Livre, Chap.
[1, 6]	φησὶν ὁ κύριος, βρῶσιν ἔχω	φαγεῖν,	ἣν ὑμεῖς οὐκ οἴδατε· ἐμὸν
[1, 6]	εὐαγγελίῳ ἑτέρως ἐξήνεγκεν διὰ συμβόλων	φάγεσθέ	μου τὰς σάρκας» εἰπὼν καὶ
[1, 6]	μήτηρ καὶ παιδαγωγὸς καὶ τροφεύς.	Φάγεσθέ	μου» φησί, τὴν σάρκα καὶ
[1, 10]	δικαιοσύνην, οὐκ ἐπὶ τῶν ὀρέων	φάγεται,	καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ οὐκ
[1, 8]	αἵματος, καὶ ἡ μάχαιρά μου	φάγεται	κρέα ἀπὸ αἵματος τραυματιῶν. Σαφὲς
[1, 7]	δὲ Ἰακὼβ ἐναργέστατα παιδαγωγὸς εἶναι	φαίνεται.	Λέγει γοῦν αὐτῷ· ἰδοὺ ἐγὼ
[1, 8]	Τὸ δὲ δίκαιον ἀγαθὸν εἰδὼς	φαίνεταί	που λέγων ὥστε ὁ μὲν
[1, 7]	διαμονῇ. Ὥσπερ οὖν κατευθύνει τὴν	φάλαγγα	ὁ στρατηγὸς τῆς σωτηρίας τῶν
[1, 2]	κατὰ μηδένα τρόπον, ὃ δή	φαμεν	εἶναι θεοῦ· δεύτερον δὲ τὸ
[1, 12]	τὸν ἄνθρωπον λέγω, ἄλλο τι	φαμὲν	ἢ θεάσασθαι τὸ θεῖον δεῖν;
[1, 6]	αὐτὸν χρόνον ἅμα ἄμφω συνίστασθαί	φαμεν,	τήν τε πρὸς τὸ πέρας
[1, 6]	ὀξυωποῦμεν, τέλειον δὲ τὸ ἀπροσδεές	φαμεν.	Τί γὰρ ἔτι λείπεται τῷ
[1, 13]	λόγου ὑπακοή, ἣν δὴ πίστιν	φαμέν,	τοῦ καλουμένου καθήκοντος ἔσται περιποιητική;
[1, 8]	ἐπιφύονταί τινες οὐκ ἀγαθὸν εἶναι	φάμενοι	τὸν κύριον διὰ τὴν ῥάβδον
[1, 9]	ἐντάλματα ἀνθρώπων. Ἐνταῦθα ἡ κηδεμονία	φανερώσασα	τὴν ἁμαρτίαν ἐκ παραλλήλου δείκνυσι
[1, 9]	συνίων συνεπλέκετο πόρνῃ» Δείκνυσιν αὐτῶν	φανερώτερον	τὸ ἁμάρτημα, συνιέναι αὐτοὺς ὁμολογῶν,
[1, 9]	πορεύου» φησὶν καὶ εἰπὲ τῷ	Φαραῴ,	ἵνα ἐξαποστείλῃ τὸν λαόν, ἐγὼ
[1, 9]	οὐ μόνον τὰ ἤπια ἐπιπάσσει	φάρμακα,	ἀλλὰ καὶ τὰ στυπτικά. Ἱστᾶσιν
[1, 12]	ἀνθρώποις εἰς εὐαισθησίαν καὶ σωτηρίαν	φάρμακα,	ἐπιτηρῶν μὲν τὴν εὐκαιρίαν, ἐλέγχων
[1, 10]	μάλιστα πάντων τοῖς ἀνθρώποις ἀναγκαιότατα	φάρμακα.	Οἱ μὲν οὖν δυσίατοι, καθάπερ
[1, 8]	χρὴ διελέγχειν διαιροῦντα τῇ τομῇ.	Φαρμακείᾳ	δὲ ἔοικεν ὁ ὀνειδισμὸς τὰ
[1, 1]	τὰς ψυχὰς καὶ ὥσπερ ἠπίοις	φαρμάκοις	ταῖς ὑποθήκαις ταῖς φιλανθρώποις εἰς
[1, 8]	καὶ τοῦτο τῆς θείας φιλανθρωπίας	φάρμακον,	ἐξ οὗ τὸ τῆς αἰδοῦς
[1, 9]	Κέχρηται δὲ τῇ λοιδορίᾳ ἐν	φαρμάκου	μοίρᾳ διὰ Ἡσαΐου λέγων οὐαὶ
[1, 6]	ἀφιεμένων τῶν πλημμελημάτων ἑνὶ παιωνίῳ	φαρμάκῳ,	λογικῷ βαπτίσματι. Πάντα μὲν οὖν
[1, 9]	πόρνη καλὴ καὶ ἐπίχαρις, ἡγουμένη	φαρμάκων»	Τεχνικῶς πάνυ τὴν παρθένον τῷ
[1, 7]	μὲν οὖν παιδαγωγὸν τὸν Φοίνικά	φασι	γεγονέναι καὶ τῶν Κροίσου παίδων
[1, 6]	τί ἐβαπτίζετο ὁ τέλειος; ἔδει,	φασί,	πληρῶσαι τὸ ἐπάγγελμα τὸ ἀνθρώπινον.
[1, 6]	ἡγοῦμαι κεκλῆσθαι φῶτα. Ἀλλ´ οὐδέπω,	φασίν,	ἀπείληφεν τὴν τελείαν δωρεάν. Σύμφημι
[1, 6]	ἐμβολὰς τῶν πνευμάτων οἱ ποιηταί	φασιν	ἀποπτύειν ἁλὸς ἄχνην» πλὴν ἀλλὰ
[1, 7]	Σίκιννος οἰκέτης ῥᾴθυμος ἦν· ὀρχεῖσθαί	φασιν	αὐτὸν καὶ σικιννίζειν εὑρηκέναι. Οὐκ
[1, 6]	τὴν μνήμην τῶν κρειττόνων εἶναί	φασιν.	Διυλισμὸν δὲ νοοῦσιν τὸν ἀπὸ
[1, 8]	ἄρα ἡ δικαιοσύνη. Πῶς οὖν,	φασίν,	εἰ φιλάνθρωπός ἐστι καὶ ἀγαθὸς
[1, 10]	ζητήσεως ταύτης ἐπισπάσασθαι φιλοσόφους, οἵ	φασιν	ἐπαινετὸν εἶναι μόνον τὸν τέλειον,
[1, 6]	νοῦν ἀνθρώπου {οὐκ} ἀνέβη» εἰδέναι	φασὶν	οὐ πνεύματι ἐννενοηκότες, ἀλλὰ ἐκ
[1, 10]	ἡμῖν παρῃτήθη. Ἑπόμενον γὰρ ἦν	φάσκειν	ἡμᾶς τὸ ἐπιπληκτικὸν καὶ ψεκτικὸν
[1, 2]	μοι δοκεῖ παγκάλως διὰ Μωσέως	φάσκειν	ὁ παιδαγωγός ἐάν τις ἀποθάνῃ
[1, 9]	τὸν κτησάμενον καὶ ὄνος τὴν	φάτνην	τοῦ κυρίου αὐτοῦ, Ἰσραὴλ δέ
[1, 1]	δὲ ὅπως ἐκτρεπώμεθα παραιτούμενοι τὸ	φαῦλον	τῆς εἰκόνος. Ἴασις οὖν τῶν
[1, 10]	τὸν τέλειον, ψεκτὸν δὲ τὸν	φαῦλον	τυγχάνειν. Ἀλλ´ ἐπεὶ συκοφαντοῦσί τινες
[1, 10]	τοῖς ἀνθρώποις, ἐπεὶ πάντας ἀνθρώπους	φαύλους	λέγουσι· σοφὸς δὲ ὁ θεὸς
[1, 5]	λόγῳ προσδήσας, ὃν ἄμπελον ἀλληγορεῖ·	φέρει	γὰρ οἶνον ἡ ἄμπελος, ὡς
[1, 8]	καρποφοροῦν καθαίρει, ἵνα καρπὸν πλείω	φέρῃ»	Καθυλομανεῖ γὰρ μὴ κλαδευομένη ἡ
[1, 6]	τρόπῳ καὶ οἱ ποταμοὶ ῥόθῳ	φερόμενοι	τῇ ἐμπεριλήψει τοῦ περικεχυμένου ἀέρος
[1, 8]	πᾶν κλῆμα ἐν ἐμοὶ μὴ	φέρον	καρπὸν αἴρει αὐτό, καὶ πᾶν
[1, 9]	προφορὰ ἁμαρτίας εἰς τὸ μέσον	φέρουσα.	Τούτῳ μάλιστα συγχρῆται ὡς ἀναγκαίῳ
