Livre, Chap.
[6, 493]	λεγομένη ἀνάγκη ποιεῖν αὐτῷ ταῦτα	ἃ	ἂν οὗτοι ἐπαινῶσιν· ὡς δὲ
[6, 502]	τοὺς νόμους καὶ τὰ ἐπιτηδεύματα	ἃ	διεληλύθαμεν, οὐ δήπου ἀδύνατον ἐθέλειν
[6, 491]	δὲ ἀνδρείαν, σωφροσύνην καὶ πάντα	ἃ	διήλθομεν. Ατοπον, ἔφη, ἀκοῦσαι. (Ετι
[6, 493]	ταῦτα τὰ τῶν πολλῶν δόγματα,	ἃ	δοξάζουσιν ὅταν ἁθροισθῶσιν, καὶ σοφίαν
[6, 500]	τις, εἶπον, αὐτῷ ἀνάγκη γένηται	ἃ	ἐκεῖ ὁρᾷ μελετῆσαι εἰς ἀνθρώπων
[6, 510]	τὴν μέθοδον ποιουμένη. Ταῦτ’ ἔφη,	ἃ	λέγεις, οὐχ ἱκανῶς ἔμαθον. (Αλλ’
[6, 491]	καὶ ἡδέως γ’ ἂν ἀκριβέστερον	ἃ	λέγεις πυθοίμην. Λαβοῦ τοίνυν, ἦν
[6, 502]	τῆς νομοθεσίας ἄριστα μὲν εἶναι	ἃ	λέγομεν, εἰ γένοιτο, χαλεπὰ δὲ
[6, 487]	τι πάσχουσιν οἱ ἀκούοντες ἑκάστοτε	ἃ	νῦν λέγεις· ἡγοῦνται δι’ ἀπειρίαν
[6, 506]	εἰδότα, ὡς μέντοι οἰόμενον ταῦθ’	ἃ	οἴεται ἐθέλειν λέγειν. Τί δέ;
[6, 511]	~ζητοῦντες (δὲ αὐτὰ ἐκεῖνα ἰδεῖν	ἃ	οὐκ ἂν ἄλλως ἴδοι τις
[6, 510]	τἆλλα οὕτως, αὐτὰ μὲν ταῦτα	ἃ	πλάττουσίν τε καὶ γράφουσιν, ὧν
[6, 507]	ἀγαθόν, καὶ οὕτω περὶ πάντων	ἃ	τότε ὡς πολλὰ ἐτίθεμεν, πάλιν
[6, 495]	ῥυέντες· σμικρὰ δὲ φύσις οὐδὲν	μέγα	οὐδέποτε οὐδένα οὔτε ἰδιώτην οὔτε
[6, 486]	οὐσίας, οἷόν τε οἴει τούτῳ	μέγα	τι δοκεῖν εἶναι τὸν ἀνθρώπινον
[6, 487]	σμικρῶν ἐπὶ τελευτῆς τῶν λόγων	μέγα	τὸ σφάλμα καὶ ἐναντίον τοῖς
[6, 487]	τοὺς ταῦτα λέγοντας ψεύδεσθαι; Οὐκ	οἶδα,	ἦ δ’ ὅς, ἀλλὰ τὸ
[6, 510]	μὲν οὖν, ἔφη, τοῦτό γε	οἶδα.	Οὐκοῦν καὶ ὅτι τοῖς ὁρωμένοις
[6, 508]	ἔφη, λέγεις. ~Οὐ σμικρᾷ ἄρα	ἰδέᾳ	ἡ τοῦ ὁρᾶν αἴσθησις καὶ
[6, 505]	ὅτι γε ἡ τοῦ ἀγαθοῦ	ἰδέα	μέγιστον μάθημα, πολλάκις ἀκήκοας, ᾗ
[6, 505]	πράττειν καὶ κεκτῆσθαι καὶ δοκεῖν,	ἀγαθὰ	δὲ οὐδενὶ ἔτι ἀρκεῖ τὰ
[6, 505]	Συμβαίνει δὴ αὐτοῖς οἶμαι ὁμολογεῖν	ἀγαθὰ	εἶναι καὶ κακὰ ταὐτά. ἦ
[6, 506]	καὶ καλὰ ἀγνοούμενα ὅπῃ ποτὲ	ἀγαθά	ἐστιν, οὐ πολλοῦ τινος ἄξιον
[6, 507]	ἦν δ’ ἐγώ, καὶ πολλὰ	ἀγαθὰ	καὶ ἕκαστα οὕτως εἶναί φαμέν
[6, 493]	οὗτοι ἐπαινῶσιν· ὡς δὲ καὶ	ἀγαθὰ	καὶ καλὰ ταῦτα τῇ ἀληθείᾳ,
[6, 493]	δόξαις, οἷς μὲν χαίροι ἐκεῖνο	ἀγαθὰ	καλῶν, οἷς δὲ ἄχθοιτο κακά,
[6, 491]	ἐγώ, πρὸς τούτοις τὰ λεγόμενα	ἀγαθὰ	πάντα φθείρει καὶ ἀποσπᾷ, κάλλος
[6, 495]	τοῦ ἐπιτηδεύματος, καὶ τὰ λεγόμενα	ἀγαθά,	πλοῦτοί τε καὶ πᾶσα ἡ
[6, 495]	καὶ τοὺς ἰδιώτας, καὶ οἱ	τἀγαθά,	οἳ ἂν ταύτῃ τύχωσι ῥυέντες·
[6, 490]	φιλοσόφων φύσιν καὶ ἐξ ἀνάγκης	ὡρισάμεθα.	(Εστιν, ἔφη, ταῦτα. Ταύτης δή,
[6, 505]	ἡμῖν ὄφελος, ὥσπερ οὐδ’ εἰ	(κεκτῄμεθά	τι ἄνευ τοῦ ἀγαθοῦ. ἢ
[6, 505]	ταύτης εἰ ὅτι μάλιστα τἆλλα	ἐπισταίμεθα,	οἶσθ’ ὅτι οὐδὲν ἡμῖν ὄφελος,
[6, 494]	καὶ ἕλκηται πρὸς φιλοσοφίαν, τί	οἰόμεθα	δράσειν ἐκείνους τοὺς ἡγουμένους ἀπολλύναι
[6, 507]	ἀποδιδοὺς τὸν λόγον τοῦ τόκου.	Εὐλαβησόμεθα,	ἔφη, κατὰ δύναμιν· ἀλλὰ μόνον
[6, 490]	Αρ’ οὖν δὴ οὐ μετρίως	ἀπολογησόμεθα	ὅτι πρὸς τὸ ὂν πεφυκὼς
[6, 484]	διαφέρει. Τούτους οὖν μᾶλλον φύλακας	στησόμεθα	ἢ τοὺς ἐγνωκότας μὲν ἕκαστον
[6, 499]	οὕτω γὰρ ἂν ἡμεῖς δικαίως	καταγελῴμεθα,	ὡς ἄλλως εὐχαῖς ὅμοια λέγοντες.
[6, 489]	οὐδὲ τούτου φιλοσοφία αἰτία, (ἂν	δυνώμεθα,	πειραθῶμεν δεῖξαι; Πάνυ μὲν οὖν.
[6, 496]	εἰκὸς γεννᾶν τοὺς τοιούτους; οὐ	νόθα	καὶ φαῦλα; Πολλὴ ἀνάγκη. Τί
[6, 506]	ἦν δ’ ἐγώ, ἀνήρ, καλῶς	ἦσθα	καὶ πάλαι καταφανὴς ὅτι σοι
[6, 501]	ἐκείνους, οὓς διατεταμένους ἐφ’ ἡμᾶς	ἔφησθα	ἰέναι, ὡς τοιοῦτός ἐστι πολιτειῶν
[6, 507]	ἰδίᾳ ἐπ’ αὐτὸ τοῦτο πεφυκός,	οἶσθα	ὅτι ἥ τε ὄψις οὐδὲν
[6, 505]	Αλλὰ μὴν καὶ τόδε γε	οἶσθα,	ὅτι τοῖς μὲν πολλοῖς ἡδονὴ
[6, 492]	τε καὶ σοφισταί. ἢ οὐκ	οἶσθα	ὅτι τὸν μὴ πειθόμενον ἀτιμίαις
[6, 509]	οὐκ ὀρθῶς ἔχει, οὕτω καὶ	ἐνταῦθα	ἀγαθοειδῆ μὲν νομίζειν ταῦτ’ ἀμφότερα
[6, 505]	ὄντα ζητοῦσιν, τὴν δὲ δόξαν	ἐνταῦθα	ἤδη πᾶς ἀτιμάζει; Καὶ μάλα,
[6, 503]	Αληθῆ, ἔφη, λέγεις. Οὐκοῦν τὰ	βέβαια	αὖ ταῦτα ἤθη καὶ οὐκ
[6, 486]	μή πῃ δοκοῦμέν σοι οὐκ	ἀναγκαῖα	ἕκαστα διεληλυθέναι καὶ ἑπόμενα ἀλλήλοις
[6, 493]	ἔχοι λόγον περὶ αὐτῶν, ἀλλὰ	τἀναγκαῖα	δίκαια καλοῖ καὶ καλά, τὴν
[6, 505]	πολλάκις ἀκήκοας, ᾗ δὴ καὶ	δίκαια	καὶ τἆλλα προσχρησάμενα χρήσιμα καὶ
[6, 493]	λόγον περὶ αὐτῶν, ἀλλὰ τἀναγκαῖα	δίκαια	καλοῖ καὶ καλά, τὴν δὲ
[6, 505]	δέ; τόδε οὐ φανερόν, ὡς	δίκαια	μὲν καὶ καλὰ πολλοὶ ἂν
[6, 486]	νέου ὄντος ἐπισκέψῃ, εἰ ἄρα	δικαία	τε καὶ ἥμερος ἢ δυσκοινώνητος
[6, 506]	γ’ ἔφη. Οἶμαι γοῦν, εἶπον,	δίκαιά	τε καὶ καλὰ ἀγνοούμενα ὅπῃ
[6, 486]	μετέχουσα ἀνελευθερίας· ἐναντιώτατον γάρ που	σμικρολογία	ψυχῇ μελλούσῃ τοῦ ὅλου καὶ
[6, 484]	εἰσιν ἑκάτεροι. Ισως γάρ, ἔφη,	διὰ	βραχέος οὐ ῥᾴδιον. Οὐ φαίνεται,
[6, 511]	αἰσθήσεσιν αὐτὰ θεᾶσθαι οἱ θεώμενοι,	διὰ	δὲ τὸ μὴ ἐπ’ ἀρχὴν
[6, 484]	φυλάττοντες σῴζειν; Οὐ μὰ τὸν	Δία,	ἦ δ’ ὅς, οὐ πολύ
[6, 484]	ὦ Γλαύκων, καὶ οἱ μὴ	διὰ	μακροῦ τινος διεξελθόντες λόγου μόγις
[6, 495]	ἱμάτιον ἔχοντος, ὡς νυμφίου παρεσκευασμένου,	διὰ	πενίαν καὶ ἐρημίαν τοῦ δεσπότου
[6, 504]	μάλ’ ἔφη, συχνοὶ πάσχουσιν αὐτὸ	διὰ	ῥᾳθυμίαν. Τούτου δέ γε, ἦν
[6, 494]	δ’ οὖν, ἦν δ’ ἐγώ,	διὰ	τὸ εὖ πεφυκέναι καὶ τὸ
[6, 494]	ἆρ’ εὐπετὲς οἴει εἶναι εἰσακοῦσαι	διὰ	τοσούτων κακῶν; Πολλοῦ γε δεῖ,
[6, 485]	αὑτὴν εἶεν ἄν, τὰς δὲ	διὰ	τοῦ σώματος ἐκλείποιεν, εἰ μὴ
[6, 489]	καὶ ἰσχυροτάτη διαβολὴ γίγνεται φιλοσοφίᾳ	διὰ	τοὺς τὰ τοιαῦτα φάσκοντας ἐπιτηδεύειν,
[6, 505]	μονίμῳ οἵᾳ καὶ περὶ τἆλλα,	διὰ	τοῦτο δὲ ἀποτυγχάνει καὶ τῶν
[6, 507]	ἐὰν μὴ (παραγένηται γένος τρίτον	ἰδίᾳ	ἐπ’ αὐτὸ τοῦτο πεφυκός, οἶσθα
[6, 494]	μὴ οἷός τ’ ᾖ, καὶ	ἰδίᾳ	ἐπιβουλεύοντας καὶ δημοσίᾳ εἰς ἀγῶνας
[6, 500]	μελετῆσαι εἰς ἀνθρώπων ἤθη καὶ	ἰδίᾳ	καὶ δημοσίᾳ τιθέναι καὶ μὴ
[6, 509]	ἀλλ’ ἔτι ἐπέκεινα τῆς οὐσίας	πρεσβείᾳ	καὶ δυνάμει ὑπερέχοντος. (Καὶ ὁ
[6, 493]	πολλούς, πέρα τῶν ἀναγκαίων, ἡ	Διομηδεία	λεγομένη ἀνάγκη ποιεῖν αὐτῷ ταῦτα
[6, 487]	δ’ ἐγώ, τελειωθεῖσι τοῖς τοιούτοις	παιδείᾳ	τε καὶ ἡλικίᾳ ἆρα οὐ
[6, 494]	ἔμπροσθεν. ὡμολόγηται γὰρ δὴ ἡμῖν	εὐμάθεια	καὶ μνήμη καὶ ἀνδρεία καὶ
[6, 490]	συνέβη προσῆκον τούτοις ἀνδρεία, μεγαλοπρέπεια,	εὐμάθεια,	μνήμη· καὶ σοῦ ἐπιλαβομένου ὅτι
[6, 493]	ἀγαθὰ καὶ καλὰ ταῦτα τῇ	ἀληθείᾳ,	ἤδη πώποτέ του ἤδουσας αὐτῶν
[6, 490]	εἰ νῷ ἔχεις, πρῶτον μὲν	ἀλήθεια,	ἣν διώκειν αὐτὸν πάντως καὶ
[6, 510]	φάναι, ἦν δ’ ἐγώ, διῃρῆσθαι	ἀληθείᾳ	τε καὶ μή, ὡς τὸ
[6, 508]	νόει· ὅταν μὲν οὗ καταλάμπει	ἀλήθειά	τε καὶ τὸ ὄν, εἰς
[6, 489]	ἀρχομένων ἄρχεσθαι, οὗ ἂν τῇ	ἀληθείᾳ	τι ὄφελος ᾖ. ἀλλὰ τοὺς
[6, 493]	διδασκαλίαν τρέποιτο, μηδὲν εἰδὼς τῇ	ἀληθείᾳ	τούτων τῶν δογμάτων τε καὶ
[6, 491]	πόλει καὶ πάντα τὰ τούτων	οἰκεῖα·	ἔχεις γὰρ τὸν τύπον ὧν
[6, 510]	τοῖς ὅσα πυκνά τε καὶ	λεῖα	καὶ φανὰ συνέστηκεν, καὶ πᾶν
[6, 491]	πλοῦτος καὶ ἰσχὺς σώματος καὶ	συγγένεια	ἐρρωμένη ἐν πόλει καὶ πάντα
[6, 509]	τοῦ νοουμένου, καί σοι ἔσται	σαφηνείᾳ	καὶ ἀσαφείᾳ πρὸς ἄλληλα ἐν
[6, 490]	ὅτι συνέβη προσῆκον τούτοις ἀνδρεία,	μεγαλοπρέπεια,	εὐμάθεια, μνήμη· καὶ σοῦ ἐπιλαβομένου
[6, 486]	ἔφη. Ηι οὖν ὑπάρχει διανοίᾳ	μεγαλοπρέπεια	καὶ θεωρία παντὸς μὲν χρόνου,
[6, 494]	καὶ μνήμη καὶ ἀνδρεία καὶ	μεγαλοπρέπεια	ταύτης εἶναι τῆς φύσεως. Ναί.
