>

Livre, Chap.
[1, 1]	~ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ ΗΘΙΚΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Α'	Ἐπειδὴ προαιρούμεθα λέγειν ὑπὲρ ἠθικῶν,
[1, 31]	γίνεται ἐλαχίστοις· ὡς γὰρ τὸ	Α	πρὸς τὸ Β, τὸ Γ
[1, 32]	καὶ μὴ πρᾶξαι προελομένοις, περὶ	ἅ	ἐστιν {καὶ} βουλὴ καὶ προαίρεσις
[1, 31]	μὲν γὰρ ᾤοντο δίκαιον εἶναι,	ἅ	τις ἐποίησεν, ταῦτ´ ἀντιπαθεῖν· τὸ
[1, 32]	εἰ αὐτὴ ἐπαινετὴ τῷ ποιεῖν	ἃ	ἂν ἡ φρόνησις προστάττῃ, ἥ
[1, 13]	ἃ βούλονται ποιεῖν, ἐροῦμεν βιαζομένοις	ἃ	ἂν ποιῶσι ποιεῖν· ἐν οἷς
[1, 13]	παρὰ φύσιν τι ἢ παρ´	ἃ	βούλονται ποιεῖν, ἐροῦμεν βιαζομένοις ἃ
[1, 32]	ἐν ἀρετῆς τάξει ὄντων. Ἐφ´	ἃ	γὰρ ἡ ἀνδρεία ὁρμᾷ πράττειν,
[1, 7]	τῇ ψυχῇ γινόμενα. Ἔστιν δ´	ἃ	γίνεται ταῦτα, πάθη δυνάμεις ἕξεις·
[1, 9]	μᾶλλον πρὸς ἃ πεφύκαμεν· πρὸς	ἃ	δὲ μᾶλλον ἐπιδίδομεν, ταῦτα καὶ
[1, 22]	οὖν ἐστίν; Ὁ ἀναλίσκων εἰς	ἃ	δεῖ καὶ ὅσα δεῖ καὶ
[1, 22]	τούτῳ ὁ μὴ ἀναλίσκων εἰς	ἃ	δεῖ καὶ ὅσα δεῖ καὶ
[1, 27]	ἐρεῖ ἐν οἷς δεῖ καὶ	ἃ	δεῖ καὶ ὅτε δεῖ. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[1, 17]	οὐθεὶς ἄλλος ποριεῖ, καὶ εὑρήσει	ἃ	δεῖ πρὸς τοῦτο. Καὶ εὔλογον
[1, 16]	δοξάζομεν κατὰ διάνοιαν· ἆρ´ οὖν	ἃ	διανοούμεθα, ταῦτα καὶ προαιρούμεθα; Ἢ
[1, 8]	μεσότητα ἄρα τῶν τοιούτων καθ´	ἃ	ἐπαινετοὶ λεγόμεθα ἡ ἕξις ἐστὶ
[1, 27]	πρὸς πάντας λέγων καὶ πράττων	ἃ	ἔτυχεν, ὁ δὲ καταπεπληγμένος ὁ
[1, 32]	ἐστίν. Βουλευόμεθα γὰρ ὑπὲρ τούτων	ἃ	ἐφ´ ἡμῖν ἐστιν καὶ πρᾶξαι
[1, 32]	τῶν ἀρχῶν ἤδη δεικνύμενα, περὶ	ἃ	ἡ ἐπιστήμη· ᾗ μὲν οὖν
[1, 32]	εἴη ἂν περὶ ταὐτά, περὶ	ἃ	καὶ ὁ νοῦς καὶ ἡ
[1, 9]	δὲ καὶ ἄλλως, οἷον πρὸς	ἃ	μᾶλλον πεφύκαμεν, ταῦτα μᾶλλον ἐναντία
[1, 22]	ἄσωτός ἐστιν ὁ ἀναλίσκων εἰς	ἃ	μὴ δεῖ καὶ πλείω ὧν
[1, 2]	ἀγαθῶν οὖσαν συγκρίνων πρὸς ἄλλα	ἃ	μή ἐστιν ἐν αὐτῇ ἐνόντα,
[1, 10]	ἄτοπος ἂν εἴη ταῦτα νομοθετῶν,	ἃ	μὴ ἐφ´ ἡμῖν ἐστι πράττειν.
[1, 30]	αὑτῷ προσποιούμενος εἶναι, ἢ εἰδέναι	ἃ	μὴ οἶδεν, ὁ δ´ εἴρων
[1, 31]	εἰ γὰρ δίκαια μέν ἐστιν	ἃ	ὁ νόμος κελεύει ποιεῖν, ὁ
[1, 31]	Καὶ πάλιν οὕτως. Εἰ γὰρ	ἃ	ὁ νόμος πράττειν τάττει, ταῦτά
[1, 31]	νόμον. Δίκαια γάρ φασιν εἶναι	ἃ	ὁ νόμος προστάττει. Ὁ δὲ
[1, 19]	κατ´ ἀνθρώπους· λέγω δὲ οἷον	ἃ	οἱ πολλοὶ φοβοῦνται ἢ οἱ
[1, 30]	ὑπαρχόντων προσποιούμενος αὑτῷ εἶναι, καὶ	ἃ	οἶδεν μὴ φάσκων, ἀλλ´ ἐπικρυπτόμενος
[1, 12]	μὴν οἵ γε ἀκρατεῖς ἐφ´	ἃ	ὁρμῶσιν, ταῦτα τέως βούλονται· πράττουσιν
[1, 9]	οὖν ἐπίδοσις γίνεται μᾶλλον πρὸς	ἃ	πεφύκαμεν· πρὸς ἃ δὲ μᾶλλον
[1, 25]	δ´ ἡ νέμεσις περὶ ἀγαθά,	ἃ	τυγχάνει ὑπάρχοντα ἀναξίῳ ὄντι, λυπή
[1, 25]	Ἔστι δ´ ἡ νέμεσις περὶ	ἀγαθά,	ἃ τυγχάνει ὑπάρχοντα ἀναξίῳ ὄντι,
[1, 2]	διὸ δυνάμεις τὰ τοιαῦτα καλοῦνται	ἀγαθά.	Ἀγαθὰ μὲν δὴ εἰσίν (δοκιμάζεται
[1, 3]	Μετὰ τοίνυν τοῦτο ἔχει τὰ	ἀγαθὰ	ἄλλην διαίρεσιν. Ἔστι γὰρ τῶν
[1, 3]	Τὰ δ´ ἐν ψυχῇ διώρισται	ἀγαθὰ	εἰς τρία, εἰς φρόνησιν εἰς
[1, 1]	αἱρετόν· ἢ οὗ τἆλλα μετασχόντα	ἀγαθὰ	ἐστίν, τοῦτο δέ ἐστιν ἡ
[1, 2]	δυνάμεις τὰ τοιαῦτα καλοῦνται ἀγαθά.	Ἀγαθὰ	μὲν δὴ εἰσίν (δοκιμάζεται γὰρ
[1, 2]	τοῖς δ´ αὐτοῖς τούτοις συμβέβηκεν	ἀγαθοῖς	καὶ τὴν τύχην τῆς γενέσεως
[1, 17]	ὁμογνωμονοῦσιν, οἷον τὴν ὑγίειαν ὅτι	ἀγαθόν)	ἀλλ´ ἤδη τὰ κατὰ τὸ
[1, 1]	τοῦ τέλους τοῦ αὑτῆς ὅτι	ἀγαθόν,	ἀλλὰ τοῦτο μὲν ἄλλης δυνάμεώς
[1, 1]	Ἐν ἑκάστῃ δὲ τὸ πότε	ἀγαθὸν	ἕκαστος τὸ καθ´ ἑαυτὸν εἰδήσει·
[1, 1]	ἁπάσαις. Ἀλλὰ μὴν τὸ πότε	ἀγαθὸν	ἐν μὲν ἰατρικῇ ὁ ἰατρὸς
[1, 4]	εἴημεν καὶ ἔχοιμεν τὸ ἄριστον	ἀγαθόν.	Ἐπεὶ δ´ οὖν ἐστιν ἡ
[1, 1]	Ὁ δὲ ὅρος λέγει ὅτι	ἀγαθόν,	ἐπιστήμη δέ γε οὐδὲ δύναμις
[1, 4]	ζῆν. Ἐπειδήπερ οὖν τὸ ἄριστον	ἀγαθόν	ἐστιν ἡ εὐδαιμονία, καὶ αὕτη
[1, 1]	τὸ κοινὸν ἐν ἅπασιν ὑπάρχον	ἀγαθόν;	Ἕτερον γὰρ τῆς ἰδέας τοῦτο
[1, 1]	ἑκάστου οὐσίαν λέγειν, ἤτοι ὅτι	ἀγαθὸν	ἢ ὅτι κακὸν ἢ ὅ
[1, 1]	ὃ ἂν βουλώμεθα δεῖξαι ὅτι	ἀγαθόν,	ἢ τῇ ἐπαγωγῇ, οἷον ὅταν
[1, 1]	γάρ ἐστιν ἁπλοῦν. Λέγεται γὰρ	ἀγαθὸν	ἢ τὸ ἄριστον ἐν ἑκάστῳ
[1, 2]	ἀγαθόν. Τὸ γὰρ τέλειον ζητοῦμεν	ἀγαθόν,	ἡ δὲ φρόνησις μόνη οὖσα
[1, 1]	τοιοῦτον, ὥστε μάλιστ´ ἂν εἴη	ἀγαθὸν	ἡ ἰδέα, ὡς οἴονται. Ὁ
[1, 1]	οὔτε ὁ οἰκοδόμος λέγει ὅτι	ἀγαθὸν	ἡ ὑγίεια οὐδὲ ἡ οἰκία,
[1, 1]	ὁ ὅρος ὅτι τὸ τοιόνδ´	ἀγαθὸν	καθόλου, ὃ ἂν ᾖ αὐτὸ
[1, 23]	τὴν βελτίστην, καὶ τὸ τίμιον	ἀγαθὸν	καὶ ἀρχῆς τάξιν ἔχον. Οἱ
[1, 1]	ὅρον κοινῷ ἀγαθῷ. Ὅτι γὰρ	ἀγαθόν,	καὶ ἐνταῦθ´ ἐρεῖ. Δῆλον τοίνυν
[1, 1]	ἀγαθόν, φαμὲν ὅτι ἡ δικαιοσύνη	ἀγαθὸν	καὶ ἡ ἀνδρεία καὶ ἁπλῶς
[1, 4]	οὖν ἐστιν ἡ εὐδαιμονία τέλειον	ἀγαθὸν	καὶ τέλος, οὐδὲ τοῦτο δεῖ
[1, 1]	δὲ καὶ τὸ πρός τι	ἀγαθὸν	καὶ τὸ κατὰ τὰς ἄλλας
[1, 22]	γὰρ κακὸν πολυειδές, τὸ δ´	ἀγαθὸν	μονοειδές, οἷον ἡ μὲν ὑγίεια
[1, 1]	ἀρετή, ὥστε καὶ ἡ μεγαλοψυχία	ἀγαθόν·	οὐδὲ δὴ ὑπὲρ τοῦ κατὰ
[1, 1]	ἐστί τι τέλος, καὶ τοῦτ´	ἀγαθόν·	οὐδεμία γὰρ οὔτ´ ἐπιστήμη οὔτε
[1, 1]	ἰατρὸς τὸ ἐν τῇ κυβερνητικῇ	ἀγαθὸν	πότε εἰδήσει, οὔτε ὁ κυβερνήτης
[1, 17]	κατὰ τὸ τέλος, οἷον πότερον	ἀγαθὸν	πρὸς ὑγίειαν φαγεῖν τοῦτο ἢ
[1, 2]	οὕτως ζητητέον ἐστὶν τὸ ἄριστον	ἀγαθόν.	Τὸ γὰρ τέλειον ζητοῦμεν ἀγαθόν,
[1, 1]	Εἰ οὖν πασῶν τῶν δυνάμεων	ἀγαθὸν	τὸ τέλος, δῆλον ὡς καὶ
[1, 1]	τὸ τέλος αὐτῆς ἂν εἴη	ἀγαθόν.	Ὑπὲρ ἀγαθοῦ ἄρα, ὡς ἔοικεν,
[1, 1]	δεῖξαι ὅτι ἡ μεγαλοψυχία ἐστὶν	ἀγαθόν,	φαμὲν ὅτι ἡ δικαιοσύνη ἀγαθὸν
[1, 1]	ὑπὲρ τοῦ τέλους λέγει ὅτι	ἀγαθόν,	ὥστε οὐδ´ ἡ πολιτική. Διὸ
[1, 18]	ἂν ἐν γραφικῇ εἴη τις	ἀγαθὸς	μιμητής, ὅμως δὲ οὐκ ἂν
[1, 1]	ἡμῖν· οὐ γὰρ τοῦ θεῶν	ἀγαθοῦ·	ἀλλ´ ὑπὲρ μὲν τούτου καὶ
[1, 1]	κοινοῦ ἀγαθοῦ λέγειν. Ὑπὲρ τοῦ	ἀγαθοῦ	ἄρα, καὶ ὑπὲρ τοῦ ἀρίστου,
[1, 1]	αὐτῆς ἂν εἴη ἀγαθόν. Ὑπὲρ	ἀγαθοῦ	ἄρα, ὡς ἔοικεν, ἡμῖν λεκτέον,
[1, 1]	οὖν ὑπὲρ τῆς ἰδέας τοῦ	ἀγαθοῦ	δεῖ, ἢ οὔ, ἀλλ´ ὡς
[1, 1]	ἄνευ τοῦ κατὰ τὴν ἰδέαν	ἀγαθοῦ	διὸ οὐκ οἰκείαν ἀρχὴν εἶναι
[1, 1]	ἐστιν τὸ ὑπὲρ τοῦ κοινοῦ	ἀγαθοῦ	λέγειν τοῦ κατὰ τὸν ὁρισμόν.
[1, 1]	τῆς πολιτικῆς ὑπὲρ τοῦ κοινοῦ	ἀγαθοῦ	λέγειν. Ὑπὲρ τοῦ ἀγαθοῦ ἄρα,
[1, 1]	γε {δεῖν} ὅταν ὑπὲρ τοῦ	ἀγαθοῦ	λέγωσιν, ὑπὲρ τῆς ἰδέας δεῖν
[1, 1]	τοίνυν ὅτι ὑπὲρ τοῦ ἀρίστου	ἀγαθοῦ	λεκτέον ἐστὶν καὶ ἀρίστου τοῦ
[1, 1]	τοῦ κατὰ τὴν ἐπαγωγὴν κοινοῦ	ἀγαθοῦ	λεκτέον τῇ πολιτικῇ, ὅτι τὰ
[1, 1]	οὐδ´ οὕτως ὑπὲρ τοῦ κοινοῦ	ἀγαθοῦ	λεκτέον· τὸ γὰρ πότε ἐν
[1, 1]	οὐδὲ τῇ πολιτικῇ ὑπὲρ τοῦ	ἀγαθοῦ	λεκτέον τοῦ κοινοῦ. Μία γάρ
[1, 2]	ἀγαθῶν τὸ σωστικὸν καὶ ποιητικὸν	ἀγαθοῦ,	οἷον γυμνάσια ὑγιείας καὶ εἴ
[1, 1]	ἔοικεν, ἡμῖν λεκτέον, καὶ ὑπὲρ	ἀγαθοῦ	οὐ τοῦ ἁπλῶς, ἀλλὰ τοῦ
[1, 1]	ὑπὲρ τοῦ ἐν ἑκάστῃ {πότε}	ἀγαθοῦ,	οὐδ´ αὖ τῆς πολιτικῆς ὑπὲρ
[1, 19]	οἱ δι´ ἐλπίδα καὶ προσδοκίαν	ἀγαθοῦ.	Οὐδὲ δὴ τούτους φατέον εἶναι
[1, 1]	σκοπεῖ τἀγαθοῦ, ἀλλὰ τοῦ ἡμῖν	ἀγαθοῦ.	{Οὐδεμία γὰρ οὔτ´ ἐπιστήμη οὔτε
[1, 1]	τοῦ πολιτικοῦ ἄρα ἡμῖν λεκτέον	ἀγαθοῦ.	Πάλιν δὲ καὶ τοῦτο διελεῖν
[1, 1]	οὔτε δυνάμεως τὸ ὑπὲρ παντὸς	ἀγαθοῦ	σκοπεῖν. Διὰ τί; Ὅτι τἀγαθὸν
[1, 1]	ὑπὲρ τοῦ κατὰ τὴν ἰδέαν	ἀγαθοῦ	τὸν λόγον ποιεῖται. Ἀλλ´ ἴσως
[1, 1]	καὶ τοῦτο διελεῖν δεῖ. Ὑπὲρ	ἀγαθοῦ	τοῦ πῶς λεγομένου; Οὐ γάρ
[1, 1]	λέγειν· ὑπὲρ γὰρ τοῦ μάλιστα	ἀγαθοῦ	φασι δεῖν λέγειν, αὐτὸ δὲ
[1, 1]	τῷ κατὰ τὸν ὅρον κοινῷ	ἀγαθῷ.	Ὅτι γὰρ ἀγαθόν, καὶ ἐνταῦθ´
[1, 1]	Ὁμοίως δὲ καὶ ἐπὶ τῶν	ἀγαθῶν	ἐστι θεάσασθαι τὰ ἄλλα ἄνευ
[1, 1]	δεῖξαί {καί} τι τῶν μέρος	ἀγαθῶν,	ἢ τῷ ὁρισμῷ δείκνυμεν ὅτι
[1, 2]	ἄριστον τὴν φρόνησιν ἁπάντων τῶν	ἀγαθῶν	καθ´ ἓν συγκρινομένων. Ἀλλ´ ἴσως
[1, 16]	προαίρεσις τῶν πρὸς τὸ τέλος	ἀγαθῶν	καὶ οὐ τοῦ τέλους, καὶ
[1, 3]	καὶ δοκεῖ καὶ τέλος τῶν	ἀγαθῶν	καὶ τελειότατον εἶναι, ἡ εὐδαιμονία,
[1, 2]	τἀγαθόν ἐστι καὶ τέλος τῶν	ἀγαθῶν.	Μετὰ ταῦτα τοίνυν πῶς τὸ
[1, 17]	ἁμαρτία ἐν τῇ αἱρέσει τῶν	ἀγαθῶν	οὐ περὶ τὰ τέλη (ταῦτα
[1, 2]	εὐδαιμονίαν τὴν ἐκ τούτων τῶν	ἀγαθῶν	οὖσαν συγκρίνων πρὸς ἄλλα ἃ
[1, 2]	γὰρ εὐδαιμονία ἐστὶν ἔκ τινων	ἀγαθῶν	συγκειμένη· τὸ δ´ ἐξ ὧν
[1, 2]	συγκειμένη· τὸ δ´ ἐξ ὧν	ἀγαθῶν	σύγκειται, σκοπεῖν εἰ τοῦτ´ ἐστὶν
[1, 2]	τὴν δ´ εὐδαιμονίαν ἐκ πολλῶν	ἀγαθῶν	συντίθεμεν· ἐὰν δὴ τὸ βέλτιστον
[1, 31]	ἐστίν· ὅταν γὰρ τῶν μὲν	ἀγαθῶν	τὰ μείζω αὑτοῖς νέμωσι, τῶν
[1, 3]	ἄλλην διαίρεσιν. Ἔστι γὰρ τῶν	ἀγαθῶν	τὰ μὲν ἐν ψυχῇ, οἷον
[1, 2]	Ἔτι καὶ ἄλλως· τῶν γὰρ	ἀγαθῶν	τὰ μέν ἐστιν τέλη τὰ
[1, 2]	τἀγαθὰ διαίρεσιν· οἷόν ἐστι τῶν	ἀγαθῶν	τὰ μὲν πάντῃ καὶ πάντως
[1, 2]	ποσαχῶς λέγεται. Ἔστι γὰρ τῶν	ἀγαθῶν	τὰ μὲν τίμια, τὰ δ´
[1, 2]	Λοιπὸν δὲ καὶ τέταρτον τῶν	ἀγαθῶν	τὸ σωστικὸν καὶ ποιητικὸν ἀγαθοῦ,
[1, 31]	τὰ ἄδικα πράττοντα ἐν τῷ	ἀγνοεῖν	ἐστι τοῦτο, ὃ καὶ μικρὸν
[1, 31]	αὐτοῖς μὴ πίνειν τοσοῦτον, ὥστ´	ἀγνοήσαντας	τύπτειν τὸν πατέρα. Ὁμοίως {καὶ}
[1, 31]	διορισμός. Ὅταν μὲν γὰρ ἡ	ἄγνοια	αἰτία ᾖ τοῦ πρᾶξαί τι,
[1, 31]	παιδία λέγεσθαι ἄδικα· ἡ γὰρ	ἄγνοια	αἰτία τοῦ πράττειν ταῦτα, τῆς
[1, 31]	ἄδικοι. Ἔστιν δ´ ἡ τοιαύτη	ἄγνοια	ἡ φυσική, οἷον τὰ παιδία
[1, 31]	αὐτοί εἰσιν αἴτιοι, ἀλλ´ ἡ	ἄγνοια	κἀκείνοις ἐστὶν αἰτία τοῖς πράξασι
[1, 31]	τύπτουσιν, ἀλλ´ ἡ ἐν τούτοις	ἄγνοια	φυσικὴ οὖσα οὐ ποιεῖ διὰ
[1, 31]	ἕνεκεν· ἀλλ´ ἤδη καὶ τὴν	ἄγνοιαν	διοριστέον ἐστίν, πῶς ἂν γινομένης
[1, 31]	καὶ πράττῃ τι κατὰ τὴν	ἄγνοιαν	ἧς αὐτὸς αἴτιος ἐστίν, οὗτος
[1, 31]	τι κακὸν ἀδικοῦσιν· τῆς γὰρ	ἀγνοίας	αὐτοί εἰσιν αἴτιοι· ἐξῆν γὰρ
[1, 31]	οὐκ ἀδικεῖ· ὅταν δὲ τῆς	ἀγνοίας	αὐτὸς ᾖ αἴτιος, καὶ πράττῃ
[1, 31]	ἐστίν, πῶς ἂν γινομένης τῆς	ἀγνοίας,	ὃν βλάπτει, οὐκ ἀδικήσει. Ἔστω
[1, 31]	τοῦ πράττειν ταῦτα, τῆς δ´	ἀγνοίας	οὐκ αὐτὰ αἴτια, διὸ οὐδ´
[1, 31]	Ὁμοίως {καὶ} ἐπὶ τῶν ἄλλων	ἀγνοιῶν	ὅσαι μὲν γίνονται δι´ αὐτούς,
[1, 1]	τίνων ἔσται καὶ πῶς ἔσται,	ἀγνοοῦντα	τὸ τί ἐστίν, ὥσπερ οὐδ´
[1, 31]	ἡ φυσική, οἷον τὰ παιδία	ἀγνοοῦντα	τοὺς πατέρας τύπτουσιν, ἀλλ´ ἡ
[1, 20]	ἤδη ὁ πάσχων καὶ μὴ	ἀγόμενος,	ὥστε εἰς ὑπερβολὴν αὐτῶν ἀπολαύων
[1, 28]	δ´ ἐστὶ μεσότης βωμολοχίας καὶ	ἀγροικίας,	ἔστιν δὲ περὶ {τὰ} σκώμματα.
[1, 28]	οἰόμενος δεῖν σκώπτειν, ὅ τε	ἄγροικος	ὁ μήτε σκώπτειν βουλόμενος δεῖν
[1, 28]	πάντως σκώπτων μήτ´ {αὖ{ τὸς}	ἄγροικος	ὤν. Ἔσται δὲ ὁ εὐτράπελος
[1, 14]	Οἷον ἠναγκάσθην συντονώτερον βαδίσαι εἰς	ἀγρόν·	εἰ γὰρ μή, ἀπολωλότ´ ἂν
[1, 14]	ἀπολωλότ´ ἂν εὗρον τὰ ἐν	ἀγρῷ.	Ἐν τοῖς τοιούτοις ἄρα τὸ
[1, 5]	τῷ λόγον ἔχοντι ἐγγίνεται φρόνησις	ἀγχίνοια	σοφία εὐμάθεια μνήμη καὶ τὰ
[1, 31]	τῷ ἀπονείμαντι, ὥσπερ ἐν τοῖς	ἀγῶσιν;	Καὶ γὰρ ὁ λαβὼν τὸν
[1, 31]	πρᾶξιν ταύτην τὰ παιδία λέγεσθαι	ἄδικα·	ἡ γὰρ ἄγνοια αἰτία τοῦ
[1, 31]	οὐκ αὐτὰ αἴτια, διὸ οὐδ´	ἄδικα	λέγονται. Ὑπὲρ δὲ δὴ τοῦ
[1, 31]	οὔ; Δίκαια μὲν γὰρ καὶ	ἄδικα	πράττομεν ἑκόντες, ἀδικούμεθα δὲ οὐκέτι
[1, 31]	οὖν τὸ μὴ ἀδικεῖν τὰ	ἄδικα	πράττοντα ἐν τῷ ἀγνοεῖν ἐστι
[1, 31]	ὁ ἄρα ταῦτα μὴ πράττων	ἀδικεῖ	αὑτόν. Εἰς οὐθένα γὰρ ἄλλον
[1, 31]	τὴν ἀκρασίαν, ὥστε αὐτὸς αὑτὸν	ἀδικεῖ·	βούλεται ἄρα τὰ φαῦλα πράττειν
[1, 31]	γὰρ ἦρξε πρότερος καὶ ἠδίκησεν,	ἀδικεῖ	δὲ κατ´ ἀμφότερα, ὥστε ἀνάλογον
[1, 31]	ἔλαττον· εἰ ἄρα αὐτὸς αὑτὸν	ἀδικεῖ,	ἐνδέχεται τὸν αὐτὸν κατὰ τὸν
[1, 31]	Καὶ οὗτος ἔστι μὲν ᾗ	ἀδικεῖ,	ἔστι δὲ ᾗ οὐκ ἀδικεῖ·
[1, 31]	δίκαιον μὴ ἔκρινεν, ταύτῃ μὲν	ἀδικεῖ,	ᾗ δὲ τὸ αὑτῷ δοκοῦν
[1, 31]	ἀδικεῖ, ἔστι δὲ ᾗ οὐκ	ἀδικεῖ·	ᾗ μὲν γὰρ τὸ τῇ
[1, 31]	αὐτὸς αἴτιος ἐστίν, οὗτος ἤδη	ἀδικεῖ,	καὶ δικαίως ἄδικος ὁ τοιοῦτος
[1, 31]	δίκαια, ὁ μὴ πράττων ταῦτα	ἀδικεῖ·	καὶ εἰ πρὸς ὃν κελεύει
[1, 31]	αὑτὸν ἀδικεῖν. Πότερος δὲ πάλιν	ἀδικεῖ,	καὶ ἐν ποτέρῳ ἐστὶ τὸ
[1, 31]	κρίνας κακῶς καὶ δούς, οὗτος	ἀδικεῖ.	Καὶ οὗτος ἔστι μὲν ᾗ
[1, 31]	ἐφεστῶτος καὶ ταῦτα κρίναντος οὐκ	ἀδικεῖ,	κἂν ἀδίκως αὐτῷ ἀποδοθῇ· ἀλλ´
[1, 31]	αὑτῷ δοκοῦν εἶναι δίκαιον, οὐκ	ἀδικεῖ.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΒ' Ἐπειδὴ δ´ ὑπὲρ
[1, 31]	ἀπέκτεινεν, ἄδικον μέν τι ἔπραξεν,	ἀδικεῖ	μέντοι οὐθένα, ἀτυχεῖ δέ. Ἐπεὶ
[1, 31]	Ἔτι ὁ μὲν ἀδικῶν ἑκὼν	ἀδικεῖ,	ὁ δὲ ἀδικούμενος ἄκων ἀδικεῖται,
[1, 31]	τοῦτον εἰ μὴ πράττει, τοῦτον	ἀδικεῖ,	ὁ δὲ νόμος κελεύει σώφρονα
[1, 31]	ἑκὼν τοῦτο πράττει, ὥστε οὐκ	ἀδικεῖ·	ὅταν δὲ τῆς ἀγνοίας αὐτὸς
[1, 31]	ἀλλὰ μὴν ὁ ἀδικῶν, ᾗ	ἀδικεῖ,	πλεῖον ἔχει, ὁ δ´ ἀδικούμενος,
[1, 31]	ἀληθῆ ἦν, οὐδ´ ἐνδέχεται αὐτὸν	ἀδικεῖν	αὑτόν. Τὸν γὰρ αὐτὸν οὐκ
[1, 31]	ποιεῖν, οὐκ ἂν ἐνδέχοιτο αὑτὸν	ἀδικεῖν.	Εἰ δὲ μή, οὐ τό
[1, 31]	ἆρά γε ἐνδέχεται αὐτὸν αὑτὸν	ἀδικεῖν;	Ἐκ μὲν δὴ τοῦ ἀκρατοῦς
[1, 31]	ἑαυτοῦ· ὥστε εἰ τὸ μὲν	ἀδικεῖν	ἐν τοῖς τοιούτοις ἐστίν, τούτων
[1, 31]	ὥστε εἰ ἐνδέχεται αὐτὸν αὑτὸν	ἀδικεῖν,	ἐνδέχοιτ´ ἂν ἅμα καὶ ἀκουσίως
[1, 31]	οὐδ´ οὕτως ἐνδέχεται αὐτὸν αὑτὸν	ἀδικεῖν.	Ἔτι εἴ τις λαμβάνοι ἐκ
[1, 31]	οὐκ ἄρα ἐνδέχεται αὐτὸν αὑτὸν	ἀδικεῖν.	Ἔτι ὁ μὲν ἀδικῶν ἑκὼν
[1, 31]	ἄνισον τοῦτ´ ἐστί, καὶ οὕτως	ἀδικεῖν	καὶ ἀδικεῖσθαι οἴονται. Δῆλον ἄρα
[1, 31]	Ὅ τε γὰρ ἄδικος τῷ	ἀδικεῖν	πλεῖον ἔχει, καὶ ὁ ἀδικούμενος
[1, 31]	ζητοῦμεν, οὐκ ἐνδέχεται αὐτὸν αὑτὸν	ἀδικεῖν.	Πότερος δὲ πάλιν ἀδικεῖ, καὶ
[1, 31]	δέ. Ἐπεὶ οὖν τὸ μὴ	ἀδικεῖν	τὰ ἄδικα πράττοντα ἐν τῷ
[1, 31]	ἑκὼν βλάπτεσθαι ὑπομένει· τὸ γὰρ	ἀδικεῖσθαι	βλάπτεσθαι ἐστίν. Ναί, ἀλλ´ εἰσί
[1, 31]	καὶ ὁ ἀδικούμενος δὲ τῷ	ἀδικεῖσθαι	ἔλαττον· τὸ δέ γε μέσον
[1, 31]	δίκαιον, τὸ δ´ ἔλαττον ἔχειν	ἀδικεῖσθαι	ἐστίν, ἔλαττον δὲ ἑκὼν ἔχει,
[1, 31]	ἀδικεῖσθαι πῶς; Πότερον ἑκόντα ἔστιν	ἀδικεῖσθαι;	Ἢ οὔ; Δίκαια μὲν γὰρ
[1, 31]	διορισμὸς οὗτος, τὸ μηδένα βούλεσθαι	ἀδικεῖσθαι.	Ὁ δέ γε ἀκρατὴς βουλόμενος
[1, 31]	ἐστί, καὶ οὕτως ἀδικεῖν καὶ	ἀδικεῖσθαι	οἴονται. Δῆλον ἄρα ὅτι ἐπειδὴ
[1, 31]	λέγονται. Ὑπὲρ δὲ δὴ τοῦ	ἀδικεῖσθαι	πῶς; Πότερον ἑκόντα ἔστιν ἀδικεῖσθαι;
[1, 31]	πράττειν αὑτῷ. Ἀλλ´ οὐδεὶς βούλεται	ἀδικεῖσθαι·	ὥστ´ οὐδὲ ὁ ἀκρατὴς αὐτὸς
[1, 31]	ὥστε ἑκὼν αὐτὸς ὑφ´ αὑτοῦ	ἀδικεῖται.	Ἀλλ´ ἐνταῦθα {ὁ} διορισμὸς προστεθεὶς
[1, 31]	ἑκὼν ἔχει, ἑκὼν ἄρα, φησίν,	ἀδικεῖται.	Ἀλλ´ ἐντεῦθεν δῆλον πάλιν ὅτι
[1, 31]	τι ἀνθ´ οὗ προΐεται, οὐκέτι	ἀδικεῖται·	εἰ δὲ μὴ ἀδικεῖται, οὐδὲ
[1, 31]	ἔχει, ὁ δ´ ἀδικούμενος, ᾗ	ἀδικεῖται,	ἔλαττον· εἰ ἄρα αὐτὸς αὑτὸν
[1, 31]	οὐκέτι ἀδικεῖται· εἰ δὲ μὴ	ἀδικεῖται,	οὐδὲ ἑκὼν ἄρα. Ἔτι πάλιν
[1, 31]	ἀδικεῖ, ὁ δὲ ἀδικούμενος ἄκων	ἀδικεῖται,	ὥστε εἰ ἐνδέχεται αὐτὸν αὑτὸν
[1, 31]	μή, οὐ τό γε πολιτικὸν	ἀδίκημα,	ἀλλὰ τὸ οἰκονομικόν. Ἡ γὰρ
[1, 31]	πρὸς ἄλληλα· τὸ οἰκονομικὸν δὲ	ἀδίκημα	διειλόμεθα τῷ ἐπὶ τὸ χεῖρον
[1, 31]	Τὸ δ´ ἄδικον καὶ τὸ	ἀδίκημα	δόξειεν ἂν εἶναι οὕτω ταὐτόν,
[1, 31]	καὶ ἐν ποτέρῳ ἐστὶ τὸ	ἀδίκημα,	ἐν τῷ ἀδίκως ὁτιοῦν ἔχοντι;
[1, 31]	ἀποστερῆσαι ἄδικον ἐστί, τὸ δ´	ἀδίκημά	ἐστιν τὸ ἤδη ἀδίκως τι
[1, 31]	τι ἐγγίνεται τῶν ἐν ψυχῇ	ἀδίκημα,	τῶν μερῶν ἐστι πρὸς ἄλληλα·
[1, 31]	σεμνύνεται. Εἰ δ´ ἐπὶ τοῖς	ἀδικήμασι	μὴ σεμνύνονται, ἐπὶ δὲ τούτοις
[1, 31]	πολιτικόν. Ὥστ´ ἐν τοῖς τοιούτοις	ἀδικήμασιν,	ἐν οἷς ἡμεῖς ζητοῦμεν, οὐκ
[1, 31]	ἀμφότερα, ὥστε ἀνάλογον καὶ τὰ	ἀδικήματα,	καὶ τὸ ἀντιπαθεῖν πλείω ὧν
[1, 31]	λαμβάνοι ἐκ τῶν κατὰ μέρος	ἀδικημάτων.	Ἀδικοῦσι γὰρ πάντες ἤτοι παρακαταθήκην
[1, 31]	οὐθένα γὰρ ἄλλον τῶν τοιούτων	ἀδικημάτων	ἡ ἀναφορὰ ἐστίν. Ἀλλὰ μή
[1, 31]	τι ἄλλο τῶν κατὰ μέρος	ἀδικημάτων	ποιοῦντες· οὐδεὶς δὲ πώποτε αὐτὸς
[1, 31]	τῆς ἀγνοίας, ὃν βλάπτει, οὐκ	ἀδικήσει.	Ἔστω δὴ οὗτος ὁ διορισμός.
