Chapitre
[37]	νῦν τὸν τῷ λόγῳ τοῦ	θεοῦ	ἁγιαζόμενον ἄρτον εἰς σῶμα τοῦ
[33]	αὐτοὺς ἐροῦμεν, ὑγρότητι καὶ εἰκόνι	θεοῦ;	ἀλλ´ οὐδὲν ἐκεῖ τὸ παράδοξον,
[33]	οὐδὲν ἐκεῖ τὸ παράδοξον, εἰ	θεοῦ	βουλομένου πρὸς τὸ τιμιώτατον ζῷον
[40]	εὐαγγέλιον, ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα	θεοῦ	γενέσθαι. τὸ τέκνον γενόμενόν τινος
[40]	τὸν θεὸν καὶ τέκνον ἐγένου	θεοῦ,	δεῖξον διὰ τῆς προαιρέσεως καὶ
[2]	καθὼς ἐδόθη καὶ λόγον εἶναι	θεοῦ	διὰ τὸ μὴ δεῖν ἐλλιπέστερον
[20]	καὶ τεχνικὸν τῆς οἰκονομίας τοῦ	θεοῦ	διαδείκνυσιν. ἐπεὶ δέ, καθὼς ἐν
[7]	ἂν ὁ τῆς ἀγαθότητος τοῦ	θεοῦ	διασώζοιτο λόγος, εἴπερ ἐν κακοῖς
[9]	τὸ καλὸν μὴ πρέπειν ἐπὶ	θεοῦ	δογματίζοντες; ~Ἀλλὰ μικρόν, φησί, καὶ
[20]	προσήκει συνδραμεῖν ἐν ταῖς περὶ	θεοῦ	δόξαις, σκοπήσωμεν εἴ τινος ἡ
[34]	εὐχῆς τὸ θεῖον, τῇ τοῦ	θεοῦ	δυνάμει, καθὼς ἐν τοῖς ἔμπροσθεν
[5]	φωνῶν σημαινόμενον, ἡ ἀίδιος τοῦ	θεοῦ	δύναμις, ἡ ποιητικὴ τῶν ὄντων,
[6]	γὰρ ἡ τῆς εὐλογίας τοῦ	θεοῦ	δύναμις τῆς τούτου βίας· διὰ
[40]	τούτοις ᾖς, ἀληθῶς ἐγένου τέκνον	θεοῦ·	εἰ δὲ τοῖς τῆς κακίας
[2]	τοῦ ἡμετέρου λόγου τὸν τοῦ	θεοῦ	εἶναι λόγον, εἴπερ τούτου μετὰ
[2]	ὑποστάσει θεωρουμένην, οὔτε χωρισθῆναι τοῦ	θεοῦ,	ἐν ᾧ ἔστιν, ἢ τοῦ
[8]	οὐκ ἔχει. ἀλλ´ ὅτι μὲν	θεοῦ	ἔργον ὁ ἄνθρωπος, καλόν τε
[5]	ἐν ἀγαθοῖς γεγενῆσθαι· ἐπειδὴ γὰρ	θεοῦ	ἔργον ὁ ἄνθρωπος, τοῦ δι´
[2]	φύσεως τὸ μὲν εἶναι πνεῦμα	θεοῦ	εὐσεβὲς ἐνομίσθη, καθὼς ἐδόθη καὶ
[18]	ἀπόστολος, ἐπεφάνη ἡ χάρις τοῦ	θεοῦ	ἡ σωτήριος πᾶσιν ἀνθρώποις, διὰ
[16]	τὸ θεῖον. οὐκοῦν ἀλλοτρία περὶ	θεοῦ	ἡ ὑπόληψις, εἴπερ τὸν ἀπαθῆ
[12]	τοῦ διὰ σαρκὸς ἡμῖν φανερωθέντος	θεοῦ	ἱκανὴν ἀπόδειξιν τῆς ἐπιφανείας τῆς
[37]	ὁ ἀπόστολος, ἁγιάζεται διὰ λόγου	θεοῦ	καὶ ἐντεύξεως, οὐ διὰ βρώσεως
[5]	~Ἀλλὰ τὸ μὲν εἶναι λόγον	θεοῦ	καὶ πνεῦμα διά τε τῶν
[4]	φανέρωσις. τὸ γὰρ εἶναι λόγον	θεοῦ	καὶ πνεῦμα θεοῦ, οὐσιωδῶς ὑφεστώσας
[17]	τὸ πλῆθος τῆς χρηστότητος τοῦ	θεοῦ	κεκρυμμένην ἔχει τὴν ὠφέλειαν καὶ
[8]	τῆς περὶ τὸν ἄνθρωπον τοῦ	θεοῦ	κηδεμονίας. τὸ ζῇν διὰ τὴν
[40]	προαιρέσεως κατὰ τὴν δικαίαν τοῦ	θεοῦ	κρίσιν ἀναφυόμενα τῷ βίῳ, σωφρονούντων
[5]	ἀπίθανόν τε καὶ ἀπρεπῆ περὶ	θεοῦ	λέγεσθαι. οὐκοῦν ἐξ ἑτέρας ἀρχῆς
