Livre, Chap.
[1, 6]	οὖν κατὰ τοὺς τόκους ἀποκοπὴν	λάβῃ	τὸ ἀγγεῖον, δι´ οὗ πρὸς
[1, 6]	τὸ τέλειον. Καί μου μὴ	λάβησθε	ὁμολογοῦντος ἐγνωκέναι τὸν θεόν. Ὧδέ
[1, 2]	τὸν σκίμποδα ἐφ´ ὃν κατάκεισαι	λαβὼν	ἄπιθι οἴκαδε» Παραχρῆμα δὲ ὁ
[1, 3]	ἔξωθεν τοῦ πεποιηκέναι προσανεπλήρωσεν δυνάμεως,	λαβὼν	παρὰ ἀνθρώπου ὃ πεποίηκεν ἄνθρωπον
[1, 8]	τὰ ῥυπαρὰ τοῦ βίου, τὰς	λαγνείας,	ἀνακαθαίρων, πρὸς δὲ καὶ τὰς
[1, 2]	ἄρρωστος ἐρρώσθη. Καὶ τῷ τεθνεῶτι	Λάζαρε»	εἶπεν, ἔξιθι» ὃ δὲ ἐξῆλθεν
[1, 6]	εἰς τὸν θεὸν ἐπὶ τὸν	λαθικηδέα	μαζὸν» τοῦ πατρός, τὸν λόγον,
[1, 9]	τῷ κυρίῳ. Μεμψιμοιρία δέ ἐστι	λάθριος	ψόγος, τεχνικῇ βοηθείᾳ καὶ αὐτὴ
[1, 9]	πηγὴν ὕδατος ζῶντος, καὶ ὤρυξαν	λάκκους	συντετριμμένους, οἳ οὐ δυνήσονται συσχεῖν
[1, 13]	παντὸς ὑποκάτω ἐπικαθημένου χρεμετίζει. Οὐκέτι	λαλεῖ,	φησίν, ὁ ἄνθρωπος· οὐ γάρ
[1, 6]	κἀγὼ δέ, ἀδελφοί, οὐκ ἐδυνήθην	λαλῆσαι	ὑμῖν ὡς πνευματικοῖς, ἀλλ´ ὡς
[1, 9]	μέσῳ σκορπίων σὺ κατοικεῖς, πλὴν	λάλησον	αὐτοῖς, ἐὰν ἄρα ἀκούσωσιν. Ἀλλὰ
[1, 7]	φησί, κρινεῖ, οὐδὲ κατὰ τὴν	λαλιὰν	ἐλέγξει, ἀλλὰ κρινεῖ ταπεινῷ κρίσιν
[1, 6]	μὲν φρονῶν ἐδίωκε, νήπια δὲ	λαλῶν	ἐβλασφήμει τὸν λόγον. Δύο γὰρ
[1, 6]	ἐπὶ τοὺς μαστοὺς τὸ αἷμα	λαμβάνει	καὶ πολλῆς τῆς ἐπιφορᾶς γενομένης
[1, 10]	μὲν ἐκ τῶν παρεληλυθότων χρόνων	λαμβάνον	τὰ παραδείγματα, οἷον τί ἔπαθον
[1, 9]	τῷ Φαραῴ, ἵνα ἐξαποστείλῃ τὸν	λαόν,	ἐγὼ δὲ οἶδα ὅτι οὐ
[1, 7]	ἅγιον εἰς αὐτόν· αὐτάρκησεν τὸν	λαὸν	ἐν τῇ ἐρήμῳ, ἐν δίψει
[1, 9]	διὰ Ἱερεμίου πολλὰ καταμεμψάμενος τὸν	λαὸν	ἐπιφέρει· καὶ ἐμὲ ἐγκατέλιπον, λέγει
[1, 9]	δι´ αὐτοῦ πρὸς σωτηρίαν τὸν	λαόν,	καθάπερ καὶ τὰ βαπτόμενα τῶν
[1, 5]	πολλάκις καὶ λαὸν νέον καὶ	λαὸν	καινόν· τοῖς δὲ δούλοις μου»
[1, 7]	ἦν καὶ νόμος ἐπαιδαγώγει τὸν	λαὸν	μετὰ φόβου καὶ λόγος ἄγγελος
[1, 5]	ἀλλαχόθι καὶ τέκνα πολλάκις καὶ	λαὸν	νέον καὶ λαὸν καινόν· τοῖς
[1, 7]	δὲ βάδιζε καὶ ὁδήγησον τὸν	λαὸν	τοῦτον εἰς τὸν τόπον, ὃν
[1, 5]	τὸν ἁπλοῦν τοῦτον καὶ νήπιον	λαὸν	τῷ λόγῳ προσδήσας, ὃν ἄμπελον
[1, 6]	τοῦ Χριστοῦ, ἵνα καινοὶ γενόμενοι,	λαὸς	ἅγιος, ἀναγεννηθέντες ἀμίαντον φυλάξωμεν τὸν
[1, 9]	λαὸς οὗτος ἀπερίτμητος καρδίᾳ. Ὅτι	λαὸς	ἀπειθής ἐστιν, οἱ υἱοί» φησίν,
[1, 9]	διεστραμμένη, ταῦτα κυρίῳ ἀνταποδίδοτε; Οὗτος	λαὸς	μωρὸς καὶ οὐχὶ σοφός. Οὐκ
[1, 5]	υἱὸς ἀποκαλύψῃ. Νέοι τοίνυν ὁ	λαὸς	ὁ καινὸς πρὸς ἀντιδιαστολὴν τοῦ
[1, 9]	τῶν τετελεσμένων ἔθυον, καὶ ὁ	λαὸς	ὁ συνίων συνεπλέκετο πόρνῃ» Δείκνυσιν
[1, 9]	τῷ παιδαγωγήματι διὰ Δαβὶδ κέχρηται,	λαός,	ὃν οὐκ ἔγνων» λέγων ἐδούλευσέν
[1, 9]	πάντα τὰ ἔθνη, ὁ δὲ	λαὸς	οὗτος ἀπερίτμητος καρδίᾳ. Ὅτι λαὸς
[1, 9]	δύο καὶ πονηρὰ ἐποίησεν ὁ	λαὸς	οὗτος· ἐμὲ ἐγκατέλιπον, πηγὴν ὕδατος
[1, 9]	τοῦ λαοῦ, ὁπηνίκα λέγει· ὁ	λαὸς	οὗτος τοῖς χείλεσιν αὐτῶν τιμῶσί
[1, 9]	οὐαὶ ἔθνος ἁμαρτωλόν, υἱοὶ ἄνομοι,	λαὸς	πλήρης ἁμαρτιῶν, σπέρμα πονηρόν» κἀν
[1, 5]	δὲ νηπίων, ὁ καινὸς ἡμεῖς	λαός,	τρυφερὸς ὡς παῖς. Ἐπὶ δὲ
[1, 10]	εἴπητε πάτερ, ἀκούσομαι ὑμῶν ὥσπερ	λαοῦ	ἁγίου. Καὶ πάλιν λέγει· δεῦτε
[1, 9]	εἰδὼς τὴν ἀναισχυντίαν τοῦ ἐκλακτίσαντος	λαοῦ	καὶ ἀποσκιρτήσαντος, ὅμως ἐπὶ τὴν
[1, 9]	καὶ διὰ Ἡσαΐου κηδόμενος τοῦ	λαοῦ,	ὁπηνίκα λέγει· ὁ λαὸς οὗτος
[1, 7]	αὑτοῦ δὲ τοῦ νέου καθηγεμὼν	λαοῦ,	πρόσωπον πρὸς πρόσωπον. Ἰδού» γάρ
[1, 5]	καινὸς πρὸς ἀντιδιαστολὴν τοῦ πρεσβυτέρου	λαοῦ,	τὰ νέα μαθόντες ἀγαθά. Καὶ
[1, 7]	Μωσέως παιδαγωγὸς ὁ κύριος τοῦ	λαοῦ	τοῦ παλαιοῦ, δι´ αὑτοῦ δὲ
[1, 7]	ἦν, καινῷ δὲ καὶ νέῳ	λαῷ	καινὴ καὶ νέα διαθήκη δεδώρηται
[1, 7]	τὴν παιδαγωγίαν προθεσπίζει καὶ τῷ	λαῷ	παρατίθεται τὸν παιδαγωγόν, ἐντολὰς ὑπακοῆς
[1, 7]	μὲν οὖν πρότερον τῷ πρεσβυτέρῳ	λαῷ	πρεσβυτέρα διαθήκη ἦν καὶ νόμος
[1, 7]	Ἐπιφέρει γοῦν, τὸ λυσιτελὲς τῷ	λαῷ	συμβουλεύων, αὐτοῦ ἀκούσεσθε» λέγων, καὶ
[1, 7]	ὄνομα τὸ καινὸν τῷ νέῳ	λαῷ	τῷ νηπίῳ· ἔτι δὲ ἀνωνόμαστος
[1, 9]	ἐπισκέψομαι; λέγει κύριος· ἢ ἐν	λαῷ	τῷ τοιούτῳ οὐκ ἐκδικήσει ἡ
[1, 9]	μόνη ἡ πόλις ἡ πεπληθυμμένη	λαῶν;	ἐγενήθη ὡσεὶ χήρα· ἄρχουσα χωρῶν