[6, 501]	πάλιν ἐγγράφοιεν, (ἕως ὅτι μάλιστα	ἀνθρώπεια	ἤθη εἰς ὅσον ἐνδέχεται θεοφιλῆ
[6, 494]	ἡμῖν εὐμάθεια καὶ μνήμη καὶ	ἀνδρεία	καὶ μεγαλοπρέπεια ταύτης εἶναι τῆς
[6, 490]	που ὅτι συνέβη προσῆκον τούτοις	ἀνδρεία,	μεγαλοπρέπεια, εὐμάθεια, μνήμη· καὶ σοῦ
[6, 501]	κακῶν παῦλα ἔσται, οὐδὲ ἡ	πολιτεία	ἣν μυθολογοῦμεν λόγῳ ἔργῳ τέλος
[6, 499]	διαμάχεσθαι, ὡς γέγονεν ἡ εἰρημένη	πολιτεία	καὶ ἔστιν καὶ γενήσεταί γε,
[6, 484]		~Πολιτεία	(Οἱ μὲν δὴ φιλόσοφοι, ἦν
[6, 499]	ἠναγκασμένοι, ὅτι οὔτε πόλις οὔτε	πολιτεία	οὐδέ γ’ ἀνὴρ ὁμοίως μή
[6, 497]	τοῦτο ἐρήσῃ τίς αὕτη ἡ	πολιτεία.	Οὐκ ἔγνως, ἔφη· οὐ γὰρ
[6, 506]	ἔφη, μαντεύῃ. Οὐκοῦν ἡμῖν ἡ	πολιτεία	τελέως κεκοσμήσεται, ἐὰν ὁ (τοιοῦτος
[6, 509]	καί σοι ἔσται σαφηνείᾳ καὶ	ἀσαφείᾳ	πρὸς ἄλληλα ἐν μὲν τῷ
[6, 498]	δὲ πῶς; ἔφη. Πᾶν τοὐναντίον·	μειράκια	μὲν ὄντα καὶ παῖδας μειρακιώδη
[6, 498]	δ’ ἐγώ, οἱ καὶ ἁπτόμενοι	μειράκια	ὄντα ἄρτι (ἐκ παίδων τὸ
[6, 487]	τοῖς τοιούτοις παιδείᾳ τε καὶ	ἡλικίᾳ	ἆρα οὐ μόνοις ἂν τὴν
[6, 506]	αἰσχρὰ θεάσασθαι, τυφλά τε καὶ	σκολιά,	ἐξὸν (παρ’ ἄλλων ἀκούειν φανά
[6, 503]	ἐν φόβοις μήτ’ ἐν ἄλλῃ	μηδεμιᾷ	μεταβολῇ φαίνεσθαι ἐκβάλλοντας, ἢ τὸν
[6, 507]	πολλαῖς, ἵνα μὴ εἴπω ὅτι	οὐδεμιᾷ,	τοιούτου προσδεῖ οὐδενός. ἢ σύ
[6, 505]	ἐστὶν οὐδὲ πίστει χρήσασθαι μονίμῳ	οἵᾳ	καὶ περὶ τἆλλα, διὰ τοῦτο
[6, 495]	ἀνάξιοι ᾔσχυνάν τε καὶ ὀνείδηπεριῆψαν,	οἷα	καὶ σὺ φῂς ὀνειδίζειν τοὺς
[6, 499]	δικαίως καταγελῴμεθα, ὡς ἄλλως εὐχαῖς	ὅμοια	λέγοντες. ἢ οὐχ οὕτως; Οὕτως.
[6, 492]	ἀλλὰ καὶ τὸ ἐπιχειρεῖν πολλὴ	ἄνοια.	οὔτε γὰρ γίγνεται οὔτε γέγονεν
[6, 511]	ἄλλως ἴδοι τις ἢ τῇ	διανοίᾳ.	Αληθῆ, ἔφη, λέγεις. Τοῦτο τοίνυν
[6, 486]	Αληθέστατα, ἔφη. Ηι οὖν ὑπάρχει	διανοίᾳ	μεγαλοπρέπεια καὶ θεωρία παντὸς μὲν
[6, 511]	αἷς αἱ ὑποθέσεις ἀρχαὶ καὶ	διανοίᾳ	μὲν ἀναγκάζονται ἀλλὰ μὴ αἰσθήσεσιν
[6, 504]	δή, ἔφη, οὕτω σκοπεῖν. ἀλλὰ	ποῖα	δὴ λέγεις μαθήματα μέγιστα; Μνημονεύεις
[6, 507]	ἄλλοτε ἤδη πολλάκις εἰρημένα. (Τὰ	ποῖα;	ἦ δ’ ὅς. Πολλὰ καλά,
[6, 486]	καὶ ἥμερος ἢ δυσκοινώνητος καὶ	ἀγρία.	Πάνυ μὲν οὖν. (Οὐ μὴν
[6, 496]	σῴζοιτ’ ἄν, ἀλλ’ ὥσπερ εἰς	θηρία	ἄνθρωπος ἐμπεσών, οὔτε συναδικεῖν ἐθέλων
[6, 492]	πολλοὶ εἰς ἐκκλησίας ἢ εἰς	δικαστήρια	ἢ θέατρα ἢ στρατόπεκα ἤ
[6, 484]	ἐγνωκότας μὲν ἕκαστον τὸ ὄν,	ἐμπειρίᾳ	δὲ μηδὲν ἐκείνων ἐλλείποντας μηδ’
[6, 496]	γενναῖον καὶ εὖ τεθραμμένον ἦθος,	ἀπορίᾳ	τῶν διαφθερούντων κατὰ φύσιν μεῖναν
[6, 486]	ἀμετρίαν. Τί μήν; Αλήθειαν δ’	ἀμετρίᾳ	ἡγῇ συγγενῆ εἶναι ἢ ἐμμετρίᾳ;
[6, 486]	ἡγῇ συγγενῆ εἶναι ἢ ἐμμετρίᾳ;	Εμμετρίᾳ.	Εμμετρον ἄρα καὶ εὔχαριν ζητῶμεν
[6, 486]	ἀμετρίᾳ ἡγῇ συγγενῆ εἶναι ἢ	ἐμμετρίᾳ;	Εμμετρίᾳ. Εμμετρον ἄρα καὶ εὔχαριν
[6, 486]	οὖν ὑπάρχει διανοίᾳ μεγαλοπρέπεια καὶ	θεωρία	παντὸς μὲν χρόνου, πάσης δὲ
[6, 498]	τελεοῦσθαι ἄρχεται, ἐπιτείνειν τὰ ἐκείνης	γυμνάσια·	ὅταν δὲ λήγῃ μὲν ἡ
[6, 494]	ᾖ, καὶ ἰδίᾳ ἐπιβουλεύοντας καὶ	δημοσίᾳ	εἰς ἀγῶνας καθιστάντας; ~(Πολλή, ἦ
[6, 500]	ἀνθρώπων ἤθη καὶ ἰδίᾳ καὶ	δημοσίᾳ	τιθέναι καὶ μὴ μόνον ἑαυτὸν
[6, 493]	ἀγριαίνει, καταμαθὼν δὲ ταῦτα πάντα	συνουσίᾳ	τε καὶ χρόνου τριβῇ σοφίαν
[6, 489]	καὶ ὅτι οὐδὲ τούτου φιλοσοφία	αἰτία,	(ἂν δυνώμεθα, πειραθῶμεν δεῖξαι; Πάνυ
[6, 495]	ὅταν ἐν κακῇ τροφῇ γένηται,	αἴτια	τρόπον τινὰ τοῦ ἐκπεσεῖν ἐκ
[6, 492]	καὶ φυτευθεῖσα τρέφηται, εἰς πάντα	τἀναντία	αὖ, ἐὰν μή τις αὐτῇ
[6, 489]	τὸ βέλτιστον ἐπιτήδευμα ὑπὸ τῶν	τἀναντία	ἐπιτηδευόντων· (πολὺ δὲ μεγίστη καὶ
[6, 492]	οἴει ἢ ποίους ἰδιωτικοὺς λόγους	ἐναντία	τούτοις τείνοντας κρατήσειν; (Οἶμαι μὲν
[6, 496]	φιλοσοφίας, ἡ δὲ τοῦ σώματος	νοσοτροφία	ἀπείργουσα αὐτὸν τῶν πολιτικῶν κατέχει.
[6, 485]	Ορθῶς, ἔφη. Η οὖν οἰκειότερον	σοφίᾳ	τι ἀληθείας ἂν εὕροις; Καὶ
[6, 489]	διέλθωμεν, καὶ ὅτι οὐδὲ τούτου	φιλοσοφία	αἰτία, (ἂν δυνώμεθα, πειραθῶμεν δεῖξαι;
[6, 489]	μεγίστη καὶ ἰσχυροτάτη διαβολὴ γίγνεται	φιλοσοφίᾳ	διὰ τοὺς τὰ τοιαῦτα φάσκοντας
[6, 496]	λείπεται τῶν (κατ’ ἀξίαν ὁμιλούντων	φιλοσοφίᾳ,	ἤ που ὑπὸ φυγῆς καταληφθὲν
[6, 498]	ἀνδροῦται, εὖ μάλα ἐπιμελεῖσθαι, ὑπηρεσίαν	φιλοσοφίᾳ	κτωμένους· προϊούσης δὲ τῆς ἡλικίας,
[6, 489]	σὺ φῂς τὸν ἐγκαλοῦντα τῇ	φιλοσοφίᾳ	λέγειν ὡς παμπόνηροι οἱ πλεῖστοι
[6, 500]	ἀνθρώπων τοὺς λόγους ποιουμένους, ἥκιστα	φιλοσοφίᾳ	πρέπον ποιοῦντας; Πολύ γ’ ἔφη.
[6, 491]	ἐπὶ πάντας δόξαν οἵαν λέγεις	φιλοσοφίᾳ	προσῆψαν. Τίνας δέ, ἔφη, τὰς
[6, 489]	πολλοῖς οἱ ἐπιεικέστατοι τῶν ἐν	φιλοσοφίᾳ·	τῆς μέντοι ἀχρηστίας τοὺς μὴ
[6, 493]	ἀγαθὰ καλῶν, οἷς δὲ ἄχθοιτο	κακά,	ἄλλον δὲ μηδένα ἔχοι λόγον
[6, 495]	ἀνδρῶν καὶ οἱ τὰ μέγιστα	κακὰ	ἐργαζόμενοι τὰς πόλεις γίγνονται καὶ
[6, 505]	οἶμαι ὁμολογεῖν ἀγαθὰ εἶναι καὶ	κακὰ	ταὐτά. ἦ γάρ; (Τί μήν;
[6, 506]	ἐστιν, οὐ πολλοῦ τινος ἄξιον	φύλακα	κεκτῆσθαι ἂν ἑαυτῶν τὸν τοῦτο
[6, 484]	τυφλὸν εἴτε ὀξὺ ὁρῶντα χρὴ	φύλακα	τηρεῖν ὁτιοῦν; Καὶ πῶς, ἔφη,
[6, 501]	Λαβόντες, ἦν δ’ ἐγώ, ὥσπερ	πίνακα	πόλιν τε καὶ ἤθη ἀνθρώπων,
[6, 487]	φιλοσοφίαν ὁρμήσαντες μὴ τοῦ πεπαιδεῦσθαι	ἕνεκα	ἁψάμενοι νέοι ὄντες (ἀπαλλάττωνται, ἀλλὰ
[6, 497]	μὲν οὖν τῆς φιλοσοφίας ὧν	ἕνεκα	διαβολὴν εἴληφεν καὶ ὅτι οὐ
[6, 490]	πολλοὶ κακοί, καὶ τούτου δὴ	ἕνεκα	πάλιν ἀνειλήφαμεν τὴν τῶν ἀληθῶς
[6, 505]	μὲν ἅπασα ψυχὴ καὶ τούτου	ἕνεκα	πάντα (πράττει, ἀπομαντευομένη τι εἶναι,
[6, 510]	ταῦτα ἔοικε, τοῦ τετραγώνου αὐτοῦ	ἕνεκα	τοὺς λόγους ποιούμενοι καὶ διαμέτρου
[6, 485]	καὶ οὐδαμῇ φιλοχρήματος· ὧν γὰρ	ἕνεκα	χρήματα μετὰ πολλῆς δαπάνης σπουδάζεται,
[6, 492]	εἰς δικαστήρια ἢ θέατρα ἢ	στρατόπεκα	ἤ τινα ἄλλον κοινὸν πλήθους
[6, 499]	τὰ δὲ κομψά τε καὶ	ἐριστικὰ	καὶ μηδαμόσε ἄλλοσε τείνοντα ἢ
[6, 491]	κακὰς γίγνεσθαι; ἢ οἴει τὰ	μεγάλα	ἀδικήματα καὶ τὴν ἄκρατον πονηρίαν
[6, 498]	πραττόντων παρακαλούμενοι ἐθέλωσιν ἀκροαταὶ γίγνεσθαι,	μεγάλα	ἡγοῦνται, πάρεργον οἰόμενοι αὐτὸ δεῖν
[6, 497]	οὐ διολεῖται. τὰ γὰρ δὴ	μεγάλα	πάντα ἐπισφαλῆ, καὶ τὸ λεγόμενον
[6, 506]	γοῦν, εἶπον, δίκαιά τε καὶ	καλὰ	ἀγνοούμενα ὅπῃ ποτὲ ἀγαθά ἐστιν,
[6, 493]	καλὸν ἀλλὰ μὴ τὰ πολλὰ	καλά,	~ἢ αὐτό τι ἕκαστον καὶ
[6, 507]	ποῖα; ἦ δ’ ὅς. Πολλὰ	καλά,	ἦν δ’ ἐγώ, καὶ πολλὰ
[6, 492]	φήσειν τε τὰ αὐτὰ τούτοις	καλὰ	καὶ αἰσχρὰ εἶναι, καὶ ἐπιτηδεύσειν
[6, 506]	ἄλλων ἀκούειν φανά τε καὶ	καλά;	Μὴ πρὸς Διός, ἦ δ’
[6, 505]	φανερόν, ὡς δίκαια μὲν καὶ	καλὰ	πολλοὶ ἂν ἕλοιντο τὰ δοκοῦντα,
[6, 493]	ὡς δὲ καὶ ἀγαθὰ καὶ	καλὰ	ταῦτα τῇ ἀληθείᾳ, ἤδη πώποτέ
[6, 493]	ἀλλὰ τἀναγκαῖα δίκαια καλοῖ καὶ	καλά,	τὴν δὲ τοῦ ἀναγκαίου καὶ
[6, 497]	ἐπισφαλῆ, καὶ τὸ λεγόμενον τὰ	καλὰ	τῷ ὄντι χαλεπά. (Αλλ’ ὅμως,
[6, 506]	δ’ ἐγώ, ὦ ἑταῖρε, καὶ	μάλα	ἀρκέσει· ἀλλ’ ὅπως μὴ οὐχ
[6, 509]	δυνάμει ὑπερέχοντος. (Καὶ ὁ Γλαύκων	μάλα	γελοίως, Απολλον, ἔφη, δαιμονίας ὑπερβολῆς.
[6, 498]	βλαστάνει τε καὶ ἀνδροῦται, εὖ	μάλα	ἐπιμελεῖσθαι, ὑπηρεσίαν φιλοσοφίᾳ κτωμένους· προϊούσης
[6, 504]	εἶναι καὶ τὰς ἀκριβείας; Καὶ	μάλα,	ἔφη, (ἄξιον τὸ διανόημα) ὃ
[6, 490]	νῦν δοκουμένοις περὶ αὐτοῦ; Καὶ	μάλα,	ἔφη. Αρ’ οὖν δὴ οὐ
[6, 505]	τὴν τοῦ ἀγαθοῦ φάναι. Καὶ	μάλα,	ἔφη, γελοίως. (Πῶς γὰρ οὐχί,
[6, 495]	τυγχάνουσιν— ἢ οὐκ ἀνάγκη; Καὶ	μάλα,	ἔφη. Δοκεῖς οὖν τι, ἦν
[6, 505]	ἐνταῦθα ἤδη πᾶς ἀτιμάζει; Καὶ	μάλα,	ἔφη. Ο δὴ διώκει μὲν
[6, 489]	οὕτω κατεσκευασμέναις ναυσὶ πλωτήρων; Καὶ	μάλα,	ἔφη ὁ Αδείμαντος. Οὐ δή,
[6, 508]	οὐκ ἐνούσης καθαρᾶς ὄψεως; Καὶ	μάλα,	ἔφη. (Οταν δέ γ’ οἶμαι
[6, 492]	χρήμασι καὶ θανάτοις κολάζουσι; Καὶ	μάλα,	ἔφη, σφόδρα. Τίνα οὖν ἄλλον
[6, 510]	ᾧ ὡμοιώθη; (Εγωγ’ ἔφη, καὶ	μάλα.	Σκόπει δὴ αὖ καὶ τὴν
[6, 489]	ἀχρηστίας τὴν αἰτίαν διεληλύθαμεν; Καὶ	μάλα.	Τῆς δὲ τῶν πολλῶν πονηρίας
[6, 509]	ἔσται σαφηνείᾳ καὶ ἀσαφείᾳ πρὸς	ἄλληλα	ἐν μὲν τῷ ὁρωμένῳ (τὸ
[6, 503]	καὶ ζῶντι καὶ τελευτήσαντι καὶ	ἆθλα.	τοιαῦτ’ ἄττα ἦν τὰ λεγόμενα
[6, 502]	ποιεῖν τοὺς πολίτας. Οὐδ’ ὁπωστιοῦν.	Αλλὰ	δή, ἅπερ ἡμῖν δοκεῖ, δόξαι
[6, 489]	ἂν θαυμαστότερον ἦν (εἰ ἐτιμῶντο.	Αλλὰ	διδάξω, ἔφη. Καὶ ὅτι τοίνυν
[6, 510]	πᾶν τὸ τοιοῦτον, εἰ κατανοεῖς.	Αλλὰ	κατανοῶ. Τὸ τοίνυν ἕτερον τίθει
[6, 501]	φιλοσόφους; Ατοπον μεντἄν, ἔφη, εἴη.	Αλλὰ	μὴ τὴν φύσιν αὐτῶν οἰκείαν
[6, 509]	αὖ διεξιών, εἴ πῃ ἀπολείπεις.	Αλλὰ	μήν, εἶπον, συχνά γε ἀπολείπω.
