Livre, partie
[1, 1]	στοιχεῖα τῆς φύσεως πόθεν ὑπέστη;	πάλιν	ἐκεῖνος πρὸς ταῦτα, Ἐκ βουλῆς
[1, 1]	ἐν ἐκπλήξει μου ὄντος, φησὶ	πάλιν	ἐμοί, Εἶδες ἐν τῷ νῷ
[1, 1]	ἔφην, ἀκοῦσαι βούλομαι. φησὶν ἐμοὶ	πάλιν,	Ἔχε νῷ σῷ ὅσα θέλεις
[1, 1]	πηγὰς ἐπανέρχονται, μέρη γινόμεναι καὶ	πάλιν	συνανιστάμεναι εἰς τὰς ἐνεργείας. καὶ
[1, 1]	ἐκ τούτων τυγχάνεις, εἰς ζωὴν	πάλιν	χωρήσεις. ταῦτα ὁ Ποιμάνδρης εἶπεν.
[1, 1]	πάντων σύνδεσμος ἐκ βουλῆς θεοῦ·	πάντα	γὰρ ζῷα ἀρρενοθήλεα ὄντα διελύετο
[1, 1]	ὁρῶ θέαν ἀόριστον, φῶς δὲ	πάντα	γεγενημένα, εὔδιόν τε καὶ ἱλαρόν,
[1, 1]	γίνεται βοήθεια, καὶ εὐθὺς τὰ	πάντα	γνωρίζουσι καὶ τὸν πατέρα ἱλάσκονται
[1, 1]	ἰδίας μορφῆς, παρέδωκε τὰ ἑαυτοῦ	πάντα	δημιουργήματα, καὶ κατανοήσας δὲ τὴν
[1, 1]	καὶ ἐπληθύνθη κατὰ γένος τὰ	πάντα	καὶ ὁ ἀναγνωρίσας ἑαυτὸν ἐλήλυθεν
[1, 1]	ἠλλάγη τῇ ἰδέᾳ, καὶ εὐθέως	πάντα	μοι ἤνοικτο ῥοπῇ, καὶ ὁρῶ
[1, 1]	λοιπόν, τί μέλλεις; οὐχ ὡς	πάντα	παραλαβὼν καθοδηγὸς γίνῃ τοῖς ἀξίοις,
[1, 1]	ἦσαν. καὶ διὰ τοῦτο παρὰ	πάντα	τὰ ἐπὶ γῆς ζῷα διπλοῦς
[1, 1]	αὐξήσει καὶ πληθύνεσθε ἐν πλήθει	πάντα	τὰ κτίσματα καὶ δημιουργήματα, καὶ
[1, 1]	αἴτιον τοῦ θανάτου ἔρωτα, καὶ	πάντα	τὰ ὄντα. τοῦτο εἰπόντος, ἡ
[1, 1]	νοῦν, καὶ ἔμεινεν οὕτω τὰ	πάντα	τοῦ αἰσθητοῦ κόσμου μέχρι περιόδου
[1, 1]	τὸ πλεῖον αὐξάνει. Εὖ μοι	πάντα,	ὡς ἐβουλόμην, ἐδίδαξας, ὦ Νοῦς,
[1, 1]	ὃ βούλει, καὶ σύνειμί σοι	πανταχοῦ.	φημὶ ἐγώ, Μαθεῖν θέλω τὰ
[1, 1]	ἔννους ἄνθρωπος ἀναγνωρισάτω ἑαυτόν» οὐ	πάντες	γὰρ ἄνθρωποι νοῦν ἔχουσιν; Εὐφήμει,
[1, 1]	αὐτοῦ δυναμωθεὶς καὶ διδαχθεὶς τοῦ	παντὸς	τὴν φύσιν καὶ τὴν μεγίστην
