>

Livre, Chap.
[1, 15]	τὴν δ´ ἄνθρωπον ἐν Ἀρείῳ	πάγῳ	ἀποφυγεῖν· οὗ παροῦσαν δι´ οὐθὲν
[1, 31]	τινός, ἀντεκκοπῆναι μόνον, ἀλλὰ πλείονα	παθεῖν,	ἀκολουθήσαντα τῇ ἀναλογίᾳ· καὶ γὰρ
[1, 19]	ἢ οὕτως ἔχοντι ἀδύνατόν τι	παθεῖν.	Ὁ δὲ ταῦτα εἰδὼς καὶ
[1, 7]	Ἔστιν δ´ ἃ γίνεται ταῦτα,	πάθη	δυνάμεις ἕξεις· ὥστε δῆλον ὅτι
[1, 8]	παθῶν τούτων μεσότης, τὰ δὲ	πάθη	ἤτοι λῦπαί εἰσιν ἢ ἡδοναὶ
[1, 32]	τὸ αὑτῆς ἔργον, κατέχουσα τὰ	πάθη	καὶ ταῦτα σωφρονίζουσα.
[1, 7]	τούτων ἄν τι εἴη ἀρετή.	Πάθη	μὲν οὖν ἐστιν ὀργὴ φόβος
[1, 22]	δὲ περὶ χρήματα τὰ τοιαῦτα	πάθη·	ὁ τε γὰρ ἄσωτός ἐστιν
[1, 19]	δοκοῦντες ἀνδρεῖοι εἶναι διὰ τὰ	πάθη,	οἷον οἱ ἐρῶντες ἢ οἱ
[1, 8]	δῆλον. Ἔστι δὲ καὶ ἄλλα	πάθη,	ὡς δόξειεν ἄν τινι, ἐφ´
[1, 7]	ἡδονή· δυνάμεις δὲ καθ´ ἃς	παθητικοὶ	τούτων λεγόμεθα, οἷον καθ´ ἃς
[1, 19]	εἶναι· ἐὰν γὰρ αὐτῶν τὸ	πάθος	ἀφαιρεθῇ, οὐκέτι εἰσὶν ἀνδρεῖοι, δεῖ
[1, 19]	δεῖ τὸν ἀνδρεῖον διὰ {τὸ}	πάθος	εἶναι ἀνδρεῖον. Πάλιν ἔστιν ἄλλη
[1, 1]	τοῦτο δὲ ποιῶν ἀναιρεῖ καὶ	πάθος	καὶ ἦθος. Διὸ οὐκ ὀρθῶς
[1, 19]	παρῇ. Οὐδὲ δὴ παντελῶς ἄνευ	πάθους	καὶ ὁρμῆς ἐγγίγνεται ἡ ἀνδρεία.
[1, 18]	ἂν εἴη περὶ ποῖα τῶν	παθῶν	εἰσίν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΘ' Ἐπεὶ οὖν
[1, 9]	ἦθος εὐδοκιμήσειν τὴν μεσότητα τῶν	παθῶν	ἑκάστου διατηρεῖν· διὸ καὶ ἔργον
[1, 9]	ἁπλῶς δὲ ἐν ἑκάστῳ τῶν	παθῶν	ἔστιν ἰδεῖν ὅτι τὸ ἐμπεριέχον
[1, 18]	{Ἐπεὶ δὲ μεσότητάς τινας τῶν	παθῶν	κατηριθμησάμεθα, λεκτέον ἂν εἴη περὶ
[1, 21]	ἡ πραότης δὲ τούτων τῶν	παθῶν	μεσότης ἂν εἴη. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΒ'
[1, 8]	τοίνυν ἐστὶν ἡ ἀρετὴ τῶν	παθῶν	τούτων μεσότης, τὰ δὲ πάθη
[1, 9]	γὰρ δοκεῖ τις εἶναι τῶν	παθῶν,	ὥστε δέοι ἂν τὸν μέλλοντα
[1, 4]	ἔσται. Οὐ γὰρ ἔσται ἐν	παιδί	(οὐ γάρ ἐστι παῖς εὐδαίμων)
[1, 31]	ἄγνοια ἡ φυσική, οἷον τὰ	παιδία	ἀγνοοῦντα τοὺς πατέρας τύπτουσιν, ἀλλ´
[1, 31]	διὰ τὴν πρᾶξιν ταύτην τὰ	παιδία	λέγεσθαι ἄδικα· ἡ γὰρ ἄγνοια
[1, 4]	ἐν παιδί (οὐ γάρ ἐστι	παῖς	εὐδαίμων) ἀλλ´ ἐν ἀνδρί· οὗτος
[1, 31]	αὐτὸν αὑτὸν ἀδικεῖν. Πότερος δὲ	πάλιν	ἀδικεῖ, καὶ ἐν ποτέρῳ ἐστὶ
[1, 12]	τὴν ἀκρασίαν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΒ' Ἀλλὰ	πάλιν	ἄλλος λόγος ἐναντιοῦται, ὅς φησιν
[1, 11]	πραττόμενα ἀκούσια, ἀλλ´ ἑκούσια. Ἀλλὰ	πάλιν	ἄλλος λόγος τις τούτῳ ἐναντιοῦται,
[1, 31]	ἂν ἀδικοίη. Ἀλλ´ ἴσως ἐνταῦθα	πάλιν	ἀπορήσειεν ἄν τις, ἆρά γε
[1, 2]	οὗ ἕνεκεν καὶ τὰ ἄλλα.	Πάλιν	αὐτῶν τῶν τελῶν βέλτιον ἀεὶ
[1, 19]	ἡ ἀνδρεία ἐπιστήμη ἂν εἴη.	Πάλιν	δ´ αὖ εἰσιν ἀνδρεῖοι ἐκ
[1, 14]	αἰτία, οὐ βία) ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΔ'	Πάλιν	δ´ ὑπὲρ ἀνάγκης καὶ τοῦ
[1, 1]	πολιτικοῦ ἄρα ἡμῖν λεκτέον ἀγαθοῦ.	Πάλιν	δὲ καὶ τοῦτο διελεῖν δεῖ.
[1, 29]	τὰ μὴ προσήκοντα, οὔτ´ αὖ	πάλιν	ἐλάττω ποιήσει, οὔτε πάντως ἐναντιώσεται
[1, 12]	τὸ κατ´ ἐπιθυμίαν ἑκούσιον ἐστίν.	Πάλιν	ἐπὶ τῶν κατὰ τὸν θυμὸν
[1, 19]	διὰ {τὸ} πάθος εἶναι ἀνδρεῖον.	Πάλιν	ἔστιν ἄλλη ἀνδρεία πολιτικὴ δοκοῦσα
[1, 11]	ἄρα ἑκών· ἀναγκαζόμενος ἄρα. Ἐνταῦθα	πάλιν	ὁ αὐτὸς λόγος ἀπαντήσεται. Καὶ
[1, 31]	ἀδικεῖται, οὐδὲ ἑκὼν ἄρα. Ἔτι	πάλιν	οἱ τὸ ἔλαττον λαμβάνοντες καὶ
[1, 31]	δὲ τὰ ὀλίγα κεκτημένον ὀλίγα·	πάλιν	ὁμοίως τὸν μὲν πολλὰ πεπονηκότα
[1, 31]	φησίν, ἀδικεῖται. Ἀλλ´ ἐντεῦθεν δῆλον	πάλιν	ὅτι οὐχ ἑκών. Πάντες γὰρ
[1, 25]	λυπητικός. Καὶ ὁ αὐτός γε	πάλιν	οὗτος λυπήσεται, ἄν τινα ἴδῃ
[1, 31]	ἀκρατοῦς σκοπουμένῳ ἔοικεν ἐνδέχεσθαι. Καὶ	πάλιν	οὕτως. Εἰ γὰρ ἃ ὁ
[1, 21]	πάντως καὶ ἀεί, οὐδ´ αὖ	πάλιν	οὕτως ἔχειν δεῖ, ὥστε μηθενὶ
[1, 10]	βούλησις καὶ τὸ κατὰ λόγον	πᾶν.	Δῆλον τοίνυν ὅτι καὶ αὗται
[1, 16]	διανοηθῆναι, τὸ δὲ κατὰ προαίρεσιν	πᾶν	ἦν μετὰ διανοίας. οὐκ ἄρα
[1, 28]	βωμολόχος ἐστὶν ὁ πάντα καὶ	πᾶν	οἰόμενος δεῖν σκώπτειν, ὅ τε
[1, 5]	ἀλλὰ μαινόμενος, ἂν δὲ φοβούμενον	πάντα,	δειλός· ἀνδρεῖος ἄρα ἔσται οὔτε
[1, 32]	Οὗτος γὰρ πάντων κύριος καὶ	πάντα	διοικεῖ· ἀλλ´ οὔπω οὗτος ἄρχει
[1, 28]	τε Γὰρ βωμολόχος ἐστὶν ὁ	πάντα	καὶ πᾶν οἰόμενος δεῖν σκώπτειν,
[1, 27]	καταπεπληγμένος ὁ ἐναντίος τούτῳ, ὁ	πάντα	καὶ {πρὸς} πάντας εὐλαβούμενος καὶ
[1, 27]	(ἄπρακτος γὰρ ὁ τοιοῦτος, ὁ	πάντα	καταπληττόμενος) ἡ δὲ αἰδὼς καὶ
[1, 20]	πάσας δὲ οὐδὲ τὰς περὶ	πάντα.	Οὐ γὰρ εἴ τις ἥδεται
[1, 5]	ἄρα ἔσται οὔτε ὁ φοβούμενος	πάντα	οὔτε ὁ μηθέν. Ταὔτ´ ἄρα
[1, 31]	βελτίω ἐστὶ τῆς ἀριστερᾶς, κἂν	πάντα	ποιῶμεν τῇ ἀριστερᾷ καθάπερ τῇ
[1, 20]	ὥστε εἰς ὑπερβολὴν αὐτῶν ἀπολαύων	πάντα	τἆλλα ποιεῖσθαι πάρεργα, καὶ αὐτόν
[1, 31]	ἐνταῦθα ἤδη ἐνόμισαν, οὗ ταῦτα	πάντα	ὠνητὰ ἐστίν, ἀργύριον προσαγορεύσαντες νόμισμα,
[1, 26]	ὢν ἐπαινετός· οὔτε γὰρ πρὸς	πάντας,	ἀλλὰ πρὸς τοὺς ἀξίους, οὔτε
[1, 19]	περὶ φόβους καὶ κινδύνους οὐ	πάντας	ἀλλὰ τοὺς ἀναιρετικοὺς τῆς οὐσίας.
[1, 30]	Ἔστι δὴ περὶ λόγους, οὐ	πάντας	δέ. Ὁ μὲν γὰρ ἀλαζών
[1, 27]	τούτῳ, ὁ πάντα καὶ {πρὸς}	πάντας	εὐλαβούμενος καὶ πρᾶξαι καὶ εἰπεῖν
[1, 28]	ἀνὰ μέσον τούτων, ὁ μήτε	πάντας	καὶ πάντως σκώπτων μήτ´ {αὖ{
[1, 27]	ὁ ἐν παντὶ καὶ πρὸς	πάντας	λέγων καὶ πράττων ἃ ἔτυχεν,
[1, 26]	πᾶσιν ὁμιλεῖν καὶ πάντως καὶ	πανταχῇ.	Οὐδέτερος δὴ τούτων ἐπαινετός, ὁ
[1, 7]	τὸ μήτε λίαν ὑπεραλγεῖν μήτε	παντελῶς	ἀναλγήτως ἔχειν. Ὅταν οὖν οὕτως
[1, 19]	κἂν μὴ παρῇ. Οὐδὲ δὴ	παντελῶς	ἄνευ πάθους καὶ ὁρμῆς ἐγγίγνεται
[1, 18]	βέλτιστα μιμεῖσθαι. Τῆς ἀρετῆς ἄρα	παντελῶς	τοῦτ´ ἐστίν, τὸ καλὸν προθέσθαι.
[1, 31]	οἷον εἰ τῇ ἀριστερᾷ μελετῷμεν	πάντες	ἀεὶ βάλλειν, γινοίμεθα ἂν ἀμφιδέξιοι·
[1, 31]	δῆλον πάλιν ὅτι οὐχ ἑκών.	Πάντες	γὰρ οἱ ἔλαττον λαμβάνοντες ἀντικαταλλάττονται
[1, 22]	ἁπλοῦν, ἡ δὲ κακία πολυειδές.	πάντες	γὰρ οὗτοι περὶ χρήματά εἰσι
[1, 22]	κυμινοπρίστας καὶ αἰσχροκερδεῖς καὶ μικρολόγους.	Πάντες	δ´ οὗτοι ὑπὸ τὴν ἀνελευθεριότητα
[1, 19]	οἱ πολλοὶ φοβοῦνται ἢ οἱ	πάντες,	ἐν τούτοις ὁ ὢν θαρραλέος,
[1, 31]	κατὰ μέρος ἀδικημάτων. Ἀδικοῦσι γὰρ	πάντες	ἤτοι παρακαταθήκην ἀποστεροῦντες ἢ μοιχεύοντες
[1, 3]	μετὰ τοῦτο, ὃ καὶ λέγομεν	πάντες	καὶ δοκεῖ καὶ τέλος τῶν
[1, 31]	οἰκίαν· ὁμοίως δὲ οἱ ἄλλοι	πάντες	οὕτως ἔχουσιν ὥστε τὰ παρ´
[1, 5]	γὰρ οἱ λίαν φόβοι καὶ	πάντες	φθείρουσι, καὶ οἱ περὶ μηθὲν
[1, 2]	ἐστι τῶν ἀγαθῶν τὰ μὲν	πάντῃ	καὶ πάντως αἱρετά, τὰ δ´
[1, 2]	καὶ αἱ ἄλλαι ἀρεταὶ καὶ	πάντῃ	καὶ πάντως αἱρεταί, ἰσχὺς δὲ
[1, 2]	δύναμις καὶ τὰ τοιαῦτα οὔτε	πάντῃ	οὔτε πάντως. Ἔτι καὶ ἄλλως·
[1, 14]	Τὸ γὰρ ἀναγκαῖον οὐκ ἐν	παντί,	ἀλλ´ ἤδη ἐν τοῖς ἐκτός,
[1, 21]	δὲ ὁ τοιοῦτος (οὔτε γὰρ	παντὶ	δεῖ ὀργίζεσθαι οὔτ´ ἐπὶ πᾶσιν
[1, 27]	οὔτε ὡς ὁ καταπλήξ, ἐν	παντὶ	καὶ πάντως εὐλαβηθήσεται, ἀλλὰ πράξει
[1, 21]	Ἐπειδὴ γάρ ἐστιν ὀργίλος ὁ	παντὶ	καὶ πάντως καὶ ἐπὶ πλεῖον
[1, 27]	γὰρ ἀναίσχυντός ἐστιν ὁ ἐν	παντὶ	καὶ πρὸς πάντας λέγων καὶ
[1, 14]	ἀναγκαῖον οὐ πάντως οὐδ´ ἐν	παντὶ	λεκτέον ἐστίν, οἷον ὅσα ἡδονῆς
[1, 19]	οὐδ´ ἐν τῷ τυχόντι καὶ	παντὶ	χρόνῳ, ἀλλ´ ἐν ᾧ οἱ
[1, 1]	ἐπιστήμης οὔτε δυνάμεως τὸ ὑπὲρ	παντὸς	ἀγαθοῦ σκοπεῖν. Διὰ τί; Ὅτι
[1, 9]	ἔργον, οἷον κύκλον μὲν γράψαι	παντὸς	ἐστί, τὸ δὲ μέσον τὸ
[1, 32]	διοικεῖ· ἀλλ´ οὔπω οὗτος ἄρχει	πάντων,	ἀλλὰ παρασκευάζει τῷ δεσπότῃ σχολήν,
[1, 10]	ἐπιμελεῖσθαι τοῦ σώματος, καὶ δὴ	πάντων	ἄριστον ἕξει τὸ σῶμα. Δεῖ
[1, 32]	ἂν εἴη. Πότερον δὲ αὕτη	πάντων	ἄρχει τῶν ἐν τῇ ψυχῇ,
[1, 2]	τὴν ὑγίειαν, σκόπει τί τούτων	πάντων	βέλτιστον· βέλτιστον δέ ἐστιν ὑγίεια·
[1, 2]	ἐστιν ὑγίεια· εἰ δὴ τοῦτο	πάντων	βέλτιστον, καὶ αὐτὸ αὑτοῦ βέλτιστον.
[1, 32]	ἄρχει. Ἀλλά, φησίν, αὕτη ἐπιμελεῖται	πάντων,	καὶ κυρία ἐστὶ προστάττουσα. Ἀλλ´
[1, 32]	οἰκίᾳ ὁ ἐπίτροπος. Οὗτος γὰρ	πάντων	κύριος καὶ πάντα διοικεῖ· ἀλλ´
[1, 10]	ἕξει τὸ σῶμα, ἄριστα μέντοι	πάντων	οὔ. Ὁμοίως δὲ δεῖ ὑπολαμβάνειν
[1, 10]	καὶ σπουδαίῳ, ἐὰν βούλωμαι, ἔσομαι	πάντων	σπουδαιότατος. Οὐ δὴ δυνατὸν τοῦτο.
[1, 8]	Ὁμοίως καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων	πάντων.	Τοῦτο γάρ ἐστι τῆς ἕξεως,
[1, 2]	ἀγαθῶν τὰ μὲν πάντῃ καὶ	πάντως	αἱρετά, τὰ δ´ οὔ. Οἷον
[1, 2]	ἄλλαι ἀρεταὶ καὶ πάντῃ καὶ	πάντως	αἱρεταί, ἰσχὺς δὲ καὶ πλοῦτος
[1, 29]	αὖ πάλιν ἐλάττω ποιήσει, οὔτε	πάντως	ἐναντιώσεται παρὰ τὸ δοκοῦν αὑτῷ.
