>

Livre, Chap.
[1, 30]	μὲν οὖν φίλος τοιοῦτος· ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Κ'	ἀλήθεια δέ ἐστιν μεταξὺ εἰρωνείας
[1, 31]	κατ´ αὐτὰς ζῶντες ἐπαινοῦνται. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΚΑ'	Περὶ δὲ δικαιοσύνης λοιπὸν ἂν
[1, 10]	φύσει γίνεσθαι τὸ σῶμα καλὸν	κἀγαθόν.	Βέλτιον μὲν οὖν ἕξει τὸ
[1, 8]	πρὸς μεσότητα ἄρα τῶν τοιούτων	καθ´	ἃ ἐπαινετοὶ λεγόμεθα ἡ ἕξις
[1, 7]	ἃς παθητικοὶ τούτων λεγόμεθα, οἷον	καθ´	ἃς δυνατοί ἐσμεν ὀργισθῆναι λυπηθῆναι
[1, 7]	λύπη καὶ ἡδονή· δυνάμεις δὲ	καθ´	ἃς παθητικοὶ τούτων λεγόμεθα, οἷον
[1, 7]	τὰ τοιαῦτα· ἕξεις δ´ εἰσὶν	καθ´	ἃς πρὸς ταῦτα ἔχομεν εὖ
[1, 1]	χωριστὸν καὶ τὸ πεφυκὸς αὐτὸ	καθ´	αὑτὸ εἶναι ἐν πᾶσιν ὑπάρχοι.
[1, 1]	γὰρ ἰδέα χωριστὸν καὶ αὐτὸ	καθ´	αὑτό· τὸ δὲ κοινὸν ἐν
[1, 31]	τοῖς πρὸς ἕτερον δικαίοις οὖσιν	καθ´	αὑτὸν εἶναι δίκαιον. Τοῦτο δ´
[1, 1]	τὸ πότε ἀγαθὸν ἕκαστος τὸ	καθ´	ἑαυτὸν εἰδήσει· οὔτε γὰρ ὁ
[1, 31]	καὶ ὁ ἐγκρατὴς καὶ αὐτὸς	καθ´	ἑαυτόν ἐστι τοιοῦτος) ἀλλὰ τὸ
[1, 31]	γὰρ ταῦτα τὰ δίκαια ἔστιν	καθ´	ἑαυτὸν ὄντα δίκαιον εἶναι (ὁ
[1, 1]	τἀγαθῷ ἀρχῇ χρησάμενος ὑπὲρ τῶν	καθ´	ἕκαστα, ἐκ τούτου προβάς, ἐρεῖ.
[1, 32]	ἀνδρεῖα καὶ τὰ δίκαια καὶ	καθ´	ἑκάστην πρὸς τὰ τοιαῦτα· εἰσὶ
[1, 21]	Δῆλον δὲ ἔσται μᾶλλον καὶ	καθ´	ἕκαστον σκοποῦσιν. Ἐπειδὴ γάρ ἐστιν
[1, 16]	ἐστιν ἡ προαίρεσις. Ἐπεὶ οὖν	καθ´	ἕκαστον τούτων οὐθέν ἐστιν ἡ
[1, 2]	τὴν φρόνησιν ἁπάντων τῶν ἀγαθῶν	καθ´	ἓν συγκρινομένων. Ἀλλ´ ἴσως οὐχ
[1, 9]	ἐστί, τὸ δὲ μέσον χαλεπόν,	καθ´	ὃ ἐπαινούμεθα· διὸ καὶ σπάνιον
[1, 11]	ἐστὶν ὑπὲρ αὐτοῦ. Ἔστιν οὖν	καθ´	ὃ πράττομεν ὄρεξις· ὀρέξεως δ´
[1, 20]	ἀμφότερα γάρ εἰσι ψεκτοί, καὶ	καθ´	ὑπερβολὴν καὶ κατ´ ἔνδειαν. Ὥστε
[1, 22]	μὲν κατ´ ἔλλειψιν ὁ δὲ	καθ´	ὑπερβολήν. Ὁ ἄρα ἐλευθέριος, ἐπειδή
[1, 31]	κἂν πάντα ποιῶμεν τῇ ἀριστερᾷ	καθάπερ	τῇ δεξιᾷ. Οὐδ´ ὅτι μεταπίπτουσι,
[1, 4]	τοῖς ὕπνοις, οἷον εἴ τις	καθεύδοι	διὰ βίου, τὸν τοιοῦτον οὐ
[1, 16]	τοῦ διανοηθῆναι καὶ βουλεύσασθαι, οἷον	καθίζομεν	καὶ ἀνιστάμεθα καὶ ἄλλα πολλὰ
[1, 32]	Ἐστὶν δὲ καὶ ὁ ἀρχιτέκτων,	καθὸ	οὗτος ἐποίει οἰκίαν, ποιητικὸς οἰκίας.
[1, 1]	ὅρος ὅτι τὸ τοιόνδ´ ἀγαθὸν	καθόλου,	ὃ ἂν ᾖ αὐτὸ δι´
[1, 2]	τὰ ὑγιεινά, καὶ ἁπλῶς ἀεὶ	καθόλου	τοῦτο βέλτιον οὗ ἕνεκεν καὶ
[1, 27]	καὶ ἐρεῖ ἐν οἷς δεῖ	καὶ	ἃ δεῖ καὶ ὅτε δεῖ.
[1, 30]	τῶν ὑπαρχόντων προσποιούμενος αὑτῷ εἶναι,	καὶ	ἃ οἶδεν μὴ φάσκων, ἀλλ´
[1, 28]	Εὐτραπελία δ´ ἐστὶ μεσότης βωμολοχίας	καὶ	ἀγροικίας, ἔστιν δὲ περὶ {τὰ}
[1, 31]	Ἢ οὔ; Δίκαια μὲν γὰρ	καὶ	ἄδικα πράττομεν ἑκόντες, ἀδικούμεθα δὲ
[1, 31]	τοῦτ´ ἐστί, καὶ οὕτως ἀδικεῖν	καὶ	ἀδικεῖσθαι οἴονται. Δῆλον ἄρα ὅτι
[1, 31]	πάλιν οἱ τὸ ἔλαττον λαμβάνοντες	καὶ	ἀδικούμενοι, ᾗ οὐκ ἴσον λαμβάνουσιν,
[1, 11]	ἀδικοῦσιν, οἱ δὲ ἀκρατεῖς ἄδικοι	καὶ	ἀδικοῦσιν· ὥστε ὁ ἀκρατὴς ἑκὼν
[1, 21]	οὔτ´ ἐπὶ πᾶσιν οὔτε πάντως	καὶ	ἀεί, οὐδ´ αὖ πάλιν οὕτως
[1, 32]	ἐστὶν περὶ τὰ μετ´ ἀποδείξεως	καὶ	ἀεὶ ὡσαύτως ὄντα, ἡ δὲ
[1, 32]	ἡ δικαιοσύνη καὶ ἡ ἀνδρεία	καὶ	αἱ ἄλλαι ἀρεταί, διότι τῶν
[1, 2]	οὔ. Οἷον ἡ μὲν δικαιοσύνη	καὶ	αἱ ἄλλαι ἀρεταὶ καὶ πάντῃ
[1, 5]	γὰρ τοῦτο πάσχουσιν. Ὁμοίως δὲ	καὶ	αἱ ἄλλαι ἀρεταί. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ἔτι
[1, 10]	ὅτι, ἐπειδὴ αἱ πράξεις μεταβάλλουσιν,	καὶ	αἱ ἀρχαὶ τῶν πράξεων, ἀφ´
[1, 3]	καὶ ἕξις ἐστίν, ἀεὶ βέλτιον	καὶ	αἱρετώτερον ἡ χρῆσις τῆς ἕξεως·
[1, 22]	κίμβικάς τινας καλοῦμεν καὶ κυμινοπρίστας	καὶ	αἰσχροκερδεῖς καὶ μικρολόγους. Πάντες δ´
[1, 31]	καὶ ἔλαττον, οὐδ´ ἑκόντα ἅμα	καὶ	ἄκοντα· ἀλλὰ μὴν ὁ ἀδικῶν,
[1, 31]	αὑτὸν ἀδικεῖν, ἐνδέχοιτ´ ἂν ἅμα	καὶ	ἀκουσίως καὶ ἑκουσίως πράττειν τι·
[1, 30]	ἀλήθεια δέ ἐστιν μεταξὺ εἰρωνείας	καὶ	ἀλαζονείας. Ἔστι δὴ περὶ λόγους,
[1, 1]	οἰκεῖον· ὑπὲρ γὰρ τῶν ὄντων	καὶ	ἀληθείας λέγοντα οὐκ ἔδει ὑπὲρ
[1, 17]	ἀλλὰ καὶ τοῦτο δύναται πράττειν	καὶ	ἄλλα. Διὰ τοῦτο βουλεύεσθαι ἐνταῦθα
[1, 8]	ἐντεῦθέν ἐστι δῆλον. Ἔστι δὲ	καὶ	ἄλλα πάθη, ὡς δόξειεν ἄν
[1, 16]	βουλεύσασθαι, οἷον καθίζομεν καὶ ἀνιστάμεθα	καὶ	ἄλλα πολλὰ τοιαῦτα ἑκόντες μὲν
[1, 24]	οἷόν φασι μεγαλοπρεπῶς τ´ ἐβάδισε,	καὶ	ἄλλαι δὴ τοιαῦται μεγαλοπρέπειαι μεταφοραῖς
[1, 2]	τι ἄλλο τοιοῦτον. Ἀλλ´ ἔτι	καὶ	ἄλλην ἔχει τἀγαθὰ διαίρεσιν· οἷόν
[1, 1]	ἀγαθοῦ· ἀλλ´ ὑπὲρ μὲν τούτου	καὶ	ἄλλος λόγος καὶ ἀλλοτρία ἡ
[1, 1]	μὲν τούτου καὶ ἄλλος λόγος	καὶ	ἀλλοτρία ἡ σκέψις. Ὑπὲρ τοῦ
[1, 19]	ἀνδρεῖος, οὐκέτι ἔσται ἀνδρεῖος. Ἔτι	καὶ	ἄλλως εἰσὶν ἀνδρεῖοι δοκοῦντες εἶναι
[1, 9]	ἔνδεια ἐναντιώτερον φαίνεται. Ἔστι δὲ	καὶ	ἄλλως, οἷον πρὸς ἃ μᾶλλον
[1, 11]	δι´ ἡδονὴν οὐκ ἐξ ἀνάγκης.	Καὶ	ἄλλως τοῦτ´ ἂν γένοιτο δῆλον,
[1, 2]	οὔτε πάντῃ οὔτε πάντως. Ἔτι	καὶ	ἄλλως· τῶν γὰρ ἀγαθῶν τὰ
[1, 32]	ἐν τῷ αὐτῷ τυγχάνουσιν ὄντα.	Καὶ	ἀναγκαῖον δέ, ἐπεὶ περὶ τῶν
[1, 20]	μεσότης τις ἂν εἴη ἀκολασίας	καὶ	ἀναισθησίας. Μεσότης μὲν οὖν ἂν
[1, 9]	δὲ σωφροσύνῃ μεσότητι οὔσῃ ἀκολασίας	καὶ	ἀναισθησίας τῆς περὶ ἡδονὰς οὐ
[1, 20]	σωφροσύνη δ´ ἐστὶν μεσότης ἀκολασίας	καὶ	ἀναισθησίας τῆς περὶ τὰς ἡδονάς.
[1, 7]	πρᾶον ἐν μεσότητί ἐστιν ὀργῆς	καὶ	ἀναλγησίας τῆς πρὸς ὀργήν. Ὁμοίως
[1, 31]	δὴ τὸ μὲν ἐν γυναικὸς	καὶ	ἀνδρὸς κοινωνίᾳ δίκαιόν ἐστιν ἐγγὺς
[1, 22]	Ἐλευθεριότης δέ ἐστιν μεσότης ἀσωτίας	καὶ	ἀνελευθερίας. Ἔστιν δὲ περὶ χρήματα
[1, 18]	ὡς ἔχει πρὸς τὸ καλόν,	καὶ	ἄνευ τοῦ πράττειν σπουδαῖος ἂν
[1, 1]	εἶναι καὶ συνημμένην· νῦν δὲ	καὶ	ἄνευ τοῦ τὴν ψυχὴν εἶναι
[1, 16]	διανοηθῆναι καὶ βουλεύσασθαι, οἷον καθίζομεν	καὶ	ἀνιστάμεθα καὶ ἄλλα πολλὰ τοιαῦτα
[1, 21]	ἡ πραότης ἀνὰ μέσον ὀργιλότητος	καὶ	ἀοργησίας. Καὶ ὅλως δὲ δοκοῦσιν
[1, 1]	καὶ εἰς τὸ ἄλογον ὀρθῶς,	καὶ	ἀπέδωκεν ἑκάστῳ {τὰς} ἀρετὰς τὰς
[1, 2]	ὑγίεια βέλτιον ἢ τὰ ὑγιεινά,	καὶ	ἁπλῶς ἀεὶ καθόλου τοῦτο βέλτιον
[1, 1]	δικαιοσύνη ἀγαθὸν καὶ ἡ ἀνδρεία	καὶ	ἁπλῶς αἱ ἀρεταί, ἡ δὲ
[1, 31]	τἀνδρεῖα πράττειν καὶ τὰ σώφρονα	καὶ	ἁπλῶς ἅπαντα ὅσα κατὰ τὰς
[1, 20]	ἡδονάς. Ἔστιν γὰρ ἡ σωφροσύνη	καὶ	ἁπλῶς ἅπασα ἀρετὴ ἕξις ἡ
[1, 1]	καὶ πρός τι {καὶ τινὶ}	καὶ	ἁπλῶς ἐν ἁπάσαις. Ἀλλὰ μὴν
[1, 32]	τὰ αἰσθητὰ καὶ ἐν κινήσει	καὶ	ἁπλῶς ὅσα ἐν γενέσει τε
[1, 24]	τοιοῦτος μικροπρεπής. Ἡ δὲ μεγαλοπρέπεια	καὶ	ἀπὸ τοῦ ὀνόματος φανερά ἐστιν
[1, 32]	χωριζομένη μὲν τοῦ λόγου μικρὰ	καὶ	ἀπολειπομένη τοῦ ἐπαινεῖσθαι, πρὸς δὲ
[1, 32]	ἐν τῇ ψυχῇ, ὥσπερ δοκεῖ	καὶ	ἀπορεῖται; Ἢ οὔ; Τῶν γὰρ
[1, 26]	ἐστιν αὐθαδείας ἀνὰ μέσον τε	καὶ	ἀρεσκείας, ἔστιν δὲ περὶ τὰς
[1, 32]	τὸ καλόν· τὸ γὰρ τοιοῦτον	καὶ	ἀρετὴ καὶ ἐπαινετόν. Πότερον δ´
[1, 32]	τελείως ἂν εἴη καὶ ἐπαινετὴ	καὶ	ἀρετή. Πότερον δ´ ἐστὶν ἡ
[1, 1]	τοῦ ἀρίστου ἀγαθοῦ λεκτέον ἐστὶν	καὶ	ἀρίστου τοῦ ἡμῖν ἀρίστου· τὸ
[1, 1]	μέρος ἐστὶν ἄρα, ὡς ἔοικε,	καὶ	ἀρχὴ ἡ περὶ τὰ ἤθη
[1, 2]	τύχης γὰρ καὶ πλοῦτος γίνεται	καὶ	ἀρχὴ καὶ ὅλως ὅσα εἰς
[1, 23]	βελτίστην, καὶ τὸ τίμιον ἀγαθὸν	καὶ	ἀρχῆς τάξιν ἔχον. Οἱ μὲν
[1, 23]	μικροψυχίας, ἔστι δὲ περὶ τιμὴν	καὶ	ἀτιμίαν, καὶ περὶ τιμὴν οὐ
[1, 5]	οὔτε ὁ μηθέν. Ταὔτ´ ἄρα	καὶ	αὔξει καὶ φθείρει τὴν ἀρετήν.
[1, 5]	ἀνδρείαν. Ὑπὸ τῶν αὐτῶν ἄρα	καὶ	αὔξεται καὶ φθείρεται ἡ ἀνδρεία·
[1, 10]	λόγον πᾶν. Δῆλον τοίνυν ὅτι	καὶ	αὗται μεταβάλλουσιν. Μεταβάλλομεν δὲ καὶ
[1, 1]	τοῦ κοινοῦ. Μία γάρ ἐστιν	καὶ	αὐτὴ τῶν λοιπῶν ἐπιστημῶν· τοῦτο
[1, 4]	ἄριστον ἀγαθόν ἐστιν ἡ εὐδαιμονία,	καὶ	αὕτη τέλος καὶ τέλειον τέλος
[1, 2]	εἰ δὴ τοῦτο πάντων βέλτιστον,	καὶ	αὐτὸ αὑτοῦ βέλτιστον. Ἄτοπον δὴ
[1, 1]	Ἡ μὲν γὰρ ἰδέα χωριστὸν	καὶ	αὐτὸ καθ´ αὑτό· τὸ δὲ
[1, 2]	ἐὰν δὴ τὸ βέλτιστον σκοπῶν	καὶ	αὐτὸ συναριθμῇς, αὐτὸ αὑτοῦ ἔσται
[1, 1]	σκέψασθαι. Ἅμα γὰρ εἰδῆσαι βουλόμεθα	καὶ	αὐτοὶ εἶναι τοιοῦτοι· τοῦτο δ´
[1, 20]	ἀπολαύων πάντα τἆλλα ποιεῖσθαι πάρεργα,	καὶ	αὐτόν γε τὸν ἤδη αὐτοῦ
[1, 31]	ὁ ἀνδρεῖος καὶ ὁ ἐγκρατὴς	καὶ	αὐτὸς καθ´ ἑαυτόν ἐστι τοιοῦτος)
[1, 2]	δεῖ σκοπεῖν; Πότερον οὕτως ὡς	καὶ	αὐτοῦ συναριθμουμένου; Ἀλλ´ ἄτοπον. Τὸ
[1, 31]	διειλόμεθα τῷ ἐπὶ τὸ χεῖρον	καὶ	βέλτιον· ὡς γίνεσθαι πρὸς αὑτὸν
[1, 16]	ἂν πρότερον διανοηθῆναι ὑπὲρ αὐτῶν	καὶ	βουλεύσασθαι, εἶθ´ ὅταν ἡμῖν φανῇ
[1, 16]	πολλὰ πράττομεν πρὸ τοῦ διανοηθῆναι	καὶ	βουλεύσασθαι, οἷον καθίζομεν καὶ ἀνιστάμεθα
[1, 32]	πρᾶξαι προελομένοις, περὶ ἅ ἐστιν	{καὶ}	βουλὴ καὶ προαίρεσις τοῦ πρᾶξαι
[1, 10]	καὶ σπουδαίας καὶ φαύλης προαίρεσις	καὶ	βούλησις καὶ τὸ κατὰ λόγον
[1, 11]	πάλιν ὁ αὐτὸς λόγος ἀπαντήσεται.	Καὶ	γὰρ εἰ κατ´ ἐπιθυμίαν, οὐκ
[1, 10]	τοῦτο ἐν τοῖς κατὰ γεωμετρίαν.	Καὶ	γὰρ ἐκεῖ ἐπειδή τινες λαμβάνονται
[1, 4]	ὅμοιον ἔοικεν εἶναι τῷ πυρί.	Καὶ	γὰρ ἐκεῖνο ὅ τι ἂν
[1, 1]	ἐν πάσαις ταῖς κατηγορίαις ἐστίν·	καὶ	γὰρ ἐν τῷ τί καὶ
[1, 31]	πλείονα παθεῖν, ἀκολουθήσαντα τῇ ἀναλογίᾳ·	καὶ	γὰρ ἦρξε πρότερος καὶ ἠδίκησεν,
[1, 4]	εἴη χρόνος, ὅσον ἄνθρωπος βιοῖ.	Καὶ	γὰρ λέγεται ὀρθῶς παρὰ τοῖς
[1, 28]	ὁ εὐτράπελος διττῶς πως λεγόμενος·	καὶ	γὰρ ὁ δυνάμενος σκῶψαι ἐμμελῶς,
[1, 31]	ἀπονείμαντι, ὥσπερ ἐν τοῖς ἀγῶσιν;	Καὶ	γὰρ ὁ λαβὼν τὸν φοίνικα
[1, 5]	αὔξει καὶ φθείρει τὴν ἀρετήν.	Καὶ	γὰρ οἱ λίαν φόβοι καὶ
[1, 19]	ἀνδρεῖοι εἶναι. Σημεῖον δὲ τούτου·	καὶ	γὰρ Ὅμηρος πεποίηκε τὸν Ἕκτορα
[1, 21]	ἔχειν δεῖ, ὥστε μηθενὶ μηδέποτε·	καὶ	γὰρ οὗτος ψεκτός, ἀνάλγητός γε
[1, 31]	μὴ ὡς μηδέποτε ἂν μεταπεσόντα·	καὶ	γὰρ τὰ φύσει ὄντα μεταλαμβάνουσι
[1, 20]	καὶ ταύτας τὰς ἐν ἁφῇ	καὶ	γεύσει γινομένας. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΙ' Ἐχόμενον
[1, 20]	ἐν ἡδοναῖς ταῖς περὶ ἁφὴν	καὶ	γεῦσιν. Οὐδὲ δὴ περὶ ταύτας
[1, 10]	ἀδικίαν. Ὁμοίως δ´ ἐπ´ ἀνδρείας	καὶ	δειλίας καὶ τῶν ἄλλων ἀρετῶν
[1, 20]	ἤ τι ἄλλο τῶν τοιούτων,	καὶ	δὴ οὗτος ἀκόλαστος, ὁμοίως δὲ
[1, 10]	τις βούληται ἐπιμελεῖσθαι τοῦ σώματος,	καὶ	δὴ πάντων ἄριστον ἕξει τὸ
[1, 6]	γὰρ καλεῖται διὰ τὸ ἐθίζεσθαι.	καὶ	δῆλον ὅτι οὐδεμία ἡμῖν τῶν
[1, 16]	φαίνηται βελτίω εἶναι, ταῦτα προαιρεῖται	καὶ	διὰ ταῦτα. διὸ δὴ ἐν
[1, 19]	παθεῖν. Ὁ δὲ ταῦτα εἰδὼς	καὶ	διὰ ταῦτα ὑπομένων τοὺς πολεμίους
[1, 31]	ὡς γίνεσθαι πρὸς αὑτὸν ἄδικον	καὶ	δίκαιον. Οὐ τοῦτο δ´ ἡμεῖς
[1, 31]	πλείονος καὶ ἐλάττονος εἴη δίκαιον,	καὶ	δίκαιος δὲ ὁ τὸ ἴσον
[1, 31]	ἕτερον ἴσον εἶναι δίκαιον ἐστί,	καὶ	δίκαιος ὁ τοιοῦτος ἂν εἴη.
