Livre, Chap.
[1, 6]	ὁ Χριστὸς ἤδη τέλειός ἐστιν	ἤ,	ὅπερ ἀτοπώτατον, ἐλλιπής; Εἰ δὲ
[1, 10]	εἰ αὐτὸς εἶ ὁ Χριστός,	ἢ	ἄλλον περιμένομεν» ἀπέλθετε καὶ εἴπατε
[1, 9]	δέ ἐστι ψόγος ὡς ὀλιγωρούντων	ἢ	ἀμελούντων. Κέχρηται τῷ τρόπῳ τούτῳ
[1, 6]	καὶ ὁ λόγος ὁ αὐτὸς	ἢ	ἀνειμένος καὶ ἤπιος ὡς γάλα
[1, 11]	ἔθηκεν. Εὔνοια δὲ οὐδὲν ἀλλ´	ἢ	βούλησίς ἐστιν ἀγαθοῦ τῷ πλησίον,
[1, 6]	ὁ τυρὸς γάλακτός ἐστι πῆξις	ἢ	γάλα πεπηγός. Οὐ γάρ μοι
[1, 7]	ἐν ῥάβδῳ ἔλθω πρὸς ὑμᾶς	ἢ	ἐν ἀγάπῃ πνεύματί τε πραΰτητος;
[1, 9]	τούτοις οὐκ ἐπισκέψομαι; λέγει κύριος·	ἢ	ἐν λαῷ τῷ τοιούτῳ οὐκ
[1, 10]	καθέδραν λοιμῶν οὐκ ἐκάθισεν· ἀλλ´	ἢ	ἐν τῷ νόμῳ κυρίου τὸ
[1, 5]	τοὺς αἰῶνας μένει χαίρουσα ἀεὶ	ἢ	ἐξ ὑπομονῆς τῶν πιστευόντων συνέστηκεν,
[1, 10]	δ´ οὖν ἔπαινον ἢ ψόγον	ἢ	ἐπαίνῳ τι ἐοικὸς καὶ ψόγῳ
[1, 5]	Ἐπὶ τίνα γάρ» φησίν, ἐπιβλέψω	ἢ	ἐπὶ τὸν πρᾶον καὶ ἡσύχιον;
[1, 9]	Κατανεμέσησις δέ ἐστιν ἐπιτίμησις νόμιμος	ἢ	ἐπιτίμησις τῶν υἱῶν παρὰ τὸ
[1, 6]	ἑαυτοῦ· οὐχ ὅτι ἤδη ἔλαβον	ἢ	ἤδη τετελείωμαι, διώκω δὲ εἰ
[1, 12]	ἄνθρωπον λέγω, ἄλλο τι φαμὲν	ἢ	θεάσασθαι τὸ θεῖον δεῖν; Θεάσασθαι
[1, 1]	γὰρ ὡσαύτως πρὸς τοὺς μανθάνοντας	ἢ	κάμνοντας ἀεὶ τῶν παραγγελμάτων ἕκαστον
[1, 6]	τὸν αὐτὸν εἶναι τῷ πρὶν	ἢ	λούσασθαι τὸν τρόπον. Ὅτι δὲ
[1, 6]	ὃ οὖς οὐκ ἤκουσέν ποτε»	ἢ	μόνον ἐκεῖνο τὸ ἐν τρίτῳ
[1, 8]	ἀγαθόν ἐστιν, οὐδὲν ἄλλο ποιεῖ	ἢ	ὅτι ὠφελεῖ· πάντα ἄρα ὠφελεῖ
[1, 10]	τῆς δικαιοσύνης ἐνδεικνύμενος ζυγοῦ {ἀλλ´	ἢ}	οὐχ οὕτως» φησίν οἱ ἀσεβεῖς,
[1, 2]	ὁ νεκρός, οἷος ἦν πρὶν	ἢ	παθεῖν, μελετήσας τὴν ἀνάστασιν. Ναὶ
[1, 5]	εὐπρεπὲς ἔργον σοφῷ καὶ τελείῳ	ἢ	παίζειν καὶ συνευφραίνεσθαι τῇ τῶν
[1, 3]	οὐ μόνον ἐπιτελοῦντας τὰ προσταττόμενα	ἢ	παραφυλάττοντας τὰ ἀπαγορευόμενα, ἀλλὰ καὶ
[1, 6]	ἀνειμένος καὶ ἤπιος ὡς γάλα	ἢ	πεπηγὼς καὶ συνεστραμμένος ὡς βρῶμα.
[1, 9]	ἐρῶ· ἰδοὺ πάρειμι. Θᾶττον ὑπήκουσας	ἢ	προσεδόκησα, δέσποτα· καὶ ἐὰν διαβαίνωσιν,
[1, 1]	τι τῶν διδασκαλικῶν ἐκμάθοι πρὶν	ἢ	τέλεον ὑγιᾶναι· οὐδὲ γὰρ ὡσαύτως
[1, 6]	ἄλλου τινός ἐστι μεταλαβεῖν ἀλλ´	ἢ	τῆς προωμολογημένης ἐπαγγελίας τυχεῖν. Μὴ
[1, 7]	τὴν μετάνοιαν τοῦ ἁμαρτωλοῦ μᾶλλον	ἢ	τὸν θάνατον. Ἡμεῖς δὲ τὰς
[1, 5]	Νεοττούς τε ἔτι δύο περιστερῶν	ἢ	τρυγόνων ζεῦγος ὑπὲρ ἁμαρτίας κελεύει
[1, 5]	πνεῦμα· δρεψάμενοι» φησί, κλάδους ἐλαίας	ἢ	φοινίκων οἱ παῖδες ἐξῆλθον εἰς
[1, 10]	τῷδε, φημὶ δ´ οὖν ἔπαινον	ἢ	ψόγον ἢ ἐπαίνῳ τι ἐοικὸς
[1, 9]	Ἐπίπληξις δέ ἐστιν ἐπιτίμησις ἐπιπληκτικὴ	ἢ	ψόγος πληκτικός, κέχρηται δὲ καὶ
[1, 3]	αὐτοῦ καὶ πρὸς αὐτὸν ἀπεικονισμένον	ἢ	ὡς δι´ αὑτὸ αἱρετὸν τῷ
[1, 3]	ὑπ´ αὐτοῦ δεδημιούργηται τοῦ θεοῦ	ἢ	ὡς ἕνεκεν ἄλλου αἱρετὸν διαπέπλασται.
[1, 10]	οἱ ἀσεβεῖς, οὐχ οὕτως, ἀλλ´	ἢ	ὡς ὁ χνοῦς, ὃν ἐκριπτεῖ
[1, 3]	τοῦ ποιεῖν αὐτὸν ὁ θεὸς	ἢ	ὡς οὐκ ἄνευ αὐτοῦ οἵου
[1, 6]	γάλα τὸ αἷμα τοῦ κυρίου·	ἦ	γὰρ οὐχὶ καὶ οἶνος ἀλληγορεῖται;
[1, 3]	αἱρετὸν οἰκεῖόν ἐστιν ὅτῳπερ ἂν	ᾖ	δι´ αὑτὸ αἱρετόν, τούτῳ δὲ
[1, 10]	αἰωνίας, ποία ἐστὶν ἡ τρίβος	ἡ	ἀγαθή, καὶ βαδίζετε ἐν αὐτῇ,
[1, 9]	αἰνίττεται τὸ ἰῶτα τοῦ Ἰησοῦ,	ἡ	ἀγαθωσύνη αὐτοῦ, ἡ πρὸς τοὺς
[1, 5]	ἡμῖν τὸ οὖθαρ τῆς ἡλικίας	ἡ	ἀγήρως αὕτη νεότης, ἐν ᾗ
[1, 6]	τῷ φωτισμῷ ἐξαφανίζεσθαι τὸ σκότος·	ἡ	ἄγνοια δὲ τὸ σκότος, καθ´
[1, 6]	κρειττόνων ἐστὶν ἀποκάλυψις. Ἃ γὰρ	ἡ	ἄγνοια συνέδησεν κακῶς, ταῦτα διὰ
[1, 4]	τούτων καὶ ἡ ἀρετὴ καὶ	ἡ	ἀγωγή. Ἐν γὰρ τῷ αἰῶνι
[1, 7]	καὶ διδάσκοντος, καὶ αὐτὴ τρίτον	ἡ	ἀγωγή, καὶ τὰ διδασκόμενα τέταρτον,
[1, 8]	ὁ θεὸς ἀναίτιος. Εἰ δὲ	ἡ	ἀδικία ἡμῶν θεοῦ δικαιοσύνην συνίστησιν,
[1, 13]	παιδαγωγοῦσιν· τέλος δέ ἐστιν θεοσεβείας	ἡ	ἀίδιος ἀνάπαυσις ἐν τῷ θεῷ,
[1, 11]	ἀληθὴς τῆς ψυχῆς ὑγεία καὶ	ἡ	ἀίδιος εὐκρασία περιγίνεται. Πάλαι μὲν
[1, 2]	σχήματι θεός· οὗτος ἡμῖν εἰκὼν	ἡ	ἀκηλίδωτος, τούτῳ παντὶ σθένει πειρατέον
[1, 6]	γὰρ ἡ κρᾶσις, σφαλερὰ δὲ	ἡ	ἀκρότης εἰς ἀτεκνίαν. Καὶ γὰρ
[1, 12]	χρῆναι ζῆν τε ὡς ὑφηγεῖται	ἡ	ἀλήθεια, ἀγαμένους ὑπερφυῶς τόν τε
[1, 7]	ἡ δὲ ἀίδιος χάρις καὶ	ἡ	ἀλήθεια διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο.
[1, 11]	τοῦ τύφου· ἐξ οὗ λόγου	ἡ	ἀληθὴς τῆς ψυχῆς ὑγεία καὶ
[1, 8]	εἰπὼν ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος	ἡ	ἀληθινή, καὶ ὁ πατήρ μου
[1, 10]	ζωὴ τὰς ἐντολάς· ἡ ψυχὴ	ἡ	ἁμαρτάνουσα ἀποθανεῖται. Ὁ δὲ ἄνθρωπος
[1, 8]	ἀλληγορῶν, ὁπηνίκα εἰπὼν ἐγώ εἰμι	ἡ	ἄμπελος ἡ ἀληθινή, καὶ ὁ
[1, 8]	φέρῃ» Καθυλομανεῖ γὰρ μὴ κλαδευομένη	ἡ	ἄμπελος, οὕτως δὲ καὶ ὁ
[1, 5]	ἄμπελον ἀλληγορεῖ· φέρει γὰρ οἶνον	ἡ	ἄμπελος, ὡς αἷμα ὁ λόγος,
[1, 6]	τῷ βίῳ· ἡ κρᾶσις δὲ	ἡ	ἀμφοῖν ὁ κύριος, ἡ τροφὴ
[1, 6]	τῷ γεννωμένῳ τροφήν. Καθάπερ δὲ	ἡ	ἀναγέννησις, ἀναλόγως οὕτως καὶ ἡ
[1, 6]	τὸ δὲ πέρας τῆς γνώσεως	ἡ	ἀνάπαυσις, ὃ δὴ ἔσχατον νοεῖται
[1, 6]	ἡ ἐπαγγελία, τελείωσις δὲ ἐπαγγελίας	ἡ	ἀνάπαυσις. Ὥστε ἡ μὲν γνῶσις
[1, 9]	τοῦ παιδαγωγοῦ, ἀλλὰ καὶ πᾶσα	ἡ	ἀνθρωπότης Ἰησοῦ, ἵνα μὴ ἀνάγωγοι
[1, 9]	εἰ μὴ ὁ υἱός» Αὕτη	ἡ	ἀντιταλαντεύουσα γνῶσις ἐπ´ ἴσης δικαιοσύνης
[1, 7]	ἰᾶται, ἀπειλὴ ἰάσεται, οὓς δὲ	ἡ	ἀπειλὴ οὐκ ἰᾶται, ἡ ῥάβδος
[1, 6]	ὀρεκτόν. Καθάπερ οὖν τῇ πείρᾳ	ἡ	ἀπειρία καταλύεται καὶ τῷ πόρῳ
[1, 6]	τῷ πνεύματι ἐκλευκαίνεται. Τίς οὖν	ἡ	ἀποκλήρωσις μὴ οὐχὶ καὶ τὸ
[1, 9]	τούτῳ ἐν εὐαγγελίῳ· Ἱερουσαλὴμ Ἱερουσαλήμ,	ἡ	ἀποκτείνουσα τοὺς προφήτας καὶ λιθοβολοῦσα
[1, 6]	ἀπειρία καταλύεται καὶ τῷ πόρῳ	ἡ	ἀπορία, οὕτως ἀνάγκη τῷ φωτισμῷ
[1, 13]	καθήκοντος ἔσται περιποιητική; Καὶ γὰρ	ἡ	ἀρετὴ αὐτὴ διάθεσίς ἐστι ψυχῆς
[1, 4]	ἡ σωτηρία, κοινὴ τούτων καὶ	ἡ	ἀρετὴ καὶ ἡ ἀγωγή. Ἐν
[1, 5]	υἱὸς καὶ ἐδόθη ἡμῖν, οὗ	ἡ	ἀρχὴ ἐπὶ τοῦ ὤμου αὐτοῦ,
[1, 9]	βιβλίον ἀποστασίου, καὶ οὐκ ἐφοβήθη	ἡ	ἀσύνθετος Ἰούδα» αὖθίς τε· καὶ
[1, 6]	τοῦ δικαίου καὶ φιλανθρώπου θεοῦ	ἡ	αὐτὴ πρὸς πάντας, ὁ ἀπόστολος
[1, 7]	αὕτη ἡ ῥάβδος σου καὶ	ἡ	βακτηρία σου παρεκάλεσάν με» εἶπέν
[1, 5]	με· τῶν γὰρ τοιούτων ἐστὶν	ἡ	βασιλεία τῶν οὐρανῶν» Τί βούλεται
[1, 8]	καθάπερ νεκρούς, τούτους πρὸς ἀλήθειαν	ἡ	βλασφημία διανίστησιν. Μάστιγες γὰρ καὶ
[1, 8]	ὅτι πνεῦμα φοβούμενον κύριον ζήσεται·	ἡ	γὰρ ἐλπὶς ἐπὶ τὸν σῴζοντα
[1, 6]	περιττώματι κιρναμένου τοῦ σπέρματος γίνεται·	ἡ	γὰρ ἐν τούτῳ δύναμις, θρομβοῦσα
[1, 9]	τῶν ἁμαρτωλῶν πλαγίας αἰνιττόμενος ὁδούς.	Ἡ	γὰρ εὐθεῖα καὶ κατὰ φύσιν,
[1, 8]	μὲν αὐτὸν ὁμολογήσαιμι τοὺς ἀπίστους,	ἡ	γὰρ κόλασις ἐπ´ ἀγαθῷ καὶ
[1, 6]	αὐτοῖς, οὐ κατανενοηκότες τὴν φύσιν;	Ἡ	γάρ τοι τροφὴ χειμῶνος μὲν
[1, 9]	τούτῳ καὶ ἔφριξεν ἐπὶ πλείω	ἡ	γῆ· ὅτι δύο καὶ πονηρὰ
[1, 10]	μακάριοι καὶ φρόνιμοι. Φρόνησις γὰρ	ἡ	γνῶσις διὰ τοῦ αὐτοῦ προφήτου
[1, 6]	περὶ τὴν ἀλήθειαν. Φωτισμὸς ἄρα	ἡ	γνῶσίς ἐστιν, ὁ ἐξαφανίζων τὴν
[1, 6]	λούσασθαι τὸν τρόπον. Ὅτι δὲ	ἡ	γνῶσις συνανατέλλει τῷ φωτίσματι περιαστράπτουσα
[1, 5]	τοὺς παῖδας ἐπιθεωρῆσαι, οὓς αἰνίττεται	ἡ	γραφή, εἶτα τὸν παιδαγωγὸν αὐτοῖς
[1, 5]	τὸ ἀφελὲς τῆς πίστεως ἐξαλλάττουσα	ἡ	γραφή. Ἐν γοῦν τῷ εὐαγγελίῳ·
[1, 6]	τοῦ Χριστοῦ, ὃν μόνον ἄνδρα	ἡ	γραφή, καθὼς προειρήκαμεν, καλεῖ, κατήργηκα
[1, 8]	δ´ οὐ δυνήσεται δικαιωθῆναι» φησὶν	ἡ	γραφή. Καὶ τὴν κόλασιν ὁ
[1, 9]	Ἀκολούθως τοίνυν ἐλεγχέτω με δίκαιος»	ἡ	γραφὴ λέγει καὶ παιδευσάτω με,
[1, 9]	καὶ οὐκ ἠθελήσατε» Αὖθίς τε	ἡ	γραφὴ νουθετεῖ, καὶ ἐμοίχευον» λέγουσα
[1, 7]	λόγου δοθεῖσα. Διὸ καί φησιν	ἡ	γραφή· ὁ νόμος διὰ Μωσέως
[1, 5]	διδάσκαλος ἐν οὐρανοῖς» ὥς φησιν	ἡ	γραφή, ὁμολογουμένως οἱ ἐπὶ γῆς
[1, 5]	ἡμᾶς τοὺς νεοττοὺς λέγει, μάρτυς	ἡ	γραφή· Ὃν τρόπον ὄρνις συνάγει
[1, 6]	νηπίους. Διὰ τοῦτο γὰρ καὶ	ἡ	γραφὴ περὶ τοῦ κυρίου λέγει
[1, 5]	τὸ ὡσαννά. Καί μοι δοκεῖ	ἡ	γραφὴ ταύτην αἰνιττομένη τὴν προφητείαν
[1, 7]	Σαφῶς, οἶμαι, τὸν παιδαγωγὸν ἐνδείκνυται	ἡ	γραφὴ τὴν ἀγωγὴν αὐτοῦ διηγουμένη.
