Livre, Chap.
[1, 5]	τῇ ἐκκλησίᾳ· ᾗ ὑπομονὴ ὄνομα	πάγιον	τέθειται, ἤτοι ἐπεὶ μόνη αὕτη
[1, 11]	ὡς ἐνῆν ἡμῖν ὑποδέδεικται. Διόπερ	παγκάλως	αὐτὸς αὑτὸν ἐξηγούμενος κόκκῳ νάπυος»
[1, 2]	ἀναμαχέσασθαι σωτήριον. Καί μοι δοκεῖ	παγκάλως	διὰ Μωσέως φάσκειν ὁ παιδαγωγός
[1, 6]	πληρῶσαι τὸ ἐπάγγελμα τὸ ἀνθρώπινον.	Παγκάλως.	Φημὶ γάρ· ἅμα τοίνυν τῷ
[1, 7]	ἀπειλῆς τοῦ μὴ τὰ ὅμοια	παθεῖν	ἀποσχώμεθα τῶν ἴσων πλημμελημάτων. Τί
[1, 2]	νεκρός, οἷος ἦν πρὶν ἢ	παθεῖν,	μελετήσας τὴν ἀνάστασιν. Ναὶ μὴν
[1, 6]	καταργήσωμεν τῆς σαρκὸς ἡμῶν τὰ	πάθη.	Ἀλλ´ οὐ ταύτῃ νοεῖν ἐθέλεις,
[1, 1]	δεῖ, ἵν´ ἡμῶν ἰάσηται τὰ	πάθη,	εἶτα δὲ εἰς διδασκάλου ὃς
[1, 6]	φιλανθρωπίᾳ ἰᾶταί τε ἅμα τὰ	πάθη	καὶ ἀνακαθαίρει τὰς ἁμαρτίας· καὶ
[1, 8]	χρὴ καλεῖν, φιλάνθρωπόν ἐστιν εἰς	πάθη	καταβαίνοντος τοῦ θεοῦ διὰ τὸν
[1, 1]	ἐπιστατεῖ ὁ ὑποθετικός, τὰ δὲ	πάθη	ὁ παραμυθητικὸς ἰᾶται, εἷς ὢν
[1, 13]	ἁμάρτημά ἐστιν. Αὐτίκα γοῦν τὰ	πάθη	τὰ γενικώτατα ὧδέ πως ὁρίζεσθαι
[1, 8]	ὁ ἔλεγχος, ἀπόστασις δὲ τὰ	πάθη	τῆς ἀληθείας, ἃ χρὴ διελέγχειν
[1, 6]	κοινωνία ἡ πνευματικὴ πρὸς τὸν	παθητὸν	ἄνθρωπον, τὰς σαρκικὰς ἐπιθυμίας ἐξορροῦσα,
[1, 6]	ἡ μῖξις, καθάπερ ἀνακιρναμένου τοῦ	πάθους	εἰς ἀφθαρσίαν· ἐξορροῦται γὰρ ὑπὸ
[1, 6]	αἷμα καὶ γάλα τοῦ κυρίου	πάθους	καὶ διδασκαλίας σύμβολον. Ἐφεῖται τοιγαροῦν
[1, 5]	{ὁ Ἰσαὰκ} τὰ πρωτεῖα τοῦ	πάθους	παραχωρῶν τῷ λόγῳ, ἀλλὰ καὶ
[1, 6]	καὶ τὴν συμπλήρωσιν τοῦ ἰδίου	πάθους	ποτήριον» κέκληκεν καταχρηστικῶς, ὅτι ἐκπιεῖν
[1, 10]	καὶ περὶ τοῦ κυριακοῦ προφητεύεται	πάθους·	ὑποτίθεται δὲ καὶ δι´ Ἰεζεκιὴλ
[1, 2]	νόσους ἀκέεται, σοφίη δὲ ψυχὴν	παθῶν	ἀφαιρεῖται» ὁ δὲ ἀγαθὸς παιδαγωγός,
[1, 2]	ἀπόλυτος εἰς τὸ παντελὲς ἀνθρωπίνων	παθῶν,	διὰ τοῦτο γὰρ καὶ μόνος
[1, 12]	βλάβην καὶ τὰς αἰτίας τῶν	παθῶν	διηγούμενος καὶ τὰς ῥίζας τῶν
[1, 1]	τῆς εἰκόνος. Ἴασις οὖν τῶν	παθῶν	ἐνθένδε ἕπεται, κατὰ τὰς παραμυθίας
[1, 5]	τὴν κηδείαν ὁ Ἰησοῦς μὴ	παθών,	καθάπερ ἱερουργίας ἀφειμένος ὁ Ἰσαάκ.
[1, 2]	οὐδὲν τοσοῦτον ὡς ἡ τῶν	παθῶν	καὶ νοσημάτων ἀπαλλαγὴ πρῶτον, ἔπειτα
[1, 8]	ὀνειδισμὸς τὰ τετυλωμένα ἀναλύων τῶν	παθῶν	καὶ τὰ ῥυπαρὰ τοῦ βίου,
[1, 2]	τῶν παρὰ φύσιν τῆς ψυχῆς	παθῶν.	Κυρίως μὲν γὰρ ἡ τῶν
[1, 8]	εἰς καταστολὴν τῶν τῆς ψυχῆς	παθῶν	νουθετῶν, ἐπὶ τὴν ἱερὰν τῆς
[1, 8]	οἱονεὶ χειρουργία τῶν τῆς ψυχῆς	παθῶν	ὁ ἔλεγχος, ἀπόστασις δὲ τὰ
[1, 1]	τὸν ἄνθρωπον ὄντων, ἠθῶν, πράξεων,	παθῶν,	ὁ προτρεπτικὸς εἴληχεν τὰ ἤθη
[1, 8]	τάξιν. Θεραπεύεται δὲ πολλὰ τῶν	παθῶν	τιμωρίᾳ καὶ προστάξει αὐστηροτέρων παραγγελμάτων
[1, 1]	προτετραμμένον, κεφάλαιον τῶν ἐν ἡμῖν	παθῶν	ὑπισχνούμενος τὴν ἴασιν. Κεκλήσθω δ´
[1, 9]	καὶ περὶ τὰς ἄλλας τῶν	παθῶν	φλεγμονὰς τοῦ σωτῆρος ἐπιδεόμεθα· ὃ
[1, 5]	Ἐγὼ καὶ τὸν Ἰσαὰκ εἰς	παῖδα	ἀναφέρω· γέλως ἑρμηνεύεται ὁ Ἰσαάκ.
[1, 5]	παρθένον ἀταλὴν νύμφην καὶ τὸν	παῖδα	ἀταλάφρονα κεκλῆσθαι ἔθος, ἀταλοὶ δὲ
[1, 7]	μου» Τοῦτον δὲ παιδαγωγικώτατα ὑποκατασκευάζει	παῖδα	πιστόν, καὶ γίνου» φήσας ἄμεμπτος·
[1, 9]	πλήρωσον νομῆς, τῆς δικαιοσύνης· ναί,	παιδαγωγέ,	ποίμανον ἡμᾶς εἰς τὸ ἅγιόν
[1, 7]	οὗτος καὶ τὸν Μωσέα διδάσκει	παιδαγωγεῖν·	λέγει γὰρ ὁ κύριος· εἴ
[1, 7]	γὰρ ὑπὸ κυρίου παιδευθῆναι καὶ	παιδαγωγηθῆναι	θανάτου ἐστὶν ἀπαλλαγή. Καὶ διὰ
[1, 9]	ἐστι ψόγος ἀδικούντων. Τούτῳ τῷ	παιδαγωγήματι	διὰ Δαβὶδ κέχρηται, λαός, ὃν
[1, 12]	ὑποτυπώσασθαι καὶ τὸν ἐν Χριστῷ	παιδαγωγῆσαι	ἄνθρωπον. Ἔστι δὲ ὁ χαρακτηρισμὸς
[1, 12]	δὲ ὕδατι, αὐξῆσαι δὲ πνεύματι,	παιδαγωγῆσαι	δὲ ῥήματι, εἰς υἱοθεσίαν καὶ
[1, 7]	ἐγὼ δὲ παιδευτὴς ὑμῶν εἰμι»	Παιδαγωγία	δὲ ἡ θεοσέβεια, μάθησις οὖσα
[1, 7]	τε ὀρθὴ ἀνάγουσα εἰς οὐρανόν.	Παιδαγωγία	δὲ καλεῖται πολλαχῶς· καὶ γὰρ
[1, 7]	δὲ ἡ κατὰ τὸν θεὸν	παιδαγωγία	κατευθυσμὸς ἀληθείας εἰς ἐποπτείαν θεοῦ
[1, 11]	ὁ Μωσῆς· ὁ γὰρ νόμος	παιδαγωγία	παίδων ἐστὶ δυσηνίων. Χορτασθέντες γοῦν»
[1, 5]	θεῷ. Ὅτι μὲν οὖν ἡ	παιδαγωγία	παίδων ἐστὶν ἀγωγή, σαφὲς ἐκ
[1, 8]	δὲ ἡ σοφία περὶ τὴν	παιδαγωγίαν	αὐτοῦ, καὶ ὁ τρόπος τῆς
[1, 5]	τιμήσαντες παιδείαν καὶ παιδαγωγίαν κεκλήκαμεν.	Παιδαγωγίαν	δὲ ὁμολογοῦμεν εἶναι ἀγωγὴν ἀγαθὴν
[1, 13]	ἔστιν ἀναγκαῖα τὰ καθήκοντα εἰς	παιδαγωγίαν	θεϊκήν, ὡς ὑπὸ θεοῦ παρηγγελμένα
[1, 5]	παιδικῇ προσηγορίᾳ τιμήσαντες παιδείαν καὶ	παιδαγωγίαν	κεκλήκαμεν. Παιδαγωγίαν δὲ ὁμολογοῦμεν εἶναι
[1, 7]	καὶ τὸ ὄνομα καὶ τὴν	παιδαγωγίαν	προθεσπίζει καὶ τῷ λαῷ παρατίθεται
[1, 9]	τούτου ἀπέσχηται τοῦ τρόπου τῆς	παιδαγωγίας,	ἀλλὰ διὰ Ἱερεμίου φησίν· ἕως
[1, 10]	ἐπιπληκτικὸν καὶ ψεκτικὸν εἶδος τῆς	παιδαγωγίας	ἁρμόδιον εἶναι τοῖς ἀνθρώποις, ἐπεὶ
[1, 7]	ὁ παιδαγωγός, καὶ περὶ τῆς	παιδαγωγίας	αὐτοῦ. Ἐπεὶ τοίνυν ἀπεδείξαμεν παῖδας
[1, 9]	Κέχρηται τῷ τρόπῳ τούτῳ τῆς	παιδαγωγίας	διὰ Ἡσαΐου λέγων· ἄκουε, οὐρανέ,
[1, 9]	ὡς ἀναγκαίῳ τῷ τρόπῳ τῆς	παιδαγωγίας	διὰ τὸ ἔκλυτον τῆς τῶν
[1, 7]	εἶπά σοι. Ἐνταῦθα διδάσκαλός ἐστι	παιδαγωγίας·	καὶ γὰρ ἦν ὡς ἀληθῶς
[1, 9]	τὸν τρόπον αὐτοῦ τῆς φιλανθρώπου	παιδαγωγίας	μετὰ μαρτυρίας προφητικῆς. Νουθέτησις μὲν
[1, 10]	δὲ καὶ ἄλλο εἶδος αὐτοῦ	παιδαγωγίας,	ὁ μακαρισμός· καὶ μακάριος ἐκεῖνος»
[1, 12]	προαιρέσει κατάλληλος ἐκ τῆς Χριστοῦ	παιδαγωγίας	περιγινομένη, καὶ τὰ τῆς ἐνεργείας
[1, 9]	ᾧ τίς ὁ τρόπος τῆς	παιδαγωγίας	τοῦ λόγου. Παντὶ τοίνυν σθένει
[1, 9]	τὸ παρασιωπώμενον τὸ φιλότεκνον τῆς	παιδαγωγίας·	υἱέ μου, μὴ ὀλιγώρει παιδείας
[1, 11]	τρόπος τῆς φιλανθρωπίας αὐτοῦ καὶ	παιδαγωγίας	ὡς ἐνῆν ἡμῖν ὑποδέδεικται. Διόπερ
[1, 7]	ἄλλου προφήτου λέγει. Ἡ δὲ	παιδαγωγικὴ	αὕτη ἡ ῥάβδος σου καὶ
[1, 7]	εὐαρέστει ἐνώπιόν μου» Τοῦτον δὲ	παιδαγωγικώτατα	ὑποκατασκευάζει παῖδα πιστόν, καὶ γίνου»
[1, 7]	οἱ παρὰ Πέρσαις βασίλειοι καλούμενοι	παιδαγωγοί,	οὓς τέτταρας τὸν ἀριθμὸν ἀριστίνδην
[1, 5]	αἰνίττεται ἡ γραφή, εἶτα τὸν	παιδαγωγὸν	αὐτοῖς ἐπιστῆσαι. Οἱ παῖδες ἡμεῖς·
[1, 12]	ἀλήθεια, ἀγαμένους ὑπερφυῶς τόν τε	παιδαγωγὸν	αὐτὸν καὶ τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ,
[1, 7]	τοῦ ἰδίου προσώπου, ἑαυτὸν ὁμολογεῖ	παιδαγωγόν·	ἐγὼ κύριος ὁ θεός σου,
[1, 11]	δοθῆναι» γάρ φησιν ὁ Παῦλος	παιδαγωγὸν	εἰς Χριστόν» ὡς ἐκ τούτου
[1, 6]	τὸν λόγον τῆς προαιρέσεως τὸν	παιδαγωγόν;	Εἶτα μέντοι ἐπήγαγεν τὴν ἁπάσης
[1, 7]	θεὸς ἀλλότριος. Σαφῶς, οἶμαι, τὸν	παιδαγωγὸν	ἐνδείκνυται ἡ γραφὴ τὴν ἀγωγὴν
[1, 7]	καὶ τῷ λαῷ παρατίθεται τὸν	παιδαγωγόν,	ἐντολὰς ὑπακοῆς ἐγχειρίσας· προφήτην ὑμῖν
[1, 6]	δὲ τῆς πίστεως οὐκέτι ὑπὸ	παιδαγωγόν	ἐσμεν. Οὐκ ἀκούετε ὅτι ὑπ´
[1, 11]	Ἰησοῦν, τὸν λόγον τοῦ θεοῦ,	παιδαγωγὸν	ἡμῶν εἶναι, ᾧ παρέδωκεν ἡμᾶς
[1, 7]	ἑπομένοις τῇ τάξει καὶ τὸν	παιδαγωγὸν	ἡμῶν εἰπεῖν ὅστις ἐστί. Καλεῖται
[1, 12]	προδιηνυσμένων ἑπόμενον ἂν εἴη τὸν	παιδαγωγὸν	ἡμῶν Ἰησοῦν τὸν βίον ἡμῖν
[1, 12]	χρὴ σφᾶς αὐτοὺς πρὸς τὸν	παιδαγωγόν,	σύμφωνον τὸν λόγον ποιησαμένους τοῖς
[1, 7]	ἀεὶ παραμένον. Ἀχιλλέως μὲν οὖν	παιδαγωγὸν	τὸν Φοίνικά φασι γεγονέναι καὶ
[1, 9]	ἠθέλησεν αὐτός. Τοιοῦτος ἡμῶν ὁ	παιδαγωγός,	ἀγαθὸς ἐνδίκως. Οὐκ ἦλθον» φησί,
[1, 7]	τοὺς ἐμπλέοντας, οὕτως καὶ ὁ	παιδαγωγὸς	ἄγει τοὺς παῖδας ἐπὶ τὴν
[1, 7]	συνουσίαν ἠσκημένοι. Ὁ δὲ ἡμέτερος	παιδαγωγὸς	ἅγιος θεὸς Ἰησοῦς, ὁ πάσης
[1, 4]	εἷς, εἷς δὲ καὶ ὁ	παιδαγωγὸς	ἀμφοῖν. Μία ἐκκλησία, μία σωφροσύνη,
[1, 10]	καὶ τὸ ὑπηνέμιον δείξας ὁ	παιδαγωγὸς	ἀπετρέψατο τῆς αἰτίας διὰ τῆς
[1, 12]	τῇ πατρικῇ διαθέσει κέχρηται ὁ	παιδαγωγὸς	αὐστηρίᾳ καὶ χρηστότητι. Τούτων ἤδη
[1, 3]	ἠγάπησας» Τί μὲν οὖν ὁ	παιδαγωγὸς	βούλεται καὶ τί ἐπαγγέλλεται, ἐν
[1, 8]	δὲ ὑπὲρ ἡμῶν καὶ πέπονθεν·	παιδαγωγὸς	γὰρ ἅτε ἀγαθὸς ἐντέχνως σφόδρα
[1, 9]	καὶ ταύτῃ τῇ θεραπείᾳ ὁ	παιδαγωγὸς	διὰ Ἡσαΐου λέγων· οὐαὶ τέκνα
[1, 9]	κέχρηται τῷ βοηθήματι ὁ θεῖος	παιδαγωγὸς	διὰ Ἱερεμίου λέγων· ὄψις πόρνης
[1, 10]	ἐπὶ τὰ συμφέροντα προτροπῇ ὁ	παιδαγωγὸς	διὰ Σολομῶντος ὧδέ πως χρῆται·
[1, 2]	παγκάλως διὰ Μωσέως φάσκειν ὁ	παιδαγωγός	ἐάν τις ἀποθάνῃ ἐπ´ αὐτῷ
[1, 7]	κοινωνία. Τοῦ δὲ Ἰακὼβ ἐναργέστατα	παιδαγωγὸς	εἶναι φαίνεται. Λέγει γοῦν αὐτῷ·
[1, 8]	μὲν γὰρ τοῖς ἀγαθοῖς ὁ	παιδαγωγός,	ἐκκαλεῖται δὲ τοὺς κλητοὺς ἐπὶ
[1, 2]	διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν ὁ	παιδαγωγὸς	ἐπιστατεῖ. Ἔοικεν δὲ ὁ παιδαγωγὸς
[1, 4]	ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν ὁ λόγος	παιδαγωγός	ἐστιν. Ταύτην τοίνυν πλέον τὴν
[1, 2]	παθῶν ἀφαιρεῖται» ὁ δὲ ἀγαθὸς	παιδαγωγός,	ἡ σοφία, ὁ λόγος τοῦ
[1, 1]	προακτικός, οὐ μεθοδικὸς ὢν ὁ	παιδαγωγός,	ᾗ καὶ τὸ τέλος αὐτοῦ
[1, 6]	πίστιν ἀποκαλυφθῆναι· ὥστε ὁ νόμος	παιδαγωγὸς	ἡμῶν γέγονεν εἰς Χριστόν, ἵνα
[1, 2]	ἵνα παιδευθῶμεν. Ἔστιν οὖν ὁ	παιδαγωγὸς	ἡμῶν λόγος διὰ παραινέσεων θεραπευτικὸς
[1, 8]	πατρὸς τῶν ὅλων ὁ ταχθεὶς	παιδαγωγὸς	ἡμῶν, μόνος ὁ τῆς ὑπακοῆς
[1, 2]	παιδαγωγὸς ἐπιστατεῖ. Ἔοικεν δὲ ὁ	παιδαγωγὸς	ἡμῶν, ὦ παῖδες ὑμεῖς, τῷ
[1, 6]	αὐτὰ νηπίοις» νηπίους ἡμᾶς ὁ	παιδαγωγὸς	καὶ διδάσκαλος ἀποκαλῶν τοὺς τῶν
[1, 7]	τὰ ἀντάξια· ὁ γὰρ αὐτὸς	παιδαγωγὸς	καὶ κριτὴς τοὺς παρακούσαντας αὐτοῦ
[1, 7]	τῶν κατόπισθεν ἁμαρτιῶν. ~Τίς ὁ	παιδαγωγός,	καὶ περὶ τῆς παιδαγωγίας αὐτοῦ.
[1, 6]	καὶ πατὴρ καὶ μήτηρ καὶ	παιδαγωγὸς	καὶ τροφεύς. Φάγεσθέ μου» φησί,
[1, 7]	αὐτὸς ὁ φιλάνθρωπος θεός ἐστι	παιδαγωγός.	Λέγει δέ που διὰ τῆς
[1, 7]	ἐπάλαιεν μετ´ αὐτοῦ ἄνθρωπος» ὁ	παιδαγωγός,	μέχρι πρωί. Οὗτος ἦν ὁ
[1, 9]	ἑαυτὸν προβάτων λέγων· ἔστι δὲ	παιδαγωγὸς	νηπίων. Φησὶν γοῦν διὰ Ἰεζεκιὴλ
[1, 7]	προβάτοις ὁ καθηγούμενος τῶν παιδίων	παιδαγωγὸς	νοούμενος, ὁ τῶν νηπίων κηδεμονικὸς
[1, 9]	κηδεμονικός, νοῦ ἐμποιητικός. Τοιοῦτος ὁ	παιδαγωγὸς	νουθετῶν, ὡς κἀν τῷ εὐαγγελίῳ
[1, 10]	περὶ ἃ καταγίνεται μάλιστα ὁ	παιδαγωγὸς	ὁ δίκαιος ὁ τοῦ ἡμετέρου
[1, 9]	τοίνυν σθένει ὁ τῆς ἀνθρωπότητος	παιδαγωγός,	ὁ θεῖος ἡμῶν λόγος, πάσῃ
[1, 8]	ἄριστος καὶ ἀνεπίληπτός ἐστιν ὁ	παιδαγωγὸς	ὁ κύριος, τῇ ἑκάστου τῶν
[1, 7]	ὡς ἀληθῶς διὰ μὲν Μωσέως	παιδαγωγὸς	ὁ κύριος τοῦ λαοῦ τοῦ
[1, 7]	ὁ θεός, ὁ λόγος, ὁ	παιδαγωγός,	ὁ φήσας αὐτῷ πάλιν ὕστερον
[1, 7]	μὲν ἕπεται τῷ δικαίῳ ὁ	παιδαγωγός,	ὅπως δὲ καὶ ἀλείφει τὸν
[1, 7]	μία ποίμνη καὶ εἷς ποιμήν.	Παιδαγωγὸς	οὖν εἰκότως ὁ λόγος ὁ
[1, 7]	τε καὶ ἔξω; Οὐχὶ ὁ	παιδαγωγός;	Οὗτος ὤφθη τῷ Ἀβραὰμ καὶ
[1, 7]	ὅλαις ἀνθίσταται καταιγίσιν, οὕτως ὁ	παιδαγωγὸς	οὐχὶ τοῖς ἐν τῷ κόσμῳ
[1, 3]	τὸ αὑτῆς. ~Ὅτι φιλάνθρωπος ὁ	παιδαγωγός.	Πάντα ὀνίνησιν ὁ κύριος καὶ
[1, 1]	ἡμῖν ἑνὶ προσφυῶς οὗτος ὀνόματι	παιδαγωγός,	προακτικός, οὐ μεθοδικὸς ὢν ὁ
[1, 1]	διδασκαλικός, πρακτικὸς δὲ ὢν ὁ	παιδαγωγὸς	πρότερον μὲν εἰς διάθεσιν ἠθοποιίας
[1, 7]	καὶ τῶν Θεμιστοκλέους παίδων ὁ	παιδαγωγὸς	Σίκιννος οἰκέτης ῥᾴθυμος ἦν· ὀρχεῖσθαί
[1, 1]	~Τί ἐπαγγέλλεται ὁ	παιδαγωγός.	Συγκεκρότηται κρηπὶς ἀληθείας, ὦ παῖδες
[1, 2]	δὴ χάριν ὁ λόγος ὁ	παιδαγωγὸς	τὴν ἐπιστασίαν εἴληχεν εἰς τὴν
[1, 7]	ἀλείπτης ἅμα τῷ Ἰακὼβ καὶ	παιδαγωγὸς	τῆς ἀνθρωπότητος, ἠρώτησεν» φησίν, αὐτὸν
[1, 7]	τίκτεται. Ὁ γὰρ αὐτὸς οὗτος	παιδαγωγὸς	τότε μὲν φοβηθήσῃ κύριον τὸν
[1, 11]	αὐτοῦ ἀκούετε. Ἀξιόπιστος ὁ θεῖος	παιδαγωγὸς	τρισὶ τοῖς καλλίστοις κεκοσμημένος, ἐπιστήμῃ,
[1, 9]	πρόβατα καὶ οἱ παῖδες τοῦ	παιδαγωγοῦ,	ἀλλὰ καὶ πᾶσα ἡ ἀνθρωπότης
[1, 1]	καὶ τοῖς ἀσθενοῦσι τὴν ψυχὴν	παιδαγωγοῦ	δεῖ, ἵν´ ἡμῶν ἰάσηται τὰ
[1, 7]	Τοιοῦτον ἡμῖν ὄνομα σωτηρίου προφητεύει	παιδαγωγοῦ.	Διὰ τοῦτο αὐτῷ ῥάβδον περιτίθησιν
[1, 7]	εἶπέν τις ἕτερος. Αὕτη τοῦ	παιδαγωγοῦ	ἡ δύναμις ἡ σεμνή, ἡ
[1, 12]	ὦ παῖδες ἀγαθοῦ πατρός, ἀγαθοῦ	παιδαγωγοῦ	θρέμματα, πληρώσωμεν τὸ θέλημα τοῦ
[1, 3]	καθ´ ὁμοίωσιν τὰ ἔργα τοῦ	παιδαγωγοῦ,	ἵνα δὴ τὸ κατ´ εἰκόνα
[1, 7]	σοφίαν καὶ τὴν δύναμιν τοῦ	παιδαγωγοῦ·	οὐ κατὰ τὴν δόξαν» φησί,
[1, 4]	οὐδὲ δὴ παῖδας ἄνευ τοῦ	παιδαγωγοῦ,	οὐδὲ μὴν οἰκέτας ἄνευ τοῦ
[1, 1]	παραμυθίας τῶν εἰκόνων ἐπιρρωννύντος τοῦ	παιδαγωγοῦ	τὰς ψυχὰς καὶ ὥσπερ ἠπίοις
[1, 11]	εἰς εὐηκοΐαν αὐτοὺς τοῦ ἀληθοῦς	παιδαγωγοῦ,	τὴν εὐπείθειαν, εἷς καὶ ὁ
[1, 9]	πῶς τὸ δίκαιον ἐπιδείκνυται τοῦ	παιδαγωγοῦ	τὸ περὶ τὰς ἐπιτιμήσεις καὶ
[1, 9]	βούλεσθε, τοῦ παναγίου ποιμένος καὶ	παιδαγωγοῦ,	τοῦ παντοκράτορος καὶ πατρικοῦ λόγου,
[1, 13]	ὁ βίος ὁ Χριστιανῶν, ὃν	παιδαγωγούμεθα	νῦν, σύστημά τί ἐστι λογικῶν
[1, 12]	ἐν πολέμῳ, ἀλλ´ ἐν εἰρήνῃ	παιδαγωγούμεθα.	Πολέμῳ μὲν οὖν πολλῆς δεῖ
[1, 2]	τῶν ἀκουσίων περιπεσεῖν, ὅπερ ἴδιον	παιδαγωγουμένων	εὐγενῶς· τὸ δὲ μὴ ἐπὶ
[1, 5]	πάντας διήκει τοὺς παῖδας ἡμᾶς	παιδαγωγοῦσα	τοὺς νηπίους αὐτοῦ; Οὗτος εἰς
[1, 13]	ἔσχατον ὀρεκτόν, ὃ τέλος νοεῖται,	παιδαγωγοῦσιν·	τέλος δέ ἐστιν θεοσεβείας ἡ
[1, 11]	θεός, ὡς πατὴρ φιλόστοργος γνησίῳ	παιδαγωγῷ	παρακατατιθέμενος τὰ παιδία, διαρρήδην παραγγείλας
[1, 7]	ἡμῖν γενέσθαι, ταῦτα πειθομένοις τῷ	παιδαγωγῷ	περιέσται. Ὅνπερ οὖν τρόπον ὁ
[1, 12]	ἄχθονται οἱ κάμνοντες, τῷ δὲ	παιδαγωγῷ	τῷ θείῳ πῶς οὐκ ἂν
[1, 7]	Μωσῆς, τῷ τελείῳ προφητικῶς παραχωρῶν	παιδαγωγῷ	τῷ λόγῳ, καὶ τὸ ὄνομα
[1, 8]	θεός. Τοῦτο δὲ ἐνδείκνυται ἔργῳ	παιδαγωγῶν	αὐτὸν λόγῳ, ὅς ἐστι τῆς
[1, 1]	φιλάνθρωπος λόγος, προτρέπων ἄνωθεν, ἔπειτα	παιδαγωγῶν,	ἐπὶ πᾶσιν ἐκδιδάσκων. ~Ὅτι διὰ
[1, 1]	εἰς τὸν θεὸν πίστεως σωτηρίαν	παιδαγωγῶν.	Ὁ γοῦν οὐράνιος ἡγεμών, ὁ
[1, 4]	Ταύτῃ μοι δοκοῦσιν οἱ Ἀττικοὶ	παιδάριον	ἐπικοίνως οὐ μόνον τὸ ἄρρεν
[1, 4]	ἐστι τῇ φύσει φιλάνθρωπον τὸ	παιδάριον	σφόδρα. Ἄρνες δὲ δὴ ἐπίκοινόν
[1, 6]	ἡμεῖς καὶ νήπιοι πρὸς τὸ	παιδαριῶδες	καὶ εὐκαταφρόνητον τῆς μαθήσεως προσηγορεύμεθα,
[1, 6]	ἐστίν, ἐξευτελίζεται δὲ αὕτη ὡς	παιδαριώδης	καὶ ἀτελής, πῶς ἡ τοῦ
[1, 4]	οὐδέν πω βιωτέον, οὐδὲ δὴ	παῖδας	ἄνευ τοῦ παιδαγωγοῦ, οὐδὲ μὴν
[1, 7]	καὶ ὁ παιδαγωγὸς ἄγει τοὺς	παῖδας	ἐπὶ τὴν σωτήριον δίαιταν τῆς
[1, 5]	ὀνόματος· λοιπὸν δέ ἐστι τοὺς	παῖδας	ἐπιθεωρῆσαι, οὓς αἰνίττεται ἡ γραφή,
[1, 7]	εἰκότως ὁ λόγος ὁ τοὺς	παῖδας	ἡμᾶς εἰς σωτηρίαν ἄγων. Ἐναργέστατα
[1, 5]	εἰς ἐξομοίωσιν παρακατατιθέμενος ἡμῖν. Τοὺς	παῖδας	ἡμᾶς καὶ τὸ προφητικὸν ἐκδέχεται
[1, 5]	ὑπογραφομένου παιδικήν. Πῇ μὲν γὰρ	παῖδας	ἡμᾶς καλεῖ, πῇ δὲ νεοττούς,
[1, 5]	ἣ ἐπὶ πάντας διήκει τοὺς	παῖδας	ἡμᾶς παιδαγωγοῦσα τοὺς νηπίους αὐτοῦ;
[1, 7]	παιδαγωγίας αὐτοῦ. Ἐπεὶ τοίνυν ἀπεδείξαμεν	παῖδας	ἡμᾶς τοὺς πάντας ὑπὸ τῆς
[1, 5]	τοὺς ἄνδρας τοὺς ἐν ἔθνεσι	παῖδας	παρὰ κυρίῳ; Οὔ μοι δοκεῖς
[1, 5]	ἤδη ἐν ἕξει τῶν γνωρίμων	παῖδας	προσειπών. Προσήνεγκάν τε αὐτῷ» φησί,
[1, 6]	τῷ γάλακτι αἱ τίτθαι τοὺς	παῖδας	τοὺς νεογνοὺς ἐκτρέφουσιν, κἀγὼ δὲ
[1, 5]	ἄρνας ὀνομάζει ἡ γραφὴ τοὺς	παῖδας	τοὺς νηπίους, τὸν θεὸν τὸν
[1, 5]	ἐκ δεξιῶν» τοὺς ἀφελεῖς αἰνίττεται,	παῖδας	ὡς ἄρνας, οὐκ ἄνδρας ὡς
[1, 9]	τύπτων, ἰώμενος, ἐν οἰκτιρμῷ καὶ	παιδείᾳ	διεφύλαξεν» Κατὰ γὰρ τὸ πολὺ
[1, 8]	βλασφημία διανίστησιν. Μάστιγες γὰρ καὶ	παιδεία	ἐν παντὶ καιρῷ σοφίας. Συγκολλῶν
[1, 12]	καὶ δίαιτα καὶ ἡ λοιπὴ	παιδεία·	οὐ γὰρ ὑπέρτονος ἡ τοιάδε
[1, 5]	καὶ πῶς οὐ τέλειος ἡ	παιδεία	τοῦ παιδίου ἐκείνου, ἣ ἐπὶ
[1, 9]	τὸ ποίμνιον αὐτοῦ. Τοὺς ἐκδεχομένους	παιδείαν	ἐλεᾷ καὶ τοὺς κατασπουδάζοντας εἰς
[1, 5]	βίῳ κτημάτων παιδικῇ προσηγορίᾳ τιμήσαντες	παιδείαν	καὶ παιδαγωγίαν κεκλήκαμεν. Παιδαγωγίαν δὲ
[1, 5]	ἄρχων εἰρήνης τῷ πληθύνειν τὴν	παιδείαν·	καὶ τῆς εἰρήνης αὐτοῦ οὐκ
[1, 9]	παιδαγωγίας· υἱέ μου, μὴ ὀλιγώρει	παιδείας	κυρίου, μηδὲ ἐκλύου ὑπ´ αὐτοῦ
[1, 12]	τὴν εἰκόνα. Ἡμεῖς δέ, ὦ	παῖδες	ἀγαθοῦ πατρός, ἀγαθοῦ παιδαγωγοῦ θρέμματα,
[1, 7]	παισίν· ἀλλὰ τοξεύειν μόνον οἱ	παῖδες	αὐτοῖς μανθάνουσιν, ἡβήσαντες δὲ ἀδελφαῖς
[1, 5]	τὸ νη στερητικὸν γραμματικῶν νομοθετοῦσιν	παῖδες.	Εἰ γὰρ ἄφρονας ἡμᾶς οἱ
[1, 5]	κλάδους ἐλαίας ἢ φοινίκων οἱ	παῖδες	ἐξῆλθον εἰς ὑπάντησιν κυρίῳ καὶ
[1, 6]	τοὺς φιλεγκλήμονας ἐπαποδύσασθαι· οὐ γὰρ	παῖδες	ἡμεῖς καὶ νήπιοι πρὸς τὸ
[1, 5]	τὸν παιδαγωγὸν αὐτοῖς ἐπιστῆσαι. Οἱ	παῖδες	ἡμεῖς· πολλαχῶς δὲ ἡμᾶς ἐξυμνεῖ
[1, 5]	προφητεία. Λέγει γοῦν Δαβὶδ αἰνεῖτε,	παῖδες,	κύριον, αἰνεῖτε τὸ ὄνομα κυρίου»
[1, 9]	πρὸς τὸν θεόν, καθάπερ οἱ	παῖδες	οἱ σώφρονες πρὸς τοὺς πατέρας·
[1, 5]	τοῖς εἰς πανουργίαν ἠκονημένοις δοκεῖ.	Παῖδες	οὖν εἰκότως οἱ θεὸν μόνον
[1, 5]	οἱ περὶ τὴν ἀλήθειαν καταγινόμενοι	παῖδες	παρὰ τῷ θεῷ. Ὅτι μὲν
[1, 6]	τὸ ἀίδιον ἀνατρέχομεν φῶς, οἱ	παῖδες	πρὸς τὸν πατέρα. Ἀγαλλιασάμενος γοῦν
[1, 13]	προσῆκον καὶ καθῆκον Στωϊκῶν ὀνομάζουσιν	παῖδες·	τὸ μὲν οὖν καθῆκον προσῆκόν
[1, 6]	οἳ τῷ φόβῳ, καθάπερ οἱ	παῖδες	τοῖς μορμολυκείοις, ἐκταράττονται, ἄνδρας δὲ
[1, 6]	νηπίοις. Νήπιοι ἄρα εἰκότως οἱ	παῖδες	τοῦ θεοῦ οἱ τὸν μὲν
[1, 9]	ποιμένος τὰ πρόβατα καὶ οἱ	παῖδες	τοῦ παιδαγωγοῦ, ἀλλὰ καὶ πᾶσα
[1, 1]	παιδαγωγός. Συγκεκρότηται κρηπὶς ἀληθείας, ὦ	παῖδες	ὑμεῖς, ἡμῖν αὐτοῖς, ἁγίου νεὼ
[1, 2]	δὲ ὁ παιδαγωγὸς ἡμῶν, ὦ	παῖδες	ὑμεῖς, τῷ πατρὶ τῷ αὑτοῦ
[1, 9]	ἐλεγχόμενος· ὃν γὰρ ἀγαπᾷ κύριος,	παιδεύει,	μαστιγοῖ δὲ πάντα υἱόν, ὃν
[1, 6]	πίστις δὲ ἅμα βαπτίσματι ἁγίῳ	παιδεύεται	πνεύματι· ἐπεί, ὅτι γε μία
[1, 7]	με» τὸ γὰρ ὑπὸ κυρίου	παιδευθῆναι	καὶ παιδαγωγηθῆναι θανάτου ἐστὶν ἀπαλλαγή.