[1, 1]	ἄγρια καὶ ἥμερα. ὁ δὲ	πάντων	πατὴρ ὁ Νοῦς, ὢν ζωὴ
[1, 1]	τῆς περιόδου πεπληρωμένης ἐλύθη ὁ	πάντων	σύνδεσμος ἐκ βουλῆς θεοῦ· πάντα
[1, 1]	ἄνθρωπον· ἀθάνατος γὰρ ὢν καὶ	πάντων	τὴν ἐξουσίαν ἔχων, τὰ θνητὰ
[1, 1]	γὰρ ἦσαν. καὶ διὰ τοῦτο	παρὰ	πάντα τὰ ἐπὶ γῆς ζῷα
[1, 1]	ἔχουσιν; Εὐφήμει, ὦ οὗτος, λαλῶν·	παραγίνομαι	αὐτὸς ἐγὼ ὁ Νοῦς τοῖς
[1, 1]	καὶ αὐτοὶ εἰς δυνάμεις ἑαυτοὺς	παραδιδόασι,	καὶ δυνάμεις γενόμενοι ἐν θεῷ
[1, 1]	ἀναλύσει τοῦ σώματος τοῦ ὑλικοῦ	παραδίδως	αὐτὸ τὸ σῶμα εἰς ἀλλοίωσιν,
[1, 1]	τὸ ἦθος τῷ δαίμονι ἀνενέργητον	παραδίδως,	καὶ αἱ αἰσθήσεις τοῦ σώματος
[1, 1]	τῇ στοργῇ, καὶ πρὸ τοῦ	παραδοῦναι	τὸ σῶμα ἰδίῳ θανάτῳ μυσάττονται
[1, 1]	τί μέλλεις; οὐχ ὡς πάντα	παραλαβὼν	καθοδηγὸς γίνῃ τοῖς ἀξίοις, ὅπως
[1, 1]	ὕπνῳ ἀλόγῳ. Οἱ δὲ ἀκούσαντες	παρεγένοντο	ὁμοθυμαδόν. ἐγὼ δέ φημι, Τί
[1, 1]	ἄνθρωπος συναγιάζειν σοι βούλεται, καθὼς	παρέδωκας	αὐτῷ τὴν πᾶσαν ἐξουσίαν.
[1, 1]	θεὸς ἠράσθη τῆς ἰδίας μορφῆς,	παρέδωκε	τὰ ἑαυτοῦ πάντα δημιουργήματα, καὶ
[1, 1]	ὁδῷ ἑαυτοὺς ἐκδεδωκότες, οἱ δὲ	παρεκάλουν	διδαχθῆναι, ἑαυτοὺς πρὸ ποδῶν μου
[1, 1]	πᾶσαν ἐξουσίαν διὰ τῆς ἁρμονίας	παρέκυψεν,	ἀναρρήξας τὸ κύτος, καὶ ἔδειξε
[1, 1]	τὸν πατέρα· συγχαίρουσι δὲ οἱ	παρόντες	τῇ τούτου παρουσίᾳ, καὶ ὁμοιωθεὶς
[1, 1]	δὲ οἱ παρόντες τῇ τούτου	παρουσίᾳ,	καὶ ὁμοιωθεὶς τοῖς συνοῦσιν ἀκούει
[1, 1]	ἐλεήμοσι, τοῖς εὐσεβοῦσι, καὶ ἡ	παρουσία	μου γίνεται βοήθεια, καὶ εὐθὺς
[1, 1]	τὰ ὄντα. ἅγιος εἶ, οὗ	πᾶσα	φύσις εἰκὼν ἔφυ. ἅγιος εἶ,
[1, 1]	ὃν ἰδοῦσα ἀκόρεστον κάλλος καὶ	πᾶσαν	ἐνέργειαν ἐν ἑαυτῷ ἔχοντα τῶν
[1, 1]	βούλεται, καθὼς παρέδωκας αὐτῷ τὴν	πᾶσαν	ἐξουσίαν.
