Livre, Chap.
[6, 485]	τὸ ψεῦδος ἀλλὰ μισεῖν, τὴν	δ’	ἀλήθειαν στέργειν. Εἰκός γ’ ἔφη.
[6, 484]	τὸ μετὰ τοῦτο ἡμῖν; Τί	δ’	ἄλλο, ἦν δ’ ἐγώ, ἢ
[6, 486]	εἰς ἀμετρίαν. Τί μήν; Αλήθειαν	δ’	ἀμετρίᾳ ἡγῇ συγγενῆ εἶναι ἢ
[6, 496]	ἐπ’ αὐτὴν ἂν ἔλθοι. εἴη	δ’	ἂν καὶ ὁ τοῦ ἡμετέρου
[6, 488]	σφίσι τὸ πηδάλιον ἐπιτρέψῃ, ἐνίοτε	δ’	ἂν μὴ πείθωσιν ἀλλὰ ἄλλοι
[6, 511]	μὲν τὸ εἶδος ἔλεγον, ὑποθέσεσι	δ’	ἀναγκαζομένην ψυχὴν χρῆσθαι περὶ τὴν
[6, 510]	(ὡς παντὶ φανερῶν, ἐκ τούτων	δ’	ἀρχόμενοι τὰ λοιπὰ ἤδη διεξιόντες
[6, 510]	πορευομένη ἀλλ’ ἐπὶ τελευτήν, τὸ	δ’	αὖ ἕτερον— τὸ ἐπ’ ἀρχὴν
[6, 507]	φαμεν, νοεῖσθαι δ’ οὔ, τὰς	δ’	αὖ ἰδέας νοεῖσθαι μέν, ὁρᾶσθαι
[6, 509]	γένους τε καὶ τόπου, τὸ	δ’	αὖ ὁρατοῦ, ἵνα μὴ οὐρανοῦ
[6, 492]	καὶ ἐκβοῶντες καὶ κροτοῦντες, πρὸς	δ’	(αὐτοῖς αἵ τε πέτραι καὶ
[6, 506]	μὲν ἔχειν εἰπεῖν δόγματα, τὸ	δ’	αὑτοῦ μή, τοσοῦτον (χρόνον περὶ
[6, 490]	καλόν τε κἀγαθὸν (ἐσόμενον. ἡγεῖτο	δ’	αὐτῷ, εἰ νῷ ἔχεις, πρῶτον
[6, 509]	δαιμονίας ὑπερβολῆς. Σὺ γάρ, ἦν	δ’	ἐγώ, αἴτιος, ἀναγκάζων τὰ ἐμοὶ
[6, 497]	Οὐ τὸ μὴ βούλεσθαι, ἦν	δ’	ἐγώ, ἀλλ’ εἴπερ, τὸ μὴ
[6, 509]	ἡδονὴν αὐτὸ λέγεις. Εὐφήμει, ἦν	δ’	ἐγώ· ἀλλ’ ὧδε μᾶλλον τὴν
[6, 504]	τί ἐστιν; Οὐ πάνυ, ἦν	δ’	ἐγώ, ἀλλὰ καὶ σὺ ἐρώτα.