[1, 12]	μηδὲ παρενθυμουμένῳ τὰς εἰς ἀπώλειαν	φερούσας	ἀπειθείας, ἀλλὰ καὶ ταύτας διελέγχοντι
[1, 7]	ὁ ἄνθρωπος ὁ ἄγων καὶ	φέρων,	ὁ συγγυμναζόμενος καὶ ἀλείφων κατὰ
[1, 5]	ἀκακίαν, προτιμῶν. Αὖθίς τε ὅταν	φῇ	ὡς μοσχάρια γαλαθηνά» ἡμᾶς πάλιν
[1, 6]	τὸ ἐπάγγελμα τὸ ἀνθρώπινον. Παγκάλως.	Φημὶ	γάρ· ἅμα τοίνυν τῷ βαπτίζεσθαι
[1, 10]	οὐ συγχρῶμαι τῷ λόγῳ τῷδε,	φημὶ	δ´ οὖν ἔπαινον ἢ ψόγον
[1, 12]	δὲ καὶ τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν	φημὶ	χρῆναι ζῆν τε ὡς ὑφηγεῖται
[1, 7]	ὑποκατασκευάζει παῖδα πιστόν, καὶ γίνου»	φήσας	ἄμεμπτος· καὶ θήσω τὴν διαθήκην
[1, 7]	ὁ λόγος, ὁ παιδαγωγός, ὁ	φήσας	αὐτῷ πάλιν ὕστερον μὴ φοβοῦ
[1, 5]	μὲν τοῦ διαβόλου ἄνδρα αἱμάτων»	φησὶ	βδελύσσεται κύριος» ἄνδρα αὐτὸν ὡς
[1, 8]	Καὶ πάλιν ὁ πατήρ μου»	φησὶ	βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους»
[1, 10]	καὶ ἐλπίδα ἐνδιδοὺς εἰς σωτηρίαν.	Φησὶ	γὰρ δι´ Ἰεζεκιήλ· ἐὰν ἐπιστραφῆτε
[1, 10]	φιλανθρωπίαν τοῖς σπεύδουσιν εἰς σωτηρίαν.	Φησὶ	γάρ· καὶ εἰσάξω ὑμᾶς εἰς
[1, 5]	Πάλιν οὖν αὐτοὺς παιδία καλεῖ·	φησὶ	γὰρ παιδία, ἔτι μικρὸν μεθ´
[1, 9]	παιδαγωγός, ἀγαθὸς ἐνδίκως. Οὐκ ἦλθον»	φησί,	διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι. Διὰ τοῦτο
[1, 6]	τῷ νόμῳ νηπίων. Οὐκέτι γάρ»	φησί,	δοῦλος εἶ, ἀλλὰ υἱός· εἰ
[1, 7]	ἐκείνου Εἶδος θεοῦ· εἶδον γάρ»	φησί,	θεὸν πρόσωπον πρὸς πρόσωπον, καὶ
[1, 9]	χρῶτά μου κέχρικεν. Καλέσουσί με»	φησί,	καὶ ἐρῶ· ἰδοὺ πάρειμι. Θᾶττον
[1, 6]	θηλάζουσι τὸν μαστόν. Διὰ τοῦτό	φησι	καὶ ὁ Πέτρος· ἀποθέμενοι οὖν
[1, 8]	ἰσότητι μεμετρημένον ὄνομα δυνάμεως. Ἄνδρα»	φησί,	κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ κρινεῖ»
[1, 5]	τὸ προφητικὸν ἐκδέχεται πνεῦμα· δρεψάμενοι»	φησί,	κλάδους ἐλαίας ἢ φοινίκων οἱ
[1, 5]	καινόν· τοῖς δὲ δούλοις μου»	φησί,	κληθήσεται ὄνομα καινόν» νέον ὄνομα
[1, 7]	παιδαγωγοῦ· οὐ κατὰ τὴν δόξαν»	φησί,	κρινεῖ, οὐδὲ κατὰ τὴν λαλιὰν
[1, 7]	ἐπὶ μὲν τοῦ νόμου ἐδόθη»	φησὶ	μόνον, ἡ δὲ ἀλήθεια» χάρις
[1, 8]	Διὰ τοῦτο καὶ ὁ Παῦλός	φησι	νυνὶ δὲ χωρὶς νόμου δικαιοσύνη
[1, 5]	παῖδας προσειπών. Προσήνεγκάν τε αὐτῷ»	φησί,	παιδία» εἰς χειροθεσίαν εὐλογίας, κωλυόντων
[1, 12]	εἶναι διδάσκων. Μὴ γὰρ μεριμνᾶτε»	φησί,	περὶ τῆς αὔριον» χρῆναι λέγων
[1, 5]	καὶ οὗτος. Καὶ τὸν πῶλον»	φησί,	προσέδησεν ἀμπέλῳ» τὸν ἁπλοῦν τοῦτον
[1, 7]	ἰᾶται, τὸ πῦρ ἐπινέμεται. Ἐξελεύσεται»	φησί,	ῥάβδος ἐκ τῆς ῥίζης Ἰεσσαί.
[1, 8]	λόγῳ. Τὰ γὰρ βέλη μου»	φησί,	συντελέσει αὐτούς· τηκόμενοι λιμῷ καὶ
[1, 8]	διδάσκων μωρόν» εἰς αἴσθησιν ἄγων,	φησί,	τὴν γῆν καὶ τὸν ἀπηλπισμένον
[1, 6]	παιδαγωγὸς καὶ τροφεύς. Φάγεσθέ μου»	φησί,	τὴν σάρκα καὶ πίεσθέ μου
[1, 8]	τὸ φιλάνθρωπον τὸ ἑαυτοῦ. Ἀποστρέψω»	φησί,	τὸ πρόσωπόν μου ἀπ´ αὐτῶν
[1, 13]	παρήκουσεν τοῦ θεοῦ, καὶ παρωμοιώθη»	φησί,	τοῖς κτήνεσιν» Ὁ ἄνθρωπος παρὰ
[1, 7]	πρόσωπον πρὸς πρόσωπον. Ἰδού» γάρ	φησι	τῷ Μωσεῖ, ὁ ἄγγελός μου
[1, 2]	ἀνθρωπότητος ἰατρός. Ὁ σωτὴρ ἀνάστα»	φησὶ	τῷ παρειμένῳ, τὸν σκίμποδα ἐφ´
[1, 9]	πρὸς τοὺς πατέρας· ἵππος γάρ»	φησίν,	ἀδάμαστος ἐκβαίνει σκληρός, καὶ υἱὸς
[1, 11]	παίδων ἐστὶ δυσηνίων. Χορτασθέντες γοῦν»	φησίν,	ἀνέστησαν παίζειν» τὸ ἄλογον τῆς
[1, 6]	σημαίνει τὸ νήπιον. Ἐπειδὴ γέγονα,	φησίν,	ἀνήρ» πάλιν ὁ Παῦλος λέγει,
[1, 7]	καὶ παιδαγωγὸς τῆς ἀνθρωπότητος, ἠρώτησεν»	φησίν,	αὐτὸν καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἀνάγγειλόν
[1, 9]	πάλιν διὰ Ὠσηὲ οὐκ ἐπισκέψομαι»	φησὶν	αὐτούς; ὅτι αὐτοὶ μετὰ τῶν
[1, 5]	καὶ οὔποτε μεταβάλλουσα. Τὰ παιδία»	φησίν,	αὐτῶν ἐπ´ ὤμων ἀρθήσονται καὶ
[1, 9]	τὴν ἁπτομένην οὐρανῶν. Καὶ ἔσομαι»	φησίν,	αὐτῶν ποιμὴν καὶ ἔσομαι ἐγγὺς
[1, 9]	τοῦ θεοῦ διώκει; Διὰ τοῦτο	φησίν·	ἀφίεται ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος,
[1, 4]	Ἐν γὰρ τῷ αἰῶνι τούτῳ»	φησίν,	γαμοῦσι καὶ γαμίσκονται» ἐν ᾧ
[1, 9]	τῷ εὐαγγελίῳ διὰ Ἰωάννου ὄφεις»	φησὶν	γεννήματα ἐχιδνῶν» Ἔγκλησις δέ ἐστι
