Livre, Chap.
[6, 504]	μανθάνοντι πονητέον ἢ γυμναζομένῳ· ἤ,	ὃ	νυνδὴ ἐλέγομεν, τοῦ μεγίστου τε
[6, 505]	πᾶς ἀτιμάζει; Καὶ μάλα, ἔφη.	Ο	δὴ διώκει μὲν ἅπασα ψυχὴ
[6, 507]	Τίνος δὴ λέγεις, ἔφη, τούτου;	Ο	δὴ σὺ καλεῖς, ἦν δ’
[6, 491]	ὄλεθροι καὶ μεγάλοι. Τίνες δή;	Ο	μὲν πάντων θαυμαστότατον ἀκοῦσαι, ὅτι
[6, 485]	ταῦτα ἔχειν; Πάνυ μὲν οὖν.	Ο	τοίνυν ἀρχόμενοι τούτου τοῦ λόγου
[6, 489]	ναυσὶ πλωτήρων; Καὶ μάλα, ἔφη	ὁ	Αδείμαντος. Οὐ δή, ἦν δ’
[6, 487]	ἂν τὴν πόλιν ἐπιτρέποις; (Καὶ	ὁ	Αδείμαντος, Ω Σώκρατες, ἔφη, πρὸς
[6, 509]	πρεσβείᾳ καὶ δυνάμει ὑπερέχοντος. (Καὶ	ὁ	Γλαύκων μάλα γελοίως, Απολλον, ἔφη,
[6, 506]	ἦ δ’ ὅς, ὦ Σώκρατες,	ὁ	Γλαύκων, ὥσπερ ἐπὶ τέλει ὢν
[6, 508]	(Οταν δέ γ’ οἶμαι ὧν	ὁ	ἥλιος καταλάμπει, σαφῶς ὁρῶσι, καὶ
[6, 508]	οὖν. Αρ’ οὖν οὐ καὶ	ὁ	ἥλιος ὄψις μὲν οὐκ ἔστιν,
[6, 486]	Οὔ μοι δοκεῖ. Τί οὖν;	ὁ	κόσμιος καὶ μὴ φιλοχρήματος μηδ’
[6, 511]	λέγοντά με τοῦτο οὗ αὐτὸς	ὁ	λόγος ἅπτεται τῇ τοῦ διαλέγεσθαι
[6, 490]	εἰς αὐτοὺς ἀποβλέψας περὶ ὧν	ὁ	λόγος, φαίη ὁρᾶν αὐτῶν τοὺς
[6, 487]	δικαιοσύνης, ἀνδρείας, σωφροσύνης; Οὐδ’ ἂν	ὁ	Μῶμος, ἔφη, τό γε τοιοῦτον
[6, 497]	τὸν αὐτὸν ὅνπερ καὶ σὺ	ὁ	νομοθέτης ἔχων τοὺς νόμους ἐτίθεις.
[6, 493]	οὖν τι τούτου δοκεῖ διαφέρειν	ὁ	τὴν τῶν πολλῶν καὶ (παντοδαπῶν
[6, 506]	ἡ πολιτεία τελέως κεκοσμήσεται, ἐὰν	ὁ	(τοιοῦτος αὐτὴν ἐπισκοπῇ φύλαξ, ὁ
[6, 486]	θάνατον οὐ δεινόν τι ἡγήσεται	ὁ	τοιοῦτος; Ηκιστά γε. Δειλῇ δὴ
[6, 494]	Ναί. Οὐκοῦν εὐθὺς ἐν παισὶν	ὁ	τοιοῦτος πρῶτος ἔσται ἐν ἅπασιν,
[6, 495]	ὅς, ἀνάγκη. Εστιν οὖν ὅπως	ὁ	τοιοῦτος φιλοσοφήσει; Οὐ πάνυ. Ορᾷς
[6, 492]	(αὐτοῖς αἵ τε πέτραι καὶ	ὁ	τόπος ἐν ᾧ ἂν ὦσιν
[6, 496]	ἔλθοι. εἴη δ’ ἂν καὶ	ὁ	τοῦ ἡμετέρου ἑταίρου Θεάγους χαλινὸς
[6, 489]	τῶν πλουσίων θύρας ἰέναι, ἀλλ’	ὁ	τοῦτο κομψευσάμενος ἐψεύσατο, τὸ δὲ
[6, 506]	ὁ (τοιοῦτος αὐτὴν ἐπισκοπῇ φύλαξ,	ὁ	τούτων ἐπιστήμων; Ανάγκη, ἔφη. ἀλλὰ
[6, 490]	τὸ ὂν πεφυκὼς εἴη ἁμιλλᾶσθαι	ὅ	γε ὄντως φιλομαθής, καὶ οὐκ
[6, 485]	εἴη. Μεγάλη ἀνάγκη. Σώφρων μὴν	ὅ	γε τοιοῦτος καὶ οὐδαμῇ φιλοχρήματος·
[6, 500]	ἔφη. Θείῳ δὴ καὶ κοσμίῳ	ὅ	γε φιλόσοφος ὁμιλῶν κόσμιός τε
[6, 485]	ὅτι μαθήματός γε ἀεὶ ἐρῶσιν	ὃ	ἂν αὐτοῖς δηλοῖ ἐκείνης τῆς
[6, 501]	τὸ ἀνδρείκελον, ἀπ’ ἐκείνου τεκμαιρόμενοι,	ὃ	δὴ καὶ Ομηρος ἐκάλεσεν ἐν
[6, 508]	αὐτὴ οὔτ’ ἐν ᾧ ἐγγίγνεται,	ὃ	(δὴ καλοῦμεν ὄμμα. Οὐ γὰρ
[6, 507]	μὲν ἀκούειν, τὴν δὲ ἀκούεσθαι,	ὃ	(ἐὰν μὴ παραγένηται τρίτον, ἡ
[6, 504]	σωφροσύνης καὶ ἀνδρείας καὶ σοφίας	ὃ	ἕκαστον εἴη. Μὴ γὰρ μνημονεύων,
[6, 507]	ἑκάστου ὡς μιᾶς οὔσης τιθέντες,	ὃ	ἔστιν” ἕκαστον προσαγορεύομεν. Εστι ταῦτα.