[1, 2]	τὰ τοιαῦτα οὔτε πάντῃ οὔτε	πάντως.	Ἔτι καὶ ἄλλως· τῶν γὰρ
[1, 27]	ὁ καταπλήξ, ἐν παντὶ καὶ	πάντως	εὐλαβηθήσεται, ἀλλὰ πράξει καὶ ἐρεῖ
[1, 21]	ὀργίζεσθαι οὔτ´ ἐπὶ πᾶσιν οὔτε	πάντως	καὶ ἀεί, οὐδ´ αὖ πάλιν
[1, 21]	ἐστιν ὀργίλος ὁ παντὶ καὶ	πάντως	καὶ ἐπὶ πλεῖον ὀργιζόμενος, καὶ
[1, 26]	τοιοῦτος οἷος πᾶσιν ὁμιλεῖν καὶ	πάντως	καὶ πανταχῇ. Οὐδέτερος δὴ τούτων
[1, 14]	λεκτέον. Τὸ δὲ ἀναγκαῖον οὐ	πάντως	οὐδ´ ἐν παντὶ λεκτέον ἐστίν,
[1, 28]	τούτων, ὁ μήτε πάντας καὶ	πάντως	σκώπτων μήτ´ {αὖ{ τὸς} ἄγροικος
[1, 27]	τούτων. Οὔτε γὰρ ἅπαντα καὶ	πάντως,	ὡς ὁ ἀναίσχυντος, καὶ ἐρεῖ
[1, 4]	διὰ βίου, τὸν τοιοῦτον οὐ	πάνυ	βουλόμεθα λέγειν εὐδαίμονα εἶναι· τὸ
[1, 32]	λόγος καὶ ἡ προαίρεσις οὐ	πάνυ	τελειοῦται τῷ εἶναι ἀρετὴ ἄνευ
[1, 13]	τοῦ παρὰ φύσιν τι ἢ	παρ´	ἃ βούλονται ποιεῖν, ἐροῦμεν βιαζομένοις
[1, 31]	ἑκάστου διδόντας τὴν ἄλλαξιν ποιεῖσθαι	παρ´	ἀλλήλων, καὶ τούτῳ τὴν πολιτικὴν
[1, 32]	οὐκ ἔστιν ἄλλο οὐθὲν τέλος	παρ´	αὐτὴν τὴν πρᾶξιν, οἷον παρὰ
[1, 31]	πάντες οὕτως ἔχουσιν ὥστε τὰ	παρ´	αὑτοῖς ἀντικαταλλάττεσθαι τῶν παρὰ τοῖς
[1, 6]	τὰς ἐπωνυμίας ἔχει, εἰ δεῖ	παρὰ	γράμμα λέγοντα τὴν ἀλήθειαν ὡς
[1, 4]	τὸ ἐπιθυμητικόν, ἄλλο δέ τι	παρὰ	ταῦτα, ᾧ οὐθὲν ἔχομεν οἰκειότερον
[1, 12]	κατὰ τὴν ἐπιθυμίαν ἑκούσιον, τὸ	παρὰ	τὴν ἐπιθυμίαν ἀκούσιον· ὁ δ´
[1, 12]	ἐπιθυμίαν ἀκούσιον· ὁ δ´ ἐγκρατὴς	παρὰ	τὴν ἐπιθυμίαν πράττει· ὥστε ὁ
[1, 32]	τὴν ποίησιν ἄλλο τέλος, οἷον	παρὰ	τὴν οἰκοδομικήν, ἐπειδή ἐστιν ποιητικὴ
[1, 32]	μὲν γὰρ ποιητικῶν ἐστί τι	παρὰ	τὴν ποίησιν ἄλλο τέλος, οἷον
[1, 32]	οἰκίας, οἰκία αὐτῆς τὸ τέλος	παρὰ	τὴν ποίησιν, ὁμοίως ἐπὶ τεκτονικῆς
[1, 29]	ἐλάττω ποιήσει, οὔτε πάντως ἐναντιώσεται	παρὰ	τὸ δοκοῦν αὑτῷ. Ὁ μὲν
[1, 32]	παρ´ αὐτὴν τὴν πρᾶξιν, οἷον	παρὰ	τὸ κιθαρίζειν οὐκ ἔστιν ἄλλο
[1, 31]	τὰ παρ´ αὑτοῖς ἀντικαταλλάττεσθαι τῶν	παρὰ	τοῖς ἄλλοις. Ἔστιν δ´ ἡ
[1, 4]	βιοῖ. Καὶ γὰρ λέγεται ὀρθῶς	παρὰ	τοῖς πολλοῖς ὅτι δεῖ τὸν
[1, 31]	γὰρ ὁ λαβὼν τὸν φοίνικα	παρὰ	τοῦ ἐφεστῶτος καὶ ταῦτα κρίναντος
[1, 23]	καὶ περὶ τιμὴν οὐ τὴν	παρὰ	τῶν πολλῶν ἀλλὰ τὴν παρὰ
[1, 23]	παρὰ τῶν πολλῶν ἀλλὰ τὴν	παρὰ	τῶν σπουδαίων, καὶ μᾶλλον δὲ
[1, 13]	ἐστιν ἐκτὸς ἡ αἰτία τοῦ	παρὰ	φύσιν τι ἢ παρ´ ἃ
[1, 10]	ὧν εἰσί, μεταβάλλουσιν, ὥσπερ ἔφαμεν	παραβάλλοντες	ἐπὶ τῶν ἐν γεωμετρίᾳ. Ἀρχὴ
[1, 10]	Ἔλεγον δὲ καὶ τοιαύτην τινὰ	παραβολήν,	βουλόμενοι δεικνύναι ὅτι οὐχ ἑκούσιον.
[1, 10]	ἂν εἴη σκεπτέον πότερον δυνατὴ	παραγενέσθαι	ἢ οὔ, ἀλλ´ ὥσπερ Σωκράτης
[1, 2]	πολλῶν προσδεόμεθα, τῆς δὲ εὐδαιμονίας	παραγενομένης	οὐδενὸς ἔτι προσδεόμεθα. Τοῦτο ἄρα
[1, 2]	οἷον τῆς δικαιοσύνης μὲν {μόνον}	παραγενομένης	πολλῶν προσδεόμεθα, τῆς δὲ εὐδαιμονίας
[1, 2]	ἀτελοῦς. Τέλειον δέ ἐστιν οὗ	παραγενομένου	μηθενὸς ἔτι προσδεόμεθα, ἀτελὲς δὲ
[1, 2]	ἔτι προσδεόμεθα, ἀτελὲς δὲ οὗ	παραγενομένου	προσδεόμεθα τινός, οἷον τῆς δικαιοσύνης
[1, 1]	τι δεικνύναι, τοῖς μὴ φανεροῖς	παραδείγμασι	χρῆσθαι, ἀλλ´ ὑπὲρ τῶν ἀφανῶν
[1, 16]	δυνατῶν ἡμῖν, καὶ τῶν ἀντιλογίαν	παραδιδόντων	πότερον τοῦτο ἢ τοῦτο αἱρετόν,
[1, 31]	οὐδεὶς δὲ πώποτε αὐτὸς αὑτὸν	παρακαταθήκην	ἀπεστέρησεν, οὐδ´ ἐμοίχευσεν τὴν ἑαυτοῦ
[1, 31]	νόμῳ ὡρισμένον, οἷον τὸ τὴν	παρακαταθήκην	ἀποστερῆσαι ἄδικον ἐστί, τὸ δ´
[1, 31]	ἀδικημάτων. Ἀδικοῦσι γὰρ πάντες ἤτοι	παρακαταθήκην	ἀποστεροῦντες ἢ μοιχεύοντες ἢ κλέπτοντες
[1, 7]	ἔλεος τὰ τοιαῦτα, οἷς εἴωθεν	παρακολουθεῖν	λύπη καὶ ἡδονή· δυνάμεις δὲ
[1, 32]	τίς ἐστι τῆς σοφίας, καὶ	παρασκευάζει	ταύτῃ σχολὴν καὶ τὸ ποιεῖν
[1, 32]	οὔπω οὗτος ἄρχει πάντων, ἀλλὰ	παρασκευάζει	τῷ δεσπότῃ σχολήν, ὅπως ἂν
[1, 22]	τὸ κτήσασθαί ἐστι καὶ τὸ	παρασκευάσασθαι	χρήματα; Ἢ οὔ; Οὐδὲ γὰρ
[1, 31]	δέον αὐτοὺς τὸ ἴσον ἔχειν	παραχωροῦσι	τισίν, ὥστε εἰ τὸ ἴσον
[1, 32]	ἐστὶν φιλοσόφου καὶ περὶ τούτων	παρεπισκοπεῖν	ὅσα ἐν τῷ αὐτῷ τυγχάνουσιν
[1, 20]	αὐτῶν ἀπολαύων πάντα τἆλλα ποιεῖσθαι	πάρεργα,	καὶ αὐτόν γε τὸν ἤδη
[1, 19]	κἂν παρῇ τις κἂν μὴ	παρῇ.	Οὐδὲ δὴ παντελῶς ἄνευ πάθους
[1, 19]	καλόν, καὶ τοῦτο ποιῶν κἂν	παρῇ	τις κἂν μὴ παρῇ. Οὐδὲ
[1, 31]	ἴσον λαμβάνειν οὐκ ἐλάμβανον, ἀλλὰ	παρῆκα	τῷ πρεσβυτέρῳ ἢ τῷ φίλῳ.
[1, 15]	ἐν Ἀρείῳ πάγῳ ἀποφυγεῖν· οὗ	παροῦσαν	δι´ οὐθὲν ἄλλο ἀπέλυσαν ἢ
[1, 20]	ᾧ δοκιμάζοντα τὸ καλὸν αἱροῦνται.	Πᾶσα	γὰρ ἀρετὴ τοῦ καλοῦ καὶ
[1, 10]	τοῦτο ἐναργέστερον καὶ ἐντεῦθεν ἴδοι.	Πᾶσα	γὰρ φύσις γεννητική ἐστιν οὐσίας
[1, 1]	μορίῳ· γίνονται οὖν αἱ ἀρεταὶ	πᾶσαι	κατ´ αὐτὸν ἐν τῷ λογιστικῷ
[1, 1]	εἶναι ἀδύνατον. Αἱ γὰρ ἐπιστῆμαι	πᾶσαι	μετὰ λόγου, λόγος δὲ ἐν
[1, 32]	εἴη πρακτική. Αἱ γὰρ ἀρεταὶ	πᾶσαι	πρακτικαὶ εἰσίν, ἡ δὲ φρόνησις
[1, 1]	λεκτέον· τὸ γὰρ πότε ἐν	πάσαις	κοινόν. Ὁμοίως δὲ καὶ τὸ
[1, 1]	Διὰ τί; Ὅτι τἀγαθὸν ἐν	πάσαις	ταῖς κατηγορίαις ἐστίν· καὶ γὰρ
[1, 23]	τιμῆς τιμᾶσθαι. Οὐδὲ γὰρ περὶ	πᾶσαν	τιμὴν ἔσται, ἀλλὰ περὶ τὴν
[1, 31]	ὁ δὲ νόμος τὰ κατὰ	πάσας	ἀρετὰς ὄντα προστάττει, ὁ ἄρα
[1, 20]	περὶ ἡδονὰς καὶ λύπας, οὐ	πάσας	δὲ οὐδὲ τὰς περὶ πάντα.
[1, 32]	ἀρετῆς· ἔτι δ´ ἐπιστήμης μὲν	πάσης	ἀρετὴ ἐστίν, φρονήσεως δὲ ἀρετὴ
[1, 1]	μὲν οὖν ἰδεῖν δεῖ ὅτι	πάσης	ἐπιστήμης καὶ δυνάμεως ἐστί τι
[1, 23]	μείζονος ἢ ἄξιος ἐστίν, μήτε	πάσης·	οὗτος δ´ ἐστὶν ὁ μεγαλόψυχος.
[1, 11]	δὲ τοῖς ἐξ ἀνάγκης πραττομένοις	πᾶσιν	ἕπεται λύπη, τοῖς δὲ δι´
[1, 31]	σκυτεῖ, τῷ ὑφάντῃ, τοῖς ἄλλοις	πᾶσιν	ἡ αὐτὴ ἀναλογία πρὸς ἀλλήλους
[1, 26]	ὁ δὲ ἄρεσκος τοιοῦτος οἷος	πᾶσιν	ὁμιλεῖν καὶ πάντως καὶ πανταχῇ.
[1, 21]	παντὶ δεῖ ὀργίζεσθαι οὔτ´ ἐπὶ	πᾶσιν	οὔτε πάντως καὶ ἀεί, οὐδ´
[1, 2]	ἡ τιμή, τοῖς δὲ τοιούτοις	πᾶσιν	τιμὴ ἀκολουθεῖ. Οὐκοῦν καὶ ἡ
[1, 1]	αὐτὸ καθ´ αὑτὸ εἶναι ἐν	πᾶσιν	ὑπάρχοι. Πότερον οὖν ὑπὲρ τούτου
[1, 20]	μιᾶς τῶν τοιούτων ἡδονῶν μηθὲν	πάσχειν	(ὁ μὲν γὰρ τοιοῦτος ἀναίσθητος)
[1, 5]	ἀνδρεία· ὑπὸ φόβων γὰρ τοῦτο	πάσχουσιν.	Ὁμοίως δὲ καὶ αἱ ἄλλαι
[1, 20]	τοιοῦτος ἀναίσθητος) ἀλλ´ ἤδη ὁ	πάσχων	καὶ μὴ ἀγόμενος, ὥστε εἰς
[1, 3]	τις σκοπῇ ἐπὶ τῶν ἐπιστημῶν	πασῶν,	ὄψεται οὐκ ἄλλην μὲν ποιοῦσαν
[1, 1]	ἕνεκεν κακοῦ ἐστίν. Εἰ οὖν	πασῶν	τῶν δυνάμεων ἀγαθὸν τὸ τέλος,
[1, 15]	τῶν γιγνομένων. Ὅταν γάρ τις	πατάξῃ	τινὰ ἢ ἀποκτείνῃ ἤ τι
[1, 31]	ταὐτόν· ὁ οἰκέτης γὰρ ἐὰν	πατάξῃ	τὸν ἐλεύθερον, οὐκ ἔστιν δίκαιος
[1, 31]	οἰόμενος τὸν πολέμιον ἀποκτείνειν τὸν	πατέρα	ἀπέκτεινεν, ἄδικον μέν τι ἔπραξεν,
[1, 31]	ἕτεροι) τῷ δὲ υἱῷ πρὸς	πατέρα	καὶ οἰκέτῃ πρὸς δεσπότην οὐκ
[1, 31]	τοσοῦτον, ὥστ´ ἀγνοήσαντας τύπτειν τὸν	πατέρα.	Ὁμοίως {καὶ} ἐπὶ τῶν ἄλλων
[1, 31]	πρὸς δεσπότην καὶ υἱῷ πρὸς	πατέρα.	Τὸ δ´ ἐν τούτοις δίκαιον
[1, 31]	ἔχειν καὶ ὁ υἱὸς πρὸς	πατέρα·	ὥσπερ γὰρ μέρος τί ἐστι
[1, 31]	οἷον τὰ παιδία ἀγνοοῦντα τοὺς	πατέρας	τύπτουσιν, ἀλλ´ ἡ ἐν τούτοις
[1, 31]	ἰσότητι καὶ ὁμοιότητί ἐστιν τῷ	πατρί·	οἱ δὲ πολῖται τοιοῦτοί τινες
[1, 31]	γὰρ μέρος τί ἐστι τοῦ	πατρὸς	ὁ υἱός. Πλὴν ὅταν ἤδη
[1, 2]	Ἐπεὶ δ´ ὑπὲρ τούτων διώρισται,	πειραθῶμεν	λέγειν τἀγαθὸν ποσαχῶς λέγεται. Ἔστι
[1, 19]	δὲ τούτου· καὶ γὰρ Ὅμηρος	πεποίηκε	τὸν Ἕκτορα λέγοντα Πουλυδάμας μοι
[1, 31]	πολλὰ λαμβάνειν, τὸν δὲ ὀλίγα	πεπονηκότα	ὀλίγα λαμβάνειν. Ὡς δὲ ἔχει
[1, 31]	ὁ πεπονηκὼς πρὸς τὸν μὴ	πεπονηκότα,	οὕτω τὰ πολλὰ πρὸς τὰ
[1, 31]	πάλιν ὁμοίως τὸν μὲν πολλὰ	πεπονηκότα	πολλὰ λαμβάνειν, τὸν δὲ ὀλίγα
[1, 31]	τὰ πολλά, οὕτως ὁ μὴ	πεπονηκὼς	πρὸς τὰ ὀλίγα. Ἔοικεν δὲ
[1, 31]	τὰ ὀλίγα. Ὡς δὲ ὁ	πεπονηκὼς	πρὸς τὰ πολλά, οὕτως ὁ
[1, 31]	λαμβάνειν. Ὡς δὲ ἔχει ὁ	πεπονηκὼς	πρὸς τὸν μὴ πεπονηκότα, οὕτω
[1, 32]	πρᾶξαι καὶ μὴ πρᾶξαι προελομένοις,	περὶ	ἅ ἐστιν {καὶ} βουλὴ καὶ
[1, 32]	ἐκ τῶν ἀρχῶν ἤδη δεικνύμενα,	περὶ	ἃ ἡ ἐπιστήμη· ᾗ μὲν
[1, 32]	ὥστ´ εἴη ἂν περὶ ταὐτά,	περὶ	ἃ καὶ ὁ νοῦς καὶ
[1, 25]	ἐπαινετός. Ἔστι δ´ ἡ νέμεσις	περὶ	ἀγαθά, ἃ τυγχάνει ὑπάρχοντα ἀναξίῳ
[1, 20]	οὗτος ἀκόλαστος, ὁμοίως δὲ οὐδὲ	περὶ	ἀκοῆς οὐδὲ περὶ ὀσφρήσεως· ἀλλ´
[1, 32]	περὶ τῶν ἐν ψυχῇ λέγομεν,	περὶ	ἁπάντων λέγειν· ἔστι δὲ καὶ
[1, 1]	Πρῶτος μὲν οὖν ἐνεχείρησεν Πυθαγόρας	περὶ	ἀρετῆς εἰπεῖν, οὐκ ὀρθῶς δέ·
[1, 20]	ὀσφρήσεως· ἀλλ´ ἐν ἡδοναῖς ταῖς	περὶ	ἁφὴν καὶ γεῦσιν. Οὐδὲ δὴ
[1, 24]	μικροπρεπείας. Ἔστιν δ´ ἡ μεγαλοπρέπεια	περὶ	δαπάνας ἃς τῷ πρέποντι γίνεσθαι
[1, 24]	τις ἐλλείψεως καὶ ὑπερβολῆς τῆς	περὶ	δαπάνας τὰς προσηκούσας, ἐν οἷς
[1, 31]	αὐτὰς ζῶντες ἐπαινοῦνται. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΑ'	Περὶ	δὲ δικαιοσύνης λοιπὸν ἂν εἴη
[1, 32]	συμφέρει, ἐκείνως δὲ οὐ συμφέρει.	Περὶ	δὲ τὰ συμφέροντά ἐστιν ἡ
[1, 32]	καὶ τὰ πρακτὰ ἡ φρόνησις,	περὶ	δὲ τὴν ποίησιν καὶ τὰ
[1, 32]	τίσιν καὶ περὶ ποῖα, καὶ	περὶ	ἑκάστης αὐτῶν, ὅτι εἰ πράττοιμεν
[1, 32]	Ἡ μὲν οὖν ἐπιστήμη ἐστὶ	περὶ	ἐπιστητόν, καὶ τοῦτο μετ´ ἀποδείξεως
[1, 6]	ἡδονῆς. Ἔστιν οὖν ἡ ἀρετὴ	περὶ	ἡδονὰς καὶ λύπας. Ἡ δ´
[1, 20]	Ὥστε εἴη ἂν ἡ σωφροσύνη	περὶ	ἡδονὰς καὶ λύπας, καὶ ταύτας
[1, 20]	τούτων· ἔστιν δὲ ἡ σωφροσύνη	περὶ	ἡδονὰς καὶ λύπας, οὐ πάσας
[1, 9]	οὔσῃ ἀκολασίας καὶ ἀναισθησίας τῆς	περὶ	ἡδονὰς οὐ δοκεῖ ἐναντίον εἶναι
[1, 19]	Ἐπεὶ οὖν ἐστιν ἡ ἀνδρεία	περὶ	θάρρη καὶ φόβους, σκεπτέον ἂν
[1, 30]	εἰρωνείας καὶ ἀλαζονείας. Ἔστι δὴ	περὶ	λόγους, οὐ πάντας δέ. Ὁ
[1, 8]	ἡδονῆς· ἡ ἄρα ἀρετή ἐστιν	περὶ	λύπας καὶ ἡδονάς, καὶ ἐντεῦθέν
[1, 32]	ἡ ἐνέργεια καὶ ἡ πρᾶξις.	Περὶ	μὲν οὖν τὴν πρᾶξιν καὶ
[1, 5]	καὶ πάντες φθείρουσι, καὶ οἱ	περὶ	μηθὲν δὲ ὁμοίως. Ἔστιν δ´
[1, 32]	ὀρθῶς τι κρῖναι καὶ ἰδεῖν·	περὶ	μικρῶν δὲ καὶ ἐν μικροῖς
[1, 20]	δὲ οὐδὲ περὶ ἀκοῆς οὐδὲ	περὶ	ὀσφρήσεως· ἀλλ´ ἐν ἡδοναῖς ταῖς
[1, 20]	οὐ πάσας δὲ οὐδὲ τὰς	περὶ	πάντα. Οὐ γὰρ εἴ τις
[1, 23]	ἐστι τιμῆς τιμᾶσθαι. Οὐδὲ γὰρ	περὶ	πᾶσαν τιμὴν ἔσται, ἀλλὰ περὶ
[1, 32]	εἰσὶν καὶ ἐν τίσιν καὶ	περὶ	ποῖα, καὶ περὶ ἑκάστης αὐτῶν,
[1, 31]	ἐστι καὶ ἐν τίσιν καὶ	περὶ	ποῖα. Πρῶτον μὲν οὖν εἰ
[1, 18]	παθῶν κατηριθμησάμεθα, λεκτέον ἂν εἴη	περὶ	ποῖα τῶν παθῶν εἰσίν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[1, 19]	καὶ φόβους, σκεπτέον ἂν εἴη	περὶ	ποίους φόβους καὶ θάρρη. Ἆρ´
[1, 29]	κολακείας καὶ ἔχθρας, ἔστιν δὲ	περὶ	πράξεις καὶ λόγους· ὁ μὲν
[1, 27]	ἀναισχυντίας καὶ καταπλήξεως, ἔστιν δὲ	περὶ	πράξεις καὶ λόγους. Ὁ μὲν
[1, 32]	Τὸ δὲ βουλευτικὸν καὶ προαιρετικὸν	περὶ	τὰ αἰσθητὰ καὶ ἐν κινήσει
[1, 32]	ἂν εἴη τὸ μόριον τὸ	περὶ	τὰ αἰσθητὰ καὶ τὰ νοητά.
