Livre, Chap.
[1, 11]	οὗτός ἐστί μου ὁ υἱὸς	ὁ	ἀγαπητός, αὐτοῦ ἀκούετε. Ἀξιόπιστος ὁ
[1, 7]	Ἰδού» γάρ φησι τῷ Μωσεῖ,	ὁ	ἄγγελός μου προπορεύεταί σου» τὴν
[1, 7]	πρωί. Οὗτος ἦν ὁ ἄνθρωπος	ὁ	ἄγων καὶ φέρων, ὁ συγγυμναζόμενος
[1, 7]	Φοῖνιξ, ἦν, ὃ δὲ φυγάς,	ὁ	Ἄδραστος, ἦν, Λεωνίδης δὲ οὐ
[1, 7]	Ὅτι δὲ ὁ λόγος ἦν	ὁ	ἀλείπτης ἅμα τῷ Ἰακὼβ καὶ
[1, 5]	ἐν γεννητοῖς γυναικῶν προφήτης» ἰδοὺ	ὁ	ἀμνὸς τοῦ θεοῦ» Ἐπεὶ γὰρ
[1, 6]	Εἰ γὰρ ἀνεγεννήθημεν εἰς Χριστόν,	ὁ	ἀναγεννήσας ἡμᾶς ἐκτρέφει τῷ ἰδίῳ
[1, 10]	ὡς ὁ χνοῦς, ὃν ἐκριπτεῖ	ὁ	ἄνεμος ἀπὸ προσώπου τῆς γῆς»
[1, 3]	μὲν οὖν δι´ αὑτὸ αἱρετὸν	ὁ	ἄνθρωπος, ἀγαθὸς ὢν ἀγαθὸν ἠγάπησεν,
[1, 3]	εἰ δὲ ἕνεκεν τῶν ἄλλων	ὁ	ἄνθρωπος αἱρετὸν γέγονεν, οὐκ ἄλλην
[1, 3]	φιλεῖται ὑπ´ αὐτοῦ; φιλητὸς δὲ	ὁ	ἄνθρωπος ἀποδέδεικται, φιλεῖται ἄρα πρὸς
[1, 3]	δὲ ὃ μὴ δύναται θεός.	Ὁ	ἄνθρωπος ἄρα ὃν πεποίηκεν ὁ
[1, 8]	ἡ ἄμπελος, οὕτως δὲ καὶ	ὁ	ἄνθρωπος· καθαίρει δὲ αὐτοῦ τὰς
[1, 7]	παιδαγωγός, μέχρι πρωί. Οὗτος ἦν	ὁ	ἄνθρωπος ὁ ἄγων καὶ φέρων,
[1, 7]	συμβουλεύων, αὐτοῦ ἀκούσεσθε» λέγων, καὶ	ὁ	ἄνθρωπος, ὃς ἂν μὴ ἀκούσῃ»
[1, 13]	ἐπικαθημένου χρεμετίζει. Οὐκέτι λαλεῖ, φησίν,	ὁ	ἄνθρωπος· οὐ γάρ ἐστιν λογικὸς
[1, 13]	καὶ παρωμοιώθη» φησί, τοῖς κτήνεσιν»	Ὁ	ἄνθρωπος παρὰ τὸν λόγον ἐξαμαρτὼν
[1, 3]	φιλεῖται ἄρα πρὸς τοῦ θεοῦ	ὁ	ἄνθρωπος. Πῶς γὰρ οὐ φιλεῖται,
[1, 4]	καὶ τοὔνομα ἀνδράσιν καὶ γυναιξὶν	ὁ	ἄνθρωπος. Ταύτῃ μοι δοκοῦσιν οἱ
[1, 3]	ὡς ἄνθρωπος. Εἰκότως ἄρα φίλος	ὁ	ἄνθρωπος τῷ θεῷ, ἐπεὶ καὶ
[1, 5]	δὲ ὁ νεήπιος, ὡς ἤπιος	ὁ	ἁπαλόφρων, οἷον ἤπιος νεωστὶ καὶ
[1, 8]	σου καὶ γνωρίσω» Οὗτός ἐστιν	ὁ	ἀποδιδοὺς ἁμαρτίας πατέρων ἐπὶ τέκνα
[1, 6]	σπερματίτισιν παρατίθεται φλεψίν· ἐντεῦθεν γὰρ	ὁ	Ἀπολλωνιάτης Διογένης τὰ ἀφροδίσια κεκλῆσθαι
[1, 6]	γὰρ βρώματα καταργεῖται, ᾗ φησιν	ὁ	ἀπόστολος αὐτός, ἡ δὲ διὰ
[1, 9]	κακὸν ποιῇς, φοβοῦ» ᾗ φησιν	ὁ	ἀπόστολος. Διὰ τοῦτό τοι καὶ
[1, 5]	τέλειον ἐν δικαιοσύνῃ. Αὐτίκα γοῦν	ὁ	ἀπόστολος ἐπιστέλλων πρὸς Κορινθίους φησίν·
[1, 9]	Διὰ τοῦτό τοι καὶ αὐτὸς	ὁ	ἀπόστολος ἐπιστύφει παρ´ ἕκαστα τὰς
[1, 6]	σέσωκεν. Αὐτοὶ γὰρ ὑμεῖς» φησὶν	ὁ	ἀπόστολος, θεοδίδακτοί ἐστε. Οὐκ ἄρα
[1, 7]	σιδηρᾷ ποιμανεῖς αὐτούς» Ταύτῃ καὶ	ὁ	ἀπόστολος κινηθεὶς ἐν τῇ πρὸς
[1, 5]	τῇ πρὸς Ῥωμαίους ἐπιστολῇ χαίρειν	ὁ	ἀπόστολος ὁμολογεῖ, καὶ δὴ ὅρον
[1, 6]	θεοῦ ἡ αὐτὴ πρὸς πάντας,	ὁ	ἀπόστολος σαφέστατα ἐξηγήσατο ὧδέ πως
[1, 6]	φόβῳ. Αὐτὸς περὶ τούτου μαρτυρήσει	ὁ	ἀπόστολος τοὺς Ἰουδαίους κατὰ τὴν
[1, 2]	λαβὼν ἄπιθι οἴκαδε» Παραχρῆμα δὲ	ὁ	ἄρρωστος ἐρρώσθη. Καὶ τῷ τεθνεῶτι
[1, 6]	ζωὴν διδοὺς τῷ κόσμῳ. Καὶ	ὁ	ἄρτος, ὃν ἐγὼ δώσω, ἡ
[1, 6]	δηλωθήσεται. Ἐπεὶ δὲ εἶπεν καὶ	ὁ	ἄρτος, ὃν ἐγὼ δώσω, ἡ
[1, 6]	καὶ ἡ σὰρξ τοῦ κυρίου,	ὁ	ἄρτος τῶν οὐρανῶν, ἀναπίνει τὸ
[1, 6]	γὰρ ὡς δι´ ἐσόπτρου νῦν»	ὁ	αὐτὸς ἀπόστολος λέγει, τότε δὲ
[1, 8]	εἰ μὴ ὁ πατὴρ αὐτοῦ·	ὁ	αὐτὸς ἄρα πατὴρ αὐτοῦ, ὁ
[1, 9]	δικαίου διακρίνουσα τὰ ἐναντία. Καὶ	ὁ	αὐτὸς δίκαιος καὶ ἀγαθός, ὁ
[1, 1]	καθηγήσασθαι βίου. Καίτοι καὶ διδασκαλικὸς	ὁ	αὐτός ἐστι λόγος, ἀλλ´ οὐ
[1, 6]	ὡσαύτως γὰρ καὶ ὁ λόγος	ὁ	αὐτὸς ἢ ἀνειμένος καὶ ἤπιος
[1, 10]	αἰτιῶ τὸν κριτὴν ἐπισπώμενος. ~Ὅτι	ὁ	αὐτὸς θεὸς διὰ τοῦ αὐτοῦ
[1, 8]	πάντες· ὅτι δὲ καὶ δίκαιος	ὁ	αὐτὸς θεός, οὔ μοι χρὴ
[1, 3]	ὑμεῖς ἐμὲ πεφιλήκατε» καὶ πάλιν	ὁ	αὐτὸς καὶ ἠγάπησας αὐτούς, καθὼς
[1, 8]	κεῖται ὁ ὤν» Ὅτι δὲ	ὁ	αὐτὸς μόνος ὢν θεὸς καὶ
[1, 9]	τὰ πάντα καὶ τὰ πάντα	ὁ	αὐτός, ὅτι αὐτὸς θεός, ὁ
[1, 1]	παραμυθητικὸς ἰᾶται, εἷς ὢν πᾶς	ὁ	αὐτὸς οὗτος λόγος, τῆς συντρόφου
[1, 8]	πατὴρ τοῦ κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ»	ὁ	αὐτὸς πάλιν ὁμολογήσει λόγος, ὅτι
[1, 11]	παιδαγωγοῦ, τὴν εὐπείθειαν, εἷς καὶ	ὁ	αὐτὸς ὢν λόγος πρὸς τὸ
[1, 5]	δι´ ὑπομονῆς βοηθούμενος καὶ ἔφορος	ὁ	βασιλεύς. Ἀγαλλιᾶται τὸ πνεῦμα τῶν
[1, 5]	Σιών· κήρυσσε, θύγατερ Ἱερουσαλήμ· ἰδοὺ	ὁ	βασιλεύς σου ἔρχεταί σοι δίκαιος
[1, 4]	πάντα· ὧν δὲ κοινὸς μὲν	ὁ	βίος, κοινὴ δὲ ἡ χάρις,
[1, 13]	κατορθούμενον ἀιδίῳ ζωῇ· καὶ γὰρ	ὁ	βίος ὁ Χριστιανῶν, ὃν παιδαγωγούμεθα
[1, 3]	τὸ βάραθρον χειραγωγῶν, ὀξὺ δὲ	ὁ	βλέπων καὶ διορῶν τὰ ἐγκάρδια
[1, 10]	ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ	ὁ	βρυγμὸς τῶν ὀδόντων» καὶ τὰ
[1, 11]	ὑπὲρ ἡμῶν ἱερεῖον ἑαυτὸν ἐπιδέδωκεν,	ὁ	γὰρ ἀγαθὸς ποιμὴν τὴν ψυχὴν
[1, 6]	ἐκ τοῦ οὐρανοῦ τὸν ἀληθινόν·	ὁ	γὰρ ἄρτος τοῦ θεοῦ ἐστιν
[1, 7]	μυστικὸς ἐκεῖνος ἄγγελος Ἰησοῦς τίκτεται.	Ὁ	γὰρ αὐτὸς οὗτος παιδαγωγὸς τότε
[1, 7]	τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν τὰ ἀντάξια·	ὁ	γὰρ αὐτὸς παιδαγωγὸς καὶ κριτὴς
[1, 9]	ὀνόματος ἰσχυρὰν τὴν ἐπίπληξιν πεποίηται.	Ὁ	γὰρ εἰδὼς τὸν θεὸν πῶς
[1, 8]	καὶ ποιῶν ἔλεος τοῖς ἀγαπῶσιν»	Ὁ	γὰρ ἱστὰς τοὺς μὲν ἐκ
[1, 11]	προφήτης δὲ καὶ ὁ Μωσῆς·	ὁ	γὰρ νόμος παιδαγωγία παίδων ἐστὶ
[1, 8]	ἀληθινή, καὶ ὁ πατήρ μου	ὁ	γεωργός ἐστιν» εἶτα ἐπήγαγεν πάλιν
[1, 5]	τῇ σεμνῇ θυμηδίᾳ βοηθοῦσα σωτηρία.	Ὁ	γοῦν βασιλεὺς ὁ Χριστὸς ἄνωθεν
[1, 1]	τὸν θεὸν πίστεως σωτηρίαν παιδαγωγῶν.	Ὁ	γοῦν οὐράνιος ἡγεμών, ὁ λόγος,
[1, 9]	περὶ τὰς οἰκτειρήσεις. Διὰ τοῦτο	ὁ	Δαβίδ, τουτέστι τὸ πνεῦμα τὸ
[1, 2]	σοφίη δὲ ψυχὴν παθῶν ἀφαιρεῖται»	ὁ	δὲ ἀγαθὸς παιδαγωγός, ἡ σοφία,
[1, 12]	πλῆρες, ὅπερ εἴρηκεν ὁ θεός,	ὁ	δὲ ἄλλος ἄνθρωπος κατὰ μόνην
[1, 10]	ἡ ψυχὴ ἡ ἁμαρτάνουσα ἀποθανεῖται.	Ὁ	δὲ ἄνθρωπος ὃς ἔσται δίκαιος,
[1, 8]	ὑπακοῆς διακρῖναι τὴν παρακοὴν δυνάμενος.	Ὁ	δὲ ἀπειλῶν δῆλός ἐστι μηδὲν
[1, 8]	ἐλπὶς ἐπὶ τὸν σῴζοντα αὐτούς»	Ὁ	δὲ αὐτὸς οὗτος λόγος δίκην
[1, 7]	οἱ κάπροι εἰς συνουσίαν ἠσκημένοι.	Ὁ	δὲ ἡμέτερος παιδαγωγὸς ἅγιος θεὸς
[1, 9]	τὰ μωρά, εἴσεται τὸν τρέφοντα,	ὁ	δὲ Ἰσραὴλ ἀλογώτερος καὶ τούτων
[1, 6]	ἰσχυρὸς ἐν τῇ ἰσχύι αὐτοῦ,	ὁ	δὲ καυχώμενος ἐν κυρίῳ καυχάσθω.
[1, 6]	κυοῦσαι μητέρες γενόμεναι πηγάζουσι γάλα·	ὁ	δὲ κύριος ὁ Χριστὸς ὁ
[1, 8]	σου» τὸ ἅγιον πνεῦμα ἔψαλλεν·	ὁ	δὲ κύριός φησιν ἐν τῇ
[1, 9]	αὐτοῦ· ἀπερίτμητα πάντα τὰ ἔθνη,	ὁ	δὲ λαὸς οὗτος ἀπερίτμητος καρδίᾳ.
[1, 7]	τὴν προσηγορίαν τοῖς νηπίοις καλουμένοις.	Ὁ	δὲ νόμος χάρις ἐστὶν παλαιὰ
[1, 8]	ἀλλ´ ὁ μὲν ἐχθρὸς ἐπιγελῶν,	ὁ	δὲ φίλος εὐνοῶν. Οὐκ ἄρα
[1, 8]	θεός, φιλάνθρωπος ἄρα ὁ λόγος.	Ὁ	δὲ φιλῶν τι ὠφελεῖν αὐτὸ
[1, 2]	σοφία, ὁ λόγος τοῦ πατρός,	ὁ	δημιουργήσας τὸν ἄνθρωπον, ὅλου κήδεται
[1, 8]	δημιουργὸν εἶναι ὁμολογεῖ, δίκαιος δὲ	ὁ	δημιουργὸς εἶναι οὐκ ἀντιλέγεται. Καὶ
[1, 1]	τοῖς δογματικοῖς δηλωτικὸς καὶ ἀποκαλυπτικός,	ὁ	διδασκαλικός, πρακτικὸς δὲ ὢν ὁ
[1, 6]	νοούμενος τὸ αἷμα· τύπος γὰρ	ὁ	δίκαιος ὁ παλαιὸς τοῦ νέου
[1, 10]	ἃ καταγίνεται μάλιστα ὁ παιδαγωγὸς	ὁ	δίκαιος ὁ τοῦ ἡμετέρου συμφέροντος
[1, 6]	ἐπιγνῶναι τὸν θεόν. Οὔκουν ἀτελὴς	ὁ	ἐγνωκὼς τὸ τέλειον. Καί μου
[1, 9]	Πῶς γὰρ οὐ δεινόν, εἰ	ὁ	εἰδὼς τὸν θεὸν οὐ γνώσεται
[1, 6]	δὲ ἄμφω καὶ περὶ ἄμφω	ὁ	εἷς καταγίνεται. Ἔστι γοῦν, ὡς
[1, 2]	θεός, ὁ ἐν τῷ πατρί,	ὁ	ἐκ δεξιῶν τοῦ πατρός, σὺν
[1, 6]	γὰρ ἄρτος τοῦ θεοῦ ἐστιν	ὁ	ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβαίνων καὶ
[1, 8]	χειρουργία τῶν τῆς ψυχῆς παθῶν	ὁ	ἔλεγχος, ἀπόστασις δὲ τὰ πάθη
[1, 8]	πολὺ ἔλεος αὐτοῦ, οὕτως καὶ	ὁ	ἔλεγχος αὐτοῦ» ἐλέους γὰρ καὶ
[1, 9]	πολὺ ἔλεος αὐτοῦ, οὕτως καὶ	ὁ	ἔλεγχος αὐτοῦ. Καλὸν μὲν γὰρ
[1, 9]	ἐστι τοῦ πυρετοῦ, οὕτως οὐδὲ	ὁ	ἐλέγχων δύσνους τῷ κάμνοντι τὴν
[1, 8]	εἰ μὴ ὁ πατήρ μου	ὁ	ἐν τοῖς οὐρανοῖς» ἐπὶ τούτοις
[1, 8]	ἐν τῇ προσευχῇ πάτερ ἡμῶν	ὁ	ἐν τοῖς οὐρανοῖς» οὐρανοὶ δὲ
[1, 2]	πατρικῷ θελήματι διάκονος, λόγος θεός,	ὁ	ἐν τῷ πατρί, ὁ ἐκ
[1, 8]	ὁ αὐτὸς ἄρα πατὴρ αὐτοῦ,	ὁ	ἓν ὤν, πολλαῖς μηνυόμενος δυνάμεσιν·
[1, 7]	ἐγὼ κύριος ὁ θεός σου,	ὁ	ἐξαγαγών σε ἐκ γῆς Αἰγύπτου.
[1, 6]	Φωτισμὸς ἄρα ἡ γνῶσίς ἐστιν,	ὁ	ἐξαφανίζων τὴν ἄγνοιαν καὶ τὸ
[1, 8]	ἐπιχειρεῖ τοὺς αὐτούς. Οὓς γὰρ	ὁ	ἔπαινος οὐ προετρέψατο, τούτους παρώξυνεν
[1, 8]	ἐροῦμεν; Μὴ ἄδικος ὁ θεὸς	ὁ	ἐπιφέρων τὴν ὀργήν; μὴ γένοιτο.
[1, 9]	με, ἕως ἂν εἴπητε· εὐλογημένος	ὁ	ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι κυρίου. Εἰ
[1, 5]	ὡσαννὰ τῷ υἱῷ Δαβίδ, εὐλογημένος	ὁ	ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι κυρίου» φῶς
[1, 7]	ἴσχυσεν Ζώπυρος, ἀλλ´ ὠνητὸν ἀνδράποδον	ὁ	Ζώπυρος ἦν, καὶ τῶν Θεμιστοκλέους
[1, 6]	τιτθευόμεθα οἱ νήπιοι. Αὐτὸς γοῦν	ὁ	ἠγαπημένος» καὶ τροφεὺς ἡμῶν λόγος
[1, 9]	σθένει ὁ τῆς ἀνθρωπότητος παιδαγωγός,	ὁ	θεῖος ἡμῶν λόγος, πάσῃ καταχρώμενος
[1, 5]	ἡμᾶς νέους πώλους τοὺς νηπίους	ὁ	θεῖος ἡμῶν πωλοδάμνης ἀνατρέφει. Εἰ
[1, 9]	Καὶ τούτῳ κέχρηται τῷ βοηθήματι	ὁ	θεῖος παιδαγωγὸς διὰ Ἱερεμίου λέγων·
[1, 11]	ὁ ἀγαπητός, αὐτοῦ ἀκούετε. Ἀξιόπιστος	ὁ	θεῖος παιδαγωγὸς τρισὶ τοῖς καλλίστοις
[1, 8]	ἑκὼν ἁμαρτάνων· αἰτία δὲ ἑλομένου,	ὁ	θεὸς ἀναίτιος. Εἰ δὲ ἡ
[1, 9]	τὸν θεὸν καὶ ἐμνήσθησαν, ὅτι	ὁ	θεὸς βοηθὸς αὐτῶν ἐστιν καὶ
[1, 3]	Ὁ ἄνθρωπος ἄρα ὃν πεποίηκεν	ὁ	θεός, δι´ αὑτὸ αἱρετόν ἐστιν,
[1, 9]	ἐπιτηδευμάτων ἀποτροπήν. Ὥστε ἀγαθὸς μὲν	ὁ	θεὸς δι´ ἑαυτόν, δίκαιος δὲ
[1, 3]	εἶχεν ἐναποκεκρυμμένην ἰσχύν, τὸ βούλεσθαι,	ὁ	θεὸς διὰ τῆς ἔξωθεν τοῦ
[1, 3]	οὗ ἕνεκεν ἄνθρωπος γέγονεν ἐποίησεν	ὁ	θεός, εἰ μὴ ἄνθρωπος ἐγεγόνει,
[1, 4]	εἶναι νενοηκότες. Εἰ γὰρ ἀμφοῖν	ὁ	θεὸς εἷς, εἷς δὲ καὶ
[1, 3]	αἰτίαν ἔσχεν τοῦ ποιεῖν αὐτὸν	ὁ	θεὸς ἢ ὡς οὐκ ἄνευ
[1, 5]	τὰ παιδία, ἅ μοι ἔδωκεν	ὁ	θεός» Θαυμάζεις ἀκούειν τοὺς ἄνδρας
[1, 8]	διδάσκων. Ἀλλὰ ὅτι μὲν ἀγαθὸς	ὁ	θεός, καὶ ἄκοντες ὁμολογοῦσιν οἱ
[1, 7]	θεοῦ ὁ λόγος, ᾧ φωτίζεται	ὁ	θεὸς καὶ γνωρίζεται. Τότε καὶ
[1, 8]	τετελειωμένοι εἰς ἕν» ἓν δὲ	ὁ	θεὸς καὶ ἐπέκεινα τοῦ ἑνὸς
[1, 8]	ἐμφὺς ἔδακεν εὐθέως. Ἀγαθὸς ἄρα	ὁ	θεός. Καὶ ὅ γε κύριος
[1, 8]	ὅτι ὠφελεῖ· πάντα ἄρα ὠφελεῖ	ὁ	θεός. Καὶ οὐ δήπου ὠφελεῖ
[1, 8]	Ναὶ μὴν ὅτι ἀγαθὸς αὐτὸς	ὁ	θεὸς καὶ πατὴρ τοῦ κυρίου
[1, 5]	καινὴν ἀνατείλασαι. Ἔναγχος γοῦν ἔγνωσται	ὁ	θεὸς κατὰ τὴν Χριστοῦ παρουσίαν.
[1, 10]	ἀνθρώπους φαύλους λέγουσι· σοφὸς δὲ	ὁ	θεὸς μόνος, ἀφ´ οὗ ἡ
[1, 2]	Σῶσον τὸν δοῦλόν σου» φησίν,	ὁ	θεός μου, τὸν ἐλπίζοντα ἐπὶ
[1, 12]	Χριστὸς τοῦτο πλῆρες, ὅπερ εἴρηκεν	ὁ	θεός, ὁ δὲ ἄλλος ἄνθρωπος
[1, 8]	συνίστησιν, τί ἐροῦμεν; Μὴ ἄδικος	ὁ	θεὸς ὁ ἐπιφέρων τὴν ὀργήν;
[1, 7]	νηπίῳ· ἔτι δὲ ἀνωνόμαστος ἦν	ὁ	θεὸς ὁ κύριος, μηδέπω γεγενημένος
[1, 7]	θεὸν τὸν κύριον. Οὗτός ἐστιν	ὁ	θεός, ὁ λόγος, ὁ παιδαγωγός,
[1, 9]	θεὸς βοηθὸς αὐτῶν ἐστιν καὶ	ὁ	θεὸς ὁ ὕψιστος λυτρωτὴς αὐτῶν
[1, 8]	ἄρα τὸ ἀγαθόν· ἀγαθὸς δὲ	ὁ	θεὸς ὁμολογεῖται, ὠφελεῖ ἄρα ὁ
[1, 8]	ἕνεκεν τοῦ πειράσαι ὑμᾶς παρεγενήθη	ὁ	θεός, ὅπως ἂν γένηται ὁ
[1, 8]	τοῦ λόγου· ἓν γὰρ ἄμφω,	ὁ	θεός, ὅτι εἶπεν ἐν ἀρχῇ
[1, 8]	ἡ γραφή. Καὶ τὴν κόλασιν	ὁ	θεὸς οὐχ ὑπὸ ὀργῆς ἐπιφέρει,
[1, 8]	μὴ τὴν αἰτίαν τοῦ εἶναι	ὁ	θεὸς παρέχεται· οὐδὲν ἄρα μισεῖται
[1, 8]	κατέστρεψα ὑμᾶς» λέγων, καθὼς κατέστρεψεν	ὁ	θεὸς Σόδομα καὶ Γόμορρα, καὶ
[1, 7]	καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἐγώ εἰμι	ὁ	θεός σου· εὐαρέστει ἐνώπιόν μου»
[1, 7]	ἑαυτὸν ὁμολογεῖ παιδαγωγόν· ἐγὼ κύριος	ὁ	θεός σου, ὁ ἐξαγαγών σε
[1, 8]	με, λέγει κύριος» Ὁρᾶτε πῶς	ὁ	θεὸς τὴν μετάνοιαν ὑπὸ φιλαγαθίας
[1, 8]	ὁ θεὸς ὁμολογεῖται, ὠφελεῖ ἄρα	ὁ	θεός. Τὸ δὲ ἀγαθόν, ᾗ
[1, 1]	προφητείᾳ ὡς ἀγαθὸς τῷ Ἰσραὴλ	ὁ	θεός, τοῖς εὐθέσιν τῇ καρδίᾳ»
[1, 6]	τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν	ὁ	θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον
[1, 6]	Ἰησοῦς, ἐξομολογοῦμαί σοι, πάτερ, φησίν,	ὁ	θεὸς τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς
[1, 8]	ἄρα καὶ ἐπιμελεῖται τοῦ ἀνθρώπου	ὁ	θεός. Τοῦτο δὲ ἐνδείκνυται ἔργῳ
[1, 8]	καὶ φιλόθεον ζῷον. Φιλάνθρωπος ἄρα	ὁ	θεός, φιλάνθρωπος ἄρα ὁ λόγος.
[1, 6]	ζωῇ· οὐ γάρ ποτε ἀσθενεῖ	ὁ	θεός. Ὡς γὰρ τὸ θέλημα
[1, 7]	ἐγχειρίσας· προφήτην ὑμῖν ἀναστήσει» φησίν,	ὁ	θεὸς ὡς ἐμὲ ἐκ τῶν
[1, 11]	ἡμῶν εἶναι, ᾧ παρέδωκεν ἡμᾶς	ὁ	θεός, ὡς πατὴρ φιλόστοργος γνησίῳ
[1, 6]	τοῦ πατρός μου, ἵνα πᾶς	ὁ	θεωρῶν τὸν υἱὸν καὶ πιστεύων
[1, 7]	ἰάσατο· Ἀλκιβιάδου δὲ τὴν πορνείαν	ὁ	Θρᾷξ ἐπισχεῖν οὐκ ἴσχυσεν Ζώπυρος,
[1, 7]	ἐπιθυμίᾳ αὐτῶν ἐνευροκόπησαν ταῦρον· ἐπικατάρατος	ὁ	θυμὸς αὐτῶν. Τίς ἂν οὖν
[1, 7]	μηδέπω γεγενημένος ἄνθρωπος. Πλὴν ἀλλὰ	ὁ	Ἰακὼβ ἐκάλεσε τὸ ὄνομα τοῦ
[1, 9]	οὐ γὰρ αἴτιος τοῦ πυρετοῦ	ὁ	ἰατρός, ἀλλὰ ἔλεγχός ἐστι τοῦ
[1, 9]	αὐτὸν οἷός ἐστιν, καὶ ὡς	ὁ	ἰατρὸς τῷ νοσοῦντι οὐ κακὸς
[1, 5]	κωλυόντων δὲ τῶν γνωρίμων, εἶπεν	ὁ	Ἰησοῦς ἄφετε τὰ παιδία καὶ
[1, 5]	ὅστις αὐτῶν εἴη μείζων, ἔστησεν	ὁ	Ἰησοῦς ἐν μέσῳ παιδίον εἰπών·
[1, 5]	ἀνέστη γὰρ μετὰ τὴν κηδείαν	ὁ	Ἰησοῦς μὴ παθών, καθάπερ ἱερουργίας
[1, 5]	δι´ ἧς πεφανέρωται. Αὐτὸς δὲ	ὁ	Ἰσαάκ, καὶ γὰρ ἔστιν ἑτέρως
[1, 5]	μὴ παθών, καθάπερ ἱερουργίας ἀφειμένος	ὁ	Ἰσαάκ. Μέγιστον δὲ εἰς συνηγορίαν
[1, 5]	δέ, οὐ μόνον εἰκότως ἄρα	{ὁ	Ἰσαὰκ} τὰ πρωτεῖα τοῦ πάθους
[1, 5]	εἰς παῖδα ἀναφέρω· γέλως ἑρμηνεύεται	ὁ	Ἰσαάκ. Τοῦτον ἑώρακεν παίζοντα μετὰ
[1, 5]	ἐβάστασε τὰ ξύλα τῆς ἱερουργίας	ὁ	Ἰσαάκ, ὡς ὁ κύριος τὸ
[1, 9]	ὄψις ἐστὶ ψυχῆς. Διὸ καὶ	ὁ	Ἰσραὴλ ὁ ὁρῶν τὸν θεόν,
[1, 6]	σοφίᾳ αὐτοῦ, καὶ μὴ καυχάσθω	ὁ	ἰσχυρὸς ἐν τῇ ἰσχύι αὐτοῦ,
[1, 7]	ποιμένων τῶν καθηγουμένων τοῖς προβάτοις	ὁ	καθηγούμενος τῶν παιδίων παιδαγωγὸς νοούμενος,
[1, 5]	καὶ σκληροκάρδιος, χορὸς δὲ νηπίων,	ὁ	καινὸς ἡμεῖς λαός, τρυφερὸς ὡς
[1, 5]	ἀποκαλύψῃ. Νέοι τοίνυν ὁ λαὸς	ὁ	καινὸς πρὸς ἀντιδιαστολὴν τοῦ πρεσβυτέρου
[1, 7]	λέγει ἐγώ εἰμι ὁ ποιμὴν	ὁ	καλός» κατὰ μεταφορὰν ἀπὸ τῶν
[1, 9]	εἰσάγεται ἐν τῷ εὐαγγελίῳ κεκμηκώς,	ὁ	κάμνων ὑπὲρ ἡμῶν καὶ δοῦναι
[1, 6]	αἰνίττεται, τὴν νηπιότητα ὑπερόριον ἀποστέλλων	ὁ	καταργεῖν αὐτὴν ὁμολογῶν ἀπόστολος, ἀλλὰ
[1, 10]	σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται	ὁ	κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν
[1, 6]	δέ» φησίν, ἐφ´ ὅσον χρόνον	ὁ	κληρονόμος νήπιός ἐστιν, οὐδὲν διαφέρει
[1, 8]	ἡμῖν ἓν ὦσιν, ἵνα καὶ	ὁ	κόσμος πιστεύῃ, ὅτι σύ με
[1, 8]	καταβολῆς κόσμου. Πάτερ δίκαιε, καὶ	ὁ	κόσμος σε οὐκ ἔγνω, ἐγὼ
[1, 9]	Αὗται αἰτίαι παραπικρασμοῦ, δι´ ἃς	ὁ	κριτὴς ἔρχεται τὴν δίκην ἐποίσων
[1, 8]	ἔργα τῶν δακτύλων σου» καὶ	ὁ	κτίσας τοὺς οὐρανοὺς ἐν τοῖς
[1, 8]	κύριον τοῦ δημιουργοῦ. Εἰ δὲ	ὁ	κτίστης πρὸς πάντων ὁμολογεῖται δίκαιος,
[1, 7]	τῶν μισθοφόρων προμηθούμενος, καὶ ὡς	ὁ	κυβερνήτης οἰακίζει τὸ σκάφος σῴζειν
[1, 7]	παιδαγωγῷ περιέσται. Ὅνπερ οὖν τρόπον	ὁ	κυβερνήτης οὐκ αἰεὶ τοῖς ἀνέμοις
[1, 9]	ἐμοῖς ἐλέγχοις οὐ προσείχετε. Οὕτως	ὁ	κυριακὸς ἔλεγχος ὠφελιμώτατος. Περὶ τούτων
[1, 6]	ὠδῖνι σαρκικῇ, ἣν αὐτὸς ἐσπαργάνωσεν	ὁ	κύριος αἵματι τιμίῳ. Ὢ τῶν
[1, 6]	Τὸ αἷμά μου γάρ» φησὶν	ὁ	κύριος, ἀληθής ἐστι πόσις» Μή
[1, 5]	τοῦ θεοῦ, ἱερεῖον δὲ ὡς	ὁ	κύριος. Ἀλλ´ οὐ κεκάρπωται ὡς
[1, 9]	αἰῶνα, οὐ τὴν παραυτίκα ἡδονὴν	ὁ	κύριος, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐσκόπησε
[1, 5]	κακίᾳ καλεῖ· λέγεται δὲ καὶ	ὁ	κύριος ἀνὴρ διὰ τὸ εἶναι
[1, 6]	περὶ ἡμᾶς, ὧν γέγονεν ὑπογραφὴ	ὁ	κύριος· βαπτιζόμενοι φωτιζόμεθα, φωτιζόμενοι υἱοποιούμεθα,
[1, 6]	εἶναι καὶ τροφήν. Ἐγώ» φησὶν	ὁ	κύριος, βρῶσιν ἔχω φαγεῖν, ἣν
[1, 8]	κύριος, υἱὸς ἄρα τοῦ δικαίου	ὁ	κύριος. Διὰ τοῦτο καὶ ὁ
[1, 5]	ἦν ἡ θυρίς, δι´ ἧς	ὁ	κύριος ἐδείκνυτο; ἡ σάρξ, δι´
[1, 6]	σωτηρίαν, εἰ ἐγεύσασθε ὅτι χρηστὸς	ὁ	κύριος. Εἰ δὲ καὶ συνενδῴη
[1, 7]	Μωσέα διδάσκει παιδαγωγεῖν· λέγει γὰρ	ὁ	κύριος· εἴ τις ἡμάρτηκεν ἐνώπιόν
[1, 6]	αἷμα καὶ γάλα, ἃ πάντα	ὁ	κύριος εἰς ἀπόλαυσιν ἡμῶν τῶν
[1, 6]	δὲ τῆς ἐλπίδος, ὥσπερ καὶ	ὁ	κύριος ἐκ σαρκὸς καὶ αἵματος.
