Livre, Chap.
[1, 6]	οὐ γὰρ ἀποξύνεσθαι τὸ γάλα	ἐᾷ	ἡ πρὸς τὸ ὕδωρ κοινωνία,
[1, 9]	σὺ κατοικεῖς, πλὴν λάλησον αὐτοῖς,	ἐὰν	ἄρα ἀκούσωσιν. Ἀλλὰ καὶ τῷ
[1, 9]	φόβος ἔσται τῷ μὴ ἁμαρτάνοντι;	Ἐὰν	δὲ τὸ κακὸν ποιῇς, φοβοῦ»
[1, 9]	ὑπήκουσας ἢ προσεδόκησα, δέσποτα· καὶ	ἐὰν	διαβαίνωσιν, οὐκ ὀλισθήσουσι, λέγει κύριος.
[1, 5]	ἐν μέσῳ παιδίον εἰπών· ὃς	ἐὰν	ἑαυτὸν ταπεινώσῃ ὡς τὸ παιδίον
[1, 8]	ἀποτομίαν, ἐπὶ δὲ σὲ χρηστότητα,	ἐὰν	ἐπιμείνῃς τῇ χρηστότητι» τουτέστι τῇ
[1, 10]	σωτηρίαν. Φησὶ γὰρ δι´ Ἰεζεκιήλ·	ἐὰν	ἐπιστραφῆτε ἐξ ὅλης τῆς καρδίας
[1, 10]	τῆς ἡμῶν. Διὰ τοῦτό φησιν·	ἐὰν	μετανοήσῃς, περικαθαριεῖ κύριος τὴν καρδίαν
[1, 10]	νεκροί, καὶ μακάριός ἐστιν ὃς	ἐὰν	μὴ σκανδαλισθῇ ἐν ἐμοί» Τοῦτ´
[1, 5]	αὐτὸς διασαφήσει ὁ κύριος λέγων	ἐὰν	μὴ στραφῆτε καὶ γένησθε ὡς
[1, 9]	καὶ ἡ δικαιοσύνη κέκραγεν αὐτοῦ·	ἐὰν	ὀρθοὶ πρός με ἥκητε, κἀγὼ
[1, 10]	μετ´ αὐτῶν ὁδούς, μηδὲ πορευθῇς,	ἐὰν	παρακαλέσωσίν σε λέγοντες· ἐλθὲ μεθ´
[1, 9]	ἥκητε, κἀγὼ ὀρθὸς πρὸς ὑμᾶς·	ἐὰν	πλάγιοι πορεύησθε, κἀγὼ πλάγιος, λέγει
[1, 10]	ἀνάστασιν ᾐνίξατο, καὶ πάντα ὅσα	ἐὰν	ποιήσῃ, κατευοδωθήσεται αὐτῷ» Τοιούτους ἡμᾶς
[1, 2]	διὰ Μωσέως φάσκειν ὁ παιδαγωγός	ἐάν	τις ἀποθάνῃ ἐπ´ αὐτῷ αἰφνίδιον,
[1, 6]	ἔτους κατὰ τὴν ὥραν, ἣν	ἔαρ	καλοῦμεν, ὑγροτέρου τοῦ περιέχοντος γεγονότος,
[1, 5]	τῆς παιδικῆς ἡλικίας τὴν προσηγορίαν	ἔαρ	παντὸς τοῦ ζῆν διὰ τὸ
[1, 6]	τῇ πίστει τελείᾳ οὔσῃ ἐξ	ἑαυτῆς	καὶ πεπληρωμένῃ. Εἰ δὲ ἐνδεῖ
[1, 5]	ὡς ἂν τροφὸς θάλπῃ τὰ	ἑαυτῆς	τέκνα» Ἤπιος οὖν ὁ νήπιος
[1, 6]	ἐκεῖνον, εἰ δυνατόν, ἀναλαμβάνοντας ἐν	ἑαυτοῖς	ἀποτίθεσθαι καὶ τὸν σωτῆρα ἐνστερνίσασθαι,
[1, 6]	ἀλλὰ μεταβάλλοντες τὴν τροφὴν ἐν	ἑαυτοῖς	ἐργάζονται γάλα καὶ διαπνέουσιν. Ἡ
[1, 9]	ἀγαθὸς μὲν ὁ θεὸς δι´	ἑαυτόν,	δίκαιος δὲ ἤδη δι´ ἡμᾶς,
[1, 11]	ὅτι μόνος ὑπὲρ ἡμῶν ἱερεῖον	ἑαυτὸν	ἐπιδέδωκεν, ὁ γὰρ ἀγαθὸς ποιμὴν
[1, 6]	Χριστῷ Ἰησοῦ. Καὶ τέλειον μὲν	ἑαυτὸν	ἡγεῖται, ὅτι ἀπήλλακται τοῦ προτέρου
[1, 7]	Ἰησοῦς. Ἔσθ´ ὅτε οὖν ποιμένα	ἑαυτὸν	καλεῖ καὶ λέγει ἐγώ εἰμι
[1, 7]	λέγῃ διὰ τοῦ ἰδίου προσώπου,	ἑαυτὸν	ὁμολογεῖ παιδαγωγόν· ἐγὼ κύριος ὁ
[1, 9]	καταμανθάνειν ἡμῖν, ἔνθα ἀλληγορεῖ, ποιμένα	ἑαυτὸν	προβάτων λέγων· ἔστι δὲ παιδαγωγὸς
[1, 5]	μέσῳ παιδίον εἰπών· ὃς ἐὰν	ἑαυτὸν	ταπεινώσῃ ὡς τὸ παιδίον τοῦτο,
[1, 8]	ἀπειλῆς ἡσυχῇ τὸ φιλάνθρωπον τὸ	ἑαυτοῦ.	Ἀποστρέψω» φησί, τὸ πρόσωπόν μου
[1, 5]	Τοιαύτην τινὰ παίζειν παιδιὰν τὸν	ἑαυτοῦ	Δία Ἡράκλειτος λέγει. Τί γὰρ
[1, 7]	Ἐναργέστατα γοῦν ὁ λόγος περὶ	ἑαυτοῦ	διὰ Ὠσηὲ εἴρηκεν ἐγὼ δὲ
[1, 9]	διὰ τοῦ λόγου ἐνδείκνυται τοῦ	ἑαυτοῦ	ἐκεῖθεν ἄνωθεν, ὅθεν γέγονεν πατήρ.
[1, 8]	οἰκονομίαν μεμήνυκεν ὁ λόγος τὴν	ἑαυτοῦ,	κατέστρεψα ὑμᾶς» λέγων, καθὼς κατέστρεψεν
[1, 9]	καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν τὴν	ἑαυτοῦ	λύτρον ἀντὶ πολλῶν» ὑπισχνούμενος. Τοῦτον
[1, 5]	συμπλοκήν, τὴν ἐκκλησίαν, ἐποπτεύει τὴν	ἑαυτοῦ,	μόνον ἐπιδεικνὺς τὸ πρόσωπον τὸ
[1, 6]	αὐτοῦ ὁμολογοῦντος τοῦ Παύλου περὶ	ἑαυτοῦ·	οὐχ ὅτι ἤδη ἔλαβον ἢ
[1, 9]	εἰκόνα κυρίου καὶ συναισθόμενος τῆς	ἑαυτοῦ	παρρησίας καὶ τῆς τῶν ἀκουόντων
[1, 11]	γὰρ ἀγαθὸς ποιμὴν τὴν ψυχὴν	ἑαυτοῦ	τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων» καὶ
[1, 6]	Καὶ εἰ τέλειος ἦν, τί	ἐβαπτίζετο	ὁ τέλειος; ἔδει, φασί, πληρῶσαι
[1, 6]	ἡμεῖς πάντες εἰς ἓν σῶμα	ἐβαπτίσθημεν,	εἴτε Ἰουδαῖοι εἴτε Ἕλληνες, εἴτε
[1, 6]	Ἰησοῦ· ὅσοι γὰρ εἰς Χριστὸν	ἐβαπτίσθητε,	Χριστὸν ἐνεδύσασθε. Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος
[1, 5]	κεκάρπωται ὡς ὁ κύριος, μόνον	ἐβάστασε	τὰ ξύλα τῆς ἱερουργίας ὁ
[1, 6]	φρονῶν ἐδίωκε, νήπια δὲ λαλῶν	ἐβλασφήμει	τὸν λόγον. Δύο γὰρ σημαίνει
[1, 9]	πρὸς δεσπότας κέχρηνται χαλεποὺς καὶ	Ἑβραῖοι	δεσπότην ποιήσαντες, οὐ πατέρα, τὸν
[1, 10]	παραδείγματα, οἷον τί ἔπαθον οἱ	Ἑβραῖοι	τῷ χρυσῷ εἰδωλολατρήσαντες ἐν μόσχῳ,
[1, 6]	μάννα οὐρανόθεν ἐπερρέετο τοῖς παλαιοῖς	Ἑβραίοις,	ἡ τῶν ἀγγέλων ἐπουράνιος τροφή.
[1, 6]	νήπιος» τουτέστιν ὅτε ἤμην Ἰουδαῖος,	Ἑβραῖος	γὰρ ἄνωθεν ἦν, ὡς νήπιος
[1, 1]	νῦν καὶ τῆς μελλούσης ὄρεξιν	ἐγγεννῶσα	τῷ συγγενεῖ λογισμῷ· νυνὶ δὲ
[1, 10]	γυναῖκα ἐν ἀφέδρῳ οὖσαν οὐκ	ἐγγιεῖ,	καὶ ἄνθρωπον οὐ καταδυναστεύσει, καὶ
[1, 9]	φησίν, αὐτῶν ποιμὴν καὶ ἔσομαι	ἐγγὺς	αὐτῶν» ὡς ὁ χιτὼν τοῦ
[1, 3]	ὁ θεός, εἰ μὴ ἄνθρωπος	ἐγεγόνει,	καὶ ἣν εἶχεν ἐναποκεκρυμμένην ἰσχύν,
[1, 5]	ἐπὶ σωτηρίᾳ ὡς τὸν Ἰσαάκ.	Ἐγέλα	δὲ κἀκεῖνος τοῦ θανάτου λελυμένος,
[1, 5]	ὡς ὁ κύριος τὸ ξύλον.	Ἐγέλα	δὲ μυστικῶς, ἐμπλῆσαι ἡμᾶς προφητεύων
[1, 8]	θεὸς Σόδομα καὶ Γόμορρα, καὶ	ἐγένεσθε	ὡς δαλὸς ἐξεσπασμένος ἐκ πυρός,
[1, 6]	ὁ πατήρ, ὅτι οὕτως εὐδοκία	ἐγένετο	ἔμπροσθέν σου. Διὰ τοῦτο τὰ
[1, 7]	θεράποντος αὐτοῦ· διὸ καὶ πρόσκαιρος	ἐγένετο,	ἡ δὲ ἀίδιος χάρις καὶ
[1, 8]	φιλανθρωπίας, ὅτι δι´ ἡμᾶς ἄνθρωπος	ἐγένετο.	Καὶ δὴ οἰκειότερον αὐτῷ ὁ
[1, 11]	δημιουργός, πάντα γὰρ δι´ αὐτοῦ	ἐγένετο	καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ
[1, 7]	ἡ ἀλήθεια διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ	ἐγένετο.	Ὁρᾶτε τὰς λέξεις τῆς γραφῆς·
[1, 7]	διὰ Ἰησοῦ» γίνεσθαι, οὗ χωρὶς	ἐγένετο	οὐδὲ ἕν» Αὐτίκα γοῦν ὁ
[1, 11]	αὐτοῦ ἐγένετο καὶ χωρὶς αὐτοῦ	ἐγένετο	οὐδὲ ἕν» εὐνοίᾳ δὲ ὅτι
[1, 9]	Ἱερουσαλήμ· διὰ τοῦτο εἰς σάλον	ἐγένετο·	πάντες οἱ δοξάζοντες αὐτὴν ἠτίμασαν
[1, 9]	διὰ Ἱερεμίου λέγων· ὄψις πόρνης	ἐγένετό	σοι, ἀπηναισχύντησας πρὸς πάντας. Καὶ
[1, 9]	ἐγενήθη ὡσεὶ χήρα· ἄρχουσα χωρῶν	ἐγενήθη	εἰς φόρους· κλαίουσα ἔκλαυσεν ἐν
[1, 9]	ἡ πόλις ἡ πεπληθυμμένη λαῶν;	ἐγενήθη	ὡσεὶ χήρα· ἄρχουσα χωρῶν ἐγενήθη
[1, 5]	βάρει εἶναι ὡς Χριστοῦ ἀπόστολοι	ἐγενήθημεν	ἤπιοι ἐν μέσῳ ὑμῶν, ὡς
[1, 9]	ἐνδείκνυται διὰ Ἱερεμίου· ἵπποι θηλυμανεῖς	ἐγενήθησαν,	ἕκαστος ἐπὶ τὴν γυναῖκα τοῦ
[1, 5]	θεσπίζον, τὸ πνεῦμα· ἰδοὺ παιδίον	ἐγεννήθη	ἡμῖν, υἱὸς καὶ ἐδόθη ἡμῖν,
[1, 9]	γῆ, ὅτι κύριος ἐλάλησεν· υἱοὺς	ἐγέννησα	καὶ ὕψωσα, αὐτοὶ δέ με
[1, 6]	αὐτῷ αὐξηθῆτε εἰς σωτηρίαν, εἰ	ἐγεύσασθε	ὅτι χρηστὸς ὁ κύριος. Εἰ
[1, 5]	ἐν ὀνείδους μέρει τοῖς ῥᾳθύμοις	ἐγκαλεῖν·	Οὐδέποτε ἀνέγνωτε ὅτι ἐκ στόματος
[1, 3]	ὁ βλέπων καὶ διορῶν τὰ	ἐγκάρδια	λόγος. Καθάπερ οὖν οὐκ ἔστι
[1, 7]	ταύτην, ὅτι οὐ μή σε	ἐγκαταλείπω	ἕως τοῦ ποιῆσαί με ὅσα
[1, 9]	Λέγει μὲν γὰρ διὰ Ἡσαΐου	ἐγκατελίπετε	τὸν κύριον καὶ παρωργίσατε τὸν
[1, 9]	τὸν λαὸν ἐπιφέρει· καὶ ἐμὲ	ἐγκατέλιπον,	λέγει κύριος» Ἐπίπληξις δέ ἐστιν
[1, 9]	ἐποίησεν ὁ λαὸς οὗτος· ἐμὲ	ἐγκατέλιπον,	πηγὴν ὕδατος ζῶντος, καὶ ὤρυξαν
[1, 6]	τοιγαροῦν ἡμῶν ἑκάστῳ τῶν νηπίων	ἐγκαυχᾶσθαι	τῷ κυρίῳ, ἐπιφθεγγομένοις πατρὸς δ´
[1, 6]	ἡμῖν τὴν παλαιὰν καὶ σαρκικὴν	ἐγκελεύεται	φθοράν, ὥσπερ καὶ τὴν παλαιὰν
[1, 2]	λογισμόν, ἐνθρονίζεται δὲ οὗτος ἐν	ἐγκεφάλῳ,	ἐπὶ τὴν μετάνοιαν παλινδρομῆσαι. Ἔπειτα
[1, 9]	Ἰωάννου ὄφεις» φησὶν γεννήματα ἐχιδνῶν»	Ἔγκλησις	δέ ἐστι ψόγος ἀδικούντων. Τούτῳ
[1, 10]	ἀποτρεπτική. Ὡσαύτως δὲ καὶ τὸ	ἐγκωμιαστικὸν	πῶς μὲν ἔχον ψεκτικὸν γίνεται,
[1, 8]	τὸ λοιδορητικὸν καὶ ὀνειδιστικὸν {καὶ	ἐγκωμιαστικόν}	Τὸ δὲ εἶδος τοῦτο τέχνη
[1, 10]	ταῦτα· τὸ μὲν καλὸν τοῦ	ἐγκωμιαστικοῦ,	τὸ δὲ συμφέρον τοῦ συμβουλευτικοῦ·
[1, 10]	προτρεπτικὸν καὶ ἀποτρεπτικόν, τοῦ δὲ	ἐγκωμιαστικοῦ	τὸ ἐπαινετικόν τε καὶ ψεκτικὸν
[1, 8]	παρακλητικὸν εἶδος, οὕτω καὶ τῷ	ἐγκωμιαστικῷ	τὸ λοιδορητικὸν καὶ ὀνειδιστικὸν {καὶ
[1, 9]	ὕψωσα, αὐτοὶ δέ με ἠθέτησαν.	Ἔγνω	βοῦς τὸν κτησάμενον καὶ ὄνος
[1, 8]	καὶ ὁ κόσμος σε οὐκ	ἔγνω,	ἐγὼ δέ σε ἔγνων κἀκεῖνοι
[1, 5]	Χριστοῦ παρουσίαν. Θεὸν γὰρ οὐδεὶς	ἔγνω,	εἰ μὴ ὁ υἱὸς καὶ
[1, 9]	αὐτοῦ, Ἰσραὴλ δέ με οὐκ	ἔγνω.	Πῶς γὰρ οὐ δεινόν, εἰ
[1, 8]	καὶ τοῦτο ἦν τὸ οὐδεὶς	ἔγνω	τὸν πατέρα» πάντα αὐτὸν ὄντα,
[1, 9]	οὐρανῶν ἀγαθὴν κατήγγειλεν δικαιοσύνην, οὐδεὶς	ἔγνω	τὸν υἱὸν εἰ μὴ ὁ
[1, 6]	Καί μου μὴ λάβησθε ὁμολογοῦντος	ἐγνωκέναι	τὸν θεόν. Ὧδέ πως γὰρ
[1, 6]	γὰρ ἔτι λείπεται τῷ θεὸν	ἐγνωκότι;	Καὶ γὰρ ἄτοπον ὡς ἀληθῶς
[1, 6]	τὸν θεόν. Οὔκουν ἀτελὴς ὁ	ἐγνωκὼς	τὸ τέλειον. Καί μου μὴ
[1, 8]	θεόν, οἷον ἐκ τρυτάνης ἰσοσθενοῦς,	ἔγνωμεν.	Ἐπὶ τούτου καὶ ἡ σοφία
[1, 8]	οὐκ ἔγνω, ἐγὼ δέ σε	ἔγνων	κἀκεῖνοι ἔγνωσαν, ὅτι σύ με
[1, 9]	Δαβὶδ κέχρηται, λαός, ὃν οὐκ	ἔγνων»	λέγων ἐδούλευσέν μοι καὶ εἰς
[1, 8]	ὅτι σύ με ἀπέστειλας· καὶ	ἐγνώρισα	αὐτοῖς τὸ ὄνομά σου καὶ
[1, 8]	ἐγὼ δέ σε ἔγνων κἀκεῖνοι	ἔγνωσαν,	ὅτι σύ με ἀπέστειλας· καὶ
[1, 7]	πρὸ καταβολῆς κόσμου εἰς πίστιν	ἐγνωσμένους	θεῷ, νυνὶ δὲ νηπίους διὰ
[1, 5]	τὴν καινὴν ἀνατείλασαι. Ἔναγχος γοῦν	ἔγνωσται	ὁ θεὸς κατὰ τὴν Χριστοῦ
[1, 6]	τὸν ὕπνον ἀποσεισάμενοι εὐθέως ἔνδοθεν	ἐγρηγόρασιν,	μᾶλλον δὲ καθάπερ οἱ τὸ
[1, 7]	παρατίθεται τὸν παιδαγωγόν, ἐντολὰς ὑπακοῆς	ἐγχειρίσας·	προφήτην ὑμῖν ἀναστήσει» φησίν, ὁ
[1, 9]	Φαραῴ, ἵνα ἐξαποστείλῃ τὸν λαόν,	ἐγὼ	δὲ οἶδα ὅτι οὐ μὴ
[1, 7]	περὶ ἑαυτοῦ διὰ Ὠσηὲ εἴρηκεν	ἐγὼ	δὲ παιδευτὴς ὑμῶν εἰμι» Παιδαγωγία
[1, 8]	ὁ κόσμος σε οὐκ ἔγνω,	ἐγὼ	δέ σε ἔγνων κἀκεῖνοι ἔγνωσαν,
[1, 6]	κόσμῳ. Καὶ ὁ ἄρτος, ὃν	ἐγὼ	δώσω, ἡ σάρξ μού ἐστιν
[1, 6]	εἶπεν καὶ ὁ ἄρτος, ὃν	ἐγὼ	δώσω, ἡ σάρξ μού ἐστιν»
[1, 8]	πολυωφελῆ θεραπείαν ἀλληγορῶν, ὁπηνίκα εἰπὼν	ἐγώ	εἰμι ἡ ἄμπελος ἡ ἀληθινή,
[1, 7]	τῷ Ἀβραὰμ καὶ εἶπεν αὐτῷ·	ἐγώ	εἰμι ὁ θεός σου· εὐαρέστει
[1, 7]	ποιμένα ἑαυτὸν καλεῖ καὶ λέγει	ἐγώ	εἰμι ὁ ποιμὴν ὁ καλός»
[1, 9]	πλανώμενον ἐπιστρέψω καὶ βοσκήσω αὐτοὺς	ἐγὼ	εἰς τὸ ὄρος τὸ ἅγιόν
[1, 6]	καὶ κατελήφθην ὑπὸ Χριστοῦ. Ἀδελφοί,	ἐγὼ	ἐμαυτὸν οὔπω λογίζομαι κατειληφέναι· ἓν
[1, 8]	ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς ἕν·	ἐγὼ	ἐν αὐτοῖς καὶ σὺ ἐν
[1, 5]	δὲ καὶ διὰ Ἡσαΐου ἰδοὺ	ἐγὼ	καὶ τὰ παιδία, ἅ μοι
[1, 5]	καὶ διὰ τοῦτο ὀνομάζει παιδίον.	Ἐγὼ	καὶ τὸν Ἰσαὰκ εἰς παῖδα
[1, 8]	μοι, θέλω ἵνα ὅπου εἰμὶ	ἐγώ,	κἀκεῖνοι ὦσι μετ´ ἐμοῦ, ἵνα
[1, 7]	ἰδίου προσώπου, ἑαυτὸν ὁμολογεῖ παιδαγωγόν·	ἐγὼ	κύριος ὁ θεός σου, ὁ
[1, 7]	φαίνεται. Λέγει γοῦν αὐτῷ· ἰδοὺ	ἐγὼ	μετὰ σοῦ, διαφυλάσσων σε ἐν
[1, 6]	υἱός μου εἶ σὺ ἀγαπητός,	ἐγὼ	σήμερον γεγέννηκά σε. Πυθώμεθα οὖν
[1, 10]	διὰ Σολομῶντος ὧδέ πως χρῆται·	ἐγὼ	ὑμᾶς, ἄνθρωποι, παρακαλῶ καὶ προΐεμαι
[1, 6]	υἱοποιούμεθα, υἱοποιούμενοι τελειούμεθα, τελειούμενοι ἀπαθανατιζόμεθα·	ἐγώ»	φησίν, εἶπα, θεοί ἐστε καὶ
[1, 6]	καὶ ποτὸν εἶναι καὶ τροφήν.	Ἐγώ»	φησὶν ὁ κύριος, βρῶσιν ἔχω
[1, 8]	οὐχὶ δὲ ὥσπερ ὄφις ἐμφὺς	ἔδακεν	εὐθέως. Ἀγαθὸς ἄρα ὁ θεός.
[1, 6]	ἦν, τί ἐβαπτίζετο ὁ τέλειος;	ἔδει,	φασί, πληρῶσαι τὸ ἐπάγγελμα τὸ
[1, 5]	θυρίς, δι´ ἧς ὁ κύριος	ἐδείκνυτο;	ἡ σάρξ, δι´ ἧς πεφανέρωται.
[1, 7]	ἐπεπόθησεν, διεὶς τὰς πτέρυγας αὐτοῦ	ἐδέξατο	αὐτοὺς καὶ ἀνέλαβεν αὐτοὺς ἐπὶ
[1, 6]	παιδίου ὁ προφητεύων βούτυρον» φησὶν	ἔδεται	καὶ μέλι» Ἐμοὶ δὲ καὶ
[1, 6]	ἔτι ἄφρων νήπια μὲν φρονῶν	ἐδίωκε,	νήπια δὲ λαλῶν ἐβλασφήμει τὸν
[1, 5]	παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν, υἱὸς καὶ	ἐδόθη	ἡμῖν, οὗ ἡ ἀρχὴ ἐπὶ
[1, 7]	γραφή· ὁ νόμος διὰ Μωσέως	ἐδόθη»	οὐχὶ ὑπὸ Μωσέως, ἀλλὰ ὑπὸ
[1, 7]	γραφῆς· ἐπὶ μὲν τοῦ νόμου	ἐδόθη»	φησὶ μόνον, ἡ δὲ ἀλήθεια»
[1, 8]	ὀργίζεται τὸ θεῖον, ᾗ τισιν	ἔδοξεν,	ἀλλὰ τὰ μὲν πλεῖστα ἀπειλεῖται,
[1, 6]	τὸν θεόν. Ὧδέ πως γὰρ	ἔδοξεν	εἰπεῖν τῷ λόγῳ· ὃ δὲ
[1, 5]	ὡς ἀλογίστων ἡλικίᾳ, ᾗ τισιν	ἔδοξεν,	οὐδ´ ἂν εἴπῃ ἢν μὴ
[1, 9]	λαός, ὃν οὐκ ἔγνων» λέγων	ἐδούλευσέν	μοι καὶ εἰς ἀκοὴν ὠτίου
[1, 6]	Χριστῷ, οὐ βρῶμα· οὔπω γὰρ	ἐδύνασθε·	ἀλλ´ οὐδὲ ἔτι νῦν δύνασθε»
[1, 6]	ἐπότισα, οὐ βρῶμα· οὔπω γὰρ	ἐδύνασθε»	οὐκ ἄλλο τι παρὰ τὸ
[1, 6]	ἑξῆς οὐ βρῶμα, οὔπω γὰρ	ἐδύνασθε»	τὴν ἐν τῷ μέλλοντι αἰῶνι
[1, 6]	γραφήν· κἀγὼ δέ, ἀδελφοί, οὐκ	ἐδυνήθην	λαλῆσαι ὑμῖν ὡς πνευματικοῖς, ἀλλ´
[1, 9]	αὐτῶν» καὶ διὰ Ἱερεμίου· καὶ	ἔδωκα	αὐτῇ βιβλίον ἀποστασίου, καὶ οὐκ
[1, 8]	ἀπέστειλας. Κἀγὼ τὴν δόξαν, ἣν	ἔδωκάς	μοι, δέδωκα αὐτοῖς, ἵνα ὦσιν
[1, 8]	κύριος εὐαγγελίῳ λέγων πάτερ, οὓς	ἔδωκάς	μοι, θέλω ἵνα ὅπου εἰμὶ
[1, 8]	τὴν δόξαν τὴν ἐμήν, ἣν	ἔδωκάς	μοι, ὅτι ἠγάπησάς με πρὸ
[1, 6]	ἀρνῶν» καὶ τὰ ἐπὶ τούτοις	ἔδωκεν	αὐτοῖς· ἀλλὰ καὶ τὴν γέννησιν
[1, 5]	καὶ τὰ παιδία, ἅ μοι	ἔδωκεν	ὁ θεός» Θαυμάζεις ἀκούειν τοὺς
[1, 6]	λόγος. Οὐ γὰρ Μωσῆς» φησίν,	ἔδωκεν	ὑμῖν τὸν ἄρτον ἐκ τοῦ
[1, 6]	πάθη. Ἀλλ´ οὐ ταύτῃ νοεῖν	ἐθέλεις,	κοινότερον δὲ ἴσως. Ἄκουε καὶ
[1, 6]	ὑπεκλύεται. Εἰ δὲ ἄρα προσφιλονικεῖν	ἐθέλοιέν	τινες τὰ πρῶτα μαθήματα τὸ
[1, 8]	δὲ ἀπειλῶν δῆλός ἐστι μηδὲν	ἐθέλων	πρᾶξαι κακὸν μηδὲ ἅπερ ἀπειλεῖ
[1, 10]	καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ οὐκ	ἔθετο	ἐπὶ τὰ ἐνθυμήματα οἴκου Ἰσραήλ,
[1, 11]	ὑπὲρ τῶν προβάτων» καὶ δὴ	ἔθηκεν.	Εὔνοια δὲ οὐδὲν ἀλλ´ ἢ
[1, 6]	λέγει ἐψώμισεν αὐτοὺς γενήματα ἀγρῶν,	ἐθήλασαν	μέλι ἐκ πέτρας καὶ ἔλαιον
[1, 5]	ἀκούειν τοὺς ἄνδρας τοὺς ἐν	ἔθνεσι	παῖδας παρὰ κυρίῳ; Οὔ μοι
[1, 9]	τοῦ αὐτοῦ· ἀπερίτμητα πάντα τὰ	ἔθνη,	ὁ δὲ λαὸς οὗτος ἀπερίτμητος
[1, 7]	Διὸ καὶ ἐπιφέρει προφήτην εἰς	ἔθνη	τέθεικά σε» προφητεῦσαι λέγων αὐτὸν
[1, 6]	εἰκότως λέγει ἐπ´ ἴσης τοῖς	ἐθνικοῖς	τὰ σαρκὸς ἔτι φρονοῦντας. Ὅπου
[1, 13]	Ὅσα μὲν οὖν πρὸς τὸ	ἐθνικὸν	ζῆν παραγγέλλεται, ταῦτα καὶ παρὰ
[1, 9]	μοίρᾳ διὰ Ἡσαΐου λέγων οὐαὶ	ἔθνος	ἁμαρτωλόν, υἱοὶ ἄνομοι, λαὸς πλήρης
[1, 5]	καὶ τὸν παῖδα ἀταλάφρονα κεκλῆσθαι	ἔθος,	ἀταλοὶ δὲ ἡμεῖς οἱ ἁπαλοὶ
[1, 7]	γὰρ πάτριον καλούμενον παρ´ ἀνθρώποις	ἔθος	ὅσον οὐδέπω παρέρχεται, ἡ δὲ
[1, 5]	ηὐλήσαμεν ὑμῖν καὶ οὐκ ὠρχήσασθε,	ἐθρηνήσαμεν	καὶ οὐκ ἐκόψασθε» καὶ ὅσα
[1, 9]	ξύλον καὶ τὸν λίθον, καὶ	ἐθυμίασαν	τῇ Βάαλ» Μέγιστον γὰρ τεκμήριον
[1, 9]	συνεφύροντο καὶ μετὰ τῶν τετελεσμένων	ἔθυον,	καὶ ὁ λαὸς ὁ συνίων
[1, 10]	πρὸς τοὺς ἐρομένους τὸν κύριον	εἰ	αὐτὸς εἶ ὁ Χριστός, ἢ
[1, 9]	ὀφειλόμενον τῷ πυρί. Ἐξὸν δέ,	εἰ	βούλεσθε, τοῦ παναγίου ποιμένος καὶ
[1, 4]	ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς εἶναι νενοηκότες.	Εἰ	γὰρ ἀμφοῖν ὁ θεὸς εἷς,
[1, 6]	φωνῇ γάλα ὑμᾶς ἐπότισα» λέγει.	Εἰ	γὰρ ἀνεγεννήθημεν εἰς Χριστόν, ὁ
[1, 6]	γραφῶν τῶνδε συμβολήν, τί νοοῦσιν.	Εἰ	γὰρ ἀρχὴ τῆς εἰς Χριστὸν
[1, 5]	νη στερητικὸν γραμματικῶν νομοθετοῦσιν παῖδες.	Εἰ	γὰρ ἄφρονας ἡμᾶς οἱ τῆς
[1, 9]	τὸν ὄντως ἐσόμενον εὐδαίμονα εἶναι.	Εἰ	γὰρ οἱ ἄρχοντες οὐκ εἰσὶ
[1, 9]	ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι κυρίου.	Εἰ	γὰρ οὐ δέχεσθε τὴν φιλανθρωπίαν,
[1, 8]	πρὸς τὸ ἁμαρτάνειν αἰσχύνη παρεισδύεται.	Εἰ	γὰρ ψέξαι χρή, καὶ λοιδορεῖσθαι
[1, 8]	ψυχὴν αὐτοῖς γίνεσθαι δικαίως κολαζομένοις»	Εἰ	δὲ ἀγαθὰ πάσχουσιν ὑπὸ τοῦ
[1, 6]	Ἀλλὰ κἀκεῖνο ἐχεμυθεῖν ἐκελεύετο τότε.	Εἰ	δὲ ἀνθρωπίνη σοφία ἐστίν, ὅπερ
[1, 6]	τὸ ζωτικὸν τῆς πίστεως ὑπεκλύεται.	Εἰ	δὲ ἄρα προσφιλονικεῖν ἐθέλοιέν τινες
[1, 5]	πεπλανημένος, τῷ δὲ ὡς ἠγαπημένος.	Εἰ	δὲ εἷς διδάσκαλος ἐν οὐρανοῖς»
[1, 6]	οὔσῃ ἐξ ἑαυτῆς καὶ πεπληρωμένῃ.	Εἰ	δὲ ἐνδεῖ τι αὐτῇ, οὐκ
[1, 3]	τοῦθ´ ὅπερ ἐμφύσημα εἴρηται θεοῦ·	εἰ	δὲ ἕνεκεν τῶν ἄλλων ὁ
[1, 8]	δὲ ἑλομένου, ὁ θεὸς ἀναίτιος.	Εἰ	δὲ ἡ ἀδικία ἡμῶν θεοῦ
[1, 5]	ὁ θεῖος ἡμῶν πωλοδάμνης ἀνατρέφει.	Εἰ	δὲ καὶ ὄνος εἴη ὁ
[1, 6]	ἐγεύσασθε ὅτι χρηστὸς ὁ κύριος.	Εἰ	δὲ καὶ συνενδῴη τις αὐτοῖς
[1, 8]	εἶναι τὸν κύριον τοῦ δημιουργοῦ.	Εἰ	δὲ ὁ κτίστης πρὸς πάντων
[1, 5]	εἰς θεὸν καταπεφευγότας ἄφρονας ὑπολαμβάνοντες·	εἰ	δέ, ὅπερ καὶ μᾶλλον ἐξακουστέον,
[1, 8]	καὶ θεὸς ἦν ὁ λόγος»	Εἰ	δὲ οὐ μισεῖ τῶν ὑπ´
[1, 6]	ἐστιν ἤ, ὅπερ ἀτοπώτατον, ἐλλιπής;	Εἰ	δὲ τοῦτο, προσμαθεῖν τι αὐτῷ
[1, 6]	φησί, δοῦλος εἶ, ἀλλὰ υἱός·	εἰ	δὲ υἱός, καὶ κληρονόμος διὰ
[1, 8]	καὶ τὸ ἐμπαθὲς τῆς ὀργῆς,	εἰ	δὴ ὀργὴν τὴν νουθεσίαν αὐτοῦ
[1, 6]	τῆς Χριστοῦ διαίτης μεταλαμβάνοντας, ἐκεῖνον,	εἰ	δυνατόν, ἀναλαμβάνοντας ἐν ἑαυτοῖς ἀποτίθεσθαι
[1, 6]	ἐν αὐτῷ αὐξηθῆτε εἰς σωτηρίαν,	εἰ	ἐγεύσασθε ὅτι χρηστὸς ὁ κύριος.
[1, 6]	τὴν ἐπαγγελίαν ὀψόμεθα. Πῶς δέ,	εἰ	ἐκείνη ὄντως ἐστὶν ἡ ἐπαγγελία
[1, 10]	λέγων· τῇ ὁδῷ τοῦ θεοῦ	εἰ	ἐπορεύθης, κατῴκεις ἂν ἐν εἰρήνῃ
[1, 6]	ἢ ἤδη τετελείωμαι, διώκω δὲ	εἰ	καὶ καταλάβω, ἐφ´ ᾧ καὶ
[1, 9]	οἱ δὲ πρὸς ὠφέλειαν ἐπιστύφοντες,	εἰ	καὶ παραυτίκα λυπηροί, ἀλλὰ εἰς
[1, 9]	φόβου ῥίζαι· διὸ καὶ σωτήριος,	εἰ	καὶ πικρός, ὁ φόβος. Εἰκότως
[1, 3]	ὡς ἕνεκεν ἄλλου αἱρετὸν διαπέπλασται.	Εἰ	μὲν οὖν δι´ αὑτὸ αἱρετὸν
[1, 3]	ἄνθρωπος γέγονεν ἐποίησεν ὁ θεός,	εἰ	μὴ ἄνθρωπος ἐγεγόνει, καὶ ἣν
[1, 2]	διὰ τῶν προφητῶν καταφαίνεται, ὡς,	εἰ	μὴ ἥμαρτες, λεγόντων, οὐκ ἂν
[1, 8]	ὀνόματα. Ἀλλὰ καὶ οὐδεὶς ἀγαθός,	εἰ	μὴ ὁ πατὴρ αὐτοῦ· ὁ
[1, 9]	δικαιοσύνην, οὐδεὶς ἔγνω τὸν υἱὸν	εἰ	μὴ ὁ πατὴρ» λέγων, οὐδὲ
[1, 8]	ὁπηνίκα διαρρήδην λέγει οὐδεὶς ἀγαθός,	εἰ	μὴ ὁ πατήρ μου ὁ
[1, 9]	πατὴρ» λέγων, οὐδὲ τὸν πατέρα	εἰ	μὴ ὁ υἱός» Αὕτη ἡ
[1, 5]	παρουσίαν. Θεὸν γὰρ οὐδεὶς ἔγνω,	εἰ	μὴ ὁ υἱὸς καὶ ᾧ
[1, 9]	ἔγνω. Πῶς γὰρ οὐ δεινόν,	εἰ	ὁ εἰδὼς τὸν θεὸν οὐ
[1, 8]	ἔτι καὶ διασαφῶν οἷα πείσονται,	εἰ	παραμενοῦσιν ἁμαρτωλοί, οὐχὶ δὲ ὥσπερ
[1, 6]	οἰκονομικὴν προδιατύπωσιν ἀναγεννηθῆναι τελείως; Καὶ	εἰ	τέλειος ἦν, τί ἐβαπτίζετο ὁ
[1, 6]	γὰρ πᾶσα κατέχεται ἡ τροφή.	Εἰ	τοίνυν ἡ μὲν κατεργασία τῆς
[1, 13]	δὲ συστολὴν ψυχῆς ἀπειθῆ λόγῳ.	Εἰ	τοίνυν ἡ πρὸς τὸν λόγον
[1, 6]	τὸν υἱὸν ἔχει ζωὴν αἰώνιον»	Εἰ	τοίνυν οἱ πιστεύσαντες ἔχομεν τὴν
[1, 10]	καὶ σῴζει τὴν ἀνθρωπότητα παρακαλῶν.	Εἰ	τοίνυν τὴν περὶ τὸ ἐπιστύφειν
[1, 8]	ἡ δικαιοσύνη. Πῶς οὖν, φασίν,	εἰ	φιλάνθρωπός ἐστι καὶ ἀγαθὸς ὁ
[1, 9]	τοῦτο αὐτοῖς τραχύτερον ἐνθένδε προσενήνεκται,	εἴ	πως ἀναχαιτίσαι τῆς ἐπὶ τὸν
[1, 6]	ὑποληπτέον τὸ γάλα τῶν νηπίων,	εἴ	τε ποιμένες {ἐς} μὲν οἱ
[1, 8]	{μὴ} εἶναι, τὸ δὲ ἔστιν.	Εἴ	τι ἄρα μισεῖ ὁ λόγος,
[1, 5]	καὶ ἐπὶ γονάτων παρακληθήσονται· ὡς	εἴ	τινα μήτηρ παρακαλέσει, οὕτως κἀγὼ
[1, 7]	παιδαγωγεῖν· λέγει γὰρ ὁ κύριος·	εἴ	τις ἡμάρτηκεν ἐνώπιόν μου, ἐξαλείφω
[1, 4]	ἀλλὰ καὶ τὸ θῆλυ κεκληκέναι,	εἴ	τῳ πιστὸς καταφαίνεται ὁ κωμικὸς
[1, 6]	νηπίων. Οὐκέτι γάρ» φησί, δοῦλος	εἶ,	ἀλλὰ υἱός· εἰ δὲ υἱός,
[1, 10]	ἐρομένους τὸν κύριον εἰ αὐτὸς	εἶ	ὁ Χριστός, ἢ ἄλλον περιμένομεν»
[1, 6]	φωνὴ μάρτυς ἠγαπημένου υἱός μου	εἶ	σὺ ἀγαπητός, ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά
[1, 9]	ἐστιν ἐπίπληξις σφοδρά. Κέχρηται τῷ	εἴδει	τούτῳ ἐν εὐαγγελίῳ· Ἱερουσαλὴμ Ἱερουσαλήμ,
[1, 3]	πεποίηκεν ἄνθρωπον καὶ ὃ εἶχεν	εἶδεν	καὶ γέγονεν ὃ ἠθέλησεν· οὐδὲν
[1, 6]	ἐνθένδε ἀπαλλαγήν, ἣν ὀφθαλμὸς οὐκ	εἶδεν	οὐδὲ ἐπὶ νοῦν ἀνθρώπου {οὐκ}
[1, 7]	Τότε καὶ Ἰσραὴλ ἐπωνόμασται, ὅτε	εἶδεν	τὸν θεὸν τὸν κύριον. Οὗτός
[1, 6]	ἐπὶ νοῦν ἀνθρώπου {οὐκ} ἀνέβη»	εἰδέναι	φασὶν οὐ πνεύματι ἐννενοηκότες, ἀλλὰ
[1, 10]	Δαβὶδ καθὼς ἠκούσαμεν, οὕτως καὶ	εἴδομεν»	Ἐκ δὲ τῶν μελλόντων τὸ
[1, 9]	δοξάζοντες αὐτὴν ἠτίμασαν αὐτήν, ὅτι	εἶδον	ἀσχημοσύνην αὐτῆς. Τὸ δὲ αὐστηρὸν
[1, 7]	τοῦ τόπου ἐκείνου Εἶδος θεοῦ·	εἶδον	γάρ» φησί, θεὸν πρόσωπον πρὸς
[1, 10]	λέγει. Ἔστι δὲ καὶ ἄλλο	εἶδος	αὐτοῦ παιδαγωγίας, ὁ μακαρισμός· καὶ
[1, 7]	τὸ ὄνομα τοῦ τόπου ἐκείνου	Εἶδος	θεοῦ· εἶδον γάρ» φησί, θεὸν
[1, 10]	ἐνθεματισμός, ὡς εἶναι τὸ ἐπιπληκτικὸν	εἶδος	νοῦ περιποιητικόν. Ἀλλὰ γὰρ μυρίαι
[1, 8]	παράκειται τὸ προτρεπτικὸν καὶ παρακλητικὸν	εἶδος,	οὕτω καὶ τῷ ἐγκωμιαστικῷ τὸ
[1, 10]	ἡμᾶς τὸ ἐπιπληκτικὸν καὶ ψεκτικὸν	εἶδος	τῆς παιδαγωγίας ἁρμόδιον εἶναι τοῖς
[1, 1]	μὲν εἰς ὑπακοήν, τὸ παραινετικὸν	εἶδος,	τὸ δὲ ἐν εἰκόνος μέρει
[1, 9]	ἐκβαίνει προαλής· τὸ δὲ ἕτερον	εἶδος	τοῦ φόβου μετὰ μίσους γίνεται,
[1, 9]	δικαιοσύνης φόβῳ. Διττὸν δὲ τὸ	εἶδος	τοῦ φόβου, ὧν τὸ μὲν
[1, 8]	ὀνειδιστικὸν {καὶ ἐγκωμιαστικόν} Τὸ δὲ	εἶδος	τοῦτο τέχνη ἐστὶ ψεκτική, εὐνοίας
[1, 3]	Σαφὲς δὲ ὡς ἄρα θάτερον	εἶδος	τῶν λόγων, τὸ διδασκαλικόν, ἰσχνόν
[1, 10]	τὸ μὲν ψεκτικὸν καὶ ἀποτρεπτικὸν	εἶδος	ὑποδέδεικται ἡμῖν ἤδη πρότερον, νῦν
[1, 10]	ἔπαθον οἱ Ἑβραῖοι τῷ χρυσῷ	εἰδωλολατρήσαντες	ἐν μόσχῳ, καὶ τί ἔπαθον
[1, 9]	τὴν κυριωτάτην κάθαρσιν τὸν ἔλεγχον	εἰδὼς	ἀκολούθως τῷ λόγῳ τὸν τὰ
[1, 9]	φιλανθρωπίας αὐτοῦ, ὅτι καίτοι σαφῶς	εἰδὼς	τὴν ἀναισχυντίαν τοῦ ἐκλακτίσαντος λαοῦ
[1, 9]	γὰρ οὐ δεινόν, εἰ ὁ	εἰδὼς	τὸν θεὸν οὐ γνώσεται τὸν
[1, 9]	τὴν ἐπίπληξιν πεποίηται. Ὁ γὰρ	εἰδὼς	τὸν θεὸν πῶς τοὺς διακόνους
[1, 8]	Ἰησοῦν» Τὸ δὲ δίκαιον ἀγαθὸν	εἰδὼς	φαίνεταί που λέγων ὥστε ὁ
[1, 5]	ἐν τοῖς ἀποστόλοις, ὅστις αὐτῶν	εἴη	μείζων, ἔστησεν ὁ Ἰησοῦς ἐν
[1, 5]	ἀνατρέφει. Εἰ δὲ καὶ ὄνος	εἴη	ὁ νέος ἐν τῇ γραφῇ,
[1, 10]	κώλυσιν εὔθετον γενομένην, ἑξῆς ἂν	εἴη	σκοπεῖν τὸ ἤπιον τοῦ λόγου·
[1, 12]	Τούτων ἤδη προδιηνυσμένων ἑπόμενον ἂν	εἴη	τὸν παιδαγωγὸν ἡμῶν Ἰησοῦν τὸν
[1, 8]	ὠφελοῦντος πάντως ἄν που κρεῖττον	εἴη,	τοῦ δὲ ἀγαθοῦ κρεῖττον οὐδὲ
[1, 6]	ὄντα. Οὐ γὰρ μείζων τις	εἴη	τοῦ λόγου οὐδὲ μὴν διδάσκαλος
[1, 13]	λόγον ἐξαμαρτὼν εἰκότως ἄλογος νομισθεὶς	εἰκάζεται	κτήνεσιν. Ἐντεῦθεν καὶ ἡ σοφία
[1, 12]	γὰρ οἷος οὐκ ἐλπίζεις οὐδ´	εἰκάσαι	δύναιο ἄν. Ὡς δὲ ἔστι
[1, 11]	αὐτὸς αὑτὸν ἐξηγούμενος κόκκῳ νάπυος»	εἴκασεν,	καὶ τοῦ σπειρομένου λόγου τὸ
[1, 12]	ἄνθρωπος κατὰ μόνην νοεῖται τὴν	εἰκόνα.	Ἡμεῖς δέ, ὦ παῖδες ἀγαθοῦ
[1, 5]	παιδίον τὸ νήπιον, οὗ κατ´	εἰκόνα	ἡμεῖς οἱ νήπιοι; Διὰ τοῦ
[1, 12]	ἐστὶ καὶ ἁρμόττοντα· καθ´ ἣν	εἰκόνα	καὶ ἡμᾶς ἁρμοσαμένους χρὴ σφᾶς
[1, 12]	πληρώσῃ φωνήν· ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ´	εἰκόνα	καὶ καθ´ ὁμοίωσιν ἡμῶν. Καὶ
[1, 3]	παιδαγωγοῦ, ἵνα δὴ τὸ κατ´	εἰκόνα	καὶ καθ´ ὁμοίωσιν» πληρωθῇ. Ὡς
[1, 11]	μόνον ἀληθινόν, ἀγαθόν, δίκαιον, κατ´	εἰκόνα	καὶ ὁμοίωσιν τοῦ πατρὸς υἱὸν
[1, 9]	παρ´ ἕκαστα τὰς ἐκκλησίας κατ´	εἰκόνα	κυρίου καὶ συναισθόμενος τῆς ἑαυτοῦ
[1, 6]	οἱ τῶν ἐκκλησιῶν προηγούμενοι κατ´	εἰκόνα	τοῦ ἀγαθοῦ ποιμένος, τὰ δὲ
[1, 1]	πρότερον τοῖς ὕστερον ἐπιδεικνὺς τὰς	εἰκόνας.	Ἄμφω δὲ ὠφελιμώτατα, τὸ μὲν
[1, 1]	ἐκτρεπώμεθα παραιτούμενοι τὸ φαῦλον τῆς	εἰκόνος.	Ἴασις οὖν τῶν παθῶν ἐνθένδε
[1, 1]	παραινετικὸν εἶδος, τὸ δὲ ἐν	εἰκόνος	μέρει παραλαμβανόμενον διττὸν καὶ αὐτὸ
[1, 1]	ἕπεται, κατὰ τὰς παραμυθίας τῶν	εἰκόνων	ἐπιρρωννύντος τοῦ παιδαγωγοῦ τὰς ψυχὰς
[1, 3]	τὰ ἀπαγορευόμενα, ἀλλὰ καὶ τῶν	εἰκόνων	τὰς μὲν ἐκτρεπομένους, τὰς δὲ
[1, 6]	δεῖ. Ἀλλὰ προσμαθεῖν μὲν αὐτὸν	εἰκὸς	οὐδὲ ἓν θεὸν ὄντα. Οὐ
[1, 6]	βρύουσα καὶ ποταμὸς εἴρηται ἐλαίου,	εἰκότως	ἀλληγορῶν ὁ Παῦλος καὶ γάλα
[1, 13]	ἄνθρωπος παρὰ τὸν λόγον ἐξαμαρτὼν	εἰκότως	ἄλογος νομισθεὶς εἰκάζεται κτήνεσιν. Ἐντεῦθεν
[1, 5]	γραφή, ὁμολογουμένως οἱ ἐπὶ γῆς	εἰκότως	ἂν πάντες κεκλήσονται μαθηταί. Ἔχει
[1, 5]	Οὐκ ἔπαθεν δέ, οὐ μόνον	εἰκότως	ἄρα {ὁ Ἰσαὰκ} τὰ πρωτεῖα
[1, 9]	εἰ καὶ πικρός, ὁ φόβος.	Εἰκότως	ἄρα σωτῆρος μὲν οἱ νοσοῦντες
[1, 3]	μὴ ἐξαμαρτάνειν παραπαιδαγωγῶν ὡς ἄνθρωπος.	Εἰκότως	ἄρα φίλος ὁ ἄνθρωπος τῷ
[1, 6]	τοῦτο ἐπήγγελται γάλα καὶ μέλι.	Εἰκότως	γάλα αὖθις ὑπισχνεῖται τοῖς δικαίοις
[1, 13]	τὴν τοῦ λόγου διαμαρτίαν γινόμενον	εἰκότως	καλεῖσθαι ἁμάρτημα. Αὐτίκα γοῦν ὅτε
[1, 6]	μηδέπω κεκαθαρμένους, οὓς ἔτι σαρκικοὺς»	εἰκότως	λέγει ἐπ´ ἴσης τοῖς ἐθνικοῖς
[1, 7]	καὶ εἷς ποιμήν. Παιδαγωγὸς οὖν	εἰκότως	ὁ λόγος ὁ τοὺς παῖδας
[1, 5]	πανουργίαν ἠκονημένοις δοκεῖ. Παῖδες οὖν	εἰκότως	οἱ θεὸν μόνον πατέρα ἀφελεῖς
[1, 6]	ἀπεκαλύφθη τοῖς νηπίοις. Νήπιοι ἄρα	εἰκότως	οἱ παῖδες τοῦ θεοῦ οἱ
[1, 13]	ἔργων τὸ καθῆκον ἐκτελεῖ· ὅθεν	εἰκότως	τὰ καθήκοντα περὶ τὰς πράξεις,
[1, 8]	τῶν ἄλλων ἀγαπήσει τὸν ἄνθρωπον,	εἰκότως,	τὸ κάλλιστον τῶν ὑπ´ αὐτοῦ
[1, 2]	τῷ σχήματι θεός· οὗτος ἡμῖν	εἰκὼν	ἡ ἀκηλίδωτος, τούτῳ παντὶ σθένει
[1, 2]	λόγος ὁ παιδαγωγὸς τὴν ἐπιστασίαν	εἴληχεν	εἰς τὴν ἀλόγου κώλυσιν ἁμαρτίας.