[1, 5]	διακύψας τῆς θυρίδος» ὥς φησιν	ἡ	γραφή, τὴν εὐχαριστίαν καὶ τὴν
[1, 5]	θεοῦ» Ἐπεὶ γὰρ ἄρνας ὀνομάζει	ἡ	γραφὴ τοὺς παῖδας τοὺς νηπίους,
[1, 3]	οὐχὶ ὁ τυφλός, καθά φησιν	ἡ	γραφή, τυφλοὺς εἰς τὸ βάραθρον
[1, 7]	ἀνθρώποις ἔθος ὅσον οὐδέπω παρέρχεται,	ἡ	δὲ ἀγωγὴ ἡ θεία κτῆμά
[1, 7]	αὐτοῦ· διὸ καὶ πρόσκαιρος ἐγένετο,	ἡ	δὲ ἀίδιος χάρις καὶ ἡ
[1, 7]	τοῦ νόμου ἐδόθη» φησὶ μόνον,	ἡ	δὲ ἀλήθεια» χάρις οὖσα τοῦ
[1, 6]	ᾗ φησιν ὁ ἀπόστολος αὐτός,	ἡ	δὲ διὰ γάλακτος τροφὴ εἰς
[1, 6]	καλεῖ, κατήργηκα τὰ τοῦ νηπίου»	Ἡ	δὲ ἐν Χριστῷ νηπιότης τελείωσίς
[1, 9]	τοῖς χείλεσιν αὐτῶν τιμῶσί με,	ἡ	δὲ καρδία αὐτῶν πόρρω ἐστὶν
[1, 7]	Σιὼν» δι´ ἄλλου προφήτου λέγει.	Ἡ	δὲ παιδαγωγικὴ αὕτη ἡ ῥάβδος
[1, 8]	οὐκ ἐπιθυμεῖν τὰς ὀρέξεις ἀναγκάσας.	Ἡ	δὲ πρὸς τοὺς ἁμαρτάνοντας ἐπίπληξις
[1, 6]	ἀρχὴ τῆς εἰς Χριστὸν πίστεως	ἡ	διὰ τοῦ γάλακτος νηπιότης ἐστίν,
[1, 6]	καὶ αὔξεται. Καὶ δὴ καὶ	ἡ	διαμόρφωσις τοῦ συλληφθέντος τῷ τῆς
[1, 10]	ψεκτικὸν γίνεται. Πῶς γὰρ ἔχουσα	ἡ	διάνοια ἡ συμβουλευτικὴ προτρεπτικὴ γίνεται
[1, 2]	τῆς ἑπομένης δείκνυται ῥήσεως, καθὸ	ἡ	δικαία κρίσις ἕπεται, καὶ τοῦτο
[1, 8]	ἀγαθὸν εἶναι λέγεται, καθὸ καὶ	ἡ	δικαιοσύνη ἀγαθὸν εἶναι λέγεται οὐ
[1, 9]	δὲ ἐπὶ τοὺς ἀνθρώπους καταβέβηκεν	ἡ	δικαιοσύνη καὶ γράμματι καὶ σώματι,
[1, 8]	τῷ ὠφελεῖν. Ἃ δὴ πάντα	ἡ	δικαιοσύνη, καὶ ὡς ἀρετὴ καὶ
[1, 9]	ἡμῶν καὶ ὑπεραποθανεῖν. Ἀλλὰ καὶ	ἡ	δικαιοσύνη κέκραγεν αὐτοῦ· ἐὰν ὀρθοὶ
[1, 8]	ἀλλήλοις καὶ ὅμοια· ἀγαθὸν ἄρα	ἡ	δικαιοσύνη. Πῶς οὖν, φασίν, εἰ
[1, 8]	ἃ τὸ ἀγαθὸν ἐξετάζεται, καὶ	ἡ	δικαιοσύνη χαρακτηρίζεται, τῶν ἴσων ἐπ´
[1, 8]	δημιουργόν, υἱὸν ἐν πατρί, ᾧ	ἡ	δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν
[1, 7]	τις ἕτερος. Αὕτη τοῦ παιδαγωγοῦ	ἡ	δύναμις ἡ σεμνή, ἡ παρακλητική,
[1, 6]	{τὸ} πότιμον ἀλληγορῶν· δι´ ὧν	ἡ	ἐκκλησία, καθάπερ ἄνθρωπος ἐκ πολλῶν
[1, 6]	γὰρ ὄντι αἷμα τῆς πίστεως	ἡ	ἐλπίς, ὑφ´ ἧς συνέχεται, καθάπερ
[1, 8]	ὁ μὲν νόμος ἅγιος, καὶ	ἡ	ἐντολὴ ἁγία καὶ δικαία καὶ
[1, 9]	καὶ εὐεργετεῖν· ἅμα γὰρ ἀμφοῖν	ἡ	ἐξουσία {ἡ κρίσις} τοῦ δικαίου
[1, 6]	δέ, εἰ ἐκείνη ὄντως ἐστὶν	ἡ	ἐπαγγελία μετὰ τὴν ἐνθένδε ἀπαλλαγήν,
[1, 6]	Οὗ δὲ ἡ πίστις, ἐνταῦθα	ἡ	ἐπαγγελία, τελείωσις δὲ ἐπαγγελίας ἡ
[1, 9]	τοὺς ἀπεσταλμένους πρὸς αὐτήν. Καὶ	ἡ	ἐπαναδίπλωσις τοῦ ὀνόματος ἰσχυρὰν τὴν
[1, 6]	ὑπομνησθέντι τῶν βελτιόνων ἡ μετάνοια	ἡ	ἐπὶ τοῖς ἥττοσιν· αὐτὸ γοῦν
[1, 5]	εἰς τέλος ὑπομεινάντων μαρτυρία καὶ	ἡ	ἐπὶ τούτοις εὐχαριστία, αὕτη {δέ}
[1, 10]	ὑποτίθεται δὲ καὶ δι´ Ἰεζεκιὴλ	ἡ	ζωὴ τὰς ἐντολάς· ἡ ψυχὴ
[1, 7]	οὐδέπω παρέρχεται, ἡ δὲ ἀγωγὴ	ἡ	θεία κτῆμά ἐστιν εἰς ἀεὶ
[1, 5]	ἐν ὑπομονῇ πολιτευομένων καὶ αὕτη	ἡ	θεία παιδιά. Τοιαύτην τινὰ παίζειν
[1, 7]	παιδευτὴς ὑμῶν εἰμι» Παιδαγωγία δὲ	ἡ	θεοσέβεια, μάθησις οὖσα θεοῦ θεραπείας
[1, 5]	κεφαλῇ. Καὶ ποῦ ἄρα ἦν	ἡ	θυρίς, δι´ ἧς ὁ κύριος
[1, 5]	αὔριον· ἀρκετὸν γὰρ τῇ ἡμέρᾳ	ἡ	κακία αὐτῆς» Οὕτως ἀποθεμένους τὰς
[1, 7]	οἷον αἱ ἐντολαί. Ἔστι δὲ	ἡ	κατὰ τὸν θεὸν παιδαγωγία κατευθυσμὸς
[1, 6]	καὶ διαπνέουσιν. Ἡ τροφὴ δὲ	ἡ	κατάλληλος αὕτη καὶ πρόσφορος νεοπαγεῖ
[1, 2]	ἐπ´ αὐτῷ αἰφνίδιον, παραχρῆμα μιανθήσεται	ἡ	κεφαλὴ εὐχῆς αὐτοῦ καὶ ξυρήσεται»
[1, 9]	διδάσκοντες διδασκαλίας ἐντάλματα ἀνθρώπων. Ἐνταῦθα	ἡ	κηδεμονία φανερώσασα τὴν ἁμαρτίαν ἐκ
[1, 6]	τὰ αὐτὰ δὲ τῆς πίστεως	ἡ	κοινωνία ἡ πνευματικὴ πρὸς τὸν
[1, 6]	ὁ λόγος ἐπικέχυται τῷ βίῳ·	ἡ	κρᾶσις δὲ ἡ ἀμφοῖν ὁ
[1, 6]	οὐσίαν ἐργάζεται μορφώσεως· εὐθαλεῖ γὰρ	ἡ	κρᾶσις, σφαλερὰ δὲ ἡ ἀκρότης
[1, 9]	ἅμα γὰρ ἀμφοῖν ἡ ἐξουσία	{ἡ	κρίσις} τοῦ δικαίου διακρίνουσα τὰ
[1, 2]	ἀπαλλαγὴ πρῶτον, ἔπειτα δὲ καὶ	ἡ	κώλυσις τῆς εἰς τὴν συνήθειαν
[1, 12]	καὶ κοίτη καὶ δίαιτα καὶ	ἡ	λοιπὴ παιδεία· οὐ γὰρ ὑπέρτονος
[1, 8]	τὰς ἐξυβριζούσας παραφυάδας ὁ λόγος	ἡ	μάχαιρα, καρποφορεῖν, οὐκ ἐπιθυμεῖν τὰς
[1, 8]	βέλη μου ἀφ´ αἵματος, καὶ	ἡ	μάχαιρά μου φάγεται κρέα ἀπὸ
[1, 6]	σοφία ἐστίν, ὅπερ ὑπολείπεται νοεῖν,	ἡ	μεγαλαυχία τῆς γνώσεως, ἄκουε τὸν
[1, 5]	καὶ ἀνεπίμικτοι κακοφροσύνῃ καὶ σκολιότητι·	ἡ	μὲν γὰρ γενεὰ ἡ παλαιὰ
[1, 6]	ἂν ἔχοις εἰπεῖν τὸν χρόνον.	Ἡ	μὲν γὰρ κατήχησις εἰς πίστιν
[1, 6]	δὲ ἐπαγγελίας ἡ ἀνάπαυσις. Ὥστε	ἡ	μὲν γνῶσις ἐν τῷ φωτίσματι,
[1, 6]	κατέχεται ἡ τροφή. Εἰ τοίνυν	ἡ	μὲν κατεργασία τῆς τροφῆς ἐξαιματοῦται,
[1, 13]	τὰς λέξεις, συνίσταται· καὶ ἔστιν	ἡ	μὲν πρᾶξις ἡ τοῦ Χριστιανοῦ
[1, 6]	ἀνάγκης τῷ ὑπομνησθέντι τῶν βελτιόνων	ἡ	μετάνοια ἡ ἐπὶ τοῖς ἥττοσιν·
[1, 6]	αὐτὴν καλεῖν. Γάλα οὐκ ἔσχεν	ἡ	μήτηρ αὕτη μόνη, ὅτι μόνη
[1, 5]	παρακαλέσει, οὕτως κἀγὼ ὑμᾶς παρακαλέσω.	Ἡ	μήτηρ προσάγεται τὰ παιδία καὶ
[1, 6]	οἴνῳ τῷ γλυκεῖ, ἐπωφελὴς δὲ	ἡ	μῖξις, καθάπερ ἀνακιρναμένου τοῦ πάθους
[1, 8]	ἀγαθῷ, ᾗ φύσει ἀγαθός ἐστιν,	ἡ	μισοπονηρία. Διὸ καὶ κολάζειν μὲν
[1, 5]	τούτοις εὐχαριστία, αὕτη {δέ} ἐστιν	ἡ	μυστικὴ παιδιὰ καὶ ἡ σὺν
[1, 7]	δικαιοσύνην, ἐμίσησας ἀνομίαν» Αὕτη μου	ἡ	νέα διαθήκη παλαιῷ κεχαραγμένη γράμματι.
