Livre, Chap.
[1, 9]	ἡμᾶς τοὺς νηπίους ὡς πρόβατα.	Ναί,	δέσποτα, τῆς σῆς πλήρωσον νομῆς,
[1, 6]	ὑπὲρ μέλι καὶ κηρίον» ἀνάγει.	Ναὶ	μὴν ἐπιμίγνυται τὸ γάλα καὶ
[1, 10]	καὶ ὁρᾶσθαι τῷ εὑρόντι φιλεῖ.	Ναὶ	μὴν καὶ δι´ Ἱερεμίου τὴν
[1, 10]	τῶν καλῶν διὰ ταύτης καλῶν.	Ναὶ	μὴν καὶ ἐπὶ τὴν γνῶσιν
[1, 2]	ἢ παθεῖν, μελετήσας τὴν ἀνάστασιν.	Ναὶ	μὴν καὶ καθ´ αὑτὴν ἰᾶται
[1, 6]	αἷμα, καὶ ταύτῃ ἔλαττον ἀμέλγονται.	Ναὶ	μὴν καὶ συγγένειάν τινα πρὸς
[1, 8]	σκοπὸς ἡ τῶν ἐλεγχομένων σωτηρία.	Ναὶ	μὴν ὅτι ἀγαθὸς αὐτὸς ὁ
[1, 13]	λόγῳ περὶ ὅλον τὸν βίον.	Ναὶ	μὴν τὸ κορυφαιότατον, αὐτὴν φιλοσοφίαν
[1, 6]	ὑπερευφραινόμενος, οἱονεὶ συντραυλίζων τοῖς νηπίοις·	ναί,	ὁ πατήρ, ὅτι οὕτως εὐδοκία
[1, 9]	σῆς πλήρωσον νομῆς, τῆς δικαιοσύνης·	ναί,	παιδαγωγέ, ποίμανον ἡμᾶς εἰς τὸ
[1, 11]	αἴτιον τοῦ ἐξαμαρτάνειν, τὸ δὲ	νᾶπυ	καὶ τῆς χολῆς μειωτικόν, τουτέστι
[1, 11]	παγκάλως αὐτὸς αὑτὸν ἐξηγούμενος κόκκῳ	νάπυος»	εἴκασεν, καὶ τοῦ σπειρομένου λόγου
[1, 7]	ὑμῶν» τὸν Ἰησοῦν τὸν τοῦ	Ναυῆ	αἰνιττόμενος τὸν Ἰησοῦν τὸν τοῦ
[1, 7]	Ἀλεξάνδρου δὲ Λεωνίδην καὶ Φιλίππου	Ναυσίθοον.	Ἀλλ´ ὃ μὲν γυναικομανής, ὁ
[1, 7]	τὸν τῦφον τοῦ Μακεδόνος οὐδὲ	Ναυσίθοος	μεθύοντα τὸν ἐκ Πέλλης ἰάσατο·
[1, 7]	καὶ νέῳ λαῷ καινὴ καὶ	νέα	διαθήκη δεδώρηται καὶ ὁ λόγος
[1, 7]	ἐμίσησας ἀνομίαν» Αὕτη μου ἡ	νέα	διαθήκη παλαιῷ κεχαραγμένη γράμματι. Οὐκ
[1, 5]	ἀντιδιαστολὴν τοῦ πρεσβυτέρου λαοῦ, τὰ	νέα	μαθόντες ἀγαθά. Καὶ ἔστιν ἡμῖν
[1, 1]	παλαιὰς ἀπομνύμενοι δόξας πρὸς σωτηρίαν	νεάζομεν,	ψαλλούσῃ συν ᾴδοντες προφητείᾳ ὡς
[1, 5]	τῇ προσηγορίᾳ· νήπιαι γὰρ αἱ	νέαι	φρένες εἰσίν, ἐν παλαιᾷ τῇ
[1, 5]	παιδισκάρια δὲ τὰς δούλας, {καὶ}	νεάνιδας	δὲ καὶ αὐτάς, πρὸς τὸ
[1, 5]	ὡραίας, ἔτι δὲ καὶ ἐλευθέρας	νεάνιδας	παιδίσκας καλουμένας, παιδισκάρια δὲ τὰς
[1, 5]	καὶ λέοντος σκύμνον καὶ ἐλάφου	νεβρὸν	καὶ ἀνθρώπου παιδίον, οὕτως καὶ
[1, 5]	γὰρ οὗτος, νήπιος δὲ ὁ	νεήπιος,	ὡς ἤπιος ὁ ἁπαλόφρων, οἷον
[1, 9]	μεταλαβόντες οὐκέτι διψήσουσιν, καὶ οἱ	νεκροὶ	δὲ τῆς ζωῆς ἐνδεεῖς καὶ
[1, 10]	κωφοὶ ἀκούουσιν, λεπροὶ καθαρίζονται, ἀνίστανται	νεκροί,	καὶ μακάριός ἐστιν ὃς ἐὰν
[1, 2]	δὲ ἐξῆλθεν τῆς σοροῦ, ὁ	νεκρός,	οἷος ἦν πρὶν ἢ παθεῖν,
[1, 8]	οὐκ ἐξεκαλέσατο εἰς σωτηρίαν καθάπερ	νεκρούς,	τούτους πρὸς ἀλήθειαν ἡ βλασφημία
[1, 10]	ἐκκαλεῖται καὶ τῷ πεπλανημένῳ συγγνώμην	νέμων	ἐπίστρεφε γάρ, ἐπίστρεφε, ὡς ὁ
[1, 4]	ἀρετὴν ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς εἶναι	νενοηκότες.	Εἰ γὰρ ἀμφοῖν ὁ θεὸς
[1, 7]	καθὸ εἰς κλῆσιν καὶ σωτηρίαν	νεογνοὶ	γεγόναμεν. Διὸ καὶ ἐπιφέρει προφήτην
[1, 6]	αἱ τίτθαι τοὺς παῖδας τοὺς	νεογνοὺς	ἐκτρέφουσιν, κἀγὼ δὲ οὕτω τῷ
[1, 5]	θηλυμανεῖς» ἀλλὰ τοὺς ἐλευθέρους καὶ	νεογνούς,	τοὺς γαύρους διὰ τὴν πίστιν,
