Livre, Chap.
[6, 506]	δόξας, ὡς πᾶσαι αἰσχραί; ὧν	αἱ	βέλτισται τυφλαί— ἢ δοκοῦσί τί
[6, 485]	ὅτῳ γε εἰς ἕν τι	αἱ	ἐπιθυμίαι σφόδρα ῥέπουσιν, ἴσμεν που
[6, 487]	ὅτι οὐ πρότερον κακῶν παύσονται	αἱ	πόλεις, πρὶν ἂν ἐν αὐταῖς
[6, 511]	ὑπὸ τῶν τεχνῶν καλουμένων, αἷς	αἱ	ὑποθέσεις ἀρχαὶ καὶ διανοίᾳ μὲν
[6, 492]	καὶ κροτοῦντες, πρὸς δ’ (αὐτοῖς	αἵ	τε πέτραι καὶ ὁ τόπος
[6, 494]	ἔσθ’ ὅπως πλῆθος ἀνέξεται ἢ	ἡγήσεαι	εἶναι; Ηκιστά γ’ ἔφη. Φιλόσοφον
[6, 511]	ἀναγκάζονται ἀλλὰ μὴ αἰσθήσεσιν αὐτὰ	θεᾶσθαι	οἱ θεώμενοι, διὰ δὲ τὸ
[6, 489]	ἀχρηστίας τοὺς μὴ χρωμένους κέλευε	αἰτιᾶσθαι,	ἀλλὰ μὴ τοὺς ἐπιεικεῖς. οὐ
[6, 490]	πρὸς τὸ ὂν πεφυκὼς εἴη	ἁμιλλᾶσθαι	ὅ γε ὄντως φιλομαθής, καὶ
[6, 500]	αὐτοῖς φθόνου τε καὶ δυσμενείας	ἐμπίμπλασθαι,	ἀλλ’ εἰς τεταγμένα ἄττα καὶ
[6, 507]	~(Βουλοίμην ἄν, εἶπον, ἐμέ τε	δύνασθαι	αὐτὴν ἀποδοῦναι καὶ ὑμᾶς κομίσασθαι,
[6, 497]	ἐγώ, ἀλλ’ εἴπερ, τὸ μὴ	δύνασθαι	διακωλύσει· παρὼν δὲ τήν γ’
[6, 507]	δ’ αὖ ἰδέας νοεῖσθαι μέν,	ὁρᾶσθαι	δ’ οὔ. Παντάπασι μὲν οὖν.
[6, 507]	τὴν τοῦ ὁρᾶν τε καὶ	ὁρᾶσθαι	δύναμιν ἐδημιούργησεν; Οὐ πάνυ, ἔφη.
[6, 509]	οὐ μόνον οἶμαι τὴν τοῦ	ὁρᾶσθαι	δύναμιν παρέχειν φήσεις, ἀλλὰ καὶ
[6, 508]	ὁρᾶν αἴσθησις καὶ ἡ τοῦ	ὁρᾶσθαι	(δύναμις τῶν ἄλλων συζεύξεων τιμιωτέρῳ
[6, 508]	ὅτι κάλλιστα καὶ τὰ ὁρώμενα	ὁρᾶσθαι;	Ονπερ καὶ σύ, ἔφη, καὶ
[6, 507]	ταῦτα. Καὶ τὰ μὲν δὴ	ὁρᾶσθαί	φαμεν, νοεῖσθαι δ’ οὔ, τὰς
[6, 504]	οὐχ ὑπογραφὴν δεῖ ὥσπερ νῦν	θεάσασθαι,	ἀλλὰ τὴν τελεωτάτην ἀπεργασίαν μὴ
[6, 490]	δ’ ἐγώ, τῆς φύσεως δεῖ	θεάσασθαι	τὰς φθοράς, ὡς διόλλυται ἐν
[6, 506]	Οὐδέν, ἔφη. Βούλει οὖν αἰσχρὰ	θεάσασθαι,	τυφλά τε καὶ σκολιά, ἐξὸν
[6, 508]	ἄτιμον εἶναι. Τίνα οὖν ἔχεις	αἰτιάσασθαι	τῶν ἐν οὐρανῷ θεῶν τούτου
[6, 505]	τί ποτ’ ἐστὶν οὐδὲ πίστει	χρήσασθαι	μονίμῳ οἵᾳ καὶ περὶ τἆλλα,
[6, 507]	δύνασθαι αὐτὴν ἀποδοῦναι καὶ ὑμᾶς	κομίσασθαι,	ἀλλὰ μὴ ὥσπερ νῦν τοὺς
[6, 505]	οὐδενὶ ἔτι ἀρκεῖ τὰ δοκοῦντα	κτᾶσθαι,	ἀλλὰ τὰ ὄντα ζητοῦσιν, τὴν
[6, 493]	τε προσελθεῖν χρὴ καὶ ὅπῃ	ἅψασθαι	αὐτοῦ, καὶ ὁπότε χαλεπώτατον ἢ
[6, 501]	ἰδιώτου μήτε πόλεως ἐθελῆσαι ἂν	ἅψασθαι	μηδὲ γράφειν νόμους, πρὶν ἢ
[6, 490]	ὃ ἔστιν ἑκάστου τῆς φύσεως	ἅψασθαι	ᾧ προσήκει ψυχῆς ἐφάπτεσθαι τοῦ
[6, 501]	ἔφη. Οὐκοῦν μετὰ ταῦτα οἴει	ὑπογράψασθαι	ἂν τὸ σχῆμα τῆς πολιτείας;
[6, 493]	δὴ ἐφ’ οἷς ἑκάστας εἴωθεν	φθέγγεσθαι,	καὶ οἵας αὖ ἄλλου φθεγγομένου
[6, 511]	ὁ λόγος ἅπτεται τῇ τοῦ	διαλέγεσθαι	δυνάμει, τὰς ὑποθέσεις ποιούμενος οὐκ
[6, 511]	εἶναι τὸ ὑπὸ τῆς τοῦ	διαλέγεσθαι	ἐπιστήμης τοῦ ὄντος τε καὶ
[6, 485]	εὐθὺς ἐκ νέου ὅτι μάλιστα	ὀρέγεσθαι.	Παντελῶς γε. Αλλὰ μὴν ὅτῳ
[6, 494]	Καὶ τοὺς φιλοσοφοῦντας ἄρα ἀνάγκη	ψέγεσθαι	ὑπ’ αὐτῶν. Ανάγκη. Καὶ ὑπὸ
[6, 487]	οὖν, εἶπον, τοὺς ταῦτα λέγοντας	ψεύδεσθαι;	Οὐκ οἶδα, ἦ δ’ ὅς,
[6, 492]	σοφιστάς, παιδεύειν δὲ τελεώτατα καὶ	ἀπεργάζεσθαι	οἵους βούλονται εἶναι καὶ νέους
[6, 498]	παῖδας μειρακιώδη παιδείαν καὶ φιλοσοφίαν	μεταχειρίζεσθαι,	τῶν τε σωμάτων, ἐν ᾧ
[6, 509]	μὴ οὐρανοῦ εἰπὼν δόξω σοι	σοφίζεσθαι	περὶ τὸ ὄνομα. ἀλλ’ οὖν
[6, 498]	τὸν ἅπαντα. τὸ μέντοι μὴ	πείθεσθαι	τοῖς λεγομένοις τοὺς πολλοὺς θαῦμα
[6, 484]	ἀγαθῶν τίθεσθαί τε, ἐὰν δέῃ	τίθεσθαι,	καὶ τὰ κείμενα φυλάττοντες σῴζειν;
[6, 484]	πέρι καὶ δικαίων καὶ ἀγαθῶν	τίθεσθαί	τε, ἐὰν δέῃ τίθεσθαι, καὶ
[6, 487]	(φέρωσιν, οὕτω καὶ σφεῖς τελευτῶντες	ἀποκλείεσθαι	καὶ οὐκ ἔχειν ὅτι λέγωσιν
[6, 506]	ἢ κατὰ τὴν παροῦσαν ὁρμὴν	ἐφικέσθαι	τοῦ γε δοκοῦντος ἐμοὶ τὰ
[6, 509]	γιγνωσκομένοις τοίνυν μὴ μόνον τὸ	γιγνώσκεσθαι	φάναι ὑπὸ τοῦ ἀγαθοῦ παρεῖναι,
[6, 497]	φανεροῦ γενομένου. Οὐ τὸ μὴ	βούλεσθαι,	ἦν δ’ ἐγώ, ἀλλ’ εἴπερ,
[6, 498]	ἐκτὸς γίγνηται, τότε ἤδη ἀφέτους	νέμεσθαι	καὶ μηδὲν ἄλλο πράττειν, ὅτι
[6, 491]	ἐκ νεανικῆς φύσεως τροφῇ διολομένης	γίγνεσθαι,	ἀσθενῆ δὲ φύσιν μεγάλων οὔτε
[6, 491]	κακῆς παιδαγωγίας τυχούσας διαφερόντως κακὰς	γίγνεσθαι;	ἢ οἴει τὰ μεγάλα ἀδικήματα
[6, 502]	ὡς ἐπίφθονός τε καὶ χαλεπὴ	γίγνεσθαι	ἡ παντελῶς ἀληθής· νῦν γὰρ
[6, 500]	τῷ πλήθει, χαλεπὴν οὕτω φύσιν	γίγνεσθαι.	Καὶ ἐγὼ ἀμέλει, ἔφη, συνοίομαι.
[6, 498]	τοῦτο πραττόντων παρακαλούμενοι ἐθέλωσιν ἀκροαταὶ	γίγνεσθαι,	μεγάλα ἡγοῦνται, πάρεργον οἰόμενοι αὐτὸ
[6, 494]	δύναμιν. Φιλεῖ γοῦν, ἔφη, οὕτω	γίγνεσθαι.	Τί οὖν οἴει, ἦν δ’
[6, 499]	ἔρως ἐμπέσῃ. τούτων δὲ πότερα	γενέσθαι	ἢ ἀμφότερα ὡς ἄρα ἐστὶν
[6, 499]	ἐπιμεληθῆναι, καὶ τῇ πόλει κατηκόῳ	γενέσθαι,	ἢ τῶν νῦν ἐν δυναστείαις
[6, 491]	νυνδή, εἰ τελέως (μέλλοι φιλόσοφος	γενέσθαι,	ὀλιγάκις ἐν ἀνθρώποις φύεσθαι καὶ
[6, 502]	λέγομεν, εἰ γένοιτο, χαλεπὰ δὲ	γενέσθαι,	οὐ μέντοι ἀδύνατά γε. Συμβαίνει
[6, 499]	ἐγκρατὴς γένηται. οὐ γὰρ ἀδύνατος	γενέσθαι,	οὐδ’ ἡμεῖς ἀδύνατα λέγομεν· χαλεπὰ
[6, 503]	μνημονεύεις, δεῖν αὐτοὺς φιλοπόλιδάς τε	φαίνεσθαι,	βασανιζομένους ἐν ἡδοναῖς τε καὶ
[6, 503]	μήτ’ ἐν ἄλλῃ μηδεμιᾷ μεταβολῇ	φαίνεσθαι	ἐκβάλλοντας, ἢ τὸν ἀδυνατοῦντα ἀποκριτέον,
[6, 487]	σφάλμα καὶ ἐναντίον τοῖς πρώτοις	ἀναφαίνεσθαι,	καὶ ὥσπερ ὑπὸ τῶν πεττεύειν
[6, 487]	δι’ ἀπειρίαν τοῦ ἐρωτᾶν καὶ	ἀποκρίνεσθαι	ὑπὸ τοῦ λόγου παρ’ ἕκαστον
[6, 486]	τοῦ ὅλου καὶ παντὸς ἀεὶ	ἐπορέξεσθαι	θείου τε καὶ ἀνθρωπίνου. Αληθέστατα,
[6, 490]	δίκαιον ἦθος, ᾧ καὶ σωφροσύνην	ἕπεσθαι.	Ορθῶς, ἔφη. Καὶ δὴ τὸν
[6, 501]	προσηκόντων ἐπιτηδευμάτων οὐκ ἀγαθὴν τελέως	ἔσεσθαι	καὶ φιλόσοφον, εἴπερ τινὰ ἄλλην;
[6, 485]	τῇ φύσει οἳ ἂν μέλλωσιν	ἔσεσθαι	οἵους ἐλέγομεν. Τὸ ποῖον; Τὴν
[6, 488]	μέλλει τῷ ὄντι νεὼς ἀρχικὸς	ἔσεσθαι,	ὅπως δὲ κυβερνήσει (ἐάντε τινες
[6, 491]	ἀγαθῶν οὔτε κακῶν αἰτίαν ποτὲ	ἔσεσθαι;	Οὔκ, ἀλλά, ἦ δ’ ὅς,
[6, 494]	καὶ τὰ τῶν βαρβάρων ἱκανὸν	ἔσεσθαι	(πράττειν, καὶ ἐπὶ τούτοις ὑψηλὸν
[6, 503]	ὅς. Οὐκοῦν σπάνιον αὐτὸ οἴει	ἔσεσθαι;	Πῶς δ’ οὔ; (Βασανιστέον δὴ
[6, 492]	ἐπιτηδεύσειν ἅπερ ἂν οὗτοι, καὶ	ἔσεσθαι	τοιοῦτον; (Πολλή, ἦ δ’ ὅς,
[6, 494]	εὐειδὴς καὶ μέγας; ἆρ’ οὐ	πληρωθήσεσθαι	ἀμηχάνου ἐλπίδος, ἡγούμενον καὶ τὰ
[6, 500]	ἆρα κακὸν δημιουργὸν αὐτὸν οἴει	γενήσεσθαι	σωφροσύνης τε καὶ δικαιοσύνης καὶ
[6, 492]	τοῦ τοιούτου ψόγου ἢ ἐπαίνου	οἰχήσεσθαι	φερομένην κατὰ ῥοῦν ᾗ ἂν
[6, 498]	μὴ πάρεργον, τοὺς μέλλοντας εὐδαιμόνως	βιώσεσθαι	καὶ τελευτήσαντας τῷ βίῳ τῷ
[6, 506]	μαντεύομαι δὲ μηδένα αὐτὰ πρότερον	γνώσεσθαι	ἱκανῶς. Καλῶς γάρ, ἔφη, μαντεύῃ.
[6, 497]	δεῖ τοῦ ἐπιτηδεύματος τούτου πόλιν	ἅπτεσθαι.	Πῶς; ~Νῦν μέν, ἦν δ’
[6, 484]	κατὰ ταὐτὰ ὡσαύτως ἔχοντος δυνάμενοι	ἐφάπτεσθαι,	οἱ δὲ μὴ ἀλλ’ ἐν
[6, 490]	φύσεως ἅψασθαι ᾧ προσήκει ψυχῆς	ἐφάπτεσθαι	τοῦ τοιούτου— προσήκει δὲ συγγενεῖ—
[6, 507]	τὴν μὲν ἀκούειν, τὴν δὲ	ἀκούεσθαι,	ὃ (ἐὰν μὴ παραγένηται τρίτον,
[6, 503]	οἶσθ’ ὅτι οὐκ ἐθέλουσιν ἅμα	φύεσθαι	καὶ νεανικοί τε καὶ μεγαλοπρεπεῖς
[6, 491]	φιλόσοφος γενέσθαι, ὀλιγάκις ἐν ἀνθρώποις	φύεσθαι	καὶ ὀλίγας. ἢ οὐκ οἴει;
[6, 503]	δεῖν ὑπάρχειν αὐτοῖς, εἰς ταὐτὸν	συμφύεσθαι	αὐτῆς τὰ μέρη ὀλιγάκις ἐθέλει,
[6, 497]	πόλεως φιλοσόφου φύσεως· διὸ καὶ	στρέφεσθαί	τε καὶ ἀλλοιοῦσθαι αὐτήν, ὥσπερ
[6, 499]	περὶ τούτου ἕτοιμοι τῷ λόγῳ	διαμάχεσθαι,	ὡς γέγονεν ἡ εἰρημένη πολιτεία
[6, 485]	καὶ τὸ ἑκόντας εἶναι μηδαμῇ	προσδέχεσθαι	τὸ ψεῦδος ἀλλὰ μισεῖν, τὴν
[6, 489]	θύρας ἰέναι καὶ πάντα τὸν	ἄρχεσθαι	δεόμενον ἐπὶ τὰς τοῦ ἄρχειν
[6, 489]	τὸν ἄρχοντα δεῖσθαι τῶν ἀρχομένων	ἄρχεσθαι,	οὗ ἂν τῇ ἀληθείᾳ τι
[6, 489]	ἔχει φύσιν κυβερνήτην ναυτῶν δεῖσθαι	ἄρχεσθαι	ὑφ’ αὑτοῦ οὐδὲ τοὺς σοφοὺς
[6, 500]	ἀλλοίαν τοι φήσεις αὐτοὺς δόξαν	λήψεσθαι	καὶ ἄλλα ἀποκρινεῖσθαι. ἢ οἴει
[6, 486]	ἱκανῶς τε καὶ τελέως ψυχῇ	μεταλήψεσθαι;	~(Αναγκαιότατα μὲν οὖν, ἔφη. Εστιν
[6, 484]	πολλὰ τὰ λοιπὰ διελθεῖν μέλλοντι	κατόψεσθαι	τί διαφέρει βίος (δίκαιος ἀδίκου.
[6, 510]	αὐτὸ φάναι, ἦν δ’ ἐγώ,	διῃρῆσθαι	ἀληθείᾳ τε καὶ μή, ὡς
[6, 497]	δικαίως, ἐμοὶ μὲν δοκεῖ μετρίως	εἰρῆσθαι,	εἰ μὴ ἔτ’ ἄλλο λέγεις
[6, 507]	ὄψεως καὶ ἐπιχειροῦντος τοῦ ἔχοντος	χρῆσθαι	αὐτῇ, παρούσης δὲ χρόας ἐν
[6, 494]	ἔφη. Βουλήσονται δὴ οἶμαι αὐτῷ	χρῆσθαι,	ἐπειδὰν πρεσβύτερος γίγνηται, ἐπὶ τὰ
[6, 511]	ἔλεγον, ὑποθέσεσι δ’ ἀναγκαζομένην ψυχὴν	χρῆσθαι	περὶ τὴν ζήτησιν αὐτοῦ, οὐκ
[6, 505]	τι πλέον εἶναι πᾶσαν κτῆσιν	ἐκτῆσθαι,	μὴ μέντοι ἀγαθήν; ἢ πάντα
[6, 506]	οὐ πολλοῦ τινος ἄξιον φύλακα	κεκτῆσθαι	ἂν ἑαυτῶν τὸν τοῦτο ἀγνοοῦντα·
[6, 505]	εἴη, ὅμως ταῦτα πράττειν καὶ	κεκτῆσθαι	καὶ δοκεῖν, ἀγαθὰ δὲ οὐδενὶ
[6, 509]	ταῦτ’ ἀμφότερα ὀρθόν, ἀγαθὸν δὲ	ἡγεῖσθαι	ὁπότερον αὐτῶν οὐκ ὀρθόν, ἀλλ’
[6, 509]	μὲν νομίζειν ὀρθόν, ἥλιον δ’	ἡγεῖσθαι	οὐκ ὀρθῶς ἔχει, οὕτω καὶ
[6, 489]	γὰρ ἔχει φύσιν κυβερνήτην ναυτῶν	δεῖσθαι	ἄρχεσθαι ὑφ’ αὑτοῦ οὐδὲ τοὺς
[6, 489]	δή, ἦν δ’ ἐγώ, οἶμαι	δεῖσθαί	σε ἐξεταζομένην τὴν εἰκόνα ἰδεῖν,
[6, 489]	ἄρχειν δυναμένου, οὐ τὸν ἄρχοντα	δεῖσθαι	τῶν ἀρχομένων ἄρχεσθαι, οὗ ἂν
[6, 488]	ὅτι ἀνάγκη αὐτῷ τὴν ἐπιμέλειαν	ποιεῖσθαι	ἐνιαυτοῦ καὶ ὡρῶν καὶ οὐρανοῦ
[6, 500]	χαλεπῶς πρὸς φιλοσοφίαν τοὺς πολλοὺς	διακεῖσθαι	ἐκείνους αἰτίους εἶναι τοὺς ἔξωθεν
[6, 489]	καὶ ἀδολέσχην καὶ ἄχρηστόν σφισι	καλεῖσθαι	ὑπὸ τῶν ἐν ταῖς οὕτω
[6, 498]	τε καὶ ἀνδροῦται, εὖ μάλα	ἐπιμελεῖσθαι,	ὑπηρεσίαν φιλοσοφίᾳ κτωμένους· προϊούσης δὲ
[6, 500]	ὅτῳ τις ὁμιλεῖ ἀγάμενος, μὴ	μιμεῖσθαι	ἐκεῖνο; Αδύνατον, ἔφη. Θείῳ δὴ
[6, 500]	καὶ κατὰ λόγον ἔχοντα, ταῦτα	μιμεῖσθαί	τε καὶ ὅτι μάλιστα ἀφομοιοῦσθαι.
[6, 500]	αὐτοὺς δόξαν λήψεσθαι καὶ ἄλλα	ἀποκρινεῖσθαι.	ἢ οἴει τινὰ χαλεπαίνειν τῷ
[6, 492]	εἰς πᾶσαν ἀρετὴν ἀνάγκη αὐξανομένην	ἀφικνεῖσθαι,	ἐὰν δὲ μὴ ἐν προσηκούσῃ
[6, 507]	τὰ μὲν δὴ ὁρᾶσθαί φαμεν,	νοεῖσθαι	δ’ οὔ, τὰς δ’ αὖ
[6, 507]	οὔ, τὰς δ’ αὖ ἰδέας	νοεῖσθαι	μέν, ὁρᾶσθαι δ’ οὔ. Παντάπασι
[6, 502]	ἀλλὰ (παντάπασι πρᾴους γεγονέναι καὶ	πεπεῖσθαι,	ἵνα, εἰ μή τι, ἀλλὰ
[6, 484]	Ατοπον μεντἄν, ἔφη, εἴη ἄλλους	αἱρεῖσθαι,	εἴ γε τἆλλα μὴ ἐλλείποιντο·
[6, 487]	ἐπὶ φιλοσοφίαν ὁρμήσαντες μὴ τοῦ	πεπαιδεῦσθαι	ἕνεκα ἁψάμενοι νέοι ὄντες (ἀπαλλάττωνται,
[6, 498]	ἡλικίας, ἐν ᾗ ἡ ψυχὴ	τελεοῦσθαι	ἄρχεται, ἐπιτείνειν τὰ ἐκείνης γυμνάσια·
[6, 497]	διὸ καὶ στρέφεσθαί τε καὶ	ἀλλοιοῦσθαι	αὐτήν, ὥσπερ ξενικὸν σπέρμα ἐν
[6, 500]	μιμεῖσθαί τε καὶ ὅτι μάλιστα	ἀφομοιοῦσθαι.	ἢ οἴει τινὰ μηχανὴν εἶναι,
[6, 487]	ἔχειν καθ’ ἕκαστον τὸ ἐρωτώμενον	ἐναντιοῦσθαι,	ἔργῳ δὲ ὁρᾶν, ὅσοι ἂν
[6, 488]	δὲ αὐτῷ ἀεὶ τῷ (ναυκλήρῳ	περικεχύσθαι	δεομένους καὶ πάντα ποιοῦντας ὅπως
[6, 506]	~καὶ (τοσοῦτον οὕτω φῶμεν δεῖν	ἐσκοτῶσθαι	καὶ ἐκείνους τοὺς βελτίστους ἐν
[6, 510]	τε καὶ γράφουσιν, ὧν καὶ	σκιαὶ	καὶ ἐν ὕδασιν εἰκόνες εἰσίν,
[6, 485]	γε εἰς ἕν τι αἱ	ἐπιθυμίαι	σφόδρα ῥέπουσιν, ἴσμεν που ὅτι
[6, 491]	εἰς τὸ ἐπιτήδευμα καθισταμένας αὐτῆς,	οἷαι	οὖσαι φύσεις ψυχῶν εἰς ἀνάξιον
[6, 493]	ἂν οὗτοι ἐπαινῶσιν· ὡς δὲ	καὶ	ἀγαθὰ καὶ καλὰ ταῦτα τῇ
[6, 505]	ἄνευ τοῦ ἀγαθοῦ, καλὸν δὲ	καὶ	ἀγαθὸν μηδὲν φρονεῖν; Μὰ Δί’
[6, 493]	καλά, τὴν δὲ τοῦ ἀναγκαίου	καὶ	ἀγαθοῦ φύσιν, ὅσον διαφέρει τῷ
[6, 484]	καλῶν τε πέρι καὶ δικαίων	καὶ	ἀγαθῶν τίθεσθαί τε, ἐὰν δέῃ
[6, 486]	τε καὶ ἥμερος ἢ δυσκοινώνητος	καὶ	ἀγρία. Πάνυ μὲν οὖν. (Οὐ
[6, 493]	αὖ ἄλλου φθεγγομένου ἡμεροῦταί τε	καὶ	ἀγριαίνει, καταμαθὼν δὲ ταῦτα πάντα
[6, 503]	ἔφη, λέγεις; Εὐμαθεῖς καὶ μνήμονες	καὶ	ἀγχίνοι καὶ ὀξεῖς καὶ ὅσα
[6, 489]	ἂν τῷ ὄντι μετεωροσκόπον ~(τε	καὶ	ἀδολέσχην καὶ ἄχρηστόν σφισι καλεῖσθαι
[6, 502]	δόξαι καὶ ἄλλοις θαυμαστόν τι	καὶ	ἀδύνατον; (Οὐκ οἶμαι ἔγωγε, ἦ
[6, 500]	τε αὑτοῖς καὶ φιλαπεχθημόνως ἔχοντας	καὶ	ἀεὶ περὶ ἀνθρώπων τοὺς λόγους
[6, 503]	δοτέον καὶ ζῶντι καὶ τελευτήσαντι	καὶ	ἆθλα. τοιαῦτ’ ἄττα ἦν τὰ
[6, 492]	τε τὰ αὐτὰ τούτοις καλὰ	καὶ	αἰσχρὰ εἶναι, καὶ ἐπιτηδεύσειν ἅπερ
[6, 507]	ἔφη. Οὐκοῦν, ἦν δ’ ἐγώ,	καὶ	ἀκοῇ τὰ ἀκουόμενα, καὶ ταῖς
[6, 490]	τῷ ὄντι ὄντως, γεννήσας νοῦν	καὶ	ἀλήθειαν, γνοίη τε καὶ ἀληθῶς
[6, 509]	ἔφη, λέγεις, εἰ ἐπιστήμην μὲν	καὶ	ἀλήθειαν παρέχει, αὐτὸ δ’ ὑπὲρ
[6, 509]	αὐτὸ ὀρθῶς ἡγήσῃ· ~ἐπιστήμην (δὲ	καὶ	ἀλήθειαν, ὥσπερ ἐκεῖ φῶς τε
[6, 508]	καλῶν ἀμφοτέρων ὄντων, γνώσεώς τε	καὶ	ἀληθείας, ἄλλο καὶ κάλλιον ἔτι
[6, 501]	πότερον μὴ τοῦ ὄντος τε	καὶ	ἀληθείας ἐραστὰς εἶναι τοὺς φιλοσόφους;
[6, 508]	εἶναι· αἰτίαν δ’ ἐπιστήμης οὖσαν	καὶ	ἀληθείας, ὡς γιγνωσκομένης μὲν διανοοῦ,
[6, 490]	νοῦν καὶ ἀλήθειαν, γνοίη τε	καὶ	ἀληθῶς ζῴη καὶ τρέφοιτο καὶ
[6, 500]	τοι φήσεις αὐτοὺς δόξαν λήψεσθαι	καὶ	ἄλλα ἀποκρινεῖσθαι. ἢ οἴει τινὰ
[6, 510]	σχήματα καὶ γωνιῶν τριττὰ εἴδη	καὶ	ἄλλα τούτων ἀδελφὰ καθ’ ἑκάστην
[6, 497]	φύσεως· διὸ καὶ στρέφεσθαί τε	καὶ	ἀλλοιοῦσθαι αὐτήν, ὥσπερ ξενικὸν σπέρμα
[6, 502]	δή, ἅπερ ἡμῖν δοκεῖ, δόξαι	καὶ	ἄλλοις θαυμαστόν τι καὶ ἀδύνατον;
[6, 507]	τ’ ἐν τοῖς ἔμπροσθεν ῥηθέντα	καὶ	ἄλλοτε ἤδη πολλάκις εἰρημένα. (Τὰ
[6, 498]	ἐν δὲ τῷ ἔπειτα, ἐὰν	καὶ	ἄλλων τοῦτο πραττόντων παρακαλούμενοι ἐθέλωσιν
[6, 495]	εἰς τὸ ἄριστον ἐπιτήδευμα, ὀλίγης	καὶ	ἄλλως γιγνομένης, ὡς ἡμεῖς φαμεν.
[6, 508]	τε καὶ ἀπολλύμενον, δοξάζει τε	καὶ	ἀμβλυώττει ἄνω καὶ κάτω τὰς
[6, 507]	λέγε. Διομολογησάμενός γ’ ἔφην ἐγώ,	καὶ	ἀναμνήσας ὑμᾶς τά τ’ ἐν
[6, 492]	εἶναι καὶ νέους καὶ πρεσβυτέρους	καὶ	ἄνδρας καὶ γυναῖκας; Πότε δή;
[6, 494]	δὴ ἡμῖν εὐμάθεια καὶ μνήμη	καὶ	ἀνδρεία καὶ μεγαλοπρέπεια ταύτης εἶναι
[6, 504]	δικαιοσύνης τε πέρι καὶ σωφροσύνης	καὶ	ἀνδρείας καὶ σοφίας ὃ ἕκαστον
[6, 498]	σωμάτων, ἐν ᾧ βλαστάνει τε	καὶ	ἀνδροῦται, εὖ μάλα ἐπιμελεῖσθαι, ὑπηρεσίαν
[6, 486]	τοιοῦτος; Ηκιστά γε. Δειλῇ δὴ	καὶ	ἀνελευθέρῳ φύσει φιλοσοφίας ἀληθινῆς, ὡς
[6, 510]	ἀρχὴν ἀνυπόθετον— ἐξ ὑποθέσεως ἰοῦσα	καὶ	ἄνευ τῶν περὶ ἐκεῖνο εἰκόνων,
[6, 486]	παντὸς ἀεὶ ἐπορέξεσθαι θείου τε	καὶ	ἀνθρωπίνου. Αληθέστατα, ἔφη. Ηι οὖν
[6, 496]	πῃ αὐτὸς καθαρὸς ἀδικίας τε	καὶ	ἀνοσίων (ἔργων τόν τε ἐνθάδε
[6, 493]	οὓς δὴ οὗτοι σοφιστὰς καλοῦσι	καὶ	ἀντιτέχνους ἡγοῦνται, μὴ ἄλλα παιδεύειν
[6, 492]	δέ τινας σοφιστὰς ἰδιωτικούς, ὅτι	καὶ	ἄξιον λόγου, ἀλλ’ οὐκ αὐτοὺς
[6, 496]	ὑπερίδῃ· βραχὺ δέ πού τι	καὶ	ἀπ’ ἄλλης τέχνης δικαίως ἀτιμάσαν
[6, 492]	εἶναι σοφιστάς, παιδεύειν δὲ τελεώτατα	καὶ	ἀπεργάζεσθαι οἵους βούλονται εἶναι καὶ
[6, 500]	(λέγομεν, χαλεπανοῦσι δὴ τοῖς φιλοσόφοις	καὶ	ἀπιστήσουσιν ἡμῖν λέγουσιν ὡς οὐκ
[6, 504]	μαθήματα δυνατὴ ἔσται ἐνεγκεῖν ~εἴτε	καὶ	(ἀποδειλιάσει, ὥσπερ οἱ ἐν τοῖς
[6, 487]	ἡγοῦνται δι’ ἀπειρίαν τοῦ ἐρωτᾶν	καὶ	ἀποκρίνεσθαι ὑπὸ τοῦ λόγου παρ’
[6, 508]	σκότῳ κεκραμένον, τὸ γιγνόμενόν τε	καὶ	ἀπολλύμενον, δοξάζει τε καὶ ἀμβλυώττει
[6, 488]	ἐκ πολλῶν αὐτὸ συναγαγεῖν εἰκάζοντα	καὶ	ἀπολογούμενον ὑπὲρ αὐτῶν, οἷον οἱ
[6, 499]	αὐτοῖς μὴ φιλονικῶν ἀλλὰ παραμυθούμενος	καὶ	ἀπολυόμενος τὴν τῆς φιλομαθείας διαβολὴν
[6, 491]	τὰ λεγόμενα ἀγαθὰ πάντα φθείρει	καὶ	ἀποσπᾷ, κάλλος καὶ πλοῦτος καὶ
[6, 491]	φύσεως ἀπόλλυσι τὴν ἔχουσαν ψυχὴν	καὶ	ἀποσπᾷ φιλοσοφίας. λέγω δὲ ἀνδρείαν,
[6, 495]	(καὶ τὰς ψυχὰς συγκεκλασμένοι τε	καὶ	ἀποτεθρυμμένοι διὰτὰς βαναυσίας τυγχάνουσιν— ἢ
[6, 498]	μέν, ἦν δ’ ἐγώ, οἱ	καὶ	ἁπτόμενοι μειράκια ὄντα ἄρτι (ἐκ
[6, 509]	νοουμένου, καί σοι ἔσται σαφηνείᾳ	καὶ	ἀσαφείᾳ πρὸς ἄλληλα ἐν μὲν
[6, 488]	ἐνιαυτοῦ καὶ ὡρῶν καὶ οὐρανοῦ	καὶ	ἄστρων καὶ πνευμάτων καὶ πάντων
[6, 486]	τό γε τῆς ἀμούσου τε	καὶ	ἀσχήμονος φύσεως ἄλλοσέ ποι ἂν
[6, 495]	ἐκπίπτοντες, οἷς μάλιστα προσήκει, (ἔρημον	καὶ	ἀτελῆ φιλοσοφίαν λείποντες αὐτοί τε
[6, 496]	πόλει ὅταν μεγάλη ψυχὴ φυῇ	καὶ	ἀτιμάσασα τὰ τῆς πόλεως ὑπερίδῃ·
[6, 509]	φήσεις, ἀλλὰ καὶ τὴν γένεσιν	καὶ	αὔξην καὶ τροφήν, οὐ γένεσιν
[6, 495]	οὐ κακῶς ἐλέγομεν ὡς ἄρα	καὶ	αὐτὰ τὰ τῆς φιλοσόφου φύσεως
[6, 507]	γάρ. Καὶ αὐτὸ δὴ καλὸν	καὶ	αὐτὸ ἀγαθόν, καὶ οὕτω περὶ
[6, 497]	λήψεται τὴν ἀρίστην πολιτείαν, ὥσπερ	(καὶ	αὐτὸ ἄριστόν ἐστιν, τότε δηλώσει
[6, 507]	διορίζομεν τῷ λόγῳ. Φαμὲν γάρ.	Καὶ	αὐτὸ δὴ καλὸν καὶ αὐτὸ
[6, 500]	ἐγὼ ἀμέλει, ἔφη, συνοίομαι. (Οὐκοῦν	καὶ	αὐτὸ τοῦτο συνοίει, τοῦ χαλεπῶς
[6, 504]	Καὶ μεῖζον, ἦν δ’ ἐγώ,	καὶ	αὐτῶν τούτων οὐχ ὑπογραφὴν δεῖ
[6, 489]	ὄντι μετεωροσκόπον ~(τε καὶ ἀδολέσχην	καὶ	ἄχρηστόν σφισι καλεῖσθαι ὑπὸ τῶν
[6, 509]	ὥσπερ λέγομεν, δύο αὐτὼ εἶναι,	καὶ	βασιλεύειν τὸ μὲν νοητοῦ γένους
[6, 503]	διανοίας οἷοι κοσμίως μετὰ ἡσυχίας	καὶ	βεβαιότητος ἐθέλειν ζῆν, ἀλλ’ οἱ
[6, 506]	καὶ περὶ τοῦ ἀγαθοῦ διέλθῃς.	Καὶ	γὰρ ἐμοί, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 496]	ἑταίρου Θεάγους χαλινὸς οἷος κατασχεῖν·	καὶ	γὰρ (Θεάγει τὰ μὲν ἄλλα
[6, 495]	πολλοὶ πολλῶν κακῶν ἄξιοί εἰσιν.	Καὶ	γὰρ οὖν, ἔφη, τά γε
[6, 499]	ἡ εἰρημένη πολιτεία καὶ ἔστιν	καὶ	γενήσεταί γε, ὅταν αὕτη ἡ
[6, 493]	εἰδέναι, ὅτιπερ ἂν σωθῇ τε	(καὶ	γένηται οἷον δεῖ ἐν τοιαύτῃ
[6, 494]	καὶ ἐν ταύτῃ πλούσιός τε	καὶ	γενναῖος, καὶ ἔτι εὐειδὴς καὶ
[6, 503]	ἐν πυρὶ βασανιζόμενον, στατέον ἄρχοντα	καὶ	γέρα δοτέον καὶ ζῶντι καὶ
[6, 496]	δὴ τῶν ὀλίγων οἱ γενόμενοι	καὶ	γευσάμενοι ὡς ἡδὺ καὶ μακάριον
[6, 488]	καὶ ὁρῶντα ὡσαύτως βραχύ τι	καὶ	γιγνώσκοντα περὶ ναυτικῶν ἕτερα τοιαῦτα,
[6, 510]	μὲν ταῦτα ἃ πλάττουσίν τε	καὶ	γράφουσιν, ὧν καὶ σκιαὶ καὶ
[6, 492]	νέους καὶ πρεσβυτέρους καὶ ἄνδρας	καὶ	γυναῖκας; Πότε δή; ἦ δ’
[6, 510]	τὸ ἄρτιον καὶ τὰ σχήματα	καὶ	γωνιῶν τριττὰ εἴδη καὶ ἄλλα
[6, 499]	καὶ ταῦτα προορώμενοι (ἡμεῖς τότε	καὶ	δεδιότες ὅμως ἐλέγομεν, ὑπὸ τἀληθοῦς
[6, 490]	καὶ σωφροσύνην ἕπεσθαι. Ορθῶς, ἔφη.	Καὶ	δὴ τὸν ἄλλον τῆς φιλοσόφου
[6, 495]	ὑπὸ δὲ τῶν τεχνῶν τε	καὶ	δημιουργιῶν ὥσπερ τὰ σώματα λελώβηνται,
[6, 494]	τ’ ᾖ, καὶ ἰδίᾳ ἐπιβουλεύοντας	καὶ	δημοσίᾳ εἰς ἀγῶνας καθιστάντας; ~(Πολλή,
[6, 500]	εἰς ἀνθρώπων ἤθη καὶ ἰδίᾳ	καὶ	δημοσίᾳ τιθέναι καὶ μὴ μόνον
[6, 510]	αὐτοῦ ἕνεκα τοὺς λόγους ποιούμενοι	καὶ	διαμέτρου αὐτῆς, ἀλλ’ οὐ (ταύτης
[6, 511]	καλουμένων, αἷς αἱ ὑποθέσεις ἀρχαὶ	καὶ	διανοίᾳ μὲν ἀναγκάζονται ἀλλὰ μὴ
[6, 495]	εἶπον, ὦ θαυμάσιε, ὄλεθρός τε	καὶ	διαφθορὰ (τοσαύτη τε καὶ τοιαύτη
[6, 505]	μάθημα, πολλάκις ἀκήκοας, ᾗ δὴ	καὶ	δίκαια καὶ τἆλλα προσχρησάμενα χρήσιμα
[6, 490]	Πῶς γάρ; Αλλ’ ὑγιές τε	καὶ	δίκαιον ἦθος, ᾧ καὶ σωφροσύνην
[6, 500]	αὐτὸν οἴει γενήσεσθαι σωφροσύνης τε	καὶ	δικαιοσύνης καὶ συμπάσης τῆς δημοτικῆς
[6, 484]	ἐνθάδε νόμιμα καλῶν τε πέρι	καὶ	δικαίων καὶ ἀγαθῶν τίθεσθαί τε,
[6, 500]	ἐνδεικνύῃ οὓς λέγεις τοὺς φιλοσόφους,	~καὶ	διορίζῃ (ὥσπερ ἄρτι τήν τε
[6, 507]	ἕκαστα οὕτως εἶναί φαμέν τε	καὶ	διορίζομεν τῷ λόγῳ. Φαμὲν γάρ.
