Livre, Chap.
[6, 500]	πᾶσι πολλή. Παντάπασι μὲν οὖν.	Αν	οὖν τις, εἶπον, αὐτῷ ἀνάγκη
[6, 496]	τὴν τῷ δικαίῳ βοήθειαν σῴζοιτ’	ἄν,	ἀλλ’ ὥσπερ εἰς θηρία ἄνθρωπος
[6, 484]	ἔφη, μετρίως λέγοιμεν; Οπότεροι ἄν,	ἦν	δ’ ἐγώ, δυνατοὶ φαίνωνται φυλάξαι
[6, 507]	πατρὸς ἀποτείσεις τὴν διήγησιν. ~(Βουλοίμην	ἄν,	εἶπον, ἐμέ τε δύνασθαι αὐτὴν
[6, 501]	ἐνδέχεται θεοφιλῆ ποιήσειαν. Καλλίστη γοῦν	ἄν,	ἔφη, ἡ γραφὴ γένοιτο. Αρ’
[6, 484]	αὐτό, ἔφη, μετρίως λέγοιμεν; Οπότεροι	ἄν,	ἦν δ’ ἐγώ, δυνατοὶ φαίνωνται
[6, 501]	ἀνθρώπων, πρῶτον μὲν καθαρὰν ποιήσειαν	ἄν,	ὃ οὐ πάνυ ῥᾴδιον· ἀλλ’
[6, 500]	ἀπιστήσουσιν ἡμῖν λέγουσιν ὡς οὐκ	ἄν	ποτε ἄλλως εὐδαιμονήσειε πόλις, εἰ
[6, 490]	ἔφη. Ηγουμένης δὴ ἀληθείας οὐκ	ἄν	ποτε οἶμαι φαμὲν αὐτῇ χορὸν
[6, 504]	ὅτι αὐτὸ λέγεις, οἴει τιν’	ἄν	σε, ἔφη, ἀφεῖναι μὴ ἐρωτήσαντα
[6, 493]	ὢν πρὸς Διὸς οὐκ ἄτοπος	ἄν	σοι δοκεῖ εἶναι παιδευτής; Εμοιγ’
[6, 485]	ἡδονὴν αὐτῆς καθ’ αὑτὴν εἶεν	ἄν,	τὰς δὲ διὰ τοῦ σώματος
[6, 503]	ἤθη καὶ οὐκ εὐμετάβολα, οἷς	(ἄν	τις μᾶλλον ὡς πιστοῖς χρήσαιτο,
[6, 487]	τοιοῦτον ἐπιτήδευμα, ὃ μή ποτ’	ἄν	τις οἷός τε γένοιτο ἱκανῶς
[6, 487]	παρὸν ἀποβλέψας. νῦν γὰρ φαίη	ἄν	τίς σοι λόγῳ μὲν οὐκ
[6, 493]	ἐν πολιτικῇ; ὅτι μὲν γὰρ	ἄν	τις τούτοις ὁμιλῇ ἐπιδεικνύμενος, ἢ
[6, 487]	ἀλλὰ τὸ σοὶ δοκοῦν ἡδέως	ἂν	ἀκούοιμι. Ακούοις ἂν ὅτι ἔμοιγε
[6, 491]	Εχω, ἔφη· καὶ ἡδέως γ’	ἂν	ἀκριβέστερον ἃ λέγεις πυθοίμην. Λαβοῦ
[6, 486]	ἱκανῶς ἂν στέρξαι, ὃ πράττων	ἂν	ἀλγῶν τε πράττοι καὶ μόγις
[6, 511]	αὐτὰ ἐκεῖνα ἰδεῖν ἃ οὐκ	ἂν	ἄλλως ἴδοι τις ἢ τῇ
[6, 487]	παύσονται αἱ πόλεις, πρὶν ἂν	ἐν	αὐταῖς οἱ φιλόσοφοι ἄρξωσιν, οὓς
[6, 484]	ἡγεμόνας εἶναι; Πῶς οὖν λέγοντες	ἂν	αὐτό, ἔφη, μετρίως λέγοιμεν; Οπότεροι
[6, 510]	Τίθημι, ἔφη. Η καὶ ἐθέλοις	ἂν	αὐτὸ φάναι, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 485]	μαθήματός γε ἀεὶ ἐρῶσιν ὃ	ἂν	αὐτοῖς δηλοῖ ἐκείνης τῆς οὐσίας
[6, 492]	οἴει καρδίαν ἴσχειν; ἢ ποίαν	(ἂν)	αὐτῷ παιδείαν ἰδιωτικὴν ἀνθέξειν, ἣν
[6, 501]	μήτε ἰδιώτου μήτε πόλεως ἐθελῆσαι	ἂν	ἅψασθαι μηδὲ γράφειν νόμους, πρὶν
[6, 484]	εἶπον· ἐμοὶ γοῦν ἔτι δοκεῖ	ἂν	βελτιόνως φανῆναι εἰ περὶ τούτου
[6, 496]	αὑτῷ τε καὶ τοῖς ἄλλοις	ἂν	γένοιτο— ταῦτα πάντα λογισμῷ λαβών,
[6, 486]	καὶ μόγις σμικρὸν ἀνύτων; Οὐκ	ἂν	γένοιτο. Τί δ’ εἰ μηδὲν
[6, 497]	δ’ ὅς, οὐ τὰ ἐλάχιστα	ἂν	διαπραξάμενος ἀπαλλάττοιτο. Οὐδέ γε, εἶπον,
[6, 489]	ὅτι οὐδὲ τούτου φιλοσοφία αἰτία,	(ἂν	δυνώμεθα, πειραθῶμεν δεῖξαι; Πάνυ μὲν
[6, 486]	ἀλαζὼν μηδὲ δειλὸς ἔσθ’ ὅπῃ	ἂν	δυσσύμβολος ἢ ἄδικος γένοιτο; Οὐκ
[6, 506]	πολλοῦ τινος ἄξιον φύλακα κεκτῆσθαι	ἂν	ἑαυτῶν τὸν τοῦτο ἀγνοοῦντα· μαντεύομαι
[6, 493]	καὶ σοφίαν ταύτην καλεῖν· οἷόνπερ	ἂν	εἰ θρέμματος μεγάλου καὶ ἰσχυροῦ
[6, 504]	γὰρ μνημονεύων, ἔφη, τὰ λοιπὰ	ἂν	εἴην δίκαιος μὴ ἀκούειν. Η
[6, 502]	δυναστῶν τὰς φύσεις φιλόσοφοι; Οὐδ’	ἂν	εἷς, ἔφη. Τοιούτους δὲ γενομένους
[6, 502]	χρόνῳ τῶν πάντων οὐδέποτε οὐδ’	ἂν	εἷς σωθείη, ἔσθ’ ὅστις ἀμφισβητήσειε;
[6, 501]	μήν; (Επειτα οἶμαι ἀπεργαζόμενοι πυκνὰ	ἂν	ἑκατέρωσ’ ἀποβλέποιεν, πρός τε τὸ
[6, 496]	δικαίως ἀτιμάσαν εὐφυὲς ἐπ’ αὐτὴν	ἂν	ἔλθοι. εἴη δ’ ἂν καὶ
[6, 505]	δίκαια μὲν καὶ καλὰ πολλοὶ	ἂν	ἕλοιντο τὰ δοκοῦντα, κἂν εἰ>
[6, 487]	κακῶν παύσονται αἱ πόλεις, πρὶν	ἂν	ἐν αὐταῖς οἱ φιλόσοφοι ἄρξωσιν,
[6, 510]	τελευτῶσιν ὁμολογουμένως ἐπὶ τοῦτο οὗ	ἂν	ἐπὶ σκέψιν ὁρμήσωσι. Πάνυ μὲν
[6, 487]	ἐναντιοῦσθαι, ἔργῳ δὲ ὁρᾶν, ὅσοι	ἂν	ἐπὶ φιλοσοφίαν ὁρμήσαντες μὴ τοῦ
[6, 491]	μηδ’ ὥρας μηδὲ τόπου, ὅσῳ	ἂν	ἐρρωμενέστερον ᾖ, τοσούτῳ πλειόνων ἐνδεῖ
[6, 501]	ἀλλ’ οὖν οἶσθ’ ὅτι τούτῳ	ἂν	εὐθὺς τῶν ἄλλων διενέγκοιεν, τῷ
[6, 485]	οὖν οἰκειότερον σοφίᾳ τι ἀληθείας	ἂν	εὕροις; Καὶ πῶς; ἦ δ’
[6, 498]	πείρας γὰρ οὐδὲν ἀνήσομεν, ἕως	ἂν	ἢ πείσωμεν καὶ τοῦτον καὶ
[6, 499]	φημὶ ἔχειν λόγον. οὕτω γὰρ	ἂν	ἡμεῖς δικαίως καταγελῴμεθα, ὡς ἄλλως
[6, 489]	καὶ πειρῶ πείθειν ὅτι πολὺ	ἂν	θαυμαστότερον ἦν (εἰ ἐτιμῶντο. Αλλὰ
[6, 496]	αὐτὴν ἂν ἔλθοι. εἴη δ’	ἂν	καὶ ὁ τοῦ ἡμετέρου ἑταίρου
[6, 495]	ἐκπηδῶσιν εἰς τὴν φιλοσοφίαν, οἳ	ἂν	κομψότατοι ὄντες τυγχάνωσι περὶ τὸ
[6, 485]	(τούτῳ ἐν τῇ φύσει οἳ	ἂν	μέλλωσιν ἔσεσθαι οἵους ἐλέγομεν. Τὸ
[6, 492]	τοίνυν ἔθεμεν τοῦ φιλοσόφου φύσιν,	ἂν	μὲν οἶμαι μαθήσεως προσηκούσης τύχῃ,
[6, 486]	φιλοσοφίας ἀληθινῆς, ὡς ἔοικεν, οὐκ	ἂν	μετείη. Οὔ μοι δοκεῖ. Τί
[6, 494]	καὶ περὶ τὸν πείθοντα, ὅπως	ἂν	μὴ οἷός τ’ ᾖ, καὶ
[6, 488]	τὸ πηδάλιον ἐπιτρέψῃ, ἐνίοτε δ’	ἂν	μὴ πείθωσιν ἀλλὰ ἄλλοι μᾶλλον,
[6, 494]	πράττοντας καὶ περὶ αὐτόν, ὅπως	ἂν	μὴ πεισθῇ, καὶ περὶ τὸν
[6, 487]	ἀληθείας, δικαιοσύνης, ἀνδρείας, σωφροσύνης; Οὐδ’	ἂν	ὁ Μῶμος, ἔφη, τό γε
[6, 501]	Ορθῶς, ἔφη. Καὶ τὸ μὲν	ἂν	οἶμαι ἐξαλείφοιεν, τὸ δὲ πάλιν
[6, 487]	πρὸς μὲν ταῦτά σοι οὐδεὶς	ἂν	οἷός τ’ εἴη ἀντειπεῖν. ἀλλὰ
[6, 486]	δύναιτο, λήθης ὢν πλέως; ἆρ’	ἂν	οἷός τ’ εἴη ἐπιστήμης μὴ
[6, 491]	διαφθορὰς λέγεις; Εγώ σοι, εἶπον,	ἂν	οἷός τε γένωμαι, πειράσομαι διελθεῖν.
[6, 487]	δοκοῦν ἡδέως ἂν ἀκούοιμι. Ακούοις	ἂν	ὅτι ἔμοιγε φαίνονται τἀληθῆ λέγειν.
[6, 493]	ἀνάγκη ποιεῖν αὐτῷ ταῦτα ἃ	ἂν	οὗτοι ἐπαινῶσιν· ὡς δὲ καὶ
[6, 492]	αἰσχρὰ εἶναι, καὶ ἐπιτηδεύσειν ἅπερ	ἂν	οὗτοι, καὶ ἔσεσθαι τοιοῦτον; (Πολλή,
[6, 492]	οἰχήσεσθαι φερομένην κατὰ ῥοῦν ᾗ	ἂν	οὗτος φέρῃ, καὶ φήσειν τε
[6, 501]	ἀγριανοῦσι λεγόντων ἡμῶν ὅτι πρὶν	ἂν	πόλεως τὸ φιλόσοφον γένος ἐγκρατὲς
[6, 484]	αὐτῷ σχεδόν τι τῷ μεγίστῳ	ἂν	προέχοιεν. ~(Οὐκοῦν τοῦτο δὴ λέγωμεν,
[6, 486]	προσδοκᾷς ποτέ τινά τι ἱκανῶς	ἂν	στέρξαι, ὃ πράττων ἂν ἀλγῶν
[6, 488]	ἐπιστάμενον τὰ κατὰ ναῦν, ὃς	ἂν	συλλαμβάνειν δεινὸς ᾖ ὅπως ἄρξουσιν
[6, 488]	δεομένους καὶ πάντα ποιοῦντας ὅπως	ἂν	σφίσι τὸ πηδάλιον ἐπιτρέψῃ, ἐνίοτε
[6, 493]	~εὖ γὰρ χρὴ εἰδέναι, ὅτιπερ	ἂν	σωθῇ τε (καὶ γένηται οἷον
[6, 495]	ἰδιώτας, καὶ οἱ τἀγαθά, οἳ	ἂν	ταύτῃ τύχωσι ῥυέντες· σμικρὰ δὲ
[6, 489]	δεῖσθαι τῶν ἀρχομένων ἄρχεσθαι, οὗ	ἂν	τῇ ἀληθείᾳ τι ὄφελος ᾖ.
[6, 487]	καὶ ἡλικίᾳ ἆρα οὐ μόνοις	ἂν	τὴν πόλιν ἐπιτρέποις; (Καὶ ὁ
[6, 501]	Οὐκοῦν μετὰ ταῦτα οἴει ὑπογράψασθαι	ἂν	τὸ σχῆμα τῆς πολιτείας; Τί
[6, 499]	μή ποτε γένηται τέλεος, πρὶν	ἂν	τοῖς φιλοσόφοις τούτοις τοῖς ὀλίγοις
[6, 504]	εἰ δὲ ὑμῖν ἀρεσκόντως, ὑμεῖς	ἂν	τοῦτο εἴποιτε. Αλλ’ ἔμοιγε, ἔφη,
[6, 502]	πέρι τις ἀμφισβητήσει, ὡς οὐκ	ἂν	τύχοιεν γενόμενοι βασιλέων ἔκγονοι ἢ
[6, 503]	τοιοῦτοι ὑπὸ ὀξύτητος φέρονται ὅπῃ	ἂν	τύχωσιν, καὶ τὸ βέβαιον ἅπαν
[6, 488]	ὡς ἀληθῶς κυβερνητικὸν οὐχ ἡγῇ	ἂν	τῷ ὄντι μετεωροσκόπον ~(τε καὶ
[6, 486]	καὶ ἀσχήμονος φύσεως ἄλλοσέ ποι	ἂν	φαῖμεν ἕλκειν ἢ εἰς ἀμετρίαν.
[6, 492]	καὶ ὁ τόπος ἐν ᾧ	ἂν	ὦσιν ἐπηχοῦντες διπλάσιον θόρυβον παρέχωσι
[6, 494]	Βουλήσονται δὴ οἶμαι αὐτῷ χρῆσθαι,	ἐπειδὰν	πρεσβύτερος γίγνηται, ἐπὶ τὰ αὑτῶν
[6, 505]	αὖ συνιέντων ἡμῶν ὅτι λέγουσιν,	ἐπειδὰν	τὸ τοῦ ἀγαθοῦ φθέγξωνται ὄνομα.
[6, 494]	γε δεῖ, ἦ δ’ ὅς.	Εὰν	δ’ οὖν, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 506]	ὑμῖν φίλον, εἰ δὲ μή,	ἐᾶν.	Αλλ’ ἔφη, λέγε· εἰς αὖθις
[6, 499]	(κατηγόρει. ἀλλοίαν τοι δόξαν ἕξουσιν,	ἐὰν	αὐτοῖς μὴ φιλονικῶν ἀλλὰ παραμυθούμενος
[6, 492]	πᾶσαν ἀρετὴν ἀνάγκη αὐξανομένην ἀφικνεῖσθαι,	ἐὰν	δὲ μὴ ἐν προσηκούσῃ σπαρεῖσά
[6, 484]	δικαίων καὶ ἀγαθῶν τίθεσθαί τε,	ἐὰν	δέῃ τίθεσθαι, καὶ τὰ κείμενα
[6, 500]	γε, ἦ δ’ ὅς. Αλλ’	ἐὰν	δὴ αἴσθωνται οἱ πολλοὶ ὅτι
[6, 485]	πρῶτον δεῖ καταμαθεῖν· καὶ οἶμαι,	ἐὰν	ἐκείνην ἱκανῶς ὁμολογήσωμεν, ὁμολογήσειν καὶ
[6, 498]	λόγους ἐν δὲ τῷ ἔπειτα,	ἐὰν	καὶ ἄλλων τοῦτο πραττόντων παρακαλούμενοι
[6, 507]	παρούσης δὲ χρόας ἐν αὐτοῖς,	ἐὰν	μὴ (παραγένηται γένος τρίτον ἰδίᾳ
[6, 507]	ἀκούειν, τὴν δὲ ἀκούεσθαι, ὃ	(ἐὰν	μὴ παραγένηται τρίτον, ἡ μὲν
[6, 492]	τρέφηται, εἰς πάντα τἀναντία αὖ,	ἐὰν	μή τις αὐτῇ βοηθήσας θεῶν
[6, 506]	ἡμῖν ἡ πολιτεία τελέως κεκοσμήσεται,	ἐὰν	ὁ (τοιοῦτος αὐτὴν ἐπισκοπῇ φύλαξ,
[6, 500]	οὓς αὐτοὶ οἴονται. (ἢ καὶ	ἐὰν	οὕτω θεῶνται, ἀλλοίαν τοι φήσεις
[6, 494]	ἔφη. Τῷ δὴ οὕτω διατιθεμένῳ	ἐάν	τις ἠρέμα προσελθὼν τἀληθῆ λέγῃ,
[6, 494]	ἐν ἅπασιν, ἄλλως τε καὶ	ἐὰν	τὸ σῶμα φυῇ προσφερὴς τῇ
[6, 494]	τοιούτοις ποιήσειν, ἄλλως τε καὶ	ἐὰν	τύχῃ μεγάλης πόλεως ὢν καὶ
[6, 486]	ἣν ἐπὶ τὴν τοῦ ὄντος	ἰδέαν	ἑκάστου τὸ αὐτοφυὲς εὐάγωγον παρέξει.
[6, 507]	πολλὰ ἐτίθεμεν, πάλιν αὖ κατ’	ἰδέαν	μίαν ἑκάστου ὡς μιᾶς οὔσης
[6, 508]	δύναμιν ἀποδιδὸν τὴν τοῦ ἀγαθοῦ	ἰδέαν	φάθι εἶναι· αἰτίαν δ’ ἐπιστήμης
[6, 493]	ἢ ποίησιν ἤ τινα ἄλλην	δημιουργίαν	ἢ πόλει διακονίαν, κυρίους αὑτοῦ
[6, 492]	νέον, τὸ λεγόμενον, τίνα οἴει	καρδίαν	ἴσχειν; ἢ ποίαν (ἂν) αὐτῷ
[6, 492]	ἴσχειν; ἢ ποίαν (ἂν) αὐτῷ	παιδείαν	ἰδιωτικὴν ἀνθέξειν, ἣν οὐ κατακλυσθεῖσαν
[6, 498]	μὲν ὄντα καὶ παῖδας μειρακιώδη	παιδείαν	καὶ φιλοσοφίαν μεταχειρίζεσθαι, τῶν τε
[6, 492]	πρὸς ἀρετὴν παρὰ τὴν τούτων	παιδείαν	πεπαιδευμένον, ἀνθρώπειον, ὦ ἑταῖρε— θεῖον
[6, 485]	οἵους ἐλέγομεν. Τὸ ποῖον; Τὴν	ἀψεύδειαν	καὶ τὸ ἑκόντας εἶναι μηδαμῇ
[6, 486]	ἢ εἰς ἀμετρίαν. Τί μήν;	Αλήθειαν	δ’ ἀμετρίᾳ ἡγῇ συγγενῆ εἶναι
[6, 490]	ὄντι ὄντως, γεννήσας νοῦν καὶ	ἀλήθειαν,	γνοίη τε καὶ ἀληθῶς ζῴη
[6, 509]	λέγεις, εἰ ἐπιστήμην μὲν καὶ	ἀλήθειαν	παρέχει, αὐτὸ δ’ ὑπὲρ ταῦτα
[6, 508]	γάρ. (Τοῦτο τοίνυν τὸ τὴν	ἀλήθειαν	παρέχον τοῖς γιγνωσκομένοις καὶ τῷ
[6, 485]	ψεῦδος ἀλλὰ μισεῖν, τὴν δ’	ἀλήθειαν	στέργειν. Εἰκός γ’ ἔφη. Οὐ
[6, 509]	ὀρθῶς ἡγήσῃ· ~ἐπιστήμην (δὲ καὶ	ἀλήθειαν,	ὥσπερ ἐκεῖ φῶς τε καὶ
[6, 496]	ἰὼν ἐπὶ τὴν τῷ δικαίῳ	βοήθειαν	σῴζοιτ’ ἄν, ἀλλ’ ὥσπερ εἰς
[6, 501]	Αλλὰ μὴ τὴν φύσιν αὐτῶν	οἰκείαν	εἶναι τοῦ ἀρίστου, ἣν ἡμεῖς
[6, 488]	ἐπαΐοντες, ὅτι ἀνάγκη αὐτῷ τὴν	ἐπιμέλειαν	ποιεῖσθαι ἐνιαυτοῦ καὶ ὡρῶν καὶ
[6, 491]	καὶ ἀποσπᾷ φιλοσοφίας. λέγω δὲ	ἀνδρείαν,	σωφροσύνην καὶ πάντα ἃ διήλθομεν.
[6, 502]	τε τῶν γυναικῶν τῆς κτήσεως	δυσχέρειαν	ἐν τῷ πρόσθεν παραλιπόντι καὶ
[6, 494]	τοὺς ἡγουμένους ἀπολλύναι αὐτοῦ τὴν	χρείαν	τε καὶ ἑταιρίαν; οὐ πᾶν
[6, 501]	ἤθη ἀνθρώπων, πρῶτον μὲν καθαρὰν	ποιήσειαν	ἄν, ὃ οὐ πάνυ ῥᾴδιον·
[6, 501]	ἤθη εἰς ὅσον ἐνδέχεται θεοφιλῆ	ποιήσειαν.	Καλλίστη γοῦν ἄν, ἔφη, ἡ
[6, 497]	εἰ δὲ λήψεται τὴν ἀρίστην	πολιτείαν,	ὥσπερ (καὶ αὐτὸ ἄριστόν ἐστιν,
[6, 500]	εὐδαιμονήσειε πόλις, εἰ μὴ αὐτὴν	διαγράψειαν	οἱ τῷ θείῳ παραδείγματι χρώμενοι
[6, 490]	τοὺς δὲ πολλοὺς κακοὺς πᾶσαν	κακίαν,	τῆς διαβολῆς τὴν αἰτίαν ἐπισκοποῦντες
[6, 493]	καὶ ὡς τέχνην συστησάμενος ἐπὶ	διδασκαλίαν	τρέποιτο, μηδὲν εἰδὼς τῇ ἀληθείᾳ
[6, 507]	ἐτίθεμεν, πάλιν αὖ κατ’ ἰδέαν	μίαν	ἑκάστου ὡς μιᾶς οὔσης τιθέντες,
[6, 497]	εἶπον, ἀλλὰ τοῦτο καὶ ἐπαιτιῶμαι,	μηδεμίαν	ἀξίαν εἶναι τῶν νῦν κατάστασιν
[6, 495]	νυμφίου παρεσκευασμένου, διὰ πενίαν καὶ	ἐρημίαν	τοῦ δεσπότου τὴν θυγατέρα μέλλοντος
[6, 492]	ἑταῖρε— θεῖον μέντοι κατὰ τὴν	παροιμίαν	ἐξαιρῶμεν λόγου· ~εὖ γὰρ χρὴ
[6, 504]	ἔφη, συχνοὶ πάσχουσιν αὐτὸ διὰ	ῥᾳθυμίαν.	Τούτου δέ γε, ἦν δ’
[6, 497]	παρὼν δὲ τήν γ’ ἐμὴν	προθυμίαν	εἴσῃ. σκόπει δὲ καὶ νῦν
[6, 496]	πολλῶν αὖ ἱκανῶς ἰδόντες τὴν	μανίαν,	καὶ ὅτι οὐδεὶς οὐδὲν ὑγιὲς
[6, 495]	ἔχοντος, ὡς νυμφίου παρεσκευασμένου, διὰ	πενίαν	καὶ ἐρημίαν τοῦ δεσπότου τὴν
[6, 502]	ἐν τῷ πρόσθεν παραλιπόντι καὶ	παιδογονίαν	καὶ τὴν τῶν ἀρχόντων κατάστασιν,
[6, 493]	τινα ἄλλην δημιουργίαν ἢ πόλει	διακονίαν,	κυρίους αὑτοῦ ποιῶν τοὺς πολλούς,
[6, 497]	ἀλλὰ τοῦτο καὶ ἐπαιτιῶμαι, μηδεμίαν	ἀξίαν	εἶναι τῶν νῦν κατάστασιν πόλεως
[6, 496]	ὦ Αδείμαντε, λείπεται τῶν (κατ’	ἀξίαν	ὁμιλούντων φιλοσοφίᾳ, ἤ που ὑπὸ
[6, 496]	αὐτῇ πλησιάζοντες ὁμιλῶσι μὴ κατ’	ἀξίαν,	ποῖ’ ἄττα φῶμεν γεννᾶν διανοήματά
[6, 491]	πανταχῇ καὶ ἐπὶ πάντας δόξαν	οἵαν	λέγεις φιλοσοφίᾳ προσῆψαν. Τίνας δέ,
[6, 499]	πάνυ οὕτω τῶν πολλῶν (κατηγόρει.	ἀλλοίαν	τοι δόξαν ἕξουσιν, ἐὰν αὐτοῖς
[6, 500]	(ἢ καὶ ἐὰν οὕτω θεῶνται,	ἀλλοίαν	τοι φήσεις αὐτοὺς δόξαν λήψεσθαι
[6, 511]	νόησιν μὲν ἐπὶ τῷ ἀνωτάτω,	διάνοιαν	(δὲ ἐπὶ τῷ δευτέρῳ, τῷ
[6, 511]	καίτοι νοητῶν ὄντων μετὰ ἀρχῆς.	διάνοιαν	δὲ καλεῖν μοι δοκεῖς τὴν
[6, 500]	ἀληθῶς πρὸς τοῖς οὖσι τὴν	διάνοιαν	ἔχοντι κάτω βλέπειν εἰς (ἀνθρώπων
[6, 511]	δόξης τε καὶ νοῦ τὴν	διάνοιαν	οὖσαν. Ικανώτατα, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 486]	εὔχαριν ζητῶμεν πρὸς τοῖς ἄλλοις	διάνοιαν	φύσει, ἣν ἐπὶ τὴν τοῦ
[6, 492]	τίνα οἴει καρδίαν ἴσχειν; ἢ	ποίαν	(ἂν) αὐτῷ παιδείαν ἰδιωτικὴν ἀνθέξειν,
[6, 492]	οὔπω τὴν μεγίστην ἀνάγκην εἰρήκαμεν.	Ποίαν;	ἔφη. Ην ἔργῳ προστιθέασι λόγῳ
[6, 491]	μεγάλα ἀδικήματα καὶ τὴν ἄκρατον	πονηρίαν	ἐκ φαύλης ἀλλ’ οὐκ ἐκ
[6, 494]	Εκ δὴ τούτων τίνα ὁρᾷς	σωτηρίαν	φιλοσόφῳ φύσει, ὥστ’ ἐν τῷ
[6, 494]	αὐτοῦ τὴν χρείαν τε καὶ	ἑταιρίαν;	οὐ πᾶν μὲν ἔργον, πᾶν
[6, 487]	ἃ νῦν λέγεις· ἡγοῦνται δι’	ἀπειρίαν	τοῦ ἐρωτᾶν καὶ ἀποκρίνεσθαι ὑπὸ
[6, 486]	ἂν φαῖμεν ἕλκειν ἢ εἰς	ἀμετρίαν.	Τί μήν; Αλήθειαν δ’ ἀμετρίᾳ
[6, 504]	νῦν θεάσασθαι, ἀλλὰ τὴν τελεωτάτην	ἀπεργασίαν	μὴ παριέναι. ἢ οὐ γελοῖον
[6, 511]	πίστιν ἀπόδος καὶ τῷ τελευταίῳ	εἰκασίαν,	καὶ τάξον αὐτὰ ἀνὰ λόγον,
[6, 498]	καὶ ἀνδροῦται, εὖ μάλα ἐπιμελεῖσθαι,	ὑπηρεσίαν	φιλοσοφίᾳ κτωμένους· προϊούσης δὲ τῆς
[6, 509]	τὸ εἶναί τε καὶ τὴν	οὐσίαν	ὑπ’ ἐκείνου αὐτοῖς προσεῖναι, οὐκ
[6, 508]	τοῦ ἀγαθοῦ ἰδέαν φάθι εἶναι·	αἰτίαν	δ’ ἐπιστήμης οὖσαν καὶ ἀληθείας,
[6, 489]	μὲν τῶν ἐπιεικῶν ἀχρηστίας τὴν	αἰτίαν	διεληλύθαμεν; Καὶ μάλα. Τῆς δὲ
[6, 490]	πᾶσαν κακίαν, τῆς διαβολῆς τὴν	αἰτίαν	ἐπισκοποῦντες ἐπὶ τούτῳ νῦν γεγόναμεν,
[6, 491]	μεγάλων οὔτε ἀγαθῶν οὔτε κακῶν	αἰτίαν	ποτὲ ἔσεσθαι; Οὔκ, ἀλλά, ἦ
[6, 493]	συνιόντων ὀργὴν καὶ ἡδονὰς κατανενοηκέναι	σοφίαν	ἡγούμενος, εἴτ’ ἐν γραφικῇ εἴτ’
[6, 493]	ἃ δοξάζουσιν ὅταν ἁθροισθῶσιν, καὶ	σοφίαν	ταύτην καλεῖν· οἷόνπερ ἂν εἰ
[6, 493]	συνουσίᾳ τε καὶ χρόνου τριβῇ	σοφίαν	τε καλέσειεν καὶ ὡς τέχνην
[6, 495]	μάλιστα προσήκει, (ἔρημον καὶ ἀτελῆ	φιλοσοφίαν	λείποντες αὐτοί τε βίον οὐ
[6, 498]	καὶ παῖδας μειρακιώδη παιδείαν καὶ	φιλοσοφίαν	μεταχειρίζεσθαι, τῶν τε σωμάτων, ἐν
[6, 495]	τῶν τεχνῶν ἐκπηδῶσιν εἰς τὴν	φιλοσοφίαν,	οἳ ἂν κομψότατοι ὄντες τυγχάνωσι
[6, 487]	δὲ ὁρᾶν, ὅσοι ἂν ἐπὶ	φιλοσοφίαν	ὁρμήσαντες μὴ τοῦ πεπαιδεῦσθαι ἕνεκα
[6, 497]	ποῖον; Τίνα τρόπον μεταχειριζομένη πόλις	φιλοσοφίαν	οὐ διολεῖται. τὰ γὰρ δὴ
[6, 499]	Οὕτως. Εἰ τοίνυν ἄκροις εἰς	φιλοσοφίαν	πόλεώς τις ἀνάγκη ἐπιμεληθῆναι ἢ
[6, 494]	καὶ κάμπτηται καὶ ἕλκηται πρὸς	φιλοσοφίαν,	τί οἰόμεθα δράσειν ἐκείνους τοὺς
[6, 500]	τοῦτο συνοίει, τοῦ χαλεπῶς πρὸς	φιλοσοφίαν	τοὺς πολλοὺς διακεῖσθαι ἐκείνους αἰτίους
[6, 496]	γένοιτο— ταῦτα πάντα λογισμῷ λαβών,	ἡσυχίαν	ἔχων καὶ τὰ αὑτοῦ πράττων,
[6, 505]	πολλοὶ ἂν ἕλοιντο τὰ δοκοῦντα,	κἂν	εἰ> μὴ εἴη, ὅμως ταῦτα
[6, 506]	ὢν ἀποστῇς. ἀρκέσει γὰρ ἡμῖν,	κἂν	ὥσπερ δικαιοσύνης πέρι καὶ σωφροσύνης
[6, 496]	ἀπορίᾳ τῶν διαφθερούντων κατὰ φύσιν	μεῖναν	ἐπ’ αὐτῇ, ἢ ἐν σμικρᾷ
[6, 496]	κατ’ ἀξίαν, ποῖ’ ἄττα φῶμεν	γεννᾶν	διανοήματά τε καὶ δόξας; ἆρ’
[6, 496]	διαφέρει. Ποῖ’ ἄττα οὖν εἰκὸς	γεννᾶν	τοὺς τοιούτους; οὐ νόθα καὶ
[6, 488]	τῆς κυβερνήσεως, ἕκαστον οἰόμενον δεῖν	κυβερνᾶν,	μήτε μαθόντα πώποτε τὴν τέχνην
[6, 495]	ὀρφανὴν συγγενῶν, ἄλλοι ἐπεισελθόντες ἀνάξιοι	ᾔσχυνάν	τε καὶ ὀνείδηπεριῆψαν, οἷα καὶ
[6, 505]	τὰ ὄντα ζητοῦσιν, τὴν δὲ	δόξαν	ἐνταῦθα ἤδη πᾶς ἀτιμάζει; Καὶ
[6, 499]	τῶν πολλῶν (κατηγόρει. ἀλλοίαν τοι	δόξαν	ἕξουσιν, ἐὰν αὐτοῖς μὴ φιλονικῶν
[6, 499]	μηδαμόσε ἄλλοσε τείνοντα ἢ πρὸς	δόξαν	καὶ ἔριν καὶ ἐν δίκαις
[6, 500]	θεῶνται, ἀλλοίαν τοι φήσεις αὐτοὺς	δόξαν	λήψεσθαι καὶ ἄλλα ἀποκρινεῖσθαι. ἢ
[6, 491]	πλημμελοῦσαι, πανταχῇ καὶ ἐπὶ πάντας	δόξαν	οἵαν λέγεις φιλοσοφίᾳ προσῆψαν. Τίνας
[6, 490]	μὲν τοῦτο σφόδρα οὕτω παρὰ	δόξαν	τοῖς νῦν δοκουμένοις περὶ αὐτοῦ;
[6, 494]	ἑταιρίαν; οὐ πᾶν μὲν ἔργον,	πᾶν	δ’ ἔπος λέγοντάς τε καὶ
[6, 494]	χρείαν τε καὶ ἑταιρίαν; οὐ	πᾶν	μὲν ἔργον, πᾶν δ’ ἔπος
[6, 504]	ἐπὶ μὲν ἄλλοις σμικροῦ ἀξίοις	(πᾶν	ποιεῖν συντεινομένους ὅπως ὅτι ἀκριβέστατα
[6, 485]	τὸν ἐρωτικῶς του φύσει ἔχοντα	πᾶν	τὸ συγγενές τε καὶ οἰκεῖον
[6, 510]	λεῖα καὶ φανὰ συνέστηκεν, καὶ	πᾶν	τὸ τοιοῦτον, εἰ κατανοεῖς. Αλλὰ
[6, 485]	δὴ πρὸς τὰ μαθήματα καὶ	πᾶν	τὸ τοιοῦτον ἐρρυήκασιν, περὶ τὴν
[6, 510]	τε περὶ ἡμᾶς ζῷς καὶ	πᾶν	τὸ φυτευτὸν καὶ τὸ σκευαστὸν
[6, 498]	ἐξάπτονται. Δεῖ δὲ πῶς; ἔφη.	Πᾶν	τοὐναντίον· μειράκια μὲν ὄντα καὶ
[6, 490]	τι μετέσται ψεῦδος ἀγαπᾶν ἢ	πᾶν	τοὐναντίον μισεῖν; (Μισεῖν, ἔφη. Ηγουμένης
[6, 503]	ἂν τύχωσιν, καὶ τὸ βέβαιον	ἅπαν	αὐτῶν ἐξοίχεται. Αληθῆ, ἔφη, λέγεις.
[6, 490]	οὖν; τούτῳ τι μετέσται ψεῦδος	ἀγαπᾶν	ἢ πᾶν τοὐναντίον μισεῖν; (Μισεῖν,
[6, 485]	τε καὶ οἰκεῖον τῶν παιδικῶν	ἀγαπᾶν.	Ορθῶς, ἔφη. Η οὖν οἰκειότερον
[6, 501]	γράφειν νόμους, πρὶν ἢ παραλαβεῖν	καθαρὰν	ἢ αὐτοὶ ποιῆσαι. Καὶ ὀρθῶς
[6, 501]	καὶ ἤθη ἀνθρώπων, πρῶτον μὲν	καθαρὰν	ποιήσειαν ἄν, ὃ οὐ πάνυ
[6, 504]	Εἰκός, ἦ δ’ ὅς. Τὴν	μακροτέραν	τοίνυν, ὦ ἑταῖρε, ἔφην, περιιτέον
[6, 493]	ἐν τοιαύτῃ καταστάσει πολιτειῶν, θεοῦ	μοῖραν	αὐτὸ σῶσαι λέγων οὐ κακῶς
[6, 498]	βίῳ τῷ βεβιωμένῳ τὴν ἐκεῖ	μοῖραν	ἐπιστήσειν πρέπουσαν. Ως ἀληθῶς μοι
[6, 497]	φόβῳ ὧν ὑμεῖς ἀντιλαμβανόμενοι δεδηλώκατε	μακρὰν	καὶ χαλεπὴν αὐτοῦ τὴν ἀπόδειξιν·
[6, 508]	σμικρᾷ ἄρα ἰδέᾳ ἡ τοῦ	ὁρᾶν	αἴσθησις καὶ ἡ τοῦ ὁρᾶσθαι
[6, 490]	περὶ ὧν ὁ λόγος, φαίη	ὁρᾶν	αὐτῶν τοὺς μὲν ἀχρήστους, τοὺς
[6, 487]	τὸ ἐρωτώμενον ἐναντιοῦσθαι, ἔργῳ δὲ	ὁρᾶν,	ὅσοι ἂν ἐπὶ φιλοσοφίαν ὁρμήσαντες
[6, 508]	τὸ φῶς ὄψιν τε ποιεῖ	ὁρᾶν	ὅτι κάλλιστα καὶ τὰ ὁρώμενα
[6, 507]	δημιουργὸν ὅσῳ πολυτελεστάτην τὴν τοῦ	ὁρᾶν	τε καὶ ὁρᾶσθαι δύναμιν ἐδημιούργησεν;
[6, 495]	γὰρ ἄλλοι ἀνθρωπίσκοι κενὴν τὴν	χώραν	ταύτην γιγνομένην, καλῶν (δὲ ὀνομάτων
[6, 496]	καὶ ἀπ’ ἄλλης τέχνης δικαίως	ἀτιμάσαν	εὐφυὲς ἐπ’ αὐτὴν ἂν ἔλθοι.
[6, 494]	φύσει, ὥστ’ ἐν τῷ ἐπιτηδεύματι	μείνασαν	πρὸς τέλος ἐλθεῖν; ἐννόει δ’
[6, 492]	οἶμαι μαθήσεως προσηκούσης τύχῃ, εἰς	πᾶσαν	ἀρετὴν ἀνάγκη αὐξανομένην ἀφικνεῖσθαι, ἐὰν
[6, 490]	ἀχρήστους, τοὺς δὲ πολλοὺς κακοὺς	πᾶσαν	κακίαν, τῆς διαβολῆς τὴν αἰτίαν
[6, 505]	ἢ οἴει τι πλέον εἶναι	πᾶσαν	κτῆσιν ἐκτῆσθαι, μὴ μέντοι ἀγαθήν;
[6, 508]	τῶν ἄλλων συζεύξεων τιμιωτέρῳ ζυγῷ	ἐζύγησαν,	εἴπερ μὴ ἄτιμον τὸ φῶς.
[6, 484]	τινος διεξελθόντες λόγου μόγις πως	ἀνεφάνησαν	οἵ εἰσιν ἑκάτεροι. Ισως γάρ,
[6, 492]	παιδείαν ἰδιωτικὴν ἀνθέξειν, ἣν οὐ	κατακλυσθεῖσαν	ὑπὸ τοῦ τοιούτου ψόγου ἢ
[6, 511]	τε καὶ νοῦ τὴν διάνοιαν	οὖσαν.	Ικανώτατα, ἦν δ’ ἐγώ, ἀπεδέξω.
[6, 508]	φάθι εἶναι· αἰτίαν δ’ ἐπιστήμης	οὖσαν	καὶ ἀληθείας, ὡς γιγνωσκομένης μὲν
[6, 491]	τὴν ἀρίστην φύσιν ἐν ἀλλοτριωτέρᾳ	οὖσαν	τροφῇ κάκιον ἀπαλλάττειν τῆς φαύλης.
[6, 511]	ζήτησιν αὐτοῦ, οὐκ ἐπ’ ἀρχὴν	ἰοῦσαν,	ὡς οὐ δυναμένην τῶν ὑποθέσεων
[6, 497]	λέγω περὶ τούτου· ἀλλὰ τὴν	προσήκουσαν	αὐτῇ τίνα τῶν νῦν λέγεις
[6, 494]	τιμῶντες, προκαταλαμβάνοντες καὶ προκολακεύοντες τὴν	μέλλουσαν	αὐτοῦ δύναμιν. Φιλεῖ γοῦν, ἔφη,
[6, 498]	βεβιωμένῳ τὴν ἐκεῖ μοῖραν ἐπιστήσειν	πρέπουσαν.	Ως ἀληθῶς μοι δοκεῖς, ἔφη,
[6, 506]	μοι φαίνεται ἢ κατὰ τὴν	παροῦσαν	ὁρμὴν ἐφικέσθαι τοῦ γε δοκοῦντος
[6, 491]	ὁμολογήσει, τοιαύτην φύσιν καὶ πάντα	ἔχουσαν	ὅσα προσετάξαμεν νυνδή, εἰ τελέως
[6, 491]	ἐπῃνέσαμεν τῆς φύσεως ἀπόλλυσι τὴν	ἔχουσαν	ψυχὴν καὶ ἀποσπᾷ φιλοσοφίας. λέγω
[6, 501]	τοῦτο. Τί δέ; τὴν τοιαύτην	τυχοῦσαν	τῶν προσηκόντων ἐπιτηδευμάτων οὐκ ἀγαθὴν
[6, 501]	ἐραστὰς εἶναι τοὺς φιλοσόφους; Ατοπον	μεντἄν,	ἔφη, εἴη. Αλλὰ μὴ τὴν
[6, 484]	μηδενὶ μέρει ἀρετῆς ὑστεροῦντας; Ατοπον	μεντἄν,	ἔφη, εἴη ἄλλους αἱρεῖσθαι, εἴ
[6, 508]	καθαρᾶς ὄψεως; Καὶ μάλα, ἔφη.	(Οταν	δέ γ’ οἶμαι ὧν ὁ
[6, 492]	Πότε δή; ἦ δ’ ὅς.	Οταν,	εἶπον, συγκαθεζόμενοι ἁθρόοι πολλοὶ εἰς
[6, 493]	τῶν πολλῶν δόγματα, ἃ δοξάζουσιν	ὅταν	ἁθροισθῶσιν, καὶ σοφίαν ταύτην καλεῖν·
[6, 498]	ποιήσωμεν εἰς ἐκεῖνον τὸν βίον,	ὅταν	αὖθις γενόμενοι τοῖς τοιούτοις ἐντύχωσι
[6, 496]	Τί δέ; τοὺς ἀναξίους παιδεύσεως,	ὅταν	αὐτῇ πλησιάζοντες ὁμιλῶσι μὴ κατ’
[6, 499]	καὶ ἔστιν καὶ γενήσεταί γε,	ὅταν	αὕτη ἡ Μοῦσα πόλεως ἐγκρατὴς
[6, 508]	αὐτὸ καὶ νοῦν ἔχειν φαίνεται·	ὅταν	δὲ εἰς τὸ τῷ σκότῳ
[6, 498]	ἄρχεται, ἐπιτείνειν τὰ ἐκείνης γυμνάσια·	ὅταν	δὲ λήγῃ μὲν ἡ ῥώμη,
[6, 495]	τὰ τῆς φιλοσόφου φύσεως μέρη,	ὅταν	ἐν κακῇ τροφῇ γένηται, αἴτια
[6, 486]	που καὶ τόδε δεῖ σκοπεῖν,	ὅταν	κρίνειν μέλλῃς φύσιν φιλόσοφόν τε
[6, 496]	αὐτῇ, ἢ ἐν σμικρᾷ πόλει	ὅταν	μεγάλη ψυχὴ φυῇ καὶ ἀτιμάσασα
[6, 508]	τὸ τῆς ψυχῆς ὧδε νόει·	ὅταν	μὲν οὗ καταλάμπει ἀλήθειά τε
[6, 508]	ἦν δ’ ἐγώ, οἶσθ’ ὅτι,	ὅταν	μηκέτι ἐπ’ ἐκεῖνά τις αὐτοὺς
[6, 503]	ὕπνου τε καὶ χάσμης ἐμπίμπλανται,	ὅταν	τι δέῃ τοιοῦτον διαπονεῖν. Εστι
[6, 487]	λέγεις· ἡγοῦνται δι’ ἀπειρίαν τοῦ	ἐρωτᾶν	καὶ ἀποκρίνεσθαι ὑπὸ τοῦ λόγου
[6, 495]	ἐπεισελθόντες ἀνάξιοι ᾔσχυνάν τε καὶ	ὀνείδηπεριῆψαν,	οἷα καὶ σὺ φῂς ὀνειδίζειν
[6, 491]	πάντας δόξαν οἵαν λέγεις φιλοσοφίᾳ	προσῆψαν.	Τίνας δέ, ἔφη, τὰς διαφθορὰς
[6, 503]	πόνοις μήτ’ ἐν φόβοις μήτ’	ἐν	ἄλλῃ μηδεμιᾷ μεταβολῇ φαίνεσθαι ἐκβάλλοντας,
[6, 491]	οἶμαι λόγον τὴν ἀρίστην φύσιν	ἐν	ἀλλοτριωτέρᾳ οὖσαν τροφῇ κάκιον ἀπαλλάττειν
[6, 484]	δὲ μηδὲν ἐκείνων ἐλλείποντας μηδ’	ἐν	ἄλλῳ μηδενὶ μέρει ἀρετῆς ὑστεροῦντας;
[6, 491]	τελέως (μέλλοι φιλόσοφος γενέσθαι, ὀλιγάκις	ἐν	ἀνθρώποις φύεσθαι καὶ ὀλίγας. ἢ
[6, 494]	παισὶν ὁ τοιοῦτος πρῶτος ἔσται	ἐν	ἅπασιν, ἄλλως τε καὶ ἐὰν
[6, 507]	χρῆσθαι αὐτῇ, παρούσης δὲ χρόας	ἐν	αὐτοῖς, ἐὰν μὴ (παραγένηται γένος
[6, 495]	νεωστὶ μὲν ἐκ δεσμῶν λελυμένου,	ἐν	βαλανείῳ δὲ λελουμένου, νεουογὸν ἱμάτιον
[6, 497]	μέγιστα, μὴ τυχὼν πολιτείας προσηκούσης·	ἐν	γὰρ προσηκούσῃ αὐτός τε μᾶλλον
[6, 497]	ἀλλοιοῦσθαι αὐτήν, ὥσπερ ξενικὸν σπέρμα	ἐν	γῇ ἄλλῃ σπειρόμενον ἐξίτηλον εἰς
[6, 493]	ἡδονὰς κατανενοηκέναι σοφίαν ἡγούμενος, εἴτ’	ἐν	γραφικῇ εἴτ’ ἐν μουσικῇ εἴτε
[6, 498]	χαλεπώτατον τὸ περὶ τοὺς λόγους	ἐν	δὲ τῷ ἔπειτα, ἐὰν καὶ
[6, 492]	παρέχωσι τοῦ ψόγου καὶ ἐπαίνου.	ἐν	δὴ τῷ τοιούτῳ τὸν νέον,
[6, 499]	πρὸς δόξαν καὶ ἔριν καὶ	ἐν	δίκαις καὶ ἐν ἰδίαις συνουσίαις
[6, 499]	κατηκόῳ γενέσθαι, ἢ τῶν νῦν	ἐν	δυναστείαις ἢ βασιλείαις ὄντων ὑέσιν
[6, 498]	κτωμένους· προϊούσης δὲ τῆς ἡλικίας,	ἐν	ᾗ ἡ ψυχὴ τελεοῦσθαι ἄρχεται,
[6, 503]	αὐτοὺς φιλοπόλιδάς τε φαίνεσθαι, βασανιζομένους	ἐν	ἡδοναῖς τε καὶ λύπαις, καὶ
[6, 499]	ἔριν καὶ ἐν δίκαις καὶ	ἐν	ἰδίαις συνουσίαις πόρρωθεν ἀσπαζομένων. Οὐδὲ
[6, 495]	τῆς φιλοσόφου φύσεως μέρη, ὅταν	ἐν	κακῇ τροφῇ γένηται, αἴτια τρόπον
[6, 487]	ἑτέρας, οὐκ ἐν ψήφοις ἀλλ’	ἐν	λόγοις· ἐπεὶ τό γε ἀληθὲς
[6, 503]	παρεῖμεν νῦν λέγομεν, ὅτι καὶ	ἐν	μαθήμασι πολλοῖς γυμνάζειν δεῖ, σκοποῦντας
[6, 509]	σαφηνείᾳ καὶ ἀσαφείᾳ πρὸς ἄλληλα	ἐν	μὲν τῷ ὁρωμένῳ (τὸ μὲν
[6, 493]	ἡγούμενος, εἴτ’ ἐν γραφικῇ εἴτ’	ἐν	μουσικῇ εἴτε δὴ ἐν πολιτικῇ;
[6, 500]	γάρ σε προφθάσας λέγω ὅτι	ἐν	ὀλίγοις τισὶν ἡγοῦμαι, ἀλλ’ οὐκ
[6, 507]	ὅτι προσδεῖται; Πῶς; Ενούσης που	ἐν	ὄμμασιν ὄψεως καὶ ἐπιχειροῦντος τοῦ
[6, 508]	Τίνα οὖν ἔχεις αἰτιάσασθαι τῶν	ἐν	οὐρανῷ θεῶν τούτου κύριον, οὗ
[6, 494]	τῆς φύσεως. Ναί. Οὐκοῦν εὐθὺς	ἐν	παισὶν ὁ τοιοῦτος πρῶτος ἔσται
[6, 502]	καὶ ἡμεῖς (συγχωροῦμεν· ὡς δὲ	ἐν	παντὶ τῷ χρόνῳ τῶν πάντων
[6, 500]	δυνατὸν ἀνθρώπῳ γίγνεται· διαβολὴ δ’	ἐν	πᾶσι πολλή. Παντάπασι μὲν οὖν.