[6, 490]	ἀπολήγοι τοῦ ἔρωτος, πρὶν αὐτοῦ	ὃ	ἔστιν ἑκάστου τῆς φύσεως ἅψασθαι
[6, 489]	τὴν διάθεσιν ἔοικεν, ἀλλὰ μανθάνειν	ὃ	λέγω. Καὶ μάλ’ ἔφη. Πρῶτον
[6, 504]	μάλα, ἔφη, (ἄξιον τὸ διανόημα)	ὃ	μέντοι μέγιστον μάθημα καὶ περὶ
[6, 487]	οὖν ὅπῃ μέμψῃ τοιοῦτον ἐπιτήδευμα,	ὃ	μή ποτ’ ἄν τις οἷός
[6, 501]	πρῶτον μὲν καθαρὰν ποιήσειαν ἄν,	ὃ	οὐ πάνυ ῥᾴδιον· ἀλλ’ οὖν
[6, 486]	τινά τι ἱκανῶς ἂν στέρξαι,	ὃ	πράττων ἂν ἀλγῶν τε πράττοι
[6, 488]	χαλεπὸν τὸ πάθος τῶν ἐπιεικεστάτων,	ὃ	πρὸς τὰς πόλεις πεπόνθασιν, ὥστε
[6, 503]	καὶ ἡδοναῖς, καὶ ἔτι δὴ	ὃ	τότε παρεῖμεν νῦν λέγομεν, ὅτι
[6, 497]	νῦν κατάστασιν πόλεως φιλοσόφου φύσεως·	διὸ	καὶ στρέφεσθαί τε καὶ ἀλλοιοῦσθαι
[6, 484]	μετὰ τοῦτο ἡμῖν; Τί δ’	ἄλλο,	ἦν δ’ ἐγώ, ἢ τὸ
[6, 508]	ὄντων, γνώσεώς τε καὶ ἀληθείας,	ἄλλο	καὶ κάλλιον ἔτι τούτων ἡγούμενος
[6, 497]	μετρίως εἰρῆσθαι, εἰ μὴ ἔτ’	ἄλλο	λέγεις τι σύ. Αλλ’ οὐδέν,
[6, 498]	ἤδη ἀφέτους νέμεσθαι καὶ μηδὲν	ἄλλο	πράττειν, ὅτι μὴ πάρεργον, τοὺς
[6, 506]	φῂς εἶναι ἢ ἡδονήν, ἢ	ἄλλο	τι παρὰ ταῦτα; Οὗτος, ἦν
[6, 488]	ὥστε οὐδ’ ἔστιν ἓν οὐδὲν	ἄλλο	τοιοῦτον πεπονθός, ἀλλὰ δεῖ ἐκ
[6, 493]	ζῴου δόξαις, οἷς μὲν χαίροι	ἐκεῖνο	ἀγαθὰ καλῶν, οἷς δὲ ἄχθοιτο
[6, 500]	τις ὁμιλεῖ ἀγάμενος, μὴ μιμεῖσθαι	ἐκεῖνο;	Αδύνατον, ἔφη. Θείῳ δὴ καὶ
[6, 493]	ἀκούσομαι. Ταῦτα τοίνυν πάντα ἐννοήσας	ἐκεῖνο	ἀναμνήσθητι· αὐτὸ τὸ καλὸν ἀλλὰ
[6, 510]	ἰοῦσα καὶ ἄνευ τῶν περὶ	ἐκεῖνο	εἰκόνων, αὐτοῖς εἴδεσι δι’ αὐτῶν
[6, 498]	ἔτι ἀντιτείνειν οὐδ’ ὁπωστιοῦν πεισομένους,	ἀπὸ	Θρασυμάχου ἀρξαμένους. Μὴ διάβαλλε, ἦν
[6, 498]	ἐξεπίτηδες ἀλλήλοις ὡμοιωμένα, ἀλλ’ οὐκ	ἀπὸ	τοῦ αὐτομάτου ὥσπερ νῦν συμπεσόντα.
[6, 485]	ἀεὶ οὔσης καὶ μὴ πλανωμένης	ὑπὸ	γενέσεως καὶ φθορᾶς. Ωμολογήσθω. Καὶ
[6, 495]	πολλοὶ ἀτελεῖς μὲν τὰς φύσεις,	ὑπὸ	δὲ τῶν τεχνῶν τε καὶ
[6, 503]	ἐθέλειν ζῆν, ἀλλ’ οἱ τοιοῦτοι	ὑπὸ	ὀξύτητος φέρονται ὅπῃ ἂν τύχωσιν,
[6, 487]	καὶ οὐκ ἔχειν ὅτι λέγωσιν	ὑπὸ	πεττείας αὖ ταύτης τινὸς ἑτέρας,
[6, 496]	ἐν χειμῶνι κονιορτοῦ καὶ ζάλης	ὑπὸ	πνεύματος φερομένου ὑπὸ τειχίον ἀποστάς,
[6, 492]	οἱ πολλοί, διαφθειρομένους τινὰς εἶναι	ὑπὸ	σοφιστῶν νέους, διαφθείροντας δέ τινας
[6, 511]	τετιμημένοις. (Μανθάνω, ἔφη, ὅτι τὸ	ὑπὸ	ταῖς γεωμετρίαις τε καὶ ταῖς
[6, 499]	τότε καὶ δεδιότες ὅμως ἐλέγομεν,	ὑπὸ	τἀληθοῦς ἠναγκασμένοι, ὅτι οὔτε πόλις
[6, 496]	καὶ ζάλης ὑπὸ πνεύματος φερομένου	ὑπὸ	τειχίον ἀποστάς, ὁρῶν τοὺς ἄλλους
[6, 511]	βούλει διορίζειν σαφέστερον εἶναι τὸ	ὑπὸ	τῆς τοῦ διαλέγεσθαι ἐπιστήμης τοῦ
[6, 509]	μὴ μόνον τὸ γιγνώσκεσθαι φάναι	ὑπὸ	τοῦ ἀγαθοῦ παρεῖναι, ἀλλὰ καὶ
[6, 487]	ἐπιεικεστάτους δοκοῦντας ὅμως τοῦτό γε	ὑπὸ	τοῦ ἐπιτηδεύματος οὗ σὺ ἐπαινεῖς
[6, 487]	ἀπειρίαν τοῦ ἐρωτᾶν καὶ ἀποκρίνεσθαι	ὑπὸ	τοῦ λόγου παρ’ ἕκαστον τὸ
[6, 492]	ἰδιωτικὴν ἀνθέξειν, ἣν οὐ κατακλυσθεῖσαν	ὑπὸ	τοῦ τοιούτου ψόγου ἢ ἐπαίνου
[6, 489]	ναύταις οὐχ ἁμαρτήσῃ, καὶ τοὺς	ὑπὸ	τούτων ἀχρήστους λεγομένους καὶ μετεωρολέσχας
[6, 494]	ψέγεσθαι ὑπ’ αὐτῶν. Ανάγκη. Καὶ	ὑπὸ	τούτων δὴ τῶν ἰδιωτῶν, ὅσοι
[6, 489]	ἀδολέσχην καὶ ἄχρηστόν σφισι καλεῖσθαι	ὑπὸ	τῶν ἐν ταῖς οὕτω κατεσκευασμέναις
[6, 511]	εἰκόσι δὲ χρωμένην αὐτοῖς τοῖς	ὑπὸ	τῶν κάτω ἀπεικασθεῖσιν καὶ ἐκείνοις
[6, 487]	τοῖς πρώτοις ἀναφαίνεσθαι, καὶ ὥσπερ	ὑπὸ	τῶν πεττεύειν δεινῶν οἱ μὴ
[6, 489]	ῥᾴδιον εὐδοκιμεῖν τὸ βέλτιστον ἐπιτήδευμα	ὑπὸ	τῶν τἀναντία ἐπιτηδευόντων· (πολὺ δὲ
[6, 511]	καὶ νοητοῦ θεωρούμενον ἢ τὸ	ὑπὸ	τῶν τεχνῶν καλουμένων, αἷς αἱ
[6, 496]	ἀξίαν ὁμιλούντων φιλοσοφίᾳ, ἤ που	ὑπὸ	φυγῆς καταληφθὲν γενναῖον καὶ εὖ
[6, 498]	Θρασύμαχον ἄρτι (φίλους γεγονότας, οὐδὲ	πρὸ	τοῦ ἐχθροὺς ὄντας. πείρας γὰρ
[6, 505]	ὀνειδίζοντές γε ὅτι οὐκ ἴσμεν	τὸ	ἀγαθὸν λέγουσι πάλιν ὡς εἰδόσιν;
[6, 505]	μὲν πολλοῖς ἡδονὴ δοκεῖ εἶναι	τὸ	ἀγαθόν, τοῖς δὲ κομψοτέροις φρόνησις.