[1, 1]	καὶ τῶν ἀλόγων ζῴων ἔχων	πᾶσαν	ἐξουσίαν διὰ τῆς ἁρμονίας παρέκυψεν,
[1, 1]	τῇ δημιουργικῇ σφαίρᾳ, ἕξων τὴν	πᾶσαν	ἐξουσίαν, κατενόησε τοῦ ἀδελφοῦ τὰ
[1, 1]	οὐκ ἐμόρφωσεν. ἅγιος εἶ, ὁ	πάσης	δυνάμεως ἰσχυρότερος. ἅγιος εἶ, ὁ
[1, 1]	δυνάμεως ἰσχυρότερος. ἅγιος εἶ, ὁ	πάσης	ὑπεροχῆς μείζων. ἅγιος εἶ, ὁ
[1, 1]	τὴν ἐξουσίαν ἔχων, τὰ θνητὰ	πάσχει	ὑποκείμενος τῇ εἱμαρμένῃ. ὑπεράνω οὖν
[1, 1]	ἐν τῷ σκότει πλανώμενος, αἰσθητῶς	πάσχων	τὰ τοῦ θανάτου. Τί τοσοῦτον
[1, 1]	καὶ φῶς χωρῶ. εὐλογητὸς εἶ,	πάτερ.	ὁ σὸς ἄνθρωπος συναγιάζειν σοι
[1, 1]	τὰ πάντα γνωρίζουσι καὶ τὸν	πατέρα	ἱλάσκονται ἀγαπητικῶς καὶ εὐχαριστοῦσιν εὐλογοῦντες
[1, 1]	τότε τάξει ἀνέρχονται πρὸς τὸν	πατέρα,	καὶ αὐτοὶ εἰς δυνάμεις ἑαυτοὺς
[1, 1]	ὑμνεῖ σὺν τοῖς οὖσι τὸν	πατέρα·	συγχαίρουσι δὲ οἱ παρόντες τῇ
[1, 1]	δὲ εὐχαριστήσας καὶ εὐλογήσας τὸν	πατέρα	τῶν ὅλων ἀνείθην ὑπ´ αὐτοῦ
[1, 1]	ζωή ἐστιν ὁ θεὸς καὶ	πατήρ,	ἐξ οὗ ἐγένετο ὁ Ἄνθρωπος.
[1, 1]	λόγος κυρίου, ὁ δὲ νοῦς	πατὴρ	θεός. οὐ γὰρ διίστανται ἀπ´
[1, 1]	καὶ ἥμερα. ὁ δὲ πάντων	πατὴρ	ὁ Νοῦς, ὢν ζωὴ καὶ
[1, 1]	θεῷ. ἅγιος ὁ θεὸς καὶ	πατὴρ	τῶν ὅλων. ἅγιος ὁ θεὸς,
[1, 1]	φωτὸς καὶ ζωῆς συνέστηκεν ὁ	πατὴρ	τῶν ὅλων, ἐξ οὗ γέγονεν
[1, 1]	καὶ ἰσχύος ὅλης εὐλογίαν τῷ	πατρὶ	θεῷ. ἅγιος ὁ θεὸς καὶ
[1, 1]	δημιουργεῖν, καὶ συνεχωρήθη ἀπὸ τοῦ	πατρός·	γενόμενος ἐν τῇ δημιουργικῇ σφαίρᾳ,
[1, 1]	τόκου· περικαλλὴς γάρ, τὴν τοῦ	πατρὸς	εἰκόνα ἔχων· ὄντως γὰρ καὶ
[1, 1]	δὲ ὤν, ἐξ ἀρρενοθήλεος ὢν	πατρὸς	καὶ ἄϋπνος ἀπὸ ἀΰπνου κρατεῖται.
[1, 1]	τύχῃ πλείονος τιμωρίας, καὶ οὐ	παύεται	ἐπ´ ὀρέξεις ἀπλέτους τὴν ἐπιθυμίαν
[1, 1]	τῇ ἀγνωσίᾳ τοῦ θεοῦ, νήψατε,	παύσασθε	δὲ κραιπαλῶντες, θελγόμενοι ὕπνῳ ἀλόγῳ.