[1, 5]	πρὸς νόησιν ἀεὶ ἀκμάζομεν, ἀεὶ	νέοι	καὶ ἀεὶ ἤπιοι καὶ ἀεὶ
[1, 5]	ᾧ ἂν ὁ υἱὸς ἀποκαλύψῃ.	Νέοι	τοίνυν ὁ λαὸς ὁ καινὸς
[1, 6]	πνεύματι προσεῖπεν, σαρκικοὺς δὲ τοὺς	νεοκατηχήτους	καὶ μηδέπω κεκαθαρμένους, οὓς ἔτι
[1, 5]	προσέθηκεν αὐτῷ, τὴν ἐν Χριστῷ	νεολαίαν	τῆς ἀνθρωπότητος καὶ ἀγήρω μετὰ
[1, 6]	τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τὴν	νεολαίαν	ὑποτροφοῦσα τῷ λόγῳ, ἣν αὐτὸς
[1, 5]	καὶ τέκνα πολλάκις καὶ λαὸν	νέον	καὶ λαὸν καινόν· τοῖς δὲ
[1, 5]	μου» φησί, κληθήσεται ὄνομα καινόν»	νέον	ὄνομα λέγει τὸ καινὸν καὶ
[1, 5]	ἐπιβεβηκὼς ἐπὶ ὑποζύγιον καὶ πῶλον	νέον.	Οὐκ ἤρκει τὸ πῶλον εἰρηκέναι
[1, 5]	εἰρηκέναι μόνον, ἀλλὰ καὶ τὸ	νέον	προσέθηκεν αὐτῷ, τὴν ἐν Χριστῷ
[1, 6]	ἡ κατάλληλος αὕτη καὶ πρόσφορος	νεοπαγεῖ	καὶ νεοφυεῖ παιδίῳ πρὸς τοῦ
[1, 5]	δὲ καὶ ὄνος εἴη ὁ	νέος	ἐν τῇ γραφῇ, πλὴν ἀλλὰ
[1, 7]	νοσσιὰν αὐτοῦ καὶ ἐπὶ τοῖς	νεοσσοῖς	αὐτοῦ ἐπεπόθησεν, διεὶς τὰς πτέρυγας
[1, 5]	τῆς ἡλικίας ἡ ἀγήρως αὕτη	νεότης,	ἐν ᾗ πρὸς νόησιν ἀεὶ
[1, 7]	κεχαραγμένη γράμματι. Οὐκ ἄρα ἡ	νεότης	τοῦ λόγου ὀνειδιστέα, Ἀλλὰ καὶ
[1, 9]	παραινεῖ, καὶ κάμψον αὐτὰ ἐκ	νεότητος	αὐτῶν. Θυγατέρες σοί εἰσι; πρόσεχε
[1, 5]	τὰς πτέρυγας αὐτῆς» οὕτως ἐσμὲν	νεοττοὶ	κυρίου, θαυμαστῶς πάνυ καὶ μυστικῶς
[1, 5]	παῖδας ἡμᾶς καλεῖ, πῇ δὲ	νεοττούς,	ἔσθ´ ὅτε δὲ νηπίους, υἱοὺς
[1, 5]	ὑποτυποῦται. Ὅτι δὲ ἡμᾶς τοὺς	νεοττοὺς	λέγει, μάρτυς ἡ γραφή· Ὃν
[1, 5]	ἄκακον καὶ ἄχολον» πάλιν ἡμᾶς.	Νεοττούς	τε ἔτι δύο περιστερῶν ἢ
[1, 5]	καὶ ἄκακον καὶ ἀμνησίκακον τῶν	νεοττῶν	εὐπρόσδεκτον εἶναι λέγων τῷ θεῷ
[1, 6]	ὁ δίκαιος ὁ παλαιὸς τοῦ	νέου	δικαίου καὶ τὸ αἷμα τὸ
[1, 7]	παλαιοῦ, δι´ αὑτοῦ δὲ τοῦ	νέου	καθηγεμὼν λαοῦ, πρόσωπον πρὸς πρόσωπον.
[1, 6]	παλαιὸν ὑπερεντυγχάνει τοῦ αἵματος τοῦ	νέου.	Φθέγγεται δὲ πρὸς τὸν θεὸν
[1, 5]	ἀιδιότητα ἐμφαίνων. Τοιούτους δὲ ἡμᾶς	νέους	πώλους τοὺς νηπίους ὁ θεῖος
[1, 6]	αὕτη καὶ πρόσφορος νεοπαγεῖ καὶ	νεοφυεῖ	παιδίῳ πρὸς τοῦ θεοῦ τοῦ
[1, 8]	βρέχει, δημιουργὸς ὑδάτων ἐστὶ καὶ	νεφῶν,	καθὸ δὲ ἐπὶ πάντας, δικαίως
[1, 7]	ἄγγελος ἦν, καινῷ δὲ καὶ	νέῳ	λαῷ καινὴ καὶ νέα διαθήκη
[1, 7]	τὸ ὄνομα τὸ καινὸν τῷ	νέῳ	λαῷ τῷ νηπίῳ· ἔτι δὲ
[1, 1]	παῖδες ὑμεῖς, ἡμῖν αὐτοῖς, ἁγίου	νεὼ	μεγάλου θεοῦ θεμέλιος γνώσεως ἀρραγής,
[1, 5]	ἤπιος ὁ ἁπαλόφρων, οἷον ἤπιος	νεωστὶ	καὶ πρᾶος τῷ τρόπῳ γενόμενος.
[1, 6]	ὡς δύνασθαι σαρκίνους νοεῖσθαι τοὺς	νεωστὶ	κατηχουμένους καὶ νηπίους ἔτι ἐν
[1, 5]	ἐν παλαιᾷ τῇ ἀφροσύνῃ αἱ	νεωστὶ	συνεταί, αἱ κατὰ τὴν διαθήκην
[1, 7]	κύριος λέγει· μὴ λέγε ὅτι	νεώτερός	εἰμι· πρὸ τοῦ με πλάσαι
[1, 7]	μηδὲ ὄνειδος εἶναι δοκεῖν τοῦ	νεωτέρου	τὴν προσηγορίαν τοῖς νηπίοις καλουμένοις.