[1, 8]	δὴ αὐτὸς περὶ αὑτοῦ σαφέστατα	ὁ	κύριος ἐκφαίνει, τὴν πολύτροπον καὶ
[1, 5]	κατηρτίσω αἶνον» Τοῦτό τοι καὶ	ὁ	κύριος ἐν τῷ εὐαγγελίῳ μυωπίζει
[1, 6]	τοιάνδε τροφὴν ἀλλαχόθι {δὲ} καὶ	ὁ	κύριος ἐν τῷ κατὰ Ἰωάννην
[1, 5]	γοῦν τῷ εὐαγγελίῳ· σταθείς» φησίν,	ὁ	κύριος ἐπὶ τῷ αἰγιαλῷ πρὸς
[1, 6]	ἡ κρᾶσις δὲ ἡ ἀμφοῖν	ὁ	κύριος, ἡ τροφὴ τῶν νηπίων·
[1, 6]	καὶ λόγος. Ἡ τροφή, τουτέστιν	ὁ	κύριος Ἰησοῦς, τουτέστιν ὁ λόγος
[1, 6]	γάλα αὖθις ὑπισχνεῖται τοῖς δικαίοις	ὁ	κύριος, ἵνα δὴ σαφῶς ὁ
[1, 3]	φιλάνθρωπος ὁ παιδαγωγός. Πάντα ὀνίνησιν	ὁ	κύριος καὶ πάντα ὠφελεῖ καὶ
[1, 7]	Ἀλλὰ καὶ ἐν τῷ Ἱερεμίᾳ	ὁ	κύριος λέγει· μὴ λέγε ὅτι
[1, 5]	βούλεται τὸ λεχθέν, αὐτὸς διασαφήσει	ὁ	κύριος λέγων ἐὰν μὴ στραφῆτε
[1, 7]	δὲ ἀνωνόμαστος ἦν ὁ θεὸς	ὁ	κύριος, μηδέπω γεγενημένος ἄνθρωπος. Πλὴν
[1, 5]	κύριος. Ἀλλ´ οὐ κεκάρπωται ὡς	ὁ	κύριος, μόνον ἐβάστασε τὰ ξύλα
[1, 3]	πίστις ἐκ περιουσίας αὐτὸς σαφῶς	ὁ	κύριος ὁμολογῶν καὶ λέγων αὐτὸς
[1, 8]	εἰ φιλάνθρωπός ἐστι καὶ ἀγαθὸς	ὁ	κύριος, ὀργίζεται καὶ κολάζει; Ἀναγκαῖον
[1, 8]	Ἦν γὰρ οὐδὲν ὃ μισεῖ	ὁ	κύριος» οὐ γὰρ δήπου μισεῖ
[1, 6]	κύριος, ἡ τροφὴ τῶν νηπίων·	ὁ	κύριος πνεῦμα καὶ λόγος. Ἡ
[1, 4]	θήλεος ζῴου· αὐτὸς δὲ ἡμᾶς	ὁ	κύριος ποιμαίνει» εἰς τοὺς αἰῶνας,
[1, 9]	ὁρμάς. Συνελόντι γοῦν εἰπεῖν, οὕτως	ὁ	κύριος πρὸς ἡμᾶς, ὡς καὶ
[1, 10]	τὰ ἐπὶ τούτοις, ἃ αὐτοπροσωπεῖ	ὁ	κύριος. Σαφέστατα δὲ ἐπὶ τὴν
[1, 6]	εἰς αἰῶνας βεβαιούμενον. Αὐτὸς δὲ	ὁ	κύριος σαφέστατα τῆς σωτηρίας τὴν
[1, 8]	καὶ ἀνεπίληπτός ἐστιν ὁ παιδαγωγὸς	ὁ	κύριος, τῇ ἑκάστου τῶν ἀνθρώπων
[1, 7]	δέ, ἵνα μετανοήσωσιν· θέλει γὰρ	ὁ	κύριος τὴν μετάνοιαν τοῦ ἁμαρτωλοῦ
[1, 5]	τῆς ἱερουργίας ὁ Ἰσαάκ, ὡς	ὁ	κύριος τὸ ξύλον. Ἐγέλα δὲ
[1, 5]	Ἐμφαντικώτερον δ´ οὖν ἡμῖν ἀποκαλύπτων	ὁ	κύριος τὸ σημαινόμενον ἐκ τῆς
[1, 8]	εὐνοῶν. Οὐκ ἄρα διὰ μῖσος	ὁ	κύριος τοῖς ἀνθρώποις λοιδορεῖται, οὓς
[1, 7]	ἀληθῶς διὰ μὲν Μωσέως παιδαγωγὸς	ὁ	κύριος τοῦ λαοῦ τοῦ παλαιοῦ,
[1, 8]	δίκαιος, υἱὸς δὲ τοῦ δημιουργοῦ	ὁ	κύριος, υἱὸς ἄρα τοῦ δικαίου
[1, 6]	αἷμα» Ταύτας ἡμῖν οἰκείας τροφὰς	ὁ	κύριος χορηγεῖ καὶ σάρκα ὀρέγει
[1, 6]	τῷ λόγῳ, ἣν αὐτὸς ἐκύησεν	ὁ	κύριος ὠδῖνι σαρκικῇ, ἣν αὐτὸς
[1, 4]	κεκληκέναι, εἴ τῳ πιστὸς καταφαίνεται	ὁ	κωμικὸς ἐν Ῥαπιζομένῃ Μένανδρος ὧδέ
[1, 5]	ὁ υἱὸς ἀποκαλύψῃ. Νέοι τοίνυν	ὁ	λαὸς ὁ καινὸς πρὸς ἀντιδιαστολὴν
[1, 9]	μετὰ τῶν τετελεσμένων ἔθυον, καὶ	ὁ	λαὸς ὁ συνίων συνεπλέκετο πόρνῃ»
[1, 9]	ὅτι δύο καὶ πονηρὰ ἐποίησεν	ὁ	λαὸς οὗτος· ἐμὲ ἐγκατέλιπον, πηγὴν
[1, 9]	κηδόμενος τοῦ λαοῦ, ὁπηνίκα λέγει·	ὁ	λαὸς οὗτος τοῖς χείλεσιν αὐτῶν
[1, 6]	καὶ ὦ, ἀρχὴ καὶ τέλος	{ὁ	λόγος ἀλληγορούμενος γάλα} Τοιοῦτόν τι
[1, 5]	οἶνον ἡ ἄμπελος, ὡς αἷμα	ὁ	λόγος, ἄμφω δὲ ἀνθρώποις ποτὸν
[1, 6]	ὁ κύριος, ἵνα δὴ σαφῶς	ὁ	λόγος ἄμφω δειχθῇ, ἄλφα καὶ
[1, 3]	ἔργων τοῦ κυρίου, καὶ γὰρ	ὁ	λόγος αὐτὸς ἐναργῶς σὰρξ γενόμενος
[1, 8]	ἀγαθός, καθὸ δέ, υἱὸς ὤν,	ὁ	λόγος αὐτοῦ ἐν τῷ πατρί
[1, 8]	ἔστιν. Εἴ τι ἄρα μισεῖ	ὁ	λόγος, βούλεται αὐτὸ μὴ εἶναι·
[1, 7]	καὶ νέα διαθήκη δεδώρηται καὶ	ὁ	λόγος γεγέννηται καὶ ὁ φόβος
[1, 8]	τῷ θεῷ, καὶ θεὸς ἦν	ὁ	λόγος» Εἰ δὲ οὐ μισεῖ
[1, 11]	Πάλαι μὲν οὖν διὰ Μωσέως	ὁ	λόγος ἐπαιδαγώγει, ἔπειτα καὶ διὰ
[1, 11]	~Ὅτι διὰ νόμου καὶ προφητῶν	ὁ	λόγος ἐπαιδαγώγει. Ὁ μὲν δὴ
[1, 6]	πρὸς τὸν θεὸν τὸ αἷμα,	ὁ	λόγος, ἐπεὶ λόγον ἐμήνυεν τὸν
[1, 6]	καὶ γὰρ ὡς αἷμα πλούσιον	ὁ	λόγος ἐπικέχυται τῷ βίῳ· ἡ
[1, 6]	λόγον. Ὅτι δὲ τὸ αἷμα	ὁ	λόγος ἐστίν, μαρτυρεῖ τοῦ Ἄβελ
[1, 6]	προσπεπαινομένου δὲ προσπαθείᾳ. Καὶ ἣν	ὁ	λόγος ἔχει πρὸς τὸ βάπτισμα
[1, 8]	δὲ αὐτοῦ τὰς ἐξυβριζούσας παραφυάδας	ὁ	λόγος ἡ μάχαιρα, καρποφορεῖν, οὐκ
[1, 6]	ὀνομάζων ἐπότισα» ἐπιφέρει· πίνεται γὰρ	ὁ	λόγος, ἡ τροφὴ τῆς ἀληθείας.
[1, 10]	οὐ προσάπτοντας τῷ ἀγαθῷ, ὅδε	ὁ	λόγος ἡμῖν παρῃτήθη. Ἑπόμενον γὰρ
[1, 8]	θεός, ὅτι εἶπεν ἐν ἀρχῇ	ὁ	λόγος ἦν ἐν τῷ θεῷ,
[1, 7]	τὸν ἀσκητὴν Ἰακώβ. Ὅτι δὲ	ὁ	λόγος ἦν ὁ ἀλείπτης ἅμα
[1, 6]	σαρκικὰς ἐπιθυμίας. Οὕτως πολλαχῶς ἀλληγορεῖται	ὁ	λόγος, καὶ βρῶμα καὶ σὰρξ
[1, 12]	εὔτονος. Ταύτῃ οὖν καὶ σωτὴρ	ὁ	λόγος κέκληται, ὁ τὰ λογικὰ
[1, 6]	ποτε προήσεται φωνήν, μὴ οὐχὶ	ὁ	λόγος νοούμενος τὸ αἷμα· τύπος
[1, 6]	τῇ οὐσίᾳ· ὡσαύτως γὰρ καὶ	ὁ	λόγος ὁ αὐτὸς ἢ ἀνειμένος
[1, 8]	ἄρα ὁ θεός, φιλάνθρωπος ἄρα	ὁ	λόγος. Ὁ δὲ φιλῶν τι
[1, 7]	κύριον. Οὗτός ἐστιν ὁ θεός,	ὁ	λόγος, ὁ παιδαγωγός, ὁ φήσας
[1, 2]	ἁμαρτάνειν ἄλογον. Οὗ δὴ χάριν	ὁ	λόγος ὁ παιδαγωγὸς τὴν ἐπιστασίαν
[1, 7]	παιδευτικήν, ἀρχικήν, κατεξουσιαστικήν, ἵν´ οὓς	ὁ	λόγος ὁ πειθήνιος οὐκ ἰᾶται,
[1, 7]	εἷς ποιμήν. Παιδαγωγὸς οὖν εἰκότως	ὁ	λόγος ὁ τοὺς παῖδας ἡμᾶς
[1, 1]	παιδαγωγῶν. Ὁ γοῦν οὐράνιος ἡγεμών,	ὁ	λόγος, ὁπηνίκα μὲν ἐπὶ σωτηρίαν
[1, 6]	καὶ ἄρτον αὑτὸν οὐρανῶν ὁμολογεῖ	ὁ	λόγος. Οὐ γὰρ Μωσῆς» φησίν,
[1, 4]	ἐπ´ ἴσης ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν	ὁ	λόγος παιδαγωγός ἐστιν. Ταύτην τοίνυν
[1, 7]	εἰς σωτηρίαν ἄγων. Ἐναργέστατα γοῦν	ὁ	λόγος περὶ ἑαυτοῦ διὰ Ὠσηὲ
[1, 6]	ἀγγέλων ἀναθρεψαμένη. Ἐπειδὴ δέ ἐστιν	ὁ	λόγος πηγὴ ζωῆς» βρύουσα καὶ
[1, 6]	λοχευμάτων, ὢ τῶν ἁγίων σπαργάνων·	ὁ	λόγος τὰ πάντα τῷ νηπίῳ,
[1, 8]	τοῦ προφήτου τὴν οἰκονομίαν μεμήνυκεν	ὁ	λόγος τὴν ἑαυτοῦ, κατέστρεψα ὑμᾶς»
[1, 8]	δι´ ὃν καὶ γέγονεν ἄνθρωπος	ὁ	λόγος τοῦ θεοῦ. ~Ὅτι τῆς
[1, 6]	τουτέστιν ὁ κύριος Ἰησοῦς, τουτέστιν	ὁ	λόγος τοῦ θεοῦ, πνεῦμα σαρκούμενον,
[1, 2]	δὲ ἀγαθὸς παιδαγωγός, ἡ σοφία,	ὁ	λόγος τοῦ πατρός, ὁ δημιουργήσας
[1, 6]	γλυκείας τῆς τροφῆς· μιγνύμενος γὰρ	ὁ	λόγος φιλανθρωπίᾳ ἰᾶταί τε ἅμα
[1, 7]	ψυχή» Πρόσωπον δὲ τοῦ θεοῦ	ὁ	λόγος, ᾧ φωτίζεται ὁ θεὸς
[1, 6]	πορνείας καὶ πονηρίας. Σαφέστατα γοῦν	ὁ	μακάριος Παῦλος ἀπήλλαξεν ἡμᾶς τῆς
[1, 5]	τρόπῳ γενόμενος. Τοῦτό τοι σαφέστατα	ὁ	μακάριος Παῦλος ὑπεσημήνατο εἰπὼν δυνάμενοι
[1, 10]	καὶ ἄλλο εἶδος αὐτοῦ παιδαγωγίας,	ὁ	μακαρισμός· καὶ μακάριος ἐκεῖνος» διὰ
[1, 8]	τῶν ὑπηκόων στρατηγῶν. Ὡσαύτως καὶ	ὁ	μέγας ἡμῶν ἐκεῖνος στρατηγός, ὁ
[1, 5]	προσμαρτυρεῖ τῷ παιδίῳ καὶ Ἰωάννης	ὁ	μείζων ἐν γεννητοῖς γυναικῶν προφήτης»
[1, 9]	οὐ γνώσεται τὸν κύριον, ἀλλ´	ὁ	μὲν βοῦς καὶ ὁ ὄνος,
[1, 11]	καὶ προφητῶν ὁ λόγος ἐπαιδαγώγει.	Ὁ	μὲν δὴ τρόπος τῆς φιλανθρωπίας
[1, 8]	φίλος καὶ ὁ μή, ἀλλ´	ὁ	μὲν ἐχθρὸς ἐπιγελῶν, ὁ δὲ
[1, 8]	εἰδὼς φαίνεταί που λέγων ὥστε	ὁ	μὲν νόμος ἅγιος, καὶ ἡ
[1, 5]	δὲ ἀνθρώποις ποτὸν εἰς σωτηρίαν,	ὁ	μὲν οἶνος τῷ σώματι, τὸ
[1, 8]	ὀνειδίζετον, καὶ ὁ φίλος καὶ	ὁ	μή, ἀλλ´ ὁ μὲν ἐχθρὸς
[1, 10]	ἐκεῖνος» διὰ Δαβὶδ λέγει {φησίν}	ὁ	μὴ ἁμαρτών, καὶ ἔσται ὡς
[1, 13]	εἰς ὀχείαν ὁ φιλήδονος καὶ	ὁ	μοιχός» ἀλογίστῳ κτήνει παρομοιωθείς, διὸ
[1, 3]	γὰρ οὐ φιλεῖται, δι´ ὃν	ὁ	μονογενὴς ἐκ κόλπων πατρὸς καταπέμπεται
[1, 6]	εἰς τοὺς αἰῶνας, ἀμήν. Καὶ	ὁ	μόνον ἀναγεννηθείς, ὥσπερ οὖν καὶ
[1, 5]	ὅς ἐστι κεφαλή» καὶ ἀνὴρ	ὁ	μόνος ἐν δικαιοσύνῃ τέλειος. Ἡμεῖς
[1, 9]	ὁ αὐτός, ὅτι αὐτὸς θεός,	ὁ	μόνος θεός. Ὡς γὰρ τὸ
[1, 7]	φόβος εἰς ἀγάπην μετατέτραπται καὶ	ὁ	μυστικὸς ἐκεῖνος ἄγγελος Ἰησοῦς τίκτεται.
[1, 11]	διὰ προφητῶν· προφήτης δὲ καὶ	ὁ	Μωσῆς· ὁ γὰρ νόμος παιδαγωγία
[1, 7]	ἐγένετο οὐδὲ ἕν» Αὐτίκα γοῦν	ὁ	Μωσῆς, τῷ τελείῳ προφητικῶς παραχωρῶν
[1, 5]	μὲν γὰρ οὗτος, νήπιος δὲ	ὁ	νεήπιος, ὡς ἤπιος ὁ ἁπαλόφρων,
[1, 2]	ὃ δὲ ἐξῆλθεν τῆς σοροῦ,	ὁ	νεκρός, οἷος ἦν πρὶν ἢ
[1, 5]	Εἰ δὲ καὶ ὄνος εἴη	ὁ	νέος ἐν τῇ γραφῇ, πλὴν
[1, 5]	τὰ ἑαυτῆς τέκνα» Ἤπιος οὖν	ὁ	νήπιος καὶ ταύτῃ μᾶλλον ἀταλός,
[1, 7]	Διὸ καί φησιν ἡ γραφή·	ὁ	νόμος διὰ Μωσέως ἐδόθη» οὐχὶ
[1, 11]	ἔπαιζον, διὰ τοῦτο αὐτοῖς καὶ	ὁ	νόμος καὶ ὁ φόβος εἵπετο
[1, 6]	τὴν μέλλουσαν πίστιν ἀποκαλυφθῆναι· ὥστε	ὁ	νόμος παιδαγωγὸς ἡμῶν γέγονεν εἰς
[1, 9]	ἐμὲ ὁ οἶκος Ἰσραήλ, καὶ	ὁ	οἶκος Ἰούδα ἐψεύσατο τῷ κυρίῳ.
[1, 9]	τε· καὶ ἠθέτησεν εἰς ἐμὲ	ὁ	οἶκος Ἰσραήλ, καὶ ὁ οἶκος
[1, 9]	διώκει; Διὰ τοῦτο φησίν· ἀφίεται	ὁ	οἶκος ὑμῶν ἔρημος, λέγω γὰρ
[1, 8]	τῇ τομῇ. Φαρμακείᾳ δὲ ἔοικεν	ὁ	ὀνειδισμὸς τὰ τετυλωμένα ἀναλύων τῶν
[1, 9]	ἀλλ´ ὁ μὲν βοῦς καὶ	ὁ	ὄνος, τὰ νωθῆ ζῷα καὶ
[1, 9]	ὁ αὐτὸς δίκαιος καὶ ἀγαθός,	ὁ	ὄντως θεός, ὁ ὢν αὐτὸς
[1, 9]	ψυχῆς. Διὸ καὶ ὁ Ἰσραὴλ	ὁ	ὁρῶν τὸν θεόν, τουτέστιν ὁ
[1, 9]	δὲ καὶ διὰ Ἱερεμίου· ἐξέστη	ὁ	οὐρανὸς ἐπὶ τούτῳ καὶ ἔφριξεν
[1, 8]	ἐν τοῖς οὐρανοῖς κατοικεῖ» καὶ	ὁ	οὐρανὸς θρόνος σου» τὸ ἅγιον
[1, 9]	καὶ ἠθέλησεν αὐτός. Τοιοῦτος ἡμῶν	ὁ	παιδαγωγός, ἀγαθὸς ἐνδίκως. Οὐκ ἦλθον»
[1, 7]	προαιρούμενος τοὺς ἐμπλέοντας, οὕτως καὶ	ὁ	παιδαγωγὸς ἄγει τοὺς παῖδας ἐπὶ
[1, 4]	θεὸς εἷς, εἷς δὲ καὶ	ὁ	παιδαγωγὸς ἀμφοῖν. Μία ἐκκλησία, μία
[1, 10]	αὐτῶν καὶ τὸ ὑπηνέμιον δείξας	ὁ	παιδαγωγὸς ἀπετρέψατο τῆς αἰτίας διὰ
[1, 12]	ἀναλόγως τῇ πατρικῇ διαθέσει κέχρηται	ὁ	παιδαγωγὸς αὐστηρίᾳ καὶ χρηστότητι. Τούτων
[1, 3]	ἐμὲ ἠγάπησας» Τί μὲν οὖν	ὁ	παιδαγωγὸς βούλεται καὶ τί ἐπαγγέλλεται,
[1, 9]	δὲ καὶ ταύτῃ τῇ θεραπείᾳ	ὁ	παιδαγωγὸς διὰ Ἡσαΐου λέγων· οὐαὶ
[1, 10]	οὖν ἐπὶ τὰ συμφέροντα προτροπῇ	ὁ	παιδαγωγὸς διὰ Σολομῶντος ὧδέ πως
[1, 2]	δοκεῖ παγκάλως διὰ Μωσέως φάσκειν	ὁ	παιδαγωγός ἐάν τις ἀποθάνῃ ἐπ´
[1, 8]	Προσμαρτυρεῖ μὲν γὰρ τοῖς ἀγαθοῖς	ὁ	παιδαγωγός, ἐκκαλεῖται δὲ τοὺς κλητοὺς
[1, 2]	~Ὅτι διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν	ὁ	παιδαγωγὸς ἐπιστατεῖ. Ἔοικεν δὲ ὁ
[1, 1]	παιδαγωγός, προακτικός, οὐ μεθοδικὸς ὢν	ὁ	παιδαγωγός, ᾗ καὶ τὸ τέλος
[1, 2]	δὲ ἵνα παιδευθῶμεν. Ἔστιν οὖν	ὁ	παιδαγωγὸς ἡμῶν λόγος διὰ παραινέσεων
[1, 2]	ὁ παιδαγωγὸς ἐπιστατεῖ. Ἔοικεν δὲ	ὁ	παιδαγωγὸς ἡμῶν, ὦ παῖδες ὑμεῖς,
[1, 6]	ἀπεκάλυψας αὐτὰ νηπίοις» νηπίους ἡμᾶς	ὁ	παιδαγωγὸς καὶ διδάσκαλος ἀποκαλῶν τοὺς
[1, 7]	ἐκλαθομένους τῶν κατόπισθεν ἁμαρτιῶν. ~Τίς	ὁ	παιδαγωγός, καὶ περὶ τῆς παιδαγωγίας
[1, 7]	καὶ ἐπάλαιεν μετ´ αὐτοῦ ἄνθρωπος»	ὁ	παιδαγωγός, μέχρι πρωί. Οὗτος ἦν
[1, 9]	ψόγος κηδεμονικός, νοῦ ἐμποιητικός. Τοιοῦτος	ὁ	παιδαγωγὸς νουθετῶν, ὡς κἀν τῷ
[1, 10]	ἐπαινετικόν· περὶ ἃ καταγίνεται μάλιστα	ὁ	παιδαγωγὸς ὁ δίκαιος ὁ τοῦ
[1, 8]	γοῦν ἄριστος καὶ ἀνεπίληπτός ἐστιν	ὁ	παιδαγωγὸς ὁ κύριος, τῇ ἑκάστου
[1, 7]	ἐστιν ὁ θεός, ὁ λόγος,	ὁ	παιδαγωγός, ὁ φήσας αὐτῷ πάλιν
[1, 7]	πῶς μὲν ἕπεται τῷ δικαίῳ	ὁ	παιδαγωγός, ὅπως δὲ καὶ ἀλείφει
[1, 7]	εἴσω τε καὶ ἔξω; Οὐχὶ	ὁ	παιδαγωγός; Οὗτος ὤφθη τῷ Ἀβραὰμ
[1, 7]	ὅτε ὅλαις ἀνθίσταται καταιγίσιν, οὕτως	ὁ	παιδαγωγὸς οὐχὶ τοῖς ἐν τῷ
[1, 3]	ἐνέπνευσεν τὸ αὑτῆς. ~Ὅτι φιλάνθρωπος	ὁ	παιδαγωγός. Πάντα ὀνίνησιν ὁ κύριος
[1, 1]	ὁ διδασκαλικός, πρακτικὸς δὲ ὢν	ὁ	παιδαγωγὸς πρότερον μὲν εἰς διάθεσιν
[1, 7]	ἦν, καὶ τῶν Θεμιστοκλέους παίδων	ὁ	παιδαγωγὸς Σίκιννος οἰκέτης ῥᾴθυμος ἦν·
[1, 1]	~Τί ἐπαγγέλλεται	ὁ	παιδαγωγός. Συγκεκρότηται κρηπὶς ἀληθείας, ὦ
[1, 2]	Οὗ δὴ χάριν ὁ λόγος	ὁ	παιδαγωγὸς τὴν ἐπιστασίαν εἴληχεν εἰς
[1, 6]	αἷμα· τύπος γὰρ ὁ δίκαιος	ὁ	παλαιὸς τοῦ νέου δικαίου καὶ
[1, 2]	σῶμα καὶ ψυχὴν ἀκεῖται αὐτοῦ	ὁ	πανακὴς τῆς ἀνθρωπότητος ἰατρός. Ὁ
[1, 1]	ἐνεργῆ τῇ καλῇ συγχρῆται οἰκονομίᾳ	ὁ	πάντα φιλάνθρωπος λόγος, προτρέπων ἄνωθεν,
[1, 13]	οὐ γάρ ἐστιν λογικὸς ἔτι	ὁ	παρὰ λόγον ἁμαρτάνων, θηρίον δὲ
[1, 1]	ὁ ὑποθετικός, τὰ δὲ πάθη	ὁ	παραμυθητικὸς ἰᾶται, εἷς ὢν πᾶς
[1, 5]	πρᾶον καὶ ἡσύχιον; Τοιοῦτος γὰρ	ὁ	παρθένιος λόγος, ἁπαλὸς καὶ ἄπλαστος·
[1, 1]	ὄνομα αὐτῷ ἦν— ἰδίως οὗτος	ὁ	παρορμητικὸς ἐκ μέρους τὸ πᾶν
[1, 7]	ἡμέτερος παιδαγωγὸς ἅγιος θεὸς Ἰησοῦς,	ὁ	πάσης τῆς ἀνθρωπότητος καθηγεμὼν λόγος,
[1, 8]	καὶ οὐδεὶς ἀγαθός, εἰ μὴ	ὁ	πατὴρ αὐτοῦ· ὁ αὐτὸς ἄρα
[1, 9]	οὐχὶ σοφός. Οὐκ αὐτὸς οὗτος	ὁ	πατὴρ ἐκτήσατό σε; Καὶ διὰ
[1, 9]	ἔγνω τὸν υἱὸν εἰ μὴ	ὁ	πατὴρ» λέγων, οὐδὲ τὸν πατέρα
[1, 6]	ἐκ τοῦ οὐρανοῦ νοῦ, ἀλλ´	ὁ	πατήρ μου δίδωσιν ὑμῖν τὸν
[1, 8]	ἡ ἄμπελος ἡ ἀληθινή, καὶ	ὁ	πατήρ μου ὁ γεωργός ἐστιν»
[1, 8]	λέγει οὐδεὶς ἀγαθός, εἰ μὴ	ὁ	πατήρ μου ὁ ἐν τοῖς
[1, 8]	εἶναι οὐκ ἀντιλέγεται. Καὶ πάλιν	ὁ	πατήρ μου» φησὶ βρέχει ἐπὶ
[1, 8]	τοῖς οὐρανοῖς» ἐπὶ τούτοις αὖθις	ὁ	πατήρ μου» φησὶν ἐπιλάμπει τὸν
[1, 6]	οἱονεὶ συντραυλίζων τοῖς νηπίοις· ναί,	ὁ	πατήρ, ὅτι οὕτως εὐδοκία ἐγένετο
[1, 5]	παιδίον, οὕτως καὶ τῶν ὅλων	ὁ	πατὴρ τοὺς εἰς αὐτὸν καταπεφευγότας
[1, 8]	προσέτι γίνεσθε οἰκτίρμονες» λέγων, καθὼς	ὁ	πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστίν» οὐ
[1, 3]	ὁμολογῶν καὶ λέγων αὐτὸς γὰρ	ὁ	πατὴρ φιλεῖ ὑμᾶς, ὅτι ὑμεῖς
[1, 7]	υἱὸς καὶ ἐν τῷ υἱῷ	ὁ	πατήρ, ὥρα ἡμῖν ἑπομένοις τῇ
[1, 2]	ἀνθρωπίνῃ σοφίᾳ διδακτή. Λόγος δὲ	ὁ	πατρικὸς μόνος ἐστὶν ἀνθρωπίνων ἰατρὸς
[1, 6]	ποταμὸς εἴρηται ἐλαίου, εἰκότως ἀλληγορῶν	ὁ	Παῦλος καὶ γάλα αὐτὸν ὀνομάζων
[1, 6]	Ἐπειδὴ γέγονα, φησίν, ἀνήρ» πάλιν	ὁ	Παῦλος λέγει, κατήργηκα τὰ τοῦ
[1, 11]	τὸν νόμον δοθῆναι» γάρ φησιν	ὁ	Παῦλος παιδαγωγὸν εἰς Χριστόν» ὡς
[1, 8]	ὁ κύριος. Διὰ τοῦτο καὶ	ὁ	Παῦλός φησι νυνὶ δὲ χωρὶς
[1, 8]	ἴσχει κακία. Ἴδε οὖν» φησὶν	ὁ	Παῦλος, χρηστότητα καὶ ἀποτομίαν θεοῦ·
[1, 7]	κατεξουσιαστικήν, ἵν´ οὓς ὁ λόγος	ὁ	πειθήνιος οὐκ ἰᾶται, ἀπειλὴ ἰάσεται,
[1, 5]	γυναικὸς καὶ βοηθοῦ, τῆς Ῥεβέκκας,	ὁ	περίεργος βασιλεύς. Βασιλεύς μοι δοκεῖ,
[1, 6]	μαστόν. Διὰ τοῦτό φησι καὶ	ὁ	Πέτρος· ἀποθέμενοι οὖν πᾶσαν κακίαν
[1, 6]	μαθήσεως τελειότης· διὰ τοῦτό φησιν	ὁ	πιστεύων εἰς τὸν υἱὸν ἔχει
[1, 8]	μὴ ἁμαρτάνητε. Ἐντεῦθεν καλῶς καὶ	ὁ	Πλάτων μαθὼν πάντες μὲν γὰρ»
[1, 5]	μόνου τοῦ πατρὸς παραγγέλλει. Καὶ	ὁ	πληρῶν τὴν ἐντολὴν ταύτην τῷ
[1, 6]	γὰρ οὐχὶ καὶ οἶνος ἀλληγορεῖται;	Ὁ	πλύνων» φησίν, ἐν οἴνῳ τὴν
[1, 7]	καλεῖ καὶ λέγει ἐγώ εἰμι	ὁ	ποιμὴν ὁ καλός» κατὰ μεταφορὰν
[1, 10]	δὲ ἄνθρωπος ὃς ἔσται δίκαιος,	ὁ	ποιῶν τὴν δικαιοσύνην, οὐκ ἐπὶ
[1, 1]	ἄνθρωπον ὄντων, ἠθῶν, πράξεων, παθῶν,	ὁ	προτρεπτικὸς εἴληχεν τὰ ἤθη αὐτοῦ,
[1, 6]	καὶ τὴν γέννησιν τοῦ παιδίου	ὁ	προφητεύων βούτυρον» φησὶν ἔδεται καὶ
[1, 8]	ἐγένετο. Καὶ δὴ οἰκειότερον αὐτῷ	ὁ	προφήτης προσεύχεται διὰ τούτων μνήσθητι
[1, 13]	ἁμάρτημα. Αὐτίκα γοῦν ὅτε ἥμαρτεν	ὁ	πρῶτος ἄνθρωπος καὶ παρήκουσεν τοῦ
[1, 6]	καθάπερ ἐκ φθορᾶς καὶ σπορᾶς	ὁ	πυρὸς ἀνίσταται, καὶ μέντοι διὰ
[1, 10]	Καί μοι δοκεῖ συνεὶς τοῦτο	ὁ	Σάμιος παραγγέλλειν Πυθαγόρας· δειλὰ μὲν
[1, 10]	Οἱ μὲν οὖν δυσίατοι, καθάπερ	ὁ	σίδηρος πρὸς τοῦ πυρὸς καὶ
[1, 6]	νόμον τῆς γραφῆς· μὴ καυχάσθω	ὁ	σοφὸς ἐν τῇ σοφίᾳ αὐτοῦ,
[1, 7]	Ὥσπερ οὖν κατευθύνει τὴν φάλαγγα	ὁ	στρατηγὸς τῆς σωτηρίας τῶν μισθοφόρων
[1, 8]	ἀίδιον ὑγείαν διατείνει. Ἀλλὰ καὶ	ὁ	στρατηγὸς χρημάτων ζημίας καὶ τὰς
[1, 7]	ἄνθρωπος ὁ ἄγων καὶ φέρων,	ὁ	συγγυμναζόμενος καὶ ἀλείφων κατὰ τοῦ
[1, 9]	τετελεσμένων ἔθυον, καὶ ὁ λαὸς	ὁ	συνίων συνεπλέκετο πόρνῃ» Δείκνυσιν αὐτῶν
[1, 9]	ὁ ὁρῶν τὸν θεόν, τουτέστιν	ὁ	συνίων τὸν θεόν. Μέμψις δέ
[1, 2]	ὁ πανακὴς τῆς ἀνθρωπότητος ἰατρός.	Ὁ	σωτὴρ ἀνάστα» φησὶ τῷ παρειμένῳ,
[1, 12]	καὶ σωτὴρ ὁ λόγος κέκληται,	ὁ	τὰ λογικὰ ταῦτα ἐξευρὼν ἀνθρώποις
[1, 8]	ὑπὸ τοῦ πατρὸς τῶν ὅλων	ὁ	ταχθεὶς παιδαγωγὸς ἡμῶν, μόνος ὁ
[1, 6]	εἰ τέλειος ἦν, τί ἐβαπτίζετο	ὁ	τέλειος; ἔδει, φασί, πληρῶσαι τὸ
[1, 12]	λόγος ἐστὶν αὐταῖς ἡ τροφή,	ὁ	τὴν ἐνδεικτικὴν καὶ παιδευτικὴν ἡγεμονίαν
[1, 9]	τοῦ λόγου. Παντὶ τοίνυν σθένει	ὁ	τῆς ἀνθρωπότητος παιδαγωγός, ὁ θεῖος
[1, 6]	ὁ δὲ κύριος ὁ Χριστὸς	ὁ	τῆς παρθένου καρπὸς οὐκ ἐμακάρισεν
[1, 8]	ὁ ταχθεὶς παιδαγωγὸς ἡμῶν, μόνος	ὁ	τῆς ὑπακοῆς διακρῖναι τὴν παρακοὴν
[1, 9]	ἀγαθὸν εἶναι ποιμένα· μεγαλόδωρος οὖν	ὁ	τὸ μέγιστον ὑπὲρ ἡμῶν, τὴν
[1, 6]	Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν» φησίν,	ὁ	τὸν λόγον μου ἀκούων καὶ
[1, 9]	ἰατρὸς τῷ νοσοῦντι οὐ κακὸς	ὁ	τὸν πυρετὸν ἀναγγέλλων αὐτῷ, οὐ
[1, 10]	μάλιστα ὁ παιδαγωγὸς ὁ δίκαιος	ὁ	τοῦ ἡμετέρου συμφέροντος ἐστοχασμένος. Ἀλλὰ
[1, 7]	Παιδαγωγὸς οὖν εἰκότως ὁ λόγος	ὁ	τοὺς παῖδας ἡμᾶς εἰς σωτηρίαν
[1, 1]	τὰ ἤθη αὐτοῦ, θεοσεβείας καθηγεμών,	ὁ	τροπιδίου δίκην ὑποκείμενος λόγος εἰς
[1, 8]	περὶ τὴν παιδαγωγίαν αὐτοῦ, καὶ	ὁ	τρόπος τῆς οἰκονομίας αὐτοῦ ποικίλος
[1, 9]	κολάζειν δικαίως, ἐν ᾧ τίς	ὁ	τρόπος τῆς παιδαγωγίας τοῦ λόγου.
[1, 10]	νέμων ἐπίστρεφε γάρ, ἐπίστρεφε, ὡς	ὁ	τρυγῶν ἐπὶ τὸν κάρταλλον αὐτοῦ»
[1, 6]	καὶ ἄλλο νοούμενον, καθάπερ καὶ	ὁ	τυρὸς γάλακτός ἐστι πῆξις ἢ
[1, 3]	δεόμεθα. Ὁδηγὸς δὲ ἄριστος οὐχὶ	ὁ	τυφλός, καθά φησιν ἡ γραφή,
[1, 12]	καὶ τίνα τρόπον ὑγιεινότερος ἂν	ὁ	τῶν ἀνθρώπων βίος γένοιτο. Ἀλλὰ
[1, 7]	καθηγούμενος τῶν παιδίων παιδαγωγὸς νοούμενος,	ὁ	τῶν νηπίων κηδεμονικὸς ποιμήν· ἁπλοῖ
[1, 8]	ὁ μέγας ἡμῶν ἐκεῖνος στρατηγός,	ὁ	τῶν ὅλων ἡγεμὼν λόγος, τοὺς
[1, 6]	ὅλων πατήρ, εἷς δὲ καὶ	ὁ	τῶν ὅλων λόγος, καὶ τὸ
[1, 6]	Ὢ θαύματος μυστικοῦ· εἷς μὲν	ὁ	τῶν ὅλων πατήρ, εἷς δὲ
[1, 5]	ὁ υἱὸς καὶ ᾧ ἂν	ὁ	υἱὸς ἀποκαλύψῃ. Νέοι τοίνυν ὁ
[1, 9]	οὐδὲ τὸν πατέρα εἰ μὴ	ὁ	υἱός» Αὕτη ἡ ἀντιταλαντεύουσα γνῶσις
[1, 7]	τῶν ὅλων, ἐν αὐτῷ γὰρ	ὁ	υἱὸς καὶ ἐν τῷ υἱῷ
[1, 5]	γὰρ οὐδεὶς ἔγνω, εἰ μὴ	ὁ	υἱὸς καὶ ᾧ ἂν ὁ
[1, 11]	παραγγείλας ἡμῖν· οὗτός ἐστί μου	ὁ	υἱὸς ὁ ἀγαπητός, αὐτοῦ ἀκούετε.