[1, 32]	φρόνησις οὐ περὶ ταῦτα, ἀλλὰ	περὶ	τὰ ἐν μεταβολῇ ὄντα. Λέγω
[1, 1]	ὡς ἔοικε, καὶ ἀρχὴ ἡ	περὶ	τὰ ἤθη πραγματεία τῆς πολιτικῆς,
[1, 32]	Ἡ μὲν γὰρ σοφία ἐστὶν	περὶ	τὰ μετ´ ἀποδείξεως καὶ ἀεὶ
[1, 32]	νοῦ αὐτὴ μετέχει, ᾗ δὲ	περὶ	τὰ μετὰ τὰς ἀρχὰς μετ´
[1, 32]	λόγου διατεινόμενον. Ἡ δὲ φρόνησις	περὶ	τὰ πρακτά, ἐν οἷς αἵρεσις
[1, 32]	ἐν οἷσπερ καὶ ἡ φρόνησις,	περὶ	τὰ πρακτά. Ὁ γὰρ συνετός
[1, 28]	βωμολοχίας καὶ ἀγροικίας, ἔστιν δὲ	περὶ	{τὰ} σκώμματα. ὅ τε Γὰρ
[1, 17]	τῇ αἱρέσει τῶν ἀγαθῶν οὐ	περὶ	τὰ τέλη (ταῦτα μὲν γὰρ
[1, 32]	ἀναπόδεικτοι, ὥστ´ οὐκ ἂν εἴη	περὶ	τὰς ἀρχὰς ἡ ἐπιστήμη, ἀλλ´
[1, 32]	Ἔστιν γὰρ ἡ σοφία καὶ	περὶ	τὰς ἀρχὰς καὶ τὰ ἐκ
[1, 32]	ἡ ἐπιστήμη· ᾗ μὲν οὖν	περὶ	τὰς ἀρχάς, τοῦ νοῦ αὐτὴ
[1, 32]	ἀρετή. Ὁ δὲ νοῦς ἐστι	περὶ	τὰς ἀρχὰς τῶν νοητῶν καὶ
[1, 26]	τε καὶ ἀρεσκείας, ἔστιν δὲ	περὶ	τὰς ἐντεύξεις. Ὅ τε γὰρ
[1, 20]	μεσότης ἀκολασίας καὶ ἀναισθησίας τῆς	περὶ	τὰς ἡδονάς. Ἔστιν γὰρ ἡ
[1, 31]	ἔν τε τούτοις ἐστὶ καὶ	περὶ	ταῦτα· ἀλλὰ μὴν οὐ τοῦτο
[1, 32]	ὄντα, ἡ δὲ φρόνησις οὐ	περὶ	ταῦτα, ἀλλὰ περὶ τὰ ἐν
[1, 19]	δειλός, εἰ δέ τις θαρρεῖ	περὶ	ταῦτα, ἀνδρεῖος; Ἢ οὔ; Ὁμοίως
[1, 32]	ἐν τοῖς τοιούτοις τε καὶ	περὶ	ταῦτα. Ἀπορήσειε δ´ ἄν τις
[1, 19]	οὗτος ἀνδρεῖος, καὶ ἡ ἀνδρεία	περὶ	ταῦτα. Ἀφοβος δὲ οὐχ ὅταν
[1, 31]	καὶ τοῖς εἰρημένοις ἔμπροσθεν, ἡ	περὶ	ταῦτα δικαιοσύνη ἂν εἴη τῇ
[1, 31]	τοῦτο τὸ δίκαιον οὐδὲ τὴν	περὶ	ταῦτα δικαιοσύνην ζητοῦμεν. Κατὰ μὲν
[1, 31]	ἕξει ὁρμὴν ἔχουσα μετὰ προαιρέσεως	περὶ	ταῦτα καὶ ἐν τούτοις. Ἔστιν
[1, 19]	ἐπὶ τὸ κινδυνεύειν, ἄφοβος ὢν	περὶ	ταῦτα, οὗτος ἀνδρεῖος, καὶ ἡ
[1, 31]	δίκαιον καὶ τὴν δικαιοσύνην τὴν	περὶ	ταῦτα. Τὸ τοίνυν δίκαιόν ἐστιν
[1, 32]	ἐπιστήμης συγκειμένη, ὥστ´ εἴη ἂν	περὶ	ταὐτά, περὶ ἃ καὶ ὁ
[1, 20]	ἁφὴν καὶ γεῦσιν. Οὐδὲ δὴ	περὶ	ταύτας ἀνὴρ σώφρων ἔσται ὁ
[1, 23]	σπουδαίων, καὶ μᾶλλον δὲ δὴ	περὶ	ταύτην. Οἱ γὰρ σπουδαῖοι εἰδότες
[1, 23]	περὶ πᾶσαν τιμὴν ἔσται, ἀλλὰ	περὶ	τὴν βελτίστην, καὶ τὸ τίμιον
[1, 32]	ἐπιστήμη φρόνησις νοῦς σοφία ὑπόληψις,	περὶ	τί δὴ ἕκαστον τούτων ἐστίν.
[1, 32]	δὲ σύνεσις τί ἐστιν ἢ	περὶ	τί; Ἔστιν δ´ ἡ σύνεσις
[1, 23]	χαυνότητος καὶ μικροψυχίας, ἔστι δὲ	περὶ	τιμὴν καὶ ἀτιμίαν, καὶ περὶ
[1, 23]	περὶ τιμὴν καὶ ἀτιμίαν, καὶ	περὶ	τιμὴν οὐ τὴν παρὰ τῶν
[1, 32]	ἐστίν· ἡ μὲν γὰρ σοφία	περὶ	τὸ ἀίδιον καὶ τὸ θεῖον,
[1, 31]	ἡ δικαιοσύνη καὶ ὁ δίκαιος	περὶ	τὸ πολιτικὸν δίκαιον ἔσται. Τῶν
[1, 32]	ὡς φαμέν, ἡ δὲ φρόνησις	περὶ	τὸ συμφέρον ἀνθρώπῳ) εἰ οὖν
[1, 32]	δ´ ἴσως ἐστὶν φιλοσόφου καὶ	περὶ	τούτων παρεπισκοπεῖν ὅσα ἐν τῷ
[1, 32]	ὄντα. Καὶ ἀναγκαῖον δέ, ἐπεὶ	περὶ	τῶν ἐν ψυχῇ λέγομεν, περὶ
[1, 19]	δὲ καὶ ὥσπερ ἐπάνω διειλόμεθα,	περὶ	φόβους καὶ κινδύνους οὐ πάντας
[1, 5]	ὁμοίως. Ἔστιν δ´ ἡ ἀνδρεία	περὶ	φόβους, ὥστε οἱ μέτριοι φόβοι
[1, 32]	χείρων ἡ φρόνησις τῆς σοφίας	(περὶ	χείρω γὰρ ἐστίν· ἡ μὲν
[1, 22]	κακία πολυειδές. πάντες γὰρ οὗτοι	περὶ	χρήματά εἰσι ψεκτοί. Πότερον οὖν
[1, 22]	ἀσωτίας καὶ ἀνελευθερίας. Ἔστιν δὲ	περὶ	χρήματα τὰ τοιαῦτα πάθη· ὁ
[1, 29]	ἀπεχθητικὸς ἐχθρὸς καὶ τῶν ὑπαρχόντων	περιαιρῶν.	Οὐδέτερος οὖν ὀρθῶς ἐπαινετὸς ἐστίν,
[1, 19]	ἀνδρεῖος· ἂν οὖν τὴν αἰσχύνην	περιέλω	δι´ ἣν ἦν ἀνδρεῖος, οὐκέτι
[1, 8]	τι ἄλλο τοιοῦτόν ἐστιν, ὃ	περιέχεται	ἡδονῇ τῇ κατ´ ἀκολασίαν, ἢ
[1, 16]	τὸ πρὸς τὴν ὑγίειαν προαιρούμεθα,	περιπατεῖν,	τροχάζειν· βουλόμεθα δὲ τὰ τέλη.
[1, 9]	μᾶλλον ἐναντία τῷ μέσῳ. Οἷον	πεφύκαμεν	μᾶλλον ἀκόλαστοι ἢ κόσμιοι εἶναι·
[1, 9]	ἐπίδοσις γίνεται μᾶλλον πρὸς ἃ	πεφύκαμεν·	πρὸς ἃ δὲ μᾶλλον ἐπιδίδομεν,
[1, 9]	ἄλλως, οἷον πρὸς ἃ μᾶλλον	πεφύκαμεν,	ταῦτα μᾶλλον ἐναντία τῷ μέσῳ.
[1, 6]	λίθος καὶ ὅλως τὰ βαρέα	πέφυκε	κάτω φέρεσθαι· ἄν τις οὖν
[1, 1]	ποτε τὸ χωριστὸν καὶ τὸ	πεφυκὸς	αὐτὸ καθ´ αὑτὸ εἶναι ἐν
[1, 16]	ἀρετῆς στοχαζόμενοι ἁμαρτάνομεν ἐπὶ τὰς	πεφυκυίας	ὁδούς. ἔστι γὰρ καὶ ἐν
[1, 15]	τινα γυναῖκα φίλτρον τινὶ δοῦναι	πιεῖν,	εἶτα τὸν ἄνθρωπον ἀποθανεῖν ὑπὸ
[1, 31]	αἴτιοι· ἐξῆν γὰρ αὐτοῖς μὴ	πίνειν	τοσοῦτον, ὥστ´ ἀγνοήσαντας τύπτειν τὸν
[1, 15]	ἐδίδου. Ἐνταῦθα ἄρα τὸ ἑκούσιον	πίπτει	εἰς τὸ μετὰ διανοίας. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[1, 22]	δ´ οὗτοι ὑπὸ τὴν ἀνελευθεριότητα	πίπτουσιν.	Τὸ μὲν γὰρ κακὸν πολυειδές,
[1, 1]	τῶν ἀρετῶν. Μετὰ ταῦτα δὲ	Πλάτων	διείλετο τὴν ψυχὴν εἴς τε
[1, 31]	τὰ ὀλίγα. Ἔοικεν δὲ καὶ	Πλάτων	τῇ ἀναλογίᾳ ταύτῃ τοῦ δικαίου
[1, 1]	ἰατρὸς οἶδεν, πότε δὲ δεῖ	πλεῖν	ὁ κυβερνήτης. Ἐν ἑκάστῃ δὲ
[1, 9]	ἄρα ἡ ἀνελευθερία. Τὰ δὲ	πλεῖον	ἀπέχοντα τοῦ μέσου ἐναντιώτερα δόξειεν
[1, 1]	Σωκράτης ἐπιγενόμενος βέλτιον καὶ ἐπὶ	πλεῖον	εἶπεν ὑπὲρ τούτων, οὐκ ὀρθῶς
[1, 31]	τε γὰρ ἄδικος τῷ ἀδικεῖν	πλεῖον	ἔχει, καὶ ὁ ἀδικούμενος δὲ
[1, 31]	μὴν ὁ ἀδικῶν, ᾗ ἀδικεῖ,	πλεῖον	ἔχει, ὁ δ´ ἀδικούμενος, ᾗ
[1, 31]	κατὰ τὸν αὐτὸν χρόνον καὶ	πλεῖον	ἔχειν καὶ ἔλαττον. Ἀλλὰ τοῦτ´
[1, 31]	ἐνδέχεται κατὰ τὸν αὐτὸν χρόνον	πλεῖον	ἔχειν καὶ ἔλαττον, οὐδ´ ἑκόντα
[1, 21]	παντὶ καὶ πάντως καὶ ἐπὶ	πλεῖον	ὀργιζόμενος, καὶ ψεκτὸς δὲ ὁ
[1, 31]	ἐξέκοψεν τινός, ἀντεκκοπῆναι μόνον, ἀλλὰ	πλείονα	παθεῖν, ἀκολουθήσαντα τῇ ἀναλογίᾳ· καὶ
[1, 31]	ἀνάλογον. Ἐπεὶ δὲ ὁ οἰκοδόμος	πλείονος	ἄξιον ποιεῖ τὸ αὑτοῦ ἔργον
[1, 31]	ἴσον· ὥστε τὸ ἴσον ἂν	πλείονος	καὶ ἐλάττονος εἴη δίκαιον, καὶ
[1, 24]	Εἰσὶ δέ, ὡς οἴονται, καὶ	πλείους	μεγαλοπρέπειαι, οἷόν φασι μεγαλοπρεπῶς τ´
[1, 31]	οἰκονομικόν. Ἡ γὰρ ψυχὴ εἰς	πλείω	μεμερισμένη ἔχει τι αὑτῆς τὸ
[1, 22]	δὲ καὶ τῆς ἀνελευθεριότητος εἴδη	πλείω,	οἷον κίμβικάς τινας καλοῦμεν καὶ
[1, 7]	καὶ εἰρωνείας. Τὸ μὲν γὰρ	πλείω	προσποιεῖσθαι τῶν ὑπαρχόντων ἔχειν ἀλαζονείας,
[1, 29]	μὲν γὰρ κόλαξ ἐστὶν ὁ	πλείω	τῶν προσηκόντων καὶ ὄντων προστιθείς,
[1, 30]	μὲν γὰρ ἀλαζών ἐστιν ὁ	πλείω	τῶν ὑπαρχόντων αὑτῷ προσποιούμενος εἶναι,
[1, 30]	τούτων ποιήσει. Οὔτε γὰρ προσποιήσεται	πλείω	τῶν ὑπαρχόντων οὔτ´ ἐλάττω, ἀλλὰ
[1, 29]	ἀνὰ μέσον τούτων· οὔτε γὰρ	πλείω	τῶν ὑπαρχόντων προσθήσει, οὔτ´ ἐπαινέσει
[1, 31]	ἐπὶ τὸ πολὺ καὶ τὸν	πλείω	χρόνον οὕτω διαμένει ἡ ἀριστερὰ
[1, 22]	εἰς ἃ μὴ δεῖ καὶ	πλείω	ὧν δεῖ καὶ ὅτε μὴ
[1, 31]	τὰ ἀδικήματα, καὶ τὸ ἀντιπαθεῖν	πλείω	ὧν ἐποίησεν δίκαιον ἐστίν. Ἐπεὶ
[1, 19]	ἀνδρείους διὰ τὸ ἀμύνεσθαι, ἐπειδὰν	πληγέντες	λυπηθῶσιν, οὐδὲ δεῖ τὸν ἀνδρεῖον
[1, 31]	ἐστι τοῦ πατρὸς ὁ υἱός.	Πλὴν	ὅταν ἤδη λάβῃ τὴν τοῦ
[1, 19]	τὸ μακρὰν ἀπέχειν, ἂν δὲ	πλησίον	γένωνται, ἀποθνήσκουσιν τῷ δέει. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[1, 19]	οἱ φόβοι καὶ οἱ κίνδυνοι	πλησίον	εἰσίν. Εἰ γάρ τις τὸν
[1, 3]	ὑγίεια κάλλος, τὰ δ´ ἐκτός,	πλοῦτος	ἀρχὴ τιμὴ ἢ εἴ τι
[1, 2]	εἶναι. Ἀπὸ τύχης γὰρ καὶ	πλοῦτος	γίνεται καὶ ἀρχὴ καὶ ὅλως
[1, 2]	Τὰ δὲ δυνάμεις, οἷον ἀρχὴ	πλοῦτος	ἰσχὺς κάλλος· τούτοις γὰρ καὶ
[1, 2]	πάντως αἱρεταί, ἰσχὺς δὲ καὶ	πλοῦτος	καὶ δύναμις καὶ τὰ τοιαῦτα
[1, 31]	δίκαιον οὐθέν. Οὔτε γὰρ τῷ	ποδὶ	τῷ ἐμῷ πρὸς ἐμὲ οὔτε
[1, 11]	ἂν δόξειεν. Διὰ τί καὶ	πόθεν;	Ὅτι ὅσα μὴ ἑκόντες πράττομεν,
[1, 7]	οὖν ἐστιν ὀργὴ φόβος μῖσος	πόθος	ζῆλος ἔλεος τὰ τοιαῦτα, οἷς
[1, 32]	ἀσαφές· ἀλλ´ ἐρεῖ μοι, τὰ	ποῖα	διασάφησόν ἐστιν ὑγιεινά. Οὕτως καὶ
[1, 32]	καὶ ἐν τίσιν καὶ περὶ	ποῖα,	καὶ περὶ ἑκάστης αὐτῶν, ὅτι
[1, 31]	καὶ ἐν τίσιν καὶ περὶ	ποῖα.	Πρῶτον μὲν οὖν εἰ λάβοιμεν
[1, 18]	κατηριθμησάμεθα, λεκτέον ἂν εἴη περὶ	ποῖα	τῶν παθῶν εἰσίν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΘ'
[1, 31]	τούτοις ἄγνοια φυσικὴ οὖσα οὐ	ποιεῖ	διὰ τὴν πρᾶξιν ταύτην τὰ
[1, 17]	τοῦτο ἢ οὔ. Μάλιστα οὖν	ποιεῖ	ἐν τούτοις τὸ σφάλλεσθαι ἡδονὴ
[1, 4]	μὲν ἀρετὴ ἐν ἑκάστῳ τοῦτο	ποιεῖ	εὖ οὗ ἐστιν ἀρετή, ἡ
[1, 1]	ἀλλ´ ὅτι ὃ μὲν ὑγίειαν	ποιεῖ,	καὶ ὡς ποιεῖ, ὃ δ´
[1, 31]	μὲν γὰρ γεωργός, φησί, σῖτον	ποιεῖ,	ὁ δ´ οἰκοδόμος οἰκίαν, ὁ
[1, 1]	μὲν ὑγίειαν ποιεῖ, καὶ ὡς	ποιεῖ,	ὃ δ´ οἰκίαν) δῆλον τοίνυν
[1, 32]	καὶ τὴν προαίρεσιν προστιθεμένη τελείαν	ποιεῖ	τὴν ἀρετήν. Διὸ καὶ συνεργεῖ
[1, 31]	δὲ ὁ οἰκοδόμος πλείονος ἄξιον	ποιεῖ	τὸ αὑτοῦ ἔργον ἢ ὁ
[1, 32]	ὥστε εἰ αὐτὴ ἐπαινετὴ τῷ	ποιεῖν	ἃ ἂν ἡ φρόνησις προστάττῃ,
[1, 13]	ἐροῦμεν βιαζομένοις ἃ ἂν ποιῶσι	ποιεῖν·	ἐν οἷς δ´ ἐν αὐτοῖς
[1, 13]	τι ἢ παρ´ ἃ βούλονται	ποιεῖν,	ἐροῦμεν βιαζομένοις ἃ ἂν ποιῶσι
[1, 4]	τοί φαμεν τήν τε ψυχὴν	ποιεῖν	καὶ τὴν τῆς ψυχῆς ἀρετήν.