[1]	λεγόμενον συνεπαίρεται. οὐκοῦν κἂν λόγος	θεοῦ	λέγηται, οὐκ ἐν τῇ ὁρμῇ
[1]	ὁμολογηθείη τὸ ὑφεστάναι τὸν τοῦ	θεοῦ	λόγον ἀιδίως, ἀνάγκη πᾶσα ἐν
[2]	θεοπρεπές ἐστιν οἴεσθαι· ἀλλ´ ὡς	θεοῦ	λόγον ἀκούσαντες οὐκ ἀνυπόστατόν τι
[1]	μὴν ἀσεβὲς ἀπεδείχθη τὸν τοῦ	θεοῦ	λόγον ἀνυπόστατον εἶναι. οὐκοῦν συναπεδείχθη
[1]	ἐκφεύξεται, τόν τε ζῶντα τοῦ	θεοῦ	λόγον καὶ ἐνεργὸν καὶ ποιητικὸν
[1]	παρ´ ἡμῖν καὶ τὸν τοῦ	θεοῦ	λόγον ὑπονοεῖν, οὕτω μεταχθήσεται πρὸς
[1]	ζῶντος μὲν καὶ ὑφεστῶτος, ὅτι	θεοῦ	λόγος ἐστί, προαιρουμένου δέ, ὅτι
[5]	τοῦτο ῥῆμα ὢν ὁ τοῦ	θεοῦ	λόγος, ἢ ἕξις ἐπιστήμης τινὸς
[37]	τῷ οἴνῳ, ὁ δὲ τοῦ	θεοῦ	λόγος, καθὼς ἐν τοῖς πρώτοις
[4]	ἡμετέρῳ ῥήματι καὶ ὁ τοῦ	θεοῦ	λόγος καὶ τὸ πνεῦμα τῷ
[8]	ἐν οἷς ἀπεδείκνυτο ὁ τοῦ	θεοῦ	λόγος οὐσιώδης τις καὶ ἐνυπόστατος
[4]	ἡμέτερος, τοσαύτην καὶ ὁ τοῦ	θεοῦ	λόγος τὴν ἰσχὺν ἔχει. ἀλλὰ
[1]	ἐστίν· οὕτως καὶ ὁ τοῦ	θεοῦ	λόγος τῷ μὲν ὑφεστάναι καθ´
[2]	ἀναχεομένην, ἀλλὰ καθ´ ὁμοιότητα τοῦ	θεοῦ	λόγου καθ´ ὑπόστασιν οὖσαν, προαιρετικήν,
[5]	δὲ κατὰ ἄνθρωπον οἰκονομίαν τοῦ	θεοῦ	λόγου κατὰ τὸ ἴσον ἑκάτερος
[37]	ἁγιαζόμενον ἄρτον εἰς σῶμα τοῦ	θεοῦ	λόγου μεταποιεῖσθαι πιστεύομεν. καὶ γὰρ
[37]	δὲ σῶμα τῇ ἐνοικήσει τοῦ	θεοῦ	λόγου πρὸς τὴν θεικὴν ἀξίαν
[29]	Ἰουδαίων κατὰ τῶν ἁγίων τοῦ	θεοῦ	μιαιφονία, οὐδὲ ἡ τοῦ Ἡρῴδου
[4]	εἶναι λόγον θεοῦ καὶ πνεῦμα	θεοῦ,	οὐσιωδῶς ὑφεστώσας δυνάμεις, ποιητικάς τε
[34]	πνευματικῷ τῆς γεννήσεως τρόπῳ, καὶ	θεοῦ	παρέσεσθαι τοῖς γινομένοις ἐπηγγελμένου καὶ
[24]	δύναμις ἀκράτῳ προσμῖξαι τῇ τοῦ	θεοῦ	παρουσίᾳ καὶ γυμνὴν ὑποστῆναι αὐτοῦ
[15]	αἰτίαν τῆς ἐν ἀνθρώποις τοῦ	θεοῦ	παρουσίας. ἐδεῖτο γὰρ τοῦ ἰατρεύοντος
[25]	τρόπος τῆς ἐν ἡμῖν τοῦ	θεοῦ	παρουσίας οὐχ ὁ αὐτὸς οὗτος
[30]	μέρος, ἢ μὴ βουληθέντος τοῦ	θεοῦ	πᾶσιν ἀφθόνως τὴν εὐεργεσίαν νεῖμαι,
[16]	ἐστι τὸ μυστήριον τῆς τοῦ	θεοῦ	περὶ τὸν θάνατον οἰκονομίας καὶ
[24]	εὐσεβὲς νόημα δεῖ πάντως ἐπὶ	θεοῦ	πιστεύεσθαι, καὶ συνηρτῆσθαι δι´ ἀκολουθίας
[24]	καταλαμβάνεται, ἐν τῇ δυνάμει τοῦ	θεοῦ	συστῆναι, αὐτοῦ τοῦ θελήματος πρὸς
[37]	οὕτως τὸ ἀθανατισθὲν ὑπὸ τοῦ	θεοῦ	σῶμα ἐν τῷ ἡμετέρῳ γενόμενον
[7]	παθήμασιν ἀλγεινήν τινα αἴσθησιν, πονηροῦ	θεοῦ	τὴν ἀνθρωποποιίαν ἔργον εἶναι νομίζουσιν.