[1, 31]	αἴτιος ἐστίν, οὗτος ἤδη ἀδικεῖ,	καὶ	δικαίως ἄδικος ὁ τοιοῦτος κληθήσεται.
[1, 3]	τοῦτο, ὃ καὶ λέγομεν πάντες	καὶ	δοκεῖ καὶ τέλος τῶν ἀγαθῶν
[1, 19]	τοὺς πολίτας ὑπομένουσι τοὺς κινδύνους	καὶ	δοκοῦσιν ἀνδρεῖοι εἶναι. Σημεῖον δὲ
[1, 16]	οὐδὲ τοῦτο; Πολλὰ γὰρ διανοούμεθα	καὶ	δοξάζομεν κατὰ διάνοιαν· ἆρ´ οὖν
[1, 31]	ἀλλ´ ἤδη ὁ κρίνας κακῶς	καὶ	δούς, οὗτος ἀδικεῖ. Καὶ οὗτος
[1, 1]	ἰδεῖν δεῖ ὅτι πάσης ἐπιστήμης	καὶ	δυνάμεως ἐστί τι τέλος, καὶ
[1, 2]	αἱρεταί, ἰσχὺς δὲ καὶ πλοῦτος	καὶ	δύναμις καὶ τὰ τοιαῦτα οὔτε
[1, 10]	τὸ τετράγωνον συμμεταβάλλει (ἀντιστρέφει γάρ)	καὶ	ἐὰν τὸ τετράγωνον μὴ ἔχῃ
[1, 12]	ἀπορίαν ποιήσουσιν· ἔστι γὰρ ἀκρατῆ	καὶ	ἐγκρατῆ ὀργῆς εἶναι. Ἔτι λοιπή
[1, 32]	τὰ τοιαῦτα· εἰσὶ δὲ δὴ	καὶ	ἔθει καὶ προαιρέσει. Αἱ δὲ
[1, 6]	τις οὖν ἄνω ῥίπτῃ πολλάκις	καὶ	ἐθίζῃ ἄνω φέρεσθαι, ὅμως οὐκ
[1, 31]	ἐστιν ὁ οἰκέτης. Ἀλλὰ δὴ	καὶ	εἰ ἔστιν αὐτῷ δίκαιον, τὸ
[1, 31]	ὁ μὴ πράττων ταῦτα ἀδικεῖ·	καὶ	εἰ πρὸς ὃν κελεύει πράττειν,
[1, 2]	ποιητικὸν ἀγαθοῦ, οἷον γυμνάσια ὑγιείας	καὶ	εἴ τι ἄλλο τοιοῦτον. Ἀλλ´
[1, 8]	ἐλευθέρας διαφθείρων. Ἀλλὰ καὶ τοῦτο,	καὶ	εἴ τι ἄλλο τοιοῦτόν ἐστιν,
[1, 30]	αὑτῷ ταῦτα φήσει καὶ εἶναι	καὶ	εἰδέναι. Εἰ μὲν οὖν εἰσιν
[1, 1]	εἰδέναι τὴν ἐπιστήμην τί ἐστι	καὶ	εἶναι ἐπιστήμονα (εἰ γὰρ ἰατρικήν
[1, 30]	τὰ ὑπάρχοντα αὑτῷ ταῦτα φήσει	καὶ	εἶναι καὶ εἰδέναι. Εἰ μὲν
[1, 32]	ὑπὲρ ἁπάντων ἐπαμφοτερίζομεν, πρὸς τὸ	καὶ	εἶναι ταῦτα οὕτω καὶ μὴ
[1, 27]	{πρὸς} πάντας εὐλαβούμενος καὶ πρᾶξαι	καὶ	εἰπεῖν (ἄπρακτος γὰρ ὁ τοιοῦτος,
[1, 7]	ὀργήν. Ὁμοίως {καὶ} ἐπ´ ἀλαζονείας	καὶ	εἰρωνείας. Τὸ μὲν γὰρ πλείω
[1, 1]	εἴς τε τὸ λόγον ἔχον	καὶ	εἰς τὸ ἄλογον ὀρθῶς, καὶ
[1, 1]	ἀρετῆς εἰπεῖν, τί τέ ἐστι	καὶ	ἐκ τίνων γίνεται. Οὐθὲν γὰρ
[1, 1]	τί ἐστι σκοπεῖσθαι δεῖ, ἀλλὰ	καὶ	ἐκ τίνων ἔσται σκέψασθαι. Ἅμα
[1, 1]	οὐ δυνησόμεθα, ἐὰν μὴ εἰδῶμεν	καὶ	ἐκ τίνων καὶ πῶς ἔσται.
[1, 1]	τὴν ἀρετήν, πῶς δὲ ἔσται	καὶ	ἐκ τίνων μὴ ἐπαΐειν. Οὐ
[1, 31]	ἐνδέχοιτ´ ἂν ἅμα καὶ ἀκουσίως	καὶ	ἑκουσίως πράττειν τι· τοῦτο δὲ
[1, 31]	εἰπεῖν, ὅταν πράττῃ κατὰ προαίρεσιν	καὶ	ἑκουσίως (τὸ δὲ ἑκουσίως ὃ
[1, 31]	αὐτὸς αὑτὸν τὰ φαῦλα πράττων,	καὶ	ἑκών γε ταῦτα πράττει, βλάπτει
[1, 31]	αὐτὸν χρόνον καὶ πλεῖον ἔχειν	καὶ	ἔλαττον. Ἀλλὰ τοῦτ´ ἀδύνατον· οὐκ
[1, 31]	τὸν αὐτὸν χρόνον πλεῖον ἔχειν	καὶ	ἔλαττον, οὐδ´ ἑκόντα ἅμα καὶ
[1, 31]	ὥστε τὸ ἴσον ἂν πλείονος	καὶ	ἐλάττονος εἴη δίκαιον, καὶ δίκαιος
[1, 30]	ὁ δ´ εἴρων ἐναντίος τούτῳ	καὶ	ἐλάττω τῶν ὑπαρχόντων προσποιούμενος αὑτῷ
[1, 31]	πρὸς τὸ ποιῆσαι. Ὁμοίως δὲ	καὶ	ἐλευθέρῳ πρὸς ἐλεύθερον ἕξει. Οὐ
[1, 8]	κακία οὐκ ἔστιν ἐν ὑπερβολῇ	καὶ	ἐλλείψει τινί, οἷον μοιχεία καὶ
[1, 31]	μεσότης τις ἂν εἴη ὑπεροχῆς	καὶ	ἐλλείψεως καὶ πολλοῦ καὶ ὀλίγου.
[1, 4]	εἶναι καὶ ἐν χρόνῳ τελείῳ	καὶ	ἐν ἀνθρώπῳ. Ὅτι δὲ ἐνέργεια
[1, 13]	βιάζονται πράττειν (ὧν δ´ ἐντὸς	καὶ	ἐν αὐτοῖς ἡ αἰτία, οὐ
[1, 16]	τὰς πεφυκυίας ὁδούς. ἔστι γὰρ	καὶ	ἐν ἐλλείψει καὶ ἐν ὑπερβολῇ
[1, 31]	οὖν ἡ δικαιοσύνη ἐν δικαίῳ	καὶ	ἐν ἴσῳ καὶ ἐν μεσότητι,
[1, 32]	καὶ προαιρετικὸν περὶ τὰ αἰσθητὰ	καὶ	ἐν κινήσει καὶ ἁπλῶς ὅσα
[1, 32]	πρᾶξαι· ταῦτα δ´ ἐστὶν αἰσθητὰ	καὶ	ἐν κινήσει τοῦ μεταβάλλειν· ὥστε
[1, 31]	ἐν δικαίῳ καὶ ἐν ἴσῳ	καὶ	ἐν μεσότητι, καὶ τὸ μὲν
[1, 32]	καὶ ἰδεῖν· περὶ μικρῶν δὲ	καὶ	ἐν μικροῖς ἡ κρίσις αὐτοῦ.
[1, 16]	ἐν τοῖς πρακτοῖς τὸ ἀόριστον,	καὶ	ἐν οἷς διτταὶ αἱ ἁμαρτίαι.
[1, 16]	καὶ οὕτως ἢ μὴ οὕτως,	καὶ	ἐν οἷς ἔστι λαβεῖν τὸ
[1, 31]	ἀδικεῖν. Πότερος δὲ πάλιν ἀδικεῖ,	καὶ	ἐν ποτέρῳ ἐστὶ τὸ ἀδίκημα,
[1, 4]	οὐδὲ τοῦτο δεῖ λανθάνειν ὅτι	καὶ	ἐν τελείῳ ἔσται. Οὐ γὰρ
[1, 31]	δίκαιον ἔσται καὶ πρός τινας	καὶ	ἐν τισίν. Ἐπεὶ οὖν ἐστι
[1, 21]	ὑπὲρ πραότητος, {καὶ} τί ἐστι	καὶ	ἐν τίσιν. Ἔστιν {μὲν} οὖν
[1, 32]	ἀρετῶν εἴρηται, καὶ τίνες εἰσὶν	καὶ	ἐν τίσιν καὶ περὶ ποῖα,
[1, 31]	ἂν εἴη εἰπεῖν, τί ἐστι	καὶ	ἐν τίσιν καὶ περὶ ποῖα.
[1, 16]	ἢ οὔ. Ὄρεξις μὲν γὰρ	καὶ	ἐν τοῖς ἄλλοις ζῴοις ἐγγίγνεται,
[1, 13]	Ἡ μὲν γὰρ βία ἐστὶν	καὶ	ἐν τοῖς ἀψύχοις. Ἑκάστοις γάρ
[1, 16]	ἁμαρτάνομεν οὖν ἐν τοῖς πρακτοῖς	καὶ	ἐν τοῖς κατὰ τὰς ἀρετὰς
[1, 19]	εἶναι ἀνδρείους, ἐπειδὴ τοὺς τοιούτους	καὶ	ἐν τοῖς τοιούτοις ἀνδρείους λέγειν
[1, 31]	ἔχουσα μετὰ προαιρέσεως περὶ ταῦτα	καὶ	ἐν τούτοις. Ἔστιν δὲ δίκαιον
[1, 32]	λέγεται τῷ δυνατὸς βουλεύεσθαι εἶναι	καὶ	ἐν τῷ ὀρθῶς τι κρῖναι
[1, 1]	καὶ γὰρ ἐν τῷ τί	καὶ	ἐν τῷ ποιῷ καὶ ἐν
[1, 1]	τί καὶ ἐν τῷ ποιῷ	καὶ	ἐν τῷ ποσῷ καὶ πότε
[1, 16]	ἔστι γὰρ καὶ ἐν ἐλλείψει	καὶ	ἐν ὑπερβολῇ ἁμαρτία, ἐφ´ ἑκάτερα
[1, 4]	ὡς δέον τὸ τέλειον εἶναι	καὶ	ἐν χρόνῳ τελείῳ καὶ ἐν
[1, 8]	τοῦ δὲ κακῶς πρὸς ὑπερβολὴν	καὶ	ἔνδειαν. Ἐπεὶ τοίνυν ἐστὶν ἡ
[1, 4]	χρήσει τοίνυν τινὶ ἂν εἴη	καὶ	ἐνεργείᾳ ἡ εὐδαιμονία. Ὧν γὰρ
[1, 4]	ἀρετὴ ἕξις ἐστίν· ἔστιν δὲ	καὶ	ἐνέργεια καὶ {ἡ} χρῆσις αὐτῆς
[1, 1]	κοινῷ ἀγαθῷ. Ὅτι γὰρ ἀγαθόν,	καὶ	ἐνταῦθ´ ἐρεῖ. Δῆλον τοίνυν ὅτι
[1, 10]	ἔχειν τὸ σῶμα, ὡς ὂν	καὶ	ἐνταῦθα τὸ ἑκούσιον. Ἔοικεν οὖν
[1, 4]	ἐνέργεια ἐστίν, ἴδοι ἄν τις	καὶ	ἐντεῦθεν. Ἐν γὰρ τοῖς ὕπνοις,
[1, 8]	ἐστιν περὶ λύπας καὶ ἡδονάς,	καὶ	ἐντεῦθέν ἐστι δῆλον. Ἔστι δὲ
[1, 10]	δ´ ἄν τις τοῦτο ἐναργέστερον	καὶ	ἐντεῦθεν ἴδοι. Πᾶσα γὰρ φύσις
[1, 17]	ἢ τὰ πρὸς τὸ τέλος·	καὶ	ἐξ ὧν τοῦτ´ ἔσται οὐθεὶς
[1, 3]	Ὧν ἄρα καὶ {ἡ} χρῆσις	καὶ	ἕξις ἐστίν, ἀεὶ βέλτιον καὶ
[1, 3]	ὁρᾶν ἀλλὰ μύειν. Ὁμοίως δὲ	καὶ	ἐπ´ ἀκοῆς καὶ τῶν τοιούτων.
[1, 7]	ἀναλγησίας τῆς πρὸς ὀργήν. Ὁμοίως	{καὶ}	ἐπ´ ἀλαζονείας καὶ εἰρωνείας. Τὸ
[1, 10]	Οὕτω τοίνυν καὶ ὁμοίως τούτοις	καὶ	ἐπ´ ἀνθρώπου. Ἐπειδὴ γὰρ γεννητικόν
[1, 17]	Ὡσαύτως ἄρα δόξειεν ἂν ἔχειν	καὶ	ἐπ´ ἀρετῆς, μᾶλλον εἶναι αὐτῆς
[1, 32]	ἀρεταί, διότι τῶν καλῶν πρακτικαί,	καὶ	ἐπαινεταὶ εἰσίν, δῆλον ὡς καὶ
[1, 32]	γε φρόνησις τελείως ἂν εἴη	καὶ	ἐπαινετὴ καὶ ἀρετή. Πότερον δ´
[1, 32]	τὸ γὰρ τοιοῦτον καὶ ἀρετὴ	καὶ	ἐπαινετόν. Πότερον δ´ ἐστὶν ἡ
[1, 21]	ἂν τούτων εἴη καὶ πρᾶος	καὶ	ἐπαινετός. Οὔτε γὰρ ὁ ἐλλείπων
[1, 5]	τούτοις συμβαίνει καὶ ἐπὶ σωφροσύνης	καὶ	ἐπὶ ἀνδρείας καὶ τῶν ἄλλων
[1, 10]	δὲ καλὰ καὶ σπουδαῖα κελεύει;	Καὶ	ἐπὶ μὲν τοῖς φαύλοις ζημίαν
[1, 1]	Μετὰ τοῦτον Σωκράτης ἐπιγενόμενος βέλτιον	καὶ	ἐπὶ πλεῖον εἶπεν ὑπὲρ τούτων,
[1, 21]	ὀργίλος ὁ παντὶ καὶ πάντως	καὶ	ἐπὶ πλεῖον ὀργιζόμενος, καὶ ψεκτὸς
[1, 5]	ὑγίεια. Ὁμοίως δὲ τούτοις συμβαίνει	καὶ	ἐπὶ σωφροσύνης καὶ ἐπὶ ἀνδρείας
[1, 32]	ποῖα διασάφησόν ἐστιν ὑγιεινά. Οὕτως	καὶ	ἐπὶ τοῦ λόγου, τί ἐστιν
[1, 1]	λόγος ἐφαρμόττει ἐπί τε τἀγαθὸν	καὶ	ἐπὶ τοῦτο ὃ ἂν βουλώμεθα
[1, 1]	ἔχον τὸ τρίγωνον. Ὁμοίως δὲ	καὶ	ἐπὶ τῶν ἀγαθῶν ἐστι θεάσασθαι
[1, 31]	ἀγνοήσαντας τύπτειν τὸν πατέρα. Ὁμοίως	{καὶ}	ἐπὶ τῶν ἄλλων ἀγνοιῶν ὅσαι
[1, 3]	αὐτοῦ τούτου εὖ ποιητική. Ὁμοίως	{καὶ}	ἐπὶ τῶν ἄλλων ἁπάντων. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[1, 17]	ποριεῖ ἢ οἰκοδόμος. Ὁμοίως δὲ	καὶ	ἐπὶ τῶν ἄλλων ἁπασῶν ἐπιστημῶν.
[1, 8]	ἀλήθεια ἐστίν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Η' Ὁμοίως	καὶ	ἐπὶ τῶν ἄλλων πάντων. Τοῦτο
[1, 6]	ἐνεχθείη, ἀλλ´ ἀεὶ κάτω. Ὁμοίως	{καὶ}	ἐπὶ τῶν ἄλλων τῶν τοιούτων.
[1, 32]	ὁ ὑπηρετικός. Εἰ τοίνυν ὁμοίως	καὶ	ἐπὶ τῶν ἀρετῶν ἔχει, ὅπερ
[1, 10]	οὔ. Ὁμοίως δὲ δεῖ ὑπολαμβάνειν	καὶ	ἐπὶ ψυχῆς· οὐ γὰρ ἔσται
[1, 32]	σοφία ἐστὶν ἔκ τε νοῦ	καὶ	ἐπιστήμης συγκειμένη, ὥστ´ εἴη ἂν
[1, 25]	Νέμεσις δέ ἐστιν μεσότης φθονερίας	καὶ	ἐπιχαιρεκακίας· ἀμφότεραι γὰρ αὗται ψεκταὶ
[1, 9]	τῶν παθῶν ἑκάστου διατηρεῖν· διὸ	καὶ	ἔργον ἐστὶν σπουδαῖον εἶναι· ἐν
[1, 27]	καὶ πάντως εὐλαβηθήσεται, ἀλλὰ πράξει	καὶ	ἐρεῖ ἐν οἷς δεῖ καὶ
[1, 27]	καὶ πάντως, ὡς ὁ ἀναίσχυντος,	καὶ	ἐρεῖ καὶ πράξει, οὔτε ὡς
[1, 16]	τετράγωνον τέτταρσιν ὀρθαῖς ἴσας ἔχειν,	καὶ	ἐρωτᾷ διὰ τί, ὅτι, φησίν,
[1, 31]	ἡμεῖς θώμεθα καὶ νομίσωμεν, τοῦτο	καὶ	ἔστι δίκαιον ἤδη καὶ καλοῦμεν
[1, 3]	τῆς ὄψεως {ἐστιν ἡ ὅρασις}	καὶ	ἔστιν γε ἡ χρῆσις αἱρετωτέρα
[1, 3]	φαμεν εἶναι τὸ εὖ πράττειν	καὶ	εὖ ζῆν. Τὸ δὲ τέλος
[1, 4]	Τὸ δέ γε εὖ ζῆν	καὶ	εὖ πράττειν οὐθὲν ἄλλο ἢ
[1, 17]	εὑρήσει ἃ δεῖ πρὸς τοῦτο.	Καὶ	εὔλογον δὲ τούτου εἶναι προθετικὴν
[1, 32]	τῶν ἀρετῶν ἔχει, ὅπερ εἰκὸς	καὶ	εὔλογον, καὶ ἡ φρόνησις ἂν
[1, 17]	τοῦτ´ ἔσται οὐθεὶς ἄλλος ποριεῖ,	καὶ	εὑρήσει ἃ δεῖ πρὸς τοῦτο.