[1, 31]	Δῆλον ἄρα ὅτι ἐπειδὴ ἡ	ἀδικία	ἐν ἀνίσοις, ἡ δικαιοσύνη καὶ
[1, 10]	ἄδικος, οὐθεὶς ἂν ἕλοιτο τὴν	ἀδικίαν.	Ὁμοίως δ´ ἐπ´ ἀνδρείας καὶ
[1, 31]	τοῖς πράξασι τοῦ πρᾶξαι, οὐκ	ἄδικοι.	Ἔστιν δ´ ἡ τοιαύτη ἄγνοια
[1, 11]	ἑκόντες ἀδικοῦσιν, οἱ δὲ ἀκρατεῖς	ἄδικοι	καὶ ἀδικοῦσιν· ὥστε ὁ ἀκρατὴς
[1, 31]	αὐτούς, οἱ κατὰ ταύτας ἀδικοῦντες	ἄδικοι·	ὧν δὲ μὴ αὐτοί εἰσιν
[1, 31]	ἀκρατὴς αὐτὸς αὑτὸν ἑκὼν ἂν	ἀδικοίη.	Ἀλλ´ ἴσως ἐνταῦθα πάλιν ἀπορήσειεν
[1, 31]	ὥστε δῆλον ὅτι οὐκ ἂν	ἀδικοίμεθα	ἑκόντες. Οὐδεὶς γὰρ ἑκὼν βλάπτεσθαι
[1, 31]	τούτοις σεμνύνονται, ὅλως οὐκ ἂν	ἀδικοῖντο	οὕτως ἐλαττούμενοι. Εἰ δὲ μὴ
[1, 31]	μὴ ἀδικοῦνται, οὐδ´ ἂν ἑκόντες	ἀδικοῖντο.	Πρὸς δὲ ταῦτα καὶ τοῖς
[1, 31]	μηθὲν τούτων εἰδὼς πράξῃ τι	ἄδικον,	ἄδικος μὲν οὐκ ἔστιν, ἀτυχὴς
[1, 31]	οἷον τὸ τὴν παρακαταθήκην ἀποστερῆσαι	ἄδικον	ἐστί, τὸ δ´ ἀδίκημά ἐστιν
[1, 31]	ἔστι δέ· τὸ μὲν γὰρ	ἄδικόν	ἐστιν τὸ νόμῳ ὡρισμένον, οἷον
[1, 31]	βέλτιον· ὡς γίνεσθαι πρὸς αὑτὸν	ἄδικον	καὶ δίκαιον. Οὐ τοῦτο δ´
[1, 31]	οὐ τὸ φύσει. Τὸ δ´	ἄδικον	καὶ τὸ ἀδίκημα δόξειεν ἂν
[1, 31]	πολέμιον ἀποκτείνειν τὸν πατέρα ἀπέκτεινεν,	ἄδικον	μέν τι ἔπραξεν, ἀδικεῖ μέντοι
[1, 31]	εἰπεῖν τὸ ἴσον. Τὸ γὰρ	ἄδικον	τὸ ἄνισον ἐστίν· ὅταν γὰρ
[1, 31]	Ὁμοίως καὶ ὡσαύτως καὶ ὁ	ἄδικος	ἔσται ὁ εἰδὼς καὶ ὃν
[1, 31]	τούτων εἰδὼς πράξῃ τι ἄδικον,	ἄδικος	μὲν οὐκ ἔστιν, ἀτυχὴς δέ.
[1, 31]	οὗτος ἤδη ἀδικεῖ, καὶ δικαίως	ἄδικος	ὁ τοιοῦτος κληθήσεται. Οἷον ἐπὶ
[1, 10]	ἂν βούλοιτο δίκαιος εἶναι ἢ	ἄδικος,	οὐθεὶς ἂν ἕλοιτο τὴν ἀδικίαν.
[1, 31]	καὶ ὀλίγου. Ὅ τε γὰρ	ἄδικος	τῷ ἀδικεῖν πλεῖον ἔχει, καὶ
[1, 31]	γὰρ καὶ ἄδικα πράττομεν ἑκόντες,	ἀδικούμεθα	δὲ οὐκέτι ἑκόντες· τὸ γὰρ
[1, 31]	οἱ τὸ ἔλαττον λαμβάνοντες καὶ	ἀδικούμενοι,	ᾗ οὐκ ἴσον λαμβάνουσιν, οὗτοι
[1, 31]	ἀδικῶν ἑκὼν ἀδικεῖ, ὁ δὲ	ἀδικούμενος	ἄκων ἀδικεῖται, ὥστε εἰ ἐνδέχεται
[1, 31]	τῷ πρεσβυτέρῳ ἢ τῷ φίλῳ.	Ἀδικούμενος	δέ γε οὐδεὶς σεμνύνεται. Εἰ
[1, 31]	ἀδικεῖν πλεῖον ἔχει, καὶ ὁ	ἀδικούμενος	δὲ τῷ ἀδικεῖσθαι ἔλαττον· τὸ
[1, 31]	ἀδικεῖ, πλεῖον ἔχει, ὁ δ´	ἀδικούμενος,	ᾗ ἀδικεῖται, ἔλαττον· εἰ ἄρα
[1, 31]	οὕτως ἐλαττούμενοι. Εἰ δὲ μὴ	ἀδικοῦνται,	οὐδ´ ἂν ἑκόντες ἀδικοῖντο. Πρὸς
[1, 31]	δι´ αὐτούς, οἱ κατὰ ταύτας	ἀδικοῦντες	ἄδικοι· ὧν δὲ μὴ αὐτοί
[1, 11]	ἑκὼν πράττει. Οἱ μὲν γὰρ	ἀδικοῦντες	ἑκόντες ἀδικοῦσιν, οἱ δὲ ἀκρατεῖς
[1, 31]	ἐκ τῶν κατὰ μέρος ἀδικημάτων.	Ἀδικοῦσι	γὰρ πάντες ἤτοι παρακαταθήκην ἀποστεροῦντες
[1, 11]	Οἱ μὲν γὰρ ἀδικοῦντες ἑκόντες	ἀδικοῦσιν,	οἱ δὲ ἀκρατεῖς ἄδικοι καὶ
[1, 31]	μεθύοντες καὶ πράξαντές τι κακὸν	ἀδικοῦσιν·	τῆς γὰρ ἀγνοίας αὐτοί εἰσιν
[1, 11]	οἱ δὲ ἀκρατεῖς ἄδικοι καὶ	ἀδικοῦσιν·	ὥστε ὁ ἀκρατὴς ἑκὼν ἂν
[1, 31]	αὑτὸν ἀδικεῖν. Ἔτι ὁ μὲν	ἀδικῶν	ἑκὼν ἀδικεῖ, ὁ δὲ ἀδικούμενος
[1, 31]	καὶ ἄκοντα· ἀλλὰ μὴν ὁ	ἀδικῶν,	ᾗ ἀδικεῖ, πλεῖον ἔχει, ὁ
[1, 31]	ταῦτα κρίναντος οὐκ ἀδικεῖ, κἂν	ἀδίκως	αὐτῷ ἀποδοθῇ· ἀλλ´ ἤδη ὁ
[1, 31]	ἐστὶ τὸ ἀδίκημα, ἐν τῷ	ἀδίκως	ὁτιοῦν ἔχοντι; Ἢ τῷ κρίναντι
[1, 31]	δ´ ἀδίκημά ἐστιν τὸ ἤδη	ἀδίκως	τι πρᾶξαι. Ὁμοίως δὲ τὸ
[1, 1]	τῇ πολιτικῇ, ὅτι τὰ αὐτὰ	ἀδύνατα	συμβήσεται τούτῳ καὶ τῷ κατὰ
[1, 1]	ἐποίει· τοῦτο δ´ ἐστὶν εἶναι	ἀδύνατον.	Αἱ γὰρ ἐπιστῆμαι πᾶσαι μετὰ
[1, 31]	ἔχειν καὶ ἔλαττον. Ἀλλὰ τοῦτ´	ἀδύνατον·	οὐκ ἄρα ἐνδέχεται αὐτὸν αὑτὸν
[1, 31]	ἑκουσίως πράττειν τι· τοῦτο δὲ	ἀδύνατον·	οὐκ ἄρα οὐδ´ οὕτως ἐνδέχεται
[1, 19]	τοιούτῳ καιρῷ ἢ οὕτως ἔχοντι	ἀδύνατόν	τι παθεῖν. Ὁ δὲ ταῦτα
[1, 4]	εἶναι· τοὺς γοῦν λίθους ὁρῶμεν	ἀδυνάτους	τρέφεσθαι ὄντας, ὥστε δῆλον ὅτι
[1, 16]	μὲν γάρ ἐστιν καὶ τῶν	ἀδυνάτων,	οἷον βουλόμεθα μὲν ἀθάνατοι εἶναι,
[1, 31]	εἰ τῇ ἀριστερᾷ μελετῷμεν πάντες	ἀεὶ	βάλλειν, γινοίμεθα ἂν ἀμφιδέξιοι· ἀλλὰ
[1, 3]	{ἡ} χρῆσις καὶ ἕξις ἐστίν,	ἀεὶ	βέλτιον καὶ αἱρετώτερον ἡ χρῆσις
[1, 19]	ἀνδρεῖοι, δεῖ δὲ τὸν ἀνδρεῖον	ἀεὶ	εἶναι ἀνδρεῖον. Διὸ οὐδὲ τὰ
[1, 2]	ἢ τὰ ὑγιεινά, καὶ ἁπλῶς	ἀεὶ	καθόλου τοῦτο βέλτιον οὗ ἕνεκεν
[1, 6]	ἄν ποτε ἄνω ἐνεχθείη, ἀλλ´	ἀεὶ	κάτω. Ὁμοίως {καὶ} ἐπὶ τῶν
[1, 21]	ἐπὶ πᾶσιν οὔτε πάντως καὶ	ἀεί,	οὐδ´ αὖ πάλιν οὕτως ἔχειν
[1, 32]	τούτων προαιρετικὸν εἶναι καὶ πρακτικὸν	ἀεί,	τῆς δὲ δεινότητος καὶ τοῦ
[1, 2]	Πάλιν αὐτῶν τῶν τελῶν βέλτιον	ἀεὶ	τὸ τέλειον τοῦ ἀτελοῦς. Τέλειον
[1, 2]	Καὶ ὅσα οὕτως ἔχει, τούτων	ἀεὶ	τὸ τέλος βέλτιον, οἷον ἡ
[1, 32]	κοῖλον καὶ τὰ τοιαῦτά ἐστιν	ἀεὶ	τοιαῦτα, τὰ δὲ συμφέροντα οὐκέτι
[1, 10]	δειλίας καὶ τῶν ἄλλων ἀρετῶν	ἀεὶ	ὡσαύτως. Δῆλον δ´ ὡς εἰ
[1, 32]	περὶ τὰ μετ´ ἀποδείξεως καὶ	ἀεὶ	ὡσαύτως ὄντα, ἡ δὲ φρόνησις
[1, 16]	τῶν ἀδυνάτων, οἷον βουλόμεθα μὲν	ἀθάνατοι	εἶναι, προαιρούμεθα δὲ οὔ. Ἔτι
[1, 1]	ἄνευ τοῦ τὴν ψυχὴν εἶναι	ἀθάνατον	δείξει τις δυσὶν ὀρθαῖς ἴσας
[1, 1]	λάβοι ἀρχὴν ὅτι ἡ ψυχὴ	ἀθάνατος.	Οὐ γὰρ οἰκεία, δεῖ δὲ
[1, 32]	δικαιοσύνη καὶ ἡ ἀνδρεία καὶ	αἱ	ἄλλαι ἀρεταί, διότι τῶν καλῶν
[1, 2]	Οἷον ἡ μὲν δικαιοσύνη καὶ	αἱ	ἄλλαι ἀρεταὶ καὶ πάντῃ καὶ
[1, 5]	τοῦτο πάσχουσιν. Ὁμοίως δὲ καὶ	αἱ	ἄλλαι ἀρεταί. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ἔτι οὐ
[1, 16]	ἀόριστον, καὶ ἐν οἷς διτταὶ	αἱ	ἁμαρτίαι. ἁμαρτάνομεν οὖν ἐν τοῖς
[1, 1]	καὶ ἡ ἀνδρεία καὶ ἁπλῶς	αἱ	ἀρεταί, ἡ δὲ μεγαλοψυχία ἀρετή,
[1, 32]	ὅπως γὰρ αὕτη προστάξει, οὕτως	αἱ	ἀρεταὶ καὶ οἳ κατ´ αὐτὰς
[1, 5]	ἐν δὲ τῷ ἀλόγῳ αὗται	αἱ	ἀρεταὶ λεγόμεναι, σωφροσύνη δικαιοσύνη ἀνδρεία
[1, 21]	ἀοργησίας. Καὶ ὅλως δὲ δοκοῦσιν	αἱ	ἀρεταὶ μεσότητές τινες εἶναι. Ὅτι
[1, 1]	ψυχῆς ἐγγίνεται μορίῳ· γίνονται οὖν	αἱ	ἀρεταὶ πᾶσαι κατ´ αὐτὸν ἐν
[1, 32]	κατ´ αὐτὰς πράττουσιν· ἐπεὶ οὖν	αἱ	ἀρεταὶ πρακτικαί, καὶ ἡ φρόνησις
[1, 3]	τὰ μὲν ἐν ψυχῇ, οἷον	αἱ	ἀρεταί, τὰ δὲ ἐν τῷ
[1, 10]	τινες λαμβάνονται ἀρχαί, ὡς ἂν	αἱ	ἀρχαὶ ἔχωσιν, οὕτω καὶ τὰ
[1, 10]	ἔχει· ὡς γὰρ ἂν ἔχωσιν	αἱ	ἀρχαί, οὕτως καὶ τὰ ἐκ
[1, 10]	ἐπειδὴ αἱ πράξεις μεταβάλλουσιν, καὶ	αἱ	ἀρχαὶ τῶν πράξεων, ἀφ´ ὧν
[1, 32]	ἡ φρόνησις ἂν εἴη πρακτική.	Αἱ	γὰρ ἀρεταὶ πᾶσαι πρακτικαὶ εἰσίν,
[1, 1]	τοῦτο δ´ ἐστὶν εἶναι ἀδύνατον.	Αἱ	γὰρ ἐπιστῆμαι πᾶσαι μετὰ λόγου,
[1, 32]	τῶν μετ´ ἀποδείξεως ὄντων ἐστίν,	αἱ	δ´ ἀρχαὶ ἀναπόδεικτοι, ὥστ´ οὐκ
[1, 32]	δὴ καὶ ἔθει καὶ προαιρέσει.	Αἱ	δὲ δὴ μετὰ λόγου οὖσαι
[1, 10]	τὰ αὐτὰ πράττομεν, εἰσὶν δὲ	αἱ	πράξεις γεγενημέναι ἔκ τινων ἀρχῶν,
[1, 10]	τινων ἀρχῶν, δῆλον ὅτι, ἐπειδὴ	αἱ	πράξεις μεταβάλλουσιν, καὶ αἱ ἀρχαὶ
[1, 27]	ἡ δὲ αἰδὼς καὶ ὁ	αἰδήμων	μεσότης τις τούτων. Οὔτε γὰρ
[1, 32]	μὲν γὰρ σοφία περὶ τὸ	ἀίδιον	καὶ τὸ θεῖον, ὡς φαμέν,
[1, 27]	τοὺς αὐτοὺς τούτους. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΖ'	Αἰδὼς	δ´ ἐστὶ μεσότης ἀναισχυντίας καὶ
[1, 27]	ὁ πάντα καταπληττόμενος) ἡ δὲ	αἰδὼς	καὶ ὁ αἰδήμων μεσότης τις
[1, 16]	βέλτιον ἀντὶ τοῦ χείρονος ἐν	αἱρέσει	ὄντος, ἐνταῦθα τὸ προαιρεῖσθαι δόξειεν
[1, 17]	οὖν ἡ ἁμαρτία ἐν τῇ	αἱρέσει	τῶν ἀγαθῶν οὐ περὶ τὰ
[1, 32]	περὶ τὰ πρακτά, ἐν οἷς	αἵρεσις	καὶ φυγὴ καὶ ἐφ´ ἡμῖν
[1, 2]	τὰ μὲν πάντῃ καὶ πάντως	αἱρετά,	τὰ δ´ οὔ. Οἷον ἡ
[1, 2]	ἀρεταὶ καὶ πάντῃ καὶ πάντως	αἱρεταί,	ἰσχὺς δὲ καὶ πλοῦτος καὶ
[1, 16]	παραδιδόντων πότερον τοῦτο ἢ τοῦτο	αἱρετόν,	δῆλον ὅτι δέοι ἂν πρότερον
[1, 1]	τὸ διὰ τὴν αὑτοῦ φύσιν	αἱρετόν·	ἢ οὗ τἆλλα μετασχόντα ἀγαθὰ
[1, 1]	ἂν ᾖ αὐτὸ δι´ αὑτὸ	αἱρετόν·	τὸ δὲ ἐν ἅπασιν ἐνυπάρχον
[1, 3]	καὶ ἔστιν γε ἡ χρῆσις	αἱρετωτέρα	τῆς ἕξεως· τέλος γὰρ ἡ
[1, 3]	ἕξις ἐστίν, ἀεὶ βέλτιον καὶ	αἱρετώτερον	ἡ χρῆσις τῆς ἕξεως· ἡ
[1, 17]	μὲν γὰρ φεύγομεν, τὴν δὲ	αἱρούμεθα.	Ἐπεὶ οὖν διῄρηται ἐν τίνι
[1, 20]	λόγον, ᾧ δοκιμάζοντα τὸ καλὸν	αἱροῦνται.	Πᾶσα γὰρ ἀρετὴ τοῦ καλοῦ
[1, 32]	ἄλλων τῶν ποιητικῶν ἔχει, ἐν	αἷς	ἔστιν ἀρχιτέκτων καὶ ὑπηρέτης τούτου.
[1, 32]	καὶ ὀσμή, ὡσαύτως καὶ τὰς	αἰσθήσεις	ἑτέρας αὐτῶν ἡ φύσις ἀπέδωκεν
[1, 17]	ἐστὶν ἡ διάνοια οὐχ ὥσπερ	αἴσθησις,	οἷον τῇ ὄψει οὐκ ἂν
[1, 32]	βουλευτικὸν καὶ προαιρετικὸν περὶ τὰ	αἰσθητὰ	καὶ ἐν κινήσει καὶ ἁπλῶς
[1, 32]	μὴ πρᾶξαι· ταῦτα δ´ ἐστὶν	αἰσθητὰ	καὶ ἐν κινήσει τοῦ μεταβάλλειν·
[1, 32]	τὸ μόριον τὸ περὶ τὰ	αἰσθητὰ	καὶ τὰ νοητά. Τὸ δὲ
[1, 1]	καὶ ὑπὲρ τῶν νοητῶν τοῖς	αἰσθητοῖς.	{Καὶ} ταῦτα γὰρ φανερώτερα. Ὅταν
[1, 32]	ἐστὶ τὸ νοητὸν καὶ τὸ	αἰσθητόν·	ταῦτα δὲ ψυχῇ γνωρίζομεν· ἕτερον
[1, 32]	ψυχῆς κατὰ τὸν λόγον τῶν	αἰσθητῶν	ἐστίν. Τούτων δὴ διωρισμένων, μετὰ
[1, 10]	γάρ, φασίν, ὅταν νοσῶμεν ἢ	αἰσχροὶ	ὦμεν, οὐδεὶς ψέγει τοὺς τοιούτους;
[1, 22]	τινας καλοῦμεν καὶ κυμινοπρίστας καὶ	αἰσχροκερδεῖς	καὶ μικρολόγους. Πάντες δ´ οὗτοι
[1, 19]	ἔτι ἀνδρεῖος· ἂν οὖν τὴν	αἰσχύνην	περιέλω δι´ ἣν ἦν ἀνδρεῖος,
[1, 19]	δοκοῦσα εἶναι, οἷον εἰ δι´	αἰσχύνην	τὴν πρὸς τοὺς πολίτας ὑπομένουσι
[1, 31]	Ὅταν μὲν γὰρ ἡ ἄγνοια	αἰτία	ᾖ τοῦ πρᾶξαί τι, οὐχ
[1, 17]	τῆς ἀρετῆς, ἐπειδὴ βελτίστη ἐστὶν	αἰτία,	ὅτι τοῦ τέλους ἐστὶ στοχαστικὴ
[1, 13]	ἐντὸς καὶ ἐν αὐτοῖς ἡ	αἰτία,	οὐ βία) ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΔ' Πάλιν
[1, 13]	δ´ ἐν αὐτοῖς ἐστιν ἡ	αἰτία,	οὐκέτι τούτους βιάζεσθαι ἐροῦμεν. Εἰ
[1, 4]	ἐμψύχων, ἡ ψυχὴ ἂν εἴη	αἰτία·	τῆς δὲ ψυχῆς τούτων μὲν
[1, 31]	ἀλλ´ ἡ ἄγνοια κἀκείνοις ἐστὶν	αἰτία	τοῖς πράξασι τοῦ πρᾶξαι, οὐκ
[1, 13]	μὲν οὖν ἐστιν ἐκτὸς ἡ	αἰτία	τοῦ παρὰ φύσιν τι ἢ
[1, 31]	λέγεσθαι ἄδικα· ἡ γὰρ ἄγνοια	αἰτία	τοῦ πράττειν ταῦτα, τῆς δ´
[1, 13]	ὁρισμός, ὧν ἐκτός ἐστιν ἡ	αἰτία,	ὑφ´ ἧς βιάζονται πράττειν (ὧν
[1, 31]	τῆς δ´ ἀγνοίας οὐκ αὐτὰ	αἴτια,	διὸ οὐδ´ ἄδικα λέγονται. Ὑπὲρ
[1, 2]	τὴν τύχην τῆς γενέσεως αὐτῶν	αἰτίαν	εἶναι. Ἀπὸ τύχης γὰρ καὶ
[1, 31]	ἐστὶ δίκαιον διὰ τὴν αὐτὴν	αἰτίαν·	τοῦ γὰρ δεσπότου τί ἐστιν
[1, 9]	καὶ μαινομένους. Διὰ δὴ δύο	αἰτίας	δόξαιμεν ἂν ἀντιτιθέναι τῇ μεσότητι
[1, 31]	ὧν δὲ μὴ αὐτοί εἰσιν	αἴτιοι,	ἀλλ´ ἡ ἄγνοια κἀκείνοις ἐστὶν
[1, 31]	τῆς γὰρ ἀγνοίας αὐτοί εἰσιν	αἴτιοι·	ἐξῆν γὰρ αὐτοῖς μὴ πίνειν
[1, 4]	τούτων μὲν τῶν μορίων οὐθὲν	αἴτιον	ἂν εἴη τοῦ τρέφεσθαι, οἷον
[1, 31]	κατὰ τὴν ἄγνοιαν ἧς αὐτὸς	αἴτιος	ἐστίν, οὗτος ἤδη ἀδικεῖ, καὶ
[1, 31]	δὲ τῆς ἀγνοίας αὐτὸς ᾖ	αἴτιος,	καὶ πράττῃ τι κατὰ τὴν
[1, 10]	τοὺς τοιούτους, ὅταν αὐτοὺς οἰηθῶμεν	αἰτίους	εἶναι τοῦ νοσεῖν ἢ τοῦ
[1, 17]	βουλευόμεθα πότερον δεῖ ἀκοῦσαι τῇ	ἀκοῇ	ἢ ἰδεῖν. Ἡ δὲ διάνοια
[1, 17]	ποιῆσαι ἢ ἰδεῖν, οὐδὲ τῇ	ἀκοῇ	οὐθὲν ἄλλο ἢ ἀκοῦσαι. Ὁμοίως
[1, 32]	φύσις ἀπέδωκεν (ψόφον μὲν γὰρ	ἀκοῇ,	χυμὸν δὲ γεύσει γνωρίζομεν, χρῶμα
[1, 3]	μύειν. Ὁμοίως δὲ καὶ ἐπ´	ἀκοῆς	καὶ τῶν τοιούτων. Ὧν ἄρα
[1, 20]	ἀκόλαστος, ὁμοίως δὲ οὐδὲ περὶ	ἀκοῆς	οὐδὲ περὶ ὀσφρήσεως· ἀλλ´ ἐν
[1, 9]	ἀναισθησία ἔνδεια οὖσα, ἀλλ´ ἡ	ἀκολασία	οὖσα ὑπερβολή. Ἔστι δ´ ἀμφότερα
[1, 9]	εἴη ὑπερβολὴ μεσότητος· ἡ γὰρ	ἀκολασία	ὑπερβολὴ σωφροσύνης. Ὅ τι μὲν
[1, 8]	ὃ περιέχεται ἡδονῇ τῇ κατ´	ἀκολασίαν,	ἢ καὶ ὃ ἐν ἐλλείψει
[1, 9]	μᾶλλον ἐναντία· ἐπιδίδομεν δὲ πρὸς	ἀκολασίαν	μᾶλλον ἢ πρὸς κοσμιότητα· ὥστ´
[1, 20]	σωφροσύνη μεσότης τις ἂν εἴη	ἀκολασίας	καὶ ἀναισθησίας. Μεσότης μὲν οὖν
[1, 9]	τῇ δὲ σωφροσύνῃ μεσότητι οὔσῃ	ἀκολασίας	καὶ ἀναισθησίας τῆς περὶ ἡδονὰς
[1, 20]	τοιοῦτος· σωφροσύνη δ´ ἐστὶν μεσότης	ἀκολασίας	καὶ ἀναισθησίας τῆς περὶ τὰς
[1, 9]	τῷ μέσῳ. Οἷον πεφύκαμεν μᾶλλον	ἀκόλαστοι	ἢ κόσμιοι εἶναι· ἡ οὖν
[1, 20]	τῶν τοιούτων, καὶ δὴ οὗτος	ἀκόλαστος,	ὁμοίως δὲ οὐδὲ περὶ ἀκοῆς
[1, 2]	τοῖς δὲ τοιούτοις πᾶσιν τιμὴ	ἀκολουθεῖ.	Οὐκοῦν καὶ ἡ ἀρετὴ τίμιον,
[1, 11]	ἀνάγκης· τῇ γὰρ ἐπιθυμίᾳ ἡδονὴ	ἀκολουθεῖ,	τὰ δὲ δι´ ἡδονὴν οὐκ
[1, 11]	δὲ δι´ ἐπιθυμίαν πραττομένοις ἡδονὴ	ἀκολουθεῖ,	ὥστε οὑτωσί γε οὐκ ἂν
[1, 31]	ἀντεκκοπῆναι μόνον, ἀλλὰ πλείονα παθεῖν,	ἀκολουθήσαντα	τῇ ἀναλογίᾳ· καὶ γὰρ ἦρξε
[1, 31]	ἔλαττον, οὐδ´ ἑκόντα ἅμα καὶ	ἄκοντα·	ἀλλὰ μὴν ὁ ἀδικῶν, ᾗ
[1, 15]	τῶν τοιούτων ποιήσῃ μηδὲν προδιανοηθείς,	ἄκοντά	φαμεν ποιῆσαι, ὡς τοῦ ἑκουσίου
[1, 17]	τῇ ἀκοῇ οὐθὲν ἄλλο ἢ	ἀκοῦσαι.	Ὁμοίως δὲ οὐδὲ βουλευόμεθα πότερον
[1, 17]	δὲ οὐδὲ βουλευόμεθα πότερον δεῖ	ἀκοῦσαι	τῇ ἀκοῇ ἢ ἰδεῖν. Ἡ
[1, 11]	εἴη τὰ δι´ ἐπιθυμίαν πραττόμενα	ἀκούσια,	ἀλλ´ ἑκούσια. Ἀλλὰ πάλιν ἄλλος
[1, 10]	καὶ ψόγος οὐκ ἐπὶ τοῖς	ἀκουσίοις·	ὥστε δῆλον ὅτι ὡσαύτως ἐφ´
[1, 15]	ἐκ διανοίας γιγνόμενον. Τὸ γὰρ	ἀκούσιόν	ἐστι τό τε κατ´ ἀνάγκην
[1, 12]	ἑκούσιον, τὸ παρὰ τὴν ἐπιθυμίαν	ἀκούσιον·	ὁ δ´ ἐγκρατὴς παρὰ τὴν
[1, 11]	ἐπισκεπτέον, πότερον ἑκούσιόν ἐστιν ἢ	ἀκούσιον.	{Οἷον} τὸ μὲν οὖν ἀκούσιον
[1, 11]	ἀκούσιον. {Οἷον} τὸ μὲν οὖν	ἀκούσιον	οὐκ ἂν δόξειεν. Διὰ τί
[1, 31]	ἀδικεῖν, ἐνδέχοιτ´ ἂν ἅμα καὶ	ἀκουσίως	καὶ ἑκουσίως πράττειν τι· τοῦτο
[1, 11]	τούτῳ ἐναντιοῦται, ὁ ἐπὶ τῇ	ἀκρασίᾳ.	Οὐθεὶς γάρ, φησί, πράττει ἑκὼν
[1, 12]	Ἀλλ´ οὗτος ὁ λόγος ἀναιρεῖ	ἀκρασίαν	καὶ τὸν ἀκρατῆ. Εἰ γὰρ
[1, 11]	ἂν πράττοι τὰ κατὰ τὴν	ἀκρασίαν.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΒ' Ἀλλὰ πάλιν ἄλλος
[1, 31]	βουλόμενος πράττει τὰ κατὰ τὴν	ἀκρασίαν,	ὥστε αὐτὸς αὑτὸν ἀδικεῖ· βούλεται
[1, 11]	ἀδικοῦντες ἑκόντες ἀδικοῦσιν, οἱ δὲ	ἀκρατεῖς	ἄδικοι καὶ ἀδικοῦσιν· ὥστε ὁ
[1, 12]	ἑκούσιον. Ἀλλὰ μὴν οἵ γε	ἀκρατεῖς	ἐφ´ ἃ ὁρμῶσιν, ταῦτα τέως
[1, 12]	τέως βούλονται· πράττουσιν ἄρα οἱ	ἀκρατεῖς	τὰ φαῦλα βουλόμενοι. Ἑκὼν δέ
[1, 12]	λόγος ἀναιρεῖ ἀκρασίαν καὶ τὸν	ἀκρατῆ.	Εἰ γὰρ μὴ ἑκών, οὐκ
[1, 12]	τὴν ἀπορίαν ποιήσουσιν· ἔστι γὰρ	ἀκρατῆ	καὶ ἐγκρατῆ ὀργῆς εἶναι. Ἔτι
[1, 13]	ἐροῦμεν. Εἰ δὲ μή, ὁ	ἀκρατὴς	ἀντερεῖ, οὐ φάσκων φαῦλος εἶναι·
[1, 31]	βούλεται ἀδικεῖσθαι· ὥστ´ οὐδὲ ὁ	ἀκρατὴς	αὐτὸς αὑτὸν ἑκὼν ἂν ἀδικοίη.
[1, 31]	ἀκρατοῦς λόγος ἐναντιοῦται· ὁ γὰρ	ἀκρατὴς	βλάπτει αὐτὸς αὑτὸν τὰ φαῦλα
[1, 31]	βούλεσθαι ἀδικεῖσθαι. Ὁ δέ γε	ἀκρατὴς	βουλόμενος πράττει τὰ κατὰ τὴν
[1, 11]	ἀλλὰ μήν, φησίν, ὅ γε	ἀκρατὴς	εἰδὼς ὅτι ταῦτα φαῦλά ἐστιν
[1, 12]	ὅτι κακὰ ἐστίν· ὁ δὲ	ἀκρατής,	εἰδὼς τὰ κακὰ ὅτι κακά,
[1, 11]	ἄδικοι καὶ ἀδικοῦσιν· ὥστε ὁ	ἀκρατὴς	ἑκὼν ἂν πράττοι τὰ κατὰ
[1, 11]	ἂν γένοιτο δῆλον, ὅτι ὁ	ἀκρατὴς	ἑκὼν πράττει. Οἱ μὲν γὰρ
[1, 12]	ἔστιν ψεκτός· ἀλλ´ ἔστιν ὁ	ἀκρατὴς	ψεκτός· ἑκὼν ἄρα· ἡ ἄρα
[1, 31]	τοιούτοις λόγοις ὁ ἐπὶ τοῦ	ἀκρατοῦς	λόγος ἐναντιοῦται· ὁ γὰρ ἀκρατὴς
[1, 31]	ἀδικεῖν; Ἐκ μὲν δὴ τοῦ	ἀκρατοῦς	σκοπουμένῳ ἔοικεν ἐνδέχεσθαι. Καὶ πάλιν
[1, 31]	ἑκὼν ἀδικεῖ, ὁ δὲ ἀδικούμενος	ἄκων	ἀδικεῖται, ὥστε εἰ ἐνδέχεται αὐτὸν
[1, 30]	δέ ἐστιν μεταξὺ εἰρωνείας καὶ	ἀλαζονείας.	Ἔστι δὴ περὶ λόγους, οὐ
[1, 7]	πρὸς ὀργήν. Ὁμοίως {καὶ} ἐπ´	ἀλαζονείας	καὶ εἰρωνείας. Τὸ μὲν γὰρ
[1, 7]	πλείω προσποιεῖσθαι τῶν ὑπαρχόντων ἔχειν	ἀλαζονείας,	τὸ δὲ ἐλάττω εἰρωνείας· ἡ
[1, 30]	πάντας δέ. Ὁ μὲν γὰρ	ἀλαζών	ἐστιν ὁ πλείω τῶν ὑπαρχόντων
[1, 30]	οὖν φίλος τοιοῦτος· ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Κ'	ἀλήθεια	δέ ἐστιν μεταξὺ εἰρωνείας καὶ
[1, 7]	ἄρα μεσότης ἡ τούτων ἡ	ἀλήθεια	ἐστίν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Η' Ὁμοίως καὶ
[1, 31]	ᾗ μὲν γὰρ τὸ τῇ	ἀληθείᾳ	καὶ τῇ φύσει ὂν δίκαιον
[1, 6]	δεῖ παρὰ γράμμα λέγοντα τὴν	ἀλήθειαν	ὡς ἔχει σκοπεῖν (δεῖ δ´
[1, 1]	ὑπὲρ γὰρ τῶν ὄντων καὶ	ἀληθείας	λέγοντα οὐκ ἔδει ὑπὲρ ἀρετῆς
[1, 10]	τοὺς τοιούτους; Τὸ δ´ οὐκ	ἀληθές·	ψέγομεν γὰρ καὶ τοὺς τοιούτους,
[1, 31]	Ἀλλὰ μή ποτε ταῦτα οὐκ	ἀληθῆ	ἦν, οὐδ´ ἐνδέχεται αὐτὸν ἀδικεῖν
[1, 10]	δὴ τοιοῦτος λόγος οὐκ ἔστιν	ἀληθής.	Διὰ τί γὰρ ὁ νομοθέτης
[1, 1]	οἴονται. Ὁ δὴ τοιοῦτος λόγος	ἀληθὴς	μέν ἐστιν ἴσως· ἀλλ´ οὐχ
[1, 30]	ἐπικρυπτόμενος τὸ εἰδέναι. Ὁ δὲ	ἀληθὴς	οὐδέτερον τούτων ποιήσει. Οὔτε γὰρ
[1, 6]	οὐκ ἄν ποτε ἄνω ἐνεχθείη,	ἀλλ´	ἀεὶ κάτω. Ὁμοίως {καὶ} ἐπὶ
[1, 22]	ἀνδρείας ἐστὶ τὸ ὅπλα ποιῆσαι,	ἀλλ´	ἄλλης, ταύτης δὲ λαβούσης τούτοις
[1, 16]	οὕτως (οὐδεμία γὰρ κεῖται ὡρισμένη)	ἀλλ´	ἂν ἀπαιτῇ τις, διὰ τί
[1, 16]	μὲν δὴ οὐκ ἂν εἴη·	ἀλλ´	ἆρά γε βούλησις; Ἢ οὐδὲ
[1, 2]	τούτων ἡ εὐδαιμονία, ἀλλὰ ταῦτα.	Ἀλλ´	ἆρά γε οὑτωσί πως ἄν
[1, 2]	οὕτως ὡς καὶ αὐτοῦ συναριθμουμένου;	Ἀλλ´	ἄτοπον. Τὸ γὰρ ἄριστον ἐπειδή
[1, 32]	οὐκ ἔστιν ἄλλο τέλος οὐθέν,	ἀλλ´	αὐτὸ τοῦτο τέλος, ἡ ἐνέργεια
[1, 31]	διὰ τοῦτο οὐκ ἔστιν φύσει·	ἀλλ´	εἰ ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ
[1, 31]	γὰρ ἀδικεῖσθαι βλάπτεσθαι ἐστίν. Ναί,	ἀλλ´	εἰσί τινες οἳ δέον αὐτοὺς
[1, 11]	τὰ δι´ ἐπιθυμίαν πραττόμενα ἀκούσια,	ἀλλ´	ἑκούσια. Ἀλλὰ πάλιν ἄλλος λόγος
[1, 4]	(οὐ γάρ ἐστι παῖς εὐδαίμων)	ἀλλ´	ἐν ἀνδρί· οὗτος γὰρ τέλειος.
[1, 20]	περὶ ἀκοῆς οὐδὲ περὶ ὀσφρήσεως·	ἀλλ´	ἐν ἡδοναῖς ταῖς περὶ ἁφὴν
[1, 24]	γάρ ἐστιν ἐν τούτοις μεγαλοπρέπεια,	ἀλλ´	ἐν οἷς εἰρήκαμεν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΕ'
[1, 16]	διανοίᾳ, οὐδὲ βουλεύονται ὑπὲρ τούτων·	ἀλλ´	ἐν οἷς ἤδη ἀόριστόν ἐστι
[1, 4]	Οὐδ´ ἐν χρόνῳ γε ἀτελεῖ,	ἀλλ´	ἐν τελείῳ. Τέλειος δ´ ἂν
[1, 16]	οὐ γίγνεται ἐν τῇ διανοίᾳ,	ἀλλ´	ἐν τῇ ἐνεργείᾳ τοῦ γράφειν.