[6, 505]	ὅμως ταῦτα πράττειν καὶ κεκτῆσθαι	καὶ	δοκεῖν, ἀγαθὰ δὲ οὐδενὶ ἔτι
[6, 496]	ἄττα φῶμεν γεννᾶν διανοήματά τε	καὶ	δόξας; ἆρ’ οὐχ ὡς ἀληθῶς
[6, 509]	ἔτι ἐπέκεινα τῆς οὐσίας πρεσβείᾳ	καὶ	δυνάμει ὑπερέχοντος. (Καὶ ὁ Γλαύκων
[6, 503]	αὖ ποιεῖ ταὐτόν· δυσκινήτως ἔχει	καὶ	δυσμαθῶς ὥσπερ ἀπονεναρκωμένα, καὶ ὕπνου
[6, 500]	καὶ μαχόμενον αὐτοῖς φθόνου τε	καὶ	δυσμενείας ἐμπίμπλασθαι, ἀλλ’ εἰς τεταγμένα
[6, 500]	λέγειν οὓς αὐτοὶ οἴονται. (ἢ	καὶ	ἐὰν οὕτω θεῶνται, ἀλλοίαν τοι
[6, 494]	ἔσται ἐν ἅπασιν, ἄλλως τε	καὶ	ἐὰν τὸ σῶμα φυῇ προσφερὴς
[6, 494]	τοῖς τοιούτοις ποιήσειν, ἄλλως τε	καὶ	ἐὰν τύχῃ μεγάλης πόλεως ὢν
[6, 508]	ὧν νυκτερινὰ φέγγη, ἀμβλυώττουσί τε	καὶ	ἐγγὺς φαίνονται τυφλῶν, ὥσπερ οὐκ
[6, 508]	εἰς τοῦτο ἀπερείσηται, ἐνόησέν τε	καὶ	ἔγνω αὐτὸ καὶ νοῦν ἔχειν
[6, 487]	πάσχοντας, ἀχρήστους ταῖς πόλεσι γιγνομένους.	Καὶ	ἐγὼ ἀκούσας, Οἴει οὖν, εἶπον,
[6, 500]	πλήθει, χαλεπὴν οὕτω φύσιν γίγνεσθαι.	Καὶ	ἐγὼ ἀμέλει, ἔφη, συνοίομαι. (Οὐκοῦν
[6, 489]	αὐτήν, οἱ δὲ ἐπιεικέστατοι ἄχρηστοι,	καὶ	ἐγὼ συνεχώρησα ἀληθῆ σε λέγειν.
[6, 510]	ὅλον γένος. Τίθημι, ἔφη. Η	καὶ	ἐθέλοις ἂν αὐτὸ φάναι, ἦν
[6, 491]	(τοῦτο αὖ τὰς μιμουμένας ταύτην	καὶ	εἰς τὸ ἐπιτήδευμα καθισταμένας αὐτῆς,
[6, 493]	καὶ ὁπότε χαλεπώτατον ἢ πρᾳότατον	καὶ	ἐκ τίνων γίγνεται, καὶ φωνὰς
[6, 502]	τοῦτο λεκτέον, τίνα τρόπον ἡμῖν	καὶ	ἐκ τίνων (μαθημάτων τε καὶ
[6, 495]	ἄλλως γιγνομένης, ὡς ἡμεῖς φαμεν.	καὶ	ἐκ τούτων δὴ τῶν ἀνδρῶν
[6, 507]	δ’ ἐγώ, καὶ πολλὰ ἀγαθὰ	καὶ	ἕκαστα οὕτως εἶναί φαμέν τε
[6, 492]	τὰ δὲ ἐπαινῶσιν, ὑπερβαλλόντως ἑκάτερα,	καὶ	ἐκβοῶντες καὶ κροτοῦντες, πρὸς δ’
[6, 507]	δὴ οὖν τὸν τόκον τε	καὶ	ἔκγονον αὐτοῦ τοῦ ἀγαθοῦ κομίσασθε.
[6, 511]	τοῖς ὑπὸ τῶν κάτω ἀπεικασθεῖσιν	καὶ	ἐκείνοις πρὸς ἐκεῖνα ὡς ἐναργέσι
[6, 506]	(τοσοῦτον οὕτω φῶμεν δεῖν ἐσκοτῶσθαι	καὶ	ἐκείνους τοὺς βελτίστους ἐν τῇ
[6, 499]	λόγων, ὦ μακάριε, καλῶν τε	καὶ	ἐλευθέρων ἱκανῶς ἐπήκοοι γεγόνασιν, οἵων
[6, 494]	εἰσαισθάνηταί τέ πῃ καὶ κάμπτηται	καὶ	ἕλκηται πρὸς φιλοσοφίαν, τί οἰόμεθα
[6, 499]	δὲ καὶ παρ’ ἡμῶν ὁμολογεῖται.	Καὶ	ἐμοί, ἔφη, οὕτω δοκεῖ. Τοῖς
[6, 499]	ἢ πρὸς δόξαν καὶ ἔριν	καὶ	ἐν δίκαις καὶ ἐν ἰδίαις
[6, 499]	καὶ ἔριν καὶ ἐν δίκαις	καὶ	ἐν ἰδίαις συνουσίαις πόρρωθεν ἀσπαζομένων.
[6, 503]	τότε παρεῖμεν νῦν λέγομεν, ὅτι	καὶ	ἐν μαθήμασι πολλοῖς γυμνάζειν δεῖ,
[6, 494]	ἐὰν τύχῃ μεγάλης πόλεως ὢν	καὶ	ἐν ταύτῃ πλούσιός τε καὶ
[6, 510]	τὰ ἐν τοῖς ὕδασι φαντάσματα	καὶ	ἐν τοῖς ὅσα πυκνά τε
[6, 489]	ἔφη. Εκ τε τοίνυν τούτων	καὶ	ἐν τούτοις οὐ ῥᾴδιον εὐδοκιμεῖν
[6, 503]	τις μᾶλλον ὡς πιστοῖς χρήσαιτο,	καὶ	ἐν τῷ πολέμῳ πρὸς τοὺς
[6, 510]	καὶ γράφουσιν, ὧν καὶ σκιαὶ	καὶ	ἐν ὕδασιν εἰκόνες εἰσίν, τούτοις
[6, 487]	τῶν λόγων μέγα τὸ σφάλμα	καὶ	ἐναντίον τοῖς πρώτοις ἀναφαίνεσθαι, καὶ
[6, 509]	ἡγεῖσθαι οὐκ ὀρθῶς ἔχει, οὕτω	καὶ	ἐνταῦθα ἀγαθοειδῆ μὲν νομίζειν ταῦτ’
[6, 490]	τὴν τῶν ἀληθῶς φιλοσόφων φύσιν	καὶ	ἐξ ἀνάγκης ὡρισάμεθα. (Εστιν, ἔφη,
[6, 508]	καὶ κάτω τὰς δόξας μεταβάλλον,	καὶ	ἔοικεν αὖ νοῦν οὐκ ἔχοντι.
[6, 492]	διπλάσιον θόρυβον παρέχωσι τοῦ ψόγου	καὶ	ἐπαίνου. ἐν δὴ τῷ τοιούτῳ
[6, 497]	(Οὐδ’ ἡντινοῦν, εἶπον, ἀλλὰ τοῦτο	καὶ	ἐπαιτιῶμαι, μηδεμίαν ἀξίαν εἶναι τῶν
[6, 499]	ὄντι τῆς ἡμετέρας ἐπόψεως, ἢ	καὶ	ἔπειτα γενήσεται, περὶ τούτου ἕτοιμοι
[6, 491]	ἀφικνούμεναι ἐπιτήδευμα, πολλαχῇ πλημμελοῦσαι, πανταχῇ	καὶ	ἐπὶ πάντας δόξαν οἵαν λέγεις
[6, 494]	τῶν βαρβάρων ἱκανὸν ἔσεσθαι (πράττειν,	καὶ	ἐπὶ τούτοις ὑψηλὸν ἐξαρεῖν αὑτόν,
[6, 493]	ἰσχυροῦ τρεφομένου τὰς ὀργάς τις	καὶ	(ἐπιθυμίας κατεμάνθανεν, ὅπῃ τε προσελθεῖν
[6, 493]	ἀληθείᾳ τούτων τῶν δογμάτων τε	καὶ	ἐπιθυμιῶν ὅτι καλὸν ἢ αἰσχρὸν
[6, 488]	ναυτικὸν μὲν καλοῦντας καὶ κυβερνητικὸν	καὶ	ἐπιστάμενον τὰ κατὰ ναῦν, ὃς
[6, 484]	δυνατοὶ φαίνωνται φυλάξαι νόμους τε	καὶ	ἐπιτηδεύματα πόλεων, τούτους καθιστάναι (φύλακας.
[6, 502]	καὶ ἐκ τίνων (μαθημάτων τε	καὶ	ἐπιτηδευμάτων οἱ σωτῆρες ἐνέσονται τῆς
[6, 492]	τούτοις καλὰ καὶ αἰσχρὰ εἶναι,	καὶ	ἐπιτηδεύσειν ἅπερ ἂν οὗτοι, καὶ
[6, 507]	Ενούσης που ἐν ὄμμασιν ὄψεως	καὶ	ἐπιχειροῦντος τοῦ ἔχοντος χρῆσθαι αὐτῇ,
[6, 486]	σοι οὐκ ἀναγκαῖα ἕκαστα διεληλυθέναι	καὶ	ἑπόμενα ἀλλήλοις τῇ μελλούσῃ τοῦ
[6, 495]	ὡς νυμφίου παρεσκευασμένου, διὰ πενίαν	καὶ	ἐρημίαν τοῦ δεσπότου τὴν θυγατέρα
[6, 499]	ἄλλοσε τείνοντα ἢ πρὸς δόξαν	καὶ	ἔριν καὶ ἐν δίκαις καὶ
[6, 499]	χάριν, τὰ δὲ κομψά τε	καὶ	ἐριστικὰ καὶ μηδαμόσε ἄλλοσε τείνοντα
[6, 485]	πρόσθεν περί τε τῶν φιλοτίμων	καὶ	ἐρωτικῶν διήλθομεν. Ορθῶς, ἔφη, λέγεις.
[6, 492]	καὶ ἐπιτηδεύσειν ἅπερ ἂν οὗτοι,	καὶ	ἔσεσθαι τοιοῦτον; (Πολλή, ἦ δ’
[6, 499]	ὡς γέγονεν ἡ εἰρημένη πολιτεία	καὶ	ἔστιν καὶ γενήσεταί γε, ὅταν
[6, 494]	ἀπολλύναι αὐτοῦ τὴν χρείαν τε	καὶ	ἑταιρίαν; οὐ πᾶν μὲν ἔργον,
[6, 503]	τε καὶ φόβοις καὶ ἡδοναῖς,	καὶ	ἔτι δὴ ὃ τότε παρεῖμεν
[6, 494]	ταύτῃ πλούσιός τε καὶ γενναῖος,	καὶ	ἔτι εὐειδὴς καὶ μέγας; ἆρ’
[6, 496]	που ὑπὸ φυγῆς καταληφθὲν γενναῖον	καὶ	εὖ τεθραμμένον ἦθος, ἀπορίᾳ τῶν
[6, 496]	μετὰ καλῆς ἐλπίδος ἵλεώς τε	καὶ	εὐμενὴς ἀπαλλάξεται. ~(Αλλά τοι, ἦ
[6, 486]	ἢ ἐμμετρίᾳ; Εμμετρίᾳ. Εμμετρον ἄρα	καὶ	εὔχαριν ζητῶμεν πρὸς τοῖς ἄλλοις
[6, 488]	τοῖς ἐνοῦσι, καὶ πίνοντάς τε	καὶ	εὐωχουμένους πλεῖν ὡς τὸ εἰκὸς
[6, 496]	πράττων, οἷον ἐν χειμῶνι κονιορτοῦ	καὶ	ζάλης ὑπὸ πνεύματος φερομένου ὑπὸ
[6, 503]	στατέον ἄρχοντα καὶ γέρα δοτέον	καὶ	ζῶντι καὶ τελευτήσαντι καὶ ἆθλα.
[6, 508]	ἰδέᾳ ἡ τοῦ ὁρᾶν αἴσθησις	καὶ	ἡ τοῦ ὁρᾶσθαι (δύναμις τῶν
[6, 491]	τύπον ὧν λέγω. Εχω, ἔφη·	καὶ	ἡδέως γ’ ἂν ἀκριβέστερον ἃ
[6, 503]	ἐλέγομεν πόνοις τε καὶ φόβοις	καὶ	ἡδοναῖς, καὶ ἔτι δὴ ὃ
[6, 493]	πολλῶν καὶ (παντοδαπῶν συνιόντων ὀργὴν	καὶ	ἡδονὰς κατανενοηκέναι σοφίαν ἡγούμενος, εἴτ’
[6, 501]	ἐγώ, ὥσπερ πίνακα πόλιν τε	καὶ	ἤθη ἀνθρώπων, πρῶτον μὲν καθαρὰν
[6, 487]	τελειωθεῖσι τοῖς τοιούτοις παιδείᾳ τε	καὶ	ἡλικίᾳ ἆρα οὐ μόνοις ἂν
[6, 502]	ὡς μὲν γὰρ χαλεπὸν σωθῆναι,	καὶ	ἡμεῖς (συγχωροῦμεν· ὡς δὲ ἐν
[6, 486]	ἐπισκέψῃ, εἰ ἄρα δικαία τε	καὶ	ἥμερος ἢ δυσκοινώνητος καὶ ἀγρία.
[6, 492]	πειθόμενον ἀτιμίαις τε καὶ χρήμασι	καὶ	θανάτοις κολάζουσι; Καὶ μάλα, ἔφη,
[6, 486]	Αδύνατον, ἦ δ’ ὅς. (Οὐκοῦν	καὶ	θάνατον οὐ δεινόν τι ἡγήσεται
[6, 500]	γε φιλόσοφος ὁμιλῶν κόσμιός τε	(καὶ	θεῖος εἰς τὸ δυνατὸν ἀνθρώπῳ
[6, 501]	τοῖς ἀνθρώποις ἐγγιγνόμενον θεοειδές τε	καὶ	θεοείκελον. Ορθῶς, ἔφη. Καὶ τὸ
[6, 484]	ἀποβλέποντες κἀκεῖσε ἀεὶ ἀναφέροντές τε	(καὶ	θεώμενοι ὡς οἷόν τε ἀκριβέστατα,
[6, 500]	κατὰ ταὐτὰ ἀεὶ ἔχοντα ὁρῶντας	καὶ	θεωμένους οὔτ’ ἀδικοῦντα οὔτ’ ἀδικούμενα
[6, 486]	Ηι οὖν ὑπάρχει διανοίᾳ μεγαλοπρέπεια	καὶ	θεωρία παντὸς μὲν χρόνου, πάσης
[6, 498]	διάβαλλε, ἦν δ’ ἐγώ, ἐμὲ	καὶ	Θρασύμαχον ἄρτι (φίλους γεγονότας, οὐδὲ
[6, 494]	ἂν μὴ οἷός τ’ ᾖ,	καὶ	ἰδίᾳ ἐπιβουλεύοντας καὶ δημοσίᾳ εἰς
[6, 500]	ὁρᾷ μελετῆσαι εἰς ἀνθρώπων ἤθη	καὶ	ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ τιθέναι καὶ
[6, 489]	τἀναντία ἐπιτηδευόντων· (πολὺ δὲ μεγίστη	καὶ	ἰσχυροτάτη διαβολὴ γίγνεται φιλοσοφίᾳ διὰ
[6, 493]	οἷόνπερ ἂν εἰ θρέμματος μεγάλου	καὶ	ἰσχυροῦ τρεφομένου τὰς ὀργάς τις
[6, 491]	καὶ ἀποσπᾷ, κάλλος καὶ πλοῦτος	καὶ	ἰσχὺς σώματος καὶ συγγένεια ἐρρωμένη
[6, 504]	ποιεῖν συντεινομένους ὅπως ὅτι ἀκριβέστατα	καὶ	καθαρώτατα ἕξει, τῶν δὲ μεγίστων
[6, 505]	αὐτοῖς οἶμαι ὁμολογεῖν ἀγαθὰ εἶναι	καὶ	κακὰ ταὐτά. ἦ γάρ; (Τί
[6, 506]	Οἶμαι γοῦν, εἶπον, δίκαιά τε	καὶ	καλὰ ἀγνοούμενα ὅπῃ ποτὲ ἀγαθά
[6, 506]	(παρ’ ἄλλων ἀκούειν φανά τε	καὶ	καλά; Μὴ πρὸς Διός, ἦ
[6, 505]	οὐ φανερόν, ὡς δίκαια μὲν	καὶ	καλὰ πολλοὶ ἂν ἕλοιντο τὰ
[6, 493]	ἐπαινῶσιν· ὡς δὲ καὶ ἀγαθὰ	καὶ	καλὰ ταῦτα τῇ ἀληθείᾳ, ἤδη
[6, 493]	αὐτῶν, ἀλλὰ τἀναγκαῖα δίκαια καλοῖ	καὶ	καλά, τὴν δὲ τοῦ ἀναγκαίου
[6, 508]	γνώσεώς τε καὶ ἀληθείας, ἄλλο	καὶ	κάλλιον ἔτι τούτων ἡγούμενος αὐτὸ
[6, 501]	πρός τε τὸ φύσει δίκαιον	καὶ	καλὸν καὶ σῶφρον καὶ πάντα
[6, 503]	φαμεν ἀμφοτέρων δεῖν εὖ τε	καὶ	καλῶς μετέχειν, ἢ μήτε παιδείας
[6, 494]	(τῶν λόγων εἰσαισθάνηταί τέ πῃ	καὶ	κάμπτηται καὶ ἕλκηται πρὸς φιλοσοφίαν,
[6, 500]	ὑπ’ ἀλλήλων, κόσμῳ δὲ πάντα	καὶ	κατὰ λόγον ἔχοντα, ταῦτα μιμεῖσθαί
[6, 502]	οἱ σωτῆρες ἐνέσονται τῆς πολιτείας,	καὶ	κατὰ ποίας ἡλικίας ἕκαστοι ἑκάστων
[6, 500]	ἐμπίμπλασθαι, ἀλλ’ εἰς τεταγμένα ἄττα	καὶ	κατὰ ταὐτὰ ἀεὶ ἔχοντα ὁρῶντας
[6, 508]	δοξάζει τε καὶ ἀμβλυώττει ἄνω	καὶ	κάτω τὰς δόξας μεταβάλλον, καὶ
[6, 505]	μὴ εἴη, ὅμως ταῦτα πράττειν	καὶ	κεκτῆσθαι καὶ δοκεῖν, ἀγαθὰ δὲ
[6, 501]	τοῖς ἀνθρώποις ἐμποιοῖεν, συμμειγνύντες τε	καὶ	κεραννύντες ἐκ τῶν ἐπιτηδευμάτων τὸ
[6, 500]	ἐκεῖνο; Αδύνατον, ἔφη. Θείῳ δὴ	καὶ	κοσμίῳ ὅ γε φιλόσοφος ὁμιλῶν
[6, 492]	ἐπαινῶσιν, ὑπερβαλλόντως ἑκάτερα, καὶ ἐκβοῶντες	καὶ	κροτοῦντες, πρὸς δ’ (αὐτοῖς αἵ
[6, 488]	τούτοις (ἐπαινοῦντας ναυτικὸν μὲν καλοῦντας	καὶ	κυβερνητικὸν καὶ ἐπιστάμενον τὰ κατὰ
[6, 489]	Πάνυ μὲν οὖν. Ακούωμεν δὴ	καὶ	λέγωμεν ἐκεῖθεν ἀναμνησθέντες, ὅθεν διῇμεν
[6, 510]	ἐν τοῖς ὅσα πυκνά τε	καὶ	λεῖα καὶ φανὰ συνέστηκεν, καὶ
[6, 510]	οἱ περὶ τὰς γεωμετρίας τε	καὶ	λογισμοὺς καὶ τὰ τοιαῦτα πραγματευόμενοι,
[6, 498]	τοῦ δυνατοῦ τελέως ἔργῳ τε	καὶ	λόγῳ, ~δυναστεύοντα (ἐν πόλει ἑτέρᾳ
[6, 503]	φαίνεσθαι, βασανιζομένους ἐν ἡδοναῖς τε	καὶ	λύπαις, καὶ τὸ δόγμα τοῦτο
[6, 496]	γενόμενοι καὶ γευσάμενοι ὡς ἡδὺ	καὶ	μακάριον τὸ κτῆμα, καὶ τῶν
[6, 489]	ἔοικεν, ἀλλὰ μανθάνειν ὃ λέγω.	Καὶ	μάλ’ ἔφη. Πρῶτον μὲν τοίνυν
[6, 504]	καὶ οὐδὲν δεῖν περαιτέρω ζητεῖν.	Καὶ	μάλ’ ἔφη, συχνοὶ πάσχουσιν αὐτὸ
[6, 494]	φρονήματος κενοῦ ἄνευ νοῦ ἐμπιμπλάμενον;	Καὶ	μάλ’ ἔφη. Τῷ δὴ οὕτω
[6, 506]	ἦν δ’ ἐγώ, ὦ ἑταῖρε,	καὶ	μάλα ἀρκέσει· ἀλλ’ ὅπως μὴ
[6, 504]	ἀξιοῦν εἶναι καὶ τὰς ἀκριβείας;	Καὶ	μάλα, ἔφη, (ἄξιον τὸ διανόημα)
[6, 490]	τοῖς νῦν δοκουμένοις περὶ αὐτοῦ;	Καὶ	μάλα, ἔφη. Αρ’ οὖν δὴ
[6, 505]	τελευτῶντες τὴν τοῦ ἀγαθοῦ φάναι.	Καὶ	μάλα, ἔφη, γελοίως. (Πῶς γὰρ
[6, 495]	βαναυσίας τυγχάνουσιν— ἢ οὐκ ἀνάγκη;	Καὶ	μάλα, ἔφη. Δοκεῖς οὖν τι,
[6, 505]	δόξαν ἐνταῦθα ἤδη πᾶς ἀτιμάζει;	Καὶ	μάλα, ἔφη. Ο δὴ διώκει
[6, 489]	ταῖς οὕτω κατεσκευασμέναις ναυσὶ πλωτήρων;	Καὶ	μάλα, ἔφη ὁ Αδείμαντος. Οὐ
[6, 508]	ὥσπερ οὐκ ἐνούσης καθαρᾶς ὄψεως;	Καὶ	μάλα, ἔφη. (Οταν δέ γ’
[6, 492]	καὶ χρήμασι καὶ θανάτοις κολάζουσι;	Καὶ	μάλα, ἔφη, σφόδρα. Τίνα οὖν
[6, 510]	τὸ ᾧ ὡμοιώθη; (Εγωγ’ ἔφη,	καὶ	μάλα. Σκόπει δὴ αὖ καὶ
[6, 489]	ἐπιεικῶν ἀχρηστίας τὴν αἰτίαν διεληλύθαμεν;	Καὶ	μάλα. Τῆς δὲ τῶν πολλῶν
[6, 504]	νυνδὴ ἐλέγομεν, τοῦ μεγίστου τε	καὶ	μάλιστα προσήκοντος μαθήματος ἐπὶ τέλος
[6, 500]	κάτω βλέπειν εἰς (ἀνθρώπων πραγματείας,	καὶ	μαχόμενον αὐτοῖς φθόνου τε καὶ
[6, 491]	ὀλίγων σκόπει ὡς πολλοὶ ὄλεθροι	καὶ	μεγάλοι. Τίνες δή; Ο μὲν
[6, 494]	εὐμάθεια καὶ μνήμη καὶ ἀνδρεία	καὶ	μεγαλοπρέπεια ταύτης εἶναι τῆς φύσεως.
[6, 503]	ἅμα φύεσθαι καὶ νεανικοί τε	καὶ	μεγαλοπρεπεῖς τὰς διανοίας οἷοι κοσμίως
[6, 494]	καὶ γενναῖος, καὶ ἔτι εὐειδὴς	καὶ	μέγας; ἆρ’ οὐ πληρωθήσεσθαι ἀμηχάνου
[6, 491]	οὖσαι φύσεις ψυχῶν εἰς ἀνάξιον	καὶ	μεῖζον ἑαυτῶν ἀφικνούμεναι ἐπιτήδευμα, πολλαχῇ
[6, 504]	δικαιοσύνης τε καὶ ὧν διήλθομεν;	Καὶ	μεῖζον, ἦν δ’ ἐγώ, καὶ
[6, 491]	οὐ πονηρούς, ἀχρήστους δὲ καλοῦσι·	~καὶ	μετὰ (τοῦτο αὖ τὰς μιμουμένας
[6, 497]	προσηκούσῃ αὐτός τε μᾶλλον αὐξήσεται	καὶ	μετὰ τῶν ἰδίων τὰ κοινὰ
[6, 489]	τοὺς ὑπὸ τούτων ἀχρήστους λεγομένους	καὶ	μετεωρολέσχας τοῖς ὡς ἀληθῶς κυβερνήταις.
[6, 486]	τοῦτο δὴ ψυχὴν σκοπῶν φιλόσοφον	καὶ	μὴ εὐθὺς νέου ὄντος ἐπισκέψῃ,
[6, 500]	καὶ ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ τιθέναι	καὶ	μὴ μόνον ἑαυτὸν πλάττειν, ἆρα
[6, 485]	τῆς οὐσίας τῆς ἀεὶ οὔσης	καὶ	μὴ πλανωμένης ὑπὸ γενέσεως καὶ
[6, 484]	περὶ τούτου μόνου ἔδει ῥηθῆναι,	καὶ	μὴ πολλὰ τὰ λοιπὰ διελθεῖν
[6, 494]	καλά, ~ἢ αὐτό τι ἕκαστον	καὶ	(μὴ τὰ πολλὰ ἕκαστα, ἔσθ’
[6, 486]	κρίνειν μέλλῃς φύσιν φιλόσοφόν τε	καὶ	μή. Τὸ ποῖον; Μή σε
[6, 486]	δοκεῖ. Τί οὖν; ὁ κόσμιος	καὶ	μὴ φιλοχρήματος μηδ’ ἀνελεύθερος μηδ’
[6, 510]	δ’ ἐγώ, διῃρῆσθαι ἀληθείᾳ τε	καὶ	μή, ὡς τὸ δοξαστὸν πρὸς
[6, 499]	δὲ κομψά τε καὶ ἐριστικὰ	καὶ	μηδαμόσε ἄλλοσε τείνοντα ἢ πρὸς
[6, 509]	ἐμοὶ δοκοῦντα περὶ αὐτοῦ λέγειν.	Καὶ	μηδαμῶς γ’ ἔφη, παύσῃ, εἰ
[6, 498]	γίγνηται, τότε ἤδη ἀφέτους νέμεσθαι	καὶ	μηδὲν ἄλλο πράττειν, ὅτι μὴ
[6, 484]	ὄντος ἑκάστου ἐστερημένοι τῆς γνώσεως,	καὶ	μηδὲν ἐναργὲς ἐν τῇ ψυχῇ
[6, 485]	ὑπὸ γενέσεως καὶ φθορᾶς. Ωμολογήσθω.	Καὶ	μήν, ἦν δ’ ἐγώ, καὶ
[6, 492]	δ’ ὅς, ὦ Σώκρατες, ἀνάγκη.	Καὶ	μήν, ἦν δ’ ἐγώ, οὔπω
[6, 502]	οἶμαι ἔγωγε, ἦ δ’ ὅς.	Καὶ	μὴν ὅτι γε βέλτιστα, εἴπερ
[6, 486]	ἢ τούτῳ προσήκει σπουδάζειν. Οὕτω.	~(Καὶ	μήν που καὶ τόδε δεῖ
[6, 490]	προσήκει δὲ συγγενεῖ— ᾧ πλησιάσας	καὶ	μιγεὶς τῷ ὄντι ὄντως, γεννήσας
[6, 494]	ὡμολόγηται γὰρ δὴ ἡμῖν εὐμάθεια	καὶ	μνήμη καὶ ἀνδρεία καὶ μεγαλοπρέπεια
[6, 503]	φύεται. (Πῶς, ἔφη, λέγεις; Εὐμαθεῖς	καὶ	μνήμονες καὶ ἀγχίνοι καὶ ὀξεῖς
[6, 486]	πράττων ἂν ἀλγῶν τε πράττοι	καὶ	μόγις σμικρὸν ἀνύτων; Οὐκ ἂν
[6, 511]	Ικανώτατα, ἦν δ’ ἐγώ, ἀπεδέξω.	καί	μοι ἐπὶ τοῖς τέτταρσι τμήμασι
[6, 503]	ὅτι οὐκ ἐθέλουσιν ἅμα φύεσθαι	καὶ	νεανικοί τε καὶ μεγαλοπρεπεῖς τὰς
[6, 492]	καὶ ἀπεργάζεσθαι οἵους βούλονται εἶναι	καὶ	νέους καὶ πρεσβυτέρους καὶ ἄνδρας
[6, 511]	διαλέγεσθαι ἐπιστήμης τοῦ ὄντος τε	καὶ	νοητοῦ θεωρούμενον ἢ τὸ ὑπὸ
[6, 504]	ἥκιστα προσδεῖ φύλακι πόλεώς τε	καὶ	νόμων. Εἰκός, ἦ δ’ ὅς.
[6, 511]	ὡς μεταξύ τι δόξης τε	καὶ	νοῦ τὴν διάνοιαν οὖσαν. Ικανώτατα,
[6, 508]	ἐνόησέν τε καὶ ἔγνω αὐτὸ	καὶ	νοῦν ἔχειν φαίνεται· ὅταν δὲ
[6, 499]	ἀπείρῳ τῷ παρεληλυθότι χρόνῳ ἢ	καὶ	νῦν ἔστιν ἔν τινι βαρβαρικῷ
[6, 505]	προσχρησάμενα χρήσιμα καὶ ὠφέλιμα γίγνεται.	καὶ	νῦν σχεδὸν οἶσθ’ ὅτι μέλλω
[6, 497]	ἐμὴν προθυμίαν εἴσῃ. σκόπει δὲ	καὶ	νῦν ὡς προθύμως καὶ παρακινδυνευτικῶς
[6, 487]	μόνοις ἂν τὴν πόλιν ἐπιτρέποις;	(Καὶ	ὁ Αδείμαντος, Ω Σώκρατες, ἔφη,
[6, 509]	οὐσίας πρεσβείᾳ καὶ δυνάμει ὑπερέχοντος.	(Καὶ	ὁ Γλαύκων μάλα γελοίως, Απολλον,
[6, 508]	μὲν οὖν. Αρ’ οὖν οὐ	καὶ	ὁ ἥλιος ὄψις μὲν οὐκ
[6, 492]	δ’ (αὐτοῖς αἵ τε πέτραι	καὶ	ὁ τόπος ἐν ᾧ ἂν
[6, 496]	ἂν ἔλθοι. εἴη δ’ ἂν	καὶ	ὁ τοῦ ἡμετέρου ἑταίρου Θεάγους
[6, 508]	ὁρᾶσθαι; Ονπερ καὶ σύ, ἔφη,	καὶ	οἱ ἄλλοι· τὸν ἥλιον γὰρ
[6, 484]	ἦν δ’ ἐγώ, ὦ Γλαύκων,	καὶ	οἱ μὴ διὰ μακροῦ τινος
[6, 494]	αὑτῶν πράγματα οἵ τε οἰκεῖοι	καὶ	οἱ πολῖται. Πῶς δ’ οὔ;
[6, 495]	ἐκ τούτων δὴ τῶν ἀνδρῶν	καὶ	οἱ τὰ μέγιστα κακὰ ἐργαζόμενοι
[6, 495]	πόλεις γίγνονται καὶ τοὺς ἰδιώτας,	καὶ	οἱ τἀγαθά, οἳ ἂν ταύτῃ
[6, 493]	ἐφ’ οἷς ἑκάστας εἴωθεν φθέγγεσθαι,	καὶ	οἵας αὖ ἄλλου φθεγγομένου ἡμεροῦταί
[6, 485]	ἔχοντα πᾶν τὸ συγγενές τε	καὶ	οἰκεῖον τῶν παιδικῶν ἀγαπᾶν. Ορθῶς,
[6, 485]	φύσιν αὐτῶν πρῶτον δεῖ καταμαθεῖν·	καὶ	οἶμαι, ἐὰν ἐκείνην ἱκανῶς ὁμολογήσωμεν,
[6, 491]	γενέσθαι, ὀλιγάκις ἐν ἀνθρώποις φύεσθαι	καὶ	ὀλίγας. ἢ οὐκ οἴει; Σφόδρα
[6, 501]	ἀπ’ ἐκείνου τεκμαιρόμενοι, ὃ δὴ	καὶ	Ομηρος ἐκάλεσεν ἐν τοῖς ἀνθρώποις
[6, 506]	ἔκγονός τε τοῦ ἀγαθοῦ φαίνεται	καὶ	ὁμοιότατος ἐκείνῳ, λέγειν ἐθέλω, εἰ
[6, 495]	ἄλλοι ἐπεισελθόντες ἀνάξιοι ᾔσχυνάν τε	καὶ	ὀνείδηπεριῆψαν, οἷα καὶ σὺ φῂς
[6, 503]	Εὐμαθεῖς καὶ μνήμονες καὶ ἀγχίνοι	καὶ	ὀξεῖς καὶ ὅσα ἄλλα τούτοις
[6, 493]	κατεμάνθανεν, ὅπῃ τε προσελθεῖν χρὴ	καὶ	ὅπῃ ἅψασθαι αὐτοῦ, καὶ ὁπότε
[6, 493]	χρὴ καὶ ὅπῃ ἅψασθαι αὐτοῦ,	καὶ	ὁπότε χαλεπώτατον ἢ πρᾳότατον καὶ
[6, 507]	πολυτελεστάτην τὴν τοῦ ὁρᾶν τε	καὶ	ὁρᾶσθαι δύναμιν ἐδημιούργησεν; Οὐ πάνυ,
[6, 501]	παραλαβεῖν καθαρὰν ἢ αὐτοὶ ποιῆσαι.	Καὶ	ὀρθῶς γ’ ἔφη. Οὐκοῦν μετὰ
[6, 511]	ὄντι ὑποθέσεις, οἷον ἐπιβάσεις τε	καὶ	ὁρμάς, ἵνα μέχρι τοῦ ἀνυποθέτου
[6, 488]	τῇ νηὶ πάντας, ὑπόκωφον δὲ	καὶ	ὁρῶντα ὡσαύτως βραχύ τι καὶ
[6, 503]	μνήμονες καὶ ἀγχίνοι καὶ ὀξεῖς	καὶ	ὅσα ἄλλα τούτοις ἕπεται οἶσθ’
[6, 505]	κομψοτέροις φρόνησις. Πῶς δ’ οὔ;	Καὶ	ὅτι γε, ὦ φίλε, οἱ
[6, 500]	λόγον ἔχοντα, ταῦτα μιμεῖσθαί τε	καὶ	ὅτι μάλιστα ἀφομοιοῦσθαι. ἢ οἴει
[6, 485]	ἐὰν ἐκείνην ἱκανῶς ὁμολογήσωμεν, ὁμολογήσειν	καὶ	ὅτι οἷοί τε ταῦτα ἔχειν
[6, 497]	φιλοσοφίας ὧν ἕνεκα διαβολὴν εἴληφεν	καὶ	ὅτι οὐ δικαίως, ἐμοὶ μὲν
[6, 489]	βούλει τὸ μετὰ τοῦτο διέλθωμεν,	καὶ	ὅτι οὐδὲ τούτου φιλοσοφία αἰτία,
[6, 496]	αὖ ἱκανῶς ἰδόντες τὴν μανίαν,	καὶ	ὅτι οὐδεὶς οὐδὲν ὑγιὲς ὡς
[6, 485]	Καὶ μήν, ἦν δ’ ἐγώ,	καὶ	ὅτι πάσης αὐτῆς, καὶ οὔτε
[6, 489]	(εἰ ἐτιμῶντο. Αλλὰ διδάξω, ἔφη.	Καὶ	ὅτι τοίνυν τἀληθῆ λέγεις, ὡς
[6, 510]	ἔφη, τοῦτό γε οἶδα. Οὐκοῦν	καὶ	ὅτι τοῖς ὁρωμένοις εἴδεσι προσχρῶνται
[6, 504]	ἐγώ, μέτρον τῶν τοιούτων ἀπολεῖπον	καὶ	ὁτιοῦν τοῦ ὄντος οὐ πάνυ
[6, 499]	τοῖς φιλοσόφοις τούτοις τοῖς ὀλίγοις	καὶ	οὐ πονηροῖς, ἀχρήστοις δὲ νῦν
[6, 490]	δέ τι ἐκφεύγει, οὓς δὴ	καὶ	οὐ πονηρούς, ἀχρήστους δὲ καλοῦσι·
[6, 485]	Σώφρων μὴν ὅ γε τοιοῦτος	καὶ	οὐδαμῇ φιλοχρήματος· ὧν γὰρ ἕνεκα
[6, 496]	ὡς ἀληθῶς προσήκοντα ἀκοῦσαι σοφίσματα,	καὶ	οὐδὲν γνήσιον οὐδὲ φρονήσεως (ἄξιον)
[6, 504]	ἐνίοτέ τισιν ἱκανῶς ἤδη ἔχειν	καὶ	οὐδὲν δεῖν περαιτέρω ζητεῖν. Καὶ
[6, 490]	εἶναι πολλοῖς ἑκάστοις, ἀλλ’ ἴοι	καὶ	οὐκ ἀμβλύνοιτο οὐδ’ ἀπολήγοι τοῦ
[6, 491]	καί σοι εὔδηλόν τε φανεῖται	καὶ	οὐκ ἄτοπα δόξει τὰ προειρημένα
[6, 490]	ἁμιλλᾶσθαι ὅ γε ὄντως φιλομαθής,	καὶ	οὐκ (ἐπιμένοι ἐπὶ τοῖς δοξαζομένοις
[6, 503]	τὰ βέβαια αὖ ταῦτα ἤθη	καὶ	οὐκ εὐμετάβολα, οἷς (ἄν τις
[6, 487]	οὕτω καὶ σφεῖς τελευτῶντες ἀποκλείεσθαι	καὶ	οὐκ ἔχειν ὅτι λέγωσιν ὑπὸ
[6, 505]	ἀπομαντευομένη τι εἶναι, ἀποροῦσα δὲ	καὶ	οὐκ ἔχουσα λαβεῖν ἱκανῶς τί
[6, 487]	δεινῶν οἱ μὴ τελευτῶντες ἀποκλείονται	καὶ	οὐκ ἔχουσιν ὅτι (φέρωσιν, οὕτω
[6, 488]	ἐπιμέλειαν ποιεῖσθαι ἐνιαυτοῦ καὶ ὡρῶν	καὶ	οὐρανοῦ καὶ ἄστρων καὶ πνευμάτων
[6, 485]	ἐγώ, καὶ ὅτι πάσης αὐτῆς,	καὶ	οὔτε σμικροῦ οὔτε μείζονος οὔτε
[6, 505]	ἔμπλεῳ τῶν ἑτέρων; ἢ οὐ	καὶ	οὗτοι ἀναγκάζονται ὁμολογεῖν ἡδονὰς εἶναι
[6, 495]	εἰς τὰ ἱερὰ ἀποδιδράσκοντες, ἅσμενοι	καὶ	οὗτοι ἐκ τῶν τεχνῶν ἐκπηδῶσιν
[6, 504]	προσάψαι. καὶ ὑμεῖς ἐξαρκεῖν ἔφατε,	καὶ	οὕτω δὴ ἐρρήθη τὰ τότε
[6, 490]	καὶ ἀληθῶς ζῴη καὶ τρέφοιτο	καὶ	οὕτω λήγοι ὠδῖνος, πρὶν δ’
[6, 507]	δὴ καλὸν καὶ αὐτὸ ἀγαθόν,	καὶ	οὕτω περὶ πάντων ἃ τότε
[6, 504]	ἑταῖρε, ἔφην, περιιτέον τῷ (τοιούτῳ,	καὶ	οὐχ ἧττον μανθάνοντι πονητέον ἢ
[6, 509]	ἀλήθειαν, ὥσπερ ἐκεῖ φῶς τε	καὶ	ὄψιν ἡλιοειδῆ μὲν νομίζειν ὀρθόν,
[6, 498]	Πᾶν τοὐναντίον· μειράκια μὲν ὄντα	καὶ	παῖδας μειρακιώδη παιδείαν καὶ φιλοσοφίαν
[6, 502]	δυσχέρειαν ἐν τῷ πρόσθεν παραλιπόντι	καὶ	παιδογονίαν καὶ τὴν τῶν ἀρχόντων
[6, 502]	μὲν δὴ τῶν γυναικῶν τε	καὶ	παίδων πεπέρανται, τὸ δὲ τῶν
[6, 506]	δ’ ἐγώ, ἀνήρ, καλῶς ἦσθα	καὶ	πάλαι καταφανὴς ὅτι σοι οὐκ
[6, 510]	καὶ λεῖα καὶ φανὰ συνέστηκεν,	καὶ	πᾶν τὸ τοιοῦτον, εἰ κατανοεῖς.