[6, 508]	εἴπερ μὴ ἄτιμον τὸ φῶς.	Αλλὰ	μήν, ἔφη, πολλοῦ γε δεῖ
[6, 502]	ἔσθ’ ὅστις ἀμφισβητήσειε; Καὶ πῶς;	Αλλὰ	μήν, ἦν δ’ ἐγώ, εἷς
[6, 505]	Μὰ Δί’ οὐκ ἔγωγ’ ἔφη.	Αλλὰ	μὴν καὶ τόδε γε οἶσθα,
[6, 485]	ὅτι μάλιστα ὀρέγεσθαι. Παντελῶς γε.	Αλλὰ	μὴν ὅτῳ γε εἰς ἕν
[6, 497]	ἵλεώς τε καὶ εὐμενὴς ἀπαλλάξεται.	~(Αλλά	τοι, ἦ δ’ ὅς, οὐ
[6, 502]	πεπεῖσθαι, ἵνα, εἰ μή τι,	ἀλλὰ	αἰσχυνθέντες ὁμολογήσωσιν; Πάνυ μὲν οὖν,
[6, 488]	ἐνίοτε δ’ ἂν μὴ πείθωσιν	ἀλλὰ	ἄλλοι μᾶλλον, τοὺς μὲν ἄλλους
[6, 487]	ἂν οἷός τ’ εἴη ἀντειπεῖν.	ἀλλὰ	γὰρ τοιόνδε τι πάσχουσιν οἱ
[6, 488]	ἓν οὐδὲν ἄλλο τοιοῦτον πεπονθός,	ἀλλὰ	δεῖ ἐκ πολλῶν αὐτὸ συναγαγεῖν
[6, 501]	ἦ δ’ ὅς, ἐάνπερ αἴσθωνται.	~ἀλλὰ	δὴ (τίνα λέγεις τρόπον τῆς
[6, 491]	κακῶν αἰτίαν ποτὲ ἔσεσθαι; Οὔκ,	ἀλλά,	ἦ δ’ ὅς, οὕτως. ~(Ην
[6, 485]	μόνον γε, ὦ φίλε, εἰκός,	ἀλλὰ	καὶ πᾶσα ἀνάγκη τὸν ἐρωτικῶς
[6, 504]	Οὐ πάνυ, ἦν δ’ ἐγώ,	ἀλλὰ	καὶ σὺ ἐρώτα. πάντως αὐτὸ
[6, 509]	τοῦ ὁρᾶσθαι δύναμιν παρέχειν φήσεις,	ἀλλὰ	καὶ τὴν γένεσιν καὶ αὔξην
[6, 509]	φάναι ὑπὸ τοῦ ἀγαθοῦ παρεῖναι,	ἀλλὰ	καὶ τὸ εἶναί τε καὶ
[6, 492]	Οὐ γάρ, ἦν δ’ ἐγώ,	ἀλλὰ	καὶ τὸ ἐπιχειρεῖν πολλὴ ἄνοια.
[6, 488]	τούτοις φάσκοντας μηδὲ διδακτὸν εἶναι,	ἀλλὰ	καὶ τὸν λέγοντα ὡς διδακτὸν
[6, 487]	ἕνεκα ἁψάμενοι νέοι ὄντες (ἀπαλλάττωνται,	ἀλλὰ	μακρότερον ἐνδιατρίψωσιν, τοὺς μὲν πλείστους
[6, 489]	ἀληθινοὺς φιλοσόφους τὴν διάθεσιν ἔοικεν,	ἀλλὰ	μανθάνειν ὃ λέγω. Καὶ μάλ’
[6, 511]	ἀρχαὶ καὶ διανοίᾳ μὲν ἀναγκάζονται	ἀλλὰ	μὴ αἰσθήσεσιν αὐτὰ θεᾶσθαι οἱ
[6, 493]	ἐκεῖνο ἀναμνήσθητι· αὐτὸ τὸ καλὸν	ἀλλὰ	μὴ τὰ πολλὰ καλά, ~ἢ
[6, 489]	τοὺς μὴ χρωμένους κέλευε αἰτιᾶσθαι,	ἀλλὰ	μὴ τοὺς ἐπιεικεῖς. οὐ γὰρ
[6, 507]	αὐτὴν ἀποδοῦναι καὶ ὑμᾶς κομίσασθαι,	ἀλλὰ	μὴ ὥσπερ νῦν τοὺς τόκους
[6, 485]	εἶναι μηδαμῇ προσδέχεσθαι τὸ ψεῦδος	ἀλλὰ	μισεῖν, τὴν δ’ ἀλήθειαν στέργειν.
[6, 486]	ἱκανῶς φιλοσόφοις μή ποτε ἐγκρίνωμεν,	ἀλλὰ	μνημονικὴν αὐτὴν ζητῶμεν δεῖν εἶναι.
[6, 507]	τόκου. Εὐλαβησόμεθα, ἔφη, κατὰ δύναμιν·	ἀλλὰ	μόνον λέγε. Διομολογησάμενός γ’ ἔφην
[6, 502]	ἐγώ, μὴ ἧττον φῶμεν αὐτοὺς	ἀλλὰ	(παντάπασι πρᾴους γεγονέναι καὶ πεπεῖσθαι,
[6, 499]	ἕξουσιν, ἐὰν αὐτοῖς μὴ φιλονικῶν	ἀλλὰ	παραμυθούμενος καὶ ἀπολυόμενος τὴν τῆς
[6, 504]	τοι δή, ἔφη, οὕτω σκοπεῖν.	ἀλλὰ	ποῖα δὴ λέγεις μαθήματα μέγιστα;
[6, 498]	εἶδον γενόμενον τὸ νῦν λεγόμενον,	(ἀλλὰ	πολὺ μᾶλλον τοιαῦτ’ ἄττα ῥήματα
[6, 506]	ὁ τούτων ἐπιστήμων; Ανάγκη, ἔφη.	ἀλλὰ	σὺ δή, ὦ Σώκρατες, πότερον
[6, 505]	ἔτι ἀρκεῖ τὰ δοκοῦντα κτᾶσθαι,	ἀλλὰ	τὰ ὄντα ζητοῦσιν, τὴν δὲ
[6, 493]	μηδένα ἔχοι λόγον περὶ αὐτῶν,	ἀλλὰ	τἀναγκαῖα δίκαια καλοῖ καὶ καλά,
[6, 509]	ἔφη, παύσῃ, εἰ μή τι,	ἀλλὰ	τὴν περὶ τὸν ἥλιον ὁμοιότητα
[6, 497]	ὅς, ἔτι λέγω περὶ τούτου·	ἀλλὰ	τὴν προσήκουσαν αὐτῇ τίνα τῶν
[6, 504]	ὑπογραφὴν δεῖ ὥσπερ νῦν θεάσασθαι,	ἀλλὰ	τὴν τελεωτάτην ἀπεργασίαν μὴ παριέναι.
[6, 487]	Οὐκ οἶδα, ἦ δ’ ὅς,	ἀλλὰ	τὸ σοὶ δοκοῦν ἡδέως ἂν
[6, 489]	τῇ ἀληθείᾳ τι ὄφελος ᾖ.	ἀλλὰ	τοὺς νῦν πολιτικοὺς ἄρχοντας ἀπεικάζων
[6, 497]	λέγεις πολιτειῶν; (Οὐδ’ ἡντινοῦν, εἶπον,	ἀλλὰ	τοῦτο καὶ ἐπαιτιῶμαι, μηδεμίαν ἀξίαν
[6, 511]	τὰς ὑποθέσεις ποιούμενος οὐκ ἀρχὰς	ἀλλὰ	τῷ ὄντι ὑποθέσεις, οἷον ἐπιβάσεις
[6, 508]	χρόας τὸ ἡμερινὸν φῶς ἐπέχῃ,	ἀλλὰ	ὧν νυκτερινὰ φέγγη, ἀμβλυώττουσί τε
[6, 497]	ὄντι θεῖον ἦν, τὰ δὲ	ἄλλα	ἀνθρώπινα, τά τε τῶν φύσεων
[6, 500]	φήσεις αὐτοὺς δόξαν λήψεσθαι καὶ	ἄλλα	ἀποκρινεῖσθαι. ἢ οἴει τινὰ χαλεπαίνειν
[6, 497]	πόλιν ἢ ἄλλη. Τὰ μὲν	ἄλλα,	ἦν δ’ ἐγώ, αὕτη· τοῦτο
[6, 493]	καλοῦσι καὶ ἀντιτέχνους ἡγοῦνται, μὴ	ἄλλα	παιδεύειν ἢ ταῦτα τὰ τῶν
[6, 496]	καὶ γὰρ (Θεάγει τὰ μὲν	ἄλλα	πάντα παρεσκεύασται πρὸς τὸ ἐκπεσεῖν
[6, 503]	ἀγχίνοι καὶ ὀξεῖς καὶ ὅσα	ἄλλα	τούτοις ἕπεται οἶσθ’ ὅτι οὐκ
[6, 510]	καὶ γωνιῶν τριττὰ εἴδη καὶ	ἄλλα	τούτων ἀδελφὰ καθ’ ἑκάστην μέθοδον,
[6, 505]	χρήσασθαι μονίμῳ οἵᾳ καὶ περὶ	τἆλλα,	διὰ τοῦτο δὲ ἀποτυγχάνει καὶ
[6, 505]	δὲ ταύτης εἰ ὅτι μάλιστα	τἆλλα	ἐπισταίμεθα, οἶσθ’ ὅτι οὐδὲν ἡμῖν
[6, 484]	εἴη ἄλλους αἱρεῖσθαι, εἴ γε	τἆλλα	μὴ ἐλλείποιντο· τούτῳ γὰρ αὐτῷ
[6, 510]	οὐ (ταύτης ἣν γράφουσιν, καὶ	τἆλλα	οὕτως, αὐτὰ μὲν ταῦτα ἃ
[6, 505]	ᾗ δὴ καὶ δίκαια καὶ	τἆλλα	προσχρησάμενα χρήσιμα καὶ ὠφέλιμα γίγνεται.
[6, 485]	ῥέπουσιν, ἴσμεν που ὅτι εἰς	τἆλλα	τούτῳ ἀσθενέστεραι, ὥσπερ ῥεῦμα ἐκεῖσε
[6, 505]	μὴ μέντοι ἀγαθήν; ἢ πάντα	τἆλλα	φρονεῖν ἄνευ τοῦ ἀγαθοῦ, καλὸν
[6, 507]	καλά, ἦν δ’ ἐγώ, καὶ	πολλὰ	ἀγαθὰ καὶ ἕκαστα οὕτως εἶναί
[6, 503]	τὰ μέρη ὀλιγάκις ἐθέλει, τὰ	πολλὰ	δὲ διεσπασμένη φύεται. (Πῶς, ἔφη,
[6, 494]	τι ἕκαστον καὶ (μὴ τὰ	πολλὰ	ἕκαστα, ἔσθ’ ὅπως πλῆθος ἀνέξεται
[6, 507]	περὶ πάντων ἃ τότε ὡς	πολλὰ	ἐτίθεμεν, πάλιν αὖ κατ’ ἰδέαν
[6, 493]	τὸ καλὸν ἀλλὰ μὴ τὰ	πολλὰ	καλά, ~ἢ αὐτό τι ἕκαστον
[6, 507]	(Τὰ ποῖα; ἦ δ’ ὅς.	Πολλὰ	καλά, ἦν δ’ ἐγώ, καὶ
[6, 484]	μόνου ἔδει ῥηθῆναι, καὶ μὴ	πολλὰ	τὰ λοιπὰ διελθεῖν μέλλοντι κατόψεσθαι
[6, 503]	αὖ ταῦτα ἤθη καὶ οὐκ	εὐμετάβολα,	οἷς (ἄν τις μᾶλλον ὡς
[6, 501]	οὔτε πόλει οὔτε πολίταις κακῶν	παῦλα	ἔσται, οὐδὲ ἡ πολιτεία ἣν
[6, 496]	τοὺς τοιούτους; οὐ νόθα καὶ	φαῦλα;	Πολλὴ ἀνάγκη. Τί δέ; τοὺς
[6, 506]	ἔφη. Βούλει οὖν αἰσχρὰ θεάσασθαι,	τυφλά	τε καὶ σκολιά, ἐξὸν (παρ’
[6, 505]	δὲ καὶ ἀγαθὸν μηδὲν φρονεῖν;	Μὰ	Δί’ οὐκ ἔγωγ’ ἔφη. Αλλὰ
[6, 484]	τὰ κείμενα φυλάττοντες σῴζειν; Οὐ	μὰ	τὸν Δία, ἦ δ’ ὅς,
[6, 488]	μελέτην οἰόμενοι δυνατὸν εἶναι λαβεῖν	ἅμα	καὶ τὴν κυβερνητικήν. τοιούτων δὴ
[6, 503]	ἕπεται οἶσθ’ ὅτι οὐκ ἐθέλουσιν	ἅμα	φύεσθαι καὶ νεανικοί τε καὶ
[6, 484]	ἐναργὲς ἐν τῇ ψυχῇ ἔχοντες	παράδειγμα,	μηδὲ δυνάμενοι ὥσπερ γραφῆς εἰς
[6, 503]	τε καὶ λύπαις, καὶ τὸ	δόγμα	τοῦτο μήτ’ ἐν πόνοις μήτ’
[6, 494]	δὴ οὕτω διατιθεμένῳ ἐάν τις	ἠρέμα	προσελθὼν τἀληθῆ λέγῃ, ὅτι νοῦς
[6, 504]	τὸ διανόημα) ὃ μέντοι μέγιστον	μάθημα	καὶ περὶ ὅτι αὐτὸ λέγεις,
[6, 505]	ἡ τοῦ ἀγαθοῦ ἰδέα μέγιστον	μάθημα,	πολλάκις ἀκήκοας, ᾗ δὴ καὶ
[6, 509]	τμήματα, πάλιν τέμνε ἑκάτερον τὸ	τμῆμα	ἀνὰ τὸν αὐτὸν λόγον, τό
[6, 509]	τῷ ὁρωμένῳ (τὸ μὲν ἕτερον	τμῆμα	εἰκόνες— λέγω δὲ τὰς εἰκόνας
[6, 511]	λέγεις. Τὸ τοίνυν ἕτερον μάνθανε	τμῆμα	τοῦ νοητοῦ λέγοντά με τοῦτο
[6, 504]	Καὶ μάλα, ἔφη, (ἄξιον τὸ	διανόημα)	ὃ μέντοι μέγιστον μάθημα καὶ
[6, 496]	ὡς ἡδὺ καὶ μακάριον τὸ	κτῆμα,	καὶ τῶν πολλῶν αὖ ἱκανῶς
[6, 487]	εἶναι; Ερωτᾷς, ἦν δ’ ἐγώ,	ἐρώτημα	δεόμενον ἀποκρίσεως δι’ εἰκόνος λεγομένης.
