Livre, Chap.
[1, 11]	λόγου ἡ ἀληθὴς τῆς ψυχῆς	ὑγεία	καὶ ἡ ἀίδιος εὐκρασία περιγίνεται.
[1, 8]	πάντα εἰς σωτηρίαν καὶ ἀίδιον	ὑγείαν	διατείνει. Ἀλλὰ καὶ ὁ στρατηγὸς
[1, 12]	μὲν οὖν ἰατρῷ οὐδὲν πρὸς	ὑγείαν	συμβουλεύοντι ἄχθονται οἱ κάμνοντες, τῷ
[1, 9]	ἁμαρτόντα μετανοεῖν, ὥσπερ ἄριστον τὸ	ὑγιαίνειν	ἀεί, καλὸν δὲ καὶ τὸ
[1, 9]	ἀληθεύων ὑμῖν; Ὡς δὲ οἱ	ὑγιαίνοντες	οὐ χρῄζουσιν ἰατροῦ, παρ´ ὅσον
[1, 1]	διδασκαλικῶν ἐκμάθοι πρὶν ἢ τέλεον	ὑγιᾶναι·	οὐδὲ γὰρ ὡσαύτως πρὸς τοὺς
[1, 1]	διαιτωμένου. Ἴσον δ´ οὐκ ἔστιν	ὑγίεια	καὶ γνῶσις, ἀλλ´ ἣ μὲν
[1, 12]	μέλει πῶς καὶ τίνα τρόπον	ὑγιεινότερος	ἂν ὁ τῶν ἀνθρώπων βίος
[1, 8]	τοῦ τύφου ἐξομαλίζων, εἰς τὸν	ὑγιῆ	καὶ ἀληθινὸν ἀνασκευάζων τὸν ἄνθρωπον.
[1, 6]	ἀληθείας. Ἀμέλει καὶ τὸ ποτὸν	ὑγρὰ	καλεῖται τροφή. Δυνατὸν δὲ τὸ
[1, 6]	σαρκὸς ὑγρότερον τὸ αἷμα, οἷον	ὑγρά	τις οὖσα σάρξ, τοῦ δὲ
[1, 6]	μορμύρουσιν, καὶ τὸ ἐνστόμιον ἡμῶν	ὑγρὸν	τῷ πνεύματι ἐκλευκαίνεται. Τίς οὖν
[1, 6]	καὶ ἔστι μὲν τῆς σαρκὸς	ὑγρότερον	τὸ αἷμα, οἷον ὑγρά τις
[1, 6]	τὴν ὥραν, ἣν ἔαρ καλοῦμεν,	ὑγροτέρου	τοῦ περιέχοντος γεγονότος, ἀλλὰ καὶ
[1, 6]	κατὰ γαστρὸς τὸ μὲν πρῶτον	ὑγροῦ	ἐστι σύστασις γαλακτοειδής, ἔπειτα ἐξαιματουμένη
[1, 6]	ὕδωρ. Δέχεται γὰρ μόνον τῶν	ὑγρῶν	τοῦτο καὶ τὴν πρὸς τὸ
[1, 12]	ἄνθρωπον ἐκ χοός, ἀναγεννῆσαι δὲ	ὕδατι,	αὐξῆσαι δὲ πνεύματι, παιδαγωγῆσαι δὲ
[1, 9]	λαὸς οὗτος· ἐμὲ ἐγκατέλιπον, πηγὴν	ὕδατος	ζῶντος, καὶ ὤρυξαν λάκκους συντετριμμένους,
[1, 6]	τῷ προειρημένῳ γάλακτι ψυχροῦ ὀλίγον	ὕδατος	ὠφελοῦνται παραχρῆμα· οὐ γὰρ ἀποξύνεσθαι
[1, 6]	τὸν οἶνον ἁρπάζει, τὸ δὲ	ὑδατῶδες	ἀπολείπει, οὕτως καὶ ἡ σὰρξ
[1, 8]	Καὶ καθὸ μὲν βρέχει, δημιουργὸς	ὑδάτων	ἐστὶ καὶ νεφῶν, καθὸ δὲ
[1, 10]	πεφυτευμένον παρὰ τὰς διεξόδους τῶν	ὑδάτων,	ὃ τὸν καρπὸν αὐτοῦ δώσει
[1, 6]	γάλα τὴν συναλλαγὴν πρὸς τὸ	ὕδωρ.	Δέχεται γὰρ μόνον τῶν ὑγρῶν
[1, 9]	συντετριμμένους, οἳ οὐ δυνήσονται συσχεῖν	ὕδωρ.	Καὶ πάλιν διὰ τοῦ αὐτοῦ·
[1, 6]	γάλα ἐᾷ ἡ πρὸς τὸ	ὕδωρ	κοινωνία, οὐκ ἀντιπαθείᾳ τινί, προσπεπαινομένου
[1, 6]	τοῦτο καὶ τὴν πρὸς τὸ	ὕδωρ	μῖξιν ἐπὶ κάθαρσιν παραλαμβανόμενον καθάπερ
[1, 6]	καὶ συγγένειάν τινα πρὸς τὸ	ὕδωρ	φυσικωτάτην ἔχει τὸ γάλα, καθάπερ
[1, 9]	καί φησιν διὰ τοῦ Ἰεζεκιήλ·	υἱὲ	ἀνθρώπου, ἐν μέσῳ σκορπίων σὺ
[1, 10]	τοῖς νηπίοις διὰ Σολομῶντος παραγγέλλει·	υἱέ,	μὴ πλανήσωσί σε ἁμαρτωλοί, μηδὲ
[1, 9]	παρασιωπώμενον τὸ φιλότεκνον τῆς παιδαγωγίας·	υἱέ	μου, μὴ ὀλιγώρει παιδείας κυρίου,
[1, 6]	ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν	υἱοθεσίαν	ἀπολάβωμεν δι´ αὐτοῦ» Ὅρα πῶς
[1, 5]	προσίεται καὶ ἀναγεννήσας πνεύματι εἰς	υἱοθεσίαν	ἠπίους οἶδεν καὶ φιλεῖ τούτους
[1, 12]	πνεύματι, παιδαγωγῆσαι δὲ ῥήματι, εἰς	υἱοθεσίαν	καὶ σωτηρίαν ἁγίαις ἐντολαῖς κατευθύνων,
[1, 9]	εἰς ἀκοὴν ὠτίου ὑπήκουσέν μου,	υἱοὶ	ἀλλότριοι ἐψεύσαντό μοι καὶ ἐχώλαναν
[1, 9]	Ἡσαΐου λέγων οὐαὶ ἔθνος ἁμαρτωλόν,	υἱοὶ	ἄνομοι, λαὸς πλήρης ἁμαρτιῶν, σπέρμα
[1, 6]	ἐκτὸς προσωποληψίας φωνήν· πάντες γὰρ	υἱοί	ἐστε διὰ πίστεως θεοῦ ἐν
[1, 6]	φησίν, εἶπα, θεοί ἐστε καὶ	υἱοὶ	ὑψίστου πάντες. Καλεῖται δὲ πολλαχῶς
[1, 9]	Ὅτι λαὸς ἀπειθής ἐστιν, οἱ	υἱοί»	φησίν, οἷς οὐκ ἔστι πίστις»
[1, 10]	παρακαλῶ καὶ προΐεμαι ἐμὴν φωνὴν	υἱοῖς	ἀνθρώπων· ἐπακούσατέ μου, σεμνὰ γὰρ
[1, 6]	χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ θεὸς τὸν	υἱὸν	αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον
[1, 9]	κατήγγειλεν δικαιοσύνην, οὐδεὶς ἔγνω τὸν	υἱὸν	εἰ μὴ ὁ πατὴρ» λέγων,
[1, 8]	ἀναντίρρητον ἄρα μὴ οὐχὶ καὶ	υἱὸν	εἶναι τὸν κύριον τοῦ δημιουργοῦ.