[1, 1]	ἠθῶν, πράξεων, παθῶν, ὁ προτρεπτικὸς	εἴληχεν	τὰ ἤθη αὐτοῦ, θεοσεβείας καθηγεμών,
[1, 5]	παιδία, ἔτι μικρὸν μεθ´ ὑμῶν	εἰμι»	Αὖθίς τε παιδίοις ὁμοιοῖ τὴν
[1, 8]	ἔδωκάς μοι, θέλω ἵνα ὅπου	εἰμὶ	ἐγώ, κἀκεῖνοι ὦσι μετ´ ἐμοῦ,
[1, 8]	θεραπείαν ἀλληγορῶν, ὁπηνίκα εἰπὼν ἐγώ	εἰμι	ἡ ἄμπελος ἡ ἀληθινή, καὶ
[1, 7]	Ἀβραὰμ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἐγώ	εἰμι	ὁ θεός σου· εὐαρέστει ἐνώπιόν
[1, 7]	ἑαυτὸν καλεῖ καὶ λέγει ἐγώ	εἰμι	ὁ ποιμὴν ὁ καλός» κατὰ
[1, 7]	εἴρηκεν ἐγὼ δὲ παιδευτὴς ὑμῶν	εἰμι»	Παιδαγωγία δὲ ἡ θεοσέβεια, μάθησις
[1, 7]	λέγει· μὴ λέγε ὅτι νεώτερός	εἰμι·	πρὸ τοῦ με πλάσαι σε
[1, 8]	τῶν συμπάντων θεὸν ἕνα μόνον	εἶναι,	ἀγαθόν, δίκαιον, δημιουργόν, υἱὸν ἐν
[1, 8]	σωτήριος. ~Πρὸς τοὺς ἡγουμένους μὴ	εἶναι	ἀγαθὸν τὸν δίκαιον. Ἐνταῦθα ἐπιφύονταί
[1, 5]	παιδαγωγίαν κεκλήκαμεν. Παιδαγωγίαν δὲ ὁμολογοῦμεν	εἶναι	ἀγωγὴν ἀγαθὴν ἐκ παίδων πρὸς
[1, 8]	οὐδὲ βούλεται μέν τι μὴ	εἶναι,	αἴτιος δὲ γίνεται τοῦ εἶναι
[1, 8]	εἶναι, αἴτιος δὲ γίνεται τοῦ	εἶναι	αὐτό, ὃ βούλεται μὴ εἶναι,
[1, 8]	θεοῦ, πρὸς τὴν ἔνδειξιν τοῦ	εἶναι	αὐτὸν δίκαιον καὶ δικαιοῦντα τὸν
[1, 5]	ὁ κύριος ἀνὴρ διὰ τὸ	εἶναι	αὐτὸν τέλειον ἐν δικαιοσύνῃ. Αὐτίκα
[1, 9]	ἀνθρώπων, ἐξὸν εἶναι κύριον, ἀδελφὸς	εἶναι	βεβούληται· ὃ δὲ καὶ εἰς
[1, 9]	αἰσχρὸν γεγονέναι διὰ τὸ ἀνέλεγκτον	εἶναι	βούλεται, ᾗ καθαρώτατον καὶ κάλλιστον
[1, 12]	αὐτὸν αὑτοῦ ἕκαστον ἡμῶν ταμιεῖον	εἶναι	διδάσκων. Μὴ γὰρ μεριμνᾶτε» φησί,
[1, 5]	τῆς γῆς» ὅσον ἐν κόσμῳ	εἶναι	δοκεῖν, σοφίαν μεταδιώκομεν ἁγίαν· μωρία
[1, 7]	λέγων αὐτὸν δεῖν μηδὲ ὄνειδος	εἶναι	δοκεῖν τοῦ νεωτέρου τὴν προσηγορίαν
[1, 9]	πρὸ προσώπου σου. Τῆς αὐτῆς	εἶναι	δυνάμεως ὁμολογεῖ καὶ κρίνειν καὶ
[1, 9]	ἔπρεπεν τὸν ὄντως ἐσόμενον εὐδαίμονα	εἶναι.	Εἰ γὰρ οἱ ἄρχοντες οὐκ
[1, 5]	Θέλω δὲ ὑμᾶς σοφοὺς μὲν	εἶναι	εἰς τὸ ἀγαθόν, ἀκεραίους δὲ
[1, 11]	Χριστόν» ὡς ἐκ τούτου συμφανὲς	εἶναι	ἕνα μόνον ἀληθινόν, ἀγαθόν, δίκαιον,
[1, 5]	ἐξομοιοῦσθαι φιλεῖ τῷ ἀφθάρτῳ, ὡς	εἶναι	ἡμῖν τῆς παιδικῆς ἡλικίας τὴν
[1, 8]	τοίνυν ἕνα καὶ τὸν αὐτὸν	εἶναι	θεὸν συλλογιζόμεθα ὧδέ πως· ὅτι
[1, 2]	μηδένα τρόπον, ὃ δή φαμεν	εἶναι	θεοῦ· δεύτερον δὲ τὸ μηδενὸς
[1, 9]	καὶ διὰ τοῦτο καὶ δημιουργὸς	εἶναι	καὶ πατὴρ ἠθέλησεν· καὶ ἡ
[1, 6]	μόνον τὸ γάλα καὶ ποτὸν	εἶναι	καὶ τροφήν. Ἐγώ» φησὶν ὁ
[1, 5]	καὶ ἀεὶ καινοί· χρὴ γὰρ	εἶναι	καινοὺς τοὺς λόγου καινοῦ μετειληφότας.
[1, 9]	φιλάνθρωπος, ὅτι καὶ ἀνθρώπων, ἐξὸν	εἶναι	κύριον, ἀδελφὸς εἶναι βεβούληται· ὃ
[1, 8]	αὑτὴν καὶ δι´ αὑτὴν ἀγαθὴν	εἶναι.	Λέγεται δὲ καὶ κατ´ ἄλλον
[1, 8]	τῷ τὴν ἀρετὴν ἔχειν ἀγαθὸν	εἶναι	λέγεται, καθὸ καὶ ἡ δικαιοσύνη
[1, 8]	καθὸ καὶ ἡ δικαιοσύνη ἀγαθὸν	εἶναι	λέγεται οὐ τῷ ἀρετὴν ἔχειν,
[1, 5]	καὶ ἀμνησίκακον τῶν νεοττῶν εὐπρόσδεκτον	εἶναι	λέγων τῷ θεῷ καὶ τὸ
[1, 10]	ἐπισπάσασθαι φιλοσόφους, οἵ φασιν ἐπαινετὸν	εἶναι	μόνον τὸν τέλειον, ψεκτὸν δὲ
[1, 4]	αὐτὴν ἀρετὴν ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς	εἶναι	νενοηκότες. Εἰ γὰρ ἀμφοῖν ὁ
[1, 6]	δι´ αὐτοῦ» Ὅρα πῶς ὡμολόγησεν	εἶναι	νηπίους τοὺς ὑπὸ φόβον καὶ
[1, 8]	ᾧ μὴ τὴν αἰτίαν τοῦ	εἶναι	ὁ θεὸς παρέχεται· οὐδὲν ἄρα
[1, 8]	μέν τι, βούλεται δὲ αὐτὸ	εἶναι,	ὃ μισεῖ, οὐδὲ βούλεται μέν
[1, 8]	πατέρα τὸν ἀγαθὸν καὶ δημιουργὸν	εἶναι	ὁμολογεῖ, δίκαιος δὲ ὁ δημιουργὸς
[1, 8]	συναγωνιστὴς γνήσιος. Τὸ δὲ ἀγαθὸν	εἶναι	οὐ τῷ τὴν ἀρετὴν ἔχειν
[1, 8]	εἶναι αὐτό, ὃ βούλεται μὴ	εἶναι,	οὐδὲ μὴν οὐ βούλεται μέν
[1, 8]	ὁ λόγος, βούλεται αὐτὸ μὴ	εἶναι·	οὐδὲν δὲ ἔστιν, ᾧ μὴ
[1, 8]	ὁμολογεῖ, δίκαιος δὲ ὁ δημιουργὸς	εἶναι	οὐκ ἀντιλέγεται. Καὶ πάλιν ὁ
[1, 5]	τὸ ἀληθές, τὸ μὲν τέλειον	εἶναι	παρὰ τῷ κυρίῳ τῷ διδάσκοντι
[1, 9]	Τοῦτον γὰρ μόνον ὁμολογεῖ ἀγαθὸν	εἶναι	ποιμένα· μεγαλόδωρος οὖν ὁ τὸ
[1, 6]	δὲ τὸ αὐτὸ καὶ βρῶμα	εἶναί	πως ἔχον καὶ ποτόν, πρὸς
[1, 10]	τὰ παραπλήσια· ὡς ἐκ τούτων	εἶναι	συμφανὲς διὰ πάσης θεραπείας χωροῦντα
[1, 8]	πρὶν ἐλθεῖν τὸν υἱόν· ὡς	εἶναι	ταῖς ἀληθείαις καταφανὲς τὸ τῶν
[1, 7]	ἡμᾶς νηπίους ἀλληγορουμένους, μόνον δὲ	εἶναι	τέλειον τὸν πατέρα τῶν ὅλων,
[1, 5]	τοῦ ζῆν διὰ τὸ ἀγήρω	εἶναι	τὴν ἐν ἡμῖν ἀλήθειαν καὶ
[1, 6]	συνενδῴη τις αὐτοῖς ἄλλο τι	εἶναι	τὸ βρῶμα παρὰ τὸ γάλα,
[1, 8]	οὐ βούλεται μέν τι {μὴ}	εἶναι,	τὸ δὲ ἔστιν. Εἴ τι
[1, 10]	ἡ νουθέτησις νοῦ ἐνθεματισμός, ὡς	εἶναι	τὸ ἐπιπληκτικὸν εἶδος νοῦ περιποιητικόν.
[1, 13]	ὀρθότητος ἀποδιδόασιν, ὡς ἐξ ἀνάγκης	εἶναι	τὸ πλημμελούμενον πᾶν διὰ τὴν
[1, 10]	ψεκτικὸν εἶδος τῆς παιδαγωγίας ἁρμόδιον	εἶναι	τοῖς ἀνθρώποις, ἐπεὶ πάντας ἀνθρώπους
[1, 8]	καὶ κατὰ Πλάτωνα, ὁμολογεῖται ἀγαθὸν	εἶναι	τὸν δίκαιον. Αὐτὸς γοῦν ὁ
[1, 8]	ἄρα μὴ οὐχὶ καὶ υἱὸν	εἶναι	τὸν κύριον τοῦ δημιουργοῦ. Εἰ
[1, 6]	τὸ σπέρμα τοῦ ζῴου ἀφρὸν	εἶναι	τοῦ αἵματος κατ´ οὐσίαν ὑποτίθενται,
[1, 6]	τοίνυν ἐκ τούτων ἁπάντων αἷμα	εἶναι	τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος τὴν οὐσίαν.
[1, 6]	φωτίσματος τὸ μὴ τὸν αὐτὸν	εἶναι	τῷ πρὶν ἢ λούσασθαι τὸν
[1, 5]	Ἀβιμέλεχ ὄνομα αὐτῷ, σοφία τις	εἶναι	ὑπερκόσμιος, κατασκοποῦσα τῆς παιδιᾶς τὸ
[1, 11]	δηκτικὸν καὶ τὸ ἀνακαθαρτικὸν ὀνησιφόρον	εἶναι	ὑπὸ δριμύτητος αἰνιττόμενος. Δι´ ὀλίγου
[1, 7]	Τοῦ δὲ Ἰακὼβ ἐναργέστατα παιδαγωγὸς	εἶναι	φαίνεται. Λέγει γοῦν αὐτῷ· ἰδοὺ
[1, 8]	Ἐνταῦθα ἐπιφύονταί τινες οὐκ ἀγαθὸν	εἶναι	φάμενοι τὸν κύριον διὰ τὴν
[1, 6]	πνεύματος τὴν μνήμην τῶν κρειττόνων	εἶναί	φασιν. Διυλισμὸν δὲ νοοῦσιν τὸν
[1, 11]	λόγον τοῦ θεοῦ, παιδαγωγὸν ἡμῶν	εἶναι,	ᾧ παρέδωκεν ἡμᾶς ὁ θεός,
[1, 6]	ἐξ ἀγαθοῖο καὶ αἵματος εὔχομαι	εἶναι.	Ὡς δ´ ἐξ αἵματος γάλα
[1, 5]	ὑπεσημήνατο εἰπὼν δυνάμενοι ἐν βάρει	εἶναι	ὡς Χριστοῦ ἀπόστολοι ἐγενήθημεν ἤπιοι
[1, 6]	τελειούμεθα, τελειούμενοι ἀπαθανατιζόμεθα· ἐγώ» φησίν,	εἶπα,	θεοί ἐστε καὶ υἱοὶ ὑψίστου
[1, 7]	τοῦτον εἰς τὸν τόπον, ὃν	εἶπά	σοι. Ἐνταῦθα διδάσκαλός ἐστι παιδαγωγίας·
[1, 10]	ἢ ἄλλον περιμένομεν» ἀπέλθετε καὶ	εἴπατε	Ἰωάννῃ· τυφλοὶ ἀναβλέπουσιν, κωφοὶ ἀκούουσιν,
[1, 9]	τῷ Μωυσεῖ πορεύου» φησὶν καὶ	εἰπὲ	τῷ Φαραῴ, ἵνα ἐξαποστείλῃ τὸν
[1, 5]	δὴ ὅρον τινὰ νηπίων, ὡς	εἰπεῖν,	ἀποδίδωσιν εἰπών· Θέλω δὲ ὑμᾶς
[1, 6]	εἷς καταγίνεται. Ἔστι γοῦν, ὡς	εἰπεῖν,	ὁρμὴ μὲν ἡ πίστις ἐν
[1, 7]	τάξει καὶ τὸν παιδαγωγὸν ἡμῶν	εἰπεῖν	ὅστις ἐστί. Καλεῖται δὲ Ἰησοῦς.
[1, 9]	ἀνθρωπότητος δεσμεύων» ὁρμάς. Συνελόντι γοῦν	εἰπεῖν,	οὕτως ὁ κύριος πρὸς ἡμᾶς,
[1, 6]	προσγενομένης· οὐ γὰρ ἂν ἔχοις	εἰπεῖν	τὸν χρόνον. Ἡ μὲν γὰρ
[1, 6]	θεόν. Ὧδέ πως γὰρ ἔδοξεν	εἰπεῖν	τῷ λόγῳ· ὃ δὲ ἐλεύθερος.
[1, 6]	ἀνθρώπῳ, ὃ δή τινες οὐσίαν	εἰπεῖν	ψυχῆς τετολμήκασιν· τοῦτο δὴ τὸ
[1, 7]	ἀνθρωπότητος, ἠρώτησεν» φησίν, αὐτὸν καὶ	εἶπεν	αὐτῷ· ἀνάγγειλόν μοι τί τὸ
[1, 7]	Οὗτος ὤφθη τῷ Ἀβραὰμ καὶ	εἶπεν	αὐτῷ· ἐγώ εἰμι ὁ θεός
[1, 8]	γὰρ ἄμφω, ὁ θεός, ὅτι	εἶπεν	ἐν ἀρχῇ ὁ λόγος ἦν
[1, 2]	ἐρρώσθη. Καὶ τῷ τεθνεῶτι Λάζαρε»	εἶπεν,	ἔξιθι» ὃ δὲ ἐξῆλθεν τῆς
[1, 7]	τί τὸ ὄνομά σου. Καὶ	εἶπεν·	ἵνα τί τοῦτο ἐρωτᾷς τὸ
[1, 6]	Περὶ ἀναστάσεως δηλωθήσεται. Ἐπεὶ δὲ	εἶπεν	καὶ ὁ ἄρτος, ὃν ἐγὼ
[1, 5]	εὐλογίας, κωλυόντων δὲ τῶν γνωρίμων,	εἶπεν	ὁ Ἰησοῦς ἄφετε τὰ παιδία
[1, 7]	ἡ βακτηρία σου παρεκάλεσάν με»	εἶπέν	τις ἕτερος. Αὕτη τοῦ παιδαγωγοῦ
[1, 11]	ὁ νόμος καὶ ὁ φόβος	εἵπετο	εἰς ἀνακοπὴν ἁμαρτημάτων καὶ προτροπὴν
[1, 5]	ᾗ τισιν ἔδοξεν, οὐδ´ ἂν	εἴπῃ	ἢν μὴ γένησθε ὡς τὰ
[1, 9]	μὴ ἴδητέ με, ἕως ἂν	εἴπητε·	εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι
[1, 10]	ἐξ ὅλης τῆς καρδίας καὶ	εἴπητε	πάτερ, ἀκούσομαι ὑμῶν ὥσπερ λαοῦ
[1, 6]	ἦν, ὡς νήπιος ἐφρόνουν» ἐπειδὴ	εἱπόμην	τῷ νόμῳ· ἐπὶ δὲ γέγονα
[1, 5]	σαφέστατα ὁ μακάριος Παῦλος ὑπεσημήνατο	εἰπὼν	δυνάμενοι ἐν βάρει εἶναι ὡς
[1, 8]	καὶ πολυωφελῆ θεραπείαν ἀλληγορῶν, ὁπηνίκα	εἰπὼν	ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος ἡ
[1, 11]	τροφῆς πλήρωμα χόρτασμα, οὐ βρῶμα	εἰπών.	Ἐπεὶ δὲ ἀλόγως κορεσθέντες ἀλόγως
[1, 6]	πόσις» Μή τι οὖν γάλα»	εἰπὼν	ἐπότισα» τὴν ἐν λόγῳ γάλακτι
[1, 5]	τινὰ νηπίων, ὡς εἰπεῖν, ἀποδίδωσιν	εἰπών·	Θέλω δὲ ὑμᾶς σοφοὺς μὲν
[1, 6]	συμβόλων φάγεσθέ μου τὰς σάρκας»	εἰπὼν	καὶ πίεσθέ μου τὸ αἷμα»
[1, 5]	ὁ Ἰησοῦς ἐν μέσῳ παιδίον	εἰπών·	ὃς ἐὰν ἑαυτὸν ταπεινώσῃ ὡς
[1, 6]	ἀπόστολος σαφέστατα ἐξηγήσατο ὧδέ πως	εἰπών·	Πρὸ τοῦ δὲ ἐλθεῖν τὴν
[1, 6]	τῆς σωτηρίας τὴν ἰσότητα ἀπεκάλυψεν	εἰπών·	τοῦτο γάρ ἐστι τὸ θέλημα
[1, 10]	Τοῦτ´ ἄρα ἦν ὃ προφητεύων	εἴρηκεν	Δαβὶδ καθὼς ἠκούσαμεν, οὕτως καὶ
[1, 7]	λόγος περὶ ἑαυτοῦ διὰ Ὠσηὲ	εἴρηκεν	ἐγὼ δὲ παιδευτὴς ὑμῶν εἰμι»
[1, 12]	ὁ Χριστὸς τοῦτο πλῆρες, ὅπερ	εἴρηκεν	ὁ θεός, ὁ δὲ ἄλλος
[1, 5]	νέον. Οὐκ ἤρκει τὸ πῶλον	εἰρηκέναι	μόνον, ἀλλὰ καὶ τὸ νέον
[1, 6]	καὶ τὸ πρὸς τοῦ ἀποστόλου	εἰρημένον	ἐπεξηγητέον γάλα ὑμᾶς ἐπότισα, ὡς
[1, 8]	τὴν ἱερὰν τῆς πολιτείας ὁμόνοιαν	εἰρηναγωγεῖ.	Καθάπερ οὖν τῷ συμβουλευτικῷ λόγῳ
[1, 12]	δαψιλείας τε χρῄζει ἡ τρυφή·	εἰρήνη	δὲ καὶ ἀγάπη, ἀφελεῖς καὶ
[1, 10]	εἰ ἐπορεύθης, κατῴκεις ἂν ἐν	εἰρήνῃ	εἰς τὸν αἰῶνα. Ὑποδεικνύων γὰρ
[1, 8]	γὰρ τὸ πρόσωπον κυρίου ἐπιβλέπει,	εἰρήνη	καὶ ἀγαλλίασις, οὗ δὲ ἀπέστραπται,
[1, 10]	τοῖς γὰρ ἀσεβέσιν οὐκ ἔστιν	εἰρήνη,	λέγει κύριος. Διὰ τοῦτο φυλάττεσθαι
[1, 12]	γὰρ ἐν πολέμῳ, ἀλλ´ ἐν	εἰρήνῃ	παιδαγωγούμεθα. Πολέμῳ μὲν οὖν πολλῆς
[1, 5]	πληθύνειν τὴν παιδείαν· καὶ τῆς	εἰρήνης	αὐτοῦ οὐκ ἔστι πέρας» Ὢ
[1, 5]	θεὸς δυνάστης, πατὴρ αἰώνιος, ἄρχων	εἰρήνης	τῷ πληθύνειν τὴν παιδείαν· καὶ
[1, 6]	πηγὴ ζωῆς» βρύουσα καὶ ποταμὸς	εἴρηται	ἐλαίου, εἰκότως ἀλληγορῶν ὁ Παῦλος
[1, 3]	τῷ ἀνθρώπῳ, τοῦθ´ ὅπερ ἐμφύσημα	εἴρηται	θεοῦ· εἰ δὲ ἕνεκεν τῶν
[1, 10]	ἀποβησόμενα κελεύει φυλάττεσθαι· καθὸ κἀκεῖνο	εἴρηται·	οἱ δὲ ἁμαρτίαις περιπεσόντες βληθήσονται
[1, 10]	οἷον αἰσθητικῶς καταλαμβανόμενον, ὡς ἐκεῖνο	εἴρηται	πρὸς τοὺς ἐρομένους τὸν κύριον
[1, 7]	λόγος γεγέννηται καὶ ὁ φόβος	εἰς	ἀγάπην μετατέτραπται καὶ ὁ μυστικὸς
[1, 12]	κατευθύνων, ἵνα δὴ τὸν γηγενῆ	εἰς	ἅγιον καὶ ἐπουράνιον μεταπλάσας ἐκ
[1, 7]	ἀγωγὴ ἡ θεία κτῆμά ἐστιν	εἰς	ἀεὶ παραμένον. Ἀχιλλέως μὲν οὖν
[1, 7]	πάλιν ὕστερον μὴ φοβοῦ καταβῆναι	εἰς	Αἴγυπτον» Ὅρα πῶς μὲν ἕπεται
[1, 3]	ὡς συντόμους ὁδοὺς καὶ συντόνους	εἰς	ἀιδιότητα γνωρίσωμεν· πειθοῦς γὰρ ἀνάπλεω,
[1, 12]	τε καὶ εὔλυτον ὁδοιπορικὴν ἑτοιμότητα	εἰς	ἀιδιότητα εὐζωίας παρασκευάζει, αὐτὸν αὑτοῦ
[1, 6]	ἄνθρωπον, τὰς σαρκικὰς ἐπιθυμίας ἐξορροῦσα,	εἰς	ἀιδιότητα συστέλλει τὸν ἄνθρωπον, τοῖς
[1, 8]	Συγκολλῶν ὄστρακον καὶ διδάσκων μωρόν»	εἰς	αἴσθησιν ἄγων, φησί, τὴν γῆν
[1, 6]	δὲ τὸ τυχεῖν τῆς ἐπαγγελίας	εἰς	αἰῶνας βεβαιούμενον. Αὐτὸς δὲ ὁ
[1, 9]	ἔγνων» λέγων ἐδούλευσέν μοι καὶ	εἰς	ἀκοὴν ὠτίου ὑπήκουσέν μου, υἱοὶ
[1, 9]	δὲ τὴν σωφροσύνην ἄγουσαι τοὺς	εἰς	ἀκολασίαν ὑποφερομένους. Ταύτῃ τοι καὶ
[1, 5]	γαύρους διὰ τὴν πίστιν, τοὺς	εἰς	ἀλήθειαν εὐδρόμους, τοὺς ταχεῖς πρὸς
[1, 8]	ἀποτρέπει τῆς ὁρμῆς, μεταθέσθαι δὲ	εἰς	ἀμείνω βίον παρακελεύεται. Οὐδέτερον γὰρ
[1, 11]	νόμος καὶ ὁ φόβος εἵπετο	εἰς	ἀνακοπὴν ἁμαρτημάτων καὶ προτροπὴν κατορθωμάτων,
[1, 6]	πεπονημένην εὔληπτον παρέχειν διδασκόμενοι τροφὴν	εἰς	ἀνατροφὴν σωτηρίας· οὐ γὰρ ὡς
[1, 5]	καὶ τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ θεοῦ,	εἰς	ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας
[1, 6]	γάλα, ἃ πάντα ὁ κύριος	εἰς	ἀπόλαυσιν ἡμῶν τῶν εἰς αὐτὸν
[1, 12]	μὴ σιωπῶντι μηδὲ παρενθυμουμένῳ τὰς	εἰς	ἀπώλειαν φερούσας ἀπειθείας, ἀλλὰ καὶ
[1, 6]	κρᾶσις, σφαλερὰ δὲ ἡ ἀκρότης	εἰς	ἀτεκνίαν. Καὶ γὰρ αὐτῆς ἤδη
[1, 6]	καὶ αἷμα ἐκχεῖ· καὶ οὐδὲν	εἰς	αὔξησιν τοῖς παιδίοις ἐνδεῖ. Ὢ
[1, 8]	στρατηγὸς χρημάτων ζημίας καὶ τὰς	εἰς	αὐτὰ τὰ σώματα διηκούσας αἰκίας
[1, 12]	διελέγχοντι καὶ τὰς ὁρμὰς τὰς	εἰς	αὐτὰς διατεινούσας ἀνακόπτοντι καὶ τὰς
[1, 7]	ᾠδῆς τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον	εἰς	αὐτόν· αὐτάρκησεν τὸν λαὸν ἐν
[1, 5]	τῶν ὅλων ὁ πατὴρ τοὺς	εἰς	αὐτὸν καταπεφευγότας προσίεται καὶ ἀναγεννήσας
[1, 6]	κύριος εἰς ἀπόλαυσιν ἡμῶν τῶν	εἰς	αὐτὸν πεπιστευκότων. Μὴ δὴ οὖν
[1, 5]	ἀληθεύοντες δὲ ἐν ἀγάπῃ αὐξήσωμεν	εἰς	αὐτὸν τὰ πάντα» ταῦτα λέγων
[1, 8]	ὀπισθότονος ἀνίατος· ὀδόντας θηρίων ἐπαποστελῶ	εἰς	αὐτούς, μετὰ θυμοῦ συρόντων ἐπὶ
[1, 5]	τὸ ἔτι ἁπαλώτερον τῶν προβάτων	εἰς	ἀφέλειαν ἄρνας ἀλληγορῶν. Ἀμέλει καὶ
[1, 6]	τὴν ἐκ τοῦ λόγου, καὶ	εἰς	ἀφθαρσίαν διὰ τὴν ἀγωγὴν τὴν
[1, 6]	αἷμα, τοὺς οὐρανίους τῶν ἀνθρώπων	εἰς	ἀφθαρσίαν ἐκτρέφων, ἀπολείπων δὲ μόνας
[1, 6]	μῖξις, καθάπερ ἀνακιρναμένου τοῦ πάθους	εἰς	ἀφθαρσίαν· ἐξορροῦται γὰρ ὑπὸ τοῦ
[1, 9]	πεσούμεθα εἰς φθορὰν οἱ διαβαίνοντες	εἰς	ἀφθαρσίαν, ὅτι ἀνθέξεται ἡμῶν αὐτός·
[1, 9]	βαπτόμενα τῶν ἐρίων προστύφεσθαι φιλεῖ	εἰς	βεβαίαν εὐτρεπιζόμενα τῆς βαφῆς παραδοχήν.
[1, 6]	διατείνονται καὶ μεταβάλλει τὸ αἷμα	εἰς	γάλα, ἀναλόγως τῇ ἐπὶ τῆς
[1, 6]	ἡμῖν μικρῷ πρόσθεν τὸ αἷμα	εἰς	γάλα ταῖς κυούσαις κατὰ μεταβολήν,
[1, 10]	κοινώνησον αἵματος ἀθῴου, κρύψωμεν δὲ	εἰς	γῆν ἄνδρα δίκαιον ἀδίκως, ἀφανίσωμεν
[1, 3]	γενέσθαι δημιουργὸν ἀγαθόν, τὸν δὲ	εἰς	γνῶσιν ἀφικέσθαι θεοῦ, οὐ γὰρ
[1, 6]	πνευματικὰς ἐπιγνώσεις, σφᾶς αὐτοὺς ἀνάγοντες	εἰς	γνῶσιν, ἴστωσαν, ὡς ἄρα στερεὰν
[1, 6]	τῆς μαθήσεως προσηγορεύμεθα, καθὼς οἱ	εἰς	γνῶσιν πεφυσιωμένοι διαβεβλήκασιν· ἀναγεννηθέντες γοῦν
[1, 1]	λέγεται, ἀλλὰ πρὸς οὓς μὲν	εἰς	γνῶσιν, πρὸς οὓς δὲ εἰς
[1, 1]	κοσμικῆς συνηθείας ἐξαρπάζων τὸν ἄνθρωπον,	εἰς	δὲ τὴν μονότροπον τῆς εἰς
[1, 9]	τὰς ἁμαρτίας καὶ θάνατον ἀπείργουσαι,	εἰς	δὲ τὴν σωφροσύνην ἄγουσαι τοὺς
[1, 3]	μὲν ἁμαρτήματα ὡς θεὸς ἀφιείς,	εἰς	δὲ τὸ μὴ ἐξαμαρτάνειν παραπαιδαγωγῶν
[1, 8]	ἅπερ ἀπειλεῖ ἐπιτελέσαι· καταστήσας δὲ	εἰς	δέος τὴν ἐπὶ τὰς ἁμαρτίας
[1, 1]	ὢν ὁ παιδαγωγὸς πρότερον μὲν	εἰς	διάθεσιν ἠθοποιίας προὐτρέψατο, ἤδη δὲ
[1, 1]	ἰάσηται τὰ πάθη, εἶτα δὲ	εἰς	διδασκάλου ὃς καθηγήσηται, καθαρὰν πρὸς
[1, 7]	γεγόναμεν. Διὸ καὶ ἐπιφέρει προφήτην	εἰς	ἔθνη τέθεικά σε» προφητεῦσαι λέγων
[1, 9]	Ἰούδα» αὖθίς τε· καὶ ἠθέτησεν	εἰς	ἐμὲ ὁ οἶκος Ἰσραήλ, καὶ
[1, 8]	ἐν ἐμοί, ἵνα ὦσι τετελειωμένοι	εἰς	ἕν» ἓν δὲ ὁ θεὸς
[1, 6]	ἐν ἑνὶ πνεύματι ἡμεῖς πάντες	εἰς	ἓν σῶμα ἐβαπτίσθημεν, εἴτε Ἰουδαῖοι
[1, 5]	ἀλλὰ τὴν ἐν παισὶν ἁπλότητα	εἰς	ἐξομοίωσιν παρακατατιθέμενος ἡμῖν. Τοὺς παῖδας
[1, 7]	οὖσα θεοῦ θεραπείας καὶ παίδευσις	εἰς	ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἀγωγή τε ὀρθὴ
[1, 7]	τὸν θεὸν παιδαγωγία κατευθυσμὸς ἀληθείας	εἰς	ἐποπτείαν θεοῦ καὶ πράξεων ἁγίων
[1, 10]	ἐνταῦθα τὸν μισθὸν τῆς γνώσεως	εἰς	ἔρωτα αὐτῆς τοὺς συνετοὺς ἐκκαλεῖται
[1, 12]	τὰ λογικὰ ταῦτα ἐξευρὼν ἀνθρώποις	εἰς	εὐαισθησίαν καὶ σωτηρίαν φάρμακα, ἐπιτηρῶν
[1, 11]	ἁμαρτημάτων καὶ προτροπὴν κατορθωμάτων, καταρτίζων	εἰς	εὐηκοΐαν αὐτοὺς τοῦ ἀληθοῦς παιδαγωγοῦ,
[1, 9]	κατὰ προαίρεσιν τοῦ κατὰ ἀνάγκην	εἰς	εὐσέβειαν διαφέρει. Αὐτὸς γάρ» φησίν,
[1, 6]	καὶ μέντοι διὰ πυρὸς συνισταμένην	εἰς	εὐφροσύνην ἐκκλησίας ὡς ἄρτον πεπτόμενον.
[1, 6]	λέγων, τὴν ἐκ κατηχήσεως ἀνατρέφουσαν	εἰς	ζωὴν ἀίδιον. Ἀλλὰ καὶ τὸ
[1, 5]	λόγου τὴν ἁπλότητα τῆς ψυχῆς	εἰς	ἡλικίαν ὑπογραφομένου παιδικήν. Πῇ μὲν
[1, 5]	παιδαγωγοῦσα τοὺς νηπίους αὐτοῦ; Οὗτος	εἰς	ἡμᾶς ἐξεπέτασε τὰς χεῖρας τὰς
[1, 6]	κεχυμένον, βρῶμα δὲ ἡ πίστις	εἰς	θεμέλιον ἐκ κατηχήσεως συνεστραμμένη, ἣ
[1, 5]	βλασφημοῦσιν ἐπὶ τὸν κύριον τοὺς	εἰς	θεὸν καταπεφευγότας ἄφρονας ὑπολαμβάνοντες· εἰ
[1, 7]	αὐτοῖς τὸ παιδίον, ὥσπερ σκάφος,	εἰς	θηριώδη καὶ ἀσελγῆ προσρῆξαι δίαιταν,
[1, 1]	εἰς γνῶσιν, πρὸς οὓς δὲ	εἰς	ἴασιν. Καθάπερ οὖν τοῖς νοσοῦσι
[1, 8]	καὶ τῆς τοῦ ἀντικειμένου αἰχμαλωσίας	εἰς	καταστολὴν τῶν τῆς ψυχῆς παθῶν
[1, 7]	πεπληρωμένην βούλησιν τοῦ θεοῦ, καθὸ	εἰς	κλῆσιν καὶ σωτηρίαν νεογνοὶ γεγόναμεν.
[1, 9]	παιδείαν ἐλεᾷ καὶ τοὺς κατασπουδάζοντας	εἰς	κόλλησιν αὐτῷ» καὶ ταύτῃ τῇ
[1, 6]	ἰστέον οὖν, ὅτι ὡς ἄρτος	εἰς	κρᾶμα καταθρυβεὶς τὸν οἶνον ἁρπάζει,
[1, 6]	με ἔχει ζωὴν αἰώνιον καὶ	εἰς	κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλὰ μεταβέβηκεν
[1, 10]	γὰρ μυρίαι ὅσαι προσεξεύρηνται παραγγελίαι	εἰς	κτῆσιν ἀγαθῶν καὶ φυγὴν κακῶν·
[1, 6]	ὃ δὴ βούτυρον καλοῦσιν, καταχρῶνται	εἰς	λύχνον, τὸ πολυέλαιον τοῦ λόγου
[1, 10]	περιέχει πολιτείας καὶ προτροπὴν ἀξιόλογον	εἰς	μακάριον βίον, γέρας εὐζωίας, ζωὴν
[1, 2]	ἀλλὰ καὶ τοῦτο {δὲ} τοῖς	εἰς	μετάνοιαν ἀνακαλουμένοις ἀναμαχέσασθαι σωτήριον. Καί
[1, 9]	τῷ λόγῳ καὶ τῷ νόμῳ,	εἰς	μετάνοιαν τὴν ἀνθρωπότητα βιαζομένη σωτήριον·
[1, 5]	τοῦ θεοῦ, εἰς ἄνδρα τέλειον,	εἰς	μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ
[1, 1]	ὁ τροπιδίου δίκην ὑποκείμενος λόγος	εἰς	οἰκοδομὴν πίστεως, ἐφ´ ᾧ μάλα
[1, 5]	αὐτὸν τὰ πάντα» ταῦτα λέγων	εἰς	οἰκοδομὴν τοῦ σώματος Χριστοῦ» ὅς
[1, 7]	ἀληθείας ἀγωγή τε ὀρθὴ ἀνάγουσα	εἰς	οὐρανόν. Παιδαγωγία δὲ καλεῖται πολλαχῶς·
[1, 5]	ἀφειδέστερον δηλῶν ὅσον οὐδέπω ἀπαίροντος	εἰς	οὐρανὸν τοῦ λόγου. Πάλιν οὖν
[1, 6]	ἡ δὲ διὰ γάλακτος τροφὴ	εἰς	οὐρανοὺς καθηγεῖται, πολίτας οὐρανῶν καὶ
[1, 13]	καὶ ἡ σοφία λέγει· ἵππος	εἰς	ὀχείαν ὁ φιλήδονος καὶ ὁ
[1, 8]	αὐτοῦ χρὴ καλεῖν, φιλάνθρωπόν ἐστιν	εἰς	πάθη καταβαίνοντος τοῦ θεοῦ διὰ
[1, 5]	παιδίον. Ἐγὼ καὶ τὸν Ἰσαὰκ	εἰς	παῖδα ἀναφέρω· γέλως ἑρμηνεύεται ὁ
[1, 13]	καὶ ἔστιν ἀναγκαῖα τὰ καθήκοντα	εἰς	παιδαγωγίαν θεϊκήν, ὡς ὑπὸ θεοῦ
[1, 1]	τελειῶσαι σωτηρίῳ ἡμᾶς βαθμῷ, καταλλήλῳ	εἰς	παίδευσιν ἐνεργῆ τῇ καλῇ συγχρῆται
[1, 5]	ἁγίαν· μωρία δὲ αὕτη τοῖς	εἰς	πανουργίαν ἠκονημένοις δοκεῖ. Παῖδες οὖν
[1, 8]	θεοῦ διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ,	εἰς	πάντας τοὺς πιστεύοντας· οὐ γάρ
[1, 7]	αἰνίττεσθαι τοὺς πρὸ καταβολῆς κόσμου	εἰς	πίστιν ἐγνωσμένους θεῷ, νυνὶ δὲ
[1, 6]	χρόνον. Ἡ μὲν γὰρ κατήχησις	εἰς	πίστιν περιάγει, πίστις δὲ ἅμα
[1, 6]	τὸ ἀποτετάχθαι ταῖς ἁμαρτίαις καὶ	εἰς	πίστιν τοῦ μόνου τελείου ἀναγεγεννῆσθαι,
[1, 6]	τρίχες αἱ ξανθαὶ τοῖς γηρῶσιν	εἰς	πολιὰς μεταβάλλουσιν. Θέρους δὲ ἔμπαλιν
[1, 8]	θεός. Καὶ ὅ γε κύριος	εἰς	πολλὰ συγχρῆται πρὸ τοῦ ἔργου
[1, 6]	ἀναλόγως τῇ ἐπὶ τῆς ἑλκώσεως	εἰς	πῦον τοῦ αἵματος μεταβολῇ· εἴτε
[1, 9]	ἁμαρτίαν ἥμαρτεν Ἱερουσαλήμ· διὰ τοῦτο	εἰς	σάλον ἐγένετο· πάντες οἱ δοξάζοντες
[1, 6]	τὰ πάντα Χριστῷ προσῳκειώμεθα, καὶ	εἰς	συγγένειαν διὰ τὸ αἷμα αὐτοῦ,
[1, 6]	αἷμα αὐτοῦ, ᾧ λυτρούμεθα, καὶ	εἰς	συμπάθειαν διὰ τὴν ἀνατροφὴν τὴν
[1, 8]	τὴν γῆν καὶ τὸν ἀπηλπισμένον	εἰς	σύνεσιν ὀξύνων. Διὰ τοῦτο ἐναργῶς
[1, 5]	ἀφειμένος ὁ Ἰσαάκ. Μέγιστον δὲ	εἰς	συνηγορίαν καὶ ἄλλο παραθήσομαι τοῦ
[1, 7]	ἀναρίθμοις ἐπιμίσγονται, καθάπερ οἱ κάπροι	εἰς	συνουσίαν ἠσκημένοι. Ὁ δὲ ἡμέτερος
[1, 7]	λόγος ὁ τοὺς παῖδας ἡμᾶς	εἰς	σωτηρίαν ἄγων. Ἐναργέστατα γοῦν ὁ
[1, 6]	ἐπιποθήσατε, ἵνα ἐν αὐτῷ αὐξηθῆτε	εἰς	σωτηρίαν, εἰ ἐγεύσασθε ὅτι χρηστὸς
[1, 10]	πάσης θεραπείας χωροῦντα τὸν κύριον	εἰς	σωτηρίαν ἐκκαλεῖσθαι τὴν ἀνθρωπότητα. Τῇ
[1, 5]	ἀγαλλιώμενος σὺν τῇ νύμφῃ τῇ	εἰς	σωτηρίαν ἡμῶν βοηθῷ, τῇ ἐκκλησίᾳ·
[1, 8]	οὓς ὁ ψόγος οὐκ ἐξεκαλέσατο	εἰς	σωτηρίαν καθάπερ νεκρούς, τούτους πρὸς
[1, 3]	ἐστιν ὃ μὴ ὠφελεῖ καὶ	εἰς	σωτηρίαν καθοδηγεῖ. Ἀγαπῶμεν οὖν τὰς
[1, 8]	χρὴ ἀπαγορευτική· τὰ δὲ πάντα	εἰς	σωτηρίαν καὶ ἀίδιον ὑγείαν διατείνει.
[1, 5]	λόγος, ἄμφω δὲ ἀνθρώποις ποτὸν	εἰς	σωτηρίαν, ὁ μὲν οἶνος τῷ
[1, 6]	τῶν ἐν κόσμῳ σοφῶν ἐπιτηδειοτέρους	εἰς	σωτηρίαν, οἳ σοφοὺς σφᾶς ἡγούμενοι
[1, 13]	ὡς ὑπὸ θεοῦ παρηγγελμένα καὶ	εἰς	σωτηρίαν πεπορισμένα. Καὶ ἐπεὶ τῶν
[1, 8]	τρόπος τῆς οἰκονομίας αὐτοῦ ποικίλος	εἰς	σωτηρίαν. Προσμαρτυρεῖ μὲν γὰρ τοῖς
[1, 10]	ἅμα δὲ καὶ ἐλπίδα ἐνδιδοὺς	εἰς	σωτηρίαν. Φησὶ γὰρ δι´ Ἰεζεκιήλ·
[1, 10]	τὴν ὑπάρχουσαν φιλανθρωπίαν τοῖς σπεύδουσιν	εἰς	σωτηρίαν. Φησὶ γάρ· καὶ εἰσάξω
[1, 6]	τῷ θερμῷ, ἑψομένη καὶ πεπτομένη,	εἰς	τὰς φλέβας ἐξαιματουμένη ἐκχωρεῖ· αἳ
[1, 6]	τῆς κυήσεως τὸ αἷμα μεταχεῖται	εἰς	τὰς φυσικὰς τῶν μαστῶν σήραγγας,
[1, 6]	γάλα ἐστὶ τὸ τέλειον καὶ	εἰς	τέλος ἄγει τὸ ἀκατάπαυστον. Διὸ
[1, 9]	ἵνα μὴ ἀνάγωγοι καὶ ἁμαρτωλοὶ	εἰς	τέλος τῆς καταδίκης ἐκπέσωμεν, διακριθῶμεν
[1, 5]	μέλη Χριστοῦ· καὶ ἡ τῶν	εἰς	τέλος ὑπομεινάντων μαρτυρία καὶ ἡ
[1, 2]	ὁ παιδαγωγὸς τὴν ἐπιστασίαν εἴληχεν	εἰς	τὴν ἀλόγου κώλυσιν ἁμαρτίας. Σκόπει
[1, 5]	τὰ παιδία ταῦτα, οὐκ εἰσελεύσεσθε	εἰς	τὴν βασιλείαν τοῦ θεοῦ» ἀμαθῶς
[1, 5]	παιδία ταῦτα, οὐ μὴ εἰσέλθητε	εἰς	τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν» οὐ
[1, 7]	ἂν πορευθῇς· καὶ ἀποστρέψω σε	εἰς	τὴν γῆν ταύτην, ὅτι οὐ
[1, 10]	Φησὶ γάρ· καὶ εἰσάξω ὑμᾶς	εἰς	τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν, ἣν
[1, 6]	κἀκείνην τὴν γραφὴν εἰσάξω ὑμᾶς	εἰς	τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν, τὴν
[1, 5]	λέγων μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες	εἰς	τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ
[1, 6]	ἀλλὰ μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου	εἰς	τὴν ζωήν. Οὕτω τὸ πιστεῦσαι
[1, 6]	πίστιν ὑπὸ νόμον ἐφρουρούμεθα συγκλειόμενοι	εἰς	τὴν μέλλουσαν πίστιν ἀποκαλυφθῆναι· ὥστε
[1, 1]	φαρμάκοις ταῖς ὑποθήκαις ταῖς φιλανθρώποις	εἰς	τὴν παντελῆ τῆς ἀληθείας γνῶσιν
[1, 9]	διακριθῶμεν δὲ τῶν ἀχυρμιῶν καὶ	εἰς	τὴν πατρῴαν ἀποθήκην σωρευθῶμεν· τὸ
[1, 2]	δὲ καὶ ἡ κώλυσις τῆς	εἰς	τὴν συνήθειαν τῶν ἁμαρτημάτων εὐεμπτωσίας.
[1, 1]	ἠθοποιίας προὐτρέψατο, ἤδη δὲ καὶ	εἰς	τὴν τῶν δεόντων ἐνέργειαν παρακαλεῖ,
[1, 9]	τὰ δὲ προσόντα ἐπιδείκνυσιν ἁμαρτήματα	εἰς	τὴν τῶν ὁμοίων ἐπιτηδευμάτων ἀποτροπήν.
[1, 5]	δὲ ὑμᾶς σοφοὺς μὲν εἶναι	εἰς	τὸ ἀγαθόν, ἀκεραίους δὲ εἰς
[1, 9]	δικαιοσύνης· ναί, παιδαγωγέ, ποίμανον ἡμᾶς	εἰς	τὸ ἅγιόν σου ὄρος, πρὸς
[1, 3]	καθά φησιν ἡ γραφή, τυφλοὺς	εἰς	τὸ βάραθρον χειραγωγῶν, ὀξὺ δὲ
[1, 6]	ἔμπροσθεν ἐπεκτεινόμενος, κατὰ σκοπὸν διώκω	εἰς	τὸ βραβεῖον τῆς ἄνω κλήσεως
[1, 5]	εἰς τὸ ἀγαθόν, ἀκεραίους δὲ	εἰς	τὸ κακόν. Καὶ γὰρ οὐδὲ
[1, 9]	Ἔλεγχος δέ ἐστιν προφορὰ ἁμαρτίας	εἰς	τὸ μέσον φέρουσα. Τούτῳ μάλιστα
[1, 10]	πρὸς δὲ καὶ εἰσάξω ὑμᾶς	εἰς	τὸ ὄρος τὸ ἅγιον καὶ
[1, 9]	ἐπιστρέψω καὶ βοσκήσω αὐτοὺς ἐγὼ	εἰς	τὸ ὄρος τὸ ἅγιόν μου.
[1, 2]	ψυχήν· ἀλλ´ ὃ μὲν ἀπόλυτος	εἰς	τὸ παντελὲς ἀνθρωπίνων παθῶν, διὰ
[1, 10]	οἱ δὲ ἁμαρτίαις περιπεσόντες βληθήσονται	εἰς	τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ
[1, 11]	κυρίου καὶ μετ´ αὐτοῦ ἐστιν	εἰς	τὸν αἰῶνα» παρρησίᾳ δὲ ὅτι
[1, 10]	ἐπορεύθης, κατῴκεις ἂν ἐν εἰρήνῃ	εἰς	τὸν αἰῶνα. Ὑποδεικνύων γὰρ ἐνταῦθα
[1, 9]	εἰ καὶ παραυτίκα λυπηροί, ἀλλὰ	εἰς	τὸν ἔπειτα εὐεργετοῦσιν αἰῶνα, οὐ
[1, 6]	τὴν ἀνθρωπότητα· δι´ οὗ πεπιστευκότες	εἰς	τὸν θεὸν ἐπὶ τὸν λαθικηδέα
[1, 1]	εἰς δὲ τὴν μονότροπον τῆς	εἰς	τὸν θεὸν πίστεως σωτηρίαν παιδαγωγῶν.
[1, 7]	ἂν ἀβλαβὲς καθορμίσῃ τὸ παιδίον	εἰς	τὸν λιμένα τῶν οὐρανῶν· τὸ
[1, 7]	καὶ ὁδήγησον τὸν λαὸν τοῦτον	εἰς	τὸν τόπον, ὃν εἶπά σοι.
[1, 8]	τὰς ὑπερσαρκώσεις τοῦ τύφου ἐξομαλίζων,	εἰς	τὸν ὑγιῆ καὶ ἀληθινὸν ἀνασκευάζων
[1, 6]	διὰ τοῦτό φησιν ὁ πιστεύων	εἰς	τὸν υἱὸν ἔχει ζωὴν αἰώνιον»
[1, 9]	εἶναι βεβούληται· ὃ δὲ καὶ	εἰς	τοσοῦτον ἀγαθὸς ὥστε ἡμῶν καὶ
[1, 6]	κόσμῳ, ὃν ἐσχάτην ἡμέραν ᾐνίξατο	εἰς	τότε τηρούμενον ὅτε παύσεται, τελείους
[1, 4]	δὲ ἡμᾶς ὁ κύριος ποιμαίνει»	εἰς	τοὺς αἰῶνας, ἀμήν. Ἄνευ δὲ
[1, 6]	ἀιδίου σωτῆρος, ᾧ ἡ χάρις	εἰς	τοὺς αἰῶνας, ἀμήν. Καὶ ὁ
[1, 5]	τέθειται, ἤτοι ἐπεὶ μόνη αὕτη	εἰς	τοὺς αἰῶνας μένει χαίρουσα ἀεὶ
[1, 8]	ἐν πατρί, ᾧ ἡ δόξα	εἰς	τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων, ἀμήν.
[1, 5]	καταπεφευγότας προσίεται καὶ ἀναγεννήσας πνεύματι	εἰς	υἱοθεσίαν ἠπίους οἶδεν καὶ φιλεῖ
[1, 12]	δὲ πνεύματι, παιδαγωγῆσαι δὲ ῥήματι,	εἰς	υἱοθεσίαν καὶ σωτηρίαν ἁγίαις ἐντολαῖς
[1, 1]	Ἄμφω δὲ ὠφελιμώτατα, τὸ μὲν	εἰς	ὑπακοήν, τὸ παραινετικὸν εἶδος, τὸ
[1, 5]	ἢ φοινίκων οἱ παῖδες ἐξῆλθον	εἰς	ὑπάντησιν κυρίῳ καὶ ἐκέκραγον λέγοντες,
[1, 9]	λέγει κύριος. Οὐ γὰρ πεσούμεθα	εἰς	φθορὰν οἱ διαβαίνοντες εἰς ἀφθαρσίαν,
[1, 6]	ἐκτρέφων, ἀπολείπων δὲ μόνας ἐκείνας	εἰς	φθορὰν τὰς σαρκικὰς ἐπιθυμίας. Οὕτως
[1, 9]	ὡσεὶ χήρα· ἄρχουσα χωρῶν ἐγενήθη	εἰς	φόρους· κλαίουσα ἔκλαυσεν ἐν νυκτί.
[1, 5]	δὲ οἱ νήπιοι τοὺς παραφυσῶντας	εἰς	φυσίωσιν φυλαξάμενοι τῶν αἱρέσεων ἀνέμους
[1, 5]	Προσήνεγκάν τε αὐτῷ» φησί, παιδία»	εἰς	χειροθεσίαν εὐλογίας, κωλυόντων δὲ τῶν
[1, 6]	ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ· ὅσοι γὰρ	εἰς	Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε. Οὐκ
[1, 6]	ὁ νόμος παιδαγωγὸς ἡμῶν γέγονεν	εἰς	Χριστόν, ἵνα ἐκ πίστεως δικαιωθῶμεν·
[1, 6]	ἐπότισα» λέγει. Εἰ γὰρ ἀνεγεννήθημεν	εἰς	Χριστόν, ὁ ἀναγεννήσας ἡμᾶς ἐκτρέφει
[1, 8]	ἐπιμείνῃς τῇ χρηστότητι» τουτέστι τῇ	εἰς	Χριστὸν πίστει. Ἕπεται δὲ τῷ
[1, 6]	νοοῦσιν. Εἰ γὰρ ἀρχὴ τῆς	εἰς	Χριστὸν πίστεως ἡ διὰ τοῦ
[1, 11]	γάρ φησιν ὁ Παῦλος παιδαγωγὸν	εἰς	Χριστόν» ὡς ἐκ τούτου συμφανὲς
[1, 4]	γὰρ ἀμφοῖν ὁ θεὸς εἷς,	εἷς	δὲ καὶ ὁ παιδαγωγὸς ἀμφοῖν.
