>Livre, Chap. |
[1, 9] |
τούτῳ,
τὸ
δὲ
μέσως
ἔχειν
|
χαλεπόν· |
ἁπλῶς
δὲ
ἐν
ἑκάστῳ
τῶν |
[1, 9] |
ῥᾴδιον
ἐστί,
τὸ
δὲ
μέσον
|
χαλεπόν, |
καθ´
ὃ
ἐπαινούμεθα·
διὸ
καὶ |
[1, 9] |
τὸ
ἐν
αὐτῷ
ἤδη
λαβεῖν
|
χαλεπόν, |
ὁμοίως
δὲ
καὶ
ὀργισθῆναι
μὲν |
[1, 23] |
πρὸς
τούτοις
τιμᾶσθαι
οἰόμενοι
δεῖν,
|
χαῦνοι· |
ὅσοι
δὲ
ἐλαττόνων
αὑτοὺς
ἀξιοῦσιν |
[1, 23] |
δὲ
μεγαλοψυχία
μεσότης
μέν
ἐστιν
|
χαυνότητος |
καὶ
μικροψυχίας,
ἔστι
δὲ
περὶ |
[1, 23] |
ὅτι
ἡ
μεγαλοψυχία
μεσότης
ἐστὶ
|
χαυνότητος |
καὶ
μικροψυχίας.
~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
ΙΔ'
Μεγαλοπρέπεια |
[1, 31] |
ἐμῷ
πρὸς
ἐμὲ
οὔτε
τῇ
|
χειρί, |
ὁμοίως
δὲ
οὐδ´
ἑκάστῳ
τῶν |
[1, 32] |
συμφέρον
ἀνθρώπῳ)
εἰ
οὖν
τὸ
|
χεῖρον |
ἀρετὴ
ἐστί,
τό
γε
βέλτιον |
[1, 31] |
ἀδίκημα
διειλόμεθα
τῷ
ἐπὶ
τὸ
|
χεῖρον |
καὶ
βέλτιον·
ὡς
γίνεσθαι
πρὸς |
[1, 31] |
ἐστιν
ἐγγὺς
τοῦ
πολιτικοῦ
δικαίου·
|
χεῖρον |
μὲν
γάρ
ἐστιν
ἡ
γυνὴ |
[1, 31] |
ἔχει
τι
αὑτῆς
τὸ
μὲν
|
χεῖρον |
τὸ
δὲ
βέλτιον,
ὥστ´
εἴ |
[1, 16] |
ἀντικαταλλαττώμεθα
τὸ
βέλτιον
ἀντὶ
τοῦ
|
χείρονος |
ἐν
αἱρέσει
ὄντος,
ἐνταῦθα
τὸ |
[1, 16] |
οἷον
τὸ
βέλτιον
ἀντὶ
τοῦ
|
χείρονος. |
Ὅταν
οὖν
ἀντικαταλλαττώμεθα
τὸ
βέλτιον |
[1, 32] |
ἡ
φρόνησις
τῆς
σοφίας
(περὶ
|
χείρω |
γὰρ
ἐστίν·
ἡ
μὲν
γὰρ |
[1, 32] |
τῶν
λόγον
ἐχόντων,
ἔστιν
δὲ
|
χείρων |
ἡ
φρόνησις
τῆς
σοφίας
(περὶ |
[1, 24] |
ποιῶν,
οἷον
εἰς
γάμους
ἢ
|
χορηγίαν |
δαπανῶν,
μὴ
ἀξίως
ἀλλ´
ἐνδεῶς, |
[1, 22] |
πολυειδές.
πάντες
γὰρ
οὗτοι
περὶ
|
χρήματά |
εἰσι
ψεκτοί.
Πότερον
οὖν
τοῦ |
[1, 22] |
κτήσασθαί
ἐστι
καὶ
τὸ
παρασκευάσασθαι
|
χρήματα; |
Ἢ
οὔ;
Οὐδὲ
γὰρ
ἄλλης |
[1, 22] |
καὶ
ἀνελευθερίας.
