Livre, Chap.
[1, 6]	τὸν θεὸν ἐπὶ τὸν λαθικηδέα	μαζὸν»	τοῦ πατρός, τὸν λόγον, καταφεύγομεν,
[1, 6]	ἔκ τε τῶν βουκολίων ἔξεστι	μαθεῖν.	Τὰ γὰρ ζῷα ταῦτα τοῦ
[1, 7]	ἔργων ὑμῶν» τῶν παλαιῶν ἁμαρτιῶν,	μάθετε	καλὸν ποιεῖν· ἔκκλινον ἀπὸ κακοῦ
[1, 6]	αὐτοῦ διδασκόμενον νοεῖν, τὸ δὲ	μάθημα	ἀίδιος σωτηρία ἀιδίου σωτῆρος, ᾧ
[1, 6]	προσφιλονικεῖν ἐθέλοιέν τινες τὰ πρῶτα	μαθήματα	τὸ γάλα μηνύειν λέγοντες, ὡσανεὶ
[1, 6]	νηπίων προσηγορίαν τὴν τῶν πρώτων	μαθημάτων	αἰνίττεσθαι διδαχήν. Ἔξεστι δὲ ἡμῖν
[1, 6]	ἀλλ´ οὐδὲ ἀνδρικῶν καὶ ἐντελεστέρων	μαθημάτων	διδαχὰς ἄλλας ἀπορρήτους αἰνίττεται, τὴν
[1, 1]	καὶ γνῶσις, ἀλλ´ ἣ μὲν	μαθήσει,	ἣ δὲ ἰάσει περιγίνεται. Οὐκ
[1, 6]	οἱ ἀμαθεῖς, πρότερόν ποτε τῆς	μαθήσεως	ἐκείνης προσγενομένης· οὐ γὰρ ἂν
[1, 6]	οὐ πνεύματι ἐννενοηκότες, ἀλλὰ ἐκ	μαθήσεως	παρειληφότες ὃ οὖς οὐκ ἤκουσέν
[1, 6]	τὸ παιδαριῶδες καὶ εὐκαταφρόνητον τῆς	μαθήσεως	προσηγορεύμεθα, καθὼς οἱ εἰς γνῶσιν
[1, 6]	ἡμᾶς γενέσθαι πιστεύομεν. Πίστις γὰρ	μαθήσεως	τελειότης· διὰ τοῦτό φησιν ὁ
[1, 7]	εἰμι» Παιδαγωγία δὲ ἡ θεοσέβεια,	μάθησις	οὖσα θεοῦ θεραπείας καὶ παίδευσις
[1, 5]	γῆς εἰκότως ἂν πάντες κεκλήσονται	μαθηταί.	Ἔχει γὰρ οὕτως τὸ ἀληθές,
[1, 6]	τὸν νοῦν, καὶ εὐθέως ἀκούομεν	μαθηταὶ	οἱ ἀμαθεῖς, πρότερόν ποτε τῆς
[1, 5]	ἐπὶ τῷ αἰγιαλῷ πρὸς τοὺς	μαθητάς—	ἁλιεύοντες δὲ ἔτυχον— ἐνεφώνησέν {τε}
[1, 5]	τοῦ πρεσβυτέρου λαοῦ, τὰ νέα	μαθόντες	ἀγαθά. Καὶ ἔστιν ἡμῖν τὸ
[1, 8]	Ἐντεῦθεν καλῶς καὶ ὁ Πλάτων	μαθὼν	πάντες μὲν γὰρ» φησὶν ὡς
[1, 9]	τὰ ὦτα αὐτῶν. Ὢ τῆς	μακαρίας	ἀνεξικακίας. Καὶ πάλιν διὰ τοῦ
[1, 10]	ἡμᾶς γενέσθαι βούλεται, ἵν´ ὦμεν	μακάριοι.	Ἔμπαλιν δὲ τὸ ἀντισοῦν τοῦ
[1, 10]	δι´ Ἱερεμίου τὴν φρόνησιν ἐξηγεῖται,	μακάριοί	ἐσμεν, Ἰσραήλ» λέγων, ὅτι τὰ
[1, 10]	διὰ τοῦ λόγου, δι´ ὃν	μακάριοι	καὶ φρόνιμοι. Φρόνησις γὰρ ἡ
[1, 6]	χορηγεῖ, καὶ οὗτοι ὡς ἀληθῶς	μακάριοι	μόνοι, ὅσοι τοῦτον θηλάζουσι τὸν
[1, 10]	πολιτείας καὶ προτροπὴν ἀξιόλογον εἰς	μακάριον	βίον, γέρας εὐζωίας, ζωὴν αἰώνιον.
[1, 10]	Ἀλλ´ ἐπεὶ συκοφαντοῦσί τινες τὸ	μακάριον,	ὡς πράγματ´ οὐκ ἔχον οὔτε
[1, 10]	ποιεῖ διὰ τοῦ Δαβὶδ λέγων	μακάριος	ἀνὴρ ὃς οὐκ ἐπορεύθη ἐν
[1, 10]	ἀγαθωσύνην καλεῖ διὰ Σολομῶντος λέγων·	μακάριος	ἄνθρωπος, ὃς εὗρεν σοφίαν, καὶ
[1, 10]	αὐτοῦ παιδαγωγίας, ὁ μακαρισμός· καὶ	μακάριος	ἐκεῖνος» διὰ Δαβὶδ λέγει {φησίν}
[1, 10]	λεπροὶ καθαρίζονται, ἀνίστανται νεκροί, καὶ	μακάριός	ἐστιν ὃς ἐὰν μὴ σκανδαλισθῇ
[1, 6]	καὶ πονηρίας. Σαφέστατα γοῦν ὁ	μακάριος	Παῦλος ἀπήλλαξεν ἡμᾶς τῆς ζητήσεως
[1, 5]	γενόμενος. Τοῦτό τοι σαφέστατα ὁ	μακάριος	Παῦλος ὑπεσημήνατο εἰπὼν δυνάμενοι ἐν
[1, 10]	ἄλλο εἶδος αὐτοῦ παιδαγωγίας, ὁ	μακαρισμός·	καὶ μακάριος ἐκεῖνος» διὰ Δαβὶδ
[1, 7]	οὐ περιεῖλεν τὸν τῦφον τοῦ	Μακεδόνος	οὐδὲ Ναυσίθοος μεθύοντα τὸν ἐκ
[1, 1]	εἰς οἰκοδομὴν πίστεως, ἐφ´ ᾧ	μάλα	γανύμενοι καὶ τὰς παλαιὰς ἀπομνύμενοι
[1, 7]	ἀληθείας πνεύματι ἔπουρος ἀρθεὶς ἀντέχεται	μάλα	ἐρρωμένως τῶν οἰάκων τοῦ παιδός,
[1, 6]	τροφή, αἷμα τὸ μεταβάλλον ἐστί.	Μάλιστα	γὰρ πάντων μελῶν μαστοὶ συμπαθεῖς
[1, 6]	καὶ αἱ τίτθαι περιπληθεῖς τότε	μάλιστα	γίνονται τῷ γάλακτι. Ἀποδέδεικται δὲ
[1, 8]	βαθέος ὕπνου» ὃς τῶν ἄλλων	μάλιστα	θανάτῳ ἔοικεν. Καὶ δὴ αὐτὸς
[1, 3]	ἐκτρεπομένους, τὰς δὲ ὡς ἔνι	μάλιστα	μιμουμένους ἐπιτελεῖν καθ´ ὁμοίωσιν τὰ
[1, 10]	ἔχον ἐπαινετικόν· περὶ ἃ καταγίνεται	μάλιστα	ὁ παιδαγωγὸς ὁ δίκαιος ὁ
[1, 10]	ἐπαίνῳ τι ἐοικὸς καὶ ψόγῳ	μάλιστα	πάντων τοῖς ἀνθρώποις ἀναγκαιότατα φάρμακα.