[1, 19]	τῷ τυχόντι καὶ παντὶ χρόνῳ,	ἀλλ´	ἐν ᾧ οἱ φόβοι καὶ
[1, 18]	τῇ ἀρετῇ ἀποδίδομεν ὡς κάλλιον,	ἀλλ´	ἐν ᾧ οὐκ ἔστιν ἐνέργεια;
[1, 24]	ἢ χορηγίαν δαπανῶν, μὴ ἀξίως	ἀλλ´	ἐνδεῶς, ὁ τοιοῦτος μικροπρεπής. Ἡ
[1, 31]	ἑκὼν αὐτὸς ὑφ´ αὑτοῦ ἀδικεῖται.	Ἀλλ´	ἐνταῦθα {ὁ} διορισμὸς προστεθεὶς κωλύσει
[1, 32]	ἀπορήσειεν ἄν τις. Οὐ μὴν	ἀλλ´	ἐντεῦθεν ἂν γένοιτο δῆλον ὅτι
[1, 31]	ἔχει, ἑκὼν ἄρα, φησίν, ἀδικεῖται.	Ἀλλ´	ἐντεῦθεν δῆλον πάλιν ὅτι οὐχ
[1, 30]	καὶ ἃ οἶδεν μὴ φάσκων,	ἀλλ´	ἐπικρυπτόμενος τὸ εἰδέναι. Ὁ δὲ
[1, 32]	προσφέροιτο. Τὸ δὴ τοιοῦτον ἀσαφές·	ἀλλ´	ἐρεῖ μοι, τὰ ποῖα διασάφησόν
[1, 12]	μὴ ἑκών, οὐκ ἔστιν ψεκτός·	ἀλλ´	ἔστιν ὁ ἀκρατὴς ψεκτός· ἑκὼν
[1, 31]	τοῦτ´ οὐκ ἔστιν δίκαιον φύσει;	Ἀλλ´	ἔστιν. Τὸ γὰρ ὡς ἐπὶ
[1, 2]	καὶ εἴ τι ἄλλο τοιοῦτον.	Ἀλλ´	ἔτι καὶ ἄλλην ἔχει τἀγαθὰ
[1, 31]	δὲ μὴ αὐτοί εἰσιν αἴτιοι,	ἀλλ´	ἡ ἄγνοια κἀκείνοις ἐστὶν αἰτία
[1, 9]	εἶναι ἡ ἀναισθησία ἔνδεια οὖσα,	ἀλλ´	ἡ ἀκολασία οὖσα ὑπερβολή. Ἔστι
[1, 9]	οὐχ ἡ θρασύτης ὑπερβολὴ οὖσα,	ἀλλ´	ἡ δειλία ἔνδεια οὖσα, τῇ
[1, 31]	παιδία ἀγνοοῦντα τοὺς πατέρας τύπτουσιν,	ἀλλ´	ἡ ἐν τούτοις ἄγνοια φυσικὴ
[1, 4]	καὶ τὴν τῆς ψυχῆς ἀρετήν.	Ἀλλ´	ἡ μὲν ἀρετὴ ἐν ἑκάστῳ
[1, 14]	γὰρ ἀναγκαῖον οὐκ ἐν παντί,	ἀλλ´	ἤδη ἐν τοῖς ἐκτός, οἷον
[1, 31]	μήθ´ ᾧ μηθ´ οὗ ἕνεκεν·	ἀλλ´	ἤδη καὶ τὴν ἄγνοιαν διοριστέον
[1, 31]	ἀδικεῖ, κἂν ἀδίκως αὐτῷ ἀποδοθῇ·	ἀλλ´	ἤδη ὁ κρίνας κακῶς καὶ
[1, 20]	(ὁ μὲν γὰρ τοιοῦτος ἀναίσθητος)	ἀλλ´	ἤδη ὁ πάσχων καὶ μὴ
[1, 17]	οἷον τὴν ὑγίειαν ὅτι ἀγαθόν)	ἀλλ´	ἤδη τὰ κατὰ τὸ τέλος,
[1, 22]	ἄλλων· οὔτε δὴ τῆς ἐλευθεριότητος,	ἀλλ´	ἤδη χρηματιστικῆς. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΓ' Ἡ
[1, 31]	αὐτὸς αὑτὸν ἑκὼν ἂν ἀδικοίη.	Ἀλλ´	ἴσως ἐνταῦθα πάλιν ἀπορήσειεν ἄν
[1, 32]	πάντων, καὶ κυρία ἐστὶ προστάττουσα.	Ἀλλ´	ἴσως ἔχει ὥσπερ ἐν οἰκίᾳ
[1, 4]	ἡ ἀρετὴ ἕξις ἡ βελτίστη·	ἀλλ´	ἴσως οὐχ ἱκανὸν οὕτως ἁπλῶς
[1, 2]	τῶν ἀγαθῶν καθ´ ἓν συγκρινομένων.	Ἀλλ´	ἴσως οὐχ οὕτως ζητητέον ἐστὶν
[1, 11]	ἐστιν ὃ πράττομεν μὴ ἀναγκαζόμενοι·	ἀλλ´	ἴσως σαφέστερον λεκτέον ἐστὶν ὑπὲρ
[1, 1]	ἰδέαν ἀγαθοῦ τὸν λόγον ποιεῖται.	Ἀλλ´	ἴσως {φησὶ} τούτῳ τἀγαθῷ ἀρχῇ
[1, 21]	ὀργῇ οὔτε ὁ ὑπερβάλλων ἐπαινετός,	ἀλλ´	ὁ μέσως ἔχων πρὸς ταῦτα,
[1, 32]	περὶ τὰς ἀρχὰς ἡ ἐπιστήμη,	ἀλλ´	ὁ νοῦς. Ἡ δὲ σοφία
[1, 31]	κατὰ φύσιν τοῦ κατὰ νόμον.	Ἀλλ´	ὃ ζητοῦμεν, δίκαιόν ἐστι πολιτικόν.
[1, 32]	ἔφη λόγον εἶναι, οὐκ ὀρθῶς,	ἀλλ´	οἱ νῦν βέλτιον· τὸ γὰρ
[1, 31]	ἐστιν ἡ γυνὴ τοῦ ἀνδρός,	ἀλλ´	οἰκειότερον, καὶ μετέχει ἰσότητός πως
[1, 4]	ὁρμὴ ἐν τῷ μορίῳ τούτῳ,	ἀλλ´	ὅμοιον ἔοικεν εἶναι τῷ πυρί.
[1, 32]	ὁ ὀρθὸς κελεύσειεν, οὕτως ἔπραξεν)	ἀλλ´	ὅμως ἡ τοιαύτη πρᾶξις οὐκ
[1, 28]	σκώπτειν βουλόμενος δεῖν μήτε σκωφθῆναι,	ἀλλ´	ὀργιζόμενος· ὁ δ´ εὐτράπελος ἀνὰ
[1, 32]	οὐδεμιᾷ, οὐδὲ γνώσει τῶν καλῶν,	ἀλλ´	ὁρμῇ τινι ἀλόγῳ, ὀρθῶς δὲ
[1, 1]	ἡ ὑγίεια οὐδὲ ἡ οἰκία,	ἀλλ´	ὅτι ὃ μὲν ὑγίειαν ποιεῖ,
[1, 12]	οὐχ ἑκὼν ἂν εἴη ἐγκρατής.	Ἀλλ´	οὐ δοκεῖ· οὐδ´ ἄρα τὸ
[1, 32]	Μέντωρ δεινὸς μὲν ἐδόκει εἶναι,	ἀλλ´	οὐ φρόνιμος ἦν. Τοῦ γὰρ
[1, 31]	ἄρα τὰ φαῦλα πράττειν αὑτῷ.	Ἀλλ´	οὐδεὶς βούλεται ἀδικεῖσθαι· ὥστ´ οὐδὲ
[1, 1]	δὲ καὶ τῶν ἄλλων ἐπιστημῶν)	ἀλλ´	οὐκ ἐπὶ τῶν ἀρετῶν τοῦτο
[1, 2]	ἄριστον σκοπῶν ὀρθῶς ἂν σκοποῖτο;	Ἀλλ´	οὐκ ἔστιν ἁπλοῦν τὸ ἄριστον
[1, 32]	πάντων κύριος καὶ πάντα διοικεῖ·	ἀλλ´	οὔπω οὗτος ἄρχει πάντων, ἀλλὰ
[1, 16]	διανοούμεθα ὑπὲρ τῶν ἐν Ἰνδοῖς,	ἀλλ´	οὔτι καὶ προαιρούμεθα. Οὐκ ἄρα
[1, 12]	ἡ βούλησις ἑκούσιον ἄρα ἐστίν.	Ἀλλ´	οὗτος ὁ λόγος ἀναιρεῖ ἀκρασίαν
[1, 1]	λόγος ἀληθὴς μέν ἐστιν ἴσως·	ἀλλ´	οὐχ ἡ πολιτικὴ ἐπιστήμη ἢ
[1, 1]	οὐ γὰρ τοῦ θεῶν ἀγαθοῦ·	ἀλλ´	ὑπὲρ μὲν τούτου καὶ ἄλλος
[1, 1]	τοῖς μὴ φανεροῖς παραδείγμασι χρῆσθαι,	ἀλλ´	ὑπὲρ τῶν ἀφανῶν τοῖς φανεροῖς,
[1, 32]	φρονήσεως δὲ ἀρετὴ οὐκ ἔστιν,	ἀλλ´	ὡς ἔοικεν, αὐτό τί ἐστιν
[1, 10]	μὴ ἐφ´ ἡμῖν ἐστι πράττειν.	Ἀλλ´	ὡς ἔοικεν, ἐφ´ ἡμῖν τὸ
[1, 1]	τοῦ ἀγαθοῦ δεῖ, ἢ οὔ,	ἀλλ´	ὡς τὸ κοινὸν ἐν ἅπασιν
[1, 5]	μὲν γὰρ τούτου ἄλλος λόγος)	ἀλλ´	ὡς τύπῳ διελέσθαι. Ἔστιν δ´
[1, 10]	πότερον δυνατὴ παραγενέσθαι ἢ οὔ,	ἀλλ´	ὥσπερ Σωκράτης ἔφη, οὐκ ἐφ´
[1, 2]	οὕτω γε σκεπτέον τὸ βέλτιστον.	Ἀλλὰ	ἆρά γε οὕτω πως, οἷον
[1, 32]	πρᾶξις οὐκ ἔχει τὸ ἐπαινετόν.	Ἀλλὰ	βέλτιον, ὡς ἡμεῖς ἀφορίζομεν, τὸ
[1, 19]	εἴη καὶ τἆλλα ἄψυχα ἀνδρεῖα·	ἀλλὰ	δεῖ φοβεῖσθαι μέν, ὑπομένειν δέ·
[1, 32]	πως τῇ φρονήσει ἡ δεινότης·	ἀλλὰ	δεινὸς μὲν καὶ ὁ φαῦλος
[1, 31]	δεσπότου τί ἐστιν ὁ οἰκέτης.	Ἀλλὰ	δὴ καὶ εἰ ἔστιν αὐτῷ
[1, 31]	τὸ πολιτικὸν δίκαιον ἔοικεν εἶναι.	Ἀλλὰ	δὴ τὸ μὲν ἐν γυναικὸς
[1, 19]	μηθὲν τῶν προειρημένων ἀνδρεῖος ὤν,	ἀλλὰ	διὰ τὸ νομίζειν αὐτὸ εἶναι
[1, 3]	δὲ τέλος ἐστὶν οὐχ ἁπλοῦν	ἀλλὰ	διττόν· ἐνίων μὲν γάρ ἐστι
[1, 16]	ἡ βούλησις καὶ ἡ προαίρεσις·	ἀλλὰ	ἡ προαίρεσις ἔοικεν οὕτως ἔχειν,
[1, 1]	εἰδήσομεν τί ἐστι σκοπεῖσθαι δεῖ,	ἀλλὰ	καὶ ἐκ τίνων ἔσται σκέψασθαι.
[1, 6]	τὴν ἀρετὴν ἀφορίσειεν ἄν τις,	ἀλλὰ	καὶ λύπῃ καὶ ἡδονῇ. Διὰ
[1, 18]	ᾧ οὐκ ἔστιν ἐνέργεια; Ναί,	ἀλλὰ	καὶ νῦν φαμεν τοῦτο ὁμοίως,
[1, 10]	μὴ μόνον τὴν ἐπιμέλειαν ὑπάρχειν,	ἀλλὰ	καὶ τῇ φύσει γίνεσθαι τὸ
[1, 17]	Ἡ δὲ διάνοια οὐ τοιοῦτον,	ἀλλὰ	καὶ τοῦτο δύναται πράττειν καὶ
[1, 8]	ὁ μᾶλλον τὰς ἐλευθέρας διαφθείρων.	Ἀλλὰ	καὶ τοῦτο, καὶ εἴ τι
[1, 17]	καὶ τούτου ἕνεκέν ἐστιν ἕκαστον.	Ἀλλὰ	κατὰ τρόπον τοῦτο ἔσται. Ὥστε
[1, 5]	τοὺς θεοὺς φοβεῖσθαι, οὐκ ἀνδρεῖος	ἀλλὰ	μαινόμενος, ἂν δὲ φοβούμενον πάντα,
[1, 19]	ὑπὲρ ἄνθρωπον φοβερῶν, οὐκ ἀνδρεῖος	ἀλλὰ	μαινόμενός τις. Ἐν φόβοις ἄρα
[1, 25]	δέ γε νεμεσητικὸς οὔ {τοιοῦτος}	ἀλλὰ	μέσος τίς ἐστι τούτων. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[1, 32]	μὴ εἰς ἄλλο τι μεταβάλλειν,	ἀλλὰ	μεταβάλλουσιν, καὶ νῦν μὲν συμφέρει
[1, 31]	τοιούτων ἀδικημάτων ἡ ἀναφορὰ ἐστίν.	Ἀλλὰ	μή ποτε ταῦτα οὐκ ἀληθῆ
[1, 1]	τῆς βελτίστης βέλτιστον ἂν εἴη.	Ἀλλὰ	μὴν ἥ γε πολιτικὴ βελτίστη
[1, 31]	οὐδ´ ἑκόντα ἅμα καὶ ἄκοντα·	ἀλλὰ	μὴν ὁ ἀδικῶν, ᾗ ἀδικεῖ,
[1, 12]	τὸ ἐπισκέπτεσθαι εἴ ἐστιν ἑκούσιον.	Ἀλλὰ	μὴν οἵ γε ἀκρατεῖς ἐφ´
[1, 31]	τούτοις ἐστὶ καὶ περὶ ταῦτα·	ἀλλὰ	μὴν οὐ τοῦτο τὸ δίκαιον
[1, 19]	καὶ θάρρεσίν ἐστιν ἡ ἀνδρεία.	Ἀλλὰ	μὴν οὐδ´ ἐν τοῖς τοιούτοις,
[1, 1]	λέγειν τοῦ κατὰ τὸν ὁρισμόν.	Ἀλλὰ	μὴν οὐδὲ τοῦ κατὰ τὴν
[1, 1]	τινὶ} καὶ ἁπλῶς ἐν ἁπάσαις.	Ἀλλὰ	μὴν τὸ πότε ἀγαθὸν ἐν
[1, 11]	κακά, εἰδὼς ὅτι κακὰ ἐστίν·	ἀλλὰ	μήν, φησίν, ὅ γε ἀκρατὴς
[1, 3]	τὴν ὄψιν μὴ μέλλων ὁρᾶν	ἀλλὰ	μύειν. Ὁμοίως δὲ καὶ ἐπ´
[1, 12]	κατὰ τὴν ἀκρασίαν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΒ'	Ἀλλὰ	πάλιν ἄλλος λόγος ἐναντιοῦται, ὅς
[1, 11]	ἐπιθυμίαν πραττόμενα ἀκούσια, ἀλλ´ ἑκούσια.	Ἀλλὰ	πάλιν ἄλλος λόγος τις τούτῳ
[1, 32]	ἀλλ´ οὔπω οὗτος ἄρχει πάντων,	ἀλλὰ	παρασκευάζει τῷ δεσπότῃ σχολήν, ὅπως
[1, 31]	μοι ἴσον λαμβάνειν οὐκ ἐλάμβανον,	ἀλλὰ	παρῆκα τῷ πρεσβυτέρῳ ἢ τῷ
[1, 32]	δὲ φρόνησις οὐ περὶ ταῦτα,	ἀλλὰ	περὶ τὰ ἐν μεταβολῇ ὄντα.
[1, 23]	γὰρ περὶ πᾶσαν τιμὴν ἔσται,	ἀλλὰ	περὶ τὴν βελτίστην, καὶ τὸ
[1, 31]	ὀφθαλμὸν ἐξέκοψεν τινός, ἀντεκκοπῆναι μόνον,	ἀλλὰ	πλείονα παθεῖν, ἀκολουθήσαντα τῇ ἀναλογίᾳ·
[1, 1]	ἔχειν ἡ πραγματεία οὐκ ἠθικὴν	ἀλλὰ	πολιτικήν. Δεῖ ἄρα, ὡς ἔοικε,
[1, 31]	ἐλεύθερον, οὐκ ἔστιν δίκαιος ἀντιπληγῆναι,	ἀλλὰ	πολλάκις. Καὶ τὸ ἀντιπεπονθὸς δὲ
[1, 27]	ἐν παντὶ καὶ πάντως εὐλαβηθήσεται,	ἀλλὰ	πράξει καὶ ἐρεῖ ἐν οἷς
[1, 26]	ἐπαινετός· οὔτε γὰρ πρὸς πάντας,	ἀλλὰ	πρὸς τοὺς ἀξίους, οὔτε πρὸς
[1, 26]	τοὺς ἀξίους, οὔτε πρὸς οὐθένα,	ἀλλὰ	πρὸς τοὺς αὐτοὺς τούτους. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[1, 4]	οὐχ ἱκανὸν οὕτως ἁπλῶς εἰπεῖν,	ἀλλὰ	σαφέστερον διορίσαι δεῖ. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε'
[1, 30]	πλείω τῶν ὑπαρχόντων οὔτ´ ἐλάττω,	ἀλλὰ	τὰ ὑπάρχοντα αὑτῷ ταῦτα φήσει
[1, 2]	τι χωρὶς τούτων ἡ εὐδαιμονία,	ἀλλὰ	ταῦτα. Ἀλλ´ ἆρά γε οὑτωσί
[1, 3]	οἰκίαν, ἄλλην δὲ σπουδαίαν οἰκίαν,	ἀλλὰ	τὴν οἰκοδομικήν· καὶ οὗ ποιητικὸς
[1, 23]	οὐ τὴν παρὰ τῶν πολλῶν	ἀλλὰ	τὴν παρὰ τῶν σπουδαίων, καὶ
[1, 31]	αὐτὸς καθ´ ἑαυτόν ἐστι τοιοῦτος)	ἀλλὰ	τὸ δίκαιον τὸ πρὸς ἕτερον
[1, 4]	μὲν γὰρ ζῆν αὐτῷ ὑπάρχει,	ἀλλὰ	τὸ ζῆν αὐτῷ κατὰ τὰς
[1, 31]	οὐ τό γε πολιτικὸν ἀδίκημα,	ἀλλὰ	τὸ οἰκονομικόν. Ἡ γὰρ ψυχὴ
[1, 31]	τοῦτο δέ γε ἡμεῖς ζητοῦμεν,	ἀλλὰ	τὸ πολιτικόν· ἐν ἰσότητι γὰρ
[1, 31]	Οὐ τοῦτο δ´ ἡμεῖς ἐπισκοπούμεθα,	ἀλλὰ	τὸ πολιτικόν. Ὥστ´ ἐν τοῖς
[1, 16]	οὐκ ἄρα τὸ ἑκούσιον προαιρετόν,	ἀλλὰ	τὸ προαιρετὸν ἑκούσιον· ἄν τι
[1, 16]	τέλος, οἷον οὐθεὶς προαιρεῖται ὑγιαίνειν,	ἀλλὰ	τὸ πρὸς τὴν ὑγίειαν προαιρούμεθα,
[1, 1]	οὐχ ὑπὲρ τούτου σκοπεῖ τἀγαθοῦ,	ἀλλὰ	τοῦ ἡμῖν ἀγαθοῦ. {Οὐδεμία γὰρ
[1, 1]	ὑπὲρ ἀγαθοῦ οὐ τοῦ ἁπλῶς,	ἀλλὰ	τοῦ ἡμῖν· οὐ γὰρ τοῦ
[1, 26]	οἷος μηθενὶ ἐντυχεῖν μηδὲ διαλεγῆναι	(ἀλλὰ	τοὔνομα ἔοικεν ἀπὸ τοῦ τρόπου
[1, 19]	φόβους καὶ κινδύνους οὐ πάντας	ἀλλὰ	τοὺς ἀναιρετικοὺς τῆς οὐσίας. Ἔτι
[1, 31]	καὶ πλεῖον ἔχειν καὶ ἔλαττον.	Ἀλλὰ	τοῦτ´ ἀδύνατον· οὐκ ἄρα ἐνδέχεται
[1, 1]	τέλους τοῦ αὑτῆς ὅτι ἀγαθόν,	ἀλλὰ	τοῦτο μὲν ἄλλης δυνάμεώς ἐστι
[1, 16]	μὲν οὐκ ἔστιν τοῦ τέλους,	ἀλλὰ	τῶν πρὸς τὸ τέλος, οἷον
[1, 32]	οἷον τῆς σοφίας οὐκ ἄρχει.	Ἀλλά,	φησίν, αὕτη ἐπιμελεῖται πάντων, καὶ
[1, 31]	ἀεὶ βάλλειν, γινοίμεθα ἂν ἀμφιδέξιοι·	ἀλλὰ	φύσει γε ἀριστερὰ ἐστίν, καὶ
[1, 2]	τῶν ἀγαθῶν οὖσαν συγκρίνων πρὸς	ἄλλα	ἃ μή ἐστιν ἐν αὐτῇ
[1, 1]	τῶν ἀγαθῶν ἐστι θεάσασθαι τὰ	ἄλλα	ἄνευ τοῦ κατὰ τὴν ἰδέαν
[1, 17]	καὶ τοῦτο δύναται πράττειν καὶ	ἄλλα.	Διὰ τοῦτο βουλεύεσθαι ἐνταῦθα ἤδη
[1, 8]	ἐστι δῆλον. Ἔστι δὲ καὶ	ἄλλα	πάθη, ὡς δόξειεν ἄν τινι,
[1, 2]	βέλτιον οὗ ἕνεκεν καὶ τὰ	ἄλλα.	Πάλιν αὐτῶν τῶν τελῶν βέλτιον
[1, 16]	οἷον καθίζομεν καὶ ἀνιστάμεθα καὶ	ἄλλα	πολλὰ τοιαῦτα ἑκόντες μὲν ἄνευ
[1, 7]	Ὁμοίως δὲ {καὶ} πρὸς τὰ	ἄλλα	τὰ ὅμοια. Τὸ γὰρ εὐόργητον
[1, 32]	καὶ ἡ ἀνδρεία καὶ αἱ	ἄλλαι	ἀρεταί, διότι τῶν καλῶν πρακτικαί,
[1, 2]	ἡ μὲν δικαιοσύνη καὶ αἱ	ἄλλαι	ἀρεταὶ καὶ πάντῃ καὶ πάντως
[1, 5]	πάσχουσιν. Ὁμοίως δὲ καὶ αἱ	ἄλλαι	ἀρεταί. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ἔτι οὐ μόνον
[1, 24]	φασι μεγαλοπρεπῶς τ´ ἐβάδισε, καὶ	ἄλλαι	δὴ τοιαῦται μεγαλοπρέπειαι μεταφοραῖς λέγονται,
[1, 5]	λεγόμεναι, σωφροσύνη δικαιοσύνη ἀνδρεία ὅσαι	ἄλλαι	τοῦ ἤθους δοκοῦσιν ἐπαινεταὶ εἶναι.
[1, 31]	ἀξίαν ἕκαστον ἑκάστου διδόντας τὴν	ἄλλαξιν	ποιεῖσθαι παρ´ ἀλλήλων, καὶ τούτῳ
[1, 1]	ἀγαθὸν καὶ τὸ κατὰ τὰς	ἄλλας	κατηγορίας κοινὸν μὲν ἁπάσαις, οὐδεμιᾶς
[1, 19]	πάθος εἶναι ἀνδρεῖον. Πάλιν ἔστιν	ἄλλη	ἀνδρεία πολιτικὴ δοκοῦσα εἶναι, οἷον
[1, 31]	ἀδίκημα, τῶν μερῶν ἐστι πρὸς	ἄλληλα·	τὸ οἰκονομικὸν δὲ ἀδίκημα διειλόμεθα
[1, 31]	πᾶσιν ἡ αὐτὴ ἀναλογία πρὸς	ἀλλήλους	γίνεται· καὶ συνέχει δὴ αὕτη
[1, 32]	δὲ ἐπιστημονικόν. Ὅτι δὲ ἕτερα	ἀλλήλων	ἐστίν, ἐκ τῶν ὑποκειμένων ἂν
[1, 31]	διδόντας τὴν ἄλλαξιν ποιεῖσθαι παρ´	ἀλλήλων,	καὶ τούτῳ τὴν πολιτικὴν κοινωνίαν
[1, 32]	Ὥσπερ γὰρ δὴ ἕτερά ἐστιν	ἀλλήλων	χρῶμά τε καὶ χυμὸς καὶ
[1, 3]	οὐκ ἄλλην μὲν ποιοῦσαν οἰκίαν,	ἄλλην	δὲ σπουδαίαν οἰκίαν, ἀλλὰ τὴν
[1, 3]	τοίνυν τοῦτο ἔχει τὰ ἀγαθὰ	ἄλλην	διαίρεσιν. Ἔστι γὰρ τῶν ἀγαθῶν
[1, 2]	ἄλλο τοιοῦτον. Ἀλλ´ ἔτι καὶ	ἄλλην	ἔχει τἀγαθὰ διαίρεσιν· οἷόν ἐστι
[1, 3]	τῶν ἐπιστημῶν πασῶν, ὄψεται οὐκ	ἄλλην	μὲν ποιοῦσαν οἰκίαν, ἄλλην δὲ
[1, 22]	χρήματα; Ἢ οὔ; Οὐδὲ γὰρ	ἄλλης	ἀρετῆς οὐδεμιᾶς. Οὔτε γὰρ τῆς
[1, 1]	ὅτι ἀγαθόν, ἀλλὰ τοῦτο μὲν	ἄλλης	δυνάμεώς ἐστι θεωρῆσαι (οὔτε γὰρ
[1, 1]	συντόμως εἰπεῖν, δόξειεν ἂν οὐκ	ἄλλης	ἢ τῆς πολιτικῆς εἶναι μέρος.
[1, 22]	ἐστὶ τὸ ὅπλα ποιῆσαι, ἀλλ´	ἄλλης,	ταύτης δὲ λαβούσης τούτοις ὀρθῶς
[1, 15]	ἀποφυγεῖν· οὗ παροῦσαν δι´ οὐθὲν	ἄλλο	ἀπέλυσαν ἢ διότι οὐκ ἐκ
[1, 4]	τὸ θυμικὸν ἢ τὸ ἐπιθυμητικόν,	ἄλλο	δέ τι παρὰ ταῦτα, ᾧ
[1, 2]	ὡς ἁπλῶς εἰπεῖν οὐθὲν ἂν	ἄλλο	δόξειεν εἶναι ἢ εὐδαιμονία, τὴν
[1, 17]	ἰδεῖν, οὐδὲ τῇ ἀκοῇ οὐθὲν	ἄλλο	ἢ ἀκοῦσαι. Ὁμοίως δὲ οὐδὲ
[1, 4]	ζῆν καὶ εὖ πράττειν οὐθὲν	ἄλλο	ἢ τὸ εὐδαιμονεῖν λέγομεν. Τὸ
[1, 1]	κακὸν ἢ ὅ τι ἂν	ἄλλο	ᾖ· λέγει δὲ ὁ ὅρος
[1, 14]	ὃς ἂν καταβλάπτηται ἀντικαταλλαττόμενός τι	ἄλλο	μεῖζον ἀναγκαζόμενος ὑπὸ τῶν πραγμάτων.
[1, 32]	δὲ τῶν πρακτικῶν οὐκ ἔστιν	ἄλλο	οὐθὲν τέλος παρ´ αὐτὴν τὴν
[1, 10]	γεννητικὸν ἐστίν. Τί γὰρ ἂν	ἄλλο;	Οὔτε γὰρ ἀψύχων οὐθὲν λέγομεν
[1, 17]	οὐκ ἂν δύναιτ´ οὐθὲν ἂν	ἄλλο	ποιῆσαι ἢ ἰδεῖν, οὐδὲ τῇ
[1, 32]	ἐστί τι παρὰ τὴν ποίησιν	ἄλλο	τέλος, οἷον παρὰ τὴν οἰκοδομικήν,
[1, 32]	παρὰ τὸ κιθαρίζειν οὐκ ἔστιν	ἄλλο	τέλος οὐθέν, ἀλλ´ αὐτὸ τοῦτο
[1, 32]	οὕτως ἔχουσιν τὸ μὴ εἰς	ἄλλο	τι μεταβάλλειν, ἀλλὰ μεταβάλλουσιν, καὶ
[1, 31]	ἢ δόξαν ἢ φιλίαν ἢ	ἄλλο	τι τῶν τοιούτων· ὁ δ´
[1, 20]	ἢ διὰ φόβον ἢ δι´	ἄλλο	τι τῶν τοιούτων, οὐ σώφρων.
[1, 19]	φοβεῖται βροντὰς ἢ ἀστραπὰς ἢ	ἄλλο	τι τῶν ὑπὲρ ἄνθρωπον φοβερῶν,
[1, 2]	βέλτιον, ἄτοπον· οὐ γάρ ἐστιν	ἄλλο	τι χωρὶς τούτων ἡ εὐδαιμονία,
[1, 2]	γυμνάσια ὑγιείας καὶ εἴ τι	ἄλλο	τοιοῦτον. Ἀλλ´ ἔτι καὶ ἄλλην
[1, 8]	καὶ τοῦτο, καὶ εἴ τι	ἄλλο	τοιοῦτόν ἐστιν, ὃ περιέχεται ἡδονῇ
[1, 31]	τὸ δίκαιον τὸ πρὸς ἕτερον	ἄλλο	τοῦ εἰρημένου κατὰ νόμον δικαίου
[1, 31]	μοιχεύοντες ἢ κλέπτοντες ἤ τι	ἄλλο	τῶν κατὰ μέρος ἀδικημάτων ποιοῦντες·
[1, 20]	γραφὴν ἢ ἀνδριάντα ἤ τι	ἄλλο	τῶν τοιούτων, καὶ δὴ οὗτος
[1, 3]	ἀρχὴ τιμὴ ἢ εἴ τι	ἄλλο	τῶν τοιούτων. Τούτων δὲ τὰ
[1, 18]	ἕξεως βέλτιον εἶναι. Οἱ γὰρ	ἄλλοι	ἄνθρωποι τὸν σπουδαῖον θεωροῦντες κρίνουσιν
[1, 19]	φατέον ἀνδρείους. Εἰσὶν δ´ αὖ	ἄλλοι	δοκοῦντες ἀνδρεῖοι εἶναι διὰ τὰ
[1, 31]	γεωργῷ οἰκίαν· ὁμοίως δὲ οἱ	ἄλλοι	πάντες οὕτως ἔχουσιν ὥστε τὰ
[1, 31]	αὑτοῖς ἀντικαταλλάττεσθαι τῶν παρὰ τοῖς	ἄλλοις.	Ἔστιν δ´ ἡ ἀναλογία αὕτη·
[1, 16]	μὲν γὰρ καὶ ἐν τοῖς	ἄλλοις	ζῴοις ἐγγίγνεται, προαίρεσις δὲ οὔ·
[1, 31]	τῷ σκυτεῖ, τῷ ὑφάντῃ, τοῖς	ἄλλοις	πᾶσιν ἡ αὐτὴ ἀναλογία πρὸς
[1, 31]	ἀδικεῖ αὑτόν. Εἰς οὐθένα γὰρ	ἄλλον	τῶν τοιούτων ἀδικημάτων ἡ ἀναφορὰ
[1, 30]	αὗται ἀρεταὶ ἢ μὴ ἀρεταί,	ἄλλος	ἂν εἴη λόγος· ὅτι δὲ
[1, 5]	ψυχὴ (ὑπὲρ μὲν γὰρ τούτου	ἄλλος	λόγος) ἀλλ´ ὡς τύπῳ διελέσθαι.
[1, 4]	ἀρετὴ τούτου ἢ μὴ ἔστιν,	ἄλλος	λόγος· εἰ δ´ ἄρα ἔστιν,
[1, 12]	ἀκρασίαν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΒ' Ἀλλὰ πάλιν	ἄλλος	λόγος ἐναντιοῦται, ὅς φησιν οὐχ
[1, 1]	ἀλλ´ ὑπὲρ μὲν τούτου καὶ	ἄλλος	λόγος καὶ ἀλλοτρία ἡ σκέψις.
[1, 11]	ἀκούσια, ἀλλ´ ἑκούσια. Ἀλλὰ πάλιν	ἄλλος	λόγος τις τούτῳ ἐναντιοῦται, ὁ
[1, 17]	ἐξ ὧν τοῦτ´ ἔσται οὐθεὶς	ἄλλος	ποριεῖ, καὶ εὑρήσει ἃ δεῖ
[1, 17]	καὶ τὰ πρὸς τοῦτο οὐκ	ἄλλος	τις εὑρήσει καὶ ποριεῖ ἢ
[1, 32]	ἴσως γε πρῶτον μὲν οὐδ´	ἀλλοτρία	δόξειεν ἂν εἶναι ἡ σκέψις
[1, 1]	τούτου καὶ ἄλλος λόγος καὶ	ἀλλοτρία	ἡ σκέψις. Ὑπὲρ τοῦ πολιτικοῦ
[1, 32]	σοφία ἐν ψυχῇ· ὥστε οὐκ	ἀλλοτρίως	ὑπὲρ ψυχῆς ποιούμεθα τοὺς λόγους.