[1, 8]	Οὐκ ἂν δὲ ἐπιθυμήσει τιμωρεῖσθαι	ὁ	ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ἡμᾶς προσεύχεσθαι
[1, 1]	πράξεών τε ἁπασῶν λόγος ἐπιστατεῖ	ὁ	ὑποθετικός, τὰ δὲ πάθη ὁ
[1, 9]	αὐτῶν ἐστιν καὶ ὁ θεὸς	ὁ	ὕψιστος λυτρωτὴς αὐτῶν ἐστιν. Οὕτως
[1, 7]	θεός, ὁ λόγος, ὁ παιδαγωγός,	ὁ	φήσας αὐτῷ πάλιν ὕστερον μὴ
[1, 7]	τῆς ἀνθρωπότητος καθηγεμὼν λόγος, αὐτὸς	ὁ	φιλάνθρωπος θεός ἐστι παιδαγωγός. Λέγει
[1, 7]	δὲ ἁμάρτημα αὐτῶν οὐ παρασιωπᾷ	ὁ	φιλάνθρωπος λόγος, ἐλέγχει δέ, ἵνα
[1, 13]	σοφία λέγει· ἵππος εἰς ὀχείαν	ὁ	φιλήδονος καὶ ὁ μοιχός» ἀλογίστῳ
[1, 8]	Ἄμφω μὲν γὰρ ὀνειδίζετον, καὶ	ὁ	φίλος καὶ ὁ μή, ἀλλ´
[1, 8]	ὁ θεός, ὅπως ἂν γένηται	ὁ	φόβος αὐτοῦ ἐν ὑμῖν, ἵνα
[1, 9]	καὶ σωτήριος, εἰ καὶ πικρός,	ὁ	φόβος. Εἰκότως ἄρα σωτῆρος μὲν
[1, 11]	αὐτοῖς καὶ ὁ νόμος καὶ	ὁ	φόβος εἵπετο εἰς ἀνακοπὴν ἁμαρτημάτων
[1, 7]	καὶ ὁ λόγος γεγέννηται καὶ	ὁ	φόβος εἰς ἀγάπην μετατέτραπται καὶ
[1, 8]	εἶναι τὸν δίκαιον. Αὐτὸς γοῦν	ὁ	φόβος ὠφελεῖ καὶ πρὸς ἀγαθοῦ
[1, 8]	γραφῆς ὧδέ που λεγούσης καὶ	ὁ	φοβούμενος κύριον ἐπιστρέφει ἐπὶ καρδίαν
[1, 7]	Ναυσίθοον. Ἀλλ´ ὃ μὲν γυναικομανής,	ὁ	Φοῖνιξ, ἦν, ὃ δὲ φυγάς,
[1, 9]	φόβος τῷ ἀγαθῷ ἔργῳ» πῶς	ὁ	φύσει ἀγαθὸς θεὸς φόβος ἔσται
[1, 12]	Χριστῷ παιδαγωγῆσαι ἄνθρωπον. Ἔστι δὲ	ὁ	χαρακτηρισμὸς οὐ φοβερὸς ἄγαν αὐτοῦ
[1, 9]	καὶ ἔσομαι ἐγγὺς αὐτῶν» ὡς	ὁ	χιτὼν τοῦ χρωτὸς αὐτῶν· σῶσαι
[1, 10]	οὐχ οὕτως, ἀλλ´ ἢ ὡς	ὁ	χνοῦς, ὃν ἐκριπτεῖ ὁ ἄνεμος
[1, 13]	ζωῇ· καὶ γὰρ ὁ βίος	ὁ	Χριστιανῶν, ὃν παιδαγωγούμεθα νῦν, σύστημά
[1, 5]	βοηθοῦσα σωτηρία. Ὁ γοῦν βασιλεὺς	ὁ	Χριστὸς ἄνωθεν ἡμῶν ἐπισκοπεῖ τὸν
[1, 10]	τὸν κύριον εἰ αὐτὸς εἶ	ὁ	Χριστός, ἢ ἄλλον περιμένομεν» ἀπέλθετε
[1, 6]	τελείωσις ἦν, ἡμῖν δὲ αὐτὸς	ὁ	Χριστὸς ἡ τροφὴ τοῖς νηπίοις,
[1, 6]	οὖν τῶν σοφῶν· σήμερον ἀναγεννηθεὶς	ὁ	Χριστὸς ἤδη τέλειός ἐστιν ἤ,
[1, 6]	πηγάζουσι γάλα· ὁ δὲ κύριος	ὁ	Χριστὸς ὁ τῆς παρθένου καρπὸς
[1, 5]	γὰρ υἱὸς ἦν Ἀβραὰμ ὡς	ὁ	Χριστὸς τοῦ θεοῦ, ἱερεῖον δὲ
[1, 12]	ὁμοίωσιν ἡμῶν. Καὶ δὴ γέγονεν	ὁ	Χριστὸς τοῦτο πλῆρες, ὅπερ εἴρηκεν
[1, 6]	αὐχμὸν νοτίδος ἀποξηραίνεται, κολλώδης δὲ	ὁ	χυμὸς ὢν συνέχει τὸ σπέρμα
[1, 8]	ἔπαινος οὐ προετρέψατο, τούτους παρώξυνεν	ὁ	ψόγος, καὶ οὓς ὁ ψόγος
[1, 8]	παρώξυνεν ὁ ψόγος, καὶ οὓς	ὁ	ψόγος οὐκ ἐξεκαλέσατο εἰς σωτηρίαν
[1, 8]	τριῶν χρόνων ἓν ὄνομα κεῖται	ὁ	ὤν» Ὅτι δὲ ὁ αὐτὸς
[1, 9]	καὶ ἀγαθός, ὁ ὄντως θεός,	ὁ	ὢν αὐτὸς τὰ πάντα καὶ
[1, 8]	Ἀγαθὸς ἄρα ὁ θεός. Καὶ	ὅ	γε κύριος εἰς πολλὰ συγχρῆται
[1, 8]	νοεῖται, ἀγαθὸς ὤν, αὐτὸ μόνον	ὅ	ἐστι κέκληται ἀγαθός, καθὸ δέ,
[1, 8]	δὲ γίνεται τοῦ εἶναι αὐτό,	ὃ	βούλεται μὴ εἶναι, οὐδὲ μὴν
[1, 6]	Σωτηρία τοίνυν τὸ ἕπεσθαι Χριστῷ.	Ὃ	γὰρ γέγονεν ἐν αὐτῷ, ζωή
[1, 6]	γὰρ ἔδοξεν εἰπεῖν τῷ λόγῳ·	ὃ	δὲ ἐλεύθερος. Αὐτίκα γοῦν βαπτιζομένῳ
[1, 2]	τῷ τεθνεῶτι Λάζαρε» εἶπεν, ἔξιθι»	ὃ	δὲ ἐξῆλθεν τῆς σοροῦ, ὁ
[1, 9]	εἶναι κύριον, ἀδελφὸς εἶναι βεβούληται·	ὃ	δὲ καὶ εἰς τοσοῦτον ἀγαθὸς
[1, 9]	παθῶν φλεγμονὰς τοῦ σωτῆρος ἐπιδεόμεθα·	ὃ	δὲ οὐ μόνον τὰ ἤπια
[1, 8]	ἀπολέσαι παρὰ τὰς ἰδίας αἰτίας,	ὃ	δὲ ὑπὲρ ἡμῶν καὶ πέπονθεν·
[1, 7]	μὲν γυναικομανής, ὁ Φοῖνιξ, ἦν,	ὃ	δὲ φυγάς, ὁ Ἄδραστος, ἦν,
[1, 6]	τοῦ πατρός, τὸν λόγον, καταφεύγομεν,	ὃ	δέ, ὡς ἔοικεν, μόνος ἡμῖν
[1, 11]	γεννητικόν, ὡς τὸ ἀγαθὸν καταφρονήσεως,	ὃ	δὴ αἴτιον τοῦ ἐξαμαρτάνειν, τὸ
[1, 6]	καὶ τῷ λιπαρῷ τοῦ γάλακτος,	ὃ	δὴ βούτυρον καλοῦσιν, καταχρῶνται εἰς
[1, 6]	πέρας τῆς γνώσεως ἡ ἀνάπαυσις,	ὃ	δὴ ἔσχατον νοεῖται ὀρεκτόν. Καθάπερ
[1, 6]	τῷ ἐξ οὗ τὸ ἅγιον,	ὃ	δὴ κυρίως κέκληται φῶς· ἦτε
[1, 6]	τοῦ αἵματος κατ´ οὐσίαν ὑποτίθενται,	ὃ	δὴ τῇ ἐμφύτῳ τοῦ ἄρρενος
[1, 6]	τὸ αἷμα εὑρίσκεται ἐν ἀνθρώπῳ,	ὃ	δή τινες οὐσίαν εἰπεῖν ψυχῆς
[1, 3]	πνευματικόν, ἀκριβολογίας ἐχόμενον, τὸ ἐποπτικόν,	ὃ	δὴ ὑπερκείσθω τὰ νῦν. Καθήκει
[1, 2]	ὅλως ἐξαμαρτάνειν κατὰ μηδένα τρόπον,	ὃ	δή φαμεν εἶναι θεοῦ· δεύτερον
[1, 3]	ἀνθρώπου ὃ πεποίηκεν ἄνθρωπον καὶ	ὃ	εἶχεν εἶδεν καὶ γέγονεν ὃ
[1, 5]	ἁπλοῦν καὶ νήπιον καὶ ἀληθινόν,	ὃ	εὐλογηθήσεται ἐπὶ τῆς γῆς» Ἀλληγορῶν
[1, 3]	ὃ εἶχεν εἶδεν καὶ γέγονεν	ὃ	ἠθέλησεν· οὐδὲν δὲ ὃ μὴ
[1, 7]	ἴσων πλημμελημάτων. Τί οὖν ἦν	ὃ	ἥμαρτον; Ὅτι ἐν τῷ θυμῷ
[1, 2]	πειρατέον ἐξομοιοῦν τὴν ψυχήν· ἀλλ´	ὃ	μὲν ἀπόλυτος εἰς τὸ παντελὲς
[1, 1]	ἐστι λόγος, ἀλλ´ οὐ νῦν·	ὃ	μὲν γὰρ ἐν τοῖς δογματικοῖς
[1, 7]	Λεωνίδην καὶ Φιλίππου Ναυσίθοον. Ἀλλ´	ὃ	μὲν γυναικομανής, ὁ Φοῖνιξ, ἦν,
[1, 3]	γέγονεν ὃ ἠθέλησεν· οὐδὲν δὲ	ὃ	μὴ δύναται θεός. Ὁ ἄνθρωπος
[1, 3]	ὃ μὴ φωτίζει οὐδὲ κινοῦν	ὃ	μὴ κινεῖ οὐδὲ φιλοῦν ὃ
[1, 9]	πρὸς χάριν ὁμιλοῦντες ὀλίγον ἀγαπῶσιν	ὃ	μὴ λυποῦσιν, οἱ δὲ πρὸς
[1, 3]	ὃ μὴ κινεῖ οὐδὲ φιλοῦν	ὃ	μὴ φιλεῖ, οὐδὲ ἀγαθόν ἐστιν
[1, 3]	Καθάπερ οὖν οὐκ ἔστι φῶς	ὃ	μὴ φωτίζει οὐδὲ κινοῦν ὃ
[1, 3]	μὴ φιλεῖ, οὐδὲ ἀγαθόν ἐστιν	ὃ	μὴ ὠφελεῖ καὶ εἰς σωτηρίαν
[1, 8]	συμπαθήσας φύσει. Ἦν γὰρ οὐδὲν	ὃ	μισεῖ ὁ κύριος» οὐ γὰρ
[1, 8]	τι, βούλεται δὲ αὐτὸ εἶναι,	ὃ	μισεῖ, οὐδὲ βούλεται μέν τι
[1, 6]	τὸ φῶς αὑτοῖς ἔξωθεν χορηγοῦσιν,	ὃ	οὐκ ἔχουσιν, τὸ δὲ ἐμπόδιον
[1, 6]	ἐννενοηκότες, ἀλλὰ ἐκ μαθήσεως παρειληφότες	ὃ	οὖς οὐκ ἤκουσέν ποτε» ἢ
[1, 3]	προσανεπλήρωσεν δυνάμεως, λαβὼν παρὰ ἀνθρώπου	ὃ	πεποίηκεν ἄνθρωπον καὶ ὃ εἶχεν
[1, 10]	ἐν ἐμοί» Τοῦτ´ ἄρα ἦν	ὃ	προφητεύων εἴρηκεν Δαβὶδ καθὼς ἠκούσαμεν,
[1, 13]	σκοπόν, ἐπὶ τὸ ἔσχατον ὀρεκτόν,	ὃ	τέλος νοεῖται, παιδαγωγοῦσιν· τέλος δέ
[1, 10]	παρὰ τὰς διεξόδους τῶν ὑδάτων,	ὃ	τὸν καρπὸν αὐτοῦ δώσει ἐν
[1, 10]	δίκαιον οὐ προσάπτοντας τῷ ἀγαθῷ,	ὅδε	ὁ λόγος ἡμῖν παρῃτήθη. Ἑπόμενον
[1, 7]	μου. Νυνὶ δὲ βάδιζε καὶ	ὁδήγησον	τὸν λαὸν τοῦτον εἰς τὸν
[1, 3]	ἀπταίστου καὶ ἀκριβοῦς καθοδηγοῦ δεόμεθα.	Ὁδηγὸς	δὲ ἄριστος οὐχὶ ὁ τυφλός,
[1, 12]	τε εὔζωνόν τε καὶ εὔλυτον	ὁδοιπορικὴν	ἑτοιμότητα εἰς ἀιδιότητα εὐζωίας παρασκευάζει,
[1, 10]	λέγει κύριος· στῆτε ἐπὶ ταῖς	ὁδοῖς	καὶ ἴδετε καὶ ἐρωτήσατε τρίβους
[1, 8]	βρώσει ὀρνέων, καὶ ὀπισθότονος ἀνίατος·	ὀδόντας	θηρίων ἐπαποστελῶ εἰς αὐτούς, μετὰ
[1, 10]	κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν	ὀδόντων»	καὶ τὰ παραπλήσια· ὡς ἐκ
[1, 9]	ἐπιπλήξεις τῶν ἁμαρτωλῶν πλαγίας αἰνιττόμενος	ὁδούς.	Ἡ γὰρ εὐθεῖα καὶ κατὰ
[1, 3]	τὰς ὑποθημοσύνας αὐτοῦ ὡς συντόμους	ὁδοὺς	καὶ συντόνους εἰς ἀιδιότητα γνωρίσωμεν·
[1, 10]	ἁμαρτωλοί, μηδὲ πορευθῇς μετ´ αὐτῶν	ὁδούς,	μηδὲ πορευθῇς, ἐὰν παρακαλέσωσίν σε
[1, 10]	ἐν βουλῇ ἀσεβῶν καὶ ἐν	ὁδῷ	ἁμαρτωλῶν οὐκ ἔστη καὶ ἐπὶ
[1, 7]	σοῦ, διαφυλάσσων σε ἐν τῇ	ὁδῷ	πάσῃ, οὗ ἂν πορευθῇς· καὶ
[1, 10]	μὲν τοῦ Ἱερεμίου λέγων· τῇ	ὁδῷ	τοῦ θεοῦ εἰ ἐπορεύθης, κατῴκεις
[1, 9]	ἐνδείκνυται τοῦ ἑαυτοῦ ἐκεῖθεν ἄνωθεν,	ὅθεν	γέγονεν πατήρ. Πρὶν γὰρ κτίστην
[1, 13]	δι´ ἔργων τὸ καθῆκον ἐκτελεῖ·	ὅθεν	εἰκότως τὰ καθήκοντα περὶ τὰς
[1, 13]	σφαῖρα διὰ τὴν ἀντιτυπίαν παλινδρομοῦσα·	ὅθεν	καὶ ἔστιν ἀναγκαῖα τὰ καθήκοντα
[1, 6]	νοῦν, καὶ εὐθέως ἀκούομεν μαθηταὶ	οἱ	ἀμαθεῖς, πρότερόν ποτε τῆς μαθήσεως
[1, 5]	κεκλῆσθαι ἔθος, ἀταλοὶ δὲ ἡμεῖς	οἱ	ἁπαλοὶ πρὸς πειθὼ καὶ εὐέργαστοι
[1, 9]	ἐσόμενον εὐδαίμονα εἶναι. Εἰ γὰρ	οἱ	ἄρχοντες οὐκ εἰσὶ φόβος τῷ
[1, 9]	σε; Καὶ διὰ Ἡσαΐου φησίν·	οἱ	ἄρχοντές σου ἀπειθοῦσιν, κοινωνοὶ κλεπτῶν,
[1, 10]	{ἀλλ´ ἢ} οὐχ οὕτως» φησίν	οἱ	ἀσεβεῖς, οὐχ οὕτως, ἀλλ´ ἢ
[1, 4]	ὁ ἄνθρωπος. Ταύτῃ μοι δοκοῦσιν	οἱ	Ἀττικοὶ παιδάριον ἐπικοίνως οὐ μόνον
[1, 6]	ἀπολείπουσι τὴν κόρην, οὕτως καὶ	οἱ	βαπτιζόμενοι, τὰς ἐπισκοτούσας ἁμαρτίας τῷ
[1, 7]	ἀριστίνδην ἐκλέγοντες ἐκ πάντων Περσῶν	οἱ	βασιλεῖς Περσῶν τοῖς σφῶν αὐτῶν
[1, 6]	τροφὴν τὸ λουτρὸν τὸ πνευματικόν·	οἱ	γοῦν ἐπιρροφοῦντες τῷ προειρημένῳ γάλακτι
[1, 10]	κελεύει φυλάττεσθαι· καθὸ κἀκεῖνο εἴρηται·	οἱ	δὲ ἁμαρτίαις περιπεσόντες βληθήσονται εἰς
[1, 10]	τουτέστιν ἀπειλῆς, ἐλέγχου, ἐπιτιμήσεως ἐλαύνονται,	οἱ	δὲ αὐτῇ προσέχοντες τῇ πίστει
[1, 9]	χρῄζουσιν ἰατροῦ, παρ´ ὅσον ἔρρωνται,	οἱ	δὲ νοσοῦντες ἐπιδέονται τῆς τέχνης,
[1, 9]	ὀλίγον ἀγαπῶσιν ὃ μὴ λυποῦσιν,	οἱ	δὲ πρὸς ὠφέλειαν ἐπιστύφοντες, εἰ
[1, 9]	Οὐ γὰρ πεσούμεθα εἰς φθορὰν	οἱ	διαβαίνοντες εἰς ἀφθαρσίαν, ὅτι ἀνθέξεται
[1, 8]	φησὶν ὡς ἀληθῶς ἀγαθὰ πάσχουσιν	οἱ	δίκην διδόντες· ὠφελοῦνται γὰρ τῷ
[1, 9]	οἱ τυφλοὶ τοῦ φωταγωγήσοντος καὶ	οἱ	διψῶντες τῆς πηγῆς τῆς ζωτικῆς,
[1, 9]	τοῦτο εἰς σάλον ἐγένετο· πάντες	οἱ	δοξάζοντες αὐτὴν ἠτίμασαν αὐτήν, ὅτι
[1, 10]	τὰ παραδείγματα, οἷον τί ἔπαθον	οἱ	Ἑβραῖοι τῷ χρυσῷ εἰδωλολατρήσαντες ἐν
[1, 6]	εὐκαταφρόνητον τῆς μαθήσεως προσηγορεύμεθα, καθὼς	οἱ	εἰς γνῶσιν πεφυσιωμένοι διαβεβλήκασιν· ἀναγεννηθέντες
[1, 9]	τῆς τέχνης, οὕτως καὶ ἡμεῖς	οἱ	ἐν τῷ βίῳ νοσοῦντες περί
[1, 8]	ἀγαθὰ πάσχουσιν ὑπὸ τοῦ δικαίου	οἱ	ἐπανορθούμενοι καὶ κατὰ Πλάτωνα, ὁμολογεῖται
[1, 5]	ὥς φησιν ἡ γραφή, ὁμολογουμένως	οἱ	ἐπὶ γῆς εἰκότως ἂν πάντες
[1, 6]	ἤδη τέλειοι, ζῶμεν δὲ ἤδη	οἱ	θανάτου κεχωρισμένοι. Σωτηρία τοίνυν τὸ
[1, 5]	ἠκονημένοις δοκεῖ. Παῖδες οὖν εἰκότως	οἱ	θεὸν μόνον πατέρα ἀφελεῖς καὶ
[1, 12]	οὐδὲν πρὸς ὑγείαν συμβουλεύοντι ἄχθονται	οἱ	κάμνοντες, τῷ δὲ παιδαγωγῷ τῷ
[1, 7]	καὶ παλλακίσιν ἀναρίθμοις ἐπιμίσγονται, καθάπερ	οἱ	κάπροι εἰς συνουσίαν ἠσκημένοι. Ὁ
[1, 5]	ἀφελεῖς καὶ νήπιοι καὶ ἀκέραιοι,	οἱ	κεράτων μονοκερώτων ἐρασταί. Τοῖς γοῦν
[1, 10]	λέγει· δεῦτε πρός με πάντες	οἱ	κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω
[1, 6]	ὡς αἱ πηγαὶ πλήρεις εἰσὶν	οἱ	μαστοὶ ἐπεισρέοντος ἑτοίμου γάλακτος, ἀλλὰ
[1, 6]	βρέφει τὸ γάλα χορηγεῖται, καὶ	οἱ	μαστοί, οἱ τέως τὸν ἄνδρα
[1, 10]	πάντων τοῖς ἀνθρώποις ἀναγκαιότατα φάρμακα.	Οἱ	μὲν οὖν δυσίατοι, καθάπερ ὁ
[1, 9]	πᾶν ὁτιοῦν ἀγαπῶμεν. Ἐπεὶ δ´	οἱ	μὲν πρὸς χάριν ὁμιλοῦντες ὀλίγον
[1, 9]	πηγῆς τῆς ζωτικῆς, ἀφ´ ἧς	οἱ	μεταλαβόντες οὐκέτι διψήσουσιν, καὶ οἱ
[1, 8]	Σαφὲς γὰρ ἐνταῦθα ὡς ἄρα	οἱ	μὴ διεχθρεύοντες τῇ ἀληθείᾳ μηδὲ
[1, 9]	οἱ μεταλαβόντες οὐκέτι διψήσουσιν, καὶ	οἱ	νεκροὶ δὲ τῆς ζωῆς ἐνδεεῖς
[1, 6]	τοῦ πατρός, ᾧ μόνῳ τιτθευόμεθα	οἱ	νήπιοι. Αὐτὸς γοῦν ὁ ἠγαπημένος»
[1, 5]	νήπιον, οὗ κατ´ εἰκόνα ἡμεῖς	οἱ	νήπιοι; Διὰ τοῦ αὐτοῦ προφήτου
[1, 6]	οἱ τέλειοι λέγονται, θηλάζειν δὲ	οἱ	νήπιοι. Τὸ αἷμά μου γάρ»
[1, 5]	ἐν δικαιοσύνῃ τέλειος. Ἡμεῖς δὲ	οἱ	νήπιοι τοὺς παραφυσῶντας εἰς φυσίωσιν
[1, 5]	ἐκδεκτέον. Οὐκ ἄρ´ ἔτι κυλιόμεθα	οἱ	νήπιοι χαμαὶ οὐδὲ ἕρπομεν ὡς
[1, 7]	νηπίων κηδεμονικὸς ποιμήν· ἁπλοῖ γὰρ	οἱ	νήπιοι ὡς πρόβατα ἀλληγορούμενοι· καὶ
[1, 9]	φόβος. Εἰκότως ἄρα σωτῆρος μὲν	οἱ	νοσοῦντες δεόμεθα, οἱ πεπλανημένοι δὲ
[1, 7]	ἐφίστων παισίν· ἀλλὰ τοξεύειν μόνον	οἱ	παῖδες αὐτοῖς μανθάνουσιν, ἡβήσαντες δὲ
[1, 5]	φησί, κλάδους ἐλαίας ἢ φοινίκων	οἱ	παῖδες ἐξῆλθον εἰς ὑπάντησιν κυρίῳ
[1, 5]	εἶτα τὸν παιδαγωγὸν αὐτοῖς ἐπιστῆσαι.	Οἱ	παῖδες ἡμεῖς· πολλαχῶς δὲ ἡμᾶς
[1, 9]	ἡμεῖς πρὸς τὸν θεόν, καθάπερ	οἱ	παῖδες οἱ σώφρονες πρὸς τοὺς
[1, 6]	πρὸς τὸ ἀίδιον ἀνατρέχομεν φῶς,	οἱ	παῖδες πρὸς τὸν πατέρα. Ἀγαλλιασάμενος
[1, 6]	λέγει, οἳ τῷ φόβῳ, καθάπερ	οἱ	παῖδες τοῖς μορμολυκείοις, ἐκταράττονται, ἄνδρας
[1, 6]	τοῖς νηπίοις. Νήπιοι ἄρα εἰκότως	οἱ	παῖδες τοῦ θεοῦ οἱ τὸν
[1, 9]	τοῦ ποιμένος τὰ πρόβατα καὶ	οἱ	παῖδες τοῦ παιδαγωγοῦ, ἀλλὰ καὶ
[1, 6]	ἐν αὐτῷ τῷ λόγῳ, ἀλλ´	οἱ	πάντες ἀποθέμενοι τὰς σαρκικὰς ἐπιθυμίας
[1, 5]	ὧδέ πως λέγων μέχρι καταντήσωμεν	οἱ	πάντες εἰς τὴν ἑνότητα τῆς
[1, 7]	πρόβατα ἀλληγορούμενοι· καὶ γενήσονται» φησίν,	οἱ	πάντες μία ποίμνη καὶ εἷς
[1, 8]	ὁ θεός, καὶ ἄκοντες ὁμολογοῦσιν	οἱ	πάντες· ὅτι δὲ καὶ δίκαιος
[1, 7]	σικιννίζειν εὑρηκέναι. Οὐκ ἔλαθον ἡμᾶς	οἱ	παρὰ Πέρσαις βασίλειοι καλούμενοι παιδαγωγοί,
[1, 5]	τηλικῷδε τὴν βοήθειαν· ὡς γὰρ	οἱ	πατέρες καὶ αἱ μητέρες ἥδιον
[1, 9]	σωτῆρος μὲν οἱ νοσοῦντες δεόμεθα,	οἱ	πεπλανημένοι δὲ τοῦ καθηγησομένου καὶ
[1, 5]	ἄνευ τοῦ δεσπότου. ~Ὅτι πάντες	οἱ	περὶ τὴν ἀλήθειαν καταγινόμενοι παῖδες
[1, 6]	ἔχει ζωὴν αἰώνιον» Εἰ τοίνυν	οἱ	πιστεύσαντες ἔχομεν τὴν ζωήν, τί
[1, 6]	κατὰ τὰς ἐμβολὰς τῶν πνευμάτων	οἱ	ποιηταί φασιν ἀποπτύειν ἁλὸς ἄχνην»
[1, 6]	ἄνθρωπον, τοῖς θείοις ἀπαθανατίζουσα. {Ἀλλ´}	οἱ	πολλοὶ δὲ καὶ τῷ λιπαρῷ
[1, 6]	οὐσίαν. Τούτῳ τῷ τρόπῳ καὶ	οἱ	ποταμοὶ ῥόθῳ φερόμενοι τῇ ἐμπεριλήψει
[1, 6]	ἐστὶν ἀρχή. Μόνον δὲ ἄρα	οἱ	πρῶτον ἀρξάμενοι τῶν ὅρων τῆς
[1, 9]	τὸν θεόν, καθάπερ οἱ παῖδες	οἱ	σώφρονες πρὸς τοὺς πατέρας· ἵππος
[1, 6]	σύμβολόν ἐστιν. Πίνειν μὲν γὰρ	οἱ	τέλειοι λέγονται, θηλάζειν δὲ οἱ
[1, 6]	γάλα χορηγεῖται, καὶ οἱ μαστοί,	οἱ	τέως τὸν ἄνδρα περιβλεπόμενοι ὀρθοί,
[1, 5]	παῖδες. Εἰ γὰρ ἄφρονας ἡμᾶς	οἱ	τῆς νηπιότητος κατατρέχοντες καλοῦσιν, ὁρᾶτε
[1, 6]	ἔνδοθεν ἐγρηγόρασιν, μᾶλλον δὲ καθάπερ	οἱ	τὸ ὑπόχυμα τῶν ὀφθαλμῶν κατάγειν
[1, 6]	εἰκότως οἱ παῖδες τοῦ θεοῦ	οἱ	τὸν μὲν παλαιὸν ἀποθέμενοι ἄνθρωπον
[1, 6]	αὐτόθεν τὸ φῶς. Ὥσπερ οὖν	οἱ	τὸν ὕπνον ἀποσεισάμενοι εὐθέως ἔνδοθεν
[1, 9]	πεπλανημένοι δὲ τοῦ καθηγησομένου καὶ	οἱ	τυφλοὶ τοῦ φωταγωγήσοντος καὶ οἱ
[1, 6]	εἴ τε ποιμένες {ἐς} μὲν	οἱ	τῶν ἐκκλησιῶν προηγούμενοι κατ´ εἰκόνα
[1, 9]	γέγονα ἀληθεύων ὑμῖν; Ὡς δὲ	οἱ	ὑγιαίνοντες οὐ χρῄζουσιν ἰατροῦ, παρ´
[1, 9]	καρδίᾳ. Ὅτι λαὸς ἀπειθής ἐστιν,	οἱ	υἱοί» φησίν, οἷς οὐκ ἔστι
[1, 13]	γενικώτατα ὧδέ πως ὁρίζεσθαι ἀξιοῦσιν	οἱ	φιλόσοφοι, τὴν μὲν ἐπιθυμίαν ὄρεξιν
[1, 5]	ἐξ ὑπομονῆς τῶν πιστευόντων συνέστηκεν,	οἵ	ἐσμεν μέλη Χριστοῦ· καὶ ἡ
[1, 10]	τῆς ζητήσεως ταύτης ἐπισπάσασθαι φιλοσόφους,	οἵ	φασιν ἐπαινετὸν εἶναι μόνον τὸν
[1, 6]	Οὐκ ἄρα οἳ μὲν γνωστικοί,	οἳ	δὲ ψυχικοὶ ἐν αὐτῷ τῷ
[1, 6]	τοῖς αὐτῶν ἐκείνων συγχρήσασθαι ῥήμασιν,	οἳ	διυλισμὸν μὲν τοῦ πνεύματος τὴν
[1, 6]	ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Οὐκ ἄρα	οἳ	μὲν γνωστικοί, οἳ δὲ ψυχικοὶ
[1, 9]	ζῶντος, καὶ ὤρυξαν λάκκους συντετριμμένους,	οἳ	οὐ δυνήσονται συσχεῖν ὕδωρ. Καὶ
[1, 6]	λόγῳ πειθηνίους καὶ αὐτεξουσίους κέκληκεν·	οἳ	πεπιστεύκαμεν ἑκουσίῳ προαιρέσει σῳζόμενοι, ἐμφρόνως,
[1, 6]	κόσμῳ σοφῶν ἐπιτηδειοτέρους εἰς σωτηρίαν,	οἳ	σοφοὺς σφᾶς ἡγούμενοι τετύφωνται. Καὶ
[1, 6]	μὲν τοὺς ἐν νόμῳ λέγει,	οἳ	τῷ φόβῳ, καθάπερ οἱ παῖδες
[1, 8]	ἐνδείκνυται, μέλλων ἔτι καὶ διασαφῶν	οἷα	πείσονται, εἰ παραμενοῦσιν ἁμαρτωλοί, οὐχὶ
[1, 7]	προμηθούμενος, καὶ ὡς ὁ κυβερνήτης	οἰακίζει	τὸ σκάφος σῴζειν προαιρούμενος τοὺς
[1, 7]	ἀρθεὶς ἀντέχεται μάλα ἐρρωμένως τῶν	οἰάκων	τοῦ παιδός, τῶν ὤτων λέγω,
[1, 9]	ἐξαποστείλῃ τὸν λαόν, ἐγὼ δὲ	οἶδα	ὅτι οὐ μὴ ἐξαποστείλῃ αὐτούς»
[1, 6]	ἔχω φαγεῖν, ἣν ὑμεῖς οὐκ	οἴδατε·	ἐμὸν βρῶμά ἐστιν, ἵνα ποιήσω
[1, 9]	ὕψιστος λυτρωτὴς αὐτῶν ἐστιν. Οὕτως	οἶδεν	ἐπιστρέφοντας αὐτοὺς διὰ τὸν φόβον,
[1, 5]	ἀναγεννήσας πνεύματι εἰς υἱοθεσίαν ἠπίους	οἶδεν	καὶ φιλεῖ τούτους μόνους καὶ
[1, 6]	σωτηρία καὶ τοῦτο ἐκκλησία κέκληται.	Οἶδεν	οὖν οὓς κέκληκεν, οὓς δὲ
[1, 2]	ἐφ´ ὃν κατάκεισαι λαβὼν ἄπιθι	οἴκαδε»	Παραχρῆμα δὲ ὁ ἄρρωστος ἐρρώσθη.
[1, 6]	μου τὸ αἷμα» Ταύτας ἡμῖν	οἰκείας	τροφὰς ὁ κύριος χορηγεῖ καὶ
[1, 6]	τὸ καταμήνιον αὐτό, ἀποκλεισθὲν τῆς	οἰκείας	φορᾶς, κατὰ φυσικὴν ἀνάχυσιν χωρεῖν
[1, 3]	τὸ δὲ δι´ αὑτὸ αἱρετὸν	οἰκεῖόν	ἐστιν ὅτῳπερ ἂν ᾖ δι´
[1, 2]	γνώμην ἐφάψασθαί ποτε ἀδικημάτων, ὅπερ	οἰκεῖον	σοφοῦ· τρίτον δὲ τὸ μὴ
[1, 6]	τὸ παιδίον τοῦτο καλὸν καὶ	οἰκεῖον,	τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τὴν
[1, 8]	ἡμᾶς ἄνθρωπος ἐγένετο. Καὶ δὴ	οἰκειότερον	αὐτῷ ὁ προφήτης προσεύχεται διὰ
[1, 12]	τε ἐκμανθάνομεν, ἑνὶ λόγῳ μετ´	οἰκειότητος	ἀρετῆς ἐξομοιούμενοι τῷ θεῷ. Ἀλλ´
[1, 8]	μουσικῶς τοῦ λόγου κατὰ τοὺς	οἰκείους	ἑκάστων τρόπους, πῇ μὲν ἐπιτείνοντος
[1, 9]	δέ ἐστι ψόγος ἐπ´ αἰσχροῖς	οἰκειῶν	πρὸς τὰ καλά. Τοῦτο ἐνδείκνυται
[1, 5]	ἐκόψασθε» καὶ ὅσα ἄλλα τούτοις	οἰκείως	ἐπήγαγεν. Καὶ οὔτί γε μόνον
[1, 4]	ἄνευ τοῦ παιδαγωγοῦ, οὐδὲ μὴν	οἰκέτας	ἄνευ τοῦ δεσπότου. ~Ὅτι πάντες
[1, 7]	Θεμιστοκλέους παίδων ὁ παιδαγωγὸς Σίκιννος	οἰκέτης	ῥᾴθυμος ἦν· ὀρχεῖσθαί φασιν αὐτὸν
[1, 1]	τροπιδίου δίκην ὑποκείμενος λόγος εἰς	οἰκοδομὴν	πίστεως, ἐφ´ ᾧ μάλα γανύμενοι
[1, 5]	τὰ πάντα» ταῦτα λέγων εἰς	οἰκοδομὴν	τοῦ σώματος Χριστοῦ» ὅς ἐστι
[1, 9]	πρὸς πάντας. Καὶ οὐχ ὡς	οἶκον	ἐκάλεσάς με καὶ πατέρα καὶ
[1, 1]	παίδευσιν ἐνεργῆ τῇ καλῇ συγχρῆται	οἰκονομίᾳ	ὁ πάντα φιλάνθρωπος λόγος, προτρέπων
[1, 8]	ἐπεὶ λυσιτελής πως ἡ τοιάδε	οἰκονομία	πρὸς τὴν ὀρθὴν τῶν παίδων
[1, 10]	περὶ τὸ ἐπιστύφειν τὴν ἀνθρωπότητα	οἰκονομίαν,	ἀγαθὴν οὖσαν καὶ σωτήριον, ἀναγκαίως
[1, 8]	τοῦ Ἀμὼς τοῦ προφήτου τὴν	οἰκονομίαν	μεμήνυκεν ὁ λόγος τὴν ἑαυτοῦ,
[1, 8]	ζητεῖ ἐνδείκνυταί τε παρὰ τὴν	οἰκονομίαν	τῆς ἀπειλῆς ἡσυχῇ τὸ φιλάνθρωπον
[1, 8]	αὐτοῦ, καὶ ὁ τρόπος τῆς	οἰκονομίας	αὐτοῦ ποικίλος εἰς σωτηρίαν. Προσμαρτυρεῖ
[1, 6]	φύντα τοῦ πατρός, κατὰ τὴν	οἰκονομικὴν	προδιατύπωσιν ἀναγεννηθῆναι τελείως; Καὶ εἰ
[1, 9]	τεχνικῇ βοηθείᾳ καὶ αὐτὴ σωτηρίαν	οἰκονομουμένη	ἐν παρακαλύμματι. Κέχρηται δὲ αὐτῇ
[1, 6]	Ταύτῃ τοίνυν περὶ τὴν ἀποκύησιν	οἰκονομούμενον	τῷ βρέφει τὸ γάλα χορηγεῖται,
[1, 6]	ἀλλὰ ὑπὸ ἐπιτρόπους ἐστὶ καὶ	οἰκονόμους	ἄχρι τῆς προθεσμίας τοῦ πατρός.