[1, 12]	προσβάσεως ἄνθρωπον, ἐκείνην τὴν θεϊκὴν	μάλιστα	πληρώσῃ φωνήν· ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ´
[1, 9]	εἰς τὸ μέσον φέρουσα. Τούτῳ	μάλιστα	συγχρῆται ὡς ἀναγκαίῳ τῷ τρόπῳ
[1, 6]	δὲ διαπνοῆς οὐ τυγχάνουσαι πεπληρωμέναι	μάλιστα	συντείνονται καὶ σφύζουσι· διὸ καὶ
[1, 5]	οὖν ὁ νήπιος καὶ ταύτῃ	μᾶλλον	ἀταλός, ἁπαλὸς καὶ ἁπλοῦς καὶ
[1, 6]	ὕπνον ἀποσεισάμενοι εὐθέως ἔνδοθεν ἐγρηγόρασιν,	μᾶλλον	δὲ καθάπερ οἱ τὸ ὑπόχυμα
[1, 5]	ὑπολαμβάνοντες· εἰ δέ, ὅπερ καὶ	μᾶλλον	ἐξακουστέον, τοὺς νηπίους καὶ αὐτοὶ
[1, 7]	κύριος τὴν μετάνοιαν τοῦ ἁμαρτωλοῦ	μᾶλλον	ἢ τὸν θάνατον. Ἡμεῖς δὲ
[1, 7]	αὐτῶν. Τίς ἂν οὖν τούτου	μᾶλλον	ἡμᾶς φιλανθρωπότερον παιδεύσαι; Τὸ μὲν
[1, 8]	θεοῦ πεφανέρωται» καὶ πάλιν, ἵνα	μᾶλλον	ὑπολάβῃς θεόν δίκαιον, δικαιοσύνη δὲ
[1, 1]	οὐδὲ γὰρ ὡσαύτως πρὸς τοὺς	μανθάνοντας	ἢ κάμνοντας ἀεὶ τῶν παραγγελμάτων
[1, 7]	γὰρ ἡ τοῦ ἀγομένου καὶ	μανθάνοντος,	καὶ ἡ τοῦ ἄγοντος καὶ
[1, 7]	τοξεύειν μόνον οἱ παῖδες αὐτοῖς	μανθάνουσιν,	ἡβήσαντες δὲ ἀδελφαῖς καὶ μητράσιν
[1, 5]	νήπιον παρ´ ἡμῖν τοῖς ἀεὶ	μανθάνουσιν.	Ταύτῃ τοι ἡ προφητεία τὸ
[1, 6]	πόμα ὁμωνύμως ἐκείνῃ τῇ τροφῇ	μάννα	κεκλήκασιν. Ἀλλ´ αἱ μὲν γυναῖκες
[1, 6]	καὶ ἀναγεννωμένων πονουμένη, οἷον τὸ	μάννα	οὐρανόθεν ἐπερρέετο τοῖς παλαιοῖς Ἑβραίοις,
[1, 6]	Τοιοῦτόν τι καὶ Ὅμηρος ἄκων	μαντεύεται	τοὺς δικαίους τῶν ἀνθρώπων γαλακτοφάγους»
[1, 6]	τὸ αἷμα ὁ λόγος ἐστίν,	μαρτυρεῖ	τοῦ Ἄβελ τοῦ δικαίου τὸ
[1, 8]	δίκαιός ἐστιν ἐν τῷ αὐτῷ	μαρτυρήσει	κύριος εὐαγγελίῳ λέγων πάτερ, οὓς
[1, 6]	τῷ φόβῳ. Αὐτὸς περὶ τούτου	μαρτυρήσει	ὁ ἀπόστολος τοὺς Ἰουδαίους κατὰ
[1, 5]	ἡ τῶν εἰς τέλος ὑπομεινάντων	μαρτυρία	καὶ ἡ ἐπὶ τούτοις εὐχαριστία,
[1, 8]	προσμαρτυρουμένου, ἥ τε χάρις ἐκ	μαρτυρίας	μεγίστη, ἀλλὰ καὶ τὸ ἐμπαθὲς
[1, 9]	αὐτοῦ τῆς φιλανθρώπου παιδαγωγίας μετὰ	μαρτυρίας	προφητικῆς. Νουθέτησις μὲν οὖν ἐστιν
[1, 8]	γάρ ἐστι διαστολή» καὶ προσέτι	μαρτυρῶν	τῇ ἀληθείᾳ μετ´ ὀλίγα ἐπιφέρει
[1, 5]	καὶ ἄρνας ἡμᾶς λέγει, ἐχέγγυος	μάρτυς	διὰ Ἡσαΐου τὸ πνεῦμα· ὡς
[1, 5]	δὲ ἡμᾶς τοὺς νεοττοὺς λέγει,	μάρτυς	ἡ γραφή· Ὃν τρόπον ὄρνις
[1, 6]	κυρίῳ ἀπ´ οὐρανῶν ἐπήχησε φωνὴ	μάρτυς	ἠγαπημένου υἱός μου εἶ σὺ
[1, 6]	τῶν οὐρανῶν· ἐντεῦθεν τὸ ζητῆσαι	μαστεῦσαι	καλεῖται, ὅτι τοῖς ζητοῦσιν νηπίοις
[1, 8]	πρὸς ἀλήθειαν ἡ βλασφημία διανίστησιν.	Μάστιγες	γὰρ καὶ παιδεία ἐν παντὶ
[1, 8]	λοιδορίας ὑποδύεται τὸν ψόγον, οἱονεὶ	μάστιγι	τῇ βλασφημίᾳ τὸ νωθρὸν τῆς
[1, 9]	ὃν γὰρ ἀγαπᾷ κύριος, παιδεύει,	μαστιγοῖ	δὲ πάντα υἱόν, ὃν παραδέχεται»
[1, 9]	ἐπισυναχθέντας ἐν ᾗ ἔσχον σκληροκαρδίᾳ,	μαστιγῶν,	ἐλεῶν, τύπτων, ἰώμενος, ἐν οἰκτιρμῷ
[1, 6]	αἱ πηγαὶ πλήρεις εἰσὶν οἱ	μαστοὶ	ἐπεισρέοντος ἑτοίμου γάλακτος, ἀλλὰ μεταβάλλοντες
[1, 6]	τὸ γάλα χορηγεῖται, καὶ οἱ	μαστοί,	οἱ τέως τὸν ἄνδρα περιβλεπόμενοι
[1, 6]	ἐστί. Μάλιστα γὰρ πάντων μελῶν	μαστοὶ	συμπαθεῖς μήτρᾳ. Ἐπὰν οὖν κατὰ
[1, 6]	εἴτε αὖ ἀπὸ τῶν ἐν	μαστοῖς	παρακειμένων φλεβῶν ἀναστομουμένων κατὰ τὰς
[1, 6]	γάλακτος ζωοτρόφος οὐσία, φιλοστόργοις πηγάζουσα	μαστοῖς·	ὡς νοεῖσθαι τὸ πᾶν τῇδε·
[1, 6]	μόνοι, ὅσοι τοῦτον θηλάζουσι τὸν	μαστόν.	Διὰ τοῦτό φησι καὶ ὁ
[1, 6]	θεοῦ ἐπὶ τοὺς φλεγμαίνοντας ἤδη	μαστοὺς	καὶ ὑπὸ πνεύματος ἀλλοιούμενον θερμοῦ
[1, 6]	καρπὸς οὐκ ἐμακάρισεν τοὺς γυναικείους	μαστοὺς	οὐδὲ ἔκρινεν αὐτοὺς τροφεῖς, ἀλλὰ
[1, 6]	τὴν δὲ ὁρμὴν ἐπὶ τοὺς	μαστοὺς	τὸ αἷμα λαμβάνει καὶ πολλῆς
[1, 6]	μεταχεῖται εἰς τὰς φυσικὰς τῶν	μαστῶν	σήραγγας, τούτῳ δὲ ἀνακιρνάμενον τὸ
[1, 9]	ἐμοῦ» τοῦτό ἐστι ψόγος ἐλεγκτικός·	μάτην	δὲ σέβονταί με διδάσκοντες διδασκαλίας
[1, 8]	τῆς γῆς. Ἔξωθεν ἀτεκνώσει αὐτοὺς	μάχαιρα	καὶ ἐκ τῶν ταμιείων φόβος.