[1, 32]	ἐν οἷς αἵρεσις καὶ φυγὴ	καὶ	ἐφ´ ἡμῖν ἐστιν πρᾶξαι καὶ
[1, 29]	Φιλία δ´ ἐστὶν μεσότης κολακείας	καὶ	ἔχθρας, ἔστιν δὲ περὶ πράξεις
[1, 4]	τὰς ἀρετὰς εὐδαίμονες ἂν εἴημεν	καὶ	ἔχοιμεν τὸ ἄριστον ἀγαθόν. Ἐπεὶ
[1, 32]	ἀρετή. Εἴπερ γὰρ ἡ δικαιοσύνη	καὶ	ἡ ἀνδρεία καὶ αἱ ἄλλαι
[1, 1]	φαμὲν ὅτι ἡ δικαιοσύνη ἀγαθὸν	καὶ	ἡ ἀνδρεία καὶ ἁπλῶς αἱ
[1, 19]	ὢν περὶ ταῦτα, οὗτος ἀνδρεῖος,	καὶ	ἡ ἀνδρεία περὶ ταῦτα. Ἀφοβος
[1, 32]	ὡς ἂν αὕτη προστάττῃ, οὕτω	καὶ	ἡ ἀνδρεία πράττει, ὥστε εἰ
[1, 2]	τοιούτοις πᾶσιν τιμὴ ἀκολουθεῖ. Οὐκοῦν	καὶ	ἡ ἀρετὴ τίμιον, ὅταν γε
[1, 10]	καὶ ταῖς πράξεσιν ἑκόντες· ὥστε	καὶ	ἡ ἀρχὴ {καὶ} ἡ προαίρεσις
[1, 31]	διαμένει ἡ ἀριστερὰ οὖσα ἀριστερὰ	καὶ	ἡ δεξιὰ δεξιά, τοῦτο φύσει
[1, 31]	σπουδαῖος ἔσται, ὥστε ὁ δίκαιος	καὶ	ἡ δικαιοσύνη τελεία τις ἀρετὴ
[1, 9]	τῇ μεσότητι, καὶ ἡ ὑπερβολὴ	καὶ	ἡ ἔνδεια· ἡ γὰρ μεσότης
[1, 3]	τῆς ἕξεως· ἡ γὰρ χρῆσις	καὶ	ἡ ἐνέργεια τέλος, ἡ δ´
[1, 4]	ἕξις καὶ χρῆσις, ἡ χρῆσις	καὶ	ἡ ἐνέργεια τέλος· τῆς δὲ
[1, 1]	τὸ κοινόν, ὡς ὁ ὁρισμὸς	καὶ	ἡ ἐπαγωγή· ὁ δὲ ὁρισμὸς
[1, 32]	περὶ ἃ καὶ ὁ νοῦς	καὶ	ἡ ἐπιστήμη. Ἡ δὲ ὑπόληψίς
[1, 4]	εὐδαιμονεῖν λέγομεν. Τὸ ἄρα εὐδαιμονεῖν	καὶ	ἡ εὐδαιμονία ἐν τῷ εὖ
[1, 4]	ζῆν. Τοῦτ´ ἄρ´ ἐστὶν τέλος	καὶ	ἡ εὐδαιμονία καὶ τὸ ἄριστον.
[1, 28]	ὃς ἂν ὑπομείνῃ σκωπτόμενος, εὐτράπελος·	καὶ	ἡ εὐτραπελία τοιαύτη. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΘ'
[1, 1]	ἡ δὲ μεγαλοψυχία ἀρετή, ὥστε	καὶ	ἡ μεγαλοψυχία ἀγαθόν· οὐδὲ δὴ
[1, 32]	αὐτὸ τοῦτο τέλος, ἡ ἐνέργεια	καὶ	ἡ πρᾶξις. Περὶ μὲν οὖν
[1, 21]	ἔχων πρὸς ταῦτα, οὗτος πρᾶος.	Καὶ	ἡ πραότης δὲ τούτων τῶν
[1, 16]	ὅτι οὐ ταὐτὸν ἡ βούλησις	καὶ	ἡ προαίρεσις· ἀλλὰ ἡ προαίρεσις
[1, 10]	ἑκόντες· ὥστε καὶ ἡ ἀρχὴ	{καὶ}	ἡ προαίρεσις μεταβάλλει {γὰρ} ἑκουσίως.
[1, 32]	ἀρετήν. Οὐδ´ αὖ ὁ λόγος	καὶ	ἡ προαίρεσις οὐ πάνυ τελειοῦται
[1, 32]	περὶ ἁπάντων λέγειν· ἔστι δὲ	καὶ	ἡ σοφία ἐν ψυχῇ· ὥστε
[1, 32]	Πότερον δ´ ἐστὶν ἡ φρόνησις	καὶ	ἡ σοφία ταὐτόν; Ἢ οὔ;
[1, 5]	δὲ γινομένων σῴζεται ἡ ἰσχὺς	καὶ	ἡ ὑγίεια. Ὁμοίως δὲ τούτοις
[1, 9]	δ´ ἀμφότερα ἐναντία τῇ μεσότητι,	καὶ	ἡ ὑπερβολὴ καὶ ἡ ἔνδεια·
[1, 5]	φθειρομένη. Ὅτι δὲ ἡ ἔνδεια	καὶ	ἡ ὑπερβολὴ φθείρει, τοῦτ´ ἰδεῖν
[1, 32]	ἔχει, ὅπερ εἰκὸς καὶ εὔλογον,	καὶ	ἡ φρόνησις ἂν εἴη πρακτική.
[1, 32]	δ´ ἡ σύνεσις ἐν οἷσπερ	καὶ	ἡ φρόνησις, περὶ τὰ πρακτά.
[1, 32]	οὔ. Ἕτερον ἄρα ἡ σοφία	καὶ	ἡ φρόνησις. Πότερον δ´ ἐστὶν
[1, 32]	ἐπεὶ οὖν αἱ ἀρεταὶ πρακτικαί,	καὶ	ἡ φρόνησις πρακτικὴ ἂν εἴη.
[1, 32]	ἀνδρεία ὁρμᾷ πράττειν, ἐπὶ ταῦτα	καὶ	ἡ φρόνησις. Τὸ γὰρ ὅλον
[1, 32]	καὶ ἐπαινεταὶ εἰσίν, δῆλον ὡς	καὶ	ἡ φρόνησις τῶν ἐπαινετῶν ἄν
[1, 10]	προαιρούμενος εἶναι σπουδαιότατος, ἂν μὴ	καὶ	ἡ φύσις ὑπάρξῃ, βελτίων μέντοι
[1, 4]	τέλος ἂν εἴη ἡ ἐνέργεια	καὶ	ἡ χρῆσις αὐτῆς· ἡ εὐδαιμονία
[1, 4]	ἐστίν· ἔστιν δὲ καὶ ἐνέργεια	καὶ	{ἡ} χρῆσις αὐτῆς τῶν ἀρετῶν·
[1, 3]	καὶ τῶν τοιούτων. Ὧν ἄρα	καὶ	{ἡ} χρῆσις καὶ ἕξις ἐστίν,
[1, 3]	τὸ τέλος αὐτὴ ἡ ἐνέργεια	καὶ	ἡ χρῆσις, οἷον τῆς ὄψεως
[1, 31]	ἀναλογίᾳ· καὶ γὰρ ἦρξε πρότερος	καὶ	ἠδίκησεν, ἀδικεῖ δὲ κατ´ ἀμφότερα,
[1, 8]	ἄρα ἀρετή ἐστιν περὶ λύπας	καὶ	ἡδονάς, καὶ ἐντεῦθέν ἐστι δῆλον.
[1, 6]	ἄν τις, ἀλλὰ καὶ λύπῃ	καὶ	ἡδονῇ. Διὰ μὲν γὰρ τὴν
[1, 7]	τοιαῦτα, οἷς εἴωθεν παρακολουθεῖν λύπη	καὶ	ἡδονή· δυνάμεις δὲ καθ´ ἃς
[1, 3]	τρία, εἰς φρόνησιν εἰς ἀρετὴν	καὶ	ἡδονήν. Ἤδη τοίνυν τὸ μετὰ
[1, 6]	ἀρετὴν καὶ κακίαν ἄνευ λύπης	καὶ	ἡδονῆς. Ἔστιν οὖν ἡ ἀρετὴ
[1, 1]	δὲ ποιῶν ἀναιρεῖ καὶ πάθος	καὶ	ἦθος. Διὸ οὐκ ὀρθῶς ἥψατο
[1, 31]	αὑτοῦ ἔργον ἢ ὁ σκυτεύς,	καὶ	ἦν ἔργον ἀντικαταλλάτεσθαι {καὶ} τῷ
[1, 19]	ἄρα ἐν τοῖς τοιούτοις φόβοις	καὶ	θάρρεσίν ἐστιν ἡ ἀνδρεία. Ἀλλὰ
[1, 19]	μαινόμενός τις. Ἐν φόβοις ἄρα	καὶ	θάρρεσίν ἐστιν ὁ ἀνδρεῖος τοῖς
[1, 19]	ἂν εἴη περὶ ποίους φόβους	καὶ	θάρρη. Ἆρ´ οὖν εἰ μέν
[1, 32]	ταῦτα. Ἀπορήσειε δ´ ἄν τις	καὶ	θαυμάσειε, διὰ τί ὑπὲρ ἠθῶν
[1, 1]	ἰατρικήν τις οἶδεν τί ἐστίν,	καὶ	ἰατρὸς οὗτος εὐθέως ἐστίν, ὁμοίως
[1, 32]	ἐν τῷ ὀρθῶς τι κρῖναι	καὶ	ἰδεῖν· περὶ μικρῶν δὲ καὶ
[1, 32]	τὰ ἀνδρεῖα καὶ τὰ δίκαια	καὶ	καθ´ ἑκάστην πρὸς τὰ τοιαῦτα·
[1, 21]	μέσον. Δῆλον δὲ ἔσται μᾶλλον	καὶ	καθ´ ἕκαστον σκοποῦσιν. Ἐπειδὴ γάρ
[1, 20]	κατ´ ἀμφότερα γάρ εἰσι ψεκτοί,	καὶ	καθ´ ὑπερβολὴν καὶ κατ´ ἔνδειαν.
[1, 6]	τε οὐκ ἔστιν λαβεῖν ἀρετὴν	καὶ	κακίαν ἄνευ λύπης καὶ ἡδονῆς.
[1, 10]	οὖν ἐν τῷ κατ´ ἀρετὴν	καὶ	κακίαν εἶναι τὸ ἑκούσιον. Ἔτι
[1, 31]	τοῦτο καὶ ἔστι δίκαιον ἤδη	καὶ	καλοῦμεν κατὰ νόμον δίκαιον. Βέλτιον
[1, 19]	ὁ ποῖος ἀνδρεῖος. Ἔστιν γὰρ	καὶ	κατ´ ἐμπειρίαν τις ἀνδρεῖος, οἷον
[1, 20]	εἰσι ψεκτοί, καὶ καθ´ ὑπερβολὴν	καὶ	κατ´ ἔνδειαν. Ὥστε εἴπερ τὸ
[1, 11]	ταῦτα φαῦλά ἐστιν ὅμως πράττει,	καὶ	κατ´ ἐπιθυμίαν γε πράττει· οὐκ
[1, 15]	ἐστι τό τε κατ´ ἀνάγκην	καὶ	κατὰ βίαν γιγνόμενον, καὶ τρίτον
[1, 12]	οἱ γὰρ αὐτοὶ λόγοι οἵπερ	καὶ	κατὰ τῆς ἐπιθυμίας ἁρμόττουσιν, ὥστε
[1, 32]	τινι ἀλόγῳ, ὀρθῶς δὲ ταῦτα	καὶ	κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον (λέγω
[1, 27]	Αἰδὼς δ´ ἐστὶ μεσότης ἀναισχυντίας	καὶ	καταπλήξεως, ἔστιν δὲ περὶ πράξεις
[1, 19]	ὥσπερ ἐπάνω διειλόμεθα, περὶ φόβους	καὶ	κινδύνους οὐ πάντας ἀλλὰ τοὺς
[1, 32]	οἷον εὐθὺ μὲν ἢ καμπύλον	καὶ	κοῖλον καὶ τὰ τοιαῦτά ἐστιν
[1, 23]	ταύτην. Οἱ γὰρ σπουδαῖοι εἰδότες	καὶ	κρίνοντες ὀρθῶς τιμήσουσιν· βουλήσεται οὖν
[1, 22]	πλείω, οἷον κίμβικάς τινας καλοῦμεν	καὶ	κυμινοπρίστας καὶ αἰσχροκερδεῖς καὶ μικρολόγους.
[1, 32]	Ἀλλά, φησίν, αὕτη ἐπιμελεῖται πάντων,	καὶ	κυρία ἐστὶ προστάττουσα. Ἀλλ´ ἴσως
[1, 3]	τοίνυν τὸ μετὰ τοῦτο, ὃ	καὶ	λέγομεν πάντες καὶ δοκεῖ καὶ
[1, 32]	ἐπιστητόν, καὶ τοῦτο μετ´ ἀποδείξεως	καὶ	λόγου διατεινόμενον. Ἡ δὲ φρόνησις
[1, 27]	καταπλήξεως, ἔστιν δὲ περὶ πράξεις	καὶ	λόγους. Ὁ μὲν γὰρ ἀναίσχυντός
[1, 29]	ἔχθρας, ἔστιν δὲ περὶ πράξεις	καὶ	λόγους· ὁ μὲν γὰρ κόλαξ
[1, 6]	οὖν ἡ ἀρετὴ περὶ ἡδονὰς	καὶ	λύπας. Ἡ δ´ ἠθικὴ ἀρετὴ
[1, 20]	ἂν ἡ σωφροσύνη περὶ ἡδονὰς	καὶ	λύπας, καὶ ταύτας τὰς ἐν
[1, 20]	δὲ ἡ σωφροσύνη περὶ ἡδονὰς	καὶ	λύπας, οὐ πάσας δὲ οὐδὲ
[1, 6]	ἀρετὴν ἀφορίσειεν ἄν τις, ἀλλὰ	καὶ	λύπῃ καὶ ἡδονῇ. Διὰ μὲν
[1, 17]	ἐν τούτοις τὸ σφάλλεσθαι ἡδονὴ	καὶ	λύπη· τὴν μὲν γὰρ φεύγομεν,
[1, 16]	δὲ τούτων φερόμεθα δι´ ἡδονὴν	καὶ	λύπην· διὰ μὲν γὰρ τὴν
[1, 9]	δὲ δειλοὶ τοὺς ἀνδρείους προπετεῖς	καὶ	μαινομένους. Διὰ δὴ δύο αἰτίας
[1, 23]	ἀλλὰ τὴν παρὰ τῶν σπουδαίων,	καὶ	μᾶλλον δὲ δὴ περὶ ταύτην.
[1, 9]	ἃ δὲ μᾶλλον ἐπιδίδομεν, ταῦτα	καὶ	μᾶλλον ἐναντία· ἐπιδίδομεν δὲ πρὸς
[1, 1]	κἀπὶ τῶν ἄλλων. Συμβαίνει οὖν	καὶ	μάτην τὰς ἀρετὰς εἶναι καὶ
[1, 31]	γυνὴ τοῦ ἀνδρός, ἀλλ´ οἰκειότερον,	καὶ	μετέχει ἰσότητός πως μᾶλλον, διότι
[1, 20]	ἀναίσθητος) ἀλλ´ ἤδη ὁ πάσχων	καὶ	μὴ ἀγόμενος, ὥστε εἰς ὑπερβολὴν
[1, 20]	ἤδη αὐτοῦ τοῦ καλοῦ ἕνεκεν	καὶ	μὴ ἄλλου πράττοντα σώφρονα Ὅστις
[1, 1]	καὶ μάτην τὰς ἀρετὰς εἶναι	καὶ	μὴ εἶναι ἐπιστήμας. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β'
[1, 32]	τὸ καὶ εἶναι ταῦτα οὕτω	καὶ	μὴ εἶναι. Πότερον δ´ ἐστὶν
[1, 32]	καὶ ἐφ´ ἡμῖν ἐστιν πρᾶξαι	καὶ	μὴ πρᾶξαι. Ἔστιν δὴ τῶν
[1, 16]	ἐφ´ ἡμῖν ἐστιν καὶ πρᾶξαι	καὶ	μὴ πρᾶξαι, καὶ οὕτως ἢ
[1, 32]	ἐφ´ ἡμῖν ὄντων καὶ πρᾶξαι	καὶ	μὴ πρᾶξαι, ὅσα εἰς τὸ
[1, 32]	ἐφ´ ἡμῖν ἐστιν καὶ πρᾶξαι	καὶ	μὴ πρᾶξαι προελομένοις, περὶ ἅ
[1, 22]	καλοῦμεν καὶ κυμινοπρίστας καὶ αἰσχροκερδεῖς	καὶ	μικρολόγους. Πάντες δ´ οὗτοι ὑπὸ
[1, 31]	τῷ ἀγνοεῖν ἐστι τοῦτο, ὃ	καὶ	μικρὸν ἐπάνω ἐλέγετο, ὅταν μὴ
[1, 24]	Μεγαλοπρέπεια δ´ ἐστὶν μεσότης σαλακωνείας	καὶ	μικροπρεπείας. Ἔστιν δ´ ἡ μεγαλοπρέπεια
[1, 23]	μεγαλοψυχία μεσότης μέν ἐστιν χαυνότητος	καὶ	μικροψυχίας, ἔστι δὲ περὶ τιμὴν
[1, 23]	ἡ μεγαλοψυχία μεσότης ἐστὶ χαυνότητος	καὶ	μικροψυχίας. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΔ' Μεγαλοπρέπεια δ´
[1, 31]	Ὃ γὰρ ἂν ἡμεῖς θώμεθα	καὶ	νομίσωμεν, τοῦτο καὶ ἔστι δίκαιον
[1, 32]	δὲ σοφία ἐστὶν ἐξ ἐπιστήμης	καὶ	νοῦ συγκειμένη. Ἔστιν γὰρ ἡ
[1, 32]	ἄλλο τι μεταβάλλειν, ἀλλὰ μεταβάλλουσιν,	καὶ	νῦν μὲν συμφέρει τοῦτο, αὔριον
[1, 18]	οὐκ ἔστιν ἐνέργεια; Ναί, ἀλλὰ	καὶ	νῦν φαμεν τοῦτο ὁμοίως, τὴν
[1, 31]	δίκαιον πράττει. Ὁμοίως καὶ ὡσαύτως	καὶ	ὁ ἄδικος ἔσται ὁ εἰδὼς
[1, 31]	ἄδικος τῷ ἀδικεῖν πλεῖον ἔχει,	καὶ	ὁ ἀδικούμενος δὲ τῷ ἀδικεῖσθαι
[1, 27]	πάντα καταπληττόμενος) ἡ δὲ αἰδὼς	καὶ	ὁ αἰδήμων μεσότης τις τούτων.
[1, 31]	δίκαιον εἶναι (ὁ γὰρ σώφρων	καὶ	ὁ ἀνδρεῖος καὶ ὁ ἐγκρατὴς
[1, 20]	Ι' Ἡ μὲν οὖν ἀνδρεία	καὶ	ὁ ἀνδρεῖος τοιοῦτος· σωφροσύνη δ´
[1, 32]	ὑπηρέτης τούτου. Ποιητικὸς ἄρα τινὸς	καὶ	ὁ ἀρχιτέκτων ἔσται, καὶ τοῦ
[1, 32]	ἐστὶν ποιητικὸς οἰκίας. Ἐστὶν δὲ	καὶ	ὁ ἀρχιτέκτων, καθὸ οὗτος ἐποίει
[1, 25]	ὁ ἐπὶ τοῖς τοιούτοις λυπητικός.	Καὶ	ὁ αὐτός γε πάλιν οὗτος
[1, 32]	τῆς δεινότητος. Ἡ γὰρ δεινότης	καὶ	ὁ δεινὸς οὐκ ἔστι μὲν
[1, 31]	πολιτικῇ κοινωνίᾳ ὄν, ἡ δικαιοσύνη	καὶ	ὁ δίκαιος περὶ τὸ πολιτικὸν
[1, 31]	γὰρ σώφρων καὶ ὁ ἀνδρεῖος	καὶ	ὁ ἐγκρατὴς καὶ αὐτὸς καθ´
[1, 21]	ὁ κατὰ τὴν ὑπερβολὴν ψεκτὸς	καὶ	ὁ κατὰ τὴν ἔλλειψιν· ὁ
[1, 21]	ἀνάλγητός γε ὤν) Ἐπεὶ τοίνυν	καὶ	ὁ κατὰ τὴν ὑπερβολὴν ψεκτὸς
[1, 8]	καὶ ἐλλείψει τινί, οἷον μοιχεία	καὶ	ὁ μοιχός· οὐκ ἔστιν οὗτος
[1, 25]	ὄντα. Ἡ μὲν οὖν νέμεσις	καὶ	ὁ νεμεσητικὸς ἴσως τοιοῦτος, ὁ
[1, 32]	ἂν περὶ ταὐτά, περὶ ἃ	καὶ	ὁ νοῦς καὶ ἡ ἐπιστήμη.