[1, 6]	μὲν ὁ τῶν ὅλων πατήρ,	εἷς	δὲ καὶ ὁ τῶν ὅλων
[1, 5]	δὲ ὡς ἠγαπημένος. Εἰ δὲ	εἷς	διδάσκαλος ἐν οὐρανοῖς» ὥς φησιν
[1, 4]	Εἰ γὰρ ἀμφοῖν ὁ θεὸς	εἷς,	εἷς δὲ καὶ ὁ παιδαγωγὸς
[1, 6]	καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς	εἷς	ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Οὐκ
[1, 11]	τοῦ ἀληθοῦς παιδαγωγοῦ, τὴν εὐπείθειαν,	εἷς	καὶ ὁ αὐτὸς ὢν λόγος
[1, 6]	ἄμφω καὶ περὶ ἄμφω ὁ	εἷς	καταγίνεται. Ἔστι γοῦν, ὡς εἰπεῖν,
[1, 6]	τοῖς σώφροσιν. Ὢ θαύματος μυστικοῦ·	εἷς	μὲν ὁ τῶν ὅλων πατήρ,
[1, 7]	οἱ πάντες μία ποίμνη καὶ	εἷς	ποιμήν. Παιδαγωγὸς οὖν εἰκότως ὁ
[1, 1]	δὲ πάθη ὁ παραμυθητικὸς ἰᾶται,	εἷς	ὢν πᾶς ὁ αὐτὸς οὗτος
[1, 9]	διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι. Διὰ τοῦτο	εἰσάγεται	ἐν τῷ εὐαγγελίῳ κεκμηκώς, ὁ
[1, 9]	ἕως τίνος κεκράξομαι καὶ οὐκ	εἰσακούσονται;	ἰδοὺ ἀπερίτμητα τὰ ὦτα αὐτῶν.
[1, 10]	εἰς σωτηρίαν. Φησὶ γάρ· καὶ	εἰσάξω	ὑμᾶς εἰς τὴν γῆν τὴν
[1, 6]	Ἀντιπαραθήσω γὰρ κἀκείνην τὴν γραφὴν	εἰσάξω	ὑμᾶς εἰς τὴν γῆν τὴν
[1, 10]	πατράσιν ὑμῶν» πρὸς δὲ καὶ	εἰσάξω	ὑμᾶς εἰς τὸ ὄρος τὸ
[1, 5]	ὡς τὰ παιδία ταῦτα, οὐκ	εἰσελεύσεσθε	εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ θεοῦ»
[1, 5]	τὰ παιδία ταῦτα, οὐ μὴ	εἰσέλθητε	εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν»
[1, 9]	νωθῆ ζῷα καὶ τὰ μωρά,	εἴσεται	τὸν τρέφοντα, ὁ δὲ Ἰσραὴλ
[1, 9]	ἐκ νεότητος αὐτῶν. Θυγατέρες σοί	εἰσι;	πρόσεχε τῷ σώματι αὐτῶν, καὶ
[1, 9]	τοὔνομα αἰνίττεται, αὗται πληγαὶ ψυχῆς	εἰσι,	σωφρονίζουσαι τὰς ἁμαρτίας καὶ θάνατον
[1, 9]	Εἰ γὰρ οἱ ἄρχοντες οὐκ	εἰσὶ	φόβος τῷ ἀγαθῷ ἔργῳ» πῶς
[1, 8]	δὲ τοῦ κτίσαντος τὸν κόσμον	εἰσίν·	ἀναντίρρητον ἄρα μὴ οὐχὶ καὶ
[1, 5]	νήπιαι γὰρ αἱ νέαι φρένες	εἰσίν,	ἐν παλαιᾷ τῇ ἀφροσύνῃ αἱ
[1, 6]	γὰρ ὡς αἱ πηγαὶ πλήρεις	εἰσὶν	οἱ μαστοὶ ἐπεισρέοντος ἑτοίμου γάλακτος,
[1, 7]	οὖν ἔχει ἐξουσίαν τοῦ ἄγειν	εἴσω	τε καὶ ἔξω; Οὐχὶ ὁ
[1, 1]	ἵν´ ἡμῶν ἰάσηται τὰ πάθη,	εἶτα	δὲ εἰς διδασκάλου ὃς καθηγήσηται,
[1, 8]	πατήρ μου ὁ γεωργός ἐστιν»	εἶτα	ἐπήγαγεν πάλιν πᾶν κλῆμα ἐν
[1, 6]	λόγον τῆς προαιρέσεως τὸν παιδαγωγόν;	Εἶτα	μέντοι ἐπήγαγεν τὴν ἁπάσης ἐκτὸς
[1, 6]	τὸ βρῶμα παρὰ τὸ γάλα,	εἶτα	πῶς οὐ περιπαρήσονται σφίσιν αὐτοῖς,
[1, 5]	ἐπιθεωρῆσαι, οὓς αἰνίττεται ἡ γραφή,	εἶτα	τὸν παιδαγωγὸν αὐτοῖς ἐπιστῆσαι. Οἱ
[1, 6]	εἰς πῦον τοῦ αἵματος μεταβολῇ·	εἴτε	αὖ ἀπὸ τῶν ἐν μαστοῖς
[1, 6]	διὰ μητρῴου πρότερον ἐπιπεμπόμενον ὀμφαλοῦ	εἴτε	αὖ τὸ καταμήνιον αὐτό, ἀποκλεισθὲν
[1, 6]	νοστιμώτερον τὸ γάλα καὶ λεπτομερέστερον.	Εἴτε	γὰρ τὸ ἐπιχορηγούμενον αἷμα τῷ
[1, 6]	ἐβαπτίσθημεν, εἴτε Ἰουδαῖοι εἴτε Ἕλληνες,	εἴτε	δοῦλοι εἴτε ἐλεύθεροι· καὶ πάντες
[1, 6]	Ἰουδαῖοι εἴτε Ἕλληνες, εἴτε δοῦλοι	εἴτε	ἐλεύθεροι· καὶ πάντες ἓν πόμα
[1, 6]	ἓν σῶμα ἐβαπτίσθημεν, εἴτε Ἰουδαῖοι	εἴτε	Ἕλληνες, εἴτε δοῦλοι εἴτε ἐλεύθεροι·
[1, 6]	πάντες εἰς ἓν σῶμα ἐβαπτίσθημεν,	εἴτε	Ἰουδαῖοι εἴτε Ἕλληνες, εἴτε δοῦλοι
[1, 5]	παρθένον ἁγνὴν παραστῆσαι τῷ Χριστῷ»	εἴτε	ὡς νηπίους καὶ ἁγίους πλὴν
[1, 3]	ὃ πεποίηκεν ἄνθρωπον καὶ ὃ	εἶχεν	εἶδεν καὶ γέγονεν ὃ ἠθέλησεν·
[1, 3]	μὴ ἄνθρωπος ἐγεγόνει, καὶ ἣν	εἶχεν	ἐναποκεκρυμμένην ἰσχύν, τὸ βούλεσθαι, ὁ
[1, 8]	τοῦτο ἐναργῶς ἐπήγαγεν· ἐξεγείρων καθεύδοντα	ἐκ	βαθέος ὕπνου» ὃς τῶν ἄλλων
[1, 7]	θεός σου, ὁ ἐξαγαγών σε	ἐκ	γῆς Αἰγύπτου. Τίς οὖν ἔχει
[1, 6]	θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον	ἐκ	γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον, ἵνα
[1, 6]	φλεβῶν, κυρτουμένων τῶν ἀγγείων, δείκνυται·	ἐκ	δὲ τοῦ αἵματος δαψιλέστερον χεῖται
[1, 10]	καθὼς ἠκούσαμεν, οὕτως καὶ εἴδομεν»	Ἐκ	δὲ τῶν μελλόντων τὸ τρίτον
[1, 2]	ὁ ἐν τῷ πατρί, ὁ	ἐκ	δεξιῶν τοῦ πατρός, σὺν καὶ
[1, 5]	δέ μου» ὅταν λέγῃ, στήτω	ἐκ	δεξιῶν» τοὺς ἀφελεῖς αἰνίττεται, παῖδας
[1, 8]	Ὁ γὰρ ἱστὰς τοὺς μὲν	ἐκ	δεξιῶν, τοὺς δὲ ἐξ εὐωνύμων,
[1, 9]	υἱόν, τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ	ἐκ	θανάτου ῥῦσαι. Καὶ πάλιν· μὴ
[1, 6]	γνῶσιν ὑμῖν ἐνέχεα, λέγων, τὴν	ἐκ	κατηχήσεως ἀνατρέφουσαν εἰς ζωὴν ἀίδιον.
[1, 6]	δὲ ἡ πίστις εἰς θεμέλιον	ἐκ	κατηχήσεως συνεστραμμένη, ἣ δὴ στερεμνιωτέρα
[1, 3]	φιλεῖται, δι´ ὃν ὁ μονογενὴς	ἐκ	κόλπων πατρὸς καταπέμπεται λόγος τῆς
[1, 6]	φασὶν οὐ πνεύματι ἐννενοηκότες, ἀλλὰ	ἐκ	μαθήσεως παρειληφότες ὃ οὖς οὐκ
[1, 8]	θατέρου προσμαρτυρουμένου, ἥ τε χάρις	ἐκ	μαρτυρίας μεγίστη, ἀλλὰ καὶ τὸ
[1, 1]	ἦν— ἰδίως οὗτος ὁ παρορμητικὸς	ἐκ	μέρους τὸ πᾶν προσαγορευόμενος λόγος·
[1, 7]	καὶ πρὸ τοῦ σε ἐξελθεῖν	ἐκ	μήτρας ἡγίακά σε. Ταῦτα δύναται
[1, 9]	σοφία παραινεῖ, καὶ κάμψον αὐτὰ	ἐκ	νεότητος αὐτῶν. Θυγατέρες σοί εἰσι;
[1, 5]	δὲ ὁμολογοῦμεν εἶναι ἀγωγὴν ἀγαθὴν	ἐκ	παίδων πρὸς ἀρετήν. Ἐμφαντικώτερον δ´
[1, 7]	τέτταρας τὸν ἀριθμὸν ἀριστίνδην ἐκλέγοντες	ἐκ	πάντων Περσῶν οἱ βασιλεῖς Περσῶν
[1, 9]	ἡ κηδεμονία φανερώσασα τὴν ἁμαρτίαν	ἐκ	παραλλήλου δείκνυσι τὴν σωτηρίαν. Ἐπιτίμησις
[1, 7]	Μακεδόνος οὐδὲ Ναυσίθοος μεθύοντα τὸν	ἐκ	Πέλλης ἰάσατο· Ἀλκιβιάδου δὲ τὴν
[1, 3]	λόγος τῆς πίστεως; {ἡ} πίστις	ἐκ	περιουσίας αὐτὸς σαφῶς ὁ κύριος
[1, 6]	αἰνίττεσθαι διδαχήν. Ἔξεστι δὲ ἡμῖν	ἐκ	περιουσίας πρὸς τοὺς φιλεγκλήμονας ἐπαποδύσασθαι·
[1, 6]	αὐτοὺς γενήματα ἀγρῶν, ἐθήλασαν μέλι	ἐκ	πέτρας καὶ ἔλαιον ἐκ στερεᾶς
[1, 6]	ἡμῶν γέγονεν εἰς Χριστόν, ἵνα	ἐκ	πίστεως δικαιωθῶμεν· ἐλθούσης δὲ τῆς
[1, 8]	αὐτὸν δίκαιον καὶ δικαιοῦντα τὸν	ἐκ	πίστεως Ἰησοῦν» Τὸ δὲ δίκαιον
[1, 6]	ὧν ἡ ἐκκλησία, καθάπερ ἄνθρωπος	ἐκ	πολλῶν συνεστηκυῖα μελῶν, ἄρδεταί τε
[1, 12]	εἰς ἅγιον καὶ ἐπουράνιον μεταπλάσας	ἐκ	προσβάσεως ἄνθρωπον, ἐκείνην τὴν θεϊκὴν
[1, 8]	καὶ ἐγένεσθε ὡς δαλὸς ἐξεσπασμένος	ἐκ	πυρός, καὶ οὐδ´ ὣς ἐπεστρέψατε
[1, 6]	ἐλπίδος, ὥσπερ καὶ ὁ κύριος	ἐκ	σαρκὸς καὶ αἵματος. Τῷ γὰρ
[1, 7]	καὶ ῥάβδον δυνάμεως ἐξαποστελεῖ κύριος	ἐκ	Σιὼν» δι´ ἄλλου προφήτου λέγει.
[1, 6]	μέλι ἐκ πέτρας καὶ ἔλαιον	ἐκ	στερεᾶς πέτρας, βούτυρον βοῶν καὶ
[1, 5]	ῥᾳθύμοις ἐγκαλεῖν· Οὐδέποτε ἀνέγνωτε ὅτι	ἐκ	στόματος νηπίων καὶ θηλαζόντων κατηρτίσω
[1, 4]	καὶ ἁγίου τούτου βίου τοῦ	ἐκ	συζυγίας τὰ ἔπαθλα οὐκ ἄρρενι
[1, 6]	ὁμολογήσουσιν ἄκοντες τὸν λόγον, τέλειον	ἐκ	τελείου φύντα τοῦ πατρός, κατὰ
[1, 7]	ἡμάρτηκεν ἐνώπιόν μου, ἐξαλείφω αὐτὸν	ἐκ	τῆς βίβλου μου. Νυνὶ δὲ
[1, 6]	ἐνίκμων, αἵματος πίμπλαται πρότερον, ὡς	ἐκ	τῆς διατάσεως τῶν φλεβῶν, κυρτουμένων
[1, 5]	ἀποκαλύπτων ὁ κύριος τὸ σημαινόμενον	ἐκ	τῆς παιδίον προσηγορίας γενομένης ζητήσεως
[1, 8]	τῷ πατρί ἐστι, δίκαιος προσαγορεύεται	ἐκ	τῆς πρὸς ἄλληλα σχέσεως ἀγάπης,
[1, 7]	πῦρ ἐπινέμεται. Ἐξελεύσεται» φησί, ῥάβδος	ἐκ	τῆς ῥίζης Ἰεσσαί. Ὅρα καὶ
[1, 12]	γενναία διάθεσις φιλοκάλῳ προαιρέσει κατάλληλος	ἐκ	τῆς Χριστοῦ παιδαγωγίας περιγινομένη, καὶ
[1, 6]	κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλὰ μεταβέβηκεν	ἐκ	τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν.
[1, 6]	συμπάθειαν διὰ τὴν ἀνατροφὴν τὴν	ἐκ	τοῦ λόγου, καὶ εἰς ἀφθαρσίαν
[1, 5]	παιδαγωγία παίδων ἐστὶν ἀγωγή, σαφὲς	ἐκ	τοῦ ὀνόματος· λοιπὸν δέ ἐστι
[1, 6]	ἄρτος τοῦ θεοῦ ἐστιν ὁ	ἐκ	τοῦ οὐρανοῦ καταβαίνων καὶ ζωὴν
[1, 6]	φησίν, ἔδωκεν ὑμῖν τὸν ἄρτον	ἐκ	τοῦ οὐρανοῦ νοῦ, ἀλλ´ ὁ
[1, 6]	μου δίδωσιν ὑμῖν τὸν ἄρτον	ἐκ	τοῦ οὐρανοῦ τὸν ἀληθινόν· ὁ
[1, 11]	Παῦλος παιδαγωγὸν εἰς Χριστόν» ὡς	ἐκ	τούτου συμφανὲς εἶναι ἕνα μόνον
[1, 6]	ἀφροδίσια κεκλῆσθαι βούλεται. Συμφανὲς τοίνυν	ἐκ	τούτων ἁπάντων αἷμα εἶναι τοῦ
[1, 10]	ὀδόντων» καὶ τὰ παραπλήσια· ὡς	ἐκ	τούτων εἶναι συμφανὲς διὰ πάσης
[1, 8]	οὗ καὶ τὸν θεόν, οἷον	ἐκ	τρυτάνης ἰσοσθενοῦς, ἔγνωμεν. Ἐπὶ τούτου
[1, 7]	φησίν, ὁ θεὸς ὡς ἐμὲ	ἐκ	τῶν ἀδελφῶν ὑμῶν» τὸν Ἰησοῦν
[1, 10]	συμβουλίας μέρη τρία, τὸ μὲν	ἐκ	τῶν παρεληλυθότων χρόνων λαμβάνον τὰ
[1, 10]	καὶ τὰ ὅμοια, τὸ δὲ	ἐκ	τῶν παρόντων χρόνων κατανοούμενον, οἷον
[1, 6]	σαφές, οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ	ἐκ	τῶν ποιμνίων ἔκ τε τῶν
[1, 8]	Ἔξωθεν ἀτεκνώσει αὐτοὺς μάχαιρα καὶ	ἐκ	τῶν ταμιείων φόβος. Ὥστε οὐκ
[1, 6]	ἀνισταμένην δῆθεν {διὰ πυρός} καθάπερ	ἐκ	φθορᾶς καὶ σπορᾶς ὁ πυρὸς
[1, 5]	τὸν κύριον τοὺς αἵματι κυρίου	ἐκ	φθορᾶς λελυτρωμένους. Οὐκ ἔπαθεν δέ,
[1, 12]	οὗτος πλάσαι μὲν τὸν ἄνθρωπον	ἐκ	χοός, ἀναγεννῆσαι δὲ ὕδατι, αὐξῆσαι
[1, 6]	ἀλλὰ καὶ ἐκ τῶν ποιμνίων	ἔκ	τε τῶν βουκολίων ἔξεστι μαθεῖν.
[1, 10]	καὶ ἐπὶ καθέδραν λοιμῶν οὐκ	ἐκάθισεν·	ἀλλ´ ἢ ἐν τῷ νόμῳ
[1, 9]	δὲ αὐτῇ διὰ Ἱερεμίου· πῶς	ἐκάθισεν	μόνη ἡ πόλις ἡ πεπληθυμμένη
[1, 9]	πάντας. Καὶ οὐχ ὡς οἶκον	ἐκάλεσάς	με καὶ πατέρα καὶ ἄρχοντα
[1, 7]	ἄνθρωπος. Πλὴν ἀλλὰ ὁ Ἰακὼβ	ἐκάλεσε	τὸ ὄνομα τοῦ τόπου ἐκείνου
[1, 9]	ἀμετακίνητός τε καὶ ἀρρεπής. Ἐπειδὴ	ἐκάλουν	καὶ οὐχ ὑπηκούετε, λέγει κύριος,
[1, 9]	μου. Στύμματι δὲ αὐστηροτάτῳ παρ´	ἕκαστα	προσχρῆται τῷ φόβῳ, ἀναστομῶν ἅμα
[1, 9]	αὐτὸς ὁ ἀπόστολος ἐπιστύφει παρ´	ἕκαστα	τὰς ἐκκλησίας κατ´ εἰκόνα κυρίου
[1, 12]	ἀιδιότητα εὐζωίας παρασκευάζει, αὐτὸν αὑτοῦ	ἕκαστον	ἡμῶν ταμιεῖον εἶναι διδάσκων. Μὴ
[1, 1]	ἢ κάμνοντας ἀεὶ τῶν παραγγελμάτων	ἕκαστον	λέγεται, ἀλλὰ πρὸς οὓς μὲν
[1, 9]	διὰ Ἱερεμίου· ἵπποι θηλυμανεῖς ἐγενήθησαν,	ἕκαστος	ἐπὶ τὴν γυναῖκα τοῦ πλησίον
[1, 8]	δίκαιον δι´ ἡμᾶς. Αἱρεῖται δὲ	ἕκαστος	ἡμῶν τὰς τιμωρίας αὐτὸς ἑκὼν
[1, 8]	ὁ παιδαγωγὸς ὁ κύριος, τῇ	ἑκάστου	τῶν ἀνθρώπων δι´ ὑπερβολὴν φιλανθρωπίας
[1, 8]	κρίνει, ἀλλὰ τοῦ κατ´ ἀξίαν	ἑκάστῳ	ἐστὶν ἀπονεμητική, ἕπεται δὲ τῷ
[1, 6]	διδασκαλίας σύμβολον. Ἐφεῖται τοιγαροῦν ἡμῶν	ἑκάστῳ	τῶν νηπίων ἐγκαυχᾶσθαι τῷ κυρίῳ,
[1, 8]	τοῦ λόγου κατὰ τοὺς οἰκείους	ἑκάστων	τρόπους, πῇ μὲν ἐπιτείνοντος αὐτοῦ,
[1, 9]	ἐκβαίνει σκληρός, καὶ υἱὸς ἀνειμένος	ἐκβαίνει	προαλής· τὸ δὲ ἕτερον εἶδος
[1, 9]	πατέρας· ἵππος γάρ» φησίν, ἀδάμαστος	ἐκβαίνει	σκληρός, καὶ υἱὸς ἀνειμένος ἐκβαίνει
[1, 6]	τροφῆς ἐξαιματοῦται, τὸ δὲ αἷμα	ἐκγαλακτοῦται,	παρασκευὴ γίνεται τὸ αἷμα τοῦ
[1, 5]	τὴν βασιλείαν τοῦ θεοῦ» ἀμαθῶς	ἐκδεκτέον.	Οὐκ ἄρ´ ἔτι κυλιόμεθα οἱ
[1, 5]	καὶ αὐτοὶ ἐπὶ τῶν ἁπλῶν	ἐκδέξονται,	χαίρωμεν τῇ προσηγορίᾳ· νήπιαι γὰρ
[1, 6]	Οὔ μοι γὰρ δοκεῖ ἰουδαϊκῶς	ἐκδέχεσθαι	δεῖν τὸ λεγόμενον. Ἀντιπαραθήσω γὰρ
[1, 5]	παῖδας ἡμᾶς καὶ τὸ προφητικὸν	ἐκδέχεται	πνεῦμα· δρεψάμενοι» φησί, κλάδους ἐλαίας
[1, 9]	ποιμὴν τὸ ποίμνιον αὐτοῦ. Τοὺς	ἐκδεχομένους	παιδείαν ἐλεᾷ καὶ τοὺς κατασπουδάζοντας
[1, 12]	πρὸς τὴν ὀρθὴν πολιτείαν ὑποθημοσύνας	ἐκδιδάσκοντι;	Πλείστην ἄρα ὁμολογητέον χάριν αὐτῷ.
[1, 1]	ἄνωθεν, ἔπειτα παιδαγωγῶν, ἐπὶ πᾶσιν	ἐκδιδάσκων.	~Ὅτι διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν
[1, 9]	ἐν λαῷ τῷ τοιούτῳ οὐκ	ἐκδικήσει	ἡ ψυχή μου; Παραπλέκει δὲ
[1, 13]	ἁμαρτάνων, θηρίον δὲ δὴ ἄλογον,	ἔκδοτον	ἐπιθυμίαις, ᾧ πᾶσαι ἐπικάθηνται ἡδοναί.
[1, 6]	ἀποθέμενοι ἄνθρωπον καὶ τῆς κακίας	ἐκδυσάμενοι	τὸν χιτῶνα, ἐπενδυσάμενοι δὲ τὴν
[1, 10]	εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον·	ἐκεῖ	ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ
[1, 9]	τοῦ λόγου ἐνδείκνυται τοῦ ἑαυτοῦ	ἐκεῖθεν	ἄνωθεν, ὅθεν γέγονεν πατήρ. Πρὶν
[1, 6]	ἀφθαρσίαν ἐκτρέφων, ἀπολείπων δὲ μόνας	ἐκείνας	εἰς φθορὰν τὰς σαρκικὰς ἐπιθυμίας.
[1, 6]	ἐπαγγελίαν ὀψόμεθα. Πῶς δέ, εἰ	ἐκείνη	ὄντως ἐστὶν ἡ ἐπαγγελία μετὰ
[1, 6]	πρωτόχυτον τοῦ γάλακτος πόμα ὁμωνύμως	ἐκείνῃ	τῇ τροφῇ μάννα κεκλήκασιν. Ἀλλ´
[1, 12]	ἐπουράνιον μεταπλάσας ἐκ προσβάσεως ἄνθρωπον,	ἐκείνην	τὴν θεϊκὴν μάλιστα πληρώσῃ φωνήν·
[1, 6]	ἀμαθεῖς, πρότερόν ποτε τῆς μαθήσεως	ἐκείνης	προσγενομένης· οὐ γὰρ ἂν ἔχοις
[1, 9]	ἠθέλησεν· καὶ ἡ τῆς ἀγάπης	ἐκείνης	σχέσις δικαιοσύνης γέγονεν ἀρχή, καὶ
[1, 6]	τοὺς πεπιστευκότας, ἀδιακρίτως ἐνταῦθα ἠρραβωνισμένους,	ἐκεῖνο	δὲ τῷ πιστεῦσαι ἤδη προειληφότες
[1, 10]	κατανοούμενον, οἷον αἰσθητικῶς καταλαμβανόμενον, ὡς	ἐκεῖνο	εἴρηται πρὸς τοὺς ἐρομένους τὸν
[1, 13]	ἁρμόττει, ἐξ ὧν τὸ ἀίδιον	ἐκεῖνο	περιγίνεται ζῆν, ταῦτα δὲ ἐν
[1, 6]	ἀνάστασιν ἀπολαμβάνομεν γενόμενον, ὅπως ἂν	ἐκεῖνο	πληρωθῇ τὸ λεχθὲν γενηθήτω κατὰ
[1, 6]	οὐκ ἤκουσέν ποτε» ἢ μόνον	ἐκεῖνο	τὸ ἐν τρίτῳ ἁρπασθὲν οὐρανῷ;
[1, 6]	δὲ δι´ οὗ τὸ ἅγιον	ἐκεῖνο	φῶς τὸ σωτήριον ἐποπτεύεται, τουτέστιν
[1, 6]	ἄλλης τῆς Χριστοῦ διαίτης μεταλαμβάνοντας,	ἐκεῖνον,	εἰ δυνατόν, ἀναλαμβάνοντας ἐν ἑαυτοῖς
[1, 6]	ἐσμεν. Οὐκ ἀκούετε ὅτι ὑπ´	ἐκεῖνον	τὸν νόμον οὐκέτι ἐσμέν, ὃς
[1, 7]	ἀγάπην μετατέτραπται καὶ ὁ μυστικὸς	ἐκεῖνος	ἄγγελος Ἰησοῦς τίκτεται. Ὁ γὰρ
[1, 10]	παιδαγωγίας, ὁ μακαρισμός· καὶ μακάριος	ἐκεῖνος»	διὰ Δαβὶδ λέγει {φησίν} ὁ
[1, 8]	Ὡσαύτως καὶ ὁ μέγας ἡμῶν	ἐκεῖνος	στρατηγός, ὁ τῶν ὅλων ἡγεμὼν
[1, 7]	ἐκάλεσε τὸ ὄνομα τοῦ τόπου	ἐκείνου	Εἶδος θεοῦ· εἶδον γάρ» φησί,
[1, 5]	τέλειος ἡ παιδεία τοῦ παιδίου	ἐκείνου,	ἣ ἐπὶ πάντας διήκει τοὺς
[1, 11]	ἀγαθοῦ τῷ πλησίον, αὐτοῦ χάριν	ἐκείνου.	~Ὅτι ἀναλόγως τῇ πατρικῇ διαθέσει
[1, 4]	θῆλυ τοῦ ἄρρενος διακρίνεται, ἐν	ἐκείνῳ	δὲ οὐκέτι» ἔνθα τοῦ κοινωνικοῦ
[1, 6]	ἄτοπον δὲ καὶ τοῖς αὐτῶν	ἐκείνων	συγχρήσασθαι ῥήμασιν, οἳ διυλισμὸν μὲν
[1, 13]	ἔνθεν πρὸς τὸ εὖ ζῆν	ἐκεῖσε	ἀναπτεροῖ, ἀναλόγως καὶ τῶν καθηκόντων
[1, 5]	ἐξῆλθον εἰς ὑπάντησιν κυρίῳ καὶ	ἐκέκραγον	λέγοντες, ὡσαννὰ τῷ υἱῷ Δαβίδ,
[1, 6]	ἁρπασθὲν οὐρανῷ; Ἀλλὰ κἀκεῖνο ἐχεμυθεῖν	ἐκελεύετο	τότε. Εἰ δὲ ἀνθρωπίνη σοφία
[1, 12]	ἐπουράνιον μελετῶντες πολιτείαν, καθ´ ἣν	ἐκθεούμεθα,	τὸ ἀειθαλὲς εὐφροσύνης καὶ ἀκήρατον
[1, 6]	ὥσπερ ἀμέλει τῷ αὑτοῦ πνεύματι	ἐκθρέψει	τοὺς πεινῶντας τὸν λόγον. Ὅτι
[1, 10]	χωροῦντα τὸν κύριον εἰς σωτηρίαν	ἐκκαλεῖσθαι	τὴν ἀνθρωπότητα. Τῇ δὲ παραμυθίᾳ
[1, 8]	γὰρ τοῖς ἀγαθοῖς ὁ παιδαγωγός,	ἐκκαλεῖται	δὲ τοὺς κλητοὺς ἐπὶ τὰ
[1, 10]	εἰς ἔρωτα αὐτῆς τοὺς συνετοὺς	ἐκκαλεῖται	καὶ τῷ πεπλανημένῳ συγγνώμην νέμων
[1, 9]	τὸν θυμὸν αὐτοῦ καὶ οὐκ	ἐκκαύσει	πᾶσαν τὴν ὀργὴν αὐτοῦ. Ὅρα
[1, 5]	τὸ αὑτοῦ τὸ λεῖπον τῇ	ἐκκλησίᾳ,	βασιλείῳ τελειουμένῃ κεφαλῇ. Καὶ ποῦ
[1, 5]	εἰς σωτηρίαν ἡμῶν βοηθῷ, τῇ	ἐκκλησίᾳ·	ᾗ ὑπομονὴ ὄνομα πάγιον τέθειται,
[1, 6]	πότιμον ἀλληγορῶν· δι´ ὧν ἡ	ἐκκλησία,	καθάπερ ἄνθρωπος ἐκ πολλῶν συνεστηκυῖα
[1, 6]	ἀνθρώπων ἐστὶ σωτηρία καὶ τοῦτο	ἐκκλησία	κέκληται. Οἶδεν οὖν οὓς κέκληκεν,
[1, 4]	καὶ ὁ παιδαγωγὸς ἀμφοῖν. Μία	ἐκκλησία,	μία σωφροσύνη, αἰδὼς μία, ἡ
[1, 5]	πατέρας. τελειούμεθα τότε, ὅτε ἐσμὲν	ἐκκλησία,	τὴν κεφαλὴν τὸν Χριστὸν ἀπειληφότες.
[1, 6]	δὲ μόνη γίνεται μήτηρ παρθένος·	ἐκκλησίαν	ἐμοὶ φίλον αὐτὴν καλεῖν. Γάλα
[1, 5]	καὶ τὴν τούτων συμπλοκήν, τὴν	ἐκκλησίαν,	ἐποπτεύει τὴν ἑαυτοῦ, μόνον ἐπιδεικνὺς
[1, 9]	ἅγιόν σου ὄρος, πρὸς τὴν	ἐκκλησίαν,	τὴν ὑψωμένην, τὴν ὑπερνεφῆ, τὴν
[1, 5]	ἡμεῖς ζητοῦμεν τὴν μητέρα, τὴν	ἐκκλησίαν.	Τὸ μὲν τοίνυν {καὶ} ἀσθενὲς
[1, 9]	ἀπόστολος ἐπιστύφει παρ´ ἕκαστα τὰς	ἐκκλησίας	κατ´ εἰκόνα κυρίου καὶ συναισθόμενος
[1, 6]	διὰ πυρὸς συνισταμένην εἰς εὐφροσύνην	ἐκκλησίας	ὡς ἄρτον πεπτόμενον. Ἀλλὰ γὰρ
[1, 6]	ποιμένες {ἐς} μὲν οἱ τῶν	ἐκκλησιῶν	προηγούμενοι κατ´ εἰκόνα τοῦ ἀγαθοῦ
[1, 9]	ὃν παραδέχεται» ὅτι ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος	ἐκκλίνει	ἐλεγμόν. Ἀκολούθως τοίνυν ἐλεγχέτω με
[1, 7]	παλαιῶν ἁμαρτιῶν, μάθετε καλὸν ποιεῖν·	ἔκκλινον	ἀπὸ κακοῦ καὶ ποίησον ἀγαθόν·
[1, 13]	ἀπειθῆ λόγῳ, τὸν δὲ φόβον	ἔκκλισιν	ἀπειθῆ λόγῳ, ἡδονὴν δὲ ἔπαρσιν
[1, 12]	καὶ τὰς ῥίζας τῶν ἀλόγων	ἐκκόπτων	ἐπιθυμιῶν, παραγγέλλων μὲν ὧν ἀπέχεσθαι
[1, 6]	ὑποκειμένης ἀκεραίου τοῦ αἵματος οὐσίας,	ἐκκυμαινόμενον	λευκαίνεται καὶ τῇ τοιαύτῃ ἀνακοπῇ
[1, 5]	Ἰσαάκ, καὶ γὰρ ἔστιν ἑτέρως	ἐκλαβεῖν,	τύπος {ὅς} ἐστὶ τοῦ κυρίου,
[1, 8]	κύριον ἐπιστρέφει ἐπὶ καρδίαν αὐτοῦ»	ἐκλαθόμενοι	δὲ τὸ μέγιστον αὐτοῦ τῆς
[1, 6]	πίστιν τοῦ μόνου τελείου ἀναγεγεννῆσθαι,	ἐκλαθομένους	τῶν κατόπισθεν ἁμαρτιῶν. ~Τίς ὁ
[1, 9]	σαφῶς εἰδὼς τὴν ἀναισχυντίαν τοῦ	ἐκλακτίσαντος	λαοῦ καὶ ἀποσκιρτήσαντος, ὅμως ἐπὶ
[1, 6]	καλῶν. Ἔξεστι δὲ καὶ οὕτως	ἐκλαμβάνειν	τὴν γραφήν· κἀγὼ δέ, ἀδελφοί,
[1, 6]	Οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ τῇδε	ἐκλαμβάνουσιν	ἡμῖν γάλα νοεῖσθαι τὸ κήρυγμα
[1, 9]	χωρῶν ἐγενήθη εἰς φόρους· κλαίουσα	ἔκλαυσεν	ἐν νυκτί. Διάσυρσις δέ ἐστι
[1, 7]	οὓς τέτταρας τὸν ἀριθμὸν ἀριστίνδην	ἐκλέγοντες	ἐκ πάντων Περσῶν οἱ βασιλεῖς
[1, 6]	ἐνστόμιον ἡμῶν ὑγρὸν τῷ πνεύματι	ἐκλευκαίνεται.	Τίς οὖν ἡ ἀποκλήρωσις μὴ
[1, 5]	ἐπὶ τοῦ ὤμου αὐτοῦ, καὶ	ἐκλήθη	τὸ ὄνομα αὐτοῦ μεγάλης βουλῆς
[1, 9]	μὴ ὀλιγώρει παιδείας κυρίου, μηδὲ	ἐκλύου	ὑπ´ αὐτοῦ ἐλεγχόμενος· ὃν γὰρ
[1, 9]	τρόπῳ τῆς παιδαγωγίας διὰ τὸ	ἔκλυτον	τῆς τῶν πολλῶν πίστεως. Λέγει
[1, 12]	οὐ φοβερὸς ἄγαν αὐτοῦ οὐδὲ	ἔκλυτος	κομιδῇ ὑπὸ χρηστότητος. Ἐντέλλεται δὲ
[1, 5]	ἐπαΐειν φωνῆς, παρ´ ἧς ἔστιν	ἐκμαθεῖν	τὰς καλὰς καὶ ὡραίας, ἔτι
[1, 1]	ἔτι πρότερόν τι τῶν διδασκαλικῶν	ἐκμάθοι	πρὶν ἢ τέλεον ὑγιᾶναι· οὐδὲ
[1, 12]	φιλελεύθερον καὶ φιλάνθρωπον φιλόκαλόν τε	ἐκμανθάνομεν,	ἑνὶ λόγῳ μετ´ οἰκειότητος ἀρετῆς
[1, 9]	ἁμάρτημα, συνιέναι αὐτοὺς ὁμολογῶν, ὡς	ἑκόντας	ἁμαρτάνοντας. Καὶ ἡ σύνεσις ὄψις
[1, 8]	γάρ ἐστι· παρορῶντος δὲ αὐτοῦ	ἑκοντί,	διὰ τὴν ἀπιστίαν τὴν ἀνθρωπίνην
[1, 9]	οἶμαι, καὶ τῷ παντὶ τὸ	ἑκούσιον	καὶ κατὰ προαίρεσιν τοῦ κατὰ
[1, 6]	καὶ αὐτεξουσίους κέκληκεν· οἳ πεπιστεύκαμεν	ἑκουσίῳ	προαιρέσει σῳζόμενοι, ἐμφρόνως, οὐκ ἀφρόνως,
[1, 5]	οὐκ ὠρχήσασθε, ἐθρηνήσαμεν καὶ οὐκ	ἐκόψασθε»	καὶ ὅσα ἄλλα τούτοις οἰκείως
[1, 9]	ἁμαρτωλοὶ εἰς τέλος τῆς καταδίκης	ἐκπέσωμεν,	διακριθῶμεν δὲ τῶν ἀχυρμιῶν καὶ
[1, 6]	πάθους ποτήριον» κέκληκεν καταχρηστικῶς, ὅτι	ἐκπιεῖν	καὶ ἐκτελέσαι μόνον ἐχρῆν αὐτό.
[1, 12]	ἀρετῆς ἐξομοιούμενοι τῷ θεῷ. Ἀλλ´	ἐκπόνει	καὶ μὴ ἀπόκαμνε· ἔσῃ γὰρ
[1, 10]	ἐν μόσχῳ, καὶ τί ἔπαθον	ἐκπορνεύσαντες	καὶ τὰ ὅμοια, τὸ δὲ
[1, 10]	Σάμιος παραγγέλλειν Πυθαγόρας· δειλὰ μὲν	ἐκπρήξας	ἐπιπλήσσεο, χρηστὰ δὲ τέρπου. Τὸ
[1, 6]	ἐμακάρισεν τοὺς γυναικείους μαστοὺς οὐδὲ	ἔκρινεν	αὐτοὺς τροφεῖς, ἀλλὰ τοῦ φιλοστόργου
[1, 6]	θέρμῃ παρὰ τὰς συμπλοκὰς ἐκταραχθὲν	ἐκριπιζόμενον	ἐξαφροῦται κἀν ταῖς σπερματίτισιν παρατίθεται
[1, 10]	ἢ ὡς ὁ χνοῦς, ὃν	ἐκριπτεῖ	ὁ ἄνεμος ἀπὸ προσώπου τῆς
[1, 6]	Διαπνευσάσης δὲ τῆς ἐλπίδος δίκην	ἐκρυέντος	αἵματος τὸ ζωτικὸν τῆς πίστεως
[1, 6]	καθάπερ οἱ παῖδες τοῖς μορμολυκείοις,	ἐκταράττονται,	ἄνδρας δὲ τοὺς λόγῳ πειθηνίους
[1, 6]	ἄρρενος θέρμῃ παρὰ τὰς συμπλοκὰς	ἐκταραχθὲν	ἐκριπιζόμενον ἐξαφροῦται κἀν ταῖς σπερματίτισιν
[1, 13]	κατόρθωμα δι´ ἔργων τὸ καθῆκον	ἐκτελεῖ·	ὅθεν εἰκότως τὰ καθήκοντα περὶ
[1, 12]	τὰς ἐντολὰς ὡς ἡμᾶς αὐτὰς	ἐκτελεῖν	δύνασθαι. Καί μοι δοκεῖ αὐτὸς
[1, 6]	κέκληκεν καταχρηστικῶς, ὅτι ἐκπιεῖν καὶ	ἐκτελέσαι	μόνον ἐχρῆν αὐτό. Οὕτως Χριστῷ
[1, 13]	τοῦ συμφυοῦς καὶ συναγωνιστοῦ σώματος	ἐκτελουμένη·	καθῆκον δὲ ἀκόλουθον ἐν βίῳ
[1, 9]	Οὐκ αὐτὸς οὗτος ὁ πατὴρ	ἐκτήσατό	σε; Καὶ διὰ Ἡσαΐου φησίν·
[1, 6]	Εἶτα μέντοι ἐπήγαγεν τὴν ἁπάσης	ἐκτὸς	προσωποληψίας φωνήν· πάντες γὰρ υἱοί
[1, 3]	καὶ τῶν εἰκόνων τὰς μὲν	ἐκτρεπομένους,	τὰς δὲ ὡς ἔνι μάλιστα
[1, 1]	τὸ ἀγαθόν, τὸ δὲ ὅπως	ἐκτρεπώμεθα	παραιτούμενοι τὸ φαῦλον τῆς εἰκόνος.
[1, 6]	εἰς Χριστόν, ὁ ἀναγεννήσας ἡμᾶς	ἐκτρέφει	τῷ ἰδίῳ γάλακτι, τῷ λόγῳ·
[1, 6]	καὶ μετὰ τὴν ἀποκύησιν αὖθις	ἐκτρέφεται	τὸ παιδίον αἵματι τῷ αὐτῷ·
[1, 6]	τίτθαι τοὺς παῖδας τοὺς νεογνοὺς	ἐκτρέφουσιν,	κἀγὼ δὲ οὕτω τῷ Χριστοῦ
[1, 6]	οὐρανίους τῶν ἀνθρώπων εἰς ἀφθαρσίαν	ἐκτρέφων,	ἀπολείπων δὲ μόνας ἐκείνας εἰς
[1, 6]	ὑποτροφοῦσα τῷ λόγῳ, ἣν αὐτὸς	ἐκύησεν	ὁ κύριος ὠδῖνι σαρκικῇ, ἣν
[1, 7]	ἐν δίψει καύματος, ἐν ἀνύδρῳ·	ἐκύκλωσεν	αὐτὸν καὶ ἐπαίδευσεν αὐτὸν καὶ
[1, 8]	περὶ αὑτοῦ σαφέστατα ὁ κύριος	ἐκφαίνει,	τὴν πολύτροπον καὶ πολυωφελῆ θεραπείαν
[1, 8]	Ἀγαθὴ δὲ αὕτη ἡ τέχνη,	ἐκφοβεῖν	ἵνα μὴ ἁμάρτωμεν· φόβος γὰρ
[1, 8]	τὴν σφῶν αὐτῶν μισήσαιεν σωτηρίαν,	ἐκφύγοιεν	δ´ ἂν τῆς ἔχθρας τὰ
[1, 6]	καὶ σάρκα ὀρέγει καὶ αἷμα	ἐκχεῖ·	καὶ οὐδὲν εἰς αὔξησιν τοῖς
[1, 8]	ἀμφοῖν οὗτος μόνος· δυνάστης ἐξιλασμῶν,	ἐκχέων	ὀργήν· κατὰ τὸ πολὺ ἔλεος
[1, 6]	πεπτομένη, εἰς τὰς φλέβας ἐξαιματουμένη	ἐκχωρεῖ·	αἳ δὲ διαπνοῆς οὐ τυγχάνουσαι
[1, 8]	ἕκαστος ἡμῶν τὰς τιμωρίας αὐτὸς	ἑκὼν	ἁμαρτάνων· αἰτία δὲ ἑλομένου, ὁ
[1, 6]	περὶ ἑαυτοῦ· οὐχ ὅτι ἤδη	ἔλαβον	ἢ ἤδη τετελείωμαι, διώκω δὲ
[1, 7]	αὐτὸν καὶ σικιννίζειν εὑρηκέναι. Οὐκ	ἔλαθον	ἡμᾶς οἱ παρὰ Πέρσαις βασίλειοι
[1, 5]	ἐκδέχεται πνεῦμα· δρεψάμενοι» φησί, κλάδους	ἐλαίας	ἢ φοινίκων οἱ παῖδες ἐξῆλθον
[1, 9]	γραφὴ λέγει καὶ παιδευσάτω με,	ἔλαιον	δὲ ἁμαρτωλοῦ μὴ λιπανάτω τὴν
[1, 6]	ἐθήλασαν μέλι ἐκ πέτρας καὶ	ἔλαιον	ἐκ στερεᾶς πέτρας, βούτυρον βοῶν
[1, 6]	ζωῆς» βρύουσα καὶ ποταμὸς εἴρηται	ἐλαίου,	εἰκότως ἀλληγορῶν ὁ Παῦλος καὶ
[1, 7]	ἕως τοῦ ποιῆσαί με ὅσα	ἐλάλησά	σοι. Τούτῳ δὲ καὶ συμπαλαίειν
[1, 9]	καὶ ἐνωτίζου, γῆ, ὅτι κύριος	ἐλάλησεν·	υἱοὺς ἐγέννησα καὶ ὕψωσα, αὐτοὶ
[1, 6]	ἤμην νήπιος, ἐφρόνουν ὡς νήπιος,	ἐλάλουν	ὡς νήπιος» τὴν κατὰ νόμον
[1, 6]	μεταβολὴν τὸ αἷμα, καὶ ταύτῃ	ἔλαττον	ἀμέλγονται. Ναὶ μὴν καὶ συγγένειάν
[1, 6]	τοῖς ἡμαρτημένοις μετανενοηκότες, ἀποταξάμενοι τοῖς	ἐλαττώμασιν	αὐτῶν, διυλιζόμενοι βαπτίσματι, πρὸς τὸ
[1, 10]	ἄκμονος, τουτέστιν ἀπειλῆς, ἐλέγχου, ἐπιτιμήσεως	ἐλαύνονται,	οἱ δὲ αὐτῇ προσέχοντες τῇ
[1, 5]	μοσχάρια καὶ λέοντος σκύμνον καὶ	ἐλάφου	νεβρὸν καὶ ἀνθρώπου παιδίον, οὕτως
[1, 2]	δέ, ὅση δύναμις, ὡς ὅτι	ἐλάχιστα	ἁμαρτάνειν πειρώμεθα· κατεπείγει γὰρ οὐδὲν
[1, 9]	ποίμνιον αὐτοῦ. Τοὺς ἐκδεχομένους παιδείαν	ἐλεᾷ	καὶ τοὺς κατασπουδάζοντας εἰς κόλλησιν
[1, 7]	μὲν φοβηθήσῃ κύριον τὸν θεὸν»	ἔλεγεν,	ἡμῖν δὲ ἀγαπήσεις κύριον τὸν
[1, 9]	ἀπ´ ἐμοῦ» τοῦτό ἐστι ψόγος	ἐλεγκτικός·	μάτην δὲ σέβονταί με διδάσκοντες
[1, 2]	τάδε λέγει κύριος» τὸ ἁμάρτημα	ἐλεγκτικῶς	τὸ προυπάρξαν διὰ τῆς ἑπομένης
[1, 9]	παραδέχεται» ὅτι ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος ἐκκλίνει	ἐλεγμόν.	Ἀκολούθως τοίνυν ἐλεγχέτω με δίκαιος»
[1, 7]	κρινεῖ, οὐδὲ κατὰ τὴν λαλιὰν	ἐλέγξει,	ἀλλὰ κρινεῖ ταπεινῷ κρίσιν καὶ
[1, 7]	ἀλλὰ κρινεῖ ταπεινῷ κρίσιν καὶ	ἐλέγξει	τοὺς ἁμαρτωλοὺς τῆς γῆς» Καὶ
[1, 7]	οὐ παρασιωπᾷ ὁ φιλάνθρωπος λόγος,	ἐλέγχει	δέ, ἵνα μετανοήσωσιν· θέλει γὰρ
[1, 9]	ἄνθρωπος ἐκκλίνει ἐλεγμόν. Ἀκολούθως τοίνυν	ἐλεγχέτω	με δίκαιος» ἡ γραφὴ λέγει
[1, 9]	ἐμὰς βουλάς, τοῖς δὲ ἐμοῖς	ἐλέγχοις	οὐ προσείχετε. Οὕτως ὁ κυριακὸς
[1, 9]	κυρίου, μηδὲ ἐκλύου ὑπ´ αὐτοῦ	ἐλεγχόμενος·	ὃν γὰρ ἀγαπᾷ κύριος, παιδεύει,
[1, 8]	καὶ ἐλέγχου σκοπὸς ἡ τῶν	ἐλεγχομένων	σωτηρία. Ναὶ μὴν ὅτι ἀγαθὸς
[1, 9]	καὶ τὴν κυριωτάτην κάθαρσιν τὸν	ἔλεγχον	εἰδὼς ἀκολούθως τῷ λόγῳ τὸν
[1, 8]	τῶν τῆς ψυχῆς παθῶν ὁ	ἔλεγχος,	ἀπόστασις δὲ τὰ πάθη τῆς
[1, 8]	ἔλεος αὐτοῦ, οὕτως καὶ ὁ	ἔλεγχος	αὐτοῦ» ἐλέους γὰρ καὶ ἐλέγχου
[1, 9]	ἔλεος αὐτοῦ, οὕτως καὶ ὁ	ἔλεγχος	αὐτοῦ. Καλὸν μὲν γὰρ τὸ
[1, 9]	αὐτὸν ῥάβδῳ, οὐ γὰρ θανεῖται.	Ἔλεγχος	γὰρ καὶ ἐπίπληξις, ὥσπερ οὖν
[1, 9]	βεβαίαν εὐτρεπιζόμενα τῆς βαφῆς παραδοχήν.	Ἔλεγχος	δέ ἐστιν προφορὰ ἁμαρτίας εἰς
[1, 9]	τοῦ πυρετοῦ ὁ ἰατρός, ἀλλὰ	ἔλεγχός	ἐστι τοῦ πυρετοῦ, οὕτως οὐδὲ
[1, 9]	οὐ προσείχετε. Οὕτως ὁ κυριακὸς	ἔλεγχος	ὠφελιμώτατος. Περὶ τούτων καὶ διὰ
[1, 10]	σφύρας καὶ ἄκμονος, τουτέστιν ἀπειλῆς,	ἐλέγχου,	ἐπιτιμήσεως ἐλαύνονται, οἱ δὲ αὐτῇ
[1, 9]	αὐτῆς. Τὸ δὲ αὐστηρὸν τοῦ	ἐλέγχου	καὶ ἐπιπληκτικὸν διὰ Σολομῶντος παραμυθούμενος
[1, 8]	ἔλεγχος αὐτοῦ» ἐλέους γὰρ καὶ	ἐλέγχου	σκοπὸς ἡ τῶν ἐλεγχομένων σωτηρία.