[6, 506]	δή, ὦ Σώκρατες, πότερον ἐπιστήμην	τὸ	ἀγαθὸν φῂς εἶναι ἢ ἡδονήν,
[6, 499]	ἐπήκοοι γεγόνασιν, οἵων ζητεῖν μὲν	τὸ	ἀληθὲς συντεταμένως ἐκ παντὸς τρόπου
[6, 484]	μηδὲ δυνάμενοι ὥσπερ γραφῆς εἰς	τὸ	ἀληθέστατον ἀποβλέποντες κἀκεῖσε ἀεὶ ἀναφέροντές
[6, 501]	καὶ κεραννύντες ἐκ τῶν ἐπιτηδευμάτων	τὸ	ἀνδρείκελον, ἀπ’ ἐκείνου τεκμαιρόμενοι, ὃ
[6, 495]	τέχνας καίπερ οὕτω πραττούσης φιλοσοφίας	τὸ	ἀξίωμα μεγαλοπρεπέστερον λείπεται, οὗ δὴ
[6, 495]	τοιαύτη τῆς βελτίστης φύσεως εἰς	τὸ	ἄριστον ἐπιτήδευμα, ὀλίγης καὶ ἄλλως
[6, 510]	ὑποθέμενοι τό τε περιττὸν καὶ	τὸ	ἄρτιον καὶ τὰ σχήματα καὶ
[6, 486]	τὴν τοῦ ὄντος ἰδέαν ἑκάστου	τὸ	αὐτοφυὲς εὐάγωγον παρέξει. Πῶς δ’
[6, 495]	ἂν κομψότατοι ὄντες τυγχάνωσι περὶ	τὸ	αὑτῶν τεχνίον. ὅμως γὰρ δὴ
[6, 503]	φέρονται ὅπῃ ἂν τύχωσιν, καὶ	τὸ	βέβαιον ἅπαν αὐτῶν ἐξοίχεται. Αληθῆ,
[6, 489]	ἐν τούτοις οὐ ῥᾴδιον εὐδοκιμεῖν	τὸ	βέλτιστον ἐπιτήδευμα ὑπὸ τῶν τἀναντία
[6, 487]	ψήφοις ἀλλ’ ἐν λόγοις· ἐπεὶ	τό	γε ἀληθὲς οὐδέν τι μᾶλλον
[6, 486]	μὲν οὖν. Αλλ’ οὐ μὴν	τό	γε τῆς ἀμούσου τε καὶ
[6, 487]	Οὐδ’ ἂν ὁ Μῶμος, ἔφη,	τό	γε τοιοῦτον μέμψαιτο. Αλλ’ ἦν
[6, 497]	κρατούμενον ἰέναι, οὕτω καὶ τοῦτο	τὸ	γένος νῦν μὲν οὐκ ἴσχειν
[6, 498]	αὐτὸ δεῖν πράττειν· πρὸς δὲ	τὸ	γῆρας ἐκτὸς δή τινων ὀλίγων
[6, 508]	εἰς τὸ τῷ σκότῳ κεκραμένον,	τὸ	γιγνόμενόν τε καὶ ἀπολλύμενον, δοξάζει
[6, 509]	τοῖς γιγνωσκομένοις τοίνυν μὴ μόνον	τὸ	γιγνώσκεσθαι φάναι ὑπὸ τοῦ ἀγαθοῦ
[6, 510]	μή, ὡς τὸ δοξαστὸν πρὸς	τὸ	γνωστόν, οὕτω τὸ ὁμοιωθὲν πρὸς
[6, 510]	ἀρχὴν πορευομένη ἀλλ’ ἐπὶ τελευτήν,	τὸ	δ’ αὖ ἕτερον— τὸ ἐπ’
[6, 509]	νοητοῦ γένους τε καὶ τόπου,	τὸ	δ’ αὖ ὁρατοῦ, ἵνα μὴ
[6, 506]	ἄλλων μὲν ἔχειν εἰπεῖν δόγματα,	τὸ	δ’ αὑτοῦ μή, τοσοῦτον (χρόνον
[6, 496]	ἀπείργουσα αὐτὸν τῶν πολιτικῶν κατέχει.	τὸ	δ’ ἡμέτερον οὐκ ἄξιον λέγειν,
[6, 496]	δ’ ἡμέτερον οὐκ ἄξιον λέγειν,	τὸ	δαιμόνιον σημεῖον· ἢ γάρ πού
[6, 489]	ἀλλ’ ὁ τοῦτο κομψευσάμενος ἐψεύσατο,	τὸ	δὲ ἀληθὲς πέφυκεν, ἐάντε πλούσιος
[6, 494]	οὐκ ἔνεστιν αὐτῷ, δεῖται δέ,	τὸ	δὲ οὐ κτητὸν μὴ δουλεύσαντι