[1, 8]	ἐξυβριζούσας παραφυάδας ὁ λόγος ἡ	μάχαιρα,	καρποφορεῖν, οὐκ ἐπιθυμεῖν τὰς ὀρέξεις
[1, 8]	μου ἀφ´ αἵματος, καὶ ἡ	μάχαιρά	μου φάγεται κρέα ἀπὸ αἵματος
[1, 8]	Λέγει γοῦν ἀπειλῶν· παροξυνῶ τὴν	μάχαιράν	μου, καὶ ἀνθέξεται κρίματος ἡ
[1, 8]	ὁ κόσμος πιστεύῃ, ὅτι σύ	με	ἀπέστειλας. Κἀγὼ τὴν δόξαν, ἣν
[1, 8]	ἔγνων κἀκεῖνοι ἔγνωσαν, ὅτι σύ	με	ἀπέστειλας· καὶ ἐγνώρισα αὐτοῖς τὸ
[1, 9]	ψόγος ἐλεγκτικός· μάτην δὲ σέβονταί	με	διδάσκοντες διδασκαλίας ἐντάλματα ἀνθρώπων. Ἐνταῦθα
[1, 9]	ἐκκλίνει ἐλεγμόν. Ἀκολούθως τοίνυν ἐλεγχέτω	με	δίκαιος» ἡ γραφὴ λέγει καὶ
[1, 7]	καὶ ἡ βακτηρία σου παρεκάλεσάν	με»	εἶπέν τις ἕτερος. Αὕτη τοῦ
[1, 9]	ἡ γραφὴ λέγει καὶ παιδευσάτω	με,	ἔλαιον δὲ ἁμαρτωλοῦ μὴ λιπανάτω
[1, 6]	ἀκούων καὶ πιστεύων τῷ πέμψαντί	με	ἔχει ζωὴν αἰώνιον καὶ εἰς
[1, 9]	ὑμῖν· ἀπάρτι οὐ μὴ ἴδητέ	με,	ἕως ἂν εἴπητε· εὐλογημένος ὁ
[1, 9]	οὗτος τοῖς χείλεσιν αὐτῶν τιμῶσί	με,	ἡ δὲ καρδία αὐτῶν πόρρω
[1, 9]	ἐγέννησα καὶ ὕψωσα, αὐτοὶ δέ	με	ἠθέτησαν. Ἔγνω βοῦς τὸν κτησάμενον
[1, 9]	κέκραγεν αὐτοῦ· ἐὰν ὀρθοὶ πρός	με	ἥκητε, κἀγὼ ὀρθὸς πρὸς ὑμᾶς·
[1, 9]	Καὶ οὐχ ὡς οἶκον ἐκάλεσάς	με	καὶ πατέρα καὶ ἄρχοντα τῆς
[1, 7]	διὰ Δαβίδ· κύριος παιδεύων ἐπαίδευσέν	με	καὶ τῷ θανάτῳ οὐ παρέδωκέν
[1, 2]	τὸν ἐλπίζοντα ἐπὶ σοί· ἐλέησόν	με,	κύριε, ὅτι πρὸς σὲ κεκράξομαι
[1, 8]	καὶ οὐδ´ ὣς ἐπεστρέψατε πρός	με,	λέγει κύριος» Ὁρᾶτε πῶς ὁ
[1, 6]	ποιήσω τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός	με»	Ὁρᾶτε ἄλλο βρῶμα ἀλληγορούμενον παραπλησίως
[1, 7]	σε ἐγκαταλείπω ἕως τοῦ ποιῆσαί	με	ὅσα ἐλάλησά σοι. Τούτῳ δὲ
[1, 9]	τοῦ κυρίου αὐτοῦ, Ἰσραὴλ δέ	με	οὐκ ἔγνω. Πῶς γὰρ οὐ
[1, 10]	Καὶ πάλιν λέγει· δεῦτε πρός	με	πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι,
[1, 7]	ὅτι νεώτερός εἰμι· πρὸ τοῦ	με	πλάσαι σε ἐν κοιλίᾳ ἐπίσταμαί
[1, 8]	ἣν ἔδωκάς μοι, ὅτι ἠγάπησάς	με	πρὸ καταβολῆς κόσμου. Πάτερ δίκαιε,
[1, 7]	καὶ τῷ θανάτῳ οὐ παρέδωκέν	με»	τὸ γὰρ ὑπὸ κυρίου παιδευθῆναι
[1, 5]	μὴ κωλύετε αὐτὰ ἐλθεῖν πρός	με·	τῶν γὰρ τοιούτων ἐστὶν ἡ
[1, 9]	τὸν χρῶτά μου κέχρικεν. Καλέσουσί	με»	φησί, καὶ ἐρῶ· ἰδοὺ πάρειμι.
[1, 6]	ἐστίν, ὅπερ ὑπολείπεται νοεῖν, ἡ	μεγαλαυχία	τῆς γνώσεως, ἄκουε τὸν νόμον
[1, 6]	Ἰησοῦ ὑποφέρονται τῇ σφῶν αὐτῶν	μεγαλαύχῳ	σοφίᾳ ἐπὶ τὴν ἁπλότητα τὴν
[1, 5]	καὶ ἐκλήθη τὸ ὄνομα αὐτοῦ	μεγάλης	βουλῆς ἄγγελος. Τί οὖν τὸ
[1, 9]	μόνον ὁμολογεῖ ἀγαθὸν εἶναι ποιμένα·	μεγαλόδωρος	οὖν ὁ τὸ μέγιστον ὑπὲρ
[1, 11]	πολύχουν τῆς φύσεως καὶ τὸ	μεγαλοπρεπὲς	ἅμα καὶ εὐαυξὲς τῆς δυνάμεως
[1, 1]	ὑμεῖς, ἡμῖν αὐτοῖς, ἁγίου νεὼ	μεγάλου	θεοῦ θεμέλιος γνώσεως ἀρραγής, προτροπὴ
[1, 5]	οὐκ ἔστι πέρας» Ὢ τοῦ	μεγάλου	θεοῦ, ὢ τοῦ τελείου παιδίου·
[1, 9]	τὴν ψυχὴν αὐτοῦ, ἐπιδιδούς, καὶ	μεγαλωφελὴς	καὶ φιλάνθρωπος, ὅτι καὶ ἀνθρώπων,
[1, 8]	ὑπηκόων στρατηγῶν. Ὡσαύτως καὶ ὁ	μέγας	ἡμῶν ἐκεῖνος στρατηγός, ὁ τῶν
[1, 6]	τὰ τοῦ νηπίου. Οὐχ ἡλικίας	μέγεθος	ἀτελές, ἀλλ´ οὐδὲ μὴν χρόνου
[1, 5]	τοῦ αὐτοῦ προφήτου διηγεῖται τὸ	μέγεθος	αὐτοῦ· θαυμαστὸς σύμβουλος, θεὸς δυνάστης,
[1, 9]	ἀκολούθως τῷ λόγῳ τὸν τὰ	μέγιστα	ἀκάθαρτον ὄντα ἀπαίδευτόν τε καὶ
[1, 8]	ἥ τε χάρις ἐκ μαρτυρίας	μεγίστη,	ἀλλὰ καὶ τὸ ἐμπαθὲς τῆς
[1, 6]	καὶ μέλι» Ἀνακύπτει τοίνυν ἀπορία	μεγίστη	κατὰ τὴν τῶν γραφῶν τῶνδε
[1, 9]	Ταύτῃ τοι καὶ Πλάτων τὴν	μεγίστην	τῆς ἐπανορθώσεως δύναμιν καὶ τὴν
[1, 12]	πῶς οὐκ ἂν ὁμολογήσαιμεν τὴν	μεγίστην	χάριν μὴ σιωπῶντι μηδὲ παρενθυμουμένῳ
[1, 8]	καρδίαν αὐτοῦ» ἐκλαθόμενοι δὲ τὸ	μέγιστον	αὐτοῦ τῆς φιλανθρωπίας, ὅτι δι´
[1, 9]	λίθον, καὶ ἐθυμίασαν τῇ Βάαλ»	Μέγιστον	γὰρ τεκμήριον τῆς φιλανθρωπίας αὐτοῦ,
[1, 5]	καθάπερ ἱερουργίας ἀφειμένος ὁ Ἰσαάκ.	Μέγιστον	δὲ εἰς συνηγορίαν καὶ ἄλλο
[1, 12]	νοσοῦσι προσφέρων· τοῦτο γὰρ τὸ	μέγιστον	καὶ βασιλικώτατον ἔργον τοῦ θεοῦ,
[1, 9]	ποιμένα· μεγαλόδωρος οὖν ὁ τὸ	μέγιστον	ὑπὲρ ἡμῶν, τὴν ψυχὴν αὐτοῦ,