[1, 31]	ἐστιν ἃ ὁ νόμος κελεύει	ποιεῖν,	ὁ δὲ νόμος τὰ κατὰ
[1, 31]	δὲ μηθὲν ἐνδέχεται πρὸς αὑτὸν	ποιεῖν,	οὐκ ἂν ἐνδέχοιτο αὑτὸν ἀδικεῖν.
[1, 32]	παρασκευάζει ταύτῃ σχολὴν καὶ τὸ	ποιεῖν	τὸ αὑτῆς ἔργον, κατέχουσα τὰ
[1, 31]	ἕκαστον ἑκάστου διδόντας τὴν ἄλλαξιν	ποιεῖσθαι	παρ´ ἀλλήλων, καὶ τούτῳ τὴν
[1, 20]	ὑπερβολὴν αὐτῶν ἀπολαύων πάντα τἆλλα	ποιεῖσθαι	πάρεργα, καὶ αὐτόν γε τὸν
[1, 1]	τὴν ἰδέαν ἀγαθοῦ τὸν λόγον	ποιεῖται.	Ἀλλ´ ἴσως {φησὶ} τούτῳ τἀγαθῷ
[1, 22]	τῆς ἀνδρείας ἐστὶ τὸ ὅπλα	ποιῆσαι,	ἀλλ´ ἄλλης, ταύτης δὲ λαβούσης
[1, 17]	ἂν δύναιτ´ οὐθὲν ἂν ἄλλο	ποιῆσαι	ἢ ἰδεῖν, οὐδὲ τῇ ἀκοῇ
[1, 17]	καλῶς προθῆται, οἷον καλὴν οἰκίαν	ποιῆσαι,	καὶ τὰ πρὸς τοῦτο οὐκ
[1, 31]	οὕτως τὸ ἀντιποιῆσαι πρὸς τὸ	ποιῆσαι.	Ὁμοίως δὲ καὶ ἐλευθέρῳ πρὸς
[1, 15]	ποιήσῃ μηδὲν προδιανοηθείς, ἄκοντά φαμεν	ποιῆσαι,	ὡς τοῦ ἑκουσίου ὄντος ἐν
[1, 30]	Ὁ δὲ ἀληθὴς οὐδέτερον τούτων	ποιήσει.	Οὔτε γὰρ προσποιήσεται πλείω τῶν
[1, 29]	προσήκοντα, οὔτ´ αὖ πάλιν ἐλάττω	ποιήσει,	οὔτε πάντως ἐναντιώσεται παρὰ τὸ
[1, 15]	ἀποκτείνῃ ἤ τι τῶν τοιούτων	ποιήσῃ	μηδὲν προδιανοηθείς, ἄκοντά φαμεν ποιῆσαι,
[1, 5]	Ἐὰν μὲν γάρ τινα λίαν	ποιήσῃς	ἄφοβον, ὥστε μηδὲ τοὺς θεοὺς
[1, 32]	ποιητικῶν ἐστί τι παρὰ τὴν	ποίησιν	ἄλλο τέλος, οἷον παρὰ τὴν
[1, 32]	ἡ φρόνησις, περὶ δὲ τὴν	ποίησιν	καὶ τὰ ποιητὰ ἡ τέχνη·
[1, 32]	αὐτῆς τὸ τέλος παρὰ τὴν	ποίησιν,	ὁμοίως ἐπὶ τεκτονικῆς καὶ τῶν
[1, 12]	ἐπιθυμίας ἁρμόττουσιν, ὥστε τὴν ἀπορίαν	ποιήσουσιν·	ἔστι γὰρ ἀκρατῆ καὶ ἐγκρατῆ
[1, 32]	δὲ τὴν ποίησιν καὶ τὰ	ποιητὰ	ἡ τέχνη· ἐν γὰρ τοῖς
[1, 32]	παρὰ τὴν οἰκοδομικήν, ἐπειδή ἐστιν	ποιητικὴ	οἰκίας, οἰκία αὐτῆς τὸ τέλος
[1, 3]	ἀρετὴ τοῦ αὐτοῦ τούτου εὖ	ποιητική.	Ὁμοίως {καὶ} ἐπὶ τῶν ἄλλων
[1, 2]	τῶν ἀγαθῶν τὸ σωστικὸν καὶ	ποιητικὸν	ἀγαθοῦ, οἷον γυμνάσια ὑγιείας καὶ
[1, 32]	καὶ πραττομένων οὐ ταὐτὸ τὸ	ποιητικὸν	καὶ πρακτικόν. Τῶν μὲν γὰρ
[1, 17]	ἐστίν, ἕκαστον καὶ προθετικὸν καὶ	ποιητικόν.	Οὐθὲν οὖν βέλτιον τῆς ἀρετῆς
[1, 32]	ἔστιν ἀρχιτέκτων καὶ ὑπηρέτης τούτου.	Ποιητικὸς	ἄρα τινὸς καὶ ὁ ἀρχιτέκτων
[1, 32]	καὶ τοῦ αὐτοῦ τούτου οὗ	ποιητικὸς	καὶ ὁ ὑπηρετικός. Εἰ τοίνυν
[1, 3]	ἀλλὰ τὴν οἰκοδομικήν· καὶ οὗ	ποιητικὸς	ὁ οἰκοδόμος, ἡ τούτου ἀρετὴ
[1, 32]	τούτῳ οἰκοδόμος· οὗτος δ´ ἐστὶν	ποιητικὸς	οἰκίας. Ἐστὶν δὲ καὶ ὁ
[1, 32]	ἀρχιτέκτων, καθὸ οὗτος ἐποίει οἰκίαν,	ποιητικὸς	οἰκίας. Ὁμοίως δὲ ἐπὶ τῶν
[1, 32]	τεκτονικῆς καὶ τῶν ἄλλων τῶν	ποιητικῶν·	ἐπὶ δὲ τῶν πρακτικῶν οὐκ
[1, 32]	καὶ πρακτικόν. Τῶν μὲν γὰρ	ποιητικῶν	ἐστί τι παρὰ τὴν ποίησιν
[1, 32]	δὲ ἐπὶ τῶν ἄλλων τῶν	ποιητικῶν	ἔχει, ἐν αἷς ἔστιν ἀρχιτέκτων
[1, 32]	ἡ τέχνη· ἐν γὰρ τοῖς	ποιητοῖς	μᾶλλον ἢ ἐν τοῖς πρακτοῖς
[1, 19]	ἀνδρεῖον θετέον εἶναι· τὸν {ὁ}	ποῖον	οὖν ἀνδρεῖον, καὶ τίς ὁ
[1, 1]	πολιτικοῖς δυνατὸν πρᾶξαι ἄνευ τοῦ	ποῖόν	τινα εἶναι, λέγω δ´ οἷον
[1, 19]	πολλά εἰσιν οἱ ἀνδρεῖοι, ὁ	ποῖος	ἀνδρεῖος. Ἔστιν γὰρ καὶ κατ´
[1, 31]	λέγεται, διοριστέον ἂν εἴη ὑπὲρ	ποίου	δικαίου ἐστὶν ἡ σκέψις. Ἔστιν
[1, 32]	ὥστε οὐκ ἀλλοτρίως ὑπὲρ ψυχῆς	ποιούμεθα	τοὺς λόγους. Ὥσπερ δ´ ἔχει
[1, 32]	μὴ πρᾶξαι. Ἔστιν δὴ τῶν	ποιουμένων	καὶ πραττομένων οὐ ταὐτὸ τὸ
[1, 31]	ἄλλο τῶν κατὰ μέρος ἀδικημάτων	ποιοῦντες·	οὐδεὶς δὲ πώποτε αὐτὸς αὑτὸν
[1, 1]	μορίῳ· συμβαίνει οὖν αὐτῷ ἐπιστήμας	ποιοῦντι	τὰς ἀρετὰς ἀναιρεῖν τὸ ἄλογον
[1, 19]	φόβους, σκεπτέον ἂν εἴη περὶ	ποίους	φόβους καὶ θάρρη. Ἆρ´ οὖν
[1, 3]	πασῶν, ὄψεται οὐκ ἄλλην μὲν	ποιοῦσαν	οἰκίαν, ἄλλην δὲ σπουδαίαν οἰκίαν,
[1, 1]	τῷ τί καὶ ἐν τῷ	ποιῷ	καὶ ἐν τῷ ποσῷ καὶ
[1, 31]	ἐστὶ τῆς ἀριστερᾶς, κἂν πάντα	ποιῶμεν	τῇ ἀριστερᾷ καθάπερ τῇ δεξιᾷ.
[1, 1]	μέρος τῆς ψυχῆς, τοῦτο δὲ	ποιῶν	ἀναιρεῖ καὶ πάθος καὶ ἦθος.
[1, 19]	αὐτὸ εἶναι καλόν, καὶ τοῦτο	ποιῶν	κἂν παρῇ τις κἂν μὴ
[1, 24]	μεγαλείως δαπανήσει, ἢ τοῦτο μὴ	ποιῶν,	οἷον εἰς γάμους ἢ χορηγίαν
[1, 13]	ποιεῖν, ἐροῦμεν βιαζομένοις ἃ ἂν	ποιῶσι	ποιεῖν· ἐν οἷς δ´ ἐν
[1, 31]	δέ. Εἰ γὰρ οἰόμενος τὸν	πολέμιον	ἀποκτείνειν τὸν πατέρα ἀπέκτεινεν, ἄδικον
[1, 19]	καὶ διὰ ταῦτα ὑπομένων τοὺς	πολεμίους	οὐκ ἀνδρεῖος· ἐὰν γὰρ τούτων
[1, 31]	ἐν ἰσότητι (κοινωνοὶ γὰρ οἱ	πολῖταί	τινες, καὶ ὅμοιοι βούλονται εἶναι
[1, 31]	ἐστιν τῷ πατρί· οἱ δὲ	πολῖται	τοιοῦτοί τινες ἐθέλουσιν εἶναι. Ὡς
[1, 19]	δι´ αἰσχύνην τὴν πρὸς τοὺς	πολίτας	ὑπομένουσι τοὺς κινδύνους καὶ δοκοῦσιν
[1, 31]	τοῦ δικαίου χρῆσθαι ἐν τῇ	πολιτείᾳ.	Ὁ μὲν γὰρ γεωργός, φησί,
[1, 31]	δὴ αὕτη ἡ ἀναλογία τὴν	πολιτείαν.	Ὥστε τὸ δίκαιον ἔοικεν εἶναι
[1, 31]	Τὸ γὰρ δίκαιον συνέχει τὰς	πολιτείας,	τὸ αὐτὸ δ´ ἐστὶ τὸ
[1, 1]	εἴη. Ἀλλὰ μὴν ἥ γε	πολιτικὴ	βελτίστη δύναμις, ὥστε τὸ τέλος
[1, 1]	ὅτι ἀγαθόν, ὥστε οὐδ´ ἡ	πολιτική.	Διὸ οὐχ ὑπὲρ τοῦ κατὰ
[1, 19]	ἀνδρεῖον. Πάλιν ἔστιν ἄλλη ἀνδρεία	πολιτικὴ	δοκοῦσα εἶναι, οἷον εἰ δι´
[1, 1]	ἐστιν ἴσως· ἀλλ´ οὐχ ἡ	πολιτικὴ	ἐπιστήμη ἢ δύναμις, ὑπὲρ ἧς
[1, 31]	οὖν ἐστι δίκαιον τὸ ἐν	πολιτικῇ	κοινωνίᾳ ὄν, ἡ δικαιοσύνη καὶ
[1, 1]	ἐπαγωγὴν κοινοῦ ἀγαθοῦ λεκτέον τῇ	πολιτικῇ,	ὅτι τὰ αὐτὰ ἀδύνατα συμβήσεται
[1, 1]	δῆλον τοίνυν ὅτι οὐδὲ τῇ	πολιτικῇ	ὑπὲρ τοῦ ἀγαθοῦ λεκτέον τοῦ
[1, 1]	ἡ πραγματεία οὐκ ἠθικὴν ἀλλὰ	πολιτικήν.	Δεῖ ἄρα, ὡς ἔοικε, πρῶτον
[1, 31]	παρ´ ἀλλήλων, καὶ τούτῳ τὴν	πολιτικὴν	κοινωνίαν συνέχειν. Ἐπεὶ οὖν τὸ
[1, 1]	ἂν οὐκ ἄλλης ἢ τῆς	πολιτικῆς	εἶναι μέρος. Ἔστι γὰρ οὐθὲν
[1, 1]	ὡς τέλος· οὐδ´ ἄρα τῆς	πολιτικῆς	ἐστιν τὸ ὑπὲρ τοῦ κοινοῦ
[1, 31]	πως μᾶλλον, διότι ἐγγὺς τῆς	πολιτικῆς	κοινωνίας ὁ βίος αὐτῶν, ὥστε
[1, 32]	τί ὑπὲρ ἠθῶν λέγοντες καὶ	πολιτικῆς	τινος πραγματείας ὑπὲρ σοφίας λέγομεν.
[1, 1]	περὶ τὰ ἤθη πραγματεία τῆς	πολιτικῆς,	τὸ δ´ ὅλον καὶ τὴν
[1, 1]	{πότε} ἀγαθοῦ, οὐδ´ αὖ τῆς	πολιτικῆς	ὑπὲρ τοῦ κοινοῦ ἀγαθοῦ λέγειν.
[1, 1]	Ἔστι γὰρ οὐθὲν ἐν τοῖς	πολιτικοῖς	δυνατὸν πρᾶξαι ἄνευ τοῦ ποῖόν
[1, 1]	εἴ τις μέλλει ἐν τοῖς	πολιτικοῖς	πρακτικὸς εἶναι, τὸ ἦθος εἶναι
[1, 31]	δὲ μή, οὐ τό γε	πολιτικὸν	ἀδίκημα, ἀλλὰ τὸ οἰκονομικόν. Ἡ
[1, 31]	ἰσότητι γὰρ καὶ ὁμοιότητι τὸ	πολιτικὸν	δίκαιον ἔοικεν εἶναι. Ἀλλὰ δὴ
[1, 31]	καὶ ὁ δίκαιος περὶ τὸ	πολιτικὸν	δίκαιον ἔσται. Τῶν δὲ δικαίων
[1, 31]	οὗ ἐστιν ἡ σκέψις, τὸ	πολιτικὸν	δίκαιον) τοῦτο γὰρ μάλιστά ἐστιν
[1, 31]	γε ἡμεῖς ζητοῦμεν, ἀλλὰ τὸ	πολιτικόν·	ἐν ἰσότητι γὰρ καὶ ὁμοιότητι
[1, 31]	μάλιστά πως ἤδη τῶν ἄλλων	πολιτικὸν	ἐστίν. Ἐπεὶ οὖν ἐστι δίκαιον
[1, 31]	δίκαιόν ἐστι πολιτικόν. Τὸ δὲ	πολιτικόν	ἐστιν τὸ νόμῳ, οὐ τὸ
[1, 31]	Ἀλλ´ ὃ ζητοῦμεν, δίκαιόν ἐστι	πολιτικόν.	Τὸ δὲ πολιτικόν ἐστιν τὸ
[1, 31]	δ´ ἡμεῖς ἐπισκοπούμεθα, ἀλλὰ τὸ	πολιτικόν.	Ὥστ´ ἐν τοῖς τοιούτοις ἀδικήμασιν,
[1, 1]	ἀλλοτρία ἡ σκέψις. Ὑπὲρ τοῦ	πολιτικοῦ	ἄρα ἡμῖν λεκτέον ἀγαθοῦ. Πάλιν
[1, 31]	κοινωνίᾳ δίκαιόν ἐστιν ἐγγὺς τοῦ	πολιτικοῦ	δικαίου· χεῖρον μὲν γάρ ἐστιν
[1, 31]	ὁμωνύμως ἂν δόξειεν λέγεσθαι τῷ	πολιτικῷ	δικαίῳ (ἔστιν γὰρ τὸ δίκαιον,
[1, 16]	ἐν προαιρέσει; Ἢ οὐδὲ τοῦτο;	Πολλὰ	γὰρ διανοούμεθα καὶ δοξάζομεν κατὰ
[1, 19]	σκεπτέον ἂν εἴη, ἐπειδὴ κατὰ	πολλά	εἰσιν οἱ ἀνδρεῖοι, ὁ ποῖος
[1, 31]	ἐστιν τὸν τὰ πολλὰ κεκτημένον	πολλὰ	εἰσφέρειν, τὸν δὲ τὰ ὀλίγα
[1, 31]	Οἷον ἀνάλογόν ἐστιν τὸν τὰ	πολλὰ	κεκτημένον πολλὰ εἰσφέρειν, τὸν δὲ
[1, 31]	ὁμοίως τὸν μὲν πολλὰ πεπονηκότα	πολλὰ	λαμβάνειν, τὸν δὲ ὀλίγα πεπονηκότα
[1, 31]	δὲ ὁ πεπονηκὼς πρὸς τὰ	πολλά,	οὕτως ὁ μὴ πεπονηκὼς πρὸς
[1, 31]	ὀλίγα· πάλιν ὁμοίως τὸν μὲν	πολλὰ	πεπονηκότα πολλὰ λαμβάνειν, τὸν δὲ
[1, 16]	τὸ ἑκούσιον προαιρετόν. ἑκόντες γὰρ	πολλὰ	πράττομεν πρὸ τοῦ διανοηθῆναι καὶ
[1, 31]	τὸν μὴ πεπονηκότα, οὕτω τὰ	πολλὰ	πρὸς τὰ ὀλίγα. Ὡς δὲ
[1, 16]	καθίζομεν καὶ ἀνιστάμεθα καὶ ἄλλα	πολλὰ	τοιαῦτα ἑκόντες μὲν ἄνευ δὲ
[1, 16]	ταῦτα καὶ προαιρούμεθα; Ἢ οὔ;	Πολλάκις	γὰρ διανοούμεθα ὑπὲρ τῶν ἐν
[1, 6]	ἄν τις οὖν ἄνω ῥίπτῃ	πολλάκις	καὶ ἐθίζῃ ἄνω φέρεσθαι, ὅμως
[1, 31]	οὐκ ἔστιν δίκαιος ἀντιπληγῆναι, ἀλλὰ	πολλάκις.	Καὶ τὸ ἀντιπεπονθὸς δὲ δίκαιόν
[1, 31]	ἐστίν. Ἐπεὶ δὲ τὸ δίκαιον	πολλαχῶς	λέγεται, διοριστέον ἂν εἴη ὑπὲρ
[1, 19]	λέγω δὲ οἷον ἃ οἱ	πολλοὶ	φοβοῦνται ἢ οἱ πάντες, ἐν
[1, 4]	γὰρ λέγεται ὀρθῶς παρὰ τοῖς	πολλοῖς	ὅτι δεῖ τὸν εὐδαίμονα ἐν
[1, 31]	εἴη ὑπεροχῆς καὶ ἐλλείψεως καὶ	πολλοῦ	καὶ ὀλίγου. Ὅ τε γὰρ
[1, 2]	εὐδαιμονία, τὴν δ´ εὐδαιμονίαν ἐκ	πολλῶν	ἀγαθῶν συντίθεμεν· ἐὰν δὴ τὸ
[1, 23]	τιμὴν οὐ τὴν παρὰ τῶν	πολλῶν	ἀλλὰ τὴν παρὰ τῶν σπουδαίων,
[1, 5]	ἐπὶ γυμνασίων ἴδοι ἄν τις·	πολλῶν	γὰρ γινομένων φθείρεται ἡ ἰσχύς,
[1, 2]	τῆς δικαιοσύνης μὲν {μόνον} παραγενομένης	πολλῶν	προσδεόμεθα, τῆς δὲ εὐδαιμονίας παραγενομένης
[1, 5]	τε ποτῶν καὶ σιτίων ὡσαύτως·	πολλῶν	τε γὰρ δὴ γινομένων φθείρεται
[1, 31]	Τὸ γὰρ ὡς ἐπὶ τὸ	πολὺ	διαμένον, τοῦτο φύσει δίκαιον προφανές.