[1, 5]	στέρησιν ἡμῖν νοούμενον, ἐπεὶ τὸ	νη	στερητικὸν γραμματικῶν νομοθετοῦσιν παῖδες. Εἰ
[1, 6]	ἄφρων νήπια μὲν φρονῶν ἐδίωκε,	νήπια	δὲ λαλῶν ἐβλασφήμει τὸν λόγον.
[1, 6]	ἤδη, ἀλλ´ ὡς ἔτι ἄφρων	νήπια	μὲν φρονῶν ἐδίωκε, νήπια δὲ
[1, 6]	ταῖς φρεσίν, ἀλλὰ τῇ κακίᾳ	νηπιάζετε,	ταῖς δὲ φρεσὶ τέλειοι γίνεσθε.
[1, 5]	ἁπλῶν ἐκδέξονται, χαίρωμεν τῇ προσηγορίᾳ·	νήπιαι	γὰρ αἱ νέαι φρένες εἰσίν,
[1, 6]	νῦν αἰῶνος ἀπεκαλύφθη τοῖς νηπίοις.	Νήπιοι	ἄρα εἰκότως οἱ παῖδες τοῦ
[1, 6]	πατρός, ᾧ μόνῳ τιτθευόμεθα οἱ	νήπιοι.	Αὐτὸς γοῦν ὁ ἠγαπημένος» καὶ
[1, 2]	λέγει. Ἡμεῖς δὲ ἅμα νοήματι	νήπιοι	γεγόναμεν, τὴν ἀρίστην καὶ βεβαιοτάτην
[1, 7]	δὲ τὰς ἄλλων ἁμαρτίας ὡς	νήπιοι	δι´ ἀκοῆς παραδεξάμενοι φόβῳ τῆς
[1, 5]	οὗ κατ´ εἰκόνα ἡμεῖς οἱ	νήπιοι;	Διὰ τοῦ αὐτοῦ προφήτου διηγεῖται
[1, 5]	θεὸν μόνον πατέρα ἀφελεῖς καὶ	νήπιοι	καὶ ἀκέραιοι, οἱ κεράτων μονοκερώτων
[1, 5]	τοῦ Χριστοῦ, ἵνα μηκέτι ὦμεν	νήπιοι,	κλυδωνιζόμενοι καὶ περιφερόμενοι παντὶ ἀνέμῳ
[1, 6]	οὐ γὰρ παῖδες ἡμεῖς καὶ	νήπιοι	πρὸς τὸ παιδαριῶδες καὶ εὐκαταφρόνητον
[1, 6]	τέλειοι λέγονται, θηλάζειν δὲ οἱ	νήπιοι.	Τὸ αἷμά μου γάρ» φησὶν
[1, 5]	δικαιοσύνῃ τέλειος. Ἡμεῖς δὲ οἱ	νήπιοι	τοὺς παραφυσῶντας εἰς φυσίωσιν φυλαξάμενοι
[1, 6]	Οὕτως καὶ ἡμεῖς, ὅτε ἦμεν	νήπιοι,	ὑπὸ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου
[1, 5]	Οὐκ ἄρ´ ἔτι κυλιόμεθα οἱ	νήπιοι	χαμαὶ οὐδὲ ἕρπομεν ὡς τὸ
[1, 6]	ἀμίαντον φυλάξωμεν τὸν ἄνθρωπον καὶ	νήπιοι	ὦμεν ὡς βρέφος τοῦ θεοῦ
[1, 7]	κηδεμονικὸς ποιμήν· ἁπλοῖ γὰρ οἱ	νήπιοι	ὡς πρόβατα ἀλληγορούμενοι· καὶ γενήσονται»
[1, 10]	κύριος. Διὰ τοῦτο φυλάττεσθαι τοῖς	νηπίοις	διὰ Σολομῶντος παραγγέλλει· υἱέ, μὴ
[1, 6]	πνευματικοῖς, ἀλλ´ ὡς σαρκίνοις, ὡς	νηπίοις	ἐν Χριστῷ» ὡς δύνασθαι σαρκίνους
[1, 7]	τοῦ νεωτέρου τὴν προσηγορίαν τοῖς	νηπίοις	καλουμένοις. Ὁ δὲ νόμος χάρις
[1, 6]	καὶ ὑπερευφραινόμενος, οἱονεὶ συντραυλίζων τοῖς	νηπίοις·	ναί, ὁ πατήρ, ὅτι οὕτως
[1, 6]	τοῦ νῦν αἰῶνος ἀπεκαλύφθη τοῖς	νηπίοις.	Νήπιοι ἄρα εἰκότως οἱ παῖδες
[1, 6]	καὶ συνετῶν, καὶ ἀπεκάλυψας αὐτὰ	νηπίοις»	νηπίους ἡμᾶς ὁ παιδαγωγὸς καὶ
[1, 6]	ὡς ἔοικεν, μόνος ἡμῖν τοῖς	νηπίοις	τὸ γάλα τῆς ἀγάπης χορηγεῖ,
[1, 6]	ὁ Χριστὸς ἡ τροφὴ τοῖς	νηπίοις,	τοῖς ἀμέλγουσιν τὸν λόγον τῶν
[1, 6]	μαστεῦσαι καλεῖται, ὅτι τοῖς ζητοῦσιν	νηπίοις	τὸν λόγον αἱ πατρικαὶ τῆς
[1, 6]	λόγον. Δύο γὰρ σημαίνει τὸ	νήπιον.	Ἐπειδὴ γέγονα, φησίν, ἀνήρ» πάλιν
[1, 5]	ἀίδιον, ἄχραντον καὶ ἁπλοῦν καὶ	νήπιον	καὶ ἀληθινόν, ὃ εὐλογηθήσεται ἐπὶ
[1, 5]	ἀμπέλῳ» τὸν ἁπλοῦν τοῦτον καὶ	νήπιον	λαὸν τῷ λόγῳ προσδήσας, ὃν
[1, 5]	οὐκ ἐπὶ ἀφρόνων τάττεται τὸ	νήπιον·	νηπύτιος μὲν γὰρ οὗτος, νήπιος
[1, 5]	Τί οὖν τὸ παιδίον τὸ	νήπιον,	οὗ κατ´ εἰκόνα ἡμεῖς οἱ
[1, 9]	ῥῦσαι. Καὶ πάλιν· μὴ ἀπόσχῃ	νήπιον	παιδεύων, εὔθυναι δὲ αὐτὸν ῥάβδῳ,
[1, 5]	ἀεί, τὸ δὲ παιδικὸν καὶ	νήπιον	παρ´ ἡμῖν τοῖς ἀεὶ μανθάνουσιν.