[1, 2]	καταγίνεται· καὶ τοῦτον ἔργον ἡγουμένη	μέγιστον,	ψυχὴν μὲν αὐτοῦ φρονήσει καὶ
[1, 10]	ἐὰν παρακαλέσωσίν σε λέγοντες· ἐλθὲ	μεθ´	ἡμῶν, κοινώνησον αἵματος ἀθῴου, κρύψωμεν
[1, 5]	φῶς καὶ δόξα καὶ αἶνος	μεθ´	ἱκετηρίας τῷ κυρίῳ· τουτὶ γὰρ
[1, 5]	φησὶ γὰρ παιδία, ἔτι μικρὸν	μεθ´	ὑμῶν εἰμι» Αὖθίς τε παιδίοις
[1, 8]	ἐπίπληξις ἔχει σκοπὸν τὴν σωτηρίαν,	μεθαρμοζομένου	μουσικῶς τοῦ λόγου κατὰ τοὺς
[1, 5]	ἀνθρώπων, ἐν πανουργίᾳ πρὸς τὴν	μεθοδείαν	τῆς πλάνης, ἀληθεύοντες δὲ ἐν
[1, 1]	οὗτος ὀνόματι παιδαγωγός, προακτικός, οὐ	μεθοδικὸς	ὢν ὁ παιδαγωγός, ᾗ καὶ
[1, 7]	τῦφον τοῦ Μακεδόνος οὐδὲ Ναυσίθοος	μεθύοντα	τὸν ἐκ Πέλλης ἰάσατο· Ἀλκιβιάδου
[1, 8]	ἐχθροῖς καὶ τοῖς μισοῦσιν ἀνταποδώσω·	μεθύσω	τὰ βέλη μου ἀφ´ αἵματος,
[1, 5]	τῷ παιδίῳ καὶ Ἰωάννης ὁ	μείζων	ἐν γεννητοῖς γυναικῶν προφήτης» ἰδοὺ
[1, 5]	τοῖς ἀποστόλοις, ὅστις αὐτῶν εἴη	μείζων,	ἔστησεν ὁ Ἰησοῦς ἐν μέσῳ
[1, 5]	ὡς τὸ παιδίον τοῦτο, οὗτος	μείζων	ἐστὶν ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν
[1, 6]	ἓν θεὸν ὄντα. Οὐ γὰρ	μείζων	τις εἴη τοῦ λόγου οὐδὲ
[1, 10]	δὲ παραμυθίᾳ παρηγορεῖ τὰ ἁμαρτήματα,	μειῶν	μὲν τὴν ἐπιθυμίαν, ἅμα δὲ
[1, 11]	δὲ νᾶπυ καὶ τῆς χολῆς	μειωτικόν,	τουτέστι τοῦ θυμοῦ, καὶ τοῦ
[1, 12]	μόνῳ προσήκει σκοπεῖν καὶ δὴ	μέλει	πῶς καὶ τίνα τρόπον ὑγιεινότερος
[1, 6]	Οὐ γάρ μοι τῆς λεξιθηρίας	μέλει	τὰ νῦν, πλὴν ὅτι τὰς
[1, 2]	οἷος ἦν πρὶν ἢ παθεῖν,	μελετήσας	τὴν ἀνάστασιν. Ναὶ μὴν καὶ
[1, 12]	βίον· ἐνθένδε ἤδη τὴν ἐπουράνιον	μελετῶντες	πολιτείαν, καθ´ ἣν ἐκθεούμεθα, τὸ
[1, 5]	τῶν πιστευόντων συνέστηκεν, οἵ ἐσμεν	μέλη	Χριστοῦ· καὶ ἡ τῶν εἰς
[1, 6]	ἀγαθήν, τὴν ῥέουσαν γάλα καὶ	μέλι»	Ἀνακύπτει τοίνυν ἀπορία μεγίστη κατὰ
[1, 11]	τῇ ἀνθρωπότητι. Τὸ μὲν οὖν	μέλι	γλυκύτατον ὂν χολῆς ἐστι γεννητικόν,
[1, 6]	αὐτὸ τοῦτο ἐπήγγελται γάλα καὶ	μέλι.	Εἰκότως γάλα αὖθις ὑπισχνεῖται τοῖς
[1, 6]	ἐψώμισεν αὐτοὺς γενήματα ἀγρῶν, ἐθήλασαν	μέλι	ἐκ πέτρας καὶ ἔλαιον ἐκ
[1, 6]	προφητεύων βούτυρον» φησὶν ἔδεται καὶ	μέλι»	Ἐμοὶ δὲ καὶ θαυμάζειν ἔπεισιν
[1, 6]	ἄνω Ἱερουσαλὴμ εὐαγγελιζόμενοι, ἐν ᾗ	μέλι	καὶ γάλα ὀμβρεῖν ἀναγέγραπται, διὰ
[1, 6]	πολλαχοῦ δὲ ἡ προφητεία ὑπὲρ	μέλι	καὶ κηρίον» ἀνάγει. Ναὶ μὴν
[1, 6]	λελέχθαι μοι δοκεῖ, ὅς ἐστιν	μέλι·	καὶ πολλαχοῦ δὲ ἡ προφητεία
[1, 6]	ἀφέσει ἁμαρτιῶν. Μίγνυται δὲ καὶ	μέλιτι	προσφυῶς καὶ τοῦτο ἐπὶ καθάρσει
[1, 6]	ἀνακαθαίρει τὰς ἁμαρτίας· καὶ τὸ	μέλιτος	γλυκίων ῥέεν αὐδὴ» ἐπὶ τοῦ
[1, 2]	ταῖς μὲν ὑποθήκαις τάχα δὴ	μέλλει·	χαρίσμασι δὲ πλούσιος ἀφέωνταί σοι
[1, 6]	πεπληρῶσθαι τὴν χάριν. Τὸ γὰρ	μέλλον	τοῦ χρόνου τῇ δυνάμει τοῦ
[1, 6]	γὰρ ἐδύνασθε» τὴν ἐν τῷ	μέλλοντι	αἰῶνι ἐναργῆ ἀποκάλυψιν βρώματος δίκην
[1, 10]	καὶ εἴδομεν» Ἐκ δὲ τῶν	μελλόντων	τὸ τρίτον συνίσταται μέρος τῆς
[1, 9]	ἡδονὴν ὁ κύριος, ἀλλὰ τὴν	μέλλουσαν	ἐσκόπησε τρυφήν. Ἐπίωμεν δὲ ἤδη
[1, 6]	νόμον ἐφρουρούμεθα συγκλειόμενοι εἰς τὴν	μέλλουσαν	πίστιν ἀποκαλυφθῆναι· ὥστε ὁ νόμος
[1, 1]	ζωῆς τῆς νῦν καὶ τῆς	μελλούσης	ὄρεξιν ἐγγεννῶσα τῷ συγγενεῖ λογισμῷ·
[1, 8]	καὶ τὸ φιλάνθρωπον αὐτοῦ ἐνδείκνυται,	μέλλων	ἔτι καὶ διασαφῶν οἷα πείσονται,
[1, 6]	καθάπερ ἄνθρωπος ἐκ πολλῶν συνεστηκυῖα	μελῶν,	ἄρδεταί τε καὶ αὔξεται συγκροτεῖταί
[1, 6]	μεταβάλλον ἐστί. Μάλιστα γὰρ πάντων	μελῶν	μαστοὶ συμπαθεῖς μήτρᾳ. Ἐπὰν οὖν
[1, 8]	πρὸς ἄλληλα σχέσεως ἀγάπης, ἰσότητι	μεμετρημένον	ὄνομα δυνάμεως. Ἄνδρα» φησί, κατὰ
[1, 8]	Ἀμὼς τοῦ προφήτου τὴν οἰκονομίαν	μεμήνυκεν	ὁ λόγος τὴν ἑαυτοῦ, κατέστρεψα
[1, 9]	οἶκος Ἰούδα ἐψεύσατο τῷ κυρίῳ.	Μεμψιμοιρία	δέ ἐστι λάθριος ψόγος, τεχνικῇ
[1, 9]	τουτέστιν ὁ συνίων τὸν θεόν.	Μέμψις	δέ ἐστι ψόγος ὡς ὀλιγωρούντων
[1, 8]	ἡμᾶς προσεύχεσθαι διδάσκων. Ἀλλὰ ὅτι	μὲν	ἀγαθὸς ὁ θεός, καὶ ἄκοντες
[1, 2]	γεγονυῖαι κατὰ λόγον. Καὶ τὸ	μὲν	ἀκούσιον αἰφνίδιον προσεῖπεν, τὸ δὲ