[6, 487]	τοῦ λόγου παρ’ ἕκαστον τὸ	ἐρώτημα	σμικρὸν παραγόμενοι, ἁθροισθέντων τῶν σμικρῶν
[6, 501]	ταῦτα οἴει ὑπογράψασθαι ἂν τὸ	σχῆμα	τῆς πολιτείας; Τί μήν; (Επειτα
[6, 505]	καὶ τἆλλα προσχρησάμενα χρήσιμα καὶ	ὠφέλιμα	γίγνεται. καὶ νῦν σχεδὸν οἶσθ’
[6, 484]	οὕτω δὴ καὶ τὰ ἐνθάδε	νόμιμα	καλῶν τε πέρι καὶ δικαίων
[6, 505]	καὶ δίκαια καὶ τἆλλα προσχρησάμενα	χρήσιμα	καὶ ὠφέλιμα γίγνεται. καὶ νῦν
[6, 487]	τελευτῆς τῶν λόγων μέγα τὸ	σφάλμα	καὶ ἐναντίον τοῖς πρώτοις ἀναφαίνεσθαι,
[6, 508]	ᾧ ἐγγίγνεται, ὃ (δὴ καλοῦμεν	ὄμμα.	Οὐ γὰρ οὖν. Αλλ’ ἡλιοειδέστατόν
[6, 505]	ἐπειδὰν τὸ τοῦ ἀγαθοῦ φθέγξωνται	ὄνομα.	Αληθέστατα, ἔφη. Τί δὲ οἱ
[6, 509]	δόξω σοι σοφίζεσθαι περὶ τὸ	ὄνομα.	ἀλλ’ οὖν ἔχεις ταῦτα διττὰ
[6, 497]	καὶ ἀλλοιοῦσθαι αὐτήν, ὥσπερ ξενικὸν	σπέρμα	ἐν γῇ ἄλλῃ σπειρόμενον ἐξίτηλον
[6, 498]	πείθεσθαι τοῖς λεγομένοις τοὺς πολλοὺς	θαῦμα	οὐδέν· οὐ γὰρ πώποτε εἶδον
[6, 491]	μιμουμένας ταύτην καὶ εἰς τὸ	ἐπιτήδευμα	καθισταμένας αὐτῆς, οἷαι οὖσαι φύσεις
[6, 487]	Εστιν οὖν ὅπῃ μέμψῃ τοιοῦτον	ἐπιτήδευμα,	ὃ μή ποτ’ ἄν τις
[6, 495]	βελτίστης φύσεως εἰς τὸ ἄριστον	ἐπιτήδευμα,	ὀλίγης καὶ ἄλλως γιγνομένης, ὡς
[6, 491]	ἀνάξιον καὶ μεῖζον ἑαυτῶν ἀφικνούμεναι	ἐπιτήδευμα,	πολλαχῇ πλημμελοῦσαι, πανταχῇ καὶ ἐπὶ
[6, 489]	οὐ ῥᾴδιον εὐδοκιμεῖν τὸ βέλτιστον	ἐπιτήδευμα	ὑπὸ τῶν τἀναντία ἐπιτηδευόντων· (πολὺ
[6, 485]	εἰς τἆλλα τούτῳ ἀσθενέστεραι, ὥσπερ	ῥεῦμα	ἐκεῖσε ἀπωχετευμένον. Τί μήν; Ωι
[6, 495]	καίπερ οὕτω πραττούσης φιλοσοφίας τὸ	ἀξίωμα	μεγαλοπρεπέστερον λείπεται, οὗ δὴ ἐφιέμενοι
[6, 494]	ἄλλως τε καὶ ἐὰν τὸ	σῶμα	φυῇ προσφερὴς τῇ ψυχῇ; Τί
[6, 511]	τελευταίῳ εἰκασίαν, καὶ τάξον αὐτὰ	ἀνὰ	λόγον, ὥσπερ ἐφ’ οἷς ἐστιν
[6, 509]	πάλιν τέμνε ἑκάτερον τὸ τμῆμα	ἀνὰ	τὸν αὐτὸν λόγον, τό τε
[6, 510]	πυκνά τε καὶ λεῖα καὶ	φανὰ	συνέστηκεν, καὶ πᾶν τὸ τοιοῦτον,
[6, 506]	σκολιά, ἐξὸν (παρ’ ἄλλων ἀκούειν	φανά	τε καὶ καλά; Μὴ πρὸς
[6, 499]	τοιαύτῃ, οὐ πώποτε ἑωράκασιν, οὔτε	ἕνα	οὔτε πλείους. ἢ οἴει; Οὐδαμῶς
[6, 506]	τὸν τοῦτο ἀγνοοῦντα· μαντεύομαι δὲ	μηδένα	αὐτὰ πρότερον γνώσεσθαι ἱκανῶς. Καλῶς
[6, 493]	δὲ ἄχθοιτο κακά, ἄλλον δὲ	μηδένα	ἔχοι λόγον περὶ αὐτῶν, ἀλλὰ
[6, 492]	τούτοις τείνοντας κρατήσειν; (Οἶμαι μὲν	οὐδένα,	ἦ δ’ ὅς. Οὐ γάρ,
[6, 510]	ὡς εἰδότες, ποιησάμενοι ὑποθέσεις αὐτά,	οὐδένα	λόγον οὔτε αὑτοῖς οὔτε ἄλλοις
[6, 495]	δὲ φύσις οὐδὲν μέγα οὐδέποτε	οὐδένα	οὔτε ἰδιώτην οὔτε πόλιν δρᾷ.
[6, 499]	ἄρα ἐστὶν ἀδύνατον, ἐγὼ μὲν	οὐδένα	φημὶ ἔχειν λόγον. οὕτω γὰρ
[6, 505]	δὴ καὶ δίκαια καὶ τἆλλα	προσχρησάμενα	χρήσιμα καὶ ὠφέλιμα γίγνεται. καὶ
[6, 500]	καὶ δυσμενείας ἐμπίμπλασθαι, ἀλλ’ εἰς	τεταγμένα	ἄττα καὶ κατὰ ταὐτὰ ἀεὶ
[6, 503]	φίλε, ἐγώ, εἰπεῖν τὰ νῦν	ἀποτετολμημένα·	νῦν δὲ τοῦτο μὲν τετολμήσθω
[6, 507]	ῥηθέντα καὶ ἄλλοτε ἤδη πολλάκις	εἰρημένα.	(Τὰ ποῖα; ἦ δ’ ὅς.
[6, 491]	καὶ οὐκ ἄτοπα δόξει τὰ	προειρημένα	περὶ αὐτῶν. Πῶς οὖν, ἔφη,
[6, 484]	ἐὰν δέῃ τίθεσθαι, καὶ τὰ	κείμενα	φυλάττοντες σῴζειν; Οὐ μὰ τὸν
[6, 491]	δ’ ἐγώ, πρὸς τούτοις τὰ	λεγόμενα	ἀγαθὰ πάντα φθείρει καὶ ἀποσπᾷ,
[6, 495]	ἐκ τοῦ ἐπιτηδεύματος, καὶ τὰ	λεγόμενα	ἀγαθά, πλοῦτοί τε καὶ πᾶσα
[6, 495]	Εἰκότως γε, ἦν δ’ ἐγώ,	λεγόμενα.	καθορῶντες γὰρ ἄλλοι ἀνθρωπίσκοι κενὴν
[6, 503]	ἆθλα. τοιαῦτ’ ἄττα ἦν τὰ	λεγόμενα	παρεξιόντος καὶ παρακαλυπτομένου τοῦ (λόγου,
[6, 495]	γὰρ οὖν, ἔφη, τά γε	λεγόμενα	ταῦτα. Εἰκότως γε, ἦν δ’
[6, 511]	ταῦτα παθήματα ἐν τῇ ψυχῇ	γιγνόμενα	λαβέ, νόησιν μὲν ἐπὶ τῷ
[6, 486]	οὐκ ἀναγκαῖα ἕκαστα διεληλυθέναι καὶ	ἑπόμενα	ἀλλήλοις τῇ μελλούσῃ τοῦ ὄντος
[6, 507]	δ’ ἐγώ, καὶ ἀκοῇ τὰ	ἀκουόμενα,	καὶ ταῖς ἄλλαις αἰσθήσεσι πάντα
[6, 500]	καὶ θεωμένους οὔτ’ ἀδικοῦντα οὔτ’	ἀδικούμενα	ὑπ’ ἀλλήλων, κόσμῳ δὲ πάντα
[6, 508]	πρός τε νοῦν καὶ τὰ	νοούμενα,	τοῦτο τοῦτον ἐν τῷ ὁρατῷ
[6, 506]	εἶπον, δίκαιά τε καὶ καλὰ	ἀγνοούμενα	ὅπῃ ποτὲ ἀγαθά ἐστιν, οὐ
[6, 502]	πειθομένην, πάντ’ ἐπιτελέσαι τὰ νῦν	ἀπιστούμενα.	Ικανὸς γάρ, ἔφη. Αρχοντος γάρ
[6, 498]	τοιαῦτ’ ἄττα ῥήματα ἐξεπίτηδες ἀλλήλοις	ὡμοιωμένα,	ἀλλ’ οὐκ ἀπὸ τοῦ αὐτομάτου
[6, 503]	δυσκινήτως ἔχει καὶ δυσμαθῶς ὥσπερ	ἀπονεναρκωμένα,	καὶ ὕπνου τε καὶ χάσμης
[6, 508]	ὁρᾶν ὅτι κάλλιστα καὶ τὰ	ὁρώμενα	ὁρᾶσθαι; Ονπερ καὶ σύ, ἔφη,
[6, 508]	πρός τε ὄψιν καὶ τὰ	ὁρώμενα.	Πῶς; ἔφη· ἔτι δίελθέ μοι.
[6, 507]	οὖν ὁρῶμεν ἡμῶν αὐτῶν τὰ	ὁρώμενα;	Τῇ ὄψει, ἔφη. Οὐκοῦν, ἦν
[6, 502]	(παντάπασι πρᾴους γεγονέναι καὶ πεπεῖσθαι,	ἵνα,	εἰ μή τι, ἀλλὰ αἰσχυνθέντες
[6, 511]	οἷον ἐπιβάσεις τε καὶ ὁρμάς,	ἵνα	μέχρι τοῦ ἀνυποθέτου ἐπὶ τὴν
[6, 507]	δ’ ἐγώ, οὐδ’ ἄλλαις πολλαῖς,	ἵνα	μὴ εἴπω ὅτι οὐδεμιᾷ, τοιούτου
[6, 500]	φύσιν αὐτῶν καὶ τὴν ἐπιτήδευσιν,	ἵνα	μὴ ἡγῶνταί σε λέγειν οὓς
[6, 509]	τόπου, τὸ δ’ αὖ ὁρατοῦ,	ἵνα	μὴ οὐρανοῦ εἰπὼν δόξω σοι
[6, 487]	πλείστους καὶ πάνυ ἀλλοκότους γιγνομένους,	ἵνα	μὴ παμπονήρους εἴπωμεν, τοὺς δ’
[6, 485]	οἷοί τ’ ἔσονται οἱ αὐτοὶ	κἀκεῖνα	καὶ ταῦτα ἔχειν; Πάνυ μὲν
[6, 511]	αὖ χρώμενοι, ~ζητοῦντες (δὲ αὐτὰ	ἐκεῖνα	ἰδεῖν ἃ οὐκ ἂν ἄλλως
[6, 508]	οἶσθ’ ὅτι, ὅταν μηκέτι ἐπ’	ἐκεῖνά	τις αὐτοὺς τρέπῃ ὧν ἂν
[6, 511]	κάτω ἀπεικασθεῖσιν καὶ ἐκείνοις πρὸς	ἐκεῖνα	ὡς ἐναργέσι δεδοξασμένοις τε καὶ
[6, 509]	ὄντος τοῦ ἀγαθοῦ, ἀλλ’ ἔτι	ἐπέκεινα	τῆς οὐσίας πρεσβείᾳ καὶ δυνάμει
[6, 497]	καὶ μετὰ τῶν ἰδίων τὰ	κοινὰ	σώσει. Τὸ μὲν οὖν τῆς
[6, 497]	θεῖον ἦν, τὰ δὲ ἄλλα	ἀνθρώπινα,	τά τε τῶν φύσεων καὶ
[6, 508]	ἡμερινὸν φῶς ἐπέχῃ, ἀλλὰ ὧν	νυκτερινὰ	φέγγη, ἀμβλυώττουσί τε καὶ ἐγγὺς
[6, 493]	ὁμιλῇ ἐπιδεικνύμενος, ἢ ποίησιν ἤ	τινα	ἄλλην δημιουργίαν ἢ πόλει διακονίαν,
[6, 501]	τελέως ἔσεσθαι καὶ φιλόσοφον, εἴπερ	τινὰ	ἄλλην; ἢ ἐκείνους φήσει μᾶλλον,
[6, 492]	ἢ θέατρα ἢ στρατόπεκα ἤ	τινα	ἄλλον κοινὸν πλήθους σύλλογον σὺν
[6, 507]	τοιούτου προσδεῖ οὐδενός. ἢ σύ	τινα	ἔχεις εἰπεῖν; Οὐκ ἔγωγε, ἦ
[6, 501]	ὅς, ἐάνπερ αἴσθωνται. ~ἀλλὰ δὴ	(τίνα	λέγεις τρόπον τῆς διαγραφῆς; Λαβόντες,
[6, 500]	ὅτι μάλιστα ἀφομοιοῦσθαι. ἢ οἴει	τινὰ	μηχανὴν εἶναι, ὅτῳ τις ὁμιλεῖ
[6, 492]	τοιούτῳ τὸν νέον, τὸ λεγόμενον,	τίνα	οἴει καρδίαν ἴσχειν; ἢ ποίαν
[6, 494]	ἐπιθυμοῦσι. Δῆλον. Εκ δὴ τούτων	τίνα	ὁρᾷς σωτηρίαν φιλοσόφῳ φύσει, ὥστ’
[6, 492]	κολάζουσι; Καὶ μάλα, ἔφη, σφόδρα.	Τίνα	οὖν ἄλλον σοφιστὴν οἴει ἢ
[6, 508]	πολλοῦ γε δεῖ ἄτιμον εἶναι.	Τίνα	οὖν ἔχεις αἰτιάσασθαι τῶν ἐν
[6, 486]	ἢ δυσμαθής. ἢ προσδοκᾷς ποτέ	τινά	τι ἱκανῶς ἂν στέρξαι, ὃ
[6, 495]	κακῇ τροφῇ γένηται, αἴτια τρόπον	τινὰ	τοῦ ἐκπεσεῖν ἐκ τοῦ ἐπιτηδεύματος,
[6, 502]	ἐπίλοιπα δὴ μετὰ τοῦτο λεκτέον,	τίνα	τρόπον ἡμῖν καὶ ἐκ τίνων
[6, 497]	πάντων ῥᾷστον διελθεῖν. Τὸ ποῖον;	Τίνα	τρόπον μεταχειριζομένη πόλις φιλοσοφίαν οὐ
[6, 485]	προέχοιεν. ~(Οὐκοῦν τοῦτο δὴ λέγωμεν,	τίνα	τρόπον οἷοί τ’ ἔσονται οἱ
[6, 497]	τούτου· ἀλλὰ τὴν προσήκουσαν αὐτῇ	τίνα	τῶν νῦν λέγεις πολιτειῶν; (Οὐδ’
[6, 500]	καὶ ἄλλα ἀποκρινεῖσθαι. ἢ οἴει	τινὰ	χαλεπαίνειν τῷ μὴ χαλεπῷ ἢ
[6, 501]	Τί μήν; (Επειτα οἶμαι ἀπεργαζόμενοι	πυκνὰ	ἂν ἑκατέρωσ’ ἀποβλέποιεν, πρός τε
[6, 510]	φαντάσματα καὶ ἐν τοῖς ὅσα	πυκνά	τε καὶ λεῖα καὶ φανὰ
[6, 509]	ἐγώ· ἀλλ’ ὧδε μᾶλλον τὴν	εἰκόνα	αὐτοῦ ἔτι ἐπισκόπει. (Πῶς; Τὸν
[6, 489]	οἶμαι δεῖσθαί σε ἐξεταζομένην τὴν	εἰκόνα	ἰδεῖν, ὅτι ταῖς πόλεσι πρὸς
[6, 489]	ταῖς πόλεσι δίδασκέ τε τὴν	εἰκόνα	καὶ πειρῶ πείθειν ὅτι πολὺ
[6, 486]	τοιαύτην πρᾶξιν; Πῶς δ’ οὔ;	(Επιλήσμονα	ἄρα ψυχὴν ἐν ταῖς ἱκανῶς
[6, 509]	πῃ ἀπολείπεις. Αλλὰ μήν, εἶπον,	συχνά	γε ἀπολείπω. Μηδὲ σμικρὸν τοίνυν,
[6, 496]	ὁρῶν τοὺς ἄλλους καταπιμπλαμένους ἀνομίας,	ἀγαπᾷ	εἴ πῃ αὐτὸς καθαρὸς ἀδικίας
[6, 497]	λεγόμενον τὰ καλὰ τῷ ὄντι	χαλεπά.	(Αλλ’ ὅμως, ἔφη, λαβέτω τέλος
[6, 502]	εἶναι ἃ λέγομεν, εἰ γένοιτο,	χαλεπὰ	δὲ γενέσθαι, οὐ μέντοι ἀδύνατά
[6, 499]	γενέσθαι, οὐδ’ ἡμεῖς ἀδύνατα λέγομεν·	χαλεπὰ	δὲ καὶ παρ’ ἡμῶν ὁμολογεῖται.
