτοις	ἀνδρεία, μεγαλοπρέπεια, εὐμάθεια, μνήμη· καὶ
[6, 488]	εἰκὸς τοὺς τοιούτους, πρὸς δὲ	τούτοις	(ἐπαινοῦντας ναυτικὸν μὲν καλοῦντας καὶ
[6, 503]	καὶ ὀξεῖς καὶ ὅσα ἄλλα	τούτοις	ἕπεται οἶσθ’ ὅτι οὐκ ἐθέλουσιν
[6, 493]	σοι, ἦν δ’ ἐγώ, πρὸς	τούτοις	καὶ τόδε δοξάτω. Τὸ ποῖον;
[6, 492]	καὶ φήσειν τε τὰ αὐτὰ	τούτοις	καλὰ καὶ αἰσχρὰ εἶναι, καὶ
[6, 510]	καὶ ἐν ὕδασιν εἰκόνες εἰσίν,	τούτοις	μὲν ὡς εἰκόσιν αὖ χρώμενοι,
[6, 493]	ὅτι μὲν γὰρ ἄν τις	τούτοις	ὁμιλῇ ἐπιδεικνύμενος, ἢ ποίησιν ἤ
[6, 508]	σαφῶς ὁρῶσι, καὶ τοῖς αὐτοῖς	τούτοις	ὄμμασιν ἐνοῦσα φαίνεται. Τί μήν;
[6, 489]	τε τοίνυν τούτων καὶ ἐν	τούτοις	οὐ ῥᾴδιον εὐδοκιμεῖν τὸ βέλτιστον
[6, 491]	τοίνυν, ἦν δ’ ἐγώ, πρὸς	τούτοις	τὰ λεγόμενα ἀγαθὰ πάντα φθείρει
[6, 492]	ἢ ποίους ἰδιωτικοὺς λόγους ἐναντία	τούτοις	τείνοντας κρατήσειν; (Οἶμαι μὲν οὐδένα,
[6, 499]	τέλεος, πρὶν ἂν τοῖς φιλοσόφοις	τούτοις	τοῖς ὀλίγοις καὶ οὐ πονηροῖς,
[6, 494]	ἱκανὸν ἔσεσθαι (πράττειν, καὶ ἐπὶ	τούτοις	ὑψηλὸν ἐξαρεῖν αὑτόν, σχηματισμοῦ καὶ
[6, 488]	ἐν ᾧ ἐμάνθανεν, πρὸς δὲ	τούτοις	φάσκοντας μηδὲ διδακτὸν εἶναι, ἀλλὰ
[6, 487]	τὸ σφάλμα καὶ ἐναντίον τοῖς	πρώτοις	ἀναφαίνεσθαι, καὶ ὥσπερ ὑπὸ τῶν
[6, 487]	σοὶ δοκοῦν ἡδέως ἂν ἀκούοιμι.	Ακούοις	ἂν ὅτι ἔμοιγε φαίνονται τἀληθῆ
[6, 487]	ταύτης τινὸς ἑτέρας, οὐκ ἐν	ψήφοις	ἀλλ’ ἐν λόγοις· ἐπεὶ τό
[6, 500]	αὐτοῦ (λέγομεν, χαλεπανοῦσι δὴ τοῖς	φιλοσόφοις	καὶ ἀπιστήσουσιν ἡμῖν λέγουσιν ὡς
[6, 486]	ἄρα ψυχὴν ἐν ταῖς ἱκανῶς	φιλοσόφοις	μή ποτε ἐγκρίνωμεν, ἀλλὰ μνημονικὴν
[6, 499]	γένηται τέλεος, πρὶν ἂν τοῖς	φιλοσόφοις	τούτοις τοῖς ὀλίγοις καὶ οὐ
[6, 487]	φύσει εἴη μνήμων, εὐμαθής, μεγαλοπρεπής,	εὔχαρις,	φίλος τε καὶ συγγενὴς ἀληθείας,
[6, 508]	ἄρα ἰδέᾳ ἡ τοῦ ὁρᾶν	αἴσθησις	καὶ ἡ τοῦ ὁρᾶσθαι (δύναμις
[6, 505]	ἡγούμενοι οὐκ ἔχουσι δεῖξαι ἥτις	φρόνησις,	ἀλλ’ ἀναγκάζονται τελευτῶντες τὴν τοῦ
[6, 505]	τὸ ἀγαθόν, τοῖς δὲ κομψοτέροις	φρόνησις.	Πῶς δ’ οὔ; Καὶ ὅτι
[6, 495]	ταύτῃ τύχωσι ῥυέντες· σμικρὰ δὲ	φύσις	οὐδὲν μέγα οὐδέποτε οὐδένα οὔτε
[6, 502]	πεπεισμένοι ἔστων· τοῦδε δὲ πέρι	τις	ἀμφισβητήσει, ὡς οὐκ ἂν τύχοιεν
[6, 499]	τοίνυν ἄκροις εἰς φιλοσοφίαν πόλεώς	τις	ἀνάγκη ἐπιμεληθῆναι ἢ γέγονεν ἐν
[6, 492]	πάντα τἀναντία αὖ, ἐὰν μή	τις	αὐτῇ βοηθήσας θεῶν τύχῃ. ἢ
[6, 497]	εἶ ὅτι μετὰ τοῦτο ἐρήσῃ	τίς	αὕτη ἡ πολιτεία. Οὐκ ἔγνως,
[6, 508]	ὅτι, ὅταν μηκέτι ἐπ’ ἐκεῖνά	τις	αὐτοὺς τρέπῃ ὧν ἂν τὰς
[6, 485]	μὴ πεπλασμένως ἀλλ’ (ἀληθῶς φιλόσοφός	τις	εἴη. Μεγάλη ἀνάγκη. Σώφρων μὴν
[6, 500]	Παντάπασι μὲν οὖν. Αν οὖν	τις,	εἶπον, αὐτῷ ἀνάγκη γένηται ἃ
[6, 499]	ἀχρήστοις δὲ νῦν κεκλημένοις, ἀνάγκη	τις	ἐκ τύχης περιβάλῃ, εἴτε βούλονται
[6, 511]	ἃ οὐκ ἂν ἄλλως ἴδοι	τις	ἢ τῇ διανοίᾳ. Αληθῆ, ἔφη,
[6, 494]	Τῷ δὴ οὕτω διατιθεμένῳ ἐάν	τις	ἠρέμα προσελθὼν τἀληθῆ λέγῃ, ὅτι
[6, 496]	οὐδ’ ἔστι (σύμμαχος μεθ’ ὅτου	τις	ἰὼν ἐπὶ τὴν τῷ δικαίῳ
[6, 493]	καὶ ἰσχυροῦ τρεφομένου τὰς ὀργάς	τις	καὶ (ἐπιθυμίας κατεμάνθανεν, ὅπῃ τε
[6, 502]	ὡς πολλὴ ἀνάγκη διαφθαρῆναι, ἔχει	τις	λέγειν; ὡς μὲν γὰρ χαλεπὸν
[6, 503]	καὶ οὐκ εὐμετάβολα, οἷς (ἄν	τις	μᾶλλον ὡς πιστοῖς χρήσαιτο, καὶ
[6, 506]	σοι δίκαιον εἶναι περὶ ὧν	τις	μὴ οἶδεν λέγειν ὡς εἰδότα;
[6, 487]	ἐπιτήδευμα, ὃ μή ποτ’ ἄν	τις	οἷός τε γένοιτο ἱκανῶς ἐπιτηδεῦσαι,
[6, 500]	οἴει τινὰ μηχανὴν εἶναι, ὅτῳ	τις	ὁμιλεῖ ἀγάμενος, μὴ μιμεῖσθαι ἐκεῖνο;
[6, 487]	ἀποβλέψας. νῦν γὰρ φαίη ἄν	τίς	σοι λόγῳ μὲν οὐκ ἔχειν
[6, 493]	πολιτικῇ; ὅτι μὲν γὰρ ἄν	τις	τούτοις ὁμιλῇ ἐπιδεικνύμενος, ἢ ποίησιν
[6, 505]	τοῦτο ἡγούμενοι οὐκ ἔχουσι δεῖξαι	ἥτις	φρόνησις, ἀλλ’ ἀναγκάζονται τελευτῶντες τὴν
[6, 502]	οὐδ’ ἂν εἷς σωθείη, ἔσθ’	ὅστις	ἀμφισβητήσειε; Καὶ πῶς; Αλλὰ μήν,
[6, 508]	οὖν οὐ καὶ ὁ ἥλιος	ὄψις	μὲν οὐκ ἔστιν, αἴτιος δ’
[6, 507]	πεφυκός, οἶσθα ὅτι ἥ τε	ὄψις	οὐδὲν ὄψεται, τά τε χρώματα
[6, 508]	Πῶς; Οὐκ ἔστιν ἥλιος ἡ	ὄψις	οὔτε αὐτὴ οὔτ’ ἐν ᾧ
[6, 508]	ἐρωτᾷς. Αρ’ οὖν ὧδε πέφυκεν	ὄψις	πρὸς τοῦτον τὸν θεόν; Πῶς;
[6, 500]	ἀρετῆς; Ηκιστά γε, ἦ δ’	ὅς.	Αλλ’ ἐὰν δὴ αἴσθωνται οἱ
[6, 487]	ψεύδεσθαι; Οὐκ οἶδα, ἦ δ’	ὅς,	ἀλλὰ τὸ σοὶ δοκοῦν ἡδέως
[6, 495]	ἀγῶνας καθιστάντας; ~(Πολλή, ἦ δ’	ὅς,	ἀνάγκη. Εστιν οὖν ὅπως ὁ
[6, 494]	Πολλοῦ γε δεῖ, ἦ δ’	ὅς.	Εὰν δ’ οὖν, ἦν δ’
[6, 500]	ζωγράφοι; Οὐ χαλεπανοῦσιν, ἦ δ’	ὅς,	ἐάνπερ αἴσθωνται. ~ἀλλὰ δὴ (τίνα
[6, 501]	Καὶ πολύ γε, ἦ δ’	ὅς,	εἰ σωφρονοῦσιν. (Πῇ γὰρ δὴ
[6, 497]	σύ. Αλλ’ οὐδέν, ἦ δ’	ὅς,	ἔτι λέγω περὶ τούτου· ἀλλὰ
[6, 485]	εὕροις; Καὶ πῶς; ἦ δ’	ὅς.	Η οὖν δυνατὸν εἶναι τὴν
[6, 502]	(Οὐκ οἶμαι ἔγωγε, ἦ δ’	ὅς.	Καὶ μὴν ὅτι γε βέλτιστα,
[6, 492]	γυναῖκας; Πότε δή; ἦ δ’	ὅς.	Οταν, εἶπον, συγκαθεζόμενοι ἁθρόοι πολλοὶ
[6, 492]	(Οἶμαι μὲν οὐδένα, ἦ δ’	ὅς.	Οὐ γάρ, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 484]	μὰ τὸν Δία, ἦ δ’	ὅς,	οὐ πολύ τι διαφέρει. Τούτους
[6, 497]	ἀπαλλάξεται. ~(Αλλά τοι, ἦ δ’	ὅς,	οὐ τὰ ἐλάχιστα ἂν διαπραξάμενος
[6, 493]	(Οἶμαι δέ γε, ἦ δ’	ὅς,	οὐδ’ ἀκούσομαι. Ταῦτα τοίνυν πάντα
[6, 486]	ἀνθρώπινον βίον; Αδύνατον, ἦ δ’	ὅς.	(Οὐκοῦν καὶ θάνατον οὐ δεινόν
[6, 503]	μήτε ἀρχῆς. Ορθῶς, ἦ δ’	ὅς.	Οὐκοῦν σπάνιον αὐτὸ οἴει ἔσεσθαι;
[6, 495]	πόλιν δρᾷ. Αληθέστατα, ἦ δ’	ὅς.	Οὗτοι μὲν δὴ οὕτως ἐκπίπτοντες,
[6, 491]	ἔσεσθαι; Οὔκ, ἀλλά, ἦ δ’	ὅς,	οὕτως. ~(Ην τοίνυν ἔθεμεν τοῦ
[6, 507]	εἰρημένα. (Τὰ ποῖα; ἦ δ’	ὅς.	Πολλὰ καλά, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 507]	εἰπεῖν; Οὐκ ἔγωγε, ἦ δ’	ὅς.	Τὴν δὲ τῆς ὄψεως καὶ
[6, 504]	καὶ νόμων. Εἰκός, ἦ δ’	ὅς.	Τὴν μακροτέραν τοίνυν, ὦ ἑταῖρε,
[6, 508]	αὐτῆς ταύτης; Οὕτως, ἦ δ’	ὅς.	Τοῦτον τοίνυν, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 492]	ἔσεσθαι τοιοῦτον; (Πολλή, ἦ δ’	ὅς,	ὦ Σώκρατες, ἀνάγκη. Καὶ μήν,
[6, 506]	Μὴ πρὸς Διός, ἦ δ’	ὅς,	ὦ Σώκρατες, ὁ Γλαύκων, ὥσπερ
[6, 488]	καὶ ἐπιστάμενον τὰ κατὰ ναῦν,	ὃς	ἂν συλλαμβάνειν δεινὸς ᾖ ὅπως
[6, 506]	γε δοκοῦντος ἐμοὶ τὰ νῦν—	ὃς	δὲ ἔκγονός τε τοῦ ἀγαθοῦ
[6, 511]	με τοῦτο οὗ αὐτὸς ὁ	λόγος	ἅπτεται τῇ τοῦ διαλέγεσθαι δυνάμει,
[6, 490]	αὐτοὺς ἀποβλέψας περὶ ὧν ὁ	λόγος,	φαίη ὁρᾶν αὐτῶν τοὺς μὲν
[6, 511]	Τοῦτο τοίνυν νοητὸν μὲν τὸ	εἶδος	ἔλεγον, ὑποθέσεσι δ’ ἀναγκαζομένην ψυχὴν
[6, 494]	μέγας; ἆρ’ οὐ πληρωθήσεσθαι ἀμηχάνου	ἐλπίδος,	ἡγούμενον καὶ τὰ τῶν Ελλήνων
[6, 496]	τὴν ἀπαλλαγὴν αὐτοῦ μετὰ καλῆς	ἐλπίδος	ἵλεώς τε καὶ εὐμενὴς ἀπαλλάξεται.