[1, 2]	πλοῦτος ἰσχὺς κάλλος· τούτοις γὰρ	καὶ	ὁ σπουδαῖος εὖ ἂν δύνηται
[1, 32]	αὐτοῦ. Ἔστιν οὖν ἡ σύνεσις	καὶ	ὁ συνετὸς μέρος τι φρονήσεως
[1, 31]	ὡσαύτως ἂν οὖν δόξειεν ἔχειν	καὶ	ὁ υἱὸς πρὸς πατέρα· ὥσπερ
[1, 32]	τοῦ αὐτοῦ τούτου οὗ ποιητικὸς	καὶ	ὁ ὑπηρετικός. Εἰ τοίνυν ὁμοίως
[1, 2]	σπουδαῖος εὖ ἂν δύνηται χρήσασθαι	καὶ	ὁ φαῦλος κακῶς· διὸ δυνάμεις
[1, 32]	ἡ δεινότης· ἀλλὰ δεινὸς μὲν	καὶ	ὁ φαῦλος λέγεται, οἷον Μέντωρ
[1, 8]	ἡδονῇ τῇ κατ´ ἀκολασίαν, ἢ	καὶ	ὃ ἐν ἐλλείψει καὶ ὃ
[1, 8]	ἢ καὶ ὃ ἐν ἐλλείψει	καὶ	ὃ ἐν ὑπερβολῇ τὸ ψεκτὸν
[1, 19]	ἀλλ´ ἐν ᾧ οἱ φόβοι	καὶ	οἱ κίνδυνοι πλησίον εἰσίν. Εἰ
[1, 9]	τῆς δ´ ἐνδείας ὑπερβάλλον. Διὸ	καὶ	οἱ μὲν ἄσωτοι τοὺς ἐλευθερίους
[1, 9]	δ´ ἀνελεύθεροι τοὺς ἐλευθερίους ἀσώτους,	καὶ	οἱ μὲν θρασεῖς καὶ προπετεῖς
[1, 5]	λίαν φόβοι καὶ πάντες φθείρουσι,	καὶ	οἱ περὶ μηθὲν δὲ ὁμοίως.
[1, 10]	δὲ μαρτυροῦσιν οἵ τ´ ἔπαινοι	καὶ	οἱ ψόγοι γινόμενοι. Ἐπὶ μὲν
[1, 32]	αὕτη προστάξει, οὕτως αἱ ἀρεταὶ	καὶ	οἳ κατ´ αὐτὰς πράττουσιν· ἐπεὶ
[1, 31]	τῷ δὲ υἱῷ πρὸς πατέρα	καὶ	οἰκέτῃ πρὸς δεσπότην οὐκ ἂν
[1, 31]	ὑπεροχῆς καὶ ἐλλείψεως καὶ πολλοῦ	καὶ	ὀλίγου. Ὅ τε γὰρ ἄδικος
[1, 21]	ἀνὰ μέσον ὀργιλότητος καὶ ἀοργησίας.	Καὶ	ὅλως δὲ δοκοῦσιν αἱ ἀρεταὶ
[1, 2]	καὶ πλοῦτος γίνεται καὶ ἀρχὴ	καὶ	ὅλως ὅσα εἰς δυνάμεως τάξιν
[1, 6]	ἄλλως γίνεται. Οἷον ὁ λίθος	καὶ	ὅλως τὰ βαρέα πέφυκε κάτω
[1, 31]	(κοινωνοὶ γὰρ οἱ πολῖταί τινες,	καὶ	ὅμοιοι βούλονται εἶναι τῇ φύσει,
[1, 31]	αὐτοῦ, τότ´ ἤδη ἐν ἰσότητι	καὶ	ὁμοιότητί ἐστιν τῷ πατρί· οἱ
[1, 31]	τὸ πολιτικόν· ἐν ἰσότητι γὰρ	καὶ	ὁμοιότητι τὸ πολιτικὸν δίκαιον ἔοικεν
[1, 10]	δυσὶν ὀρθαῖς ἴσας. Οὕτω τοίνυν	καὶ	ὁμοίως τούτοις καὶ ἐπ´ ἀνθρώπου.
[1, 32]	τι καὶ προσηκόντων πράττειν. Οὕτω	καὶ	ὁμοίως τούτῳ ἡ φρόνησις ὥσπερ
[1, 31]	ἐπάνω ἡμῖν) καὶ ὅταν εἰδὼς	καὶ	ὃν καὶ ᾧ καὶ οὗ
[1, 31]	ὁ ἄδικος ἔσται ὁ εἰδὼς	καὶ	ὃν καὶ ᾧ καὶ οὗ
[1, 29]	ἐστὶν ὁ πλείω τῶν προσηκόντων	καὶ	ὄντων προστιθείς, ὁ δὲ ἀπεχθητικὸς
[1, 9]	ἤδη λαβεῖν χαλεπόν, ὁμοίως δὲ	καὶ	ὀργισθῆναι μὲν ῥᾴδιον, καὶ τὸ
[1, 19]	Οὐδὲ δὴ παντελῶς ἄνευ πάθους	καὶ	ὁρμῆς ἐγγίγνεται ἡ ἀνδρεία. Δεῖ
[1, 28]	γὰρ ὁ δυνάμενος σκῶψαι ἐμμελῶς,	καὶ	ὃς ἂν ὑπομείνῃ σκωπτόμενος, εὐτράπελος·
[1, 22]	Ὁ ἀναλίσκων εἰς ἃ δεῖ	καὶ	ὅσα δεῖ καὶ ὅτε δεῖ.
[1, 22]	μὴ ἀναλίσκων εἰς ἃ δεῖ	καὶ	ὅσα δεῖ καὶ ὅτε δεῖ.
[1, 2]	τῆς ὑγιείας ἕνεκεν οὐ τέλη.	Καὶ	ὅσα οὕτως ἔχει, τούτων ἀεὶ
[1, 32]	τε καὶ χυμὸς καὶ ψόφος	καὶ	ὀσμή, ὡσαύτως καὶ τὰς αἰσθήσεις
[1, 31]	εἴρηται ἐν τοῖς ἐπάνω ἡμῖν)	καὶ	ὅταν εἰδὼς καὶ ὃν καὶ
[1, 22]	ἃ δεῖ καὶ ὅσα δεῖ	καὶ	ὅτε δεῖ. Ἀμφότεροι δὲ οὗτοι
[1, 22]	ἃ δεῖ καὶ ὅσα δεῖ	καὶ	ὅτε δεῖ. Ἔστι δὲ καὶ
[1, 27]	οἷς δεῖ καὶ ἃ δεῖ	καὶ	ὅτε δεῖ. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΗ' Εὐτραπελία
[1, 22]	δεῖ καὶ πλείω ὧν δεῖ	καὶ	ὅτε μὴ δεῖ, ὅ τ´
[1, 16]	τῶν πρὸς τὸ τέλος ἀγαθῶν	καὶ	οὐ τοῦ τέλους, καὶ τῶν
[1, 31]	εἰδὼς καὶ ὃν καὶ ᾧ	καὶ	οὗ ἕνεκα. Ὅταν δὲ μηθὲν
[1, 31]	εἰδὼς καὶ ὃν καὶ ᾧ	καὶ	οὗ ἕνεκα, οὕτως δίκαιον πράττει.
[1, 3]	σπουδαίαν οἰκίαν, ἀλλὰ τὴν οἰκοδομικήν·	καὶ	οὗ ποιητικὸς ὁ οἰκοδόμος, ἡ
[1, 10]	οὖν ὁρῶμεν μεταβαλλούσας τὰς πράξεις	καὶ	οὐδέποτε τὰ αὐτὰ πράττομεν, εἰσὶν
[1, 32]	τι φρονήσεως καὶ τοῦ φρονίμου,	καὶ	οὐκ ἄνευ τούτων· οὐ γὰρ
[1, 32]	Διὸ καὶ συνεργεῖ τῷ λόγῳ	καὶ	οὐκ ἔστιν ἄνευ τοῦ λόγου
[1, 31]	κακῶς καὶ δούς, οὗτος ἀδικεῖ.	Καὶ	οὗτος ἔστι μὲν ᾗ ἀδικεῖ,
[1, 32]	τῷ μέν, τῷ δ´ οὔ,	καὶ	οὕτω μὲν συμφέρει, ἐκείνως δὲ
[1, 31]	τὰ ἐλάσσονα, ἄνισον τοῦτ´ ἐστί,	καὶ	οὕτως ἀδικεῖν καὶ ἀδικεῖσθαι οἴονται.
[1, 21]	εἶναι. Ὅτι δ´ εἰσὶ μεσότητες,	καὶ	οὕτως ἄν τις εἴποι· εἰ
[1, 1]	μὲν οὖν ἐπὶ τοσοῦτον ἐφήψαντο	καὶ	οὕτως· ἐχόμενον δ´ ἂν εἴη
[1, 16]	καὶ πρᾶξαι καὶ μὴ πρᾶξαι,	καὶ	οὕτως ἢ μὴ οὕτως, καὶ
[1, 7]	μὴ ὀργιζόμεθα ἐφ´ οἷς δεῖ,	καὶ	οὕτως κακῶς ἔχομεν πρὸς ὀργήν.
[1, 16]	Ὑγιαίνειν γὰρ βουλόμεθα. Ὥστε δῆλον	καὶ	οὕτως ὅτι οὐ ταὐτὸν ἡ
[1, 1]	ψυχῆς, τοῦτο δὲ ποιῶν ἀναιρεῖ	καὶ	πάθος καὶ ἦθος. Διὸ οὐκ
[1, 31]	τοῦ ἀκρατοῦς σκοπουμένῳ ἔοικεν ἐνδέχεσθαι.	Καὶ	πάλιν οὕτως. Εἰ γὰρ ἃ
[1, 28]	Γὰρ βωμολόχος ἐστὶν ὁ πάντα	καὶ	πᾶν οἰόμενος δεῖν σκώπτειν, ὅ
[1, 32]	ἐπίτροπος. Οὗτος γὰρ πάντων κύριος	καὶ	πάντα διοικεῖ· ἀλλ´ οὔπω οὗτος
[1, 26]	οἷος πᾶσιν ὁμιλεῖν καὶ πάντως	καὶ	πανταχῇ. Οὐδέτερος δὴ τούτων ἐπαινετός,
[1, 5]	Καὶ γὰρ οἱ λίαν φόβοι	καὶ	πάντες φθείρουσι, καὶ οἱ περὶ
[1, 2]	δικαιοσύνη καὶ αἱ ἄλλαι ἀρεταὶ	καὶ	πάντῃ καὶ πάντως αἱρεταί, ἰσχὺς
[1, 19]	δὲ οὐδ´ ἐν τῷ τυχόντι	καὶ	παντὶ χρόνῳ, ἀλλ´ ἐν ᾧ
[1, 2]	τῶν ἀγαθῶν τὰ μὲν πάντῃ	καὶ	πάντως αἱρετά, τὰ δ´ οὔ.
[1, 2]	αἱ ἄλλαι ἀρεταὶ καὶ πάντῃ	καὶ	πάντως αἱρεταί, ἰσχὺς δὲ καὶ
[1, 27]	ὡς ὁ καταπλήξ, ἐν παντὶ	καὶ	πάντως εὐλαβηθήσεται, ἀλλὰ πράξει καὶ
[1, 21]	γάρ ἐστιν ὀργίλος ὁ παντὶ	καὶ	πάντως καὶ ἐπὶ πλεῖον ὀργιζόμενος,
[1, 26]	ἄρεσκος τοιοῦτος οἷος πᾶσιν ὁμιλεῖν	καὶ	πάντως καὶ πανταχῇ. Οὐδέτερος δὴ
[1, 28]	μέσον τούτων, ὁ μήτε πάντας	καὶ	πάντως σκώπτων μήτ´ {αὖ{ τὸς}
[1, 27]	τις τούτων. Οὔτε γὰρ ἅπαντα	καὶ	πάντως, ὡς ὁ ἀναίσχυντος, καὶ
[1, 32]	ἐπίτροπός τίς ἐστι τῆς σοφίας,	καὶ	παρασκευάζει ταύτῃ σχολὴν καὶ τὸ
[1, 32]	ἐν τίσιν καὶ περὶ ποῖα,	καὶ	περὶ ἑκάστης αὐτῶν, ὅτι εἰ
[1, 32]	τίνες εἰσὶν καὶ ἐν τίσιν	καὶ	περὶ ποῖα, καὶ περὶ ἑκάστης
[1, 31]	τί ἐστι καὶ ἐν τίσιν	καὶ	περὶ ποῖα. Πρῶτον μὲν οὖν
[1, 32]	συγκειμένη. Ἔστιν γὰρ ἡ σοφία	καὶ	περὶ τὰς ἀρχὰς καὶ τὰ
[1, 31]	δίκαιον ἔν τε τούτοις ἐστὶ	καὶ	περὶ ταῦτα· ἀλλὰ μὴν οὐ
[1, 32]	δεινὸς ἐν τοῖς τοιούτοις τε	καὶ	περὶ ταῦτα. Ἀπορήσειε δ´ ἄν
[1, 23]	δὲ περὶ τιμὴν καὶ ἀτιμίαν,	καὶ	περὶ τιμὴν οὐ τὴν παρὰ
[1, 32]	Ἔτι δ´ ἴσως ἐστὶν φιλοσόφου	καὶ	περὶ τούτων παρεπισκοπεῖν ὅσα ἐν
[1, 31]	πρὸς τὰ ὀλίγα. Ἔοικεν δὲ	καὶ	Πλάτων τῇ ἀναλογίᾳ ταύτῃ τοῦ
[1, 31]	αὐτὸν κατὰ τὸν αὐτὸν χρόνον	καὶ	πλεῖον ἔχειν καὶ ἔλαττον. Ἀλλὰ
[1, 24]	δεῖ. Εἰσὶ δέ, ὡς οἴονται,	καὶ	πλείους μεγαλοπρέπειαι, οἷόν φασι μεγαλοπρεπῶς
[1, 22]	ἀναλίσκων εἰς ἃ μὴ δεῖ	καὶ	πλείω ὧν δεῖ καὶ ὅτε
[1, 2]	αἰτίαν εἶναι. Ἀπὸ τύχης γὰρ	καὶ	πλοῦτος γίνεται καὶ ἀρχὴ καὶ
[1, 2]	καὶ πάντως αἱρεταί, ἰσχὺς δὲ	καὶ	πλοῦτος καὶ δύναμις καὶ τὰ
[1, 11]	οὐκ ἂν δόξειεν. Διὰ τί	καὶ	πόθεν; Ὅτι ὅσα μὴ ἑκόντες
[1, 2]	τέταρτον τῶν ἀγαθῶν τὸ σωστικὸν	καὶ	ποιητικὸν ἀγαθοῦ, οἷον γυμνάσια ὑγιείας
[1, 17]	βελτίστου ἐστίν, ἕκαστον καὶ προθετικὸν	καὶ	ποιητικόν. Οὐθὲν οὖν βέλτιον τῆς
[1, 32]	διὰ τί ὑπὲρ ἠθῶν λέγοντες	καὶ	πολιτικῆς τινος πραγματείας ὑπὲρ σοφίας
[1, 31]	ἂν εἴη ὑπεροχῆς καὶ ἐλλείψεως	καὶ	πολλοῦ καὶ ὀλίγου. Ὅ τε
[1, 17]	τοῦτο οὐκ ἄλλος τις εὑρήσει	καὶ	ποριεῖ ἢ οἰκοδόμος. Ὁμοίως δὲ
[1, 1]	ποιῷ καὶ ἐν τῷ ποσῷ	καὶ	πότε καὶ πρός τι {καὶ
[1, 31]	πράττειν. Πότε οὖν τὸ δίκαιον,	καὶ	πότε οὔ; Ὡς ἁπλῶς μὲν
[1, 32]	ἂν εἴη ἕξις τις προαιρετικὴ	καὶ	πρακτικὴ τῶν ἐφ´ ἡμῖν ὄντων
[1, 32]	ἐφίεσθαι καὶ τούτων προαιρετικὸν εἶναι	καὶ	πρακτικὸν ἀεί, τῆς δὲ δεινότητος
[1, 32]	πραττομένων οὐ ταὐτὸ τὸ ποιητικὸν	καὶ	πρακτικόν. Τῶν μὲν γὰρ ποιητικῶν
[1, 27]	πάντα καὶ {πρὸς} πάντας εὐλαβούμενος	καὶ	πρᾶξαι καὶ εἰπεῖν (ἄπρακτος γὰρ
[1, 16]	ἐν οἷς ἐφ´ ἡμῖν ἐστιν	καὶ	πρᾶξαι καὶ μὴ πρᾶξαι, καὶ
[1, 32]	πρακτικὴ τῶν ἐφ´ ἡμῖν ὄντων	καὶ	πρᾶξαι καὶ μὴ πρᾶξαι, ὅσα
[1, 32]	τούτων ἃ ἐφ´ ἡμῖν ἐστιν	καὶ	πρᾶξαι καὶ μὴ πρᾶξαι προελομένοις,
[1, 31]	τῶν μεθυόντων. Οἱ γὰρ μεθύοντες	καὶ	πράξαντές τι κακὸν ἀδικοῦσιν· τῆς
[1, 27]	ὡς ὁ ἀναίσχυντος, καὶ ἐρεῖ	καὶ	πράξει, οὔτε ὡς ὁ καταπλήξ,
[1, 21]	ὁ μέσος ἂν τούτων εἴη	καὶ	πρᾶος καὶ ἐπαινετός. Οὔτε γὰρ
[1, 31]	τῆς ἀγνοίας αὐτὸς ᾖ αἴτιος,	καὶ	πράττῃ τι κατὰ τὴν ἄγνοιαν
[1, 32]	πρᾶξαι. Ἔστιν δὴ τῶν ποιουμένων	καὶ	πραττομένων οὐ ταὐτὸ τὸ ποιητικὸν
[1, 27]	παντὶ καὶ πρὸς πάντας λέγων	καὶ	πράττων ἃ ἔτυχεν, ὁ δὲ
[1, 32]	εἰσὶ δὲ δὴ καὶ ἔθει	καὶ	προαιρέσει. Αἱ δὲ δὴ μετὰ
[1, 32]	περὶ ἅ ἐστιν {καὶ} βουλὴ	καὶ	προαίρεσις τοῦ πρᾶξαι ἢ μὴ
[1, 32]	τὰ νοητά. Τὸ δὲ βουλευτικὸν	καὶ	προαιρετικὸν περὶ τὰ αἰσθητὰ καὶ
[1, 16]	ἆρ´ οὖν ἃ διανοούμεθα, ταῦτα	καὶ	προαιρούμεθα; Ἢ οὔ; Πολλάκις γὰρ
[1, 16]	τῶν ἐν Ἰνδοῖς, ἀλλ´ οὔτι	καὶ	προαιρούμεθα. Οὐκ ἄρα οὐδὲ διάνοιά
[1, 32]	καὶ τὰ δίκαια, μὴ εἰδότα	καὶ	προαιρούμενον τῷ λόγῳ. Διὸ τὴν
[1, 17]	ἀρχὴ τοῦ βελτίστου ἐστίν, ἕκαστον	καὶ	προθετικὸν καὶ ποιητικόν. Οὐθὲν οὖν
[1, 9]	ἀσώτους, καὶ οἱ μὲν θρασεῖς	καὶ	προπετεῖς τοὺς ἀνδρείους καλοῦσι δειλούς,
[1, 27]	ὁ ἐναντίος τούτῳ, ὁ πάντα	καὶ	{πρὸς} πάντας εὐλαβούμενος καὶ πρᾶξαι
[1, 27]	ἀναίσχυντός ἐστιν ὁ ἐν παντὶ	καὶ	πρὸς πάντας λέγων καὶ πράττων
[1, 7]	ἔχωμεν, εὖ διακείμεθα. Ὁμοίως δὲ	{καὶ}	πρὸς τὰ ἄλλα τὰ ὅμοια.
