Livre, Chap.
[1, 9]	ἥμαρτεν Ἱερουσαλήμ· διὰ τοῦτο εἰς	σάλον	ἐγένετο· πάντες οἱ δοξάζοντες αὐτὴν
[1, 10]	μοι δοκεῖ συνεὶς τοῦτο ὁ	Σάμιος	παραγγέλλειν Πυθαγόρας· δειλὰ μὲν ἐκπρήξας
[1, 6]	μυστικὸν τοῦ ἄρτου παρασημειωτέον, ὅτι	σάρκα	αὐτὸν λέγει καὶ ὡς ἀνισταμένην
[1, 9]	ἔλεος δὲ κυρίου ἐπὶ πᾶσαν	σάρκα·	ἐλέγχων καὶ παιδεύων καὶ διδάσκων
[1, 6]	δὲ ἴσως. Ἄκουε καὶ ταύτῃ·	σάρκα	ἡμῖν τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον
[1, 6]	τροφὴν τὸ βρῶμα λέγοντες καὶ	σάρκα	καὶ αἷμα τοῦ Ἰησοῦ ὑποφέρονται
[1, 6]	τροφεύς. Φάγεσθέ μου» φησί, τὴν	σάρκα	καὶ πίεσθέ μου τὸ αἷμα»
[1, 6]	τροφὰς ὁ κύριος χορηγεῖ καὶ	σάρκα	ὀρέγει καὶ αἷμα ἐκχεῖ· καὶ
[1, 9]	αὐτῶν· σῶσαι βούλεταί μου τὴν	σάρκα,	περιβαλὼν τὸν χιτῶνα τῆς ἀφθαρσίας,
[1, 6]	διὰ συμβόλων φάγεσθέ μου τὰς	σάρκας»	εἰπὼν καὶ πίεσθέ μου τὸ
[1, 6]	οὐ γὰρ ὅτι ἔτι ἐν	σαρκί	ἐσμεν, ὡς ὑπειλήφασί τινες· σὺν
[1, 6]	πρὸς τὸν παθητὸν ἄνθρωπον, τὰς	σαρκικὰς	ἐπιθυμίας ἐξορροῦσα, εἰς ἀιδιότητα συστέλλει
[1, 6]	ἀλλ´ οἱ πάντες ἀποθέμενοι τὰς	σαρκικὰς	ἐπιθυμίας ἴσοι καὶ πνευματικοὶ παρὰ
[1, 6]	μόνας ἐκείνας εἰς φθορὰν τὰς	σαρκικὰς	ἐπιθυμίας. Οὕτως πολλαχῶς ἀλληγορεῖται ὁ
[1, 6]	αὐτὸς ἐκύησεν ὁ κύριος ὠδῖνι	σαρκικῇ,	ἣν αὐτὸς ἐσπαργάνωσεν ὁ κύριος
[1, 6]	ἀποδύσασθαι ἡμῖν τὴν παλαιὰν καὶ	σαρκικὴν	ἐγκελεύεται φθοράν, ὥσπερ καὶ τὴν
[1, 6]	ὑμῖν ζῆλος καὶ ἔρις, οὐχὶ	σαρκικοί	ἐστε καὶ κατὰ ἄνθρωπον περιπατεῖτε;
[1, 6]	ἔτι νῦν δύνασθε, ἔτι γὰρ	σαρκικοί	ἐστε» τὰ τῆς σαρκὸς φρονοῦντες,
[1, 6]	ἤδη τῷ ἁγίῳ πνεύματι προσεῖπεν,	σαρκικοὺς	δὲ τοὺς νεοκατηχήτους καὶ μηδέπω
[1, 6]	καὶ μηδέπω κεκαθαρμένους, οὓς ἔτι	σαρκικοὺς»	εἰκότως λέγει ἐπ´ ἴσης τοῖς
[1, 6]	ὑμῖν ὡς πνευματικοῖς, ἀλλ´ ὡς	σαρκίνοις,	ὡς νηπίοις ἐν Χριστῷ» ὡς
[1, 6]	νηπίοις ἐν Χριστῷ» ὡς δύνασθαι	σαρκίνους	νοεῖσθαι τοὺς νεωστὶ κατηχουμένους καὶ
[1, 8]	ἡμῖν, ὅτι τὴν ἀσθένειαν τῆς	σαρκὸς	αὐτοπαθῶς ἐπείρασας. Ταύτῃ γοῦν ἄριστος
[1, 6]	ἐπ´ ἴσης τοῖς ἐθνικοῖς τὰ	σαρκὸς	ἔτι φρονοῦντας. Ὅπου γὰρ ἐν
[1, 6]	σωτῆρα ἐνστερνίσασθαι, ἵνα καταργήσωμεν τῆς	σαρκὸς	ἡμῶν τὰ πάθη. Ἀλλ´ οὐ
[1, 6]	ὥσπερ καὶ ὁ κύριος ἐκ	σαρκὸς	καὶ αἵματος. Τῷ γὰρ ὄντι
[1, 6]	παιδίου· καὶ ἔστι μὲν τῆς	σαρκὸς	ὑγρότερον τὸ αἷμα, οἷον ὑγρά
[1, 6]	γὰρ σαρκικοί ἐστε» τὰ τῆς	σαρκὸς	φρονοῦντες, ἐπιθυμοῦντες, ἐρῶντες, ζηλοῦντες, μηνιῶντες,
[1, 6]	ὁ λόγος τοῦ θεοῦ, πνεῦμα	σαρκούμενον,	ἁγιαζομένη σὰρξ οὐράνιος. Ἡ τροφὴ
[1, 6]	ἐστι σύστασις γαλακτοειδής, ἔπειτα ἐξαιματουμένη	σαρκοῦται	ἡ σύστασις αὕτη, πηγνυμένη δὲ
[1, 6]	γὰρ ὑπ´ αὐτοῦ δεδημιούργηται ἡ	σάρξ·	αἷμα ἡμῖν τὸν λόγον αἰνίττεται,
[1, 6]	τὸν πεισόμενον. Ἀλλὰ καὶ ἡ	σὰρξ	αὐτὴ καὶ τὸ ἐν αὐτῇ
[1, 3]	γὰρ ὁ λόγος αὐτὸς ἐναργῶς	σὰρξ	γενόμενος τὴν αὐτὴν ἀρετὴν πρακτικὴν
[1, 6]	δώσω, ἡ σάρξ μού ἐστιν»	σὰρξ	δὲ αἵματι ἄρδεται, τὸ δὲ
[1, 5]	ἧς ὁ κύριος ἐδείκνυτο; ἡ	σάρξ,	δι´ ἧς πεφανέρωται. Αὐτὸς δὲ
[1, 6]	ὁ λόγος, καὶ βρῶμα καὶ	σὰρξ	καὶ τροφὴ καὶ ἄρτος καὶ
[1, 6]	ἄρτος, ὃν ἐγὼ δώσω, ἡ	σάρξ	μού ἐστιν» σὰρξ δὲ αἵματι
[1, 6]	ἄρτος, ὃν ἐγὼ δώσω, ἡ	σάρξ	μού ἐστιν ὑπὲρ τῆς τοῦ
[1, 6]	τοῦ θεοῦ, πνεῦμα σαρκούμενον, ἁγιαζομένη	σὰρξ	οὐράνιος. Ἡ τροφὴ τὸ γάλα
[1, 6]	αἷμα, οἷον ὑγρά τις οὖσα	σάρξ,	τοῦ δὲ αἵματος νοστιμώτερον τὸ
[1, 6]	ὑδατῶδες ἀπολείπει, οὕτως καὶ ἡ	σὰρξ	τοῦ κυρίου, ὁ ἄρτος τῶν
[1, 8]	φάγεται κρέα ἀπὸ αἵματος τραυματιῶν.	Σαφὲς	γὰρ ἐνταῦθα ὡς ἄρα οἱ
[1, 3]	τῶν ἐναντίων, ἤδη που δῆλον.	Σαφὲς	δὲ ὡς ἄρα θάτερον εἶδος
[1, 5]	ἡ παιδαγωγία παίδων ἐστὶν ἀγωγή,	σαφὲς	ἐκ τοῦ ὀνόματος· λοιπὸν δέ
[1, 6]	κατὰ μεταβολὴν γίνεται, ἤδη μὲν	σαφές,	οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ ἐκ
[1, 8]	ἐπιτείνοντος αὐτοῦ, πῇ δὲ ἀνιέντος.	Σαφέστατα	γοῦν διὰ Μωσέως λέλεκται· θαρρεῖτε,
[1, 8]	φησιν ἡ σοφία, φόβος κυρίου.	Σαφέστατα	γοῦν διὰ τοῦ Ἀμὼς τοῦ
[1, 6]	θεοῦ κεκαθαρμένον πορνείας καὶ πονηρίας.	Σαφέστατα	γοῦν ὁ μακάριος Παῦλος ἀπήλλαξεν
[1, 10]	τούτοις, ἃ αὐτοπροσωπεῖ ὁ κύριος.	Σαφέστατα	δὲ ἐπὶ τὴν ἀγαθωσύνην καλεῖ
[1, 5]	πλὴν ἀλλὰ τῷ μόνῳ κυρίῳ.	Σαφέστατα	δὲ Ἐφεσίοις γράφων ἀπεκάλυψεν τὸ
[1, 6]	αὐτὴ πρὸς πάντας, ὁ ἀπόστολος	σαφέστατα	ἐξηγήσατο ὧδέ πως εἰπών· Πρὸ
[1, 8]	Καὶ δὴ αὐτὸς περὶ αὑτοῦ	σαφέστατα	ὁ κύριος ἐκφαίνει, τὴν πολύτροπον
[1, 5]	τῷ τρόπῳ γενόμενος. Τοῦτό τοι	σαφέστατα	ὁ μακάριος Παῦλος ὑπεσημήνατο εἰπὼν
[1, 6]	βεβαιούμενον. Αὐτὸς δὲ ὁ κύριος	σαφέστατα	τῆς σωτηρίας τὴν ἰσότητα ἀπεκάλυψεν
[1, 8]	ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους ὁμοίως.	Σαφέστατα	τοίνυν ἕνα καὶ τὸν αὐτὸν
[1, 9]	ὁρμῆς. Λέγει γοῦν διὰ Δαβὶδ	σαφεστάτην	αἰτίαν τῆς ἀπειλῆς· οὐκ ἐπίστευσαν
[1, 6]	πεπτόμενον. Ἀλλὰ γὰρ αὖθις ἡμῖν	σαφέστερον	τοῦτο ἐν τῷ Περὶ ἀναστάσεως
[1, 6]	τοῦ λόγου δι´ αἰνίγματος ἀριδήλου	σαφηνίσαντες,	ὡς μόνου τοῦδε ἐνδίκως καὶ
[1, 9]	τῆς φιλανθρωπίας αὐτοῦ, ὅτι καίτοι	σαφῶς	εἰδὼς τὴν ἀναισχυντίαν τοῦ ἐκλακτίσαντος
[1, 3]	{ἡ} πίστις ἐκ περιουσίας αὐτὸς	σαφῶς	ὁ κύριος ὁμολογῶν καὶ λέγων
[1, 6]	δικαίοις ὁ κύριος, ἵνα δὴ	σαφῶς	ὁ λόγος ἄμφω δειχθῇ, ἄλφα
[1, 7]	ἦν μετ´ αὐτῶν θεὸς ἀλλότριος.	Σαφῶς,	οἶμαι, τὸν παιδαγωγὸν ἐνδείκνυται ἡ
[1, 10]	Σολομῶντος παραγγέλλει· υἱέ, μὴ πλανήσωσί	σε	ἁμαρτωλοί, μηδὲ πορευθῇς μετ´ αὐτῶν
[1, 7]	γῆν ταύτην, ὅτι οὐ μή	σε	ἐγκαταλείπω ἕως τοῦ ποιῆσαί με
[1, 8]	σε οὐκ ἔγνω, ἐγὼ δέ	σε	ἔγνων κἀκεῖνοι ἔγνωσαν, ὅτι σύ
[1, 7]	οὗ ἂν πορευθῇς· καὶ ἀποστρέψω	σε	εἰς τὴν γῆν ταύτην, ὅτι
[1, 7]	ὁ θεός σου, ὁ ἐξαγαγών	σε	ἐκ γῆς Αἰγύπτου. Τίς οὖν
[1, 7]	εἰμι· πρὸ τοῦ με πλάσαι	σε	ἐν κοιλίᾳ ἐπίσταμαί σε, καὶ
[1, 7]	ἰδοὺ ἐγὼ μετὰ σοῦ, διαφυλάσσων	σε	ἐν τῇ ὁδῷ πάσῃ, οὗ
[1, 7]	ἐπίσταμαί σε, καὶ πρὸ τοῦ	σε	ἐξελθεῖν ἐκ μήτρας ἡγίακά σε.