[6, 504]	αὐτὰ κατιδεῖν ἄλλη μακροτέρα εἴη	περίοδος,	ἣν περιελθόντι καταφανῆ γίγνοιτο, τῶν
[6, 511]	δευτέρῳ, τῷ τρίτῳ δὲ πίστιν	ἀπόδος	καὶ τῷ τελευταίῳ εἰκασίαν, καὶ
[6, 490]	Τί οὖν; τούτῳ τι μετέσται	ψεῦδος	ἀγαπᾶν ἢ πᾶν τοὐναντίον μισεῖν;
[6, 485]	ἑκόντας εἶναι μηδαμῇ προσδέχεσθαι τὸ	ψεῦδος	ἀλλὰ μισεῖν, τὴν δ’ ἀλήθειαν
[6, 499]	ἀνὴρ ὁμοίως μή ποτε γένηται	τέλεος,	πρὶν ἂν τοῖς φιλοσόφοις τούτοις
[6, 484]	ἑκάτεροι. Ισως γάρ, ἔφη, διὰ	βραχέος	οὐ ῥᾴδιον. Οὐ φαίνεται, εἶπον·
[6, 488]	εἰκάζω. οὕτω γὰρ χαλεπὸν τὸ	πάθος	τῶν ἐπιεικεστάτων, ὃ πρὸς τὰς
[6, 496]	καταληφθὲν γενναῖον καὶ εὖ τεθραμμένον	ἦθος,	ἀπορίᾳ τῶν διαφθερούντων κατὰ φύσιν
[6, 497]	αὑτοῦ δύναμιν, ἀλλ’ εἰς ἀλλότριον	ἦθος	ἐκπίπτειν· εἰ δὲ λήψεται τὴν
[6, 492]	οὐδὲ οὖν μὴ γένηται ἀλλοῖον	ἦθος	πρὸς ἀρετὴν παρὰ τὴν τούτων
[6, 490]	Αλλ’ ὑγιές τε καὶ δίκαιον	ἦθος,	ᾧ καὶ σωφροσύνην ἕπεσθαι. Ορθῶς,
[6, 494]	μὲν ἄρα, ἦν δ’ ἐγώ,	πλῆθος	ἀδύνατον εἶναι. Αδύνατον. Καὶ τοὺς
[6, 494]	τὰ πολλὰ ἕκαστα, ἔσθ’ ὅπως	πλῆθος	ἀνέξεται ἢ ἡγήσεαι εἶναι; Ηκιστά
[6, 488]	ἔστιν ἓν οὐδὲν ἄλλο τοιοῦτον	πεπονθός,	ἀλλὰ δεῖ ἐκ πολλῶν αὐτὸ
[6, 484]	μέλλοντι κατόψεσθαι τί διαφέρει βίος	(δίκαιος	ἀδίκου. Τί οὖν, ἔφη, τὸ
[6, 504]	ἔφη, τὰ λοιπὰ ἂν εἴην	δίκαιος	μὴ ἀκούειν. Η καὶ τὸ
[6, 494]	ἐν ταύτῃ πλούσιός τε καὶ	γενναῖος,	καὶ ἔτι εὐειδὴς καὶ μέγας;
[6, 484]	διελθεῖν μέλλοντι κατόψεσθαι τί διαφέρει	βίος	(δίκαιος ἀδίκου. Τί οὖν, ἔφη,
[6, 506]	τε καὶ καλά; Μὴ πρὸς	Διός,	ἦ δ’ ὅς, ὦ Σώκρατες,
[6, 493]	δεῖξαι. τοιοῦτος δὴ ὢν πρὸς	Διὸς	οὐκ ἄτοπος ἄν σοι δοκεῖ
[6, 500]	φιλόσοφος ὁμιλῶν κόσμιός τε (καὶ	θεῖος	εἰς τὸ δυνατὸν ἀνθρώπῳ γίγνεται·
[6, 508]	τὸν θεόν; Πῶς; Οὐκ ἔστιν	ἥλιος	ἡ ὄψις οὔτε αὐτὴ οὔτ’
[6, 508]	δέ γ’ οἶμαι ὧν ὁ	ἥλιος	καταλάμπει, σαφῶς ὁρῶσι, καὶ τοῖς
[6, 508]	Αρ’ οὖν οὐ καὶ ὁ	ἥλιος	ὄψις μὲν οὐκ ἔστιν, αἴτιος
[6, 486]	μοι δοκεῖ. Τί οὖν; ὁ	κόσμιος	καὶ μὴ φιλοχρήματος μηδ’ ἀνελεύθερος
[6, 500]	κοσμίῳ ὅ γε φιλόσοφος ὁμιλῶν	κόσμιός	τε (καὶ θεῖος εἰς τὸ
[6, 496]	τοῦ ἡμετέρου ἑταίρου Θεάγους χαλινὸς	οἷος	κατασχεῖν· καὶ γὰρ (Θεάγει τὰ
[6, 487]	μὲν ταῦτά σοι οὐδεὶς ἂν	οἷός	τ’ εἴη ἀντειπεῖν. ἀλλὰ γὰρ
[6, 486]	λήθης ὢν πλέως; ἆρ’ ἂν	οἷός	τ’ εἴη ἐπιστήμης μὴ κενὸς
[6, 506]	ἀρκέσει· ἀλλ’ ὅπως μὴ οὐχ	οἷός	τ’ ἔσομαι, προθυμούμενος δὲ ἀσχημονῶν
[6, 494]	τὸν πείθοντα, ὅπως ἂν μὴ	οἷός	τ’ ᾖ, καὶ ἰδίᾳ ἐπιβουλεύοντας
[6, 487]	ὃ μή ποτ’ ἄν τις	οἷός	τε γένοιτο ἱκανῶς ἐπιτηδεῦσαι, εἰ
[6, 491]	λέγεις; Εγώ σοι, εἶπον, ἂν	οἷός	τε γένωμαι, πειράσομαι διελθεῖν. τόδε
[6, 489]	τὸ δὲ ἀληθὲς πέφυκεν, ἐάντε	πλούσιος	ἐάντε πένης κάμνῃ, ἀναγκαῖον (εἶναι
[6, 494]	πόλεως ὢν καὶ ἐν ταύτῃ	πλούσιός	τε καὶ γενναῖος, καὶ ἔτι
[6, 509]	Σὺ γάρ, ἦν δ’ ἐγώ,	αἴτιος,	ἀναγκάζων τὰ ἐμοὶ δοκοῦντα περὶ
[6, 508]	ἥλιος ὄψις μὲν οὐκ ἔστιν,	αἴτιος	δ’ ὢν αὐτῆς ὁρᾶται ὑπ’
[6, 486]	ἔσθ’ ὅπῃ ἂν δυσσύμβολος ἢ	ἄδικος	γένοιτο; Οὐκ ἔστιν. Καὶ τοῦτο
[6, 485]	Οὐ μόνον γε, ὦ φίλε,	εἰκός,	ἀλλὰ καὶ πᾶσα ἀνάγκη τὸν
[6, 485]	μισεῖν, τὴν δ’ ἀλήθειαν στέργειν.	Εἰκός	γ’ ἔφη. Οὐ μόνον γε,
[6, 496]	ἔφη, διαφέρει. Ποῖ’ ἄττα οὖν	εἰκὸς	γεννᾶν τοὺς τοιούτους; οὐ νόθα
[6, 504]	φύλακι πόλεώς τε καὶ νόμων.	Εἰκός,	ἦ δ’ ὅς. Τὴν μακροτέραν
[6, 488]	καὶ εὐωχουμένους πλεῖν ὡς τὸ	εἰκὸς	τοὺς τοιούτους, πρὸς δὲ τούτοις
[6, 488]	εἰ μέλλει τῷ ὄντι νεὼς	ἀρχικὸς	ἔσεσθαι, ὅπως δὲ κυβερνήσει (ἐάντε
[6, 507]	τρίτον ἰδίᾳ ἐπ’ αὐτὸ τοῦτο	πεφυκός,	οἶσθα ὅτι ἥ τε ὄψις
[6, 494]	ἐν τῷ ἐπιτηδεύματι μείνασαν πρὸς	τέλος	ἐλθεῖν; ἐννόει δ’ (ἐκ τῶν
[6, 502]	ἔφη. Οὐκοῦν ἐπειδὴ τοῦτο μόγις	τέλος	ἔσχεν, τὰ ἐπίλοιπα δὴ μετὰ
[6, 497]	χαλεπά. (Αλλ’ ὅμως, ἔφη, λαβέτω	τέλος	ἡ ἀπόδειξις τούτου φανεροῦ γενομένου.
[6, 501]	πολιτεία ἣν μυθολογοῦμεν λόγῳ ἔργῳ	τέλος	λήψεται; Ισως, ἔφη, ἧττον. ~Βούλει
[6, 504]	καὶ μάλιστα προσήκοντος μαθήματος ἐπὶ	τέλος	οὔποτε ἥξει. Οὐ γὰρ ταῦτα,
[6, 489]	οὗ ἂν τῇ ἀληθείᾳ τι	ὄφελος	ᾖ. ἀλλὰ τοὺς νῦν πολιτικοὺς
[6, 505]	καὶ τῶν ἄλλων εἴ τι	ὄφελος	ἦν, περὶ δὴ τὸ τοιοῦτον
[6, 505]	ἐπισταίμεθα, οἶσθ’ ὅτι οὐδὲν ἡμῖν	ὄφελος,	ὥσπερ οὐδ’ εἰ (κεκτῄμεθά τι
[6, 497]	τῶν φύσεων καὶ τῶν ἐπιτηδευμάτων.	δῆλος	δὴ οὖν εἶ ὅτι μετὰ
[6, 486]	μηδ’ ἀνελεύθερος μηδ’ ἀλαζὼν μηδὲ	δειλὸς	ἔσθ’ ὅπῃ ἂν δυσσύμβολος ἢ
[6, 487]	εἴη μνήμων, εὐμαθής, μεγαλοπρεπής, εὔχαρις,	φίλος	τε καὶ συγγενὴς ἀληθείας, δικαιοσύνης,
[6, 509]	τὴν τοῦ ἀγαθοῦ ἕξιν. Αμήχανον	κάλλος,	ἔφη, λέγεις, εἰ ἐπιστήμην μὲν
[6, 491]	ἀγαθὰ πάντα φθείρει καὶ ἀποσπᾷ,	κάλλος	καὶ πλοῦτος καὶ ἰσχὺς σώματος
[6, 486]	μηδὲ δειλὸς ἔσθ’ ὅπῃ ἂν	δυσσύμβολος	ἢ ἄδικος γένοιτο; Οὐκ ἔστιν.
[6, 487]	ἀνδρείας, σωφροσύνης; Οὐδ’ ἂν ὁ	Μῶμος,	ἔφη, τό γε τοιοῦτον μέμψαιτο.
[6, 502]	πάντ’ ἐπιτελέσαι τὰ νῦν ἀπιστούμενα.	Ικανὸς	γάρ, ἔφη. Αρχοντος γάρ που,
[6, 502]	μήν, ἦν δ’ ἐγώ, εἷς	ἱκανὸς	γενόμενος, πόλιν ἔχων πειθομένην, πάντ’
[6, 496]	ἐμπεσών, οὔτε συναδικεῖν ἐθέλων οὔτε	ἱκανὸς	ὢν εἷς πᾶσιν ἀγρίοις ἀντέχειν,
[6, 501]	πρὶν ἂν πόλεως τὸ φιλόσοφον	γένος	ἐγκρατὲς γένηται, οὔτε πόλει οὔτε
[6, 497]	ἰέναι, οὕτω καὶ τοῦτο τὸ	γένος	νῦν μὲν οὐκ ἴσχειν τὴν
[6, 510]	φυτευτὸν καὶ τὸ σκευαστὸν ὅλον	γένος.	Τίθημι, ἔφη. Η καὶ ἐθέλοις
[6, 507]	ἐν αὐτοῖς, ἐὰν μὴ (παραγένηται	γένος	τρίτον ἰδίᾳ ἐπ’ αὐτὸ τοῦτο
[6, 507]	ἀκούσεται, ἡ δὲ οὐκ ἀκουσθήσεται;	Οὐδενός,	ἔφη. Οἶμαι δέ γε, ἦν
[6, 507]	εἴπω ὅτι οὐδεμιᾷ, τοιούτου προσδεῖ	οὐδενός.	ἢ σύ τινα ἔχεις εἰπεῖν;
[6, 504]	μετρίως γίγνεται· ἀτελὲς γὰρ οὐδὲν	οὐδενὸς	μέτρον. δοκεῖ δ’ ἐνίοτέ τισιν
[6, 495]	οἱ συνόντες αὐτῇ οἱ μὲν	οὐδενός,	οἱ δὲ πολλοὶ πολλῶν κακῶν
[6, 486]	οἷός τ’ εἴη ἐπιστήμης μὴ	κενὸς	εἶναι; Καὶ πῶς; Ανόνητα δὴ
[6, 500]	μηχανὴν εἶναι, ὅτῳ τις ὁμιλεῖ	ἀγάμενος,	μὴ μιμεῖσθαι ἐκεῖνο; Αδύνατον, ἔφη.
[6, 497]	ὅς, οὐ τὰ ἐλάχιστα ἂν	διαπραξάμενος	ἀπαλλάττοιτο. Οὐδέ γε, εἶπον, τὰ
[6, 511]	ἀληθείας μετέχει, οὕτω ταῦτα σαφηνείας	ἡγησάμενος	μετέχειν. Μανθάνω, ἔφη, καὶ συγχωρῶ
[6, 507]	κατὰ δύναμιν· ἀλλὰ μόνον λέγε.	Διομολογησάμενός	γ’ ἔφην ἐγώ, καὶ ἀναμνήσας
[6, 493]	τε καλέσειεν καὶ ὡς τέχνην	συστησάμενος	ἐπὶ διδασκαλίαν τρέποιτο, μηδὲν εἰδὼς
[6, 489]	θύρας ἰέναι, ἀλλ’ ὁ τοῦτο	κομψευσάμενος	ἐψεύσατο, τὸ δὲ ἀληθὲς πέφυκεν,
[6, 511]	τὴν τοῦ παντὸς ἀρχὴν ἰών,	ἁψάμενος	αὐτῆς, πάλιν αὖ ἐχόμενος τῶν
[6, 496]	τὴν πόλιν ἢ φίλους ὀνῆσαι	προαπολόμενος	ἀνωφελὴς αὑτῷ τε καὶ τοῖς
[6, 505]	αὖ διανοῇ (ἐμοὶ πράγματα παρέχειν	ἀντιλαμβανόμενος.	οἶμαι δὲ τοῦτο μᾶλλον· ἐπεὶ
[6, 502]	ἦν δ’ ἐγώ, εἷς ἱκανὸς	γενόμενος,	πόλιν ἔχων πειθομένην, πάντ’ ἐπιτελέσαι
[6, 499]	μὴ φιλονικῶν ἀλλὰ παραμυθούμενος καὶ	ἀπολυόμενος	τὴν τῆς φιλομαθείας διαβολὴν ἐνδεικνύῃ
[6, 511]	ἰών, ἁψάμενος αὐτῆς, πάλιν αὖ	ἐχόμενος	τῶν ἐκείνης ἐχομένων, οὕτως ἐπὶ
[6, 493]	γὰρ ἄν τις τούτοις ὁμιλῇ	ἐπιδεικνύμενος,	ἢ ποίησιν ἤ τινα ἄλλην
[6, 508]	ἄλλο καὶ κάλλιον ἔτι τούτων	ἡγούμενος	αὐτὸ ὀρθῶς ἡγήσῃ· ~ἐπιστήμην (δὲ
[6, 493]	ὀργὴν καὶ ἡδονὰς κατανενοηκέναι σοφίαν	ἡγούμενος,	εἴτ’ ἐν γραφικῇ εἴτ’ ἐν
[6, 499]	ἐὰν αὐτοῖς μὴ φιλονικῶν ἀλλὰ	παραμυθούμενος	καὶ ἀπολυόμενος τὴν τῆς φιλομαθείας
[6, 511]	τοῦ διαλέγεσθαι δυνάμει, τὰς ὑποθέσεις	ποιούμενος	οὐκ ἀρχὰς ἀλλὰ τῷ ὄντι
[6, 506]	μὴ οὐχ οἷός τ’ ἔσομαι,	προθυμούμενος	δὲ ἀσχημονῶν γέλωτα ὀφλήσω. ἀλλ’
[6, 511]	τελευτὴν καταβαίνῃ, (αἰσθητῷ παντάπασιν οὐδενὶ	προσχρώμενος,	ἀλλ’ εἴδεσιν αὐτοῖς δι’ αὐτῶν
[6, 490]	καὶ τρέφοιτο καὶ οὕτω λήγοι	ὠδῖνος,	πρὶν δ’ οὔ; Ως οἷόν
[6, 488]	κατὰ ναῦν, ὃς ἂν συλλαμβάνειν	δεινὸς	ᾖ ὅπως ἄρξουσιν ἢ πείθοντες
[6, 499]	τινος θείας ἐπιπνοίας ἀληθινῆς φιλοσοφίας	ἀληθινὸς	ἔρως ἐμπέσῃ. τούτων δὲ πότερα
[6, 496]	ὁ τοῦ ἡμετέρου ἑταίρου Θεάγους	χαλινὸς	οἷος κατασχεῖν· καὶ γὰρ (Θεάγει
[6, 506]	ποτὲ ἀγαθά ἐστιν, οὐ πολλοῦ	τινος	ἄξιον φύλακα κεκτῆσθαι ἂν ἑαυτῶν
[6, 507]	τά τε χρώματα ἔσται ἀόρατα.	Τίνος	δὴ λέγεις, ἔφη, τούτου; Ο
[6, 484]	καὶ οἱ μὴ διὰ μακροῦ	τινος	διεξελθόντες λόγου μόγις πως ἀνεφάνησαν
[6, 487]	λέγωσιν ὑπὸ πεττείας αὖ ταύτης	τινὸς	ἑτέρας, οὐκ ἐν ψήφοις ἀλλ’
[6, 499]	ὄντων ὑέσιν ἢ αὐτοῖς (ἔκ	τινος	θείας ἐπιπνοίας ἀληθινῆς φιλοσοφίας ἀληθινὸς
[6, 503]	Αληθέστατα, ἔφη, λέγεις· μέμνημαι γάρ.	Οκνος	γάρ, ἔφην, ὦ φίλε, ἐγώ,
[6, 506]	ἐμοὶ τὰ νῦν— ὃς δὲ	ἔκγονός	τε τοῦ ἀγαθοῦ φαίνεται καὶ
[6, 485]	αὐτῆς, καὶ οὔτε σμικροῦ οὔτε	μείζονος	οὔτε τιμιωτέρου οὔτε ἀτιμοτέρου μέρους
[6, 502]	τῶν ἀρχόντων κατάστασιν, εἰδότι ὡς	ἐπίφθονός	τε καὶ χαλεπὴ γίγνεσθαι ἡ
[6, 488]	(δυσαπόδεικτον; ἄκουε δ’ οὖν τῆς	εἰκόνος,	ἵν’ ἔτι μᾶλλον ἴδῃς ὡς
[6, 487]	ἐγώ, ἐρώτημα δεόμενον ἀποκρίσεως δι’	εἰκόνος	λεγομένης. Σὺ δέ γε, ἔφη,
[6, 486]	γε τῆς ἀμούσου τε καὶ	ἀσχήμονος	φύσεως ἄλλοσέ ποι ἂν φαῖμεν
[6, 505]	ἀγαθὸν ὁριζόμενοι; μῶν μή τι	ἐλάττονος	πλάνης ἔμπλεῳ τῶν ἑτέρων; ἢ
[6, 496]	ὅτι οὐδεὶς οὐδὲν ὑγιὲς ὡς	ἔπος	εἰπεῖν περὶ τὰ τῶν πόλεων
[6, 494]	πᾶν μὲν ἔργον, πᾶν δ’	ἔπος	λέγοντάς τε καὶ πράττοντας καὶ
[6, 492]	αἵ τε πέτραι καὶ ὁ	τόπος	ἐν ᾧ ἂν ὦσιν ἐπηχοῦντες
[6, 493]	δὴ ὢν πρὸς Διὸς οὐκ	ἄτοπος	ἄν σοι δοκεῖ εἶναι παιδευτής;
[6, 496]	ἄν, ἀλλ’ ὥσπερ εἰς θηρία	ἄνθρωπος	ἐμπεσών, οὔτε συναδικεῖν ἐθέλων οὔτε
[6, 496]	ἀνομίας, ἀγαπᾷ εἴ πῃ αὐτὸς	καθαρὸς	ἀδικίας τε καὶ ἀνοσίων (ἔργων
[6, 486]	κόσμιος καὶ μὴ φιλοχρήματος μηδ’	ἀνελεύθερος	μηδ’ ἀλαζὼν μηδὲ δειλὸς ἔσθ’
[6, 486]	εἰ ἄρα δικαία τε καὶ	ἥμερος	ἢ δυσκοινώνητος καὶ ἀγρία. Πάνυ
[6, 494]	δὴ οἶμαι αὐτῷ χρῆσθαι, ἐπειδὰν	πρεσβύτερος	γίγνηται, ἐπὶ τὰ αὑτῶν πράγματα
[6, 501]	ἐκείνου τεκμαιρόμενοι, ὃ δὴ καὶ	Ομηρος	ἐκάλεσεν ἐν τοῖς ἀνθρώποις ἐγγιγνόμενον
[6, 495]	Οὗτος δή, εἶπον, ὦ θαυμάσιε,	ὄλεθρός	τε καὶ διαφθορὰ (τοσαύτη τε
[6, 509]	σοι ἔσται σαφηνείᾳ καὶ ἀσαφείᾳ	πρὸς	ἄλληλα ἐν μὲν τῷ ὁρωμένῳ
[6, 488]	τοιαῦτα, τοὺς δὲ ναύτας στασιάζοντας	πρὸς	ἀλλήλους περὶ τῆς κυβερνήσεως, ἕκαστον
[6, 492]	οὖν μὴ γένηται ἀλλοῖον ἦθος	πρὸς	ἀρετὴν παρὰ τὴν τούτων παιδείαν
[6, 501]	πολιτειῶν ζωγράφος ὃν τότ’ ἐπῃνοῦμεν	πρὸς	αὐτούς, δι’ ὃν ἐκεῖνοι ἐχαλέπαινον
[6, 495]	αὑτῶν τεχνίον. ὅμως γὰρ δὴ	πρός	γε τὰς ἄλλας τέχνας καίπερ
[6, 492]	ἑκάτερα, καὶ ἐκβοῶντες καὶ κροτοῦντες,	πρὸς	δ’ (αὐτοῖς αἵ τε πέτραι
[6, 498]	πάρεργον οἰόμενοι αὐτὸ δεῖν πράττειν·	πρὸς	δὲ τὸ γῆρας ἐκτὸς δή
[6, 488]	ὡς τὸ εἰκὸς τοὺς τοιούτους,	πρὸς	δὲ τούτοις (ἐπαινοῦντας ναυτικὸν μὲν
[6, 488]	μηδὲ χρόνον ἐν ᾧ ἐμάνθανεν,	πρὸς	δὲ τούτοις φάσκοντας μηδὲ διδακτὸν
[6, 506]	φανά τε καὶ καλά; Μὴ	πρὸς	Διός, ἦ δ’ ὅς, ὦ
[6, 493]	δυνατὸς δεῖξαι. τοιοῦτος δὴ ὢν	πρὸς	Διὸς οὐκ ἄτοπος ἄν σοι
[6, 499]	καὶ μηδαμόσε ἄλλοσε τείνοντα ἢ	πρὸς	δόξαν καὶ ἔριν καὶ ἐν
[6, 501]	καὶ πάντα τὰ τοιαῦτα, καὶ	πρὸς	ἐκεῖν’ αὖ τὸ ἐν τοῖς
[6, 511]	τῶν κάτω ἀπεικασθεῖσιν καὶ ἐκείνοις	πρὸς	ἐκεῖνα ὡς ἐναργέσι δεδοξασμένοις τε
[6, 487]	ὁ Αδείμαντος, Ω Σώκρατες, ἔφη,	πρὸς	μὲν ταῦτά σοι οὐδεὶς ἂν
[6, 485]	ἀπωχετευμένον. Τί μήν; Ωι δὴ	πρὸς	τὰ μαθήματα καὶ πᾶν τὸ
[6, 503]	πρὸς τοὺς φόβους δυσκίνητα ὄντα,	πρὸς	τὰς μαθήσεις αὖ ποιεῖ ταὐτόν·
[6, 488]	τὸ πάθος τῶν ἐπιεικεστάτων, ὃ	πρὸς	τὰς πόλεις πεπόνθασιν, ὥστε οὐδ’
[6, 508]	αὐτὸ (ἐν τῷ νοητῷ τόπῳ	πρός	τε νοῦν καὶ τὰ νοούμενα,
[6, 508]	τοῦτο τοῦτον ἐν τῷ ὁρατῷ	πρός	τε ὄψιν καὶ τὰ ὁρώμενα.