[1, 2]	σωθῶμεν, δι´ ἣν δὲ ἵνα	παιδευθῶμεν.	Ἔστιν οὖν ὁ παιδαγωγὸς ἡμῶν
[1, 7]	οὖν τούτου μᾶλλον ἡμᾶς φιλανθρωπότερον	παιδεύσαι;	Τὸ μὲν οὖν πρότερον τῷ
[1, 9]	δίκαιος» ἡ γραφὴ λέγει καὶ	παιδευσάτω	με, ἔλαιον δὲ ἁμαρτωλοῦ μὴ
[1, 1]	σωτηρίῳ ἡμᾶς βαθμῷ, καταλλήλῳ εἰς	παίδευσιν	ἐνεργῆ τῇ καλῇ συγχρῆται οἰκονομίᾳ
[1, 7]	μάθησις οὖσα θεοῦ θεραπείας καὶ	παίδευσις	εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἀγωγή τε
[1, 9]	τέκνα ἡμῶν. Τέκνα σοί ἐστιν;	παίδευσον	αὐτά» ἡ σοφία παραινεῖ, καὶ
[1, 7]	διὰ Ὠσηὲ εἴρηκεν ἐγὼ δὲ	παιδευτὴς	ὑμῶν εἰμι» Παιδαγωγία δὲ ἡ
[1, 7]	ῥάβδον περιτίθησιν ἡ προφητεία, ῥάβδον	παιδευτικήν,	ἀρχικήν, κατεξουσιαστικήν, ἵν´ οὓς ὁ
[1, 12]	τροφή, ὁ τὴν ἐνδεικτικὴν καὶ	παιδευτικὴν	ἡγεμονίαν κεκληρωμένος λόγος, παρ´ οὗ
[1, 7]	γῆς» Καὶ διὰ Δαβίδ· κύριος	παιδεύων	ἐπαίδευσέν με καὶ τῷ θανάτῳ
[1, 9]	Καὶ πάλιν· μὴ ἀπόσχῃ νήπιον	παιδεύων,	εὔθυναι δὲ αὐτὸν ῥάβδῳ, οὐ
[1, 9]	ἐπὶ πᾶσαν σάρκα· ἐλέγχων καὶ	παιδεύων	καὶ διδάσκων ὡς ποιμὴν τὸ
[1, 5]	Ἡσαΐου ἰδοὺ ἐγὼ καὶ τὰ	παιδία,	ἅ μοι ἔδωκεν ὁ θεός»
[1, 6]	ὧδέ πως γράφων· ἀδελφοί, μὴ	παιδία	γίνεσθε ταῖς φρεσίν, ἀλλὰ τῇ
[1, 11]	φιλόστοργος γνησίῳ παιδαγωγῷ παρακατατιθέμενος τὰ	παιδία,	διαρρήδην παραγγείλας ἡμῖν· οὗτός ἐστί
[1, 5]	τῷ πατρὶ παραινῶν μιμουμένους τὰ	παιδία.	Διὸ κἀν τοῖς ἐχομένοις λέγει
[1, 5]	προσειπών. Προσήνεγκάν τε αὐτῷ» φησί,	παιδία»	εἰς χειροθεσίαν εὐλογίας, κωλυόντων δὲ
[1, 5]	αὐτοὺς παιδία καλεῖ· φησὶ γὰρ	παιδία,	ἔτι μικρὸν μεθ´ ὑμῶν εἰμι»
[1, 5]	αὕτη {δέ} ἐστιν ἡ μυστικὴ	παιδιὰ	καὶ ἡ σὺν τῇ σεμνῇ
[1, 5]	παρακαλέσω. Ἡ μήτηρ προσάγεται τὰ	παιδία	καὶ ἡμεῖς ζητοῦμεν τὴν μητέρα,
[1, 5]	εἶπεν ὁ Ἰησοῦς ἄφετε τὰ	παιδία	καὶ μὴ κωλύετε αὐτὰ ἐλθεῖν
[1, 5]	τοῦ λόγου. Πάλιν οὖν αὐτοὺς	παιδία	καλεῖ· φησὶ γὰρ παιδία, ἔτι
[1, 5]	ἁλιεύοντες δὲ ἔτυχον— ἐνεφώνησέν {τε}	παιδία,	μή τι ὄψον ἔχετε; τοὺς
[1, 6]	ὡς μήτηρ, καὶ τὰ αὑτῆς	παιδία	προσκαλουμένη ἁγίῳ τιθηνεῖται γάλακτι, τῷ
[1, 5]	στραφῆτε καὶ γένησθε ὡς τὰ	παιδία	ταῦτα, οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς
[1, 5]	ἢν μὴ γένησθε ὡς τὰ	παιδία	ταῦτα, οὐκ εἰσελεύσεσθε εἰς τὴν
[1, 5]	πολιτευομένων καὶ αὕτη ἡ θεία	παιδιά.	Τοιαύτην τινὰ παίζειν παιδιὰν τὸν
[1, 5]	ἔχουσα καὶ οὔποτε μεταβάλλουσα. Τὰ	παιδία»	φησίν, αὐτῶν ἐπ´ ὤμων ἀρθήσονται
[1, 5]	θεία παιδιά. Τοιαύτην τινὰ παίζειν	παιδιὰν	τὸν ἑαυτοῦ Δία Ἡράκλειτος λέγει.
[1, 5]	ἑρμηνεύουσιν ὑπομονήν. Ὢ τῆς φρονίμου	παιδιᾶς,	γέλως {καὶ} δι´ ὑπομονῆς βοηθούμενος
[1, 5]	τις εἶναι ὑπερκόσμιος, κατασκοποῦσα τῆς	παιδιᾶς	τὸ μυστήριον· Ῥεβέκκαν δὲ ἑρμηνεύουσιν
[1, 5]	τῶν ἐν τῷ βίῳ κτημάτων	παιδικῇ	προσηγορίᾳ τιμήσαντες παιδείαν καὶ παιδαγωγίαν
[1, 5]	τῆς ψυχῆς εἰς ἡλικίαν ὑπογραφομένου	παιδικήν.	Πῇ μὲν γὰρ παῖδας ἡμᾶς
[1, 5]	ἀφθάρτῳ, ὡς εἶναι ἡμῖν τῆς	παιδικῆς	ἡλικίας τὴν προσηγορίαν ἔαρ παντὸς
[1, 5]	αὐτάς, πρὸς τὸ εὐθαλὲς τῆς	παιδικῆς	ἡλικίας ὑποκοριστικῶς τιμωμένας. Καὶ τὰ
[1, 5]	τῷ διδάσκοντι ἀεί, τὸ δὲ	παιδικὸν	καὶ νήπιον παρ´ ἡμῖν τοῖς
[1, 6]	οὐσία. Ἀλλὰ καὶ τοῖς ὑποτιτθίοις	παιδίοις	ἀρκεῖ μόνον τὸ γάλα καὶ
[1, 6]	καὶ οὐδὲν εἰς αὔξησιν τοῖς	παιδίοις	ἐνδεῖ. Ὢ τοῦ παραδόξου μυστηρίου·
[1, 5]	μεθ´ ὑμῶν εἰμι» Αὖθίς τε	παιδίοις	ὁμοιοῖ τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν
[1, 6]	τὴν ἀποκύησιν αὖθις ἐκτρέφεται τὸ	παιδίον	αἵματι τῷ αὐτῷ· αἵματος γὰρ
[1, 5]	Ἡσαΐου θεσπίζον, τὸ πνεῦμα· ἰδοὺ	παιδίον	ἐγεννήθη ἡμῖν, υἱὸς καὶ ἐδόθη
[1, 5]	ὑπερμαχεῖ καὶ διὰ τοῦτο ὀνομάζει	παιδίον.	Ἐγὼ καὶ τὸν Ἰσαὰκ εἰς
[1, 5]	ἔστησεν ὁ Ἰησοῦς ἐν μέσῳ	παιδίον	εἰπών· ὃς ἐὰν ἑαυτὸν ταπεινώσῃ
[1, 7]	ἕως ἂν ἀβλαβὲς καθορμίσῃ τὸ	παιδίον	εἰς τὸν λιμένα τῶν οὐρανῶν·
[1, 5]	καὶ ἐλάφου νεβρὸν καὶ ἀνθρώπου	παιδίον,	οὕτως καὶ τῶν ὅλων ὁ
[1, 5]	κύριος τὸ σημαινόμενον ἐκ τῆς	παιδίον	προσηγορίας γενομένης ζητήσεως ἐν τοῖς
[1, 6]	ὀρθοί, ἤδη κατανεύουσι πρὸς τὸ	παιδίον,	τὴν ὑπὸ τῆς φύσεως πεπονημένην
[1, 5]	βουλῆς ἄγγελος. Τί οὖν τὸ	παιδίον	τὸ νήπιον, οὗ κατ´ εἰκόνα
[1, 5]	προκειμένου. Τὸν κύριον αὐτὸν ὀνομάζει	παιδίον,	τοῦτο διὰ Ἡσαΐου θεσπίζον, τὸ
[1, 6]	γάλα, ὅτι γάλα ἦν τὸ	παιδίον	τοῦτο καλὸν καὶ οἰκεῖον, τὸ
[1, 5]	ἐὰν ἑαυτὸν ταπεινώσῃ ὡς τὸ	παιδίον	τοῦτο, οὗτος μείζων ἐστὶν ἐν
[1, 7]	ποτὲ οὐδὲ ἐπιτρέπει αὐτοῖς τὸ	παιδίον,	ὥσπερ σκάφος, εἰς θηριώδη καὶ
[1, 5]	οὐ τέλειος ἡ παιδεία τοῦ	παιδίου	ἐκείνου, ἣ ἐπὶ πάντας διήκει
[1, 6]	γηράσκει πρὸς τὸ ἄφοβον τοῦ	παιδίου·	καὶ ἔστι μὲν τῆς σαρκὸς
[1, 6]	ἀλλὰ καὶ τὴν γέννησιν τοῦ	παιδίου	ὁ προφητεύων βούτυρον» φησὶν ἔδεται
[1, 5]	μεγάλου θεοῦ, ὢ τοῦ τελείου	παιδίου·	υἱὸς ἐν πατρί, καὶ πατὴρ
[1, 5]	καὶ ἐλευθέρας νεάνιδας παιδίσκας καλουμένας,	παιδισκάρια	δὲ τὰς δούλας, {καὶ} νεάνιδας
[1, 5]	ἔτι δὲ καὶ ἐλευθέρας νεάνιδας	παιδίσκας	καλουμένας, παιδισκάρια δὲ τὰς δούλας,
[1, 5]	ἐναργῶς πεπιστευμένας. Τούτῳ προσμαρτυρεῖ τῷ	παιδίῳ	καὶ Ἰωάννης ὁ μείζων ἐν
[1, 6]	καὶ πρόσφορος νεοπαγεῖ καὶ νεοφυεῖ	παιδίῳ	πρὸς τοῦ θεοῦ τοῦ τροφέως
[1, 5]	τὸ πνεῦμα τῶν ἐν Χριστῷ	παιδίων	ἐν ὑπομονῇ πολιτευομένων καὶ αὕτη
[1, 6]	~Πρὸς τοὺς ὑπολαμβάνοντας τὴν τῶν	παιδίων	καὶ νηπίων προσηγορίαν τὴν τῶν
[1, 7]	τοῖς προβάτοις ὁ καθηγούμενος τῶν	παιδίων	παιδαγωγὸς νοούμενος, ὁ τῶν νηπίων
[1, 5]	Οὐκ ἄρα κατακέχρηται τῇ τῶν	παιδίων	προσηγορίᾳ ὡς ἀλογίστων ἡλικίᾳ, ᾗ
[1, 7]	μάλα ἐρρωμένως τῶν οἰάκων τοῦ	παιδός,	τῶν ὤτων λέγω, ἕως ἂν
[1, 8]	οἰκονομία πρὸς τὴν ὀρθὴν τῶν	παίδων	ἀγωγήν, ἀναγκαίου βοηθήματος ἔχουσα τάξιν.
[1, 7]	φασι γεγονέναι καὶ τῶν Κροίσου	παίδων	Ἄδραστον, Ἀλεξάνδρου δὲ Λεωνίδην καὶ
[1, 11]	Μωσῆς· ὁ γὰρ νόμος παιδαγωγία	παίδων	ἐστὶ δυσηνίων. Χορτασθέντες γοῦν» φησίν,
[1, 5]	Ὅτι μὲν οὖν ἡ παιδαγωγία	παίδων	ἐστὶν ἀγωγή, σαφὲς ἐκ τοῦ
[1, 7]	Ζώπυρος ἦν, καὶ τῶν Θεμιστοκλέους	παίδων	ὁ παιδαγωγὸς Σίκιννος οἰκέτης ῥᾴθυμος
[1, 5]	ὁμολογοῦμεν εἶναι ἀγωγὴν ἀγαθὴν ἐκ	παίδων	πρὸς ἀρετήν. Ἐμφαντικώτερον δ´ οὖν
[1, 5]	ἔργον σοφῷ καὶ τελείῳ ἢ	παίζειν	καὶ συνευφραίνεσθαι τῇ τῶν καλῶν
[1, 5]	ἡ θεία παιδιά. Τοιαύτην τινὰ	παίζειν	παιδιὰν τὸν ἑαυτοῦ Δία Ἡράκλειτος
[1, 11]	δυσηνίων. Χορτασθέντες γοῦν» φησίν, ἀνέστησαν	παίζειν»	τὸ ἄλογον τῆς τροφῆς πλήρωμα
[1, 5]	ἑρμηνεύεται ὁ Ἰσαάκ. Τοῦτον ἑώρακεν	παίζοντα	μετὰ τῆς γυναικὸς καὶ βοηθοῦ,
[1, 5]	δὲ κἀκεῖνος τοῦ θανάτου λελυμένος,	παίζων	καὶ ἀγαλλιώμενος σὺν τῇ νύμφῃ
[1, 5]	καινὸς ἡμεῖς λαός, τρυφερὸς ὡς	παῖς.	Ἐπὶ δὲ ταῖς καρδίαις τῶν
[1, 5]	ὄντι νήπιός τέ ἐστι καὶ	παῖς	θεῷ τε καὶ τῷ κόσμῳ,
[1, 5]	τύπος {ὅς} ἐστὶ τοῦ κυρίου,	παῖς	μὲν ὡς υἱός, καὶ γὰρ
[1, 7]	Περσῶν τοῖς σφῶν αὐτῶν ἐφίστων	παισίν·	ἀλλὰ τοξεύειν μόνον οἱ παῖδες
[1, 5]	ἐνταῦθα ἀλληγορῶν, ἀλλὰ τὴν ἐν	παισὶν	ἁπλότητα εἰς ἐξομοίωσιν παρακατατιθέμενος ἡμῖν.
[1, 2]	μόνος ἐστὶν ἀνθρωπίνων ἰατρὸς ἀρρωστημάτων	παιώνιος	καὶ ἐπῳδὸς ἅγιος νοσούσης ψυχῆς.
[1, 6]	χάριτι, ἀφιεμένων τῶν πλημμελημάτων ἑνὶ	παιωνίῳ	φαρμάκῳ, λογικῷ βαπτίσματι. Πάντα μὲν
[1, 11]	καὶ ἡ ἀίδιος εὐκρασία περιγίνεται.	Πάλαι	μὲν οὖν διὰ Μωσέως ὁ
[1, 7]	Ὁ δὲ νόμος χάρις ἐστὶν	παλαιὰ	διὰ Μωσέως ὑπὸ τοῦ λόγου
[1, 5]	ἡ μὲν γὰρ γενεὰ ἡ	παλαιὰ	σκολιὰ καὶ σκληροκάρδιος, χορὸς δὲ
[1, 5]	αἱ νέαι φρένες εἰσίν, ἐν	παλαιᾷ	τῇ ἀφροσύνῃ αἱ νεωστὶ συνεταί,
[1, 6]	παραδόξου μυστηρίου· ἀποδύσασθαι ἡμῖν τὴν	παλαιὰν	καὶ σαρκικὴν ἐγκελεύεται φθοράν, ὥσπερ
[1, 6]	ἐγκελεύεται φθοράν, ὥσπερ καὶ τὴν	παλαιὰν	τροφήν, καινῆς δὲ ἄλλης τῆς
[1, 1]	ᾧ μάλα γανύμενοι καὶ τὰς	παλαιὰς	ἀπομνύμενοι δόξας πρὸς σωτηρίαν νεάζομεν,
[1, 6]	τὸ μάννα οὐρανόθεν ἐπερρέετο τοῖς	παλαιοῖς	Ἑβραίοις, ἡ τῶν ἀγγέλων ἐπουράνιος
[1, 6]	τοῦ θεοῦ οἱ τὸν μὲν	παλαιὸν	ἀποθέμενοι ἄνθρωπον καὶ τῆς κακίας
[1, 6]	τὸ αἷμα τὸ ἐντυγχάνον τὸ	παλαιὸν	ὑπερεντυγχάνει τοῦ αἵματος τοῦ νέου.
[1, 6]	τύπος γὰρ ὁ δίκαιος ὁ	παλαιὸς	τοῦ νέου δικαίου καὶ τὸ
[1, 7]	ὁ κύριος τοῦ λαοῦ τοῦ	παλαιοῦ,	δι´ αὑτοῦ δὲ τοῦ νέου
[1, 12]	φιλοσόφων ἀγωγή, ἄλλη δὲ ῥητόρων,	παλαιστῶν	δὲ ἄλλη, οὕτως ἐστὶν γενναία
[1, 7]	Αὕτη μου ἡ νέα διαθήκη	παλαιῷ	κεχαραγμένη γράμματι. Οὐκ ἄρα ἡ
[1, 7]	ἀπὸ τῶν ἔργων ὑμῶν» τῶν	παλαιῶν	ἁμαρτιῶν, μάθετε καλὸν ποιεῖν· ἔκκλινον
[1, 6]	Ἐντεῦθεν τὸν ἄνθρωπον ὑπὸ τῶν	παλαιῶν	ἡγοῦμαι κεκλῆσθαι φῶτα. Ἀλλ´ οὐδέπω,
[1, 5]	φῇ ὡς μοσχάρια γαλαθηνά» ἡμᾶς	πάλιν	ἀλληγορεῖ, καὶ ὡς περιστερὰν ἄκακον
[1, 6]	παρὰ τῷ κυρίῳ. Καὶ ἀλλαχόθι	πάλιν	γράφει· καὶ γὰρ ἐν ἑνὶ
[1, 7]	γραφὴ τὴν ἀγωγὴν αὐτοῦ διηγουμένη.	Πάλιν	δὲ ὅταν λέγῃ διὰ τοῦ
[1, 9]	οὐ δυνήσονται συσχεῖν ὕδωρ. Καὶ	πάλιν	διὰ τοῦ αὐτοῦ· ἁμαρτίαν ἥμαρτεν
[1, 9]	Ὢ τῆς μακαρίας ἀνεξικακίας. Καὶ	πάλιν	διὰ τοῦ αὐτοῦ· ἀπερίτμητα πάντα
[1, 9]	φόβος κυρίου ἀρχὴ αἰσθήσεως. Καὶ	πάλιν	διὰ Ὠσηὲ οὐκ ἐπισκέψομαι» φησὶν
[1, 5]	ὡς περιστερὰν ἄκακον καὶ ἄχολον»	πάλιν	ἡμᾶς. Νεοττούς τε ἔτι δύο
[1, 8]	νόμου δικαιοσύνη θεοῦ πεφανέρωται» καὶ	πάλιν,	ἵνα μᾶλλον ὑπολάβῃς θεόν δίκαιον,
[1, 10]	ὑμῶν ὥσπερ λαοῦ ἁγίου. Καὶ	πάλιν	λέγει· δεῦτε πρός με πάντες
[1, 6]	προσφυῶς καὶ τοῦτο ἐπὶ καθάρσει	πάλιν	μετὰ γλυκείας τῆς τροφῆς· μιγνύμενος
[1, 9]	αὐτοῦ ἐκ θανάτου ῥῦσαι. Καὶ	πάλιν·	μὴ ἀπόσχῃ νήπιον παιδεύων, εὔθυναι
[1, 3]	ὅτι ὑμεῖς ἐμὲ πεφιλήκατε» καὶ	πάλιν	ὁ αὐτὸς καὶ ἠγάπησας αὐτούς,
[1, 8]	δημιουργὸς εἶναι οὐκ ἀντιλέγεται. Καὶ	πάλιν	ὁ πατήρ μου» φησὶ βρέχει
[1, 6]	νήπιον. Ἐπειδὴ γέγονα, φησίν, ἀνήρ»	πάλιν	ὁ Παῦλος λέγει, κατήργηκα τὰ
[1, 8]	κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ» ὁ αὐτὸς	πάλιν	ὁμολογήσει λόγος, ὅτι αὐτὸς χρηστός
[1, 5]	ἀπαίροντος εἰς οὐρανὸν τοῦ λόγου.	Πάλιν	οὖν αὐτοὺς παιδία καλεῖ· φησὶ
[1, 8]	ὁ γεωργός ἐστιν» εἶτα ἐπήγαγεν	πάλιν	πᾶν κλῆμα ἐν ἐμοὶ μὴ
[1, 8]	τὸ νωθρὸν τῆς διανοίας ἐπεγείρων,	πάλιν	τε αὖ ἐν μέρει προτρέπειν
[1, 7]	ὁ παιδαγωγός, ὁ φήσας αὐτῷ	πάλιν	ὕστερον μὴ φοβοῦ καταβῆναι εἰς
[1, 2]	ἐν ἐγκεφάλῳ, ἐπὶ τὴν μετάνοιαν	παλινδρομῆσαι.	Ἔπειτα ὀλίγα προσειπὼν ἐπιφέρει αἱ
[1, 13]	ἡ σφαῖρα διὰ τὴν ἀντιτυπίαν	παλινδρομοῦσα·	ὅθεν καὶ ἔστιν ἀναγκαῖα τὰ
[1, 7]	γυναιξὶν γαμεταῖς τε ἅμα καὶ	παλλακίσιν	ἀναρίθμοις ἐπιμίσγονται, καθάπερ οἱ κάπροι
[1, 11]	γοῦν τοῦ κόκκου τοῦ ἀλληγορουμένου	πάμπολυ,	τὴν σωτηρίαν, ἁπάσῃ χαρίζεται τῇ
[1, 6]	τῷ ἰδίῳ γάλακτι, τῷ λόγῳ·	πᾶν	γὰρ τὸ γεννῆσαν ἔοικεν εὐθὺς
[1, 13]	ἐξ ἀνάγκης εἶναι τὸ πλημμελούμενον	πᾶν	διὰ τὴν τοῦ λόγου διαμαρτίαν
[1, 8]	γεωργός ἐστιν» εἶτα ἐπήγαγεν πάλιν	πᾶν	κλῆμα ἐν ἐμοὶ μὴ φέρον
[1, 9]	καὶ θυγατέρας, σφόδρα καὶ ὑπὲρ	πᾶν	ὁτιοῦν ἀγαπῶμεν. Ἐπεὶ δ´ οἱ
[1, 1]	ὁ παρορμητικὸς ἐκ μέρους τὸ	πᾶν	προσαγορευόμενος λόγος· προτρεπτικὴ γὰρ ἡ
[1, 6]	πηγάζουσα μαστοῖς· ὡς νοεῖσθαι τὸ	πᾶν	τῇδε· ὥσπερ τῷ γάλακτι αἱ
[1, 8]	φέρον καρπὸν αἴρει αὐτό, καὶ	πᾶν	τὸ καρποφοροῦν καθαίρει, ἵνα καρπὸν
[1, 13]	τὸ ἁμάρτημα παρὰ τὸν λόγον.	Πᾶν	τὸ παρὰ τὸν λόγον τὸν
[1, 9]	Ἐξὸν δέ, εἰ βούλεσθε, τοῦ	παναγίου	ποιμένος καὶ παιδαγωγοῦ, τοῦ παντοκράτορος
[1, 2]	καὶ ψυχὴν ἀκεῖται αὐτοῦ ὁ	πανακὴς	τῆς ἀνθρωπότητος ἰατρός. Ὁ σωτὴρ
[1, 5]	τῇ κυβείᾳ τῶν ἀνθρώπων, ἐν	πανουργίᾳ	πρὸς τὴν μεθοδείαν τῆς πλάνης,
[1, 5]	μωρία δὲ αὕτη τοῖς εἰς	πανουργίαν	ἠκονημένοις δοκεῖ. Παῖδες οὖν εἰκότως
[1, 8]	τῷ συμφέροντι τὸ ὠφέλιμον. Κατὰ	πάντα	ἄρα τὰ μέρη, καθ´ ἃ
[1, 8]	ἄλλο ποιεῖ ἢ ὅτι ὠφελεῖ·	πάντα	ἄρα ὠφελεῖ ὁ θεός. Καὶ
[1, 8]	τὸ οὐδεὶς ἔγνω τὸν πατέρα»	πάντα	αὐτὸν ὄντα, πρὶν ἐλθεῖν τὸν
[1, 11]	δὲ ὅτι θεὸς καὶ δημιουργός,	πάντα	γὰρ δι´ αὐτοῦ ἐγένετο καὶ
[1, 6]	δὲ ἅμα τῷ κελεῦσαι αὐτὸν	πάντα	γίνεται, οὕτως ἕπεται τῷ χαρίσασθαι
[1, 8]	τὰ μὲν πλεῖστα ἀπειλεῖται, τὰ	πάντα	δὲ παρῄνεσε τὴν ἀνθρωπότητα καὶ
[1, 6]	ἀποθέμενοι οὖν πᾶσαν κακίαν καὶ	πάντα	δόλον καὶ τὴν ὑπόκρισιν καὶ
[1, 8]	οὐ χρὴ ἀπαγορευτική· τὰ δὲ	πάντα	εἰς σωτηρίαν καὶ ἀίδιον ὑγείαν
[1, 8]	ἀλλὰ τῷ ὠφελεῖν. Ἃ δὴ	πάντα	ἡ δικαιοσύνη, καὶ ὡς ἀρετὴ
[1, 5]	δι´ ἡμᾶς ἄνθρωπον γενόμενον, κατὰ	πάντα	ἡμῖν ἀπεικάζεσθαι βουλόμενον, ἀμνὸν κέκληκεν
[1, 9]	θεός, ὁ ὢν αὐτὸς τὰ	πάντα	καὶ τὰ πάντα ὁ αὐτός,
[1, 6]	ἑνὶ παιωνίῳ φαρμάκῳ, λογικῷ βαπτίσματι.	Πάντα	μὲν οὖν ἀπολουόμεθα τὰ ἁμαρτήματα,
[1, 9]	αὐτὸς τὰ πάντα καὶ τὰ	πάντα	ὁ αὐτός, ὅτι αὐτὸς θεός,
[1, 6]	καὶ αἷμα καὶ γάλα, ἃ	πάντα	ὁ κύριος εἰς ἀπόλαυσιν ἡμῶν
[1, 3]	αὑτῆς. ~Ὅτι φιλάνθρωπος ὁ παιδαγωγός.	Πάντα	ὀνίνησιν ὁ κύριος καὶ πάντα
[1, 10]	πρὸς τὴν ἀνάστασιν ᾐνίξατο, καὶ	πάντα	ὅσα ἐὰν ποιήσῃ, κατευοδωθήσεται αὐτῷ»
[1, 9]	πάλιν διὰ τοῦ αὐτοῦ· ἀπερίτμητα	πάντα	τὰ ἔθνη, ὁ δὲ λαὸς
[1, 5]	ἀγάπῃ αὐξήσωμεν εἰς αὐτὸν τὰ	πάντα»	ταῦτα λέγων εἰς οἰκοδομὴν τοῦ
[1, 6]	ἁγίων σπαργάνων· ὁ λόγος τὰ	πάντα	τῷ νηπίῳ, καὶ πατὴρ καὶ
[1, 9]	ἀγαπᾷ κύριος, παιδεύει, μαστιγοῖ δὲ	πάντα	υἱόν, ὃν παραδέχεται» ὅτι ἁμαρτωλὸς
[1, 1]	τῇ καλῇ συγχρῆται οἰκονομίᾳ ὁ	πάντα	φιλάνθρωπος λόγος, προτρέπων ἄνωθεν, ἔπειτα
[1, 6]	πνευματική. Πάντῃ τοίνυν ἡμεῖς τὰ	πάντα	Χριστῷ προσῳκειώμεθα, καὶ εἰς συγγένειαν
[1, 4]	γνῶσις, ἐλπίς, ὑπακοή, ἀγάπη, ὅμοια	πάντα·	ὧν δὲ κοινὸς μὲν ὁ
[1, 3]	Πάντα ὀνίνησιν ὁ κύριος καὶ	πάντα	ὠφελεῖ καὶ ὡς ἄνθρωπος καὶ
[1, 10]	ἁρμόδιον εἶναι τοῖς ἀνθρώποις, ἐπεὶ	πάντας	ἀνθρώπους φαύλους λέγουσι· σοφὸς δὲ
[1, 5]	τοῦ παιδίου ἐκείνου, ἣ ἐπὶ	πάντας	διήκει τοὺς παῖδας ἡμᾶς παιδαγωγοῦσα
[1, 8]	καὶ νεφῶν, καθὸ δὲ ἐπὶ	πάντας,	δικαίως ἰσοστατεῖ καὶ ἀρρεπῶς, ὡς
[1, 9]	πόρνης ἐγένετό σοι, ἀπηναισχύντησας πρὸς	πάντας.	Καὶ οὐχ ὡς οἶκον ἐκάλεσάς
[1, 6]	φιλανθρώπου θεοῦ ἡ αὐτὴ πρὸς	πάντας,	ὁ ἀπόστολος σαφέστατα ἐξηγήσατο ὧδέ
[1, 8]	τὸν ἥλιον τὸν αὑτοῦ ἐπὶ	πάντας»	Παρασημειωτέον ἐνταῦθα ὅτι τὸν αὑτοῦ
[1, 8]	διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἰς	πάντας	τοὺς πιστεύοντας· οὐ γάρ ἐστι
[1, 7]	τοίνυν ἀπεδείξαμεν παῖδας ἡμᾶς τοὺς	πάντας	ὑπὸ τῆς γραφῆς καλουμένους οὐ
[1, 6]	ἅγιον ἓν καὶ τὸ αὐτὸ	πανταχοῦ,	μία δὲ μόνη γίνεται μήτηρ
[1, 9]	ἡ ψυχή μου; Παραπλέκει δὲ	πανταχοῦ	τὸν φόβον, ὅτι φόβος κυρίου
[1, 2]	ὃ μὲν ἀπόλυτος εἰς τὸ	παντελὲς	ἀνθρωπίνων παθῶν, διὰ τοῦτο γὰρ
[1, 1]	ὑποθήκαις ταῖς φιλανθρώποις εἰς τὴν	παντελῆ	τῆς ἀληθείας γνῶσιν τοὺς κάμνοντας
[1, 6]	αὐτῷ τῷ λόγῳ, ἀλλ´ οἱ	πάντες	ἀποθέμενοι τὰς σαρκικὰς ἐπιθυμίας ἴσοι
[1, 6]	τὴν ἁπάσης ἐκτὸς προσωποληψίας φωνήν·	πάντες	γὰρ υἱοί ἐστε διὰ πίστεως
[1, 6]	οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ·	πάντες	γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν
[1, 6]	γὰρ ἐν ἑνὶ πνεύματι ἡμεῖς	πάντες	εἰς ἓν σῶμα ἐβαπτίσθημεν, εἴτε
[1, 5]	πως λέγων μέχρι καταντήσωμεν οἱ	πάντες	εἰς τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως
[1, 6]	εἴτε δοῦλοι εἴτε ἐλεύθεροι· καὶ	πάντες	ἓν πόμα ἐποτίσθημεν. Οὐκ ἄτοπον
[1, 8]	ἓν μὲν αὑτὸν λέγει· ἵνα	πάντες	ἓν ὦσι, καθὼς σύ, πάτερ,
[1, 6]	θεοί ἐστε καὶ υἱοὶ ὑψίστου	πάντες.	Καλεῖται δὲ πολλαχῶς τὸ ἔργον
[1, 5]	οἱ ἐπὶ γῆς εἰκότως ἂν	πάντες	κεκλήσονται μαθηταί. Ἔχει γὰρ οὕτως
[1, 8]	καλῶς καὶ ὁ Πλάτων μαθὼν	πάντες	μὲν γὰρ» φησὶν ὡς ἀληθῶς
[1, 7]	ἀλληγορούμενοι· καὶ γενήσονται» φησίν, οἱ	πάντες	μία ποίμνη καὶ εἷς ποιμήν.