[6, 501]	τὸ μὲν ἂν οἶμαι ἐξαλείφοιεν,	τὸ	δὲ πάλιν ἐγγράφοιεν, (ἕως ὅτι
[6, 502]	γυναικῶν τε καὶ παίδων πεπέρανται,	τὸ	δὲ τῶν ἀρχόντων ὥσπερ ἐξ
[6, 502]	νῦν γὰρ οὐδὲν ἧττον ἦλθεν	τὸ	δεῖν αὐτὰ διελθεῖν. (καὶ τὰ
[6, 504]	ἀκριβείας; Καὶ μάλα, ἔφη, (ἄξιον	τὸ	διανόημα) ὃ μέντοι μέγιστον μάθημα
[6, 503]	ἡδοναῖς τε καὶ λύπαις, καὶ	τὸ	δόγμα τοῦτο μήτ’ ἐν πόνοις
[6, 510]	ἀληθείᾳ τε καὶ μή, ὡς	τὸ	δοξαστὸν πρὸς τὸ γνωστόν, οὕτω
[6, 500]	κόσμιός τε (καὶ θεῖος εἰς	τὸ	δυνατὸν ἀνθρώπῳ γίγνεται· διαβολὴ δ’
[6, 511]	λέγεις. Τοῦτο τοίνυν νοητὸν μὲν	τὸ	εἶδος ἔλεγον, ὑποθέσεσι δ’ ἀναγκαζομένην
[6, 488]	τε καὶ εὐωχουμένους πλεῖν ὡς	τὸ	εἰκὸς τοὺς τοιούτους, πρὸς δὲ
[6, 509]	τοῦ ἀγαθοῦ παρεῖναι, ἀλλὰ καὶ	τὸ	εἶναί τε καὶ τὴν οὐσίαν
[6, 485]	Τὸ ποῖον; Τὴν ἀψεύδειαν καὶ	τὸ	ἑκόντας εἶναι μηδαμῇ προσδέχεσθαι τὸ
[6, 496]	μὲν ἄλλα πάντα παρεσκεύασται πρὸς	τὸ	ἐκπεσεῖν φιλοσοφίας, ἡ δὲ τοῦ
[6, 501]	τοιαῦτα, καὶ πρὸς ἐκεῖν’ αὖ	τὸ	ἐν τοῖς ἀνθρώποις ἐμποιοῖεν, συμμειγνύντες
[6, 484]	ἄλλο, ἦν δ’ ἐγώ, ἢ	τὸ	ἑξῆς; ἐπειδὴ φιλόσοφοι μὲν οἱ
[6, 510]	τελευτήν, τὸ δ’ αὖ ἕτερον—	τὸ	ἐπ’ ἀρχὴν ἀνυπόθετον— ἐξ ὑποθέσεως
[6, 491]	τὰς μιμουμένας ταύτην καὶ εἰς	τὸ	ἐπιτήδευμα καθισταμένας αὐτῆς, οἷαι οὖσαι
[6, 492]	ἦν δ’ ἐγώ, ἀλλὰ καὶ	τὸ	ἐπιχειρεῖν πολλὴ ἄνοια. οὔτε γὰρ
[6, 497]	γῇ ἄλλῃ σπειρόμενον ἐξίτηλον εἰς	τὸ	ἐπιχώριον φιλεῖ κρατούμενον ἰέναι, οὕτω
[6, 487]	ὑπὸ τοῦ λόγου παρ’ ἕκαστον	τὸ	ἐρώτημα σμικρὸν παραγόμενοι, ἁθροισθέντων τῶν
[6, 487]	μὲν οὐκ ἔχειν καθ’ ἕκαστον	τὸ	ἐρωτώμενον ἐναντιοῦσθαι, ἔργῳ δὲ ὁρᾶν,
[6, 494]	οὖν, ἦν δ’ ἐγώ, διὰ	τὸ	εὖ πεφυκέναι καὶ τὸ συγγενὲς
[6, 508]	τρέπῃ ὧν ἂν τὰς χρόας	τὸ	ἡμερινὸν φῶς ἐπέχῃ, ἀλλὰ ὧν
[6, 493]	πάντα ἐννοήσας ἐκεῖνο ἀναμνήσθητι· αὐτὸ	τὸ	καλὸν ἀλλὰ μὴ τὰ πολλὰ
[6, 496]	γευσάμενοι ὡς ἡδὺ καὶ μακάριον	τὸ	κτῆμα, καὶ τῶν πολλῶν αὖ
[6, 497]	δὴ μεγάλα πάντα ἐπισφαλῆ, καὶ	τὸ	λεγόμενον τὰ καλὰ τῷ ὄντι
[6, 492]	δὴ τῷ τοιούτῳ τὸν νέον,	τὸ	λεγόμενον, τίνα οἴει καρδίαν ἴσχειν;
[6, 497]	αὐτοῦ τὴν ἀπόδειξιν· ἐπεὶ καὶ	τὸ	λοιπὸν οὐ πάντων ῥᾷστον διελθεῖν.