[1, 1]	ἀρχοντικὴν προφανίαν ἀπλεονέκτητον, καὶ τῇ	πέμπτῃ	τὸ θράσος τὸ ἀνόσιον καὶ
[1, 1]	ὀχευτικόν, τὸ δὲ ἐκ πυρὸς	πέπειρον.	ἐκ δὲ αἰθέρος τὸ πνεῦμα
[1, 1]	ποθεῖς λόγον ἀκοῦσαι. τῆς περιόδου	πεπληρωμένης	ἐλύθη ὁ πάντων σύνδεσμος ἐκ
[1, 1]	Νοῦς, ἔτι δέ μοι εἰπὲ	περὶ	τῆς ἀνόδου τῆς γινομένης. πρὸς
[1, 1]	ΠΟΙΜΑΝΔΡΗΣ. Ἐννοίας μοί ποτε γενομένης	περὶ	τῶν ὄντων καὶ μετεωρισθείσης μοι
[1, 1]	δὲ φύσις λαβοῦσα τὸν ἐρώμενον	περιεπλάκη	ὅλη καὶ ἐμίγησαν· ἐρώμενοι γὰρ
[1, 1]	διοικητάς τινας ἑπτά, ἐν κύκλοις	περιέχοντας	τὸν αἰσθητὸν κόσμον, καὶ ἡ
[1, 1]	καὶ κόσμον ἀπεριόριστον γεγενημένον, καὶ	περιίσχεσθαι	τὸ πῦρ δυνάμει μεγίστῃ, καὶ
[1, 1]	Νοῦς σὺν τῷ Λόγῳ, ὁ	περιίσχων	τοὺς κύκλους καὶ δινῶν ῥοίζῳ,
[1, 1]	οὗ ἠράσθη ὡς ἰδίου τόκου·	περικαλλὴς	γάρ, τὴν τοῦ πατρὸς εἰκόνα
[1, 1]	ὃν ποθεῖς λόγον ἀκοῦσαι. τῆς	περιόδου	πεπληρωμένης ἐλύθη ὁ πάντων σύνδεσμος
[1, 1]	πάντα τοῦ αἰσθητοῦ κόσμου μέχρι	περιόδου	τέλους καὶ ἀρχῶν γενῶν. ἄκουε
[1, 1]	ἀναγνωρίσας ἑαυτὸν ἐλήλυθεν εἰς τὸ	περιούσιον	ἀγαθόν, ὁ δὲ ἀγαπήσας τὸ
[1, 1]	αὐτῶν φύσεως ἠβουλήθη ἀναρρῆξαι τὴν	περιφέρειαν	τῶν κύκλων, καὶ τὸ κράτος
[1, 1]	οὗ λήγει· ἡ δὲ τούτων	περιφορά,	καθὼς ἠθέλησεν ὁ Νοῦς, ἐκ
[1, 1]	ἐπεῖχε τὸν Λόγον> ἀὴρ δὲ	πετεινὰ	ἤνεγκε, καὶ τὸ ὕδωρ νηκτά·
[1, 1]	Ἔοικας, ὦ οὗτος, τούτων μὴ	πεφροντικέναι	ὧν ἤκουσας. οὐκ ἔφην σοι
[1, 1]	τοῦ σώματος εἰς τὰς ἑαυτῶν	πηγὰς	ἐπανέρχονται, μέρη γινόμεναι καὶ πάλιν
[1, 1]	ἀδελφούς, υἱοὺς δὲ σοῦ. διὸ	πιστεύω	καὶ μαρτυρῶ· εἰς ζωὴν καὶ
[1, 1]	μεταλαβεῖν; μετανοήσατε, οἱ συνοδεύσαντες τῇ	πλάνῃ	καὶ συγκοινωνήσαντες τῇ ἀγνοίᾳ· ἀπαλλάγητε
[1, 1]	ὁ δὲ ἀγαπήσας τὸ ἐκ	πλάνης	ἔρωτος σῶμα, οὗτος μένει ἐν
[1, 1]	οὗτος μένει ἐν τῷ σκότει	πλανώμενος,	αἰσθητῶς πάσχων τὰ τοῦ θανάτου.