[1]	ὁμωνυμίας τοιαύτην καὶ ἐπὶ τοῦ	θεοῦ	τὴν ζωὴν ἢ τὴν δύναμιν
[40]	προσήκει δειχθῆναι τοῦ γενομένου υἱοῦ	θεοῦ	τὴν πρὸς τὸν θεὸν οἰκειότητα.
[4]	αὐτῶν ἐν τῷ πνεύματι τοῦ	θεοῦ	τὴν σύστασιν ἔσχον, ἆρα συνέστηκε
[20]	ὑπολήψεων. ζητοῦμεν πάντως ἐπὶ τοῦ	θεοῦ	τῆς ἀγαθότητος τὰ σημεῖα. καὶ
[12]	συντηρεῖν διὰ προνοίας τὰ ὄντα,	θεοῦ	τὸ βρῶσιν καὶ πόσιν τοῖς
[31]	οὐκοῦν οὐ τῆς ἀγαθότητος τοῦ	θεοῦ	τὸ ἔγκλημα, τὸ μὴ πᾶσιν
[12]	σαρκὸς τὴν ζωὴν εἰληχόσι χαρίζεσθαι,	θεοῦ	τὸ εὐεργετεῖν τὸν δεόμενον, θεοῦ
[12]	ἡ θεία χαρακτηρίζεται φύσις, κατανοήσαντες.	θεοῦ	τὸ ζωοποιεῖν τοὺς ἀνθρώπους, θεοῦ
[8]	ἰατρεία καὶ θεραπεία παρὰ τοῦ	θεοῦ	τὸ ἴδιον πλάσμα πρὸς τὴν
[12]	θεοῦ τὸ εὐεργετεῖν τὸν δεόμενον,	θεοῦ	τὸ παρατραπεῖσαν ἐξ ἀσθενείας τὴν
[12]	δι´ ὑγείας πρὸς ἑαυτὴν ἐπανάγειν,	θεοῦ	τὸ πάσης ἐπιστατεῖν ὁμοιοτρόπως τῆς
[12]	τῶν ὑπὲρ τὸν ἀέρα τόπων,	θεοῦ	τὸ πρὸς πάντα διαρκῆ τὴν
[2]	παντοδύναμον· οὕτως καὶ πνεῦμα μεμαθηκότες	θεοῦ,	τὸ συμπαρομαρτοῦν τῷ λόγῳ καὶ
[12]	θεοῦ τὸ ζωοποιεῖν τοὺς ἀνθρώπους,	θεοῦ	τὸ συντηρεῖν διὰ προνοίας τὰ
[5]	κοσμογονίας ἐνεδείξατο λόγος, κατ´ εἰκόνα	θεοῦ	τὸν ἄνθρωπον γεγενῆσθαι λέγων· ἐν
[19]	τὸ τὰς εὐσεβεῖς περὶ τοῦ	θεοῦ	ὑπολήψεις ἐπὶ κεφαλαίων διεξελθεῖν; ~Οὐκοῦν
[16]	παθητικῆς διαθέσεως ἐν ταῖς περὶ	θεοῦ	ὑπολήψεσι τῇ πίστει συνεισιούσης; οὐδὲ
[23]	αὐτὸν γυμνῇ προσβλέψαι τῇ τοῦ	θεοῦ	φαντασίᾳ, μὴ σαρκός τινα μοῖραν
[39]	πρώτου καὶ ἀληθινοῦ καὶ ἀγαθοῦ	θεοῦ	φύσεως, τῆς τοῦ πατρὸς λέγω,
[2]	ἔστιν, ἢ τοῦ λόγου τοῦ	θεοῦ,	ᾧ παρομαρτεῖ, δυναμένην· οὔτε πρὸς

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 28/04/2009