[6, 492]	δ’ ὅς. Οὐ γάρ, ἦν	δ’	ἐγώ, ἀλλὰ καὶ τὸ ἐπιχειρεῖν
[6, 506]	τι παρὰ ταῦτα; Οὗτος, ἦν	δ’	ἐγώ, ἀνήρ, καλῶς ἦσθα καὶ
[6, 511]	τὴν διάνοιαν οὖσαν. Ικανώτατα, ἦν	δ’	ἐγώ, ἀπεδέξω. καί μοι ἐπὶ
[6, 484]	Ορθῶς, ἔφη. Τόδε δέ, ἦν	δ’	ἐγώ, ἆρα δῆλον, εἴτε τυφλὸν
[6, 497]	ἄλλη. Τὰ μὲν ἄλλα, ἦν	δ’	ἐγώ, αὕτη· τοῦτο δὲ αὐτὸ
[6, 494]	ὅς. Εὰν δ’ οὖν, ἦν	δ’	ἐγώ, διὰ τὸ εὖ πεφυκέναι
[6, 495]	ἔφη. Δοκεῖς οὖν τι, ἦν	δ’	ἐγώ, διαφέρειν αὐτοὺς ἰδεῖν ἀργύριον
[6, 510]	ἐθέλοις ἂν αὐτὸ φάναι, ἦν	δ’	ἐγώ, διῃρῆσθαι ἀληθείᾳ τε καὶ
[6, 506]	ταῦτα πραγματευόμενον. Τί δέ; ἦν	δ’	ἐγώ· δοκεῖ σοι δίκαιον εἶναι
[6, 484]	μετρίως λέγοιμεν; Οπότεροι ἄν, ἦν	δ’	ἐγώ, δυνατοὶ φαίνωνται φυλάξαι νόμους
[6, 505]	γελοίως. (Πῶς γὰρ οὐχί, ἦν	δ’	ἐγώ, εἰ ὀνειδίζοντές γε ὅτι
[6, 502]	Καὶ πῶς; Αλλὰ μήν, ἦν	δ’	ἐγώ, εἷς ἱκανὸς γενόμενος, πόλιν
[6, 498]	Θρασυμάχου ἀρξαμένους. Μὴ διάβαλλε, ἦν	δ’	ἐγώ, ἐμὲ καὶ Θρασύμαχον ἄρτι
[6, 507]	Τί μήν; Αρ’ οὖν, ἦν	δ’	ἐγώ, ἐννενόηκας τὸν τῶν αἰσθήσεων
[6, 487]	ὁμολογοῦμεν αὐταῖς εἶναι; Ερωτᾷς, ἦν	δ’	ἐγώ, ἐρώτημα δεόμενον ἀποκρίσεως δι’
[6, 484]	ἡμῖν; Τί δ’ ἄλλο, ἦν	δ’	ἐγώ, ἢ τὸ ἑξῆς; ἐπειδὴ
[6, 507]	Τῇ ὄψει, ἔφη. Οὐκοῦν, ἦν	δ’	ἐγώ, καὶ ἀκοῇ τὰ ἀκουόμενα,
[6, 504]	ὧν διήλθομεν; Καὶ μεῖζον, ἦν	δ’	ἐγώ, καὶ αὐτῶν τούτων οὐχ
[6, 485]	φθορᾶς. Ωμολογήσθω. Καὶ μήν, ἦν	δ’	ἐγώ, καὶ ὅτι πάσης αὐτῆς,
[6, 507]	δ’ ὅς. Πολλὰ καλά, ἦν	δ’	ἐγώ, καὶ πολλὰ ἀγαθὰ καὶ
[6, 509]	ἔφη, παραλίπῃς. Οἶμαι μέν, ἦν	δ’	ἐγώ, καὶ πολύ· ὅμως δέ,
[6, 499]	ἔφη. Τούτων τοι χάριν, ἦν	δ’	ἐγώ, καὶ ταῦτα προορώμενοι (ἡμεῖς
[6, 495]	λεγόμενα ταῦτα. Εἰκότως γε, ἦν	δ’	ἐγώ, λεγόμενα. καθορῶντες γὰρ ἄλλοι
[6, 504]	ἄλλοις. (Αλλ’ ὦ φίλε, ἦν	δ’	ἐγώ, μέτρον τῶν τοιούτων ἀπολεῖπον
[6, 502]	ἔφη, ἧττον. ~Βούλει οὖν, ἦν	δ’	ἐγώ, μὴ ἧττον φῶμεν αὐτοὺς
[6, 499]	Ισως, ἔφη. Ω μακάριε, ἦν	δ’	ἐγώ, μὴ πάνυ οὕτω τῶν
[6, 498]	ἅπτεσθαι. Πῶς; ~Νῦν μέν, ἦν	δ’	ἐγώ, οἱ καὶ ἁπτόμενοι μειράκια
[6, 489]	ὁ Αδείμαντος. Οὐ δή, ἦν	δ’	ἐγώ, οἶμαι δεῖσθαί σε ἐξεταζομένην
[6, 508]	ἔτι δίελθέ μοι. Οφθαλμοί, ἦν	δ’	ἐγώ, οἶσθ’ ὅτι, ὅταν μηκέτι
[6, 491]	λέγεις πυθοίμην. Λαβοῦ τοίνυν, ἦν	δ’	ἐγώ, ὅλου αὐτοῦ ὀρθῶς, καί
[6, 495]	Οὐ πάνυ. Ορᾷς οὖν, ἦν	δ’	ἐγώ, ὅτι οὐ κακῶς ἐλέγομεν
[6, 499]	δοκεῖ. Τοῖς δὲ πολλοῖς, ἦν	δ’	ἐγώ, ὅτι οὐκ αὖ δοκεῖ,
[6, 504]	μέγιστα; Μνημονεύεις μέν που, ἦν	δ’	ἐγώ, ὅτι τριττὰ εἴδη ψυχῆς
[6, 507]	ἔφη. Οἶμαι δέ γε, ἦν	δ’	ἐγώ, οὐδ’ ἄλλαις πολλαῖς, ἵνα
[6, 492]	Σώκρατες, ἀνάγκη. Καὶ μήν, ἦν	δ’	ἐγώ, οὔπω τὴν μεγίστην ἀνάγκην
[6, 501]	γραφὴ γένοιτο. Αρ’ οὖν, ἦν	δ’	ἐγώ, πείθομέν πῃ ἐκείνους, οὓς
[6, 494]	ἔφη. Φιλόσοφον μὲν ἄρα, ἦν	δ’	ἐγώ, πλῆθος ἀδύνατον εἶναι. Αδύνατον.