[1, 1]	ἐπ´ αὐτὸν πῦρ ἐπὶ τὸ	πλεῖον	αὐξάνει. Εὖ μοι πάντα, ὡς
[1, 1]	γνώριζε τοῦτο. εἰπόντος ταῦτα ἐπὶ	πλείονα	χρόνον ἀντώπησέ μοι, ὥστε με
[1, 1]	ἀνομίας αὐτὸν ὁπλίζει, ἵνα τύχῃ	πλείονος	τιμωρίας, καὶ οὐ παύεται ἐπ´
[1, 1]	καὶ πονηροῖς καὶ φθονεροῖς καὶ	πλεονέκταις	καὶ φονεῦσι καὶ ἀσεβέσι πόρρωθέν
[1, 1]	ἐν αὐξήσει καὶ πληθύνεσθε ἐν	πλήθει	πάντα τὰ κτίσματα καὶ δημιουργήματα,
[1, 1]	λόγῳ, Αὐξάνεσθε ἐν αὐξήσει καὶ	πληθύνεσθε	ἐν πλήθει πάντα τὰ κτίσματα
[1, 1]	Ποιμάνδρου ἀνεγραψάμην εἰς ἐμαυτόν, καὶ	πληρωθεὶς	ὧν ἤθελον ἐξηυφράνθην. ἐγένετο γὰρ
[1, 1]	τὰς ἀφορμὰς τὰς κακὰς τοῦ	πλούτου	ἀνενεργήτους, καὶ τῇ ἑβδόμῃ ζώνῃ
[1, 1]	πέπειρον. ἐκ δὲ αἰθέρος τὸ	πνεῦμα	ἔλαβε καὶ ἐξήνεγκεν ἡ φύσις
[1, 1]	ἀὴρ ἐλαφρὸς ὢν ἠκολούθησε τῷ	πνεύματι,	ἀναβαίνοντος αὐτοῦ μέχρι τοῦ πυρὸς
[1, 1]	δὲ ἦν διὰ τὸν ἐπιφερόμενον	πνευματικὸν	λόγον εἰς ἀκοήν. ὁ δὲ
[1, 1]	ἔφην σοι ἐκ πυρὸς καὶ	πνεύματος,	οὐκ ἀνέμενεν ἡ φύσις, ἀλλ´
[1, 1]	ὃς θεὸς τοῦ πυρὸς καὶ	πνεύματος	ὤν, ἐδημιούργησε διοικητάς τινας ἑπτά,
[1, 1]	δὲ παρεκάλουν διδαχθῆναι, ἑαυτοὺς πρὸ	ποδῶν	μου ῥίψαντες. ἐγὼ δὲ ἀναστήσας
[1, 1]	ἀρχῶν γενῶν. ἄκουε λοιπόν, ὃν	ποθεῖς	λόγον ἀκοῦσαι. τῆς περιόδου πεπληρωμένης
[1, 1]	ἐγώ φημι, στοιχεῖα τῆς φύσεως	πόθεν	ὑπέστη; πάλιν ἐκεῖνος πρὸς ταῦτα,
[1, 1]	γὰρ νῦν ἐπιθυμίαν ἦλθον καὶ	ποθῶ	ἀκοῦσαι· μὴ ἔκτρεχε. καὶ ὁ
[1, 1]	μεταρσίους. καὶ μετὰ ταῦτα, Ὦ	Ποιμάνδρη,	εἰς μεγάλην γὰρ νῦν ἐπιθυμίαν
[1, 1]	ἐρῶ τοῦ λόγου. ὁ δὲ	Ποιμάνδρης	εἶπε, Τοῦτό ἐστι τὸ κεκρυμμένον
[1, 1]	τῆς γινομένης. πρὸς ταῦτα ὁ	Ποιμάνδρης	εἷπε, Πρῶτον μὲν ἐν τῇ
[1, 1]	ζωὴν πάλιν χωρήσεις. ταῦτα ὁ	Ποιμάνδρης	εἶπεν. Ἀλλ´ ἔτι μοι εἰπέ,
[1, 1]	ἀκοῦσαι· μὴ ἔκτρεχε. καὶ ὁ	Ποιμάνδρης	εἶπεν, Ἀλλὰ σιώπα. οὔπω γάρ
[1, 1]	θεοῦ σωθῇ; ταῦτα εἰπὼν ὁ	Ποιμάνδρης	ἐμοὶ ἐμίγη ταῖς δυνάμεσιν. ἐγὼ
[1, 1]	λόγον εἰς ἀκοήν. ὁ δὲ	Ποιμάνδρης	ἐμοί, Ἐνόησας, φησί τὴν θέαν
[1, 1]	ἀρχῆς τῆς ἀπεράντου· ταῦτα ὁ	Ποιμάνδρης	ἐμοί. Τὰ οὖν, ἐγώ φημι,
[1, 1]	~ἙΡΜΟΥ ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟΥ	ΠΟΙΜΑΝΔΡΗΣ.	Ἐννοίας μοί ποτε γενομένης περὶ