Ἔστιν
δὲ
περὶ
|
χρήματα |
τὰ
τοιαῦτα
πάθη·
ὁ
τε |
[1, 22] |
δὴ
τῆς
ἐλευθεριότητος,
ἀλλ´
ἤδη
|
χρηματιστικῆς. |
~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
ΙΓ'
Ἡ
δὲ
μεγαλοψυχία |
[1, 1] |
ἴσως
{φησὶ}
τούτῳ
τἀγαθῷ
ἀρχῇ
|
χρησάμενος |
ὑπὲρ
τῶν
καθ´
ἕκαστα,
ἐκ |
[1, 2] |
ὁ
σπουδαῖος
εὖ
ἂν
δύνηται
|
χρήσασθαι |
καὶ
ὁ
φαῦλος
κακῶς·
διὸ |
[1, 22] |
ταύτης
δὲ
λαβούσης
τούτοις
ὀρθῶς
|
χρήσασθαι, |
ὁμοίως
ἐπὶ
σωφροσύνης
καὶ
τῶν |
[1, 2] |
τῇ
τοῦ
σπουδαίου
αὐτῶν
ἕκαστον
|
χρήσει, |
οὐ
τῇ
τοῦ
φαύλου)
τοῖς |
[1, 4] |
εὐδαιμονία
καὶ
τὸ
ἄριστον.
Ἐν
|
χρήσει |
τοίνυν
τινὶ
ἂν
εἴη
καὶ |
[1, 3] |
τέλος,
ἡ
δ´
ἕξις
τῆς
|
χρήσεως |
ἕνεκεν.
Μετὰ
τοῦτο
τοίνυν
τοῦτ´ |
[1, 1] |
δεικνύναι,
τοῖς
μὴ
φανεροῖς
παραδείγμασι
|
χρῆσθαι, |
ἀλλ´
ὑπὲρ
τῶν
ἀφανῶν
τοῖς |
[1, 31] |
τῇ
ἀναλογίᾳ
ταύτῃ
τοῦ
δικαίου
|
χρῆσθαι |
ἐν
τῇ
πολιτείᾳ.
Ὁ
μὲν |
[1, 5] |
τῶν
ἀφανῶν
τοῖς
φανεροῖς
μαρτυρίοις
|
χρῆσθαι) |
Εὐθέως
γὰρ
ἐπὶ
γυμνασίων
ἴδοι |
[1, 31] |
ἐστίν,
ἀργύριον
προσαγορεύσαντες
νόμισμα,
τούτῳ
|
χρῆσθαι, |
καὶ
τὴν
ἀξίαν
ἕκαστον
ἑκάστου |
[1, 31] |
εἰ
μεταβάλλει
διὰ
τὴν
ἡμετέραν
|
χρῆσιν, |
διὰ
τοῦτ´
οὐκ
ἔστιν
δίκαιον |
[1, 3] |
ὅρασις}
καὶ
ἔστιν
γε
ἡ
|
χρῆσις |
αἱρετωτέρα
τῆς
ἕξεως·
τέλος
γὰρ |
[1, 4] |
εἴη
ἡ
ἐνέργεια
καὶ
ἡ
|
χρῆσις |
αὐτῆς·
ἡ
εὐδαιμονία
ἄρ´
ἂν |
[1, 4] |
δὲ
καὶ
ἐνέργεια
καὶ
{ἡ}
|
χρῆσις |
αὐτῆς
τῶν
ἀρετῶν·
ὥστε
τέλος |
[1, 4] |
Ὧν
γὰρ
ἦν
ἕξις
καὶ
|
χρῆσις, |
ἡ
χρῆσις
καὶ
ἡ
ἐνέργεια |
[1, 3] |
τοιούτων.
Ὧν
ἄρα
καὶ
{ἡ}
|
χρῆσις |
καὶ
ἕξις
ἐστίν,
ἀεὶ
βέλτιον |
[1, 3] |
χρῆσις
τῆς
ἕξεως·
ἡ
γὰρ
|
χρῆσις |
καὶ
ἡ
ἐνέργεια
τέλος,
ἡ |
[1, 4] |
ἦν
ἕξις
καὶ
χρῆσις,
ἡ
|
χρῆσις |
καὶ
ἡ
ἐνέργεια
τέλος·
τῆς |
[1, 3] |
αὐτὴ
ἡ
ἐνέργεια
καὶ
ἡ
|
χρῆσις, |
οἷον
τῆς
ὄψεως
{ἐστιν
ἡ |
[1, 3] |
τῆς
ἕξεως·
τέλος
γὰρ
ἡ
|
χρῆσις· |
οὐδεὶς
γὰρ
ἂν
βούλοιτο
ἔχειν |
[1, 3] |
ἀεὶ
βέλτιον
καὶ
αἱρετώτερον
ἡ
|
χρῆσις |
τῆς
ἕξεως·
ἡ
γὰρ
χρῆσις |
[1, 31] |
τὸν
αὐτὸν
κατὰ
τὸν
αὐτὸν
|
χρόνον |
καὶ
πλεῖον
ἔχειν
καὶ
ἔλαττον. |
[1, 31] |
τὸ
πολὺ
καὶ
τὸν
πλείω
|
χρόνον |
οὕτω
διαμένει
ἡ
ἀριστερὰ
οὖσα |
[1, 31] |
οὐκ
ἐνδέχεται
κατὰ
τὸν
αὐτὸν
|
χρόνον |
πλεῖον
ἔχειν
καὶ
ἔλαττον,
οὐδ´ |
[1, 4] |
τελείῳ.