[6, 499]	ἔργῳ τε καὶ λόγῳ, ~δυναστεύοντα	(ἐν	πόλει ἑτέρᾳ τοιαύτῃ, οὐ πώποτε
[6, 491]	ἰσχὺς σώματος καὶ συγγένεια ἐρρωμένη	ἐν	πόλει καὶ πάντα τὰ τούτων
[6, 493]	εἴτ’ ἐν μουσικῇ εἴτε δὴ	ἐν	πολιτικῇ; ὅτι μὲν γὰρ ἄν
[6, 484]	ἐφάπτεσθαι, οἱ δὲ μὴ ἀλλ’	ἐν	πολλοῖς καὶ παντοίως ἴσχουσιν πλανώμενοι
[6, 490]	θεάσασθαι τὰς φθοράς, ὡς διόλλυται	ἐν	πολλοῖς, σμικρὸν δέ τι ἐκφεύγει,
[6, 503]	καὶ τὸ δόγμα τοῦτο μήτ’	ἐν	πόνοις μήτ’ ἐν φόβοις μήτ’
[6, 492]	αὐξανομένην ἀφικνεῖσθαι, ἐὰν δὲ μὴ	ἐν	προσηκούσῃ σπαρεῖσά τε καὶ φυτευθεῖσα
[6, 503]	πανταχοῦ ἀκήρατον ἐκβαίνοντα ὥσπερ χρυσὸν	ἐν	πυρὶ βασανιζόμενον, στατέον ἄρχοντα καὶ
[6, 496]	φύσιν μεῖναν ἐπ’ αὐτῇ, ἢ	ἐν	σμικρᾷ πόλει ὅταν μεγάλη ψυχὴ
[6, 486]	δ’ οὔ; (Επιλήσμονα ἄρα ψυχὴν	ἐν	ταῖς ἱκανῶς φιλοσόφοις μή ποτε
[6, 489]	ἄχρηστόν σφισι καλεῖσθαι ὑπὸ τῶν	ἐν	ταῖς οὕτω κατεσκευασμέναις ναυσὶ πλωτήρων;
[6, 489]	ὅτι οἱ φιλόσοφοι οὐ τιμῶνται	ἐν	ταῖς πόλεσι δίδασκέ τε τὴν
[6, 494]	τύχῃ μεγάλης πόλεως ὢν καὶ	ἐν	ταύτῃ πλούσιός τε καὶ γενναῖος,
[6, 488]	μὲν καὶ (ῥώμῃ ὑπὲρ τοὺς	ἐν	τῇ νηὶ πάντας, ὑπόκωφον δὲ
[6, 497]	ὅτι δεήσοι τι ἀεὶ ἐνεῖναι	ἐν	τῇ πόλει λόγον (ἔχον τῆς
[6, 506]	ἐσκοτῶσθαι καὶ ἐκείνους τοὺς βελτίστους	ἐν	τῇ πόλει, οἷς πάντα ἐγχειριοῦμεν;
[6, 485]	εἰ ἀνάγκη ἔχειν πρὸς (τούτῳ	ἐν	τῇ φύσει οἳ ἂν μέλλωσιν
[6, 511]	τέτταρσι τμήμασι τέτταρα ταῦτα παθήματα	ἐν	τῇ ψυχῇ γιγνόμενα λαβέ, νόησιν
[6, 484]	τῆς γνώσεως, καὶ μηδὲν ἐναργὲς	ἐν	τῇ ψυχῇ ἔχοντες παράδειγμα, μηδὲ
[6, 493]	τε (καὶ γένηται οἷον δεῖ	ἐν	τοιαύτῃ καταστάσει πολιτειῶν, θεοῦ μοῖραν
[6, 504]	~εἴτε καὶ (ἀποδειλιάσει, ὥσπερ οἱ	ἐν	τοῖς ἄλλοις ἀποδειλιῶντες. Πρέπει γέ
[6, 501]	ὃ δὴ καὶ Ομηρος ἐκάλεσεν	ἐν	τοῖς ἀνθρώποις ἐγγιγνόμενον θεοειδές τε
[6, 501]	καὶ πρὸς ἐκεῖν’ αὖ τὸ	ἐν	τοῖς ἀνθρώποις ἐμποιοῖεν, συμμειγνύντες τε
[6, 507]	καὶ ἀναμνήσας ὑμᾶς τά τ’	ἐν	τοῖς ἔμπροσθεν ῥηθέντα καὶ ἄλλοτε
[6, 502]	γε βέλτιστα, εἴπερ δυνατά, ἱκανῶς	ἐν	τοῖς ἔμπροσθεν, ὡς ἐγᾦμαι, διήλθομεν.
[6, 510]	ἐν τοῖς ὕδασι φαντάσματα καὶ	ἐν	τοῖς ὅσα πυκνά τε καὶ
[6, 485]	ἀτιμοτέρου μέρους ἑκόντες ἀφίενται, ὥσπερ	ἐν	τοῖς πρόσθεν περί τε τῶν
[6, 494]	ἦν δ’ ἐγώ, τὸν τοιοῦτον	ἐν	τοῖς τοιούτοις ποιήσειν, ἄλλως τε
[6, 510]	(μὲν τὰς σκιάς, ἔπειτα τὰ	ἐν	τοῖς ὕδασι φαντάσματα καὶ ἐν
[6, 489]	Εκ τε τοίνυν τούτων καὶ	ἐν	τούτοις οὐ ῥᾴδιον εὐδοκιμεῖν τὸ
[6, 499]	τις ἀνάγκη ἐπιμεληθῆναι ἢ γέγονεν	ἐν	τῷ ἀπείρῳ τῷ παρεληλυθότι χρόνῳ
[6, 494]	ὁρᾷς σωτηρίαν φιλοσόφῳ φύσει, ὥστ’	ἐν	τῷ ἐπιτηδεύματι μείνασαν πρὸς τέλος
[6, 508]	ἐγέννησεν ἀνάλογον ἑαυτῷ, ὅτιπερ αὐτὸ	(ἐν	τῷ νοητῷ τόπῳ πρός τε
[6, 508]	καὶ τὰ νοούμενα, τοῦτο τοῦτον	ἐν	τῷ ὁρατῷ πρός τε ὄψιν
[6, 509]	πολύ· ὅμως δέ, ὅσα γ’	ἐν	τῷ παρόντι δυνατόν, ἑκὼν οὐκ
[6, 500]	ὀλίγοις τισὶν ἡγοῦμαι, ἀλλ’ οὐκ	ἐν	τῷ πλήθει, χαλεπὴν οὕτω φύσιν
[6, 503]	μᾶλλον ὡς πιστοῖς χρήσαιτο, καὶ	ἐν	τῷ πολέμῳ πρὸς τοὺς φόβους
[6, 502]	τῶν γυναικῶν τῆς κτήσεως δυσχέρειαν	ἐν	τῷ πρόσθεν παραλιπόντι καὶ παιδογονίαν
[6, 510]	γράφουσιν, ὧν καὶ σκιαὶ καὶ	ἐν	ὕδασιν εἰκόνες εἰσίν, τούτοις μὲν
[6, 489]	τοῖς πολλοῖς οἱ ἐπιεικέστατοι τῶν	ἐν	φιλοσοφίᾳ· τῆς μέντοι ἀχρηστίας τοὺς
[6, 503]	τοῦτο μήτ’ ἐν πόνοις μήτ’	ἐν	φόβοις μήτ’ ἐν ἄλλῃ μηδεμιᾷ
[6, 496]	καὶ τὰ αὑτοῦ πράττων, οἷον	ἐν	χειμῶνι κονιορτοῦ καὶ ζάλης ὑπὸ
[6, 487]	αὖ ταύτης τινὸς ἑτέρας, οὐκ	ἐν	ψήφοις ἀλλ’ ἐν λόγοις· ἐπεὶ
[6, 492]	τε πέτραι καὶ ὁ τόπος	ἐν	ᾧ ἂν ὦσιν ἐπηχοῦντες διπλάσιον
[6, 498]	φιλοσοφίαν μεταχειρίζεσθαι, τῶν τε σωμάτων,	ἐν	ᾧ βλαστάνει τε καὶ ἀνδροῦται,
[6, 508]	ἡ ὄψις οὔτε αὐτὴ οὔτ’	ἐν	ᾧ ἐγγίγνεται, ὃ (δὴ καλοῦμεν
[6, 488]	ἀποδεῖξαι διδάσκαλον ἑαυτοῦ μηδὲ χρόνον	ἐν	ᾧ ἐμάνθανεν, πρὸς δὲ τούτοις
[6, 503]	Πῶς δ’ οὔ; (Βασανιστέον δὴ	ἔν	τε οἷς τότε ἐλέγομεν πόνοις
[6, 499]	χρόνῳ ἢ καὶ νῦν ἔστιν	ἔν	τινι βαρβαρικῷ τόπῳ, πόρρω που
[6, 485]	Αλλὰ μὴν ὅτῳ γε εἰς	ἕν	τι αἱ ἐπιθυμίαι σφόδρα ῥέπουσιν,
[6, 491]	μὲν πάντων θαυμαστότατον ἀκοῦσαι, ὅτι	ἓν	ἕκαστον ὧν ἐπῃνέσαμεν τῆς φύσεως
[6, 490]	Ην γὰρ οὕτω λεγόμενον. Οὐκοῦν	ἓν	μὲν τοῦτο σφόδρα οὕτω παρὰ
[6, 488]	πόλεις πεπόνθασιν, ὥστε οὐδ’ ἔστιν	ἓν	οὐδὲν ἄλλο τοιοῦτον πεπονθός, ἀλλὰ
[6, 498]	τότε ἤδη ἀφέτους νέμεσθαι καὶ	μηδὲν	ἄλλο πράττειν, ὅτι μὴ πάρεργον,
[6, 493]	τέχνην συστησάμενος ἐπὶ διδασκαλίαν τρέποιτο,	μηδὲν	εἰδὼς τῇ ἀληθείᾳ τούτων τῶν
[6, 484]	ἕκαστον τὸ ὄν, ἐμπειρίᾳ δὲ	μηδὲν	ἐκείνων ἐλλείποντας μηδ’ ἐν ἄλλῳ
[6, 484]	ἑκάστου ἐστερημένοι τῆς γνώσεως, καὶ	μηδὲν	ἐναργὲς ἐν τῇ ψυχῇ ἔχοντες
[6, 505]	ἀγαθοῦ, καλὸν δὲ καὶ ἀγαθὸν	μηδὲν	φρονεῖν; Μὰ Δί’ οὐκ ἔγωγ’
[6, 486]	ἂν γένοιτο. Τί δ’ εἰ	μηδὲν	ὧν μάθοι σῴζειν δύναιτο, λήθης
[6, 506]	εἶναι περὶ ὧν τις μὴ	οἶδεν	λέγειν ὡς εἰδότα; Οὐδαμῶς γ’
[6, 488]	πεπόνθασιν, ὥστε οὐδ’ ἔστιν ἓν	οὐδὲν	ἄλλο τοιοῦτον πεπονθός, ἀλλὰ δεῖ
[6, 498]	τοῦ ἐχθροὺς ὄντας. πείρας γὰρ	οὐδὲν	ἀνήσομεν, ἕως ἂν ἢ πείσωμεν
[6, 496]	ἀληθῶς προσήκοντα ἀκοῦσαι σοφίσματα, καὶ	οὐδὲν	γνήσιον οὐδὲ φρονήσεως (ἄξιον) ἀληθινῆς
[6, 504]	τισιν ἱκανῶς ἤδη ἔχειν καὶ	οὐδὲν	δεῖν περαιτέρω ζητεῖν. Καὶ μάλ’
[6, 506]	ἄνευ νοῦ ἀληθές τι δοξάζοντες;	Οὐδέν,	ἔφη. Βούλει οὖν αἰσχρὰ θεάσασθαι,
[6, 497]	ἄλλο λέγεις τι σύ. Αλλ’	οὐδέν,	ἦ δ’ ὅς, ἔτι λέγω
[6, 505]	μάλιστα τἆλλα ἐπισταίμεθα, οἶσθ’ ὅτι	οὐδὲν	ἡμῖν ὄφελος, ὥσπερ οὐδ’ εἰ
[6, 502]	ἑκάστων ἁπτόμενοι; Λεκτέον μέντοι, ἔφη.	Οὐδέν,	ἦν δ’ ἐγώ, τὸ σοφόν
[6, 502]	ἡ παντελῶς ἀληθής· νῦν γὰρ	οὐδὲν	ἧττον ἦλθεν τὸ δεῖν αὐτὰ
[6, 495]	τύχωσι ῥυέντες· σμικρὰ δὲ φύσις	οὐδὲν	μέγα οὐδέποτε οὐδένα οὔτε ἰδιώτην
[6, 498]	γ’ ἔφη, χρόνον εἴρηκας. Εἰς	οὐδὲν	μὲν οὖν, ἔφην, ὥς γε
[6, 498]	τοῖς λεγομένοις τοὺς πολλοὺς θαῦμα	οὐδέν·	οὐ γὰρ πώποτε εἶδον γενόμενον
[6, 504]	πάνυ μετρίως γίγνεται· ἀτελὲς γὰρ	οὐδὲν	οὐδενὸς μέτρον. δοκεῖ δ’ ἐνίοτέ
[6, 507]	οἶσθα ὅτι ἥ τε ὄψις	οὐδὲν	ὄψεται, τά τε χρώματα ἔσται
[6, 487]	λόγοις· ἐπεὶ τό γε ἀληθὲς	οὐδέν	τι μᾶλλον ταύτῃ ἔχειν. λέγω
[6, 496]	τὴν μανίαν, καὶ ὅτι οὐδεὶς	οὐδὲν	ὑγιὲς ὡς ἔπος εἰπεῖν περὶ
[6, 504]	μὴ ἀκούειν. Η καὶ τὸ	προρρηθὲν	αὐτῶν; Τὸ ποῖον δή; (Ελέγομέν
[6, 489]	οὖν. Ακούωμεν δὴ καὶ λέγωμεν	ἐκεῖθεν	ἀναμνησθέντες, ὅθεν διῇμεν τὴν φύσιν
[6, 502]	ἀληθής· νῦν γὰρ οὐδὲν ἧττον	ἦλθεν	τὸ δεῖν αὐτὰ διελθεῖν. (καὶ
[6, 489]	δὴ καὶ λέγωμεν ἐκεῖθεν ἀναμνησθέντες,	ὅθεν	διῇμεν τὴν φύσιν ~οἷον ἀνάγκη
[6, 502]	τῆς κτήσεως δυσχέρειαν ἐν τῷ	πρόσθεν	παραλιπόντι καὶ παιδογονίαν καὶ τὴν
[6, 485]	ἑκόντες ἀφίενται, ὥσπερ ἐν τοῖς	πρόσθεν	περί τε τῶν φιλοτίμων καὶ
[6, 496]	τινι ἄλλῳ ἢ οὐδενὶ τῶν	ἔμπροσθεν	γέγονεν. καὶ τούτων δὴ τῶν
[6, 504]	περιελθόντι καταφανῆ γίγνοιτο, τῶν μέντοι	ἔμπροσθεν	προειρημένων ἑπομένας ἀποδείξεις οἷόν τ’
[6, 507]	ὑμᾶς τά τ’ ἐν τοῖς	ἔμπροσθεν	ῥηθέντα καὶ ἄλλοτε ἤδη πολλάκις
[6, 494]	ἐλθεῖν; ἐννόει δ’ (ἐκ τῶν	ἔμπροσθεν.	ὡμολόγηται γὰρ δὴ ἡμῖν εὐμάθεια
[6, 502]	εἴπερ δυνατά, ἱκανῶς ἐν τοῖς	ἔμπροσθεν,	ὡς ἐγᾦμαι, διήλθομεν. Ικανῶς γάρ.
[6, 496]	φιλοσοφίᾳ, ἤ που ὑπὸ φυγῆς	καταληφθὲν	γενναῖον καὶ εὖ τεθραμμένον ἦθος,
[6, 493]	φωνὰς δὴ ἐφ’ οἷς ἑκάστας	εἴωθεν	φθέγγεσθαι, καὶ οἵας αὖ ἄλλου
[6, 510]	πρὸς τὸ γνωστόν, οὕτω τὸ	ὁμοιωθὲν	πρὸς τὸ ᾧ ὡμοιώθη; (Εγωγ’
[6, 500]	διακεῖσθαι ἐκείνους αἰτίους εἶναι τοὺς	ἔξωθεν	οὐ προσῆκον ἐπεισκεκωμακότας, λοιδορουμένους τε
[6, 499]	δίκαις καὶ ἐν ἰδίαις συνουσίαις	πόρρωθεν	ἀσπαζομένων. Οὐδὲ τούτων, ἔφη. Τούτων
[6, 485]	οἶμαι ἡδονὴν αὐτῆς καθ’ αὑτὴν	εἶεν	ἄν, τὰς δὲ διὰ τοῦ
[6, 487]	οὐκ εἴωθας δι’ εἰκόνων λέγειν.	Εἶεν,	εἶπον· σκώπτεις ἐμβεβληκώς με εἰς
[6, 493]	καὶ χρόνου τριβῇ σοφίαν τε	καλέσειεν	καὶ ὡς τέχνην συστησάμενος ἐπὶ
[6, 501]	αὖ τὸ ἐν τοῖς ἀνθρώποις	ἐμποιοῖεν,	συμμειγνύντες τε καὶ κεραννύντες ἐκ
[6, 501]	τούτῳ ἂν εὐθὺς τῶν ἄλλων	διενέγκοιεν,	τῷ μήτε ἰδιώτου μήτε πόλεως
[6, 501]	οἶμαι ἀπεργαζόμενοι πυκνὰ ἂν ἑκατέρωσ’	ἀποβλέποιεν,	πρός τε τὸ φύσει δίκαιον
[6, 485]	τὰς δὲ διὰ τοῦ σώματος	ἐκλείποιεν,	εἰ μὴ πεπλασμένως ἀλλ’ (ἀληθῶς
[6, 501]	οἶμαι ἐξαλείφοιεν, τὸ δὲ πάλιν	ἐγγράφοιεν,	(ἕως ὅτι μάλιστα ἀνθρώπεια ἤθη
[6, 501]	Καὶ τὸ μὲν ἂν οἶμαι	ἐξαλείφοιεν,	τὸ δὲ πάλιν ἐγγράφοιεν, (ἕως
[6, 484]	σχεδόν τι τῷ μεγίστῳ ἂν	προέχοιεν.	~(Οὐκοῦν τοῦτο δὴ λέγωμεν, τίνα
[6, 502]	τις ἀμφισβητήσει, ὡς οὐκ ἂν	τύχοιεν	γενόμενοι βασιλέων ἔκγονοι ἢ δυναστῶν
[6, 510]	τε καὶ λεῖα καὶ φανὰ	συνέστηκεν,	καὶ πᾶν τὸ τοιοῦτον, εἰ
[6, 489]	τοὺς ἀληθινοὺς φιλοσόφους τὴν διάθεσιν	ἔοικεν,	ἀλλὰ μανθάνειν ὃ λέγω. Καὶ
[6, 508]	κάτω τὰς δόξας μεταβάλλον, καὶ	ἔοικεν	αὖ νοῦν οὐκ ἔχοντι. Εοικε
[6, 486]	ἀνελευθέρῳ φύσει φιλοσοφίας ἀληθινῆς, ὡς	ἔοικεν,	οὐκ ἂν μετείη. Οὔ μοι
[6, 502]	Ικανῶς γάρ. Νῦν δή, ὡς	ἔοικεν,	συμβαίνει ἡμῖν περὶ τῆς νομοθεσίας
[6, 510]	τοίνυν ἕτερον τίθει ᾧ τοῦτο	ἔοικεν,	τά τε περὶ ἡμᾶς ζῷς
[6, 489]	κομψευσάμενος ἐψεύσατο, τὸ δὲ ἀληθὲς	πέφυκεν,	ἐάντε πλούσιος ἐάντε πένης κάμνῃ,
[6, 508]	ὅτι ἐρωτᾷς. Αρ’ οὖν ὧδε	πέφυκεν	ὄψις πρὸς τοῦτον τὸν θεόν;
[6, 507]	γένους ἄλλου εἰς τὸ τὴν	μὲν	ἀκούειν, τὴν δὲ ἀκούεσθαι, ὃ
[6, 504]	δὴ ἐρρήθη τὰ τότε τῆς	μὲν	ἀκριβείας, ὡς ἐμοὶ ἐφαίνετο, ἐλλιπῆ,
[6, 490]	αὐτῷ, εἰ νῷ ἔχεις, πρῶτον	μὲν	ἀλήθεια, ἣν διώκειν αὐτὸν πάντως
[6, 497]	τὴν πόλιν ἢ ἄλλη. Τὰ	μὲν	ἄλλα, ἦν δ’ ἐγώ, αὕτη·
[6, 496]	κατασχεῖν· καὶ γὰρ (Θεάγει τὰ	μὲν	ἄλλα πάντα παρεσκεύασται πρὸς τὸ
[6, 504]	παριέναι. ἢ οὐ γελοῖον ἐπὶ	μὲν	ἄλλοις σμικροῦ ἀξίοις (πᾶν ποιεῖν
[6, 488]	πείθωσιν ἀλλὰ ἄλλοι μᾶλλον, τοὺς	μὲν	ἄλλους ἢ ἀποκτεινύντας ἢ ἐκβάλλοντας
[6, 501]	θεοείκελον. Ορθῶς, ἔφη. Καὶ τὸ	μὲν	ἂν οἶμαι ἐξαλείφοιεν, τὸ δὲ
[6, 511]	αἱ ὑποθέσεις ἀρχαὶ καὶ διανοίᾳ	μὲν	ἀναγκάζονται ἀλλὰ μὴ αἰσθήσεσιν αὐτὰ
[6, 490]	καὶ σοῦ ἐπιλαβομένου ὅτι πᾶς	μὲν	(ἀναγκασθήσεται ὁμολογεῖν οἷς λέγομεν, ἐάσας
[6, 505]	μάλα, ἔφη. Ο δὴ διώκει	μὲν	ἅπασα ψυχὴ καὶ τούτου ἕνεκα
[6, 494]	εἶναι; Ηκιστά γ’ ἔφη. Φιλόσοφον	μὲν	ἄρα, ἦν δ’ ἐγώ, πλῆθος
[6, 510]	ᾗ τμητέον. Πῇ; Ηι τὸ	μὲν	αὐτοῦ τοῖς τότε μιμηθεῖσιν ὡς
[6, 490]	λόγος, φαίη ὁρᾶν αὐτῶν τοὺς	μὲν	ἀχρήστους, τοὺς δὲ πολλοὺς κακοὺς
[6, 493]	εἴτε δὴ ἐν πολιτικῇ; ὅτι	μὲν	γὰρ ἄν τις τούτοις ὁμιλῇ
[6, 500]	τε καὶ πρᾷον ὄντα; ἐγὼ	μὲν	γάρ σε προφθάσας λέγω ὅτι
[6, 502]	διαφθαρῆναι, ἔχει τις λέγειν; ὡς	μὲν	γὰρ χαλεπὸν σωθῆναι, καὶ ἡμεῖς
[6, 507]	προσαγορεύομεν. Εστι ταῦτα. Καὶ τὰ	μὲν	δὴ ὁρᾶσθαί φαμεν, νοεῖσθαι δ’
[6, 495]	Αληθέστατα, ἦ δ’ ὅς. Οὗτοι	μὲν	δὴ οὕτως ἐκπίπτοντες, οἷς μάλιστα
[6, 502]	δεῖν αὐτὰ διελθεῖν. (καὶ τὰ	μὲν	δὴ τῶν γυναικῶν τε καὶ
[6, 485]	εἶναι ἢ τούτους. Πῶς; Τοῦτο	μὲν	δὴ τῶν φιλοσόφων φύσεων πέρι
[6, 484]	~Πολιτεία (Οἱ	μὲν	δὴ φιλόσοφοι, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 508]	οὖσαν καὶ ἀληθείας, ὡς γιγνωσκομένης	μὲν	διανοοῦ, οὕτω δὲ καλῶν ἀμφοτέρων
[6, 497]	καὶ ὅτι οὐ δικαίως, ἐμοὶ	μὲν	δοκεῖ μετρίως εἰρῆσθαι, εἰ μὴ
[6, 504]	δή; (Ελέγομέν που ὅτι ὡς	μὲν	δυνατὸν ἦν κάλλιστα αὐτὰ κατιδεῖν
[6, 502]	ἡμῖν περὶ τῆς νομοθεσίας ἄριστα	μὲν	εἶναι ἃ λέγομεν, εἰ γένοιτο,
[6, 492]	αὐτοὺς τοὺς ταῦτα λέγοντας μεγίστους	(μὲν	εἶναι σοφιστάς, παιδεύειν δὲ τελεώτατα
[6, 495]	χαλκέως φαλακροῦ καὶ σμικροῦ, νεωστὶ	μὲν	ἐκ δεσμῶν λελυμένου, ἐν βαλανείῳ
[6, 484]	φύλακας στησόμεθα ἢ τοὺς ἐγνωκότας	μὲν	ἕκαστον τὸ ὄν, ἐμπειρίᾳ δὲ
[6, 511]	τῇ ψυχῇ γιγνόμενα λαβέ, νόησιν	μὲν	ἐπὶ τῷ ἀνωτάτω, διάνοιαν (δὲ
[6, 494]	τε καὶ ἑταιρίαν; οὐ πᾶν	μὲν	ἔργον, πᾶν δ’ ἔπος λέγοντάς
[6, 509]	ἐν μὲν τῷ ὁρωμένῳ (τὸ	μὲν	ἕτερον τμῆμα εἰκόνες— λέγω δὲ
[6, 506]	Σώκρατες, φαίνεται τὰ τῶν ἄλλων	μὲν	ἔχειν εἰπεῖν δόγματα, τὸ δ’
[6, 498]	ἐκείνης γυμνάσια· ὅταν δὲ λήγῃ	μὲν	ἡ ῥώμη, πολιτικῶν δὲ καὶ
[6, 509]	σμικρὸν τοίνυν, ἔφη, παραλίπῃς. Οἶμαι	μέν,	ἦν δ’ ἐγώ, καὶ πολύ·
[6, 498]	τούτου πόλιν ἅπτεσθαι. Πῶς; ~Νῦν	μέν,	ἦν δ’ ἐγώ, οἱ καὶ
[6, 501]	τε καὶ ἤθη ἀνθρώπων, πρῶτον	μὲν	καθαρὰν ποιήσειαν ἄν, ὃ οὐ
[6, 509]	κάλλος, ἔφη, λέγεις, εἰ ἐπιστήμην	μὲν	καὶ ἀλήθειαν παρέχει, αὐτὸ δ’
[6, 505]	τόδε οὐ φανερόν, ὡς δίκαια	μὲν	καὶ καλὰ πολλοὶ ἂν ἕλοιντο
[6, 488]	πέρι εἴτε μιᾶς· ναύκληρον μεγέθει	μὲν	καὶ (ῥώμῃ ὑπὲρ τοὺς ἐν
[6, 497]	αὕτη· τοῦτο δὲ αὐτὸ ἐρρήθη	μὲν	καὶ τότε, ὅτι δεήσοι τι
[6, 488]	πρὸς δὲ τούτοις (ἐπαινοῦντας ναυτικὸν	μὲν	καλοῦντας καὶ κυβερνητικὸν καὶ ἐπιστάμενον
[6, 505]	γάρ; (Τί μήν; Οὐκοῦν ὅτι	μὲν	μεγάλαι καὶ πολλαὶ ἀμφισβητήσεις περὶ
[6, 509]	αὐτὼ εἶναι, καὶ βασιλεύειν τὸ	μὲν	νοητοῦ γένους τε καὶ τόπου,
[6, 509]	φῶς τε καὶ ὄψιν ἡλιοειδῆ	μὲν	νομίζειν ὀρθόν, ἥλιον δ’ ἡγεῖσθαι
[6, 509]	ἔχει, οὕτω καὶ ἐνταῦθα ἀγαθοειδῆ	μὲν	νομίζειν ταῦτ’ ἀμφότερα ὀρθόν, ἀγαθὸν
[6, 484]	ἢ τὸ ἑξῆς; ἐπειδὴ φιλόσοφοι	μὲν	οἱ τοῦ ἀεὶ κατὰ ταὐτὰ
[6, 492]	ἔθεμεν τοῦ φιλοσόφου φύσιν, ἂν	μὲν	οἶμαι μαθήσεως προσηκούσης τύχῃ, εἰς
[6, 498]	πῶς; ἔφη. Πᾶν τοὐναντίον· μειράκια	μὲν	ὄντα καὶ παῖδας μειρακιώδη παιδείαν
[6, 507]	τὰς δ’ αὖ ἰδέας νοεῖσθαι	μέν,	ὁρᾶσθαι δ’ οὔ. Παντάπασι μὲν
[6, 511]	εἰς εἴδη. Μανθάνω, ἔφη, ἱκανῶς	μὲν	οὔ— δοκεῖς γάρ μοι συχνὸν
[6, 508]	τῆς ψυχῆς ὧδε νόει· ὅταν	μὲν	οὗ καταλάμπει ἀλήθειά τε καὶ
[6, 492]	ἐναντία τούτοις τείνοντας κρατήσειν; (Οἶμαι	μὲν	οὐδένα, ἦ δ’ ὅς. Οὐ
[6, 499]	ὡς ἄρα ἐστὶν ἀδύνατον, ἐγὼ	μὲν	οὐδένα φημὶ ἔχειν λόγον. οὕτω
[6, 495]	ὡς οἱ συνόντες αὐτῇ οἱ	μὲν	οὐδενός, οἱ δὲ πολλοὶ πολλῶν
[6, 507]	(ἐὰν μὴ παραγένηται τρίτον, ἡ	μὲν	οὐκ ἀκούσεται, ἡ δὲ οὐκ
[6, 508]	οὐ καὶ ὁ ἥλιος ὄψις	μὲν	οὐκ ἔστιν, αἴτιος δ’ ὢν
[6, 487]	φαίη ἄν τίς σοι λόγῳ	μὲν	οὐκ ἔχειν καθ’ ἕκαστον τὸ
[6, 497]	καὶ τοῦτο τὸ γένος νῦν	μὲν	οὐκ ἴσχειν τὴν αὑτοῦ δύναμιν,
[6, 489]	(ἂν δυνώμεθα, πειραθῶμεν δεῖξαι; Πάνυ	μὲν	οὖν. Ακούωμεν δὴ καὶ λέγωμεν
[6, 486]	αὐτὴν ζητῶμεν δεῖν εἶναι. Παντάπασι	μὲν	οὖν. Αλλ’ οὐ μὴν τό
[6, 500]	δ’ ἐν πᾶσι πολλή. Παντάπασι	μὲν	οὖν. Αν οὖν τις, εἶπον,
[6, 508]	ταμιευομένην ὥσπερ ἐπίρρυτον κέκτηται; Πάνυ	μὲν	οὖν. Αρ’ οὖν οὐ καὶ
[6, 487]	καὶ τελέως ψυχῇ μεταλήψεσθαι; ~(Αναγκαιότατα	μὲν	οὖν, ἔφη. Εστιν οὖν ὅπῃ
[6, 502]	τι, ἀλλὰ αἰσχυνθέντες ὁμολογήσωσιν; Πάνυ	μὲν	οὖν, ἔφη. Οὗτοι μὲν τοίνυν,
[6, 496]	φρονήσεως (ἄξιον) ἀληθινῆς ἐχόμενον; Παντελῶς	μὲν	οὖν, ἔφη. Πάνσμικρον δή τι,
[6, 510]	ἂν ἐπὶ σκέψιν ὁρμήσωσι. Πάνυ	μὲν	οὖν, ἔφη, τοῦτό γε οἶδα.
[6, 498]	ἔφη, χρόνον εἴρηκας. Εἰς οὐδὲν	μὲν	οὖν, ἔφην, ὥς γε πρὸς
[6, 485]	κἀκεῖνα καὶ ταῦτα ἔχειν; Πάνυ	μὲν	οὖν. Ο τοίνυν ἀρχόμενοι τούτου
[6, 491]	τε γένωμαι, πειράσομαι διελθεῖν. τόδε	μὲν	οὖν οἶμαι πᾶς ἡμῖν ὁμολογήσει,
[6, 486]	ἢ δυσκοινώνητος καὶ ἀγρία. Πάνυ	μὲν	οὖν. (Οὐ μὴν οὐδὲ τόδε
[6, 497]	ἰδίων τὰ κοινὰ σώσει. Τὸ	μὲν	οὖν τῆς φιλοσοφίας ὧν ἕνεκα
[6, 507]	μέν, ὁρᾶσθαι δ’ οὔ. Παντάπασι	μὲν	οὖν. (Τῷ οὖν ὁρῶμεν ἡμῶν
[6, 491]	καὶ μεγάλοι. Τίνες δή; Ο	μὲν	πάντων θαυμαστότατον ἀκοῦσαι, ὅτι ἓν
[6, 487]	(ἀπαλλάττωνται, ἀλλὰ μακρότερον ἐνδιατρίψωσιν, τοὺς	μὲν	πλείστους καὶ πάνυ ἀλλοκότους γιγνομένους,
[6, 505]	τόδε γε οἶσθα, ὅτι τοῖς	μὲν	πολλοῖς ἡδονὴ δοκεῖ εἶναι τὸ
[6, 504]	δὴ λέγεις μαθήματα μέγιστα; Μνημονεύεις	μέν	που, ἦν δ’ ἐγώ, ὅτι
[6, 510]	λέγω δὲ τὰς εἰκόνας ~πρῶτον	(μὲν	τὰς σκιάς, ἔπειτα τὰ ἐν
[6, 495]	οὗ δὴ ἐφιέμενοι πολλοὶ ἀτελεῖς	μὲν	τὰς φύσεις, ὑπὸ δὲ τῶν
[6, 510]	γράφουσιν, καὶ τἆλλα οὕτως, αὐτὰ	μὲν	ταῦτα ἃ πλάττουσίν τε καὶ
[6, 487]	Αδείμαντος, Ω Σώκρατες, ἔφη, πρὸς	μὲν	ταῦτά σοι οὐδεὶς ἂν οἷός
[6, 503]	νῦν ἀποτετολμημένα· νῦν δὲ τοῦτο	μὲν	τετολμήσθω εἰπεῖν, ὅτι τοὺς ἀκριβεστάτους
[6, 506]	ὀφλήσω. ἀλλ’ ὦ μακάριοι, αὐτὸ	μὲν	τί ποτ’ (ἐστὶ τἀγαθὸν ἐάσωμεν
[6, 499]	ἱκανῶς ἐπήκοοι γεγόνασιν, οἵων ζητεῖν	μὲν	τὸ ἀληθὲς συντεταμένως ἐκ παντὸς
[6, 511]	ἔφη, λέγεις. Τοῦτο τοίνυν νοητὸν	μὲν	τὸ εἶδος ἔλεγον, ὑποθέσεσι δ’
[6, 489]	λέγω. Καὶ μάλ’ ἔφη. Πρῶτον	μὲν	τοίνυν ἐκεῖνον τὸν θαυμάζοντα ὅτι
[6, 502]	Πάνυ μὲν οὖν, ἔφη. Οὗτοι	μὲν	τοίνυν, ἦν δ’ ἐγώ, τοῦτο
[6, 490]	γὰρ οὕτω λεγόμενον. Οὐκοῦν ἓν	μὲν	τοῦτο σφόδρα οὕτω παρὰ δόξαν
[6, 497]	ἐστιν, τότε δηλώσει ὅτι τοῦτο	μὲν	τῷ ὄντι θεῖον ἦν, τὰ
[6, 509]	καὶ ἀσαφείᾳ πρὸς ἄλληλα ἐν	μὲν	τῷ ὁρωμένῳ (τὸ μὲν ἕτερον
[6, 489]	ἦ γάρ; Ναί. Οὐκοῦν τῆς	μὲν	τῶν ἐπιεικῶν ἀχρηστίας τὴν αἰτίαν
[6, 493]	τοῦ μεγάλου ζῴου δόξαις, οἷς	μὲν	χαίροι ἐκεῖνο ἀγαθὰ καλῶν, οἷς
[6, 486]	διανοίᾳ μεγαλοπρέπεια καὶ θεωρία παντὸς	μὲν	χρόνου, πάσης δὲ οὐσίας, οἷόν
[6, 492]	σύλλογον σὺν πολλῷ θορύβῳ τὰ	μὲν	ψέγωσι τῶν λεγομένων ἢ πραττομένων,
[6, 510]	ἀδελφὰ καθ’ ἑκάστην μέθοδον, ταῦτα	μὲν	ὡς εἰδότες, ποιησάμενοι ὑποθέσεις αὐτά,
[6, 510]	ἐν ὕδασιν εἰκόνες εἰσίν, τούτοις	μὲν	ὡς εἰκόσιν αὖ χρώμενοι, ~ζητοῦντες
[6, 489]	τῶν ἐπιεικῶν ἀχρηστίας τὴν αἰτίαν	διεληλύθαμεν;	Καὶ μάλα. Τῆς δὲ τῶν
[6, 497]	ἀλλ’ εἰ αὑτὴ ἣν ἡμεῖς	διεληλύθαμεν	οἰκίζοντες τὴν πόλιν ἢ ἄλλη.
[6, 502]	νόμους καὶ τὰ ἐπιτηδεύματα ἃ	διεληλύθαμεν,	οὐ δήπου ἀδύνατον ἐθέλειν ποιεῖν
[6, 492]	ἐγώ, οὔπω τὴν μεγίστην ἀνάγκην	εἰρήκαμεν.	Ποίαν; ἔφη. Ην ἔργῳ προστιθέασι
[6, 490]	αἰτίαν ἐπισκοποῦντες ἐπὶ τούτῳ νῦν	γεγόναμεν,	τί ποθ’ οἱ πολλοὶ κακοί,
[6, 491]	φύσιν καὶ πάντα ἔχουσαν ὅσα	προσετάξαμεν	νυνδή, εἰ τελέως (μέλλοι φιλόσοφος
[6, 491]	ἀκοῦσαι, ὅτι ἓν ἕκαστον ὧν	ἐπῃνέσαμεν	τῆς φύσεως ἀπόλλυσι τὴν ἔχουσαν
[6, 501]	ἐκείνους φήσει μᾶλλον, οὓς ἡμεῖς	ἀφωρίσαμεν;	(Οὐ δήπου. Ετι οὖν ἀγριανοῦσι
[6, 503]	ταῦτα, ἔφη. Ημεῖς δέ γέ	φαμεν	ἀμφοτέρων δεῖν εὖ τε καὶ
[6, 490]	ἀληθείας οὐκ ἄν ποτε οἶμαι	φαμὲν	αὐτῇ χορὸν κακῶν ἀκολουθῆσαι. Πῶς
[6, 507]	τε καὶ διορίζομεν τῷ λόγῳ.	Φαμὲν	γάρ. Καὶ αὐτὸ δὴ καλὸν
[6, 495]	καὶ ἄλλως γιγνομένης, ὡς ἡμεῖς	φαμεν.	καὶ ἐκ τούτων δὴ τῶν
[6, 507]	Καὶ τὰ μὲν δὴ ὁρᾶσθαί	φαμεν,	νοεῖσθαι δ’ οὔ, τὰς δ’
[6, 507]	ἀγαθὰ καὶ ἕκαστα οὕτως εἶναί	φαμέν	τε καὶ διορίζομεν τῷ λόγῳ.
[6, 490]	καὶ τούτου δὴ ἕνεκα πάλιν	ἀνειλήφαμεν	τὴν τῶν ἀληθῶς φιλοσόφων φύσιν
[6, 492]	δ’ ὅς, οὕτως. ~(Ην τοίνυν	ἔθεμεν	τοῦ φιλοσόφου φύσιν, ἂν μὲν
[6, 507]	πάντων ἃ τότε ὡς πολλὰ	ἐτίθεμεν,	πάλιν αὖ κατ’ ἰδέαν μίαν
[6, 489]	καὶ λέγωμεν ἐκεῖθεν ἀναμνησθέντες, ὅθεν	διῇμεν	τὴν φύσιν ~οἷον ἀνάγκη φῦναι
[6, 486]	ἀσχήμονος φύσεως ἄλλοσέ ποι ἂν	φαῖμεν	ἕλκειν ἢ εἰς ἀμετρίαν. Τί
[6, 503]	καὶ ἔτι δὴ ὃ τότε	παρεῖμεν	νῦν λέγομεν, ὅτι καὶ ἐν
[6, 484]	λέγοντες ἂν αὐτό, ἔφη, μετρίως	λέγοιμεν;	Οπότεροι ἄν, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 509]	τοίνυν, ἦν δ’ ἐγώ, ὥσπερ	λέγομεν,	δύο αὐτὼ εἶναι, καὶ βασιλεύειν
[6, 490]	πᾶς μὲν (ἀναγκασθήσεται ὁμολογεῖν οἷς	λέγομεν,	ἐάσας δὲ τοὺς λόγους, εἰς
[6, 502]	νομοθεσίας ἄριστα μὲν εἶναι ἃ	λέγομεν,	εἰ γένοιτο, χαλεπὰ δὲ γενέσθαι,
[6, 503]	δὴ ὃ τότε παρεῖμεν νῦν	λέγομεν,	ὅτι καὶ ἐν μαθήμασι πολλοῖς
[6, 499]	ἀδύνατος γενέσθαι, οὐδ’ ἡμεῖς ἀδύνατα	λέγομεν·	χαλεπὰ δὲ καὶ παρ’ ἡμῶν
[6, 500]	πολλοὶ ὅτι ἀληθῆ περὶ αὐτοῦ	(λέγομεν,	χαλεπανοῦσι δὴ τοῖς φιλοσόφοις καὶ
[6, 504]	προρρηθὲν αὐτῶν; Τὸ ποῖον δή;	(Ελέγομέν	που ὅτι ὡς μὲν δυνατὸν
[6, 503]	ὥσπερ ἐξ ἀρχῆς μετελθεῖν δεῖ.	~ἐλέγομεν	(δ’ εἰ μνημονεύεις, δεῖν αὐτοὺς
[6, 489]	πολιτικοὺς ἄρχοντας ἀπεικάζων οἷς ἄρτι	ἐλέγομεν	ναύταις οὐχ ἁμαρτήσῃ, καὶ τοὺς
[6, 503]	δὴ ἔν τε οἷς τότε	ἐλέγομεν	πόνοις τε καὶ φόβοις καὶ
[6, 485]	τοίνυν ἀρχόμενοι τούτου τοῦ λόγου	ἐλέγομεν,	τὴν φύσιν αὐτῶν πρῶτον δεῖ
[6, 485]	οἳ ἂν μέλλωσιν ἔσεσθαι οἵους	ἐλέγομεν.	Τὸ ποῖον; Τὴν ἀψεύδειαν καὶ
[6, 504]	ἢ γυμναζομένῳ· ἤ, ὃ νυνδὴ	ἐλέγομεν,	τοῦ μεγίστου τε καὶ μάλιστα
[6, 499]	(ἡμεῖς τότε καὶ δεδιότες ὅμως	ἐλέγομεν,	ὑπὸ τἀληθοῦς ἠναγκασμένοι, ὅτι οὔτε
[6, 495]	δ’ ἐγώ, ὅτι οὐ κακῶς	ἐλέγομεν	ὡς ἄρα καὶ αὐτὰ τὰ
[6, 501]	ἐχαλέπαινον ὅτι τὰς πόλεις αὐτῷ	παρεδίδομεν,	καί τι μᾶλλον αὐτὸ νῦν
[6, 504]	ὅτι τριττὰ εἴδη ψυχῆς διαστησάμενοι	συνεβιβάζομεν	δικαιοσύνης τε πέρι καὶ σωφροσύνης
[6, 507]	οὕτως εἶναί φαμέν τε καὶ	διορίζομεν	τῷ λόγῳ. Φαμὲν γάρ. Καὶ
[6, 501]	Αρ’ οὖν, ἦν δ’ ἐγώ,	πείθομέν	πῃ ἐκείνους, οὓς διατεταμένους ἐφ’
[6, 491]	ἀνδρείαν, σωφροσύνην καὶ πάντα ἃ	διήλθομεν.	Ατοπον, ἔφη, ἀκοῦσαι. (Ετι τοίνυν,
[6, 502]	ἐν τοῖς ἔμπροσθεν, ὡς ἐγᾦμαι,	διήλθομεν.	Ικανῶς γάρ. Νῦν δή, ὡς
[6, 504]	μεῖζον δικαιοσύνης τε καὶ ὧν	διήλθομεν;	Καὶ μεῖζον, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 485]	τε τῶν φιλοτίμων καὶ ἐρωτικῶν	διήλθομεν.	Ορθῶς, ἔφη, λέγεις. Τόδε τοίνυν
[6, 501]	εἶναι τοῦ ἀρίστου, ἣν ἡμεῖς	διήλθομεν;	Οὐδὲ τοῦτο. Τί δέ; τὴν
[6, 503]	ὀλίγοι ἔσονταί σοι· ἣν γὰρ	διήλθομεν	φύσιν δεῖν ὑπάρχειν αὐτοῖς, εἰς
[6, 498]	ἐχθροὺς ὄντας. πείρας γὰρ οὐδὲν	ἀνήσομεν,	ἕως ἂν ἢ πείσωμεν καὶ
[6, 507]	οὔσης τιθέντες, ὃ ἔστιν” ἕκαστον	προσαγορεύομεν.	Εστι ταῦτα. Καὶ τὰ μὲν
[6, 505]	ἱκανῶς ἴσμεν· εἰ δὲ μὴ	ἴσμεν,	ἄνευ δὲ ταύτης εἰ ὅτι
[6, 505]	τούτῳ ὅτι αὐτὴν οὐχ ἱκανῶς	ἴσμεν·	εἰ δὲ μὴ ἴσμεν, ἄνευ
[6, 491]	εἴτε ἐγγείων εἴτε τῶν ζῴων,	ἴσμεν	ὅτι τὸ μὴ τυχὸν τροφῆς
[6, 485]	τι αἱ ἐπιθυμίαι σφόδρα ῥέπουσιν,	ἴσμεν	που ὅτι εἰς τἆλλα τούτῳ
[6, 505]	εἰ ὀνειδίζοντές γε ὅτι οὐκ	ἴσμεν	τὸ ἀγαθὸν λέγουσι πάλιν ὡς
[6, 501]	ἔσται, οὐδὲ ἡ πολιτεία ἣν	μυθολογοῦμεν	λόγῳ ἔργῳ τέλος λήψεται; Ισως,
[6, 487]	οἱ φιλόσοφοι ἄρξωσιν, οὓς ἀχρήστους	ὁμολογοῦμεν	αὐταῖς εἶναι; Ερωτᾷς, ἦν δ’
[6, 506]	ἐν τῇ πόλει, οἷς πάντα	ἐγχειριοῦμεν;	Ηκιστά γ’ ἔφη. Οἶμαι γοῦν,
[6, 486]	οὔ; (Τί οὖν; μή πῃ	δοκοῦμέν	σοι οὐκ ἀναγκαῖα ἕκαστα διεληλυθέναι
[6, 508]	ἐν ᾧ ἐγγίγνεται, ὃ (δὴ	καλοῦμεν	ὄμμα. Οὐ γὰρ οὖν. Αλλ’
[6, 501]	ἐστι πολιτειῶν ζωγράφος ὃν τότ’	ἐπῃνοῦμεν	πρὸς αὐτούς, δι’ ὃν ἐκεῖνοι
[6, 502]	γὰρ χαλεπὸν σωθῆναι, καὶ ἡμεῖς	(συγχωροῦμεν·	ὡς δὲ ἐν παντὶ τῷ
[6, 489]	μὲν οὖν. Ακούωμεν δὴ καὶ	λέγωμεν	ἐκεῖθεν ἀναμνησθέντες, ὅθεν διῇμεν τὴν
[6, 485]	ἂν προέχοιεν. ~(Οὐκοῦν τοῦτο δὴ	λέγωμεν,	τίνα τρόπον οἷοί τ’ ἔσονται
[6, 489]	τούτου φιλοσοφία αἰτία, (ἂν δυνώμεθα,	πειραθῶμεν	δεῖξαι; Πάνυ μὲν οὖν. Ακούωμεν
[6, 489]	ἀνάγκην βούλει τὸ μετὰ τοῦτο	διέλθωμεν,	καὶ ὅτι οὐδὲ τούτου φιλοσοφία
[6, 486]	ταῖς ἱκανῶς φιλοσόφοις μή ποτε	ἐγκρίνωμεν,	ἀλλὰ μνημονικὴν αὐτὴν ζητῶμεν δεῖν
[6, 487]	ἀλλοκότους γιγνομένους, ἵνα μὴ παμπονήρους	εἴπωμεν,	τοὺς δ’ ἐπιεικεστάτους δοκοῦντας ὅμως
[6, 492]	θεῖον μέντοι κατὰ τὴν παροιμίαν	ἐξαιρῶμεν	λόγου· ~εὖ γὰρ χρὴ εἰδέναι,
[6, 507]	Παντάπασι μὲν οὖν. (Τῷ οὖν	ὁρῶμεν	ἡμῶν αὐτῶν τὰ ὁρώμενα; Τῇ
[6, 506]	μὲν τί ποτ’ (ἐστὶ τἀγαθὸν	ἐάσωμεν	τὸ νῦν εἶναι— πλέον γάρ
[6, 485]	καὶ οἶμαι, ἐὰν ἐκείνην ἱκανῶς	ὁμολογήσωμεν,	ὁμολογήσειν καὶ ὅτι οἷοί τε
[6, 498]	τοὺς ἄλλους, ἢ προὔργου τι	ποιήσωμεν	εἰς ἐκεῖνον τὸν βίον, ὅταν
[6, 498]	οὐδὲν ἀνήσομεν, ἕως ἂν ἢ	πείσωμεν	καὶ τοῦτον καὶ τοὺς ἄλλους,
[6, 486]	ποτε ἐγκρίνωμεν, ἀλλὰ μνημονικὴν αὐτὴν	ζητῶμεν	δεῖν εἶναι. Παντάπασι μὲν οὖν.