[1, 8]	μόνον εἶναι, ἀγαθόν, δίκαιον, δημιουργόν,	υἱὸν	ἐν πατρί, ᾧ ἡ δόξα
[1, 6]	φησιν ὁ πιστεύων εἰς τὸν	υἱὸν	ἔχει ζωὴν αἰώνιον» Εἰ τοίνυν
[1, 11]	εἰκόνα καὶ ὁμοίωσιν τοῦ πατρὸς	υἱὸν	Ἰησοῦν, τὸν λόγον τοῦ θεοῦ,
[1, 6]	ἵνα πᾶς ὁ θεωρῶν τὸν	υἱὸν	καὶ πιστεύων ἐπ´ αὐτὸν ἔχῃ
[1, 9]	ἐπιλάμποντος τὸν αὑτοῦ καὶ τὸν	υἱὸν	καταπέμποντος τὸν αὑτοῦ· καὶ πρῶτος
[1, 9]	κύριος, παιδεύει, μαστιγοῖ δὲ πάντα	υἱόν,	ὃν παραδέχεται» ὅτι ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος
[1, 7]	τὸν Ἰησοῦν τὸν τοῦ θεοῦ	υἱόν·	σκιαγραφία γὰρ ἦν τοῦ κυρίου
[1, 9]	σὺ μὲν ῥάβδῳ πάταξον τὸν	υἱόν,	τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ ἐκ
[1, 5]	ἀμνὸν κέκληκεν τοῦ θεοῦ, τὸν	υἱὸν	τοῦ θεοῦ, τὸν νήπιον τοῦ
[1, 8]	αὐτὸν ὄντα, πρὶν ἐλθεῖν τὸν	υἱόν·	ὡς εἶναι ταῖς ἀληθείαις καταφανὲς
[1, 6]	ὁ κύριος· βαπτιζόμενοι φωτιζόμεθα, φωτιζόμενοι	υἱοποιούμεθα,	υἱοποιούμενοι τελειούμεθα, τελειούμενοι ἀπαθανατιζόμεθα· ἐγώ»
[1, 6]	κύριος· βαπτιζόμενοι φωτιζόμεθα, φωτιζόμενοι υἱοποιούμεθα,	υἱοποιούμενοι	τελειούμεθα, τελειούμενοι ἀπαθανατιζόμεθα· ἐγώ» φησίν,
[1, 2]	αὑτοῦ τῷ θεῷ, οὗπέρ ἐστιν	υἱός,	ἀναμάρτητος, ἀνεπίληπτος καὶ ἀπαθὴς τὴν
[1, 9]	φησίν, ἀδάμαστος ἐκβαίνει σκληρός, καὶ	υἱὸς	ἀνειμένος ἐκβαίνει προαλής· τὸ δὲ
[1, 5]	υἱὸς καὶ ᾧ ἂν ὁ	υἱὸς	ἀποκαλύψῃ. Νέοι τοίνυν ὁ λαὸς
[1, 8]	δὲ τοῦ δημιουργοῦ ὁ κύριος,	υἱὸς	ἄρα τοῦ δικαίου ὁ κύριος.
[1, 9]	τὸν πατέρα εἰ μὴ ὁ	υἱός»	Αὕτη ἡ ἀντιταλαντεύουσα γνῶσις ἐπ´
[1, 8]	κτίστης πρὸς πάντων ὁμολογεῖται δίκαιος,	υἱὸς	δὲ τοῦ δημιουργοῦ ὁ κύριος,
[1, 6]	γάρ» φησί, δοῦλος εἶ, ἀλλὰ	υἱός·	εἰ δὲ υἱός, καὶ κληρονόμος
[1, 5]	θεοῦ, ὢ τοῦ τελείου παιδίου·	υἱὸς	ἐν πατρί, καὶ πατὴρ ἐν
[1, 5]	μὲν ὡς υἱός, καὶ γὰρ	υἱὸς	ἦν Ἀβραὰμ ὡς ὁ Χριστὸς
[1, 5]	τοῦ κυρίου, παῖς μὲν ὡς	υἱός,	καὶ γὰρ υἱὸς ἦν Ἀβραὰμ
[1, 5]	πνεῦμα· ἰδοὺ παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν,	υἱὸς	καὶ ἐδόθη ἡμῖν, οὗ ἡ
[1, 7]	ὅλων, ἐν αὐτῷ γὰρ ὁ	υἱὸς	καὶ ἐν τῷ υἱῷ ὁ
[1, 6]	εἶ, ἀλλὰ υἱός· εἰ δὲ	υἱός,	καὶ κληρονόμος διὰ θεοῦ» Τί
[1, 5]	οὐδεὶς ἔγνω, εἰ μὴ ὁ	υἱὸς	καὶ ᾧ ἂν ὁ υἱὸς
[1, 6]	οὐρανῶν ἐπήχησε φωνὴ μάρτυς ἠγαπημένου	υἱός	μου εἶ σὺ ἀγαπητός, ἐγὼ
[1, 11]	ἡμῖν· οὗτός ἐστί μου ὁ	υἱὸς	ὁ ἀγαπητός, αὐτοῦ ἀκούετε. Ἀξιόπιστος
[1, 8]	ἐστι κέκληται ἀγαθός, καθὸ δέ,	υἱὸς	ὤν, ὁ λόγος αὐτοῦ ἐν
[1, 5]	νεοττούς, ἔσθ´ ὅτε δὲ νηπίους,	υἱοὺς	δὲ ἀλλαχόθι καὶ τέκνα πολλάκις
[1, 9]	ἐνωτίζου, γῆ, ὅτι κύριος ἐλάλησεν·	υἱοὺς	ἐγέννησα καὶ ὕψωσα, αὐτοὶ δέ
[1, 6]	τοὺς δὲ ὑπὸ τὴν πίστιν	υἱοὺς	καλῶν ἀπήνδρωσεν ὡς πρὸς ἀντιδιαστολὴν
[1, 9]	σου. Καίτοι τὰ τέκνα ἡμῶν,	υἱούς	τε καὶ θυγατέρας, σφόδρα καὶ
[1, 5]	καὶ ἐκέκραγον λέγοντες, ὡσαννὰ τῷ	υἱῷ	Δαβίδ, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν
[1, 5]	ἐν πατρί, καὶ πατὴρ ἐν	υἱῷ·	καὶ πῶς οὐ τέλειος ἡ
[1, 6]	θεοῦ» Τί οὖν ἐνδεῖ τῷ	υἱῷ	μετὰ τὴν κληρονομίαν; Χάριεν τοίνυν
[1, 7]	ὁ υἱὸς καὶ ἐν τῷ	υἱῷ	ὁ πατήρ, ὥρα ἡμῖν ἑπομένοις
[1, 9]	ἐπιτίμησις νόμιμος ἢ ἐπιτίμησις τῶν	υἱῶν	παρὰ τὸ προσῆκον ἐπαιρομένων. Ταύτῃ