[6, 501]	ἀπεργαζόμενοι πυκνὰ ἂν ἑκατέρωσ’ ἀποβλέποιεν,	πρός	τε τὸ φύσει δίκαιον καὶ
[6, 494]	ὥστ’ ἐν τῷ ἐπιτηδεύματι μείνασαν	πρὸς	τέλος ἐλθεῖν; ἐννόει δ’ (ἐκ
[6, 510]	καὶ μή, ὡς τὸ δοξαστὸν	πρὸς	τὸ γνωστόν, οὕτω τὸ ὁμοιωθὲν
[6, 496]	τὰ μὲν ἄλλα πάντα παρεσκεύασται	πρὸς	τὸ ἐκπεσεῖν φιλοσοφίας, ἡ δὲ
[6, 490]	δὴ οὐ μετρίως ἀπολογησόμεθα ὅτι	πρὸς	τὸ ὂν πεφυκὼς εἴη ἁμιλλᾶσθαι
[6, 510]	τὸ γνωστόν, οὕτω τὸ ὁμοιωθὲν	πρὸς	τὸ ᾧ ὡμοιώθη; (Εγωγ’ ἔφη,
[6, 486]	Εμμετρον ἄρα καὶ εὔχαριν ζητῶμεν	πρὸς	τοῖς ἄλλοις διάνοιαν φύσει, ἣν
[6, 500]	σχολὴ τῷ γε ὡς ἀληθῶς	πρὸς	τοῖς οὖσι τὴν διάνοιαν ἔχοντι
[6, 498]	μὲν οὖν, ἔφην, ὥς γε	πρὸς	τὸν ἅπαντα. τὸ μέντοι μὴ
[6, 489]	εἰκόνα ἰδεῖν, ὅτι ταῖς πόλεσι	πρὸς	τοὺς ἀληθινοὺς φιλοσόφους τὴν διάθεσιν
[6, 503]	χρήσαιτο, καὶ ἐν τῷ πολέμῳ	πρὸς	τοὺς φόβους δυσκίνητα ὄντα, πρὸς
[6, 493]	τοίνυν σοι, ἦν δ’ ἐγώ,	πρὸς	τούτοις καὶ τόδε δοξάτω. Τὸ
[6, 491]	(Ετι τοίνυν, ἦν δ’ ἐγώ,	πρὸς	τούτοις τὰ λεγόμενα ἀγαθὰ πάντα
[6, 508]	Αρ’ οὖν ὧδε πέφυκεν ὄψις	πρὸς	τοῦτον τὸν θεόν; Πῶς; Οὐκ
[6, 485]	τοῦτο σκόπει εἰ ἀνάγκη ἔχειν	πρὸς	(τούτῳ ἐν τῇ φύσει οἳ
[6, 505]	ὅτι μέλλω τοῦτο λέγειν, καὶ	πρὸς	τούτῳ ὅτι αὐτὴν οὐχ ἱκανῶς
[6, 494]	πῃ καὶ κάμπτηται καὶ ἕλκηται	πρὸς	φιλοσοφίαν, τί οἰόμεθα δράσειν ἐκείνους
[6, 500]	αὐτὸ τοῦτο συνοίει, τοῦ χαλεπῶς	πρὸς	φιλοσοφίαν τοὺς πολλοὺς διακεῖσθαι ἐκείνους
[6, 506]	λέγε· εἰς αὖθις γὰρ τοῦ	πατρὸς	ἀποτείσεις τὴν διήγησιν. ~(Βουλοίμην ἄν,
[6, 485]	φύσεων πέρι ὡμολογήσθω (ἡμῖν ὅτι	μαθήματός	γε ἀεὶ ἐρῶσιν ὃ ἂν
[6, 504]	μεγίστου τε καὶ μάλιστα προσήκοντος	μαθήματος	ἐπὶ τέλος οὔποτε ἥξει. Οὐ
[6, 504]	γε, ἦν δ’ ἐγώ, τοῦ	παθήματος	ἥκιστα προσδεῖ φύλακι πόλεώς τε
[6, 494]	ὑψηλὸν ἐξαρεῖν αὑτόν, σχηματισμοῦ καὶ	φρονήματος	κενοῦ ἄνευ νοῦ ἐμπιμπλάμενον; Καὶ
[6, 486]	οὖν; ὁ κόσμιος καὶ μὴ	φιλοχρήματος	μηδ’ ἀνελεύθερος μηδ’ ἀλαζὼν μηδὲ
[6, 485]	ὅ γε τοιοῦτος καὶ οὐδαμῇ	φιλοχρήματος·	ὧν γὰρ ἕνεκα χρήματα μετὰ
[6, 493]	ταύτην καλεῖν· οἷόνπερ ἂν εἰ	θρέμματος	μεγάλου καὶ ἰσχυροῦ τρεφομένου τὰς
[6, 491]	κελεύεις; (Παντός, ἦν δ’ ἐγώ,	σπέρματος	πέρι ἢ φυτοῦ, εἴτε ἐγγείων
[6, 495]	τινὰ τοῦ ἐκπεσεῖν ἐκ τοῦ	ἐπιτηδεύματος,	καὶ τὰ λεγόμενα ἀγαθά, πλοῦτοί
[6, 487]	ὅμως τοῦτό γε ὑπὸ τοῦ	ἐπιτηδεύματος	οὗ σὺ ἐπαινεῖς πάσχοντας, ἀχρήστους
[6, 497]	τοὐναντίον ἢ νῦν δεῖ τοῦ	ἐπιτηδεύματος	τούτου πόλιν ἅπτεσθαι. Πῶς; ~Νῦν
[6, 496]	χειμῶνι κονιορτοῦ καὶ ζάλης ὑπὸ	πνεύματος	φερομένου ὑπὸ τειχίον ἀποστάς, ὁρῶν
[6, 485]	ἄν, τὰς δὲ διὰ τοῦ	σώματος	ἐκλείποιεν, εἰ μὴ πεπλασμένως ἀλλ’
[6, 491]	κάλλος καὶ πλοῦτος καὶ ἰσχὺς	σώματος	καὶ συγγένεια ἐρρωμένη ἐν πόλει
[6, 496]	ἐκπεσεῖν φιλοσοφίας, ἡ δὲ τοῦ	σώματος	νοσοτροφία ἀπείργουσα αὐτὸν τῶν πολιτικῶν
[6, 493]	μήτε ἑωρακὼς εἴη μήτε ἄλλῳ	δυνατὸς	δεῖξαι. τοιοῦτος δὴ ὢν πρὸς
[6, 499]	πόλεως ἐγκρατὴς γένηται. οὐ γὰρ	ἀδύνατος	γενέσθαι, οὐδ’ ἡμεῖς ἀδύνατα λέγομεν·
[6, 506]	τε τοῦ ἀγαθοῦ φαίνεται καὶ	ὁμοιότατος	ἐκείνῳ, λέγειν ἐθέλω, εἰ καὶ
[6, 486]	δικαία τε καὶ ἥμερος ἢ	δυσκοινώνητος	καὶ ἀγρία. Πάνυ μὲν οὖν.
[6, 503]	οἷοι κοσμίως μετὰ ἡσυχίας καὶ	βεβαιότητος	ἐθέλειν ζῆν, ἀλλ’ οἱ τοιοῦτοι
[6, 503]	ζῆν, ἀλλ’ οἱ τοιοῦτοι ὑπὸ	ὀξύτητος	φέρονται ὅπῃ ἂν τύχωσιν, καὶ
[6, 498]	ῥώμη, πολιτικῶν δὲ καὶ (στρατειῶν	ἐκτὸς	γίγνηται, τότε ἤδη ἀφέτους νέμεσθαι
[6, 498]	πράττειν· πρὸς δὲ τὸ γῆρας	ἐκτὸς	δή τινων ὀλίγων ἀποσβέννυνται πολὺ
[6, 499]	τινι βαρβαρικῷ τόπῳ, πόρρω που	(ἐκτὸς	ὄντι τῆς ἡμετέρας ἐπόψεως, ἢ
[6, 489]	πλωτήρων; Καὶ μάλα, ἔφη ὁ	Αδείμαντος.	Οὐ δή, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 487]	τὴν πόλιν ἐπιτρέποις; (Καὶ ὁ	Αδείμαντος,	Ω Σώκρατες, ἔφη, πρὸς μὲν
[6, 486]	ψυχῇ μελλούσῃ τοῦ ὅλου καὶ	παντὸς	ἀεὶ ἐπορέξεσθαι θείου τε καὶ
[6, 511]	τοῦ ἀνυποθέτου ἐπὶ τὴν τοῦ	παντὸς	ἀρχὴν ἰών, ἁψάμενος αὐτῆς, πάλιν
[6, 491]	αὐτῶν. Πῶς οὖν, ἔφη, κελεύεις;	(Παντός,	ἦν δ’ ἐγώ, σπέρματος πέρι
[6, 486]	ὑπάρχει διανοίᾳ μεγαλοπρέπεια καὶ θεωρία	παντὸς	μὲν χρόνου, πάσης δὲ οὐσίας,
[6, 499]	μὲν τὸ ἀληθὲς συντεταμένως ἐκ	παντὸς	τρόπου τοῦ γνῶναι χάριν, τὰ
[6, 502]	γάρ που, ἦν δ’ ἐγώ,	τιθέντος	τοὺς νόμους καὶ τὰ ἐπιτηδεύματα
[6, 484]	διαφέρειν οἱ τῷ ὄντι τοῦ	ὄντος	ἑκάστου ἐστερημένοι τῆς γνώσεως, καὶ
[6, 486]	φιλόσοφον καὶ μὴ εὐθὺς νέου	ὄντος	ἐπισκέψῃ, εἰ ἄρα δικαία τε
[6, 486]	φύσει, ἣν ἐπὶ τὴν τοῦ	ὄντος	ἰδέαν ἑκάστου τὸ αὐτοφυὲς εὐάγωγον
[6, 486]	ἑπόμενα ἀλλήλοις τῇ μελλούσῃ τοῦ	ὄντος	ἱκανῶς τε καὶ τελέως ψυχῇ
[6, 504]	τοιούτων ἀπολεῖπον καὶ ὁτιοῦν τοῦ	ὄντος	οὐ πάνυ μετρίως γίγνεται· ἀτελὲς
[6, 501]	ἕξουσιν ἀμφισβητῆσαι; πότερον μὴ τοῦ	ὄντος	τε καὶ ἀληθείας ἐραστὰς εἶναι
[6, 511]	τῆς τοῦ διαλέγεσθαι ἐπιστήμης τοῦ	ὄντος	τε καὶ νοητοῦ θεωρούμενον ἢ
[6, 509]	ἐκείνου αὐτοῖς προσεῖναι, οὐκ οὐσίας	ὄντος	τοῦ ἀγαθοῦ, ἀλλ’ ἔτι ἐπέκεινα
[6, 493]	πώποτέ του ἤδουσας αὐτῶν λόγον	διδόντος	οὐ καταγέλαστον; (Οἶμαι δέ γε,
[6, 503]	τοιαῦτ’ ἄττα ἦν τὰ λεγόμενα	παρεξιόντος	καὶ παρακαλυπτομένου τοῦ (λόγου, πεφοβημένου
[6, 504]	τοῦ μεγίστου τε καὶ μάλιστα	προσήκοντος	μαθήματος ἐπὶ τέλος οὔποτε ἥξει.
[6, 495]	ἐρημίαν τοῦ δεσπότου τὴν θυγατέρα	μέλλοντος	γαμεῖν; ~(Οὐ πάνυ, ἔφη, διαφέρει.