[6, 504]	Μὴ γὰρ μνημονεύων, ἔφη, τὰ	λοιπὰ	ἂν εἴην δίκαιος μὴ ἀκούειν.
[6, 484]	ῥηθῆναι, καὶ μὴ πολλὰ τὰ	λοιπὰ	διελθεῖν μέλλοντι κατόψεσθαι τί διαφέρει
[6, 510]	ἐκ τούτων δ’ ἀρχόμενοι τὰ	λοιπὰ	ἤδη διεξιόντες τελευτῶσιν ὁμολογουμένως ἐπὶ
[6, 502]	τοῦτο μόγις τέλος ἔσχεν, τὰ	ἐπίλοιπα	δὴ μετὰ τοῦτο λεκτέον, τίνα
[6, 491]	εὔδηλόν τε φανεῖται καὶ οὐκ	ἄτοπα	δόξει τὰ προειρημένα περὶ αὐτῶν.
[6, 491]	λεγόμενα ἀγαθὰ πάντα φθείρει καὶ	ἀποσπᾷ,	κάλλος καὶ πλοῦτος καὶ ἰσχὺς
[6, 491]	ἀπόλλυσι τὴν ἔχουσαν ψυχὴν καὶ	ἀποσπᾷ	φιλοσοφίας. λέγω δὲ ἀνδρείαν, σωφροσύνην
[6, 494]	εἶναι. Αδύνατον. Καὶ τοὺς φιλοσοφοῦντας	ἄρα	ἀνάγκη ψέγεσθαι ὑπ’ αὐτῶν. Ανάγκη.
[6, 494]	πολῖται. Πῶς δ’ οὔ; (Υποκείσονται	ἄρα	δεόμενοι καὶ τιμῶντες, προκαταλαμβάνοντες καὶ
[6, 486]	εὐθὺς νέου ὄντος ἐπισκέψῃ, εἰ	ἄρα	δικαία τε καὶ ἥμερος ἢ
[6, 499]	πότερα γενέσθαι ἢ ἀμφότερα ὡς	ἄρα	ἐστὶν ἀδύνατον, ἐγὼ μὲν οὐδένα
[6, 494]	Ηκιστά γ’ ἔφη. Φιλόσοφον μὲν	ἄρα,	ἦν δ’ ἐγώ, πλῆθος ἀδύνατον
[6, 508]	Αληθῆ, ἔφη, λέγεις. ~Οὐ σμικρᾷ	ἄρα	ἰδέᾳ ἡ τοῦ ὁρᾶν αἴσθησις
[6, 495]	ὅτι οὐ κακῶς ἐλέγομεν ὡς	ἄρα	καὶ αὐτὰ τὰ τῆς φιλοσόφου
[6, 486]	εἶναι ἢ ἐμμετρίᾳ; Εμμετρίᾳ. Εμμετρον	ἄρα	καὶ εὔχαριν ζητῶμεν πρὸς τοῖς
[6, 485]	καὶ (φιλοψευδῆ; Οὐδαμῶς γε. Τὸν	ἄρα	τῷ ὄντι φιλομαθῆ πάσης ἀληθείας
[6, 486]	πρᾶξιν; Πῶς δ’ οὔ; (Επιλήσμονα	ἄρα	ψυχὴν ἐν ταῖς ἱκανῶς φιλοσόφοις
[6, 484]	Τόδε δέ, ἦν δ’ ἐγώ,	ἆρα	δῆλον, εἴτε τυφλὸν εἴτε ὀξὺ
[6, 500]	καὶ μὴ μόνον ἑαυτὸν πλάττειν,	ἆρα	κακὸν δημιουργὸν αὐτὸν οἴει γενήσεσθαι
[6, 487]	τοιούτοις παιδείᾳ τε καὶ ἡλικίᾳ	ἆρα	οὐ μόνοις ἂν τὴν πόλιν
[6, 490]	ἓν μὲν τοῦτο σφόδρα οὕτω	παρὰ	δόξαν τοῖς νῦν δοκουμένοις περὶ
[6, 506]	ἢ ἡδονήν, ἢ ἄλλο τι	παρὰ	ταῦτα; Οὗτος, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 492]	γένηται ἀλλοῖον ἦθος πρὸς ἀρετὴν	παρὰ	τὴν τούτων παιδείαν πεπαιδευμένον, ἀνθρώπειον,
[6, 511]	μοι ἐπὶ τοῖς τέτταρσι τμήμασι	τέτταρα	ταῦτα παθήματα ἐν τῇ ψυχῇ
[6, 495]	οὐδένα οὔτε ἰδιώτην οὔτε πόλιν	δρᾷ.	Αληθέστατα, ἦ δ’ ὅς. Οὗτοι
[6, 498]	τοῦ αὐτομάτου ὥσπερ νῦν συμπεσόντα.	ἄνδρα	δὲ ἀρετῇ παρισωμένον καὶ ὡμοιωμένον
[6, 505]	ἀναγκάζονται ὁμολογεῖν ἡδονὰς εἶναι κακάς;	Σφόδρα	γε. Συμβαίνει δὴ αὐτοῖς οἶμαι
[6, 491]	καὶ ὀλίγας. ἢ οὐκ οἴει;	Σφόδρα	γε. Τούτων δὴ τῶν ὀλίγων
[6, 490]	λεγόμενον. Οὐκοῦν ἓν μὲν τοῦτο	σφόδρα	οὕτω παρὰ δόξαν τοῖς νῦν
[6, 485]	εἰς ἕν τι αἱ ἐπιθυμίαι	σφόδρα	ῥέπουσιν, ἴσμεν που ὅτι εἰς
[6, 492]	θανάτοις κολάζουσι; Καὶ μάλα, ἔφη,	σφόδρα.	Τίνα οὖν ἄλλον σοφιστὴν οἴει
[6, 503]	πυρὶ βασανιζόμενον, στατέον ἄρχοντα καὶ	γέρα	δοτέον καὶ ζῶντι καὶ τελευτήσαντι
[6, 495]	ἐκ τῶν εἱργμῶν εἰς τὰ	ἱερὰ	ἀποδιδράσκοντες, ἅσμενοι καὶ οὗτοι ἐκ
[6, 493]	κυρίους αὑτοῦ ποιῶν τοὺς πολλούς,	πέρα	τῶν ἀναγκαίων, ἡ Διομηδεία λεγομένη
[6, 495]	καὶ ἐρημίαν τοῦ δεσπότου τὴν	θυγατέρα	μέλλοντος γαμεῖν; ~(Οὐ πάνυ, ἔφη,
[6, 492]	πραττομένων, τὰ δὲ ἐπαινῶσιν, ὑπερβαλλόντως	ἑκάτερα,	καὶ ἐκβοῶντες καὶ κροτοῦντες, πρὸς
[6, 499]	καὶ λόγῳ, ~δυναστεύοντα (ἐν πόλει	ἑτέρᾳ	τοιαύτῃ, οὐ πώποτε ἑωράκασιν, οὔτε
[6, 488]	τι καὶ γιγνώσκοντα περὶ ναυτικῶν	ἕτερα	τοιαῦτα, τοὺς δὲ ναύτας στασιάζοντας
[6, 499]	ἀληθινὸς ἔρως ἐμπέσῃ. τούτων δὲ	πότερα	γενέσθαι ἢ ἀμφότερα ὡς ἄρα
[6, 504]	ἦν κάλλιστα αὐτὰ κατιδεῖν ἄλλη	μακροτέρα	εἴη περίοδος, ἣν περιελθόντι καταφανῆ
[6, 509]	ἐνταῦθα ἀγαθοειδῆ μὲν νομίζειν ταῦτ’	ἀμφότερα	ὀρθόν, ἀγαθὸν δὲ ἡγεῖσθαι ὁπότερον
[6, 499]	τούτων δὲ πότερα γενέσθαι ἢ	ἀμφότερα	ὡς ἄρα ἐστὶν ἀδύνατον, ἐγὼ
[6, 491]	λόγον τὴν ἀρίστην φύσιν ἐν	ἀλλοτριωτέρᾳ	οὖσαν τροφῇ κάκιον ἀπαλλάττειν τῆς
[6, 508]	φῶς. Αληθῆ, ἔφη, λέγεις. ~Οὐ	σμικρᾷ	ἄρα ἰδέᾳ ἡ τοῦ ὁρᾶν
[6, 495]	οἳ ἂν ταύτῃ τύχωσι ῥυέντες·	σμικρὰ	δὲ φύσις οὐδὲν μέγα οὐδέποτε
[6, 496]	μεῖναν ἐπ’ αὐτῇ, ἢ ἐν	σμικρᾷ	πόλει ὅταν μεγάλη ψυχὴ φυῇ
[6, 500]	αὐτῷ ἀνάγκη γένηται ἃ ἐκεῖ	ὁρᾷ	μελετῆσαι εἰς ἀνθρώπων ἤθη καὶ
[6, 488]	νεώς, τὸν δὲ γενναῖον ναύκληρον	μανδραγόρᾳ	ἢ μέθῃ ἤ τινι ἄλλῳ
[6, 495]	ὦ θαυμάσιε, ὄλεθρός τε καὶ	διαφθορὰ	(τοσαύτη τε καὶ τοιαύτη τῆς
[6, 492]	ἐκκλησίας ἢ εἰς δικαστήρια ἢ	θέατρα	ἢ στρατόπεκα ἤ τινα ἄλλον
[6, 492]	τὰ αὐτὰ τούτοις καλὰ καὶ	αἰσχρὰ	εἶναι, καὶ ἐπιτηδεύσειν ἅπερ ἂν
[6, 506]	δοξάζοντες; Οὐδέν, ἔφη. Βούλει οὖν	αἰσχρὰ	θεάσασθαι, τυφλά τε καὶ σκολιά,
[6, 485]	ὦ φίλε, εἰκός, ἀλλὰ καὶ	πᾶσα	ἀνάγκη τὸν ἐρωτικῶς του φύσει
[6, 495]	λεγόμενα ἀγαθά, πλοῦτοί τε καὶ	πᾶσα	ἡ τοιαύτη παρασκευή; Οὐ γάρ,
[6, 505]	ἔφη. Ο δὴ διώκει μὲν	ἅπασα	ψυχὴ καὶ τούτου ἕνεκα πάντα
[6, 496]	ὅταν μεγάλη ψυχὴ φυῇ καὶ	ἀτιμάσασα	τὰ τῆς πόλεως ὑπερίδῃ· βραχὺ
[6, 489]	δὲ ἐπιεικέστατοι ἄχρηστοι, καὶ ἐγὼ	συνεχώρησα	ἀληθῆ σε λέγειν. ἦ γάρ;
[6, 492]	ἐν προσηκούσῃ σπαρεῖσά τε καὶ	φυτευθεῖσα	τρέφηται, εἰς πάντα τἀναντία αὖ,
[6, 492]	ἐὰν δὲ μὴ ἐν προσηκούσῃ	σπαρεῖσά	τε καὶ φυτευθεῖσα τρέφηται, εἰς
[6, 509]	τοίνυν γραμμὴν δίχα τετμημένην λαβὼν	ἄνισα	τμήματα, πάλιν τέμνε ἑκάτερον τὸ
[6, 503]	καὶ ἀγχίνοι καὶ ὀξεῖς καὶ	ὅσα	ἄλλα τούτοις ἕπεται οἶσθ’ ὅτι
[6, 509]	ἐγώ, καὶ πολύ· ὅμως δέ,	ὅσα	γ’ ἐν τῷ παρόντι δυνατόν,
[6, 491]	τοιαύτην φύσιν καὶ πάντα ἔχουσαν	ὅσα	προσετάξαμεν νυνδή, εἰ τελέως (μέλλοι
[6, 510]	ὕδασι φαντάσματα καὶ ἐν τοῖς	ὅσα	πυκνά τε καὶ λεῖα καὶ
[6, 496]	ἡ δὲ τοῦ σώματος νοσοτροφία	ἀπείργουσα	αὐτὸν τῶν πολιτικῶν κατέχει. τὸ
[6, 510]	ἐπ’ ἀρχὴν ἀνυπόθετον— ἐξ ὑποθέσεως	ἰοῦσα	καὶ ἄνευ τῶν περὶ ἐκεῖνο
[6, 499]	γενήσεταί γε, ὅταν αὕτη ἡ	Μοῦσα	πόλεως ἐγκρατὴς γένηται. οὐ γὰρ
[6, 508]	καὶ τοῖς αὐτοῖς τούτοις ὄμμασιν	ἐνοῦσα	φαίνεται. Τί μήν; Οὕτω τοίνυν
[6, 505]	πάντα (πράττει, ἀπομαντευομένη τι εἶναι,	ἀποροῦσα	δὲ καὶ οὐκ ἔχουσα λαβεῖν
[6, 505]	εἶναι, ἀποροῦσα δὲ καὶ οὐκ	ἔχουσα	λαβεῖν ἱκανῶς τί ποτ’ ἐστὶν
[6, 486]	Τὸ ποῖον; Μή σε λάθῃ	μετέχουσα	ἀνελευθερίας· ἐναντιώτατον γάρ που σμικρολογία
[6, 507]	καὶ ταῖς ἄλλαις αἰσθήσεσι πάντα	τὰ	αἰσθητά; Τί μήν; Αρ’ οὖν,
[6, 507]	ἦν δ’ ἐγώ, καὶ ἀκοῇ	τὰ	ἀκουόμενα, καὶ ταῖς ἄλλαις αἰσθήσεσι
[6, 492]	οὗτος φέρῃ, καὶ φήσειν τε	τὰ	αὐτὰ τούτοις καλὰ καὶ αἰσχρὰ
[6, 496]	λογισμῷ λαβών, ἡσυχίαν ἔχων καὶ	τὰ	αὑτοῦ πράττων, οἷον ἐν χειμῶνι
[6, 494]	χρῆσθαι, ἐπειδὰν πρεσβύτερος γίγνηται, ἐπὶ	τὰ	αὑτῶν πράγματα οἵ τε οἰκεῖοι
[6, 503]	ἐξοίχεται. Αληθῆ, ἔφη, λέγεις. Οὐκοῦν	τὰ	βέβαια αὖ ταῦτα ἤθη καὶ
[6, 497]	μεταχειριζομένη πόλις φιλοσοφίαν οὐ διολεῖται.	τὰ	γὰρ δὴ μεγάλα πάντα ἐπισφαλῆ,
[6, 495]	εἰσιν. Καὶ γὰρ οὖν, ἔφη,	τά	γε λεγόμενα ταῦτα. Εἰκότως γε,
[6, 497]	μὲν τῷ ὄντι θεῖον ἦν,	τὰ	δὲ ἄλλα ἀνθρώπινα, τά τε
[6, 492]	ψέγωσι τῶν λεγομένων ἢ πραττομένων,	τὰ	δὲ ἐπαινῶσιν, ὑπερβαλλόντως ἑκάτερα, καὶ
[6, 499]	παντὸς τρόπου τοῦ γνῶναι χάριν,	τὰ	δὲ κομψά τε καὶ ἐριστικὰ
[6, 505]	καὶ καλὰ πολλοὶ ἂν ἕλοιντο	τὰ	δοκοῦντα, κἂν εἰ> μὴ εἴη,
[6, 505]	ἀγαθὰ δὲ οὐδενὶ ἔτι ἀρκεῖ	τὰ	δοκοῦντα κτᾶσθαι, ἀλλὰ τὰ ὄντα
[6, 498]	ἡ ψυχὴ τελεοῦσθαι ἄρχεται, ἐπιτείνειν	τὰ	ἐκείνης γυμνάσια· ὅταν δὲ λήγῃ
[6, 497]	τοι, ἦ δ’ ὅς, οὐ	τὰ	ἐλάχιστα ἂν διαπραξάμενος ἀπαλλάττοιτο. Οὐδέ
[6, 509]	ἦν δ’ ἐγώ, αἴτιος, ἀναγκάζων	τὰ	ἐμοὶ δοκοῦντα περὶ αὐτοῦ λέγειν.