[1, 17]	γὰρ ἕνεκα καὶ τἆλλα ἐστίν,	καὶ	πρὸς ταύτην ἐστὶν ἡ ἀρχή,
[1, 1]	ἐν τῷ ποσῷ καὶ πότε	καὶ	πρός τι {καὶ τινὶ} καὶ
[1, 31]	δικαιοσύνη καὶ τὸ δίκαιον ἔσται	καὶ	πρός τινας καὶ ἐν τισίν.
[1, 20]	Πᾶσα γὰρ ἀρετὴ τοῦ καλοῦ	καὶ	πρὸς τὸ καλὸν ἐστίν. Ὥστε
[1, 23]	φαῦλοι, μεγάλων δ´ αὑτοὺς ἀξιοῦντες	καὶ	πρὸς τούτοις τιμᾶσθαι οἰόμενοι δεῖν,
[1, 19]	δοκοῦντες εἶναι οἱ δι´ ἐλπίδα	καὶ	προσδοκίαν ἀγαθοῦ. Οὐδὲ δὴ τούτους
[1, 32]	ἐκκλείηται τοῦ τῶν καλῶν τι	καὶ	προσηκόντων πράττειν. Οὕτω καὶ ὁμοίως
[1, 32]	οὖν ὑπὲρ ψυχῆς ὡς τύπῳ	καὶ	πρότερον, ὅτι τὸ μὲν αὐτῆς
[1, 1]	εἰδέναι τὸ ἐκ τίνων ἔσται	καὶ	πῶς ἔσται, ἀγνοοῦντα τὸ τί
[1, 1]	μὴ εἰδῶμεν καὶ ἐκ τίνων	καὶ	πῶς ἔσται. Ἀναγκαῖον μὲν οὖν
[1, 17]	διῄρηται ἐν τίνι ἡ ἁμαρτία	καὶ	πῶς, λοιπόν ἐστι τίνος ἐστὶν
[1, 31]	οὐκ ἴσον λαμβάνουσιν, οὗτοι καλλωπίζονται	καὶ	σεμνύνονται ἐπὶ τῶν τοιούτων, ὅτι
[1, 5]	τε ὡσαύτως. Ἐπί τε ποτῶν	καὶ	σιτίων ὡσαύτως· πολλῶν τε γὰρ
[1, 9]	χαλεπόν, καθ´ ὃ ἐπαινούμεθα· διὸ	καὶ	σπάνιον τὸ σπουδαῖον) ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ι'
[1, 10]	φαῦλα πράττειν, τὰ δὲ καλὰ	καὶ	σπουδαῖα κελεύει; Καὶ ἐπὶ μὲν
[1, 10]	γεωμετρίᾳ. Ἀρχὴ δ´ ἐστὶ πράξεως	καὶ	σπουδαίας καὶ φαύλης προαίρεσις καὶ
[1, 10]	ὅτι ἐφ´ ἡμῖν ἂν εἴη	καὶ	σπουδαίοις εἶναι καὶ φαύλοις. Ἴσως
[1, 10]	ἐμοί ἐστιν τὸ δικαίῳ εἶναι	καὶ	σπουδαίῳ, ἐὰν βούλωμαι, ἔσομαι πάντων
[1, 1]	ὀρθῶς. Τὴν γὰρ ἀρετὴν κατέμιξεν	{καὶ	συνέζευξεν} εἰς τὴν πραγματείαν τὴν
[1, 32]	ὁ μέντοι φρόνιμος δεινός, διὸ	καὶ	συνεργεῖ πως τῇ φρονήσει ἡ
[1, 32]	τελείαν ποιεῖ τὴν ἀρετήν. Διὸ	καὶ	συνεργεῖ τῷ λόγῳ καὶ οὐκ
[1, 31]	αὐτὴ ἀναλογία πρὸς ἀλλήλους γίνεται·	καὶ	συνέχει δὴ αὕτη ἡ ἀναλογία
[1, 1]	δὲ τὴν ἀρχὴν οἰκείαν εἶναι	καὶ	συνημμένην· νῦν δὲ καὶ ἄνευ
[1, 31]	δὲ κατ´ ἀμφότερα, ὥστε ἀνάλογον	καὶ	τὰ ἀδικήματα, καὶ τὸ ἀντιπαθεῖν
[1, 2]	καθόλου τοῦτο βέλτιον οὗ ἕνεκεν	καὶ	τὰ ἄλλα. Πάλιν αὐτῶν τῶν
[1, 31]	ἀλλὰ φύσει γε ἀριστερὰ ἐστίν,	καὶ	τὰ δεξιὰ οὐδὲν ἧττον φύσει
[1, 32]	ἄνευ λόγου πρὸς τὰ ἀνδρεῖα	καὶ	τὰ δίκαια καὶ καθ´ ἑκάστην
[1, 32]	ὄφελος εἶναι πράττειν τὰ ἀνδρεῖα	καὶ	τὰ δίκαια, μὴ εἰδότα καὶ
[1, 10]	ἂν ἔχωσιν αἱ ἀρχαί, οὕτως	καὶ	τὰ ἐκ τῶν ἀρχῶν ἔχει.
[1, 32]	σοφία καὶ περὶ τὰς ἀρχὰς	καὶ	τὰ ἐκ τῶν ἀρχῶν ἤδη
[1, 32]	Ὁμοίως δ´ ἂν δόξειεν ἔχειν	καὶ	τὰ ἐπὶ τῆς δεινότητος. Ἡ
[1, 10]	οἵα ἐστίν, οἷον τὰ φυτὰ	καὶ	τὰ ζῷα· ἀμφότερα γὰρ γεννητικά.
[1, 10]	ἂν αἱ ἀρχαὶ ἔχωσιν, οὕτω	καὶ	τὰ μετὰ τὰς ἀρχάς, οἷον
[1, 32]	μόριον τὸ περὶ τὰ αἰσθητὰ	καὶ	τὰ νοητά. Τὸ δὲ βουλευτικὸν
[1, 32]	φρόνησις, περὶ δὲ τὴν ποίησιν	καὶ	τὰ ποιητὰ ἡ τέχνη· ἐν
[1, 32]	Περὶ μὲν οὖν τὴν πρᾶξιν	καὶ	τὰ πρακτὰ ἡ φρόνησις, περὶ
[1, 17]	προθῆται, οἷον καλὴν οἰκίαν ποιῆσαι,	καὶ	τὰ πρὸς τοῦτο οὐκ ἄλλος
[1, 10]	δῆλον ὅτι ὡσαύτως ἐφ´ ἡμῖν	καὶ	τὰ σπουδαῖά ἐστι πράττειν καὶ
[1, 31]	δὲ νόμος κελεύει τἀνδρεῖα πράττειν	καὶ	τὰ σώφρονα καὶ ἁπλῶς ἅπαντα
[1, 32]	ἕτερα τὰ ὑποκείμενα ἐστίν, ἕτερα	καὶ	τὰ τῆς ψυχῆς εἶναι μέρη
[1, 5]	φρόνησις ἀγχίνοια σοφία εὐμάθεια μνήμη	καὶ	τὰ τοιαῦτα, ἐν δὲ τῷ
[1, 7]	δυνατοί ἐσμεν ὀργισθῆναι λυπηθῆναι ἐλεῆσαι,	{καὶ}	τὰ τοιαῦτα· ἕξεις δ´ εἰσὶν
[1, 32]	μὲν ἢ καμπύλον καὶ κοῖλον	καὶ	τὰ τοιαῦτά ἐστιν ἀεὶ τοιαῦτα,
[1, 2]	δὲ καὶ πλοῦτος καὶ δύναμις	καὶ	τὰ τοιαῦτα οὔτε πάντῃ οὔτε
[1, 10]	καὶ τὰ σπουδαῖά ἐστι πράττειν	καὶ	τὰ φαῦλα. Ἔλεγον δὲ καὶ
[1, 10]	καὶ αὗται μεταβάλλουσιν. Μεταβάλλομεν δὲ	καὶ	ταῖς πράξεσιν ἑκόντες· ὥστε καὶ
[1, 32]	ὑπὲρ τἀληθοῦς ἐστιν ὁ λόγος	καὶ	τἀληθὲς ὡς ἔχει σκοπούμεθα, ἔστιν
[1, 19]	γὰρ ἂν ὁ λίθος εἴη	καὶ	τἆλλα ἄψυχα ἀνδρεῖα· ἀλλὰ δεῖ
[1, 17]	ἀρετῆς ἐστίν· ταύτης γὰρ ἕνεκα	καὶ	τἆλλα ἐστίν, καὶ πρὸς ταύτην
[1, 4]	ἐστιν ἀρετή, ἡ δὲ ψυχὴ	καὶ	τἆλλα μέν, ψυχῇ δὲ ζῶμεν·
[1, 31]	εἶναι, οὐσίαν κεκτῆσθαι, σώματος ἐπιμελεῖσθαι,	καὶ	τἆλλα τὰ τοιαῦτα, ὁ ἄρα
[1, 32]	χρῶμα δὲ ὄψει) ὁμοίως δὲ	καὶ	τἆλλα τὸν αὐτὸν τρόπον δεῖ
[1, 32]	καὶ ψόφος καὶ ὀσμή, ὡσαύτως	καὶ	τὰς αἰσθήσεις ἑτέρας αὐτῶν ἡ
[1, 1]	ὑπὲρ τῶν νοητῶν τοῖς αἰσθητοῖς.	{Καὶ}	ταῦτα γὰρ φανερώτερα. Ὅταν οὖν
[1, 31]	τὸν φοίνικα παρὰ τοῦ ἐφεστῶτος	καὶ	ταῦτα κρίναντος οὐκ ἀδικεῖ, κἂν
[1, 32]	αὑτῆς ἔργον, κατέχουσα τὰ πάθη	καὶ	ταῦτα σωφρονίζουσα.
[1, 18]	ἐξ ὧν ἔσται. Ἔστι δὲ	καὶ	ταῦτα ταύτης. Ὅλως δὲ δὴ
[1, 20]	σωφροσύνη περὶ ἡδονὰς καὶ λύπας,	καὶ	ταύτας τὰς ἐν ἁφῇ καὶ
[1, 4]	Εἰ γὰρ ἔστι, δῆλον ὅτι	καὶ	ταύτῃ δεήσει ἐνεργεῖν· τῆς γὰρ
[1, 4]	ἡ εὐδαιμονία, καὶ αὕτη τέλος	καὶ	τέλειον τέλος ἐνεργείᾳ, ζῶντες ἂν
[1, 3]	δοκεῖ καὶ τέλος τῶν ἀγαθῶν	καὶ	τελειότατον εἶναι, ἡ εὐδαιμονία, καὶ
[1, 4]	ἐστιν ἡ εὐδαιμονία τέλειον ἀγαθὸν	καὶ	τέλος, οὐδὲ τοῦτο δεῖ λανθάνειν
[1, 3]	καὶ λέγομεν πάντες καὶ δοκεῖ	καὶ	τέλος τῶν ἀγαθῶν καὶ τελειότατον
[1, 2]	δὴ τέλειον τέλος τἀγαθόν ἐστι	καὶ	τέλος τῶν ἀγαθῶν. Μετὰ ταῦτα
[1, 2]	δυνάμεως τάξιν ἥκει. Λοιπὸν δὲ	καὶ	τέταρτον τῶν ἀγαθῶν τὸ σωστικὸν
[1, 10]	μόνον τὴν ἐπιμέλειαν ὑπάρχειν, ἀλλὰ	καὶ	τῇ φύσει γίνεσθαι τὸ σῶμα
[1, 31]	μὲν γὰρ τὸ τῇ ἀληθείᾳ	καὶ	τῇ φύσει ὂν δίκαιον μὴ
[1, 31]	μηθ´ οὗ ἕνεκεν· ἀλλ´ ἤδη	καὶ	τὴν ἄγνοιαν διοριστέον ἐστίν, πῶς
[1, 31]	ἀργύριον προσαγορεύσαντες νόμισμα, τούτῳ χρῆσθαι,	καὶ	τὴν ἀξίαν ἕκαστον ἑκάστου διδόντας
[1, 31]	δ´ ἐστὶν ὃ ζητοῦμεν δίκαιον	καὶ	τὴν δικαιοσύνην τὴν περὶ ταῦτα.
[1, 9]	ἀντιτιθέναι τῇ μεσότητι τὴν ὑπερβολὴν	καὶ	τὴν ἔνδειαν. Ἢ γὰρ ἐξ
[1, 1]	τῆς πολιτικῆς, τὸ δ´ ὅλον	καὶ	τὴν ἐπωνυμίαν δικαίως δοκεῖ ἄν
[1, 32]	ἐπαινεῖσθαι, πρὸς δὲ τὸν λόγον	καὶ	τὴν προαίρεσιν προστιθεμένη τελείαν ποιεῖ
[1, 4]	φαμεν τήν τε ψυχὴν ποιεῖν	καὶ	τὴν τῆς ψυχῆς ἀρετήν. Ἀλλ´
[1, 2]	δ´ αὐτοῖς τούτοις συμβέβηκεν ἀγαθοῖς	καὶ	τὴν τύχην τῆς γενέσεως αὐτῶν
[1, 2]	ἐστίν. Οἷον τὰ ὑγιεινὰ θεὶς	καὶ	τὴν ὑγίειαν, σκόπει τί τούτων
[1, 22]	καὶ ὅτε δεῖ. Ἔστι δὲ	καὶ	τῆς ἀνελευθεριότητος εἴδη πλείω, οἷον
[1, 1]	ἀγαθὸν τὸ τέλος, δῆλον ὡς	καὶ	τῆς βελτίστης βέλτιστον ἂν εἴη.
[1, 20]	ἐστίν, βέλτιστον δὲ τῆς ὑπερβολῆς	καὶ	τῆς ἐνδείας τὸ μέσον· κατ´
[1, 32]	φρόνιμος ἦν. Τοῦ γὰρ φρονίμου	καὶ	τῆς φρονήσεώς ἐστι τὸ τῶν
[1, 21]	εἴη τούτου λέγειν ὑπὲρ πραότητος,	{καὶ}	τί ἐστι καὶ ἐν τίσιν.
[1, 1]	τί; Ὅτι ὅταν βουλώμεθα δεῖξαί	{καί}	τι τῶν μέρος ἀγαθῶν, ἢ
[1, 32]	δ´ ὑπὲρ τῶν ἀρετῶν εἴρηται,	καὶ	τίνες εἰσὶν καὶ ἐν τίσιν
[1, 1]	καὶ πότε καὶ πρός τι	{καὶ	τινὶ} καὶ ἁπλῶς ἐν ἁπάσαις.
[1, 19]	τὸν {ὁ} ποῖον οὖν ἀνδρεῖον,	καὶ	τίς ὁ ἀνδρεῖος σκεπτέον. Ὡς
[1, 32]	λόγου, τί ἐστιν ὁ λόγος	καὶ	τίς ὁ ὀρθὸς λόγος; Ἀναγκαῖον
[1, 31]	τὸ φύσει. Τὸ δ´ ἄδικον	καὶ	τὸ ἀδίκημα δόξειεν ἂν εἶναι
[1, 32]	Ἕτερον δ´ ἐστὶ τὸ νοητὸν	καὶ	τὸ αἰσθητόν· ταῦτα δὲ ψυχῇ
[1, 5]	εἴς τε τὸ λόγον ἔχον	καὶ	τὸ ἄλογον. Ἐν μὲν δὴ
[1, 31]	ὥστε ἀνάλογον καὶ τὰ ἀδικήματα,	καὶ	τὸ ἀντιπαθεῖν πλείω ὧν ἐποίησεν
[1, 31]	ἔστιν δίκαιος ἀντιπληγῆναι, ἀλλὰ πολλάκις.	Καὶ	τὸ ἀντιπεπονθὸς δὲ δίκαιόν ἐστιν
[1, 31]	ἐν τούτοις. Ἔστιν δὲ δίκαιον	καὶ	τὸ ἀντιπεπονθός, οὐ μέντοι γε
[1, 4]	ἐστὶν τέλος καὶ ἡ εὐδαιμονία	καὶ	τὸ ἄριστον. Ἐν χρήσει τοίνυν
[1, 31]	ἀδικία ἐν ἀνίσοις, ἡ δικαιοσύνη	καὶ	τὸ δίκαιον ἐν ἰσότητι συμβολαίων.
[1, 31]	τισὶ μέσον· ὥστε ἡ δικαιοσύνη	καὶ	τὸ δίκαιον ἔσται καὶ πρός
[1, 31]	κοινωνίας ὁ βίος αὐτῶν, ὥστε	καὶ	τὸ δίκαιον τὸ γυναικὶ πρὸς
[1, 31]	πρᾶξαι. Ὁμοίως δὲ τὸ δίκαιον	καὶ	τὸ δικαιοπράγημα οὐ ταὐτόν· τὸ
[1, 16]	νομοθετῶν διορίζειν τό τε ἑκούσιον	καὶ	τὸ ἐκ προαιρέσεως ἕτερον ὄν,
[1, 9]	δὲ καὶ ὀργισθῆναι μὲν ῥᾴδιον,	καὶ	τὸ ἐναντίον δὲ τούτῳ, τὸ
[1, 13]	τὸ πῦρ κάτω. Ἔστι δὲ	καὶ	τὸ ζῷον βιάσασθαι, οἷον ἵππον
[1, 32]	γὰρ σοφία περὶ τὸ ἀίδιον	καὶ	τὸ θεῖον, ὡς φαμέν, ἡ
[1, 10]	καὶ φαύλης προαίρεσις καὶ βούλησις	καὶ	τὸ κατὰ λόγον πᾶν. Δῆλον
[1, 1]	καὶ τὸ πρός τι ἀγαθὸν	καὶ	τὸ κατὰ τὰς ἄλλας κατηγορίας
[1, 22]	ψεκτοί. Πότερον οὖν τοῦ ἐλευθερίου	καὶ	τὸ κτήσασθαί ἐστι καὶ τὸ
[1, 31]	ἐν ἴσῳ καὶ ἐν μεσότητι,	καὶ	τὸ μὲν δίκαιόν {ἐν} τισι
[1, 22]	ἐλευθερίου καὶ τὸ κτήσασθαί ἐστι	καὶ	τὸ παρασκευάσασθαι χρήματα; Ἢ οὔ;
[1, 1]	γὰρ ἄν ποτε τὸ χωριστὸν	καὶ	τὸ πεφυκὸς αὐτὸ καθ´ αὑτὸ
[1, 32]	σοφίας, καὶ παρασκευάζει ταύτῃ σχολὴν	καὶ	τὸ ποιεῖν τὸ αὑτῆς ἔργον,
[1, 7]	τὰ ὅμοια. Τὸ γὰρ εὐόργητον	καὶ	τὸ πρᾶον ἐν μεσότητί ἐστιν
[1, 1]	ἐν πάσαις κοινόν. Ὁμοίως δὲ	καὶ	τὸ πρός τι ἀγαθὸν καὶ
[1, 13]	καὶ τὸν λίθον ἄνω φέρεσθαι	καὶ	τὸ πῦρ κάτω. Ἔστι δὲ
[1, 32]	ἂν ἕκαστον γένοιτο τῶν πρακτῶν,	καὶ	τὸ ταῦτα πορίσαι. Δόξειεν ἂν
[1, 10]	ἂν μεταβάλλῃ τὸ τρίγωνον, οὕτω	καὶ	τὸ τετράγωνον συμμεταβάλλει (ἀντιστρέφει γάρ)
[1, 23]	ἔσται, ἀλλὰ περὶ τὴν βελτίστην,	καὶ	τὸ τίμιον ἀγαθὸν καὶ ἀρχῆς
[1, 16]	ἐρωτᾷ διὰ τί, ὅτι, φησίν,	καὶ	τὸ τρίγωνον δυσὶν ὀρθαῖς ἴσας
[1, 31]	οὖν ἐστι τὸ δίκαιον ἴσον,	καὶ	τὸ τῷ ἀνάλογον ἴσον δίκαιον
[1, 10]	ἐφ´ ἡμῖν τὸ σπουδαίοις εἶναι	καὶ	τὸ φαύλοις. Ἔτι δὲ μαρτυροῦσιν
[1, 10]	καὶ τὰ φαῦλα. Ἔλεγον δὲ	καὶ	τοιαύτην τινὰ παραβολήν, βουλόμενοι δεικνύναι
[1, 31]	τὸ δίκαιόν ἐστιν ἐν τούτοις	καὶ	τοῖς εἰρημένοις ἔμπροσθεν, ἡ περὶ
[1, 31]	ἑκόντες ἀδικοῖντο. Πρὸς δὲ ταῦτα	καὶ	τοῖς τοιούτοις λόγοις ὁ ἐπὶ
[1, 12]	οὗτος ὁ λόγος ἀναιρεῖ ἀκρασίαν	καὶ	τὸν ἀκρατῆ. Εἰ γὰρ μὴ
[1, 13]	κάτω· ἔστι μέντοι γε βιάσασθαι	καὶ	τὸν λίθον ἄνω φέρεσθαι καὶ
[1, 31]	εἰ ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ	καὶ	τὸν πλείω χρόνον οὕτω διαμένει
[1, 14]	ΙΔ' Πάλιν δ´ ὑπὲρ ἀνάγκης	καὶ	τοῦ ἀναγκαίου λεκτέον. Τὸ δὲ
[1, 32]	τινὸς καὶ ὁ ἀρχιτέκτων ἔσται,	καὶ	τοῦ αὐτοῦ τούτου οὗ ποιητικὸς
[1, 32]	πρακτικὸν ἀεί, τῆς δὲ δεινότητος	καὶ	τοῦ δεινοῦ σκέψασθαι ἐκ τίνων
[1, 32]	ὁ συνετὸς μέρος τι φρονήσεως	καὶ	τοῦ φρονίμου, καὶ οὐκ ἄνευ
[1, 16]	προαίρεσις ἔοικεν οὕτως ἔχειν, ὥσπερ	καὶ	τοὔνομα αὐτῆς ἔχει, οἷον προαιρούμεθα
[1, 10]	δ´ οὐκ ἀληθές· ψέγομεν γὰρ	καὶ	τοὺς τοιούτους, ὅταν αὐτοὺς οἰηθῶμεν
[1, 1]	καὶ δυνάμεως ἐστί τι τέλος,	καὶ	τοῦτ´ ἀγαθόν· οὐδεμία γὰρ οὔτ´
[1, 2]	πως, οἷον χωρὶς αὐτοῦ; Ἢ	καὶ	τοῦτο ἄτοπον; Ἡ γὰρ εὐδαιμονία
[1, 16]	ὁρμή τις τοῦ πράττειν ἐστίν,	καὶ	τοῦτο δὴ πράττοντες κατὰ προαίρεσιν
[1, 1]	ἡμῖν λεκτέον ἀγαθοῦ. Πάλιν δὲ	καὶ	τοῦτο διελεῖν δεῖ. Ὑπὲρ ἀγαθοῦ
[1, 17]	δὲ διάνοια οὐ τοιοῦτον, ἀλλὰ	καὶ	τοῦτο δύναται πράττειν καὶ ἄλλα.