[1, 9]	τοὺς νηπίους, νουθετῶν, ἐπιτιμῶν, ἐπιπλήττων,	ἐλέγχων,	ἀπειλούμενος, ἰώμενος, ἐπαγγελλόμενος, χαριζόμενος, πολλοῖς
[1, 12]	φάρμακα, ἐπιτηρῶν μὲν τὴν εὐκαιρίαν,	ἐλέγχων	δὲ τὴν βλάβην καὶ τὰς
[1, 9]	τοῦ πυρετοῦ, οὕτως οὐδὲ ὁ	ἐλέγχων	δύσνους τῷ κάμνοντι τὴν ψυχήν·
[1, 9]	δὲ κυρίου ἐπὶ πᾶσαν σάρκα·	ἐλέγχων	καὶ παιδεύων καὶ διδάσκων ὡς
[1, 2]	μου, τὸν ἐλπίζοντα ἐπὶ σοί·	ἐλέησόν	με, κύριε, ὅτι πρὸς σὲ
[1, 9]	διεφύλαξεν» Κατὰ γὰρ τὸ πολὺ	ἔλεος	αὐτοῦ, οὕτως καὶ ὁ ἔλεγχος
[1, 8]	ἐκχέων ὀργήν· κατὰ τὸ πολὺ	ἔλεος	αὐτοῦ, οὕτως καὶ ὁ ἔλεγχος
[1, 8]	καὶ ἡ σοφία διαρρήδην λέγει	ἔλεος	γὰρ καὶ ὀργὴ μετ´ αὐτοῦ»
[1, 9]	ἀγαθοῦ δέ γε τὸ σῴζειν·	ἔλεος	δὲ κυρίου ἐπὶ πᾶσαν σάρκα·
[1, 9]	κρίμα ἑτοιμασία τοῦ θρόνου σου·	ἔλεος	καὶ ἀλήθεια προπορεύσονται πρὸ προσώπου
[1, 8]	τέκνα τοῖς μισοῦσι καὶ ποιῶν	ἔλεος	τοῖς ἀγαπῶσιν» Ὁ γὰρ ἱστὰς
[1, 8]	οὕτως καὶ ὁ ἔλεγχος αὐτοῦ»	ἐλέους	γὰρ καὶ ἐλέγχου σκοπὸς ἡ
[1, 9]	δίκην ἐποίσων τοῖς τὴν εὐζωίαν	ἑλέσθαι	μὴ βεβουλημένοις. Διὰ τοῦτο αὐτοῖς
[1, 6]	δὲ ἐμπόδιον ταῖς ὄψεσι καταβιβάζοντες	ἐλευθέραν	ἀπολείπουσι τὴν κόρην, οὕτως καὶ
[1, 5]	καὶ ὡραίας, ἔτι δὲ καὶ	ἐλευθέρας	νεάνιδας παιδίσκας καλουμένας, παιδισκάρια δὲ
[1, 6]	εἴτε Ἕλληνες, εἴτε δοῦλοι εἴτε	ἐλεύθεροι·	καὶ πάντες ἓν πόμα ἐποτίσθημεν.
[1, 6]	θείῳ πνεύματι ἀχλύος δίκην ἀποτριψάμενοι,	ἐλεύθερον	καὶ ἀνεμπόδιστον καὶ φωτεινὸν ὄμμα
[1, 6]	εἰπεῖν τῷ λόγῳ· ὃ δὲ	ἐλεύθερος.	Αὐτίκα γοῦν βαπτιζομένῳ τῷ κυρίῳ
[1, 6]	Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὔτε	ἐλεύθερος,	οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ·
[1, 5]	ὑποζυγίους καὶ θηλυμανεῖς» ἀλλὰ τοὺς	ἐλευθέρους	καὶ νεογνούς, τοὺς γαύρους διὰ
[1, 9]	ἐν ᾗ ἔσχον σκληροκαρδίᾳ, μαστιγῶν,	ἐλεῶν,	τύπτων, ἰώμενος, ἐν οἰκτιρμῷ καὶ
[1, 10]	πορευθῇς, ἐὰν παρακαλέσωσίν σε λέγοντες·	ἐλθὲ	μεθ´ ἡμῶν, κοινώνησον αἵματος ἀθῴου,
[1, 5]	παιδία καὶ μὴ κωλύετε αὐτὰ	ἐλθεῖν	πρός με· τῶν γὰρ τοιούτων
[1, 6]	πως εἰπών· Πρὸ τοῦ δὲ	ἐλθεῖν	τὴν πίστιν ὑπὸ νόμον ἐφρουρούμεθα
[1, 8]	πατέρα» πάντα αὐτὸν ὄντα, πρὶν	ἐλθεῖν	τὸν υἱόν· ὡς εἶναι ταῖς
[1, 6]	Χριστόν, ἵνα ἐκ πίστεως δικαιωθῶμεν·	ἐλθούσης	δὲ τῆς πίστεως οὐκέτι ὑπὸ
[1, 7]	τί θέλετε; φησίν, ἐν ῥάβδῳ	ἔλθω	πρὸς ὑμᾶς ἢ ἐν ἀγάπῃ
[1, 6]	γάλα, ἀναλόγως τῇ ἐπὶ τῆς	ἑλκώσεως	εἰς πῦον τοῦ αἵματος μεταβολῇ·
[1, 5]	κυρίῳ· τουτὶ γὰρ ἐμφαίνει ἑρμηνευόμενον	Ἑλλάδι	φωνῇ τὸ ὡσαννά. Καί μοι
[1, 6]	ἐνεδύσασθε. Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὔτε	Ἕλλην,	οὐκ ἔνι δοῦλος οὔτε ἐλεύθερος,
[1, 6]	σῶμα ἐβαπτίσθημεν, εἴτε Ἰουδαῖοι εἴτε	Ἕλληνες,	εἴτε δοῦλοι εἴτε ἐλεύθεροι· καὶ
[1, 6]	τέλειός ἐστιν ἤ, ὅπερ ἀτοπώτατον,	ἐλλιπής;	Εἰ δὲ τοῦτο, προσμαθεῖν τι
[1, 8]	αὐτὸς ἑκὼν ἁμαρτάνων· αἰτία δὲ	ἑλομένου,	ὁ θεὸς ἀναίτιος. Εἰ δὲ
[1, 10]	τὴν ἐπιθυμίαν, ἅμα δὲ καὶ	ἐλπίδα	ἐνδιδοὺς εἰς σωτηρίαν. Φησὶ γὰρ
[1, 6]	ἀναγεννηθέντες τετιμήμεθα τῆς ἀναπαύσεως τὴν	ἐλπίδα,	τὴν ἄνω Ἱερουσαλὴμ εὐαγγελιζόμενοι, ἐν
[1, 6]	ἡ πίστις. Διαπνευσάσης δὲ τῆς	ἐλπίδος	δίκην ἐκρυέντος αἵματος τὸ ζωτικὸν
[1, 6]	τῆς πίστεως, ψυχῆς δὲ τῆς	ἐλπίδος,	ὥσπερ καὶ ὁ κύριος ἐκ
[1, 12]	ἀπόκαμνε· ἔσῃ γὰρ οἷος οὐκ	ἐλπίζεις	οὐδ´ εἰκάσαι δύναιο ἄν. Ὡς
[1, 2]	φησίν, ὁ θεός μου, τὸν	ἐλπίζοντα	ἐπὶ σοί· ἐλέησόν με, κύριε,
[1, 8]	φοβούμενον κύριον ζήσεται· ἡ γὰρ	ἐλπὶς	ἐπὶ τὸν σῴζοντα αὐτούς» Ὁ
[1, 4]	συζύγιος, ἀναπνοή, ὄψις, ἀκοή, γνῶσις,	ἐλπίς,	ὑπακοή, ἀγάπη, ὅμοια πάντα· ὧν
[1, 6]	ὄντι αἷμα τῆς πίστεως ἡ	ἐλπίς,	ὑφ´ ἧς συνέχεται, καθάπερ ὑπὸ
[1, 6]	ὁ τῆς παρθένου καρπὸς οὐκ	ἐμακάρισεν	τοὺς γυναικείους μαστοὺς οὐδὲ ἔκρινεν
[1, 9]	κύριος, ἀλλὰ ἀκύρους ἐποιεῖτε τὰς	ἐμὰς	βουλάς, τοῖς δὲ ἐμοῖς ἐλέγχοις
[1, 6]	κατελήφθην ὑπὸ Χριστοῦ. Ἀδελφοί, ἐγὼ	ἐμαυτὸν	οὔπω λογίζομαι κατειληφέναι· ἓν δέ,
[1, 6]	θαλάττῃ, ἣν δὴ κατὰ τὰς	ἐμβολὰς	τῶν πνευμάτων οἱ ποιηταί φασιν
[1, 6]	πνεύματος, ὑφ´ οὗ διαπλάττεται τὸ	ἔμβρυον,	ζωογονεῖται. Ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν
[1, 6]	ἀγγεῖον, δι´ οὗ πρὸς τὸ	ἔμβρυον	τὸ αἷμα ἐφέρετο, μύσις μὲν
[1, 6]	γὰρ τὸ ἐπιχορηγούμενον αἷμα τῷ	ἐμβρύῳ	καὶ διὰ μητρῴου πρότερον ἐπιπεμπόμενον
[1, 9]	καταμεμψάμενος τὸν λαὸν ἐπιφέρει· καὶ	ἐμὲ	ἐγκατέλιπον, λέγει κύριος» Ἐπίπληξις δέ
[1, 9]	πονηρὰ ἐποίησεν ὁ λαὸς οὗτος·	ἐμὲ	ἐγκατέλιπον, πηγὴν ὕδατος ζῶντος, καὶ
[1, 7]	ἀναστήσει» φησίν, ὁ θεὸς ὡς	ἐμὲ	ἐκ τῶν ἀδελφῶν ὑμῶν» τὸν
[1, 3]	αὐτὸς καὶ ἠγάπησας αὐτούς, καθὼς	ἐμὲ	ἠγάπησας» Τί μὲν οὖν ὁ
[1, 9]	αὖθίς τε· καὶ ἠθέτησεν εἰς	ἐμὲ	ὁ οἶκος Ἰσραήλ, καὶ ὁ
[1, 3]	πατὴρ φιλεῖ ὑμᾶς, ὅτι ὑμεῖς	ἐμὲ	πεφιλήκατε» καὶ πάλιν ὁ αὐτὸς
[1, 8]	ἵνα θεωρῶσι τὴν δόξαν τὴν	ἐμήν,	ἣν ἔδωκάς μοι, ὅτι ἠγάπησάς
[1, 10]	ὑμᾶς, ἄνθρωποι, παρακαλῶ καὶ προΐεμαι	ἐμὴν	φωνὴν υἱοῖς ἀνθρώπων· ἐπακούσατέ μου,
[1, 6]	αἷμα, ὁ λόγος, ἐπεὶ λόγον	ἐμήνυεν	τὸν πεισόμενον. Ἀλλὰ καὶ ἡ
[1, 7]	καὶ ποίησον ἀγαθόν· ἠγάπησας δικαιοσύνην,	ἐμίσησας	ἀνομίαν» Αὕτη μου ἡ νέα
[1, 9]	ὤρθριζον πρὸς τὸν θεὸν καὶ	ἐμνήσθησαν,	ὅτι ὁ θεὸς βοηθὸς αὐτῶν
[1, 6]	βούτυρον» φησὶν ἔδεται καὶ μέλι»	Ἐμοὶ	δὲ καὶ θαυμάζειν ἔπεισιν ὅπως
[1, 8]	ἐν αὐτοῖς καὶ σὺ ἐν	ἐμοί,	ἵνα ὦσι τετελειωμένοι εἰς ἕν»
[1, 8]	ὦσι, καθὼς σύ, πάτερ, ἐν	ἐμοὶ	κἀγὼ ἐν σοί, ἵνα καὶ
[1, 8]	ἐπήγαγεν πάλιν πᾶν κλῆμα ἐν	ἐμοὶ	μὴ φέρον καρπὸν αἴρει αὐτό,
[1, 10]	ὃς ἐὰν μὴ σκανδαλισθῇ ἐν	ἐμοί»	Τοῦτ´ ἄρα ἦν ὃ προφητεύων
[1, 6]	μόνη γίνεται μήτηρ παρθένος· ἐκκλησίαν	ἐμοὶ	φίλον αὐτὴν καλεῖν. Γάλα οὐκ
[1, 9]	τὰς ἐμὰς βουλάς, τοῖς δὲ	ἐμοῖς	ἐλέγχοις οὐ προσείχετε. Οὕτως ὁ
[1, 9]	τε ἡ γραφὴ νουθετεῖ, καὶ	ἐμοίχευον»	λέγουσα τὸ ξύλον καὶ τὸν
[1, 6]	φαγεῖν, ἣν ὑμεῖς οὐκ οἴδατε·	ἐμὸν	βρῶμά ἐστιν, ἵνα ποιήσω τὸ
[1, 8]	εἰμὶ ἐγώ, κἀκεῖνοι ὦσι μετ´	ἐμοῦ,	ἵνα θεωρῶσι τὴν δόξαν τὴν
[1, 7]	τὴν διαθήκην μου ἀνὰ μέσον	ἐμοῦ	καὶ ἀνὰ μέσον σοῦ καὶ
[1, 9]	κύριος· ἐποιήσατε βουλὴν οὐ δι´	ἐμοῦ,	καὶ συνθήκας οὐ διὰ τοῦ
[1, 9]	καρδία αὐτῶν πόρρω ἐστὶν ἀπ´	ἐμοῦ»	τοῦτό ἐστι ψόγος ἐλεγκτικός· μάτην
[1, 8]	μαρτυρίας μεγίστη, ἀλλὰ καὶ τὸ	ἐμπαθὲς	τῆς ὀργῆς, εἰ δὴ ὀργὴν
[1, 6]	εἰς πολιὰς μεταβάλλουσιν. Θέρους δὲ	ἔμπαλιν	ἀραιότερον ὂν τὸ σῶμα τὴν
[1, 10]	γενέσθαι βούλεται, ἵν´ ὦμεν μακάριοι.	Ἔμπαλιν	δὲ τὸ ἀντισοῦν τοῦ τῆς
[1, 13]	τὸν ὀρθὸν γίνεται λόγον, οὕτως	ἔμπαλιν	τὸ ἁμάρτημα παρὰ τὸν λόγον.
[1, 6]	χεῖται τὸ γάλα· θέρους δ´	ἔμπαλιν	ὑπὸ τοῦ καύματος συγκαιόμενον καὶ
[1, 6]	οἱ ποταμοὶ ῥόθῳ φερόμενοι τῇ	ἐμπεριλήψει	τοῦ περικεχυμένου ἀέρος ξαινόμενοι ἀφρὸν
[1, 7]	τὸ σκάφος σῴζειν προαιρούμενος τοὺς	ἐμπλέοντας,	οὕτως καὶ ὁ παιδαγωγὸς ἄγει
[1, 5]	τὸ ξύλον. Ἐγέλα δὲ μυστικῶς,	ἐμπλῆσαι	ἡμᾶς προφητεύων χαρᾶς τὸν κύριον
[1, 6]	ὃ οὐκ ἔχουσιν, τὸ δὲ	ἐμπόδιον	ταῖς ὄψεσι καταβιβάζοντες ἐλευθέραν ἀπολείπουσι
[1, 9]	Φρένωσις δέ ἐστι ψόγος φρενῶν	ἐμποιητικός.	Οὐδὲ τούτου ἀπέσχηται τοῦ τρόπου
[1, 9]	οὖν ἐστιν ψόγος κηδεμονικός, νοῦ	ἐμποιητικός.	Τοιοῦτος ὁ παιδαγωγὸς νουθετῶν, ὡς
[1, 6]	μὲν ὀπίσω ἐπιλανθανόμενος, τοῖς δὲ	ἔμπροσθεν	ἐπεκτεινόμενος, κατὰ σκοπὸν διώκω εἰς
[1, 6]	πατήρ, ὅτι οὕτως εὐδοκία ἐγένετο	ἔμπροσθέν	σου. Διὰ τοῦτο τὰ κεκρυμμένα
[1, 9]	ὅτι οὐ μὴ ἐξαποστείλῃ αὐτούς»	Ἐμφαίνει	γὰρ ἄμφω, καὶ τὸ θεῖον
[1, 5]	ἱκετηρίας τῷ κυρίῳ· τουτὶ γὰρ	ἐμφαίνει	ἑρμηνευόμενον Ἑλλάδι φωνῇ τὸ ὡσαννά.
[1, 6]	παραβολῆς ὂν δηλωτικόν, τοιοῦτόν τι	ἐμφαίνει,	καὶ δὴ ἀναγνωστέον ὧδέ πως
[1, 5]	καὶ ἀγήρω μετὰ ἁπλότητος ἀιδιότητα	ἐμφαίνων.	Τοιούτους δὲ ἡμᾶς νέους πώλους
[1, 5]	ἀγαθὴν ἐκ παίδων πρὸς ἀρετήν.	Ἐμφαντικώτερον	δ´ οὖν ἡμῖν ἀποκαλύπτων ὁ
[1, 2]	δικαία κρίσις ἕπεται, καὶ τοῦτο	ἐμφανῶς	διὰ τῶν προφητῶν καταφαίνεται, ὡς,
[1, 8]	τὸ σύ» μόριον δεικτικὴν ἔχον	ἔμφασιν	τὸν ὄντως μόνον ὄντα, ὃς
[1, 6]	οἳ πεπιστεύκαμεν ἑκουσίῳ προαιρέσει σῳζόμενοι,	ἐμφρόνως,	οὐκ ἀφρόνως, δεδιττόμενοι τῷ φόβῳ.
[1, 8]	ἁμαρτωλοί, οὐχὶ δὲ ὥσπερ ὄφις	ἐμφὺς	ἔδακεν εὐθέως. Ἀγαθὸς ἄρα ὁ
[1, 3]	ἐν τῷ ἀνθρώπῳ, τοῦθ´ ὅπερ	ἐμφύσημα	εἴρηται θεοῦ· εἰ δὲ ἕνεκεν
[1, 6]	οὐσίαν ὑποτίθενται, ὃ δὴ τῇ	ἐμφύτῳ	τοῦ ἄρρενος θέρμῃ παρὰ τὰς
[1, 5]	μεθοδείαν τῆς πλάνης, ἀληθεύοντες δὲ	ἐν	ἀγάπῃ αὐξήσωμεν εἰς αὐτὸν τὰ
[1, 7]	ῥάβδῳ ἔλθω πρὸς ὑμᾶς ἢ	ἐν	ἀγάπῃ πνεύματί τε πραΰτητος; Ἀλλὰ
[1, 5]	ὁμοιοῖ τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν	ἐν	ἀγοραῖς καθημένοις καὶ λέγουσιν· ηὐλήσαμεν
[1, 6]	οἴνῳ τὴν στολὴν αὐτοῦ καὶ	ἐν	αἵματι σταφυλῆς τὴν περιβολὴν αὐτοῦ»
[1, 7]	θεοῦ καὶ πράξεων ἁγίων ὑποτύπωσις	ἐν	αἰωνίῳ διαμονῇ. Ὥσπερ οὖν κατευθύνει
[1, 5]	δὲ ἀρνία προνομίας ἠξίωσεν, τὴν	ἐν	ἀνθρώποις ἁπαλότητα καὶ ἁπλότητα τῆς
[1, 2]	καὶ ἀπαθὴς τὴν ψυχήν, θεὸς	ἐν	ἀνθρώπου σχήματι ἄχραντος, πατρικῷ θελήματι
[1, 6]	Πρωτόγονον γὰρ τὸ αἷμα εὑρίσκεται	ἐν	ἀνθρώπῳ, ὃ δή τινες οὐσίαν
[1, 7]	τῇ ἐρήμῳ, ἐν δίψει καύματος,	ἐν	ἀνύδρῳ· ἐκύκλωσεν αὐτὸν καὶ ἐπαίδευσεν
[1, 8]	ἄμφω, ὁ θεός, ὅτι εἶπεν	ἐν	ἀρχῇ ὁ λόγος ἦν ἐν
[1, 2]	πράξεις τῆς ἀνθρωπότητος τό τε	ἐν	αὐταῖς κατορθοῦν καὶ τὸ εὔτακτον
[1, 6]	ἡ σὰρξ αὐτὴ καὶ τὸ	ἐν	αὐτῇ αἷμα τῷ γάλακτι, οἷον
[1, 10]	τρίβος ἡ ἀγαθή, καὶ βαδίζετε	ἐν	αὐτῇ, καὶ εὑρήσετε ἁγνισμὸν ταῖς
[1, 6]	τῆς ἀκοῆς ὑπάρχουσα βρώματι ἀπεικάζεται,	ἐν	αὐτῇ σωματοποιουμένη τῇ ψυχῇ. Τὴν
[1, 8]	ἓν καθὼς ἡμεῖς ἕν· ἐγὼ	ἐν	αὐτοῖς καὶ σὺ ἐν ἐμοί,
[1, 6]	τὸ λογικὸν γάλα ἐπιποθήσατε, ἵνα	ἐν	αὐτῷ αὐξηθῆτε εἰς σωτηρίαν, εἰ
[1, 7]	τέλειον τὸν πατέρα τῶν ὅλων,	ἐν	αὐτῷ γὰρ ὁ υἱὸς καὶ
[1, 6]	ἕπεσθαι Χριστῷ. Ὃ γὰρ γέγονεν	ἐν	αὐτῷ, ζωή ἐστιν. Ἀμὴν ἀμὴν
[1, 6]	μὲν γνωστικοί, οἳ δὲ ψυχικοὶ	ἐν	αὐτῷ τῷ λόγῳ, ἀλλ´ οἱ
[1, 10]	μὴ μιάνῃ, καὶ πρὸς γυναῖκα	ἐν	ἀφέδρῳ οὖσαν οὐκ ἐγγιεῖ, καὶ
[1, 5]	μακάριος Παῦλος ὑπεσημήνατο εἰπὼν δυνάμενοι	ἐν	βάρει εἶναι ὡς Χριστοῦ ἀπόστολοι
[1, 13]	σώματος ἐκτελουμένη· καθῆκον δὲ ἀκόλουθον	ἐν	βίῳ θεῷ καὶ Χριστῷ βούλημα
[1, 10]	μακάριος ἀνὴρ ὃς οὐκ ἐπορεύθη	ἐν	βουλῇ ἀσεβῶν καὶ ἐν ὁδῷ
[1, 6]	τὴν αὐτοῦ· τὸ θρέψαι δ´	ἐν	βροτοῖσι πολλάκις πλείω πορίζει φίλτρα
[1, 4]	ἡ ἀρετὴ καὶ ἡ ἀγωγή.	Ἐν	γὰρ τῷ αἰῶνι τούτῳ» φησίν,
[1, 5]	παιδίῳ καὶ Ἰωάννης ὁ μείζων	ἐν	γεννητοῖς γυναικῶν προφήτης» ἰδοὺ ὁ
[1, 6]	δὲ τοῦ κρείττονος, οὐχ ὡς	ἐν	γνώσει τέλειος, ἀλλ´ ὡς τοῦ
[1, 5]	τῆς πίστεως ἐξαλλάττουσα ἡ γραφή.	Ἐν	γοῦν τῷ εὐαγγελίῳ· σταθείς» φησίν,
[1, 6]	καὶ τοῦ σκότους οὐδὲ ἕν·	ἐν	δὲ τῇ ἀναστάσει τῶν πιστευόντων
[1, 5]	διὰ τὸ εἶναι αὐτὸν τέλειον	ἐν	δικαιοσύνῃ. Αὐτίκα γοῦν ὁ ἀπόστολος
[1, 5]	κεφαλή» καὶ ἀνὴρ ὁ μόνος	ἐν	δικαιοσύνῃ τέλειος. Ἡμεῖς δὲ οἱ
[1, 7]	τὸν λαὸν ἐν τῇ ἐρήμῳ,	ἐν	δίψει καύματος, ἐν ἀνύδρῳ· ἐκύκλωσεν
[1, 6]	μεταλαμβάνοντας, ἐκεῖνον, εἰ δυνατόν, ἀναλαμβάνοντας	ἐν	ἑαυτοῖς ἀποτίθεσθαι καὶ τὸν σωτῆρα
[1, 6]	γάλακτος, ἀλλὰ μεταβάλλοντες τὴν τροφὴν	ἐν	ἑαυτοῖς ἐργάζονται γάλα καὶ διαπνέουσιν.
[1, 2]	τὸν λογισμόν, ἐνθρονίζεται δὲ οὗτος	ἐν	ἐγκεφάλῳ, ἐπὶ τὴν μετάνοιαν παλινδρομῆσαι.
[1, 5]	Θαυμάζεις ἀκούειν τοὺς ἄνδρας τοὺς	ἐν	ἔθνεσι παῖδας παρὰ κυρίῳ; Οὔ
[1, 1]	τὸ παραινετικὸν εἶδος, τὸ δὲ	ἐν	εἰκόνος μέρει παραλαμβανόμενον διττὸν καὶ
[1, 10]	θεοῦ εἰ ἐπορεύθης, κατῴκεις ἂν	ἐν	εἰρήνῃ εἰς τὸν αἰῶνα. Ὑποδεικνύων
[1, 12]	Οὐ γὰρ ἐν πολέμῳ, ἀλλ´	ἐν	εἰρήνῃ παιδαγωγούμεθα. Πολέμῳ μὲν οὖν
[1, 4]	τὸ θῆλυ τοῦ ἄρρενος διακρίνεται,	ἐν	ἐκείνῳ δὲ οὐκέτι» ἔνθα τοῦ
[1, 8]	ἐγὼ ἐν αὐτοῖς καὶ σὺ	ἐν	ἐμοί, ἵνα ὦσι τετελειωμένοι εἰς
[1, 8]	ἓν ὦσι, καθὼς σύ, πάτερ,	ἐν	ἐμοὶ κἀγὼ ἐν σοί, ἵνα
[1, 8]	εἶτα ἐπήγαγεν πάλιν πᾶν κλῆμα	ἐν	ἐμοὶ μὴ φέρον καρπὸν αἴρει
[1, 10]	ἐστιν ὃς ἐὰν μὴ σκανδαλισθῇ	ἐν	ἐμοί» Τοῦτ´ ἄρα ἦν ὃ
[1, 6]	ἀλλαχόθι πάλιν γράφει· καὶ γὰρ	ἐν	ἑνὶ πνεύματι ἡμεῖς πάντες εἰς
[1, 5]	τι ὄψον ἔχετε; τοὺς ἤδη	ἐν	ἕξει τῶν γνωρίμων παῖδας προσειπών.
[1, 3]	παιδαγωγὸς βούλεται καὶ τί ἐπαγγέλλεται,	ἐν	ἔργῳ καὶ λόγῳ διακείμενος καὶ
[1, 9]	σφοδρά. Κέχρηται τῷ εἴδει τούτῳ	ἐν	εὐαγγελίῳ· Ἱερουσαλὴμ Ἱερουσαλήμ, ἡ ἀποκτείνουσα
[1, 6]	μόνον καὶ ἀναγεννηθῆναι τελείωσίς ἐστιν	ἐν	ζωῇ· οὐ γάρ ποτε ἀσθενεῖ
[1, 9]	ἑξακοσίας χιλιάδας πεζῶν, τοὺς ἐπισυναχθέντας	ἐν	ᾗ ἔσχον σκληροκαρδίᾳ, μαστιγῶν, ἐλεῶν,
[1, 6]	ἐλπίδα, τὴν ἄνω Ἱερουσαλὴμ εὐαγγελιζόμενοι,	ἐν	ᾗ μέλι καὶ γάλα ὀμβρεῖν
[1, 5]	ἡλικίας ἡ ἀγήρως αὕτη νεότης,	ἐν	ᾗ πρὸς νόησιν ἀεὶ ἀκμάζομεν,
[1, 5]	διὰ τὸ ἀγήρω εἶναι τὴν	ἐν	ἡμῖν ἀλήθειαν καὶ τῇ ἀληθείᾳ
[1, 8]	ἐν σοί, ἵνα καὶ αὐτοὶ	ἐν	ἡμῖν ἓν ὦσιν, ἵνα καὶ
[1, 1]	παραινεῖ τὸν προτετραμμένον, κεφάλαιον τῶν	ἐν	ἡμῖν παθῶν ὑπισχνούμενος τὴν ἴασιν.
[1, 10]	ὃ τὸν καρπὸν αὐτοῦ δώσει	ἐν	καιρῷ αὐτοῦ καὶ τὸ φύλλον
[1, 5]	κύριος» ἄνδρα αὐτὸν ὡς τέλειον	ἐν	κακίᾳ καλεῖ· λέγεται δὲ καὶ
[1, 7]	πρὸ τοῦ με πλάσαι σε	ἐν	κοιλίᾳ ἐπίσταμαί σε, καὶ πρὸ
[1, 5]	ποδὶ ἐφαπτόμενοι τῆς γῆς» ὅσον	ἐν	κόσμῳ εἶναι δοκεῖν, σοφίαν μεταδιώκομεν
[1, 6]	καὶ διδάσκαλος ἀποκαλῶν τοὺς τῶν	ἐν	κόσμῳ σοφῶν ἐπιτηδειοτέρους εἰς σωτηρίαν,
[1, 6]	ποτε σκότος, νῦν δὲ φῶς	ἐν	κυρίῳ. Ἐντεῦθεν τὸν ἄνθρωπον ὑπὸ
[1, 6]	ἰσχύι αὐτοῦ, ὁ δὲ καυχώμενος	ἐν	κυρίῳ καυχάσθω. Ἡμεῖς δὲ θεοδίδακτοι»
[1, 9]	οὐκ ἐπισκέψομαι; λέγει κύριος· ἢ	ἐν	λαῷ τῷ τοιούτῳ οὐκ ἐκδικήσει
[1, 6]	οὖν γάλα» εἰπὼν ἐπότισα» τὴν	ἐν	λόγῳ γάλακτι τελείαν εὐφροσύνην, τὴν
[1, 6]	μεταβολῇ· εἴτε αὖ ἀπὸ τῶν	ἐν	μαστοῖς παρακειμένων φλεβῶν ἀναστομουμένων κατὰ
[1, 8]	διανοίας ἐπεγείρων, πάλιν τε αὖ	ἐν	μέρει προτρέπειν ἐπιχειρεῖ τοὺς αὐτούς.
[1, 5]	εἴη μείζων, ἔστησεν ὁ Ἰησοῦς	ἐν	μέσῳ παιδίον εἰπών· ὃς ἐὰν
[1, 9]	διὰ τοῦ Ἰεζεκιήλ· υἱὲ ἀνθρώπου,	ἐν	μέσῳ σκορπίων σὺ κατοικεῖς, πλὴν
[1, 5]	ὡς Χριστοῦ ἀπόστολοι ἐγενήθημεν ἤπιοι	ἐν	μέσῳ ὑμῶν, ὡς ἂν τροφὸς
[1, 10]	οἱ Ἑβραῖοι τῷ χρυσῷ εἰδωλολατρήσαντες	ἐν	μόσχῳ, καὶ τί ἔπαθον ἐκπορνεύσαντες
[1, 7]	τὸ ὄνομα τὸ Ἰησοῦ προκηρυσσόμενον	ἐν	νόμῳ. Ἐπιφέρει γοῦν, τὸ λυσιτελὲς
[1, 6]	ἀπόστολος, ἀλλὰ νηπίους μὲν τοὺς	ἐν	νόμῳ λέγει, οἳ τῷ φόβῳ,
[1, 9]	ἐγενήθη εἰς φόρους· κλαίουσα ἔκλαυσεν	ἐν	νυκτί. Διάσυρσις δέ ἐστι ψόγος
[1, 10]	ἐπορεύθη ἐν βουλῇ ἀσεβῶν καὶ	ἐν	ὁδῷ ἁμαρτωλῶν οὐκ ἔστη καὶ
[1, 9]	σκληροκαρδίᾳ, μαστιγῶν, ἐλεῶν, τύπτων, ἰώμενος,	ἐν	οἰκτιρμῷ καὶ παιδείᾳ διεφύλαξεν» Κατὰ
[1, 6]	οἶνος ἀλληγορεῖται; Ὁ πλύνων» φησίν,	ἐν	οἴνῳ τὴν στολὴν αὐτοῦ καὶ
[1, 5]	αἰνιττομένη τὴν προφητείαν τὴν προειρημένην	ἐν	ὀνείδους μέρει τοῖς ῥᾳθύμοις ἐγκαλεῖν·
[1, 9]	ἂν εἴπητε· εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος	ἐν	ὀνόματι κυρίου. Εἰ γὰρ οὐ
[1, 5]	υἱῷ Δαβίδ, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος	ἐν	ὀνόματι κυρίου» φῶς καὶ δόξα
[1, 5]	ἠγαπημένος. Εἰ δὲ εἷς διδάσκαλος	ἐν	οὐρανοῖς» ὥς φησιν ἡ γραφή,
[1, 5]	ἀναγέννησιν ἐνταῦθα ἀλληγορῶν, ἀλλὰ τὴν	ἐν	παισὶν ἁπλότητα εἰς ἐξομοίωσιν παρακατατιθέμενος
[1, 5]	γὰρ αἱ νέαι φρένες εἰσίν,	ἐν	παλαιᾷ τῇ ἀφροσύνῃ αἱ νεωστὶ
[1, 5]	ἐν τῇ κυβείᾳ τῶν ἀνθρώπων,	ἐν	πανουργίᾳ πρὸς τὴν μεθοδείαν τῆς
[1, 8]	διανίστησιν. Μάστιγες γὰρ καὶ παιδεία	ἐν	παντὶ καιρῷ σοφίας. Συγκολλῶν ὄστρακον
[1, 9]	βοηθείᾳ καὶ αὐτὴ σωτηρίαν οἰκονομουμένη	ἐν	παρακαλύμματι. Κέχρηται δὲ αὐτῇ διὰ
[1, 5]	ὢ τοῦ τελείου παιδίου· υἱὸς	ἐν	πατρί, καὶ πατὴρ ἐν υἱῷ·
[1, 8]	εἶναι, ἀγαθόν, δίκαιον, δημιουργόν, υἱὸν	ἐν	πατρί, ᾧ ἡ δόξα εἰς
[1, 12]	ἐφήμερον ἐπαναιρεῖσθαι βίον. Οὐ γὰρ	ἐν	πολέμῳ, ἀλλ´ ἐν εἰρήνῃ παιδαγωγούμεθα.
[1, 7]	πρὸς Κορινθίους τί θέλετε; φησίν,	ἐν	ῥάβδῳ ἔλθω πρὸς ὑμᾶς ἢ
[1, 7]	διὰ τοῦ αὐτοῦ προφήτου φησίν·	ἐν	ῥάβδῳ σιδηρᾷ ποιμανεῖς αὐτούς» Ταύτῃ
[1, 4]	τῳ πιστὸς καταφαίνεται ὁ κωμικὸς	ἐν	Ῥαπιζομένῃ Μένανδρος ὧδέ πως λέγων
[1, 6]	φθονοῦντες· οὐ γὰρ ὅτι ἔτι	ἐν	σαρκί ἐσμεν, ὡς ὑπειλήφασί τινες·
[1, 3]	καθ´ ὁμοίωσιν» πληρωθῇ. Ὡς γὰρ	ἐν	σκότῳ βαθεῖ ἀλώμενοι τῷ βίῳ
[1, 8]	σύ, πάτερ, ἐν ἐμοὶ κἀγὼ	ἐν	σοί, ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐν
[1, 8]	τῇ ἀληθείᾳ μετ´ ὀλίγα ἐπιφέρει	ἐν	τῇ ἀνοχῇ τοῦ θεοῦ, πρὸς
[1, 5]	παιδίον τοῦτο, οὗτος μείζων ἐστὶν	ἐν	τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν» Οὐκ
[1, 5]	καὶ ὄνος εἴη ὁ νέος	ἐν	τῇ γραφῇ, πλὴν ἀλλὰ πῶλος
[1, 7]	θυμῷ αὐτῶν ἀπέκτειναν ἀνθρώπους καὶ	ἐν	τῇ ἐπιθυμίᾳ αὐτῶν ἐνευροκόπησαν ταῦρον·
[1, 7]	εἰς αὐτόν· αὐτάρκησεν τὸν λαὸν	ἐν	τῇ ἐρήμῳ, ἐν δίψει καύματος,
[1, 6]	ζωὴν αἰώνιον, καὶ ἀναστήσω αὐτὸν	ἐν	τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. Καθ´ ὅσον
[1, 6]	καὶ μὴ καυχάσθω ὁ ἰσχυρὸς	ἐν	τῇ ἰσχύι αὐτοῦ, ὁ δὲ
[1, 5]	περιφερόμενοι παντὶ ἀνέμῳ τῆς διδασκαλίας	ἐν	τῇ κυβείᾳ τῶν ἀνθρώπων, ἐν
[1, 7]	ἐγὼ μετὰ σοῦ, διαφυλάσσων σε	ἐν	τῇ ὁδῷ πάσῃ, οὗ ἂν
[1, 7]	Ταύτῃ καὶ ὁ ἀπόστολος κινηθεὶς	ἐν	τῇ πρὸς Κορινθίους τί θέλετε;
[1, 5]	δὲ ταῖς καρδίαις τῶν ἀκάκων»	ἐν	τῇ πρὸς Ῥωμαίους ἐπιστολῇ χαίρειν
[1, 8]	ἔψαλλεν· ὁ δὲ κύριός φησιν	ἐν	τῇ προσευχῇ πάτερ ἡμῶν ὁ
[1, 6]	Παῦλος ἀπήλλαξεν ἡμᾶς τῆς ζητήσεως	ἐν	τῇ προτέρᾳ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολῇ
[1, 6]	γραφῆς· μὴ καυχάσθω ὁ σοφὸς	ἐν	τῇ σοφίᾳ αὐτοῦ, καὶ μὴ
[1, 6]	ἡ σύστασις αὕτη, πηγνυμένη δὲ	ἐν	τῇ ὑστέρᾳ ὑπὸ τοῦ φυσικοῦ
[1, 9]	ἀποθήκην σωρευθῶμεν· τὸ γὰρ πτύον	ἐν	τῇ χειρὶ» τοῦ κυρίου, ᾧ
[1, 5]	τῆς παιδίον προσηγορίας γενομένης ζητήσεως	ἐν	τοῖς ἀποστόλοις, ὅστις αὐτῶν εἴη
[1, 1]	οὐ νῦν· ὃ μὲν γὰρ	ἐν	τοῖς δογματικοῖς δηλωτικὸς καὶ ἀποκαλυπτικός,
[1, 9]	αἰτίαν τῆς ἀπειλῆς· οὐκ ἐπίστευσαν	ἐν	τοῖς θαυμασίοις αὐτοῦ. Ὅταν ἀπέκτεννεν
[1, 8]	μὴ ὁ πατήρ μου ὁ	ἐν	τοῖς οὐρανοῖς» ἐπὶ τούτοις αὖθις
[1, 8]	καὶ ὁ κτίσας τοὺς οὐρανοὺς	ἐν	τοῖς οὐρανοῖς κατοικεῖ» καὶ ὁ
[1, 8]	τῇ προσευχῇ πάτερ ἡμῶν ὁ	ἐν	τοῖς οὐρανοῖς» οὐρανοὶ δὲ τοῦ
[1, 10]	ἀνὰ μέσον τοῦ πλησίον αὐτοῦ,	ἐν	τοῖς προστάγμασί μου πεπόρευται καὶ
[1, 6]	τοῦ σπέρματος γίνεται· ἡ γὰρ	ἐν	τούτῳ δύναμις, θρομβοῦσα τοῦ αἵματος
[1, 6]	ποτε» ἢ μόνον ἐκεῖνο τὸ	ἐν	τρίτῳ ἁρπασθὲν οὐρανῷ; Ἀλλὰ κἀκεῖνο
[1, 6]	αἵματι σταφυλῆς τὴν περιβολὴν αὐτοῦ»	ἐν	τῷ αἵματι τῷ αὑτοῦ κοσμήσειν
[1, 3]	καὶ τὸ φίλτρον ἔνδον ἐστὶν	ἐν	τῷ ἀνθρώπῳ, τοῦθ´ ὅπερ ἐμφύσημα
[1, 6]	Διὰ τοῦτο ἄρα μυστικῶς τὸ	ἐν	τῷ ἀποστόλῳ ἅγιον πνεῦμα τῇ
[1, 8]	ὢν θεὸς καὶ δίκαιός ἐστιν	ἐν	τῷ αὐτῷ μαρτυρήσει κύριος εὐαγγελίῳ
[1, 5]	τὰ κάλλιστα καὶ τελεώτατα τῶν	ἐν	τῷ βίῳ κτημάτων παιδικῇ προσηγορίᾳ
[1, 9]	τέχνης, οὕτως καὶ ἡμεῖς οἱ	ἐν	τῷ βίῳ νοσοῦντες περί τε
[1, 9]	ἀλλὰ διακονῆσαι. Διὰ τοῦτο εἰσάγεται	ἐν	τῷ εὐαγγελίῳ κεκμηκώς, ὁ κάμνων
[1, 5]	Τοῦτό τοι καὶ ὁ κύριος	ἐν	τῷ εὐαγγελίῳ μυωπίζει τοὺς γνωρίμους,
[1, 8]	ἐν ἀρχῇ ὁ λόγος ἦν	ἐν	τῷ θεῷ, καὶ θεὸς ἦν
[1, 13]	ἐστιν θεοσεβείας ἡ ἀίδιος ἀνάπαυσις	ἐν	τῷ θεῷ, τοῦ δὲ αἰῶνός
[1, 7]	οὖν ἦν ὃ ἥμαρτον; Ὅτι	ἐν	τῷ θυμῷ αὐτῶν ἀπέκτειναν ἀνθρώπους
[1, 7]	τοῦ λόγου ὀνειδιστέα, Ἀλλὰ καὶ	ἐν	τῷ Ἱερεμίᾳ ὁ κύριος λέγει·
[1, 6]	ἀλλαχόθι {δὲ} καὶ ὁ κύριος	ἐν	τῷ κατὰ Ἰωάννην εὐαγγελίῳ ἑτέρως
[1, 7]	οὕτως ὁ παιδαγωγὸς οὐχὶ τοῖς	ἐν	τῷ κόσμῳ τῷδε καταπνέουσιν ἀνέμοις
[1, 5]	μονοκερώτων ἐρασταί. Τοῖς γοῦν προβεβηκόσιν	ἐν	τῷ λόγῳ ταύτην ἐπεκήρυξεν τὴν
[1, 6]	βρῶμα, οὔπω γὰρ ἐδύνασθε» τὴν	ἐν	τῷ μέλλοντι αἰῶνι ἐναργῆ ἀποκάλυψιν
[1, 9]	τὴν διαθήκην τοῦ θεοῦ καὶ	ἐν	τῷ νόμῳ αὐτοῦ οὐκ ἤθελον
[1, 10]	λοιμῶν οὐκ ἐκάθισεν· ἀλλ´ ἢ	ἐν	τῷ νόμῳ κυρίου τὸ θέλημα
[1, 6]	ἀπήνδρωσεν ὡς πρὸς ἀντιδιαστολὴν τῶν	ἐν	τῷ νόμῳ νηπίων. Οὐκέτι γάρ»
[1, 8]	υἱὸς ὤν, ὁ λόγος αὐτοῦ	ἐν	τῷ πατρί ἐστι, δίκαιος προσαγορεύεται
[1, 2]	θελήματι διάκονος, λόγος θεός, ὁ	ἐν	τῷ πατρί, ὁ ἐκ δεξιῶν
[1, 6]	γὰρ αὖθις ἡμῖν σαφέστερον τοῦτο	ἐν	τῷ Περὶ ἀναστάσεως δηλωθήσεται. Ἐπεὶ
[1, 6]	πρὸς τὸν πατέρα. Ἀγαλλιασάμενος γοῦν	ἐν	τῷ πνεύματι Ἰησοῦς, ἐξομολογοῦμαί σοι,
[1, 7]	αὐτῷ γὰρ ὁ υἱὸς καὶ	ἐν	τῷ υἱῷ ὁ πατήρ, ὥρα
[1, 6]	ἀνάπαυσις. Ὥστε ἡ μὲν γνῶσις	ἐν	τῷ φωτίσματι, τὸ δὲ πέρας
[1, 6]	Καθ´ ὅσον μὲν οὖν δυνατὸν	ἐν	τῷδε τῷ κόσμῳ, ὃν ἐσχάτην
[1, 5]	υἱὸς ἐν πατρί, καὶ πατὴρ	ἐν	υἱῷ· καὶ πῶς οὐ τέλειος
[1, 6]	σαρκὸς ἔτι φρονοῦντας. Ὅπου γὰρ	ἐν	ὑμῖν ζῆλος καὶ ἔρις, οὐχὶ
[1, 8]	ἂν γένηται ὁ φόβος αὐτοῦ	ἐν	ὑμῖν, ἵνα μὴ ἁμαρτάνητε. Ἐντεῦθεν
[1, 13]	ἐκεῖνο περιγίνεται ζῆν, ταῦτα δὲ	ἐν	ὑπογραφῆς μέρει ἐξ αὐτῶν ἀναλεγομένοις
[1, 5]	πνεῦμα τῶν ἐν Χριστῷ παιδίων	ἐν	ὑπομονῇ πολιτευομένων καὶ αὕτη ἡ
[1, 9]	ἐπιτεταμένος. Κέχρηται δὲ τῇ λοιδορίᾳ	ἐν	φαρμάκου μοίρᾳ διὰ Ἡσαΐου λέγων
[1, 6]	τελείαν δωρεάν. Σύμφημι κἀγώ, πλὴν	ἐν	φωτί ἐστιν καὶ τὸ σκότος
[1, 6]	τοιαύτην ἀποδεξώμεθα διάνοιαν· κατήχησα ὑμᾶς	ἐν	Χριστῷ ἁπλῇ καὶ ἀληθεῖ καὶ
[1, 6]	τὸ βραβεῖον τῆς ἄνω κλήσεως	ἐν	Χριστῷ Ἰησοῦ. Καὶ τέλειον μὲν
[1, 6]	υἱοί ἐστε διὰ πίστεως θεοῦ	ἐν	Χριστῷ Ἰησοῦ· ὅσοι γὰρ εἰς
[1, 6]	πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε	ἐν	Χριστῷ Ἰησοῦ. Οὐκ ἄρα οἳ
[1, 6]	τὸ ῥητόν· γάλα ὑμᾶς ἐπότισα	ἐν	Χριστῷ» καὶ διαστήσαντες ὀλίγον ἐπαγάγωμεν
[1, 5]	τὸ νέον προσέθηκεν αὐτῷ, τὴν	ἐν	Χριστῷ νεολαίαν τῆς ἀνθρωπότητος καὶ
[1, 6]	τὰ τοῦ νηπίου» Ἡ δὲ	ἐν	Χριστῷ νηπιότης τελείωσίς ἐστιν, ὡς
[1, 6]	γάλα ὑμᾶς ἐπότισα, ὡς νηπίους	ἐν	Χριστῷ, οὐ βρῶμα· οὔπω γὰρ
[1, 12]	τὸν ἀληθινὸν ὑποτυπώσασθαι καὶ τὸν	ἐν	Χριστῷ παιδαγωγῆσαι ἄνθρωπον. Ἔστι δὲ
[1, 5]	βασιλεύς. Ἀγαλλιᾶται τὸ πνεῦμα τῶν	ἐν	Χριστῷ παιδίων ἐν ὑπομονῇ πολιτευομένων
[1, 6]	νεωστὶ κατηχουμένους καὶ νηπίους ἔτι	ἐν	Χριστῷ. Πνευματικοὺς μὲν γὰρ τοὺς
[1, 6]	ἀλλ´ ὡς σαρκίνοις, ὡς νηπίοις	ἐν	Χριστῷ» ὡς δύνασθαι σαρκίνους νοεῖσθαι
[1, 6]	εἰπεῖν, ὁρμὴ μὲν ἡ πίστις	ἐν	χρόνῳ γεννωμένη, τέλος δὲ τὸ
[1, 4]	τούτῳ» φησίν, γαμοῦσι καὶ γαμίσκονται»	ἐν	ᾧ δὴ μόνῳ τὸ θῆλυ
[1, 9]	καὶ εὐεργετεῖν καὶ κολάζειν δικαίως,	ἐν	ᾧ τίς ὁ τρόπος τῆς
[1, 7]	γίνεσθαι, οὗ χωρὶς ἐγένετο οὐδὲ	ἕν»	Αὐτίκα γοῦν ὁ Μωσῆς, τῷ
[1, 8]	ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς	ἕν·	ἐγὼ ἐν αὐτοῖς καὶ σὺ
[1, 6]	μέσον καὶ τοῦ σκότους οὐδὲ	ἕν·	ἐν δὲ τῇ ἀναστάσει τῶν
[1, 8]	ἐμοί, ἵνα ὦσι τετελειωμένοι εἰς	ἕν»	ἓν δὲ ὁ θεὸς καὶ
[1, 11]	καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ	ἕν»	εὐνοίᾳ δὲ ὅτι μόνος ὑπὲρ
[1, 13]	βίῳ θεῷ καὶ Χριστῷ βούλημα	ἕν,	κατορθούμενον ἀιδίῳ ζωῇ· καὶ γὰρ
[1, 8]	τοῦ δὲ ἀγαθοῦ κρεῖττον οὐδὲ	ἕν,	ὠφελεῖ ἄρα τὸ ἀγαθόν· ἀγαθὸς
[1, 8]	ἀλλ´ οὐδὲ ὑπὸ τοῦ λόγου·	ἓν	γὰρ ἄμφω, ὁ θεός, ὅτι
[1, 6]	καὶ τέλος, οὐκ ἔστιν· περὶ	ἓν	δὲ ἄμφω καὶ περὶ ἄμφω
[1, 8]	ἵνα ὦσι τετελειωμένοι εἰς ἕν»	ἓν	δὲ ὁ θεὸς καὶ ἐπέκεινα
[1, 6]	ἐγὼ ἐμαυτὸν οὔπω λογίζομαι κατειληφέναι·	ἓν	δέ, τὰ μὲν ὀπίσω ἐπιλανθανόμενος,
[1, 6]	προσμαθεῖν μὲν αὐτὸν εἰκὸς οὐδὲ	ἓν	θεὸν ὄντα. Οὐ γὰρ μείζων
[1, 8]	μοι, δέδωκα αὐτοῖς, ἵνα ὦσιν	ἓν	καθὼς ἡμεῖς ἕν· ἐγὼ ἐν
[1, 6]	καὶ τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον	ἓν	καὶ τὸ αὐτὸ πανταχοῦ, μία
[1, 8]	εὐαγγέλιον τοῦ κυρίου παραθεμένῳ φωνήν·	ἓν	μὲν αὑτὸν λέγει· ἵνα πάντες
[1, 8]	θεόν, καθ´ ὧν τριῶν χρόνων	ἓν	ὄνομα κεῖται ὁ ὤν» Ὅτι
[1, 6]	δοῦλοι εἴτε ἐλεύθεροι· καὶ πάντες	ἓν	πόμα ἐποτίσθημεν. Οὐκ ἄτοπον δὲ
[1, 6]	ἑνὶ πνεύματι ἡμεῖς πάντες εἰς	ἓν	σῶμα ἐβαπτίσθημεν, εἴτε Ἰουδαῖοι εἴτε
[1, 8]	αὐτὸς ἄρα πατὴρ αὐτοῦ, ὁ	ἓν	ὤν, πολλαῖς μηνυόμενος δυνάμεσιν· καὶ
[1, 8]	μὲν αὑτὸν λέγει· ἵνα πάντες	ἓν	ὦσι, καθὼς σύ, πάτερ, ἐν
[1, 8]	ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐν ἡμῖν	ἓν	ὦσιν, ἵνα καὶ ὁ κόσμος
[1, 8]	καὶ ἀδίκους ὁμοίως. Σαφέστατα τοίνυν	ἕνα	καὶ τὸν αὐτὸν εἶναι θεὸν
[1, 11]	ὡς ἐκ τούτου συμφανὲς εἶναι	ἕνα	μόνον ἀληθινόν, ἀγαθόν, δίκαιον, κατ´
[1, 8]	καταφανὲς τὸ τῶν συμπάντων θεὸν	ἕνα	μόνον εἶναι, ἀγαθόν, δίκαιον, δημιουργόν,
[1, 5]	τὴν διαθήκην τὴν καινὴν ἀνατείλασαι.	Ἔναγχος	γοῦν ἔγνωσται ὁ θεὸς κατὰ
[1, 7]	νυνὶ δὲ νηπίους διὰ τὴν	ἔναγχος	πεπληρωμένην βούλησιν τοῦ θεοῦ, καθὸ
[1, 9]	κρίσις} τοῦ δικαίου διακρίνουσα τὰ	ἐναντία.	Καὶ ὁ αὐτὸς δίκαιος καὶ
[1, 3]	τῶν πρακτέων, ἀπαγορεύσει δὲ τῶν	ἐναντίων,	ἤδη που δῆλον. Σαφὲς δὲ
[1, 3]	ἄνθρωπος ἐγεγόνει, καὶ ἣν εἶχεν	ἐναποκεκρυμμένην	ἰσχύν, τὸ βούλεσθαι, ὁ θεὸς
[1, 6]	πίεσθέ μου τὸ αἷμα» τὸ	ἐναργὲς	τῆς πίστεως καὶ τῆς ἐπαγγελίας
[1, 12]	καὶ ἀκήρατον εὐωδίας ἐπαλειφώμεθα χρῖσμα,	ἐναργὲς	ὑπόδειγμα ἀφθαρσίας τὴν πολιτείαν ἔχοντες
[1, 7]	παῖδας ἡμᾶς εἰς σωτηρίαν ἄγων.	Ἐναργέστατα	γοῦν ὁ λόγος περὶ ἑαυτοῦ
[1, 7]	ἐστι κοινωνία. Τοῦ δὲ Ἰακὼβ	ἐναργέστατα	παιδαγωγὸς εἶναι φαίνεται. Λέγει γοῦν
[1, 6]	τὴν ἐν τῷ μέλλοντι αἰῶνι	ἐναργῆ	ἀποκάλυψιν βρώματος δίκην πρόσωπον πρὸς
[1, 8]	εἰς σύνεσιν ὀξύνων. Διὰ τοῦτο	ἐναργῶς	ἐπήγαγεν· ἐξεγείρων καθεύδοντα ἐκ βαθέος
[1, 5]	ἡμᾶς ἐξεπέτασε τὰς χεῖρας τὰς	ἐναργῶς	πεπιστευμένας. Τούτῳ προσμαρτυρεῖ τῷ παιδίῳ
[1, 3]	καὶ γὰρ ὁ λόγος αὐτὸς	ἐναργῶς	σὰρξ γενόμενος τὴν αὐτὴν ἀρετὴν
[1, 9]	οἱ νεκροὶ δὲ τῆς ζωῆς	ἐνδεεῖς	καὶ τοῦ ποιμένος τὰ πρόβατα
[1, 6]	ζωὴν ἀίδιον ὑπολείπεται; οὐδὲν δὲ	ἐνδεῖ	τῇ πίστει τελείᾳ οὔσῃ ἐξ
[1, 6]	ἑαυτῆς καὶ πεπληρωμένῃ. Εἰ δὲ	ἐνδεῖ	τι αὐτῇ, οὐκ ἔστιν ὁλοτελὴς
[1, 6]	κληρονόμος διὰ θεοῦ» Τί οὖν	ἐνδεῖ	τῷ υἱῷ μετὰ τὴν κληρονομίαν;
[1, 6]	οὐδὲν εἰς αὔξησιν τοῖς παιδίοις	ἐνδεῖ.	Ὢ τοῦ παραδόξου μυστηρίου· ἀποδύσασθαι
[1, 10]	τὸ ἀντισοῦν τοῦ τῆς δικαιοσύνης	ἐνδεικνύμενος	ζυγοῦ {ἀλλ´ ἢ} οὐχ οὕτως»
[1, 9]	οἰκειῶν πρὸς τὰ καλά. Τοῦτο	ἐνδείκνυται	διὰ Ἱερεμίου· ἵπποι θηλυμανεῖς ἐγενήθησαν,
[1, 8]	ἀνθρώπου ὁ θεός. Τοῦτο δὲ	ἐνδείκνυται	ἔργῳ παιδαγωγῶν αὐτὸν λόγῳ, ὅς
[1, 7]	ἀλλότριος. Σαφῶς, οἶμαι, τὸν παιδαγωγὸν	ἐνδείκνυται	ἡ γραφὴ τὴν ἀγωγὴν αὐτοῦ
[1, 8]	φορὰν καὶ τὸ φιλάνθρωπον αὐτοῦ	ἐνδείκνυται,	μέλλων ἔτι καὶ διασαφῶν οἷα
[1, 8]	τὴν μετάνοιαν ὑπὸ φιλαγαθίας ζητεῖ	ἐνδείκνυταί	τε παρὰ τὴν οἰκονομίαν τῆς
[1, 9]	δὲ ἡμῖν διὰ τοῦ λόγου	ἐνδείκνυται	τοῦ ἑαυτοῦ ἐκεῖθεν ἄνωθεν, ὅθεν
[1, 12]	αὐταῖς ἡ τροφή, ὁ τὴν	ἐνδεικτικὴν	καὶ παιδευτικὴν ἡγεμονίαν κεκληρωμένος λόγος,
[1, 8]	ἀνοχῇ τοῦ θεοῦ, πρὸς τὴν	ἔνδειξιν	τοῦ εἶναι αὐτὸν δίκαιον καὶ
[1, 10]	ἐπιθυμίαν, ἅμα δὲ καὶ ἐλπίδα	ἐνδιδοὺς	εἰς σωτηρίαν. Φησὶ γὰρ δι´
[1, 6]	ἀριδήλου σαφηνίσαντες, ὡς μόνου τοῦδε	ἐνδίκως	καὶ τρέφοντος καὶ αὔξοντος καὶ
[1, 9]	Τοιοῦτος ἡμῶν ὁ παιδαγωγός, ἀγαθὸς	ἐνδίκως.	Οὐκ ἦλθον» φησί, διακονηθῆναι, ἀλλὰ
[1, 6]	οἱ τὸν ὕπνον ἀποσεισάμενοι εὐθέως	ἔνδοθεν	ἐγρηγόρασιν, μᾶλλον δὲ καθάπερ οἱ
[1, 3]	ἀγαθὸν ἠγάπησεν, καὶ τὸ φίλτρον	ἔνδον	ἐστὶν ἐν τῷ ἀνθρώπῳ, τοῦθ´
[1, 10]	τὴν κατ´ ἀξίαν, τῆς εὐεργεσίας	ἐνεδείξατο	τὴν εὐποιίαν, τεχνικώτατα ἐπὶ τὴν
[1, 6]	γὰρ εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν	ἐνεδύσασθε.	Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὔτε Ἕλλην,
[1, 3]	δεδημιούργηται τοῦ θεοῦ ἢ ὡς	ἕνεκεν	ἄλλου αἱρετὸν διαπέπλασται. Εἰ μὲν
[1, 3]	γὰρ ἄλλως ἂν τὸ οὗ	ἕνεκεν	ἄνθρωπος γέγονεν ἐποίησεν ὁ θεός,
[1, 6]	εὐθέως τὸ τέλειον ἀπειλήφαμεν, οὗ	ἕνεκεν	ἐσπεύδομεν. Ἐφωτίσθημεν γάρ· τὸ δὲ
[1, 7]	σωτήριον δίαιταν τῆς ἡμῶν αὐτῶν	ἕνεκεν	κηδεμονίας· καὶ καθόλου ὁπόσα ἂν
[1, 8]	γοῦν διὰ Μωσέως λέλεκται· θαρρεῖτε,	ἕνεκεν	τοῦ πειράσαι ὑμᾶς παρεγενήθη ὁ
[1, 3]	ἐμφύσημα εἴρηται θεοῦ· εἰ δὲ	ἕνεκεν	τῶν ἄλλων ὁ ἄνθρωπος αἱρετὸν
[1, 2]	αὐταῖς κατορθοῦν καὶ τὸ εὔτακτον	ἐνέπνευσεν	τὸ αὑτῆς. ~Ὅτι φιλάνθρωπος ὁ
[1, 13]	ὑπὸ τοῦ λόγου διδασκομένων ἀδιάπτωτος	ἐνέργεια,	ἣν δὴ πίστιν κεκλήκαμεν. Τὸ
[1, 13]	πρᾶξις ἡ τοῦ Χριστιανοῦ ψυχῆς	ἐνέργεια	λογικῆς κατὰ κρίσιν ἀστείαν καὶ
[1, 1]	καὶ εἰς τὴν τῶν δεόντων	ἐνέργειαν	παρακαλεῖ, τὰς ὑποθήκας τὰς ἀκηράτους
[1, 12]	παιδαγωγίας περιγινομένη, καὶ τὰ τῆς	ἐνεργείας	πεπαιδευμέναι σεμναὶ διαπρέπουσιν πορεία καὶ
[1, 1]	ἡμᾶς βαθμῷ, καταλλήλῳ εἰς παίδευσιν	ἐνεργῆ	τῇ καλῇ συγχρῆται οἰκονομίᾳ ὁ
[1, 7]	καὶ ἐν τῇ ἐπιθυμίᾳ αὐτῶν	ἐνευροκόπησαν	ταῦρον· ἐπικατάρατος ὁ θυμὸς αὐτῶν.