[1, 31]	ἀλλ´ εἰ ὡς ἐπὶ τὸ	πολὺ	καὶ τὸν πλείω χρόνον οὕτω
[1, 22]	ὑγίεια ἁπλοῦν, ἡ δὲ νόσος	πολυειδές.	Ὁμοίως ἡ μὲν ἀρετὴ ἁπλοῦν,
[1, 22]	ἀρετὴ ἁπλοῦν, ἡ δὲ κακία	πολυειδές.	πάντες γὰρ οὗτοι περὶ χρήματά
[1, 22]	πίπτουσιν. Τὸ μὲν γὰρ κακὸν	πολυειδές,	τὸ δ´ ἀγαθὸν μονοειδές, οἷον
[1, 17]	οὐκ ἄλλος τις εὑρήσει καὶ	ποριεῖ	ἢ οἰκοδόμος. Ὁμοίως δὲ καὶ
[1, 17]	ὧν τοῦτ´ ἔσται οὐθεὶς ἄλλος	ποριεῖ,	καὶ εὑρήσει ἃ δεῖ πρὸς
[1, 32]	τῶν πρακτῶν, καὶ τὸ ταῦτα	πορίσαι.	Δόξειεν ἂν οὖν εἶναι ὁ
[1, 9]	ἡ ἀσωτία ἢ ἡ ἀνελευθερία·	πορρώτερον	ἄρα ἡ ἀνελευθερία. Τὰ δὲ
[1, 9]	ἐλευθεριότητι πότερον ἀσωτία ἢ ἀνελευθερία	πορρώτερον.	Μᾶλλον γὰρ ἂν δόξειεν ἐλευθεριότης
[1, 9]	ἐγγύτερόν ἐστι τοῦ μέσου ἢ	πορρώτερον,	οἷον ἐλευθεριότητι πότερον ἀσωτία ἢ
[1, 2]	τούτων διώρισται, πειραθῶμεν λέγειν τἀγαθὸν	ποσαχῶς	λέγεται. Ἔστι γὰρ τῶν ἀγαθῶν
[1, 1]	τῷ ποιῷ καὶ ἐν τῷ	ποσῷ	καὶ πότε καὶ πρός τι
[1, 1]	κυβερνήτης. Ἐν ἑκάστῃ δὲ τὸ	πότε	ἀγαθὸν ἕκαστος τὸ καθ´ ἑαυτὸν
[1, 1]	ἐν ἁπάσαις. Ἀλλὰ μὴν τὸ	πότε	ἀγαθὸν ἐν μὲν ἰατρικῇ ὁ
[1, 1]	εἰπεῖν ὑπὲρ τοῦ ἐν ἑκάστῃ	{πότε}	ἀγαθοῦ, οὐδ´ αὖ τῆς πολιτικῆς
[1, 6]	ἄνω φέρεσθαι, ὅμως οὐκ ἄν	ποτε	ἄνω ἐνεχθείη, ἀλλ´ ἀεὶ κάτω.
[1, 1]	δεῖ τεμεῖν ὁ ἰατρὸς οἶδεν,	πότε	δὲ δεῖ πλεῖν ὁ κυβερνήτης.
[1, 1]	τὸ ἐν τῇ κυβερνητικῇ ἀγαθὸν	πότε	εἰδήσει, οὔτε ὁ κυβερνήτης τὸ
[1, 1]	κοινοῦ ἀγαθοῦ λεκτέον· τὸ γὰρ	πότε	ἐν πάσαις κοινόν. Ὁμοίως δὲ
[1, 1]	καὶ ἐν τῷ ποσῷ καὶ	πότε	καὶ πρός τι {καὶ τινὶ}
[1, 1]	κυβερνήτης, ἐν ἑκάστῃ δ´ ἕκαστος.	Πότε	μὲν γὰρ δεῖ τεμεῖν ὁ
[1, 31]	Πότε οὖν τὸ δίκαιον, καὶ	πότε	οὔ; Ὡς ἁπλῶς μὲν εἰπεῖν,
[1, 31]	δικαιοπράγημα τὸ τὰ δίκαια πράττειν.	Πότε	οὖν τὸ δίκαιον, καὶ πότε
[1, 31]	ἡ ἀναφορὰ ἐστίν. Ἀλλὰ μή	ποτε	ταῦτα οὐκ ἀληθῆ ἦν, οὐδ´
[1, 15]	ἐν τῷ διανοηθῆναι. Οἷόν φασί	ποτέ	τινα γυναῖκα φίλτρον τινὶ δοῦναι
[1, 1]	τῷ χωριστῷ. Οὐ γὰρ ἄν	ποτε	τὸ χωριστὸν καὶ τὸ πεφυκὸς
[1, 17]	τὰ κατὰ τὸ τέλος, οἷον	πότερον	ἀγαθὸν πρὸς ὑγίειαν φαγεῖν τοῦτο
[1, 10]	γάρ τις, φησίν, ἐρωτήσειεν ὁντιναοῦν	πότερον	ἂν βούλοιτο δίκαιος εἶναι ἢ
[1, 9]	μέσου ἢ πορρώτερον, οἷον ἐλευθεριότητι	πότερον	ἀσωτία ἢ ἀνελευθερία πορρώτερον. Μᾶλλον
[1, 32]	ἡ σοφία καὶ ἡ φρόνησις.	Πότερον	δ´ ἐστὶν ἡ σοφία ἀρετὴ
[1, 32]	τοιοῦτον καὶ ἀρετὴ καὶ ἐπαινετόν.	Πότερον	δ´ ἐστὶν ἡ φρόνησις ἀρετὴ
[1, 32]	ταῦτα οὕτω καὶ μὴ εἶναι.	Πότερον	δ´ ἐστὶν ἡ φρόνησις καὶ
[1, 32]	εἴη καὶ ἐπαινετὴ καὶ ἀρετή.	Πότερον	δ´ ἐστὶν ἡ φρόνησις πρακτικὴ
[1, 32]	ἡ φρόνησις πρακτικὴ ἂν εἴη.	Πότερον	δὲ αὕτη πάντων ἄρχει τῶν
[1, 17]	ἀκοῦσαι. Ὁμοίως δὲ οὐδὲ βουλευόμεθα	πότερον	δεῖ ἀκοῦσαι τῇ ἀκοῇ ἢ
[1, 10]	μετὰ τοῦτ´ ἂν εἴη σκεπτέον	πότερον	δυνατὴ παραγενέσθαι ἢ οὔ, ἀλλ´
[1, 9]	ἐξ αὐτοῦ τοῦ πράγματος σκοποῦσιν	πότερον	ἐγγύτερόν ἐστι τοῦ μέσου ἢ
[1, 31]	δὲ δὴ τοῦ ἀδικεῖσθαι πῶς;	Πότερον	ἑκόντα ἔστιν ἀδικεῖσθαι; Ἢ οὔ;
[1, 11]	τὴν κατ´ ἐπιθυμίαν πρᾶξιν ἐπισκεπτέον,	πότερον	ἑκούσιόν ἐστιν ἢ ἀκούσιον. {Οἷον}
[1, 16]	λοιπόν ἐστιν ἐπισκέψασθαι τὴν προαίρεσιν,	πότερόν	ἐστιν ὄρεξις, ἢ οὔ. Ὄρεξις
[1, 9]	ῥηθῆναι τί τῇ μεσότητι ἀντίκειται,	πότερον	ἡ ὑπερβολὴ ἢ ἡ ἔνδεια.
[1, 4]	τί οὖν, ἄν τις εἴποι,	πότερον	καὶ τούτου τοῦ μορίου τῆς
[1, 22]	οὗτοι περὶ χρήματά εἰσι ψεκτοί.	Πότερον	οὖν τοῦ ἐλευθερίου καὶ τὸ
[1, 1]	δέ ἐστιν ἡ ἰδέα τἀγαθοῦ.	Πότερον	οὖν ὑπὲρ τῆς ἰδέας τοῦ
[1, 1]	αὑτὸ εἶναι ἐν πᾶσιν ὑπάρχοι.	Πότερον	οὖν ὑπὲρ τούτου δεῖ λέγειν
[1, 2]	πῶς τὸ ἄριστον δεῖ σκοπεῖν;	Πότερον	οὕτως ὡς καὶ αὐτοῦ συναριθμουμένου;
[1, 17]	καλόν. Πῶς οὖν ἡ ἐπιστήμη;	Πότερον	τῆς οἰκοδομικῆς ἐστιν ἐπιστήμης τὸ
[1, 17]	τῶν πρὸς τὸ τέλος, οἷον	πότερον	τοῦ καλοῦ ἢ τῶν πρὸς
[1, 17]	τίνος ἐστὶν ἡ ἀρετὴ στοχαστική,	πότερον	τοῦ τέλους ἢ τῶν πρὸς
[1, 16]	ἡμῖν, καὶ τῶν ἀντιλογίαν παραδιδόντων	πότερον	τοῦτο ἢ τοῦτο αἱρετόν, δῆλον
[1, 31]	οὐκ ἐνδέχεται αὐτὸν αὑτὸν ἀδικεῖν.	Πότερος	δὲ πάλιν ἀδικεῖ, καὶ ἐν
[1, 31]	δὲ πάλιν ἀδικεῖ, καὶ ἐν	ποτέρῳ	ἐστὶ τὸ ἀδίκημα, ἐν τῷ
[1, 5]	ὀλίγων τε ὡσαύτως. Ἐπί τε	ποτῶν	καὶ σιτίων ὡσαύτως· πολλῶν τε
[1, 32]	τὰ πρακτά. Ὁ γὰρ συνετός	που	λέγεται τῷ δυνατὸς βουλεύεσθαι εἶναι
[1, 19]	Ὅμηρος πεποίηκε τὸν Ἕκτορα λέγοντα	Πουλυδάμας	μοι πρῶτος ἐλεγχείην ἀναθήσει, διὸ
[1, 1]	δοκεῖ ἄν μοι ἔχειν ἡ	πραγματεία	οὐκ ἠθικὴν ἀλλὰ πολιτικήν. Δεῖ
[1, 1]	ἀρχὴ ἡ περὶ τὰ ἤθη	πραγματεία	τῆς πολιτικῆς, τὸ δ´ ὅλον
[1, 1]	κατέμιξεν {καὶ συνέζευξεν} εἰς τὴν	πραγματείαν	τὴν ὑπὲρ τἀγαθοῦ, οὐ δὴ
[1, 32]	ἠθῶν λέγοντες καὶ πολιτικῆς τινος	πραγματείας	ὑπὲρ σοφίας λέγομεν. Ὅτι ἴσως
[1, 9]	Ἐκ μὲν ἄρα αὐτοῦ τοῦ	πράγματος	ἡ ἔνδεια ἐναντιώτερον φαίνεται. Ἔστι
[1, 9]	Ἢ γὰρ ἐξ αὐτοῦ τοῦ	πράγματος	σκοποῦσιν πότερον ἐγγύτερόν ἐστι τοῦ
[1, 14]	ἄλλο μεῖζον ἀναγκαζόμενος ὑπὸ τῶν	πραγμάτων.	Οἷον ἠναγκάσθην συντονώτερον βαδίσαι εἰς
[1, 32]	Ἡ δὲ φρόνησις περὶ τὰ	πρακτά,	ἐν οἷς αἵρεσις καὶ φυγὴ
[1, 32]	οὖν τὴν πρᾶξιν καὶ τὰ	πρακτὰ	ἡ φρόνησις, περὶ δὲ τὴν
[1, 32]	καὶ ἡ φρόνησις, περὶ τὰ	πρακτά.	Ὁ γὰρ συνετός που λέγεται
[1, 32]	πρακτική. Αἱ γὰρ ἀρεταὶ πᾶσαι	πρακτικαὶ	εἰσίν, ἡ δὲ φρόνησις ὥσπερ
[1, 32]	ἄλλαι ἀρεταί, διότι τῶν καλῶν	πρακτικαί,	καὶ ἐπαινεταὶ εἰσίν, δῆλον ὡς
[1, 32]	πράττουσιν· ἐπεὶ οὖν αἱ ἀρεταὶ	πρακτικαί,	καὶ ἡ φρόνησις πρακτικὴ ἂν
[1, 32]	καὶ ἡ φρόνησις ἂν εἴη	πρακτική.	Αἱ γὰρ ἀρεταὶ πᾶσαι πρακτικαὶ
[1, 32]	ἀρεταὶ πρακτικαί, καὶ ἡ φρόνησις	πρακτικὴ	ἂν εἴη. Πότερον δὲ αὕτη
[1, 32]	Πότερον δ´ ἐστὶν ἡ φρόνησις	πρακτικὴ	ἢ οὔ, ἴδοι ἄν τις
[1, 32]	εἴη ἕξις τις προαιρετικὴ καὶ	πρακτικὴ	τῶν ἐφ´ ἡμῖν ὄντων καὶ
[1, 32]	καὶ τούτων προαιρετικὸν εἶναι καὶ	πρακτικὸν	ἀεί, τῆς δὲ δεινότητος καὶ
[1, 32]	οὐ ταὐτὸ τὸ ποιητικὸν καὶ	πρακτικόν.	Τῶν μὲν γὰρ ποιητικῶν ἐστί
[1, 1]	τις μέλλει ἐν τοῖς πολιτικοῖς	πρακτικὸς	εἶναι, τὸ ἦθος εἶναι σπουδαῖος·
[1, 32]	τῶν ποιητικῶν· ἐπὶ δὲ τῶν	πρακτικῶν	οὐκ ἔστιν ἄλλο οὐθὲν τέλος
[1, 16]	τί· ἐν δέ γε τοῖς	πρακτοῖς,	ἐν οἷς ἡ προαίρεσις, οὐχ
[1, 32]	ποιητοῖς μᾶλλον ἢ ἐν τοῖς	πρακτοῖς	ἐστι τὸ τεχνάζειν. Ὥστε ἡ
[1, 16]	ἁμαρτίαι. ἁμαρτάνομεν οὖν ἐν τοῖς	πρακτοῖς	καὶ ἐν τοῖς κατὰ τὰς
[1, 16]	οὖν ἡ προαίρεσις ἐν τοῖς	πρακτοῖς,	καὶ τούτοις ἐν οἷς ἐφ´
[1, 16]	ἁμαρτία. ἔστιν δ´ ἐν τοῖς	πρακτοῖς	τὸ ἀόριστον, καὶ ἐν οἷς
[1, 32]	τίνων ἂν ἕκαστον γένοιτο τῶν	πρακτῶν,	καὶ τὸ ταῦτα πορίσαι. Δόξειεν
[1, 1]	οὐθὲν ἐν τοῖς πολιτικοῖς δυνατὸν	πρᾶξαι	ἄνευ τοῦ ποῖόν τινα εἶναι,
[1, 32]	ἡμῖν ἐστιν πρᾶξαι καὶ μὴ	πρᾶξαι.	Ἔστιν δὴ τῶν ποιουμένων καὶ
[1, 32]	{καὶ} βουλὴ καὶ προαίρεσις τοῦ	πρᾶξαι	ἢ μὴ πρᾶξαι· ταῦτα δ´
[1, 27]	καὶ {πρὸς} πάντας εὐλαβούμενος καὶ	πρᾶξαι	καὶ εἰπεῖν (ἄπρακτος γὰρ ὁ
[1, 32]	φυγὴ καὶ ἐφ´ ἡμῖν ἐστιν	πρᾶξαι	καὶ μὴ πρᾶξαι. Ἔστιν δὴ
[1, 16]	οἷς ἐφ´ ἡμῖν ἐστιν καὶ	πρᾶξαι	καὶ μὴ πρᾶξαι, καὶ οὕτως
[1, 32]	τῶν ἐφ´ ἡμῖν ὄντων καὶ	πρᾶξαι	καὶ μὴ πρᾶξαι, ὅσα εἰς
[1, 32]	ἃ ἐφ´ ἡμῖν ἐστιν καὶ	πρᾶξαι	καὶ μὴ πρᾶξαι προελομένοις, περὶ
[1, 16]	ἐστιν καὶ πρᾶξαι καὶ μὴ	πρᾶξαι,	καὶ οὕτως ἢ μὴ οὕτως,
[1, 32]	ἀρετήν· ὀρθῶς μὲν οὐδ´ οὗτοι.	Πράξαι	μὲν γὰρ ἄν τις τὰ
[1, 31]	ἐστιν τὸ ἤδη ἀδίκως τι	πρᾶξαι.	Ὁμοίως δὲ τὸ δίκαιον καὶ
[1, 32]	ὄντων καὶ πρᾶξαι καὶ μὴ	πρᾶξαι,	ὅσα εἰς τὸ συμφέρον ἤδη
[1, 31]	ἐστὶν αἰτία τοῖς πράξασι τοῦ	πρᾶξαι,	οὐκ ἄδικοι. Ἔστιν δ´ ἡ
[1, 32]	ἐστιν καὶ πρᾶξαι καὶ μὴ	πρᾶξαι	προελομένοις, περὶ ἅ ἐστιν {καὶ}
[1, 32]	προαίρεσις τοῦ πρᾶξαι ἢ μὴ	πρᾶξαι·	ταῦτα δ´ ἐστὶν αἰσθητὰ καὶ
[1, 31]	ἡ ἄγνοια αἰτία ᾖ τοῦ	πρᾶξαί	τι, οὐχ ἑκὼν τοῦτο πράττει,
[1, 31]	μεθυόντων. Οἱ γὰρ μεθύοντες καὶ	πράξαντές	τι κακὸν ἀδικοῦσιν· τῆς γὰρ
[1, 31]	ἄγνοια κἀκείνοις ἐστὶν αἰτία τοῖς	πράξασι	τοῦ πρᾶξαι, οὐκ ἄδικοι. Ἔστιν
[1, 27]	παντὶ καὶ πάντως εὐλαβηθήσεται, ἀλλὰ	πράξει	καὶ ἐρεῖ ἐν οἷς δεῖ
[1, 27]	ὁ ἀναίσχυντος, καὶ ἐρεῖ καὶ	πράξει,	οὔτε ὡς ὁ καταπλήξ, ἐν
[1, 10]	αὐτὰ πράττομεν, εἰσὶν δὲ αἱ	πράξεις	γεγενημέναι ἔκ τινων ἀρχῶν, δῆλον
[1, 29]	καὶ ἔχθρας, ἔστιν δὲ περὶ	πράξεις	καὶ λόγους· ὁ μὲν γὰρ
[1, 27]	καὶ καταπλήξεως, ἔστιν δὲ περὶ	πράξεις	καὶ λόγους. Ὁ μὲν γὰρ
[1, 10]	Ἐπεὶ οὖν ὁρῶμεν μεταβαλλούσας τὰς	πράξεις	καὶ οὐδέποτε τὰ αὐτὰ πράττομεν,
[1, 10]	ἀρχῶν, δῆλον ὅτι, ἐπειδὴ αἱ	πράξεις	μεταβάλλουσιν, καὶ αἱ ἀρχαὶ τῶν
[1, 10]	μεταβάλλουσιν. Μεταβάλλομεν δὲ καὶ ταῖς	πράξεσιν	ἑκόντες· ὥστε καὶ ἡ ἀρχὴ
[1, 10]	μεταβάλλουσιν, καὶ αἱ ἀρχαὶ τῶν	πράξεων,	ἀφ´ ὧν εἰσί, μεταβάλλουσιν, ὥσπερ
[1, 10]	οὖν ὅτι ὁ ἄνθρωπος τῶν	πράξεών	ἐστι γεννητικός. Ἐπεὶ οὖν ὁρῶμεν
[1, 2]	ἀπὸ γὰρ τῶν κατ´ αὐτὰς	πράξεων	ὁ ἔπαινος γίνεται. Τὰ δὲ
[1, 10]	ἔκ τινων ἀρχῶν καὶ τῶν	πράξεων	ὧν πράττει ἄνθρωπος γεννητικὸν ἐστίν.