[6, 484]	τοῦ ἀεὶ κατὰ ταὐτὰ ὡσαύτως	ἔχοντος	δυνάμενοι ἐφάπτεσθαι, οἱ δὲ μὴ
[6, 507]	ὄμμασιν ὄψεως καὶ ἐπιχειροῦντος τοῦ	ἔχοντος	χρῆσθαι αὐτῇ, παρούσης δὲ χρόας
[6, 495]	βαλανείῳ δὲ λελουμένου, νεουογὸν ἱμάτιον	ἔχοντος,	ὡς νυμφίου παρεσκευασμένου, διὰ πενίαν
[6, 509]	τῆς οὐσίας πρεσβείᾳ καὶ δυνάμει	ὑπερέχοντος.	(Καὶ ὁ Γλαύκων μάλα γελοίως,
[6, 502]	νῦν ἀπιστούμενα. Ικανὸς γάρ, ἔφη.	Αρχοντος	γάρ που, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 506]	παροῦσαν ὁρμὴν ἐφικέσθαι τοῦ γε	δοκοῦντος	ἐμοὶ τὰ νῦν— ὃς δὲ
[6, 507]	που ἐν ὄμμασιν ὄψεως καὶ	ἐπιχειροῦντος	τοῦ ἔχοντος χρῆσθαι αὐτῇ, παρούσης
[6, 493]	καὶ τόδε δοξάτω. Τὸ ποῖον;	Εκαστος	τῶν μισθαρνούντων ἰδιωτῶν, οὓς δὴ
[6, 496]	καταπιμπλαμένους ἀνομίας, ἀγαπᾷ εἴ πῃ	αὐτὸς	καθαρὸς ἀδικίας τε καὶ ἀνοσίων
[6, 511]	νοητοῦ λέγοντά με τοῦτο οὗ	αὐτὸς	ὁ λόγος ἅπτεται τῇ τοῦ
[6, 497]	πολιτείας προσηκούσης· ἐν γὰρ προσηκούσῃ	αὐτός	τε μᾶλλον αὐξήσεται καὶ μετὰ
[6, 495]	γάρ, ἀλλ’ ὀρθῶς, ἔφη, ἐλέχθη.	Οὗτος	δή, εἶπον, ὦ θαυμάσιε, ὄλεθρός
[6, 506]	ἢ ἄλλο τι παρὰ ταῦτα;	Οὗτος,	ἦν δ’ ἐγώ, ἀνήρ, καλῶς
[6, 492]	φερομένην κατὰ ῥοῦν ᾗ ἂν	οὗτος	φέρῃ, καὶ φήσειν τε τὰ
[6, 506]	πολιτεία τελέως κεκοσμήσεται, ἐὰν ὁ	(τοιοῦτος	αὐτὴν ἐπισκοπῇ φύλαξ, ὁ τούτων
[6, 493]	εἴη μήτε ἄλλῳ δυνατὸς δεῖξαι.	τοιοῦτος	δὴ ὢν πρὸς Διὸς οὐκ
[6, 501]	ἐφ’ ἡμᾶς ἔφησθα ἰέναι, ὡς	τοιοῦτός	ἐστι πολιτειῶν ζωγράφος ὃν τότ’
[6, 486]	οὐ δεινόν τι ἡγήσεται ὁ	τοιοῦτος;	Ηκιστά γε. Δειλῇ δὴ καὶ
[6, 485]	ἀνάγκη. Σώφρων μὴν ὅ γε	τοιοῦτος	καὶ οὐδαμῇ φιλοχρήματος· ὧν γὰρ
[6, 494]	Οὐκοῦν εὐθὺς ἐν παισὶν ὁ	τοιοῦτος	πρῶτος ἔσται ἐν ἅπασιν, ἄλλως
[6, 495]	ἀνάγκη. Εστιν οὖν ὅπως ὁ	τοιοῦτος	φιλοσοφήσει; Οὐ πάνυ. Ορᾷς οὖν,
[6, 491]	φθείρει καὶ ἀποσπᾷ, κάλλος καὶ	πλοῦτος	καὶ ἰσχὺς σώματος καὶ συγγένεια
[6, 490]	οὐκ ἀμβλύνοιτο οὐδ’ ἀπολήγοι τοῦ	ἔρωτος,	πρὶν αὐτοῦ ὃ ἔστιν ἑκάστου
[6, 494]	εὐθὺς ἐν παισὶν ὁ τοιοῦτος	πρῶτος	ἔσται ἐν ἅπασιν, ἄλλως τε
[6, 501]	ἰέναι, ὡς τοιοῦτός ἐστι πολιτειῶν	ζωγράφος	ὃν τότ’ ἐπῃνοῦμεν πρὸς αὐτούς,
[6, 491]	προσετάξαμεν νυνδή, εἰ τελέως (μέλλοι	φιλόσοφος	γενέσθαι, ὀλιγάκις ἐν ἀνθρώποις φύεσθαι
[6, 500]	δὴ καὶ κοσμίῳ ὅ γε	φιλόσοφος	ὁμιλῶν κόσμιός τε (καὶ θεῖος
[6, 485]	εἰ μὴ πεπλασμένως ἀλλ’ (ἀληθῶς	φιλόσοφός	τις εἴη. Μεγάλη ἀνάγκη. Σώφρων
[6, 496]	τῶν πόλεων πράττει οὐδ’ ἔστι	(σύμμαχος	μεθ’ ὅτου τις ἰὼν ἐπὶ
[6, 488]	κυβερνητικήν. τοιούτων δὴ περὶ τὰς	ναῦς	γιγνομένων τὸν ὡς ἀληθῶς κυβερνητικὸν
[6, 508]	νυκτερινὰ φέγγη, ἀμβλυώττουσί τε καὶ	ἐγγὺς	φαίνονται τυφλῶν, ὥσπερ οὐκ ἐνούσης
[6, 485]	ὄντι φιλομαθῆ πάσης ἀληθείας δεῖ	εὐθὺς	ἐκ νέου ὅτι μάλιστα ὀρέγεσθαι.
[6, 494]	εἶναι τῆς φύσεως. Ναί. Οὐκοῦν	εὐθὺς	ἐν παισὶν ὁ τοιοῦτος πρῶτος
[6, 486]	ψυχὴν σκοπῶν φιλόσοφον καὶ μὴ	εὐθὺς	νέου ὄντος ἐπισκέψῃ, εἰ ἄρα
[6, 501]	οὖν οἶσθ’ ὅτι τούτῳ ἂν	εὐθὺς	τῶν ἄλλων διενέγκοιεν, τῷ μήτε
[6, 500]	ἵνα μὴ ἡγῶνταί σε λέγειν	οὓς	αὐτοὶ οἴονται. (ἢ καὶ ἐὰν
[6, 487]	ἐν αὐταῖς οἱ φιλόσοφοι ἄρξωσιν,	οὓς	ἀχρήστους ὁμολογοῦμεν αὐταῖς εἶναι; Ερωτᾷς,
[6, 490]	πολλοῖς, σμικρὸν δέ τι ἐκφεύγει,	οὓς	δὴ καὶ οὐ πονηρούς, ἀχρήστους
[6, 493]	ποῖον; Εκαστος τῶν μισθαρνούντων ἰδιωτῶν,	οὓς	δὴ οὗτοι σοφιστὰς καλοῦσι καὶ
[6, 489]	τοὺς τὰ τοιαῦτα φάσκοντας ἐπιτηδεύειν,	οὓς	δὴ σὺ φῂς τὸν ἐγκαλοῦντα
[6, 501]	δ’ ἐγώ, πείθομέν πῃ ἐκείνους,	οὓς	διατεταμένους ἐφ’ ἡμᾶς ἔφησθα ἰέναι,
[6, 501]	ἄλλην; ἢ ἐκείνους φήσει μᾶλλον,	οὓς	ἡμεῖς ἀφωρίσαμεν; (Οὐ δήπου. Ετι
[6, 499]	τὴν τῆς φιλομαθείας διαβολὴν ἐνδεικνύῃ	οὓς	λέγεις τοὺς φιλοσόφους, ~καὶ διορίζῃ
[6, 502]	ἧττον φῶμεν αὐτοὺς ἀλλὰ (παντάπασι	πρᾴους	γεγονέναι καὶ πεπεῖσθαι, ἵνα, εἰ
[6, 503]	ἐν τῷ πολέμῳ πρὸς τοὺς	φόβους	δυσκίνητα ὄντα, πρὸς τὰς μαθήσεις
[6, 496]	καὶ ὁ τοῦ ἡμετέρου ἑταίρου	Θεάγους	χαλινὸς οἷος κατασχεῖν· καὶ γὰρ
[6, 490]	οἷς λέγομεν, ἐάσας δὲ τοὺς	λόγους,	εἰς αὐτοὺς ἀποβλέψας περὶ ὧν
[6, 498]	δὲ χαλεπώτατον τὸ περὶ τοὺς	λόγους	ἐν δὲ τῷ ἔπειτα, ἐὰν
[6, 492]	σοφιστὴν οἴει ἢ ποίους ἰδιωτικοὺς	λόγους	ἐναντία τούτοις τείνοντας κρατήσειν; (Οἶμαι
[6, 510]	ὁρωμένοις εἴδεσι προσχρῶνται καὶ τοὺς	λόγους	περὶ αὐτῶν ποιοῦνται, οὐ περὶ
[6, 510]	τοῦ τετραγώνου αὐτοῦ ἕνεκα τοὺς	λόγους	ποιούμενοι καὶ διαμέτρου αὐτῆς, ἀλλ’
[6, 500]	καὶ ἀεὶ περὶ ἀνθρώπων τοὺς	λόγους	ποιουμένους, ἥκιστα φιλοσοφίᾳ πρέπον ποιοῦντας;
[6, 507]	πῃ ἐξαπατήσω ὑμᾶς ἄκων, κίβδηλον	ἀποδιδοὺς	τὸν λόγον τοῦ τόκου. Εὐλαβησόμεθα,
[6, 492]	διαφθειρομένους τινὰς εἶναι ὑπὸ σοφιστῶν	νέους,	διαφθείροντας δέ τινας σοφιστὰς ἰδιωτικούς,
[6, 492]	ἀπεργάζεσθαι οἵους βούλονται εἶναι καὶ	νέους	καὶ πρεσβυτέρους καὶ ἄνδρας καὶ
[6, 499]	καὶ δεδιότες ὅμως ἐλέγομεν, ὑπὸ	τἀληθοῦς	ἠναγκασμένοι, ὅτι οὔτε πόλις οὔτε
[6, 492]	στρατόπεκα ἤ τινα ἄλλον κοινὸν	πλήθους	σύλλογον σὺν πολλῷ θορύβῳ τὰ
[6, 499]	πώποτε ἑωράκασιν, οὔτε ἕνα οὔτε	πλείους.	ἢ οἴει; Οὐδαμῶς γε. Οὐδέ
[6, 496]	Πολλὴ ἀνάγκη. Τί δέ; τοὺς	ἀναξίους	παιδεύσεως, ὅταν αὐτῇ πλησιάζοντες ὁμιλῶσι
[6, 492]	παιδεύειν δὲ τελεώτατα καὶ ἀπεργάζεσθαι	οἵους	βούλονται εἶναι καὶ νέους καὶ
[6, 485]	φύσει οἳ ἂν μέλλωσιν ἔσεσθαι	οἵους	ἐλέγομεν. Τὸ ποῖον; Τὴν ἀψεύδειαν
[6, 492]	οὖν ἄλλον σοφιστὴν οἴει ἢ	ποίους	ἰδιωτικοὺς λόγους ἐναντία τούτοις τείνοντας
[6, 493]	ἄλλην δημιουργίαν ἢ πόλει διακονίαν,	κυρίους	αὑτοῦ ποιῶν τοὺς πολλούς, πέρα
[6, 500]	φιλοσοφίαν τοὺς πολλοὺς διακεῖσθαι ἐκείνους	αἰτίους	εἶναι τοὺς ἔξωθεν οὐ προσῆκον
[6, 490]	μὲν ἀχρήστους, τοὺς δὲ πολλοὺς	κακοὺς	πᾶσαν κακίαν, τῆς διαβολῆς τὴν
[6, 489]	ὄφελος ᾖ. ἀλλὰ τοὺς νῦν	πολιτικοὺς	ἄρχοντας ἀπεικάζων οἷς ἄρτι ἐλέγομεν
[6, 492]	ἄλλον σοφιστὴν οἴει ἢ ποίους	ἰδιωτικοὺς	λόγους ἐναντία τούτοις τείνοντας κρατήσειν;
[6, 492]	νέους, διαφθείροντας δέ τινας σοφιστὰς	ἰδιωτικούς,	ὅτι καὶ ἄξιον λόγου, ἀλλ’
[6, 507]	ἀλλὰ μὴ ὥσπερ νῦν τοὺς	τόκους	μόνον. τοῦτον δὲ δὴ οὖν
[6, 488]	τοὺς δὲ ναύτας στασιάζοντας πρὸς	ἀλλήλους	περὶ τῆς κυβερνήσεως, ἕκαστον οἰόμενον
[6, 498]	ἐγώ, ἐμὲ καὶ Θρασύμαχον ἄρτι	(φίλους	γεγονότας, οὐδὲ πρὸ τοῦ ἐχθροὺς
[6, 496]	πρίν τι τὴν πόλιν ἢ	φίλους	ὀνῆσαι προαπολόμενος ἀνωφελὴς αὑτῷ τε
[6, 484]	ὑστεροῦντας; Ατοπον μεντἄν, ἔφη, εἴη	ἄλλους	αἱρεῖσθαι, εἴ γε τἆλλα μὴ
[6, 488]	ἀλλὰ ἄλλοι μᾶλλον, τοὺς μὲν	ἄλλους	ἢ ἀποκτεινύντας ἢ ἐκβάλλοντας ἐκ
[6, 498]	πείσωμεν καὶ τοῦτον καὶ τοὺς	ἄλλους,	ἢ προὔργου τι ποιήσωμεν εἰς
[6, 496]	ὑπὸ τειχίον ἀποστάς, ὁρῶν τοὺς	ἄλλους	καταπιμπλαμένους ἀνομίας, ἀγαπᾷ εἴ πῃ
[6, 485]	οἱ αὐτοί, ὅτι τε οὐκ	ἄλλους	πόλεων ἡγεμόνας δεῖ εἶναι ἢ
[6, 500]	τοῦ χαλεπῶς πρὸς φιλοσοφίαν τοὺς	πολλοὺς	διακεῖσθαι ἐκείνους αἰτίους εἶναι τοὺς
[6, 498]	μὴ πείθεσθαι τοῖς λεγομένοις τοὺς	πολλοὺς	θαῦμα οὐδέν· οὐ γὰρ πώποτε
[6, 490]	τοὺς μὲν ἀχρήστους, τοὺς δὲ	πολλοὺς	κακοὺς πᾶσαν κακίαν, τῆς διαβολῆς
[6, 493]	διακονίαν, κυρίους αὑτοῦ ποιῶν τοὺς	πολλούς,	πέρα τῶν ἀναγκαίων, ἡ Διομηδεία
[6, 498]	ὦ Σώκρατες· οἶμαι μέντοι τοὺς	πολλοὺς	τῶν ἀκουόντων προθυμότερον ἔτι ἀντιτείνειν
[6, 488]	καὶ τὸν λέγοντα ὡς διδακτὸν	ἑτοίμους	κατατέμνειν, αὐτοὺς δὲ αὐτῷ ἀεὶ
[6, 497]	σὺ ὁ νομοθέτης ἔχων τοὺς	νόμους	ἐτίθεις. Ερρήθη γάρ, ἔφη. Αλλ’
[6, 502]	ἦν δ’ ἐγώ, τιθέντος τοὺς	νόμους	καὶ τὰ ἐπιτηδεύματα ἃ διεληλύθαμεν,
[6, 501]	ἐθελῆσαι ἂν ἅψασθαι μηδὲ γράφειν	νόμους,	πρὶν ἢ παραλαβεῖν καθαρὰν ἢ
[6, 484]	δ’ ἐγώ, δυνατοὶ φαίνωνται φυλάξαι	νόμους	τε καὶ ἐπιτηδεύματα πόλεων, τούτους
[6, 510]	περὶ τὰς γεωμετρίας τε καὶ	λογισμοὺς	καὶ τὰ τοιαῦτα πραγματευόμενοι, ὑποθέμενοι
[6, 494]	ἠρέμα προσελθὼν τἀληθῆ λέγῃ, ὅτι	νοῦς	οὐκ ἔνεστιν αὐτῷ, δεῖται δέ,
[6, 507]	ὅτι προσδεῖ ἀκοῇ καὶ φωνῇ	γένους	ἄλλου εἰς τὸ τὴν μὲν
[6, 509]	λόγον, τό τε τοῦ ὁρωμένου	γένους	καὶ τὸ τοῦ νοουμένου, καί
[6, 509]	καὶ βασιλεύειν τὸ μὲν νοητοῦ	γένους	τε καὶ τόπου, τὸ δ’
[6, 496]	τειχίον ἀποστάς, ὁρῶν τοὺς ἄλλους	καταπιμπλαμένους	ἀνομίας, ἀγαπᾷ εἴ πῃ αὐτὸς
[6, 498]	οὐδ’ ὁπωστιοῦν πεισομένους, ἀπὸ Θρασυμάχου	ἀρξαμένους.	Μὴ διάβαλλε, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 501]	ἐγώ, πείθομέν πῃ ἐκείνους, οὓς	διατεταμένους	ἐφ’ ἡμᾶς ἔφησθα ἰέναι, ὡς
[6, 489]	καὶ τοὺς ὑπὸ τούτων ἀχρήστους	λεγομένους	καὶ μετεωρολέσχας τοῖς ὡς ἀληθῶς
[6, 488]	αὐτῷ ἀεὶ τῷ (ναυκλήρῳ περικεχύσθαι	δεομένους	καὶ πάντα ποιοῦντας ὅπως ἂν
[6, 503]	δεῖν αὐτοὺς φιλοπόλιδάς τε φαίνεσθαι,	βασανιζομένους	ἐν ἡδοναῖς τε καὶ λύπαις,
[6, 487]	μὲν πλείστους καὶ πάνυ ἀλλοκότους	γιγνομένους,	ἵνα μὴ παμπονήρους εἴπωμεν, τοὺς
[6, 487]	ἐπαινεῖς πάσχοντας, ἀχρήστους ταῖς πόλεσι	γιγνομένους.	Καὶ ἐγὼ ἀκούσας, Οἴει οὖν,
[6, 502]	ἂν εἷς, ἔφη. Τοιούτους δὲ	γενομένους	ὡς πολλὴ ἀνάγκη διαφθαρῆναι, ἔχει
[6, 504]	ἄλλοις σμικροῦ ἀξίοις (πᾶν ποιεῖν	συντεινομένους	ὅπως ὅτι ἀκριβέστατα καὶ καθαρώτατα
[6, 492]	σὺ ἡγῇ, ὥσπερ οἱ πολλοί,	διαφθειρομένους	τινὰς εἶναι ὑπὸ σοφιστῶν νέους,
[6, 498]	προθυμότερον ἔτι ἀντιτείνειν οὐδ’ ὁπωστιοῦν	πεισομένους,	ἀπὸ Θρασυμάχου ἀρξαμένους. Μὴ διάβαλλε,
[6, 494]	τί οἰόμεθα δράσειν ἐκείνους τοὺς	ἡγουμένους	ἀπολλύναι αὐτοῦ τὴν χρείαν τε
[6, 500]	ἀεὶ περὶ ἀνθρώπων τοὺς λόγους	ποιουμένους,	ἥκιστα φιλοσοφίᾳ πρέπον ποιοῦντας; Πολύ
[6, 500]	τοὺς ἔξωθεν οὐ προσῆκον ἐπεισκεκωμακότας,	λοιδορουμένους	τε αὑτοῖς καὶ φιλαπεχθημόνως ἔχοντας
[6, 488]	ἐνοῦσι, καὶ πίνοντάς τε καὶ	εὐωχουμένους	πλεῖν ὡς τὸ εἰκὸς τοὺς
[6, 500]	ταὐτὰ ἀεὶ ἔχοντα ὁρῶντας καὶ	θεωμένους	οὔτ’ ἀδικοῦντα οὔτ’ ἀδικούμενα ὑπ’
[6, 489]	τῆς μέντοι ἀχρηστίας τοὺς μὴ	χρωμένους	κέλευε αἰτιᾶσθαι, ἀλλὰ μὴ τοὺς
[6, 488]	ἄλλῳ συμποδίσαντας τῆς νεὼς ἄρχειν	χρωμένους	τοῖς ἐνοῦσι, καὶ πίνοντάς τε
[6, 498]	εὖ μάλα ἐπιμελεῖσθαι, ὑπηρεσίαν φιλοσοφίᾳ	κτωμένους·	προϊούσης δὲ τῆς ἡλικίας, ἐν
[6, 500]	πρὸς φιλοσοφίαν τοὺς πολλοὺς διακεῖσθαι	ἐκείνους	αἰτίους εἶναι τοὺς ἔξωθεν οὐ
[6, 501]	ἦν δ’ ἐγώ, πείθομέν πῃ	ἐκείνους,	οὓς διατεταμένους ἐφ’ ἡμᾶς ἔφησθα
[6, 506]	οὕτω φῶμεν δεῖν ἐσκοτῶσθαι καὶ	ἐκείνους	τοὺς βελτίστους ἐν τῇ πόλει,
[6, 494]	πρὸς φιλοσοφίαν, τί οἰόμεθα δράσειν	ἐκείνους	τοὺς ἡγουμένους ἀπολλύναι αὐτοῦ τὴν
[6, 501]	φιλόσοφον, εἴπερ τινὰ ἄλλην; ἢ	ἐκείνους	φήσει μᾶλλον, οὓς ἡμεῖς ἀφωρίσαμεν;
[6, 489]	ὅτι ταῖς πόλεσι πρὸς τοὺς	ἀληθινοὺς	φιλοσόφους τὴν διάθεσιν ἔοικεν, ἀλλὰ
[6, 493]	δὴ οὗτοι σοφιστὰς καλοῦσι καὶ	ἀντιτέχνους	ἡγοῦνται, μὴ ἄλλα παιδεύειν ἢ
[6, 485]	μείζονος οὔτε τιμιωτέρου οὔτε ἀτιμοτέρου	μέρους	ἑκόντες ἀφίενται, ὥσπερ ἐν τοῖς
[6, 484]	παντοίως ἴσχουσιν πλανώμενοι οὐ φιλόσοφοι,	ποτέρους	δὴ δεῖ πόλεως ἡγεμόνας εἶναι;
[6, 492]	βούλονται εἶναι καὶ νέους καὶ	πρεσβυτέρους	καὶ ἄνδρας καὶ γυναῖκας; Πότε
[6, 490]	ἐκφεύγει, οὓς δὴ καὶ οὐ	πονηρούς,	ἀχρήστους δὲ καλοῦσι· ~καὶ μετὰ
[6, 487]	πάνυ ἀλλοκότους γιγνομένους, ἵνα μὴ	παμπονήρους	εἴπωμεν, τοὺς δ’ ἐπιεικεστάτους δοκοῦντας
[6, 498]	(φίλους γεγονότας, οὐδὲ πρὸ τοῦ	ἐχθροὺς	ὄντας. πείρας γὰρ οὐδὲν ἀνήσομεν,
[6, 503]	τοῦτο μὲν τετολμήσθω εἰπεῖν, ὅτι	τοὺς	ἀκριβεστάτους φύλακας φιλοσόφους δεῖ καθιστάναι.