[1, 7]	Ἱερεμίᾳ ὁ κύριος λέγει· μὴ	λέγε	ὅτι νεώτερός εἰμι· πρὸ τοῦ
[1, 9]	καὶ ἐπιπληκτικὸν διὰ Σολομῶντος παραμυθούμενος	λέγει	αἰνιττόμενος κατὰ τὸ παρασιωπώμενον τὸ
[1, 7]	καὶ τὸν Μωσέα διδάσκει παιδαγωγεῖν·	λέγει	γὰρ ὁ κύριος· εἴ τις
[1, 9]	Περὶ τούτων καὶ διὰ Δαβὶδ	λέγει·	γενεὰ σκολιὰ καὶ παραπικραίνουσα, γενεὰ
[1, 8]	ἐπιφέρων τὴν ὀργήν; μὴ γένοιτο.	Λέγει	γοῦν ἀπειλῶν· παροξυνῶ τὴν μάχαιράν
[1, 7]	Ἰακὼβ ἐναργέστατα παιδαγωγὸς εἶναι φαίνεται.	Λέγει	γοῦν αὐτῷ· ἰδοὺ ἐγὼ μετὰ
[1, 5]	δὲ αὐτῷ καὶ ἡ προφητεία.	Λέγει	γοῦν Δαβὶδ αἰνεῖτε, παῖδες, κύριον,
[1, 9]	τῆς ἐπὶ τὸν θάνατον ὁρμῆς.	Λέγει	γοῦν διὰ Δαβὶδ σαφεστάτην αἰτίαν
[1, 5]	κύριον, αἰνεῖτε τὸ ὄνομα κυρίου»	Λέγει	δὲ καὶ διὰ Ἡσαΐου ἰδοὺ
[1, 9]	παρωργίσατε τὸν ἅγιον τοῦ Ἰσραήλ.	Λέγει	δὲ καὶ διὰ Ἱερεμίου· ἐξέστη
[1, 7]	ὁ φιλάνθρωπος θεός ἐστι παιδαγωγός.	Λέγει	δέ που διὰ τῆς ᾠδῆς
[1, 10]	ὥσπερ λαοῦ ἁγίου. Καὶ πάλιν	λέγει·	δεῦτε πρός με πάντες οἱ
[1, 7]	οὖν ποιμένα ἑαυτὸν καλεῖ καὶ	λέγει	ἐγώ εἰμι ὁ ποιμὴν ὁ
[1, 6]	ἀποχρώμενον φωνῇ γάλα ὑμᾶς ἐπότισα»	λέγει.	Εἰ γὰρ ἀνεγεννήθημεν εἰς Χριστόν,
[1, 8]	τούτου καὶ ἡ σοφία διαρρήδην	λέγει	ἔλεος γὰρ καὶ ὀργὴ μετ´
[1, 6]	κεκαθαρμένους, οὓς ἔτι σαρκικοὺς» εἰκότως	λέγει	ἐπ´ ἴσης τοῖς ἐθνικοῖς τὰ
[1, 10]	καὶ εὐφρανῶ ὑμᾶς» διὰ Ἡσαΐου	λέγει.	Ἔστι δὲ καὶ ἄλλο εἶδος
[1, 5]	Ὡς δὲ καὶ ἄρνας ἡμᾶς	λέγει,	ἐχέγγυος μάρτυς διὰ Ἡσαΐου τὸ
[1, 9]	ἀκουόντων ἀσθενείας πρὸς τοὺς Γαλάτας	λέγει·	ἐχθρὸς ὑμῶν γέγονα ἀληθεύων ὑμῖν;
[1, 6]	ἡ γραφὴ περὶ τοῦ κυρίου	λέγει	ἐψώμισεν αὐτοὺς γενήματα ἀγρῶν, ἐθήλασαν
[1, 7]	ἐκ Σιὼν» δι´ ἄλλου προφήτου	λέγει.	Ἡ δὲ παιδαγωγικὴ αὕτη ἡ
[1, 2]	αἱ ἁμαρτίαι» τοῖς ἁμαρτωλοῖς ἡμῖν	λέγει.	Ἡμεῖς δὲ ἅμα νοήματι νήπιοι
[1, 8]	παραθεμένῳ φωνήν· ἓν μὲν αὑτὸν	λέγει·	ἵνα πάντες ἓν ὦσι, καθὼς
[1, 13]	κτήνεσιν. Ἐντεῦθεν καὶ ἡ σοφία	λέγει·	ἵππος εἰς ὀχείαν ὁ φιλήδονος
[1, 9]	ἐλεγχέτω με δίκαιος» ἡ γραφὴ	λέγει	καὶ παιδευσάτω με, ἔλαιον δὲ
[1, 6]	ἄρτου παρασημειωτέον, ὅτι σάρκα αὐτὸν	λέγει	καὶ ὡς ἀνισταμένην δῆθεν {διὰ
[1, 6]	φησίν, ἀνήρ» πάλιν ὁ Παῦλος	λέγει,	κατήργηκα τὰ τοῦ νηπίου. Οὐχ
[1, 2]	θάνατον προσειπών· μιαίνειν δὲ αὐτὸν	λέγει	κηλιδοῦντα τὴν ψυχήν· διὸ καὶ
[1, 9]	Ἐπειδὴ ἐκάλουν καὶ οὐχ ὑπηκούετε,	λέγει	κύριος, ἀλλὰ ἀκύρους ἐποιεῖτε τὰς
[1, 2]	κύριος» καὶ διὰ τοῦτο ἰδοὺ	λέγει	κύριος» Διὰ τοῦτο γὰρ ἡ
[1, 10]	γὰρ ἀσεβέσιν οὐκ ἔστιν εἰρήνη,	λέγει	κύριος. Διὰ τοῦτο φυλάττεσθαι τοῖς
[1, 9]	λαὸν ἐπιφέρει· καὶ ἐμὲ ἐγκατέλιπον,	λέγει	κύριος» Ἐπίπληξις δέ ἐστιν ἐπιτίμησις
[1, 9]	λέγων· οὐαὶ τέκνα ἀποστάται, τάδε	λέγει	κύριος· ἐποιήσατε βουλὴν οὐ δι´
[1, 9]	Μὴ ἐπὶ τούτοις οὐκ ἐπισκέψομαι;	λέγει	κύριος· ἢ ἐν λαῷ τῷ
[1, 2]	ἠπείλησεν, καὶ διὰ τοῦτο οὕτως	λέγει	κύριος» καὶ ἀνθ´ ὧν οὐκ
[1, 2]	λόγων τούτων, διὰ τοῦτο τάδε	λέγει	κύριος» καὶ διὰ τοῦτο ἰδοὺ
[1, 8]	οὐδ´ ὣς ἐπεστρέψατε πρός με,	λέγει	κύριος» Ὁρᾶτε πῶς ὁ θεὸς
[1, 9]	καὶ ἐὰν διαβαίνωσιν, οὐκ ὀλισθήσουσι,	λέγει	κύριος. Οὐ γὰρ πεσούμεθα εἰς
[1, 8]	ἐστιν, περὶ οὗ καὶ Ἡσαΐας	λέγει	κύριος παρέδωκεν αὐτὸν ταῖς ἁμαρτίαις
[1, 10]	τοῖς πλανωμένοις τὴν ἀλήθειαν· τάδε	λέγει	κύριος· στῆτε ἐπὶ ταῖς ὁδοῖς
[1, 10]	δίκαιος οὗτός ἐστι, ζωῇ ζήσεται,	λέγει	κύριος. Ταῦτα ὑποτύπωσιν Χριστιανῶν περιέχει
[1, 2]	τῆς γραφῆς διὰ τοῦτο τάδε	λέγει	κύριος» τὸ ἁμάρτημα ἐλεγκτικῶς τὸ
[1, 9]	ἐὰν πλάγιοι πορεύησθε, κἀγὼ πλάγιος,	λέγει	κύριος τῶν δυνάμεων» τὰς ἐπιπλήξεις
[1, 5]	Ὅτι δὲ ἡμᾶς τοὺς νεοττοὺς	λέγει,	μάρτυς ἡ γραφή· Ὃν τρόπον
[1, 9]	ἔκλυτον τῆς τῶν πολλῶν πίστεως.	Λέγει	μὲν γὰρ διὰ Ἡσαΐου ἐγκατελίπετε
[1, 7]	ἐν τῷ Ἱερεμίᾳ ὁ κύριος	λέγει·	μὴ λέγε ὅτι νεώτερός εἰμι·
[1, 5]	παιδία. Διὸ κἀν τοῖς ἐχομένοις	λέγει	μὴ μεριμνᾶτε περὶ τῆς αὔριον·
[1, 9]	Ἡσαΐου κηδόμενος τοῦ λαοῦ, ὁπηνίκα	λέγει·	ὁ λαὸς οὗτος τοῖς χείλεσιν
[1, 6]	νηπίους μὲν τοὺς ἐν νόμῳ	λέγει,	οἳ τῷ φόβῳ, καθάπερ οἱ
[1, 10]	τρυγῶν ἐπὶ τὸν κάρταλλον αὐτοῦ»	λέγει.	Ὁρᾷς τὸ ἀγαθὸν τῆς δικαιοσύνης