[1, 9]	αὐτὸς οὗτος ὁ πατὴρ ἐκτήσατό	σε;	Καὶ διὰ Ἡσαΐου φησίν· οἱ
[1, 7]	πλάσαι σε ἐν κοιλίᾳ ἐπίσταμαί	σε,	καὶ πρὸ τοῦ σε ἐξελθεῖν
[1, 2]	ἐλέησόν με, κύριε, ὅτι πρὸς	σὲ	κεκράξομαι ὅλην τὴν ἡμέραν. Ἰατρικὴ
[1, 10]	ὁδούς, μηδὲ πορευθῇς, ἐὰν παρακαλέσωσίν	σε	λέγοντες· ἐλθὲ μεθ´ ἡμῶν, κοινώνησον
[1, 8]	Πάτερ δίκαιε, καὶ ὁ κόσμος	σε	οὐκ ἔγνω, ἐγὼ δέ σε
[1, 7]	ἐπιφέρει προφήτην εἰς ἔθνη τέθεικά	σε»	προφητεῦσαι λέγων αὐτὸν δεῖν μηδὲ
[1, 6]	σὺ ἀγαπητός, ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά	σε.	Πυθώμεθα οὖν τῶν σοφῶν· σήμερον
[1, 7]	σε ἐξελθεῖν ἐκ μήτρας ἡγίακά	σε.	Ταῦτα δύναται πρὸς ἡμᾶς ἡ
[1, 8]	τοὺς πεσόντας ἀποτομίαν, ἐπὶ δὲ	σὲ	χρηστότητα, ἐὰν ἐπιμείνῃς τῇ χρηστότητι»
[1, 9]	Ἀλλ´ οὐχ ὑπακούεις τῷ θεῷ·	σεαυτὸν	αἰτιῶ τὸν κριτὴν ἐπισπώμενος. ~Ὅτι
[1, 9]	ἐστι ψόγος ἐλεγκτικός· μάτην δὲ	σέβονταί	με διδάσκοντες διδασκαλίας ἐντάλματα ἀνθρώπων.
[1, 10]	φωνὴν υἱοῖς ἀνθρώπων· ἐπακούσατέ μου,	σεμνὰ	γὰρ ἐρῶ» καὶ τὰ ἑξῆς.
[1, 12]	καὶ τὰ τῆς ἐνεργείας πεπαιδευμέναι	σεμναὶ	διαπρέπουσιν πορεία καὶ κατάκλισις καὶ
[1, 7]	τοῦ παιδαγωγοῦ ἡ δύναμις ἡ	σεμνή,	ἡ παρακλητική, ἡ σωτήριος. ~Πρὸς
[1, 5]	παιδιὰ καὶ ἡ σὺν τῇ	σεμνῇ	θυμηδίᾳ βοηθοῦσα σωτηρία. Ὁ γοῦν
[1, 9]	ἐνυβρίσας ὀνόματι, αὖθις ἐπὶ τὴν	σεμνότητα	ἐντρέπων μετακαλεῖται. Κατανεμέσησις δέ ἐστιν
[1, 6]	σέσωκεν· κέκληκεν δὲ ἅμα καὶ	σέσωκεν.	Αὐτοὶ γὰρ ὑμεῖς» φησὶν ὁ
[1, 6]	οὓς κέκληκεν, οὓς δὲ κέκληκεν,	σέσωκεν·	κέκληκεν δὲ ἅμα καὶ σέσωκεν.
[1, 6]	ἐβλασφήμει τὸν λόγον. Δύο γὰρ	σημαίνει	τὸ νήπιον. Ἐπειδὴ γέγονα, φησίν,
[1, 5]	ἡμῖν ἀποκαλύπτων ὁ κύριος τὸ	σημαινόμενον	ἐκ τῆς παιδίον προσηγορίας γενομένης
[1, 6]	σε. Πυθώμεθα οὖν τῶν σοφῶν·	σήμερον	ἀναγεννηθεὶς ὁ Χριστὸς ἤδη τέλειός
[1, 6]	μου εἶ σὺ ἀγαπητός, ἐγὼ	σήμερον	γεγέννηκά σε. Πυθώμεθα οὖν τῶν
[1, 6]	εἰς τὰς φυσικὰς τῶν μαστῶν	σήραγγας,	τούτῳ δὲ ἀνακιρνάμενον τὸ ἀπὸ
[1, 9]	ὡς πρόβατα. Ναί, δέσποτα, τῆς	σῆς	πλήρωσον νομῆς, τῆς δικαιοσύνης· ναί,
[1, 9]	παιδαγωγίας τοῦ λόγου. Παντὶ τοίνυν	σθένει	ὁ τῆς ἀνθρωπότητος παιδαγωγός, ὁ
[1, 2]	εἰκὼν ἡ ἀκηλίδωτος, τούτῳ παντὶ	σθένει	πειρατέον ἐξομοιοῦν τὴν ψυχήν· ἀλλ´
[1, 7]	αὐτοῦ προφήτου φησίν· ἐν ῥάβδῳ	σιδηρᾷ	ποιμανεῖς αὐτούς» Ταύτῃ καὶ ὁ
[1, 10]	μὲν οὖν δυσίατοι, καθάπερ ὁ	σίδηρος	πρὸς τοῦ πυρὸς καὶ σφύρας
[1, 7]	ἦν· ὀρχεῖσθαί φασιν αὐτὸν καὶ	σικιννίζειν	εὑρηκέναι. Οὐκ ἔλαθον ἡμᾶς οἱ
[1, 7]	τῶν Θεμιστοκλέους παίδων ὁ παιδαγωγὸς	Σίκιννος	οἰκέτης ῥᾴθυμος ἦν· ὀρχεῖσθαί φασιν
[1, 7]	ῥάβδον δυνάμεως ἐξαποστελεῖ κύριος ἐκ	Σιὼν»	δι´ ἄλλου προφήτου λέγει. Ἡ
[1, 5]	τὰ κοσμικά. Χαῖρε σφόδρα, θύγατερ	Σιών·	κήρυσσε, θύγατερ Ἱερουσαλήμ· ἰδοὺ ὁ
[1, 12]	ὁμολογήσαιμεν τὴν μεγίστην χάριν μὴ	σιωπῶντι	μηδὲ παρενθυμουμένῳ τὰς εἰς ἀπώλειαν
[1, 6]	ἔστιν ὁλοτελὴς οὐδὲ πίστις ἐστί,	σκάζουσα	περί τι, οὐδὲ μετὰ τὴν
[1, 10]	μακάριός ἐστιν ὃς ἐὰν μὴ	σκανδαλισθῇ	ἐν ἐμοί» Τοῦτ´ ἄρα ἦν
[1, 7]	ἐπιτρέπει αὐτοῖς τὸ παιδίον, ὥσπερ	σκάφος,	εἰς θηριώδη καὶ ἀσελγῆ προσρῆξαι
[1, 7]	ὡς ὁ κυβερνήτης οἰακίζει τὸ	σκάφος	σῴζειν προαιρούμενος τοὺς ἐμπλέοντας, οὕτως
[1, 7]	ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ. Ὡς ἀετὸς	σκεπάσαι	νοσσιὰν αὐτοῦ καὶ ἐπὶ τοῖς
[1, 6]	ὑπὸ πνεύματος ἀλλοιούμενον θερμοῦ ποθεινὴ	σκευάζεται	τῷ νηπίῳ τροφή, αἷμα τὸ
[1, 7]	Ἰησοῦν τὸν τοῦ θεοῦ υἱόν·	σκιαγραφία	γὰρ ἦν τοῦ κυρίου τὸ
[1, 2]	ἀνάστα» φησὶ τῷ παρειμένῳ, τὸν	σκίμποδα	ἐφ´ ὃν κατάκεισαι λαβὼν ἄπιθι
[1, 5]	πρὸς αὐτὸν μόνον τὸν πατέρα	σκιρτητικούς,	οὐχὶ τοὺς ἐπὶ ταῖς τῶν
[1, 9]	τοὺς ἐπισυναχθέντας ἐν ᾗ ἔσχον	σκληροκαρδίᾳ,	μαστιγῶν, ἐλεῶν, τύπτων, ἰώμενος, ἐν
[1, 5]	γενεὰ ἡ παλαιὰ σκολιὰ καὶ	σκληροκάρδιος,	χορὸς δὲ νηπίων, ὁ καινὸς
[1, 9]	ἵππος γάρ» φησίν, ἀδάμαστος ἐκβαίνει	σκληρός,	καὶ υἱὸς ἀνειμένος ἐκβαίνει προαλής·
[1, 9]	ἐπαιδαγώγει, τέκνα» λέγων μωμητά, γενεὰ	σκολιὰ	καὶ διεστραμμένη, ταῦτα κυρίῳ ἀνταποδίδοτε;
[1, 9]	καὶ διὰ Δαβὶδ λέγει· γενεὰ	σκολιὰ	καὶ παραπικραίνουσα, γενεὰ ἥτις οὐ
[1, 5]	μὲν γὰρ γενεὰ ἡ παλαιὰ	σκολιὰ	καὶ σκληροκάρδιος, χορὸς δὲ νηπίων,
[1, 5]	τε καὶ ἀνεπίμικτοι κακοφροσύνῃ καὶ	σκολιότητι·	ἡ μὲν γὰρ γενεὰ ἡ
[1, 2]	εἰς τὴν ἀλόγου κώλυσιν ἁμαρτίας.	Σκόπει	δὲ ἐνθένδε ἀπὸ τῆς γραφῆς
[1, 10]	πατρικῷ θελήματι γνωρίζειν ἡμῖν βούλεται.	Σκόπει	δὲ ταῦτα· τὸ μὲν καλὸν
[1, 8]	ὀργῆς ἐπιφέρει, ἀλλὰ τὸ δίκαιον	σκοπεῖ,	ὡς οὐ συμφέρει παραλειφθῆναι τὸ
[1, 13]	αὐτῶν ἀναλεγομένοις τῶν γραφῶν ἐξέστω	σκοπεῖν.
[1, 12]	θεοῦ διώκοντες· ᾧ μόνῳ προσήκει	σκοπεῖν	καὶ δὴ μέλει πῶς καὶ
[1, 10]	εὔθετον γενομένην, ἑξῆς ἂν εἴη	σκοπεῖν	τὸ ἤπιον τοῦ λόγου· δίκαιος
[1, 6]	τοῖς δὲ ἔμπροσθεν ἐπεκτεινόμενος, κατὰ	σκοπὸν	διώκω εἰς τὸ βραβεῖον τῆς
[1, 13]	αὐταὶ οὖσαι τὴν ἀλήθειαν ἔχουσαι	σκοπόν,	ἐπὶ τὸ ἔσχατον ὀρεκτόν, ὃ
[1, 8]	πρὸς τοὺς ἁμαρτάνοντας ἐπίπληξις ἔχει	σκοπὸν	τὴν σωτηρίαν, μεθαρμοζομένου μουσικῶς τοῦ
[1, 8]	αὐτοῦ» ἐλέους γὰρ καὶ ἐλέγχου	σκοπὸς	ἡ τῶν ἐλεγχομένων σωτηρία. Ναὶ
[1, 9]	Ἰεζεκιήλ· υἱὲ ἀνθρώπου, ἐν μέσῳ	σκορπίων	σὺ κατοικεῖς, πλὴν λάλησον αὐτοῖς,
[1, 6]	ἐν φωτί ἐστιν καὶ τὸ	σκότος	αὐτὸν οὐ καταλαμβάνει· φωτὸς δὲ
[1, 6]	ἀνάγκη τῷ φωτισμῷ ἐξαφανίζεσθαι τὸ	σκότος·	ἡ ἄγνοια δὲ τὸ σκότος,
[1, 6]	σκότος· ἡ ἄγνοια δὲ τὸ	σκότος,	καθ´ ἣν περιπίπτομεν τοῖς ἁμαρτήμασιν,
[1, 6]	κέκληται φῶς· ἦτε γάρ ποτε	σκότος,	νῦν δὲ φῶς ἐν κυρίῳ.