[6, 489]	ἰδεῖν, ὅτι ταῖς πόλεσι πρὸς	τοὺς	ἀληθινοὺς φιλοσόφους τὴν διάθεσιν ἔοικεν,
[6, 498]	ἢ πείσωμεν καὶ τοῦτον καὶ	τοὺς	ἄλλους, ἢ προὔργου τι ποιήσωμεν
[6, 496]	φερομένου ὑπὸ τειχίον ἀποστάς, ὁρῶν	τοὺς	ἄλλους καταπιμπλαμένους ἀνομίας, ἀγαπᾷ εἴ
[6, 496]	φαῦλα; Πολλὴ ἀνάγκη. Τί δέ;	τοὺς	ἀναξίους παιδεύσεως, ὅταν αὐτῇ πλησιάζοντες
[6, 506]	φῶμεν δεῖν ἐσκοτῶσθαι καὶ ἐκείνους	τοὺς	βελτίστους ἐν τῇ πόλει, οἷς
[6, 487]	γιγνομένους, ἵνα μὴ παμπονήρους εἴπωμεν,	τοὺς	δ’ ἐπιεικεστάτους δοκοῦντας ὅμως τοῦτό
[6, 488]	γιγνώσκοντα περὶ ναυτικῶν ἕτερα τοιαῦτα,	τοὺς	δὲ ναύτας στασιάζοντας πρὸς ἀλλήλους
[6, 490]	ὁρᾶν αὐτῶν τοὺς μὲν ἀχρήστους,	τοὺς	δὲ πολλοὺς κακοὺς πᾶσαν κακίαν,
[6, 484]	οὖν μᾶλλον φύλακας στησόμεθα ἢ	τοὺς	ἐγνωκότας μὲν ἕκαστον τὸ ὄν,
[6, 488]	μεγέθει μὲν καὶ (ῥώμῃ ὑπὲρ	τοὺς	ἐν τῇ νηὶ πάντας, ὑπόκωφον
[6, 500]	πολλοὺς διακεῖσθαι ἐκείνους αἰτίους εἶναι	τοὺς	ἔξωθεν οὐ προσῆκον ἐπεισκεκωμακότας, λοιδορουμένους
[6, 489]	χρωμένους κέλευε αἰτιᾶσθαι, ἀλλὰ μὴ	τοὺς	ἐπιεικεῖς. οὐ γὰρ ἔχει φύσιν
[6, 494]	φιλοσοφίαν, τί οἰόμεθα δράσειν ἐκείνους	τοὺς	ἡγουμένους ἀπολλύναι αὐτοῦ τὴν χρείαν
[6, 495]	ἐργαζόμενοι τὰς πόλεις γίγνονται καὶ	τοὺς	ἰδιώτας, καὶ οἱ τἀγαθά, οἳ
[6, 490]	ὁμολογεῖν οἷς λέγομεν, ἐάσας δὲ	τοὺς	λόγους, εἰς αὐτοὺς ἀποβλέψας περὶ
[6, 498]	λέγω δὲ χαλεπώτατον τὸ περὶ	τοὺς	λόγους ἐν δὲ τῷ ἔπειτα,
[6, 510]	τοῖς ὁρωμένοις εἴδεσι προσχρῶνται καὶ	τοὺς	λόγους περὶ αὐτῶν ποιοῦνται, οὐ
[6, 510]	ἔοικε, τοῦ τετραγώνου αὐτοῦ ἕνεκα	τοὺς	λόγους ποιούμενοι καὶ διαμέτρου αὐτῆς,
[6, 500]	ἔχοντας καὶ ἀεὶ περὶ ἀνθρώπων	τοὺς	λόγους ποιουμένους, ἥκιστα φιλοσοφίᾳ πρέπον
[6, 498]	ἄλλο πράττειν, ὅτι μὴ πάρεργον,	τοὺς	μέλλοντας εὐδαιμόνως βιώσεσθαι καὶ τελευτήσαντας
[6, 488]	μὴ πείθωσιν ἀλλὰ ἄλλοι μᾶλλον,	τοὺς	μὲν ἄλλους ἢ ἀποκτεινύντας ἢ
[6, 490]	ὁ λόγος, φαίη ὁρᾶν αὐτῶν	τοὺς	μὲν ἀχρήστους, τοὺς δὲ πολλοὺς
[6, 487]	ὄντες (ἀπαλλάττωνται, ἀλλὰ μακρότερον ἐνδιατρίψωσιν,	τοὺς	μὲν πλείστους καὶ πάνυ ἀλλοκότους
[6, 489]	ἐν φιλοσοφίᾳ· τῆς μέντοι ἀχρηστίας	τοὺς	μὴ χρωμένους κέλευε αἰτιᾶσθαι, ἀλλὰ
[6, 497]	καὶ σὺ ὁ νομοθέτης ἔχων	τοὺς	νόμους ἐτίθεις. Ερρήθη γάρ, ἔφη.
[6, 502]	που, ἦν δ’ ἐγώ, τιθέντος	τοὺς	νόμους καὶ τὰ ἐπιτηδεύματα ἃ
[6, 489]	ἀληθείᾳ τι ὄφελος ᾖ. ἀλλὰ	τοὺς	νῦν πολιτικοὺς ἄρχοντας ἀπεικάζων οἷς
[6, 495]	οἷα καὶ σὺ φῂς ὀνειδίζειν	τοὺς	ὀνειδίζοντας, ὡς οἱ συνόντες αὐτῇ
[6, 502]	οὐ δήπου ἀδύνατον ἐθέλειν ποιεῖν	τοὺς	πολίτας. Οὐδ’ ὁπωστιοῦν. Αλλὰ δή,
[6, 500]	συνοίει, τοῦ χαλεπῶς πρὸς φιλοσοφίαν	τοὺς	πολλοὺς διακεῖσθαι ἐκείνους αἰτίους εἶναι
[6, 498]	μέντοι μὴ πείθεσθαι τοῖς λεγομένοις	τοὺς	πολλοὺς θαῦμα οὐδέν· οὐ γὰρ
[6, 493]	πόλει διακονίαν, κυρίους αὑτοῦ ποιῶν	τοὺς	πολλούς, πέρα τῶν ἀναγκαίων, ἡ
[6, 498]	προθύμως, ὦ Σώκρατες· οἶμαι μέντοι	τοὺς	πολλοὺς τῶν ἀκουόντων προθυμότερον ἔτι
[6, 489]	δεῖσθαι ἄρχεσθαι ὑφ’ αὑτοῦ οὐδὲ	τοὺς	σοφοὺς ἐπὶ τὰς τῶν πλουσίων
[6, 489]	ἰσχυροτάτη διαβολὴ γίγνεται φιλοσοφίᾳ διὰ	τοὺς	τὰ τοιαῦτα φάσκοντας ἐπιτηδεύειν, οὓς
[6, 492]	ἄξιον λόγου, ἀλλ’ οὐκ αὐτοὺς	τοὺς	ταῦτα λέγοντας μεγίστους (μὲν εἶναι
[6, 487]	ἐγὼ ἀκούσας, Οἴει οὖν, εἶπον,	τοὺς	ταῦτα λέγοντας ψεύδεσθαι; Οὐκ οἶδα,
[6, 496]	Ποῖ’ ἄττα οὖν εἰκὸς γεννᾶν	τοὺς	τοιούτους; οὐ νόθα καὶ φαῦλα;
[6, 488]	εὐωχουμένους πλεῖν ὡς τὸ εἰκὸς	τοὺς	τοιούτους, πρὸς δὲ τούτοις (ἐπαινοῦντας
[6, 507]	κομίσασθαι, ἀλλὰ μὴ ὥσπερ νῦν	τοὺς	τόκους μόνον. τοῦτον δὲ δὴ
[6, 489]	ἐλέγομεν ναύταις οὐχ ἁμαρτήσῃ, καὶ	τοὺς	ὑπὸ τούτων ἀχρήστους λεγομένους καὶ
[6, 494]	πλῆθος ἀδύνατον εἶναι. Αδύνατον. Καὶ	τοὺς	φιλοσοφοῦντας ἄρα ἀνάγκη ψέγεσθαι ὑπ’
[6, 501]	τε καὶ ἀληθείας ἐραστὰς εἶναι	τοὺς	φιλοσόφους; Ατοπον μεντἄν, ἔφη, εἴη.
[6, 499]	φιλομαθείας διαβολὴν ἐνδεικνύῃ οὓς λέγεις	τοὺς	φιλοσόφους, ~καὶ διορίζῃ (ὥσπερ ἄρτι
[6, 503]	καὶ ἐν τῷ πολέμῳ πρὸς	τοὺς	φόβους δυσκίνητα ὄντα, πρὸς τὰς
[6, 503]	μὲν τετολμήσθω εἰπεῖν, ὅτι τοὺς	ἀκριβεστάτους	φύλακας φιλοσόφους δεῖ καθιστάναι. Εἰρήσθω
[6, 487]	μὴ παμπονήρους εἴπωμεν, τοὺς δ’	ἐπιεικεστάτους	δοκοῦντας ὅμως τοῦτό γε ὑπὸ
[6, 498]	(στρατειῶν ἐκτὸς γίγνηται, τότε ἤδη	ἀφέτους	νέμεσθαι καὶ μηδὲν ἄλλο πράττειν,
[6, 487]	τοὺς μὲν πλείστους καὶ πάνυ	ἀλλοκότους	γιγνομένους, ἵνα μὴ παμπονήρους εἴπωμεν,
[6, 490]	οὓς δὴ καὶ οὐ πονηρούς,	ἀχρήστους	δὲ καλοῦσι· ~καὶ μετὰ (τοῦτο
[6, 489]	ἁμαρτήσῃ, καὶ τοὺς ὑπὸ τούτων	ἀχρήστους	λεγομένους καὶ μετεωρολέσχας τοῖς ὡς
[6, 487]	αὐταῖς οἱ φιλόσοφοι ἄρξωσιν, οὓς	ἀχρήστους	ὁμολογοῦμεν αὐταῖς εἶναι; Ερωτᾷς, ἦν
[6, 487]	ἐπιτηδεύματος οὗ σὺ ἐπαινεῖς πάσχοντας,	ἀχρήστους	ταῖς πόλεσι γιγνομένους. Καὶ ἐγὼ
[6, 490]	φαίη ὁρᾶν αὐτῶν τοὺς μὲν	ἀχρήστους,	τοὺς δὲ πολλοὺς κακοὺς πᾶσαν
[6, 492]	οὐκ αὐτοὺς τοὺς ταῦτα λέγοντας	μεγίστους	(μὲν εἶναι σοφιστάς, παιδεύειν δὲ
[6, 487]	ἀλλὰ μακρότερον ἐνδιατρίψωσιν, τοὺς μὲν	πλείστους	καὶ πάνυ ἀλλοκότους γιγνομένους, ἵνα
[6, 506]	δεῖν ἐσκοτῶσθαι καὶ ἐκείνους τοὺς	βελτίστους	ἐν τῇ πόλει, οἷς πάντα
[6, 502]	δ’ ἐγώ, μὴ ἧττον φῶμεν	αὐτοὺς	ἀλλὰ (παντάπασι πρᾴους γεγονέναι καὶ
[6, 490]	ἐάσας δὲ τοὺς λόγους, εἰς	αὐτοὺς	ἀποβλέψας περὶ ὧν ὁ λόγος,
[6, 488]	λέγοντα ὡς διδακτὸν ἑτοίμους κατατέμνειν,	αὐτοὺς	δὲ αὐτῷ ἀεὶ τῷ (ναυκλήρῳ
[6, 501]	ζωγράφος ὃν τότ’ ἐπῃνοῦμεν πρὸς	αὐτούς,	δι’ ὃν ἐκεῖνοι ἐχαλέπαινον ὅτι
[6, 500]	οὕτω θεῶνται, ἀλλοίαν τοι φήσεις	αὐτοὺς	δόξαν λήψεσθαι καὶ ἄλλα ἀποκρινεῖσθαι.