[1, 3]	ἐχειρούργησεν καί τι αὐτῷ ἴδιον	ἐνεφύσησεν.	Τὸ οὖν ὑπ´ αὐτοῦ καὶ
[1, 5]	τοὺς μαθητάς— ἁλιεύοντες δὲ ἔτυχον—	ἐνεφώνησέν	{τε} παιδία, μή τι ὄψον
[1, 6]	ἐπότισα» φησίν, τὴν γνῶσιν ὑμῖν	ἐνέχεα,	λέγων, τὴν ἐκ κατηχήσεως ἀνατρέφουσαν
[1, 10]	καὶ ἄνθρωπον οὐ καταδυναστεύσει, καὶ	ἐνεχυρασμὸν	ὀφείλοντος ἀποδώσει καὶ ἅρπαγμα οὐχ
[1, 11]	φιλανθρωπίας αὐτοῦ καὶ παιδαγωγίας ὡς	ἐνῆν	ἡμῖν ὑποδέδεικται. Διόπερ παγκάλως αὐτὸς
[1, 10]	τὴν καρδίαν τοῦ σπέρματός σου.	Ἐνῆν	μὲν οὖν συνηγόρους ἡμῖν τῆς
[1, 9]	τὴν ἄκραν σοφίαν καταμανθάνειν ἡμῖν,	ἔνθα	ἀλληγορεῖ, ποιμένα ἑαυτὸν προβάτων λέγων·
[1, 8]	ψέξαι χρή, καὶ λοιδορεῖσθαι δεῖ,	ἔνθα	τὴν ἀπηλγηκυῖαν ψυχὴν καιρός ἐστι
[1, 4]	διακρίνεται, ἐν ἐκείνῳ δὲ οὐκέτι»	ἔνθα	τοῦ κοινωνικοῦ καὶ ἁγίου τούτου
[1, 10]	δὲ ἐτυμολογεῖται ἡ νουθέτησις νοῦ	ἐνθεματισμός,	ὡς εἶναι τὸ ἐπιπληκτικὸν εἶδος
[1, 13]	τὸ ἐνταῦθα μόνον, τὰ δὲ	ἔνθεν	πρὸς τὸ εὖ ζῆν ἐκεῖσε
[1, 6]	ἐστὶν ἡ ἐπαγγελία μετὰ τὴν	ἐνθένδε	ἀπαλλαγήν, ἣν ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδεν
[1, 2]	ἀλόγου κώλυσιν ἁμαρτίας. Σκόπει δὲ	ἐνθένδε	ἀπὸ τῆς γραφῆς διὰ τοῦτο
[1, 6]	περί τι, οὐδὲ μετὰ τὴν	ἐνθένδε	ἀποδημίαν ἄλλα μένει τοὺς πεπιστευκότας,
[1, 1]	εἰκόνος. Ἴασις οὖν τῶν παθῶν	ἐνθένδε	ἕπεται, κατὰ τὰς παραμυθίας τῶν
[1, 12]	ἀναμαξώμεθα τοῦ σωτῆρος ἡμῶν βίον·	ἐνθένδε	ἤδη τὴν ἐπουράνιον μελετῶντες πολιτείαν,
[1, 9]	βεβουλημένοις. Διὰ τοῦτο αὐτοῖς τραχύτερον	ἐνθένδε	προσενήνεκται, εἴ πως ἀναχαιτίσαι τῆς
[1, 2]	ὕλης, τῆς κακίας, τὸν λογισμόν,	ἐνθρονίζεται	δὲ οὗτος ἐν ἐγκεφάλῳ, ἐπὶ
[1, 10]	αὐτοῦ οὐκ ἔθετο ἐπὶ τὰ	ἐνθυμήματα	οἴκου Ἰσραήλ, καὶ τὴν γυναῖκα
[1, 6]	ἔνι δοῦλος οὔτε ἐλεύθερος, οὐκ	ἔνι	ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ
[1, 6]	ἔνι Ἰουδαῖος οὔτε Ἕλλην, οὐκ	ἔνι	δοῦλος οὔτε ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι
[1, 6]	Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε. Οὐκ	ἔνι	Ἰουδαῖος οὔτε Ἕλλην, οὐκ ἔνι
[1, 3]	μὲν ἐκτρεπομένους, τὰς δὲ ὡς	ἔνι	μάλιστα μιμουμένους ἐπιτελεῖν καθ´ ὁμοίωσιν
[1, 5]	Κορινθίους φησίν· ἡρμοσάμην γὰρ ὑμᾶς	ἑνὶ	ἀνδρὶ παρθένον ἁγνὴν παραστῆσαι τῷ
[1, 12]	καὶ φιλάνθρωπον φιλόκαλόν τε ἐκμανθάνομεν,	ἑνὶ	λόγῳ μετ´ οἰκειότητος ἀρετῆς ἐξομοιούμενοι
[1, 6]	τῇ χάριτι, ἀφιεμένων τῶν πλημμελημάτων	ἑνὶ	παιωνίῳ φαρμάκῳ, λογικῷ βαπτίσματι. Πάντα
[1, 6]	πάλιν γράφει· καὶ γὰρ ἐν	ἑνὶ	πνεύματι ἡμεῖς πάντες εἰς ἓν
[1, 1]	τὴν ἴασιν. Κεκλήσθω δ´ ἡμῖν	ἑνὶ	προσφυῶς οὗτος ὀνόματι παιδαγωγός, προακτικός,
[1, 6]	εὐχύλων τὸ τηνικάδε οὐσῶν καὶ	ἐνίκμων,	αἵματος πίμπλαται πρότερον, ὡς ἐκ
[1, 8]	καὶ δὴ καὶ διὰ τῆς	ἐνίων	θεωρημάτων διδασκαλίας. Ἔστι δὲ οἱονεὶ
[1, 6]	ἀνέβη» εἰδέναι φασὶν οὐ πνεύματι	ἐννενοηκότες,	ἀλλὰ ἐκ μαθήσεως παρειληφότες ὃ
[1, 5]	ἰλυσπώμενοι, ἀνατεινόμενοι δὲ ἄνω τῇ	ἐννοίᾳ,	κόσμῳ καὶ ἁμαρτίαις ἀποτεταγμένοι, ὀλίγῳ
[1, 8]	ὁ θεὸς καὶ ἐπέκεινα τοῦ	ἑνὸς	καὶ ὑπὲρ αὐτὴν μονάδα. Διὸ
[1, 5]	καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τὴν	ἑνότητα	τῆς πίστεως καὶ τῆς ἐπιγνώσεως
[1, 6]	Χριστοῦ γάλακτι λόγῳ πνευματικὴν ὑμῖν	ἐνστάζων	τροφήν. Οὕτω γοῦν τελεία τροφὴ
[1, 6]	ἑαυτοῖς ἀποτίθεσθαι καὶ τὸν σωτῆρα	ἐνστερνίσασθαι,	ἵνα καταργήσωμεν τῆς σαρκὸς ἡμῶν
[1, 6]	ξαινόμενοι ἀφρὸν μορμύρουσιν, καὶ τὸ	ἐνστόμιον	ἡμῶν ὑγρὸν τῷ πνεύματι ἐκλευκαίνεται.
[1, 9]	δὲ σέβονταί με διδάσκοντες διδασκαλίας	ἐντάλματα	ἀνθρώπων. Ἐνταῦθα ἡ κηδεμονία φανερώσασα
[1, 5]	τῶν οὐρανῶν» οὐ τὴν ἀναγέννησιν	ἐνταῦθα	ἀλληγορῶν, ἀλλὰ τὴν ἐν παισὶν
[1, 6]	ἐστιν, ὡς πρὸς τὸν νόμον.	Ἐνταῦθα	γενομένοις τῇ νηπιότητι ἡμῶν συνηγορητέον.
[1, 7]	τὸν τόπον, ὃν εἶπά σοι.	Ἐνταῦθα	διδάσκαλός ἐστι παιδαγωγίας· καὶ γὰρ
[1, 7]	καὶ τοῦ σπέρματός σου» Φιλίας	ἐνταῦθα	ἐπιστατικῆς ἐστι κοινωνία. Τοῦ δὲ
[1, 5]	τὴν κεφαλὴν τὸν Χριστὸν ἀπειληφότες.	Ἐνταῦθα	ἐπιστῆσαι δίκαιον τῇ προσηγορίᾳ τοῦ
[1, 8]	μὴ εἶναι ἀγαθὸν τὸν δίκαιον.	Ἐνταῦθα	ἐπιφύονταί τινες οὐκ ἀγαθὸν εἶναι
[1, 6]	σου» Οὗ δὲ ἡ πίστις,	ἐνταῦθα	ἡ ἐπαγγελία, τελείωσις δὲ ἐπαγγελίας
[1, 9]	με διδάσκοντες διδασκαλίας ἐντάλματα ἀνθρώπων.	Ἐνταῦθα	ἡ κηδεμονία φανερώσασα τὴν ἁμαρτίαν
[1, 6]	ἄλλα μένει τοὺς πεπιστευκότας, ἀδιακρίτως	ἐνταῦθα	ἠρραβωνισμένους, ἐκεῖνο δὲ τῷ πιστεῦσαι
[1, 13]	πρὸς τὸ ζῆν ἐστι τὸ	ἐνταῦθα	μόνον, τὰ δὲ ἔνθεν πρὸς
[1, 8]	τὸν αὑτοῦ ἐπὶ πάντας» Παρασημειωτέον	ἐνταῦθα	ὅτι τὸν αὑτοῦ πατέρα τὸν
[1, 6]	ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς.	Ἐνταῦθα	τὸ μυστικὸν τοῦ ἄρτου παρασημειωτέον,
[1, 10]	εἰς τὸν αἰῶνα. Ὑποδεικνύων γὰρ	ἐνταῦθα	τὸν μισθὸν τῆς γνώσεως εἰς
[1, 8]	ἀπὸ αἵματος τραυματιῶν. Σαφὲς γὰρ	ἐνταῦθα	ὡς ἄρα οἱ μὴ διεχθρεύοντες
[1, 6]	ὡρισμένον, ἀλλ´ οὐδὲ ἀνδρικῶν καὶ	ἐντελεστέρων	μαθημάτων διδαχὰς ἄλλας ἀπορρήτους αἰνίττεται,
[1, 12]	οὐδὲ ἔκλυτος κομιδῇ ὑπὸ χρηστότητος.	Ἐντέλλεται	δὲ ἅμα καὶ χαρακτηρίζει τὰς
[1, 7]	σου» παρῄνεσεν. Διὰ τοῦτο καὶ	ἐντέλλεται	ἡμῖν παύσασθε ἀπὸ τῶν ἔργων
[1, 6]	κἀν ταῖς σπερματίτισιν παρατίθεται φλεψίν·	ἐντεῦθεν	γὰρ ὁ Ἀπολλωνιάτης Διογένης τὰ
[1, 13]	εἰκότως ἄλογος νομισθεὶς εἰκάζεται κτήνεσιν.	Ἐντεῦθεν	καὶ ἡ σοφία λέγει· ἵππος
[1, 8]	ἐν ὑμῖν, ἵνα μὴ ἁμαρτάνητε.	Ἐντεῦθεν	καλῶς καὶ ὁ Πλάτων μαθὼν
[1, 6]	ἀμέλγουσιν τὸν λόγον τῶν οὐρανῶν·	ἐντεῦθεν	τὸ ζητῆσαι μαστεῦσαι καλεῖται, ὅτι
[1, 6]	νῦν δὲ φῶς ἐν κυρίῳ.	Ἐντεῦθεν	τὸν ἄνθρωπον ὑπὸ τῶν παλαιῶν
[1, 8]	πέπονθεν· παιδαγωγὸς γὰρ ἅτε ἀγαθὸς	ἐντέχνως	σφόδρα διὰ τῆς λοιδορίας ὑποδύεται
[1, 6]	τὴν ἄγνοιαν καὶ τὸ διορατικὸν	ἐντιθείς.	Ἀλλὰ καὶ ἡ τῶν χειρόνων
[1, 9]	κάμνοντι τὴν ψυχήν· οὐ γὰρ	ἐντίθησι	τὰ πλημμελήματα, τὰ δὲ προσόντα
[1, 7]	τὰ διδασκόμενα τέταρτον, οἷον αἱ	ἐντολαί.	Ἔστι δὲ ἡ κατὰ τὸν
[1, 13]	πίστιν κεκλήκαμεν. Τὸ δὲ σύστημα	ἐντολαὶ	κυριακαί, αἳ δὴ δόξαι οὖσαι
[1, 13]	προσῆκόν ἐστιν, ὑπακοὴ δὲ θεμελιοῦται	ἐντολαῖς·	αὗται δὲ ταῖς ὑποθήκαις αἱ
[1, 2]	καθ´ αὑτὴν ἰᾶται τὴν ψυχὴν	ἐντολαῖς	καὶ χαρίσμασιν, ἀλλὰ ταῖς μὲν
[1, 12]	εἰς υἱοθεσίαν καὶ σωτηρίαν ἁγίαις	ἐντολαῖς	κατευθύνων, ἵνα δὴ τὸν γηγενῆ
[1, 12]	τε παιδαγωγὸν αὐτὸν καὶ τὰς	ἐντολὰς	αὐτοῦ, ὡς πρέποντα ἀλλήλοις ἐστὶ
[1, 3]	σωτηρίαν καθοδηγεῖ. Ἀγαπῶμεν οὖν τὰς	ἐντολὰς	δι´ ἔργων τοῦ κυρίου, καὶ
[1, 10]	προφήτου μηνύεται λέγοντος ἄκουε, Ἰσραήλ,	ἐντολὰς	ζωῆς, ἐνωτίσασθε γνῶναι φρόνησιν» Διὰ
[1, 10]	δι´ Ἰεζεκιὴλ ἡ ζωὴ τὰς	ἐντολάς·	ἡ ψυχὴ ἡ ἁμαρτάνουσα ἀποθανεῖται.
[1, 3]	νόμον ὑπολαμβάνοντες τὸν λόγον, τὰς	ἐντολὰς	καὶ τὰς ὑποθημοσύνας αὐτοῦ ὡς
[1, 7]	τῷ λαῷ παρατίθεται τὸν παιδαγωγόν,	ἐντολὰς	ὑπακοῆς ἐγχειρίσας· προφήτην ὑμῖν ἀναστήσει»
[1, 12]	δὲ ἅμα καὶ χαρακτηρίζει τὰς	ἐντολὰς	ὡς ἡμᾶς αὐτὰς ἐκτελεῖν δύνασθαι.
[1, 8]	μὲν νόμος ἅγιος, καὶ ἡ	ἐντολὴ	ἁγία καὶ δικαία καὶ ἀγαθή»
[1, 5]	παραγγέλλει. Καὶ ὁ πληρῶν τὴν	ἐντολὴν	ταύτην τῷ ὄντι νήπιός τέ
[1, 6]	περιέχοντος καὶ πάροδον οὐ διδόντος	ἐντὸς	κατακλειομένῳ τῷ θερμῷ, ἑψομένη καὶ
[1, 9]	ὀνόματι, αὖθις ἐπὶ τὴν σεμνότητα	ἐντρέπων	μετακαλεῖται. Κατανεμέσησις δέ ἐστιν ἐπιτίμησις
[1, 6]	δικαίου καὶ τὸ αἷμα τὸ	ἐντυγχάνον	τὸ παλαιὸν ὑπερεντυγχάνει τοῦ αἵματος
[1, 6]	Ἄβελ τοῦ δικαίου τὸ αἷμα	ἐντυγχάνον	τῷ θεῷ· οὐ γὰρ τὸ
[1, 9]	τὴν παρθένον τῷ τῆς πορνείας	ἐνυβρίσας	ὀνόματι, αὖθις ἐπὶ τὴν σεμνότητα
[1, 6]	γάλα ὀμβρεῖν ἀναγέγραπται, διὰ τῆς	ἐνύλου	καὶ τὴν ἁγίαν μνηστευόμενοι τροφήν.
[1, 7]	ὁ κύριος· εἴ τις ἡμάρτηκεν	ἐνώπιόν	μου, ἐξαλείφω αὐτὸν ἐκ τῆς
[1, 7]	εἰμι ὁ θεός σου· εὐαρέστει	ἐνώπιόν	μου» Τοῦτον δὲ παιδαγωγικώτατα ὑποκατασκευάζει
[1, 9]	Ἡσαΐου λέγων· ἄκουε, οὐρανέ, καὶ	ἐνωτίζου,	γῆ, ὅτι κύριος ἐλάλησεν· υἱοὺς
[1, 10]	λέγοντος ἄκουε, Ἰσραήλ, ἐντολὰς ζωῆς,	ἐνωτίσασθε	γνῶναι φρόνησιν» Διὰ δὲ Μωσέως
[1, 6]	τῷ κυρίῳ, ἐπιφθεγγομένοις πατρὸς δ´	ἐξ	ἀγαθοῖο καὶ αἵματος εὔχομαι εἶναι.
[1, 10]	καὶ πλεόνασμα οὐ λήψεται, καὶ	ἐξ	ἀδικίας ἀποστρέψει τὴν χεῖρα αὐτοῦ,
[1, 6]	αἵματος εὔχομαι εἶναι. Ὡς δ´	ἐξ	αἵματος γάλα κατὰ μεταβολὴν γίνεται,
[1, 6]	αὔξεται συγκροτεῖταί τε καὶ συμπήγνυται	ἐξ	ἀμφοῖν, σώματος μὲν τῆς πίστεως,
[1, 13]	ἐπιτήδευσιν λόγου ὀρθότητος ἀποδιδόασιν, ὡς	ἐξ	ἀνάγκης εἶναι τὸ πλημμελούμενον πᾶν
[1, 13]	ἁμαρτίας ἐστὶ γεννητική, πῶς οὐχὶ	ἐξ	ἀνάγκης ἡ τοῦ λόγου ὑπακοή,
[1, 6]	τῶν χειρόνων χωρισμόν· ἕπεται δὲ	ἐξ	ἀνάγκης τῷ ὑπομνησθέντι τῶν βελτιόνων
[1, 13]	ταῦτα δὲ ἐν ὑπογραφῆς μέρει	ἐξ	αὐτῶν ἀναλεγομένοις τῶν γραφῶν ἐξέστω
[1, 6]	ἐνδεῖ τῇ πίστει τελείᾳ οὔσῃ	ἐξ	ἑαυτῆς καὶ πεπληρωμένῃ. Εἰ δὲ
[1, 8]	μὲν ἐκ δεξιῶν, τοὺς δὲ	ἐξ	εὐωνύμων, καθὸ μὲν πατὴρ νοεῖται,
[1, 10]	γὰρ δι´ Ἰεζεκιήλ· ἐὰν ἐπιστραφῆτε	ἐξ	ὅλης τῆς καρδίας καὶ εἴπητε
[1, 11]	φλέγματος διακοπτικόν, τουτέστι τοῦ τύφου·	ἐξ	οὗ λόγου ἡ ἀληθὴς τῆς
[1, 6]	φίλον δὲ τὸ ἅγιον τῷ	ἐξ	οὗ τὸ ἅγιον, ὃ δὴ
[1, 8]	τοῦτο τῆς θείας φιλανθρωπίας φάρμακον,	ἐξ	οὗ τὸ τῆς αἰδοῦς ἐρύθημα
[1, 9]	αὑτοῦ· καὶ πρῶτος οὗτος τὴν	ἐξ	οὐρανῶν ἀγαθὴν κατήγγειλεν δικαιοσύνην, οὐδεὶς
[1, 9]	ἀγαθωσύνη αὐτοῦ, ἡ πρὸς τοὺς	ἐξ	ὑπακοῆς πεπιστευκότας ἀμετακίνητός τε καὶ
[1, 5]	αἰῶνας μένει χαίρουσα ἀεὶ ἢ	ἐξ	ὑπομονῆς τῶν πιστευόντων συνέστηκεν, οἵ
[1, 13]	πρὸς τὸ εὖ ζῆν ἁρμόττει,	ἐξ	ὧν τὸ ἀίδιον ἐκεῖνο περιγίνεται
[1, 7]	κύριος ὁ θεός σου, ὁ	ἐξαγαγών	σε ἐκ γῆς Αἰγύπτου. Τίς
[1, 6]	νόμον, ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον	ἐξαγοράσῃ,	ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν δι´
[1, 6]	καὶ πεπτομένη, εἰς τὰς φλέβας	ἐξαιματουμένη	ἐκχωρεῖ· αἳ δὲ διαπνοῆς οὐ
[1, 6]	ὑγροῦ ἐστι σύστασις γαλακτοειδής, ἔπειτα	ἐξαιματουμένη	σαρκοῦται ἡ σύστασις αὕτη, πηγνυμένη
[1, 6]	ἡ μὲν κατεργασία τῆς τροφῆς	ἐξαιματοῦται,	τὸ δὲ αἷμα ἐκγαλακτοῦται, παρασκευὴ
[1, 9]	αὐτῷ» καὶ ταύτῃ τῇ ἀγωγῇ	ἑξακοσίας	χιλιάδας πεζῶν, τοὺς ἐπισυναχθέντας ἐν
[1, 5]	εἰ δέ, ὅπερ καὶ μᾶλλον	ἐξακουστέον,	τοὺς νηπίους καὶ αὐτοὶ ἐπὶ
[1, 7]	εἴ τις ἡμάρτηκεν ἐνώπιόν μου,	ἐξαλείφω	αὐτὸν ἐκ τῆς βίβλου μου.
[1, 5]	ποικίλοις τὸ ἀφελὲς τῆς πίστεως	ἐξαλλάττουσα	ἡ γραφή. Ἐν γοῦν τῷ
[1, 2]	μὲν οὖν τὸ μηδ´ ὅλως	ἐξαμαρτάνειν	κατὰ μηδένα τρόπον, ὃ δή
[1, 3]	ἀφιείς, εἰς δὲ τὸ μὴ	ἐξαμαρτάνειν	παραπαιδαγωγῶν ὡς ἄνθρωπος. Εἰκότως ἄρα
[1, 11]	καταφρονήσεως, ὃ δὴ αἴτιον τοῦ	ἐξαμαρτάνειν,	τὸ δὲ νᾶπυ καὶ τῆς
[1, 13]	Ὁ ἄνθρωπος παρὰ τὸν λόγον	ἐξαμαρτὼν	εἰκότως ἄλογος νομισθεὶς εἰκάζεται κτήνεσιν.
[1, 6]	κυησάσης τῆς μητρός, φιλοστοργίᾳ συμπαθεῖ	ἐξανθεῖ	καὶ γηράσκει πρὸς τὸ ἄφοβον
[1, 8]	οὗ τὸ τῆς αἰδοῦς ἐρύθημα	ἐξανθεῖ	καὶ ἡ πρὸς τὸ ἁμαρτάνειν
[1, 6]	ἦλθεν τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου,	ἐξαπέστειλεν	ὁ θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ,
[1, 9]	δὲ οἶδα ὅτι οὐ μὴ	ἐξαποστείλῃ	αὐτούς» Ἐμφαίνει γὰρ ἄμφω, καὶ
[1, 9]	καὶ εἰπὲ τῷ Φαραῴ, ἵνα	ἐξαποστείλῃ	τὸν λαόν, ἐγὼ δὲ οἶδα
[1, 7]	πραΰτητος; Ἀλλὰ καὶ ῥάβδον δυνάμεως	ἐξαποστελεῖ	κύριος ἐκ Σιὼν» δι´ ἄλλου
[1, 1]	τῆς συντρόφου καὶ κοσμικῆς συνηθείας	ἐξαρπάζων	τὸν ἄνθρωπον, εἰς δὲ τὴν
[1, 6]	ἀπορία, οὕτως ἀνάγκη τῷ φωτισμῷ	ἐξαφανίζεσθαι	τὸ σκότος· ἡ ἄγνοια δὲ
[1, 6]	ἄρα ἡ γνῶσίς ἐστιν, ὁ	ἐξαφανίζων	τὴν ἄγνοιαν καὶ τὸ διορατικὸν
[1, 6]	καὶ τῇ τοιαύτῃ ἀνακοπῇ κατ´	ἐξαφρισμὸν	μεταβάλλεται, παραπλήσιόν τι πεπονθὸς τῇ
[1, 6]	παρὰ τὰς συμπλοκὰς ἐκταραχθὲν ἐκριπιζόμενον	ἐξαφροῦται	κἀν ταῖς σπερματίτισιν παρατίθεται φλεψίν·
[1, 4]	τὸν βεβαιότατον τῆς πίστεως αὐτοῦ	ἐξαψάμενοι	κάλων, τὴν αὐτὴν ἀρετὴν ἀνδρὸς
[1, 8]	ὀξύνων. Διὰ τοῦτο ἐναργῶς ἐπήγαγεν·	ἐξεγείρων	καθεύδοντα ἐκ βαθέος ὕπνου» ὃς
[1, 9]	θαυμασίοις αὐτοῦ. Ὅταν ἀπέκτεννεν αὐτούς,	ἐξεζήτουν	αὐτὸν καὶ ἐπέστρεφον καὶ ὤρθριζον
[1, 5]	ὄψον ἔχετε; τοὺς ἤδη ἐν	ἕξει	τῶν γνωρίμων παῖδας προσειπών. Προσήνεγκάν
[1, 8]	καὶ οὓς ὁ ψόγος οὐκ	ἐξεκαλέσατο	εἰς σωτηρίαν καθάπερ νεκρούς, τούτους
[1, 7]	οὐκ ἰᾶται, τὸ πῦρ ἐπινέμεται.	Ἐξελεύσεται»	φησί, ῥάβδος ἐκ τῆς ῥίζης
[1, 7]	σε, καὶ πρὸ τοῦ σε	ἐξελθεῖν	ἐκ μήτρας ἡγίακά σε. Ταῦτα
[1, 5]	νηπίους αὐτοῦ; Οὗτος εἰς ἡμᾶς	ἐξεπέτασε	τὰς χεῖρας τὰς ἐναργῶς πεπιστευμένας.
[1, 8]	Γόμορρα, καὶ ἐγένεσθε ὡς δαλὸς	ἐξεσπασμένος	ἐκ πυρός, καὶ οὐδ´ ὣς
[1, 9]	Λέγει δὲ καὶ διὰ Ἱερεμίου·	ἐξέστη	ὁ οὐρανὸς ἐπὶ τούτῳ καὶ
[1, 6]	τῶν πρώτων μαθημάτων αἰνίττεσθαι διδαχήν.	Ἔξεστι	δὲ ἡμῖν ἐκ περιουσίας πρὸς
[1, 6]	δικαίους τῶν ἀνθρώπων γαλακτοφάγους» καλῶν.	Ἔξεστι	δὲ καὶ οὕτως ἐκλαμβάνειν τὴν
[1, 6]	ποιμνίων ἔκ τε τῶν βουκολίων	ἔξεστι	μαθεῖν. Τὰ γὰρ ζῷα ταῦτα
[1, 13]	ἐξ αὐτῶν ἀναλεγομένοις τῶν γραφῶν	ἐξέστω	σκοπεῖν.
[1, 8]	μέρη, καθ´ ἃ τὸ ἀγαθὸν	ἐξετάζεται,	καὶ ἡ δικαιοσύνη χαρακτηρίζεται, τῶν
[1, 8]	καὶ πρὸς ἀγαθοῦ τοῖς ἀνθρώποις	ἐξεύρηται,	ὅτι πνεῦμα φοβούμενον κύριον ζήσεται·
[1, 12]	κέκληται, ὁ τὰ λογικὰ ταῦτα	ἐξευρὼν	ἀνθρώποις εἰς εὐαισθησίαν καὶ σωτηρίαν
[1, 6]	διὰ τοῦ γάλακτος νηπιότης ἐστίν,	ἐξευτελίζεται	δὲ αὕτη ὡς παιδαριώδης καὶ
[1, 6]	λόγος τὸ αὐτοῦ ὑπὲρ ἡμῶν	ἐξέχεεν	αἷμα, σῴζων τὴν ἀνθρωπότητα· δι´
[1, 5]	ἀποθεμένους τὰς τοῦ βίου φροντίδας	ἐξέχεσθαι	μόνου τοῦ πατρὸς παραγγέλλει. Καὶ
[1, 10]	καὶ δι´ Ἱερεμίου τὴν φρόνησιν	ἐξηγεῖται,	μακάριοί ἐσμεν, Ἰσραήλ» λέγων, ὅτι
[1, 6]	τὴν κληρονομίαν; Χάριεν τοίνυν οὕτως	ἐξηγήσασθαι	τὸ ὅτε ἤμην νήπιος» τουτέστιν
[1, 6]	πρὸς πάντας, ὁ ἀπόστολος σαφέστατα	ἐξηγήσατο	ὧδέ πως εἰπών· Πρὸ τοῦ
[1, 11]	ὑποδέδεικται. Διόπερ παγκάλως αὐτὸς αὑτὸν	ἐξηγούμενος	κόκκῳ νάπυος» εἴκασεν, καὶ τοῦ
[1, 2]	Λάζαρε» εἶπεν, ἔξιθι» ὃ δὲ	ἐξῆλθεν	τῆς σοροῦ, ὁ νεκρός, οἷος
[1, 5]	ἐλαίας ἢ φοινίκων οἱ παῖδες	ἐξῆλθον	εἰς ὑπάντησιν κυρίῳ καὶ ἐκέκραγον
[1, 6]	τῷ κατὰ Ἰωάννην εὐαγγελίῳ ἑτέρως	ἐξήνεγκεν	διὰ συμβόλων φάγεσθέ μου τὰς
[1, 10]	ἁμαρτιῶν τὴν κώλυσιν εὔθετον γενομένην,	ἑξῆς	ἂν εἴη σκοπεῖν τὸ ἤπιον
[1, 6]	ἀληθείας, ᾐνίξατο; Τὸ δ´ ἐπαγόμενον	ἑξῆς	οὐ βρῶμα, οὔπω γὰρ ἐδύνασθε»
[1, 10]	σεμνὰ γὰρ ἐρῶ» καὶ τὰ	ἑξῆς.	Συμβουλεύει δὲ τὰ σωτήρια, ὅτι
[1, 2]	Καὶ τῷ τεθνεῶτι Λάζαρε» εἶπεν,	ἔξιθι»	ὃ δὲ ἐξῆλθεν τῆς σοροῦ,
[1, 8]	γὰρ ἀμφοῖν οὗτος μόνος· δυνάστης	ἐξιλασμῶν,	ἐκχέων ὀργήν· κατὰ τὸ πολὺ
[1, 8]	καὶ τὰς ὑπερσαρκώσεις τοῦ τύφου	ἐξομαλίζων,	εἰς τὸν ὑγιῆ καὶ ἀληθινὸν
[1, 12]	ἑνὶ λόγῳ μετ´ οἰκειότητος ἀρετῆς	ἐξομοιούμενοι	τῷ θεῷ. Ἀλλ´ ἐκπόνει καὶ
[1, 2]	ἀκηλίδωτος, τούτῳ παντὶ σθένει πειρατέον	ἐξομοιοῦν	τὴν ψυχήν· ἀλλ´ ὃ μὲν
[1, 5]	μετειληφότας. Τὸ δὲ ἀιδιότητος μετειληφὸς	ἐξομοιοῦσθαι	φιλεῖ τῷ ἀφθάρτῳ, ὡς εἶναι
[1, 5]	τὴν ἐν παισὶν ἁπλότητα εἰς	ἐξομοίωσιν	παρακατατιθέμενος ἡμῖν. Τοὺς παῖδας ἡμᾶς
[1, 6]	γοῦν ἐν τῷ πνεύματι Ἰησοῦς,	ἐξομολογοῦμαί	σοι, πάτερ, φησίν, ὁ θεὸς
[1, 8]	τοῖς ἀνθρώποις λοιδορεῖται, οὓς καὶ	ἐξὸν	αὐτῷ ἀπολέσαι παρὰ τὰς ἰδίας
[1, 9]	ἄχυρον τὸ ὀφειλόμενον τῷ πυρί.	Ἐξὸν	δέ, εἰ βούλεσθε, τοῦ παναγίου
[1, 9]	καὶ φιλάνθρωπος, ὅτι καὶ ἀνθρώπων,	ἐξὸν	εἶναι κύριον, ἀδελφὸς εἶναι βεβούληται·
[1, 6]	παθητὸν ἄνθρωπον, τὰς σαρκικὰς ἐπιθυμίας	ἐξορροῦσα,	εἰς ἀιδιότητα συστέλλει τὸν ἄνθρωπον,
[1, 6]	ἀνακιρναμένου τοῦ πάθους εἰς ἀφθαρσίαν·	ἐξορροῦται	γὰρ ὑπὸ τοῦ οἴνου τὸ
[1, 9]	εὐεργετεῖν· ἅμα γὰρ ἀμφοῖν ἡ	ἐξουσία	{ἡ κρίσις} τοῦ δικαίου διακρίνουσα
[1, 9]	δέχεσθε τὴν φιλανθρωπίαν, ἐπιγνώσεσθε τὴν	ἐξουσίαν.	Λοιδορία δέ ἐστι ψόγος ἐπιτεταμένος.
[1, 7]	γῆς Αἰγύπτου. Τίς οὖν ἔχει	ἐξουσίαν	τοῦ ἄγειν εἴσω τε καὶ
[1, 8]	ἄνθρωπος· καθαίρει δὲ αὐτοῦ τὰς	ἐξυβριζούσας	παραφυάδας ὁ λόγος ἡ μάχαιρα,
[1, 5]	παῖδες ἡμεῖς· πολλαχῶς δὲ ἡμᾶς	ἐξυμνεῖ	πολυτρόπως τε ἀλληγορεῖ ὀνόμασι ποικίλοις
[1, 7]	τοῦ ἄγειν εἴσω τε καὶ	ἔξω;	Οὐχὶ ὁ παιδαγωγός; Οὗτος ὤφθη
[1, 8]	θυμοῦ συρόντων ἐπὶ τῆς γῆς.	Ἔξωθεν	ἀτεκνώσει αὐτοὺς μάχαιρα καὶ ἐκ
[1, 3]	βούλεσθαι, ὁ θεὸς διὰ τῆς	ἔξωθεν	τοῦ πεποιηκέναι προσανεπλήρωσεν δυνάμεως, λαβὼν
[1, 6]	πειρώμενοι οὐ τὸ φῶς αὑτοῖς	ἔξωθεν	χορηγοῦσιν, ὃ οὐκ ἔχουσιν, τὸ
[1, 10]	βληθήσονται εἰς τὸ σκότος τὸ	ἐξώτερον·	ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ
[1, 8]	φόβον καὶ παρακούσαντες μέν, ὡς	ἔοικε,	τῆς γραφῆς ὧδέ που λεγούσης
[1, 2]	ἁμαρτίας ἡμῶν ὁ παιδαγωγὸς ἐπιστατεῖ.	Ἔοικεν	δὲ ὁ παιδαγωγὸς ἡμῶν, ὦ
[1, 6]	λόγῳ· πᾶν γὰρ τὸ γεννῆσαν	ἔοικεν	εὐθὺς παρέχειν τῷ γεννωμένῳ τροφήν.
[1, 8]	ὃς τῶν ἄλλων μάλιστα θανάτῳ	ἔοικεν.	Καὶ δὴ αὐτὸς περὶ αὑτοῦ
[1, 6]	λόγον, καταφεύγομεν, ὃ δέ, ὡς	ἔοικεν,	μόνος ἡμῖν τοῖς νηπίοις τὸ
[1, 8]	διαιροῦντα τῇ τομῇ. Φαρμακείᾳ δὲ	ἔοικεν	ὁ ὀνειδισμὸς τὰ τετυλωμένα ἀναλύων
[1, 6]	εὕροις ἂν γάλακτος. Πάντῃ δὲ	ἔοικεν	τούτῳ ἡ πνευματικὴ τροφή, γλυκεῖα
[1, 10]	ἢ ψόγον ἢ ἐπαίνῳ τι	ἐοικὸς	καὶ ψόγῳ μάλιστα πάντων τοῖς
[1, 8]	τοὺς ἀπίστους, ἡ γὰρ κόλασις	ἐπ´	ἀγαθῷ καὶ ἐπ´ ὠφελείᾳ τοῦ
[1, 9]	σωτηρίαν. Ἐπιτίμησις δέ ἐστι ψόγος	ἐπ´	αἰσχροῖς οἰκειῶν πρὸς τὰ καλά.
[1, 6]	θεωρῶν τὸν υἱὸν καὶ πιστεύων	ἐπ´	αὐτὸν ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον, καὶ
[1, 7]	ἂν ἡμέρᾳ ἐπισκέπτωμαι» φησίν, ἐπάξω	ἐπ´	αὐτοὺς τὴν ἁμαρτίαν αὐτῶν» τουτέστιν,
[1, 2]	ὁ παιδαγωγός ἐάν τις ἀποθάνῃ	ἐπ´	αὐτῷ αἰφνίδιον, παραχρῆμα μιανθήσεται ἡ
[1, 8]	ἡ δικαιοσύνη χαρακτηρίζεται, τῶν ἴσων	ἐπ´	ἴσης ἀμφοῖν μετεχόντων· τὰ δὲ
[1, 4]	οὐ φόβου, τὰ προστάγματα. ~Ὅτι	ἐπ´	ἴσης ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν ὁ
[1, 9]	υἱός» Αὕτη ἡ ἀντιταλαντεύουσα γνῶσις	ἐπ´	ἴσης δικαιοσύνης ἀρχαίας σύμβολον. Ἔπειτα
[1, 6]	οὓς ἔτι σαρκικοὺς» εἰκότως λέγει	ἐπ´	ἴσης τοῖς ἐθνικοῖς τὰ σαρκὸς
[1, 5]	μεταβάλλουσα. Τὰ παιδία» φησίν, αὐτῶν	ἐπ´	ὤμων ἀρθήσονται καὶ ἐπὶ γονάτων
[1, 8]	γὰρ κόλασις ἐπ´ ἀγαθῷ καὶ	ἐπ´	ὠφελείᾳ τοῦ κολαζομένου, ἔστι γὰρ
[1, 6]	ἐν Χριστῷ» καὶ διαστήσαντες ὀλίγον	ἐπαγάγωμεν	ὡς νηπίους» ἵνα κατὰ τὴν
[1, 6]	εἰ ἐκείνη ὄντως ἐστὶν ἡ	ἐπαγγελία	μετὰ τὴν ἐνθένδε ἀπαλλαγήν, ἣν
[1, 6]	δὲ ἡ πίστις, ἐνταῦθα ἡ	ἐπαγγελία,	τελείωσις δὲ ἐπαγγελίας ἡ ἀνάπαυσις.
[1, 6]	προτέραν διαθήκην κληρονόμους λέγων, κατ´	ἐπαγγελίαν	δὲ ἡμᾶς. Λέγω δέ» φησίν,
[1, 6]	ἔχοντες πρόσωπον πρὸς πρόσωπον τὴν	ἐπαγγελίαν	ὀψόμεθα. Πῶς δέ, εἰ ἐκείνη
[1, 6]	ἐναργὲς τῆς πίστεως καὶ τῆς	ἐπαγγελίας	βρώσιμον καὶ {τὸ} πότιμον ἀλληγορῶν·
[1, 6]	τέλος δὲ τὸ τυχεῖν τῆς	ἐπαγγελίας	εἰς αἰῶνας βεβαιούμενον. Αὐτὸς δὲ
[1, 6]	ἐνταῦθα ἡ ἐπαγγελία, τελείωσις δὲ	ἐπαγγελίας	ἡ ἀνάπαυσις. Ὥστε ἡ μὲν
[1, 6]	μεταλαβεῖν ἀλλ´ ἢ τῆς προωμολογημένης	ἐπαγγελίας	τυχεῖν. Μὴ γὰρ κατὰ τὸν
[1, 3]	ὁ παιδαγωγὸς βούλεται καὶ τί	ἐπαγγέλλεται,	ἐν ἔργῳ καὶ λόγῳ διακείμενος
[1, 1]	~Τί	ἐπαγγέλλεται	ὁ παιδαγωγός. Συγκεκρότηται κρηπὶς ἀληθείας,
[1, 9]	ἐπιτιμῶν, ἐπιπλήττων, ἐλέγχων, ἀπειλούμενος, ἰώμενος,	ἐπαγγελλόμενος,	χαριζόμενος, πολλοῖς τισιν οἱονεὶ χαλινοῖς»
[1, 6]	τέλειος; ἔδει, φασί, πληρῶσαι τὸ	ἐπάγγελμα	τὸ ἀνθρώπινον. Παγκάλως. Φημὶ γάρ·
[1, 9]	μου. Ταῦτ´ ἐστὶν ἀγαθοῦ ποιμένος	ἐπαγγέλματα·	βόσκησον ἡμᾶς τοὺς νηπίους ὡς
[1, 6]	τῆς ἀληθείας, ᾐνίξατο; Τὸ δ´	ἐπαγόμενον	ἑξῆς οὐ βρῶμα, οὔπω γὰρ
[1, 5]	κυρίου ἐκ φθορᾶς λελυτρωμένους. Οὐκ	ἔπαθεν	δέ, οὐ μόνον εἰκότως ἄρα
[1, 4]	βίου τοῦ ἐκ συζυγίας τὰ	ἔπαθλα	οὐκ ἄρρενι καὶ θηλείᾳ, ἀνθρώπῳ
[1, 10]	εἰδωλολατρήσαντες ἐν μόσχῳ, καὶ τί	ἔπαθον	ἐκπορνεύσαντες καὶ τὰ ὅμοια, τὸ
[1, 10]	λαμβάνον τὰ παραδείγματα, οἷον τί	ἔπαθον	οἱ Ἑβραῖοι τῷ χρυσῷ εἰδωλολατρήσαντες
[1, 11]	οὖν διὰ Μωσέως ὁ λόγος	ἐπαιδαγώγει,	ἔπειτα καὶ διὰ προφητῶν· προφήτης
[1, 11]	νόμου καὶ προφητῶν ὁ λόγος	ἐπαιδαγώγει.	Ὁ μὲν δὴ τρόπος τῆς
[1, 9]	προσῆκον ἐπαιρομένων. Ταύτῃ διὰ Μωσέως	ἐπαιδαγώγει,	τέκνα» λέγων μωμητά, γενεὰ σκολιὰ
[1, 7]	πρεσβυτέρα διαθήκη ἦν καὶ νόμος	ἐπαιδαγώγει	τὸν λαὸν μετὰ φόβου καὶ
[1, 7]	ἐν ἀνύδρῳ· ἐκύκλωσεν αὐτὸν καὶ	ἐπαίδευσεν	αὐτὸν καὶ διεφύλαξεν ὡς κόρην
[1, 7]	Καὶ διὰ Δαβίδ· κύριος παιδεύων	ἐπαίδευσέν	με καὶ τῷ θανάτῳ οὐ
[1, 5]	κυρίῳ; Οὔ μοι δοκεῖς Ἀττικῆς	ἐπαΐειν	φωνῆς, παρ´ ἧς ἔστιν ἐκμαθεῖν
[1, 11]	Ἐπεὶ δὲ ἀλόγως κορεσθέντες ἀλόγως	ἔπαιζον,	διὰ τοῦτο αὐτοῖς καὶ ὁ
[1, 10]	αὔξονται τῷ ἐπαίνῳ· ἀρετὰ γὰρ	ἐπαινεομένα	δένδρον ὣς ἀέξεται. Καί μοι
[1, 10]	δὲ αὖ τὸ προτρεπτικὸν καὶ	ἐπαινετικὸν	μεταχειριστέον καὶ καθάπερ ἐπὶ ζυγοῦ
[1, 10]	ψεκτικὸν γίνεται, πῶς δὲ ἔχον	ἐπαινετικόν·	περὶ ἃ καταγίνεται μάλιστα ὁ
[1, 10]	ἀποτρεπτικόν, τοῦ δὲ ἐγκωμιαστικοῦ τὸ	ἐπαινετικόν	τε καὶ ψεκτικὸν γίνεται. Πῶς
[1, 10]	ταύτης ἐπισπάσασθαι φιλοσόφους, οἵ φασιν	ἐπαινετὸν	εἶναι μόνον τὸν τέλειον, ψεκτὸν
[1, 10]	μόνος, διὰ τοῦτο καὶ μόνος	ἐπαινετός.	Ἀλλὰ οὐ συγχρῶμαι τῷ λόγῳ
[1, 10]	λόγῳ τῷδε, φημὶ δ´ οὖν	ἔπαινον	ἢ ψόγον ἢ ἐπαίνῳ τι
[1, 8]	τοὺς αὐτούς. Οὓς γὰρ ὁ	ἔπαινος	οὐ προετρέψατο, τούτους παρώξυνεν ὁ
[1, 10]	αὐτοδίδακτοι καὶ προαιρετικοὶ αὔξονται τῷ	ἐπαίνῳ·	ἀρετὰ γὰρ ἐπαινεομένα δένδρον ὣς
[1, 10]	οὖν ἔπαινον ἢ ψόγον ἢ	ἐπαίνῳ	τι ἐοικὸς καὶ ψόγῳ μάλιστα
[1, 9]	τῶν υἱῶν παρὰ τὸ προσῆκον	ἐπαιρομένων.	Ταύτῃ διὰ Μωσέως ἐπαιδαγώγει, τέκνα»
[1, 10]	προΐεμαι ἐμὴν φωνὴν υἱοῖς ἀνθρώπων·	ἐπακούσατέ	μου, σεμνὰ γὰρ ἐρῶ» καὶ
[1, 7]	δέ» φησίν, Ἰακὼβ μόνος, καὶ	ἐπάλαιεν	μετ´ αὐτοῦ ἄνθρωπος» ὁ παιδαγωγός,
[1, 12]	ἀειθαλὲς εὐφροσύνης καὶ ἀκήρατον εὐωδίας	ἐπαλειφώμεθα	χρῖσμα, ἐναργὲς ὑπόδειγμα ἀφθαρσίας τὴν
[1, 6]	πάντων μελῶν μαστοὶ συμπαθεῖς μήτρᾳ.	Ἐπὰν	οὖν κατὰ τοὺς τόκους ἀποκοπὴν
[1, 9]	ἀπεσταλμένους πρὸς αὐτήν. Καὶ ἡ	ἐπαναδίπλωσις	τοῦ ὀνόματος ἰσχυρὰν τὴν ἐπίπληξιν
[1, 12]	καὶ αὐτοδιάκονον καὶ προσέτι ἐφήμερον	ἐπαναιρεῖσθαι	βίον. Οὐ γὰρ ἐν πολέμῳ,
[1, 10]	τῆς ἐπιτιμίας, καὶ τὴν κόλασιν	ἐπανατεινάμενος	τὴν κατ´ ἀξίαν, τῆς εὐεργεσίας
[1, 8]	πάσχουσιν ὑπὸ τοῦ δικαίου οἱ	ἐπανορθούμενοι	καὶ κατὰ Πλάτωνα, ὁμολογεῖται ἀγαθὸν
[1, 9]	καὶ Πλάτων τὴν μεγίστην τῆς	ἐπανορθώσεως	δύναμιν καὶ τὴν κυριωτάτην κάθαρσιν
[1, 8]	ὠφελείᾳ τοῦ κολαζομένου, ἔστι γὰρ	ἐπανόρθωσις	ἀντιτείνοντος, τιμωρεῖσθαι δὲ μὴ βούλεσθαι.