[1, 7]	παλαιῷ κεχαραγμένη γράμματι. Οὐκ ἄρα	ἡ	νεότης τοῦ λόγου ὀνειδιστέα, Ἀλλὰ
[1, 10]	νουθετεῖν καλεῖται, τὸ δὲ ἐτυμολογεῖται	ἡ	νουθέτησις νοῦ ἐνθεματισμός, ὡς εἶναι
[1, 8]	καὶ ἀληθινὸν ἀνασκευάζων τὸν ἄνθρωπον.	Ἡ	νουθέτησις οὖν οἱονεὶ δίαιτά ἐστι
[1, 5]	τῷ θεῷ. Ὅτι μὲν οὖν	ἡ	παιδαγωγία παίδων ἐστὶν ἀγωγή, σαφὲς
[1, 5]	υἱῷ· καὶ πῶς οὐ τέλειος	ἡ	παιδεία τοῦ παιδίου ἐκείνου, ἣ
[1, 5]	σκολιότητι· ἡ μὲν γὰρ γενεὰ	ἡ	παλαιὰ σκολιὰ καὶ σκληροκάρδιος, χορὸς
[1, 7]	παιδαγωγοῦ ἡ δύναμις ἡ σεμνή,	ἡ	παρακλητική, ἡ σωτήριος. ~Πρὸς τοὺς
[1, 1]	πᾶν προσαγορευόμενος λόγος· προτρεπτικὴ γὰρ	ἡ	πᾶσα θεοσέβεια, ζωῆς τῆς νῦν
[1, 2]	τὸν ἄνθρωπον αὐτόν, περὶ ὃν	ἡ	πᾶσα σπουδὴ καταγίνεται· καὶ τοῦτον
[1, 9]	πῶς ἐκάθισεν μόνη ἡ πόλις	ἡ	πεπληθυμμένη λαῶν; ἐγενήθη ὡσεὶ χήρα·
[1, 9]	ὀρφανοῖς οὐ κρίνοντες. Καθόλου δὲ	ἡ	περὶ τὸν φόβον αὐτοῦ τεχνολογία
[1, 6]	ἧς συνέχεται, καθάπερ ὑπὸ ψυχῆς,	ἡ	πίστις. Διαπνευσάσης δὲ τῆς ἐλπίδος
[1, 6]	ἐπὶ πλεῖστον κεχυμένον, βρῶμα δὲ	ἡ	πίστις εἰς θεμέλιον ἐκ κατηχήσεως
[1, 3]	πατρὸς καταπέμπεται λόγος τῆς πίστεως;	{ἡ}	πίστις ἐκ περιουσίας αὐτὸς σαφῶς
[1, 6]	γοῦν, ὡς εἰπεῖν, ὁρμὴ μὲν	ἡ	πίστις ἐν χρόνῳ γεννωμένη, τέλος
[1, 6]	τὴν πίστιν σου» Οὗ δὲ	ἡ	πίστις, ἐνταῦθα ἡ ἐπαγγελία, τελείωσις
[1, 6]	μία καθολικὴ τῆς ἀνθρωπότητος σωτηρία	ἡ	πίστις, ἰσότης δὲ καὶ κοινωνία
[1, 6]	δὲ τῆς πίστεως ἡ κοινωνία	ἡ	πνευματικὴ πρὸς τὸν παθητὸν ἄνθρωπον,
[1, 6]	γάλακτος. Πάντῃ δὲ ἔοικεν τούτῳ	ἡ	πνευματικὴ τροφή, γλυκεῖα μὲν διὰ
[1, 9]	διὰ Ἱερεμίου· πῶς ἐκάθισεν μόνη	ἡ	πόλις ἡ πεπληθυμμένη λαῶν; ἐγενήθη
[1, 8]	τῆς αἰδοῦς ἐρύθημα ἐξανθεῖ καὶ	ἡ	πρὸς τὸ ἁμαρτάνειν αἰσχύνη παρεισδύεται.
[1, 6]	γὰρ ἀποξύνεσθαι τὸ γάλα ἐᾷ	ἡ	πρὸς τὸ ὕδωρ κοινωνία, οὐκ
[1, 13]	ψυχῆς ἀπειθῆ λόγῳ. Εἰ τοίνυν	ἡ	πρὸς τὸν λόγον ἀπείθεια ἁμαρτίας
[1, 9]	τοῦ Ἰησοῦ, ἡ ἀγαθωσύνη αὐτοῦ,	ἡ	πρὸς τοὺς ἐξ ὑπακοῆς πεπιστευκότας
[1, 7]	σε. Ταῦτα δύναται πρὸς ἡμᾶς	ἡ	προφητεία αἰνίττεσθαι τοὺς πρὸ καταβολῆς
[1, 2]	λέγει κύριος» Διὰ τοῦτο γὰρ	ἡ	προφητεία, δι´ ὑπακοὴν καὶ παρακοήν,
[1, 5]	φρονεῖ, ὁμοδοξεῖ δὲ αὐτῷ καὶ	ἡ	προφητεία. Λέγει γοῦν Δαβὶδ αἰνεῖτε,
[1, 7]	Διὰ τοῦτο αὐτῷ ῥάβδον περιτίθησιν	ἡ	προφητεία, ῥάβδον παιδευτικήν, ἀρχικήν, κατεξουσιαστικήν,
[1, 5]	τοῖς ἀεὶ μανθάνουσιν. Ταύτῃ τοι	ἡ	προφητεία τὸ τέλειον τῇ τοῦ
[1, 6]	ἐστιν μέλι· καὶ πολλαχοῦ δὲ	ἡ	προφητεία ὑπὲρ μέλι καὶ κηρίον»
[1, 6]	αἵματος τὴν φύσιν, ὃν τρόπον	ἡ	πυτία συνίστησι τὸ γάλα, οὐσίαν
[1, 7]	δὲ ἡ ἀπειλὴ οὐκ ἰᾶται,	ἡ	ῥάβδος ἰάσεται, οὓς δὲ ἡ
[1, 7]	ἡ ῥάβδος ἰάσεται, οὓς δὲ	ἡ	ῥάβδος οὐκ ἰᾶται, τὸ πῦρ
[1, 7]	λέγει. Ἡ δὲ παιδαγωγικὴ αὕτη	ἡ	ῥάβδος σου καὶ ἡ βακτηρία
[1, 6]	αἵματος γὰρ φύσις τοῦ γάλακτος	ἡ	ῥύσις, καὶ πηγὴ τροφῆς τὸ
[1, 6]	καὶ γὰρ ὑπ´ αὐτοῦ δεδημιούργηται	ἡ	σάρξ· αἷμα ἡμῖν τὸν λόγον
[1, 6]	ἐμήνυεν τὸν πεισόμενον. Ἀλλὰ καὶ	ἡ	σὰρξ αὐτὴ καὶ τὸ ἐν
[1, 5]	δι´ ἧς ὁ κύριος ἐδείκνυτο;	ἡ	σάρξ, δι´ ἧς πεφανέρωται. Αὐτὸς
[1, 6]	ὁ ἄρτος, ὃν ἐγὼ δώσω,	ἡ	σάρξ μού ἐστιν» σὰρξ δὲ
[1, 6]	ὁ ἄρτος, ὃν ἐγὼ δώσω,	ἡ	σάρξ μού ἐστιν ὑπὲρ τῆς
[1, 6]	δὲ ὑδατῶδες ἀπολείπει, οὕτως καὶ	ἡ	σὰρξ τοῦ κυρίου, ὁ ἄρτος
[1, 7]	Αὕτη τοῦ παιδαγωγοῦ ἡ δύναμις	ἡ	σεμνή, ἡ παρακλητική, ἡ σωτήριος.
[1, 8]	ἰσοσθενοῦς, ἔγνωμεν. Ἐπὶ τούτου καὶ	ἡ	σοφία διαρρήδην λέγει ἔλεος γὰρ
[1, 10]	ὁ θεὸς μόνος, ἀφ´ οὗ	ἡ	σοφία, καὶ τέλειος μόνος, διὰ
[1, 13]	νομισθεὶς εἰκάζεται κτήνεσιν. Ἐντεῦθεν καὶ	ἡ	σοφία λέγει· ἵππος εἰς ὀχείαν
[1, 2]	ἀφαιρεῖται» ὁ δὲ ἀγαθὸς παιδαγωγός,	ἡ	σοφία, ὁ λόγος τοῦ πατρός,
[1, 9]	Τέκνα σοί ἐστιν; παίδευσον αὐτά»	ἡ	σοφία παραινεῖ, καὶ κάμψον αὐτὰ
[1, 8]	ἀίδιον κερδάναντα θάνατον. Πολλὴ δὲ	ἡ	σοφία περὶ τὴν παιδαγωγίαν αὐτοῦ,
[1, 8]	Στέφανος ἄρα σοφίας» ᾗ φησιν	ἡ	σοφία, φόβος κυρίου. Σαφέστατα γοῦν
[1, 10]	Πῶς γὰρ ἔχουσα ἡ διάνοια	ἡ	συμβουλευτικὴ προτρεπτικὴ γίνεται καὶ πῶς
[1, 10]	Συμβουλεύει δὲ τὰ σωτήρια, ὅτι	ἡ	συμβουλὴ πρὸς αἵρεσίν ἐστι καὶ
[1, 5]	ἐστιν ἡ μυστικὴ παιδιὰ καὶ	ἡ	σὺν τῇ σεμνῇ θυμηδίᾳ βοηθοῦσα
[1, 9]	ὁμολογῶν, ὡς ἑκόντας ἁμαρτάνοντας. Καὶ	ἡ	σύνεσις ὄψις ἐστὶ ψυχῆς. Διὸ
[1, 6]	σύστασις γαλακτοειδής, ἔπειτα ἐξαιματουμένη σαρκοῦται	ἡ	σύστασις αὕτη, πηγνυμένη δὲ ἐν
[1, 13]	ἀνταναστρέφουσι, καθάπερ πρὸς τὸν βάλλοντα	ἡ	σφαῖρα διὰ τὴν ἀντιτυπίαν παλινδρομοῦσα·
[1, 4]	ἡ χάρις, κοινὴ δὲ καὶ	ἡ	σωτηρία, κοινὴ τούτων καὶ ἡ
[1, 7]	δύναμις ἡ σεμνή, ἡ παρακλητική,	ἡ	σωτήριος. ~Πρὸς τοὺς ἡγουμένους μὴ
[1, 6]	ἡ τροφὴ τῆς πατρικῆς βουλῆς	ἡ	τελείωσις ἦν, ἡμῖν δὲ αὐτὸς
[1, 8]	ὡς πρακτέα. Ἀγαθὴ δὲ αὕτη	ἡ	τέχνη, ἐκφοβεῖν ἵνα μὴ ἁμάρτωμεν·
[1, 9]	εἶναι καὶ πατὴρ ἠθέλησεν· καὶ	ἡ	τῆς ἀγάπης ἐκείνης σχέσις δικαιοσύνης
[1, 12]	λοιπὴ παιδεία· οὐ γὰρ ὑπέρτονος	ἡ	τοιάδε ἀγωγὴ τοῦ λόγου, ἀλλ´
[1, 8]	βραχυτάτων ἐπεξελθεῖν· ἐπεὶ λυσιτελής πως	ἡ	τοιάδε οἰκονομία πρὸς τὴν ὀρθὴν
[1, 7]	δὲ καλεῖται πολλαχῶς· καὶ γὰρ	ἡ	τοῦ ἀγομένου καὶ μανθάνοντος, καὶ
[1, 7]	τοῦ ἀγομένου καὶ μανθάνοντος, καὶ	ἡ	τοῦ ἄγοντος καὶ διδάσκοντος, καὶ
[1, 6]	τροφῇ τῇ πνευματικῇ· τοιαύτη γὰρ	ἡ	τοῦ γάλακτος ζωοτρόφος οὐσία, φιλοστόργοις
[1, 13]	γεννητική, πῶς οὐχὶ ἐξ ἀνάγκης	ἡ	τοῦ λόγου ὑπακοή, ἣν δὴ
[1, 6]	ὡς παιδαριώδης καὶ ἀτελής, πῶς	ἡ	τοῦ τελείου καὶ γνωστικοῦ μετὰ
[1, 13]	καὶ ἔστιν ἡ μὲν πρᾶξις	ἡ	τοῦ Χριστιανοῦ ψυχῆς ἐνέργεια λογικῆς
[1, 10]	τρίβους κυρίου αἰωνίας, ποία ἐστὶν	ἡ	τρίβος ἡ ἀγαθή, καὶ βαδίζετε
[1, 6]	ἡ ἀναγέννησις, ἀναλόγως οὕτως καὶ	ἡ	τροφὴ γέγονεν τῷ ἀνθρώπῳ πνευματική.
[1, 6]	ἑαυτοῖς ἐργάζονται γάλα καὶ διαπνέουσιν.	Ἡ	τροφὴ δὲ ἡ κατάλληλος αὕτη
[1, 6]	αἷμα· οὐδὲ γὰρ πᾶσα κατέχεται	ἡ	τροφή. Εἰ τοίνυν ἡ μὲν
[1, 4]	ἐκκλησία, μία σωφροσύνη, αἰδὼς μία,	ἡ	τροφὴ κοινή, γάμος συζύγιος, ἀναπνοή,
[1, 12]	παρασκευῆς ἀσώτου· λόγος ἐστὶν αὐταῖς	ἡ	τροφή, ὁ τὴν ἐνδεικτικὴν καὶ
[1, 6]	ἐπιφέρει· πίνεται γὰρ ὁ λόγος,	ἡ	τροφὴ τῆς ἀληθείας. Ἀμέλει καὶ
[1, 6]	ἐχρῆν αὐτό. Οὕτως Χριστῷ μὲν	ἡ	τροφὴ τῆς πατρικῆς βουλῆς ἡ
[1, 6]	πνεῦμα σαρκούμενον, ἁγιαζομένη σὰρξ οὐράνιος.	Ἡ	τροφὴ τὸ γάλα τοῦ πατρός,
[1, 6]	ἡμῖν δὲ αὐτὸς ὁ Χριστὸς	ἡ	τροφὴ τοῖς νηπίοις, τοῖς ἀμέλγουσιν
[1, 6]	ὁ κύριος πνεῦμα καὶ λόγος.	Ἡ	τροφή, τουτέστιν ὁ κύριος Ἰησοῦς,
[1, 6]	δὲ ἡ ἀμφοῖν ὁ κύριος,	ἡ	τροφὴ τῶν νηπίων· ὁ κύριος
[1, 12]	τῆς παρασκευῆς δαψιλείας τε χρῄζει	ἡ	τρυφή· εἰρήνη δὲ καὶ ἀγάπη,
[1, 6]	οὐρανόθεν ἐπερρέετο τοῖς παλαιοῖς Ἑβραίοις,	ἡ	τῶν ἀγγέλων ἐπουράνιος τροφή. Ἀμέλει
[1, 5]	οἵ ἐσμεν μέλη Χριστοῦ· καὶ	ἡ	τῶν εἰς τέλος ὑπομεινάντων μαρτυρία
[1, 8]	ἐλέους γὰρ καὶ ἐλέγχου σκοπὸς	ἡ	τῶν ἐλεγχομένων σωτηρία. Ναὶ μὴν
[1, 6]	θελήματος προλαμβάνεται. Πρὸς δὲ καὶ	ἡ	τῶν κακῶν ἀπαλλαγὴ σωτηρίας ἐστὶν
[1, 2]	κατεπείγει γὰρ οὐδὲν τοσοῦτον ὡς	ἡ	τῶν παθῶν καὶ νοσημάτων ἀπαλλαγὴ
[1, 2]	ψυχῆς παθῶν. Κυρίως μὲν γὰρ	ἡ	τῶν τοῦ σώματος νοσημάτων βοήθεια
[1, 6]	τὸ διορατικὸν ἐντιθείς. Ἀλλὰ καὶ	ἡ	τῶν χειρόνων ἀποβολὴ τῶν κρειττόνων
[1, 6]	ἀίδιος σωτηρία ἀιδίου σωτῆρος, ᾧ	ἡ	χάρις εἰς τοὺς αἰῶνας, ἀμήν.