[1, 5]	τὸν υἱὸν τοῦ θεοῦ, τὸν	νήπιον	τοῦ πατρός. ~Πρὸς τοὺς ὑπολαμβάνοντας
[1, 5]	νήπιον· νηπύτιος μὲν γὰρ οὗτος,	νήπιος	δὲ ὁ νεήπιος, ὡς ἤπιος
[1, 6]	ὅτε ἤμην νήπιος, ἐφρόνουν ὡς	νήπιος,	ἐλάλουν ὡς νήπιος» τὴν κατὰ
[1, 6]	ἐφ´ ὅσον χρόνον ὁ κληρονόμος	νήπιός	ἐστιν, οὐδὲν διαφέρει δούλου κύριος
[1, 6]	Ἑβραῖος γὰρ ἄνωθεν ἦν, ὡς	νήπιος	ἐφρόνουν» ἐπειδὴ εἱπόμην τῷ νόμῳ·
[1, 6]	γίνεσθε. Τὸ δὲ ὅτε ἤμην	νήπιος,	ἐφρόνουν ὡς νήπιος, ἐλάλουν ὡς
[1, 5]	ἑαυτῆς τέκνα» Ἤπιος οὖν ὁ	νήπιος	καὶ ταύτῃ μᾶλλον ἀταλός, ἁπαλὸς
[1, 5]	τὴν ἐντολὴν ταύτην τῷ ὄντι	νήπιός	τέ ἐστι καὶ παῖς θεῷ
[1, 6]	ἐφρόνουν ὡς νήπιος, ἐλάλουν ὡς	νήπιος»	τὴν κατὰ νόμον ἀγωγὴν αἰνίττεται,
[1, 6]	οὕτως ἐξηγήσασθαι τὸ ὅτε ἤμην	νήπιος»	τουτέστιν ὅτε ἤμην Ἰουδαῖος, Ἑβραῖος
[1, 6]	πίστεως ἡ διὰ τοῦ γάλακτος	νηπιότης	ἐστίν, ἐξευτελίζεται δὲ αὕτη ὡς
[1, 6]	νηπίου» Ἡ δὲ ἐν Χριστῷ	νηπιότης	τελείωσίς ἐστιν, ὡς πρὸς τὸν
[1, 6]	διδαχὰς ἄλλας ἀπορρήτους αἰνίττεται, τὴν	νηπιότητα	ὑπερόριον ἀποστέλλων ὁ καταργεῖν αὐτὴν
[1, 6]	τὸν νόμον. Ἐνταῦθα γενομένοις τῇ	νηπιότητι	ἡμῶν συνηγορητέον. Ἔτι καὶ τὸ
[1, 5]	γὰρ ἄφρονας ἡμᾶς οἱ τῆς	νηπιότητος	κατατρέχοντες καλοῦσιν, ὁρᾶτε πῶς βλασφημοῦσιν
[1, 6]	προειρήκαμεν, καλεῖ, κατήργηκα τὰ τοῦ	νηπίου»	Ἡ δὲ ἐν Χριστῷ νηπιότης
[1, 5]	οὐδὲ ἔστιν τὸ ὄνομα τοῦ	νηπίου	κατὰ στέρησιν ἡμῖν νοούμενον, ἐπεὶ
[1, 5]	ἐπιστῆσαι δίκαιον τῇ προσηγορίᾳ τοῦ	νηπίου,	ὅτι οὐκ ἐπὶ ἀφρόνων τάττεται
[1, 6]	Παῦλος λέγει, κατήργηκα τὰ τοῦ	νηπίου.	Οὐχ ἡλικίας μέγεθος ἀτελές, ἀλλ´
[1, 6]	γέγονα ἀνήρ» οὐκέτι τὰ τοῦ	νηπίου,	τουτέστι τὰ τοῦ νόμου, ἀλλὰ
[1, 7]	καὶ τοὺς Χριστῷ κατηκολουθηκότας ἡμᾶς	νηπίους	ἀλληγορουμένους, μόνον δὲ εἶναι τέλειον
[1, 5]	τοὺς παῖδας ἡμᾶς παιδαγωγοῦσα τοὺς	νηπίους	αὐτοῦ; Οὗτος εἰς ἡμᾶς ἐξεπέτασε
[1, 7]	πίστιν ἐγνωσμένους θεῷ, νυνὶ δὲ	νηπίους	διὰ τὴν ἔναγχος πεπληρωμένην βούλησιν
[1, 6]	καὶ αὔξοντος καὶ φωτίζοντος τοὺς	νηπίους.	Διὰ τοῦτο γὰρ καὶ ἡ
[1, 6]	ἐπεξηγητέον γάλα ὑμᾶς ἐπότισα, ὡς	νηπίους	ἐν Χριστῷ, οὐ βρῶμα· οὔπω
[1, 6]	νοεῖσθαι τοὺς νεωστὶ κατηχουμένους καὶ	νηπίους	ἔτι ἐν Χριστῷ. Πνευματικοὺς μὲν
[1, 6]	συνετῶν, καὶ ἀπεκάλυψας αὐτὰ νηπίοις»	νηπίους	ἡμᾶς ὁ παιδαγωγὸς καὶ διδάσκαλος
[1, 6]	καὶ διαστήσαντες ὀλίγον ἐπαγάγωμεν ὡς	νηπίους»	ἵνα κατὰ τὴν διαστολὴν τῆς
[1, 5]	παραστῆσαι τῷ Χριστῷ» εἴτε ὡς	νηπίους	καὶ ἁγίους πλὴν ἀλλὰ τῷ
[1, 5]	ὅπερ καὶ μᾶλλον ἐξακουστέον, τοὺς	νηπίους	καὶ αὐτοὶ ἐπὶ τῶν ἁπλῶν
[1, 6]	καταργεῖν αὐτὴν ὁμολογῶν ἀπόστολος, ἀλλὰ	νηπίους	μὲν τοὺς ἐν νόμῳ λέγει,
[1, 9]	σοφίας μηχανῇ, σῴζειν ἐπιβέβληται τοὺς	νηπίους,	νουθετῶν, ἐπιτιμῶν, ἐπιπλήττων, ἐλέγχων, ἀπειλούμενος,
[1, 5]	δὲ ἡμᾶς νέους πώλους τοὺς	νηπίους	ὁ θεῖος ἡμῶν πωλοδάμνης ἀνατρέφει.