[1, 9]	ὁ οἶκος Ἰσραήλ, καὶ ὁ	οἶκος	Ἰούδα ἐψεύσατο τῷ κυρίῳ. Μεμψιμοιρία
[1, 9]	καὶ ἠθέτησεν εἰς ἐμὲ ὁ	οἶκος	Ἰσραήλ, καὶ ὁ οἶκος Ἰούδα
[1, 9]	Διὰ τοῦτο φησίν· ἀφίεται ὁ	οἶκος	ὑμῶν ἔρημος, λέγω γὰρ ὑμῖν·
[1, 10]	οὐκ ἔθετο ἐπὶ τὰ ἐνθυμήματα	οἴκου	Ἰσραήλ, καὶ τὴν γυναῖκα τοῦ
[1, 9]	τοῦ θεοῦ τὸ περὶ τὰς	οἰκτειρήσεις.	Διὰ τοῦτο ὁ Δαβίδ, τουτέστι
[1, 8]	καὶ πονηρούς» καὶ προσέτι γίνεσθε	οἰκτίρμονες»	λέγων, καθὼς ὁ πατὴρ ὑμῶν
[1, 9]	μαστιγῶν, ἐλεῶν, τύπτων, ἰώμενος, ἐν	οἰκτιρμῷ	καὶ παιδείᾳ διεφύλαξεν» Κατὰ γὰρ
[1, 9]	εὐσέβειαν διαφέρει. Αὐτὸς γάρ» φησίν,	οἰκτίρμων	ἐστίν, ἰάσεται τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν
[1, 8]	λέγων, καθὼς ὁ πατὴρ ὑμῶν	οἰκτίρμων	ἐστίν» οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ
[1, 9]	πατέρα, τὸν θεόν. Πολλῷ δέ,	οἶμαι,	καὶ τῷ παντὶ τὸ ἑκούσιον
[1, 7]	μετ´ αὐτῶν θεὸς ἀλλότριος. Σαφῶς,	οἶμαι,	τὸν παιδαγωγὸν ἐνδείκνυται ἡ γραφὴ
[1, 6]	ἄρτος εἰς κρᾶμα καταθρυβεὶς τὸν	οἶνον	ἁρπάζει, τὸ δὲ ὑδατῶδες ἀπολείπει,
[1, 5]	ὃν ἄμπελον ἀλληγορεῖ· φέρει γὰρ	οἶνον	ἡ ἄμπελος, ὡς αἷμα ὁ
[1, 6]	αἵματι ἄρδεται, τὸ δὲ αἷμα	οἶνος	ἀλληγορεῖται, ἰστέον οὖν, ὅτι ὡς
[1, 6]	κυρίου· ἦ γὰρ οὐχὶ καὶ	οἶνος	ἀλληγορεῖται; Ὁ πλύνων» φησίν, ἐν
[1, 5]	ποτὸν εἰς σωτηρίαν, ὁ μὲν	οἶνος	τῷ σώματι, τὸ δὲ αἷμα
[1, 6]	ἀφθαρσίαν· ἐξορροῦται γὰρ ὑπὸ τοῦ	οἴνου	τὸ γάλα καὶ σχίζεται, καὶ
[1, 6]	ἀλληγορεῖται; Ὁ πλύνων» φησίν, ἐν	οἴνῳ	τὴν στολὴν αὐτοῦ καὶ ἐν
[1, 6]	μὴν ἐπιμίγνυται τὸ γάλα καὶ	οἴνῳ	τῷ γλυκεῖ, ἐπωφελὴς δὲ ἡ
[1, 7]	ἀγωγή, καὶ τὰ διδασκόμενα τέταρτον,	οἷον	αἱ ἐντολαί. Ἔστι δὲ ἡ
[1, 10]	ἐκ τῶν παρόντων χρόνων κατανοούμενον,	οἷον	αἰσθητικῶς καταλαμβανόμενον, ὡς ἐκεῖνο εἴρηται
[1, 6]	ἐν αὐτῇ αἷμα τῷ γάλακτι,	οἷον	ἀντιπελαργούμενον, ἄρδεταί τε καὶ αὔξεται.
[1, 10]	δὲ αὐτῇ προσέχοντες τῇ πίστει	οἷον	αὐτοδίδακτοι καὶ προαιρετικοὶ αὔξονται τῷ
[1, 8]	δι´ οὗ καὶ τὸν θεόν,	οἷον	ἐκ τρυτάνης ἰσοσθενοῦς, ἔγνωμεν. Ἐπὶ
[1, 5]	νεήπιος, ὡς ἤπιος ὁ ἁπαλόφρων,	οἷον	ἤπιος νεωστὶ καὶ πρᾶος τῷ
[1, 8]	οὖν καὶ περὶ τούτου ὡς	οἷόν	τε διὰ βραχυτάτων ἐπεξελθεῖν· ἐπεὶ
[1, 10]	παρεληλυθότων χρόνων λαμβάνον τὰ παραδείγματα,	οἷον	τί ἔπαθον οἱ Ἑβραῖοι τῷ
[1, 6]	τῶν γεννωμένων καὶ ἀναγεννωμένων πονουμένη,	οἷον	τὸ μάννα οὐρανόθεν ἐπερρέετο τοῖς
[1, 6]	τῆς σαρκὸς ὑγρότερον τὸ αἷμα,	οἷον	ὑγρά τις οὖσα σάρξ, τοῦ
[1, 8]	τὸν ἄνθρωπον. Ἡ νουθέτησις οὖν	οἱονεὶ	δίαιτά ἐστι νοσούσης ψυχῆς, ὧν
[1, 8]	τῆς λοιδορίας ὑποδύεται τὸν ψόγον,	οἱονεὶ	μάστιγι τῇ βλασφημίᾳ τὸ νωθρὸν
[1, 6]	Καὶ ἐπιβοᾶται, ἀγαλλιώμενος καὶ ὑπερευφραινόμενος,	οἱονεὶ	συντραυλίζων τοῖς νηπίοις· ναί, ὁ
[1, 9]	ἰώμενος, ἐπαγγελλόμενος, χαριζόμενος, πολλοῖς τισιν	οἱονεὶ	χαλινοῖς» τὰς ἀλόγους τῆς ἀνθρωπότητος
[1, 8]	ἐνίων θεωρημάτων διδασκαλίας. Ἔστι δὲ	οἱονεὶ	χειρουργία τῶν τῆς ψυχῆς παθῶν
[1, 9]	οὐ κακόν, ὅτι δεικνύει αὐτὸν	οἷός	ἐστιν, καὶ ὡς ὁ ἰατρὸς
[1, 2]	ἐξῆλθεν τῆς σοροῦ, ὁ νεκρός,	οἷος	ἦν πρὶν ἢ παθεῖν, μελετήσας
[1, 12]	καὶ μὴ ἀπόκαμνε· ἔσῃ γὰρ	οἷος	οὐκ ἐλπίζεις οὐδ´ εἰκάσαι δύναιο
[1, 8]	ἁμαρτιῶν. Διὰ τοῦτο μόνος οὗτος	οἷός	τε ἀφιέναι τὰ πλημμελήματα, ὑπὸ
[1, 3]	ἢ ὡς οὐκ ἄνευ αὐτοῦ	οἵου	τε ὄντος τὸν μὲν γενέσθαι
[1, 9]	ἀπειθής ἐστιν, οἱ υἱοί» φησίν,	οἷς	οὐκ ἔστι πίστις» Ἐπισκοπὴ δέ
[1, 7]	ὑπείκει, ἀντίπρῳρος δὲ ἔσθ´ ὅτε	ὅλαις	ἀνθίσταται καταιγίσιν, οὕτως ὁ παιδαγωγὸς
[1, 2]	κύριε, ὅτι πρὸς σὲ κεκράξομαι	ὅλην	τὴν ἡμέραν. Ἰατρικὴ μὲν γὰρ»
[1, 10]	δι´ Ἰεζεκιήλ· ἐὰν ἐπιστραφῆτε ἐξ	ὅλης	τῆς καρδίας καὶ εἴπητε πάτερ,
[1, 8]	προσέτι μαρτυρῶν τῇ ἀληθείᾳ μετ´	ὀλίγα	ἐπιφέρει ἐν τῇ ἀνοχῇ τοῦ
[1, 2]	ἐπὶ τὴν μετάνοιαν παλινδρομῆσαι. Ἔπειτα	ὀλίγα	προσειπὼν ἐπιφέρει αἱ δὲ ἡμέραι
[1, 8]	τρῶσαι, οὐ θανασίμως, ἀλλὰ σωτηρίως,	ὀλίγης	ἀλγηδόνος ἀίδιον κερδάναντα θάνατον. Πολλὴ
[1, 9]	οἱ μὲν πρὸς χάριν ὁμιλοῦντες	ὀλίγον	ἀγαπῶσιν ὃ μὴ λυποῦσιν, οἱ
[1, 5]	ὀρεκτικωτέρους παρασκευάζων τοὺς ἀκροατὰς μετ´	ὀλίγον	ἀπεῖναι προμηνύων, ὡς δέον αὐτοῖς
[1, 6]	ἐπότισα ἐν Χριστῷ» καὶ διαστήσαντες	ὀλίγον	ἐπαγάγωμεν ὡς νηπίους» ἵνα κατὰ
[1, 6]	ἐπιρροφοῦντες τῷ προειρημένῳ γάλακτι ψυχροῦ	ὀλίγον	ὕδατος ὠφελοῦνται παραχρῆμα· οὐ γὰρ
[1, 11]	εἶναι ὑπὸ δριμύτητος αἰνιττόμενος. Δι´	ὀλίγου	γοῦν τοῦ κόκκου τοῦ ἀλληγορουμένου
[1, 5]	ἐννοίᾳ, κόσμῳ καὶ ἁμαρτίαις ἀποτεταγμένοι,	ὀλίγῳ	ποδὶ ἐφαπτόμενοι τῆς γῆς» ὅσον
[1, 9]	τῆς παιδαγωγίας· υἱέ μου, μὴ	ὀλιγώρει	παιδείας κυρίου, μηδὲ ἐκλύου ὑπ´
[1, 9]	τῆς δὲ φιλανθρωπίας αὐτοῦ καταπεφρονηκότας.	Ὀλιγωρεῖται	μὲν γὰρ ὡς ἐπίπαν τὸ
[1, 9]	Μέμψις δέ ἐστι ψόγος ὡς	ὀλιγωρούντων	ἢ ἀμελούντων. Κέχρηται τῷ τρόπῳ
[1, 9]	δέσποτα· καὶ ἐὰν διαβαίνωσιν, οὐκ	ὀλισθήσουσι,	λέγει κύριος. Οὐ γὰρ πεσούμεθα
[1, 13]	ψυχῆς σύμφωνος τῷ λόγῳ περὶ	ὅλον	τὸν βίον. Ναὶ μὴν τὸ
[1, 12]	τε καὶ ἄτυφον καὶ τὸ	ὅλον	φιλελεύθερον καὶ φιλάνθρωπον φιλόκαλόν τε
[1, 6]	ἐνδεῖ τι αὐτῇ, οὐκ ἔστιν	ὁλοτελὴς	οὐδὲ πίστις ἐστί, σκάζουσα περί
[1, 2]	πατρός, ὁ δημιουργήσας τὸν ἄνθρωπον,	ὅλου	κήδεται τοῦ πλάσματος, καὶ σῶμα
[1, 5]	πρόσθεν ἐπὶ γῆς ὄφεων δίκην,	ὅλῳ	τῷ σώματι περὶ τὰς ἀνοήτους
[1, 7]	εἶναι τέλειον τὸν πατέρα τῶν	ὅλων,	ἐν αὐτῷ γὰρ ὁ υἱὸς
[1, 8]	ἡμῶν ἐκεῖνος στρατηγός, ὁ τῶν	ὅλων	ἡγεμὼν λόγος, τοὺς παρὰ τὸν
[1, 6]	εἷς δὲ καὶ ὁ τῶν	ὅλων	λόγος, καὶ τὸ πνεῦμα τὸ
[1, 5]	ἀνθρώπου παιδίον, οὕτως καὶ τῶν	ὅλων	ὁ πατὴρ τοὺς εἰς αὐτὸν
[1, 8]	πλημμελήματα, ὑπὸ τοῦ πατρὸς τῶν	ὅλων	ὁ ταχθεὶς παιδαγωγὸς ἡμῶν, μόνος
[1, 6]	μυστικοῦ· εἷς μὲν ὁ τῶν	ὅλων	πατήρ, εἷς δὲ καὶ ὁ
[1, 2]	Ἄριστον μὲν οὖν τὸ μηδ´	ὅλως	ἐξαμαρτάνειν κατὰ μηδένα τρόπον, ὃ
[1, 6]	ἐν ᾗ μέλι καὶ γάλα	ὀμβρεῖν	ἀναγέγραπται, διὰ τῆς ἐνύλου καὶ
[1, 6]	ἀλληγορούμενος γάλα} Τοιοῦτόν τι καὶ	Ὅμηρος	ἄκων μαντεύεται τοὺς δικαίους τῶν
[1, 9]	δ´ οἱ μὲν πρὸς χάριν	ὁμιλοῦντες	ὀλίγον ἀγαπῶσιν ὃ μὴ λυποῦσιν,
[1, 6]	ἐλεύθερον καὶ ἀνεμπόδιστον καὶ φωτεινὸν	ὄμμα	τοῦ πνεύματος ἴσχομεν, ᾧ δὴ
[1, 5]	μόνον τὸ εὐαγγέλιον ταύτῃ φρονεῖ,	ὁμοδοξεῖ	δὲ αὐτῷ καὶ ἡ προφητεία.
[1, 8]	χαρακτηριζόμενα ἴσα τε ἀλλήλοις καὶ	ὅμοια·	ἀγαθὸν ἄρα ἡ δικαιοσύνη. Πῶς
[1, 7]	τῆς ἀπειλῆς τοῦ μὴ τὰ	ὅμοια	παθεῖν ἀποσχώμεθα τῶν ἴσων πλημμελημάτων.
[1, 4]	ἀκοή, γνῶσις, ἐλπίς, ὑπακοή, ἀγάπη,	ὅμοια	πάντα· ὧν δὲ κοινὸς μὲν
[1, 10]	τί ἔπαθον ἐκπορνεύσαντες καὶ τὰ	ὅμοια,	τὸ δὲ ἐκ τῶν παρόντων
[1, 5]	ὑμῶν εἰμι» Αὖθίς τε παιδίοις	ὁμοιοῖ	τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἐν
[1, 5]	λέγων τῷ θεῷ καὶ τὸ	ὅμοιον	τοῦ ὁμοίου καθάρσιον ὑφηγούμενος· ἀλλὰ
[1, 6]	φῶς ἰδεῖν δυναμένης· ἐπεὶ τὸ	ὅμοιον	τῷ ὁμοίῳ φίλον, φίλον δὲ
[1, 5]	θεῷ καὶ τὸ ὅμοιον τοῦ	ὁμοίου	καθάρσιον ὑφηγούμενος· ἀλλὰ καὶ τὸ
[1, 6]	δυναμένης· ἐπεὶ τὸ ὅμοιον τῷ	ὁμοίῳ	φίλον, φίλον δὲ τὸ ἅγιον
[1, 9]	ἐπιδείκνυσιν ἁμαρτήματα εἰς τὴν τῶν	ὁμοίων	ἐπιτηδευμάτων ἀποτροπήν. Ὥστε ἀγαθὸς μὲν
[1, 8]	ἀγαθός, ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους	ὁμοίως.	Σαφέστατα τοίνυν ἕνα καὶ τὸν
[1, 12]	ἄνθρωπον κατ´ εἰκόνα καὶ καθ´	ὁμοίωσιν	ἡμῶν. Καὶ δὴ γέγονεν ὁ
[1, 3]	τὸ κατ´ εἰκόνα καὶ καθ´	ὁμοίωσιν»	πληρωθῇ. Ὡς γὰρ ἐν σκότῳ
[1, 3]	ἔνι μάλιστα μιμουμένους ἐπιτελεῖν καθ´	ὁμοίωσιν	τὰ ἔργα τοῦ παιδαγωγοῦ, ἵνα
[1, 11]	ἀγαθόν, δίκαιον, κατ´ εἰκόνα καὶ	ὁμοίωσιν	τοῦ πατρὸς υἱὸν Ἰησοῦν, τὸν
[1, 9]	πολλῶν» ὑπισχνούμενος. Τοῦτον γὰρ μόνον	ὁμολογεῖ	ἀγαθὸν εἶναι ποιμένα· μεγαλόδωρος οὖν
[1, 8]	τὸν ἀγαθὸν καὶ δημιουργὸν εἶναι	ὁμολογεῖ,	δίκαιος δὲ ὁ δημιουργὸς εἶναι
[1, 5]	Ῥωμαίους ἐπιστολῇ χαίρειν ὁ ἀπόστολος	ὁμολογεῖ,	καὶ δὴ ὅρον τινὰ νηπίων,
[1, 9]	σου. Τῆς αὐτῆς εἶναι δυνάμεως	ὁμολογεῖ	καὶ κρίνειν καὶ εὐεργετεῖν· ἅμα
[1, 6]	δὲ καὶ ἄρτον αὑτὸν οὐρανῶν	ὁμολογεῖ	ὁ λόγος. Οὐ γὰρ Μωσῆς»
[1, 7]	διὰ τοῦ ἰδίου προσώπου, ἑαυτὸν	ὁμολογεῖ	παιδαγωγόν· ἐγὼ κύριος ὁ θεός
[1, 6]	λευκότατον ὑπὸ τοῦ πνεύματος τρέπεσθαι	ὁμολογεῖν;	Πάσχει δὲ τὴν μεταβολὴν κατὰ
[1, 8]	οἱ ἐπανορθούμενοι καὶ κατὰ Πλάτωνα,	ὁμολογεῖται	ἀγαθὸν εἶναι τὸν δίκαιον. Αὐτὸς
[1, 8]	δὲ ὁ κτίστης πρὸς πάντων	ὁμολογεῖται	δίκαιος, υἱὸς δὲ τοῦ δημιουργοῦ
[1, 8]	ἀγαθόν· ἀγαθὸς δὲ ὁ θεὸς	ὁμολογεῖται,	ὠφελεῖ ἄρα ὁ θεός. Τὸ
[1, 12]	τῷ θείῳ πῶς οὐκ ἂν	ὁμολογήσαιμεν	τὴν μεγίστην χάριν μὴ σιωπῶντι
[1, 8]	Διὸ καὶ κολάζειν μὲν αὐτὸν	ὁμολογήσαιμι	τοὺς ἀπίστους, ἡ γὰρ κόλασις
[1, 8]	ἡμῶν Ἰησοῦ» ὁ αὐτὸς πάλιν	ὁμολογήσει	λόγος, ὅτι αὐτὸς χρηστός ἐστιν
[1, 6]	μόνου διδασκάλου. Μή τι οὖν	ὁμολογήσουσιν	ἄκοντες τὸν λόγον, τέλειον ἐκ
[1, 12]	πολιτείαν ὑποθημοσύνας ἐκδιδάσκοντι; Πλείστην ἄρα	ὁμολογητέον	χάριν αὐτῷ. Τὸ γάρ τοι
[1, 5]	καὶ παιδαγωγίαν κεκλήκαμεν. Παιδαγωγίαν δὲ	ὁμολογοῦμεν	εἶναι ἀγωγὴν ἀγαθὴν ἐκ παίδων
[1, 5]	οὐρανοῖς» ὥς φησιν ἡ γραφή,	ὁμολογουμένως	οἱ ἐπὶ γῆς εἰκότως ἂν
[1, 6]	τέλειον. Καί μου μὴ λάβησθε	ὁμολογοῦντος	ἐγνωκέναι τὸν θεόν. Ὧδέ πως
[1, 6]	φυσιούμενοί τε καὶ φρυαττόμενοι, αὐτοῦ	ὁμολογοῦντος	τοῦ Παύλου περὶ ἑαυτοῦ· οὐχ
[1, 6]	ἥττοσιν· αὐτὸ γοῦν τὸ πνεῦμα	ὁμολογοῦσι	μετανοῆσαν ἀναδραμεῖν. Τὸν αὐτὸν οὖν
[1, 8]	ἀγαθὸς ὁ θεός, καὶ ἄκοντες	ὁμολογοῦσιν	οἱ πάντες· ὅτι δὲ καὶ
[1, 6]	ὑπερόριον ἀποστέλλων ὁ καταργεῖν αὐτὴν	ὁμολογῶν	ἀπόστολος, ἀλλὰ νηπίους μὲν τοὺς
[1, 3]	περιουσίας αὐτὸς σαφῶς ὁ κύριος	ὁμολογῶν	καὶ λέγων αὐτὸς γὰρ ὁ
[1, 9]	φανερώτερον τὸ ἁμάρτημα, συνιέναι αὐτοὺς	ὁμολογῶν,	ὡς ἑκόντας ἁμαρτάνοντας. Καὶ ἡ
[1, 8]	ἐπὶ τὴν ἱερὰν τῆς πολιτείας	ὁμόνοιαν	εἰρηναγωγεῖ. Καθάπερ οὖν τῷ συμβουλευτικῷ
[1, 6]	καὶ διὰ μητρῴου πρότερον ἐπιπεμπόμενον	ὀμφαλοῦ	εἴτε αὖ τὸ καταμήνιον αὐτό,
[1, 6]	τὸ πρωτόχυτον τοῦ γάλακτος πόμα	ὁμωνύμως	ἐκείνῃ τῇ τροφῇ μάννα κεκλήκασιν.
[1, 9]	τοῦ ἐκλακτίσαντος λαοῦ καὶ ἀποσκιρτήσαντος,	ὅμως	ἐπὶ τὴν μετάνοιαν παρακαλεῖ καί
[1, 6]	τι οὖν τὸ ὡς» παραβολῆς	ὂν	δηλωτικόν, τοιοῦτόν τι ἐμφαίνει, καὶ
[1, 6]	μεταβάλλουσιν. Θέρους δὲ ἔμπαλιν ἀραιότερον	ὂν	τὸ σῶμα τὴν τροφὴν εὐδιαφορητοτέραν
[1, 11]	Τὸ μὲν οὖν μέλι γλυκύτατον	ὂν	χολῆς ἐστι γεννητικόν, ὡς τὸ
[1, 5]	νήπιον λαὸν τῷ λόγῳ προσδήσας,	ὃν	ἄμπελον ἀλληγορεῖ· φέρει γὰρ οἶνον
[1, 9]	μηδὲ ἐκλύου ὑπ´ αὐτοῦ ἐλεγχόμενος·	ὃν	γὰρ ἀγαπᾷ κύριος, παιδεύει, μαστιγοῖ
[1, 6]	δὲ εἶπεν καὶ ὁ ἄρτος,	ὃν	ἐγὼ δώσω, ἡ σάρξ μού
[1, 6]	τῷ κόσμῳ. Καὶ ὁ ἄρτος,	ὃν	ἐγὼ δώσω, ἡ σάρξ μού
[1, 7]	λαὸν τοῦτον εἰς τὸν τόπον,	ὃν	εἶπά σοι. Ἐνταῦθα διδάσκαλός ἐστι
[1, 10]	ἀλλ´ ἢ ὡς ὁ χνοῦς,	ὃν	ἐκριπτεῖ ὁ ἄνεμος ἀπὸ προσώπου
[1, 6]	δυνατὸν ἐν τῷδε τῷ κόσμῳ,	ὃν	ἐσχάτην ἡμέραν ᾐνίξατο εἰς τότε
[1, 2]	περὶ τὸν ἄνθρωπον αὐτόν, περὶ	ὃν	ἡ πᾶσα σπουδὴ καταγίνεται· καὶ
[1, 8]	θεοῦ διὰ τὸν ἄνθρωπον, δι´	ὃν	καὶ γέγονεν ἄνθρωπος ὁ λόγος
[1, 2]	τῷ παρειμένῳ, τὸν σκίμποδα ἐφ´	ὃν	κατάκεισαι λαβὼν ἄπιθι οἴκαδε» Παραχρῆμα
[1, 10]	δὲ διὰ τοῦ λόγου, δι´	ὃν	μακάριοι καὶ φρόνιμοι. Φρόνησις γὰρ
[1, 6]	φρονῶ, τουτέστι τὰ τοῦ Χριστοῦ,	ὃν	μόνον ἄνδρα ἡ γραφή, καθὼς
[1, 3]	Πῶς γὰρ οὐ φιλεῖται, δι´	ὃν	ὁ μονογενὴς ἐκ κόλπων πατρὸς
[1, 9]	παιδαγωγήματι διὰ Δαβὶδ κέχρηται, λαός,	ὃν	οὐκ ἔγνων» λέγων ἐδούλευσέν μοι
[1, 13]	γὰρ ὁ βίος ὁ Χριστιανῶν,	ὃν	παιδαγωγούμεθα νῦν, σύστημά τί ἐστι
[1, 9]	παιδεύει, μαστιγοῖ δὲ πάντα υἱόν,	ὃν	παραδέχεται» ὅτι ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος ἐκκλίνει
[1, 3]	δύναται θεός. Ὁ ἄνθρωπος ἄρα	ὃν	πεποίηκεν ὁ θεός, δι´ αὑτὸ
[1, 6]	θρομβοῦσα τοῦ αἵματος τὴν φύσιν,	ὃν	τρόπον ἡ πυτία συνίστησι τὸ
[1, 5]	νεοττοὺς λέγει, μάρτυς ἡ γραφή·	Ὃν	τρόπον ὄρνις συνάγει τὰ νοσσία
[1, 9]	ἠθέλησα συναγαγεῖν τὰ τέκνα σου,	ὃν	τρόπον ὄρνις συνάγει τὰ νοσσία
[1, 8]	μίσους σύμβολον. Ἄμφω μὲν γὰρ	ὀνειδίζετον,	καὶ ὁ φίλος καὶ ὁ
[1, 8]	τομῇ. Φαρμακείᾳ δὲ ἔοικεν ὁ	ὀνειδισμὸς	τὰ τετυλωμένα ἀναλύων τῶν παθῶν
[1, 7]	ἄρα ἡ νεότης τοῦ λόγου	ὀνειδιστέα,	Ἀλλὰ καὶ ἐν τῷ Ἱερεμίᾳ
[1, 8]	τῷ ἐγκωμιαστικῷ τὸ λοιδορητικὸν καὶ	ὀνειδιστικὸν	{καὶ ἐγκωμιαστικόν} Τὸ δὲ εἶδος
[1, 7]	προφητεῦσαι λέγων αὐτὸν δεῖν μηδὲ	ὄνειδος	εἶναι δοκεῖν τοῦ νεωτέρου τὴν
[1, 5]	τὴν προφητείαν τὴν προειρημένην ἐν	ὀνείδους	μέρει τοῖς ῥᾳθύμοις ἐγκαλεῖν· Οὐδέποτε
[1, 11]	τὸ δηκτικὸν καὶ τὸ ἀνακαθαρτικὸν	ὀνησιφόρον	εἶναι ὑπὸ δριμύτητος αἰνιττόμενος. Δι´
[1, 3]	~Ὅτι φιλάνθρωπος ὁ παιδαγωγός. Πάντα	ὀνίνησιν	ὁ κύριος καὶ πάντα ὠφελεῖ
[1, 4]	δὲ δὴ ἐπίκοινόν ἐστιν ἀφελείας	ὄνομα	ἄρρενός τε καὶ θήλεος ζῴου·
[1, 5]	ὤμου αὐτοῦ, καὶ ἐκλήθη τὸ	ὄνομα	αὐτοῦ μεγάλης βουλῆς ἄγγελος. Τί
[1, 1]	μὲν ἐπὶ σωτηρίαν παρεκάλει, προτρεπτικὸς	ὄνομα	αὐτῷ ἦν— ἰδίως οὗτος ὁ
[1, 5]	βασιλεύς. Βασιλεύς μοι δοκεῖ, Ἀβιμέλεχ	ὄνομα	αὐτῷ, σοφία τις εἶναι ὑπερκόσμιος,
[1, 8]	ἄλληλα σχέσεως ἀγάπης, ἰσότητι μεμετρημένον	ὄνομα	δυνάμεως. Ἄνδρα» φησί, κατὰ τὰ
[1, 7]	παιδαγωγῷ τῷ λόγῳ, καὶ τὸ	ὄνομα	καὶ τὴν παιδαγωγίαν προθεσπίζει καὶ
[1, 5]	δὲ δούλοις μου» φησί, κληθήσεται	ὄνομα	καινόν» νέον ὄνομα λέγει τὸ
[1, 8]	καθ´ ὧν τριῶν χρόνων ἓν	ὄνομα	κεῖται ὁ ὤν» Ὅτι δὲ
[1, 5]	αἰνεῖτε, παῖδες, κύριον, αἰνεῖτε τὸ	ὄνομα	κυρίου» Λέγει δὲ καὶ διὰ
[1, 5]	φησί, κληθήσεται ὄνομα καινόν» νέον	ὄνομα	λέγει τὸ καινὸν καὶ ἀίδιον,
[1, 7]	ἵνα τί τοῦτο ἐρωτᾷς τὸ	ὄνομά	μου» Ἐτήρει γὰρ τὸ ὄνομα
[1, 5]	βοηθῷ, τῇ ἐκκλησίᾳ· ᾗ ὑπομονὴ	ὄνομα	πάγιον τέθειται, ἤτοι ἐπεὶ μόνη
[1, 8]	ἀπέστειλας· καὶ ἐγνώρισα αὐτοῖς τὸ	ὄνομά	σου καὶ γνωρίσω» Οὗτός ἐστιν
[1, 7]	αὐτῷ· ἀνάγγειλόν μοι τί τὸ	ὄνομά	σου. Καὶ εἶπεν· ἵνα τί
[1, 7]	τούτου, τούτῳ ἀπειλεῖ. Τοιοῦτον ἡμῖν	ὄνομα	σωτηρίου προφητεύει παιδαγωγοῦ. Διὰ τοῦτο
[1, 7]	γὰρ ἦν τοῦ κυρίου τὸ	ὄνομα	τὸ Ἰησοῦ προκηρυσσόμενον ἐν νόμῳ.
[1, 7]	ὄνομά μου» Ἐτήρει γὰρ τὸ	ὄνομα	τὸ καινὸν τῷ νέῳ λαῷ
[1, 5]	Καὶ γὰρ οὐδὲ ἔστιν τὸ	ὄνομα	τοῦ νηπίου κατὰ στέρησιν ἡμῖν
[1, 7]	ἀλλὰ ὁ Ἰακὼβ ἐκάλεσε τὸ	ὄνομα	τοῦ τόπου ἐκείνου Εἶδος θεοῦ·
[1, 5]	τοῦ θεοῦ» Ἐπεὶ γὰρ ἄρνας	ὀνομάζει	ἡ γραφὴ τοὺς παῖδας τοὺς
[1, 5]	καὶ ὑπερμαχεῖ καὶ διὰ τοῦτο	ὀνομάζει	παιδίον. Ἐγὼ καὶ τὸν Ἰσαὰκ
[1, 5]	τοῦ προκειμένου. Τὸν κύριον αὐτὸν	ὀνομάζει	παιδίον, τοῦτο διὰ Ἡσαΐου θεσπίζον,
[1, 6]	ἔργον ἐστὶ καὶ τοῦτο κόσμος	ὀνομάζεται,	οὕτως καὶ τὸ βούλημα αὐτοῦ
[1, 13]	ὑπακοὴν προσῆκον καὶ καθῆκον Στωϊκῶν	ὀνομάζουσιν	παῖδες· τὸ μὲν οὖν καθῆκον
[1, 6]	ὁ Παῦλος καὶ γάλα αὐτὸν	ὀνομάζων	ἐπότισα» ἐπιφέρει· πίνεται γὰρ ὁ
[1, 5]	ἡμᾶς ἐξυμνεῖ πολυτρόπως τε ἀλληγορεῖ	ὀνόμασι	ποικίλοις τὸ ἀφελὲς τῆς πίστεως
[1, 8]	αὐτῆς δυνάμεως ἄμφω τάσσων τὰ	ὀνόματα.	Ἀλλὰ καὶ οὐδεὶς ἀγαθός, εἰ
[1, 9]	παρθένον τῷ τῆς πορνείας ἐνυβρίσας	ὀνόματι,	αὖθις ἐπὶ τὴν σεμνότητα ἐντρέπων
[1, 6]	δὲ θεοδίδακτοι» καὶ τῷ Χριστοῦ	ὀνόματι	καυχώμενοι. Πῶς οὖν οὐ ταύτῃ
[1, 9]	εἴπητε· εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν	ὀνόματι	κυρίου. Εἰ γὰρ οὐ δέχεσθε
[1, 5]	Δαβίδ, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν	ὀνόματι	κυρίου» φῶς καὶ δόξα καὶ
[1, 1]	δ´ ἡμῖν ἑνὶ προσφυῶς οὗτος	ὀνόματι	παιδαγωγός, προακτικός, οὐ μεθοδικὸς ὢν
[1, 9]	αὐτήν. Καὶ ἡ ἐπαναδίπλωσις τοῦ	ὀνόματος	ἰσχυρὰν τὴν ἐπίπληξιν πεποίηται. Ὁ
[1, 5]	ἐστὶν ἀγωγή, σαφὲς ἐκ τοῦ	ὀνόματος·	λοιπὸν δέ ἐστι τοὺς παῖδας
[1, 5]	πωλοδάμνης ἀνατρέφει. Εἰ δὲ καὶ	ὄνος	εἴη ὁ νέος ἐν τῇ
[1, 5]	τῇ γραφῇ, πλὴν ἀλλὰ πῶλος	ὄνος	καὶ οὗτος. Καὶ τὸν πῶλον»
[1, 9]	ὁ μὲν βοῦς καὶ ὁ	ὄνος,	τὰ νωθῆ ζῷα καὶ τὰ
[1, 9]	Ἔγνω βοῦς τὸν κτησάμενον καὶ	ὄνος	τὴν φάτνην τοῦ κυρίου αὐτοῦ,
[1, 7]	ταῦτα πειθομένοις τῷ παιδαγωγῷ περιέσται.	Ὅνπερ	οὖν τρόπον ὁ κυβερνήτης οὐκ
[1, 9]	λόγῳ τὸν τὰ μέγιστα ἀκάθαρτον	ὄντα	ἀπαίδευτόν τε καὶ αἰσχρὸν γεγονέναι
[1, 8]	ἔχον ἔμφασιν τὸν ὄντως μόνον	ὄντα,	ὃς ἦν καὶ ἔστιν καὶ
[1, 6]	αὐτὸν εἰκὸς οὐδὲ ἓν θεὸν	ὄντα.	Οὐ γὰρ μείζων τις εἴη
[1, 8]	ἔγνω τὸν πατέρα» πάντα αὐτὸν	ὄντα,	πρὶν ἐλθεῖν τὸν υἱόν· ὡς
[1, 5]	ἄρνας, οὐκ ἄνδρας ὡς πρόβατα	ὄντας	κατὰ γένος, τὰ δὲ ἀρνία
[1, 6]	σαρκὸς καὶ αἵματος. Τῷ γὰρ	ὄντι	αἷμα τῆς πίστεως ἡ ἐλπίς,
[1, 12]	λόγον ποιησαμένους τοῖς ἔργοις, τῷ	ὄντι	ζῆν. ~Ὅτι ὡς τὸ κατόρθωμα
[1, 5]	πληρῶν τὴν ἐντολὴν ταύτην τῷ	ὄντι	νήπιός τέ ἐστι καὶ παῖς
[1, 3]	οὐκ ἄνευ αὐτοῦ οἵου τε	ὄντος	τὸν μὲν γενέσθαι δημιουργὸν ἀγαθόν,
[1, 1]	τοι τούτων περὶ τὸν ἄνθρωπον	ὄντων,	ἠθῶν, πράξεων, παθῶν, ὁ προτρεπτικὸς
[1, 12]	τοῦ λόγου καὶ τὸν σωτήριον	ὄντως	ἀναμαξώμεθα τοῦ σωτῆρος ἡμῶν βίον·
[1, 9]	καθαρώτατον καὶ κάλλιστον ἔπρεπεν τὸν	ὄντως	ἐσόμενον εὐδαίμονα εἶναι. Εἰ γὰρ
[1, 6]	ὀψόμεθα. Πῶς δέ, εἰ ἐκείνη	ὄντως	ἐστὶν ἡ ἐπαγγελία μετὰ τὴν
[1, 9]	αὐτὸς δίκαιος καὶ ἀγαθός, ὁ	ὄντως	θεός, ὁ ὢν αὐτὸς τὰ
[1, 8]	μόριον δεικτικὴν ἔχον ἔμφασιν τὸν	ὄντως	μόνον ὄντα, ὃς ἦν καὶ
[1, 3]	τυφλοὺς εἰς τὸ βάραθρον χειραγωγῶν,	ὀξὺ	δὲ ὁ βλέπων καὶ διορῶν
[1, 8]	καὶ τὸν ἀπηλπισμένον εἰς σύνεσιν	ὀξύνων.	Διὰ τοῦτο ἐναργῶς ἐπήγαγεν· ἐξεγείρων
[1, 6]	τουτέστιν δι´ οὗ τὸ θεῖον	ὀξυωποῦμεν,	τέλειον δὲ τὸ ἀπροσδεές φαμεν.