[1, 10]	ἁμαρτίαις περιπεσόντες βληθήσονται εἰς τὸ	σκότος	τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ
[1, 6]	φωτισθεὶς ἀπήλλακται μὲν παραχρῆμα τοῦ	σκότους,	ἀπείληφεν δὲ αὐτόθεν τὸ φῶς.
[1, 6]	δὲ ἀνὰ μέσον καὶ τοῦ	σκότους	οὐδὲ ἕν· ἐν δὲ τῇ
[1, 3]	ὁμοίωσιν» πληρωθῇ. Ὡς γὰρ ἐν	σκότῳ	βαθεῖ ἀλώμενοι τῷ βίῳ ἀπταίστου
[1, 5]	τὰ μικρὰ μοσχάρια καὶ λέοντος	σκύμνον	καὶ ἐλάφου νεβρὸν καὶ ἀνθρώπου
[1, 8]	λέγων, καθὼς κατέστρεψεν ὁ θεὸς	Σόδομα	καὶ Γόμορρα, καὶ ἐγένεσθε ὡς
[1, 2]	μέλλει· χαρίσμασι δὲ πλούσιος ἀφέωνταί	σοι	αἱ ἁμαρτίαι» τοῖς ἁμαρτωλοῖς ἡμῖν
[1, 9]	Ἱερεμίου λέγων· ὄψις πόρνης ἐγένετό	σοι,	ἀπηναισχύντησας πρὸς πάντας. Καὶ οὐχ
[1, 5]	ἰδοὺ ὁ βασιλεύς σου ἔρχεταί	σοι	δίκαιος καὶ σῴζων, καὶ αὐτὸς
[1, 9]	αὐτὰ ἐκ νεότητος αὐτῶν. Θυγατέρες	σοί	εἰσι; πρόσεχε τῷ σώματι αὐτῶν,
[1, 2]	θεός μου, τὸν ἐλπίζοντα ἐπὶ	σοί·	ἐλέησόν με, κύριε, ὅτι πρὸς
[1, 7]	εἰς τὸν τόπον, ὃν εἶπά	σοι.	Ἐνταῦθα διδάσκαλός ἐστι παιδαγωγίας· καὶ
[1, 9]	πρὸς τὰ τέκνα ἡμῶν. Τέκνα	σοί	ἐστιν; παίδευσον αὐτά» ἡ σοφία
[1, 8]	πάτερ, ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν	σοί,	ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐν ἡμῖν
[1, 6]	ἐν τῷ πνεύματι Ἰησοῦς, ἐξομολογοῦμαί	σοι,	πάτερ, φησίν, ὁ θεὸς τοῦ
[1, 7]	τοῦ ποιῆσαί με ὅσα ἐλάλησά	σοι.	Τούτῳ δὲ καὶ συμπαλαίειν λέγεται.
[1, 10]	ἐπὶ τὴν ἀγαθωσύνην καλεῖ διὰ	Σολομῶντος	λέγων· μακάριος ἄνθρωπος, ὃς εὗρεν
[1, 10]	τοῦτο φυλάττεσθαι τοῖς νηπίοις διὰ	Σολομῶντος	παραγγέλλει· υἱέ, μὴ πλανήσωσί σε
[1, 9]	νόσου. Ταύτῃ τοι καὶ διὰ	Σολομῶντος	παραγγέλλεται· σὺ μὲν ῥάβδῳ πάταξον
[1, 9]	τοῦ ἐλέγχου καὶ ἐπιπληκτικὸν διὰ	Σολομῶντος	παραμυθούμενος λέγει αἰνιττόμενος κατὰ τὸ
[1, 10]	συμφέροντα προτροπῇ ὁ παιδαγωγὸς διὰ	Σολομῶντος	ὧδέ πως χρῆται· ἐγὼ ὑμᾶς,
[1, 2]	ἔξιθι» ὃ δὲ ἐξῆλθεν τῆς	σοροῦ,	ὁ νεκρός, οἷος ἦν πρὶν
[1, 9]	διὰ Ἡσαΐου φησίν· οἱ ἄρχοντές	σου	ἀπειθοῦσιν, κοινωνοὶ κλεπτῶν, ἀγαπῶντες δῶρα,
[1, 6]	ὅτι οὕτως εὐδοκία ἐγένετο ἔμπροσθέν	σου.	Διὰ τοῦτο τὰ κεκρυμμένα ἀπὸ
[1, 7]	γοῦν αὐτῷ· ἰδοὺ ἐγὼ μετὰ	σοῦ,	διαφυλάσσων σε ἐν τῇ ὁδῷ
[1, 9]	καὶ κρίμα ἑτοιμασία τοῦ θρόνου	σου·	ἔλεος καὶ ἀλήθεια προπορεύσονται πρὸ
[1, 10]	καὶ τὴν καρδίαν τοῦ σπέρματός	σου.	Ἐνῆν μὲν οὖν συνηγόρους ἡμῖν
[1, 5]	θύγατερ Ἱερουσαλήμ· ἰδοὺ ὁ βασιλεύς	σου	ἔρχεταί σοι δίκαιος καὶ σῴζων,
[1, 7]	αὐτῷ· ἐγώ εἰμι ὁ θεός	σου·	εὐαρέστει ἐνώπιόν μου» Τοῦτον δὲ
[1, 8]	καὶ ἐγνώρισα αὐτοῖς τὸ ὄνομά	σου	καὶ γνωρίσω» Οὗτός ἐστιν ὁ
[1, 7]	ἀνάγγειλόν μοι τί τὸ ὄνομά	σου.	Καὶ εἶπεν· ἵνα τί τοῦτο
[1, 7]	δὲ παιδαγωγικὴ αὕτη ἡ ῥάβδος	σου	καὶ ἡ βακτηρία σου παρεκάλεσάν
[1, 8]	τοὺς οὐρανούς, ἔργα τῶν δακτύλων	σου»	καὶ ὁ κτίσας τοὺς οὐρανοὺς
[1, 9]	πατέρα καὶ ἄρχοντα τῆς παρθενίας	σου;	Καὶ πόρνη καλὴ καὶ ἐπίχαρις,
[1, 10]	μετανοήσῃς, περικαθαριεῖ κύριος τὴν καρδίαν	σου	καὶ τὴν καρδίαν τοῦ σπέρματός
[1, 7]	μέσον ἐμοῦ καὶ ἀνὰ μέσον	σοῦ	καὶ τοῦ σπέρματός σου» Φιλίας
[1, 9]	ἱλαρώσῃς πρὸς αὐτὰς τὸ πρόσωπόν	σου.	Καίτοι τὰ τέκνα ἡμῶν, υἱούς
[1, 7]	παιδαγωγόν· ἐγὼ κύριος ὁ θεός	σου,	ὁ ἐξαγαγών σε ἐκ γῆς
[1, 9]	ποσάκις ἠθέλησα συναγαγεῖν τὰ τέκνα	σου,	ὃν τρόπον ὄρνις συνάγει τὰ
[1, 9]	ποίμανον ἡμᾶς εἰς τὸ ἅγιόν	σου	ὄρος, πρὸς τὴν ἐκκλησίαν, τὴν
[1, 6]	λεχθὲν γενηθήτω κατὰ τὴν πίστιν	σου»	Οὗ δὲ ἡ πίστις, ἐνταῦθα
[1, 7]	ῥάβδος σου καὶ ἡ βακτηρία	σου	παρεκάλεσάν με» εἶπέν τις ἕτερος.
[1, 7]	δὲ ἀγαπήσεις κύριον τὸν θεόν	σου»	παρῄνεσεν. Διὰ τοῦτο καὶ ἐντέλλεται
[1, 7]	Μωσεῖ, ὁ ἄγγελός μου προπορεύεταί	σου»	τὴν εὐαγγέλιον καὶ ἡγεμόνιον ἐπιστήσας
[1, 9]	καὶ ἀλήθεια προπορεύσονται πρὸ προσώπου	σου.	Τῆς αὐτῆς εἶναι δυνάμεως ὁμολογεῖ
[1, 8]	κατοικεῖ» καὶ ὁ οὐρανὸς θρόνος	σου»	τὸ ἅγιον πνεῦμα ἔψαλλεν· ὁ
[1, 2]	νοσούσης ψυχῆς. Σῶσον τὸν δοῦλόν	σου»	φησίν, ὁ θεός μου, τὸν
[1, 7]	μέσον σοῦ καὶ τοῦ σπέρματός	σου»	Φιλίας ἐνταῦθα ἐπιστατικῆς ἐστι κοινωνία.
[1, 6]	καυχάσθω ὁ σοφὸς ἐν τῇ	σοφίᾳ	αὐτοῦ, καὶ μὴ καυχάσθω ὁ
[1, 5]	ἀληθείᾳ ἀνακεχυμένον ἡμῶν τὸν τρόπον.	Σοφία	δὲ ἀειθαλής, ἀεὶ κατὰ τὰ
[1, 8]	ἔγνωμεν. Ἐπὶ τούτου καὶ ἡ	σοφία	διαρρήδην λέγει ἔλεος γὰρ καὶ
[1, 2]	βοήθεια ἰατρικὴ καλεῖται, τέχνη ἀνθρωπίνῃ	σοφίᾳ	διδακτή. Λόγος δὲ ὁ πατρικὸς
[1, 6]	ὑποφέρονται τῇ σφῶν αὐτῶν μεγαλαύχῳ	σοφίᾳ	ἐπὶ τὴν ἁπλότητα τὴν ἀληθῆ.
[1, 11]	εὐνοίᾳ, παρρησίᾳ· ἐπιστήμῃ μὲν ὅτι	σοφία	ἐστὶ πατρική, πᾶσα σοφία παρὰ
[1, 6]	ἐκελεύετο τότε. Εἰ δὲ ἀνθρωπίνη	σοφία	ἐστίν, ὅπερ ὑπολείπεται νοεῖν, ἡ
[1, 10]	θεὸς μόνος, ἀφ´ οὗ ἡ	σοφία,	καὶ τέλειος μόνος, διὰ τοῦτο
[1, 13]	εἰκάζεται κτήνεσιν. Ἐντεῦθεν καὶ ἡ	σοφία	λέγει· ἵππος εἰς ὀχείαν ὁ
[1, 2]	ὁ δὲ ἀγαθὸς παιδαγωγός, ἡ	σοφία,	ὁ λόγος τοῦ πατρός, ὁ
[1, 11]	ὅτι σοφία ἐστὶ πατρική, πᾶσα	σοφία	παρὰ κυρίου καὶ μετ´ αὐτοῦ
[1, 9]	σοί ἐστιν; παίδευσον αὐτά» ἡ	σοφία	παραινεῖ, καὶ κάμψον αὐτὰ ἐκ
[1, 8]	κερδάναντα θάνατον. Πολλὴ δὲ ἡ	σοφία	περὶ τὴν παιδαγωγίαν αὐτοῦ, καὶ
[1, 5]	μοι δοκεῖ, Ἀβιμέλεχ ὄνομα αὐτῷ,	σοφία	τις εἶναι ὑπερκόσμιος, κατασκοποῦσα τῆς
[1, 8]	ἄρα σοφίας» ᾗ φησιν ἡ	σοφία,	φόβος κυρίου. Σαφέστατα γοῦν διὰ
[1, 10]	λέγων· μακάριος ἄνθρωπος, ὃς εὗρεν	σοφίαν,	καὶ θνητός, ὃς εὗρεν φρόνησιν.