[1, 20]	τοῦ καλοῦ ἕνεκεν καὶ μὴ	ἄλλου	πράττοντα σώφρονα Ὅστις γὰρ τῶν
[1, 4]	τοίνυν τοῦτο ὁρῶμεν ὅτι οὐθενὶ	ἄλλῳ	ἢ ψυχῇ ζῶμεν· ἐν ψυχῇ
[1, 31]	πατέρα. Ὁμοίως {καὶ} ἐπὶ τῶν	ἄλλων	ἀγνοιῶν ὅσαι μὲν γίνονται δι´
[1, 3]	ποιητική. Ὁμοίως {καὶ} ἐπὶ τῶν	ἄλλων	ἁπάντων. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ' Μετὰ τοίνυν
[1, 17]	Ὁμοίως δὲ καὶ ἐπὶ τῶν	ἄλλων	ἁπασῶν ἐπιστημῶν. Ὡσαύτως ἄρα δόξειεν
[1, 10]	ἀνδρείας καὶ δειλίας καὶ τῶν	ἄλλων	ἀρετῶν ἀεὶ ὡσαύτως. Δῆλον δ´
[1, 5]	καὶ ἐπὶ ἀνδρείας καὶ τῶν	ἄλλων	ἀρετῶν. Ἐὰν μὲν γάρ τινα
[1, 10]	πράττειν οὔτε τῶν ἐμψύχων τῶν	ἄλλων	ἔξω ἀνθρώπων. Δῆλον οὖν ὅτι
[1, 1]	ἐστίν, ὁμοίως δὲ καὶ τῶν	ἄλλων	ἐπιστημῶν) ἀλλ´ οὐκ ἐπὶ τῶν
[1, 16]	λόγος δὲ ἐν οὐδενὶ τῶν	ἄλλων	ζῴων ἐστίν. Ὄρεξις μὲν δὴ
[1, 22]	ὁμοίως ἐπὶ σωφροσύνης καὶ τῶν	ἄλλων·	οὔτε δὴ τῆς ἐλευθεριότητος, ἀλλ´
[1, 8]	Η' Ὁμοίως καὶ ἐπὶ τῶν	ἄλλων	πάντων. Τοῦτο γάρ ἐστι τῆς
[1, 31]	ἄνδρα μάλιστά πως ἤδη τῶν	ἄλλων	πολιτικὸν ἐστίν. Ἐπεὶ οὖν ἐστι
[1, 1]	ὡς δ´ αὔτως κἀπὶ τῶν	ἄλλων.	Συμβαίνει οὖν καὶ μάτην τὰς
[1, 32]	ὁμοίως ἐπὶ τεκτονικῆς καὶ τῶν	ἄλλων	τῶν ποιητικῶν· ἐπὶ δὲ τῶν
[1, 32]	οἰκίας. Ὁμοίως δὲ ἐπὶ τῶν	ἄλλων	τῶν ποιητικῶν ἔχει, ἐν αἷς
[1, 6]	κάτω. Ὁμοίως {καὶ} ἐπὶ τῶν	ἄλλων	τῶν τοιούτων. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ζ' Μετὰ
[1, 6]	γὰρ τῶν ὄντων φύσει ἔθει	ἄλλως	γίνεται. Οἷον ὁ λίθος καὶ
[1, 19]	οὐκέτι ἔσται ἀνδρεῖος. Ἔτι καὶ	ἄλλως	εἰσὶν ἀνδρεῖοι δοκοῦντες εἶναι οἱ
[1, 16]	τοῦτο ἔπραξας; Ὅτι οὐκ ἐνῆν	ἄλλως,	ἢ ὅτι βέλτιον οὕτως. ἐξ
[1, 9]	ἐναντιώτερον φαίνεται. Ἔστι δὲ καὶ	ἄλλως,	οἷον πρὸς ἃ μᾶλλον πεφύκαμεν,
[1, 11]	ἡδονὴν οὐκ ἐξ ἀνάγκης. Καὶ	ἄλλως	τοῦτ´ ἂν γένοιτο δῆλον, ὅτι
[1, 2]	πάντῃ οὔτε πάντως. Ἔτι καὶ	ἄλλως·	τῶν γὰρ ἀγαθῶν τὰ μέν
[1, 5]	τοιούτων οὐθέν. Οὐδὲ δὴ τὸ	ἄλογον,	εἰ μὴ ᾗ ὑπηρετικόν ἐστιν
[1, 5]	τὸ λόγον ἔχον καὶ τὸ	ἄλογον.	Ἐν μὲν δὴ τῷ λόγον
[1, 1]	ποιοῦντι τὰς ἀρετὰς ἀναιρεῖν τὸ	ἄλογον	μέρος τῆς ψυχῆς, τοῦτο δὲ
[1, 32]	ἐστι λόγον ἔχον, τὸ δὲ	ἄλογον	μόριον τῆς ψυχῆς· ἔστιν δ´
[1, 1]	λόγον ἔχον καὶ εἰς τὸ	ἄλογον	ὀρθῶς, καὶ ἀπέδωκεν ἑκάστῳ {τὰς}
[1, 6]	ἡμῖν τῶν ἀρετῶν τῶν τοῦ	ἀλόγου	μέρους φύσει ἐγγίνεται· οὐθὲν γὰρ
[1, 5]	τὰ τοιαῦτα, ἐν δὲ τῷ	ἀλόγῳ	αὗται αἱ ἀρεταὶ λεγόμεναι, σωφροσύνη
[1, 32]	τῶν καλῶν, ἀλλ´ ὁρμῇ τινι	ἀλόγῳ,	ὀρθῶς δὲ ταῦτα καὶ κατὰ
[1, 1]	καὶ ἐκ τίνων ἔσται σκέψασθαι.	Ἅμα	γὰρ εἰδῆσαι βουλόμεθα καὶ αὐτοὶ
[1, 1]	Ὅτι ἐπὶ τῶν ἐπιστημῶν συμβαίνει	ἅμα	εἰδέναι τὴν ἐπιστήμην τί ἐστι
[1, 31]	ἔχειν καὶ ἔλαττον, οὐδ´ ἑκόντα	ἅμα	καὶ ἄκοντα· ἀλλὰ μὴν ὁ
[1, 31]	αὐτὸν αὑτὸν ἀδικεῖν, ἐνδέχοιτ´ ἂν	ἅμα	καὶ ἀκουσίως καὶ ἑκουσίως πράττειν
[1, 16]	ὁμοίως. τῆς γὰρ ἀρετῆς στοχαζόμενοι	ἁμαρτάνομεν	ἐπὶ τὰς πεφυκυίας ὁδούς. ἔστι
[1, 16]	ἐν οἷς διτταὶ αἱ ἁμαρτίαι.	ἁμαρτάνομεν	οὖν ἐν τοῖς πρακτοῖς καὶ
[1, 17]	ἤδη ὑπάρχει. Ἔστιν οὖν ἡ	ἁμαρτία	ἐν τῇ αἱρέσει τῶν ἀγαθῶν
[1, 16]	οἷς γὰρ μή ἐστιν ἡ	ἁμαρτία	ἐν τῇ διανοίᾳ, οὐδὲ βουλεύονται
[1, 16]	τὸ ὡς δεῖ, ἐνταῦθα ἡ	ἁμαρτία.	ἔστιν δ´ ἐν τοῖς πρακτοῖς
[1, 16]	ἐν ἐλλείψει καὶ ἐν ὑπερβολῇ	ἁμαρτία,	ἐφ´ ἑκάτερα δὲ τούτων φερόμεθα
[1, 17]	οὖν διῄρηται ἐν τίνι ἡ	ἁμαρτία	καὶ πῶς, λοιπόν ἐστι τίνος
[1, 16]	τὸ ὄνομα Ἀρχικλέους. ἡ οὖν	ἁμαρτία	οὐ γίγνεται ἐν τῇ διανοίᾳ,
[1, 16]	καὶ ἐν οἷς διτταὶ αἱ	ἁμαρτίαι.	ἁμαρτάνομεν οὖν ἐν τοῖς πρακτοῖς
[1, 19]	τις εἴποι ἀνδρείους διὰ τὸ	ἀμύνεσθαι,	ἐπειδὰν πληγέντες λυπηθῶσιν, οὐδὲ δεῖ
[1, 31]	πάντες ἀεὶ βάλλειν, γινοίμεθα ἂν	ἀμφιδέξιοι·	ἀλλὰ φύσει γε ἀριστερὰ ἐστίν,
[1, 10]	τὰ φυτὰ καὶ τὰ ζῷα·	ἀμφότερα	γὰρ γεννητικά. Γεννητικὰ δὲ ἐκ
[1, 20]	τῆς ἐνδείας τὸ μέσον· κατ´	ἀμφότερα	γάρ εἰσι ψεκτοί, καὶ καθ´
[1, 9]	ἀκολασία οὖσα ὑπερβολή. Ἔστι δ´	ἀμφότερα	ἐναντία τῇ μεσότητι, καὶ ἡ
[1, 31]	καὶ ἠδίκησεν, ἀδικεῖ δὲ κατ´	ἀμφότερα,	ὥστε ἀνάλογον καὶ τὰ ἀδικήματα,
[1, 25]	ἐστιν μεσότης φθονερίας καὶ ἐπιχαιρεκακίας·	ἀμφότεραι	γὰρ αὗται ψεκταὶ εἰσίν, ὁ
[1, 22]	ὅσα δεῖ καὶ ὅτε δεῖ.	Ἀμφότεροι	δὲ οὗτοι ψεκτοί. Ἔστι δὲ
[1, 1]	καὶ τὴν ἐπωνυμίαν δικαίως δοκεῖ	ἄν	μοι ἔχειν ἡ πραγματεία οὐκ
[1, 32]	ἡ φρόνησις ἀρετή, ὡς δόξειεν	ἄν,	οὐκ ἐπιστήμη. Ἐπαινετοὶ γάρ εἰσιν
[1, 6]	ἐθίζῃ ἄνω φέρεσθαι, ὅμως οὐκ	ἄν	ποτε ἄνω ἐνεχθείη, ἀλλ´ ἀεὶ
[1, 1]	ταὐτὸν τῷ χωριστῷ. Οὐ γὰρ	ἄν	ποτε τὸ χωριστὸν καὶ τὸ
[1, 25]	φθονερὸς ἐναντίος τούτῳ. Ἁπλῶς γάρ,	ἄν	τε ἄξιός τις ᾖ ἄν
[1, 25]	ἄν τε ἄξιός τις ᾖ	ἄν	τε μὴ τοῦ εὖ πράττειν,
[1, 16]	προαιρετόν, ἀλλὰ τὸ προαιρετὸν ἑκούσιον·	ἄν	τι γὰρ προαιρώμεθα πράττειν βουλευσάμενοι,
[1, 7]	ἕξεις· ὥστε δῆλον ὅτι τούτων	ἄν	τι εἴη ἀρετή. Πάθη μὲν
[1, 32]	καὶ ἡ φρόνησις τῶν ἐπαινετῶν	ἄν	τι εἴη καὶ τῶν ἐν
[1, 25]	αὐτός γε πάλιν οὗτος λυπήσεται,	ἄν	τινα ἴδῃ κακῶς πράττοντα ἀνάξιον
[1, 8]	καὶ ἄλλα πάθη, ὡς δόξειεν	ἄν	τινι, ἐφ´ ὧν ἡ κακία
[1, 6]	τοῖς τοιούτοις τὴν ἀρετὴν ἀφορίσειεν	ἄν	τις, ἀλλὰ καὶ λύπῃ καὶ
[1, 31]	Ἀλλ´ ἴσως ἐνταῦθα πάλιν ἀπορήσειεν	ἄν	τις, ἆρά γε ἐνδέχεται αὐτὸν
[1, 10]	σώματος γίγνεται τοῦτο. Οὐ γὰρ	ἄν	τις βούληται ἐπιμελεῖσθαι τοῦ σώματος,
[1, 2]	ὃ ζητοῦμεν νῦν. Οἷον λέγοι	ἄν	τις εἶναι ἄριστον τὴν φρόνησιν
[1, 19]	θηρία οἷον τοὺς σῦς οὐκ	ἄν	τις εἴποι ἀνδρείους διὰ τὸ
[1, 21]	δ´ εἰσὶ μεσότητες, καὶ οὕτως	ἄν	τις εἴποι· εἰ γάρ ἐστιν
[1, 4]	ἐπιθεῖναι ἢ θρεπτικόν) τί οὖν,	ἄν	τις εἴποι, πότερον καὶ τούτου
[1, 18]	καλὸν προθέσθαι. Διὰ τί οὖν,	ἄν	τις εἴποι, πρότερον μὲν ἐλέγομεν
[1, 32]	φρόνησις πρακτικὴ ἢ οὔ, ἴδοι	ἄν	τις ἐντεῦθεν, ἐπὶ τὰς ἐπιστήμας
[1, 10]	καὶ φαύλοις. Ἴσως οὖν λέγοι	ἄν	τις, ἐπειδήπερ ἐπ´ ἐμοί ἐστιν
[1, 4]	Ὅτι δὲ ἐνέργεια ἐστίν, ἴδοι	ἄν	τις καὶ ἐντεῦθεν. Ἐν γὰρ
[1, 32]	καὶ περὶ ταῦτα. Ἀπορήσειε δ´	ἄν	τις καὶ θαυμάσειε, διὰ τί
[1, 2]	Ἀλλ´ ἆρά γε οὑτωσί πως	ἄν	τις ὀρθῶς σκοποῖτο συγκρίνων τὸ
[1, 1]	ἀρίστου· τὸ δ´ ὅλον ἴδοι	ἄν	τις ὅτι οὐκ ἔστιν μιᾶς
[1, 32]	φρόνησις ἀρετὴ ἢ οὔ, ἀπορήσειεν	ἄν	τις. Οὐ μὴν ἀλλ´ ἐντεῦθεν
[1, 6]	τὰ βαρέα πέφυκε κάτω φέρεσθαι·	ἄν	τις οὖν ἄνω ῥίπτῃ πολλάκις
[1, 5]	Εὐθέως γὰρ ἐπὶ γυμνασίων ἴδοι	ἄν	τις· πολλῶν γὰρ γινομένων φθείρεται
[1, 32]	οὐδ´ οὗτοι. Πράξαι μὲν γὰρ	ἄν	τις τὰ δίκαια προαιρέσει μὲν
[1, 10]	εἶναι τὸ ἑκούσιον. Ἔτι δ´	ἄν	τις τοῦτο ἐναργέστερον καὶ ἐντεῦθεν
[1, 31]	ὁ ἀκρατὴς αὐτὸς αὑτὸν ἑκὼν	ἂν	ἀδικοίη. Ἀλλ´ ἴσως ἐνταῦθα πάλιν
[1, 31]	φεύγομεν, ὥστε δῆλον ὅτι οὐκ	ἂν	ἀδικοίμεθα ἑκόντες. Οὐδεὶς γὰρ ἑκὼν
[1, 31]	δὲ τούτοις σεμνύνονται, ὅλως οὐκ	ἂν	ἀδικοῖντο οὕτως ἐλαττούμενοι. Εἰ δὲ
[1, 10]	ἐπειδή τινες λαμβάνονται ἀρχαί, ὡς	ἂν	αἱ ἀρχαὶ ἔχωσιν, οὕτω καὶ
[1, 2]	τέλος ὡς ἁπλῶς εἰπεῖν οὐθὲν	ἂν	ἄλλο δόξειεν εἶναι ἢ εὐδαιμονία,
[1, 1]	ὅτι κακὸν ἢ ὅ τι	ἂν	ἄλλο ᾖ· λέγει δὲ ὁ
[1, 10]	ἄνθρωπος γεννητικὸν ἐστίν. Τί γὰρ	ἂν	ἄλλο; Οὔτε γὰρ ἀψύχων οὐθὲν
[1, 17]	ὄψει οὐκ ἂν δύναιτ´ οὐθὲν	ἂν	ἄλλο ποιῆσαι ἢ ἰδεῖν, οὐδὲ
[1, 31]	ἐνδέχεται αὐτὸν αὑτὸν ἀδικεῖν, ἐνδέχοιτ´	ἂν	ἅμα καὶ ἀκουσίως καὶ ἑκουσίως
[1, 31]	μελετῷμεν πάντες ἀεὶ βάλλειν, γινοίμεθα	ἂν	ἀμφιδέξιοι· ἀλλὰ φύσει γε ἀριστερὰ
[1, 9]	Διὰ δὴ δύο αἰτίας δόξαιμεν	ἂν	ἀντιτιθέναι τῇ μεσότητι τὴν ὑπερβολὴν
[1, 16]	(οὐδεμία γὰρ κεῖται ὡρισμένη) ἀλλ´	ἂν	ἀπαιτῇ τις, διὰ τί τοῦτο
[1, 32]	φρόνησις. Τὸ γὰρ ὅλον ὡς	ἂν	αὕτη προστάττῃ, οὕτω καὶ ἡ
[1, 10]	τις, φησίν, ἐρωτήσειεν ὁντιναοῦν πότερον	ἂν	βούλοιτο δίκαιος εἶναι ἢ ἄδικος,
[1, 3]	γὰρ ἡ χρῆσις· οὐδεὶς γὰρ	ἂν	βούλοιτο ἔχειν τὴν ὄψιν μὴ
[1, 1]	τἀγαθὸν καὶ ἐπὶ τοῦτο ὃ	ἂν	βουλώμεθα δεῖξαι ὅτι ἀγαθόν, ἢ
[1, 24]	εἴ τις ἑστιᾷ ἐρανιστὰς ὡς	ἂν	γάμους τις ἑστιῶν, ὁ τοιοῦτος
[1, 17]	τὰ πρὸς τὸ τέλος ἰδεῖν;	Ἂν	γὰρ τοῦτο καλῶς προθῆται, οἷον
[1, 32]	τις. Οὐ μὴν ἀλλ´ ἐντεῦθεν	ἂν	γένοιτο δῆλον ὅτι ἀρετή. Εἴπερ
[1, 11]	ἐξ ἀνάγκης. Καὶ ἄλλως τοῦτ´	ἂν	γένοιτο δῆλον, ὅτι ὁ ἀκρατὴς
[1, 32]	τις εἴποι ὅτι ὑγίεια ἄριστ´	ἂν	γένοιτο, εἴ τις τὰ ὑγιεινὰ
[1, 32]	ἢ οὔ; Διὰ τοῦτο δῆλον	ἂν	γένοιτο, ὅτι ἐστὶν ἀρετή, ἐξ
[1, 32]	ἀλλήλων ἐστίν, ἐκ τῶν ὑποκειμένων	ἂν	γένοιτο φανερόν. Ὥσπερ γὰρ δὴ
[1, 31]	τὴν ἄγνοιαν διοριστέον ἐστίν, πῶς	ἂν	γινομένης τῆς ἀγνοίας, ὃν βλάπτει,
[1, 4]	μὲν γὰρ ἐμβάλῃς τροφήν, τρέφει,	ἂν	δὲ μὴ ἐμβάλῃς τροφήν, οὐκ
[1, 19]	θαρροῦσιν διὰ τὸ μακρὰν ἀπέχειν,	ἂν	δὲ πλησίον γένωνται, ἀποθνήσκουσιν τῷ
[1, 5]	φοβεῖσθαι, οὐκ ἀνδρεῖος ἀλλὰ μαινόμενος,	ἂν	δὲ φοβούμενον πάντα, δειλός· ἀνδρεῖος
[1, 11]	τὸ μὲν οὖν ἀκούσιον οὐκ	ἂν	δόξειεν. Διὰ τί καὶ πόθεν;
[1, 31]	καὶ οἰκέτῃ πρὸς δεσπότην οὐκ	ἂν	δόξειεν εἶναι δίκαιον οὐθέν. Οὔτε
[1, 9]	ἢ ἀνελευθερία πορρώτερον. Μᾶλλον γὰρ	ἂν	δόξειεν ἐλευθεριότης ἡ ἀσωτία ἢ
[1, 32]	συνετὸν τοῦ φρονίμου. Ὁμοίως δ´	ἂν	δόξειεν ἔχειν καὶ τὰ ἐπὶ
[1, 31]	δ´ ἐν τούτοις δίκαιον ὁμωνύμως	ἂν	δόξειεν λέγεσθαι τῷ πολιτικῷ δικαίῳ
[1, 32]	οὔ; Τῶν γὰρ βελτιόνων οὐκ	ἂν	δόξειεν, οἷον τῆς σοφίας οὐκ
[1, 17]	αἴσθησις, οἷον τῇ ὄψει οὐκ	ἂν	δύναιτ´ οὐθὲν ἂν ἄλλο ποιῆσαι
[1, 2]	γὰρ καὶ ὁ σπουδαῖος εὖ	ἂν	δύνηται χρήσασθαι καὶ ὁ φαῦλος
[1, 18]	καὶ ἄνευ τοῦ πράττειν σπουδαῖος	ἂν	ἐδόκει εἶναι. {Ἐπεὶ δὲ μεσότητάς
[1, 32]	λόγον πράττειν, ὅμοιόν ἐστιν ὥσπερ	ἂν	εἴ τις εἴποι ὅτι ὑγίεια
[1, 1]	ἐστὶν {τὸ} τοιοῦτον, ὥστε μάλιστ´	ἂν	εἴη ἀγαθὸν ἡ ἰδέα, ὡς
[1, 1]	δύναμις, ὥστε τὸ τέλος αὐτῆς	ἂν	εἴη ἀγαθόν. Ὑπὲρ ἀγαθοῦ ἄρα,
[1, 4]	δὲ τῶν ἐμψύχων, ἡ ψυχὴ	ἂν	εἴη αἰτία· τῆς δὲ ψυχῆς
[1, 20]	βέλτιστον, ἡ σωφροσύνη μεσότης τις	ἂν	εἴη ἀκολασίας καὶ ἀναισθησίας. Μεσότης
[1, 16]	ἐστίν. Ὄρεξις μὲν δὴ οὐκ	ἂν	εἴη· ἀλλ´ ἆρά γε βούλησις;
[1, 1]	ὡς καὶ τῆς βελτίστης βέλτιστον	ἂν	εἴη. Ἀλλὰ μὴν ἥ γε
[1, 19]	αὖ μὴ φοβούμενος ὑπομένει, οὐκ	ἂν	εἴη ἀνδρεῖος. Ἔτι δὲ καὶ
[1, 12]	ὥστε ὁ ἐγκρατὴς οὐχ ἑκὼν	ἂν	εἴη ἐγκρατής. Ἀλλ´ οὐ δοκεῖ·
[1, 31]	ΚΑ' Περὶ δὲ δικαιοσύνης λοιπὸν	ἂν	εἴη εἰπεῖν, τί ἐστι καὶ
[1, 4]	χρῆσις αὐτῆς· ἡ εὐδαιμονία ἄρ´	ἂν	εἴη ἐν τῷ κατὰ τὰς
[1, 32]	τὸ τεχνάζειν. Ὥστε ἡ φρόνησις	ἂν	εἴη ἕξις τις προαιρετικὴ καὶ
[1, 31]	ἐστί, καὶ δίκαιος ὁ τοιοῦτος	ἂν	εἴη. Ἐπεὶ οὖν ἡ δικαιοσύνη
[1, 24]	τοὔνομα κεῖται. Ἡ μεγαλοπρέπεια ἄρα	ἂν	εἴη, ἐπειδή ἐστιν ἐπαινετή, μεσότης
[1, 19]	ἀνδρεῖος. Τούτων τοίνυν διωρισμένων σκεπτέον	ἂν	εἴη, ἐπειδὴ κατὰ πολλά εἰσιν
[1, 32]	δὴ διωρισμένων, μετὰ ταῦτα λεκτέον	ἂν	εἴη, ἐπειδὴ ὑπὲρ τἀληθοῦς ἐστιν
[1, 19]	μὴ διαμένει ἡ ἀνδρεία, οὐκ	ἂν	εἴη ἔτι ἀνδρεῖος· ἂν οὖν
[1, 4]	αὐτῆς τῶν ἀρετῶν· ὥστε τέλος	ἂν	εἴη ἡ ἐνέργεια καὶ ἡ
[1, 4]	ἄριστον. Ἐν χρήσει τοίνυν τινὶ	ἂν	εἴη καὶ ἐνεργείᾳ ἡ εὐδαιμονία.
[1, 32]	προστάττῃ, ἥ γε φρόνησις τελείως	ἂν	εἴη καὶ ἐπαινετὴ καὶ ἀρετή.
[1, 10]	Ὥστε δῆλον ὅτι ἐφ´ ἡμῖν	ἂν	εἴη καὶ σπουδαίοις εἶναι καὶ
[1, 21]	δὲ τούτων τῶν παθῶν μεσότης	ἂν	εἴη. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΒ' Ἐλευθεριότης δέ
[1, 13]	ἑκουσίου. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΓ' Πρότερον τοίνυν	ἂν	εἴη λεκτέον ὑπὲρ βίας καὶ
[1, 30]	ἀρεταὶ ἢ μὴ ἀρεταί, ἄλλος	ἂν	εἴη λόγος· ὅτι δὲ μεσότητές
[1, 1]	ἐφήψαντο καὶ οὕτως· ἐχόμενον δ´	ἂν	εἴη μετὰ ταῦτα σκέψασθαι τί
[1, 19]	οὐκ ἄρα ἡ ἀνδρεία ἐπιστήμη	ἂν	εἴη. Πάλιν δ´ αὖ εἰσιν
[1, 18]	τινας τῶν παθῶν κατηριθμησάμεθα, λεκτέον	ἂν	εἴη περὶ ποῖα τῶν παθῶν
[1, 19]	περὶ θάρρη καὶ φόβους, σκεπτέον	ἂν	εἴη περὶ ποίους φόβους καὶ
[1, 32]	δ´ ἀρχαὶ ἀναπόδεικτοι, ὥστ´ οὐκ	ἂν	εἴη περὶ τὰς ἀρχὰς ἡ
[1, 32]	πρακτικαί, καὶ ἡ φρόνησις πρακτικὴ	ἂν	εἴη. Πότερον δὲ αὕτη πάντων
[1, 32]	καὶ εὔλογον, καὶ ἡ φρόνησις	ἂν	εἴη πρακτική. Αἱ γὰρ ἀρεταὶ
[1, 10]	ὑπὲρ ἀρετῆς εἴρηται μετὰ τοῦτ´	ἂν	εἴη σκεπτέον πότερον δυνατὴ παραγενέσθαι
[1, 1]	προαιρούμεθα λέγειν ὑπὲρ ἠθικῶν, πρῶτον	ἂν	εἴη σκεπτέον τίνος ἐστὶ μέρος
[1, 11]	ἀκολουθεῖ, ὥστε οὑτωσί γε οὐκ	ἂν	εἴη τὰ δι´ ἐπιθυμίαν πραττόμενα
[1, 10]	ἂν μὴ πράττῃ; Καίτοι ἄτοπος	ἂν	εἴη ταῦτα νομοθετῶν, ἃ μὴ
[1, 31]	ἔμπροσθεν, ἡ περὶ ταῦτα δικαιοσύνη	ἂν	εἴη τῇ ἕξει ὁρμὴν ἔχουσα
[1, 4]	εὐδαιμονίαν. Μετὰ ταῦτα τοίνυν λεκτέον	ἂν	εἴη τί ἐστιν ἡ ἀρετή,
[1, 14]	διαφθεῖραι ὑπὸ τῆς ἡδονῆς, ἄτοπος	ἂν	εἴη. Τὸ γὰρ ἀναγκαῖον οὐκ
[1, 31]	τὸ τῷ ἀνάλογον ἴσον δίκαιον	ἂν	εἴη. Τὸ δ´ ἀνάλογον ἐν
[1, 15]	ἐν οὐδεμιᾷ ὁρμῇ ἐστίν, λοιπὸν	ἂν	εἴη τὸ ἐκ διανοίας γιγνόμενον.
[1, 21]	ἐστὶ τὸ μέσον, ἡ ἀρετὴ	ἂν	εἴη τὸ μέσον. Δῆλον δὲ
[1, 32]	δὲ ψυχῇ γνωρίζομεν· ἕτερον ἄρ´	ἂν	εἴη τὸ μόριον τὸ περὶ
[1, 4]	μὲν τῶν μορίων οὐθὲν αἴτιον	ἂν	εἴη τοῦ τρέφεσθαι, οἷον τὸ
[1, 21]	γινομένας. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΙ' Ἐχόμενον δ´	ἂν	εἴη τούτου λέγειν ὑπὲρ πραότητος,
[1, 20]	καὶ ἀναισθησίας. Μεσότης μὲν οὖν	ἂν	εἴη τούτων· ἔστιν δὲ ἡ
[1, 22]	ἐπειδή ἐστιν ἐπαινετός, μέσος τις	ἂν	εἴη τούτων. Τίς οὖν ἐστίν;
[1, 31]	τὸ δίκαιον πολλαχῶς λέγεται, διοριστέον	ἂν	εἴη ὑπὲρ ποίου δικαίου ἐστὶν
[1, 9]	ἢ πρὸς κοσμιότητα· ὥστ´ ἐναντιώτερον	ἂν	εἴη ὑπερβολὴ μεσότητος· ἡ γὰρ
[1, 31]	ὅτι ἡ δικαιοσύνη μεσότης τις	ἂν	εἴη ὑπεροχῆς καὶ ἐλλείψεως καὶ
[1, 4]	ἀλλ´ ἐν τελείῳ. Τέλειος δ´	ἂν	εἴη χρόνος, ὅσον ἄνθρωπος βιοῖ.
[1, 4]	ἂν κατὰ τὰς ἀρετὰς εὐδαίμονες	ἂν	εἴημεν καὶ ἔχοιμεν τὸ ἄριστον
[1, 9]	ἀπέχοντα τοῦ μέσου ἐναντιώτερα δόξειεν	ἂν	εἶναι. Ἐκ μὲν ἄρα αὐτοῦ
[1, 1]	γὰρ τῆς ἰδέας τοῦτο δόξειεν	ἂν	εἶναι. Ἡ μὲν γὰρ ἰδέα
[1, 32]	πρῶτον μὲν οὐδ´ ἀλλοτρία δόξειεν	ἂν	εἶναι ἡ σκέψις ἡ ὑπὲρ
[1, 31]	ἄδικον καὶ τὸ ἀδίκημα δόξειεν	ἂν	εἶναι οὕτω ταὐτόν, οὐκ ἔστι
[1, 32]	τοῦ δεινοῦ σκέψασθαι ἐκ τίνων	ἂν	ἕκαστον γένοιτο τῶν πρακτῶν, καὶ
[1, 32]	παρασκευάζει τῷ δεσπότῃ σχολήν, ὅπως	ἂν	ἐκεῖνος μὴ κωλυόμενος ὑπὸ τῶν
[1, 31]	Εἰ δὲ μὴ ἀδικοῦνται, οὐδ´	ἂν	ἑκόντες ἀδικοῖντο. Πρὸς δὲ ταῦτα
[1, 10]	εἰ φαῦλοί τινες εἰσίν, οὐκ	ἂν	ἑκόντες εἴησαν φαῦλοι· ὥστε δῆλον
[1, 10]	δίκαιος εἶναι ἢ ἄδικος, οὐθεὶς	ἂν	ἕλοιτο τὴν ἀδικίαν. Ὁμοίως δ´
[1, 4]	Καὶ γὰρ ἐκεῖνο ὅ τι	ἂν	ἐμβάλῃς καταναλώσει, κἂν μὴ ἐμβάλῃς,
[1, 18]	δὴ φαίνεται ἄτοπον· ἴσως γὰρ	ἂν	ἐν γραφικῇ εἴη τις ἀγαθὸς
[1, 31]	ἐνδέχεται πρὸς αὑτὸν ποιεῖν, οὐκ	ἂν	ἐνδέχοιτο αὑτὸν ἀδικεῖν. Εἰ δὲ
[1, 18]	ἀγαθὸς μιμητής, ὅμως δὲ οὐκ	ἂν	ἐπαινεθείη, ἂν μὴ τὸν σκοπὸν
[1, 14]	ἀγρόν· εἰ γὰρ μή, ἀπολωλότ´	ἂν	εὗρον τὰ ἐν ἀγρῷ. Ἐν
[1, 32]	δεινότης πρὸς φρόνησιν, οὕτως δόξειεν	ἂν	ἔχειν ἐπὶ τῶν ἀρετῶν ἁπασῶν.
[1, 17]	ἁπασῶν ἐπιστημῶν. Ὡσαύτως ἄρα δόξειεν	ἂν	ἔχειν καὶ ἐπ´ ἀρετῆς, μᾶλλον
[1, 10]	ἀρχὰς οὕτως ἔχει· ὡς γὰρ	ἂν	ἔχωσιν αἱ ἀρχαί, οὕτως καὶ
[1, 1]	τὸ τοιόνδ´ ἀγαθὸν καθόλου, ὃ	ἂν	ᾖ αὐτὸ δι´ αὑτὸ αἱρετόν·
[1, 20]	τὸ καλὸν ἐστίν. Ὥστε εἴη	ἂν	ἡ σωφροσύνη περὶ ἡδονὰς καὶ
[1, 32]	αὐτὴ ἐπαινετὴ τῷ ποιεῖν ἃ	ἂν	ἡ φρόνησις προστάττῃ, ἥ γε
[1, 31]	φύσει δίκαιον προφανές. Ὃ γὰρ	ἂν	ἡμεῖς θώμεθα καὶ νομίσωμεν, τοῦτο
[1, 4]	καὶ τέλειον τέλος ἐνεργείᾳ, ζῶντες	ἂν	κατὰ τὰς ἀρετὰς εὐδαίμονες ἂν
[1, 14]	ἐν τοῖς ἐκτός, οἷον ὃς	ἂν	καταβλάπτηται ἀντικαταλλαττόμενός τι ἄλλο μεῖζον
[1, 4]	τὸ μόριον τῆς ψυχῆς ἔχει·	ἂν	μὲν γὰρ ἐμβάλῃς τροφήν, τρέφει,
[1, 10]	δὲ τετράγωνον τέτταρσιν, καὶ ὡς	ἂν	μεταβάλλῃ τὸ τρίγωνον, οὕτω καὶ
[1, 31]	οὕτως ὑπολαμβάνειν μὴ ὡς μηδέποτε	ἂν	μεταπεσόντα· καὶ γὰρ τὰ φύσει
[1, 10]	ἔσται ὁ προαιρούμενος εἶναι σπουδαιότατος,	ἂν	μὴ καὶ ἡ φύσις ὑπάρξῃ,
[1, 10]	πράττῃ, ἐπὶ δὲ τοῖς καλοῖς,	ἂν	μὴ πράττῃ; Καίτοι ἄτοπος ἂν
[1, 18]	ὅμως δὲ οὐκ ἂν ἐπαινεθείη,	ἂν	μὴ τὸν σκοπὸν θῇ τὰ
[1, 19]	ἐστι φοβερόν· οὕτω μὲν γὰρ	ἂν	ὁ λίθος εἴη καὶ τἆλλα
[1, 32]	ὀρθὸν λόγον (λέγω δέ, ὡς	ἂν	ὁ λόγος ὁ ὀρθὸς κελεύσειεν,
[1, 16]	ὄντος, ἐνταῦθα τὸ προαιρεῖσθαι δόξειεν	ἂν	οἰκεῖον εἶναι. Ἐπεὶ οὖν ἡ
[1, 4]	μέλλον λέγεσθαι οὔτε λίαν δόξειεν	ἂν	οἰκεῖον εἶναι τούτων οὔτε μακρὰν
[1, 1]	μὲν οὖν συντόμως εἰπεῖν, δόξειεν	ἂν	οὐκ ἄλλης ἢ τῆς πολιτικῆς
[1, 31]	οὐδ´ ἑκάστῳ τῶν μορίων· ὡσαύτως	ἂν	οὖν δόξειεν ἔχειν καὶ ὁ
[1, 32]	καὶ τὸ ταῦτα πορίσαι. Δόξειεν	ἂν	οὖν εἶναι ὁ δεινὸς ἐν
[1, 19]	οὐκ ἂν εἴη ἔτι ἀνδρεῖος·	ἂν	οὖν τὴν αἰσχύνην περιέλω δι´
[1, 32]	καὶ ἐπιστήμης συγκειμένη, ὥστ´ εἴη	ἂν	περὶ ταὐτά, περὶ ἃ καὶ
[1, 31]	μέσον ἴσον· ὥστε τὸ ἴσον	ἂν	πλείονος καὶ ἐλάττονος εἴη δίκαιον,
[1, 13]	βούλονται ποιεῖν, ἐροῦμεν βιαζομένοις ἃ	ἂν	ποιῶσι ποιεῖν· ἐν οἷς δ´
[1, 10]	μὲν τοῖς φαύλοις ζημίαν τάττει,	ἂν	πράττῃ, ἐπὶ δὲ τοῖς καλοῖς,
[1, 11]	ἀδικοῦσιν· ὥστε ὁ ἀκρατὴς ἑκὼν	ἂν	πράττοι τὰ κατὰ τὴν ἀκρασίαν.
[1, 16]	τοῦτο αἱρετόν, δῆλον ὅτι δέοι	ἂν	πρότερον διανοηθῆναι ὑπὲρ αὐτῶν καὶ
[1, 2]	οὕτω τὸ ἄριστον σκοπῶν ὀρθῶς	ἂν	σκοποῖτο; Ἀλλ´ οὐκ ἔστιν ἁπλοῦν
[1, 9]	εἶναι τῶν παθῶν, ὥστε δέοι	ἂν	τὸν μέλλοντα κατὰ τὸ ἦθος
[1, 21]	κατὰ τὴν ἔλλειψιν· ὁ μέσος	ἂν	τούτων εἴη καὶ πρᾶος καὶ
[1, 28]	δυνάμενος σκῶψαι ἐμμελῶς, καὶ ὃς	ἂν	ὑπομείνῃ σκωπτόμενος, εὐτράπελος· καὶ ἡ
[1, 16]	ἐξ αὐτῶν τῶν συμβαινόντων, ὁποῖ´	ἂν	φαίνηται βελτίω εἶναι, ταῦτα προαιρεῖται
[1, 32]	οὐκ ἄνευ τούτων· οὐ γὰρ	ἂν	χωρίσαις τὸν συνετὸν τοῦ φρονίμου.