[6, 510]	~πρῶτον (μὲν τὰς σκιάς, ἔπειτα	τὰ	ἐν τοῖς ὕδασι φαντάσματα καὶ
[6, 484]	τε ἀκριβέστατα, οὕτω δὴ καὶ	τὰ	ἐνθάδε νόμιμα καλῶν τε πέρι
[6, 502]	ἐπειδὴ τοῦτο μόγις τέλος ἔσχεν,	τὰ	ἐπίλοιπα δὴ μετὰ τοῦτο λεκτέον,
[6, 502]	ἐγώ, τιθέντος τοὺς νόμους καὶ	τὰ	ἐπιτηδεύματα ἃ διεληλύθαμεν, οὐ δήπου
[6, 495]	οἱ ἐκ τῶν εἱργμῶν εἰς	τὰ	ἱερὰ ἀποδιδράσκοντες, ἅσμενοι καὶ οὗτοι
[6, 497]	πάντα ἐπισφαλῆ, καὶ τὸ λεγόμενον	τὰ	καλὰ τῷ ὄντι χαλεπά. (Αλλ’
[6, 488]	καλοῦντας καὶ κυβερνητικὸν καὶ ἐπιστάμενον	τὰ	κατὰ ναῦν, ὃς ἂν συλλαμβάνειν
[6, 484]	τε, ἐὰν δέῃ τίθεσθαι, καὶ	τὰ	κείμενα φυλάττοντες σῴζειν; Οὐ μὰ
[6, 497]	αὐξήσεται καὶ μετὰ τῶν ἰδίων	τὰ	κοινὰ σώσει. Τὸ μὲν οὖν
[6, 491]	ἦν δ’ ἐγώ, πρὸς τούτοις	τὰ	λεγόμενα ἀγαθὰ πάντα φθείρει καὶ
[6, 495]	ἐκπεσεῖν ἐκ τοῦ ἐπιτηδεύματος, καὶ	τὰ	λεγόμενα ἀγαθά, πλοῦτοί τε καὶ
[6, 503]	καὶ ἆθλα. τοιαῦτ’ ἄττα ἦν	τὰ	λεγόμενα παρεξιόντος καὶ παρακαλυπτομένου τοῦ
[6, 504]	εἴη. Μὴ γὰρ μνημονεύων, ἔφη,	τὰ	λοιπὰ ἂν εἴην δίκαιος μὴ
[6, 484]	ἔδει ῥηθῆναι, καὶ μὴ πολλὰ	τὰ	λοιπὰ διελθεῖν μέλλοντι κατόψεσθαι τί
[6, 510]	φανερῶν, ἐκ τούτων δ’ ἀρχόμενοι	τὰ	λοιπὰ ἤδη διεξιόντες τελευτῶσιν ὁμολογουμένως
[6, 485]	Τί μήν; Ωι δὴ πρὸς	τὰ	μαθήματα καὶ πᾶν τὸ τοιοῦτον
[6, 491]	διαφερόντως κακὰς γίγνεσθαι; ἢ οἴει	τὰ	μεγάλα ἀδικήματα καὶ τὴν ἄκρατον
[6, 495]	δὴ τῶν ἀνδρῶν καὶ οἱ	τὰ	μέγιστα κακὰ ἐργαζόμενοι τὰς πόλεις
[6, 503]	γυμνάζειν δεῖ, σκοποῦντας εἰ καὶ	τὰ	μέγιστα μαθήματα δυνατὴ ἔσται ἐνεγκεῖν
[6, 497]	διαπραξάμενος ἀπαλλάττοιτο. Οὐδέ γε, εἶπον,	τὰ	μέγιστα, μὴ τυχὼν πολιτείας προσηκούσης·
[6, 497]	οἰκίζοντες τὴν πόλιν ἢ ἄλλη.	Τὰ	μὲν ἄλλα, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 496]	οἷος κατασχεῖν· καὶ γὰρ (Θεάγει	τὰ	μὲν ἄλλα πάντα παρεσκεύασται πρὸς
[6, 507]	ἕκαστον προσαγορεύομεν. Εστι ταῦτα. Καὶ	τὰ	μὲν δὴ ὁρᾶσθαί φαμεν, νοεῖσθαι
[6, 502]	τὸ δεῖν αὐτὰ διελθεῖν. (καὶ	τὰ	μὲν δὴ τῶν γυναικῶν τε
[6, 492]	πλήθους σύλλογον σὺν πολλῷ θορύβῳ	τὰ	μὲν ψέγωσι τῶν λεγομένων ἢ
[6, 503]	αὐτοῖς, εἰς ταὐτὸν συμφύεσθαι αὐτῆς	τὰ	μέρη ὀλιγάκις ἐθέλει, τὰ πολλὰ
[6, 508]	τόπῳ πρός τε νοῦν καὶ	τὰ	νοούμενα, τοῦτο τοῦτον ἐν τῷ
[6, 502]	πόλιν ἔχων πειθομένην, πάντ’ ἐπιτελέσαι	τὰ	νῦν ἀπιστούμενα. Ικανὸς γάρ, ἔφη.
[6, 503]	ἔφην, ὦ φίλε, ἐγώ, εἰπεῖν	τὰ	νῦν ἀποτετολμημένα· νῦν δὲ τοῦτο
[6, 506]	ἐφικέσθαι τοῦ γε δοκοῦντος ἐμοὶ	τὰ	νῦν— ὃς δὲ ἔκγονός τε
[6, 505]	ἀρκεῖ τὰ δοκοῦντα κτᾶσθαι, ἀλλὰ	τὰ	ὄντα ζητοῦσιν, τὴν δὲ δόξαν
[6, 508]	ποιεῖ ὁρᾶν ὅτι κάλλιστα καὶ	τὰ	ὁρώμενα ὁρᾶσθαι; Ονπερ καὶ σύ,
[6, 508]	ὁρατῷ πρός τε ὄψιν καὶ	τὰ	ὁρώμενα. Πῶς; ἔφη· ἔτι δίελθέ
[6, 507]	(Τῷ οὖν ὁρῶμεν ἡμῶν αὐτῶν	τὰ	ὁρώμενα; Τῇ ὄψει, ἔφη. Οὐκοῦν,
[6, 507]	καὶ ἄλλοτε ἤδη πολλάκις εἰρημένα.	(Τὰ	ποῖα; ἦ δ’ ὅς. Πολλὰ
[6, 503]	αὐτῆς τὰ μέρη ὀλιγάκις ἐθέλει,	τὰ	πολλὰ δὲ διεσπασμένη φύεται. (Πῶς,
[6, 494]	αὐτό τι ἕκαστον καὶ (μὴ	τὰ	πολλὰ ἕκαστα, ἔσθ’ ὅπως πλῆθος
[6, 493]	αὐτὸ τὸ καλὸν ἀλλὰ μὴ	τὰ	πολλὰ καλά, ~ἢ αὐτό τι
[6, 491]	φανεῖται καὶ οὐκ ἄτοπα δόξει	τὰ	προειρημένα περὶ αὐτῶν. Πῶς οὖν,
[6, 510]	περιττὸν καὶ τὸ ἄρτιον καὶ	τὰ	σχήματα καὶ γωνιῶν τριττὰ εἴδη
[6, 495]	τεχνῶν τε καὶ δημιουργιῶν ὥσπερ	τὰ	σώματα λελώβηνται, οὕτω (καὶ τὰς
[6, 507]	ἔφην ἐγώ, καὶ ἀναμνήσας ὑμᾶς	τά	τ’ ἐν τοῖς ἔμπροσθεν ῥηθέντα
[6, 510]	ἕτερον τίθει ᾧ τοῦτο ἔοικεν,	τά	τε περὶ ἡμᾶς ζῷς καὶ
[6, 497]	ἦν, τὰ δὲ ἄλλα ἀνθρώπινα,	τά	τε τῶν φύσεων καὶ τῶν
[6, 507]	ἥ τε ὄψις οὐδὲν ὄψεται,	τά	τε χρώματα ἔσται ἀόρατα. Τίνος
[6, 496]	μεγάλη ψυχὴ φυῇ καὶ ἀτιμάσασα	τὰ	τῆς πόλεως ὑπερίδῃ· βραχὺ δέ
[6, 495]	ἐλέγομεν ὡς ἄρα καὶ αὐτὰ	τὰ	τῆς φιλοσόφου φύσεως μέρη, ὅταν
[6, 501]	καλὸν καὶ σῶφρον καὶ πάντα	τὰ	τοιαῦτα, καὶ πρὸς ἐκεῖν’ αὖ
[6, 488]	οἷον οἱ γραφῆς τραγελάφους καὶ	τὰ	τοιαῦτα μειγνύντες γράφουσιν. νόησον γὰρ
[6, 510]	γεωμετρίας τε καὶ λογισμοὺς καὶ	τὰ	τοιαῦτα πραγματευόμενοι, ὑποθέμενοι τό τε
[6, 489]	διαβολὴ γίγνεται φιλοσοφίᾳ διὰ τοὺς	τὰ	τοιαῦτα φάσκοντας ἐπιτηδεύειν, οὓς δὴ
[6, 504]	ἔφατε, καὶ οὕτω δὴ ἐρρήθη	τὰ	τότε τῆς μὲν ἀκριβείας, ὡς
[6, 491]	ἐρρωμένη ἐν πόλει καὶ πάντα	τὰ	τούτων οἰκεῖα· ἔχεις γὰρ τὸν
[6, 506]	μοι, ἔφη, ὦ Σώκρατες, φαίνεται	τὰ	τῶν ἄλλων μὲν ἔχειν εἰπεῖν
[6, 494]	καὶ τὰ τῶν Ελλήνων καὶ	τὰ	τῶν βαρβάρων ἱκανὸν ἔσεσθαι (πράττειν,
[6, 494]	πληρωθήσεσθαι ἀμηχάνου ἐλπίδος, ἡγούμενον καὶ	τὰ	τῶν Ελλήνων καὶ τὰ τῶν
[6, 496]	ὑγιὲς ὡς ἔπος εἰπεῖν περὶ	τὰ	τῶν πόλεων πράττει οὐδ’ ἔστι
[6, 493]	μὴ ἄλλα παιδεύειν ἢ ταῦτα	τὰ	τῶν πολλῶν δόγματα, ἃ δοξάζουσιν
[6, 507]	λόγον τοῦ τόκου. Εὐλαβησόμεθα, ἔφη,	κατὰ	δύναμιν· ἀλλὰ μόνον λέγε. Διομολογησάμενός
[6, 500]	ἀλλήλων, κόσμῳ δὲ πάντα καὶ	κατὰ	λόγον ἔχοντα, ταῦτα μιμεῖσθαί τε
[6, 488]	καὶ κυβερνητικὸν καὶ ἐπιστάμενον τὰ	κατὰ	ναῦν, ὃς ἂν συλλαμβάνειν δεινὸς
[6, 502]	σωτῆρες ἐνέσονται τῆς πολιτείας, καὶ	κατὰ	ποίας ἡλικίας ἕκαστοι ἑκάστων ἁπτόμενοι;
[6, 492]	ψόγου ἢ ἐπαίνου οἰχήσεσθαι φερομένην	κατὰ	ῥοῦν ᾗ ἂν οὗτος φέρῃ,
[6, 500]	ἀλλ’ εἰς τεταγμένα ἄττα καὶ	κατὰ	ταὐτὰ ἀεὶ ἔχοντα ὁρῶντας καὶ
[6, 484]	φιλόσοφοι μὲν οἱ τοῦ ἀεὶ	κατὰ	ταὐτὰ ὡσαύτως ἔχοντος δυνάμενοι ἐφάπτεσθαι,
[6, 492]	ἀνθρώπειον, ὦ ἑταῖρε— θεῖον μέντοι	κατὰ	τὴν παροιμίαν ἐξαιρῶμεν λόγου· ~εὖ
[6, 506]	πλέον γάρ μοι φαίνεται ἢ	κατὰ	τὴν παροῦσαν ὁρμὴν ἐφικέσθαι τοῦ
[6, 496]	τεθραμμένον ἦθος, ἀπορίᾳ τῶν διαφθερούντων	κατὰ	φύσιν μεῖναν ἐπ’ αὐτῇ, ἢ
[6, 494]	πρεσβύτερος γίγνηται, ἐπὶ τὰ αὑτῶν	πράγματα	οἵ τε οἰκεῖοι καὶ οἱ
[6, 505]	ἐννοεῖς ἢ αὖ διανοῇ (ἐμοὶ	πράγματα	παρέχειν ἀντιλαμβανόμενος. οἶμαι δὲ τοῦτο
[6, 493]	ἢ ταῦτα τὰ τῶν πολλῶν	δόγματα,	ἃ δοξάζουσιν ὅταν ἁθροισθῶσιν, καὶ
[6, 506]	τῶν ἄλλων μὲν ἔχειν εἰπεῖν	δόγματα,	τὸ δ’ αὑτοῦ μή, τοσοῦτον
[6, 503]	σκοποῦντας εἰ καὶ τὰ μέγιστα	μαθήματα	δυνατὴ ἔσται ἐνεγκεῖν ~εἴτε καὶ
[6, 485]	μήν; Ωι δὴ πρὸς τὰ	μαθήματα	καὶ πᾶν τὸ τοιοῦτον ἐρρυήκασιν,
[6, 504]	σκοπεῖν. ἀλλὰ ποῖα δὴ λέγεις	μαθήματα	μέγιστα; Μνημονεύεις μέν που, ἦν
[6, 511]	τοῖς τέτταρσι τμήμασι τέτταρα ταῦτα	παθήματα	ἐν τῇ ψυχῇ γιγνόμενα λαβέ,
[6, 491]	γίγνεσθαι; ἢ οἴει τὰ μεγάλα	ἀδικήματα	καὶ τὴν ἄκρατον πονηρίαν ἐκ
[6, 509]	γραμμὴν δίχα τετμημένην λαβὼν ἄνισα	τμήματα,	πάλιν τέμνε ἑκάτερον τὸ τμῆμα
[6, 496]	ἀξίαν, ποῖ’ ἄττα φῶμεν γεννᾶν	διανοήματά	τε καὶ δόξας; ἆρ’ οὐχ
[6, 498]	(ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον τοιαῦτ’ ἄττα	ῥήματα	ἐξεπίτηδες ἀλλήλοις ὡμοιωμένα, ἀλλ’ οὐκ
[6, 485]	οὐδαμῇ φιλοχρήματος· ὧν γὰρ ἕνεκα	χρήματα	μετὰ πολλῆς δαπάνης σπουδάζεται, ἄλλῳ
[6, 510]	καὶ τὸ ἄρτιον καὶ τὰ	σχήματα	καὶ γωνιῶν τριττὰ εἴδη καὶ
[6, 510]	ἔπειτα τὰ ἐν τοῖς ὕδασι	φαντάσματα	καὶ ἐν τοῖς ὅσα πυκνά
[6, 496]	οὐχ ὡς ἀληθῶς προσήκοντα ἀκοῦσαι	σοφίσματα,	καὶ οὐδὲν γνήσιον οὐδὲ φρονήσεως
[6, 502]	τιθέντος τοὺς νόμους καὶ τὰ	ἐπιτηδεύματα	ἃ διεληλύθαμεν, οὐ δήπου ἀδύνατον
[6, 484]	φαίνωνται φυλάξαι νόμους τε καὶ	ἐπιτηδεύματα	πόλεων, τούτους καθιστάναι (φύλακας. Ορθῶς,
[6, 507]	ὄψις οὐδὲν ὄψεται, τά τε	χρώματα	ἔσται ἀόρατα. Τίνος δὴ λέγεις,
[6, 495]	τε καὶ δημιουργιῶν ὥσπερ τὰ	σώματα	λελώβηνται, οὕτω (καὶ τὰς ψυχὰς
[6, 502]	μὴν ὅτι γε βέλτιστα, εἴπερ	δυνατά,	ἱκανῶς ἐν τοῖς ἔμπροσθεν, ὡς
[6, 502]	χαλεπὰ δὲ γενέσθαι, οὐ μέντοι	ἀδύνατά	γε. Συμβαίνει γάρ, ἔφη. Οὐκοῦν
[6, 499]	γὰρ ἀδύνατος γενέσθαι, οὐδ’ ἡμεῖς	ἀδύνατα	λέγομεν· χαλεπὰ δὲ καὶ παρ’
[6, 507]	ὄψεται, τά τε χρώματα ἔσται	ἀόρατα.	Τίνος δὴ λέγεις, ἔφη, τούτου;
[6, 489]	μετεωρολέσχας τοῖς ὡς ἀληθῶς κυβερνήταις.	Ορθότατα,	ἔφη. Εκ τε τοίνυν τούτων
[6, 487]	τε καὶ τελέως ψυχῇ μεταλήψεσθαι;	~(Αναγκαιότατα	μὲν οὖν, ἔφη. Εστιν οὖν
[6, 504]	(πᾶν ποιεῖν συντεινομένους ὅπως ὅτι	ἀκριβέστατα	καὶ καθαρώτατα ἕξει, τῶν δὲ
[6, 484]	(καὶ θεώμενοι ὡς οἷόν τε	ἀκριβέστατα,	οὕτω δὴ καὶ τὰ ἐνθάδε
[6, 486]	ἐπορέξεσθαι θείου τε καὶ ἀνθρωπίνου.	Αληθέστατα,	ἔφη. Ηι οὖν ὑπάρχει διανοίᾳ
[6, 503]	πεφοβημένου κινεῖν τὸ νῦν παρόν.	Αληθέστατα,	ἔφη, λέγεις· μέμνημαι γάρ. Οκνος
[6, 505]	τὸ τοῦ ἀγαθοῦ φθέγξωνται ὄνομα.	Αληθέστατα,	ἔφη. Τί δὲ οἱ τὴν
[6, 495]	οὔτε ἰδιώτην οὔτε πόλιν δρᾷ.	Αληθέστατα,	ἦ δ’ ὅς. Οὗτοι μὲν
[6, 492]	(μὲν εἶναι σοφιστάς, παιδεύειν δὲ	τελεώτατα	καὶ ἀπεργάζεσθαι οἵους βούλονται εἶναι
[6, 490]	οὔ; Ως οἷόν τ’ ἔφη,	μετριώτατα.	Τί οὖν; τούτῳ τι μετέσται
[6, 511]	καὶ νοῦ τὴν διάνοιαν οὖσαν.	Ικανώτατα,	ἦν δ’ ἐγώ, ἀπεδέξω. καί
[6, 504]	συντεινομένους ὅπως ὅτι ἀκριβέστατα καὶ	καθαρώτατα	ἕξει, τῶν δὲ μεγίστων μὴ
[6, 511]	δοκοῦσί σοι, καίτοι νοητῶν ὄντων	μετὰ	ἀρχῆς. διάνοιαν δὲ καλεῖν μοι
[6, 503]	μεγαλοπρεπεῖς τὰς διανοίας οἷοι κοσμίως	μετὰ	ἡσυχίας καὶ βεβαιότητος ἐθέλειν ζῆν,
[6, 496]	βιώσεται καὶ τὴν ἀπαλλαγὴν αὐτοῦ	μετὰ	καλῆς ἐλπίδος ἵλεώς τε καὶ
[6, 485]	φιλοχρήματος· ὧν γὰρ ἕνεκα χρήματα	μετὰ	πολλῆς δαπάνης σπουδάζεται, ἄλλῳ τινὶ
[6, 501]	Καὶ ὀρθῶς γ’ ἔφη. Οὐκοῦν	μετὰ	ταῦτα οἴει ὑπογράψασθαι ἂν τὸ
[6, 491]	πονηρούς, ἀχρήστους δὲ καλοῦσι· ~καὶ	μετὰ	(τοῦτο αὖ τὰς μιμουμένας ταύτην
[6, 489]	πονηρίας τὴν ἀνάγκην βούλει τὸ	μετὰ	τοῦτο διέλθωμεν, καὶ ὅτι οὐδὲ
[6, 497]	δῆλος δὴ οὖν εἶ ὅτι	μετὰ	τοῦτο ἐρήσῃ τίς αὕτη ἡ
[6, 484]	ἀδίκου. Τί οὖν, ἔφη, τὸ	μετὰ	τοῦτο ἡμῖν; Τί δ’ ἄλλο,
[6, 502]	τέλος ἔσχεν, τὰ ἐπίλοιπα δὴ	μετὰ	τοῦτο λεκτέον, τίνα τρόπον ἡμῖν
[6, 485]	Ορθῶς, ἔφη, λέγεις. Τόδε τοίνυν	μετὰ	τοῦτο σκόπει εἰ ἀνάγκη ἔχειν
[6, 497]	αὐτός τε μᾶλλον αὐξήσεται καὶ	μετὰ	τῶν ἰδίων τὰ κοινὰ σώσει.