[1, 10]	ἐν γεωμετρίᾳ. Ἀρχὴ δ´ ἐστὶ	πράξεως	καὶ σπουδαίας καὶ φαύλης προαίρεσις
[1, 31]	Ὅταν δὲ μηθὲν τούτων εἰδὼς	πράξῃ	τι ἄδικον, ἄδικος μὲν οὐκ
[1, 11]	μὲν οὖν τὴν κατ´ ἐπιθυμίαν	πρᾶξιν	ἐπισκεπτέον, πότερον ἑκούσιόν ἐστιν ἢ
[1, 32]	πρᾶξις. Περὶ μὲν οὖν τὴν	πρᾶξιν	καὶ τὰ πρακτὰ ἡ φρόνησις,
[1, 32]	οὐθὲν τέλος παρ´ αὐτὴν τὴν	πρᾶξιν,	οἷον παρὰ τὸ κιθαρίζειν οὐκ
[1, 31]	οὖσα οὐ ποιεῖ διὰ τὴν	πρᾶξιν	ταύτην τὰ παιδία λέγεσθαι ἄδικα·
[1, 32]	ἔπραξεν) ἀλλ´ ὅμως ἡ τοιαύτη	πρᾶξις	οὐκ ἔχει τὸ ἐπαινετόν. Ἀλλὰ
[1, 32]	τέλος, ἡ ἐνέργεια καὶ ἡ	πρᾶξις.	Περὶ μὲν οὖν τὴν πρᾶξιν
[1, 7]	Τὸ γὰρ εὐόργητον καὶ τὸ	πρᾶον	ἐν μεσότητί ἐστιν ὀργῆς καὶ
[1, 21]	μέσος ἂν τούτων εἴη καὶ	πρᾶος	καὶ ἐπαινετός. Οὔτε γὰρ ὁ
[1, 21]	μέσως ἔχων πρὸς ταῦτα, οὗτος	πρᾶος.	Καὶ ἡ πραότης δὲ τούτων
[1, 21]	τίσιν. Ἔστιν {μὲν} οὖν ἡ	πραότης	ἀνὰ μέσον ὀργιλότητος καὶ ἀοργησίας.
[1, 21]	ταῦτα, οὗτος πρᾶος. Καὶ ἡ	πραότης	δὲ τούτων τῶν παθῶν μεσότης
[1, 21]	ἂν εἴη τούτου λέγειν ὑπὲρ	πραότητος,	{καὶ} τί ἐστι καὶ ἐν
[1, 10]	ἀρχῶν καὶ τῶν πράξεων ὧν	πράττει	ἄνθρωπος γεννητικὸν ἐστίν. Τί γὰρ
[1, 31]	πράττων, καὶ ἑκών γε ταῦτα	πράττει,	βλάπτει ἄρα αὐτὸς αὑτὸν εἰδώς,
[1, 12]	εἰδὼς τὰ κακὰ ὅτι κακά,	πράττει	βουλόμενος. Οὐκ ἄρα ἑκών, οὐδ´
[1, 11]	τῇ ἀκρασίᾳ. Οὐθεὶς γάρ, φησί,	πράττει	ἑκὼν τὰ κακά, εἰδὼς ὅτι
[1, 11]	ὅτι ταῦτα φαῦλά ἐστιν ὅμως	πράττει,	καὶ κατ´ ἐπιθυμίαν γε πράττει·
[1, 11]	δῆλον, ὅτι ὁ ἀκρατὴς ἑκὼν	πράττει.	Οἱ μὲν γὰρ ἀδικοῦντες ἑκόντες
[1, 31]	καὶ οὗ ἕνεκα, οὕτως δίκαιον	πράττει.	Ὁμοίως καὶ ὡσαύτως καὶ ὁ
[1, 12]	γε οὐθεὶς τὰ κακὰ εἰδὼς	πράττει	ὅτι κακὰ ἐστίν· ὁ δὲ
[1, 11]	πράττει, καὶ κατ´ ἐπιθυμίαν γε	πράττει·	οὐκ ἄρα ἑκών· ἀναγκαζόμενος ἄρα.
[1, 31]	Ὁ δέ γε ἀκρατὴς βουλόμενος	πράττει	τὰ κατὰ τὴν ἀκρασίαν, ὥστε
[1, 12]	εἶναι. Ὁ γὰρ ἐγκρατὴς ἑκὼν	πράττει	τὰ κατὰ τὴν ἐγκράτειαν· ἐπαινεῖται
[1, 31]	πράττειν, πρὸς τοῦτον εἰ μὴ	πράττει,	τοῦτον ἀδικεῖ, ὁ δὲ νόμος
[1, 32]	προστάττῃ, οὕτω καὶ ἡ ἀνδρεία	πράττει,	ὥστε εἰ αὐτὴ ἐπαινετὴ τῷ
[1, 12]	δ´ ἐγκρατὴς παρὰ τὴν ἐπιθυμίαν	πράττει·	ὥστε ὁ ἐγκρατὴς οὐχ ἑκὼν
[1, 31]	πρᾶξαί τι, οὐχ ἑκὼν τοῦτο	πράττει,	ὥστε οὐκ ἀδικεῖ· ὅταν δὲ
[1, 10]	ἃ μὴ ἐφ´ ἡμῖν ἐστι	πράττειν.	Ἀλλ´ ὡς ἔοικεν, ἐφ´ ἡμῖν
[1, 31]	ἀδικεῖ· βούλεται ἄρα τὰ φαῦλα	πράττειν	αὑτῷ. Ἀλλ´ οὐδεὶς βούλεται ἀδικεῖσθαι·
[1, 16]	ἑκούσιον· ἄν τι γὰρ προαιρώμεθα	πράττειν	βουλευσάμενοι, ἑκόντες πράττομεν. Φαίνονται δέ
[1, 18]	σπουδαῖον θεωροῦντες κρίνουσιν ἐκ τοῦ	πράττειν,	διὰ τὸ μὴ δυνατὸν εἶναι
[1, 16]	δὴ πράττοντες κατὰ προαίρεσιν δοκοῦμεν	πράττειν.	Εἰ τοίνυν ἡ προαίρεσις ὄρεξίς
[1, 32]	ἃ γὰρ ἡ ἀνδρεία ὁρμᾷ	πράττειν,	ἐπὶ ταῦτα καὶ ἡ φρόνησις.
[1, 16]	διανοηθεῖσιν, οὕτως ὁρμή τις τοῦ	πράττειν	ἐστίν, καὶ τοῦτο δὴ πράττοντες
[1, 17]	τοιοῦτον, ἀλλὰ καὶ τοῦτο δύναται	πράττειν	καὶ ἄλλα. Διὰ τοῦτο βουλεύεσθαι
[1, 3]	ταὐτό φαμεν εἶναι τὸ εὖ	πράττειν	καὶ εὖ ζῆν. Τὸ δὲ
[1, 31]	Ὁ δὲ νόμος κελεύει τἀνδρεῖα	πράττειν	καὶ τὰ σώφρονα καὶ ἁπλῶς
[1, 10]	ἡμῖν καὶ τὰ σπουδαῖά ἐστι	πράττειν	καὶ τὰ φαῦλα. Ἔλεγον δὲ
[1, 25]	ἄν τε μὴ τοῦ εὖ	πράττειν,	λυπήσεται. Ὁμοίως τούτῳ ὁ ἐπιχαιρέκακος
[1, 32]	τὸ κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον	πράττειν,	ὅμοιόν ἐστιν ὥσπερ ἂν εἴ
[1, 4]	γε εὖ ζῆν καὶ εὖ	πράττειν	οὐθὲν ἄλλο ἢ τὸ εὐδαιμονεῖν
[1, 10]	Οὔτε γὰρ ἀψύχων οὐθὲν λέγομεν	πράττειν	οὔτε τῶν ἐμψύχων τῶν ἄλλων
[1, 32]	τῶν καλῶν τι καὶ προσηκόντων	πράττειν.	Οὕτω καὶ ὁμοίως τούτῳ ἡ
[1, 31]	δὲ δικαιοπράγημα τὸ τὰ δίκαια	πράττειν.	Πότε οὖν τὸ δίκαιον, καὶ
[1, 31]	καὶ εἰ πρὸς ὃν κελεύει	πράττειν,	πρὸς τοῦτον εἰ μὴ πράττει,
[1, 18]	τὸ καλόν, καὶ ἄνευ τοῦ	πράττειν	σπουδαῖος ἂν ἐδόκει εἶναι. {Ἐπεὶ
[1, 32]	λόγον· οὐδὲν γὰρ ὄφελος εἶναι	πράττειν	τὰ ἀνδρεῖα καὶ τὰ δίκαια,
[1, 10]	νομοθέτης οὐκ ἐᾷ τὰ φαῦλα	πράττειν,	τὰ δὲ καλὰ καὶ σπουδαῖα
[1, 32]	γὰρ κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον	πράττειν	τὰ καλά, τοῦτό φασιν εἶναι
[1, 31]	Εἰ γὰρ ἃ ὁ νόμος	πράττειν	τάττει, ταῦτά ἐστιν δίκαια, ὁ
[1, 31]	ἡ γὰρ ἄγνοια αἰτία τοῦ	πράττειν	ταῦτα, τῆς δ´ ἀγνοίας οὐκ
[1, 31]	ἅμα καὶ ἀκουσίως καὶ ἑκουσίως	πράττειν	τι· τοῦτο δὲ ἀδύνατον· οὐκ
[1, 13]	ὑπὸ τῆς ἐπιθυμίας τὰ φαῦλα	πράττειν.	Τοῦ οὖν βιαίου οὗτος ἡμῖν
[1, 13]	ἡ αἰτία, ὑφ´ ἧς βιάζονται	πράττειν	(ὧν δ´ ἐντὸς καὶ ἐν
[1, 10]	τοῖς φαύλοις ζημίαν τάττει, ἂν	πράττῃ,	ἐπὶ δὲ τοῖς καλοῖς, ἂν
[1, 10]	δὲ τοῖς καλοῖς, ἂν μὴ	πράττῃ;	Καίτοι ἄτοπος ἂν εἴη ταῦτα
[1, 31]	Ὡς ἁπλῶς μὲν εἰπεῖν, ὅταν	πράττῃ	κατὰ προαίρεσιν καὶ ἑκουσίως (τὸ
[1, 31]	ἀγνοίας αὐτὸς ᾖ αἴτιος, καὶ	πράττῃ	τι κατὰ τὴν ἄγνοιαν ἧς
[1, 11]	ὥστε ὁ ἀκρατὴς ἑκὼν ἂν	πράττοι	τὰ κατὰ τὴν ἀκρασίαν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[1, 32]	περὶ ἑκάστης αὐτῶν, ὅτι εἰ	πράττοιμεν	κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον τὸ
[1, 11]	πόθεν; Ὅτι ὅσα μὴ ἑκόντες	πράττομεν,	ἀναγκαζόμενοι πράττομεν, ἐπὶ δὲ τοῖς
[1, 16]	γὰρ τὴν ἡδονὴν τὰ φαῦλα	πράττομεν,	διὰ δὲ τὴν λύπην τὰ
[1, 6]	γὰρ τὴν ἡδονὴν τὰ φαῦλα	πράττομεν,	διὰ δὲ τὴν λύπην τῶν
[1, 14]	ἐστίν, οἷον ὅσα ἡδονῆς ἕνεκεν	πράττομεν.	Εἰ γάρ τις λέγοι ὅτι
[1, 10]	πράξεις καὶ οὐδέποτε τὰ αὐτὰ	πράττομεν,	εἰσὶν δὲ αἱ πράξεις γεγενημέναι
[1, 31]	Δίκαια μὲν γὰρ καὶ ἄδικα	πράττομεν	ἑκόντες, ἀδικούμεθα δὲ οὐκέτι ἑκόντες·
[1, 11]	ὅσα μὴ ἑκόντες πράττομεν, ἀναγκαζόμενοι	πράττομεν,	ἐπὶ δὲ τοῖς ἐξ ἀνάγκης
[1, 11]	μὲν οὕτως ῥηθῆναί ἐστιν ὃ	πράττομεν	μὴ ἀναγκαζόμενοι· ἀλλ´ ἴσως σαφέστερον
[1, 11]	αὐτοῦ. Ἔστιν οὖν καθ´ ὃ	πράττομεν	ὄρεξις· ὀρέξεως δ´ ἐστὶν εἴδη
[1, 16]	ἑκούσιον προαιρετόν. ἑκόντες γὰρ πολλὰ	πράττομεν	πρὸ τοῦ διανοηθῆναι καὶ βουλεύσασθαι,
[1, 16]	γὰρ προαιρώμεθα πράττειν βουλευσάμενοι, ἑκόντες	πράττομεν.	Φαίνονται δέ τινες ὀλίγοι καὶ
[1, 11]	ἂν εἴη τὰ δι´ ἐπιθυμίαν	πραττόμενα	ἀκούσια, ἀλλ´ ἑκούσια. Ἀλλὰ πάλιν
[1, 11]	λύπη, τοῖς δὲ δι´ ἐπιθυμίαν	πραττομένοις	ἡδονὴ ἀκολουθεῖ, ὥστε οὑτωσί γε
[1, 11]	ἐπὶ δὲ τοῖς ἐξ ἀνάγκης	πραττομένοις	πᾶσιν ἕπεται λύπη, τοῖς δὲ
[1, 32]	Ἔστιν δὴ τῶν ποιουμένων καὶ	πραττομένων	οὐ ταὐτὸ τὸ ποιητικὸν καὶ
[1, 25]	λυπήσεται, ἄν τινα ἴδῃ κακῶς	πράττοντα	ἀνάξιον ὄντα. Ἡ μὲν οὖν
[1, 31]	τὸ μὴ ἀδικεῖν τὰ ἄδικα	πράττοντα	ἐν τῷ ἀγνοεῖν ἐστι τοῦτο,
[1, 20]	καλοῦ ἕνεκεν καὶ μὴ ἄλλου	πράττοντα	σώφρονα Ὅστις γὰρ τῶν τοιούτων
[1, 16]	πράττειν ἐστίν, καὶ τοῦτο δὴ	πράττοντες	κατὰ προαίρεσιν δοκοῦμεν πράττειν. Εἰ
[1, 25]	τούτῳ ὁ ἐπιχαιρέκακος ἡσθήσεται κακῶς	πράττοντι	καὶ τῷ ἀξίῳ καὶ τῷ
[1, 12]	ἃ ὁρμῶσιν, ταῦτα τέως βούλονται·	πράττουσιν	ἄρα οἱ ἀκρατεῖς τὰ φαῦλα
[1, 32]	ἀρεταὶ καὶ οἳ κατ´ αὐτὰς	πράττουσιν·	ἐπεὶ οὖν αἱ ἀρεταὶ πρακτικαί,
[1, 27]	καὶ πρὸς πάντας λέγων καὶ	πράττων	ἃ ἔτυχεν, ὁ δὲ καταπεπληγμένος
[1, 31]	τοιαῦτα, ὁ ἄρα ταῦτα μὴ	πράττων	ἀδικεῖ αὑτόν. Εἰς οὐθένα γὰρ
[1, 31]	βλάπτει αὐτὸς αὑτὸν τὰ φαῦλα	πράττων,	καὶ ἑκών γε ταῦτα πράττει,
[1, 31]	ταῦτά ἐστιν δίκαια, ὁ μὴ	πράττων	ταῦτα ἀδικεῖ· καὶ εἰ πρὸς
[1, 24]	μεγαλοπρέπεια περὶ δαπάνας ἃς τῷ	πρέποντι	γίνεσθαι προσήκει. Ὅστις μὲν οὖν
[1, 24]	γὰρ ἐν τῷ καιρῷ τῷ	πρέποντι	τὸ μέγα δαπανᾷ, ὀρθῶς τῇ
[1, 31]	οὐκ ἐλάμβανον, ἀλλὰ παρῆκα τῷ	πρεσβυτέρῳ	ἢ τῷ φίλῳ. Ἀδικούμενος δέ
[1, 16]	προαιρετόν. ἑκόντες γὰρ πολλὰ πράττομεν	πρὸ	τοῦ διανοηθῆναι καὶ βουλεύσασθαι, οἷον
[1, 16]	ἐν αἱρέσει ὄντος, ἐνταῦθα τὸ	προαιρεῖσθαι	δόξειεν ἂν οἰκεῖον εἶναι. Ἐπεὶ
[1, 16]	ἂν φαίνηται βελτίω εἶναι, ταῦτα	προαιρεῖται	καὶ διὰ ταῦτα. διὸ δὴ
[1, 16]	πρὸς τὸ τέλος, οἷον οὐθεὶς	προαιρεῖται	ὑγιαίνειν, ἀλλὰ τὸ πρὸς τὴν
[1, 32]	δὲ δὴ καὶ ἔθει καὶ	προαιρέσει.	Αἱ δὲ δὴ μετὰ λόγου
[1, 16]	ἐστιν τὸ κατὰ διάνοιαν ἐν	προαιρέσει;	Ἢ οὐδὲ τοῦτο; Πολλὰ γὰρ
[1, 32]	γὰρ ἄν τις τὰ δίκαια	προαιρέσει	μὲν οὐδεμιᾷ, οὐδὲ γνώσει τῶν
[1, 16]	τε ἑκούσιον καὶ τὸ ἐκ	προαιρέσεως	ἕτερον ὄν, ἐλάττους τὰς ζημίας
[1, 31]	τῇ ἕξει ὁρμὴν ἔχουσα μετὰ	προαιρέσεως	περὶ ταῦτα καὶ ἐν τούτοις.