[1, 7]	καὶ τὴν ἐπιμέλειαν καὶ τὴν	σοφίαν	καὶ τὴν δύναμιν τοῦ παιδαγωγοῦ·
[1, 9]	καὶ πατρικοῦ λόγου, τὴν ἄκραν	σοφίαν	καταμανθάνειν ἡμῖν, ἔνθα ἀλληγορεῖ, ποιμένα
[1, 5]	ὅσον ἐν κόσμῳ εἶναι δοκεῖν,	σοφίαν	μεταδιώκομεν ἁγίαν· μωρία δὲ αὕτη
[1, 8]	ἔχθρας τὰ ἐπιτίμια. Στέφανος ἄρα	σοφίας»	ᾗ φησιν ἡ σοφία, φόβος
[1, 9]	θεῖος ἡμῶν λόγος, πάσῃ καταχρώμενος	σοφίας	μηχανῇ, σῴζειν ἐπιβέβληται τοὺς νηπίους,
[1, 8]	καὶ παιδεία ἐν παντὶ καιρῷ	σοφίας.	Συγκολλῶν ὄστρακον καὶ διδάσκων μωρόν»
[1, 2]	κατὰ Δημόκριτον σώματος νόσους ἀκέεται,	σοφίη	δὲ ψυχὴν παθῶν ἀφαιρεῖται» ὁ
[1, 10]	ἐπεὶ πάντας ἀνθρώπους φαύλους λέγουσι·	σοφὸς	δὲ ὁ θεὸς μόνος, ἀφ´
[1, 6]	τῆς γραφῆς· μὴ καυχάσθω ὁ	σοφὸς	ἐν τῇ σοφίᾳ αὐτοῦ, καὶ
[1, 9]	Οὗτος λαὸς μωρὸς καὶ οὐχὶ	σοφός.	Οὐκ αὐτὸς οὗτος ὁ πατὴρ
[1, 2]	ἐφάψασθαί ποτε ἀδικημάτων, ὅπερ οἰκεῖον	σοφοῦ·	τρίτον δὲ τὸ μὴ πάνυ
[1, 5]	ἀποδίδωσιν εἰπών· Θέλω δὲ ὑμᾶς	σοφοὺς	μὲν εἶναι εἰς τὸ ἀγαθόν,
[1, 6]	σοφῶν ἐπιτηδειοτέρους εἰς σωτηρίαν, οἳ	σοφοὺς	σφᾶς ἡγούμενοι τετύφωνται. Καὶ ἐπιβοᾶται,
[1, 5]	Τί γὰρ ἄλλο εὐπρεπὲς ἔργον	σοφῷ	καὶ τελείῳ ἢ παίζειν καὶ
[1, 6]	ἀποκαλῶν τοὺς τῶν ἐν κόσμῳ	σοφῶν	ἐπιτηδειοτέρους εἰς σωτηρίαν, οἳ σοφοὺς
[1, 6]	γῆς, ὅτι ἀπέκρυψας ταῦτα ἀπὸ	σοφῶν	καὶ συνετῶν, καὶ ἀπεκάλυψας αὐτὰ
[1, 6]	Διὰ τοῦτο τὰ κεκρυμμένα ἀπὸ	σοφῶν	καὶ συνετῶν τοῦ νῦν αἰῶνος
[1, 6]	γεγέννηκά σε. Πυθώμεθα οὖν τῶν	σοφῶν·	σήμερον ἀναγεννηθεὶς ὁ Χριστὸς ἤδη
[1, 6]	ἁγίων λοχευμάτων, ὢ τῶν ἁγίων	σπαργάνων·	ὁ λόγος τὰ πάντα τῷ
[1, 11]	κόκκῳ νάπυος» εἴκασεν, καὶ τοῦ	σπειρομένου	λόγου τὸ πνευματικὸν καὶ τὸ
[1, 6]	τὸ αἷμα τοῦ γάλακτος ὡς	σπέρμα	ἀνθρώπου καὶ γίγαρτον ἀμπέλου. Τῷ
[1, 6]	μὲν ἐπομβρίας κατακλυσθὲν ἀποσύρεται τὸ	σπέρμα,	διὰ δὲ αὐχμὸν νοτίδος ἀποξηραίνεται,
[1, 6]	ὁ χυμὸς ὢν συνέχει τὸ	σπέρμα	καὶ φύει. Τινὲς δὲ καὶ
[1, 9]	υἱοὶ ἄνομοι, λαὸς πλήρης ἁμαρτιῶν,	σπέρμα	πονηρόν» κἀν τῷ εὐαγγελίῳ διὰ
[1, 6]	φύει. Τινὲς δὲ καὶ τὸ	σπέρμα	τοῦ ζῴου ἀφρὸν εἶναι τοῦ
[1, 6]	ἐκταραχθὲν ἐκριπιζόμενον ἐξαφροῦται κἀν ταῖς	σπερματίτισιν	παρατίθεται φλεψίν· ἐντεῦθεν γὰρ ὁ
[1, 6]	ὑπολελειμμένῳ καθαρῷ περιττώματι κιρναμένου τοῦ	σπέρματος	γίνεται· ἡ γὰρ ἐν τούτῳ
[1, 10]	σου καὶ τὴν καρδίαν τοῦ	σπέρματός	σου. Ἐνῆν μὲν οὖν συνηγόρους
[1, 7]	ἀνὰ μέσον σοῦ καὶ τοῦ	σπέρματός	σου» Φιλίας ἐνταῦθα ἐπιστατικῆς ἐστι
[1, 8]	τὰ βελτίω καὶ τοὺς ἀδικεῖν	σπεύδοντας	ἀποτρέπει τῆς ὁρμῆς, μεταθέσθαι δὲ
[1, 10]	διὰ τὴν ὑπάρχουσαν φιλανθρωπίαν τοῖς	σπεύδουσιν	εἰς σωτηρίαν. Φησὶ γάρ· καὶ
[1, 1]	χωρῆσαι τὴν ἀποκάλυψιν τοῦ λόγου.	Σπεύδων	δὲ ἄρα τελειῶσαι σωτηρίῳ ἡμᾶς
[1, 5]	προσέχειν αὐτῷ παρορμῶν ὡς ἤδη	σπεύδων	πρὸς τὸν πατέρα, ὀρεκτικωτέρους παρασκευάζων
[1, 6]	πυρός} καθάπερ ἐκ φθορᾶς καὶ	σπορᾶς	ὁ πυρὸς ἀνίσταται, καὶ μέντοι
[1, 2]	αὐτόν, περὶ ὃν ἡ πᾶσα	σπουδὴ	καταγίνεται· καὶ τοῦτον ἔργον ἡγουμένη
[1, 5]	γραφή. Ἐν γοῦν τῷ εὐαγγελίῳ·	σταθείς»	φησίν, ὁ κύριος ἐπὶ τῷ
[1, 6]	στολὴν αὐτοῦ καὶ ἐν αἵματι	σταφυλῆς	τὴν περιβολὴν αὐτοῦ» ἐν τῷ
[1, 6]	βοῶν καὶ γάλα προβάτων μετὰ	στέατος	ἀρνῶν» καὶ τὰ ἐπὶ τούτοις
[1, 6]	εἰς γνῶσιν, ἴστωσαν, ὡς ἄρα	στερεὰν	τροφὴν τὸ βρῶμα λέγοντες καὶ
[1, 6]	ἐκ πέτρας καὶ ἔλαιον ἐκ	στερεᾶς	πέτρας, βούτυρον βοῶν καὶ γάλα
[1, 6]	ἐκ κατηχήσεως συνεστραμμένη, ἣ δὴ	στερεμνιωτέρα	τῆς ἀκοῆς ὑπάρχουσα βρώματι ἀπεικάζεται,
[1, 5]	τὸ ὄνομα τοῦ νηπίου κατὰ	στέρησιν	ἡμῖν νοούμενον, ἐπεὶ τὸ νη
[1, 5]	ἡμῖν νοούμενον, ἐπεὶ τὸ νη	στερητικὸν	γραμματικῶν νομοθετοῦσιν παῖδες. Εἰ γὰρ
[1, 8]	ἂν τῆς ἔχθρας τὰ ἐπιτίμια.	Στέφανος	ἄρα σοφίας» ᾗ φησιν ἡ
[1, 10]	τὴν ἀλήθειαν· τάδε λέγει κύριος·	στῆτε	ἐπὶ ταῖς ὁδοῖς καὶ ἴδετε
[1, 5]	ἀρνία δέ μου» ὅταν λέγῃ,	στήτω	ἐκ δεξιῶν» τοὺς ἀφελεῖς αἰνίττεται,
[1, 6]	ὅτε ἦμεν νήπιοι, ὑπὸ τὰ	στοιχεῖα	τοῦ κόσμου ἦμεν δεδουλωμένοι· ὅτε
[1, 6]	πλύνων» φησίν, ἐν οἴνῳ τὴν	στολὴν	αὐτοῦ καὶ ἐν αἵματι σταφυλῆς
[1, 5]	ἐγκαλεῖν· Οὐδέποτε ἀνέγνωτε ὅτι ἐκ	στόματος	νηπίων καὶ θηλαζόντων κατηρτίσω αἶνον»
[1, 8]	καὶ ὁ μέγας ἡμῶν ἐκεῖνος	στρατηγός,	ὁ τῶν ὅλων ἡγεμὼν λόγος,
[1, 7]	οὖν κατευθύνει τὴν φάλαγγα ὁ	στρατηγὸς	τῆς σωτηρίας τῶν μισθοφόρων προμηθούμενος,
[1, 8]	ὑγείαν διατείνει. Ἀλλὰ καὶ ὁ	στρατηγὸς	χρημάτων ζημίας καὶ τὰς εἰς
[1, 8]	ἀγαθόν, ὑπὲρ νουθεσίας τῶν ὑπηκόων	στρατηγῶν.	Ὡσαύτως καὶ ὁ μέγας ἡμῶν
[1, 5]	ὁ κύριος λέγων ἐὰν μὴ	στραφῆτε	καὶ γένησθε ὡς τὰ παιδία
[1, 9]	οὐ διὰ τοῦ πνεύματός μου.	Στύμματι	δὲ αὐστηροτάτῳ παρ´ ἕκαστα προσχρῆται
[1, 9]	ἐπιπάσσει φάρμακα, ἀλλὰ καὶ τὰ	στυπτικά.	Ἱστᾶσιν γοῦν τῶν ἁμαρτιῶν τὰς
[1, 13]	λόγου ὑπακοὴν προσῆκον καὶ καθῆκον	Στωϊκῶν	ὀνομάζουσιν παῖδες· τὸ μὲν οὖν
[1, 6]	μάρτυς ἠγαπημένου υἱός μου εἶ	σὺ	ἀγαπητός, ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά σε.
[1, 8]	ἕν· ἐγὼ ἐν αὐτοῖς καὶ	σὺ	ἐν ἐμοί, ἵνα ὦσι τετελειωμένοι
[1, 9]	υἱὲ ἀνθρώπου, ἐν μέσῳ σκορπίων	σὺ	κατοικεῖς, πλὴν λάλησον αὐτοῖς, ἐὰν
[1, 8]	καὶ ὁ κόσμος πιστεύῃ, ὅτι	σύ	με ἀπέστειλας. Κἀγὼ τὴν δόξαν,
[1, 8]	σε ἔγνων κἀκεῖνοι ἔγνωσαν, ὅτι	σύ	με ἀπέστειλας· καὶ ἐγνώρισα αὐτοῖς
[1, 9]	τοι καὶ διὰ Σολομῶντος παραγγέλλεται·	σὺ	μὲν ῥάβδῳ πάταξον τὸν υἱόν,
[1, 8]	αὐτὴν μονάδα. Διὸ καὶ τὸ	σύ»	μόριον δεικτικὴν ἔχον ἔμφασιν τὸν
[1, 8]	ἵνα πάντες ἓν ὦσι, καθὼς	σύ,	πάτερ, ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν
[1, 1]	τῆς μελλούσης ὄρεξιν ἐγγεννῶσα τῷ	συγγενεῖ	λογισμῷ· νυνὶ δὲ θεραπευτικός τε
[1, 6]	πάντα Χριστῷ προσῳκειώμεθα, καὶ εἰς	συγγένειαν	διὰ τὸ αἷμα αὐτοῦ, ᾧ
[1, 6]	ἔλαττον ἀμέλγονται. Ναὶ μὴν καὶ	συγγένειάν	τινα πρὸς τὸ ὕδωρ φυσικωτάτην
[1, 10]	συνετοὺς ἐκκαλεῖται καὶ τῷ πεπλανημένῳ	συγγνώμην	νέμων ἐπίστρεφε γάρ, ἐπίστρεφε, ὡς
[1, 7]	ὁ ἄγων καὶ φέρων, ὁ	συγγυμναζόμενος	καὶ ἀλείφων κατὰ τοῦ πονηροῦ
[1, 6]	δ´ ἔμπαλιν ὑπὸ τοῦ καύματος	συγκαιόμενον	καὶ ἀναξηραινόμενον ἵστησι τὴν μεταβολὴν
[1, 1]	~Τί ἐπαγγέλλεται ὁ παιδαγωγός.	Συγκεκρότηται	κρηπὶς ἀληθείας, ὦ παῖδες ὑμεῖς,
[1, 6]	τὴν πίστιν ὑπὸ νόμον ἐφρουρούμεθα	συγκλειόμενοι	εἰς τὴν μέλλουσαν πίστιν ἀποκαλυφθῆναι·
[1, 8]	παιδεία ἐν παντὶ καιρῷ σοφίας.	Συγκολλῶν	ὄστρακον καὶ διδάσκων μωρόν» εἰς
[1, 6]	μελῶν, ἄρδεταί τε καὶ αὔξεται	συγκροτεῖταί	τε καὶ συμπήγνυται ἐξ ἀμφοῖν,
[1, 6]	οὐρανοὺς καθηγεῖται, πολίτας οὐρανῶν καὶ	συγχορευτὰς	ἀγγέλων ἀναθρεψαμένη. Ἐπειδὴ δέ ἐστιν
[1, 6]	δὲ καὶ τοῖς αὐτῶν ἐκείνων	συγχρήσασθαι	ῥήμασιν, οἳ διυλισμὸν μὲν τοῦ
[1, 1]	εἰς παίδευσιν ἐνεργῆ τῇ καλῇ	συγχρῆται	οἰκονομίᾳ ὁ πάντα φιλάνθρωπος λόγος,
[1, 8]	ὅ γε κύριος εἰς πολλὰ	συγχρῆται	πρὸ τοῦ ἔργου τῷ λόγῳ.