[1, 9]	λέγων· ἔστι δὲ παιδαγωγὸς νηπίων.	Φησὶν	γοῦν διὰ Ἰεζεκιὴλ πρὸς τοὺς
[1, 9]	ἐπὶ τὴν μετάνοιαν παρακαλεῖ καί	φησιν	διὰ τοῦ Ἰεζεκιήλ· υἱὲ ἀνθρώπου,
[1, 10]	χάριν τῆς ἡμῶν. Διὰ τοῦτό	φησιν·	ἐὰν μετανοήσῃς, περικαθαριεῖ κύριος τὴν
[1, 6]	τοῦ παιδίου ὁ προφητεύων βούτυρον»	φησὶν	ἔδεται καὶ μέλι» Ἐμοὶ δὲ
[1, 6]	ὁ λόγος. Οὐ γὰρ Μωσῆς»	φησίν,	ἔδωκεν ὑμῖν τὸν ἄρτον ἐκ
[1, 6]	υἱοποιούμενοι τελειούμεθα, τελειούμενοι ἀπαθανατιζόμεθα· ἐγώ»	φησίν,	εἶπα, θεοί ἐστε καὶ υἱοὶ
[1, 6]	καὶ οἶνος ἀλληγορεῖται; Ὁ πλύνων»	φησίν,	ἐν οἴνῳ τὴν στολὴν αὐτοῦ
[1, 7]	τῇ πρὸς Κορινθίους τί θέλετε;	φησίν,	ἐν ῥάβδῳ ἔλθω πρὸς ὑμᾶς
[1, 7]	Καὶ διὰ τοῦ αὐτοῦ προφήτου	φησίν·	ἐν ῥάβδῳ σιδηρᾷ ποιμανεῖς αὐτούς»
[1, 8]	πνεῦμα ἔψαλλεν· ὁ δὲ κύριός	φησιν	ἐν τῇ προσευχῇ πάτερ ἡμῶν
[1, 7]	ᾗ δ´ ἂν ἡμέρᾳ ἐπισκέπτωμαι»	φησίν,	ἐπάξω ἐπ´ αὐτοὺς τὴν ἁμαρτίαν
[1, 5]	ἀληθείας ὑπόστασις. Ἐπὶ τίνα γάρ»	φησίν,	ἐπιβλέψω ἢ ἐπὶ τὸν πρᾶον
[1, 8]	τούτοις αὖθις ὁ πατήρ μου»	φησὶν	ἐπιλάμπει τὸν ἥλιον τὸν αὑτοῦ
[1, 6]	ἐπαγγελίαν δὲ ἡμᾶς. Λέγω δέ»	φησίν,	ἐφ´ ὅσον χρόνον ὁ κληρονόμος
[1, 9]	τῆς παιδαγωγίας, ἀλλὰ διὰ Ἱερεμίου	φησίν·	ἕως τίνος κεκράξομαι καὶ οὐκ
[1, 8]	ἄφοβος δ´ οὐ δυνήσεται δικαιωθῆναι»	φησὶν	ἡ γραφή. Καὶ τὴν κόλασιν
[1, 7]	τοῦ λόγου δοθεῖσα. Διὸ καί	φησιν	ἡ γραφή· ὁ νόμος διὰ
[1, 5]	εἷς διδάσκαλος ἐν οὐρανοῖς» ὥς	φησιν	ἡ γραφή, ὁμολογουμένως οἱ ἐπὶ
[1, 5]	καὶ διακύψας τῆς θυρίδος» ὥς	φησιν	ἡ γραφή, τὴν εὐχαριστίαν καὶ
[1, 3]	ἄριστος οὐχὶ ὁ τυφλός, καθά	φησιν	ἡ γραφή, τυφλοὺς εἰς τὸ
[1, 8]	ἐπιτίμια. Στέφανος ἄρα σοφίας» ᾗ	φησιν	ἡ σοφία, φόβος κυρίου. Σαφέστατα
[1, 5]	ὁ ἀπόστολος ἐπιστέλλων πρὸς Κορινθίους	φησίν·	ἡρμοσάμην γὰρ ὑμᾶς ἑνὶ ἀνδρὶ
[1, 7]	καὶ συμπαλαίειν λέγεται. Ὑπελείφθη δέ»	φησίν,	Ἰακὼβ μόνος, καὶ ἐπάλαιεν μετ´
[1, 9]	Ἀλλὰ καὶ τῷ Μωυσεῖ πορεύου»	φησὶν	καὶ εἰπὲ τῷ Φαραῴ, ἵνα
[1, 13]	ὑποκάτω ἐπικαθημένου χρεμετίζει. Οὐκέτι λαλεῖ,	φησίν,	ὁ ἄνθρωπος· οὐ γάρ ἐστιν
[1, 6]	μὲν γὰρ βρώματα καταργεῖται, ᾗ	φησιν	ὁ ἀπόστολος αὐτός, ἡ δὲ
[1, 9]	τὸ κακὸν ποιῇς, φοβοῦ» ᾗ	φησιν	ὁ ἀπόστολος. Διὰ τοῦτό τοι
[1, 6]	καὶ σέσωκεν. Αὐτοὶ γὰρ ὑμεῖς»	φησὶν	ὁ ἀπόστολος, θεοδίδακτοί ἐστε. Οὐκ
[1, 2]	ψυχῆς. Σῶσον τὸν δοῦλόν σου»	φησίν,	ὁ θεός μου, τὸν ἐλπίζοντα
[1, 6]	πνεύματι Ἰησοῦς, ἐξομολογοῦμαί σοι, πάτερ,	φησίν,	ὁ θεὸς τοῦ οὐρανοῦ καὶ
[1, 7]	ὑπακοῆς ἐγχειρίσας· προφήτην ὑμῖν ἀναστήσει»	φησίν,	ὁ θεὸς ὡς ἐμὲ ἐκ
[1, 6]	νήπιοι. Τὸ αἷμά μου γάρ»	φησὶν	ὁ κύριος, ἀληθής ἐστι πόσις»
[1, 6]	ποτὸν εἶναι καὶ τροφήν. Ἐγώ»	φησὶν	ὁ κύριος, βρῶσιν ἔχω φαγεῖν,
[1, 5]	Ἐν γοῦν τῷ εὐαγγελίῳ· σταθείς»	φησίν,	ὁ κύριος ἐπὶ τῷ αἰγιαλῷ
[1, 10]	μακάριος ἐκεῖνος» διὰ Δαβὶδ λέγει	{φησίν}	ὁ μὴ ἁμαρτών, καὶ ἔσται
[1, 11]	ἁρμοττόμενος· τὸν νόμον δοθῆναι» γάρ	φησιν	ὁ Παῦλος παιδαγωγὸν εἰς Χριστόν»
[1, 8]	γένεσιν ἴσχει κακία. Ἴδε οὖν»	φησὶν	ὁ Παῦλος, χρηστότητα καὶ ἀποτομίαν
[1, 6]	γὰρ μαθήσεως τελειότης· διὰ τοῦτό	φησιν	ὁ πιστεύων εἰς τὸν υἱὸν
[1, 6]	ἐστιν. Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν»	φησίν,	ὁ τὸν λόγον μου ἀκούων
[1, 9]	ἐκτήσατό σε; Καὶ διὰ Ἡσαΐου	φησίν·	οἱ ἄρχοντές σου ἀπειθοῦσιν, κοινωνοὶ
[1, 10]	ζυγοῦ {ἀλλ´ ἢ} οὐχ οὕτως»	φησίν	οἱ ἀσεβεῖς, οὐχ οὕτως, ἀλλ´
[1, 7]	ὡς πρόβατα ἀλληγορούμενοι· καὶ γενήσονται»	φησίν,	οἱ πάντες μία ποίμνη καὶ
[1, 9]	εἰς εὐσέβειαν διαφέρει. Αὐτὸς γάρ»	φησίν,	οἰκτίρμων ἐστίν, ἰάσεται τὰς ἁμαρτίας
[1, 9]	λαὸς ἀπειθής ἐστιν, οἱ υἱοί»	φησίν,	οἷς οὐκ ἔστι πίστις» Ἐπισκοπὴ
[1, 6]	Διὸ καὶ γάλα ὑμᾶς ἐπότισα»	φησίν,	τὴν γνῶσιν ὑμῖν ἐνέχεα, λέγων,
[1, 8]	Πλάτων μαθὼν πάντες μὲν γὰρ»	φησὶν	ὡς ἀληθῶς ἀγαθὰ πάσχουσιν οἱ
[1, 6]	ὑπερεντυγχάνει τοῦ αἵματος τοῦ νέου.	Φθέγγεται	δὲ πρὸς τὸν θεὸν τὸ
[1, 6]	δόλον καὶ τὴν ὑπόκρισιν καὶ	φθόνον	καὶ καταλαλίαν, ὡς ἀρτιγέννητα βρέφη
[1, 6]	φρονοῦντες, ἐπιθυμοῦντες, ἐρῶντες, ζηλοῦντες, μηνιῶντες,	φθονοῦντες·	οὐ γὰρ ὅτι ἔτι ἐν