[1, 21]	Ἔστιν {μὲν} οὖν ἡ πραότης	ἀνὰ	μέσον ὀργιλότητος καὶ ἀοργησίας. Καὶ
[1, 26]	ΙϚ Σεμνότης δέ ἐστιν αὐθαδείας	ἀνὰ	μέσον τε καὶ ἀρεσκείας, ἔστιν
[1, 28]	ἀλλ´ ὀργιζόμενος· ὁ δ´ εὐτράπελος	ἀνὰ	μέσον τούτων, ὁ μήτε πάντας
[1, 29]	ἐπαινετὸς ἐστίν, ὁ δὲ φίλος	ἀνὰ	μέσον τούτων· οὔτε γὰρ πλείω
[1, 26]	ἐπαινετός, ὁ δέ γε σεμνὸς	ἀνὰ	μέσον τούτων ὢν ἐπαινετός· οὔτε
[1, 11]	ῥηθῆναί ἐστιν ὃ πράττομεν μὴ	ἀναγκαζόμενοι·	ἀλλ´ ἴσως σαφέστερον λεκτέον ἐστὶν
[1, 11]	Ὅτι ὅσα μὴ ἑκόντες πράττομεν,	ἀναγκαζόμενοι	πράττομεν, ἐπὶ δὲ τοῖς ἐξ
[1, 11]	γε πράττει· οὐκ ἄρα ἑκών·	ἀναγκαζόμενος	ἄρα. Ἐνταῦθα πάλιν ὁ αὐτὸς
[1, 14]	καταβλάπτηται ἀντικαταλλαττόμενός τι ἄλλο μεῖζον	ἀναγκαζόμενος	ὑπὸ τῶν πραγμάτων. Οἷον ἠναγκάσθην
[1, 32]	τῷ αὐτῷ τυγχάνουσιν ὄντα. Καὶ	ἀναγκαῖον	δέ, ἐπεὶ περὶ τῶν ἐν
[1, 16]	τὰ ἐν τῇ ψυχῇ γινόμενα,	ἀναγκαῖον	{δὴ} συνδυαζομένων τινῶν τούτων εἶναι
[1, 9]	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Θ' Μετὰ τοίνυν τοῦτο	ἀναγκαῖόν	ἐστιν ἴσως ῥηθῆναι τί τῇ
[1, 32]	καὶ τίς ὁ ὀρθὸς λόγος;	Ἀναγκαῖον	ἴσως ἐστὶν πρῶτον μέν, ἐν
[1, 14]	Ἐν τοῖς τοιούτοις ἄρα τὸ	ἀναγκαῖον.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΕ' Ἐπεὶ δὲ τὸ
[1, 1]	ἐκ τίνων καὶ πῶς ἔσται.	Ἀναγκαῖον	μὲν οὖν εἰδῆσαι τί ἐστιν
[1, 14]	τοῦ ἀναγκαίου λεκτέον. Τὸ δὲ	ἀναγκαῖον	οὐ πάντως οὐδ´ ἐν παντὶ
[1, 14]	ἄτοπος ἂν εἴη. Τὸ γὰρ	ἀναγκαῖον	οὐκ ἐν παντί, ἀλλ´ ἤδη
[1, 11]	ἡμῖν ὂν τὸ σπουδαῖον εἶναι,	ἀναγκαῖον	τὸ μετὰ ταῦτα εἰπεῖν ὑπὲρ
[1, 14]	δ´ ὑπὲρ ἀνάγκης καὶ τοῦ	ἀναγκαίου	λεκτέον. Τὸ δὲ ἀναγκαῖον οὐ
[1, 32]	ἐκεῖνος μὴ κωλυόμενος ὑπὸ τῶν	ἀναγκαίων	ἐκκλείηται τοῦ τῶν καλῶν τι
[1, 15]	ἀκούσιόν ἐστι τό τε κατ´	ἀνάγκην	καὶ κατὰ βίαν γιγνόμενον, καὶ
[1, 13]	λεκτέον ὑπὲρ βίας καὶ ὑπὲρ	ἀνάγκης.	Ἡ μὲν γὰρ βία ἐστὶν
[1, 11]	δὲ δι´ ἡδονὴν οὐκ ἐξ	ἀνάγκης.	Καὶ ἄλλως τοῦτ´ ἂν γένοιτο
[1, 14]	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΔ' Πάλιν δ´ ὑπὲρ	ἀνάγκης	καὶ τοῦ ἀναγκαίου λεκτέον. Τὸ
[1, 11]	πράττομεν, ἐπὶ δὲ τοῖς ἐξ	ἀνάγκης	πραττομένοις πᾶσιν ἕπεται λύπη, τοῖς
[1, 11]	εἰ κατ´ ἐπιθυμίαν, οὐκ ἐξ	ἀνάγκης·	τῇ γὰρ ἐπιθυμίᾳ ἡδονὴ ἀκολουθεῖ,
[1, 1]	γὰρ ἀρετὰς εἰς τοὺς ἀριθμοὺς	ἀνάγων	οὐκ οἰκείαν τῶν ἀρετῶν τὴν
[1, 19]	λέγοντα Πουλυδάμας μοι πρῶτος ἐλεγχείην	ἀναθήσει,	διὸ οἴεται δεῖν μάχεσθαι. Οὐδὲ
[1, 12]	ἐστίν. Ἀλλ´ οὗτος ὁ λόγος	ἀναιρεῖ	ἀκρασίαν καὶ τὸν ἀκρατῆ. Εἰ
[1, 1]	τῆς ψυχῆς, τοῦτο δὲ ποιῶν	ἀναιρεῖ	καὶ πάθος καὶ ἦθος. Διὸ
[1, 1]	αὐτῷ ἐπιστήμας ποιοῦντι τὰς ἀρετὰς	ἀναιρεῖν	τὸ ἄλογον μέρος τῆς ψυχῆς,
[1, 19]	κινδύνους οὐ πάντας ἀλλὰ τοὺς	ἀναιρετικοὺς	τῆς οὐσίας. Ἔτι δὲ οὐδ´
[1, 9]	οὐ δοκεῖ ἐναντίον εἶναι ἡ	ἀναισθησία	ἔνδεια οὖσα, ἀλλ´ ἡ ἀκολασία
[1, 20]	τις ἂν εἴη ἀκολασίας καὶ	ἀναισθησίας.	Μεσότης μὲν οὖν ἂν εἴη
[1, 9]	σωφροσύνῃ μεσότητι οὔσῃ ἀκολασίας καὶ	ἀναισθησίας	τῆς περὶ ἡδονὰς οὐ δοκεῖ
[1, 20]	δ´ ἐστὶν μεσότης ἀκολασίας καὶ	ἀναισθησίας	τῆς περὶ τὰς ἡδονάς. Ἔστιν
[1, 20]	πάσχειν (ὁ μὲν γὰρ τοιοῦτος	ἀναίσθητος)	ἀλλ´ ἤδη ὁ πάσχων καὶ
[1, 27]	ΙΖ' Αἰδὼς δ´ ἐστὶ μεσότης	ἀναισχυντίας	καὶ καταπλήξεως, ἔστιν δὲ περὶ
[1, 27]	καὶ λόγους. Ὁ μὲν γὰρ	ἀναίσχυντός	ἐστιν ὁ ἐν παντὶ καὶ
[1, 27]	ἅπαντα καὶ πάντως, ὡς ὁ	ἀναίσχυντος,	καὶ ἐρεῖ καὶ πράξει, οὔτε
[1, 7]	ἐν μεσότητί ἐστιν ὀργῆς καὶ	ἀναλγησίας	τῆς πρὸς ὀργήν. Ὁμοίως {καὶ}
[1, 21]	μηδέποτε· καὶ γὰρ οὗτος ψεκτός,	ἀνάλγητός	γε ὤν) Ἐπεὶ τοίνυν καὶ
[1, 7]	μήτε λίαν ὑπεραλγεῖν μήτε παντελῶς	ἀναλγήτως	ἔχειν. Ὅταν οὖν οὕτως ἔχωμεν,
[1, 22]	ἀνελεύθερος ἐναντίως τούτῳ ὁ μὴ	ἀναλίσκων	εἰς ἃ δεῖ καὶ ὅσα
[1, 22]	τούτων. Τίς οὖν ἐστίν; Ὁ	ἀναλίσκων	εἰς ἃ δεῖ καὶ ὅσα
[1, 22]	τε γὰρ ἄσωτός ἐστιν ὁ	ἀναλίσκων	εἰς ἃ μὴ δεῖ καὶ
[1, 31]	τοῖς ἄλλοις. Ἔστιν δ´ ἡ	ἀναλογία	αὕτη· ὡς γὰρ ὁ γεωργὸς
[1, 31]	ἀλλὰ πλείονα παθεῖν, ἀκολουθήσαντα τῇ	ἀναλογίᾳ·	καὶ γὰρ ἦρξε πρότερος καὶ
[1, 31]	τοῖς ἄλλοις πᾶσιν ἡ αὐτὴ	ἀναλογία	πρὸς ἀλλήλους γίνεται· καὶ συνέχει
[1, 31]	Ἔοικεν δὲ καὶ Πλάτων τῇ	ἀναλογίᾳ	ταύτῃ τοῦ δικαίου χρῆσθαι ἐν
[1, 31]	καὶ συνέχει δὴ αὕτη ἡ	ἀναλογία	τὴν πολιτείαν. Ὥστε τὸ δίκαιον
[1, 31]	δίκαιον ἂν εἴη. Τὸ δ´	ἀνάλογον	ἐν τέτταρσι γίνεται ἐλαχίστοις· ὡς
[1, 31]	δ´ ἐστὶ τὸ δίκαιον τῷ	ἀνάλογον.	Ἐπεὶ δὲ ὁ οἰκοδόμος πλείονος
[1, 31]	Γ πρὸς τὸ Δ. Οἷον	ἀνάλογόν	ἐστιν τὸν τὰ πολλὰ κεκτημένον
[1, 31]	δίκαιον ἴσον, καὶ τὸ τῷ	ἀνάλογον	ἴσον δίκαιον ἂν εἴη. Τὸ
[1, 31]	ἀδικεῖ δὲ κατ´ ἀμφότερα, ὥστε	ἀνάλογον	καὶ τὰ ἀδικήματα, καὶ τὸ
[1, 31]	τὸ δίκαιον ἔοικεν εἶναι τὸ	ἀνάλογον.	Τὸ γὰρ δίκαιον συνέχει τὰς
[1, 31]	δὲ δίκαιόν ἐστιν ἐν τῷ	ἀνάλογον.	Ὡς γὰρ ὁ ἐλεύθερος ἔχει
[1, 25]	ἄν τινα ἴδῃ κακῶς πράττοντα	ἀνάξιον	ὄντα. Ἡ μὲν οὖν νέμεσις
[1, 25]	καὶ τῷ ἀξίῳ καὶ τῷ	ἀναξίῳ.	Ὁ δέ γε νεμεσητικὸς οὔ
[1, 25]	περὶ ἀγαθά, ἃ τυγχάνει ὑπάρχοντα	ἀναξίῳ	ὄντι, λυπή τις. Νεμεσητικὸς οὖν
[1, 32]	ὄντων ἐστίν, αἱ δ´ ἀρχαὶ	ἀναπόδεικτοι,	ὥστ´ οὐκ ἂν εἴη περὶ
[1, 31]	ἄλλον τῶν τοιούτων ἀδικημάτων ἡ	ἀναφορὰ	ἐστίν. Ἀλλὰ μή ποτε ταῦτα
[1, 31]	τὸ δίκαιον τὸ γυναικὶ πρὸς	ἄνδρα	μάλιστά πως ἤδη τῶν ἄλλων
[1, 19]	λίθος εἴη καὶ τἆλλα ἄψυχα	ἀνδρεῖα·	ἀλλὰ δεῖ φοβεῖσθαι μέν, ὑπομένειν
[1, 19]	φόβοις καὶ θάρρεσίν ἐστιν ἡ	ἀνδρεία.	Ἀλλὰ μὴν οὐδ´ ἐν τοῖς
[1, 19]	πάθους καὶ ὁρμῆς ἐγγίγνεται ἡ	ἀνδρεία.	Δεῖ δὲ τὴν ὁρμὴν γίνεσθαι
[1, 19]	αὐτοὺς εἶναι· οὐκ ἄρα ἡ	ἀνδρεία	ἐπιστήμη ἂν εἴη. Πάλιν δ´
[1, 32]	γὰρ ἡ δικαιοσύνη καὶ ἡ	ἀνδρεία	καὶ αἱ ἄλλαι ἀρεταί, διότι
[1, 1]	ἡ δικαιοσύνη ἀγαθὸν καὶ ἡ	ἀνδρεία	καὶ ἁπλῶς αἱ ἀρεταί, ἡ
[1, 20]	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ι' Ἡ μὲν οὖν	ἀνδρεία	καὶ ὁ ἀνδρεῖος τοιοῦτος· σωφροσύνη
[1, 32]	ἑκάστῳ ἄνευ λόγου πρὸς τὰ	ἀνδρεῖα	καὶ τὰ δίκαια καὶ καθ´
[1, 32]	γὰρ ὄφελος εἶναι πράττειν τὰ	ἀνδρεῖα	καὶ τὰ δίκαια, μὴ εἰδότα
[1, 9]	ἐναντίον, ἐνίαις δὲ ὑπερβολή, οἷον	ἀνδρείᾳ	μὲν οὐχ ἡ θρασύτης ὑπερβολὴ
[1, 32]	ὄντων. Ἐφ´ ἃ γὰρ ἡ	ἀνδρεία	ὁρμᾷ πράττειν, ἐπὶ ταῦτα καὶ
[1, 5]	αἱ ἀρεταὶ λεγόμεναι, σωφροσύνη δικαιοσύνη	ἀνδρεία	ὅσαι ἄλλαι τοῦ ἤθους δοκοῦσιν
[1, 19]	γὰρ ἀφαιρουμένου μὴ διαμένει ἡ	ἀνδρεία,	οὐκ ἂν εἴη ἔτι ἀνδρεῖος·
[1, 19]	ΙΘ' Ἐπεὶ οὖν ἐστιν ἡ	ἀνδρεία	περὶ θάρρη καὶ φόβους, σκεπτέον
[1, 19]	ταῦτα, οὗτος ἀνδρεῖος, καὶ ἡ	ἀνδρεία	περὶ ταῦτα. Ἀφοβος δὲ οὐχ
[1, 5]	δὲ ὁμοίως. Ἔστιν δ´ ἡ	ἀνδρεία	περὶ φόβους, ὥστε οἱ μέτριοι
[1, 19]	εἶναι ἀνδρεῖον. Πάλιν ἔστιν ἄλλη	ἀνδρεία	πολιτικὴ δοκοῦσα εἶναι, οἷον εἰ
[1, 32]	αὕτη προστάττῃ, οὕτω καὶ ἡ	ἀνδρεία	πράττει, ὥστε εἰ αὐτὴ ἐπαινετὴ
[1, 5]	καὶ αὔξεται καὶ φθείρεται ἡ	ἀνδρεία·	ὑπὸ φόβων γὰρ τοῦτο πάσχουσιν.
[1, 19]	ἔλεγεν ἐπιστήμην φάσκων εἶναι τὴν	ἀνδρείαν.	Ἡ γὰρ ἐπιστήμη ἐξ ἔθους
[1, 5]	οἱ μέτριοι φόβοι αὔξουσι τὴν	ἀνδρείαν.	Ὑπὸ τῶν αὐτῶν ἄρα καὶ
[1, 22]	ἀρετῆς οὐδεμιᾶς. Οὔτε γὰρ τῆς	ἀνδρείας	ἐστὶ τὸ ὅπλα ποιῆσαι, ἀλλ´
[1, 10]	τὴν ἀδικίαν. Ὁμοίως δ´ ἐπ´	ἀνδρείας	καὶ δειλίας καὶ τῶν ἄλλων
[1, 5]	καὶ ἐπὶ σωφροσύνης καὶ ἐπὶ	ἀνδρείας	καὶ τῶν ἄλλων ἀρετῶν. Ἐὰν
[1, 19]	τὸ πάθος ἀφαιρεθῇ, οὐκέτι εἰσὶν	ἀνδρεῖοι,	δεῖ δὲ τὸν ἀνδρεῖον ἀεὶ
[1, 19]	ἀνδρεῖος. Ἔτι καὶ ἄλλως εἰσὶν	ἀνδρεῖοι	δοκοῦντες εἶναι οἱ δι´ ἐλπίδα
[1, 19]	Εἰσὶν δ´ αὖ ἄλλοι δοκοῦντες	ἀνδρεῖοι	εἶναι διὰ τὰ πάθη, οἷον
[1, 19]	ὑπομένουσι τοὺς κινδύνους καὶ δοκοῦσιν	ἀνδρεῖοι	εἶναι. Σημεῖον δὲ τούτου· καὶ
[1, 19]	εἴη. Πάλιν δ´ αὖ εἰσιν	ἀνδρεῖοι	ἐκ τοῦ ἐναντίου τῆς ἐμπειρίας·
[1, 19]	ἐπειδὴ κατὰ πολλά εἰσιν οἱ	ἀνδρεῖοι,	ὁ ποῖος ἀνδρεῖος. Ἔστιν γὰρ
[1, 19]	εἰσὶν ἀνδρεῖοι, δεῖ δὲ τὸν	ἀνδρεῖον	ἀεὶ εἶναι ἀνδρεῖον. Διὸ οὐδὲ
[1, 19]	πληγέντες λυπηθῶσιν, οὐδὲ δεῖ τὸν	ἀνδρεῖον	διὰ {τὸ} πάθος εἶναι ἀνδρεῖον.
[1, 19]	δὲ τὸν ἀνδρεῖον ἀεὶ εἶναι	ἀνδρεῖον.	Διὸ οὐδὲ τὰ θηρία οἷον
[1, 19]	φαίνεται. Οὐδένα οὖν τῶν τοιούτων	ἀνδρεῖον	θετέον εἶναι· τὸν {ὁ} ποῖον
[1, 19]	εἶναι· τὸν {ὁ} ποῖον οὖν	ἀνδρεῖον,	καὶ τίς ὁ ἀνδρεῖος σκεπτέον.
[1, 19]	ἀνδρεῖον διὰ {τὸ} πάθος εἶναι	ἀνδρεῖον.	Πάλιν ἔστιν ἄλλη ἀνδρεία πολιτικὴ
[1, 19]	φατέον εἶναι τὸν φοβούμενον οὔτ´	ἀνδρεῖον	τὸν μὴ φοβούμενον. Οὐκ ἄρα
[1, 5]	μηδὲ τοὺς θεοὺς φοβεῖσθαι, οὐκ	ἀνδρεῖος	ἀλλὰ μαινόμενος, ἂν δὲ φοβούμενον
[1, 19]	τῶν ὑπὲρ ἄνθρωπον φοβερῶν, οὐκ	ἀνδρεῖος	ἀλλὰ μαινόμενός τις. Ἐν φόβοις
[1, 19]	ἀνδρεία, οὐκ ἂν εἴη ἔτι	ἀνδρεῖος·	ἂν οὖν τὴν αἰσχύνην περιέλω
[1, 5]	ἂν δὲ φοβούμενον πάντα, δειλός·	ἀνδρεῖος	ἄρα ἔσται οὔτε ὁ φοβούμενος
[1, 19]	ταῦτα ὑπομένων τοὺς πολεμίους οὐκ	ἀνδρεῖος·	ἐὰν γὰρ τούτων μηθὲν ὑπάρχῃ,
[1, 19]	ἔτος κίνδυνον μὴ φοβεῖται, οὔπω	ἀνδρεῖος·	ἔνιοι γὰρ θαρροῦσιν διὰ τὸ
[1, 19]	εἰσιν οἱ ἀνδρεῖοι, ὁ ποῖος	ἀνδρεῖος.	Ἔστιν γὰρ καὶ κατ´ ἐμπειρίαν
[1, 19]	φοβούμενος ὑπομένει, οὐκ ἂν εἴη	ἀνδρεῖος.	Ἔτι δὲ καὶ ὥσπερ ἐπάνω
[1, 19]	ἣν ἦν ἀνδρεῖος, οὐκέτι ἔσται	ἀνδρεῖος.	Ἔτι καὶ ἄλλως εἰσὶν ἀνδρεῖοι
[1, 19]	δέ τις θαρρεῖ περὶ ταῦτα,	ἀνδρεῖος;	Ἢ οὔ; Ὁμοίως δ´ εἴ
[1, 19]	ἄφοβος ὢν περὶ ταῦτα, οὗτος	ἀνδρεῖος,	καὶ ἡ ἀνδρεία περὶ ταῦτα.
[1, 31]	(ὁ γὰρ σώφρων καὶ ὁ	ἀνδρεῖος	καὶ ὁ ἐγκρατὴς καὶ αὐτὸς
[1, 19]	γὰρ καὶ κατ´ ἐμπειρίαν τις	ἀνδρεῖος,	οἷον οἱ στρατιῶται. Οὗτοι γὰρ
[1, 19]	αἰσχύνην περιέλω δι´ ἣν ἦν	ἀνδρεῖος,	οὐκέτι ἔσται ἀνδρεῖος. Ἔτι καὶ
[1, 19]	οὖν ἀνδρεῖον, καὶ τίς ὁ	ἀνδρεῖος	σκεπτέον. Ὡς ἁπλῶς μὲν εἰπεῖν,
[1, 20]	μὲν οὖν ἀνδρεία καὶ ὁ	ἀνδρεῖος	τοιοῦτος· σωφροσύνη δ´ ἐστὶν μεσότης
[1, 19]	ἄρα καὶ θάρρεσίν ἐστιν ὁ	ἀνδρεῖος	τοῖς κατ´ ἀνθρώπους· λέγω δὲ
[1, 19]	τούτοις ὁ ὢν θαρραλέος, οὗτος	ἀνδρεῖος.	Τούτων τοίνυν διωρισμένων σκεπτέον ἂν
[1, 19]	Ὁ μὲν γὰρ τοιοῦτος οὐκ	ἀνδρεῖος,	ᾧ ὅλως μηθέν ἐστι φοβερόν·
[1, 19]	ὁ διὰ μηθὲν τῶν προειρημένων	ἀνδρεῖος	ὤν, ἀλλὰ διὰ τὸ νομίζειν
[1, 19]	ὑπομένοντας οὔ φαμεν, οὐδ´ ἐροῦσιν	ἀνδρείους	αὐτοὺς εἶναι· οὐκ ἄρα ἡ
[1, 19]	σῦς οὐκ ἄν τις εἴποι	ἀνδρείους	διὰ τὸ ἀμύνεσθαι, ἐπειδὰν πληγέντες
[1, 19]	ἐνθουσιάζοντες. Οὐδὲ δὴ τούτους φατέον	ἀνδρείους	εἶναι· ἐὰν γὰρ αὐτῶν τὸ
[1, 19]	Οὐδὲ δὴ οὐδὲ τούτους φατέον	ἀνδρείους.	Εἰσὶν δ´ αὖ ἄλλοι δοκοῦντες
[1, 19]	Οὐδὲ δὴ τούτους φατέον εἶναι	ἀνδρείους,	ἐπειδὴ τοὺς τοιούτους καὶ ἐν
[1, 9]	μὲν θρασεῖς καὶ προπετεῖς τοὺς	ἀνδρείους	καλοῦσι δειλούς, οἱ δὲ δειλοὶ
[1, 19]	τοιούτους καὶ ἐν τοῖς τοιούτοις	ἀνδρείους	λέγειν ἄτοπον φαίνεται. Οὐδένα οὖν
[1, 19]	τοὺς δι´ ἐμπειρίαν οὐ φατέον	ἀνδρείους.	Οὐδὲ Σωκράτης δὴ ὀρθῶς ἔλεγεν
[1, 9]	δειλούς, οἱ δὲ δειλοὶ τοὺς	ἀνδρείους	προπετεῖς καὶ μαινομένους. Διὰ δὴ
[1, 19]	οὐχ ὅταν οὕτω συμπέσῃ τῷ	ἀνδρείῳ	ὥστε ὅλως μὴ φοβεῖσθαι. Ὁ
[1, 4]	ἐστι παῖς εὐδαίμων) ἀλλ´ ἐν	ἀνδρί·	οὗτος γὰρ τέλειος. Οὐδ´ ἐν
[1, 20]	τις ἥδεται θεωρῶν γραφὴν ἢ	ἀνδριάντα	ἤ τι ἄλλο τῶν τοιούτων,
[1, 31]	γάρ ἐστιν ἡ γυνὴ τοῦ	ἀνδρός,	ἀλλ´ οἰκειότερον, καὶ μετέχει ἰσότητός
[1, 31]	τὸ μὲν ἐν γυναικὸς καὶ	ἀνδρὸς	κοινωνίᾳ δίκαιόν ἐστιν ἐγγὺς τοῦ
[1, 31]	ὅταν ἤδη λάβῃ τὴν τοῦ	ἀνδρὸς	τάξιν καὶ χωρισθῇ ἀπ´ αὐτοῦ,
[1, 9]	ἐλευθεριότης ἡ ἀσωτία ἢ ἡ	ἀνελευθερία·	πορρώτερον ἄρα ἡ ἀνελευθερία. Τὰ
[1, 9]	οἷον ἐλευθεριότητι πότερον ἀσωτία ἢ	ἀνελευθερία	πορρώτερον. Μᾶλλον γὰρ ἂν δόξειεν
[1, 9]	ἡ ἀνελευθερία· πορρώτερον ἄρα ἡ	ἀνελευθερία.	Τὰ δὲ πλεῖον ἀπέχοντα τοῦ
[1, 22]	δέ ἐστιν μεσότης ἀσωτίας καὶ	ἀνελευθερίας.	Ἔστιν δὲ περὶ χρήματα τὰ
[1, 22]	Πάντες δ´ οὗτοι ὑπὸ τὴν	ἀνελευθεριότητα	πίπτουσιν. Τὸ μὲν γὰρ κακὸν
[1, 22]	δεῖ. Ἔστι δὲ καὶ τῆς	ἀνελευθεριότητος	εἴδη πλείω, οἷον κίμβικάς τινας
[1, 9]	ἀνελευθέρους φασὶν εἶναι, οἱ δ´	ἀνελεύθεροι	τοὺς ἐλευθερίους ἀσώτους, καὶ οἱ
[1, 22]	ὅτε μὴ δεῖ, ὅ τ´	ἀνελεύθερος	ἐναντίως τούτῳ ὁ μὴ ἀναλίσκων
[1, 9]	οἱ μὲν ἄσωτοι τοὺς ἐλευθερίους	ἀνελευθέρους	φασὶν εἶναι, οἱ δ´ ἀνελεύθεροι
[1, 16]	ἄλλα πολλὰ τοιαῦτα ἑκόντες μὲν	ἄνευ	δὲ τοῦ διανοηθῆναι, τὸ δὲ
[1, 32]	οἷον ὁρμαί τινες ἐν ἑκάστῳ	ἄνευ	λόγου πρὸς τὰ ἀνδρεῖα καὶ
[1, 32]	ἡ φυσικὴ ἀρετὴ αὕτη ἡ	ἄνευ	λόγου χωριζομένη μὲν τοῦ λόγου
[1, 8]	εἰσιν ἢ ἡδοναὶ ἢ οὐκ	ἄνευ	λύπης ἢ ἡδονῆς· ἡ ἄρα
[1, 6]	ἔστιν λαβεῖν ἀρετὴν καὶ κακίαν	ἄνευ	λύπης καὶ ἡδονῆς. Ἔστιν οὖν
[1, 19]	μὴ παρῇ. Οὐδὲ δὴ παντελῶς	ἄνευ	πάθους καὶ ὁρμῆς ἐγγίγνεται ἡ
[1, 32]	πάνυ τελειοῦται τῷ εἶναι ἀρετὴ	ἄνευ	τῆς φυσικῆς ὁρμῆς. Διὸ οὐκ
[1, 1]	ἀγαθῶν ἐστι θεάσασθαι τὰ ἄλλα	ἄνευ	τοῦ κατὰ τὴν ἰδέαν ἀγαθοῦ
[1, 32]	τῷ λόγῳ καὶ οὐκ ἔστιν	ἄνευ	τοῦ λόγου ἡ φυσικὴ ὁρμὴ
[1, 1]	ἐν τοῖς πολιτικοῖς δυνατὸν πρᾶξαι	ἄνευ	τοῦ ποῖόν τινα εἶναι, λέγω
[1, 18]	ἔχει πρὸς τὸ καλόν, καὶ	ἄνευ	τοῦ πράττειν σπουδαῖος ἂν ἐδόκει
[1, 1]	καὶ συνημμένην· νῦν δὲ καὶ	ἄνευ	τοῦ τὴν ψυχὴν εἶναι ἀθάνατον
[1, 32]	καὶ τοῦ φρονίμου, καὶ οὐκ	ἄνευ	τούτων· οὐ γὰρ ἂν χωρίσαις
[1, 20]	γεῦσιν. Οὐδὲ δὴ περὶ ταύτας	ἀνὴρ	σώφρων ἔσται ὁ οὕτως ἔχων
[1, 31]	τοιούτων· ὁ δ´ ἀντικαταλλαττόμενός τι	ἀνθ´	οὗ προΐεται, οὐκέτι ἀδικεῖται· εἰ
[1, 31]	τῷ σκυτεῖ πρὸς τὸν οἰκοδόμον,	ἀνθ´	ὑποδημάτων δ´ οὐκ ἦν οἰκίαν
[1, 18]	βέλτιον εἶναι. Οἱ γὰρ ἄλλοι	ἄνθρωποι	τὸν σπουδαῖον θεωροῦντες κρίνουσιν ἐκ
[1, 15]	τινὶ δοῦναι πιεῖν, εἶτα τὸν	ἄνθρωπον	ἀποθανεῖν ὑπὸ τοῦ φίλτρου, τὴν
[1, 15]	ὑπὸ τοῦ φίλτρου, τὴν δ´	ἄνθρωπον	ἐν Ἀρείῳ πάγῳ ἀποφυγεῖν· οὗ
[1, 19]	ἢ ἄλλο τι τῶν ὑπὲρ	ἄνθρωπον	φοβερῶν, οὐκ ἀνδρεῖος ἀλλὰ μαινόμενός
[1, 4]	δ´ ἂν εἴη χρόνος, ὅσον	ἄνθρωπος	βιοῖ. Καὶ γὰρ λέγεται ὀρθῶς
[1, 10]	καὶ τῶν πράξεων ὧν πράττει	ἄνθρωπος	γεννητικὸν ἐστίν. Τί γὰρ ἂν
[1, 10]	ἀνθρώπου. Ἐπειδὴ γὰρ γεννητικόν ἐστιν	ἄνθρωπος	οὐσίας, ἔκ τινων ἀρχῶν καὶ
[1, 10]	ἀνθρώπων. Δῆλον οὖν ὅτι ὁ	ἄνθρωπος	τῶν πράξεών ἐστι γεννητικός. Ἐπεὶ
[1, 20]	ζῷα λέγομεν εἶναι σώφρονα ἔξω	ἀνθρώπου,	διὰ τὸ μὴ εἶναι ἐν
[1, 10]	καὶ ὁμοίως τούτοις καὶ ἐπ´	ἀνθρώπου.	Ἐπειδὴ γὰρ γεννητικόν ἐστιν ἄνθρωπος
[1, 19]	ἐστιν ὁ ἀνδρεῖος τοῖς κατ´	ἀνθρώπους·	λέγω δὲ οἷον ἃ οἱ
[1, 32]	δὲ φρόνησις περὶ τὸ συμφέρον	ἀνθρώπῳ)	εἰ οὖν τὸ χεῖρον ἀρετὴ
[1, 4]	ἐν χρόνῳ τελείῳ καὶ ἐν	ἀνθρώπῳ.	Ὅτι δὲ ἐνέργεια ἐστίν, ἴδοι
[1, 10]	τῶν ἐμψύχων τῶν ἄλλων ἔξω	ἀνθρώπων.	Δῆλον οὖν ὅτι ὁ ἄνθρωπος
[1, 31]	ὅτι ἐπειδὴ ἡ ἀδικία ἐν	ἀνίσοις,	ἡ δικαιοσύνη καὶ τὸ δίκαιον
[1, 31]	ἴσον. Τὸ γὰρ ἄδικον τὸ	ἄνισον	ἐστίν· ὅταν γὰρ τῶν μὲν
[1, 31]	τῶν δὲ κακῶν τὰ ἐλάσσονα,	ἄνισον	τοῦτ´ ἐστί, καὶ οὕτως ἀδικεῖν
[1, 16]	καὶ βουλεύσασθαι, οἷον καθίζομεν καὶ	ἀνιστάμεθα	καὶ ἄλλα πολλὰ τοιαῦτα ἑκόντες
[1, 31]	τις τὸν ὀφθαλμὸν ἐξέκοψεν τινός,	ἀντεκκοπῆναι	μόνον, ἀλλὰ πλείονα παθεῖν, ἀκολουθήσαντα
[1, 13]	Εἰ δὲ μή, ὁ ἀκρατὴς	ἀντερεῖ,	οὐ φάσκων φαῦλος εἶναι· βιαζόμενος
[1, 16]	Ὅταν οὖν ἀντικαταλλαττώμεθα τὸ βέλτιον	ἀντὶ	τοῦ χείρονος ἐν αἱρέσει ὄντος,
[1, 16]	ἀντὶ τοῦδε, οἷον τὸ βέλτιον	ἀντὶ	τοῦ χείρονος. Ὅταν οὖν ἀντικαταλλαττώμεθα
[1, 16]	αὐτῆς ἔχει, οἷον προαιρούμεθα τόδε	ἀντὶ	τοῦδε, οἷον τὸ βέλτιον ἀντὶ
[1, 31]	ὁ σκυτεύς, καὶ ἦν ἔργον	ἀντικαταλλάτεσθαι	{καὶ} τῷ σκυτεῖ πρὸς τὸν
[1, 31]	ἔχουσιν ὥστε τὰ παρ´ αὑτοῖς	ἀντικαταλλάττεσθαι	τῶν παρὰ τοῖς ἄλλοις. Ἔστιν
[1, 14]	ἐκτός, οἷον ὃς ἂν καταβλάπτηται	ἀντικαταλλαττόμενός	τι ἄλλο μεῖζον ἀναγκαζόμενος ὑπὸ
[1, 31]	τι τῶν τοιούτων· ὁ δ´	ἀντικαταλλαττόμενός	τι ἀνθ´ οὗ προΐεται, οὐκέτι
[1, 31]	Πάντες γὰρ οἱ ἔλαττον λαμβάνοντες	ἀντικαταλλάττονται	ἢ τιμὴν ἢ ἔπαινον ἢ
[1, 16]	ἀντὶ τοῦ χείρονος. Ὅταν οὖν	ἀντικαταλλαττώμεθα	τὸ βέλτιον ἀντὶ τοῦ χείρονος
[1, 9]	ἴσως ῥηθῆναι τί τῇ μεσότητι	ἀντίκειται,	πότερον ἡ ὑπερβολὴ ἢ ἡ
[1, 13]	οἷον ἵππον ἐπ´ ὀρθὸν θέοντα	ἀντιλαμβανόμενον	ἀποστρέψαι. Ὅσοις μὲν οὖν ἐστιν
[1, 16]	τῶν δυνατῶν ἡμῖν, καὶ τῶν	ἀντιλογίαν	παραδιδόντων πότερον τοῦτο ἢ τοῦτο
[1, 31]	καὶ τὰ ἀδικήματα, καὶ τὸ	ἀντιπαθεῖν	πλείω ὧν ἐποίησεν δίκαιον ἐστίν.
[1, 31]	εἶναι, ἅ τις ἐποίησεν, ταῦτ´	ἀντιπαθεῖν·	τὸ δὲ τοιοῦτον οὐκ ἔστιν
[1, 31]	ἀντιπληγῆναι, ἀλλὰ πολλάκις. Καὶ τὸ	ἀντιπεπονθὸς	δὲ δίκαιόν ἐστιν ἐν τῷ
[1, 31]	Ἔστιν δὲ δίκαιον καὶ τὸ	ἀντιπεπονθός,	οὐ μέντοι γε ὡς οἱ
[1, 31]	τὸν ἐλεύθερον, οὐκ ἔστιν δίκαιος	ἀντιπληγῆναι,	ἀλλὰ πολλάκις. Καὶ τὸ ἀντιπεπονθὸς
[1, 31]	τῷ βελτίων εἶναι, οὕτως τὸ	ἀντιποιῆσαι	πρὸς τὸ ποιῆσαι. Ὁμοίως δὲ
[1, 10]	οὕτω καὶ τὸ τετράγωνον συμμεταβάλλει	(ἀντιστρέφει	γάρ) καὶ ἐὰν τὸ τετράγωνον
[1, 9]	δὴ δύο αἰτίας δόξαιμεν ἂν	ἀντιτιθέναι	τῇ μεσότητι τὴν ὑπερβολὴν καὶ
[1, 6]	φέρεσθαι, ὅμως οὐκ ἄν ποτε	ἄνω	ἐνεχθείη, ἀλλ´ ἀεὶ κάτω. Ὁμοίως
[1, 6]	κάτω φέρεσθαι· ἄν τις οὖν	ἄνω	ῥίπτῃ πολλάκις καὶ ἐθίζῃ ἄνω
[1, 13]	ἀποδεδομένος, τῷ μὲν πυρὶ ὁ	ἄνω,	τῇ δὲ γῇ ὁ κάτω·
[1, 13]	γε βιάσασθαι καὶ τὸν λίθον	ἄνω	φέρεσθαι καὶ τὸ πῦρ κάτω.