[1, 4]	μὲν ὁ βίος, κοινὴ δὲ	ἡ	χάρις, κοινὴ δὲ καὶ ἡ
[1, 8]	μάχαιράν μου, καὶ ἀνθέξεται κρίματος	ἡ	χείρ μου καὶ αὐτὸς ἀνταποδώσω
[1, 10]	Ἰεζεκιὴλ ἡ ζωὴ τὰς ἐντολάς·	ἡ	ψυχὴ ἡ ἁμαρτάνουσα ἀποθανεῖται. Ὁ
[1, 9]	λαῷ τῷ τοιούτῳ οὐκ ἐκδικήσει	ἡ	ψυχή μου; Παραπλέκει δὲ πανταχοῦ
[1, 7]	πρὸς πρόσωπον, καὶ ἐσώθη μου	ἡ	ψυχή» Πρόσωπον δὲ τοῦ θεοῦ
[1, 8]	Οὐδέτερον γὰρ ἀμάρτυρον θατέρου προσμαρτυρουμένου,	ἥ	τε χάρις ἐκ μαρτυρίας μεγίστη,
[1, 1]	γνῶσις, ἀλλ´ ἣ μὲν μαθήσει,	ἣ	δὲ ἰάσει περιγίνεται. Οὐκ ἂν
[1, 6]	εἰς θεμέλιον ἐκ κατηχήσεως συνεστραμμένη,	ἣ	δὴ στερεμνιωτέρα τῆς ἀκοῆς ὑπάρχουσα
[1, 5]	ἡ παιδεία τοῦ παιδίου ἐκείνου,	ἣ	ἐπὶ πάντας διήκει τοὺς παῖδας
[1, 1]	ἔστιν ὑγίεια καὶ γνῶσις, ἀλλ´	ἣ	μὲν μαθήσει, ἣ δὲ ἰάσει
[1, 2]	παρὰ τῆς αὐτοῦ εὐταξίας μεταλαμβάνοντες,	ἣ	πρῶτον μὲν ἀμφὶ τὸν κόσμον
[1, 8]	ὁ θεός. Τὸ δὲ ἀγαθόν,	ᾗ	ἀγαθόν ἐστιν, οὐδὲν ἄλλο ποιεῖ
[1, 5]	ἁπαλὸν ἅπαν, ἅτε δι´ ἀσθένειαν	{ᾗ}	βοηθείας δεόμενον, κεχαρισμένον τέ ἐστι
[1, 7]	δὲ ἀξίωμα τὸ κυριακὸν φυλάττων	ᾗ	δ´ ἂν ἡμέρᾳ ἐπισκέπτωμαι» φησίν,
[1, 7]	αὐτοὺς τὴν ἁμαρτίαν αὐτῶν» τουτέστιν,	ᾗ	δ´ ἂν ἡμέρᾳ κριτὴς καθεσθῶ,
[1, 9]	χιλιάδας πεζῶν, τοὺς ἐπισυναχθέντας ἐν	ᾗ	ἔσχον σκληροκαρδίᾳ, μαστιγῶν, ἐλεῶν, τύπτων,
[1, 9]	διὰ τὸ ἀνέλεγκτον εἶναι βούλεται,	ᾗ	καθαρώτατον καὶ κάλλιστον ἔπρεπεν τὸν
[1, 1]	οὐ μεθοδικὸς ὢν ὁ παιδαγωγός,	ᾗ	καὶ τὸ τέλος αὐτοῦ βελτιῶσαι
[1, 6]	τὴν ἄνω Ἱερουσαλὴμ εὐαγγελιζόμενοι, ἐν	ᾗ	μέλι καὶ γάλα ὀμβρεῖν ἀναγέγραπται,
[1, 5]	ἡ ἀγήρως αὕτη νεότης, ἐν	ᾗ	πρὸς νόησιν ἀεὶ ἀκμάζομεν, ἀεὶ
[1, 6]	καλῶς. Τὰ δὲ δεσμὰ ταῦτα,	ᾗ	τάχος, ἀνίεται πίστει μὲν ἀνθρωπίνῃ,
[1, 2]	ψυχήν· διὸ καὶ τὴν θεραπείαν	ᾗ	τάχος ὑποτίθεται ξυρᾶσθαι παραχρῆμα τὴν
[1, 8]	Ὥστε οὐκ ὀργίζεται τὸ θεῖον,	ᾗ	τισιν ἔδοξεν, ἀλλὰ τὰ μὲν
[1, 5]	παιδίων προσηγορίᾳ ὡς ἀλογίστων ἡλικίᾳ,	ᾗ	τισιν ἔδοξεν, οὐδ´ ἂν εἴπῃ
[1, 5]	σωτηρίαν ἡμῶν βοηθῷ, τῇ ἐκκλησίᾳ·	ᾗ	ὑπομονὴ ὄνομα πάγιον τέθειται, ἤτοι
[1, 8]	τὰ ἐπιτίμια. Στέφανος ἄρα σοφίας»	ᾗ	φησιν ἡ σοφία, φόβος κυρίου.
[1, 6]	Τὰ μὲν γὰρ βρώματα καταργεῖται,	ᾗ	φησιν ὁ ἀπόστολος αὐτός, ἡ
[1, 9]	δὲ τὸ κακὸν ποιῇς, φοβοῦ»	ᾗ	φησιν ὁ ἀπόστολος. Διὰ τοῦτό
[1, 8]	πίστει. Ἕπεται δὲ τῷ ἀγαθῷ,	ᾗ	φύσει ἀγαθός ἐστιν, ἡ μισοπονηρία.
[1, 7]	μόνον οἱ παῖδες αὐτοῖς μανθάνουσιν,	ἡβήσαντες	δὲ ἀδελφαῖς καὶ μητράσιν καὶ
[1, 5]	ὡς πεπλανημένος, τῷ δὲ ὡς	ἠγαπημένος.	Εἰ δὲ εἷς διδάσκαλος ἐν
[1, 6]	οἱ νήπιοι. Αὐτὸς γοῦν ὁ	ἠγαπημένος»	καὶ τροφεὺς ἡμῶν λόγος τὸ
[1, 6]	ἀπ´ οὐρανῶν ἐπήχησε φωνὴ μάρτυς	ἠγαπημένου	υἱός μου εἶ σὺ ἀγαπητός,
[1, 3]	καὶ πάλιν ὁ αὐτὸς καὶ	ἠγάπησας	αὐτούς, καθὼς ἐμὲ ἠγάπησας» Τί
[1, 7]	ἀπὸ κακοῦ καὶ ποίησον ἀγαθόν·	ἠγάπησας	δικαιοσύνην, ἐμίσησας ἀνομίαν» Αὕτη μου
[1, 8]	ἐμήν, ἣν ἔδωκάς μοι, ὅτι	ἠγάπησάς	με πρὸ καταβολῆς κόσμου. Πάτερ
[1, 3]	καὶ ἠγάπησας αὐτούς, καθὼς ἐμὲ	ἠγάπησας»	Τί μὲν οὖν ὁ παιδαγωγὸς
[1, 3]	ὁ ἄνθρωπος, ἀγαθὸς ὢν ἀγαθὸν	ἠγάπησεν,	καὶ τὸ φίλτρον ἔνδον ἐστὶν
[1, 6]	Ἰησοῦ. Καὶ τέλειον μὲν ἑαυτὸν	ἡγεῖται,	ὅτι ἀπήλλακται τοῦ προτέρου βίου,
[1, 9]	ᾧ χρῶνται πολῖται μὲν πρὸς	ἡγεμόνας	ἀγαθοὺς καὶ ἡμεῖς πρὸς τὸν
[1, 12]	ὁ τὴν ἐνδεικτικὴν καὶ παιδευτικὴν	ἡγεμονίαν	κεκληρωμένος λόγος, παρ´ οὗ τὸ
[1, 7]	προπορεύεταί σου» τὴν εὐαγγέλιον καὶ	ἡγεμόνιον	ἐπιστήσας τοῦ λόγου δύναμιν· τὸ
[1, 8]	ἐκεῖνος στρατηγός, ὁ τῶν ὅλων	ἡγεμὼν	λόγος, τοὺς παρὰ τὸν νόμον
[1, 1]	σωτηρίαν παιδαγωγῶν. Ὁ γοῦν οὐράνιος	ἡγεμών,	ὁ λόγος, ὁπηνίκα μὲν ἐπὶ
[1, 7]	τῶν μεταφρένων αὐτοῦ· κύριος μόνος	ἦγεν	αὐτοὺς καὶ οὐκ ἦν μετ´
[1, 7]	τοῦ σε ἐξελθεῖν ἐκ μήτρας	ἡγίακά	σε. Ταῦτα δύναται πρὸς ἡμᾶς
[1, 6]	τὸν ἄνθρωπον ὑπὸ τῶν παλαιῶν	ἡγοῦμαι	κεκλῆσθαι φῶτα. Ἀλλ´ οὐδέπω, φασίν,
[1, 2]	σπουδὴ καταγίνεται· καὶ τοῦτον ἔργον	ἡγουμένη	μέγιστον, ψυχὴν μὲν αὐτοῦ φρονήσει
[1, 9]	Καὶ πόρνη καλὴ καὶ ἐπίχαρις,	ἡγουμένη	φαρμάκων» Τεχνικῶς πάνυ τὴν παρθένον
[1, 6]	εἰς σωτηρίαν, οἳ σοφοὺς σφᾶς	ἡγούμενοι	τετύφωνται. Καὶ ἐπιβοᾶται, ἀγαλλιώμενος καὶ
[1, 8]	παρακλητική, ἡ σωτήριος. ~Πρὸς τοὺς	ἡγουμένους	μὴ εἶναι ἀγαθὸν τὸν δίκαιον.
[1, 6]	καθ´ ἣν οὐχ ὡς ἁπλοῦς	ἤδη,	ἀλλ´ ὡς ἔτι ἄφρων νήπια
[1, 1]	μὲν εἰς διάθεσιν ἠθοποιίας προὐτρέψατο,	ἤδη	δὲ καὶ εἰς τὴν τῶν
[1, 9]	θεὸς δι´ ἑαυτόν, δίκαιος δὲ	ἤδη	δι´ ἡμᾶς, καὶ τοῦτο ὅτι
[1, 6]	Παύλου περὶ ἑαυτοῦ· οὐχ ὅτι	ἤδη	ἔλαβον ἢ ἤδη τετελείωμαι, διώκω
[1, 5]	μή τι ὄψον ἔχετε; τοὺς	ἤδη	ἐν ἕξει τῶν γνωρίμων παῖδας
[1, 9]	μέλλουσαν ἐσκόπησε τρυφήν. Ἐπίωμεν δὲ	ἤδη	καὶ τὸν τρόπον αὐτοῦ τῆς
[1, 6]	τέως τὸν ἄνδρα περιβλεπόμενοι ὀρθοί,	ἤδη	κατανεύουσι πρὸς τὸ παιδίον, τὴν
[1, 6]	γενεσιουργοῦ θεοῦ ἐπὶ τοὺς φλεγμαίνοντας	ἤδη	μαστοὺς καὶ ὑπὸ πνεύματος ἀλλοιούμενον
[1, 6]	αἵματος γάλα κατὰ μεταβολὴν γίνεται,	ἤδη	μὲν σαφές, οὐ μὴν ἀλλὰ
[1, 6]	ζωῆς ἤδη τέλειοι, ζῶμεν δὲ	ἤδη	οἱ θανάτου κεχωρισμένοι. Σωτηρία τοίνυν
[1, 3]	πρακτέων, ἀπαγορεύσει δὲ τῶν ἐναντίων,	ἤδη	που δῆλον. Σαφὲς δὲ ὡς
[1, 12]	παιδαγωγὸς αὐστηρίᾳ καὶ χρηστότητι. Τούτων	ἤδη	προδιηνυσμένων ἑπόμενον ἂν εἴη τὸν
[1, 6]	ἠρραβωνισμένους, ἐκεῖνο δὲ τῷ πιστεῦσαι	ἤδη	προειληφότες ἐσόμενον, μετὰ τὴν ἀνάστασιν
[1, 10]	καὶ ἀποτρεπτικὸν εἶδος ὑποδέδεικται ἡμῖν	ἤδη	πρότερον, νῦν δὲ αὖ τὸ
[1, 5]	γνωρίμους, προσέχειν αὐτῷ παρορμῶν ὡς	ἤδη	σπεύδων πρὸς τὸν πατέρα, ὀρεκτικωτέρους
[1, 6]	ἀρξάμενοι τῶν ὅρων τῆς ζωῆς	ἤδη	τέλειοι, ζῶμεν δὲ ἤδη οἱ
[1, 6]	σοφῶν· σήμερον ἀναγεννηθεὶς ὁ Χριστὸς	ἤδη	τέλειός ἐστιν ἤ, ὅπερ ἀτοπώτατον,
[1, 6]	οὐχ ὅτι ἤδη ἔλαβον ἢ	ἤδη	τετελείωμαι, διώκω δὲ εἰ καὶ
[1, 12]	τοῦ σωτῆρος ἡμῶν βίον· ἐνθένδε	ἤδη	τὴν ἐπουράνιον μελετῶντες πολιτείαν, καθ´
[1, 6]	εἰς ἀτεκνίαν. Καὶ γὰρ αὐτῆς	ἤδη	τῆς γῆς ὑπὸ μὲν ἐπομβρίας
[1, 6]	πατρὸς ἐπομβρήσαντος τὸν λόγον αὐτὸς	ἤδη	τροφὴ γέγονεν πνευματικὴ τοῖς σώφροσιν.