[1, 6]	Χριστὸς ἤδη τέλειός ἐστιν ἤ,	ὅπερ	ἀτοπώτατον, ἐλλιπής; Εἰ δὲ τοῦτο,
[1, 12]	γέγονεν ὁ Χριστὸς τοῦτο πλῆρες,	ὅπερ	εἴρηκεν ὁ θεός, ὁ δὲ
[1, 3]	ἐστὶν ἐν τῷ ἀνθρώπῳ, τοῦθ´	ὅπερ	ἐμφύσημα εἴρηται θεοῦ· εἰ δὲ
[1, 2]	πάνυ πολλοῖς τῶν ἀκουσίων περιπεσεῖν,	ὅπερ	ἴδιον παιδαγωγουμένων εὐγενῶς· τὸ δὲ
[1, 5]	καταπεφευγότας ἄφρονας ὑπολαμβάνοντες· εἰ δέ,	ὅπερ	καὶ μᾶλλον ἐξακουστέον, τοὺς νηπίους
[1, 2]	κατὰ γνώμην ἐφάψασθαί ποτε ἀδικημάτων,	ὅπερ	οἰκεῖον σοφοῦ· τρίτον δὲ τὸ
[1, 6]	Εἰ δὲ ἀνθρωπίνη σοφία ἐστίν,	ὅπερ	ὑπολείπεται νοεῖν, ἡ μεγαλαυχία τῆς
[1, 8]	ἐστίν» οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ	ὁπηνίκα	διαρρήδην λέγει οὐδεὶς ἀγαθός, εἰ
[1, 8]	πολύτροπον καὶ πολυωφελῆ θεραπείαν ἀλληγορῶν,	ὁπηνίκα	εἰπὼν ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος
[1, 9]	διὰ Ἡσαΐου κηδόμενος τοῦ λαοῦ,	ὁπηνίκα	λέγει· ὁ λαὸς οὗτος τοῖς
[1, 1]	γοῦν οὐράνιος ἡγεμών, ὁ λόγος,	ὁπηνίκα	μὲν ἐπὶ σωτηρίαν παρεκάλει, προτρεπτικὸς
[1, 8]	λιμῷ καὶ βρώσει ὀρνέων, καὶ	ὀπισθότονος	ἀνίατος· ὀδόντας θηρίων ἐπαποστελῶ εἰς
[1, 6]	κατειληφέναι· ἓν δέ, τὰ μὲν	ὀπίσω	ἐπιλανθανόμενος, τοῖς δὲ ἔμπροσθεν ἐπεκτεινόμενος,
[1, 12]	ἀφελεῖς καὶ ἀπράγμονες ἀδελφαί, οὐχ	ὅπλων	δέονται, οὐ παρασκευῆς ἀσώτου· λόγος
[1, 7]	αὐτῶν ἕνεκεν κηδεμονίας· καὶ καθόλου	ὁπόσα	ἂν παρὰ τοῦ θεοῦ εὐλόγως
[1, 6]	ἐθνικοῖς τὰ σαρκὸς ἔτι φρονοῦντας.	Ὅπου	γὰρ ἐν ὑμῖν ζῆλος καὶ
[1, 8]	οὓς ἔδωκάς μοι, θέλω ἵνα	ὅπου	εἰμὶ ἐγώ, κἀκεῖνοι ὦσι μετ´
[1, 8]	πειράσαι ὑμᾶς παρεγενήθη ὁ θεός,	ὅπως	ἂν γένηται ὁ φόβος αὐτοῦ
[1, 6]	μετὰ τὴν ἀνάστασιν ἀπολαμβάνομεν γενόμενον,	ὅπως	ἂν ἐκεῖνο πληρωθῇ τὸ λεχθὲν
[1, 7]	ἕπεται τῷ δικαίῳ ὁ παιδαγωγός,	ὅπως	δὲ καὶ ἀλείφει τὸν ἀσκητήν,
[1, 1]	αἱρούμενοι τὸ ἀγαθόν, τὸ δὲ	ὅπως	ἐκτρεπώμεθα παραιτούμενοι τὸ φαῦλον τῆς
[1, 6]	Ἐμοὶ δὲ καὶ θαυμάζειν ἔπεισιν	ὅπως	σφᾶς τελείους τινὲς τολμῶσι καλεῖν
[1, 7]	ῥάβδος ἐκ τῆς ῥίζης Ἰεσσαί.	Ὅρα	καὶ τὴν ἐπιμέλειαν καὶ τὴν
[1, 7]	μὴ φοβοῦ καταβῆναι εἰς Αἴγυπτον»	Ὅρα	πῶς μὲν ἕπεται τῷ δικαίῳ
[1, 9]	ἐκκαύσει πᾶσαν τὴν ὀργὴν αὐτοῦ.	Ὅρα	πῶς τὸ δίκαιον ἐπιδείκνυται τοῦ
[1, 6]	τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν δι´ αὐτοῦ»	Ὅρα	πῶς ὡμολόγησεν εἶναι νηπίους τοὺς
[1, 10]	ἐπὶ τὸν κάρταλλον αὐτοῦ» λέγει.	Ὁρᾷς	τὸ ἀγαθὸν τῆς δικαιοσύνης μετανοεῖν
[1, 10]	ἀγαθὸν τῷ ζητοῦντι εὑρίσκεται καὶ	ὁρᾶσθαι	τῷ εὑρόντι φιλεῖ. Ναὶ μὴν
[1, 6]	τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός με»	Ὁρᾶτε	ἄλλο βρῶμα ἀλληγορούμενον παραπλησίως γάλακτι
[1, 5]	οἱ τῆς νηπιότητος κατατρέχοντες καλοῦσιν,	ὁρᾶτε	πῶς βλασφημοῦσιν ἐπὶ τὸν κύριον
[1, 8]	ἐπεστρέψατε πρός με, λέγει κύριος»	Ὁρᾶτε	πῶς ὁ θεὸς τὴν μετάνοιαν
[1, 7]	ἀλήθεια διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο.	Ὁρᾶτε	τὰς λέξεις τῆς γραφῆς· ἐπὶ
[1, 8]	διαρρήδην λέγει ἔλεος γὰρ καὶ	ὀργὴ	μετ´ αὐτοῦ» κύριος γὰρ ἀμφοῖν
[1, 9]	καὶ οὐκ ἐκκαύσει πᾶσαν τὴν	ὀργὴν	αὐτοῦ. Ὅρα πῶς τὸ δίκαιον
[1, 8]	οὗτος μόνος· δυνάστης ἐξιλασμῶν, ἐκχέων	ὀργήν·	κατὰ τὸ πολὺ ἔλεος αὐτοῦ,
[1, 8]	ὁ θεὸς ὁ ἐπιφέρων τὴν	ὀργήν;	μὴ γένοιτο. Λέγει γοῦν ἀπειλῶν·
[1, 8]	ἐμπαθὲς τῆς ὀργῆς, εἰ δὴ	ὀργὴν	τὴν νουθεσίαν αὐτοῦ χρὴ καλεῖν,
[1, 8]	ἀλλὰ καὶ τὸ ἐμπαθὲς τῆς	ὀργῆς,	εἰ δὴ ὀργὴν τὴν νουθεσίαν
[1, 8]	κόλασιν ὁ θεὸς οὐχ ὑπὸ	ὀργῆς	ἐπιφέρει, ἀλλὰ τὸ δίκαιον σκοπεῖ,
[1, 8]	ἐστι καὶ ἀγαθὸς ὁ κύριος,	ὀργίζεται	καὶ κολάζει; Ἀναγκαῖον οὖν καὶ
[1, 8]	τῶν ταμιείων φόβος. Ὥστε οὐκ	ὀργίζεται	τὸ θεῖον, ᾗ τισιν ἔδοξεν,
[1, 6]	ὁ κύριος χορηγεῖ καὶ σάρκα	ὀρέγει	καὶ αἷμα ἐκχεῖ· καὶ οὐδὲν
[1, 5]	ἤδη σπεύδων πρὸς τὸν πατέρα,	ὀρεκτικωτέρους	παρασκευάζων τοὺς ἀκροατὰς μετ´ ὀλίγον
[1, 6]	ἀνάπαυσις, ὃ δὴ ἔσχατον νοεῖται	ὀρεκτόν.	Καθάπερ οὖν τῇ πείρᾳ ἡ
[1, 13]	ἔχουσαι σκοπόν, ἐπὶ τὸ ἔσχατον	ὀρεκτόν,	ὃ τέλος νοεῖται, παιδαγωγοῦσιν· τέλος
[1, 8]	μάχαιρα, καρποφορεῖν, οὐκ ἐπιθυμεῖν τὰς	ὀρέξεις	ἀναγκάσας. Ἡ δὲ πρὸς τοὺς
[1, 13]	λογικῆς κατὰ κρίσιν ἀστείαν καὶ	ὄρεξιν	ἀληθείας διὰ τοῦ συμφυοῦς καὶ
[1, 13]	οἱ φιλόσοφοι, τὴν μὲν ἐπιθυμίαν	ὄρεξιν	ἀπειθῆ λόγῳ, τὸν δὲ φόβον
[1, 1]	τῆς νῦν καὶ τῆς μελλούσης	ὄρεξιν	ἐγγεννῶσα τῷ συγγενεῖ λογισμῷ· νυνὶ
[1, 1]	δι´ ὑπακοῆς εὐλόγου ζωῆς ἀιδίου	ὄρεξις,	νοερῷ καταβληθεῖσα χωρίῳ. Τριῶν γέ
[1, 10]	τὴν δικαιοσύνην, οὐκ ἐπὶ τῶν	ὀρέων	φάγεται, καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ
[1, 7]	εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἀγωγή τε	ὀρθὴ	ἀνάγουσα εἰς οὐρανόν. Παιδαγωγία δὲ
[1, 12]	καὶ τὰς καθηκούσας πρὸς τὴν	ὀρθὴν	πολιτείαν ὑποθημοσύνας ἐκδιδάσκοντι; Πλείστην ἄρα
[1, 8]	ἡ τοιάδε οἰκονομία πρὸς τὴν	ὀρθὴν	τῶν παίδων ἀγωγήν, ἀναγκαίου βοηθήματος
[1, 6]	οἱ τέως τὸν ἄνδρα περιβλεπόμενοι	ὀρθοί,	ἤδη κατανεύουσι πρὸς τὸ παιδίον,
[1, 9]	ἡ δικαιοσύνη κέκραγεν αὐτοῦ· ἐὰν	ὀρθοὶ	πρός με ἥκητε, κἀγὼ ὀρθὸς
[1, 13]	ὡς τὸ κατόρθωμα κατὰ τὸν	ὀρθὸν	γίνεται λόγον, οὕτως ἔμπαλιν τὸ
[1, 13]	τὸ παρὰ τὸν λόγον τὸν	ὀρθὸν	τοῦτο ἁμάρτημά ἐστιν. Αὐτίκα γοῦν
[1, 9]	ὀρθοὶ πρός με ἥκητε, κἀγὼ	ὀρθὸς	πρὸς ὑμᾶς· ἐὰν πλάγιοι πορεύησθε,
[1, 5]	ἀνυπόκριτος, ἰθὺς τὴν γνώμην καὶ	ὀρθός·	τὸ δέ ἐστιν ἁπλότητος καὶ
[1, 13]	κορυφαιότατον, αὐτὴν φιλοσοφίαν ἐπιτήδευσιν λόγου	ὀρθότητος	ἀποδιδόασιν, ὡς ἐξ ἀνάγκης εἶναι
[1, 13]	πάθη τὰ γενικώτατα ὧδέ πως	ὁρίζεσθαι	ἀξιοῦσιν οἱ φιλόσοφοι, τὴν μὲν
[1, 9]	τὰς ἀλόγους τῆς ἀνθρωπότητος δεσμεύων»	ὁρμάς.	Συνελόντι γοῦν εἰπεῖν, οὕτως ὁ
[1, 12]	καὶ ταύτας διελέγχοντι καὶ τὰς	ὁρμὰς	τὰς εἰς αὐτὰς διατεινούσας ἀνακόπτοντι
[1, 6]	αἰὼν καὶ χρόνος οὐδὲ μὴν	ὁρμὴ	καὶ τέλος, οὐκ ἔστιν· περὶ
[1, 6]	καταγίνεται. Ἔστι γοῦν, ὡς εἰπεῖν,	ὁρμὴ	μὲν ἡ πίστις ἐν χρόνῳ
[1, 6]	γίνεται τοῦ πόρου, τὴν δὲ	ὁρμὴν	ἐπὶ τοὺς μαστοὺς τὸ αἷμα
[1, 9]	ἀναχαιτίσαι τῆς ἐπὶ τὸν θάνατον	ὁρμῆς.	Λέγει γοῦν διὰ Δαβὶδ σαφεστάτην
[1, 8]	τοὺς ἀδικεῖν σπεύδοντας ἀποτρέπει τῆς	ὁρμῆς,	μεταθέσθαι δὲ εἰς ἀμείνω βίον
[1, 8]	αὐτούς· τηκόμενοι λιμῷ καὶ βρώσει	ὀρνέων,	καὶ ὀπισθότονος ἀνίατος· ὀδόντας θηρίων
[1, 9]	τὰ τέκνα σου, ὃν τρόπον	ὄρνις	συνάγει τὰ νοσσία αὐτῆς ὑπὸ
[1, 5]	μάρτυς ἡ γραφή· Ὃν τρόπον	ὄρνις	συνάγει τὰ νοσσία ὑπὸ τὰς
[1, 5]	ὁ ἀπόστολος ὁμολογεῖ, καὶ δὴ	ὅρον	τινὰ νηπίων, ὡς εἰπεῖν, ἀποδίδωσιν
[1, 9]	ἡμᾶς εἰς τὸ ἅγιόν σου	ὄρος,	πρὸς τὴν ἐκκλησίαν, τὴν ὑψωμένην,
[1, 10]	καὶ εἰσάξω ὑμᾶς εἰς τὸ	ὄρος	τὸ ἅγιον καὶ εὐφρανῶ ὑμᾶς»
[1, 9]	βοσκήσω αὐτοὺς ἐγὼ εἰς τὸ	ὄρος	τὸ ἅγιόν μου. Ταῦτ´ ἐστὶν
[1, 9]	κλεπτῶν, ἀγαπῶντες δῶρα, διώκοντες ἀνταπόδομα,	ὀρφανοῖς	οὐ κρίνοντες. Καθόλου δὲ ἡ
[1, 7]	παιδαγωγὸς Σίκιννος οἰκέτης ῥᾴθυμος ἦν·	ὀρχεῖσθαί	φασιν αὐτὸν καὶ σικιννίζειν εὑρηκέναι.
[1, 9]	Διὸ καὶ ὁ Ἰσραὴλ ὁ	ὁρῶν	τὸν θεόν, τουτέστιν ὁ συνίων
[1, 6]	ἄρα οἱ πρῶτον ἀρξάμενοι τῶν	ὅρων	τῆς ζωῆς ἤδη τέλειοι, ζῶμεν
[1, 5]	πατέρες καὶ αἱ μητέρες ἥδιον	ὁρῶσιν	τῶν μὲν ἵππων τοὺς πώλους,
[1, 5]	εἰς οἰκοδομὴν τοῦ σώματος Χριστοῦ»	ὅς	ἐστι κεφαλή» καὶ ἀνὴρ ὁ
[1, 8]	ἐνδείκνυται ἔργῳ παιδαγωγῶν αὐτὸν λόγῳ,	ὅς	ἐστι τῆς τοῦ θεοῦ φιλανθρωπίας
[1, 5]	γὰρ ἔστιν ἑτέρως ἐκλαβεῖν, τύπος	{ὅς}	ἐστὶ τοῦ κυρίου, παῖς μὲν
[1, 6]	τοῦ λόγου λελέχθαι μοι δοκεῖ,	ὅς	ἐστιν μέλι· καὶ πολλαχοῦ δὲ
[1, 7]	ἀκούσεσθε» λέγων, καὶ ὁ ἄνθρωπος,	ὃς	ἂν μὴ ἀκούσῃ» τοῦ προφήτου
[1, 5]	Ἰησοῦς ἐν μέσῳ παιδίον εἰπών·	ὃς	ἐὰν ἑαυτὸν ταπεινώσῃ ὡς τὸ
[1, 10]	ἀνίστανται νεκροί, καὶ μακάριός ἐστιν	ὃς	ἐὰν μὴ σκανδαλισθῇ ἐν ἐμοί»
[1, 10]	ἁμαρτάνουσα ἀποθανεῖται. Ὁ δὲ ἄνθρωπος	ὃς	ἔσται δίκαιος, ὁ ποιῶν τὴν
[1, 10]	διὰ Σολομῶντος λέγων· μακάριος ἄνθρωπος,	ὃς	εὗρεν σοφίαν, καὶ θνητός, ὃς
[1, 10]	ὃς εὗρεν σοφίαν, καὶ θνητός,	ὃς	εὗρεν φρόνησιν. Τὸ γὰρ ἀγαθὸν
[1, 8]	ἔμφασιν τὸν ὄντως μόνον ὄντα,	ὃς	ἦν καὶ ἔστιν καὶ ἔσται,
[1, 6]	ἐκεῖνον τὸν νόμον οὐκέτι ἐσμέν,	ὃς	ἦν μετὰ φόβου, ὑπὸ δὲ
[1, 1]	πάθη, εἶτα δὲ εἰς διδασκάλου	ὃς	καθηγήσηται, καθαρὰν πρὸς γνώσεως ἐπιτηδειότητα
[1, 10]	τοῦ Δαβὶδ λέγων μακάριος ἀνὴρ	ὃς	οὐκ ἐπορεύθη ἐν βουλῇ ἀσεβῶν
[1, 8]	ἐξεγείρων καθεύδοντα ἐκ βαθέος ὕπνου»	ὃς	τῶν ἄλλων μάλιστα θανάτῳ ἔοικεν.
[1, 5]	ἐθρηνήσαμεν καὶ οὐκ ἐκόψασθε» καὶ	ὅσα	ἄλλα τούτοις οἰκείως ἐπήγαγεν. Καὶ
[1, 10]	τὴν ἀνάστασιν ᾐνίξατο, καὶ πάντα	ὅσα	ἐὰν ποιήσῃ, κατευοδωθήσεται αὐτῷ» Τοιούτους
[1, 7]	ἐγκαταλείπω ἕως τοῦ ποιῆσαί με	ὅσα	ἐλάλησά σοι. Τούτῳ δὲ καὶ
[1, 13]	πρὸς τὸ εὖ ζῆν διατάττεται.	Ὅσα	μὲν οὖν πρὸς τὸ ἐθνικὸν
[1, 10]	νοῦ περιποιητικόν. Ἀλλὰ γὰρ μυρίαι	ὅσαι	προσεξεύρηνται παραγγελίαι εἰς κτῆσιν ἀγαθῶν
[1, 2]	ὅτι ἀναμάρτητος μόνος· ἡμεῖς δέ,	ὅση	δύναμις, ὡς ὅτι ἐλάχιστα ἁμαρτάνειν
[1, 6]	πίστεως θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ·	ὅσοι	γὰρ εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν
[1, 6]	τελείου ἐφιέμενος· διὸ καὶ ἐπιφέρει	ὅσοι	οὖν τέλειοι, τοῦτο φρονοῦμεν» τελείωσιν
[1, 6]	οὗτοι ὡς ἀληθῶς μακάριοι μόνοι,	ὅσοι	τοῦτον θηλάζουσι τὸν μαστόν. Διὰ
[1, 5]	ὀλίγῳ ποδὶ ἐφαπτόμενοι τῆς γῆς»	ὅσον	ἐν κόσμῳ εἶναι δοκεῖν, σοφίαν
[1, 9]	ὑγιαίνοντες οὐ χρῄζουσιν ἰατροῦ, παρ´	ὅσον	ἔρρωνται, οἱ δὲ νοσοῦντες ἐπιδέονται
[1, 6]	ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. Καθ´	ὅσον	μὲν οὖν δυνατὸν ἐν τῷδε
[1, 5]	ἀποκαρπίζεσθαι τῆς ἀληθείας ἀφειδέστερον δηλῶν	ὅσον	οὐδέπω ἀπαίροντος εἰς οὐρανὸν τοῦ
[1, 7]	πάτριον καλούμενον παρ´ ἀνθρώποις ἔθος	ὅσον	οὐδέπω παρέρχεται, ἡ δὲ ἀγωγὴ
[1, 6]	ἡμᾶς. Λέγω δέ» φησίν, ἐφ´	ὅσον	χρόνον ὁ κληρονόμος νήπιός ἐστιν,
[1, 5]	γενομένης ζητήσεως ἐν τοῖς ἀποστόλοις,	ὅστις	αὐτῶν εἴη μείζων, ἔστησεν ὁ
[1, 7]	καὶ τὸν παιδαγωγὸν ἡμῶν εἰπεῖν	ὅστις	ἐστί. Καλεῖται δὲ Ἰησοῦς. Ἔσθ´
[1, 8]	ἐν παντὶ καιρῷ σοφίας. Συγκολλῶν	ὄστρακον	καὶ διδάσκων μωρόν» εἰς αἴσθησιν
[1, 9]	ἐπίστευσαν ἐν τοῖς θαυμασίοις αὐτοῦ.	Ὅταν	ἀπέκτεννεν αὐτούς, ἐξεζήτουν αὐτὸν καὶ
[1, 7]	ἀγωγὴν αὐτοῦ διηγουμένη. Πάλιν δὲ	ὅταν	λέγῃ διὰ τοῦ ἰδίου προσώπου,
[1, 5]	Καὶ τὰ ἀρνία δέ μου»	ὅταν	λέγῃ, στήτω ἐκ δεξιῶν» τοὺς
[1, 5]	τὴν ἀκακίαν, προτιμῶν. Αὖθίς τε	ὅταν	φῇ ὡς μοσχάρια γαλαθηνά» ἡμᾶς
[1, 6]	στοιχεῖα τοῦ κόσμου ἦμεν δεδουλωμένοι·	ὅτε	δὲ ἦλθεν τὸ πλήρωμα τοῦ
[1, 8]	ἀτιμίας προσφέρων τοῖς ἠδικηκόσιν, ἔσθ´	ὅτε	δὲ καὶ θανάτῳ κολάζων τινάς,
[1, 5]	καλεῖ, πῇ δὲ νεοττούς, ἔσθ´	ὅτε	δὲ νηπίους, υἱοὺς δὲ ἀλλαχόθι
[1, 7]	γνωρίζεται. Τότε καὶ Ἰσραὴλ ἐπωνόμασται,	ὅτε	εἶδεν τὸν θεὸν τὸν κύριον.
[1, 5]	ἡμῖν νομοθετοῦσι πατέρας. τελειούμεθα τότε,	ὅτε	ἐσμὲν ἐκκλησία, τὴν κεφαλὴν τὸν
[1, 13]	εἰκότως καλεῖσθαι ἁμάρτημα. Αὐτίκα γοῦν	ὅτε	ἥμαρτεν ὁ πρῶτος ἄνθρωπος καὶ
[1, 6]	τοῦ πατρός. Οὕτως καὶ ἡμεῖς,	ὅτε	ἦμεν νήπιοι, ὑπὸ τὰ στοιχεῖα
[1, 6]	τὸ ὅτε ἤμην νήπιος» τουτέστιν	ὅτε	ἤμην Ἰουδαῖος, Ἑβραῖος γὰρ ἄνωθεν
[1, 6]	φρεσὶ τέλειοι γίνεσθε. Τὸ δὲ	ὅτε	ἤμην νήπιος, ἐφρόνουν ὡς νήπιος,
[1, 6]	Χάριεν τοίνυν οὕτως ἐξηγήσασθαι τὸ	ὅτε	ἤμην νήπιος» τουτέστιν ὅτε ἤμην
[1, 7]	ἀνέμοις ὑπείκει, ἀντίπρῳρος δὲ ἔσθ´	ὅτε	ὅλαις ἀνθίσταται καταιγίσιν, οὕτως ὁ
[1, 7]	ἐστί. Καλεῖται δὲ Ἰησοῦς. Ἔσθ´	ὅτε	οὖν ποιμένα ἑαυτὸν καλεῖ καὶ
[1, 6]	ἡμέραν ᾐνίξατο εἰς τότε τηρούμενον	ὅτε	παύσεται, τελείους ἡμᾶς γενέσθαι πιστεύομεν.
[1, 8]	τῶν ἐλεγχομένων σωτηρία. Ναὶ μὴν	ὅτι	ἀγαθὸς αὐτὸς ὁ θεὸς καὶ
[1, 9]	ἤδη δι´ ἡμᾶς, καὶ τοῦτο	ὅτι	ἀγαθός. Τὸ δίκαιον δὲ ἡμῖν
[1, 2]	πρότεραι ἄλογοι» δι´ ὧν δῆλον	ὅτι	αἱ ἁμαρτίαι μηνύονται αἱ μὴ
[1, 9]	δὲ πάντα υἱόν, ὃν παραδέχεται»	ὅτι	ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος ἐκκλίνει ἐλεγμόν. Ἀκολούθως
[1, 12]	τῷ πλησίον, αὐτοῦ χάριν ἐκείνου.	~Ὅτι	ἀναλόγως τῇ πατρικῇ διαθέσει κέχρηται
[1, 2]	τοῦτο γὰρ καὶ μόνος κριτής,	ὅτι	ἀναμάρτητος μόνος· ἡμεῖς δέ, ὅση
[1, 9]	φθορὰν οἱ διαβαίνοντες εἰς ἀφθαρσίαν,	ὅτι	ἀνθέξεται ἡμῶν αὐτός· ἔφη γὰρ
[1, 6]	τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς,	ὅτι	ἀπέκρυψας ταῦτα ἀπὸ σοφῶν καὶ
[1, 6]	Καὶ τέλειον μὲν ἑαυτὸν ἡγεῖται,	ὅτι	ἀπήλλακται τοῦ προτέρου βίου, ἔχεται
[1, 9]	Ὠσηὲ οὐκ ἐπισκέψομαι» φησὶν αὐτούς;	ὅτι	αὐτοὶ μετὰ τῶν πορνῶν συνεφύροντο
[1, 9]	καὶ τὰ πάντα ὁ αὐτός,	ὅτι	αὐτὸς θεός, ὁ μόνος θεός.
[1, 8]	ὁ αὐτὸς πάλιν ὁμολογήσει λόγος,	ὅτι	αὐτὸς χρηστός ἐστιν ἐπὶ τοὺς
[1, 6]	λόγῳ. Διὸ οὐκ ἔσχε γάλα,	ὅτι	γάλα ἦν τὸ παιδίον τοῦτο
[1, 6]	βαπτίσματι ἁγίῳ παιδεύεται πνεύματι· ἐπεί,	ὅτι	γε μία καθολικὴ τῆς ἀνθρωπότητος
[1, 6]	πρὶν ἢ λούσασθαι τὸν τρόπον.	Ὅτι	δὲ ἡ γνῶσις συνανατέλλει τῷ
[1, 5]	πρὸς τὰς ἁμαρτίας εὐλάβειαν ὑποτυποῦται.	Ὅτι	δὲ ἡμᾶς τοὺς νεοττοὺς λέγει,
[1, 8]	καὶ ἄκοντες ὁμολογοῦσιν οἱ πάντες·	ὅτι	δὲ καὶ δίκαιος ὁ αὐτὸς
[1, 8]	ἓν ὄνομα κεῖται ὁ ὤν»	Ὅτι	δὲ ὁ αὐτὸς μόνος ὢν
[1, 7]	τοῦ πονηροῦ τὸν ἀσκητὴν Ἰακώβ.	Ὅτι	δὲ ὁ λόγος ἦν ὁ
[1, 6]	ἐκθρέψει τοὺς πεινῶντας τὸν λόγον.	Ὅτι	δὲ τὸ αἷμα ὁ λόγος
[1, 9]	ἔσοπτρον τῷ αἰσχρῷ οὐ κακόν,	ὅτι	δεικνύει αὐτὸν οἷός ἐστιν, καὶ
[1, 8]	τὸ μέγιστον αὐτοῦ τῆς φιλανθρωπίας,	ὅτι	δι´ ἡμᾶς ἄνθρωπος ἐγένετο. Καὶ
[1, 11]	βίον, γέρας εὐζωίας, ζωὴν αἰώνιον.	~Ὅτι	διὰ νόμου καὶ προφητῶν ὁ
[1, 2]	ἔπειτα παιδαγωγῶν, ἐπὶ πᾶσιν ἐκδιδάσκων.	~Ὅτι	διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν ὁ
[1, 9]	ἔφριξεν ἐπὶ πλείω ἡ γῆ·	ὅτι	δύο καὶ πονηρὰ ἐποίησεν ὁ
[1, 9]	οἱ δοξάζοντες αὐτὴν ἠτίμασαν αὐτήν,	ὅτι	εἶδον ἀσχημοσύνην αὐτῆς. Τὸ δὲ
[1, 8]	ἓν γὰρ ἄμφω, ὁ θεός,	ὅτι	εἶπεν ἐν ἀρχῇ ὁ λόγος
[1, 5]	τοῖς ῥᾳθύμοις ἐγκαλεῖν· Οὐδέποτε ἀνέγνωτε	ὅτι	ἐκ στόματος νηπίων καὶ θηλαζόντων
[1, 6]	ἰδίου πάθους ποτήριον» κέκληκεν καταχρηστικῶς,	ὅτι	ἐκπιεῖν καὶ ἐκτελέσαι μόνον ἐχρῆν
[1, 2]	ἡμεῖς δέ, ὅση δύναμις, ὡς	ὅτι	ἐλάχιστα ἁμαρτάνειν πειρώμεθα· κατεπείγει γὰρ
[1, 7]	Τί οὖν ἦν ὃ ἥμαρτον;	Ὅτι	ἐν τῷ θυμῷ αὐτῶν ἀπέκτειναν
[1, 4]	ἀνάπλεω, οὐ φόβου, τὰ προστάγματα.	~Ὅτι	ἐπ´ ἴσης ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν
[1, 6]	ζηλοῦντες, μηνιῶντες, φθονοῦντες· οὐ γὰρ	ὅτι	ἔτι ἐν σαρκί ἐσμεν, ὡς
[1, 10]	ἑξῆς. Συμβουλεύει δὲ τὰ σωτήρια,	ὅτι	ἡ συμβουλὴ πρὸς αἵρεσίν ἐστι
[1, 8]	τὴν ἐμήν, ἣν ἔδωκάς μοι,	ὅτι	ἠγάπησάς με πρὸ καταβολῆς κόσμου.
[1, 6]	τοῦ Παύλου περὶ ἑαυτοῦ· οὐχ	ὅτι	ἤδη ἔλαβον ἢ ἤδη τετελείωμαι,
[1, 11]	εἰς τὸν αἰῶνα» παρρησίᾳ δὲ	ὅτι	θεὸς καὶ δημιουργός, πάντα γὰρ
[1, 9]	ἐπιδιδούς, καὶ μεγαλωφελὴς καὶ φιλάνθρωπος,	ὅτι	καὶ ἀνθρώπων, ἐξὸν εἶναι κύριον,
[1, 9]	γὰρ τεκμήριον τῆς φιλανθρωπίας αὐτοῦ,	ὅτι	καίτοι σαφῶς εἰδὼς τὴν ἀναισχυντίαν
[1, 9]	ἄκουε, οὐρανέ, καὶ ἐνωτίζου, γῆ,	ὅτι	κύριος ἐλάλησεν· υἱοὺς ἐγέννησα καὶ
[1, 9]	δὲ λαὸς οὗτος ἀπερίτμητος καρδίᾳ.	Ὅτι	λαὸς ἀπειθής ἐστιν, οἱ υἱοί»
[1, 8]	ἐπηρεαζόντων ἡμᾶς προσεύχεσθαι διδάσκων. Ἀλλὰ	ὅτι	μὲν ἀγαθὸς ὁ θεός, καὶ
[1, 5]	καταγινόμενοι παῖδες παρὰ τῷ θεῷ.	Ὅτι	μὲν οὖν ἡ παιδαγωγία παίδων
[1, 8]	ἐστι τὸ κατὰ γνώμην ὠφελεῖν,	ὅτι	μὴ ἐπιμελεῖσθαι {τοῦ ἀνθρώπου} κήδεται
[1, 6]	ἔσχεν ἡ μήτηρ αὕτη μόνη,	ὅτι	μόνη μὴ γέγονεν γυνή, παρθένος
[1, 11]	ἐγένετο οὐδὲ ἕν» εὐνοίᾳ δὲ	ὅτι	μόνος ὑπὲρ ἡμῶν ἱερεῖον ἑαυτὸν
[1, 7]	ὁ κύριος λέγει· μὴ λέγε	ὅτι	νεώτερός εἰμι· πρὸ τοῦ με
[1, 10]	σεαυτὸν αἰτιῶ τὸν κριτὴν ἐπισπώμενος.	~Ὅτι	ὁ αὐτὸς θεὸς διὰ τοῦ
[1, 9]	πρὸς τὸν θεὸν καὶ ἐμνήσθησαν,	ὅτι	ὁ θεὸς βοηθὸς αὐτῶν ἐστιν
[1, 9]	τὸν λαόν, ἐγὼ δὲ οἶδα	ὅτι	οὐ μὴ ἐξαποστείλῃ αὐτούς» Ἐμφαίνει
[1, 7]	σε εἰς τὴν γῆν ταύτην,	ὅτι	οὐ μή σε ἐγκαταλείπω ἕως
[1, 6]	ὑπὸ Ἰωάννου γίνεται τέλειος; δῆλον	ὅτι·	Οὐδὲν οὖν πρὸς αὐτοῦ προσέμαθεν;
[1, 5]	δίκαιον τῇ προσηγορίᾳ τοῦ νηπίου,	ὅτι	οὐκ ἐπὶ ἀφρόνων τάττεται τὸ
[1, 6]	τοῖς νηπίοις· ναί, ὁ πατήρ,	ὅτι	οὕτως εὐδοκία ἐγένετο ἔμπροσθέν σου.