[1, 1]	Ἐγὼ μέν, φησίν, εἰμὶ ὁ	Ποιμάνδρης,	ὁ τῆς αὐθεντίας νοῦς· οἶδα
[1, 1]	ἐγὼ δὲ τὴν εὐεργεσίαν τοῦ	Ποιμάνδρου	ἀνεγραψάμην εἰς ἐμαυτόν, καὶ πληρωθεὶς
[1, 1]	διενοήθην ὁρῶν διὰ τὸν τοῦ	Ποιμάνδρου	λόγον. ὡς δὲ ἐν ἐκπλήξει
[1, 1]	τοῦ νοός μου, τουτέστι τοῦ	Ποιμάνδρου,	τοῦ τῆς αὐθεντίας λόγου. θεόπνους
[1, 1]	δὲ ἀνοήτοις καὶ κακοῖς καὶ	πονηροῖς	καὶ φθονεροῖς καὶ πλεονέκταις καὶ
[1, 1]	πλεονέκταις καὶ φονεῦσι καὶ ἀσεβέσι	πόρρωθέν	εἰμι, τῷ τιμωρῷ ἐκχωρήσας δαίμονι,
[1, 1]	~ἙΡΜΟΥ ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟΥ ΠΟΙΜΑΝΔΡΗΣ. Ἐννοίας μοί	ποτε	γενομένης περὶ τῶν ὄντων καὶ
[1, 1]	οἱ δὲ παρεκάλουν διδαχθῆναι, ἑαυτοὺς	πρὸ	ποδῶν μου ῥίψαντες. ἐγὼ δὲ
[1, 1]	πρὸς αὐτὸν τῇ στοργῇ, καὶ	πρὸ	τοῦ παραδοῦναι τὸ σῶμα ἰδίῳ
[1, 1]	Νοῦς ὁ σὸς θεός, ὁ	πρὸ	φύσεως ὑγρᾶς τῆς ἐκ σκότους
[1, 1]	νῷ τὸ ἀρχέτυπον εἶδος, τὸ	προάρχον	τῆς ἀρχῆς τῆς ἀπεράντου· ταῦτα
[1, 1]	ἐν τῷ θανάτῳ ὄντες; Ὅτι	προκατάρχεται	τοῦ οἰκείου σώματος τὸ στυγνὸν
[1, 1]	τὰ ὄντα. τοῦτο εἰπόντος, ἡ	πρόνοια	διὰ τῆς εἱμαρμένης καὶ ἁρμονίας
[1, 1]	ἀνόσιον καὶ τῆς τόλμης τὴν	προπέτειαν,	καὶ τῇ ἕκτῃ τὰς ἀφορμὰς
[1, 1]	εὐχαριστοῦσιν εὐλογοῦντες καὶ ὑμνοῦντες τεταγμένως	πρὸς	αὐτὸν τῇ στοργῇ, καὶ πρὸ
[1, 1]	ἁγνὰς ἀπὸ ψυχῆς καὶ καρδίας	πρὸς	σὲ ἀνατεταμένης, ἀνεκλάλητε, ἄρρητε, σιωπῇ
[1, 1]	ἀλλ´ εὐθὺς ἀπεκύησεν ἑπτὰ ἀνθρώπους,	πρὸς	τὰς φύσεις τῶν ἑπτὰ διοκητόρων,
[1, 1]	φύσεως πόθεν ὑπέστη; πάλιν ἐκεῖνος	πρὸς	ταῦτα, Ἐκ βουλῆς θεοῦ, ἥτις
[1, 1]	περὶ τῆς ἀνόδου τῆς γινομένης.	πρὸς	ταῦτα ὁ Ποιμάνδρης εἷπε, Πρῶτον
[1, 1]	ἐξήνεγκεν ἡ φύσις τὰ σώματα	πρὸς	τὸ εἶδος τοῦ Ἀνθρώπου. ὁ
[1, 1]	θεόν· καὶ τότε τάξει ἀνέρχονται	πρὸς	τὸν πατέρα, καὶ αὐτοὶ εἰς
[1, 1]	ὅστις τὴν ὀξύτητα τοῦ πυρὸς	προσβάλλων	θρώσκει αὐτὸν αἰσθητικῶς καὶ μᾶλλον
[1, 1]	ἐάσω αὐτὸς ὁ Νοῦς τὰ	προσπίπτοντα	ἐνεργήματα τοῦ σώματος ἐκτελεσθῆναι. πυλωρὸς
[1, 1]	καὶ τῇ τετάρτῃ τὴν ἀρχοντικὴν	προφανίαν	ἀπλεονέκτητον, καὶ τῇ πέμπτῃ τὸ
[1, 1]	διὰ τῆς ἁρμονίας, καὶ τῇ	πρώτῃ	ζώνῃ δίδωσι τὴν αὐξητικὴν ἐνέργειαν
[1, 1]	οὔπω γάρ σοι ἀνήπλωσα τὸν	πρῶτον	λόγον. Ἰδοὺ σιωπῶ, ἔφην ἐγώ.