[1, 6]	Πνευματικοὺς μὲν γὰρ τοὺς πεπιστευκότας	ἤδη	τῷ ἁγίῳ πνεύματι προσεῖπεν, σαρκικοὺς
[1, 8]	τῆς ἐσχάτης ἀτιμίας προσφέρων τοῖς	ἠδικηκόσιν,	ἔσθ´ ὅτε δὲ καὶ θανάτῳ
[1, 5]	οἱ πατέρες καὶ αἱ μητέρες	ἥδιον	ὁρῶσιν τῶν μὲν ἵππων τοὺς
[1, 13]	ἔκδοτον ἐπιθυμίαις, ᾧ πᾶσαι ἐπικάθηνται	ἡδοναί.	Τὸ δὲ κατορθούμενον κατὰ τὴν
[1, 13]	δὲ φόβον ἔκκλισιν ἀπειθῆ λόγῳ,	ἡδονὴν	δὲ ἔπαρσιν ψυχῆς ἀπειθῆ λόγῳ,
[1, 9]	εὐεργετοῦσιν αἰῶνα, οὐ τὴν παραυτίκα	ἡδονὴν	ὁ κύριος, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν
[1, 5]	δεόμενον, κεχαρισμένον τέ ἐστι καὶ	ἡδὺ	καὶ τερπνόν, τοῦ θεοῦ μὴ
[1, 9]	κἀν τῷ εὐαγγελίῳ λέγων ποσάκις	ἠθέλησα	συναγαγεῖν τὰ τέκνα σου, ὃν
[1, 9]	τὰς πτέρυγας αὐτῆς, καὶ οὐκ	ἠθελήσατε»	Αὖθίς τε ἡ γραφὴ νουθετεῖ,
[1, 9]	αὐτός· ἔφη γὰρ αὐτὸς καὶ	ἠθέλησεν	αὐτός. Τοιοῦτος ἡμῶν ὁ παιδαγωγός,
[1, 9]	καὶ δημιουργὸς εἶναι καὶ πατὴρ	ἠθέλησεν·	καὶ ἡ τῆς ἀγάπης ἐκείνης
[1, 3]	εἶχεν εἶδεν καὶ γέγονεν ὃ	ἠθέλησεν·	οὐδὲν δὲ ὃ μὴ δύναται
[1, 9]	ἐν τῷ νόμῳ αὐτοῦ οὐκ	ἤθελον	πορεύεσθαι. Αὗται αἰτίαι παραπικρασμοῦ, δι´
[1, 9]	καὶ ὕψωσα, αὐτοὶ δέ με	ἠθέτησαν.	Ἔγνω βοῦς τὸν κτησάμενον καὶ
[1, 9]	ἀσύνθετος Ἰούδα» αὖθίς τε· καὶ	ἠθέτησεν	εἰς ἐμὲ ὁ οἶκος Ἰσραήλ,
[1, 1]	παθῶν, ὁ προτρεπτικὸς εἴληχεν τὰ	ἤθη	αὐτοῦ, θεοσεβείας καθηγεμών, ὁ τροπιδίου
[1, 1]	παιδαγωγὸς πρότερον μὲν εἰς διάθεσιν	ἠθοποιίας	προὐτρέψατο, ἤδη δὲ καὶ εἰς
[1, 1]	τούτων περὶ τὸν ἄνθρωπον ὄντων,	ἠθῶν,	πράξεων, παθῶν, ὁ προτρεπτικὸς εἴληχεν
[1, 9]	αὐτοῦ· ἐὰν ὀρθοὶ πρός με	ἥκητε,	κἀγὼ ὀρθὸς πρὸς ὑμᾶς· ἐὰν
[1, 6]	τὴν τροφὴν εὐδιαφορητοτέραν παρέχει, καὶ	ἥκιστα	πλεονάζει τὸ γάλα, ἐπεὶ μηδὲ
[1, 5]	δὲ αὕτη τοῖς εἰς πανουργίαν	ἠκονημένοις	δοκεῖ. Παῖδες οὖν εἰκότως οἱ
[1, 10]	ὃ προφητεύων εἴρηκεν Δαβὶδ καθὼς	ἠκούσαμεν,	οὕτως καὶ εἴδομεν» Ἐκ δὲ
[1, 2]	κύριος» καὶ ἀνθ´ ὧν οὐκ	ἠκούσατε	τῶν λόγων τούτων, διὰ τοῦτο
[1, 6]	μαθήσεως παρειληφότες ὃ οὖς οὐκ	ἤκουσέν	ποτε» ἢ μόνον ἐκεῖνο τὸ
[1, 6]	κόσμου ἦμεν δεδουλωμένοι· ὅτε δὲ	ἦλθεν	τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν
[1, 9]	ὁ παιδαγωγός, ἀγαθὸς ἐνδίκως. Οὐκ	ἦλθον»	φησί, διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι. Διὰ
[1, 2]	καὶ τὸν οὐρανὸν τάς τε	ἡλιακὰς	περιδινήσεις κύκλους τε καὶ τῶν
[1, 5]	τῶν παιδίων προσηγορίᾳ ὡς ἀλογίστων	ἡλικίᾳ,	ᾗ τισιν ἔδοξεν, οὐδ´ ἂν
[1, 5]	τὴν ἁπλότητα τῆς ψυχῆς εἰς	ἡλικίαν	ὑπογραφομένου παιδικήν. Πῇ μὲν γὰρ
[1, 5]	ἔστιν ἡμῖν τὸ οὖθαρ τῆς	ἡλικίας	ἡ ἀγήρως αὕτη νεότης, ἐν
[1, 6]	κατήργηκα τὰ τοῦ νηπίου. Οὐχ	ἡλικίας	μέγεθος ἀτελές, ἀλλ´ οὐδὲ μὴν
[1, 5]	ὡς εἶναι ἡμῖν τῆς παιδικῆς	ἡλικίας	τὴν προσηγορίαν ἔαρ παντὸς τοῦ
[1, 5]	εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον	ἡλικίας	τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ, ἵνα
[1, 5]	πρὸς τὸ εὐθαλὲς τῆς παιδικῆς	ἡλικίας	ὑποκοριστικῶς τιμωμένας. Καὶ τὰ ἀρνία
[1, 9]	δικαιοσύνης γέγονεν ἀρχή, καὶ τὸν	ἥλιον	ἐπιλάμποντος τὸν αὑτοῦ καὶ τὸν
[1, 8]	πατήρ μου» φησὶν ἐπιλάμπει τὸν	ἥλιον	τὸν αὑτοῦ ἐπὶ πάντας» Παρασημειωτέον
[1, 9]	πάλιν διὰ τοῦ αὐτοῦ· ἁμαρτίαν	ἥμαρτεν	Ἱερουσαλήμ· διὰ τοῦτο εἰς σάλον
[1, 13]	καλεῖσθαι ἁμάρτημα. Αὐτίκα γοῦν ὅτε	ἥμαρτεν	ὁ πρῶτος ἄνθρωπος καὶ παρήκουσεν
[1, 2]	προφητῶν καταφαίνεται, ὡς, εἰ μὴ	ἥμαρτες,	λεγόντων, οὐκ ἂν τάδε ἠπείλησεν,
[1, 7]	γὰρ ὁ κύριος· εἴ τις	ἡμάρτηκεν	ἐνώπιόν μου, ἐξαλείφω αὐτὸν ἐκ
[1, 6]	τρόπον καὶ ἡμεῖς ἐπὶ τοῖς	ἡμαρτημένοις	μετανενοηκότες, ἀποταξάμενοι τοῖς ἐλαττώμασιν αὐτῶν,
[1, 7]	πλημμελημάτων. Τί οὖν ἦν ὃ	ἥμαρτον;	Ὅτι ἐν τῷ θυμῷ αὐτῶν
[1, 8]	συμφέρει παραλειφθῆναι τὸ δίκαιον δι´	ἡμᾶς.	Αἱρεῖται δὲ ἕκαστος ἡμῶν τὰς
[1, 5]	θεὸν τὸν λόγον τὸν δι´	ἡμᾶς	ἄνθρωπον γενόμενον, κατὰ πάντα ἡμῖν
[1, 8]	αὐτοῦ τῆς φιλανθρωπίας, ὅτι δι´	ἡμᾶς	ἄνθρωπος ἐγένετο. Καὶ δὴ οἰκειότερον
[1, 13]	δὴ καὶ αὗται αὖθις πρὸς	ἡμᾶς	ἀνταναστρέφουσι, καθάπερ πρὸς τὸν βάλλοντα
[1, 12]	ἁρμόττοντα· καθ´ ἣν εἰκόνα καὶ	ἡμᾶς	ἁρμοσαμένους χρὴ σφᾶς αὐτοὺς πρὸς
[1, 12]	καὶ χαρακτηρίζει τὰς ἐντολὰς ὡς	ἡμᾶς	αὐτὰς ἐκτελεῖν δύνασθαι. Καί μοι
[1, 13]	ἡμῖν αὐτοῖς ἀναγεγράφαται, πρός τε	ἡμᾶς	αὐτοὺς καὶ πρὸς τοὺς πέλας
[1, 1]	Σπεύδων δὲ ἄρα τελειῶσαι σωτηρίῳ	ἡμᾶς	βαθμῷ, καταλλήλῳ εἰς παίδευσιν ἐνεργῆ
[1, 10]	ἐὰν ποιήσῃ, κατευοδωθήσεται αὐτῷ» Τοιούτους	ἡμᾶς	γενέσθαι βούλεται, ἵν´ ὦμεν μακάριοι.
[1, 6]	τότε τηρούμενον ὅτε παύσεται, τελείους	ἡμᾶς	γενέσθαι πιστεύομεν. Πίστις γὰρ μαθήσεως
[1, 7]	ὁ λόγος ὁ τοὺς παῖδας	ἡμᾶς	εἰς σωτηρίαν ἄγων. Ἐναργέστατα γοῦν
[1, 9]	τῆς δικαιοσύνης· ναί, παιδαγωγέ, ποίμανον	ἡμᾶς	εἰς τὸ ἅγιόν σου ὄρος,
[1, 6]	ἀνεγεννήθημεν εἰς Χριστόν, ὁ ἀναγεννήσας	ἡμᾶς	ἐκτρέφει τῷ ἰδίῳ γάλακτι, τῷ
[1, 5]	τοὺς νηπίους αὐτοῦ; Οὗτος εἰς	ἡμᾶς	ἐξεπέτασε τὰς χεῖρας τὰς ἐναργῶς
[1, 5]	Οἱ παῖδες ἡμεῖς· πολλαχῶς δὲ	ἡμᾶς	ἐξυμνεῖ πολυτρόπως τε ἀλληγορεῖ ὀνόμασι
[1, 7]	ἡγίακά σε. Ταῦτα δύναται πρὸς	ἡμᾶς	ἡ προφητεία αἰνίττεσθαι τοὺς πρὸ
[1, 5]	ὑπὸ τῆς προφητείας μηνυόμενον χαίροντας	ἡμᾶς	καὶ γελῶντας ἐπὶ σωτηρίᾳ ὡς
[1, 10]	εὐποιίαν, τεχνικώτατα ἐπὶ τὴν χρῆσιν	ἡμᾶς	καὶ τὴν κτῆσιν τῶν καλῶν
[1, 5]	ἐξομοίωσιν παρακατατιθέμενος ἡμῖν. Τοὺς παῖδας	ἡμᾶς	καὶ τὸ προφητικὸν ἐκδέχεται πνεῦμα·
[1, 9]	ἑαυτόν, δίκαιος δὲ ἤδη δι´	ἡμᾶς,	καὶ τοῦτο ὅτι ἀγαθός. Τὸ
[1, 5]	παιδικήν. Πῇ μὲν γὰρ παῖδας	ἡμᾶς	καλεῖ, πῇ δὲ νεοττούς, ἔσθ´
[1, 5]	πνεύματι. Ὡς δὲ καὶ ἄρνας	ἡμᾶς	λέγει, ἐχέγγυος μάρτυς διὰ Ἡσαΐου
[1, 6]	κληρονόμους λέγων, κατ´ ἐπαγγελίαν δὲ	ἡμᾶς.	Λέγω δέ» φησίν, ἐφ´ ὅσον
[1, 5]	περιστερὰν ἄκακον καὶ ἄχολον» πάλιν	ἡμᾶς.	Νεοττούς τε ἔτι δύο περιστερῶν
[1, 5]	ἁπλότητος ἀιδιότητα ἐμφαίνων. Τοιούτους δὲ	ἡμᾶς	νέους πώλους τοὺς νηπίους ὁ
[1, 7]	ἀλλὰ καὶ τοὺς Χριστῷ κατηκολουθηκότας	ἡμᾶς	νηπίους ἀλληγορουμένους, μόνον δὲ εἶναι
[1, 11]	παιδαγωγὸν ἡμῶν εἶναι, ᾧ παρέδωκεν	ἡμᾶς	ὁ θεός, ὡς πατὴρ φιλόστοργος
[1, 4]	καὶ θήλεος ζῴου· αὐτὸς δὲ	ἡμᾶς	ὁ κύριος ποιμαίνει» εἰς τοὺς
[1, 6]	καὶ ἀπεκάλυψας αὐτὰ νηπίοις» νηπίους	ἡμᾶς	ὁ παιδαγωγὸς καὶ διδάσκαλος ἀποκαλῶν
[1, 7]	καὶ σικιννίζειν εὑρηκέναι. Οὐκ ἔλαθον	ἡμᾶς	οἱ παρὰ Πέρσαις βασίλειοι καλούμενοι
[1, 5]	νομοθετοῦσιν παῖδες. Εἰ γὰρ ἄφρονας	ἡμᾶς	οἱ τῆς νηπιότητος κατατρέχοντες καλοῦσιν,
[1, 5]	ἐπὶ πάντας διήκει τοὺς παῖδας	ἡμᾶς	παιδαγωγοῦσα τοὺς νηπίους αὐτοῦ; Οὗτος
[1, 5]	ὅταν φῇ ὡς μοσχάρια γαλαθηνά»	ἡμᾶς	πάλιν ἀλληγορεῖ, καὶ ὡς περιστερὰν
[1, 8]	τιμωρεῖσθαι ὁ ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων	ἡμᾶς	προσεύχεσθαι διδάσκων. Ἀλλὰ ὅτι μὲν
[1, 5]	ξύλον. Ἐγέλα δὲ μυστικῶς, ἐμπλῆσαι	ἡμᾶς	προφητεύων χαρᾶς τὸν κύριον τοὺς
[1, 5]	τῆς γῆς» Ἀλληγορῶν δὲ αὖθις	ἡμᾶς	πώλους καλεῖ, τοὺς ἀζυγεῖς κακίᾳ,
[1, 6]	γοῦν ὁ μακάριος Παῦλος ἀπήλλαξεν	ἡμᾶς	τῆς ζητήσεως ἐν τῇ προτέρᾳ
[1, 10]	παρῃτήθη. Ἑπόμενον γὰρ ἦν φάσκειν	ἡμᾶς	τὸ ἐπιπληκτικὸν καὶ ψεκτικὸν εἶδος
[1, 5]	ἁμαρτίας εὐλάβειαν ὑποτυποῦται. Ὅτι δὲ	ἡμᾶς	τοὺς νεοττοὺς λέγει, μάρτυς ἡ
[1, 9]	ἐστὶν ἀγαθοῦ ποιμένος ἐπαγγέλματα· βόσκησον	ἡμᾶς	τοὺς νηπίους ὡς πρόβατα. Ναί,
[1, 7]	αὐτοῦ. Ἐπεὶ τοίνυν ἀπεδείξαμεν παῖδας	ἡμᾶς	τοὺς πάντας ὑπὸ τῆς γραφῆς
[1, 7]	Τίς ἂν οὖν τούτου μᾶλλον	ἡμᾶς	φιλανθρωπότερον παιδεύσαι; Τὸ μὲν οὖν
[1, 6]	αὐτὸ συμβαίνει τοῦτο καὶ περὶ	ἡμᾶς,	ὧν γέγονεν ὑπογραφὴ ὁ κύριος·
[1, 9]	εἰπεῖν, οὕτως ὁ κύριος πρὸς	ἡμᾶς,	ὡς καὶ ἡμεῖς πρὸς τὰ
[1, 2]	ἁμαρτίαι» τοῖς ἁμαρτωλοῖς ἡμῖν λέγει.	Ἡμεῖς	δὲ ἅμα νοήματι νήπιοι γεγόναμεν,
[1, 6]	δὲ καυχώμενος ἐν κυρίῳ καυχάσθω.	Ἡμεῖς	δὲ θεοδίδακτοι» καὶ τῷ Χριστοῦ
[1, 5]	ὁ μόνος ἐν δικαιοσύνῃ τέλειος.	Ἡμεῖς	δὲ οἱ νήπιοι τοὺς παραφυσῶντας
[1, 2]	μόνος κριτής, ὅτι ἀναμάρτητος μόνος·	ἡμεῖς	δέ, ὅση δύναμις, ὡς ὅτι
[1, 7]	ἁμαρτωλοῦ μᾶλλον ἢ τὸν θάνατον.	Ἡμεῖς	δὲ τὰς ἄλλων ἁμαρτίας ὡς
[1, 12]	κατὰ μόνην νοεῖται τὴν εἰκόνα.	Ἡμεῖς	δέ, ὦ παῖδες ἀγαθοῦ πατρός,
[1, 8]	αὐτοῖς, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς	ἡμεῖς	ἕν· ἐγὼ ἐν αὐτοῖς καὶ
[1, 6]	Τὸν αὐτὸν οὖν τρόπον καὶ	ἡμεῖς	ἐπὶ τοῖς ἡμαρτημένοις μετανενοηκότες, ἀποταξάμενοι
[1, 5]	μήτηρ προσάγεται τὰ παιδία καὶ	ἡμεῖς	ζητοῦμεν τὴν μητέρα, τὴν ἐκκλησίαν.