[1, 3]	πλάσμα αὐτοῦ ἐστιν. Καὶ τὰ	μὲν	ἄλλα κελεύων μόνον πεποίηκεν, τὸν
[1, 3]	ἄνθρωπος καὶ ὡς θεός, τὰ	μὲν	ἁμαρτήματα ὡς θεὸς ἀφιείς, εἰς
[1, 2]	αὐτοῦ εὐταξίας μεταλαμβάνοντες, ἣ πρῶτον	μὲν	ἀμφὶ τὸν κόσμον καὶ τὸν
[1, 6]	ταῦτα, ᾗ τάχος, ἀνίεται πίστει	μὲν	ἀνθρωπίνῃ, θεϊκῇ δὲ τῇ χάριτι,
[1, 6]	γάλακτι, τῇ κυριακῇ τροφῇ, εὐθὺς	μὲν	ἀποκυηθέντες τιθηνούμεθα, εὐθὺς δὲ ἀναγεννηθέντες
[1, 2]	ἐξομοιοῦν τὴν ψυχήν· ἀλλ´ ὃ	μὲν	ἀπόλυτος εἰς τὸ παντελὲς ἀνθρωπίνων
[1, 6]	τι αὐτῷ δεῖ. Ἀλλὰ προσμαθεῖν	μὲν	αὐτὸν εἰκὸς οὐδὲ ἓν θεὸν
[1, 8]	ἡ μισοπονηρία. Διὸ καὶ κολάζειν	μὲν	αὐτὸν ὁμολογήσαιμι τοὺς ἀπίστους, ἡ
[1, 8]	τοῦ κυρίου παραθεμένῳ φωνήν· ἓν	μὲν	αὑτὸν λέγει· ἵνα πάντες ἓν
[1, 1]	παραπλησίως τῇ προτέρᾳ συζυγίᾳ, τὸ	μὲν	αὐτοῦ ἵνα μιμώμεθα αἱρούμενοι τὸ
[1, 2]	τοῦτον ἔργον ἡγουμένη μέγιστον, ψυχὴν	μὲν	αὐτοῦ φρονήσει καὶ σωφροσύνῃ κατηύθυνεν,
[1, 9]	γνώσεται τὸν κύριον, ἀλλ´ ὁ	μὲν	βοῦς καὶ ὁ ὄνος, τὰ
[1, 8]	δικαίους καὶ ἀδίκους» Καὶ καθὸ	μὲν	βρέχει, δημιουργὸς ὑδάτων ἐστὶ καὶ
[1, 6]	τὴν ἁγίαν μνηστευόμενοι τροφήν. Τὰ	μὲν	γὰρ βρώματα καταργεῖται, ᾗ φησιν
[1, 5]	ἀνεπίμικτοι κακοφροσύνῃ καὶ σκολιότητι· ἡ	μὲν	γὰρ γενεὰ ἡ παλαιὰ σκολιὰ
[1, 9]	τῆς τῶν πολλῶν πίστεως. Λέγει	μὲν	γὰρ διὰ Ἡσαΐου ἐγκατελίπετε τὸν
[1, 1]	λόγος, ἀλλ´ οὐ νῦν· ὃ	μὲν	γὰρ ἐν τοῖς δογματικοῖς δηλωτικὸς
[1, 2]	φύσιν τῆς ψυχῆς παθῶν. Κυρίως	μὲν	γὰρ ἡ τῶν τοῦ σώματος
[1, 2]	κεκράξομαι ὅλην τὴν ἡμέραν. Ἰατρικὴ	μὲν	γὰρ» κατὰ Δημόκριτον σώματος νόσους
[1, 6]	ἔχοις εἰπεῖν τὸν χρόνον. Ἡ	μὲν	γὰρ κατήχησις εἰς πίστιν περιάγει,
[1, 6]	τελείας μεταλήψεως σύμβολόν ἐστιν. Πίνειν	μὲν	γὰρ οἱ τέλειοι λέγονται, θηλάζειν
[1, 8]	ψέγειν, οὐ μίσους σύμβολον. Ἄμφω	μὲν	γὰρ ὀνειδίζετον, καὶ ὁ φίλος
[1, 5]	ἀφρόνων τάττεται τὸ νήπιον· νηπύτιος	μὲν	γὰρ οὗτος, νήπιος δὲ ὁ
[1, 5]	εἰς ἡλικίαν ὑπογραφομένου παιδικήν. Πῇ	μὲν	γὰρ παῖδας ἡμᾶς καλεῖ, πῇ
[1, 7]	τὸν λιμένα τῶν οὐρανῶν· τὸ	μὲν	γὰρ πάτριον καλούμενον παρ´ ἀνθρώποις
[1, 8]	δὲ καὶ ἐπιμελεῖται αὐτοῦ. Κρεῖττον	μὲν	γὰρ τὸ κατὰ γνώμην ὠφελοῦν
[1, 9]	καὶ ὁ ἔλεγχος αὐτοῦ. Καλὸν	μὲν	γὰρ τὸ μὴ ἁμαρτεῖν, ἀγαθὸν
[1, 8]	αὐτοῦ ποικίλος εἰς σωτηρίαν. Προσμαρτυρεῖ	μὲν	γὰρ τοῖς ἀγαθοῖς ὁ παιδαγωγός,
[1, 6]	νηπίους ἔτι ἐν Χριστῷ. Πνευματικοὺς	μὲν	γὰρ τοὺς πεπιστευκότας ἤδη τῷ
[1, 8]	καὶ ὁ Πλάτων μαθὼν πάντες	μὲν	γὰρ» φησὶν ὡς ἀληθῶς ἀγαθὰ
[1, 9]	δὲ φιλανθρωπίας αὐτοῦ καταπεφρονηκότας. Ὀλιγωρεῖται	μὲν	γὰρ ὡς ἐπίπαν τὸ ἀγαθὸν
[1, 3]	αὐτοῦ οἵου τε ὄντος τὸν	μὲν	γενέσθαι δημιουργὸν ἀγαθόν, τὸν δὲ
[1, 6]	ἔμβρυον τὸ αἷμα ἐφέρετο, μύσις	μὲν	γίνεται τοῦ πόρου, τὴν δὲ
[1, 6]	ἐπαγγελίας ἡ ἀνάπαυσις. Ὥστε ἡ	μὲν	γνῶσις ἐν τῷ φωτίσματι, τὸ
[1, 6]	Χριστῷ Ἰησοῦ. Οὐκ ἄρα οἳ	μὲν	γνωστικοί, οἳ δὲ ψυχικοὶ ἐν
[1, 6]	τροφῇ μάννα κεκλήκασιν. Ἀλλ´ αἱ	μὲν	γυναῖκες αἱ κυοῦσαι μητέρες γενόμεναι
[1, 7]	καὶ Φιλίππου Ναυσίθοον. Ἀλλ´ ὃ	μὲν	γυναικομανής, ὁ Φοῖνιξ, ἦν, ὃ
[1, 11]	προφητῶν ὁ λόγος ἐπαιδαγώγει. Ὁ	μὲν	δὴ τρόπος τῆς φιλανθρωπίας αὐτοῦ
[1, 6]	καὶ τέλειον καὶ λουτρόν· λουτρὸν	μὲν	δι´ οὗ τὰς ἁμαρτίας ἀπορρυπτόμεθα,
[1, 6]	τούτῳ ἡ πνευματικὴ τροφή, γλυκεῖα	μὲν	διὰ τὴν χάριν ὑπάρχουσα, τρόφιμος
[1, 6]	ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Καὶ τέλειον	μὲν	ἑαυτὸν ἡγεῖται, ὅτι ἀπήλλακται τοῦ
[1, 5]	εἰπών· Θέλω δὲ ὑμᾶς σοφοὺς	μὲν	εἶναι εἰς τὸ ἀγαθόν, ἀκεραίους
[1, 1]	ἕκαστον λέγεται, ἀλλὰ πρὸς οὓς	μὲν	εἰς γνῶσιν, πρὸς οὓς δὲ
[1, 1]	δὲ ὢν ὁ παιδαγωγὸς πρότερον	μὲν	εἰς διάθεσιν ἠθοποιίας προὐτρέψατο, ἤδη
[1, 1]	εἰκόνας. Ἄμφω δὲ ὠφελιμώτατα, τὸ	μὲν	εἰς ὑπακοήν, τὸ παραινετικὸν εἶδος,
[1, 8]	ἀγαπῶσιν» Ὁ γὰρ ἱστὰς τοὺς	μὲν	ἐκ δεξιῶν, τοὺς δὲ ἐξ
[1, 10]	δὲ συμβουλίας μέρη τρία, τὸ	μὲν	ἐκ τῶν παρεληλυθότων χρόνων λαμβάνον
[1, 10]	ὁ Σάμιος παραγγέλλειν Πυθαγόρας· δειλὰ	μὲν	ἐκπρήξας ἐπιπλήσσεο, χρηστὰ δὲ τέρπου.