[6, 486]	Εμμετρίᾳ. Εμμετρον ἄρα καὶ εὔχαριν	ζητῶμεν	πρὸς τοῖς ἄλλοις διάνοιαν φύσει,
[6, 489]	πειραθῶμεν δεῖξαι; Πάνυ μὲν οὖν.	Ακούωμεν	δὴ καὶ λέγωμεν ἐκεῖθεν ἀναμνησθέντες,
[6, 502]	ἦν δ’ ἐγώ, μὴ ἧττον	φῶμεν	αὐτοὺς ἀλλὰ (παντάπασι πρᾴους γεγονέναι
[6, 496]	μὴ κατ’ ἀξίαν, ποῖ’ ἄττα	φῶμεν	γεννᾶν διανοήματά τε καὶ δόξας;
[6, 506]	τὸ τοιοῦτον ~καὶ (τοσοῦτον οὕτω	φῶμεν	δεῖν ἐσκοτῶσθαι καὶ ἐκείνους τοὺς
[6, 491]	Αδείμαντε, καὶ τὰς ψυχὰς οὕτω	φῶμεν	τὰς εὐφυεστάτας κακῆς παιδαγωγίας τυχούσας
[6, 488]	ἑαυτοῦ μηδὲ χρόνον ἐν ᾧ	ἐμάνθανεν,	πρὸς δὲ τούτοις φάσκοντας μηδὲ
[6, 493]	τὰς ὀργάς τις καὶ (ἐπιθυμίας	κατεμάνθανεν,	ὅπῃ τε προσελθεῖν χρὴ καὶ
[6, 499]	πόλεώς τις ἀνάγκη ἐπιμεληθῆναι ἢ	γέγονεν	ἐν τῷ ἀπείρῳ τῷ παρεληλυθότι
[6, 499]	ἕτοιμοι τῷ λόγῳ διαμάχεσθαι, ὡς	γέγονεν	ἡ εἰρημένη πολιτεία καὶ ἔστιν
[6, 496]	ἄλλῳ ἢ οὐδενὶ τῶν ἔμπροσθεν	γέγονεν.	καὶ τούτων δὴ τῶν ὀλίγων
[6, 492]	ἄνοια. οὔτε γὰρ γίγνεται οὔτε	γέγονεν	οὐδὲ οὖν μὴ γένηται ἀλλοῖον
[6, 501]	τεκμαιρόμενοι, ὃ δὴ καὶ Ομηρος	ἐκάλεσεν	ἐν τοῖς ἀνθρώποις ἐγγιγνόμενον θεοειδές
[6, 507]	ὁρᾶν τε καὶ ὁρᾶσθαι δύναμιν	ἐδημιούργησεν;	Οὐ πάνυ, ἔφη. Αλλ’ ὧδε
[6, 508]	τοῦ ἀγαθοῦ ἔκγονον, ὃν τἀγαθὸν	ἐγέννησεν	ἀνάλογον ἑαυτῷ, ὅτιπερ αὐτὸ (ἐν
[6, 508]	τὸ ὄν, εἰς τοῦτο ἀπερείσηται,	ἐνόησέν	τε καὶ ἔγνω αὐτὸ καὶ
[6, 497]	τῆς φιλοσοφίας ὧν ἕνεκα διαβολὴν	εἴληφεν	καὶ ὅτι οὐ δικαίως, ἐμοὶ
[6, 502]	Οὐκοῦν ἐπειδὴ τοῦτο μόγις τέλος	ἔσχεν,	τὰ ἐπίλοιπα δὴ μετὰ τοῦτο
[6, 490]	ὄντι μηδαμῇ μετεῖναι φιλοσοφίας ἀληθινῆς.	Ην	γὰρ οὕτω λεγόμενον. Οὐκοῦν ἓν
[6, 492]	μεγίστην ἀνάγκην εἰρήκαμεν. Ποίαν; ἔφη.	Ην	ἔργῳ προστιθέασι λόγῳ μὴ πείθοντες
[6, 492]	ἀλλά, ἦ δ’ ὅς, οὕτως.	~(Ην	τοίνυν ἔθεμεν τοῦ φιλοσόφου φύσιν,
[6, 509]	ἔφη, δαιμονίας ὑπερβολῆς. Σὺ γάρ,	ἦν	δ’ ἐγώ, αἴτιος, ἀναγκάζων τὰ
[6, 497]	γενομένου. Οὐ τὸ μὴ βούλεσθαι,	ἦν	δ’ ἐγώ, ἀλλ’ εἴπερ, τὸ
[6, 509]	γε ἡδονὴν αὐτὸ λέγεις. Εὐφήμει,	ἦν	δ’ ἐγώ· ἀλλ’ ὧδε μᾶλλον
[6, 504]	ἐρωτήσαντα τί ἐστιν; Οὐ πάνυ,	ἦν	δ’ ἐγώ, ἀλλὰ καὶ σὺ
[6, 492]	ἦ δ’ ὅς. Οὐ γάρ,	ἦν	δ’ ἐγώ, ἀλλὰ καὶ τὸ
[6, 506]	ἄλλο τι παρὰ ταῦτα; Οὗτος,	ἦν	δ’ ἐγώ, ἀνήρ, καλῶς ἦσθα
[6, 511]	νοῦ τὴν διάνοιαν οὖσαν. Ικανώτατα,	ἦν	δ’ ἐγώ, ἀπεδέξω. καί μοι
[6, 484]	(φύλακας. Ορθῶς, ἔφη. Τόδε δέ,	ἦν	δ’ ἐγώ, ἆρα δῆλον, εἴτε
[6, 497]	ἢ ἄλλη. Τὰ μὲν ἄλλα,	ἦν	δ’ ἐγώ, αὕτη· τοῦτο δὲ
[6, 494]	δ’ ὅς. Εὰν δ’ οὖν,	ἦν	δ’ ἐγώ, διὰ τὸ εὖ
[6, 495]	μάλα, ἔφη. Δοκεῖς οὖν τι,	ἦν	δ’ ἐγώ, διαφέρειν αὐτοὺς ἰδεῖν
[6, 510]	καὶ ἐθέλοις ἂν αὐτὸ φάναι,	ἦν	δ’ ἐγώ, διῃρῆσθαι ἀληθείᾳ τε
[6, 506]	περὶ ταῦτα πραγματευόμενον. Τί δέ;	ἦν	δ’ ἐγώ· δοκεῖ σοι δίκαιον
[6, 505]	ἔφη, γελοίως. (Πῶς γὰρ οὐχί,	ἦν	δ’ ἐγώ, εἰ ὀνειδίζοντές γε
[6, 502]	ἀμφισβητήσειε; Καὶ πῶς; Αλλὰ μήν,	ἦν	δ’ ἐγώ, εἷς ἱκανὸς γενόμενος,
[6, 498]	ἀπὸ Θρασυμάχου ἀρξαμένους. Μὴ διάβαλλε,	ἦν	δ’ ἐγώ, ἐμὲ καὶ Θρασύμαχον
[6, 507]	αἰσθητά; Τί μήν; Αρ’ οὖν,	ἦν	δ’ ἐγώ, ἐννενόηκας τὸν τῶν
[6, 487]	ἀχρήστους ὁμολογοῦμεν αὐταῖς εἶναι; Ερωτᾷς,	ἦν	δ’ ἐγώ, ἐρώτημα δεόμενον ἀποκρίσεως
[6, 484]	τοῦτο ἡμῖν; Τί δ’ ἄλλο,	ἦν	δ’ ἐγώ, ἢ τὸ ἑξῆς;
[6, 507]	ὁρώμενα; Τῇ ὄψει, ἔφη. Οὐκοῦν,	ἦν	δ’ ἐγώ, καὶ ἀκοῇ τὰ
[6, 504]	καὶ ὧν διήλθομεν; Καὶ μεῖζον,	ἦν	δ’ ἐγώ, καὶ αὐτῶν τούτων
[6, 485]	καὶ φθορᾶς. Ωμολογήσθω. Καὶ μήν,	ἦν	δ’ ἐγώ, καὶ ὅτι πάσης
[6, 507]	ἦ δ’ ὅς. Πολλὰ καλά,	ἦν	δ’ ἐγώ, καὶ πολλὰ ἀγαθὰ
[6, 509]	τοίνυν, ἔφη, παραλίπῃς. Οἶμαι μέν,	ἦν	δ’ ἐγώ, καὶ πολύ· ὅμως
[6, 499]	τούτων, ἔφη. Τούτων τοι χάριν,	ἦν	δ’ ἐγώ, καὶ ταῦτα προορώμενοι
[6, 495]	γε λεγόμενα ταῦτα. Εἰκότως γε,	ἦν	δ’ ἐγώ, λεγόμενα. καθορῶντες γὰρ
[6, 504]	τοῖς ἄλλοις. (Αλλ’ ὦ φίλε,	ἦν	δ’ ἐγώ, μέτρον τῶν τοιούτων
[6, 502]	Ισως, ἔφη, ἧττον. ~Βούλει οὖν,	ἦν	δ’ ἐγώ, μὴ ἧττον φῶμεν
[6, 499]	ἐρεῖς; Ισως, ἔφη. Ω μακάριε,	ἦν	δ’ ἐγώ, μὴ πάνυ οὕτω
[6, 498]	πόλιν ἅπτεσθαι. Πῶς; ~Νῦν μέν,	ἦν	δ’ ἐγώ, οἱ καὶ ἁπτόμενοι
[6, 489]	ἔφη ὁ Αδείμαντος. Οὐ δή,	ἦν	δ’ ἐγώ, οἶμαι δεῖσθαί σε
[6, 508]	ἔφη· ἔτι δίελθέ μοι. Οφθαλμοί,	ἦν	δ’ ἐγώ, οἶσθ’ ὅτι, ὅταν
[6, 491]	ἃ λέγεις πυθοίμην. Λαβοῦ τοίνυν,	ἦν	δ’ ἐγώ, ὅλου αὐτοῦ ὀρθῶς,
[6, 495]	φιλοσοφήσει; Οὐ πάνυ. Ορᾷς οὖν,	ἦν	δ’ ἐγώ, ὅτι οὐ κακῶς
[6, 499]	οὕτω δοκεῖ. Τοῖς δὲ πολλοῖς,	ἦν	δ’ ἐγώ, ὅτι οὐκ αὖ
[6, 504]	μαθήματα μέγιστα; Μνημονεύεις μέν που,	ἦν	δ’ ἐγώ, ὅτι τριττὰ εἴδη
[6, 507]	Οὐδενός, ἔφη. Οἶμαι δέ γε,	ἦν	δ’ ἐγώ, οὐδ’ ἄλλαις πολλαῖς,
[6, 492]	ὦ Σώκρατες, ἀνάγκη. Καὶ μήν,	ἦν	δ’ ἐγώ, οὔπω τὴν μεγίστην
[6, 501]	ἡ γραφὴ γένοιτο. Αρ’ οὖν,	ἦν	δ’ ἐγώ, πείθομέν πῃ ἐκείνους,
[6, 494]	γ’ ἔφη. Φιλόσοφον μὲν ἄρα,	ἦν	δ’ ἐγώ, πλῆθος ἀδύνατον εἶναι.
[6, 493]	ἔφη, δοκεῖ. Ετι τοίνυν σοι,	ἦν	δ’ ἐγώ, πρὸς τούτοις καὶ
[6, 491]	Ατοπον, ἔφη, ἀκοῦσαι. (Ετι τοίνυν,	ἦν	δ’ ἐγώ, πρὸς τούτοις τὰ
[6, 510]	οὐχ ἱκανῶς ἔμαθον. (Αλλ’ αὖθις,	ἦν	δ’ ἐγώ· ῥᾷον γὰρ τούτων
[6, 491]	Πῶς οὖν, ἔφη, κελεύεις; (Παντός,	ἦν	δ’ ἐγώ, σπέρματος πέρι ἢ
[6, 487]	τό γε τοιοῦτον μέμψαιτο. Αλλ’	ἦν	δ’ ἐγώ, τελειωθεῖσι τοῖς τοιούτοις
[6, 490]	(Εστιν, ἔφη, ταῦτα. Ταύτης δή,	ἦν	δ’ ἐγώ, τῆς φύσεως δεῖ
[6, 502]	γάρ, ἔφη. Αρχοντος γάρ που,	ἦν	δ’ ἐγώ, τιθέντος τοὺς νόμους
[6, 502]	ἁπτόμενοι; Λεκτέον μέντοι, ἔφη. Οὐδέν,	ἦν	δ’ ἐγώ, τὸ σοφόν μοι
[6, 494]	οὕτω γίγνεσθαι. Τί οὖν οἴει,	ἦν	δ’ ἐγώ, τὸν τοιοῦτον ἐν
[6, 504]	διὰ ῥᾳθυμίαν. Τούτου δέ γε,	ἦν	δ’ ἐγώ, τοῦ παθήματος ἥκιστα
[6, 502]	οὖν, ἔφη. Οὗτοι μὲν τοίνυν,	ἦν	δ’ ἐγώ, τοῦτο πεπεισμένοι ἔστων·
[6, 508]	ἦ δ’ ὅς. Τοῦτον τοίνυν,	ἦν	δ’ ἐγώ, φάναι με λέγειν
[6, 507]	τούτου; Ο δὴ σὺ καλεῖς,	ἦν	δ’ ἐγώ, φῶς. Αληθῆ, ἔφη,
[6, 491]	ἀπαλλάττειν τῆς φαύλης. Εχει. (Οὐκοῦν,	ἦν	δ’ ἐγώ, ὦ Αδείμαντε, καὶ
[6, 484]	~Πολιτεία (Οἱ μὲν δὴ φιλόσοφοι,	ἦν	δ’ ἐγώ, ὦ Γλαύκων, καὶ
[6, 506]	ἀγαθοῦ διέλθῃς. Καὶ γὰρ ἐμοί,	ἦν	δ’ ἐγώ, ὦ ἑταῖρε, καὶ
[6, 509]	Μὴ γάρ, ἔφη. (Νόησον τοίνυν,	ἦν	δ’ ἐγώ, ὥσπερ λέγομεν, δύο
[6, 501]	λέγεις τρόπον τῆς διαγραφῆς; Λαβόντες,	ἦν	δ’ ἐγώ, ὥσπερ πίνακα πόλιν
[6, 489]	πείθειν ὅτι πολὺ ἂν θαυμαστότερον	ἦν	(εἰ ἐτιμῶντο. Αλλὰ διδάξω, ἔφη.
[6, 504]	που ὅτι ὡς μὲν δυνατὸν	ἦν	κάλλιστα αὐτὰ κατιδεῖν ἄλλη μακροτέρα
[6, 505]	τῶν ἄλλων εἴ τι ὄφελος	ἦν,	περὶ δὴ τὸ τοιοῦτον ~καὶ
[6, 497]	τοῦτο μὲν τῷ ὄντι θεῖον	ἦν,	τὰ δὲ ἄλλα ἀνθρώπινα, τά
[6, 503]	τελευτήσαντι καὶ ἆθλα. τοιαῦτ’ ἄττα	ἦν	τὰ λεγόμενα παρεξιόντος καὶ παρακαλυπτομένου
[6, 503]	ὡς εἰκότως ὀλίγοι ἔσονταί σοι·	ἣν	γὰρ διήλθομεν φύσιν δεῖν ὑπάρχειν
[6, 510]	διαμέτρου αὐτῆς, ἀλλ’ οὐ (ταύτης	ἣν	γράφουσιν, καὶ τἆλλα οὕτως, αὐτὰ
[6, 490]	νῷ ἔχεις, πρῶτον μὲν ἀλήθεια,	ἣν	διώκειν αὐτὸν πάντως καὶ πάντῃ
[6, 486]	πρὸς τοῖς ἄλλοις διάνοιαν φύσει,	ἣν	ἐπὶ τὴν τοῦ ὄντος ἰδέαν
[6, 508]	γε. Οὐκοῦν καὶ τὴν δύναμιν	ἣν	ἔχει ἐκ τούτου ταμιευομένην ὥσπερ
[6, 497]	τοῦτο ἔμελλον, ἀλλ’ εἰ αὑτὴ	ἣν	ἡμεῖς διεληλύθαμεν οἰκίζοντες τὴν πόλιν
[6, 501]	αὐτῶν οἰκείαν εἶναι τοῦ ἀρίστου,	ἣν	ἡμεῖς διήλθομεν; Οὐδὲ τοῦτο. Τί
[6, 501]	παῦλα ἔσται, οὐδὲ ἡ πολιτεία	ἣν	μυθολογοῦμεν λόγῳ ἔργῳ τέλος λήψεται;
[6, 492]	(ἂν) αὐτῷ παιδείαν ἰδιωτικὴν ἀνθέξειν,	ἣν	οὐ κατακλυσθεῖσαν ὑπὸ τοῦ τοιούτου
[6, 504]	κατιδεῖν ἄλλη μακροτέρα εἴη περίοδος,	ἣν	περιελθόντι καταφανῆ γίγνοιτο, τῶν μέντοι
[6, 496]	ἐνθάδε βίον βιώσεται καὶ τὴν	ἀπαλλαγὴν	αὐτοῦ μετὰ καλῆς ἐλπίδος ἵλεώς
[6, 493]	τῶν πολλῶν καὶ (παντοδαπῶν συνιόντων	ὀργὴν	καὶ ἡδονὰς κατανενοηκέναι σοφίαν ἡγούμενος,
[6, 503]	μετὰ ἡσυχίας καὶ βεβαιότητος ἐθέλειν	ζῆν,	ἀλλ’ οἱ τοιοῦτοι ὑπὸ ὀξύτητος
[6, 505]	πᾶσαν κτῆσιν ἐκτῆσθαι, μὴ μέντοι	ἀγαθήν;	ἢ πάντα τἆλλα φρονεῖν ἄνευ
[6, 501]	τυχοῦσαν τῶν προσηκόντων ἐπιτηδευμάτων οὐκ	ἀγαθὴν	τελέως ἔσεσθαι καὶ φιλόσοφον, εἴπερ
[6, 504]	μνημονεύων, ἔφη, τὰ λοιπὰ ἂν	εἴην	δίκαιος μὴ ἀκούειν. Η καὶ
[6, 489]	δὲ τῶν πολλῶν πονηρίας τὴν	ἀνάγκην	βούλει τὸ μετὰ τοῦτο διέλθωμεν,
[6, 492]	δ’ ἐγώ, οὔπω τὴν μεγίστην	ἀνάγκην	εἰρήκαμεν. Ποίαν; ἔφη. Ην ἔργῳ
[6, 486]	φιλοσόφοις μή ποτε ἐγκρίνωμεν, ἀλλὰ	μνημονικὴν	αὐτὴν ζητῶμεν δεῖν εἶναι. Παντάπασι
[6, 488]	εἶναι λαβεῖν ἅμα καὶ τὴν	κυβερνητικήν.	τοιούτων δὴ περὶ τὰς ναῦς
[6, 492]	ἢ ποίαν (ἂν) αὐτῷ παιδείαν	ἰδιωτικὴν	ἀνθέξειν, ἣν οὐ κατακλυσθεῖσαν ὑπὸ
[6, 493]	ἐπιδεικνύμενος, ἢ ποίησιν ἤ τινα	ἄλλην	δημιουργίαν ἢ πόλει διακονίαν, κυρίους
[6, 501]	ἔσεσθαι καὶ φιλόσοφον, εἴπερ τινὰ	ἄλλην;	ἢ ἐκείνους φήσει μᾶλλον, οὓς
[6, 497]	οὖν τῆς φιλοσοφίας ὧν ἕνεκα	διαβολὴν	εἴληφεν καὶ ὅτι οὐ δικαίως,
[6, 499]	καὶ ἀπολυόμενος τὴν τῆς φιλομαθείας	διαβολὴν	ἐνδεικνύῃ οὓς λέγεις τοὺς φιλοσόφους,
[6, 486]	ἕλκειν ἢ εἰς ἀμετρίαν. Τί	μήν;	Αλήθειαν δ’ ἀμετρίᾳ ἡγῇ συγγενῆ
[6, 507]	αἰσθήσεσι πάντα τὰ αἰσθητά; Τί	μήν;	Αρ’ οὖν, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 509]	διεξιών, εἴ πῃ ἀπολείπεις. Αλλὰ	μήν,	εἶπον, συχνά γε ἀπολείπω. Μηδὲ
[6, 501]	τὸ σχῆμα τῆς πολιτείας; Τί	μήν;	(Επειτα οἶμαι ἀπεργαζόμενοι πυκνὰ ἂν
[6, 508]	μὴ ἄτιμον τὸ φῶς. Αλλὰ	μήν,	ἔφη, πολλοῦ γε δεῖ ἄτιμον
[6, 502]	ὅστις ἀμφισβητήσειε; Καὶ πῶς; Αλλὰ	μήν,	ἦν δ’ ἐγώ, εἷς ἱκανὸς
[6, 485]	γενέσεως καὶ φθορᾶς. Ωμολογήσθω. Καὶ	μήν,	ἦν δ’ ἐγώ, καὶ ὅτι
[6, 492]	ὅς, ὦ Σώκρατες, ἀνάγκη. Καὶ	μήν,	ἦν δ’ ἐγώ, οὔπω τὴν
[6, 505]	Δί’ οὐκ ἔγωγ’ ἔφη. Αλλὰ	μὴν	καὶ τόδε γε οἶσθα, ὅτι
[6, 504]	Αλλ’ ἔμοιγε, ἔφη, μετρίως· ἐφαίνετο	μὴν	καὶ τοῖς ἄλλοις. (Αλλ’ ὦ
[6, 485]	τις εἴη. Μεγάλη ἀνάγκη. Σώφρων	μὴν	ὅ γε τοιοῦτος καὶ οὐδαμῇ
[6, 502]	ἔγωγε, ἦ δ’ ὅς. Καὶ	μὴν	ὅτι γε βέλτιστα, εἴπερ δυνατά,
[6, 485]	μάλιστα ὀρέγεσθαι. Παντελῶς γε. Αλλὰ	μὴν	ὅτῳ γε εἰς ἕν τι
[6, 486]	ἀγρία. Πάνυ μὲν οὖν. (Οὐ	μὴν	οὐδὲ τόδε παραλείψεις, ὡς ἐγᾦμαι.
[6, 505]	κακὰ ταὐτά. ἦ γάρ; (Τί	μήν;	Οὐκοῦν ὅτι μὲν μεγάλαι καὶ
[6, 508]	τούτοις ὄμμασιν ἐνοῦσα φαίνεται. Τί	μήν;	Οὕτω τοίνυν καὶ τὸ τῆς
[6, 486]	τούτῳ προσήκει σπουδάζειν. Οὕτω. ~(Καὶ	μήν	που καὶ τόδε δεῖ σκοπεῖν,
[6, 486]	Παντάπασι μὲν οὖν. Αλλ’ οὐ	μὴν	τό γε τῆς ἀμούσου τε
[6, 485]	ὥσπερ ῥεῦμα ἐκεῖσε ἀπωχετευμένον. Τί	μήν;	Ωι δὴ πρὸς τὰ μαθήματα
[6, 497]	διακωλύσει· παρὼν δὲ τήν γ’	ἐμὴν	προθυμίαν εἴσῃ. σκόπει δὲ καὶ
[6, 509]	τούτων ἡγούμενος αὐτὸ ὀρθῶς ἡγήσῃ·	~ἐπιστήμην	(δὲ καὶ ἀλήθειαν, ὥσπερ ἐκεῖ
[6, 509]	Αμήχανον κάλλος, ἔφη, λέγεις, εἰ	ἐπιστήμην	μὲν καὶ ἀλήθειαν παρέχει, αὐτὸ
[6, 506]	σὺ δή, ὦ Σώκρατες, πότερον	ἐπιστήμην	τὸ ἀγαθὸν φῂς εἶναι ἢ
[6, 491]	γ’ ἂν ἀκριβέστερον ἃ λέγεις	πυθοίμην.	Λαβοῦ τοίνυν, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 507]	τοῦ πατρὸς ἀποτείσεις τὴν διήγησιν.	~(Βουλοίμην	ἄν, εἶπον, ἐμέ τε δύνασθαι
[6, 509]	ὁρατόν, νοητόν; Εχω. Ωσπερ τοίνυν	γραμμὴν	δίχα τετμημένην λαβὼν ἄνισα τμήματα,
[6, 510]	αὖ καὶ τὴν τοῦ νοητοῦ	τομὴν	ᾗ τμητέον. Πῇ; Ηι τὸ
[6, 506]	φαίνεται ἢ κατὰ τὴν παροῦσαν	ὁρμὴν	ἐφικέσθαι τοῦ γε δοκοῦντος ἐμοὶ
[6, 495]	ἀληθῆ ζῶσιν, τὴν δέ, ὥσπερ	ὀρφανὴν	συγγενῶν, ἄλλοι ἐπεισελθόντες ἀνάξιοι ᾔσχυνάν
[6, 500]	μάλιστα ἀφομοιοῦσθαι. ἢ οἴει τινὰ	μηχανὴν	εἶναι, ὅτῳ τις ὁμιλεῖ ἀγάμενος,
[6, 495]	λεγόμενα. καθορῶντες γὰρ ἄλλοι ἀνθρωπίσκοι	κενὴν	τὴν χώραν ταύτην γιγνομένην, καλῶν
[6, 511]	ἐπ’ ἀρχὴν ἰοῦσαν, ὡς οὐ	δυναμένην	τῶν ὑποθέσεων ἀνωτέρω ἐκβαίνειν, εἰκόσι
[6, 509]	Εχω. Ωσπερ τοίνυν γραμμὴν δίχα	τετμημένην	λαβὼν ἄνισα τμήματα, πάλιν τέμνε
[6, 511]	τὸ εἶδος ἔλεγον, ὑποθέσεσι δ’	ἀναγκαζομένην	ψυχὴν χρῆσθαι περὶ τὴν ζήτησιν
[6, 489]	δ’ ἐγώ, οἶμαι δεῖσθαί σε	ἐξεταζομένην	τὴν εἰκόνα ἰδεῖν, ὅτι ταῖς
[6, 502]	εἷς ἱκανὸς γενόμενος, πόλιν ἔχων	πειθομένην,	πάντ’ ἐπιτελέσαι τὰ νῦν ἀπιστούμενα.
[6, 492]	τύχῃ, εἰς πᾶσαν ἀρετὴν ἀνάγκη	αὐξανομένην	ἀφικνεῖσθαι, ἐὰν δὲ μὴ ἐν
[6, 495]	ἀνθρωπίσκοι κενὴν τὴν χώραν ταύτην	γιγνομένην,	καλῶν (δὲ ὀνομάτων καὶ προσχημάτων
[6, 492]	τοιούτου ψόγου ἢ ἐπαίνου οἰχήσεσθαι	φερομένην	κατὰ ῥοῦν ᾗ ἂν οὗτος
[6, 508]	δύναμιν ἣν ἔχει ἐκ τούτου	ταμιευομένην	ὥσπερ ἐπίρρυτον κέκτηται; Πάνυ μὲν
[6, 511]	ὑποθέσεων ἀνωτέρω ἐκβαίνειν, εἰκόσι δὲ	χρωμένην	αὐτοῖς τοῖς ὑπὸ τῶν κάτω
[6, 485]	δεῖ καταμαθεῖν· καὶ οἶμαι, ἐὰν	ἐκείνην	ἱκανῶς ὁμολογήσωμεν, ὁμολογήσειν καὶ ὅτι
[6, 505]	ἔφη. Τί δὲ οἱ τὴν	ἡδονὴν	ἀγαθὸν ὁριζόμενοι; μῶν μή τι
[6, 485]	περὶ τὴν τῆς ψυχῆς οἶμαι	ἡδονὴν	αὐτῆς καθ’ αὑτὴν εἶεν ἄν,
[6, 509]	οὐ γὰρ δήπου σύ γε	ἡδονὴν	αὐτὸ λέγεις. Εὐφήμει, ἦν δ’
[6, 506]	τὸ ἀγαθὸν φῂς εἶναι ἢ	ἡδονήν,	ἢ ἄλλο τι παρὰ ταῦτα;
[6, 490]	καὶ δίκαιον ἦθος, ᾧ καὶ	σωφροσύνην	ἕπεσθαι. Ορθῶς, ἔφη. Καὶ δὴ
[6, 491]	ἀποσπᾷ φιλοσοφίας. λέγω δὲ ἀνδρείαν,	σωφροσύνην	καὶ πάντα ἃ διήλθομεν. Ατοπον,
[6, 488]	κυβερνᾶν, μήτε μαθόντα πώποτε τὴν	τέχνην	μέτε ἔχοντα ἀποδεῖξαι διδάσκαλον ἑαυτοῦ
[6, 493]	σοφίαν τε καλέσειεν καὶ ὡς	τέχνην	συστησάμενος ἐπὶ διδασκαλίαν τρέποιτο, μηδὲν
[6, 488]	τινες βούλωνται ἐάντε μή, μήτε	τέχνην	τούτου μήτε μελέτην οἰόμενοι δυνατὸν
[6, 509]	ἀλλὰ καὶ τὴν γένεσιν καὶ	αὔξην	καὶ τροφήν, οὐ γένεσιν αὐτὸν
[6, 497]	ὑμεῖς ἀντιλαμβανόμενοι δεδηλώκατε μακρὰν καὶ	χαλεπὴν	αὐτοῦ τὴν ἀπόδειξιν· ἐπεὶ καὶ
[6, 500]	ἀλλ’ οὐκ ἐν τῷ πλήθει,	χαλεπὴν	οὕτω φύσιν γίγνεσθαι. Καὶ ἐγὼ
[6, 489]	τῆς μὲν τῶν ἐπιεικῶν ἀχρηστίας	τὴν	αἰτίαν διεληλύθαμεν; Καὶ μάλα. Τῆς
[6, 490]	κακοὺς πᾶσαν κακίαν, τῆς διαβολῆς	τὴν	αἰτίαν ἐπισκοποῦντες ἐπὶ τούτῳ νῦν
[6, 491]	οἴει τὰ μεγάλα ἀδικήματα καὶ	τὴν	ἄκρατον πονηρίαν ἐκ φαύλης ἀλλ’
[6, 508]	Εοικε γάρ. (Τοῦτο τοίνυν τὸ	τὴν	ἀλήθειαν παρέχον τοῖς γιγνωσκομένοις καὶ
[6, 490]	δὴ ἕνεκα πάλιν ἀνειλήφαμεν τὴν	τῶν	ἀληθῶς φιλοσόφων φύσιν καὶ ἐξ
[6, 489]	Τῆς δὲ τῶν πολλῶν πονηρίας	τὴν	ἀνάγκην βούλει τὸ μετὰ τοῦτο
[6, 496]	τε ἐνθάδε βίον βιώσεται καὶ	τὴν	ἀπαλλαγὴν αὐτοῦ μετὰ καλῆς ἐλπίδος
[6, 497]	δεδηλώκατε μακρὰν καὶ χαλεπὴν αὐτοῦ	τὴν	ἀπόδειξιν· ἐπεὶ καὶ τὸ λοιπὸν
[6, 497]	ἦθος ἐκπίπτειν· εἰ δὲ λήψεται	τὴν	ἀρίστην πολιτείαν, ὥσπερ (καὶ αὐτὸ
[6, 491]	οὔ; Εχει δὴ οἶμαι λόγον	τὴν	ἀρίστην φύσιν ἐν ἀλλοτριωτέρᾳ οὖσαν
[6, 502]	παραλιπόντι καὶ παιδογονίαν καὶ τὴν	τῶν	ἀρχόντων κατάστασιν, εἰδότι ὡς ἐπίφθονός
[6, 485]	ὅς. Η οὖν δυνατὸν εἶναι	τὴν	αὐτὴν φύσιν φιλόσοφόν τε καὶ
[6, 497]	γένος νῦν μὲν οὐκ ἴσχειν	τὴν	αὑτοῦ δύναμιν, ἀλλ’ εἰς ἀλλότριον
[6, 485]	ἔσεσθαι οἵους ἐλέγομεν. Τὸ ποῖον;	Τὴν	ἀψεύδειαν καὶ τὸ ἑκόντας εἶναι
[6, 497]	μὴ δύνασθαι διακωλύσει· παρὼν δὲ	τήν	γ’ ἐμὴν προθυμίαν εἴσῃ. σκόπει
[6, 509]	δύναμιν παρέχειν φήσεις, ἀλλὰ καὶ	τὴν	γένεσιν καὶ αὔξην καὶ τροφήν,
[6, 511]	δὲ καλεῖν μοι δοκεῖς τὴν	τῶν	γεωμετρικῶν τε καὶ τὴν τῶν
[6, 485]	προσδέχεσθαι τὸ ψεῦδος ἀλλὰ μισεῖν,	τὴν	δ’ ἀλήθειαν στέργειν. Εἰκός γ’
[6, 507]	εἰς τὸ τὴν μὲν ἀκούειν,	τὴν	δὲ ἀκούεσθαι, ὃ (ἐὰν μὴ
[6, 505]	κτᾶσθαι, ἀλλὰ τὰ ὄντα ζητοῦσιν,	τὴν	δὲ δόξαν ἐνταῦθα ἤδη πᾶς
[6, 507]	Οὐκ ἔγωγε, ἦ δ’ ὅς.	Τὴν	δὲ τῆς ὄψεως καὶ τοῦ
[6, 493]	τἀναγκαῖα δίκαια καλοῖ καὶ καλά,	τὴν	δὲ τοῦ ἀναγκαίου καὶ ἀγαθοῦ
[6, 495]	οὐ προσήκοντα οὐδ’ ἀληθῆ ζῶσιν,	τὴν	δέ, ὥσπερ ὀρφανὴν συγγενῶν, ἄλλοι
[6, 489]	πόλεσι πρὸς τοὺς ἀληθινοὺς φιλοσόφους	τὴν	διάθεσιν ἔοικεν, ἀλλὰ μανθάνειν ὃ
[6, 500]	ὡς ἀληθῶς πρὸς τοῖς οὖσι	τὴν	διάνοιαν ἔχοντι κάτω βλέπειν εἰς
[6, 511]	τι δόξης τε καὶ νοῦ	τὴν	διάνοιαν οὖσαν. Ικανώτατα, ἦν δ’
[6, 506]	αὖθις γὰρ τοῦ πατρὸς ἀποτείσεις	τὴν	διήγησιν. ~(Βουλοίμην ἄν, εἶπον, ἐμέ
[6, 508]	τοῖς γιγνωσκομένοις καὶ τῷ γιγνώσκοντι	τὴν	δύναμιν ἀποδιδὸν τὴν τοῦ ἀγαθοῦ
[6, 508]	ὀργάνων. Πολύ γε. Οὐκοῦν καὶ	τὴν	δύναμιν ἣν ἔχει ἐκ τούτου
[6, 509]	δ’ ἐγώ· ἀλλ’ ὧδε μᾶλλον	τὴν	εἰκόνα αὐτοῦ ἔτι ἐπισκόπει. (Πῶς;
[6, 489]	ἐγώ, οἶμαι δεῖσθαί σε ἐξεταζομένην	τὴν	εἰκόνα ἰδεῖν, ὅτι ταῖς πόλεσι
[6, 489]	ἐν ταῖς πόλεσι δίδασκέ τε	τὴν	εἰκόνα καὶ πειρῶ πείθειν ὅτι
[6, 498]	τελευτήσαντας τῷ βίῳ τῷ βεβιωμένῳ	τὴν	ἐκεῖ μοῖραν ἐπιστήσειν πρέπουσαν. Ως
[6, 488]	μηδ’ ἐπαΐοντες, ὅτι ἀνάγκη αὐτῷ	τὴν	ἐπιμέλειαν ποιεῖσθαι ἐνιαυτοῦ καὶ ὡρῶν
[6, 500]	τήν τε φύσιν αὐτῶν καὶ	τὴν	ἐπιτήδευσιν, ἵνα μὴ ἡγῶνταί σε
[6, 491]	ὧν ἐπῃνέσαμεν τῆς φύσεως ἀπόλλυσι	τὴν	ἔχουσαν ψυχὴν καὶ ἀποσπᾷ φιλοσοφίας.
[6, 511]	δ’ ἀναγκαζομένην ψυχὴν χρῆσθαι περὶ	τὴν	ζήτησιν αὐτοῦ, οὐκ ἐπ’ ἀρχὴν
[6, 505]	Αληθέστατα, ἔφη. Τί δὲ οἱ	τὴν	ἡδονὴν ἀγαθὸν ὁριζόμενοι; μῶν μή
[6, 495]	πενίαν καὶ ἐρημίαν τοῦ δεσπότου	τὴν	θυγατέρα μέλλοντος γαμεῖν; ~(Οὐ πάνυ,
[6, 488]	δυνατὸν εἶναι λαβεῖν ἅμα καὶ	τὴν	κυβερνητικήν. τοιούτων δὴ περὶ τὰς
[6, 504]	νόμων. Εἰκός, ἦ δ’ ὅς.	Τὴν	μακροτέραν τοίνυν, ὦ ἑταῖρε, ἔφην,
[6, 496]	τῶν πολλῶν αὖ ἱκανῶς ἰδόντες	τὴν	μανίαν, καὶ ὅτι οὐδεὶς οὐδὲν
[6, 492]	μήν, ἦν δ’ ἐγώ, οὔπω	τὴν	μεγίστην ἀνάγκην εἰρήκαμεν. Ποίαν; ἔφη.
[6, 510]	εἰκόνων, αὐτοῖς εἴδεσι δι’ αὐτῶν	τὴν	μέθοδον ποιουμένη. Ταῦτ’ ἔφη, ἃ
[6, 494]	καὶ τιμῶντες, προκαταλαμβάνοντες καὶ προκολακεύοντες	τὴν	μέλλουσαν αὐτοῦ δύναμιν. Φιλεῖ γοῦν,
[6, 507]	φωνῇ γένους ἄλλου εἰς τὸ	τὴν	μὲν ἀκούειν, τὴν δὲ ἀκούεσθαι,
[6, 509]	καὶ τὸ εἶναί τε καὶ	τὴν	οὐσίαν ὑπ’ ἐκείνου αὐτοῖς προσεῖναι,
[6, 492]	ὦ ἑταῖρε— θεῖον μέντοι κατὰ	τὴν	παροιμίαν ἐξαιρῶμεν λόγου· ~εὖ γὰρ
[6, 506]	γάρ μοι φαίνεται ἢ κατὰ	τὴν	παροῦσαν ὁρμὴν ἐφικέσθαι τοῦ γε
[6, 509]	παύσῃ, εἰ μή τι, ἀλλὰ	τὴν	περὶ τὸν ἥλιον ὁμοιότητα αὖ
[6, 487]	ἡλικίᾳ ἆρα οὐ μόνοις ἂν	τὴν	πόλιν ἐπιτρέποις; (Καὶ ὁ Αδείμαντος,
[6, 497]	αὑτὴ ἣν ἡμεῖς διεληλύθαμεν οἰκίζοντες	τὴν	πόλιν ἢ ἄλλη. Τὰ μὲν
[6, 496]	πᾶσιν ἀγρίοις ἀντέχειν, πρίν τι	τὴν	πόλιν ἢ φίλους ὀνῆσαι προαπολόμενος
[6, 493]	τούτου δοκεῖ διαφέρειν ὁ τὴν	τῶν	πολλῶν καὶ (παντοδαπῶν συνιόντων ὀργὴν
[6, 497]	ἔτι λέγω περὶ τούτου· ἀλλὰ	τὴν	προσήκουσαν αὐτῇ τίνα τῶν νῦν
[6, 502]	ἐγώ, τὸ σοφόν μοι ἐγένετο	τήν	τε τῶν γυναικῶν τῆς κτήσεως
[6, 500]	φιλοσόφους, ~καὶ διορίζῃ (ὥσπερ ἄρτι	τήν	τε φύσιν αὐτῶν καὶ τὴν
[6, 504]	δεῖ ὥσπερ νῦν θεάσασθαι, ἀλλὰ	τὴν	τελεωτάτην ἀπεργασίαν μὴ παριέναι. ἢ
[6, 488]	δεῖν κυβερνᾶν, μήτε μαθόντα πώποτε	τὴν	τέχνην μέτε ἔχοντα ἀποδεῖξαι διδάσκαλον
[6, 499]	φιλονικῶν ἀλλὰ παραμυθούμενος καὶ ἀπολυόμενος	τὴν	τῆς φιλομαθείας διαβολὴν ἐνδεικνύῃ οὓς
[6, 485]	πᾶν τὸ τοιοῦτον ἐρρυήκασιν, περὶ	τὴν	τῆς ψυχῆς οἶμαι ἡδονὴν αὐτῆς
[6, 486]	τελευτῶν αὑτόν τε μισεῖν καὶ	τὴν	τοιαύτην πρᾶξιν; Πῶς δ’ οὔ;
[6, 501]	διήλθομεν; Οὐδὲ τοῦτο. Τί δέ;	τὴν	τοιαύτην τυχοῦσαν τῶν προσηκόντων ἐπιτηδευμάτων
[6, 511]	τῶν γεωμετρικῶν τε καὶ τὴν	τῶν	τοιούτων ἕξιν ἀλλ’ οὐ νοῦν,
[6, 509]	ὀρθόν, ἀλλ’ ἔτι μειζόνως τιμητέον	τὴν	τοῦ ἀγαθοῦ ἕξιν. Αμήχανον κάλλος,
[6, 508]	τῷ γιγνώσκοντι τὴν δύναμιν ἀποδιδὸν	τὴν	τοῦ ἀγαθοῦ ἰδέαν φάθι εἶναι·
[6, 505]	ἥτις φρόνησις, ἀλλ’ ἀναγκάζονται τελευτῶντες	τὴν	τοῦ ἀγαθοῦ φάναι. Καὶ μάλα,
[6, 510]	μάλα. Σκόπει δὴ αὖ καὶ	τὴν	τοῦ νοητοῦ τομὴν ᾗ τμητέον.