[6, 485]	Ωι δὴ πρὸς τὰ μαθήματα	καὶ	πᾶν τὸ τοιοῦτον ἐρρυήκασιν, περὶ
[6, 510]	τά τε περὶ ἡμᾶς ζῷς	καὶ	πᾶν τὸ φυτευτὸν καὶ τὸ
[6, 491]	φιλοσοφίας. λέγω δὲ ἀνδρείαν, σωφροσύνην	καὶ	πάντα ἃ διήλθομεν. Ατοπον, ἔφη,
[6, 491]	πᾶς ἡμῖν ὁμολογήσει, τοιαύτην φύσιν	καὶ	πάντα ἔχουσαν ὅσα προσετάξαμεν νυνδή,
[6, 488]	ἀεὶ τῷ (ναυκλήρῳ περικεχύσθαι δεομένους	καὶ	πάντα ποιοῦντας ὅπως ἂν σφίσι
[6, 501]	δίκαιον καὶ καλὸν καὶ σῶφρον	καὶ	πάντα τὰ τοιαῦτα, καὶ πρὸς
[6, 491]	καὶ συγγένεια ἐρρωμένη ἐν πόλει	καὶ	πάντα τὰ τούτων οἰκεῖα· ἔχεις
[6, 489]	(εἶναι ἐπὶ ἰατρῶν θύρας ἰέναι	καὶ	πάντα τὸν ἄρχεσθαι δεόμενον ἐπὶ
[6, 490]	ἀλήθεια, ἣν διώκειν αὐτὸν πάντως	καὶ	πάντῃ ἔδει ἢ ἀλαζόνι ὄντι
[6, 493]	διαφέρειν ὁ τὴν τῶν πολλῶν	καὶ	(παντοδαπῶν συνιόντων ὀργὴν καὶ ἡδονὰς
[6, 484]	δὲ μὴ ἀλλ’ ἐν πολλοῖς	καὶ	παντοίως ἴσχουσιν πλανώμενοι οὐ φιλόσοφοι,
[6, 486]	σμικρολογία ψυχῇ μελλούσῃ τοῦ ὅλου	καὶ	παντὸς ἀεὶ ἐπορέξεσθαι θείου τε
[6, 488]	οὐρανοῦ καὶ ἄστρων καὶ πνευμάτων	καὶ	πάντων τῶν τῇ τέχνῃ προσηκόντων,
[6, 487]	μακρότερον ἐνδιατρίψωσιν, τοὺς μὲν πλείστους	καὶ	πάνυ ἀλλοκότους γιγνομένους, ἵνα μὴ
[6, 499]	ἡμεῖς ἀδύνατα λέγομεν· χαλεπὰ δὲ	καὶ	παρ’ ἡμῶν ὁμολογεῖται. Καὶ ἐμοί,
[6, 503]	ἄττα ἦν τὰ λεγόμενα παρεξιόντος	καὶ	παρακαλυπτομένου τοῦ (λόγου, πεφοβημένου κινεῖν
[6, 497]	δὲ καὶ νῦν ὡς προθύμως	καὶ	παρακινδυνευτικῶς μέλλω λέγειν, ὅτι τοὐναντίον
[6, 485]	γε, ὦ φίλε, εἰκός, ἀλλὰ	καὶ	πᾶσα ἀνάγκη τὸν ἐρωτικῶς του
[6, 495]	τὰ λεγόμενα ἀγαθά, πλοῦτοί τε	καὶ	πᾶσα ἡ τοιαύτη παρασκευή; Οὐ
[6, 489]	πόλεσι δίδασκέ τε τὴν εἰκόνα	καὶ	πειρῶ πείθειν ὅτι πολὺ ἂν
[6, 502]	αὐτοὺς ἀλλὰ (παντάπασι πρᾴους γεγονέναι	καὶ	πεπεῖσθαι, ἵνα, εἰ μή τι,
[6, 494]	ἔπος λέγοντάς τε καὶ πράττοντας	καὶ	περὶ αὐτόν, ὅπως ἂν μὴ
[6, 504]	διανόημα) ὃ μέντοι μέγιστον μάθημα	καὶ	περὶ ὅτι αὐτὸ λέγεις, οἴει
[6, 505]	οὐδὲ πίστει χρήσασθαι μονίμῳ οἵᾳ	καὶ	περὶ τἆλλα, διὰ τοῦτο δὲ
[6, 494]	αὐτόν, ὅπως ἂν μὴ πεισθῇ,	καὶ	περὶ τὸν πείθοντα, ὅπως ἂν
[6, 506]	καὶ τῶν ἄλλων διῆλθες, οὕτω	καὶ	περὶ τοῦ ἀγαθοῦ διέλθῃς. Καὶ
[6, 488]	νεὼς ἄρχειν χρωμένους τοῖς ἐνοῦσι,	καὶ	πίνοντάς τε καὶ εὐωχουμένους πλεῖν
[6, 491]	πάντα φθείρει καὶ ἀποσπᾷ, κάλλος	καὶ	πλοῦτος καὶ ἰσχὺς σώματος καὶ
[6, 488]	ὡρῶν καὶ οὐρανοῦ καὶ ἄστρων	καὶ	πνευμάτων καὶ πάντων τῶν τῇ
[6, 507]	Πολλὰ καλά, ἦν δ’ ἐγώ,	καὶ	πολλὰ ἀγαθὰ καὶ ἕκαστα οὕτως
[6, 505]	μήν; Οὐκοῦν ὅτι μὲν μεγάλαι	καὶ	πολλαὶ ἀμφισβητήσεις περὶ αὐτοῦ, φανερόν;
[6, 501]	μᾶλλον αὐτὸ νῦν ἀκούοντες πραΰνονται;	Καὶ	πολύ γε, ἦ δ’ ὅς,
[6, 509]	Οἶμαι μέν, ἦν δ’ ἐγώ,	καὶ	πολύ· ὅμως δέ, ὅσα γ’
[6, 500]	τῷ μὴ φθονερῷ ἄφθονόν τε	καὶ	πρᾷον ὄντα; ἐγὼ μὲν γάρ
[6, 494]	πᾶν δ’ ἔπος λέγοντάς τε	καὶ	πράττοντας καὶ περὶ αὐτόν, ὅπως
[6, 492]	οἵους βούλονται εἶναι καὶ νέους	καὶ	πρεσβυτέρους καὶ ἄνδρας καὶ γυναῖκας;
[6, 494]	ἄρα δεόμενοι καὶ τιμῶντες, προκαταλαμβάνοντες	καὶ	προκολακεύοντες τὴν μέλλουσαν αὐτοῦ δύναμιν.
[6, 501]	σῶφρον καὶ πάντα τὰ τοιαῦτα,	καὶ	πρὸς ἐκεῖν’ αὖ τὸ ἐν
[6, 505]	οἶσθ’ ὅτι μέλλω τοῦτο λέγειν,	καὶ	πρὸς τούτῳ ὅτι αὐτὴν οὐχ
[6, 495]	ταύτην γιγνομένην, καλῶν (δὲ ὀνομάτων	καὶ	προσχημάτων μεστήν, ὥσπερ οἱ ἐκ
[6, 502]	εἷς σωθείη, ἔσθ’ ὅστις ἀμφισβητήσειε;	Καὶ	πῶς; Αλλὰ μήν, ἦν δ’
[6, 486]	εἴη ἐπιστήμης μὴ κενὸς εἶναι;	Καὶ	πῶς; Ανόνητα δὴ πονῶν οὐκ
[6, 484]	ὁρῶντα χρὴ φύλακα τηρεῖν ὁτιοῦν;	Καὶ	πῶς, ἔφη, οὐ δῆλον; Η
[6, 485]	σοφίᾳ τι ἀληθείας ἂν εὕροις;	Καὶ	πῶς; ἦ δ’ ὅς. Η
[6, 488]	εἴτε μιᾶς· ναύκληρον μεγέθει μὲν	καὶ	(ῥώμῃ ὑπὲρ τοὺς ἐν τῇ
[6, 510]	πλάττουσίν τε καὶ γράφουσιν, ὧν	καὶ	σκιαὶ καὶ ἐν ὕδασιν εἰκόνες
[6, 506]	οὖν αἰσχρὰ θεάσασθαι, τυφλά τε	καὶ	σκολιά, ἐξὸν (παρ’ ἄλλων ἀκούειν
[6, 495]	ἰδεῖν ἀργύριον κτησαμένου χαλκέως φαλακροῦ	καὶ	σμικροῦ, νεωστὶ μὲν ἐκ δεσμῶν
[6, 509]	γένους καὶ τὸ τοῦ νοουμένου,	καί	σοι ἔσται σαφηνείᾳ καὶ ἀσαφείᾳ
[6, 491]	δ’ ἐγώ, ὅλου αὐτοῦ ὀρθῶς,	καί	σοι εὔδηλόν τε φανεῖται καὶ
[6, 490]	τούτοις ἀνδρεία, μεγαλοπρέπεια, εὐμάθεια, μνήμη·	καὶ	σοῦ ἐπιλαβομένου ὅτι πᾶς μὲν
[6, 493]	δόγματα, ἃ δοξάζουσιν ὅταν ἁθροισθῶσιν,	καὶ	σοφίαν ταύτην καλεῖν· οἷόνπερ ἂν
[6, 504]	πέρι καὶ σωφροσύνης καὶ ἀνδρείας	καὶ	σοφίας ὃ ἕκαστον εἴη. Μὴ
[6, 492]	πείθοντες οὗτοι οἱ παιδευταί τε	καὶ	σοφισταί. ἢ οὐκ οἶσθα ὅτι
[6, 498]	μὲν ἡ ῥώμη, πολιτικῶν δὲ	καὶ	(στρατειῶν ἐκτὸς γίγνηται, τότε ἤδη
[6, 497]	κατάστασιν πόλεως φιλοσόφου φύσεως· διὸ	καὶ	στρέφεσθαί τε καὶ ἀλλοιοῦσθαι αὐτήν,
[6, 504]	πάνυ, ἦν δ’ ἐγώ, ἀλλὰ	καὶ	σὺ ἐρώτα. πάντως αὐτὸ οὐκ
[6, 508]	καὶ τὰ ὁρώμενα ὁρᾶσθαι; Ονπερ	καὶ	σύ, ἔφη, καὶ οἱ ἄλλοι·
[6, 492]	αὐτῇ βοηθήσας θεῶν τύχῃ. ἢ	καὶ	σὺ ἡγῇ, ὥσπερ οἱ πολλοί,
[6, 497]	τῆς πολιτείας τὸν αὐτὸν ὅνπερ	καὶ	σὺ ὁ νομοθέτης ἔχων τοὺς
[6, 495]	ᾔσχυνάν τε καὶ ὀνείδηπεριῆψαν, οἷα	καὶ	σὺ φῂς ὀνειδίζειν τοὺς ὀνειδίζοντας,
[6, 491]	καὶ πλοῦτος καὶ ἰσχὺς σώματος	καὶ	συγγένεια ἐρρωμένη ἐν πόλει καὶ
[6, 487]	εὐμαθής, μεγαλοπρεπής, εὔχαρις, φίλος τε	καὶ	συγγενὴς ἀληθείας, δικαιοσύνης, ἀνδρείας, σωφροσύνης;
[6, 511]	σαφηνείας ἡγησάμενος μετέχειν. Μανθάνω, ἔφη,	καὶ	συγχωρῶ καὶ τάττω ὡς λέγεις.
[6, 500]	γενήσεσθαι σωφροσύνης τε καὶ δικαιοσύνης	καὶ	συμπάσης τῆς δημοτικῆς ἀρετῆς; Ηκιστά
[6, 487]	οὐκ ἔχουσιν ὅτι (φέρωσιν, οὕτω	καὶ	σφεῖς τελευτῶντες ἀποκλείεσθαι καὶ οὐκ
[6, 501]	τὸ φύσει δίκαιον καὶ καλὸν	καὶ	σῶφρον καὶ πάντα τὰ τοιαῦτα,
[6, 490]	τε καὶ δίκαιον ἦθος, ᾧ	καὶ	σωφροσύνην ἕπεσθαι. Ορθῶς, ἔφη. Καὶ
[6, 504]	διαστησάμενοι συνεβιβάζομεν δικαιοσύνης τε πέρι	καὶ	σωφροσύνης καὶ ἀνδρείας καὶ σοφίας
[6, 506]	ἡμῖν, κἂν ὥσπερ δικαιοσύνης πέρι	καὶ	σωφροσύνης καὶ τῶν ἄλλων διῆλθες,
[6, 496]	πάντα λογισμῷ λαβών, ἡσυχίαν ἔχων	καὶ	τὰ αὑτοῦ πράττων, οἷον ἐν
[6, 484]	οἷόν τε ἀκριβέστατα, οὕτω δὴ	καὶ	τὰ ἐνθάδε νόμιμα καλῶν τε
[6, 502]	δ’ ἐγώ, τιθέντος τοὺς νόμους	καὶ	τὰ ἐπιτηδεύματα ἃ διεληλύθαμεν, οὐ
[6, 484]	τίθεσθαί τε, ἐὰν δέῃ τίθεσθαι,	καὶ	τὰ κείμενα φυλάττοντες σῴζειν; Οὐ
[6, 495]	τοῦ ἐκπεσεῖν ἐκ τοῦ ἐπιτηδεύματος,	καὶ	τὰ λεγόμενα ἀγαθά, πλοῦτοί τε
[6, 503]	πολλοῖς γυμνάζειν δεῖ, σκοποῦντας εἰ	καὶ	τὰ μέγιστα μαθήματα δυνατὴ ἔσται
[6, 507]	ἔστιν” ἕκαστον προσαγορεύομεν. Εστι ταῦτα.	Καὶ	τὰ μὲν δὴ ὁρᾶσθαί φαμεν,
[6, 502]	ἦλθεν τὸ δεῖν αὐτὰ διελθεῖν.	(καὶ	τὰ μὲν δὴ τῶν γυναικῶν
[6, 508]	νοητῷ τόπῳ πρός τε νοῦν	καὶ	τὰ νοούμενα, τοῦτο τοῦτον ἐν
[6, 508]	τε ποιεῖ ὁρᾶν ὅτι κάλλιστα	καὶ	τὰ ὁρώμενα ὁρᾶσθαι; Ονπερ καὶ
[6, 508]	τῷ ὁρατῷ πρός τε ὄψιν	καὶ	τὰ ὁρώμενα. Πῶς; ἔφη· ἔτι
[6, 510]	τε περιττὸν καὶ τὸ ἄρτιον	καὶ	τὰ σχήματα καὶ γωνιῶν τριττὰ
[6, 488]	αὐτῶν, οἷον οἱ γραφῆς τραγελάφους	καὶ	τὰ τοιαῦτα μειγνύντες γράφουσιν. νόησον
[6, 510]	τὰς γεωμετρίας τε καὶ λογισμοὺς	καὶ	τὰ τοιαῦτα πραγματευόμενοι, ὑποθέμενοι τό
[6, 494]	ἡγούμενον καὶ τὰ τῶν Ελλήνων	καὶ	τὰ τῶν βαρβάρων ἱκανὸν ἔσεσθαι
[6, 494]	οὐ πληρωθήσεσθαι ἀμηχάνου ἐλπίδος, ἡγούμενον	καὶ	τὰ τῶν Ελλήνων καὶ τὰ
[6, 507]	ἐγώ, καὶ ἀκοῇ τὰ ἀκουόμενα,	καὶ	ταῖς ἄλλαις αἰσθήσεσι πάντα τὰ
[6, 511]	τὸ ὑπὸ ταῖς γεωμετρίαις τε	καὶ	ταῖς ταύτης ἀδελφαῖς τέχναις λέγεις.
[6, 510]	ἀλλ’ οὐ (ταύτης ἣν γράφουσιν,	καὶ	τἆλλα οὕτως, αὐτὰ μὲν ταῦτα
[6, 505]	ἀκήκοας, ᾗ δὴ καὶ δίκαια	καὶ	τἆλλα προσχρησάμενα χρήσιμα καὶ ὠφέλιμα
[6, 511]	ἀπόδος καὶ τῷ τελευταίῳ εἰκασίαν,	καὶ	τάξον αὐτὰ ἀνὰ λόγον, ὥσπερ
[6, 504]	μεγίστων μὴ μεγίστας ἀξιοῦν εἶναι	καὶ	τὰς ἀκριβείας; Καὶ μάλα, ἔφη,
[6, 491]	ἦν δ’ ἐγώ, ὦ Αδείμαντε,	καὶ	τὰς ψυχὰς οὕτω φῶμεν τὰς
[6, 495]	ὥσπερ τὰ σώματα λελώβηνται, οὕτω	(καὶ	τὰς ψυχὰς συγκεκλασμένοι τε καὶ
[6, 511]	μετέχειν. Μανθάνω, ἔφη, καὶ συγχωρῶ	καὶ	τάττω ὡς λέγεις.
[6, 485]	τ’ ἔσονται οἱ αὐτοὶ κἀκεῖνα	καὶ	ταῦτα ἔχειν; Πάνυ μὲν οὖν.
[6, 499]	τοι χάριν, ἦν δ’ ἐγώ,	καὶ	ταῦτα προορώμενοι (ἡμεῖς τότε καὶ
[6, 511]	αὐτοῖς δι’ αὐτῶν εἰς αὐτά,	καὶ	τελευτᾷ εἰς εἴδη. Μανθάνω, ἔφη,
[6, 498]	πάρεργον, τοὺς μέλλοντας εὐδαιμόνως βιώσεσθαι	καὶ	τελευτήσαντας τῷ βίῳ τῷ βεβιωμένῳ
[6, 503]	καὶ γέρα δοτέον καὶ ζῶντι	καὶ	τελευτήσαντι καὶ ἆθλα. τοιαῦτ’ ἄττα
[6, 486]	μελλούσῃ τοῦ ὄντος ἱκανῶς τε	καὶ	τελέως ψυχῇ μεταλήψεσθαι; ~(Αναγκαιότατα μὲν
[6, 511]	ἐκεῖνα ὡς ἐναργέσι δεδοξασμένοις τε	καὶ	τετιμημένοις. (Μανθάνω, ἔφη, ὅτι τὸ
[6, 499]	βούλονται εἴτε μή, πόλεως ἐπιμεληθῆναι,	καὶ	τῇ πόλει κατηκόῳ γενέσθαι, ἢ
[6, 491]	ἢ οἴει τὰ μεγάλα ἀδικήματα	καὶ	τὴν ἄκρατον πονηρίαν ἐκ φαύλης
[6, 496]	τόν τε ἐνθάδε βίον βιώσεται	καὶ	τὴν ἀπαλλαγὴν αὐτοῦ μετὰ καλῆς
[6, 509]	ὁρᾶσθαι δύναμιν παρέχειν φήσεις, ἀλλὰ	καὶ	τὴν γένεσιν καὶ αὔξην καὶ
[6, 508]	αἰσθήσεις ὀργάνων. Πολύ γε. Οὐκοῦν	καὶ	τὴν δύναμιν ἣν ἔχει ἐκ
[6, 500]	ἄρτι τήν τε φύσιν αὐτῶν	καὶ	τὴν ἐπιτήδευσιν, ἵνα μὴ ἡγῶνταί
[6, 488]	οἰόμενοι δυνατὸν εἶναι λαβεῖν ἅμα	καὶ	τὴν κυβερνητικήν. τοιούτων δὴ περὶ
[6, 509]	ἀλλὰ καὶ τὸ εἶναί τε	καὶ	τὴν οὐσίαν ὑπ’ ἐκείνου αὐτοῖς
[6, 486]	ἀναγκασθήσεται τελευτῶν αὑτόν τε μισεῖν	καὶ	τὴν τοιαύτην πρᾶξιν; Πῶς δ’
[6, 510]	καὶ μάλα. Σκόπει δὴ αὖ	καὶ	τὴν τοῦ νοητοῦ τομὴν ᾗ
[6, 502]	τῷ πρόσθεν παραλιπόντι καὶ παιδογονίαν	καὶ	τὴν τῶν ἀρχόντων κατάστασιν, εἰδότι
[6, 511]	δοκεῖς τὴν τῶν γεωμετρικῶν τε	καὶ	τὴν τῶν τοιούτων ἕξιν ἀλλ’
[6, 501]	ὅτι τὰς πόλεις αὐτῷ παρεδίδομεν,	καί	τι μᾶλλον αὐτὸ νῦν ἀκούοντες
[6, 494]	δ’ οὔ; (Υποκείσονται ἄρα δεόμενοι	καὶ	τιμῶντες, προκαταλαμβάνοντες καὶ προκολακεύοντες τὴν
[6, 510]	πραγματευόμενοι, ὑποθέμενοι τό τε περιττὸν	καὶ	τὸ ἄρτιον καὶ τὰ σχήματα
[6, 503]	ὀξύτητος φέρονται ὅπῃ ἂν τύχωσιν,	καὶ	τὸ βέβαιον ἅπαν αὐτῶν ἐξοίχεται.
[6, 503]	ἐν ἡδοναῖς τε καὶ λύπαις,	καὶ	τὸ δόγμα τοῦτο μήτ’ ἐν
[6, 509]	ὑπὸ τοῦ ἀγαθοῦ παρεῖναι, ἀλλὰ	καὶ	τὸ εἶναί τε καὶ τὴν
[6, 485]	ἐλέγομεν. Τὸ ποῖον; Τὴν ἀψεύδειαν	καὶ	τὸ ἑκόντας εἶναι μηδαμῇ προσδέχεσθαι
[6, 492]	γάρ, ἦν δ’ ἐγώ, ἀλλὰ	καὶ	τὸ ἐπιχειρεῖν πολλὴ ἄνοια. οὔτε
[6, 497]	γὰρ δὴ μεγάλα πάντα ἐπισφαλῆ,	καὶ	τὸ λεγόμενον τὰ καλὰ τῷ
[6, 497]	χαλεπὴν αὐτοῦ τὴν ἀπόδειξιν· ἐπεὶ	καὶ	τὸ λοιπὸν οὐ πάντων ῥᾷστον
[6, 501]	τε καὶ θεοείκελον. Ορθῶς, ἔφη.	Καὶ	τὸ μὲν ἂν οἶμαι ἐξαλείφοιεν,
[6, 508]	μὲν οὗ καταλάμπει ἀλήθειά τε	καὶ	τὸ ὄν, εἰς τοῦτο ἀπερείσηται,
[6, 504]	εἴην δίκαιος μὴ ἀκούειν. Η	καὶ	τὸ προρρηθὲν αὐτῶν; Τὸ ποῖον
[6, 510]	ζῷς καὶ πᾶν τὸ φυτευτὸν	καὶ	τὸ σκευαστὸν ὅλον γένος. Τίθημι,
[6, 494]	ἐγώ, διὰ τὸ εὖ πεφυκέναι	καὶ	τὸ συγγενὲς (τῶν λόγων εἰσαισθάνηταί
[6, 508]	φαίνεται. Τί μήν; Οὕτω τοίνυν	καὶ	τὸ τῆς ψυχῆς ὧδε νόει·
[6, 509]	τό τε τοῦ ὁρωμένου γένους	καὶ	τὸ τοῦ νοουμένου, καί σοι
[6, 505]	οὐκ ἔγωγ’ ἔφη. Αλλὰ μὴν	καὶ	τόδε γε οἶσθα, ὅτι τοῖς
[6, 486]	σπουδάζειν. Οὕτω. ~(Καὶ μήν που	καὶ	τόδε δεῖ σκοπεῖν, ὅταν κρίνειν
[6, 493]	ἦν δ’ ἐγώ, πρὸς τούτοις	καὶ	τόδε δοξάτω. Τὸ ποῖον; Εκαστος
[6, 495]	τε καὶ διαφθορὰ (τοσαύτη τε	καὶ	τοιαύτη τῆς βελτίστης φύσεως εἰς
[6, 504]	ἔμοιγε, ἔφη, μετρίως· ἐφαίνετο μὴν	καὶ	τοῖς ἄλλοις. (Αλλ’ ὦ φίλε,
[6, 496]	ὀνῆσαι προαπολόμενος ἀνωφελὴς αὑτῷ τε	καὶ	τοῖς ἄλλοις ἂν γένοιτο— ταῦτα
[6, 508]	ὁ ἥλιος καταλάμπει, σαφῶς ὁρῶσι,	καὶ	τοῖς αὐτοῖς τούτοις ὄμμασιν ἐνοῦσα
[6, 509]	γένεσιν αὐτὸν ὄντα. Πῶς γάρ;	Καὶ	τοῖς γιγνωσκομένοις τοίνυν μὴ μόνον
[6, 488]	φάσκοντας μηδὲ διδακτὸν εἶναι, ἀλλὰ	καὶ	τὸν λέγοντα ὡς διδακτὸν ἑτοίμους
[6, 509]	τὸ μὲν νοητοῦ γένους τε	καὶ	τόπου, τὸ δ’ αὖ ὁρατοῦ,
[6, 506]	ἦν, περὶ δὴ τὸ τοιοῦτον	~καὶ	(τοσοῦτον οὕτω φῶμεν δεῖν ἐσκοτῶσθαι
[6, 497]	τοῦτο δὲ αὐτὸ ἐρρήθη μὲν	καὶ	τότε, ὅτι δεήσοι τι ἀεὶ
[6, 507]	ὅς. Τὴν δὲ τῆς ὄψεως	καὶ	τοῦ ὁρατοῦ οὐκ ἐννοεῖς ὅτι
[6, 498]	ἂν ἢ πείσωμεν καὶ τοῦτον	καὶ	τοὺς ἄλλους, ἢ προὔργου τι
[6, 495]	κακὰ ἐργαζόμενοι τὰς πόλεις γίγνονται	καὶ	τοὺς ἰδιώτας, καὶ οἱ τἀγαθά,
[6, 510]	ὅτι τοῖς ὁρωμένοις εἴδεσι προσχρῶνται	καὶ	τοὺς λόγους περὶ αὐτῶν ποιοῦνται,
[6, 489]	ἄρτι ἐλέγομεν ναύταις οὐχ ἁμαρτήσῃ,	καὶ	τοὺς ὑπὸ τούτων ἀχρήστους λεγομένους
[6, 494]	ἐγώ, πλῆθος ἀδύνατον εἶναι. Αδύνατον.	Καὶ	τοὺς φιλοσοφοῦντας ἄρα ἀνάγκη ψέγεσθαι
[6, 486]	ἢ ἄδικος γένοιτο; Οὐκ ἔστιν.	Καὶ	τοῦτο δὴ ψυχὴν σκοπῶν φιλόσοφον
[6, 497]	ἐπιχώριον φιλεῖ κρατούμενον ἰέναι, οὕτω	καὶ	τοῦτο τὸ γένος νῦν μὲν
[6, 498]	ἀνήσομεν, ἕως ἂν ἢ πείσωμεν	καὶ	τοῦτον καὶ τοὺς ἄλλους, ἢ
[6, 490]	τί ποθ’ οἱ πολλοὶ κακοί,	καὶ	τούτου δὴ ἕνεκα πάλιν ἀνειλήφαμεν
[6, 505]	δὴ διώκει μὲν ἅπασα ψυχὴ	καὶ	τούτου ἕνεκα πάντα (πράττει, ἀπομαντευομένη
[6, 496]	ἢ οὐδενὶ τῶν ἔμπροσθεν γέγονεν.	καὶ	τούτων δὴ τῶν ὀλίγων οἱ
[6, 490]	γνοίη τε καὶ ἀληθῶς ζῴη	καὶ	τρέφοιτο καὶ οὕτω λήγοι ὠδῖνος,
[6, 509]	καὶ τὴν γένεσιν καὶ αὔξην	καὶ	τροφήν, οὐ γένεσιν αὐτὸν ὄντα.
[6, 508]	τὴν ἀλήθειαν παρέχον τοῖς γιγνωσκομένοις	καὶ	τῷ γιγνώσκοντι τὴν δύναμιν ἀποδιδὸν
[6, 511]	τῷ τρίτῳ δὲ πίστιν ἀπόδος	καὶ	τῷ τελευταίῳ εἰκασίαν, καὶ τάξον
[6, 506]	ὥσπερ δικαιοσύνης πέρι καὶ σωφροσύνης	καὶ	τῶν ἄλλων διῆλθες, οὕτω καὶ
[6, 505]	τἆλλα, διὰ τοῦτο δὲ ἀποτυγχάνει	καὶ	τῶν ἄλλων εἴ τι ὄφελος
[6, 497]	ἀνθρώπινα, τά τε τῶν φύσεων	καὶ	τῶν ἐπιτηδευμάτων. δῆλος δὴ οὖν
[6, 496]	ἡδὺ καὶ μακάριον τὸ κτῆμα,	καὶ	τῶν πολλῶν αὖ ἱκανῶς ἰδόντες
[6, 507]	ἐμέ τε δύνασθαι αὐτὴν ἀποδοῦναι	καὶ	ὑμᾶς κομίσασθαι, ἀλλὰ μὴ ὥσπερ
[6, 504]	ἀποδείξεις οἷόν τ’ εἴη προσάψαι.	καὶ	ὑμεῖς ἐξαρκεῖν ἔφατε, καὶ οὕτω
[6, 506]	ὁμοιότατος ἐκείνῳ, λέγειν ἐθέλω, εἰ	καὶ	ὑμῖν φίλον, εἰ δὲ μή,
[6, 503]	ἔχει καὶ δυσμαθῶς ὥσπερ ἀπονεναρκωμένα,	καὶ	ὕπνου τε καὶ χάσμης ἐμπίμπλανται,
[6, 494]	ἀνάγκη ψέγεσθαι ὑπ’ αὐτῶν. Ανάγκη.	Καὶ	ὑπὸ τούτων δὴ τῶν ἰδιωτῶν,
[6, 510]	ὅσα πυκνά τε καὶ λεῖα	καὶ	φανὰ συνέστηκεν, καὶ πᾶν τὸ
[6, 496]	γεννᾶν τοὺς τοιούτους; οὐ νόθα	καὶ	φαῦλα; Πολλὴ ἀνάγκη. Τί δέ;
[6, 492]	ῥοῦν ᾗ ἂν οὗτος φέρῃ,	καὶ	φήσειν τε τὰ αὐτὰ τούτοις
[6, 485]	καὶ μὴ πλανωμένης ὑπὸ γενέσεως	καὶ	φθορᾶς. Ωμολογήσθω. Καὶ μήν, ἦν
[6, 500]	προσῆκον ἐπεισκεκωμακότας, λοιδορουμένους τε αὑτοῖς	καὶ	φιλαπεχθημόνως ἔχοντας καὶ ἀεὶ περὶ
[6, 498]	ὄντα καὶ παῖδας μειρακιώδη παιδείαν	καὶ	φιλοσοφίαν μεταχειρίζεσθαι, τῶν τε σωμάτων,
[6, 501]	ἐπιτηδευμάτων οὐκ ἀγαθὴν τελέως ἔσεσθαι	καὶ	φιλόσοφον, εἴπερ τινὰ ἄλλην; ἢ
[6, 485]	τὴν αὐτὴν φύσιν φιλόσοφόν τε	καὶ	(φιλοψευδῆ; Οὐδαμῶς γε. Τὸν ἄρα
[6, 503]	οἷς τότε ἐλέγομεν πόνοις τε	καὶ	φόβοις καὶ ἡδοναῖς, καὶ ἔτι
[6, 494]	τούτοις ὑψηλὸν ἐξαρεῖν αὑτόν, σχηματισμοῦ	καὶ	φρονήματος κενοῦ ἄνευ νοῦ ἐμπιμπλάμενον;
[6, 492]	μὴ ἐν προσηκούσῃ σπαρεῖσά τε	καὶ	φυτευθεῖσα τρέφηται, εἰς πάντα τἀναντία
[6, 493]	πρᾳότατον καὶ ἐκ τίνων γίγνεται,	καὶ	φωνὰς δὴ ἐφ’ οἷς ἑκάστας
[6, 507]	σκόπει. ἔστιν ὅτι προσδεῖ ἀκοῇ	καὶ	φωνῇ γένους ἄλλου εἰς τὸ
[6, 502]	κατάστασιν, εἰδότι ὡς ἐπίφθονός τε	καὶ	χαλεπὴ γίγνεσθαι ἡ παντελῶς ἀληθής·
[6, 497]	ὧν ὑμεῖς ἀντιλαμβανόμενοι δεδηλώκατε μακρὰν	καὶ	χαλεπὴν αὐτοῦ τὴν ἀπόδειξιν· ἐπεὶ
[6, 503]	ὥσπερ ἀπονεναρκωμένα, καὶ ὕπνου τε	καὶ	χάσμης ἐμπίμπλανται, ὅταν τι δέῃ
[6, 492]	τὸν μὴ πειθόμενον ἀτιμίαις τε	καὶ	χρήμασι καὶ θανάτοις κολάζουσι; Καὶ
[6, 498]	(ἐκ παίδων τὸ μεταξὺ οἰκονομίας	καὶ	χρηματισμοῦ πλησιάσαντες αὐτοῦ τῷ χαλεπωτάτῳ
[6, 493]	δὲ ταῦτα πάντα συνουσίᾳ τε	καὶ	χρόνου τριβῇ σοφίαν τε καλέσειεν
[6, 498]	συμπεσόντα. ἄνδρα δὲ ἀρετῇ παρισωμένον	καὶ	ὡμοιωμένον μέχρι τοῦ δυνατοῦ τελέως
[6, 504]	ἔτι τι μεῖζον δικαιοσύνης τε	καὶ	ὧν διήλθομεν; Καὶ μεῖζον, ἦν
[6, 488]	αὐτῷ τὴν ἐπιμέλειαν ποιεῖσθαι ἐνιαυτοῦ	καὶ	ὡρῶν καὶ οὐρανοῦ καὶ ἄστρων
[6, 493]	χρόνου τριβῇ σοφίαν τε καλέσειεν	καὶ	ὡς τέχνην συστησάμενος ἐπὶ διδασκαλίαν
[6, 487]	καὶ ἐναντίον τοῖς πρώτοις ἀναφαίνεσθαι,	καὶ	ὥσπερ ὑπὸ τῶν πεττεύειν δεινῶν
[6, 505]	δίκαια καὶ τἆλλα προσχρησάμενα χρήσιμα	καὶ	ὠφέλιμα γίγνεται. καὶ νῦν σχεδὸν
[6, 505]	(Τί μήν; Οὐκοῦν ὅτι μὲν	μεγάλαι	καὶ πολλαὶ ἀμφισβητήσεις περὶ αὐτοῦ,
[6, 506]	ἐγώ, ἀνήρ, καλῶς ἦσθα καὶ	πάλαι	καταφανὴς ὅτι σοι οὐκ ἀποχρήσοι
[6, 505]	Οὐκοῦν ὅτι μὲν μεγάλαι καὶ	πολλαὶ	ἀμφισβητήσεις περὶ αὐτοῦ, φανερόν; Πῶς
[6, 506]	πᾶσαι αἰσχραί; ὧν αἱ βέλτισται	τυφλαί—	ἢ δοκοῦσί τί σοι τυφλῶν
[6, 503]	νῦν παρόν. Αληθέστατα, ἔφη, λέγεις·	μέμνημαι	γάρ. Οκνος γάρ, ἔφην, ὦ
[6, 501]	τῆς πολιτείας; Τί μήν; (Επειτα	οἶμαι	ἀπεργαζόμενοι πυκνὰ ἂν ἑκατέρωσ’ ἀποβλέποιεν,
[6, 494]	οὐ μέλλει; ἔφη. Βουλήσονται δὴ	οἶμαι	αὐτῷ χρῆσθαι, ἐπειδὰν πρεσβύτερος γίγνηται,
[6, 510]	ῥᾷον γὰρ τούτων προειρημένων μαθήσῃ.	οἶμαι	γάρ σε εἰδέναι ὅτι οἱ
[6, 506]	πάντα ἐγχειριοῦμεν; Ηκιστά γ’ ἔφη.	Οἶμαι	γοῦν, εἶπον, δίκαιά τε καὶ
[6, 493]	αὐτῶν λόγον διδόντος οὐ καταγέλαστον;	(Οἶμαι	δέ γε, ἦ δ’ ὅς,
[6, 507]	δὲ οὐκ ἀκουσθήσεται; Οὐδενός, ἔφη.	Οἶμαι	δέ γε, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 505]	διανοῇ (ἐμοὶ πράγματα παρέχειν ἀντιλαμβανόμενος.	οἶμαι	δὲ τοῦτο μᾶλλον· ἐπεὶ ὅτι
[6, 489]	Οὐ δή, ἦν δ’ ἐγώ,	οἶμαι	δεῖσθαί σε ἐξεταζομένην τὴν εἰκόνα
[6, 485]	αὐτῶν πρῶτον δεῖ καταμαθεῖν· καὶ	οἶμαι,	ἐὰν ἐκείνην ἱκανῶς ὁμολογήσωμεν, ὁμολογήσειν
[6, 502]	θαυμαστόν τι καὶ ἀδύνατον; (Οὐκ	οἶμαι	ἔγωγε, ἦ δ’ ὅς. Καὶ
[6, 501]	ἔφη. Καὶ τὸ μὲν ἂν	οἶμαι	ἐξαλείφοιεν, τὸ δὲ πάλιν ἐγγράφοιεν,
[6, 485]	ἐρρυήκασιν, περὶ τὴν τῆς ψυχῆς	οἶμαι	ἡδονὴν αὐτῆς καθ’ αὑτὴν εἶεν
[6, 491]	Πῶς δ’ οὔ; Εχει δὴ	οἶμαι	λόγον τὴν ἀρίστην φύσιν ἐν
[6, 492]	τοῦ φιλοσόφου φύσιν, ἂν μὲν	οἶμαι	μαθήσεως προσηκούσης τύχῃ, εἰς πᾶσαν
[6, 509]	Μηδὲ σμικρὸν τοίνυν, ἔφη, παραλίπῃς.	Οἶμαι	μέν, ἦν δ’ ἐγώ, καὶ
[6, 492]	λόγους ἐναντία τούτοις τείνοντας κρατήσειν;	(Οἶμαι	μὲν οὐδένα, ἦ δ’ ὅς.