[1, 8]	μὴν ἀλλὰ καὶ ὁπηνίκα διαρρήδην	λέγει	οὐδεὶς ἀγαθός, εἰ μὴ ὁ
[1, 5]	παιδιὰν τὸν ἑαυτοῦ Δία Ἡράκλειτος	λέγει.	Τί γὰρ ἄλλο εὐπρεπὲς ἔργον
[1, 5]	κληθήσεται ὄνομα καινόν» νέον ὄνομα	λέγει	τὸ καινὸν καὶ ἀίδιον, ἄχραντον
[1, 6]	τῷ αἵματι τῷ αὑτοῦ κοσμήσειν	λέγει	τὸ σῶμα τοῦ λόγου, ὥσπερ
[1, 6]	ἐσόπτρου νῦν» ὁ αὐτὸς ἀπόστολος	λέγει,	τότε δὲ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον»
[1, 10]	καὶ μακάριος ἐκεῖνος» διὰ Δαβὶδ	λέγει	{φησίν} ὁ μὴ ἁμαρτών, καὶ
[1, 7]	λόγου αἰώνιον καὶ οὐκέτι δίδοσθαι	λέγεται,	ἀλλὰ διὰ Ἰησοῦ» γίνεσθαι, οὗ
[1, 1]	κάμνοντας ἀεὶ τῶν παραγγελμάτων ἕκαστον	λέγεται,	ἀλλὰ πρὸς οὓς μὲν εἰς
[1, 8]	καὶ δι´ αὑτὴν ἀγαθὴν εἶναι.	Λέγεται	δὲ καὶ κατ´ ἄλλον τρόπον
[1, 5]	ὡς τέλειον ἐν κακίᾳ καλεῖ·	λέγεται	δὲ καὶ ὁ κύριος ἀνὴρ
[1, 8]	τὴν ἀρετὴν ἔχειν ἀγαθὸν εἶναι	λέγεται,	καθὸ καὶ ἡ δικαιοσύνη ἀγαθὸν
[1, 8]	καὶ ἡ δικαιοσύνη ἀγαθὸν εἶναι	λέγεται	οὐ τῷ ἀρετὴν ἔχειν, ἀρετὴ
[1, 7]	σοι. Τούτῳ δὲ καὶ συμπαλαίειν	λέγεται.	Ὑπελείφθη δέ» φησίν, Ἰακὼβ μόνος,
[1, 7]	αὐτοῦ διηγουμένη. Πάλιν δὲ ὅταν	λέγῃ	διὰ τοῦ ἰδίου προσώπου, ἑαυτὸν
[1, 5]	τὰ ἀρνία δέ μου» ὅταν	λέγῃ,	στήτω ἐκ δεξιῶν» τοὺς ἀφελεῖς
[1, 6]	δοκεῖ ἰουδαϊκῶς ἐκδέχεσθαι δεῖν τὸ	λεγόμενον.	Ἀντιπαραθήσω γὰρ κἀκείνην τὴν γραφὴν
[1, 6]	γάλα τῆς ποίμνης τὸν κύριον	λέγοντα	τὴν ἀκολουθίαν φυλάττειν ἀλληγοροῦντα; Καὶ
[1, 6]	Πίνειν μὲν γὰρ οἱ τέλειοι	λέγονται,	θηλάζειν δὲ οἱ νήπιοι. Τὸ
[1, 10]	μηδὲ πορευθῇς, ἐὰν παρακαλέσωσίν σε	λέγοντες·	ἐλθὲ μεθ´ ἡμῶν, κοινώνησον αἵματος
[1, 6]	ἄρα στερεὰν τροφὴν τὸ βρῶμα	λέγοντες	καὶ σάρκα καὶ αἷμα τοῦ
[1, 6]	πρῶτα μαθήματα τὸ γάλα μηνύειν	λέγοντες,	ὡσανεὶ πρώτας τροφάς, τὸ δὲ
[1, 5]	εἰς ὑπάντησιν κυρίῳ καὶ ἐκέκραγον	λέγοντες,	ὡσαννὰ τῷ υἱῷ Δαβίδ, εὐλογημένος
[1, 10]	διὰ τοῦ αὐτοῦ προφήτου μηνύεται	λέγοντος	ἄκουε, Ἰσραήλ, ἐντολὰς ζωῆς, ἐνωτίσασθε
[1, 6]	Μὴ δὴ οὖν τις ξενιζέσθω	λεγόντων	ἡμῶν ἀλληγορεῖσθαι γάλα τὸ αἷμα
[1, 2]	καταφαίνεται, ὡς, εἰ μὴ ἥμαρτες,	λεγόντων,	οὐκ ἂν τάδε ἠπείλησεν, καὶ
[1, 9]	ἡ γραφὴ νουθετεῖ, καὶ ἐμοίχευον»	λέγουσα	τὸ ξύλον καὶ τὸν λίθον,
[1, 8]	ἔοικε, τῆς γραφῆς ὧδέ που	λεγούσης	καὶ ὁ φοβούμενος κύριον ἐπιστρέφει
[1, 10]	ἀνθρώποις, ἐπεὶ πάντας ἀνθρώπους φαύλους	λέγουσι·	σοφὸς δὲ ὁ θεὸς μόνος,
[1, 5]	οὐρανῶν ἐν ἀγοραῖς καθημένοις καὶ	λέγουσιν·	ηὐλήσαμεν ὑμῖν καὶ οὐκ ὠρχήσασθε,
[1, 12]	ζῷον τὸ λογικόν, τὸν ἄνθρωπον	λέγω,	ἄλλο τι φαμὲν ἢ θεάσασθαι
[1, 9]	ἀφίεται ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος,	λέγω	γὰρ ὑμῖν· ἀπάρτι οὐ μὴ
[1, 6]	λέγων, κατ´ ἐπαγγελίαν δὲ ἡμᾶς.	Λέγω	δέ» φησίν, ἐφ´ ὅσον χρόνον
[1, 7]	οἰάκων τοῦ παιδός, τῶν ὤτων	λέγω,	ἕως ἂν ἀβλαβὲς καθορμίσῃ τὸ
[1, 6]	αὐτῷ, ζωή ἐστιν. Ἀμὴν ἀμὴν	λέγω	ὑμῖν» φησίν, ὁ τὸν λόγον
[1, 9]	τούτῳ τῆς παιδαγωγίας διὰ Ἡσαΐου	λέγων·	ἄκουε, οὐρανέ, καὶ ἐνωτίζου, γῆ,
[1, 7]	εἰς ἔθνη τέθεικά σε» προφητεῦσαι	λέγων	αὐτὸν δεῖν μηδὲ ὄνειδος εἶναι
[1, 3]	σαφῶς ὁ κύριος ὁμολογῶν καὶ	λέγων	αὐτὸς γὰρ ὁ πατὴρ φιλεῖ
[1, 5]	λεχθέν, αὐτὸς διασαφήσει ὁ κύριος	λέγων	ἐὰν μὴ στραφῆτε καὶ γένησθε
[1, 9]	κέχρηται, λαός, ὃν οὐκ ἔγνων»	λέγων	ἐδούλευσέν μοι καὶ εἰς ἀκοὴν
[1, 5]	εἰς αὐτὸν τὰ πάντα» ταῦτα	λέγων	εἰς οἰκοδομὴν τοῦ σώματος Χριστοῦ»
[1, 9]	ἔνθα ἀλληγορεῖ, ποιμένα ἑαυτὸν προβάτων	λέγων·	ἔστι δὲ παιδαγωγὸς νηπίων. Φησὶν
[1, 8]	λόγος τὴν ἑαυτοῦ, κατέστρεψα ὑμᾶς»	λέγων,	καθὼς κατέστρεψεν ὁ θεὸς Σόδομα
[1, 8]	πονηρούς» καὶ προσέτι γίνεσθε οἰκτίρμονες»	λέγων,	καθὼς ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων
[1, 7]	τῷ λαῷ συμβουλεύων, αὐτοῦ ἀκούσεσθε»	λέγων,	καὶ ὁ ἄνθρωπος, ὃς ἂν
[1, 6]	κατὰ τὴν προτέραν διαθήκην κληρονόμους	λέγων,	κατ´ ἐπαγγελίαν δὲ ἡμᾶς. Λέγω
[1, 10]	καθάπερ ποιεῖ διὰ τοῦ Δαβὶδ	λέγων	μακάριος ἀνὴρ ὃς οὐκ ἐπορεύθη
[1, 10]	τὴν ἀγαθωσύνην καλεῖ διὰ Σολομῶντος	λέγων·	μακάριος ἄνθρωπος, ὃς εὗρεν σοφίαν,
[1, 5]	ἀπεκάλυψεν τὸ ζητούμενον ὧδέ πως	λέγων	μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς
[1, 9]	Ταύτῃ διὰ Μωσέως ἐπαιδαγώγει, τέκνα»	λέγων	μωμητά, γενεὰ σκολιὰ καὶ διεστραμμένη,
[1, 10]	φρόνησιν ἐξηγεῖται, μακάριοί ἐσμεν, Ἰσραήλ»	λέγων,	ὅτι τὰ ἀρεστὰ τῷ θεῷ
[1, 9]	ἐν φαρμάκου μοίρᾳ διὰ Ἡσαΐου	λέγων	οὐαὶ ἔθνος ἁμαρτωλόν, υἱοὶ ἄνομοι,
[1, 9]	θεραπείᾳ ὁ παιδαγωγὸς διὰ Ἡσαΐου	λέγων·	οὐαὶ τέκνα ἀποστάται, τάδε λέγει
[1, 9]	υἱὸν εἰ μὴ ὁ πατὴρ»	λέγων,	οὐδὲ τὸν πατέρα εἰ μὴ
[1, 9]	ὁ θεῖος παιδαγωγὸς διὰ Ἱερεμίου	λέγων·	ὄψις πόρνης ἐγένετό σοι, ἀπηναισχύντησας
[1, 8]	τῷ αὐτῷ μαρτυρήσει κύριος εὐαγγελίῳ	λέγων	πάτερ, οὓς ἔδωκάς μοι, θέλω
[1, 9]	νουθετῶν, ὡς κἀν τῷ εὐαγγελίῳ	λέγων	ποσάκις ἠθέλησα συναγαγεῖν τὰ τέκνα
[1, 10]	παρακαλεῖ διὰ μὲν τοῦ Ἱερεμίου	λέγων·	τῇ ὁδῷ τοῦ θεοῦ εἰ
[1, 6]	φησίν, τὴν γνῶσιν ὑμῖν ἐνέχεα,	λέγων,	τὴν ἐκ κατηχήσεως ἀνατρέφουσαν εἰς
[1, 6]	τέλειοι, τοῦτο φρονοῦμεν» τελείωσιν δηλονότι	λέγων	τὸ ἀποτετάχθαι ταῖς ἁμαρτίαις καὶ
[1, 12]	φησί, περὶ τῆς αὔριον» χρῆναι	λέγων	τὸν ἀπογεγραμμένον Χριστῷ αὐτάρκη καὶ
[1, 4]	ἐν Ῥαπιζομένῃ Μένανδρος ὧδέ πως	λέγων	τοὐμὸν θυγάτριον, πάνυ γάρ ἐστι
[1, 5]	ἀμνησίκακον τῶν νεοττῶν εὐπρόσδεκτον εἶναι	λέγων	τῷ θεῷ καὶ τὸ ὅμοιον
[1, 8]	δίκαιον ἀγαθὸν εἰδὼς φαίνεταί που	λέγων	ὥστε ὁ μὲν νόμος ἅγιος,
[1, 6]	ἀπροσδεές φαμεν. Τί γὰρ ἔτι	λείπεται	τῷ θεὸν ἐγνωκότι; Καὶ γὰρ
[1, 8]	τῶν ὑπ´ αὐτοῦ γενομένων οὐδέν,	λείπεται	φιλεῖν αὐτό. Πολὺ δὴ πλέον
[1, 5]	τὸ πρόσωπον τὸ αὑτοῦ τὸ	λεῖπον	τῇ ἐκκλησίᾳ, βασιλείῳ τελειουμένῃ κεφαλῇ.
[1, 8]	ἀνιέντος. Σαφέστατα γοῦν διὰ Μωσέως	λέλεκται·	θαρρεῖτε, ἕνεκεν τοῦ πειράσαι ὑμᾶς
[1, 6]	ῥέεν αὐδὴ» ἐπὶ τοῦ λόγου	λελέχθαι	μοι δοκεῖ, ὅς ἐστιν μέλι·
[1, 5]	Ἐγέλα δὲ κἀκεῖνος τοῦ θανάτου	λελυμένος,	παίζων καὶ ἀγαλλιώμενος σὺν τῇ
[1, 5]	τοὺς αἵματι κυρίου ἐκ φθορᾶς	λελυτρωμένους.	Οὐκ ἔπαθεν δέ, οὐ μόνον
[1, 13]	περὶ τὰς πράξεις, οὐ τὰς	λέξεις,	συνίσταται· καὶ ἔστιν ἡ μὲν
[1, 7]	Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο. Ὁρᾶτε τὰς	λέξεις	τῆς γραφῆς· ἐπὶ μὲν τοῦ
[1, 6]	πεπηγός. Οὐ γάρ μοι τῆς	λεξιθηρίας	μέλει τὰ νῦν, πλὴν ὅτι
[1, 5]	βοῶν τὰ μικρὰ μοσχάρια καὶ	λέοντος	σκύμνον καὶ ἐλάφου νεβρὸν καὶ
[1, 10]	Ἰωάννῃ· τυφλοὶ ἀναβλέπουσιν, κωφοὶ ἀκούουσιν,	λεπροὶ	καθαρίζονται, ἀνίστανται νεκροί, καὶ μακάριός
[1, 6]	αἵματος νοστιμώτερον τὸ γάλα καὶ	λεπτομερέστερον.	Εἴτε γὰρ τὸ ἐπιχορηγούμενον αἷμα
[1, 6]	ἀκεραίου τοῦ αἵματος οὐσίας, ἐκκυμαινόμενον	λευκαίνεται	καὶ τῇ τοιαύτῃ ἀνακοπῇ κατ´
[1, 6]	ὑπάρχουσα, τρόφιμος δὲ ὡς ζωή,	λευκὴ	δὲ ὡς ἡμέρα Χριστοῦ, καὶ
[1, 6]	αἷμα ἐπὶ τὸ φωτεινότατον καὶ	λευκότατον	ὑπὸ τοῦ πνεύματος τρέπεσθαι ὁμολογεῖν;
[1, 6]	οὐδὲ μὴν γλυκύτερον ἀλλ´ οὐδὲ	λευκότερον	εὕροις ἂν γάλακτος. Πάντῃ δὲ
[1, 5]	τῶν οὐρανῶν» Τί βούλεται τὸ	λεχθέν,	αὐτὸς διασαφήσει ὁ κύριος λέγων
[1, 6]	ὅπως ἂν ἐκεῖνο πληρωθῇ τὸ	λεχθὲν	γενηθήτω κατὰ τὴν πίστιν σου»
[1, 7]	Κροίσου παίδων Ἄδραστον, Ἀλεξάνδρου δὲ	Λεωνίδην	καὶ Φιλίππου Ναυσίθοον. Ἀλλ´ ὃ
[1, 7]	δὲ φυγάς, ὁ Ἄδραστος, ἦν,	Λεωνίδης	δὲ οὐ περιεῖλεν τὸν τῦφον
[1, 10]	οὐ δώσει καὶ πλεόνασμα οὐ	λήψεται,	καὶ ἐξ ἀδικίας ἀποστρέψει τὴν
[1, 9]	ἡ ἀποκτείνουσα τοὺς προφήτας καὶ	λιθοβολοῦσα	τοὺς ἀπεσταλμένους πρὸς αὐτήν. Καὶ
[1, 9]	λέγουσα τὸ ξύλον καὶ τὸν	λίθον,	καὶ ἐθυμίασαν τῇ Βάαλ» Μέγιστον
[1, 7]	καθορμίσῃ τὸ παιδίον εἰς τὸν	λιμένα	τῶν οὐρανῶν· τὸ μὲν γὰρ
[1, 8]	μου» φησί, συντελέσει αὐτούς· τηκόμενοι	λιμῷ	καὶ βρώσει ὀρνέων, καὶ ὀπισθότονος
[1, 9]	με, ἔλαιον δὲ ἁμαρτωλοῦ μὴ	λιπανάτω	τὴν κεφαλήν μου» Φρένωσις δέ
[1, 6]	οἱ πολλοὶ δὲ καὶ τῷ	λιπαρῷ	τοῦ γάλακτος, ὃ δὴ βούτυρον
[1, 6]	Χριστοῦ. Ἀδελφοί, ἐγὼ ἐμαυτὸν οὔπω	λογίζομαι	κατειληφέναι· ἓν δέ, τὰ μὲν
[1, 12]	ὁ λόγος κέκληται, ὁ τὰ	λογικὰ	ταῦτα ἐξευρὼν ἀνθρώποις εἰς εὐαισθησίαν
[1, 13]	ἡ τοῦ Χριστιανοῦ ψυχῆς ἐνέργεια	λογικῆς	κατὰ κρίσιν ἀστείαν καὶ ὄρεξιν
[1, 11]	καὶ εὐαυξὲς τῆς δυνάμεως τῆς	λογικῆς,	πρὸς δὲ καὶ τῆς ἐπιτιμήσεως