[1, 9]	κύριος. Οὐ γὰρ πεσούμεθα εἰς	φθορὰν	οἱ διαβαίνοντες εἰς ἀφθαρσίαν, ὅτι
[1, 6]	ἀπολείπων δὲ μόνας ἐκείνας εἰς	φθορὰν	τὰς σαρκικὰς ἐπιθυμίας. Οὕτως πολλαχῶς
[1, 6]	τὴν παλαιὰν καὶ σαρκικὴν ἐγκελεύεται	φθοράν,	ὥσπερ καὶ τὴν παλαιὰν τροφήν,
[1, 6]	δῆθεν {διὰ πυρός} καθάπερ ἐκ	φθορᾶς	καὶ σπορᾶς ὁ πυρὸς ἀνίσταται,
[1, 5]	κύριον τοὺς αἵματι κυρίου ἐκ	φθορᾶς	λελυτρωμένους. Οὐκ ἔπαθεν δέ, οὐ
[1, 8]	ὁ θεὸς τὴν μετάνοιαν ὑπὸ	φιλαγαθίας	ζητεῖ ἐνδείκνυταί τε παρὰ τὴν
[1, 6]	τροφῆς· μιγνύμενος γὰρ ὁ λόγος	φιλανθρωπίᾳ	ἰᾶταί τε ἅμα τὰ πάθη
[1, 10]	οὔτε ἄλλῳ τῳ παρεχόμενον, τὴν	φιλανθρωπίαν	ἀσυνετοῦντες αὐτοῦ, διὰ τούτους δὴ
[1, 9]	Εἰ γὰρ οὐ δέχεσθε τὴν	φιλανθρωπίαν,	ἐπιγνώσεσθε τὴν ἐξουσίαν. Λοιδορία δέ
[1, 10]	προσυπισχνεῖται δωρεὰν διὰ τὴν ὑπάρχουσαν	φιλανθρωπίαν	τοῖς σπεύδουσιν εἰς σωτηρίαν. Φησὶ
[1, 11]	Ὁ μὲν δὴ τρόπος τῆς	φιλανθρωπίας	αὐτοῦ καὶ παιδαγωγίας ὡς ἐνῆν
[1, 9]	διὰ τὸν φόβον, τῆς δὲ	φιλανθρωπίας	αὐτοῦ καταπεφρονηκότας. Ὀλιγωρεῖται μὲν γὰρ
[1, 9]	Βάαλ» Μέγιστον γὰρ τεκμήριον τῆς	φιλανθρωπίας	αὐτοῦ, ὅτι καίτοι σαφῶς εἰδὼς
[1, 6]	τὸν λόγον αἱ πατρικαὶ τῆς	φιλανθρωπίας	θηλαὶ χορηγοῦσι τὸ γάλα. Ἔτι
[1, 8]	δὲ τὸ μέγιστον αὐτοῦ τῆς	φιλανθρωπίας,	ὅτι δι´ ἡμᾶς ἄνθρωπος ἐγένετο.
[1, 8]	ἑκάστου τῶν ἀνθρώπων δι´ ὑπερβολὴν	φιλανθρωπίας	συμπαθήσας φύσει. Ἦν γὰρ οὐδὲν
[1, 8]	ὅς ἐστι τῆς τοῦ θεοῦ	φιλανθρωπίας	συναγωνιστὴς γνήσιος. Τὸ δὲ ἀγαθὸν
[1, 8]	οὖν καὶ τοῦτο τῆς θείας	φιλανθρωπίας	φάρμακον, ἐξ οὗ τὸ τῆς
[1, 1]	ἠπίοις φαρμάκοις ταῖς ὑποθήκαις ταῖς	φιλανθρώποις	εἰς τὴν παντελῆ τῆς ἀληθείας
[1, 8]	ἁμαρτίας ἀνέκοψεν φορὰν καὶ τὸ	φιλάνθρωπον	αὐτοῦ ἐνδείκνυται, μέλλων ἔτι καὶ
[1, 8]	τὴν νουθεσίαν αὐτοῦ χρὴ καλεῖν,	φιλάνθρωπόν	ἐστιν εἰς πάθη καταβαίνοντος τοῦ
[1, 9]	προειδὼς τὸ ἐσόμενον, καὶ τὸ	φιλάνθρωπον	τὸ αὑτοῦ τῷ αὐτεξουσίῳ τῆς
[1, 8]	οἰκονομίαν τῆς ἀπειλῆς ἡσυχῇ τὸ	φιλάνθρωπον	τὸ ἑαυτοῦ. Ἀποστρέψω» φησί, τὸ
[1, 4]	πάνυ γάρ ἐστι τῇ φύσει	φιλάνθρωπον	τὸ παιδάριον σφόδρα. Ἄρνες δὲ
[1, 12]	καὶ τὸ ὅλον φιλελεύθερον καὶ	φιλάνθρωπον	φιλόκαλόν τε ἐκμανθάνομεν, ἑνὶ λόγῳ
[1, 8]	αὐτοῦ δημιουργηθέντων καὶ φιλόθεον ζῷον.	Φιλάνθρωπος	ἄρα ὁ θεός, φιλάνθρωπος ἄρα
[1, 8]	ζῷον. Φιλάνθρωπος ἄρα ὁ θεός,	φιλάνθρωπος	ἄρα ὁ λόγος. Ὁ δὲ
[1, 8]	δικαιοσύνη. Πῶς οὖν, φασίν, εἰ	φιλάνθρωπός	ἐστι καὶ ἀγαθὸς ὁ κύριος,
[1, 7]	ἀνθρωπότητος καθηγεμὼν λόγος, αὐτὸς ὁ	φιλάνθρωπος	θεός ἐστι παιδαγωγός. Λέγει δέ
[1, 7]	ἁμάρτημα αὐτῶν οὐ παρασιωπᾷ ὁ	φιλάνθρωπος	λόγος, ἐλέγχει δέ, ἵνα μετανοήσωσιν·
[1, 1]	καλῇ συγχρῆται οἰκονομίᾳ ὁ πάντα	φιλάνθρωπος	λόγος, προτρέπων ἄνωθεν, ἔπειτα παιδαγωγῶν,
[1, 3]	εὔτακτον ἐνέπνευσεν τὸ αὑτῆς. ~Ὅτι	φιλάνθρωπος	ὁ παιδαγωγός. Πάντα ὀνίνησιν ὁ
[1, 9]	αὐτοῦ, ἐπιδιδούς, καὶ μεγαλωφελὴς καὶ	φιλάνθρωπος,	ὅτι καὶ ἀνθρώπων, ἐξὸν εἶναι
[1, 7]	ἂν οὖν τούτου μᾶλλον ἡμᾶς	φιλανθρωπότερον	παιδεύσαι; Τὸ μὲν οὖν πρότερον
[1, 6]	καὶ κοινωνία τοῦ δικαίου καὶ	φιλανθρώπου	θεοῦ ἡ αὐτὴ πρὸς πάντας,
[1, 9]	καὶ τὸν τρόπον αὐτοῦ τῆς	φιλανθρώπου	παιδαγωγίας μετὰ μαρτυρίας προφητικῆς. Νουθέτησις
[1, 6]	τροφεῖς, ἀλλὰ τοῦ φιλοστόργου καὶ	φιλανθρώπου	πατρὸς ἐπομβρήσαντος τὸν λόγον αὐτὸς
[1, 9]	ἀεί, θεραπεύεται δὲ ὑπομιμνῇσκον τῷ	φιλανθρώπῳ	τῆς δικαιοσύνης φόβῳ. Διττὸν δὲ
[1, 6]	ἡμῖν ἐκ περιουσίας πρὸς τοὺς	φιλεγκλήμονας	ἐπαποδύσασθαι· οὐ γὰρ παῖδες ἡμεῖς
[1, 9]	τὰ βαπτόμενα τῶν ἐρίων προστύφεσθαι	φιλεῖ	εἰς βεβαίαν εὐτρεπιζόμενα τῆς βαφῆς
[1, 10]	εὑρίσκεται καὶ ὁρᾶσθαι τῷ εὑρόντι	φιλεῖ.	Ναὶ μὴν καὶ δι´ Ἱερεμίου
[1, 3]	κινεῖ οὐδὲ φιλοῦν ὃ μὴ	φιλεῖ,	οὐδὲ ἀγαθόν ἐστιν ὃ μὴ
[1, 5]	εἰς υἱοθεσίαν ἠπίους οἶδεν καὶ	φιλεῖ	τούτους μόνους καὶ βοηθεῖ καὶ
[1, 5]	Τὸ δὲ ἀιδιότητος μετειληφὸς ἐξομοιοῦσθαι	φιλεῖ	τῷ ἀφθάρτῳ, ὡς εἶναι ἡμῖν
[1, 3]	λέγων αὐτὸς γὰρ ὁ πατὴρ	φιλεῖ	ὑμᾶς, ὅτι ὑμεῖς ἐμὲ πεφιλήκατε»
[1, 8]	ὑπ´ αὐτοῦ γενομένων οὐδέν, λείπεται	φιλεῖν	αὐτό. Πολὺ δὴ πλέον τῶν