[1, 9]	διὰ τοῦτο εἰς σάλον ἐγένετο·	πάντες	οἱ δοξάζοντες αὐτὴν ἠτίμασαν αὐτήν,
[1, 10]	πάλιν λέγει· δεῦτε πρός με	πάντες	οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ
[1, 5]	οἰκέτας ἄνευ τοῦ δεσπότου. ~Ὅτι	πάντες	οἱ περὶ τὴν ἀλήθειαν καταγινόμενοι
[1, 8]	θεός, καὶ ἄκοντες ὁμολογοῦσιν οἱ	πάντες·	ὅτι δὲ καὶ δίκαιος ὁ
[1, 6]	οὐδὲ λευκότερον εὕροις ἂν γάλακτος.	Πάντῃ	δὲ ἔοικεν τούτῳ ἡ πνευματικὴ
[1, 6]	τροφὴ γέγονεν τῷ ἀνθρώπῳ πνευματική.	Πάντῃ	τοίνυν ἡμεῖς τὰ πάντα Χριστῷ
[1, 5]	ὦμεν νήπιοι, κλυδωνιζόμενοι καὶ περιφερόμενοι	παντὶ	ἀνέμῳ τῆς διδασκαλίας ἐν τῇ
[1, 8]	Μάστιγες γὰρ καὶ παιδεία ἐν	παντὶ	καιρῷ σοφίας. Συγκολλῶν ὄστρακον καὶ
[1, 2]	ἡμῖν εἰκὼν ἡ ἀκηλίδωτος, τούτῳ	παντὶ	σθένει πειρατέον ἐξομοιοῦν τὴν ψυχήν·
[1, 9]	Πολλῷ δέ, οἶμαι, καὶ τῷ	παντὶ	τὸ ἑκούσιον καὶ κατὰ προαίρεσιν
[1, 9]	τρόπος τῆς παιδαγωγίας τοῦ λόγου.	Παντὶ	τοίνυν σθένει ὁ τῆς ἀνθρωπότητος
[1, 9]	παναγίου ποιμένος καὶ παιδαγωγοῦ, τοῦ	παντοκράτορος	καὶ πατρικοῦ λόγου, τὴν ἄκραν
[1, 5]	παιδικῆς ἡλικίας τὴν προσηγορίαν ἔαρ	παντὸς	τοῦ ζῆν διὰ τὸ ἀγήρω
[1, 13]	κτήνει παρομοιωθείς, διὸ καὶ ἐπιφέρει·	παντὸς	ὑποκάτω ἐπικαθημένου χρεμετίζει. Οὐκέτι λαλεῖ,
[1, 6]	ἀνάχυσιν χωρεῖν κελεύεται πρὸς τοῦ	παντρόφου	καὶ γενεσιουργοῦ θεοῦ ἐπὶ τοὺς
[1, 6]	τὸ μεταβάλλον ἐστί. Μάλιστα γὰρ	πάντων	μελῶν μαστοὶ συμπαθεῖς μήτρᾳ. Ἐπὰν
[1, 8]	Εἰ δὲ ὁ κτίστης πρὸς	πάντων	ὁμολογεῖται δίκαιος, υἱὸς δὲ τοῦ
[1, 7]	τὸν ἀριθμὸν ἀριστίνδην ἐκλέγοντες ἐκ	πάντων	Περσῶν οἱ βασιλεῖς Περσῶν τοῖς
[1, 10]	τι ἐοικὸς καὶ ψόγῳ μάλιστα	πάντων	τοῖς ἀνθρώποις ἀναγκαιότατα φάρμακα. Οἱ
[1, 6]	ἐστιν, οὐδὲν διαφέρει δούλου κύριος	πάντων	ὤν, ἀλλὰ ὑπὸ ἐπιτρόπους ἐστὶ
[1, 8]	δὲ ὠφελοῦν τοῦ μὴ ὠφελοῦντος	πάντως	ἄν που κρεῖττον εἴη, τοῦ
[1, 4]	ὧδέ πως λέγων τοὐμὸν θυγάτριον,	πάνυ	γάρ ἐστι τῇ φύσει φιλάνθρωπον
[1, 5]	οὕτως ἐσμὲν νεοττοὶ κυρίου, θαυμαστῶς	πάνυ	καὶ μυστικῶς τοῦ λόγου τὴν
[1, 2]	σοφοῦ· τρίτον δὲ τὸ μὴ	πάνυ	πολλοῖς τῶν ἀκουσίων περιπεσεῖν, ὅπερ
[1, 9]	καὶ ἐπίχαρις, ἡγουμένη φαρμάκων» Τεχνικῶς	πάνυ	τὴν παρθένον τῷ τῆς πορνείας
[1, 7]	τὸ μὲν γὰρ πάτριον καλούμενον	παρ´	ἀνθρώποις ἔθος ὅσον οὐδέπω παρέρχεται,
[1, 9]	πνεύματός μου. Στύμματι δὲ αὐστηροτάτῳ	παρ´	ἕκαστα προσχρῆται τῷ φόβῳ, ἀναστομῶν
[1, 9]	καὶ αὐτὸς ὁ ἀπόστολος ἐπιστύφει	παρ´	ἕκαστα τὰς ἐκκλησίας κατ´ εἰκόνα
[1, 5]	τὸ δὲ παιδικὸν καὶ νήπιον	παρ´	ἡμῖν τοῖς ἀεὶ μανθάνουσιν. Ταύτῃ
[1, 5]	μοι δοκεῖς Ἀττικῆς ἐπαΐειν φωνῆς,	παρ´	ἧς ἔστιν ἐκμαθεῖν τὰς καλὰς
[1, 9]	οἱ ὑγιαίνοντες οὐ χρῄζουσιν ἰατροῦ,	παρ´	ὅσον ἔρρωνται, οἱ δὲ νοσοῦντες
[1, 12]	καὶ παιδευτικὴν ἡγεμονίαν κεκληρωμένος λόγος,	παρ´	οὗ τὸ εὐτελές τε καὶ
[1, 3]	τοῦ πεποιηκέναι προσανεπλήρωσεν δυνάμεως, λαβὼν	παρὰ	ἀνθρώπου ὃ πεποίηκεν ἄνθρωπον καὶ
[1, 11]	σοφία ἐστὶ πατρική, πᾶσα σοφία	παρὰ	κυρίου καὶ μετ´ αὐτοῦ ἐστιν
[1, 5]	ἄνδρας τοὺς ἐν ἔθνεσι παῖδας	παρὰ	κυρίῳ; Οὔ μοι δοκεῖς Ἀττικῆς
[1, 13]	γάρ ἐστιν λογικὸς ἔτι ὁ	παρὰ	λόγον ἁμαρτάνων, θηρίον δὲ δὴ
[1, 7]	εὑρηκέναι. Οὐκ ἔλαθον ἡμᾶς οἱ	παρὰ	Πέρσαις βασίλειοι καλούμενοι παιδαγωγοί, οὓς
[1, 6]	τὰ ἁμαρτήματα, οὐκέτι δέ ἐσμεν	παρὰ	πόδας κακοί. Μία χάρις αὕτη
[1, 10]	ὡς τὸ ξύλον τὸ πεφυτευμένον	παρὰ	τὰς διεξόδους τῶν ὑδάτων, ὃ
[1, 8]	οὓς καὶ ἐξὸν αὐτῷ ἀπολέσαι	παρὰ	τὰς ἰδίας αἰτίας, ὃ δὲ
[1, 6]	τῇ ἐμφύτῳ τοῦ ἄρρενος θέρμῃ	παρὰ	τὰς συμπλοκὰς ἐκταραχθὲν ἐκριπιζόμενον ἐξαφροῦται
[1, 8]	ὑπὸ φιλαγαθίας ζητεῖ ἐνδείκνυταί τε	παρὰ	τὴν οἰκονομίαν τῆς ἀπειλῆς ἡσυχῇ
[1, 2]	τὴν ἀρίστην καὶ βεβαιοτάτην τάξιν	παρὰ	τῆς αὐτοῦ εὐταξίας μεταλαμβάνοντες, ἣ
[1, 6]	ἄλλο τι εἶναι τὸ βρῶμα	παρὰ	τὸ γάλα, εἶτα πῶς οὐ
[1, 6]	γὰρ ἐδύνασθε» οὐκ ἄλλο τι	παρὰ	τὸ γάλα τὸ βρῶμα ὑπολαμβάνοντας,
[1, 9]	νόμιμος ἢ ἐπιτίμησις τῶν υἱῶν	παρὰ	τὸ προσῆκον ἐπαιρομένων. Ταύτῃ διὰ
[1, 13]	ἐθνικὸν ζῆν παραγγέλλεται, ταῦτα καὶ	παρὰ	τοῖς πολλοῖς δεδήμευται, ἃ δὲ
[1, 13]	φησί, τοῖς κτήνεσιν» Ὁ ἄνθρωπος	παρὰ	τὸν λόγον ἐξαμαρτὼν εἰκότως ἄλογος
[1, 13]	λόγον, οὕτως ἔμπαλιν τὸ ἁμάρτημα	παρὰ	τὸν λόγον. Πᾶν τὸ παρὰ
[1, 13]	παρὰ τὸν λόγον. Πᾶν τὸ	παρὰ	τὸν λόγον τὸν ὀρθὸν τοῦτο
[1, 8]	τῶν ὅλων ἡγεμὼν λόγος, τοὺς	παρὰ	τὸν νόμον ἀφηνιάζοντας τὸν αὑτοῦ,
[1, 7]	κηδεμονίας· καὶ καθόλου ὁπόσα ἂν	παρὰ	τοῦ θεοῦ εὐλόγως αἰτήσαιμεν ἡμῖν
[1, 5]	περὶ τὴν ἀλήθειαν καταγινόμενοι παῖδες	παρὰ	τῷ θεῷ. Ὅτι μὲν οὖν
[1, 6]	σαρκικὰς ἐπιθυμίας ἴσοι καὶ πνευματικοὶ	παρὰ	τῷ κυρίῳ. Καὶ ἀλλαχόθι πάλιν
[1, 5]	ἀληθές, τὸ μὲν τέλειον εἶναι	παρὰ	τῷ κυρίῳ τῷ διδάσκοντι ἀεί,
[1, 2]	λόγος διὰ παραινέσεων θεραπευτικὸς τῶν	παρὰ	φύσιν τῆς ψυχῆς παθῶν. Κυρίως
[1, 6]	Μή τι οὖν τὸ ὡς»	παραβολῆς	ὂν δηλωτικόν, τοιοῦτόν τι ἐμφαίνει,
[1, 11]	παιδαγωγῷ παρακατατιθέμενος τὰ παιδία, διαρρήδην	παραγγείλας	ἡμῖν· οὗτός ἐστί μου ὁ
[1, 10]	Ἀλλὰ γὰρ μυρίαι ὅσαι προσεξεύρηνται	παραγγελίαι	εἰς κτῆσιν ἀγαθῶν καὶ φυγὴν
[1, 5]	φροντίδας ἐξέχεσθαι μόνου τοῦ πατρὸς	παραγγέλλει.	Καὶ ὁ πληρῶν τὴν ἐντολὴν
[1, 10]	φυλάττεσθαι τοῖς νηπίοις διὰ Σολομῶντος	παραγγέλλει·	υἱέ, μὴ πλανήσωσί σε ἁμαρτωλοί,
[1, 10]	δοκεῖ συνεὶς τοῦτο ὁ Σάμιος	παραγγέλλειν	Πυθαγόρας· δειλὰ μὲν ἐκπρήξας ἐπιπλήσσεο,
[1, 9]	Ταύτῃ τοι καὶ διὰ Σολομῶντος	παραγγέλλεται·	σὺ μὲν ῥάβδῳ πάταξον τὸν
[1, 13]	οὖν πρὸς τὸ ἐθνικὸν ζῆν	παραγγέλλεται,	ταῦτα καὶ παρὰ τοῖς πολλοῖς
[1, 12]	ῥίζας τῶν ἀλόγων ἐκκόπτων ἐπιθυμιῶν,	παραγγέλλων	μὲν ὧν ἀπέχεσθαι δεῖ, τὰς
[1, 1]	μανθάνοντας ἢ κάμνοντας ἀεὶ τῶν	παραγγελμάτων	ἕκαστον λέγεται, ἀλλὰ πρὸς οὓς
[1, 8]	παθῶν τιμωρίᾳ καὶ προστάξει αὐστηροτέρων	παραγγελμάτων	καὶ δὴ καὶ διὰ τῆς
[1, 10]	τῶν παρεληλυθότων χρόνων λαμβάνον τὰ	παραδείγματα,	οἷον τί ἔπαθον οἱ Ἑβραῖοι
[1, 7]	ἁμαρτίας ὡς νήπιοι δι´ ἀκοῆς	παραδεξάμενοι	φόβῳ τῆς ἀπειλῆς τοῦ μὴ
[1, 9]	μαστιγοῖ δὲ πάντα υἱόν, ὃν	παραδέχεται»	ὅτι ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος ἐκκλίνει ἐλεγμόν.
[1, 6]	τοῖς παιδίοις ἐνδεῖ. Ὢ τοῦ	παραδόξου	μυστηρίου· ἀποδύσασθαι ἡμῖν τὴν παλαιὰν
[1, 9]	εἰς βεβαίαν εὐτρεπιζόμενα τῆς βαφῆς	παραδοχήν.	Ἔλεγχος δέ ἐστιν προφορὰ ἁμαρτίας
[1, 8]	λόγων τὴν εὐαγγέλιον τοῦ κυρίου	παραθεμένῳ	φωνήν· ἓν μὲν αὑτὸν λέγει·
[1, 5]	δὲ εἰς συνηγορίαν καὶ ἄλλο	παραθήσομαι	τοῦ προκειμένου. Τὸν κύριον αὐτὸν
[1, 9]	ἐστιν; παίδευσον αὐτά» ἡ σοφία	παραινεῖ,	καὶ κάμψον αὐτὰ ἐκ νεότητος
[1, 1]	ἅμα ἄμφω, ἑπόμενος αὐτὸς αὑτῷ,	παραινεῖ	τὸν προτετραμμένον, κεφάλαιον τῶν ἐν
[1, 2]	ὁ παιδαγωγὸς ἡμῶν λόγος διὰ	παραινέσεων	θεραπευτικὸς τῶν παρὰ φύσιν τῆς
[1, 1]	τὸ μὲν εἰς ὑπακοήν, τὸ	παραινετικὸν	εἶδος, τὸ δὲ ἐν εἰκόνος
[1, 5]	καὶ μόνῳ προσέχειν τῷ πατρὶ	παραινῶν	μιμουμένους τὰ παιδία. Διὸ κἀν
[1, 2]	λογισμῷ τῆς ἀγνοίας κόμας ἀποψήξασθαι	παραινῶν,	ὡς γυμνὸν δασείας καταλειφθέντα ὕλης,
[1, 1]	ἀγαθόν, τὸ δὲ ὅπως ἐκτρεπώμεθα	παραιτούμενοι	τὸ φαῦλον τῆς εἰκόνος. Ἴασις
[1, 10]	μὴν καὶ ἐπὶ τὴν γνῶσιν	παρακαλεῖ	διὰ μὲν τοῦ Ἱερεμίου λέγων·
[1, 9]	ἀποσκιρτήσαντος, ὅμως ἐπὶ τὴν μετάνοιαν	παρακαλεῖ	καί φησιν διὰ τοῦ Ἰεζεκιήλ·
[1, 1]	εἰς τὴν τῶν δεόντων ἐνέργειαν	παρακαλεῖ,	τὰς ὑποθήκας τὰς ἀκηράτους παρεγγυῶν
[1, 5]	παρακληθήσονται· ὡς εἴ τινα μήτηρ	παρακαλέσει,	οὕτως κἀγὼ ὑμᾶς παρακαλέσω. Ἡ
[1, 5]	μήτηρ παρακαλέσει, οὕτως κἀγὼ ὑμᾶς	παρακαλέσω.	Ἡ μήτηρ προσάγεται τὰ παιδία
[1, 10]	αὐτῶν ὁδούς, μηδὲ πορευθῇς, ἐὰν	παρακαλέσωσίν	σε λέγοντες· ἐλθὲ μεθ´ ἡμῶν,
[1, 9]	καὶ αὐτὴ σωτηρίαν οἰκονομουμένη ἐν	παρακαλύμματι.	Κέχρηται δὲ αὐτῇ διὰ Ἱερεμίου·
[1, 10]	πως χρῆται· ἐγὼ ὑμᾶς, ἄνθρωποι,	παρακαλῶ	καὶ προΐεμαι ἐμὴν φωνὴν υἱοῖς
[1, 10]	ἀπειλῶν καὶ σῴζει τὴν ἀνθρωπότητα	παρακαλῶν.	Εἰ τοίνυν τὴν περὶ τὸ
[1, 5]	ἐν παισὶν ἁπλότητα εἰς ἐξομοίωσιν	παρακατατιθέμενος	ἡμῖν. Τοὺς παῖδας ἡμᾶς καὶ
[1, 11]	ὡς πατὴρ φιλόστοργος γνησίῳ παιδαγωγῷ	παρακατατιθέμενος	τὰ παιδία, διαρρήδην παραγγείλας ἡμῖν·
[1, 6]	αὖ ἀπὸ τῶν ἐν μαστοῖς	παρακειμένων	φλεβῶν ἀναστομουμένων κατὰ τὰς διατάσεις
[1, 8]	Καθάπερ οὖν τῷ συμβουλευτικῷ λόγῳ	παράκειται	τὸ προτρεπτικὸν καὶ παρακλητικὸν εἶδος,
[1, 8]	μεταθέσθαι δὲ εἰς ἀμείνω βίον	παρακελεύεται.	Οὐδέτερον γὰρ ἀμάρτυρον θατέρου προσμαρτυρουμένου,
[1, 5]	ὤμων ἀρθήσονται καὶ ἐπὶ γονάτων	παρακληθήσονται·	ὡς εἴ τινα μήτηρ παρακαλέσει,
[1, 10]	παρατίθεται γνώμας τὰς πρὸς σωτηρίαν	παρακλητικάς,	δι´ ὧν καὶ τὸ καλὸν
[1, 7]	ἡ δύναμις ἡ σεμνή, ἡ	παρακλητική,	ἡ σωτήριος. ~Πρὸς τοὺς ἡγουμένους
[1, 8]	λόγῳ παράκειται τὸ προτρεπτικὸν καὶ	παρακλητικὸν	εἶδος, οὕτω καὶ τῷ ἐγκωμιαστικῷ
[1, 2]	ἡ προφητεία, δι´ ὑπακοὴν καὶ	παρακοήν,	δι´ ἣν μὲν ἵνα σωθῶμεν,
[1, 8]	ὁ τῆς ὑπακοῆς διακρῖναι τὴν	παρακοὴν	δυνάμενος. Ὁ δὲ ἀπειλῶν δῆλός
[1, 7]	αὐτὸς παιδαγωγὸς καὶ κριτὴς τοὺς	παρακούσαντας	αὐτοῦ δικάζει, τὸ δὲ ἁμάρτημα
[1, 8]	ἀπειλὴν καὶ τὸν φόβον καὶ	παρακούσαντες	μέν, ὡς ἔοικε, τῆς γραφῆς
[1, 10]	σωτήριον, ἀναγκαίως ὑπὸ τοῦ λόγου	παραλαμβανομένην	ἐπεδείξαμεν πρός τε μετάνοιαν καὶ
[1, 1]	τὸ δὲ ἐν εἰκόνος μέρει	παραλαμβανόμενον	διττὸν καὶ αὐτὸ παραπλησίως τῇ
[1, 6]	τὸ ὕδωρ μῖξιν ἐπὶ κάθαρσιν	παραλαμβανόμενον	καθάπερ τὸ βάπτισμα ἐπὶ ἀφέσει
[1, 8]	δίκαιον σκοπεῖ, ὡς οὐ συμφέρει	παραλειφθῆναι	τὸ δίκαιον δι´ ἡμᾶς. Αἱρεῖται
[1, 9]	κηδεμονία φανερώσασα τὴν ἁμαρτίαν ἐκ	παραλλήλου	δείκνυσι τὴν σωτηρίαν. Ἐπιτίμησις δέ
[1, 7]	θεία κτῆμά ἐστιν εἰς ἀεὶ	παραμένον.	Ἀχιλλέως μὲν οὖν παιδαγωγὸν τὸν
[1, 8]	καὶ διασαφῶν οἷα πείσονται, εἰ	παραμενοῦσιν	ἁμαρτωλοί, οὐχὶ δὲ ὥσπερ ὄφις
[1, 1]	ὑποθετικός, τὰ δὲ πάθη ὁ	παραμυθητικὸς	ἰᾶται, εἷς ὢν πᾶς ὁ
[1, 10]	ἐκκαλεῖσθαι τὴν ἀνθρωπότητα. Τῇ δὲ	παραμυθίᾳ	παρηγορεῖ τὰ ἁμαρτήματα, μειῶν μὲν
[1, 1]	παθῶν ἐνθένδε ἕπεται, κατὰ τὰς	παραμυθίας	τῶν εἰκόνων ἐπιρρωννύντος τοῦ παιδαγωγοῦ
[1, 9]	ἐλέγχου καὶ ἐπιπληκτικὸν διὰ Σολομῶντος	παραμυθούμενος	λέγει αἰνιττόμενος κατὰ τὸ παρασιωπώμενον
[1, 3]	εἰς δὲ τὸ μὴ ἐξαμαρτάνειν	παραπαιδαγωγῶν	ὡς ἄνθρωπος. Εἰκότως ἄρα φίλος
[1, 9]	Δαβὶδ λέγει· γενεὰ σκολιὰ καὶ	παραπικραίνουσα,	γενεὰ ἥτις οὐ κατεύθυνεν τὴν
[1, 9]	οὐκ ἤθελον πορεύεσθαι. Αὗται αἰτίαι	παραπικρασμοῦ,	δι´ ἃς ὁ κριτὴς ἔρχεται
[1, 9]	οὐκ ἐκδικήσει ἡ ψυχή μου;	Παραπλέκει	δὲ πανταχοῦ τὸν φόβον, ὅτι
[1, 10]	βρυγμὸς τῶν ὀδόντων» καὶ τὰ	παραπλήσια·	ὡς ἐκ τούτων εἶναι συμφανὲς
[1, 6]	τοιαύτῃ ἀνακοπῇ κατ´ ἐξαφρισμὸν μεταβάλλεται,	παραπλήσιόν	τι πεπονθὸς τῇ θαλάττῃ, ἣν
[1, 6]	με» Ὁρᾶτε ἄλλο βρῶμα ἀλληγορούμενον	παραπλησίως	γάλακτι τὸ θέλημα τοῦ θεοῦ.
[1, 1]	μέρει παραλαμβανόμενον διττὸν καὶ αὐτὸ	παραπλησίως	τῇ προτέρᾳ συζυγίᾳ, τὸ μὲν
[1, 8]	ἥλιον τὸν αὑτοῦ ἐπὶ πάντας»	Παρασημειωτέον	ἐνταῦθα ὅτι τὸν αὑτοῦ πατέρα
[1, 6]	Ἐνταῦθα τὸ μυστικὸν τοῦ ἄρτου	παρασημειωτέον,	ὅτι σάρκα αὐτὸν λέγει καὶ
[1, 7]	τὸ δὲ ἁμάρτημα αὐτῶν οὐ	παρασιωπᾷ	ὁ φιλάνθρωπος λόγος, ἐλέγχει δέ,
[1, 9]	παραμυθούμενος λέγει αἰνιττόμενος κατὰ τὸ	παρασιωπώμενον	τὸ φιλότεκνον τῆς παιδαγωγίας· υἱέ
[1, 12]	ὁδοιπορικὴν ἑτοιμότητα εἰς ἀιδιότητα εὐζωίας	παρασκευάζει,	αὐτὸν αὑτοῦ ἕκαστον ἡμῶν ταμιεῖον
[1, 5]	σπεύδων πρὸς τὸν πατέρα, ὀρεκτικωτέρους	παρασκευάζων	τοὺς ἀκροατὰς μετ´ ὀλίγον ἀπεῖναι
[1, 6]	ἐξαιματοῦται, τὸ δὲ αἷμα ἐκγαλακτοῦται,	παρασκευὴ	γίνεται τὸ αἷμα τοῦ γάλακτος
[1, 12]	ἀδελφαί, οὐχ ὅπλων δέονται, οὐ	παρασκευῆς	ἀσώτου· λόγος ἐστὶν αὐταῖς ἡ
[1, 12]	μὲν οὖν πολλῆς δεῖ τῆς	παρασκευῆς	δαψιλείας τε χρῄζει ἡ τρυφή·
[1, 5]	ὑμᾶς ἑνὶ ἀνδρὶ παρθένον ἁγνὴν	παραστῆσαι	τῷ Χριστῷ» εἴτε ὡς νηπίους
[1, 9]	ἀποταθεὶς καί τινα αὐτοῖς σωτήριον	παρατιθέμενος	εὐλόγου φροντίδος ὑπογραμμόν· καὶ τὸ
[1, 10]	οὗτος ἀποδέδεικται καὶ τὰς ἰδίας	παρατίθεται	γνώμας τὰς πρὸς σωτηρίαν παρακλητικάς,
[1, 7]	παιδαγωγίαν προθεσπίζει καὶ τῷ λαῷ	παρατίθεται	τὸν παιδαγωγόν, ἐντολὰς ὑπακοῆς ἐγχειρίσας·
[1, 6]	ἐκριπιζόμενον ἐξαφροῦται κἀν ταῖς σπερματίτισιν	παρατίθεται	φλεψίν· ἐντεῦθεν γὰρ ὁ Ἀπολλωνιάτης
[1, 9]	ἔπειτα εὐεργετοῦσιν αἰῶνα, οὐ τὴν	παραυτίκα	ἡδονὴν ὁ κύριος, ἀλλὰ τὴν
[1, 9]	πρὸς ὠφέλειαν ἐπιστύφοντες, εἰ καὶ	παραυτίκα	λυπηροί, ἀλλὰ εἰς τὸν ἔπειτα
[1, 8]	καθαίρει δὲ αὐτοῦ τὰς ἐξυβριζούσας	παραφυάδας	ὁ λόγος ἡ μάχαιρα, καρποφορεῖν,
[1, 3]	μόνον ἐπιτελοῦντας τὰ προσταττόμενα ἢ	παραφυλάττοντας	τὰ ἀπαγορευόμενα, ἀλλὰ καὶ τῶν
[1, 5]	Ἡμεῖς δὲ οἱ νήπιοι τοὺς	παραφυσῶντας	εἰς φυσίωσιν φυλαξάμενοι τῶν αἱρέσεων
[1, 2]	ὃν κατάκεισαι λαβὼν ἄπιθι οἴκαδε»	Παραχρῆμα	δὲ ὁ ἄρρωστος ἐρρώσθη. Καὶ
[1, 2]	τις ἀποθάνῃ ἐπ´ αὐτῷ αἰφνίδιον,	παραχρῆμα	μιανθήσεται ἡ κεφαλὴ εὐχῆς αὐτοῦ
[1, 6]	γάλακτι ψυχροῦ ὀλίγον ὕδατος ὠφελοῦνται	παραχρῆμα·	οὐ γὰρ ἀποξύνεσθαι τὸ γάλα
[1, 2]	θεραπείαν ᾗ τάχος ὑποτίθεται ξυρᾶσθαι	παραχρῆμα	τὴν κεφαλὴν συμβουλεύων, τὰς ἐπισκιαζούσας
[1, 6]	τοὔνομα ἔχει, φωτισθεὶς ἀπήλλακται μὲν	παραχρῆμα	τοῦ σκότους, ἀπείληφεν δὲ αὐτόθεν
[1, 7]	ὁ Μωσῆς, τῷ τελείῳ προφητικῶς	παραχωρῶν	παιδαγωγῷ τῷ λόγῳ, καὶ τὸ
[1, 5]	Ἰσαὰκ} τὰ πρωτεῖα τοῦ πάθους	παραχωρῶν	τῷ λόγῳ, ἀλλὰ καὶ τοῦ
[1, 1]	παρακαλεῖ, τὰς ὑποθήκας τὰς ἀκηράτους	παρεγγυῶν	καὶ τῶν πεπλανημένων πρότερον τοῖς
[1, 8]	θαρρεῖτε, ἕνεκεν τοῦ πειράσαι ὑμᾶς	παρεγενήθη	ὁ θεός, ὅπως ἂν γένηται
[1, 8]	οὗ καὶ Ἡσαΐας λέγει κύριος	παρέδωκεν	αὐτὸν ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν» διορθωτὴν
[1, 11]	θεοῦ, παιδαγωγὸν ἡμῶν εἶναι, ᾧ	παρέδωκεν	ἡμᾶς ὁ θεός, ὡς πατὴρ
[1, 7]	με καὶ τῷ θανάτῳ οὐ	παρέδωκέν	με» τὸ γὰρ ὑπὸ κυρίου
[1, 6]	πνεύματι ἐννενοηκότες, ἀλλὰ ἐκ μαθήσεως	παρειληφότες	ὃ οὖς οὐκ ἤκουσέν ποτε»
[1, 2]	Ὁ σωτὴρ ἀνάστα» φησὶ τῷ	παρειμένῳ,	τὸν σκίμποδα ἐφ´ ὃν κατάκεισαι
[1, 9]	με» φησί, καὶ ἐρῶ· ἰδοὺ	πάρειμι.	Θᾶττον ὑπήκουσας ἢ προσεδόκησα, δέσποτα·
[1, 8]	ἡ πρὸς τὸ ἁμαρτάνειν αἰσχύνη	παρεισδύεται.	Εἰ γὰρ ψέξαι χρή, καὶ
[1, 8]	καὶ ἀγαλλίασις, οὗ δὲ ἀπέστραπται,	παρείσδυσις	γίνεται πονηρίας. Οὐ βούλεται οὖν
[1, 1]	λόγος, ὁπηνίκα μὲν ἐπὶ σωτηρίαν	παρεκάλει,	προτρεπτικὸς ὄνομα αὐτῷ ἦν— ἰδίως
[1, 7]	σου καὶ ἡ βακτηρία σου	παρεκάλεσάν	με» εἶπέν τις ἕτερος. Αὕτη
[1, 10]	τρία, τὸ μὲν ἐκ τῶν	παρεληλυθότων	χρόνων λαμβάνον τὰ παραδείγματα, οἷον
[1, 12]	μεγίστην χάριν μὴ σιωπῶντι μηδὲ	παρενθυμουμένῳ	τὰς εἰς ἀπώλειαν φερούσας ἀπειθείας,
[1, 7]	παρ´ ἀνθρώποις ἔθος ὅσον οὐδέπω	παρέρχεται,	ἡ δὲ ἀγωγὴ ἡ θεία
[1, 6]	τὸ σῶμα τὴν τροφὴν εὐδιαφορητοτέραν	παρέχει,	καὶ ἥκιστα πλεονάζει τὸ γάλα,
[1, 6]	ὑπὸ τῆς φύσεως πεπονημένην εὔληπτον	παρέχειν	διδασκόμενοι τροφὴν εἰς ἀνατροφὴν σωτηρίας·
[1, 6]	γὰρ τὸ γεννῆσαν ἔοικεν εὐθὺς	παρέχειν	τῷ γεννωμένῳ τροφήν. Καθάπερ δὲ
[1, 8]	αἰτίαν τοῦ εἶναι ὁ θεὸς	παρέχεται·	οὐδὲν ἄρα μισεῖται ὑπὸ τοῦ
[1, 10]	οὔτε αὐτὸ οὔτε ἄλλῳ τῳ	παρεχόμενον,	τὴν φιλανθρωπίαν ἀσυνετοῦντες αὐτοῦ, διὰ
[1, 13]	παιδαγωγίαν θεϊκήν, ὡς ὑπὸ θεοῦ	παρηγγελμένα	καὶ εἰς σωτηρίαν πεπορισμένα. Καὶ
[1, 10]	τὴν ἀνθρωπότητα. Τῇ δὲ παραμυθίᾳ	παρηγορεῖ	τὰ ἁμαρτήματα, μειῶν μὲν τὴν
[1, 13]	ἥμαρτεν ὁ πρῶτος ἄνθρωπος καὶ	παρήκουσεν	τοῦ θεοῦ, καὶ παρωμοιώθη» φησί,
[1, 8]	πλεῖστα ἀπειλεῖται, τὰ πάντα δὲ	παρῄνεσε	τὴν ἀνθρωπότητα καὶ ὑπέδειξεν ὡς
[1, 7]	ἀγαπήσεις κύριον τὸν θεόν σου»	παρῄνεσεν.	Διὰ τοῦτο καὶ ἐντέλλεται ἡμῖν
[1, 10]	ἀγαθῷ, ὅδε ὁ λόγος ἡμῖν	παρῃτήθη.	Ἑπόμενον γὰρ ἦν φάσκειν ἡμᾶς
[1, 9]	καὶ πατέρα καὶ ἄρχοντα τῆς	παρθενίας	σου; Καὶ πόρνη καλὴ καὶ
[1, 5]	καὶ ἡσύχιον; Τοιοῦτος γὰρ ὁ	παρθένιος	λόγος, ἁπαλὸς καὶ ἄπλαστος· διὸ
[1, 5]	ἡρμοσάμην γὰρ ὑμᾶς ἑνὶ ἀνδρὶ	παρθένον	ἁγνὴν παραστῆσαι τῷ Χριστῷ» εἴτε
[1, 5]	καὶ ἄπλαστος· διὸ καὶ τὴν	παρθένον	ἀταλὴν νύμφην καὶ τὸν παῖδα
[1, 9]	ἡγουμένη φαρμάκων» Τεχνικῶς πάνυ τὴν	παρθένον	τῷ τῆς πορνείας ἐνυβρίσας ὀνόματι,
[1, 6]	μήτηρ ἐστίν, ἀκήρατος μὲν ὡς	παρθένος,	ἀγαπητικὴ δὲ ὡς μήτηρ, καὶ
[1, 6]	ὅτι μόνη μὴ γέγονεν γυνή,	παρθένος	δὲ ἅμα καὶ μήτηρ ἐστίν,
[1, 6]	μία δὲ μόνη γίνεται μήτηρ	παρθένος·	ἐκκλησίαν ἐμοὶ φίλον αὐτὴν καλεῖν.
[1, 6]	κύριος ὁ Χριστὸς ὁ τῆς	παρθένου	καρπὸς οὐκ ἐμακάρισεν τοὺς γυναικείους
[1, 6]	μὲν πυκνοῦντος τοῦ περιέχοντος καὶ	πάροδον	οὐ διδόντος ἐντὸς κατακλειομένῳ τῷ
[1, 13]	καὶ ὁ μοιχός» ἀλογίστῳ κτήνει	παρομοιωθείς,	διὸ καὶ ἐπιφέρει· παντὸς ὑποκάτω
[1, 10]	ὅμοια, τὸ δὲ ἐκ τῶν	παρόντων	χρόνων κατανοούμενον, οἷον αἰσθητικῶς καταλαμβανόμενον,
[1, 8]	μὴ γένοιτο. Λέγει γοῦν ἀπειλῶν·	παροξυνῶ	τὴν μάχαιράν μου, καὶ ἀνθέξεται
[1, 1]	αὐτῷ ἦν— ἰδίως οὗτος ὁ	παρορμητικὸς	ἐκ μέρους τὸ πᾶν προσαγορευόμενος
[1, 5]	μυωπίζει τοὺς γνωρίμους, προσέχειν αὐτῷ	παρορμῶν	ὡς ἤδη σπεύδων πρὸς τὸν
[1, 8]	τὰ κακά· ἀγαθὸς γάρ ἐστι·	παρορῶντος	δὲ αὐτοῦ ἑκοντί, διὰ τὴν
[1, 5]	ὁ θεὸς κατὰ τὴν Χριστοῦ	παρουσίαν.	Θεὸν γὰρ οὐδεὶς ἔγνω, εἰ
[1, 11]	αὐτοῦ ἐστιν εἰς τὸν αἰῶνα»	παρρησίᾳ	δὲ ὅτι θεὸς καὶ δημιουργός,
[1, 11]	τοῖς καλλίστοις κεκοσμημένος, ἐπιστήμῃ, εὐνοίᾳ,	παρρησίᾳ·	ἐπιστήμῃ μὲν ὅτι σοφία ἐστὶ
[1, 9]	κυρίου καὶ συναισθόμενος τῆς ἑαυτοῦ	παρρησίας	καὶ τῆς τῶν ἀκουόντων ἀσθενείας
[1, 13]	καὶ παρήκουσεν τοῦ θεοῦ, καὶ	παρωμοιώθη»	φησί, τοῖς κτήνεσιν» Ὁ ἄνθρωπος
[1, 8]	ὁ ἔπαινος οὐ προετρέψατο, τούτους	παρώξυνεν	ὁ ψόγος, καὶ οὓς ὁ
[1, 9]	Ἡσαΐου ἐγκατελίπετε τὸν κύριον καὶ	παρωργίσατε	τὸν ἅγιον τοῦ Ἰσραήλ. Λέγει
[1, 1]	ὁ παραμυθητικὸς ἰᾶται, εἷς ὢν	πᾶς	ὁ αὐτὸς οὗτος λόγος, τῆς
[1, 6]	θέλημα τοῦ πατρός μου, ἵνα	πᾶς	ὁ θεωρῶν τὸν υἱὸν καὶ
[1, 9]	παῖδες τοῦ παιδαγωγοῦ, ἀλλὰ καὶ	πᾶσα	ἡ ἀνθρωπότης Ἰησοῦ, ἵνα μὴ
[1, 1]	προσαγορευόμενος λόγος· προτρεπτικὴ γὰρ ἡ	πᾶσα	θεοσέβεια, ζωῆς τῆς νῦν καὶ
[1, 6]	μηδὲ τὸ αἷμα· οὐδὲ γὰρ	πᾶσα	κατέχεται ἡ τροφή. Εἰ τοίνυν
[1, 11]	μὲν ὅτι σοφία ἐστὶ πατρική,	πᾶσα	σοφία παρὰ κυρίου καὶ μετ´
[1, 2]	ἄνθρωπον αὐτόν, περὶ ὃν ἡ	πᾶσα	σπουδὴ καταγίνεται· καὶ τοῦτον ἔργον
[1, 13]	δὴ ἄλογον, ἔκδοτον ἐπιθυμίαις, ᾧ	πᾶσαι	ἐπικάθηνται ἡδοναί. Τὸ δὲ κατορθούμενον
[1, 6]	καὶ ὁ Πέτρος· ἀποθέμενοι οὖν	πᾶσαν	κακίαν καὶ πάντα δόλον καὶ
[1, 9]	σῴζειν· ἔλεος δὲ κυρίου ἐπὶ	πᾶσαν	σάρκα· ἐλέγχων καὶ παιδεύων καὶ
[1, 9]	θυμὸν αὐτοῦ καὶ οὐκ ἐκκαύσει	πᾶσαν	τὴν ὀργὴν αὐτοῦ. Ὅρα πῶς
[1, 9]	παιδαγωγός, ὁ θεῖος ἡμῶν λόγος,	πάσῃ	καταχρώμενος σοφίας μηχανῇ, σῴζειν ἐπιβέβληται
[1, 7]	διαφυλάσσων σε ἐν τῇ ὁδῷ	πάσῃ,	οὗ ἂν πορευθῇς· καὶ ἀποστρέψω
[1, 10]	ἐκ τούτων εἶναι συμφανὲς διὰ	πάσης	θεραπείας χωροῦντα τὸν κύριον εἰς
[1, 7]	παιδαγωγὸς ἅγιος θεὸς Ἰησοῦς, ὁ	πάσης	τῆς ἀνθρωπότητος καθηγεμὼν λόγος, αὐτὸς
[1, 1]	προτρέπων ἄνωθεν, ἔπειτα παιδαγωγῶν, ἐπὶ	πᾶσιν	ἐκδιδάσκων. ~Ὅτι διὰ τὰς ἁμαρτίας
[1, 6]	ὑπὸ τοῦ πνεύματος τρέπεσθαι ὁμολογεῖν;	Πάσχει	δὲ τὴν μεταβολὴν κατὰ ποιότητα,
[1, 8]	γὰρ» φησὶν ὡς ἀληθῶς ἀγαθὰ	πάσχουσιν	οἱ δίκην διδόντες· ὠφελοῦνται γὰρ
[1, 8]	δικαίως κολαζομένοις» Εἰ δὲ ἀγαθὰ	πάσχουσιν	ὑπὸ τοῦ δικαίου οἱ ἐπανορθούμενοι
[1, 9]	Σολομῶντος παραγγέλλεται· σὺ μὲν ῥάβδῳ	πάταξον	τὸν υἱόν, τὴν δὲ ψυχὴν
[1, 10]	ὅλης τῆς καρδίας καὶ εἴπητε	πάτερ,	ἀκούσομαι ὑμῶν ὥσπερ λαοῦ ἁγίου.