[6, 486]	ἄλλοις διάνοιαν φύσει, ἣν ἐπὶ	τὴν	τοῦ ὄντος ἰδέαν ἑκάστου τὸ
[6, 507]	τῶν αἰσθήσεων δημιουργὸν ὅσῳ πολυτελεστάτην	τὴν	τοῦ ὁρᾶν τε καὶ ὁρᾶσθαι
[6, 509]	τοῖς ὁρωμένοις οὐ μόνον οἶμαι	τὴν	τοῦ ὁρᾶσθαι δύναμιν παρέχειν φήσεις,
[6, 511]	ἵνα μέχρι τοῦ ἀνυποθέτου ἐπὶ	τὴν	τοῦ παντὸς ἀρχὴν ἰών, ἁψάμενος
[6, 492]	ἀλλοῖον ἦθος πρὸς ἀρετὴν παρὰ	τὴν	τούτων παιδείαν πεπαιδευμένον, ἀνθρώπειον, ὦ
[6, 496]	μεθ’ ὅτου τις ἰὼν ἐπὶ	τὴν	τῷ δικαίῳ βοήθειαν σῴζοιτ’ ἄν,
[6, 490]	τούτου δὴ ἕνεκα πάλιν ἀνειλήφαμεν	τὴν	τῶν ἀληθῶς φιλοσόφων φύσιν καὶ
[6, 502]	πρόσθεν παραλιπόντι καὶ παιδογονίαν καὶ	τὴν	τῶν ἀρχόντων κατάστασιν, εἰδότι ὡς
[6, 511]	διάνοιαν δὲ καλεῖν μοι δοκεῖς	τὴν	τῶν γεωμετρικῶν τε καὶ τὴν
[6, 493]	τι τούτου δοκεῖ διαφέρειν ὁ	τὴν	τῶν πολλῶν καὶ (παντοδαπῶν συνιόντων
[6, 511]	τὴν τῶν γεωμετρικῶν τε καὶ	τὴν	τῶν τοιούτων ἕξιν ἀλλ’ οὐ
[6, 495]	ἐκ τῶν τεχνῶν ἐκπηδῶσιν εἰς	τὴν	φιλοσοφίαν, οἳ ἂν κομψότατοι ὄντες
[6, 501]	μεντἄν, ἔφη, εἴη. Αλλὰ μὴ	τὴν	φύσιν αὐτῶν οἰκείαν εἶναι τοῦ
[6, 485]	ἀρχόμενοι τούτου τοῦ λόγου ἐλέγομεν,	τὴν	φύσιν αὐτῶν πρῶτον δεῖ καταμαθεῖν·
[6, 489]	λέγωμεν ἐκεῖθεν ἀναμνησθέντες, ὅθεν διῇμεν	τὴν	φύσιν ~οἷον ἀνάγκη φῦναι τὸν
[6, 494]	ἐκείνους τοὺς ἡγουμένους ἀπολλύναι αὐτοῦ	τὴν	χρείαν τε καὶ ἑταιρίαν; οὐ
[6, 495]	καθορῶντες γὰρ ἄλλοι ἀνθρωπίσκοι κενὴν	τὴν	χώραν ταύτην γιγνομένην, καλῶν (δὲ
[6, 507]	τὸν τῶν αἰσθήσεων δημιουργὸν ὅσῳ	πολυτελεστάτην	τὴν τοῦ ὁρᾶν τε καὶ
[6, 504]	ὥσπερ νῦν θεάσασθαι, ἀλλὰ τὴν	τελεωτάτην	ἀπεργασίαν μὴ παριέναι. ἢ οὐ
[6, 488]	μή, μήτε τέχνην τούτου μήτε	μελέτην	οἰόμενοι δυνατὸν εἶναι λαβεῖν ἅμα
[6, 492]	μαθήσεως προσηκούσης τύχῃ, εἰς πᾶσαν	ἀρετὴν	ἀνάγκη αὐξανομένην ἀφικνεῖσθαι, ἐὰν δὲ
[6, 492]	μὴ γένηται ἀλλοῖον ἦθος πρὸς	ἀρετὴν	παρὰ τὴν τούτων παιδείαν πεπαιδευμένον,
[6, 489]	ἐπιεικεῖς. οὐ γὰρ ἔχει φύσιν	κυβερνήτην	ναυτῶν δεῖσθαι ἄρχεσθαι ὑφ’ αὑτοῦ
[6, 510]	καὶ ἄλλα τούτων ἀδελφὰ καθ’	ἑκάστην	μέθοδον, ταῦτα μὲν ὡς εἰδότες,
[6, 495]	καλῶν (δὲ ὀνομάτων καὶ προσχημάτων	μεστήν,	ὥσπερ οἱ ἐκ τῶν εἱργμῶν
[6, 492]	ἦν δ’ ἐγώ, οὔπω τὴν	μεγίστην	ἀνάγκην εἰρήκαμεν. Ποίαν; ἔφη. Ην
[6, 497]	ἐκπίπτειν· εἰ δὲ λήψεται τὴν	ἀρίστην	πολιτείαν, ὥσπερ (καὶ αὐτὸ ἄριστόν
[6, 491]	Εχει δὴ οἶμαι λόγον τὴν	ἀρίστην	φύσιν ἐν ἀλλοτριωτέρᾳ οὖσαν τροφῇ
[6, 492]	ἔφη, σφόδρα. Τίνα οὖν ἄλλον	σοφιστὴν	οἴει ἢ ποίους ἰδιωτικοὺς λόγους
[6, 496]	τέχνης δικαίως ἀτιμάσαν εὐφυὲς ἐπ’	αὐτὴν	ἂν ἔλθοι. εἴη δ’ ἂν
[6, 507]	ἄν, εἶπον, ἐμέ τε δύνασθαι	αὐτὴν	ἀποδοῦναι καὶ ὑμᾶς κομίσασθαι, ἀλλὰ
[6, 500]	ἄλλως εὐδαιμονήσειε πόλις, εἰ μὴ	αὐτὴν	διαγράψειαν οἱ τῷ θείῳ παραδείγματι
[6, 506]	τελέως κεκοσμήσεται, ἐὰν ὁ (τοιοῦτος	αὐτὴν	ἐπισκοπῇ φύλαξ, ὁ τούτων ἐπιστήμων;
[6, 486]	μή ποτε ἐγκρίνωμεν, ἀλλὰ μνημονικὴν	αὐτὴν	ζητῶμεν δεῖν εἶναι. Παντάπασι μὲν
[6, 489]	οἱ πλεῖστοι τῶν ἰόντων ἐπ’	αὐτήν,	οἱ δὲ ἐπιεικέστατοι ἄχρηστοι, καὶ
[6, 505]	λέγειν, καὶ πρὸς τούτῳ ὅτι	αὐτὴν	οὐχ ἱκανῶς ἴσμεν· εἰ δὲ
[6, 485]	Η οὖν δυνατὸν εἶναι τὴν	αὐτὴν	φύσιν φιλόσοφόν τε καὶ (φιλοψευδῆ;
[6, 497]	καὶ στρέφεσθαί τε καὶ ἀλλοιοῦσθαι	αὐτήν,	ὥσπερ ξενικὸν σπέρμα ἐν γῇ
[6, 485]	ψυχῆς οἶμαι ἡδονὴν αὐτῆς καθ’	αὑτὴν	εἶεν ἄν, τὰς δὲ διὰ
[6, 486]	αὑτόν τε μισεῖν καὶ τὴν	τοιαύτην	πρᾶξιν; Πῶς δ’ οὔ; (Επιλήσμονα
[6, 501]	Οὐδὲ τοῦτο. Τί δέ; τὴν	τοιαύτην	τυχοῦσαν τῶν προσηκόντων ἐπιτηδευμάτων οὐκ
[6, 491]	οὖν οἶμαι πᾶς ἡμῖν ὁμολογήσει,	τοιαύτην	φύσιν καὶ πάντα ἔχουσαν ὅσα
[6, 495]	ἄλλοι ἀνθρωπίσκοι κενὴν τὴν χώραν	ταύτην	γιγνομένην, καλῶν (δὲ ὀνομάτων καὶ
[6, 491]	μετὰ (τοῦτο αὖ τὰς μιμουμένας	ταύτην	καὶ εἰς τὸ ἐπιτήδευμα καθισταμένας
[6, 493]	δοξάζουσιν ὅταν ἁθροισθῶσιν, καὶ σοφίαν	ταύτην	καλεῖν· οἷόνπερ ἂν εἰ θρέμματος
[6, 511]	τῶν ἐκείνης ἐχομένων, οὕτως ἐπὶ	τελευτὴν	καταβαίνῃ, (αἰσθητῷ παντάπασιν οὐδενὶ προσχρώμενος,
[6, 510]	ἐπ’ ἀρχὴν πορευομένη ἀλλ’ ἐπὶ	τελευτήν,	τὸ δ’ αὖ ἕτερον— τὸ
[6, 495]	οὐδὲν μέγα οὐδέποτε οὐδένα οὔτε	ἰδιώτην	οὔτε πόλιν δρᾷ. Αληθέστατα, ἦ
[6, 504]	ἐγώ, καὶ αὐτῶν τούτων οὐχ	ὑπογραφὴν	δεῖ ὥσπερ νῦν θεάσασθαι, ἀλλὰ
[6, 507]	ἀλλὰ μόνον λέγε. Διομολογησάμενός γ’	ἔφην	ἐγώ, καὶ ἀναμνήσας ὑμᾶς τά
[6, 496]	οὖν, ἔφη. Πάνσμικρον δή τι,	ἔφην	ἐγώ, ὦ Αδείμαντε, λείπεται τῶν
[6, 504]	Τὴν μακροτέραν τοίνυν, ὦ ἑταῖρε,	ἔφην,	περιιτέον τῷ (τοιούτῳ, καὶ οὐχ
[6, 503]	λέγεις· μέμνημαι γάρ. Οκνος γάρ,	ἔφην,	ὦ φίλε, ἐγώ, εἰπεῖν τὰ
[6, 498]	εἴρηκας. Εἰς οὐδὲν μὲν οὖν,	ἔφην,	ὥς γε πρὸς τὸν ἅπαντα.
[6, 509]	τὴν γένεσιν καὶ αὔξην καὶ	τροφήν,	οὐ γένεσιν αὐτὸν ὄντα. Πῶς
[6, 511]	διὰ δὲ τὸ μὴ ἐπ’	ἀρχὴν	(ἀνελθόντες σκοπεῖν ἀλλ’ ἐξ ὑποθέσεων,
[6, 510]	δ’ αὖ ἕτερον— τὸ ἐπ’	ἀρχὴν	ἀνυπόθετον— ἐξ ὑποθέσεως ἰοῦσα καὶ
[6, 511]	τὴν ζήτησιν αὐτοῦ, οὐκ ἐπ’	ἀρχὴν	ἰοῦσαν, ὡς οὐ δυναμένην τῶν
[6, 511]	ἀνυποθέτου ἐπὶ τὴν τοῦ παντὸς	ἀρχὴν	ἰών, ἁψάμενος αὐτῆς, πάλιν αὖ
[6, 510]	ἀναγκάζεται ἐξ ὑποθέσεων, οὐκ ἐπ’	ἀρχὴν	πορευομένη ἀλλ’ ἐπὶ τελευτήν, τὸ
[6, 489]	τῷ ὄντι μετεωροσκόπον ~(τε καὶ	ἀδολέσχην	καὶ ἄχρηστόν σφισι καλεῖσθαι ὑπὸ
[6, 486]	Πῶς δ’ οὔ; (Επιλήσμονα ἄρα	ψυχὴν	ἐν ταῖς ἱκανῶς φιλοσόφοις μή
[6, 491]	τῆς φύσεως ἀπόλλυσι τὴν ἔχουσαν	ψυχὴν	καὶ ἀποσπᾷ φιλοσοφίας. λέγω δὲ
[6, 486]	Οὐκ ἔστιν. Καὶ τοῦτο δὴ	ψυχὴν	σκοπῶν φιλόσοφον καὶ μὴ εὐθὺς
[6, 511]	εἶδος ἔλεγον, ὑποθέσεσι δ’ ἀναγκαζομένην	ψυχὴν	χρῆσθαι περὶ τὴν ζήτησιν αὐτοῦ,
[6, 488]	ἄκουε δ’ οὖν τῆς εἰκόνος,	ἵν’	ἔτι μᾶλλον ἴδῃς ὡς γλίσχρως
[6, 488]	μήτε μελέτην οἰόμενοι δυνατὸν εἶναι	λαβεῖν	ἅμα καὶ τὴν κυβερνητικήν. τοιούτων
[6, 505]	ἀποροῦσα δὲ καὶ οὐκ ἔχουσα	λαβεῖν	ἱκανῶς τί ποτ’ ἐστὶν οὐδὲ
[6, 501]	μηδὲ γράφειν νόμους, πρὶν ἢ	παραλαβεῖν	καθαρὰν ἢ αὐτοὶ ποιῆσαι. Καὶ
[6, 488]	ἀλλὰ δεῖ ἐκ πολλῶν αὐτὸ	συναγαγεῖν	εἰκάζοντα καὶ ἀπολογούμενον ὑπὲρ αὐτῶν,
[6, 498]	Ως ἀληθῶς μοι δοκεῖς, ἔφη,	λέγειν	γε προθύμως, ὦ Σώκρατες· οἶμαι
[6, 506]	ἀγαθοῦ φαίνεται καὶ ὁμοιότατος ἐκείνῳ,	λέγειν	ἐθέλω, εἰ καὶ ὑμῖν φίλον,
[6, 487]	οἶμαι οὐκ εἴωθας δι’ εἰκόνων	λέγειν.	Εἶεν, εἶπον· σκώπτεις ἐμβεβληκώς με
[6, 489]	καὶ ἐγὼ συνεχώρησα ἀληθῆ σε	λέγειν.	ἦ γάρ; Ναί. Οὐκοῦν τῆς
[6, 509]	τὰ ἐμοὶ δοκοῦντα περὶ αὐτοῦ	λέγειν.	Καὶ μηδαμῶς γ’ ἔφη, παύσῃ,
[6, 505]	σχεδὸν οἶσθ’ ὅτι μέλλω τοῦτο	λέγειν,	καὶ πρὸς τούτῳ ὅτι αὐτὴν
[6, 511]	δοκεῖς γάρ μοι συχνὸν ἔργον	λέγειν—	ὅτι μέντοι βούλει διορίζειν σαφέστερον
[6, 487]	(Πῶς οὖν, ἔφη, εὖ ἔχει	λέγειν	ὅτι οὐ πρότερον κακῶν παύσονται
[6, 497]	ὡς προθύμως καὶ παρακινδυνευτικῶς μέλλω	λέγειν,	ὅτι τοὐναντίον ἢ νῦν δεῖ
[6, 500]	ἐπιτήδευσιν, ἵνα μὴ ἡγῶνταί σε	λέγειν	οὓς αὐτοὶ οἴονται. (ἢ καὶ
[6, 487]	ἂν ὅτι ἔμοιγε φαίνονται τἀληθῆ	λέγειν.	(Πῶς οὖν, ἔφη, εὖ ἔχει
[6, 506]	οἰόμενον ταῦθ’ ἃ οἴεται ἐθέλειν	λέγειν.	Τί δέ; εἶπον· οὐκ ᾔσθησαι
[6, 496]	τὸ δ’ ἡμέτερον οὐκ ἄξιον	λέγειν,	τὸ δαιμόνιον σημεῖον· ἢ γάρ
[6, 508]	ἦν δ’ ἐγώ, φάναι με	λέγειν	τὸν τοῦ ἀγαθοῦ ἔκγονον, ὃν
[6, 506]	περὶ ὧν τις μὴ οἶδεν	λέγειν	ὡς εἰδότα; Οὐδαμῶς γ’ ἔφη,
[6, 502]	πολλὴ ἀνάγκη διαφθαρῆναι, ἔχει τις	λέγειν;	ὡς μὲν γὰρ χαλεπὸν σωθῆναι,
[6, 489]	φῂς τὸν ἐγκαλοῦντα τῇ φιλοσοφίᾳ	λέγειν	ὡς παμπόνηροι οἱ πλεῖστοι τῶν
[6, 505]	γε. Συμβαίνει δὴ αὐτοῖς οἶμαι	ὁμολογεῖν	ἀγαθὰ εἶναι καὶ κακὰ ταὐτά.
[6, 505]	ἢ οὐ καὶ οὗτοι ἀναγκάζονται	ὁμολογεῖν	ἡδονὰς εἶναι κακάς; Σφόδρα γε.
[6, 490]	ἐπιλαβομένου ὅτι πᾶς μὲν (ἀναγκασθήσεται	ὁμολογεῖν	οἷς λέγομεν, ἐάσας δὲ τοὺς
[6, 485]	ἀλλὰ μισεῖν, τὴν δ’ ἀλήθειαν	στέργειν.	Εἰκός γ’ ἔφη. Οὐ μόνον
[6, 502]	γὰρ οὐδὲν ἧττον ἦλθεν τὸ	δεῖν	αὐτὰ διελθεῖν. (καὶ τὰ μὲν
[6, 503]	δεῖ. ~ἐλέγομεν (δ’ εἰ μνημονεύεις,	δεῖν	αὐτοὺς φιλοπόλιδάς τε φαίνεσθαι, βασανιζομένους
[6, 503]	ἢ μήτε παιδείας τῆς ἀκριβεστάτης	δεῖν	αὐτῷ μεταδιδόναι μήτε τιμῆς μήτε
[6, 486]	ἐγκρίνωμεν, ἀλλὰ μνημονικὴν αὐτὴν ζητῶμεν	δεῖν	εἶναι. Παντάπασι μὲν οὖν. Αλλ’
[6, 506]	τοιοῦτον ~καὶ (τοσοῦτον οὕτω φῶμεν	δεῖν	ἐσκοτῶσθαι καὶ ἐκείνους τοὺς βελτίστους
[6, 503]	Ημεῖς δέ γέ φαμεν ἀμφοτέρων	δεῖν	εὖ τε καὶ καλῶς μετέχειν,
[6, 488]	περὶ τῆς κυβερνήσεως, ἕκαστον οἰόμενον	δεῖν	κυβερνᾶν, μήτε μαθόντα πώποτε τὴν
[6, 504]	ἱκανῶς ἤδη ἔχειν καὶ οὐδὲν	δεῖν	περαιτέρω ζητεῖν. Καὶ μάλ’ ἔφη,
[6, 498]	μεγάλα ἡγοῦνται, πάρεργον οἰόμενοι αὐτὸ	δεῖν	πράττειν· πρὸς δὲ τὸ γῆρας
[6, 503]	σοι· ἣν γὰρ διήλθομεν φύσιν	δεῖν	ὑπάρχειν αὐτοῖς, εἰς ταὐτὸν συμφύεσθαι
[6, 511]	χρώμενοι, ~ζητοῦντες (δὲ αὐτὰ ἐκεῖνα	ἰδεῖν	ἃ οὐκ ἂν ἄλλως ἴδοι
[6, 495]	ἦν δ’ ἐγώ, διαφέρειν αὐτοὺς	ἰδεῖν	ἀργύριον κτησαμένου χαλκέως φαλακροῦ καὶ
[6, 489]	δεῖσθαί σε ἐξεταζομένην τὴν εἰκόνα	ἰδεῖν,	ὅτι ταῖς πόλεσι πρὸς τοὺς
[6, 504]	μὲν δυνατὸν ἦν κάλλιστα αὐτὰ	κατιδεῖν	ἄλλη μακροτέρα εἴη περίοδος, ἣν
[6, 485]	τινὶ μᾶλλον ἢ τούτῳ προσήκει	σπουδάζειν.	Οὕτω. ~(Καὶ μήν που καὶ
[6, 503]	ὅτι καὶ ἐν μαθήμασι πολλοῖς	γυμνάζειν	δεῖ, σκοποῦντας εἰ καὶ τὰ
[6, 495]	ὀνείδηπεριῆψαν, οἷα καὶ σὺ φῂς	ὀνειδίζειν	τοὺς ὀνειδίζοντας, ὡς οἱ συνόντες
[6, 509]	τε καὶ ὄψιν ἡλιοειδῆ μὲν	νομίζειν	ὀρθόν, ἥλιον δ’ ἡγεῖσθαι οὐκ
[6, 509]	οὕτω καὶ ἐνταῦθα ἀγαθοειδῆ μὲν	νομίζειν	ταῦτ’ ἀμφότερα ὀρθόν, ἀγαθὸν δὲ
[6, 511]	ἔργον λέγειν— ὅτι μέντοι βούλει	διορίζειν	σαφέστερον εἶναι τὸ ὑπὸ τῆς
[6, 486]	δ’ εἰ μηδὲν ὧν μάθοι	σῴζειν	δύναιτο, λήθης ὢν πλέως; ἆρ’
[6, 484]	τίθεσθαι, καὶ τὰ κείμενα φυλάττοντες	σῴζειν;	Οὐ μὰ τὸν Δία, ἦ
[6, 485]	τὴν φύσιν αὐτῶν πρῶτον δεῖ	καταμαθεῖν·	καὶ οἶμαι, ἐὰν ἐκείνην ἱκανῶς
[6, 489]	τε τὴν εἰκόνα καὶ πειρῶ	πείθειν	ὅτι πολὺ ἂν θαυμαστότερον ἦν
[6, 494]	τῷ ἐπιτηδεύματι μείνασαν πρὸς τέλος	ἐλθεῖν;	ἐννόει δ’ (ἐκ τῶν ἔμπροσθεν.
[6, 502]	ἧττον ἦλθεν τὸ δεῖν αὐτὰ	διελθεῖν.	(καὶ τὰ μὲν δὴ τῶν
[6, 484]	καὶ μὴ πολλὰ τὰ λοιπὰ	διελθεῖν	μέλλοντι κατόψεσθαι τί διαφέρει βίος
[6, 497]	τὸ λοιπὸν οὐ πάντων ῥᾷστον	διελθεῖν.	Τὸ ποῖον; Τίνα τρόπον μεταχειριζομένη
[6, 491]	ἂν οἷός τε γένωμαι, πειράσομαι	διελθεῖν.	τόδε μὲν οὖν οἶμαι πᾶς
[6, 493]	καὶ (ἐπιθυμίας κατεμάνθανεν, ὅπῃ τε	προσελθεῖν	χρὴ καὶ ὅπῃ ἅψασθαι αὐτοῦ,
[6, 502]	τῶν ἀρχόντων ὥσπερ ἐξ ἀρχῆς	μετελθεῖν	δεῖ. ~ἐλέγομεν (δ’ εἰ μνημονεύεις,
[6, 493]	ἀναγκαίων, ἡ Διομηδεία λεγομένη ἀνάγκη	ποιεῖν	αὐτῷ ταῦτα ἃ ἂν οὗτοι
[6, 504]	μὲν ἄλλοις σμικροῦ ἀξίοις (πᾶν	ποιεῖν	συντεινομένους ὅπως ὅτι ἀκριβέστατα καὶ
[6, 502]	διεληλύθαμεν, οὐ δήπου ἀδύνατον ἐθέλειν	ποιεῖν	τοὺς πολίτας. Οὐδ’ ὁπωστιοῦν. Αλλὰ
[6, 503]	τὰ μέγιστα μαθήματα δυνατὴ ἔσται	ἐνεγκεῖν	~εἴτε καὶ (ἀποδειλιάσει, ὥσπερ οἱ
[6, 501]	πάντα τὰ τοιαῦτα, καὶ πρὸς	ἐκεῖν’	αὖ τὸ ἐν τοῖς ἀνθρώποις
[6, 496]	εἰς θηρία ἄνθρωπος ἐμπεσών, οὔτε	συναδικεῖν	ἐθέλων οὔτε ἱκανὸς ὢν εἷς
[6, 486]	φύσεως ἄλλοσέ ποι ἂν φαῖμεν	ἕλκειν	ἢ εἰς ἀμετρίαν. Τί μήν;
[6, 505]	ταῦτα πράττειν καὶ κεκτῆσθαι καὶ	δοκεῖν,	ἀγαθὰ δὲ οὐδενὶ ἔτι ἀρκεῖ
[6, 486]	τε οἴει τούτῳ μέγα τι	δοκεῖν	εἶναι τὸν ἀνθρώπινον βίον; Αδύνατον,
[6, 504]	τ’ εἴη προσάψαι. καὶ ὑμεῖς	ἐξαρκεῖν	ἔφατε, καὶ οὕτω δὴ ἐρρήθη
[6, 494]	τῶν ἰδιωτῶν, ὅσοι προσομιλοῦντες ὄχλῳ	ἀρέσκειν	αὐτῷ ἐπιθυμοῦσι. Δῆλον. Εκ δὴ
[6, 490]	ἔχεις, πρῶτον μὲν ἀλήθεια, ἣν	διώκειν	αὐτὸν πάντως καὶ πάντῃ ἔδει
[6, 511]	ὄντων μετὰ ἀρχῆς. διάνοιαν δὲ	καλεῖν	μοι δοκεῖς τὴν τῶν γεωμετρικῶν
[6, 493]	ὅταν ἁθροισθῶσιν, καὶ σοφίαν ταύτην	καλεῖν·	οἷόνπερ ἂν εἰ θρέμματος μεγάλου
[6, 503]	κοσμίως μετὰ ἡσυχίας καὶ βεβαιότητος	ἐθέλειν	ζῆν, ἀλλ’ οἱ τοιοῦτοι ὑπὸ
[6, 506]	μέντοι οἰόμενον ταῦθ’ ἃ οἴεται	ἐθέλειν	λέγειν. Τί δέ; εἶπον· οὐκ
[6, 502]	ἃ διεληλύθαμεν, οὐ δήπου ἀδύνατον	ἐθέλειν	ποιεῖν τοὺς πολίτας. Οὐδ’ ὁπωστιοῦν.
[6, 488]	καὶ πίνοντάς τε καὶ εὐωχουμένους	πλεῖν	ὡς τὸ εἰκὸς τοὺς τοιούτους,
[6, 495]	τοῦ δεσπότου τὴν θυγατέρα μέλλοντος	γαμεῖν;	~(Οὐ πάνυ, ἔφη, διαφέρει. Ποῖ’
[6, 489]	καὶ ἐν τούτοις οὐ ῥᾴδιον	εὐδοκιμεῖν	τὸ βέλτιστον ἐπιτήδευμα ὑπὸ τῶν
[6, 488]	τὰ κατὰ ναῦν, ὃς ἂν	συλλαμβάνειν	δεινὸς ᾖ ὅπως ἄρξουσιν ἢ
[6, 489]	φιλοσόφους τὴν διάθεσιν ἔοικεν, ἀλλὰ	μανθάνειν	ὃ λέγω. Καὶ μάλ’ ἔφη.
[6, 511]	οὐ δυναμένην τῶν ὑποθέσεων ἀνωτέρω	ἐκβαίνειν,	εἰκόσι δὲ χρωμένην αὐτοῖς τοῖς
[6, 500]	ἄλλα ἀποκρινεῖσθαι. ἢ οἴει τινὰ	χαλεπαίνειν	τῷ μὴ χαλεπῷ ἢ φθονεῖν
[6, 498]	ᾗ ἡ ψυχὴ τελεοῦσθαι ἄρχεται,	ἐπιτείνειν	τὰ ἐκείνης γυμνάσια· ὅταν δὲ
[6, 498]	πολλοὺς τῶν ἀκουόντων προθυμότερον ἔτι	ἀντιτείνειν	οὐδ’ ὁπωστιοῦν πεισομένους, ἀπὸ Θρασυμάχου
[6, 503]	καὶ παρακαλυπτομένου τοῦ (λόγου, πεφοβημένου	κινεῖν	τὸ νῦν παρόν. Αληθέστατα, ἔφη,
[6, 486]	καὶ τόδε δεῖ σκοπεῖν, ὅταν	κρίνειν	μέλλῃς φύσιν φιλόσοφόν τε καὶ
[6, 488]	τὸν λέγοντα ὡς διδακτὸν ἑτοίμους	κατατέμνειν,	αὐτοὺς δὲ αὐτῷ ἀεὶ τῷ
[6, 500]	χαλεπαίνειν τῷ μὴ χαλεπῷ ἢ	φθονεῖν	τῷ μὴ φθονερῷ ἄφθονόν τε
[6, 503]	ἐμπίμπλανται, ὅταν τι δέῃ τοιοῦτον	διαπονεῖν.	Εστι ταῦτα, ἔφη. Ημεῖς δέ
[6, 505]	μέντοι ἀγαθήν; ἢ πάντα τἆλλα	φρονεῖν	ἄνευ τοῦ ἀγαθοῦ, καλὸν δὲ
[6, 505]	καλὸν δὲ καὶ ἀγαθὸν μηδὲν	φρονεῖν;	Μὰ Δί’ οὐκ ἔγωγ’ ἔφη.
[6, 492]	ποίαν (ἂν) αὐτῷ παιδείαν ἰδιωτικὴν	ἀνθέξειν,	ἣν οὐ κατακλυσθεῖσαν ὑπὸ τοῦ
[6, 500]	οὖσι τὴν διάνοιαν ἔχοντι κάτω	βλέπειν	εἰς (ἀνθρώπων πραγματείας, καὶ μαχόμενον
[6, 506]	τὰ τῶν ἄλλων μὲν ἔχειν	εἰπεῖν	δόγματα, τὸ δ’ αὑτοῦ μή,
[6, 503]	νῦν δὲ τοῦτο μὲν τετολμήσθω	εἰπεῖν,	ὅτι τοὺς ἀκριβεστάτους φύλακας φιλοσόφους
[6, 507]	οὐδενός. ἢ σύ τινα ἔχεις	εἰπεῖν;	Οὐκ ἔγωγε, ἦ δ’ ὅς.
[6, 496]	οὐδεὶς οὐδὲν ὑγιὲς ὡς ἔπος	εἰπεῖν	περὶ τὰ τῶν πόλεων πράττει
[6, 503]	γάρ, ἔφην, ὦ φίλε, ἐγώ,	εἰπεῖν	τὰ νῦν ἀποτετολμημένα· νῦν δὲ
[6, 487]	οὐδεὶς ἂν οἷός τ’ εἴη	ἀντειπεῖν.	ἀλλὰ γὰρ τοιόνδε τι πάσχουσιν
[6, 511]	τὸ μὴ ἐπ’ ἀρχὴν (ἀνελθόντες	σκοπεῖν	ἀλλ’ ἐξ ὑποθέσεων, νοῦν οὐκ
[6, 504]	γέ τοι δή, ἔφη, οὕτω	σκοπεῖν.	ἀλλὰ ποῖα δὴ λέγεις μαθήματα
[6, 486]	μήν που καὶ τόδε δεῖ	σκοπεῖν,	ὅταν κρίνειν μέλλῃς φύσιν φιλόσοφόν
[6, 494]	(πράττειν, καὶ ἐπὶ τούτοις ὑψηλὸν	ἐξαρεῖν	αὑτόν, σχηματισμοῦ καὶ φρονήματος κενοῦ
[6, 495]	οὖν τι, ἦν δ’ ἐγώ,	διαφέρειν	αὐτοὺς ἰδεῖν ἀργύριον κτησαμένου χαλκέως
[6, 493]	Η οὖν τι τούτου δοκεῖ	διαφέρειν	ὁ τὴν τῶν πολλῶν καὶ
[6, 506]	ἢ δοκοῦσί τί σοι τυφλῶν	διαφέρειν	ὁδὸν ὀρθῶς πορευομένων οἱ ἄνευ
[6, 484]	Η οὖν δοκοῦσί τι τυφλῶν	διαφέρειν	οἱ τῷ ὄντι τοῦ ὄντος
[6, 484]	εἴτε ὀξὺ ὁρῶντα χρὴ φύλακα	τηρεῖν	ὁτιοῦν; Καὶ πῶς, ἔφη, οὐ
[6, 492]	δ’ ἐγώ, ἀλλὰ καὶ τὸ	ἐπιχειρεῖν	πολλὴ ἄνοια. οὔτε γὰρ γίγνεται
[6, 494]	ἕλκηται πρὸς φιλοσοφίαν, τί οἰόμεθα	δράσειν	ἐκείνους τοὺς ἡγουμένους ἀπολλύναι αὐτοῦ
[6, 495]	γένηται, αἴτια τρόπον τινὰ τοῦ	ἐκπεσεῖν	ἐκ τοῦ ἐπιτηδεύματος, καὶ τὰ
[6, 496]	ἄλλα πάντα παρεσκεύασται πρὸς τὸ	ἐκπεσεῖν	φιλοσοφίας, ἡ δὲ τοῦ σώματος
[6, 485]	οἶμαι, ἐὰν ἐκείνην ἱκανῶς ὁμολογήσωμεν,	ὁμολογήσειν	καὶ ὅτι οἷοί τε ταῦτα
[6, 494]	τὸν τοιοῦτον ἐν τοῖς τοιούτοις	ποιήσειν,	ἄλλως τε καὶ ἐὰν τύχῃ
[6, 492]	ἰδιωτικοὺς λόγους ἐναντία τούτοις τείνοντας	κρατήσειν;	(Οἶμαι μὲν οὐδένα, ἦ δ’
[6, 498]	τῷ βεβιωμένῳ τὴν ἐκεῖ μοῖραν	ἐπιστήσειν	πρέπουσαν. Ως ἀληθῶς μοι δοκεῖς,
[6, 492]	ᾗ ἂν οὗτος φέρῃ, καὶ	φήσειν	τε τὰ αὐτὰ τούτοις καλὰ
[6, 490]	ἀγαπᾶν ἢ πᾶν τοὐναντίον μισεῖν;	(Μισεῖν,	ἔφη. Ηγουμένης δὴ ἀληθείας οὐκ
[6, 486]	οἴει ἀναγκασθήσεται τελευτῶν αὑτόν τε	μισεῖν	καὶ τὴν τοιαύτην πρᾶξιν; Πῶς
[6, 490]	ψεῦδος ἀγαπᾶν ἢ πᾶν τοὐναντίον	μισεῖν;	(Μισεῖν, ἔφη. Ηγουμένης δὴ ἀληθείας
[6, 485]	μηδαμῇ προσδέχεσθαι τὸ ψεῦδος ἀλλὰ	μισεῖν,	τὴν δ’ ἀλήθειαν στέργειν. Εἰκός
[6, 492]	καλὰ καὶ αἰσχρὰ εἶναι, καὶ	ἐπιτηδεύσειν	ἅπερ ἂν οὗτοι, καὶ ἔσεσθαι
[6, 510]	μιμηθεῖσιν ὡς εἰκόσιν χρωμένη ψυχὴ	ζητεῖν	ἀναγκάζεται ἐξ ὑποθέσεων, οὐκ ἐπ’
[6, 504]	ἔχειν καὶ οὐδὲν δεῖν περαιτέρω	ζητεῖν.	Καὶ μάλ’ ἔφη, συχνοὶ πάσχουσιν
[6, 499]	ἐλευθέρων ἱκανῶς ἐπήκοοι γεγόνασιν, οἵων	ζητεῖν	μὲν τὸ ἀληθὲς συντεταμένως ἐκ
[6, 497]	δύναμιν, ἀλλ’ εἰς ἀλλότριον ἦθος	ἐκπίπτειν·	εἰ δὲ λήψεται τὴν ἀρίστην
[6, 491]	ἐν ἀλλοτριωτέρᾳ οὖσαν τροφῇ κάκιον	ἀπαλλάττειν	τῆς φαύλης. Εχει. (Οὐκοῦν, ἦν
[6, 500]	τιθέναι καὶ μὴ μόνον ἑαυτὸν	πλάττειν,	ἆρα κακὸν δημιουργὸν αὐτὸν οἴει
[6, 494]	τὰ τῶν βαρβάρων ἱκανὸν ἔσεσθαι	(πράττειν,	καὶ ἐπὶ τούτοις ὑψηλὸν ἐξαρεῖν
[6, 505]	εἰ> μὴ εἴη, ὅμως ταῦτα	πράττειν	καὶ κεκτῆσθαι καὶ δοκεῖν, ἀγαθὰ
[6, 498]	ἀφέτους νέμεσθαι καὶ μηδὲν ἄλλο	πράττειν,	ὅτι μὴ πάρεργον, τοὺς μέλλοντας
[6, 498]	ἡγοῦνται, πάρεργον οἰόμενοι αὐτὸ δεῖν	πράττειν·	πρὸς δὲ τὸ γῆρας ἐκτὸς
[6, 490]	δεῖ πάλιν ἐξ ἀρχῆς ἀναγκάζοντα	τάττειν;	μέμνησαι γάρ που ὅτι συνέβη
[6, 489]	διὰ τοὺς τὰ τοιαῦτα φάσκοντας	ἐπιτηδεύειν,	οὓς δὴ σὺ φῂς τὸν
[6, 492]	λέγοντας μεγίστους (μὲν εἶναι σοφιστάς,	παιδεύειν	δὲ τελεώτατα καὶ ἀπεργάζεσθαι οἵους
[6, 493]	καὶ ἀντιτέχνους ἡγοῦνται, μὴ ἄλλα	παιδεύειν	ἢ ταῦτα τὰ τῶν πολλῶν
[6, 509]	λέγομεν, δύο αὐτὼ εἶναι, καὶ	βασιλεύειν	τὸ μὲν νοητοῦ γένους τε
[6, 487]	ἀναφαίνεσθαι, καὶ ὥσπερ ὑπὸ τῶν	πεττεύειν	δεινῶν οἱ μὴ τελευτῶντες ἀποκλείονται
[6, 504]	λοιπὰ ἂν εἴην δίκαιος μὴ	ἀκούειν.	Η καὶ τὸ προρρηθὲν αὐτῶν;
[6, 507]	ἄλλου εἰς τὸ τὴν μὲν	ἀκούειν,	τὴν δὲ ἀκούεσθαι, ὃ (ἐὰν
[6, 506]	καὶ σκολιά, ἐξὸν (παρ’ ἄλλων	ἀκούειν	φανά τε καὶ καλά; Μὴ
[6, 501]	πόλεως ἐθελῆσαι ἂν ἅψασθαι μηδὲ	γράφειν	νόμους, πρὶν ἢ παραλαβεῖν καθαρὰν
[6, 506]	φαίνεται τὰ τῶν ἄλλων μὲν	ἔχειν	εἰπεῖν δόγματα, τὸ δ’ αὑτοῦ
[6, 487]	τίς σοι λόγῳ μὲν οὐκ	ἔχειν	καθ’ ἕκαστον τὸ ἐρωτώμενον ἐναντιοῦσθαι,
[6, 504]	δ’ ἐνίοτέ τισιν ἱκανῶς ἤδη	ἔχειν	καὶ οὐδὲν δεῖν περαιτέρω ζητεῖν.
[6, 487]	ἀληθὲς οὐδέν τι μᾶλλον ταύτῃ	ἔχειν.	λέγω δ’ εἰς τὸ παρὸν
[6, 499]	ἀδύνατον, ἐγὼ μὲν οὐδένα φημὶ	ἔχειν	λόγον. οὕτω γὰρ ἂν ἡμεῖς
[6, 485]	καὶ ὅτι οἷοί τε ταῦτα	ἔχειν	οἱ αὐτοί, ὅτι τε οὐκ
[6, 487]	σφεῖς τελευτῶντες ἀποκλείεσθαι καὶ οὐκ	ἔχειν	ὅτι λέγωσιν ὑπὸ πεττείας αὖ
[6, 485]	οἱ αὐτοὶ κἀκεῖνα καὶ ταῦτα	ἔχειν;	Πάνυ μὲν οὖν. Ο τοίνυν
[6, 485]	μετὰ τοῦτο σκόπει εἰ ἀνάγκη	ἔχειν	πρὸς (τούτῳ ἐν τῇ φύσει
[6, 508]	καὶ ἔγνω αὐτὸ καὶ νοῦν	ἔχειν	φαίνεται· ὅταν δὲ εἰς τὸ
[6, 505]	ἢ αὖ διανοῇ (ἐμοὶ πράγματα	παρέχειν	ἀντιλαμβανόμενος. οἶμαι δὲ τοῦτο μᾶλλον·
[6, 509]	οἶμαι τὴν τοῦ ὁρᾶσθαι δύναμιν	παρέχειν	φήσεις, ἀλλὰ καὶ τὴν γένεσιν
[6, 503]	δεῖν εὖ τε καὶ καλῶς	μετέχειν,	ἢ μήτε παιδείας τῆς ἀκριβεστάτης
[6, 511]	μετέχει, οὕτω ταῦτα σαφηνείας ἡγησάμενος	μετέχειν.	Μανθάνω, ἔφη, καὶ συγχωρῶ καὶ
[6, 496]	ἱκανὸς ὢν εἷς πᾶσιν ἀγρίοις	ἀντέχειν,	πρίν τι τὴν πόλιν ἢ
[6, 489]	ἄρχεσθαι δεόμενον ἐπὶ τὰς τοῦ	ἄρχειν	δυναμένου, οὐ τὸν ἄρχοντα δεῖσθαι
[6, 488]	τινι ἄλλῳ συμποδίσαντας τῆς νεὼς	ἄρχειν	χρωμένους τοῖς ἐνοῦσι, καὶ πίνοντάς
[6, 503]	ἣν γὰρ διήλθομεν φύσιν δεῖν	ὑπάρχειν	αὐτοῖς, εἰς ταὐτὸν συμφύεσθαι αὐτῆς
[6, 496]	ἡμετέρου ἑταίρου Θεάγους χαλινὸς οἷος	κατασχεῖν·	καὶ γὰρ (Θεάγει τὰ μὲν
[6, 492]	τὸ λεγόμενον, τίνα οἴει καρδίαν	ἴσχειν;	ἢ ποίαν (ἂν) αὐτῷ παιδείαν
[6, 511]	ἀλλ’ ἐξ ὑποθέσεων, νοῦν οὐκ	ἴσχειν	περὶ αὐτὰ δοκοῦσί σοι, καίτοι
[6, 497]	τὸ γένος νῦν μὲν οὐκ	ἴσχειν	τὴν αὑτοῦ δύναμιν, ἀλλ’ εἰς
[6, 490]	κακοί, καὶ τούτου δὴ ἕνεκα	πάλιν	ἀνειλήφαμεν τὴν τῶν ἀληθῶς φιλοσόφων
[6, 511]	παντὸς ἀρχὴν ἰών, ἁψάμενος αὐτῆς,	πάλιν	αὖ ἐχόμενος τῶν ἐκείνης ἐχομένων,
[6, 507]	ἃ τότε ὡς πολλὰ ἐτίθεμεν,	πάλιν	αὖ κατ’ ἰδέαν μίαν ἑκάστου
[6, 501]	ἂν οἶμαι ἐξαλείφοιεν, τὸ δὲ	πάλιν	ἐγγράφοιεν, (ἕως ὅτι μάλιστα ἀνθρώπεια
[6, 490]	φιλοσόφου φύσεως χορὸν τί δεῖ	πάλιν	ἐξ ἀρχῆς ἀναγκάζοντα τάττειν; μέμνησαι
[6, 509]	δίχα τετμημένην λαβὼν ἄνισα τμήματα,	πάλιν	τέμνε ἑκάτερον τὸ τμῆμα ἀνὰ
[6, 505]	οὐκ ἴσμεν τὸ ἀγαθὸν λέγουσι	πάλιν	ὡς εἰδόσιν; φρόνησιν γὰρ αὐτό
[6, 497]	νῦν δεῖ τοῦ ἐπιτηδεύματος τούτου	πόλιν	ἅπτεσθαι. Πῶς; ~Νῦν μέν, ἦν
[6, 495]	οὐδέποτε οὐδένα οὔτε ἰδιώτην οὔτε	πόλιν	δρᾷ. Αληθέστατα, ἦ δ’ ὅς.
[6, 487]	ἆρα οὐ μόνοις ἂν τὴν	πόλιν	ἐπιτρέποις; (Καὶ ὁ Αδείμαντος, Ω
[6, 502]	δ’ ἐγώ, εἷς ἱκανὸς γενόμενος,	πόλιν	ἔχων πειθομένην, πάντ’ ἐπιτελέσαι τὰ
[6, 497]	ἣν ἡμεῖς διεληλύθαμεν οἰκίζοντες τὴν	πόλιν	ἢ ἄλλη. Τὰ μὲν ἄλλα,
[6, 496]	ἀγρίοις ἀντέχειν, πρίν τι τὴν	πόλιν	ἢ φίλους ὀνῆσαι προαπολόμενος ἀνωφελὴς
[6, 501]	ἦν δ’ ἐγώ, ὥσπερ πίνακα	πόλιν	τε καὶ ἤθη ἀνθρώπων, πρῶτον
[6, 497]	μὲν οὐκ ἴσχειν τὴν αὑτοῦ	δύναμιν,	ἀλλ’ εἰς ἀλλότριον ἦθος ἐκπίπτειν·
[6, 507]	τοῦ τόκου. Εὐλαβησόμεθα, ἔφη, κατὰ	δύναμιν·	ἀλλὰ μόνον λέγε. Διομολογησάμενός γ’
[6, 508]	γιγνωσκομένοις καὶ τῷ γιγνώσκοντι τὴν	δύναμιν	ἀποδιδὸν τὴν τοῦ ἀγαθοῦ ἰδέαν
[6, 507]	τοῦ ὁρᾶν τε καὶ ὁρᾶσθαι	δύναμιν	ἐδημιούργησεν; Οὐ πάνυ, ἔφη. Αλλ’
[6, 508]	Πολύ γε. Οὐκοῦν καὶ τὴν	δύναμιν	ἣν ἔχει ἐκ τούτου ταμιευομένην
[6, 509]	μόνον οἶμαι τὴν τοῦ ὁρᾶσθαι	δύναμιν	παρέχειν φήσεις, ἀλλὰ καὶ τὴν
[6, 494]	καὶ προκολακεύοντες τὴν μέλλουσαν αὐτοῦ	δύναμιν.	Φιλεῖ γοῦν, ἔφη, οὕτω γίγνεσθαι.
[6, 502]	Οὐδ’ ὁπωστιοῦν. Αλλὰ δή, ἅπερ	ἡμῖν	δοκεῖ, δόξαι καὶ ἄλλοις θαυμαστόν
[6, 494]	τῶν ἔμπροσθεν. ὡμολόγηται γὰρ δὴ	ἡμῖν	εὐμάθεια καὶ μνήμη καὶ ἀνδρεία
[6, 506]	Καλῶς γάρ, ἔφη, μαντεύῃ. Οὐκοῦν	ἡμῖν	ἡ πολιτεία τελέως κεκοσμήσεται, ἐὰν
[6, 502]	μετὰ τοῦτο λεκτέον, τίνα τρόπον	ἡμῖν	καὶ ἐκ τίνων (μαθημάτων τε
[6, 506]	τέλει ὢν ἀποστῇς. ἀρκέσει γὰρ	ἡμῖν,	κἂν ὥσπερ δικαιοσύνης πέρι καὶ
[6, 500]	δὴ τοῖς φιλοσόφοις καὶ ἀπιστήσουσιν	ἡμῖν	λέγουσιν ὡς οὐκ ἄν ποτε
[6, 491]	τόδε μὲν οὖν οἶμαι πᾶς	ἡμῖν	ὁμολογήσει, τοιαύτην φύσιν καὶ πάντα
[6, 485]	τῶν φιλοσόφων φύσεων πέρι ὡμολογήσθω	(ἡμῖν	ὅτι μαθήματός γε ἀεὶ ἐρῶσιν
[6, 505]	τἆλλα ἐπισταίμεθα, οἶσθ’ ὅτι οὐδὲν	ἡμῖν	ὄφελος, ὥσπερ οὐδ’ εἰ (κεκτῄμεθά
[6, 502]	Νῦν δή, ὡς ἔοικεν, συμβαίνει	ἡμῖν	περὶ τῆς νομοθεσίας ἄριστα μὲν
[6, 484]	οὖν, ἔφη, τὸ μετὰ τοῦτο	ἡμῖν;	Τί δ’ ἄλλο, ἦν δ’
[6, 508]	οὐρανῷ θεῶν τούτου κύριον, οὗ	ἡμῖν	τὸ φῶς ὄψιν τε ποιεῖ
[6, 504]	ἐμοὶ ἐφαίνετο, ἐλλιπῆ, εἰ δὲ	ὑμῖν	ἀρεσκόντως, ὑμεῖς ἂν τοῦτο εἴποιτε.
[6, 506]	ἐκείνῳ, λέγειν ἐθέλω, εἰ καὶ	ὑμῖν	φίλον, εἰ δὲ μή, ἐᾶν.
[6, 486]	τε μισεῖν καὶ τὴν τοιαύτην	πρᾶξιν;	Πῶς δ’ οὔ; (Επιλήσμονα ἄρα
[6, 511]	τε καὶ τὴν τῶν τοιούτων	ἕξιν	ἀλλ’ οὐ νοῦν, ὡς μεταξύ
[6, 509]	μειζόνως τιμητέον τὴν τοῦ ἀγαθοῦ	ἕξιν.	Αμήχανον κάλλος, ἔφη, λέγεις, εἰ
[6, 497]	μακρὰν καὶ χαλεπὴν αὐτοῦ τὴν	ἀπόδειξιν·	ἐπεὶ καὶ τὸ λοιπὸν οὐ
[6, 499]	Οὐδὲ τούτων, ἔφη. Τούτων τοι	χάριν,	ἦν δ’ ἐγώ, καὶ ταῦτα
[6, 499]	ἐκ παντὸς τρόπου τοῦ γνῶναι	χάριν,	τὰ δὲ κομψά τε καὶ
[6, 486]	ἐμμετρίᾳ; Εμμετρίᾳ. Εμμετρον ἄρα καὶ	εὔχαριν	ζητῶμεν πρὸς τοῖς ἄλλοις διάνοιαν
[6, 499]	τείνοντα ἢ πρὸς δόξαν καὶ	ἔριν	καὶ ἐν δίκαις καὶ ἐν
[6, 487]	πρότερον κακῶν παύσονται αἱ πόλεις,	πρὶν	ἂν ἐν αὐταῖς οἱ φιλόσοφοι
[6, 501]	οὖν ἀγριανοῦσι λεγόντων ἡμῶν ὅτι	πρὶν	ἂν πόλεως τὸ φιλόσοφον γένος
[6, 499]	ὁμοίως μή ποτε γένηται τέλεος,	πρὶν	ἂν τοῖς φιλοσόφοις τούτοις τοῖς
[6, 490]	ἀμβλύνοιτο οὐδ’ ἀπολήγοι τοῦ ἔρωτος,	πρὶν	αὐτοῦ ὃ ἔστιν ἑκάστου τῆς
[6, 490]	τρέφοιτο καὶ οὕτω λήγοι ὠδῖνος,	πρὶν	δ’ οὔ; Ως οἷόν τ’
[6, 501]	ἂν ἅψασθαι μηδὲ γράφειν νόμους,	πρὶν	ἢ παραλαβεῖν καθαρὰν ἢ αὐτοὶ
[6, 496]	ὢν εἷς πᾶσιν ἀγρίοις ἀντέχειν,	πρίν	τι τὴν πόλιν ἢ φίλους
[6, 510]	ὧν καὶ σκιαὶ καὶ ἐν	ὕδασιν	εἰκόνες εἰσίν, τούτοις μὲν ὡς
[6, 488]	ἐπιεικεστάτων, ὃ πρὸς τὰς πόλεις	πεπόνθασιν,	ὥστε οὐδ’ ἔστιν ἓν οὐδὲν
[6, 499]	πόλει ἑτέρᾳ τοιαύτῃ, οὐ πώποτε	ἑωράκασιν,	οὔτε ἕνα οὔτε πλείους. ἢ
[6, 485]	μαθήματα καὶ πᾶν τὸ τοιοῦτον	ἐρρυήκασιν,	περὶ τὴν τῆς ψυχῆς οἶμαι
[6, 508]	ὁρῶσι, καὶ τοῖς αὐτοῖς τούτοις	ὄμμασιν	ἐνοῦσα φαίνεται. Τί μήν; Οὕτω
[6, 507]	προσδεῖται; Πῶς; Ενούσης που ἐν	ὄμμασιν	ὄψεως καὶ ἐπιχειροῦντος τοῦ ἔχοντος
[6, 499]	τε καὶ ἐλευθέρων ἱκανῶς ἐπήκοοι	γεγόνασιν,	οἵων ζητεῖν μὲν τὸ ἀληθὲς
[6, 496]	ἐθέλων οὔτε ἱκανὸς ὢν εἷς	πᾶσιν	ἀγρίοις ἀντέχειν, πρίν τι τὴν
[6, 494]	ὁ τοιοῦτος πρῶτος ἔσται ἐν	ἅπασιν,	ἄλλως τε καὶ ἐὰν τὸ
[6, 511]	οὕτως ἐπὶ τελευτὴν καταβαίνῃ, (αἰσθητῷ	παντάπασιν	οὐδενὶ προσχρώμενος, ἀλλ’ εἴδεσιν αὐτοῖς
[6, 502]	παιδογονίαν καὶ τὴν τῶν ἀρχόντων	κατάστασιν,	εἰδότι ὡς ἐπίφθονός τε καὶ
[6, 497]	μηδεμίαν ἀξίαν εἶναι τῶν νῦν	κατάστασιν	πόλεως φιλοσόφου φύσεως· διὸ καὶ
[6, 505]	ὡς εἰδόσιν; φρόνησιν γὰρ αὐτό	φασιν	εἶναι ἀγαθοῦ, ὡς αὖ συνιέντων
[6, 511]	(αἰσθητῷ παντάπασιν οὐδενὶ προσχρώμενος, ἀλλ’	εἴδεσιν	αὐτοῖς δι’ αὐτῶν εἰς αὐτά,
[6, 489]	πρὸς τοὺς ἀληθινοὺς φιλοσόφους τὴν	διάθεσιν	ἔοικεν, ἀλλὰ μανθάνειν ὃ λέγω.