[1, 5]	ἡ γραφὴ τοὺς παῖδας τοὺς	νηπίους,	τὸν θεὸν τὸν λόγον τὸν
[1, 6]	αὐτοῦ» Ὅρα πῶς ὡμολόγησεν εἶναι	νηπίους	τοὺς ὑπὸ φόβον καὶ ἁμαρτίας,
[1, 5]	δὲ νεοττούς, ἔσθ´ ὅτε δὲ	νηπίους,	υἱοὺς δὲ ἀλλαχόθι καὶ τέκνα
[1, 9]	ποιμένος ἐπαγγέλματα· βόσκησον ἡμᾶς τοὺς	νηπίους	ὡς πρόβατα. Ναί, δέσποτα, τῆς
[1, 7]	καινὸν τῷ νέῳ λαῷ τῷ	νηπίῳ·	ἔτι δὲ ἀνωνόμαστος ἦν ὁ
[1, 6]	ὁ λόγος τὰ πάντα τῷ	νηπίῳ,	καὶ πατὴρ καὶ μήτηρ καὶ
[1, 6]	μετὰ τὴν βρῶσιν ἀνάπαυσις αὖθις	νηπίῳ	τετίμηται γάλακτι; Μή τι οὖν
[1, 6]	ἀλλοιούμενον θερμοῦ ποθεινὴ σκευάζεται τῷ	νηπίῳ	τροφή, αἷμα τὸ μεταβάλλον ἐστί.
[1, 6]	Ἐφεῖται τοιγαροῦν ἡμῶν ἑκάστῳ τῶν	νηπίων	ἐγκαυχᾶσθαι τῷ κυρίῳ, ἐπιφθεγγομένοις πατρὸς
[1, 6]	ἀπόστολον ὑποληπτέον τὸ γάλα τῶν	νηπίων,	εἴ τε ποιμένες {ἐς} μὲν
[1, 5]	Οὐδέποτε ἀνέγνωτε ὅτι ἐκ στόματος	νηπίων	καὶ θηλαζόντων κατηρτίσω αἶνον» Τοῦτό
[1, 7]	παιδίων παιδαγωγὸς νοούμενος, ὁ τῶν	νηπίων	κηδεμονικὸς ποιμήν· ἁπλοῖ γὰρ οἱ
[1, 5]	σκολιὰ καὶ σκληροκάρδιος, χορὸς δὲ	νηπίων,	ὁ καινὸς ἡμεῖς λαός, τρυφερὸς
[1, 6]	ὁ κύριος, ἡ τροφὴ τῶν	νηπίων·	ὁ κύριος πνεῦμα καὶ λόγος.
[1, 6]	ἀντιδιαστολὴν τῶν ἐν τῷ νόμῳ	νηπίων.	Οὐκέτι γάρ» φησί, δοῦλος εἶ,
[1, 6]	ὑπολαμβάνοντας τὴν τῶν παιδίων καὶ	νηπίων	προσηγορίαν τὴν τῶν πρώτων μαθημάτων
[1, 9]	προβάτων λέγων· ἔστι δὲ παιδαγωγὸς	νηπίων.	Φησὶν γοῦν διὰ Ἰεζεκιὴλ πρὸς
[1, 5]	ὁμολογεῖ, καὶ δὴ ὅρον τινὰ	νηπίων,	ὡς εἰπεῖν, ἀποδίδωσιν εἰπών· Θέλω
[1, 5]	ἐπὶ ἀφρόνων τάττεται τὸ νήπιον·	νηπύτιος	μὲν γὰρ οὗτος, νήπιος δὲ
[1, 6]	τὰ πάθη. Ἀλλ´ οὐ ταύτῃ	νοεῖν	ἐθέλεις, κοινότερον δὲ ἴσως. Ἄκουε
[1, 6]	ἀνθρωπίνη σοφία ἐστίν, ὅπερ ὑπολείπεται	νοεῖν,	ἡ μεγαλαυχία τῆς γνώσεως, ἄκουε
[1, 6]	ἀτελὲς τὸ ὑπ´ αὐτοῦ διδασκόμενον	νοεῖν,	τὸ δὲ μάθημα ἀίδιος σωτηρία
[1, 6]	καυχώμενοι. Πῶς οὖν οὐ ταύτῃ	νοεῖν	τὸν ἀπόστολον ὑποληπτέον τὸ γάλα
[1, 6]	καὶ τῇδε ἐκλαμβάνουσιν ἡμῖν γάλα	νοεῖσθαι	τὸ κήρυγμα δύναται τὸ ἐπὶ
[1, 6]	οὐσία, φιλοστόργοις πηγάζουσα μαστοῖς· ὡς	νοεῖσθαι	τὸ πᾶν τῇδε· ὥσπερ τῷ
[1, 6]	ἐν Χριστῷ» ὡς δύνασθαι σαρκίνους	νοεῖσθαι	τοὺς νεωστὶ κατηχουμένους καὶ νηπίους
[1, 8]	ἐξ εὐωνύμων, καθὸ μὲν πατὴρ	νοεῖται,	ἀγαθὸς ὤν, αὐτὸ μόνον ὅ
[1, 6]	ἡ ἀνάπαυσις, ὃ δὴ ἔσχατον	νοεῖται	ὀρεκτόν. Καθάπερ οὖν τῇ πείρᾳ
[1, 13]	τὸ ἔσχατον ὀρεκτόν, ὃ τέλος	νοεῖται,	παιδαγωγοῦσιν· τέλος δέ ἐστιν θεοσεβείας
[1, 12]	δὲ ἄλλος ἄνθρωπος κατὰ μόνην	νοεῖται	τὴν εἰκόνα. Ἡμεῖς δέ, ὦ
[1, 1]	ὑπακοῆς εὐλόγου ζωῆς ἀιδίου ὄρεξις,	νοερῷ	καταβληθεῖσα χωρίῳ. Τριῶν γέ τοι