[1, 3]	φιλητὸς δὲ ὁ ἄνθρωπος ἀποδέδεικται,	φιλεῖται	ἄρα πρὸς τοῦ θεοῦ ὁ
[1, 3]	ὁ ἄνθρωπος. Πῶς γὰρ οὐ	φιλεῖται,	δι´ ὃν ὁ μονογενὴς ἐκ
[1, 3]	ἐστί τινι, οὐχὶ δὲ καὶ	φιλεῖται	ὑπ´ αὐτοῦ; φιλητὸς δὲ ὁ
[1, 12]	καὶ ἄτυφον καὶ τὸ ὅλον	φιλελεύθερον	καὶ φιλάνθρωπον φιλόκαλόν τε ἐκμανθάνομεν,
[1, 13]	λέγει· ἵππος εἰς ὀχείαν ὁ	φιλήδονος	καὶ ὁ μοιχός» ἀλογίστῳ κτήνει
[1, 3]	τούτῳ δὲ καὶ ἀσμενιστὸν καὶ	φιλητόν.	Ἀλλὰ καὶ φιλητὸν μέν τί
[1, 3]	ἀσμενιστὸν καὶ φιλητόν. Ἀλλὰ καὶ	φιλητὸν	μέν τί ἐστί τινι, οὐχὶ
[1, 3]	δὲ καὶ φιλεῖται ὑπ´ αὐτοῦ;	φιλητὸς	δὲ ὁ ἄνθρωπος ἀποδέδεικται, φιλεῖται
[1, 7]	σοῦ καὶ τοῦ σπέρματός σου»	Φιλίας	ἐνταῦθα ἐπιστατικῆς ἐστι κοινωνία. Τοῦ
[1, 7]	Ἄδραστον, Ἀλεξάνδρου δὲ Λεωνίδην καὶ	Φιλίππου	Ναυσίθοον. Ἀλλ´ ὃ μὲν γυναικομανής,
[1, 8]	τῶν ὑπ´ αὐτοῦ δημιουργηθέντων καὶ	φιλόθεον	ζῷον. Φιλάνθρωπος ἄρα ὁ θεός,
[1, 12]	τὸ ὅλον φιλελεύθερον καὶ φιλάνθρωπον	φιλόκαλόν	τε ἐκμανθάνομεν, ἑνὶ λόγῳ μετ´
[1, 12]	ἄλλη, οὕτως ἐστὶν γενναία διάθεσις	φιλοκάλῳ	προαιρέσει κατάλληλος ἐκ τῆς Χριστοῦ
[1, 6]	γίνεται μήτηρ παρθένος· ἐκκλησίαν ἐμοὶ	φίλον	αὐτὴν καλεῖν. Γάλα οὐκ ἔσχεν
[1, 6]	τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ φίλον,	φίλον	δὲ τὸ ἅγιον τῷ ἐξ
[1, 6]	ἐπεὶ τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ	φίλον,	φίλον δὲ τὸ ἅγιον τῷ
[1, 8]	μὲν ἐχθρὸς ἐπιγελῶν, ὁ δὲ	φίλος	εὐνοῶν. Οὐκ ἄρα διὰ μῖσος
[1, 8]	μὲν γὰρ ὀνειδίζετον, καὶ ὁ	φίλος	καὶ ὁ μή, ἀλλ´ ὁ
[1, 3]	παραπαιδαγωγῶν ὡς ἄνθρωπος. Εἰκότως ἄρα	φίλος	ὁ ἄνθρωπος τῷ θεῷ, ἐπεὶ
[1, 13]	Ναὶ μὴν τὸ κορυφαιότατον, αὐτὴν	φιλοσοφίαν	ἐπιτήδευσιν λόγου ὀρθότητος ἀποδιδόασιν, ὡς
[1, 13]	ὧδέ πως ὁρίζεσθαι ἀξιοῦσιν οἱ	φιλόσοφοι,	τὴν μὲν ἐπιθυμίαν ὄρεξιν ἀπειθῆ
[1, 10]	ἡμῖν τῆς ζητήσεως ταύτης ἐπισπάσασθαι	φιλοσόφους,	οἵ φασιν ἐπαινετὸν εἶναι μόνον
[1, 12]	δὲ ἔστι τις ἄλλη μὲν	φιλοσόφων	ἀγωγή, ἄλλη δὲ ῥητόρων, παλαιστῶν
[1, 6]	τρεπόμενον πέψει, κυησάσης τῆς μητρός,	φιλοστοργίᾳ	συμπαθεῖ ἐξανθεῖ καὶ γηράσκει πρὸς
[1, 6]	ἡ τοῦ γάλακτος ζωοτρόφος οὐσία,	φιλοστόργοις	πηγάζουσα μαστοῖς· ὡς νοεῖσθαι τὸ
[1, 11]	ἡμᾶς ὁ θεός, ὡς πατὴρ	φιλόστοργος	γνησίῳ παιδαγωγῷ παρακατατιθέμενος τὰ παιδία,
[1, 6]	ἔκρινεν αὐτοὺς τροφεῖς, ἀλλὰ τοῦ	φιλοστόργου	καὶ φιλανθρώπου πατρὸς ἐπομβρήσαντος τὸν
[1, 9]	αἰνιττόμενος κατὰ τὸ παρασιωπώμενον τὸ	φιλότεκνον	τῆς παιδαγωγίας· υἱέ μου, μὴ
[1, 3]	κινοῦν ὃ μὴ κινεῖ οὐδὲ	φιλοῦν	ὃ μὴ φιλεῖ, οὐδὲ ἀγαθόν
[1, 6]	ἐν βροτοῖσι πολλάκις πλείω πορίζει	φίλτρα	τοῦ φῦσαι τέκνα. Τὸ αὐτὸ
[1, 3]	ὢν ἀγαθὸν ἠγάπησεν, καὶ τὸ	φίλτρον	ἔνδον ἐστὶν ἐν τῷ ἀνθρώπῳ,
[1, 6]	καὶ μήτηρ, δι´ οὗ καὶ	φίλτρον	εὐνοίας προσλαμβάνει. Διὰ τοῦτο ἄρα
[1, 8]	ἄρα ὁ λόγος. Ὁ δὲ	φιλῶν	τι ὠφελεῖν αὐτὸ βούλεται, τὸ
[1, 6]	ἑψομένη καὶ πεπτομένη, εἰς τὰς	φλέβας	ἐξαιματουμένη ἐκχωρεῖ· αἳ δὲ διαπνοῆς
[1, 6]	ἀπὸ τῶν ἐν μαστοῖς παρακειμένων	φλεβῶν	ἀναστομουμένων κατὰ τὰς διατάσεις τῆς
[1, 6]	ὡς ἐκ τῆς διατάσεως τῶν	φλεβῶν,	κυρτουμένων τῶν ἀγγείων, δείκνυται· ἐκ
[1, 6]	καὶ γενεσιουργοῦ θεοῦ ἐπὶ τοὺς	φλεγμαίνοντας	ἤδη μαστοὺς καὶ ὑπὸ πνεύματος
[1, 11]	τουτέστι τοῦ θυμοῦ, καὶ τοῦ	φλέγματος	διακοπτικόν, τουτέστι τοῦ τύφου· ἐξ
[1, 9]	περὶ τὰς ἄλλας τῶν παθῶν	φλεγμονὰς	τοῦ σωτῆρος ἐπιδεόμεθα· ὃ δὲ
[1, 6]	ἐξαφροῦται κἀν ταῖς σπερματίτισιν παρατίθεται	φλεψίν·	ἐντεῦθεν γὰρ ὁ Ἀπολλωνιάτης Διογένης
[1, 12]	Ἔστι δὲ ὁ χαρακτηρισμὸς οὐ	φοβερὸς	ἄγαν αὐτοῦ οὐδὲ ἔκλυτος κομιδῇ
[1, 7]	αὐτὸς οὗτος παιδαγωγὸς τότε μὲν	φοβηθήσῃ	κύριον τὸν θεὸν» ἔλεγεν, ἡμῖν
[1, 9]	Καθόλου δὲ ἡ περὶ τὸν	φόβον	αὐτοῦ τεχνολογία σωτηρίας ἐστὶ πηγή,
[1, 13]	ὄρεξιν ἀπειθῆ λόγῳ, τὸν δὲ	φόβον	ἔκκλισιν ἀπειθῆ λόγῳ, ἡδονὴν δὲ
[1, 6]	ὡμολόγησεν εἶναι νηπίους τοὺς ὑπὸ	φόβον	καὶ ἁμαρτίας, τοὺς δὲ ὑπὸ
[1, 8]	καὶ τὴν ἀπειλὴν καὶ τὸν	φόβον	καὶ παρακούσαντες μέν, ὡς ἔοικε,
[1, 9]	μου; Παραπλέκει δὲ πανταχοῦ τὸν	φόβον,	ὅτι φόβος κυρίου ἀρχὴ αἰσθήσεως.