[1, 8]	ἠγάπησάς με πρὸ καταβολῆς κόσμου.	Πάτερ	δίκαιε, καὶ ὁ κόσμος σε
[1, 8]	πάντες ἓν ὦσι, καθὼς σύ,	πάτερ,	ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν σοί,
[1, 8]	κύριός φησιν ἐν τῇ προσευχῇ	πάτερ	ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς»
[1, 8]	αὐτῷ μαρτυρήσει κύριος εὐαγγελίῳ λέγων	πάτερ,	οὓς ἔδωκάς μοι, θέλω ἵνα
[1, 6]	τῷ πνεύματι Ἰησοῦς, ἐξομολογοῦμαί σοι,	πάτερ,	φησίν, ὁ θεὸς τοῦ οὐρανοῦ
[1, 6]	φῶς, οἱ παῖδες πρὸς τὸν	πατέρα.	Ἀγαλλιασάμενος γοῦν ἐν τῷ πνεύματι
[1, 5]	οὖν εἰκότως οἱ θεὸν μόνον	πατέρα	ἀφελεῖς καὶ νήπιοι καὶ ἀκέραιοι,
[1, 9]	ὁ πατὴρ» λέγων, οὐδὲ τὸν	πατέρα	εἰ μὴ ὁ υἱός» Αὕτη
[1, 9]	ὡς οἶκον ἐκάλεσάς με καὶ	πατέρα	καὶ ἄρχοντα τῆς παρθενίας σου;
[1, 5]	ὡς ἤδη σπεύδων πρὸς τὸν	πατέρα,	ὀρεκτικωτέρους παρασκευάζων τοὺς ἀκροατὰς μετ´
[1, 8]	ἦν τὸ οὐδεὶς ἔγνω τὸν	πατέρα»	πάντα αὐτὸν ὄντα, πρὶν ἐλθεῖν
[1, 5]	καὶ πρὸς αὐτὸν μόνον τὸν	πατέρα	σκιρτητικούς, οὐχὶ τοὺς ἐπὶ ταῖς
[1, 8]	Παρασημειωτέον ἐνταῦθα ὅτι τὸν αὑτοῦ	πατέρα	τὸν ἀγαθὸν καὶ δημιουργὸν εἶναι
[1, 9]	καὶ Ἑβραῖοι δεσπότην ποιήσαντες, οὐ	πατέρα,	τὸν θεόν. Πολλῷ δέ, οἶμαι,
[1, 7]	μόνον δὲ εἶναι τέλειον τὸν	πατέρα	τῶν ὅλων, ἐν αὐτῷ γὰρ
[1, 9]	παῖδες οἱ σώφρονες πρὸς τοὺς	πατέρας·	ἵππος γάρ» φησίν, ἀδάμαστος ἐκβαίνει
[1, 5]	καταπιστεύοντες τοῖς ἄλλους ἡμῖν νομοθετοῦσι	πατέρας.	τελειούμεθα τότε, ὅτε ἐσμὲν ἐκκλησία,
[1, 5]	τὴν βοήθειαν· ὡς γὰρ οἱ	πατέρες	καὶ αἱ μητέρες ἥδιον ὁρῶσιν
[1, 8]	Οὗτός ἐστιν ὁ ἀποδιδοὺς ἁμαρτίας	πατέρων	ἐπὶ τέκνα τοῖς μισοῦσι καὶ
[1, 5]	αὐτοῦ· θαυμαστὸς σύμβουλος, θεὸς δυνάστης,	πατὴρ	αἰώνιος, ἄρχων εἰρήνης τῷ πληθύνειν
[1, 8]	οὐδεὶς ἀγαθός, εἰ μὴ ὁ	πατὴρ	αὐτοῦ· ὁ αὐτὸς ἄρα πατὴρ
[1, 8]	πατὴρ αὐτοῦ· ὁ αὐτὸς ἄρα	πατὴρ	αὐτοῦ, ὁ ἓν ὤν, πολλαῖς
[1, 6]	εἷς μὲν ὁ τῶν ὅλων	πατήρ,	εἷς δὲ καὶ ὁ τῶν
[1, 9]	σοφός. Οὐκ αὐτὸς οὗτος ὁ	πατὴρ	ἐκτήσατό σε; Καὶ διὰ Ἡσαΐου
[1, 5]	παιδίου· υἱὸς ἐν πατρί, καὶ	πατὴρ	ἐν υἱῷ· καὶ πῶς οὐ
[1, 9]	τοῦτο καὶ δημιουργὸς εἶναι καὶ	πατὴρ	ἠθέλησεν· καὶ ἡ τῆς ἀγάπης
[1, 6]	τὰ πάντα τῷ νηπίῳ, καὶ	πατὴρ	καὶ μήτηρ καὶ παιδαγωγὸς καὶ
[1, 9]	τὸν υἱὸν εἰ μὴ ὁ	πατὴρ»	λέγων, οὐδὲ τὸν πατέρα εἰ
[1, 6]	τοῦ οὐρανοῦ νοῦ, ἀλλ´ ὁ	πατήρ	μου δίδωσιν ὑμῖν τὸν ἄρτον
[1, 8]	ἄμπελος ἡ ἀληθινή, καὶ ὁ	πατήρ	μου ὁ γεωργός ἐστιν» εἶτα
[1, 8]	οὐδεὶς ἀγαθός, εἰ μὴ ὁ	πατήρ	μου ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς»
[1, 8]	οὐκ ἀντιλέγεται. Καὶ πάλιν ὁ	πατήρ	μου» φησὶ βρέχει ἐπὶ δικαίους
[1, 8]	οὐρανοῖς» ἐπὶ τούτοις αὖθις ὁ	πατήρ	μου» φησὶν ἐπιλάμπει τὸν ἥλιον
[1, 8]	δὲ ἐξ εὐωνύμων, καθὸ μὲν	πατὴρ	νοεῖται, ἀγαθὸς ὤν, αὐτὸ μόνον
[1, 6]	συντραυλίζων τοῖς νηπίοις· ναί, ὁ	πατήρ,	ὅτι οὕτως εὐδοκία ἐγένετο ἔμπροσθέν
[1, 9]	ἑαυτοῦ ἐκεῖθεν ἄνωθεν, ὅθεν γέγονεν	πατήρ.	Πρὶν γὰρ κτίστην γενέσθαι θεὸς
[1, 8]	ἀγαθὸς αὐτὸς ὁ θεὸς καὶ	πατὴρ	τοῦ κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ» ὁ
[1, 5]	οὕτως καὶ τῶν ὅλων ὁ	πατὴρ	τοὺς εἰς αὐτὸν καταπεφευγότας προσίεται
[1, 8]	γίνεσθε οἰκτίρμονες» λέγων, καθὼς ὁ	πατὴρ	ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστίν» οὐ μὴν
[1, 3]	καὶ λέγων αὐτὸς γὰρ ὁ	πατὴρ	φιλεῖ ὑμᾶς, ὅτι ὑμεῖς ἐμὲ
[1, 11]	παρέδωκεν ἡμᾶς ὁ θεός, ὡς	πατὴρ	φιλόστοργος γνησίῳ παιδαγωγῷ παρακατατιθέμενος τὰ
[1, 7]	καὶ ἐν τῷ υἱῷ ὁ	πατήρ,	ὥρα ἡμῖν ἑπομένοις τῇ τάξει
[1, 10]	ἀγαθήν, ἣν ὤμοσεν κύριος τοῖς	πατράσιν	ὑμῶν» πρὸς δὲ καὶ εἰσάξω
[1, 8]	ὁ λόγος αὐτοῦ ἐν τῷ	πατρί	ἐστι, δίκαιος προσαγορεύεται ἐκ τῆς
[1, 5]	τοῦ τελείου παιδίου· υἱὸς ἐν	πατρί,	καὶ πατὴρ ἐν υἱῷ· καὶ
[1, 2]	λόγος θεός, ὁ ἐν τῷ	πατρί,	ὁ ἐκ δεξιῶν τοῦ πατρός,
[1, 5]	πραγμάτων καὶ μόνῳ προσέχειν τῷ	πατρὶ	παραινῶν μιμουμένους τὰ παιδία. Διὸ
[1, 2]	ἡμῶν, ὦ παῖδες ὑμεῖς, τῷ	πατρὶ	τῷ αὑτοῦ τῷ θεῷ, οὗπέρ
[1, 8]	ἀγαθόν, δίκαιον, δημιουργόν, υἱὸν ἐν	πατρί,	ᾧ ἡ δόξα εἰς τοὺς
[1, 6]	ζητοῦσιν νηπίοις τὸν λόγον αἱ	πατρικαὶ	τῆς φιλανθρωπίας θηλαὶ χορηγοῦσι τὸ
[1, 12]	χάριν ἐκείνου. ~Ὅτι ἀναλόγως τῇ	πατρικῇ	διαθέσει κέχρηται ὁ παιδαγωγὸς αὐστηρίᾳ
[1, 11]	ἐπιστήμῃ μὲν ὅτι σοφία ἐστὶ	πατρική,	πᾶσα σοφία παρὰ κυρίου καὶ
[1, 6]	Χριστῷ μὲν ἡ τροφὴ τῆς	πατρικῆς	βουλῆς ἡ τελείωσις ἦν, ἡμῖν
[1, 2]	σοφίᾳ διδακτή. Λόγος δὲ ὁ	πατρικὸς	μόνος ἐστὶν ἀνθρωπίνων ἰατρὸς ἀρρωστημάτων
[1, 9]	καὶ παιδαγωγοῦ, τοῦ παντοκράτορος καὶ	πατρικοῦ	λόγου, τὴν ἄκραν σοφίαν καταμανθάνειν
[1, 10]	τὸ καλὸν καὶ τὸ συμφέρον	πατρικῷ	θελήματι γνωρίζειν ἡμῖν βούλεται. Σκόπει
[1, 2]	θεὸς ἐν ἀνθρώπου σχήματι ἄχραντος,	πατρικῷ	θελήματι διάκονος, λόγος θεός, ὁ
[1, 7]	τῶν οὐρανῶν· τὸ μὲν γὰρ	πάτριον	καλούμενον παρ´ ἀνθρώποις ἔθος ὅσον
[1, 12]	Ἡμεῖς δέ, ὦ παῖδες ἀγαθοῦ	πατρός,	ἀγαθοῦ παιδαγωγοῦ θρέμματα, πληρώσωμεν τὸ
[1, 12]	θρέμματα, πληρώσωμεν τὸ θέλημα τοῦ	πατρός,	ἀκούωμεν τοῦ λόγου καὶ τὸν
[1, 6]	νηπίων ἐγκαυχᾶσθαι τῷ κυρίῳ, ἐπιφθεγγομένοις	πατρὸς	δ´ ἐξ ἀγαθοῖο καὶ αἵματος
[1, 6]	ἀλλὰ τοῦ φιλοστόργου καὶ φιλανθρώπου	πατρὸς	ἐπομβρήσαντος τὸν λόγον αὐτὸς ἤδη
[1, 7]	δὲ ἀλήθεια» χάρις οὖσα τοῦ	πατρός,	ἔργον ἐστὶ τοῦ λόγου αἰώνιον
[1, 6]	τέλειον ἐκ τελείου φύντα τοῦ	πατρός,	κατὰ τὴν οἰκονομικὴν προδιατύπωσιν ἀναγεννηθῆναι
[1, 3]	ὃν ὁ μονογενὴς ἐκ κόλπων	πατρὸς	καταπέμπεται λόγος τῆς πίστεως; {ἡ}
[1, 6]	γάρ ἐστι τὸ θέλημα τοῦ	πατρός	μου, ἵνα πᾶς ὁ θεωρῶν
[1, 2]	ἡ σοφία, ὁ λόγος τοῦ	πατρός,	ὁ δημιουργήσας τὸν ἄνθρωπον, ὅλου
[1, 6]	οἰκονόμους ἄχρι τῆς προθεσμίας τοῦ	πατρός.	Οὕτως καὶ ἡμεῖς, ὅτε ἦμεν
[1, 5]	βίου φροντίδας ἐξέχεσθαι μόνου τοῦ	πατρὸς	παραγγέλλει. Καὶ ὁ πληρῶν τὴν
[1, 5]	τοῦ θεοῦ, τὸν νήπιον τοῦ	πατρός.	~Πρὸς τοὺς ὑπολαμβάνοντας τὴν τῶν
[1, 2]	πατρί, ὁ ἐκ δεξιῶν τοῦ	πατρός,	σὺν καὶ τῷ σχήματι θεός·
[1, 6]	ἐπὶ τὸν λαθικηδέα μαζὸν» τοῦ	πατρός,	τὸν λόγον, καταφεύγομεν, ὃ δέ,
[1, 6]	τοῦ θεοῦ τοῦ τροφέως καὶ	πατρὸς	τῶν γεννωμένων καὶ ἀναγεννωμένων πονουμένη,
[1, 8]	ἀφιέναι τὰ πλημμελήματα, ὑπὸ τοῦ	πατρὸς	τῶν ὅλων ὁ ταχθεὶς παιδαγωγὸς
[1, 11]	κατ´ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσιν τοῦ	πατρὸς	υἱὸν Ἰησοῦν, τὸν λόγον τοῦ
[1, 6]	Ἡ τροφὴ τὸ γάλα τοῦ	πατρός,	ᾧ μόνῳ τιτθευόμεθα οἱ νήπιοι.
[1, 9]	τῶν ἀχυρμιῶν καὶ εἰς τὴν	πατρῴαν	ἀποθήκην σωρευθῶμεν· τὸ γὰρ πτύον
[1, 6]	πονηρίας. Σαφέστατα γοῦν ὁ μακάριος	Παῦλος	ἀπήλλαξεν ἡμᾶς τῆς ζητήσεως ἐν
[1, 6]	εἴρηται ἐλαίου, εἰκότως ἀλληγορῶν ὁ	Παῦλος	καὶ γάλα αὐτὸν ὀνομάζων ἐπότισα»
[1, 6]	γέγονα, φησίν, ἀνήρ» πάλιν ὁ	Παῦλος	λέγει, κατήργηκα τὰ τοῦ νηπίου.
[1, 11]	νόμον δοθῆναι» γάρ φησιν ὁ	Παῦλος	παιδαγωγὸν εἰς Χριστόν» ὡς ἐκ
[1, 5]	Τοῦτό τοι σαφέστατα ὁ μακάριος	Παῦλος	ὑπεσημήνατο εἰπὼν δυνάμενοι ἐν βάρει
[1, 8]	κύριος. Διὰ τοῦτο καὶ ὁ	Παῦλός	φησι νυνὶ δὲ χωρὶς νόμου
[1, 8]	κακία. Ἴδε οὖν» φησὶν ὁ	Παῦλος,	χρηστότητα καὶ ἀποτομίαν θεοῦ· ἐπὶ
[1, 6]	καὶ φρυαττόμενοι, αὐτοῦ ὁμολογοῦντος τοῦ	Παύλου	περὶ ἑαυτοῦ· οὐχ ὅτι ἤδη
[1, 7]	Διὰ τοῦτο καὶ ἐντέλλεται ἡμῖν	παύσασθε	ἀπὸ τῶν ἔργων ὑμῶν» τῶν
[1, 6]	ᾐνίξατο εἰς τότε τηρούμενον ὅτε	παύσεται,	τελείους ἡμᾶς γενέσθαι πιστεύομεν. Πίστις
[1, 9]	ταύτῃ τῇ ἀγωγῇ ἑξακοσίας χιλιάδας	πεζῶν,	τοὺς ἐπισυναχθέντας ἐν ᾗ ἔσχον
[1, 4]	τοίνυν πλέον τὴν ἀγαθὴν ἀσπασάμενοι	πειθαρχίαν	σφᾶς αὐτοὺς ἐπιδῶμεν κυρίῳ, τὸν
[1, 7]	ἵν´ οὓς ὁ λόγος ὁ	πειθήνιος	οὐκ ἰᾶται, ἀπειλὴ ἰάσεται, οὓς
[1, 6]	ἐκταράττονται, ἄνδρας δὲ τοὺς λόγῳ	πειθηνίους	καὶ αὐτεξουσίους κέκληκεν· οἳ πεπιστεύκαμεν
[1, 7]	εὐλόγως αἰτήσαιμεν ἡμῖν γενέσθαι, ταῦτα	πειθομένοις	τῷ παιδαγωγῷ περιέσται. Ὅνπερ οὖν
[1, 3]	καὶ συντόνους εἰς ἀιδιότητα γνωρίσωμεν·	πειθοῦς	γὰρ ἀνάπλεω, οὐ φόβου, τὰ
[1, 5]	δὲ ἡμεῖς οἱ ἁπαλοὶ πρὸς	πειθὼ	καὶ εὐέργαστοι πρὸς ἀγαθωσύνην ἄχολοί
[1, 6]	τῷ αὑτοῦ πνεύματι ἐκθρέψει τοὺς	πεινῶντας	τὸν λόγον. Ὅτι δὲ τὸ
[1, 10]	ἁρπάσει, τὸν ἄρτον αὐτοῦ τῷ	πεινῶντι	δώσει καὶ γυμνὸν περιβαλεῖ, τὸ
[1, 6]	νοεῖται ὀρεκτόν. Καθάπερ οὖν τῇ	πείρᾳ	ἡ ἀπειρία καταλύεται καὶ τῷ
[1, 8]	Μωσέως λέλεκται· θαρρεῖτε, ἕνεκεν τοῦ	πειράσαι	ὑμᾶς παρεγενήθη ὁ θεός, ὅπως
[1, 2]	ἡ ἀκηλίδωτος, τούτῳ παντὶ σθένει	πειρατέον	ἐξομοιοῦν τὴν ψυχήν· ἀλλ´ ὃ
[1, 2]	δύναμις, ὡς ὅτι ἐλάχιστα ἁμαρτάνειν	πειρώμεθα·	κατεπείγει γὰρ οὐδὲν τοσοῦτον ὡς
[1, 6]	τὸ ὑπόχυμα τῶν ὀφθαλμῶν κατάγειν	πειρώμενοι	οὐ τὸ φῶς αὑτοῖς ἔξωθεν
[1, 6]	λόγος, ἐπεὶ λόγον ἐμήνυεν τὸν	πεισόμενον.	Ἀλλὰ καὶ ἡ σὰρξ αὐτὴ
[1, 8]	μέλλων ἔτι καὶ διασαφῶν οἷα	πείσονται,	εἰ παραμενοῦσιν ἁμαρτωλοί, οὐχὶ δὲ
[1, 13]	ἡμᾶς αὐτοὺς καὶ πρὸς τοὺς	πέλας	εὔθετοι· καὶ δὴ καὶ αὗται
[1, 7]	οὐδὲ Ναυσίθοος μεθύοντα τὸν ἐκ	Πέλλης	ἰάσατο· Ἀλκιβιάδου δὲ τὴν πορνείαν
[1, 6]	μου ἀκούων καὶ πιστεύων τῷ	πέμψαντί	με ἔχει ζωὴν αἰώνιον καὶ
[1, 6]	ἵνα ποιήσω τὸ θέλημα τοῦ	πέμψαντός	με» Ὁρᾶτε ἄλλο βρῶμα ἀλληγορούμενον
[1, 12]	περιγινομένη, καὶ τὰ τῆς ἐνεργείας	πεπαιδευμέναι	σεμναὶ διαπρέπουσιν πορεία καὶ κατάκλισις
[1, 6]	γάλακτός ἐστι πῆξις ἢ γάλα	πεπηγός.	Οὐ γάρ μοι τῆς λεξιθηρίας
[1, 6]	καὶ ἤπιος ὡς γάλα ἢ	πεπηγὼς	καὶ συνεστραμμένος ὡς βρῶμα. Οὐ
[1, 6]	πειθηνίους καὶ αὐτεξουσίους κέκληκεν· οἳ	πεπιστεύκαμεν	ἑκουσίῳ προαιρέσει σῳζόμενοι, ἐμφρόνως, οὐκ
[1, 6]	ἐνθένδε ἀποδημίαν ἄλλα μένει τοὺς	πεπιστευκότας,	ἀδιακρίτως ἐνταῦθα ἠρραβωνισμένους, ἐκεῖνο δὲ
[1, 9]	ἡ πρὸς τοὺς ἐξ ὑπακοῆς	πεπιστευκότας	ἀμετακίνητός τε καὶ ἀρρεπής. Ἐπειδὴ
[1, 6]	Χριστῷ. Πνευματικοὺς μὲν γὰρ τοὺς	πεπιστευκότας	ἤδη τῷ ἁγίῳ πνεύματι προσεῖπεν,
[1, 6]	σῴζων τὴν ἀνθρωπότητα· δι´ οὗ	πεπιστευκότες	εἰς τὸν θεὸν ἐπὶ τὸν
[1, 6]	ἀπόλαυσιν ἡμῶν τῶν εἰς αὐτὸν	πεπιστευκότων.	Μὴ δὴ οὖν τις ξενιζέσθω
[1, 5]	ἐξεπέτασε τὰς χεῖρας τὰς ἐναργῶς	πεπιστευμένας.	Τούτῳ προσμαρτυρεῖ τῷ παιδίῳ καὶ
[1, 9]	μὲν οἱ νοσοῦντες δεόμεθα, οἱ	πεπλανημένοι	δὲ τοῦ καθηγησομένου καὶ οἱ
[1, 5]	τῷ κόσμῳ, τῷ μὲν ὡς	πεπλανημένος,	τῷ δὲ ὡς ἠγαπημένος. Εἰ
[1, 10]	τοὺς συνετοὺς ἐκκαλεῖται καὶ τῷ	πεπλανημένῳ	συγγνώμην νέμων ἐπίστρεφε γάρ, ἐπίστρεφε,
[1, 1]	τὰς ἀκηράτους παρεγγυῶν καὶ τῶν	πεπλανημένων	πρότερον τοῖς ὕστερον ἐπιδεικνὺς τὰς
[1, 9]	ἐκάθισεν μόνη ἡ πόλις ἡ	πεπληθυμμένη	λαῶν; ἐγενήθη ὡσεὶ χήρα· ἄρχουσα
[1, 6]	αἳ δὲ διαπνοῆς οὐ τυγχάνουσαι	πεπληρωμέναι	μάλιστα συντείνονται καὶ σφύζουσι· διὸ
[1, 6]	τελείᾳ οὔσῃ ἐξ ἑαυτῆς καὶ	πεπληρωμένῃ.	Εἰ δὲ ἐνδεῖ τι αὐτῇ,
[1, 7]	δὲ νηπίους διὰ τὴν ἔναγχος	πεπληρωμένην	βούλησιν τοῦ θεοῦ, καθὸ εἰς
[1, 6]	χάρισμα κεκλῆσθαι θεοῦ τὸ μὴ	πεπληρωμένον·	τέλειος δὲ ὢν τέλεια χαριεῖται
[1, 6]	χαρίσασθαι μόνον βουληθῆναι αὐτὸν τὸ	πεπληρῶσθαι	τὴν χάριν. Τὸ γὰρ μέλλον
[1, 3]	δυνάμεως, λαβὼν παρὰ ἀνθρώπου ὃ	πεποίηκεν	ἄνθρωπον καὶ ὃ εἶχεν εἶδεν
[1, 3]	θεός. Ὁ ἄνθρωπος ἄρα ὃν	πεποίηκεν	ὁ θεός, δι´ αὑτὸ αἱρετόν
[1, 3]	τὰ μὲν ἄλλα κελεύων μόνον	πεποίηκεν,	τὸν δὲ ἄνθρωπον δι´ αὑτοῦ
[1, 3]	θεὸς διὰ τῆς ἔξωθεν τοῦ	πεποιηκέναι	προσανεπλήρωσεν δυνάμεως, λαβὼν παρὰ ἀνθρώπου
[1, 9]	τοῦ ὀνόματος ἰσχυρὰν τὴν ἐπίπληξιν	πεποίηται.	Ὁ γὰρ εἰδὼς τὸν θεὸν
[1, 6]	παιδίον, τὴν ὑπὸ τῆς φύσεως	πεπονημένην	εὔληπτον παρέχειν διδασκόμενοι τροφὴν εἰς
[1, 8]	ὃ δὲ ὑπὲρ ἡμῶν καὶ	πέπονθεν·	παιδαγωγὸς γὰρ ἅτε ἀγαθὸς ἐντέχνως
[1, 6]	κατ´ ἐξαφρισμὸν μεταβάλλεται, παραπλήσιόν τι	πεπονθὸς	τῇ θαλάττῃ, ἣν δὴ κατὰ
[1, 10]	αὐτοῦ, ἐν τοῖς προστάγμασί μου	πεπόρευται	καὶ τὰ δικαιώματά μου πεφύλακται
[1, 13]	θεοῦ παρηγγελμένα καὶ εἰς σωτηρίαν	πεπορισμένα.	Καὶ ἐπεὶ τῶν ἀναγκαίων τὰ
[1, 6]	κατακλειομένῳ τῷ θερμῷ, ἑψομένη καὶ	πεπτομένη,	εἰς τὰς φλέβας ἐξαιματουμένη ἐκχωρεῖ·
[1, 6]	εἰς εὐφροσύνην ἐκκλησίας ὡς ἄρτον	πεπτόμενον.	Ἀλλὰ γὰρ αὖθις ἡμῖν σαφέστερον
[1, 6]	πιστεύσαντες ἔχομεν τὴν ζωήν, τί	περαιτέρω	τοῦ κεκτῆσθαι ζωὴν ἀίδιον ὑπολείπεται;
[1, 6]	φαμεν, τήν τε πρὸς τὸ	πέρας	ἄφιξιν καὶ τῆς ἀφίξεως τὴν
[1, 6]	ἐν τῷ φωτίσματι, τὸ δὲ	πέρας	τῆς γνώσεως ἡ ἀνάπαυσις, ὃ
[1, 5]	τῆς εἰρήνης αὐτοῦ οὐκ ἔστι	πέρας»	Ὢ τοῦ μεγάλου θεοῦ, ὢ
[1, 10]	γίνεται, πῶς δὲ ἔχον ἐπαινετικόν·	περὶ	ἃ καταγίνεται μάλιστα ὁ παιδαγωγὸς
[1, 6]	περὶ ἓν δὲ ἄμφω καὶ	περὶ	ἄμφω ὁ εἷς καταγίνεται. Ἔστι
[1, 6]	ἡμῖν σαφέστερον τοῦτο ἐν τῷ	Περὶ	ἀναστάσεως δηλωθήσεται. Ἐπεὶ δὲ εἶπεν
[1, 8]	θανάτῳ ἔοικεν. Καὶ δὴ αὐτὸς	περὶ	αὑτοῦ σαφέστατα ὁ κύριος ἐκφαίνει,
[1, 2]	σῶμα κάλλει καὶ εὐρυθμίᾳ συνεκεράσατο,	περὶ	δὲ τὰς πράξεις τῆς ἀνθρωπότητος
[1, 7]	ἄγων. Ἐναργέστατα γοῦν ὁ λόγος	περὶ	ἑαυτοῦ διὰ Ὠσηὲ εἴρηκεν ἐγὼ
[1, 6]	φρυαττόμενοι, αὐτοῦ ὁμολογοῦντος τοῦ Παύλου	περὶ	ἑαυτοῦ· οὐχ ὅτι ἤδη ἔλαβον
[1, 6]	ὁρμὴ καὶ τέλος, οὐκ ἔστιν·	περὶ	ἓν δὲ ἄμφω καὶ περὶ
[1, 6]	δὲ αὐτὸ συμβαίνει τοῦτο καὶ	περὶ	ἡμᾶς, ὧν γέγονεν ὑπογραφὴ ὁ
[1, 13]	ἐστι ψυχῆς σύμφωνος τῷ λόγῳ	περὶ	ὅλον τὸν βίον. Ναὶ μὴν
[1, 2]	δὲ περὶ τὸν ἄνθρωπον αὐτόν,	περὶ	ὃν ἡ πᾶσα σπουδὴ καταγίνεται·
[1, 8]	λόγος δίκην ἐπιτιθεὶς κριτής ἐστιν,	περὶ	οὗ καὶ Ἡσαΐας λέγει κύριος
[1, 9]	τὰς ἀκρασίας τὰς ἐπιψόγους καὶ	περὶ	τὰς ἄλλας τῶν παθῶν φλεγμονὰς
[1, 5]	ὄφεων δίκην, ὅλῳ τῷ σώματι	περὶ	τὰς ἀνοήτους ἐπιθυμίας ἰλυσπώμενοι, ἀνατεινόμενοι
[1, 9]	δίκαιον ἐπιδείκνυται τοῦ παιδαγωγοῦ τὸ	περὶ	τὰς ἐπιτιμήσεις καὶ τὸ ἀγαθὸν
[1, 9]	τὸ ἀγαθὸν τοῦ θεοῦ τὸ	περὶ	τὰς οἰκτειρήσεις. Διὰ τοῦτο ὁ
[1, 13]	ἐκτελεῖ· ὅθεν εἰκότως τὰ καθήκοντα	περὶ	τὰς πράξεις, οὐ τὰς λέξεις,
[1, 9]	τε τὰς ἐπιθυμίας τὰς ἐπονειδίστους	περί	τε τὰς ἀκρασίας τὰς ἐπιψόγους
[1, 9]	οἱ ἐν τῷ βίῳ νοσοῦντες	περί	τε τὰς ἐπιθυμίας τὰς ἐπονειδίστους
[1, 5]	τοῦ δεσπότου. ~Ὅτι πάντες οἱ	περὶ	τὴν ἀλήθειαν καταγινόμενοι παῖδες παρὰ
[1, 6]	ἣν περιπίπτομεν τοῖς ἁμαρτήμασιν, ἀμβλυωποῦντες	περὶ	τὴν ἀλήθειαν. Φωτισμὸς ἄρα ἡ
[1, 6]	πεφανέρωται ὡς γάλα. Ταύτῃ τοίνυν	περὶ	τὴν ἀποκύησιν οἰκονομούμενον τῷ βρέφει
[1, 8]	θάνατον. Πολλὴ δὲ ἡ σοφία	περὶ	τὴν παιδαγωγίαν αὐτοῦ, καὶ ὁ
[1, 5]	τοῖς ἐχομένοις λέγει μὴ μεριμνᾶτε	περὶ	τῆς αὔριον· ἀρκετὸν γὰρ τῇ
[1, 12]	διδάσκων. Μὴ γὰρ μεριμνᾶτε» φησί,	περὶ	τῆς αὔριον» χρῆναι λέγων τὸν
[1, 7]	ἁμαρτιῶν. ~Τίς ὁ παιδαγωγός, καὶ	περὶ	τῆς παιδαγωγίας αὐτοῦ. Ἐπεὶ τοίνυν
[1, 6]	ὁλοτελὴς οὐδὲ πίστις ἐστί, σκάζουσα	περί	τι, οὐδὲ μετὰ τὴν ἐνθένδε
[1, 10]	ἀνθρωπότητα παρακαλῶν. Εἰ τοίνυν τὴν	περὶ	τὸ ἐπιστύφειν τὴν ἀνθρωπότητα οἰκονομίαν,
[1, 2]	διὰ τὸν ἄνθρωπον, ἔπειτα δὲ	περὶ	τὸν ἄνθρωπον αὐτόν, περὶ ὃν
[1, 1]	χωρίῳ. Τριῶν γέ τοι τούτων	περὶ	τὸν ἄνθρωπον ὄντων, ἠθῶν, πράξεων,
[1, 9]	οὐ κρίνοντες. Καθόλου δὲ ἡ	περὶ	τὸν φόβον αὐτοῦ τεχνολογία σωτηρίας
[1, 10]	ζῶντα. Τοῦτο μὲν οὖν καὶ	περὶ	τοῦ κυριακοῦ προφητεύεται πάθους· ὑποτίθεται
[1, 6]	τοῦτο γὰρ καὶ ἡ γραφὴ	περὶ	τοῦ κυρίου λέγει ἐψώμισεν αὐτοὺς
[1, 6]	ἀφρόνως, δεδιττόμενοι τῷ φόβῳ. Αὐτὸς	περὶ	τούτου μαρτυρήσει ὁ ἀπόστολος τοὺς
[1, 8]	καὶ κολάζει; Ἀναγκαῖον οὖν καὶ	περὶ	τούτου ὡς οἷόν τε διὰ
[1, 9]	Οὕτως ὁ κυριακὸς ἔλεγχος ὠφελιμώτατος.	Περὶ	τούτων καὶ διὰ Δαβὶδ λέγει·
[1, 6]	μὲν γὰρ κατήχησις εἰς πίστιν	περιάγει,	πίστις δὲ ἅμα βαπτίσματι ἁγίῳ
[1, 6]	ἡ γνῶσις συνανατέλλει τῷ φωτίσματι	περιαστράπτουσα	τὸν νοῦν, καὶ εὐθέως ἀκούομεν
[1, 10]	τῷ πεινῶντι δώσει καὶ γυμνὸν	περιβαλεῖ,	τὸ ἀργύριον αὐτοῦ ἐπὶ τόκῳ
[1, 9]	σῶσαι βούλεταί μου τὴν σάρκα,	περιβαλὼν	τὸν χιτῶνα τῆς ἀφθαρσίας, καὶ
[1, 6]	μαστοί, οἱ τέως τὸν ἄνδρα	περιβλεπόμενοι	ὀρθοί, ἤδη κατανεύουσι πρὸς τὸ
[1, 6]	καὶ ἐν αἵματι σταφυλῆς τὴν	περιβολὴν	αὐτοῦ» ἐν τῷ αἵματι τῷ
[1, 13]	ἐξ ὧν τὸ ἀίδιον ἐκεῖνο	περιγίνεται	ζῆν, ταῦτα δὲ ἐν ὑπογραφῆς
[1, 1]	μὲν μαθήσει, ἣ δὲ ἰάσει	περιγίνεται.	Οὐκ ἂν οὖν τις νοσῶν
[1, 11]	ὑγεία καὶ ἡ ἀίδιος εὐκρασία	περιγίνεται.	Πάλαι μὲν οὖν διὰ Μωσέως
[1, 12]	κατάλληλος ἐκ τῆς Χριστοῦ παιδαγωγίας	περιγινομένη,	καὶ τὰ τῆς ἐνεργείας πεπαιδευμέναι
[1, 2]	τὸν οὐρανὸν τάς τε ἡλιακὰς	περιδινήσεις	κύκλους τε καὶ τῶν λοιπῶν
[1, 7]	Ἄδραστος, ἦν, Λεωνίδης δὲ οὐ	περιεῖλεν	τὸν τῦφον τοῦ Μακεδόνος οὐδὲ
[1, 5]	καὶ βοηθοῦ, τῆς Ῥεβέκκας, ὁ	περίεργος	βασιλεύς. Βασιλεύς μοι δοκεῖ, Ἀβιμέλεχ
[1, 7]	γενέσθαι, ταῦτα πειθομένοις τῷ παιδαγωγῷ	περιέσται.	Ὅνπερ οὖν τρόπον ὁ κυβερνήτης
[1, 10]	λέγει κύριος. Ταῦτα ὑποτύπωσιν Χριστιανῶν	περιέχει	πολιτείας καὶ προτροπὴν ἀξιόλογον εἰς
[1, 6]	ἣν ἔαρ καλοῦμεν, ὑγροτέρου τοῦ	περιέχοντος	γεγονότος, ἀλλὰ καὶ τῆς πόας
[1, 6]	τροφὴ χειμῶνος μὲν πυκνοῦντος τοῦ	περιέχοντος	καὶ πάροδον οὐ διδόντος ἐντὸς
[1, 5]	καὶ τερπνόν, τοῦ θεοῦ μὴ	περιισταμένου	τῷ τηλικῷδε τὴν βοήθειαν· ὡς
[1, 10]	Διὰ τοῦτό φησιν· ἐὰν μετανοήσῃς,	περικαθαριεῖ	κύριος τὴν καρδίαν σου καὶ
[1, 6]	ῥόθῳ φερόμενοι τῇ ἐμπεριλήψει τοῦ	περικεχυμένου	ἀέρος ξαινόμενοι ἀφρὸν μορμύρουσιν, καὶ
[1, 9]	πνεῦμα τὸ δι´ αὐτοῦ, ἄμφω	περιλαβὼν	ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ ψάλλει θεοῦ·
[1, 10]	εἶ ὁ Χριστός, ἢ ἄλλον	περιμένομεν»	ἀπέλθετε καὶ εἴπατε Ἰωάννῃ· τυφλοὶ
[1, 3]	τῆς πίστεως; {ἡ} πίστις ἐκ	περιουσίας	αὐτὸς σαφῶς ὁ κύριος ὁμολογῶν
[1, 6]	διδαχήν. Ἔξεστι δὲ ἡμῖν ἐκ	περιουσίας	πρὸς τοὺς φιλεγκλήμονας ἐπαποδύσασθαι· οὐ
[1, 6]	τὸ γάλα, εἶτα πῶς οὐ	περιπαρήσονται	σφίσιν αὐτοῖς, οὐ κατανενοηκότες τὴν
[1, 6]	σαρκικοί ἐστε καὶ κατὰ ἄνθρωπον	περιπατεῖτε;	Διὸ καὶ γάλα ὑμᾶς ἐπότισα»
[1, 2]	μὴ πάνυ πολλοῖς τῶν ἀκουσίων	περιπεσεῖν,	ὅπερ ἴδιον παιδαγωγουμένων εὐγενῶς· τὸ
[1, 10]	κἀκεῖνο εἴρηται· οἱ δὲ ἁμαρτίαις	περιπεσόντες	βληθήσονται εἰς τὸ σκότος τὸ
[1, 6]	δὲ τὸ σκότος, καθ´ ἣν	περιπίπτομεν	τοῖς ἁμαρτήμασιν, ἀμβλυωποῦντες περὶ τὴν
[1, 6]	σφύζουσι· διὸ καὶ αἱ τίτθαι	περιπληθεῖς	τότε μάλιστα γίνονται τῷ γάλακτι.