[1, 8]	μᾶλλον τὰς ἐλευθέρας διαφθείρων. Ἀλλὰ	καὶ	τοῦτο, καὶ εἴ τι ἄλλο
[1, 32]	οὖν ἐπιστήμη ἐστὶ περὶ ἐπιστητόν,	καὶ	τοῦτο μετ´ ἀποδείξεως καὶ λόγου
[1, 19]	τὸ νομίζειν αὐτὸ εἶναι καλόν,	καὶ	τοῦτο ποιῶν κἂν παρῇ τις
[1, 3]	καὶ τελειότατον εἶναι, ἡ εὐδαιμονία,	καὶ	τοῦτο ταὐτό φαμεν εἶναι τὸ
[1, 4]	ὁρμὴν πρὸς τὸ λαβεῖν. Οὕτω	καὶ	τοῦτο τὸ μόριον τῆς ψυχῆς
[1, 16]	ἡ προαίρεσις ἐν τοῖς πρακτοῖς,	καὶ	τούτοις ἐν οἷς ἐφ´ ἡμῖν
[1, 17]	δὲ τέλος ἀρχῇ τινι ἔοικεν,	καὶ	τούτου ἕνεκέν ἐστιν ἕκαστον. Ἀλλὰ
[1, 17]	πρὸς ταύτην ἐστὶν ἡ ἀρχή,	{καὶ	τούτου ἕνεκεν μᾶλλον τὰ πρὸς
[1, 4]	οὖν, ἄν τις εἴποι, πότερον	καὶ	τούτου τοῦ μορίου τῆς ψυχῆς
[1, 31]	τὴν ἄλλαξιν ποιεῖσθαι παρ´ ἀλλήλων,	καὶ	τούτῳ τὴν πολιτικὴν κοινωνίαν συνέχειν.
[1, 32]	ἐστι τὸ τῶν βελτίστων ἐφίεσθαι	καὶ	τούτων προαιρετικὸν εἶναι καὶ πρακτικὸν
[1, 15]	ἀνάγκην καὶ κατὰ βίαν γιγνόμενον,	καὶ	τρίτον ὃ μὴ μετὰ διανοίας
[1, 25]	κακῶς πράττοντι καὶ τῷ ἀξίῳ	καὶ	τῷ ἀναξίῳ. Ὁ δέ γε
[1, 25]	ὁ ἐπιχαιρέκακος ἡσθήσεται κακῶς πράττοντι	καὶ	τῷ ἀξίῳ καὶ τῷ ἀναξίῳ.
[1, 31]	ὁτιοῦν ἔχοντι; Ἢ τῷ κρίναντι	καὶ	τῷ ἀπονείμαντι, ὥσπερ ἐν τοῖς
[1, 1]	τὰ αὐτὰ ἀδύνατα συμβήσεται τούτῳ	καὶ	τῷ κατὰ τὸν ὅρον κοινῷ
[1, 32]	συμφέρει τοῦτο, αὔριον δ´ οὔ,	καὶ	τῷ μέν, τῷ δ´ οὔ,
[1, 31]	σκυτεύς, καὶ ἦν ἔργον ἀντικαταλλάτεσθαι	{καὶ}	τῷ σκυτεῖ πρὸς τὸν οἰκοδόμον,
[1, 16]	τοῦτο; Βούλησις μὲν γάρ ἐστιν	καὶ	τῶν ἀδυνάτων, οἷον βουλόμεθα μὲν
[1, 10]	δ´ ἐπ´ ἀνδρείας καὶ δειλίας	καὶ	τῶν ἄλλων ἀρετῶν ἀεὶ ὡσαύτως.
[1, 5]	ἐπὶ σωφροσύνης καὶ ἐπὶ ἀνδρείας	καὶ	τῶν ἄλλων ἀρετῶν. Ἐὰν μὲν
[1, 1]	οὗτος εὐθέως ἐστίν, ὁμοίως δὲ	καὶ	τῶν ἄλλων ἐπιστημῶν) ἀλλ´ οὐκ
[1, 22]	ὀρθῶς χρήσασθαι, ὁμοίως ἐπὶ σωφροσύνης	καὶ	τῶν ἄλλων· οὔτε δὴ τῆς
[1, 32]	τὴν ποίησιν, ὁμοίως ἐπὶ τεκτονικῆς	καὶ	τῶν ἄλλων τῶν ποιητικῶν· ἐπὶ
[1, 16]	τέλους, καὶ τῶν δυνατῶν ἡμῖν,	καὶ	τῶν ἀντιλογίαν παραδιδόντων πότερον τοῦτο
[1, 16]	ἀγαθῶν καὶ οὐ τοῦ τέλους,	καὶ	τῶν δυνατῶν ἡμῖν, καὶ τῶν
[1, 32]	τῶν ἐπαινετῶν ἄν τι εἴη	καὶ	τῶν ἐν ἀρετῆς τάξει ὄντων.
[1, 16]	πράττομεν. Φαίνονται δέ τινες ὀλίγοι	καὶ	τῶν νομοθετῶν διορίζειν τό τε
[1, 32]	περὶ τὰς ἀρχὰς τῶν νοητῶν	καὶ	τῶν ὄντων· ἡ μὲν γὰρ
[1, 10]	ἄνθρωπος οὐσίας, ἔκ τινων ἀρχῶν	καὶ	τῶν πράξεων ὧν πράττει ἄνθρωπος
[1, 3]	Ὁμοίως δὲ καὶ ἐπ´ ἀκοῆς	καὶ	τῶν τοιούτων. Ὧν ἄρα καὶ
[1, 29]	προστιθείς, ὁ δὲ ἀπεχθητικὸς ἐχθρὸς	καὶ	τῶν ὑπαρχόντων περιαιρῶν. Οὐδέτερος οὖν
[1, 31]	ὡς φασίν, οἰκέτῃ πρὸς δεσπότην	καὶ	υἱῷ πρὸς πατέρα. Τὸ δ´
[1, 1]	ἄρα, ὡς ἔοικεν, ἡμῖν λεκτέον,	καὶ	ὑπὲρ ἀγαθοῦ οὐ τοῦ ἁπλῶς,
[1, 13]	ἂν εἴη λεκτέον ὑπὲρ βίας	καὶ	ὑπὲρ ἀνάγκης. Ἡ μὲν γὰρ
[1, 1]	λέγειν. Ὑπὲρ τοῦ ἀγαθοῦ ἄρα,	καὶ	ὑπὲρ τοῦ ἀρίστου, καὶ ὑπὲρ
[1, 1]	ἄρα, καὶ ὑπὲρ τοῦ ἀρίστου,	καὶ	ὑπὲρ τοῦ ἡμῖν ἀρίστου. Ἴσως
[1, 1]	ὑπὲρ τῶν ἀφανῶν τοῖς φανεροῖς,	καὶ	ὑπὲρ τῶν νοητῶν τοῖς αἰσθητοῖς.
[1, 24]	ἐστιν ἐπαινετή, μεσότης τις ἐλλείψεως	καὶ	ὑπερβολῆς τῆς περὶ δαπάνας τὰς
[1, 5]	ἀρετὴ ἡ ἠθικὴ ὑπὸ ἐνδείας	καὶ	ὑπερβολῆς φθειρομένη. Ὅτι δὲ ἡ
[1, 5]	εἰ μὴ ᾗ ὑπηρετικόν ἐστιν	καὶ	ὑπηρετεῖ τῷ λόγον ἔχοντι μορίῳ.
[1, 32]	ἔχει, ἐν αἷς ἔστιν ἀρχιτέκτων	καὶ	ὑπηρέτης τούτου. Ποιητικὸς ἄρα τινὸς
[1, 31]	κατὰ τὰς ἀρετὰς λέγεται. Διὸ	καί,	φασίν, δοκεῖ ἡ δικαιοσύνη τελεία
[1, 10]	δ´ ἐστὶ πράξεως καὶ σπουδαίας	καὶ	φαύλης προαίρεσις καὶ βούλησις καὶ
[1, 23]	Οἱ μὲν οὖν εὐκαταφρόνητοι ὄντες	καὶ	φαῦλοι, μεγάλων δ´ αὑτοὺς ἀξιοῦντες
[1, 10]	ἂν εἴη καὶ σπουδαίοις εἶναι	καὶ	φαύλοις. Ἴσως οὖν λέγοι ἄν
[1, 5]	μηθέν. Ταὔτ´ ἄρα καὶ αὔξει	καὶ	φθείρει τὴν ἀρετήν. Καὶ γὰρ
[1, 5]	τῶν αὐτῶν ἄρα καὶ αὔξεται	καὶ	φθείρεται ἡ ἀνδρεία· ὑπὸ φόβων
[1, 32]	ἁπλῶς ὅσα ἐν γενέσει τε	καὶ	φθορᾷ ἐστίν. Βουλευόμεθα γὰρ ὑπὲρ
[1, 19]	ἐστιν ἡ ἀνδρεία περὶ θάρρη	καὶ	φόβους, σκεπτέον ἂν εἴη περὶ
[1, 32]	τὰ πρακτά, ἐν οἷς αἵρεσις	καὶ	φυγὴ καὶ ἐφ´ ἡμῖν ἐστιν
[1, 32]	Λέγω δὲ οἷον εἰσὶν ἀρεταὶ	καὶ	φύσει ἐν ἑκάστοις ἐγγινόμεναι, οἷον
[1, 4]	εὐδαιμονία. Ὧν γὰρ ἦν ἕξις	καὶ	χρῆσις, ἡ χρῆσις καὶ ἡ
[1, 32]	ἕτερά ἐστιν ἀλλήλων χρῶμά τε	καὶ	χυμὸς καὶ ψόφος καὶ ὀσμή,
[1, 31]	λάβῃ τὴν τοῦ ἀνδρὸς τάξιν	καὶ	χωρισθῇ ἀπ´ αὐτοῦ, τότ´ ἤδη
[1, 21]	πάντως καὶ ἐπὶ πλεῖον ὀργιζόμενος,	καὶ	ψεκτὸς δὲ ὁ τοιοῦτος (οὔτε
[1, 10]	τῇ κακίᾳ ψόγος· ἔπαινος δὲ	καὶ	ψόγος οὐκ ἐπὶ τοῖς ἀκουσίοις·
[1, 32]	ἀλλήλων χρῶμά τε καὶ χυμὸς	καὶ	ψόφος καὶ ὀσμή, ὡσαύτως καὶ
[1, 31]	ἔσται ὁ εἰδὼς καὶ ὃν	καὶ	ᾧ καὶ οὗ ἕνεκα. Ὅταν
[1, 31]	καὶ ὅταν εἰδὼς καὶ ὃν	καὶ	ᾧ καὶ οὗ ἕνεκα, οὕτως
[1, 10]	ἔχει, τὸ δὲ τετράγωνον τέτταρσιν,	καὶ	ὡς ἂν μεταβάλλῃ τὸ τρίγωνον,
[1, 1]	ὅτι ὃ μὲν ὑγίειαν ποιεῖ,	καὶ	ὡς ποιεῖ, ὃ δ´ οἰκίαν)
[1, 31]	ἕνεκα, οὕτως δίκαιον πράττει. Ὁμοίως	καὶ	ὡσαύτως καὶ ὁ ἄδικος ἔσται
[1, 19]	ἂν εἴη ἀνδρεῖος. Ἔτι δὲ	καὶ	ὥσπερ ἐπάνω διειλόμεθα, περὶ φόβους
[1, 24]	ὁ ἐν ᾧ μὴ δεῖ	καιρῷ	ἐνδεικνύμενος τὴν ἑαυτοῦ εὐπορίαν) ὁ
[1, 19]	τοιούτῳ τόπῳ ἢ ἐν τοιούτῳ	καιρῷ	ἢ οὕτως ἔχοντι ἀδύνατόν τι
[1, 24]	λέγομεν· ἐπεὶ γὰρ ἐν τῷ	καιρῷ	τῷ πρέποντι τὸ μέγα δαπανᾷ,
[1, 10]	τοῖς καλοῖς, ἂν μὴ πράττῃ;	Καίτοι	ἄτοπος ἂν εἴη ταῦτα νομοθετῶν,
[1, 1]	λεκτέον ἐστὶν ὑπὲρ τῆς ἰδέας.	Καίτοι	οἴονταί γε {δεῖν} ὅταν ὑπὲρ
[1, 11]	γάρ, φησί, πράττει ἑκὼν τὰ	κακά,	εἰδὼς ὅτι κακὰ ἐστίν· ἀλλὰ
[1, 12]	Ἑκὼν δέ γε οὐθεὶς τὰ	κακὰ	εἰδὼς πράττει ὅτι κακὰ ἐστίν·
[1, 11]	ἑκὼν τὰ κακά, εἰδὼς ὅτι	κακὰ	ἐστίν· ἀλλὰ μήν, φησίν, ὅ
[1, 12]	τὰ κακὰ εἰδὼς πράττει ὅτι	κακὰ	ἐστίν· ὁ δὲ ἀκρατής, εἰδὼς
[1, 12]	ὁ δὲ ἀκρατής, εἰδὼς τὰ	κακὰ	ὅτι κακά, πράττει βουλόμενος. Οὐκ
[1, 12]	ἀκρατής, εἰδὼς τὰ κακὰ ὅτι	κακά,	πράττει βουλόμενος. Οὐκ ἄρα ἑκών,
[1, 31]	εἰσιν αἴτιοι, ἀλλ´ ἡ ἄγνοια	κἀκείνοις	ἐστὶν αἰτία τοῖς πράξασι τοῦ
[1, 1]	ἀρετῆς φράζειν· οὐδὲν γὰρ τούτῳ	κἀκείνῳ	κοινόν. Οὗτοι μὲν οὖν ἐπὶ
[1, 8]	ἄν τινι, ἐφ´ ὧν ἡ	κακία	οὐκ ἔστιν ἐν ὑπερβολῇ καὶ
[1, 22]	μὲν ἀρετὴ ἁπλοῦν, ἡ δὲ	κακία	πολυειδές. πάντες γὰρ οὗτοι περὶ
[1, 10]	ἀρετῇ ἔπαινος, ἐπὶ δὲ τῇ	κακίᾳ	ψόγος· ἔπαινος δὲ καὶ ψόγος
[1, 6]	οὐκ ἔστιν λαβεῖν ἀρετὴν καὶ	κακίαν	ἄνευ λύπης καὶ ἡδονῆς. Ἔστιν
[1, 10]	ἐν τῷ κατ´ ἀρετὴν καὶ	κακίαν	εἶναι τὸ ἑκούσιον. Ἔτι δ´
[1, 31]	γὰρ μεθύοντες καὶ πράξαντές τι	κακὸν	ἀδικοῦσιν· τῆς γὰρ ἀγνοίας αὐτοί
[1, 1]	ἤτοι ὅτι ἀγαθὸν ἢ ὅτι	κακὸν	ἢ ὅ τι ἂν ἄλλο
[1, 22]	ἀνελευθεριότητα πίπτουσιν. Τὸ μὲν γὰρ	κακὸν	πολυειδές, τὸ δ´ ἀγαθὸν μονοειδές,
[1, 1]	οὔτ´ ἐπιστήμη οὔτε δύναμις ἕνεκεν	κακοῦ	ἐστίν. Εἰ οὖν πασῶν τῶν
[1, 31]	μείζω αὑτοῖς νέμωσι, τῶν δὲ	κακῶν	τὰ ἐλάσσονα, ἄνισον τοῦτ´ ἐστί,
[1, 2]	δύνηται χρήσασθαι καὶ ὁ φαῦλος	κακῶς·	διὸ δυνάμεις τὰ τοιαῦτα καλοῦνται
[1, 10]	εἶναι τοῦ νοσεῖν ἢ τοῦ	κακῶς	ἔχειν τὸ σῶμα, ὡς ὂν
[1, 7]	ὀργισθῆναι, εἰ μὲν λίαν ὀργίλως,	κακῶς	ἔχομεν πρὸς ὀργήν, εἰ δ´
[1, 7]	ἐφ´ οἷς δεῖ, καὶ οὕτως	κακῶς	ἔχομεν πρὸς ὀργήν. Τὸ ἄρα
[1, 31]	ἀποδοθῇ· ἀλλ´ ἤδη ὁ κρίνας	κακῶς	καὶ δούς, οὗτος ἀδικεῖ. Καὶ
[1, 7]	πρὸς ταῦτα ἔχομεν εὖ ἢ	κακῶς,	οἷον πρὸς τὸ ὀργισθῆναι, εἰ
[1, 25]	οὗτος λυπήσεται, ἄν τινα ἴδῃ	κακῶς	πράττοντα ἀνάξιον ὄντα. Ἡ μὲν
[1, 25]	Ὁμοίως τούτῳ ὁ ἐπιχαιρέκακος ἡσθήσεται	κακῶς	πράττοντι καὶ τῷ ἀξίῳ καὶ
[1, 8]	τῆς ἕξεως, τὸ εὖ ἢ	κακῶς	πρὸς ταῦτα ἔχειν, τὸ δ´
[1, 8]	τοῦ εὖ ἔχειν, τοῦ δὲ	κακῶς	πρὸς ὑπερβολὴν καὶ ἔνδειαν. Ἐπεὶ
[1, 10]	τὰ φαῦλα πράττειν, τὰ δὲ	καλὰ	καὶ σπουδαῖα κελεύει; Καὶ ἐπὶ
[1, 32]	τὸν ὀρθὸν λόγον πράττειν τὰ	καλά,	τοῦτό φασιν εἶναι ἀρετήν· ὀρθῶς
[1, 16]	διὰ δὲ τὴν λύπην τὰ	καλὰ	φεύγομεν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΗ' Ἔτι δ´
[1, 6]	ἔχει τὴν ἐπωνυμίαν· ἠθικὴ γὰρ	καλεῖται	διὰ τὸ ἐθίζεσθαι. καὶ δῆλον
[1, 17]	γὰρ τοῦτο καλῶς προθῆται, οἷον	καλὴν	οἰκίαν ποιῆσαι, καὶ τὰ πρὸς
[1, 18]	τοῦτο τῇ ἀρετῇ ἀποδίδομεν ὡς	κάλλιον,	ἀλλ´ ἐν ᾧ οὐκ ἔστιν
[1, 3]	ἐν τῷ σώματι, οἷον ὑγίεια	κάλλος,	τὰ δ´ ἐκτός, πλοῦτος ἀρχὴ
[1, 2]	δυνάμεις, οἷον ἀρχὴ πλοῦτος ἰσχὺς	κάλλος·	τούτοις γὰρ καὶ ὁ σπουδαῖος
[1, 31]	ᾗ οὐκ ἴσον λαμβάνουσιν, οὗτοι	καλλωπίζονται	καὶ σεμνύνονται ἐπὶ τῶν τοιούτων,
[1, 10]	ἂν πράττῃ, ἐπὶ δὲ τοῖς	καλοῖς,	ἂν μὴ πράττῃ; Καίτοι ἄτοπος
[1, 20]	αὐτοῖς λόγον, ᾧ δοκιμάζοντα τὸ	καλὸν	αἱροῦνται. Πᾶσα γὰρ ἀρετὴ τοῦ
[1, 20]	τοῦ καλοῦ καὶ πρὸς τὸ	καλὸν	ἐστίν. Ὥστε εἴη ἂν ἡ
[1, 10]	τῇ φύσει γίνεσθαι τὸ σῶμα	καλὸν	κἀγαθόν. Βέλτιον μὲν οὖν ἕξει
[1, 18]	γνώμην, ὡς ἔχει πρὸς τὸ	καλόν,	καὶ ἄνευ τοῦ πράττειν σπουδαῖος
[1, 19]	διὰ τὸ νομίζειν αὐτὸ εἶναι	καλόν,	καὶ τοῦτο ποιῶν κἂν παρῇ
[1, 19]	ἀπὸ τοῦ λόγου διὰ τὸ	καλόν.	Ὁ δὴ ὁρμῶν διὰ λόγον
[1, 18]	ἄρα παντελῶς τοῦτ´ ἐστίν, τὸ	καλὸν	προθέσθαι. Διὰ τί οὖν, ἄν
[1, 17]	καλοῦ ἢ τῶν πρὸς τὸ	καλόν.	Πῶς οὖν ἡ ἐπιστήμη; Πότερον
[1, 32]	εἶναι τὴν ὁρμὴν πρὸς τὸ	καλόν·	τὸ γὰρ τοιοῦτον καὶ ἀρετὴ
[1, 18]	δέ γ´ ἐστὶ τέλος τὸ	καλόν.	Τούτου ἄρ´ {ἐστὶ{ ν ἡ
[1, 20]	γε τὸν ἤδη αὐτοῦ τοῦ	καλοῦ	ἕνεκεν καὶ μὴ ἄλλου πράττοντα
[1, 19]	ὁρμῶν διὰ λόγον ἕνεκεν τοῦ	καλοῦ	ἐπὶ τὸ κινδυνεύειν, ἄφοβος ὢν
[1, 17]	τὸ τέλος, οἷον πότερον τοῦ	καλοῦ	ἢ τῶν πρὸς τὸ καλόν.