[6, 509]	καὶ αὔξην καὶ τροφήν, οὐ	γένεσιν	αὐτὸν ὄντα. Πῶς γάρ; Καὶ
[6, 509]	παρέχειν φήσεις, ἀλλὰ καὶ τὴν	γένεσιν	καὶ αὔξην καὶ τροφήν, οὐ
[6, 511]	διανοίᾳ μὲν ἀναγκάζονται ἀλλὰ μὴ	αἰσθήσεσιν	αὐτὰ θεᾶσθαι οἱ θεώμενοι, διὰ
[6, 499]	ἐν δυναστείαις ἢ βασιλείαις ὄντων	ὑέσιν	ἢ αὐτοῖς (ἔκ τινος θείας
[6, 506]	γὰρ τοῦ πατρὸς ἀποτείσεις τὴν	διήγησιν.	~(Βουλοίμην ἄν, εἶπον, ἐμέ τε
[6, 493]	τις τούτοις ὁμιλῇ ἐπιδεικνύμενος, ἢ	ποίησιν	ἤ τινα ἄλλην δημιουργίαν ἢ
[6, 505]	ἀγαθὸν λέγουσι πάλιν ὡς εἰδόσιν;	φρόνησιν	γὰρ αὐτό φασιν εἶναι ἀγαθοῦ,
[6, 511]	ἐν τῇ ψυχῇ γιγνόμενα λαβέ,	νόησιν	μὲν ἐπὶ τῷ ἀνωτάτω, διάνοιαν
[6, 511]	ἀναγκαζομένην ψυχὴν χρῆσθαι περὶ τὴν	ζήτησιν	αὐτοῦ, οὐκ ἐπ’ ἀρχὴν ἰοῦσαν,
[6, 505]	οἴει τι πλέον εἶναι πᾶσαν	κτῆσιν	ἐκτῆσθαι, μὴ μέντοι ἀγαθήν; ἢ
[6, 494]	φύσεως. Ναί. Οὐκοῦν εὐθὺς ἐν	παισὶν	ὁ τοιοῦτος πρῶτος ἔσται ἐν
[6, 484]	λόγου μόγις πως ἀνεφάνησαν οἵ	εἰσιν	ἑκάτεροι. Ισως γάρ, ἔφη, διὰ
[6, 495]	δὲ πολλοὶ πολλῶν κακῶν ἄξιοί	εἰσιν.	Καὶ γὰρ οὖν, ἔφη, τά
[6, 510]	σκιαὶ καὶ ἐν ὕδασιν εἰκόνες	εἰσίν,	τούτοις μὲν ὡς εἰκόσιν αὖ
[6, 510]	τὸ μὲν αὐτοῦ τοῖς τότε	μιμηθεῖσιν	ὡς εἰκόσιν χρωμένη ψυχὴ ζητεῖν
[6, 511]	αὐτοῖς τοῖς ὑπὸ τῶν κάτω	ἀπεικασθεῖσιν	καὶ ἐκείνοις πρὸς ἐκεῖνα ὡς
[6, 500]	προφθάσας λέγω ὅτι ἐν ὀλίγοις	τισὶν	ἡγοῦμαι, ἀλλ’ οὐκ ἐν τῷ
[6, 504]	οὐδενὸς μέτρον. δοκεῖ δ’ ἐνίοτέ	τισιν	ἱκανῶς ἤδη ἔχειν καὶ οὐδὲν
[6, 505]	τὸ ἀγαθὸν λέγουσι πάλιν ὡς	εἰδόσιν;	φρόνησιν γὰρ αὐτό φασιν εἶναι
[6, 510]	εἰκόνες εἰσίν, τούτοις μὲν ὡς	εἰκόσιν	αὖ χρώμενοι, ~ζητοῦντες (δὲ αὐτὰ
[6, 510]	αὐτοῦ τοῖς τότε μιμηθεῖσιν ὡς	εἰκόσιν	χρωμένη ψυχὴ ζητεῖν ἀναγκάζεται ἐξ
[6, 500]	τε φύσιν αὐτῶν καὶ τὴν	ἐπιτήδευσιν,	ἵνα μὴ ἡγῶνταί σε λέγειν
[6, 505]	ὡς αὖ συνιέντων ἡμῶν ὅτι	λέγουσιν,	ἐπειδὰν τὸ τοῦ ἀγαθοῦ φθέγξωνται
[6, 500]	τοῖς φιλοσόφοις καὶ ἀπιστήσουσιν ἡμῖν	λέγουσιν	ὡς οὐκ ἄν ποτε ἄλλως
[6, 493]	τὰ τῶν πολλῶν δόγματα, ἃ	δοξάζουσιν	ὅταν ἁθροισθῶσιν, καὶ σοφίαν ταύτην
[6, 503]	τούτοις ἕπεται οἶσθ’ ὅτι οὐκ	ἐθέλουσιν	ἅμα φύεσθαι καὶ νεανικοί τε
[6, 500]	θείῳ παραδείγματι χρώμενοι ζωγράφοι; Οὐ	χαλεπανοῦσιν,	ἦ δ’ ὅς, ἐάνπερ αἴσθωνται.
[6, 495]	τε καὶ ἀποτεθρυμμένοι διὰτὰς βαναυσίας	τυγχάνουσιν—	ἢ οὐκ ἀνάγκη; Καὶ μάλα,
[6, 501]	γε, ἦ δ’ ὅς, εἰ	σωφρονοῦσιν.	(Πῇ γὰρ δὴ ἕξουσιν ἀμφισβητῆσαι;
[6, 501]	εἰ σωφρονοῦσιν. (Πῇ γὰρ δὴ	ἕξουσιν	ἀμφισβητῆσαι; πότερον μὴ τοῦ ὄντος
[6, 499]	πολλῶν (κατηγόρει. ἀλλοίαν τοι δόξαν	ἕξουσιν,	ἐὰν αὐτοῖς μὴ φιλονικῶν ἀλλὰ
[6, 488]	ἂν συλλαμβάνειν δεινὸς ᾖ ὅπως	ἄρξουσιν	ἢ πείθοντες ἢ βιαζόμενοι τὸν
[6, 485]	ἕν τι αἱ ἐπιθυμίαι σφόδρα	ῥέπουσιν,	ἴσμεν που ὅτι εἰς τἆλλα
[6, 500]	χαλεπανοῦσι δὴ τοῖς φιλοσόφοις καὶ	ἀπιστήσουσιν	ἡμῖν λέγουσιν ὡς οὐκ ἄν
[6, 505]	δοκοῦντα κτᾶσθαι, ἀλλὰ τὰ ὄντα	ζητοῦσιν,	τὴν δὲ δόξαν ἐνταῦθα ἤδη
[6, 510]	οὕτως, αὐτὰ μὲν ταῦτα ἃ	πλάττουσίν	τε καὶ γράφουσιν, ὧν καὶ
[6, 510]	αὐτῆς, ἀλλ’ οὐ (ταύτης ἣν	γράφουσιν,	καὶ τἆλλα οὕτως, αὐτὰ μὲν
[6, 488]	τραγελάφους καὶ τὰ τοιαῦτα μειγνύντες	γράφουσιν.	νόησον γὰρ τοιουτονὶ γενόμενον εἴτε
[6, 510]	ταῦτα ἃ πλάττουσίν τε καὶ	γράφουσιν,	ὧν καὶ σκιαὶ καὶ ἐν
[6, 487]	μὴ τελευτῶντες ἀποκλείονται καὶ οὐκ	ἔχουσιν	ὅτι (φέρωσιν, οὕτω καὶ σφεῖς
[6, 504]	ζητεῖν. Καὶ μάλ’ ἔφη, συχνοὶ	πάσχουσιν	αὐτὸ διὰ ῥᾳθυμίαν. Τούτου δέ
[6, 487]	ἀντειπεῖν. ἀλλὰ γὰρ τοιόνδε τι	πάσχουσιν	οἱ ἀκούοντες ἑκάστοτε ἃ νῦν
[6, 484]	ἀλλ’ ἐν πολλοῖς καὶ παντοίως	ἴσχουσιν	πλανώμενοι οὐ φιλόσοφοι, ποτέρους δὴ
[6, 492]	~(Ην τοίνυν ἔθεμεν τοῦ φιλοσόφου	φύσιν,	ἂν μὲν οἶμαι μαθήσεως προσηκούσης
[6, 500]	διορίζῃ (ὥσπερ ἄρτι τήν τε	φύσιν	αὐτῶν καὶ τὴν ἐπιτήδευσιν, ἵνα
[6, 501]	ἔφη, εἴη. Αλλὰ μὴ τὴν	φύσιν	αὐτῶν οἰκείαν εἶναι τοῦ ἀρίστου,
[6, 485]	τούτου τοῦ λόγου ἐλέγομεν, τὴν	φύσιν	αὐτῶν πρῶτον δεῖ καταμαθεῖν· καὶ
[6, 500]	ἐν τῷ πλήθει, χαλεπὴν οὕτω	φύσιν	γίγνεσθαι. Καὶ ἐγὼ ἀμέλει, ἔφη,
[6, 503]	ἔσονταί σοι· ἣν γὰρ διήλθομεν	φύσιν	δεῖν ὑπάρχειν αὐτοῖς, εἰς ταὐτὸν
[6, 491]	δὴ οἶμαι λόγον τὴν ἀρίστην	φύσιν	ἐν ἀλλοτριωτέρᾳ οὖσαν τροφῇ κάκιον
[6, 490]	ἀνειλήφαμεν τὴν τῶν ἀληθῶς φιλοσόφων	φύσιν	καὶ ἐξ ἀνάγκης ὡρισάμεθα. (Εστιν,
[6, 491]	οἶμαι πᾶς ἡμῖν ὁμολογήσει, τοιαύτην	φύσιν	καὶ πάντα ἔχουσαν ὅσα προσετάξαμεν
[6, 489]	τοὺς ἐπιεικεῖς. οὐ γὰρ ἔχει	φύσιν	κυβερνήτην ναυτῶν δεῖσθαι ἄρχεσθαι ὑφ’
[6, 491]	τροφῇ διολομένης γίγνεσθαι, ἀσθενῆ δὲ	φύσιν	μεγάλων οὔτε ἀγαθῶν οὔτε κακῶν
[6, 496]	ἦθος, ἀπορίᾳ τῶν διαφθερούντων κατὰ	φύσιν	μεῖναν ἐπ’ αὐτῇ, ἢ ἐν
[6, 489]	ἐκεῖθεν ἀναμνησθέντες, ὅθεν διῇμεν τὴν	φύσιν	~οἷον ἀνάγκη φῦναι τὸν καλόν
[6, 493]	δὲ τοῦ ἀναγκαίου καὶ ἀγαθοῦ	φύσιν,	ὅσον διαφέρει τῷ ὄντι, μήτε
[6, 486]	δεῖ σκοπεῖν, ὅταν κρίνειν μέλλῃς	φύσιν	φιλόσοφόν τε καὶ μή. Τὸ
[6, 485]	οὖν δυνατὸν εἶναι τὴν αὐτὴν	φύσιν	φιλόσοφόν τε καὶ (φιλοψευδῆ; Οὐδαμῶς
[6, 492]	ὁ τόπος ἐν ᾧ ἂν	ὦσιν	ἐπηχοῦντες διπλάσιον θόρυβον παρέχωσι τοῦ
[6, 487]	ἀποκλείεσθαι καὶ οὐκ ἔχειν ὅτι	λέγωσιν	ὑπὸ πεττείας αὖ ταύτης τινὸς
[6, 495]	καὶ οὗτοι ἐκ τῶν τεχνῶν	ἐκπηδῶσιν	εἰς τὴν φιλοσοφίαν, οἳ ἂν
[6, 495]	βίον οὐ προσήκοντα οὐδ’ ἀληθῆ	ζῶσιν,	τὴν δέ, ὥσπερ ὀρφανὴν συγγενῶν,
[6, 488]	ἐπιτρέψῃ, ἐνίοτε δ’ ἂν μὴ	πείθωσιν	ἀλλὰ ἄλλοι μᾶλλον, τοὺς μὲν
[6, 493]	πολλῶν δόγματα, ἃ δοξάζουσιν ὅταν	ἁθροισθῶσιν,	καὶ σοφίαν ταύτην καλεῖν· οἷόνπερ
[6, 498]	καὶ ἄλλων τοῦτο πραττόντων παρακαλούμενοι	ἐθέλωσιν	ἀκροαταὶ γίγνεσθαι, μεγάλα ἡγοῦνται, πάρεργον
[6, 485]	ἐν τῇ φύσει οἳ ἂν	μέλλωσιν	ἔσεσθαι οἵους ἐλέγομεν. Τὸ ποῖον;
[6, 492]	λεγομένων ἢ πραττομένων, τὰ δὲ	ἐπαινῶσιν,	ὑπερβαλλόντως ἑκάτερα, καὶ ἐκβοῶντες καὶ
[6, 493]	αὐτῷ ταῦτα ἃ ἂν οὗτοι	ἐπαινῶσιν·	ὡς δὲ καὶ ἀγαθὰ καὶ
[6, 487]	ἂν ἐν αὐταῖς οἱ φιλόσοφοι	ἄρξωσιν,	οὓς ἀχρήστους ὁμολογοῦμεν αὐταῖς εἶναι;
[6, 485]	(ἡμῖν ὅτι μαθήματός γε ἀεὶ	ἐρῶσιν	ὃ ἂν αὐτοῖς δηλοῖ ἐκείνης
[6, 487]	ἀποκλείονται καὶ οὐκ ἔχουσιν ὅτι	(φέρωσιν,	οὕτω καὶ σφεῖς τελευτῶντες ἀποκλείεσθαι
[6, 502]	εἰ μή τι, ἀλλὰ αἰσχυνθέντες	ὁμολογήσωσιν;	Πάνυ μὲν οὖν, ἔφη. Οὗτοι
[6, 510]	ἀρχόμενοι τὰ λοιπὰ ἤδη διεξιόντες	τελευτῶσιν	ὁμολογουμένως ἐπὶ τοῦτο οὗ ἂν
[6, 503]	ὑπὸ ὀξύτητος φέρονται ὅπῃ ἂν	τύχωσιν,	καὶ τὸ βέβαιον ἅπαν αὐτῶν
[6, 487]	νέοι ὄντες (ἀπαλλάττωνται, ἀλλὰ μακρότερον	ἐνδιατρίψωσιν,	τοὺς μὲν πλείστους καὶ πάνυ
[6, 504]	περὶ ὅτι αὐτὸ λέγεις, οἴει	τιν’	ἄν σε, ἔφη, ἀφεῖναι μὴ
[6, 490]	φύσιν καὶ ἐξ ἀνάγκης ὡρισάμεθα.	(Εστιν,	ἔφη, ταῦτα. Ταύτης δή, ἦν
[6, 487]	μεταλήψεσθαι; ~(Αναγκαιότατα μὲν οὖν, ἔφη.	Εστιν	οὖν ὅπῃ μέμψῃ τοιοῦτον ἐπιτήδευμα,
[6, 495]	~(Πολλή, ἦ δ’ ὅς, ἀνάγκη.	Εστιν	οὖν ὅπως ὁ τοιοῦτος φιλοσοφήσει;
[6, 499]	γενέσθαι ἢ ἀμφότερα ὡς ἄρα	ἐστὶν	ἀδύνατον, ἐγὼ μὲν οὐδένα φημὶ
[6, 511]	ἀνὰ λόγον, ὥσπερ ἐφ’ οἷς	ἐστιν	ἀληθείας μετέχει, οὕτω ταῦτα σαφηνείας
[6, 509]	αὐτὸ δ’ ὑπὲρ ταῦτα κάλλει	ἐστίν·	οὐ γὰρ δήπου σύ γε
[6, 504]	ἔφη, ἀφεῖναι μὴ ἐρωτήσαντα τί	ἐστιν;	Οὐ πάνυ, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 506]	καλὰ ἀγνοούμενα ὅπῃ ποτὲ ἀγαθά	ἐστιν,	οὐ πολλοῦ τινος ἄξιον φύλακα
[6, 505]	ἔχουσα λαβεῖν ἱκανῶς τί ποτ’	ἐστὶν	οὐδὲ πίστει χρήσασθαι μονίμῳ οἵᾳ
[6, 497]	πολιτείαν, ὥσπερ (καὶ αὐτὸ ἄριστόν	ἐστιν,	τότε δηλώσει ὅτι τοῦτο μὲν
[6, 508]	ὁ ἥλιος ὄψις μὲν οὐκ	ἔστιν,	αἴτιος δ’ ὢν αὐτῆς ὁρᾶται
[6, 507]	ὡς μιᾶς οὔσης τιθέντες, ὃ	ἔστιν”	ἕκαστον προσαγορεύομεν. Εστι ταῦτα. Καὶ
[6, 490]	τοῦ ἔρωτος, πρὶν αὐτοῦ ὃ	ἔστιν	ἑκάστου τῆς φύσεως ἅψασθαι ᾧ
[6, 499]	παρεληλυθότι χρόνῳ ἢ καὶ νῦν	ἔστιν	ἔν τινι βαρβαρικῷ τόπῳ, πόρρω
[6, 488]	τὰς πόλεις πεπόνθασιν, ὥστε οὐδ’	ἔστιν	ἓν οὐδὲν ἄλλο τοιοῦτον πεπονθός,
[6, 508]	τοῦτον τὸν θεόν; Πῶς; Οὐκ	ἔστιν	ἥλιος ἡ ὄψις οὔτε αὐτὴ
[6, 499]	γέγονεν ἡ εἰρημένη πολιτεία καὶ	ἔστιν	καὶ γενήσεταί γε, ὅταν αὕτη
[6, 486]	δυσσύμβολος ἢ ἄδικος γένοιτο; Οὐκ	ἔστιν.	Καὶ τοῦτο δὴ ψυχὴν σκοπῶν
[6, 507]	πάνυ, ἔφη. Αλλ’ ὧδε σκόπει.	ἔστιν	ὅτι προσδεῖ ἀκοῇ καὶ φωνῇ
[6, 494]	τἀληθῆ λέγῃ, ὅτι νοῦς οὐκ	ἔνεστιν	αὐτῷ, δεῖται δέ, τὸ δὲ
[6, 511]	τῷ δευτέρῳ, τῷ τρίτῳ δὲ	πίστιν	ἀπόδος καὶ τῷ τελευταίῳ εἰκασίαν,
[6, 510]	ἐπὶ τοῦτο οὗ ἂν ἐπὶ	σκέψιν	ὁρμήσωσι. Πάνυ μὲν οὖν, ἔφη,
[6, 509]	ὥσπερ ἐκεῖ φῶς τε καὶ	ὄψιν	ἡλιοειδῆ μὲν νομίζειν ὀρθόν, ἥλιον
[6, 508]	ἐν τῷ ὁρατῷ πρός τε	ὄψιν	καὶ τὰ ὁρώμενα. Πῶς; ἔφη·
[6, 508]	κύριον, οὗ ἡμῖν τὸ φῶς	ὄψιν	τε ποιεῖ ὁρᾶν ὅτι κάλλιστα
[6, 508]	καταλάμπει ἀλήθειά τε καὶ τὸ	ὄν,	εἰς τοῦτο ἀπερείσηται, ἐνόησέν τε
[6, 484]	τοὺς ἐγνωκότας μὲν ἕκαστον τὸ	ὄν,	ἐμπειρίᾳ δὲ μηδὲν ἐκείνων ἐλλείποντας
[6, 490]	μετρίως ἀπολογησόμεθα ὅτι πρὸς τὸ	ὂν	πεφυκὼς εἴη ἁμιλλᾶσθαι ὅ γε
[6, 501]	τότ’ ἐπῃνοῦμεν πρὸς αὐτούς, δι’	ὃν	ἐκεῖνοι ἐχαλέπαινον ὅτι τὰς πόλεις
[6, 508]	λέγειν τὸν τοῦ ἀγαθοῦ ἔκγονον,	ὃν	τἀγαθὸν ἐγέννησεν ἀνάλογον ἑαυτῷ, ὅτιπερ
[6, 501]	ὡς τοιοῦτός ἐστι πολιτειῶν ζωγράφος	ὃν	τότ’ ἐπῃνοῦμεν πρὸς αὐτούς, δι’
[6, 510]	(Αλλ’ αὖθις, ἦν δ’ ἐγώ·	ῥᾷον	γὰρ τούτων προειρημένων μαθήσῃ. οἶμαι
[6, 500]	μὴ φθονερῷ ἄφθονόν τε καὶ	πρᾷον	ὄντα; ἐγὼ μὲν γάρ σε
[6, 492]	ᾧ ἂν ὦσιν ἐπηχοῦντες διπλάσιον	θόρυβον	παρέχωσι τοῦ ψόγου καὶ ἐπαίνου.
[6, 511]	τοίνυν νοητὸν μὲν τὸ εἶδος	ἔλεγον,	ὑποθέσεσι δ’ ἀναγκαζομένην ψυχὴν χρῆσθαι
[6, 493]	ἤδη πώποτέ του ἤδουσας αὐτῶν	λόγον	διδόντος οὐ καταγέλαστον; (Οἶμαι δέ
[6, 497]	ἀεὶ ἐνεῖναι ἐν τῇ πόλει	λόγον	(ἔχον τῆς πολιτείας τὸν αὐτὸν
[6, 500]	κόσμῳ δὲ πάντα καὶ κατὰ	λόγον	ἔχοντα, ταῦτα μιμεῖσθαί τε καὶ
[6, 510]	εἰδότες, ποιησάμενοι ὑποθέσεις αὐτά, οὐδένα	λόγον	οὔτε αὑτοῖς οὔτε ἄλλοις ἔτι
[6, 499]	ἐγὼ μὲν οὐδένα φημὶ ἔχειν	λόγον.	οὕτω γὰρ ἂν ἡμεῖς δικαίως
[6, 487]	εἶπον· σκώπτεις ἐμβεβληκώς με εἰς	λόγον	~οὕτω (δυσαπόδεικτον; ἄκουε δ’ οὖν
[6, 493]	κακά, ἄλλον δὲ μηδένα ἔχοι	λόγον	περὶ αὐτῶν, ἀλλὰ τἀναγκαῖα δίκαια
[6, 491]	δ’ οὔ; Εχει δὴ οἶμαι	λόγον	τὴν ἀρίστην φύσιν ἐν ἀλλοτριωτέρᾳ
[6, 509]	τὸ τμῆμα ἀνὰ τὸν αὐτὸν	λόγον,	τό τε τοῦ ὁρωμένου γένους
[6, 507]	ὑμᾶς ἄκων, κίβδηλον ἀποδιδοὺς τὸν	λόγον	τοῦ τόκου. Εὐλαβησόμεθα, ἔφη, κατὰ
[6, 511]	εἰκασίαν, καὶ τάξον αὐτὰ ἀνὰ	λόγον,	ὥσπερ ἐφ’ οἷς ἐστιν ἀληθείας
[6, 508]	ἀγαθοῦ ἔκγονον, ὃν τἀγαθὸν ἐγέννησεν	ἀνάλογον	ἑαυτῷ, ὅτιπερ αὐτὸ (ἐν τῷ
[6, 492]	ἤ τινα ἄλλον κοινὸν πλήθους	σύλλογον	σὺν πολλῷ θορύβῳ τὰ μὲν
[6, 495]	λελυμένου, ἐν βαλανείῳ δὲ λελουμένου,	νεουογὸν	ἱμάτιον ἔχοντος, ὡς νυμφίου παρεσκευασμένου,
[6, 511]	οὔ— δοκεῖς γάρ μοι συχνὸν	ἔργον	λέγειν— ὅτι μέντοι βούλει διορίζειν
[6, 494]	καὶ ἑταιρίαν; οὐ πᾶν μὲν	ἔργον,	πᾶν δ’ ἔπος λέγοντάς τε
[6, 498]	ἐθέλωσιν ἀκροαταὶ γίγνεσθαι, μεγάλα ἡγοῦνται,	πάρεργον	οἰόμενοι αὐτὸ δεῖν πράττειν· πρὸς
[6, 498]	μηδὲν ἄλλο πράττειν, ὅτι μὴ	πάρεργον,	τοὺς μέλλοντας εὐδαιμόνως βιώσεσθαι καὶ
[6, 500]	μόνον ἑαυτὸν πλάττειν, ἆρα κακὸν	δημιουργὸν	αὐτὸν οἴει γενήσεσθαι σωφροσύνης τε
[6, 507]	ἐγώ, ἐννενόηκας τὸν τῶν αἰσθήσεων	δημιουργὸν	ὅσῳ πολυτελεστάτην τὴν τοῦ ὁρᾶν
[6, 486]	ὄντος ἰδέαν ἑκάστου τὸ αὐτοφυὲς	εὐάγωγον	παρέξει. Πῶς δ’ οὔ; (Τί
[6, 505]	καὶ ὠφέλιμα γίγνεται. καὶ νῦν	σχεδὸν	οἶσθ’ ὅτι μέλλω τοῦτο λέγειν,
[6, 484]	μὴ ἐλλείποιντο· τούτῳ γὰρ αὐτῷ	σχεδόν	τι τῷ μεγίστῳ ἂν προέχοιεν.
[6, 508]	καὶ τῷ γιγνώσκοντι τὴν δύναμιν	ἀποδιδὸν	τὴν τοῦ ἀγαθοῦ ἰδέαν φάθι
[6, 498]	θαῦμα οὐδέν· οὐ γὰρ πώποτε	εἶδον	γενόμενον τὸ νῦν λεγόμενον, (ἀλλὰ
[6, 506]	δοκοῦσί τί σοι τυφλῶν διαφέρειν	ὁδὸν	ὀρθῶς πορευομένων οἱ ἄνευ νοῦ
[6, 510]	αὐτοῖς εἴδεσι δι’ αὐτῶν τὴν	μέθοδον	ποιουμένη. Ταῦτ’ ἔφη, ἃ λέγεις,
[6, 510]	ἄλλα τούτων ἀδελφὰ καθ’ ἑκάστην	μέθοδον,	ταῦτα μὲν ὡς εἰδότες, ποιησάμενοι
[6, 508]	πέφυκεν ὄψις πρὸς τοῦτον τὸν	θεόν;	Πῶς; Οὐκ ἔστιν ἥλιος ἡ
[6, 506]	τἀγαθὸν ἐάσωμεν τὸ νῦν εἶναι—	πλέον	γάρ μοι φαίνεται ἢ κατὰ
[6, 505]	τοῦ ἀγαθοῦ. ἢ οἴει τι	πλέον	εἶναι πᾶσαν κτῆσιν ἐκτῆσθαι, μὴ
[6, 492]	ἐν δὴ τῷ τοιούτῳ τὸν	νέον,	τὸ λεγόμενον, τίνα οἴει καρδίαν
[6, 503]	ὥσπερ χρυσὸν ἐν πυρὶ βασανιζόμενον,	στατέον	ἄρχοντα καὶ γέρα δοτέον καὶ
[6, 509]	οὐκ ὀρθόν, ἀλλ’ ἔτι μειζόνως	τιμητέον	τὴν τοῦ ἀγαθοῦ ἕξιν. Αμήχανον
[6, 510]	τὴν τοῦ νοητοῦ τομὴν ᾗ	τμητέον.	Πῇ; Ηι τὸ μὲν αὐτοῦ
[6, 504]	(τοιούτῳ, καὶ οὐχ ἧττον μανθάνοντι	πονητέον	ἢ γυμναζομένῳ· ἤ, ὃ νυνδὴ
[6, 504]	μακροτέραν τοίνυν, ὦ ἑταῖρε, ἔφην,	περιιτέον	τῷ (τοιούτῳ, καὶ οὐχ ἧττον
[6, 503]	φαίνεσθαι ἐκβάλλοντας, ἢ τὸν ἀδυνατοῦντα	ἀποκριτέον,	τὸν δὲ πανταχοῦ ἀκήρατον ἐκβαίνοντα
[6, 502]	ποίας ἡλικίας ἕκαστοι ἑκάστων ἁπτόμενοι;	Λεκτέον	μέντοι, ἔφη. Οὐδέν, ἦν δ’
[6, 502]	τὰ ἐπίλοιπα δὴ μετὰ τοῦτο	λεκτέον,	τίνα τρόπον ἡμῖν καὶ ἐκ
[6, 503]	βασανιζόμενον, στατέον ἄρχοντα καὶ γέρα	δοτέον	καὶ ζῶντι καὶ τελευτήσαντι καὶ
[6, 503]	οἴει ἔσεσθαι; Πῶς δ’ οὔ;	(Βασανιστέον	δὴ ἔν τε οἷς τότε
[6, 504]	ἔφη, μέγιστα, ἀλλ’ ἔτι τι	μεῖζον	δικαιοσύνης τε καὶ ὧν διήλθομεν;
[6, 491]	φύσεις ψυχῶν εἰς ἀνάξιον καὶ	μεῖζον	ἑαυτῶν ἀφικνούμεναι ἐπιτήδευμα, πολλαχῇ πλημμελοῦσαι,
[6, 504]	τε καὶ ὧν διήλθομεν; Καὶ	μεῖζον,	ἦν δ’ ἐγώ, καὶ αὐτῶν
[6, 509]	μὲν νομίζειν ταῦτ’ ἀμφότερα ὀρθόν,	ἀγαθὸν	δὲ ἡγεῖσθαι ὁπότερον αὐτῶν οὐκ
[6, 493]	ὅτι καλὸν ἢ αἰσχρὸν (ἢ	ἀγαθὸν	ἢ κακὸν ἢ δίκαιον ἢ
[6, 507]	αὐτὸ δὴ καλὸν καὶ αὐτὸ	ἀγαθόν,	καὶ οὕτω περὶ πάντων ἃ
[6, 505]	γε ὅτι οὐκ ἴσμεν τὸ	ἀγαθὸν	λέγουσι πάλιν ὡς εἰδόσιν; φρόνησιν
[6, 505]	τοῦ ἀγαθοῦ, καλὸν δὲ καὶ	ἀγαθὸν	μηδὲν φρονεῖν; Μὰ Δί’ οὐκ
[6, 505]	Τί δὲ οἱ τὴν ἡδονὴν	ἀγαθὸν	ὁριζόμενοι; μῶν μή τι ἐλάττονος
[6, 505]	πολλοῖς ἡδονὴ δοκεῖ εἶναι τὸ	ἀγαθόν,	τοῖς δὲ κομψοτέροις φρόνησις. Πῶς
[6, 506]	ὦ Σώκρατες, πότερον ἐπιστήμην τὸ	ἀγαθὸν	φῂς εἶναι ἢ ἡδονήν, ἢ
[6, 490]	ἀνάγκη φῦναι τὸν καλόν τε	κἀγαθὸν	(ἐσόμενον. ἡγεῖτο δ’ αὐτῷ, εἰ
[6, 506]	αὐτὸ μὲν τί ποτ’ (ἐστὶ	τἀγαθὸν	ἐάσωμεν τὸ νῦν εἶναι— πλέον
[6, 508]	τὸν τοῦ ἀγαθοῦ ἔκγονον, ὃν	τἀγαθὸν	ἐγέννησεν ἀνάλογον ἑαυτῷ, ὅτιπερ αὐτὸ
[6, 510]	ἔφη, ἃ λέγεις, οὐχ ἱκανῶς	ἔμαθον.	(Αλλ’ αὖθις, ἦν δ’ ἐγώ·
[6, 509]	ἀγαθοειδῆ μὲν νομίζειν ταῦτ’ ἀμφότερα	ὀρθόν,	ἀγαθὸν δὲ ἡγεῖσθαι ὁπότερον αὐτῶν
[6, 509]	δὲ ἡγεῖσθαι ὁπότερον αὐτῶν οὐκ	ὀρθόν,	ἀλλ’ ἔτι μειζόνως τιμητέον τὴν
[6, 509]	καὶ ὄψιν ἡλιοειδῆ μὲν νομίζειν	ὀρθόν,	ἥλιον δ’ ἡγεῖσθαι οὐκ ὀρθῶς
[6, 503]	ὅπῃ ἂν τύχωσιν, καὶ τὸ	βέβαιον	ἅπαν αὐτῶν ἐξοίχεται. Αληθῆ, ἔφη,
[6, 489]	ἐάντε πλούσιος ἐάντε πένης κάμνῃ,	ἀναγκαῖον	(εἶναι ἐπὶ ἰατρῶν θύρας ἰέναι
[6, 506]	ἦν δ’ ἐγώ· δοκεῖ σοι	δίκαιον	εἶναι περὶ ὧν τις μὴ
[6, 493]	(ἢ ἀγαθὸν ἢ κακὸν ἢ	δίκαιον	ἢ ἄδικον, ὀνομάζοι δὲ πάντα
[6, 490]	γάρ; Αλλ’ ὑγιές τε καὶ	δίκαιον	ἦθος, ᾧ καὶ σωφροσύνην ἕπεσθαι.
[6, 501]	ἀποβλέποιεν, πρός τε τὸ φύσει	δίκαιον	καὶ καλὸν καὶ σῶφρον καὶ
[6, 506]	δοκοῦν περὶ αὐτῶν. Οὐδὲ γὰρ	δίκαιόν	μοι, ἔφη, ὦ Σώκρατες, φαίνεται
[6, 496]	ἤ που ὑπὸ φυγῆς καταληφθὲν	γενναῖον	καὶ εὖ τεθραμμένον ἦθος, ἀπορίᾳ
[6, 488]	ἐκ τῆς νεώς, τὸν δὲ	γενναῖον	ναύκληρον μανδραγόρᾳ ἢ μέθῃ ἤ
[6, 486]	τι δοκεῖν εἶναι τὸν ἀνθρώπινον	βίον;	Αδύνατον, ἦ δ’ ὅς. (Οὐκοῦν
[6, 496]	ἀνοσίων (ἔργων τόν τε ἐνθάδε	βίον	βιώσεται καὶ τὴν ἀπαλλαγὴν αὐτοῦ
[6, 498]	τι ποιήσωμεν εἰς ἐκεῖνον τὸν	βίον,	ὅταν αὖθις γενόμενοι τοῖς τοιούτοις
[6, 495]	ἀτελῆ φιλοσοφίαν λείποντες αὐτοί τε	βίον	οὐ προσήκοντα οὐδ’ ἀληθῆ ζῶσιν,
[6, 501]	ποιήσειαν ἄν, ὃ οὐ πάνυ	ῥᾴδιον·	ἀλλ’ οὖν οἶσθ’ ὅτι τούτῳ
[6, 489]	τούτων καὶ ἐν τούτοις οὐ	ῥᾴδιον	εὐδοκιμεῖν τὸ βέλτιστον ἐπιτήδευμα ὑπὸ
[6, 484]	γάρ, ἔφη, διὰ βραχέος οὐ	ῥᾴδιον.	Οὐ φαίνεται, εἶπον· ἐμοὶ γοῦν
[6, 497]	ὅτι τοῦτο μὲν τῷ ὄντι	θεῖον	ἦν, τὰ δὲ ἄλλα ἀνθρώπινα,
[6, 492]	παιδείαν πεπαιδευμένον, ἀνθρώπειον, ὦ ἑταῖρε—	θεῖον	μέντοι κατὰ τὴν παροιμίαν ἐξαιρῶμεν
[6, 485]	πᾶν τὸ συγγενές τε καὶ	οἰκεῖον	τῶν παιδικῶν ἀγαπᾶν. Ορθῶς, ἔφη.
[6, 496]	οὐκ ἄξιον λέγειν, τὸ δαιμόνιον	σημεῖον·	ἢ γάρ πού τινι ἄλλῳ
[6, 492]	παρὰ τὴν τούτων παιδείαν πεπαιδευμένον,	ἀνθρώπειον,	ὦ ἑταῖρε— θεῖον μέντοι κατὰ
[6, 491]	φύσιν ἐν ἀλλοτριωτέρᾳ οὖσαν τροφῇ	κάκιον	ἀπαλλάττειν τῆς φαύλης. Εχει. (Οὐκοῦν,
[6, 488]	ποιοῦντας ὅπως ἂν σφίσι τὸ	πηδάλιον	ἐπιτρέψῃ, ἐνίοτε δ’ ἂν μὴ
[6, 508]	ἔφη, καὶ οἱ ἄλλοι· τὸν	ἥλιον	γὰρ δῆλον ὅτι ἐρωτᾷς. Αρ’
[6, 509]	ὄψιν ἡλιοειδῆ μὲν νομίζειν ὀρθόν,	ἥλιον	δ’ ἡγεῖσθαι οὐκ ὀρθῶς ἔχει,
[6, 509]	τι, ἀλλὰ τὴν περὶ τὸν	ἥλιον	ὁμοιότητα αὖ διεξιών, εἴ πῃ
[6, 509]	αὐτοῦ ἔτι ἐπισκόπει. (Πῶς; Τὸν	ἥλιον	τοῖς ὁρωμένοις οὐ μόνον οἶμαι
[6, 508]	τε καὶ ἀληθείας, ἄλλο καὶ	κάλλιον	ἔτι τούτων ἡγούμενος αὐτὸ ὀρθῶς
[6, 503]	Ορθῶς, ἦ δ’ ὅς. Οὐκοῦν	σπάνιον	αὐτὸ οἴει ἔσεσθαι; Πῶς δ’
[6, 496]	ἡμέτερον οὐκ ἄξιον λέγειν, τὸ	δαιμόνιον	σημεῖον· ἢ γάρ πού τινι
[6, 495]	ὄντες τυγχάνωσι περὶ τὸ αὑτῶν	τεχνίον.	ὅμως γὰρ δὴ πρός γε
[6, 496]	καὶ οὐδὲν γνήσιον οὐδὲ φρονήσεως	(ἄξιον)	ἀληθινῆς ἐχόμενον; Παντελῶς μὲν οὖν,
[6, 496]	κατέχει. τὸ δ’ ἡμέτερον οὐκ	ἄξιον	λέγειν, τὸ δαιμόνιον σημεῖον· ἢ
[6, 492]	τινας σοφιστὰς ἰδιωτικούς, ὅτι καὶ	ἄξιον	λόγου, ἀλλ’ οὐκ αὐτοὺς τοὺς
[6, 504]	τὰς ἀκριβείας; Καὶ μάλα, ἔφη,	(ἄξιον	τὸ διανόημα) ὃ μέντοι μέγιστον
[6, 506]	ἀγαθά ἐστιν, οὐ πολλοῦ τινος	ἄξιον	φύλακα κεκτῆσθαι ἂν ἑαυτῶν τὸν
[6, 491]	οἷαι οὖσαι φύσεις ψυχῶν εἰς	ἀνάξιον	καὶ μεῖζον ἑαυτῶν ἀφικνούμεναι ἐπιτήδευμα,
[6, 490]	ἀναμνησθέντες, ὅθεν διῇμεν τὴν φύσιν	~οἷον	ἀνάγκη φῦναι τὸν καλόν τε
[6, 493]	ἂν σωθῇ τε (καὶ γένηται	οἷον	δεῖ ἐν τοιαύτῃ καταστάσει πολιτειῶν,
[6, 496]	ἔχων καὶ τὰ αὑτοῦ πράττων,	οἷον	ἐν χειμῶνι κονιορτοῦ καὶ ζάλης
[6, 511]	ἀρχὰς ἀλλὰ τῷ ὄντι ὑποθέσεις,	οἷον	ἐπιβάσεις τε καὶ ὁρμάς, ἵνα
[6, 488]	εἰκάζοντα καὶ ἀπολογούμενον ὑπὲρ αὐτῶν,	οἷον	οἱ γραφῆς τραγελάφους καὶ τὰ
[6, 504]	μέντοι ἔμπροσθεν προειρημένων ἑπομένας ἀποδείξεις	οἷόν	τ’ εἴη προσάψαι. καὶ ὑμεῖς
[6, 490]	ὠδῖνος, πρὶν δ’ οὔ; Ως	οἷόν	τ’ ἔφη, μετριώτατα. Τί οὖν;
[6, 484]	ἀναφέροντές τε (καὶ θεώμενοι ὡς	οἷόν	τε ἀκριβέστατα, οὕτω δὴ καὶ
[6, 486]	μὲν χρόνου, πάσης δὲ οὐσίας,	οἷόν	τε οἴει τούτῳ μέγα τι
[6, 504]	ἀπεργασίαν μὴ παριέναι. ἢ οὐ	γελοῖον	ἐπὶ μὲν ἄλλοις σμικροῦ ἀξίοις
[6, 492]	γέγονεν οὐδὲ οὖν μὴ γένηται	ἀλλοῖον	ἦθος πρὸς ἀρετὴν παρὰ τὴν
[6, 504]	καὶ τὸ προρρηθὲν αὐτῶν; Τὸ	ποῖον	δή; (Ελέγομέν που ὅτι ὡς
[6, 493]	τούτοις καὶ τόδε δοξάτω. Τὸ	ποῖον;	Εκαστος τῶν μισθαρνούντων ἰδιωτῶν, οὓς
[6, 486]	τόδε παραλείψεις, ὡς ἐγᾦμαι. Τὸ	ποῖον;	Εὐμαθὴς ἢ δυσμαθής. ἢ προσδοκᾷς
[6, 486]	φιλόσοφόν τε καὶ μή. Τὸ	ποῖον;	Μή σε λάθῃ μετέχουσα ἀνελευθερίας·
[6, 485]	μέλλωσιν ἔσεσθαι οἵους ἐλέγομεν. Τὸ	ποῖον;	Τὴν ἀψεύδειαν καὶ τὸ ἑκόντας
[6, 497]	οὐ πάντων ῥᾷστον διελθεῖν. Τὸ	ποῖον;	Τίνα τρόπον μεταχειριζομένη πόλις φιλοσοφίαν
[6, 496]	καὶ γευσάμενοι ὡς ἡδὺ καὶ	μακάριον	τὸ κτῆμα, καὶ τῶν πολλῶν
[6, 497]	τὴν αὑτοῦ δύναμιν, ἀλλ’ εἰς	ἀλλότριον	ἦθος ἐκπίπτειν· εἰ δὲ λήψεται
[6, 495]	δ’ ἐγώ, διαφέρειν αὐτοὺς ἰδεῖν	ἀργύριον	κτησαμένου χαλκέως φαλακροῦ καὶ σμικροῦ,
[6, 508]	τῶν ἐν οὐρανῷ θεῶν τούτου	κύριον,	οὗ ἡμῖν τὸ φῶς ὄψιν
[6, 497]	ἄλλῃ σπειρόμενον ἐξίτηλον εἰς τὸ	ἐπιχώριον	φιλεῖ κρατούμενον ἰέναι, οὕτω καὶ
[6, 492]	ἐν ᾧ ἂν ὦσιν ἐπηχοῦντες	διπλάσιον	θόρυβον παρέχωσι τοῦ ψόγου καὶ
[6, 496]	προσήκοντα ἀκοῦσαι σοφίσματα, καὶ οὐδὲν	γνήσιον	οὐδὲ φρονήσεως (ἄξιον) ἀληθινῆς ἐχόμενον;
[6, 495]	ἐν βαλανείῳ δὲ λελουμένου, νεουογὸν	ἱμάτιον	ἔχοντος, ὡς νυμφίου παρεσκευασμένου, διὰ
[6, 487]	λόγων μέγα τὸ σφάλμα καὶ	ἐναντίον	τοῖς πρώτοις ἀναφαίνεσθαι, καὶ ὥσπερ
[6, 497]	καὶ παρακινδυνευτικῶς μέλλω λέγειν, ὅτι	τοὐναντίον	ἢ νῦν δεῖ τοῦ ἐπιτηδεύματος
[6, 498]	Δεῖ δὲ πῶς; ἔφη. Πᾶν	τοὐναντίον·	μειράκια μὲν ὄντα καὶ παῖδας
[6, 490]	μετέσται ψεῦδος ἀγαπᾶν ἢ πᾶν	τοὐναντίον	μισεῖν; (Μισεῖν, ἔφη. Ηγουμένης δὴ
[6, 510]	τό τε περιττὸν καὶ τὸ	ἄρτιον	καὶ τὰ σχήματα καὶ γωνιῶν
[6, 496]	ζάλης ὑπὸ πνεύματος φερομένου ὑπὸ	τειχίον	ἀποστάς, ὁρῶν τοὺς ἄλλους καταπιμπλαμένους
[6, 500]	μὴ μόνον ἑαυτὸν πλάττειν, ἆρα	κακὸν	δημιουργὸν αὐτὸν οἴει γενήσεσθαι σωφροσύνης
[6, 491]	τῶν πρεπόντων· ἀγαθῷ γάρ που	κακὸν	ἐναντιώτερον ἢ τῷ μὴ ἀγαθῷ.
[6, 493]	ἢ αἰσχρὸν (ἢ ἀγαθὸν ἢ	κακὸν	ἢ δίκαιον ἢ ἄδικον, ὀνομάζοι
[6, 500]	αἰτίους εἶναι τοὺς ἔξωθεν οὐ	προσῆκον	ἐπεισκεκωμακότας, λοιδορουμένους τε αὑτοῖς καὶ
[6, 490]	μέμνησαι γάρ που ὅτι συνέβη	προσῆκον	τούτοις ἀνδρεία, μεγαλοπρέπεια, εὐμάθεια, μνήμη·
[6, 493]	ἢ κακὸν ἢ δίκαιον ἢ	ἄδικον,	ὀνομάζοι δὲ πάντα ταῦτα ἐπὶ
[6, 497]	τε καὶ ἀλλοιοῦσθαι αὐτήν, ὥσπερ	ξενικὸν	σπέρμα ἐν γῇ ἄλλῃ σπειρόμενον
[6, 488]	(ἐπαινοῦντας ναυτικὸν μὲν καλοῦντας καὶ	κυβερνητικὸν	καὶ ἐπιστάμενον τὰ κατὰ ναῦν,
[6, 488]	ναῦς γιγνομένων τὸν ὡς ἀληθῶς	κυβερνητικὸν	οὐχ ἡγῇ ἂν τῷ ὄντι
[6, 488]	τοιούτους, πρὸς δὲ τούτοις (ἐπαινοῦντας	ναυτικὸν	μὲν καλοῦντας καὶ κυβερνητικὸν καὶ
[6, 507]	τοῦτον δὲ δὴ οὖν τὸν	τόκον	τε καὶ ἔκγονον αὐτοῦ τοῦ
[6, 493]	ἐννοήσας ἐκεῖνο ἀναμνήσθητι· αὐτὸ τὸ	καλὸν	ἀλλὰ μὴ τὰ πολλὰ καλά,
[6, 505]	τἆλλα φρονεῖν ἄνευ τοῦ ἀγαθοῦ,	καλὸν	δὲ καὶ ἀγαθὸν μηδὲν φρονεῖν;
[6, 493]	δογμάτων τε καὶ ἐπιθυμιῶν ὅτι	καλὸν	ἢ αἰσχρὸν (ἢ ἀγαθὸν ἢ
[6, 507]	Φαμὲν γάρ. Καὶ αὐτὸ δὴ	καλὸν	καὶ αὐτὸ ἀγαθόν, καὶ οὕτω
[6, 501]	τε τὸ φύσει δίκαιον καὶ	καλὸν	καὶ σῶφρον καὶ πάντα τὰ
[6, 490]	φύσιν ~οἷον ἀνάγκη φῦναι τὸν	καλόν	τε κἀγαθὸν (ἐσόμενον. ἡγεῖτο δ’
[6, 488]	τὴν τέχνην μέτε ἔχοντα ἀποδεῖξαι	διδάσκαλον	ἑαυτοῦ μηδὲ χρόνον ἐν ᾧ
[6, 501]	ἀνθρώποις ἐγγιγνόμενον θεοειδές τε καὶ	θεοείκελον.	Ορθῶς, ἔφη. Καὶ τὸ μὲν
[6, 501]	κεραννύντες ἐκ τῶν ἐπιτηδευμάτων τὸ	ἀνδρείκελον,	ἀπ’ ἐκείνου τεκμαιρόμενοι, ὃ δὴ
[6, 484]	δέ, ἦν δ’ ἐγώ, ἆρα	δῆλον,	εἴτε τυφλὸν εἴτε ὀξὺ ὁρῶντα
[6, 494]	προσομιλοῦντες ὄχλῳ ἀρέσκειν αὐτῷ ἐπιθυμοῦσι.	Δῆλον.	Εκ δὴ τούτων τίνα ὁρᾷς
[6, 484]	ὁτιοῦν; Καὶ πῶς, ἔφη, οὐ	δῆλον;	Η οὖν δοκοῦσί τι τυφλῶν
[6, 508]	οἱ ἄλλοι· τὸν ἥλιον γὰρ	δῆλον	ὅτι ἐρωτᾷς. Αρ’ οὖν ὧδε
[6, 507]	μή πῃ ἐξαπατήσω ὑμᾶς ἄκων,	κίβδηλον	ἀποδιδοὺς τὸν λόγον τοῦ τόκου.