[1, 9]	τὸ μέσον φέρουσα. Τούτῳ μάλιστα	συγχρῆται	ὡς ἀναγκαίῳ τῷ τρόπῳ τῆς
[1, 10]	καὶ μόνος ἐπαινετός. Ἀλλὰ οὐ	συγχρῶμαι	τῷ λόγῳ τῷδε, φημὶ δ´
[1, 1]	καὶ αὐτὸ παραπλησίως τῇ προτέρᾳ	συζυγίᾳ,	τὸ μὲν αὐτοῦ ἵνα μιμώμεθα
[1, 4]	ἁγίου τούτου βίου τοῦ ἐκ	συζυγίας	τὰ ἔπαθλα οὐκ ἄρρενι καὶ
[1, 4]	μία, ἡ τροφὴ κοινή, γάμος	συζύγιος,	ἀναπνοή, ὄψις, ἀκοή, γνῶσις, ἐλπίς,
[1, 10]	τὸν φαῦλον τυγχάνειν. Ἀλλ´ ἐπεὶ	συκοφαντοῦσί	τινες τὸ μακάριον, ὡς πράγματ´
[1, 5]	αὐτοῦ καὶ τῷ βραχίονι αὐτοῦ	συλλέξει	ἄρνας» τὸ ἔτι ἁπαλώτερον τῶν
[1, 6]	δὴ καὶ ἡ διαμόρφωσις τοῦ	συλληφθέντος	τῷ τῆς ἐπὶ μῆνα καθάρσεως
[1, 8]	καὶ τὸν αὐτὸν εἶναι θεὸν	συλλογιζόμεθα	ὧδέ πως· ὅτι ὄψομαι τοὺς
[1, 6]	οὕτως ἔχει. Τὸ δὲ αὐτὸ	συμβαίνει	τοῦτο καὶ περὶ ἡμᾶς, ὧν
[1, 6]	κατὰ τὴν τῶν γραφῶν τῶνδε	συμβολήν,	τί νοοῦσιν. Εἰ γὰρ ἀρχὴ
[1, 8]	δὲ τὸ ψέγειν, οὐ μίσους	σύμβολον.	Ἄμφω μὲν γὰρ ὀνειδίζετον, καὶ
[1, 9]	γνῶσις ἐπ´ ἴσης δικαιοσύνης ἀρχαίας	σύμβολον.	Ἔπειτα δὲ ἐπὶ τοὺς ἀνθρώπους
[1, 6]	τὸ ἐπότισα» ῥῆμα τελείας μεταλήψεως	σύμβολόν	ἐστιν. Πίνειν μὲν γὰρ οἱ
[1, 6]	τοῦ κυρίου πάθους καὶ διδασκαλίας	σύμβολον.	Ἐφεῖται τοιγαροῦν ἡμῶν ἑκάστῳ τῶν
[1, 6]	Ἰωάννην εὐαγγελίῳ ἑτέρως ἐξήνεγκεν διὰ	συμβόλων	φάγεσθέ μου τὰς σάρκας» εἰπὼν
[1, 10]	γὰρ ἐρῶ» καὶ τὰ ἑξῆς.	Συμβουλεύει	δὲ τὰ σωτήρια, ὅτι ἡ
[1, 12]	οὖν ἰατρῷ οὐδὲν πρὸς ὑγείαν	συμβουλεύοντι	ἄχθονται οἱ κάμνοντες, τῷ δὲ
[1, 10]	τὸ ἀγαθὸν τῆς δικαιοσύνης μετανοεῖν	συμβουλευούσης;	Ἔτι δὲ διὰ Ἱερεμίου φωτίζει
[1, 8]	νοσούσης ψυχῆς, ὧν χρὴ μεταλαμβάνειν	συμβουλευτικὴ	καὶ ὧν οὐ χρὴ ἀπαγορευτική·
[1, 10]	γὰρ ἔχουσα ἡ διάνοια ἡ	συμβουλευτικὴ	προτρεπτικὴ γίνεται καὶ πῶς ἔχουσα
[1, 10]	ἐγκωμιαστικοῦ, τὸ δὲ συμφέρον τοῦ	συμβουλευτικοῦ·	καὶ γὰρ οὖν τοῦ μὲν
[1, 10]	καὶ γὰρ οὖν τοῦ μὲν	συμβουλευτικοῦ	σχέσις τὸ προτρεπτικὸν καὶ ἀποτρεπτικόν,
[1, 8]	ὁμόνοιαν εἰρηναγωγεῖ. Καθάπερ οὖν τῷ	συμβουλευτικῷ	λόγῳ παράκειται τὸ προτρεπτικὸν καὶ
[1, 7]	γοῦν, τὸ λυσιτελὲς τῷ λαῷ	συμβουλεύων,	αὐτοῦ ἀκούσεσθε» λέγων, καὶ ὁ
[1, 2]	ὑποτίθεται ξυρᾶσθαι παραχρῆμα τὴν κεφαλὴν	συμβουλεύων,	τὰς ἐπισκιαζούσας τῷ λογισμῷ τῆς
[1, 10]	δὲ τὰ σωτήρια, ὅτι ἡ	συμβουλὴ	πρὸς αἵρεσίν ἐστι καὶ φυγὴν
[1, 10]	τὸ θέλημα αὐτοῦ» Τῆς δὲ	συμβουλίας	μέρη τρία, τὸ μὲν ἐκ
[1, 10]	τὸ τρίτον συνίσταται μέρος τῆς	συμβουλίας,	ᾧ τὰ ἀποβησόμενα κελεύει φυλάττεσθαι·
[1, 5]	διηγεῖται τὸ μέγεθος αὐτοῦ· θαυμαστὸς	σύμβουλος,	θεὸς δυνάστης, πατὴρ αἰώνιος, ἄρχων
[1, 6]	πέψει, κυησάσης τῆς μητρός, φιλοστοργίᾳ	συμπαθεῖ	ἐξανθεῖ καὶ γηράσκει πρὸς τὸ
[1, 6]	αὐτοῦ, ᾧ λυτρούμεθα, καὶ εἰς	συμπάθειαν	διὰ τὴν ἀνατροφὴν τὴν ἐκ
[1, 6]	Μάλιστα γὰρ πάντων μελῶν μαστοὶ	συμπαθεῖς	μήτρᾳ. Ἐπὰν οὖν κατὰ τοὺς
[1, 8]	τῶν ἀνθρώπων δι´ ὑπερβολὴν φιλανθρωπίας	συμπαθήσας	φύσει. Ἦν γὰρ οὐδὲν ὃ
[1, 8]	ἡμῶν, ὅτι χοῦς ἐσμεν» τουτέστι	συμπάθησον	ἡμῖν, ὅτι τὴν ἀσθένειαν τῆς
[1, 7]	ἐλάλησά σοι. Τούτῳ δὲ καὶ	συμπαλαίειν	λέγεται. Ὑπελείφθη δέ» φησίν, Ἰακὼβ
[1, 5]	καὶ τῇ διοικήσει τῶν καλῶν,	συμπανηγυρίζοντα	τῷ θεῷ; Ἔστι καὶ ἄλλως
[1, 8]	ταῖς ἀληθείαις καταφανὲς τὸ τῶν	συμπάντων	θεὸν ἕνα μόνον εἶναι, ἀγαθόν,
[1, 6]	καὶ αὔξεται συγκροτεῖταί τε καὶ	συμπήγνυται	ἐξ ἀμφοῖν, σώματος μὲν τῆς
[1, 6]	τοῦ θεοῦ. Ἀλλὰ καὶ τὴν	συμπλήρωσιν	τοῦ ἰδίου πάθους ποτήριον» κέκληκεν
[1, 6]	τοῦ ἄρρενος θέρμῃ παρὰ τὰς	συμπλοκὰς	ἐκταραχθὲν ἐκριπιζόμενον ἐξαφροῦται κἀν ταῖς
[1, 5]	ὑπομονὴν συνεργοῦσαν, καὶ τὴν τούτων	συμπλοκήν,	τὴν ἐκκλησίαν, ἐποπτεύει τὴν ἑαυτοῦ,
[1, 10]	παραπλήσια· ὡς ἐκ τούτων εἶναι	συμφανὲς	διὰ πάσης θεραπείας χωροῦντα τὸν
[1, 11]	εἰς Χριστόν» ὡς ἐκ τούτου	συμφανὲς	εἶναι ἕνα μόνον ἀληθινόν, ἀγαθόν,
[1, 6]	Διογένης τὰ ἀφροδίσια κεκλῆσθαι βούλεται.	Συμφανὲς	τοίνυν ἐκ τούτων ἁπάντων αἷμα
[1, 8]	τὸ δίκαιον σκοπεῖ, ὡς οὐ	συμφέρει	παραλειφθῆναι τὸ δίκαιον δι´ ἡμᾶς.
[1, 8]	κακοῦ ἐπὶ τὸ τοῦ τιμωρουμένου	συμφέρον	ἀναπεμπομένη. Οὐκ ἂν δὲ ἐπιθυμήσει
[1, 8]	κατ´ ἄλλον τρόπον ἀγαθὸν τὸ	συμφέρον,	οὐ τῷ τέρπειν, ἀλλὰ τῷ
[1, 10]	καὶ τὸ καλὸν καὶ τὸ	συμφέρον	πατρικῷ θελήματι γνωρίζειν ἡμῖν βούλεται.
[1, 10]	καλὸν τοῦ ἐγκωμιαστικοῦ, τὸ δὲ	συμφέρον	τοῦ συμβουλευτικοῦ· καὶ γὰρ οὖν
[1, 10]	Τῇ μὲν οὖν ἐπὶ τὰ	συμφέροντα	προτροπῇ ὁ παιδαγωγὸς διὰ Σολομῶντος
[1, 8]	ἐστὶν ἀπονεμητική, ἕπεται δὲ τῷ	συμφέροντι	τὸ ὠφέλιμον. Κατὰ πάντα ἄρα
[1, 10]	ὁ δίκαιος ὁ τοῦ ἡμετέρου	συμφέροντος	ἐστοχασμένος. Ἀλλὰ γὰρ τὸ μὲν
[1, 6]	φασίν, ἀπείληφεν τὴν τελείαν δωρεάν.	Σύμφημι	κἀγώ, πλὴν ἐν φωτί ἐστιν
[1, 13]	καὶ ὄρεξιν ἀληθείας διὰ τοῦ	συμφυοῦς	καὶ συναγωνιστοῦ σώματος ἐκτελουμένη· καθῆκον
[1, 12]	σφᾶς αὐτοὺς πρὸς τὸν παιδαγωγόν,	σύμφωνον	τὸν λόγον ποιησαμένους τοῖς ἔργοις,
[1, 13]	ἀρετὴ αὐτὴ διάθεσίς ἐστι ψυχῆς	σύμφωνος	τῷ λόγῳ περὶ ὅλον τὸν
[1, 1]	δόξας πρὸς σωτηρίαν νεάζομεν, ψαλλούσῃ	συν	ᾴδοντες προφητείᾳ ὡς ἀγαθὸς τῷ
[1, 6]	σαρκί ἐσμεν, ὡς ὑπειλήφασί τινες·	σὺν	αὐτῇ γὰρ τὸ πρόσωπον ἰσάγγελον
[1, 2]	ὁ ἐκ δεξιῶν τοῦ πατρός,	σὺν	καὶ τῷ σχήματι θεός· οὗτος
[1, 5]	θανάτου λελυμένος, παίζων καὶ ἀγαλλιώμενος	σὺν	τῇ νύμφῃ τῇ εἰς σωτηρίαν
[1, 5]	ἡ μυστικὴ παιδιὰ καὶ ἡ	σὺν	τῇ σεμνῇ θυμηδίᾳ βοηθοῦσα σωτηρία.