[6, 493]	δοκεῖ. Ετι τοίνυν σοι, ἦν	δ’	ἐγώ, πρὸς τούτοις καὶ τόδε
[6, 491]	ἔφη, ἀκοῦσαι. (Ετι τοίνυν, ἦν	δ’	ἐγώ, πρὸς τούτοις τὰ λεγόμενα
[6, 510]	ἱκανῶς ἔμαθον. (Αλλ’ αὖθις, ἦν	δ’	ἐγώ· ῥᾷον γὰρ τούτων προειρημένων
[6, 491]	οὖν, ἔφη, κελεύεις; (Παντός, ἦν	δ’	ἐγώ, σπέρματος πέρι ἢ φυτοῦ,
[6, 487]	γε τοιοῦτον μέμψαιτο. Αλλ’ ἦν	δ’	ἐγώ, τελειωθεῖσι τοῖς τοιούτοις παιδείᾳ
[6, 490]	ἔφη, ταῦτα. Ταύτης δή, ἦν	δ’	ἐγώ, τῆς φύσεως δεῖ θεάσασθαι
[6, 502]	ἔφη. Αρχοντος γάρ που, ἦν	δ’	ἐγώ, τιθέντος τοὺς νόμους καὶ
[6, 502]	Λεκτέον μέντοι, ἔφη. Οὐδέν, ἦν	δ’	ἐγώ, τὸ σοφόν μοι ἐγένετο
[6, 494]	γίγνεσθαι. Τί οὖν οἴει, ἦν	δ’	ἐγώ, τὸν τοιοῦτον ἐν τοῖς
[6, 504]	ῥᾳθυμίαν. Τούτου δέ γε, ἦν	δ’	ἐγώ, τοῦ παθήματος ἥκιστα προσδεῖ
[6, 502]	ἔφη. Οὗτοι μὲν τοίνυν, ἦν	δ’	ἐγώ, τοῦτο πεπεισμένοι ἔστων· τοῦδε
[6, 508]	δ’ ὅς. Τοῦτον τοίνυν, ἦν	δ’	ἐγώ, φάναι με λέγειν τὸν
[6, 507]	Ο δὴ σὺ καλεῖς, ἦν	δ’	ἐγώ, φῶς. Αληθῆ, ἔφη, λέγεις.