[6, 491]	ὅλου αὐτοῦ ὀρθῶς, καί σοι	εὔδηλόν	τε φανεῖται καὶ οὐκ ἄτοπα
[6, 497]	σπέρμα ἐν γῇ ἄλλῃ σπειρόμενον	ἐξίτηλον	εἰς τὸ ἐπιχώριον φιλεῖ κρατούμενον
[6, 494]	ἔσεσθαι (πράττειν, καὶ ἐπὶ τούτοις	ὑψηλὸν	ἐξαρεῖν αὑτόν, σχηματισμοῦ καὶ φρονήματος
[6, 506]	λέγειν ἐθέλω, εἰ καὶ ὑμῖν	φίλον,	εἰ δὲ μή, ἐᾶν. Αλλ’
[6, 493]	καλῶν, οἷς δὲ ἄχθοιτο κακά,	ἄλλον	δὲ μηδένα ἔχοι λόγον περὶ
[6, 492]	θέατρα ἢ στρατόπεκα ἤ τινα	ἄλλον	κοινὸν πλήθους σύλλογον σὺν πολλῷ
[6, 492]	μάλα, ἔφη, σφόδρα. Τίνα οὖν	ἄλλον	σοφιστὴν οἴει ἢ ποίους ἰδιωτικοὺς
[6, 490]	Ορθῶς, ἔφη. Καὶ δὴ τὸν	ἄλλον	τῆς φιλοσόφου φύσεως χορὸν τί
[6, 508]	ἄνω καὶ κάτω τὰς δόξας	μεταβάλλον,	καὶ ἔοικεν αὖ νοῦν οὐκ
[6, 497]	ἐν γὰρ προσηκούσῃ αὐτός τε	μᾶλλον	αὐξήσεται καὶ μετὰ τῶν ἰδίων
[6, 501]	πόλεις αὐτῷ παρεδίδομεν, καί τι	μᾶλλον	αὐτὸ νῦν ἀκούοντες πραΰνονται; Καὶ
[6, 505]	παρέχειν ἀντιλαμβανόμενος. οἶμαι δὲ τοῦτο	μᾶλλον·	ἐπεὶ ὅτι γε ἡ τοῦ
[6, 485]	πολλῆς δαπάνης σπουδάζεται, ἄλλῳ τινὶ	μᾶλλον	ἢ τούτῳ προσήκει σπουδάζειν. Οὕτω.
[6, 488]	οὖν τῆς εἰκόνος, ἵν’ ἔτι	μᾶλλον	ἴδῃς ὡς γλίσχρως εἰκάζω. οὕτω
[6, 501]	τινὰ ἄλλην; ἢ ἐκείνους φήσει	μᾶλλον,	οὓς ἡμεῖς ἀφωρίσαμεν; (Οὐ δήπου.
[6, 487]	τό γε ἀληθὲς οὐδέν τι	μᾶλλον	ταύτῃ ἔχειν. λέγω δ’ εἰς
[6, 509]	ἦν δ’ ἐγώ· ἀλλ’ ὧδε	μᾶλλον	τὴν εἰκόνα αὐτοῦ ἔτι ἐπισκόπει.
[6, 498]	τὸ νῦν λεγόμενον, (ἀλλὰ πολὺ	μᾶλλον	τοιαῦτ’ ἄττα ῥήματα ἐξεπίτηδες ἀλλήλοις
[6, 498]	δή τινων ὀλίγων ἀποσβέννυνται πολὺ	μᾶλλον	τοῦ (Ηρακλειτείου ἡλίου, ὅσον αὖθις
[6, 488]	ἂν μὴ πείθωσιν ἀλλὰ ἄλλοι	μᾶλλον,	τοὺς μὲν ἄλλους ἢ ἀποκτεινύντας
[6, 484]	πολύ τι διαφέρει. Τούτους οὖν	μᾶλλον	φύλακας στησόμεθα ἢ τοὺς ἐγνωκότας
[6, 503]	οὐκ εὐμετάβολα, οἷς (ἄν τις	μᾶλλον	ὡς πιστοῖς χρήσαιτο, καὶ ἐν
[6, 497]	ἔγνως, ἔφη· οὐ γὰρ τοῦτο	ἔμελλον,	ἀλλ’ εἰ αὑτὴ ἣν ἡμεῖς
[6, 509]	(Καὶ ὁ Γλαύκων μάλα γελοίως,	Απολλον,	ἔφη, δαιμονίας ὑπερβολῆς. Σὺ γάρ,
[6, 510]	τὸ φυτευτὸν καὶ τὸ σκευαστὸν	ὅλον	γένος. Τίθημι, ἔφη. Η καὶ
[6, 484]	δ’ ἐγώ, ἆρα δῆλον, εἴτε	τυφλὸν	εἴτε ὀξὺ ὁρῶντα χρὴ φύλακα
[6, 495]	οὕτως ἐκπίπτοντες, οἷς μάλιστα προσήκει,	(ἔρημον	καὶ ἀτελῆ φιλοσοφίαν λείποντες αὐτοί
[6, 508]	μήν, ἔφη, πολλοῦ γε δεῖ	ἄτιμον	εἶναι. Τίνα οὖν ἔχεις αἰτιάσασθαι
[6, 508]	τιμιωτέρῳ ζυγῷ ἐζύγησαν, εἴπερ μὴ	ἄτιμον	τὸ φῶς. Αλλὰ μήν, ἔφη,
[6, 494]	Ελλήνων καὶ τὰ τῶν βαρβάρων	ἱκανὸν	ἔσεσθαι (πράττειν, καὶ ἐπὶ τούτοις
[6, 509]	τιμητέον τὴν τοῦ ἀγαθοῦ ἕξιν.	Αμήχανον	κάλλος, ἔφη, λέγεις, εἰ ἐπιστήμην
[6, 494]	καὶ φρονήματος κενοῦ ἄνευ νοῦ	ἐμπιμπλάμενον;	Καὶ μάλ’ ἔφη. Τῷ δὴ
[6, 508]	δὲ εἰς τὸ τῷ σκότῳ	κεκραμένον,	τὸ γιγνόμενόν τε καὶ ἀπολλύμενον,
[6, 488]	μὲν καλοῦντας καὶ κυβερνητικὸν καὶ	ἐπιστάμενον	τὰ κατὰ ναῦν, ὃς ἂν
[6, 496]	φυγῆς καταληφθὲν γενναῖον καὶ εὖ	τεθραμμένον	ἦθος, ἀπορίᾳ τῶν διαφθερούντων κατὰ
[6, 498]	πώποτε εἶδον γενόμενον τὸ νῦν	λεγόμενον,	(ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον τοιαῦτ’ ἄττα
[6, 490]	φιλοσοφίας ἀληθινῆς. Ην γὰρ οὕτω	λεγόμενον.	Οὐκοῦν ἓν μὲν τοῦτο σφόδρα
[6, 497]	μεγάλα πάντα ἐπισφαλῆ, καὶ τὸ	λεγόμενον	τὰ καλὰ τῷ ὄντι χαλεπά.
[6, 492]	τῷ τοιούτῳ τὸν νέον, τὸ	λεγόμενον,	τίνα οἴει καρδίαν ἴσχειν; ἢ
[6, 487]	Ερωτᾷς, ἦν δ’ ἐγώ, ἐρώτημα	δεόμενον	ἀποκρίσεως δι’ εἰκόνος λεγομένης. Σὺ
[6, 489]	ἰέναι καὶ πάντα τὸν ἄρχεσθαι	δεόμενον	ἐπὶ τὰς τοῦ ἄρχειν δυναμένου,
[6, 503]	ἐκβαίνοντα ὥσπερ χρυσὸν ἐν πυρὶ	βασανιζόμενον,	στατέον ἄρχοντα καὶ γέρα δοτέον
[6, 492]	οὐκ οἶσθα ὅτι τὸν μὴ	πειθόμενον	ἀτιμίαις τε καὶ χρήμασι καὶ
[6, 488]	ἀλλήλους περὶ τῆς κυβερνήσεως, ἕκαστον	οἰόμενον	δεῖν κυβερνᾶν, μήτε μαθόντα πώποτε
[6, 506]	ἔφη, ὡς εἰδότα, ὡς μέντοι	οἰόμενον	ταῦθ’ ἃ οἴεται ἐθέλειν λέγειν.
[6, 508]	τὸ τῷ σκότῳ κεκραμένον, τὸ	γιγνόμενόν	τε καὶ ἀπολλύμενον, δοξάζει τε
[6, 501]	Ομηρος ἐκάλεσεν ἐν τοῖς ἀνθρώποις	ἐγγιγνόμενον	θεοειδές τε καὶ θεοείκελον. Ορθῶς,
[6, 488]	μειγνύντες γράφουσιν. νόησον γὰρ τοιουτονὶ	γενόμενον	εἴτε πολλῶν νεῶν πέρι εἴτε
[6, 498]	οὐδέν· οὐ γὰρ πώποτε εἶδον	γενόμενον	τὸ νῦν λεγόμενον, (ἀλλὰ πολὺ
[6, 497]	ξενικὸν σπέρμα ἐν γῇ ἄλλῃ	σπειρόμενον	ἐξίτηλον εἰς τὸ ἐπιχώριον φιλεῖ
[6, 490]	φῦναι τὸν καλόν τε κἀγαθὸν	(ἐσόμενον.	ἡγεῖτο δ’ αὐτῷ, εἰ νῷ
[6, 506]	μή, τοσοῦτον (χρόνον περὶ ταῦτα	πραγματευόμενον.	Τί δέ; ἦν δ’ ἐγώ·
[6, 500]	βλέπειν εἰς (ἀνθρώπων πραγματείας, καὶ	μαχόμενον	αὐτοῖς φθόνου τε καὶ δυσμενείας
[6, 496]	γνήσιον οὐδὲ φρονήσεως (ἄξιον) ἀληθινῆς	ἐχόμενον;	Παντελῶς μὲν οὖν, ἔφη. Πάνσμικρον
[6, 492]	ἀρετὴν παρὰ τὴν τούτων παιδείαν	πεπαιδευμένον,	ἀνθρώπειον, ὦ ἑταῖρε— θεῖον μέντοι
[6, 485]	τούτῳ ἀσθενέστεραι, ὥσπερ ῥεῦμα ἐκεῖσε	ἀπωχετευμένον.	Τί μήν; Ωι δὴ πρὸς
[6, 508]	κεκραμένον, τὸ γιγνόμενόν τε καὶ	ἀπολλύμενον,	δοξάζει τε καὶ ἀμβλυώττει ἄνω
[6, 494]	ἆρ’ οὐ πληρωθήσεσθαι ἀμηχάνου ἐλπίδος,	ἡγούμενον	καὶ τὰ τῶν Ελλήνων καὶ
[6, 488]	πολλῶν αὐτὸ συναγαγεῖν εἰκάζοντα καὶ	ἀπολογούμενον	ὑπὲρ αὐτῶν, οἷον οἱ γραφῆς
[6, 511]	τοῦ ὄντος τε καὶ νοητοῦ	θεωρούμενον	ἢ τὸ ὑπὸ τῶν τεχνῶν
[6, 497]	ἐξίτηλον εἰς τὸ ἐπιχώριον φιλεῖ	κρατούμενον	ἰέναι, οὕτω καὶ τοῦτο τὸ
[6, 498]	ἄνδρα δὲ ἀρετῇ παρισωμένον καὶ	ὡμοιωμένον	μέχρι τοῦ δυνατοῦ τελέως ἔργῳ
[6, 498]	νῦν συμπεσόντα. ἄνδρα δὲ ἀρετῇ	παρισωμένον	καὶ ὡμοιωμένον μέχρι τοῦ δυνατοῦ
[6, 487]	οὐκ ἔχειν καθ’ ἕκαστον τὸ	ἐρωτώμενον	ἐναντιοῦσθαι, ἔργῳ δὲ ὁρᾶν, ὅσοι
[6, 501]	πρὸς αὐτούς, δι’ ὃν ἐκεῖνοι	ἐχαλέπαινον	ὅτι τὰς πόλεις αὐτῷ παρεδίδομεν,
[6, 486]	ὅς. (Οὐκοῦν καὶ θάνατον οὐ	δεινόν	τι ἡγήσεται ὁ τοιοῦτος; Ηκιστά
[6, 498]	ἢ προὔργου τι ποιήσωμεν εἰς	ἐκεῖνον	τὸν βίον, ὅταν αὖθις γενόμενοι
[6, 489]	μάλ’ ἔφη. Πρῶτον μὲν τοίνυν	ἐκεῖνον	τὸν θαυμάζοντα ὅτι οἱ φιλόσοφοι
[6, 492]	ἢ στρατόπεκα ἤ τινα ἄλλον	κοινὸν	πλήθους σύλλογον σὺν πολλῷ θορύβῳ
[6, 486]	μέγα τι δοκεῖν εἶναι τὸν	ἀνθρώπινον	βίον; Αδύνατον, ἦ δ’ ὅς.
[6, 508]	ὧν ἂν τὰς χρόας τὸ	ἡμερινὸν	φῶς ἐπέχῃ, ἀλλὰ ὧν νυκτερινὰ
[6, 507]	οὖν τὸν τόκον τε καὶ	ἔκγονον	αὐτοῦ τοῦ ἀγαθοῦ κομίσασθε. εὐλαβεῖσθε
[6, 508]	με λέγειν τὸν τοῦ ἀγαθοῦ	ἔκγονον,	ὃν τἀγαθὸν ἐγέννησεν ἀνάλογον ἑαυτῷ,
[6, 500]	ἢ φθονεῖν τῷ μὴ φθονερῷ	ἄφθονόν	τε καὶ πρᾷον ὄντα; ἐγὼ
[6, 485]	στέργειν. Εἰκός γ’ ἔφη. Οὐ	μόνον	γε, ὦ φίλε, εἰκός, ἀλλὰ
[6, 500]	καὶ δημοσίᾳ τιθέναι καὶ μὴ	μόνον	ἑαυτὸν πλάττειν, ἆρα κακὸν δημιουργὸν
[6, 507]	Εὐλαβησόμεθα, ἔφη, κατὰ δύναμιν· ἀλλὰ	μόνον	λέγε. Διομολογησάμενός γ’ ἔφην ἐγώ,
[6, 509]	Τὸν ἥλιον τοῖς ὁρωμένοις οὐ	μόνον	οἶμαι τὴν τοῦ ὁρᾶσθαι δύναμιν
[6, 509]	Καὶ τοῖς γιγνωσκομένοις τοίνυν μὴ	μόνον	τὸ γιγνώσκεσθαι φάναι ὑπὸ τοῦ
[6, 507]	μὴ ὥσπερ νῦν τοὺς τόκους	μόνον.	τοῦτον δὲ δὴ οὖν τὸν
[6, 498]	λόγοις. Εἰς μικρόν γ’ ἔφη,	χρόνον	εἴρηκας. Εἰς οὐδὲν μὲν οὖν,
[6, 488]	ἔχοντα ἀποδεῖξαι διδάσκαλον ἑαυτοῦ μηδὲ	χρόνον	ἐν ᾧ ἐμάνθανεν, πρὸς δὲ
[6, 506]	τὸ δ’ αὑτοῦ μή, τοσοῦτον	(χρόνον	περὶ ταῦτα πραγματευόμενον. Τί δέ;
[6, 511]	μὲν οὔ— δοκεῖς γάρ μοι	συχνὸν	ἔργον λέγειν— ὅτι μέντοι βούλει
[6, 511]	καὶ τῷ τελευταίῳ εἰκασίαν, καὶ	τάξον	αὐτὰ ἀνὰ λόγον, ὥσπερ ἐφ’
[6, 506]	θεάσασθαι, τυφλά τε καὶ σκολιά,	ἐξὸν	(παρ’ ἄλλων ἀκούειν φανά τε
[6, 502]	τις λέγειν; ὡς μὲν γὰρ	χαλεπὸν	σωθῆναι, καὶ ἡμεῖς (συγχωροῦμεν· ὡς
[6, 488]	ὡς γλίσχρως εἰκάζω. οὕτω γὰρ	χαλεπὸν	τὸ πάθος τῶν ἐπιεικεστάτων, ὃ
[6, 500]	τοὺς λόγους ποιουμένους, ἥκιστα φιλοσοφίᾳ	πρέπον	ποιοῦντας; Πολύ γ’ ἔφη. Οὐδὲ
[6, 497]	νῦν λέγεις πολιτειῶν; (Οὐδ’ ἡντινοῦν,	εἶπον,	ἀλλὰ τοῦτο καὶ ἐπαιτιῶμαι, μηδεμίαν
[6, 491]	τὰς διαφθορὰς λέγεις; Εγώ σοι,	εἶπον,	ἂν οἷός τε γένωμαι, πειράσομαι
[6, 500]	μὲν οὖν. Αν οὖν τις,	εἶπον,	αὐτῷ ἀνάγκη γένηται ἃ ἐκεῖ
[6, 506]	Ηκιστά γ’ ἔφη. Οἶμαι γοῦν,	εἶπον,	δίκαιά τε καὶ καλὰ ἀγνοούμενα
[6, 497]	γάρ, ἔφη. Αλλ’ οὐχ ἱκανῶς,	εἶπον,	ἐδηλώθη, φόβῳ ὧν ὑμεῖς ἀντιλαμβανόμενοι
[6, 507]	ἀποτείσεις τὴν διήγησιν. ~(Βουλοίμην ἄν,	εἶπον,	ἐμέ τε δύνασθαι αὐτὴν ἀποδοῦναι
[6, 484]	βραχέος οὐ ῥᾴδιον. Οὐ φαίνεται,	εἶπον·	ἐμοὶ γοῦν ἔτι δοκεῖ ἂν
[6, 506]	οἴεται ἐθέλειν λέγειν. Τί δέ;	εἶπον·	οὐκ ᾔσθησαι τὰς ἄνευ ἐπιστήμης
[6, 487]	εἴωθας δι’ εἰκόνων λέγειν. Εἶεν,	εἶπον·	σκώπτεις ἐμβεβληκώς με εἰς λόγον
[6, 492]	δή; ἦ δ’ ὅς. Οταν,	εἶπον,	συγκαθεζόμενοι ἁθρόοι πολλοὶ εἰς ἐκκλησίας
[6, 509]	εἴ πῃ ἀπολείπεις. Αλλὰ μήν,	εἶπον,	συχνά γε ἀπολείπω. Μηδὲ σμικρὸν
[6, 497]	ἂν διαπραξάμενος ἀπαλλάττοιτο. Οὐδέ γε,	εἶπον,	τὰ μέγιστα, μὴ τυχὼν πολιτείας
[6, 487]	Καὶ ἐγὼ ἀκούσας, Οἴει οὖν,	εἶπον,	τοὺς ταῦτα λέγοντας ψεύδεσθαι; Οὐκ
[6, 495]	ὀρθῶς, ἔφη, ἐλέχθη. Οὗτος δή,	εἶπον,	ὦ θαυμάσιε, ὄλεθρός τε καὶ
[6, 504]	δ’ ἐγώ, μέτρον τῶν τοιούτων	ἀπολεῖπον	καὶ ὁτιοῦν τοῦ ὄντος οὐ
[6, 497]	τὴν ἀπόδειξιν· ἐπεὶ καὶ τὸ	λοιπὸν	οὐ πάντων ῥᾷστον διελθεῖν. Τὸ
[6, 488]	οὐχ ἡγῇ ἂν τῷ ὄντι	μετεωροσκόπον	~(τε καὶ ἀδολέσχην καὶ ἄχρηστόν
[6, 502]	δὴ μετὰ τοῦτο λεκτέον, τίνα	τρόπον	ἡμῖν καὶ ἐκ τίνων (μαθημάτων
[6, 497]	ῥᾷστον διελθεῖν. Τὸ ποῖον; Τίνα	τρόπον	μεταχειριζομένη πόλις φιλοσοφίαν οὐ διολεῖται.
[6, 485]	~(Οὐκοῦν τοῦτο δὴ λέγωμεν, τίνα	τρόπον	οἷοί τ’ ἔσονται οἱ αὐτοὶ
[6, 501]	αἴσθωνται. ~ἀλλὰ δὴ (τίνα λέγεις	τρόπον	τῆς διαγραφῆς; Λαβόντες, ἦν δ’
[6, 495]	ἐν κακῇ τροφῇ γένηται, αἴτια	τρόπον	τινὰ τοῦ ἐκπεσεῖν ἐκ τοῦ
[6, 491]	σωφροσύνην καὶ πάντα ἃ διήλθομεν.	Ατοπον,	ἔφη, ἀκοῦσαι. (Ετι τοίνυν, ἦν
[6, 501]	ἀληθείας ἐραστὰς εἶναι τοὺς φιλοσόφους;	Ατοπον	μεντἄν, ἔφη, εἴη. Αλλὰ μὴ
[6, 484]	ἄλλῳ μηδενὶ μέρει ἀρετῆς ὑστεροῦντας;	Ατοπον	μεντἄν, ἔφη, εἴη ἄλλους αἱρεῖσθαι,
[6, 491]	τούτων οἰκεῖα· ἔχεις γὰρ τὸν	τύπον	ὧν λέγω. Εχω, ἔφη· καὶ
[6, 503]	(λόγου, πεφοβημένου κινεῖν τὸ νῦν	παρόν.	Αληθέστατα, ἔφη, λέγεις· μέμνημαι γάρ.
[6, 487]	ἔχειν. λέγω δ’ εἰς τὸ	παρὸν	ἀποβλέψας. νῦν γὰρ φαίη ἄν
[6, 505]	καὶ πολλαὶ ἀμφισβητήσεις περὶ αὐτοῦ,	φανερόν;	Πῶς γὰρ οὔ; Τί δέ;
[6, 505]	οὔ; Τί δέ; τόδε οὐ	φανερόν,	ὡς δίκαια μὲν καὶ καλὰ
[6, 509]	λαβὼν ἄνισα τμήματα, πάλιν τέμνε	ἑκάτερον	τὸ τμῆμα ἀνὰ τὸν αὐτὸν
[6, 511]	ἀδελφαῖς τέχναις λέγεις. Τὸ τοίνυν	ἕτερον	μάνθανε τμῆμα τοῦ νοητοῦ λέγοντά
[6, 510]	κατανοεῖς. Αλλὰ κατανοῶ. Τὸ τοίνυν	ἕτερον	τίθει ᾧ τοῦτο ἔοικεν, τά
[6, 509]	μὲν τῷ ὁρωμένῳ (τὸ μὲν	ἕτερον	τμῆμα εἰκόνες— λέγω δὲ τὰς
[6, 510]	ἐπὶ τελευτήν, τὸ δ’ αὖ	ἕτερον—	τὸ ἐπ’ ἀρχὴν ἀνυπόθετον— ἐξ
[6, 496]	τῶν πολιτικῶν κατέχει. τὸ δ’	ἡμέτερον	οὐκ ἄξιον λέγειν, τὸ δαιμόνιον
[6, 485]	ἀγαπᾶν. Ορθῶς, ἔφη. Η οὖν	οἰκειότερον	σοφίᾳ τι ἀληθείας ἂν εὕροις;
[6, 498]	μέντοι τοὺς πολλοὺς τῶν ἀκουόντων	προθυμότερον	ἔτι ἀντιτείνειν οὐδ’ ὁπωστιοῦν πεισομένους,
[6, 506]	ἀλλὰ σὺ δή, ὦ Σώκρατες,	πότερον	ἐπιστήμην τὸ ἀγαθὸν φῂς εἶναι
[6, 501]	(Πῇ γὰρ δὴ ἕξουσιν ἀμφισβητῆσαι;	πότερον	μὴ τοῦ ὄντος τε καὶ
[6, 509]	ἀμφότερα ὀρθόν, ἀγαθὸν δὲ ἡγεῖσθαι	ὁπότερον	αὐτῶν οὐκ ὀρθόν, ἀλλ’ ἔτι
[6, 487]	ἁψάμενοι νέοι ὄντες (ἀπαλλάττωνται, ἀλλὰ	μακρότερον	ἐνδιατρίψωσιν, τοὺς μὲν πλείστους καὶ
[6, 506]	ἀγνοοῦντα· μαντεύομαι δὲ μηδένα αὐτὰ	πρότερον	γνώσεσθαι ἱκανῶς. Καλῶς γάρ, ἔφη,
[6, 487]	εὖ ἔχει λέγειν ὅτι οὐ	πρότερον	κακῶν παύσονται αἱ πόλεις, πρὶν
[6, 489]	πειρῶ πείθειν ὅτι πολὺ ἂν	θαυμαστότερον	ἦν (εἰ ἐτιμῶντο. Αλλὰ διδάξω,
[6, 491]	ἔφη· καὶ ἡδέως γ’ ἂν	ἀκριβέστερον	ἃ λέγεις πυθοίμην. Λαβοῦ τοίνυν,
[6, 491]	ὥρας μηδὲ τόπου, ὅσῳ ἂν	ἐρρωμενέστερον	ᾖ, τοσούτῳ πλειόνων ἐνδεῖ τῶν
[6, 495]	οὕτω πραττούσης φιλοσοφίας τὸ ἀξίωμα	μεγαλοπρεπέστερον	λείπεται, οὗ δὴ ἐφιέμενοι πολλοὶ
[6, 511]	λέγειν— ὅτι μέντοι βούλει διορίζειν	σαφέστερον	εἶναι τὸ ὑπὸ τῆς τοῦ
[6, 491]	πρεπόντων· ἀγαθῷ γάρ που κακὸν	ἐναντιώτερον	ἢ τῷ μὴ ἀγαθῷ. Πῶς
[6, 488]	τῆς νεώς, τὸν δὲ γενναῖον	ναύκληρον	μανδραγόρᾳ ἢ μέθῃ ἤ τινι
[6, 488]	πολλῶν νεῶν πέρι εἴτε μιᾶς·	ναύκληρον	μεγέθει μὲν καὶ (ῥώμῃ ὑπὲρ
[6, 488]	ἢ πείθοντες ἢ βιαζόμενοι τὸν	ναύκληρον,	τὸν δὲ μὴ τοιοῦτον ψέγοντας
[6, 498]	τοῖς τοιούτοις ἐντύχωσι λόγοις. Εἰς	μικρόν	γ’ ἔφη, χρόνον εἴρηκας. Εἰς
[6, 486]	ἀλγῶν τε πράττοι καὶ μόγις	σμικρὸν	ἀνύτων; Οὐκ ἂν γένοιτο. Τί
[6, 490]	φθοράς, ὡς διόλλυται ἐν πολλοῖς,	σμικρὸν	δέ τι ἐκφεύγει, οὓς δὴ
[6, 487]	λόγου παρ’ ἕκαστον τὸ ἐρώτημα	σμικρὸν	παραγόμενοι, ἁθροισθέντων τῶν σμικρῶν ἐπὶ
[6, 509]	εἶπον, συχνά γε ἀπολείπω. Μηδὲ	σμικρὸν	τοίνυν, ἔφη, παραλίπῃς. Οἶμαι μέν,
[6, 496]	ἐχόμενον; Παντελῶς μὲν οὖν, ἔφη.	Πάνσμικρον	δή τι, ἔφην ἐγώ, ὦ
[6, 490]	ἄν ποτε οἶμαι φαμὲν αὐτῇ	χορὸν	κακῶν ἀκολουθῆσαι. Πῶς γάρ; Αλλ’
[6, 490]	τὸν ἄλλον τῆς φιλοσόφου φύσεως	χορὸν	τί δεῖ πάλιν ἐξ ἀρχῆς
[6, 504]	γίγνεται· ἀτελὲς γὰρ οὐδὲν οὐδενὸς	μέτρον.	δοκεῖ δ’ ἐνίοτέ τισιν ἱκανῶς
[6, 504]	ὦ φίλε, ἦν δ’ ἐγώ,	μέτρον	τῶν τοιούτων ἀπολεῖπον καὶ ὁτιοῦν
[6, 486]	συγγενῆ εἶναι ἢ ἐμμετρίᾳ; Εμμετρίᾳ.	Εμμετρον	ἄρα καὶ εὔχαριν ζητῶμεν πρὸς
[6, 501]	φύσει δίκαιον καὶ καλὸν καὶ	σῶφρον	καὶ πάντα τὰ τοιαῦτα, καὶ
[6, 493]	καὶ ἐπιθυμιῶν ὅτι καλὸν ἢ	αἰσχρὸν	(ἢ ἀγαθὸν ἢ κακὸν ἢ
[6, 488]	καὶ τὰ τοιαῦτα μειγνύντες γράφουσιν.	νόησον	γὰρ τοιουτονὶ γενόμενον εἴτε πολλῶν
[6, 503]	δεῖ καθιστάναι. Εἰρήσθω γάρ, ἔφη.	Νόησον	δὴ ὡς εἰκότως ὀλίγοι ἔσονταί
[6, 509]	οὐκ ἀπολείψω. Μὴ γάρ, ἔφη.	(Νόησον	τοίνυν, ἦν δ’ ἐγώ, ὥσπερ
[6, 498]	πολὺ μᾶλλον τοῦ (Ηρακλειτείου ἡλίου,	ὅσον	αὖθις οὐκ ἐξάπτονται. Δεῖ δὲ
[6, 493]	τοῦ ἀναγκαίου καὶ ἀγαθοῦ φύσιν,	ὅσον	διαφέρει τῷ ὄντι, μήτε ἑωρακὼς
[6, 501]	ὅτι μάλιστα ἀνθρώπεια ἤθη εἰς	ὅσον	ἐνδέχεται θεοφιλῆ ποιήσειαν. Καλλίστη γοῦν
[6, 503]	δὲ πανταχοῦ ἀκήρατον ἐκβαίνοντα ὥσπερ	χρυσὸν	ἐν πυρὶ βασανιζόμενον, στατέον ἄρχοντα
[6, 503]	μηδεμιᾷ μεταβολῇ φαίνεσθαι ἐκβάλλοντας, ἢ	τὸν	ἀδυνατοῦντα ἀποκριτέον, τὸν δὲ πανταχοῦ
[6, 507]	ἦν δ’ ἐγώ, ἐννενόηκας τὸν	τῶν	αἰσθήσεων δημιουργὸν ὅσῳ πολυτελεστάτην τὴν
[6, 490]	ἕπεσθαι. Ορθῶς, ἔφη. Καὶ δὴ	τὸν	ἄλλον τῆς φιλοσόφου φύσεως χορὸν
[6, 486]	τούτῳ μέγα τι δοκεῖν εἶναι	τὸν	ἀνθρώπινον βίον; Αδύνατον, ἦ δ’
[6, 498]	οὖν, ἔφην, ὥς γε πρὸς	τὸν	ἅπαντα. τὸ μέντοι μὴ πείθεσθαι
[6, 485]	τε καὶ (φιλοψευδῆ; Οὐδαμῶς γε.	Τὸν	ἄρα τῷ ὄντι φιλομαθῆ πάσης
[6, 489]	ἰατρῶν θύρας ἰέναι καὶ πάντα	τὸν	ἄρχεσθαι δεόμενον ἐπὶ τὰς τοῦ
[6, 489]	τὰς τοῦ ἄρχειν δυναμένου, οὐ	τὸν	ἄρχοντα δεῖσθαι τῶν ἀρχομένων ἄρχεσθαι,
[6, 509]	τέμνε ἑκάτερον τὸ τμῆμα ἀνὰ	τὸν	αὐτὸν λόγον, τό τε τοῦ
[6, 497]	πόλει λόγον (ἔχον τῆς πολιτείας	τὸν	αὐτὸν ὅνπερ καὶ σὺ ὁ
[6, 498]	προὔργου τι ποιήσωμεν εἰς ἐκεῖνον	τὸν	βίον, ὅταν αὖθις γενόμενοι τοῖς
[6, 488]	ἢ ἐκβάλλοντας ἐκ τῆς νεώς,	τὸν	δὲ γενναῖον ναύκληρον μανδραγόρᾳ ἢ
[6, 488]	πείθοντες ἢ βιαζόμενοι τὸν ναύκληρον,	τὸν	δὲ μὴ τοιοῦτον ψέγοντας ὡς
[6, 503]	ἐκβάλλοντας, ἢ τὸν ἀδυνατοῦντα ἀποκριτέον,	τὸν	δὲ πανταχοῦ ἀκήρατον ἐκβαίνοντα ὥσπερ
[6, 484]	κείμενα φυλάττοντες σῴζειν; Οὐ μὰ	τὸν	Δία, ἦ δ’ ὅς, οὐ
[6, 489]	ἐπιτηδεύειν, οὓς δὴ σὺ φῂς	τὸν	ἐγκαλοῦντα τῇ φιλοσοφίᾳ λέγειν ὡς
[6, 485]	εἰκός, ἀλλὰ καὶ πᾶσα ἀνάγκη	τὸν	ἐρωτικῶς του φύσει ἔχοντα πᾶν
[6, 508]	σύ, ἔφη, καὶ οἱ ἄλλοι·	τὸν	ἥλιον γὰρ δῆλον ὅτι ἐρωτᾷς.
[6, 509]	μή τι, ἀλλὰ τὴν περὶ	τὸν	ἥλιον ὁμοιότητα αὖ διεξιών, εἴ
[6, 509]	εἰκόνα αὐτοῦ ἔτι ἐπισκόπει. (Πῶς;	Τὸν	ἥλιον τοῖς ὁρωμένοις οὐ μόνον
[6, 489]	ἔφη. Πρῶτον μὲν τοίνυν ἐκεῖνον	τὸν	θαυμάζοντα ὅτι οἱ φιλόσοφοι οὐ
[6, 508]	ὧδε πέφυκεν ὄψις πρὸς τοῦτον	τὸν	θεόν; Πῶς; Οὐκ ἔστιν ἥλιος
[6, 490]	τὴν φύσιν ~οἷον ἀνάγκη φῦναι	τὸν	καλόν τε κἀγαθὸν (ἐσόμενον. ἡγεῖτο
[6, 488]	μηδὲ διδακτὸν εἶναι, ἀλλὰ καὶ	τὸν	λέγοντα ὡς διδακτὸν ἑτοίμους κατατέμνειν,
[6, 507]	ἐξαπατήσω ὑμᾶς ἄκων, κίβδηλον ἀποδιδοὺς	τὸν	λόγον τοῦ τόκου. Εὐλαβησόμεθα, ἔφη,
[6, 492]	σοφισταί. ἢ οὐκ οἶσθα ὅτι	τὸν	μὴ πειθόμενον ἀτιμίαις τε καὶ
[6, 488]	ἄρξουσιν ἢ πείθοντες ἢ βιαζόμενοι	τὸν	ναύκληρον, τὸν δὲ μὴ τοιοῦτον
[6, 492]	ἐπαίνου. ἐν δὴ τῷ τοιούτῳ	τὸν	νέον, τὸ λεγόμενον, τίνα οἴει
[6, 494]	ἂν μὴ πεισθῇ, καὶ περὶ	τὸν	πείθοντα, ὅπως ἂν μὴ οἷός
[6, 496]	ἀδικίας τε καὶ ἀνοσίων (ἔργων	τόν	τε ἐνθάδε βίον βιώσεται καὶ
[6, 494]	οὖν οἴει, ἦν δ’ ἐγώ,	τὸν	τοιοῦτον ἐν τοῖς τοιούτοις ποιήσειν,
[6, 507]	μόνον. τοῦτον δὲ δὴ οὖν	τὸν	τόκον τε καὶ ἔκγονον αὐτοῦ
[6, 508]	δ’ ἐγώ, φάναι με λέγειν	τὸν	τοῦ ἀγαθοῦ ἔκγονον, ὃν τἀγαθὸν
[6, 506]	ἄξιον φύλακα κεκτῆσθαι ἂν ἑαυτῶν	τὸν	τοῦτο ἀγνοοῦντα· μαντεύομαι δὲ μηδένα
[6, 491]	τὰ τούτων οἰκεῖα· ἔχεις γὰρ	τὸν	τύπον ὧν λέγω. Εχω, ἔφη·
[6, 507]	οὖν, ἦν δ’ ἐγώ, ἐννενόηκας	τὸν	τῶν αἰσθήσεων δημιουργὸν ὅσῳ πολυτελεστάτην
[6, 488]	δὴ περὶ τὰς ναῦς γιγνομένων	τὸν	ὡς ἀληθῶς κυβερνητικὸν οὐχ ἡγῇ
[6, 486]	ἦ δ’ ὅς. (Οὐκοῦν καὶ	θάνατον	οὐ δεινόν τι ἡγήσεται ὁ
[6, 500]	τε (καὶ θεῖος εἰς τὸ	δυνατὸν	ἀνθρώπῳ γίγνεται· διαβολὴ δ’ ἐν
[6, 488]	τέχνην τούτου μήτε μελέτην οἰόμενοι	δυνατὸν	εἶναι λαβεῖν ἅμα καὶ τὴν
[6, 485]	ἦ δ’ ὅς. Η οὖν	δυνατὸν	εἶναι τὴν αὐτὴν φύσιν φιλόσοφόν
[6, 509]	ὅσα γ’ ἐν τῷ παρόντι	δυνατόν,	ἑκὼν οὐκ ἀπολείψω. Μὴ γάρ,
[6, 504]	(Ελέγομέν που ὅτι ὡς μὲν	δυνατὸν	ἦν κάλλιστα αὐτὰ κατιδεῖν ἄλλη
[6, 500]	ὁμιλεῖ ἀγάμενος, μὴ μιμεῖσθαι ἐκεῖνο;	Αδύνατον,	ἔφη. Θείῳ δὴ καὶ κοσμίῳ
[6, 486]	δοκεῖν εἶναι τὸν ἀνθρώπινον βίον;	Αδύνατον,	ἦ δ’ ὅς. (Οὐκοῦν καὶ
[6, 494]	δ’ ἐγώ, πλῆθος ἀδύνατον εἶναι.	Αδύνατον.	Καὶ τοὺς φιλοσοφοῦντας ἄρα ἀνάγκη
[6, 499]	ἢ ἀμφότερα ὡς ἄρα ἐστὶν	ἀδύνατον,	ἐγὼ μὲν οὐδένα φημὶ ἔχειν
[6, 502]	ἐπιτηδεύματα ἃ διεληλύθαμεν, οὐ δήπου	ἀδύνατον	ἐθέλειν ποιεῖν τοὺς πολίτας. Οὐδ’
[6, 494]	ἄρα, ἦν δ’ ἐγώ, πλῆθος	ἀδύνατον	εἶναι. Αδύνατον. Καὶ τοὺς φιλοσοφοῦντας
[6, 502]	καὶ ἄλλοις θαυμαστόν τι καὶ	ἀδύνατον;	(Οὐκ οἶμαι ἔγωγε, ἦ δ’
[6, 503]	ἀδυνατοῦντα ἀποκριτέον, τὸν δὲ πανταχοῦ	ἀκήρατον	ἐκβαίνοντα ὥσπερ χρυσὸν ἐν πυρὶ
[6, 491]	τὰ μεγάλα ἀδικήματα καὶ τὴν	ἄκρατον	πονηρίαν ἐκ φαύλης ἀλλ’ οὐκ
[6, 509]	οὖν ἔχεις ταῦτα διττὰ εἴδη,	ὁρατόν,	νοητόν; Εχω. Ωσπερ τοίνυν γραμμὴν
[6, 493]	αὐτοῦ, καὶ ὁπότε χαλεπώτατον ἢ	πρᾳότατον	καὶ ἐκ τίνων γίγνεται, καὶ
[6, 491]	Τίνες δή; Ο μὲν πάντων	θαυμαστότατον	ἀκοῦσαι, ὅτι ἓν ἕκαστον ὧν
[6, 508]	ὄμμα. Οὐ γὰρ οὖν. Αλλ’	ἡλιοειδέστατόν	γε οἶμαι τῶν περὶ τὰς
[6, 484]	δυνάμενοι ὥσπερ γραφῆς εἰς τὸ	ἀληθέστατον	ἀποβλέποντες κἀκεῖσε ἀεὶ ἀναφέροντές τε
[6, 486]	Μή σε λάθῃ μετέχουσα ἀνελευθερίας·	ἐναντιώτατον	γάρ που σμικρολογία ψυχῇ μελλούσῃ
[6, 493]	ὅπῃ ἅψασθαι αὐτοῦ, καὶ ὁπότε	χαλεπώτατον	ἢ πρᾳότατον καὶ ἐκ τίνων
[6, 498]	οἱ φιλοσοφώτατοι ποιούμενοι— λέγω δὲ	χαλεπώτατον	τὸ περὶ τοὺς λόγους ἐν
[6, 510]	αὖ ἕτερον— τὸ ἐπ’ ἀρχὴν	ἀνυπόθετον—	ἐξ ὑποθέσεως ἰοῦσα καὶ ἄνευ
[6, 509]	ἔχεις ταῦτα διττὰ εἴδη, ὁρατόν,	νοητόν;	Εχω. Ωσπερ τοίνυν γραμμὴν δίχα
[6, 511]	Αληθῆ, ἔφη, λέγεις. Τοῦτο τοίνυν	νοητὸν	μὲν τὸ εἶδος ἔλεγον, ὑποθέσεσι
[6, 494]	δεῖται δέ, τὸ δὲ οὐ	κτητὸν	μὴ δουλεύσαντι τῇ κτήσει αὐτοῦ,
[6, 507]	ἀκούεσθαι, ὃ (ἐὰν μὴ παραγένηται	τρίτον,	ἡ μὲν οὐκ ἀκούσεται, ἡ
[6, 507]	αὐτοῖς, ἐὰν μὴ (παραγένηται γένος	τρίτον	ἰδίᾳ ἐπ’ αὐτὸ τοῦτο πεφυκός,
[6, 488]	πρὸς δὲ τούτοις φάσκοντας μηδὲ	διδακτὸν	εἶναι, ἀλλὰ καὶ τὸν λέγοντα
[6, 488]	ἀλλὰ καὶ τὸν λέγοντα ὡς	διδακτὸν	ἑτοίμους κατατέμνειν, αὐτοὺς δὲ αὐτῷ
[6, 488]	ἐμβεβληκώς με εἰς λόγον ~οὕτω	(δυσαπόδεικτον;	ἄκουε δ’ οὖν τῆς εἰκόνος,
[6, 504]	καὶ ἀνδρείας καὶ σοφίας ὃ	ἕκαστον	εἴη. Μὴ γὰρ μνημονεύων, ἔφη,
[6, 494]	πολλὰ καλά, ~ἢ αὐτό τι	ἕκαστον	καὶ (μὴ τὰ πολλὰ ἕκαστα,
[6, 488]	πρὸς ἀλλήλους περὶ τῆς κυβερνήσεως,	ἕκαστον	οἰόμενον δεῖν κυβερνᾶν, μήτε μαθόντα
[6, 507]	μιᾶς οὔσης τιθέντες, ὃ ἔστιν”	ἕκαστον	προσαγορεύομεν. Εστι ταῦτα. Καὶ τὰ
[6, 487]	ἀποκρίνεσθαι ὑπὸ τοῦ λόγου παρ’	ἕκαστον	τὸ ἐρώτημα σμικρὸν παραγόμενοι, ἁθροισθέντων
[6, 487]	λόγῳ μὲν οὐκ ἔχειν καθ’	ἕκαστον	τὸ ἐρωτώμενον ἐναντιοῦσθαι, ἔργῳ δὲ
[6, 484]	στησόμεθα ἢ τοὺς ἐγνωκότας μὲν	ἕκαστον	τὸ ὄν, ἐμπειρίᾳ δὲ μηδὲν
[6, 491]	πάντων θαυμαστότατον ἀκοῦσαι, ὅτι ἓν	ἕκαστον	ὧν ἐπῃνέσαμεν τῆς φύσεως ἀπόλλυσι
[6, 493]	ἤδουσας αὐτῶν λόγον διδόντος οὐ	καταγέλαστον;	(Οἶμαι δέ γε, ἦ δ’
[6, 502]	ἡμῖν δοκεῖ, δόξαι καὶ ἄλλοις	θαυμαστόν	τι καὶ ἀδύνατον; (Οὐκ οἶμαι
[6, 510]	τε καὶ μή, ὡς τὸ	δοξαστὸν	πρὸς τὸ γνωστόν, οὕτω τὸ
[6, 497]	καὶ τὸ λοιπὸν οὐ πάντων	ῥᾷστον	διελθεῖν. Τὸ ποῖον; Τίνα τρόπον
[6, 510]	πᾶν τὸ φυτευτὸν καὶ τὸ	σκευαστὸν	ὅλον γένος. Τίθημι, ἔφη. Η
[6, 489]	μετεωροσκόπον ~(τε καὶ ἀδολέσχην καὶ	ἄχρηστόν	σφισι καλεῖσθαι ὑπὸ τῶν ἐν
[6, 488]	δὲ μὴ τοιοῦτον ψέγοντας ὡς	ἄχρηστον,	τοῦ δὲ ἀληθινοῦ κυβερνήτου πέρι
[6, 504]	(ἄξιον τὸ διανόημα) ὃ μέντοι	μέγιστον	μάθημα καὶ περὶ ὅτι αὐτὸ
[6, 505]	γε ἡ τοῦ ἀγαθοῦ ἰδέα	μέγιστον	μάθημα, πολλάκις ἀκήκοας, ᾗ δὴ
[6, 495]	τῆς βελτίστης φύσεως εἰς τὸ	ἄριστον	ἐπιτήδευμα, ὀλίγης καὶ ἄλλως γιγνομένης,
[6, 497]	ἀρίστην πολιτείαν, ὥσπερ (καὶ αὐτὸ	ἄριστόν	ἐστιν, τότε δηλώσει ὅτι τοῦτο
[6, 489]	τούτοις οὐ ῥᾴδιον εὐδοκιμεῖν τὸ	βέλτιστον	ἐπιτήδευμα ὑπὸ τῶν τἀναντία ἐπιτηδευόντων·
[6, 510]	ὡς τὸ δοξαστὸν πρὸς τὸ	γνωστόν,	οὕτω τὸ ὁμοιωθὲν πρὸς τὸ
[6, 501]	ἔργῳ τέλος λήψεται; Ισως, ἔφη,	ἧττον.	~Βούλει οὖν, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 502]	παντελῶς ἀληθής· νῦν γὰρ οὐδὲν	ἧττον	ἦλθεν τὸ δεῖν αὐτὰ διελθεῖν.
[6, 504]	περιιτέον τῷ (τοιούτῳ, καὶ οὐχ	ἧττον	μανθάνοντι πονητέον ἢ γυμναζομένῳ· ἤ,
[6, 502]	οὖν, ἦν δ’ ἐγώ, μὴ	ἧττον	φῶμεν αὐτοὺς ἀλλὰ (παντάπασι πρᾴους
[6, 510]	τοιαῦτα πραγματευόμενοι, ὑποθέμενοι τό τε	περιττὸν	καὶ τὸ ἄρτιον καὶ τὰ
[6, 509]	ἑκάτερον τὸ τμῆμα ἀνὰ τὸν	αὐτὸν	λόγον, τό τε τοῦ ὁρωμένου
[6, 500]	ἑαυτὸν πλάττειν, ἆρα κακὸν δημιουργὸν	αὐτὸν	οἴει γενήσεσθαι σωφροσύνης τε καὶ
[6, 497]	λόγον (ἔχον τῆς πολιτείας τὸν	αὐτὸν	ὅνπερ καὶ σὺ ὁ νομοθέτης
[6, 509]	αὔξην καὶ τροφήν, οὐ γένεσιν	αὐτὸν	ὄντα. Πῶς γάρ; Καὶ τοῖς
[6, 494]	τε καὶ πράττοντας καὶ περὶ	αὐτόν,	ὅπως ἂν μὴ πεισθῇ, καὶ
[6, 490]	πρῶτον μὲν ἀλήθεια, ἣν διώκειν	αὐτὸν	πάντως καὶ πάντῃ ἔδει ἢ
[6, 496]	δὲ τοῦ σώματος νοσοτροφία ἀπείργουσα	αὐτὸν	τῶν πολιτικῶν κατέχει. τὸ δ’
[6, 494]	καὶ ἐπὶ τούτοις ὑψηλὸν ἐξαρεῖν	αὑτόν,	σχηματισμοῦ καὶ φρονήματος κενοῦ ἄνευ
[6, 486]	πονῶν οὐκ οἴει ἀναγκασθήσεται τελευτῶν	αὑτόν	τε μισεῖν καὶ τὴν τοιαύτην
[6, 500]	δημοσίᾳ τιθέναι καὶ μὴ μόνον	ἑαυτὸν	πλάττειν, ἆρα κακὸν δημιουργὸν αὐτὸν
[6, 503]	πρὸς τὰς μαθήσεις αὖ ποιεῖ	ταὐτόν·	δυσκινήτως ἔχει καὶ δυσμαθῶς ὥσπερ
[6, 503]	φύσιν δεῖν ὑπάρχειν αὐτοῖς, εἰς	ταὐτὸν	συμφύεσθαι αὐτῆς τὰ μέρη ὀλιγάκις
[6, 510]	ἡμᾶς ζῷς καὶ πᾶν τὸ	φυτευτὸν	καὶ τὸ σκευαστὸν ὅλον γένος.