[6, 498]	λέγειν γε προθύμως, ὦ Σώκρατες·	οἶμαι	μέντοι τοὺς πολλοὺς τῶν ἀκουόντων
[6, 505]	Σφόδρα γε. Συμβαίνει δὴ αὐτοῖς	οἶμαι	ὁμολογεῖν ἀγαθὰ εἶναι καὶ κακὰ
[6, 487]	λεγομένης. Σὺ δέ γε, ἔφη,	οἶμαι	οὐκ εἴωθας δι’ εἰκόνων λέγειν.
[6, 491]	πειράσομαι διελθεῖν. τόδε μὲν οὖν	οἶμαι	πᾶς ἡμῖν ὁμολογήσει, τοιαύτην φύσιν
[6, 509]	ἥλιον τοῖς ὁρωμένοις οὐ μόνον	οἶμαι	τὴν τοῦ ὁρᾶσθαι δύναμιν παρέχειν
[6, 508]	γὰρ οὖν. Αλλ’ ἡλιοειδέστατόν γε	οἶμαι	τῶν περὶ τὰς αἰσθήσεις ὀργάνων.
[6, 490]	δὴ ἀληθείας οὐκ ἄν ποτε	οἶμαι	φαμὲν αὐτῇ χορὸν κακῶν ἀκολουθῆσαι.
[6, 508]	μάλα, ἔφη. (Οταν δέ γ’	οἶμαι	ὧν ὁ ἥλιος καταλάμπει, σαφῶς
[6, 500]	γίγνεσθαι. Καὶ ἐγὼ ἀμέλει, ἔφη,	συνοίομαι.	(Οὐκοῦν καὶ αὐτὸ τοῦτο συνοίει,
[6, 491]	εἶπον, ἂν οἷός τε γένωμαι,	πειράσομαι	διελθεῖν. τόδε μὲν οὖν οἶμαι
[6, 506]	ὅπως μὴ οὐχ οἷός τ’	ἔσομαι,	προθυμούμενος δὲ ἀσχημονῶν γέλωτα ὀφλήσω.
[6, 493]	γε, ἦ δ’ ὅς, οὐδ’	ἀκούσομαι.	Ταῦτα τοίνυν πάντα ἐννοήσας ἐκεῖνο
[6, 506]	ἂν ἑαυτῶν τὸν τοῦτο ἀγνοοῦντα·	μαντεύομαι	δὲ μηδένα αὐτὰ πρότερον γνώσεσθαι
[6, 500]	λέγω ὅτι ἐν ὀλίγοις τισὶν	ἡγοῦμαι,	ἀλλ’ οὐκ ἐν τῷ πλήθει,
[6, 502]	ἱκανῶς ἐν τοῖς ἔμπροσθεν, ὡς	ἐγᾦμαι,	διήλθομεν. Ικανῶς γάρ. Νῦν δή,
[6, 486]	μὴν οὐδὲ τόδε παραλείψεις, ὡς	ἐγᾦμαι.	Τὸ ποῖον; Εὐμαθὴς ἢ δυσμαθής.
[6, 497]	ἡντινοῦν, εἶπον, ἀλλὰ τοῦτο καὶ	ἐπαιτιῶμαι,	μηδεμίαν ἀξίαν εἶναι τῶν νῦν
[6, 491]	σοι, εἶπον, ἂν οἷός τε	γένωμαι,	πειράσομαι διελθεῖν. τόδε μὲν οὖν
[6, 494]	μεγαλοπρέπεια ταύτης εἶναι τῆς φύσεως.	Ναί.	Οὐκοῦν εὐθὺς ἐν παισὶν ὁ
[6, 489]	ἀληθῆ σε λέγειν. ἦ γάρ;	Ναί.	Οὐκοῦν τῆς μὲν τῶν ἐπιεικῶν
[6, 503]	τοὺς ἀκριβεστάτους φύλακας φιλοσόφους δεῖ	καθιστάναι.	Εἰρήσθω γάρ, ἔφη. Νόησον δὴ
[6, 484]	τε καὶ ἐπιτηδεύματα πόλεων, τούτους	καθιστάναι	(φύλακας. Ορθῶς, ἔφη. Τόδε δέ,
[6, 510]	Η καὶ ἐθέλοις ἂν αὐτὸ	φάναι,	ἦν δ’ ἐγώ, διῃρῆσθαι ἀληθείᾳ
[6, 505]	ἀναγκάζονται τελευτῶντες τὴν τοῦ ἀγαθοῦ	φάναι.	Καὶ μάλα, ἔφη, γελοίως. (Πῶς
[6, 508]	Τοῦτον τοίνυν, ἦν δ’ ἐγώ,	φάναι	με λέγειν τὸν τοῦ ἀγαθοῦ
[6, 509]	τοίνυν μὴ μόνον τὸ γιγνώσκεσθαι	φάναι	ὑπὸ τοῦ ἀγαθοῦ παρεῖναι, ἀλλὰ
[6, 510]	προειρημένων μαθήσῃ. οἶμαι γάρ σε	εἰδέναι	ὅτι οἱ περὶ τὰς γεωμετρίας
[6, 493]	ἐξαιρῶμεν λόγου· ~εὖ γὰρ χρὴ	εἰδέναι,	ὅτιπερ ἂν σωθῇ τε (καὶ
[6, 500]	ἤθη καὶ ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ	τιθέναι	καὶ μὴ μόνον ἑαυτὸν πλάττειν,
[6, 486]	δοκοῦμέν σοι οὐκ ἀναγκαῖα ἕκαστα	διεληλυθέναι	καὶ ἑπόμενα ἀλλήλοις τῇ μελλούσῃ
[6, 489]	ἐπὶ τὰς τῶν πλουσίων θύρας	ἰέναι,	ἀλλ’ ὁ τοῦτο κομψευσάμενος ἐψεύσατο,
[6, 489]	ἀναγκαῖον (εἶναι ἐπὶ ἰατρῶν θύρας	ἰέναι	καὶ πάντα τὸν ἄρχεσθαι δεόμενον
[6, 497]	εἰς τὸ ἐπιχώριον φιλεῖ κρατούμενον	ἰέναι,	οὕτω καὶ τοῦτο τὸ γένος
[6, 501]	οὓς διατεταμένους ἐφ’ ἡμᾶς ἔφησθα	ἰέναι,	ὡς τοιοῦτός ἐστι πολιτειῶν ζωγράφος
[6, 504]	ἀλλὰ τὴν τελεωτάτην ἀπεργασίαν μὴ	παριέναι.	ἢ οὐ γελοῖον ἐπὶ μὲν
[6, 493]	(παντοδαπῶν συνιόντων ὀργὴν καὶ ἡδονὰς	κατανενοηκέναι	σοφίαν ἡγούμενος, εἴτ’ ἐν γραφικῇ
[6, 494]	δ’ ἐγώ, διὰ τὸ εὖ	πεφυκέναι	καὶ τὸ συγγενὲς (τῶν λόγων
[6, 491]	εἰς ἀνάξιον καὶ μεῖζον ἑαυτῶν	ἀφικνούμεναι	ἐπιτήδευμα, πολλαχῇ πλημμελοῦσαι, πανταχῇ καὶ
[6, 502]	φῶμεν αὐτοὺς ἀλλὰ (παντάπασι πρᾴους	γεγονέναι	καὶ πεπεῖσθαι, ἵνα, εἰ μή
[6, 499]	εἰς φιλοσοφίαν πόλεώς τις ἀνάγκη	ἐπιμεληθῆναι	ἢ γέγονεν ἐν τῷ ἀπείρῳ
[6, 499]	εἴτε βούλονται εἴτε μή, πόλεως	ἐπιμεληθῆναι,	καὶ τῇ πόλει κατηκόῳ γενέσθαι,
[6, 484]	εἰ περὶ τούτου μόνου ἔδει	ῥηθῆναι,	καὶ μὴ πολλὰ τὰ λοιπὰ
[6, 502]	λέγειν; ὡς μὲν γὰρ χαλεπὸν	σωθῆναι,	καὶ ἡμεῖς (συγχωροῦμεν· ὡς δὲ
[6, 484]	γοῦν ἔτι δοκεῖ ἂν βελτιόνως	φανῆναι	εἰ περὶ τούτου μόνου ἔδει
[6, 502]	δὲ γενομένους ὡς πολλὴ ἀνάγκη	διαφθαρῆναι,	ἔχει τις λέγειν; ὡς μὲν
[6, 502]	περὶ τῆς νομοθεσίας ἄριστα μὲν	εἶναι	ἃ λέγομεν, εἰ γένοιτο, χαλεπὰ
[6, 505]	εἰδόσιν; φρόνησιν γὰρ αὐτό φασιν	εἶναι	ἀγαθοῦ, ὡς αὖ συνιέντων ἡμῶν
[6, 494]	ἦν δ’ ἐγώ, πλῆθος ἀδύνατον	εἶναι.	Αδύνατον. Καὶ τοὺς φιλοσοφοῦντας ἄρα
[6, 508]	τὴν τοῦ ἀγαθοῦ ἰδέαν φάθι	εἶναι·	αἰτίαν δ’ ἐπιστήμης οὖσαν καὶ
[6, 488]	δὲ τούτοις φάσκοντας μηδὲ διδακτὸν	εἶναι,	ἀλλὰ καὶ τὸν λέγοντα ὡς
[6, 505]	ἕνεκα πάντα (πράττει, ἀπομαντευομένη τι	εἶναι,	ἀποροῦσα δὲ καὶ οὐκ ἔχουσα
[6, 494]	κτήσει αὐτοῦ, ἆρ’ εὐπετὲς οἴει	εἶναι	εἰσακοῦσαι διὰ τοσούτων κακῶν; Πολλοῦ
[6, 489]	πλούσιος ἐάντε πένης κάμνῃ, ἀναγκαῖον	(εἶναι	ἐπὶ ἰατρῶν θύρας ἰέναι καὶ
[6, 487]	ἄρξωσιν, οὓς ἀχρήστους ὁμολογοῦμεν αὐταῖς	εἶναι;	Ερωτᾷς, ἦν δ’ ἐγώ, ἐρώτημα
[6, 486]	Αλήθειαν δ’ ἀμετρίᾳ ἡγῇ συγγενῆ	εἶναι	ἢ ἐμμετρίᾳ; Εμμετρίᾳ. Εμμετρον ἄρα
[6, 506]	πότερον ἐπιστήμην τὸ ἀγαθὸν φῂς	εἶναι	ἢ ἡδονήν, ἢ ἄλλο τι
[6, 485]	οὐκ ἄλλους πόλεων ἡγεμόνας δεῖ	εἶναι	ἢ τούτους. Πῶς; Τοῦτο μὲν
[6, 494]	ὅπως πλῆθος ἀνέξεται ἢ ἡγήσεαι	εἶναι;	Ηκιστά γ’ ἔφη. Φιλόσοφον μὲν
[6, 509]	ἐγώ, ὥσπερ λέγομεν, δύο αὐτὼ	εἶναι,	καὶ βασιλεύειν τὸ μὲν νοητοῦ
[6, 492]	αὐτὰ τούτοις καλὰ καὶ αἰσχρὰ	εἶναι,	καὶ ἐπιτηδεύσειν ἅπερ ἂν οὗτοι,
[6, 505]	δὴ αὐτοῖς οἶμαι ὁμολογεῖν ἀγαθὰ	εἶναι	καὶ κακὰ ταὐτά. ἦ γάρ;
[6, 492]	τελεώτατα καὶ ἀπεργάζεσθαι οἵους βούλονται	εἶναι	καὶ νέους καὶ πρεσβυτέρους καὶ
[6, 486]	τ’ εἴη ἐπιστήμης μὴ κενὸς	εἶναι;	Καὶ πῶς; Ανόνητα δὴ πονῶν
[6, 504]	δὲ μεγίστων μὴ μεγίστας ἀξιοῦν	εἶναι	καὶ τὰς ἀκριβείας; Καὶ μάλα,
[6, 505]	καὶ οὗτοι ἀναγκάζονται ὁμολογεῖν ἡδονὰς	εἶναι	κακάς; Σφόδρα γε. Συμβαίνει δὴ
[6, 488]	τούτου μήτε μελέτην οἰόμενοι δυνατὸν	εἶναι	λαβεῖν ἅμα καὶ τὴν κυβερνητικήν.
[6, 485]	Τὴν ἀψεύδειαν καὶ τὸ ἑκόντας	εἶναι	μηδαμῇ προσδέχεσθαι τὸ ψεῦδος ἀλλὰ
[6, 500]	ἀφομοιοῦσθαι. ἢ οἴει τινὰ μηχανὴν	εἶναι,	ὅτῳ τις ὁμιλεῖ ἀγάμενος, μὴ
[6, 493]	οὐκ ἄτοπος ἄν σοι δοκεῖ	εἶναι	παιδευτής; Εμοιγ’ ἔφη. Η οὖν
[6, 486]	ἀλλὰ μνημονικὴν αὐτὴν ζητῶμεν δεῖν	εἶναι.	Παντάπασι μὲν οὖν. Αλλ’ οὐ
[6, 505]	ἀγαθοῦ. ἢ οἴει τι πλέον	εἶναι	πᾶσαν κτῆσιν ἐκτῆσθαι, μὴ μέντοι
[6, 506]	δ’ ἐγώ· δοκεῖ σοι δίκαιον	εἶναι	περὶ ὧν τις μὴ οἶδεν
[6, 506]	(ἐστὶ τἀγαθὸν ἐάσωμεν τὸ νῦν	εἶναι—	πλέον γάρ μοι φαίνεται ἢ
[6, 490]	οὐκ (ἐπιμένοι ἐπὶ τοῖς δοξαζομένοις	εἶναι	πολλοῖς ἑκάστοις, ἀλλ’ ἴοι καὶ
[6, 484]	ποτέρους δὴ δεῖ πόλεως ἡγεμόνας	εἶναι;	Πῶς οὖν λέγοντες ἂν αὐτό,
[6, 492]	τοὺς ταῦτα λέγοντας μεγίστους (μὲν	εἶναι	σοφιστάς, παιδεύειν δὲ τελεώτατα καὶ
[6, 509]	ἀγαθοῦ παρεῖναι, ἀλλὰ καὶ τὸ	εἶναί	τε καὶ τὴν οὐσίαν ὑπ’
[6, 485]	δ’ ὅς. Η οὖν δυνατὸν	εἶναι	τὴν αὐτὴν φύσιν φιλόσοφόν τε
[6, 494]	καὶ ἀνδρεία καὶ μεγαλοπρέπεια ταύτης	εἶναι	τῆς φύσεως. Ναί. Οὐκοῦν εὐθὺς
[6, 508]	ἔφη, πολλοῦ γε δεῖ ἄτιμον	εἶναι.	Τίνα οὖν ἔχεις αἰτιάσασθαι τῶν
[6, 505]	τοῖς μὲν πολλοῖς ἡδονὴ δοκεῖ	εἶναι	τὸ ἀγαθόν, τοῖς δὲ κομψοτέροις
[6, 511]	ὅτι μέντοι βούλει διορίζειν σαφέστερον	εἶναι	τὸ ὑπὸ τῆς τοῦ διαλέγεσθαι
[6, 486]	οἴει τούτῳ μέγα τι δοκεῖν	εἶναι	τὸν ἀνθρώπινον βίον; Αδύνατον, ἦ
[6, 501]	μὴ τὴν φύσιν αὐτῶν οἰκείαν	εἶναι	τοῦ ἀρίστου, ἣν ἡμεῖς διήλθομεν;
[6, 500]	τοὺς πολλοὺς διακεῖσθαι ἐκείνους αἰτίους	εἶναι	τοὺς ἔξωθεν οὐ προσῆκον ἐπεισκεκωμακότας,
[6, 501]	ὄντος τε καὶ ἀληθείας ἐραστὰς	εἶναι	τοὺς φιλοσόφους; Ατοπον μεντἄν, ἔφη,
[6, 497]	τοῦτο καὶ ἐπαιτιῶμαι, μηδεμίαν ἀξίαν	εἶναι	τῶν νῦν κατάστασιν πόλεως φιλοσόφου
[6, 492]	ὥσπερ οἱ πολλοί, διαφθειρομένους τινὰς	εἶναι	ὑπὸ σοφιστῶν νέους, διαφθείροντας δέ
[6, 507]	πολλὰ ἀγαθὰ καὶ ἕκαστα οὕτως	εἶναί	φαμέν τε καὶ διορίζομεν τῷ
[6, 497]	τότε, ὅτι δεήσοι τι ἀεὶ	ἐνεῖναι	ἐν τῇ πόλει λόγον (ἔχον
[6, 509]	γιγνώσκεσθαι φάναι ὑπὸ τοῦ ἀγαθοῦ	παρεῖναι,	ἀλλὰ καὶ τὸ εἶναί τε
[6, 509]	τὴν οὐσίαν ὑπ’ ἐκείνου αὐτοῖς	προσεῖναι,	οὐκ οὐσίας ὄντος τοῦ ἀγαθοῦ,
[6, 490]	ἔδει ἢ ἀλαζόνι ὄντι μηδαμῇ	μετεῖναι	φιλοσοφίας ἀληθινῆς. Ην γὰρ οὕτω
[6, 504]	οἴει τιν’ ἄν σε, ἔφη,	ἀφεῖναι	μὴ ἐρωτήσαντα τί ἐστιν; Οὐ
[6, 510]	ἄλλοις ἔτι ἀξιοῦσι περὶ αὐτῶν	διδόναι	(ὡς παντὶ φανερῶν, ἐκ τούτων
[6, 503]	παιδείας τῆς ἀκριβεστάτης δεῖν αὐτῷ	μεταδιδόναι	μήτε τιμῆς μήτε ἀρχῆς. Ορθῶς,
[6, 494]	οἰόμεθα δράσειν ἐκείνους τοὺς ἡγουμένους	ἀπολλύναι	αὐτοῦ τὴν χρείαν τε καὶ
[6, 507]	εἶπον, ἐμέ τε δύνασθαι αὐτὴν	ἀποδοῦναι	καὶ ὑμᾶς κομίσασθαι, ἀλλὰ μὴ
[6, 490]	διῇμεν τὴν φύσιν ~οἷον ἀνάγκη	φῦναι	τὸν καλόν τε κἀγαθὸν (ἐσόμενον.
[6, 499]	συντεταμένως ἐκ παντὸς τρόπου τοῦ	γνῶναι	χάριν, τὰ δὲ κομψά τε
[6, 484]	ἦν δ’ ἐγώ, δυνατοὶ φαίνωνται	φυλάξαι	νόμους τε καὶ ἐπιτηδεύματα πόλεων,
[6, 505]	οἱ τοῦτο ἡγούμενοι οὐκ ἔχουσι	δεῖξαι	ἥτις φρόνησις, ἀλλ’ ἀναγκάζονται τελευτῶντες
[6, 489]	φιλοσοφία αἰτία, (ἂν δυνώμεθα, πειραθῶμεν	δεῖξαι;	Πάνυ μὲν οὖν. Ακούωμεν δὴ
[6, 493]	ἑωρακὼς εἴη μήτε ἄλλῳ δυνατὸς	δεῖξαι.	τοιοῦτος δὴ ὢν πρὸς Διὸς
[6, 488]	πώποτε τὴν τέχνην μέτε ἔχοντα	ἀποδεῖξαι	διδάσκαλον ἑαυτοῦ μηδὲ χρόνον ἐν
[6, 502]	Αλλὰ δή, ἅπερ ἡμῖν δοκεῖ,	δόξαι	καὶ ἄλλοις θαυμαστόν τι καὶ
[6, 486]	ποτέ τινά τι ἱκανῶς ἂν	στέρξαι,	ὃ πράττων ἂν ἀλγῶν τε
[6, 485]	που ὅτι εἰς τἆλλα τούτῳ	ἀσθενέστεραι,	ὥσπερ ῥεῦμα ἐκεῖσε ἀπωχετευμένον. Τί
[6, 492]	πρὸς δ’ (αὐτοῖς αἵ τε	πέτραι	καὶ ὁ τόπος ἐν ᾧ
[6, 506]	ἄνευ ἐπιστήμης δόξας, ὡς πᾶσαι	αἰσχραί;	ὧν αἱ βέλτισται τυφλαί— ἢ
[6, 506]	τὰς ἄνευ ἐπιστήμης δόξας, ὡς	πᾶσαι	αἰσχραί; ὧν αἱ βέλτισται τυφλαί—
[6, 502]	γενόμενος, πόλιν ἔχων πειθομένην, πάντ’	ἐπιτελέσαι	τὰ νῦν ἀπιστούμενα. Ικανὸς γάρ,
[6, 506]	λέγειν. Τί δέ; εἶπον· οὐκ	ᾔσθησαι	τὰς ἄνευ ἐπιστήμης δόξας, ὡς
[6, 490]	οἶμαι φαμὲν αὐτῇ χορὸν κακῶν	ἀκολουθῆσαι.	Πῶς γάρ; Αλλ’ ὑγιές τε
[6, 501]	ἢ παραλαβεῖν καθαρὰν ἢ αὐτοὶ	ποιῆσαι.	Καὶ ὀρθῶς γ’ ἔφη. Οὐκοῦν
[6, 501]	τῷ μήτε ἰδιώτου μήτε πόλεως	ἐθελῆσαι	ἂν ἅψασθαι μηδὲ γράφειν νόμους,
[6, 490]	πάλιν ἐξ ἀρχῆς ἀναγκάζοντα τάττειν;	μέμνησαι	γάρ που ὅτι συνέβη προσῆκον
[6, 496]	τι τὴν πόλιν ἢ φίλους	ὀνῆσαι	προαπολόμενος ἀνωφελὴς αὑτῷ τε καὶ
[6, 500]	ἀνάγκη γένηται ἃ ἐκεῖ ὁρᾷ	μελετῆσαι	εἰς ἀνθρώπων ἤθη καὶ ἰδίᾳ
[6, 501]	σωφρονοῦσιν. (Πῇ γὰρ δὴ ἕξουσιν	ἀμφισβητῆσαι;	πότερον μὴ τοῦ ὄντος τε
[6, 487]	τις οἷός τε γένοιτο ἱκανῶς	ἐπιτηδεῦσαι,	εἰ μὴ φύσει εἴη μνήμων,
[6, 491]	τὸ ἐπιτήδευμα καθισταμένας αὐτῆς, οἷαι	οὖσαι	φύσεις ψυχῶν εἰς ἀνάξιον καὶ
[6, 491]	πάντα ἃ διήλθομεν. Ατοπον, ἔφη,	ἀκοῦσαι.	(Ετι τοίνυν, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 491]	δή; Ο μὲν πάντων θαυμαστότατον	ἀκοῦσαι,	ὅτι ἓν ἕκαστον ὧν ἐπῃνέσαμεν
[6, 496]	ἆρ’ οὐχ ὡς ἀληθῶς προσήκοντα	ἀκοῦσαι	σοφίσματα, καὶ οὐδὲν γνήσιον οὐδὲ
[6, 494]	αὐτοῦ, ἆρ’ εὐπετὲς οἴει εἶναι	εἰσακοῦσαι	διὰ τοσούτων κακῶν; Πολλοῦ γε
[6, 491]	μεῖζον ἑαυτῶν ἀφικνούμεναι ἐπιτήδευμα, πολλαχῇ	πλημμελοῦσαι,	πανταχῇ καὶ ἐπὶ πάντας δόξαν
[6, 493]	καταστάσει πολιτειῶν, θεοῦ μοῖραν αὐτὸ	σῶσαι	λέγων οὐ κακῶς ἐρεῖς. Οὐδ’
[6, 498]	ἄλλων τοῦτο πραττόντων παρακαλούμενοι ἐθέλωσιν	ἀκροαταὶ	γίγνεσθαι, μεγάλα ἡγοῦνται, πάρεργον οἰόμενοι
[6, 508]	ἔστιν, αἴτιος δ’ ὢν αὐτῆς	ὁρᾶται	ὑπ’ αὐτῆς ταύτης; Οὕτως, ἦ
[6, 485]	ἕνεκα χρήματα μετὰ πολλῆς δαπάνης	σπουδάζεται,	ἄλλῳ τινὶ μᾶλλον ἢ τούτῳ
[6, 510]	ὡς εἰκόσιν χρωμένη ψυχὴ ζητεῖν	ἀναγκάζεται	ἐξ ὑποθέσεων, οὐκ ἐπ’ ἀρχὴν
[6, 506]	ὡς μέντοι οἰόμενον ταῦθ’ ἃ	οἴεται	ἐθέλειν λέγειν. Τί δέ; εἶπον·
[6, 504]	τοῦ ὄντος οὐ πάνυ μετρίως	γίγνεται·	ἀτελὲς γὰρ οὐδὲν οὐδενὸς μέτρον.
[6, 500]	θεῖος εἰς τὸ δυνατὸν ἀνθρώπῳ	γίγνεται·	διαβολὴ δ’ ἐν πᾶσι πολλή.
[6, 505]	τἆλλα προσχρησάμενα χρήσιμα καὶ ὠφέλιμα	γίγνεται.	καὶ νῦν σχεδὸν οἶσθ’ ὅτι
[6, 493]	ἢ πρᾳότατον καὶ ἐκ τίνων	γίγνεται,	καὶ φωνὰς δὴ ἐφ’ οἷς
[6, 492]	ἐπιχειρεῖν πολλὴ ἄνοια. οὔτε γὰρ	γίγνεται	οὔτε γέγονεν οὐδὲ οὖν μὴ
[6, 489]	δὲ μεγίστη καὶ ἰσχυροτάτη διαβολὴ	γίγνεται	φιλοσοφίᾳ διὰ τοὺς τὰ τοιαῦτα
[6, 508]	οὔτε αὐτὴ οὔτ’ ἐν ᾧ	ἐγγίγνεται,	ὃ (δὴ καλοῦμεν ὄμμα. Οὐ
[6, 484]	διὰ βραχέος οὐ ῥᾴδιον. Οὐ	φαίνεται,	εἶπον· ἐμοὶ γοῦν ἔτι δοκεῖ
[6, 506]	νῦν εἶναι— πλέον γάρ μοι	φαίνεται	ἢ κατὰ τὴν παροῦσαν ὁρμὴν
[6, 506]	δὲ ἔκγονός τε τοῦ ἀγαθοῦ	φαίνεται	καὶ ὁμοιότατος ἐκείνῳ, λέγειν ἐθέλω,
[6, 508]	ἔγνω αὐτὸ καὶ νοῦν ἔχειν	φαίνεται·	ὅταν δὲ εἰς τὸ τῷ
[6, 506]	δίκαιόν μοι, ἔφη, ὦ Σώκρατες,	φαίνεται	τὰ τῶν ἄλλων μὲν ἔχειν
[6, 508]	τοῖς αὐτοῖς τούτοις ὄμμασιν ἐνοῦσα	φαίνεται.	Τί μήν; Οὕτω τοίνυν καὶ
[6, 496]	ἐλπίδος ἵλεώς τε καὶ εὐμενὴς	ἀπαλλάξεται.	~(Αλλά τοι, ἦ δ’ ὅς,
[6, 494]	πολλὰ ἕκαστα, ἔσθ’ ὅπως πλῆθος	ἀνέξεται	ἢ ἡγήσεαι εἶναι; Ηκιστά γ’
[6, 503]	ὀξεῖς καὶ ὅσα ἄλλα τούτοις	ἕπεται	οἶσθ’ ὅτι οὐκ ἐθέλουσιν ἅμα
[6, 495]	πραττούσης φιλοσοφίας τὸ ἀξίωμα μεγαλοπρεπέστερον	λείπεται,	οὗ δὴ ἐφιέμενοι πολλοὶ ἀτελεῖς
[6, 496]	τι, ἔφην ἐγώ, ὦ Αδείμαντε,	λείπεται	τῶν (κατ’ ἀξίαν ὁμιλούντων φιλοσοφίᾳ,
[6, 486]	καὶ θάνατον οὐ δεινόν τι	ἡγήσεται	ὁ τοιοῦτος; Ηκιστά γε. Δειλῇ
[6, 490]	σοῦ ἐπιλαβομένου ὅτι πᾶς μὲν	(ἀναγκασθήσεται	ὁμολογεῖν οἷς λέγομεν, ἐάσας δὲ
[6, 486]	Ανόνητα δὴ πονῶν οὐκ οἴει	ἀναγκασθήσεται	τελευτῶν αὑτόν τε μισεῖν καὶ
[6, 507]	οὐκ ἀκούσεται, ἡ δὲ οὐκ	ἀκουσθήσεται;	Οὐδενός, ἔφη. Οἶμαι δέ γε,
[6, 506]	Οὐκοῦν ἡμῖν ἡ πολιτεία τελέως	κεκοσμήσεται,	ἐὰν ὁ (τοιοῦτος αὐτὴν ἐπισκοπῇ
[6, 499]	εἰρημένη πολιτεία καὶ ἔστιν καὶ	γενήσεταί	γε, ὅταν αὕτη ἡ Μοῦσα
[6, 499]	ἡμετέρας ἐπόψεως, ἢ καὶ ἔπειτα	γενήσεται,	περὶ τούτου ἕτοιμοι τῷ λόγῳ
[6, 497]	γὰρ προσηκούσῃ αὐτός τε μᾶλλον	αὐξήσεται	καὶ μετὰ τῶν ἰδίων τὰ
[6, 507]	παραγένηται τρίτον, ἡ μὲν οὐκ	ἀκούσεται,	ἡ δὲ οὐκ ἀκουσθήσεται; Οὐδενός,
[6, 496]	(ἔργων τόν τε ἐνθάδε βίον	βιώσεται	καὶ τὴν ἀπαλλαγὴν αὐτοῦ μετὰ
[6, 511]	τοῦτο οὗ αὐτὸς ὁ λόγος	ἅπτεται	τῇ τοῦ διαλέγεσθαι δυνάμει, τὰς
[6, 503]	ἐθέλει, τὰ πολλὰ δὲ διεσπασμένη	φύεται.	(Πῶς, ἔφη, λέγεις; Εὐμαθεῖς καὶ
[6, 501]	μάλιστα ἀνθρώπεια ἤθη εἰς ὅσον	ἐνδέχεται	θεοφιλῆ ποιήσειαν. Καλλίστη γοῦν ἄν,
[6, 503]	καὶ τὸ βέβαιον ἅπαν αὐτῶν	ἐξοίχεται.	Αληθῆ, ἔφη, λέγεις. Οὐκοῦν τὰ
[6, 498]	ἐν ᾗ ἡ ψυχὴ τελεοῦσθαι	ἄρχεται,	ἐπιτείνειν τὰ ἐκείνης γυμνάσια· ὅταν
[6, 501]	ἣν μυθολογοῦμεν λόγῳ ἔργῳ τέλος	λήψεται;	Ισως, ἔφη, ἧττον. ~Βούλει οὖν,
[6, 497]	ἀλλότριον ἦθος ἐκπίπτειν· εἰ δὲ	λήψεται	τὴν ἀρίστην πολιτείαν, ὥσπερ (καὶ
[6, 507]	ὅτι ἥ τε ὄψις οὐδὲν	ὄψεται,	τά τε χρώματα ἔσται ἀόρατα.
[6, 494]	ἐννόει δ’ (ἐκ τῶν ἔμπροσθεν.	ὡμολόγηται	γὰρ δὴ ἡμῖν εὐμάθεια καὶ
[6, 494]	τέ πῃ καὶ κάμπτηται καὶ	ἕλκηται	πρὸς φιλοσοφίαν, τί οἰόμεθα δράσειν
[6, 494]	καὶ τὸ συγγενὲς (τῶν λόγων	εἰσαισθάνηταί	τέ πῃ καὶ κάμπτηται καὶ
[6, 494]	οἶμαι αὐτῷ χρῆσθαι, ἐπειδὰν πρεσβύτερος	γίγνηται,	ἐπὶ τὰ αὑτῶν πράγματα οἵ
[6, 498]	πολιτικῶν δὲ καὶ (στρατειῶν ἐκτὸς	γίγνηται,	τότε ἤδη ἀφέτους νέμεσθαι καὶ
[6, 500]	οὖν τις, εἶπον, αὐτῷ ἀνάγκη	γένηται	ἃ ἐκεῖ ὁρᾷ μελετῆσαι εἰς
[6, 495]	μέρη, ὅταν ἐν κακῇ τροφῇ	γένηται,	αἴτια τρόπον τινὰ τοῦ ἐκπεσεῖν
[6, 492]	οὔτε γέγονεν οὐδὲ οὖν μὴ	γένηται	ἀλλοῖον ἦθος πρὸς ἀρετὴν παρὰ
[6, 493]	ὅτιπερ ἂν σωθῇ τε (καὶ	γένηται	οἷον δεῖ ἐν τοιαύτῃ καταστάσει
[6, 499]	αὕτη ἡ Μοῦσα πόλεως ἐγκρατὴς	γένηται.	οὐ γὰρ ἀδύνατος γενέσθαι, οὐδ’
[6, 501]	πόλεως τὸ φιλόσοφον γένος ἐγκρατὲς	γένηται,	οὔτε πόλει οὔτε πολίταις κακῶν
[6, 499]	γ’ ἀνὴρ ὁμοίως μή ποτε	γένηται	τέλεος, πρὶν ἂν τοῖς φιλοσόφοις
[6, 507]	χρόας ἐν αὐτοῖς, ἐὰν μὴ	(παραγένηται	γένος τρίτον ἰδίᾳ ἐπ’ αὐτὸ
[6, 507]	δὲ ἀκούεσθαι, ὃ (ἐὰν μὴ	παραγένηται	τρίτον, ἡ μὲν οὐκ ἀκούσεται,
[6, 508]	καὶ τὸ ὄν, εἰς τοῦτο	ἀπερείσηται,	ἐνόησέν τε καὶ ἔγνω αὐτὸ
[6, 508]	ἐκ τούτου ταμιευομένην ὥσπερ ἐπίρρυτον	κέκτηται;	Πάνυ μὲν οὖν. Αρ’ οὖν
[6, 494]	λόγων εἰσαισθάνηταί τέ πῃ καὶ	κάμπτηται	καὶ ἕλκηται πρὸς φιλοσοφίαν, τί
[6, 492]	προσηκούσῃ σπαρεῖσά τε καὶ φυτευθεῖσα	τρέφηται,	εἰς πάντα τἀναντία αὖ, ἐὰν
[6, 499]	χαλεπὰ δὲ καὶ παρ’ ἡμῶν	ὁμολογεῖται.	Καὶ ἐμοί, ἔφη, οὕτω δοκεῖ.