[1, 3]	ἀλλὰ καὶ τῶν εἰκόνων τὰς	μὲν	ἐκτρεπομένους, τὰς δὲ ὡς ἔνι
[1, 7]	καταβῆναι εἰς Αἴγυπτον» Ὅρα πῶς	μὲν	ἕπεται τῷ δικαίῳ ὁ παιδαγωγός,
[1, 1]	οὐράνιος ἡγεμών, ὁ λόγος, ὁπηνίκα	μὲν	ἐπὶ σωτηρίαν παρεκάλει, προτρεπτικὸς ὄνομα
[1, 13]	ὁρίζεσθαι ἀξιοῦσιν οἱ φιλόσοφοι, τὴν	μὲν	ἐπιθυμίαν ὄρεξιν ἀπειθῆ λόγῳ, τὸν
[1, 8]	τοὺς οἰκείους ἑκάστων τρόπους, πῇ	μὲν	ἐπιτείνοντος αὐτοῦ, πῇ δὲ ἀνιέντος.
[1, 6]	αὐτῆς ἤδη τῆς γῆς ὑπὸ	μὲν	ἐπομβρίας κατακλυσθὲν ἀποσύρεται τὸ σπέρμα,
[1, 9]	εἶδος τοῦ φόβου, ὧν τὸ	μὲν	ἕτερον γίνεται μετὰ αἰδοῦς, ᾧ
[1, 8]	καὶ ὁ μή, ἀλλ´ ὁ	μὲν	ἐχθρὸς ἐπιγελῶν, ὁ δὲ φίλος
[1, 10]	δὲ καὶ τὸ ἐγκωμιαστικὸν πῶς	μὲν	ἔχον ψεκτικὸν γίνεται, πῶς δὲ
[1, 6]	Ἔστι γοῦν, ὡς εἰπεῖν, ὁρμὴ	μὲν	ἡ πίστις ἐν χρόνῳ γεννωμένη,
[1, 6]	μόνον ἐχρῆν αὐτό. Οὕτως Χριστῷ	μὲν	ἡ τροφὴ τῆς πατρικῆς βουλῆς
[1, 2]	ὑπακοὴν καὶ παρακοήν, δι´ ἣν	μὲν	ἵνα σωθῶμεν, δι´ ἣν δὲ
[1, 5]	αἱ μητέρες ἥδιον ὁρῶσιν τῶν	μὲν	ἵππων τοὺς πώλους, τῶν δὲ
[1, 10]	φύλλον αὐτοῦ οὐκ ἀπορρυήσεται» ταυτὶ	μὲν	καὶ πρὸς τὴν ἀνάστασιν ᾐνίξατο,
[1, 10]	βούλεται. Σκόπει δὲ ταῦτα· τὸ	μὲν	καλὸν τοῦ ἐγκωμιαστικοῦ, τὸ δὲ
[1, 6]	ἡ τροφή. Εἰ τοίνυν ἡ	μὲν	κατεργασία τῆς τροφῆς ἐξαιματοῦται, τὸ
[1, 1]	ὑγίεια καὶ γνῶσις, ἀλλ´ ἣ	μὲν	μαθήσει, ἣ δὲ ἰάσει περιγίνεται.
[1, 7]	γὰρ ἦν ὡς ἀληθῶς διὰ	μὲν	Μωσέως παιδαγωγὸς ὁ κύριος τοῦ
[1, 8]	φαίνεταί που λέγων ὥστε ὁ	μὲν	νόμος ἅγιος, καὶ ἡ ἐντολὴ
[1, 4]	ὅμοια πάντα· ὧν δὲ κοινὸς	μὲν	ὁ βίος, κοινὴ δὲ ἡ
[1, 9]	ὁμοίων ἐπιτηδευμάτων ἀποτροπήν. Ὥστε ἀγαθὸς	μὲν	ὁ θεὸς δι´ ἑαυτόν, δίκαιος
[1, 6]	σώφροσιν. Ὢ θαύματος μυστικοῦ· εἷς	μὲν	ὁ τῶν ὅλων πατήρ, εἷς
[1, 9]	ὁ φόβος. Εἰκότως ἄρα σωτῆρος	μὲν	οἱ νοσοῦντες δεόμεθα, οἱ πεπλανημένοι
[1, 6]	νηπίων, εἴ τε ποιμένες {ἐς}	μὲν	οἱ τῶν ἐκκλησιῶν προηγούμενοι κατ´
[1, 5]	ἀνθρώποις ποτὸν εἰς σωτηρίαν, ὁ	μὲν	οἶνος τῷ σώματι, τὸ δὲ
[1, 6]	λογίζομαι κατειληφέναι· ἓν δέ, τὰ	μὲν	ὀπίσω ἐπιλανθανόμενος, τοῖς δὲ ἔμπροσθεν
[1, 11]	κεκοσμημένος, ἐπιστήμῃ, εὐνοίᾳ, παρρησίᾳ· ἐπιστήμῃ	μὲν	ὅτι σοφία ἐστὶ πατρική, πᾶσα
[1, 6]	παιωνίῳ φαρμάκῳ, λογικῷ βαπτίσματι. Πάντα	μὲν	οὖν ἀπολουόμεθα τὰ ἁμαρτήματα, οὐκέτι
[1, 3]	ἕνεκεν ἄλλου αἱρετὸν διαπέπλασται. Εἰ	μὲν	οὖν δι´ αὑτὸ αἱρετὸν ὁ
[1, 11]	ἡ ἀίδιος εὐκρασία περιγίνεται. Πάλαι	μὲν	οὖν διὰ Μωσέως ὁ λόγος
[1, 6]	τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. Καθ´ ὅσον	μὲν	οὖν δυνατὸν ἐν τῷδε τῷ
[1, 10]	τοῖς ἀνθρώποις ἀναγκαιότατα φάρμακα. Οἱ	μὲν	οὖν δυσίατοι, καθάπερ ὁ σίδηρος
[1, 10]	ἀντισηκώσωμεν τοῦ δικαίου πλάστιγγας. Τῇ	μὲν	οὖν ἐπὶ τὰ συμφέροντα προτροπῇ
[1, 9]	παιδαγωγίας μετὰ μαρτυρίας προφητικῆς. Νουθέτησις	μὲν	οὖν ἐστιν ψόγος κηδεμονικός, νοῦ
[1, 5]	παῖδες παρὰ τῷ θεῷ. Ὅτι	μὲν	οὖν ἡ παιδαγωγία παίδων ἐστὶν
[1, 12]	θεοῦ, σῴζειν τὴν ἀνθρωπότητα. Τῷ	μὲν	οὖν ἰατρῷ οὐδὲν πρὸς ὑγείαν
[1, 13]	καθῆκον Στωϊκῶν ὀνομάζουσιν παῖδες· τὸ	μὲν	οὖν καθῆκον προσῆκόν ἐστιν, ὑπακοὴ
[1, 10]	αὐτὸν ὥσπερ Ἅιδης ζῶντα. Τοῦτο	μὲν	οὖν καὶ περὶ τοῦ κυριακοῦ
[1, 11]	ἁπάσῃ χαρίζεται τῇ ἀνθρωπότητι. Τὸ	μὲν	οὖν μέλι γλυκύτατον ὂν χολῆς
[1, 3]	αὐτούς, καθὼς ἐμὲ ἠγάπησας» Τί	μὲν	οὖν ὁ παιδαγωγὸς βούλεται καὶ
[1, 7]	ἐστιν εἰς ἀεὶ παραμένον. Ἀχιλλέως	μὲν	οὖν παιδαγωγὸν τὸν Φοίνικά φασι
[1, 12]	ἀλλ´ ἐν εἰρήνῃ παιδαγωγούμεθα. Πολέμῳ	μὲν	οὖν πολλῆς δεῖ τῆς παρασκευῆς
[1, 13]	τὸ εὖ ζῆν διατάττεται. Ὅσα	μὲν	οὖν πρὸς τὸ ἐθνικὸν ζῆν
[1, 7]	μᾶλλον ἡμᾶς φιλανθρωπότερον παιδεύσαι; Τὸ	μὲν	οὖν πρότερον τῷ πρεσβυτέρῳ λαῷ
[1, 10]	καρδίαν τοῦ σπέρματός σου. Ἐνῆν	μὲν	οὖν συνηγόρους ἡμῖν τῆς ζητήσεως
[1, 2]	συνήθειαν τῶν ἁμαρτημάτων εὐεμπτωσίας. Ἄριστον	μὲν	οὖν τὸ μηδ´ ὅλως ἐξαμαρτάνειν
[1, 8]	καὶ κήδεται αὐτοῦ, οὐδὲ κήδεται	μέν,	οὐχὶ δὲ καὶ ἐπιμελεῖται αὐτοῦ.