[1, 6]	φιλεγκλήμονας ἐπαποδύσασθαι· οὐ γὰρ παῖδες	ἡμεῖς	καὶ νήπιοι πρὸς τὸ παιδαριῶδες
[1, 5]	χορὸς δὲ νηπίων, ὁ καινὸς	ἡμεῖς	λαός, τρυφερὸς ὡς παῖς. Ἐπὶ
[1, 6]	ἀγαθοῦ ποιμένος, τὰ δὲ πρόβατα	ἡμεῖς,	μὴ οὐχὶ καὶ γάλα τῆς
[1, 5]	ἀταλάφρονα κεκλῆσθαι ἔθος, ἀταλοὶ δὲ	ἡμεῖς	οἱ ἁπαλοὶ πρὸς πειθὼ καὶ
[1, 9]	ἐπιδέονται τῆς τέχνης, οὕτως καὶ	ἡμεῖς	οἱ ἐν τῷ βίῳ νοσοῦντες
[1, 5]	τὸ νήπιον, οὗ κατ´ εἰκόνα	ἡμεῖς	οἱ νήπιοι; Διὰ τοῦ αὐτοῦ
[1, 6]	προθεσμίας τοῦ πατρός. Οὕτως καὶ	ἡμεῖς,	ὅτε ἦμεν νήπιοι, ὑπὸ τὰ
[1, 6]	καὶ γὰρ ἐν ἑνὶ πνεύματι	ἡμεῖς	πάντες εἰς ἓν σῶμα ἐβαπτίσθημεν,
[1, 5]	παιδαγωγὸν αὐτοῖς ἐπιστῆσαι. Οἱ παῖδες	ἡμεῖς·	πολλαχῶς δὲ ἡμᾶς ἐξυμνεῖ πολυτρόπως
[1, 9]	κύριος πρὸς ἡμᾶς, ὡς καὶ	ἡμεῖς	πρὸς τὰ τέκνα ἡμῶν. Τέκνα
[1, 9]	μὲν πρὸς ἡγεμόνας ἀγαθοὺς καὶ	ἡμεῖς	πρὸς τὸν θεόν, καθάπερ οἱ
[1, 5]	ἀφέλειαν ἄρνας ἀλληγορῶν. Ἀμέλει καὶ	ἡμεῖς	τὰ κάλλιστα καὶ τελεώτατα τῶν
[1, 6]	τῷ ἀνθρώπῳ πνευματική. Πάντῃ τοίνυν	ἡμεῖς	τὰ πάντα Χριστῷ προσῳκειώμεθα, καὶ
[1, 6]	ὑπὸ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου	ἦμεν	δεδουλωμένοι· ὅτε δὲ ἦλθεν τὸ
[1, 6]	πατρός. Οὕτως καὶ ἡμεῖς, ὅτε	ἦμεν	νήπιοι, ὑπὸ τὰ στοιχεῖα τοῦ
[1, 7]	κυριακὸν φυλάττων ᾗ δ´ ἂν	ἡμέρᾳ	ἐπισκέπτωμαι» φησίν, ἐπάξω ἐπ´ αὐτοὺς
[1, 5]	τῆς αὔριον· ἀρκετὸν γὰρ τῇ	ἡμέρᾳ	ἡ κακία αὐτῆς» Οὕτως ἀποθεμένους
[1, 6]	ἀναστήσω αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ	ἡμέρᾳ.	Καθ´ ὅσον μὲν οὖν δυνατὸν
[1, 7]	αὐτῶν» τουτέστιν, ᾗ δ´ ἂν	ἡμέρᾳ	κριτὴς καθεσθῶ, ἀποδώσω τῶν ἁμαρτιῶν
[1, 6]	ὡς ζωή, λευκὴ δὲ ὡς	ἡμέρα	Χριστοῦ, καὶ τὸ αἷμα τοῦ
[1, 2]	ὀλίγα προσειπὼν ἐπιφέρει αἱ δὲ	ἡμέραι	αἱ πρότεραι ἄλογοι» δι´ ὧν
[1, 6]	τῷδε τῷ κόσμῳ, ὃν ἐσχάτην	ἡμέραν	ᾐνίξατο εἰς τότε τηρούμενον ὅτε
[1, 2]	πρὸς σὲ κεκράξομαι ὅλην τὴν	ἡμέραν.	Ἰατρικὴ μὲν γὰρ» κατὰ Δημόκριτον
[1, 13]	δὲ αἰῶνός ἐστιν ἀρχὴ τὸ	ἡμέτερον	τέλος. Τὸ μέντοι τῆς θεοσεβείας
[1, 7]	εἰς συνουσίαν ἠσκημένοι. Ὁ δὲ	ἡμέτερος	παιδαγωγὸς ἅγιος θεὸς Ἰησοῦς, ὁ
[1, 10]	παιδαγωγὸς ὁ δίκαιος ὁ τοῦ	ἡμετέρου	συμφέροντος ἐστοχασμένος. Ἀλλὰ γὰρ τὸ
[1, 6]	ὅτε ἤμην νήπιος» τουτέστιν ὅτε	ἤμην	Ἰουδαῖος, Ἑβραῖος γὰρ ἄνωθεν ἦν,
[1, 6]	τέλειοι γίνεσθε. Τὸ δὲ ὅτε	ἤμην	νήπιος, ἐφρόνουν ὡς νήπιος, ἐλάλουν
[1, 6]	τοίνυν οὕτως ἐξηγήσασθαι τὸ ὅτε	ἤμην	νήπιος» τουτέστιν ὅτε ἤμην Ἰουδαῖος,
[1, 5]	τὸ ἀγήρω εἶναι τὴν ἐν	ἡμῖν	ἀλήθειαν καὶ τῇ ἀληθείᾳ ἀνακεχυμένον
[1, 3]	ὑπερκείσθω τὰ νῦν. Καθήκει δ´	ἡμῖν	ἀνταγαπᾶν μὲν τὸν καθηγούμενον ἀγαπητικῶς
[1, 5]	ἡμᾶς ἄνθρωπον γενόμενον, κατὰ πάντα	ἡμῖν	ἀπεικάζεσθαι βουλόμενον, ἀμνὸν κέκληκεν τοῦ
[1, 5]	πρὸς ἀρετήν. Ἐμφαντικώτερον δ´ οὖν	ἡμῖν	ἀποκαλύπτων ὁ κύριος τὸ σημαινόμενον
[1, 6]	θεοδίδακτοί ἐστε. Οὐκ ἄρα θεμιτὸν	ἡμῖν	ἀτελὲς τὸ ὑπ´ αὐτοῦ διδασκόμενον
[1, 1]	κρηπὶς ἀληθείας, ὦ παῖδες ὑμεῖς,	ἡμῖν	αὐτοῖς, ἁγίου νεὼ μεγάλου θεοῦ
[1, 13]	δόξαι οὖσαι θεϊκαὶ ὑποθῆκαι πνευματικαὶ	ἡμῖν	αὐτοῖς ἀναγεγράφαται, πρός τε ἡμᾶς
[1, 10]	τὸ συμφέρον πατρικῷ θελήματι γνωρίζειν	ἡμῖν	βούλεται. Σκόπει δὲ ταῦτα· τὸ
[1, 6]	μὴν ἀλλὰ καὶ τῇδε ἐκλαμβάνουσιν	ἡμῖν	γάλα νοεῖσθαι τὸ κήρυγμα δύναται
[1, 7]	παρὰ τοῦ θεοῦ εὐλόγως αἰτήσαιμεν	ἡμῖν	γενέσθαι, ταῦτα πειθομένοις τῷ παιδαγωγῷ
[1, 7]	φοβηθήσῃ κύριον τὸν θεὸν» ἔλεγεν,	ἡμῖν	δὲ ἀγαπήσεις κύριον τὸν θεόν
[1, 6]	πατρικῆς βουλῆς ἡ τελείωσις ἦν,	ἡμῖν	δὲ αὐτὸς ὁ Χριστὸς ἡ
[1, 9]	ὅτι ἀγαθός. Τὸ δίκαιον δὲ	ἡμῖν	διὰ τοῦ λόγου ἐνδείκνυται τοῦ
[1, 8]	αὐτοῦ κρινεῖ» ἀγαθοῦ ζυγοῦ πρόσωπον	ἡμῖν	δικαιοσύνης τὸν Ἰησοῦν γνωρίσαντος τοῦ
[1, 2]	καὶ τῷ σχήματι θεός· οὗτος	ἡμῖν	εἰκὼν ἡ ἀκηλίδωτος, τούτῳ παντὶ
[1, 6]	μαθημάτων αἰνίττεσθαι διδαχήν. Ἔξεστι δὲ	ἡμῖν	ἐκ περιουσίας πρὸς τοὺς φιλεγκλήμονας
[1, 8]	σοί, ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐν	ἡμῖν	ἓν ὦσιν, ἵνα καὶ ὁ
[1, 9]	λόγου, τὴν ἄκραν σοφίαν καταμανθάνειν	ἡμῖν,	ἔνθα ἀλληγορεῖ, ποιμένα ἑαυτὸν προβάτων
[1, 1]	ὑπισχνούμενος τὴν ἴασιν. Κεκλήσθω δ´	ἡμῖν	ἑνὶ προσφυῶς οὗτος ὀνόματι παιδαγωγός,
[1, 7]	τῷ υἱῷ ὁ πατήρ, ὥρα	ἡμῖν	ἑπομένοις τῇ τάξει καὶ τὸν
[1, 10]	τὰ ἀρεστὰ τῷ θεῷ γνωστὰ	ἡμῖν	ἐστι» γνωστὰ δὲ διὰ τοῦ
[1, 10]	ψεκτικὸν καὶ ἀποτρεπτικὸν εἶδος ὑποδέδεικται	ἡμῖν	ἤδη πρότερον, νῦν δὲ αὖ
[1, 2]	σοι αἱ ἁμαρτίαι» τοῖς ἁμαρτωλοῖς	ἡμῖν	λέγει. Ἡμεῖς δὲ ἅμα νοήματι
[1, 6]	γίνονται τῷ γάλακτι. Ἀποδέδεικται δὲ	ἡμῖν	μικρῷ πρόσθεν τὸ αἷμα εἰς
[1, 5]	καὶ μὴ καταπιστεύοντες τοῖς ἄλλους	ἡμῖν	νομοθετοῦσι πατέρας. τελειούμεθα τότε, ὅτε
[1, 5]	ὄνομα τοῦ νηπίου κατὰ στέρησιν	ἡμῖν	νοούμενον, ἐπεὶ τὸ νη στερητικὸν
[1, 6]	πίεσθέ μου τὸ αἷμα» Ταύτας	ἡμῖν	οἰκείας τροφὰς ὁ κύριος χορηγεῖ
[1, 7]	προφήτου τούτου, τούτῳ ἀπειλεῖ. Τοιοῦτον	ἡμῖν	ὄνομα σωτηρίου προφητεύει παιδαγωγοῦ. Διὰ
[1, 8]	ὅτι χοῦς ἐσμεν» τουτέστι συμπάθησον	ἡμῖν,	ὅτι τὴν ἀσθένειαν τῆς σαρκὸς
[1, 5]	ἐγεννήθη ἡμῖν, υἱὸς καὶ ἐδόθη	ἡμῖν,	οὗ ἡ ἀρχὴ ἐπὶ τοῦ
[1, 11]	παρακατατιθέμενος τὰ παιδία, διαρρήδην παραγγείλας	ἡμῖν·	οὗτός ἐστί μου ὁ υἱὸς
[1, 1]	τὸν προτετραμμένον, κεφάλαιον τῶν ἐν	ἡμῖν	παθῶν ὑπισχνούμενος τὴν ἴασιν. Κεκλήσθω
[1, 10]	τῷ ἀγαθῷ, ὅδε ὁ λόγος	ἡμῖν	παρῃτήθη. Ἑπόμενον γὰρ ἦν φάσκειν
[1, 7]	παρῄνεσεν. Διὰ τοῦτο καὶ ἐντέλλεται	ἡμῖν	παύσασθε ἀπὸ τῶν ἔργων ὑμῶν»
[1, 6]	ἄρτον πεπτόμενον. Ἀλλὰ γὰρ αὖθις	ἡμῖν	σαφέστερον τοῦτο ἐν τῷ Περὶ
[1, 6]	Ὢ τοῦ παραδόξου μυστηρίου· ἀποδύσασθαι	ἡμῖν	τὴν παλαιὰν καὶ σαρκικὴν ἐγκελεύεται
[1, 10]	σου. Ἐνῆν μὲν οὖν συνηγόρους	ἡμῖν	τῆς ζητήσεως ταύτης ἐπισπάσασθαι φιλοσόφους,
[1, 5]	φιλεῖ τῷ ἀφθάρτῳ, ὡς εἶναι	ἡμῖν	τῆς παιδικῆς ἡλικίας τὴν προσηγορίαν
[1, 5]	νέα μαθόντες ἀγαθά. Καὶ ἔστιν	ἡμῖν	τὸ οὖθαρ τῆς ἡλικίας ἡ
[1, 6]	ἴσως. Ἄκουε καὶ ταύτῃ· σάρκα	ἡμῖν	τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον ἀλληγορεῖ,
[1, 5]	δὲ παιδικὸν καὶ νήπιον παρ´	ἡμῖν	τοῖς ἀεὶ μανθάνουσιν. Ταύτῃ τοι
[1, 6]	ὃ δέ, ὡς ἔοικεν, μόνος	ἡμῖν	τοῖς νηπίοις τὸ γάλα τῆς