[1, 2]	παραινῶν, ὡς γυμνὸν δασείας καταλειφθέντα	ὕλης,	τῆς κακίας, τὸν λογισμόν, ἐνθρονίζεται
[1, 10]	Σολομῶντος ὧδέ πως χρῆται· ἐγὼ	ὑμᾶς,	ἄνθρωποι, παρακαλῶ καὶ προΐεμαι ἐμὴν
[1, 10]	ὄρος τὸ ἅγιον καὶ εὐφρανῶ	ὑμᾶς»	διὰ Ἡσαΐου λέγει. Ἔστι δὲ
[1, 9]	με ἥκητε, κἀγὼ ὀρθὸς πρὸς	ὑμᾶς·	ἐὰν πλάγιοι πορεύησθε, κἀγὼ πλάγιος,
[1, 10]	σωτηρίαν. Φησὶ γάρ· καὶ εἰσάξω	ὑμᾶς	εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν,
[1, 6]	γὰρ κἀκείνην τὴν γραφὴν εἰσάξω	ὑμᾶς	εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν,
[1, 10]	ὑμῶν» πρὸς δὲ καὶ εἰσάξω	ὑμᾶς	εἰς τὸ ὄρος τὸ ἅγιον
[1, 6]	ἀναγνώσεως τοιαύτην ἀποδεξώμεθα διάνοιαν· κατήχησα	ὑμᾶς	ἐν Χριστῷ ἁπλῇ καὶ ἀληθεῖ
[1, 5]	πρὸς Κορινθίους φησίν· ἡρμοσάμην γὰρ	ὑμᾶς	ἑνὶ ἀνδρὶ παρθένον ἁγνὴν παραστῆσαι
[1, 6]	ὧδέ πως τὸ ῥητόν· γάλα	ὑμᾶς	ἐπότισα ἐν Χριστῷ» καὶ διαστήσαντες
[1, 6]	τοῦ κυρίου ἀποχρώμενον φωνῇ γάλα	ὑμᾶς	ἐπότισα» λέγει. Εἰ γὰρ ἀνεγεννήθημεν
[1, 6]	αὖθις τῇ διανοίᾳ ἐφαρμοστέον· γάλα	ὑμᾶς	ἐπότισα, οὐ βρῶμα· οὔπω γὰρ
[1, 6]	ἄνθρωπον περιπατεῖτε; Διὸ καὶ γάλα	ὑμᾶς	ἐπότισα» φησίν, τὴν γνῶσιν ὑμῖν
[1, 6]	τοῦ ἀποστόλου εἰρημένον ἐπεξηγητέον γάλα	ὑμᾶς	ἐπότισα, ὡς νηπίους ἐν Χριστῷ,
[1, 7]	φησίν, ἐν ῥάβδῳ ἔλθω πρὸς	ὑμᾶς	ἢ ἐν ἀγάπῃ πνεύματί τε
[1, 10]	κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω	ὑμᾶς»	καὶ τὰ ἐπὶ τούτοις, ἃ
[1, 8]	ὁ λόγος τὴν ἑαυτοῦ, κατέστρεψα	ὑμᾶς»	λέγων, καθὼς κατέστρεψεν ὁ θεὸς
[1, 3]	αὐτὸς γὰρ ὁ πατὴρ φιλεῖ	ὑμᾶς,	ὅτι ὑμεῖς ἐμὲ πεφιλήκατε» καὶ
[1, 5]	τινα μήτηρ παρακαλέσει, οὕτως κἀγὼ	ὑμᾶς	παρακαλέσω. Ἡ μήτηρ προσάγεται τὰ
[1, 8]	λέλεκται· θαρρεῖτε, ἕνεκεν τοῦ πειράσαι	ὑμᾶς	παρεγενήθη ὁ θεός, ὅπως ἂν
[1, 5]	εἰπεῖν, ἀποδίδωσιν εἰπών· Θέλω δὲ	ὑμᾶς	σοφοὺς μὲν εἶναι εἰς τὸ
[1, 6]	ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ	ὑμεῖς	εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.
[1, 3]	ὁ πατὴρ φιλεῖ ὑμᾶς, ὅτι	ὑμεῖς	ἐμὲ πεφιλήκατε» καὶ πάλιν ὁ
[1, 1]	Συγκεκρότηται κρηπὶς ἀληθείας, ὦ παῖδες	ὑμεῖς,	ἡμῖν αὐτοῖς, ἁγίου νεὼ μεγάλου
[1, 6]	κύριος, βρῶσιν ἔχω φαγεῖν, ἣν	ὑμεῖς	οὐκ οἴδατε· ἐμὸν βρῶμά ἐστιν,
[1, 2]	ὁ παιδαγωγὸς ἡμῶν, ὦ παῖδες	ὑμεῖς,	τῷ πατρὶ τῷ αὑτοῦ τῷ
[1, 6]	ἅμα καὶ σέσωκεν. Αὐτοὶ γὰρ	ὑμεῖς»	φησὶν ὁ ἀπόστολος, θεοδίδακτοί ἐστε.
[1, 7]	παιδαγωγόν, ἐντολὰς ὑπακοῆς ἐγχειρίσας· προφήτην	ὑμῖν	ἀναστήσει» φησίν, ὁ θεὸς ὡς
[1, 9]	οἶκος ὑμῶν ἔρημος, λέγω γὰρ	ὑμῖν·	ἀπάρτι οὐ μὴ ἴδητέ με,
[1, 6]	ὑμᾶς ἐπότισα» φησίν, τὴν γνῶσιν	ὑμῖν	ἐνέχεα, λέγων, τὴν ἐκ κατηχήσεως
[1, 6]	τῷ Χριστοῦ γάλακτι λόγῳ πνευματικὴν	ὑμῖν	ἐνστάζων τροφήν. Οὕτω γοῦν τελεία
[1, 6]	ἔτι φρονοῦντας. Ὅπου γὰρ ἐν	ὑμῖν	ζῆλος καὶ ἔρις, οὐχὶ σαρκικοί
[1, 8]	γένηται ὁ φόβος αὐτοῦ ἐν	ὑμῖν,	ἵνα μὴ ἁμαρτάνητε. Ἐντεῦθεν καλῶς
[1, 5]	ἀγοραῖς καθημένοις καὶ λέγουσιν· ηὐλήσαμεν	ὑμῖν	καὶ οὐκ ὠρχήσασθε, ἐθρηνήσαμεν καὶ
[1, 6]	Οὐ γὰρ Μωσῆς» φησίν, ἔδωκεν	ὑμῖν	τὸν ἄρτον ἐκ τοῦ οὐρανοῦ
[1, 6]	ἀλλ´ ὁ πατήρ μου δίδωσιν	ὑμῖν	τὸν ἄρτον ἐκ τοῦ οὐρανοῦ
[1, 6]	ζωή ἐστιν. Ἀμὴν ἀμὴν λέγω	ὑμῖν»	φησίν, ὁ τὸν λόγον μου