[1, 6]	παῖδες τοῦ θεοῦ οἱ τὸν	μὲν	παλαιὸν ἀποθέμενοι ἄνθρωπον καὶ τῆς
[1, 6]	καὶ τοὔνομα ἔχει, φωτισθεὶς ἀπήλλακται	μὲν	παραχρῆμα τοῦ σκότους, ἀπείληφεν δὲ
[1, 8]	τοὺς δὲ ἐξ εὐωνύμων, καθὸ	μὲν	πατὴρ νοεῖται, ἀγαθὸς ὤν, αὐτὸ
[1, 8]	ᾗ τισιν ἔδοξεν, ἀλλὰ τὰ	μὲν	πλεῖστα ἀπειλεῖται, τὰ πάντα δὲ
[1, 13]	λέξεις, συνίσταται· καὶ ἔστιν ἡ	μὲν	πρᾶξις ἡ τοῦ Χριστιανοῦ ψυχῆς
[1, 9]	μετὰ αἰδοῦς, ᾧ χρῶνται πολῖται	μὲν	πρὸς ἡγεμόνας ἀγαθοὺς καὶ ἡμεῖς
[1, 13]	Καὶ ἐπεὶ τῶν ἀναγκαίων τὰ	μὲν	πρὸς τὸ ζῆν ἐστι τὸ
[1, 13]	ἀναλόγως καὶ τῶν καθηκόντων τὰ	μὲν	πρὸς τὸ ζῆν, τὰ δὲ
[1, 9]	ὁτιοῦν ἀγαπῶμεν. Ἐπεὶ δ´ οἱ	μὲν	πρὸς χάριν ὁμιλοῦντες ὀλίγον ἀγαπῶσιν
[1, 6]	καὶ τὸ κατὰ γαστρὸς τὸ	μὲν	πρῶτον ὑγροῦ ἐστι σύστασις γαλακτοειδής,
[1, 6]	Ἡ γάρ τοι τροφὴ χειμῶνος	μὲν	πυκνοῦντος τοῦ περιέχοντος καὶ πάροδον
[1, 9]	καὶ διὰ Σολομῶντος παραγγέλλεται· σὺ	μὲν	ῥάβδῳ πάταξον τὸν υἱόν, τὴν
[1, 6]	γάλα κατὰ μεταβολὴν γίνεται, ἤδη	μὲν	σαφές, οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ
[1, 10]	συμβουλευτικοῦ· καὶ γὰρ οὖν τοῦ	μὲν	συμβουλευτικοῦ σχέσις τὸ προτρεπτικὸν καὶ
[1, 5]	γὰρ οὕτως τὸ ἀληθές, τὸ	μὲν	τέλειον εἶναι παρὰ τῷ κυρίῳ
[1, 10]	παραμυθίᾳ παρηγορεῖ τὰ ἁμαρτήματα, μειῶν	μὲν	τὴν ἐπιθυμίαν, ἅμα δὲ καὶ
[1, 12]	εὐαισθησίαν καὶ σωτηρίαν φάρμακα, ἐπιτηρῶν	μὲν	τὴν εὐκαιρίαν, ἐλέγχων δὲ τὴν
[1, 6]	καὶ συμπήγνυται ἐξ ἀμφοῖν, σώματος	μὲν	τῆς πίστεως, ψυχῆς δὲ τῆς
[1, 6]	ἄφοβον τοῦ παιδίου· καὶ ἔστι	μὲν	τῆς σαρκὸς ὑγρότερον τὸ αἷμα,
[1, 8]	κύριος» οὐ γὰρ δήπου μισεῖ	μέν	τι, βούλεται δὲ αὐτὸ εἶναι,
[1, 3]	καὶ φιλητόν. Ἀλλὰ καὶ φιλητὸν	μέν	τί ἐστί τινι, οὐχὶ δὲ
[1, 8]	εἶναι, ὃ μισεῖ, οὐδὲ βούλεται	μέν	τι μὴ εἶναι, αἴτιος δὲ
[1, 8]	εἶναι, οὐδὲ μὴν οὐ βούλεται	μέν	τι {μὴ} εἶναι, τὸ δὲ
[1, 8]	θεός. Καὶ οὐ δήπου ὠφελεῖ	μέν	τι τὸν ἄνθρωπον, οὐχὶ δὲ
[1, 5]	τὴν μητέρα, τὴν ἐκκλησίαν. Τὸ	μὲν	τοίνυν {καὶ} ἀσθενὲς καὶ ἁπαλὸν
[1, 12]	μοι δοκεῖ αὐτὸς οὗτος πλάσαι	μὲν	τὸν ἄνθρωπον ἐκ χοός, ἀναγεννῆσαι
[1, 3]	νῦν. Καθήκει δ´ ἡμῖν ἀνταγαπᾶν	μὲν	τὸν καθηγούμενον ἀγαπητικῶς ἀρίστου βίου,
[1, 5]	διά γε τοῦ Δαβὶδ ἐπὶ	μὲν	τοῦ διαβόλου ἄνδρα αἱμάτων» φησὶ
[1, 10]	ἐπὶ τὴν γνῶσιν παρακαλεῖ διὰ	μὲν	τοῦ Ἱερεμίου λέγων· τῇ ὁδῷ
[1, 7]	οὐχὶ ὑπὸ Μωσέως, ἀλλὰ ὑπὸ	μὲν	τοῦ λόγου, διὰ Μωσέως δὲ
[1, 7]	τὰς λέξεις τῆς γραφῆς· ἐπὶ	μὲν	τοῦ νόμου ἐδόθη» φησὶ μόνον,
[1, 6]	ἐκείνων συγχρήσασθαι ῥήμασιν, οἳ διυλισμὸν	μὲν	τοῦ πνεύματος τὴν μνήμην τῶν
[1, 6]	αὐτὴν ὁμολογῶν ἀπόστολος, ἀλλὰ νηπίους	μὲν	τοὺς ἐν νόμῳ λέγει, οἳ
[1, 8]	χρηστότητα καὶ ἀποτομίαν θεοῦ· ἐπὶ	μὲν	τοὺς πεσόντας ἀποτομίαν, ἐπὶ δὲ
[1, 3]	καὶ λόγῳ διακείμενος καὶ ὑπαγορεύσει	μὲν	τῶν πρακτέων, ἀπαγορεύσει δὲ τῶν
[1, 2]	ἐντολαῖς καὶ χαρίσμασιν, ἀλλὰ ταῖς	μὲν	ὑποθήκαις τάχα δὴ μέλλει· χαρίσμασι
[1, 12]	Ὡς δὲ ἔστι τις ἄλλη	μὲν	φιλοσόφων ἀγωγή, ἄλλη δὲ ῥητόρων,
[1, 7]	γὰρ αὐτὸς οὗτος παιδαγωγὸς τότε	μὲν	φοβηθήσῃ κύριον τὸν θεὸν» ἔλεγεν,
[1, 6]	ἀλλ´ ὡς ἔτι ἄφρων νήπια	μὲν	φρονῶν ἐδίωκε, νήπια δὲ λαλῶν
[1, 10]	συμφέροντος ἐστοχασμένος. Ἀλλὰ γὰρ τὸ	μὲν	ψεκτικὸν καὶ ἀποτρεπτικὸν εἶδος ὑποδέδεικται
[1, 12]	τῶν ἀλόγων ἐκκόπτων ἐπιθυμιῶν, παραγγέλλων	μὲν	ὧν ἀπέχεσθαι δεῖ, τὰς ἀντιδότους