[1, 7]	δ´ ἂν ἡμέρᾳ ἐπισκέπτωμαι» φησίν,	ἐπάξω	ἐπ´ αὐτοὺς τὴν ἁμαρτίαν αὐτῶν»
[1, 6]	ἐκ περιουσίας πρὸς τοὺς φιλεγκλήμονας	ἐπαποδύσασθαι·	οὐ γὰρ παῖδες ἡμεῖς καὶ
[1, 8]	καὶ ὀπισθότονος ἀνίατος· ὀδόντας θηρίων	ἐπαποστελῶ	εἰς αὐτούς, μετὰ θυμοῦ συρόντων
[1, 13]	ἔκκλισιν ἀπειθῆ λόγῳ, ἡδονὴν δὲ	ἔπαρσιν	ψυχῆς ἀπειθῆ λόγῳ, λύπην δὲ
[1, 8]	βλασφημίᾳ τὸ νωθρὸν τῆς διανοίας	ἐπεγείρων,	πάλιν τε αὖ ἐν μέρει
[1, 10]	ἀναγκαίως ὑπὸ τοῦ λόγου παραλαμβανομένην	ἐπεδείξαμεν	πρός τε μετάνοιαν καὶ πρὸς
[1, 5]	ἰδοὺ ὁ ἀμνὸς τοῦ θεοῦ»	Ἐπεὶ	γὰρ ἄρνας ὀνομάζει ἡ γραφὴ
[1, 9]	καὶ ὑπὲρ πᾶν ὁτιοῦν ἀγαπῶμεν.	Ἐπεὶ	δ´ οἱ μὲν πρὸς χάριν
[1, 11]	πλήρωμα χόρτασμα, οὐ βρῶμα εἰπών.	Ἐπεὶ	δὲ ἀλόγως κορεσθέντες ἀλόγως ἔπαιζον,
[1, 6]	ἐν τῷ Περὶ ἀναστάσεως δηλωθήσεται.	Ἐπεὶ	δὲ εἶπεν καὶ ὁ ἄρτος,
[1, 3]	φίλος ὁ ἄνθρωπος τῷ θεῷ,	ἐπεὶ	καὶ πλάσμα αὐτοῦ ἐστιν. Καὶ
[1, 6]	θεὸν τὸ αἷμα, ὁ λόγος,	ἐπεὶ	λόγον ἐμήνυεν τὸν πεισόμενον. Ἀλλὰ
[1, 8]	οἷόν τε διὰ βραχυτάτων ἐπεξελθεῖν·	ἐπεὶ	λυσιτελής πως ἡ τοιάδε οἰκονομία
[1, 6]	καὶ ἥκιστα πλεονάζει τὸ γάλα,	ἐπεὶ	μηδὲ τὸ αἷμα· οὐδὲ γὰρ
[1, 5]	ὑπομονὴ ὄνομα πάγιον τέθειται, ἤτοι	ἐπεὶ	μόνη αὕτη εἰς τοὺς αἰῶνας
[1, 6]	ἅμα βαπτίσματι ἁγίῳ παιδεύεται πνεύματι·	ἐπεί,	ὅτι γε μία καθολικὴ τῆς
[1, 10]	παιδαγωγίας ἁρμόδιον εἶναι τοῖς ἀνθρώποις,	ἐπεὶ	πάντας ἀνθρώπους φαύλους λέγουσι· σοφὸς
[1, 10]	δὲ τὸν φαῦλον τυγχάνειν. Ἀλλ´	ἐπεὶ	συκοφαντοῦσί τινες τὸ μακάριον, ὡς
[1, 5]	νηπίου κατὰ στέρησιν ἡμῖν νοούμενον,	ἐπεὶ	τὸ νη στερητικὸν γραμματικῶν νομοθετοῦσιν
[1, 6]	τὸ ἀίδιον φῶς ἰδεῖν δυναμένης·	ἐπεὶ	τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ φίλον,
[1, 7]	καὶ περὶ τῆς παιδαγωγίας αὐτοῦ.	Ἐπεὶ	τοίνυν ἀπεδείξαμεν παῖδας ἡμᾶς τοὺς
[1, 13]	καὶ εἰς σωτηρίαν πεπορισμένα. Καὶ	ἐπεὶ	τῶν ἀναγκαίων τὰ μὲν πρὸς
[1, 6]	Δύο γὰρ σημαίνει τὸ νήπιον.	Ἐπειδὴ	γέγονα, φησίν, ἀνήρ» πάλιν ὁ
[1, 6]	οὐρανῶν καὶ συγχορευτὰς ἀγγέλων ἀναθρεψαμένη.	Ἐπειδὴ	δέ ἐστιν ὁ λόγος πηγὴ
[1, 6]	ἄνωθεν ἦν, ὡς νήπιος ἐφρόνουν»	ἐπειδὴ	εἱπόμην τῷ νόμῳ· ἐπὶ δὲ
[1, 9]	πεπιστευκότας ἀμετακίνητός τε καὶ ἀρρεπής.	Ἐπειδὴ	ἐκάλουν καὶ οὐχ ὑπηκούετε, λέγει
[1, 8]	τὴν ἀσθένειαν τῆς σαρκὸς αὐτοπαθῶς	ἐπείρασας.	Ταύτῃ γοῦν ἄριστος καὶ ἀνεπίληπτός
[1, 6]	μέλι» Ἐμοὶ δὲ καὶ θαυμάζειν	ἔπεισιν	ὅπως σφᾶς τελείους τινὲς τολμῶσι
[1, 6]	πηγαὶ πλήρεις εἰσὶν οἱ μαστοὶ	ἐπεισρέοντος	ἑτοίμου γάλακτος, ἀλλὰ μεταβάλλοντες τὴν
[1, 6]	μόνῳ τὸ θεῖον ἐποπτεύομεν, οὐρανόθεν	ἐπεισρέοντος	ἡμῖν τοῦ ἁγίου πνεύματος· κρᾶμα
[1, 9]	ἐπ´ ἴσης δικαιοσύνης ἀρχαίας σύμβολον.	Ἔπειτα	δὲ ἐπὶ τοὺς ἀνθρώπους καταβέβηκεν
[1, 2]	παθῶν καὶ νοσημάτων ἀπαλλαγὴ πρῶτον,	ἔπειτα	δὲ καὶ ἡ κώλυσις τῆς
[1, 2]	φορὰς ἀσχολεῖται διὰ τὸν ἄνθρωπον,	ἔπειτα	δὲ περὶ τὸν ἄνθρωπον αὐτόν,
[1, 6]	πρῶτον ὑγροῦ ἐστι σύστασις γαλακτοειδής,	ἔπειτα	ἐξαιματουμένη σαρκοῦται ἡ σύστασις αὕτη,
[1, 9]	παραυτίκα λυπηροί, ἀλλὰ εἰς τὸν	ἔπειτα	εὐεργετοῦσιν αἰῶνα, οὐ τὴν παραυτίκα
[1, 11]	διὰ Μωσέως ὁ λόγος ἐπαιδαγώγει,	ἔπειτα	καὶ διὰ προφητῶν· προφήτης δὲ
[1, 2]	ἐγκεφάλῳ, ἐπὶ τὴν μετάνοιαν παλινδρομῆσαι.	Ἔπειτα	ὀλίγα προσειπὼν ἐπιφέρει αἱ δὲ
[1, 1]	πάντα φιλάνθρωπος λόγος, προτρέπων ἄνωθεν,	ἔπειτα	παιδαγωγῶν, ἐπὶ πᾶσιν ἐκδιδάσκων. ~Ὅτι
[1, 8]	ἓν δὲ ὁ θεὸς καὶ	ἐπέκεινα	τοῦ ἑνὸς καὶ ὑπὲρ αὐτὴν
[1, 5]	προβεβηκόσιν ἐν τῷ λόγῳ ταύτην	ἐπεκήρυξεν	τὴν φωνήν, ἀφροντιστεῖν κελεύων τῶν
[1, 6]	ὀπίσω ἐπιλανθανόμενος, τοῖς δὲ ἔμπροσθεν	ἐπεκτεινόμενος,	κατὰ σκοπὸν διώκω εἰς τὸ
[1, 6]	τῆς κακίας ἐκδυσάμενοι τὸν χιτῶνα,	ἐπενδυσάμενοι	δὲ τὴν ἀφθαρσίαν τοῦ Χριστοῦ,
[1, 8]	ὡς οἷόν τε διὰ βραχυτάτων	ἐπεξελθεῖν·	ἐπεὶ λυσιτελής πως ἡ τοιάδε
[1, 6]	τὸ πρὸς τοῦ ἀποστόλου εἰρημένον	ἐπεξηγητέον	γάλα ὑμᾶς ἐπότισα, ὡς νηπίους
[1, 7]	καὶ ἐπὶ τοῖς νεοσσοῖς αὐτοῦ	ἐπεπόθησεν,	διεὶς τὰς πτέρυγας αὐτοῦ ἐδέξατο
[1, 6]	πονουμένη, οἷον τὸ μάννα οὐρανόθεν	ἐπερρέετο	τοῖς παλαιοῖς Ἑβραίοις, ἡ τῶν
[1, 6]	θανάτου κεχωρισμένοι. Σωτηρία τοίνυν τὸ	ἕπεσθαι	Χριστῷ. Ὃ γὰρ γέγονεν ἐν
[1, 9]	ἀπέκτεννεν αὐτούς, ἐξεζήτουν αὐτὸν καὶ	ἐπέστρεφον	καὶ ὤρθριζον πρὸς τὸν θεὸν
[1, 8]	ἐκ πυρός, καὶ οὐδ´ ὣς	ἐπεστρέψατε	πρός με, λέγει κύριος» Ὁρᾶτε
[1, 6]	τῶν ἀμεινόνων τῶν χειρόνων χωρισμόν·	ἕπεται	δὲ ἐξ ἀνάγκης τῷ ὑπομνησθέντι
[1, 8]	τουτέστι τῇ εἰς Χριστὸν πίστει.	Ἕπεται	δὲ τῷ ἀγαθῷ, ᾗ φύσει
[1, 8]	κατ´ ἀξίαν ἑκάστῳ ἐστὶν ἀπονεμητική,	ἕπεται	δὲ τῷ συμφέροντι τὸ ὠφέλιμον.
[1, 2]	ῥήσεως, καθὸ ἡ δικαία κρίσις	ἕπεται,	καὶ τοῦτο ἐμφανῶς διὰ τῶν
[1, 1]	Ἴασις οὖν τῶν παθῶν ἐνθένδε	ἕπεται,	κατὰ τὰς παραμυθίας τῶν εἰκόνων
[1, 7]	εἰς Αἴγυπτον» Ὅρα πῶς μὲν	ἕπεται	τῷ δικαίῳ ὁ παιδαγωγός, ὅπως
[1, 6]	κελεῦσαι αὐτὸν πάντα γίνεται, οὕτως	ἕπεται	τῷ χαρίσασθαι μόνον βουληθῆναι αὐτὸν
[1, 6]	πρόσωπον πρὸς πρόσωπον» Διὸ κἀκεῖνο	ἐπήγαγεν·	ἀλλ´ οὐδὲ ἔτι νῦν δύνασθε,
[1, 8]	σύνεσιν ὀξύνων. Διὰ τοῦτο ἐναργῶς	ἐπήγαγεν·	ἐξεγείρων καθεύδοντα ἐκ βαθέος ὕπνου»
[1, 5]	καὶ ὅσα ἄλλα τούτοις οἰκείως	ἐπήγαγεν.	Καὶ οὔτί γε μόνον τὸ
[1, 8]	μου ὁ γεωργός ἐστιν» εἶτα	ἐπήγαγεν	πάλιν πᾶν κλῆμα ἐν ἐμοὶ
[1, 6]	προαιρέσεως τὸν παιδαγωγόν; Εἶτα μέντοι	ἐπήγαγεν	τὴν ἁπάσης ἐκτὸς προσωποληψίας φωνήν·
[1, 6]	τῇ ἀναπαύσει τὸ αὐτὸ τοῦτο	ἐπήγγελται	γάλα καὶ μέλι. Εἰκότως γάλα
[1, 8]	ἐπιθυμήσει τιμωρεῖσθαι ὁ ὑπὲρ τῶν	ἐπηρεαζόντων	ἡμᾶς προσεύχεσθαι διδάσκων. Ἀλλὰ ὅτι
[1, 6]	βαπτιζομένῳ τῷ κυρίῳ ἀπ´ οὐρανῶν	ἐπήχησε	φωνὴ μάρτυς ἠγαπημένου υἱός μου
[1, 6]	κάθαρσιν παραλαμβανόμενον καθάπερ τὸ βάπτισμα	ἐπὶ	ἀφέσει ἁμαρτιῶν. Μίγνυται δὲ καὶ
[1, 5]	προσηγορίᾳ τοῦ νηπίου, ὅτι οὐκ	ἐπὶ	ἀφρόνων τάττεται τὸ νήπιον· νηπύτιος
[1, 5]	φησιν ἡ γραφή, ὁμολογουμένως οἱ	ἐπὶ	γῆς εἰκότως ἂν πάντες κεκλήσονται
[1, 5]	οὐδὲ ἕρπομεν ὡς τὸ πρόσθεν	ἐπὶ	γῆς ὄφεων δίκην, ὅλῳ τῷ
[1, 5]	αὐτῶν ἐπ´ ὤμων ἀρθήσονται καὶ	ἐπὶ	γονάτων παρακληθήσονται· ὡς εἴ τινα
[1, 6]	ἐφρόνουν» ἐπειδὴ εἱπόμην τῷ νόμῳ·	ἐπὶ	δὲ γέγονα ἀνήρ» οὐκέτι τὰ
[1, 8]	ἐπὶ μὲν τοὺς πεσόντας ἀποτομίαν,	ἐπὶ	δὲ σὲ χρηστότητα, ἐὰν ἐπιμείνῃς
[1, 5]	ἡμεῖς λαός, τρυφερὸς ὡς παῖς.	Ἐπὶ	δὲ ταῖς καρδίαις τῶν ἀκάκων»
[1, 8]	ὁ πατήρ μου» φησὶ βρέχει	ἐπὶ	δικαίους καὶ ἀδίκους» Καὶ καθὸ
[1, 8]	καὶ ἀρρεπῶς, ὡς δὲ ἀγαθός,	ἐπὶ	δικαίους καὶ ἀδίκους ὁμοίως. Σαφέστατα
[1, 10]	καὶ ἐπαινετικὸν μεταχειριστέον καὶ καθάπερ	ἐπὶ	ζυγοῦ τὰς ἰσοστασίους ἀντισηκώσωμεν τοῦ
[1, 6]	καὶ μέλιτι προσφυῶς καὶ τοῦτο	ἐπὶ	καθάρσει πάλιν μετὰ γλυκείας τῆς
[1, 6]	τὴν πρὸς τὸ ὕδωρ μῖξιν	ἐπὶ	κάθαρσιν παραλαμβανόμενον καθάπερ τὸ βάπτισμα
[1, 10]	ὁδῷ ἁμαρτωλῶν οὐκ ἔστη καὶ	ἐπὶ	καθέδραν λοιμῶν οὐκ ἐκάθισεν· ἀλλ´
[1, 8]	καὶ ὁ φοβούμενος κύριον ἐπιστρέφει	ἐπὶ	καρδίαν αὐτοῦ» ἐκλαθόμενοι δὲ τὸ
[1, 5]	καὶ διά γε τοῦ Δαβὶδ	ἐπὶ	μὲν τοῦ διαβόλου ἄνδρα αἱμάτων»
[1, 7]	Ὁρᾶτε τὰς λέξεις τῆς γραφῆς·	ἐπὶ	μὲν τοῦ νόμου ἐδόθη» φησὶ
[1, 8]	Παῦλος, χρηστότητα καὶ ἀποτομίαν θεοῦ·	ἐπὶ	μὲν τοὺς πεσόντας ἀποτομίαν, ἐπὶ
[1, 2]	παιδαγωγουμένων εὐγενῶς· τὸ δὲ μὴ	ἐπὶ	μήκιστον διατρῖψαι τοῖς ἁμαρτήμασι τελευταῖον
[1, 6]	διαμόρφωσις τοῦ συλληφθέντος τῷ τῆς	ἐπὶ	μῆνα καθάρσεως ὑπολελειμμένῳ καθαρῷ περιττώματι
[1, 6]	ἣν ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδεν οὐδὲ	ἐπὶ	νοῦν ἀνθρώπου {οὐκ} ἀνέβη» εἰδέναι
[1, 5]	παιδεία τοῦ παιδίου ἐκείνου, ἣ	ἐπὶ	πάντας διήκει τοὺς παῖδας ἡμᾶς
[1, 8]	ἐστὶ καὶ νεφῶν, καθὸ δὲ	ἐπὶ	πάντας, δικαίως ἰσοστατεῖ καὶ ἀρρεπῶς,
[1, 8]	ἐπιλάμπει τὸν ἥλιον τὸν αὑτοῦ	ἐπὶ	πάντας» Παρασημειωτέον ἐνταῦθα ὅτι τὸν
[1, 9]	τὸ σῴζειν· ἔλεος δὲ κυρίου	ἐπὶ	πᾶσαν σάρκα· ἐλέγχων καὶ παιδεύων
[1, 1]	λόγος, προτρέπων ἄνωθεν, ἔπειτα παιδαγωγῶν,	ἐπὶ	πᾶσιν ἐκδιδάσκων. ~Ὅτι διὰ τὰς
[1, 6]	νοεῖσθαι τὸ κήρυγμα δύναται τὸ	ἐπὶ	πλεῖστον κεχυμένον, βρῶμα δὲ ἡ
[1, 9]	οὐρανὸς ἐπὶ τούτῳ καὶ ἔφριξεν	ἐπὶ	πλείω ἡ γῆ· ὅτι δύο
[1, 2]	ὁ θεός μου, τὸν ἐλπίζοντα	ἐπὶ	σοί· ἐλέησόν με, κύριε, ὅτι
[1, 5]	μηνυόμενον χαίροντας ἡμᾶς καὶ γελῶντας	ἐπὶ	σωτηρίᾳ ὡς τὸν Ἰσαάκ. Ἐγέλα
[1, 1]	ἡγεμών, ὁ λόγος, ὁπηνίκα μὲν	ἐπὶ	σωτηρίαν παρεκάλει, προτρεπτικὸς ὄνομα αὐτῷ
[1, 8]	παιδαγωγός, ἐκκαλεῖται δὲ τοὺς κλητοὺς	ἐπὶ	τὰ βελτίω καὶ τοὺς ἀδικεῖν
[1, 10]	τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ οὐκ ἔθετο	ἐπὶ	τὰ ἐνθυμήματα οἴκου Ἰσραήλ, καὶ
[1, 10]	δικαίου πλάστιγγας. Τῇ μὲν οὖν	ἐπὶ	τὰ συμφέροντα προτροπῇ ὁ παιδαγωγὸς
[1, 10]	ἀλήθειαν· τάδε λέγει κύριος· στῆτε	ἐπὶ	ταῖς ὁδοῖς καὶ ἴδετε καὶ
[1, 5]	τὸν πατέρα σκιρτητικούς, οὐχὶ τοὺς	ἐπὶ	ταῖς τῶν πλησίον γυναιξὶν χρεμετίζοντας
[1, 8]	καταστήσας δὲ εἰς δέος τὴν	ἐπὶ	τὰς ἁμαρτίας ἀνέκοψεν φορὰν καὶ
[1, 8]	ἐστιν ὁ ἀποδιδοὺς ἁμαρτίας πατέρων	ἐπὶ	τέκνα τοῖς μισοῦσι καὶ ποιῶν
[1, 10]	αὐτοπροσωπεῖ ὁ κύριος. Σαφέστατα δὲ	ἐπὶ	τὴν ἀγαθωσύνην καλεῖ διὰ Σολομῶντος
[1, 6]	τῇ σφῶν αὐτῶν μεγαλαύχῳ σοφίᾳ	ἐπὶ	τὴν ἁπλότητα τὴν ἀληθῆ. Πρωτόγονον
[1, 10]	ταύτης καλῶν. Ναὶ μὴν καὶ	ἐπὶ	τὴν γνῶσιν παρακαλεῖ διὰ μὲν
[1, 9]	Ἱερεμίου· ἵπποι θηλυμανεῖς ἐγενήθησαν, ἕκαστος	ἐπὶ	τὴν γυναῖκα τοῦ πλησίον αὐτοῦ
[1, 8]	τῶν τῆς ψυχῆς παθῶν νουθετῶν,	ἐπὶ	τὴν ἱερὰν τῆς πολιτείας ὁμόνοιαν
[1, 2]	ἐνθρονίζεται δὲ οὗτος ἐν ἐγκεφάλῳ,	ἐπὶ	τὴν μετάνοιαν παλινδρομῆσαι. Ἔπειτα ὀλίγα
[1, 9]	ἐκλακτίσαντος λαοῦ καὶ ἀποσκιρτήσαντος, ὅμως	ἐπὶ	τὴν μετάνοιαν παρακαλεῖ καί φησιν
[1, 10]	ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν. Ἄγει δὲ	ἐπὶ	τὴν μετάνοιαν σωτηρίας χάριν τῆς
[1, 9]	τῆς πορνείας ἐνυβρίσας ὀνόματι, αὖθις	ἐπὶ	τὴν σεμνότητα ἐντρέπων μετακαλεῖται. Κατανεμέσησις
[1, 7]	ὁ παιδαγωγὸς ἄγει τοὺς παῖδας	ἐπὶ	τὴν σωτήριον δίαιταν τῆς ἡμῶν
[1, 10]	εὐεργεσίας ἐνεδείξατο τὴν εὐποιίαν, τεχνικώτατα	ἐπὶ	τὴν χρῆσιν ἡμᾶς καὶ τὴν
[1, 5]	νήπιον καὶ ἀληθινόν, ὃ εὐλογηθήσεται	ἐπὶ	τῆς γῆς» Ἀλληγορῶν δὲ αὖθις
[1, 8]	εἰς αὐτούς, μετὰ θυμοῦ συρόντων	ἐπὶ	τῆς γῆς. Ἔξωθεν ἀτεκνώσει αὐτοὺς
[1, 6]	αἷμα εἰς γάλα, ἀναλόγως τῇ	ἐπὶ	τῆς ἑλκώσεως εἰς πῦον τοῦ
[1, 5]	ἐστιν ἁπλότητος καὶ ἀληθείας ὑπόστασις.	Ἐπὶ	τίνα γάρ» φησίν, ἐπιβλέψω ἢ
[1, 13]	οὖσαι τὴν ἀλήθειαν ἔχουσαι σκοπόν,	ἐπὶ	τὸ ἔσχατον ὀρεκτόν, ὃ τέλος
[1, 8]	Τιμωρία δέ ἐστιν ἀνταπόδοσις κακοῦ	ἐπὶ	τὸ τοῦ τιμωρουμένου συμφέρον ἀναπεμπομένη.
[1, 6]	μὴ οὐχὶ καὶ τὸ αἷμα	ἐπὶ	τὸ φωτεινότατον καὶ λευκότατον ὑπὸ
[1, 6]	ἀπορρυπτόμεθα, χάρισμα δὲ ᾧ τὰ	ἐπὶ	τοῖς ἁμαρτήμασιν ἐπιτίμια ἀνεῖται, φώτισμα
[1, 6]	αὐτὸν οὖν τρόπον καὶ ἡμεῖς	ἐπὶ	τοῖς ἡμαρτημένοις μετανενοηκότες, ἀποταξάμενοι τοῖς
[1, 6]	τῶν βελτιόνων ἡ μετάνοια ἡ	ἐπὶ	τοῖς ἥττοσιν· αὐτὸ γοῦν τὸ
[1, 7]	ἀετὸς σκεπάσαι νοσσιὰν αὐτοῦ καὶ	ἐπὶ	τοῖς νεοσσοῖς αὐτοῦ ἐπεπόθησεν, διεὶς
[1, 10]	γυμνὸν περιβαλεῖ, τὸ ἀργύριον αὐτοῦ	ἐπὶ	τόκῳ οὐ δώσει καὶ πλεόνασμα
[1, 9]	προσενήνεκται, εἴ πως ἀναχαιτίσαι τῆς	ἐπὶ	τὸν θάνατον ὁρμῆς. Λέγει γοῦν
[1, 10]	γάρ, ἐπίστρεφε, ὡς ὁ τρυγῶν	ἐπὶ	τὸν κάρταλλον αὐτοῦ» λέγει. Ὁρᾷς
[1, 5]	κατατρέχοντες καλοῦσιν, ὁρᾶτε πῶς βλασφημοῦσιν	ἐπὶ	τὸν κύριον τοὺς εἰς θεὸν
[1, 6]	οὗ πεπιστευκότες εἰς τὸν θεὸν	ἐπὶ	τὸν λαθικηδέα μαζὸν» τοῦ πατρός,
[1, 5]	τίνα γάρ» φησίν, ἐπιβλέψω ἢ	ἐπὶ	τὸν πρᾶον καὶ ἡσύχιον; Τοιοῦτος
[1, 8]	κύριον ζήσεται· ἡ γὰρ ἐλπὶς	ἐπὶ	τὸν σῴζοντα αὐτούς» Ὁ δὲ
[1, 9]	τὸ δι´ αὐτοῦ, ἄμφω περιλαβὼν	ἐπὶ	τοῦ αὐτοῦ ψάλλει θεοῦ· δικαιοσύνη
[1, 6]	τὸ μέλιτος γλυκίων ῥέεν αὐδὴ»	ἐπὶ	τοῦ λόγου λελέχθαι μοι δοκεῖ,
[1, 5]	ἐδόθη ἡμῖν, οὗ ἡ ἀρχὴ	ἐπὶ	τοῦ ὤμου αὐτοῦ, καὶ ἐκλήθη
[1, 9]	δικαιοσύνης ἀρχαίας σύμβολον. Ἔπειτα δὲ	ἐπὶ	τοὺς ἀνθρώπους καταβέβηκεν ἡ δικαιοσύνη
[1, 8]	λόγος, ὅτι αὐτὸς χρηστός ἐστιν	ἐπὶ	τοὺς ἀχαρίστους καὶ πονηρούς» καὶ
[1, 6]	τοῦ πόρου, τὴν δὲ ὁρμὴν	ἐπὶ	τοὺς μαστοὺς τὸ αἷμα λαμβάνει
[1, 6]	τοῦ παντρόφου καὶ γενεσιουργοῦ θεοῦ	ἐπὶ	τοὺς φλεγμαίνοντας ἤδη μαστοὺς καὶ
[1, 10]	κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς» καὶ τὰ	ἐπὶ	τούτοις, ἃ αὐτοπροσωπεῖ ὁ κύριος.
[1, 8]	μου ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς»	ἐπὶ	τούτοις αὖθις ὁ πατήρ μου»
[1, 6]	μετὰ στέατος ἀρνῶν» καὶ τὰ	ἐπὶ	τούτοις ἔδωκεν αὐτοῖς· ἀλλὰ καὶ
[1, 5]	τέλος ὑπομεινάντων μαρτυρία καὶ ἡ	ἐπὶ	τούτοις εὐχαριστία, αὕτη {δέ} ἐστιν
[1, 9]	τοῦ πλησίον αὐτοῦ ἐχρεμέτιζεν. Μὴ	ἐπὶ	τούτοις οὐκ ἐπισκέψομαι; λέγει κύριος·
[1, 8]	οἷον ἐκ τρυτάνης ἰσοσθενοῦς, ἔγνωμεν.	Ἐπὶ	τούτου καὶ ἡ σοφία διαρρήδην
[1, 9]	διὰ Ἱερεμίου· ἐξέστη ὁ οὐρανὸς	ἐπὶ	τούτῳ καὶ ἔφριξεν ἐπὶ πλείω
[1, 5]	εὐαγγελίῳ· σταθείς» φησίν, ὁ κύριος	ἐπὶ	τῷ αἰγιαλῷ πρὸς τοὺς μαθητάς—
[1, 5]	ἐξακουστέον, τοὺς νηπίους καὶ αὐτοὶ	ἐπὶ	τῶν ἁπλῶν ἐκδέξονται, χαίρωμεν τῇ
[1, 7]	ἐδέξατο αὐτοὺς καὶ ἀνέλαβεν αὐτοὺς	ἐπὶ	τῶν μεταφρένων αὐτοῦ· κύριος μόνος
[1, 10]	ὁ ποιῶν τὴν δικαιοσύνην, οὐκ	ἐπὶ	τῶν ὀρέων φάγεται, καὶ τοὺς
[1, 5]	καὶ αὐτὸς πρᾶος καὶ ἐπιβεβηκὼς	ἐπὶ	ὑποζύγιον καὶ πῶλον νέον. Οὐκ
[1, 5]	σῴζων, καὶ αὐτὸς πρᾶος καὶ	ἐπιβεβηκὼς	ἐπὶ ὑποζύγιον καὶ πῶλον νέον.
[1, 9]	πάσῃ καταχρώμενος σοφίας μηχανῇ, σῴζειν	ἐπιβέβληται	τοὺς νηπίους, νουθετῶν, ἐπιτιμῶν, ἐπιπλήττων,
[1, 8]	Οὗ γὰρ τὸ πρόσωπον κυρίου	ἐπιβλέπει,	εἰρήνη καὶ ἀγαλλίασις, οὗ δὲ
[1, 5]	ὑπόστασις. Ἐπὶ τίνα γάρ» φησίν,	ἐπιβλέψω	ἢ ἐπὶ τὸν πρᾶον καὶ
[1, 6]	σοφοὺς σφᾶς ἡγούμενοι τετύφωνται. Καὶ	ἐπιβοᾶται,	ἀγαλλιώμενος καὶ ὑπερευφραινόμενος, οἱονεὶ συντραυλίζων
[1, 8]	μή, ἀλλ´ ὁ μὲν ἐχθρὸς	ἐπιγελῶν,	ὁ δὲ φίλος εὐνοῶν. Οὐκ
[1, 6]	Ἐφωτίσθημεν γάρ· τὸ δὲ ἔστιν	ἐπιγνῶναι	τὸν θεόν. Οὔκουν ἀτελὴς ὁ
[1, 6]	τὸ δὲ βρῶμα τὰς πνευματικὰς	ἐπιγνώσεις,	σφᾶς αὐτοὺς ἀνάγοντες εἰς γνῶσιν,
[1, 9]	γὰρ οὐ δέχεσθε τὴν φιλανθρωπίαν,	ἐπιγνώσεσθε	τὴν ἐξουσίαν. Λοιδορία δέ ἐστι
[1, 6]	συνέδησεν κακῶς, ταῦτα διὰ τῆς	ἐπιγνώσεως	ἀναλύεται καλῶς. Τὰ δὲ δεσμὰ
[1, 5]	ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τῆς	ἐπιγνώσεως	τοῦ θεοῦ, εἰς ἄνδρα τέλειον,
[1, 7]	θεοῦ θεραπείας καὶ παίδευσις εἰς	ἐπίγνωσιν	ἀληθείας ἀγωγή τε ὀρθὴ ἀνάγουσα
[1, 11]	μόνος ὑπὲρ ἡμῶν ἱερεῖον ἑαυτὸν	ἐπιδέδωκεν,	ὁ γὰρ ἀγαθὸς ποιμὴν τὴν
[1, 3]	ἀρετὴν πρακτικὴν ἅμα καὶ θεωρητικὴν	ἐπιδεικνύς,	καὶ δὴ νόμον ὑπολαμβάνοντες τὸν
[1, 1]	τῶν πεπλανημένων πρότερον τοῖς ὕστερον	ἐπιδεικνὺς	τὰς εἰκόνας. Ἄμφω δὲ ὠφελιμώτατα,
[1, 5]	ἐκκλησίαν, ἐποπτεύει τὴν ἑαυτοῦ, μόνον	ἐπιδεικνὺς	τὸ πρόσωπον τὸ αὑτοῦ τὸ
[1, 9]	τὰ πλημμελήματα, τὰ δὲ προσόντα	ἐπιδείκνυσιν	ἁμαρτήματα εἰς τὴν τῶν ὁμοίων
[1, 9]	αὐτοῦ. Ὅρα πῶς τὸ δίκαιον	ἐπιδείκνυται	τοῦ παιδαγωγοῦ τὸ περὶ τὰς
[1, 9]	τῶν παθῶν φλεγμονὰς τοῦ σωτῆρος	ἐπιδεόμεθα·	ὃ δὲ οὐ μόνον τὰ
[1, 9]	ὅσον ἔρρωνται, οἱ δὲ νοσοῦντες	ἐπιδέονται	τῆς τέχνης, οὕτως καὶ ἡμεῖς
[1, 9]	ὑπὲρ ἡμῶν, τὴν ψυχὴν αὐτοῦ,	ἐπιδιδούς,	καὶ μεγαλωφελὴς καὶ φιλάνθρωπος, ὅτι
[1, 4]	ἀγαθὴν ἀσπασάμενοι πειθαρχίαν σφᾶς αὐτοὺς	ἐπιδῶμεν	κυρίῳ, τὸν βεβαιότατον τῆς πίστεως
[1, 5]	λοιπὸν δέ ἐστι τοὺς παῖδας	ἐπιθεωρῆσαι,	οὓς αἰνίττεται ἡ γραφή, εἶτα
[1, 8]	λόγος ἡ μάχαιρα, καρποφορεῖν, οὐκ	ἐπιθυμεῖν	τὰς ὀρέξεις ἀναγκάσας. Ἡ δὲ
[1, 8]	συμφέρον ἀναπεμπομένη. Οὐκ ἂν δὲ	ἐπιθυμήσει	τιμωρεῖσθαι ὁ ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων
[1, 7]	ἀπέκτειναν ἀνθρώπους καὶ ἐν τῇ	ἐπιθυμίᾳ	αὐτῶν ἐνευροκόπησαν ταῦρον· ἐπικατάρατος ὁ
[1, 13]	θηρίον δὲ δὴ ἄλογον, ἔκδοτον	ἐπιθυμίαις,	ᾧ πᾶσαι ἐπικάθηνται ἡδοναί. Τὸ
[1, 10]	τὰ ἁμαρτήματα, μειῶν μὲν τὴν	ἐπιθυμίαν,	ἅμα δὲ καὶ ἐλπίδα ἐνδιδοὺς
[1, 13]	ἀξιοῦσιν οἱ φιλόσοφοι, τὴν μὲν	ἐπιθυμίαν	ὄρεξιν ἀπειθῆ λόγῳ, τὸν δὲ
[1, 4]	καὶ θηλείᾳ, ἀνθρώπῳ δὲ ἀπόκειται	ἐπιθυμίας	διχαζούσης αὐτὸν κεχωρισμένῳ. Κοινὸν οὖν
[1, 6]	τὸν παθητὸν ἄνθρωπον, τὰς σαρκικὰς	ἐπιθυμίας	ἐξορροῦσα, εἰς ἀιδιότητα συστέλλει τὸν
[1, 5]	τῷ σώματι περὶ τὰς ἀνοήτους	ἐπιθυμίας	ἰλυσπώμενοι, ἀνατεινόμενοι δὲ ἄνω τῇ
[1, 6]	οἱ πάντες ἀποθέμενοι τὰς σαρκικὰς	ἐπιθυμίας	ἴσοι καὶ πνευματικοὶ παρὰ τῷ
[1, 6]	ἐκείνας εἰς φθορὰν τὰς σαρκικὰς	ἐπιθυμίας.	Οὕτως πολλαχῶς ἀλληγορεῖται ὁ λόγος,
[1, 9]	βίῳ νοσοῦντες περί τε τὰς	ἐπιθυμίας	τὰς ἐπονειδίστους περί τε τὰς
[1, 12]	τὰς ῥίζας τῶν ἀλόγων ἐκκόπτων	ἐπιθυμιῶν,	παραγγέλλων μὲν ὧν ἀπέχεσθαι δεῖ,
[1, 6]	ἐστε» τὰ τῆς σαρκὸς φρονοῦντες,	ἐπιθυμοῦντες,	ἐρῶντες, ζηλοῦντες, μηνιῶντες, φθονοῦντες· οὐ
[1, 13]	διὸ καὶ ἐπιφέρει· παντὸς ὑποκάτω	ἐπικαθημένου	χρεμετίζει. Οὐκέτι λαλεῖ, φησίν, ὁ
[1, 13]	ἄλογον, ἔκδοτον ἐπιθυμίαις, ᾧ πᾶσαι	ἐπικάθηνται	ἡδοναί. Τὸ δὲ κατορθούμενον κατὰ
[1, 7]	τῇ ἐπιθυμίᾳ αὐτῶν ἐνευροκόπησαν ταῦρον·	ἐπικατάρατος	ὁ θυμὸς αὐτῶν. Τίς ἂν
[1, 6]	ὡς αἷμα πλούσιον ὁ λόγος	ἐπικέχυται	τῷ βίῳ· ἡ κρᾶσις δὲ
[1, 4]	παιδάριον σφόδρα. Ἄρνες δὲ δὴ	ἐπίκοινόν	ἐστιν ἀφελείας ὄνομα ἄρρενός τε
[1, 4]	μοι δοκοῦσιν οἱ Ἀττικοὶ παιδάριον	ἐπικοίνως	οὐ μόνον τὸ ἄρρεν ἀλλὰ
[1, 8]	αὖθις ὁ πατήρ μου» φησὶν	ἐπιλάμπει	τὸν ἥλιον τὸν αὑτοῦ ἐπὶ
[1, 9]	γέγονεν ἀρχή, καὶ τὸν ἥλιον	ἐπιλάμποντος	τὸν αὑτοῦ καὶ τὸν υἱὸν
[1, 6]	ἓν δέ, τὰ μὲν ὀπίσω	ἐπιλανθανόμενος,	τοῖς δὲ ἔμπροσθεν ἐπεκτεινόμενος, κατὰ
[1, 8]	ἐπὶ δὲ σὲ χρηστότητα, ἐὰν	ἐπιμείνῃς	τῇ χρηστότητι» τουτέστι τῇ εἰς
[1, 7]	ῥίζης Ἰεσσαί. Ὅρα καὶ τὴν	ἐπιμέλειαν	καὶ τὴν σοφίαν καὶ τὴν
[1, 8]	κατὰ γνώμην ὠφελεῖν, ὅτι μὴ	ἐπιμελεῖσθαι	{τοῦ ἀνθρώπου} κήδεται ἄρα καὶ
[1, 8]	κήδεται μέν, οὐχὶ δὲ καὶ	ἐπιμελεῖται	αὐτοῦ. Κρεῖττον μὲν γὰρ τὸ
[1, 8]	{τοῦ ἀνθρώπου} κήδεται ἄρα καὶ	ἐπιμελεῖται	τοῦ ἀνθρώπου ὁ θεός. Τοῦτο
[1, 6]	καὶ κηρίον» ἀνάγει. Ναὶ μὴν	ἐπιμίγνυται	τὸ γάλα καὶ οἴνῳ τῷ
[1, 7]	τε ἅμα καὶ παλλακίσιν ἀναρίθμοις	ἐπιμίσγονται,	καθάπερ οἱ κάπροι εἰς συνουσίαν
[1, 7]	ῥάβδος οὐκ ἰᾶται, τὸ πῦρ	ἐπινέμεται.	Ἐξελεύσεται» φησί, ῥάβδος ἐκ τῆς
[1, 9]	καταπεφρονηκότας. Ὀλιγωρεῖται μὲν γὰρ ὡς	ἐπίπαν	τὸ ἀγαθὸν χρηστευόμενον ἀεί, θεραπεύεται
[1, 9]	δὲ οὐ μόνον τὰ ἤπια	ἐπιπάσσει	φάρμακα, ἀλλὰ καὶ τὰ στυπτικά.
[1, 6]	ἐμβρύῳ καὶ διὰ μητρῴου πρότερον	ἐπιπεμπόμενον	ὀμφαλοῦ εἴτε αὖ τὸ καταμήνιον
[1, 9]	κύριος» Ἐπίπληξις δέ ἐστιν ἐπιτίμησις	ἐπιπληκτικὴ	ἢ ψόγος πληκτικός, κέχρηται δὲ
[1, 9]	δὲ αὐστηρὸν τοῦ ἐλέγχου καὶ	ἐπιπληκτικὸν	διὰ Σολομῶντος παραμυθούμενος λέγει αἰνιττόμενος
[1, 10]	νοῦ ἐνθεματισμός, ὡς εἶναι τὸ	ἐπιπληκτικὸν	εἶδος νοῦ περιποιητικόν. Ἀλλὰ γὰρ
[1, 10]	γὰρ ἦν φάσκειν ἡμᾶς τὸ	ἐπιπληκτικὸν	καὶ ψεκτικὸν εἶδος τῆς παιδαγωγίας
[1, 9]	λέγει κύριος τῶν δυνάμεων» τὰς	ἐπιπλήξεις	τῶν ἁμαρτωλῶν πλαγίας αἰνιττόμενος ὁδούς.