[1, 16]	καὶ τοῦτο δὴ πράττοντες κατὰ	προαίρεσιν	δοκοῦμεν πράττειν. Εἰ τοίνυν ἡ
[1, 16]	συνδυαζομένων τινῶν τούτων εἶναι τὴν	προαίρεσιν.	Ἐπεὶ οὖν ἐστίν, ὥσπερ ἔμπροσθεν
[1, 18]	δυνατὸν εἶναι δηλῶσαι τὴν ἑκάστου	προαίρεσιν	ἣν ἔχει, ἐπεὶ εἰ ἦν
[1, 31]	μὲν εἰπεῖν, ὅταν πράττῃ κατὰ	προαίρεσιν	καὶ ἑκουσίως (τὸ δὲ ἑκουσίως
[1, 16]	τοῦ διανοηθῆναι, τὸ δὲ κατὰ	προαίρεσιν	πᾶν ἦν μετὰ διανοίας. οὐκ
[1, 16]	δὲ λοιπόν ἐστιν ἐπισκέψασθαι τὴν	προαίρεσιν,	πότερόν ἐστιν ὄρεξις, ἢ οὔ.
[1, 32]	δὲ τὸν λόγον καὶ τὴν	προαίρεσιν	προστιθεμένη τελείαν ποιεῖ τὴν ἀρετήν.
[1, 16]	τοῖς ἑκουσίοις ἢ τοῖς κατὰ	προαίρεσιν	τάττοντες. Ἔστιν οὖν ἡ προαίρεσις
[1, 16]	ταὐτὸν ἡ βούλησις καὶ ἡ	προαίρεσις·	ἀλλὰ ἡ προαίρεσις ἔοικεν οὕτως
[1, 16]	ἐν τοῖς ἄλλοις ζῴοις ἐγγίγνεται,	προαίρεσις	δὲ οὔ· ἡ γὰρ προαίρεσις
[1, 16]	προαίρεσιν τάττοντες. Ἔστιν οὖν ἡ	προαίρεσις	ἐν τοῖς πρακτοῖς, καὶ τούτοις
[1, 16]	καὶ ἡ προαίρεσις· ἀλλὰ ἡ	προαίρεσις	ἔοικεν οὕτως ἔχειν, ὥσπερ καὶ
[1, 16]	ἄρα οὐδὲ διάνοιά ἐστιν ἡ	προαίρεσις.	Ἐπεὶ οὖν καθ´ ἕκαστον τούτων
[1, 10]	πράξεως καὶ σπουδαίας καὶ φαύλης	προαίρεσις	καὶ βούλησις καὶ τὸ κατὰ
[1, 16]	προαιρούμεθα δὲ οὔ. Ἔτι δὲ	προαίρεσις	μὲν οὐκ ἔστιν τοῦ τέλους,
[1, 16]	προαίρεσις δὲ οὔ· ἡ γὰρ	προαίρεσις	μετὰ λόγου, λόγος δὲ ἐν
[1, 10]	καὶ ἡ ἀρχὴ {καὶ} ἡ	προαίρεσις	μεταβάλλει {γὰρ} ἑκουσίως. Ὥστε δῆλον
[1, 16]	δοκοῦμεν πράττειν. Εἰ τοίνυν ἡ	προαίρεσις	ὄρεξίς τις βουλευτικὴ μετὰ διανοίας,
[1, 32]	αὖ ὁ λόγος καὶ ἡ	προαίρεσις	οὐ πάνυ τελειοῦται τῷ εἶναι
[1, 16]	οἰκεῖον εἶναι. Ἐπεὶ οὖν ἡ	προαίρεσις	οὐθὲν τούτων ἐστίν, ἆρά γέ
[1, 16]	τοῖς πρακτοῖς, ἐν οἷς ἡ	προαίρεσις,	οὐχ οὕτως (οὐδεμία γὰρ κεῖται
[1, 16]	ἕκαστον τούτων οὐθέν ἐστιν ἡ	προαίρεσις,	ταῦτα δέ ἐστιν τὰ ἐν
[1, 32]	ἅ ἐστιν {καὶ} βουλὴ καὶ	προαίρεσις	τοῦ πρᾶξαι ἢ μὴ πρᾶξαι·
[1, 16]	ἐστίν, ὥσπερ ἔμπροσθεν ἐλέχθη, ἡ	προαίρεσις	τῶν πρὸς τὸ τέλος ἀγαθῶν
[1, 32]	φρόνησις ἂν εἴη ἕξις τις	προαιρετικὴ	καὶ πρακτικὴ τῶν ἐφ´ ἡμῖν
[1, 32]	τῶν βελτίστων ἐφίεσθαι καὶ τούτων	προαιρετικὸν	εἶναι καὶ πρακτικὸν ἀεί, τῆς
[1, 32]	κινήσει τοῦ μεταβάλλειν· ὥστε τὸ	προαιρετικὸν	μόριον τῆς ψυχῆς κατὰ τὸν
[1, 32]	νοητά. Τὸ δὲ βουλευτικὸν καὶ	προαιρετικὸν	περὶ τὰ αἰσθητὰ καὶ ἐν
[1, 16]	διανοίας. οὐκ ἄρα τὸ ἑκούσιον	προαιρετόν,	ἀλλὰ τὸ προαιρετὸν ἑκούσιον· ἄν
[1, 16]	διανοίας, οὐκ ἔστιν τὸ ἑκούσιον	προαιρετόν.	ἑκόντες γὰρ πολλὰ πράττομεν πρὸ
[1, 16]	τὸ ἑκούσιον προαιρετόν, ἀλλὰ τὸ	προαιρετὸν	ἑκούσιον· ἄν τι γὰρ προαιρώμεθα
[1, 16]	οἷον βουλόμεθα μὲν ἀθάνατοι εἶναι,	προαιρούμεθα	δὲ οὔ. Ἔτι δὲ προαίρεσις
[1, 16]	οὖν ἃ διανοούμεθα, ταῦτα καὶ	προαιρούμεθα;	Ἢ οὔ; Πολλάκις γὰρ διανοούμεθα
[1, 1]	ΗΘΙΚΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α' Ἐπειδὴ	προαιρούμεθα	λέγειν ὑπὲρ ἠθικῶν, πρῶτον ἂν
[1, 16]	ἐν Ἰνδοῖς, ἀλλ´ οὔτι καὶ	προαιρούμεθα.	Οὐκ ἄρα οὐδὲ διάνοιά ἐστιν
[1, 16]	ἀλλὰ τὸ πρὸς τὴν ὑγίειαν	προαιρούμεθα,	περιπατεῖν, τροχάζειν· βουλόμεθα δὲ τὰ
[1, 16]	καὶ τοὔνομα αὐτῆς ἔχει, οἷον	προαιρούμεθα	τόδε ἀντὶ τοῦδε, οἷον τὸ
[1, 32]	τὰ δίκαια, μὴ εἰδότα καὶ	προαιρούμενον	τῷ λόγῳ. Διὸ τὴν ἀρετὴν
[1, 10]	ψυχῆς· οὐ γὰρ ἔσται ὁ	προαιρούμενος	εἶναι σπουδαιότατος, ἂν μὴ καὶ
[1, 16]	προαιρετὸν ἑκούσιον· ἄν τι γὰρ	προαιρώμεθα	πράττειν βουλευσάμενοι, ἑκόντες πράττομεν. Φαίνονται
[1, 1]	τῶν καθ´ ἕκαστα, ἐκ τούτου	προβάς,	ἐρεῖ. Οὐδ´ οὕτως ὀρθῶς. Δεῖ
[1, 15]	τι τῶν τοιούτων ποιήσῃ μηδὲν	προδιανοηθείς,	ἄκοντά φαμεν ποιῆσαι, ὡς τοῦ
[1, 19]	εἰπεῖν, ὁ διὰ μηθὲν τῶν	προειρημένων	ἀνδρεῖος ὤν, ἀλλὰ διὰ τὸ
[1, 32]	καὶ πρᾶξαι καὶ μὴ πρᾶξαι	προελομένοις,	περὶ ἅ ἐστιν {καὶ} βουλὴ
[1, 18]	παντελῶς τοῦτ´ ἐστίν, τὸ καλὸν	προθέσθαι.	Διὰ τί οὖν, ἄν τις
[1, 17]	τὸ τέλος, ὃ δεῖ ὀρθῶς	προθέσθαι,	ἢ τὰ πρὸς τὸ τέλος·
[1, 17]	ἐστιν ἐπιστήμης τὸ τέλος καλῶς	προθέσθαι,	ἢ τὰ πρὸς τὸ τέλος
[1, 17]	Καὶ εὔλογον δὲ τούτου εἶναι	προθετικὴν	τὴν ἀρετήν· ἐν οἷς γὰρ
[1, 17]	τοῦ βελτίστου ἐστίν, ἕκαστον καὶ	προθετικὸν	καὶ ποιητικόν. Οὐθὲν οὖν βέλτιον
[1, 17]	ἰδεῖν; Ἂν γὰρ τοῦτο καλῶς	προθῆται,	οἷον καλὴν οἰκίαν ποιῆσαι, καὶ
[1, 31]	δ´ ἀντικαταλλαττόμενός τι ἀνθ´ οὗ	προΐεται,	οὐκέτι ἀδικεῖται· εἰ δὲ μὴ
[1, 15]	ἀπέλυσαν ἢ διότι οὐκ ἐκ	προνοίας.	Ἔδωκε μὲν γὰρ φιλίᾳ, διήμαρτεν
[1, 9]	οἱ δὲ δειλοὶ τοὺς ἀνδρείους	προπετεῖς	καὶ μαινομένους. Διὰ δὴ δύο
[1, 9]	καὶ οἱ μὲν θρασεῖς καὶ	προπετεῖς	τοὺς ἀνδρείους καλοῦσι δειλούς, οἱ
[1, 9]	γίνεται μᾶλλον πρὸς ἃ πεφύκαμεν·	πρὸς	ἃ δὲ μᾶλλον ἐπιδίδομεν, ταῦτα
[1, 9]	Ἔστι δὲ καὶ ἄλλως, οἷον	πρὸς	ἃ μᾶλλον πεφύκαμεν, ταῦτα μᾶλλον
[1, 9]	ἡ οὖν ἐπίδοσις γίνεται μᾶλλον	πρὸς	ἃ πεφύκαμεν· πρὸς ἃ δὲ
[1, 9]	καὶ μᾶλλον ἐναντία· ἐπιδίδομεν δὲ	πρὸς	ἀκολασίαν μᾶλλον ἢ πρὸς κοσμιότητα·
[1, 2]	τούτων τῶν ἀγαθῶν οὖσαν συγκρίνων	πρὸς	ἄλλα ἃ μή ἐστιν ἐν
[1, 31]	ψυχῇ ἀδίκημα, τῶν μερῶν ἐστι	πρὸς	ἄλληλα· τὸ οἰκονομικὸν δὲ ἀδίκημα
[1, 31]	ἄλλοις πᾶσιν ἡ αὐτὴ ἀναλογία	πρὸς	ἀλλήλους γίνεται· καὶ συνέχει δὴ
[1, 31]	καὶ τὸ δίκαιον τὸ γυναικὶ	πρὸς	ἄνδρα μάλιστά πως ἤδη τῶν
[1, 31]	τὸ δὲ τοιοῦτον οὐκ ἔστιν	πρὸς	ἅπαντας. Οὐ γάρ ἐστι δίκαιον
[1, 32]	τοῦ λόγου ἡ φυσικὴ ὁρμὴ	πρὸς	ἀρετήν. Οὐδ´ αὖ ὁ λόγος
[1, 31]	αὐτῷ δίκαιον, τὸ οἰκονομικὸν δίκαιον	πρὸς	αὐτὸν ἐστίν. Οὐ τοῦτο δέ
[1, 31]	χεῖρον καὶ βέλτιον· ὡς γίνεσθαι	πρὸς	αὑτὸν ἄδικον καὶ δίκαιον. Οὐ
[1, 31]	ἐστίν, τούτων δὲ μηθὲν ἐνδέχεται	πρὸς	αὑτὸν ποιεῖν, οὐκ ἂν ἐνδέχοιτο
[1, 31]	ἀδικοῦνται, οὐδ´ ἂν ἑκόντες ἀδικοῖντο.	Πρὸς	δὲ ταῦτα καὶ τοῖς τοιούτοις
[1, 32]	μικρὰ καὶ ἀπολειπομένη τοῦ ἐπαινεῖσθαι,	πρὸς	δὲ τὸν λόγον καὶ τὴν
[1, 31]	Ὡς δ´ αὕτως οὐδ´ οἰκέτῃ	πρὸς	δεσπότην ἐστὶ δίκαιον διὰ τὴν
[1, 31]	δίκαιόν τι, ὡς φασίν, οἰκέτῃ	πρὸς	δεσπότην καὶ υἱῷ πρὸς πατέρα.
[1, 31]	υἱῷ πρὸς πατέρα καὶ οἰκέτῃ	πρὸς	δεσπότην οὐκ ἂν δόξειεν εἶναι
[1, 31]	ποιῆσαι. Ὁμοίως δὲ καὶ ἐλευθέρῳ	πρὸς	ἐλεύθερον ἕξει. Οὐ γὰρ δίκαιον,
[1, 31]	Οὐ γάρ ἐστι δίκαιον οἰκέτῃ	πρὸς	ἐλεύθερον ταὐτόν· ὁ οἰκέτης γὰρ
[1, 31]	γὰρ τῷ ποδὶ τῷ ἐμῷ	πρὸς	ἐμὲ οὔτε τῇ χειρί, ὁμοίως
[1, 31]	τοιοῦτος) ἀλλὰ τὸ δίκαιον τὸ	πρὸς	ἕτερον ἄλλο τοῦ εἰρημένου κατὰ
[1, 31]	Οὐ γὰρ ἔστιν ἐν τοῖς	πρὸς	ἕτερον δικαίοις οὖσιν καθ´ αὑτὸν
[1, 31]	ἐλαχίστοις δυσὶν ἐγγίνεται· τὸ ἄρα	πρὸς	ἕτερον ἴσον εἶναι δίκαιον ἐστί,
[1, 31]	Τὸ τοίνυν δίκαιόν ἐστιν τὸ	πρὸς	ἕτερον ὡς ἁπλῶς εἰπεῖν τὸ
[1, 9]	δὲ πρὸς ἀκολασίαν μᾶλλον ἢ	πρὸς	κοσμιότητα· ὥστ´ ἐναντιώτερον ἂν εἴη
[1, 8]	ἔχειν μήτε πρὸς τὴν ἔνδειαν·	πρὸς	μεσότητα ἄρα τῶν τοιούτων καθ´
[1, 31]	πράττων ταῦτα ἀδικεῖ· καὶ εἰ	πρὸς	ὃν κελεύει πράττειν, πρὸς τοῦτον
[1, 7]	μὲν λίαν ὀργίλως, κακῶς ἔχομεν	πρὸς	ὀργήν, εἰ δ´ ὅλως μὴ
[1, 7]	ἐστιν ὀργῆς καὶ ἀναλγησίας τῆς	πρὸς	ὀργήν. Ὁμοίως {καὶ} ἐπ´ ἀλαζονείας
[1, 7]	δεῖ, καὶ οὕτως κακῶς ἔχομεν	πρὸς	ὀργήν. Τὸ ἄρα μέσως ἔχειν
[1, 26]	ἀλλὰ πρὸς τοὺς ἀξίους, οὔτε	πρὸς	οὐθένα, ἀλλὰ πρὸς τοὺς αὐτοὺς
[1, 26]	τούτων ὢν ἐπαινετός· οὔτε γὰρ	πρὸς	πάντας, ἀλλὰ πρὸς τοὺς ἀξίους,
[1, 27]	ἐναντίος τούτῳ, ὁ πάντα καὶ	{πρὸς}	πάντας εὐλαβούμενος καὶ πρᾶξαι καὶ
[1, 27]	ἐστιν ὁ ἐν παντὶ καὶ	πρὸς	πάντας λέγων καὶ πράττων ἃ
[1, 31]	τρόπῳ ἕτεροι) τῷ δὲ υἱῷ	πρὸς	πατέρα καὶ οἰκέτῃ πρὸς δεσπότην
[1, 31]	οἰκέτῃ πρὸς δεσπότην καὶ υἱῷ	πρὸς	πατέρα. Τὸ δ´ ἐν τούτοις
[1, 31]	δόξειεν ἔχειν καὶ ὁ υἱὸς	πρὸς	πατέρα· ὥσπερ γὰρ μέρος τί
[1, 7]	εὖ διακείμεθα. Ὁμοίως δὲ {καὶ}	πρὸς	τὰ ἄλλα τὰ ὅμοια. Τὸ
[1, 32]	τινες ἐν ἑκάστῳ ἄνευ λόγου	πρὸς	τὰ ἀνδρεῖα καὶ τὰ δίκαια
[1, 31]	πολλά, οὕτως ὁ μὴ πεπονηκὼς	πρὸς	τὰ ὀλίγα. Ἔοικεν δὲ καὶ
[1, 31]	μὴ πεπονηκότα, οὕτω τὰ πολλὰ	πρὸς	τὰ ὀλίγα. Ὡς δὲ ὁ
[1, 31]	ὀλίγα. Ὡς δὲ ὁ πεπονηκὼς	πρὸς	τὰ πολλά, οὕτως ὁ μὴ
[1, 32]	τὰ δίκαια καὶ καθ´ ἑκάστην	πρὸς	τὰ τοιαῦτα· εἰσὶ δὲ δὴ
[1, 8]	ἔχειν, τὸ δ´ εὖ ἔχειν	πρὸς	ταῦτ´ ἐστὶν τὸ μήτε πρὸς
[1, 8]	ἕξεως, τὸ εὖ ἢ κακῶς	πρὸς	ταῦτα ἔχειν, τὸ δ´ εὖ
[1, 7]	ἕξεις δ´ εἰσὶν καθ´ ἃς	πρὸς	ταῦτα ἔχομεν εὖ ἢ κακῶς,
[1, 21]	ἐπαινετός, ἀλλ´ ὁ μέσως ἔχων	πρὸς	ταῦτα, οὗτος πρᾶος. Καὶ ἡ
[1, 17]	ἕνεκα καὶ τἆλλα ἐστίν, καὶ	πρὸς	ταύτην ἐστὶν ἡ ἀρχή, {καὶ
[1, 11]	τοῦτο γάρ ἐστι τὸ κυριώτατον	πρὸς	τὴν ἀρετήν, τὸ ἑκούσιον. Ἐκούσιον
[1, 8]	πρὸς τὴν ὑπερβολὴν ἔχειν μήτε	πρὸς	τὴν ἔνδειαν· πρὸς μεσότητα ἄρα
[1, 4]	οὐδὲν συνεργεῖ τὸ μόριον τοῦτο	πρὸς	τὴν εὐδαιμονίαν. Μετὰ ταῦτα τοίνυν
[1, 16]	οὐθεὶς προαιρεῖται ὑγιαίνειν, ἀλλὰ τὸ	πρὸς	τὴν ὑγίειαν προαιρούμεθα, περιπατεῖν, τροχάζειν·
[1, 8]	πρὸς ταῦτ´ ἐστὶν τὸ μήτε	πρὸς	τὴν ὑπερβολὴν ἔχειν μήτε πρὸς
[1, 1]	κοινόν. Ὁμοίως δὲ καὶ τὸ	πρός	τι ἀγαθὸν καὶ τὸ κατὰ
[1, 1]	τῷ ποσῷ καὶ πότε καὶ	πρός	τι {καὶ τινὶ} καὶ ἁπλῶς
[1, 31]	καὶ τὸ δίκαιον ἔσται καὶ	πρός	τινας καὶ ἐν τισίν. Ἐπεὶ
[1, 31]	ἐλαχίστοις· ὡς γὰρ τὸ Α	πρὸς	τὸ Β, τὸ Γ πρὸς
[1, 31]	πρὸς τὸ Β, τὸ Γ	πρὸς	τὸ Δ. Οἷον ἀνάλογόν ἐστιν
[1, 12]	ὀρέξεων ὧν διειλόμεθα ἡ βούλησις,	πρὸς	τὸ ἐπισκέπτεσθαι εἴ ἐστιν ἑκούσιον.