[1, 6]	καταλαλίαν, ὡς ἀρτιγέννητα βρέφη τὸ	λογικὸν	γάλα ἐπιποθήσατε, ἵνα ἐν αὐτῷ
[1, 12]	Τὸ γάρ τοι ζῷον τὸ	λογικόν,	τὸν ἄνθρωπον λέγω, ἄλλο τι
[1, 13]	ὁ ἄνθρωπος· οὐ γάρ ἐστιν	λογικὸς	ἔτι ὁ παρὰ λόγον ἁμαρτάνων,
[1, 6]	τῶν πλημμελημάτων ἑνὶ παιωνίῳ φαρμάκῳ,	λογικῷ	βαπτίσματι. Πάντα μὲν οὖν ἀπολουόμεθα
[1, 13]	παιδαγωγούμεθα νῦν, σύστημά τί ἐστι	λογικῶν	πράξεων, τουτέστιν τῶν ὑπὸ τοῦ
[1, 2]	καταλειφθέντα ὕλης, τῆς κακίας, τὸν	λογισμόν,	ἐνθρονίζεται δὲ οὗτος ἐν ἐγκεφάλῳ,
[1, 1]	μελλούσης ὄρεξιν ἐγγεννῶσα τῷ συγγενεῖ	λογισμῷ·	νυνὶ δὲ θεραπευτικός τε ὢν
[1, 2]	κεφαλὴν συμβουλεύων, τὰς ἐπισκιαζούσας τῷ	λογισμῷ	τῆς ἀγνοίας κόμας ἀποψήξασθαι παραινῶν,
[1, 6]	ὅτι τοῖς ζητοῦσιν νηπίοις τὸν	λόγον	αἱ πατρικαὶ τῆς φιλανθρωπίας θηλαὶ
[1, 6]	ἡ σάρξ· αἷμα ἡμῖν τὸν	λόγον	αἰνίττεται, καὶ γὰρ ὡς αἷμα
[1, 13]	ἐστιν λογικὸς ἔτι ὁ παρὰ	λόγον	ἁμαρτάνων, θηρίον δὲ δὴ ἄλογον,
[1, 13]	Εἰ τοίνυν ἡ πρὸς τὸν	λόγον	ἀπείθεια ἁμαρτίας ἐστὶ γεννητική, πῶς
[1, 6]	καὶ φιλανθρώπου πατρὸς ἐπομβρήσαντος τὸν	λόγον	αὐτὸς ἤδη τροφὴ γέγονεν πνευματικὴ
[1, 6]	νήπια δὲ λαλῶν ἐβλασφήμει τὸν	λόγον.	Δύο γὰρ σημαίνει τὸ νήπιον.
[1, 6]	τὸ αἷμα, ὁ λόγος, ἐπεὶ	λόγον	ἐμήνυεν τὸν πεισόμενον. Ἀλλὰ καὶ
[1, 13]	κτήνεσιν» Ὁ ἄνθρωπος παρὰ τὸν	λόγον	ἐξαμαρτὼν εἰκότως ἄλογος νομισθεὶς εἰκάζεται
[1, 2]	μηνύονται αἱ μὴ γεγονυῖαι κατὰ	λόγον.	Καὶ τὸ μὲν ἀκούσιον αἰφνίδιον
[1, 6]	λαθικηδέα μαζὸν» τοῦ πατρός, τὸν	λόγον,	καταφεύγομεν, ὃ δέ, ὡς ἔοικεν,
[1, 6]	λέγω ὑμῖν» φησίν, ὁ τὸν	λόγον	μου ἀκούων καὶ πιστεύων τῷ
[1, 6]	πνεύματι ἐκθρέψει τοὺς πεινῶντας τὸν	λόγον.	Ὅτι δὲ τὸ αἷμα ὁ
[1, 8]	τῇ ἀληθείᾳ μηδὲ μισοῦντες τὸν	λόγον	οὐκ ἂν τὴν σφῶν αὐτῶν
[1, 13]	κατόρθωμα κατὰ τὸν ὀρθὸν γίνεται	λόγον,	οὕτως ἔμπαλιν τὸ ἁμάρτημα παρὰ
[1, 13]	ἔμπαλιν τὸ ἁμάρτημα παρὰ τὸν	λόγον.	Πᾶν τὸ παρὰ τὸν λόγον
[1, 12]	πρὸς τὸν παιδαγωγόν, σύμφωνον τὸν	λόγον	ποιησαμένους τοῖς ἔργοις, τῷ ὄντι
[1, 3]	καὶ δὴ νόμον ὑπολαμβάνοντες τὸν	λόγον,	τὰς ἐντολὰς καὶ τὰς ὑποθημοσύνας
[1, 6]	τι οὖν ὁμολογήσουσιν ἄκοντες τὸν	λόγον,	τέλειον ἐκ τελείου φύντα τοῦ
[1, 6]	μετὰ φόβου, ὑπὸ δὲ τὸν	λόγον	τῆς προαιρέσεως τὸν παιδαγωγόν; Εἶτα
[1, 5]	τοὺς νηπίους, τὸν θεὸν τὸν	λόγον	τὸν δι´ ἡμᾶς ἄνθρωπον γενόμενον,
[1, 13]	λόγον. Πᾶν τὸ παρὰ τὸν	λόγον	τὸν ὀρθὸν τοῦτο ἁμάρτημά ἐστιν.
[1, 11]	τοῦ πατρὸς υἱὸν Ἰησοῦν, τὸν	λόγον	τοῦ θεοῦ, παιδαγωγὸν ἡμῶν εἶναι,
[1, 6]	τοῖς νηπίοις, τοῖς ἀμέλγουσιν τὸν	λόγον	τῶν οὐρανῶν· ἐντεῦθεν τὸ ζητῆσαι
[1, 7]	τὸν λαὸν μετὰ φόβου καὶ	λόγος	ἄγγελος ἦν, καινῷ δὲ καὶ
[1, 1]	καὶ διδασκαλικὸς ὁ αὐτός ἐστι	λόγος,	ἀλλ´ οὐ νῦν· ὃ μὲν
[1, 6]	ὦ, ἀρχὴ καὶ τέλος {ὁ	λόγος	ἀλληγορούμενος γάλα} Τοιοῦτόν τι καὶ
[1, 5]	ἡ ἄμπελος, ὡς αἷμα ὁ	λόγος,	ἄμφω δὲ ἀνθρώποις ποτὸν εἰς
[1, 6]	κύριος, ἵνα δὴ σαφῶς ὁ	λόγος	ἄμφω δειχθῇ, ἄλφα καὶ ὦ,
[1, 5]	ἡσύχιον; Τοιοῦτος γὰρ ὁ παρθένιος	λόγος,	ἁπαλὸς καὶ ἄπλαστος· διὸ καὶ
[1, 3]	τοῦ κυρίου, καὶ γὰρ ὁ	λόγος	αὐτὸς ἐναργῶς σὰρξ γενόμενος τὴν
[1, 7]	ὁ πάσης τῆς ἀνθρωπότητος καθηγεμὼν	λόγος,	αὐτὸς ὁ φιλάνθρωπος θεός ἐστι
[1, 8]	καθὸ δέ, υἱὸς ὤν, ὁ	λόγος	αὐτοῦ ἐν τῷ πατρί ἐστι,
[1, 8]	Εἴ τι ἄρα μισεῖ ὁ	λόγος,	βούλεται αὐτὸ μὴ εἶναι· οὐδὲν
[1, 7]	νέα διαθήκη δεδώρηται καὶ ὁ	λόγος	γεγέννηται καὶ ὁ φόβος εἰς
[1, 2]	καλεῖται, τέχνη ἀνθρωπίνῃ σοφίᾳ διδακτή.	Λόγος	δὲ ὁ πατρικὸς μόνος ἐστὶν
[1, 2]	Ἔστιν οὖν ὁ παιδαγωγὸς ἡμῶν	λόγος	διὰ παραινέσεων θεραπευτικὸς τῶν παρὰ
[1, 8]	αὐτούς» Ὁ δὲ αὐτὸς οὗτος	λόγος	δίκην ἐπιτιθεὶς κριτής ἐστιν, περὶ
[1, 8]	θεῷ, καὶ θεὸς ἦν ὁ	λόγος»	Εἰ δὲ οὐ μισεῖ τῶν
[1, 1]	καθηγεμών, ὁ τροπιδίου δίκην ὑποκείμενος	λόγος	εἰς οἰκοδομὴν πίστεως, ἐφ´ ᾧ
[1, 7]	αὐτῶν οὐ παρασιωπᾷ ὁ φιλάνθρωπος	λόγος,	ἐλέγχει δέ, ἵνα μετανοήσωσιν· θέλει
[1, 11]	μὲν οὖν διὰ Μωσέως ὁ	λόγος	ἐπαιδαγώγει, ἔπειτα καὶ διὰ προφητῶν·
[1, 11]	διὰ νόμου καὶ προφητῶν ὁ	λόγος	ἐπαιδαγώγει. Ὁ μὲν δὴ τρόπος
[1, 6]	τὸν θεὸν τὸ αἷμα, ὁ	λόγος,	ἐπεὶ λόγον ἐμήνυεν τὸν πεισόμενον.