[6, 491]	τῆς φαύλης. Εχει. (Οὐκοῦν, ἦν	δ’	ἐγώ, ὦ Αδείμαντε, καὶ τὰς
[6, 484]	(Οἱ μὲν δὴ φιλόσοφοι, ἦν	δ’	ἐγώ, ὦ Γλαύκων, καὶ οἱ
[6, 506]	διέλθῃς. Καὶ γὰρ ἐμοί, ἦν	δ’	ἐγώ, ὦ ἑταῖρε, καὶ μάλα
[6, 509]	γάρ, ἔφη. (Νόησον τοίνυν, ἦν	δ’	ἐγώ, ὥσπερ λέγομεν, δύο αὐτὼ
[6, 501]	τρόπον τῆς διαγραφῆς; Λαβόντες, ἦν	δ’	ἐγώ, ὥσπερ πίνακα πόλιν τε
[6, 486]	ἀνύτων; Οὐκ ἂν γένοιτο. Τί	δ’	εἰ μηδὲν ὧν μάθοι σῴζειν
[6, 503]	ἐξ ἀρχῆς μετελθεῖν δεῖ. ~ἐλέγομεν	(δ’	εἰ μνημονεύεις, δεῖν αὐτοὺς φιλοπόλιδάς
[6, 487]	τι μᾶλλον ταύτῃ ἔχειν. λέγω	δ’	εἰς τὸ παρὸν ἀποβλέψας. νῦν
[6, 494]	μείνασαν πρὸς τέλος ἐλθεῖν; ἐννόει	δ’	(ἐκ τῶν ἔμπροσθεν. ὡμολόγηται γὰρ
[6, 500]	τὸ δυνατὸν ἀνθρώπῳ γίγνεται· διαβολὴ	δ’	ἐν πᾶσι πολλή. Παντάπασι μὲν
[6, 504]	γὰρ οὐδὲν οὐδενὸς μέτρον. δοκεῖ	δ’	ἐνίοτέ τισιν ἱκανῶς ἤδη ἔχειν
[6, 487]	ἵνα μὴ παμπονήρους εἴπωμεν, τοὺς	δ’	ἐπιεικεστάτους δοκοῦντας ὅμως τοῦτό γε
[6, 508]	ἀγαθοῦ ἰδέαν φάθι εἶναι· αἰτίαν	δ’	ἐπιστήμης οὖσαν καὶ ἀληθείας, ὡς
[6, 494]	οὐ πᾶν μὲν ἔργον, πᾶν	δ’	ἔπος λέγοντάς τε καὶ πράττοντας
[6, 509]	ἡλιοειδῆ μὲν νομίζειν ὀρθόν, ἥλιον	δ’	ἡγεῖσθαι οὐκ ὀρθῶς ἔχει, οὕτω
[6, 496]	αὐτὸν τῶν πολιτικῶν κατέχει. τὸ	δ’	ἡμέτερον οὐκ ἄξιον λέγειν, τὸ
[6, 500]	δημοτικῆς ἀρετῆς; Ηκιστά γε, ἦ	δ’	ὅς. Αλλ’ ἐὰν δὴ αἴσθωνται
[6, 487]	λέγοντας ψεύδεσθαι; Οὐκ οἶδα, ἦ	δ’	ὅς, ἀλλὰ τὸ σοὶ δοκοῦν
[6, 495]	εἰς ἀγῶνας καθιστάντας; ~(Πολλή, ἦ	δ’	ὅς, ἀνάγκη. Εστιν οὖν ὅπως
[6, 494]	κακῶν; Πολλοῦ γε δεῖ, ἦ	δ’	ὅς. Εὰν δ’ οὖν, ἦν
[6, 500]	χρώμενοι ζωγράφοι; Οὐ χαλεπανοῦσιν, ἦ	δ’	ὅς, ἐάνπερ αἴσθωνται. ~ἀλλὰ δὴ
[6, 501]	πραΰνονται; Καὶ πολύ γε, ἦ	δ’	ὅς, εἰ σωφρονοῦσιν. (Πῇ γὰρ
[6, 497]	τι σύ. Αλλ’ οὐδέν, ἦ	δ’	ὅς, ἔτι λέγω περὶ τούτου·
[6, 485]	ἂν εὕροις; Καὶ πῶς; ἦ	δ’	ὅς. Η οὖν δυνατὸν εἶναι
[6, 502]	ἀδύνατον; (Οὐκ οἶμαι ἔγωγε, ἦ	δ’	ὅς. Καὶ μὴν ὅτι γε
[6, 492]	καὶ γυναῖκας; Πότε δή; ἦ	δ’	ὅς. Οταν, εἶπον, συγκαθεζόμενοι ἁθρόοι
[6, 492]	κρατήσειν; (Οἶμαι μὲν οὐδένα, ἦ	δ’	ὅς. Οὐ γάρ, ἦν δ’
[6, 484]	Οὐ μὰ τὸν Δία, ἦ	δ’	ὅς, οὐ πολύ τι διαφέρει.