[6, 501]	καὶ θεοείκελον. Ορθῶς, ἔφη. Καὶ	τὸ	μὲν ἂν οἶμαι ἐξαλείφοιεν, τὸ
[6, 510]	τομὴν ᾗ τμητέον. Πῇ; Ηι	τὸ	μὲν αὐτοῦ τοῖς τότε μιμηθεῖσιν
[6, 509]	ἄλληλα ἐν μὲν τῷ ὁρωμένῳ	(τὸ	μὲν ἕτερον τμῆμα εἰκόνες— λέγω
[6, 509]	δύο αὐτὼ εἶναι, καὶ βασιλεύειν	τὸ	μὲν νοητοῦ γένους τε καὶ
[6, 497]	τῶν ἰδίων τὰ κοινὰ σώσει.	Τὸ	μὲν οὖν τῆς φιλοσοφίας ὧν
[6, 498]	ὥς γε πρὸς τὸν ἅπαντα.	τὸ	μέντοι μὴ πείθεσθαι τοῖς λεγομένοις
[6, 489]	πολλῶν πονηρίας τὴν ἀνάγκην βούλει	τὸ	μετὰ τοῦτο διέλθωμεν, καὶ ὅτι
[6, 484]	(δίκαιος ἀδίκου. Τί οὖν, ἔφη,	τὸ	μετὰ τοῦτο ἡμῖν; Τί δ’
[6, 498]	μειράκια ὄντα ἄρτι (ἐκ παίδων	τὸ	μεταξὺ οἰκονομίας καὶ χρηματισμοῦ πλησιάσαντες
[6, 497]	ἀπόδειξις τούτου φανεροῦ γενομένου. Οὐ	τὸ	μὴ βούλεσθαι, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 497]	ἦν δ’ ἐγώ, ἀλλ’ εἴπερ,	τὸ	μὴ δύνασθαι διακωλύσει· παρὼν δὲ
[6, 511]	θεᾶσθαι οἱ θεώμενοι, διὰ δὲ	τὸ	μὴ ἐπ’ ἀρχὴν (ἀνελθόντες σκοπεῖν
[6, 491]	εἴτε τῶν ζῴων, ἴσμεν ὅτι	τὸ	μὴ τυχὸν τροφῆς ἧς προσήκει
[6, 506]	τί ποτ’ (ἐστὶ τἀγαθὸν ἐάσωμεν	τὸ	νῦν εἶναι— πλέον γάρ μοι
[6, 498]	οὐ γὰρ πώποτε εἶδον γενόμενον	τὸ	νῦν λεγόμενον, (ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον
[6, 503]	παρακαλυπτομένου τοῦ (λόγου, πεφοβημένου κινεῖν	τὸ	νῦν παρόν. Αληθέστατα, ἔφη, λέγεις·
[6, 510]	δοξαστὸν πρὸς τὸ γνωστόν, οὕτω	τὸ	ὁμοιωθὲν πρὸς τὸ ᾧ ὡμοιώθη;
[6, 508]	οὗ καταλάμπει ἀλήθειά τε καὶ	τὸ	ὄν, εἰς τοῦτο ἀπερείσηται, ἐνόησέν
[6, 484]	ἢ τοὺς ἐγνωκότας μὲν ἕκαστον	τὸ	ὄν, ἐμπειρίᾳ δὲ μηδὲν ἐκείνων
[6, 490]	οὐ μετρίως ἀπολογησόμεθα ὅτι πρὸς	τὸ	ὂν πεφυκὼς εἴη ἁμιλλᾶσθαι ὅ
[6, 509]	εἰπὼν δόξω σοι σοφίζεσθαι περὶ	τὸ	ὄνομα. ἀλλ’ οὖν ἔχεις ταῦτα
[6, 488]	γλίσχρως εἰκάζω. οὕτω γὰρ χαλεπὸν	τὸ	πάθος τῶν ἐπιεικεστάτων, ὃ πρὸς
[6, 487]	ταύτῃ ἔχειν. λέγω δ’ εἰς	τὸ	παρὸν ἀποβλέψας. νῦν γὰρ φαίη
[6, 498]	φιλοσοφώτατοι ποιούμενοι— λέγω δὲ χαλεπώτατον	τὸ	περὶ τοὺς λόγους ἐν δὲ
[6, 488]	πάντα ποιοῦντας ὅπως ἂν σφίσι	τὸ	πηδάλιον ἐπιτρέψῃ, ἐνίοτε δ’ ἂν
[6, 504]	Η καὶ τὸ προρρηθὲν αὐτῶν;	Τὸ	ποῖον δή; (Ελέγομέν που ὅτι
[6, 493]	πρὸς τούτοις καὶ τόδε δοξάτω.	Τὸ	ποῖον; Εκαστος τῶν μισθαρνούντων ἰδιωτῶν,
[6, 486]	οὐδὲ τόδε παραλείψεις, ὡς ἐγᾦμαι.	Τὸ	ποῖον; Εὐμαθὴς ἢ δυσμαθής. ἢ
[6, 486]	φύσιν φιλόσοφόν τε καὶ μή.	Τὸ	ποῖον; Μή σε λάθῃ μετέχουσα
[6, 485]	ἂν μέλλωσιν ἔσεσθαι οἵους ἐλέγομεν.	Τὸ	ποῖον; Τὴν ἀψεύδειαν καὶ τὸ
[6, 497]	λοιπὸν οὐ πάντων ῥᾷστον διελθεῖν.	Τὸ	ποῖον; Τίνα τρόπον μεταχειριζομένη πόλις
[6, 504]	δίκαιος μὴ ἀκούειν. Η καὶ	τὸ	προρρηθὲν αὐτῶν; Τὸ ποῖον δή;
[6, 510]	καὶ πᾶν τὸ φυτευτὸν καὶ	τὸ	σκευαστὸν ὅλον γένος. Τίθημι, ἔφη.
[6, 487]	οἶδα, ἦ δ’ ὅς, ἀλλὰ	τὸ	σοὶ δοκοῦν ἡδέως ἂν ἀκούοιμι.
[6, 502]	ἔφη. Οὐδέν, ἦν δ’ ἐγώ,	τὸ	σοφόν μοι ἐγένετο τήν τε
[6, 485]	ἐρωτικῶς του φύσει ἔχοντα πᾶν	τὸ	συγγενές τε καὶ οἰκεῖον τῶν
[6, 494]	διὰ τὸ εὖ πεφυκέναι καὶ	τὸ	συγγενὲς (τῶν λόγων εἰσαισθάνηταί τέ
[6, 487]	ἐπὶ τελευτῆς τῶν λόγων μέγα	τὸ	σφάλμα καὶ ἐναντίον τοῖς πρώτοις
[6, 501]	μετὰ ταῦτα οἴει ὑπογράψασθαι ἂν	τὸ	σχῆμα τῆς πολιτείας; Τί μήν;
[6, 494]	ἅπασιν, ἄλλως τε καὶ ἐὰν	τὸ	σῶμα φυῇ προσφερὴς τῇ ψυχῇ;
[6, 510]	καὶ τὰ τοιαῦτα πραγματευόμενοι, ὑποθέμενοι	τό	τε περιττὸν καὶ τὸ ἄρτιον
[6, 509]	τμῆμα ἀνὰ τὸν αὐτὸν λόγον,	τό	τε τοῦ ὁρωμένου γένους καὶ
[6, 508]	ἔχοντι. Εοικε γάρ. (Τοῦτο τοίνυν	τὸ	τὴν ἀλήθειαν παρέχον τοῖς γιγνωσκομένοις
[6, 507]	καὶ φωνῇ γένους ἄλλου εἰς	τὸ	τὴν μὲν ἀκούειν, τὴν δὲ
[6, 508]	Τί μήν; Οὕτω τοίνυν καὶ	τὸ	τῆς ψυχῆς ὧδε νόει· ὅταν
[6, 509]	ἄνισα τμήματα, πάλιν τέμνε ἑκάτερον	τὸ	τμῆμα ἀνὰ τὸν αὐτὸν λόγον,
[6, 511]	ταῖς ταύτης ἀδελφαῖς τέχναις λέγεις.	Τὸ	τοίνυν ἕτερον μάνθανε τμῆμα τοῦ
[6, 510]	τοιοῦτον, εἰ κατανοεῖς. Αλλὰ κατανοῶ.	Τὸ	τοίνυν ἕτερον τίθει ᾧ τοῦτο
[6, 510]	καὶ φανὰ συνέστηκεν, καὶ πᾶν	τὸ	τοιοῦτον, εἰ κατανοεῖς. Αλλὰ κατανοῶ.