[1, 9]	λέγει· ἐχθρὸς ὑμῶν γέγονα ἀληθεύων	ὑμῖν;	Ὡς δὲ οἱ ὑγιαίνοντες οὐ
[1, 6]	δέ, ἀδελφοί, οὐκ ἐδυνήθην λαλῆσαι	ὑμῖν	ὡς πνευματικοῖς, ἀλλ´ ὡς σαρκίνοις,
[1, 10]	καὶ εὑρήσετε ἁγνισμὸν ταῖς ψυχαῖς	ὑμῶν.	Ἄγει δὲ ἐπὶ τὴν μετάνοιαν
[1, 9]	πρὸς τοὺς Γαλάτας λέγει· ἐχθρὸς	ὑμῶν	γέγονα ἀληθεύων ὑμῖν; Ὡς δὲ
[1, 5]	γὰρ παιδία, ἔτι μικρὸν μεθ´	ὑμῶν	εἰμι» Αὖθίς τε παιδίοις ὁμοιοῖ
[1, 7]	Ὠσηὲ εἴρηκεν ἐγὼ δὲ παιδευτὴς	ὑμῶν	εἰμι» Παιδαγωγία δὲ ἡ θεοσέβεια,
[1, 9]	τοῦτο φησίν· ἀφίεται ὁ οἶκος	ὑμῶν	ἔρημος, λέγω γὰρ ὑμῖν· ἀπάρτι
[1, 8]	οἰκτίρμονες» λέγων, καθὼς ὁ πατὴρ	ὑμῶν	οἰκτίρμων ἐστίν» οὐ μὴν ἀλλὰ
[1, 10]	ἣν ὤμοσεν κύριος τοῖς πατράσιν	ὑμῶν»	πρὸς δὲ καὶ εἰσάξω ὑμᾶς
[1, 7]	ὡς ἐμὲ ἐκ τῶν ἀδελφῶν	ὑμῶν»	τὸν Ἰησοῦν τὸν τοῦ Ναυῆ
[1, 7]	ἡμῖν παύσασθε ἀπὸ τῶν ἔργων	ὑμῶν»	τῶν παλαιῶν ἁμαρτιῶν, μάθετε καλὸν
[1, 5]	ἀπόστολοι ἐγενήθημεν ἤπιοι ἐν μέσῳ	ὑμῶν,	ὡς ἂν τροφὸς θάλπῃ τὰ
[1, 10]	καρδίας καὶ εἴπητε πάτερ, ἀκούσομαι	ὑμῶν	ὥσπερ λαοῦ ἁγίου. Καὶ πάλιν
[1, 8]	Εἰ δὲ οὐ μισεῖ τῶν	ὑπ´	αὐτοῦ γενομένων οὐδέν, λείπεται φιλεῖν
[1, 6]	τὸ ἅγιον ἀλληγορεῖ, καὶ γὰρ	ὑπ´	αὐτοῦ δεδημιούργηται ἡ σάρξ· αἷμα
[1, 3]	δι´ αὑτὸ αἱρετὸν τῷ θεῷ	ὑπ´	αὐτοῦ δεδημιούργηται τοῦ θεοῦ ἢ
[1, 8]	ἄνθρωπον, εἰκότως, τὸ κάλλιστον τῶν	ὑπ´	αὐτοῦ δημιουργηθέντων καὶ φιλόθεον ζῷον.
[1, 6]	ἄρα θεμιτὸν ἡμῖν ἀτελὲς τὸ	ὑπ´	αὐτοῦ διδασκόμενον νοεῖν, τὸ δὲ
[1, 9]	ὀλιγώρει παιδείας κυρίου, μηδὲ ἐκλύου	ὑπ´	αὐτοῦ ἐλεγχόμενος· ὃν γὰρ ἀγαπᾷ
[1, 3]	αὐτῷ ἴδιον ἐνεφύσησεν. Τὸ οὖν	ὑπ´	αὐτοῦ καὶ πρὸς αὐτὸν ἀπεικονισμένον
[1, 3]	τινι, οὐχὶ δὲ καὶ φιλεῖται	ὑπ´	αὐτοῦ; φιλητὸς δὲ ὁ ἄνθρωπος
[1, 6]	παιδαγωγόν ἐσμεν. Οὐκ ἀκούετε ὅτι	ὑπ´	ἐκεῖνον τὸν νόμον οὐκέτι ἐσμέν,
[1, 3]	ἔργῳ καὶ λόγῳ διακείμενος καὶ	ὑπαγορεύσει	μὲν τῶν πρακτέων, ἀπαγορεύσει δὲ
[1, 4]	ἀναπνοή, ὄψις, ἀκοή, γνῶσις, ἐλπίς,	ὑπακοή,	ἀγάπη, ὅμοια πάντα· ὧν δὲ
[1, 13]	μὲν οὖν καθῆκον προσῆκόν ἐστιν,	ὑπακοὴ	δὲ θεμελιοῦται ἐντολαῖς· αὗται δὲ
[1, 13]	ἐξ ἀνάγκης ἡ τοῦ λόγου	ὑπακοή,	ἣν δὴ πίστιν φαμέν, τοῦ
[1, 2]	τοῦτο γὰρ ἡ προφητεία, δι´	ὑπακοὴν	καὶ παρακοήν, δι´ ἣν μὲν
[1, 13]	κατορθούμενον κατὰ τὴν τοῦ λόγου	ὑπακοὴν	προσῆκον καὶ καθῆκον Στωϊκῶν ὀνομάζουσιν
[1, 1]	δὲ ὠφελιμώτατα, τὸ μὲν εἰς	ὑπακοήν,	τὸ παραινετικὸν εἶδος, τὸ δὲ
[1, 8]	παιδαγωγὸς ἡμῶν, μόνος ὁ τῆς	ὑπακοῆς	διακρῖναι τὴν παρακοὴν δυνάμενος. Ὁ
[1, 7]	λαῷ παρατίθεται τὸν παιδαγωγόν, ἐντολὰς	ὑπακοῆς	ἐγχειρίσας· προφήτην ὑμῖν ἀναστήσει» φησίν,
[1, 1]	γνώσεως ἀρραγής, προτροπὴ καλή, δι´	ὑπακοῆς	εὐλόγου ζωῆς ἀιδίου ὄρεξις, νοερῷ
[1, 9]	αὐτοῦ, ἡ πρὸς τοὺς ἐξ	ὑπακοῆς	πεπιστευκότας ἀμετακίνητός τε καὶ ἀρρεπής.
[1, 9]	ἀγαθὴ γὰρ ἦν. Ἀλλ´ οὐχ	ὑπακούεις	τῷ θεῷ· σεαυτὸν αἰτιῶ τὸν
[1, 5]	φοινίκων οἱ παῖδες ἐξῆλθον εἰς	ὑπάντησιν	κυρίῳ καὶ ἐκέκραγον λέγοντες, ὡσαννὰ
[1, 6]	ἣ δὴ στερεμνιωτέρα τῆς ἀκοῆς	ὑπάρχουσα	βρώματι ἀπεικάζεται, ἐν αὐτῇ σωματοποιουμένη
[1, 6]	γλυκεῖα μὲν διὰ τὴν χάριν	ὑπάρχουσα,	τρόφιμος δὲ ὡς ζωή, λευκὴ
[1, 10]	καὶ προσυπισχνεῖται δωρεὰν διὰ τὴν	ὑπάρχουσαν	φιλανθρωπίαν τοῖς σπεύδουσιν εἰς σωτηρίαν.