[1, 6]	γὰρ ὡς αἷμα πλούσιον ὁ	λόγος	ἐπικέχυται τῷ βίῳ· ἡ κρᾶσις
[1, 1]	τῇ καρδίᾳ» πράξεών τε ἁπασῶν	λόγος	ἐπιστατεῖ ὁ ὑποθετικός, τὰ δὲ
[1, 12]	ὅπλων δέονται, οὐ παρασκευῆς ἀσώτου·	λόγος	ἐστὶν αὐταῖς ἡ τροφή, ὁ
[1, 6]	Ὅτι δὲ τὸ αἷμα ὁ	λόγος	ἐστίν, μαρτυρεῖ τοῦ Ἄβελ τοῦ
[1, 6]	δὲ προσπαθείᾳ. Καὶ ἣν ὁ	λόγος	ἔχει πρὸς τὸ βάπτισμα κοινωνίαν,
[1, 8]	αὐτοῦ τὰς ἐξυβριζούσας παραφυάδας ὁ	λόγος	ἡ μάχαιρα, καρποφορεῖν, οὐκ ἐπιθυμεῖν
[1, 6]	ἐπότισα» ἐπιφέρει· πίνεται γὰρ ὁ	λόγος,	ἡ τροφὴ τῆς ἀληθείας. Ἀμέλει
[1, 6]	νηπίων· ὁ κύριος πνεῦμα καὶ	λόγος.	Ἡ τροφή, τουτέστιν ὁ κύριος
[1, 10]	προσάπτοντας τῷ ἀγαθῷ, ὅδε ὁ	λόγος	ἡμῖν παρῃτήθη. Ἑπόμενον γὰρ ἦν
[1, 8]	ὅτι εἶπεν ἐν ἀρχῇ ὁ	λόγος	ἦν ἐν τῷ θεῷ, καὶ
[1, 7]	ἀσκητὴν Ἰακώβ. Ὅτι δὲ ὁ	λόγος	ἦν ὁ ἀλείπτης ἅμα τῷ
[1, 2]	σχήματι ἄχραντος, πατρικῷ θελήματι διάκονος,	λόγος	θεός, ὁ ἐν τῷ πατρί,
[1, 3]	βλέπων καὶ διορῶν τὰ ἐγκάρδια	λόγος.	Καθάπερ οὖν οὐκ ἔστι φῶς
[1, 6]	ἐπιθυμίας. Οὕτως πολλαχῶς ἀλληγορεῖται ὁ	λόγος,	καὶ βρῶμα καὶ σὰρξ καὶ
[1, 6]	δὲ καὶ ὁ τῶν ὅλων	λόγος,	καὶ τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον
[1, 12]	Ταύτῃ οὖν καὶ σωτὴρ ὁ	λόγος	κέκληται, ὁ τὰ λογικὰ ταῦτα
[1, 6]	προήσεται φωνήν, μὴ οὐχὶ ὁ	λόγος	νοούμενος τὸ αἷμα· τύπος γὰρ
[1, 6]	οὐσίᾳ· ὡσαύτως γὰρ καὶ ὁ	λόγος	ὁ αὐτὸς ἢ ἀνειμένος καὶ
[1, 8]	ὁ θεός, φιλάνθρωπος ἄρα ὁ	λόγος.	Ὁ δὲ φιλῶν τι ὠφελεῖν
[1, 7]	Οὗτός ἐστιν ὁ θεός, ὁ	λόγος,	ὁ παιδαγωγός, ὁ φήσας αὐτῷ
[1, 2]	ἄλογον. Οὗ δὴ χάριν ὁ	λόγος	ὁ παιδαγωγὸς τὴν ἐπιστασίαν εἴληχεν
[1, 7]	ἀρχικήν, κατεξουσιαστικήν, ἵν´ οὓς ὁ	λόγος	ὁ πειθήνιος οὐκ ἰᾶται, ἀπειλὴ
[1, 7]	ποιμήν. Παιδαγωγὸς οὖν εἰκότως ὁ	λόγος	ὁ τοὺς παῖδας ἡμᾶς εἰς
[1, 1]	Ὁ γοῦν οὐράνιος ἡγεμών, ὁ	λόγος,	ὁπηνίκα μὲν ἐπὶ σωτηρίαν παρεκάλει,
[1, 8]	Ἰησοῦ» ὁ αὐτὸς πάλιν ὁμολογήσει	λόγος,	ὅτι αὐτὸς χρηστός ἐστιν ἐπὶ
[1, 6]	ἄρτον αὑτὸν οὐρανῶν ὁμολογεῖ ὁ	λόγος.	Οὐ γὰρ Μωσῆς» φησίν, ἔδωκεν
[1, 4]	ἴσης ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν ὁ	λόγος	παιδαγωγός ἐστιν. Ταύτην τοίνυν πλέον
[1, 12]	ἐνδεικτικὴν καὶ παιδευτικὴν ἡγεμονίαν κεκληρωμένος	λόγος,	παρ´ οὗ τὸ εὐτελές τε
[1, 9]	ἀνθρωπότητος παιδαγωγός, ὁ θεῖος ἡμῶν	λόγος,	πάσῃ καταχρώμενος σοφίας μηχανῇ, σῴζειν
[1, 7]	σωτηρίαν ἄγων. Ἐναργέστατα γοῦν ὁ	λόγος	περὶ ἑαυτοῦ διὰ Ὠσηὲ εἴρηκεν
[1, 6]	ἀναθρεψαμένη. Ἐπειδὴ δέ ἐστιν ὁ	λόγος	πηγὴ ζωῆς» βρύουσα καὶ ποταμὸς
[1, 11]	εἷς καὶ ὁ αὐτὸς ὢν	λόγος	πρὸς τὸ κατεπεῖγον ἁρμοττόμενος· τὸν
[1, 1]	ἐκ μέρους τὸ πᾶν προσαγορευόμενος	λόγος·	προτρεπτικὴ γὰρ ἡ πᾶσα θεοσέβεια,
[1, 1]	συγχρῆται οἰκονομίᾳ ὁ πάντα φιλάνθρωπος	λόγος,	προτρέπων ἄνωθεν, ἔπειτα παιδαγωγῶν, ἐπὶ
[1, 6]	ὢ τῶν ἁγίων σπαργάνων· ὁ	λόγος	τὰ πάντα τῷ νηπίῳ, καὶ
[1, 8]	προφήτου τὴν οἰκονομίαν μεμήνυκεν ὁ	λόγος	τὴν ἑαυτοῦ, κατέστρεψα ὑμᾶς» λέγων,
[1, 3]	μονογενὴς ἐκ κόλπων πατρὸς καταπέμπεται	λόγος	τῆς πίστεως; {ἡ} πίστις ἐκ
[1, 1]	ὢν πᾶς ὁ αὐτὸς οὗτος	λόγος,	τῆς συντρόφου καὶ κοσμικῆς συνηθείας
[1, 6]	ὁ ἠγαπημένος» καὶ τροφεὺς ἡμῶν	λόγος	τὸ αὐτοῦ ὑπὲρ ἡμῶν ἐξέχεεν
[1, 8]	ὃν καὶ γέγονεν ἄνθρωπος ὁ	λόγος	τοῦ θεοῦ. ~Ὅτι τῆς αὐτῆς
[1, 6]	ὁ κύριος Ἰησοῦς, τουτέστιν ὁ	λόγος	τοῦ θεοῦ, πνεῦμα σαρκούμενον, ἁγιαζομένη
[1, 2]	ἀγαθὸς παιδαγωγός, ἡ σοφία, ὁ	λόγος	τοῦ πατρός, ὁ δημιουργήσας τὸν
[1, 8]	στρατηγός, ὁ τῶν ὅλων ἡγεμὼν	λόγος,	τοὺς παρὰ τὸν νόμον ἀφηνιάζοντας
[1, 6]	τῆς τροφῆς· μιγνύμενος γὰρ ὁ	λόγος	φιλανθρωπίᾳ ἰᾶταί τε ἅμα τὰ
[1, 7]	Πρόσωπον δὲ τοῦ θεοῦ ὁ	λόγος,	ᾧ φωτίζεται ὁ θεὸς καὶ
[1, 7]	τοῦ πατρός, ἔργον ἐστὶ τοῦ	λόγου	αἰώνιον καὶ οὐκέτι δίδοσθαι λέγεται,
[1, 12]	ὑπέρτονος ἡ τοιάδε ἀγωγὴ τοῦ	λόγου,	ἀλλ´ εὔτονος. Ταύτῃ οὖν καὶ
[1, 6]	εἰς λύχνον, τὸ πολυέλαιον τοῦ	λόγου	δι´ αἰνίγματος ἀριδήλου σαφηνίσαντες, ὡς
[1, 10]	ἐστι» γνωστὰ δὲ διὰ τοῦ	λόγου,	δι´ ὃν μακάριοι καὶ φρόνιμοι.