[6, 494]	ὅτι νοῦς οὐκ ἔνεστιν αὐτῷ,	δεῖται	δέ, τὸ δὲ οὐ κτητὸν
[6, 507]	τοῦ ὁρατοῦ οὐκ ἐννοεῖς ὅτι	προσδεῖται;	Πῶς; Ενούσης που ἐν ὄμμασιν
[6, 497]	τρόπον μεταχειριζομένη πόλις φιλοσοφίαν οὐ	διολεῖται.	τὰ γὰρ δὴ μεγάλα πάντα
[6, 491]	ὀρθῶς, καί σοι εὔδηλόν τε	φανεῖται	καὶ οὐκ ἄτοπα δόξει τὰ
[6, 494]	οἵ τε οἰκεῖοι καὶ οἱ	πολῖται.	Πῶς δ’ οὔ; (Υποκείσονται ἄρα
[6, 503]	καὶ ὕπνου τε καὶ χάσμης	ἐμπίμπλανται,	ὅταν τι δέῃ τοιοῦτον διαπονεῖν.
[6, 502]	τῶν γυναικῶν τε καὶ παίδων	πεπέρανται,	τὸ δὲ τῶν ἀρχόντων ὥσπερ
[6, 485]	τιμιωτέρου οὔτε ἀτιμοτέρου μέρους ἑκόντες	ἀφίενται,	ὥσπερ ἐν τοῖς πρόσθεν περί
[6, 495]	καὶ δημιουργιῶν ὥσπερ τὰ σώματα	λελώβηνται,	οὕτω (καὶ τὰς ψυχὰς συγκεκλασμένοι
[6, 511]	ὑποθέσεις ἀρχαὶ καὶ διανοίᾳ μὲν	ἀναγκάζονται	ἀλλὰ μὴ αἰσθήσεσιν αὐτὰ θεᾶσθαι
[6, 505]	ἑτέρων; ἢ οὐ καὶ οὗτοι	ἀναγκάζονται	ὁμολογεῖν ἡδονὰς εἶναι κακάς; Σφόδρα
[6, 505]	ἔχουσι δεῖξαι ἥτις φρόνησις, ἀλλ’	ἀναγκάζονται	τελευτῶντες τὴν τοῦ ἀγαθοῦ φάναι.
[6, 487]	πεττεύειν δεινῶν οἱ μὴ τελευτῶντες	ἀποκλείονται	καὶ οὐκ ἔχουσιν ὅτι (φέρωσιν,
[6, 500]	ἡγῶνταί σε λέγειν οὓς αὐτοὶ	οἴονται.	(ἢ καὶ ἐὰν οὕτω θεῶνται,
[6, 492]	δὲ τελεώτατα καὶ ἀπεργάζεσθαι οἵους	βούλονται	εἶναι καὶ νέους καὶ πρεσβυτέρους
[6, 499]	τις ἐκ τύχης περιβάλῃ, εἴτε	βούλονται	εἴτε μή, πόλεως ἐπιμεληθῆναι, καὶ
[6, 495]	μέγιστα κακὰ ἐργαζόμενοι τὰς πόλεις	γίγνονται	καὶ τοὺς ἰδιώτας, καὶ οἱ
[6, 487]	ἀκούοιμι. Ακούοις ἂν ὅτι ἔμοιγε	φαίνονται	τἀληθῆ λέγειν. (Πῶς οὖν, ἔφη,
[6, 508]	φέγγη, ἀμβλυώττουσί τε καὶ ἐγγὺς	φαίνονται	τυφλῶν, ὥσπερ οὐκ ἐνούσης καθαρᾶς
[6, 501]	τι μᾶλλον αὐτὸ νῦν ἀκούοντες	πραΰνονται;	Καὶ πολύ γε, ἦ δ’
[6, 503]	ἀλλ’ οἱ τοιοῦτοι ὑπὸ ὀξύτητος	φέρονται	ὅπῃ ἂν τύχωσιν, καὶ τὸ
[6, 485]	λέγωμεν, τίνα τρόπον οἷοί τ’	ἔσονται	οἱ αὐτοὶ κἀκεῖνα καὶ ταῦτα
[6, 503]	Νόησον δὴ ὡς εἰκότως ὀλίγοι	ἔσονταί	σοι· ἣν γὰρ διήλθομεν φύσιν
[6, 502]	τε καὶ ἐπιτηδευμάτων οἱ σωτῆρες	ἐνέσονται	τῆς πολιτείας, καὶ κατὰ ποίας
[6, 494]	Τί δ’ οὐ μέλλει; ἔφη.	Βουλήσονται	δὴ οἶμαι αὐτῷ χρῆσθαι, ἐπειδὰν
[6, 494]	οἱ πολῖται. Πῶς δ’ οὔ;	(Υποκείσονται	ἄρα δεόμενοι καὶ τιμῶντες, προκαταλαμβάνοντες
[6, 487]	λέγειν ὅτι οὐ πρότερον κακῶν	παύσονται	αἱ πόλεις, πρὶν ἂν ἐν
[6, 498]	(Ηρακλειτείου ἡλίου, ὅσον αὖθις οὐκ	ἐξάπτονται.	Δεῖ δὲ πῶς; ἔφη. Πᾶν
[6, 498]	χρηματισμοῦ πλησιάσαντες αὐτοῦ τῷ χαλεπωτάτῳ	ἀπαλλάττονται,	οἱ φιλοσοφώτατοι ποιούμενοι— λέγω δὲ
[6, 498]	γῆρας ἐκτὸς δή τινων ὀλίγων	ἀποσβέννυνται	πολὺ μᾶλλον τοῦ (Ηρακλειτείου ἡλίου,
[6, 487]	ἀκούοντες ἑκάστοτε ἃ νῦν λέγεις·	ἡγοῦνται	δι’ ἀπειρίαν τοῦ ἐρωτᾶν καὶ
[6, 493]	οὗτοι σοφιστὰς καλοῦσι καὶ ἀντιτέχνους	ἡγοῦνται,	μὴ ἄλλα παιδεύειν ἢ ταῦτα
[6, 498]	παρακαλούμενοι ἐθέλωσιν ἀκροαταὶ γίγνεσθαι, μεγάλα	ἡγοῦνται,	πάρεργον οἰόμενοι αὐτὸ δεῖν πράττειν·
[6, 510]	καὶ τοὺς λόγους περὶ αὐτῶν	ποιοῦνται,	οὐ περὶ τούτων διανοούμενοι, ἀλλ’
[6, 500]	καὶ τὴν ἐπιτήδευσιν, ἵνα μὴ	ἡγῶνταί	σε λέγειν οὓς αὐτοὶ οἴονται.
[6, 500]	οἴονται. (ἢ καὶ ἐὰν οὕτω	θεῶνται,	ἀλλοίαν τοι φήσεις αὐτοὺς δόξαν
[6, 500]	χαλεπανοῦσιν, ἦ δ’ ὅς, ἐάνπερ	αἴσθωνται.	~ἀλλὰ δὴ (τίνα λέγεις τρόπον
[6, 500]	δ’ ὅς. Αλλ’ ἐὰν δὴ	αἴσθωνται	οἱ πολλοὶ ὅτι ἀληθῆ περὶ
[6, 488]	ὅπως δὲ κυβερνήσει (ἐάντε τινες	βούλωνται	ἐάντε μή, μήτε τέχνην τούτου
[6, 489]	θαυμάζοντα ὅτι οἱ φιλόσοφοι οὐ	τιμῶνται	ἐν ταῖς πόλεσι δίδασκέ τε
[6, 484]	ἄν, ἦν δ’ ἐγώ, δυνατοὶ	φαίνωνται	φυλάξαι νόμους τε καὶ ἐπιτηδεύματα
[6, 505]	λέγουσιν, ἐπειδὰν τὸ τοῦ ἀγαθοῦ	φθέγξωνται	ὄνομα. Αληθέστατα, ἔφη. Τί δὲ
[6, 510]	καὶ ὅτι τοῖς ὁρωμένοις εἴδεσι	προσχρῶνται	καὶ τοὺς λόγους περὶ αὐτῶν
[6, 487]	πεπαιδεῦσθαι ἕνεκα ἁψάμενοι νέοι ὄντες	(ἀπαλλάττωνται,	ἀλλὰ μακρότερον ἐνδιατρίψωσιν, τοὺς μὲν
[6, 496]	(Θεάγει τὰ μὲν ἄλλα πάντα	παρεσκεύασται	πρὸς τὸ ἐκπεσεῖν φιλοσοφίας, ἡ
[6, 507]	οὐδὲν ὄψεται, τά τε χρώματα	ἔσται	ἀόρατα. Τίνος δὴ λέγεις, ἔφη,
[6, 494]	ἐν παισὶν ὁ τοιοῦτος πρῶτος	ἔσται	ἐν ἅπασιν, ἄλλως τε καὶ
[6, 503]	καὶ τὰ μέγιστα μαθήματα δυνατὴ	ἔσται	ἐνεγκεῖν ~εἴτε καὶ (ἀποδειλιάσει, ὥσπερ
[6, 501]	πόλει οὔτε πολίταις κακῶν παῦλα	ἔσται,	οὐδὲ ἡ πολιτεία ἣν μυθολογοῦμεν
[6, 509]	τὸ τοῦ νοουμένου, καί σοι	ἔσται	σαφηνείᾳ καὶ ἀσαφείᾳ πρὸς ἄλληλα
[6, 490]	μετριώτατα. Τί οὖν; τούτῳ τι	μετέσται	ψεῦδος ἀγαπᾶν ἢ πᾶν τοὐναντίον
[6, 506]	ὡς πᾶσαι αἰσχραί; ὧν αἱ	βέλτισται	τυφλαί— ἢ δοκοῦσί τί σοι
[6, 492]	οὗτοι οἱ παιδευταί τε καὶ	σοφισταί.	ἢ οὐκ οἶσθα ὅτι τὸν
[6, 492]	λόγῳ μὴ πείθοντες οὗτοι οἱ	παιδευταί	τε καὶ σοφισταί. ἢ οὐκ
[6, 490]	δεῖ θεάσασθαι τὰς φθοράς, ὡς	διόλλυται	ἐν πολλοῖς, σμικρὸν δέ τι
[6, 498]	ἐν ᾧ βλαστάνει τε καὶ	ἀνδροῦται,	εὖ μάλα ἐπιμελεῖσθαι, ὑπηρεσίαν φιλοσοφίᾳ
[6, 493]	καὶ οἵας αὖ ἄλλου φθεγγομένου	ἡμεροῦταί	τε καὶ ἀγριαίνει, καταμαθὼν δὲ
[6, 511]	τεχνῶν καλουμένων, αἷς αἱ ὑποθέσεις	ἀρχαὶ	καὶ διανοίᾳ μὲν ἀναγκάζονται ἀλλὰ
[6, 504]	ἑπομένας ἀποδείξεις οἷόν τ’ εἴη	προσάψαι.	καὶ ὑμεῖς ἐξαρκεῖν ἔφατε, καὶ
[6, 487]	ἑκάστοτε ἃ νῦν λέγεις· ἡγοῦνται	δι’	ἀπειρίαν τοῦ ἐρωτᾶν καὶ ἀποκρίνεσθαι
[6, 511]	οὐδενὶ προσχρώμενος, ἀλλ’ εἴδεσιν αὐτοῖς	δι’	αὐτῶν εἰς αὐτά, καὶ τελευτᾷ
[6, 510]	περὶ ἐκεῖνο εἰκόνων, αὐτοῖς εἴδεσι	δι’	αὐτῶν τὴν μέθοδον ποιουμένη. Ταῦτ’
[6, 487]	δ’ ἐγώ, ἐρώτημα δεόμενον ἀποκρίσεως	δι’	εἰκόνος λεγομένης. Σὺ δέ γε,
[6, 487]	γε, ἔφη, οἶμαι οὐκ εἴωθας	δι’	εἰκόνων λέγειν. Εἶεν, εἶπον· σκώπτεις
[6, 501]	ὃν τότ’ ἐπῃνοῦμεν πρὸς αὐτούς,	δι’	ὃν ἐκεῖνοι ἐχαλέπαινον ὅτι τὰς
[6, 505]	καὶ ἀγαθὸν μηδὲν φρονεῖν; Μὰ	Δί’	οὐκ ἔγωγ’ ἔφη. Αλλὰ μὴν
[6, 485]	Τόδε τοίνυν μετὰ τοῦτο σκόπει	εἰ	ἀνάγκη ἔχειν πρὸς (τούτῳ ἐν
[6, 486]	μὴ εὐθὺς νέου ὄντος ἐπισκέψῃ,	εἰ	ἄρα δικαία τε καὶ ἥμερος
[6, 497]	οὐ γὰρ τοῦτο ἔμελλον, ἀλλ’	εἰ	αὑτὴ ἣν ἡμεῖς διεληλύθαμεν οἰκίζοντες
[6, 502]	ἄριστα μὲν εἶναι ἃ λέγομεν,	εἰ	γένοιτο, χαλεπὰ δὲ γενέσθαι, οὐ
[6, 497]	ἀλλ’ εἰς ἀλλότριον ἦθος ἐκπίπτειν·	εἰ	δὲ λήψεται τὴν ἀρίστην πολιτείαν,
[6, 506]	ἐθέλω, εἰ καὶ ὑμῖν φίλον,	εἰ	δὲ μή, ἐᾶν. Αλλ’ ἔφη,
[6, 505]	ὅτι αὐτὴν οὐχ ἱκανῶς ἴσμεν·	εἰ	δὲ μὴ ἴσμεν, ἄνευ δὲ
[6, 504]	ἀκριβείας, ὡς ἐμοὶ ἐφαίνετο, ἐλλιπῆ,	εἰ	δὲ ὑμῖν ἀρεσκόντως, ὑμεῖς ἂν
[6, 509]	ἕξιν. Αμήχανον κάλλος, ἔφη, λέγεις,	εἰ	ἐπιστήμην μὲν καὶ ἀλήθειαν παρέχει,
[6, 489]	ὅτι πολὺ ἂν θαυμαστότερον ἦν	(εἰ	ἐτιμῶντο. Αλλὰ διδάξω, ἔφη. Καὶ
[6, 493]	σοφίαν ταύτην καλεῖν· οἷόνπερ ἂν	εἰ	θρέμματος μεγάλου καὶ ἰσχυροῦ τρεφομένου
[6, 503]	μαθήμασι πολλοῖς γυμνάζειν δεῖ, σκοποῦντας	εἰ	καὶ τὰ μέγιστα μαθήματα δυνατὴ
[6, 506]	καὶ ὁμοιότατος ἐκείνῳ, λέγειν ἐθέλω,	εἰ	καὶ ὑμῖν φίλον, εἰ δὲ
[6, 510]	συνέστηκεν, καὶ πᾶν τὸ τοιοῦτον,	εἰ	κατανοεῖς. Αλλὰ κατανοῶ. Τὸ τοίνυν
[6, 505]	οὐδὲν ἡμῖν ὄφελος, ὥσπερ οὐδ’	εἰ	(κεκτῄμεθά τι ἄνευ τοῦ ἀγαθοῦ.
[6, 488]	πάντων τῶν τῇ τέχνῃ προσηκόντων,	εἰ	μέλλει τῷ ὄντι νεὼς ἀρχικὸς
[6, 500]	ἄν ποτε ἄλλως εὐδαιμονήσειε πόλις,	εἰ	μὴ αὐτὴν διαγράψειαν οἱ τῷ
[6, 505]	ἂν ἕλοιντο τὰ δοκοῦντα, κἂν	εἰ>	μὴ εἴη, ὅμως ταῦτα πράττειν
[6, 497]	ἐμοὶ μὲν δοκεῖ μετρίως εἰρῆσθαι,	εἰ	μὴ ἔτ’ ἄλλο λέγεις τι
[6, 485]	δὲ διὰ τοῦ σώματος ἐκλείποιεν,	εἰ	μὴ πεπλασμένως ἀλλ’ (ἀληθῶς φιλόσοφός
[6, 502]	πρᾴους γεγονέναι καὶ πεπεῖσθαι, ἵνα,	εἰ	μή τι, ἀλλὰ αἰσχυνθέντες ὁμολογήσωσιν;
[6, 509]	Καὶ μηδαμῶς γ’ ἔφη, παύσῃ,	εἰ	μή τι, ἀλλὰ τὴν περὶ
[6, 487]	οἷός τε γένοιτο ἱκανῶς ἐπιτηδεῦσαι,	εἰ	μὴ φύσει εἴη μνήμων, εὐμαθής,
[6, 486]	Οὐκ ἂν γένοιτο. Τί δ’	εἰ	μηδὲν ὧν μάθοι σῴζειν δύναιτο,
[6, 503]	ἀρχῆς μετελθεῖν δεῖ. ~ἐλέγομεν (δ’	εἰ	μνημονεύεις, δεῖν αὐτοὺς φιλοπόλιδάς τε
[6, 490]	κἀγαθὸν (ἐσόμενον. ἡγεῖτο δ’ αὐτῷ,	εἰ	νῷ ἔχεις, πρῶτον μὲν ἀλήθεια,
[6, 505]	γὰρ οὐχί, ἦν δ’ ἐγώ,	εἰ	ὀνειδίζοντές γε ὅτι οὐκ ἴσμεν
[6, 505]	μὴ ἴσμεν, ἄνευ δὲ ταύτης	εἰ	ὅτι μάλιστα τἆλλα ἐπισταίμεθα, οἶσθ’
[6, 484]	ἔτι δοκεῖ ἂν βελτιόνως φανῆναι	εἰ	περὶ τούτου μόνου ἔδει ῥηθῆναι,
[6, 501]	πολύ γε, ἦ δ’ ὅς,	εἰ	σωφρονοῦσιν. (Πῇ γὰρ δὴ ἕξουσιν
[6, 491]	πάντα ἔχουσαν ὅσα προσετάξαμεν νυνδή,	εἰ	τελέως (μέλλοι φιλόσοφος γενέσθαι, ὀλιγάκις
[6, 499]	λέγοντες. ἢ οὐχ οὕτως; Οὕτως.	Εἰ	τοίνυν ἄκροις εἰς φιλοσοφίαν πόλεώς
[6, 484]	μεντἄν, ἔφη, εἴη ἄλλους αἱρεῖσθαι,	εἴ	γε τἆλλα μὴ ἐλλείποιντο· τούτῳ
[6, 509]	τὸν ἥλιον ὁμοιότητα αὖ διεξιών,	εἴ	πῃ ἀπολείπεις. Αλλὰ μήν, εἶπον,
[6, 496]	τοὺς ἄλλους καταπιμπλαμένους ἀνομίας, ἀγαπᾷ	εἴ	πῃ αὐτὸς καθαρὸς ἀδικίας τε
[6, 505]	δὲ ἀποτυγχάνει καὶ τῶν ἄλλων	εἴ	τι ὄφελος ἦν, περὶ δὴ
[6, 497]	τῶν ἐπιτηδευμάτων. δῆλος δὴ οὖν	εἶ	ὅτι μετὰ τοῦτο ἐρήσῃ τίς
[6, 484]	εἰς τὸ ἀληθέστατον ἀποβλέποντες κἀκεῖσε	ἀεὶ	ἀναφέροντές τε (καὶ θεώμενοι ὡς
[6, 497]	καὶ τότε, ὅτι δεήσοι τι	ἀεὶ	ἐνεῖναι ἐν τῇ πόλει λόγον
[6, 486]	μελλούσῃ τοῦ ὅλου καὶ παντὸς	ἀεὶ	ἐπορέξεσθαι θείου τε καὶ ἀνθρωπίνου.
[6, 485]	ὡμολογήσθω (ἡμῖν ὅτι μαθήματός γε	ἀεὶ	ἐρῶσιν ὃ ἂν αὐτοῖς δηλοῖ
[6, 500]	τεταγμένα ἄττα καὶ κατὰ ταὐτὰ	ἀεὶ	ἔχοντα ὁρῶντας καὶ θεωμένους οὔτ’
[6, 484]	ἐπειδὴ φιλόσοφοι μὲν οἱ τοῦ	ἀεὶ	κατὰ ταὐτὰ ὡσαύτως ἔχοντος δυνάμενοι
[6, 485]	δηλοῖ ἐκείνης τῆς οὐσίας τῆς	ἀεὶ	οὔσης καὶ μὴ πλανωμένης ὑπὸ
[6, 500]	αὑτοῖς καὶ φιλαπεχθημόνως ἔχοντας καὶ	ἀεὶ	περὶ ἀνθρώπων τοὺς λόγους ποιουμένους,
[6, 488]	ἑτοίμους κατατέμνειν, αὐτοὺς δὲ αὐτῷ	ἀεὶ	τῷ (ναυκλήρῳ περικεχύσθαι δεομένους καὶ
[6, 496]	χαλινὸς οἷος κατασχεῖν· καὶ γὰρ	(Θεάγει	τὰ μὲν ἄλλα πάντα παρεσκεύασται
[6, 490]	ἐν πολλοῖς, σμικρὸν δέ τι	ἐκφεύγει,	οὓς δὴ καὶ οὐ πονηρούς,
[6, 508]	Αλλὰ μήν, ἔφη, πολλοῦ γε	δεῖ	ἄτιμον εἶναι. Τίνα οὖν ἔχεις
[6, 498]	ἡλίου, ὅσον αὖθις οὐκ ἐξάπτονται.	Δεῖ	δὲ πῶς; ἔφη. Πᾶν τοὐναντίον·
[6, 485]	τε οὐκ ἄλλους πόλεων ἡγεμόνας	δεῖ	εἶναι ἢ τούτους. Πῶς; Τοῦτο
[6, 488]	οὐδὲν ἄλλο τοιοῦτον πεπονθός, ἀλλὰ	δεῖ	ἐκ πολλῶν αὐτὸ συναγαγεῖν εἰκάζοντα
[6, 502]	ἀρχόντων ὥσπερ ἐξ ἀρχῆς μετελθεῖν	δεῖ.	~ἐλέγομεν (δ’ εἰ μνημονεύεις, δεῖν
[6, 493]	σωθῇ τε (καὶ γένηται οἷον	δεῖ	ἐν τοιαύτῃ καταστάσει πολιτειῶν, θεοῦ
[6, 485]	τῷ ὄντι φιλομαθῆ πάσης ἀληθείας	δεῖ	εὐθὺς ἐκ νέου ὅτι μάλιστα
[6, 494]	διὰ τοσούτων κακῶν; Πολλοῦ γε	δεῖ,	ἦ δ’ ὅς. Εὰν δ’
[6, 490]	ἦν δ’ ἐγώ, τῆς φύσεως	δεῖ	θεάσασθαι τὰς φθοράς, ὡς διόλλυται
[6, 503]	ὅτι τοὺς ἀκριβεστάτους φύλακας φιλοσόφους	δεῖ	καθιστάναι. Εἰρήσθω γάρ, ἔφη. Νόησον
[6, 485]	ἐλέγομεν, τὴν φύσιν αὐτῶν πρῶτον	δεῖ	καταμαθεῖν· καὶ οἶμαι, ἐὰν ἐκείνην
[6, 490]	τῆς φιλοσόφου φύσεως χορὸν τί	δεῖ	πάλιν ἐξ ἀρχῆς ἀναγκάζοντα τάττειν;
[6, 484]	πλανώμενοι οὐ φιλόσοφοι, ποτέρους δὴ	δεῖ	πόλεως ἡγεμόνας εἶναι; Πῶς οὖν
[6, 486]	~(Καὶ μήν που καὶ τόδε	δεῖ	σκοπεῖν, ὅταν κρίνειν μέλλῃς φύσιν
[6, 503]	καὶ ἐν μαθήμασι πολλοῖς γυμνάζειν	δεῖ,	σκοποῦντας εἰ καὶ τὰ μέγιστα
[6, 497]	λέγειν, ὅτι τοὐναντίον ἢ νῦν	δεῖ	τοῦ ἐπιτηδεύματος τούτου πόλιν ἅπτεσθαι.
[6, 504]	καὶ αὐτῶν τούτων οὐχ ὑπογραφὴν	δεῖ	ὥσπερ νῦν θεάσασθαι, ἀλλὰ τὴν
[6, 490]	διώκειν αὐτὸν πάντως καὶ πάντῃ	ἔδει	ἢ ἀλαζόνι ὄντι μηδαμῇ μετεῖναι
[6, 484]	φανῆναι εἰ περὶ τούτου μόνου	ἔδει	ῥηθῆναι, καὶ μὴ πολλὰ τὰ
[6, 491]	ἂν ἐρρωμενέστερον ᾖ, τοσούτῳ πλειόνων	ἐνδεῖ	τῶν πρεπόντων· ἀγαθῷ γάρ που
[6, 507]	Αλλ’ ὧδε σκόπει. ἔστιν ὅτι	προσδεῖ	ἀκοῇ καὶ φωνῇ γένους ἄλλου
[6, 507]	μὴ εἴπω ὅτι οὐδεμιᾷ, τοιούτου	προσδεῖ	οὐδενός. ἢ σύ τινα ἔχεις
[6, 504]	δ’ ἐγώ, τοῦ παθήματος ἥκιστα	προσδεῖ	φύλακι πόλεώς τε καὶ νόμων.
[6, 505]	δὲ δόξαν ἐνταῦθα ἤδη πᾶς	ἀτιμάζει;	Καὶ μάλα, ἔφη. Ο δὴ
[6, 508]	τὸ γιγνόμενόν τε καὶ ἀπολλύμενον,	δοξάζει	τε καὶ ἀμβλυώττει ἄνω καὶ
[6, 488]	νεῶν πέρι εἴτε μιᾶς· ναύκληρον	μεγέθει	μὲν καὶ (ῥώμῃ ὑπὲρ τοὺς
[6, 500]	ἡγοῦμαι, ἀλλ’ οὐκ ἐν τῷ	πλήθει,	χαλεπὴν οὕτω φύσιν γίγνεσθαι. Καὶ
[6, 510]	Αλλὰ κατανοῶ. Τὸ τοίνυν ἕτερον	τίθει	ᾧ τοῦτο ἔοικεν, τά τε
[6, 486]	πῶς; Ανόνητα δὴ πονῶν οὐκ	οἴει	ἀναγκασθήσεται τελευτῶν αὑτόν τε μισεῖν
[6, 500]	πλάττειν, ἆρα κακὸν δημιουργὸν αὐτὸν	οἴει	γενήσεσθαι σωφροσύνης τε καὶ δικαιοσύνης
[6, 494]	τῇ κτήσει αὐτοῦ, ἆρ’ εὐπετὲς	οἴει	εἶναι εἰσακοῦσαι διὰ τοσούτων κακῶν;
[6, 503]	δ’ ὅς. Οὐκοῦν σπάνιον αὐτὸ	οἴει	ἔσεσθαι; Πῶς δ’ οὔ; (Βασανιστέον
[6, 492]	σφόδρα. Τίνα οὖν ἄλλον σοφιστὴν	οἴει	ἢ ποίους ἰδιωτικοὺς λόγους ἐναντία
[6, 494]	ἔφη, οὕτω γίγνεσθαι. Τί οὖν	οἴει,	ἦν δ’ ἐγώ, τὸν τοιοῦτον
[6, 492]	τὸν νέον, τὸ λεγόμενον, τίνα	οἴει	καρδίαν ἴσχειν; ἢ ποίαν (ἂν)
[6, 499]	οὔτε ἕνα οὔτε πλείους. ἢ	οἴει;	Οὐδαμῶς γε. Οὐδέ γε αὖ
[6, 487]	πόλεσι γιγνομένους. Καὶ ἐγὼ ἀκούσας,	Οἴει	οὖν, εἶπον, τοὺς ταῦτα λέγοντας
[6, 491]	φύεσθαι καὶ ὀλίγας. ἢ οὐκ	οἴει;	Σφόδρα γε. Τούτων δὴ τῶν
[6, 491]	τυχούσας διαφερόντως κακὰς γίγνεσθαι; ἢ	οἴει	τὰ μεγάλα ἀδικήματα καὶ τὴν
[6, 505]	τι ἄνευ τοῦ ἀγαθοῦ. ἢ	οἴει	τι πλέον εἶναι πᾶσαν κτῆσιν
[6, 504]	καὶ περὶ ὅτι αὐτὸ λέγεις,	οἴει	τιν’ ἄν σε, ἔφη, ἀφεῖναι
[6, 500]	καὶ ὅτι μάλιστα ἀφομοιοῦσθαι. ἢ	οἴει	τινὰ μηχανὴν εἶναι, ὅτῳ τις
[6, 500]	λήψεσθαι καὶ ἄλλα ἀποκρινεῖσθαι. ἢ	οἴει	τινὰ χαλεπαίνειν τῷ μὴ χαλεπῷ
[6, 486]	πάσης δὲ οὐσίας, οἷόν τε	οἴει	τούτῳ μέγα τι δοκεῖν εἶναι
[6, 501]	γ’ ἔφη. Οὐκοῦν μετὰ ταῦτα	οἴει	ὑπογράψασθαι ἂν τὸ σχῆμα τῆς
[6, 500]	συνοίομαι. (Οὐκοῦν καὶ αὐτὸ τοῦτο	συνοίει,	τοῦ χαλεπῶς πρὸς φιλοσοφίαν τοὺς
[6, 508]	ἡμῖν τὸ φῶς ὄψιν τε	ποιεῖ	ὁρᾶν ὅτι κάλλιστα καὶ τὰ
[6, 503]	ὄντα, πρὸς τὰς μαθήσεις αὖ	ποιεῖ	ταὐτόν· δυσκινήτως ἔχει καὶ δυσμαθῶς
[6, 498]	τῷ βίῳ τῷ βεβιωμένῳ τὴν	ἐκεῖ	μοῖραν ἐπιστήσειν πρέπουσαν. Ως ἀληθῶς
[6, 500]	εἶπον, αὐτῷ ἀνάγκη γένηται ἃ	ἐκεῖ	ὁρᾷ μελετῆσαι εἰς ἀνθρώπων ἤθη
[6, 509]	~ἐπιστήμην (δὲ καὶ ἀλήθειαν, ὥσπερ	ἐκεῖ	φῶς τε καὶ ὄψιν ἡλιοειδῆ
[6, 490]	προσήκει ψυχῆς ἐφάπτεσθαι τοῦ τοιούτου—	προσήκει	δὲ συγγενεῖ— ᾧ πλησιάσας καὶ
[6, 491]	τὸ μὴ τυχὸν τροφῆς ἧς	προσήκει	ἑκάστῳ μηδ’ ὥρας μηδὲ τόπου,
[6, 495]	δὴ οὕτως ἐκπίπτοντες, οἷς μάλιστα	προσήκει,	(ἔρημον καὶ ἀτελῆ φιλοσοφίαν λείποντες
[6, 485]	ἄλλῳ τινὶ μᾶλλον ἢ τούτῳ	προσήκει	σπουδάζειν. Οὕτω. ~(Καὶ μήν που
[6, 490]	ἑκάστου τῆς φύσεως ἅψασθαι ᾧ	προσήκει	ψυχῆς ἐφάπτεσθαι τοῦ τοιούτου— προσήκει
[6, 484]	φαίνεται, εἶπον· ἐμοὶ γοῦν ἔτι	δοκεῖ	ἂν βελτιόνως φανῆναι εἰ περὶ
[6, 504]	ἀτελὲς γὰρ οὐδὲν οὐδενὸς μέτρον.	δοκεῖ	δ’ ἐνίοτέ τισιν ἱκανῶς ἤδη
[6, 493]	ἔφη. Η οὖν τι τούτου	δοκεῖ	διαφέρειν ὁ τὴν τῶν πολλῶν
[6, 502]	ὁπωστιοῦν. Αλλὰ δή, ἅπερ ἡμῖν	δοκεῖ,	δόξαι καὶ ἄλλοις θαυμαστόν τι
[6, 493]	Διὸς οὐκ ἄτοπος ἄν σοι	δοκεῖ	εἶναι παιδευτής; Εμοιγ’ ἔφη. Η
[6, 505]	ὅτι τοῖς μὲν πολλοῖς ἡδονὴ	δοκεῖ	εἶναι τὸ ἀγαθόν, τοῖς δὲ
[6, 499]	δ’ ἐγώ, ὅτι οὐκ αὖ	δοκεῖ,	ἐρεῖς; Ισως, ἔφη. Ω μακάριε,
[6, 493]	ἐρεῖς. Οὐδ’ ἐμοὶ ἄλλως, ἔφη,	δοκεῖ.	Ετι τοίνυν σοι, ἦν δ’
[6, 497]	ὅτι οὐ δικαίως, ἐμοὶ μὲν	δοκεῖ	μετρίως εἰρῆσθαι, εἰ μὴ ἔτ’
[6, 506]	Τί δέ; ἦν δ’ ἐγώ·	δοκεῖ	σοι δίκαιον εἶναι περὶ ὧν
[6, 486]	οὐκ ἂν μετείη. Οὔ μοι	δοκεῖ.	Τί οὖν; ὁ κόσμιος καὶ
[6, 499]	ὁμολογεῖται. Καὶ ἐμοί, ἔφη, οὕτω	δοκεῖ.	Τοῖς δὲ πολλοῖς, ἦν δ’
[6, 505]	δοκεῖν, ἀγαθὰ δὲ οὐδενὶ ἔτι	ἀρκεῖ	τὰ δοκοῦντα κτᾶσθαι, ἀλλὰ τὰ
[6, 505]	Καὶ μάλα, ἔφη. Ο δὴ	διώκει	μὲν ἅπασα ψυχὴ καὶ τούτου
[6, 503]	συμφύεσθαι αὐτῆς τὰ μέρη ὀλιγάκις	ἐθέλει,	τὰ πολλὰ δὲ διεσπασμένη φύεται.
[6, 500]	οὕτω φύσιν γίγνεσθαι. Καὶ ἐγὼ	ἀμέλει,	ἔφη, συνοίομαι. (Οὐκοῦν καὶ αὐτὸ
[6, 506]	Σώκρατες, ὁ Γλαύκων, ὥσπερ ἐπὶ	τέλει	ὢν ἀποστῇς. ἀρκέσει γὰρ ἡμῖν,
[6, 500]	τινὰ μηχανὴν εἶναι, ὅτῳ τις	ὁμιλεῖ	ἀγάμενος, μὴ μιμεῖσθαι ἐκεῖνο; Αδύνατον,
[6, 494]	προκολακεύοντες τὴν μέλλουσαν αὐτοῦ δύναμιν.	Φιλεῖ	γοῦν, ἔφη, οὕτω γίγνεσθαι. Τί
[6, 497]	σπειρόμενον ἐξίτηλον εἰς τὸ ἐπιχώριον	φιλεῖ	κρατούμενον ἰέναι, οὕτω καὶ τοῦτο
[6, 509]	παρέχει, αὐτὸ δ’ ὑπὲρ ταῦτα	κάλλει	ἐστίν· οὐ γὰρ δήπου σύ
[6, 494]	τῇ ψυχῇ; Τί δ’ οὐ	μέλλει;	ἔφη. Βουλήσονται δὴ οἶμαι αὐτῷ
[6, 488]	τῶν τῇ τέχνῃ προσηκόντων, εἰ	μέλλει	τῷ ὄντι νεὼς ἀρχικὸς ἔσεσθαι,
[6, 493]	ἤ τινα ἄλλην δημιουργίαν ἢ	πόλει	διακονίαν, κυρίους αὑτοῦ ποιῶν τοὺς
[6, 499]	τε καὶ λόγῳ, ~δυναστεύοντα (ἐν	πόλει	ἑτέρᾳ τοιαύτῃ, οὐ πώποτε ἑωράκασιν,
[6, 491]	σώματος καὶ συγγένεια ἐρρωμένη ἐν	πόλει	καὶ πάντα τὰ τούτων οἰκεῖα·
[6, 499]	μή, πόλεως ἐπιμεληθῆναι, καὶ τῇ	πόλει	κατηκόῳ γενέσθαι, ἢ τῶν νῦν
[6, 497]	τι ἀεὶ ἐνεῖναι ἐν τῇ	πόλει	λόγον (ἔχον τῆς πολιτείας τὸν
[6, 506]	ἐκείνους τοὺς βελτίστους ἐν τῇ	πόλει,	οἷς πάντα ἐγχειριοῦμεν; Ηκιστά γ’
[6, 496]	ἐπ’ αὐτῇ, ἢ ἐν σμικρᾷ	πόλει	ὅταν μεγάλη ψυχὴ φυῇ καὶ
[6, 501]	φιλόσοφον γένος ἐγκρατὲς γένηται, οὔτε	πόλει	οὔτε πολίταις κακῶν παῦλα ἔσται,
[6, 511]	συχνὸν ἔργον λέγειν— ὅτι μέντοι	βούλει	διορίζειν σαφέστερον εἶναι τὸ ὑπὸ
[6, 506]	ἀληθές τι δοξάζοντες; Οὐδέν, ἔφη.	Βούλει	οὖν αἰσχρὰ θεάσασθαι, τυφλά τε
[6, 502]	τέλος λήψεται; Ισως, ἔφη, ἧττον.	~Βούλει	οὖν, ἦν δ’ ἐγώ, μὴ
[6, 489]	τῶν πολλῶν πονηρίας τὴν ἀνάγκην	βούλει	τὸ μετὰ τοῦτο διέλθωμεν, καὶ
[6, 511]	λόγος ἅπτεται τῇ τοῦ διαλέγεσθαι	δυνάμει,	τὰς ὑποθέσεις ποιούμενος οὐκ ἀρχὰς
[6, 509]	ἐπέκεινα τῆς οὐσίας πρεσβείᾳ καὶ	δυνάμει	ὑπερέχοντος. (Καὶ ὁ Γλαύκων μάλα
[6, 509]	σύ γε ἡδονὴν αὐτὸ λέγεις.	Εὐφήμει,	ἦν δ’ ἐγώ· ἀλλ’ ὧδε
[6, 498]	τῶν τε σωμάτων, ἐν ᾧ	βλαστάνει	τε καὶ ἀνδροῦται, εὖ μάλα
[6, 505]	περὶ τἆλλα, διὰ τοῦτο δὲ	ἀποτυγχάνει	καὶ τῶν ἄλλων εἴ τι
[6, 490]	ἐφάπτεσθαι τοῦ τοιούτου— προσήκει δὲ	συγγενεῖ—	ᾧ πλησιάσας καὶ μιγεὶς τῷ
[6, 502]	γενέσθαι, οὐ μέντοι ἀδύνατά γε.	Συμβαίνει	γάρ, ἔφη. Οὐκοῦν ἐπειδὴ τοῦτο
[6, 505]	ἡδονὰς εἶναι κακάς; Σφόδρα γε.	Συμβαίνει	δὴ αὐτοῖς οἶμαι ὁμολογεῖν ἀγαθὰ
[6, 502]	γάρ. Νῦν δή, ὡς ἔοικεν,	συμβαίνει	ἡμῖν περὶ τῆς νομοθεσίας ἄριστα
[6, 493]	ἄλλου φθεγγομένου ἡμεροῦταί τε καὶ	ἀγριαίνει,	καταμαθὼν δὲ ταῦτα πάντα συνουσίᾳ
[6, 504]	ὅπως ὅτι ἀκριβέστατα καὶ καθαρώτατα	ἕξει,	τῶν δὲ μεγίστων μὴ μεγίστας
[6, 486]	ἰδέαν ἑκάστου τὸ αὐτοφυὲς εὐάγωγον	παρέξει.	Πῶς δ’ οὔ; (Τί οὖν;
[6, 504]	προσήκοντος μαθήματος ἐπὶ τέλος οὔποτε	ἥξει.	Οὐ γὰρ ταῦτα, ἔφη, μέγιστα,
[6, 491]	τε φανεῖται καὶ οὐκ ἄτοπα	δόξει	τὰ προειρημένα περὶ αὐτῶν. Πῶς
[6, 508]	καὶ τὸ τῆς ψυχῆς ὧδε	νόει·	ὅταν μὲν οὗ καταλάμπει ἀλήθειά
[6, 494]	ἐπιτηδεύματι μείνασαν πρὸς τέλος ἐλθεῖν;	ἐννόει	δ’ (ἐκ τῶν ἔμπροσθεν. ὡμολόγηται
[6, 497]	καὶ χαλεπὴν αὐτοῦ τὴν ἀπόδειξιν·	ἐπεὶ	καὶ τὸ λοιπὸν οὐ πάντων
[6, 505]	ἀντιλαμβανόμενος. οἶμαι δὲ τοῦτο μᾶλλον·	ἐπεὶ	ὅτι γε ἡ τοῦ ἀγαθοῦ
[6, 487]	ἐν ψήφοις ἀλλ’ ἐν λόγοις·	ἐπεὶ	τό γε ἀληθὲς οὐδέν τι
[6, 504]	οἱ ἐν τοῖς ἄλλοις ἀποδειλιῶντες.	Πρέπει	γέ τοι δή, ἔφη, οὕτω
[6, 508]	ὧδε νόει· ὅταν μὲν οὗ	καταλάμπει	ἀλήθειά τε καὶ τὸ ὄν,
[6, 508]	γ’ οἶμαι ὧν ὁ ἥλιος	καταλάμπει,	σαφῶς ὁρῶσι, καὶ τοῖς αὐτοῖς
[6, 497]	τήν γ’ ἐμὴν προθυμίαν εἴσῃ.	σκόπει	δὲ καὶ νῦν ὡς προθύμως
[6, 510]	ὡμοιώθη; (Εγωγ’ ἔφη, καὶ μάλα.	Σκόπει	δὴ αὖ καὶ τὴν τοῦ
[6, 485]	λέγεις. Τόδε τοίνυν μετὰ τοῦτο	σκόπει	εἰ ἀνάγκη ἔχειν πρὸς (τούτῳ
[6, 507]	Οὐ πάνυ, ἔφη. Αλλ’ ὧδε	σκόπει.	ἔστιν ὅτι προσδεῖ ἀκοῇ καὶ
[6, 491]	γε. Τούτων δὴ τῶν ὀλίγων	σκόπει	ὡς πολλοὶ ὄλεθροι καὶ μεγάλοι.