[1, 6]	ἄνω ῥίπτῃ πολλάκις καὶ ἐθίζῃ	ἄνω	φέρεσθαι, ὅμως οὐκ ἄν ποτε
[1, 31]	νόμισμα, τούτῳ χρῆσθαι, καὶ τὴν	ἀξίαν	ἕκαστον ἑκάστου διδόντας τὴν ἄλλαξιν
[1, 23]	ὃς μήτε ἐλάττονος τιμῆς αὑτὸν	ἀξιοῖ	ἢ προσήκει, μήτε μείζονος ἢ
[1, 31]	Ἐπεὶ δὲ ὁ οἰκοδόμος πλείονος	ἄξιον	ποιεῖ τὸ αὑτοῦ ἔργον ἢ
[1, 23]	ὑπὸ τῶν συνειδότων αὑτῷ ὅτι	ἄξιός	ἐστι τιμῆς τιμᾶσθαι. Οὐδὲ γὰρ
[1, 23]	ἢ προσήκει, μήτε μείζονος ἢ	ἄξιος	ἐστίν, μήτε πάσης· οὗτος δ´
[1, 25]	τούτῳ. Ἁπλῶς γάρ, ἄν τε	ἄξιός	τις ᾖ ἄν τε μὴ
[1, 23]	καὶ φαῦλοι, μεγάλων δ´ αὑτοὺς	ἀξιοῦντες	καὶ πρὸς τούτοις τιμᾶσθαι οἰόμενοι
[1, 26]	πρὸς πάντας, ἀλλὰ πρὸς τοὺς	ἀξίους,	οὔτε πρὸς οὐθένα, ἀλλὰ πρὸς
[1, 23]	χαῦνοι· ὅσοι δὲ ἐλαττόνων αὑτοὺς	ἀξιοῦσιν	ἢ προσῆκον αὐτοῖς, μικρόψυχοι. Ὁ
[1, 25]	ἡσθήσεται κακῶς πράττοντι καὶ τῷ	ἀξίῳ	καὶ τῷ ἀναξίῳ. Ὁ δέ
[1, 24]	γάμους ἢ χορηγίαν δαπανῶν, μὴ	ἀξίως	ἀλλ´ ἐνδεῶς, ὁ τοιοῦτος μικροπρεπής.
[1, 21]	πραότης ἀνὰ μέσον ὀργιλότητος καὶ	ἀοργησίας.	Καὶ ὅλως δὲ δοκοῦσιν αἱ
[1, 16]	τούτων· ἀλλ´ ἐν οἷς ἤδη	ἀόριστόν	ἐστι τὸ ὡς δεῖ, ἐνταῦθα
[1, 16]	δ´ ἐν τοῖς πρακτοῖς τὸ	ἀόριστον,	καὶ ἐν οἷς διτταὶ αἱ
[1, 2]	ἀρετὴ τίμιον, ὅταν γε δὴ	ἀπ´	αὐτῆς σπουδαῖός τις γένηται· ἤδη
[1, 31]	τοῦ ἀνδρὸς τάξιν καὶ χωρισθῇ	ἀπ´	αὐτοῦ, τότ´ ἤδη ἐν ἰσότητι
[1, 16]	γὰρ κεῖται ὡρισμένη) ἀλλ´ ἂν	ἀπαιτῇ	τις, διὰ τί τοῦτο ἔπραξας;
[1, 27]	μεσότης τις τούτων. Οὔτε γὰρ	ἅπαντα	καὶ πάντως, ὡς ὁ ἀναίσχυντος,
[1, 31]	καὶ τὰ σώφρονα καὶ ἁπλῶς	ἅπαντα	ὅσα κατὰ τὰς ἀρετὰς λέγεται.
[1, 31]	δὲ τοιοῦτον οὐκ ἔστιν πρὸς	ἅπαντας.	Οὐ γάρ ἐστι δίκαιον οἰκέτῃ
[1, 17]	τὰ τέλη (ταῦτα μὲν γὰρ	ἅπαντες	ὁμογνωμονοῦσιν, οἷον τὴν ὑγίειαν ὅτι
[1, 11]	Ἐνταῦθα πάλιν ὁ αὐτὸς λόγος	ἀπαντήσεται.	Καὶ γὰρ εἰ κατ´ ἐπιθυμίαν,
[1, 32]	δὲ ὑπόληψίς ἐστιν, ᾗ ὑπὲρ	ἁπάντων	ἐπαμφοτερίζομεν, πρὸς τὸ καὶ εἶναι
[1, 3]	Ὁμοίως {καὶ} ἐπὶ τῶν ἄλλων	ἁπάντων.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ' Μετὰ τοίνυν τοῦτο
[1, 32]	τῶν ἐν ψυχῇ λέγομεν, περὶ	ἁπάντων	λέγειν· ἔστι δὲ καὶ ἡ
[1, 2]	τις εἶναι ἄριστον τὴν φρόνησιν	ἁπάντων	τῶν ἀγαθῶν καθ´ ἓν συγκρινομένων.
[1, 20]	γὰρ ἡ σωφροσύνη καὶ ἁπλῶς	ἅπασα	ἀρετὴ ἕξις ἡ βελτίστη, ἡ
[1, 1]	{καὶ τινὶ} καὶ ἁπλῶς ἐν	ἁπάσαις.	Ἀλλὰ μὴν τὸ πότε ἀγαθὸν
[1, 1]	τὰς ἄλλας κατηγορίας κοινὸν μὲν	ἁπάσαις,	οὐδεμιᾶς δ´ ἐστὶν οὔτε δυνάμεως
[1, 1]	αὑτὸ αἱρετόν· τὸ δὲ ἐν	ἅπασιν	ἐνυπάρχον ὅμοιον τῷ ὅρῳ ἐστίν.
[1, 1]	αὑτό· τὸ δὲ κοινὸν ἐν	ἅπασιν	ὑπάρχει, οὐκ ἔστιν δὴ ταὐτὸν
[1, 1]	ἀλλ´ ὡς τὸ κοινὸν ἐν	ἅπασιν	ὑπάρχον ἀγαθόν; Ἕτερον γὰρ τῆς
[1, 17]	δὲ καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων	ἁπασῶν	ἐπιστημῶν. Ὡσαύτως ἄρα δόξειεν ἂν
[1, 32]	ἂν ἔχειν ἐπὶ τῶν ἀρετῶν	ἁπασῶν.	Λέγω δὲ οἷον εἰσὶν ἀρεταὶ
[1, 1]	εἰς τὸ ἄλογον ὀρθῶς, καὶ	ἀπέδωκεν	ἑκάστῳ {τὰς} ἀρετὰς τὰς προσηκούσας.
[1, 32]	αἰσθήσεις ἑτέρας αὐτῶν ἡ φύσις	ἀπέδωκεν	(ψόφον μὲν γὰρ ἀκοῇ, χυμὸν
[1, 19]	ἐκβησομένων οὐ φοβοῦνται διὰ τὴν	ἀπειρίαν.	Οὐδὲ δὴ οὐδὲ τούτους φατέον
[1, 19]	ἐναντίου τῆς ἐμπειρίας· οἱ γὰρ	ἄπειροι	τῶν ἐκβησομένων οὐ φοβοῦνται διὰ
[1, 31]	τὸν πολέμιον ἀποκτείνειν τὸν πατέρα	ἀπέκτεινεν,	ἄδικον μέν τι ἔπραξεν, ἀδικεῖ
[1, 15]	οὗ παροῦσαν δι´ οὐθὲν ἄλλο	ἀπέλυσαν	ἢ διότι οὐκ ἐκ προνοίας.
[1, 31]	δὲ πώποτε αὐτὸς αὑτὸν παρακαταθήκην	ἀπεστέρησεν,	οὐδ´ ἐμοίχευσεν τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα,
[1, 19]	γὰρ θαρροῦσιν διὰ τὸ μακρὰν	ἀπέχειν,	ἂν δὲ πλησίον γένωνται, ἀποθνήσκουσιν
[1, 20]	τῶν τοιούτων ἡδονῶν τῆς ὑπερβολῆς	ἀπέχεται	ἢ διὰ φόβον ἢ δι´
[1, 29]	καὶ ὄντων προστιθείς, ὁ δὲ	ἀπεχθητικὸς	ἐχθρὸς καὶ τῶν ὑπαρχόντων περιαιρῶν.
[1, 6]	δὲ τὴν λύπην τῶν καλῶν	ἀπεχόμεθα·	ὅλως τε οὐκ ἔστιν λαβεῖν
[1, 4]	οἰκεῖον εἶναι τούτων οὔτε μακρὰν	ἀπέχον.	Οἷον ἐπειδήπερ ἔστιν, ὡς δοκεῖ,
[1, 9]	ἡ ἀνελευθερία. Τὰ δὲ πλεῖον	ἀπέχοντα	τοῦ μέσου ἐναντιώτερα δόξειεν ἂν
[1, 3]	Τὸ δὲ τέλος ἐστὶν οὐχ	ἁπλοῦν	ἀλλὰ διττόν· ἐνίων μὲν γάρ
[1, 16]	τὸ δὲ διὰ τί οὐχ	ἁπλοῦν	ἐστίν. ἐν μὲν γὰρ γεωμετρίᾳ,
[1, 22]	πολυειδές. Ὁμοίως ἡ μὲν ἀρετὴ	ἁπλοῦν,	ἡ δὲ κακία πολυειδές. πάντες
[1, 22]	μονοειδές, οἷον ἡ μὲν ὑγίεια	ἁπλοῦν,	ἡ δὲ νόσος πολυειδές. Ὁμοίως
[1, 1]	πῶς λεγομένου; Οὐ γάρ ἐστιν	ἁπλοῦν.	Λέγεται γὰρ ἀγαθὸν ἢ τὸ
[1, 2]	ἂν σκοποῖτο; Ἀλλ´ οὐκ ἔστιν	ἁπλοῦν	τὸ ἄριστον ὃ ζητοῦμεν νῦν.
[1, 2]	βέλτιον ἢ τὰ ὑγιεινά, καὶ	ἁπλῶς	ἀεὶ καθόλου τοῦτο βέλτιον οὗ
[1, 1]	ἀγαθὸν καὶ ἡ ἀνδρεία καὶ	ἁπλῶς	αἱ ἀρεταί, ἡ δὲ μεγαλοψυχία
[1, 1]	καὶ ὑπὲρ ἀγαθοῦ οὐ τοῦ	ἁπλῶς,	ἀλλὰ τοῦ ἡμῖν· οὐ γὰρ
[1, 31]	πράττειν καὶ τὰ σώφρονα καὶ	ἁπλῶς	ἅπαντα ὅσα κατὰ τὰς ἀρετὰς
[1, 20]	Ἔστιν γὰρ ἡ σωφροσύνη καὶ	ἁπλῶς	ἅπασα ἀρετὴ ἕξις ἡ βελτίστη,
[1, 25]	δέ γε φθονερὸς ἐναντίος τούτῳ.	Ἁπλῶς	γάρ, ἄν τε ἄξιός τις
[1, 9]	τὸ δὲ μέσως ἔχειν χαλεπόν·	ἁπλῶς	δὲ ἐν ἑκάστῳ τῶν παθῶν
[1, 4]	ἀλλ´ ἴσως οὐχ ἱκανὸν οὕτως	ἁπλῶς	εἰπεῖν, ἀλλὰ σαφέστερον διορίσαι δεῖ.
[1, 4]	ἡ εὐδαιμονία. Ὡς μὲν οὖν	ἁπλῶς	εἰπεῖν, ἐστὶν ἡ ἀρετὴ ἕξις
[1, 2]	τὸ δὲ τέλειον τέλος ὡς	ἁπλῶς	εἰπεῖν οὐθὲν ἂν ἄλλο δόξειεν
[1, 31]	ἐστιν τὸ πρὸς ἕτερον ὡς	ἁπλῶς	εἰπεῖν τὸ ἴσον. Τὸ γὰρ
[1, 1]	πρός τι {καὶ τινὶ} καὶ	ἁπλῶς	ἐν ἁπάσαις. Ἀλλὰ μὴν τὸ
[1, 19]	τίς ὁ ἀνδρεῖος σκεπτέον. Ὡς	ἁπλῶς	μὲν εἰπεῖν, ὁ διὰ μηθὲν
[1, 31]	δίκαιον, καὶ πότε οὔ; Ὡς	ἁπλῶς	μὲν εἰπεῖν, ὅταν πράττῃ κατὰ
[1, 11]	ἀρετήν, τὸ ἑκούσιον. Ἐκούσιον δὲ	ἁπλῶς	μὲν οὕτως ῥηθῆναί ἐστιν ὃ
[1, 32]	αἰσθητὰ καὶ ἐν κινήσει καὶ	ἁπλῶς	ὅσα ἐν γενέσει τε καὶ
[1, 2]	Τὰ δ´ ἐπαινετά, οἷον ἀρεταί·	ἀπὸ	γὰρ τῶν κατ´ αὐτὰς πράξεων
[1, 26]	γὰρ αὐθάδης αὐτοάδης τις ἐστίν,	ἀπὸ	τοῦ αὐτὸς αὑτῷ ἀρέσκειν) ὁ
[1, 6]	δ´ ἴσως) Τὸ γὰρ ἦθος	ἀπὸ	τοῦ ἔθους ἔχει τὴν ἐπωνυμίαν·
[1, 19]	Δεῖ δὲ τὴν ὁρμὴν γίνεσθαι	ἀπὸ	τοῦ λόγου διὰ τὸ καλόν.
[1, 24]	μικροπρεπής. Ἡ δὲ μεγαλοπρέπεια καὶ	ἀπὸ	τοῦ ὀνόματος φανερά ἐστιν οὖσα
[1, 26]	μηδὲ διαλεγῆναι (ἀλλὰ τοὔνομα ἔοικεν	ἀπὸ	τοῦ τρόπου κεῖσθαι· ὁ γὰρ
[1, 2]	τῆς γενέσεως αὐτῶν αἰτίαν εἶναι.	Ἀπὸ	τύχης γὰρ καὶ πλοῦτος γίνεται
[1, 19]	εἰ μέν τις φοβεῖται μὴ	ἀποβάλλῃ	τὴν οὐσίαν, οὗτος δειλός, εἰ
[1, 13]	ἐστι τῶν ἀψύχων οἰκεῖος τόπος	ἀποδεδομένος,	τῷ μὲν πυρὶ ὁ ἄνω,
[1, 32]	σοφία ἐστὶν περὶ τὰ μετ´	ἀποδείξεως	καὶ ἀεὶ ὡσαύτως ὄντα, ἡ
[1, 32]	περὶ ἐπιστητόν, καὶ τοῦτο μετ´	ἀποδείξεως	καὶ λόγου διατεινόμενον. Ἡ δὲ
[1, 32]	τὰ μετὰ τὰς ἀρχὰς μετ´	ἀποδείξεως	ὄντα, τῆς ἐπιστήμης μετέχει· ὥστε
[1, 32]	μὲν γὰρ ἐπιστήμη τῶν μετ´	ἀποδείξεως	ὄντων ἐστίν, αἱ δ´ ἀρχαὶ
[1, 18]	ἡ ἐνέργεια, τοῦτο τῇ ἀρετῇ	ἀποδίδομεν	ὡς κάλλιον, ἀλλ´ ἐν ᾧ
[1, 31]	οὐκ ἀδικεῖ, κἂν ἀδίκως αὐτῷ	ἀποδοθῇ·	ἀλλ´ ἤδη ὁ κρίνας κακῶς
[1, 15]	δοῦναι πιεῖν, εἶτα τὸν ἄνθρωπον	ἀποθανεῖν	ὑπὸ τοῦ φίλτρου, τὴν δ´
[1, 19]	ἀπέχειν, ἂν δὲ πλησίον γένωνται,	ἀποθνήσκουσιν	τῷ δέει. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ι' Ἡ
[1, 31]	Εἰ γὰρ οἰόμενος τὸν πολέμιον	ἀποκτείνειν	τὸν πατέρα ἀπέκτεινεν, ἄδικον μέν
[1, 15]	γάρ τις πατάξῃ τινὰ ἢ	ἀποκτείνῃ	ἤ τι τῶν τοιούτων ποιήσῃ
[1, 20]	ἀγόμενος, ὥστε εἰς ὑπερβολὴν αὐτῶν	ἀπολαύων	πάντα τἆλλα ποιεῖσθαι πάρεργα, καὶ
[1, 32]	μὲν τοῦ λόγου μικρὰ καὶ	ἀπολειπομένη	τοῦ ἐπαινεῖσθαι, πρὸς δὲ τὸν
[1, 15]	φίλτρου οὐ μετὰ διανοίας τοῦ	ἀπολέσθαι	αὐτὸν ἐδίδου. Ἐνταῦθα ἄρα τὸ
[1, 14]	εἰς ἀγρόν· εἰ γὰρ μή,	ἀπολωλότ´	ἂν εὗρον τὰ ἐν ἀγρῷ.
[1, 31]	Ἢ τῷ κρίναντι καὶ τῷ	ἀπονείμαντι,	ὥσπερ ἐν τοῖς ἀγῶσιν; Καὶ
[1, 32]	τῇ ψυχῇ, ὥσπερ δοκεῖ καὶ	ἀπορεῖται;	Ἢ οὔ; Τῶν γὰρ βελτιόνων
[1, 32]	τοιούτοις τε καὶ περὶ ταῦτα.	Ἀπορήσειε	δ´ ἄν τις καὶ θαυμάσειε,
[1, 31]	ἀδικοίη. Ἀλλ´ ἴσως ἐνταῦθα πάλιν	ἀπορήσειεν	ἄν τις, ἆρά γε ἐνδέχεται
[1, 32]	ἡ φρόνησις ἀρετὴ ἢ οὔ,	ἀπορήσειεν	ἄν τις. Οὐ μὴν ἀλλ´
[1, 12]	τῆς ἐπιθυμίας ἁρμόττουσιν, ὥστε τὴν	ἀπορίαν	ποιήσουσιν· ἔστι γὰρ ἀκρατῆ καὶ
[1, 31]	ὡρισμένον, οἷον τὸ τὴν παρακαταθήκην	ἀποστερῆσαι	ἄδικον ἐστί, τὸ δ´ ἀδίκημά
[1, 31]	Ἀδικοῦσι γὰρ πάντες ἤτοι παρακαταθήκην	ἀποστεροῦντες	ἢ μοιχεύοντες ἢ κλέπτοντες ἤ
[1, 13]	ἵππον ἐπ´ ὀρθὸν θέοντα ἀντιλαμβανόμενον	ἀποστρέψαι.	Ὅσοις μὲν οὖν ἐστιν ἐκτὸς
[1, 15]	δ´ ἄνθρωπον ἐν Ἀρείῳ πάγῳ	ἀποφυγεῖν·	οὗ παροῦσαν δι´ οὐθὲν ἄλλο
[1, 27]	εὐλαβούμενος καὶ πρᾶξαι καὶ εἰπεῖν	(ἄπρακτος	γὰρ ὁ τοιοῦτος, ὁ πάντα
[1, 4]	ἡ χρῆσις αὐτῆς· ἡ εὐδαιμονία	ἄρ´	ἂν εἴη ἐν τῷ κατὰ
[1, 32]	ταῦτα δὲ ψυχῇ γνωρίζομεν· ἕτερον	ἄρ´	ἂν εἴη τὸ μόριον τὸ
[1, 18]	ἐστὶ τέλος τὸ καλόν. Τούτου	ἄρ´	{ἐστὶ{ ν ἡ ἀρετὴ} στοχαστικὴ
[1, 4]	κατὰ τὰς ἀρετὰς ζῆν. Τοῦτ´	ἄρ´	ἐστὶν τέλος καὶ ἡ εὐδαιμονία
[1, 16]	διανοούμεθα καὶ δοξάζομεν κατὰ διάνοιαν·	ἆρ´	οὖν ἃ διανοούμεθα, ταῦτα καὶ
[1, 19]	περὶ ποίους φόβους καὶ θάρρη.	Ἆρ´	οὖν εἰ μέν τις φοβεῖται
[1, 24]	μεγαλοπρεπείᾳ τοὔνομα κεῖται. Ἡ μεγαλοπρέπεια	ἄρα	ἂν εἴη, ἐπειδή ἐστιν ἐπαινετή,
[1, 8]	ἄνευ λύπης ἢ ἡδονῆς· ἡ	ἄρα	ἀρετή ἐστιν περὶ λύπας καὶ
[1, 31]	ἀδικούμενος, ᾗ ἀδικεῖται, ἔλαττον· εἰ	ἄρα	αὐτὸς αὑτὸν ἀδικεῖ, ἐνδέχεται τὸν
[1, 31]	ἑκών γε ταῦτα πράττει, βλάπτει	ἄρα	αὐτὸς αὑτὸν εἰδώς, ὥστε ἑκὼν
[1, 9]	δόξειεν ἂν εἶναι. Ἐκ μὲν	ἄρα	αὐτοῦ τοῦ πράγματος ἡ ἔνδεια
[1, 12]	ἀκρατὴς ψεκτός· ἑκὼν ἄρα· ἡ	ἄρα	βούλησις ἑκούσιον. Ἐπεὶ οὖν λόγοι
[1, 17]	τῶν ἄλλων ἁπασῶν ἐπιστημῶν. Ὡσαύτως	ἄρα	δόξειεν ἂν ἔχειν καὶ ἐπ´
[1, 1]	τὸ τὰς ἀρετὰς ἔχειν· δεῖ	ἄρα,	εἴ τις μέλλει ἐν τοῖς
[1, 11]	κατ´ ἐπιθυμίαν γε πράττει· οὐκ	ἄρα	ἑκών· ἀναγκαζόμενος ἄρα. Ἐνταῦθα πάλιν
[1, 12]	ὅτι κακά, πράττει βουλόμενος. Οὐκ	ἄρα	ἑκών, οὐδ´ ἡ βούλησις ἑκούσιον
[1, 22]	ὁ δὲ καθ´ ὑπερβολήν. Ὁ	ἄρα	ἐλευθέριος, ἐπειδή ἐστιν ἐπαινετός, μέσος
[1, 19]	ἀνδρεῖον τὸν μὴ φοβούμενον. Οὐκ	ἄρα	ἐν τοῖς τοιούτοις φόβοις καὶ
[1, 31]	ἔλαττον. Ἀλλὰ τοῦτ´ ἀδύνατον· οὐκ	ἄρα	ἐνδέχεται αὐτὸν αὑτὸν ἀδικεῖν. Ἔτι
[1, 11]	πράττει· οὐκ ἄρα ἑκών· ἀναγκαζόμενος	ἄρα.	Ἐνταῦθα πάλιν ὁ αὐτὸς λόγος
[1, 5]	δὲ φοβούμενον πάντα, δειλός· ἀνδρεῖος	ἄρα	ἔσται οὔτε ὁ φοβούμενος πάντα
[1, 12]	ἑκών, οὐδ´ ἡ βούλησις ἑκούσιον	ἄρα	ἐστίν. Ἀλλ´ οὗτος ὁ λόγος
[1, 2]	παραγενομένης οὐδενὸς ἔτι προσδεόμεθα. Τοῦτο	ἄρα	ἐστὶν τὸ ἄριστον ἡμῖν ὃ
[1, 4]	ἔστιν, ἄλλος λόγος· εἰ δ´	ἄρα	ἔστιν, οὐκ ἔστιν ταύτης ἐνέργεια.
[1, 31]	δὲ μὴ ἀδικεῖται, οὐδὲ ἑκὼν	ἄρα.	Ἔτι πάλιν οἱ τὸ ἔλαττον
[1, 4]	διὰ τὴν τῆς ψυχῆς ἀρετὴν	ἄρα	εὖ ζήσομεν. Τὸ δέ γε
[1, 4]	ἢ τὸ εὐδαιμονεῖν λέγομεν. Τὸ	ἄρα	εὐδαιμονεῖν καὶ ἡ εὐδαιμονία ἐν
[1, 19]	ἐροῦσιν ἀνδρείους αὐτοὺς εἶναι· οὐκ	ἄρα	ἡ ἀνδρεία ἐπιστήμη ἂν εἴη.
[1, 9]	ἀσωτία ἢ ἡ ἀνελευθερία· πορρώτερον	ἄρα	ἡ ἀνελευθερία. Τὰ δὲ πλεῖον
[1, 12]	ἔστιν ὁ ἀκρατὴς ψεκτός· ἑκὼν	ἄρα·	ἡ ἄρα βούλησις ἑκούσιον. Ἐπεὶ
[1, 32]	ἡ δὲ σοφία οὔ. Ἕτερον	ἄρα	ἡ σοφία καὶ ἡ φρόνησις.
[1, 1]	ἡ σκέψις. Ὑπὲρ τοῦ πολιτικοῦ	ἄρα	ἡμῖν λεκτέον ἀγαθοῦ. Πάλιν δὲ
[1, 5]	πάντα οὔτε ὁ μηθέν. Ταὔτ´	ἄρα	καὶ αὔξει καὶ φθείρει τὴν
[1, 5]	τὴν ἀνδρείαν. Ὑπὸ τῶν αὐτῶν	ἄρα	καὶ αὔξεται καὶ φθείρεται ἡ
[1, 3]	ἀκοῆς καὶ τῶν τοιούτων. Ὧν	ἄρα	καὶ {ἡ} χρῆσις καὶ ἕξις
[1, 19]	ἀλλὰ μαινόμενός τις. Ἐν φόβοις	ἄρα	καὶ θάρρεσίν ἐστιν ὁ ἀνδρεῖος
[1, 1]	ἀγαθοῦ λέγειν. Ὑπὲρ τοῦ ἀγαθοῦ	ἄρα,	καὶ ὑπὲρ τοῦ ἀρίστου, καὶ
[1, 23]	ἢ προσῆκον αὐτοῖς, μικρόψυχοι. Ὁ	ἄρα	μέσος τούτων ἐστὶν ὃς μήτε
[1, 7]	τὸ δὲ ἐλάττω εἰρωνείας· ἡ	ἄρα	μεσότης ἡ τούτων ἡ ἀλήθεια
[1, 7]	κακῶς ἔχομεν πρὸς ὀργήν. Τὸ	ἄρα	μέσως ἔχειν τὸ μήτε λίαν
[1, 12]	ὁρμῶσιν, ταῦτα τέως βούλονται· πράττουσιν	ἄρα	οἱ ἀκρατεῖς τὰ φαῦλα βουλόμενοι.
[1, 31]	ἀδικεῖν καὶ ἀδικεῖσθαι οἴονται. Δῆλον	ἄρα	ὅτι ἐπειδὴ ἡ ἀδικία ἐν
[1, 31]	τι· τοῦτο δὲ ἀδύνατον· οὐκ	ἄρα	οὐδ´ οὕτως ἐνδέχεται αὐτὸν αὑτὸν
[1, 1]	κυβερνήτης τὸ ἐν ἰατρικῇ. Οὐκ	ἄρα	οὐδ´ οὕτως ὑπὲρ τοῦ κοινοῦ
[1, 16]	ἀλλ´ οὔτι καὶ προαιρούμεθα. Οὐκ	ἄρα	οὐδὲ διάνοιά ἐστιν ἡ προαίρεσις.
[1, 18]	τὰ βέλτιστα μιμεῖσθαι. Τῆς ἀρετῆς	ἄρα	παντελῶς τοῦτ´ ἐστίν, τὸ καλὸν
[1, 31]	ἐν ἐλαχίστοις δυσὶν ἐγγίνεται· τὸ	ἄρα	πρὸς ἕτερον ἴσον εἶναι δίκαιον
[1, 31]	ὥστε αὐτὸς αὑτὸν ἀδικεῖ· βούλεται	ἄρα	τὰ φαῦλα πράττειν αὑτῷ. Ἀλλ´
[1, 31]	καὶ τἆλλα τὰ τοιαῦτα, ὁ	ἄρα	ταῦτα μὴ πράττων ἀδικεῖ αὑτόν.
[1, 1]	οὔτ´ ἐπιστήμης ὡς τέλος· οὐδ´	ἄρα	τῆς πολιτικῆς ἐστιν τὸ ὑπὲρ
[1, 32]	ἀρχιτέκτων καὶ ὑπηρέτης τούτου. Ποιητικὸς	ἄρα	τινὸς καὶ ὁ ἀρχιτέκτων ἔσται,
[1, 14]	ἐν ἀγρῷ. Ἐν τοῖς τοιούτοις	ἄρα	τὸ ἀναγκαῖον. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΕ' Ἐπεὶ
[1, 15]	τοῦ ἀπολέσθαι αὐτὸν ἐδίδου. Ἐνταῦθα	ἄρα	τὸ ἑκούσιον πίπτει εἰς τὸ
[1, 16]	πᾶν ἦν μετὰ διανοίας. οὐκ	ἄρα	τὸ ἑκούσιον προαιρετόν, ἀλλὰ τὸ
[1, 12]	ἐγκρατής. Ἀλλ´ οὐ δοκεῖ· οὐδ´	ἄρα	τὸ κατ´ ἐπιθυμίαν ἑκούσιον ἐστίν.
[1, 31]	πάσας ἀρετὰς ὄντα προστάττει, ὁ	ἄρα	τοῖς κατὰ νόμον ἐμμένων δικαίοις
[1, 2]	μόνη οὖσα οὐ τέλειον· οὐκ	ἄρα	τοῦτο τὸ ἄριστον ὃ ζητοῦμεν,
[1, 8]	πρὸς τὴν ἔνδειαν· πρὸς μεσότητα	ἄρα	τῶν τοιούτων καθ´ ἃ ἐπαινετοὶ
[1, 31]	ἔλαττον δὲ ἑκὼν ἔχει, ἑκὼν	ἄρα,	φησίν, ἀδικεῖται. Ἀλλ´ ἐντεῦθεν δῆλον
[1, 1]	ἦθος εἶναι σπουδαῖος· μέρος ἐστὶν	ἄρα,	ὡς ἔοικε, καὶ ἀρχὴ ἡ
[1, 1]	οὐκ ἠθικὴν ἀλλὰ πολιτικήν. Δεῖ	ἄρα,	ὡς ἔοικε, πρῶτον ὑπὲρ ἀρετῆς
[1, 1]	ἂν εἴη ἀγαθόν. Ὑπὲρ ἀγαθοῦ	ἄρα,	ὡς ἔοικεν, ἡμῖν λεκτέον, καὶ
[1, 16]	δὴ οὐκ ἂν εἴη· ἀλλ´	ἆρά	γε βούλησις; Ἢ οὐδὲ τοῦτο;
[1, 31]	ἐνταῦθα πάλιν ἀπορήσειεν ἄν τις,	ἆρά	γε ἐνδέχεται αὐτὸν αὑτὸν ἀδικεῖν;
[1, 16]	ἡ προαίρεσις οὐθὲν τούτων ἐστίν,	ἆρά	γέ ἐστιν τὸ κατὰ διάνοιαν
[1, 2]	γε σκεπτέον τὸ βέλτιστον. Ἀλλὰ	ἆρά	γε οὕτω πως, οἷον χωρὶς
[1, 2]	ἡ εὐδαιμονία, ἀλλὰ ταῦτα. Ἀλλ´	ἆρά	γε οὑτωσί πως ἄν τις
[1, 31]	οὗ ταῦτα πάντα ὠνητὰ ἐστίν,	ἀργύριον	προσαγορεύσαντες νόμισμα, τούτῳ χρῆσθαι, καὶ
[1, 15]	φίλτρου, τὴν δ´ ἄνθρωπον ἐν	Ἀρείῳ	πάγῳ ἀποφυγεῖν· οὗ παροῦσαν δι´
[1, 26]	αὐθαδείας ἀνὰ μέσον τε καὶ	ἀρεσκείας,	ἔστιν δὲ περὶ τὰς ἐντεύξεις.
[1, 26]	ἐστίν, ἀπὸ τοῦ αὐτὸς αὑτῷ	ἀρέσκειν)	ὁ δὲ ἄρεσκος τοιοῦτος οἷος
[1, 26]	αὐτὸς αὑτῷ ἀρέσκειν) ὁ δὲ	ἄρεσκος	τοιοῦτος οἷος πᾶσιν ὁμιλεῖν καὶ
[1, 30]	εἰσιν αὗται ἀρεταὶ ἢ μὴ	ἀρεταί,	ἄλλος ἂν εἴη λόγος· ὅτι
[1, 2]	ἥκει. Τὰ δ´ ἐπαινετά, οἷον	ἀρεταί·	ἀπὸ γὰρ τῶν κατ´ αὐτὰς
[1, 32]	ἡ ἀνδρεία καὶ αἱ ἄλλαι	ἀρεταί,	διότι τῶν καλῶν πρακτικαί, καὶ
[1, 32]	δὴ μετὰ λόγου οὖσαι τελέως	ἀρεταί	εἰσιν ἐπαινεταὶ ἐπιγινόμεναι. Ἔστιν οὖν
[1, 30]	Εἰ μὲν οὖν εἰσιν αὗται	ἀρεταὶ	ἢ μὴ ἀρεταί, ἄλλος ἂν
[1, 1]	ἡ ἀνδρεία καὶ ἁπλῶς αἱ	ἀρεταί,	ἡ δὲ μεγαλοψυχία ἀρετή, ὥστε
[1, 32]	γὰρ αὕτη προστάξει, οὕτως αἱ	ἀρεταὶ	καὶ οἳ κατ´ αὐτὰς πράττουσιν·
[1, 2]	μὲν δικαιοσύνη καὶ αἱ ἄλλαι	ἀρεταὶ	καὶ πάντῃ καὶ πάντως αἱρεταί,
[1, 32]	ἁπασῶν. Λέγω δὲ οἷον εἰσὶν	ἀρεταὶ	καὶ φύσει ἐν ἑκάστοις ἐγγινόμεναι,
[1, 5]	Ὁμοίως δὲ καὶ αἱ ἄλλαι	ἀρεταί.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ἔτι οὐ μόνον τοῖς
[1, 5]	δὲ τῷ ἀλόγῳ αὗται αἱ	ἀρεταὶ	λεγόμεναι, σωφροσύνη δικαιοσύνη ἀνδρεία ὅσαι
[1, 21]	Καὶ ὅλως δὲ δοκοῦσιν αἱ	ἀρεταὶ	μεσότητές τινες εἶναι. Ὅτι δ´
[1, 1]	ἐγγίνεται μορίῳ· γίνονται οὖν αἱ	ἀρεταὶ	πᾶσαι κατ´ αὐτὸν ἐν τῷ
[1, 32]	ἂν εἴη πρακτική. Αἱ γὰρ	ἀρεταὶ	πᾶσαι πρακτικαὶ εἰσίν, ἡ δὲ
[1, 32]	αὐτὰς πράττουσιν· ἐπεὶ οὖν αἱ	ἀρεταὶ	πρακτικαί, καὶ ἡ φρόνησις πρακτικὴ
[1, 3]	μὲν ἐν ψυχῇ, οἷον αἱ	ἀρεταί,	τὰ δὲ ἐν τῷ σώματι,
[1, 1]	οὖν αὐτῷ ἐπιστήμας ποιοῦντι τὰς	ἀρετὰς	ἀναιρεῖν τὸ ἄλογον μέρος τῆς
[1, 1]	Συμβαίνει οὖν καὶ μάτην τὰς	ἀρετὰς	εἶναι καὶ μὴ εἶναι ἐπιστήμας.