[1, 13]	φαμέν, τοῦ καλουμένου καθήκοντος ἔσται	περιποιητική;	Καὶ γὰρ ἡ ἀρετὴ αὐτὴ
[1, 10]	εἶναι τὸ ἐπιπληκτικὸν εἶδος νοῦ	περιποιητικόν.	Ἀλλὰ γὰρ μυρίαι ὅσαι προσεξεύρηνται
[1, 5]	ἡμᾶς πάλιν ἀλληγορεῖ, καὶ ὡς	περιστερὰν	ἄκακον καὶ ἄχολον» πάλιν ἡμᾶς.
[1, 5]	ἡμᾶς. Νεοττούς τε ἔτι δύο	περιστερῶν	ἢ τρυγόνων ζεῦγος ὑπὲρ ἁμαρτίας
[1, 7]	παιδαγωγοῦ. Διὰ τοῦτο αὐτῷ ῥάβδον	περιτίθησιν	ἡ προφητεία, ῥάβδον παιδευτικήν, ἀρχικήν,
[1, 6]	ἐπὶ μῆνα καθάρσεως ὑπολελειμμένῳ καθαρῷ	περιττώματι	κιρναμένου τοῦ σπέρματος γίνεται· ἡ
[1, 5]	μηκέτι ὦμεν νήπιοι, κλυδωνιζόμενοι καὶ	περιφερόμενοι	παντὶ ἀνέμῳ τῆς διδασκαλίας ἐν
[1, 7]	Οὐκ ἔλαθον ἡμᾶς οἱ παρὰ	Πέρσαις	βασίλειοι καλούμενοι παιδαγωγοί, οὓς τέτταρας
[1, 7]	ἀριθμὸν ἀριστίνδην ἐκλέγοντες ἐκ πάντων	Περσῶν	οἱ βασιλεῖς Περσῶν τοῖς σφῶν
[1, 7]	ἐκ πάντων Περσῶν οἱ βασιλεῖς	Περσῶν	τοῖς σφῶν αὐτῶν ἐφίστων παισίν·
[1, 8]	ἀποτομίαν θεοῦ· ἐπὶ μὲν τοὺς	πεσόντας	ἀποτομίαν, ἐπὶ δὲ σὲ χρηστότητα,
[1, 9]	ὀλισθήσουσι, λέγει κύριος. Οὐ γὰρ	πεσούμεθα	εἰς φθορὰν οἱ διαβαίνοντες εἰς
[1, 6]	πέτρας καὶ ἔλαιον ἐκ στερεᾶς	πέτρας,	βούτυρον βοῶν καὶ γάλα προβάτων
[1, 6]	γενήματα ἀγρῶν, ἐθήλασαν μέλι ἐκ	πέτρας	καὶ ἔλαιον ἐκ στερεᾶς πέτρας,
[1, 6]	Διὰ τοῦτό φησι καὶ ὁ	Πέτρος·	ἀποθέμενοι οὖν πᾶσαν κακίαν καὶ
[1, 5]	ἐδείκνυτο; ἡ σάρξ, δι´ ἧς	πεφανέρωται.	Αὐτὸς δὲ ὁ Ἰσαάκ, καὶ
[1, 8]	δὲ χωρὶς νόμου δικαιοσύνη θεοῦ	πεφανέρωται»	καὶ πάλιν, ἵνα μᾶλλον ὑπολάβῃς
[1, 6]	καὶ τὸ αἷμα τοῦ λόγου	πεφανέρωται	ὡς γάλα. Ταύτῃ τοίνυν περὶ
[1, 3]	φιλεῖ ὑμᾶς, ὅτι ὑμεῖς ἐμὲ	πεφιλήκατε»	καὶ πάλιν ὁ αὐτὸς καὶ
[1, 10]	με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ	πεφορτισμένοι,	κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς» καὶ τὰ
[1, 10]	πεπόρευται καὶ τὰ δικαιώματά μου	πεφύλακται	τοῦ ποιῆσαι αὐτά· δίκαιος οὗτός
[1, 6]	προσηγορεύμεθα, καθὼς οἱ εἰς γνῶσιν	πεφυσιωμένοι	διαβεβλήκασιν· ἀναγεννηθέντες γοῦν εὐθέως τὸ
[1, 10]	ἔσται ὡς τὸ ξύλον τὸ	πεφυτευμένον	παρὰ τὰς διεξόδους τῶν ὑδάτων,
[1, 6]	δὴ τὸ αἷμα φυσικῇ τρεπόμενον	πέψει,	κυησάσης τῆς μητρός, φιλοστοργίᾳ συμπαθεῖ
[1, 8]	τρόπους, πῇ μὲν ἐπιτείνοντος αὐτοῦ,	πῇ	δὲ ἀνιέντος. Σαφέστατα γοῦν διὰ
[1, 5]	μὲν γὰρ παῖδας ἡμᾶς καλεῖ,	πῇ	δὲ νεοττούς, ἔσθ´ ὅτε δὲ
[1, 5]	ψυχῆς εἰς ἡλικίαν ὑπογραφομένου παιδικήν.	Πῇ	μὲν γὰρ παῖδας ἡμᾶς καλεῖ,
[1, 8]	κατὰ τοὺς οἰκείους ἑκάστων τρόπους,	πῇ	μὲν ἐπιτείνοντος αὐτοῦ, πῇ δὲ
[1, 6]	τοῦ γάλακτος ζωοτρόφος οὐσία, φιλοστόργοις	πηγάζουσα	μαστοῖς· ὡς νοεῖσθαι τὸ πᾶν
[1, 6]	γυναῖκες αἱ κυοῦσαι μητέρες γενόμεναι	πηγάζουσι	γάλα· ὁ δὲ κύριος ὁ
[1, 6]	σωτηρίας· οὐ γὰρ ὡς αἱ	πηγαὶ	πλήρεις εἰσὶν οἱ μαστοὶ ἐπεισρέοντος
[1, 9]	φόβον αὐτοῦ τεχνολογία σωτηρίας ἐστὶ	πηγή,	ἀγαθοῦ δέ γε τὸ σῴζειν·
[1, 6]	Ἐπειδὴ δέ ἐστιν ὁ λόγος	πηγὴ	ζωῆς» βρύουσα καὶ ποταμὸς εἴρηται
[1, 6]	τοῦ γάλακτος ἡ ῥύσις, καὶ	πηγὴ	τροφῆς τὸ γάλα, ᾧ δὴ
[1, 9]	ὁ λαὸς οὗτος· ἐμὲ ἐγκατέλιπον,	πηγὴν	ὕδατος ζῶντος, καὶ ὤρυξαν λάκκους
[1, 9]	φωταγωγήσοντος καὶ οἱ διψῶντες τῆς	πηγῆς	τῆς ζωτικῆς, ἀφ´ ἧς οἱ
[1, 6]	ἐξαιματουμένη σαρκοῦται ἡ σύστασις αὕτη,	πηγνυμένη	δὲ ἐν τῇ ὑστέρᾳ ὑπὸ
[1, 6]	καὶ ὁ τυρὸς γάλακτός ἐστι	πῆξις	ἢ γάλα πεπηγός. Οὐ γάρ
[1, 6]	μου» φησί, τὴν σάρκα καὶ	πίεσθέ	μου τὸ αἷμα» Ταύτας ἡμῖν
[1, 6]	μου τὰς σάρκας» εἰπὼν καὶ	πίεσθέ	μου τὸ αἷμα» τὸ ἐναργὲς
[1, 9]	τῶν ἁμαρτιῶν τὰς νομὰς αἱ	πικραὶ	τοῦ φόβου ῥίζαι· διὸ καὶ
[1, 9]	διὸ καὶ σωτήριος, εἰ καὶ	πικρός,	ὁ φόβος. Εἰκότως ἄρα σωτῆρος
[1, 6]	τηνικάδε οὐσῶν καὶ ἐνίκμων, αἵματος	πίμπλαται	πρότερον, ὡς ἐκ τῆς διατάσεως
[1, 6]	ῥῆμα τελείας μεταλήψεως σύμβολόν ἐστιν.	Πίνειν	μὲν γὰρ οἱ τέλειοι λέγονται,
[1, 6]	γάλα αὐτὸν ὀνομάζων ἐπότισα» ἐπιφέρει·	πίνεται	γὰρ ὁ λόγος, ἡ τροφὴ
[1, 8]	χρηστότητι» τουτέστι τῇ εἰς Χριστὸν	πίστει.	Ἕπεται δὲ τῷ ἀγαθῷ, ᾗ
[1, 6]	δεσμὰ ταῦτα, ᾗ τάχος, ἀνίεται	πίστει	μὲν ἀνθρωπίνῃ, θεϊκῇ δὲ τῇ
[1, 10]	οἱ δὲ αὐτῇ προσέχοντες τῇ	πίστει	οἷον αὐτοδίδακτοι καὶ προαιρετικοὶ αὔξονται
[1, 6]	ὑπολείπεται; οὐδὲν δὲ ἐνδεῖ τῇ	πίστει	τελείᾳ οὔσῃ ἐξ ἑαυτῆς καὶ
[1, 8]	ὦσιν, ἵνα καὶ ὁ κόσμος	πιστεύῃ,	ὅτι σύ με ἀπέστειλας. Κἀγὼ
[1, 6]	ὅτε παύσεται, τελείους ἡμᾶς γενέσθαι	πιστεύομεν.	Πίστις γὰρ μαθήσεως τελειότης· διὰ
[1, 8]	Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἰς πάντας τοὺς	πιστεύοντας·	οὐ γάρ ἐστι διαστολή» καὶ
[1, 6]	ἐν δὲ τῇ ἀναστάσει τῶν	πιστευόντων	ἀπόκειται τὸ τέλος· τὸ δὲ
[1, 5]	ἀεὶ ἢ ἐξ ὑπομονῆς τῶν	πιστευόντων	συνέστηκεν, οἵ ἐσμεν μέλη Χριστοῦ·
[1, 6]	ἐνταῦθα ἠρραβωνισμένους, ἐκεῖνο δὲ τῷ	πιστεῦσαι	ἤδη προειληφότες ἐσόμενον, μετὰ τὴν
[1, 6]	εἰς τὴν ζωήν. Οὕτω τὸ	πιστεῦσαι	μόνον καὶ ἀναγεννηθῆναι τελείωσίς ἐστιν
[1, 6]	ζωὴν αἰώνιον» Εἰ τοίνυν οἱ	πιστεύσαντες	ἔχομεν τὴν ζωήν, τί περαιτέρω
[1, 6]	τελειότης· διὰ τοῦτό φησιν ὁ	πιστεύων	εἰς τὸν υἱὸν ἔχει ζωὴν
[1, 6]	ὁ θεωρῶν τὸν υἱὸν καὶ	πιστεύων	ἐπ´ αὐτὸν ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον,
[1, 6]	τὸν λόγον μου ἀκούων καὶ	πιστεύων	τῷ πέμψαντί με ἔχει ζωὴν
[1, 4]	ἐπιδῶμεν κυρίῳ, τὸν βεβαιότατον τῆς	πίστεως	αὐτοῦ ἐξαψάμενοι κάλων, τὴν αὐτὴν
[1, 6]	γέγονεν εἰς Χριστόν, ἵνα ἐκ	πίστεως	δικαιωθῶμεν· ἐλθούσης δὲ τῆς πίστεως
[1, 5]	ὀνόμασι ποικίλοις τὸ ἀφελὲς τῆς	πίστεως	ἐξαλλάττουσα ἡ γραφή. Ἐν γοῦν
[1, 1]	δίκην ὑποκείμενος λόγος εἰς οἰκοδομὴν	πίστεως,	ἐφ´ ᾧ μάλα γανύμενοι καὶ
[1, 6]	γὰρ ἀρχὴ τῆς εἰς Χριστὸν	πίστεως	ἡ διὰ τοῦ γάλακτος νηπιότης
[1, 6]	Τῷ γὰρ ὄντι αἷμα τῆς	πίστεως	ἡ ἐλπίς, ὑφ´ ἧς συνέχεται,
[1, 6]	Κατὰ τὰ αὐτὰ δὲ τῆς	πίστεως	ἡ κοινωνία ἡ πνευματικὴ πρὸς
[1, 3]	κόλπων πατρὸς καταπέμπεται λόγος τῆς	πίστεως;	{ἡ} πίστις ἐκ περιουσίας αὐτὸς
[1, 6]	πάντες γὰρ υἱοί ἐστε διὰ	πίστεως	θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ· ὅσοι
[1, 8]	δίκαιον, δικαιοσύνη δὲ θεοῦ διὰ	πίστεως	Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἰς πάντας τοὺς
[1, 8]	δίκαιον καὶ δικαιοῦντα τὸν ἐκ	πίστεως	Ἰησοῦν» Τὸ δὲ δίκαιον ἀγαθὸν
[1, 6]	τὸ αἷμα» τὸ ἐναργὲς τῆς	πίστεως	καὶ τῆς ἐπαγγελίας βρώσιμον καὶ
[1, 5]	πάντες εἰς τὴν ἑνότητα τῆς	πίστεως	καὶ τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ θεοῦ,
[1, 9]	τὸ ἔκλυτον τῆς τῶν πολλῶν	πίστεως.	Λέγει μὲν γὰρ διὰ Ἡσαΐου
[1, 6]	πίστεως δικαιωθῶμεν· ἐλθούσης δὲ τῆς	πίστεως	οὐκέτι ὑπὸ παιδαγωγόν ἐσμεν. Οὐκ
[1, 1]	μονότροπον τῆς εἰς τὸν θεὸν	πίστεως	σωτηρίαν παιδαγωγῶν. Ὁ γοῦν οὐράνιος
[1, 6]	ἐκρυέντος αἵματος τὸ ζωτικὸν τῆς	πίστεως	ὑπεκλύεται. Εἰ δὲ ἄρα προσφιλονικεῖν
[1, 6]	ἐξ ἀμφοῖν, σώματος μὲν τῆς	πίστεως,	ψυχῆς δὲ τῆς ἐλπίδος, ὥσπερ
[1, 6]	ἐφρουρούμεθα συγκλειόμενοι εἰς τὴν μέλλουσαν	πίστιν	ἀποκαλυφθῆναι· ὥστε ὁ νόμος παιδαγωγὸς
[1, 7]	τοὺς πρὸ καταβολῆς κόσμου εἰς	πίστιν	ἐγνωσμένους θεῷ, νυνὶ δὲ νηπίους
[1, 13]	διδασκομένων ἀδιάπτωτος ἐνέργεια, ἣν δὴ	πίστιν	κεκλήκαμεν. Τὸ δὲ σύστημα ἐντολαὶ
[1, 6]	Ἡ μὲν γὰρ κατήχησις εἰς	πίστιν	περιάγει, πίστις δὲ ἅμα βαπτίσματι
[1, 6]	τὸ λεχθὲν γενηθήτω κατὰ τὴν	πίστιν	σου» Οὗ δὲ ἡ πίστις,
[1, 6]	ἀποτετάχθαι ταῖς ἁμαρτίαις καὶ εἰς	πίστιν	τοῦ μόνου τελείου ἀναγεγεννῆσθαι, ἐκλαθομένους
[1, 5]	νεογνούς, τοὺς γαύρους διὰ τὴν	πίστιν,	τοὺς εἰς ἀλήθειαν εὐδρόμους, τοὺς
[1, 6]	ἁμαρτίας, τοὺς δὲ ὑπὸ τὴν	πίστιν	υἱοὺς καλῶν ἀπήνδρωσεν ὡς πρὸς
[1, 6]	Πρὸ τοῦ δὲ ἐλθεῖν τὴν	πίστιν	ὑπὸ νόμον ἐφρουρούμεθα συγκλειόμενοι εἰς
[1, 13]	τοῦ λόγου ὑπακοή, ἣν δὴ	πίστιν	φαμέν, τοῦ καλουμένου καθήκοντος ἔσται
[1, 6]	παύσεται, τελείους ἡμᾶς γενέσθαι πιστεύομεν.	Πίστις	γὰρ μαθήσεως τελειότης· διὰ τοῦτό
[1, 6]	γὰρ κατήχησις εἰς πίστιν περιάγει,	πίστις	δὲ ἅμα βαπτίσματι ἁγίῳ παιδεύεται
[1, 6]	συνέχεται, καθάπερ ὑπὸ ψυχῆς, ἡ	πίστις.	Διαπνευσάσης δὲ τῆς ἐλπίδος δίκην
[1, 6]	πλεῖστον κεχυμένον, βρῶμα δὲ ἡ	πίστις	εἰς θεμέλιον ἐκ κατηχήσεως συνεστραμμένη,
[1, 3]	καταπέμπεται λόγος τῆς πίστεως; {ἡ}	πίστις	ἐκ περιουσίας αὐτὸς σαφῶς ὁ
[1, 6]	ὡς εἰπεῖν, ὁρμὴ μὲν ἡ	πίστις	ἐν χρόνῳ γεννωμένη, τέλος δὲ
[1, 6]	πίστιν σου» Οὗ δὲ ἡ	πίστις,	ἐνταῦθα ἡ ἐπαγγελία, τελείωσις δὲ
[1, 9]	υἱοί» φησίν, οἷς οὐκ ἔστι	πίστις»	Ἐπισκοπὴ δέ ἐστιν ἐπίπληξις σφοδρά.
[1, 6]	αὐτῇ, οὐκ ἔστιν ὁλοτελὴς οὐδὲ	πίστις	ἐστί, σκάζουσα περί τι, οὐδὲ
[1, 6]	καθολικὴ τῆς ἀνθρωπότητος σωτηρία ἡ	πίστις,	ἰσότης δὲ καὶ κοινωνία τοῦ
[1, 7]	Τοῦτον δὲ παιδαγωγικώτατα ὑποκατασκευάζει παῖδα	πιστόν,	καὶ γίνου» φήσας ἄμεμπτος· καὶ
[1, 4]	τὸ θῆλυ κεκληκέναι, εἴ τῳ	πιστὸς	καταφαίνεται ὁ κωμικὸς ἐν Ῥαπιζομένῃ
[1, 9]	δυνάμεων» τὰς ἐπιπλήξεις τῶν ἁμαρτωλῶν	πλαγίας	αἰνιττόμενος ὁδούς. Ἡ γὰρ εὐθεῖα
[1, 9]	κἀγὼ ὀρθὸς πρὸς ὑμᾶς· ἐὰν	πλάγιοι	πορεύησθε, κἀγὼ πλάγιος, λέγει κύριος
[1, 9]	ὑμᾶς· ἐὰν πλάγιοι πορεύησθε, κἀγὼ	πλάγιος,	λέγει κύριος τῶν δυνάμεων» τὰς
[1, 5]	πανουργίᾳ πρὸς τὴν μεθοδείαν τῆς	πλάνης,	ἀληθεύοντες δὲ ἐν ἀγάπῃ αὐξήσωμεν
[1, 8]	αὑτοῦ, ὑπὲρ ἀπαλλαγῆς δουλείας καὶ	πλάνης	καὶ τῆς τοῦ ἀντικειμένου αἰχμαλωσίας
[1, 10]	διὰ Σολομῶντος παραγγέλλει· υἱέ, μὴ	πλανήσωσί	σε ἁμαρτωλοί, μηδὲ πορευθῇς μετ´
[1, 10]	δὲ διὰ Ἱερεμίου φωτίζει τοῖς	πλανωμένοις	τὴν ἀλήθειαν· τάδε λέγει κύριος·
[1, 9]	τὸ ὀχλούμενον ἰάσομαι καὶ τὸ	πλανώμενον	ἐπιστρέψω καὶ βοσκήσω αὐτοὺς ἐγὼ
[1, 12]	Καί μοι δοκεῖ αὐτὸς οὗτος	πλάσαι	μὲν τὸν ἄνθρωπον ἐκ χοός,
[1, 7]	νεώτερός εἰμι· πρὸ τοῦ με	πλάσαι	σε ἐν κοιλίᾳ ἐπίσταμαί σε,
[1, 3]	ἄνθρωπος τῷ θεῷ, ἐπεὶ καὶ	πλάσμα	αὐτοῦ ἐστιν. Καὶ τὰ μὲν
[1, 2]	τὸν ἄνθρωπον, ὅλου κήδεται τοῦ	πλάσματος,	καὶ σῶμα καὶ ψυχὴν ἀκεῖται
[1, 10]	τὰς ἰσοστασίους ἀντισηκώσωμεν τοῦ δικαίου	πλάστιγγας.	Τῇ μὲν οὖν ἐπὶ τὰ
[1, 8]	ἁμαρτάνητε. Ἐντεῦθεν καλῶς καὶ ὁ	Πλάτων	μαθὼν πάντες μὲν γὰρ» φησὶν
[1, 9]	ἀκολασίαν ὑποφερομένους. Ταύτῃ τοι καὶ	Πλάτων	τὴν μεγίστην τῆς ἐπανορθώσεως δύναμιν
[1, 8]	δικαίου οἱ ἐπανορθούμενοι καὶ κατὰ	Πλάτωνα,	ὁμολογεῖται ἀγαθὸν εἶναι τὸν δίκαιον.
[1, 8]	αὐτὸς θεός, οὔ μοι χρὴ	πλειόνων	ἔτι λόγων τὴν εὐαγγέλιον τοῦ
[1, 8]	τισιν ἔδοξεν, ἀλλὰ τὰ μὲν	πλεῖστα	ἀπειλεῖται, τὰ πάντα δὲ παρῄνεσε
[1, 12]	τὴν ὀρθὴν πολιτείαν ὑποθημοσύνας ἐκδιδάσκοντι;	Πλείστην	ἄρα ὁμολογητέον χάριν αὐτῷ. Τὸ
[1, 6]	τὸ κήρυγμα δύναται τὸ ἐπὶ	πλεῖστον	κεχυμένον, βρῶμα δὲ ἡ πίστις
[1, 9]	ἐπὶ τούτῳ καὶ ἔφριξεν ἐπὶ	πλείω	ἡ γῆ· ὅτι δύο καὶ
[1, 6]	θρέψαι δ´ ἐν βροτοῖσι πολλάκις	πλείω	πορίζει φίλτρα τοῦ φῦσαι τέκνα.
[1, 8]	τὸ καρποφοροῦν καθαίρει, ἵνα καρπὸν	πλείω	φέρῃ» Καθυλομανεῖ γὰρ μὴ κλαδευομένη
[1, 4]	λόγος παιδαγωγός ἐστιν. Ταύτην τοίνυν	πλέον	τὴν ἀγαθὴν ἀσπασάμενοι πειθαρχίαν σφᾶς
[1, 8]	λείπεται φιλεῖν αὐτό. Πολὺ δὴ	πλέον	τῶν ἄλλων ἀγαπήσει τὸν ἄνθρωπον,
[1, 6]	τροφὴν εὐδιαφορητοτέραν παρέχει, καὶ ἥκιστα	πλεονάζει	τὸ γάλα, ἐπεὶ μηδὲ τὸ
[1, 10]	ἐπὶ τόκῳ οὐ δώσει καὶ	πλεόνασμα	οὐ λήψεται, καὶ ἐξ ἀδικίας
[1, 9]	οὖν καὶ τοὔνομα αἰνίττεται, αὗται	πληγαὶ	ψυχῆς εἰσι, σωφρονίζουσαι τὰς ἁμαρτίας
[1, 9]	αὐτῶν καὶ οὐ διαφθερεῖ· καὶ	πληθυνεῖ	τοῦ ἀποστρέψαι τὸν θυμὸν αὐτοῦ
[1, 5]	πατὴρ αἰώνιος, ἄρχων εἰρήνης τῷ	πληθύνειν	τὴν παιδείαν· καὶ τῆς εἰρήνης
[1, 9]	ἐστιν ἐπιτίμησις ἐπιπληκτικὴ ἢ ψόγος	πληκτικός,	κέχρηται δὲ καὶ ταύτῃ τῇ
[1, 9]	ψυχήν· οὐ γὰρ ἐντίθησι τὰ	πλημμελήματα,	τὰ δὲ προσόντα ἐπιδείκνυσιν ἁμαρτήματα
[1, 8]	οὗτος οἷός τε ἀφιέναι τὰ	πλημμελήματα,	ὑπὸ τοῦ πατρὸς τῶν ὅλων
[1, 6]	δὲ τῇ χάριτι, ἀφιεμένων τῶν	πλημμελημάτων	ἑνὶ παιωνίῳ φαρμάκῳ, λογικῷ βαπτίσματι.
[1, 7]	ὅμοια παθεῖν ἀποσχώμεθα τῶν ἴσων	πλημμελημάτων.	Τί οὖν ἦν ὃ ἥμαρτον;
[1, 13]	ὡς ἐξ ἀνάγκης εἶναι τὸ	πλημμελούμενον	πᾶν διὰ τὴν τοῦ λόγου
[1, 6]	ποιηταί φασιν ἀποπτύειν ἁλὸς ἄχνην»	πλὴν	ἀλλὰ αἷμα ἔχει τὴν οὐσίαν.
[1, 7]	ὁ κύριος, μηδέπω γεγενημένος ἄνθρωπος.	Πλὴν	ἀλλὰ ὁ Ἰακὼβ ἐκάλεσε τὸ
[1, 5]	ὁ νέος ἐν τῇ γραφῇ,	πλὴν	ἀλλὰ πῶλος ὄνος καὶ οὗτος.
[1, 5]	εἴτε ὡς νηπίους καὶ ἁγίους	πλὴν	ἀλλὰ τῷ μόνῳ κυρίῳ. Σαφέστατα
[1, 6]	τὴν τελείαν δωρεάν. Σύμφημι κἀγώ,	πλὴν	ἐν φωτί ἐστιν καὶ τὸ
[1, 9]	ἐν μέσῳ σκορπίων σὺ κατοικεῖς,	πλὴν	λάλησον αὐτοῖς, ἐὰν ἄρα ἀκούσωσιν.
[1, 6]	τῆς λεξιθηρίας μέλει τὰ νῦν,	πλὴν	ὅτι τὰς τροφὰς ἄμφω μία
[1, 6]	οὐ γὰρ ὡς αἱ πηγαὶ	πλήρεις	εἰσὶν οἱ μαστοὶ ἐπεισρέοντος ἑτοίμου
[1, 12]	δὴ γέγονεν ὁ Χριστὸς τοῦτο	πλῆρες,	ὅπερ εἴρηκεν ὁ θεός, ὁ
[1, 9]	ἔθνος ἁμαρτωλόν, υἱοὶ ἄνομοι, λαὸς	πλήρης	ἁμαρτιῶν, σπέρμα πονηρόν» κἀν τῷ
[1, 6]	ἀπολαμβάνομεν γενόμενον, ὅπως ἂν ἐκεῖνο	πληρωθῇ	τὸ λεχθὲν γενηθήτω κατὰ τὴν
[1, 3]	κατ´ εἰκόνα καὶ καθ´ ὁμοίωσιν»	πληρωθῇ.	Ὡς γὰρ ἐν σκότῳ βαθεῖ
[1, 6]	δεδουλωμένοι· ὅτε δὲ ἦλθεν τὸ	πλήρωμα	τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ θεὸς
[1, 11]	παίζειν» τὸ ἄλογον τῆς τροφῆς	πλήρωμα	χόρτασμα, οὐ βρῶμα εἰπών. Ἐπεὶ
[1, 5]	τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ	πληρώματος	τοῦ Χριστοῦ, ἵνα μηκέτι ὦμεν
[1, 5]	τοῦ πατρὸς παραγγέλλει. Καὶ ὁ	πληρῶν	τὴν ἐντολὴν ταύτην τῷ ὄντι
[1, 6]	ἐβαπτίζετο ὁ τέλειος; ἔδει, φασί,	πληρῶσαι	τὸ ἐπάγγελμα τὸ ἀνθρώπινον. Παγκάλως.
[1, 12]	ἄνθρωπον, ἐκείνην τὴν θεϊκὴν μάλιστα	πληρώσῃ	φωνήν· ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ´ εἰκόνα
[1, 9]	πρόβατα. Ναί, δέσποτα, τῆς σῆς	πλήρωσον	νομῆς, τῆς δικαιοσύνης· ναί, παιδαγωγέ,
[1, 12]	ἀγαθοῦ πατρός, ἀγαθοῦ παιδαγωγοῦ θρέμματα,	πληρώσωμεν	τὸ θέλημα τοῦ πατρός, ἀκούωμεν
[1, 10]	ἀνδρὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ	πλησίον	αὐτοῦ, ἐν τοῖς προστάγμασί μου
[1, 9]	ἕκαστος ἐπὶ τὴν γυναῖκα τοῦ	πλησίον	αὐτοῦ ἐχρεμέτιζεν. Μὴ ἐπὶ τούτοις
[1, 10]	Ἰσραήλ, καὶ τὴν γυναῖκα τοῦ	πλησίον	αὐτοῦ οὐ μὴ μιάνῃ, καὶ
[1, 11]	ἢ βούλησίς ἐστιν ἀγαθοῦ τῷ	πλησίον,	αὐτοῦ χάριν ἐκείνου. ~Ὅτι ἀναλόγως
[1, 5]	οὐχὶ τοὺς ἐπὶ ταῖς τῶν	πλησίον	γυναιξὶν χρεμετίζοντας ἵππους, τοὺς ὑποζυγίους
[1, 6]	αἰνίττεται, καὶ γὰρ ὡς αἷμα	πλούσιον	ὁ λόγος ἐπικέχυται τῷ βίῳ·
[1, 2]	τάχα δὴ μέλλει· χαρίσμασι δὲ	πλούσιος	ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι» τοῖς
[1, 6]	οὐχὶ καὶ οἶνος ἀλληγορεῖται; Ὁ	πλύνων»	φησίν, ἐν οἴνῳ τὴν στολὴν
[1, 9]	ἐπιστώθη μετὰ τοῦ θεοῦ τὸ	πνεῦμα	αὐτῆς. Οὐκ ἐφυλάξαντο τὴν διαθήκην
[1, 5]	ἡμᾶς καὶ τὸ προφητικὸν ἐκδέχεται	πνεῦμα·	δρεψάμενοι» φησί, κλάδους ἐλαίας ἢ
[1, 8]	οὐρανὸς θρόνος σου» τὸ ἅγιον	πνεῦμα	ἔψαλλεν· ὁ δὲ κύριός φησιν
[1, 5]	τοῦτο διὰ Ἡσαΐου θεσπίζον, τὸ	πνεῦμα·	ἰδοὺ παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν, υἱὸς
[1, 6]	τροφὴ τῶν νηπίων· ὁ κύριος	πνεῦμα	καὶ λόγος. Ἡ τροφή, τουτέστιν
[1, 6]	ἀπὸ τῶν γειτνιωσῶν καταπεμπόμενον ἀρτηριῶν	πνεῦμα,	μενούσης ἔτι τῆς ὑποκειμένης ἀκεραίου
[1, 6]	τοῖς ἥττοσιν· αὐτὸ γοῦν τὸ	πνεῦμα	ὁμολογοῦσι μετανοῆσαν ἀναδραμεῖν. Τὸν αὐτὸν
[1, 6]	τουτέστιν ὁ λόγος τοῦ θεοῦ,	πνεῦμα	σαρκούμενον, ἁγιαζομένη σὰρξ οὐράνιος. Ἡ
[1, 6]	τὸ ἐν τῷ ἀποστόλῳ ἅγιον	πνεῦμα	τῇ τοῦ κυρίου ἀποχρώμενον φωνῇ
[1, 6]	καὶ ταύτῃ· σάρκα ἡμῖν τὸ	πνεῦμα	τὸ ἅγιον ἀλληγορεῖ, καὶ γὰρ
[1, 7]	που διὰ τῆς ᾠδῆς τὸ	πνεῦμα	τὸ ἅγιον εἰς αὐτόν· αὐτάρκησεν
[1, 6]	τῶν ὅλων λόγος, καὶ τὸ	πνεῦμα	τὸ ἅγιον ἓν καὶ τὸ
[1, 9]	τοῦτο ὁ Δαβίδ, τουτέστι τὸ	πνεῦμα	τὸ δι´ αὐτοῦ, ἄμφω περιλαβὼν
[1, 5]	ἔφορος ὁ βασιλεύς. Ἀγαλλιᾶται τὸ	πνεῦμα	τῶν ἐν Χριστῷ παιδίων ἐν
[1, 8]	ἀγαθοῦ τοῖς ἀνθρώποις ἐξεύρηται, ὅτι	πνεῦμα	φοβούμενον κύριον ζήσεται· ἡ γὰρ
[1, 5]	ἐχέγγυος μάρτυς διὰ Ἡσαΐου τὸ	πνεῦμα·	ὡς ποιμὴν ποιμανεῖ τὸ ποίμνιον
[1, 6]	τὰς ἐπισκοτούσας ἁμαρτίας τῷ θείῳ	πνεύματι	ἀχλύος δίκην ἀποτριψάμενοι, ἐλεύθερον καὶ
[1, 5]	αὐτὸν καταπεφευγότας προσίεται καὶ ἀναγεννήσας	πνεύματι	εἰς υἱοθεσίαν ἠπίους οἶδεν καὶ
[1, 6]	λόγου, ὥσπερ ἀμέλει τῷ αὑτοῦ	πνεύματι	ἐκθρέψει τοὺς πεινῶντας τὸν λόγον.
[1, 6]	τὸ ἐνστόμιον ἡμῶν ὑγρὸν τῷ	πνεύματι	ἐκλευκαίνεται. Τίς οὖν ἡ ἀποκλήρωσις
[1, 6]	{οὐκ} ἀνέβη» εἰδέναι φασὶν οὐ	πνεύματι	ἐννενοηκότες, ἀλλὰ ἐκ μαθήσεως παρειληφότες
[1, 6]	δὲ ἅμα βαπτίσματι ἁγίῳ παιδεύεται	πνεύματι·	ἐπεί, ὅτι γε μία καθολικὴ
[1, 7]	μόνῳ δὲ ἄρα τῷ ἀληθείας	πνεύματι	ἔπουρος ἀρθεὶς ἀντέχεται μάλα ἐρρωμένως
[1, 6]	γράφει· καὶ γὰρ ἐν ἑνὶ	πνεύματι	ἡμεῖς πάντες εἰς ἓν σῶμα
[1, 6]	πατέρα. Ἀγαλλιασάμενος γοῦν ἐν τῷ	πνεύματι	Ἰησοῦς, ἐξομολογοῦμαί σοι, πάτερ, φησίν,
[1, 12]	ἀναγεννῆσαι δὲ ὕδατι, αὐξῆσαι δὲ	πνεύματι,	παιδαγωγῆσαι δὲ ῥήματι, εἰς υἱοθεσίαν
[1, 6]	τοὺς πεπιστευκότας ἤδη τῷ ἁγίῳ	πνεύματι	προσεῖπεν, σαρκικοὺς δὲ τοὺς νεοκατηχήτους
[1, 7]	πρὸς ὑμᾶς ἢ ἐν ἀγάπῃ	πνεύματί	τε πραΰτητος; Ἀλλὰ καὶ ῥάβδον
[1, 5]	σώματι, τὸ δὲ αἷμα τῷ	πνεύματι.	Ὡς δὲ καὶ ἄρνας ἡμᾶς
[1, 13]	δὴ δόξαι οὖσαι θεϊκαὶ ὑποθῆκαι	πνευματικαὶ	ἡμῖν αὐτοῖς ἀναγεγράφαται, πρός τε
[1, 6]	τροφάς, τὸ δὲ βρῶμα τὰς	πνευματικὰς	ἐπιγνώσεις, σφᾶς αὐτοὺς ἀνάγοντες εἰς
[1, 6]	ἡ τροφὴ γέγονεν τῷ ἀνθρώπῳ	πνευματική.	Πάντῃ τοίνυν ἡμεῖς τὰ πάντα
[1, 6]	τῆς πίστεως ἡ κοινωνία ἡ	πνευματικὴ	πρὸς τὸν παθητὸν ἄνθρωπον, τὰς
[1, 6]	ἀληθεῖ καὶ αὐτοφυεῖ τροφῇ τῇ	πνευματικῇ·	τοιαύτη γὰρ ἡ τοῦ γάλακτος
[1, 6]	λόγον αὐτὸς ἤδη τροφὴ γέγονεν	πνευματικὴ	τοῖς σώφροσιν. Ὢ θαύματος μυστικοῦ·
[1, 6]	Πάντῃ δὲ ἔοικεν τούτῳ ἡ	πνευματικὴ	τροφή, γλυκεῖα μὲν διὰ τὴν
[1, 6]	γάλα, καθάπερ ἀμέλει πρὸς τὴν	πνευματικὴν	τροφὴν τὸ λουτρὸν τὸ πνευματικόν·
[1, 6]	οὕτω τῷ Χριστοῦ γάλακτι λόγῳ	πνευματικὴν	ὑμῖν ἐνστάζων τροφήν. Οὕτω γοῦν
[1, 6]	τὰς σαρκικὰς ἐπιθυμίας ἴσοι καὶ	πνευματικοὶ	παρὰ τῷ κυρίῳ. Καὶ ἀλλαχόθι
[1, 6]	οὐκ ἐδυνήθην λαλῆσαι ὑμῖν ὡς	πνευματικοῖς,	ἀλλ´ ὡς σαρκίνοις, ὡς νηπίοις
[1, 3]	διδασκαλικόν, ἰσχνόν τέ ἐστι καὶ	πνευματικόν,	ἀκριβολογίας ἐχόμενον, τὸ ἐποπτικόν, ὃ
[1, 11]	καὶ τοῦ σπειρομένου λόγου τὸ	πνευματικὸν	καὶ τὸ πολύχουν τῆς φύσεως
[1, 6]	πνευματικὴν τροφὴν τὸ λουτρὸν τὸ	πνευματικόν·	οἱ γοῦν ἐπιρροφοῦντες τῷ προειρημένῳ
[1, 6]	καὶ νηπίους ἔτι ἐν Χριστῷ.	Πνευματικοὺς	μὲν γὰρ τοὺς πεπιστευκότας ἤδη
[1, 6]	φλεγμαίνοντας ἤδη μαστοὺς καὶ ὑπὸ	πνεύματος	ἀλλοιούμενον θερμοῦ ποθεινὴ σκευάζεται τῷ
[1, 6]	ἀνεμπόδιστον καὶ φωτεινὸν ὄμμα τοῦ	πνεύματος	ἴσχομεν, ᾧ δὴ μόνῳ τὸ
[1, 6]	οὐρανόθεν ἐπεισρέοντος ἡμῖν τοῦ ἁγίου	πνεύματος·	κρᾶμα τοῦτο αὐγῆς ἀιδίου τὸ
[1, 9]	καὶ συνθήκας οὐ διὰ τοῦ	πνεύματός	μου. Στύμματι δὲ αὐστηροτάτῳ παρ´
[1, 6]	τῷ λουτρῷ μόνῳ καὶ τοῦ	πνεύματος	τῇ καθόδῳ ἁγιάζεται; οὕτως ἔχει.