[1, 7]	Μωσέως, ἀλλὰ ὑπὸ μὲν τοῦ	λόγου,	διὰ Μωσέως δὲ τοῦ θεράποντος
[1, 13]	πλημμελούμενον πᾶν διὰ τὴν τοῦ	λόγου	διαμαρτίαν γινόμενον εἰκότως καλεῖσθαι ἁμάρτημα.
[1, 13]	πράξεων, τουτέστιν τῶν ὑπὸ τοῦ	λόγου	διδασκομένων ἀδιάπτωτος ἐνέργεια, ἣν δὴ
[1, 10]	εἴη σκοπεῖν τὸ ἤπιον τοῦ	λόγου·	δίκαιος γὰρ οὗτος ἀποδέδεικται καὶ
[1, 7]	παλαιὰ διὰ Μωσέως ὑπὸ τοῦ	λόγου	δοθεῖσα. Διὸ καί φησιν ἡ
[1, 7]	εὐαγγέλιον καὶ ἡγεμόνιον ἐπιστήσας τοῦ	λόγου	δύναμιν· τὸ δὲ ἀξίωμα τὸ
[1, 8]	θεοῦ, ἀλλ´ οὐδὲ ὑπὸ τοῦ	λόγου·	ἓν γὰρ ἄμφω, ὁ θεός,
[1, 9]	δίκαιον δὲ ἡμῖν διὰ τοῦ	λόγου	ἐνδείκνυται τοῦ ἑαυτοῦ ἐκεῖθεν ἄνωθεν,
[1, 11]	τουτέστι τοῦ τύφου· ἐξ οὗ	λόγου	ἡ ἀληθὴς τῆς ψυχῆς ὑγεία
[1, 10]	αὐτὸς θεὸς διὰ τοῦ αὐτοῦ	λόγου	καὶ ἀπείργει τῶν ἁμαρτιῶν ἀπειλῶν
[1, 6]	τὴν ἀνατροφὴν τὴν ἐκ τοῦ	λόγου,	καὶ εἰς ἀφθαρσίαν διὰ τὴν
[1, 12]	θέλημα τοῦ πατρός, ἀκούωμεν τοῦ	λόγου	καὶ τὸν σωτήριον ὄντως ἀναμαξώμεθα
[1, 5]	χρὴ γὰρ εἶναι καινοὺς τοὺς	λόγου	καινοῦ μετειληφότας. Τὸ δὲ ἀιδιότητος
[1, 8]	τὴν σωτηρίαν, μεθαρμοζομένου μουσικῶς τοῦ	λόγου	κατὰ τοὺς οἰκείους ἑκάστων τρόπους,
[1, 8]	Ἀλλ´ οὐδὲ ἀλλότριον τοῦ σωτηρίου	λόγου	κηδεμονικῶς λοιδορεῖσθαι. Καὶ γὰρ οὖν
[1, 6]	γλυκίων ῥέεν αὐδὴ» ἐπὶ τοῦ	λόγου	λελέχθαι μοι δοκεῖ, ὅς ἐστιν
[1, 7]	Οὐκ ἄρα ἡ νεότης τοῦ	λόγου	ὀνειδιστέα, Ἀλλὰ καὶ ἐν τῷ
[1, 13]	τὸ κορυφαιότατον, αὐτὴν φιλοσοφίαν ἐπιτήδευσιν	λόγου	ὀρθότητος ἀποδιδόασιν, ὡς ἐξ ἀνάγκης
[1, 6]	γὰρ μείζων τις εἴη τοῦ	λόγου	οὐδὲ μὴν διδάσκαλος τοῦ μόνου
[1, 5]	οὐδέπω ἀπαίροντος εἰς οὐρανὸν τοῦ	λόγου.	Πάλιν οὖν αὐτοὺς παιδία καλεῖ·
[1, 9]	ὁ τρόπος τῆς παιδαγωγίας τοῦ	λόγου.	Παντὶ τοίνυν σθένει ὁ τῆς
[1, 10]	καὶ σωτήριον, ἀναγκαίως ὑπὸ τοῦ	λόγου	παραλαμβανομένην ἐπεδείξαμεν πρός τε μετάνοιαν
[1, 6]	Χριστοῦ, καὶ τὸ αἷμα τοῦ	λόγου	πεφανέρωται ὡς γάλα. Ταύτῃ τοίνυν
[1, 1]	δυναμένην χωρῆσαι τὴν ἀποκάλυψιν τοῦ	λόγου.	Σπεύδων δὲ ἄρα τελειῶσαι σωτηρίῳ
[1, 9]	παιδαγωγοῦ, τοῦ παντοκράτορος καὶ πατρικοῦ	λόγου,	τὴν ἄκραν σοφίαν καταμανθάνειν ἡμῖν,
[1, 5]	θαυμαστῶς πάνυ καὶ μυστικῶς τοῦ	λόγου	τὴν ἁπλότητα τῆς ψυχῆς εἰς
[1, 11]	νάπυος» εἴκασεν, καὶ τοῦ σπειρομένου	λόγου	τὸ πνευματικὸν καὶ τὸ πολύχουν
[1, 13]	οὐχὶ ἐξ ἀνάγκης ἡ τοῦ	λόγου	ὑπακοή, ἣν δὴ πίστιν φαμέν,
[1, 13]	δὲ κατορθούμενον κατὰ τὴν τοῦ	λόγου	ὑπακοὴν προσῆκον καὶ καθῆκον Στωϊκῶν
[1, 6]	κοσμήσειν λέγει τὸ σῶμα τοῦ	λόγου,	ὥσπερ ἀμέλει τῷ αὑτοῦ πνεύματι
[1, 6]	δὲ ψυχικοὶ ἐν αὐτῷ τῷ	λόγῳ,	ἀλλ´ οἱ πάντες ἀποθέμενοι τὰς
[1, 5]	πρωτεῖα τοῦ πάθους παραχωρῶν τῷ	λόγῳ,	ἀλλὰ καὶ τοῦ κυρίου τὴν
[1, 6]	γάλα» εἰπὼν ἐπότισα» τὴν ἐν	λόγῳ	γάλακτι τελείαν εὐφροσύνην, τὴν γνῶσιν
[1, 3]	τί ἐπαγγέλλεται, ἐν ἔργῳ καὶ	λόγῳ	διακείμενος καὶ ὑπαγορεύσει μὲν τῶν
[1, 6]	ἁγίῳ τιθηνεῖται γάλακτι, τῷ βρεφώδει	λόγῳ.	Διὸ οὐκ ἔσχε γάλα, ὅτι
[1, 13]	λύπην δὲ συστολὴν ψυχῆς ἀπειθῆ	λόγῳ.	Εἰ τοίνυν ἡ πρὸς τὸν
[1, 13]	τὸν δὲ φόβον ἔκκλισιν ἀπειθῆ	λόγῳ,	ἡδονὴν δὲ ἔπαρσιν ψυχῆς ἀπειθῆ
[1, 6]	Χριστοῦ, τὴν νεολαίαν ὑποτροφοῦσα τῷ	λόγῳ,	ἣν αὐτὸς ἐκύησεν ὁ κύριος
[1, 7]	τελείῳ προφητικῶς παραχωρῶν παιδαγωγῷ τῷ	λόγῳ,	καὶ τὸ ὄνομα καὶ τὴν
[1, 9]	καὶ γράμματι καὶ σώματι, τῷ	λόγῳ	καὶ τῷ νόμῳ, εἰς μετάνοιαν
[1, 13]	ἡδονὴν δὲ ἔπαρσιν ψυχῆς ἀπειθῆ	λόγῳ,	λύπην δὲ συστολὴν ψυχῆς ἀπειθῆ
[1, 12]	φιλάνθρωπον φιλόκαλόν τε ἐκμανθάνομεν, ἑνὶ	λόγῳ	μετ´ οἰκειότητος ἀρετῆς ἐξομοιούμενοι τῷ
[1, 6]	πως γὰρ ἔδοξεν εἰπεῖν τῷ	λόγῳ·	ὃ δὲ ἐλεύθερος. Αὐτίκα γοῦν