[1, 2]	ἡμῖν λέγει. Ἡμεῖς δὲ ἅμα	νοήματι	νήπιοι γεγόναμεν, τὴν ἀρίστην καὶ
[1, 5]	αὕτη νεότης, ἐν ᾗ πρὸς	νόησιν	ἀεὶ ἀκμάζομεν, ἀεὶ νέοι καὶ
[1, 6]	καὶ σχίζεται, καὶ ὅτιπερ αὐτοῦ	νόθον,	τοῦτ´ ἀποχετεύεται. Κατὰ τὰ αὐτὰ
[1, 9]	Ἱστᾶσιν γοῦν τῶν ἁμαρτιῶν τὰς	νομὰς	αἱ πικραὶ τοῦ φόβου ῥίζαι·
[1, 9]	Ναί, δέσποτα, τῆς σῆς πλήρωσον	νομῆς,	τῆς δικαιοσύνης· ναί, παιδαγωγέ, ποίμανον
[1, 9]	μετακαλεῖται. Κατανεμέσησις δέ ἐστιν ἐπιτίμησις	νόμιμος	ἢ ἐπιτίμησις τῶν υἱῶν παρὰ
[1, 13]	τὸν λόγον ἐξαμαρτὼν εἰκότως ἄλογος	νομισθεὶς	εἰκάζεται κτήνεσιν. Ἐντεῦθεν καὶ ἡ
[1, 5]	μὴ καταπιστεύοντες τοῖς ἄλλους ἡμῖν	νομοθετοῦσι	πατέρας. τελειούμεθα τότε, ὅτε ἐσμὲν
[1, 5]	ἐπεὶ τὸ νη στερητικὸν γραμματικῶν	νομοθετοῦσιν	παῖδες. Εἰ γὰρ ἄφρονας ἡμᾶς
[1, 6]	ἐλάλουν ὡς νήπιος» τὴν κατὰ	νόμον	ἀγωγὴν αἰνίττεται, καθ´ ἣν οὐχ
[1, 8]	ἡγεμὼν λόγος, τοὺς παρὰ τὸν	νόμον	ἀφηνιάζοντας τὸν αὑτοῦ, ὑπὲρ ἀπαλλαγῆς
[1, 11]	πρὸς τὸ κατεπεῖγον ἁρμοττόμενος· τὸν	νόμον	δοθῆναι» γάρ φησιν ὁ Παῦλος
[1, 6]	τελείωσίς ἐστιν, ὡς πρὸς τὸν	νόμον.	Ἐνταῦθα γενομένοις τῇ νηπιότητι ἡμῶν
[1, 6]	ὑπὸ νόμον, ἵνα τοὺς ὑπὸ	νόμον	ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν
[1, 6]	δὲ ἐλθεῖν τὴν πίστιν ὑπὸ	νόμον	ἐφρουρούμεθα συγκλειόμενοι εἰς τὴν μέλλουσαν
[1, 6]	γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ	νόμον,	ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ,
[1, 6]	ἀκούετε ὅτι ὑπ´ ἐκεῖνον τὸν	νόμον	οὐκέτι ἐσμέν, ὃς ἦν μετὰ
[1, 6]	μεγαλαυχία τῆς γνώσεως, ἄκουε τὸν	νόμον	τῆς γραφῆς· μὴ καυχάσθω ὁ
[1, 3]	καὶ θεωρητικὴν ἐπιδεικνύς, καὶ δὴ	νόμον	ὑπολαμβάνοντες τὸν λόγον, τὰς ἐντολὰς
[1, 8]	που λέγων ὥστε ὁ μὲν	νόμος	ἅγιος, καὶ ἡ ἐντολὴ ἁγία
[1, 7]	καί φησιν ἡ γραφή· ὁ	νόμος	διὰ Μωσέως ἐδόθη» οὐχὶ ὑπὸ
[1, 7]	λαῷ πρεσβυτέρα διαθήκη ἦν καὶ	νόμος	ἐπαιδαγώγει τὸν λαὸν μετὰ φόβου
[1, 11]	διὰ τοῦτο αὐτοῖς καὶ ὁ	νόμος	καὶ ὁ φόβος εἵπετο εἰς
[1, 11]	καὶ ὁ Μωσῆς· ὁ γὰρ	νόμος	παιδαγωγία παίδων ἐστὶ δυσηνίων. Χορτασθέντες
[1, 6]	μέλλουσαν πίστιν ἀποκαλυφθῆναι· ὥστε ὁ	νόμος	παιδαγωγὸς ἡμῶν γέγονεν εἰς Χριστόν,
[1, 7]	τοῖς νηπίοις καλουμένοις. Ὁ δὲ	νόμος	χάρις ἐστὶν παλαιὰ διὰ Μωσέως
[1, 6]	τοῦ νηπίου, τουτέστι τὰ τοῦ	νόμου,	ἀλλὰ τὰ τοῦ ἀνδρὸς φρονῶ,
[1, 8]	Παῦλός φησι νυνὶ δὲ χωρὶς	νόμου	δικαιοσύνη θεοῦ πεφανέρωται» καὶ πάλιν,
[1, 7]	τῆς γραφῆς· ἐπὶ μὲν τοῦ	νόμου	ἐδόθη» φησὶ μόνον, ἡ δὲ
[1, 11]	εὐζωίας, ζωὴν αἰώνιον. ~Ὅτι διὰ	νόμου	καὶ προφητῶν ὁ λόγος ἐπαιδαγώγει.