[6, 497]	εὐμενὴς ἀπαλλάξεται. ~(Αλλά τοι, ἦ	δ’	ὅς, οὐ τὰ ἐλάχιστα ἂν
[6, 493]	καταγέλαστον; (Οἶμαι δέ γε, ἦ	δ’	ὅς, οὐδ’ ἀκούσομαι. Ταῦτα τοίνυν
[6, 486]	τὸν ἀνθρώπινον βίον; Αδύνατον, ἦ	δ’	ὅς. (Οὐκοῦν καὶ θάνατον οὐ
[6, 503]	τιμῆς μήτε ἀρχῆς. Ορθῶς, ἦ	δ’	ὅς. Οὐκοῦν σπάνιον αὐτὸ οἴει
[6, 495]	οὔτε πόλιν δρᾷ. Αληθέστατα, ἦ	δ’	ὅς. Οὗτοι μὲν δὴ οὕτως
[6, 491]	ποτὲ ἔσεσθαι; Οὔκ, ἀλλά, ἦ	δ’	ὅς, οὕτως. ~(Ην τοίνυν ἔθεμεν
[6, 507]	πολλάκις εἰρημένα. (Τὰ ποῖα; ἦ	δ’	ὅς. Πολλὰ καλά, ἦν δ’
[6, 507]	ἔχεις εἰπεῖν; Οὐκ ἔγωγε, ἦ	δ’	ὅς. Τὴν δὲ τῆς ὄψεως
[6, 504]	τε καὶ νόμων. Εἰκός, ἦ	δ’	ὅς. Τὴν μακροτέραν τοίνυν, ὦ
[6, 508]	ὑπ’ αὐτῆς ταύτης; Οὕτως, ἦ	δ’	ὅς. Τοῦτον τοίνυν, ἦν δ’
[6, 492]	καὶ ἔσεσθαι τοιοῦτον; (Πολλή, ἦ	δ’	ὅς, ὦ Σώκρατες, ἀνάγκη. Καὶ
[6, 506]	καλά; Μὴ πρὸς Διός, ἦ	δ’	ὅς, ὦ Σώκρατες, ὁ Γλαύκων,
[6, 494]	φυῇ προσφερὴς τῇ ψυχῇ; Τί	δ’	οὐ μέλλει; ἔφη. Βουλήσονται δὴ
[6, 503]	σπάνιον αὐτὸ οἴει ἔσεσθαι; Πῶς	δ’	οὔ; (Βασανιστέον δὴ ἔν τε
[6, 486]	καὶ τὴν τοιαύτην πρᾶξιν; Πῶς	δ’	οὔ; (Επιλήσμονα ἄρα ψυχὴν ἐν
[6, 491]	ἢ τῷ μὴ ἀγαθῷ. Πῶς	δ’	οὔ; Εχει δὴ οἶμαι λόγον
[6, 505]	τοῖς δὲ κομψοτέροις φρόνησις. Πῶς	δ’	οὔ; Καὶ ὅτι γε, ὦ
[6, 507]	αὖ ἰδέας νοεῖσθαι μέν, ὁρᾶσθαι	δ’	οὔ. Παντάπασι μὲν οὖν. (Τῷ
[6, 507]	μὲν δὴ ὁρᾶσθαί φαμεν, νοεῖσθαι	δ’	οὔ, τὰς δ’ αὖ ἰδέας
[6, 486]	τὸ αὐτοφυὲς εὐάγωγον παρέξει. Πῶς	δ’	οὔ; (Τί οὖν; μή πῃ
[6, 494]	οἰκεῖοι καὶ οἱ πολῖται. Πῶς	δ’	οὔ; (Υποκείσονται ἄρα δεόμενοι καὶ
[6, 490]	καὶ οὕτω λήγοι ὠδῖνος, πρὶν	δ’	οὔ; Ως οἷόν τ’ ἔφη,
[6, 494]	δεῖ, ἦ δ’ ὅς. Εὰν	δ’	οὖν, ἦν δ’ ἐγώ, διὰ
[6, 488]	εἰς λόγον ~οὕτω (δυσαπόδεικτον; ἄκουε	δ’	οὖν τῆς εἰκόνος, ἵν’ ἔτι
[6, 509]	μὲν καὶ ἀλήθειαν παρέχει, αὐτὸ	δ’	ὑπὲρ ταῦτα κάλλει ἐστίν· οὐ