[1, 9]	οἶδεν ἐπιστρέφοντας αὐτοὺς διὰ τὸν	φόβον,	τῆς δὲ φιλανθρωπίας αὐτοῦ καταπεφρονηκότας.
[1, 8]	θεός, ὅπως ἂν γένηται ὁ	φόβος	αὐτοῦ ἐν ὑμῖν, ἵνα μὴ
[1, 8]	τέχνη, ἐκφοβεῖν ἵνα μὴ ἁμάρτωμεν·	φόβος	γὰρ κυρίου ἀπωθεῖται ἁμαρτήματα, ἄφοβος
[1, 9]	σωτήριος, εἰ καὶ πικρός, ὁ	φόβος.	Εἰκότως ἄρα σωτῆρος μὲν οἱ
[1, 11]	καὶ ὁ νόμος καὶ ὁ	φόβος	εἵπετο εἰς ἀνακοπὴν ἁμαρτημάτων καὶ
[1, 7]	ὁ λόγος γεγέννηται καὶ ὁ	φόβος	εἰς ἀγάπην μετατέτραπται καὶ ὁ
[1, 9]	πῶς ὁ φύσει ἀγαθὸς θεὸς	φόβος	ἔσται τῷ μὴ ἁμαρτάνοντι; Ἐὰν
[1, 9]	δὲ πανταχοῦ τὸν φόβον, ὅτι	φόβος	κυρίου ἀρχὴ αἰσθήσεως. Καὶ πάλιν
[1, 8]	σοφίας» ᾗ φησιν ἡ σοφία,	φόβος	κυρίου. Σαφέστατα γοῦν διὰ τοῦ
[1, 9]	γὰρ οἱ ἄρχοντες οὐκ εἰσὶ	φόβος	τῷ ἀγαθῷ ἔργῳ» πῶς ὁ
[1, 8]	μάχαιρα καὶ ἐκ τῶν ταμιείων	φόβος.	Ὥστε οὐκ ὀργίζεται τὸ θεῖον,
[1, 8]	τὸν δίκαιον. Αὐτὸς γοῦν ὁ	φόβος	ὠφελεῖ καὶ πρὸς ἀγαθοῦ τοῖς
[1, 9]	Ἐὰν δὲ τὸ κακὸν ποιῇς,	φοβοῦ»	ᾗ φησιν ὁ ἀπόστολος. Διὰ
[1, 7]	νόμος ἐπαιδαγώγει τὸν λαὸν μετὰ	φόβου	καὶ λόγος ἄγγελος ἦν, καινῷ
[1, 7]	φήσας αὐτῷ πάλιν ὕστερον μὴ	φοβοῦ	καταβῆναι εἰς Αἴγυπτον» Ὅρα πῶς
[1, 9]	τὸ δὲ ἕτερον εἶδος τοῦ	φόβου	μετὰ μίσους γίνεται, ᾧ δοῦλοι
[1, 9]	τὰς νομὰς αἱ πικραὶ τοῦ	φόβου	ῥίζαι· διὸ καὶ σωτήριος, εἰ
[1, 3]	γνωρίσωμεν· πειθοῦς γὰρ ἀνάπλεω, οὐ	φόβου,	τὰ προστάγματα. ~Ὅτι ἐπ´ ἴσης
[1, 6]	οὐκέτι ἐσμέν, ὃς ἦν μετὰ	φόβου,	ὑπὸ δὲ τὸν λόγον τῆς
[1, 9]	Διττὸν δὲ τὸ εἶδος τοῦ	φόβου,	ὧν τὸ μὲν ἕτερον γίνεται
[1, 8]	τοῖς ἀνθρώποις ἐξεύρηται, ὅτι πνεῦμα	φοβούμενον	κύριον ζήσεται· ἡ γὰρ ἐλπὶς
[1, 8]	ὧδέ που λεγούσης καὶ ὁ	φοβούμενος	κύριον ἐπιστρέφει ἐπὶ καρδίαν αὐτοῦ»
[1, 9]	αὐστηροτάτῳ παρ´ ἕκαστα προσχρῆται τῷ	φόβῳ,	ἀναστομῶν ἅμα καὶ ἐπιστρέφων δι´
[1, 6]	ἐμφρόνως, οὐκ ἀφρόνως, δεδιττόμενοι τῷ	φόβῳ.	Αὐτὸς περὶ τούτου μαρτυρήσει ὁ
[1, 9]	ὑπομιμνῇσκον τῷ φιλανθρώπῳ τῆς δικαιοσύνης	φόβῳ.	Διττὸν δὲ τὸ εἶδος τοῦ
[1, 6]	ἐν νόμῳ λέγει, οἳ τῷ	φόβῳ,	καθάπερ οἱ παῖδες τοῖς μορμολυκείοις,
[1, 7]	ὡς νήπιοι δι´ ἀκοῆς παραδεξάμενοι	φόβῳ	τῆς ἀπειλῆς τοῦ μὴ τὰ
[1, 7]	Ἀχιλλέως μὲν οὖν παιδαγωγὸν τὸν	Φοίνικά	φασι γεγονέναι καὶ τῶν Κροίσου
[1, 5]	δρεψάμενοι» φησί, κλάδους ἐλαίας ἢ	φοινίκων	οἱ παῖδες ἐξῆλθον εἰς ὑπάντησιν
[1, 7]	Ἀλλ´ ὃ μὲν γυναικομανής, ὁ	Φοῖνιξ,	ἦν, ὃ δὲ φυγάς, ὁ
[1, 8]	τὴν ἐπὶ τὰς ἁμαρτίας ἀνέκοψεν	φορὰν	καὶ τὸ φιλάνθρωπον αὐτοῦ ἐνδείκνυται,
[1, 2]	καὶ τῶν λοιπῶν ἄστρων τὰς	φορὰς	ἀσχολεῖται διὰ τὸν ἄνθρωπον, ἔπειτα
[1, 6]	καταμήνιον αὐτό, ἀποκλεισθὲν τῆς οἰκείας	φορᾶς,	κατὰ φυσικὴν ἀνάχυσιν χωρεῖν κελεύεται
[1, 9]	χήρα· ἄρχουσα χωρῶν ἐγενήθη εἰς	φόρους·	κλαίουσα ἔκλαυσεν ἐν νυκτί. Διάσυρσις
[1, 5]	προσηγορίᾳ· νήπιαι γὰρ αἱ νέαι	φρένες	εἰσίν, ἐν παλαιᾷ τῇ ἀφροσύνῃ
[1, 9]	μου» Φρένωσις δέ ἐστι ψόγος	φρενῶν	ἐμποιητικός. Οὐδὲ τούτου ἀπέσχηται τοῦ
[1, 9]	μὴ λιπανάτω τὴν κεφαλήν μου»	Φρένωσις	δέ ἐστι ψόγος φρενῶν ἐμποιητικός.