[1, 6]	ῥήμασιν, οἳ διυλισμὸν μὲν τοῦ	πνεύματος	τὴν μνήμην τῶν κρειττόνων εἶναί
[1, 6]	φωτεινότατον καὶ λευκότατον ὑπὸ τοῦ	πνεύματος	τρέπεσθαι ὁμολογεῖν; Πάσχει δὲ τὴν
[1, 6]	ὑπὸ τοῦ φυσικοῦ καὶ θερμοῦ	πνεύματος,	ὑφ´ οὗ διαπλάττεται τὸ ἔμβρυον,
[1, 6]	δὴ κατὰ τὰς ἐμβολὰς τῶν	πνευμάτων	οἱ ποιηταί φασιν ἀποπτύειν ἁλὸς
[1, 6]	περιέχοντος γεγονότος, ἀλλὰ καὶ τῆς	πόας	καὶ τῶν νομῶν εὐχύλων τὸ
[1, 6]	ἁμαρτήματα, οὐκέτι δέ ἐσμεν παρὰ	πόδας	κακοί. Μία χάρις αὕτη τοῦ
[1, 5]	κόσμῳ καὶ ἁμαρτίαις ἀποτεταγμένοι, ὀλίγῳ	ποδὶ	ἐφαπτόμενοι τῆς γῆς» ὅσον ἐν
[1, 6]	καὶ ὑπὸ πνεύματος ἀλλοιούμενον θερμοῦ	ποθεινὴ	σκευάζεται τῷ νηπίῳ τροφή, αἷμα
[1, 10]	καὶ ἐρωτήσατε τρίβους κυρίου αἰωνίας,	ποία	ἐστὶν ἡ τρίβος ἡ ἀγαθή,
[1, 10]	ἐστι καὶ φυγὴν ἐπιτήδειος, καθάπερ	ποιεῖ	διὰ τοῦ Δαβὶδ λέγων μακάριος
[1, 8]	ᾗ ἀγαθόν ἐστιν, οὐδὲν ἄλλο	ποιεῖ	ἢ ὅτι ὠφελεῖ· πάντα ἄρα
[1, 3]	οὐκ ἄλλην αἰτίαν ἔσχεν τοῦ	ποιεῖν	αὐτὸν ὁ θεὸς ἢ ὡς
[1, 7]	τῶν παλαιῶν ἁμαρτιῶν, μάθετε καλὸν	ποιεῖν·	ἔκκλινον ἀπὸ κακοῦ καὶ ποίησον
[1, 9]	ἁμαρτάνοντι; Ἐὰν δὲ τὸ κακὸν	ποιῇς,	φοβοῦ» ᾗ φησιν ὁ ἀπόστολος.
[1, 10]	τὰ δικαιώματά μου πεφύλακται τοῦ	ποιῆσαι	αὐτά· δίκαιος οὗτός ἐστι, ζωῇ
[1, 7]	μή σε ἐγκαταλείπω ἕως τοῦ	ποιῆσαί	με ὅσα ἐλάλησά σοι. Τούτῳ
[1, 12]	τὸν παιδαγωγόν, σύμφωνον τὸν λόγον	ποιησαμένους	τοῖς ἔργοις, τῷ ὄντι ζῆν.
[1, 9]	κέχρηνται χαλεποὺς καὶ Ἑβραῖοι δεσπότην	ποιήσαντες,	οὐ πατέρα, τὸν θεόν. Πολλῷ
[1, 10]	χεῖρα αὐτοῦ, καὶ κρίμα δίκαιον	ποιήσει	ἀνὰ μέσον ἀνδρὸς καὶ ἀνὰ
[1, 10]	ᾐνίξατο, καὶ πάντα ὅσα ἐὰν	ποιήσῃ,	κατευοδωθήσεται αὐτῷ» Τοιούτους ἡμᾶς γενέσθαι
[1, 7]	ποιεῖν· ἔκκλινον ἀπὸ κακοῦ καὶ	ποίησον	ἀγαθόν· ἠγάπησας δικαιοσύνην, ἐμίσησας ἀνομίαν»
[1, 6]	οἴδατε· ἐμὸν βρῶμά ἐστιν, ἵνα	ποιήσω	τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός με»
[1, 12]	τὴν θεϊκὴν μάλιστα πληρώσῃ φωνήν·	ποιήσωμεν	ἄνθρωπον κατ´ εἰκόνα καὶ καθ´
[1, 6]	τὰς ἐμβολὰς τῶν πνευμάτων οἱ	ποιηταί	φασιν ἀποπτύειν ἁλὸς ἄχνην» πλὴν
[1, 5]	ἐξυμνεῖ πολυτρόπως τε ἀλληγορεῖ ὀνόμασι	ποικίλοις	τὸ ἀφελὲς τῆς πίστεως ἐξαλλάττουσα
[1, 8]	ὁ τρόπος τῆς οἰκονομίας αὐτοῦ	ποικίλος	εἰς σωτηρίαν. Προσμαρτυρεῖ μὲν γὰρ
[1, 4]	αὐτὸς δὲ ἡμᾶς ὁ κύριος	ποιμαίνει»	εἰς τοὺς αἰῶνας, ἀμήν. Ἄνευ
[1, 5]	Ἡσαΐου τὸ πνεῦμα· ὡς ποιμὴν	ποιμανεῖ	τὸ ποίμνιον αὐτοῦ καὶ τῷ
[1, 7]	προφήτου φησίν· ἐν ῥάβδῳ σιδηρᾷ	ποιμανεῖς	αὐτούς» Ταύτῃ καὶ ὁ ἀπόστολος
[1, 9]	νομῆς, τῆς δικαιοσύνης· ναί, παιδαγωγέ,	ποίμανον	ἡμᾶς εἰς τὸ ἅγιόν σου
[1, 7]	δὲ Ἰησοῦς. Ἔσθ´ ὅτε οὖν	ποιμένα	ἑαυτὸν καλεῖ καὶ λέγει ἐγώ
[1, 9]	σοφίαν καταμανθάνειν ἡμῖν, ἔνθα ἀλληγορεῖ,	ποιμένα	ἑαυτὸν προβάτων λέγων· ἔστι δὲ
[1, 9]	γὰρ μόνον ὁμολογεῖ ἀγαθὸν εἶναι	ποιμένα·	μεγαλόδωρος οὖν ὁ τὸ μέγιστον
[1, 6]	γάλα τῶν νηπίων, εἴ τε	ποιμένες	{ἐς} μὲν οἱ τῶν ἐκκλησιῶν
[1, 9]	ἅγιόν μου. Ταῦτ´ ἐστὶν ἀγαθοῦ	ποιμένος	ἐπαγγέλματα· βόσκησον ἡμᾶς τοὺς νηπίους
[1, 9]	δέ, εἰ βούλεσθε, τοῦ παναγίου	ποιμένος	καὶ παιδαγωγοῦ, τοῦ παντοκράτορος καὶ
[1, 4]	τοὺς αἰῶνας, ἀμήν. Ἄνευ δὲ	ποιμένος	οὔτε πρόβατα οὔτε ἄλλο οὐδέν
[1, 6]	προηγούμενοι κατ´ εἰκόνα τοῦ ἀγαθοῦ	ποιμένος,	τὰ δὲ πρόβατα ἡμεῖς, μὴ
[1, 9]	τῆς ζωῆς ἐνδεεῖς καὶ τοῦ	ποιμένος	τὰ πρόβατα καὶ οἱ παῖδες
[1, 7]	καλός» κατὰ μεταφορὰν ἀπὸ τῶν	ποιμένων	τῶν καθηγουμένων τοῖς προβάτοις ὁ
[1, 7]	νοούμενος, ὁ τῶν νηπίων κηδεμονικὸς	ποιμήν·	ἁπλοῖ γὰρ οἱ νήπιοι ὡς
[1, 9]	οὐρανῶν. Καὶ ἔσομαι» φησίν, αὐτῶν	ποιμὴν	καὶ ἔσομαι ἐγγὺς αὐτῶν» ὡς
[1, 7]	καὶ λέγει ἐγώ εἰμι ὁ	ποιμὴν	ὁ καλός» κατὰ μεταφορὰν ἀπὸ
[1, 7]	πάντες μία ποίμνη καὶ εἷς	ποιμήν.	Παιδαγωγὸς οὖν εἰκότως ὁ λόγος
[1, 5]	διὰ Ἡσαΐου τὸ πνεῦμα· ὡς	ποιμὴν	ποιμανεῖ τὸ ποίμνιον αὐτοῦ καὶ
[1, 11]	ἑαυτὸν ἐπιδέδωκεν, ὁ γὰρ ἀγαθὸς	ποιμὴν	τὴν ψυχὴν ἑαυτοῦ τίθησιν ὑπὲρ
[1, 9]	καὶ παιδεύων καὶ διδάσκων ὡς	ποιμὴν	τὸ ποίμνιον αὐτοῦ. Τοὺς ἐκδεχομένους
[1, 7]	γενήσονται» φησίν, οἱ πάντες μία	ποίμνη	καὶ εἷς ποιμήν. Παιδαγωγὸς οὖν
[1, 6]	μὴ οὐχὶ καὶ γάλα τῆς	ποίμνης	τὸν κύριον λέγοντα τὴν ἀκολουθίαν
[1, 5]	πνεῦμα· ὡς ποιμὴν ποιμανεῖ τὸ	ποίμνιον	αὐτοῦ καὶ τῷ βραχίονι αὐτοῦ
[1, 9]	καὶ διδάσκων ὡς ποιμὴν τὸ	ποίμνιον	αὐτοῦ. Τοὺς ἐκδεχομένους παιδείαν ἐλεᾷ
[1, 6]	μὴν ἀλλὰ καὶ ἐκ τῶν	ποιμνίων	ἔκ τε τῶν βουκολίων ἔξεστι
[1, 6]	Πάσχει δὲ τὴν μεταβολὴν κατὰ	ποιότητα,	οὐ κατ´ οὐσίαν. Ἀμέλει γοῦν
[1, 8]	ἐπὶ τέκνα τοῖς μισοῦσι καὶ	ποιῶν	ἔλεος τοῖς ἀγαπῶσιν» Ὁ γὰρ
[1, 10]	ἄνθρωπος ὃς ἔσται δίκαιος, ὁ	ποιῶν	τὴν δικαιοσύνην, οὐκ ἐπὶ τῶν
[1, 12]	ἐπαναιρεῖσθαι βίον. Οὐ γὰρ ἐν	πολέμῳ,	ἀλλ´ ἐν εἰρήνῃ παιδαγωγούμεθα. Πολέμῳ
[1, 12]	πολέμῳ, ἀλλ´ ἐν εἰρήνῃ παιδαγωγούμεθα.	Πολέμῳ	μὲν οὖν πολλῆς δεῖ τῆς
[1, 6]	αἱ ξανθαὶ τοῖς γηρῶσιν εἰς	πολιὰς	μεταβάλλουσιν. Θέρους δὲ ἔμπαλιν ἀραιότερον
[1, 9]	Ἱερεμίου· πῶς ἐκάθισεν μόνη ἡ	πόλις	ἡ πεπληθυμμένη λαῶν; ἐγενήθη ὡσεὶ
[1, 9]	γίνεται μετὰ αἰδοῦς, ᾧ χρῶνται	πολῖται	μὲν πρὸς ἡγεμόνας ἀγαθοὺς καὶ
[1, 6]	γάλακτος τροφὴ εἰς οὐρανοὺς καθηγεῖται,	πολίτας	οὐρανῶν καὶ συγχορευτὰς ἀγγέλων ἀναθρεψαμένη.
[1, 12]	χρῖσμα, ἐναργὲς ὑπόδειγμα ἀφθαρσίας τὴν	πολιτείαν	ἔχοντες τοῦ κυρίου καὶ τὰ
[1, 12]	ἐνθένδε ἤδη τὴν ἐπουράνιον μελετῶντες	πολιτείαν,	καθ´ ἣν ἐκθεούμεθα, τὸ ἀειθαλὲς
[1, 12]	τὰς καθηκούσας πρὸς τὴν ὀρθὴν	πολιτείαν	ὑποθημοσύνας ἐκδιδάσκοντι; Πλείστην ἄρα ὁμολογητέον
[1, 10]	κύριος. Ταῦτα ὑποτύπωσιν Χριστιανῶν περιέχει	πολιτείας	καὶ προτροπὴν ἀξιόλογον εἰς μακάριον
[1, 8]	νουθετῶν, ἐπὶ τὴν ἱερὰν τῆς	πολιτείας	ὁμόνοιαν εἰρηναγωγεῖ. Καθάπερ οὖν τῷ
[1, 5]	ἐν Χριστῷ παιδίων ἐν ὑπομονῇ	πολιτευομένων	καὶ αὕτη ἡ θεία παιδιά.
[1, 9]	τούτων εὑρεθήσεται; Καὶ διὰ Ἱερεμίου	πολλὰ	καταμεμψάμενος τὸν λαὸν ἐπιφέρει· καὶ
[1, 8]	Καὶ ὅ γε κύριος εἰς	πολλὰ	συγχρῆται πρὸ τοῦ ἔργου τῷ
[1, 8]	βοηθήματος ἔχουσα τάξιν. Θεραπεύεται δὲ	πολλὰ	τῶν παθῶν τιμωρίᾳ καὶ προστάξει
[1, 8]	πατὴρ αὐτοῦ, ὁ ἓν ὤν,	πολλαῖς	μηνυόμενος δυνάμεσιν· καὶ τοῦτο ἦν
[1, 5]	υἱοὺς δὲ ἀλλαχόθι καὶ τέκνα	πολλάκις	καὶ λαὸν νέον καὶ λαὸν
[1, 6]	τὸ θρέψαι δ´ ἐν βροτοῖσι	πολλάκις	πλείω πορίζει φίλτρα τοῦ φῦσαι
[1, 6]	δοκεῖ, ὅς ἐστιν μέλι· καὶ	πολλαχοῦ	δὲ ἡ προφητεία ὑπὲρ μέλι
[1, 6]	φθορὰν τὰς σαρκικὰς ἐπιθυμίας. Οὕτως	πολλαχῶς	ἀλληγορεῖται ὁ λόγος, καὶ βρῶμα
[1, 5]	αὐτοῖς ἐπιστῆσαι. Οἱ παῖδες ἡμεῖς·	πολλαχῶς	δὲ ἡμᾶς ἐξυμνεῖ πολυτρόπως τε
[1, 7]	εἰς οὐρανόν. Παιδαγωγία δὲ καλεῖται	πολλαχῶς·	καὶ γὰρ ἡ τοῦ ἀγομένου
[1, 6]	υἱοὶ ὑψίστου πάντες. Καλεῖται δὲ	πολλαχῶς	τὸ ἔργον τοῦτο, χάρισμα καὶ
[1, 8]	ὀλίγης ἀλγηδόνος ἀίδιον κερδάναντα θάνατον.	Πολλὴ	δὲ ἡ σοφία περὶ τὴν
[1, 12]	εἰρήνῃ παιδαγωγούμεθα. Πολέμῳ μὲν οὖν	πολλῆς	δεῖ τῆς παρασκευῆς δαψιλείας τε
[1, 6]	μαστοὺς τὸ αἷμα λαμβάνει καὶ	πολλῆς	τῆς ἐπιφορᾶς γενομένης διατείνονται καὶ
[1, 6]	τοῖς θείοις ἀπαθανατίζουσα. {Ἀλλ´} οἱ	πολλοὶ	δὲ καὶ τῷ λιπαρῷ τοῦ
[1, 13]	παραγγέλλεται, ταῦτα καὶ παρὰ τοῖς	πολλοῖς	δεδήμευται, ἃ δὲ πρὸς τὸ
[1, 9]	ἐλέγχων, ἀπειλούμενος, ἰώμενος, ἐπαγγελλόμενος, χαριζόμενος,	πολλοῖς	τισιν οἱονεὶ χαλινοῖς» τὰς ἀλόγους
[1, 2]	τρίτον δὲ τὸ μὴ πάνυ	πολλοῖς	τῶν ἀκουσίων περιπεσεῖν, ὅπερ ἴδιον
[1, 9]	ποιήσαντες, οὐ πατέρα, τὸν θεόν.	Πολλῷ	δέ, οἶμαι, καὶ τῷ παντὶ
[1, 9]	διὰ τὸ ἔκλυτον τῆς τῶν	πολλῶν	πίστεως. Λέγει μὲν γὰρ διὰ
[1, 6]	ἡ ἐκκλησία, καθάπερ ἄνθρωπος ἐκ	πολλῶν	συνεστηκυῖα μελῶν, ἄρδεταί τε καὶ
[1, 9]	ψυχὴν τὴν ἑαυτοῦ λύτρον ἀντὶ	πολλῶν»	ὑπισχνούμενος. Τοῦτον γὰρ μόνον ὁμολογεῖ
[1, 8]	γενομένων οὐδέν, λείπεται φιλεῖν αὐτό.	Πολὺ	δὴ πλέον τῶν ἄλλων ἀγαπήσει
[1, 8]	ἐξιλασμῶν, ἐκχέων ὀργήν· κατὰ τὸ	πολὺ	ἔλεος αὐτοῦ, οὕτως καὶ ὁ
[1, 9]	παιδείᾳ διεφύλαξεν» Κατὰ γὰρ τὸ	πολὺ	ἔλεος αὐτοῦ, οὕτως καὶ ὁ
[1, 6]	καλοῦσιν, καταχρῶνται εἰς λύχνον, τὸ	πολυέλαιον	τοῦ λόγου δι´ αἰνίγματος ἀριδήλου
[1, 8]	σαφέστατα ὁ κύριος ἐκφαίνει, τὴν	πολύτροπον	καὶ πολυωφελῆ θεραπείαν ἀλληγορῶν, ὁπηνίκα
[1, 5]	ἡμεῖς· πολλαχῶς δὲ ἡμᾶς ἐξυμνεῖ	πολυτρόπως	τε ἀλληγορεῖ ὀνόμασι ποικίλοις τὸ
[1, 11]	λόγου τὸ πνευματικὸν καὶ τὸ	πολύχουν	τῆς φύσεως καὶ τὸ μεγαλοπρεπὲς
[1, 8]	κύριος ἐκφαίνει, τὴν πολύτροπον καὶ	πολυωφελῆ	θεραπείαν ἀλληγορῶν, ὁπηνίκα εἰπὼν ἐγώ
[1, 6]	εἴτε ἐλεύθεροι· καὶ πάντες ἓν	πόμα	ἐποτίσθημεν. Οὐκ ἄτοπον δὲ καὶ
[1, 6]	τίτθαι τὸ πρωτόχυτον τοῦ γάλακτος	πόμα	ὁμωνύμως ἐκείνῃ τῇ τροφῇ μάννα
[1, 9]	ἡ γῆ· ὅτι δύο καὶ	πονηρὰ	ἐποίησεν ὁ λαὸς οὗτος· ἐμὲ
[1, 5]	τοὺς ἀζυγεῖς κακίᾳ, τοὺς ἀδαμάστους	πονηρίᾳ,	ἀφελεῖς δὲ καὶ πρὸς αὐτὸν
[1, 8]	οὗ δὲ ἀπέστραπται, παρείσδυσις γίνεται	πονηρίας.	Οὐ βούλεται οὖν ἐφορᾶν τὰ
[1, 6]	τοῦ θεοῦ κεκαθαρμένον πορνείας καὶ	πονηρίας.	Σαφέστατα γοῦν ὁ μακάριος Παῦλος
[1, 9]	ἄνομοι, λαὸς πλήρης ἁμαρτιῶν, σπέρμα	πονηρόν»	κἀν τῷ εὐαγγελίῳ διὰ Ἰωάννου
[1, 7]	συγγυμναζόμενος καὶ ἀλείφων κατὰ τοῦ	πονηροῦ	τὸν ἀσκητὴν Ἰακώβ. Ὅτι δὲ
[1, 8]	ἐστιν ἐπὶ τοὺς ἀχαρίστους καὶ	πονηρούς»	καὶ προσέτι γίνεσθε οἰκτίρμονες» λέγων,
[1, 6]	πατρὸς τῶν γεννωμένων καὶ ἀναγεννωμένων	πονουμένη,	οἷον τὸ μάννα οὐρανόθεν ἐπερρέετο
[1, 12]	τῆς ἐνεργείας πεπαιδευμέναι σεμναὶ διαπρέπουσιν	πορεία	καὶ κατάκλισις καὶ τροφὴ καὶ
[1, 9]	τῷ νόμῳ αὐτοῦ οὐκ ἤθελον	πορεύεσθαι.	Αὗται αἰτίαι παραπικρασμοῦ, δι´ ἃς
[1, 9]	ὀρθὸς πρὸς ὑμᾶς· ἐὰν πλάγιοι	πορεύησθε,	κἀγὼ πλάγιος, λέγει κύριος τῶν
[1, 10]	πορευθῇς μετ´ αὐτῶν ὁδούς, μηδὲ	πορευθῇς,	ἐὰν παρακαλέσωσίν σε λέγοντες· ἐλθὲ
[1, 7]	τῇ ὁδῷ πάσῃ, οὗ ἂν	πορευθῇς·	καὶ ἀποστρέψω σε εἰς τὴν
[1, 10]	μὴ πλανήσωσί σε ἁμαρτωλοί, μηδὲ	πορευθῇς	μετ´ αὐτῶν ὁδούς, μηδὲ πορευθῇς,
[1, 9]	ἀκούσωσιν. Ἀλλὰ καὶ τῷ Μωυσεῖ	πορεύου»	φησὶν καὶ εἰπὲ τῷ Φαραῴ,
[1, 6]	δ´ ἐν βροτοῖσι πολλάκις πλείω	πορίζει	φίλτρα τοῦ φῦσαι τέκνα. Τὸ
[1, 7]	Πέλλης ἰάσατο· Ἀλκιβιάδου δὲ τὴν	πορνείαν	ὁ Θρᾷξ ἐπισχεῖν οὐκ ἴσχυσεν
[1, 9]	πάνυ τὴν παρθένον τῷ τῆς	πορνείας	ἐνυβρίσας ὀνόματι, αὖθις ἐπὶ τὴν
[1, 6]	ὡς βρέφος τοῦ θεοῦ κεκαθαρμένον	πορνείας	καὶ πονηρίας. Σαφέστατα γοῦν ὁ
[1, 9]	ὁ λαὸς ὁ συνίων συνεπλέκετο	πόρνῃ»	Δείκνυσιν αὐτῶν φανερώτερον τὸ ἁμάρτημα,
[1, 9]	ἄρχοντα τῆς παρθενίας σου; Καὶ	πόρνη	καλὴ καὶ ἐπίχαρις, ἡγουμένη φαρμάκων»
[1, 9]	παιδαγωγὸς διὰ Ἱερεμίου λέγων· ὄψις	πόρνης	ἐγένετό σοι, ἀπηναισχύντησας πρὸς πάντας.
[1, 9]	αὐτούς; ὅτι αὐτοὶ μετὰ τῶν	πορνῶν	συνεφύροντο καὶ μετὰ τῶν τετελεσμένων
[1, 6]	ἐφέρετο, μύσις μὲν γίνεται τοῦ	πόρου,	τὴν δὲ ὁρμὴν ἐπὶ τοὺς
[1, 9]	με, ἡ δὲ καρδία αὐτῶν	πόρρω	ἐστὶν ἀπ´ ἐμοῦ» τοῦτό ἐστι
[1, 6]	ἡ ἀπειρία καταλύεται καὶ τῷ	πόρῳ	ἡ ἀπορία, οὕτως ἀνάγκη τῷ
[1, 9]	ὡς κἀν τῷ εὐαγγελίῳ λέγων	ποσάκις	ἠθέλησα συναγαγεῖν τὰ τέκνα σου,
[1, 6]	φησὶν ὁ κύριος, ἀληθής ἐστι	πόσις»	Μή τι οὖν γάλα» εἰπὼν
[1, 6]	Τούτῳ τῷ τρόπῳ καὶ οἱ	ποταμοὶ	ῥόθῳ φερόμενοι τῇ ἐμπεριλήψει τοῦ
[1, 6]	λόγος πηγὴ ζωῆς» βρύουσα καὶ	ποταμὸς	εἴρηται ἐλαίου, εἰκότως ἀλληγορῶν ὁ
[1, 2]	μηδενὸς τῶν κατὰ γνώμην ἐφάψασθαί	ποτε	ἀδικημάτων, ὅπερ οἰκεῖον σοφοῦ· τρίτον
[1, 6]	ἐστιν ἐν ζωῇ· οὐ γάρ	ποτε	ἀσθενεῖ ὁ θεός. Ὡς γὰρ
[1, 6]	παρειληφότες ὃ οὖς οὐκ ἤκουσέν	ποτε»	ἢ μόνον ἐκεῖνο τὸ ἐν
[1, 7]	κόσμῳ τῷδε καταπνέουσιν ἀνέμοις ὑπείκει	ποτὲ	οὐδὲ ἐπιτρέπει αὐτοῖς τὸ παιδίον,
[1, 6]	οὐ γὰρ τὸ αἷμα ἄν	ποτε	προήσεται φωνήν, μὴ οὐχὶ ὁ
[1, 6]	κυρίως κέκληται φῶς· ἦτε γάρ	ποτε	σκότος, νῦν δὲ φῶς ἐν
[1, 6]	ἀκούομεν μαθηταὶ οἱ ἀμαθεῖς, πρότερόν	ποτε	τῆς μαθήσεως ἐκείνης προσγενομένης· οὐ
[1, 6]	τὴν συμπλήρωσιν τοῦ ἰδίου πάθους	ποτήριον»	κέκληκεν καταχρηστικῶς, ὅτι ἐκπιεῖν καὶ
[1, 6]	τῆς ἐπαγγελίας βρώσιμον καὶ {τὸ}	πότιμον	ἀλληγορῶν· δι´ ὧν ἡ ἐκκλησία,
[1, 6]	ἀρκεῖ μόνον τὸ γάλα καὶ	ποτὸν	εἶναι καὶ τροφήν. Ἐγώ» φησὶν
[1, 5]	ὁ λόγος, ἄμφω δὲ ἀνθρώποις	ποτὸν	εἰς σωτηρίαν, ὁ μὲν οἶνος
[1, 6]	βρῶμα εἶναί πως ἔχον καὶ	ποτόν,	πρὸς ἄλλο καὶ ἄλλο νοούμενον,
[1, 6]	τῆς ἀληθείας. Ἀμέλει καὶ τὸ	ποτὸν	ὑγρὰ καλεῖται τροφή. Δυνατὸν δὲ
[1, 5]	ἐκκλησίᾳ, βασιλείῳ τελειουμένῃ κεφαλῇ. Καὶ	ποῦ	ἄρα ἦν ἡ θυρίς, δι´
[1, 3]	ἀπαγορεύσει δὲ τῶν ἐναντίων, ἤδη	που	δῆλον. Σαφὲς δὲ ὡς ἄρα
[1, 7]	θεός ἐστι παιδαγωγός. Λέγει δέ	που	διὰ τῆς ᾠδῆς τὸ πνεῦμα
[1, 8]	τοῦ μὴ ὠφελοῦντος πάντως ἄν	που	κρεῖττον εἴη, τοῦ δὲ ἀγαθοῦ
[1, 8]	ὡς ἔοικε, τῆς γραφῆς ὧδέ	που	λεγούσης καὶ ὁ φοβούμενος κύριον
[1, 8]	δὲ δίκαιον ἀγαθὸν εἰδὼς φαίνεταί	που	λέγων ὥστε ὁ μὲν νόμος
[1, 10]	συκοφαντοῦσί τινες τὸ μακάριον, ὡς	πράγματ´	οὐκ ἔχον οὔτε αὐτὸ οὔτε
[1, 5]	φωνήν, ἀφροντιστεῖν κελεύων τῶν τῇδε	πραγμάτων	καὶ μόνῳ προσέχειν τῷ πατρὶ
[1, 8]	τὴν ἀνθρωπότητα καὶ ὑπέδειξεν ὡς	πρακτέα.	Ἀγαθὴ δὲ αὕτη ἡ τέχνη,
[1, 3]	διακείμενος καὶ ὑπαγορεύσει μὲν τῶν	πρακτέων,	ἀπαγορεύσει δὲ τῶν ἐναντίων, ἤδη
[1, 3]	σὰρξ γενόμενος τὴν αὐτὴν ἀρετὴν	πρακτικὴν	ἅμα καὶ θεωρητικὴν ἐπιδεικνύς, καὶ
[1, 1]	δηλωτικὸς καὶ ἀποκαλυπτικός, ὁ διδασκαλικός,	πρακτικὸς	δὲ ὢν ὁ παιδαγωγὸς πρότερον
[1, 8]	ἀπειλῶν δῆλός ἐστι μηδὲν ἐθέλων	πρᾶξαι	κακὸν μηδὲ ἅπερ ἀπειλεῖ ἐπιτελέσαι·
[1, 13]	εἰκότως τὰ καθήκοντα περὶ τὰς	πράξεις,	οὐ τὰς λέξεις, συνίσταται· καὶ
[1, 2]	εὐρυθμίᾳ συνεκεράσατο, περὶ δὲ τὰς	πράξεις	τῆς ἀνθρωπότητος τό τε ἐν
[1, 7]	ἀληθείας εἰς ἐποπτείαν θεοῦ καὶ	πράξεων	ἁγίων ὑποτύπωσις ἐν αἰωνίῳ διαμονῇ.
[1, 1]	περὶ τὸν ἄνθρωπον ὄντων, ἠθῶν,	πράξεων,	παθῶν, ὁ προτρεπτικὸς εἴληχεν τὰ
[1, 1]	θεός, τοῖς εὐθέσιν τῇ καρδίᾳ»	πράξεών	τε ἁπασῶν λόγος ἐπιστατεῖ ὁ
[1, 13]	νῦν, σύστημά τί ἐστι λογικῶν	πράξεων,	τουτέστιν τῶν ὑπὸ τοῦ λόγου
[1, 13]	συνίσταται· καὶ ἔστιν ἡ μὲν	πρᾶξις	ἡ τοῦ Χριστιανοῦ ψυχῆς ἐνέργεια
[1, 5]	φησίν, ἐπιβλέψω ἢ ἐπὶ τὸν	πρᾶον	καὶ ἡσύχιον; Τοιοῦτος γὰρ ὁ
[1, 5]	δίκαιος καὶ σῴζων, καὶ αὐτὸς	πρᾶος	καὶ ἐπιβεβηκὼς ἐπὶ ὑποζύγιον καὶ
[1, 5]	ἁπαλόφρων, οἷον ἤπιος νεωστὶ καὶ	πρᾶος	τῷ τρόπῳ γενόμενος. Τοῦτό τοι
[1, 7]	ἢ ἐν ἀγάπῃ πνεύματί τε	πραΰτητος;	Ἀλλὰ καὶ ῥάβδον δυνάμεως ἐξαποστελεῖ
[1, 12]	καὶ τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ, ὡς	πρέποντα	ἀλλήλοις ἐστὶ καὶ ἁρμόττοντα· καθ´
[1, 7]	οὖν πρότερον τῷ πρεσβυτέρῳ λαῷ	πρεσβυτέρα	διαθήκη ἦν καὶ νόμος ἐπαιδαγώγει
[1, 5]	ὁ καινὸς πρὸς ἀντιδιαστολὴν τοῦ	πρεσβυτέρου	λαοῦ, τὰ νέα μαθόντες ἀγαθά.
[1, 9]	γοῦν διὰ Ἰεζεκιὴλ πρὸς τοὺς	πρεσβυτέρους	ἀποταθεὶς καί τινα αὐτοῖς σωτήριον
[1, 7]	Τὸ μὲν οὖν πρότερον τῷ	πρεσβυτέρῳ	λαῷ πρεσβυτέρα διαθήκη ἦν καὶ
[1, 9]	ἐκεῖθεν ἄνωθεν, ὅθεν γέγονεν πατήρ.	Πρὶν	γὰρ κτίστην γενέσθαι θεὸς ἦν,
[1, 8]	τὸν πατέρα» πάντα αὐτὸν ὄντα,	πρὶν	ἐλθεῖν τὸν υἱόν· ὡς εἶναι
[1, 6]	μὴ τὸν αὐτὸν εἶναι τῷ	πρὶν	ἢ λούσασθαι τὸν τρόπον. Ὅτι
[1, 2]	σοροῦ, ὁ νεκρός, οἷος ἦν	πρὶν	ἢ παθεῖν, μελετήσας τὴν ἀνάστασιν.