[6, 485]	πρὸς τὰ μαθήματα καὶ πᾶν	τὸ	τοιοῦτον ἐρρυήκασιν, περὶ τὴν τῆς
[6, 505]	τι ὄφελος ἦν, περὶ δὴ	τὸ	τοιοῦτον ~καὶ (τοσοῦτον οὕτω φῶμεν
[6, 506]	καταφανὴς ὅτι σοι οὐκ ἀποχρήσοι	τὸ	τοῖς ἄλλοις δοκοῦν περὶ αὐτῶν.
[6, 505]	συνιέντων ἡμῶν ὅτι λέγουσιν, ἐπειδὰν	τὸ	τοῦ ἀγαθοῦ φθέγξωνται ὄνομα. Αληθέστατα,
[6, 509]	τε τοῦ ὁρωμένου γένους καὶ	τὸ	τοῦ νοουμένου, καί σοι ἔσται
[6, 508]	ἔχειν φαίνεται· ὅταν δὲ εἰς	τὸ	τῷ σκότῳ κεκραμένον, τὸ γιγνόμενόν
[6, 511]	καὶ τετιμημένοις. (Μανθάνω, ἔφη, ὅτι	τὸ	ὑπὸ ταῖς γεωμετρίαις τε καὶ
[6, 511]	μέντοι βούλει διορίζειν σαφέστερον εἶναι	τὸ	ὑπὸ τῆς τοῦ διαλέγεσθαι ἐπιστήμης
[6, 511]	τε καὶ νοητοῦ θεωρούμενον ἢ	τὸ	ὑπὸ τῶν τεχνῶν καλουμένων, αἷς
[6, 501]	ἡμῶν ὅτι πρὶν ἂν πόλεως	τὸ	φιλόσοφον γένος ἐγκρατὲς γένηται, οὔτε
[6, 501]	ἂν ἑκατέρωσ’ ἀποβλέποιεν, πρός τε	τὸ	φύσει δίκαιον καὶ καλὸν καὶ
[6, 510]	περὶ ἡμᾶς ζῷς καὶ πᾶν	τὸ	φυτευτὸν καὶ τὸ σκευαστὸν ὅλον
[6, 508]	ζυγῷ ἐζύγησαν, εἴπερ μὴ ἄτιμον	τὸ	φῶς. Αλλὰ μήν, ἔφη, πολλοῦ
[6, 508]	θεῶν τούτου κύριον, οὗ ἡμῖν	τὸ	φῶς ὄψιν τε ποιεῖ ὁρᾶν
[6, 485]	τὸ ἑκόντας εἶναι μηδαμῇ προσδέχεσθαι	τὸ	ψεῦδος ἀλλὰ μισεῖν, τὴν δ’
[6, 510]	γνωστόν, οὕτω τὸ ὁμοιωθὲν πρὸς	τὸ	ᾧ ὡμοιώθη; (Εγωγ’ ἔφη, καὶ
[6, 489]	ἰέναι, ἀλλ’ ὁ τοῦτο κομψευσάμενος	ἐψεύσατο,	τὸ δὲ ἀληθὲς πέφυκεν, ἐάντε
[6, 502]	δ’ ἐγώ, τὸ σοφόν μοι	ἐγένετο	τήν τε τῶν γυναικῶν τῆς
[6, 504]	τῆς μὲν ἀκριβείας, ὡς ἐμοὶ	ἐφαίνετο,	ἐλλιπῆ, εἰ δὲ ὑμῖν ἀρεσκόντως,
[6, 504]	εἴποιτε. Αλλ’ ἔμοιγε, ἔφη, μετρίως·	ἐφαίνετο	μὴν καὶ τοῖς ἄλλοις. (Αλλ’
[6, 486]	εἰ μηδὲν ὧν μάθοι σῴζειν	δύναιτο,	λήθης ὢν πλέως; ἆρ’ ἂν
[6, 503]	(ἄν τις μᾶλλον ὡς πιστοῖς	χρήσαιτο,	καὶ ἐν τῷ πολέμῳ πρὸς
[6, 487]	Μῶμος, ἔφη, τό γε τοιοῦτον	μέμψαιτο.	Αλλ’ ἦν δ’ ἐγώ, τελειωθεῖσι
[6, 490]	τὸν καλόν τε κἀγαθὸν (ἐσόμενον.	ἡγεῖτο	δ’ αὐτῷ, εἰ νῷ ἔχεις,
[6, 493]	ἐκεῖνο ἀγαθὰ καλῶν, οἷς δὲ	ἄχθοιτο	κακά, ἄλλον δὲ μηδένα ἔχοι
[6, 504]	εἴη περίοδος, ἣν περιελθόντι καταφανῆ	γίγνοιτο,	τῶν μέντοι ἔμπροσθεν προειρημένων ἑπομένας
[6, 501]	γοῦν ἄν, ἔφη, ἡ γραφὴ	γένοιτο.	Αρ’ οὖν, ἦν δ’ ἐγώ,
[6, 487]	ποτ’ ἄν τις οἷός τε	γένοιτο	ἱκανῶς ἐπιτηδεῦσαι, εἰ μὴ φύσει
[6, 486]	ὅπῃ ἂν δυσσύμβολος ἢ ἄδικος	γένοιτο;	Οὐκ ἔστιν. Καὶ τοῦτο δὴ
[6, 496]	τε καὶ τοῖς ἄλλοις ἂν	γένοιτο—	ταῦτα πάντα λογισμῷ λαβών, ἡσυχίαν
[6, 486]	μόγις σμικρὸν ἀνύτων; Οὐκ ἂν	γένοιτο.	Τί δ’ εἰ μηδὲν ὧν
[6, 502]	μὲν εἶναι ἃ λέγομεν, εἰ	γένοιτο,	χαλεπὰ δὲ γενέσθαι, οὐ μέντοι
[6, 490]	ἑκάστοις, ἀλλ’ ἴοι καὶ οὐκ	ἀμβλύνοιτο	οὐδ’ ἀπολήγοι τοῦ ἔρωτος, πρὶν
[6, 493]	ὡς τέχνην συστησάμενος ἐπὶ διδασκαλίαν	τρέποιτο,	μηδὲν εἰδὼς τῇ ἀληθείᾳ τούτων
[6, 497]	οὐ τὰ ἐλάχιστα ἂν διαπραξάμενος	ἀπαλλάττοιτο.	Οὐδέ γε, εἶπον, τὰ μέγιστα,
[6, 490]	τε καὶ ἀληθῶς ζῴη καὶ	τρέφοιτο	καὶ οὕτω λήγοι ὠδῖνος, πρὶν
[6, 505]	μὲν καὶ καλὰ πολλοὶ ἂν	ἕλοιντο	τὰ δοκοῦντα, κἂν εἰ> μὴ
[6, 484]	αἱρεῖσθαι, εἴ γε τἆλλα μὴ	ἐλλείποιντο·	τούτῳ γὰρ αὐτῷ σχεδόν τι
[6, 489]	πολὺ ἂν θαυμαστότερον ἦν (εἰ	ἐτιμῶντο.	Αλλὰ διδάξω, ἔφη. Καὶ ὅτι