[1, 8]	εἶναι θεὸν συλλογιζόμεθα ὧδέ πως·	ὅτι	ὄψομαι τοὺς οὐρανούς, ἔργα τῶν
[1, 5]	μὴν οἰκέτας ἄνευ τοῦ δεσπότου.	~Ὅτι	πάντες οἱ περὶ τὴν ἀλήθειαν
[1, 8]	πρὸς ἀγαθοῦ τοῖς ἀνθρώποις ἐξεύρηται,	ὅτι	πνεῦμα φοβούμενον κύριον ζήσεται· ἡ
[1, 2]	ἐπὶ σοί· ἐλέησόν με, κύριε,	ὅτι	πρὸς σὲ κεκράξομαι ὅλην τὴν
[1, 6]	τὸ μυστικὸν τοῦ ἄρτου παρασημειωτέον,	ὅτι	σάρκα αὐτὸν λέγει καὶ ὡς
[1, 11]	ἐπιστήμῃ, εὐνοίᾳ, παρρησίᾳ· ἐπιστήμῃ μὲν	ὅτι	σοφία ἐστὶ πατρική, πᾶσα σοφία
[1, 8]	ἵνα καὶ ὁ κόσμος πιστεύῃ,	ὅτι	σύ με ἀπέστειλας. Κἀγὼ τὴν
[1, 8]	δέ σε ἔγνων κἀκεῖνοι ἔγνωσαν,	ὅτι	σύ με ἀπέστειλας· καὶ ἐγνώρισα
[1, 10]	ἐξηγεῖται, μακάριοί ἐσμεν, Ἰσραήλ» λέγων,	ὅτι	τὰ ἀρεστὰ τῷ θεῷ γνωστὰ
[1, 6]	λεξιθηρίας μέλει τὰ νῦν, πλὴν	ὅτι	τὰς τροφὰς ἄμφω μία διακονεῖται
[1, 8]	χοῦς ἐσμεν» τουτέστι συμπάθησον ἡμῖν,	ὅτι	τὴν ἀσθένειαν τῆς σαρκὸς αὐτοπαθῶς
[1, 9]	ἄνθρωπος ὁ λόγος τοῦ θεοῦ.	~Ὅτι	τῆς αὐτῆς δυνάμεως καὶ εὐεργετεῖν
[1, 6]	ἐντεῦθεν τὸ ζητῆσαι μαστεῦσαι καλεῖται,	ὅτι	τοῖς ζητοῦσιν νηπίοις τὸν λόγον
[1, 8]	αὑτοῦ ἐπὶ πάντας» Παρασημειωτέον ἐνταῦθα	ὅτι	τὸν αὑτοῦ πατέρα τὸν ἀγαθὸν
[1, 3]	γὰρ ὁ πατὴρ φιλεῖ ὑμᾶς,	ὅτι	ὑμεῖς ἐμὲ πεφιλήκατε» καὶ πάλιν
[1, 6]	ὑπὸ παιδαγωγόν ἐσμεν. Οὐκ ἀκούετε	ὅτι	ὑπ´ ἐκεῖνον τὸν νόμον οὐκέτι
[1, 3]	τὸ εὔτακτον ἐνέπνευσεν τὸ αὑτῆς.	~Ὅτι	φιλάνθρωπος ὁ παιδαγωγός. Πάντα ὀνίνησιν
[1, 9]	Παραπλέκει δὲ πανταχοῦ τὸν φόβον,	ὅτι	φόβος κυρίου ἀρχὴ αἰσθήσεως. Καὶ
[1, 8]	προσεύχεται διὰ τούτων μνήσθητι ἡμῶν,	ὅτι	χοῦς ἐσμεν» τουτέστι συμπάθησον ἡμῖν,
[1, 6]	αὐξηθῆτε εἰς σωτηρίαν, εἰ ἐγεύσασθε	ὅτι	χρηστὸς ὁ κύριος. Εἰ δὲ
[1, 6]	αἷμα οἶνος ἀλληγορεῖται, ἰστέον οὖν,	ὅτι	ὡς ἄρτος εἰς κρᾶμα καταθρυβεὶς
[1, 13]	τοῖς ἔργοις, τῷ ὄντι ζῆν.	~Ὅτι	ὡς τὸ κατόρθωμα κατὰ τὸν
[1, 8]	ἐστιν, οὐδὲν ἄλλο ποιεῖ ἢ	ὅτι	ὠφελεῖ· πάντα ἄρα ὠφελεῖ ὁ
[1, 9]	θυγατέρας, σφόδρα καὶ ὑπὲρ πᾶν	ὁτιοῦν	ἀγαπῶμεν. Ἐπεὶ δ´ οἱ μὲν
[1, 6]	τὸ γάλα καὶ σχίζεται, καὶ	ὅτιπερ	αὐτοῦ νόθον, τοῦτ´ ἀποχετεύεται. Κατὰ
[1, 3]	δι´ αὑτὸ αἱρετὸν οἰκεῖόν ἐστιν	ὅτῳπερ	ἂν ᾖ δι´ αὑτὸ αἱρετόν,
[1, 8]	βούλεται μὴ εἶναι, οὐδὲ μὴν	οὐ	βούλεται μέν τι {μὴ} εἶναι,
[1, 8]	δὲ ἀπέστραπται, παρείσδυσις γίνεται πονηρίας.	Οὐ	βούλεται οὖν ἐφορᾶν τὰ κακά·
[1, 11]	ἄλογον τῆς τροφῆς πλήρωμα χόρτασμα,	οὐ	βρῶμα εἰπών. Ἐπεὶ δὲ ἀλόγως
[1, 6]	ἐπότισα, ὡς νηπίους ἐν Χριστῷ,	οὐ	βρῶμα· οὔπω γὰρ ἐδύνασθε· ἀλλ´
[1, 6]	διανοίᾳ ἐφαρμοστέον· γάλα ὑμᾶς ἐπότισα,	οὐ	βρῶμα· οὔπω γὰρ ἐδύνασθε» οὐκ
[1, 6]	ᾐνίξατο; Τὸ δ´ ἐπαγόμενον ἑξῆς	οὐ	βρῶμα, οὔπω γὰρ ἐδύνασθε» τὴν
[1, 9]	ὁ τὸν πυρετὸν ἀναγγέλλων αὐτῷ,	οὐ	γὰρ αἴτιος τοῦ πυρετοῦ ὁ
[1, 3]	δὲ εἰς γνῶσιν ἀφικέσθαι θεοῦ,	οὐ	γὰρ ἄλλως ἂν τὸ οὗ
[1, 6]	ποτε τῆς μαθήσεως ἐκείνης προσγενομένης·	οὐ	γὰρ ἂν ἔχοις εἰπεῖν τὸν
[1, 6]	ψυχροῦ ὀλίγον ὕδατος ὠφελοῦνται παραχρῆμα·	οὐ	γὰρ ἀποξύνεσθαι τὸ γάλα ἐᾷ
[1, 8]	οὐδὲν ὃ μισεῖ ὁ κύριος»	οὐ	γὰρ δήπου μισεῖ μέν τι,
[1, 12]	καὶ προσέτι ἐφήμερον ἐπαναιρεῖσθαι βίον.	Οὐ	γὰρ ἐν πολέμῳ, ἀλλ´ ἐν
[1, 9]	δύσνους τῷ κάμνοντι τὴν ψυχήν·	οὐ	γὰρ ἐντίθησι τὰ πλημμελήματα, τὰ
[1, 8]	Χριστοῦ, εἰς πάντας τοὺς πιστεύοντας·	οὐ	γάρ ἐστι διαστολή» καὶ προσέτι
[1, 6]	καὶ τῆς ἀφίξεως τὴν πρόληψιν·	οὐ	γάρ ἐστι ταὐτὸν αἰὼν καὶ
[1, 13]	Οὐκέτι λαλεῖ, φησίν, ὁ ἄνθρωπος·	οὐ	γάρ ἐστιν λογικὸς ἔτι ὁ
[1, 9]	παιδεύων, εὔθυναι δὲ αὐτὸν ῥάβδῳ,	οὐ	γὰρ θανεῖται. Ἔλεγχος γὰρ καὶ
[1, 6]	εἰκὸς οὐδὲ ἓν θεὸν ὄντα.	Οὐ	γὰρ μείζων τις εἴη τοῦ
[1, 6]	ἐστι πῆξις ἢ γάλα πεπηγός.	Οὐ	γάρ μοι τῆς λεξιθηρίας μέλει
[1, 6]	αὑτὸν οὐρανῶν ὁμολογεῖ ὁ λόγος.	Οὐ	γὰρ Μωσῆς» φησίν, ἔδωκεν ὑμῖν
[1, 6]	ἐπιθυμοῦντες, ἐρῶντες, ζηλοῦντες, μηνιῶντες, φθονοῦντες·	οὐ	γὰρ ὅτι ἔτι ἐν σαρκί
[1, 6]	περιουσίας πρὸς τοὺς φιλεγκλήμονας ἐπαποδύσασθαι·	οὐ	γὰρ παῖδες ἡμεῖς καὶ νήπιοι
[1, 9]	διαβαίνωσιν, οὐκ ὀλισθήσουσι, λέγει κύριος.	Οὐ	γὰρ πεσούμεθα εἰς φθορὰν οἱ
[1, 6]	ἀναγεννηθῆναι τελείωσίς ἐστιν ἐν ζωῇ·	οὐ	γάρ ποτε ἀσθενεῖ ὁ θεός.
[1, 8]	ἀγαθὸν καὶ ὡς οὐ τέρπουσα·	οὐ	γὰρ πρὸς χάριν κρίνει, ἀλλὰ
[1, 6]	Οὐδὲν οὖν πρὸς αὐτοῦ προσέμαθεν;	οὐ	γάρ. Τελειοῦται δὲ τῷ λουτρῷ
[1, 6]	τὸ αἷμα ἐντυγχάνον τῷ θεῷ·	οὐ	γὰρ τὸ αἷμα ἄν ποτε
[1, 12]	δίαιτα καὶ ἡ λοιπὴ παιδεία·	οὐ	γὰρ ὑπέρτονος ἡ τοιάδε ἀγωγὴ
[1, 6]	διδασκόμενοι τροφὴν εἰς ἀνατροφὴν σωτηρίας·	οὐ	γὰρ ὡς αἱ πηγαὶ πλήρεις
[1, 9]	εἰ ὁ εἰδὼς τὸν θεὸν	οὐ	γνώσεται τὸν κύριον, ἀλλ´ ὁ
[1, 9]	με οὐκ ἔγνω. Πῶς γὰρ	οὐ	δεινόν, εἰ ὁ εἰδὼς τὸν
[1, 9]	ἐν ὀνόματι κυρίου. Εἰ γὰρ	οὐ	δέχεσθε τὴν φιλανθρωπίαν, ἐπιγνώσεσθε τὴν
[1, 8]	ἄρα ὠφελεῖ ὁ θεός. Καὶ	οὐ	δήπου ὠφελεῖ μέν τι τὸν
[1, 9]	τάδε λέγει κύριος· ἐποιήσατε βουλὴν	οὐ	δι´ ἐμοῦ, καὶ συνθήκας οὐ
[1, 9]	οὐ δι´ ἐμοῦ, καὶ συνθήκας	οὐ	διὰ τοῦ πνεύματός μου. Στύμματι
[1, 9]	ἰάσεται τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν καὶ	οὐ	διαφθερεῖ· καὶ πληθυνεῖ τοῦ ἀποστρέψαι
[1, 1]	αὐτοῦ βελτιῶσαι τὴν ψυχήν ἐστιν,	οὐ	διδάξαι, σώφρονός τε, οὐκ ἐπιστημονικοῦ
[1, 6]	πυκνοῦντος τοῦ περιέχοντος καὶ πάροδον	οὐ	διδόντος ἐντὸς κατακλειομένῳ τῷ θερμῷ,
[1, 8]	κυρίου ἀπωθεῖται ἁμαρτήματα, ἄφοβος δ´	οὐ	δυνήσεται δικαιωθῆναι» φησὶν ἡ γραφή.
[1, 9]	καὶ ὤρυξαν λάκκους συντετριμμένους, οἳ	οὐ	δυνήσονται συσχεῖν ὕδωρ. Καὶ πάλιν
[1, 10]	τὸ ἀργύριον αὐτοῦ ἐπὶ τόκῳ	οὐ	δώσει καὶ πλεόνασμα οὐ λήψεται,
[1, 8]	ἀπηλγηκυῖαν ψυχὴν καιρός ἐστι τρῶσαι,	οὐ	θανασίμως, ἀλλὰ σωτηρίως, ὀλίγης ἀλγηδόνος
[1, 9]	γὰρ τὸ ἔσοπτρον τῷ αἰσχρῷ	οὐ	κακόν, ὅτι δεικνύει αὐτὸν οἷός
[1, 9]	ὡς ὁ ἰατρὸς τῷ νοσοῦντι	οὐ	κακὸς ὁ τὸν πυρετὸν ἀναγγέλλων
[1, 6]	δὲ τὴν μεταβολὴν κατὰ ποιότητα,	οὐ	κατ´ οὐσίαν. Ἀμέλει γοῦν οὐ
[1, 6]	γάλα ταῖς κυούσαις κατὰ μεταβολήν,	οὐ	κατ´ οὐσίαν χωρεῖν, ὥσπερ ἀμέλει
[1, 7]	καὶ τὴν δύναμιν τοῦ παιδαγωγοῦ·	οὐ	κατὰ τὴν δόξαν» φησί, κρινεῖ,
[1, 10]	οὖσαν οὐκ ἐγγιεῖ, καὶ ἄνθρωπον	οὐ	καταδυναστεύσει, καὶ ἐνεχυρασμὸν ὀφείλοντος ἀποδώσει
[1, 6]	ἐστιν καὶ τὸ σκότος αὐτὸν	οὐ	καταλαμβάνει· φωτὸς δὲ ἀνὰ μέσον
[1, 6]	πῶς οὐ περιπαρήσονται σφίσιν αὐτοῖς,	οὐ	κατανενοηκότες τὴν φύσιν; Ἡ γάρ
[1, 9]	σκολιὰ καὶ παραπικραίνουσα, γενεὰ ἥτις	οὐ	κατεύθυνεν τὴν καρδίαν αὐτῆς, καὶ
[1, 5]	δὲ ὡς ὁ κύριος. Ἀλλ´	οὐ	κεκάρπωται ὡς ὁ κύριος, μόνον
[1, 9]	ἀγαπῶντες δῶρα, διώκοντες ἀνταπόδομα, ὀρφανοῖς	οὐ	κρίνοντες. Καθόλου δὲ ἡ περὶ
[1, 10]	τόκῳ οὐ δώσει καὶ πλεόνασμα	οὐ	λήψεται, καὶ ἐξ ἀδικίας ἀποστρέψει
[1, 1]	προσφυῶς οὗτος ὀνόματι παιδαγωγός, προακτικός,	οὐ	μεθοδικὸς ὢν ὁ παιδαγωγός, ᾗ
[1, 5]	γένησθε ὡς τὰ παιδία ταῦτα,	οὐ	μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν
[1, 9]	λαόν, ἐγὼ δὲ οἶδα ὅτι	οὐ	μὴ ἐξαποστείλῃ αὐτούς» Ἐμφαίνει γὰρ
[1, 9]	ἔρημος, λέγω γὰρ ὑμῖν· ἀπάρτι	οὐ	μὴ ἴδητέ με, ἕως ἂν
[1, 10]	τὴν γυναῖκα τοῦ πλησίον αὐτοῦ	οὐ	μὴ μιάνῃ, καὶ πρὸς γυναῖκα
[1, 7]	εἰς τὴν γῆν ταύτην, ὅτι	οὐ	μή σε ἐγκαταλείπω ἕως τοῦ
[1, 6]	μεταβολὴν γίνεται, ἤδη μὲν σαφές,	οὐ	μὴν ἀλλὰ καὶ ἐκ τῶν
[1, 8]	ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστίν»	οὐ	μὴν ἀλλὰ καὶ ὁπηνίκα διαρρήδην
[1, 6]	πεπηγὼς καὶ συνεστραμμένος ὡς βρῶμα.	Οὐ	μὴν ἀλλὰ καὶ τῇδε ἐκλαμβάνουσιν
[1, 8]	ἦν ὁ λόγος» Εἰ δὲ	οὐ	μισεῖ τῶν ὑπ´ αὐτοῦ γενομένων
[1, 8]	ψεκτική, εὐνοίας δὲ τὸ ψέγειν,	οὐ	μίσους σύμβολον. Ἄμφω μὲν γὰρ
[1, 7]	πάντας ὑπὸ τῆς γραφῆς καλουμένους	οὐ	μόνον, ἀλλὰ καὶ τοὺς Χριστῷ
[1, 5]	φθορᾶς λελυτρωμένους. Οὐκ ἔπαθεν δέ,	οὐ	μόνον εἰκότως ἄρα {ὁ Ἰσαὰκ}
[1, 3]	τὰ διατάγματα τῆς αὐτοῦ προαιρέσεως,	οὐ	μόνον ἐπιτελοῦντας τὰ προσταττόμενα ἢ
[1, 9]	τοῦ σωτῆρος ἐπιδεόμεθα· ὃ δὲ	οὐ	μόνον τὰ ἤπια ἐπιπάσσει φάρμακα,
[1, 4]	δοκοῦσιν οἱ Ἀττικοὶ παιδάριον ἐπικοίνως	οὐ	μόνον τὸ ἄρρεν ἀλλὰ καὶ
[1, 1]	ὁ αὐτός ἐστι λόγος, ἀλλ´	οὐ	νῦν· ὃ μὲν γὰρ ἐν
[1, 7]	δικάζει, τὸ δὲ ἁμάρτημα αὐτῶν	οὐ	παρασιωπᾷ ὁ φιλάνθρωπος λόγος, ἐλέγχει
[1, 12]	ἀπράγμονες ἀδελφαί, οὐχ ὅπλων δέονται,	οὐ	παρασκευῆς ἀσώτου· λόγος ἐστὶν αὐταῖς
[1, 7]	ἐπαίδευσέν με καὶ τῷ θανάτῳ	οὐ	παρέδωκέν με» τὸ γὰρ ὑπὸ
[1, 9]	χαλεποὺς καὶ Ἑβραῖοι δεσπότην ποιήσαντες,	οὐ	πατέρα, τὸν θεόν. Πολλῷ δέ,
[1, 7]	ὁ Ἄδραστος, ἦν, Λεωνίδης δὲ	οὐ	περιεῖλεν τὸν τῦφον τοῦ Μακεδόνος
[1, 6]	παρὰ τὸ γάλα, εἶτα πῶς	οὐ	περιπαρήσονται σφίσιν αὐτοῖς, οὐ κατανενοηκότες
[1, 6]	ἀνθρώπου {οὐκ} ἀνέβη» εἰδέναι φασὶν	οὐ	πνεύματι ἐννενοηκότες, ἀλλὰ ἐκ μαθήσεως
[1, 8]	αὐτούς. Οὓς γὰρ ὁ ἔπαινος	οὐ	προετρέψατο, τούτους παρώξυνεν ὁ ψόγος,
[1, 10]	καὶ τοὺς ἔτι τὸ δίκαιον	οὐ	προσάπτοντας τῷ ἀγαθῷ, ὅδε ὁ
[1, 9]	βουλάς, τοῖς δὲ ἐμοῖς ἐλέγχοις	οὐ	προσείχετε. Οὕτως ὁ κυριακὸς ἔλεγχος
[1, 10]	τοῦτο καὶ μόνος ἐπαινετός. Ἀλλὰ	οὐ	συγχρῶμαι τῷ λόγῳ τῷδε, φημὶ
[1, 8]	ἀλλὰ τὸ δίκαιον σκοπεῖ, ὡς	οὐ	συμφέρει παραλειφθῆναι τὸ δίκαιον δι´
[1, 13]	τὰ καθήκοντα περὶ τὰς πράξεις,	οὐ	τὰς λέξεις, συνίσταται· καὶ ἔστιν
[1, 6]	σαρκὸς ἡμῶν τὰ πάθη. Ἀλλ´	οὐ	ταύτῃ νοεῖν ἐθέλεις, κοινότερον δὲ
[1, 6]	Χριστοῦ ὀνόματι καυχώμενοι. Πῶς οὖν	οὐ	ταύτῃ νοεῖν τὸν ἀπόστολον ὑποληπτέον
[1, 5]	πατὴρ ἐν υἱῷ· καὶ πῶς	οὐ	τέλειος ἡ παιδεία τοῦ παιδίου
[1, 8]	αὑτὴν αἱρετὴ ἀγαθὸν καὶ ὡς	οὐ	τέρπουσα· οὐ γὰρ πρὸς χάριν
[1, 5]	εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν»	οὐ	τὴν ἀναγέννησιν ἐνταῦθα ἀλληγορῶν, ἀλλὰ
[1, 9]	εἰς τὸν ἔπειτα εὐεργετοῦσιν αἰῶνα,	οὐ	τὴν παραυτίκα ἡδονὴν ὁ κύριος,
[1, 6]	ὑπόχυμα τῶν ὀφθαλμῶν κατάγειν πειρώμενοι	οὐ	τὸ φῶς αὑτοῖς ἔξωθεν χορηγοῦσιν,
[1, 6]	οὐ κατ´ οὐσίαν. Ἀμέλει γοῦν	οὐ	τροφιμώτερον ἄλλο τι οὐδὲ μὴν
[1, 6]	ἐξαιματουμένη ἐκχωρεῖ· αἳ δὲ διαπνοῆς	οὐ	τυγχάνουσαι πεπληρωμέναι μάλιστα συντείνονται καὶ
[1, 8]	ἡ δικαιοσύνη ἀγαθὸν εἶναι λέγεται	οὐ	τῷ ἀρετὴν ἔχειν, ἀρετὴ γάρ
[1, 8]	ἄλλον τρόπον ἀγαθὸν τὸ συμφέρον,	οὐ	τῷ τέρπειν, ἀλλὰ τῷ ὠφελεῖν.
[1, 8]	γνήσιος. Τὸ δὲ ἀγαθὸν εἶναι	οὐ	τῷ τὴν ἀρετὴν ἔχειν ἀγαθὸν
[1, 3]	θεοῦ ὁ ἄνθρωπος. Πῶς γὰρ	οὐ	φιλεῖται, δι´ ὃν ὁ μονογενὴς
[1, 12]	ἄνθρωπον. Ἔστι δὲ ὁ χαρακτηρισμὸς	οὐ	φοβερὸς ἄγαν αὐτοῦ οὐδὲ ἔκλυτος
[1, 3]	ἀιδιότητα γνωρίσωμεν· πειθοῦς γὰρ ἀνάπλεω,	οὐ	φόβου, τὰ προστάγματα. ~Ὅτι ἐπ´
[1, 8]	χρὴ μεταλαμβάνειν συμβουλευτικὴ καὶ ὧν	οὐ	χρὴ ἀπαγορευτική· τὰ δὲ πάντα
[1, 9]	ὑμῖν; Ὡς δὲ οἱ ὑγιαίνοντες	οὐ	χρῄζουσιν ἰατροῦ, παρ´ ὅσον ἔρρωνται,
[1, 6]	ἀλλ´ οὐδὲ ἔτι νῦν δύνασθε»	Οὔ	μοι γὰρ δοκεῖ ἰουδαϊκῶς ἐκδέχεσθαι
[1, 5]	ἐν ἔθνεσι παῖδας παρὰ κυρίῳ;	Οὔ	μοι δοκεῖς Ἀττικῆς ἐπαΐειν φωνῆς,
[1, 8]	καὶ δίκαιος ὁ αὐτὸς θεός,	οὔ	μοι χρὴ πλειόνων ἔτι λόγων
[1, 7]	σε ἐν τῇ ὁδῷ πάσῃ,	οὗ	ἂν πορευθῇς· καὶ ἀποστρέψω σε
[1, 8]	καὶ δείξω τί ἔσται αὐτοῖς.	Οὗ	γὰρ τὸ πρόσωπον κυρίου ἐπιβλέπει,
[1, 8]	κυρίου ἐπιβλέπει, εἰρήνη καὶ ἀγαλλίασις,	οὗ	δὲ ἀπέστραπται, παρείσδυσις γίνεται πονηρίας.
[1, 6]	γενηθήτω κατὰ τὴν πίστιν σου»	Οὗ	δὲ ἡ πίστις, ἐνταῦθα ἡ
[1, 2]	προσεῖπεν, τὸ δὲ ἁμαρτάνειν ἄλογον.	Οὗ	δὴ χάριν ὁ λόγος ὁ
[1, 6]	φυσικοῦ καὶ θερμοῦ πνεύματος, ὑφ´	οὗ	διαπλάττεται τὸ ἔμβρυον, ζωογονεῖται. Ἀλλὰ
[1, 3]	οὐ γὰρ ἄλλως ἂν τὸ	οὗ	ἕνεκεν ἄνθρωπος γέγονεν ἐποίησεν ὁ
[1, 6]	γοῦν εὐθέως τὸ τέλειον ἀπειλήφαμεν,	οὗ	ἕνεκεν ἐσπεύδομεν. Ἐφωτίσθημεν γάρ· τὸ
[1, 5]	ἡμῖν, υἱὸς καὶ ἐδόθη ἡμῖν,	οὗ	ἡ ἀρχὴ ἐπὶ τοῦ ὤμου
[1, 10]	δὲ ὁ θεὸς μόνος, ἀφ´	οὗ	ἡ σοφία, καὶ τέλειος μόνος,
[1, 8]	δίκην ἐπιτιθεὶς κριτής ἐστιν, περὶ	οὗ	καὶ Ἡσαΐας λέγει κύριος παρέδωκεν
[1, 8]	Ἰησοῦν γνωρίσαντος τοῦ θεοῦ, δι´	οὗ	καὶ τὸν θεόν, οἷον ἐκ
[1, 6]	τεκοῦσα ἀληθῶς καὶ μήτηρ, δι´	οὗ	καὶ φίλτρον εὐνοίας προσλαμβάνει. Διὰ
[1, 5]	οὖν τὸ παιδίον τὸ νήπιον,	οὗ	κατ´ εἰκόνα ἡμεῖς οἱ νήπιοι;
[1, 11]	διακοπτικόν, τουτέστι τοῦ τύφου· ἐξ	οὗ	λόγου ἡ ἀληθὴς τῆς ψυχῆς
[1, 6]	αἷμα, σῴζων τὴν ἀνθρωπότητα· δι´	οὗ	πεπιστευκότες εἰς τὸν θεὸν ἐπὶ
[1, 6]	ἀποκοπὴν λάβῃ τὸ ἀγγεῖον, δι´	οὗ	πρὸς τὸ ἔμβρυον τὸ αἷμα
[1, 6]	καὶ λουτρόν· λουτρὸν μὲν δι´	οὗ	τὰς ἁμαρτίας ἀπορρυπτόμεθα, χάρισμα δὲ
[1, 6]	ἐπιτίμια ἀνεῖται, φώτισμα δὲ δι´	οὗ	τὸ ἅγιον ἐκεῖνο φῶς τὸ
[1, 6]	δὲ τὸ ἅγιον τῷ ἐξ	οὗ	τὸ ἅγιον, ὃ δὴ κυρίως
[1, 12]	παιδευτικὴν ἡγεμονίαν κεκληρωμένος λόγος, παρ´	οὗ	τὸ εὐτελές τε καὶ ἄτυφον
[1, 6]	τὸ σωτήριον ἐποπτεύεται, τουτέστιν δι´	οὗ	τὸ θεῖον ὀξυωποῦμεν, τέλειον δὲ
[1, 8]	τῆς θείας φιλανθρωπίας φάρμακον, ἐξ	οὗ	τὸ τῆς αἰδοῦς ἐρύθημα ἐξανθεῖ
[1, 7]	λέγεται, ἀλλὰ διὰ Ἰησοῦ» γίνεσθαι,	οὗ	χωρὶς ἐγένετο οὐδὲ ἕν» Αὐτίκα
[1, 9]	φαρμάκου μοίρᾳ διὰ Ἡσαΐου λέγων	οὐαὶ	ἔθνος ἁμαρτωλόν, υἱοὶ ἄνομοι, λαὸς
[1, 9]	ὁ παιδαγωγὸς διὰ Ἡσαΐου λέγων·	οὐαὶ	τέκνα ἀποστάται, τάδε λέγει κύριος·
[1, 5]	ἀλογίστων ἡλικίᾳ, ᾗ τισιν ἔδοξεν,	οὐδ´	ἂν εἴπῃ ἢν μὴ γένησθε
[1, 12]	ἔσῃ γὰρ οἷος οὐκ ἐλπίζεις	οὐδ´	εἰκάσαι δύναιο ἄν. Ὡς δὲ
[1, 8]	δαλὸς ἐξεσπασμένος ἐκ πυρός, καὶ	οὐδ´	ὣς ἐπεστρέψατε πρός με, λέγει
[1, 3]	οὐδὲ φιλοῦν ὃ μὴ φιλεῖ,	οὐδὲ	ἀγαθόν ἐστιν ὃ μὴ ὠφελεῖ
[1, 8]	αἰῶνας τῶν αἰώνων, ἀμήν. Ἀλλ´	οὐδὲ	ἀλλότριον τοῦ σωτηρίου λόγου κηδεμονικῶς
[1, 6]	μὴν χρόνου μέτρον ὡρισμένον, ἀλλ´	οὐδὲ	ἀνδρικῶν καὶ ἐντελεστέρων μαθημάτων διδαχὰς
[1, 8]	δὲ αὐτὸ εἶναι, ὃ μισεῖ,	οὐδὲ	βούλεται μέν τι μὴ εἶναι,
[1, 6]	γάλα, ἐπεὶ μηδὲ τὸ αἷμα·	οὐδὲ	γὰρ πᾶσα κατέχεται ἡ τροφή.
[1, 1]	ἐκμάθοι πρὶν ἢ τέλεον ὑγιᾶναι·	οὐδὲ	γὰρ ὡσαύτως πρὸς τοὺς μανθάνοντας
[1, 4]	οὔτε ἄλλο οὐδέν πω βιωτέον,	οὐδὲ	δὴ παῖδας ἄνευ τοῦ παιδαγωγοῦ,
[1, 12]	χαρακτηρισμὸς οὐ φοβερὸς ἄγαν αὐτοῦ	οὐδὲ	ἔκλυτος κομιδῇ ὑπὸ χρηστότητος. Ἐντέλλεται
[1, 6]	οὐκ ἐμακάρισεν τοὺς γυναικείους μαστοὺς	οὐδὲ	ἔκρινεν αὐτοὺς τροφεῖς, ἀλλὰ τοῦ
[1, 7]	Ἰησοῦ» γίνεσθαι, οὗ χωρὶς ἐγένετο	οὐδὲ	ἕν» Αὐτίκα γοῦν ὁ Μωσῆς,
[1, 6]	ἀνὰ μέσον καὶ τοῦ σκότους	οὐδὲ	ἕν· ἐν δὲ τῇ ἀναστάσει
[1, 11]	ἐγένετο καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο	οὐδὲ	ἕν» εὐνοίᾳ δὲ ὅτι μόνος
[1, 8]	εἴη, τοῦ δὲ ἀγαθοῦ κρεῖττον	οὐδὲ	ἕν, ὠφελεῖ ἄρα τὸ ἀγαθόν·
[1, 6]	Ἀλλὰ προσμαθεῖν μὲν αὐτὸν εἰκὸς	οὐδὲ	ἓν θεὸν ὄντα. Οὐ γὰρ
[1, 6]	ἀπαλλαγήν, ἣν ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδεν	οὐδὲ	ἐπὶ νοῦν ἀνθρώπου {οὐκ} ἀνέβη»
[1, 7]	τῷδε καταπνέουσιν ἀνέμοις ὑπείκει ποτὲ	οὐδὲ	ἐπιτρέπει αὐτοῖς τὸ παιδίον, ὥσπερ
[1, 5]	ἔτι κυλιόμεθα οἱ νήπιοι χαμαὶ	οὐδὲ	ἕρπομεν ὡς τὸ πρόσθεν ἐπὶ
[1, 5]	εἰς τὸ κακόν. Καὶ γὰρ	οὐδὲ	ἔστιν τὸ ὄνομα τοῦ νηπίου
[1, 6]	πρόσωπον» Διὸ κἀκεῖνο ἐπήγαγεν· ἀλλ´	οὐδὲ	ἔτι νῦν δύνασθε, ἔτι γὰρ
[1, 6]	βρῶμα· οὔπω γὰρ ἐδύνασθε· ἀλλ´	οὐδὲ	ἔτι νῦν δύνασθε» Οὔ μοι
[1, 7]	κατὰ τὴν δόξαν» φησί, κρινεῖ,	οὐδὲ	κατὰ τὴν λαλιὰν ἐλέγξει, ἀλλὰ
[1, 8]	οὐχὶ δὲ καὶ κήδεται αὐτοῦ,	οὐδὲ	κήδεται μέν, οὐχὶ δὲ καὶ
[1, 3]	ἔστι φῶς ὃ μὴ φωτίζει	οὐδὲ	κινοῦν ὃ μὴ κινεῖ οὐδὲ
[1, 6]	τι οὐδὲ μὴν γλυκύτερον ἀλλ´	οὐδὲ	λευκότερον εὕροις ἂν γάλακτος. Πάντῃ
[1, 6]	πίστις ἐστί, σκάζουσα περί τι,	οὐδὲ	μετὰ τὴν ἐνθένδε ἀποδημίαν ἄλλα
[1, 6]	γοῦν οὐ τροφιμώτερον ἄλλο τι	οὐδὲ	μὴν γλυκύτερον ἀλλ´ οὐδὲ λευκότερον
[1, 6]	μείζων τις εἴη τοῦ λόγου	οὐδὲ	μὴν διδάσκαλος τοῦ μόνου διδασκάλου.
[1, 4]	δὴ παῖδας ἄνευ τοῦ παιδαγωγοῦ,	οὐδὲ	μὴν οἰκέτας ἄνευ τοῦ δεσπότου.