[1, 1]	πρότερόν τι τῶν διδασκαλικῶν ἐκμάθοι	πρὶν	ἢ τέλεον ὑγιᾶναι· οὐδὲ γὰρ
[1, 7]	ἡμᾶς ἡ προφητεία αἰνίττεσθαι τοὺς	πρὸ	καταβολῆς κόσμου εἰς πίστιν ἐγνωσμένους
[1, 8]	ἔδωκάς μοι, ὅτι ἠγάπησάς με	πρὸ	καταβολῆς κόσμου. Πάτερ δίκαιε, καὶ
[1, 9]	σου· ἔλεος καὶ ἀλήθεια προπορεύσονται	πρὸ	προσώπου σου. Τῆς αὐτῆς εἶναι
[1, 6]	σαφέστατα ἐξηγήσατο ὧδέ πως εἰπών·	Πρὸ	τοῦ δὲ ἐλθεῖν τὴν πίστιν
[1, 8]	γε κύριος εἰς πολλὰ συγχρῆται	πρὸ	τοῦ ἔργου τῷ λόγῳ. Τὰ
[1, 7]	μὴ λέγε ὅτι νεώτερός εἰμι·	πρὸ	τοῦ με πλάσαι σε ἐν
[1, 7]	ἐν κοιλίᾳ ἐπίσταμαί σε, καὶ	πρὸ	τοῦ σε ἐξελθεῖν ἐκ μήτρας
[1, 12]	οὕτως ἐστὶν γενναία διάθεσις φιλοκάλῳ	προαιρέσει	κατάλληλος ἐκ τῆς Χριστοῦ παιδαγωγίας
[1, 6]	αὐτεξουσίους κέκληκεν· οἳ πεπιστεύκαμεν ἑκουσίῳ	προαιρέσει	σῳζόμενοι, ἐμφρόνως, οὐκ ἀφρόνως, δεδιττόμενοι
[1, 3]	πρὸς τὰ διατάγματα τῆς αὐτοῦ	προαιρέσεως,	οὐ μόνον ἐπιτελοῦντας τὰ προσταττόμενα
[1, 6]	ὑπὸ δὲ τὸν λόγον τῆς	προαιρέσεως	τὸν παιδαγωγόν; Εἶτα μέντοι ἐπήγαγεν
[1, 9]	παντὶ τὸ ἑκούσιον καὶ κατὰ	προαίρεσιν	τοῦ κατὰ ἀνάγκην εἰς εὐσέβειαν
[1, 10]	τῇ πίστει οἷον αὐτοδίδακτοι καὶ	προαιρετικοὶ	αὔξονται τῷ ἐπαίνῳ· ἀρετὰ γὰρ
[1, 7]	κυβερνήτης οἰακίζει τὸ σκάφος σῴζειν	προαιρούμενος	τοὺς ἐμπλέοντας, οὕτως καὶ ὁ
[1, 1]	ἑνὶ προσφυῶς οὗτος ὀνόματι παιδαγωγός,	προακτικός,	οὐ μεθοδικὸς ὢν ὁ παιδαγωγός,
[1, 9]	σκληρός, καὶ υἱὸς ἀνειμένος ἐκβαίνει	προαλής·	τὸ δὲ ἕτερον εἶδος τοῦ
[1, 7]	ἁπλοῖ γὰρ οἱ νήπιοι ὡς	πρόβατα	ἀλληγορούμενοι· καὶ γενήσονται» φησίν, οἱ
[1, 6]	τοῦ ἀγαθοῦ ποιμένος, τὰ δὲ	πρόβατα	ἡμεῖς, μὴ οὐχὶ καὶ γάλα
[1, 9]	ἐνδεεῖς καὶ τοῦ ποιμένος τὰ	πρόβατα	καὶ οἱ παῖδες τοῦ παιδαγωγοῦ,
[1, 9]	βόσκησον ἡμᾶς τοὺς νηπίους ὡς	πρόβατα.	Ναί, δέσποτα, τῆς σῆς πλήρωσον
[1, 5]	ὡς ἄρνας, οὐκ ἄνδρας ὡς	πρόβατα	ὄντας κατὰ γένος, τὰ δὲ
[1, 4]	ἀμήν. Ἄνευ δὲ ποιμένος οὔτε	πρόβατα	οὔτε ἄλλο οὐδέν πω βιωτέον,
[1, 7]	τῶν ποιμένων τῶν καθηγουμένων τοῖς	προβάτοις	ὁ καθηγούμενος τῶν παιδίων παιδαγωγὸς
[1, 5]	ἄρνας» τὸ ἔτι ἁπαλώτερον τῶν	προβάτων	εἰς ἀφέλειαν ἄρνας ἀλληγορῶν. Ἀμέλει
[1, 11]	ψυχὴν ἑαυτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν	προβάτων»	καὶ δὴ ἔθηκεν. Εὔνοια δὲ
[1, 9]	ἡμῖν, ἔνθα ἀλληγορεῖ, ποιμένα ἑαυτὸν	προβάτων	λέγων· ἔστι δὲ παιδαγωγὸς νηπίων.
[1, 6]	πέτρας, βούτυρον βοῶν καὶ γάλα	προβάτων	μετὰ στέατος ἀρνῶν» καὶ τὰ
[1, 5]	κεράτων μονοκερώτων ἐρασταί. Τοῖς γοῦν	προβεβηκόσιν	ἐν τῷ λόγῳ ταύτην ἐπεκήρυξεν
[1, 6]	τοῦ πατρός, κατὰ τὴν οἰκονομικὴν	προδιατύπωσιν	ἀναγεννηθῆναι τελείως; Καὶ εἰ τέλειος
[1, 12]	αὐστηρίᾳ καὶ χρηστότητι. Τούτων ἤδη	προδιηνυσμένων	ἑπόμενον ἂν εἴη τὸν παιδαγωγὸν
[1, 9]	γὰρ ἄμφω, καὶ τὸ θεῖον	προειδὼς	τὸ ἐσόμενον, καὶ τὸ φιλάνθρωπον
[1, 6]	ἐκεῖνο δὲ τῷ πιστεῦσαι ἤδη	προειληφότες	ἐσόμενον, μετὰ τὴν ἀνάστασιν ἀπολαμβάνομεν
[1, 6]	μόνον ἄνδρα ἡ γραφή, καθὼς	προειρήκαμεν,	καλεῖ, κατήργηκα τὰ τοῦ νηπίου»
[1, 5]	ταύτην αἰνιττομένη τὴν προφητείαν τὴν	προειρημένην	ἐν ὀνείδους μέρει τοῖς ῥᾳθύμοις
[1, 6]	πνευματικόν· οἱ γοῦν ἐπιρροφοῦντες τῷ	προειρημένῳ	γάλακτι ψυχροῦ ὀλίγον ὕδατος ὠφελοῦνται
[1, 8]	Οὓς γὰρ ὁ ἔπαινος οὐ	προετρέψατο,	τούτους παρώξυνεν ὁ ψόγος, καὶ
[1, 6]	{ἐς} μὲν οἱ τῶν ἐκκλησιῶν	προηγούμενοι	κατ´ εἰκόνα τοῦ ἀγαθοῦ ποιμένος,
[1, 6]	γὰρ τὸ αἷμα ἄν ποτε	προήσεται	φωνήν, μὴ οὐχὶ ὁ λόγος
[1, 6]	ἐστὶ καὶ οἰκονόμους ἄχρι τῆς	προθεσμίας	τοῦ πατρός. Οὕτως καὶ ἡμεῖς,
[1, 7]	τὸ ὄνομα καὶ τὴν παιδαγωγίαν	προθεσπίζει	καὶ τῷ λαῷ παρατίθεται τὸν
[1, 10]	ἐγὼ ὑμᾶς, ἄνθρωποι, παρακαλῶ καὶ	προΐεμαι	ἐμὴν φωνὴν υἱοῖς ἀνθρώπων· ἐπακούσατέ
[1, 5]	συνηγορίαν καὶ ἄλλο παραθήσομαι τοῦ	προκειμένου.	Τὸν κύριον αὐτὸν ὀνομάζει παιδίον,
[1, 7]	κυρίου τὸ ὄνομα τὸ Ἰησοῦ	προκηρυσσόμενον	ἐν νόμῳ. Ἐπιφέρει γοῦν, τὸ
[1, 6]	χρόνου τῇ δυνάμει τοῦ θελήματος	προλαμβάνεται.	Πρὸς δὲ καὶ ἡ τῶν
[1, 6]	ἄφιξιν καὶ τῆς ἀφίξεως τὴν	πρόληψιν·	οὐ γάρ ἐστι ταὐτὸν αἰὼν
[1, 7]	στρατηγὸς τῆς σωτηρίας τῶν μισθοφόρων	προμηθούμενος,	καὶ ὡς ὁ κυβερνήτης οἰακίζει
[1, 5]	τοὺς ἀκροατὰς μετ´ ὀλίγον ἀπεῖναι	προμηνύων,	ὡς δέον αὐτοῖς ἀποκαρπίζεσθαι τῆς
[1, 5]	κατὰ γένος, τὰ δὲ ἀρνία	προνομίας	ἠξίωσεν, τὴν ἐν ἀνθρώποις ἁπαλότητα
[1, 7]	τῷ Μωσεῖ, ὁ ἄγγελός μου	προπορεύεταί	σου» τὴν εὐαγγέλιον καὶ ἡγεμόνιον
[1, 9]	θρόνου σου· ἔλεος καὶ ἀλήθεια	προπορεύσονται	πρὸ προσώπου σου. Τῆς αὐτῆς
[1, 8]	γοῦν ὁ φόβος ὠφελεῖ καὶ	πρὸς	ἀγαθοῦ τοῖς ἀνθρώποις ἐξεύρηται, ὅτι
[1, 5]	ἁπαλοὶ πρὸς πειθὼ καὶ εὐέργαστοι	πρὸς	ἀγαθωσύνην ἄχολοί τε καὶ ἀνεπίμικτοι
[1, 10]	τὰ σωτήρια, ὅτι ἡ συμβουλὴ	πρὸς	αἵρεσίν ἐστι καὶ φυγὴν ἐπιτήδειος,
[1, 8]	εἰς σωτηρίαν καθάπερ νεκρούς, τούτους	πρὸς	ἀλήθειαν ἡ βλασφημία διανίστησιν. Μάστιγες
[1, 8]	ἐστι, δίκαιος προσαγορεύεται ἐκ τῆς	πρὸς	ἄλληλα σχέσεως ἀγάπης, ἰσότητι μεμετρημένον
[1, 6]	εἶναί πως ἔχον καὶ ποτόν,	πρὸς	ἄλλο καὶ ἄλλο νοούμενον, καθάπερ
[1, 5]	τοίνυν ὁ λαὸς ὁ καινὸς	πρὸς	ἀντιδιαστολὴν τοῦ πρεσβυτέρου λαοῦ, τὰ
[1, 6]	πίστιν υἱοὺς καλῶν ἀπήνδρωσεν ὡς	πρὸς	ἀντιδιαστολὴν τῶν ἐν τῷ νόμῳ
[1, 5]	εἶναι ἀγωγὴν ἀγαθὴν ἐκ παίδων	πρὸς	ἀρετήν. Ἐμφαντικώτερον δ´ οὖν ἡμῖν
[1, 12]	ἀνθρώπων βίος γένοιτο. Ἀλλὰ καὶ	πρὸς	αὐτάρκειαν τοῦ βίου καὶ ἀπεριττότητα
[1, 9]	σώματι αὐτῶν, καὶ μὴ ἱλαρώσῃς	πρὸς	αὐτὰς τὸ πρόσωπόν σου. Καίτοι
[1, 9]	προφήτας καὶ λιθοβολοῦσα τοὺς ἀπεσταλμένους	πρὸς	αὐτήν. Καὶ ἡ ἐπαναδίπλωσις τοῦ
[1, 3]	Τὸ οὖν ὑπ´ αὐτοῦ καὶ	πρὸς	αὐτὸν ἀπεικονισμένον ἢ ὡς δι´
[1, 5]	ἀδαμάστους πονηρίᾳ, ἀφελεῖς δὲ καὶ	πρὸς	αὐτὸν μόνον τὸν πατέρα σκιρτητικούς,
[1, 6]	τέλειος; δῆλον ὅτι· Οὐδὲν οὖν	πρὸς	αὐτοῦ προσέμαθεν; οὐ γάρ. Τελειοῦται
[1, 1]	εἰς διδασκάλου ὃς καθηγήσηται, καθαρὰν	πρὸς	γνώσεως ἐπιτηδειότητα εὐτρεπίζων τὴν ψυχήν,
[1, 10]	αὐτοῦ οὐ μὴ μιάνῃ, καὶ	πρὸς	γυναῖκα ἐν ἀφέδρῳ οὖσαν οὐκ
[1, 10]	ὤμοσεν κύριος τοῖς πατράσιν ὑμῶν»	πρὸς	δὲ καὶ εἰσάξω ὑμᾶς εἰς
[1, 6]	τῇ δυνάμει τοῦ θελήματος προλαμβάνεται.	Πρὸς	δὲ καὶ ἡ τῶν κακῶν
[1, 8]	τοῦ βίου, τὰς λαγνείας, ἀνακαθαίρων,	πρὸς	δὲ καὶ τὰς ὑπερσαρκώσεις τοῦ
[1, 11]	εὐαυξὲς τῆς δυνάμεως τῆς λογικῆς,	πρὸς	δὲ καὶ τῆς ἐπιτιμήσεως τὸ
[1, 9]	μετὰ μίσους γίνεται, ᾧ δοῦλοι	πρὸς	δεσπότας κέχρηνται χαλεποὺς καὶ Ἑβραῖοι
[1, 9]	αἰδοῦς, ᾧ χρῶνται πολῖται μὲν	πρὸς	ἡγεμόνας ἀγαθοὺς καὶ ἡμεῖς πρὸς
[1, 13]	καὶ δὴ καὶ αὗται αὖθις	πρὸς	ἡμᾶς ἀνταναστρέφουσι, καθάπερ πρὸς τὸν
[1, 7]	μήτρας ἡγίακά σε. Ταῦτα δύναται	πρὸς	ἡμᾶς ἡ προφητεία αἰνίττεσθαι τοὺς
[1, 9]	γοῦν εἰπεῖν, οὕτως ὁ κύριος	πρὸς	ἡμᾶς, ὡς καὶ ἡμεῖς πρὸς
[1, 6]	τῆς ζητήσεως ἐν τῇ προτέρᾳ	πρὸς	Κορινθίους ἐπιστολῇ ὧδέ πως γράφων·
[1, 7]	ὁ ἀπόστολος κινηθεὶς ἐν τῇ	πρὸς	Κορινθίους τί θέλετε; φησίν, ἐν
[1, 5]	Αὐτίκα γοῦν ὁ ἀπόστολος ἐπιστέλλων	πρὸς	Κορινθίους φησίν· ἡρμοσάμην γὰρ ὑμᾶς
[1, 9]	δικαιοσύνη κέκραγεν αὐτοῦ· ἐὰν ὀρθοὶ	πρός	με ἥκητε, κἀγὼ ὀρθὸς πρὸς
[1, 8]	πυρός, καὶ οὐδ´ ὣς ἐπεστρέψατε	πρός	με, λέγει κύριος» Ὁρᾶτε πῶς
[1, 10]	ἁγίου. Καὶ πάλιν λέγει· δεῦτε	πρός	με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ
[1, 5]	καὶ μὴ κωλύετε αὐτὰ ἐλθεῖν	πρός	με· τῶν γὰρ τοιούτων ἐστὶν
[1, 5]	ἀγήρως αὕτη νεότης, ἐν ᾗ	πρὸς	νόησιν ἀεὶ ἀκμάζομεν, ἀεὶ νέοι
[1, 1]	πρὸς οὓς μὲν εἰς γνῶσιν,	πρὸς	οὓς δὲ εἰς ἴασιν. Καθάπερ
[1, 1]	τῶν παραγγελμάτων ἕκαστον λέγεται, ἀλλὰ	πρὸς	οὓς μὲν εἰς γνῶσιν, πρὸς
[1, 9]	ὄψις πόρνης ἐγένετό σοι, ἀπηναισχύντησας	πρὸς	πάντας. Καὶ οὐχ ὡς οἶκον
[1, 6]	καὶ φιλανθρώπου θεοῦ ἡ αὐτὴ	πρὸς	πάντας, ὁ ἀπόστολος σαφέστατα ἐξηγήσατο
[1, 8]	δημιουργοῦ. Εἰ δὲ ὁ κτίστης	πρὸς	πάντων ὁμολογεῖται δίκαιος, υἱὸς δὲ
[1, 5]	ἀταλοὶ δὲ ἡμεῖς οἱ ἁπαλοὶ	πρὸς	πειθὼ καὶ εὐέργαστοι πρὸς ἀγαθωσύνην
[1, 6]	ἐναργῆ ἀποκάλυψιν βρώματος δίκην πρόσωπον	πρὸς	πρόσωπον αἰνίττεσθαι δύναται. Βλέπομεν γὰρ
[1, 6]	ἀπόστολος λέγει, τότε δὲ πρόσωπον	πρὸς	πρόσωπον» Διὸ κἀκεῖνο ἐπήγαγεν· ἀλλ´
[1, 7]	τοῦ νέου καθηγεμὼν λαοῦ, πρόσωπον	πρὸς	πρόσωπον. Ἰδού» γάρ φησι τῷ
[1, 7]	εἶδον γάρ» φησί, θεὸν πρόσωπον	πρὸς	πρόσωπον, καὶ ἐσώθη μου ἡ
[1, 6]	τὸ πρόσωπον ἰσάγγελον ἔχοντες πρόσωπον	πρὸς	πρόσωπον τὴν ἐπαγγελίαν ὀψόμεθα. Πῶς
[1, 5]	καρδίαις τῶν ἀκάκων» ἐν τῇ	πρὸς	Ῥωμαίους ἐπιστολῇ χαίρειν ὁ ἀπόστολος
[1, 2]	σοί· ἐλέησόν με, κύριε, ὅτι	πρὸς	σὲ κεκράξομαι ὅλην τὴν ἡμέραν.
[1, 1]	καὶ τὰς παλαιὰς ἀπομνύμενοι δόξας	πρὸς	σωτηρίαν νεάζομεν, ψαλλούσῃ συν ᾴδοντες
[1, 10]	τὰς ἰδίας παρατίθεται γνώμας τὰς	πρὸς	σωτηρίαν παρακλητικάς, δι´ ὧν καὶ
[1, 9]	ἅμα καὶ ἐπιστρέφων δι´ αὐτοῦ	πρὸς	σωτηρίαν τὸν λαόν, καθάπερ καὶ
[1, 5]	εἰς ἀλήθειαν εὐδρόμους, τοὺς ταχεῖς	πρὸς	σωτηρίαν, τοὺς καταπατοῦντας καὶ κροαίνοντας
[1, 3]	ἀγαπητικῶς ἀρίστου βίου, βιοῦν δὲ	πρὸς	τὰ διατάγματα τῆς αὐτοῦ προαιρέσεως,
[1, 9]	ἐστι ψόγος ἐπ´ αἰσχροῖς οἰκειῶν	πρὸς	τὰ καλά. Τοῦτο ἐνδείκνυται διὰ
[1, 9]	πρὸς ἡμᾶς, ὡς καὶ ἡμεῖς	πρὸς	τὰ τέκνα ἡμῶν. Τέκνα σοί
[1, 5]	τὸ δειλὸν τῶν τρυγόνων τὴν	πρὸς	τὰς ἁμαρτίας εὐλάβειαν ὑποτυποῦται. Ὅτι
[1, 13]	ὑποθῆκαι πνευματικαὶ ἡμῖν αὐτοῖς ἀναγεγράφαται,	πρός	τε ἡμᾶς αὐτοὺς καὶ πρὸς
[1, 10]	ὑπὸ τοῦ λόγου παραλαμβανομένην ἐπεδείξαμεν	πρός	τε μετάνοιαν καὶ πρὸς τῶν
[1, 10]	οὐκ ἀπορρυήσεται» ταυτὶ μὲν καὶ	πρὸς	τὴν ἀνάστασιν ᾐνίξατο, καὶ πάντα
[1, 9]	εἰς τὸ ἅγιόν σου ὄρος,	πρὸς	τὴν ἐκκλησίαν, τὴν ὑψωμένην, τὴν
[1, 8]	ἐν τῇ ἀνοχῇ τοῦ θεοῦ,	πρὸς	τὴν ἔνδειξιν τοῦ εἶναι αὐτὸν
[1, 5]	κυβείᾳ τῶν ἀνθρώπων, ἐν πανουργίᾳ	πρὸς	τὴν μεθοδείαν τῆς πλάνης, ἀληθεύοντες
[1, 12]	διατεινούσας ἀνακόπτοντι καὶ τὰς καθηκούσας	πρὸς	τὴν ὀρθὴν πολιτείαν ὑποθημοσύνας ἐκδιδάσκοντι;
[1, 8]	λυσιτελής πως ἡ τοιάδε οἰκονομία	πρὸς	τὴν ὀρθὴν τῶν παίδων ἀγωγήν,
[1, 6]	ἔχει τὸ γάλα, καθάπερ ἀμέλει	πρὸς	τὴν πνευματικὴν τροφὴν τὸ λουτρὸν
[1, 6]	τοῖς ἐλαττώμασιν αὐτῶν, διυλιζόμενοι βαπτίσματι,	πρὸς	τὸ ἀίδιον ἀνατρέχομεν φῶς, οἱ
[1, 8]	αἰδοῦς ἐρύθημα ἐξανθεῖ καὶ ἡ	πρὸς	τὸ ἁμαρτάνειν αἰσχύνη παρεισδύεται. Εἰ
[1, 6]	φιλοστοργίᾳ συμπαθεῖ ἐξανθεῖ καὶ γηράσκει	πρὸς	τὸ ἄφοβον τοῦ παιδίου· καὶ
[1, 6]	Καὶ ἣν ὁ λόγος ἔχει	πρὸς	τὸ βάπτισμα κοινωνίαν, ταύτην ἔχει
[1, 13]	ζῆν διατάττεται. Ὅσα μὲν οὖν	πρὸς	τὸ ἐθνικὸν ζῆν παραγγέλλεται, ταῦτα
[1, 6]	λάβῃ τὸ ἀγγεῖον, δι´ οὗ	πρὸς	τὸ ἔμβρυον τὸ αἷμα ἐφέρετο,
[1, 13]	τοῖς πολλοῖς δεδήμευται, ἃ δὲ	πρὸς	τὸ εὖ ζῆν ἁρμόττει, ἐξ
[1, 13]	πρὸς τὸ ζῆν, τὰ δὲ	πρὸς	τὸ εὖ ζῆν διατάττεται. Ὅσα
[1, 13]	ἐνταῦθα μόνον, τὰ δὲ ἔνθεν	πρὸς	τὸ εὖ ζῆν ἐκεῖσε ἀναπτεροῖ,
[1, 5]	{καὶ} νεάνιδας δὲ καὶ αὐτάς,	πρὸς	τὸ εὐθαλὲς τῆς παιδικῆς ἡλικίας
[1, 13]	ἐπεὶ τῶν ἀναγκαίων τὰ μὲν	πρὸς	τὸ ζῆν ἐστι τὸ ἐνταῦθα
[1, 13]	καὶ τῶν καθηκόντων τὰ μὲν	πρὸς	τὸ ζῆν, τὰ δὲ πρὸς
[1, 11]	καὶ ὁ αὐτὸς ὢν λόγος	πρὸς	τὸ κατεπεῖγον ἁρμοττόμενος· τὸν νόμον
[1, 6]	γὰρ παῖδες ἡμεῖς καὶ νήπιοι	πρὸς	τὸ παιδαριῶδες καὶ εὐκαταφρόνητον τῆς
[1, 6]	ἄνδρα περιβλεπόμενοι ὀρθοί, ἤδη κατανεύουσι	πρὸς	τὸ παιδίον, τὴν ὑπὸ τῆς
[1, 6]	ἄμφω συνίστασθαί φαμεν, τήν τε	πρὸς	τὸ πέρας ἄφιξιν καὶ τῆς
[1, 6]	ἔχει τὸ γάλα τὴν συναλλαγὴν	πρὸς	τὸ ὕδωρ. Δέχεται γὰρ μόνον
[1, 6]	ἀποξύνεσθαι τὸ γάλα ἐᾷ ἡ	πρὸς	τὸ ὕδωρ κοινωνία, οὐκ ἀντιπαθείᾳ
[1, 6]	τῶν ὑγρῶν τοῦτο καὶ τὴν	πρὸς	τὸ ὕδωρ μῖξιν ἐπὶ κάθαρσιν
[1, 6]	Ναὶ μὴν καὶ συγγένειάν τινα	πρὸς	τὸ ὕδωρ φυσικωτάτην ἔχει τὸ
[1, 13]	αὖθις πρὸς ἡμᾶς ἀνταναστρέφουσι, καθάπερ	πρὸς	τὸν βάλλοντα ἡ σφαῖρα διὰ
[1, 9]	πρὸς ἡγεμόνας ἀγαθοὺς καὶ ἡμεῖς	πρὸς	τὸν θεόν, καθάπερ οἱ παῖδες
[1, 9]	αὐτὸν καὶ ἐπέστρεφον καὶ ὤρθριζον	πρὸς	τὸν θεὸν καὶ ἐμνήσθησαν, ὅτι
[1, 6]	αἵματος τοῦ νέου. Φθέγγεται δὲ	πρὸς	τὸν θεὸν τὸ αἷμα, ὁ
[1, 13]	ἀπειθῆ λόγῳ. Εἰ τοίνυν ἡ	πρὸς	τὸν λόγον ἀπείθεια ἁμαρτίας ἐστὶ
[1, 6]	Χριστῷ νηπιότης τελείωσίς ἐστιν, ὡς	πρὸς	τὸν νόμον. Ἐνταῦθα γενομένοις τῇ
[1, 6]	πίστεως ἡ κοινωνία ἡ πνευματικὴ	πρὸς	τὸν παθητὸν ἄνθρωπον, τὰς σαρκικὰς
[1, 12]	ἡμᾶς ἁρμοσαμένους χρὴ σφᾶς αὐτοὺς	πρὸς	τὸν παιδαγωγόν, σύμφωνον τὸν λόγον
[1, 6]	ἀίδιον ἀνατρέχομεν φῶς, οἱ παῖδες	πρὸς	τὸν πατέρα. Ἀγαλλιασάμενος γοῦν ἐν
[1, 5]	αὐτῷ παρορμῶν ὡς ἤδη σπεύδων	πρὸς	τὸν πατέρα, ὀρεκτικωτέρους παρασκευάζων τοὺς
[1, 6]	ἡμῶν συνηγορητέον. Ἔτι καὶ τὸ	πρὸς	τοῦ ἀποστόλου εἰρημένον ἐπεξηγητέον γάλα
[1, 3]	ὁ ἄνθρωπος ἀποδέδεικται, φιλεῖται ἄρα	πρὸς	τοῦ θεοῦ ὁ ἄνθρωπος. Πῶς
[1, 6]	πρόσφορος νεοπαγεῖ καὶ νεοφυεῖ παιδίῳ	πρὸς	τοῦ θεοῦ τοῦ τροφέως καὶ
[1, 6]	κατὰ φυσικὴν ἀνάχυσιν χωρεῖν κελεύεται	πρὸς	τοῦ παντρόφου καὶ γενεσιουργοῦ θεοῦ
[1, 10]	οὖν δυσίατοι, καθάπερ ὁ σίδηρος	πρὸς	τοῦ πυρὸς καὶ σφύρας καὶ
[1, 8]	τὰς ὀρέξεις ἀναγκάσας. Ἡ δὲ	πρὸς	τοὺς ἁμαρτάνοντας ἐπίπληξις ἔχει σκοπὸν
[1, 9]	καὶ τῆς τῶν ἀκουόντων ἀσθενείας	πρὸς	τοὺς Γαλάτας λέγει· ἐχθρὸς ὑμῶν
[1, 9]	Ἰησοῦ, ἡ ἀγαθωσύνη αὐτοῦ, ἡ	πρὸς	τοὺς ἐξ ὑπακοῆς πεπιστευκότας ἀμετακίνητός
[1, 10]	αἰσθητικῶς καταλαμβανόμενον, ὡς ἐκεῖνο εἴρηται	πρὸς	τοὺς ἐρομένους τὸν κύριον εἰ
[1, 8]	σεμνή, ἡ παρακλητική, ἡ σωτήριος.	~Πρὸς	τοὺς ἡγουμένους μὴ εἶναι ἀγαθὸν
[1, 5]	ὁ κύριος ἐπὶ τῷ αἰγιαλῷ	πρὸς	τοὺς μαθητάς— ἁλιεύοντες δὲ ἔτυχον—
[1, 1]	τέλεον ὑγιᾶναι· οὐδὲ γὰρ ὡσαύτως	πρὸς	τοὺς μανθάνοντας ἢ κάμνοντας ἀεὶ
[1, 9]	καθάπερ οἱ παῖδες οἱ σώφρονες	πρὸς	τοὺς πατέρας· ἵππος γάρ» φησίν,
[1, 13]	πρός τε ἡμᾶς αὐτοὺς καὶ	πρὸς	τοὺς πέλας εὔθετοι· καὶ δὴ
[1, 9]	νηπίων. Φησὶν γοῦν διὰ Ἰεζεκιὴλ	πρὸς	τοὺς πρεσβυτέρους ἀποταθεὶς καί τινα
[1, 6]	θεοῦ, τὸν νήπιον τοῦ πατρός.	~Πρὸς	τοὺς ὑπολαμβάνοντας τὴν τῶν παιδίων
[1, 6]	Ἔξεστι δὲ ἡμῖν ἐκ περιουσίας	πρὸς	τοὺς φιλεγκλήμονας ἐπαποδύσασθαι· οὐ γὰρ
[1, 10]	ἐπεδείξαμεν πρός τε μετάνοιαν καὶ	πρὸς	τῶν ἁμαρτιῶν τὴν κώλυσιν εὔθετον
[1, 12]	Τῷ μὲν οὖν ἰατρῷ οὐδὲν	πρὸς	ὑγείαν συμβουλεύοντι ἄχθονται οἱ κάμνοντες,
[1, 9]	πρός με ἥκητε, κἀγὼ ὀρθὸς	πρὸς	ὑμᾶς· ἐὰν πλάγιοι πορεύησθε, κἀγὼ
[1, 7]	θέλετε; φησίν, ἐν ῥάβδῳ ἔλθω	πρὸς	ὑμᾶς ἢ ἐν ἀγάπῃ πνεύματί
[1, 8]	ὡς οὐ τέρπουσα· οὐ γὰρ	πρὸς	χάριν κρίνει, ἀλλὰ τοῦ κατ´
[1, 9]	ἀγαπῶμεν. Ἐπεὶ δ´ οἱ μὲν	πρὸς	χάριν ὁμιλοῦντες ὀλίγον ἀγαπῶσιν ὃ
[1, 9]	ὃ μὴ λυποῦσιν, οἱ δὲ	πρὸς	ὠφέλειαν ἐπιστύφοντες, εἰ καὶ παραυτίκα
[1, 5]	κἀγὼ ὑμᾶς παρακαλέσω. Ἡ μήτηρ	προσάγεται	τὰ παιδία καὶ ἡμεῖς ζητοῦμεν
[1, 8]	ἐν τῷ πατρί ἐστι, δίκαιος	προσαγορεύεται	ἐκ τῆς πρὸς ἄλληλα σχέσεως
[1, 1]	παρορμητικὸς ἐκ μέρους τὸ πᾶν	προσαγορευόμενος	λόγος· προτρεπτικὴ γὰρ ἡ πᾶσα
[1, 3]	διὰ τῆς ἔξωθεν τοῦ πεποιηκέναι	προσανεπλήρωσεν	δυνάμεως, λαβὼν παρὰ ἀνθρώπου ὃ
[1, 10]	τοὺς ἔτι τὸ δίκαιον οὐ	προσάπτοντας	τῷ ἀγαθῷ, ὅδε ὁ λόγος
[1, 12]	ἅγιον καὶ ἐπουράνιον μεταπλάσας ἐκ	προσβάσεως	ἄνθρωπον, ἐκείνην τὴν θεϊκὴν μάλιστα
[1, 6]	πρότερόν ποτε τῆς μαθήσεως ἐκείνης	προσγενομένης·	οὐ γὰρ ἂν ἔχοις εἰπεῖν
[1, 5]	καὶ νήπιον λαὸν τῷ λόγῳ	προσδήσας,	ὃν ἄμπελον ἀλληγορεῖ· φέρει γὰρ
[1, 5]	οὗτος. Καὶ τὸν πῶλον» φησί,	προσέδησεν	ἀμπέλῳ» τὸν ἁπλοῦν τοῦτον καὶ
[1, 9]	ἰδοὺ πάρειμι. Θᾶττον ὑπήκουσας ἢ	προσεδόκησα,	δέσποτα· καὶ ἐὰν διαβαίνωσιν, οὐκ
[1, 5]	μόνον, ἀλλὰ καὶ τὸ νέον	προσέθηκεν	αὐτῷ, τὴν ἐν Χριστῷ νεολαίαν
[1, 6]	πεπιστευκότας ἤδη τῷ ἁγίῳ πνεύματι	προσεῖπεν,	σαρκικοὺς δὲ τοὺς νεοκατηχήτους καὶ
[1, 2]	Καὶ τὸ μὲν ἀκούσιον αἰφνίδιον	προσεῖπεν,	τὸ δὲ ἁμαρτάνειν ἄλογον. Οὗ
[1, 2]	τὴν μετάνοιαν παλινδρομῆσαι. Ἔπειτα ὀλίγα	προσειπὼν	ἐπιφέρει αἱ δὲ ἡμέραι αἱ
[1, 2]	τὴν ἀκούσιον ἁμαρτίαν αἰφνίδιον θάνατον	προσειπών·	μιαίνειν δὲ αὐτὸν λέγει κηλιδοῦντα
[1, 5]	ἐν ἕξει τῶν γνωρίμων παῖδας	προσειπών.	Προσήνεγκάν τε αὐτῷ» φησί, παιδία»
[1, 9]	τοῖς δὲ ἐμοῖς ἐλέγχοις οὐ	προσείχετε.	Οὕτως ὁ κυριακὸς ἔλεγχος ὠφελιμώτατος.
[1, 6]	ὅτι· Οὐδὲν οὖν πρὸς αὐτοῦ	προσέμαθεν;	οὐ γάρ. Τελειοῦται δὲ τῷ
[1, 9]	Διὰ τοῦτο αὐτοῖς τραχύτερον ἐνθένδε	προσενήνεκται,	εἴ πως ἀναχαιτίσαι τῆς ἐπὶ
[1, 10]	περιποιητικόν. Ἀλλὰ γὰρ μυρίαι ὅσαι	προσεξεύρηνται	παραγγελίαι εἰς κτῆσιν ἀγαθῶν καὶ
[1, 8]	τοὺς ἀχαρίστους καὶ πονηρούς» καὶ	προσέτι	γίνεσθε οἰκτίρμονες» λέγων, καθὼς ὁ
[1, 12]	Χριστῷ αὐτάρκη καὶ αὐτοδιάκονον καὶ	προσέτι	ἐφήμερον ἐπαναιρεῖσθαι βίον. Οὐ γὰρ
[1, 8]	οὐ γάρ ἐστι διαστολή» καὶ	προσέτι	μαρτυρῶν τῇ ἀληθείᾳ μετ´ ὀλίγα
[1, 8]	ὁ ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ἡμᾶς	προσεύχεσθαι	διδάσκων. Ἀλλὰ ὅτι μὲν ἀγαθὸς
[1, 8]	δὴ οἰκειότερον αὐτῷ ὁ προφήτης	προσεύχεται	διὰ τούτων μνήσθητι ἡμῶν, ὅτι
[1, 8]	δὲ κύριός φησιν ἐν τῇ	προσευχῇ	πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς
[1, 9]	νεότητος αὐτῶν. Θυγατέρες σοί εἰσι;	πρόσεχε	τῷ σώματι αὐτῶν, καὶ μὴ
[1, 5]	τῷ εὐαγγελίῳ μυωπίζει τοὺς γνωρίμους,	προσέχειν	αὐτῷ παρορμῶν ὡς ἤδη σπεύδων
[1, 5]	τῶν τῇδε πραγμάτων καὶ μόνῳ	προσέχειν	τῷ πατρὶ παραινῶν μιμουμένους τὰ
[1, 10]	ἐπιτιμήσεως ἐλαύνονται, οἱ δὲ αὐτῇ	προσέχοντες	τῇ πίστει οἷον αὐτοδίδακτοι καὶ
[1, 6]	παιδαριῶδες καὶ εὐκαταφρόνητον τῆς μαθήσεως	προσηγορεύμεθα,	καθὼς οἱ εἰς γνῶσιν πεφυσιωμένοι
[1, 5]	τέλειον τῇ τοῦ ἀνδρὸς τετίμηκεν	προσηγορίᾳ	καὶ διά γε τοῦ Δαβὶδ
[1, 5]	τῶν ἁπλῶν ἐκδέξονται, χαίρωμεν τῇ	προσηγορίᾳ·	νήπιαι γὰρ αἱ νέαι φρένες
[1, 5]	ἐν τῷ βίῳ κτημάτων παιδικῇ	προσηγορίᾳ	τιμήσαντες παιδείαν καὶ παιδαγωγίαν κεκλήκαμεν.