[6, 509]	μᾶλλον τὴν εἰκόνα αὐτοῦ ἔτι	ἐπισκόπει.	(Πῶς; Τὸν ἥλιον τοῖς ὁρωμένοις
[6, 484]	ἐλλείποντας μηδ’ ἐν ἄλλῳ μηδενὶ	μέρει	ἀρετῆς ὑστεροῦντας; Ατοπον μεντἄν, ἔφη,
[6, 484]	λοιπὰ διελθεῖν μέλλοντι κατόψεσθαι τί	διαφέρει	βίος (δίκαιος ἀδίκου. Τί οὖν,
[6, 496]	μέλλοντος γαμεῖν; ~(Οὐ πάνυ, ἔφη,	διαφέρει.	Ποῖ’ ἄττα οὖν εἰκὸς γεννᾶν
[6, 484]	δ’ ὅς, οὐ πολύ τι	διαφέρει.	Τούτους οὖν μᾶλλον φύλακας στησόμεθα
[6, 493]	ἀναγκαίου καὶ ἀγαθοῦ φύσιν, ὅσον	διαφέρει	τῷ ὄντι, μήτε ἑωρακὼς εἴη
[6, 491]	τούτοις τὰ λεγόμενα ἀγαθὰ πάντα	φθείρει	καὶ ἀποσπᾷ, κάλλος καὶ πλοῦτος
[6, 499]	μὴ πάνυ οὕτω τῶν πολλῶν	(κατηγόρει.	ἀλλοίαν τοι δόξαν ἕξουσιν, ἐὰν
[6, 504]	δυνατὴ ἔσται ἐνεγκεῖν ~εἴτε καὶ	(ἀποδειλιάσει,	ὥσπερ οἱ ἐν τοῖς ἄλλοις
[6, 493]	γένηται οἷον δεῖ ἐν τοιαύτῃ	καταστάσει	πολιτειῶν, θεοῦ μοῖραν αὐτὸ σῶσαι
[6, 506]	ἐγώ, ὦ ἑταῖρε, καὶ μάλα	ἀρκέσει·	ἀλλ’ ὅπως μὴ οὐχ οἷός
[6, 506]	ὥσπερ ἐπὶ τέλει ὢν ἀποστῇς.	ἀρκέσει	γὰρ ἡμῖν, κἂν ὥσπερ δικαιοσύνης
[6, 491]	μὲν οὖν οἶμαι πᾶς ἡμῖν	ὁμολογήσει,	τοιαύτην φύσιν καὶ πάντα ἔχουσαν
[6, 488]	νεὼς ἀρχικὸς ἔσεσθαι, ὅπως δὲ	κυβερνήσει	(ἐάντε τινες βούλωνται ἐάντε μή,
[6, 502]	ἔστων· τοῦδε δὲ πέρι τις	ἀμφισβητήσει,	ὡς οὐκ ἂν τύχοιεν γενόμενοι
[6, 494]	οὐ κτητὸν μὴ δουλεύσαντι τῇ	κτήσει	αὐτοῦ, ἆρ’ εὐπετὲς οἴει εἶναι
[6, 501]	εἴπερ τινὰ ἄλλην; ἢ ἐκείνους	φήσει	μᾶλλον, οὓς ἡμεῖς ἀφωρίσαμεν; (Οὐ
[6, 495]	Εστιν οὖν ὅπως ὁ τοιοῦτος	φιλοσοφήσει;	Οὐ πάνυ. Ορᾷς οὖν, ἦν
[6, 497]	ἀλλ’ εἴπερ, τὸ μὴ δύνασθαι	διακωλύσει·	παρὼν δὲ τήν γ’ ἐμὴν
[6, 501]	ἑκατέρωσ’ ἀποβλέποιεν, πρός τε τὸ	φύσει	δίκαιον καὶ καλὸν καὶ σῶφρον
[6, 487]	γένοιτο ἱκανῶς ἐπιτηδεῦσαι, εἰ μὴ	φύσει	εἴη μνήμων, εὐμαθής, μεγαλοπρεπής, εὔχαρις,
[6, 485]	πᾶσα ἀνάγκη τὸν ἐρωτικῶς του	φύσει	ἔχοντα πᾶν τὸ συγγενές τε
[6, 486]	ζητῶμεν πρὸς τοῖς ἄλλοις διάνοιαν	φύσει,	ἣν ἐπὶ τὴν τοῦ ὄντος
[6, 485]	ἔχειν πρὸς (τούτῳ ἐν τῇ	φύσει	οἳ ἂν μέλλωσιν ἔσεσθαι οἵους
[6, 486]	γε. Δειλῇ δὴ καὶ ἀνελευθέρῳ	φύσει	φιλοσοφίας ἀληθινῆς, ὡς ἔοικεν, οὐκ
[6, 494]	τούτων τίνα ὁρᾷς σωτηρίαν φιλοσόφῳ	φύσει,	ὥστ’ ἐν τῷ ἐπιτηδεύματι μείνασαν
[6, 497]	(καὶ αὐτὸ ἄριστόν ἐστιν, τότε	δηλώσει	ὅτι τοῦτο μὲν τῷ ὄντι
[6, 497]	μετὰ τῶν ἰδίων τὰ κοινὰ	σώσει.	Τὸ μὲν οὖν τῆς φιλοσοφίας
[6, 505]	ἱκανῶς τί ποτ’ ἐστὶν οὐδὲ	πίστει	χρήσασθαι μονίμῳ οἵᾳ καὶ περὶ
[6, 505]	ψυχὴ καὶ τούτου ἕνεκα πάντα	(πράττει,	ἀπομαντευομένη τι εἶναι, ἀποροῦσα δὲ
[6, 496]	εἰπεῖν περὶ τὰ τῶν πόλεων	πράττει	οὐδ’ ἔστι (σύμμαχος μεθ’ ὅτου
[6, 508]	καὶ ἀπολλύμενον, δοξάζει τε καὶ	ἀμβλυώττει	ἄνω καὶ κάτω τὰς δόξας
[6, 491]	μὴ ἀγαθῷ. Πῶς δ’ οὔ;	Εχει	δὴ οἶμαι λόγον τὴν ἀρίστην
[6, 491]	τροφῇ κάκιον ἀπαλλάττειν τῆς φαύλης.	Εχει.	(Οὐκοῦν, ἦν δ’ ἐγώ, ὦ
[6, 508]	Οὐκοῦν καὶ τὴν δύναμιν ἣν	ἔχει	ἐκ τούτου ταμιευομένην ὥσπερ ἐπίρρυτον
[6, 503]	μαθήσεις αὖ ποιεῖ ταὐτόν· δυσκινήτως	ἔχει	καὶ δυσμαθῶς ὥσπερ ἀπονεναρκωμένα, καὶ
[6, 487]	λέγειν. (Πῶς οὖν, ἔφη, εὖ	ἔχει	λέγειν ὅτι οὐ πρότερον κακῶν
[6, 509]	ἥλιον δ’ ἡγεῖσθαι οὐκ ὀρθῶς	ἔχει,	οὕτω καὶ ἐνταῦθα ἀγαθοειδῆ μὲν
[6, 502]	γενομένους ὡς πολλὴ ἀνάγκη διαφθαρῆναι,	ἔχει	τις λέγειν; ὡς μὲν γὰρ
[6, 489]	μὴ τοὺς ἐπιεικεῖς. οὐ γὰρ	ἔχει	φύσιν κυβερνήτην ναυτῶν δεῖσθαι ἄρχεσθαι
[6, 509]	εἰ ἐπιστήμην μὲν καὶ ἀλήθειαν	παρέχει,	αὐτὸ δ’ ὑπὲρ ταῦτα κάλλει
[6, 496]	νοσοτροφία ἀπείργουσα αὐτὸν τῶν πολιτικῶν	κατέχει.	τὸ δ’ ἡμέτερον οὐκ ἄξιον
[6, 511]	ὥσπερ ἐφ’ οἷς ἐστιν ἀληθείας	μετέχει,	οὕτω ταῦτα σαφηνείας ἡγησάμενος μετέχειν.
[6, 486]	ἀνθρωπίνου. Αληθέστατα, ἔφη. Ηι οὖν	ὑπάρχει	διανοίᾳ μεγαλοπρέπεια καὶ θεωρία παντὸς
[6, 507]	ἡμῶν αὐτῶν τὰ ὁρώμενα; Τῇ	ὄψει,	ἔφη. Οὐκοῦν, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 486]	τε καὶ ἀνθρωπίνου. Αληθέστατα, ἔφη.	Ηι	οὖν ὑπάρχει διανοίᾳ μεγαλοπρέπεια καὶ
[6, 510]	νοητοῦ τομὴν ᾗ τμητέον. Πῇ;	Ηι	τὸ μὲν αὐτοῦ τοῖς τότε
[6, 488]	(ῥώμῃ ὑπὲρ τοὺς ἐν τῇ	νηὶ	πάντας, ὑπόκωφον δὲ καὶ ὁρῶντα
[6, 508]	ἀποδιδὸν τὴν τοῦ ἀγαθοῦ ἰδέαν	φάθι	εἶναι· αἰτίαν δ’ ἐπιστήμης οὖσαν
[6, 504]	ἐγώ, τοῦ παθήματος ἥκιστα προσδεῖ	φύλακι	πόλεώς τε καὶ νόμων. Εἰκός,
[6, 510]	καὶ τὸ σκευαστὸν ὅλον γένος.	Τίθημι,	ἔφη. Η καὶ ἐθέλοις ἂν
[6, 499]	ἐστὶν ἀδύνατον, ἐγὼ μὲν οὐδένα	φημὶ	ἔχειν λόγον. οὕτω γὰρ ἂν
[6, 487]	τὸ σοὶ δοκοῦν ἡδέως ἂν	ἀκούοιμι.	Ακούοις ἂν ὅτι ἔμοιγε φαίνονται
[6, 484]	ἐκείνων ἐλλείποντας μηδ’ ἐν ἄλλῳ	μηδενὶ	μέρει ἀρετῆς ὑστεροῦντας; Ατοπον μεντἄν,
[6, 505]	κεκτῆσθαι καὶ δοκεῖν, ἀγαθὰ δὲ	οὐδενὶ	ἔτι ἀρκεῖ τὰ δοκοῦντα κτᾶσθαι,
[6, 511]	ἐπὶ τελευτὴν καταβαίνῃ, (αἰσθητῷ παντάπασιν	οὐδενὶ	προσχρώμενος, ἀλλ’ εἴδεσιν αὐτοῖς δι’
[6, 496]	γάρ πού τινι ἄλλῳ ἢ	οὐδενὶ	τῶν ἔμπροσθεν γέγονεν. καὶ τούτων
[6, 496]	δαιμόνιον σημεῖον· ἢ γάρ πού	τινι	ἄλλῳ ἢ οὐδενὶ τῶν ἔμπροσθεν
[6, 488]	ναύκληρον μανδραγόρᾳ ἢ μέθῃ ἤ	τινι	ἄλλῳ συμποδίσαντας τῆς νεὼς ἄρχειν
[6, 499]	ἢ καὶ νῦν ἔστιν ἔν	τινι	βαρβαρικῷ τόπῳ, πόρρω που (ἐκτὸς
[6, 485]	μετὰ πολλῆς δαπάνης σπουδάζεται, ἄλλῳ	τινὶ	μᾶλλον ἢ τούτῳ προσήκει σπουδάζειν.
[6, 490]	πάντως καὶ πάντῃ ἔδει ἢ	ἀλαζόνι	ὄντι μηδαμῇ μετεῖναι φιλοσοφίας ἀληθινῆς.
[6, 488]	τοιαῦτα μειγνύντες γράφουσιν. νόησον γὰρ	τοιουτονὶ	γενόμενον εἴτε πολλῶν νεῶν πέρι
[6, 496]	τὰ αὑτοῦ πράττων, οἷον ἐν	χειμῶνι	κονιορτοῦ καὶ ζάλης ὑπὸ πνεύματος
[6, 487]	ἀλλὰ γὰρ τοιόνδε τι πάσχουσιν	οἱ	ἀκούοντες ἑκάστοτε ἃ νῦν λέγεις·
[6, 508]	Ονπερ καὶ σύ, ἔφη, καὶ	οἱ	ἄλλοι· τὸν ἥλιον γὰρ δῆλον
[6, 506]	τυφλῶν διαφέρειν ὁδὸν ὀρθῶς πορευομένων	οἱ	ἄνευ νοῦ ἀληθές τι δοξάζοντες;
[6, 485]	τίνα τρόπον οἷοί τ’ ἔσονται	οἱ	αὐτοὶ κἀκεῖνα καὶ ταῦτα ἔχειν;
[6, 485]	ὅτι οἷοί τε ταῦτα ἔχειν	οἱ	αὐτοί, ὅτι τε οὐκ ἄλλους
[6, 496]	καὶ τούτων δὴ τῶν ὀλίγων	οἱ	γενόμενοι καὶ γευσάμενοι ὡς ἡδὺ
[6, 488]	καὶ ἀπολογούμενον ὑπὲρ αὐτῶν, οἷον	οἱ	γραφῆς τραγελάφους καὶ τὰ τοιαῦτα
[6, 489]	πλεῖστοι τῶν ἰόντων ἐπ’ αὐτήν,	οἱ	δὲ ἐπιεικέστατοι ἄχρηστοι, καὶ ἐγὼ
[6, 484]	ταὐτὰ ὡσαύτως ἔχοντος δυνάμενοι ἐφάπτεσθαι,	οἱ	δὲ μὴ ἀλλ’ ἐν πολλοῖς
[6, 495]	συνόντες αὐτῇ οἱ μὲν οὐδενός,	οἱ	δὲ πολλοὶ πολλῶν κακῶν ἄξιοί
[6, 495]	ὀνομάτων καὶ προσχημάτων μεστήν, ὥσπερ	οἱ	ἐκ τῶν εἱργμῶν εἰς τὰ
[6, 504]	ἐνεγκεῖν ~εἴτε καὶ (ἀποδειλιάσει, ὥσπερ	οἱ	ἐν τοῖς ἄλλοις ἀποδειλιῶντες. Πρέπει
[6, 489]	λέγεις, ὡς ἄχρηστοι τοῖς πολλοῖς	οἱ	ἐπιεικέστατοι τῶν ἐν φιλοσοφίᾳ· τῆς
[6, 511]	ἀλλὰ μὴ αἰσθήσεσιν αὐτὰ θεᾶσθαι	οἱ	θεώμενοι, διὰ δὲ τὸ μὴ
[6, 498]	~Νῦν μέν, ἦν δ’ ἐγώ,	οἱ	καὶ ἁπτόμενοι μειράκια ὄντα ἄρτι
[6, 484]	~Πολιτεία	(Οἱ	μὲν δὴ φιλόσοφοι, ἦν δ’
[6, 495]	ὀνειδίζοντας, ὡς οἱ συνόντες αὐτῇ	οἱ	μὲν οὐδενός, οἱ δὲ πολλοὶ
[6, 484]	δ’ ἐγώ, ὦ Γλαύκων, καὶ	οἱ	μὴ διὰ μακροῦ τινος διεξελθόντες
[6, 487]	ὥσπερ ὑπὸ τῶν πεττεύειν δεινῶν	οἱ	μὴ τελευτῶντες ἀποκλείονται καὶ οὐκ
[6, 492]	προστιθέασι λόγῳ μὴ πείθοντες οὗτοι	οἱ	παιδευταί τε καὶ σοφισταί. ἢ
[6, 510]	οἶμαι γάρ σε εἰδέναι ὅτι	οἱ	περὶ τὰς γεωμετρίας τε καὶ
[6, 489]	τῇ φιλοσοφίᾳ λέγειν ὡς παμπόνηροι	οἱ	πλεῖστοι τῶν ἰόντων ἐπ’ αὐτήν,
[6, 494]	πράγματα οἵ τε οἰκεῖοι καὶ	οἱ	πολῖται. Πῶς δ’ οὔ; (Υποκείσονται
[6, 492]	ἢ καὶ σὺ ἡγῇ, ὥσπερ	οἱ	πολλοί, διαφθειρομένους τινὰς εἶναι ὑπὸ
[6, 490]	τούτῳ νῦν γεγόναμεν, τί ποθ’	οἱ	πολλοὶ κακοί, καὶ τούτου δὴ
[6, 500]	ὅς. Αλλ’ ἐὰν δὴ αἴσθωνται	οἱ	πολλοὶ ὅτι ἀληθῆ περὶ αὐτοῦ
[6, 495]	φῂς ὀνειδίζειν τοὺς ὀνειδίζοντας, ὡς	οἱ	συνόντες αὐτῇ οἱ μὲν οὐδενός,
[6, 502]	τίνων (μαθημάτων τε καὶ ἐπιτηδευμάτων	οἱ	σωτῆρες ἐνέσονται τῆς πολιτείας, καὶ
[6, 495]	τούτων δὴ τῶν ἀνδρῶν καὶ	οἱ	τὰ μέγιστα κακὰ ἐργαζόμενοι τὰς
[6, 495]	γίγνονται καὶ τοὺς ἰδιώτας, καὶ	οἱ	τἀγαθά, οἳ ἂν ταύτῃ τύχωσι
[6, 505]	ὄνομα. Αληθέστατα, ἔφη. Τί δὲ	οἱ	τὴν ἡδονὴν ἀγαθὸν ὁριζόμενοι; μῶν
[6, 503]	καὶ βεβαιότητος ἐθέλειν ζῆν, ἀλλ’	οἱ	τοιοῦτοι ὑπὸ ὀξύτητος φέρονται ὅπῃ
[6, 484]	τὸ ἑξῆς; ἐπειδὴ φιλόσοφοι μὲν	οἱ	τοῦ ἀεὶ κατὰ ταὐτὰ ὡσαύτως
[6, 505]	Καὶ ὅτι γε, ὦ φίλε,	οἱ	τοῦτο ἡγούμενοι οὐκ ἔχουσι δεῖξαι
[6, 500]	πόλις, εἰ μὴ αὐτὴν διαγράψειαν	οἱ	τῷ θείῳ παραδείγματι χρώμενοι ζωγράφοι;
[6, 484]	οὖν δοκοῦσί τι τυφλῶν διαφέρειν	οἱ	τῷ ὄντι τοῦ ὄντος ἑκάστου
[6, 487]	πόλεις, πρὶν ἂν ἐν αὐταῖς	οἱ	φιλόσοφοι ἄρξωσιν, οὓς ἀχρήστους ὁμολογοῦμεν
[6, 489]	τοίνυν ἐκεῖνον τὸν θαυμάζοντα ὅτι	οἱ	φιλόσοφοι οὐ τιμῶνται ἐν ταῖς
[6, 498]	πλησιάσαντες αὐτοῦ τῷ χαλεπωτάτῳ ἀπαλλάττονται,	οἱ	φιλοσοφώτατοι ποιούμενοι— λέγω δὲ χαλεπώτατον
[6, 484]	διεξελθόντες λόγου μόγις πως ἀνεφάνησαν	οἵ	εἰσιν ἑκάτεροι. Ισως γάρ, ἔφη,
[6, 494]	γίγνηται, ἐπὶ τὰ αὑτῶν πράγματα	οἵ	τε οἰκεῖοι καὶ οἱ πολῖται.
[6, 495]	τεχνῶν ἐκπηδῶσιν εἰς τὴν φιλοσοφίαν,	οἳ	ἂν κομψότατοι ὄντες τυγχάνωσι περὶ
[6, 485]	πρὸς (τούτῳ ἐν τῇ φύσει	οἳ	ἂν μέλλωσιν ἔσεσθαι οἵους ἐλέγομεν.
[6, 495]	τοὺς ἰδιώτας, καὶ οἱ τἀγαθά,	οἳ	ἂν ταύτῃ τύχωσι ῥυέντες· σμικρὰ
[6, 490]	ζῴη καὶ τρέφοιτο καὶ οὕτω	λήγοι	ὠδῖνος, πρὶν δ’ οὔ; Ως
[6, 490]	ἴοι καὶ οὐκ ἀμβλύνοιτο οὐδ’	ἀπολήγοι	τοῦ ἔρωτος, πρὶν αὐτοῦ ὃ
[6, 503]	ἔφη. Νόησον δὴ ὡς εἰκότως	ὀλίγοι	ἔσονταί σοι· ἣν γὰρ διήλθομεν
[6, 511]	ἰδεῖν ἃ οὐκ ἂν ἄλλως	ἴδοι	τις ἢ τῇ διανοίᾳ. Αληθῆ,
[6, 487]	μὴ τοῦ πεπαιδεῦσθαι ἕνεκα ἁψάμενοι	νέοι	ὄντες (ἀπαλλάττωνται, ἀλλὰ μακρότερον ἐνδιατρίψωσιν,
[6, 493]	κακὸν ἢ δίκαιον ἢ ἄδικον,	ὀνομάζοι	δὲ πάντα ταῦτα ἐπὶ ταῖς
[6, 486]	Τί δ’ εἰ μηδὲν ὧν	μάθοι	σῴζειν δύναιτο, λήθης ὢν πλέως;
[6, 496]	ἀτιμάσαν εὐφυὲς ἐπ’ αὐτὴν ἂν	ἔλθοι.	εἴη δ’ ἂν καὶ ὁ
[6, 490]	δοξαζομένοις εἶναι πολλοῖς ἑκάστοις, ἀλλ’	ἴοι	καὶ οὐκ ἀμβλύνοιτο οὐδ’ ἀπολήγοι
[6, 494]	τὰ αὑτῶν πράγματα οἵ τε	οἰκεῖοι	καὶ οἱ πολῖται. Πῶς δ’
[6, 495]	οἱ δὲ πολλοὶ πολλῶν κακῶν	ἄξιοί	εἰσιν. Καὶ γὰρ οὖν, ἔφη,
[6, 495]	ὥσπερ ὀρφανὴν συγγενῶν, ἄλλοι ἐπεισελθόντες	ἀνάξιοι	ᾔσχυνάν τε καὶ ὀνείδηπεριῆψαν, οἷα
[6, 503]	τε καὶ μεγαλοπρεπεῖς τὰς διανοίας	οἷοι	κοσμίως μετὰ ἡσυχίας καὶ βεβαιότητος
[6, 485]	τοῦτο δὴ λέγωμεν, τίνα τρόπον	οἷοί	τ’ ἔσονται οἱ αὐτοὶ κἀκεῖνα
[6, 485]	ἱκανῶς ὁμολογήσωμεν, ὁμολογήσειν καὶ ὅτι	οἷοί	τε ταῦτα ἔχειν οἱ αὐτοί,
[6, 506]	ἀσχημονῶν γέλωτα ὀφλήσω. ἀλλ’ ὦ	μακάριοι,	αὐτὸ μὲν τί ποτ’ (ἐστὶ
[6, 490]	γεγόναμεν, τί ποθ’ οἱ πολλοὶ	κακοί,	καὶ τούτου δὴ ἕνεκα πάλιν
[6, 503]	οὐκ ἐθέλουσιν ἅμα φύεσθαι καὶ	νεανικοί	τε καὶ μεγαλοπρεπεῖς τὰς διανοίας
[6, 495]	ἐγώ, λεγόμενα. καθορῶντες γὰρ ἄλλοι	ἀνθρωπίσκοι	κενὴν τὴν χώραν ταύτην γιγνομένην,
[6, 491]	σκόπει ὡς πολλοὶ ὄλεθροι καὶ	μεγάλοι.	Τίνες δή; Ο μὲν πάντων
[6, 493]	περὶ αὐτῶν, ἀλλὰ τἀναγκαῖα δίκαια	καλοῖ	καὶ καλά, τὴν δὲ τοῦ
[6, 485]	ἀεὶ ἐρῶσιν ὃ ἂν αὐτοῖς	δηλοῖ	ἐκείνης τῆς οὐσίας τῆς ἀεὶ
[6, 495]	δ’ ἐγώ, λεγόμενα. καθορῶντες γὰρ	ἄλλοι	ἀνθρωπίσκοι κενὴν τὴν χώραν ταύτην
[6, 495]	τὴν δέ, ὥσπερ ὀρφανὴν συγγενῶν,	ἄλλοι	ἐπεισελθόντες ἀνάξιοι ᾔσχυνάν τε καὶ
[6, 488]	δ’ ἂν μὴ πείθωσιν ἀλλὰ	ἄλλοι	μᾶλλον, τοὺς μὲν ἄλλους ἢ
[6, 508]	καὶ σύ, ἔφη, καὶ οἱ	ἄλλοι·	τὸν ἥλιον γὰρ δῆλον ὅτι
[6, 491]	ὅσα προσετάξαμεν νυνδή, εἰ τελέως	(μέλλοι	φιλόσοφος γενέσθαι, ὀλιγάκις ἐν ἀνθρώποις
[6, 505]	ὡς δίκαια μὲν καὶ καλὰ	πολλοὶ	ἂν ἕλοιντο τὰ δοκοῦντα, κἂν
[6, 495]	μεγαλοπρεπέστερον λείπεται, οὗ δὴ ἐφιέμενοι	πολλοὶ	ἀτελεῖς μὲν τὰς φύσεις, ὑπὸ
[6, 492]	καὶ σὺ ἡγῇ, ὥσπερ οἱ	πολλοί,	διαφθειρομένους τινὰς εἶναι ὑπὸ σοφιστῶν
[6, 492]	ὅς. Οταν, εἶπον, συγκαθεζόμενοι ἁθρόοι	πολλοὶ	εἰς ἐκκλησίας ἢ εἰς δικαστήρια
[6, 490]	νῦν γεγόναμεν, τί ποθ’ οἱ	πολλοὶ	κακοί, καὶ τούτου δὴ ἕνεκα
[6, 491]	δὴ τῶν ὀλίγων σκόπει ὡς	πολλοὶ	ὄλεθροι καὶ μεγάλοι. Τίνες δή;
[6, 500]	Αλλ’ ἐὰν δὴ αἴσθωνται οἱ	πολλοὶ	ὅτι ἀληθῆ περὶ αὐτοῦ (λέγομεν,
[6, 495]	οἱ μὲν οὐδενός, οἱ δὲ	πολλοὶ	πολλῶν κακῶν ἄξιοί εἰσιν. Καὶ
[6, 486]	ἔοικεν, οὐκ ἂν μετείη. Οὔ	μοι	δοκεῖ. Τί οὖν; ὁ κόσμιος
[6, 498]	μοῖραν ἐπιστήσειν πρέπουσαν. Ως ἀληθῶς	μοι	δοκεῖς, ἔφη, λέγειν γε προθύμως,
[6, 511]	μετὰ ἀρχῆς. διάνοιαν δὲ καλεῖν	μοι	δοκεῖς τὴν τῶν γεωμετρικῶν τε
[6, 502]	ἦν δ’ ἐγώ, τὸ σοφόν	μοι	ἐγένετο τήν τε τῶν γυναικῶν
[6, 511]	ἦν δ’ ἐγώ, ἀπεδέξω. καί	μοι	ἐπὶ τοῖς τέτταρσι τμήμασι τέτταρα
[6, 506]	περὶ αὐτῶν. Οὐδὲ γὰρ δίκαιόν	μοι,	ἔφη, ὦ Σώκρατες, φαίνεται τὰ
[6, 508]	ὁρώμενα. Πῶς; ἔφη· ἔτι δίελθέ	μοι.	Οφθαλμοί, ἦν δ’ ἐγώ, οἶσθ’
[6, 511]	ἱκανῶς μὲν οὔ— δοκεῖς γάρ	μοι	συχνὸν ἔργον λέγειν— ὅτι μέντοι
[6, 506]	τὸ νῦν εἶναι— πλέον γάρ	μοι	φαίνεται ἢ κατὰ τὴν παροῦσαν
[6, 493]	λέγων οὐ κακῶς ἐρεῖς. Οὐδ’	ἐμοὶ	ἄλλως, ἔφη, δοκεῖ. Ετι τοίνυν
[6, 484]	οὐ ῥᾴδιον. Οὐ φαίνεται, εἶπον·	ἐμοὶ	γοῦν ἔτι δοκεῖ ἂν βελτιόνως
[6, 509]	δ’ ἐγώ, αἴτιος, ἀναγκάζων τὰ	ἐμοὶ	δοκοῦντα περὶ αὐτοῦ λέγειν. Καὶ
[6, 504]	τότε τῆς μὲν ἀκριβείας, ὡς	ἐμοὶ	ἐφαίνετο, ἐλλιπῆ, εἰ δὲ ὑμῖν
[6, 499]	καὶ παρ’ ἡμῶν ὁμολογεῖται. Καὶ	ἐμοί,	ἔφη, οὕτω δοκεῖ. Τοῖς δὲ
[6, 506]	τοῦ ἀγαθοῦ διέλθῃς. Καὶ γὰρ	ἐμοί,	ἦν δ’ ἐγώ, ὦ ἑταῖρε,
[6, 497]	εἴληφεν καὶ ὅτι οὐ δικαίως,	ἐμοὶ	μὲν δοκεῖ μετρίως εἰρῆσθαι, εἰ
[6, 505]	οὐκ ἐννοεῖς ἢ αὖ διανοῇ	(ἐμοὶ	πράγματα παρέχειν ἀντιλαμβανόμενος. οἶμαι δὲ
[6, 506]	ὁρμὴν ἐφικέσθαι τοῦ γε δοκοῦντος	ἐμοὶ	τὰ νῦν— ὃς δὲ ἔκγονός
[6, 499]	καὶ ἔπειτα γενήσεται, περὶ τούτου	ἕτοιμοι	τῷ λόγῳ διαμάχεσθαι, ὡς γέγονεν
[6, 508]	Πῶς; ἔφη· ἔτι δίελθέ μοι.	Οφθαλμοί,	ἦν δ’ ἐγώ, οἶσθ’ ὅτι,
[6, 484]	ἀεὶ κατὰ ταὐτὰ ὡσαύτως ἔχοντος	δυνάμενοι	ἐφάπτεσθαι, οἱ δὲ μὴ ἀλλ’
[6, 484]	τῇ ψυχῇ ἔχοντες παράδειγμα, μηδὲ	δυνάμενοι	ὥσπερ γραφῆς εἰς τὸ ἀληθέστατον
[6, 510]	μέθοδον, ταῦτα μὲν ὡς εἰδότες,	ποιησάμενοι	ὑποθέσεις αὐτά, οὐδένα λόγον οὔτε
[6, 504]	ἐγώ, ὅτι τριττὰ εἴδη ψυχῆς	διαστησάμενοι	συνεβιβάζομεν δικαιοσύνης τε πέρι καὶ
[6, 496]	τῶν ὀλίγων οἱ γενόμενοι καὶ	γευσάμενοι	ὡς ἡδὺ καὶ μακάριον τὸ
[6, 487]	ὁρμήσαντες μὴ τοῦ πεπαιδεῦσθαι ἕνεκα	ἁψάμενοι	νέοι ὄντες (ἀπαλλάττωνται, ἀλλὰ μακρότερον
[6, 510]	λογισμοὺς καὶ τὰ τοιαῦτα πραγματευόμενοι,	ὑποθέμενοι	τό τε περιττὸν καὶ τὸ
[6, 495]	ἀξίωμα μεγαλοπρεπέστερον λείπεται, οὗ δὴ	ἐφιέμενοι	πολλοὶ ἀτελεῖς μὲν τὰς φύσεις,
[6, 484]	τῷ ὄντι τοῦ ὄντος ἑκάστου	ἐστερημένοι	τῆς γνώσεως, καὶ μηδὲν ἐναργὲς
[6, 490]	γε ὄντως φιλομαθής, καὶ οὐκ	(ἐπιμένοι	ἐπὶ τοῖς δοξαζομένοις εἶναι πολλοῖς
[6, 495]	τὰς ψυχὰς συγκεκλασμένοι τε καὶ	ἀποτεθρυμμένοι	διὰτὰς βαναυσίας τυγχάνουσιν— ἢ οὐκ
[6, 487]	παρ’ ἕκαστον τὸ ἐρώτημα σμικρὸν	παραγόμενοι,	ἁθροισθέντων τῶν σμικρῶν ἐπὶ τελευτῆς
[6, 494]	Πῶς δ’ οὔ; (Υποκείσονται ἄρα	δεόμενοι	καὶ τιμῶντες, προκαταλαμβάνοντες καὶ προκολακεύοντες
[6, 495]	καὶ οἱ τὰ μέγιστα κακὰ	ἐργαζόμενοι	τὰς πόλεις γίγνονται καὶ τοὺς
[6, 501]	πολιτείας; Τί μήν; (Επειτα οἶμαι	ἀπεργαζόμενοι	πυκνὰ ἂν ἑκατέρωσ’ ἀποβλέποιεν, πρός
[6, 488]	ὅπως ἄρξουσιν ἢ πείθοντες ἢ	βιαζόμενοι	τὸν ναύκληρον, τὸν δὲ μὴ
[6, 492]	ἦ δ’ ὅς. Οταν, εἶπον,	συγκαθεζόμενοι	ἁθρόοι πολλοὶ εἰς ἐκκλησίας ἢ
[6, 505]	δὲ οἱ τὴν ἡδονὴν ἀγαθὸν	ὁριζόμενοι;	μῶν μή τι ἐλάττονος πλάνης
[6, 498]	ἀκροαταὶ γίγνεσθαι, μεγάλα ἡγοῦνται, πάρεργον	οἰόμενοι	αὐτὸ δεῖν πράττειν· πρὸς δὲ
[6, 488]	μήτε τέχνην τούτου μήτε μελέτην	οἰόμενοι	δυνατὸν εἶναι λαβεῖν ἅμα καὶ
[6, 497]	εἶπον, ἐδηλώθη, φόβῳ ὧν ὑμεῖς	ἀντιλαμβανόμενοι	δεδηλώκατε μακρὰν καὶ χαλεπὴν αὐτοῦ
[6, 502]	ἀμφισβητήσει, ὡς οὐκ ἂν τύχοιεν	γενόμενοι	βασιλέων ἔκγονοι ἢ δυναστῶν τὰς
[6, 496]	τούτων δὴ τῶν ὀλίγων οἱ	γενόμενοι	καὶ γευσάμενοι ὡς ἡδὺ καὶ
[6, 498]	ἐκεῖνον τὸν βίον, ὅταν αὖθις	γενόμενοι	τοῖς τοιούτοις ἐντύχωσι λόγοις. Εἰς
[6, 501]	ἐπιτηδευμάτων τὸ ἀνδρείκελον, ἀπ’ ἐκείνου	τεκμαιρόμενοι,	ὃ δὴ καὶ Ομηρος ἐκάλεσεν
[6, 502]	κατὰ ποίας ἡλικίας ἕκαστοι ἑκάστων	ἁπτόμενοι;	Λεκτέον μέντοι, ἔφη. Οὐδέν, ἦν
[6, 498]	ἦν δ’ ἐγώ, οἱ καὶ	ἁπτόμενοι	μειράκια ὄντα ἄρτι (ἐκ παίδων
[6, 510]	καὶ λογισμοὺς καὶ τὰ τοιαῦτα	πραγματευόμενοι,	ὑποθέμενοι τό τε περιττὸν καὶ
[6, 510]	παντὶ φανερῶν, ἐκ τούτων δ’	ἀρχόμενοι	τὰ λοιπὰ ἤδη διεξιόντες τελευτῶσιν
[6, 485]	Πάνυ μὲν οὖν. Ο τοίνυν	ἀρχόμενοι	τούτου τοῦ λόγου ἐλέγομεν, τὴν
[6, 495]	εἱργμῶν εἰς τὰ ἱερὰ ἀποδιδράσκοντες,	ἅσμενοι	καὶ οὗτοι ἐκ τῶν τεχνῶν
[6, 499]	δεδιότες ὅμως ἐλέγομεν, ὑπὸ τἀληθοῦς	ἠναγκασμένοι,	ὅτι οὔτε πόλις οὔτε πολιτεία
[6, 495]	λελώβηνται, οὕτω (καὶ τὰς ψυχὰς	συγκεκλασμένοι	τε καὶ ἀποτεθρυμμένοι διὰτὰς βαναυσίας
[6, 502]	τοίνυν, ἦν δ’ ἐγώ, τοῦτο	πεπεισμένοι	ἔστων· τοῦδε δὲ πέρι τις
[6, 505]	γε, ὦ φίλε, οἱ τοῦτο	ἡγούμενοι	οὐκ ἔχουσι δεῖξαι ἥτις φρόνησις,
[6, 510]	τετραγώνου αὐτοῦ ἕνεκα τοὺς λόγους	ποιούμενοι	καὶ διαμέτρου αὐτῆς, ἀλλ’ οὐ
[6, 498]	τῷ χαλεπωτάτῳ ἀπαλλάττονται, οἱ φιλοσοφώτατοι	ποιούμενοι—	λέγω δὲ χαλεπώτατον τὸ περὶ
[6, 498]	ἐὰν καὶ ἄλλων τοῦτο πραττόντων	παρακαλούμενοι	ἐθέλωσιν ἀκροαταὶ γίγνεσθαι, μεγάλα ἡγοῦνται,
[6, 510]	αὐτῶν ποιοῦνται, οὐ περὶ τούτων	διανοούμενοι,	ἀλλ’ ἐκείνων πέρι οἷς ταῦτα
[6, 511]	μὴ αἰσθήσεσιν αὐτὰ θεᾶσθαι οἱ	θεώμενοι,	διὰ δὲ τὸ μὴ ἐπ’
[6, 484]	κἀκεῖσε ἀεὶ ἀναφέροντές τε (καὶ	θεώμενοι	ὡς οἷόν τε ἀκριβέστατα, οὕτω
[6, 484]	ἐν πολλοῖς καὶ παντοίως ἴσχουσιν	πλανώμενοι	οὐ φιλόσοφοι, ποτέρους δὴ δεῖ
[6, 499]	ἦν δ’ ἐγώ, καὶ ταῦτα	προορώμενοι	(ἡμεῖς τότε καὶ δεδιότες ὅμως
[6, 510]	τούτοις μὲν ὡς εἰκόσιν αὖ	χρώμενοι,	~ζητοῦντες (δὲ αὐτὰ ἐκεῖνα ἰδεῖν
[6, 500]	διαγράψειαν οἱ τῷ θείῳ παραδείγματι	χρώμενοι	ζωγράφοι; Οὐ χαλεπανοῦσιν, ἦ δ’
[6, 501]	ἐπῃνοῦμεν πρὸς αὐτούς, δι’ ὃν	ἐκεῖνοι	ἐχαλέπαινον ὅτι τὰς πόλεις αὐτῷ
[6, 503]	λέγεις; Εὐμαθεῖς καὶ μνήμονες καὶ	ἀγχίνοι	καὶ ὀξεῖς καὶ ὅσα ἄλλα
[6, 502]	οὐκ ἂν τύχοιεν γενόμενοι βασιλέων	ἔκγονοι	ἢ δυναστῶν τὰς φύσεις φιλόσοφοι;
[6, 504]	περαιτέρω ζητεῖν. Καὶ μάλ’ ἔφη,	συχνοὶ	πάσχουσιν αὐτὸ διὰ ῥᾳθυμίαν. Τούτου
[6, 499]	καλῶν τε καὶ ἐλευθέρων ἱκανῶς	ἐπήκοοι	γεγόνασιν, οἵων ζητεῖν μὲν τὸ
[6, 492]	δ’ ὅς. Οταν, εἶπον, συγκαθεζόμενοι	ἁθρόοι	πολλοὶ εἰς ἐκκλησίας ἢ εἰς
[6, 486]	τε καὶ ἀσχήμονος φύσεως ἄλλοσέ	ποι	ἂν φαῖμεν ἕλκειν ἢ εἰς
[6, 496]	γαμεῖν; ~(Οὐ πάνυ, ἔφη, διαφέρει.	Ποῖ’	ἄττα οὖν εἰκὸς γεννᾶν τοὺς
[6, 496]	πλησιάζοντες ὁμιλῶσι μὴ κατ’ ἀξίαν,	ποῖ’	ἄττα φῶμεν γεννᾶν διανοήματά τε
[6, 484]	μόγις πως ἀνεφάνησαν οἵ εἰσιν	ἑκάτεροι.	Ισως γάρ, ἔφη, διὰ βραχέος
[6, 484]	ἂν αὐτό, ἔφη, μετρίως λέγοιμεν;	Οπότεροι	ἄν, ἦν δ’ ἐγώ, δυνατοὶ
[6, 489]	ἐγκαλοῦντα τῇ φιλοσοφίᾳ λέγειν ὡς	παμπόνηροι	οἱ πλεῖστοι τῶν ἰόντων ἐπ’
[6, 491]	τῶν ὀλίγων σκόπει ὡς πολλοὶ	ὄλεθροι	καὶ μεγάλοι. Τίνες δή; Ο
[6, 493]	μεγάλου ζῴου δόξαις, οἷς μὲν	χαίροι	ἐκεῖνο ἀγαθὰ καλῶν, οἷς δὲ
[6, 506]	δέ; ἦν δ’ ἐγώ· δοκεῖ	σοι	δίκαιον εἶναι περὶ ὧν τις
[6, 493]	πρὸς Διὸς οὐκ ἄτοπος ἄν	σοι	δοκεῖ εἶναι παιδευτής; Εμοιγ’ ἔφη.