[1, 8]	δὲ παρῄνεσε τὴν ἀνθρωπότητα καὶ	ὑπέδειξεν	ὡς πρακτέα. Ἀγαθὴ δὲ αὕτη
[1, 7]	κυβερνήτης οὐκ αἰεὶ τοῖς ἀνέμοις	ὑπείκει,	ἀντίπρῳρος δὲ ἔσθ´ ὅτε ὅλαις
[1, 7]	τῷ κόσμῳ τῷδε καταπνέουσιν ἀνέμοις	ὑπείκει	ποτὲ οὐδὲ ἐπιτρέπει αὐτοῖς τὸ
[1, 6]	ἔτι ἐν σαρκί ἐσμεν, ὡς	ὑπειλήφασί	τινες· σὺν αὐτῇ γὰρ τὸ
[1, 6]	αἵματος τὸ ζωτικὸν τῆς πίστεως	ὑπεκλύεται.	Εἰ δὲ ἄρα προσφιλονικεῖν ἐθέλοιέν
[1, 7]	Τούτῳ δὲ καὶ συμπαλαίειν λέγεται.	Ὑπελείφθη	δέ» φησίν, Ἰακὼβ μόνος, καὶ
[1, 5]	δύο περιστερῶν ἢ τρυγόνων ζεῦγος	ὑπὲρ	ἁμαρτίας κελεύει διὰ Μωσέως προσφέρεσθαι,
[1, 8]	τὸν νόμον ἀφηνιάζοντας τὸν αὑτοῦ,	ὑπὲρ	ἀπαλλαγῆς δουλείας καὶ πλάνης καὶ
[1, 8]	καὶ ἐπέκεινα τοῦ ἑνὸς καὶ	ὑπὲρ	αὐτὴν μονάδα. Διὸ καὶ τὸ
[1, 6]	τροφεὺς ἡμῶν λόγος τὸ αὐτοῦ	ὑπὲρ	ἡμῶν ἐξέχεεν αἷμα, σῴζων τὴν
[1, 11]	ἕν» εὐνοίᾳ δὲ ὅτι μόνος	ὑπὲρ	ἡμῶν ἱερεῖον ἑαυτὸν ἐπιδέδωκεν, ὁ
[1, 9]	τῷ εὐαγγελίῳ κεκμηκώς, ὁ κάμνων	ὑπὲρ	ἡμῶν καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν
[1, 8]	τὰς ἰδίας αἰτίας, ὃ δὲ	ὑπὲρ	ἡμῶν καὶ πέπονθεν· παιδαγωγὸς γὰρ
[1, 9]	μεγαλόδωρος οὖν ὁ τὸ μέγιστον	ὑπὲρ	ἡμῶν, τὴν ψυχὴν αὐτοῦ, ἐπιδιδούς,
[1, 6]	καὶ πολλαχοῦ δὲ ἡ προφητεία	ὑπὲρ	μέλι καὶ κηρίον» ἀνάγει. Ναὶ
[1, 8]	τινάς, τέλος ἔχει τὸ ἀγαθόν,	ὑπὲρ	νουθεσίας τῶν ὑπηκόων στρατηγῶν. Ὡσαύτως
[1, 9]	τε καὶ θυγατέρας, σφόδρα καὶ	ὑπὲρ	πᾶν ὁτιοῦν ἀγαπῶμεν. Ἐπεὶ δ´
[1, 6]	δώσω, ἡ σάρξ μού ἐστιν	ὑπὲρ	τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς. Ἐνταῦθα
[1, 6]	τινὲς τολμῶσι καλεῖν καὶ γνωστικούς,	ὑπὲρ	τὸν ἀπόστολον φρονοῦντες, φυσιούμενοί τε
[1, 8]	ἂν δὲ ἐπιθυμήσει τιμωρεῖσθαι ὁ	ὑπὲρ	τῶν ἐπηρεαζόντων ἡμᾶς προσεύχεσθαι διδάσκων.
[1, 11]	ποιμὴν τὴν ψυχὴν ἑαυτοῦ τίθησιν	ὑπὲρ	τῶν προβάτων» καὶ δὴ ἔθηκεν.
[1, 9]	τοσοῦτον ἀγαθὸς ὥστε ἡμῶν καὶ	ὑπεραποθανεῖν.	Ἀλλὰ καὶ ἡ δικαιοσύνη κέκραγεν
[1, 8]	τῇ ἑκάστου τῶν ἀνθρώπων δι´	ὑπερβολὴν	φιλανθρωπίας συμπαθήσας φύσει. Ἦν γὰρ
[1, 6]	αἷμα τὸ ἐντυγχάνον τὸ παλαιὸν	ὑπερεντυγχάνει	τοῦ αἵματος τοῦ νέου. Φθέγγεται
[1, 6]	τετύφωνται. Καὶ ἐπιβοᾶται, ἀγαλλιώμενος καὶ	ὑπερευφραινόμενος,	οἱονεὶ συντραυλίζων τοῖς νηπίοις· ναί,
[1, 3]	ἐχόμενον, τὸ ἐποπτικόν, ὃ δὴ	ὑπερκείσθω	τὰ νῦν. Καθήκει δ´ ἡμῖν
[1, 5]	ὄνομα αὐτῷ, σοφία τις εἶναι	ὑπερκόσμιος,	κατασκοποῦσα τῆς παιδιᾶς τὸ μυστήριον·
[1, 5]	τούτους μόνους καὶ βοηθεῖ καὶ	ὑπερμαχεῖ	καὶ διὰ τοῦτο ὀνομάζει παιδίον.
[1, 9]	τὴν ἐκκλησίαν, τὴν ὑψωμένην, τὴν	ὑπερνεφῆ,	τὴν ἁπτομένην οὐρανῶν. Καὶ ἔσομαι»
[1, 6]	ἄλλας ἀπορρήτους αἰνίττεται, τὴν νηπιότητα	ὑπερόριον	ἀποστέλλων ὁ καταργεῖν αὐτὴν ὁμολογῶν
[1, 8]	ἀνακαθαίρων, πρὸς δὲ καὶ τὰς	ὑπερσαρκώσεις	τοῦ τύφου ἐξομαλίζων, εἰς τὸν
[1, 12]	ἡ λοιπὴ παιδεία· οὐ γὰρ	ὑπέρτονος	ἡ τοιάδε ἀγωγὴ τοῦ λόγου,
[1, 12]	ὡς ὑφηγεῖται ἡ ἀλήθεια, ἀγαμένους	ὑπερφυῶς	τόν τε παιδαγωγὸν αὐτὸν καὶ
[1, 5]	τοι σαφέστατα ὁ μακάριος Παῦλος	ὑπεσημήνατο	εἰπὼν δυνάμενοι ἐν βάρει εἶναι
[1, 9]	ἀρρεπής. Ἐπειδὴ ἐκάλουν καὶ οὐχ	ὑπηκούετε,	λέγει κύριος, ἀλλὰ ἀκύρους ἐποιεῖτε
[1, 9]	καὶ ἐρῶ· ἰδοὺ πάρειμι. Θᾶττον	ὑπήκουσας	ἢ προσεδόκησα, δέσποτα· καὶ ἐὰν
[1, 9]	μοι καὶ εἰς ἀκοὴν ὠτίου	ὑπήκουσέν	μου, υἱοὶ ἀλλότριοι ἐψεύσαντό μοι
[1, 8]	τὸ ἀγαθόν, ὑπὲρ νουθεσίας τῶν	ὑπηκόων	στρατηγῶν. Ὡσαύτως καὶ ὁ μέγας
[1, 10]	τὸ εὐδιαφόρητον αὐτῶν καὶ τὸ	ὑπηνέμιον	δείξας ὁ παιδαγωγὸς ἀπετρέψατο τῆς