[1, 1]	πρὸς ταῦτα ὁ Ποιμάνδρης εἷπε,	Πρῶτον	μὲν ἐν τῇ ἀναλύσει τοῦ
[1, 1]	προσπίπτοντα ἐνεργήματα τοῦ σώματος ἐκτελεσθῆναι.	πυλωρὸς	ὢν ἀποκλείσω τὰς εἰσόδους τῶν
[1, 1]	ἅγιος ἐπέβη τῇ φύσει, καὶ	πῦρ	ἄκρατον ἐξεπήδησεν ἐκ τῆς ὑγρᾶς
[1, 1]	ἀπεριόριστον γεγενημένον, καὶ περιίσχεσθαι τὸ	πῦρ	δυνάμει μεγίστῃ, καὶ στάσιν ἐσχηκέναι
[1, 1]	τοῦτον βασανίζει, καὶ ἐπ´ αὐτὸν	πῦρ	ἐπὶ τὸ πλεῖον αὐξάνει. Εὖ
[1, 1]	τοῦ Δημιουργοῦ κτίσιν ἐν τῷ	πυρί,	ἠβουλήθη καὶ αὐτὸς δημιουργεῖν, καὶ
[1, 1]	πνεύματι, ἀναβαίνοντος αὐτοῦ μέχρι τοῦ	πυρὸς	ἀπὸ γῆς καὶ ὕδατος, ὡς
[1, 1]	ἀσυνάρθρως ἐξεπέμπετο, ὡς εἰκάσαι φωνῇ	πυρός,	ἐκ δὲ φωτὸς λόγος ἅγιος
[1, 1]	φύσιν, οὓς ἔφην σοι ἐκ	πυρὸς	καὶ πνεύματος, οὐκ ἀνέμενεν ἡ
[1, 1]	Νοῦν δημιουργόν, ὃς θεὸς τοῦ	πυρὸς	καὶ πνεύματος ὤν, ἐδημιούργησε διοικητάς
[1, 1]	καὶ καπνὸν ἀποδιδοῦσαν, ὡς ἀπὸ	πυρός,	καί τινα ἦχον ἀποτελοῦσαν ἀνεκλάλητον
[1, 1]	κράτος τοῦ ἐπικειμένου ἐπὶ τοῦ	πυρὸς	κατανοῆσαι. καὶ ὁ τοῦ τῶν
[1, 1]	ὕδωρ ὀχευτικόν, τὸ δὲ ἐκ	πυρὸς	πέπειρον. ἐκ δὲ αἰθέρος τὸ
[1, 1]	δαίμονι, ὅστις τὴν ὀξύτητα τοῦ	πυρὸς	προσβάλλων θρώσκει αὐτὸν αἰσθητικῶς καὶ
[1, 1]	εἶπεν. Ἀλλ´ ἔτι μοι εἰπέ,	πῶς	εἰς ζωὴν χωρήσω ἐγώ, ἔφην,
[1, 1]	φύσιν καὶ γνῶναι τὸν θεόν·	πῶς,	ἔφην, ἀκοῦσαι βούλομαι. φησὶν ἐμοὶ
[1, 1]	τοῦ γένους, τοὺς λόγους διδάσκων,	πῶς	καὶ τίνι τρόπῳ σωθήσονται, καὶ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 8/05/2008