[1, 9]	τοῦ θεοῦ καὶ ἐν τῷ	νόμῳ	αὐτοῦ οὐκ ἤθελον πορεύεσθαι. Αὗται
[1, 9]	σώματι, τῷ λόγῳ καὶ τῷ	νόμῳ,	εἰς μετάνοιαν τὴν ἀνθρωπότητα βιαζομένη
[1, 6]	νήπιος ἐφρόνουν» ἐπειδὴ εἱπόμην τῷ	νόμῳ·	ἐπὶ δὲ γέγονα ἀνήρ» οὐκέτι
[1, 7]	ὄνομα τὸ Ἰησοῦ προκηρυσσόμενον ἐν	νόμῳ.	Ἐπιφέρει γοῦν, τὸ λυσιτελὲς τῷ
[1, 10]	ἐκάθισεν· ἀλλ´ ἢ ἐν τῷ	νόμῳ	κυρίου τὸ θέλημα αὐτοῦ» Τῆς
[1, 6]	ἀλλὰ νηπίους μὲν τοὺς ἐν	νόμῳ	λέγει, οἳ τῷ φόβῳ, καθάπερ
[1, 6]	πρὸς ἀντιδιαστολὴν τῶν ἐν τῷ	νόμῳ	νηπίων. Οὐκέτι γάρ» φησί, δοῦλος
[1, 6]	καὶ τῆς πόας καὶ τῶν	νομῶν	εὐχύλων τὸ τηνικάδε οὐσῶν καὶ
[1, 5]	τοῦ νηπίου κατὰ στέρησιν ἡμῖν	νοούμενον,	ἐπεὶ τὸ νη στερητικὸν γραμματικῶν
[1, 6]	ποτόν, πρὸς ἄλλο καὶ ἄλλο	νοούμενον,	καθάπερ καὶ ὁ τυρὸς γάλακτός
[1, 7]	ὁ καθηγούμενος τῶν παιδίων παιδαγωγὸς	νοούμενος,	ὁ τῶν νηπίων κηδεμονικὸς ποιμήν·
[1, 6]	φωνήν, μὴ οὐχὶ ὁ λόγος	νοούμενος	τὸ αἷμα· τύπος γὰρ ὁ
[1, 6]	τῶν γραφῶν τῶνδε συμβολήν, τί	νοοῦσιν.	Εἰ γὰρ ἀρχὴ τῆς εἰς
[1, 6]	κρειττόνων εἶναί φασιν. Διυλισμὸν δὲ	νοοῦσιν	τὸν ἀπὸ τῆς ὑπομνήσεως τῶν
[1, 2]	ὡς ἡ τῶν παθῶν καὶ	νοσημάτων	ἀπαλλαγὴ πρῶτον, ἔπειτα δὲ καὶ
[1, 2]	γὰρ ἡ τῶν τοῦ σώματος	νοσημάτων	βοήθεια ἰατρικὴ καλεῖται, τέχνη ἀνθρωπίνῃ
[1, 9]	δὲ καὶ τὸ ἀνασφῆλαι τῆς	νόσου.	Ταύτῃ τοι καὶ διὰ Σολομῶντος
[1, 9]	Εἰκότως ἄρα σωτῆρος μὲν οἱ	νοσοῦντες	δεόμεθα, οἱ πεπλανημένοι δὲ τοῦ
[1, 9]	παρ´ ὅσον ἔρρωνται, οἱ δὲ	νοσοῦντες	ἐπιδέονται τῆς τέχνης, οὕτως καὶ
[1, 9]	ἡμεῖς οἱ ἐν τῷ βίῳ	νοσοῦντες	περί τε τὰς ἐπιθυμίας τὰς
[1, 9]	καὶ ὡς ὁ ἰατρὸς τῷ	νοσοῦντι	οὐ κακὸς ὁ τὸν πυρετὸν
[1, 2]	μὲν γὰρ» κατὰ Δημόκριτον σώματος	νόσους	ἀκέεται, σοφίη δὲ ψυχὴν παθῶν
[1, 2]	ἀρρωστημάτων παιώνιος καὶ ἐπῳδὸς ἅγιος	νοσούσης	ψυχῆς. Σῶσον τὸν δοῦλόν σου»
[1, 8]	νουθέτησις οὖν οἱονεὶ δίαιτά ἐστι	νοσούσης	ψυχῆς, ὧν χρὴ μεταλαμβάνειν συμβουλευτικὴ
[1, 12]	δὲ ἁπάσας τῆς σωτηρίας τοῖς	νοσοῦσι	προσφέρων· τοῦτο γὰρ τὸ μέγιστον
[1, 1]	εἰς ἴασιν. Καθάπερ οὖν τοῖς	νοσοῦσι	τὸ σῶμα ἰατροῦ χρῄζει, ταύτῃ
[1, 9]	ὃν τρόπον ὄρνις συνάγει τὰ	νοσσία	αὐτῆς ὑπὸ τὰς πτέρυγας αὐτῆς,
[1, 5]	Ὃν τρόπον ὄρνις συνάγει τὰ	νοσσία	ὑπὸ τὰς πτέρυγας αὐτῆς» οὕτως
[1, 7]	κόρην ὀφθαλμοῦ. Ὡς ἀετὸς σκεπάσαι	νοσσιὰν	αὐτοῦ καὶ ἐπὶ τοῖς νεοσσοῖς
[1, 6]	οὖσα σάρξ, τοῦ δὲ αἵματος	νοστιμώτερον	τὸ γάλα καὶ λεπτομερέστερον. Εἴτε
[1, 1]	περιγίνεται. Οὐκ ἂν οὖν τις	νοσῶν	ἔτι πρότερόν τι τῶν διδασκαλικῶν
[1, 6]	τὸ σπέρμα, διὰ δὲ αὐχμὸν	νοτίδος	ἀποξηραίνεται, κολλώδης δὲ ὁ χυμὸς
[1, 6]	τὸν ἄρτον ἐκ τοῦ οὐρανοῦ	νοῦ,	ἀλλ´ ὁ πατήρ μου δίδωσιν
[1, 9]	μὲν οὖν ἐστιν ψόγος κηδεμονικός,	νοῦ	ἐμποιητικός. Τοιοῦτος ὁ παιδαγωγὸς νουθετῶν,
[1, 10]	τὸ δὲ ἐτυμολογεῖται ἡ νουθέτησις	νοῦ	ἐνθεματισμός, ὡς εἶναι τὸ ἐπιπληκτικὸν
[1, 10]	ὡς εἶναι τὸ ἐπιπληκτικὸν εἶδος	νοῦ	περιποιητικόν. Ἀλλὰ γὰρ μυρίαι ὅσαι