[1, 6]	ἐστι ταὐτὸν αἰὼν καὶ χρόνος	οὐδὲ	μὴν ὁρμὴ καὶ τέλος, οὐκ
[1, 8]	αὐτό, ὃ βούλεται μὴ εἶναι,	οὐδὲ	μὴν οὐ βούλεται μέν τι
[1, 6]	Οὐχ ἡλικίας μέγεθος ἀτελές, ἀλλ´	οὐδὲ	μὴν χρόνου μέτρον ὡρισμένον, ἀλλ´
[1, 7]	περιεῖλεν τὸν τῦφον τοῦ Μακεδόνος	οὐδὲ	Ναυσίθοος μεθύοντα τὸν ἐκ Πέλλης
[1, 9]	ἔλεγχός ἐστι τοῦ πυρετοῦ, οὕτως	οὐδὲ	ὁ ἐλέγχων δύσνους τῷ κάμνοντι
[1, 6]	τι αὐτῇ, οὐκ ἔστιν ὁλοτελὴς	οὐδὲ	πίστις ἐστί, σκάζουσα περί τι,
[1, 9]	εἰ μὴ ὁ πατὴρ» λέγων,	οὐδὲ	τὸν πατέρα εἰ μὴ ὁ
[1, 9]	δέ ἐστι ψόγος φρενῶν ἐμποιητικός.	Οὐδὲ	τούτου ἀπέσχηται τοῦ τρόπου τῆς
[1, 8]	μισεῖται ὑπὸ τοῦ θεοῦ, ἀλλ´	οὐδὲ	ὑπὸ τοῦ λόγου· ἓν γὰρ
[1, 3]	οὐδὲ κινοῦν ὃ μὴ κινεῖ	οὐδὲ	φιλοῦν ὃ μὴ φιλεῖ, οὐδὲ
[1, 8]	ἀλλὰ καὶ ὁπηνίκα διαρρήδην λέγει	οὐδεὶς	ἀγαθός, εἰ μὴ ὁ πατήρ
[1, 8]	τάσσων τὰ ὀνόματα. Ἀλλὰ καὶ	οὐδεὶς	ἀγαθός, εἰ μὴ ὁ πατὴρ
[1, 5]	τὴν Χριστοῦ παρουσίαν. Θεὸν γὰρ	οὐδεὶς	ἔγνω, εἰ μὴ ὁ υἱὸς
[1, 8]	δυνάμεσιν· καὶ τοῦτο ἦν τὸ	οὐδεὶς	ἔγνω τὸν πατέρα» πάντα αὐτὸν
[1, 9]	ἐξ οὐρανῶν ἀγαθὴν κατήγγειλεν δικαιοσύνην,	οὐδεὶς	ἔγνω τὸν υἱὸν εἰ μὴ
[1, 11]	καὶ δὴ ἔθηκεν. Εὔνοια δὲ	οὐδὲν	ἀλλ´ ἢ βούλησίς ἐστιν ἀγαθοῦ
[1, 8]	δὲ ἀγαθόν, ᾗ ἀγαθόν ἐστιν,	οὐδὲν	ἄλλο ποιεῖ ἢ ὅτι ὠφελεῖ·
[1, 8]	τοῦ εἶναι ὁ θεὸς παρέχεται·	οὐδὲν	ἄρα μισεῖται ὑπὸ τοῦ θεοῦ,
[1, 6]	τοῦ κεκτῆσθαι ζωὴν ἀίδιον ὑπολείπεται;	οὐδὲν	δὲ ἐνδεῖ τῇ πίστει τελείᾳ
[1, 8]	λόγος, βούλεται αὐτὸ μὴ εἶναι·	οὐδὲν	δὲ ἔστιν, ᾧ μὴ τὴν
[1, 3]	εἶδεν καὶ γέγονεν ὃ ἠθέλησεν·	οὐδὲν	δὲ ὃ μὴ δύναται θεός.
[1, 6]	χρόνον ὁ κληρονόμος νήπιός ἐστιν,	οὐδὲν	διαφέρει δούλου κύριος πάντων ὤν,
[1, 6]	ὀρέγει καὶ αἷμα ἐκχεῖ· καὶ	οὐδὲν	εἰς αὔξησιν τοῖς παιδίοις ἐνδεῖ.
[1, 8]	γνώμην, τοῦ δὲ θεοῦ κρεῖττον	οὐδέν.	Καὶ οὐκ ἄλλο τί ἐστι
[1, 8]	μισεῖ τῶν ὑπ´ αὐτοῦ γενομένων	οὐδέν,	λείπεται φιλεῖν αὐτό. Πολὺ δὴ
[1, 8]	φιλανθρωπίας συμπαθήσας φύσει. Ἦν γὰρ	οὐδὲν	ὃ μισεῖ ὁ κύριος» οὐ
[1, 6]	Ἰωάννου γίνεται τέλειος; δῆλον ὅτι·	Οὐδὲν	οὖν πρὸς αὐτοῦ προσέμαθεν; οὐ
[1, 12]	ἀνθρωπότητα. Τῷ μὲν οὖν ἰατρῷ	οὐδὲν	πρὸς ὑγείαν συμβουλεύοντι ἄχθονται οἱ
[1, 4]	ποιμένος οὔτε πρόβατα οὔτε ἄλλο	οὐδέν	πω βιωτέον, οὐδὲ δὴ παῖδας
[1, 2]	ἐλάχιστα ἁμαρτάνειν πειρώμεθα· κατεπείγει γὰρ	οὐδὲν	τοσοῦτον ὡς ἡ τῶν παθῶν
[1, 5]	ὀνείδους μέρει τοῖς ῥᾳθύμοις ἐγκαλεῖν·	Οὐδέποτε	ἀνέγνωτε ὅτι ἐκ στόματος νηπίων
[1, 5]	τῆς ἀληθείας ἀφειδέστερον δηλῶν ὅσον	οὐδέπω	ἀπαίροντος εἰς οὐρανὸν τοῦ λόγου.
[1, 7]	καλούμενον παρ´ ἀνθρώποις ἔθος ὅσον	οὐδέπω	παρέρχεται, ἡ δὲ ἀγωγὴ ἡ
[1, 6]	παλαιῶν ἡγοῦμαι κεκλῆσθαι φῶτα. Ἀλλ´	οὐδέπω,	φασίν, ἀπείληφεν τὴν τελείαν δωρεάν.
[1, 8]	δὲ εἰς ἀμείνω βίον παρακελεύεται.	Οὐδέτερον	γὰρ ἀμάρτυρον θατέρου προσμαρτυρουμένου, ἥ
[1, 5]	ἀγαθά. Καὶ ἔστιν ἡμῖν τὸ	οὖθαρ	τῆς ἡλικίας ἡ ἀγήρως αὕτη
[1, 8]	τὸν δίκαιον. Ἐνταῦθα ἐπιφύονταί τινες	οὐκ	ἀγαθὸν εἶναι φάμενοι τὸν κύριον
[1, 7]	Ὅνπερ οὖν τρόπον ὁ κυβερνήτης	οὐκ	αἰεὶ τοῖς ἀνέμοις ὑπείκει, ἀντίπρῳρος
[1, 6]	πίστεως οὐκέτι ὑπὸ παιδαγωγόν ἐσμεν.	Οὐκ	ἀκούετε ὅτι ὑπ´ ἐκεῖνον τὸν
[1, 3]	ἄλλων ὁ ἄνθρωπος αἱρετὸν γέγονεν,	οὐκ	ἄλλην αἰτίαν ἔσχεν τοῦ ποιεῖν
[1, 8]	δὲ θεοῦ κρεῖττον οὐδέν. Καὶ	οὐκ	ἄλλο τί ἐστι τὸ κατὰ
[1, 6]	οὐ βρῶμα· οὔπω γὰρ ἐδύνασθε»	οὐκ	ἄλλο τι παρὰ τὸ γάλα
[1, 6]	ἀπόκειται τὸ τέλος· τὸ δὲ	οὐκ	ἄλλου τινός ἐστι μεταλαβεῖν ἀλλ´
[1, 8]	τὸ τοῦ τιμωρουμένου συμφέρον ἀναπεμπομένη.	Οὐκ	ἂν δὲ ἐπιθυμήσει τιμωρεῖσθαι ὁ
[1, 12]	δὲ παιδαγωγῷ τῷ θείῳ πῶς	οὐκ	ἂν ὁμολογήσαιμεν τὴν μεγίστην χάριν
[1, 1]	μαθήσει, ἣ δὲ ἰάσει περιγίνεται.	Οὐκ	ἂν οὖν τις νοσῶν ἔτι
[1, 2]	ὡς, εἰ μὴ ἥμαρτες, λεγόντων,	οὐκ	ἂν τάδε ἠπείλησεν, καὶ διὰ
[1, 8]	ἀληθείᾳ μηδὲ μισοῦντες τὸν λόγον	οὐκ	ἂν τὴν σφῶν αὐτῶν μισήσαιεν
[1, 5]	ἀφελεῖς αἰνίττεται, παῖδας ὡς ἄρνας,	οὐκ	ἄνδρας ὡς πρόβατα ὄντας κατὰ
[1, 6]	εἶδεν οὐδὲ ἐπὶ νοῦν ἀνθρώπου	{οὐκ}	ἀνέβη» εἰδέναι φασὶν οὐ πνεύματι
[1, 3]	αὐτὸν ὁ θεὸς ἢ ὡς	οὐκ	ἄνευ αὐτοῦ οἵου τε ὄντος
[1, 8]	δίκαιος δὲ ὁ δημιουργὸς εἶναι	οὐκ	ἀντιλέγεται. Καὶ πάλιν ὁ πατήρ
[1, 6]	ἡ πρὸς τὸ ὕδωρ κοινωνία,	οὐκ	ἀντιπαθείᾳ τινί, προσπεπαινομένου δὲ προσπαθείᾳ.
[1, 10]	αὐτοῦ καὶ τὸ φύλλον αὐτοῦ	οὐκ	ἀπορρυήσεται» ταυτὶ μὲν καὶ πρὸς
[1, 5]	βασιλείαν τοῦ θεοῦ» ἀμαθῶς ἐκδεκτέον.	Οὐκ	ἄρ´ ἔτι κυλιόμεθα οἱ νήπιοι
[1, 8]	ἐπιγελῶν, ὁ δὲ φίλος εὐνοῶν.	Οὐκ	ἄρα διὰ μῖσος ὁ κύριος
[1, 7]	νέα διαθήκη παλαιῷ κεχαραγμένη γράμματι.	Οὐκ	ἄρα ἡ νεότης τοῦ λόγου
[1, 6]	φησὶν ὁ ἀπόστολος, θεοδίδακτοί ἐστε.	Οὐκ	ἄρα θεμιτὸν ἡμῖν ἀτελὲς τὸ
[1, 5]	ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν»	Οὐκ	ἄρα κατακέχρηται τῇ τῶν παιδίων
[1, 6]	εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.	Οὐκ	ἄρα οἳ μὲν γνωστικοί, οἳ
[1, 4]	τοῦ ἐκ συζυγίας τὰ ἔπαθλα	οὐκ	ἄρρενι καὶ θηλείᾳ, ἀνθρώπῳ δὲ
[1, 6]	καὶ πάντες ἓν πόμα ἐποτίσθημεν.	Οὐκ	ἄτοπον δὲ καὶ τοῖς αὐτῶν
[1, 9]	λαὸς μωρὸς καὶ οὐχὶ σοφός.	Οὐκ	αὐτὸς οὗτος ὁ πατὴρ ἐκτήσατό
[1, 6]	πεπιστεύκαμεν ἑκουσίῳ προαιρέσει σῳζόμενοι, ἐμφρόνως,	οὐκ	ἀφρόνως, δεδιττόμενοι τῷ φόβῳ. Αὐτὸς
[1, 10]	πρὸς γυναῖκα ἐν ἀφέδρῳ οὖσαν	οὐκ	ἐγγιεῖ, καὶ ἄνθρωπον οὐ καταδυναστεύσει,
[1, 8]	δίκαιε, καὶ ὁ κόσμος σε	οὐκ	ἔγνω, ἐγὼ δέ σε ἔγνων
[1, 9]	κυρίου αὐτοῦ, Ἰσραὴλ δέ με	οὐκ	ἔγνω. Πῶς γὰρ οὐ δεινόν,
[1, 9]	διὰ Δαβὶδ κέχρηται, λαός, ὃν	οὐκ	ἔγνων» λέγων ἐδούλευσέν μοι καὶ
[1, 6]	τὴν γραφήν· κἀγὼ δέ, ἀδελφοί,	οὐκ	ἐδυνήθην λαλῆσαι ὑμῖν ὡς πνευματικοῖς,
[1, 10]	φάγεται, καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ	οὐκ	ἔθετο ἐπὶ τὰ ἐνθυμήματα οἴκου
[1, 6]	τὴν ἐνθένδε ἀπαλλαγήν, ἣν ὀφθαλμὸς	οὐκ	εἶδεν οὐδὲ ἐπὶ νοῦν ἀνθρώπου
[1, 9]	φησίν· ἕως τίνος κεκράξομαι καὶ	οὐκ	εἰσακούσονται; ἰδοὺ ἀπερίτμητα τὰ ὦτα
[1, 5]	γένησθε ὡς τὰ παιδία ταῦτα,	οὐκ	εἰσελεύσεσθε εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ
[1, 9]	εἶναι. Εἰ γὰρ οἱ ἄρχοντες	οὐκ	εἰσὶ φόβος τῷ ἀγαθῷ ἔργῳ»
[1, 10]	ἔστη καὶ ἐπὶ καθέδραν λοιμῶν	οὐκ	ἐκάθισεν· ἀλλ´ ἢ ἐν τῷ
[1, 9]	ἢ ἐν λαῷ τῷ τοιούτῳ	οὐκ	ἐκδικήσει ἡ ψυχή μου; Παραπλέκει
[1, 9]	ἀποστρέψαι τὸν θυμὸν αὐτοῦ καὶ	οὐκ	ἐκκαύσει πᾶσαν τὴν ὀργὴν αὐτοῦ.
[1, 5]	καὶ οὐκ ὠρχήσασθε, ἐθρηνήσαμεν καὶ	οὐκ	ἐκόψασθε» καὶ ὅσα ἄλλα τούτοις
[1, 7]	φασιν αὐτὸν καὶ σικιννίζειν εὑρηκέναι.	Οὐκ	ἔλαθον ἡμᾶς οἱ παρὰ Πέρσαις
[1, 12]	μὴ ἀπόκαμνε· ἔσῃ γὰρ οἷος	οὐκ	ἐλπίζεις οὐδ´ εἰκάσαι δύναιο ἄν.
[1, 6]	Χριστὸς ὁ τῆς παρθένου καρπὸς	οὐκ	ἐμακάρισεν τοὺς γυναικείους μαστοὺς οὐδὲ
[1, 6]	οὐκ ἔνι δοῦλος οὔτε ἐλεύθερος,	οὐκ	ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες
[1, 6]	Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὔτε Ἕλλην,	οὐκ	ἔνι δοῦλος οὔτε ἐλεύθερος, οὐκ
[1, 6]	εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε.	Οὐκ	ἔνι Ἰουδαῖος οὔτε Ἕλλην, οὐκ
[1, 8]	ψόγος, καὶ οὓς ὁ ψόγος	οὐκ	ἐξεκαλέσατο εἰς σωτηρίαν καθάπερ νεκρούς,
[1, 5]	αἵματι κυρίου ἐκ φθορᾶς λελυτρωμένους.	Οὐκ	ἔπαθεν δέ, οὐ μόνον εἰκότως
[1, 5]	τῇ προσηγορίᾳ τοῦ νηπίου, ὅτι	οὐκ	ἐπὶ ἀφρόνων τάττεται τὸ νήπιον·
[1, 10]	δίκαιος, ὁ ποιῶν τὴν δικαιοσύνην,	οὐκ	ἐπὶ τῶν ὀρέων φάγεται, καὶ
[1, 8]	ὁ λόγος ἡ μάχαιρα, καρποφορεῖν,	οὐκ	ἐπιθυμεῖν τὰς ὀρέξεις ἀναγκάσας. Ἡ
[1, 9]	αὐτοῦ ἐχρεμέτιζεν. Μὴ ἐπὶ τούτοις	οὐκ	ἐπισκέψομαι; λέγει κύριος· ἢ ἐν
[1, 9]	αἰσθήσεως. Καὶ πάλιν διὰ Ὠσηὲ	οὐκ	ἐπισκέψομαι» φησὶν αὐτούς; ὅτι αὐτοὶ
[1, 9]	Δαβὶδ σαφεστάτην αἰτίαν τῆς ἀπειλῆς·	οὐκ	ἐπίστευσαν ἐν τοῖς θαυμασίοις αὐτοῦ.
[1, 1]	ἐστιν, οὐ διδάξαι, σώφρονός τε,	οὐκ	ἐπιστημονικοῦ καθηγήσασθαι βίου. Καίτοι καὶ
[1, 9]	κατεύθυνεν τὴν καρδίαν αὐτῆς, καὶ	οὐκ	ἐπιστώθη μετὰ τοῦ θεοῦ τὸ
[1, 10]	Δαβὶδ λέγων μακάριος ἀνὴρ ὃς	οὐκ	ἐπορεύθη ἐν βουλῇ ἀσεβῶν καὶ
[1, 6]	ζωὴν αἰώνιον καὶ εἰς κρίσιν	οὐκ	ἔρχεται, ἀλλὰ μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ
[1, 10]	ἀσεβῶν καὶ ἐν ὁδῷ ἁμαρτωλῶν	οὐκ	ἔστη καὶ ἐπὶ καθέδραν λοιμῶν
[1, 5]	παιδείαν· καὶ τῆς εἰρήνης αὐτοῦ	οὐκ	ἔστι πέρας» Ὢ τοῦ μεγάλου
[1, 9]	ἐστιν, οἱ υἱοί» φησίν, οἷς	οὐκ	ἔστι πίστις» Ἐπισκοπὴ δέ ἐστιν
[1, 3]	τὰ ἐγκάρδια λόγος. Καθάπερ οὖν	οὐκ	ἔστι φῶς ὃ μὴ φωτίζει
[1, 10]	φυγὴν κακῶν· τοῖς γὰρ ἀσεβέσιν	οὐκ	ἔστιν εἰρήνη, λέγει κύριος. Διὰ
[1, 6]	Εἰ δὲ ἐνδεῖ τι αὐτῇ,	οὐκ	ἔστιν ὁλοτελὴς οὐδὲ πίστις ἐστί,
[1, 6]	οὐδὲ μὴν ὁρμὴ καὶ τέλος,	οὐκ	ἔστιν· περὶ ἓν δὲ ἄμφω
[1, 1]	τοὺς κάμνοντας διαιτωμένου. Ἴσον δ´	οὐκ	ἔστιν ὑγίεια καὶ γνῶσις, ἀλλ´
[1, 6]	γάλακτι, τῷ βρεφώδει λόγῳ. Διὸ	οὐκ	ἔσχε γάλα, ὅτι γάλα ἦν
[1, 6]	ἐμοὶ φίλον αὐτὴν καλεῖν. Γάλα	οὐκ	ἔσχεν ἡ μήτηρ αὕτη μόνη,
[1, 9]	ἔδωκα αὐτῇ βιβλίον ἀποστασίου, καὶ	οὐκ	ἐφοβήθη ἡ ἀσύνθετος Ἰούδα» αὖθίς
[1, 9]	τοῦ θεοῦ τὸ πνεῦμα αὐτῆς.	Οὐκ	ἐφυλάξαντο τὴν διαθήκην τοῦ θεοῦ
[1, 10]	τινες τὸ μακάριον, ὡς πράγματ´	οὐκ	ἔχον οὔτε αὐτὸ οὔτε ἄλλῳ
[1, 6]	φῶς αὑτοῖς ἔξωθεν χορηγοῦσιν, ὃ	οὐκ	ἔχουσιν, τὸ δὲ ἐμπόδιον ταῖς
[1, 9]	ὑπὸ τὰς πτέρυγας αὐτῆς, καὶ	οὐκ	ἠθελήσατε» Αὖθίς τε ἡ γραφὴ
[1, 9]	καὶ ἐν τῷ νόμῳ αὐτοῦ	οὐκ	ἤθελον πορεύεσθαι. Αὗται αἰτίαι παραπικρασμοῦ,
[1, 2]	λέγει κύριος» καὶ ἀνθ´ ὧν	οὐκ	ἠκούσατε τῶν λόγων τούτων, διὰ
[1, 6]	ἐκ μαθήσεως παρειληφότες ὃ οὖς	οὐκ	ἤκουσέν ποτε» ἢ μόνον ἐκεῖνο
[1, 9]	ἡμῶν ὁ παιδαγωγός, ἀγαθὸς ἐνδίκως.	Οὐκ	ἦλθον» φησί, διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι.
[1, 7]	κύριος μόνος ἦγεν αὐτοὺς καὶ	οὐκ	ἦν μετ´ αὐτῶν θεὸς ἀλλότριος.
[1, 5]	ἐπὶ ὑποζύγιον καὶ πῶλον νέον.	Οὐκ	ἤρκει τὸ πῶλον εἰρηκέναι μόνον,
[1, 7]	οὓς ὁ λόγος ὁ πειθήνιος	οὐκ	ἰᾶται, ἀπειλὴ ἰάσεται, οὓς δὲ
[1, 7]	ἰάσεται, οὓς δὲ ἡ ἀπειλὴ	οὐκ	ἰᾶται, ἡ ῥάβδος ἰάσεται, οὓς
[1, 7]	ἰάσεται, οὓς δὲ ἡ ῥάβδος	οὐκ	ἰᾶται, τὸ πῦρ ἐπινέμεται. Ἐξελεύσεται»
[1, 7]	τὴν πορνείαν ὁ Θρᾷξ ἐπισχεῖν	οὐκ	ἴσχυσεν Ζώπυρος, ἀλλ´ ὠνητὸν ἀνδράποδον
[1, 6]	βρῶσιν ἔχω φαγεῖν, ἣν ὑμεῖς	οὐκ	οἴδατε· ἐμὸν βρῶμά ἐστιν, ἵνα
[1, 9]	προσεδόκησα, δέσποτα· καὶ ἐὰν διαβαίνωσιν,	οὐκ	ὀλισθήσουσι, λέγει κύριος. Οὐ γὰρ
[1, 8]	ἐκ τῶν ταμιείων φόβος. Ὥστε	οὐκ	ὀργίζεται τὸ θεῖον, ᾗ τισιν
[1, 5]	καὶ λέγουσιν· ηὐλήσαμεν ὑμῖν καὶ	οὐκ	ὠρχήσασθε, ἐθρηνήσαμεν καὶ οὐκ ἐκόψασθε»
[1, 6]	τῶν ἐν τῷ νόμῳ νηπίων.	Οὐκέτι	γάρ» φησί, δοῦλος εἶ, ἀλλὰ
[1, 6]	μὲν οὖν ἀπολουόμεθα τὰ ἁμαρτήματα,	οὐκέτι	δέ ἐσμεν παρὰ πόδας κακοί.
[1, 7]	ἐστὶ τοῦ λόγου αἰώνιον καὶ	οὐκέτι	δίδοσθαι λέγεται, ἀλλὰ διὰ Ἰησοῦ»
[1, 9]	ζωτικῆς, ἀφ´ ἧς οἱ μεταλαβόντες	οὐκέτι	διψήσουσιν, καὶ οἱ νεκροὶ δὲ
[1, 4]	ἄρρενος διακρίνεται, ἐν ἐκείνῳ δὲ	οὐκέτι»	ἔνθα τοῦ κοινωνικοῦ καὶ ἁγίου
[1, 6]	ὅτι ὑπ´ ἐκεῖνον τὸν νόμον	οὐκέτι	ἐσμέν, ὃς ἦν μετὰ φόβου,
[1, 13]	ἐπιφέρει· παντὸς ὑποκάτω ἐπικαθημένου χρεμετίζει.	Οὐκέτι	λαλεῖ, φησίν, ὁ ἄνθρωπος· οὐ
[1, 6]	νόμῳ· ἐπὶ δὲ γέγονα ἀνήρ»	οὐκέτι	τὰ τοῦ νηπίου, τουτέστι τὰ
[1, 6]	δικαιωθῶμεν· ἐλθούσης δὲ τῆς πίστεως	οὐκέτι	ὑπὸ παιδαγωγόν ἐσμεν. Οὐκ ἀκούετε
[1, 6]	δὲ ἔστιν ἐπιγνῶναι τὸν θεόν.	Οὔκουν	ἀτελὴς ὁ ἐγνωκὼς τὸ τέλειον.
[1, 6]	φαρμάκῳ, λογικῷ βαπτίσματι. Πάντα μὲν	οὖν	ἀπολουόμεθα τὰ ἁμαρτήματα, οὐκέτι δέ
[1, 5]	εἰς οὐρανὸν τοῦ λόγου. Πάλιν	οὖν	αὐτοὺς παιδία καλεῖ· φησὶ γὰρ
[1, 6]	ἀληθής ἐστι πόσις» Μή τι	οὖν	γάλα» εἰπὼν ἐπότισα» τὴν ἐν
[1, 6]	ἀνθρώπου καὶ γίγαρτον ἀμπέλου. Τῷ	οὖν	γάλακτι, τῇ κυριακῇ τροφῇ, εὐθὺς
[1, 3]	ἄλλου αἱρετὸν διαπέπλασται. Εἰ μὲν	οὖν	δι´ αὑτὸ αἱρετὸν ὁ ἄνθρωπος,
[1, 11]	ἀίδιος εὐκρασία περιγίνεται. Πάλαι μὲν	οὖν	διὰ Μωσέως ὁ λόγος ἐπαιδαγώγει,
[1, 6]	ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. Καθ´ ὅσον μὲν	οὖν	δυνατὸν ἐν τῷδε τῷ κόσμῳ,
[1, 10]	ἀνθρώποις ἀναγκαιότατα φάρμακα. Οἱ μὲν	οὖν	δυσίατοι, καθάπερ ὁ σίδηρος πρὸς
[1, 7]	ποίμνη καὶ εἷς ποιμήν. Παιδαγωγὸς	οὖν	εἰκότως ὁ λόγος ὁ τοὺς
[1, 5]	εἰς πανουργίαν ἠκονημένοις δοκεῖ. Παῖδες	οὖν	εἰκότως οἱ θεὸν μόνον πατέρα
[1, 6]	καὶ κληρονόμος διὰ θεοῦ» Τί	οὖν	ἐνδεῖ τῷ υἱῷ μετὰ τὴν
[1, 10]	τῷ λόγῳ τῷδε, φημὶ δ´	οὖν	ἔπαινον ἢ ψόγον ἢ ἐπαίνῳ
[1, 10]	τοῦ δικαίου πλάστιγγας. Τῇ μὲν	οὖν	ἐπὶ τὰ συμφέροντα προτροπῇ ὁ
[1, 9]	μετὰ μαρτυρίας προφητικῆς. Νουθέτησις μὲν	οὖν	ἐστιν ψόγος κηδεμονικός, νοῦ ἐμποιητικός.
[1, 8]	παρείσδυσις γίνεται πονηρίας. Οὐ βούλεται	οὖν	ἐφορᾶν τὰ κακά· ἀγαθὸς γάρ
[1, 7]	σε ἐκ γῆς Αἰγύπτου. Τίς	οὖν	ἔχει ἐξουσίαν τοῦ ἄγειν εἴσω
[1, 6]	ὑγρὸν τῷ πνεύματι ἐκλευκαίνεται. Τίς	οὖν	ἡ ἀποκλήρωσις μὴ οὐχὶ καὶ
[1, 5]	παρὰ τῷ θεῷ. Ὅτι μὲν	οὖν	ἡ παιδαγωγία παίδων ἐστὶν ἀγωγή,
[1, 5]	παίδων πρὸς ἀρετήν. Ἐμφαντικώτερον δ´	οὖν	ἡμῖν ἀποκαλύπτων ὁ κύριος τὸ
[1, 7]	ἀποσχώμεθα τῶν ἴσων πλημμελημάτων. Τί	οὖν	ἦν ὃ ἥμαρτον; Ὅτι ἐν
[1, 12]	σῴζειν τὴν ἀνθρωπότητα. Τῷ μὲν	οὖν	ἰατρῷ οὐδὲν πρὸς ὑγείαν συμβουλεύοντι
[1, 13]	Στωϊκῶν ὀνομάζουσιν παῖδες· τὸ μὲν	οὖν	καθῆκον προσῆκόν ἐστιν, ὑπακοὴ δὲ
[1, 10]	ὥσπερ Ἅιδης ζῶντα. Τοῦτο μὲν	οὖν	καὶ περὶ τοῦ κυριακοῦ προφητεύεται
[1, 8]	κύριος, ὀργίζεται καὶ κολάζει; Ἀναγκαῖον	οὖν	καὶ περὶ τούτου ὡς οἷόν
[1, 12]	τοῦ λόγου, ἀλλ´ εὔτονος. Ταύτῃ	οὖν	καὶ σωτὴρ ὁ λόγος κέκληται,
[1, 9]	Ἔλεγχος γὰρ καὶ ἐπίπληξις, ὥσπερ	οὖν	καὶ τοὔνομα αἰνίττεται, αὗται πληγαὶ
[1, 4]	ἐπιθυμίας διχαζούσης αὐτὸν κεχωρισμένῳ. Κοινὸν	οὖν	καὶ τοὔνομα ἀνδράσιν καὶ γυναιξὶν
[1, 6]	Καὶ ὁ μόνον ἀναγεννηθείς, ὥσπερ	οὖν	καὶ τοὔνομα ἔχει, φωτισθεὶς ἀπήλλακται
[1, 8]	λόγου κηδεμονικῶς λοιδορεῖσθαι. Καὶ γὰρ	οὖν	καὶ τοῦτο τῆς θείας φιλανθρωπίας
[1, 6]	μελῶν μαστοὶ συμπαθεῖς μήτρᾳ. Ἐπὰν	οὖν	κατὰ τοὺς τόκους ἀποκοπὴν λάβῃ
[1, 7]	ὑποτύπωσις ἐν αἰωνίῳ διαμονῇ. Ὥσπερ	οὖν	κατευθύνει τὴν φάλαγγα ὁ στρατηγὸς
[1, 11]	χαρίζεται τῇ ἀνθρωπότητι. Τὸ μὲν	οὖν	μέλι γλυκύτατον ὂν χολῆς ἐστι
[1, 5]	θάλπῃ τὰ ἑαυτῆς τέκνα» Ἤπιος	οὖν	ὁ νήπιος καὶ ταύτῃ μᾶλλον
[1, 3]	καθὼς ἐμὲ ἠγάπησας» Τί μὲν	οὖν	ὁ παιδαγωγὸς βούλεται καὶ τί
[1, 2]	ἣν δὲ ἵνα παιδευθῶμεν. Ἔστιν	οὖν	ὁ παιδαγωγὸς ἡμῶν λόγος διὰ
[1, 9]	ὁμολογεῖ ἀγαθὸν εἶναι ποιμένα· μεγαλόδωρος	οὖν	ὁ τὸ μέγιστον ὑπὲρ ἡμῶν,
[1, 6]	δὲ αὐτόθεν τὸ φῶς. Ὥσπερ	οὖν	οἱ τὸν ὕπνον ἀποσεισάμενοι εὐθέως
[1, 8]	ἀνασκευάζων τὸν ἄνθρωπον. Ἡ νουθέτησις	οὖν	οἱονεὶ δίαιτά ἐστι νοσούσης ψυχῆς,
[1, 6]	τοῦ μόνου διδασκάλου. Μή τι	οὖν	ὁμολογήσουσιν ἄκοντες τὸν λόγον, τέλειον
[1, 6]	δὲ αἷμα οἶνος ἀλληγορεῖται, ἰστέον	οὖν,	ὅτι ὡς ἄρτος εἰς κρᾶμα
[1, 6]	τῷ Χριστοῦ ὀνόματι καυχώμενοι. Πῶς	οὖν	οὐ ταύτῃ νοεῖν τὸν ἀπόστολον
[1, 3]	διορῶν τὰ ἐγκάρδια λόγος. Καθάπερ	οὖν	οὐκ ἔστι φῶς ὃ μὴ
[1, 6]	καὶ τοῦτο ἐκκλησία κέκληται. Οἶδεν	οὖν	οὓς κέκληκεν, οὓς δὲ κέκληκεν,
[1, 7]	εἰς ἀεὶ παραμένον. Ἀχιλλέως μὲν	οὖν	παιδαγωγὸν τὸν Φοίνικά φασι γεγονέναι
[1, 6]	φησι καὶ ὁ Πέτρος· ἀποθέμενοι	οὖν	πᾶσαν κακίαν καὶ πάντα δόλον
[1, 7]	Καλεῖται δὲ Ἰησοῦς. Ἔσθ´ ὅτε	οὖν	ποιμένα ἑαυτὸν καλεῖ καὶ λέγει
[1, 12]	ἐν εἰρήνῃ παιδαγωγούμεθα. Πολέμῳ μὲν	οὖν	πολλῆς δεῖ τῆς παρασκευῆς δαψιλείας
[1, 6]	γίνεται τέλειος; δῆλον ὅτι· Οὐδὲν	οὖν	πρὸς αὐτοῦ προσέμαθεν; οὐ γάρ.