[6, 507]	ταῖς ἄλλαις αἰσθήσεσι πάντα τὰ	αἰσθητά;	Τί μήν; Αρ’ οὖν, ἦν
[6, 503]	τῷ πολέμῳ πρὸς τοὺς φόβους	δυσκίνητα	ὄντα, πρὸς τὰς μαθήσεις αὖ
[6, 486]	μὴ κενὸς εἶναι; Καὶ πῶς;	Ανόνητα	δὴ πονῶν οὐκ οἴει ἀναγκασθήσεται
[6, 509]	ἀλλὰ τὴν περὶ τὸν ἥλιον	ὁμοιότητα	αὖ διεξιών, εἴ πῃ ἀπολείπεις.
[6, 501]	σχῆμα τῆς πολιτείας; Τί μήν;	(Επειτα	οἶμαι ἀπεργαζόμενοι πυκνὰ ἂν ἑκατέρωσ’
[6, 499]	τῆς ἡμετέρας ἐπόψεως, ἢ καὶ	ἔπειτα	γενήσεται, περὶ τούτου ἕτοιμοι τῷ
[6, 498]	τοὺς λόγους ἐν δὲ τῷ	ἔπειτα,	ἐὰν καὶ ἄλλων τοῦτο πραττόντων
[6, 510]	εἰκόνας ~πρῶτον (μὲν τὰς σκιάς,	ἔπειτα	τὰ ἐν τοῖς ὕδασι φαντάσματα
[6, 491]	λέγω δὲ ἀνδρείαν, σωφροσύνην καὶ	πάντα	ἃ διήλθομεν. Ατοπον, ἔφη, ἀκοῦσαι.
[6, 506]	βελτίστους ἐν τῇ πόλει, οἷς	πάντα	ἐγχειριοῦμεν; Ηκιστά γ’ ἔφη. Οἶμαι
[6, 493]	ὅς, οὐδ’ ἀκούσομαι. Ταῦτα τοίνυν	πάντα	ἐννοήσας ἐκεῖνο ἀναμνήσθητι· αὐτὸ τὸ
[6, 497]	διολεῖται. τὰ γὰρ δὴ μεγάλα	πάντα	ἐπισφαλῆ, καὶ τὸ λεγόμενον τὰ
[6, 491]	ἡμῖν ὁμολογήσει, τοιαύτην φύσιν καὶ	πάντα	ἔχουσαν ὅσα προσετάξαμεν νυνδή, εἰ
[6, 500]	ἀδικούμενα ὑπ’ ἀλλήλων, κόσμῳ δὲ	πάντα	καὶ κατὰ λόγον ἔχοντα, ταῦτα
[6, 496]	τοῖς ἄλλοις ἂν γένοιτο— ταῦτα	πάντα	λογισμῷ λαβών, ἡσυχίαν ἔχων καὶ
[6, 496]	γὰρ (Θεάγει τὰ μὲν ἄλλα	πάντα	παρεσκεύασται πρὸς τὸ ἐκπεσεῖν φιλοσοφίας,
[6, 488]	τῷ (ναυκλήρῳ περικεχύσθαι δεομένους καὶ	πάντα	ποιοῦντας ὅπως ἂν σφίσι τὸ
[6, 505]	ἅπασα ψυχὴ καὶ τούτου ἕνεκα	πάντα	(πράττει, ἀπομαντευομένη τι εἶναι, ἀποροῦσα
[6, 493]	καὶ ἀγριαίνει, καταμαθὼν δὲ ταῦτα	πάντα	συνουσίᾳ τε καὶ χρόνου τριβῇ
[6, 507]	ἀκουόμενα, καὶ ταῖς ἄλλαις αἰσθήσεσι	πάντα	τὰ αἰσθητά; Τί μήν; Αρ’
[6, 501]	καὶ καλὸν καὶ σῶφρον καὶ	πάντα	τὰ τοιαῦτα, καὶ πρὸς ἐκεῖν’
[6, 491]	συγγένεια ἐρρωμένη ἐν πόλει καὶ	πάντα	τὰ τούτων οἰκεῖα· ἔχεις γὰρ
[6, 505]	ἐκτῆσθαι, μὴ μέντοι ἀγαθήν; ἢ	πάντα	τἆλλα φρονεῖν ἄνευ τοῦ ἀγαθοῦ,
[6, 492]	τε καὶ φυτευθεῖσα τρέφηται, εἰς	πάντα	τἀναντία αὖ, ἐὰν μή τις
[6, 493]	δίκαιον ἢ ἄδικον, ὀνομάζοι δὲ	πάντα	ταῦτα ἐπὶ ταῖς τοῦ μεγάλου
[6, 489]	ἐπὶ ἰατρῶν θύρας ἰέναι καὶ	πάντα	τὸν ἄρχεσθαι δεόμενον ἐπὶ τὰς
[6, 491]	πρὸς τούτοις τὰ λεγόμενα ἀγαθὰ	πάντα	φθείρει καὶ ἀποσπᾷ, κάλλος καὶ
[6, 498]	ἔφην, ὥς γε πρὸς τὸν	ἅπαντα.	τὸ μέντοι μὴ πείθεσθαι τοῖς
[6, 504]	ἄν σε, ἔφη, ἀφεῖναι μὴ	ἐρωτήσαντα	τί ἐστιν; Οὐ πάνυ, ἦν
[6, 507]	τά τ’ ἐν τοῖς ἔμπροσθεν	ῥηθέντα	καὶ ἄλλοτε ἤδη πολλάκις εἰρημένα.
[6, 498]	ἐγώ, οἱ καὶ ἁπτόμενοι μειράκια	ὄντα	ἄρτι (ἐκ παίδων τὸ μεταξὺ
[6, 500]	φθονερῷ ἄφθονόν τε καὶ πρᾷον	ὄντα;	ἐγὼ μὲν γάρ σε προφθάσας
[6, 505]	τὰ δοκοῦντα κτᾶσθαι, ἀλλὰ τὰ	ὄντα	ζητοῦσιν, τὴν δὲ δόξαν ἐνταῦθα
[6, 498]	ἔφη. Πᾶν τοὐναντίον· μειράκια μὲν	ὄντα	καὶ παῖδας μειρακιώδη παιδείαν καὶ
[6, 503]	πολέμῳ πρὸς τοὺς φόβους δυσκίνητα	ὄντα,	πρὸς τὰς μαθήσεις αὖ ποιεῖ
[6, 509]	καὶ τροφήν, οὐ γένεσιν αὐτὸν	ὄντα.	Πῶς γάρ; Καὶ τοῖς γιγνωσκομένοις
[6, 511]	ἕτερον μάνθανε τμῆμα τοῦ νοητοῦ	λέγοντά	με τοῦτο οὗ αὐτὸς ὁ
[6, 488]	διδακτὸν εἶναι, ἀλλὰ καὶ τὸν	λέγοντα	ὡς διδακτὸν ἑτοίμους κατατέμνειν, αὐτοὺς
[6, 490]	τί δεῖ πάλιν ἐξ ἀρχῆς	ἀναγκάζοντα	τάττειν; μέμνησαι γάρ που ὅτι
[6, 488]	δεῖ ἐκ πολλῶν αὐτὸ συναγαγεῖν	εἰκάζοντα	καὶ ἀπολογούμενον ὑπὲρ αὐτῶν, οἷον
[6, 489]	Πρῶτον μὲν τοίνυν ἐκεῖνον τὸν	θαυμάζοντα	ὅτι οἱ φιλόσοφοι οὐ τιμῶνται
[6, 488]	ἕκαστον οἰόμενον δεῖν κυβερνᾶν, μήτε	μαθόντα	πώποτε τὴν τέχνην μέτε ἔχοντα
[6, 494]	μὴ πεισθῇ, καὶ περὶ τὸν	πείθοντα,	ὅπως ἂν μὴ οἷός τ’
[6, 496]	δόξας; ἆρ’ οὐχ ὡς ἀληθῶς	προσήκοντα	ἀκοῦσαι σοφίσματα, καὶ οὐδὲν γνήσιον
[6, 495]	λείποντες αὐτοί τε βίον οὐ	προσήκοντα	οὐδ’ ἀληθῆ ζῶσιν, τὴν δέ,
[6, 488]	ὁρῶντα ὡσαύτως βραχύ τι καὶ	γιγνώσκοντα	περὶ ναυτικῶν ἕτερα τοιαῦτα, τοὺς
[6, 503]	ἀποκριτέον, τὸν δὲ πανταχοῦ ἀκήρατον	ἐκβαίνοντα	ὥσπερ χρυσὸν ἐν πυρὶ βασανιζόμενον,
[6, 499]	καὶ ἐριστικὰ καὶ μηδαμόσε ἄλλοσε	τείνοντα	ἢ πρὸς δόξαν καὶ ἔριν
[6, 498]	ἀπὸ τοῦ αὐτομάτου ὥσπερ νῦν	συμπεσόντα.	ἄνδρα δὲ ἀρετῇ παρισωμένον καὶ
[6, 499]	τελέως ἔργῳ τε καὶ λόγῳ,	~δυναστεύοντα	(ἐν πόλει ἑτέρᾳ τοιαύτῃ, οὐ
[6, 488]	μαθόντα πώποτε τὴν τέχνην μέτε	ἔχοντα	ἀποδεῖξαι διδάσκαλον ἑαυτοῦ μηδὲ χρόνον
[6, 500]	ἄττα καὶ κατὰ ταὐτὰ ἀεὶ	ἔχοντα	ὁρῶντας καὶ θεωμένους οὔτ’ ἀδικοῦντα
[6, 485]	ἀνάγκη τὸν ἐρωτικῶς του φύσει	ἔχοντα	πᾶν τὸ συγγενές τε καὶ
[6, 500]	δὲ πάντα καὶ κατὰ λόγον	ἔχοντα,	ταῦτα μιμεῖσθαί τε καὶ ὅτι
[6, 489]	τοῦ ἄρχειν δυναμένου, οὐ τὸν	ἄρχοντα	δεῖσθαι τῶν ἀρχομένων ἄρχεσθαι, οὗ
[6, 503]	χρυσὸν ἐν πυρὶ βασανιζόμενον, στατέον	ἄρχοντα	καὶ γέρα δοτέον καὶ ζῶντι
[6, 500]	ἔχοντα ὁρῶντας καὶ θεωμένους οὔτ’	ἀδικοῦντα	οὔτ’ ἀδικούμενα ὑπ’ ἀλλήλων, κόσμῳ
[6, 505]	καλὰ πολλοὶ ἂν ἕλοιντο τὰ	δοκοῦντα,	κἂν εἰ> μὴ εἴη, ὅμως
[6, 505]	δὲ οὐδενὶ ἔτι ἀρκεῖ τὰ	δοκοῦντα	κτᾶσθαι, ἀλλὰ τὰ ὄντα ζητοῦσιν,
[6, 509]	ἐγώ, αἴτιος, ἀναγκάζων τὰ ἐμοὶ	δοκοῦντα	περὶ αὐτοῦ λέγειν. Καὶ μηδαμῶς
[6, 489]	οὓς δὴ σὺ φῂς τὸν	ἐγκαλοῦντα	τῇ φιλοσοφίᾳ λέγειν ὡς παμπόνηροι
[6, 506]	κεκτῆσθαι ἂν ἑαυτῶν τὸν τοῦτο	ἀγνοοῦντα·	μαντεύομαι δὲ μηδένα αὐτὰ πρότερον
[6, 503]	μεταβολῇ φαίνεσθαι ἐκβάλλοντας, ἢ τὸν	ἀδυνατοῦντα	ἀποκριτέον, τὸν δὲ πανταχοῦ ἀκήρατον
[6, 484]	δῆλον, εἴτε τυφλὸν εἴτε ὀξὺ	ὁρῶντα	χρὴ φύλακα τηρεῖν ὁτιοῦν; Καὶ
[6, 488]	νηὶ πάντας, ὑπόκωφον δὲ καὶ	ὁρῶντα	ὡσαύτως βραχύ τι καὶ γιγνώσκοντα
[6, 506]	τις μὴ οἶδεν λέγειν ὡς	εἰδότα;	Οὐδαμῶς γ’ ἔφη, ὡς εἰδότα,
[6, 506]	εἰδότα; Οὐδαμῶς γ’ ἔφη, ὡς	εἰδότα,	ὡς μέντοι οἰόμενον ταῦθ’ ἃ
[6, 486]	πῃ δοκοῦμέν σοι οὐκ ἀναγκαῖα	ἕκαστα	διεληλυθέναι καὶ ἑπόμενα ἀλλήλοις τῇ
[6, 494]	ἕκαστον καὶ (μὴ τὰ πολλὰ	ἕκαστα,	ἔσθ’ ὅπως πλῆθος ἀνέξεται ἢ
[6, 507]	ἐγώ, καὶ πολλὰ ἀγαθὰ καὶ	ἕκαστα	οὕτως εἶναί φαμέν τε καὶ
[6, 504]	ἥξει. Οὐ γὰρ ταῦτα, ἔφη,	μέγιστα,	ἀλλ’ ἔτι τι μεῖζον δικαιοσύνης
[6, 495]	τῶν ἀνδρῶν καὶ οἱ τὰ	μέγιστα	κακὰ ἐργαζόμενοι τὰς πόλεις γίγνονται
[6, 503]	δεῖ, σκοποῦντας εἰ καὶ τὰ	μέγιστα	μαθήματα δυνατὴ ἔσται ἐνεγκεῖν ~εἴτε
[6, 497]	ἀπαλλάττοιτο. Οὐδέ γε, εἶπον, τὰ	μέγιστα,	μὴ τυχὼν πολιτείας προσηκούσης· ἐν
[6, 504]	ἀλλὰ ποῖα δὴ λέγεις μαθήματα	μέγιστα;	Μνημονεύεις μέν που, ἦν δ’
[6, 506]	τῇ πόλει, οἷς πάντα ἐγχειριοῦμεν;	Ηκιστά	γ’ ἔφη. Οἶμαι γοῦν, εἶπον,
[6, 494]	πλῆθος ἀνέξεται ἢ ἡγήσεαι εἶναι;	Ηκιστά	γ’ ἔφη. Φιλόσοφον μὲν ἄρα,
[6, 486]	δεινόν τι ἡγήσεται ὁ τοιοῦτος;	Ηκιστά	γε. Δειλῇ δὴ καὶ ἀνελευθέρῳ
[6, 500]	καὶ συμπάσης τῆς δημοτικῆς ἀρετῆς;	Ηκιστά	γε, ἦ δ’ ὅς. Αλλ’