[6, 487]	ἦ δ’ ὅς, ἀλλὰ τὸ	σοὶ	δοκοῦν ἡδέως ἂν ἀκούοιμι. Ακούοις
[6, 491]	ἔφη, τὰς διαφθορὰς λέγεις; Εγώ	σοι,	εἶπον, ἂν οἷός τε γένωμαι,
[6, 509]	καὶ τὸ τοῦ νοουμένου, καί	σοι	ἔσται σαφηνείᾳ καὶ ἀσαφείᾳ πρὸς
[6, 491]	ἐγώ, ὅλου αὐτοῦ ὀρθῶς, καί	σοι	εὔδηλόν τε φανεῖται καὶ οὐκ
[6, 493]	ἄλλως, ἔφη, δοκεῖ. Ετι τοίνυν	σοι,	ἦν δ’ ἐγώ, πρὸς τούτοις
[6, 503]	δὴ ὡς εἰκότως ὀλίγοι ἔσονταί	σοι·	ἣν γὰρ διήλθομεν φύσιν δεῖν
[6, 511]	οὐκ ἴσχειν περὶ αὐτὰ δοκοῦσί	σοι,	καίτοι νοητῶν ὄντων μετὰ ἀρχῆς.
[6, 487]	νῦν γὰρ φαίη ἄν τίς	σοι	λόγῳ μὲν οὐκ ἔχειν καθ’
[6, 487]	Σώκρατες, ἔφη, πρὸς μὲν ταῦτά	σοι	οὐδεὶς ἂν οἷός τ’ εἴη
[6, 486]	(Τί οὖν; μή πῃ δοκοῦμέν	σοι	οὐκ ἀναγκαῖα ἕκαστα διεληλυθέναι καὶ
[6, 506]	ἦσθα καὶ πάλαι καταφανὴς ὅτι	σοι	οὐκ ἀποχρήσοι τὸ τοῖς ἄλλοις
[6, 509]	ἵνα μὴ οὐρανοῦ εἰπὼν δόξω	σοι	σοφίζεσθαι περὶ τὸ ὄνομα. ἀλλ’
[6, 506]	βέλτισται τυφλαί— ἢ δοκοῦσί τί	σοι	τυφλῶν διαφέρειν ὁδὸν ὀρθῶς πορευομένων
[6, 497]	ἐρρήθη μὲν καὶ τότε, ὅτι	δεήσοι	τι ἀεὶ ἐνεῖναι ἐν τῇ
[6, 506]	πάλαι καταφανὴς ὅτι σοι οὐκ	ἀποχρήσοι	τὸ τοῖς ἄλλοις δοκοῦν περὶ
[6, 487]	ἐρωτώμενον ἐναντιοῦσθαι, ἔργῳ δὲ ὁρᾶν,	ὅσοι	ἂν ἐπὶ φιλοσοφίαν ὁρμήσαντες μὴ
[6, 494]	ὑπὸ τούτων δὴ τῶν ἰδιωτῶν,	ὅσοι	προσομιλοῦντες ὄχλῳ ἀρέσκειν αὐτῷ ἐπιθυμοῦσι.
[6, 504]	τοῖς ἄλλοις ἀποδειλιῶντες. Πρέπει γέ	τοι	δή, ἔφη, οὕτω σκοπεῖν. ἀλλὰ
[6, 499]	οὕτω τῶν πολλῶν (κατηγόρει. ἀλλοίαν	τοι	δόξαν ἕξουσιν, ἐὰν αὐτοῖς μὴ
[6, 497]	τε καὶ εὐμενὴς ἀπαλλάξεται. ~(Αλλά	τοι,	ἦ δ’ ὅς, οὐ τὰ
[6, 500]	καὶ ἐὰν οὕτω θεῶνται, ἀλλοίαν	τοι	φήσεις αὐτοὺς δόξαν λήψεσθαι καὶ
[6, 499]	ἀσπαζομένων. Οὐδὲ τούτων, ἔφη. Τούτων	τοι	χάριν, ἦν δ’ ἐγώ, καὶ
[6, 484]	Οπότεροι ἄν, ἦν δ’ ἐγώ,	δυνατοὶ	φαίνωνται φυλάξαι νόμους τε καὶ
[6, 495]	εἰς τὴν φιλοσοφίαν, οἳ ἂν	κομψότατοι	ὄντες τυγχάνωσι περὶ τὸ αὑτῶν
[6, 489]	ἰόντων ἐπ’ αὐτήν, οἱ δὲ	ἐπιεικέστατοι	ἄχρηστοι, καὶ ἐγὼ συνεχώρησα ἀληθῆ
[6, 489]	ὡς ἄχρηστοι τοῖς πολλοῖς οἱ	ἐπιεικέστατοι	τῶν ἐν φιλοσοφίᾳ· τῆς μέντοι
[6, 498]	αὐτοῦ τῷ χαλεπωτάτῳ ἀπαλλάττονται, οἱ	φιλοσοφώτατοι	ποιούμενοι— λέγω δὲ χαλεπώτατον τὸ
[6, 511]	ἴσχειν περὶ αὐτὰ δοκοῦσί σοι,	καίτοι	νοητῶν ὄντων μετὰ ἀρχῆς. διάνοιαν
[6, 505]	εἶναι πᾶσαν κτῆσιν ἐκτῆσθαι, μὴ	μέντοι	ἀγαθήν; ἢ πάντα τἆλλα φρονεῖν
[6, 502]	γένοιτο, χαλεπὰ δὲ γενέσθαι, οὐ	μέντοι	ἀδύνατά γε. Συμβαίνει γάρ, ἔφη.
[6, 489]	ἐπιεικέστατοι τῶν ἐν φιλοσοφίᾳ· τῆς	μέντοι	ἀχρηστίας τοὺς μὴ χρωμένους κέλευε
[6, 511]	μοι συχνὸν ἔργον λέγειν— ὅτι	μέντοι	βούλει διορίζειν σαφέστερον εἶναι τὸ
[6, 504]	ἣν περιελθόντι καταφανῆ γίγνοιτο, τῶν	μέντοι	ἔμπροσθεν προειρημένων ἑπομένας ἀποδείξεις οἷόν
[6, 502]	ἡλικίας ἕκαστοι ἑκάστων ἁπτόμενοι; Λεκτέον	μέντοι,	ἔφη. Οὐδέν, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 492]	πεπαιδευμένον, ἀνθρώπειον, ὦ ἑταῖρε— θεῖον	μέντοι	κατὰ τὴν παροιμίαν ἐξαιρῶμεν λόγου·
[6, 504]	ἔφη, (ἄξιον τὸ διανόημα) ὃ	μέντοι	μέγιστον μάθημα καὶ περὶ ὅτι
[6, 498]	γε πρὸς τὸν ἅπαντα. τὸ	μέντοι	μὴ πείθεσθαι τοῖς λεγομένοις τοὺς
[6, 507]	αὐτοῦ τοῦ ἀγαθοῦ κομίσασθε. εὐλαβεῖσθε	μέντοι	μή πῃ ἐξαπατήσω ὑμᾶς ἄκων,
[6, 506]	γ’ ἔφη, ὡς εἰδότα, ὡς	μέντοι	οἰόμενον ταῦθ’ ἃ οἴεται ἐθέλειν
[6, 498]	γε προθύμως, ὦ Σώκρατες· οἶμαι	μέντοι	τοὺς πολλοὺς τῶν ἀκουόντων προθυμότερον
[6, 502]	πολιτείας, καὶ κατὰ ποίας ἡλικίας	ἕκαστοι	ἑκάστων ἁπτόμενοι; Λεκτέον μέντοι, ἔφη.
[6, 489]	ἐπ’ αὐτήν, οἱ δὲ ἐπιεικέστατοι	ἄχρηστοι,	καὶ ἐγὼ συνεχώρησα ἀληθῆ σε
[6, 489]	ὅτι τοίνυν τἀληθῆ λέγεις, ὡς	ἄχρηστοι	τοῖς πολλοῖς οἱ ἐπιεικέστατοι τῶν
[6, 489]	φιλοσοφίᾳ λέγειν ὡς παμπόνηροι οἱ	πλεῖστοι	τῶν ἰόντων ἐπ’ αὐτήν, οἱ
[6, 486]	ὃ πράττων ἂν ἀλγῶν τε	πράττοι	καὶ μόγις σμικρὸν ἀνύτων; Οὐκ
[6, 485]	τρόπον οἷοί τ’ ἔσονται οἱ	αὐτοὶ	κἀκεῖνα καὶ ταῦτα ἔχειν; Πάνυ
[6, 500]	μὴ ἡγῶνταί σε λέγειν οὓς	αὐτοὶ	οἴονται. (ἢ καὶ ἐὰν οὕτω
[6, 485]	οἷοί τε ταῦτα ἔχειν οἱ	αὐτοί,	ὅτι τε οὐκ ἄλλους πόλεων
[6, 501]	πρὶν ἢ παραλαβεῖν καθαρὰν ἢ	αὐτοὶ	ποιῆσαι. Καὶ ὀρθῶς γ’ ἔφη.
[6, 495]	(ἔρημον καὶ ἀτελῆ φιλοσοφίαν λείποντες	αὐτοί	τε βίον οὐ προσήκοντα οὐδ’
[6, 505]	τῶν ἑτέρων; ἢ οὐ καὶ	οὗτοι	ἀναγκάζονται ὁμολογεῖν ἡδονὰς εἶναι κακάς;
[6, 495]	τὰ ἱερὰ ἀποδιδράσκοντες, ἅσμενοι καὶ	οὗτοι	ἐκ τῶν τεχνῶν ἐκπηδῶσιν εἰς
[6, 493]	ποιεῖν αὐτῷ ταῦτα ἃ ἂν	οὗτοι	ἐπαινῶσιν· ὡς δὲ καὶ ἀγαθὰ
[6, 492]	εἶναι, καὶ ἐπιτηδεύσειν ἅπερ ἂν	οὗτοι,	καὶ ἔσεσθαι τοιοῦτον; (Πολλή, ἦ
[6, 495]	δρᾷ. Αληθέστατα, ἦ δ’ ὅς.	Οὗτοι	μὲν δὴ οὕτως ἐκπίπτοντες, οἷς
[6, 502]	ὁμολογήσωσιν; Πάνυ μὲν οὖν, ἔφη.	Οὗτοι	μὲν τοίνυν, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 492]	ἔργῳ προστιθέασι λόγῳ μὴ πείθοντες	οὗτοι	οἱ παιδευταί τε καὶ σοφισταί.
[6, 493]	τῶν μισθαρνούντων ἰδιωτῶν, οὓς δὴ	οὗτοι	σοφιστὰς καλοῦσι καὶ ἀντιτέχνους ἡγοῦνται,
[6, 503]	βεβαιότητος ἐθέλειν ζῆν, ἀλλ’ οἱ	τοιοῦτοι	ὑπὸ ὀξύτητος φέρονται ὅπῃ ἂν
[6, 495]	ἐπιτηδεύματος, καὶ τὰ λεγόμενα ἀγαθά,	πλοῦτοί	τε καὶ πᾶσα ἡ τοιαύτη
[6, 500]	οἱ τῷ θείῳ παραδείγματι χρώμενοι	ζωγράφοι;	Οὐ χαλεπανοῦσιν, ἦ δ’ ὅς,
[6, 487]	πρὶν ἂν ἐν αὐταῖς οἱ	φιλόσοφοι	ἄρξωσιν, οὓς ἀχρήστους ὁμολογοῦμεν αὐταῖς
[6, 484]	~Πολιτεία (Οἱ μὲν δὴ	φιλόσοφοι,	ἦν δ’ ἐγώ, ὦ Γλαύκων,
[6, 484]	ἐγώ, ἢ τὸ ἑξῆς; ἐπειδὴ	φιλόσοφοι	μὲν οἱ τοῦ ἀεὶ κατὰ
[6, 489]	ἐκεῖνον τὸν θαυμάζοντα ὅτι οἱ	φιλόσοφοι	οὐ τιμῶνται ἐν ταῖς πόλεσι
[6, 502]	ἔκγονοι ἢ δυναστῶν τὰς φύσεις	φιλόσοφοι;	Οὐδ’ ἂν εἷς, ἔφη. Τοιούτους
[6, 484]	καὶ παντοίως ἴσχουσιν πλανώμενοι οὐ	φιλόσοφοι,	ποτέρους δὴ δεῖ πόλεως ἡγεμόνας
[6, 493]	ἄχθοιτο κακά, ἄλλον δὲ μηδένα	ἔχοι	λόγον περὶ αὐτῶν, ἀλλὰ τἀναγκαῖα
[6, 493]	καλέσειεν καὶ ὡς τέχνην συστησάμενος	ἐπὶ	διδασκαλίαν τρέποιτο, μηδὲν εἰδὼς τῇ
[6, 489]	ἐάντε πένης κάμνῃ, ἀναγκαῖον (εἶναι	ἐπὶ	ἰατρῶν θύρας ἰέναι καὶ πάντα
[6, 504]	μὴ παριέναι. ἢ οὐ γελοῖον	ἐπὶ	μὲν ἄλλοις σμικροῦ ἀξίοις (πᾶν
[6, 491]	ἐπιτήδευμα, πολλαχῇ πλημμελοῦσαι, πανταχῇ καὶ	ἐπὶ	πάντας δόξαν οἵαν λέγεις φιλοσοφίᾳ
[6, 510]	ὁμολογουμένως ἐπὶ τοῦτο οὗ ἂν	ἐπὶ	σκέψιν ὁρμήσωσι. Πάνυ μὲν οὖν,
[6, 494]	αὐτῷ χρῆσθαι, ἐπειδὰν πρεσβύτερος γίγνηται,	ἐπὶ	τὰ αὑτῶν πράγματα οἵ τε
[6, 493]	ἄδικον, ὀνομάζοι δὲ πάντα ταῦτα	ἐπὶ	ταῖς τοῦ μεγάλου ζῴου δόξαις,
[6, 489]	καὶ πάντα τὸν ἄρχεσθαι δεόμενον	ἐπὶ	τὰς τοῦ ἄρχειν δυναμένου, οὐ
[6, 489]	ὑφ’ αὑτοῦ οὐδὲ τοὺς σοφοὺς	ἐπὶ	τὰς τῶν πλουσίων θύρας ἰέναι,
[6, 506]	ὦ Σώκρατες, ὁ Γλαύκων, ὥσπερ	ἐπὶ	τέλει ὢν ἀποστῇς. ἀρκέσει γὰρ
[6, 511]	ἐχόμενος τῶν ἐκείνης ἐχομένων, οὕτως	ἐπὶ	τελευτὴν καταβαίνῃ, (αἰσθητῷ παντάπασιν οὐδενὶ
[6, 510]	οὐκ ἐπ’ ἀρχὴν πορευομένη ἀλλ’	ἐπὶ	τελευτήν, τὸ δ’ αὖ ἕτερον—
[6, 487]	σμικρὸν παραγόμενοι, ἁθροισθέντων τῶν σμικρῶν	ἐπὶ	τελευτῆς τῶν λόγων μέγα τὸ
[6, 504]	τε καὶ μάλιστα προσήκοντος μαθήματος	ἐπὶ	τέλος οὔποτε ἥξει. Οὐ γὰρ
[6, 486]	τοῖς ἄλλοις διάνοιαν φύσει, ἣν	ἐπὶ	τὴν τοῦ ὄντος ἰδέαν ἑκάστου
[6, 511]	ὁρμάς, ἵνα μέχρι τοῦ ἀνυποθέτου	ἐπὶ	τὴν τοῦ παντὸς ἀρχὴν ἰών,
[6, 496]	(σύμμαχος μεθ’ ὅτου τις ἰὼν	ἐπὶ	τὴν τῷ δικαίῳ βοήθειαν σῴζοιτ’
[6, 490]	ὄντως φιλομαθής, καὶ οὐκ (ἐπιμένοι	ἐπὶ	τοῖς δοξαζομένοις εἶναι πολλοῖς ἑκάστοις,
[6, 511]	δ’ ἐγώ, ἀπεδέξω. καί μοι	ἐπὶ	τοῖς τέτταρσι τμήμασι τέτταρα ταῦτα
[6, 510]	λοιπὰ ἤδη διεξιόντες τελευτῶσιν ὁμολογουμένως	ἐπὶ	τοῦτο οὗ ἂν ἐπὶ σκέψιν
[6, 494]	βαρβάρων ἱκανὸν ἔσεσθαι (πράττειν, καὶ	ἐπὶ	τούτοις ὑψηλὸν ἐξαρεῖν αὑτόν, σχηματισμοῦ
[6, 490]	τῆς διαβολῆς τὴν αἰτίαν ἐπισκοποῦντες	ἐπὶ	τούτῳ νῦν γεγόναμεν, τί ποθ’
[6, 511]	ψυχῇ γιγνόμενα λαβέ, νόησιν μὲν	ἐπὶ	τῷ ἀνωτάτω, διάνοιαν (δὲ ἐπὶ
[6, 511]	ἐπὶ τῷ ἀνωτάτω, διάνοιαν (δὲ	ἐπὶ	τῷ δευτέρῳ, τῷ τρίτῳ δὲ
[6, 487]	ἔργῳ δὲ ὁρᾶν, ὅσοι ἂν	ἐπὶ	φιλοσοφίαν ὁρμήσαντες μὴ τοῦ πεπαιδεῦσθαι
[6, 500]	καὶ φιλαπεχθημόνως ἔχοντας καὶ ἀεὶ	περὶ	ἀνθρώπων τοὺς λόγους ποιουμένους, ἥκιστα
[6, 511]	ἐξ ὑποθέσεων, νοῦν οὐκ ἴσχειν	περὶ	αὐτὰ δοκοῦσί σοι, καίτοι νοητῶν
[6, 494]	λέγοντάς τε καὶ πράττοντας καὶ	περὶ	αὐτόν, ὅπως ἂν μὴ πεισθῇ,
[6, 490]	παρὰ δόξαν τοῖς νῦν δοκουμένοις	περὶ	αὐτοῦ; Καὶ μάλα, ἔφη. Αρ’
[6, 509]	αἴτιος, ἀναγκάζων τὰ ἐμοὶ δοκοῦντα	περὶ	αὐτοῦ λέγειν. Καὶ μηδαμῶς γ’
[6, 500]	αἴσθωνται οἱ πολλοὶ ὅτι ἀληθῆ	περὶ	αὐτοῦ (λέγομεν, χαλεπανοῦσι δὴ τοῖς
[6, 505]	μὲν μεγάλαι καὶ πολλαὶ ἀμφισβητήσεις	περὶ	αὐτοῦ, φανερόν; Πῶς γὰρ οὔ;
[6, 493]	ἄλλον δὲ μηδένα ἔχοι λόγον	περὶ	αὐτῶν, ἀλλὰ τἀναγκαῖα δίκαια καλοῖ
[6, 510]	αὑτοῖς οὔτε ἄλλοις ἔτι ἀξιοῦσι	περὶ	αὐτῶν διδόναι (ὡς παντὶ φανερῶν,
[6, 506]	ἀποχρήσοι τὸ τοῖς ἄλλοις δοκοῦν	περὶ	αὐτῶν. Οὐδὲ γὰρ δίκαιόν μοι,
[6, 510]	εἴδεσι προσχρῶνται καὶ τοὺς λόγους	περὶ	αὐτῶν ποιοῦνται, οὐ περὶ τούτων
[6, 491]	οὐκ ἄτοπα δόξει τὰ προειρημένα	περὶ	αὐτῶν. Πῶς οὖν, ἔφη, κελεύεις;
[6, 505]	ἄλλων εἴ τι ὄφελος ἦν,	περὶ	δὴ τὸ τοιοῦτον ~καὶ (τοσοῦτον
[6, 488]	τοιουτονὶ γενόμενον εἴτε πολλῶν νεῶν	πέρι	εἴτε μιᾶς· ναύκληρον μεγέθει μὲν
[6, 510]	ὑποθέσεως ἰοῦσα καὶ ἄνευ τῶν	περὶ	ἐκεῖνο εἰκόνων, αὐτοῖς εἴδεσι δι’
[6, 491]	(Παντός, ἦν δ’ ἐγώ, σπέρματος	πέρι	ἢ φυτοῦ, εἴτε ἐγγείων εἴτε
[6, 510]	ᾧ τοῦτο ἔοικεν, τά τε	περὶ	ἡμᾶς ζῷς καὶ πᾶν τὸ
[6, 484]	τὰ ἐνθάδε νόμιμα καλῶν τε	πέρι	καὶ δικαίων καὶ ἀγαθῶν τίθεσθαί
[6, 504]	ψυχῆς διαστησάμενοι συνεβιβάζομεν δικαιοσύνης τε	πέρι	καὶ σωφροσύνης καὶ ἀνδρείας καὶ
[6, 506]	γὰρ ἡμῖν, κἂν ὥσπερ δικαιοσύνης	πέρι	καὶ σωφροσύνης καὶ τῶν ἄλλων
[6, 488]	ἄχρηστον, τοῦ δὲ ἀληθινοῦ κυβερνήτου	πέρι	μηδ’ ἐπαΐοντες, ὅτι ἀνάγκη αὐτῷ
[6, 488]	ὡσαύτως βραχύ τι καὶ γιγνώσκοντα	περὶ	ναυτικῶν ἕτερα τοιαῦτα, τοὺς δὲ
[6, 510]	περὶ τούτων διανοούμενοι, ἀλλ’ ἐκείνων	πέρι	οἷς ταῦτα ἔοικε, τοῦ τετραγώνου
[6, 504]	ὃ μέντοι μέγιστον μάθημα καὶ	περὶ	ὅτι αὐτὸ λέγεις, οἴει τιν’
[6, 507]	καὶ αὐτὸ ἀγαθόν, καὶ οὕτω	περὶ	πάντων ἃ τότε ὡς πολλὰ
[6, 496]	οὐδὲν ὑγιὲς ὡς ἔπος εἰπεῖν	περὶ	τὰ τῶν πόλεων πράττει οὐδ’
[6, 505]	πίστει χρήσασθαι μονίμῳ οἵᾳ καὶ	περὶ	τἆλλα, διὰ τοῦτο δὲ ἀποτυγχάνει
[6, 508]	Αλλ’ ἡλιοειδέστατόν γε οἶμαι τῶν	περὶ	τὰς αἰσθήσεις ὀργάνων. Πολύ γε.
[6, 510]	γάρ σε εἰδέναι ὅτι οἱ	περὶ	τὰς γεωμετρίας τε καὶ λογισμοὺς
[6, 488]	καὶ τὴν κυβερνητικήν. τοιούτων δὴ	περὶ	τὰς ναῦς γιγνομένων τὸν ὡς
[6, 506]	δ’ αὑτοῦ μή, τοσοῦτον (χρόνον	περὶ	ταῦτα πραγματευόμενον. Τί δέ; ἦν
[6, 485]	ἀφίενται, ὥσπερ ἐν τοῖς πρόσθεν	περί	τε τῶν φιλοτίμων καὶ ἐρωτικῶν
[6, 511]	ὑποθέσεσι δ’ ἀναγκαζομένην ψυχὴν χρῆσθαι	περὶ	τὴν ζήτησιν αὐτοῦ, οὐκ ἐπ’
[6, 485]	καὶ πᾶν τὸ τοιοῦτον ἐρρυήκασιν,	περὶ	τὴν τῆς ψυχῆς οἶμαι ἡδονὴν
[6, 488]	δὲ ναύτας στασιάζοντας πρὸς ἀλλήλους	περὶ	τῆς κυβερνήσεως, ἕκαστον οἰόμενον δεῖν
[6, 502]	δή, ὡς ἔοικεν, συμβαίνει ἡμῖν	περὶ	τῆς νομοθεσίας ἄριστα μὲν εἶναι
[6, 502]	τοῦτο πεπεισμένοι ἔστων· τοῦδε δὲ	πέρι	τις ἀμφισβητήσει, ὡς οὐκ ἂν
[6, 495]	οἳ ἂν κομψότατοι ὄντες τυγχάνωσι	περὶ	τὸ αὑτῶν τεχνίον. ὅμως γὰρ
[6, 509]	οὐρανοῦ εἰπὼν δόξω σοι σοφίζεσθαι	περὶ	τὸ ὄνομα. ἀλλ’ οὖν ἔχεις
[6, 509]	εἰ μή τι, ἀλλὰ τὴν	περὶ	τὸν ἥλιον ὁμοιότητα αὖ διεξιών,
[6, 494]	ὅπως ἂν μὴ πεισθῇ, καὶ	περὶ	τὸν πείθοντα, ὅπως ἂν μὴ
[6, 506]	τῶν ἄλλων διῆλθες, οὕτω καὶ	περὶ	τοῦ ἀγαθοῦ διέλθῃς. Καὶ γὰρ
[6, 498]	ποιούμενοι— λέγω δὲ χαλεπώτατον τὸ	περὶ	τοὺς λόγους ἐν δὲ τῷ
[6, 497]	ἦ δ’ ὅς, ἔτι λέγω	περὶ	τούτου· ἀλλὰ τὴν προσήκουσαν αὐτῇ
[6, 499]	ἐπόψεως, ἢ καὶ ἔπειτα γενήσεται,	περὶ	τούτου ἕτοιμοι τῷ λόγῳ διαμάχεσθαι,
[6, 484]	δοκεῖ ἂν βελτιόνως φανῆναι εἰ	περὶ	τούτου μόνου ἔδει ῥηθῆναι, καὶ
[6, 510]	λόγους περὶ αὐτῶν ποιοῦνται, οὐ	περὶ	τούτων διανοούμενοι, ἀλλ’ ἐκείνων πέρι
[6, 485]	μὲν δὴ τῶν φιλοσόφων φύσεων	πέρι	ὡμολογήσθω (ἡμῖν ὅτι μαθήματός γε
[6, 490]	τοὺς λόγους, εἰς αὐτοὺς ἀποβλέψας	περὶ	ὧν ὁ λόγος, φαίη ὁρᾶν
[6, 506]	ἐγώ· δοκεῖ σοι δίκαιον εἶναι	περὶ	ὧν τις μὴ οἶδεν λέγειν
[6, 503]	ἀκήρατον ἐκβαίνοντα ὥσπερ χρυσὸν ἐν	πυρὶ	βασανιζόμενον, στατέον ἄρχοντα καὶ γέρα
[6, 511]	ἐπιβάσεις τε καὶ ὁρμάς, ἵνα	μέχρι	τοῦ ἀνυποθέτου ἐπὶ τὴν τοῦ
[6, 498]	δὲ ἀρετῇ παρισωμένον καὶ ὡμοιωμένον	μέχρι	τοῦ δυνατοῦ τελέως ἔργῳ τε
[6, 510]	σκιάς, ἔπειτα τὰ ἐν τοῖς	ὕδασι	φαντάσματα καὶ ἐν τοῖς ὅσα
[6, 492]	εἰρήκαμεν. Ποίαν; ἔφη. Ην ἔργῳ	προστιθέασι	λόγῳ μὴ πείθοντες οὗτοι οἱ
[6, 503]	νῦν λέγομεν, ὅτι καὶ ἐν	μαθήμασι	πολλοῖς γυμνάζειν δεῖ, σκοποῦντας εἰ
[6, 511]	καί μοι ἐπὶ τοῖς τέτταρσι	τμήμασι	τέτταρα ταῦτα παθήματα ἐν τῇ
[6, 492]	μὴ πειθόμενον ἀτιμίαις τε καὶ	χρήμασι	καὶ θανάτοις κολάζουσι; Καὶ μάλα,
[6, 500]	ἀνθρώπῳ γίγνεται· διαβολὴ δ’ ἐν	πᾶσι	πολλή. Παντάπασι μὲν οὖν. Αν
[6, 486]	μνημονικὴν αὐτὴν ζητῶμεν δεῖν εἶναι.	Παντάπασι	μὲν οὖν. Αλλ’ οὐ μὴν
[6, 500]	διαβολὴ δ’ ἐν πᾶσι πολλή.	Παντάπασι	μὲν οὖν. Αν οὖν τις,
[6, 507]	νοεῖσθαι μέν, ὁρᾶσθαι δ’ οὔ.	Παντάπασι	μὲν οὖν. (Τῷ οὖν ὁρῶμεν
[6, 502]	μὴ ἧττον φῶμεν αὐτοὺς ἀλλὰ	(παντάπασι	πρᾴους γεγονέναι καὶ πεπεῖσθαι, ἵνα,
[6, 511]	καὶ ἐκείνοις πρὸς ἐκεῖνα ὡς	ἐναργέσι	δεδοξασμένοις τε καὶ τετιμημένοις. (Μανθάνω,
[6, 510]	τῶν περὶ ἐκεῖνο εἰκόνων, αὐτοῖς	εἴδεσι	δι’ αὐτῶν τὴν μέθοδον ποιουμένη.