[1, 6]	καὶ μέλι. Εἰκότως γάλα αὖθις	ὑπισχνεῖται	τοῖς δικαίοις ὁ κύριος, ἵνα
[1, 1]	κεφάλαιον τῶν ἐν ἡμῖν παθῶν	ὑπισχνούμενος	τὴν ἴασιν. Κεκλήσθω δ´ ἡμῖν
[1, 9]	τὴν ἑαυτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν»	ὑπισχνούμενος.	Τοῦτον γὰρ μόνον ὁμολογεῖ ἀγαθὸν
[1, 6]	φῶς. Ὥσπερ οὖν οἱ τὸν	ὕπνον	ἀποσεισάμενοι εὐθέως ἔνδοθεν ἐγρηγόρασιν, μᾶλλον
[1, 12]	καὶ κατάκλισις καὶ τροφὴ καὶ	ὕπνος	καὶ κοίτη καὶ δίαιτα καὶ
[1, 8]	ἐπήγαγεν· ἐξεγείρων καθεύδοντα ἐκ βαθέος	ὕπνου»	ὃς τῶν ἄλλων μάλιστα θανάτῳ
[1, 6]	ἐσμέν, ὃς ἦν μετὰ φόβου,	ὑπὸ	δὲ τὸν λόγον τῆς προαιρέσεως
[1, 11]	καὶ τὸ ἀνακαθαρτικὸν ὀνησιφόρον εἶναι	ὑπὸ	δριμύτητος αἰνιττόμενος. Δι´ ὀλίγου γοῦν
[1, 6]	δούλου κύριος πάντων ὤν, ἀλλὰ	ὑπὸ	ἐπιτρόπους ἐστὶ καὶ οἰκονόμους ἄχρι
[1, 13]	καθήκοντα εἰς παιδαγωγίαν θεϊκήν, ὡς	ὑπὸ	θεοῦ παρηγγελμένα καὶ εἰς σωτηρίαν
[1, 6]	ἅμα τοίνυν τῷ βαπτίζεσθαι αὐτὸν	ὑπὸ	Ἰωάννου γίνεται τέλειος; δῆλον ὅτι·
[1, 7]	οὐ παρέδωκέν με» τὸ γὰρ	ὑπὸ	κυρίου παιδευθῆναι καὶ παιδαγωγηθῆναι θανάτου
[1, 6]	γὰρ αὐτῆς ἤδη τῆς γῆς	ὑπὸ	μὲν ἐπομβρίας κατακλυσθὲν ἀποσύρεται τὸ
[1, 7]	ἐδόθη» οὐχὶ ὑπὸ Μωσέως, ἀλλὰ	ὑπὸ	μὲν τοῦ λόγου, διὰ Μωσέως
[1, 7]	νόμος διὰ Μωσέως ἐδόθη» οὐχὶ	ὑπὸ	Μωσέως, ἀλλὰ ὑπὸ μὲν τοῦ
[1, 6]	γενόμενον ὑπὸ νόμον, ἵνα τοὺς	ὑπὸ	νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν
[1, 6]	τοῦ δὲ ἐλθεῖν τὴν πίστιν	ὑπὸ	νόμον ἐφρουρούμεθα συγκλειόμενοι εἰς τὴν
[1, 6]	αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον	ὑπὸ	νόμον, ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον
[1, 8]	τὴν κόλασιν ὁ θεὸς οὐχ	ὑπὸ	ὀργῆς ἐπιφέρει, ἀλλὰ τὸ δίκαιον
[1, 6]	ἐλθούσης δὲ τῆς πίστεως οὐκέτι	ὑπὸ	παιδαγωγόν ἐσμεν. Οὐκ ἀκούετε ὅτι
[1, 6]	τοὺς φλεγμαίνοντας ἤδη μαστοὺς καὶ	ὑπὸ	πνεύματος ἀλλοιούμενον θερμοῦ ποθεινὴ σκευάζεται
[1, 6]	καὶ ἡμεῖς, ὅτε ἦμεν νήπιοι,	ὑπὸ	τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου ἦμεν
[1, 9]	ὄρνις συνάγει τὰ νοσσία αὐτῆς	ὑπὸ	τὰς πτέρυγας αὐτῆς, καὶ οὐκ
[1, 5]	τρόπον ὄρνις συνάγει τὰ νοσσία	ὑπὸ	τὰς πτέρυγας αὐτῆς» οὕτως ἐσμὲν
[1, 6]	φόβον καὶ ἁμαρτίας, τοὺς δὲ	ὑπὸ	τὴν πίστιν υἱοὺς καλῶν ἀπήνδρωσεν
[1, 7]	ἀπεδείξαμεν παῖδας ἡμᾶς τοὺς πάντας	ὑπὸ	τῆς γραφῆς καλουμένους οὐ μόνον,
[1, 5]	Ἔστι καὶ ἄλλως ὑπολαβεῖν τὸ	ὑπὸ	τῆς προφητείας μηνυόμενον χαίροντας ἡμᾶς
[1, 6]	κατανεύουσι πρὸς τὸ παιδίον, τὴν	ὑπὸ	τῆς φύσεως πεπονημένην εὔληπτον παρέχειν
[1, 8]	κολαζομένοις» Εἰ δὲ ἀγαθὰ πάσχουσιν	ὑπὸ	τοῦ δικαίου οἱ ἐπανορθούμενοι καὶ
[1, 8]	θεὸς παρέχεται· οὐδὲν ἄρα μισεῖται	ὑπὸ	τοῦ θεοῦ, ἀλλ´ οὐδὲ ὑπὸ
[1, 6]	τὸ γάλα· θέρους δ´ ἔμπαλιν	ὑπὸ	τοῦ καύματος συγκαιόμενον καὶ ἀναξηραινόμενον
[1, 13]	ἐστι λογικῶν πράξεων, τουτέστιν τῶν	ὑπὸ	τοῦ λόγου διδασκομένων ἀδιάπτωτος ἐνέργεια,
[1, 7]	χάρις ἐστὶν παλαιὰ διὰ Μωσέως	ὑπὸ	τοῦ λόγου δοθεῖσα. Διὸ καί
[1, 8]	ὑπὸ τοῦ θεοῦ, ἀλλ´ οὐδὲ	ὑπὸ	τοῦ λόγου· ἓν γὰρ ἄμφω,
[1, 10]	ἀγαθὴν οὖσαν καὶ σωτήριον, ἀναγκαίως	ὑπὸ	τοῦ λόγου παραλαμβανομένην ἐπεδείξαμεν πρός
[1, 6]	πάθους εἰς ἀφθαρσίαν· ἐξορροῦται γὰρ	ὑπὸ	τοῦ οἴνου τὸ γάλα καὶ
[1, 8]	οἷός τε ἀφιέναι τὰ πλημμελήματα,	ὑπὸ	τοῦ πατρὸς τῶν ὅλων ὁ
[1, 6]	ἐπὶ τὸ φωτεινότατον καὶ λευκότατον	ὑπὸ	τοῦ πνεύματος τρέπεσθαι ὁμολογεῖν; Πάσχει
[1, 6]	πηγνυμένη δὲ ἐν τῇ ὑστέρᾳ	ὑπὸ	τοῦ φυσικοῦ καὶ θερμοῦ πνεύματος,
[1, 6]	ἐν κυρίῳ. Ἐντεῦθεν τὸν ἄνθρωπον	ὑπὸ	τῶν παλαιῶν ἡγοῦμαι κεκλῆσθαι φῶτα.