[6, 495]	τι, ἦν δ’ ἐγώ, διαφέρειν	αὐτοὺς	ἰδεῖν ἀργύριον κτησαμένου χαλκέως φαλακροῦ
[6, 492]	καὶ ἄξιον λόγου, ἀλλ’ οὐκ	αὐτοὺς	τοὺς ταῦτα λέγοντας μεγίστους (μὲν
[6, 508]	ὅταν μηκέτι ἐπ’ ἐκεῖνά τις	αὐτοὺς	τρέπῃ ὧν ἂν τὰς χρόας
[6, 503]	~ἐλέγομεν (δ’ εἰ μνημονεύεις, δεῖν	αὐτοὺς	φιλοπόλιδάς τε φαίνεσθαι, βασανιζομένους ἐν
[6, 502]	φιλόσοφοι; Οὐδ’ ἂν εἷς, ἔφη.	Τοιούτους	δὲ γενομένους ὡς πολλὴ ἀνάγκη
[6, 496]	ἄττα οὖν εἰκὸς γεννᾶν τοὺς	τοιούτους;	οὐ νόθα καὶ φαῦλα; Πολλὴ
[6, 488]	πλεῖν ὡς τὸ εἰκὸς τοὺς	τοιούτους,	πρὸς δὲ τούτοις (ἐπαινοῦντας ναυτικὸν
[6, 484]	νόμους τε καὶ ἐπιτηδεύματα πόλεων,	τούτους	καθιστάναι (φύλακας. Ορθῶς, ἔφη. Τόδε
[6, 484]	ὅς, οὐ πολύ τι διαφέρει.	Τούτους	οὖν μᾶλλον φύλακας στησόμεθα ἢ
[6, 485]	πόλεων ἡγεμόνας δεῖ εἶναι ἢ	τούτους.	Πῶς; Τοῦτο μὲν δὴ τῶν
[6, 488]	ὑπὲρ αὐτῶν, οἷον οἱ γραφῆς	τραγελάφους	καὶ τὰ τοιαῦτα μειγνύντες γράφουσιν.
[6, 489]	ἄρχεσθαι ὑφ’ αὑτοῦ οὐδὲ τοὺς	σοφοὺς	ἐπὶ τὰς τῶν πλουσίων θύρας
[6, 501]	καὶ ἀληθείας ἐραστὰς εἶναι τοὺς	φιλοσόφους;	Ατοπον μεντἄν, ἔφη, εἴη. Αλλὰ
[6, 503]	εἰπεῖν, ὅτι τοὺς ἀκριβεστάτους φύλακας	φιλοσόφους	δεῖ καθιστάναι. Εἰρήσθω γάρ, ἔφη.
[6, 499]	διαβολὴν ἐνδεικνύῃ οὓς λέγεις τοὺς	φιλοσόφους,	~καὶ διορίζῃ (ὥσπερ ἄρτι τήν
[6, 489]	ταῖς πόλεσι πρὸς τοὺς ἀληθινοὺς	φιλοσόφους	τὴν διάθεσιν ἔοικεν, ἀλλὰ μανθάνειν
[6, 491]	ἀποσπᾷ, κάλλος καὶ πλοῦτος καὶ	ἰσχὺς	σώματος καὶ συγγένεια ἐρρωμένη ἐν
[6, 498]	τὴν ἐκεῖ μοῖραν ἐπιστήσειν πρέπουσαν.	Ως	ἀληθῶς μοι δοκεῖς, ἔφη, λέγειν
[6, 490]	λήγοι ὠδῖνος, πρὶν δ’ οὔ;	Ως	οἷόν τ’ ἔφη, μετριώτατα. Τί
[6, 489]	ἀχρήστους λεγομένους καὶ μετεωρολέσχας τοῖς	ὡς	ἀληθῶς κυβερνήταις. Ορθότατα, ἔφη. Εκ
[6, 488]	περὶ τὰς ναῦς γιγνομένων τὸν	ὡς	ἀληθῶς κυβερνητικὸν οὐχ ἡγῇ ἂν
[6, 500]	ὦ Αδείμαντε, σχολὴ τῷ γε	ὡς	ἀληθῶς πρὸς τοῖς οὖσι τὴν
[6, 496]	τε καὶ δόξας; ἆρ’ οὐχ	ὡς	ἀληθῶς προσήκοντα ἀκοῦσαι σοφίσματα, καὶ
[6, 499]	γὰρ ἂν ἡμεῖς δικαίως καταγελῴμεθα,	ὡς	ἄλλως εὐχαῖς ὅμοια λέγοντες. ἢ
[6, 499]	δὲ πότερα γενέσθαι ἢ ἀμφότερα	ὡς	ἄρα ἐστὶν ἀδύνατον, ἐγὼ μὲν
[6, 495]	ἐγώ, ὅτι οὐ κακῶς ἐλέγομεν	ὡς	ἄρα καὶ αὐτὰ τὰ τῆς
[6, 505]	γὰρ αὐτό φασιν εἶναι ἀγαθοῦ,	ὡς	αὖ συνιέντων ἡμῶν ὅτι λέγουσιν,
[6, 489]	Καὶ ὅτι τοίνυν τἀληθῆ λέγεις,	ὡς	ἄχρηστοι τοῖς πολλοῖς οἱ ἐπιεικέστατοι
[6, 488]	τὸν δὲ μὴ τοιοῦτον ψέγοντας	ὡς	ἄχρηστον, τοῦ δὲ ἀληθινοῦ κυβερνήτου
[6, 499]	τούτου ἕτοιμοι τῷ λόγῳ διαμάχεσθαι,	ὡς	γέγονεν ἡ εἰρημένη πολιτεία καὶ
[6, 508]	δ’ ἐπιστήμης οὖσαν καὶ ἀληθείας,	ὡς	γιγνωσκομένης μὲν διανοοῦ, οὕτω δὲ
[6, 488]	εἰκόνος, ἵν’ ἔτι μᾶλλον ἴδῃς	ὡς	γλίσχρως εἰκάζω. οὕτω γὰρ χαλεπὸν
[6, 502]	χαλεπὸν σωθῆναι, καὶ ἡμεῖς (συγχωροῦμεν·	ὡς	δὲ ἐν παντὶ τῷ χρόνῳ
[6, 493]	ταῦτα ἃ ἂν οὗτοι ἐπαινῶσιν·	ὡς	δὲ καὶ ἀγαθὰ καὶ καλὰ
[6, 488]	εἶναι, ἀλλὰ καὶ τὸν λέγοντα	ὡς	διδακτὸν ἑτοίμους κατατέμνειν, αὐτοὺς δὲ
[6, 505]	Τί δέ; τόδε οὐ φανερόν,	ὡς	δίκαια μὲν καὶ καλὰ πολλοὶ
[6, 490]	φύσεως δεῖ θεάσασθαι τὰς φθοράς,	ὡς	διόλλυται ἐν πολλοῖς, σμικρὸν δέ
[6, 502]	δυνατά, ἱκανῶς ἐν τοῖς ἔμπροσθεν,	ὡς	ἐγᾦμαι, διήλθομεν. Ικανῶς γάρ. Νῦν
[6, 486]	(Οὐ μὴν οὐδὲ τόδε παραλείψεις,	ὡς	ἐγᾦμαι. Τὸ ποῖον; Εὐμαθὴς ἢ
[6, 505]	ἴσμεν τὸ ἀγαθὸν λέγουσι πάλιν	ὡς	εἰδόσιν; φρόνησιν γὰρ αὐτό φασιν
[6, 506]	ὧν τις μὴ οἶδεν λέγειν	ὡς	εἰδότα; Οὐδαμῶς γ’ ἔφη, ὡς
[6, 506]	ὡς εἰδότα; Οὐδαμῶς γ’ ἔφη,	ὡς	εἰδότα, ὡς μέντοι οἰόμενον ταῦθ’
[6, 510]	καθ’ ἑκάστην μέθοδον, ταῦτα μὲν	ὡς	εἰδότες, ποιησάμενοι ὑποθέσεις αὐτά, οὐδένα
[6, 510]	ὕδασιν εἰκόνες εἰσίν, τούτοις μὲν	ὡς	εἰκόσιν αὖ χρώμενοι, ~ζητοῦντες (δὲ
[6, 510]	μὲν αὐτοῦ τοῖς τότε μιμηθεῖσιν	ὡς	εἰκόσιν χρωμένη ψυχὴ ζητεῖν ἀναγκάζεται
[6, 503]	Εἰρήσθω γάρ, ἔφη. Νόησον δὴ	ὡς	εἰκότως ὀλίγοι ἔσονταί σοι· ἣν
[6, 504]	τὰ τότε τῆς μὲν ἀκριβείας,	ὡς	ἐμοὶ ἐφαίνετο, ἐλλιπῆ, εἰ δὲ
[6, 511]	ἀπεικασθεῖσιν καὶ ἐκείνοις πρὸς ἐκεῖνα	ὡς	ἐναργέσι δεδοξασμένοις τε καὶ τετιμημένοις.
[6, 486]	καὶ ἀνελευθέρῳ φύσει φιλοσοφίας ἀληθινῆς,	ὡς	ἔοικεν, οὐκ ἂν μετείη. Οὔ
[6, 502]	διήλθομεν. Ικανῶς γάρ. Νῦν δή,	ὡς	ἔοικεν, συμβαίνει ἡμῖν περὶ τῆς
[6, 502]	τὴν τῶν ἀρχόντων κατάστασιν, εἰδότι	ὡς	ἐπίφθονός τε καὶ χαλεπὴ γίγνεσθαι
[6, 496]	καὶ ὅτι οὐδεὶς οὐδὲν ὑγιὲς	ὡς	ἔπος εἰπεῖν περὶ τὰ τῶν
[6, 496]	ὀλίγων οἱ γενόμενοι καὶ γευσάμενοι	ὡς	ἡδὺ καὶ μακάριον τὸ κτῆμα,
[6, 495]	ἐπιτήδευμα, ὀλίγης καὶ ἄλλως γιγνομένης,	ὡς	ἡμεῖς φαμεν. καὶ ἐκ τούτων
[6, 511]	ἔφη, καὶ συγχωρῶ καὶ τάττω	ὡς	λέγεις.
[6, 502]	ἀνάγκη διαφθαρῆναι, ἔχει τις λέγειν;	ὡς	μὲν γὰρ χαλεπὸν σωθῆναι, καὶ
[6, 504]	ποῖον δή; (Ελέγομέν που ὅτι	ὡς	μὲν δυνατὸν ἦν κάλλιστα αὐτὰ
[6, 506]	Οὐδαμῶς γ’ ἔφη, ὡς εἰδότα,	ὡς	μέντοι οἰόμενον ταῦθ’ ἃ οἴεται
[6, 511]	τοιούτων ἕξιν ἀλλ’ οὐ νοῦν,	ὡς	μεταξύ τι δόξης τε καὶ
[6, 507]	αὖ κατ’ ἰδέαν μίαν ἑκάστου	ὡς	μιᾶς οὔσης τιθέντες, ὃ ἔστιν”
[6, 495]	δὲ λελουμένου, νεουογὸν ἱμάτιον ἔχοντος,	ὡς	νυμφίου παρεσκευασμένου, διὰ πενίαν καὶ
[6, 495]	σὺ φῂς ὀνειδίζειν τοὺς ὀνειδίζοντας,	ὡς	οἱ συνόντες αὐτῇ οἱ μὲν
[6, 484]	ἀεὶ ἀναφέροντές τε (καὶ θεώμενοι	ὡς	οἷόν τε ἀκριβέστατα, οὕτω δὴ
[6, 511]	αὐτοῦ, οὐκ ἐπ’ ἀρχὴν ἰοῦσαν,	ὡς	οὐ δυναμένην τῶν ὑποθέσεων ἀνωτέρω
[6, 500]	φιλοσόφοις καὶ ἀπιστήσουσιν ἡμῖν λέγουσιν	ὡς	οὐκ ἄν ποτε ἄλλως εὐδαιμονήσειε
[6, 502]	τοῦδε δὲ πέρι τις ἀμφισβητήσει,	ὡς	οὐκ ἂν τύχοιεν γενόμενοι βασιλέων
[6, 489]	τὸν ἐγκαλοῦντα τῇ φιλοσοφίᾳ λέγειν	ὡς	παμπόνηροι οἱ πλεῖστοι τῶν ἰόντων
[6, 510]	ἔτι ἀξιοῦσι περὶ αὐτῶν διδόναι	(ὡς	παντὶ φανερῶν, ἐκ τούτων δ’
[6, 506]	ᾔσθησαι τὰς ἄνευ ἐπιστήμης δόξας,	ὡς	πᾶσαι αἰσχραί; ὧν αἱ βέλτισται
[6, 503]	εὐμετάβολα, οἷς (ἄν τις μᾶλλον	ὡς	πιστοῖς χρήσαιτο, καὶ ἐν τῷ
[6, 507]	οὕτω περὶ πάντων ἃ τότε	ὡς	πολλὰ ἐτίθεμεν, πάλιν αὖ κατ’
[6, 502]	εἷς, ἔφη. Τοιούτους δὲ γενομένους	ὡς	πολλὴ ἀνάγκη διαφθαρῆναι, ἔχει τις
[6, 491]	Τούτων δὴ τῶν ὀλίγων σκόπει	ὡς	πολλοὶ ὄλεθροι καὶ μεγάλοι. Τίνες
[6, 497]	εἴσῃ. σκόπει δὲ καὶ νῦν	ὡς	προθύμως καὶ παρακινδυνευτικῶς μέλλω λέγειν,
[6, 493]	τριβῇ σοφίαν τε καλέσειεν καὶ	ὡς	τέχνην συστησάμενος ἐπὶ διδασκαλίαν τρέποιτο,
[6, 510]	διῃρῆσθαι ἀληθείᾳ τε καὶ μή,	ὡς	τὸ δοξαστὸν πρὸς τὸ γνωστόν,
[6, 488]	πίνοντάς τε καὶ εὐωχουμένους πλεῖν	ὡς	τὸ εἰκὸς τοὺς τοιούτους, πρὸς
[6, 501]	διατεταμένους ἐφ’ ἡμᾶς ἔφησθα ἰέναι,	ὡς	τοιοῦτός ἐστι πολιτειῶν ζωγράφος ὃν
[6, 498]	Εἰς οὐδὲν μὲν οὖν, ἔφην,	ὥς	γε πρὸς τὸν ἅπαντα. τὸ
[6, 493]	συστησάμενος ἐπὶ διδασκαλίαν τρέποιτο, μηδὲν	εἰδὼς	τῇ ἀληθείᾳ τούτων τῶν δογμάτων
[6, 498]	ὄντας. πείρας γὰρ οὐδὲν ἀνήσομεν,	ἕως	ἂν ἢ πείσωμεν καὶ τοῦτον
[6, 501]	ἐξαλείφοιεν, τὸ δὲ πάλιν ἐγγράφοιεν,	(ἕως	ὅτι μάλιστα ἀνθρώπεια ἤθη εἰς
[6, 487]	ὅς, ἀλλὰ τὸ σοὶ δοκοῦν	ἡδέως	ἂν ἀκούοιμι. Ακούοις ἂν ὅτι
[6, 491]	ὧν λέγω. Εχω, ἔφη· καὶ	ἡδέως	γ’ ἂν ἀκριβέστερον ἃ λέγεις
[6, 495]	διαφέρειν αὐτοὺς ἰδεῖν ἀργύριον κτησαμένου	χαλκέως	φαλακροῦ καὶ σμικροῦ, νεωστὶ μὲν
[6, 498]	καὶ ὡμοιωμένον μέχρι τοῦ δυνατοῦ	τελέως	ἔργῳ τε καὶ λόγῳ, ~δυναστεύοντα
[6, 501]	τῶν προσηκόντων ἐπιτηδευμάτων οὐκ ἀγαθὴν	τελέως	ἔσεσθαι καὶ φιλόσοφον, εἴπερ τινὰ
[6, 506]	μαντεύῃ. Οὐκοῦν ἡμῖν ἡ πολιτεία	τελέως	κεκοσμήσεται, ἐὰν ὁ (τοιοῦτος αὐτὴν
[6, 491]	ἔχουσαν ὅσα προσετάξαμεν νυνδή, εἰ	τελέως	(μέλλοι φιλόσοφος γενέσθαι, ὀλιγάκις ἐν
[6, 486]	τοῦ ὄντος ἱκανῶς τε καὶ	τελέως	ψυχῇ μεταλήψεσθαι; ~(Αναγκαιότατα μὲν οὖν,
[6, 496]	ἀπαλλαγὴν αὐτοῦ μετὰ καλῆς ἐλπίδος	ἵλεώς	τε καὶ εὐμενὴς ἀπαλλάξεται. ~(Αλλά