[1, 13]	εὖ ζῆν διατάττεται. Ὅσα μὲν	οὖν	πρὸς τὸ ἐθνικὸν ζῆν παραγγέλλεται,
[1, 7]	ἡμᾶς φιλανθρωπότερον παιδεύσαι; Τὸ μὲν	οὖν	πρότερον τῷ πρεσβυτέρῳ λαῷ πρεσβυτέρα
[1, 10]	τοῦ σπέρματός σου. Ἐνῆν μὲν	οὖν	συνηγόρους ἡμῖν τῆς ζητήσεως ταύτης
[1, 3]	καὶ εἰς σωτηρίαν καθοδηγεῖ. Ἀγαπῶμεν	οὖν	τὰς ἐντολὰς δι´ ἔργων τοῦ
[1, 6]	ἐφιέμενος· διὸ καὶ ἐπιφέρει ὅσοι	οὖν	τέλειοι, τοῦτο φρονοῦμεν» τελείωσιν δηλονότι
[1, 6]	δὴ ἔσχατον νοεῖται ὀρεκτόν. Καθάπερ	οὖν	τῇ πείρᾳ ἡ ἀπειρία καταλύεται
[1, 1]	δὲ ἰάσει περιγίνεται. Οὐκ ἂν	οὖν	τις νοσῶν ἔτι πρότερόν τι
[1, 6]	εἰς αὐτὸν πεπιστευκότων. Μὴ δὴ	οὖν	τις ξενιζέσθω λεγόντων ἡμῶν ἀλληγορεῖσθαι
[1, 2]	τῶν ἁμαρτημάτων εὐεμπτωσίας. Ἄριστον μὲν	οὖν	τὸ μηδ´ ὅλως ἐξαμαρτάνειν κατὰ
[1, 5]	αὐτοῦ μεγάλης βουλῆς ἄγγελος. Τί	οὖν	τὸ παιδίον τὸ νήπιον, οὗ
[1, 6]	νηπίῳ τετίμηται γάλακτι; Μή τι	οὖν	τὸ ὡς» παραβολῆς ὂν δηλωτικόν,
[1, 1]	οὓς δὲ εἰς ἴασιν. Καθάπερ	οὖν	τοῖς νοσοῦσι τὸ σῶμα ἰατροῦ
[1, 10]	συμφέρον τοῦ συμβουλευτικοῦ· καὶ γὰρ	οὖν	τοῦ μὲν συμβουλευτικοῦ σχέσις τὸ
[1, 7]	ὁ θυμὸς αὐτῶν. Τίς ἂν	οὖν	τούτου μᾶλλον ἡμᾶς φιλανθρωπότερον παιδεύσαι;
[1, 6]	ὁμολογοῦσι μετανοῆσαν ἀναδραμεῖν. Τὸν αὐτὸν	οὖν	τρόπον καὶ ἡμεῖς ἐπὶ τοῖς
[1, 7]	πειθομένοις τῷ παιδαγωγῷ περιέσται. Ὅνπερ	οὖν	τρόπον ὁ κυβερνήτης οὐκ αἰεὶ
[1, 8]	τῆς πολιτείας ὁμόνοιαν εἰρηναγωγεῖ. Καθάπερ	οὖν	τῷ συμβουλευτικῷ λόγῳ παράκειται τὸ
[1, 1]	τὸ φαῦλον τῆς εἰκόνος. Ἴασις	οὖν	τῶν παθῶν ἐνθένδε ἕπεται, κατὰ
[1, 6]	ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά σε. Πυθώμεθα	οὖν	τῶν σοφῶν· σήμερον ἀναγεννηθεὶς ὁ
[1, 3]	τι αὐτῷ ἴδιον ἐνεφύσησεν. Τὸ	οὖν	ὑπ´ αὐτοῦ καὶ πρὸς αὐτὸν
[1, 8]	ἀγαθὸν ἄρα ἡ δικαιοσύνη. Πῶς	οὖν,	φασίν, εἰ φιλάνθρωπός ἐστι καὶ
[1, 8]	ἀνθρωπίνην γένεσιν ἴσχει κακία. Ἴδε	οὖν»	φησὶν ὁ Παῦλος, χρηστότητα καὶ
[1, 2]	πατρὶ τῷ αὑτοῦ τῷ θεῷ,	οὗπέρ	ἐστιν υἱός, ἀναμάρτητος, ἀνεπίληπτος καὶ
[1, 5]	αὐτὰ καὶ ὡσαύτως ἔχουσα καὶ	οὔποτε	μεταβάλλουσα. Τὰ παιδία» φησίν, αὐτῶν
[1, 6]	νηπίους ἐν Χριστῷ, οὐ βρῶμα·	οὔπω	γὰρ ἐδύνασθε· ἀλλ´ οὐδὲ ἔτι
[1, 6]	γάλα ὑμᾶς ἐπότισα, οὐ βρῶμα·	οὔπω	γὰρ ἐδύνασθε» οὐκ ἄλλο τι
[1, 6]	δ´ ἐπαγόμενον ἑξῆς οὐ βρῶμα,	οὔπω	γὰρ ἐδύνασθε» τὴν ἐν τῷ
[1, 6]	ὑπὸ Χριστοῦ. Ἀδελφοί, ἐγὼ ἐμαυτὸν	οὔπω	λογίζομαι κατειληφέναι· ἓν δέ, τὰ
[1, 9]	παιδαγωγίας διὰ Ἡσαΐου λέγων· ἄκουε,	οὐρανέ,	καὶ ἐνωτίζου, γῆ, ὅτι κύριος
[1, 6]	θεοῦ, πνεῦμα σαρκούμενον, ἁγιαζομένη σὰρξ	οὐράνιος.	Ἡ τροφὴ τὸ γάλα τοῦ
[1, 1]	πίστεως σωτηρίαν παιδαγωγῶν. Ὁ γοῦν	οὐράνιος	ἡγεμών, ὁ λόγος, ὁπηνίκα μὲν
[1, 6]	οὐρανῶν, ἀναπίνει τὸ αἷμα, τοὺς	οὐρανίους	τῶν ἀνθρώπων εἰς ἀφθαρσίαν ἐκτρέφων,
[1, 6]	δὴ μόνῳ τὸ θεῖον ἐποπτεύομεν,	οὐρανόθεν	ἐπεισρέοντος ἡμῖν τοῦ ἁγίου πνεύματος·
[1, 6]	ἀναγεννωμένων πονουμένη, οἷον τὸ μάννα	οὐρανόθεν	ἐπερρέετο τοῖς παλαιοῖς Ἑβραίοις, ἡ
[1, 8]	ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς»	οὐρανοὶ	δὲ τοῦ κτίσαντος τὸν κόσμον
[1, 8]	πατήρ μου ὁ ἐν τοῖς	οὐρανοῖς»	ἐπὶ τούτοις αὖθις ὁ πατήρ
[1, 8]	κτίσας τοὺς οὐρανοὺς ἐν τοῖς	οὐρανοῖς	κατοικεῖ» καὶ ὁ οὐρανὸς θρόνος
[1, 8]	πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς	οὐρανοῖς»	οὐρανοὶ δὲ τοῦ κτίσαντος τὸν
[1, 5]	Εἰ δὲ εἷς διδάσκαλος ἐν	οὐρανοῖς»	ὥς φησιν ἡ γραφή, ὁμολογουμένως
[1, 7]	ἀγωγή τε ὀρθὴ ἀνάγουσα εἰς	οὐρανόν.	Παιδαγωγία δὲ καλεῖται πολλαχῶς· καὶ
[1, 2]	ἀμφὶ τὸν κόσμον καὶ τὸν	οὐρανὸν	τάς τε ἡλιακὰς περιδινήσεις κύκλους
[1, 5]	δηλῶν ὅσον οὐδέπω ἀπαίροντος εἰς	οὐρανὸν	τοῦ λόγου. Πάλιν οὖν αὐτοὺς
[1, 9]	καὶ διὰ Ἱερεμίου· ἐξέστη ὁ	οὐρανὸς	ἐπὶ τούτῳ καὶ ἔφριξεν ἐπὶ
[1, 8]	τοῖς οὐρανοῖς κατοικεῖ» καὶ ὁ	οὐρανὸς	θρόνος σου» τὸ ἅγιον πνεῦμα
[1, 6]	πάτερ, φησίν, ὁ θεὸς τοῦ	οὐρανοῦ	καὶ τῆς γῆς, ὅτι ἀπέκρυψας
[1, 6]	θεοῦ ἐστιν ὁ ἐκ τοῦ	οὐρανοῦ	καταβαίνων καὶ ζωὴν διδοὺς τῷ
[1, 6]	ὑμῖν τὸν ἄρτον ἐκ τοῦ	οὐρανοῦ	νοῦ, ἀλλ´ ὁ πατήρ μου
[1, 6]	ὑμῖν τὸν ἄρτον ἐκ τοῦ	οὐρανοῦ	τὸν ἀληθινόν· ὁ γὰρ ἄρτος
[1, 8]	σου» καὶ ὁ κτίσας τοὺς	οὐρανοὺς	ἐν τοῖς οὐρανοῖς κατοικεῖ» καὶ
[1, 8]	ὧδέ πως· ὅτι ὄψομαι τοὺς	οὐρανούς,	ἔργα τῶν δακτύλων σου» καὶ
[1, 6]	δὲ διὰ γάλακτος τροφὴ εἰς	οὐρανοὺς	καθηγεῖται, πολίτας οὐρανῶν καὶ συγχορευτὰς
[1, 6]	ἐκεῖνο τὸ ἐν τρίτῳ ἁρπασθὲν	οὐρανῷ;	Ἀλλὰ κἀκεῖνο ἐχεμυθεῖν ἐκελεύετο τότε.
[1, 9]	καὶ πρῶτος οὗτος τὴν ἐξ	οὐρανῶν	ἀγαθὴν κατήγγειλεν δικαιοσύνην, οὐδεὶς ἔγνω
[1, 6]	τοῦ κυρίου, ὁ ἄρτος τῶν	οὐρανῶν,	ἀναπίνει τὸ αἷμα, τοὺς οὐρανίους
[1, 5]	παιδίοις ὁμοιοῖ τὴν βασιλείαν τῶν	οὐρανῶν	ἐν ἀγοραῖς καθημένοις καὶ λέγουσιν·
[1, 6]	τοῖς ἀμέλγουσιν τὸν λόγον τῶν	οὐρανῶν·	ἐντεῦθεν τὸ ζητῆσαι μαστεῦσαι καλεῖται,
[1, 6]	γοῦν βαπτιζομένῳ τῷ κυρίῳ ἀπ´	οὐρανῶν	ἐπήχησε φωνὴ μάρτυς ἠγαπημένου υἱός
[1, 9]	ὑψωμένην, τὴν ὑπερνεφῆ, τὴν ἁπτομένην	οὐρανῶν.	Καὶ ἔσομαι» φησίν, αὐτῶν ποιμὴν
[1, 6]	τροφὴ εἰς οὐρανοὺς καθηγεῖται, πολίτας	οὐρανῶν	καὶ συγχορευτὰς ἀγγέλων ἀναθρεψαμένη. Ἐπειδὴ
[1, 6]	Ἔτι δὲ καὶ ἄρτον αὑτὸν	οὐρανῶν	ὁμολογεῖ ὁ λόγος. Οὐ γὰρ
[1, 5]	εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν	οὐρανῶν»	οὐ τὴν ἀναγέννησιν ἐνταῦθα ἀλληγορῶν,
[1, 5]	ἐστὶν ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν	οὐρανῶν»	Οὐκ ἄρα κατακέχρηται τῇ τῶν
[1, 5]	τοιούτων ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν	οὐρανῶν»	Τί βούλεται τὸ λεχθέν, αὐτὸς
[1, 7]	παιδίον εἰς τὸν λιμένα τῶν	οὐρανῶν·	τὸ μὲν γὰρ πάτριον καλούμενον
[1, 6]	ἀλλὰ ἐκ μαθήσεως παρειληφότες ὃ	οὖς	οὐκ ἤκουσέν ποτε» ἢ μόνον
[1, 5]	δέ ἐστι τοὺς παῖδας ἐπιθεωρῆσαι,	οὓς	αἰνίττεται ἡ γραφή, εἶτα τὸν
[1, 8]	μέρει προτρέπειν ἐπιχειρεῖ τοὺς αὐτούς.	Οὓς	γὰρ ὁ ἔπαινος οὐ προετρέψατο,
[1, 1]	οὓς μὲν εἰς γνῶσιν, πρὸς	οὓς	δὲ εἰς ἴασιν. Καθάπερ οὖν
[1, 7]	πειθήνιος οὐκ ἰᾶται, ἀπειλὴ ἰάσεται,	οὓς	δὲ ἡ ἀπειλὴ οὐκ ἰᾶται,
[1, 7]	οὐκ ἰᾶται, ἡ ῥάβδος ἰάσεται,	οὓς	δὲ ἡ ῥάβδος οὐκ ἰᾶται,
[1, 6]	κέκληται. Οἶδεν οὖν οὓς κέκληκεν,	οὓς	δὲ κέκληκεν, σέσωκεν· κέκληκεν δὲ
[1, 8]	μαρτυρήσει κύριος εὐαγγελίῳ λέγων πάτερ,	οὓς	ἔδωκάς μοι, θέλω ἵνα ὅπου
[1, 6]	τοὺς νεοκατηχήτους καὶ μηδέπω κεκαθαρμένους,	οὓς	ἔτι σαρκικοὺς» εἰκότως λέγει ἐπ´
[1, 8]	ὁ κύριος τοῖς ἀνθρώποις λοιδορεῖται,	οὓς	καὶ ἐξὸν αὐτῷ ἀπολέσαι παρὰ
[1, 6]	τοῦτο ἐκκλησία κέκληται. Οἶδεν οὖν	οὓς	κέκληκεν, οὓς δὲ κέκληκεν, σέσωκεν·
[1, 1]	παραγγελμάτων ἕκαστον λέγεται, ἀλλὰ πρὸς	οὓς	μὲν εἰς γνῶσιν, πρὸς οὓς
[1, 7]	ῥάβδον παιδευτικήν, ἀρχικήν, κατεξουσιαστικήν, ἵν´	οὓς	ὁ λόγος ὁ πειθήνιος οὐκ
[1, 8]	τούτους παρώξυνεν ὁ ψόγος, καὶ	οὓς	ὁ ψόγος οὐκ ἐξεκαλέσατο εἰς
[1, 7]	παρὰ Πέρσαις βασίλειοι καλούμενοι παιδαγωγοί,	οὓς	τέτταρας τὸν ἀριθμὸν ἀριστίνδην ἐκλέγοντες
[1, 7]	Παιδαγωγία δὲ ἡ θεοσέβεια, μάθησις	οὖσα	θεοῦ θεραπείας καὶ παίδευσις εἰς
[1, 6]	τὸ αἷμα, οἷον ὑγρά τις	οὖσα	σάρξ, τοῦ δὲ αἵματος νοστιμώτερον
[1, 7]	μόνον, ἡ δὲ ἀλήθεια» χάρις	οὖσα	τοῦ πατρός, ἔργον ἐστὶ τοῦ
[1, 13]	ἐντολαὶ κυριακαί, αἳ δὴ δόξαι	οὖσαι	θεϊκαὶ ὑποθῆκαι πνευματικαὶ ἡμῖν αὐτοῖς
[1, 13]	δὲ ταῖς ὑποθήκαις αἱ αὐταὶ	οὖσαι	τὴν ἀλήθειαν ἔχουσαι σκοπόν, ἐπὶ
[1, 10]	ἐπιστύφειν τὴν ἀνθρωπότητα οἰκονομίαν, ἀγαθὴν	οὖσαν	καὶ σωτήριον, ἀναγκαίως ὑπὸ τοῦ
[1, 10]	καὶ πρὸς γυναῖκα ἐν ἀφέδρῳ	οὖσαν	οὐκ ἐγγιεῖ, καὶ ἄνθρωπον οὐ
[1, 6]	δὲ ἐνδεῖ τῇ πίστει τελείᾳ	οὔσῃ	ἐξ ἑαυτῆς καὶ πεπληρωμένῃ. Εἰ
[1, 6]	τὰς τροφὰς ἄμφω μία διακονεῖται	οὐσία.	Ἀλλὰ καὶ τοῖς ὑποτιτθίοις παιδίοις
[1, 6]	γὰρ ἡ τοῦ γάλακτος ζωοτρόφος	οὐσία,	φιλοστόργοις πηγάζουσα μαστοῖς· ὡς νοεῖσθαι
[1, 6]	βρῶμα ὑπολαμβάνοντας, ταὐτὸν δὲ τῇ	οὐσίᾳ·	ὡσαύτως γὰρ καὶ ὁ λόγος
[1, 6]	μεταβολὴν κατὰ ποιότητα, οὐ κατ´	οὐσίαν.	Ἀμέλει γοῦν οὐ τροφιμώτερον ἄλλο
[1, 6]	ἐν ἀνθρώπῳ, ὃ δή τινες	οὐσίαν	εἰπεῖν ψυχῆς τετολμήκασιν· τοῦτο δὴ
[1, 6]	ἡ πυτία συνίστησι τὸ γάλα,	οὐσίαν	ἐργάζεται μορφώσεως· εὐθαλεῖ γὰρ ἡ
[1, 6]	εἶναι τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος τὴν	οὐσίαν.	Καὶ δὴ καὶ τὸ κατὰ
[1, 6]	πλὴν ἀλλὰ αἷμα ἔχει τὴν	οὐσίαν.	Τούτῳ τῷ τρόπῳ καὶ οἱ
[1, 6]	ἀφρὸν εἶναι τοῦ αἵματος κατ´	οὐσίαν	ὑποτίθενται, ὃ δὴ τῇ ἐμφύτῳ
[1, 6]	κυούσαις κατὰ μεταβολήν, οὐ κατ´	οὐσίαν	χωρεῖν, ὥσπερ ἀμέλει καὶ αἱ
[1, 6]	τῆς ὑποκειμένης ἀκεραίου τοῦ αἵματος	οὐσίας,	ἐκκυμαινόμενον λευκαίνεται καὶ τῇ τοιαύτῃ
[1, 6]	τῶν νομῶν εὐχύλων τὸ τηνικάδε	οὐσῶν	καὶ ἐνίκμων, αἵματος πίμπλαται πρότερον,
[1, 4]	Ἄνευ δὲ ποιμένος οὔτε πρόβατα	οὔτε	ἄλλο οὐδέν πω βιωτέον, οὐδὲ
[1, 10]	πράγματ´ οὐκ ἔχον οὔτε αὐτὸ	οὔτε	ἄλλῳ τῳ παρεχόμενον, τὴν φιλανθρωπίαν
[1, 10]	μακάριον, ὡς πράγματ´ οὐκ ἔχον	οὔτε	αὐτὸ οὔτε ἄλλῳ τῳ παρεχόμενον,
[1, 6]	οὔτε Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος	οὔτε	ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ
[1, 6]	Χριστὸν ἐνεδύσασθε. Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος	οὔτε	Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὔτε
[1, 4]	αἰῶνας, ἀμήν. Ἄνευ δὲ ποιμένος	οὔτε	πρόβατα οὔτε ἄλλο οὐδέν πω
[1, 5]	ἄλλα τούτοις οἰκείως ἐπήγαγεν. Καὶ	οὔτί	γε μόνον τὸ εὐαγγέλιον ταύτῃ
[1, 6]	γάλα τῆς ἀγάπης χορηγεῖ, καὶ	οὗτοι	ὡς ἀληθῶς μακάριοι μόνοι, ὅσοι
[1, 9]	τὰ ἔθνη, ὁ δὲ λαὸς	οὗτος	ἀπερίτμητος καρδίᾳ. Ὅτι λαὸς ἀπειθής
[1, 10]	ἤπιον τοῦ λόγου· δίκαιος γὰρ	οὗτος	ἀποδέδεικται καὶ τὰς ἰδίας παρατίθεται
[1, 5]	ἡμᾶς παιδαγωγοῦσα τοὺς νηπίους αὐτοῦ;	Οὗτος	εἰς ἡμᾶς ἐξεπέτασε τὰς χεῖρας
[1, 9]	καὶ πονηρὰ ἐποίησεν ὁ λαὸς	οὗτος·	ἐμὲ ἐγκατέλιπον, πηγὴν ὕδατος ζῶντος,
[1, 2]	κακίας, τὸν λογισμόν, ἐνθρονίζεται δὲ	οὗτος	ἐν ἐγκεφάλῳ, ἐπὶ τὴν μετάνοιαν
[1, 10]	πεφύλακται τοῦ ποιῆσαι αὐτά· δίκαιος	οὗτός	ἐστι, ζωῇ ζήσεται, λέγει κύριος.
[1, 11]	τὰ παιδία, διαρρήδην παραγγείλας ἡμῖν·	οὗτός	ἐστί μου ὁ υἱὸς ὁ
[1, 8]	τὸ ὄνομά σου καὶ γνωρίσω»	Οὗτός	ἐστιν ὁ ἀποδιδοὺς ἁμαρτίας πατέρων
[1, 7]	εἶδεν τὸν θεὸν τὸν κύριον.	Οὗτός	ἐστιν ὁ θεός, ὁ λόγος,
[1, 2]	σὺν καὶ τῷ σχήματι θεός·	οὗτος	ἡμῖν εἰκὼν ἡ ἀκηλίδωτος, τούτῳ
[1, 7]	ἄνθρωπος» ὁ παιδαγωγός, μέχρι πρωί.	Οὗτος	ἦν ὁ ἄνθρωπος ὁ ἄγων
[1, 7]	διδάσκων τὸν ἀνταγωνιστήν. Αὐτὸς γοῦν	οὗτος	καὶ τὸν Μωσέα διδάσκει παιδαγωγεῖν·
[1, 5]	πλὴν ἀλλὰ πῶλος ὄνος καὶ	οὗτος.	Καὶ τὸν πῶλον» φησί, προσέδησεν
[1, 9]	καὶ διεστραμμένη, ταῦτα κυρίῳ ἀνταποδίδοτε;	Οὗτος	λαὸς μωρὸς καὶ οὐχὶ σοφός.
[1, 8]	σῴζοντα αὐτούς» Ὁ δὲ αὐτὸς	οὗτος	λόγος δίκην ἐπιτιθεὶς κριτής ἐστιν,
[1, 1]	εἷς ὢν πᾶς ὁ αὐτὸς	οὗτος	λόγος, τῆς συντρόφου καὶ κοσμικῆς
[1, 5]	ταπεινώσῃ ὡς τὸ παιδίον τοῦτο,	οὗτος	μείζων ἐστὶν ἐν τῇ βασιλείᾳ
[1, 8]	μετ´ αὐτοῦ» κύριος γὰρ ἀμφοῖν	οὗτος	μόνος· δυνάστης ἐξιλασμῶν, ἐκχέων ὀργήν·
[1, 5]	τὸ νήπιον· νηπύτιος μὲν γὰρ	οὗτος,	νήπιος δὲ ὁ νεήπιος, ὡς
[1, 1]	προτρεπτικὸς ὄνομα αὐτῷ ἦν— ἰδίως	οὗτος	ὁ παρορμητικὸς ἐκ μέρους τὸ
[1, 9]	καὶ οὐχὶ σοφός. Οὐκ αὐτὸς	οὗτος	ὁ πατὴρ ἐκτήσατό σε; Καὶ
[1, 8]	τῶν ἁμαρτιῶν. Διὰ τοῦτο μόνος	οὗτος	οἷός τε ἀφιέναι τὰ πλημμελήματα,
[1, 1]	Κεκλήσθω δ´ ἡμῖν ἑνὶ προσφυῶς	οὗτος	ὀνόματι παιδαγωγός, προακτικός, οὐ μεθοδικὸς
[1, 7]	Ἰησοῦς τίκτεται. Ὁ γὰρ αὐτὸς	οὗτος	παιδαγωγὸς τότε μὲν φοβηθήσῃ κύριον
[1, 12]	δύνασθαι. Καί μοι δοκεῖ αὐτὸς	οὗτος	πλάσαι μὲν τὸν ἄνθρωπον ἐκ
[1, 9]	καταπέμποντος τὸν αὑτοῦ· καὶ πρῶτος	οὗτος	τὴν ἐξ οὐρανῶν ἀγαθὴν κατήγγειλεν
[1, 9]	λαοῦ, ὁπηνίκα λέγει· ὁ λαὸς	οὗτος	τοῖς χείλεσιν αὐτῶν τιμῶσί με,
[1, 7]	καὶ ἔξω; Οὐχὶ ὁ παιδαγωγός;	Οὗτος	ὤφθη τῷ Ἀβραὰμ καὶ εἶπεν
[1, 6]	λόγῳ πνευματικὴν ὑμῖν ἐνστάζων τροφήν.	Οὕτω	γοῦν τελεία τροφὴ τὸ γάλα
[1, 8]	τὸ προτρεπτικὸν καὶ παρακλητικὸν εἶδος,	οὕτω	καὶ τῷ ἐγκωμιαστικῷ τὸ λοιδορητικὸν
[1, 6]	τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν.	Οὕτω	τὸ πιστεῦσαι μόνον καὶ ἀναγεννηθῆναι
[1, 6]	τοὺς νεογνοὺς ἐκτρέφουσιν, κἀγὼ δὲ	οὕτω	τῷ Χριστοῦ γάλακτι λόγῳ πνευματικὴν
[1, 10]	οὕτως» φησίν οἱ ἀσεβεῖς, οὐχ	οὕτως,	ἀλλ´ ἢ ὡς ὁ χνοῦς,
[1, 6]	καὶ τῷ πόρῳ ἡ ἀπορία,	οὕτως	ἀνάγκη τῷ φωτισμῷ ἐξαφανίζεσθαι τὸ
[1, 5]	τῇ ἡμέρᾳ ἡ κακία αὐτῆς»	Οὕτως	ἀποθεμένους τὰς τοῦ βίου φροντίδας
[1, 8]	γὰρ μὴ κλαδευομένη ἡ ἄμπελος,	οὕτως	δὲ καὶ ὁ ἄνθρωπος· καθαίρει
[1, 6]	γαλακτοφάγους» καλῶν. Ἔξεστι δὲ καὶ	οὕτως	ἐκλαμβάνειν τὴν γραφήν· κἀγὼ δέ,
[1, 13]	κατὰ τὸν ὀρθὸν γίνεται λόγον,	οὕτως	ἔμπαλιν τὸ ἁμάρτημα παρὰ τὸν
[1, 6]	μετὰ τὴν κληρονομίαν; Χάριεν τοίνυν	οὕτως	ἐξηγήσασθαι τὸ ὅτε ἤμην νήπιος»
[1, 6]	τῷ κελεῦσαι αὐτὸν πάντα γίνεται,	οὕτως	ἕπεται τῷ χαρίσασθαι μόνον βουληθῆναι
[1, 5]	νοσσία ὑπὸ τὰς πτέρυγας αὐτῆς»	οὕτως	ἐσμὲν νεοττοὶ κυρίου, θαυμαστῶς πάνυ
[1, 12]	δὲ ῥητόρων, παλαιστῶν δὲ ἄλλη,	οὕτως	ἐστὶν γενναία διάθεσις φιλοκάλῳ προαιρέσει
[1, 6]	νηπίοις· ναί, ὁ πατήρ, ὅτι	οὕτως	εὐδοκία ἐγένετο ἔμπροσθέν σου. Διὰ
[1, 6]	τοῦ πνεύματος τῇ καθόδῳ ἁγιάζεται;	οὕτως	ἔχει. Τὸ δὲ αὐτὸ συμβαίνει
[1, 5]	ὡς εἴ τινα μήτηρ παρακαλέσει,	οὕτως	κἀγὼ ὑμᾶς παρακαλέσω. Ἡ μήτηρ
[1, 10]	προφητεύων εἴρηκεν Δαβὶδ καθὼς ἠκούσαμεν,	οὕτως	καὶ εἴδομεν» Ἐκ δὲ τῶν
[1, 6]	ἁρπάζει, τὸ δὲ ὑδατῶδες ἀπολείπει,	οὕτως	καὶ ἡ σὰρξ τοῦ κυρίου,
[1, 6]	Καθάπερ δὲ ἡ ἀναγέννησις, ἀναλόγως	οὕτως	καὶ ἡ τροφὴ γέγονεν τῷ
[1, 9]	δὲ νοσοῦντες ἐπιδέονται τῆς τέχνης,	οὕτως	καὶ ἡμεῖς οἱ ἐν τῷ
[1, 6]	ἄχρι τῆς προθεσμίας τοῦ πατρός.	Οὕτως	καὶ ἡμεῖς, ὅτε ἦμεν νήπιοι,
[1, 8]	κατὰ τὸ πολὺ ἔλεος αὐτοῦ,	οὕτως	καὶ ὁ ἔλεγχος αὐτοῦ» ἐλέους
[1, 9]	γὰρ τὸ πολὺ ἔλεος αὐτοῦ,	οὕτως	καὶ ὁ ἔλεγχος αὐτοῦ. Καλὸν
[1, 7]	σκάφος σῴζειν προαιρούμενος τοὺς ἐμπλέοντας,	οὕτως	καὶ ὁ παιδαγωγὸς ἄγει τοὺς
[1, 6]	καταβιβάζοντες ἐλευθέραν ἀπολείπουσι τὴν κόρην,	οὕτως	καὶ οἱ βαπτιζόμενοι, τὰς ἐπισκοτούσας
[1, 6]	ἐστὶ καὶ τοῦτο κόσμος ὀνομάζεται,	οὕτως	καὶ τὸ βούλημα αὐτοῦ ἀνθρώπων
[1, 5]	ἐλάφου νεβρὸν καὶ ἀνθρώπου παιδίον,	οὕτως	καὶ τῶν ὅλων ὁ πατὴρ
[1, 2]	τάδε ἠπείλησεν, καὶ διὰ τοῦτο	οὕτως	λέγει κύριος» καὶ ἀνθ´ ὧν
[1, 9]	δὲ ἐμοῖς ἐλέγχοις οὐ προσείχετε.	Οὕτως	ὁ κυριακὸς ἔλεγχος ὠφελιμώτατος. Περὶ
[1, 9]	δεσμεύων» ὁρμάς. Συνελόντι γοῦν εἰπεῖν,	οὕτως	ὁ κύριος πρὸς ἡμᾶς, ὡς
[1, 7]	ἔσθ´ ὅτε ὅλαις ἀνθίσταται καταιγίσιν,	οὕτως	ὁ παιδαγωγὸς οὐχὶ τοῖς ἐν
[1, 9]	ὁ ὕψιστος λυτρωτὴς αὐτῶν ἐστιν.	Οὕτως	οἶδεν ἐπιστρέφοντας αὐτοὺς διὰ τὸν
[1, 9]	ἀλλὰ ἔλεγχός ἐστι τοῦ πυρετοῦ,	οὕτως	οὐδὲ ὁ ἐλέγχων δύσνους τῷ
[1, 6]	εἰς φθορὰν τὰς σαρκικὰς ἐπιθυμίας.	Οὕτως	πολλαχῶς ἀλληγορεῖται ὁ λόγος, καὶ
[1, 5]	πάντες κεκλήσονται μαθηταί. Ἔχει γὰρ	οὕτως	τὸ ἀληθές, τὸ μὲν τέλειον
[1, 10]	ἐνδεικνύμενος ζυγοῦ {ἀλλ´ ἢ} οὐχ	οὕτως»	φησίν οἱ ἀσεβεῖς, οὐχ οὕτως,
[1, 6]	καὶ ἐκτελέσαι μόνον ἐχρῆν αὐτό.	Οὕτως	Χριστῷ μὲν ἡ τροφὴ τῆς
[1, 10]	ἐνεχυρασμὸν ὀφείλοντος ἀποδώσει καὶ ἅρπαγμα	οὐχ	ἁρπάσει, τὸν ἄρτον αὐτοῦ τῷ
[1, 6]	λέγει, κατήργηκα τὰ τοῦ νηπίου.	Οὐχ	ἡλικίας μέγεθος ἀτελές, ἀλλ´ οὐδὲ
[1, 12]	ἀγάπη, ἀφελεῖς καὶ ἀπράγμονες ἀδελφαί,	οὐχ	ὅπλων δέονται, οὐ παρασκευῆς ἀσώτου·
[1, 6]	ὁμολογοῦντος τοῦ Παύλου περὶ ἑαυτοῦ·	οὐχ	ὅτι ἤδη ἔλαβον ἢ ἤδη
[1, 10]	οὐχ οὕτως» φησίν οἱ ἀσεβεῖς,	οὐχ	οὕτως, ἀλλ´ ἢ ὡς ὁ
[1, 10]	δικαιοσύνης ἐνδεικνύμενος ζυγοῦ {ἀλλ´ ἢ}	οὐχ	οὕτως» φησίν οἱ ἀσεβεῖς, οὐχ
[1, 9]	σωτήριον· ἀγαθὴ γὰρ ἦν. Ἀλλ´	οὐχ	ὑπακούεις τῷ θεῷ· σεαυτὸν αἰτιῶ
[1, 9]	καὶ ἀρρεπής. Ἐπειδὴ ἐκάλουν καὶ	οὐχ	ὑπηκούετε, λέγει κύριος, ἀλλὰ ἀκύρους
[1, 8]	Καὶ τὴν κόλασιν ὁ θεὸς	οὐχ	ὑπὸ ὀργῆς ἐπιφέρει, ἀλλὰ τὸ
[1, 6]	νόμον ἀγωγὴν αἰνίττεται, καθ´ ἣν	οὐχ	ὡς ἁπλοῦς ἤδη, ἀλλ´ ὡς
[1, 6]	βίου, ἔχεται δὲ τοῦ κρείττονος,	οὐχ	ὡς ἐν γνώσει τέλειος, ἀλλ´
[1, 9]	σοι, ἀπηναισχύντησας πρὸς πάντας. Καὶ	οὐχ	ὡς οἶκον ἐκάλεσάς με καὶ
[1, 8]	κήδεται αὐτοῦ, οὐδὲ κήδεται μέν,	οὐχὶ	δὲ καὶ ἐπιμελεῖται αὐτοῦ. Κρεῖττον
[1, 8]	ὠφελεῖ μέν τι τὸν ἄνθρωπον,	οὐχὶ	δὲ καὶ κήδεται αὐτοῦ, οὐδὲ
[1, 3]	φιλητὸν μέν τί ἐστί τινι,	οὐχὶ	δὲ καὶ φιλεῖται ὑπ´ αὐτοῦ;
[1, 8]	οἷα πείσονται, εἰ παραμενοῦσιν ἁμαρτωλοί,	οὐχὶ	δὲ ὥσπερ ὄφις ἐμφὺς ἔδακεν
[1, 13]	ἀπείθεια ἁμαρτίας ἐστὶ γεννητική, πῶς	οὐχὶ	ἐξ ἀνάγκης ἡ τοῦ λόγου
[1, 6]	τὰ δὲ πρόβατα ἡμεῖς, μὴ	οὐχὶ	καὶ γάλα τῆς ποίμνης τὸν
[1, 6]	αἷμα τοῦ κυρίου· ἦ γὰρ	οὐχὶ	καὶ οἶνος ἀλληγορεῖται; Ὁ πλύνων»
[1, 6]	Τίς οὖν ἡ ἀποκλήρωσις μὴ	οὐχὶ	καὶ τὸ αἷμα ἐπὶ τὸ
[1, 8]	κόσμον εἰσίν· ἀναντίρρητον ἄρα μὴ	οὐχὶ	καὶ υἱὸν εἶναι τὸν κύριον
[1, 6]	ἄν ποτε προήσεται φωνήν, μὴ	οὐχὶ	ὁ λόγος νοούμενος τὸ αἷμα·
[1, 7]	ἄγειν εἴσω τε καὶ ἔξω;	Οὐχὶ	ὁ παιδαγωγός; Οὗτος ὤφθη τῷ
[1, 3]	καθοδηγοῦ δεόμεθα. Ὁδηγὸς δὲ ἄριστος	οὐχὶ	ὁ τυφλός, καθά φησιν ἡ
[1, 6]	ἐν ὑμῖν ζῆλος καὶ ἔρις,	οὐχὶ	σαρκικοί ἐστε καὶ κατὰ ἄνθρωπον
[1, 9]	ἀνταποδίδοτε; Οὗτος λαὸς μωρὸς καὶ	οὐχὶ	σοφός. Οὐκ αὐτὸς οὗτος ὁ
[1, 7]	ἀνθίσταται καταιγίσιν, οὕτως ὁ παιδαγωγὸς	οὐχὶ	τοῖς ἐν τῷ κόσμῳ τῷδε
[1, 5]	αὐτὸν μόνον τὸν πατέρα σκιρτητικούς,	οὐχὶ	τοὺς ἐπὶ ταῖς τῶν πλησίον
[1, 7]	ὁ νόμος διὰ Μωσέως ἐδόθη»	οὐχὶ	ὑπὸ Μωσέως, ἀλλὰ ὑπὸ μὲν
[1, 9]	τοῦ πυροῦ τὸ ἄχυρον τὸ	ὀφειλόμενον	τῷ πυρί. Ἐξὸν δέ, εἰ
[1, 10]	ἄνθρωπον οὐ καταδυναστεύσει, καὶ ἐνεχυρασμὸν	ὀφείλοντος	ἀποδώσει καὶ ἅρπαγμα οὐχ ἁρπάσει,
[1, 9]	κἀν τῷ εὐαγγελίῳ διὰ Ἰωάννου	ὄφεις»	φησὶν γεννήματα ἐχιδνῶν» Ἔγκλησις δέ
[1, 5]	ὡς τὸ πρόσθεν ἐπὶ γῆς	ὄφεων	δίκην, ὅλῳ τῷ σώματι περὶ
[1, 6]	μετὰ τὴν ἐνθένδε ἀπαλλαγήν, ἣν	ὀφθαλμὸς	οὐκ εἶδεν οὐδὲ ἐπὶ νοῦν
[1, 7]	αὐτὸν καὶ διεφύλαξεν ὡς κόρην	ὀφθαλμοῦ.	Ὡς ἀετὸς σκεπάσαι νοσσιὰν αὐτοῦ
[1, 10]	τῶν ὀρέων φάγεται, καὶ τοὺς	ὀφθαλμοὺς	αὐτοῦ οὐκ ἔθετο ἐπὶ τὰ
[1, 6]	καθάπερ οἱ τὸ ὑπόχυμα τῶν	ὀφθαλμῶν	κατάγειν πειρώμενοι οὐ τὸ φῶς
[1, 8]	παραμενοῦσιν ἁμαρτωλοί, οὐχὶ δὲ ὥσπερ	ὄφις	ἐμφὺς ἔδακεν εὐθέως. Ἀγαθὸς ἄρα
[1, 13]	ἡ σοφία λέγει· ἵππος εἰς	ὀχείαν	ὁ φιλήδονος καὶ ὁ μοιχός»
[1, 9]	τὸ χωλὸν καταδήσω καὶ τὸ	ὀχλούμενον	ἰάσομαι καὶ τὸ πλανώμενον ἐπιστρέψω
[1, 6]	ἔχουσιν, τὸ δὲ ἐμπόδιον ταῖς	ὄψεσι	καταβιβάζοντες ἐλευθέραν ἀπολείπουσι τὴν κόρην,
[1, 4]	τροφὴ κοινή, γάμος συζύγιος, ἀναπνοή,	ὄψις,	ἀκοή, γνῶσις, ἐλπίς, ὑπακοή, ἀγάπη,
[1, 9]	ἑκόντας ἁμαρτάνοντας. Καὶ ἡ σύνεσις	ὄψις	ἐστὶ ψυχῆς. Διὸ καὶ ὁ
[1, 9]	θεῖος παιδαγωγὸς διὰ Ἱερεμίου λέγων·	ὄψις	πόρνης ἐγένετό σοι, ἀπηναισχύντησας πρὸς
[1, 8]	θεὸν συλλογιζόμεθα ὧδέ πως· ὅτι	ὄψομαι	τοὺς οὐρανούς, ἔργα τῶν δακτύλων
[1, 6]	πρόσωπον πρὸς πρόσωπον τὴν ἐπαγγελίαν	ὀψόμεθα.	Πῶς δέ, εἰ ἐκείνη ὄντως
[1, 5]	ἐνεφώνησέν {τε} παιδία, μή τι	ὄψον	ἔχετε; τοὺς ἤδη ἐν ἕξει