Τέλειος
δ´
ἂν
εἴη
|
χρόνος, |
ὅσον
ἄνθρωπος
βιοῖ.
Καὶ
γὰρ |
[1, 19] |
ἐν
τῷ
τυχόντι
καὶ
παντὶ
|
χρόνῳ, |
ἀλλ´
ἐν
ᾧ
οἱ
φόβοι |
[1, 4] |
οὗτος
γὰρ
τέλειος.
Οὐδ´
ἐν
|
χρόνῳ |
γε
ἀτελεῖ,
ἀλλ´
ἐν
τελείῳ. |
[1, 4] |
τὸ
τέλειον
εἶναι
καὶ
ἐν
|
χρόνῳ |
τελείῳ
καὶ
ἐν
ἀνθρώπῳ.
Ὅτι |
[1, 4] |
τὸν
εὐδαίμονα
ἐν
τῷ
μεγίστῳ
|
χρόνῳ |
τοῦ
βίου
κρίνειν,
ὡς
δέον |
[1, 32] |
ἀκοῇ,
χυμὸν
δὲ
γεύσει
γνωρίζομεν,
|
χρῶμα |
δὲ
ὄψει)
ὁμοίως
δὲ
καὶ |
[1, 32] |
γὰρ
δὴ
ἕτερά
ἐστιν
ἀλλήλων
|
χρῶμά |
τε
καὶ
χυμὸς
καὶ
ψόφος |
[1, 32] |
ἀπέδωκεν
(ψόφον
μὲν
γὰρ
ἀκοῇ,
|
χυμὸν |
δὲ
γεύσει
γνωρίζομεν,
χρῶμα
δὲ |
[1, 32] |
ἐστιν
ἀλλήλων
χρῶμά
τε
καὶ
|
χυμὸς |
καὶ
ψόφος
καὶ
ὀσμή,
ὡσαύτως |
[1, 32] |
ἀρετὴ
αὕτη
ἡ
ἄνευ
λόγου
|
χωριζομένη |
μὲν
τοῦ
λόγου
μικρὰ
καὶ |
[1, 2] |
ἆρά
γε
οὕτω
πως,
οἷον
|
χωρὶς |
αὐτοῦ;
Ἢ
καὶ
τοῦτο
ἄτοπον; |
[1, 2] |
οὐ
γάρ
ἐστιν
ἄλλο
τι
|
χωρὶς |
τούτων
ἡ
εὐδαιμονία,
ἀλλὰ
ταῦτα. |
[1, 32] |
ἄνευ
τούτων·
οὐ
γὰρ
ἂν
|
χωρίσαις |
τὸν
συνετὸν
τοῦ
φρονίμου.
Ὁμοίως |
[1, 31] |
τὴν
τοῦ
ἀνδρὸς
τάξιν
καὶ
|
χωρισθῇ |
ἀπ´
αὐτοῦ,
τότ´
ἤδη
ἐν |
[1, 1] |
εἶναι.
Ἡ
μὲν
γὰρ
ἰδέα
|
χωριστὸν |
καὶ
αὐτὸ
καθ´
αὑτό·
τὸ |
[1, 1] |
Οὐ
γὰρ
ἄν
ποτε
τὸ
|
χωριστὸν |
καὶ
τὸ
πεφυκὸς
αὐτὸ
καθ´ |
[1, 1] |
οὐκ
ἔστιν
δὴ
ταὐτὸν
τῷ
|
χωριστῷ. |
Οὐ
γὰρ
ἄν
ποτε
τὸ |