[1, 6]	τῇ κακίᾳ νηπιάζετε, ταῖς δὲ	φρεσὶ	τέλειοι γίνεσθε. Τὸ δὲ ὅτε
[1, 6]	ἀδελφοί, μὴ παιδία γίνεσθε ταῖς	φρεσίν,	ἀλλὰ τῇ κακίᾳ νηπιάζετε, ταῖς
[1, 5]	γε μόνον τὸ εὐαγγέλιον ταύτῃ	φρονεῖ,	ὁμοδοξεῖ δὲ αὐτῷ καὶ ἡ
[1, 2]	ἡγουμένη μέγιστον, ψυχὴν μὲν αὐτοῦ	φρονήσει	καὶ σωφροσύνῃ κατηύθυνεν, τὸ δὲ
[1, 10]	Ἰσραήλ, ἐντολὰς ζωῆς, ἐνωτίσασθε γνῶναι	φρόνησιν»	Διὰ δὲ Μωσέως ἔτι καὶ
[1, 10]	μὴν καὶ δι´ Ἱερεμίου τὴν	φρόνησιν	ἐξηγεῖται, μακάριοί ἐσμεν, Ἰσραήλ» λέγων,
[1, 10]	σοφίαν, καὶ θνητός, ὃς εὗρεν	φρόνησιν.	Τὸ γὰρ ἀγαθὸν τῷ ζητοῦντι
[1, 10]	δι´ ὃν μακάριοι καὶ φρόνιμοι.	Φρόνησις	γὰρ ἡ γνῶσις διὰ τοῦ
[1, 10]	λόγου, δι´ ὃν μακάριοι καὶ	φρόνιμοι.	Φρόνησις γὰρ ἡ γνῶσις διὰ
[1, 5]	δὲ ἑρμηνεύουσιν ὑπομονήν. Ὢ τῆς	φρονίμου	παιδιᾶς, γέλως {καὶ} δι´ ὑπομονῆς
[1, 6]	ἐπιφέρει ὅσοι οὖν τέλειοι, τοῦτο	φρονοῦμεν»	τελείωσιν δηλονότι λέγων τὸ ἀποτετάχθαι
[1, 6]	τοῖς ἐθνικοῖς τὰ σαρκὸς ἔτι	φρονοῦντας.	Ὅπου γὰρ ἐν ὑμῖν ζῆλος
[1, 6]	σαρκικοί ἐστε» τὰ τῆς σαρκὸς	φρονοῦντες,	ἐπιθυμοῦντες, ἐρῶντες, ζηλοῦντες, μηνιῶντες, φθονοῦντες·
[1, 6]	καὶ γνωστικούς, ὑπὲρ τὸν ἀπόστολον	φρονοῦντες,	φυσιούμενοί τε καὶ φρυαττόμενοι, αὐτοῦ
[1, 5]	Οὕτως ἀποθεμένους τὰς τοῦ βίου	φροντίδας	ἐξέχεσθαι μόνου τοῦ πατρὸς παραγγέλλει.
[1, 9]	τινα αὐτοῖς σωτήριον παρατιθέμενος εὐλόγου	φροντίδος	ὑπογραμμόν· καὶ τὸ χωλὸν καταδήσω
[1, 6]	νόμου, ἀλλὰ τὰ τοῦ ἀνδρὸς	φρονῶ,	τουτέστι τὰ τοῦ Χριστοῦ, ὃν
[1, 6]	ὡς ἔτι ἄφρων νήπια μὲν	φρονῶν	ἐδίωκε, νήπια δὲ λαλῶν ἐβλασφήμει
[1, 6]	ἀπόστολον φρονοῦντες, φυσιούμενοί τε καὶ	φρυαττόμενοι,	αὐτοῦ ὁμολογοῦντος τοῦ Παύλου περὶ
[1, 7]	ὁ Φοῖνιξ, ἦν, ὃ δὲ	φυγάς,	ὁ Ἄδραστος, ἦν, Λεωνίδης δὲ
[1, 10]	συμβουλὴ πρὸς αἵρεσίν ἐστι καὶ	φυγὴν	ἐπιτήδειος, καθάπερ ποιεῖ διὰ τοῦ
[1, 10]	παραγγελίαι εἰς κτῆσιν ἀγαθῶν καὶ	φυγὴν	κακῶν· τοῖς γὰρ ἀσεβέσιν οὐκ
[1, 6]	ὢν συνέχει τὸ σπέρμα καὶ	φύει.	Τινὲς δὲ καὶ τὸ σπέρμα
[1, 5]	νήπιοι τοὺς παραφυσῶντας εἰς φυσίωσιν	φυλαξάμενοι	τῶν αἱρέσεων ἀνέμους καὶ μὴ
[1, 6]	γενόμενοι, λαὸς ἅγιος, ἀναγεννηθέντες ἀμίαντον	φυλάξωμεν	τὸν ἄνθρωπον καὶ νήπιοι ὦμεν
[1, 6]	τὸν κύριον λέγοντα τὴν ἀκολουθίαν	φυλάττειν	ἀλληγοροῦντα; Καὶ δὴ τὸ ῥητὸν
[1, 10]	συμβουλίας, ᾧ τὰ ἀποβησόμενα κελεύει	φυλάττεσθαι·	καθὸ κἀκεῖνο εἴρηται· οἱ δὲ
[1, 10]	εἰρήνη, λέγει κύριος. Διὰ τοῦτο	φυλάττεσθαι	τοῖς νηπίοις διὰ Σολομῶντος παραγγέλλει·
[1, 7]	τὸ δὲ ἀξίωμα τὸ κυριακὸν	φυλάττων	ᾗ δ´ ἂν ἡμέρᾳ ἐπισκέπτωμαι»
[1, 10]	ἐν καιρῷ αὐτοῦ καὶ τὸ	φύλλον	αὐτοῦ οὐκ ἀπορρυήσεται» ταυτὶ μὲν
[1, 6]	τὸν λόγον, τέλειον ἐκ τελείου	φύντα	τοῦ πατρός, κατὰ τὴν οἰκονομικὴν
[1, 6]	πολλάκις πλείω πορίζει φίλτρα τοῦ	φῦσαι	τέκνα. Τὸ αὐτὸ ἄρα καὶ
[1, 8]	Ἕπεται δὲ τῷ ἀγαθῷ, ᾗ	φύσει	ἀγαθός ἐστιν, ἡ μισοπονηρία. Διὸ
[1, 9]	τῷ ἀγαθῷ ἔργῳ» πῶς ὁ	φύσει	ἀγαθὸς θεὸς φόβος ἔσται τῷ
[1, 8]	ἀνθρώπων δι´ ὑπερβολὴν φιλανθρωπίας συμπαθήσας	φύσει.	Ἦν γὰρ οὐδὲν ὃ μισεῖ
[1, 4]	θυγάτριον, πάνυ γάρ ἐστι τῇ	φύσει	φιλάνθρωπον τὸ παιδάριον σφόδρα. Ἄρνες
[1, 11]	πνευματικὸν καὶ τὸ πολύχουν τῆς	φύσεως	καὶ τὸ μεγαλοπρεπὲς ἅμα καὶ
[1, 6]	τὸ παιδίον, τὴν ὑπὸ τῆς	φύσεως	πεπονημένην εὔληπτον παρέχειν διδασκόμενοι τροφὴν
[1, 6]	τὸ αἷμα μεταχεῖται εἰς τὰς	φυσικὰς	τῶν μαστῶν σήραγγας, τούτῳ δὲ
[1, 6]	τετολμήκασιν· τοῦτο δὴ τὸ αἷμα	φυσικῇ	τρεπόμενον πέψει, κυησάσης τῆς μητρός,
[1, 6]	ἀποκλεισθὲν τῆς οἰκείας φορᾶς, κατὰ	φυσικὴν	ἀνάχυσιν χωρεῖν κελεύεται πρὸς τοῦ
[1, 6]	ἐν τῇ ὑστέρᾳ ὑπὸ τοῦ	φυσικοῦ	καὶ θερμοῦ πνεύματος, ὑφ´ οὗ
[1, 6]	συγγένειάν τινα πρὸς τὸ ὕδωρ	φυσικωτάτην	ἔχει τὸ γάλα, καθάπερ ἀμέλει
[1, 6]	σφίσιν αὐτοῖς, οὐ κατανενοηκότες τὴν	φύσιν;	Ἡ γάρ τοι τροφὴ χειμῶνος
[1, 9]	Ἡ γὰρ εὐθεῖα καὶ κατὰ	φύσιν,	ἣν αἰνίττεται τὸ ἰῶτα τοῦ
[1, 6]	δύναμις, θρομβοῦσα τοῦ αἵματος τὴν	φύσιν,	ὃν τρόπον ἡ πυτία συνίστησι