[6, 508]	ὄψις μὲν οὐκ ἔστιν, αἴτιος	δ’	ὢν αὐτῆς ὁρᾶται ὑπ’ αὐτῆς
[6, 486]	καὶ μὴ φιλοχρήματος μηδ’ ἀνελεύθερος	μηδ’	ἀλαζὼν μηδὲ δειλὸς ἔσθ’ ὅπῃ
[6, 486]	ὁ κόσμιος καὶ μὴ φιλοχρήματος	μηδ’	ἀνελεύθερος μηδ’ ἀλαζὼν μηδὲ δειλὸς
[6, 484]	ἐμπειρίᾳ δὲ μηδὲν ἐκείνων ἐλλείποντας	μηδ’	ἐν ἄλλῳ μηδενὶ μέρει ἀρετῆς
[6, 488]	τοῦ δὲ ἀληθινοῦ κυβερνήτου πέρι	μηδ’	ἐπαΐοντες, ὅτι ἀνάγκη αὐτῷ τὴν
[6, 491]	τυχὸν τροφῆς ἧς προσήκει ἑκάστῳ	μηδ’	ὥρας μηδὲ τόπου, ὅσῳ ἂν
[6, 493]	δέ γε, ἦ δ’ ὅς,	οὐδ’	ἀκούσομαι. Ταῦτα τοίνυν πάντα ἐννοήσας
[6, 495]	αὐτοί τε βίον οὐ προσήκοντα	οὐδ’	ἀληθῆ ζῶσιν, τὴν δέ, ὥσπερ
[6, 507]	δέ γε, ἦν δ’ ἐγώ,	οὐδ’	ἄλλαις πολλαῖς, ἵνα μὴ εἴπω
[6, 502]	ἢ δυναστῶν τὰς φύσεις φιλόσοφοι;	Οὐδ’	ἂν εἷς, ἔφη. Τοιούτους δὲ
[6, 502]	τῷ χρόνῳ τῶν πάντων οὐδέποτε	οὐδ’	ἂν εἷς σωθείη, ἔσθ’ ὅστις
[6, 487]	συγγενὴς ἀληθείας, δικαιοσύνης, ἀνδρείας, σωφροσύνης;	Οὐδ’	ἂν ὁ Μῶμος, ἔφη, τό
[6, 490]	ἀλλ’ ἴοι καὶ οὐκ ἀμβλύνοιτο	οὐδ’	ἀπολήγοι τοῦ ἔρωτος, πρὶν αὐτοῦ
[6, 505]	ὅτι οὐδὲν ἡμῖν ὄφελος, ὥσπερ	οὐδ’	εἰ (κεκτῄμεθά τι ἄνευ τοῦ
[6, 493]	σῶσαι λέγων οὐ κακῶς ἐρεῖς.	Οὐδ’	ἐμοὶ ἄλλως, ἔφη, δοκεῖ. Ετι
[6, 496]	περὶ τὰ τῶν πόλεων πράττει	οὐδ’	ἔστι (σύμμαχος μεθ’ ὅτου τις
[6, 488]	πρὸς τὰς πόλεις πεπόνθασιν, ὥστε	οὐδ’	ἔστιν ἓν οὐδὲν ἄλλο τοιοῦτον
[6, 499]	γένηται. οὐ γὰρ ἀδύνατος γενέσθαι,	οὐδ’	ἡμεῖς ἀδύνατα λέγομεν· χαλεπὰ δὲ
[6, 497]	τίνα τῶν νῦν λέγεις πολιτειῶν;	(Οὐδ’	ἡντινοῦν, εἶπον, ἀλλὰ τοῦτο καὶ
[6, 502]	ἀδύνατον ἐθέλειν ποιεῖν τοὺς πολίτας.	Οὐδ’	ὁπωστιοῦν. Αλλὰ δή, ἅπερ ἡμῖν
[6, 498]	τῶν ἀκουόντων προθυμότερον ἔτι ἀντιτείνειν	οὐδ’	ὁπωστιοῦν πεισομένους, ἀπὸ Θρασυμάχου ἀρξαμένους.

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 23/03/2006