[1, 20]	αἱροῦνται. Πᾶσα γὰρ ἀρετὴ τοῦ	καλοῦ	καὶ πρὸς τὸ καλὸν ἐστίν.
[1, 4]	τῆς ψυχῆς ᾧ τρεφόμεθα, ὃ	καλοῦμεν	θρεπτικόν (τοῦτο γὰρ εὔλογόν ἐστιν
[1, 22]	εἴδη πλείω, οἷον κίμβικάς τινας	καλοῦμεν	καὶ κυμινοπρίστας καὶ αἰσχροκερδεῖς καὶ
[1, 31]	καὶ ἔστι δίκαιον ἤδη καὶ	καλοῦμεν	κατὰ νόμον δίκαιον. Βέλτιον οὖν
[1, 32]	οἰκοδομικῇ ὃ μὲν ἀρχιτέκτων τις	καλούμενος,	ὃ δὲ ὑπηρετῶν τούτῳ οἰκοδόμος·
[1, 2]	κακῶς· διὸ δυνάμεις τὰ τοιαῦτα	καλοῦνται	ἀγαθά. Ἀγαθὰ μὲν δὴ εἰσίν
[1, 9]	θρασεῖς καὶ προπετεῖς τοὺς ἀνδρείους	καλοῦσι	δειλούς, οἱ δὲ δειλοὶ τοὺς
[1, 32]	μὲν οὐδεμιᾷ, οὐδὲ γνώσει τῶν	καλῶν,	ἀλλ´ ὁρμῇ τινι ἀλόγῳ, ὀρθῶς
[1, 6]	διὰ δὲ τὴν λύπην τῶν	καλῶν	ἀπεχόμεθα· ὅλως τε οὐκ ἔστιν
[1, 32]	αἱ ἄλλαι ἀρεταί, διότι τῶν	καλῶν	πρακτικαί, καὶ ἐπαινεταὶ εἰσίν, δῆλον
[1, 32]	τῶν ἀναγκαίων ἐκκλείηται τοῦ τῶν	καλῶν	τι καὶ προσηκόντων πράττειν. Οὕτω
[1, 1]	προσηκούσας. Μέχρι μὲν οὖν τούτου	καλῶς·	μετὰ μέντοι τοῦτο οὐκέτι ὀρθῶς.
[1, 17]	οἰκοδομικῆς ἐστιν ἐπιστήμης τὸ τέλος	καλῶς	προθέσθαι, ἢ τὰ πρὸς τὸ
[1, 17]	τέλος ἰδεῖν; Ἂν γὰρ τοῦτο	καλῶς	προθῆται, οἷον καλὴν οἰκίαν ποιῆσαι,
[1, 32]	δὲ οἷον εὐθὺ μὲν ἢ	καμπύλον	καὶ κοῖλον καὶ τὰ τοιαῦτά
[1, 31]	καὶ ταῦτα κρίναντος οὐκ ἀδικεῖ,	κἂν	ἀδίκως αὐτῷ ἀποδοθῇ· ἀλλ´ ἤδη
[1, 4]	ὅ τι ἂν ἐμβάλῃς καταναλώσει,	κἂν	μὴ ἐμβάλῃς, οὐκ ἔχει ὁρμὴν
[1, 19]	τοῦτο ποιῶν κἂν παρῇ τις	κἂν	μὴ παρῇ. Οὐδὲ δὴ παντελῶς
[1, 31]	φύσει βελτίω ἐστὶ τῆς ἀριστερᾶς,	κἂν	πάντα ποιῶμεν τῇ ἀριστερᾷ καθάπερ
[1, 19]	εἶναι καλόν, καὶ τοῦτο ποιῶν	κἂν	παρῇ τις κἂν μὴ παρῇ.
[1, 17]	τοῦτο ἔσται. Ὥστε δῆλον ὡς	κἀπὶ	τῆς ἀρετῆς, ἐπειδὴ βελτίστη ἐστὶν
[1, 1]	δίκαιος ἐστίν, ὡς δ´ αὔτως	κἀπὶ	τῶν ἄλλων. Συμβαίνει οὖν καὶ
[1, 8]	ἐστιν, ὃ περιέχεται ἡδονῇ τῇ	κατ´	ἀκολασίαν, ἢ καὶ ὃ ἐν
[1, 20]	καὶ τῆς ἐνδείας τὸ μέσον·	κατ´	ἀμφότερα γάρ εἰσι ψεκτοί, καὶ
[1, 31]	πρότερος καὶ ἠδίκησεν, ἀδικεῖ δὲ	κατ´	ἀμφότερα, ὥστε ἀνάλογον καὶ τὰ
[1, 15]	γὰρ ἀκούσιόν ἐστι τό τε	κατ´	ἀνάγκην καὶ κατὰ βίαν γιγνόμενον,
[1, 19]	θάρρεσίν ἐστιν ὁ ἀνδρεῖος τοῖς	κατ´	ἀνθρώπους· λέγω δὲ οἷον ἃ
[1, 10]	ἑκούσιον. Ἔοικεν οὖν ἐν τῷ	κατ´	ἀρετὴν καὶ κακίαν εἶναι τὸ
[1, 30]	τῶν εἰρημένων, δῆλον. Οἱ γὰρ	κατ´	αὐτὰς ζῶντες ἐπαινοῦνται. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΑ'
[1, 2]	οἷον ἀρεταί· ἀπὸ γὰρ τῶν	κατ´	αὐτὰς πράξεων ὁ ἔπαινος γίνεται.
[1, 32]	οὕτως αἱ ἀρεταὶ καὶ οἳ	κατ´	αὐτὰς πράττουσιν· ἐπεὶ οὖν αἱ
[1, 1]	γίνονται οὖν αἱ ἀρεταὶ πᾶσαι	κατ´	αὐτὸν ἐν τῷ λογιστικῷ τῆς
[1, 22]	Ἔστι δὲ τούτων ὁ μὲν	κατ´	ἔλλειψιν ὁ δὲ καθ´ ὑπερβολήν.
[1, 19]	ποῖος ἀνδρεῖος. Ἔστιν γὰρ καὶ	κατ´	ἐμπειρίαν τις ἀνδρεῖος, οἷον οἱ
[1, 20]	ψεκτοί, καὶ καθ´ ὑπερβολὴν καὶ	κατ´	ἔνδειαν. Ὥστε εἴπερ τὸ μέσον
[1, 11]	φαῦλά ἐστιν ὅμως πράττει, καὶ	κατ´	ἐπιθυμίαν γε πράττει· οὐκ ἄρα
[1, 12]	οὐ δοκεῖ· οὐδ´ ἄρα τὸ	κατ´	ἐπιθυμίαν ἑκούσιον ἐστίν. Πάλιν ἐπὶ
[1, 11]	λόγος ἀπαντήσεται. Καὶ γὰρ εἰ	κατ´	ἐπιθυμίαν, οὐκ ἐξ ἀνάγκης· τῇ
[1, 11]	βούλησις. Πρῶτον μὲν οὖν τὴν	κατ´	ἐπιθυμίαν πρᾶξιν ἐπισκεπτέον, πότερον ἑκούσιόν
[1, 15]	τό τε κατ´ ἀνάγκην καὶ	κατὰ	βίαν γιγνόμενον, καὶ τρίτον ὃ
[1, 5]	τοῦ ἤθους δοκοῦσιν ἐπαινεταὶ εἶναι.	κατὰ	γὰρ ταύτας ἐπαινετοὶ λεγόμεθα· Κατὰ
[1, 10]	ἔστι κατιδεῖν τοῦτο ἐν τοῖς	κατὰ	γεωμετρίαν. Καὶ γὰρ ἐκεῖ ἐπειδή
[1, 5]	κατὰ γὰρ ταύτας ἐπαινετοὶ λεγόμεθα·	Κατὰ	δὲ τὰς τοῦ {τὸν} λόγον
[1, 16]	Πολλὰ γὰρ διανοούμεθα καὶ δοξάζομεν	κατὰ	διάνοιαν· ἆρ´ οὖν ἃ διανοούμεθα,
[1, 16]	ἐστίν, ἆρά γέ ἐστιν τὸ	κατὰ	διάνοιαν ἐν προαιρέσει; Ἢ οὐδὲ
[1, 10]	προαίρεσις καὶ βούλησις καὶ τὸ	κατὰ	λόγον πᾶν. Δῆλον τοίνυν ὅτι
[1, 31]	τὴν περὶ ταῦτα δικαιοσύνην ζητοῦμεν.	Κατὰ	μὲν γὰρ ταῦτα τὰ δίκαια
[1, 31]	εἴ τις λαμβάνοι ἐκ τῶν	κατὰ	μέρος ἀδικημάτων. Ἀδικοῦσι γὰρ πάντες
[1, 31]	κλέπτοντες ἤ τι ἄλλο τῶν	κατὰ	μέρος ἀδικημάτων ποιοῦντες· οὐδεὶς δὲ
[1, 31]	δίκαιον τὸ κατὰ φύσιν τοῦ	κατὰ	νόμον. Ἀλλ´ ὃ ζητοῦμεν, δίκαιόν
[1, 31]	δίκαιον, ὧν τὸ μέν ἐστι	κατὰ	νόμον. Δίκαια γάρ φασιν εἶναι
[1, 31]	ἔστι δίκαιον ἤδη καὶ καλοῦμεν	κατὰ	νόμον δίκαιον. Βέλτιον οὖν δίκαιον
[1, 31]	πρὸς ἕτερον ἄλλο τοῦ εἰρημένου	κατὰ	νόμον δικαίου ἐστίν. Οὐ γὰρ
[1, 31]	ὄντα προστάττει, ὁ ἄρα τοῖς	κατὰ	νόμον ἐμμένων δικαίοις τελείως σπουδαῖος
[1, 31]	ποιεῖν, ὁ δὲ νόμος τὰ	κατὰ	πάσας ἀρετὰς ὄντα προστάττει, ὁ
[1, 19]	διωρισμένων σκεπτέον ἂν εἴη, ἐπειδὴ	κατὰ	πολλά εἰσιν οἱ ἀνδρεῖοι, ὁ
[1, 16]	ἐστίν, καὶ τοῦτο δὴ πράττοντες	κατὰ	προαίρεσιν δοκοῦμεν πράττειν. Εἰ τοίνυν
[1, 31]	ἁπλῶς μὲν εἰπεῖν, ὅταν πράττῃ	κατὰ	προαίρεσιν καὶ ἑκουσίως (τὸ δὲ
[1, 16]	δὲ τοῦ διανοηθῆναι, τὸ δὲ	κατὰ	προαίρεσιν πᾶν ἦν μετὰ διανοίας.
[1, 16]	ἐπὶ τοῖς ἑκουσίοις ἢ τοῖς	κατὰ	προαίρεσιν τάττοντες. Ἔστιν οὖν ἡ
[1, 1]	πρός τι ἀγαθὸν καὶ τὸ	κατὰ	τὰς ἄλλας κατηγορίας κοινὸν μὲν
[1, 4]	τέλειον τέλος ἐνεργείᾳ, ζῶντες ἂν	κατὰ	τὰς ἀρετὰς εὐδαίμονες ἂν εἴημεν
[1, 4]	ἄρ´ ἂν εἴη ἐν τῷ	κατὰ	τὰς ἀρετὰς ζῆν. Ἐπειδήπερ οὖν
[1, 4]	δ´ εὖ ζῆν ἐν τῷ	κατὰ	τὰς ἀρετὰς ζῆν. Τοῦτ´ ἄρ´
[1, 31]	σώφρονα καὶ ἁπλῶς ἅπαντα ὅσα	κατὰ	τὰς ἀρετὰς λέγεται. Διὸ καί,
[1, 16]	τοῖς πρακτοῖς καὶ ἐν τοῖς	κατὰ	τὰς ἀρετὰς ὁμοίως. τῆς γὰρ
[1, 4]	ὑπάρχει, ἀλλὰ τὸ ζῆν αὐτῷ	κατὰ	τὰς ἀρετὰς οὐχ ὑπάρχει, ὃ
[1, 31]	μὲν γίνονται δι´ αὐτούς, οἱ	κατὰ	ταύτας ἀδικοῦντες ἄδικοι· ὧν δὲ
[1, 31]	ᾖ αἴτιος, καὶ πράττῃ τι	κατὰ	τὴν ἄγνοιαν ἧς αὐτὸς αἴτιος
[1, 11]	ἀκρατὴς ἑκὼν ἂν πράττοι τὰ	κατὰ	τὴν ἀκρασίαν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΒ' Ἀλλὰ
[1, 31]	γε ἀκρατὴς βουλόμενος πράττει τὰ	κατὰ	τὴν ἀκρασίαν, ὥστε αὐτὸς αὑτὸν
[1, 12]	γὰρ ἐγκρατὴς ἑκὼν πράττει τὰ	κατὰ	τὴν ἐγκράτειαν· ἐπαινεῖται γάρ, ἐπαινοῦνται
[1, 21]	τὴν ὑπερβολὴν ψεκτὸς καὶ ὁ	κατὰ	τὴν ἔλλειψιν· ὁ μέσος ἂν
[1, 4]	ἀρετὰς οὐχ ὑπάρχει, ὃ ἦν	κατὰ	τὴν ἐνέργειαν. Μετὰ τοῦτο τὸ
[1, 1]	ἀγαθόν· οὐδὲ δὴ ὑπὲρ τοῦ	κατὰ	τὴν ἐπαγωγὴν κοινοῦ ἀγαθοῦ λεκτέον
[1, 1]	ὁρισμόν. Ἀλλὰ μὴν οὐδὲ τοῦ	κατὰ	τὴν ἐπαγωγὴν κοινοῦ. Διὰ τί;
[1, 12]	ἑκουσίοις. Εἰ δ´ ἐστὶν τὸ	κατὰ	τὴν ἐπιθυμίαν ἑκούσιον, τὸ παρὰ
[1, 1]	θεάσασθαι τὰ ἄλλα ἄνευ τοῦ	κατὰ	τὴν ἰδέαν ἀγαθοῦ διὸ οὐκ
[1, 1]	πολιτική. Διὸ οὐχ ὑπὲρ τοῦ	κατὰ	τὴν ἰδέαν ἀγαθοῦ τὸν λόγον
[1, 21]	ὤν) Ἐπεὶ τοίνυν καὶ ὁ	κατὰ	τὴν ὑπερβολὴν ψεκτὸς καὶ ὁ
[1, 12]	γὰρ αὐτοὶ λόγοι οἵπερ καὶ	κατὰ	τῆς ἐπιθυμίας ἁρμόττουσιν, ὥστε τὴν
[1, 5]	οὔτε ὅτι φρόνιμος, οὐδ´ ὅλως	κατά	τι τῶν τοιούτων οὐθέν. Οὐδὲ
[1, 9]	ὥστε δέοι ἂν τὸν μέλλοντα	κατὰ	τὸ ἦθος εὐδοκιμήσειν τὴν μεσότητα
[1, 17]	ὅτι ἀγαθόν) ἀλλ´ ἤδη τὰ	κατὰ	τὸ τέλος, οἷον πότερον ἀγαθὸν
[1, 31]	αὑτὸν ἀδικεῖ, ἐνδέχεται τὸν αὐτὸν	κατὰ	τὸν αὐτὸν χρόνον καὶ πλεῖον
[1, 31]	Τὸν γὰρ αὐτὸν οὐκ ἐνδέχεται	κατὰ	τὸν αὐτὸν χρόνον πλεῖον ἔχειν
[1, 12]	ἑκούσιον ἐστίν. Πάλιν ἐπὶ τῶν	κατὰ	τὸν θυμὸν ὁμοίως· οἱ γὰρ
[1, 32]	τὸ προαιρετικὸν μόριον τῆς ψυχῆς	κατὰ	τὸν λόγον τῶν αἰσθητῶν ἐστίν.
[1, 32]	ἀλόγῳ, ὀρθῶς δὲ ταῦτα καὶ	κατὰ	τὸν ὀρθὸν λόγον (λέγω δέ,
[1, 32]	τὸ μὲν οὕτως εἰπεῖν, τὸ	κατὰ	τὸν ὀρθὸν λόγον πράττειν, ὅμοιόν
[1, 32]	οἱ νῦν βέλτιον· τὸ γὰρ	κατὰ	τὸν ὀρθὸν λόγον πράττειν τὰ
[1, 32]	ἑκάστης αὐτῶν, ὅτι εἰ πράττοιμεν	κατὰ	τὸν ὀρθὸν λόγον τὸ βέλτιστον,
[1, 1]	τοῦ κοινοῦ ἀγαθοῦ λέγειν τοῦ	κατὰ	τὸν ὁρισμόν. Ἀλλὰ μὴν οὐδὲ
[1, 1]	ἀδύνατα συμβήσεται τούτῳ καὶ τῷ	κατὰ	τὸν ὅρον κοινῷ ἀγαθῷ. Ὅτι
[1, 17]	τούτου ἕνεκέν ἐστιν ἕκαστον. Ἀλλὰ	κατὰ	τρόπον τοῦτο ἔσται. Ὥστε δῆλον
[1, 31]	δίκαιον. Βέλτιον οὖν δίκαιον τὸ	κατὰ	φύσιν τοῦ κατὰ νόμον. Ἀλλ´
[1, 14]	τοῖς ἐκτός, οἷον ὃς ἂν	καταβλάπτηται	ἀντικαταλλαττόμενός τι ἄλλο μεῖζον ἀναγκαζόμενος
[1, 4]	ἐκεῖνο ὅ τι ἂν ἐμβάλῃς	καταναλώσει,	κἂν μὴ ἐμβάλῃς, οὐκ ἔχει
[1, 27]	πράττων ἃ ἔτυχεν, ὁ δὲ	καταπεπληγμένος	ὁ ἐναντίος τούτῳ, ὁ πάντα
[1, 27]	καὶ πράξει, οὔτε ὡς ὁ	καταπλήξ,	ἐν παντὶ καὶ πάντως εὐλαβηθήσεται,
[1, 27]	δ´ ἐστὶ μεσότης ἀναισχυντίας καὶ	καταπλήξεως,	ἔστιν δὲ περὶ πράξεις καὶ
[1, 27]	γὰρ ὁ τοιοῦτος, ὁ πάντα	καταπληττόμενος)	ἡ δὲ αἰδὼς καὶ ὁ
[1, 1]	οὐκέτι ὀρθῶς. Τὴν γὰρ ἀρετὴν	κατέμιξεν	{καὶ συνέζευξεν} εἰς τὴν πραγματείαν
[1, 32]	τὸ ποιεῖν τὸ αὑτῆς ἔργον,	κατέχουσα	τὰ πάθη καὶ ταῦτα σωφρονίζουσα.