[1, 9]	τῷ εὐαγγελίῳ λέγων ποσάκις ἠθέλησα	συναγαγεῖν	τὰ τέκνα σου, ὃν τρόπον
[1, 9]	τέκνα σου, ὃν τρόπον ὄρνις	συνάγει	τὰ νοσσία αὐτῆς ὑπὸ τὰς
[1, 5]	ἡ γραφή· Ὃν τρόπον ὄρνις	συνάγει	τὰ νοσσία ὑπὸ τὰς πτέρυγας
[1, 8]	ἐστι τῆς τοῦ θεοῦ φιλανθρωπίας	συναγωνιστὴς	γνήσιος. Τὸ δὲ ἀγαθὸν εἶναι
[1, 13]	ἀληθείας διὰ τοῦ συμφυοῦς καὶ	συναγωνιστοῦ	σώματος ἐκτελουμένη· καθῆκον δὲ ἀκόλουθον
[1, 9]	ἐκκλησίας κατ´ εἰκόνα κυρίου καὶ	συναισθόμενος	τῆς ἑαυτοῦ παρρησίας καὶ τῆς
[1, 6]	ταύτην ἔχει τὸ γάλα τὴν	συναλλαγὴν	πρὸς τὸ ὕδωρ. Δέχεται γὰρ
[1, 6]	τρόπον. Ὅτι δὲ ἡ γνῶσις	συνανατέλλει	τῷ φωτίσματι περιαστράπτουσα τὸν νοῦν,
[1, 6]	ἀποκάλυψις. Ἃ γὰρ ἡ ἄγνοια	συνέδησεν	κακῶς, ταῦτα διὰ τῆς ἐπιγνώσεως
[1, 10]	ὣς ἀέξεται. Καί μοι δοκεῖ	συνεὶς	τοῦτο ὁ Σάμιος παραγγέλλειν Πυθαγόρας·
[1, 2]	δὲ σῶμα κάλλει καὶ εὐρυθμίᾳ	συνεκεράσατο,	περὶ δὲ τὰς πράξεις τῆς
[1, 9]	ἀλόγους τῆς ἀνθρωπότητος δεσμεύων» ὁρμάς.	Συνελόντι	γοῦν εἰπεῖν, οὕτως ὁ κύριος
[1, 6]	ὁ κύριος. Εἰ δὲ καὶ	συνενδῴη	τις αὐτοῖς ἄλλο τι εἶναι
[1, 9]	καὶ ὁ λαὸς ὁ συνίων	συνεπλέκετο	πόρνῃ» Δείκνυσιν αὐτῶν φανερώτερον τὸ
[1, 5]	καὶ εὐφροσύνην, ἔτι τε ὑπομονὴν	συνεργοῦσαν,	καὶ τὴν τούτων συμπλοκήν, τὴν
[1, 8]	γῆν καὶ τὸν ἀπηλπισμένον εἰς	σύνεσιν	ὀξύνων. Διὰ τοῦτο ἐναργῶς ἐπήγαγεν·
[1, 9]	ὡς ἑκόντας ἁμαρτάνοντας. Καὶ ἡ	σύνεσις	ὄψις ἐστὶ ψυχῆς. Διὸ καὶ
[1, 5]	ἢ ἐξ ὑπομονῆς τῶν πιστευόντων	συνέστηκεν,	οἵ ἐσμεν μέλη Χριστοῦ· καὶ
[1, 6]	ἐκκλησία, καθάπερ ἄνθρωπος ἐκ πολλῶν	συνεστηκυῖα	μελῶν, ἄρδεταί τε καὶ αὔξεται
[1, 6]	πίστις εἰς θεμέλιον ἐκ κατηχήσεως	συνεστραμμένη,	ἣ δὴ στερεμνιωτέρα τῆς ἀκοῆς
[1, 6]	ὡς γάλα ἢ πεπηγὼς καὶ	συνεστραμμένος	ὡς βρῶμα. Οὐ μὴν ἀλλὰ
[1, 5]	παλαιᾷ τῇ ἀφροσύνῃ αἱ νεωστὶ	συνεταί,	αἱ κατὰ τὴν διαθήκην τὴν
[1, 10]	γνώσεως εἰς ἔρωτα αὐτῆς τοὺς	συνετοὺς	ἐκκαλεῖται καὶ τῷ πεπλανημένῳ συγγνώμην
[1, 6]	ἀπέκρυψας ταῦτα ἀπὸ σοφῶν καὶ	συνετῶν,	καὶ ἀπεκάλυψας αὐτὰ νηπίοις» νηπίους
[1, 6]	τὰ κεκρυμμένα ἀπὸ σοφῶν καὶ	συνετῶν	τοῦ νῦν αἰῶνος ἀπεκαλύφθη τοῖς
[1, 5]	καὶ τελείῳ ἢ παίζειν καὶ	συνευφραίνεσθαι	τῇ τῶν καλῶν ὑπομονῇ καὶ
[1, 9]	ὅτι αὐτοὶ μετὰ τῶν πορνῶν	συνεφύροντο	καὶ μετὰ τῶν τετελεσμένων ἔθυον,
[1, 6]	κολλώδης δὲ ὁ χυμὸς ὢν	συνέχει	τὸ σπέρμα καὶ φύει. Τινὲς
[1, 6]	πίστεως ἡ ἐλπίς, ὑφ´ ἧς	συνέχεται,	καθάπερ ὑπὸ ψυχῆς, ἡ πίστις.
[1, 6]	Ἐνταῦθα γενομένοις τῇ νηπιότητι ἡμῶν	συνηγορητέον.	Ἔτι καὶ τὸ πρὸς τοῦ
[1, 5]	ὁ Ἰσαάκ. Μέγιστον δὲ εἰς	συνηγορίαν	καὶ ἄλλο παραθήσομαι τοῦ προκειμένου.
[1, 10]	σπέρματός σου. Ἐνῆν μὲν οὖν	συνηγόρους	ἡμῖν τῆς ζητήσεως ταύτης ἐπισπάσασθαι
[1, 2]	ἡ κώλυσις τῆς εἰς τὴν	συνήθειαν	τῶν ἁμαρτημάτων εὐεμπτωσίας. Ἄριστον μὲν
[1, 1]	λόγος, τῆς συντρόφου καὶ κοσμικῆς	συνηθείας	ἐξαρπάζων τὸν ἄνθρωπον, εἰς δὲ
[1, 9]	βουλὴν οὐ δι´ ἐμοῦ, καὶ	συνθήκας	οὐ διὰ τοῦ πνεύματός μου.
[1, 9]	Δείκνυσιν αὐτῶν φανερώτερον τὸ ἁμάρτημα,	συνιέναι	αὐτοὺς ὁμολογῶν, ὡς ἑκόντας ἁμαρτάνοντας.
[1, 6]	ἀνίσταται, καὶ μέντοι διὰ πυρὸς	συνισταμένην	εἰς εὐφροσύνην ἐκκλησίας ὡς ἄρτον
[1, 6]	τὸν αὐτὸν χρόνον ἅμα ἄμφω	συνίστασθαί	φαμεν, τήν τε πρὸς τὸ
[1, 13]	τὰς πράξεις, οὐ τὰς λέξεις,	συνίσταται·	καὶ ἔστιν ἡ μὲν πρᾶξις
[1, 10]	δὲ τῶν μελλόντων τὸ τρίτον	συνίσταται	μέρος τῆς συμβουλίας, ᾧ τὰ
[1, 6]	φύσιν, ὃν τρόπον ἡ πυτία	συνίστησι	τὸ γάλα, οὐσίαν ἐργάζεται μορφώσεως·
[1, 8]	ἡ ἀδικία ἡμῶν θεοῦ δικαιοσύνην	συνίστησιν,	τί ἐροῦμεν; Μὴ ἄδικος ὁ
[1, 9]	ἔθυον, καὶ ὁ λαὸς ὁ	συνίων	συνεπλέκετο πόρνῃ» Δείκνυσιν αὐτῶν φανερώτερον
[1, 9]	ὁρῶν τὸν θεόν, τουτέστιν ὁ	συνίων	τὸν θεόν. Μέμψις δέ ἐστι
[1, 7]	ἐπιμίσγονται, καθάπερ οἱ κάπροι εἰς	συνουσίαν	ἠσκημένοι. Ὁ δὲ ἡμέτερος παιδαγωγὸς
[1, 6]	διαπνοῆς οὐ τυγχάνουσαι πεπληρωμέναι μάλιστα	συντείνονται	καὶ σφύζουσι· διὸ καὶ αἱ
[1, 8]	Τὰ γὰρ βέλη μου» φησί,	συντελέσει	αὐτούς· τηκόμενοι λιμῷ καὶ βρώσει
[1, 9]	ὕδατος ζῶντος, καὶ ὤρυξαν λάκκους	συντετριμμένους,	οἳ οὐ δυνήσονται συσχεῖν ὕδωρ.
[1, 3]	καὶ τὰς ὑποθημοσύνας αὐτοῦ ὡς	συντόμους	ὁδοὺς καὶ συντόνους εἰς ἀιδιότητα
[1, 3]	αὐτοῦ ὡς συντόμους ὁδοὺς καὶ	συντόνους	εἰς ἀιδιότητα γνωρίσωμεν· πειθοῦς γὰρ
[1, 6]	ἐπιβοᾶται, ἀγαλλιώμενος καὶ ὑπερευφραινόμενος, οἱονεὶ	συντραυλίζων	τοῖς νηπίοις· ναί, ὁ πατήρ,
[1, 1]	ὁ αὐτὸς οὗτος λόγος, τῆς	συντρόφου	καὶ κοσμικῆς συνηθείας ἐξαρπάζων τὸν
[1, 8]	ἐπαποστελῶ εἰς αὐτούς, μετὰ θυμοῦ	συρόντων	ἐπὶ τῆς γῆς. Ἔξωθεν ἀτεκνώσει
[1, 6]	γαλακτοειδής, ἔπειτα ἐξαιματουμένη σαρκοῦται ἡ	σύστασις	αὕτη, πηγνυμένη δὲ ἐν τῇ
[1, 6]	τὸ μὲν πρῶτον ὑγροῦ ἐστι	σύστασις	γαλακτοειδής, ἔπειτα ἐξαιματουμένη σαρκοῦται ἡ
[1, 6]	σαρκικὰς ἐπιθυμίας ἐξορροῦσα, εἰς ἀιδιότητα	συστέλλει	τὸν ἄνθρωπον, τοῖς θείοις ἀπαθανατίζουσα.