[1, 9]	ἐπαναδίπλωσις τοῦ ὀνόματος ἰσχυρὰν τὴν	ἐπίπληξιν	πεποίηται. Ὁ γὰρ εἰδὼς τὸν
[1, 9]	καὶ ἐμὲ ἐγκατέλιπον, λέγει κύριος»	Ἐπίπληξις	δέ ἐστιν ἐπιτίμησις ἐπιπληκτικὴ ἢ
[1, 8]	Ἡ δὲ πρὸς τοὺς ἁμαρτάνοντας	ἐπίπληξις	ἔχει σκοπὸν τὴν σωτηρίαν, μεθαρμοζομένου
[1, 9]	ἔστι πίστις» Ἐπισκοπὴ δέ ἐστιν	ἐπίπληξις	σφοδρά. Κέχρηται τῷ εἴδει τούτῳ
[1, 9]	γὰρ θανεῖται. Ἔλεγχος γὰρ καὶ	ἐπίπληξις,	ὥσπερ οὖν καὶ τοὔνομα αἰνίττεται,
[1, 10]	χρηστὰ δὲ τέρπου. Τὸ δὲ	ἐπιπλήσσειν	καὶ νουθετεῖν καλεῖται, τὸ δὲ
[1, 10]	παραγγέλλειν Πυθαγόρας· δειλὰ μὲν ἐκπρήξας	ἐπιπλήσσεο,	χρηστὰ δὲ τέρπου. Τὸ δὲ
[1, 9]	ἐπιβέβληται τοὺς νηπίους, νουθετῶν, ἐπιτιμῶν,	ἐπιπλήττων,	ἐλέγχων, ἀπειλούμενος, ἰώμενος, ἐπαγγελλόμενος, χαριζόμενος,
[1, 6]	ἀρτιγέννητα βρέφη τὸ λογικὸν γάλα	ἐπιποθήσατε,	ἵνα ἐν αὐτῷ αὐξηθῆτε εἰς
[1, 6]	λουτρὸν τὸ πνευματικόν· οἱ γοῦν	ἐπιρροφοῦντες	τῷ προειρημένῳ γάλακτι ψυχροῦ ὀλίγον
[1, 1]	κατὰ τὰς παραμυθίας τῶν εἰκόνων	ἐπιρρωννύντος	τοῦ παιδαγωγοῦ τὰς ψυχὰς καὶ
[1, 7]	φυλάττων ᾗ δ´ ἂν ἡμέρᾳ	ἐπισκέπτωμαι»	φησίν, ἐπάξω ἐπ´ αὐτοὺς τὴν
[1, 9]	ἐχρεμέτιζεν. Μὴ ἐπὶ τούτοις οὐκ	ἐπισκέψομαι;	λέγει κύριος· ἢ ἐν λαῷ
[1, 9]	Καὶ πάλιν διὰ Ὠσηὲ οὐκ	ἐπισκέψομαι»	φησὶν αὐτούς; ὅτι αὐτοὶ μετὰ
[1, 2]	παραχρῆμα τὴν κεφαλὴν συμβουλεύων, τὰς	ἐπισκιαζούσας	τῷ λογισμῷ τῆς ἀγνοίας κόμας
[1, 5]	βασιλεὺς ὁ Χριστὸς ἄνωθεν ἡμῶν	ἐπισκοπεῖ	τὸν γέλωτα καὶ διακύψας τῆς
[1, 9]	φησίν, οἷς οὐκ ἔστι πίστις»	Ἐπισκοπὴ	δέ ἐστιν ἐπίπληξις σφοδρά. Κέχρηται
[1, 6]	οὕτως καὶ οἱ βαπτιζόμενοι, τὰς	ἐπισκοτούσας	ἁμαρτίας τῷ θείῳ πνεύματι ἀχλύος
[1, 10]	συνηγόρους ἡμῖν τῆς ζητήσεως ταύτης	ἐπισπάσασθαι	φιλοσόφους, οἵ φασιν ἐπαινετὸν εἶναι
[1, 9]	θεῷ· σεαυτὸν αἰτιῶ τὸν κριτὴν	ἐπισπώμενος.	~Ὅτι ὁ αὐτὸς θεὸς διὰ
[1, 7]	με πλάσαι σε ἐν κοιλίᾳ	ἐπίσταμαί	σε, καὶ πρὸ τοῦ σε
[1, 2]	ὁ λόγος ὁ παιδαγωγὸς τὴν	ἐπιστασίαν	εἴληχεν εἰς τὴν ἀλόγου κώλυσιν
[1, 2]	τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν ὁ παιδαγωγὸς	ἐπιστατεῖ.	Ἔοικεν δὲ ὁ παιδαγωγὸς ἡμῶν,
[1, 1]	καρδίᾳ» πράξεών τε ἁπασῶν λόγος	ἐπιστατεῖ	ὁ ὑποθετικός, τὰ δὲ πάθη
[1, 7]	τοῦ σπέρματός σου» Φιλίας ἐνταῦθα	ἐπιστατικῆς	ἐστι κοινωνία. Τοῦ δὲ Ἰακὼβ
[1, 5]	δικαιοσύνῃ. Αὐτίκα γοῦν ὁ ἀπόστολος	ἐπιστέλλων	πρὸς Κορινθίους φησίν· ἡρμοσάμην γὰρ
[1, 9]	σαφεστάτην αἰτίαν τῆς ἀπειλῆς· οὐκ	ἐπίστευσαν	ἐν τοῖς θαυμασίοις αὐτοῦ. Ὅταν
[1, 11]	παιδαγωγὸς τρισὶ τοῖς καλλίστοις κεκοσμημένος,	ἐπιστήμῃ,	εὐνοίᾳ, παρρησίᾳ· ἐπιστήμῃ μὲν ὅτι
[1, 11]	καλλίστοις κεκοσμημένος, ἐπιστήμῃ, εὐνοίᾳ, παρρησίᾳ·	ἐπιστήμῃ	μὲν ὅτι σοφία ἐστὶ πατρική,
[1, 1]	οὐ διδάξαι, σώφρονός τε, οὐκ	ἐπιστημονικοῦ	καθηγήσασθαι βίου. Καίτοι καὶ διδασκαλικὸς
[1, 5]	κεφαλὴν τὸν Χριστὸν ἀπειληφότες. Ἐνταῦθα	ἐπιστῆσαι	δίκαιον τῇ προσηγορίᾳ τοῦ νηπίου,
[1, 5]	γραφή, εἶτα τὸν παιδαγωγὸν αὐτοῖς	ἐπιστῆσαι.	Οἱ παῖδες ἡμεῖς· πολλαχῶς δὲ
[1, 7]	σου» τὴν εὐαγγέλιον καὶ ἡγεμόνιον	ἐπιστήσας	τοῦ λόγου δύναμιν· τὸ δὲ
[1, 5]	ἀκάκων» ἐν τῇ πρὸς Ῥωμαίους	ἐπιστολῇ	χαίρειν ὁ ἀπόστολος ὁμολογεῖ, καὶ
[1, 6]	ἐν τῇ προτέρᾳ πρὸς Κορινθίους	ἐπιστολῇ	ὧδέ πως γράφων· ἀδελφοί, μὴ
[1, 10]	Φησὶ γὰρ δι´ Ἰεζεκιήλ· ἐὰν	ἐπιστραφῆτε	ἐξ ὅλης τῆς καρδίας καὶ
[1, 10]	καὶ τῷ πεπλανημένῳ συγγνώμην νέμων	ἐπίστρεφε	γάρ, ἐπίστρεφε, ὡς ὁ τρυγῶν
[1, 10]	πεπλανημένῳ συγγνώμην νέμων ἐπίστρεφε γάρ,	ἐπίστρεφε,	ὡς ὁ τρυγῶν ἐπὶ τὸν
[1, 8]	λεγούσης καὶ ὁ φοβούμενος κύριον	ἐπιστρέφει	ἐπὶ καρδίαν αὐτοῦ» ἐκλαθόμενοι δὲ
[1, 9]	λυτρωτὴς αὐτῶν ἐστιν. Οὕτως οἶδεν	ἐπιστρέφοντας	αὐτοὺς διὰ τὸν φόβον, τῆς
[1, 9]	τῷ φόβῳ, ἀναστομῶν ἅμα καὶ	ἐπιστρέφων	δι´ αὐτοῦ πρὸς σωτηρίαν τὸν
[1, 9]	ὀχλούμενον ἰάσομαι καὶ τὸ πλανώμενον	ἐπιστρέψω	καὶ βοσκήσω αὐτοὺς ἐγὼ εἰς
[1, 9]	τοι καὶ αὐτὸς ὁ ἀπόστολος	ἐπιστύφει	παρ´ ἕκαστα τὰς ἐκκλησίας κατ´
[1, 10]	Εἰ τοίνυν τὴν περὶ τὸ	ἐπιστύφειν	τὴν ἀνθρωπότητα οἰκονομίαν, ἀγαθὴν οὖσαν
[1, 9]	λυποῦσιν, οἱ δὲ πρὸς ὠφέλειαν	ἐπιστύφοντες,	εἰ καὶ παραυτίκα λυπηροί, ἀλλὰ
[1, 9]	τὴν καρδίαν αὐτῆς, καὶ οὐκ	ἐπιστώθη	μετὰ τοῦ θεοῦ τὸ πνεῦμα
[1, 9]	ἀγωγῇ ἑξακοσίας χιλιάδας πεζῶν, τοὺς	ἐπισυναχθέντας	ἐν ᾗ ἔσχον σκληροκαρδίᾳ, μαστιγῶν,
[1, 7]	δὲ τὴν πορνείαν ὁ Θρᾷξ	ἐπισχεῖν	οὐκ ἴσχυσεν Ζώπυρος, ἀλλ´ ὠνητὸν
[1, 8]	οἰκείους ἑκάστων τρόπους, πῇ μὲν	ἐπιτείνοντος	αὐτοῦ, πῇ δὲ ἀνιέντος. Σαφέστατα
[1, 3]	δὲ ὡς ἔνι μάλιστα μιμουμένους	ἐπιτελεῖν	καθ´ ὁμοίωσιν τὰ ἔργα τοῦ
[1, 8]	πρᾶξαι κακὸν μηδὲ ἅπερ ἀπειλεῖ	ἐπιτελέσαι·	καταστήσας δὲ εἰς δέος τὴν
[1, 3]	τῆς αὐτοῦ προαιρέσεως, οὐ μόνον	ἐπιτελοῦντας	τὰ προσταττόμενα ἢ παραφυλάττοντας τὰ
[1, 9]	ἐξουσίαν. Λοιδορία δέ ἐστι ψόγος	ἐπιτεταμένος.	Κέχρηται δὲ τῇ λοιδορίᾳ ἐν
[1, 10]	πρὸς αἵρεσίν ἐστι καὶ φυγὴν	ἐπιτήδειος,	καθάπερ ποιεῖ διὰ τοῦ Δαβὶδ
[1, 6]	τοὺς τῶν ἐν κόσμῳ σοφῶν	ἐπιτηδειοτέρους	εἰς σωτηρίαν, οἳ σοφοὺς σφᾶς
[1, 1]	ὃς καθηγήσηται, καθαρὰν πρὸς γνώσεως	ἐπιτηδειότητα	εὐτρεπίζων τὴν ψυχήν, δυναμένην χωρῆσαι
[1, 9]	ἁμαρτήματα εἰς τὴν τῶν ὁμοίων	ἐπιτηδευμάτων	ἀποτροπήν. Ὥστε ἀγαθὸς μὲν ὁ
[1, 13]	μὴν τὸ κορυφαιότατον, αὐτὴν φιλοσοφίαν	ἐπιτήδευσιν	λόγου ὀρθότητος ἀποδιδόασιν, ὡς ἐξ
[1, 12]	εἰς εὐαισθησίαν καὶ σωτηρίαν φάρμακα,	ἐπιτηρῶν	μὲν τὴν εὐκαιρίαν, ἐλέγχων δὲ
[1, 8]	δὲ αὐτὸς οὗτος λόγος δίκην	ἐπιτιθεὶς	κριτής ἐστιν, περὶ οὗ καὶ
[1, 9]	τοῦ παιδαγωγοῦ τὸ περὶ τὰς	ἐπιτιμήσεις	καὶ τὸ ἀγαθὸν τοῦ θεοῦ
[1, 10]	καὶ ἄκμονος, τουτέστιν ἀπειλῆς, ἐλέγχου,	ἐπιτιμήσεως	ἐλαύνονται, οἱ δὲ αὐτῇ προσέχοντες
[1, 11]	λογικῆς, πρὸς δὲ καὶ τῆς	ἐπιτιμήσεως	τὸ δηκτικὸν καὶ τὸ ἀνακαθαρτικὸν
[1, 9]	ἐκ παραλλήλου δείκνυσι τὴν σωτηρίαν.	Ἐπιτίμησις	δέ ἐστι ψόγος ἐπ´ αἰσχροῖς
[1, 9]	λέγει κύριος» Ἐπίπληξις δέ ἐστιν	ἐπιτίμησις	ἐπιπληκτικὴ ἢ ψόγος πληκτικός, κέχρηται
[1, 9]	ἐντρέπων μετακαλεῖται. Κατανεμέσησις δέ ἐστιν	ἐπιτίμησις	νόμιμος ἢ ἐπιτίμησις τῶν υἱῶν
[1, 9]	δέ ἐστιν ἐπιτίμησις νόμιμος ἢ	ἐπιτίμησις	τῶν υἱῶν παρὰ τὸ προσῆκον
[1, 6]	ᾧ τὰ ἐπὶ τοῖς ἁμαρτήμασιν	ἐπιτίμια	ἀνεῖται, φώτισμα δὲ δι´ οὗ
[1, 8]	δ´ ἂν τῆς ἔχθρας τὰ	ἐπιτίμια.	Στέφανος ἄρα σοφίας» ᾗ φησιν
[1, 10]	ἀπετρέψατο τῆς αἰτίας διὰ τῆς	ἐπιτιμίας,	καὶ τὴν κόλασιν ἐπανατεινάμενος τὴν
[1, 10]	ἀπὸ προσώπου τῆς γῆς» Τὸ	ἐπιτίμιον	τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ τὸ εὐδιαφόρητον
[1, 9]	σῴζειν ἐπιβέβληται τοὺς νηπίους, νουθετῶν,	ἐπιτιμῶν,	ἐπιπλήττων, ἐλέγχων, ἀπειλούμενος, ἰώμενος, ἐπαγγελλόμενος,
[1, 7]	καταπνέουσιν ἀνέμοις ὑπείκει ποτὲ οὐδὲ	ἐπιτρέπει	αὐτοῖς τὸ παιδίον, ὥσπερ σκάφος,
[1, 6]	κύριος πάντων ὤν, ἀλλὰ ὑπὸ	ἐπιτρόπους	ἐστὶ καὶ οἰκονόμους ἄχρι τῆς
[1, 2]	μετάνοιαν παλινδρομῆσαι. Ἔπειτα ὀλίγα προσειπὼν	ἐπιφέρει	αἱ δὲ ἡμέραι αἱ πρότεραι
[1, 8]	ὁ θεὸς οὐχ ὑπὸ ὀργῆς	ἐπιφέρει,	ἀλλὰ τὸ δίκαιον σκοπεῖ, ὡς
[1, 7]	τὸ Ἰησοῦ προκηρυσσόμενον ἐν νόμῳ.	Ἐπιφέρει	γοῦν, τὸ λυσιτελὲς τῷ λαῷ
[1, 8]	μαρτυρῶν τῇ ἀληθείᾳ μετ´ ὀλίγα	ἐπιφέρει	ἐν τῇ ἀνοχῇ τοῦ θεοῦ,
[1, 9]	Ἱερεμίου πολλὰ καταμεμψάμενος τὸν λαὸν	ἐπιφέρει·	καὶ ἐμὲ ἐγκατέλιπον, λέγει κύριος»
[1, 6]	τοῦ τελείου ἐφιέμενος· διὸ καὶ	ἐπιφέρει	ὅσοι οὖν τέλειοι, τοῦτο φρονοῦμεν»
[1, 13]	ἀλογίστῳ κτήνει παρομοιωθείς, διὸ καὶ	ἐπιφέρει·	παντὸς ὑποκάτω ἐπικαθημένου χρεμετίζει. Οὐκέτι
[1, 6]	καὶ γάλα αὐτὸν ὀνομάζων ἐπότισα»	ἐπιφέρει·	πίνεται γὰρ ὁ λόγος, ἡ
[1, 7]	σωτηρίαν νεογνοὶ γεγόναμεν. Διὸ καὶ	ἐπιφέρει	προφήτην εἰς ἔθνη τέθεικά σε»
[1, 8]	Μὴ ἄδικος ὁ θεὸς ὁ	ἐπιφέρων	τὴν ὀργήν; μὴ γένοιτο. Λέγει
[1, 6]	τῶν νηπίων ἐγκαυχᾶσθαι τῷ κυρίῳ,	ἐπιφθεγγομένοις	πατρὸς δ´ ἐξ ἀγαθοῖο καὶ
[1, 6]	αἷμα λαμβάνει καὶ πολλῆς τῆς	ἐπιφορᾶς	γενομένης διατείνονται καὶ μεταβάλλει τὸ
[1, 8]	εἶναι ἀγαθὸν τὸν δίκαιον. Ἐνταῦθα	ἐπιφύονταί	τινες οὐκ ἀγαθὸν εἶναι φάμενοι
[1, 9]	σου; Καὶ πόρνη καλὴ καὶ	ἐπίχαρις,	ἡγουμένη φαρμάκων» Τεχνικῶς πάνυ τὴν
[1, 8]	τε αὖ ἐν μέρει προτρέπειν	ἐπιχειρεῖ	τοὺς αὐτούς. Οὓς γὰρ ὁ
[1, 6]	καὶ λεπτομερέστερον. Εἴτε γὰρ τὸ	ἐπιχορηγούμενον	αἷμα τῷ ἐμβρύῳ καὶ διὰ
[1, 9]	περί τε τὰς ἀκρασίας τὰς	ἐπιψόγους	καὶ περὶ τὰς ἄλλας τῶν
[1, 9]	ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐσκόπησε τρυφήν.	Ἐπίωμεν	δὲ ἤδη καὶ τὸν τρόπον
[1, 9]	ὑπηκούετε, λέγει κύριος, ἀλλὰ ἀκύρους	ἐποιεῖτε	τὰς ἐμὰς βουλάς, τοῖς δὲ
[1, 9]	τέκνα ἀποστάται, τάδε λέγει κύριος·	ἐποιήσατε	βουλὴν οὐ δι´ ἐμοῦ, καὶ
[1, 3]	τὸ οὗ ἕνεκεν ἄνθρωπος γέγονεν	ἐποίησεν	ὁ θεός, εἰ μὴ ἄνθρωπος
[1, 9]	γῆ· ὅτι δύο καὶ πονηρὰ	ἐποίησεν	ὁ λαὸς οὗτος· ἐμὲ ἐγκατέλιπον,
[1, 9]	ὁ κριτὴς ἔρχεται τὴν δίκην	ἐποίσων	τοῖς τὴν εὐζωίαν ἑλέσθαι μὴ
[1, 6]	τοῦ φιλοστόργου καὶ φιλανθρώπου πατρὸς	ἐπομβρήσαντος	τὸν λόγον αὐτὸς ἤδη τροφὴ
[1, 6]	ἤδη τῆς γῆς ὑπὸ μὲν	ἐπομβρίας	κατακλυσθὲν ἀποσύρεται τὸ σπέρμα, διὰ
[1, 2]	ἐλεγκτικῶς τὸ προυπάρξαν διὰ τῆς	ἑπομένης	δείκνυται ῥήσεως, καθὸ ἡ δικαία
[1, 7]	υἱῷ ὁ πατήρ, ὥρα ἡμῖν	ἑπομένοις	τῇ τάξει καὶ τὸν παιδαγωγὸν
[1, 12]	καὶ χρηστότητι. Τούτων ἤδη προδιηνυσμένων	ἑπόμενον	ἂν εἴη τὸν παιδαγωγὸν ἡμῶν
[1, 10]	ὅδε ὁ λόγος ἡμῖν παρῃτήθη.	Ἑπόμενον	γὰρ ἦν φάσκειν ἡμᾶς τὸ
[1, 1]	ὢν καὶ ὑποθετικὸς ἅμα ἄμφω,	ἑπόμενος	αὐτὸς αὑτῷ, παραινεῖ τὸν προτετραμμένον,
[1, 9]	περί τε τὰς ἐπιθυμίας τὰς	ἐπονειδίστους	περί τε τὰς ἀκρασίας τὰς
[1, 7]	θεὸν παιδαγωγία κατευθυσμὸς ἀληθείας εἰς	ἐποπτείαν	θεοῦ καὶ πράξεων ἁγίων ὑποτύπωσις
[1, 5]	τὴν τούτων συμπλοκήν, τὴν ἐκκλησίαν,	ἐποπτεύει	τὴν ἑαυτοῦ, μόνον ἐπιδεικνὺς τὸ
[1, 6]	ἅγιον ἐκεῖνο φῶς τὸ σωτήριον	ἐποπτεύεται,	τουτέστιν δι´ οὗ τὸ θεῖον
[1, 6]	ᾧ δὴ μόνῳ τὸ θεῖον	ἐποπτεύομεν,	οὐρανόθεν ἐπεισρέοντος ἡμῖν τοῦ ἁγίου
[1, 3]	καὶ πνευματικόν, ἀκριβολογίας ἐχόμενον, τὸ	ἐποπτικόν,	ὃ δὴ ὑπερκείσθω τὰ νῦν.
[1, 10]	λέγων μακάριος ἀνὴρ ὃς οὐκ	ἐπορεύθη	ἐν βουλῇ ἀσεβῶν καὶ ἐν
[1, 10]	τῇ ὁδῷ τοῦ θεοῦ εἰ	ἐπορεύθης,	κατῴκεις ἂν ἐν εἰρήνῃ εἰς
[1, 6]	πως τὸ ῥητόν· γάλα ὑμᾶς	ἐπότισα	ἐν Χριστῷ» καὶ διαστήσαντες ὀλίγον
[1, 6]	Παῦλος καὶ γάλα αὐτὸν ὀνομάζων	ἐπότισα»	ἐπιφέρει· πίνεται γὰρ ὁ λόγος,
[1, 6]	κυρίου ἀποχρώμενον φωνῇ γάλα ὑμᾶς	ἐπότισα»	λέγει. Εἰ γὰρ ἀνεγεννήθημεν εἰς
[1, 6]	τῇ διανοίᾳ ἐφαρμοστέον· γάλα ὑμᾶς	ἐπότισα,	οὐ βρῶμα· οὔπω γὰρ ἐδύνασθε»
[1, 6]	ζωὴν ἀίδιον. Ἀλλὰ καὶ τὸ	ἐπότισα»	ῥῆμα τελείας μεταλήψεως σύμβολόν ἐστιν.
[1, 6]	Μή τι οὖν γάλα» εἰπὼν	ἐπότισα»	τὴν ἐν λόγῳ γάλακτι τελείαν
[1, 6]	περιπατεῖτε; Διὸ καὶ γάλα ὑμᾶς	ἐπότισα»	φησίν, τὴν γνῶσιν ὑμῖν ἐνέχεα,
[1, 6]	ἀποστόλου εἰρημένον ἐπεξηγητέον γάλα ὑμᾶς	ἐπότισα,	ὡς νηπίους ἐν Χριστῷ, οὐ
[1, 6]	ἐλεύθεροι· καὶ πάντες ἓν πόμα	ἐποτίσθημεν.	Οὐκ ἄτοπον δὲ καὶ τοῖς
[1, 12]	ἡμῶν βίον· ἐνθένδε ἤδη τὴν	ἐπουράνιον	μελετῶντες πολιτείαν, καθ´ ἣν ἐκθεούμεθα,
[1, 12]	τὸν γηγενῆ εἰς ἅγιον καὶ	ἐπουράνιον	μεταπλάσας ἐκ προσβάσεως ἄνθρωπον, ἐκείνην
[1, 6]	παλαιοῖς Ἑβραίοις, ἡ τῶν ἀγγέλων	ἐπουράνιος	τροφή. Ἀμέλει καὶ νῦν αἱ
[1, 7]	δὲ ἄρα τῷ ἀληθείας πνεύματι	ἔπουρος	ἀρθεὶς ἀντέχεται μάλα ἐρρωμένως τῶν
[1, 9]	βούλεται, ᾗ καθαρώτατον καὶ κάλλιστον	ἔπρεπεν	τὸν ὄντως ἐσόμενον εὐδαίμονα εἶναι.
[1, 2]	ἀνθρωπίνων ἰατρὸς ἀρρωστημάτων παιώνιος καὶ	ἐπῳδὸς	ἅγιος νοσούσης ψυχῆς. Σῶσον τὸν
[1, 7]	καὶ γνωρίζεται. Τότε καὶ Ἰσραὴλ	ἐπωνόμασται,	ὅτε εἶδεν τὸν θεὸν τὸν
[1, 6]	γάλα καὶ οἴνῳ τῷ γλυκεῖ,	ἐπωφελὴς	δὲ ἡ μῖξις, καθάπερ ἀνακιρναμένου
[1, 5]	καὶ ἀκέραιοι, οἱ κεράτων μονοκερώτων	ἐρασταί.	Τοῖς γοῦν προβεβηκόσιν ἐν τῷ
[1, 8]	δυνάμεως. Ἄνδρα» φησί, κατὰ τὰ	ἔργα	αὐτοῦ κρινεῖ» ἀγαθοῦ ζυγοῦ πρόσωπον
[1, 3]	μιμουμένους ἐπιτελεῖν καθ´ ὁμοίωσιν τὰ	ἔργα	τοῦ παιδαγωγοῦ, ἵνα δὴ τὸ
[1, 8]	πως· ὅτι ὄψομαι τοὺς οὐρανούς,	ἔργα	τῶν δακτύλων σου» καὶ ὁ
[1, 6]	πυτία συνίστησι τὸ γάλα, οὐσίαν	ἐργάζεται	μορφώσεως· εὐθαλεῖ γὰρ ἡ κρᾶσις,
[1, 6]	μεταβάλλοντες τὴν τροφὴν ἐν ἑαυτοῖς	ἐργάζονται	γάλα καὶ διαπνέουσιν. Ἡ τροφὴ
[1, 12]	σύμφωνον τὸν λόγον ποιησαμένους τοῖς	ἔργοις,	τῷ ὄντι ζῆν. ~Ὅτι ὡς
[1, 6]	Ὡς γὰρ τὸ θέλημα αὐτοῦ	ἔργον	ἐστὶ καὶ τοῦτο κόσμος ὀνομάζεται,
[1, 7]	ἀλήθεια» χάρις οὖσα τοῦ πατρός,	ἔργον	ἐστὶ τοῦ λόγου αἰώνιον καὶ
[1, 2]	πᾶσα σπουδὴ καταγίνεται· καὶ τοῦτον	ἔργον	ἡγουμένη μέγιστον, ψυχὴν μὲν αὐτοῦ
[1, 5]	λέγει. Τί γὰρ ἄλλο εὐπρεπὲς	ἔργον	σοφῷ καὶ τελείῳ ἢ παίζειν
[1, 12]	γὰρ τὸ μέγιστον καὶ βασιλικώτατον	ἔργον	τοῦ θεοῦ, σῴζειν τὴν ἀνθρωπότητα.
[1, 6]	πάντες. Καλεῖται δὲ πολλαχῶς τὸ	ἔργον	τοῦτο, χάρισμα καὶ φώτισμα καὶ
[1, 8]	εἰς πολλὰ συγχρῆται πρὸ τοῦ	ἔργου	τῷ λόγῳ. Τὰ γὰρ βέλη
[1, 3]	βούλεται καὶ τί ἐπαγγέλλεται, ἐν	ἔργῳ	καὶ λόγῳ διακείμενος καὶ ὑπαγορεύσει
[1, 8]	ὁ θεός. Τοῦτο δὲ ἐνδείκνυται	ἔργῳ	παιδαγωγῶν αὐτὸν λόγῳ, ὅς ἐστι
[1, 9]	οὐκ εἰσὶ φόβος τῷ ἀγαθῷ	ἔργῳ»	πῶς ὁ φύσει ἀγαθὸς θεὸς
[1, 13]	μέντοι τῆς θεοσεβείας κατόρθωμα δι´	ἔργων	τὸ καθῆκον ἐκτελεῖ· ὅθεν εἰκότως
[1, 3]	Ἀγαπῶμεν οὖν τὰς ἐντολὰς δι´	ἔργων	τοῦ κυρίου, καὶ γὰρ ὁ
[1, 7]	ἐντέλλεται ἡμῖν παύσασθε ἀπὸ τῶν	ἔργων	ὑμῶν» τῶν παλαιῶν ἁμαρτιῶν, μάθετε
[1, 9]	φησίν· ἀφίεται ὁ οἶκος ὑμῶν	ἔρημος,	λέγω γὰρ ὑμῖν· ἀπάρτι οὐ
[1, 7]	αὐτάρκησεν τὸν λαὸν ἐν τῇ	ἐρήμῳ,	ἐν δίψει καύματος, ἐν ἀνύδρῳ·
[1, 6]	γὰρ ἐν ὑμῖν ζῆλος καὶ	ἔρις,	οὐχὶ σαρκικοί ἐστε καὶ κατὰ
[1, 9]	καθάπερ καὶ τὰ βαπτόμενα τῶν	ἐρίων	προστύφεσθαι φιλεῖ εἰς βεβαίαν εὐτρεπιζόμενα
[1, 5]	Ἰσαὰκ εἰς παῖδα ἀναφέρω· γέλως	ἑρμηνεύεται	ὁ Ἰσαάκ. Τοῦτον ἑώρακεν παίζοντα
[1, 5]	τῷ κυρίῳ· τουτὶ γὰρ ἐμφαίνει	ἑρμηνευόμενον	Ἑλλάδι φωνῇ τὸ ὡσαννά. Καί
[1, 5]	παιδιᾶς τὸ μυστήριον· Ῥεβέκκαν δὲ	ἑρμηνεύουσιν	ὑπομονήν. Ὢ τῆς φρονίμου παιδιᾶς,
[1, 10]	ὡς ἐκεῖνο εἴρηται πρὸς τοὺς	ἐρομένους	τὸν κύριον εἰ αὐτὸς εἶ
[1, 8]	ἡμῶν θεοῦ δικαιοσύνην συνίστησιν, τί	ἐροῦμεν;	Μὴ ἄδικος ὁ θεὸς ὁ
[1, 5]	κυλιόμεθα οἱ νήπιοι χαμαὶ οὐδὲ	ἕρπομεν	ὡς τὸ πρόσθεν ἐπὶ γῆς
[1, 7]	πνεύματι ἔπουρος ἀρθεὶς ἀντέχεται μάλα	ἐρρωμένως	τῶν οἰάκων τοῦ παιδός, τῶν
[1, 9]	οὐ χρῄζουσιν ἰατροῦ, παρ´ ὅσον	ἔρρωνται,	οἱ δὲ νοσοῦντες ἐπιδέονται τῆς
[1, 2]	οἴκαδε» Παραχρῆμα δὲ ὁ ἄρρωστος	ἐρρώσθη.	Καὶ τῷ τεθνεῶτι Λάζαρε» εἶπεν,
[1, 8]	ἐξ οὗ τὸ τῆς αἰδοῦς	ἐρύθημα	ἐξανθεῖ καὶ ἡ πρὸς τὸ
[1, 6]	αἰώνιον καὶ εἰς κρίσιν οὐκ	ἔρχεται,	ἀλλὰ μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου
[1, 5]	Ἱερουσαλήμ· ἰδοὺ ὁ βασιλεύς σου	ἔρχεταί	σοι δίκαιος καὶ σῴζων, καὶ
[1, 9]	παραπικρασμοῦ, δι´ ἃς ὁ κριτὴς	ἔρχεται	τὴν δίκην ἐποίσων τοῖς τὴν
[1, 9]	ἕως ἂν εἴπητε· εὐλογημένος ὁ	ἐρχόμενος	ἐν ὀνόματι κυρίου. Εἰ γὰρ
[1, 5]	τῷ υἱῷ Δαβίδ, εὐλογημένος ὁ	ἐρχόμενος	ἐν ὀνόματι κυρίου» φῶς καὶ
[1, 9]	κέχρικεν. Καλέσουσί με» φησί, καὶ	ἐρῶ·	ἰδοὺ πάρειμι. Θᾶττον ὑπήκουσας ἢ
[1, 10]	ἀνθρώπων· ἐπακούσατέ μου, σεμνὰ γὰρ	ἐρῶ»	καὶ τὰ ἑξῆς. Συμβουλεύει δὲ
[1, 6]	τὰ τῆς σαρκὸς φρονοῦντες, ἐπιθυμοῦντες,	ἐρῶντες,	ζηλοῦντες, μηνιῶντες, φθονοῦντες· οὐ γὰρ
[1, 10]	τὸν μισθὸν τῆς γνώσεως εἰς	ἔρωτα	αὐτῆς τοὺς συνετοὺς ἐκκαλεῖται καὶ
[1, 7]	Καὶ εἶπεν· ἵνα τί τοῦτο	ἐρωτᾷς	τὸ ὄνομά μου» Ἐτήρει γὰρ
[1, 10]	ταῖς ὁδοῖς καὶ ἴδετε καὶ	ἐρωτήσατε	τρίβους κυρίου αἰωνίας, ποία ἐστὶν
[1, 6]	τῶν νηπίων, εἴ τε ποιμένες	{ἐς}	μὲν οἱ τῶν ἐκκλησιῶν προηγούμενοι
[1, 12]	Ἀλλ´ ἐκπόνει καὶ μὴ ἀπόκαμνε·	ἔσῃ	γὰρ οἷος οὐκ ἐλπίζεις οὐδ´
[1, 8]	ἐσχάτης ἀτιμίας προσφέρων τοῖς ἠδικηκόσιν,	ἔσθ´	ὅτε δὲ καὶ θανάτῳ κολάζων
[1, 5]	ἡμᾶς καλεῖ, πῇ δὲ νεοττούς,	ἔσθ´	ὅτε δὲ νηπίους, υἱοὺς δὲ
[1, 7]	τοῖς ἀνέμοις ὑπείκει, ἀντίπρῳρος δὲ	ἔσθ´	ὅτε ὅλαις ἀνθίσταται καταιγίσιν, οὕτως
[1, 7]	ὅστις ἐστί. Καλεῖται δὲ Ἰησοῦς.	Ἔσθ´	ὅτε οὖν ποιμένα ἑαυτὸν καλεῖ
[1, 9]	ὁ κύριος, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν	ἐσκόπησε	τρυφήν. Ἐπίωμεν δὲ ἤδη καὶ
[1, 5]	νομοθετοῦσι πατέρας. τελειούμεθα τότε, ὅτε	ἐσμὲν	ἐκκλησία, τὴν κεφαλὴν τὸν Χριστὸν
[1, 10]	Ἱερεμίου τὴν φρόνησιν ἐξηγεῖται, μακάριοί	ἐσμεν,	Ἰσραήλ» λέγων, ὅτι τὰ ἀρεστὰ
[1, 5]	ὑπομονῆς τῶν πιστευόντων συνέστηκεν, οἵ	ἐσμεν	μέλη Χριστοῦ· καὶ ἡ τῶν
[1, 5]	ὑπὸ τὰς πτέρυγας αὐτῆς» οὕτως	ἐσμὲν	νεοττοὶ κυρίου, θαυμαστῶς πάνυ καὶ
[1, 6]	ὑπ´ ἐκεῖνον τὸν νόμον οὐκέτι	ἐσμέν,	ὃς ἦν μετὰ φόβου, ὑπὸ
[1, 6]	τῆς πίστεως οὐκέτι ὑπὸ παιδαγωγόν	ἐσμεν.	Οὐκ ἀκούετε ὅτι ὑπ´ ἐκεῖνον
[1, 6]	ἀπολουόμεθα τὰ ἁμαρτήματα, οὐκέτι δέ	ἐσμεν	παρὰ πόδας κακοί. Μία χάρις
[1, 8]	τούτων μνήσθητι ἡμῶν, ὅτι χοῦς	ἐσμεν»	τουτέστι συμπάθησον ἡμῖν, ὅτι τὴν
[1, 6]	γὰρ ὅτι ἔτι ἐν σαρκί	ἐσμεν,	ὡς ὑπειλήφασί τινες· σὺν αὐτῇ
[1, 9]	ἔσομαι» φησίν, αὐτῶν ποιμὴν καὶ	ἔσομαι	ἐγγὺς αὐτῶν» ὡς ὁ χιτὼν
[1, 9]	ὑπερνεφῆ, τὴν ἁπτομένην οὐρανῶν. Καὶ	ἔσομαι»	φησίν, αὐτῶν ποιμὴν καὶ ἔσομαι
[1, 9]	καὶ κάλλιστον ἔπρεπεν τὸν ὄντως	ἐσόμενον	εὐδαίμονα εἶναι. Εἰ γὰρ οἱ
[1, 9]	καὶ τὸ θεῖον προειδὼς τὸ	ἐσόμενον,	καὶ τὸ φιλάνθρωπον τὸ αὑτοῦ
[1, 6]	δὲ τῷ πιστεῦσαι ἤδη προειληφότες	ἐσόμενον,	μετὰ τὴν ἀνάστασιν ἀπολαμβάνομεν γενόμενον,
[1, 9]	μόνος θεός. Ὡς γὰρ τὸ	ἔσοπτρον	τῷ αἰσχρῷ οὐ κακόν, ὅτι
[1, 6]	δύναται. Βλέπομεν γὰρ ὡς δι´	ἐσόπτρου	νῦν» ὁ αὐτὸς ἀπόστολος λέγει,
[1, 6]	κύριος ὠδῖνι σαρκικῇ, ἣν αὐτὸς	ἐσπαργάνωσεν	ὁ κύριος αἵματι τιμίῳ. Ὢ
[1, 6]	τὸ τέλειον ἀπειλήφαμεν, οὗ ἕνεκεν	ἐσπεύδομεν.	Ἐφωτίσθημεν γάρ· τὸ δὲ ἔστιν
[1, 8]	ἀπ´ αὐτῶν καὶ δείξω τί	ἔσται	αὐτοῖς. Οὗ γὰρ τὸ πρόσωπον
[1, 8]	ὃς ἦν καὶ ἔστιν καὶ	ἔσται,	δείκνυσιν θεόν, καθ´ ὧν τριῶν
[1, 10]	ἀποθανεῖται. Ὁ δὲ ἄνθρωπος ὃς	ἔσται	δίκαιος, ὁ ποιῶν τὴν δικαιοσύνην,
[1, 10]	τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ	ἔσται	ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς
[1, 13]	πίστιν φαμέν, τοῦ καλουμένου καθήκοντος	ἔσται	περιποιητική; Καὶ γὰρ ἡ ἀρετὴ
[1, 9]	ὁ φύσει ἀγαθὸς θεὸς φόβος	ἔσται	τῷ μὴ ἁμαρτάνοντι; Ἐὰν δὲ
[1, 10]	{φησίν} ὁ μὴ ἁμαρτών, καὶ	ἔσται	ὡς τὸ ξύλον τὸ πεφυτευμένον
[1, 6]	προσωποληψίας φωνήν· πάντες γὰρ υἱοί	ἐστε	διὰ πίστεως θεοῦ ἐν Χριστῷ
[1, 6]	θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς	ἐστε	ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Οὐκ ἄρα
[1, 6]	ζῆλος καὶ ἔρις, οὐχὶ σαρκικοί	ἐστε	καὶ κατὰ ἄνθρωπον περιπατεῖτε; Διὸ
[1, 6]	ἀπαθανατιζόμεθα· ἐγώ» φησίν, εἶπα, θεοί	ἐστε	καὶ υἱοὶ ὑψίστου πάντες. Καλεῖται
[1, 6]	ὑμεῖς» φησὶν ὁ ἀπόστολος, θεοδίδακτοί	ἐστε.	Οὐκ ἄρα θεμιτὸν ἡμῖν ἀτελὲς
[1, 6]	νῦν δύνασθε, ἔτι γὰρ σαρκικοί	ἐστε»	τὰ τῆς σαρκὸς φρονοῦντες, ἐπιθυμοῦντες,
[1, 10]	καὶ ἐν ὁδῷ ἁμαρτωλῶν οὐκ	ἔστη	καὶ ἐπὶ καθέδραν λοιμῶν οὐκ
[1, 5]	ἀποστόλοις, ὅστις αὐτῶν εἴη μείζων,	ἔστησεν	ὁ Ἰησοῦς ἐν μέσῳ παιδίον
[1, 13]	πρὸς τὸν λόγον ἀπείθεια ἁμαρτίας	ἐστὶ	γεννητική, πῶς οὐχὶ ἐξ ἀνάγκης
[1, 11]	οὖν μέλι γλυκύτατον ὂν χολῆς	ἐστι	γεννητικόν, ὡς τὸ ἀγαθὸν καταφρονήσεως,
[1, 10]	ἀρεστὰ τῷ θεῷ γνωστὰ ἡμῖν	ἐστι»	γνωστὰ δὲ διὰ τοῦ λόγου,
[1, 8]	πάντας τοὺς πιστεύοντας· οὐ γάρ	ἐστι	διαστολή» καὶ προσέτι μαρτυρῶν τῇ
[1, 8]	λόγος αὐτοῦ ἐν τῷ πατρί	ἐστι,	δίκαιος προσαγορεύεται ἐκ τῆς πρὸς
[1, 11]	ὁ γὰρ νόμος παιδαγωγία παίδων	ἐστὶ	δυσηνίων. Χορτασθέντες γοῦν» φησίν, ἀνέστησαν
[1, 10]	τοῦ ποιῆσαι αὐτά· δίκαιος οὗτός	ἐστι,	ζωῇ ζήσεται, λέγει κύριος. Ταῦτα
[1, 8]	Πῶς οὖν, φασίν, εἰ φιλάνθρωπός	ἐστι	καὶ ἀγαθὸς ὁ κύριος, ὀργίζεται
[1, 12]	ἐντολὰς αὐτοῦ, ὡς πρέποντα ἀλλήλοις	ἐστὶ	καὶ ἁρμόττοντα· καθ´ ἣν εἰκόνα
[1, 5]	{ᾗ} βοηθείας δεόμενον, κεχαρισμένον τέ	ἐστι	καὶ ἡδὺ καὶ τερπνόν, τοῦ
[1, 8]	καθὸ μὲν βρέχει, δημιουργὸς ὑδάτων	ἐστὶ	καὶ νεφῶν, καθὸ δὲ ἐπὶ
[1, 6]	πάντων ὤν, ἀλλὰ ὑπὸ ἐπιτρόπους	ἐστὶ	καὶ οἰκονόμους ἄχρι τῆς προθεσμίας
[1, 5]	ταύτην τῷ ὄντι νήπιός τέ	ἐστι	καὶ παῖς θεῷ τε καὶ
[1, 3]	λόγων, τὸ διδασκαλικόν, ἰσχνόν τέ	ἐστι	καὶ πνευματικόν, ἀκριβολογίας ἐχόμενον, τὸ
[1, 6]	γὰρ τὸ θέλημα αὐτοῦ ἔργον	ἐστὶ	καὶ τοῦτο κόσμος ὀνομάζεται, οὕτως
[1, 10]	ὅτι ἡ συμβουλὴ πρὸς αἵρεσίν	ἐστι	καὶ φυγὴν ἐπιτήδειος, καθάπερ ποιεῖ
[1, 7]	τὸν παιδαγωγὸν ἡμῶν εἰπεῖν ὅστις	ἐστί.	Καλεῖται δὲ Ἰησοῦς. Ἔσθ´ ὅτε
[1, 8]	ἀγαθὸς ὤν, αὐτὸ μόνον ὅ	ἐστι	κέκληται ἀγαθός, καθὸ δέ, υἱὸς
[1, 5]	οἰκοδομὴν τοῦ σώματος Χριστοῦ» ὅς	ἐστι	κεφαλή» καὶ ἀνὴρ ὁ μόνος
[1, 7]	σπέρματός σου» Φιλίας ἐνταῦθα ἐπιστατικῆς	ἐστι	κοινωνία. Τοῦ δὲ Ἰακὼβ ἐναργέστατα
[1, 9]	ἐψεύσατο τῷ κυρίῳ. Μεμψιμοιρία δέ	ἐστι	λάθριος ψόγος, τεχνικῇ βοηθείᾳ καὶ
[1, 13]	ὃν παιδαγωγούμεθα νῦν, σύστημά τί	ἐστι	λογικῶν πράξεων, τουτέστιν τῶν ὑπὸ
[1, 1]	Καίτοι καὶ διδασκαλικὸς ὁ αὐτός	ἐστι	λόγος, ἀλλ´ οὐ νῦν· ὃ
[1, 6]	νηπίῳ τροφή, αἷμα τὸ μεταβάλλον	ἐστί.	Μάλιστα γὰρ πάντων μελῶν μαστοὶ
[1, 6]	τὸ δὲ οὐκ ἄλλου τινός	ἐστι	μεταλαβεῖν ἀλλ´ ἢ τῆς προωμολογημένης
[1, 8]	δυνάμενος. Ὁ δὲ ἀπειλῶν δῆλός	ἐστι	μηδὲν ἐθέλων πρᾶξαι κακὸν μηδὲ
[1, 11]	παιδία, διαρρήδην παραγγείλας ἡμῖν· οὗτός	ἐστί	μου ὁ υἱὸς ὁ ἀγαπητός,
[1, 8]	Ἡ νουθέτησις οὖν οἱονεὶ δίαιτά	ἐστι	νοσούσης ψυχῆς, ὧν χρὴ μεταλαμβάνειν
[1, 7]	ὃν εἶπά σοι. Ἐνταῦθα διδάσκαλός	ἐστι	παιδαγωγίας· καὶ γὰρ ἦν ὡς
[1, 7]	λόγος, αὐτὸς ὁ φιλάνθρωπος θεός	ἐστι	παιδαγωγός. Λέγει δέ που διὰ
[1, 8]	ἐφορᾶν τὰ κακά· ἀγαθὸς γάρ	ἐστι·	παρορῶντος δὲ αὐτοῦ ἑκοντί, διὰ
[1, 11]	παρρησίᾳ· ἐπιστήμῃ μὲν ὅτι σοφία	ἐστὶ	πατρική, πᾶσα σοφία παρὰ κυρίου
[1, 9]	τὸν φόβον αὐτοῦ τεχνολογία σωτηρίας	ἐστὶ	πηγή, ἀγαθοῦ δέ γε τὸ
[1, 6]	καθάπερ καὶ ὁ τυρὸς γάλακτός	ἐστι	πῆξις ἢ γάλα πεπηγός. Οὐ
[1, 6]	γάρ» φησὶν ὁ κύριος, ἀληθής	ἐστι	πόσις» Μή τι οὖν γάλα»
[1, 6]	οὐκ ἔστιν ὁλοτελὴς οὐδὲ πίστις	ἐστί,	σκάζουσα περί τι, οὐδὲ μετὰ
[1, 6]	γαστρὸς τὸ μὲν πρῶτον ὑγροῦ	ἐστι	σύστασις γαλακτοειδής, ἔπειτα ἐξαιματουμένη σαρκοῦται
[1, 6]	καὶ τὸ βούλημα αὐτοῦ ἀνθρώπων	ἐστὶ	σωτηρία καὶ τοῦτο ἐκκλησία κέκληται.
[1, 6]	ἀφίξεως τὴν πρόληψιν· οὐ γάρ	ἐστι	ταὐτὸν αἰὼν καὶ χρόνος οὐδὲ
[1, 4]	λέγων τοὐμὸν θυγάτριον, πάνυ γάρ	ἐστι	τῇ φύσει φιλάνθρωπον τὸ παιδάριον
[1, 8]	ἔργῳ παιδαγωγῶν αὐτὸν λόγῳ, ὅς	ἐστι	τῆς τοῦ θεοῦ φιλανθρωπίας συναγωνιστὴς
[1, 3]	Ἀλλὰ καὶ φιλητὸν μέν τί	ἐστί	τινι, οὐχὶ δὲ καὶ φιλεῖται
[1, 13]	τὰ μὲν πρὸς τὸ ζῆν	ἐστι	τὸ ἐνταῦθα μόνον, τὰ δὲ
[1, 6]	ἰσότητα ἀπεκάλυψεν εἰπών· τοῦτο γάρ	ἐστι	τὸ θέλημα τοῦ πατρός μου,
[1, 8]	οὐδέν. Καὶ οὐκ ἄλλο τί	ἐστι	τὸ κατὰ γνώμην ὠφελεῖν, ὅτι
[1, 6]	γοῦν τελεία τροφὴ τὸ γάλα	ἐστὶ	τὸ τέλειον καὶ εἰς τέλος
[1, 5]	ἔστιν ἑτέρως ἐκλαβεῖν, τύπος {ὅς}	ἐστὶ	τοῦ κυρίου, παῖς μὲν ὡς
[1, 7]	χάρις οὖσα τοῦ πατρός, ἔργον	ἐστὶ	τοῦ λόγου αἰώνιον καὶ οὐκέτι
[1, 9]	πυρετοῦ ὁ ἰατρός, ἀλλὰ ἔλεγχός	ἐστι	τοῦ πυρετοῦ, οὕτως οὐδὲ ὁ
[1, 5]	ἐκ τοῦ ὀνόματος· λοιπὸν δέ	ἐστι	τοὺς παῖδας ἐπιθεωρῆσαι, οὓς αἰνίττεται
[1, 8]	ἔνθα τὴν ἀπηλγηκυῖαν ψυχὴν καιρός	ἐστι	τρῶσαι, οὐ θανασίμως, ἀλλὰ σωτηρίως,
[1, 8]	Τὸ δὲ εἶδος τοῦτο τέχνη	ἐστὶ	ψεκτική, εὐνοίας δὲ τὸ ψέγειν,
[1, 9]	φησὶν γεννήματα ἐχιδνῶν» Ἔγκλησις δέ	ἐστι	ψόγος ἀδικούντων. Τούτῳ τῷ παιδαγωγήματι
[1, 9]	ἔκλαυσεν ἐν νυκτί. Διάσυρσις δέ	ἐστι	ψόγος διασυρτικός. Καὶ τούτῳ κέχρηται
[1, 9]	πόρρω ἐστὶν ἀπ´ ἐμοῦ» τοῦτό	ἐστι	ψόγος ἐλεγκτικός· μάτην δὲ σέβονταί
[1, 9]	δείκνυσι τὴν σωτηρίαν. Ἐπιτίμησις δέ	ἐστι	ψόγος ἐπ´ αἰσχροῖς οἰκειῶν πρὸς
[1, 9]	ἐπιγνώσεσθε τὴν ἐξουσίαν. Λοιδορία δέ	ἐστι	ψόγος ἐπιτεταμένος. Κέχρηται δὲ τῇ
[1, 9]	τὴν κεφαλήν μου» Φρένωσις δέ	ἐστι	ψόγος φρενῶν ἐμποιητικός. Οὐδὲ τούτου
[1, 9]	συνίων τὸν θεόν. Μέμψις δέ	ἐστι	ψόγος ὡς ὀλιγωρούντων ἢ ἀμελούντων.
[1, 9]	ἁμαρτάνοντας. Καὶ ἡ σύνεσις ὄψις	ἐστὶ	ψυχῆς. Διὸ καὶ ὁ Ἰσραὴλ
[1, 13]	γὰρ ἡ ἀρετὴ αὐτὴ διάθεσίς	ἐστι	ψυχῆς σύμφωνος τῷ λόγῳ περὶ
[1, 8]	καὶ ἐπ´ ὠφελείᾳ τοῦ κολαζομένου,	ἔστι	γὰρ ἐπανόρθωσις ἀντιτείνοντος, τιμωρεῖσθαι δὲ
[1, 6]	περὶ ἄμφω ὁ εἷς καταγίνεται.	Ἔστι	γοῦν, ὡς εἰπεῖν, ὁρμὴ μὲν
[1, 7]	διδασκόμενα τέταρτον, οἷον αἱ ἐντολαί.	Ἔστι	δὲ ἡ κατὰ τὸν θεὸν
[1, 10]	εὐφρανῶ ὑμᾶς» διὰ Ἡσαΐου λέγει.	Ἔστι	δὲ καὶ ἄλλο εἶδος αὐτοῦ
[1, 12]	τὸν ἐν Χριστῷ παιδαγωγῆσαι ἄνθρωπον.	Ἔστι	δὲ ὁ χαρακτηρισμὸς οὐ φοβερὸς
[1, 8]	διὰ τῆς ἐνίων θεωρημάτων διδασκαλίας.	Ἔστι	δὲ οἱονεὶ χειρουργία τῶν τῆς
[1, 9]	ἀλληγορεῖ, ποιμένα ἑαυτὸν προβάτων λέγων·	ἔστι	δὲ παιδαγωγὸς νηπίων. Φησὶν γοῦν
[1, 5]	τῶν καλῶν, συμπανηγυρίζοντα τῷ θεῷ;	Ἔστι	καὶ ἄλλως ὑπολαβεῖν τὸ ὑπὸ
[1, 6]	τὸ ἄφοβον τοῦ παιδίου· καὶ	ἔστι	μὲν τῆς σαρκὸς ὑγρότερον τὸ
[1, 5]	καὶ τῆς εἰρήνης αὐτοῦ οὐκ	ἔστι	πέρας» Ὢ τοῦ μεγάλου θεοῦ,
[1, 9]	οἱ υἱοί» φησίν, οἷς οὐκ	ἔστι	πίστις» Ἐπισκοπὴ δέ ἐστιν ἐπίπληξις
[1, 12]	εἰκάσαι δύναιο ἄν. Ὡς δὲ	ἔστι	τις ἄλλη μὲν φιλοσόφων ἀγωγή,
[1, 3]	ἐγκάρδια λόγος. Καθάπερ οὖν οὐκ	ἔστι	φῶς ὃ μὴ φωτίζει οὐδὲ
[1, 9]	ὄρος τὸ ἅγιόν μου. Ταῦτ´	ἐστὶν	ἀγαθοῦ ποιμένος ἐπαγγέλματα· βόσκησον ἡμᾶς
[1, 11]	δὲ οὐδὲν ἀλλ´ ἢ βούλησίς	ἐστιν	ἀγαθοῦ τῷ πλησίον, αὐτοῦ χάριν
[1, 5]	μὲν οὖν ἡ παιδαγωγία παίδων	ἐστὶν	ἀγωγή, σαφὲς ἐκ τοῦ ὀνόματος·
[1, 6]	παρθένος δὲ ἅμα καὶ μήτηρ	ἐστίν,	ἀκήρατος μὲν ὡς παρθένος, ἀγαπητικὴ
[1, 6]	γὰρ γέγονεν ἐν αὐτῷ, ζωή	ἐστιν.	Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν» φησίν,
[1, 2]	Λόγος δὲ ὁ πατρικὸς μόνος	ἐστὶν	ἀνθρωπίνων ἰατρὸς ἀρρωστημάτων παιώνιος καὶ
[1, 8]	δὲ μὴ βούλεσθαι. Τιμωρία δέ	ἐστιν	ἀνταπόδοσις κακοῦ ἐπὶ τὸ τοῦ
[1, 9]	ἡ δὲ καρδία αὐτῶν πόρρω	ἐστὶν	ἀπ´ ἐμοῦ» τοῦτό ἐστι ψόγος
[1, 7]	κυρίου παιδευθῆναι καὶ παιδαγωγηθῆναι θανάτου	ἐστὶν	ἀπαλλαγή. Καὶ διὰ τοῦ αὐτοῦ
[1, 5]	γνώμην καὶ ὀρθός· τὸ δέ	ἐστιν	ἁπλότητος καὶ ἀληθείας ὑπόστασις. Ἐπὶ
[1, 6]	τῶν χειρόνων ἀποβολὴ τῶν κρειττόνων	ἐστὶν	ἀποκάλυψις. Ἃ γὰρ ἡ ἄγνοια
[1, 8]	ἀλλὰ τοῦ κατ´ ἀξίαν ἑκάστῳ	ἐστὶν	ἀπονεμητική, ἕπεται δὲ τῷ συμφέροντι
[1, 6]	ἡ τῶν κακῶν ἀπαλλαγὴ σωτηρίας	ἐστὶν	ἀρχή. Μόνον δὲ ἄρα οἱ
[1, 13]	τῷ θεῷ, τοῦ δὲ αἰῶνός	ἐστιν	ἀρχὴ τὸ ἡμέτερον τέλος. Τὸ
[1, 12]	δέονται, οὐ παρασκευῆς ἀσώτου· λόγος	ἐστὶν	αὐταῖς ἡ τροφή, ὁ τὴν
[1, 8]	τῷ ἀρετὴν ἔχειν, ἀρετὴ γάρ	ἐστιν	αὐτή, ἀλλὰ τῷ αὐτὴν καθ´
[1, 13]	λόγον τὸν ὀρθὸν τοῦτο ἁμάρτημά	ἐστιν.	Αὐτίκα γοῦν τὰ πάθη τὰ
[1, 4]	σφόδρα. Ἄρνες δὲ δὴ ἐπίκοινόν	ἐστιν	ἀφελείας ὄνομα ἄρρενός τε καὶ
[1, 12]	ῥητόρων, παλαιστῶν δὲ ἄλλη, οὕτως	ἐστὶν	γενναία διάθεσις φιλοκάλῳ προαιρέσει κατάλληλος
[1, 7]	δὲ ἀγωγὴ ἡ θεία κτῆμά	ἐστιν	εἰς ἀεὶ παραμένον. Ἀχιλλέως μὲν
[1, 8]	νουθεσίαν αὐτοῦ χρὴ καλεῖν, φιλάνθρωπόν	ἐστιν	εἰς πάθη καταβαίνοντος τοῦ θεοῦ
[1, 11]	παρὰ κυρίου καὶ μετ´ αὐτοῦ	ἐστιν	εἰς τὸν αἰῶνα» παρρησίᾳ δὲ
[1, 8]	ὁ πατήρ μου ὁ γεωργός	ἐστιν»	εἶτα ἐπήγαγεν πάλιν πᾶν κλῆμα
[1, 6]	πιστεῦσαι μόνον καὶ ἀναγεννηθῆναι τελείωσίς	ἐστιν	ἐν ζωῇ· οὐ γάρ ποτε
[1, 5]	τὸ παιδίον τοῦτο, οὗτος μείζων	ἐστὶν	ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν»
[1, 3]	ἠγάπησεν, καὶ τὸ φίλτρον ἔνδον	ἐστὶν	ἐν τῷ ἀνθρώπῳ, τοῦθ´ ὅπερ
[1, 8]	μόνος ὢν θεὸς καὶ δίκαιός	ἐστιν	ἐν τῷ αὐτῷ μαρτυρήσει κύριος
[1, 6]	ἡ διὰ τοῦ γάλακτος νηπιότης	ἐστίν,	ἐξευτελίζεται δὲ αὕτη ὡς παιδαριώδης
[1, 8]	ὁμολογήσει λόγος, ὅτι αὐτὸς χρηστός	ἐστιν	ἐπὶ τοὺς ἀχαρίστους καὶ πονηρούς»
[1, 9]	οὐκ ἔστι πίστις» Ἐπισκοπὴ δέ	ἐστιν	ἐπίπληξις σφοδρά. Κέχρηται τῷ εἴδει
[1, 9]	ἐγκατέλιπον, λέγει κύριος» Ἐπίπληξις δέ	ἐστιν	ἐπιτίμησις ἐπιπληκτικὴ ἢ ψόγος πληκτικός,
[1, 9]	σεμνότητα ἐντρέπων μετακαλεῖται. Κατανεμέσησις δέ	ἐστιν	ἐπιτίμησις νόμιμος ἢ ἐπιτίμησις τῶν
[1, 6]	ἀναγεννηθεὶς ὁ Χριστὸς ἤδη τέλειός	ἐστιν	ἤ, ὅπερ ἀτοπώτατον, ἐλλιπής; Εἰ
[1, 5]	πρός με· τῶν γὰρ τοιούτων	ἐστὶν	ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» Τί
[1, 6]	Πῶς δέ, εἰ ἐκείνη ὄντως	ἐστὶν	ἡ ἐπαγγελία μετὰ τὴν ἐνθένδε
[1, 8]	τῷ ἀγαθῷ, ᾗ φύσει ἀγαθός	ἐστιν,	ἡ μισοπονηρία. Διὸ καὶ κολάζειν
[1, 5]	ἐπὶ τούτοις εὐχαριστία, αὕτη {δέ}	ἐστιν	ἡ μυστικὴ παιδιὰ καὶ ἡ
[1, 10]	ἐρωτήσατε τρίβους κυρίου αἰωνίας, ποία	ἐστὶν	ἡ τρίβος ἡ ἀγαθή, καὶ
[1, 13]	τέλος νοεῖται, παιδαγωγοῦσιν· τέλος δέ	ἐστιν	θεοσεβείας ἡ ἀίδιος ἀνάπαυσις ἐν
[1, 9]	διαφέρει. Αὐτὸς γάρ» φησίν, οἰκτίρμων	ἐστίν,	ἰάσεται τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν καὶ
[1, 6]	ὑμεῖς οὐκ οἴδατε· ἐμὸν βρῶμά	ἐστιν,	ἵνα ποιήσω τὸ θέλημα τοῦ
[1, 9]	ὅτι ὁ θεὸς βοηθὸς αὐτῶν	ἐστιν	καὶ ὁ θεὸς ὁ ὕψιστος
[1, 3]	θεῷ, ἐπεὶ καὶ πλάσμα αὐτοῦ	ἐστιν.	Καὶ τὰ μὲν ἄλλα κελεύων
[1, 6]	Σύμφημι κἀγώ, πλὴν ἐν φωτί	ἐστιν	καὶ τὸ σκότος αὐτὸν οὐ
[1, 9]	κακόν, ὅτι δεικνύει αὐτὸν οἷός	ἐστιν,	καὶ ὡς ὁ ἰατρὸς τῷ
[1, 13]	φησίν, ὁ ἄνθρωπος· οὐ γάρ	ἐστιν	λογικὸς ἔτι ὁ παρὰ λόγον
[1, 6]	δὲ τὸ αἷμα ὁ λόγος	ἐστίν,	μαρτυρεῖ τοῦ Ἄβελ τοῦ δικαίου
[1, 6]	λόγου λελέχθαι μοι δοκεῖ, ὅς	ἐστιν	μέλι· καὶ πολλαχοῦ δὲ ἡ
[1, 8]	ὄνομά σου καὶ γνωρίσω» Οὗτός	ἐστιν	ὁ ἀποδιδοὺς ἁμαρτίας πατέρων ἐπὶ
[1, 6]	ὁ γὰρ ἄρτος τοῦ θεοῦ	ἐστιν	ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβαίνων
[1, 6]	ἀλήθειαν. Φωτισμὸς ἄρα ἡ γνῶσίς	ἐστιν,	ὁ ἐξαφανίζων τὴν ἄγνοιαν καὶ
[1, 7]	τὸν θεὸν τὸν κύριον. Οὗτός	ἐστιν	ὁ θεός, ὁ λόγος, ὁ
[1, 6]	συγχορευτὰς ἀγγέλων ἀναθρεψαμένη. Ἐπειδὴ δέ	ἐστιν	ὁ λόγος πηγὴ ζωῆς» βρύουσα
[1, 8]	Ταύτῃ γοῦν ἄριστος καὶ ἀνεπίληπτός	ἐστιν	ὁ παιδαγωγὸς ὁ κύριος, τῇ
[1, 3]	ὃ μὴ φιλεῖ, οὐδὲ ἀγαθόν	ἐστιν	ὃ μὴ ὠφελεῖ καὶ εἰς
[1, 9]	ἀπερίτμητος καρδίᾳ. Ὅτι λαὸς ἀπειθής	ἐστιν,	οἱ υἱοί» φησίν, οἷς οὐκ
[1, 6]	τότε. Εἰ δὲ ἀνθρωπίνη σοφία	ἐστίν,	ὅπερ ὑπολείπεται νοεῖν, ἡ μεγαλαυχία
[1, 10]	καθαρίζονται, ἀνίστανται νεκροί, καὶ μακάριός	ἐστιν	ὃς ἐὰν μὴ σκανδαλισθῇ ἐν
[1, 3]	δὲ δι´ αὑτὸ αἱρετὸν οἰκεῖόν	ἐστιν	ὅτῳπερ ἂν ᾖ δι´ αὑτὸ
[1, 1]	τέλος αὐτοῦ βελτιῶσαι τὴν ψυχήν	ἐστιν,	οὐ διδάξαι, σώφρονός τε, οὐκ
[1, 8]	καθὼς ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων	ἐστίν»	οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ ὁπηνίκα
[1, 8]	Τὸ δὲ ἀγαθόν, ᾗ ἀγαθόν	ἐστιν,	οὐδὲν ἄλλο ποιεῖ ἢ ὅτι
[1, 6]	ὅσον χρόνον ὁ κληρονόμος νήπιός	ἐστιν,	οὐδὲν διαφέρει δούλου κύριος πάντων
[1, 9]	θεὸς ὁ ὕψιστος λυτρωτὴς αὐτῶν	ἐστιν.	Οὕτως οἶδεν ἐπιστρέφοντας αὐτοὺς διὰ
[1, 9]	τὰ τέκνα ἡμῶν. Τέκνα σοί	ἐστιν;	παίδευσον αὐτά» ἡ σοφία παραινεῖ,
[1, 7]	καλουμένοις. Ὁ δὲ νόμος χάρις	ἐστὶν	παλαιὰ διὰ Μωσέως ὑπὸ τοῦ
[1, 8]	οὗτος λόγος δίκην ἐπιτιθεὶς κριτής	ἐστιν,	περὶ οὗ καὶ Ἡσαΐας λέγει
[1, 6]	ἐπότισα» ῥῆμα τελείας μεταλήψεως σύμβολόν	ἐστιν.	Πίνειν μὲν γὰρ οἱ τέλειοι
[1, 9]	τῆς βαφῆς παραδοχήν. Ἔλεγχος δέ	ἐστιν	προφορὰ ἁμαρτίας εἰς τὸ μέσον
[1, 6]	ἐγὼ δώσω, ἡ σάρξ μού	ἐστιν»	σὰρξ δὲ αἵματι ἄρδεται, τὸ
[1, 4]	καὶ γυναικῶν ὁ λόγος παιδαγωγός	ἐστιν.	Ταύτην τοίνυν πλέον τὴν ἀγαθὴν
[1, 3]	ὁ θεός, δι´ αὑτὸ αἱρετόν	ἐστιν,	τὸ δὲ δι´ αὑτὸ αἱρετὸν
[1, 2]	τῷ αὑτοῦ τῷ θεῷ, οὗπέρ	ἐστιν	υἱός, ἀναμάρτητος, ἀνεπίληπτος καὶ ἀπαθὴς
[1, 13]	τὸ μὲν οὖν καθῆκον προσῆκόν	ἐστιν,	ὑπακοὴ δὲ θεμελιοῦται ἐντολαῖς· αὗται
[1, 6]	ἐγὼ δώσω, ἡ σάρξ μού	ἐστιν	ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς.