[1, 32]	ἐστιν, ᾗ ὑπὲρ ἁπάντων ἐπαμφοτερίζομεν,	πρὸς	τὸ καὶ εἶναι ταῦτα οὕτω
[1, 20]	γὰρ ἀρετὴ τοῦ καλοῦ καὶ	πρὸς	τὸ καλὸν ἐστίν. Ὥστε εἴη
[1, 18]	τὴν ἑκάστου γνώμην, ὡς ἔχει	πρὸς	τὸ καλόν, καὶ ἄνευ τοῦ
[1, 17]	πότερον τοῦ καλοῦ ἢ τῶν	πρὸς	τὸ καλόν. Πῶς οὖν ἡ
[1, 32]	μετὰ λόγου εἶναι τὴν ὁρμὴν	πρὸς	τὸ καλόν· τὸ γὰρ τοιοῦτον
[1, 4]	μὴ ἐμβάλῃς, οὐκ ἔχει ὁρμὴν	πρὸς	τὸ λαβεῖν. Οὕτω καὶ τοῦτο
[1, 7]	ἔχομεν εὖ ἢ κακῶς, οἷον	πρὸς	τὸ ὀργισθῆναι, εἰ μὲν λίαν
[1, 31]	βελτίων εἶναι, οὕτως τὸ ἀντιποιῆσαι	πρὸς	τὸ ποιῆσαι. Ὁμοίως δὲ καὶ
[1, 16]	ἔμπροσθεν ἐλέχθη, ἡ προαίρεσις τῶν	πρὸς	τὸ τέλος ἀγαθῶν καὶ οὐ
[1, 17]	τέλος καλῶς προθέσθαι, ἢ τὰ	πρὸς	τὸ τέλος ἰδεῖν; Ἂν γὰρ
[1, 17]	δεῖ ὀρθῶς προθέσθαι, ἢ τὰ	πρὸς	τὸ τέλος· καὶ ἐξ ὧν
[1, 17]	ἐστὶ στοχαστικὴ μᾶλλον ἢ τῶν	πρὸς	τὸ τέλος. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΗ' Ἀρετῆς
[1, 17]	μᾶλλον εἶναι αὐτῆς τὸν σκοπὸν	{πρὸς}	τὸ τέλος, ὃ δεῖ ὀρθῶς
[1, 16]	ἔστιν τοῦ τέλους, ἀλλὰ τῶν	πρὸς	τὸ τέλος, οἷον οὐθεὶς προαιρεῖται
[1, 17]	πότερον τοῦ τέλους ἢ τῶν	πρὸς	τὸ τέλος, οἷον πότερον τοῦ
[1, 31]	Ὡς γὰρ ὁ ἐλεύθερος ἔχει	πρὸς	τὸν δοῦλον τῷ βελτίων εἶναι,
[1, 31]	Ὡς δὲ ἔχει ὁ πεπονηκὼς	πρὸς	τὸν μὴ πεπονηκότα, οὕτω τὰ
[1, 31]	ἔργον ἀντικαταλλάτεσθαι {καὶ} τῷ σκυτεῖ	πρὸς	τὸν οἰκοδόμον, ἀνθ´ ὑποδημάτων δ´
[1, 26]	οὔτε γὰρ πρὸς πάντας, ἀλλὰ	πρὸς	τοὺς ἀξίους, οὔτε πρὸς οὐθένα,
[1, 26]	ἀξίους, οὔτε πρὸς οὐθένα, ἀλλὰ	πρὸς	τοὺς αὐτοὺς τούτους. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΖ'
[1, 19]	οἷον εἰ δι´ αἰσχύνην τὴν	πρὸς	τοὺς πολίτας ὑπομένουσι τοὺς κινδύνους
[1, 17]	{καὶ τούτου ἕνεκεν μᾶλλον τὰ	πρὸς	τοῦτ´ ἐστίν· τὸ δὲ τέλος
[1, 17]	ποριεῖ, καὶ εὑρήσει ἃ δεῖ	πρὸς	τοῦτο. Καὶ εὔλογον δὲ τούτου
[1, 17]	καλὴν οἰκίαν ποιῆσαι, καὶ τὰ	πρὸς	τοῦτο οὐκ ἄλλος τις εὑρήσει
[1, 23]	μεγάλων δ´ αὑτοὺς ἀξιοῦντες καὶ	πρὸς	τούτοις τιμᾶσθαι οἰόμενοι δεῖν, χαῦνοι·
[1, 31]	εἰ πρὸς ὃν κελεύει πράττειν,	πρὸς	τοῦτον εἰ μὴ πράττει, τοῦτον
[1, 17]	τὸ τέλος, οἷον πότερον ἀγαθὸν	πρὸς	ὑγίειαν φαγεῖν τοῦτο ἢ οὔ.
[1, 8]	εὖ ἔχειν, τοῦ δὲ κακῶς	πρὸς	ὑπερβολὴν καὶ ἔνδειαν. Ἐπεὶ τοίνυν
[1, 32]	Ὥσπερ δ´ ἔχει ἡ δεινότης	πρὸς	φρόνησιν, οὕτως δόξειεν ἂν ἔχειν
[1, 31]	ταῦτα πάντα ὠνητὰ ἐστίν, ἀργύριον	προσαγορεύσαντες	νόμισμα, τούτῳ χρῆσθαι, καὶ τὴν
[1, 2]	ἐστιν οὗ παραγενομένου μηθενὸς ἔτι	προσδεόμεθα,	ἀτελὲς δὲ οὗ παραγενομένου προσδεόμεθα
[1, 2]	δικαιοσύνης μὲν {μόνον} παραγενομένης πολλῶν	προσδεόμεθα,	τῆς δὲ εὐδαιμονίας παραγενομένης οὐδενὸς
[1, 2]	προσδεόμεθα, ἀτελὲς δὲ οὗ παραγενομένου	προσδεόμεθα	τινός, οἷον τῆς δικαιοσύνης μὲν
[1, 2]	δὲ εὐδαιμονίας παραγενομένης οὐδενὸς ἔτι	προσδεόμεθα.	Τοῦτο ἄρα ἐστὶν τὸ ἄριστον
[1, 19]	εἶναι οἱ δι´ ἐλπίδα καὶ	προσδοκίαν	ἀγαθοῦ. Οὐδὲ δὴ τούτους φατέον
[1, 23]	ἐλάττονος τιμῆς αὑτὸν ἀξιοῖ ἢ	προσήκει,	μήτε μείζονος ἢ ἄξιος ἐστίν,
[1, 24]	δαπάνας ἃς τῷ πρέποντι γίνεσθαι	προσήκει.	Ὅστις μὲν οὖν δαπανᾷ οὗ
[1, 23]	δὲ ἐλαττόνων αὑτοὺς ἀξιοῦσιν ἢ	προσῆκον	αὐτοῖς, μικρόψυχοι. Ὁ ἄρα μέσος
[1, 29]	προσθήσει, οὔτ´ ἐπαινέσει τὰ μὴ	προσήκοντα,	οὔτ´ αὖ πάλιν ἐλάττω ποιήσει,
[1, 29]	κόλαξ ἐστὶν ὁ πλείω τῶν	προσηκόντων	καὶ ὄντων προστιθείς, ὁ δὲ
[1, 32]	τοῦ τῶν καλῶν τι καὶ	προσηκόντων	πράττειν. Οὕτω καὶ ὁμοίως τούτῳ
[1, 24]	ὑπερβολῆς τῆς περὶ δαπάνας τὰς	προσηκούσας,	ἐν οἷς δεῖ. Εἰσὶ δέ,
[1, 1]	ἀπέδωκεν ἑκάστῳ {τὰς} ἀρετὰς τὰς	προσηκούσας.	Μέχρι μὲν οὖν τούτου καλῶς·
[1, 29]	οὔτε γὰρ πλείω τῶν ὑπαρχόντων	προσθήσει,	οὔτ´ ἐπαινέσει τὰ μὴ προσήκοντα,
[1, 7]	εἰρωνείας. Τὸ μὲν γὰρ πλείω	προσποιεῖσθαι	τῶν ὑπαρχόντων ἔχειν ἀλαζονείας, τὸ
[1, 30]	οὐδέτερον τούτων ποιήσει. Οὔτε γὰρ	προσποιήσεται	πλείω τῶν ὑπαρχόντων οὔτ´ ἐλάττω,
[1, 30]	τούτῳ καὶ ἐλάττω τῶν ὑπαρχόντων	προσποιούμενος	αὑτῷ εἶναι, καὶ ἃ οἶδεν
[1, 30]	ὁ πλείω τῶν ὑπαρχόντων αὑτῷ	προσποιούμενος	εἶναι, ἢ εἰδέναι ἃ μὴ
[1, 32]	αὐτῶν ἐστίν· ὅπως γὰρ αὕτη	προστάξει,	οὕτως αἱ ἀρεταὶ καὶ οἳ
[1, 31]	τὰ κατὰ πάσας ἀρετὰς ὄντα	προστάττει,	ὁ ἄρα τοῖς κατὰ νόμον
[1, 31]	φασιν εἶναι ἃ ὁ νόμος	προστάττει.	Ὁ δὲ νόμος κελεύει τἀνδρεῖα
[1, 32]	ποιεῖν ἃ ἂν ἡ φρόνησις	προστάττῃ,	ἥ γε φρόνησις τελείως ἂν
[1, 32]	γὰρ ὅλον ὡς ἂν αὕτη	προστάττῃ,	οὕτω καὶ ἡ ἀνδρεία πράττει,
[1, 32]	ἐπιμελεῖται πάντων, καὶ κυρία ἐστὶ	προστάττουσα.	Ἀλλ´ ἴσως ἔχει ὥσπερ ἐν
[1, 31]	ἀδικεῖται. Ἀλλ´ ἐνταῦθα {ὁ} διορισμὸς	προστεθεὶς	κωλύσει τὸν λόγον τοῦτον. Ἔστιν
[1, 29]	πλείω τῶν προσηκόντων καὶ ὄντων	προστιθείς,	ὁ δὲ ἀπεχθητικὸς ἐχθρὸς καὶ
[1, 32]	τὸν λόγον καὶ τὴν προαίρεσιν	προστιθεμένη	τελείαν ποιεῖ τὴν ἀρετήν. Διὸ
[1, 32]	γένοιτο, εἴ τις τὰ ὑγιεινὰ	προσφέροιτο.	Τὸ δὴ τοιοῦτον ἀσαφές· ἀλλ´
[1, 16]	αἱρετόν, δῆλον ὅτι δέοι ἂν	πρότερον	διανοηθῆναι ὑπὲρ αὐτῶν καὶ βουλεύσασθαι,
[1, 18]	τί οὖν, ἄν τις εἴποι,	πρότερον	μὲν ἐλέγομεν τὴν ἐνέργειαν κρεῖττον
[1, 32]	ὑπὲρ ψυχῆς ὡς τύπῳ καὶ	πρότερον,	ὅτι τὸ μὲν αὐτῆς ἐστι
[1, 13]	ὑπὲρ τοῦ ἑκουσίου. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΓ'	Πρότερον	τοίνυν ἂν εἴη λεκτέον ὑπὲρ
[1, 1]	δὲ λανθάνειν οὐδ´ εἴ τινες	πρότερον	ὑπὲρ τούτων εἰρήκασιν. Πρῶτος μὲν
[1, 31]	τῇ ἀναλογίᾳ· καὶ γὰρ ἦρξε	πρότερος	καὶ ἠδίκησεν, ἀδικεῖ δὲ κατ´
[1, 31]	πολὺ διαμένον, τοῦτο φύσει δίκαιον	προφανές.	Ὃ γὰρ ἂν ἡμεῖς θώμεθα
[1, 1]	Ἐπειδὴ προαιρούμεθα λέγειν ὑπὲρ ἠθικῶν,	πρῶτον	ἂν εἴη σκεπτέον τίνος ἐστὶ
[1, 32]	ὀρθὸς λόγος; Ἀναγκαῖον ἴσως ἐστὶν	πρῶτον	μέν, ἐν ᾧ ὁ λόγος
[1, 32]	σοφίας λέγομεν. Ὅτι ἴσως γε	πρῶτον	μὲν οὐδ´ ἀλλοτρία δόξειεν ἂν
[1, 31]	ἐν τίσιν καὶ περὶ ποῖα.	Πρῶτον	μὲν οὖν εἰ λάβοιμεν τί
[1, 1]	δεῖ αὐτοὺς λέγειν ὑπὲρ τούτων.	Πρῶτον	μὲν οὖν ἰδεῖν δεῖ ὅτι
[1, 5]	σαφέστερον διορίσαι δεῖ. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε'	Πρῶτον	μὲν οὖν λεκτέον ὑπὲρ τῆς
[1, 11]	εἴδη τρία, ἐπιθυμία θυμὸς βούλησις.	Πρῶτον	μὲν οὖν τὴν κατ´ ἐπιθυμίαν
[1, 1]	πολιτικήν. Δεῖ ἄρα, ὡς ἔοικε,	πρῶτον	ὑπὲρ ἀρετῆς εἰπεῖν, τί τέ
[1, 19]	τὸν Ἕκτορα λέγοντα Πουλυδάμας μοι	πρῶτος	ἐλεγχείην ἀναθήσει, διὸ οἴεται δεῖν
[1, 1]	τινες πρότερον ὑπὲρ τούτων εἰρήκασιν.	Πρῶτος	μὲν οὖν ἐνεχείρησεν Πυθαγόρας περὶ
[1, 1]	εἰρήκασιν. Πρῶτος μὲν οὖν ἐνεχείρησεν	Πυθαγόρας	περὶ ἀρετῆς εἰπεῖν, οὐκ ὀρθῶς
[1, 31]	οὐ μέντοι γε ὡς οἱ	Πυθαγόρειοι	ἔλεγον. Ἐκεῖνοι μὲν γὰρ ᾤοντο
[1, 13]	λίθον ἄνω φέρεσθαι καὶ τὸ	πῦρ	κάτω. Ἔστι δὲ καὶ τὸ
[1, 4]	ἀλλ´ ὅμοιον ἔοικεν εἶναι τῷ	πυρί.	Καὶ γὰρ ἐκεῖνο ὅ τι
[1, 13]	οἰκεῖος τόπος ἀποδεδομένος, τῷ μὲν	πυρὶ	ὁ ἄνω, τῇ δὲ γῇ
[1, 31]	μέρος ἀδικημάτων ποιοῦντες· οὐδεὶς δὲ	πώποτε	αὐτὸς αὑτὸν παρακαταθήκην ἀπεστέρησεν, οὐδ´
[1, 2]	ταῦτα. Ἀλλ´ ἆρά γε οὑτωσί	πως	ἄν τις ὀρθῶς σκοποῖτο συγκρίνων
[1, 31]	καὶ τὴν ἄγνοιαν διοριστέον ἐστίν,	πῶς	ἂν γινομένης τῆς ἀγνοίας, ὃν
[1, 1]	ὄφελος εἰδέναι μὲν τὴν ἀρετήν,	πῶς	δὲ ἔσται καὶ ἐκ τίνων
[1, 16]	ὄνομα Ἀρχικλέους, ὅτι ἐστὶν ὡρισμένον	πῶς	δεῖ γράψαι τὸ ὄνομα Ἀρχικλέους.
[1, 16]	ἐπιστήμαις οὔ. οὐθεὶς γὰρ βουλεύεται	πῶς	δεῖ γράψαι τὸ ὄνομα Ἀρχικλέους,
[1, 16]	τοιούτοις τὸ βουλεύσασθαί ἐστι τὸ	πῶς	δεῖ, ἐν δὲ ταῖς ἐπιστήμαις
[1, 1]	τὸ ἐκ τίνων ἔσται καὶ	πῶς	ἔσται, ἀγνοοῦντα τὸ τί ἐστίν,
[1, 1]	εἰδῶμεν καὶ ἐκ τίνων καὶ	πῶς	ἔσται. Ἀναγκαῖον μὲν οὖν εἰδῆσαι
[1, 31]	τὸ γυναικὶ πρὸς ἄνδρα μάλιστά	πως	ἤδη τῶν ἄλλων πολιτικὸν ἐστίν.
[1, 28]	Ἔσται δὲ ὁ εὐτράπελος διττῶς	πως	λεγόμενος· καὶ γὰρ ὁ δυνάμενος
[1, 1]	διελεῖν δεῖ. Ὑπὲρ ἀγαθοῦ τοῦ	πῶς	λεγομένου; Οὐ γάρ ἐστιν ἁπλοῦν.
[1, 17]	ἐν τίνι ἡ ἁμαρτία καὶ	πῶς,	λοιπόν ἐστι τίνος ἐστὶν ἡ
[1, 31]	ἀλλ´ οἰκειότερον, καὶ μετέχει ἰσότητός	πως	μᾶλλον, διότι ἐγγὺς τῆς πολιτικῆς
[1, 2]	βέλτιστον. Ἀλλὰ ἆρά γε οὕτω	πως,	οἷον χωρὶς αὐτοῦ; Ἢ καὶ
[1, 17]	ἢ τῶν πρὸς τὸ καλόν.	Πῶς	οὖν ἡ ἐπιστήμη; Πότερον τῆς
[1, 31]	Ὑπὲρ δὲ δὴ τοῦ ἀδικεῖσθαι	πῶς;	Πότερον ἑκόντα ἔστιν ἀδικεῖσθαι; Ἢ
[1, 32]	φρόνιμος δεινός, διὸ καὶ συνεργεῖ	πως	τῇ φρονήσει ἡ δεινότης· ἀλλὰ
[1, 2]	τῶν ἀγαθῶν. Μετὰ ταῦτα τοίνυν	πῶς	τὸ ἄριστον δεῖ σκοπεῖν; Πότερον