[1, 12]	παιδαγωγὸν ἡμῶν Ἰησοῦν τὸν βίον	ἡμῖν	τὸν ἀληθινὸν ὑποτυπώσασθαι καὶ τὸν
[1, 6]	αὐτοῦ δεδημιούργηται ἡ σάρξ· αἷμα	ἡμῖν	τὸν λόγον αἰνίττεται, καὶ γὰρ
[1, 6]	τὸ θεῖον ἐποπτεύομεν, οὐρανόθεν ἐπεισρέοντος	ἡμῖν	τοῦ ἁγίου πνεύματος· κρᾶμα τοῦτο
[1, 5]	παισὶν ἁπλότητα εἰς ἐξομοίωσιν παρακατατιθέμενος	ἡμῖν.	Τοὺς παῖδας ἡμᾶς καὶ τὸ
[1, 5]	τὸ πνεῦμα· ἰδοὺ παιδίον ἐγεννήθη	ἡμῖν,	υἱὸς καὶ ἐδόθη ἡμῖν, οὗ
[1, 11]	αὐτοῦ καὶ παιδαγωγίας ὡς ἐνῆν	ἡμῖν	ὑποδέδεικται. Διόπερ παγκάλως αὐτὸς αὑτὸν
[1, 6]	δὴ οὖν τις ξενιζέσθω λεγόντων	ἡμῶν	ἀλληγορεῖσθαι γάλα τὸ αἷμα τοῦ
[1, 9]	διαβαίνοντες εἰς ἀφθαρσίαν, ὅτι ἀνθέξεται	ἡμῶν	αὐτός· ἔφη γὰρ αὐτὸς καὶ
[1, 7]	ἐπὶ τὴν σωτήριον δίαιταν τῆς	ἡμῶν	αὐτῶν ἕνεκεν κηδεμονίας· καὶ καθόλου
[1, 12]	σωτήριον ὄντως ἀναμαξώμεθα τοῦ σωτῆρος	ἡμῶν	βίον· ἐνθένδε ἤδη τὴν ἐπουράνιον
[1, 5]	τῇ νύμφῃ τῇ εἰς σωτηρίαν	ἡμῶν	βοηθῷ, τῇ ἐκκλησίᾳ· ᾗ ὑπομονὴ
[1, 6]	ἀποκαλυφθῆναι· ὥστε ὁ νόμος παιδαγωγὸς	ἡμῶν	γέγονεν εἰς Χριστόν, ἵνα ἐκ
[1, 10]	τὴν μετάνοιαν σωτηρίας χάριν τῆς	ἡμῶν.	Διὰ τοῦτό φησιν· ἐὰν μετανοήσῃς,
[1, 8]	κύριος παρέδωκεν αὐτὸν ταῖς ἁμαρτίαις	ἡμῶν»	διορθωτὴν δηλονότι καὶ κατευθυντῆρα τῶν
[1, 11]	τὸν λόγον τοῦ θεοῦ, παιδαγωγὸν	ἡμῶν	εἶναι, ᾧ παρέδωκεν ἡμᾶς ὁ
[1, 7]	τῇ τάξει καὶ τὸν παιδαγωγὸν	ἡμῶν	εἰπεῖν ὅστις ἐστί. Καλεῖται δὲ
[1, 6]	καὶ διδασκαλίας σύμβολον. Ἐφεῖται τοιγαροῦν	ἡμῶν	ἑκάστῳ τῶν νηπίων ἐγκαυχᾶσθαι τῷ
[1, 8]	στρατηγῶν. Ὡσαύτως καὶ ὁ μέγας	ἡμῶν	ἐκεῖνος στρατηγός, ὁ τῶν ὅλων
[1, 6]	ἡμῶν λόγος τὸ αὐτοῦ ὑπὲρ	ἡμῶν	ἐξέχεεν αἷμα, σῴζων τὴν ἀνθρωπότητα·
[1, 5]	γοῦν βασιλεὺς ὁ Χριστὸς ἄνωθεν	ἡμῶν	ἐπισκοπεῖ τὸν γέλωτα καὶ διακύψας
[1, 8]	ἀναίτιος. Εἰ δὲ ἡ ἀδικία	ἡμῶν	θεοῦ δικαιοσύνην συνίστησιν, τί ἐροῦμεν;
[1, 1]	τὴν ψυχὴν παιδαγωγοῦ δεῖ, ἵν´	ἡμῶν	ἰάσηται τὰ πάθη, εἶτα δὲ
[1, 11]	εὐνοίᾳ δὲ ὅτι μόνος ὑπὲρ	ἡμῶν	ἱερεῖον ἑαυτὸν ἐπιδέδωκεν, ὁ γὰρ
[1, 8]	θεὸς καὶ πατὴρ τοῦ κυρίου	ἡμῶν	Ἰησοῦ» ὁ αὐτὸς πάλιν ὁμολογήσει
[1, 12]	ἑπόμενον ἂν εἴη τὸν παιδαγωγὸν	ἡμῶν	Ἰησοῦν τὸν βίον ἡμῖν τὸν
[1, 12]	κατ´ εἰκόνα καὶ καθ´ ὁμοίωσιν	ἡμῶν.	Καὶ δὴ γέγονεν ὁ Χριστὸς
[1, 9]	εὐαγγελίῳ κεκμηκώς, ὁ κάμνων ὑπὲρ	ἡμῶν	καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν τὴν
[1, 8]	ἰδίας αἰτίας, ὃ δὲ ὑπὲρ	ἡμῶν	καὶ πέπονθεν· παιδαγωγὸς γὰρ ἅτε
[1, 9]	καὶ εἰς τοσοῦτον ἀγαθὸς ὥστε	ἡμῶν	καὶ ὑπεραποθανεῖν. Ἀλλὰ καὶ ἡ
[1, 10]	παρακαλέσωσίν σε λέγοντες· ἐλθὲ μεθ´	ἡμῶν,	κοινώνησον αἵματος ἀθῴου, κρύψωμεν δὲ
[1, 2]	παιδευθῶμεν. Ἔστιν οὖν ὁ παιδαγωγὸς	ἡμῶν	λόγος διὰ παραινέσεων θεραπευτικὸς τῶν
[1, 9]	τῆς ἀνθρωπότητος παιδαγωγός, ὁ θεῖος	ἡμῶν	λόγος, πάσῃ καταχρώμενος σοφίας μηχανῇ,
[1, 6]	γοῦν ὁ ἠγαπημένος» καὶ τροφεὺς	ἡμῶν	λόγος τὸ αὐτοῦ ὑπὲρ ἡμῶν
[1, 8]	τῶν ὅλων ὁ ταχθεὶς παιδαγωγὸς	ἡμῶν,	μόνος ὁ τῆς ὑπακοῆς διακρῖναι
[1, 8]	φησιν ἐν τῇ προσευχῇ πάτερ	ἡμῶν	ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς» οὐρανοὶ
[1, 9]	αὐτὸς καὶ ἠθέλησεν αὐτός. Τοιοῦτος	ἡμῶν	ὁ παιδαγωγός, ἀγαθὸς ἐνδίκως. Οὐκ
[1, 2]	ἐκδιδάσκων. ~Ὅτι διὰ τὰς ἁμαρτίας	ἡμῶν	ὁ παιδαγωγὸς ἐπιστατεῖ. Ἔοικεν δὲ
[1, 8]	προφήτης προσεύχεται διὰ τούτων μνήσθητι	ἡμῶν,	ὅτι χοῦς ἐσμεν» τουτέστι συμπάθησον
[1, 5]	πώλους τοὺς νηπίους ὁ θεῖος	ἡμῶν	πωλοδάμνης ἀνατρέφει. Εἰ δὲ καὶ
[1, 6]	νόμον. Ἐνταῦθα γενομένοις τῇ νηπιότητι	ἡμῶν	συνηγορητέον. Ἔτι καὶ τὸ πρὸς
[1, 6]	ἐνστερνίσασθαι, ἵνα καταργήσωμεν τῆς σαρκὸς	ἡμῶν	τὰ πάθη. Ἀλλ´ οὐ ταύτῃ
[1, 12]	εὐζωίας παρασκευάζει, αὐτὸν αὑτοῦ ἕκαστον	ἡμῶν	ταμιεῖον εἶναι διδάσκων. Μὴ γὰρ
[1, 8]	δι´ ἡμᾶς. Αἱρεῖται δὲ ἕκαστος	ἡμῶν	τὰς τιμωρίας αὐτὸς ἑκὼν ἁμαρτάνων·
[1, 9]	καὶ ἡμεῖς πρὸς τὰ τέκνα	ἡμῶν.	Τέκνα σοί ἐστιν; παίδευσον αὐτά»
[1, 9]	οὖν ὁ τὸ μέγιστον ὑπὲρ	ἡμῶν,	τὴν ψυχὴν αὐτοῦ, ἐπιδιδούς, καὶ
[1, 5]	ἀλήθειαν καὶ τῇ ἀληθείᾳ ἀνακεχυμένον	ἡμῶν	τὸν τρόπον. Σοφία δὲ ἀειθαλής,
[1, 6]	πάντα ὁ κύριος εἰς ἀπόλαυσιν	ἡμῶν	τῶν εἰς αὐτὸν πεπιστευκότων. Μὴ
[1, 6]	ἀφρὸν μορμύρουσιν, καὶ τὸ ἐνστόμιον	ἡμῶν	ὑγρὸν τῷ πνεύματι ἐκλευκαίνεται. Τίς
[1, 9]	πρόσωπόν σου. Καίτοι τὰ τέκνα	ἡμῶν,	υἱούς τε καὶ θυγατέρας, σφόδρα
[1, 2]	ἐπιστατεῖ. Ἔοικεν δὲ ὁ παιδαγωγὸς	ἡμῶν,	ὦ παῖδες ὑμεῖς, τῷ πατρὶ
[1, 5]	τισιν ἔδοξεν, οὐδ´ ἂν εἴπῃ	ἢν	μὴ γένησθε ὡς τὰ παιδία
[1, 5]	ὡς υἱός, καὶ γὰρ υἱὸς	ἦν	Ἀβραὰμ ὡς ὁ Χριστὸς τοῦ
[1, 9]	Πρὶν γὰρ κτίστην γενέσθαι θεὸς	ἦν,	ἀγαθὸς ἦν, καὶ διὰ τοῦτο
[1, 9]	ἀνθρωπότητα βιαζομένη σωτήριον· ἀγαθὴ γὰρ	ἦν.	Ἀλλ´ οὐχ ὑπακούεις τῷ θεῷ·
[1, 8]	δι´ ὑπερβολὴν φιλανθρωπίας συμπαθήσας φύσει.	Ἦν	γὰρ οὐδὲν ὃ μισεῖ ὁ
[1, 8]	εἶπεν ἐν ἀρχῇ ὁ λόγος	ἦν	ἐν τῷ θεῷ, καὶ θεὸς
[1, 5]	τελειουμένῃ κεφαλῇ. Καὶ ποῦ ἄρα	ἦν	ἡ θυρίς, δι´ ἧς ὁ
[1, 6]	τῆς πατρικῆς βουλῆς ἡ τελείωσις	ἦν,	ἡμῖν δὲ αὐτὸς ὁ Χριστὸς
[1, 1]	σωτηρίαν παρεκάλει, προτρεπτικὸς ὄνομα αὐτῷ	ἦν—	ἰδίως οὗτος ὁ παρορμητικὸς ἐκ
[1, 9]	κτίστην γενέσθαι θεὸς ἦν, ἀγαθὸς	ἦν,	καὶ διὰ τοῦτο καὶ δημιουργὸς
[1, 8]	τὸν ὄντως μόνον ὄντα, ὃς	ἦν	καὶ ἔστιν καὶ ἔσται, δείκνυσιν
[1, 7]	τῷ πρεσβυτέρῳ λαῷ πρεσβυτέρα διαθήκη	ἦν	καὶ νόμος ἐπαιδαγώγει τὸν λαὸν
[1, 7]	ἀλλ´ ὠνητὸν ἀνδράποδον ὁ Ζώπυρος	ἦν,	καὶ τῶν Θεμιστοκλέους παίδων ὁ
[1, 7]	μετὰ φόβου καὶ λόγος ἄγγελος	ἦν,	καινῷ δὲ καὶ νέῳ λαῷ
[1, 7]	ὃ δὲ φυγάς, ὁ Ἄδραστος,	ἦν,	Λεωνίδης δὲ οὐ περιεῖλεν τὸν
[1, 7]	μόνος ἦγεν αὐτοὺς καὶ οὐκ	ἦν	μετ´ αὐτῶν θεὸς ἀλλότριος. Σαφῶς,
[1, 6]	τὸν νόμον οὐκέτι ἐσμέν, ὃς	ἦν	μετὰ φόβου, ὑπὸ δὲ τὸν
[1, 7]	Ἰακώβ. Ὅτι δὲ ὁ λόγος	ἦν	ὁ ἀλείπτης ἅμα τῷ Ἰακὼβ
[1, 7]	ὁ παιδαγωγός, μέχρι πρωί. Οὗτος	ἦν	ὁ ἄνθρωπος ὁ ἄγων καὶ
[1, 7]	τῷ νηπίῳ· ἔτι δὲ ἀνωνόμαστος	ἦν	ὁ θεὸς ὁ κύριος, μηδέπω
[1, 8]	ἐν τῷ θεῷ, καὶ θεὸς	ἦν	ὁ λόγος» Εἰ δὲ οὐ
[1, 7]	ὃ μὲν γυναικομανής, ὁ Φοῖνιξ,	ἦν,	ὃ δὲ φυγάς, ὁ Ἄδραστος,
[1, 7]	τῶν ἴσων πλημμελημάτων. Τί οὖν	ἦν	ὃ ἥμαρτον; Ὅτι ἐν τῷ
[1, 10]	σκανδαλισθῇ ἐν ἐμοί» Τοῦτ´ ἄρα	ἦν	ὃ προφητεύων εἴρηκεν Δαβὶδ καθὼς