[1, 13]	δὴ πίστιν κεκλήκαμεν. Τὸ δὲ	σύστημα	ἐντολαὶ κυριακαί, αἳ δὴ δόξαι
[1, 13]	ὁ Χριστιανῶν, ὃν παιδαγωγούμεθα νῦν,	σύστημά	τί ἐστι λογικῶν πράξεων, τουτέστιν
[1, 13]	ψυχῆς ἀπειθῆ λόγῳ, λύπην δὲ	συστολὴν	ψυχῆς ἀπειθῆ λόγῳ. Εἰ τοίνυν
[1, 9]	λάκκους συντετριμμένους, οἳ οὐ δυνήσονται	συσχεῖν	ὕδωρ. Καὶ πάλιν διὰ τοῦ
[1, 5]	κυρίου τὴν θειότητα αἰνίττεται μὴ	σφαγείς·	ἀνέστη γὰρ μετὰ τὴν κηδείαν
[1, 13]	καθάπερ πρὸς τὸν βάλλοντα ἡ	σφαῖρα	διὰ τὴν ἀντιτυπίαν παλινδρομοῦσα· ὅθεν
[1, 6]	μορφώσεως· εὐθαλεῖ γὰρ ἡ κρᾶσις,	σφαλερὰ	δὲ ἡ ἀκρότης εἰς ἀτεκνίαν.
[1, 6]	δὲ βρῶμα τὰς πνευματικὰς ἐπιγνώσεις,	σφᾶς	αὐτοὺς ἀνάγοντες εἰς γνῶσιν, ἴστωσαν,
[1, 4]	πλέον τὴν ἀγαθὴν ἀσπασάμενοι πειθαρχίαν	σφᾶς	αὐτοὺς ἐπιδῶμεν κυρίῳ, τὸν βεβαιότατον
[1, 12]	εἰκόνα καὶ ἡμᾶς ἁρμοσαμένους χρὴ	σφᾶς	αὐτοὺς πρὸς τὸν παιδαγωγόν, σύμφωνον
[1, 6]	ἐπιτηδειοτέρους εἰς σωτηρίαν, οἳ σοφοὺς	σφᾶς	ἡγούμενοι τετύφωνται. Καὶ ἐπιβοᾶται, ἀγαλλιώμενος
[1, 6]	δὲ καὶ θαυμάζειν ἔπεισιν ὅπως	σφᾶς	τελείους τινὲς τολμῶσι καλεῖν καὶ
[1, 6]	γάλα, εἶτα πῶς οὐ περιπαρήσονται	σφίσιν	αὐτοῖς, οὐ κατανενοηκότες τὴν φύσιν;
[1, 4]	τῇ φύσει φιλάνθρωπον τὸ παιδάριον	σφόδρα.	Ἄρνες δὲ δὴ ἐπίκοινόν ἐστιν
[1, 8]	παιδαγωγὸς γὰρ ἅτε ἀγαθὸς ἐντέχνως	σφόδρα	διὰ τῆς λοιδορίας ὑποδύεται τὸν
[1, 5]	καὶ κροαίνοντας τὰ κοσμικά. Χαῖρε	σφόδρα,	θύγατερ Σιών· κήρυσσε, θύγατερ Ἱερουσαλήμ·
[1, 9]	ἡμῶν, υἱούς τε καὶ θυγατέρας,	σφόδρα	καὶ ὑπὲρ πᾶν ὁτιοῦν ἀγαπῶμεν.
[1, 9]	πίστις» Ἐπισκοπὴ δέ ἐστιν ἐπίπληξις	σφοδρά.	Κέχρηται τῷ εἴδει τούτῳ ἐν
[1, 6]	τυγχάνουσαι πεπληρωμέναι μάλιστα συντείνονται καὶ	σφύζουσι·	διὸ καὶ αἱ τίτθαι περιπληθεῖς
[1, 10]	σίδηρος πρὸς τοῦ πυρὸς καὶ	σφύρας	καὶ ἄκμονος, τουτέστιν ἀπειλῆς, ἐλέγχου,
[1, 7]	Περσῶν οἱ βασιλεῖς Περσῶν τοῖς	σφῶν	αὐτῶν ἐφίστων παισίν· ἀλλὰ τοξεύειν
[1, 6]	αἷμα τοῦ Ἰησοῦ ὑποφέρονται τῇ	σφῶν	αὐτῶν μεγαλαύχῳ σοφίᾳ ἐπὶ τὴν
[1, 8]	τὸν λόγον οὐκ ἂν τὴν	σφῶν	αὐτῶν μισήσαιεν σωτηρίαν, ἐκφύγοιεν δ´
[1, 8]	προσαγορεύεται ἐκ τῆς πρὸς ἄλληλα	σχέσεως	ἀγάπης, ἰσότητι μεμετρημένον ὄνομα δυνάμεως.
[1, 9]	καὶ ἡ τῆς ἀγάπης ἐκείνης	σχέσις	δικαιοσύνης γέγονεν ἀρχή, καὶ τὸν
[1, 10]	γὰρ οὖν τοῦ μὲν συμβουλευτικοῦ	σχέσις	τὸ προτρεπτικὸν καὶ ἀποτρεπτικόν, τοῦ
[1, 2]	τὴν ψυχήν, θεὸς ἐν ἀνθρώπου	σχήματι	ἄχραντος, πατρικῷ θελήματι διάκονος, λόγος
[1, 2]	τοῦ πατρός, σὺν καὶ τῷ	σχήματι	θεός· οὗτος ἡμῖν εἰκὼν ἡ
[1, 6]	τοῦ οἴνου τὸ γάλα καὶ	σχίζεται,	καὶ ὅτιπερ αὐτοῦ νόθον, τοῦτ´
[1, 10]	ἀπείργει τῶν ἁμαρτιῶν ἀπειλῶν καὶ	σῴζει	τὴν ἀνθρωπότητα παρακαλῶν. Εἰ τοίνυν
[1, 9]	πηγή, ἀγαθοῦ δέ γε τὸ	σῴζειν·	ἔλεος δὲ κυρίου ἐπὶ πᾶσαν
[1, 9]	λόγος, πάσῃ καταχρώμενος σοφίας μηχανῇ,	σῴζειν	ἐπιβέβληται τοὺς νηπίους, νουθετῶν, ἐπιτιμῶν,
[1, 7]	ὁ κυβερνήτης οἰακίζει τὸ σκάφος	σῴζειν	προαιρούμενος τοὺς ἐμπλέοντας, οὕτως καὶ
[1, 12]	καὶ βασιλικώτατον ἔργον τοῦ θεοῦ,	σῴζειν	τὴν ἀνθρωπότητα. Τῷ μὲν οὖν
[1, 6]	κέκληκεν· οἳ πεπιστεύκαμεν ἑκουσίῳ προαιρέσει	σῳζόμενοι,	ἐμφρόνως, οὐκ ἀφρόνως, δεδιττόμενοι τῷ
[1, 8]	ἡ γὰρ ἐλπὶς ἐπὶ τὸν	σῴζοντα	αὐτούς» Ὁ δὲ αὐτὸς οὗτος
[1, 5]	σου ἔρχεταί σοι δίκαιος καὶ	σῴζων,	καὶ αὐτὸς πρᾶος καὶ ἐπιβεβηκὼς
[1, 6]	αὐτοῦ ὑπὲρ ἡμῶν ἐξέχεεν αἷμα,	σῴζων	τὴν ἀνθρωπότητα· δι´ οὗ πεπιστευκότες
[1, 2]	παρακοήν, δι´ ἣν μὲν ἵνα	σωθῶμεν,	δι´ ἣν δὲ ἵνα παιδευθῶμεν.
[1, 6]	πνεύματι ἡμεῖς πάντες εἰς ἓν	σῶμα	ἐβαπτίσθημεν, εἴτε Ἰουδαῖοι εἴτε Ἕλληνες,
[1, 1]	Καθάπερ οὖν τοῖς νοσοῦσι τὸ	σῶμα	ἰατροῦ χρῄζει, ταύτῃ καὶ τοῖς
[1, 2]	ὅλου κήδεται τοῦ πλάσματος, καὶ	σῶμα	καὶ ψυχὴν ἀκεῖται αὐτοῦ ὁ
[1, 2]	καὶ σωφροσύνῃ κατηύθυνεν, τὸ δὲ	σῶμα	κάλλει καὶ εὐρυθμίᾳ συνεκεράσατο, περὶ
[1, 6]	δὲ ἔμπαλιν ἀραιότερον ὂν τὸ	σῶμα	τὴν τροφὴν εὐδιαφορητοτέραν παρέχει, καὶ
[1, 6]	τῷ αὑτοῦ κοσμήσειν λέγει τὸ	σῶμα	τοῦ λόγου, ὥσπερ ἀμέλει τῷ
[1, 6]	τοῦτο καλὸν καὶ οἰκεῖον, τὸ	σῶμα	τοῦ Χριστοῦ, τὴν νεολαίαν ὑποτροφοῦσα
[1, 8]	καὶ τὰς εἰς αὐτὰ τὰ	σώματα	διηκούσας αἰκίας μετὰ δεσμῶν καὶ
[1, 9]	Θυγατέρες σοί εἰσι; πρόσεχε τῷ	σώματι	αὐτῶν, καὶ μὴ ἱλαρώσῃς πρὸς
[1, 5]	γῆς ὄφεων δίκην, ὅλῳ τῷ	σώματι	περὶ τὰς ἀνοήτους ἐπιθυμίας ἰλυσπώμενοι,
[1, 5]	σωτηρίαν, ὁ μὲν οἶνος τῷ	σώματι,	τὸ δὲ αἷμα τῷ πνεύματι.