[6, 504]	ἦν δ’ ἐγώ, τοῦ παθήματος	ἥκιστα	προσδεῖ φύλακι πόλεώς τε καὶ
[6, 500]	περὶ ἀνθρώπων τοὺς λόγους ποιουμένους,	ἥκιστα	φιλοσοφίᾳ πρέπον ποιοῦντας; Πολύ γ’
[6, 501]	δὲ πάλιν ἐγγράφοιεν, (ἕως ὅτι	μάλιστα	ἀνθρώπεια ἤθη εἰς ὅσον ἐνδέχεται
[6, 500]	ταῦτα μιμεῖσθαί τε καὶ ὅτι	μάλιστα	ἀφομοιοῦσθαι. ἢ οἴει τινὰ μηχανὴν
[6, 485]	δεῖ εὐθὺς ἐκ νέου ὅτι	μάλιστα	ὀρέγεσθαι. Παντελῶς γε. Αλλὰ μὴν
[6, 495]	μὲν δὴ οὕτως ἐκπίπτοντες, οἷς	μάλιστα	προσήκει, (ἔρημον καὶ ἀτελῆ φιλοσοφίαν
[6, 504]	ἐλέγομεν, τοῦ μεγίστου τε καὶ	μάλιστα	προσήκοντος μαθήματος ἐπὶ τέλος οὔποτε
[6, 505]	ἄνευ δὲ ταύτης εἰ ὅτι	μάλιστα	τἆλλα ἐπισταίμεθα, οἶσθ’ ὅτι οὐδὲν
[6, 504]	ὅτι ὡς μὲν δυνατὸν ἦν	κάλλιστα	αὐτὰ κατιδεῖν ἄλλη μακροτέρα εἴη
[6, 508]	ὄψιν τε ποιεῖ ὁρᾶν ὅτι	κάλλιστα	καὶ τὰ ὁρώμενα ὁρᾶσθαι; Ονπερ
[6, 502]	συμβαίνει ἡμῖν περὶ τῆς νομοθεσίας	ἄριστα	μὲν εἶναι ἃ λέγομεν, εἰ
[6, 502]	ὅς. Καὶ μὴν ὅτι γε	βέλτιστα,	εἴπερ δυνατά, ἱκανῶς ἐν τοῖς
[6, 497]	ἦ δ’ ὅς, οὐ τὰ	ἐλάχιστα	ἂν διαπραξάμενος ἀπαλλάττοιτο. Οὐδέ γε,
[6, 503]	καὶ τελευτήσαντι καὶ ἆθλα. τοιαῦτ’	ἄττα	ἦν τὰ λεγόμενα παρεξιόντος καὶ
[6, 500]	δυσμενείας ἐμπίμπλασθαι, ἀλλ’ εἰς τεταγμένα	ἄττα	καὶ κατὰ ταὐτὰ ἀεὶ ἔχοντα
[6, 496]	~(Οὐ πάνυ, ἔφη, διαφέρει. Ποῖ’	ἄττα	οὖν εἰκὸς γεννᾶν τοὺς τοιούτους;
[6, 498]	λεγόμενον, (ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον τοιαῦτ’	ἄττα	ῥήματα ἐξεπίτηδες ἀλλήλοις ὡμοιωμένα, ἀλλ’
[6, 496]	ὁμιλῶσι μὴ κατ’ ἀξίαν, ποῖ’	ἄττα	φῶμεν γεννᾶν διανοήματά τε καὶ
[6, 509]	ὄνομα. ἀλλ’ οὖν ἔχεις ταῦτα	διττὰ	εἴδη, ὁρατόν, νοητόν; Εχω. Ωσπερ
[6, 510]	καὶ τὰ σχήματα καὶ γωνιῶν	τριττὰ	εἴδη καὶ ἄλλα τούτων ἀδελφὰ
[6, 504]	που, ἦν δ’ ἐγώ, ὅτι	τριττὰ	εἴδη ψυχῆς διαστησάμενοι συνεβιβάζομεν δικαιοσύνης
[6, 511]	τῷ τελευταίῳ εἰκασίαν, καὶ τάξον	αὐτὰ	ἀνὰ λόγον, ὥσπερ ἐφ’ οἷς
[6, 502]	οὐδὲν ἧττον ἦλθεν τὸ δεῖν	αὐτὰ	διελθεῖν. (καὶ τὰ μὲν δὴ
[6, 511]	ὑποθέσεων, νοῦν οὐκ ἴσχειν περὶ	αὐτὰ	δοκοῦσί σοι, καίτοι νοητῶν ὄντων
[6, 511]	εἰκόσιν αὖ χρώμενοι, ~ζητοῦντες (δὲ	αὐτὰ	ἐκεῖνα ἰδεῖν ἃ οὐκ ἂν
[6, 511]	μὲν ἀναγκάζονται ἀλλὰ μὴ αἰσθήσεσιν	αὐτὰ	θεᾶσθαι οἱ θεώμενοι, διὰ δὲ
[6, 511]	εἴδεσιν αὐτοῖς δι’ αὐτῶν εἰς	αὐτά,	καὶ τελευτᾷ εἰς εἴδη. Μανθάνω,
[6, 504]	ὡς μὲν δυνατὸν ἦν κάλλιστα	αὐτὰ	κατιδεῖν ἄλλη μακροτέρα εἴη περίοδος,
[6, 510]	ἣν γράφουσιν, καὶ τἆλλα οὕτως,	αὐτὰ	μὲν ταῦτα ἃ πλάττουσίν τε
[6, 510]	μὲν ὡς εἰδότες, ποιησάμενοι ὑποθέσεις	αὐτά,	οὐδένα λόγον οὔτε αὑτοῖς οὔτε
[6, 506]	τοῦτο ἀγνοοῦντα· μαντεύομαι δὲ μηδένα	αὐτὰ	πρότερον γνώσεσθαι ἱκανῶς. Καλῶς γάρ,
[6, 495]	κακῶς ἐλέγομεν ὡς ἄρα καὶ	αὐτὰ	τὰ τῆς φιλοσόφου φύσεως μέρη,
[6, 492]	φέρῃ, καὶ φήσειν τε τὰ	αὐτὰ	τούτοις καλὰ καὶ αἰσχρὰ εἶναι,
[6, 501]	καὶ σῶφρον καὶ πάντα τὰ	τοιαῦτα,	καὶ πρὸς ἐκεῖν’ αὖ τὸ
[6, 488]	οἱ γραφῆς τραγελάφους καὶ τὰ	τοιαῦτα	μειγνύντες γράφουσιν. νόησον γὰρ τοιουτονὶ
[6, 510]	τε καὶ λογισμοὺς καὶ τὰ	τοιαῦτα	πραγματευόμενοι, ὑποθέμενοι τό τε περιττὸν
[6, 488]	καὶ γιγνώσκοντα περὶ ναυτικῶν ἕτερα	τοιαῦτα,	τοὺς δὲ ναύτας στασιάζοντας πρὸς
[6, 489]	γίγνεται φιλοσοφίᾳ διὰ τοὺς τὰ	τοιαῦτα	φάσκοντας ἐπιτηδεύειν, οὓς δὴ σὺ
[6, 493]	Διομηδεία λεγομένη ἀνάγκη ποιεῖν αὐτῷ	ταῦτα	ἃ ἂν οὗτοι ἐπαινῶσιν· ὡς
[6, 510]	καὶ τἆλλα οὕτως, αὐτὰ μὲν	ταῦτα	ἃ πλάττουσίν τε καὶ γράφουσιν,
[6, 509]	τὸ ὄνομα. ἀλλ’ οὖν ἔχεις	ταῦτα	διττὰ εἴδη, ὁρατόν, νοητόν; Εχω.
[6, 495]	οὖν, ἔφη, τά γε λεγόμενα	ταῦτα.	Εἰκότως γε, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 510]	διανοούμενοι, ἀλλ’ ἐκείνων πέρι οἷς	ταῦτα	ἔοικε, τοῦ τετραγώνου αὐτοῦ ἕνεκα
[6, 493]	ἢ ἄδικον, ὀνομάζοι δὲ πάντα	ταῦτα	ἐπὶ ταῖς τοῦ μεγάλου ζῴου
[6, 503]	τι δέῃ τοιοῦτον διαπονεῖν. Εστι	ταῦτα,	ἔφη. Ημεῖς δέ γέ φαμεν
[6, 504]	τέλος οὔποτε ἥξει. Οὐ γὰρ	ταῦτα,	ἔφη, μέγιστα, ἀλλ’ ἔτι τι
[6, 485]	ὁμολογήσειν καὶ ὅτι οἷοί τε	ταῦτα	ἔχειν οἱ αὐτοί, ὅτι τε
[6, 485]	ἔσονται οἱ αὐτοὶ κἀκεῖνα καὶ	ταῦτα	ἔχειν; Πάνυ μὲν οὖν. Ο
[6, 503]	λέγεις. Οὐκοῦν τὰ βέβαια αὖ	ταῦτα	ἤθη καὶ οὐκ εὐμετάβολα, οἷς
[6, 507]	ὃ ἔστιν” ἕκαστον προσαγορεύομεν. Εστι	ταῦτα.	Καὶ τὰ μὲν δὴ ὁρᾶσθαί
[6, 509]	ἀλήθειαν παρέχει, αὐτὸ δ’ ὑπὲρ	ταῦτα	κάλλει ἐστίν· οὐ γὰρ δήπου
[6, 492]	λόγου, ἀλλ’ οὐκ αὐτοὺς τοὺς	ταῦτα	λέγοντας μεγίστους (μὲν εἶναι σοφιστάς,
[6, 487]	ἀκούσας, Οἴει οὖν, εἶπον, τοὺς	ταῦτα	λέγοντας ψεύδεσθαι; Οὐκ οἶδα, ἦ
[6, 510]	τούτων ἀδελφὰ καθ’ ἑκάστην μέθοδον,	ταῦτα	μὲν ὡς εἰδότες, ποιησάμενοι ὑποθέσεις
[6, 500]	πάντα καὶ κατὰ λόγον ἔχοντα,	ταῦτα	μιμεῖσθαί τε καὶ ὅτι μάλιστα
[6, 501]	ὀρθῶς γ’ ἔφη. Οὐκοῦν μετὰ	ταῦτα	οἴει ὑπογράψασθαι ἂν τὸ σχῆμα
[6, 506]	ἡδονήν, ἢ ἄλλο τι παρὰ	ταῦτα;	Οὗτος, ἦν δ’ ἐγώ, ἀνήρ,
[6, 511]	ἐπὶ τοῖς τέτταρσι τμήμασι τέτταρα	ταῦτα	παθήματα ἐν τῇ ψυχῇ γιγνόμενα
[6, 496]	καὶ τοῖς ἄλλοις ἂν γένοιτο—	ταῦτα	πάντα λογισμῷ λαβών, ἡσυχίαν ἔχων
[6, 493]	τε καὶ ἀγριαίνει, καταμαθὼν δὲ	ταῦτα	πάντα συνουσίᾳ τε καὶ χρόνου
[6, 506]	αὑτοῦ μή, τοσοῦτον (χρόνον περὶ	ταῦτα	πραγματευόμενον. Τί δέ; ἦν δ’
[6, 505]	κἂν εἰ> μὴ εἴη, ὅμως	ταῦτα	πράττειν καὶ κεκτῆσθαι καὶ δοκεῖν,
[6, 499]	χάριν, ἦν δ’ ἐγώ, καὶ	ταῦτα	προορώμενοι (ἡμεῖς τότε καὶ δεδιότες
[6, 511]	οἷς ἐστιν ἀληθείας μετέχει, οὕτω	ταῦτα	σαφηνείας ἡγησάμενος μετέχειν. Μανθάνω, ἔφη,
[6, 487]	Ω Σώκρατες, ἔφη, πρὸς μὲν	ταῦτά	σοι οὐδεὶς ἂν οἷός τ’
[6, 493]	ἡγοῦνται, μὴ ἄλλα παιδεύειν ἢ	ταῦτα	τὰ τῶν πολλῶν δόγματα, ἃ
[6, 490]	ἐξ ἀνάγκης ὡρισάμεθα. (Εστιν, ἔφη,	ταῦτα.	Ταύτης δή, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 493]	δὲ καὶ ἀγαθὰ καὶ καλὰ	ταῦτα	τῇ ἀληθείᾳ, ἤδη πώποτέ του
[6, 493]	ἦ δ’ ὅς, οὐδ’ ἀκούσομαι.	Ταῦτα	τοίνυν πάντα ἐννοήσας ἐκεῖνο ἀναμνήσθητι·
[6, 500]	εἰς τεταγμένα ἄττα καὶ κατὰ	ταὐτὰ	ἀεὶ ἔχοντα ὁρῶντας καὶ θεωμένους
[6, 505]	ὁμολογεῖν ἀγαθὰ εἶναι καὶ κακὰ	ταὐτά.	ἦ γάρ; (Τί μήν; Οὐκοῦν
[6, 484]	μὲν οἱ τοῦ ἀεὶ κατὰ	ταὐτὰ	ὡσαύτως ἔχοντος δυνάμενοι ἐφάπτεσθαι, οἱ
[6, 511]	δι’ αὐτῶν εἰς αὐτά, καὶ	τελευτᾷ	εἰς εἴδη. Μανθάνω, ἔφη, ἱκανῶς
[6, 506]	τ’ ἔσομαι, προθυμούμενος δὲ ἀσχημονῶν	γέλωτα	ὀφλήσω. ἀλλ’ ὦ μακάριοι, αὐτὸ
[6, 504]	δ’ ἐγώ, ἀλλὰ καὶ σὺ	ἐρώτα.	πάντως αὐτὸ οὐκ ὀλιγάκις ἀκήκοας,
[6, 510]	τριττὰ εἴδη καὶ ἄλλα τούτων	ἀδελφὰ	καθ’ ἑκάστην μέθοδον, ταῦτα μὲν
[6, 509]	νοητόν; Εχω. Ωσπερ τοίνυν γραμμὴν	δίχα	τετμημένην λαβὼν ἄνισα τμήματα, πάλιν
[6, 499]	τοῦ γνῶναι χάριν, τὰ δὲ	κομψά	τε καὶ ἐριστικὰ καὶ μηδαμόσε