[1, 1]	Ὅτι τἀγαθὸν ἐν πάσαις ταῖς	κατηγορίαις	ἐστίν· καὶ γὰρ ἐν τῷ
[1, 1]	καὶ τὸ κατὰ τὰς ἄλλας	κατηγορίας	κοινὸν μὲν ἁπάσαις, οὐδεμιᾶς δ´
[1, 18]	δὲ μεσότητάς τινας τῶν παθῶν	κατηριθμησάμεθα,	λεκτέον ἂν εἴη περὶ ποῖα
[1, 10]	ἀρχῶν ἔχει. Ἐναργέστερον δ´ ἔστι	κατιδεῖν	τοῦτο ἐν τοῖς κατὰ γεωμετρίαν.
[1, 13]	ἄνω φέρεσθαι καὶ τὸ πῦρ	κάτω.	Ἔστι δὲ καὶ τὸ ζῷον
[1, 13]	ἄνω, τῇ δὲ γῇ ὁ	κάτω·	ἔστι μέντοι γε βιάσασθαι καὶ
[1, 6]	ποτε ἄνω ἐνεχθείη, ἀλλ´ ἀεὶ	κάτω.	Ὁμοίως {καὶ} ἐπὶ τῶν ἄλλων
[1, 6]	καὶ ὅλως τὰ βαρέα πέφυκε	κάτω	φέρεσθαι· ἄν τις οὖν ἄνω
[1, 32]	εἶναι δίκαιον, οὐκ ἀδικεῖ. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΚΒ'	Ἐπειδὴ δ´ ὑπὲρ τῶν ἀρετῶν
[1, 26]	τοὔνομα ἔοικεν ἀπὸ τοῦ τρόπου	κεῖσθαι·	ὁ γὰρ αὐθάδης αὐτοάδης τις
[1, 24]	δαπανᾷ, ὀρθῶς τῇ μεγαλοπρεπείᾳ τοὔνομα	κεῖται.	Ἡ μεγαλοπρέπεια ἄρα ἂν εἴη,
[1, 16]	προαίρεσις, οὐχ οὕτως (οὐδεμία γὰρ	κεῖται	ὡρισμένη) ἀλλ´ ἂν ἀπαιτῇ τις,
[1, 31]	εἰσφέρειν, τὸν δὲ τὰ ὀλίγα	κεκτημένον	ὀλίγα· πάλιν ὁμοίως τὸν μὲν
[1, 31]	ἀνάλογόν ἐστιν τὸν τὰ πολλὰ	κεκτημένον	πολλὰ εἰσφέρειν, τὸν δὲ τὰ
[1, 31]	νόμος κελεύει σώφρονα εἶναι, οὐσίαν	κεκτῆσθαι,	σώματος ἐπιμελεῖσθαι, καὶ τἆλλα τὰ
[1, 10]	τὰ δὲ καλὰ καὶ σπουδαῖα	κελεύει;	Καὶ ἐπὶ μὲν τοῖς φαύλοις
[1, 31]	μέν ἐστιν ἃ ὁ νόμος	κελεύει	ποιεῖν, ὁ δὲ νόμος τὰ
[1, 31]	ἀδικεῖ· καὶ εἰ πρὸς ὃν	κελεύει	πράττειν, πρὸς τοῦτον εἰ μὴ
[1, 31]	τοῦτον ἀδικεῖ, ὁ δὲ νόμος	κελεύει	σώφρονα εἶναι, οὐσίαν κεκτῆσθαι, σώματος
[1, 31]	νόμος προστάττει. Ὁ δὲ νόμος	κελεύει	τἀνδρεῖα πράττειν καὶ τὰ σώφρονα
[1, 32]	ἂν ὁ λόγος ὁ ὀρθὸς	κελεύσειεν,	οὕτως ἔπραξεν) ἀλλ´ ὅμως ἡ
[1, 1]	~ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ ΗΘΙΚΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Α' Ἐπειδὴ προαιρούμεθα λέγειν ὑπὲρ
[1, 2]	εἶναι καὶ μὴ εἶναι ἐπιστήμας.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Β' Ἐπεὶ δ´ ὑπὲρ τούτων
[1, 3]	ζητοῦμεν, οὐδὲ τὸ οὕτως ἄριστον.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Γ' Μετὰ τοίνυν τοῦτο ἔχει
[1, 4]	{καὶ} ἐπὶ τῶν ἄλλων ἁπάντων.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Δ' Μετὰ τοίνυν τοῦτο ὁρῶμεν
[1, 5]	εἰπεῖν, ἀλλὰ σαφέστερον διορίσαι δεῖ.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Ε' Πρῶτον μὲν οὖν λεκτέον
[1, 6]	δὲ καὶ αἱ ἄλλαι ἀρεταί.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Ἔτι οὐ μόνον τοῖς τοιούτοις
[1, 7]	ἐπὶ τῶν ἄλλων τῶν τοιούτων.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Ζ' Μετὰ τοίνυν τοῦτο δεῖ
[1, 8]	ἡ τούτων ἡ ἀλήθεια ἐστίν.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Η' Ὁμοίως καὶ ἐπὶ τῶν
[1, 9]	ἐν ὑπερβολῇ τὸ ψεκτὸν ἔχει.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Θ' Μετὰ τοίνυν τοῦτο ἀναγκαῖόν
[1, 10]	διὸ καὶ σπάνιον τὸ σπουδαῖον)	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Ι' Ἐπεὶ δ´ οὖν ὑπὲρ
[1, 16]	πίπτει εἰς τὸ μετὰ διανοίας.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΙϚ Ἔτι δὲ λοιπόν ἐστιν
[1, 20]	πλησίον γένωνται, ἀποθνήσκουσιν τῷ δέει.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Ι' Ἡ μὲν οὖν ἀνδρεία
[1, 26]	ἀλλὰ μέσος τίς ἐστι τούτων.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΙϚ Σεμνότης δέ ἐστιν αὐθαδείας
[1, 11]	φύσις ὑπάρξῃ, βελτίων μέντοι ἔσται.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΙΑ' Ἐπεὶ οὖν φαίνεται ἐφ´
[1, 12]	πράττοι τὰ κατὰ τὴν ἀκρασίαν.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΙΒ' Ἀλλὰ πάλιν ἄλλος λόγος
[1, 22]	τῶν παθῶν μεσότης ἂν εἴη.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΙΒ' Ἐλευθεριότης δέ ἐστιν μεσότης
[1, 23]	τῆς ἐλευθεριότητος, ἀλλ´ ἤδη χρηματιστικῆς.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΙΓ' Ἡ δὲ μεγαλοψυχία μεσότης
[1, 13]	σαφέστερον λεκτέον ὑπὲρ τοῦ ἑκουσίου.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΙΓ' Πρότερον τοίνυν ἂν εἴη
[1, 24]	μεσότης ἐστὶ χαυνότητος καὶ μικροψυχίας.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΙΔ' Μεγαλοπρέπεια δ´ ἐστὶν μεσότης
[1, 14]	αὐτοῖς ἡ αἰτία, οὐ βία)	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΙΔ' Πάλιν δ´ ὑπὲρ ἀνάγκης
[1, 15]	τοῖς τοιούτοις ἄρα τὸ ἀναγκαῖον.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΙΕ' Ἐπεὶ δὲ τὸ ἑκούσιον
[1, 25]	μεγαλοπρέπεια, ἀλλ´ ἐν οἷς εἰρήκαμεν.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΙΕ' Νέμεσις δέ ἐστιν μεσότης
[1, 27]	ἀλλὰ πρὸς τοὺς αὐτοὺς τούτους.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΙΖ' Αἰδὼς δ´ ἐστὶ μεσότης
[1, 18]	ἢ τῶν πρὸς τὸ τέλος.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΙΗ' Ἀρετῆς δέ γ´ ἐστὶ
[1, 17]	τὴν λύπην τὰ καλὰ φεύγομεν.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΙΗ' Ἔτι δ´ ἐστὶν ἡ
[1, 28]	ἃ δεῖ καὶ ὅτε δεῖ.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΙΗ' Εὐτραπελία δ´ ἐστὶ μεσότης
[1, 19]	περὶ ποῖα τῶν παθῶν εἰσίν.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΙΘ' Ἐπεὶ οὖν ἐστιν ἡ
[1, 29]	εὐτράπελος· καὶ ἡ εὐτραπελία τοιαύτη.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΙΘ' Φιλία δ´ ἐστὶν μεσότης
[1, 30]	Ὁ μὲν οὖν φίλος τοιοῦτος·	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Κ' ἀλήθεια δέ ἐστιν μεταξὺ
[1, 31]	γὰρ κατ´ αὐτὰς ζῶντες ἐπαινοῦνται.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΚΑ' Περὶ δὲ δικαιοσύνης λοιπὸν
[1, 32]	δοκοῦν εἶναι δίκαιον, οὐκ ἀδικεῖ.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΚΒ' Ἐπειδὴ δ´ ὑπὲρ τῶν
[1, 21]	ἐν ἁφῇ καὶ γεύσει γινομένας.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΚΙ' Ἐχόμενον δ´ ἂν εἴη
[1, 21]	ἁφῇ καὶ γεύσει γινομένας. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΚΙ'	Ἐχόμενον δ´ ἂν εἴη τούτου
[1, 32]	τὴν πρᾶξιν, οἷον παρὰ τὸ	κιθαρίζειν	οὐκ ἔστιν ἄλλο τέλος οὐθέν,
[1, 22]	τῆς ἀνελευθεριότητος εἴδη πλείω, οἷον	κίμβικάς	τινας καλοῦμεν καὶ κυμινοπρίστας καὶ
[1, 19]	ἕνεκεν τοῦ καλοῦ ἐπὶ τὸ	κινδυνεύειν,	ἄφοβος ὢν περὶ ταῦτα, οὗτος
[1, 19]	ᾧ οἱ φόβοι καὶ οἱ	κίνδυνοι	πλησίον εἰσίν. Εἰ γάρ τις
[1, 19]	τις τὸν εἰς δέκατον ἔτος	κίνδυνον	μὴ φοβεῖται, οὔπω ἀνδρεῖος· ἔνιοι
[1, 19]	πρὸς τοὺς πολίτας ὑπομένουσι τοὺς	κινδύνους	καὶ δοκοῦσιν ἀνδρεῖοι εἶναι. Σημεῖον
[1, 19]	ἐπάνω διειλόμεθα, περὶ φόβους καὶ	κινδύνους	οὐ πάντας ἀλλὰ τοὺς ἀναιρετικοὺς
[1, 32]	περὶ τὰ αἰσθητὰ καὶ ἐν	κινήσει	καὶ ἁπλῶς ὅσα ἐν γενέσει
[1, 32]	δ´ ἐστὶν αἰσθητὰ καὶ ἐν	κινήσει	τοῦ μεταβάλλειν· ὥστε τὸ προαιρετικὸν
[1, 31]	παρακαταθήκην ἀποστεροῦντες ἢ μοιχεύοντες ἢ	κλέπτοντες	ἤ τι ἄλλο τῶν κατὰ
[1, 31]	καὶ δικαίως ἄδικος ὁ τοιοῦτος	κληθήσεται.	Οἷον ἐπὶ τῶν μεθυόντων. Οἱ
[1, 32]	εὐθὺ μὲν ἢ καμπύλον καὶ	κοῖλον	καὶ τὰ τοιαῦτά ἐστιν ἀεὶ
[1, 1]	αὐτὸ καθ´ αὑτό· τὸ δὲ	κοινὸν	ἐν ἅπασιν ὑπάρχει, οὐκ ἔστιν
[1, 1]	ἢ οὔ, ἀλλ´ ὡς τὸ	κοινὸν	ἐν ἅπασιν ὑπάρχον ἀγαθόν; Ἕτερον
[1, 1]	τὸ κατὰ τὰς ἄλλας κατηγορίας	κοινὸν	μὲν ἁπάσαις, οὐδεμιᾶς δ´ ἐστὶν
[1, 1]	τὸ γὰρ πότε ἐν πάσαις	κοινόν.	Ὁμοίως δὲ καὶ τὸ πρός
[1, 1]	φράζειν· οὐδὲν γὰρ τούτῳ κἀκείνῳ	κοινόν.	Οὗτοι μὲν οὖν ἐπὶ τοσοῦτον
[1, 1]	Ὅτι τοῦτο ἐστὶ μὲν τὸ	κοινόν,	ὡς ὁ ὁρισμὸς καὶ ἡ
[1, 1]	πολιτικῆς ἐστιν τὸ ὑπὲρ τοῦ	κοινοῦ	ἀγαθοῦ λέγειν τοῦ κατὰ τὸν
[1, 1]	αὖ τῆς πολιτικῆς ὑπὲρ τοῦ	κοινοῦ	ἀγαθοῦ λέγειν. Ὑπὲρ τοῦ ἀγαθοῦ
[1, 1]	ὑπὲρ τοῦ κατὰ τὴν ἐπαγωγὴν	κοινοῦ	ἀγαθοῦ λεκτέον τῇ πολιτικῇ, ὅτι
[1, 1]	ἄρα οὐδ´ οὕτως ὑπὲρ τοῦ	κοινοῦ	ἀγαθοῦ λεκτέον· τὸ γὰρ πότε
[1, 1]	οὐδὲ τοῦ κατὰ τὴν ἐπαγωγὴν	κοινοῦ.	Διὰ τί; Ὅτι ὅταν βουλώμεθα
[1, 1]	ὑπὲρ τοῦ ἀγαθοῦ λεκτέον τοῦ	κοινοῦ.	Μία γάρ ἐστιν καὶ αὐτὴ
[1, 1]	καὶ τῷ κατὰ τὸν ὅρον	κοινῷ	ἀγαθῷ. Ὅτι γὰρ ἀγαθόν, καὶ
[1, 31]	μὲν ἐν γυναικὸς καὶ ἀνδρὸς	κοινωνίᾳ	δίκαιόν ἐστιν ἐγγὺς τοῦ πολιτικοῦ
[1, 31]	ἐστι δίκαιον τὸ ἐν πολιτικῇ	κοινωνίᾳ	ὄν, ἡ δικαιοσύνη καὶ ὁ
[1, 31]	ἀλλήλων, καὶ τούτῳ τὴν πολιτικὴν	κοινωνίαν	συνέχειν. Ἐπεὶ οὖν τὸ δίκαιόν
[1, 31]	μᾶλλον, διότι ἐγγὺς τῆς πολιτικῆς	κοινωνίας	ὁ βίος αὐτῶν, ὥστε καὶ
[1, 31]	γὰρ μάλιστά ἐστιν ἐν ἰσότητι	(κοινωνοὶ	γὰρ οἱ πολῖταί τινες, καὶ
[1, 31]	δὲ οὐκέτι ἑκόντες· τὸ γὰρ	κολάζεσθαι	φεύγομεν, ὥστε δῆλον ὅτι οὐκ
[1, 29]	ΙΘ' Φιλία δ´ ἐστὶν μεσότης	κολακείας	καὶ ἔχθρας, ἔστιν δὲ περὶ
[1, 29]	καὶ λόγους· ὁ μὲν γὰρ	κόλαξ	ἐστὶν ὁ πλείω τῶν προσηκόντων
[1, 9]	Οἷον πεφύκαμεν μᾶλλον ἀκόλαστοι ἢ	κόσμιοι	εἶναι· ἡ οὖν ἐπίδοσις γίνεται
[1, 9]	πρὸς ἀκολασίαν μᾶλλον ἢ πρὸς	κοσμιότητα·	ὥστ´ ἐναντιώτερον ἂν εἴη ὑπερβολὴ
[1, 16]	βουλεύσασθαι, εἶθ´ ὅταν ἡμῖν φανῇ	κρεῖττον	διανοηθεῖσιν, οὕτως ὁρμή τις τοῦ
[1, 18]	πρότερον μὲν ἐλέγομεν τὴν ἐνέργειαν	κρεῖττον	εἶναι ἢ τὴν ἕξιν τὴν
[1, 32]	καὶ ἐν τῷ ὀρθῶς τι	κρῖναι	καὶ ἰδεῖν· περὶ μικρῶν δὲ
[1, 31]	ἀδίκως ὁτιοῦν ἔχοντι; Ἢ τῷ	κρίναντι	καὶ τῷ ἀπονείμαντι, ὥσπερ ἐν
[1, 31]	παρὰ τοῦ ἐφεστῶτος καὶ ταῦτα	κρίναντος	οὐκ ἀδικεῖ, κἂν ἀδίκως αὐτῷ
[1, 31]	αὐτῷ ἀποδοθῇ· ἀλλ´ ἤδη ὁ	κρίνας	κακῶς καὶ δούς, οὗτος ἀδικεῖ.
[1, 4]	τῷ μεγίστῳ χρόνῳ τοῦ βίου	κρίνειν,	ὡς δέον τὸ τέλειον εἶναι
[1, 23]	Οἱ γὰρ σπουδαῖοι εἰδότες καὶ	κρίνοντες	ὀρθῶς τιμήσουσιν· βουλήσεται οὖν μᾶλλον
[1, 18]	ἄλλοι ἄνθρωποι τὸν σπουδαῖον θεωροῦντες	κρίνουσιν	ἐκ τοῦ πράττειν, διὰ τὸ
[1, 32]	δὲ καὶ ἐν μικροῖς ἡ	κρίσις	αὐτοῦ. Ἔστιν οὖν ἡ σύνεσις
[1, 22]	οὖν τοῦ ἐλευθερίου καὶ τὸ	κτήσασθαί	ἐστι καὶ τὸ παρασκευάσασθαι χρήματα;
[1, 1]	οἶδεν, ἐν δὲ κυβερνητικῇ ὁ	κυβερνήτης,	ἐν ἑκάστῃ δ´ ἕκαστος. Πότε
[1, 1]	πότε δὲ δεῖ πλεῖν ὁ	κυβερνήτης.	Ἐν ἑκάστῃ δὲ τὸ πότε
[1, 1]	ἀγαθὸν πότε εἰδήσει, οὔτε ὁ	κυβερνήτης	τὸ ἐν ἰατρικῇ. Οὐκ ἄρα
[1, 1]	ὁ ἰατρὸς τὸ ἐν τῇ	κυβερνητικῇ	ἀγαθὸν πότε εἰδήσει, οὔτε ὁ
[1, 1]	ὁ ἰατρὸς οἶδεν, ἐν δὲ	κυβερνητικῇ	ὁ κυβερνήτης, ἐν ἑκάστῃ δ´
[1, 9]	τὸ μέσον λαβεῖν ἔργον, οἷον	κύκλον	μὲν γράψαι παντὸς ἐστί, τὸ
[1, 22]	οἷον κίμβικάς τινας καλοῦμεν καὶ	κυμινοπρίστας	καὶ αἰσχροκερδεῖς καὶ μικρολόγους. Πάντες
[1, 32]	φησίν, αὕτη ἐπιμελεῖται πάντων, καὶ	κυρία	ἐστὶ προστάττουσα. Ἀλλ´ ἴσως ἔχει
[1, 32]	ὁ ἐπίτροπος. Οὗτος γὰρ πάντων	κύριος	καὶ πάντα διοικεῖ· ἀλλ´ οὔπω
[1, 24]	τοιαῦται μεγαλοπρέπειαι μεταφοραῖς λέγονται, οὐ	κυρίως·	οὐ γάρ ἐστιν ἐν τούτοις
[1, 11]	ἑκούσιον· τοῦτο γάρ ἐστι τὸ	κυριώτατον	πρὸς τὴν ἀρετήν, τὸ ἑκούσιον.
[1, 32]	σχολήν, ὅπως ἂν ἐκεῖνος μὴ	κωλυόμενος	ὑπὸ τῶν ἀναγκαίων ἐκκλείηται τοῦ
[1, 31]	Ἀλλ´ ἐνταῦθα {ὁ} διορισμὸς προστεθεὶς	κωλύσει	τὸν λόγον τοῦτον. Ἔστιν δὲ