[1, 5]	ἀπειληφότες. Ἐνταῦθα ἐπιστῆσαι δίκαιον τῇ	προσηγορίᾳ	τοῦ νηπίου, ὅτι οὐκ ἐπὶ
[1, 5]	ἄρα κατακέχρηται τῇ τῶν παιδίων	προσηγορίᾳ	ὡς ἀλογίστων ἡλικίᾳ, ᾗ τισιν
[1, 5]	ἡμῖν τῆς παιδικῆς ἡλικίας τὴν	προσηγορίαν	ἔαρ παντὸς τοῦ ζῆν διὰ
[1, 6]	τὴν τῶν παιδίων καὶ νηπίων	προσηγορίαν	τὴν τῶν πρώτων μαθημάτων αἰνίττεσθαι
[1, 7]	εἶναι δοκεῖν τοῦ νεωτέρου τὴν	προσηγορίαν	τοῖς νηπίοις καλουμένοις. Ὁ δὲ
[1, 5]	τὸ σημαινόμενον ἐκ τῆς παιδίον	προσηγορίας	γενομένης ζητήσεως ἐν τοῖς ἀποστόλοις,
[1, 12]	τοῦ θεοῦ διώκοντες· ᾧ μόνῳ	προσήκει	σκοπεῖν καὶ δὴ μέλει πῶς
[1, 9]	ἐπιτίμησις τῶν υἱῶν παρὰ τὸ	προσῆκον	ἐπαιρομένων. Ταύτῃ διὰ Μωσέως ἐπαιδαγώγει,
[1, 13]	παῖδες· τὸ μὲν οὖν καθῆκον	προσῆκόν	ἐστιν, ὑπακοὴ δὲ θεμελιοῦται ἐντολαῖς·
[1, 13]	κατὰ τὴν τοῦ λόγου ὑπακοὴν	προσῆκον	καὶ καθῆκον Στωϊκῶν ὀνομάζουσιν παῖδες·
[1, 5]	ἕξει τῶν γνωρίμων παῖδας προσειπών.	Προσήνεγκάν	τε αὐτῷ» φησί, παιδία» εἰς
[1, 5]	χαμαὶ οὐδὲ ἕρπομεν ὡς τὸ	πρόσθεν	ἐπὶ γῆς ὄφεων δίκην, ὅλῳ
[1, 6]	γάλακτι. Ἀποδέδεικται δὲ ἡμῖν μικρῷ	πρόσθεν	τὸ αἷμα εἰς γάλα ταῖς
[1, 5]	πατὴρ τοὺς εἰς αὐτὸν καταπεφευγότας	προσίεται	καὶ ἀναγεννήσας πνεύματι εἰς υἱοθεσίαν
[1, 7]	τοῦ θεράποντος αὐτοῦ· διὸ καὶ	πρόσκαιρος	ἐγένετο, ἡ δὲ ἀίδιος χάρις
[1, 6]	μήτηρ, καὶ τὰ αὑτῆς παιδία	προσκαλουμένη	ἁγίῳ τιθηνεῖται γάλακτι, τῷ βρεφώδει
[1, 6]	δι´ οὗ καὶ φίλτρον εὐνοίας	προσλαμβάνει.	Διὰ τοῦτο ἄρα μυστικῶς τὸ
[1, 6]	προσμαθεῖν τι αὐτῷ δεῖ. Ἀλλὰ	προσμαθεῖν	μὲν αὐτὸν εἰκὸς οὐδὲ ἓν
[1, 6]	ἀτοπώτατον, ἐλλιπής; Εἰ δὲ τοῦτο,	προσμαθεῖν	τι αὐτῷ δεῖ. Ἀλλὰ προσμαθεῖν
[1, 8]	οἰκονομίας αὐτοῦ ποικίλος εἰς σωτηρίαν.	Προσμαρτυρεῖ	μὲν γὰρ τοῖς ἀγαθοῖς ὁ
[1, 5]	χεῖρας τὰς ἐναργῶς πεπιστευμένας. Τούτῳ	προσμαρτυρεῖ	τῷ παιδίῳ καὶ Ἰωάννης ὁ
[1, 8]	παρακελεύεται. Οὐδέτερον γὰρ ἀμάρτυρον θατέρου	προσμαρτυρουμένου,	ἥ τε χάρις ἐκ μαρτυρίας
[1, 9]	ἐντίθησι τὰ πλημμελήματα, τὰ δὲ	προσόντα	ἐπιδείκνυσιν ἁμαρτήματα εἰς τὴν τῶν
[1, 6]	οὐκ ἀντιπαθείᾳ τινί, προσπεπαινομένου δὲ	προσπαθείᾳ.	Καὶ ἣν ὁ λόγος ἔχει
[1, 6]	ὕδωρ κοινωνία, οὐκ ἀντιπαθείᾳ τινί,	προσπεπαινομένου	δὲ προσπαθείᾳ. Καὶ ἣν ὁ
[1, 7]	σκάφος, εἰς θηριώδη καὶ ἀσελγῆ	προσρῆξαι	δίαιταν, μόνῳ δὲ ἄρα τῷ
[1, 10]	τοῦ πλησίον αὐτοῦ, ἐν τοῖς	προστάγμασί	μου πεπόρευται καὶ τὰ δικαιώματά
[1, 3]	γὰρ ἀνάπλεω, οὐ φόβου, τὰ	προστάγματα.	~Ὅτι ἐπ´ ἴσης ἀνδρῶν καὶ
[1, 8]	πολλὰ τῶν παθῶν τιμωρίᾳ καὶ	προστάξει	αὐστηροτέρων παραγγελμάτων καὶ δὴ καὶ
[1, 3]	προαιρέσεως, οὐ μόνον ἐπιτελοῦντας τὰ	προσταττόμενα	ἢ παραφυλάττοντας τὰ ἀπαγορευόμενα, ἀλλὰ
[1, 9]	καὶ τὰ βαπτόμενα τῶν ἐρίων	προστύφεσθαι	φιλεῖ εἰς βεβαίαν εὐτρεπιζόμενα τῆς
[1, 10]	Διὰ δὲ Μωσέως ἔτι καὶ	προσυπισχνεῖται	δωρεὰν διὰ τὴν ὑπάρχουσαν φιλανθρωπίαν
[1, 5]	ὑπὲρ ἁμαρτίας κελεύει διὰ Μωσέως	προσφέρεσθαι,	τὸ ἀναμάρτητον τῶν ἁπαλῶν καὶ
[1, 8]	δεσμῶν καὶ τῆς ἐσχάτης ἀτιμίας	προσφέρων	τοῖς ἠδικηκόσιν, ἔσθ´ ὅτε δὲ
[1, 12]	ἁπάσας τῆς σωτηρίας τοῖς νοσοῦσι	προσφέρων·	τοῦτο γὰρ τὸ μέγιστον καὶ
[1, 6]	πίστεως ὑπεκλύεται. Εἰ δὲ ἄρα	προσφιλονικεῖν	ἐθέλοιέν τινες τὰ πρῶτα μαθήματα
[1, 6]	δὲ ἡ κατάλληλος αὕτη καὶ	πρόσφορος	νεοπαγεῖ καὶ νεοφυεῖ παιδίῳ πρὸς
[1, 6]	ἁμαρτιῶν. Μίγνυται δὲ καὶ μέλιτι	προσφυῶς	καὶ τοῦτο ἐπὶ καθάρσει πάλιν
[1, 1]	ἴασιν. Κεκλήσθω δ´ ἡμῖν ἑνὶ	προσφυῶς	οὗτος ὀνόματι παιδαγωγός, προακτικός, οὐ
[1, 9]	Στύμματι δὲ αὐστηροτάτῳ παρ´ ἕκαστα	προσχρῆται	τῷ φόβῳ, ἀναστομῶν ἅμα καὶ
[1, 6]	τοίνυν ἡμεῖς τὰ πάντα Χριστῷ	προσῳκειώμεθα,	καὶ εἰς συγγένειαν διὰ τὸ
[1, 6]	μέντοι ἐπήγαγεν τὴν ἁπάσης ἐκτὸς	προσωποληψίας	φωνήν· πάντες γὰρ υἱοί ἐστε
[1, 6]	ἀποκάλυψιν βρώματος δίκην πρόσωπον πρὸς	πρόσωπον	αἰνίττεσθαι δύναται. Βλέπομεν γὰρ ὡς
[1, 7]	καὶ ἐσώθη μου ἡ ψυχή»	Πρόσωπον	δὲ τοῦ θεοῦ ὁ λόγος,
[1, 6]	λέγει, τότε δὲ πρόσωπον πρὸς	πρόσωπον»	Διὸ κἀκεῖνο ἐπήγαγεν· ἀλλ´ οὐδὲ
[1, 8]	ἔργα αὐτοῦ κρινεῖ» ἀγαθοῦ ζυγοῦ	πρόσωπον	ἡμῖν δικαιοσύνης τὸν Ἰησοῦν γνωρίσαντος
[1, 7]	νέου καθηγεμὼν λαοῦ, πρόσωπον πρὸς	πρόσωπον.	Ἰδού» γάρ φησι τῷ Μωσεῖ,
[1, 6]	τινες· σὺν αὐτῇ γὰρ τὸ	πρόσωπον	ἰσάγγελον ἔχοντες πρόσωπον πρὸς πρόσωπον
[1, 7]	γάρ» φησί, θεὸν πρόσωπον πρὸς	πρόσωπον,	καὶ ἐσώθη μου ἡ ψυχή»
[1, 8]	ἔσται αὐτοῖς. Οὗ γὰρ τὸ	πρόσωπον	κυρίου ἐπιβλέπει, εἰρήνη καὶ ἀγαλλίασις,
[1, 8]	τὸ ἑαυτοῦ. Ἀποστρέψω» φησί, τὸ	πρόσωπόν	μου ἀπ´ αὐτῶν καὶ δείξω
[1, 6]	αἰῶνι ἐναργῆ ἀποκάλυψιν βρώματος δίκην	πρόσωπον	πρὸς πρόσωπον αἰνίττεσθαι δύναται. Βλέπομεν
[1, 6]	αὐτὸς ἀπόστολος λέγει, τότε δὲ	πρόσωπον	πρὸς πρόσωπον» Διὸ κἀκεῖνο ἐπήγαγεν·
[1, 7]	δὲ τοῦ νέου καθηγεμὼν λαοῦ,	πρόσωπον	πρὸς πρόσωπον. Ἰδού» γάρ φησι
[1, 7]	θεοῦ· εἶδον γάρ» φησί, θεὸν	πρόσωπον	πρὸς πρόσωπον, καὶ ἐσώθη μου
[1, 6]	γὰρ τὸ πρόσωπον ἰσάγγελον ἔχοντες	πρόσωπον	πρὸς πρόσωπον τὴν ἐπαγγελίαν ὀψόμεθα.
[1, 9]	μὴ ἱλαρώσῃς πρὸς αὐτὰς τὸ	πρόσωπόν	σου. Καίτοι τὰ τέκνα ἡμῶν,
[1, 6]	πρόσωπον ἰσάγγελον ἔχοντες πρόσωπον πρὸς	πρόσωπον	τὴν ἐπαγγελίαν ὀψόμεθα. Πῶς δέ,
[1, 5]	τὴν ἑαυτοῦ, μόνον ἐπιδεικνὺς τὸ	πρόσωπον	τὸ αὑτοῦ τὸ λεῖπον τῇ
[1, 7]	ὅταν λέγῃ διὰ τοῦ ἰδίου	προσώπου,	ἑαυτὸν ὁμολογεῖ παιδαγωγόν· ἐγὼ κύριος
[1, 9]	ἔλεος καὶ ἀλήθεια προπορεύσονται πρὸ	προσώπου	σου. Τῆς αὐτῆς εἶναι δυνάμεως
[1, 10]	ὃν ἐκριπτεῖ ὁ ἄνεμος ἀπὸ	προσώπου	τῆς γῆς» Τὸ ἐπιτίμιον τῶν
[1, 6]	ἡμᾶς τῆς ζητήσεως ἐν τῇ	προτέρᾳ	πρὸς Κορινθίους ἐπιστολῇ ὧδέ πως
[1, 1]	διττὸν καὶ αὐτὸ παραπλησίως τῇ	προτέρᾳ	συζυγίᾳ, τὸ μὲν αὐτοῦ ἵνα
[1, 2]	ἐπιφέρει αἱ δὲ ἡμέραι αἱ	πρότεραι	ἄλογοι» δι´ ὧν δῆλον ὅτι
[1, 6]	ἀπόστολος τοὺς Ἰουδαίους κατὰ τὴν	προτέραν	διαθήκην κληρονόμους λέγων, κατ´ ἐπαγγελίαν
[1, 6]	τῷ ἐμβρύῳ καὶ διὰ μητρῴου	πρότερον	ἐπιπεμπόμενον ὀμφαλοῦ εἴτε αὖ τὸ
[1, 1]	πρακτικὸς δὲ ὢν ὁ παιδαγωγὸς	πρότερον	μὲν εἰς διάθεσιν ἠθοποιίας προὐτρέψατο,
[1, 10]	ἀποτρεπτικὸν εἶδος ὑποδέδεικται ἡμῖν ἤδη	πρότερον,	νῦν δὲ αὖ τὸ προτρεπτικὸν
[1, 6]	εὐθέως ἀκούομεν μαθηταὶ οἱ ἀμαθεῖς,	πρότερόν	ποτε τῆς μαθήσεως ἐκείνης προσγενομένης·
[1, 1]	ἂν οὖν τις νοσῶν ἔτι	πρότερόν	τι τῶν διδασκαλικῶν ἐκμάθοι πρὶν
[1, 1]	ἀκηράτους παρεγγυῶν καὶ τῶν πεπλανημένων	πρότερον	τοῖς ὕστερον ἐπιδεικνὺς τὰς εἰκόνας.
[1, 7]	φιλανθρωπότερον παιδεύσαι; Τὸ μὲν οὖν	πρότερον	τῷ πρεσβυτέρῳ λαῷ πρεσβυτέρα διαθήκη
[1, 6]	οὐσῶν καὶ ἐνίκμων, αἵματος πίμπλαται	πρότερον,	ὡς ἐκ τῆς διατάσεως τῶν
[1, 6]	ἑαυτὸν ἡγεῖται, ὅτι ἀπήλλακται τοῦ	προτέρου	βίου, ἔχεται δὲ τοῦ κρείττονος,
[1, 1]	ἑπόμενος αὐτὸς αὑτῷ, παραινεῖ τὸν	προτετραμμένον,	κεφάλαιον τῶν ἐν ἡμῖν παθῶν
[1, 5]	ἁπλότητα τῆς διανοίας, τὴν ἀκακίαν,	προτιμῶν.	Αὖθίς τε ὅταν φῇ ὡς
[1, 8]	πάλιν τε αὖ ἐν μέρει	προτρέπειν	ἐπιχειρεῖ τοὺς αὐτούς. Οὓς γὰρ
[1, 1]	μέρους τὸ πᾶν προσαγορευόμενος λόγος·	προτρεπτικὴ	γὰρ ἡ πᾶσα θεοσέβεια, ζωῆς
[1, 10]	ἔχουσα ἡ διάνοια ἡ συμβουλευτικὴ	προτρεπτικὴ	γίνεται καὶ πῶς ἔχουσα ἀποτρεπτική.
[1, 10]	τοῦ μὲν συμβουλευτικοῦ σχέσις τὸ	προτρεπτικὸν	καὶ ἀποτρεπτικόν, τοῦ δὲ ἐγκωμιαστικοῦ
[1, 10]	πρότερον, νῦν δὲ αὖ τὸ	προτρεπτικὸν	καὶ ἐπαινετικὸν μεταχειριστέον καὶ καθάπερ
[1, 8]	τῷ συμβουλευτικῷ λόγῳ παράκειται τὸ	προτρεπτικὸν	καὶ παρακλητικὸν εἶδος, οὕτω καὶ
[1, 1]	ὄντων, ἠθῶν, πράξεων, παθῶν, ὁ	προτρεπτικὸς	εἴληχεν τὰ ἤθη αὐτοῦ, θεοσεβείας
[1, 1]	ὁπηνίκα μὲν ἐπὶ σωτηρίαν παρεκάλει,	προτρεπτικὸς	ὄνομα αὐτῷ ἦν— ἰδίως οὗτος
[1, 1]	οἰκονομίᾳ ὁ πάντα φιλάνθρωπος λόγος,	προτρέπων	ἄνωθεν, ἔπειτα παιδαγωγῶν, ἐπὶ πᾶσιν
[1, 1]	μεγάλου θεοῦ θεμέλιος γνώσεως ἀρραγής,	προτροπὴ	καλή, δι´ ὑπακοῆς εὐλόγου ζωῆς
[1, 10]	μὲν οὖν ἐπὶ τὰ συμφέροντα	προτροπῇ	ὁ παιδαγωγὸς διὰ Σολομῶντος ὧδέ
[1, 10]	ὑποτύπωσιν Χριστιανῶν περιέχει πολιτείας καὶ	προτροπὴν	ἀξιόλογον εἰς μακάριον βίον, γέρας
[1, 11]	εἵπετο εἰς ἀνακοπὴν ἁμαρτημάτων καὶ	προτροπὴν	κατορθωμάτων, καταρτίζων εἰς εὐηκοΐαν αὐτοὺς
[1, 2]	κύριος» τὸ ἁμάρτημα ἐλεγκτικῶς τὸ	προυπάρξαν	διὰ τῆς ἑπομένης δείκνυται ῥήσεως,
[1, 1]	πρότερον μὲν εἰς διάθεσιν ἠθοποιίας	προὐτρέψατο,	ἤδη δὲ καὶ εἰς τὴν
[1, 9]	Ἱερουσαλὴμ Ἱερουσαλήμ, ἡ ἀποκτείνουσα τοὺς	προφήτας	καὶ λιθοβολοῦσα τοὺς ἀπεσταλμένους πρὸς
[1, 7]	Ταῦτα δύναται πρὸς ἡμᾶς ἡ	προφητεία	αἰνίττεσθαι τοὺς πρὸ καταβολῆς κόσμου
[1, 2]	κύριος» Διὰ τοῦτο γὰρ ἡ	προφητεία,	δι´ ὑπακοὴν καὶ παρακοήν, δι´
[1, 5]	ὁμοδοξεῖ δὲ αὐτῷ καὶ ἡ	προφητεία.	Λέγει γοῦν Δαβὶδ αἰνεῖτε, παῖδες,
[1, 7]	τοῦτο αὐτῷ ῥάβδον περιτίθησιν ἡ	προφητεία,	ῥάβδον παιδευτικήν, ἀρχικήν, κατεξουσιαστικήν, ἵν´
[1, 5]	ἀεὶ μανθάνουσιν. Ταύτῃ τοι ἡ	προφητεία	τὸ τέλειον τῇ τοῦ ἀνδρὸς
[1, 6]	μέλι· καὶ πολλαχοῦ δὲ ἡ	προφητεία	ὑπὲρ μέλι καὶ κηρίον» ἀνάγει.
[1, 1]	σωτηρίαν νεάζομεν, ψαλλούσῃ συν ᾴδοντες	προφητείᾳ	ὡς ἀγαθὸς τῷ Ἰσραὴλ ὁ
[1, 5]	ἡ γραφὴ ταύτην αἰνιττομένη τὴν	προφητείαν	τὴν προειρημένην ἐν ὀνείδους μέρει
[1, 5]	ἄλλως ὑπολαβεῖν τὸ ὑπὸ τῆς	προφητείας	μηνυόμενον χαίροντας ἡμᾶς καὶ γελῶντας
[1, 7]	ἀπειλεῖ. Τοιοῦτον ἡμῖν ὄνομα σωτηρίου	προφητεύει	παιδαγωγοῦ. Διὰ τοῦτο αὐτῷ ῥάβδον
[1, 10]	οὖν καὶ περὶ τοῦ κυριακοῦ	προφητεύεται	πάθους· ὑποτίθεται δὲ καὶ δι´
[1, 7]	προφήτην εἰς ἔθνη τέθεικά σε»	προφητεῦσαι	λέγων αὐτὸν δεῖν μηδὲ ὄνειδος
[1, 6]	τὴν γέννησιν τοῦ παιδίου ὁ	προφητεύων	βούτυρον» φησὶν ἔδεται καὶ μέλι»
[1, 10]	ἐμοί» Τοῦτ´ ἄρα ἦν ὃ	προφητεύων	εἴρηκεν Δαβὶδ καθὼς ἠκούσαμεν, οὕτως
[1, 5]	Ἐγέλα δὲ μυστικῶς, ἐμπλῆσαι ἡμᾶς	προφητεύων	χαρᾶς τὸν κύριον τοὺς αἵματι
[1, 7]	νεογνοὶ γεγόναμεν. Διὸ καὶ ἐπιφέρει	προφήτην	εἰς ἔθνη τέθεικά σε» προφητεῦσαι
[1, 7]	τὸν παιδαγωγόν, ἐντολὰς ὑπακοῆς ἐγχειρίσας·	προφήτην	ὑμῖν ἀναστήσει» φησίν, ὁ θεὸς
[1, 11]	ἐπαιδαγώγει, ἔπειτα καὶ διὰ προφητῶν·	προφήτης	δὲ καὶ ὁ Μωσῆς· ὁ
[1, 5]	ὁ μείζων ἐν γεννητοῖς γυναικῶν	προφήτης»	ἰδοὺ ὁ ἀμνὸς τοῦ θεοῦ»
[1, 8]	Καὶ δὴ οἰκειότερον αὐτῷ ὁ	προφήτης	προσεύχεται διὰ τούτων μνήσθητι ἡμῶν,
[1, 9]	τῆς φιλανθρώπου παιδαγωγίας μετὰ μαρτυρίας	προφητικῆς.	Νουθέτησις μὲν οὖν ἐστιν ψόγος
[1, 5]	Τοὺς παῖδας ἡμᾶς καὶ τὸ	προφητικὸν	ἐκδέχεται πνεῦμα· δρεψάμενοι» φησί, κλάδους
[1, 7]	γοῦν ὁ Μωσῆς, τῷ τελείῳ	προφητικῶς	παραχωρῶν παιδαγωγῷ τῷ λόγῳ, καὶ
[1, 5]	οἱ νήπιοι; Διὰ τοῦ αὐτοῦ	προφήτου	διηγεῖται τὸ μέγεθος αὐτοῦ· θαυμαστὸς
[1, 7]	κύριος ἐκ Σιὼν» δι´ ἄλλου	προφήτου	λέγει. Ἡ δὲ παιδαγωγικὴ αὕτη
[1, 10]	ἡ γνῶσις διὰ τοῦ αὐτοῦ	προφήτου	μηνύεται λέγοντος ἄκουε, Ἰσραήλ, ἐντολὰς
[1, 8]	γοῦν διὰ τοῦ Ἀμὼς τοῦ	προφήτου	τὴν οἰκονομίαν μεμήνυκεν ὁ λόγος
[1, 7]	ὃς ἂν μὴ ἀκούσῃ» τοῦ	προφήτου	τούτου, τούτῳ ἀπειλεῖ. Τοιοῦτον ἡμῖν
[1, 7]	ἀπαλλαγή. Καὶ διὰ τοῦ αὐτοῦ	προφήτου	φησίν· ἐν ῥάβδῳ σιδηρᾷ ποιμανεῖς
[1, 2]	καὶ τοῦτο ἐμφανῶς διὰ τῶν	προφητῶν	καταφαίνεται, ὡς, εἰ μὴ ἥμαρτες,
[1, 11]	αἰώνιον. ~Ὅτι διὰ νόμου καὶ	προφητῶν	ὁ λόγος ἐπαιδαγώγει. Ὁ μὲν
[1, 11]	λόγος ἐπαιδαγώγει, ἔπειτα καὶ διὰ	προφητῶν·	προφήτης δὲ καὶ ὁ Μωσῆς·
[1, 9]	βαφῆς παραδοχήν. Ἔλεγχος δέ ἐστιν	προφορὰ	ἁμαρτίας εἰς τὸ μέσον φέρουσα.
[1, 6]	ἐστι μεταλαβεῖν ἀλλ´ ἢ τῆς	προωμολογημένης	ἐπαγγελίας τυχεῖν. Μὴ γὰρ κατὰ
[1, 7]	αὐτοῦ ἄνθρωπος» ὁ παιδαγωγός, μέχρι	πρωί.	Οὗτος ἦν ὁ ἄνθρωπος ὁ
[1, 6]	ἄρα προσφιλονικεῖν ἐθέλοιέν τινες τὰ	πρῶτα	μαθήματα τὸ γάλα μηνύειν λέγοντες,
[1, 6]	τὸ γάλα μηνύειν λέγοντες, ὡσανεὶ	πρώτας	τροφάς, τὸ δὲ βρῶμα τὰς
[1, 5]	εἰκότως ἄρα {ὁ Ἰσαὰκ} τὰ	πρωτεῖα	τοῦ πάθους παραχωρῶν τῷ λόγῳ,
[1, 6]	ἐπὶ τὴν ἁπλότητα τὴν ἀληθῆ.	Πρωτόγονον	γὰρ τὸ αἷμα εὑρίσκεται ἐν
[1, 6]	ἀρχή. Μόνον δὲ ἄρα οἱ	πρῶτον	ἀρξάμενοι τῶν ὅρων τῆς ζωῆς
[1, 2]	τῶν παθῶν καὶ νοσημάτων ἀπαλλαγὴ	πρῶτον,	ἔπειτα δὲ καὶ ἡ κώλυσις
[1, 2]	τῆς αὐτοῦ εὐταξίας μεταλαμβάνοντες, ἣ	πρῶτον	μὲν ἀμφὶ τὸν κόσμον καὶ
[1, 6]	τὸ κατὰ γαστρὸς τὸ μὲν	πρῶτον	ὑγροῦ ἐστι σύστασις γαλακτοειδής, ἔπειτα
[1, 13]	Αὐτίκα γοῦν ὅτε ἥμαρτεν ὁ	πρῶτος	ἄνθρωπος καὶ παρήκουσεν τοῦ θεοῦ,
[1, 9]	υἱὸν καταπέμποντος τὸν αὑτοῦ· καὶ	πρῶτος	οὗτος τὴν ἐξ οὐρανῶν ἀγαθὴν
[1, 6]	καὶ νῦν αἱ τίτθαι τὸ	πρωτόχυτον	τοῦ γάλακτος πόμα ὁμωνύμως ἐκείνῃ
[1, 6]	καὶ νηπίων προσηγορίαν τὴν τῶν	πρώτων	μαθημάτων αἰνίττεσθαι διδαχήν. Ἔξεστι δὲ
[1, 7]	δὲ καὶ ἀλείφει τὸν ἀσκητήν,	πτερνίζειν	διδάσκων τὸν ἀνταγωνιστήν. Αὐτὸς γοῦν
[1, 9]	τὰ νοσσία αὐτῆς ὑπὸ τὰς	πτέρυγας	αὐτῆς, καὶ οὐκ ἠθελήσατε» Αὖθίς
[1, 5]	συνάγει τὰ νοσσία ὑπὸ τὰς	πτέρυγας	αὐτῆς» οὕτως ἐσμὲν νεοττοὶ κυρίου,
[1, 7]	νεοσσοῖς αὐτοῦ ἐπεπόθησεν, διεὶς τὰς	πτέρυγας	αὐτοῦ ἐδέξατο αὐτοὺς καὶ ἀνέλαβεν
[1, 9]	πατρῴαν ἀποθήκην σωρευθῶμεν· τὸ γὰρ	πτύον	ἐν τῇ χειρὶ» τοῦ κυρίου,
[1, 10]	συνεὶς τοῦτο ὁ Σάμιος παραγγέλλειν	Πυθαγόρας·	δειλὰ μὲν ἐκπρήξας ἐπιπλήσσεο, χρηστὰ
[1, 6]	ἀγαπητός, ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά σε.	Πυθώμεθα	οὖν τῶν σοφῶν· σήμερον ἀναγεννηθεὶς
[1, 6]	γάρ τοι τροφὴ χειμῶνος μὲν	πυκνοῦντος	τοῦ περιέχοντος καὶ πάροδον οὐ
[1, 6]	τῇ ἐπὶ τῆς ἑλκώσεως εἰς	πῦον	τοῦ αἵματος μεταβολῇ· εἴτε αὖ
[1, 7]	ἡ ῥάβδος οὐκ ἰᾶται, τὸ	πῦρ	ἐπινέμεται. Ἐξελεύσεται» φησί, ῥάβδος ἐκ
[1, 9]	νοσοῦντι οὐ κακὸς ὁ τὸν	πυρετὸν	ἀναγγέλλων αὐτῷ, οὐ γὰρ αἴτιος
[1, 9]	αὐτῷ, οὐ γὰρ αἴτιος τοῦ	πυρετοῦ	ὁ ἰατρός, ἀλλὰ ἔλεγχός ἐστι
[1, 9]	ἰατρός, ἀλλὰ ἔλεγχός ἐστι τοῦ	πυρετοῦ,	οὕτως οὐδὲ ὁ ἐλέγχων δύσνους
[1, 9]	τὸ ἄχυρον τὸ ὀφειλόμενον τῷ	πυρί.	Ἐξὸν δέ, εἰ βούλεσθε, τοῦ
[1, 6]	ἐκ φθορᾶς καὶ σπορᾶς ὁ	πυρὸς	ἀνίσταται, καὶ μέντοι διὰ πυρὸς
[1, 6]	καὶ ὡς ἀνισταμένην δῆθεν {διὰ	πυρός}	καθάπερ ἐκ φθορᾶς καὶ σπορᾶς
[1, 8]	ἐγένεσθε ὡς δαλὸς ἐξεσπασμένος ἐκ	πυρός,	καὶ οὐδ´ ὣς ἐπεστρέψατε πρός
[1, 10]	καθάπερ ὁ σίδηρος πρὸς τοῦ	πυρὸς	καὶ σφύρας καὶ ἄκμονος, τουτέστιν
[1, 6]	πυρὸς ἀνίσταται, καὶ μέντοι διὰ	πυρὸς	συνισταμένην εἰς εὐφροσύνην ἐκκλησίας ὡς
[1, 9]	τοῦ κυρίου, ᾧ ἀποκρίνεται τοῦ	πυροῦ	τὸ ἄχυρον τὸ ὀφειλόμενον τῷ
[1, 6]	τὴν φύσιν, ὃν τρόπον ἡ	πυτία	συνίστησι τὸ γάλα, οὐσίαν ἐργάζεται
[1, 4]	οὔτε πρόβατα οὔτε ἄλλο οὐδέν	πω	βιωτέον, οὐδὲ δὴ παῖδας ἄνευ
[1, 5]	τοὺς νηπίους ὁ θεῖος ἡμῶν	πωλοδάμνης	ἀνατρέφει. Εἰ δὲ καὶ ὄνος
[1, 5]	πῶλον νέον. Οὐκ ἤρκει τὸ	πῶλον	εἰρηκέναι μόνον, ἀλλὰ καὶ τὸ
[1, 5]	καὶ ἐπιβεβηκὼς ἐπὶ ὑποζύγιον καὶ	πῶλον	νέον. Οὐκ ἤρκει τὸ πῶλον
[1, 5]	ὄνος καὶ οὗτος. Καὶ τὸν	πῶλον»	φησί, προσέδησεν ἀμπέλῳ» τὸν ἁπλοῦν
[1, 5]	ἐν τῇ γραφῇ, πλὴν ἀλλὰ	πῶλος	ὄνος καὶ οὗτος. Καὶ τὸν
[1, 5]	γῆς» Ἀλληγορῶν δὲ αὖθις ἡμᾶς	πώλους	καλεῖ, τοὺς ἀζυγεῖς κακίᾳ, τοὺς
[1, 5]	ἐμφαίνων. Τοιούτους δὲ ἡμᾶς νέους	πώλους	τοὺς νηπίους ὁ θεῖος ἡμῶν
[1, 5]	ὁρῶσιν τῶν μὲν ἵππων τοὺς	πώλους,	τῶν δὲ βοῶν τὰ μικρὰ
[1, 9]	αὐτοῖς τραχύτερον ἐνθένδε προσενήνεκται, εἴ	πως	ἀναχαιτίσαι τῆς ἐπὶ τὸν θάνατον
[1, 5]	τῆς νηπιότητος κατατρέχοντες καλοῦσιν, ὁρᾶτε	πῶς	βλασφημοῦσιν ἐπὶ τὸν κύριον τοὺς
[1, 6]	ὁμολογοῦντος ἐγνωκέναι τὸν θεόν. Ὧδέ	πως	γὰρ ἔδοξεν εἰπεῖν τῷ λόγῳ·
[1, 10]	ἐπαινετικόν τε καὶ ψεκτικὸν γίνεται.	Πῶς	γὰρ ἔχουσα ἡ διάνοια ἡ
[1, 9]	Ἰσραὴλ δέ με οὐκ ἔγνω.	Πῶς	γὰρ οὐ δεινόν, εἰ ὁ
[1, 3]	πρὸς τοῦ θεοῦ ὁ ἄνθρωπος.	Πῶς	γὰρ οὐ φιλεῖται, δι´ ὃν
[1, 6]	προτέρᾳ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολῇ ὧδέ	πως	γράφων· ἀδελφοί, μὴ παιδία γίνεσθε
[1, 6]	πρὸς πρόσωπον τὴν ἐπαγγελίαν ὀψόμεθα.	Πῶς	δέ, εἰ ἐκείνη ὄντως ἐστὶν
[1, 10]	πῶς μὲν ἔχον ψεκτικὸν γίνεται,	πῶς	δὲ ἔχον ἐπαινετικόν· περὶ ἃ
[1, 6]	ὁ ἀπόστολος σαφέστατα ἐξηγήσατο ὧδέ	πως	εἰπών· Πρὸ τοῦ δὲ ἐλθεῖν
[1, 9]	Κέχρηται δὲ αὐτῇ διὰ Ἱερεμίου·	πῶς	ἐκάθισεν μόνη ἡ πόλις ἡ
[1, 6]	τὸ αὐτὸ καὶ βρῶμα εἶναί	πως	ἔχον καὶ ποτόν, πρὸς ἄλλο
[1, 10]	ἡ συμβουλευτικὴ προτρεπτικὴ γίνεται καὶ	πῶς	ἔχουσα ἀποτρεπτική. Ὡσαύτως δὲ καὶ
[1, 8]	διὰ βραχυτάτων ἐπεξελθεῖν· ἐπεὶ λυσιτελής	πως	ἡ τοιάδε οἰκονομία πρὸς τὴν
[1, 6]	αὕτη ὡς παιδαριώδης καὶ ἀτελής,	πῶς	ἡ τοῦ τελείου καὶ γνωστικοῦ
[1, 12]	προσήκει σκοπεῖν καὶ δὴ μέλει	πῶς	καὶ τίνα τρόπον ὑγιεινότερος ἂν
[1, 5]	γράφων ἀπεκάλυψεν τὸ ζητούμενον ὧδέ	πως	λέγων μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες
[1, 4]	κωμικὸς ἐν Ῥαπιζομένῃ Μένανδρος ὧδέ	πως	λέγων τοὐμὸν θυγάτριον, πάνυ γάρ
[1, 7]	φοβοῦ καταβῆναι εἰς Αἴγυπτον» Ὅρα	πῶς	μὲν ἕπεται τῷ δικαίῳ ὁ
[1, 10]	Ὡσαύτως δὲ καὶ τὸ ἐγκωμιαστικὸν	πῶς	μὲν ἔχον ψεκτικὸν γίνεται, πῶς
[1, 8]	πρός με, λέγει κύριος» Ὁρᾶτε	πῶς	ὁ θεὸς τὴν μετάνοιαν ὑπὸ
[1, 9]	εἰσὶ φόβος τῷ ἀγαθῷ ἔργῳ»	πῶς	ὁ φύσει ἀγαθὸς θεὸς φόβος
[1, 13]	τὰ πάθη τὰ γενικώτατα ὧδέ	πως	ὁρίζεσθαι ἀξιοῦσιν οἱ φιλόσοφοι, τὴν
[1, 8]	αὐτὸν εἶναι θεὸν συλλογιζόμεθα ὧδέ	πως·	ὅτι ὄψομαι τοὺς οὐρανούς, ἔργα
[1, 6]	βρῶμα παρὰ τὸ γάλα, εἶτα	πῶς	οὐ περιπαρήσονται σφίσιν αὐτοῖς, οὐ
[1, 5]	καὶ πατὴρ ἐν υἱῷ· καὶ	πῶς	οὐ τέλειος ἡ παιδεία τοῦ
[1, 12]	τῷ δὲ παιδαγωγῷ τῷ θείῳ	πῶς	οὐκ ἂν ὁμολογήσαιμεν τὴν μεγίστην
[1, 6]	καὶ τῷ Χριστοῦ ὀνόματι καυχώμενοι.	Πῶς	οὖν οὐ ταύτῃ νοεῖν τὸν
[1, 8]	ὅμοια· ἀγαθὸν ἄρα ἡ δικαιοσύνη.	Πῶς	οὖν, φασίν, εἰ φιλάνθρωπός ἐστι
[1, 13]	λόγον ἀπείθεια ἁμαρτίας ἐστὶ γεννητική,	πῶς	οὐχὶ ἐξ ἀνάγκης ἡ τοῦ
[1, 9]	πᾶσαν τὴν ὀργὴν αὐτοῦ. Ὅρα	πῶς	τὸ δίκαιον ἐπιδείκνυται τοῦ παιδαγωγοῦ
[1, 6]	ἐμφαίνει, καὶ δὴ ἀναγνωστέον ὧδέ	πως	τὸ ῥητόν· γάλα ὑμᾶς ἐπότισα
[1, 9]	Ὁ γὰρ εἰδὼς τὸν θεὸν	πῶς	τοὺς διακόνους τοῦ θεοῦ διώκει;
[1, 10]	ὁ παιδαγωγὸς διὰ Σολομῶντος ὧδέ	πως	χρῆται· ἐγὼ ὑμᾶς, ἄνθρωποι, παρακαλῶ
[1, 6]	υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν δι´ αὐτοῦ» Ὅρα	πῶς	ὡμολόγησεν εἶναι νηπίους τοὺς ὑπὸ