Chapitre
[37]	εἰς τὸ σῶμα γενέσθαι τοῦ	λόγου,	ἀλλ´ εὐθὺς πρὸς τὸ σῶμα
[37]	τάχα τοίνυν ἐγγὺς τοῦ εἰκότος	λόγου	γινόμεθα. εἰ γὰρ παντὸς σώματος
[21]	ἀκόλουθον ἐν τοῖς πρώτοις τοῦ	λόγου	διῃρημένων ὅτι μίμημα τῆς θείας
[5]	παντὸς ἡ ὑπόστασις τῆς τοῦ	λόγου	δυνάμεως ἐξῆπται, καθὼς ἡ ἀκολουθία
[2]	λόγου φωνὴ γίνεται, τὴν τοῦ	λόγου	δύναμιν ἐν ἑαυτῇ φανεροῦσα. ἐπὶ
[40]	τοιαῦτά ἐστιν ὡς εἰς ὑπογραφὴν	λόγου	ἐλθεῖν. πῶς γὰρ ἃ οὔτε
[1]	καὶ τεχνικῶς θεωρούμενα. ἆρα τοῦ	λόγου	ἔργα τὰ πάντα τοῦ ζῶντος
[1]	δὲ διὰ τῶν εἰρημένων τοῦ	λόγου	ἔργον τὸν κόσμον εἶναι, τοῦ
[37]	φησιν ὁ ἀπόστολος, ἁγιάζεται διὰ	λόγου	θεοῦ καὶ ἐντεύξεως, οὐ διὰ
[2]	ἀλλὰ καθ´ ὁμοιότητα τοῦ θεοῦ	λόγου	καθ´ ὑπόστασιν οὖσαν, προαιρετικήν, αὐτοκίνητον,
[5]	κατὰ ἄνθρωπον οἰκονομίαν τοῦ θεοῦ	λόγου	κατὰ τὸ ἴσον ἑκάτερος αὐτῶν
[37]	ἄρτον εἰς σῶμα τοῦ θεοῦ	λόγου	μεταποιεῖσθαι πιστεύομεν. καὶ γὰρ ἐκεῖνο
[37]	πρὸς τὸ σῶμα διὰ τοῦ	λόγου	μεταποιούμενος, καθὼς εἴρηται ὑπὸ τοῦ
[38]	πλὴν τοῦ κατὰ τὴν πίστιν	λόγου,	ὃν δι´ ὀλίγου μὲν καὶ
[37]	μεταποιούμενος, καθὼς εἴρηται ὑπὸ τοῦ	λόγου	ὅτι Τοῦτό ἐστι τὸ σῶμά
[3]	τὸ δόγμα τῇ τε τοῦ	λόγου	παραδοχῇ καὶ τῇ πίστει τοῦ
[1]	πάντα δὲ δυναμένην τὴν τοῦ	λόγου	προαίρεσιν πρὸς οὐδὲν τῶν κακῶν
[37]	σῶμα τῇ ἐνοικήσει τοῦ θεοῦ	λόγου	πρὸς τὴν θεικὴν ἀξίαν μετεποιήθη.
[0]	τὸν αὐτὸν μὲν ὁρῶντας τοῦ	λόγου	σκοπόν, οὐχ ὁμοιοτρόπως δὲ ταῖς
[34]	ἀληθῶς θείαν εἶναι τοῦ παρόντος	λόγου	συνηγορία γίνεται. δειχθέντος γὰρ τοῦ
[1]	λόγῳ καὶ τὸν πατέρα τοῦ	λόγου	συνυπακούεσθαι· οὐ γὰρ ἂν εἴη
[0]	τοῦ κατὰ τὴν διδαχὴν πιστοῦ	λόγου	τῇ ἀκοῇ τῶν ἀπίστων προσαγομένου.
[0]	ἂν ἔχοι ταύτην ποιεῖσθαι τοῦ	λόγου	τὴν ἀρχήν. πότερον εἶναι τὸ
[8]	πρὸς τὰ τοιαῦτα δέρματα τοῦ	λόγου	τὴν διάνοιαν φέρων· ποίων γὰρ
[1]	πᾶσα τοσαύτην εἶναι ὁμολογεῖν τοῦ	λόγου	τὴν δύναμιν, ὅση ἐστὶ καὶ
[1]	ἀνάγκη πᾶσα ἐν ζωῇ τοῦ	λόγου	τὴν ὑπόστασιν εἶναι ὁμολογεῖν. οὐ
[20]	ἂν ἔχοι καὶ ἐπὶ τοῦ	λόγου	τῆς κατὰ ἄνθρωπον οἰκονομίας τὰ
[4]	τὴν ὁμοιότητα τοῦ παρ´ ἡμῖν	λόγου	τὸ θεῖον κατάγοντες. εἰ δέ,
[32]	καθ´ ἕκαστον διεξιέναι, αὐτόθεν τοῦ	λόγου	τὸ ὑπὲρ τὴν φύσιν ἐμφαίνοντος.
[2]	μὴ δεῖν ἐλλιπέστερον τοῦ ἡμετέρου	λόγου	τὸν τοῦ θεοῦ εἶναι λόγον,
[2]	ἐν ᾧ ἔστιν, ἢ τοῦ	λόγου	τοῦ θεοῦ, ᾧ παρομαρτεῖ, δυναμένην·
[37]	ἡγιάσθη δὲ τῇ ἐπισκηνώσει τοῦ	λόγου	τοῦ σκηνώσαντος ἐν τῇ σαρκί.
[1]	λόγον. ἁπλῆς δὲ τῆς τοῦ	λόγου	φύσεως κατὰ τὸ εἰκὸς εἶναι
[2]	τῷ καιρῷ τῆς ἐκφωνήσεως τοῦ	λόγου	φωνὴ γίνεται, τὴν τοῦ λόγου
[37]	ἐκεῖ τε γὰρ ἡ τοῦ	λόγου	χάρις ἅγιον ἐποίει τὸ σῶμα

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 28/04/2009