[6, 499]	γε, ὅταν αὕτη ἡ Μοῦσα	πόλεως	ἐγκρατὴς γένηται. οὐ γὰρ ἀδύνατος
[6, 501]	διενέγκοιεν, τῷ μήτε ἰδιώτου μήτε	πόλεως	ἐθελῆσαι ἂν ἅψασθαι μηδὲ γράφειν
[6, 499]	περιβάλῃ, εἴτε βούλονται εἴτε μή,	πόλεως	ἐπιμεληθῆναι, καὶ τῇ πόλει κατηκόῳ
[6, 484]	οὐ φιλόσοφοι, ποτέρους δὴ δεῖ	πόλεως	ἡγεμόνας εἶναι; Πῶς οὖν λέγοντες
[6, 504]	τοῦ παθήματος ἥκιστα προσδεῖ φύλακι	πόλεώς	τε καὶ νόμων. Εἰκός, ἦ
[6, 499]	Εἰ τοίνυν ἄκροις εἰς φιλοσοφίαν	πόλεώς	τις ἀνάγκη ἐπιμεληθῆναι ἢ γέγονεν
[6, 501]	λεγόντων ἡμῶν ὅτι πρὶν ἂν	πόλεως	τὸ φιλόσοφον γένος ἐγκρατὲς γένηται,
[6, 496]	φυῇ καὶ ἀτιμάσασα τὰ τῆς	πόλεως	ὑπερίδῃ· βραχὺ δέ πού τι
[6, 497]	ἀξίαν εἶναι τῶν νῦν κατάστασιν	πόλεως	φιλοσόφου φύσεως· διὸ καὶ στρέφεσθαί
[6, 494]	τε καὶ ἐὰν τύχῃ μεγάλης	πόλεως	ὢν καὶ ἐν ταύτῃ πλούσιός
[6, 486]	μάθοι σῴζειν δύναιτο, λήθης ὢν	πλέως;	ἆρ’ ἂν οἷός τ’ εἴη
[6, 488]	ἤ τινι ἄλλῳ συμποδίσαντας τῆς	νεὼς	ἄρχειν χρωμένους τοῖς ἐνοῦσι, καὶ
[6, 488]	προσηκόντων, εἰ μέλλει τῷ ὄντι	νεὼς	ἀρχικὸς ἔσεσθαι, ὅπως δὲ κυβερνήσει
[6, 488]	ἀποκτεινύντας ἢ ἐκβάλλοντας ἐκ τῆς	νεώς,	τὸν δὲ γενναῖον ναύκληρον μανδραγόρᾳ
[6, 510]	τὸ ἐπ’ ἀρχὴν ἀνυπόθετον— ἐξ	ὑποθέσεως	ἰοῦσα καὶ ἄνευ τῶν περὶ
[6, 485]	οὔσης καὶ μὴ πλανωμένης ὑπὸ	γενέσεως	καὶ φθορᾶς. Ωμολογήσθω. Καὶ μήν,
[6, 492]	φιλοσόφου φύσιν, ἂν μὲν οἶμαι	μαθήσεως	προσηκούσης τύχῃ, εἰς πᾶσαν ἀρετὴν
[6, 496]	σοφίσματα, καὶ οὐδὲν γνήσιον οὐδὲ	φρονήσεως	(ἄξιον) ἀληθινῆς ἐχόμενον; Παντελῶς μὲν
[6, 488]	στασιάζοντας πρὸς ἀλλήλους περὶ τῆς	κυβερνήσεως,	ἕκαστον οἰόμενον δεῖν κυβερνᾶν, μήτε
[6, 502]	τήν τε τῶν γυναικῶν τῆς	κτήσεως	δυσχέρειαν ἐν τῷ πρόσθεν παραλιπόντι
[6, 487]	ἦν δ’ ἐγώ, ἐρώτημα δεόμενον	ἀποκρίσεως	δι’ εἰκόνος λεγομένης. Σὺ δέ
[6, 496]	ἀνάγκη. Τί δέ; τοὺς ἀναξίους	παιδεύσεως,	ὅταν αὐτῇ πλησιάζοντες ὁμιλῶσι μὴ
[6, 486]	τῆς ἀμούσου τε καὶ ἀσχήμονος	φύσεως	ἄλλοσέ ποι ἂν φαῖμεν ἕλκειν
[6, 491]	ἓν ἕκαστον ὧν ἐπῃνέσαμεν τῆς	φύσεως	ἀπόλλυσι τὴν ἔχουσαν ψυχὴν καὶ
[6, 490]	αὐτοῦ ὃ ἔστιν ἑκάστου τῆς	φύσεως	ἅψασθαι ᾧ προσήκει ψυχῆς ἐφάπτεσθαι
[6, 490]	δή, ἦν δ’ ἐγώ, τῆς	φύσεως	δεῖ θεάσασθαι τὰς φθοράς, ὡς
[6, 497]	τῶν νῦν κατάστασιν πόλεως φιλοσόφου	φύσεως·	διὸ καὶ στρέφεσθαί τε καὶ
[6, 495]	τε καὶ τοιαύτη τῆς βελτίστης	φύσεως	εἰς τὸ ἄριστον ἐπιτήδευμα, ὀλίγης
[6, 495]	καὶ αὐτὰ τὰ τῆς φιλοσόφου	φύσεως	μέρη, ὅταν ἐν κακῇ τροφῇ
[6, 494]	καὶ μεγαλοπρέπεια ταύτης εἶναι τῆς	φύσεως.	Ναί. Οὐκοῦν εὐθὺς ἐν παισὶν
[6, 491]	φαύλης ἀλλ’ οὐκ ἐκ νεανικῆς	φύσεως	τροφῇ διολομένης γίγνεσθαι, ἀσθενῆ δὲ
[6, 490]	δὴ τὸν ἄλλον τῆς φιλοσόφου	φύσεως	χορὸν τί δεῖ πάλιν ἐξ
[6, 484]	τοῦ ὄντος ἑκάστου ἐστερημένοι τῆς	γνώσεως,	καὶ μηδὲν ἐναργὲς ἐν τῇ
[6, 508]	οὕτω δὲ καλῶν ἀμφοτέρων ὄντων,	γνώσεώς	τε καὶ ἀληθείας, ἄλλο καὶ
[6, 507]	Πῶς; Ενούσης που ἐν ὄμμασιν	ὄψεως	καὶ ἐπιχειροῦντος τοῦ ἔχοντος χρῆσθαι
[6, 508]	τυφλῶν, ὥσπερ οὐκ ἐνούσης καθαρᾶς	ὄψεως;	Καὶ μάλα, ἔφη. (Οταν δέ
[6, 507]	δ’ ὅς. Τὴν δὲ τῆς	ὄψεως	καὶ τοῦ ὁρατοῦ οὐκ ἐννοεῖς
[6, 499]	που (ἐκτὸς ὄντι τῆς ἡμετέρας	ἐπόψεως,	ἢ καὶ ἔπειτα γενήσεται, περὶ
[6, 510]	ἔοικεν, τά τε περὶ ἡμᾶς	ζῷς	καὶ πᾶν τὸ φυτευτὸν καὶ
[6, 503]	ποιεῖ ταὐτόν· δυσκινήτως ἔχει καὶ	δυσμαθῶς	ὥσπερ ἀπονεναρκωμένα, καὶ ὕπνου τε
[6, 490]	καὶ ἀλήθειαν, γνοίη τε καὶ	ἀληθῶς	ζῴη καὶ τρέφοιτο καὶ οὕτω
[6, 489]	λεγομένους καὶ μετεωρολέσχας τοῖς ὡς	ἀληθῶς	κυβερνήταις. Ορθότατα, ἔφη. Εκ τε
[6, 488]	τὰς ναῦς γιγνομένων τὸν ὡς	ἀληθῶς	κυβερνητικὸν οὐχ ἡγῇ ἂν τῷ
[6, 498]	ἐκεῖ μοῖραν ἐπιστήσειν πρέπουσαν. Ως	ἀληθῶς	μοι δοκεῖς, ἔφη, λέγειν γε
[6, 500]	Αδείμαντε, σχολὴ τῷ γε ὡς	ἀληθῶς	πρὸς τοῖς οὖσι τὴν διάνοιαν
[6, 496]	καὶ δόξας; ἆρ’ οὐχ ὡς	ἀληθῶς	προσήκοντα ἀκοῦσαι σοφίσματα, καὶ οὐδὲν
[6, 485]	ἐκλείποιεν, εἰ μὴ πεπλασμένως ἀλλ’	(ἀληθῶς	φιλόσοφός τις εἴη. Μεγάλη ἀνάγκη.
[6, 490]	ἕνεκα πάλιν ἀνειλήφαμεν τὴν τῶν	ἀληθῶς	φιλοσόφων φύσιν καὶ ἐξ ἀνάγκης
[6, 485]	καὶ οἰκεῖον τῶν παιδικῶν ἀγαπᾶν.	Ορθῶς,	ἔφη. Η οὖν οἰκειότερον σοφίᾳ
[6, 490]	ἦθος, ᾧ καὶ σωφροσύνην ἕπεσθαι.	Ορθῶς,	ἔφη. Καὶ δὴ τὸν ἄλλον
[6, 501]	ἐγγιγνόμενον θεοειδές τε καὶ θεοείκελον.	Ορθῶς,	ἔφη. Καὶ τὸ μὲν ἂν
[6, 485]	τῶν φιλοτίμων καὶ ἐρωτικῶν διήλθομεν.	Ορθῶς,	ἔφη, λέγεις. Τόδε τοίνυν μετὰ
[6, 484]	ἐπιτηδεύματα πόλεων, τούτους καθιστάναι (φύλακας.	Ορθῶς,	ἔφη. Τόδε δέ, ἦν δ’
[6, 503]	μεταδιδόναι μήτε τιμῆς μήτε ἀρχῆς.	Ορθῶς,	ἦ δ’ ὅς. Οὐκοῦν σπάνιον
[6, 501]	καθαρὰν ἢ αὐτοὶ ποιῆσαι. Καὶ	ὀρθῶς	γ’ ἔφη. Οὐκοῦν μετὰ ταῦτα
[6, 495]	τοιαύτη παρασκευή; Οὐ γάρ, ἀλλ’	ὀρθῶς,	ἔφη, ἐλέχθη. Οὗτος δή, εἶπον,
[6, 509]	ὀρθόν, ἥλιον δ’ ἡγεῖσθαι οὐκ	ὀρθῶς	ἔχει, οὕτω καὶ ἐνταῦθα ἀγαθοειδῆ
[6, 508]	κάλλιον ἔτι τούτων ἡγούμενος αὐτὸ	ὀρθῶς	ἡγήσῃ· ~ἐπιστήμην (δὲ καὶ ἀλήθειαν,
[6, 491]	ἦν δ’ ἐγώ, ὅλου αὐτοῦ	ὀρθῶς,	καί σοι εὔδηλόν τε φανεῖται
[6, 506]	τί σοι τυφλῶν διαφέρειν ὁδὸν	ὀρθῶς	πορευομένων οἱ ἄνευ νοῦ ἀληθές
[6, 496]	τι καὶ ἀπ’ ἄλλης τέχνης	δικαίως	ἀτιμάσαν εὐφυὲς ἐπ’ αὐτὴν ἂν
[6, 497]	διαβολὴν εἴληφεν καὶ ὅτι οὐ	δικαίως,	ἐμοὶ μὲν δοκεῖ μετρίως εἰρῆσθαι,
[6, 499]	λόγον. οὕτω γὰρ ἂν ἡμεῖς	δικαίως	καταγελῴμεθα, ὡς ἄλλως εὐχαῖς ὅμοια
[6, 503]	καὶ μεγαλοπρεπεῖς τὰς διανοίας οἷοι	κοσμίως	μετὰ ἡσυχίας καὶ βεβαιότητος ἐθέλειν
[6, 509]	ὑπερέχοντος. (Καὶ ὁ Γλαύκων μάλα	γελοίως,	Απολλον, ἔφη, δαιμονίας ὑπερβολῆς. Σὺ
[6, 505]	ἀγαθοῦ φάναι. Καὶ μάλα, ἔφη,	γελοίως.	(Πῶς γὰρ οὐχί, ἦν δ’
[6, 499]	οὔτε πολιτεία οὐδέ γ’ ἀνὴρ	ὁμοίως	μή ποτε γένηται τέλεος, πρὶν
[6, 484]	μὴ ἀλλ’ ἐν πολλοῖς καὶ	παντοίως	ἴσχουσιν πλανώμενοι οὐ φιλόσοφοι, ποτέρους
[6, 490]	ἔφη. Αρ’ οὖν δὴ οὐ	μετρίως	ἀπολογησόμεθα ὅτι πρὸς τὸ ὂν
[6, 504]	ὁτιοῦν τοῦ ὄντος οὐ πάνυ	μετρίως	γίγνεται· ἀτελὲς γὰρ οὐδὲν οὐδενὸς
[6, 497]	οὐ δικαίως, ἐμοὶ μὲν δοκεῖ	μετρίως	εἰρῆσθαι, εἰ μὴ ἔτ’ ἄλλο
[6, 504]	τοῦτο εἴποιτε. Αλλ’ ἔμοιγε, ἔφη,	μετρίως·	ἐφαίνετο μὴν καὶ τοῖς ἄλλοις.
[6, 484]	οὖν λέγοντες ἂν αὐτό, ἔφη,	μετρίως	λέγοιμεν; Οπότεροι ἄν, ἦν δ’
[6, 495]	ἦν δ’ ἐγώ, ὅτι οὐ	κακῶς	ἐλέγομεν ὡς ἄρα καὶ αὐτὰ
[6, 493]	μοῖραν αὐτὸ σῶσαι λέγων οὐ	κακῶς	ἐρεῖς. Οὐδ’ ἐμοὶ ἄλλως, ἔφη,
[6, 493]	ὅσον διαφέρει τῷ ὄντι, μήτε	ἑωρακὼς	εἴη μήτε ἄλλῳ δυνατὸς δεῖξαι.
[6, 487]	εἰκόνων λέγειν. Εἶεν, εἶπον· σκώπτεις	ἐμβεβληκώς	με εἰς λόγον ~οὕτω (δυσαπόδεικτον;
[6, 497]	καὶ νῦν ὡς προθύμως καὶ	παρακινδυνευτικῶς	μέλλω λέγειν, ὅτι τοὐναντίον ἢ
[6, 485]	ἀλλὰ καὶ πᾶσα ἀνάγκη τὸν	ἐρωτικῶς	του φύσει ἔχοντα πᾶν τὸ
[6, 490]	ἀπολογησόμεθα ὅτι πρὸς τὸ ὂν	πεφυκὼς	εἴη ἁμιλλᾶσθαι ὅ γε ὄντως
[6, 506]	μηδένα αὐτὰ πρότερον γνώσεσθαι ἱκανῶς.	Καλῶς	γάρ, ἔφη, μαντεύῃ. Οὐκοῦν ἡμῖν
[6, 506]	Οὗτος, ἦν δ’ ἐγώ, ἀνήρ,	καλῶς	ἦσθα καὶ πάλαι καταφανὴς ὅτι
[6, 503]	ἀμφοτέρων δεῖν εὖ τε καὶ	καλῶς	μετέχειν, ἢ μήτε παιδείας τῆς
[6, 502]	τε καὶ χαλεπὴ γίγνεσθαι ἡ	παντελῶς	ἀληθής· νῦν γὰρ οὐδὲν ἧττον
[6, 485]	ἐκ νέου ὅτι μάλιστα ὀρέγεσθαι.	Παντελῶς	γε. Αλλὰ μὴν ὅτῳ γε
[6, 496]	οὐδὲ φρονήσεως (ἄξιον) ἀληθινῆς ἐχόμενον;	Παντελῶς	μὲν οὖν, ἔφη. Πάνσμικρον δή
[6, 495]	τὸ ἄριστον ἐπιτήδευμα, ὀλίγης καὶ	ἄλλως	γιγνομένης, ὡς ἡμεῖς φαμεν. καὶ
[6, 500]	λέγουσιν ὡς οὐκ ἄν ποτε	ἄλλως	εὐδαιμονήσειε πόλις, εἰ μὴ αὐτὴν
[6, 499]	ἂν ἡμεῖς δικαίως καταγελῴμεθα, ὡς	ἄλλως	εὐχαῖς ὅμοια λέγοντες. ἢ οὐχ
[6, 493]	οὐ κακῶς ἐρεῖς. Οὐδ’ ἐμοὶ	ἄλλως,	ἔφη, δοκεῖ. Ετι τοίνυν σοι,
[6, 511]	ἐκεῖνα ἰδεῖν ἃ οὐκ ἂν	ἄλλως	ἴδοι τις ἢ τῇ διανοίᾳ.