[6, 503]	χάσμης ἐμπίμπλανται, ὅταν τι δέῃ	τοιοῦτον	διαπονεῖν. Εστι ταῦτα, ἔφη. Ημεῖς
[6, 510]	φανὰ συνέστηκεν, καὶ πᾶν τὸ	τοιοῦτον,	εἰ κατανοεῖς. Αλλὰ κατανοῶ. Τὸ
[6, 494]	οἴει, ἦν δ’ ἐγώ, τὸν	τοιοῦτον	ἐν τοῖς τοιούτοις ποιήσειν, ἄλλως
[6, 487]	ἔφη. Εστιν οὖν ὅπῃ μέμψῃ	τοιοῦτον	ἐπιτήδευμα, ὃ μή ποτ’ ἄν
[6, 485]	τὰ μαθήματα καὶ πᾶν τὸ	τοιοῦτον	ἐρρυήκασιν, περὶ τὴν τῆς ψυχῆς
[6, 505]	ὄφελος ἦν, περὶ δὴ τὸ	τοιοῦτον	~καὶ (τοσοῦτον οὕτω φῶμεν δεῖν
[6, 487]	ὁ Μῶμος, ἔφη, τό γε	τοιοῦτον	μέμψαιτο. Αλλ’ ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 488]	οὐδ’ ἔστιν ἓν οὐδὲν ἄλλο	τοιοῦτον	πεπονθός, ἀλλὰ δεῖ ἐκ πολλῶν
[6, 492]	ἅπερ ἂν οὗτοι, καὶ ἔσεσθαι	τοιοῦτον;	(Πολλή, ἦ δ’ ὅς, ὦ
[6, 488]	τὸν ναύκληρον, τὸν δὲ μὴ	τοιοῦτον	ψέγοντας ὡς ἄχρηστον, τοῦ δὲ
[6, 506]	περὶ δὴ τὸ τοιοῦτον ~καὶ	(τοσοῦτον	οὕτω φῶμεν δεῖν ἐσκοτῶσθαι καὶ
[6, 506]	δόγματα, τὸ δ’ αὑτοῦ μή,	τοσοῦτον	(χρόνον περὶ ταῦτα πραγματευόμενον. Τί
[6, 507]	ὥσπερ νῦν τοὺς τόκους μόνον.	τοῦτον	δὲ δὴ οὖν τὸν τόκον
[6, 508]	νοῦν καὶ τὰ νοούμενα, τοῦτο	τοῦτον	ἐν τῷ ὁρατῷ πρός τε
[6, 498]	ἕως ἂν ἢ πείσωμεν καὶ	τοῦτον	καὶ τοὺς ἄλλους, ἢ προὔργου
[6, 508]	ταύτης; Οὕτως, ἦ δ’ ὅς.	Τοῦτον	τοίνυν, ἦν δ’ ἐγώ, φάναι
[6, 508]	οὖν ὧδε πέφυκεν ὄψις πρὸς	τοῦτον	τὸν θεόν; Πῶς; Οὐκ ἔστιν
[6, 508]	ἔχει ἐκ τούτου ταμιευομένην ὥσπερ	ἐπίρρυτον	κέκτηται; Πάνυ μὲν οὖν. Αρ’
[6, 485]	λόγου ἐλέγομεν, τὴν φύσιν αὐτῶν	πρῶτον	δεῖ καταμαθεῖν· καὶ οἶμαι, ἐὰν
[6, 490]	δ’ αὐτῷ, εἰ νῷ ἔχεις,	πρῶτον	μὲν ἀλήθεια, ἣν διώκειν αὐτὸν
[6, 501]	πόλιν τε καὶ ἤθη ἀνθρώπων,	πρῶτον	μὲν καθαρὰν ποιήσειαν ἄν, ὃ
[6, 510]	εἰκόνες— λέγω δὲ τὰς εἰκόνας	~πρῶτον	(μὲν τὰς σκιάς, ἔπειτα τὰ
[6, 489]	ὃ λέγω. Καὶ μάλ’ ἔφη.	Πρῶτον	μὲν τοίνυν ἐκεῖνον τὸν θαυμάζοντα
[6, 502]	Οὐδέν, ἦν δ’ ἐγώ, τὸ	σοφόν	μοι ἐγένετο τήν τε τῶν
[6, 501]	ὅτι πρὶν ἂν πόλεως τὸ	φιλόσοφον	γένος ἐγκρατὲς γένηται, οὔτε πόλει
[6, 501]	οὐκ ἀγαθὴν τελέως ἔσεσθαι καὶ	φιλόσοφον,	εἴπερ τινὰ ἄλλην; ἢ ἐκείνους
[6, 486]	Καὶ τοῦτο δὴ ψυχὴν σκοπῶν	φιλόσοφον	καὶ μὴ εὐθὺς νέου ὄντος
[6, 494]	ἡγήσεαι εἶναι; Ηκιστά γ’ ἔφη.	Φιλόσοφον	μὲν ἄρα, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 486]	σκοπεῖν, ὅταν κρίνειν μέλλῃς φύσιν	φιλόσοφόν	τε καὶ μή. Τὸ ποῖον;
[6, 485]	δυνατὸν εἶναι τὴν αὐτὴν φύσιν	φιλόσοφόν	τε καὶ (φιλοψευδῆ; Οὐδαμῶς γε.
[6, 488]	τοὺς ἐν τῇ νηὶ πάντας,	ὑπόκωφον	δὲ καὶ ὁρῶντα ὡσαύτως βραχύ
[6, 498]	ἦν δ’ ἐγώ, ἐμὲ καὶ	Θρασύμαχον	ἄρτι (φίλους γεγονότας, οὐδὲ πρὸ
[6, 497]	ἐνεῖναι ἐν τῇ πόλει λόγον	(ἔχον	τῆς πολιτείας τὸν αὐτὸν ὅνπερ
[6, 508]	(Τοῦτο τοίνυν τὸ τὴν ἀλήθειαν	παρέχον	τοῖς γιγνωσκομένοις καὶ τῷ γιγνώσκοντι
[6, 491]	ζῴων, ἴσμεν ὅτι τὸ μὴ	τυχὸν	τροφῆς ἧς προσήκει ἑκάστῳ μηδ’
[6, 488]	κυβερνητικὸν καὶ ἐπιστάμενον τὰ κατὰ	ναῦν,	ὃς ἂν συλλαμβάνειν δεινὸς ᾖ
[6, 501]	παρεδίδομεν, καί τι μᾶλλον αὐτὸ	νῦν	ἀκούοντες πραΰνονται; Καὶ πολύ γε,
[6, 502]	ἔχων πειθομένην, πάντ’ ἐπιτελέσαι τὰ	νῦν	ἀπιστούμενα. Ικανὸς γάρ, ἔφη. Αρχοντος
[6, 503]	ὦ φίλε, ἐγώ, εἰπεῖν τὰ	νῦν	ἀποτετολμημένα· νῦν δὲ τοῦτο μὲν
[6, 502]	χαλεπὴ γίγνεσθαι ἡ παντελῶς ἀληθής·	νῦν	γὰρ οὐδὲν ἧττον ἦλθεν τὸ
[6, 487]	δ’ εἰς τὸ παρὸν ἀποβλέψας.	νῦν	γὰρ φαίη ἄν τίς σοι
[6, 490]	τὴν αἰτίαν ἐπισκοποῦντες ἐπὶ τούτῳ	νῦν	γεγόναμεν, τί ποθ’ οἱ πολλοὶ
[6, 505]	πάντως αὐτὸ οὐκ ὀλιγάκις ἀκήκοας,	~νῦν	δὲ ἢ οὐκ ἐννοεῖς ἢ
[6, 503]	ἐγώ, εἰπεῖν τὰ νῦν ἀποτετολμημένα·	νῦν	δὲ τοῦτο μὲν τετολμήσθω εἰπεῖν,
[6, 497]	μέλλω λέγειν, ὅτι τοὐναντίον ἢ	νῦν	δεῖ τοῦ ἐπιτηδεύματος τούτου πόλιν
[6, 502]	ὡς ἐγᾦμαι, διήλθομεν. Ικανῶς γάρ.	Νῦν	δή, ὡς ἔοικεν, συμβαίνει ἡμῖν
[6, 490]	σφόδρα οὕτω παρὰ δόξαν τοῖς	νῦν	δοκουμένοις περὶ αὐτοῦ; Καὶ μάλα,
[6, 506]	ποτ’ (ἐστὶ τἀγαθὸν ἐάσωμεν τὸ	νῦν	εἶναι— πλέον γάρ μοι φαίνεται
[6, 499]	πόλει κατηκόῳ γενέσθαι, ἢ τῶν	νῦν	ἐν δυναστείαις ἢ βασιλείαις ὄντων
[6, 499]	τῷ παρεληλυθότι χρόνῳ ἢ καὶ	νῦν	ἔστιν ἔν τινι βαρβαρικῷ τόπῳ,
[6, 504]	τούτων οὐχ ὑπογραφὴν δεῖ ὥσπερ	νῦν	θεάσασθαι, ἀλλὰ τὴν τελεωτάτην ἀπεργασίαν
[6, 497]	ἐπαιτιῶμαι, μηδεμίαν ἀξίαν εἶναι τῶν	νῦν	κατάστασιν πόλεως φιλοσόφου φύσεως· διὸ
[6, 499]	καὶ οὐ πονηροῖς, ἀχρήστοις δὲ	νῦν	κεκλημένοις, ἀνάγκη τις ἐκ τύχης
[6, 487]	πάσχουσιν οἱ ἀκούοντες ἑκάστοτε ἃ	νῦν	λέγεις· ἡγοῦνται δι’ ἀπειρίαν τοῦ
[6, 497]	τὴν προσήκουσαν αὐτῇ τίνα τῶν	νῦν	λέγεις πολιτειῶν; (Οὐδ’ ἡντινοῦν, εἶπον,
[6, 503]	ἔτι δὴ ὃ τότε παρεῖμεν	νῦν	λέγομεν, ὅτι καὶ ἐν μαθήμασι
[6, 498]	γὰρ πώποτε εἶδον γενόμενον τὸ	νῦν	λεγόμενον, (ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον τοιαῦτ’
[6, 498]	ἐπιτηδεύματος τούτου πόλιν ἅπτεσθαι. Πῶς;	~Νῦν	μέν, ἦν δ’ ἐγώ, οἱ
[6, 497]	οὕτω καὶ τοῦτο τὸ γένος	νῦν	μὲν οὐκ ἴσχειν τὴν αὑτοῦ
[6, 506]	τοῦ γε δοκοῦντος ἐμοὶ τὰ	νῦν—	ὃς δὲ ἔκγονός τε τοῦ
[6, 503]	τοῦ (λόγου, πεφοβημένου κινεῖν τὸ	νῦν	παρόν. Αληθέστατα, ἔφη, λέγεις· μέμνημαι
[6, 489]	τι ὄφελος ᾖ. ἀλλὰ τοὺς	νῦν	πολιτικοὺς ἄρχοντας ἀπεικάζων οἷς ἄρτι
[6, 498]	οὐκ ἀπὸ τοῦ αὐτομάτου ὥσπερ	νῦν	συμπεσόντα. ἄνδρα δὲ ἀρετῇ παρισωμένον
[6, 505]	χρήσιμα καὶ ὠφέλιμα γίγνεται. καὶ	νῦν	σχεδὸν οἶσθ’ ὅτι μέλλω τοῦτο
[6, 507]	ὑμᾶς κομίσασθαι, ἀλλὰ μὴ ὥσπερ	νῦν	τοὺς τόκους μόνον. τοῦτον δὲ
[6, 497]	προθυμίαν εἴσῃ. σκόπει δὲ καὶ	νῦν	ὡς προθύμως καὶ παρακινδυνευτικῶς μέλλω
[6, 499]	ἢ οὐχ οὕτως; Οὕτως. Εἰ	τοίνυν	ἄκροις εἰς φιλοσοφίαν πόλεώς τις
[6, 485]	ἔχειν; Πάνυ μὲν οὖν. Ο	τοίνυν	ἀρχόμενοι τούτου τοῦ λόγου ἐλέγομεν,
[6, 509]	εἴδη, ὁρατόν, νοητόν; Εχω. Ωσπερ	τοίνυν	γραμμὴν δίχα τετμημένην λαβὼν ἄνισα
[6, 492]	ἦ δ’ ὅς, οὕτως. ~(Ην	τοίνυν	ἔθεμεν τοῦ φιλοσόφου φύσιν, ἂν
[6, 489]	Καὶ μάλ’ ἔφη. Πρῶτον μὲν	τοίνυν	ἐκεῖνον τὸν θαυμάζοντα ὅτι οἱ
[6, 511]	ταύτης ἀδελφαῖς τέχναις λέγεις. Τὸ	τοίνυν	ἕτερον μάνθανε τμῆμα τοῦ νοητοῦ
[6, 510]	εἰ κατανοεῖς. Αλλὰ κατανοῶ. Τὸ	τοίνυν	ἕτερον τίθει ᾧ τοῦτο ἔοικεν,
[6, 509]	συχνά γε ἀπολείπω. Μηδὲ σμικρὸν	τοίνυν,	ἔφη, παραλίπῃς. Οἶμαι μέν, ἦν
[6, 491]	ἀκριβέστερον ἃ λέγεις πυθοίμην. Λαβοῦ	τοίνυν,	ἦν δ’ ἐγώ, ὅλου αὐτοῦ
[6, 491]	διήλθομεν. Ατοπον, ἔφη, ἀκοῦσαι. (Ετι	τοίνυν,	ἦν δ’ ἐγώ, πρὸς τούτοις
[6, 502]	μὲν οὖν, ἔφη. Οὗτοι μὲν	τοίνυν,	ἦν δ’ ἐγώ, τοῦτο πεπεισμένοι
[6, 508]	Οὕτως, ἦ δ’ ὅς. Τοῦτον	τοίνυν,	ἦν δ’ ἐγώ, φάναι με
[6, 509]	ἀπολείψω. Μὴ γάρ, ἔφη. (Νόησον	τοίνυν,	ἦν δ’ ἐγώ, ὥσπερ λέγομεν,
[6, 508]	ἐνοῦσα φαίνεται. Τί μήν; Οὕτω	τοίνυν	καὶ τὸ τῆς ψυχῆς ὧδε
[6, 485]	διήλθομεν. Ορθῶς, ἔφη, λέγεις. Τόδε	τοίνυν	μετὰ τοῦτο σκόπει εἰ ἀνάγκη
[6, 509]	Πῶς γάρ; Καὶ τοῖς γιγνωσκομένοις	τοίνυν	μὴ μόνον τὸ γιγνώσκεσθαι φάναι
[6, 511]	διανοίᾳ. Αληθῆ, ἔφη, λέγεις. Τοῦτο	τοίνυν	νοητὸν μὲν τὸ εἶδος ἔλεγον,
[6, 493]	δ’ ὅς, οὐδ’ ἀκούσομαι. Ταῦτα	τοίνυν	πάντα ἐννοήσας ἐκεῖνο ἀναμνήσθητι· αὐτὸ
[6, 493]	ἐμοὶ ἄλλως, ἔφη, δοκεῖ. Ετι	τοίνυν	σοι, ἦν δ’ ἐγώ, πρὸς
[6, 489]	Αλλὰ διδάξω, ἔφη. Καὶ ὅτι	τοίνυν	τἀληθῆ λέγεις, ὡς ἄχρηστοι τοῖς
[6, 508]	οὐκ ἔχοντι. Εοικε γάρ. (Τοῦτο	τοίνυν	τὸ τὴν ἀλήθειαν παρέχον τοῖς
[6, 489]	κυβερνήταις. Ορθότατα, ἔφη. Εκ τε	τοίνυν	τούτων καὶ ἐν τούτοις οὐ
[6, 504]	ἦ δ’ ὅς. Τὴν μακροτέραν	τοίνυν,	ὦ ἑταῖρε, ἔφην, περιιτέον τῷ
[6, 501]	ἡμεῖς ἀφωρίσαμεν; (Οὐ δήπου. Ετι	οὖν	ἀγριανοῦσι λεγόντων ἡμῶν ὅτι πρὶν
[6, 506]	τι δοξάζοντες; Οὐδέν, ἔφη. Βούλει	οὖν	αἰσχρὰ θεάσασθαι, τυφλά τε καὶ
[6, 489]	δυνώμεθα, πειραθῶμεν δεῖξαι; Πάνυ μὲν	οὖν.	Ακούωμεν δὴ καὶ λέγωμεν ἐκεῖθεν
[6, 508]	(δὴ καλοῦμεν ὄμμα. Οὐ γὰρ	οὖν.	Αλλ’ ἡλιοειδέστατόν γε οἶμαι τῶν
[6, 486]	ζητῶμεν δεῖν εἶναι. Παντάπασι μὲν	οὖν.	Αλλ’ οὐ μὴν τό γε
[6, 492]	Καὶ μάλα, ἔφη, σφόδρα. Τίνα	οὖν	ἄλλον σοφιστὴν οἴει ἢ ποίους
[6, 500]	ἐν πᾶσι πολλή. Παντάπασι μὲν	οὖν.	Αν οὖν τις, εἶπον, αὐτῷ
[6, 508]	ὥσπερ ἐπίρρυτον κέκτηται; Πάνυ μὲν	οὖν.	Αρ’ οὖν οὐ καὶ ὁ
[6, 490]	αὐτοῦ; Καὶ μάλα, ἔφη. Αρ’	οὖν	δὴ οὐ μετρίως ἀπολογησόμεθα ὅτι
[6, 484]	πῶς, ἔφη, οὐ δῆλον; Η	οὖν	δοκοῦσί τι τυφλῶν διαφέρειν οἱ
[6, 485]	πῶς; ἦ δ’ ὅς. Η	οὖν	δυνατὸν εἶναι τὴν αὐτὴν φύσιν
[6, 497]	καὶ τῶν ἐπιτηδευμάτων. δῆλος δὴ	οὖν	εἶ ὅτι μετὰ τοῦτο ἐρήσῃ
[6, 496]	πάνυ, ἔφη, διαφέρει. Ποῖ’ ἄττα	οὖν	εἰκὸς γεννᾶν τοὺς τοιούτους; οὐ
[6, 487]	γιγνομένους. Καὶ ἐγὼ ἀκούσας, Οἴει	οὖν,	εἶπον, τοὺς ταῦτα λέγοντας ψεύδεσθαι;
[6, 487]	τελέως ψυχῇ μεταλήψεσθαι; ~(Αναγκαιότατα μὲν	οὖν,	ἔφη. Εστιν οὖν ὅπῃ μέμψῃ
[6, 487]	ἔμοιγε φαίνονται τἀληθῆ λέγειν. (Πῶς	οὖν,	ἔφη, εὖ ἔχει λέγειν ὅτι
[6, 491]	τὰ προειρημένα περὶ αὐτῶν. Πῶς	οὖν,	ἔφη, κελεύεις; (Παντός, ἦν δ’
[6, 502]	ἀλλὰ αἰσχυνθέντες ὁμολογήσωσιν; Πάνυ μὲν	οὖν,	ἔφη. Οὗτοι μὲν τοίνυν, ἦν
[6, 496]	(ἄξιον) ἀληθινῆς ἐχόμενον; Παντελῶς μὲν	οὖν,	ἔφη. Πάνσμικρον δή τι, ἔφην
[6, 495]	κακῶν ἄξιοί εἰσιν. Καὶ γὰρ	οὖν,	ἔφη, τά γε λεγόμενα ταῦτα.
[6, 484]	διαφέρει βίος (δίκαιος ἀδίκου. Τί	οὖν,	ἔφη, τὸ μετὰ τοῦτο ἡμῖν;
[6, 510]	ἐπὶ σκέψιν ὁρμήσωσι. Πάνυ μὲν	οὖν,	ἔφη, τοῦτό γε οἶδα. Οὐκοῦν
[6, 498]	χρόνον εἴρηκας. Εἰς οὐδὲν μὲν	οὖν,	ἔφην, ὥς γε πρὸς τὸν
[6, 508]	γε δεῖ ἄτιμον εἶναι. Τίνα	οὖν	ἔχεις αἰτιάσασθαι τῶν ἐν οὐρανῷ
[6, 509]	σοφίζεσθαι περὶ τὸ ὄνομα. ἀλλ’	οὖν	ἔχεις ταῦτα διττὰ εἴδη, ὁρατόν,
[6, 494]	ἦ δ’ ὅς. Εὰν δ’	οὖν,	ἦν δ’ ἐγώ, διὰ τὸ
[6, 507]	τὰ αἰσθητά; Τί μήν; Αρ’	οὖν,	ἦν δ’ ἐγώ, ἐννενόηκας τὸν
[6, 502]	λήψεται; Ισως, ἔφη, ἧττον. ~Βούλει	οὖν,	ἦν δ’ ἐγώ, μὴ ἧττον
[6, 495]	τοιοῦτος φιλοσοφήσει; Οὐ πάνυ. Ορᾷς	οὖν,	ἦν δ’ ἐγώ, ὅτι οὐ
[6, 501]	ἔφη, ἡ γραφὴ γένοιτο. Αρ’	οὖν,	ἦν δ’ ἐγώ, πείθομέν πῃ
[6, 484]	δεῖ πόλεως ἡγεμόνας εἶναι; Πῶς	οὖν	λέγοντες ἂν αὐτό, ἔφη, μετρίως
[6, 484]	οὐ πολύ τι διαφέρει. Τούτους	οὖν	μᾶλλον φύλακας στησόμεθα ἢ τοὺς
[6, 492]	γὰρ γίγνεται οὔτε γέγονεν οὐδὲ	οὖν	μὴ γένηται ἀλλοῖον ἦθος πρὸς
[6, 486]	παρέξει. Πῶς δ’ οὔ; (Τί	οὖν;	μή πῃ δοκοῦμέν σοι οὐκ
[6, 485]	καὶ ταῦτα ἔχειν; Πάνυ μὲν	οὖν.	Ο τοίνυν ἀρχόμενοι τούτου τοῦ
[6, 486]	μετείη. Οὔ μοι δοκεῖ. Τί	οὖν;	ὁ κόσμιος καὶ μὴ φιλοχρήματος
[6, 494]	γοῦν, ἔφη, οὕτω γίγνεσθαι. Τί	οὖν	οἴει, ἦν δ’ ἐγώ, τὸν
[6, 485]	παιδικῶν ἀγαπᾶν. Ορθῶς, ἔφη. Η	οὖν	οἰκειότερον σοφίᾳ τι ἀληθείας ἂν
[6, 491]	γένωμαι, πειράσομαι διελθεῖν. τόδε μὲν	οὖν	οἶμαι πᾶς ἡμῖν ὁμολογήσει, τοιαύτην
[6, 501]	ὃ οὐ πάνυ ῥᾴδιον· ἀλλ’	οὖν	οἶσθ’ ὅτι τούτῳ ἂν εὐθὺς
[6, 487]	~(Αναγκαιότατα μὲν οὖν, ἔφη. Εστιν	οὖν	ὅπῃ μέμψῃ τοιοῦτον ἐπιτήδευμα, ὃ
[6, 495]	ἦ δ’ ὅς, ἀνάγκη. Εστιν	οὖν	ὅπως ὁ τοιοῦτος φιλοσοφήσει; Οὐ
[6, 507]	οὔ. Παντάπασι μὲν οὖν. (Τῷ	οὖν	ὁρῶμεν ἡμῶν αὐτῶν τὰ ὁρώμενα;
[6, 508]	κέκτηται; Πάνυ μὲν οὖν. Αρ’	οὖν	οὐ καὶ ὁ ἥλιος ὄψις
[6, 486]	δυσκοινώνητος καὶ ἀγρία. Πάνυ μὲν	οὖν.	(Οὐ μὴν οὐδὲ τόδε παραλείψεις,
[6, 488]	λόγον ~οὕτω (δυσαπόδεικτον; ἄκουε δ’	οὖν	τῆς εἰκόνος, ἵν’ ἔτι μᾶλλον
[6, 497]	τὰ κοινὰ σώσει. Τὸ μὲν	οὖν	τῆς φιλοσοφίας ὧν ἕνεκα διαβολὴν
[6, 495]	ἀνάγκη; Καὶ μάλα, ἔφη. Δοκεῖς	οὖν	τι, ἦν δ’ ἐγώ, διαφέρειν
[6, 493]	εἶναι παιδευτής; Εμοιγ’ ἔφη. Η	οὖν	τι τούτου δοκεῖ διαφέρειν ὁ
[6, 500]	πολλή. Παντάπασι μὲν οὖν. Αν	οὖν	τις, εἶπον, αὐτῷ ἀνάγκη γένηται
[6, 507]	τόκους μόνον. τοῦτον δὲ δὴ	οὖν	τὸν τόκον τε καὶ ἔκγονον
[6, 490]	οἷόν τ’ ἔφη, μετριώτατα. Τί	οὖν;	τούτῳ τι μετέσται ψεῦδος ἀγαπᾶν
[6, 507]	ὁρᾶσθαι δ’ οὔ. Παντάπασι μὲν	οὖν.	(Τῷ οὖν ὁρῶμεν ἡμῶν αὐτῶν
[6, 486]	καὶ ἀνθρωπίνου. Αληθέστατα, ἔφη. Ηι	οὖν	ὑπάρχει διανοίᾳ μεγαλοπρέπεια καὶ θεωρία
[6, 508]	γὰρ δῆλον ὅτι ἐρωτᾷς. Αρ’	οὖν	ὧδε πέφυκεν ὄψις πρὸς τοῦτον
[6, 501]	ὅσον ἐνδέχεται θεοφιλῆ ποιήσειαν. Καλλίστη	γοῦν	ἄν, ἔφη, ἡ γραφὴ γένοιτο.
[6, 506]	ἐγχειριοῦμεν; Ηκιστά γ’ ἔφη. Οἶμαι	γοῦν,	εἶπον, δίκαιά τε καὶ καλὰ
[6, 484]	ῥᾴδιον. Οὐ φαίνεται, εἶπον· ἐμοὶ	γοῦν	ἔτι δοκεῖ ἂν βελτιόνως φανῆναι
[6, 494]	τὴν μέλλουσαν αὐτοῦ δύναμιν. Φιλεῖ	γοῦν,	ἔφη, οὕτω γίγνεσθαι. Τί οὖν
[6, 504]	τῶν δὲ μεγίστων μὴ μεγίστας	ἀξιοῦν	εἶναι καὶ τὰς ἀκριβείας; Καὶ
[6, 484]	ὀξὺ ὁρῶντα χρὴ φύλακα τηρεῖν	ὁτιοῦν;	Καὶ πῶς, ἔφη, οὐ δῆλον;
[6, 504]	μέτρον τῶν τοιούτων ἀπολεῖπον καὶ	ὁτιοῦν	τοῦ ὄντος οὐ πάνυ μετρίως
[6, 502]	ἐθέλειν ποιεῖν τοὺς πολίτας. Οὐδ’	ὁπωστιοῦν.	Αλλὰ δή, ἅπερ ἡμῖν δοκεῖ,
[6, 498]	ἀκουόντων προθυμότερον ἔτι ἀντιτείνειν οὐδ’	ὁπωστιοῦν	πεισομένους, ἀπὸ Θρασυμάχου ἀρξαμένους. Μὴ
[6, 487]	δ’ ὅς, ἀλλὰ τὸ σοὶ	δοκοῦν	ἡδέως ἂν ἀκούοιμι. Ακούοις ἂν
[6, 506]	οὐκ ἀποχρήσοι τὸ τοῖς ἄλλοις	δοκοῦν	περὶ αὐτῶν. Οὐδὲ γὰρ δίκαιόν
[6, 490]	ἀληθινῆς. Ην γὰρ οὕτω λεγόμενον.	Οὐκοῦν	ἓν μὲν τοῦτο σφόδρα οὕτω
[6, 502]	ἀδύνατά γε. Συμβαίνει γάρ, ἔφη.	Οὐκοῦν	ἐπειδὴ τοῦτο μόγις τέλος ἔσχεν,
[6, 494]	ταύτης εἶναι τῆς φύσεως. Ναί.	Οὐκοῦν	εὐθὺς ἐν παισὶν ὁ τοιοῦτος
[6, 506]	ἱκανῶς. Καλῶς γάρ, ἔφη, μαντεύῃ.	Οὐκοῦν	ἡμῖν ἡ πολιτεία τελέως κεκοσμήσεται,
[6, 507]	τὰ ὁρώμενα; Τῇ ὄψει, ἔφη.	Οὐκοῦν,	ἦν δ’ ἐγώ, καὶ ἀκοῇ
[6, 491]	κάκιον ἀπαλλάττειν τῆς φαύλης. Εχει.	(Οὐκοῦν,	ἦν δ’ ἐγώ, ὦ Αδείμαντε,
[6, 500]	Καὶ ἐγὼ ἀμέλει, ἔφη, συνοίομαι.	(Οὐκοῦν	καὶ αὐτὸ τοῦτο συνοίει, τοῦ
[6, 486]	βίον; Αδύνατον, ἦ δ’ ὅς.	(Οὐκοῦν	καὶ θάνατον οὐ δεινόν τι
[6, 510]	οὖν, ἔφη, τοῦτό γε οἶδα.	Οὐκοῦν	καὶ ὅτι τοῖς ὁρωμένοις εἴδεσι
[6, 508]	τὰς αἰσθήσεις ὀργάνων. Πολύ γε.	Οὐκοῦν	καὶ τὴν δύναμιν ἣν ἔχει
[6, 501]	ποιῆσαι. Καὶ ὀρθῶς γ’ ἔφη.	Οὐκοῦν	μετὰ ταῦτα οἴει ὑπογράψασθαι ἂν
[6, 505]	ταὐτά. ἦ γάρ; (Τί μήν;	Οὐκοῦν	ὅτι μὲν μεγάλαι καὶ πολλαὶ
[6, 503]	ἀρχῆς. Ορθῶς, ἦ δ’ ὅς.	Οὐκοῦν	σπάνιον αὐτὸ οἴει ἔσεσθαι; Πῶς
[6, 503]	αὐτῶν ἐξοίχεται. Αληθῆ, ἔφη, λέγεις.	Οὐκοῦν	τὰ βέβαια αὖ ταῦτα ἤθη
[6, 489]	σε λέγειν. ἦ γάρ; Ναί.	Οὐκοῦν	τῆς μὲν τῶν ἐπιεικῶν ἀχρηστίας
[6, 485]	τι τῷ μεγίστῳ ἂν προέχοιεν.	~(Οὐκοῦν	τοῦτο δὴ λέγωμεν, τίνα τρόπον
[6, 508]	τε καὶ ἔγνω αὐτὸ καὶ	νοῦν	ἔχειν φαίνεται· ὅταν δὲ εἰς
[6, 490]	μιγεὶς τῷ ὄντι ὄντως, γεννήσας	νοῦν	καὶ ἀλήθειαν, γνοίη τε καὶ
[6, 508]	τῷ νοητῷ τόπῳ πρός τε	νοῦν	καὶ τὰ νοούμενα, τοῦτο τοῦτον
[6, 508]	δόξας μεταβάλλον, καὶ ἔοικεν αὖ	νοῦν	οὐκ ἔχοντι. Εοικε γάρ. (Τοῦτο
[6, 511]	(ἀνελθόντες σκοπεῖν ἀλλ’ ἐξ ὑποθέσεων,	νοῦν	οὐκ ἴσχειν περὶ αὐτὰ δοκοῦσί
[6, 511]	τῶν τοιούτων ἕξιν ἀλλ’ οὐ	νοῦν,	ὡς μεταξύ τι δόξης τε
[6, 497]	τῶν νῦν λέγεις πολιτειῶν; (Οὐδ’	ἡντινοῦν,	εἶπον, ἀλλὰ τοῦτο καὶ ἐπαιτιῶμαι,
[6, 492]	ἢ ἐπαίνου οἰχήσεσθαι φερομένην κατὰ	ῥοῦν	ᾗ ἂν οὗτος φέρῃ, καὶ
[6, 492]	τινα ἄλλον κοινὸν πλήθους σύλλογον	σὺν	πολλῷ θορύβῳ τὰ μὲν ψέγωσι
[6, 506]	ὁ Γλαύκων, ὥσπερ ἐπὶ τέλει	ὢν	ἀποστῇς. ἀρκέσει γὰρ ἡμῖν, κἂν
[6, 508]	μὲν οὐκ ἔστιν, αἴτιος δ’	ὢν	αὐτῆς ὁρᾶται ὑπ’ αὐτῆς ταύτης;
[6, 496]	οὔτε συναδικεῖν ἐθέλων οὔτε ἱκανὸς	ὢν	εἷς πᾶσιν ἀγρίοις ἀντέχειν, πρίν
[6, 494]	καὶ ἐὰν τύχῃ μεγάλης πόλεως	ὢν	καὶ ἐν ταύτῃ πλούσιός τε
[6, 486]	ὧν μάθοι σῴζειν δύναιτο, λήθης	ὢν	πλέως; ἆρ’ ἂν οἷός τ’
[6, 493]	ἄλλῳ δυνατὸς δεῖξαι. τοιοῦτος δὴ	ὢν	πρὸς Διὸς οὐκ ἄτοπος ἄν
[6, 506]	ἐπιστήμης δόξας, ὡς πᾶσαι αἰσχραί;	ὧν	αἱ βέλτισται τυφλαί— ἢ δοκοῦσί
[6, 508]	ἐπ’ ἐκεῖνά τις αὐτοὺς τρέπῃ	ὧν	ἂν τὰς χρόας τὸ ἡμερινὸν
[6, 485]	γε τοιοῦτος καὶ οὐδαμῇ φιλοχρήματος·	ὧν	γὰρ ἕνεκα χρήματα μετὰ πολλῆς
[6, 504]	τι μεῖζον δικαιοσύνης τε καὶ	ὧν	διήλθομεν; Καὶ μεῖζον, ἦν δ’
[6, 497]	Τὸ μὲν οὖν τῆς φιλοσοφίας	ὧν	ἕνεκα διαβολὴν εἴληφεν καὶ ὅτι
[6, 491]	θαυμαστότατον ἀκοῦσαι, ὅτι ἓν ἕκαστον	ὧν	ἐπῃνέσαμεν τῆς φύσεως ἀπόλλυσι τὴν
[6, 510]	ἃ πλάττουσίν τε καὶ γράφουσιν,	ὧν	καὶ σκιαὶ καὶ ἐν ὕδασιν
[6, 491]	οἰκεῖα· ἔχεις γὰρ τὸν τύπον	ὧν	λέγω. Εχω, ἔφη· καὶ ἡδέως
[6, 486]	γένοιτο. Τί δ’ εἰ μηδὲν	ὧν	μάθοι σῴζειν δύναιτο, λήθης ὢν
[6, 508]	τὸ ἡμερινὸν φῶς ἐπέχῃ, ἀλλὰ	ὧν	νυκτερινὰ φέγγη, ἀμβλυώττουσί τε καὶ
[6, 508]	ἔφη. (Οταν δέ γ’ οἶμαι	ὧν	ὁ ἥλιος καταλάμπει, σαφῶς ὁρῶσι,
[6, 490]	λόγους, εἰς αὐτοὺς ἀποβλέψας περὶ	ὧν	ὁ λόγος, φαίη ὁρᾶν αὐτῶν
[6, 508]	ἐκεῖνά τις αὐτοὺς τρέπῃ ὧν	ἂν	τὰς χρόας τὸ ἡμερινὸν φῶς
[6, 506]	δοκεῖ σοι δίκαιον εἶναι περὶ	ὧν	τις μὴ οἶδεν λέγειν ὡς
[6, 497]	οὐχ ἱκανῶς, εἶπον, ἐδηλώθη, φόβῳ	ὧν	ὑμεῖς ἀντιλαμβανόμενοι δεδηλώκατε μακρὰν καὶ
[6, 509]	Ωσπερ τοίνυν γραμμὴν δίχα τετμημένην	λαβὼν	ἄνισα τμήματα, πάλιν τέμνε ἑκάτερον
[6, 496]	ἂν γένοιτο— ταῦτα πάντα λογισμῷ	λαβών,	ἡσυχίαν ἔχων καὶ τὰ αὑτοῦ
[6, 493]	πολιτειῶν, θεοῦ μοῖραν αὐτὸ σῶσαι	λέγων	οὐ κακῶς ἐρεῖς. Οὐδ’ ἐμοὶ
[6, 498]	τὸ γῆρας ἐκτὸς δή τινων	ὀλίγων	ἀποσβέννυνται πολὺ μᾶλλον τοῦ (Ηρακλειτείου
[6, 496]	γέγονεν. καὶ τούτων δὴ τῶν	ὀλίγων	οἱ γενόμενοι καὶ γευσάμενοι ὡς
[6, 491]	Σφόδρα γε. Τούτων δὴ τῶν	ὀλίγων	σκόπει ὡς πολλοὶ ὄλεθροι καὶ
[6, 486]	ἂν στέρξαι, ὃ πράττων ἂν	ἀλγῶν	τε πράττοι καὶ μόγις σμικρὸν
[6, 494]	πεφυκέναι καὶ τὸ συγγενὲς (τῶν	λόγων	εἰσαισθάνηταί τέ πῃ καὶ κάμπτηται
[6, 487]	τῶν σμικρῶν ἐπὶ τελευτῆς τῶν	λόγων	μέγα τὸ σφάλμα καὶ ἐναντίον
[6, 499]	Οὐδαμῶς γε. Οὐδέ γε αὖ	λόγων,	ὦ μακάριε, καλῶν τε καὶ
[6, 496]	καθαρὸς ἀδικίας τε καὶ ἀνοσίων	(ἔργων	τόν τε ἐνθάδε βίον βιώσεται
[6, 502]	δὴ τῶν γυναικῶν τε καὶ	παίδων	πεπέρανται, τὸ δὲ τῶν ἀρχόντων
[6, 498]	ἁπτόμενοι μειράκια ὄντα ἄρτι (ἐκ	παίδων	τὸ μεταξὺ οἰκονομίας καὶ χρηματισμοῦ
[6, 508]	ἔχεις αἰτιάσασθαι τῶν ἐν οὐρανῷ	θεῶν	τούτου κύριον, οὗ ἡμῖν τὸ
[6, 492]	ἐὰν μή τις αὐτῇ βοηθήσας	θεῶν	τύχῃ. ἢ καὶ σὺ ἡγῇ,
[6, 502]	ὡς οὐκ ἂν τύχοιεν γενόμενοι	βασιλέων	ἔκγονοι ἢ δυναστῶν τὰς φύσεις
[6, 485]	αὐτοί, ὅτι τε οὐκ ἄλλους	πόλεων	ἡγεμόνας δεῖ εἶναι ἢ τούτους.
[6, 496]	ἔπος εἰπεῖν περὶ τὰ τῶν	πόλεων	πράττει οὐδ’ ἔστι (σύμμαχος μεθ’
[6, 484]	φυλάξαι νόμους τε καὶ ἐπιτηδεύματα	πόλεων,	τούτους καθιστάναι (φύλακας. Ορθῶς, ἔφη.
[6, 488]	γὰρ τοιουτονὶ γενόμενον εἴτε πολλῶν	νεῶν	πέρι εἴτε μιᾶς· ναύκληρον μεγέθει
[6, 508]	τοῦ ὁρᾶσθαι (δύναμις τῶν ἄλλων	συζεύξεων	τιμιωτέρῳ ζυγῷ ἐζύγησαν, εἴπερ μὴ
[6, 511]	ἰοῦσαν, ὡς οὐ δυναμένην τῶν	ὑποθέσεων	ἀνωτέρω ἐκβαίνειν, εἰκόσι δὲ χρωμένην
[6, 511]	ἀρχὴν (ἀνελθόντες σκοπεῖν ἀλλ’ ἐξ	ὑποθέσεων,	νοῦν οὐκ ἴσχειν περὶ αὐτὰ
[6, 510]	χρωμένη ψυχὴ ζητεῖν ἀναγκάζεται ἐξ	ὑποθέσεων,	οὐκ ἐπ’ ἀρχὴν πορευομένη ἀλλ’
[6, 507]	δ’ ἐγώ, ἐννενόηκας τὸν τῶν	αἰσθήσεων	δημιουργὸν ὅσῳ πολυτελεστάτην τὴν τοῦ
[6, 497]	ἄλλα ἀνθρώπινα, τά τε τῶν	φύσεων	καὶ τῶν ἐπιτηδευμάτων. δῆλος δὴ
[6, 485]	Τοῦτο μὲν δὴ τῶν φιλοσόφων	φύσεων	πέρι ὡμολογήσθω (ἡμῖν ὅτι μαθήματός
[6, 509]	γάρ, ἦν δ’ ἐγώ, αἴτιος,	ἀναγκάζων	τὰ ἐμοὶ δοκοῦντα περὶ αὐτοῦ
[6, 489]	ἀλλὰ τοὺς νῦν πολιτικοὺς ἄρχοντας	ἀπεικάζων	οἷς ἄρτι ἐλέγομεν ναύταις οὐχ
[6, 486]	μὴ φιλοχρήματος μηδ’ ἀνελεύθερος μηδ’	ἀλαζὼν	μηδὲ δειλὸς ἔσθ’ ὅπῃ ἂν
[6, 491]	ἀσθενῆ δὲ φύσιν μεγάλων οὔτε	ἀγαθῶν	οὔτε κακῶν αἰτίαν ποτὲ ἔσεσθαι;
[6, 484]	τε πέρι καὶ δικαίων καὶ	ἀγαθῶν	τίθεσθαί τε, ἐὰν δέῃ τίθεσθαι,
[6, 493]	φθεγγομένου ἡμεροῦταί τε καὶ ἀγριαίνει,	καταμαθὼν	δὲ ταῦτα πάντα συνουσίᾳ τε
[6, 494]	οὕτω διατιθεμένῳ ἐάν τις ἠρέμα	προσελθὼν	τἀληθῆ λέγῃ, ὅτι νοῦς οὐκ
[6, 511]	ἐπὶ τὴν τοῦ παντὸς ἀρχὴν	ἰών,	ἁψάμενος αὐτῆς, πάλιν αὖ ἐχόμενος
[6, 496]	ἔστι (σύμμαχος μεθ’ ὅτου τις	ἰὼν	ἐπὶ τὴν τῷ δικαίῳ βοήθειαν
[6, 493]	ποιῶν τοὺς πολλούς, πέρα τῶν	ἀναγκαίων,	ἡ Διομηδεία λεγομένη ἀνάγκη ποιεῖν
[6, 484]	νόμιμα καλῶν τε πέρι καὶ	δικαίων	καὶ ἀγαθῶν τίθεσθαί τε, ἐὰν
[6, 495]	δὲ τῶν τεχνῶν τε καὶ	δημιουργιῶν	ὥσπερ τὰ σώματα λελώβηνται, οὕτω
[6, 497]	μᾶλλον αὐξήσεται καὶ μετὰ τῶν	ἰδίων	τὰ κοινὰ σώσει. Τὸ μὲν
[6, 491]	σπέρματος πέρι ἢ φυτοῦ, εἴτε	ἐγγείων	εἴτε τῶν ζῴων, ἴσμεν ὅτι
[6, 498]	ἡ ῥώμη, πολιτικῶν δὲ καὶ	(στρατειῶν	ἐκτὸς γίγνηται, τότε ἤδη ἀφέτους
[6, 501]	ἔφησθα ἰέναι, ὡς τοιοῦτός ἐστι	πολιτειῶν	ζωγράφος ὃν τότ’ ἐπῃνοῦμεν πρὸς
[6, 493]	οἷον δεῖ ἐν τοιαύτῃ καταστάσει	πολιτειῶν,	θεοῦ μοῖραν αὐτὸ σῶσαι λέγων
[6, 497]	αὐτῇ τίνα τῶν νῦν λέγεις	πολιτειῶν;	(Οὐδ’ ἡντινοῦν, εἶπον, ἀλλὰ τοῦτο
[6, 493]	τούτων τῶν δογμάτων τε καὶ	ἐπιθυμιῶν	ὅτι καλὸν ἢ αἰσχρὸν (ἢ
[6, 510]	ἄρτιον καὶ τὰ σχήματα καὶ	γωνιῶν	τριττὰ εἴδη καὶ ἄλλα τούτων
[6, 509]	περὶ τὸν ἥλιον ὁμοιότητα αὖ	διεξιών,	εἴ πῃ ἀπολείπεις. Αλλὰ μήν,
[6, 499]	καὶ ἐλευθέρων ἱκανῶς ἐπήκοοι γεγόνασιν,	οἵων	ζητεῖν μὲν τὸ ἀληθὲς συντεταμένως
[6, 493]	ἢ πόλει διακονίαν, κυρίους αὑτοῦ	ποιῶν	τοὺς πολλούς, πέρα τῶν ἀναγκαίων,
[6, 496]	αὐτὸς καθαρὸς ἀδικίας τε καὶ	ἀνοσίων	(ἔργων τόν τε ἐνθάδε βίον
[6, 489]	τοὺς σοφοὺς ἐπὶ τὰς τῶν	πλουσίων	θύρας ἰέναι, ἀλλ’ ὁ τοῦτο
[6, 507]	μέντοι μή πῃ ἐξαπατήσω ὑμᾶς	ἄκων,	κίβδηλον ἀποδιδοὺς τὸν λόγον τοῦ
[6, 491]	φύσιν μεγάλων οὔτε ἀγαθῶν οὔτε	κακῶν	αἰτίαν ποτὲ ἔσεσθαι; Οὔκ, ἀλλά,
[6, 490]	ποτε οἶμαι φαμὲν αὐτῇ χορὸν	κακῶν	ἀκολουθῆσαι. Πῶς γάρ; Αλλ’ ὑγιές
[6, 495]	οὐδενός, οἱ δὲ πολλοὶ πολλῶν	κακῶν	ἄξιοί εἰσιν. Καὶ γὰρ οὖν,
[6, 501]	γένηται, οὔτε πόλει οὔτε πολίταις	κακῶν	παῦλα ἔσται, οὐδὲ ἡ πολιτεία
[6, 487]	ἔχει λέγειν ὅτι οὐ πρότερον	κακῶν	παύσονται αἱ πόλεις, πρὶν ἂν
[6, 494]	οἴει εἶναι εἰσακοῦσαι διὰ τοσούτων	κακῶν;	Πολλοῦ γε δεῖ, ἦ δ’
[6, 509]	γ’ ἐν τῷ παρόντι δυνατόν,	ἑκὼν	οὐκ ἀπολείψω. Μὴ γάρ, ἔφη.
[6, 502]	(καὶ τὰ μὲν δὴ τῶν	γυναικῶν	τε καὶ παίδων πεπέρανται, τὸ
[6, 502]	μοι ἐγένετο τήν τε τῶν	γυναικῶν	τῆς κτήσεως δυσχέρειαν ἐν τῷ
[6, 485]	συγγενές τε καὶ οἰκεῖον τῶν	παιδικῶν	ἀγαπᾶν. Ορθῶς, ἔφη. Η οὖν
[6, 489]	Ναί. Οὐκοῦν τῆς μὲν τῶν	ἐπιεικῶν	ἀχρηστίας τὴν αἰτίαν διεληλύθαμεν; Καὶ
[6, 499]	δόξαν ἕξουσιν, ἐὰν αὐτοῖς μὴ	φιλονικῶν	ἀλλὰ παραμυθούμενος καὶ ἀπολυόμενος τὴν
[6, 511]	καλεῖν μοι δοκεῖς τὴν τῶν	γεωμετρικῶν	τε καὶ τὴν τῶν τοιούτων
[6, 498]	δὲ λήγῃ μὲν ἡ ῥώμη,	πολιτικῶν	δὲ καὶ (στρατειῶν ἐκτὸς γίγνηται,
[6, 496]	σώματος νοσοτροφία ἀπείργουσα αὐτὸν τῶν	πολιτικῶν	κατέχει. τὸ δ’ ἡμέτερον οὐκ
[6, 488]	βραχύ τι καὶ γιγνώσκοντα περὶ	ναυτικῶν	ἕτερα τοιαῦτα, τοὺς δὲ ναύτας
[6, 485]	περί τε τῶν φιλοτίμων καὶ	ἐρωτικῶν	διήλθομεν. Ορθῶς, ἔφη, λέγεις. Τόδε
[6, 484]	φιλόσοφοι, ἦν δ’ ἐγώ, ὦ	Γλαύκων,	καὶ οἱ μὴ διὰ μακροῦ
[6, 509]	καὶ δυνάμει ὑπερέχοντος. (Καὶ ὁ	Γλαύκων	μάλα γελοίως, Απολλον, ἔφη, δαιμονίας
[6, 506]	δ’ ὅς, ὦ Σώκρατες, ὁ	Γλαύκων,	ὥσπερ ἐπὶ τέλει ὢν ἀποστῇς.