[1, 8]	ὀργῆς, εἰ δὴ ὀργὴν τὴν	νουθεσίαν	αὐτοῦ χρὴ καλεῖν, φιλάνθρωπόν ἐστιν
[1, 8]	τέλος ἔχει τὸ ἀγαθόν, ὑπὲρ	νουθεσίας	τῶν ὑπηκόων στρατηγῶν. Ὡσαύτως καὶ
[1, 9]	τῆς ψυχῆς ἀφορμὰς μετανοίας χαριζόμενος.	Νουθετεῖ	δὲ καὶ διὰ Ἡσαΐου κηδόμενος
[1, 9]	ἠθελήσατε» Αὖθίς τε ἡ γραφὴ	νουθετεῖ,	καὶ ἐμοίχευον» λέγουσα τὸ ξύλον
[1, 10]	τέρπου. Τὸ δὲ ἐπιπλήσσειν καὶ	νουθετεῖν	καλεῖται, τὸ δὲ ἐτυμολογεῖται ἡ
[1, 9]	φιλανθρώπου παιδαγωγίας μετὰ μαρτυρίας προφητικῆς.	Νουθέτησις	μὲν οὖν ἐστιν ψόγος κηδεμονικός,
[1, 10]	καλεῖται, τὸ δὲ ἐτυμολογεῖται ἡ	νουθέτησις	νοῦ ἐνθεματισμός, ὡς εἶναι τὸ
[1, 8]	ἀληθινὸν ἀνασκευάζων τὸν ἄνθρωπον. Ἡ	νουθέτησις	οὖν οἱονεὶ δίαιτά ἐστι νοσούσης
[1, 8]	καταστολὴν τῶν τῆς ψυχῆς παθῶν	νουθετῶν,	ἐπὶ τὴν ἱερὰν τῆς πολιτείας
[1, 9]	μηχανῇ, σῴζειν ἐπιβέβληται τοὺς νηπίους,	νουθετῶν,	ἐπιτιμῶν, ἐπιπλήττων, ἐλέγχων, ἀπειλούμενος, ἰώμενος,
[1, 9]	νοῦ ἐμποιητικός. Τοιοῦτος ὁ παιδαγωγὸς	νουθετῶν,	ὡς κἀν τῷ εὐαγγελίῳ λέγων
[1, 6]	ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδεν οὐδὲ ἐπὶ	νοῦν	ἀνθρώπου {οὐκ} ἀνέβη» εἰδέναι φασὶν
[1, 6]	συνανατέλλει τῷ φωτίσματι περιαστράπτουσα τὸν	νοῦν,	καὶ εὐθέως ἀκούομεν μαθηταὶ οἱ
[1, 9]	εἰς φόρους· κλαίουσα ἔκλαυσεν ἐν	νυκτί.	Διάσυρσις δέ ἐστι ψόγος διασυρτικός.
[1, 5]	παίζων καὶ ἀγαλλιώμενος σὺν τῇ	νύμφῃ	τῇ εἰς σωτηρίαν ἡμῶν βοηθῷ,
[1, 5]	διὸ καὶ τὴν παρθένον ἀταλὴν	νύμφην	καὶ τὸν παῖδα ἀταλάφρονα κεκλῆσθαι
[1, 6]	ἀγγέλων ἐπουράνιος τροφή. Ἀμέλει καὶ	νῦν	αἱ τίτθαι τὸ πρωτόχυτον τοῦ
[1, 6]	ἀπὸ σοφῶν καὶ συνετῶν τοῦ	νῦν	αἰῶνος ἀπεκαλύφθη τοῖς νηπίοις. Νήπιοι
[1, 10]	εἶδος ὑποδέδεικται ἡμῖν ἤδη πρότερον,	νῦν	δὲ αὖ τὸ προτρεπτικὸν καὶ
[1, 6]	φῶς· ἦτε γάρ ποτε σκότος,	νῦν	δὲ φῶς ἐν κυρίῳ. Ἐντεῦθεν
[1, 6]	κἀκεῖνο ἐπήγαγεν· ἀλλ´ οὐδὲ ἔτι	νῦν	δύνασθε, ἔτι γὰρ σαρκικοί ἐστε»
[1, 6]	γὰρ ἐδύνασθε· ἀλλ´ οὐδὲ ἔτι	νῦν	δύνασθε» Οὔ μοι γὰρ δοκεῖ
[1, 3]	ἐποπτικόν, ὃ δὴ ὑπερκείσθω τὰ	νῦν.	Καθήκει δ´ ἡμῖν ἀνταγαπᾶν μὲν
[1, 1]	ἡ πᾶσα θεοσέβεια, ζωῆς τῆς	νῦν	καὶ τῆς μελλούσης ὄρεξιν ἐγγεννῶσα
[1, 6]	Βλέπομεν γὰρ ὡς δι´ ἐσόπτρου	νῦν»	ὁ αὐτὸς ἀπόστολος λέγει, τότε
[1, 1]	αὐτός ἐστι λόγος, ἀλλ´ οὐ	νῦν·	ὃ μὲν γὰρ ἐν τοῖς
[1, 6]	μοι τῆς λεξιθηρίας μέλει τὰ	νῦν,	πλὴν ὅτι τὰς τροφὰς ἄμφω
[1, 13]	βίος ὁ Χριστιανῶν, ὃν παιδαγωγούμεθα	νῦν,	σύστημά τί ἐστι λογικῶν πράξεων,
[1, 7]	αὐτὸν ἐκ τῆς βίβλου μου.	Νυνὶ	δὲ βάδιζε καὶ ὁδήγησον τὸν
[1, 1]	ὄρεξιν ἐγγεννῶσα τῷ συγγενεῖ λογισμῷ·	νυνὶ	δὲ θεραπευτικός τε ὢν καὶ
[1, 7]	κόσμου εἰς πίστιν ἐγνωσμένους θεῷ,	νυνὶ	δὲ νηπίους διὰ τὴν ἔναγχος
[1, 8]	τοῦτο καὶ ὁ Παῦλός φησι	νυνὶ	δὲ χωρὶς νόμου δικαιοσύνη θεοῦ
[1, 9]	βοῦς καὶ ὁ ὄνος, τὰ	νωθῆ	ζῷα καὶ τὰ μωρά, εἴσεται
[1, 8]	οἱονεὶ μάστιγι τῇ βλασφημίᾳ τὸ	νωθρὸν	τῆς διανοίας ἐπεγείρων, πάλιν τε

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 10/12/2009