[6, 507]	Καὶ αὐτὸ δὴ καλὸν καὶ	αὐτὸ	ἀγαθόν, καὶ οὕτω περὶ πάντων
[6, 497]	τὴν ἀρίστην πολιτείαν, ὥσπερ (καὶ	αὐτὸ	ἄριστόν ἐστιν, τότε δηλώσει ὅτι
[6, 509]	ἐπιστήμην μὲν καὶ ἀλήθειαν παρέχει,	αὐτὸ	δ’ ὑπὲρ ταῦτα κάλλει ἐστίν·
[6, 498]	γίγνεσθαι, μεγάλα ἡγοῦνται, πάρεργον οἰόμενοι	αὐτὸ	δεῖν πράττειν· πρὸς δὲ τὸ
[6, 507]	τῷ λόγῳ. Φαμὲν γάρ. Καὶ	αὐτὸ	δὴ καλὸν καὶ αὐτὸ ἀγαθόν,
[6, 504]	Καὶ μάλ’ ἔφη, συχνοὶ πάσχουσιν	αὐτὸ	διὰ ῥᾳθυμίαν. Τούτου δέ γε,
[6, 508]	τἀγαθὸν ἐγέννησεν ἀνάλογον ἑαυτῷ, ὅτιπερ	αὐτὸ	(ἐν τῷ νοητῷ τόπῳ πρός
[6, 497]	δ’ ἐγώ, αὕτη· τοῦτο δὲ	αὐτὸ	ἐρρήθη μὲν καὶ τότε, ὅτι
[6, 484]	εἶναι; Πῶς οὖν λέγοντες ἂν	αὐτό,	ἔφη, μετρίως λέγοιμεν; Οπότεροι ἄν,
[6, 508]	ἀπερείσηται, ἐνόησέν τε καὶ ἔγνω	αὐτὸ	καὶ νοῦν ἔχειν φαίνεται· ὅταν
[6, 509]	γὰρ δήπου σύ γε ἡδονὴν	αὐτὸ	λέγεις. Εὐφήμει, ἦν δ’ ἐγώ·
[6, 504]	μέγιστον μάθημα καὶ περὶ ὅτι	αὐτὸ	λέγεις, οἴει τιν’ ἄν σε,
[6, 506]	γέλωτα ὀφλήσω. ἀλλ’ ὦ μακάριοι,	αὐτὸ	μὲν τί ποτ’ (ἐστὶ τἀγαθὸν
[6, 501]	αὐτῷ παρεδίδομεν, καί τι μᾶλλον	αὐτὸ	νῦν ἀκούοντες πραΰνονται; Καὶ πολύ
[6, 503]	ἦ δ’ ὅς. Οὐκοῦν σπάνιον	αὐτὸ	οἴει ἔσεσθαι; Πῶς δ’ οὔ;
[6, 508]	καὶ κάλλιον ἔτι τούτων ἡγούμενος	αὐτὸ	ὀρθῶς ἡγήσῃ· ~ἐπιστήμην (δὲ καὶ
[6, 504]	ἀλλὰ καὶ σὺ ἐρώτα. πάντως	αὐτὸ	οὐκ ὀλιγάκις ἀκήκοας, ~νῦν δὲ
[6, 488]	πεπονθός, ἀλλὰ δεῖ ἐκ πολλῶν	αὐτὸ	συναγαγεῖν εἰκάζοντα καὶ ἀπολογούμενον ὑπὲρ
[6, 493]	τοιαύτῃ καταστάσει πολιτειῶν, θεοῦ μοῖραν	αὐτὸ	σῶσαι λέγων οὐ κακῶς ἐρεῖς.
[6, 494]	μὴ τὰ πολλὰ καλά, ~ἢ	αὐτό	τι ἕκαστον καὶ (μὴ τὰ
[6, 493]	τοίνυν πάντα ἐννοήσας ἐκεῖνο ἀναμνήσθητι·	αὐτὸ	τὸ καλὸν ἀλλὰ μὴ τὰ
[6, 507]	(παραγένηται γένος τρίτον ἰδίᾳ ἐπ’	αὐτὸ	τοῦτο πεφυκός, οἶσθα ὅτι ἥ
[6, 500]	ἀμέλει, ἔφη, συνοίομαι. (Οὐκοῦν καὶ	αὐτὸ	τοῦτο συνοίει, τοῦ χαλεπῶς πρὸς
[6, 510]	ἔφη. Η καὶ ἐθέλοις ἂν	αὐτὸ	φάναι, ἦν δ’ ἐγώ, διῃρῆσθαι
[6, 505]	πάλιν ὡς εἰδόσιν; φρόνησιν γὰρ	αὐτό	φασιν εἶναι ἀγαθοῦ, ὡς αὖ
[6, 506]	φύλακα κεκτῆσθαι ἂν ἑαυτῶν τὸν	τοῦτο	ἀγνοοῦντα· μαντεύομαι δὲ μηδένα αὐτὰ
[6, 508]	τε καὶ τὸ ὄν, εἰς	τοῦτο	ἀπερείσηται, ἐνόησέν τε καὶ ἔγνω
[6, 491]	ἀχρήστους δὲ καλοῦσι· ~καὶ μετὰ	(τοῦτο	αὖ τὰς μιμουμένας ταύτην καὶ
[6, 510]	ὁρμήσωσι. Πάνυ μὲν οὖν, ἔφη,	τοῦτό	γε οἶδα. Οὐκοῦν καὶ ὅτι
[6, 487]	τοὺς δ’ ἐπιεικεστάτους δοκοῦντας ὅμως	τοῦτό	γε ὑπὸ τοῦ ἐπιτηδεύματος οὗ
[6, 505]	οἵᾳ καὶ περὶ τἆλλα, διὰ	τοῦτο	δὲ ἀποτυγχάνει καὶ τῶν ἄλλων
[6, 497]	ἄλλα, ἦν δ’ ἐγώ, αὕτη·	τοῦτο	δὲ αὐτὸ ἐρρήθη μὲν καὶ
[6, 485]	τῷ μεγίστῳ ἂν προέχοιεν. ~(Οὐκοῦν	τοῦτο	δὴ λέγωμεν, τίνα τρόπον οἷοί
[6, 486]	ἄδικος γένοιτο; Οὐκ ἔστιν. Καὶ	τοῦτο	δὴ ψυχὴν σκοπῶν φιλόσοφον καὶ
[6, 489]	τὴν ἀνάγκην βούλει τὸ μετὰ	τοῦτο	διέλθωμεν, καὶ ὅτι οὐδὲ τούτου
[6, 504]	δὲ ὑμῖν ἀρεσκόντως, ὑμεῖς ἂν	τοῦτο	εἴποιτε. Αλλ’ ἔμοιγε, ἔφη, μετρίως·
[6, 497]	Οὐκ ἔγνως, ἔφη· οὐ γὰρ	τοῦτο	ἔμελλον, ἀλλ’ εἰ αὑτὴ ἣν
[6, 510]	Τὸ τοίνυν ἕτερον τίθει ᾧ	τοῦτο	ἔοικεν, τά τε περὶ ἡμᾶς
[6, 497]	δὴ οὖν εἶ ὅτι μετὰ	τοῦτο	ἐρήσῃ τίς αὕτη ἡ πολιτεία.