[1, 8]	πῶς ὁ θεὸς τὴν μετάνοιαν	ὑπὸ	φιλαγαθίας ζητεῖ ἐνδείκνυταί τε παρὰ
[1, 6]	πῶς ὡμολόγησεν εἶναι νηπίους τοὺς	ὑπὸ	φόβον καὶ ἁμαρτίας, τοὺς δὲ
[1, 12]	ἄγαν αὐτοῦ οὐδὲ ἔκλυτος κομιδῇ	ὑπὸ	χρηστότητος. Ἐντέλλεται δὲ ἅμα καὶ
[1, 6]	καταλάβω, ἐφ´ ᾧ καὶ κατελήφθην	ὑπὸ	Χριστοῦ. Ἀδελφοί, ἐγὼ ἐμαυτὸν οὔπω
[1, 6]	ἐλπίς, ὑφ´ ἧς συνέχεται, καθάπερ	ὑπὸ	ψυχῆς, ἡ πίστις. Διαπνευσάσης δὲ
[1, 9]	αὐτοῖς σωτήριον παρατιθέμενος εὐλόγου φροντίδος	ὑπογραμμόν·	καὶ τὸ χωλὸν καταδήσω καὶ
[1, 6]	καὶ περὶ ἡμᾶς, ὧν γέγονεν	ὑπογραφὴ	ὁ κύριος· βαπτιζόμενοι φωτιζόμεθα, φωτιζόμενοι
[1, 13]	περιγίνεται ζῆν, ταῦτα δὲ ἐν	ὑπογραφῆς	μέρει ἐξ αὐτῶν ἀναλεγομένοις τῶν
[1, 5]	ἁπλότητα τῆς ψυχῆς εἰς ἡλικίαν	ὑπογραφομένου	παιδικήν. Πῇ μὲν γὰρ παῖδας
[1, 11]	καὶ παιδαγωγίας ὡς ἐνῆν ἡμῖν	ὑποδέδεικται.	Διόπερ παγκάλως αὐτὸς αὑτὸν ἐξηγούμενος
[1, 10]	μὲν ψεκτικὸν καὶ ἀποτρεπτικὸν εἶδος	ὑποδέδεικται	ἡμῖν ἤδη πρότερον, νῦν δὲ
[1, 12]	ἀκήρατον εὐωδίας ἐπαλειφώμεθα χρῖσμα, ἐναργὲς	ὑπόδειγμα	ἀφθαρσίας τὴν πολιτείαν ἔχοντες τοῦ
[1, 10]	ἐν εἰρήνῃ εἰς τὸν αἰῶνα.	Ὑποδεικνύων	γὰρ ἐνταῦθα τὸν μισθὸν τῆς
[1, 8]	ἐντέχνως σφόδρα διὰ τῆς λοιδορίας	ὑποδύεται	τὸν ψόγον, οἱονεὶ μάστιγι τῇ
[1, 5]	αὐτὸς πρᾶος καὶ ἐπιβεβηκὼς ἐπὶ	ὑποζύγιον	καὶ πῶλον νέον. Οὐκ ἤρκει
[1, 5]	πλησίον γυναιξὶν χρεμετίζοντας ἵππους, τοὺς	ὑποζυγίους	καὶ θηλυμανεῖς» ἀλλὰ τοὺς ἐλευθέρους
[1, 1]	δὲ θεραπευτικός τε ὢν καὶ	ὑποθετικὸς	ἅμα ἄμφω, ἑπόμενος αὐτὸς αὑτῷ,
[1, 1]	τε ἁπασῶν λόγος ἐπιστατεῖ ὁ	ὑποθετικός,	τὰ δὲ πάθη ὁ παραμυθητικὸς
[1, 13]	αἳ δὴ δόξαι οὖσαι θεϊκαὶ	ὑποθῆκαι	πνευματικαὶ ἡμῖν αὐτοῖς ἀναγεγράφαται, πρός
[1, 13]	θεμελιοῦται ἐντολαῖς· αὗται δὲ ταῖς	ὑποθήκαις	αἱ αὐταὶ οὖσαι τὴν ἀλήθειαν
[1, 1]	καὶ ὥσπερ ἠπίοις φαρμάκοις ταῖς	ὑποθήκαις	ταῖς φιλανθρώποις εἰς τὴν παντελῆ
[1, 2]	καὶ χαρίσμασιν, ἀλλὰ ταῖς μὲν	ὑποθήκαις	τάχα δὴ μέλλει· χαρίσμασι δὲ
[1, 1]	τῶν δεόντων ἐνέργειαν παρακαλεῖ, τὰς	ὑποθήκας	τὰς ἀκηράτους παρεγγυῶν καὶ τῶν
[1, 3]	λόγον, τὰς ἐντολὰς καὶ τὰς	ὑποθημοσύνας	αὐτοῦ ὡς συντόμους ὁδοὺς καὶ
[1, 12]	καθηκούσας πρὸς τὴν ὀρθὴν πολιτείαν	ὑποθημοσύνας	ἐκδιδάσκοντι; Πλείστην ἄρα ὁμολογητέον χάριν
[1, 7]	ἐνώπιόν μου» Τοῦτον δὲ παιδαγωγικώτατα	ὑποκατασκευάζει	παῖδα πιστόν, καὶ γίνου» φήσας
[1, 13]	παρομοιωθείς, διὸ καὶ ἐπιφέρει· παντὸς	ὑποκάτω	ἐπικαθημένου χρεμετίζει. Οὐκέτι λαλεῖ, φησίν,
[1, 6]	ἀρτηριῶν πνεῦμα, μενούσης ἔτι τῆς	ὑποκειμένης	ἀκεραίου τοῦ αἵματος οὐσίας, ἐκκυμαινόμενον
[1, 1]	θεοσεβείας καθηγεμών, ὁ τροπιδίου δίκην	ὑποκείμενος	λόγος εἰς οἰκοδομὴν πίστεως, ἐφ´
[1, 5]	τὸ εὐθαλὲς τῆς παιδικῆς ἡλικίας	ὑποκοριστικῶς	τιμωμένας. Καὶ τὰ ἀρνία δέ
[1, 6]	καὶ πάντα δόλον καὶ τὴν	ὑπόκρισιν	καὶ φθόνον καὶ καταλαλίαν, ὡς
[1, 5]	τῷ θεῷ; Ἔστι καὶ ἄλλως	ὑπολαβεῖν	τὸ ὑπὸ τῆς προφητείας μηνυόμενον
[1, 8]	πεφανέρωται» καὶ πάλιν, ἵνα μᾶλλον	ὑπολάβῃς	θεόν δίκαιον, δικαιοσύνη δὲ θεοῦ
[1, 6]	παρὰ τὸ γάλα τὸ βρῶμα	ὑπολαμβάνοντας,	ταὐτὸν δὲ τῇ οὐσίᾳ· ὡσαύτως
[1, 6]	νήπιον τοῦ πατρός. ~Πρὸς τοὺς	ὑπολαμβάνοντας	τὴν τῶν παιδίων καὶ νηπίων
[1, 5]	τοὺς εἰς θεὸν καταπεφευγότας ἄφρονας	ὑπολαμβάνοντες·	εἰ δέ, ὅπερ καὶ μᾶλλον
[1, 3]	θεωρητικὴν ἐπιδεικνύς, καὶ δὴ νόμον	ὑπολαμβάνοντες	τὸν λόγον, τὰς ἐντολὰς καὶ
[1, 6]	δὲ ἀνθρωπίνη σοφία ἐστίν, ὅπερ	ὑπολείπεται	νοεῖν, ἡ μεγαλαυχία τῆς γνώσεως,
[1, 6]	περαιτέρω τοῦ κεκτῆσθαι ζωὴν ἀίδιον	ὑπολείπεται;	οὐδὲν δὲ ἐνδεῖ τῇ πίστει
[1, 6]	τῷ τῆς ἐπὶ μῆνα καθάρσεως	ὑπολελειμμένῳ	καθαρῷ περιττώματι κιρναμένου τοῦ σπέρματος
[1, 6]	οὐ ταύτῃ νοεῖν τὸν ἀπόστολον	ὑποληπτέον	τὸ γάλα τῶν νηπίων, εἴ
[1, 5]	καὶ ἡ τῶν εἰς τέλος	ὑπομεινάντων	μαρτυρία καὶ ἡ ἐπὶ τούτοις
[1, 9]	ἀγαθὸν χρηστευόμενον ἀεί, θεραπεύεται δὲ	ὑπομιμνῇσκον	τῷ φιλανθρώπῳ τῆς δικαιοσύνης φόβῳ.