[6, 491]	διολομένης γίγνεσθαι, ἀσθενῆ δὲ φύσιν	μεγάλων	οὔτε ἀγαθῶν οὔτε κακῶν αἰτίαν
[6, 508]	γιγνωσκομένης μὲν διανοοῦ, οὕτω δὲ	καλῶν	ἀμφοτέρων ὄντων, γνώσεώς τε καὶ
[6, 495]	κενὴν τὴν χώραν ταύτην γιγνομένην,	καλῶν	(δὲ ὀνομάτων καὶ προσχημάτων μεστήν,
[6, 493]	οἷς μὲν χαίροι ἐκεῖνο ἀγαθὰ	καλῶν,	οἷς δὲ ἄχθοιτο κακά, ἄλλον
[6, 499]	γε αὖ λόγων, ὦ μακάριε,	καλῶν	τε καὶ ἐλευθέρων ἱκανῶς ἐπήκοοι
[6, 484]	δὴ καὶ τὰ ἐνθάδε νόμιμα	καλῶν	τε πέρι καὶ δικαίων καὶ
[6, 496]	θηρία ἄνθρωπος ἐμπεσών, οὔτε συναδικεῖν	ἐθέλων	οὔτε ἱκανὸς ὢν εἷς πᾶσιν
[6, 500]	οὔτ’ ἀδικοῦντα οὔτ’ ἀδικούμενα ὑπ’	ἀλλήλων,	κόσμῳ δὲ πάντα καὶ κατὰ
[6, 500]	καὶ κοσμίῳ ὅ γε φιλόσοφος	ὁμιλῶν	κόσμιός τε (καὶ θεῖος εἰς
[6, 506]	τε καὶ σκολιά, ἐξὸν (παρ’	ἄλλων	ἀκούειν φανά τε καὶ καλά;
[6, 501]	ὅτι τούτῳ ἂν εὐθὺς τῶν	ἄλλων	διενέγκοιεν, τῷ μήτε ἰδιώτου μήτε
[6, 506]	πέρι καὶ σωφροσύνης καὶ τῶν	ἄλλων	διῆλθες, οὕτω καὶ περὶ τοῦ
[6, 505]	τοῦτο δὲ ἀποτυγχάνει καὶ τῶν	ἄλλων	εἴ τι ὄφελος ἦν, περὶ
[6, 506]	ὦ Σώκρατες, φαίνεται τὰ τῶν	ἄλλων	μὲν ἔχειν εἰπεῖν δόγματα, τὸ
[6, 508]	ἡ τοῦ ὁρᾶσθαι (δύναμις τῶν	ἄλλων	συζεύξεων τιμιωτέρῳ ζυγῷ ἐζύγησαν, εἴπερ
[6, 498]	δὲ τῷ ἔπειτα, ἐὰν καὶ	ἄλλων	τοῦτο πραττόντων παρακαλούμενοι ἐθέλωσιν ἀκροαταὶ
[6, 496]	μακάριον τὸ κτῆμα, καὶ τῶν	πολλῶν	αὖ ἱκανῶς ἰδόντες τὴν μανίαν,
[6, 488]	τοιοῦτον πεπονθός, ἀλλὰ δεῖ ἐκ	πολλῶν	αὐτὸ συναγαγεῖν εἰκάζοντα καὶ ἀπολογούμενον
[6, 493]	παιδεύειν ἢ ταῦτα τὰ τῶν	πολλῶν	δόγματα, ἃ δοξάζουσιν ὅταν ἁθροισθῶσιν,
[6, 493]	δοκεῖ διαφέρειν ὁ τὴν τῶν	πολλῶν	καὶ (παντοδαπῶν συνιόντων ὀργὴν καὶ
[6, 495]	μὲν οὐδενός, οἱ δὲ πολλοὶ	πολλῶν	κακῶν ἄξιοί εἰσιν. Καὶ γὰρ
[6, 499]	ἐγώ, μὴ πάνυ οὕτω τῶν	πολλῶν	(κατηγόρει. ἀλλοίαν τοι δόξαν ἕξουσιν,
[6, 488]	νόησον γὰρ τοιουτονὶ γενόμενον εἴτε	πολλῶν	νεῶν πέρι εἴτε μιᾶς· ναύκληρον
[6, 489]	Καὶ μάλα. Τῆς δὲ τῶν	πολλῶν	πονηρίας τὴν ἀνάγκην βούλει τὸ
[6, 506]	τυφλαί— ἢ δοκοῦσί τί σοι	τυφλῶν	διαφέρειν ὁδὸν ὀρθῶς πορευομένων οἱ
[6, 484]	δῆλον; Η οὖν δοκοῦσί τι	τυφλῶν	διαφέρειν οἱ τῷ ὄντι τοῦ
[6, 508]	ἀμβλυώττουσί τε καὶ ἐγγὺς φαίνονται	τυφλῶν,	ὥσπερ οὐκ ἐνούσης καθαρᾶς ὄψεως;
[6, 505]	οἱ τὴν ἡδονὴν ἀγαθὸν ὁριζόμενοι;	μῶν	μή τι ἐλάττονος πλάνης ἔμπλεῳ
[6, 495]	μεστήν, ὥσπερ οἱ ἐκ τῶν	εἱργμῶν	εἰς τὰ ἱερὰ ἀποδιδράσκοντες, ἅσμενοι
[6, 507]	μὲν οὖν. (Τῷ οὖν ὁρῶμεν	ἡμῶν	αὐτῶν τὰ ὁρώμενα; Τῇ ὄψει,
[6, 499]	λέγομεν· χαλεπὰ δὲ καὶ παρ’	ἡμῶν	ὁμολογεῖται. Καὶ ἐμοί, ἔφη, οὕτω
[6, 505]	εἶναι ἀγαθοῦ, ὡς αὖ συνιέντων	ἡμῶν	ὅτι λέγουσιν, ἐπειδὰν τὸ τοῦ
[6, 501]	δήπου. Ετι οὖν ἀγριανοῦσι λεγόντων	ἡμῶν	ὅτι πρὶν ἂν πόλεως τὸ
[6, 487]	ἐπιτηδεῦσαι, εἰ μὴ φύσει εἴη	μνήμων,	εὐμαθής, μεγαλοπρεπής, εὔχαρις, φίλος τε
[6, 506]	αὐτὴν ἐπισκοπῇ φύλαξ, ὁ τούτων	ἐπιστήμων;	Ανάγκη, ἔφη. ἀλλὰ σὺ δή,
[6, 485]	τοῖς πρόσθεν περί τε τῶν	φιλοτίμων	καὶ ἐρωτικῶν διήλθομεν. Ορθῶς, ἔφη,
[6, 504]	προσδεῖ φύλακι πόλεώς τε καὶ	νόμων.	Εἰκός, ἦ δ’ ὅς. Τὴν
[6, 495]	καὶ σμικροῦ, νεωστὶ μὲν ἐκ	δεσμῶν	λελυμένου, ἐν βαλανείῳ δὲ λελουμένου,
[6, 508]	οἶμαι τῶν περὶ τὰς αἰσθήσεις	ὀργάνων.	Πολύ γε. Οὐκοῦν καὶ τὴν
[6, 495]	ζῶσιν, τὴν δέ, ὥσπερ ὀρφανὴν	συγγενῶν,	ἄλλοι ἐπεισελθόντες ἀνάξιοι ᾔσχυνάν τε
[6, 504]	καταφανῆ γίγνοιτο, τῶν μέντοι ἔμπροσθεν	προειρημένων	ἑπομένας ἀποδείξεις οἷόν τ’ εἴη
[6, 510]	δ’ ἐγώ· ῥᾷον γὰρ τούτων	προειρημένων	μαθήσῃ. οἶμαι γάρ σε εἰδέναι
[6, 492]	θορύβῳ τὰ μὲν ψέγωσι τῶν	λεγομένων	ἢ πραττομένων, τὰ δὲ ἐπαινῶσιν,
[6, 499]	καὶ ἐν ἰδίαις συνουσίαις πόρρωθεν	ἀσπαζομένων.	Οὐδὲ τούτων, ἔφη. Τούτων τοι
[6, 488]	τοιούτων δὴ περὶ τὰς ναῦς	γιγνομένων	τὸν ὡς ἀληθῶς κυβερνητικὸν οὐχ
[6, 492]	μὲν ψέγωσι τῶν λεγομένων ἢ	πραττομένων,	τὰ δὲ ἐπαινῶσιν, ὑπερβαλλόντως ἑκάτερα,
[6, 506]	σοι τυφλῶν διαφέρειν ὁδὸν ὀρθῶς	πορευομένων	οἱ ἄνευ νοῦ ἀληθές τι
[6, 511]	πάλιν αὖ ἐχόμενος τῶν ἐκείνης	ἐχομένων,	οὕτως ἐπὶ τελευτὴν καταβαίνῃ, (αἰσθητῷ
[6, 489]	οὐ τὸν ἄρχοντα δεῖσθαι τῶν	ἀρχομένων	ἄρχεσθαι, οὗ ἂν τῇ ἀληθείᾳ
[6, 511]	ἢ τὸ ὑπὸ τῶν τεχνῶν	καλουμένων,	αἷς αἱ ὑποθέσεις ἀρχαὶ καὶ
[6, 494]	ἐλπίδος, ἡγούμενον καὶ τὰ τῶν	Ελλήνων	καὶ τὰ τῶν βαρβάρων ἱκανὸν
[6, 487]	καὶ ὥσπερ ὑπὸ τῶν πεττεύειν	δεινῶν	οἱ μὴ τελευτῶντες ἀποκλείονται καὶ
[6, 484]	τὸ ὄν, ἐμπειρίᾳ δὲ μηδὲν	ἐκείνων	ἐλλείποντας μηδ’ ἐν ἄλλῳ μηδενὶ
[6, 510]	οὐ περὶ τούτων διανοούμενοι, ἀλλ’	ἐκείνων	πέρι οἷς ταῦτα ἔοικε, τοῦ
[6, 493]	χαλεπώτατον ἢ πρᾳότατον καὶ ἐκ	τίνων	γίγνεται, καὶ φωνὰς δὴ ἐφ’
[6, 502]	τίνα τρόπον ἡμῖν καὶ ἐκ	τίνων	(μαθημάτων τε καὶ ἐπιτηδευμάτων οἱ
[6, 498]	δὲ τὸ γῆρας ἐκτὸς δή	τινων	ὀλίγων ἀποσβέννυνται πολὺ μᾶλλον τοῦ
[6, 491]	ὅσῳ ἂν ἐρρωμενέστερον ᾖ, τοσούτῳ	πλειόνων	ἐνδεῖ τῶν πρεπόντων· ἀγαθῷ γάρ
[6, 510]	καὶ ἄνευ τῶν περὶ ἐκεῖνο	εἰκόνων,	αὐτοῖς εἴδεσι δι’ αὐτῶν τὴν
[6, 487]	ἔφη, οἶμαι οὐκ εἴωθας δι’	εἰκόνων	λέγειν. Εἶεν, εἶπον· σκώπτεις ἐμβεβληκώς
[6, 506]	οἷός τ’ ἔσομαι, προθυμούμενος δὲ	ἀσχημονῶν	γέλωτα ὀφλήσω. ἀλλ’ ὦ μακάριοι,
[6, 486]	εἶναι; Καὶ πῶς; Ανόνητα δὴ	πονῶν	οὐκ οἴει ἀναγκασθήσεται τελευτῶν αὑτόν
[6, 495]	ἅσμενοι καὶ οὗτοι ἐκ τῶν	τεχνῶν	ἐκπηδῶσιν εἰς τὴν φιλοσοφίαν, οἳ
[6, 511]	θεωρούμενον ἢ τὸ ὑπὸ τῶν	τεχνῶν	καλουμένων, αἷς αἱ ὑποθέσεις ἀρχαὶ
[6, 495]	τὰς φύσεις, ὑπὸ δὲ τῶν	τεχνῶν	τε καὶ δημιουργιῶν ὥσπερ τὰ
[6, 493]	ὁ τὴν τῶν πολλῶν καὶ	(παντοδαπῶν	συνιόντων ὀργὴν καὶ ἡδονὰς κατανενοηκέναι
[6, 509]	αὖ ὁρατοῦ, ἵνα μὴ οὐρανοῦ	εἰπὼν	δόξω σοι σοφίζεσθαι περὶ τὸ
[6, 486]	ἔστιν. Καὶ τοῦτο δὴ ψυχὴν	σκοπῶν	φιλόσοφον καὶ μὴ εὐθὺς νέου
[6, 500]	ἃ ἐκεῖ ὁρᾷ μελετῆσαι εἰς	ἀνθρώπων	ἤθη καὶ ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ
[6, 500]	διάνοιαν ἔχοντι κάτω βλέπειν εἰς	(ἀνθρώπων	πραγματείας, καὶ μαχόμενον αὐτοῖς φθόνου
[6, 501]	πίνακα πόλιν τε καὶ ἤθη	ἀνθρώπων,	πρῶτον μὲν καθαρὰν ποιήσειαν ἄν,
[6, 500]	φιλαπεχθημόνως ἔχοντας καὶ ἀεὶ περὶ	ἀνθρώπων	τοὺς λόγους ποιουμένους, ἥκιστα φιλοσοφίᾳ
[6, 494]	τῶν Ελλήνων καὶ τὰ τῶν	βαρβάρων	ἱκανὸν ἔσεσθαι (πράττειν, καὶ ἐπὶ
[6, 497]	εἴπερ, τὸ μὴ δύνασθαι διακωλύσει·	παρὼν	δὲ τήν γ’ ἐμὴν προθυμίαν
[6, 495]	καὶ ἐκ τούτων δὴ τῶν	ἀνδρῶν	καὶ οἱ τὰ μέγιστα κακὰ
[6, 499]	ὦ μακάριε, καλῶν τε καὶ	ἐλευθέρων	ἱκανῶς ἐπήκοοι γεγόνασιν, οἵων ζητεῖν
[6, 510]	περὶ αὐτῶν διδόναι (ὡς παντὶ	φανερῶν,	ἐκ τούτων δ’ ἀρχόμενοι τὰ
[6, 505]	τι ἐλάττονος πλάνης ἔμπλεῳ τῶν	ἑτέρων;	ἢ οὐ καὶ οὗτοι ἀναγκάζονται
[6, 503]	ἔφη. Ημεῖς δέ γέ φαμεν	ἀμφοτέρων	δεῖν εὖ τε καὶ καλῶς
[6, 508]	μὲν διανοοῦ, οὕτω δὲ καλῶν	ἀμφοτέρων	ὄντων, γνώσεώς τε καὶ ἀληθείας,
[6, 489]	ἐν ταῖς οὕτω κατεσκευασμέναις ναυσὶ	πλωτήρων;	Καὶ μάλα, ἔφη ὁ Αδείμαντος.
[6, 487]	ἐρώτημα σμικρὸν παραγόμενοι, ἁθροισθέντων τῶν	σμικρῶν	ἐπὶ τελευτῆς τῶν λόγων μέγα
[6, 496]	πνεύματος φερομένου ὑπὸ τειχίον ἀποστάς,	ὁρῶν	τοὺς ἄλλους καταπιμπλαμένους ἀνομίας, ἀγαπᾷ
[6, 489]	πένης κάμνῃ, ἀναγκαῖον (εἶναι ἐπὶ	ἰατρῶν	θύρας ἰέναι καὶ πάντα τὸν
[6, 488]	καὶ ὡρῶν καὶ οὐρανοῦ καὶ	ἄστρων	καὶ πνευμάτων καὶ πάντων τῶν
[6, 485]	φιλόσοφός τις εἴη. Μεγάλη ἀνάγκη.	Σώφρων	μὴν ὅ γε τοιοῦτος καὶ
[6, 488]	τὴν ἐπιμέλειαν ποιεῖσθαι ἐνιαυτοῦ καὶ	ὡρῶν	καὶ οὐρανοῦ καὶ ἄστρων καὶ
[6, 496]	ἀλλ’ ὥσπερ εἰς θηρία ἄνθρωπος	ἐμπεσών,	οὔτε συναδικεῖν ἐθέλων οὔτε ἱκανὸς
[6, 498]	Σώκρατες· οἶμαι μέντοι τοὺς πολλοὺς	τῶν	ἀκουόντων προθυμότερον ἔτι ἀντιτείνειν οὐδ’
[6, 501]	οἶσθ’ ὅτι τούτῳ ἂν εὐθὺς	τῶν	ἄλλων διενέγκοιεν, τῷ μήτε ἰδιώτου
[6, 506]	δικαιοσύνης πέρι καὶ σωφροσύνης καὶ	τῶν	ἄλλων διῆλθες, οὕτω καὶ περὶ
[6, 505]	διὰ τοῦτο δὲ ἀποτυγχάνει καὶ	τῶν	ἄλλων εἴ τι ὄφελος ἦν,
[6, 506]	ἔφη, ὦ Σώκρατες, φαίνεται τὰ	τῶν	ἄλλων μὲν ἔχειν εἰπεῖν δόγματα,
[6, 508]	καὶ ἡ τοῦ ὁρᾶσθαι (δύναμις	τῶν	ἄλλων συζεύξεων τιμιωτέρῳ ζυγῷ ἐζύγησαν,
[6, 493]	αὑτοῦ ποιῶν τοὺς πολλούς, πέρα	τῶν	ἀναγκαίων, ἡ Διομηδεία λεγομένη ἀνάγκη
[6, 495]	φαμεν. καὶ ἐκ τούτων δὴ	τῶν	ἀνδρῶν καὶ οἱ τὰ μέγιστα
[6, 489]	δυναμένου, οὐ τὸν ἄρχοντα δεῖσθαι	τῶν	ἀρχομένων ἄρχεσθαι, οὗ ἂν τῇ
[6, 502]	καὶ παίδων πεπέρανται, τὸ δὲ	τῶν	ἀρχόντων ὥσπερ ἐξ ἀρχῆς μετελθεῖν
[6, 494]	τὰ τῶν Ελλήνων καὶ τὰ	τῶν	βαρβάρων ἱκανὸν ἔσεσθαι (πράττειν, καὶ
[6, 502]	διελθεῖν. (καὶ τὰ μὲν δὴ	τῶν	γυναικῶν τε καὶ παίδων πεπέρανται,
[6, 502]	σοφόν μοι ἐγένετο τήν τε	τῶν	γυναικῶν τῆς κτήσεως δυσχέρειαν ἐν
[6, 504]	ὅτι ἀκριβέστατα καὶ καθαρώτατα ἕξει,	τῶν	δὲ μεγίστων μὴ μεγίστας ἀξιοῦν
[6, 496]	καὶ εὖ τεθραμμένον ἦθος, ἀπορίᾳ	τῶν	διαφθερούντων κατὰ φύσιν μεῖναν ἐπ’
[6, 493]	μηδὲν εἰδὼς τῇ ἀληθείᾳ τούτων	τῶν	δογμάτων τε καὶ ἐπιθυμιῶν ὅτι
[6, 495]	προσχημάτων μεστήν, ὥσπερ οἱ ἐκ	τῶν	εἱργμῶν εἰς τὰ ἱερὰ ἀποδιδράσκοντες,
[6, 511]	ἁψάμενος αὐτῆς, πάλιν αὖ ἐχόμενος	τῶν	ἐκείνης ἐχομένων, οὕτως ἐπὶ τελευτὴν
[6, 494]	ἀμηχάνου ἐλπίδος, ἡγούμενον καὶ τὰ	τῶν	Ελλήνων καὶ τὰ τῶν βαρβάρων
[6, 496]	πού τινι ἄλλῳ ἢ οὐδενὶ	τῶν	ἔμπροσθεν γέγονεν. καὶ τούτων δὴ
[6, 494]	τέλος ἐλθεῖν; ἐννόει δ’ (ἐκ	τῶν	ἔμπροσθεν. ὡμολόγηται γὰρ δὴ ἡμῖν
[6, 508]	εἶναι. Τίνα οὖν ἔχεις αἰτιάσασθαι	τῶν	ἐν οὐρανῷ θεῶν τούτου κύριον,
[6, 489]	καὶ ἄχρηστόν σφισι καλεῖσθαι ὑπὸ	τῶν	ἐν ταῖς οὕτω κατεσκευασμέναις ναυσὶ
[6, 489]	ἄχρηστοι τοῖς πολλοῖς οἱ ἐπιεικέστατοι	τῶν	ἐν φιλοσοφίᾳ· τῆς μέντοι ἀχρηστίας
[6, 488]	οὕτω γὰρ χαλεπὸν τὸ πάθος	τῶν	ἐπιεικεστάτων, ὃ πρὸς τὰς πόλεις
[6, 489]	γάρ; Ναί. Οὐκοῦν τῆς μὲν	τῶν	ἐπιεικῶν ἀχρηστίας τὴν αἰτίαν διεληλύθαμεν;
[6, 497]	τά τε τῶν φύσεων καὶ	τῶν	ἐπιτηδευμάτων. δῆλος δὴ οὖν εἶ
[6, 501]	συμμειγνύντες τε καὶ κεραννύντες ἐκ	τῶν	ἐπιτηδευμάτων τὸ ἀνδρείκελον, ἀπ’ ἐκείνου
[6, 505]	μή τι ἐλάττονος πλάνης ἔμπλεῳ	τῶν	ἑτέρων; ἢ οὐ καὶ οὗτοι
[6, 491]	ἢ φυτοῦ, εἴτε ἐγγείων εἴτε	τῶν	ζῴων, ἴσμεν ὅτι τὸ μὴ
[6, 497]	τε μᾶλλον αὐξήσεται καὶ μετὰ	τῶν	ἰδίων τὰ κοινὰ σώσει. Τὸ
[6, 494]	Ανάγκη. Καὶ ὑπὸ τούτων δὴ	τῶν	ἰδιωτῶν, ὅσοι προσομιλοῦντες ὄχλῳ ἀρέσκειν
[6, 489]	λέγειν ὡς παμπόνηροι οἱ πλεῖστοι	τῶν	ἰόντων ἐπ’ αὐτήν, οἱ δὲ
[6, 496]	ἔφην ἐγώ, ὦ Αδείμαντε, λείπεται	τῶν	(κατ’ ἀξίαν ὁμιλούντων φιλοσοφίᾳ, ἤ
[6, 511]	δὲ χρωμένην αὐτοῖς τοῖς ὑπὸ	τῶν	κάτω ἀπεικασθεῖσιν καὶ ἐκείνοις πρὸς
[6, 492]	πολλῷ θορύβῳ τὰ μὲν ψέγωσι	τῶν	λεγομένων ἢ πραττομένων, τὰ δὲ
[6, 494]	εὖ πεφυκέναι καὶ τὸ συγγενὲς	(τῶν	λόγων εἰσαισθάνηταί τέ πῃ καὶ
[6, 487]	ἁθροισθέντων τῶν σμικρῶν ἐπὶ τελευτῆς	τῶν	λόγων μέγα τὸ σφάλμα καὶ
[6, 504]	περίοδος, ἣν περιελθόντι καταφανῆ γίγνοιτο,	τῶν	μέντοι ἔμπροσθεν προειρημένων ἑπομένας ἀποδείξεις
[6, 493]	τόδε δοξάτω. Τὸ ποῖον; Εκαστος	τῶν	μισθαρνούντων ἰδιωτῶν, οὓς δὴ οὗτοι
[6, 499]	τῇ πόλει κατηκόῳ γενέσθαι, ἢ	τῶν	νῦν ἐν δυναστείαις ἢ βασιλείαις
[6, 497]	καὶ ἐπαιτιῶμαι, μηδεμίαν ἀξίαν εἶναι	τῶν	νῦν κατάστασιν πόλεως φιλοσόφου φύσεως·
[6, 497]	ἀλλὰ τὴν προσήκουσαν αὐτῇ τίνα	τῶν	νῦν λέγεις πολιτειῶν; (Οὐδ’ ἡντινοῦν,
[6, 496]	ἔμπροσθεν γέγονεν. καὶ τούτων δὴ	τῶν	ὀλίγων οἱ γενόμενοι καὶ γευσάμενοι
[6, 491]	οἴει; Σφόδρα γε. Τούτων δὴ	τῶν	ὀλίγων σκόπει ὡς πολλοὶ ὄλεθροι
[6, 485]	τὸ συγγενές τε καὶ οἰκεῖον	τῶν	παιδικῶν ἀγαπᾶν. Ορθῶς, ἔφη. Η
[6, 502]	δὲ ἐν παντὶ τῷ χρόνῳ	τῶν	πάντων οὐδέποτε οὐδ’ ἂν εἷς
[6, 510]	ἐξ ὑποθέσεως ἰοῦσα καὶ ἄνευ	τῶν	περὶ ἐκεῖνο εἰκόνων, αὐτοῖς εἴδεσι
[6, 508]	οὖν. Αλλ’ ἡλιοειδέστατόν γε οἶμαι	τῶν	περὶ τὰς αἰσθήσεις ὀργάνων. Πολύ
[6, 487]	πρώτοις ἀναφαίνεσθαι, καὶ ὥσπερ ὑπὸ	τῶν	πεττεύειν δεινῶν οἱ μὴ τελευτῶντες
[6, 489]	οὐδὲ τοὺς σοφοὺς ἐπὶ τὰς	τῶν	πλουσίων θύρας ἰέναι, ἀλλ’ ὁ
[6, 496]	ὡς ἔπος εἰπεῖν περὶ τὰ	τῶν	πόλεων πράττει οὐδ’ ἔστι (σύμμαχος
[6, 496]	τοῦ σώματος νοσοτροφία ἀπείργουσα αὐτὸν	τῶν	πολιτικῶν κατέχει. τὸ δ’ ἡμέτερον
[6, 496]	καὶ μακάριον τὸ κτῆμα, καὶ	τῶν	πολλῶν αὖ ἱκανῶς ἰδόντες τὴν
[6, 493]	ἄλλα παιδεύειν ἢ ταῦτα τὰ	τῶν	πολλῶν δόγματα, ἃ δοξάζουσιν ὅταν
[6, 499]	δ’ ἐγώ, μὴ πάνυ οὕτω	τῶν	πολλῶν (κατηγόρει. ἀλλοίαν τοι δόξαν
[6, 489]	διεληλύθαμεν; Καὶ μάλα. Τῆς δὲ	τῶν	πολλῶν πονηρίας τὴν ἀνάγκην βούλει
[6, 491]	ἐρρωμενέστερον ᾖ, τοσούτῳ πλειόνων ἐνδεῖ	τῶν	πρεπόντων· ἀγαθῷ γάρ που κακὸν
[6, 501]	Τί δέ; τὴν τοιαύτην τυχοῦσαν	τῶν	προσηκόντων ἐπιτηδευμάτων οὐκ ἀγαθὴν τελέως
[6, 487]	τὸ ἐρώτημα σμικρὸν παραγόμενοι, ἁθροισθέντων	τῶν	σμικρῶν ἐπὶ τελευτῆς τῶν λόγων
[6, 489]	εὐδοκιμεῖν τὸ βέλτιστον ἐπιτήδευμα ὑπὸ	τῶν	τἀναντία ἐπιτηδευόντων· (πολὺ δὲ μεγίστη
[6, 498]	μειρακιώδη παιδείαν καὶ φιλοσοφίαν μεταχειρίζεσθαι,	τῶν	τε σωμάτων, ἐν ᾧ βλαστάνει
[6, 495]	ἀποδιδράσκοντες, ἅσμενοι καὶ οὗτοι ἐκ	τῶν	τεχνῶν ἐκπηδῶσιν εἰς τὴν φιλοσοφίαν,
[6, 511]	νοητοῦ θεωρούμενον ἢ τὸ ὑπὸ	τῶν	τεχνῶν καλουμένων, αἷς αἱ ὑποθέσεις
[6, 495]	μὲν τὰς φύσεις, ὑπὸ δὲ	τῶν	τεχνῶν τε καὶ δημιουργιῶν ὥσπερ
[6, 488]	ἄστρων καὶ πνευμάτων καὶ πάντων	τῶν	τῇ τέχνῃ προσηκόντων, εἰ μέλλει
[6, 504]	φίλε, ἦν δ’ ἐγώ, μέτρον	τῶν	τοιούτων ἀπολεῖπον καὶ ὁτιοῦν τοῦ
[6, 511]	ἀρχὴν ἰοῦσαν, ὡς οὐ δυναμένην	τῶν	ὑποθέσεων ἀνωτέρω ἐκβαίνειν, εἰκόσι δὲ
[6, 485]	τούτους. Πῶς; Τοῦτο μὲν δὴ	τῶν	φιλοσόφων φύσεων πέρι ὡμολογήσθω (ἡμῖν
[6, 485]	ἐν τοῖς πρόσθεν περί τε	τῶν	φιλοτίμων καὶ ἐρωτικῶν διήλθομεν. Ορθῶς,
[6, 497]	δὲ ἄλλα ἀνθρώπινα, τά τε	τῶν	φύσεων καὶ τῶν ἐπιτηδευμάτων. δῆλος
[6, 493]	εἰδὼς τῇ ἀληθείᾳ τούτων τῶν	δογμάτων	τε καὶ ἐπιθυμιῶν ὅτι καλὸν
[6, 502]	τρόπον ἡμῖν καὶ ἐκ τίνων	(μαθημάτων	τε καὶ ἐπιτηδευμάτων οἱ σωτῆρες
[6, 495]	γιγνομένην, καλῶν (δὲ ὀνομάτων καὶ	προσχημάτων	μεστήν, ὥσπερ οἱ ἐκ τῶν
[6, 495]	χώραν ταύτην γιγνομένην, καλῶν (δὲ	ὀνομάτων	καὶ προσχημάτων μεστήν, ὥσπερ οἱ
[6, 497]	τε τῶν φύσεων καὶ τῶν	ἐπιτηδευμάτων.	δῆλος δὴ οὖν εἶ ὅτι
[6, 502]	ἐκ τίνων (μαθημάτων τε καὶ	ἐπιτηδευμάτων	οἱ σωτῆρες ἐνέσονται τῆς πολιτείας,
[6, 501]	τὴν τοιαύτην τυχοῦσαν τῶν προσηκόντων	ἐπιτηδευμάτων	οὐκ ἀγαθὴν τελέως ἔσεσθαι καὶ
[6, 501]	τε καὶ κεραννύντες ἐκ τῶν	ἐπιτηδευμάτων	τὸ ἀνδρείκελον, ἀπ’ ἐκείνου τεκμαιρόμενοι,
[6, 488]	καὶ οὐρανοῦ καὶ ἄστρων καὶ	πνευμάτων	καὶ πάντων τῶν τῇ τέχνῃ
[6, 498]	καὶ φιλοσοφίαν μεταχειρίζεσθαι, τῶν τε	σωμάτων,	ἐν ᾧ βλαστάνει τε καὶ
[6, 488]	γὰρ χαλεπὸν τὸ πάθος τῶν	ἐπιεικεστάτων,	ὃ πρὸς τὰς πόλεις πεπόνθασιν,
[6, 511]	περὶ αὐτὰ δοκοῦσί σοι, καίτοι	νοητῶν	ὄντων μετὰ ἀρχῆς. διάνοιαν δὲ
[6, 507]	αὐτὸ ἀγαθόν, καὶ οὕτω περὶ	πάντων	ἃ τότε ὡς πολλὰ ἐτίθεμεν,
[6, 491]	μεγάλοι. Τίνες δή; Ο μὲν	πάντων	θαυμαστότατον ἀκοῦσαι, ὅτι ἓν ἕκαστον
[6, 502]	ἐν παντὶ τῷ χρόνῳ τῶν	πάντων	οὐδέποτε οὐδ’ ἂν εἷς σωθείη,
[6, 497]	ἐπεὶ καὶ τὸ λοιπὸν οὐ	πάντων	ῥᾷστον διελθεῖν. Τὸ ποῖον; Τίνα
[6, 488]	καὶ ἄστρων καὶ πνευμάτων καὶ	πάντων	τῶν τῇ τέχνῃ προσηκόντων, εἰ
[6, 487]	ἕκαστον τὸ ἐρώτημα σμικρὸν παραγόμενοι,	ἁθροισθέντων	τῶν σμικρῶν ἐπὶ τελευτῆς τῶν
[6, 505]	φασιν εἶναι ἀγαθοῦ, ὡς αὖ	συνιέντων	ἡμῶν ὅτι λέγουσιν, ἐπειδὰν τὸ
[6, 508]	διανοοῦ, οὕτω δὲ καλῶν ἀμφοτέρων	ὄντων,	γνώσεώς τε καὶ ἀληθείας, ἄλλο
[6, 511]	αὐτὰ δοκοῦσί σοι, καίτοι νοητῶν	ὄντων	μετὰ ἀρχῆς. διάνοιαν δὲ καλεῖν
[6, 499]	νῦν ἐν δυναστείαις ἢ βασιλείαις	ὄντων	ὑέσιν ἢ αὐτοῖς (ἔκ τινος
[6, 501]	(Οὐ δήπου. Ετι οὖν ἀγριανοῦσι	λεγόντων	ἡμῶν ὅτι πρὶν ἂν πόλεως
[6, 489]	ὡς παμπόνηροι οἱ πλεῖστοι τῶν	ἰόντων	ἐπ’ αὐτήν, οἱ δὲ ἐπιεικέστατοι
[6, 493]	τὴν τῶν πολλῶν καὶ (παντοδαπῶν	συνιόντων	ὀργὴν καὶ ἡδονὰς κατανενοηκέναι σοφίαν
[6, 488]	καὶ πάντων τῶν τῇ τέχνῃ	προσηκόντων,	εἰ μέλλει τῷ ὄντι νεὼς
[6, 501]	δέ; τὴν τοιαύτην τυχοῦσαν τῶν	προσηκόντων	ἐπιτηδευμάτων οὐκ ἀγαθὴν τελέως ἔσεσθαι
[6, 491]	ᾖ, τοσούτῳ πλειόνων ἐνδεῖ τῶν	πρεπόντων·	ἀγαθῷ γάρ που κακὸν ἐναντιώτερον
[6, 498]	ἔπειτα, ἐὰν καὶ ἄλλων τοῦτο	πραττόντων	παρακαλούμενοι ἐθέλωσιν ἀκροαταὶ γίγνεσθαι, μεγάλα
[6, 489]	βέλτιστον ἐπιτήδευμα ὑπὸ τῶν τἀναντία	ἐπιτηδευόντων·	(πολὺ δὲ μεγίστη καὶ ἰσχυροτάτη
[6, 498]	οἶμαι μέντοι τοὺς πολλοὺς τῶν	ἀκουόντων	προθυμότερον ἔτι ἀντιτείνειν οὐδ’ ὁπωστιοῦν
[6, 502]	καὶ παιδογονίαν καὶ τὴν τῶν	ἀρχόντων	κατάστασιν, εἰδότι ὡς ἐπίφθονός τε
[6, 502]	παίδων πεπέρανται, τὸ δὲ τῶν	ἀρχόντων	ὥσπερ ἐξ ἀρχῆς μετελθεῖν δεῖ.
[6, 496]	Αδείμαντε, λείπεται τῶν (κατ’ ἀξίαν	ὁμιλούντων	φιλοσοφίᾳ, ἤ που ὑπὸ φυγῆς
[6, 493]	δοξάτω. Τὸ ποῖον; Εκαστος τῶν	μισθαρνούντων	ἰδιωτῶν, οὓς δὴ οὗτοι σοφιστὰς
[6, 496]	εὖ τεθραμμένον ἦθος, ἀπορίᾳ τῶν	διαφθερούντων	κατὰ φύσιν μεῖναν ἐπ’ αὐτῇ,
[6, 502]	καὶ κατὰ ποίας ἡλικίας ἕκαστοι	ἑκάστων	ἁπτόμενοι; Λεκτέον μέντοι, ἔφη. Οὐδέν,
[6, 502]	τύχοιεν γενόμενοι βασιλέων ἔκγονοι ἢ	δυναστῶν	τὰς φύσεις φιλόσοφοι; Οὐδ’ ἂν
[6, 502]	ἦν δ’ ἐγώ, τοῦτο πεπεισμένοι	ἔστων·	τοῦδε δὲ πέρι τις ἀμφισβητήσει,
[6, 504]	καὶ καθαρώτατα ἕξει, τῶν δὲ	μεγίστων	μὴ μεγίστας ἀξιοῦν εἶναι καὶ
[6, 492]	πολλοί, διαφθειρομένους τινὰς εἶναι ὑπὸ	σοφιστῶν	νέους, διαφθείροντας δέ τινας σοφιστὰς
[6, 486]	τι ἱκανῶς ἂν στέρξαι, ὃ	πράττων	ἂν ἀλγῶν τε πράττοι καὶ
[6, 496]	ἡσυχίαν ἔχων καὶ τὰ αὑτοῦ	πράττων,	οἷον ἐν χειμῶνι κονιορτοῦ καὶ
[6, 493]	δὲ μηδένα ἔχοι λόγον περὶ	αὐτῶν,	ἀλλὰ τἀναγκαῖα δίκαια καλοῖ καὶ
[6, 494]	φιλοσοφοῦντας ἄρα ἀνάγκη ψέγεσθαι ὑπ’	αὐτῶν.	Ανάγκη. Καὶ ὑπὸ τούτων δὴ
[6, 510]	οὔτε ἄλλοις ἔτι ἀξιοῦσι περὶ	αὐτῶν	διδόναι (ὡς παντὶ φανερῶν, ἐκ
[6, 511]	προσχρώμενος, ἀλλ’ εἴδεσιν αὐτοῖς δι’	αὐτῶν	εἰς αὐτά, καὶ τελευτᾷ εἰς
[6, 503]	τύχωσιν, καὶ τὸ βέβαιον ἅπαν	αὐτῶν	ἐξοίχεται. Αληθῆ, ἔφη, λέγεις. Οὐκοῦν
[6, 500]	(ὥσπερ ἄρτι τήν τε φύσιν	αὐτῶν	καὶ τὴν ἐπιτήδευσιν, ἵνα μὴ
[6, 493]	ἀληθείᾳ, ἤδη πώποτέ του ἤδουσας	αὐτῶν	λόγον διδόντος οὐ καταγέλαστον; (Οἶμαι
[6, 501]	εἴη. Αλλὰ μὴ τὴν φύσιν	αὐτῶν	οἰκείαν εἶναι τοῦ ἀρίστου, ἣν
[6, 488]	συναγαγεῖν εἰκάζοντα καὶ ἀπολογούμενον ὑπὲρ	αὐτῶν,	οἷον οἱ γραφῆς τραγελάφους καὶ
[6, 506]	τὸ τοῖς ἄλλοις δοκοῦν περὶ	αὐτῶν.	Οὐδὲ γὰρ δίκαιόν μοι, ἔφη,
[6, 509]	ὀρθόν, ἀγαθὸν δὲ ἡγεῖσθαι ὁπότερον	αὐτῶν	οὐκ ὀρθόν, ἀλλ’ ἔτι μειζόνως
[6, 510]	προσχρῶνται καὶ τοὺς λόγους περὶ	αὐτῶν	ποιοῦνται, οὐ περὶ τούτων διανοούμενοι,
[6, 485]	τοῦ λόγου ἐλέγομεν, τὴν φύσιν	αὐτῶν	πρῶτον δεῖ καταμαθεῖν· καὶ οἶμαι,
[6, 491]	ἄτοπα δόξει τὰ προειρημένα περὶ	αὐτῶν.	Πῶς οὖν, ἔφη, κελεύεις; (Παντός,
[6, 507]	οὖν. (Τῷ οὖν ὁρῶμεν ἡμῶν	αὐτῶν	τὰ ὁρώμενα; Τῇ ὄψει, ἔφη.
[6, 510]	ἐκεῖνο εἰκόνων, αὐτοῖς εἴδεσι δι’	αὐτῶν	τὴν μέθοδον ποιουμένη. Ταῦτ’ ἔφη,
[6, 504]	ἀκούειν. Η καὶ τὸ προρρηθὲν	αὐτῶν;	Τὸ ποῖον δή; (Ελέγομέν που
[6, 490]	ὧν ὁ λόγος, φαίη ὁρᾶν	αὐτῶν	τοὺς μὲν ἀχρήστους, τοὺς δὲ
[6, 504]	μεῖζον, ἦν δ’ ἐγώ, καὶ	αὐτῶν	τούτων οὐχ ὑπογραφὴν δεῖ ὥσπερ
[6, 494]	ἐπειδὰν πρεσβύτερος γίγνηται, ἐπὶ τὰ	αὑτῶν	πράγματα οἵ τε οἰκεῖοι καὶ
[6, 495]	κομψότατοι ὄντες τυγχάνωσι περὶ τὸ	αὑτῶν	τεχνίον. ὅμως γὰρ δὴ πρός
[6, 491]	ψυχῶν εἰς ἀνάξιον καὶ μεῖζον	ἑαυτῶν	ἀφικνούμεναι ἐπιτήδευμα, πολλαχῇ πλημμελοῦσαι, πανταχῇ
[6, 506]	τινος ἄξιον φύλακα κεκτῆσθαι ἂν	ἑαυτῶν	τὸν τοῦτο ἀγνοοῦντα· μαντεύομαι δὲ
[6, 489]	οὐ γὰρ ἔχει φύσιν κυβερνήτην	ναυτῶν	δεῖσθαι ἄρχεσθαι ὑφ’ αὑτοῦ οὐδὲ
[6, 486]	δὴ πονῶν οὐκ οἴει ἀναγκασθήσεται	τελευτῶν	αὑτόν τε μισεῖν καὶ τὴν
[6, 486]	τε πράττοι καὶ μόγις σμικρὸν	ἀνύτων;	Οὐκ ἂν γένοιτο. Τί δ’
[6, 504]	ἦν δ’ ἐγώ, μέτρον τῶν	τοιούτων	ἀπολεῖπον καὶ ὁτιοῦν τοῦ ὄντος
[6, 488]	λαβεῖν ἅμα καὶ τὴν κυβερνητικήν.	τοιούτων	δὴ περὶ τὰς ναῦς γιγνομένων
[6, 511]	γεωμετρικῶν τε καὶ τὴν τῶν	τοιούτων	ἕξιν ἀλλ’ οὐ νοῦν, ὡς
[6, 494]	εὐπετὲς οἴει εἶναι εἰσακοῦσαι διὰ	τοσούτων	κακῶν; Πολλοῦ γε δεῖ, ἦ
[6, 510]	γωνιῶν τριττὰ εἴδη καὶ ἄλλα	τούτων	ἀδελφὰ καθ’ ἑκάστην μέθοδον, ταῦτα
[6, 489]	οὐχ ἁμαρτήσῃ, καὶ τοὺς ὑπὸ	τούτων	ἀχρήστους λεγομένους καὶ μετεωρολέσχας τοῖς
[6, 510]	διδόναι (ὡς παντὶ φανερῶν, ἐκ	τούτων	δ’ ἀρχόμενοι τὰ λοιπὰ ἤδη
[6, 499]	ἀληθινῆς φιλοσοφίας ἀληθινὸς ἔρως ἐμπέσῃ.	τούτων	δὲ πότερα γενέσθαι ἢ ἀμφότερα
[6, 495]	ὡς ἡμεῖς φαμεν. καὶ ἐκ	τούτων	δὴ τῶν ἀνδρῶν καὶ οἱ
[6, 494]	ὑπ’ αὐτῶν. Ανάγκη. Καὶ ὑπὸ	τούτων	δὴ τῶν ἰδιωτῶν, ὅσοι προσομιλοῦντες
[6, 496]	οὐδενὶ τῶν ἔμπροσθεν γέγονεν. καὶ	τούτων	δὴ τῶν ὀλίγων οἱ γενόμενοι
[6, 491]	ἢ οὐκ οἴει; Σφόδρα γε.	Τούτων	δὴ τῶν ὀλίγων σκόπει ὡς
[6, 510]	περὶ αὐτῶν ποιοῦνται, οὐ περὶ	τούτων	διανοούμενοι, ἀλλ’ ἐκείνων πέρι οἷς
[6, 506]	(τοιοῦτος αὐτὴν ἐπισκοπῇ φύλαξ, ὁ	τούτων	ἐπιστήμων; Ανάγκη, ἔφη. ἀλλὰ σὺ
[6, 499]	ἰδίαις συνουσίαις πόρρωθεν ἀσπαζομένων. Οὐδὲ	τούτων,	ἔφη. Τούτων τοι χάριν, ἦν
[6, 508]	ἀληθείας, ἄλλο καὶ κάλλιον ἔτι	τούτων	ἡγούμενος αὐτὸ ὀρθῶς ἡγήσῃ· ~ἐπιστήμην
[6, 489]	Ορθότατα, ἔφη. Εκ τε τοίνυν	τούτων	καὶ ἐν τούτοις οὐ ῥᾴδιον
[6, 491]	ἐν πόλει καὶ πάντα τὰ	τούτων	οἰκεῖα· ἔχεις γὰρ τὸν τύπον
[6, 504]	ἦν δ’ ἐγώ, καὶ αὐτῶν	τούτων	οὐχ ὑπογραφὴν δεῖ ὥσπερ νῦν
[6, 492]	ἦθος πρὸς ἀρετὴν παρὰ τὴν	τούτων	παιδείαν πεπαιδευμένον, ἀνθρώπειον, ὦ ἑταῖρε—
[6, 510]	ἦν δ’ ἐγώ· ῥᾷον γὰρ	τούτων	προειρημένων μαθήσῃ. οἶμαι γάρ σε
[6, 494]	αὐτῷ ἐπιθυμοῦσι. Δῆλον. Εκ δὴ	τούτων	τίνα ὁρᾷς σωτηρίαν φιλοσόφῳ φύσει,
[6, 499]	πόρρωθεν ἀσπαζομένων. Οὐδὲ τούτων, ἔφη.	Τούτων	τοι χάριν, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 493]	τρέποιτο, μηδὲν εἰδὼς τῇ ἀληθείᾳ	τούτων	τῶν δογμάτων τε καὶ ἐπιθυμιῶν
[6, 494]	Καὶ ὑπὸ τούτων δὴ τῶν	ἰδιωτῶν,	ὅσοι προσομιλοῦντες ὄχλῳ ἀρέσκειν αὐτῷ
[6, 493]	Τὸ ποῖον; Εκαστος τῶν μισθαρνούντων	ἰδιωτῶν,	οὓς δὴ οὗτοι σοφιστὰς καλοῦσι
[6, 504]	ὃ ἕκαστον εἴη. Μὴ γὰρ	μνημονεύων,	ἔφη, τὰ λοιπὰ ἂν εἴην
[6, 485]	Πῶς; Τοῦτο μὲν δὴ τῶν	φιλοσόφων	φύσεων πέρι ὡμολογήσθω (ἡμῖν ὅτι
[6, 490]	πάλιν ἀνειλήφαμεν τὴν τῶν ἀληθῶς	φιλοσόφων	φύσιν καὶ ἐξ ἀνάγκης ὡρισάμεθα.
[6, 496]	ταῦτα πάντα λογισμῷ λαβών, ἡσυχίαν	ἔχων	καὶ τὰ αὑτοῦ πράττων, οἷον
[6, 502]	ἐγώ, εἷς ἱκανὸς γενόμενος, πόλιν	ἔχων	πειθομένην, πάντ’ ἐπιτελέσαι τὰ νῦν
[6, 497]	ὅνπερ καὶ σὺ ὁ νομοθέτης	ἔχων	τοὺς νόμους ἐτίθεις. Ερρήθη γάρ,
[6, 497]	γε, εἶπον, τὰ μέγιστα, μὴ	τυχὼν	πολιτείας προσηκούσης· ἐν γὰρ προσηκούσῃ
[6, 491]	καθισταμένας αὐτῆς, οἷαι οὖσαι φύσεις	ψυχῶν	εἰς ἀνάξιον καὶ μεῖζον ἑαυτῶν
[6, 491]	φυτοῦ, εἴτε ἐγγείων εἴτε τῶν	ζῴων,	ἴσμεν ὅτι τὸ μὴ τυχὸν