[6, 505]	ὅτι γε, ὦ φίλε, οἱ	τοῦτο	ἡγούμενοι οὐκ ἔχουσι δεῖξαι ἥτις
[6, 484]	Τί οὖν, ἔφη, τὸ μετὰ	τοῦτο	ἡμῖν; Τί δ’ ἄλλο, ἦν
[6, 497]	πολιτειῶν; (Οὐδ’ ἡντινοῦν, εἶπον, ἀλλὰ	τοῦτο	καὶ ἐπαιτιῶμαι, μηδεμίαν ἀξίαν εἶναι
[6, 489]	πλουσίων θύρας ἰέναι, ἀλλ’ ὁ	τοῦτο	κομψευσάμενος ἐψεύσατο, τὸ δὲ ἀληθὲς
[6, 505]	νῦν σχεδὸν οἶσθ’ ὅτι μέλλω	τοῦτο	λέγειν, καὶ πρὸς τούτῳ ὅτι
[6, 502]	ἔσχεν, τὰ ἐπίλοιπα δὴ μετὰ	τοῦτο	λεκτέον, τίνα τρόπον ἡμῖν καὶ
[6, 505]	πράγματα παρέχειν ἀντιλαμβανόμενος. οἶμαι δὲ	τοῦτο	μᾶλλον· ἐπεὶ ὅτι γε ἡ
[6, 485]	δεῖ εἶναι ἢ τούτους. Πῶς;	Τοῦτο	μὲν δὴ τῶν φιλοσόφων φύσεων
[6, 503]	τὰ νῦν ἀποτετολμημένα· νῦν δὲ	τοῦτο	μὲν τετολμήσθω εἰπεῖν, ὅτι τοὺς
[6, 497]	ἄριστόν ἐστιν, τότε δηλώσει ὅτι	τοῦτο	μὲν τῷ ὄντι θεῖον ἦν,
[6, 503]	καὶ λύπαις, καὶ τὸ δόγμα	τοῦτο	μήτ’ ἐν πόνοις μήτ’ ἐν
[6, 502]	Συμβαίνει γάρ, ἔφη. Οὐκοῦν ἐπειδὴ	τοῦτο	μόγις τέλος ἔσχεν, τὰ ἐπίλοιπα
[6, 510]	ἤδη διεξιόντες τελευτῶσιν ὁμολογουμένως ἐπὶ	τοῦτο	οὗ ἂν ἐπὶ σκέψιν ὁρμήσωσι.
[6, 511]	τμῆμα τοῦ νοητοῦ λέγοντά με	τοῦτο	οὗ αὐτὸς ὁ λόγος ἅπτεται
[6, 502]	μὲν τοίνυν, ἦν δ’ ἐγώ,	τοῦτο	πεπεισμένοι ἔστων· τοῦδε δὲ πέρι
[6, 507]	γένος τρίτον ἰδίᾳ ἐπ’ αὐτὸ	τοῦτο	πεφυκός, οἶσθα ὅτι ἥ τε
[6, 498]	τῷ ἔπειτα, ἐὰν καὶ ἄλλων	τοῦτο	πραττόντων παρακαλούμενοι ἐθέλωσιν ἀκροαταὶ γίγνεσθαι,
[6, 485]	ἔφη, λέγεις. Τόδε τοίνυν μετὰ	τοῦτο	σκόπει εἰ ἀνάγκη ἔχειν πρὸς
[6, 500]	ἔφη, συνοίομαι. (Οὐκοῦν καὶ αὐτὸ	τοῦτο	συνοίει, τοῦ χαλεπῶς πρὸς φιλοσοφίαν
[6, 490]	οὕτω λεγόμενον. Οὐκοῦν ἓν μὲν	τοῦτο	σφόδρα οὕτω παρὰ δόξαν τοῖς
[6, 501]	ἀρίστου, ἣν ἡμεῖς διήλθομεν; Οὐδὲ	τοῦτο.	Τί δέ; τὴν τοιαύτην τυχοῦσαν
[6, 497]	φιλεῖ κρατούμενον ἰέναι, οὕτω καὶ	τοῦτο	τὸ γένος νῦν μὲν οὐκ
[6, 511]	τῇ διανοίᾳ. Αληθῆ, ἔφη, λέγεις.	Τοῦτο	τοίνυν νοητὸν μὲν τὸ εἶδος
[6, 508]	νοῦν οὐκ ἔχοντι. Εοικε γάρ.	(Τοῦτο	τοίνυν τὸ τὴν ἀλήθειαν παρέχον
[6, 508]	τε νοῦν καὶ τὰ νοούμενα,	τοῦτο	τοῦτον ἐν τῷ ὁρατῷ πρός
[6, 509]	ἦν δ’ ἐγώ, ὥσπερ λέγομεν,	δύο	αὐτὼ εἶναι, καὶ βασιλεύειν τὸ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 23/03/2006