[1, 1]	οὐκ ὀρθῶς δέ· τὰς γὰρ	ἀρετὰς	εἰς τοὺς ἀριθμοὺς ἀνάγων οὐκ
[1, 1]	ὁ Σωκράτης ἐπιστήμας ἐποίει τὰς	ἀρετάς.	Ἐκεῖνος γὰρ οὐδὲν ᾤετο δεῖν
[1, 1]	εἶναι, ἐκ δὲ τοῦ τὰς	ἀρετὰς	ἐπιστήμας εἶναι συνέβαινεν αὐτῷ τὰς
[1, 1]	δὲ οὐδ´ οὗτος. Τὰς γὰρ	ἀρετὰς	ἐπιστήμας ἐποίει· τοῦτο δ´ ἐστὶν
[1, 4]	ἐνεργείᾳ, ζῶντες ἂν κατὰ τὰς	ἀρετὰς	εὐδαίμονες ἂν εἴημεν καὶ ἔχοιμεν
[1, 1]	σπουδαῖον εἶναί ἐστι τὸ τὰς	ἀρετὰς	ἔχειν· δεῖ ἄρα, εἴ τις
[1, 4]	εἴη ἐν τῷ κατὰ τὰς	ἀρετὰς	ζῆν. Ἐπειδήπερ οὖν τὸ ἄριστον
[1, 4]	ζῆν ἐν τῷ κατὰ τὰς	ἀρετὰς	ζῆν. Τοῦτ´ ἄρ´ ἐστὶν τέλος
[1, 31]	ἁπλῶς ἅπαντα ὅσα κατὰ τὰς	ἀρετὰς	λέγεται. Διὸ καί, φασίν, δοκεῖ
[1, 1]	ἐπιστήμας εἶναι συνέβαινεν αὐτῷ τὰς	ἀρετὰς	μάτην εἶναι. Διὰ τί; Ὅτι
[1, 16]	καὶ ἐν τοῖς κατὰ τὰς	ἀρετὰς	ὁμοίως. τῆς γὰρ ἀρετῆς στοχαζόμενοι
[1, 31]	δὲ νόμος τὰ κατὰ πάσας	ἀρετὰς	ὄντα προστάττει, ὁ ἄρα τοῖς
[1, 4]	τὸ ζῆν αὐτῷ κατὰ τὰς	ἀρετὰς	οὐχ ὑπάρχει, ὃ ἦν κατὰ
[1, 1]	ὀρθῶς, καὶ ἀπέδωκεν ἑκάστῳ {τὰς}	ἀρετὰς	τὰς προσηκούσας. Μέχρι μὲν οὖν
[1, 21]	δ´ ἐστὶ τὸ μέσον, ἡ	ἀρετὴ	ἂν εἴη τὸ μέσον. Δῆλον
[1, 32]	οὐ πάνυ τελειοῦται τῷ εἶναι	ἀρετὴ	ἄνευ τῆς φυσικῆς ὁρμῆς. Διὸ
[1, 22]	νόσος πολυειδές. Ὁμοίως ἡ μὲν	ἀρετὴ	ἁπλοῦν, ἡ δὲ κακία πολυειδές.
[1, 18]	οὗ ἡ ἐνέργεια, τοῦτο τῇ	ἀρετῇ	ἀποδίδομεν ὡς κάλλιον, ἀλλ´ ἐν
[1, 32]	ἐπιγινόμεναι. Ἔστιν οὖν ἡ φυσικὴ	ἀρετὴ	αὕτη ἡ ἄνευ λόγου χωριζομένη
[1, 4]	τοῦ μορίου τῆς ψυχῆς ἔστιν	ἀρετή;	Εἰ γὰρ ἔστι, δῆλον ὅτι
[1, 7]	εἰπεῖν τὸ τί ἐστιν ἡ	ἀρετή,	εἰδῆσαι τίνα ἐστὶν τὰ ἐν
[1, 31]	δοκεῖ ἡ δικαιοσύνη τελεία τις	ἀρετὴ	εἶναι· εἰ γὰρ δίκαια μέν
[1, 32]	ἐντεῦθεν ἂν γένοιτο δῆλον ὅτι	ἀρετή.	Εἴπερ γὰρ ἡ δικαιοσύνη καὶ
[1, 4]	ψυχῆς ἀρετήν. Ἀλλ´ ἡ μὲν	ἀρετὴ	ἐν ἑκάστῳ τοῦτο ποιεῖ εὖ
[1, 6]	καὶ λύπας. Ἡ δ´ ἠθικὴ	ἀρετὴ	ἐντεῦθεν τὰς ἐπωνυμίας ἔχει, εἰ
[1, 32]	δῆλον ἂν γένοιτο, ὅτι ἐστὶν	ἀρετή,	ἐξ αὐτῆς τῆς φρονήσεως. Εἰ
[1, 4]	τέλος· τῆς δὲ ψυχῆς ἡ	ἀρετὴ	ἕξις ἐστίν· ἔστιν δὲ καὶ
[1, 4]	οὖν ἁπλῶς εἰπεῖν, ἐστὶν ἡ	ἀρετὴ	ἕξις ἡ βελτίστη· ἀλλ´ ἴσως
[1, 20]	ἡ σωφροσύνη καὶ ἁπλῶς ἅπασα	ἀρετὴ	ἕξις ἡ βελτίστη, ἡ δὲ
[1, 10]	γινόμενοι. Ἐπὶ μὲν γὰρ τῇ	ἀρετῇ	ἔπαινος, ἐπὶ δὲ τῇ κακίᾳ
[1, 4]	ἂν εἴη τί ἐστιν ἡ	ἀρετή,	ἐπείπερ ἡ ταύτης ἐνέργειά ἐστιν
[1, 9]	τι μὲν οὖν ἐστιν ἡ	ἀρετή,	ἐπέσκεπται (μεσότης γὰρ δοκεῖ τις
[1, 32]	ἀνθρώπῳ) εἰ οὖν τὸ χεῖρον	ἀρετὴ	ἐστί, τό γε βέλτιον εἰκός
[1, 31]	καὶ ἡ δικαιοσύνη τελεία τις	ἀρετὴ	ἐστίν. Ἓν μὲν δή τι
[1, 21]	μεσότητι τὸ βέλτιστον, ἡ δ´	ἀρετή	ἐστιν ἡ βελτίστη ἕξις, {βέλτιστον
[1, 32]	ὥστε δῆλον ὅτι ἡ σοφία	ἀρετὴ	ἐστίν. Ἡ δὲ σύνεσις τί
[1, 8]	λύπης ἢ ἡδονῆς· ἡ ἄρα	ἀρετή	ἐστιν περὶ λύπας καὶ ἡδονάς,
[1, 32]	ἔτι δ´ ἐπιστήμης μὲν πάσης	ἀρετὴ	ἐστίν, φρονήσεως δὲ ἀρετὴ οὐκ
[1, 32]	φρονήσεως. Εἰ γὰρ ἡ φρόνησις	ἀρετὴ	ἐστίν, ὡς φαμέν, τοῦ μορίου
[1, 32]	Πότερον δ´ ἐστὶν ἡ φρόνησις	ἀρετὴ	ἢ οὔ, ἀπορήσειεν ἄν τις.
[1, 32]	Πότερον δ´ ἐστὶν ἡ σοφία	ἀρετὴ	ἢ οὔ; Διὰ τοῦτο δῆλον
[1, 4]	τοῦτο ποιεῖ εὖ οὗ ἐστιν	ἀρετή,	ἡ δὲ ψυχὴ καὶ τἆλλα
[1, 5]	ἔχοντι μορίῳ. Ἔστιν δ´ ἡ	ἀρετὴ	ἡ ἠθικὴ ὑπὸ ἐνδείας καὶ
[1, 32]	καλόν· τὸ γὰρ τοιοῦτον καὶ	ἀρετὴ	καὶ ἐπαινετόν. Πότερον δ´ ἐστὶν
[1, 32]	ὡς ἔοικεν, αὐτό τί ἐστιν	ἀρετή.	Ὁ δὲ νοῦς ἐστι περὶ
[1, 1]	μὲν οὖν εἰδῆσαι τί ἐστιν	ἀρετή	(οὐ γὰρ ῥᾴδιον εἰδέναι τὸ
[1, 32]	πάσης ἀρετὴ ἐστίν, φρονήσεως δὲ	ἀρετὴ	οὐκ ἔστιν, ἀλλ´ ὡς ἔοικεν,
[1, 7]	ὅτι τούτων ἄν τι εἴη	ἀρετή.	Πάθη μὲν οὖν ἐστιν ὀργὴ
[1, 6]	καὶ ἡδονῆς. Ἔστιν οὖν ἡ	ἀρετὴ	περὶ ἡδονὰς καὶ λύπας. Ἡ
[1, 32]	ἂν εἴη καὶ ἐπαινετὴ καὶ	ἀρετή.	Πότερον δ´ ἐστὶν ἡ φρόνησις
[1, 18]	Τούτου ἄρ´ {ἐστὶ{ ν ἡ	ἀρετὴ}	στοχαστικὴ μᾶλλον ἢ ἐξ ὧν
[1, 17]	λοιπόν ἐστι τίνος ἐστὶν ἡ	ἀρετὴ	στοχαστική, πότερον τοῦ τέλους ἢ
[1, 2]	τιμὴ ἀκολουθεῖ. Οὐκοῦν καὶ ἡ	ἀρετὴ	τίμιον, ὅταν γε δὴ ἀπ´
[1, 4]	ζῶμεν· ἐν ψυχῇ δέ ἐστιν	ἀρετή·	τὸ αὐτό γέ τοί φαμεν
[1, 3]	ποιητικὸς ὁ οἰκοδόμος, ἡ τούτου	ἀρετὴ	τοῦ αὐτοῦ τούτου εὖ ποιητική.
[1, 20]	τὸ καλὸν αἱροῦνται. Πᾶσα γὰρ	ἀρετὴ	τοῦ καλοῦ καὶ πρὸς τὸ
[1, 4]	εὐδαιμονία. Εἰ μὲν οὖν ἔστιν	ἀρετὴ	τούτου ἢ μὴ ἔστιν, ἄλλος
[1, 8]	ἔνδειαν. Ἐπεὶ τοίνυν ἐστὶν ἡ	ἀρετὴ	τῶν παθῶν τούτων μεσότης, τὰ
[1, 32]	συντείνει. Ἔστιν δ´ ἡ φρόνησις	ἀρετή,	ὡς δόξειεν ἄν, οὐκ ἐπιστήμη.
[1, 32]	ἡ ὑπὲρ αὐτῆς, εἴπερ ἐστὶν	ἀρετή,	ὡς φαμέν. Ἔτι δ´ ἴσως
[1, 1]	αἱ ἀρεταί, ἡ δὲ μεγαλοψυχία	ἀρετή,	ὥστε καὶ ἡ μεγαλοψυχία ἀγαθόν·
[1, 4]	ποιεῖν καὶ τὴν τῆς ψυχῆς	ἀρετήν.	Ἀλλ´ ἡ μὲν ἀρετὴ ἐν
[1, 4]	ζῶμεν· διὰ τὴν τῆς ψυχῆς	ἀρετὴν	ἄρα εὖ ζήσομεν. Τὸ δέ
[1, 6]	οὐ μόνον τοῖς τοιούτοις τὴν	ἀρετὴν	ἀφορίσειεν ἄν τις, ἀλλὰ καὶ
[1, 32]	προαίρεσιν προστιθεμένη τελείαν ποιεῖ τὴν	ἀρετήν.	Διὸ καὶ συνεργεῖ τῷ λόγῳ
[1, 32]	τό γε βέλτιον εἰκός ἐστιν	ἀρετὴν	εἶναι, ὥστε δῆλον ὅτι ἡ
[1, 17]	δὲ τούτου εἶναι προθετικὴν τὴν	ἀρετήν·	ἐν οἷς γὰρ ἡ ἀρχὴ
[1, 32]	προαιρούμενον τῷ λόγῳ. Διὸ τὴν	ἀρετὴν	ἔφη λόγον εἶναι, οὐκ ὀρθῶς,
[1, 5]	καὶ αὔξει καὶ φθείρει τὴν	ἀρετήν.	Καὶ γὰρ οἱ λίαν φόβοι
[1, 3]	εἰς τρία, εἰς φρόνησιν εἰς	ἀρετὴν	καὶ ἡδονήν. Ἤδη τοίνυν τὸ
[1, 6]	ὅλως τε οὐκ ἔστιν λαβεῖν	ἀρετὴν	καὶ κακίαν ἄνευ λύπης καὶ
[1, 10]	Ἔοικεν οὖν ἐν τῷ κατ´	ἀρετὴν	καὶ κακίαν εἶναι τὸ ἑκούσιον.
[1, 1]	τοῦτο οὐκέτι ὀρθῶς. Τὴν γὰρ	ἀρετὴν	κατέμιξεν {καὶ συνέζευξεν} εἰς τὴν
[1, 32]	Σωκράτης ἔλεγεν, φάσκων εἶναι τὴν	ἀρετὴν	λόγον· οὐδὲν γὰρ ὄφελος εἶναι
[1, 32]	τὰ καλά, τοῦτό φασιν εἶναι	ἀρετήν·	ὀρθῶς μὲν οὐδ´ οὗτοι. Πράξαι
[1, 32]	λόγου ἡ φυσικὴ ὁρμὴ πρὸς	ἀρετήν.	Οὐδ´ αὖ ὁ λόγος καὶ
[1, 1]	ἴσως ὄφελος εἰδέναι μὲν τὴν	ἀρετήν,	πῶς δὲ ἔσται καὶ ἐκ
[1, 11]	ἐστι τὸ κυριώτατον πρὸς τὴν	ἀρετήν,	τὸ ἑκούσιον. Ἐκούσιον δὲ ἁπλῶς
[1, 18]	θῇ τὰ βέλτιστα μιμεῖσθαι. Τῆς	ἀρετῆς	ἄρα παντελῶς τοῦτ´ ἐστίν, τὸ
[1, 18]	πρὸς τὸ τέλος. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΗ'	Ἀρετῆς	δέ γ´ ἐστὶ τέλος τὸ
[1, 1]	μὲν οὖν ἐνεχείρησεν Πυθαγόρας περὶ	ἀρετῆς	εἰπεῖν, οὐκ ὀρθῶς δέ· τὰς
[1, 1]	ἄρα, ὡς ἔοικε, πρῶτον ὑπὲρ	ἀρετῆς	εἰπεῖν, τί τέ ἐστι καὶ
[1, 10]	Ι' Ἐπεὶ δ´ οὖν ὑπὲρ	ἀρετῆς	εἴρηται μετὰ τοῦτ´ ἂν εἴη
[1, 17]	Ὥστε δῆλον ὡς κἀπὶ τῆς	ἀρετῆς,	ἐπειδὴ βελτίστη ἐστὶν αἰτία, ὅτι
[1, 17]	ποιητικόν. Οὐθὲν οὖν βέλτιον τῆς	ἀρετῆς	ἐστίν· ταύτης γὰρ ἕνεκα καὶ
[1, 32]	οἱ φρόνιμοι, ὁ δ´ ἔπαινος	ἀρετῆς·	ἔτι δ´ ἐπιστήμης μὲν πάσης
[1, 4]	δεήσει ἐνεργεῖν· τῆς γὰρ τελείας	ἀρετῆς	ἡ ἐνέργεια εὐδαιμονία. Εἰ μὲν
[1, 17]	δόξειεν ἂν ἔχειν καὶ ἐπ´	ἀρετῆς,	μᾶλλον εἶναι αὐτῆς τὸν σκοπὸν
[1, 22]	Ἢ οὔ; Οὐδὲ γὰρ ἄλλης	ἀρετῆς	οὐδεμιᾶς. Οὔτε γὰρ τῆς ἀνδρείας
[1, 16]	τὰς ἀρετὰς ὁμοίως. τῆς γὰρ	ἀρετῆς	στοχαζόμενοι ἁμαρτάνομεν ἐπὶ τὰς πεφυκυίας
[1, 2]	γὰρ οὗτος εἰς τὸ τῆς	ἀρετῆς	σχῆμα ἥκει. Τὰ δ´ ἐπαινετά,
[1, 32]	τι εἴη καὶ τῶν ἐν	ἀρετῆς	τάξει ὄντων. Ἐφ´ ἃ γὰρ
[1, 1]	ἀληθείας λέγοντα οὐκ ἔδει ὑπὲρ	ἀρετῆς	φράζειν· οὐδὲν γὰρ τούτῳ κἀκείνῳ
[1, 10]	καὶ δειλίας καὶ τῶν ἄλλων	ἀρετῶν	ἀεὶ ὡσαύτως. Δῆλον δ´ ὡς
[1, 32]	δόξειεν ἂν ἔχειν ἐπὶ τῶν	ἀρετῶν	ἁπασῶν. Λέγω δὲ οἷον εἰσὶν
[1, 5]	ἐπὶ ἀνδρείας καὶ τῶν ἄλλων	ἀρετῶν.	Ἐὰν μὲν γάρ τινα λίαν
[1, 32]	ΚΒ' Ἐπειδὴ δ´ ὑπὲρ τῶν	ἀρετῶν	εἴρηται, καὶ τίνες εἰσὶν καὶ
[1, 32]	τοίνυν ὁμοίως καὶ ἐπὶ τῶν	ἀρετῶν	ἔχει, ὅπερ εἰκὸς καὶ εὔλογον,
[1, 1]	οὐκ ὀρθῶς ἥψατο ταύτῃ τῶν	ἀρετῶν.	Μετὰ ταῦτα δὲ Πλάτων διείλετο
[1, 1]	ἀριθμοὺς ἀνάγων οὐκ οἰκείαν τῶν	ἀρετῶν	τὴν θεωρίαν ἐποιεῖτο· οὐ γάρ
[1, 1]	ἐπιστημῶν) ἀλλ´ οὐκ ἐπὶ τῶν	ἀρετῶν	τοῦτο συμβαίνει. Οὐ γὰρ εἴ
[1, 6]	δῆλον ὅτι οὐδεμία ἡμῖν τῶν	ἀρετῶν	τῶν τοῦ ἀλόγου μέρους φύσει
[1, 4]	καὶ {ἡ} χρῆσις αὐτῆς τῶν	ἀρετῶν·	ὥστε τέλος ἂν εἴη ἡ
[1, 1]	οὐ γάρ ἐστιν ἡ δικαιοσύνη	ἀριθμὸς	ἰσάκις ἴσος. Μετὰ τοῦτον Σωκράτης
[1, 1]	τὰς γὰρ ἀρετὰς εἰς τοὺς	ἀριθμοὺς	ἀνάγων οὐκ οἰκείαν τῶν ἀρετῶν
[1, 32]	εἴ τις εἴποι ὅτι ὑγίεια	ἄριστ´	ἂν γένοιτο, εἴ τις τὰ
[1, 10]	μὲν οὖν ἕξει τὸ σῶμα,	ἄριστα	μέντοι πάντων οὔ. Ὁμοίως δὲ
[1, 31]	ἂν ἀμφιδέξιοι· ἀλλὰ φύσει γε	ἀριστερὰ	ἐστίν, καὶ τὰ δεξιὰ οὐδὲν
[1, 31]	ἀριστερᾶς, κἂν πάντα ποιῶμεν τῇ	ἀριστερᾷ	καθάπερ τῇ δεξιᾷ. Οὐδ´ ὅτι
[1, 31]	οὕτω διαμένει ἡ ἀριστερὰ οὖσα	ἀριστερὰ	καὶ ἡ δεξιὰ δεξιά, τοῦτο
[1, 31]	Λέγω δ´ οἷον εἰ τῇ	ἀριστερᾷ	μελετῷμεν πάντες ἀεὶ βάλλειν, γινοίμεθα
[1, 31]	πλείω χρόνον οὕτω διαμένει ἡ	ἀριστερὰ	οὖσα ἀριστερὰ καὶ ἡ δεξιὰ
[1, 31]	ἧττον φύσει βελτίω ἐστὶ τῆς	ἀριστερᾶς,	κἂν πάντα ποιῶμεν τῇ ἀριστερᾷ
[1, 4]	ἂν εἴημεν καὶ ἔχοιμεν τὸ	ἄριστον	ἀγαθόν. Ἐπεὶ δ´ οὖν ἐστιν
[1, 4]	ἀρετὰς ζῆν. Ἐπειδήπερ οὖν τὸ	ἄριστον	ἀγαθόν ἐστιν ἡ εὐδαιμονία, καὶ
[1, 2]	οὐχ οὕτως ζητητέον ἐστὶν τὸ	ἄριστον	ἀγαθόν. Τὸ γὰρ τέλειον ζητοῦμεν
[1, 2]	Μετὰ ταῦτα τοίνυν πῶς τὸ	ἄριστον	δεῖ σκοπεῖν; Πότερον οὕτως ὡς
[1, 1]	Λέγεται γὰρ ἀγαθὸν ἢ τὸ	ἄριστον	ἐν ἑκάστῳ τῶν ὄντων, τοῦτο
[1, 4]	καὶ ἡ εὐδαιμονία καὶ τὸ	ἄριστον.	Ἐν χρήσει τοίνυν τινὶ ἂν
[1, 10]	τοῦ σώματος, καὶ δὴ πάντων	ἄριστον	ἕξει τὸ σῶμα. Δεῖ γὰρ
[1, 2]	συναριθμουμένου; Ἀλλ´ ἄτοπον. Τὸ γὰρ	ἄριστον	ἐπειδή ἐστι τέλος τέλειον, τὸ
[1, 2]	προσδεόμεθα. Τοῦτο ἄρα ἐστὶν τὸ	ἄριστον	ἡμῖν ὃ ζητοῦμεν, ὅ ἐστι
[1, 2]	ὃ ζητοῦμεν, οὐδὲ τὸ οὕτως	ἄριστον.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ' Μετὰ τοίνυν τοῦτο
[1, 2]	Ἀλλ´ οὐκ ἔστιν ἁπλοῦν τὸ	ἄριστον	ὃ ζητοῦμεν νῦν. Οἷον λέγοι
[1, 2]	τέλειον· οὐκ ἄρα τοῦτο τὸ	ἄριστον	ὃ ζητοῦμεν, οὐδὲ τὸ οὕτως
[1, 2]	τις ὀρθῶς σκοποῖτο συγκρίνων τὸ	ἄριστον;	Οἷον αὐτὴν τὴν εὐδαιμονίαν τὴν
[1, 2]	ἐν αὐτῇ ἐνόντα, οὕτω τὸ	ἄριστον	σκοπῶν ὀρθῶς ἂν σκοποῖτο; Ἀλλ´
[1, 2]	Οἷον λέγοι ἄν τις εἶναι	ἄριστον	τὴν φρόνησιν ἁπάντων τῶν ἀγαθῶν
[1, 0]		~ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ	ΗΘΙΚΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α' Ἐπειδὴ
[1, 1]	Δῆλον τοίνυν ὅτι ὑπὲρ τοῦ	ἀρίστου	ἀγαθοῦ λεκτέον ἐστὶν καὶ ἀρίστου
[1, 1]	ἀρίστου, καὶ ὑπὲρ τοῦ ἡμῖν	ἀρίστου.	Ἴσως δὲ οὐδὲ δεῖ βουλόμενόν
[1, 1]	ἀγαθοῦ ἄρα, καὶ ὑπὲρ τοῦ	ἀρίστου,	καὶ ὑπὲρ τοῦ ἡμῖν ἀρίστου.
[1, 1]	ἐστὶν καὶ ἀρίστου τοῦ ἡμῖν	ἀρίστου·	τὸ δ´ ὅλον ἴδοι ἄν
[1, 1]	ἀρίστου ἀγαθοῦ λεκτέον ἐστὶν καὶ	ἀρίστου	τοῦ ἡμῖν ἀρίστου· τὸ δ´
[1, 19]	αὐτὸς ἐφ´ ἑκάστῳ τούτων διορισμὸς	ἁρμόσει.	Οὗ γὰρ ἀφαιρουμένου μὴ διαμένει
[1, 12]	οἵπερ καὶ κατὰ τῆς ἐπιθυμίας	ἁρμόττουσιν,	ὥστε τὴν ἀπορίαν ποιήσουσιν· ἔστι
[1, 32]	ἀποδείξεως ὄντων ἐστίν, αἱ δ´	ἀρχαὶ	ἀναπόδεικτοι, ὥστ´ οὐκ ἂν εἴη
[1, 10]	λαμβάνονται ἀρχαί, ὡς ἂν αἱ	ἀρχαὶ	ἔχωσιν, οὕτω καὶ τὰ μετὰ
[1, 10]	ὡς γὰρ ἂν ἔχωσιν αἱ	ἀρχαί,	οὕτως καὶ τὰ ἐκ τῶν
[1, 10]	αἱ πράξεις μεταβάλλουσιν, καὶ αἱ	ἀρχαὶ	τῶν πράξεων, ἀφ´ ὧν εἰσί,
[1, 10]	γὰρ ἐκεῖ ἐπειδή τινες λαμβάνονται	ἀρχαί,	ὡς ἂν αἱ ἀρχαὶ ἔχωσιν,
[1, 2]	βέλτιον, οἷον ψυχή, νοῦς, τὸ	ἀρχαιότερον,	ἡ ἀρχή, τὰ τοιαῦτα· τίμια
[1, 32]	οὐκ ἂν εἴη περὶ τὰς	ἀρχὰς	ἡ ἐπιστήμη, ἀλλ´ ὁ νοῦς.
[1, 32]	ἡ σοφία καὶ περὶ τὰς	ἀρχὰς	καὶ τὰ ἐκ τῶν ἀρχῶν
[1, 32]	δὲ περὶ τὰ μετὰ τὰς	ἀρχὰς	μετ´ ἀποδείξεως ὄντα, τῆς ἐπιστήμης
[1, 1]	οὕτως ὀρθῶς. Δεῖ γὰρ τὰς	ἀρχὰς	οἰκείας λαμβάνειν. Ἄτοπον γάρ, εἴ
[1, 10]	οὕτω καὶ τὰ μετὰ τὰς	ἀρχάς,	οἷον εἰ τὸ τρίγωνον δυσὶν
[1, 10]	ἀρχή. Τὸ δὲ μετὰ τὰς	ἀρχὰς	οὕτως ἔχει· ὡς γὰρ ἂν
[1, 32]	ᾗ μὲν οὖν περὶ τὰς	ἀρχάς,	τοῦ νοῦ αὐτὴ μετέχει, ᾗ
[1, 32]	δὲ νοῦς ἐστι περὶ τὰς	ἀρχὰς	τῶν νοητῶν καὶ τῶν ὄντων·
[1, 32]	δόξειεν, οἷον τῆς σοφίας οὐκ	ἄρχει.	Ἀλλά, φησίν, αὕτη ἐπιμελεῖται πάντων,
[1, 32]	πάντα διοικεῖ· ἀλλ´ οὔπω οὗτος	ἄρχει	πάντων, ἀλλὰ παρασκευάζει τῷ δεσπότῃ
[1, 32]	εἴη. Πότερον δὲ αὕτη πάντων	ἄρχει	τῶν ἐν τῇ ψυχῇ, ὥσπερ
[1, 10]	παραβάλλοντες ἐπὶ τῶν ἐν γεωμετρίᾳ.	Ἀρχὴ	δ´ ἐστὶ πράξεως καὶ σπουδαίας
[1, 1]	ἐστὶν ἄρα, ὡς ἔοικε, καὶ	ἀρχὴ	ἡ περὶ τὰ ἤθη πραγματεία
[1, 10]	πράξεσιν ἑκόντες· ὥστε καὶ ἡ	ἀρχὴ	{καὶ} ἡ προαίρεσις μεταβάλλει {γὰρ}
[1, 2]	γὰρ καὶ πλοῦτος γίνεται καὶ	ἀρχὴ	καὶ ὅλως ὅσα εἰς δυνάμεως
[1, 17]	καὶ πρὸς ταύτην ἐστὶν ἡ	ἀρχή,	{καὶ τούτου ἕνεκεν μᾶλλον τὰ
[1, 2]	γίνεται. Τὰ δὲ δυνάμεις, οἷον	ἀρχὴ	πλοῦτος ἰσχὺς κάλλος· τούτοις γὰρ
[1, 2]	ψυχή, νοῦς, τὸ ἀρχαιότερον, ἡ	ἀρχή,	τὰ τοιαῦτα· τίμια γὰρ ἐφ´
[1, 3]	κάλλος, τὰ δ´ ἐκτός, πλοῦτος	ἀρχὴ	τιμὴ ἢ εἴ τι ἄλλο
[1, 17]	τοῦτ´ ἐστίν· τὸ δὲ τέλος	ἀρχῇ	τινι ἔοικεν, καὶ τούτου ἕνεκέν
[1, 10]	τοῦ σπέρματος· αὕτη γάρ τις	ἀρχή.	Τὸ δὲ μετὰ τὰς ἀρχὰς
[1, 17]	ἀρετήν· ἐν οἷς γὰρ ἡ	ἀρχὴ	τοῦ βελτίστου ἐστίν, ἕκαστον καὶ
[1, 1]	Ἀλλ´ ἴσως {φησὶ} τούτῳ τἀγαθῷ	ἀρχῇ	χρησάμενος ὑπὲρ τῶν καθ´ ἕκαστα,
[1, 1]	ἰδέαν ἀγαθοῦ διὸ οὐκ οἰκείαν	ἀρχὴν	εἶναι τούτου τἀγαθοῦ. Οὐκ ὀρθῶς
[1, 1]	γὰρ οἰκεία, δεῖ δὲ τὴν	ἀρχὴν	οἰκείαν εἶναι καὶ συνημμένην· νῦν
[1, 1]	ὀρθαῖς ἴσας ἔχον δεῖξαι, λάβοι	ἀρχὴν	ὅτι ἡ ψυχὴ ἀθάνατος. Οὐ
[1, 23]	καὶ τὸ τίμιον ἀγαθὸν καὶ	ἀρχῆς	τάξιν ἔχον. Οἱ μὲν οὖν
[1, 16]	οὖν τοῖς τοιούτοις ἐκ τῆς	ἀρχῆς	ὡρισμένης ἔλαβον τὸ διὰ τί·
[1, 16]	πῶς δεῖ γράψαι τὸ ὄνομα	Ἀρχικλέους.	ἡ οὖν ἁμαρτία οὐ γίγνεται
[1, 16]	πῶς δεῖ γράψαι τὸ ὄνομα	Ἀρχικλέους,	ὅτι ἐστὶν ὡρισμένον πῶς δεῖ
[1, 32]	Ποιητικὸς ἄρα τινὸς καὶ ὁ	ἀρχιτέκτων	ἔσται, καὶ τοῦ αὐτοῦ τούτου
[1, 32]	οἰκίας. Ἐστὶν δὲ καὶ ὁ	ἀρχιτέκτων,	καθὸ οὗτος ἐποίει οἰκίαν, ποιητικὸς
[1, 32]	ποιητικῶν ἔχει, ἐν αἷς ἔστιν	ἀρχιτέκτων	καὶ ὑπηρέτης τούτου. Ποιητικὸς ἄρα
[1, 32]	εἰσίν, ἡ δὲ φρόνησις ὥσπερ	ἀρχιτέκτων	τις αὐτῶν ἐστίν· ὅπως γὰρ
[1, 32]	φαμέν, ἐν οἰκοδομικῇ ὃ μὲν	ἀρχιτέκτων	τις καλούμενος, ὃ δὲ ὑπηρετῶν
[1, 10]	αἱ πράξεις γεγενημέναι ἔκ τινων	ἀρχῶν,	δῆλον ὅτι, ἐπειδὴ αἱ πράξεις
[1, 10]	οὕτως καὶ τὰ ἐκ τῶν	ἀρχῶν	ἔχει. Ἐναργέστερον δ´ ἔστι κατιδεῖν
[1, 32]	ἀρχὰς καὶ τὰ ἐκ τῶν	ἀρχῶν	ἤδη δεικνύμενα, περὶ ἃ ἡ
[1, 10]	ἐστιν ἄνθρωπος οὐσίας, ἔκ τινων	ἀρχῶν	καὶ τῶν πράξεων ὧν πράττει
[1, 10]	γεννητικά. Γεννητικὰ δὲ ἐκ τῶν	ἀρχῶν,	οἷον τὸ δένδρον ἐκ τοῦ
[1, 7]	παθητικοὶ τούτων λεγόμεθα, οἷον καθ´	ἃς	δυνατοί ἐσμεν ὀργισθῆναι λυπηθῆναι ἐλεῆσαι,
[1, 7]	καὶ ἡδονή· δυνάμεις δὲ καθ´	ἃς	παθητικοὶ τούτων λεγόμεθα, οἷον καθ´
[1, 7]	τοιαῦτα· ἕξεις δ´ εἰσὶν καθ´	ἃς	πρὸς ταῦτα ἔχομεν εὖ ἢ
[1, 24]	δ´ ἡ μεγαλοπρέπεια περὶ δαπάνας	ἃς	τῷ πρέποντι γίνεσθαι προσήκει. Ὅστις
[1, 32]	ὑγιεινὰ προσφέροιτο. Τὸ δὴ τοιοῦτον	ἀσαφές·	ἀλλ´ ἐρεῖ μοι, τὰ ποῖα
[1, 19]	μή τις φοβεῖται βροντὰς ἢ	ἀστραπὰς	ἢ ἄλλο τι τῶν ὑπὲρ
[1, 9]	ἢ πορρώτερον, οἷον ἐλευθεριότητι πότερον	ἀσωτία	ἢ ἀνελευθερία πορρώτερον. Μᾶλλον γὰρ
[1, 9]	γὰρ ἂν δόξειεν ἐλευθεριότης ἡ	ἀσωτία	ἢ ἡ ἀνελευθερία· πορρώτερον ἄρα
[1, 22]	ΙΒ' Ἐλευθεριότης δέ ἐστιν μεσότης	ἀσωτίας	καὶ ἀνελευθερίας. Ἔστιν δὲ περὶ
[1, 9]	ὑπερβάλλον. Διὸ καὶ οἱ μὲν	ἄσωτοι	τοὺς ἐλευθερίους ἀνελευθέρους φασὶν εἶναι,
[1, 22]	τοιαῦτα πάθη· ὁ τε γὰρ	ἄσωτός	ἐστιν ὁ ἀναλίσκων εἰς ἃ
[1, 9]	οἱ δ´ ἀνελεύθεροι τοὺς ἐλευθερίους	ἀσώτους,	καὶ οἱ μὲν θρασεῖς καὶ
[1, 4]	τέλειος. Οὐδ´ ἐν χρόνῳ γε	ἀτελεῖ,	ἀλλ´ ἐν τελείῳ. Τέλειος δ´
[1, 2]	οὗ παραγενομένου μηθενὸς ἔτι προσδεόμεθα,	ἀτελὲς	δὲ οὗ παραγενομένου προσδεόμεθα τινός,
[1, 2]	βέλτιον ἀεὶ τὸ τέλειον τοῦ	ἀτελοῦς.	Τέλειον δέ ἐστιν οὗ παραγενομένου
[1, 23]	ἔστι δὲ περὶ τιμὴν καὶ	ἀτιμίαν,	καὶ περὶ τιμὴν οὐ τὴν
[1, 1]	γὰρ τὰς ἀρχὰς οἰκείας λαμβάνειν.	Ἄτοπον	γάρ, εἴ τις βουλόμενος τὸ
[1, 2]	βέλτιστον, καὶ αὐτὸ αὑτοῦ βέλτιστον.	Ἄτοπον	δὴ συμβαίνει. Οὐ δὴ ἴσως
[1, 2]	χωρὶς αὐτοῦ; Ἢ καὶ τοῦτο	ἄτοπον;	Ἡ γὰρ εὐδαιμονία ἐστὶν ἔκ
[1, 18]	ταύτης. Ὅλως δὲ δὴ φαίνεται	ἄτοπον·	ἴσως γὰρ ἂν ἐν γραφικῇ
[1, 2]	σκοπεῖν εἰ τοῦτ´ ἐστὶν βέλτιον,	ἄτοπον·	οὐ γάρ ἐστιν ἄλλο τι
[1, 2]	ὡς καὶ αὐτοῦ συναριθμουμένου; Ἀλλ´	ἄτοπον.	Τὸ γὰρ ἄριστον ἐπειδή ἐστι
[1, 19]	ἐν τοῖς τοιούτοις ἀνδρείους λέγειν	ἄτοπον	φαίνεται. Οὐδένα οὖν τῶν τοιούτων
[1, 10]	καλοῖς, ἂν μὴ πράττῃ; Καίτοι	ἄτοπος	ἂν εἴη ταῦτα νομοθετῶν, ἃ
[1, 14]	γυναῖκα διαφθεῖραι ὑπὸ τῆς ἡδονῆς,	ἄτοπος	ἂν εἴη. Τὸ γὰρ ἀναγκαῖον
[1, 31]	τι ἔπραξεν, ἀδικεῖ μέντοι οὐθένα,	ἀτυχεῖ	δέ. Ἐπεὶ οὖν τὸ μὴ
[1, 31]	ἄδικον, ἄδικος μὲν οὐκ ἔστιν,	ἀτυχὴς	δέ. Εἰ γὰρ οἰόμενος τὸν
[1, 19]	τούτους φατέον ἀνδρείους. Εἰσὶν δ´	αὖ	ἄλλοι δοκοῦντες ἀνδρεῖοι εἶναι διὰ
[1, 19]	ἐπιστήμη ἂν εἴη. Πάλιν δ´	αὖ	εἰσιν ἀνδρεῖοι ἐκ τοῦ ἐναντίου
[1, 19]	μέν, ὑπομένειν δέ· εἰ γὰρ	αὖ	μὴ φοβούμενος ὑπομένει, οὐκ ἂν
[1, 32]	φυσικὴ ὁρμὴ πρὸς ἀρετήν. Οὐδ´	αὖ	ὁ λόγος καὶ ἡ προαίρεσις
[1, 29]	ἐπαινέσει τὰ μὴ προσήκοντα, οὔτ´	αὖ	πάλιν ἐλάττω ποιήσει, οὔτε πάντως
[1, 21]	οὔτε πάντως καὶ ἀεί, οὐδ´	αὖ	πάλιν οὕτως ἔχειν δεῖ, ὥστε
[1, 1]	ἐν ἑκάστῃ {πότε} ἀγαθοῦ, οὐδ´	αὖ	τῆς πολιτικῆς ὑπὲρ τοῦ κοινοῦ
[1, 28]	πάντας καὶ πάντως σκώπτων μήτ´	{αὖ{	τὸς} ἄγροικος ὤν. Ἔσται δὲ
[1, 26]	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙϚ Σεμνότης δέ ἐστιν	αὐθαδείας	ἀνὰ μέσον τε καὶ ἀρεσκείας,
[1, 26]	τοῦ τρόπου κεῖσθαι· ὁ γὰρ	αὐθάδης	αὐτοάδης τις ἐστίν, ἀπὸ τοῦ
[1, 26]	τὰς ἐντεύξεις. Ὅ τε γὰρ	αὐθάδης	τοιοῦτός ἐστιν οἷος μηθενὶ ἐντυχεῖν
[1, 5]	ὁ μηθέν. Ταὔτ´ ἄρα καὶ	αὔξει	καὶ φθείρει τὴν ἀρετήν. Καὶ
[1, 5]	Ὑπὸ τῶν αὐτῶν ἄρα καὶ	αὔξεται	καὶ φθείρεται ἡ ἀνδρεία· ὑπὸ
[1, 5]	φόβους, ὥστε οἱ μέτριοι φόβοι	αὔξουσι	τὴν ἀνδρείαν. Ὑπὸ τῶν αὐτῶν
[1, 32]	καὶ νῦν μὲν συμφέρει τοῦτο,	αὔριον	δ´ οὔ, καὶ τῷ μέν,
[1, 1]	λεκτέον τῇ πολιτικῇ, ὅτι τὰ	αὐτὰ	ἀδύνατα συμβήσεται τούτῳ καὶ τῷ
[1, 31]	ταῦτα, τῆς δ´ ἀγνοίας οὐκ	αὐτὰ	αἴτια, διὸ οὐδ´ ἄδικα λέγονται.