[1, 2]	διὰ παραινέσεων θεραπευτικὸς τῶν παρὰ	φύσιν	τῆς ψυχῆς παθῶν. Κυρίως μὲν
[1, 12]	Θεάσασθαι δὲ καὶ τὴν ἀνθρωπίνην	φύσιν	φημὶ χρῆναι ζῆν τε ὡς
[1, 6]	γνωστικούς, ὑπὲρ τὸν ἀπόστολον φρονοῦντες,	φυσιούμενοί	τε καὶ φρυαττόμενοι, αὐτοῦ ὁμολογοῦντος
[1, 6]	αἵματι τῷ αὐτῷ· αἵματος γὰρ	φύσις	τοῦ γάλακτος ἡ ῥύσις, καὶ
[1, 5]	οἱ νήπιοι τοὺς παραφυσῶντας εἰς	φυσίωσιν	φυλαξάμενοι τῶν αἱρέσεων ἀνέμους καὶ
[1, 6]	πνεῦμα τῇ τοῦ κυρίου ἀποχρώμενον	φωνῇ	γάλα ὑμᾶς ἐπότισα» λέγει. Εἰ
[1, 6]	τῷ κυρίῳ ἀπ´ οὐρανῶν ἐπήχησε	φωνὴ	μάρτυς ἠγαπημένου υἱός μου εἶ
[1, 5]	τουτὶ γὰρ ἐμφαίνει ἑρμηνευόμενον Ἑλλάδι	φωνῇ	τὸ ὡσαννά. Καί μοι δοκεῖ
[1, 5]	τῷ λόγῳ ταύτην ἐπεκήρυξεν τὴν	φωνήν,	ἀφροντιστεῖν κελεύων τῶν τῇδε πραγμάτων
[1, 8]	τὴν εὐαγγέλιον τοῦ κυρίου παραθεμένῳ	φωνήν·	ἓν μὲν αὑτὸν λέγει· ἵνα
[1, 6]	τὸ αἷμα ἄν ποτε προήσεται	φωνήν,	μὴ οὐχὶ ὁ λόγος νοούμενος
[1, 6]	ἐπήγαγεν τὴν ἁπάσης ἐκτὸς προσωποληψίας	φωνήν·	πάντες γὰρ υἱοί ἐστε διὰ
[1, 12]	ἐκείνην τὴν θεϊκὴν μάλιστα πληρώσῃ	φωνήν·	ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ´ εἰκόνα καὶ
[1, 10]	ἄνθρωποι, παρακαλῶ καὶ προΐεμαι ἐμὴν	φωνὴν	υἱοῖς ἀνθρώπων· ἐπακούσατέ μου, σεμνὰ
[1, 5]	Οὔ μοι δοκεῖς Ἀττικῆς ἐπαΐειν	φωνῆς,	παρ´ ἧς ἔστιν ἐκμαθεῖν τὰς
[1, 6]	ὀφθαλμῶν κατάγειν πειρώμενοι οὐ τὸ	φῶς	αὑτοῖς ἔξωθεν χορηγοῦσιν, ὃ οὐκ
[1, 6]	γάρ ποτε σκότος, νῦν δὲ	φῶς	ἐν κυρίῳ. Ἐντεῦθεν τὸν ἄνθρωπον
[1, 6]	ἅγιον, ὃ δὴ κυρίως κέκληται	φῶς·	ἦτε γάρ ποτε σκότος, νῦν
[1, 6]	τοῦτο αὐγῆς ἀιδίου τὸ ἀίδιον	φῶς	ἰδεῖν δυναμένης· ἐπεὶ τὸ ὅμοιον
[1, 5]	ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι κυρίου»	φῶς	καὶ δόξα καὶ αἶνος μεθ´
[1, 3]	λόγος. Καθάπερ οὖν οὐκ ἔστι	φῶς	ὃ μὴ φωτίζει οὐδὲ κινοῦν
[1, 6]	βαπτίσματι, πρὸς τὸ ἀίδιον ἀνατρέχομεν	φῶς,	οἱ παῖδες πρὸς τὸν πατέρα.
[1, 6]	δι´ οὗ τὸ ἅγιον ἐκεῖνο	φῶς	τὸ σωτήριον ἐποπτεύεται, τουτέστιν δι´
[1, 6]	σκότους, ἀπείληφεν δὲ αὐτόθεν τὸ	φῶς.	Ὥσπερ οὖν οἱ τὸν ὕπνον
[1, 6]	ὑπὸ τῶν παλαιῶν ἡγοῦμαι κεκλῆσθαι	φῶτα.	Ἀλλ´ οὐδέπω, φασίν, ἀπείληφεν τὴν
[1, 9]	καθηγησομένου καὶ οἱ τυφλοὶ τοῦ	φωταγωγήσοντος	καὶ οἱ διψῶντες τῆς πηγῆς
[1, 6]	ἀποτριψάμενοι, ἐλεύθερον καὶ ἀνεμπόδιστον καὶ	φωτεινὸν	ὄμμα τοῦ πνεύματος ἴσχομεν, ᾧ
[1, 6]	καὶ τὸ αἷμα ἐπὶ τὸ	φωτεινότατον	καὶ λευκότατον ὑπὸ τοῦ πνεύματος
[1, 6]	δωρεάν. Σύμφημι κἀγώ, πλὴν ἐν	φωτί	ἐστιν καὶ τὸ σκότος αὐτὸν
[1, 3]	οὐκ ἔστι φῶς ὃ μὴ	φωτίζει	οὐδὲ κινοῦν ὃ μὴ κινεῖ
[1, 10]	συμβουλευούσης; Ἔτι δὲ διὰ Ἱερεμίου	φωτίζει	τοῖς πλανωμένοις τὴν ἀλήθειαν· τάδε
[1, 7]	τοῦ θεοῦ ὁ λόγος, ᾧ	φωτίζεται	ὁ θεὸς καὶ γνωρίζεται. Τότε
[1, 6]	γέγονεν ὑπογραφὴ ὁ κύριος· βαπτιζόμενοι	φωτιζόμεθα,	φωτιζόμενοι υἱοποιούμεθα, υἱοποιούμενοι τελειούμεθα, τελειούμενοι
[1, 6]	ὑπογραφὴ ὁ κύριος· βαπτιζόμενοι φωτιζόμεθα,	φωτιζόμενοι	υἱοποιούμεθα, υἱοποιούμενοι τελειούμεθα, τελειούμενοι ἀπαθανατιζόμεθα·
[1, 6]	καὶ τρέφοντος καὶ αὔξοντος καὶ	φωτίζοντος	τοὺς νηπίους. Διὰ τοῦτο γὰρ
[1, 6]	ὥσπερ οὖν καὶ τοὔνομα ἔχει,	φωτισθεὶς	ἀπήλλακται μὲν παραχρῆμα τοῦ σκότους,
[1, 6]	ἐπὶ τοῖς ἁμαρτήμασιν ἐπιτίμια ἀνεῖται,	φώτισμα	δὲ δι´ οὗ τὸ ἅγιον
[1, 6]	τὸ ἔργον τοῦτο, χάρισμα καὶ	φώτισμα	καὶ τέλειον καὶ λουτρόν· λουτρὸν
[1, 6]	δὲ ἡ γνῶσις συνανατέλλει τῷ	φωτίσματι	περιαστράπτουσα τὸν νοῦν, καὶ εὐθέως
[1, 6]	ἡ μὲν γνῶσις ἐν τῷ	φωτίσματι,	τὸ δὲ πέρας τῆς γνώσεως
[1, 6]	κακοί. Μία χάρις αὕτη τοῦ	φωτίσματος	τὸ μὴ τὸν αὐτὸν εἶναι
[1, 6]	ἁμαρτήμασιν, ἀμβλυωποῦντες περὶ τὴν ἀλήθειαν.	Φωτισμὸς	ἄρα ἡ γνῶσίς ἐστιν, ὁ
[1, 6]	ἡ ἀπορία, οὕτως ἀνάγκη τῷ	φωτισμῷ	ἐξαφανίζεσθαι τὸ σκότος· ἡ ἄγνοια
[1, 6]	τὸ σκότος αὐτὸν οὐ καταλαμβάνει·	φωτὸς	δὲ ἀνὰ μέσον καὶ τοῦ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 10/12/2009