[6, 494]	τοιοῦτος πρῶτος ἔσται ἐν ἅπασιν,	ἄλλως	τε καὶ ἐὰν τὸ σῶμα
[6, 494]	τοιοῦτον ἐν τοῖς τοιούτοις ποιήσειν,	ἄλλως	τε καὶ ἐὰν τύχῃ μεγάλης
[6, 509]	δοκοῦντα περὶ αὐτοῦ λέγειν. Καὶ	μηδαμῶς	γ’ ἔφη, παύσῃ, εἰ μή
[6, 506]	μὴ οἶδεν λέγειν ὡς εἰδότα;	Οὐδαμῶς	γ’ ἔφη, ὡς εἰδότα, ὡς
[6, 499]	ἕνα οὔτε πλείους. ἢ οἴει;	Οὐδαμῶς	γε. Οὐδέ γε αὖ λόγων,
[6, 485]	φύσιν φιλόσοφόν τε καὶ (φιλοψευδῆ;	Οὐδαμῶς	γε. Τὸν ἄρα τῷ ὄντι
[6, 495]	τυγχάνωσι περὶ τὸ αὑτῶν τεχνίον.	ὅμως	γὰρ δὴ πρός γε τὰς
[6, 509]	ἦν δ’ ἐγώ, καὶ πολύ·	ὅμως	δέ, ὅσα γ’ ἐν τῷ
[6, 499]	προορώμενοι (ἡμεῖς τότε καὶ δεδιότες	ὅμως	ἐλέγομεν, ὑπὸ τἀληθοῦς ἠναγκασμένοι, ὅτι
[6, 497]	καλὰ τῷ ὄντι χαλεπά. (Αλλ’	ὅμως,	ἔφη, λαβέτω τέλος ἡ ἀπόδειξις
[6, 505]	δοκοῦντα, κἂν εἰ> μὴ εἴη,	ὅμως	ταῦτα πράττειν καὶ κεκτῆσθαι καὶ
[6, 487]	εἴπωμεν, τοὺς δ’ ἐπιεικεστάτους δοκοῦντας	ὅμως	τοῦτό γε ὑπὸ τοῦ ἐπιτηδεύματος
[6, 497]	σκόπει δὲ καὶ νῦν ὡς	προθύμως	καὶ παρακινδυνευτικῶς μέλλω λέγειν, ὅτι
[6, 498]	μοι δοκεῖς, ἔφη, λέγειν γε	προθύμως,	ὦ Σώκρατες· οἶμαι μέντοι τοὺς
[6, 502]	τοῖς ἔμπροσθεν, ὡς ἐγᾦμαι, διήλθομεν.	Ικανῶς	γάρ. Νῦν δή, ὡς ἔοικεν,
[6, 486]	ἢ προσδοκᾷς ποτέ τινά τι	ἱκανῶς	ἂν στέρξαι, ὃ πράττων ἂν
[6, 497]	Ερρήθη γάρ, ἔφη. Αλλ’ οὐχ	ἱκανῶς,	εἶπον, ἐδηλώθη, φόβῳ ὧν ὑμεῖς
[6, 510]	Ταῦτ’ ἔφη, ἃ λέγεις, οὐχ	ἱκανῶς	ἔμαθον. (Αλλ’ αὖθις, ἦν δ’
[6, 502]	ὅτι γε βέλτιστα, εἴπερ δυνατά,	ἱκανῶς	ἐν τοῖς ἔμπροσθεν, ὡς ἐγᾦμαι,
[6, 499]	μακάριε, καλῶν τε καὶ ἐλευθέρων	ἱκανῶς	ἐπήκοοι γεγόνασιν, οἵων ζητεῖν μὲν
[6, 487]	ἄν τις οἷός τε γένοιτο	ἱκανῶς	ἐπιτηδεῦσαι, εἰ μὴ φύσει εἴη
[6, 504]	μέτρον. δοκεῖ δ’ ἐνίοτέ τισιν	ἱκανῶς	ἤδη ἔχειν καὶ οὐδὲν δεῖν
[6, 496]	κτῆμα, καὶ τῶν πολλῶν αὖ	ἱκανῶς	ἰδόντες τὴν μανίαν, καὶ ὅτι
[6, 505]	πρὸς τούτῳ ὅτι αὐτὴν οὐχ	ἱκανῶς	ἴσμεν· εἰ δὲ μὴ ἴσμεν,
[6, 506]	δὲ μηδένα αὐτὰ πρότερον γνώσεσθαι	ἱκανῶς.	Καλῶς γάρ, ἔφη, μαντεύῃ. Οὐκοῦν
[6, 511]	τελευτᾷ εἰς εἴδη. Μανθάνω, ἔφη,	ἱκανῶς	μὲν οὔ— δοκεῖς γάρ μοι
[6, 485]	καταμαθεῖν· καὶ οἶμαι, ἐὰν ἐκείνην	ἱκανῶς	ὁμολογήσωμεν, ὁμολογήσειν καὶ ὅτι οἷοί
[6, 486]	ἀλλήλοις τῇ μελλούσῃ τοῦ ὄντος	ἱκανῶς	τε καὶ τελέως ψυχῇ μεταλήψεσθαι;
[6, 505]	δὲ καὶ οὐκ ἔχουσα λαβεῖν	ἱκανῶς	τί ποτ’ ἐστὶν οὐδὲ πίστει
[6, 486]	(Επιλήσμονα ἄρα ψυχὴν ἐν ταῖς	ἱκανῶς	φιλοσόφοις μή ποτε ἐγκρίνωμεν, ἀλλὰ
[6, 497]	τίς αὕτη ἡ πολιτεία. Οὐκ	ἔγνως,	ἔφη· οὐ γὰρ τοῦτο ἔμελλον,
[6, 499]	οἵων ζητεῖν μὲν τὸ ἀληθὲς	συντεταμένως	ἐκ παντὸς τρόπου τοῦ γνῶναι
[6, 485]	τοῦ σώματος ἐκλείποιεν, εἰ μὴ	πεπλασμένως	ἀλλ’ (ἀληθῶς φιλόσοφός τις εἴη.
[6, 510]	τὰ λοιπὰ ἤδη διεξιόντες τελευτῶσιν	ὁμολογουμένως	ἐπὶ τοῦτο οὗ ἂν ἐπὶ
[6, 509]	αὐτῶν οὐκ ὀρθόν, ἀλλ’ ἔτι	μειζόνως	τιμητέον τὴν τοῦ ἀγαθοῦ ἕξιν.
[6, 484]	ἐμοὶ γοῦν ἔτι δοκεῖ ἂν	βελτιόνως	φανῆναι εἰ περὶ τούτου μόνου
[6, 500]	ἐπεισκεκωμακότας, λοιδορουμένους τε αὑτοῖς καὶ	φιλαπεχθημόνως	ἔχοντας καὶ ἀεὶ περὶ ἀνθρώπων
[6, 498]	ὅτι μὴ πάρεργον, τοὺς μέλλοντας	εὐδαιμόνως	βιώσεσθαι καὶ τελευτήσαντας τῷ βίῳ
[6, 502]	σωθείη, ἔσθ’ ὅστις ἀμφισβητήσειε; Καὶ	πῶς;	Αλλὰ μήν, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 484]	μακροῦ τινος διεξελθόντες λόγου μόγις	πως	ἀνεφάνησαν οἵ εἰσιν ἑκάτεροι. Ισως
[6, 486]	ἐπιστήμης μὴ κενὸς εἶναι; Καὶ	πῶς;	Ανόνητα δὴ πονῶν οὐκ οἴει
[6, 490]	φαμὲν αὐτῇ χορὸν κακῶν ἀκολουθῆσαι.	Πῶς	γάρ; Αλλ’ ὑγιές τε καὶ
[6, 509]	τροφήν, οὐ γένεσιν αὐτὸν ὄντα.	Πῶς	γάρ; Καὶ τοῖς γιγνωσκομένοις τοίνυν
[6, 505]	πολλαὶ ἀμφισβητήσεις περὶ αὐτοῦ, φανερόν;	Πῶς	γὰρ οὔ; Τί δέ; τόδε
[6, 505]	φάναι. Καὶ μάλα, ἔφη, γελοίως.	(Πῶς	γὰρ οὐχί, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 503]	Οὐκοῦν σπάνιον αὐτὸ οἴει ἔσεσθαι;	Πῶς	δ’ οὔ; (Βασανιστέον δὴ ἔν
[6, 486]	μισεῖν καὶ τὴν τοιαύτην πρᾶξιν;	Πῶς	δ’ οὔ; (Επιλήσμονα ἄρα ψυχὴν
[6, 491]	ἐναντιώτερον ἢ τῷ μὴ ἀγαθῷ.	Πῶς	δ’ οὔ; Εχει δὴ οἶμαι
[6, 505]	ἀγαθόν, τοῖς δὲ κομψοτέροις φρόνησις.	Πῶς	δ’ οὔ; Καὶ ὅτι γε,
[6, 486]	ἑκάστου τὸ αὐτοφυὲς εὐάγωγον παρέξει.	Πῶς	δ’ οὔ; (Τί οὖν; μή
[6, 494]	τε οἰκεῖοι καὶ οἱ πολῖται.	Πῶς	δ’ οὔ; (Υποκείσονται ἄρα δεόμενοι
[6, 507]	ὁρατοῦ οὐκ ἐννοεῖς ὅτι προσδεῖται;	Πῶς;	Ενούσης που ἐν ὄμμασιν ὄψεως
[6, 508]	τε ὄψιν καὶ τὰ ὁρώμενα.	Πῶς;	ἔφη· ἔτι δίελθέ μοι. Οφθαλμοί,
[6, 503]	τὰ πολλὰ δὲ διεσπασμένη φύεται.	(Πῶς,	ἔφη, λέγεις; Εὐμαθεῖς καὶ μνήμονες
[6, 484]	χρὴ φύλακα τηρεῖν ὁτιοῦν; Καὶ	πῶς,	ἔφη, οὐ δῆλον; Η οὖν
[6, 498]	αὖθις οὐκ ἐξάπτονται. Δεῖ δὲ	πῶς;	ἔφη. Πᾶν τοὐναντίον· μειράκια μὲν
[6, 485]	τι ἀληθείας ἂν εὕροις; Καὶ	πῶς;	ἦ δ’ ὅς. Η οὖν
[6, 497]	τοῦ ἐπιτηδεύματος τούτου πόλιν ἅπτεσθαι.	Πῶς;	~Νῦν μέν, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 508]	ὄψις πρὸς τοῦτον τὸν θεόν;	Πῶς;	Οὐκ ἔστιν ἥλιος ἡ ὄψις
[6, 487]	ὅτι ἔμοιγε φαίνονται τἀληθῆ λέγειν.	(Πῶς	οὖν, ἔφη, εὖ ἔχει λέγειν
[6, 491]	δόξει τὰ προειρημένα περὶ αὐτῶν.	Πῶς	οὖν, ἔφη, κελεύεις; (Παντός, ἦν
[6, 484]	δὴ δεῖ πόλεως ἡγεμόνας εἶναι;	Πῶς	οὖν λέγοντες ἂν αὐτό, ἔφη,
[6, 509]	τὴν εἰκόνα αὐτοῦ ἔτι ἐπισκόπει.	(Πῶς;	Τὸν ἥλιον τοῖς ὁρωμένοις οὐ
[6, 485]	ἡγεμόνας δεῖ εἶναι ἢ τούτους.	Πῶς;	Τοῦτο μὲν δὴ τῶν φιλοσόφων
[6, 500]	καὶ αὐτὸ τοῦτο συνοίει, τοῦ	χαλεπῶς	πρὸς φιλοσοφίαν τοὺς πολλοὺς διακεῖσθαι
[6, 494]	πεισθῇ, καὶ περὶ τὸν πείθοντα,	ὅπως	ἂν μὴ οἷός τ’ ᾖ,
[6, 494]	καὶ πράττοντας καὶ περὶ αὐτόν,	ὅπως	ἂν μὴ πεισθῇ, καὶ περὶ
[6, 488]	περικεχύσθαι δεομένους καὶ πάντα ποιοῦντας	ὅπως	ἂν σφίσι τὸ πηδάλιον ἐπιτρέψῃ,
[6, 488]	ὃς ἂν συλλαμβάνειν δεινὸς ᾖ	ὅπως	ἄρξουσιν ἢ πείθοντες ἢ βιαζόμενοι
[6, 488]	τῷ ὄντι νεὼς ἀρχικὸς ἔσεσθαι,	ὅπως	δὲ κυβερνήσει (ἐάντε τινες βούλωνται
[6, 506]	ἑταῖρε, καὶ μάλα ἀρκέσει· ἀλλ’	ὅπως	μὴ οὐχ οἷός τ’ ἔσομαι,
[6, 495]	δ’ ὅς, ἀνάγκη. Εστιν οὖν	ὅπως	ὁ τοιοῦτος φιλοσοφήσει; Οὐ πάνυ.
[6, 504]	σμικροῦ ἀξίοις (πᾶν ποιεῖν συντεινομένους	ὅπως	ὅτι ἀκριβέστατα καὶ καθαρώτατα ἕξει,
[6, 494]	(μὴ τὰ πολλὰ ἕκαστα, ἔσθ’	ὅπως	πλῆθος ἀνέξεται ἢ ἡγήσεαι εἶναι;
[6, 499]	θείας ἐπιπνοίας ἀληθινῆς φιλοσοφίας ἀληθινὸς	ἔρως	ἐμπέσῃ. τούτων δὲ πότερα γενέσθαι
[6, 501]	(Επειτα οἶμαι ἀπεργαζόμενοι πυκνὰ ἂν	ἑκατέρωσ’	ἀποβλέποιεν, πρός τε τὸ φύσει
[6, 488]	ἵν’ ἔτι μᾶλλον ἴδῃς ὡς	γλίσχρως	εἰκάζω. οὕτω γὰρ χαλεπὸν τὸ
[6, 484]	πως ἀνεφάνησαν οἵ εἰσιν ἑκάτεροι.	Ισως	γάρ, ἔφη, διὰ βραχέος οὐ
[6, 501]	μυθολογοῦμεν λόγῳ ἔργῳ τέλος λήψεται;	Ισως,	ἔφη, ἧττον. ~Βούλει οὖν, ἦν
[6, 499]	ὅτι οὐκ αὖ δοκεῖ, ἐρεῖς;	Ισως,	ἔφη. Ω μακάριε, ἦν δ’
[6, 503]	τὰς μαθήσεις αὖ ποιεῖ ταὐτόν·	δυσκινήτως	ἔχει καὶ δυσμαθῶς ὥσπερ ἀπονεναρκωμένα,
[6, 504]	ἐγώ, ἀλλὰ καὶ σὺ ἐρώτα.	πάντως	αὐτὸ οὐκ ὀλιγάκις ἀκήκοας, ~νῦν
[6, 490]	μὲν ἀλήθεια, ἣν διώκειν αὐτὸν	πάντως	καὶ πάντῃ ἔδει ἢ ἀλαζόνι
[6, 490]	πλησιάσας καὶ μιγεὶς τῷ ὄντι	ὄντως,	γεννήσας νοῦν καὶ ἀλήθειαν, γνοίη
[6, 490]	πεφυκὼς εἴη ἁμιλλᾶσθαι ὅ γε	ὄντως	φιλομαθής, καὶ οὐκ (ἐπιμένοι ἐπὶ
[6, 504]	ἐφαίνετο, ἐλλιπῆ, εἰ δὲ ὑμῖν	ἀρεσκόντως,	ὑμεῖς ἂν τοῦτο εἴποιτε. Αλλ’
[6, 492]	ἢ πραττομένων, τὰ δὲ ἐπαινῶσιν,	ὑπερβαλλόντως	ἑκάτερα, καὶ ἐκβοῶντες καὶ κροτοῦντες,
[6, 491]	τὰς εὐφυεστάτας κακῆς παιδαγωγίας τυχούσας	διαφερόντως	κακὰς γίγνεσθαι; ἢ οἴει τὰ
[6, 495]	ἔφη, τά γε λεγόμενα ταῦτα.	Εἰκότως	γε, ἦν δ’ ἐγώ, λεγόμενα.
[6, 503]	γάρ, ἔφη. Νόησον δὴ ὡς	εἰκότως	ὀλίγοι ἔσονταί σοι· ἣν γὰρ
[6, 488]	πάντας, ὑπόκωφον δὲ καὶ ὁρῶντα	ὡσαύτως	βραχύ τι καὶ γιγνώσκοντα περὶ
[6, 484]	οἱ τοῦ ἀεὶ κατὰ ταὐτὰ	ὡσαύτως	ἔχοντος δυνάμενοι ἐφάπτεσθαι, οἱ δὲ
[6, 510]	(ταύτης ἣν γράφουσιν, καὶ τἆλλα	οὕτως,	αὐτὰ μὲν ταῦτα ἃ πλάττουσίν
[6, 499]	ὅμοια λέγοντες. ἢ οὐχ οὕτως;	Οὕτως.	Εἰ τοίνυν ἄκροις εἰς φιλοσοφίαν
[6, 507]	καὶ πολλὰ ἀγαθὰ καὶ ἕκαστα	οὕτως	εἶναί φαμέν τε καὶ διορίζομεν
[6, 495]	δ’ ὅς. Οὗτοι μὲν δὴ	οὕτως	ἐκπίπτοντες, οἷς μάλιστα προσήκει, (ἔρημον
[6, 511]	αὖ ἐχόμενος τῶν ἐκείνης ἐχομένων,	οὕτως	ἐπὶ τελευτὴν καταβαίνῃ, (αἰσθητῷ παντάπασιν
[6, 508]	αὐτῆς ὁρᾶται ὑπ’ αὐτῆς ταύτης;	Οὕτως,	ἦ δ’ ὅς. Τοῦτον τοίνυν,
[6, 491]	Οὔκ, ἀλλά, ἦ δ’ ὅς,	οὕτως.	~(Ην τοίνυν ἔθεμεν τοῦ φιλοσόφου
[6, 499]	εὐχαῖς ὅμοια λέγοντες. ἢ οὐχ	οὕτως;	Οὕτως. Εἰ τοίνυν ἄκροις εἰς
[6, 507]	σὺ καλεῖς, ἦν δ’ ἐγώ,	φῶς.	Αληθῆ, ἔφη, λέγεις. ~Οὐ σμικρᾷ
[6, 508]	ἐζύγησαν, εἴπερ μὴ ἄτιμον τὸ	φῶς.	Αλλὰ μήν, ἔφη, πολλοῦ γε
[6, 508]	ἂν τὰς χρόας τὸ ἡμερινὸν	φῶς	ἐπέχῃ, ἀλλὰ ὧν νυκτερινὰ φέγγη,
[6, 508]	τούτου κύριον, οὗ ἡμῖν τὸ	φῶς	ὄψιν τε ποιεῖ ὁρᾶν ὅτι
[6, 509]	(δὲ καὶ ἀλήθειαν, ὥσπερ ἐκεῖ	φῶς	τε καὶ ὄψιν ἡλιοειδῆ μὲν
[6, 508]	οἶμαι ὧν ὁ ἥλιος καταλάμπει,	σαφῶς	ὁρῶσι, καὶ τοῖς αὐτοῖς τούτοις