[1, 10]	τὰς πράξεις καὶ οὐδέποτε τὰ	αὐτὰ	πράττομεν, εἰσὶν δὲ αἱ πράξεις
[1, 5]	τοιαῦτα, ἐν δὲ τῷ ἀλόγῳ	αὗται	αἱ ἀρεταὶ λεγόμεναι, σωφροσύνη δικαιοσύνη
[1, 30]	εἰδέναι. Εἰ μὲν οὖν εἰσιν	αὗται	ἀρεταὶ ἢ μὴ ἀρεταί, ἄλλος
[1, 10]	πᾶν. Δῆλον τοίνυν ὅτι καὶ	αὗται	μεταβάλλουσιν. Μεταβάλλομεν δὲ καὶ ταῖς
[1, 25]	φθονερίας καὶ ἐπιχαιρεκακίας· ἀμφότεραι γὰρ	αὗται	ψεκταὶ εἰσίν, ὁ δὲ νεμεσητικὸς
[1, 30]	εἰρημένων, δῆλον. Οἱ γὰρ κατ´	αὐτὰς	ζῶντες ἐπαινοῦνται. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΑ' Περὶ
[1, 2]	ἀρεταί· ἀπὸ γὰρ τῶν κατ´	αὐτὰς	πράξεων ὁ ἔπαινος γίνεται. Τὰ
[1, 32]	αἱ ἀρεταὶ καὶ οἳ κατ´	αὐτὰς	πράττουσιν· ἐπεὶ οὖν αἱ ἀρεταὶ
[1, 31]	ὑφάντῃ, τοῖς ἄλλοις πᾶσιν ἡ	αὐτὴ	ἀναλογία πρὸς ἀλλήλους γίνεται· καὶ
[1, 2]	ἄλλα ἃ μή ἐστιν ἐν	αὐτῇ	ἐνόντα, οὕτω τὸ ἄριστον σκοπῶν
[1, 32]	ἡ ἀνδρεία πράττει, ὥστε εἰ	αὐτὴ	ἐπαινετὴ τῷ ποιεῖν ἃ ἂν
[1, 3]	μὲν γάρ ἐστι τὸ τέλος	αὐτὴ	ἡ ἐνέργεια καὶ ἡ χρῆσις,
[1, 32]	περὶ τὰς ἀρχάς, τοῦ νοῦ	αὐτὴ	μετέχει, ᾗ δὲ περὶ τὰ
[1, 1]	κοινοῦ. Μία γάρ ἐστιν καὶ	αὐτὴ	τῶν λοιπῶν ἐπιστημῶν· τοῦτο δὲ
[1, 10]	τὸ δένδρον ἐκ τοῦ σπέρματος·	αὕτη	γάρ τις ἀρχή. Τὸ δὲ
[1, 32]	σοφίας οὐκ ἄρχει. Ἀλλά, φησίν,	αὕτη	ἐπιμελεῖται πάντων, καὶ κυρία ἐστὶ
[1, 31]	ἀλλήλους γίνεται· καὶ συνέχει δὴ	αὕτη	ἡ ἀναλογία τὴν πολιτείαν. Ὥστε
[1, 32]	Ἔστιν οὖν ἡ φυσικὴ ἀρετὴ	αὕτη	ἡ ἄνευ λόγου χωριζομένη μὲν
[1, 32]	πρακτικὴ ἂν εἴη. Πότερον δὲ	αὕτη	πάντων ἄρχει τῶν ἐν τῇ
[1, 32]	τις αὐτῶν ἐστίν· ὅπως γὰρ	αὕτη	προστάξει, οὕτως αἱ ἀρεταὶ καὶ
[1, 32]	Τὸ γὰρ ὅλον ὡς ἂν	αὕτη	προστάττῃ, οὕτω καὶ ἡ ἀνδρεία
[1, 4]	ἀγαθόν ἐστιν ἡ εὐδαιμονία, καὶ	αὕτη	τέλος καὶ τέλειον τέλος ἐνεργείᾳ,
[1, 31]	ἄλλοις. Ἔστιν δ´ ἡ ἀναλογία	αὕτη·	ὡς γὰρ ὁ γεωργὸς τῷ
[1, 31]	δεσπότην ἐστὶ δίκαιον διὰ τὴν	αὐτὴν	αἰτίαν· τοῦ γὰρ δεσπότου τί
[1, 18]	εἶναι ἢ τὴν ἕξιν τὴν	αὐτήν,	νῦν δὲ οὐκ ἐξ οὗ
[1, 2]	σκοποῖτο συγκρίνων τὸ ἄριστον; Οἷον	αὐτὴν	τὴν εὐδαιμονίαν τὴν ἐκ τούτων
[1, 32]	ἔστιν ἄλλο οὐθὲν τέλος παρ´	αὐτὴν	τὴν πρᾶξιν, οἷον παρὰ τὸ
[1, 1]	βελτίστη δύναμις, ὥστε τὸ τέλος	αὐτῆς	ἂν εἴη ἀγαθόν. Ὑπὲρ ἀγαθοῦ
[1, 32]	εἶναι ἡ σκέψις ἡ ὑπὲρ	αὐτῆς,	εἴπερ ἐστὶν ἀρετή, ὡς φαμέν.
[1, 32]	καὶ πρότερον, ὅτι τὸ μὲν	αὐτῆς	ἐστι λόγον ἔχον, τὸ δὲ
[1, 16]	οὕτως ἔχειν, ὥσπερ καὶ τοὔνομα	αὐτῆς	ἔχει, οἷον προαιρούμεθα τόδε ἀντὶ
[1, 4]	ἡ ἐνέργεια καὶ ἡ χρῆσις	αὐτῆς·	ἡ εὐδαιμονία ἄρ´ ἂν εἴη
[1, 2]	τίμιον, ὅταν γε δὴ ἀπ´	αὐτῆς	σπουδαῖός τις γένηται· ἤδη γὰρ
[1, 32]	γένοιτο, ὅτι ἐστὶν ἀρετή, ἐξ	αὐτῆς	τῆς φρονήσεως. Εἰ γὰρ ἡ
[1, 32]	ἐπειδή ἐστιν ποιητικὴ οἰκίας, οἰκία	αὐτῆς	τὸ τέλος παρὰ τὴν ποίησιν,
[1, 17]	καὶ ἐπ´ ἀρετῆς, μᾶλλον εἶναι	αὐτῆς	τὸν σκοπὸν {πρὸς} τὸ τέλος,
[1, 4]	καὶ ἐνέργεια καὶ {ἡ} χρῆσις	αὐτῆς	τῶν ἀρετῶν· ὥστε τέλος ἂν
[1, 32]	σχολὴν καὶ τὸ ποιεῖν τὸ	αὑτῆς	ἔργον, κατέχουσα τὰ πάθη καὶ
[1, 1]	λέγει ὑπὲρ τοῦ τέλους τοῦ	αὑτῆς	ὅτι ἀγαθόν, ἀλλὰ τοῦτο μὲν
[1, 31]	εἰς πλείω μεμερισμένη ἔχει τι	αὑτῆς	τὸ μὲν χεῖρον τὸ δὲ
[1, 2]	δὴ τοῦτο πάντων βέλτιστον, καὶ	αὐτὸ	αὑτοῦ βέλτιστον. Ἄτοπον δὴ συμβαίνει.
[1, 2]	βέλτιστον σκοπῶν καὶ αὐτὸ συναριθμῇς,	αὐτὸ	αὑτοῦ ἔσται βέλτιον. Αὐτὸ γὰρ
[1, 2]	συναριθμῇς, αὐτὸ αὑτοῦ ἔσται βέλτιον.	Αὐτὸ	γὰρ βέλτιστον ἐστίν. Οἷον τὰ
[1, 4]	ψυχῇ δέ ἐστιν ἀρετή· τὸ	αὐτό	γέ τοί φαμεν τήν τε
[1, 31]	δίκαιον συνέχει τὰς πολιτείας, τὸ	αὐτὸ	δ´ ἐστὶ τὸ δίκαιον τῷ
[1, 1]	μάλιστα ἀγαθοῦ φασι δεῖν λέγειν,	αὐτὸ	δὲ ἕκαστον μάλιστ´ ἐστὶν {τὸ}
[1, 1]	ἀγαθὸν καθόλου, ὃ ἂν ᾖ	αὐτὸ	δι´ αὑτὸ αἱρετόν· τὸ δὲ
[1, 19]	ὤν, ἀλλὰ διὰ τὸ νομίζειν	αὐτὸ	εἶναι καλόν, καὶ τοῦτο ποιῶν
[1, 1]	τὸ χωριστὸν καὶ τὸ πεφυκὸς	αὐτὸ	καθ´ αὑτὸ εἶναι ἐν πᾶσιν
[1, 1]	μὲν γὰρ ἰδέα χωριστὸν καὶ	αὐτὸ	καθ´ αὑτό· τὸ δὲ κοινὸν
[1, 2]	δὴ τὸ βέλτιστον σκοπῶν καὶ	αὐτὸ	συναριθμῇς, αὐτὸ αὑτοῦ ἔσται βέλτιον.
[1, 32]	οὐκ ἔστιν, ἀλλ´ ὡς ἔοικεν,	αὐτό	τί ἐστιν ἀρετή. Ὁ δὲ
[1, 32]	ἔστιν ἄλλο τέλος οὐθέν, ἀλλ´	αὐτὸ	τοῦτο τέλος, ἡ ἐνέργεια καὶ
[1, 1]	ὃ ἂν ᾖ αὐτὸ δι´	αὑτὸ	αἱρετόν· τὸ δὲ ἐν ἅπασιν
[1, 1]	καὶ τὸ πεφυκὸς αὐτὸ καθ´	αὑτὸ	εἶναι ἐν πᾶσιν ὑπάρχοι. Πότερον
[1, 1]	ἰδέα χωριστὸν καὶ αὐτὸ καθ´	αὑτό·	τὸ δὲ κοινὸν ἐν ἅπασιν
[1, 26]	τρόπου κεῖσθαι· ὁ γὰρ αὐθάδης	αὐτοάδης	τις ἐστίν, ἀπὸ τοῦ αὐτὸς
[1, 1]	Ἅμα γὰρ εἰδῆσαι βουλόμεθα καὶ	αὐτοὶ	εἶναι τοιοῦτοι· τοῦτο δ´ οὐ
[1, 31]	ἀδικοῦντες ἄδικοι· ὧν δὲ μὴ	αὐτοί	εἰσιν αἴτιοι, ἀλλ´ ἡ ἄγνοια
[1, 31]	κακὸν ἀδικοῦσιν· τῆς γὰρ ἀγνοίας	αὐτοί	εἰσιν αἴτιοι· ἐξῆν γὰρ αὐτοῖς
[1, 12]	τὸν θυμὸν ὁμοίως· οἱ γὰρ	αὐτοὶ	λόγοι οἵπερ καὶ κατὰ τῆς
[1, 13]	ποιεῖν· ἐν οἷς δ´ ἐν	αὐτοῖς	ἐστιν ἡ αἰτία, οὐκέτι τούτους
[1, 13]	(ὧν δ´ ἐντὸς καὶ ἐν	αὐτοῖς	ἡ αἰτία, οὐ βία) ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[1, 20]	διὰ τὸ μὴ εἶναι ἐν	αὐτοῖς	λόγον, ᾧ δοκιμάζοντα τὸ καλὸν
[1, 31]	αὐτοί εἰσιν αἴτιοι· ἐξῆν γὰρ	αὐτοῖς	μὴ πίνειν τοσοῦτον, ὥστ´ ἀγνοήσαντας
[1, 23]	ἐλαττόνων αὑτοὺς ἀξιοῦσιν ἢ προσῆκον	αὐτοῖς,	μικρόψυχοι. Ὁ ἄρα μέσος τούτων
[1, 2]	τῇ τοῦ φαύλου) τοῖς δ´	αὐτοῖς	τούτοις συμβέβηκεν ἀγαθοῖς καὶ τὴν
[1, 31]	οὕτως ἔχουσιν ὥστε τὰ παρ´	αὑτοῖς	ἀντικαταλλάττεσθαι τῶν παρὰ τοῖς ἄλλοις.
[1, 31]	τῶν μὲν ἀγαθῶν τὰ μείζω	αὑτοῖς	νέμωσι, τῶν δὲ κακῶν τὰ
[1, 31]	οὐκ ἀληθῆ ἦν, οὐδ´ ἐνδέχεται	αὐτὸν	ἀδικεῖν αὑτόν. Τὸν γὰρ αὐτὸν
[1, 31]	ἄν τις, ἆρά γε ἐνδέχεται	αὐτὸν	αὑτὸν ἀδικεῖν; Ἐκ μὲν δὴ
[1, 31]	ἄκων ἀδικεῖται, ὥστε εἰ ἐνδέχεται	αὐτὸν	αὑτὸν ἀδικεῖν, ἐνδέχοιτ´ ἂν ἅμα
[1, 31]	οὐκ ἄρα οὐδ´ οὕτως ἐνδέχεται	αὐτὸν	αὑτὸν ἀδικεῖν. Ἔτι εἴ τις
[1, 31]	τοῦτ´ ἀδύνατον· οὐκ ἄρα ἐνδέχεται	αὐτὸν	αὑτὸν ἀδικεῖν. Ἔτι ὁ μὲν
[1, 31]	οἷς ἡμεῖς ζητοῦμεν, οὐκ ἐνδέχεται	αὐτὸν	αὑτὸν ἀδικεῖν. Πότερος δὲ πάλιν
[1, 20]	πάντα τἆλλα ποιεῖσθαι πάρεργα, καὶ	αὐτόν	γε τὸν ἤδη αὐτοῦ τοῦ
[1, 15]	οὐ μετὰ διανοίας τοῦ ἀπολέσθαι	αὐτὸν	ἐδίδου. Ἐνταῦθα ἄρα τὸ ἑκούσιον
[1, 1]	οὖν αἱ ἀρεταὶ πᾶσαι κατ´	αὐτὸν	ἐν τῷ λογιστικῷ τῆς ψυχῆς
[1, 31]	δίκαιον, τὸ οἰκονομικὸν δίκαιον πρὸς	αὐτὸν	ἐστίν. Οὐ τοῦτο δέ γε
[1, 31]	αὐτὸς αὑτὸν ἀδικεῖ, ἐνδέχεται τὸν	αὐτὸν	κατὰ τὸν αὐτὸν χρόνον καὶ
[1, 31]	αὐτὸν ἀδικεῖν αὑτόν. Τὸν γὰρ	αὐτὸν	οὐκ ἐνδέχεται κατὰ τὸν αὐτὸν
[1, 32]	ὁμοίως δὲ καὶ τἆλλα τὸν	αὐτὸν	τρόπον δεῖ ὑπολαμβάνειν· ἐπεὶ δὴ
[1, 31]	ἐνδέχεται τὸν αὐτὸν κατὰ τὸν	αὐτὸν	χρόνον καὶ πλεῖον ἔχειν καὶ
[1, 31]	αὐτὸν οὐκ ἐνδέχεται κατὰ τὸν	αὐτὸν	χρόνον πλεῖον ἔχειν καὶ ἔλαττον,
[1, 31]	κατὰ τὴν ἀκρασίαν, ὥστε αὐτὸς	αὑτὸν	ἀδικεῖ· βούλεται ἄρα τὰ φαῦλα
[1, 31]	ἀδικεῖται, ἔλαττον· εἰ ἄρα αὐτὸς	αὑτὸν	ἀδικεῖ, ἐνδέχεται τὸν αὐτὸν κατὰ
[1, 31]	αὑτὸν ποιεῖν, οὐκ ἂν ἐνδέχοιτο	αὑτὸν	ἀδικεῖν. Εἰ δὲ μή, οὐ
[1, 31]	τις, ἆρά γε ἐνδέχεται αὐτὸν	αὑτὸν	ἀδικεῖν; Ἐκ μὲν δὴ τοῦ
[1, 31]	ἀδικεῖται, ὥστε εἰ ἐνδέχεται αὐτὸν	αὑτὸν	ἀδικεῖν, ἐνδέχοιτ´ ἂν ἅμα καὶ
[1, 31]	ἄρα οὐδ´ οὕτως ἐνδέχεται αὐτὸν	αὑτὸν	ἀδικεῖν. Ἔτι εἴ τις λαμβάνοι
[1, 31]	ἀδύνατον· οὐκ ἄρα ἐνδέχεται αὐτὸν	αὑτὸν	ἀδικεῖν. Ἔτι ὁ μὲν ἀδικῶν
[1, 31]	ἡμεῖς ζητοῦμεν, οὐκ ἐνδέχεται αὐτὸν	αὑτὸν	ἀδικεῖν. Πότερος δὲ πάλιν ἀδικεῖ,
[1, 31]	καὶ βέλτιον· ὡς γίνεσθαι πρὸς	αὑτὸν	ἄδικον καὶ δίκαιον. Οὐ τοῦτο
[1, 23]	ἐστὶν ὃς μήτε ἐλάττονος τιμῆς	αὑτὸν	ἀξιοῖ ἢ προσήκει, μήτε μείζονος
[1, 31]	ταῦτα πράττει, βλάπτει ἄρα αὐτὸς	αὑτὸν	εἰδώς, ὥστε ἑκὼν αὐτὸς ὑφ´
[1, 31]	πρὸς ἕτερον δικαίοις οὖσιν καθ´	αὑτὸν	εἶναι δίκαιον. Τοῦτο δ´ ἐστὶν
[1, 31]	ἄρα ταῦτα μὴ πράττων ἀδικεῖ	αὑτόν.	Εἰς οὐθένα γὰρ ἄλλον τῶν
[1, 31]	ὥστ´ οὐδὲ ὁ ἀκρατὴς αὐτὸς	αὑτὸν	ἑκὼν ἂν ἀδικοίη. Ἀλλ´ ἴσως
[1, 31]	ποιοῦντες· οὐδεὶς δὲ πώποτε αὐτὸς	αὑτὸν	παρακαταθήκην ἀπεστέρησεν, οὐδ´ ἐμοίχευσεν τὴν
[1, 31]	τούτων δὲ μηθὲν ἐνδέχεται πρὸς	αὑτὸν	ποιεῖν, οὐκ ἂν ἐνδέχοιτο αὑτὸν
[1, 31]	ὁ γὰρ ἀκρατὴς βλάπτει αὐτὸς	αὑτὸν	τὰ φαῦλα πράττων, καὶ ἑκών
[1, 31]	ἦν, οὐδ´ ἐνδέχεται αὐτὸν ἀδικεῖν	αὑτόν.	Τὸν γὰρ αὐτὸν οὐκ ἐνδέχεται
[1, 31]	τι κατὰ τὴν ἄγνοιαν ἧς	αὐτὸς	αἴτιος ἐστίν, οὗτος ἤδη ἀδικεῖ,
[1, 31]	τὰ κατὰ τὴν ἀκρασίαν, ὥστε	αὐτὸς	αὑτὸν ἀδικεῖ· βούλεται ἄρα τὰ
[1, 31]	ᾗ ἀδικεῖται, ἔλαττον· εἰ ἄρα	αὐτὸς	αὑτὸν ἀδικεῖ, ἐνδέχεται τὸν αὐτὸν
[1, 31]	γε ταῦτα πράττει, βλάπτει ἄρα	αὐτὸς	αὑτὸν εἰδώς, ὥστε ἑκὼν αὐτὸς
[1, 31]	ἀδικεῖσθαι· ὥστ´ οὐδὲ ὁ ἀκρατὴς	αὐτὸς	αὑτὸν ἑκὼν ἂν ἀδικοίη. Ἀλλ´
[1, 31]	ἀδικημάτων ποιοῦντες· οὐδεὶς δὲ πώποτε	αὐτὸς	αὑτὸν παρακαταθήκην ἀπεστέρησεν, οὐδ´ ἐμοίχευσεν
[1, 31]	ἐναντιοῦται· ὁ γὰρ ἀκρατὴς βλάπτει	αὐτὸς	αὑτὸν τὰ φαῦλα πράττων, καὶ
[1, 26]	αὐτοάδης τις ἐστίν, ἀπὸ τοῦ	αὐτὸς	αὑτῷ ἀρέσκειν) ὁ δὲ ἄρεσκος
[1, 25]	τοῖς τοιούτοις λυπητικός. Καὶ ὁ	αὐτός	γε πάλιν οὗτος λυπήσεται, ἄν
[1, 19]	τοιαύτην φατέον εἶναι· ὁ γὰρ	αὐτὸς	ἐφ´ ἑκάστῳ τούτων διορισμὸς ἁρμόσει.
[1, 31]	ἀδικεῖ· ὅταν δὲ τῆς ἀγνοίας	αὐτὸς	ᾖ αἴτιος, καὶ πράττῃ τι
[1, 31]	ἀνδρεῖος καὶ ὁ ἐγκρατὴς καὶ	αὐτὸς	καθ´ ἑαυτόν ἐστι τοιοῦτος) ἀλλὰ
[1, 11]	ἀναγκαζόμενος ἄρα. Ἐνταῦθα πάλιν ὁ	αὐτὸς	λόγος ἀπαντήσεται. Καὶ γὰρ εἰ
[1, 1]	τῷ ὁρισμῷ δείκνυμεν ὅτι ὁ	αὐτὸς	λόγος ἐφαρμόττει ἐπί τε τἀγαθὸν
[1, 31]	τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα, οὐδ´ ἔκλεψεν	αὐτὸς	τὰ ἑαυτοῦ· ὥστε εἰ τὸ
[1, 31]	αὐτὸς αὑτὸν εἰδώς, ὥστε ἑκὼν	αὐτὸς	ὑφ´ αὑτοῦ ἀδικεῖται. Ἀλλ´ ἐνταῦθα
[1, 32]	καὶ ἐν μικροῖς ἡ κρίσις	αὐτοῦ.	Ἔστιν οὖν ἡ σύνεσις καὶ
[1, 11]	ἴσως σαφέστερον λεκτέον ἐστὶν ὑπὲρ	αὐτοῦ.	Ἔστιν οὖν καθ´ ὃ πράττομεν
[1, 2]	γε οὕτω πως, οἷον χωρὶς	αὐτοῦ;	Ἢ καὶ τοῦτο ἄτοπον; Ἡ
[1, 2]	σκοπεῖν; Πότερον οὕτως ὡς καὶ	αὐτοῦ	συναριθμουμένου; Ἀλλ´ ἄτοπον. Τὸ γὰρ
[1, 31]	ἀνδρὸς τάξιν καὶ χωρισθῇ ἀπ´	αὐτοῦ,	τότ´ ἤδη ἐν ἰσότητι καὶ
[1, 20]	καὶ αὐτόν γε τὸν ἤδη	αὐτοῦ	τοῦ καλοῦ ἕνεκεν καὶ μὴ
[1, 9]	ἂν εἶναι. Ἐκ μὲν ἄρα	αὐτοῦ	τοῦ πράγματος ἡ ἔνδεια ἐναντιώτερον
[1, 9]	τὴν ἔνδειαν. Ἢ γὰρ ἐξ	αὐτοῦ	τοῦ πράγματος σκοποῦσιν πότερον ἐγγύτερόν
[1, 3]	οἰκοδόμος, ἡ τούτου ἀρετὴ τοῦ	αὐτοῦ	τούτου εὖ ποιητική. Ὁμοίως {καὶ}
[1, 32]	ὁ ἀρχιτέκτων ἔσται, καὶ τοῦ	αὐτοῦ	τούτου οὗ ποιητικὸς καὶ ὁ
[1, 31]	εἰδώς, ὥστε ἑκὼν αὐτὸς ὑφ´	αὑτοῦ	ἀδικεῖται. Ἀλλ´ ἐνταῦθα {ὁ} διορισμὸς
[1, 2]	τοῦτο πάντων βέλτιστον, καὶ αὐτὸ	αὑτοῦ	βέλτιστον. Ἄτοπον δὴ συμβαίνει. Οὐ
[1, 31]	οἰκοδόμος πλείονος ἄξιον ποιεῖ τὸ	αὑτοῦ	ἔργον ἢ ὁ σκυτεύς, καὶ
[1, 2]	σκοπῶν καὶ αὐτὸ συναριθμῇς, αὐτὸ	αὑτοῦ	ἔσται βέλτιον. Αὐτὸ γὰρ βέλτιστον
[1, 1]	δ´ ἐστὶ τὸ διὰ τὴν	αὑτοῦ	φύσιν αἱρετόν· ἢ οὗ τἆλλα
[1, 19]	οὔ φαμεν, οὐδ´ ἐροῦσιν ἀνδρείους	αὐτοὺς	εἶναι· οὐκ ἄρα ἡ ἀνδρεία
[1, 1]	μετὰ ταῦτα σκέψασθαι τί δεῖ	αὐτοὺς	λέγειν ὑπὲρ τούτων. Πρῶτον μὲν
[1, 31]	ἀγνοιῶν ὅσαι μὲν γίνονται δι´	αὐτούς,	οἱ κατὰ ταύτας ἀδικοῦντες ἄδικοι·
[1, 10]	γὰρ καὶ τοὺς τοιούτους, ὅταν	αὐτοὺς	οἰηθῶμεν αἰτίους εἶναι τοῦ νοσεῖν
[1, 31]	ἀλλ´ εἰσί τινες οἳ δέον	αὐτοὺς	τὸ ἴσον ἔχειν παραχωροῦσι τισίν,
[1, 26]	πρὸς οὐθένα, ἀλλὰ πρὸς τοὺς	αὐτοὺς	τούτους. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΖ' Αἰδὼς δ´
[1, 23]	ὄντες καὶ φαῦλοι, μεγάλων δ´	αὑτοὺς	ἀξιοῦντες καὶ πρὸς τούτοις τιμᾶσθαι
[1, 23]	δεῖν, χαῦνοι· ὅσοι δὲ ἐλαττόνων	αὑτοὺς	ἀξιοῦσιν ἢ προσῆκον αὐτοῖς, μικρόψυχοι.
[1, 31]	κρίναντος οὐκ ἀδικεῖ, κἂν ἀδίκως	αὐτῷ	ἀποδοθῇ· ἀλλ´ ἤδη ὁ κρίνας
[1, 31]	Ἀλλὰ δὴ καὶ εἰ ἔστιν	αὐτῷ	δίκαιον, τὸ οἰκονομικὸν δίκαιον πρὸς
[1, 1]	τῆς ψυχῆς μορίῳ· συμβαίνει οὖν	αὐτῷ	ἐπιστήμας ποιοῦντι τὰς ἀρετὰς ἀναιρεῖν
[1, 9]	τὸ δὲ μέσον τὸ ἐν	αὐτῷ	ἤδη λαβεῖν χαλεπόν, ὁμοίως δὲ
[1, 4]	αὐτῷ ὑπάρχει, ἀλλὰ τὸ ζῆν	αὐτῷ	κατὰ τὰς ἀρετὰς οὐχ ὑπάρχει,
[1, 1]	τὰς ἀρετὰς ἐπιστήμας εἶναι συνέβαινεν	αὐτῷ	τὰς ἀρετὰς μάτην εἶναι. Διὰ
[1, 32]	τούτων παρεπισκοπεῖν ὅσα ἐν τῷ	αὐτῷ	τυγχάνουσιν ὄντα. Καὶ ἀναγκαῖον δέ,
[1, 4]	εἶναι· τὸ μὲν γὰρ ζῆν	αὐτῷ	ὑπάρχει, ἀλλὰ τὸ ζῆν αὐτῷ
[1, 31]	βούλεται ἄρα τὰ φαῦλα πράττειν	αὑτῷ.	Ἀλλ´ οὐδεὶς βούλεται ἀδικεῖσθαι· ὥστ´
[1, 26]	τις ἐστίν, ἀπὸ τοῦ αὐτὸς	αὑτῷ	ἀρέσκειν) ὁ δὲ ἄρεσκος τοιοῦτος
[1, 31]	μὲν ἀδικεῖ, ᾗ δὲ τὸ	αὑτῷ	δοκοῦν εἶναι δίκαιον, οὐκ ἀδικεῖ.
[1, 30]	καὶ ἐλάττω τῶν ὑπαρχόντων προσποιούμενος	αὑτῷ	εἶναι, καὶ ἃ οἶδεν μὴ
[1, 29]	πάντως ἐναντιώσεται παρὰ τὸ δοκοῦν	αὑτῷ.	Ὁ μὲν οὖν φίλος τοιοῦτος·
[1, 23]	οὖν μᾶλλον ὑπὸ τῶν συνειδότων	αὑτῷ	ὅτι ἄξιός ἐστι τιμῆς τιμᾶσθαι.
[1, 30]	ἐστιν ὁ πλείω τῶν ὑπαρχόντων	αὑτῷ	προσποιούμενος εἶναι, ἢ εἰδέναι ἃ
[1, 30]	οὔτ´ ἐλάττω, ἀλλὰ τὰ ὑπάρχοντα	αὑτῷ	ταῦτα φήσει καὶ εἶναι καὶ
[1, 2]	καὶ τὴν τύχην τῆς γενέσεως	αὐτῶν	αἰτίαν εἶναι. Ἀπὸ τύχης γὰρ
[1, 20]	μὴ ἀγόμενος, ὥστε εἰς ὑπερβολὴν	αὐτῶν	ἀπολαύων πάντα τἆλλα ποιεῖσθαι πάρεργα,
[1, 5]	αὔξουσι τὴν ἀνδρείαν. Ὑπὸ τῶν	αὐτῶν	ἄρα καὶ αὔξεται καὶ φθείρεται
[1, 2]	(δοκιμάζεται γὰρ τῇ τοῦ σπουδαίου	αὐτῶν	ἕκαστον χρήσει, οὐ τῇ τοῦ
[1, 32]	δὲ φρόνησις ὥσπερ ἀρχιτέκτων τις	αὐτῶν	ἐστίν· ὅπως γὰρ αὕτη προστάξει,
[1, 32]	ὡσαύτως καὶ τὰς αἰσθήσεις ἑτέρας	αὐτῶν	ἡ φύσις ἀπέδωκεν (ψόφον μὲν
[1, 16]	δέοι ἂν πρότερον διανοηθῆναι ὑπὲρ	αὐτῶν	καὶ βουλεύσασθαι, εἶθ´ ὅταν ἡμῖν
[1, 32]	περὶ ποῖα, καὶ περὶ ἑκάστης	αὐτῶν,	ὅτι εἰ πράττοιμεν κατὰ τὸν
[1, 19]	φατέον ἀνδρείους εἶναι· ἐὰν γὰρ	αὐτῶν	τὸ πάθος ἀφαιρεθῇ, οὐκέτι εἰσὶν
[1, 16]	ἢ ὅτι βέλτιον οὕτως. ἐξ	αὐτῶν	τῶν συμβαινόντων, ὁποῖ´ ἂν φαίνηται
[1, 2]	ἕνεκεν καὶ τὰ ἄλλα. Πάλιν	αὐτῶν	τῶν τελῶν βέλτιον ἀεὶ τὸ
[1, 31]	τῆς πολιτικῆς κοινωνίας ὁ βίος	αὐτῶν,	ὥστε καὶ τὸ δίκαιον τὸ
[1, 1]	εὐθέως δίκαιος ἐστίν, ὡς δ´	αὔτως	κἀπὶ τῶν ἄλλων. Συμβαίνει οὖν
[1, 31]	τινες ἐθέλουσιν εἶναι. Ὡς δ´	αὕτως	οὐδ´ οἰκέτῃ πρὸς δεσπότην ἐστὶ
[1, 10]	καὶ αἱ ἀρχαὶ τῶν πράξεων,	ἀφ´	ὧν εἰσί, μεταβάλλουσιν, ὥσπερ ἔφαμεν
[1, 19]	ἐὰν γὰρ αὐτῶν τὸ πάθος	ἀφαιρεθῇ,	οὐκέτι εἰσὶν ἀνδρεῖοι, δεῖ δὲ
[1, 19]	τούτων διορισμὸς ἁρμόσει. Οὗ γὰρ	ἀφαιρουμένου	μὴ διαμένει ἡ ἀνδρεία, οὐκ
[1, 1]	παραδείγμασι χρῆσθαι, ἀλλ´ ὑπὲρ τῶν	ἀφανῶν	τοῖς φανεροῖς, καὶ ὑπὲρ τῶν
[1, 5]	ἠθικῶν (δεῖ δ´ ὑπὲρ τῶν	ἀφανῶν	τοῖς φανεροῖς μαρτυρίοις χρῆσθαι) Εὐθέως
[1, 20]	λύπας, καὶ ταύτας τὰς ἐν	ἁφῇ	καὶ γεύσει γινομένας. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΙ'
[1, 20]	ἀλλ´ ἐν ἡδοναῖς ταῖς περὶ	ἁφὴν	καὶ γεῦσιν. Οὐδὲ δὴ περὶ
[1, 5]	μὲν γάρ τινα λίαν ποιήσῃς	ἄφοβον,	ὥστε μηδὲ τοὺς θεοὺς φοβεῖσθαι,
[1, 19]	καὶ ἡ ἀνδρεία περὶ ταῦτα.	Ἀφοβος	δὲ οὐχ ὅταν οὕτω συμπέσῃ
[1, 19]	τοῦ καλοῦ ἐπὶ τὸ κινδυνεύειν,	ἄφοβος	ὢν περὶ ταῦτα, οὗτος ἀνδρεῖος,
[1, 32]	ἐπαινετόν. Ἀλλὰ βέλτιον, ὡς ἡμεῖς	ἀφορίζομεν,	τὸ μετὰ λόγου εἶναι τὴν
[1, 6]	μόνον τοῖς τοιούτοις τὴν ἀρετὴν	ἀφορίσειεν	ἄν τις, ἀλλὰ καὶ λύπῃ
[1, 19]	ὁ λίθος εἴη καὶ τἆλλα	ἄψυχα	ἀνδρεῖα· ἀλλὰ δεῖ φοβεῖσθαι μέν,
[1, 13]	βία ἐστὶν καὶ ἐν τοῖς	ἀψύχοις.	Ἑκάστοις γάρ ἐστι τῶν ἀψύχων
[1, 13]	ἀψύχοις. Ἑκάστοις γάρ ἐστι τῶν	ἀψύχων	οἰκεῖος τόπος ἀποδεδομένος, τῷ μὲν
[1, 10]	γὰρ ἂν ἄλλο; Οὔτε γὰρ	ἀψύχων	οὐθὲν λέγομεν πράττειν οὔτε τῶν