[1, 7]	ὁ παιδαγωγὸς Σίκιννος οἰκέτης ῥᾴθυμος	ἦν·	ὀρχεῖσθαί φασιν αὐτὸν καὶ σικιννίζειν
[1, 2]	τῆς σοροῦ, ὁ νεκρός, οἷος	ἦν	πρὶν ἢ παθεῖν, μελετήσας τὴν
[1, 6]	ἀναγεννηθῆναι τελείως; Καὶ εἰ τέλειος	ἦν,	τί ἐβαπτίζετο ὁ τέλειος; ἔδει,
[1, 8]	πολλαῖς μηνυόμενος δυνάμεσιν· καὶ τοῦτο	ἦν	τὸ οὐδεὶς ἔγνω τὸν πατέρα»
[1, 6]	οὐκ ἔσχε γάλα, ὅτι γάλα	ἦν	τὸ παιδίον τοῦτο καλὸν καὶ
[1, 7]	τοῦ θεοῦ υἱόν· σκιαγραφία γὰρ	ἦν	τοῦ κυρίου τὸ ὄνομα τὸ
[1, 10]	λόγος ἡμῖν παρῃτήθη. Ἑπόμενον γὰρ	ἦν	φάσκειν ἡμᾶς τὸ ἐπιπληκτικὸν καὶ
[1, 7]	διδάσκαλός ἐστι παιδαγωγίας· καὶ γὰρ	ἦν	ὡς ἀληθῶς διὰ μὲν Μωσέως
[1, 6]	ἤμην Ἰουδαῖος, Ἑβραῖος γὰρ ἄνωθεν	ἦν,	ὡς νήπιος ἐφρόνουν» ἐπειδὴ εἱπόμην
[1, 9]	γὰρ εὐθεῖα καὶ κατὰ φύσιν,	ἣν	αἰνίττεται τὸ ἰῶτα τοῦ Ἰησοῦ,
[1, 6]	τὴν νεολαίαν ὑποτροφοῦσα τῷ λόγῳ,	ἣν	αὐτὸς ἐκύησεν ὁ κύριος ὠδῖνι
[1, 6]	ἐκύησεν ὁ κύριος ὠδῖνι σαρκικῇ,	ἣν	αὐτὸς ἐσπαργάνωσεν ὁ κύριος αἵματι
[1, 2]	ἣν μὲν ἵνα σωθῶμεν, δι´	ἣν	δὲ ἵνα παιδευθῶμεν. Ἔστιν οὖν
[1, 6]	παραπλήσιόν τι πεπονθὸς τῇ θαλάττῃ,	ἣν	δὴ κατὰ τὰς ἐμβολὰς τῶν
[1, 13]	τοῦ λόγου διδασκομένων ἀδιάπτωτος ἐνέργεια,	ἣν	δὴ πίστιν κεκλήκαμεν. Τὸ δὲ
[1, 13]	ἀνάγκης ἡ τοῦ λόγου ὑπακοή,	ἣν	δὴ πίστιν φαμέν, τοῦ καλουμένου
[1, 6]	τοῦ ἔτους κατὰ τὴν ὥραν,	ἣν	ἔαρ καλοῦμεν, ὑγροτέρου τοῦ περιέχοντος
[1, 8]	με ἀπέστειλας. Κἀγὼ τὴν δόξαν,	ἣν	ἔδωκάς μοι, δέδωκα αὐτοῖς, ἵνα
[1, 8]	θεωρῶσι τὴν δόξαν τὴν ἐμήν,	ἣν	ἔδωκάς μοι, ὅτι ἠγάπησάς με
[1, 12]	ἀλλήλοις ἐστὶ καὶ ἁρμόττοντα· καθ´	ἣν	εἰκόνα καὶ ἡμᾶς ἁρμοσαμένους χρὴ
[1, 3]	εἰ μὴ ἄνθρωπος ἐγεγόνει, καὶ	ἣν	εἶχεν ἐναποκεκρυμμένην ἰσχύν, τὸ βούλεσθαι,
[1, 12]	τὴν ἐπουράνιον μελετῶντες πολιτείαν, καθ´	ἣν	ἐκθεούμεθα, τὸ ἀειθαλὲς εὐφροσύνης καὶ
[1, 2]	δι´ ὑπακοὴν καὶ παρακοήν, δι´	ἣν	μὲν ἵνα σωθῶμεν, δι´ ἣν
[1, 6]	τινί, προσπεπαινομένου δὲ προσπαθείᾳ. Καὶ	ἣν	ὁ λόγος ἔχει πρὸς τὸ
[1, 6]	κατὰ νόμον ἀγωγὴν αἰνίττεται, καθ´	ἣν	οὐχ ὡς ἁπλοῦς ἤδη, ἀλλ´
[1, 6]	ἐπαγγελία μετὰ τὴν ἐνθένδε ἀπαλλαγήν,	ἣν	ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδεν οὐδὲ ἐπὶ
[1, 6]	ἄγνοια δὲ τὸ σκότος, καθ´	ἣν	περιπίπτομεν τοῖς ἁμαρτήμασιν, ἀμβλυωποῦντες περὶ
[1, 6]	ὁ κύριος, βρῶσιν ἔχω φαγεῖν,	ἣν	ὑμεῖς οὐκ οἴδατε· ἐμὸν βρῶμά
[1, 10]	εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν,	ἣν	ὤμοσεν κύριος τοῖς πατράσιν ὑμῶν»
[1, 6]	τῷ κόσμῳ, ὃν ἐσχάτην ἡμέραν	ᾐνίξατο	εἰς τότε τηρούμενον ὅτε παύσεται,
[1, 10]	μὲν καὶ πρὸς τὴν ἀνάστασιν	ᾐνίξατο,	καὶ πάντα ὅσα ἐὰν ποιήσῃ,
[1, 6]	εὐφροσύνην, τὴν γνῶσιν τῆς ἀληθείας,	ᾐνίξατο;	Τὸ δ´ ἐπαγόμενον ἑξῆς οὐ
[1, 5]	γένος, τὰ δὲ ἀρνία προνομίας	ἠξίωσεν,	τὴν ἐν ἀνθρώποις ἁπαλότητα καὶ
[1, 2]	ἥμαρτες, λεγόντων, οὐκ ἂν τάδε	ἠπείλησεν,	καὶ διὰ τοῦτο οὕτως λέγει
[1, 9]	ὃ δὲ οὐ μόνον τὰ	ἤπια	ἐπιπάσσει φάρμακα, ἀλλὰ καὶ τὰ
[1, 5]	εἶναι ὡς Χριστοῦ ἀπόστολοι ἐγενήθημεν	ἤπιοι	ἐν μέσῳ ὑμῶν, ὡς ἂν
[1, 5]	ἀκμάζομεν, ἀεὶ νέοι καὶ ἀεὶ	ἤπιοι	καὶ ἀεὶ καινοί· χρὴ γὰρ
[1, 1]	παιδαγωγοῦ τὰς ψυχὰς καὶ ὥσπερ	ἠπίοις	φαρμάκοις ταῖς ὑποθήκαις ταῖς φιλανθρώποις
[1, 10]	ἑξῆς ἂν εἴη σκοπεῖν τὸ	ἤπιον	τοῦ λόγου· δίκαιος γὰρ οὗτος
[1, 5]	ὡς ἤπιος ὁ ἁπαλόφρων, οἷον	ἤπιος	νεωστὶ καὶ πρᾶος τῷ τρόπῳ
[1, 5]	νήπιος δὲ ὁ νεήπιος, ὡς	ἤπιος	ὁ ἁπαλόφρων, οἷον ἤπιος νεωστὶ
[1, 5]	τροφὸς θάλπῃ τὰ ἑαυτῆς τέκνα»	Ἤπιος	οὖν ὁ νήπιος καὶ ταύτῃ
[1, 6]	ὁ αὐτὸς ἢ ἀνειμένος καὶ	ἤπιος	ὡς γάλα ἢ πεπηγὼς καὶ
[1, 5]	καὶ ἀναγεννήσας πνεύματι εἰς υἱοθεσίαν	ἠπίους	οἶδεν καὶ φιλεῖ τούτους μόνους
[1, 5]	παίζειν παιδιὰν τὸν ἑαυτοῦ Δία	Ἡράκλειτος	λέγει. Τί γὰρ ἄλλο εὐπρεπὲς
[1, 5]	ὑποζύγιον καὶ πῶλον νέον. Οὐκ	ἤρκει	τὸ πῶλον εἰρηκέναι μόνον, ἀλλὰ
[1, 5]	ἀπόστολος ἐπιστέλλων πρὸς Κορινθίους φησίν·	ἡρμοσάμην	γὰρ ὑμᾶς ἑνὶ ἀνδρὶ παρθένον
[1, 6]	μένει τοὺς πεπιστευκότας, ἀδιακρίτως ἐνταῦθα	ἠρραβωνισμένους,	ἐκεῖνο δὲ τῷ πιστεῦσαι ἤδη
[1, 7]	Ἰακὼβ καὶ παιδαγωγὸς τῆς ἀνθρωπότητος,	ἠρώτησεν»	φησίν, αὐτὸν καὶ εἶπεν αὐτῷ·
[1, 5]	δοκεῖς Ἀττικῆς ἐπαΐειν φωνῆς, παρ´	ἧς	ἔστιν ἐκμαθεῖν τὰς καλὰς καὶ
[1, 5]	ἄρα ἦν ἡ θυρίς, δι´	ἧς	ὁ κύριος ἐδείκνυτο; ἡ σάρξ,
[1, 9]	τῆς πηγῆς τῆς ζωτικῆς, ἀφ´	ἧς	οἱ μεταλαβόντες οὐκέτι διψήσουσιν, καὶ
[1, 5]	κύριος ἐδείκνυτο; ἡ σάρξ, δι´	ἧς	πεφανέρωται. Αὐτὸς δὲ ὁ Ἰσαάκ,
[1, 6]	τῆς πίστεως ἡ ἐλπίς, ὑφ´	ἧς	συνέχεται, καθάπερ ὑπὸ ψυχῆς, ἡ
[1, 8]	κριτής ἐστιν, περὶ οὗ καὶ	Ἡσαΐας	λέγει κύριος παρέδωκεν αὐτὸν ταῖς
[1, 9]	πίστεως. Λέγει μὲν γὰρ διὰ	Ἡσαΐου	ἐγκατελίπετε τὸν κύριον καὶ παρωργίσατε
[1, 5]	αὐτὸν ὀνομάζει παιδίον, τοῦτο διὰ	Ἡσαΐου	θεσπίζον, τὸ πνεῦμα· ἰδοὺ παιδίον
[1, 5]	κυρίου» Λέγει δὲ καὶ διὰ	Ἡσαΐου	ἰδοὺ ἐγὼ καὶ τὰ παιδία,
[1, 9]	χαριζόμενος. Νουθετεῖ δὲ καὶ διὰ	Ἡσαΐου	κηδόμενος τοῦ λαοῦ, ὁπηνίκα λέγει·
[1, 10]	ἅγιον καὶ εὐφρανῶ ὑμᾶς» διὰ	Ἡσαΐου	λέγει. Ἔστι δὲ καὶ ἄλλο
[1, 9]	τρόπῳ τούτῳ τῆς παιδαγωγίας διὰ	Ἡσαΐου	λέγων· ἄκουε, οὐρανέ, καὶ ἐνωτίζου,
[1, 9]	λοιδορίᾳ ἐν φαρμάκου μοίρᾳ διὰ	Ἡσαΐου	λέγων οὐαὶ ἔθνος ἁμαρτωλόν, υἱοὶ
[1, 9]	τῇ θεραπείᾳ ὁ παιδαγωγὸς διὰ	Ἡσαΐου	λέγων· οὐαὶ τέκνα ἀποστάται, τάδε
[1, 5]	ἡμᾶς λέγει, ἐχέγγυος μάρτυς διὰ	Ἡσαΐου	τὸ πνεῦμα· ὡς ποιμὴν ποιμανεῖ
[1, 9]	πατὴρ ἐκτήσατό σε; Καὶ διὰ	Ἡσαΐου	φησίν· οἱ ἄρχοντές σου ἀπειθοῦσιν,
[1, 7]	καθάπερ οἱ κάπροι εἰς συνουσίαν	ἠσκημένοι.	Ὁ δὲ ἡμέτερος παιδαγωγὸς ἅγιος
[1, 8]	παρὰ τὴν οἰκονομίαν τῆς ἀπειλῆς	ἡσυχῇ	τὸ φιλάνθρωπον τὸ ἑαυτοῦ. Ἀποστρέψω»
[1, 5]	ἢ ἐπὶ τὸν πρᾶον καὶ	ἡσύχιον;	Τοιοῦτος γὰρ ὁ παρθένιος λόγος,
[1, 6]	ὃ δὴ κυρίως κέκληται φῶς·	ἦτε	γάρ ποτε σκότος, νῦν δὲ
[1, 9]	ἐγένετο· πάντες οἱ δοξάζοντες αὐτὴν	ἠτίμασαν	αὐτήν, ὅτι εἶδον ἀσχημοσύνην αὐτῆς.
[1, 9]	γενεὰ σκολιὰ καὶ παραπικραίνουσα, γενεὰ	ἥτις	οὐ κατεύθυνεν τὴν καρδίαν αὐτῆς,
[1, 5]	ᾗ ὑπομονὴ ὄνομα πάγιον τέθειται,	ἤτοι	ἐπεὶ μόνη αὕτη εἰς τοὺς
[1, 6]	ἡ μετάνοια ἡ ἐπὶ τοῖς	ἥττοσιν·	αὐτὸ γοῦν τὸ πνεῦμα ὁμολογοῦσι
[1, 5]	ἐν ἀγοραῖς καθημένοις καὶ λέγουσιν·	ηὐλήσαμεν	ὑμῖν καὶ οὐκ ὠρχήσασθε, ἐθρηνήσαμεν