[1, 9]	ἡ δικαιοσύνη καὶ γράμματι καὶ	σώματι,	τῷ λόγῳ καὶ τῷ νόμῳ,
[1, 6]	ὑπάρχουσα βρώματι ἀπεικάζεται, ἐν αὐτῇ	σωματοποιουμένη	τῇ ψυχῇ. Τὴν τοιάνδε τροφὴν
[1, 13]	διὰ τοῦ συμφυοῦς καὶ συναγωνιστοῦ	σώματος	ἐκτελουμένη· καθῆκον δὲ ἀκόλουθον ἐν
[1, 6]	τε καὶ συμπήγνυται ἐξ ἀμφοῖν,	σώματος	μὲν τῆς πίστεως, ψυχῆς δὲ
[1, 2]	μὲν γὰρ ἡ τῶν τοῦ	σώματος	νοσημάτων βοήθεια ἰατρικὴ καλεῖται, τέχνη
[1, 2]	Ἰατρικὴ μὲν γὰρ» κατὰ Δημόκριτον	σώματος	νόσους ἀκέεται, σοφίη δὲ ψυχὴν
[1, 6]	ἁπάντων αἷμα εἶναι τοῦ ἀνθρωπίνου	σώματος	τὴν οὐσίαν. Καὶ δὴ καὶ
[1, 5]	ταῦτα λέγων εἰς οἰκοδομὴν τοῦ	σώματος	Χριστοῦ» ὅς ἐστι κεφαλή» καὶ
[1, 9]	καὶ εἰς τὴν πατρῴαν ἀποθήκην	σωρευθῶμεν·	τὸ γὰρ πτύον ἐν τῇ
[1, 9]	ὁ χιτὼν τοῦ χρωτὸς αὐτῶν·	σῶσαι	βούλεταί μου τὴν σάρκα, περιβαλὼν
[1, 2]	καὶ ἐπῳδὸς ἅγιος νοσούσης ψυχῆς.	Σῶσον	τὸν δοῦλόν σου» φησίν, ὁ
[1, 2]	πανακὴς τῆς ἀνθρωπότητος ἰατρός. Ὁ	σωτὴρ	ἀνάστα» φησὶ τῷ παρειμένῳ, τὸν
[1, 12]	ἀλλ´ εὔτονος. Ταύτῃ οὖν καὶ	σωτὴρ	ὁ λόγος κέκληται, ὁ τὰ
[1, 6]	ἐν ἑαυτοῖς ἀποτίθεσθαι καὶ τὸν	σωτῆρα	ἐνστερνίσασθαι, ἵνα καταργήσωμεν τῆς σαρκὸς
[1, 6]	νοεῖν, τὸ δὲ μάθημα ἀίδιος	σωτηρία	ἀιδίου σωτῆρος, ᾧ ἡ χάρις
[1, 6]	γε μία καθολικὴ τῆς ἀνθρωπότητος	σωτηρία	ἡ πίστις, ἰσότης δὲ καὶ
[1, 6]	τὸ βούλημα αὐτοῦ ἀνθρώπων ἐστὶ	σωτηρία	καὶ τοῦτο ἐκκλησία κέκληται. Οἶδεν
[1, 4]	χάρις, κοινὴ δὲ καὶ ἡ	σωτηρία,	κοινὴ τούτων καὶ ἡ ἀρετὴ
[1, 8]	ἐλέγχου σκοπὸς ἡ τῶν ἐλεγχομένων	σωτηρία.	Ναὶ μὴν ὅτι ἀγαθὸς αὐτὸς
[1, 5]	σὺν τῇ σεμνῇ θυμηδίᾳ βοηθοῦσα	σωτηρία.	Ὁ γοῦν βασιλεὺς ὁ Χριστὸς
[1, 10]	τὰ ἑξῆς. Συμβουλεύει δὲ τὰ	σωτήρια,	ὅτι ἡ συμβουλὴ πρὸς αἵρεσίν
[1, 6]	δὲ ἤδη οἱ θανάτου κεχωρισμένοι.	Σωτηρία	τοίνυν τὸ ἕπεσθαι Χριστῷ. Ὃ
[1, 5]	χαίροντας ἡμᾶς καὶ γελῶντας ἐπὶ	σωτηρίᾳ	ὡς τὸν Ἰσαάκ. Ἐγέλα δὲ
[1, 12]	δὲ ῥήματι, εἰς υἱοθεσίαν καὶ	σωτηρίαν	ἁγίαις ἐντολαῖς κατευθύνων, ἵνα δὴ
[1, 7]	ὁ τοὺς παῖδας ἡμᾶς εἰς	σωτηρίαν	ἄγων. Ἐναργέστατα γοῦν ὁ λόγος
[1, 11]	κόκκου τοῦ ἀλληγορουμένου πάμπολυ, τὴν	σωτηρίαν,	ἁπάσῃ χαρίζεται τῇ ἀνθρωπότητι. Τὸ
[1, 6]	ἵνα ἐν αὐτῷ αὐξηθῆτε εἰς	σωτηρίαν,	εἰ ἐγεύσασθε ὅτι χρηστὸς ὁ
[1, 10]	θεραπείας χωροῦντα τὸν κύριον εἰς	σωτηρίαν	ἐκκαλεῖσθαι τὴν ἀνθρωπότητα. Τῇ δὲ
[1, 8]	ἂν τὴν σφῶν αὐτῶν μισήσαιεν	σωτηρίαν,	ἐκφύγοιεν δ´ ἂν τῆς ἔχθρας
[1, 9]	ἁμαρτίαν ἐκ παραλλήλου δείκνυσι τὴν	σωτηρίαν.	Ἐπιτίμησις δέ ἐστι ψόγος ἐπ´
[1, 5]	σὺν τῇ νύμφῃ τῇ εἰς	σωτηρίαν	ἡμῶν βοηθῷ, τῇ ἐκκλησίᾳ· ᾗ
[1, 8]	ὁ ψόγος οὐκ ἐξεκαλέσατο εἰς	σωτηρίαν	καθάπερ νεκρούς, τούτους πρὸς ἀλήθειαν
[1, 3]	ὃ μὴ ὠφελεῖ καὶ εἰς	σωτηρίαν	καθοδηγεῖ. Ἀγαπῶμεν οὖν τὰς ἐντολὰς
[1, 8]	ἀπαγορευτική· τὰ δὲ πάντα εἰς	σωτηρίαν	καὶ ἀίδιον ὑγείαν διατείνει. Ἀλλὰ
[1, 8]	ἁμαρτάνοντας ἐπίπληξις ἔχει σκοπὸν τὴν	σωτηρίαν,	μεθαρμοζομένου μουσικῶς τοῦ λόγου κατὰ
[1, 1]	τὰς παλαιὰς ἀπομνύμενοι δόξας πρὸς	σωτηρίαν	νεάζομεν, ψαλλούσῃ συν ᾴδοντες προφητείᾳ
[1, 7]	θεοῦ, καθὸ εἰς κλῆσιν καὶ	σωτηρίαν	νεογνοὶ γεγόναμεν. Διὸ καὶ ἐπιφέρει
[1, 5]	ἄμφω δὲ ἀνθρώποις ποτὸν εἰς	σωτηρίαν,	ὁ μὲν οἶνος τῷ σώματι,
[1, 6]	ἐν κόσμῳ σοφῶν ἐπιτηδειοτέρους εἰς	σωτηρίαν,	οἳ σοφοὺς σφᾶς ἡγούμενοι τετύφωνται.
[1, 9]	ψόγος, τεχνικῇ βοηθείᾳ καὶ αὐτὴ	σωτηρίαν	οἰκονομουμένη ἐν παρακαλύμματι. Κέχρηται δὲ
[1, 1]	τῆς εἰς τὸν θεὸν πίστεως	σωτηρίαν	παιδαγωγῶν. Ὁ γοῦν οὐράνιος ἡγεμών,
[1, 10]	ἰδίας παρατίθεται γνώμας τὰς πρὸς	σωτηρίαν	παρακλητικάς, δι´ ὧν καὶ τὸ
[1, 1]	ὁ λόγος, ὁπηνίκα μὲν ἐπὶ	σωτηρίαν	παρεκάλει, προτρεπτικὸς ὄνομα αὐτῷ ἦν—
[1, 13]	ὑπὸ θεοῦ παρηγγελμένα καὶ εἰς	σωτηρίαν	πεπορισμένα. Καὶ ἐπεὶ τῶν ἀναγκαίων
[1, 8]	τῆς οἰκονομίας αὐτοῦ ποικίλος εἰς	σωτηρίαν.	Προσμαρτυρεῖ μὲν γὰρ τοῖς ἀγαθοῖς
[1, 9]	καὶ ἐπιστρέφων δι´ αὐτοῦ πρὸς	σωτηρίαν	τὸν λαόν, καθάπερ καὶ τὰ
[1, 5]	ἀλήθειαν εὐδρόμους, τοὺς ταχεῖς πρὸς	σωτηρίαν,	τοὺς καταπατοῦντας καὶ κροαίνοντας τὰ
[1, 12]	ἐξευρὼν ἀνθρώποις εἰς εὐαισθησίαν καὶ	σωτηρίαν	φάρμακα, ἐπιτηρῶν μὲν τὴν εὐκαιρίαν,
[1, 10]	δὲ καὶ ἐλπίδα ἐνδιδοὺς εἰς	σωτηρίαν.	Φησὶ γὰρ δι´ Ἰεζεκιήλ· ἐὰν
[1, 10]	ὑπάρχουσαν φιλανθρωπίαν τοῖς σπεύδουσιν εἰς	σωτηρίαν.	Φησὶ γάρ· καὶ εἰσάξω ὑμᾶς
[1, 9]	περὶ τὸν φόβον αὐτοῦ τεχνολογία	σωτηρίας	ἐστὶ πηγή, ἀγαθοῦ δέ γε
[1, 6]	καὶ ἡ τῶν κακῶν ἀπαλλαγὴ	σωτηρίας	ἐστὶν ἀρχή. Μόνον δὲ ἄρα
[1, 6]	παρέχειν διδασκόμενοι τροφὴν εἰς ἀνατροφὴν	σωτηρίας·	οὐ γὰρ ὡς αἱ πηγαὶ
[1, 6]	δὲ ὁ κύριος σαφέστατα τῆς	σωτηρίας	τὴν ἰσότητα ἀπεκάλυψεν εἰπών· τοῦτο
[1, 12]	τὰς ἀντιδότους δὲ ἁπάσας τῆς	σωτηρίας	τοῖς νοσοῦσι προσφέρων· τοῦτο γὰρ
[1, 7]	τὴν φάλαγγα ὁ στρατηγὸς τῆς	σωτηρίας	τῶν μισθοφόρων προμηθούμενος, καὶ ὡς
[1, 10]	Ἄγει δὲ ἐπὶ τὴν μετάνοιαν	σωτηρίας	χάριν τῆς ἡμῶν. Διὰ τοῦτό
[1, 9]	εἰς μετάνοιαν τὴν ἀνθρωπότητα βιαζομένη	σωτήριον·	ἀγαθὴ γὰρ ἦν. Ἀλλ´ οὐχ
[1, 10]	ἀνθρωπότητα οἰκονομίαν, ἀγαθὴν οὖσαν καὶ	σωτήριον,	ἀναγκαίως ὑπὸ τοῦ λόγου παραλαμβανομένην
[1, 7]	ἄγει τοὺς παῖδας ἐπὶ τὴν	σωτήριον	δίαιταν τῆς ἡμῶν αὐτῶν ἕνεκεν
[1, 6]	τὸ ἅγιον ἐκεῖνο φῶς τὸ	σωτήριον	ἐποπτεύεται, τουτέστιν δι´ οὗ τὸ
[1, 2]	τοῖς εἰς μετάνοιαν ἀνακαλουμένοις ἀναμαχέσασθαι	σωτήριον.	Καί μοι δοκεῖ παγκάλως διὰ
[1, 12]	ἀκούωμεν τοῦ λόγου καὶ τὸν	σωτήριον	ὄντως ἀναμαξώμεθα τοῦ σωτῆρος ἡμῶν
[1, 9]	πρεσβυτέρους ἀποταθεὶς καί τινα αὐτοῖς	σωτήριον	παρατιθέμενος εὐλόγου φροντίδος ὑπογραμμόν· καὶ
[1, 9]	τοῦ φόβου ῥίζαι· διὸ καὶ	σωτήριος,	εἰ καὶ πικρός, ὁ φόβος.
[1, 7]	ἡ σεμνή, ἡ παρακλητική, ἡ	σωτήριος.	~Πρὸς τοὺς ἡγουμένους μὴ εἶναι
[1, 8]	ἀμήν. Ἀλλ´ οὐδὲ ἀλλότριον τοῦ	σωτηρίου	λόγου κηδεμονικῶς λοιδορεῖσθαι. Καὶ γὰρ
[1, 7]	τούτῳ ἀπειλεῖ. Τοιοῦτον ἡμῖν ὄνομα	σωτηρίου	προφητεύει παιδαγωγοῦ. Διὰ τοῦτο αὐτῷ
[1, 1]	λόγου. Σπεύδων δὲ ἄρα τελειῶσαι	σωτηρίῳ	ἡμᾶς βαθμῷ, καταλλήλῳ εἰς παίδευσιν
[1, 8]	ἐστι τρῶσαι, οὐ θανασίμως, ἀλλὰ	σωτηρίως,	ὀλίγης ἀλγηδόνος ἀίδιον κερδάναντα θάνατον.
[1, 9]	ἄλλας τῶν παθῶν φλεγμονὰς τοῦ	σωτῆρος	ἐπιδεόμεθα· ὃ δὲ οὐ μόνον
[1, 12]	τὸν σωτήριον ὄντως ἀναμαξώμεθα τοῦ	σωτῆρος	ἡμῶν βίον· ἐνθένδε ἤδη τὴν
[1, 9]	πικρός, ὁ φόβος. Εἰκότως ἄρα	σωτῆρος	μὲν οἱ νοσοῦντες δεόμεθα, οἱ
[1, 6]	δὲ μάθημα ἀίδιος σωτηρία ἀιδίου	σωτῆρος,	ᾧ ἡ χάρις εἰς τοὺς
[1, 9]	θεόν, καθάπερ οἱ παῖδες οἱ	σώφρονες	πρὸς τοὺς πατέρας· ἵππος γάρ»
[1, 9]	αἰνίττεται, αὗται πληγαὶ ψυχῆς εἰσι,	σωφρονίζουσαι	τὰς ἁμαρτίας καὶ θάνατον ἀπείργουσαι,
[1, 1]	τὴν ψυχήν ἐστιν, οὐ διδάξαι,	σώφρονός	τε, οὐκ ἐπιστημονικοῦ καθηγήσασθαι βίου.
[1, 6]	ἤδη τροφὴ γέγονεν πνευματικὴ τοῖς	σώφροσιν.	Ὢ θαύματος μυστικοῦ· εἷς μὲν
[1, 4]	παιδαγωγὸς ἀμφοῖν. Μία ἐκκλησία, μία	σωφροσύνη,	αἰδὼς μία, ἡ τροφὴ κοινή,
[1, 2]	ψυχὴν μὲν αὐτοῦ φρονήσει καὶ	σωφροσύνῃ	κατηύθυνεν, τὸ δὲ σῶμα κάλλει
[1, 9]	θάνατον ἀπείργουσαι, εἰς δὲ τὴν	σωφροσύνην	ἄγουσαι τοὺς εἰς ἀκολασίαν ὑποφερομένους.