[1, 8]	δὲ ἐνδείκνυται ἔργῳ παιδαγωγῶν αὐτὸν	λόγῳ,	ὅς ἐστι τῆς τοῦ θεοῦ
[1, 6]	ἐκτρέφει τῷ ἰδίῳ γάλακτι, τῷ	λόγῳ·	πᾶν γὰρ τὸ γεννῆσαν ἔοικεν
[1, 8]	εἰρηναγωγεῖ. Καθάπερ οὖν τῷ συμβουλευτικῷ	λόγῳ	παράκειται τὸ προτρεπτικὸν καὶ παρακλητικὸν
[1, 6]	μορμολυκείοις, ἐκταράττονται, ἄνδρας δὲ τοὺς	λόγῳ	πειθηνίους καὶ αὐτεξουσίους κέκληκεν· οἳ
[1, 13]	διάθεσίς ἐστι ψυχῆς σύμφωνος τῷ	λόγῳ	περὶ ὅλον τὸν βίον. Ναὶ
[1, 6]	δὲ οὕτω τῷ Χριστοῦ γάλακτι	λόγῳ	πνευματικὴν ὑμῖν ἐνστάζων τροφήν. Οὕτω
[1, 5]	τοῦτον καὶ νήπιον λαὸν τῷ	λόγῳ	προσδήσας, ὃν ἄμπελον ἀλληγορεῖ· φέρει
[1, 8]	συγχρῆται πρὸ τοῦ ἔργου τῷ	λόγῳ.	Τὰ γὰρ βέλη μου» φησί,
[1, 5]	Τοῖς γοῦν προβεβηκόσιν ἐν τῷ	λόγῳ	ταύτην ἐπεκήρυξεν τὴν φωνήν, ἀφροντιστεῖν
[1, 13]	τὴν μὲν ἐπιθυμίαν ὄρεξιν ἀπειθῆ	λόγῳ,	τὸν δὲ φόβον ἔκκλισιν ἀπειθῆ
[1, 9]	τὸν ἔλεγχον εἰδὼς ἀκολούθως τῷ	λόγῳ	τὸν τὰ μέγιστα ἀκάθαρτον ὄντα
[1, 10]	ἐπαινετός. Ἀλλὰ οὐ συγχρῶμαι τῷ	λόγῳ	τῷδε, φημὶ δ´ οὖν ἔπαινον
[1, 8]	οὔ μοι χρὴ πλειόνων ἔτι	λόγων	τὴν εὐαγγέλιον τοῦ κυρίου παραθεμένῳ
[1, 3]	ὡς ἄρα θάτερον εἶδος τῶν	λόγων,	τὸ διδασκαλικόν, ἰσχνόν τέ ἐστι
[1, 2]	ἀνθ´ ὧν οὐκ ἠκούσατε τῶν	λόγων	τούτων, διὰ τοῦτο τάδε λέγει
[1, 8]	Εἰ γὰρ ψέξαι χρή, καὶ	λοιδορεῖσθαι	δεῖ, ἔνθα τὴν ἀπηλγηκυῖαν ψυχὴν
[1, 8]	ἀλλότριον τοῦ σωτηρίου λόγου κηδεμονικῶς	λοιδορεῖσθαι.	Καὶ γὰρ οὖν καὶ τοῦτο
[1, 8]	μῖσος ὁ κύριος τοῖς ἀνθρώποις	λοιδορεῖται,	οὓς καὶ ἐξὸν αὐτῷ ἀπολέσαι
[1, 8]	οὕτω καὶ τῷ ἐγκωμιαστικῷ τὸ	λοιδορητικὸν	καὶ ὀνειδιστικὸν {καὶ ἐγκωμιαστικόν} Τὸ
[1, 9]	τὴν φιλανθρωπίαν, ἐπιγνώσεσθε τὴν ἐξουσίαν.	Λοιδορία	δέ ἐστι ψόγος ἐπιτεταμένος. Κέχρηται
[1, 9]	ψόγος ἐπιτεταμένος. Κέχρηται δὲ τῇ	λοιδορίᾳ	ἐν φαρμάκου μοίρᾳ διὰ Ἡσαΐου
[1, 8]	ἀγαθὸς ἐντέχνως σφόδρα διὰ τῆς	λοιδορίας	ὑποδύεται τὸν ψόγον, οἱονεὶ μάστιγι
[1, 10]	οὐκ ἔστη καὶ ἐπὶ καθέδραν	λοιμῶν	οὐκ ἐκάθισεν· ἀλλ´ ἢ ἐν
[1, 12]	κοίτη καὶ δίαιτα καὶ ἡ	λοιπὴ	παιδεία· οὐ γὰρ ὑπέρτονος ἡ
[1, 5]	ἀγωγή, σαφὲς ἐκ τοῦ ὀνόματος·	λοιπὸν	δέ ἐστι τοὺς παῖδας ἐπιθεωρῆσαι,
[1, 2]	περιδινήσεις κύκλους τε καὶ τῶν	λοιπῶν	ἄστρων τὰς φορὰς ἀσχολεῖται διὰ
[1, 6]	αὐτὸν εἶναι τῷ πρὶν ἢ	λούσασθαι	τὸν τρόπον. Ὅτι δὲ ἡ
[1, 6]	καὶ φώτισμα καὶ τέλειον καὶ	λουτρόν·	λουτρὸν μὲν δι´ οὗ τὰς
[1, 6]	φώτισμα καὶ τέλειον καὶ λουτρόν·	λουτρὸν	μὲν δι´ οὗ τὰς ἁμαρτίας
[1, 6]	πρὸς τὴν πνευματικὴν τροφὴν τὸ	λουτρὸν	τὸ πνευματικόν· οἱ γοῦν ἐπιρροφοῦντες
[1, 6]	οὐ γάρ. Τελειοῦται δὲ τῷ	λουτρῷ	μόνῳ καὶ τοῦ πνεύματος τῇ
[1, 6]	αἵματι τιμίῳ. Ὢ τῶν ἁγίων	λοχευμάτων,	ὢ τῶν ἁγίων σπαργάνων· ὁ
[1, 13]	δὲ ἔπαρσιν ψυχῆς ἀπειθῆ λόγῳ,	λύπην	δὲ συστολὴν ψυχῆς ἀπειθῆ λόγῳ.
[1, 9]	ὠφέλειαν ἐπιστύφοντες, εἰ καὶ παραυτίκα	λυπηροί,	ἀλλὰ εἰς τὸν ἔπειτα εὐεργετοῦσιν
[1, 9]	ὁμιλοῦντες ὀλίγον ἀγαπῶσιν ὃ μὴ	λυποῦσιν,	οἱ δὲ πρὸς ὠφέλειαν ἐπιστύφοντες,
[1, 7]	ἐν νόμῳ. Ἐπιφέρει γοῦν, τὸ	λυσιτελὲς	τῷ λαῷ συμβουλεύων, αὐτοῦ ἀκούσεσθε»
[1, 8]	τε διὰ βραχυτάτων ἐπεξελθεῖν· ἐπεὶ	λυσιτελής	πως ἡ τοιάδε οἰκονομία πρὸς
[1, 9]	δοῦναι τὴν ψυχὴν τὴν ἑαυτοῦ	λύτρον	ἀντὶ πολλῶν» ὑπισχνούμενος. Τοῦτον γὰρ
[1, 6]	διὰ τὸ αἷμα αὐτοῦ, ᾧ	λυτρούμεθα,	καὶ εἰς συμπάθειαν διὰ τὴν
[1, 9]	καὶ ὁ θεὸς ὁ ὕψιστος	λυτρωτὴς	αὐτῶν ἐστιν. Οὕτως οἶδεν ἐπιστρέφοντας
[1, 6]	δὴ βούτυρον καλοῦσιν, καταχρῶνται εἰς	λύχνον,	τὸ πολυέλαιον τοῦ λόγου δι´

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 10/12/2009