[1, 6]	δὲ νοοῦσιν τὸν ἀπὸ τῆς	ὑπομνήσεως	τῶν ἀμεινόνων τῶν χειρόνων χωρισμόν·
[1, 6]	ἕπεται δὲ ἐξ ἀνάγκης τῷ	ὑπομνησθέντι	τῶν βελτιόνων ἡ μετάνοια ἡ
[1, 5]	καὶ συνευφραίνεσθαι τῇ τῶν καλῶν	ὑπομονῇ	καὶ τῇ διοικήσει τῶν καλῶν,
[1, 5]	ἡμῶν βοηθῷ, τῇ ἐκκλησίᾳ· ᾗ	ὑπομονὴ	ὄνομα πάγιον τέθειται, ἤτοι ἐπεὶ
[1, 5]	τῶν ἐν Χριστῷ παιδίων ἐν	ὑπομονῇ	πολιτευομένων καὶ αὕτη ἡ θεία
[1, 5]	τε καὶ εὐφροσύνην, ἔτι τε	ὑπομονὴν	συνεργοῦσαν, καὶ τὴν τούτων συμπλοκήν,
[1, 5]	τὸ μυστήριον· Ῥεβέκκαν δὲ ἑρμηνεύουσιν	ὑπομονήν.	Ὢ τῆς φρονίμου παιδιᾶς, γέλως
[1, 5]	φρονίμου παιδιᾶς, γέλως {καὶ} δι´	ὑπομονῆς	βοηθούμενος καὶ ἔφορος ὁ βασιλεύς.
[1, 5]	μένει χαίρουσα ἀεὶ ἢ ἐξ	ὑπομονῆς	τῶν πιστευόντων συνέστηκεν, οἵ ἐσμεν
[1, 5]	δέ ἐστιν ἁπλότητος καὶ ἀληθείας	ὑπόστασις.	Ἐπὶ τίνα γάρ» φησίν, ἐπιβλέψω
[1, 6]	εἶναι τοῦ αἵματος κατ´ οὐσίαν	ὑποτίθενται,	ὃ δὴ τῇ ἐμφύτῳ τοῦ
[1, 10]	περὶ τοῦ κυριακοῦ προφητεύεται πάθους·	ὑποτίθεται	δὲ καὶ δι´ Ἰεζεκιὴλ ἡ
[1, 2]	καὶ τὴν θεραπείαν ᾗ τάχος	ὑποτίθεται	ξυρᾶσθαι παραχρῆμα τὴν κεφαλὴν συμβουλεύων,
[1, 6]	διακονεῖται οὐσία. Ἀλλὰ καὶ τοῖς	ὑποτιτθίοις	παιδίοις ἀρκεῖ μόνον τὸ γάλα
[1, 6]	σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τὴν νεολαίαν	ὑποτροφοῦσα	τῷ λόγῳ, ἣν αὐτὸς ἐκύησεν
[1, 5]	τὴν πρὸς τὰς ἁμαρτίας εὐλάβειαν	ὑποτυποῦται.	Ὅτι δὲ ἡμᾶς τοὺς νεοττοὺς
[1, 12]	τὸν βίον ἡμῖν τὸν ἀληθινὸν	ὑποτυπώσασθαι	καὶ τὸν ἐν Χριστῷ παιδαγωγῆσαι
[1, 10]	ζωῇ ζήσεται, λέγει κύριος. Ταῦτα	ὑποτύπωσιν	Χριστιανῶν περιέχει πολιτείας καὶ προτροπὴν
[1, 7]	ἐποπτείαν θεοῦ καὶ πράξεων ἁγίων	ὑποτύπωσις	ἐν αἰωνίῳ διαμονῇ. Ὥσπερ οὖν
[1, 9]	σωφροσύνην ἄγουσαι τοὺς εἰς ἀκολασίαν	ὑποφερομένους.	Ταύτῃ τοι καὶ Πλάτων τὴν
[1, 6]	σάρκα καὶ αἷμα τοῦ Ἰησοῦ	ὑποφέρονται	τῇ σφῶν αὐτῶν μεγαλαύχῳ σοφίᾳ
[1, 6]	μᾶλλον δὲ καθάπερ οἱ τὸ	ὑπόχυμα	τῶν ὀφθαλμῶν κατάγειν πειρώμενοι οὐ
[1, 6]	αὕτη, πηγνυμένη δὲ ἐν τῇ	ὑστέρᾳ	ὑπὸ τοῦ φυσικοῦ καὶ θερμοῦ
[1, 1]	καὶ τῶν πεπλανημένων πρότερον τοῖς	ὕστερον	ἐπιδεικνὺς τὰς εἰκόνας. Ἄμφω δὲ
[1, 7]	παιδαγωγός, ὁ φήσας αὐτῷ πάλιν	ὕστερον	μὴ φοβοῦ καταβῆναι εἰς Αἴγυπτον»
[1, 6]	αἷμα τῆς πίστεως ἡ ἐλπίς,	ὑφ´	ἧς συνέχεται, καθάπερ ὑπὸ ψυχῆς,
[1, 6]	τοῦ φυσικοῦ καὶ θερμοῦ πνεύματος,	ὑφ´	οὗ διαπλάττεται τὸ ἔμβρυον, ζωογονεῖται.
[1, 12]	φημὶ χρῆναι ζῆν τε ὡς	ὑφηγεῖται	ἡ ἀλήθεια, ἀγαμένους ὑπερφυῶς τόν
[1, 5]	τὸ ὅμοιον τοῦ ὁμοίου καθάρσιον	ὑφηγούμενος·	ἀλλὰ καὶ τὸ δειλὸν τῶν
[1, 9]	ἐστιν καὶ ὁ θεὸς ὁ	ὕψιστος	λυτρωτὴς αὐτῶν ἐστιν. Οὕτως οἶδεν
[1, 6]	εἶπα, θεοί ἐστε καὶ υἱοὶ	ὑψίστου	πάντες. Καλεῖται δὲ πολλαχῶς τὸ
[1, 9]	ὄρος, πρὸς τὴν ἐκκλησίαν, τὴν	ὑψωμένην,	τὴν ὑπερνεφῆ, τὴν ἁπτομένην οὐρανῶν.
[1, 9]	κύριος ἐλάλησεν· υἱοὺς ἐγέννησα καὶ	ὕψωσα,	αὐτοὶ δέ με ἠθέτησαν. Ἔγνω

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 10/12/2009