[6, 510]	Οὐκοῦν καὶ ὅτι τοῖς ὁρωμένοις	εἴδεσι	προσχρῶνται καὶ τοὺς λόγους περὶ
[6, 487]	σὺ ἐπαινεῖς πάσχοντας, ἀχρήστους ταῖς	πόλεσι	γιγνομένους. Καὶ ἐγὼ ἀκούσας, Οἴει
[6, 489]	φιλόσοφοι οὐ τιμῶνται ἐν ταῖς	πόλεσι	δίδασκέ τε τὴν εἰκόνα καὶ
[6, 489]	τὴν εἰκόνα ἰδεῖν, ὅτι ταῖς	πόλεσι	πρὸς τοὺς ἀληθινοὺς φιλοσόφους τὴν
[6, 511]	νοητὸν μὲν τὸ εἶδος ἔλεγον,	ὑποθέσεσι	δ’ ἀναγκαζομένην ψυχὴν χρῆσθαι περὶ
[6, 507]	τὰ ἀκουόμενα, καὶ ταῖς ἄλλαις	αἰσθήσεσι	πάντα τὰ αἰσθητά; Τί μήν;
[6, 487]	μέμψαιτο. Αλλ’ ἦν δ’ ἐγώ,	τελειωθεῖσι	τοῖς τοιούτοις παιδείᾳ τε καὶ
[6, 489]	~(τε καὶ ἀδολέσχην καὶ ἄχρηστόν	σφισι	καλεῖσθαι ὑπὸ τῶν ἐν ταῖς
[6, 488]	καὶ πάντα ποιοῦντας ὅπως ἂν	σφίσι	τὸ πηδάλιον ἐπιτρέψῃ, ἐνίοτε δ’
[6, 511]	δυναμένην τῶν ὑποθέσεων ἀνωτέρω ἐκβαίνειν,	εἰκόσι	δὲ χρωμένην αὐτοῖς τοῖς ὑπὸ
[6, 511]	ἀπεδέξω. καί μοι ἐπὶ τοῖς	τέτταρσι	τμήμασι τέτταρα ταῦτα παθήματα ἐν
[6, 489]	τῶν ἐν ταῖς οὕτω κατεσκευασμέναις	ναυσὶ	πλωτήρων; Καὶ μάλα, ἔφη ὁ
[6, 491]	ἕκαστον ὧν ἐπῃνέσαμεν τῆς φύσεως	ἀπόλλυσι	τὴν ἔχουσαν ψυχὴν καὶ ἀποσπᾷ
[6, 500]	γε ὡς ἀληθῶς πρὸς τοῖς	οὖσι	τὴν διάνοιαν ἔχοντι κάτω βλέπειν
[6, 505]	ὅτι οὐκ ἴσμεν τὸ ἀγαθὸν	λέγουσι	πάλιν ὡς εἰδόσιν; φρόνησιν γὰρ
[6, 492]	τε καὶ χρήμασι καὶ θανάτοις	κολάζουσι;	Καὶ μάλα, ἔφη, σφόδρα. Τίνα
[6, 510]	οὔτε αὑτοῖς οὔτε ἄλλοις ἔτι	ἀξιοῦσι	περὶ αὐτῶν διδόναι (ὡς παντὶ
[6, 511]	νοῦν οὐκ ἴσχειν περὶ αὐτὰ	δοκοῦσί	σοι, καίτοι νοητῶν ὄντων μετὰ
[6, 506]	ὧν αἱ βέλτισται τυφλαί— ἢ	δοκοῦσί	τί σοι τυφλῶν διαφέρειν ὁδὸν
[6, 484]	ἔφη, οὐ δῆλον; Η οὖν	δοκοῦσί	τι τυφλῶν διαφέρειν οἱ τῷ
[6, 493]	ἰδιωτῶν, οὓς δὴ οὗτοι σοφιστὰς	καλοῦσι	καὶ ἀντιτέχνους ἡγοῦνται, μὴ ἄλλα
[6, 490]	καὶ οὐ πονηρούς, ἀχρήστους δὲ	καλοῦσι·	~καὶ μετὰ (τοῦτο αὖ τὰς
[6, 494]	ὅσοι προσομιλοῦντες ὄχλῳ ἀρέσκειν αὐτῷ	ἐπιθυμοῦσι.	Δῆλον. Εκ δὴ τούτων τίνα
[6, 501]	ἀφωρίσαμεν; (Οὐ δήπου. Ετι οὖν	ἀγριανοῦσι	λεγόντων ἡμῶν ὅτι πρὶν ἂν
[6, 500]	ὅτι ἀληθῆ περὶ αὐτοῦ (λέγομεν,	χαλεπανοῦσι	δὴ τοῖς φιλοσόφοις καὶ ἀπιστήσουσιν
[6, 488]	τῆς νεὼς ἄρχειν χρωμένους τοῖς	ἐνοῦσι,	καὶ πίνοντάς τε καὶ εὐωχουμένους
[6, 508]	ἐπέχῃ, ἀλλὰ ὧν νυκτερινὰ φέγγη,	ἀμβλυώττουσί	τε καὶ ἐγγὺς φαίνονται τυφλῶν,
[6, 505]	φίλε, οἱ τοῦτο ἡγούμενοι οὐκ	ἔχουσι	δεῖξαι ἥτις φρόνησις, ἀλλ’ ἀναγκάζονται
[6, 492]	σὺν πολλῷ θορύβῳ τὰ μὲν	ψέγωσι	τῶν λεγομένων ἢ πραττομένων, τὰ
[6, 496]	ἀναξίους παιδεύσεως, ὅταν αὐτῇ πλησιάζοντες	ὁμιλῶσι	μὴ κατ’ ἀξίαν, ποῖ’ ἄττα
[6, 495]	φιλοσοφίαν, οἳ ἂν κομψότατοι ὄντες	τυγχάνωσι	περὶ τὸ αὑτῶν τεχνίον. ὅμως
[6, 508]	ὧν ὁ ἥλιος καταλάμπει, σαφῶς	ὁρῶσι,	καὶ τοῖς αὐτοῖς τούτοις ὄμμασιν
[6, 510]	τοῦτο οὗ ἂν ἐπὶ σκέψιν	ὁρμήσωσι.	Πάνυ μὲν οὖν, ἔφη, τοῦτό
[6, 492]	ἂν ὦσιν ἐπηχοῦντες διπλάσιον θόρυβον	παρέχωσι	τοῦ ψόγου καὶ ἐπαίνου. ἐν
[6, 495]	οἱ τἀγαθά, οἳ ἂν ταύτῃ	τύχωσι	ῥυέντες· σμικρὰ δὲ φύσις οὐδὲν
[6, 498]	ὅταν αὖθις γενόμενοι τοῖς τοιούτοις	ἐντύχωσι	λόγοις. Εἰς μικρόν γ’ ἔφη,
[6, 497]	μὲν καὶ τότε, ὅτι δεήσοι	τι	ἀεὶ ἐνεῖναι ἐν τῇ πόλει
[6, 485]	μὴν ὅτῳ γε εἰς ἕν	τι	αἱ ἐπιθυμίαι σφόδρα ῥέπουσιν, ἴσμεν
[6, 485]	ἔφη. Η οὖν οἰκειότερον σοφίᾳ	τι	ἀληθείας ἂν εὕροις; Καὶ πῶς;
[6, 502]	καὶ πεπεῖσθαι, ἵνα, εἰ μή	τι,	ἀλλὰ αἰσχυνθέντες ὁμολογήσωσιν; Πάνυ μὲν
[6, 509]	γ’ ἔφη, παύσῃ, εἰ μή	τι,	ἀλλὰ τὴν περὶ τὸν ἥλιον
[6, 505]	ὄφελος, ὥσπερ οὐδ’ εἰ (κεκτῄμεθά	τι	ἄνευ τοῦ ἀγαθοῦ. ἢ οἴει
[6, 484]	ἔφη, τὸ μετὰ τοῦτο ἡμῖν;	Τί	δ’ ἄλλο, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 486]	σμικρὸν ἀνύτων; Οὐκ ἂν γένοιτο.	Τί	δ’ εἰ μηδὲν ὧν μάθοι
[6, 494]	σῶμα φυῇ προσφερὴς τῇ ψυχῇ;	Τί	δ’ οὐ μέλλει; ἔφη. Βουλήσονται
[6, 506]	ταῦθ’ ἃ οἴεται ἐθέλειν λέγειν.	Τί	δέ; εἶπον· οὐκ ᾔσθησαι τὰς
[6, 506]	τοσοῦτον (χρόνον περὶ ταῦτα πραγματευόμενον.	Τί	δέ; ἦν δ’ ἐγώ· δοκεῖ
[6, 505]	ἀγαθοῦ φθέγξωνται ὄνομα. Αληθέστατα, ἔφη.	Τί	δὲ οἱ τὴν ἡδονὴν ἀγαθὸν
[6, 501]	ἣν ἡμεῖς διήλθομεν; Οὐδὲ τοῦτο.	Τί	δέ; τὴν τοιαύτην τυχοῦσαν τῶν
[6, 505]	αὐτοῦ, φανερόν; Πῶς γὰρ οὔ;	Τί	δέ; τόδε οὐ φανερόν, ὡς
[6, 496]	νόθα καὶ φαῦλα; Πολλὴ ἀνάγκη.	Τί	δέ; τοὺς ἀναξίους παιδεύσεως, ὅταν
[6, 503]	τε καὶ χάσμης ἐμπίμπλανται, ὅταν	τι	δέῃ τοιοῦτον διαπονεῖν. Εστι ταῦτα,
[6, 490]	ἄλλον τῆς φιλοσόφου φύσεως χορὸν	τί	δεῖ πάλιν ἐξ ἀρχῆς ἀναγκάζοντα
[6, 484]	τὰ λοιπὰ διελθεῖν μέλλοντι κατόψεσθαι	τί	διαφέρει βίος (δίκαιος ἀδίκου. Τί
[6, 484]	ἦ δ’ ὅς, οὐ πολύ	τι	διαφέρει. Τούτους οὖν μᾶλλον φύλακας
[6, 486]	οἷόν τε οἴει τούτῳ μέγα	τι	δοκεῖν εἶναι τὸν ἀνθρώπινον βίον;
[6, 506]	πορευομένων οἱ ἄνευ νοῦ ἀληθές	τι	δοξάζοντες; Οὐδέν, ἔφη. Βούλει οὖν
[6, 511]	ἀλλ’ οὐ νοῦν, ὡς μεταξύ	τι	δόξης τε καὶ νοῦ τὴν
[6, 505]	τούτου ἕνεκα πάντα (πράττει, ἀπομαντευομένη	τι	εἶναι, ἀποροῦσα δὲ καὶ οὐκ
[6, 494]	τὰ πολλὰ καλά, ~ἢ αὐτό	τι	ἕκαστον καὶ (μὴ τὰ πολλὰ
[6, 490]	διόλλυται ἐν πολλοῖς, σμικρὸν δέ	τι	ἐκφεύγει, οὓς δὴ καὶ οὐ
[6, 505]	ἡδονὴν ἀγαθὸν ὁριζόμενοι; μῶν μή	τι	ἐλάττονος πλάνης ἔμπλεῳ τῶν ἑτέρων;
[6, 504]	σε, ἔφη, ἀφεῖναι μὴ ἐρωτήσαντα	τί	ἐστιν; Οὐ πάνυ, ἦν δ’
[6, 496]	μὲν οὖν, ἔφη. Πάνσμικρον δή	τι,	ἔφην ἐγώ, ὦ Αδείμαντε, λείπεται
[6, 486]	(Οὐκοῦν καὶ θάνατον οὐ δεινόν	τι	ἡγήσεται ὁ τοιοῦτος; Ηκιστά γε.
[6, 495]	Καὶ μάλα, ἔφη. Δοκεῖς οὖν	τι,	ἦν δ’ ἐγώ, διαφέρειν αὐτοὺς
[6, 486]	δυσμαθής. ἢ προσδοκᾷς ποτέ τινά	τι	ἱκανῶς ἂν στέρξαι, ὃ πράττων
[6, 502]	δοκεῖ, δόξαι καὶ ἄλλοις θαυμαστόν	τι	καὶ ἀδύνατον; (Οὐκ οἶμαι ἔγωγε,
[6, 496]	πόλεως ὑπερίδῃ· βραχὺ δέ πού	τι	καὶ ἀπ’ ἄλλης τέχνης δικαίως
[6, 488]	δὲ καὶ ὁρῶντα ὡσαύτως βραχύ	τι	καὶ γιγνώσκοντα περὶ ναυτικῶν ἕτερα
[6, 501]	τὰς πόλεις αὐτῷ παρεδίδομεν, καί	τι	μᾶλλον αὐτὸ νῦν ἀκούοντες πραΰνονται;
[6, 487]	ἐπεὶ τό γε ἀληθὲς οὐδέν	τι	μᾶλλον ταύτῃ ἔχειν. λέγω δ’
[6, 504]	ταῦτα, ἔφη, μέγιστα, ἀλλ’ ἔτι	τι	μεῖζον δικαιοσύνης τε καὶ ὧν
[6, 490]	ἔφη, μετριώτατα. Τί οὖν; τούτῳ	τι	μετέσται ψεῦδος ἀγαπᾶν ἢ πᾶν
[6, 486]	φαῖμεν ἕλκειν ἢ εἰς ἀμετρίαν.	Τί	μήν; Αλήθειαν δ’ ἀμετρίᾳ ἡγῇ
[6, 507]	ἄλλαις αἰσθήσεσι πάντα τὰ αἰσθητά;	Τί	μήν; Αρ’ οὖν, ἦν δ’
[6, 501]	ἂν τὸ σχῆμα τῆς πολιτείας;	Τί	μήν; (Επειτα οἶμαι ἀπεργαζόμενοι πυκνὰ
[6, 505]	καὶ κακὰ ταὐτά. ἦ γάρ;	(Τί	μήν; Οὐκοῦν ὅτι μὲν μεγάλαι
[6, 508]	αὐτοῖς τούτοις ὄμμασιν ἐνοῦσα φαίνεται.	Τί	μήν; Οὕτω τοίνυν καὶ τὸ
[6, 485]	ἀσθενέστεραι, ὥσπερ ῥεῦμα ἐκεῖσε ἀπωχετευμένον.	Τί	μήν; Ωι δὴ πρὸς τὰ
[6, 494]	κάμπτηται καὶ ἕλκηται πρὸς φιλοσοφίαν,	τί	οἰόμεθα δράσειν ἐκείνους τοὺς ἡγουμένους
[6, 484]	τί διαφέρει βίος (δίκαιος ἀδίκου.	Τί	οὖν, ἔφη, τὸ μετὰ τοῦτο
[6, 486]	εὐάγωγον παρέξει. Πῶς δ’ οὔ;	(Τί	οὖν; μή πῃ δοκοῦμέν σοι
[6, 486]	ἂν μετείη. Οὔ μοι δοκεῖ.	Τί	οὖν; ὁ κόσμιος καὶ μὴ
[6, 494]	Φιλεῖ γοῦν, ἔφη, οὕτω γίγνεσθαι.	Τί	οὖν οἴει, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 490]	Ως οἷόν τ’ ἔφη, μετριώτατα.	Τί	οὖν; τούτῳ τι μετέσται ψεῦδος
[6, 489]	ἄρχεσθαι, οὗ ἂν τῇ ἀληθείᾳ	τι	ὄφελος ᾖ. ἀλλὰ τοὺς νῦν
[6, 505]	ἀποτυγχάνει καὶ τῶν ἄλλων εἴ	τι	ὄφελος ἦν, περὶ δὴ τὸ
[6, 506]	εἶναι ἢ ἡδονήν, ἢ ἄλλο	τι	παρὰ ταῦτα; Οὗτος, ἦν δ’
[6, 487]	εἴη ἀντειπεῖν. ἀλλὰ γὰρ τοιόνδε	τι	πάσχουσιν οἱ ἀκούοντες ἑκάστοτε ἃ
[6, 505]	ἄνευ τοῦ ἀγαθοῦ. ἢ οἴει	τι	πλέον εἶναι πᾶσαν κτῆσιν ἐκτῆσθαι,
[6, 490]	ἐπισκοποῦντες ἐπὶ τούτῳ νῦν γεγόναμεν,	τί	ποθ’ οἱ πολλοὶ κακοί, καὶ
[6, 498]	καὶ τοὺς ἄλλους, ἢ προὔργου	τι	ποιήσωμεν εἰς ἐκεῖνον τὸν βίον,
[6, 506]	ἀλλ’ ὦ μακάριοι, αὐτὸ μὲν	τί	ποτ’ (ἐστὶ τἀγαθὸν ἐάσωμεν τὸ
[6, 505]	καὶ οὐκ ἔχουσα λαβεῖν ἱκανῶς	τί	ποτ’ ἐστὶν οὐδὲ πίστει χρήσασθαι
[6, 506]	αἱ βέλτισται τυφλαί— ἢ δοκοῦσί	τί	σοι τυφλῶν διαφέρειν ὁδὸν ὀρθῶς
[6, 497]	εἰ μὴ ἔτ’ ἄλλο λέγεις	τι	σύ. Αλλ’ οὐδέν, ἦ δ’
[6, 496]	εἷς πᾶσιν ἀγρίοις ἀντέχειν, πρίν	τι	τὴν πόλιν ἢ φίλους ὀνῆσαι
[6, 493]	παιδευτής; Εμοιγ’ ἔφη. Η οὖν	τι	τούτου δοκεῖ διαφέρειν ὁ τὴν
[6, 484]	οὐ δῆλον; Η οὖν δοκοῦσί	τι	τυφλῶν διαφέρειν οἱ τῷ ὄντι
[6, 484]	ἐλλείποιντο· τούτῳ γὰρ αὐτῷ σχεδόν	τι	τῷ μεγίστῳ ἂν προέχοιεν. ~(Οὐκοῦν
[6, 500]	αὐτὴν διαγράψειαν οἱ τῷ θείῳ	παραδείγματι	χρώμενοι ζωγράφοι; Οὐ χαλεπανοῦσιν, ἦ
[6, 494]	φιλοσόφῳ φύσει, ὥστ’ ἐν τῷ	ἐπιτηδεύματι	μείνασαν πρὸς τέλος ἐλθεῖν; ἐννόει
[6, 501]	οὓς ἡμεῖς ἀφωρίσαμεν; (Οὐ δήπου.	Ετι	οὖν ἀγριανοῦσι λεγόντων ἡμῶν ὅτι
[6, 491]	ἃ διήλθομεν. Ατοπον, ἔφη, ἀκοῦσαι.	(Ετι	τοίνυν, ἦν δ’ ἐγώ, πρὸς
[6, 493]	Οὐδ’ ἐμοὶ ἄλλως, ἔφη, δοκεῖ.	Ετι	τοίνυν σοι, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 498]	τοὺς πολλοὺς τῶν ἀκουόντων προθυμότερον	ἔτι	ἀντιτείνειν οὐδ’ ὁπωστιοῦν πεισομένους, ἀπὸ
[6, 510]	λόγον οὔτε αὑτοῖς οὔτε ἄλλοις	ἔτι	ἀξιοῦσι περὶ αὐτῶν διδόναι (ὡς
[6, 505]	καὶ δοκεῖν, ἀγαθὰ δὲ οὐδενὶ	ἔτι	ἀρκεῖ τὰ δοκοῦντα κτᾶσθαι, ἀλλὰ
[6, 503]	καὶ φόβοις καὶ ἡδοναῖς, καὶ	ἔτι	δὴ ὃ τότε παρεῖμεν νῦν
[6, 508]	καὶ τὰ ὁρώμενα. Πῶς; ἔφη·	ἔτι	δίελθέ μοι. Οφθαλμοί, ἦν δ’
[6, 484]	Οὐ φαίνεται, εἶπον· ἐμοὶ γοῦν	ἔτι	δοκεῖ ἂν βελτιόνως φανῆναι εἰ
[6, 509]	οὐσίας ὄντος τοῦ ἀγαθοῦ, ἀλλ’	ἔτι	ἐπέκεινα τῆς οὐσίας πρεσβείᾳ καὶ
[6, 509]	ὧδε μᾶλλον τὴν εἰκόνα αὐτοῦ	ἔτι	ἐπισκόπει. (Πῶς; Τὸν ἥλιον τοῖς
[6, 494]	πλούσιός τε καὶ γενναῖος, καὶ	ἔτι	εὐειδὴς καὶ μέγας; ἆρ’ οὐ
[6, 497]	Αλλ’ οὐδέν, ἦ δ’ ὅς,	ἔτι	λέγω περὶ τούτου· ἀλλὰ τὴν
[6, 488]	δ’ οὖν τῆς εἰκόνος, ἵν’	ἔτι	μᾶλλον ἴδῃς ὡς γλίσχρως εἰκάζω.
[6, 509]	ὁπότερον αὐτῶν οὐκ ὀρθόν, ἀλλ’	ἔτι	μειζόνως τιμητέον τὴν τοῦ ἀγαθοῦ
[6, 504]	γὰρ ταῦτα, ἔφη, μέγιστα, ἀλλ’	ἔτι	τι μεῖζον δικαιοσύνης τε καὶ
[6, 508]	καὶ ἀληθείας, ἄλλο καὶ κάλλιον	ἔτι	τούτων ἡγούμενος αὐτὸ ὀρθῶς ἡγήσῃ·
[6, 508]	δ’ ἐγώ, οἶσθ’ ὅτι, ὅταν	μηκέτι	ἐπ’ ἐκεῖνά τις αὐτοὺς τρέπῃ
[6, 493]	Ταῦτα τοίνυν πάντα ἐννοήσας ἐκεῖνο	ἀναμνήσθητι·	αὐτὸ τὸ καλὸν ἀλλὰ μὴ
[6, 502]	ἡμεῖς (συγχωροῦμεν· ὡς δὲ ἐν	παντὶ	τῷ χρόνῳ τῶν πάντων οὐδέποτε
[6, 510]	ἀξιοῦσι περὶ αὐτῶν διδόναι (ὡς	παντὶ	φανερῶν, ἐκ τούτων δ’ ἀρχόμενοι
[6, 503]	γέρα δοτέον καὶ ζῶντι καὶ	τελευτήσαντι	καὶ ἆθλα. τοιαῦτ’ ἄττα ἦν
[6, 494]	τὸ δὲ οὐ κτητὸν μὴ	δουλεύσαντι	τῇ κτήσει αὐτοῦ, ἆρ’ εὐπετὲς
[6, 497]	δηλώσει ὅτι τοῦτο μὲν τῷ	ὄντι	θεῖον ἦν, τὰ δὲ ἄλλα
[6, 488]	κυβερνητικὸν οὐχ ἡγῇ ἂν τῷ	ὄντι	μετεωροσκόπον ~(τε καὶ ἀδολέσχην καὶ
[6, 490]	καὶ πάντῃ ἔδει ἢ ἀλαζόνι	ὄντι	μηδαμῇ μετεῖναι φιλοσοφίας ἀληθινῆς. Ην
[6, 493]	ἀγαθοῦ φύσιν, ὅσον διαφέρει τῷ	ὄντι,	μήτε ἑωρακὼς εἴη μήτε ἄλλῳ
[6, 488]	τέχνῃ προσηκόντων, εἰ μέλλει τῷ	ὄντι	νεὼς ἀρχικὸς ἔσεσθαι, ὅπως δὲ
[6, 490]	ᾧ πλησιάσας καὶ μιγεὶς τῷ	ὄντι	ὄντως, γεννήσας νοῦν καὶ ἀλήθειαν,
[6, 499]	βαρβαρικῷ τόπῳ, πόρρω που (ἐκτὸς	ὄντι	τῆς ἡμετέρας ἐπόψεως, ἢ καὶ
[6, 484]	τι τυφλῶν διαφέρειν οἱ τῷ	ὄντι	τοῦ ὄντος ἑκάστου ἐστερημένοι τῆς
[6, 511]	ποιούμενος οὐκ ἀρχὰς ἀλλὰ τῷ	ὄντι	ὑποθέσεις, οἷον ἐπιβάσεις τε καὶ
[6, 485]	Οὐδαμῶς γε. Τὸν ἄρα τῷ	ὄντι	φιλομαθῆ πάσης ἀληθείας δεῖ εὐθὺς
[6, 497]	τὸ λεγόμενον τὰ καλὰ τῷ	ὄντι	χαλεπά. (Αλλ’ ὅμως, ἔφη, λαβέτω
[6, 504]	ἄλλη μακροτέρα εἴη περίοδος, ἣν	περιελθόντι	καταφανῆ γίγνοιτο, τῶν μέντοι ἔμπροσθεν
[6, 508]	παρέχον τοῖς γιγνωσκομένοις καὶ τῷ	γιγνώσκοντι	τὴν δύναμιν ἀποδιδὸν τὴν τοῦ
[6, 484]	μὴ πολλὰ τὰ λοιπὰ διελθεῖν	μέλλοντι	κατόψεσθαι τί διαφέρει βίος (δίκαιος
[6, 504]	τῷ (τοιούτῳ, καὶ οὐχ ἧττον	μανθάνοντι	πονητέον ἢ γυμναζομένῳ· ἤ, ὃ
[6, 502]	κτήσεως δυσχέρειαν ἐν τῷ πρόσθεν	παραλιπόντι	καὶ παιδογονίαν καὶ τὴν τῶν
[6, 509]	δέ, ὅσα γ’ ἐν τῷ	παρόντι	δυνατόν, ἑκὼν οὐκ ἀπολείψω. Μὴ
[6, 508]	καὶ ἔοικεν αὖ νοῦν οὐκ	ἔχοντι.	Εοικε γάρ. (Τοῦτο τοίνυν τὸ
[6, 500]	πρὸς τοῖς οὖσι τὴν διάνοιαν	ἔχοντι	κάτω βλέπειν εἰς (ἀνθρώπων πραγματείας,
[6, 503]	ἄρχοντα καὶ γέρα δοτέον καὶ	ζῶντι	καὶ τελευτήσαντι καὶ ἆθλα. τοιαῦτ’
[6, 504]	ἀξίοις (πᾶν ποιεῖν συντεινομένους ὅπως	ὅτι	ἀκριβέστατα καὶ καθαρώτατα ἕξει, τῶν
[6, 500]	ἐὰν δὴ αἴσθωνται οἱ πολλοὶ	ὅτι	ἀληθῆ περὶ αὐτοῦ (λέγομεν, χαλεπανοῦσι
[6, 488]	ἀληθινοῦ κυβερνήτου πέρι μηδ’ ἐπαΐοντες,	ὅτι	ἀνάγκη αὐτῷ τὴν ἐπιμέλειαν ποιεῖσθαι
[6, 505]	τοῦτο λέγειν, καὶ πρὸς τούτῳ	ὅτι	αὐτὴν οὐχ ἱκανῶς ἴσμεν· εἰ
[6, 504]	μέντοι μέγιστον μάθημα καὶ περὶ	ὅτι	αὐτὸ λέγεις, οἴει τιν’ ἄν
[6, 502]	ἦ δ’ ὅς. Καὶ μὴν	ὅτι	γε βέλτιστα, εἴπερ δυνατά, ἱκανῶς
[6, 505]	οἶμαι δὲ τοῦτο μᾶλλον· ἐπεὶ	ὅτι	γε ἡ τοῦ ἀγαθοῦ ἰδέα
[6, 505]	φρόνησις. Πῶς δ’ οὔ; Καὶ	ὅτι	γε, ὦ φίλε, οἱ τοῦτο
[6, 497]	αὐτὸ ἐρρήθη μὲν καὶ τότε,	ὅτι	δεήσοι τι ἀεὶ ἐνεῖναι ἐν
[6, 485]	ἐπιθυμίαι σφόδρα ῥέπουσιν, ἴσμεν που	ὅτι	εἰς τἆλλα τούτῳ ἀσθενέστεραι, ὥσπερ
[6, 487]	ἡδέως ἂν ἀκούοιμι. Ακούοις ἂν	ὅτι	ἔμοιγε φαίνονται τἀληθῆ λέγειν. (Πῶς
[6, 500]	μὲν γάρ σε προφθάσας λέγω	ὅτι	ἐν ὀλίγοις τισὶν ἡγοῦμαι, ἀλλ’
[6, 491]	Ο μὲν πάντων θαυμαστότατον ἀκοῦσαι,	ὅτι	ἓν ἕκαστον ὧν ἐπῃνέσαμεν τῆς
[6, 508]	ἄλλοι· τὸν ἥλιον γὰρ δῆλον	ὅτι	ἐρωτᾷς. Αρ’ οὖν ὧδε πέφυκεν
[6, 507]	ἐπ’ αὐτὸ τοῦτο πεφυκός, οἶσθα	ὅτι	ἥ τε ὄψις οὐδὲν ὄψεται,
[6, 492]	διαφθείροντας δέ τινας σοφιστὰς ἰδιωτικούς,	ὅτι	καὶ ἄξιον λόγου, ἀλλ’ οὐκ
[6, 503]	ὃ τότε παρεῖμεν νῦν λέγομεν,	ὅτι	καὶ ἐν μαθήμασι πολλοῖς γυμνάζειν
[6, 508]	φῶς ὄψιν τε ποιεῖ ὁρᾶν	ὅτι	κάλλιστα καὶ τὰ ὁρώμενα ὁρᾶσθαι;
[6, 493]	τῶν δογμάτων τε καὶ ἐπιθυμιῶν	ὅτι	καλὸν ἢ αἰσχρὸν (ἢ ἀγαθὸν
[6, 505]	ἀγαθοῦ, ὡς αὖ συνιέντων ἡμῶν	ὅτι	λέγουσιν, ἐπειδὰν τὸ τοῦ ἀγαθοῦ
[6, 487]	τελευτῶντες ἀποκλείεσθαι καὶ οὐκ ἔχειν	ὅτι	λέγωσιν ὑπὸ πεττείας αὖ ταύτης
[6, 485]	φιλοσόφων φύσεων πέρι ὡμολογήσθω (ἡμῖν	ὅτι	μαθήματός γε ἀεὶ ἐρῶσιν ὃ
[6, 501]	τὸ δὲ πάλιν ἐγγράφοιεν, (ἕως	ὅτι	μάλιστα ἀνθρώπεια ἤθη εἰς ὅσον
[6, 500]	ἔχοντα, ταῦτα μιμεῖσθαί τε καὶ	ὅτι	μάλιστα ἀφομοιοῦσθαι. ἢ οἴει τινὰ
[6, 485]	ἀληθείας δεῖ εὐθὺς ἐκ νέου	ὅτι	μάλιστα ὀρέγεσθαι. Παντελῶς γε. Αλλὰ
[6, 505]	ἴσμεν, ἄνευ δὲ ταύτης εἰ	ὅτι	μάλιστα τἆλλα ἐπισταίμεθα, οἶσθ’ ὅτι
[6, 505]	γίγνεται. καὶ νῦν σχεδὸν οἶσθ’	ὅτι	μέλλω τοῦτο λέγειν, καὶ πρὸς
[6, 493]	μουσικῇ εἴτε δὴ ἐν πολιτικῇ;	ὅτι	μὲν γὰρ ἄν τις τούτοις
[6, 505]	ἦ γάρ; (Τί μήν; Οὐκοῦν	ὅτι	μὲν μεγάλαι καὶ πολλαὶ ἀμφισβητήσεις
[6, 511]	γάρ μοι συχνὸν ἔργον λέγειν—	ὅτι	μέντοι βούλει διορίζειν σαφέστερον εἶναι
[6, 497]	ἐπιτηδευμάτων. δῆλος δὴ οὖν εἶ	ὅτι	μετὰ τοῦτο ἐρήσῃ τίς αὕτη
[6, 498]	νέμεσθαι καὶ μηδὲν ἄλλο πράττειν,	ὅτι	μὴ πάρεργον, τοὺς μέλλοντας εὐδαιμόνως
[6, 494]	τις ἠρέμα προσελθὼν τἀληθῆ λέγῃ,	ὅτι	νοῦς οὐκ ἔνεστιν αὐτῷ, δεῖται
[6, 510]	μαθήσῃ. οἶμαι γάρ σε εἰδέναι	ὅτι	οἱ περὶ τὰς γεωμετρίας τε
[6, 489]	μὲν τοίνυν ἐκεῖνον τὸν θαυμάζοντα	ὅτι	οἱ φιλόσοφοι οὐ τιμῶνται ἐν
[6, 485]	ἐκείνην ἱκανῶς ὁμολογήσωμεν, ὁμολογήσειν καὶ	ὅτι	οἷοί τε ταῦτα ἔχειν οἱ
[6, 508]	Οφθαλμοί, ἦν δ’ ἐγώ, οἶσθ’	ὅτι,	ὅταν μηκέτι ἐπ’ ἐκεῖνά τις
[6, 497]	ὧν ἕνεκα διαβολὴν εἴληφεν καὶ	ὅτι	οὐ δικαίως, ἐμοὶ μὲν δοκεῖ
[6, 495]	Ορᾷς οὖν, ἦν δ’ ἐγώ,	ὅτι	οὐ κακῶς ἐλέγομεν ὡς ἄρα
[6, 487]	οὖν, ἔφη, εὖ ἔχει λέγειν	ὅτι	οὐ πρότερον κακῶν παύσονται αἱ
[6, 489]	τὸ μετὰ τοῦτο διέλθωμεν, καὶ	ὅτι	οὐδὲ τούτου φιλοσοφία αἰτία, (ἂν
[6, 496]	ἱκανῶς ἰδόντες τὴν μανίαν, καὶ	ὅτι	οὐδεὶς οὐδὲν ὑγιὲς ὡς ἔπος
[6, 507]	ἄλλαις πολλαῖς, ἵνα μὴ εἴπω	ὅτι	οὐδεμιᾷ, τοιούτου προσδεῖ οὐδενός. ἢ
[6, 505]	ὅτι μάλιστα τἆλλα ἐπισταίμεθα, οἶσθ’	ὅτι	οὐδὲν ἡμῖν ὄφελος, ὥσπερ οὐδ’
[6, 499]	δὲ πολλοῖς, ἦν δ’ ἐγώ,	ὅτι	οὐκ αὖ δοκεῖ, ἐρεῖς; Ισως,
[6, 503]	ὅσα ἄλλα τούτοις ἕπεται οἶσθ’	ὅτι	οὐκ ἐθέλουσιν ἅμα φύεσθαι καὶ
[6, 505]	δ’ ἐγώ, εἰ ὀνειδίζοντές γε	ὅτι	οὐκ ἴσμεν τὸ ἀγαθὸν λέγουσι
[6, 499]	ὅμως ἐλέγομεν, ὑπὸ τἀληθοῦς ἠναγκασμένοι,	ὅτι	οὔτε πόλις οὔτε πολιτεία οὐδέ
[6, 490]	εὐμάθεια, μνήμη· καὶ σοῦ ἐπιλαβομένου	ὅτι	πᾶς μὲν (ἀναγκασθήσεται ὁμολογεῖν οἷς
[6, 485]	μήν, ἦν δ’ ἐγώ, καὶ	ὅτι	πάσης αὐτῆς, καὶ οὔτε σμικροῦ
[6, 489]	τὴν εἰκόνα καὶ πειρῶ πείθειν	ὅτι	πολὺ ἂν θαυμαστότερον ἦν (εἰ
[6, 501]	Ετι οὖν ἀγριανοῦσι λεγόντων ἡμῶν	ὅτι	πρὶν ἂν πόλεως τὸ φιλόσοφον
[6, 490]	οὖν δὴ οὐ μετρίως ἀπολογησόμεθα	ὅτι	πρὸς τὸ ὂν πεφυκὼς εἴη
[6, 507]	ἔφη. Αλλ’ ὧδε σκόπει. ἔστιν	ὅτι	προσδεῖ ἀκοῇ καὶ φωνῇ γένους
[6, 507]	καὶ τοῦ ὁρατοῦ οὐκ ἐννοεῖς	ὅτι	προσδεῖται; Πῶς; Ενούσης που ἐν
[6, 506]	καλῶς ἦσθα καὶ πάλαι καταφανὴς	ὅτι	σοι οὐκ ἀποχρήσοι τὸ τοῖς
[6, 490]	ἀναγκάζοντα τάττειν; μέμνησαι γάρ που	ὅτι	συνέβη προσῆκον τούτοις ἀνδρεία, μεγαλοπρέπεια,
[6, 489]	σε ἐξεταζομένην τὴν εἰκόνα ἰδεῖν,	ὅτι	ταῖς πόλεσι πρὸς τοὺς ἀληθινοὺς
[6, 501]	αὐτούς, δι’ ὃν ἐκεῖνοι ἐχαλέπαινον	ὅτι	τὰς πόλεις αὐτῷ παρεδίδομεν, καί
[6, 485]	τε ταῦτα ἔχειν οἱ αὐτοί,	ὅτι	τε οὐκ ἄλλους πόλεων ἡγεμόνας
[6, 491]	ἐγγείων εἴτε τῶν ζῴων, ἴσμεν	ὅτι	τὸ μὴ τυχὸν τροφῆς ἧς
[6, 511]	τε καὶ τετιμημένοις. (Μανθάνω, ἔφη,	ὅτι	τὸ ὑπὸ ταῖς γεωμετρίαις τε
[6, 489]	ἐτιμῶντο. Αλλὰ διδάξω, ἔφη. Καὶ	ὅτι	τοίνυν τἀληθῆ λέγεις, ὡς ἄχρηστοι
[6, 505]	μὴν καὶ τόδε γε οἶσθα,	ὅτι	τοῖς μὲν πολλοῖς ἡδονὴ δοκεῖ
[6, 510]	τοῦτό γε οἶδα. Οὐκοῦν καὶ	ὅτι	τοῖς ὁρωμένοις εἴδεσι προσχρῶνται καὶ
[6, 492]	καὶ σοφισταί. ἢ οὐκ οἶσθα	ὅτι	τὸν μὴ πειθόμενον ἀτιμίαις τε
[6, 497]	προθύμως καὶ παρακινδυνευτικῶς μέλλω λέγειν,	ὅτι	τοὐναντίον ἢ νῦν δεῖ τοῦ
[6, 503]	δὲ τοῦτο μὲν τετολμήσθω εἰπεῖν,	ὅτι	τοὺς ἀκριβεστάτους φύλακας φιλοσόφους δεῖ
[6, 497]	αὐτὸ ἄριστόν ἐστιν, τότε δηλώσει	ὅτι	τοῦτο μὲν τῷ ὄντι θεῖον
[6, 501]	πάνυ ῥᾴδιον· ἀλλ’ οὖν οἶσθ’	ὅτι	τούτῳ ἂν εὐθὺς τῶν ἄλλων
[6, 504]	μέν που, ἦν δ’ ἐγώ,	ὅτι	τριττὰ εἴδη ψυχῆς διαστησάμενοι συνεβιβάζομεν
[6, 487]	τελευτῶντες ἀποκλείονται καὶ οὐκ ἔχουσιν	ὅτι	(φέρωσιν, οὕτω καὶ σφεῖς τελευτῶντες
[6, 504]	Τὸ ποῖον δή; (Ελέγομέν που	ὅτι	ὡς μὲν δυνατὸν ἦν κάλλιστα
[6, 502]	καὶ τὴν τῶν ἀρχόντων κατάστασιν,	εἰδότι	ὡς ἐπίφθονός τε καὶ χαλεπὴ
[6, 499]	γέγονεν ἐν τῷ ἀπείρῳ τῷ	παρεληλυθότι	χρόνῳ ἢ καὶ νῦν ἔστιν
[6, 498]	οἱ καὶ ἁπτόμενοι μειράκια ὄντα	ἄρτι	(ἐκ παίδων τὸ μεταξὺ οἰκονομίας
[6, 489]	νῦν πολιτικοὺς ἄρχοντας ἀπεικάζων οἷς	ἄρτι	ἐλέγομεν ναύταις οὐχ ἁμαρτήσῃ, καὶ
[6, 500]	τοὺς φιλοσόφους, ~καὶ διορίζῃ (ὥσπερ	ἄρτι	τήν τε φύσιν αὐτῶν καὶ
[6, 498]	δ’ ἐγώ, ἐμὲ καὶ Θρασύμαχον	ἄρτι	(φίλους γεγονότας, οὐδὲ πρὸ τοῦ
[6, 503]	ὅταν τι δέῃ τοιοῦτον διαπονεῖν.	Εστι	ταῦτα, ἔφη. Ημεῖς δέ γέ
[6, 507]	τιθέντες, ὃ ἔστιν” ἕκαστον προσαγορεύομεν.	Εστι	ταῦτα. Καὶ τὰ μὲν δὴ
[6, 501]	ἡμᾶς ἔφησθα ἰέναι, ὡς τοιοῦτός	ἐστι	πολιτειῶν ζωγράφος ὃν τότ’ ἐπῃνοῦμεν
[6, 506]	μακάριοι, αὐτὸ μὲν τί ποτ’	(ἐστὶ	τἀγαθὸν ἐάσωμεν τὸ νῦν εἶναι—
[6, 496]	τὰ τῶν πόλεων πράττει οὐδ’	ἔστι	(σύμμαχος μεθ’ ὅτου τις ἰὼν
[6, 495]	κτησαμένου χαλκέως φαλακροῦ καὶ σμικροῦ,	νεωστὶ	μὲν ἐκ δεσμῶν λελυμένου, ἐν
[6, 505]	μάλα, ἔφη, γελοίως. (Πῶς γὰρ	οὐχί,	ἦν δ’ ἐγώ, εἰ ὀνειδίζοντές
[6, 485]	ῥεῦμα ἐκεῖσε ἀπωχετευμένον. Τί μήν;	Ωι	δὴ πρὸς τὰ μαθήματα καὶ