[1, 9]	μαρτυρίας προφητικῆς. Νουθέτησις μὲν οὖν	ἐστιν	ψόγος κηδεμονικός, νοῦ ἐμποιητικός. Τοιοῦτος
[1, 6]	δὲ ἐν Χριστῷ νηπιότης τελείωσίς	ἐστιν,	ὡς πρὸς τὸν νόμον. Ἐνταῦθα
[1, 13]	τὴν ἀντιτυπίαν παλινδρομοῦσα· ὅθεν καὶ	ἔστιν	ἀναγκαῖα τὰ καθήκοντα εἰς παιδαγωγίαν
[1, 8]	τι {μὴ} εἶναι, τὸ δὲ	ἔστιν.	Εἴ τι ἄρα μισεῖ ὁ
[1, 10]	κακῶν· τοῖς γὰρ ἀσεβέσιν οὐκ	ἔστιν	εἰρήνη, λέγει κύριος. Διὰ τοῦτο
[1, 5]	Ἀττικῆς ἐπαΐειν φωνῆς, παρ´ ἧς	ἔστιν	ἐκμαθεῖν τὰς καλὰς καὶ ὡραίας,
[1, 6]	ἐσπεύδομεν. Ἐφωτίσθημεν γάρ· τὸ δὲ	ἔστιν	ἐπιγνῶναι τὸν θεόν. Οὔκουν ἀτελὴς
[1, 5]	δὲ ὁ Ἰσαάκ, καὶ γὰρ	ἔστιν	ἑτέρως ἐκλαβεῖν, τύπος {ὅς} ἐστὶ
[1, 13]	οὐ τὰς λέξεις, συνίσταται· καὶ	ἔστιν	ἡ μὲν πρᾶξις ἡ τοῦ
[1, 5]	τὰ νέα μαθόντες ἀγαθά. Καὶ	ἔστιν	ἡμῖν τὸ οὖθαρ τῆς ἡλικίας
[1, 8]	μόνον ὄντα, ὃς ἦν καὶ	ἔστιν	καὶ ἔσται, δείκνυσιν θεόν, καθ´
[1, 6]	δὲ ἐνδεῖ τι αὐτῇ, οὐκ	ἔστιν	ὁλοτελὴς οὐδὲ πίστις ἐστί, σκάζουσα
[1, 2]	δι´ ἣν δὲ ἵνα παιδευθῶμεν.	Ἔστιν	οὖν ὁ παιδαγωγὸς ἡμῶν λόγος
[1, 6]	μὴν ὁρμὴ καὶ τέλος, οὐκ	ἔστιν·	περὶ ἓν δὲ ἄμφω καὶ
[1, 5]	τὸ κακόν. Καὶ γὰρ οὐδὲ	ἔστιν	τὸ ὄνομα τοῦ νηπίου κατὰ
[1, 1]	κάμνοντας διαιτωμένου. Ἴσον δ´ οὐκ	ἔστιν	ὑγίεια καὶ γνῶσις, ἀλλ´ ἣ
[1, 8]	αὐτὸ μὴ εἶναι· οὐδὲν δὲ	ἔστιν,	ᾧ μὴ τὴν αἰτίαν τοῦ
[1, 10]	δίκαιος ὁ τοῦ ἡμετέρου συμφέροντος	ἐστοχασμένος.	Ἀλλὰ γὰρ τὸ μὲν ψεκτικὸν
[1, 6]	καὶ ἀναστήσω αὐτὸν ἐν τῇ	ἐσχάτῃ	ἡμέρᾳ. Καθ´ ὅσον μὲν οὖν
[1, 6]	ἐν τῷδε τῷ κόσμῳ, ὃν	ἐσχάτην	ἡμέραν ᾐνίξατο εἰς τότε τηρούμενον
[1, 8]	αἰκίας μετὰ δεσμῶν καὶ τῆς	ἐσχάτης	ἀτιμίας προσφέρων τοῖς ἠδικηκόσιν, ἔσθ´
[1, 6]	γνώσεως ἡ ἀνάπαυσις, ὃ δὴ	ἔσχατον	νοεῖται ὀρεκτόν. Καθάπερ οὖν τῇ
[1, 13]	ἀλήθειαν ἔχουσαι σκοπόν, ἐπὶ τὸ	ἔσχατον	ὀρεκτόν, ὃ τέλος νοεῖται, παιδαγωγοῦσιν·
[1, 6]	τῷ βρεφώδει λόγῳ. Διὸ οὐκ	ἔσχε	γάλα, ὅτι γάλα ἦν τὸ
[1, 6]	φίλον αὐτὴν καλεῖν. Γάλα οὐκ	ἔσχεν	ἡ μήτηρ αὕτη μόνη, ὅτι
[1, 3]	αἱρετὸν γέγονεν, οὐκ ἄλλην αἰτίαν	ἔσχεν	τοῦ ποιεῖν αὐτὸν ὁ θεὸς
[1, 9]	πεζῶν, τοὺς ἐπισυναχθέντας ἐν ᾗ	ἔσχον	σκληροκαρδίᾳ, μαστιγῶν, ἐλεῶν, τύπτων, ἰώμενος,
[1, 7]	θεὸν πρόσωπον πρὸς πρόσωπον, καὶ	ἐσώθη	μου ἡ ψυχή» Πρόσωπον δὲ
[1, 9]	τοῦ φόβου, ὧν τὸ μὲν	ἕτερον	γίνεται μετὰ αἰδοῦς, ᾧ χρῶνται
[1, 9]	ἀνειμένος ἐκβαίνει προαλής· τὸ δὲ	ἕτερον	εἶδος τοῦ φόβου μετὰ μίσους
[1, 7]	σου παρεκάλεσάν με» εἶπέν τις	ἕτερος.	Αὕτη τοῦ παιδαγωγοῦ ἡ δύναμις
[1, 5]	ὁ Ἰσαάκ, καὶ γὰρ ἔστιν	ἑτέρως	ἐκλαβεῖν, τύπος {ὅς} ἐστὶ τοῦ
[1, 6]	ἐν τῷ κατὰ Ἰωάννην εὐαγγελίῳ	ἑτέρως	ἐξήνεγκεν διὰ συμβόλων φάγεσθέ μου
[1, 7]	τοῦτο ἐρωτᾷς τὸ ὄνομά μου»	Ἐτήρει	γὰρ τὸ ὄνομα τὸ καινὸν
[1, 5]	βραχίονι αὐτοῦ συλλέξει ἄρνας» τὸ	ἔτι	ἁπαλώτερον τῶν προβάτων εἰς ἀφέλειαν
[1, 6]	ὡς ἁπλοῦς ἤδη, ἀλλ´ ὡς	ἔτι	ἄφρων νήπια μὲν φρονῶν ἐδίωκε,
[1, 6]	ἀλλ´ οὐδὲ ἔτι νῦν δύνασθε,	ἔτι	γὰρ σαρκικοί ἐστε» τὰ τῆς
[1, 7]	τῷ νέῳ λαῷ τῷ νηπίῳ·	ἔτι	δὲ ἀνωνόμαστος ἦν ὁ θεὸς
[1, 10]	ἀγαθὸν τῆς δικαιοσύνης μετανοεῖν συμβουλευούσης;	Ἔτι	δὲ διὰ Ἱερεμίου φωτίζει τοῖς
[1, 6]	φιλανθρωπίας θηλαὶ χορηγοῦσι τὸ γάλα.	Ἔτι	δὲ καὶ ἄρτον αὑτὸν οὐρανῶν
[1, 5]	ἐκμαθεῖν τὰς καλὰς καὶ ὡραίας,	ἔτι	δὲ καὶ ἐλευθέρας νεάνιδας παιδίσκας
[1, 5]	ἄχολον» πάλιν ἡμᾶς. Νεοττούς τε	ἔτι	δύο περιστερῶν ἢ τρυγόνων ζεῦγος
[1, 6]	μηνιῶντες, φθονοῦντες· οὐ γὰρ ὅτι	ἔτι	ἐν σαρκί ἐσμεν, ὡς ὑπειλήφασί
[1, 6]	τοὺς νεωστὶ κατηχουμένους καὶ νηπίους	ἔτι	ἐν Χριστῷ. Πνευματικοὺς μὲν γὰρ
[1, 8]	τὸ φιλάνθρωπον αὐτοῦ ἐνδείκνυται, μέλλων	ἔτι	καὶ διασαφῶν οἷα πείσονται, εἰ
[1, 10]	γνῶναι φρόνησιν» Διὰ δὲ Μωσέως	ἔτι	καὶ προσυπισχνεῖται δωρεὰν διὰ τὴν
[1, 6]	γενομένοις τῇ νηπιότητι ἡμῶν συνηγορητέον.	Ἔτι	καὶ τὸ πρὸς τοῦ ἀποστόλου
[1, 5]	θεοῦ» ἀμαθῶς ἐκδεκτέον. Οὐκ ἄρ´	ἔτι	κυλιόμεθα οἱ νήπιοι χαμαὶ οὐδὲ
[1, 6]	τὸ ἀπροσδεές φαμεν. Τί γὰρ	ἔτι	λείπεται τῷ θεὸν ἐγνωκότι; Καὶ
[1, 8]	θεός, οὔ μοι χρὴ πλειόνων	ἔτι	λόγων τὴν εὐαγγέλιον τοῦ κυρίου
[1, 5]	παιδία καλεῖ· φησὶ γὰρ παιδία,	ἔτι	μικρὸν μεθ´ ὑμῶν εἰμι» Αὖθίς
[1, 6]	Διὸ κἀκεῖνο ἐπήγαγεν· ἀλλ´ οὐδὲ	ἔτι	νῦν δύνασθε, ἔτι γὰρ σαρκικοί
[1, 6]	οὔπω γὰρ ἐδύνασθε· ἀλλ´ οὐδὲ	ἔτι	νῦν δύνασθε» Οὔ μοι γὰρ
[1, 13]	ἄνθρωπος· οὐ γάρ ἐστιν λογικὸς	ἔτι	ὁ παρὰ λόγον ἁμαρτάνων, θηρίον
[1, 1]	Οὐκ ἂν οὖν τις νοσῶν	ἔτι	πρότερόν τι τῶν διδασκαλικῶν ἐκμάθοι
[1, 6]	νεοκατηχήτους καὶ μηδέπω κεκαθαρμένους, οὓς	ἔτι	σαρκικοὺς» εἰκότως λέγει ἐπ´ ἴσης
[1, 12]	αὐτάρκειαν τοῦ βίου καὶ ἀπεριττότητα	ἔτι	τε εὔζωνόν τε καὶ εὔλυτον
[1, 5]	εὐλογίαν ἀγαλλίασίν τε καὶ εὐφροσύνην,	ἔτι	τε ὑπομονὴν συνεργοῦσαν, καὶ τὴν
[1, 6]	γειτνιωσῶν καταπεμπόμενον ἀρτηριῶν πνεῦμα, μενούσης	ἔτι	τῆς ὑποκειμένης ἀκεραίου τοῦ αἵματος
[1, 10]	διὰ τούτους δὴ καὶ τοὺς	ἔτι	τὸ δίκαιον οὐ προσάπτοντας τῷ
[1, 6]	ἴσης τοῖς ἐθνικοῖς τὰ σαρκὸς	ἔτι	φρονοῦντας. Ὅπου γὰρ ἐν ὑμῖν
[1, 9]	ψάλλει θεοῦ· δικαιοσύνη καὶ κρίμα	ἑτοιμασία	τοῦ θρόνου σου· ἔλεος καὶ
[1, 12]	εὔζωνόν τε καὶ εὔλυτον ὁδοιπορικὴν	ἑτοιμότητα	εἰς ἀιδιότητα εὐζωίας παρασκευάζει, αὐτὸν
[1, 6]	πλήρεις εἰσὶν οἱ μαστοὶ ἐπεισρέοντος	ἑτοίμου	γάλακτος, ἀλλὰ μεταβάλλοντες τὴν τροφὴν
[1, 6]	Τὰ γὰρ ζῷα ταῦτα τοῦ	ἔτους	κατὰ τὴν ὥραν, ἣν ἔαρ
[1, 10]	καὶ νουθετεῖν καλεῖται, τὸ δὲ	ἐτυμολογεῖται	ἡ νουθέτησις νοῦ ἐνθεματισμός, ὡς
[1, 5]	πρὸς τοὺς μαθητάς— ἁλιεύοντες δὲ	ἔτυχον—	ἐνεφώνησέν {τε} παιδία, μή τι
[1, 13]	δεδήμευται, ἃ δὲ πρὸς τὸ	εὖ	ζῆν ἁρμόττει, ἐξ ὧν τὸ
[1, 13]	ζῆν, τὰ δὲ πρὸς τὸ	εὖ	ζῆν διατάττεται. Ὅσα μὲν οὖν
[1, 13]	τὰ δὲ ἔνθεν πρὸς τὸ	εὖ	ζῆν ἐκεῖσε ἀναπτεροῖ, ἀναλόγως καὶ
[1, 6]	τὴν ἐλπίδα, τὴν ἄνω Ἱερουσαλὴμ	εὐαγγελιζόμενοι,	ἐν ᾗ μέλι καὶ γάλα
[1, 7]	ἄγγελός μου προπορεύεταί σου» τὴν	εὐαγγέλιον	καὶ ἡγεμόνιον ἐπιστήσας τοῦ λόγου
[1, 5]	Καὶ οὔτί γε μόνον τὸ	εὐαγγέλιον	ταύτῃ φρονεῖ, ὁμοδοξεῖ δὲ αὐτῷ
[1, 8]	χρὴ πλειόνων ἔτι λόγων τὴν	εὐαγγέλιον	τοῦ κυρίου παραθεμένῳ φωνήν· ἓν
[1, 9]	ἁμαρτιῶν, σπέρμα πονηρόν» κἀν τῷ	εὐαγγελίῳ	διὰ Ἰωάννου ὄφεις» φησὶν γεννήματα
[1, 6]	κύριος ἐν τῷ κατὰ Ἰωάννην	εὐαγγελίῳ	ἑτέρως ἐξήνεγκεν διὰ συμβόλων φάγεσθέ
[1, 9]	Κέχρηται τῷ εἴδει τούτῳ ἐν	εὐαγγελίῳ·	Ἱερουσαλὴμ Ἱερουσαλήμ, ἡ ἀποκτείνουσα τοὺς
[1, 9]	Διὰ τοῦτο εἰσάγεται ἐν τῷ	εὐαγγελίῳ	κεκμηκώς, ὁ κάμνων ὑπὲρ ἡμῶν
[1, 8]	ἐν τῷ αὐτῷ μαρτυρήσει κύριος	εὐαγγελίῳ	λέγων πάτερ, οὓς ἔδωκάς μοι,
[1, 9]	παιδαγωγὸς νουθετῶν, ὡς κἀν τῷ	εὐαγγελίῳ	λέγων ποσάκις ἠθέλησα συναγαγεῖν τὰ
[1, 5]	καὶ ὁ κύριος ἐν τῷ	εὐαγγελίῳ	μυωπίζει τοὺς γνωρίμους, προσέχειν αὐτῷ
[1, 5]	ἡ γραφή. Ἐν γοῦν τῷ	εὐαγγελίῳ·	σταθείς» φησίν, ὁ κύριος ἐπὶ
[1, 12]	λογικὰ ταῦτα ἐξευρὼν ἀνθρώποις εἰς	εὐαισθησίαν	καὶ σωτηρίαν φάρμακα, ἐπιτηρῶν μὲν
[1, 7]	ἐγώ εἰμι ὁ θεός σου·	εὐαρέστει	ἐνώπιόν μου» Τοῦτον δὲ παιδαγωγικώτατα
[1, 11]	καὶ τὸ μεγαλοπρεπὲς ἅμα καὶ	εὐαυξὲς	τῆς δυνάμεως τῆς λογικῆς, πρὸς
[1, 2]	ἀκουσίων περιπεσεῖν, ὅπερ ἴδιον παιδαγωγουμένων	εὐγενῶς·	τὸ δὲ μὴ ἐπὶ μήκιστον
[1, 9]	κάλλιστον ἔπρεπεν τὸν ὄντως ἐσόμενον	εὐδαίμονα	εἶναι. Εἰ γὰρ οἱ ἄρχοντες
[1, 10]	ἐπιτίμιον τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ τὸ	εὐδιαφόρητον	αὐτῶν καὶ τὸ ὑπηνέμιον δείξας
[1, 6]	ὂν τὸ σῶμα τὴν τροφὴν	εὐδιαφορητοτέραν	παρέχει, καὶ ἥκιστα πλεονάζει τὸ
[1, 6]	ναί, ὁ πατήρ, ὅτι οὕτως	εὐδοκία	ἐγένετο ἔμπροσθέν σου. Διὰ τοῦτο
[1, 5]	τὴν πίστιν, τοὺς εἰς ἀλήθειαν	εὐδρόμους,	τοὺς ταχεῖς πρὸς σωτηρίαν, τοὺς
[1, 2]	εἰς τὴν συνήθειαν τῶν ἁμαρτημάτων	εὐεμπτωσίας.	Ἄριστον μὲν οὖν τὸ μηδ´
[1, 5]	οἱ ἁπαλοὶ πρὸς πειθὼ καὶ	εὐέργαστοι	πρὸς ἀγαθωσύνην ἄχολοί τε καὶ
[1, 10]	ἐπανατεινάμενος τὴν κατ´ ἀξίαν, τῆς	εὐεργεσίας	ἐνεδείξατο τὴν εὐποιίαν, τεχνικώτατα ἐπὶ
[1, 9]	δυνάμεως ὁμολογεῖ καὶ κρίνειν καὶ	εὐεργετεῖν·	ἅμα γὰρ ἀμφοῖν ἡ ἐξουσία
[1, 9]	~Ὅτι τῆς αὐτῆς δυνάμεως καὶ	εὐεργετεῖν	καὶ κολάζειν δικαίως, ἐν ᾧ
[1, 9]	λυπηροί, ἀλλὰ εἰς τὸν ἔπειτα	εὐεργετοῦσιν	αἰῶνα, οὐ τὴν παραυτίκα ἡδονὴν
[1, 9]	τὴν δίκην ἐποίσων τοῖς τὴν	εὐζωίαν	ἑλέσθαι μὴ βεβουλημένοις. Διὰ τοῦτο
[1, 10]	ἀξιόλογον εἰς μακάριον βίον, γέρας	εὐζωίας,	ζωὴν αἰώνιον. ~Ὅτι διὰ νόμου
[1, 12]	εὔλυτον ὁδοιπορικὴν ἑτοιμότητα εἰς ἀιδιότητα	εὐζωίας	παρασκευάζει, αὐτὸν αὑτοῦ ἕκαστον ἡμῶν
[1, 12]	βίου καὶ ἀπεριττότητα ἔτι τε	εὔζωνόν	τε καὶ εὔλυτον ὁδοιπορικὴν ἑτοιμότητα
[1, 11]	καὶ προτροπὴν κατορθωμάτων, καταρτίζων εἰς	εὐηκοΐαν	αὐτοὺς τοῦ ἀληθοῦς παιδαγωγοῦ, τὴν
[1, 6]	τὸ γάλα, οὐσίαν ἐργάζεται μορφώσεως·	εὐθαλεῖ	γὰρ ἡ κρᾶσις, σφαλερὰ δὲ
[1, 5]	δὲ καὶ αὐτάς, πρὸς τὸ	εὐθαλὲς	τῆς παιδικῆς ἡλικίας ὑποκοριστικῶς τιμωμένας.
[1, 9]	πλαγίας αἰνιττόμενος ὁδούς. Ἡ γὰρ	εὐθεῖα	καὶ κατὰ φύσιν, ἣν αἰνίττεται
[1, 1]	τῷ Ἰσραὴλ ὁ θεός, τοῖς	εὐθέσιν	τῇ καρδίᾳ» πράξεών τε ἁπασῶν
[1, 13]	αὐτοὺς καὶ πρὸς τοὺς πέλας	εὔθετοι·	καὶ δὴ καὶ αὗται αὖθις
[1, 10]	πρὸς τῶν ἁμαρτιῶν τὴν κώλυσιν	εὔθετον	γενομένην, ἑξῆς ἂν εἴη σκοπεῖν
[1, 8]	δὲ ὥσπερ ὄφις ἐμφὺς ἔδακεν	εὐθέως.	Ἀγαθὸς ἄρα ὁ θεός. Καὶ
[1, 6]	φωτίσματι περιαστράπτουσα τὸν νοῦν, καὶ	εὐθέως	ἀκούομεν μαθηταὶ οἱ ἀμαθεῖς, πρότερόν
[1, 6]	οὖν οἱ τὸν ὕπνον ἀποσεισάμενοι	εὐθέως	ἔνδοθεν ἐγρηγόρασιν, μᾶλλον δὲ καθάπερ
[1, 6]	γνῶσιν πεφυσιωμένοι διαβεβλήκασιν· ἀναγεννηθέντες γοῦν	εὐθέως	τὸ τέλειον ἀπειλήφαμεν, οὗ ἕνεκεν
[1, 9]	πάλιν· μὴ ἀπόσχῃ νήπιον παιδεύων,	εὔθυναι	δὲ αὐτὸν ῥάβδῳ, οὐ γὰρ
[1, 6]	τροφῇ, εὐθὺς μὲν ἀποκυηθέντες τιθηνούμεθα,	εὐθὺς	δὲ ἀναγεννηθέντες τετιμήμεθα τῆς ἀναπαύσεως
[1, 6]	οὖν γάλακτι, τῇ κυριακῇ τροφῇ,	εὐθὺς	μὲν ἀποκυηθέντες τιθηνούμεθα, εὐθὺς δὲ
[1, 6]	πᾶν γὰρ τὸ γεννῆσαν ἔοικεν	εὐθὺς	παρέχειν τῷ γεννωμένῳ τροφήν. Καθάπερ
[1, 12]	σωτηρίαν φάρμακα, ἐπιτηρῶν μὲν τὴν	εὐκαιρίαν,	ἐλέγχων δὲ τὴν βλάβην καὶ
[1, 6]	νήπιοι πρὸς τὸ παιδαριῶδες καὶ	εὐκαταφρόνητον	τῆς μαθήσεως προσηγορεύμεθα, καθὼς οἱ
[1, 11]	ψυχῆς ὑγεία καὶ ἡ ἀίδιος	εὐκρασία	περιγίνεται. Πάλαι μὲν οὖν διὰ
[1, 5]	τρυγόνων τὴν πρὸς τὰς ἁμαρτίας	εὐλάβειαν	ὑποτυποῦται. Ὅτι δὲ ἡμᾶς τοὺς
[1, 6]	τὴν ὑπὸ τῆς φύσεως πεπονημένην	εὔληπτον	παρέχειν διδασκόμενοι τροφὴν εἰς ἀνατροφὴν
[1, 5]	καὶ νήπιον καὶ ἀληθινόν, ὃ	εὐλογηθήσεται	ἐπὶ τῆς γῆς» Ἀλληγορῶν δὲ
[1, 5]	λέγοντες, ὡσαννὰ τῷ υἱῷ Δαβίδ,	εὐλογημένος	ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι κυρίου»
[1, 9]	ἴδητέ με, ἕως ἂν εἴπητε·	εὐλογημένος	ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι κυρίου.
[1, 5]	γραφή, τὴν εὐχαριστίαν καὶ τὴν	εὐλογίαν	ἀγαλλίασίν τε καὶ εὐφροσύνην, ἔτι
[1, 5]	αὐτῷ» φησί, παιδία» εἰς χειροθεσίαν	εὐλογίας,	κωλυόντων δὲ τῶν γνωρίμων, εἶπεν
[1, 1]	ἀρραγής, προτροπὴ καλή, δι´ ὑπακοῆς	εὐλόγου	ζωῆς ἀιδίου ὄρεξις, νοερῷ καταβληθεῖσα
[1, 9]	καί τινα αὐτοῖς σωτήριον παρατιθέμενος	εὐλόγου	φροντίδος ὑπογραμμόν· καὶ τὸ χωλὸν
[1, 7]	ὁπόσα ἂν παρὰ τοῦ θεοῦ	εὐλόγως	αἰτήσαιμεν ἡμῖν γενέσθαι, ταῦτα πειθομένοις
[1, 12]	ἔτι τε εὔζωνόν τε καὶ	εὔλυτον	ὁδοιπορικὴν ἑτοιμότητα εἰς ἀιδιότητα εὐζωίας
[1, 11]	χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἕν»	εὐνοίᾳ	δὲ ὅτι μόνος ὑπὲρ ἡμῶν
[1, 11]	τρισὶ τοῖς καλλίστοις κεκοσμημένος, ἐπιστήμῃ,	εὐνοίᾳ,	παρρησίᾳ· ἐπιστήμῃ μὲν ὅτι σοφία
[1, 11]	τῶν προβάτων» καὶ δὴ ἔθηκεν.	Εὔνοια	δὲ οὐδὲν ἀλλ´ ἢ βούλησίς
[1, 8]	εἶδος τοῦτο τέχνη ἐστὶ ψεκτική,	εὐνοίας	δὲ τὸ ψέγειν, οὐ μίσους
[1, 6]	μήτηρ, δι´ οὗ καὶ φίλτρον	εὐνοίας	προσλαμβάνει. Διὰ τοῦτο ἄρα μυστικῶς
[1, 8]	ἐχθρὸς ἐπιγελῶν, ὁ δὲ φίλος	εὐνοῶν.	Οὐκ ἄρα διὰ μῖσος ὁ
[1, 11]	αὐτοὺς τοῦ ἀληθοῦς παιδαγωγοῦ, τὴν	εὐπείθειαν,	εἷς καὶ ὁ αὐτὸς ὢν
[1, 10]	ἀξίαν, τῆς εὐεργεσίας ἐνεδείξατο τὴν	εὐποιίαν,	τεχνικώτατα ἐπὶ τὴν χρῆσιν ἡμᾶς
[1, 5]	Ἡράκλειτος λέγει. Τί γὰρ ἄλλο	εὐπρεπὲς	ἔργον σοφῷ καὶ τελείῳ ἢ
[1, 5]	ἄκακον καὶ ἀμνησίκακον τῶν νεοττῶν	εὐπρόσδεκτον	εἶναι λέγων τῷ θεῷ καὶ
[1, 9]	δὲ Ἰσραὴλ ἀλογώτερος καὶ τούτων	εὑρεθήσεται;	Καὶ διὰ Ἱερεμίου πολλὰ καταμεμψάμενος
[1, 10]	Σολομῶντος λέγων· μακάριος ἄνθρωπος, ὃς	εὗρεν	σοφίαν, καὶ θνητός, ὃς εὗρεν
[1, 10]	εὗρεν σοφίαν, καὶ θνητός, ὃς	εὗρεν	φρόνησιν. Τὸ γὰρ ἀγαθὸν τῷ
[1, 7]	ὀρχεῖσθαί φασιν αὐτὸν καὶ σικιννίζειν	εὑρηκέναι.	Οὐκ ἔλαθον ἡμᾶς οἱ παρὰ
[1, 10]	καὶ βαδίζετε ἐν αὐτῇ, καὶ	εὑρήσετε	ἁγνισμὸν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν. Ἄγει
[1, 6]	ἀληθῆ. Πρωτόγονον γὰρ τὸ αἷμα	εὑρίσκεται	ἐν ἀνθρώπῳ, ὃ δή τινες
[1, 10]	Τὸ γὰρ ἀγαθὸν τῷ ζητοῦντι	εὑρίσκεται	καὶ ὁρᾶσθαι τῷ εὑρόντι φιλεῖ.
[1, 6]	μὴν γλυκύτερον ἀλλ´ οὐδὲ λευκότερον	εὕροις	ἂν γάλακτος. Πάντῃ δὲ ἔοικεν
[1, 10]	ζητοῦντι εὑρίσκεται καὶ ὁρᾶσθαι τῷ	εὑρόντι	φιλεῖ. Ναὶ μὴν καὶ δι´
[1, 2]	τὸ δὲ σῶμα κάλλει καὶ	εὐρυθμίᾳ	συνεκεράσατο, περὶ δὲ τὰς πράξεις
[1, 9]	προαίρεσιν τοῦ κατὰ ἀνάγκην εἰς	εὐσέβειαν	διαφέρει. Αὐτὸς γάρ» φησίν, οἰκτίρμων
[1, 2]	ἐν αὐταῖς κατορθοῦν καὶ τὸ	εὔτακτον	ἐνέπνευσεν τὸ αὑτῆς. ~Ὅτι φιλάνθρωπος
[1, 2]	βεβαιοτάτην τάξιν παρὰ τῆς αὐτοῦ	εὐταξίας	μεταλαμβάνοντες, ἣ πρῶτον μὲν ἀμφὶ
[1, 12]	κεκληρωμένος λόγος, παρ´ οὗ τὸ	εὐτελές	τε καὶ ἄτυφον καὶ τὸ
[1, 12]	τοιάδε ἀγωγὴ τοῦ λόγου, ἀλλ´	εὔτονος.	Ταύτῃ οὖν καὶ σωτὴρ ὁ
[1, 9]	ἐρίων προστύφεσθαι φιλεῖ εἰς βεβαίαν	εὐτρεπιζόμενα	τῆς βαφῆς παραδοχήν. Ἔλεγχος δέ
[1, 1]	καθηγήσηται, καθαρὰν πρὸς γνώσεως ἐπιτηδειότητα	εὐτρεπίζων	τὴν ψυχήν, δυναμένην χωρῆσαι τὴν
[1, 10]	τὸ ὄρος τὸ ἅγιον καὶ	εὐφρανῶ	ὑμᾶς» διὰ Ἡσαΐου λέγει. Ἔστι
[1, 6]	μέντοι διὰ πυρὸς συνισταμένην εἰς	εὐφροσύνην	ἐκκλησίας ὡς ἄρτον πεπτόμενον. Ἀλλὰ
[1, 5]	τὴν εὐλογίαν ἀγαλλίασίν τε καὶ	εὐφροσύνην,	ἔτι τε ὑπομονὴν συνεργοῦσαν, καὶ
[1, 6]	τὴν ἐν λόγῳ γάλακτι τελείαν	εὐφροσύνην,	τὴν γνῶσιν τῆς ἀληθείας, ᾐνίξατο;
[1, 12]	καθ´ ἣν ἐκθεούμεθα, τὸ ἀειθαλὲς	εὐφροσύνης	καὶ ἀκήρατον εὐωδίας ἐπαλειφώμεθα χρῖσμα,
[1, 5]	μαρτυρία καὶ ἡ ἐπὶ τούτοις	εὐχαριστία,	αὕτη {δέ} ἐστιν ἡ μυστικὴ
[1, 5]	ὥς φησιν ἡ γραφή, τὴν	εὐχαριστίαν	καὶ τὴν εὐλογίαν ἀγαλλίασίν τε
[1, 2]	αἰφνίδιον, παραχρῆμα μιανθήσεται ἡ κεφαλὴ	εὐχῆς	αὐτοῦ καὶ ξυρήσεται» τὴν ἀκούσιον
[1, 6]	δ´ ἐξ ἀγαθοῖο καὶ αἵματος	εὔχομαι	εἶναι. Ὡς δ´ ἐξ αἵματος
[1, 6]	τῆς πόας καὶ τῶν νομῶν	εὐχύλων	τὸ τηνικάδε οὐσῶν καὶ ἐνίκμων,
[1, 12]	τὸ ἀειθαλὲς εὐφροσύνης καὶ ἀκήρατον	εὐωδίας	ἐπαλειφώμεθα χρῖσμα, ἐναργὲς ὑπόδειγμα ἀφθαρσίας
[1, 8]	ἐκ δεξιῶν, τοὺς δὲ ἐξ	εὐωνύμων,	καθὸ μὲν πατὴρ νοεῖται, ἀγαθὸς
[1, 2]	φησὶ τῷ παρειμένῳ, τὸν σκίμποδα	ἐφ´	ὃν κατάκεισαι λαβὼν ἄπιθι οἴκαδε»
[1, 6]	δὲ ἡμᾶς. Λέγω δέ» φησίν,	ἐφ´	ὅσον χρόνον ὁ κληρονόμος νήπιός
[1, 6]	διώκω δὲ εἰ καὶ καταλάβω,	ἐφ´	ᾧ καὶ κατελήφθην ὑπὸ Χριστοῦ.
[1, 1]	ὑποκείμενος λόγος εἰς οἰκοδομὴν πίστεως,	ἐφ´	ᾧ μάλα γανύμενοι καὶ τὰς
[1, 5]	καὶ ἁμαρτίαις ἀποτεταγμένοι, ὀλίγῳ ποδὶ	ἐφαπτόμενοι	τῆς γῆς» ὅσον ἐν κόσμῳ
[1, 6]	τὸ ῥητὸν αὖθις τῇ διανοίᾳ	ἐφαρμοστέον·	γάλα ὑμᾶς ἐπότισα, οὐ βρῶμα·
[1, 2]	τὸ μηδενὸς τῶν κατὰ γνώμην	ἐφάψασθαί	ποτε ἀδικημάτων, ὅπερ οἰκεῖον σοφοῦ·
[1, 6]	κυρίου πάθους καὶ διδασκαλίας σύμβολον.	Ἐφεῖται	τοιγαροῦν ἡμῶν ἑκάστῳ τῶν νηπίων
[1, 6]	πρὸς τὸ ἔμβρυον τὸ αἷμα	ἐφέρετο,	μύσις μὲν γίνεται τοῦ πόρου,
[1, 5]	τῷ μόνῳ κυρίῳ. Σαφέστατα δὲ	Ἐφεσίοις	γράφων ἀπεκάλυψεν τὸ ζητούμενον ὧδέ
[1, 9]	ἀφθαρσίαν, ὅτι ἀνθέξεται ἡμῶν αὐτός·	ἔφη	γὰρ αὐτὸς καὶ ἠθέλησεν αὐτός.
[1, 12]	αὐτάρκη καὶ αὐτοδιάκονον καὶ προσέτι	ἐφήμερον	ἐπαναιρεῖσθαι βίον. Οὐ γὰρ ἐν
[1, 6]	τέλειος, ἀλλ´ ὡς τοῦ τελείου	ἐφιέμενος·	διὸ καὶ ἐπιφέρει ὅσοι οὖν
[1, 7]	βασιλεῖς Περσῶν τοῖς σφῶν αὐτῶν	ἐφίστων	παισίν· ἀλλὰ τοξεύειν μόνον οἱ
[1, 9]	αὐτῇ βιβλίον ἀποστασίου, καὶ οὐκ	ἐφοβήθη	ἡ ἀσύνθετος Ἰούδα» αὖθίς τε·
[1, 8]	γίνεται πονηρίας. Οὐ βούλεται οὖν	ἐφορᾶν	τὰ κακά· ἀγαθὸς γάρ ἐστι·
[1, 5]	{καὶ} δι´ ὑπομονῆς βοηθούμενος καὶ	ἔφορος	ὁ βασιλεύς. Ἀγαλλιᾶται τὸ πνεῦμα
[1, 9]	ὁ οὐρανὸς ἐπὶ τούτῳ καὶ	ἔφριξεν	ἐπὶ πλείω ἡ γῆ· ὅτι
[1, 6]	γὰρ ἄνωθεν ἦν, ὡς νήπιος	ἐφρόνουν»	ἐπειδὴ εἱπόμην τῷ νόμῳ· ἐπὶ
[1, 6]	Τὸ δὲ ὅτε ἤμην νήπιος,	ἐφρόνουν	ὡς νήπιος, ἐλάλουν ὡς νήπιος»
[1, 6]	ἐλθεῖν τὴν πίστιν ὑπὸ νόμον	ἐφρουρούμεθα	συγκλειόμενοι εἰς τὴν μέλλουσαν πίστιν
[1, 9]	θεοῦ τὸ πνεῦμα αὐτῆς. Οὐκ	ἐφυλάξαντο	τὴν διαθήκην τοῦ θεοῦ καὶ
[1, 6]	τέλειον ἀπειλήφαμεν, οὗ ἕνεκεν ἐσπεύδομεν.	Ἐφωτίσθημεν	γάρ· τὸ δὲ ἔστιν ἐπιγνῶναι
[1, 5]	δὲ καὶ ἄρνας ἡμᾶς λέγει,	ἐχέγγυος	μάρτυς διὰ Ἡσαΐου τὸ πνεῦμα·
[1, 5]	εἰκότως ἂν πάντες κεκλήσονται μαθηταί.	Ἔχει	γὰρ οὕτως τὸ ἀληθές, τὸ
[1, 7]	ἐκ γῆς Αἰγύπτου. Τίς οὖν	ἔχει	ἐξουσίαν τοῦ ἄγειν εἴσω τε
[1, 6]	ὁ πιστεύων εἰς τὸν υἱὸν	ἔχει	ζωὴν αἰώνιον» Εἰ τοίνυν οἱ
[1, 6]	καὶ πιστεύων τῷ πέμψαντί με	ἔχει	ζωὴν αἰώνιον καὶ εἰς κρίσιν
[1, 6]	προσπαθείᾳ. Καὶ ἣν ὁ λόγος	ἔχει	πρὸς τὸ βάπτισμα κοινωνίαν, ταύτην
[1, 8]	δὲ πρὸς τοὺς ἁμαρτάνοντας ἐπίπληξις	ἔχει	σκοπὸν τὴν σωτηρίαν, μεθαρμοζομένου μουσικῶς
[1, 6]	ἁλὸς ἄχνην» πλὴν ἀλλὰ αἷμα	ἔχει	τὴν οὐσίαν. Τούτῳ τῷ τρόπῳ
[1, 8]	καὶ θανάτῳ κολάζων τινάς, τέλος	ἔχει	τὸ ἀγαθόν, ὑπὲρ νουθεσίας τῶν
[1, 6]	τινα πρὸς τὸ ὕδωρ φυσικωτάτην	ἔχει	τὸ γάλα, καθάπερ ἀμέλει πρὸς
[1, 6]	πρὸς τὸ βάπτισμα κοινωνίαν, ταύτην	ἔχει	τὸ γάλα τὴν συναλλαγὴν πρὸς
[1, 6]	πνεύματος τῇ καθόδῳ ἁγιάζεται; οὕτως	ἔχει.	Τὸ δὲ αὐτὸ συμβαίνει τοῦτο
[1, 6]	ἀναγεννηθείς, ὥσπερ οὖν καὶ τοὔνομα	ἔχει,	φωτισθεὶς ἀπήλλακται μὲν παραχρῆμα τοῦ
[1, 8]	εἶναι οὐ τῷ τὴν ἀρετὴν	ἔχειν	ἀγαθὸν εἶναι λέγεται, καθὸ καὶ
[1, 8]	εἶναι λέγεται οὐ τῷ ἀρετὴν	ἔχειν,	ἀρετὴ γάρ ἐστιν αὐτή, ἀλλὰ
[1, 3]	τὸν δὲ ἄνθρωπον δι´ αὑτοῦ	ἐχειρούργησεν	καί τι αὐτῷ ἴδιον ἐνεφύσησεν.
[1, 6]	τρίτῳ ἁρπασθὲν οὐρανῷ; Ἀλλὰ κἀκεῖνο	ἐχεμυθεῖν	ἐκελεύετο τότε. Εἰ δὲ ἀνθρωπίνη
[1, 6]	ὅτι ἀπήλλακται τοῦ προτέρου βίου,	ἔχεται	δὲ τοῦ κρείττονος, οὐχ ὡς
[1, 5]	{τε} παιδία, μή τι ὄψον	ἔχετε;	τοὺς ἤδη ἐν ἕξει τῶν
[1, 6]	υἱὸν καὶ πιστεύων ἐπ´ αὐτὸν	ἔχῃ	ζωὴν αἰώνιον, καὶ ἀναστήσω αὐτὸν
[1, 8]	σωτηρίαν, ἐκφύγοιεν δ´ ἂν τῆς	ἔχθρας	τὰ ἐπιτίμια. Στέφανος ἄρα σοφίας»
[1, 8]	καὶ αὐτὸς ἀνταποδώσω δίκην τοῖς	ἐχθροῖς	καὶ τοῖς μισοῦσιν ἀνταποδώσω· μεθύσω
[1, 8]	ὁ μή, ἀλλ´ ὁ μὲν	ἐχθρὸς	ἐπιγελῶν, ὁ δὲ φίλος εὐνοῶν.
[1, 9]	ἀσθενείας πρὸς τοὺς Γαλάτας λέγει·	ἐχθρὸς	ὑμῶν γέγονα ἀληθεύων ὑμῖν; Ὡς
[1, 9]	διὰ Ἰωάννου ὄφεις» φησὶν γεννήματα	ἐχιδνῶν»	Ἔγκλησις δέ ἐστι ψόγος ἀδικούντων.
[1, 6]	ἐκείνης προσγενομένης· οὐ γὰρ ἂν	ἔχοις	εἰπεῖν τὸν χρόνον. Ἡ μὲν
[1, 6]	αἰώνιον» Εἰ τοίνυν οἱ πιστεύσαντες	ἔχομεν	τὴν ζωήν, τί περαιτέρω τοῦ
[1, 5]	τὰ παιδία. Διὸ κἀν τοῖς	ἐχομένοις	λέγει μὴ μεριμνᾶτε περὶ τῆς
[1, 3]	τέ ἐστι καὶ πνευματικόν, ἀκριβολογίας	ἐχόμενον,	τὸ ἐποπτικόν, ὃ δὴ ὑπερκείσθω
[1, 8]	καὶ τὸ σύ» μόριον δεικτικὴν	ἔχον	ἔμφασιν τὸν ὄντως μόνον ὄντα,
[1, 10]	ἔχον ψεκτικὸν γίνεται, πῶς δὲ	ἔχον	ἐπαινετικόν· περὶ ἃ καταγίνεται μάλιστα
[1, 6]	αὐτὸ καὶ βρῶμα εἶναί πως	ἔχον	καὶ ποτόν, πρὸς ἄλλο καὶ
[1, 10]	τὸ μακάριον, ὡς πράγματ´ οὐκ	ἔχον	οὔτε αὐτὸ οὔτε ἄλλῳ τῳ
[1, 10]	καὶ τὸ ἐγκωμιαστικὸν πῶς μὲν	ἔχον	ψεκτικὸν γίνεται, πῶς δὲ ἔχον
[1, 6]	αὐτῇ γὰρ τὸ πρόσωπον ἰσάγγελον	ἔχοντες	πρόσωπον πρὸς πρόσωπον τὴν ἐπαγγελίαν
[1, 12]	ἐναργὲς ὑπόδειγμα ἀφθαρσίας τὴν πολιτείαν	ἔχοντες	τοῦ κυρίου καὶ τὰ ἴχνη
[1, 10]	συμβουλευτικὴ προτρεπτικὴ γίνεται καὶ πῶς	ἔχουσα	ἀποτρεπτική. Ὡσαύτως δὲ καὶ τὸ
[1, 10]	καὶ ψεκτικὸν γίνεται. Πῶς γὰρ	ἔχουσα	ἡ διάνοια ἡ συμβουλευτικὴ προτρεπτικὴ
[1, 5]	κατὰ τὰ αὐτὰ καὶ ὡσαύτως	ἔχουσα	καὶ οὔποτε μεταβάλλουσα. Τὰ παιδία»
[1, 8]	τῶν παίδων ἀγωγήν, ἀναγκαίου βοηθήματος	ἔχουσα	τάξιν. Θεραπεύεται δὲ πολλὰ τῶν
[1, 13]	αἱ αὐταὶ οὖσαι τὴν ἀλήθειαν	ἔχουσαι	σκοπόν, ἐπὶ τὸ ἔσχατον ὀρεκτόν,
[1, 6]	αὑτοῖς ἔξωθεν χορηγοῦσιν, ὃ οὐκ	ἔχουσιν,	τὸ δὲ ἐμπόδιον ταῖς ὄψεσι
[1, 9]	τὴν γυναῖκα τοῦ πλησίον αὐτοῦ	ἐχρεμέτιζεν.	Μὴ ἐπὶ τούτοις οὐκ ἐπισκέψομαι;
[1, 6]	ὅτι ἐκπιεῖν καὶ ἐκτελέσαι μόνον	ἐχρῆν	αὐτό. Οὕτως Χριστῷ μὲν ἡ
[1, 6]	Ἐγώ» φησὶν ὁ κύριος, βρῶσιν	ἔχω	φαγεῖν, ἣν ὑμεῖς οὐκ οἴδατε·
[1, 9]	υἱοὶ ἀλλότριοι ἐψεύσαντό μοι καὶ	ἐχώλαναν	ἀπὸ τῶν τρίβων αὐτῶν» καὶ
[1, 8]	θρόνος σου» τὸ ἅγιον πνεῦμα	ἔψαλλεν·	ὁ δὲ κύριός φησιν ἐν
[1, 9]	ὠτίου ὑπήκουσέν μου, υἱοὶ ἀλλότριοι	ἐψεύσαντό	μοι καὶ ἐχώλαναν ἀπὸ τῶν
[1, 9]	Ἰσραήλ, καὶ ὁ οἶκος Ἰούδα	ἐψεύσατο	τῷ κυρίῳ. Μεμψιμοιρία δέ ἐστι
[1, 6]	διδόντος ἐντὸς κατακλειομένῳ τῷ θερμῷ,	ἑψομένη	καὶ πεπτομένη, εἰς τὰς φλέβας
[1, 6]	γραφὴ περὶ τοῦ κυρίου λέγει	ἐψώμισεν	αὐτοὺς γενήματα ἀγρῶν, ἐθήλασαν μέλι
[1, 5]	γέλως ἑρμηνεύεται ὁ Ἰσαάκ. Τοῦτον	ἑώρακεν	παίζοντα μετὰ τῆς γυναικὸς καὶ
[1, 7]	τοῦ παιδός, τῶν ὤτων λέγω,	ἕως	ἂν ἀβλαβὲς καθορμίσῃ τὸ παιδίον
[1, 9]	ἀπάρτι οὐ μὴ ἴδητέ με,	ἕως	ἂν εἴπητε· εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος
[1, 9]	παιδαγωγίας, ἀλλὰ διὰ Ἱερεμίου φησίν·	ἕως	τίνος κεκράξομαι καὶ οὐκ εἰσακούσονται;
[1, 7]	ὅτι οὐ μή σε ἐγκαταλείπω	ἕως	τοῦ ποιῆσαί με ὅσα ἐλάλησά