[1, 8]	καὶ τὸν φόβον καὶ παρακούσαντες	μέν,	ὡς ἔοικε, τῆς γραφῆς ὧδέ
[1, 6]	ἅμα καὶ μήτηρ ἐστίν, ἀκήρατος	μὲν	ὡς παρθένος, ἀγαπητικὴ δὲ ὡς
[1, 5]	τε καὶ τῷ κόσμῳ, τῷ	μὲν	ὡς πεπλανημένος, τῷ δὲ ὡς
[1, 5]	{ὅς} ἐστὶ τοῦ κυρίου, παῖς	μὲν	ὡς υἱός, καὶ γὰρ υἱὸς
[1, 4]	καταφαίνεται ὁ κωμικὸς ἐν Ῥαπιζομένῃ	Μένανδρος	ὧδέ πως λέγων τοὐμὸν θυγάτριον,
[1, 6]	μετὰ τὴν ἐνθένδε ἀποδημίαν ἄλλα	μένει	τοὺς πεπιστευκότας, ἀδιακρίτως ἐνταῦθα ἠρραβωνισμένους,
[1, 5]	μόνη αὕτη εἰς τοὺς αἰῶνας	μένει	χαίρουσα ἀεὶ ἢ ἐξ ὑπομονῆς
[1, 6]	τῶν γειτνιωσῶν καταπεμπόμενον ἀρτηριῶν πνεῦμα,	μενούσης	ἔτι τῆς ὑποκειμένης ἀκεραίου τοῦ
[1, 6]	σπορᾶς ὁ πυρὸς ἀνίσταται, καὶ	μέντοι	διὰ πυρὸς συνισταμένην εἰς εὐφροσύνην
[1, 6]	τῆς προαιρέσεως τὸν παιδαγωγόν; Εἶτα	μέντοι	ἐπήγαγεν τὴν ἁπάσης ἐκτὸς προσωποληψίας
[1, 13]	ἀρχὴ τὸ ἡμέτερον τέλος. Τὸ	μέντοι	τῆς θεοσεβείας κατόρθωμα δι´ ἔργων
[1, 13]	ζῆν, ταῦτα δὲ ἐν ὑπογραφῆς	μέρει	ἐξ αὐτῶν ἀναλεγομένοις τῶν γραφῶν
[1, 1]	εἶδος, τὸ δὲ ἐν εἰκόνος	μέρει	παραλαμβανόμενον διττὸν καὶ αὐτὸ παραπλησίως
[1, 8]	ἐπεγείρων, πάλιν τε αὖ ἐν	μέρει	προτρέπειν ἐπιχειρεῖ τοὺς αὐτούς. Οὓς
[1, 5]	προφητείαν τὴν προειρημένην ἐν ὀνείδους	μέρει	τοῖς ῥᾳθύμοις ἐγκαλεῖν· Οὐδέποτε ἀνέγνωτε
[1, 8]	ὠφέλιμον. Κατὰ πάντα ἄρα τὰ	μέρη,	καθ´ ἃ τὸ ἀγαθὸν ἐξετάζεται,
[1, 10]	θέλημα αὐτοῦ» Τῆς δὲ συμβουλίας	μέρη	τρία, τὸ μὲν ἐκ τῶν
[1, 5]	κἀν τοῖς ἐχομένοις λέγει μὴ	μεριμνᾶτε	περὶ τῆς αὔριον· ἀρκετὸν γὰρ
[1, 12]	ταμιεῖον εἶναι διδάσκων. Μὴ γὰρ	μεριμνᾶτε»	φησί, περὶ τῆς αὔριον» χρῆναι
[1, 10]	τῶν μελλόντων τὸ τρίτον συνίσταται	μέρος	τῆς συμβουλίας, ᾧ τὰ ἀποβησόμενα
[1, 1]	ἰδίως οὗτος ὁ παρορμητικὸς ἐκ	μέρους	τὸ πᾶν προσαγορευόμενος λόγος· προτρεπτικὴ
[1, 10]	καὶ κρίμα δίκαιον ποιήσει ἀνὰ	μέσον	ἀνδρὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ
[1, 7]	θήσω τὴν διαθήκην μου ἀνὰ	μέσον	ἐμοῦ καὶ ἀνὰ μέσον σοῦ
[1, 6]	οὐ καταλαμβάνει· φωτὸς δὲ ἀνὰ	μέσον	καὶ τοῦ σκότους οὐδὲ ἕν·
[1, 7]	ἀνὰ μέσον ἐμοῦ καὶ ἀνὰ	μέσον	σοῦ καὶ τοῦ σπέρματός σου»
[1, 10]	ἀνὰ μέσον ἀνδρὸς καὶ ἀνὰ	μέσον	τοῦ πλησίον αὐτοῦ, ἐν τοῖς
[1, 9]	ἐστιν προφορὰ ἁμαρτίας εἰς τὸ	μέσον	φέρουσα. Τούτῳ μάλιστα συγχρῆται ὡς
[1, 5]	μείζων, ἔστησεν ὁ Ἰησοῦς ἐν	μέσῳ	παιδίον εἰπών· ὃς ἐὰν ἑαυτὸν
[1, 9]	τοῦ Ἰεζεκιήλ· υἱὲ ἀνθρώπου, ἐν	μέσῳ	σκορπίων σὺ κατοικεῖς, πλὴν λάλησον
[1, 5]	Χριστοῦ ἀπόστολοι ἐγενήθημεν ἤπιοι ἐν	μέσῳ	ὑμῶν, ὡς ἂν τροφὸς θάλπῃ
[1, 7]	φησίν, Ἰακὼβ μόνος, καὶ ἐπάλαιεν	μετ´	αὐτοῦ ἄνθρωπος» ὁ παιδαγωγός, μέχρι
[1, 11]	πᾶσα σοφία παρὰ κυρίου καὶ	μετ´	αὐτοῦ ἐστιν εἰς τὸν αἰῶνα»
[1, 8]	λέγει ἔλεος γὰρ καὶ ὀργὴ	μετ´	αὐτοῦ» κύριος γὰρ ἀμφοῖν οὗτος
[1, 7]	ἦγεν αὐτοὺς καὶ οὐκ ἦν	μετ´	αὐτῶν θεὸς ἀλλότριος. Σαφῶς, οἶμαι,
[1, 10]	πλανήσωσί σε ἁμαρτωλοί, μηδὲ πορευθῇς	μετ´	αὐτῶν ὁδούς, μηδὲ πορευθῇς, ἐὰν
[1, 8]	ὅπου εἰμὶ ἐγώ, κἀκεῖνοι ὦσι	μετ´	ἐμοῦ, ἵνα θεωρῶσι τὴν δόξαν
[1, 12]	φιλόκαλόν τε ἐκμανθάνομεν, ἑνὶ λόγῳ	μετ´	οἰκειότητος ἀρετῆς ἐξομοιούμενοι τῷ θεῷ.
[1, 8]	καὶ προσέτι μαρτυρῶν τῇ ἀληθείᾳ	μετ´	ὀλίγα ἐπιφέρει ἐν τῇ ἀνοχῇ
[1, 5]	πατέρα, ὀρεκτικωτέρους παρασκευάζων τοὺς ἀκροατὰς	μετ´	ὀλίγον ἀπεῖναι προμηνύων, ὡς δέον
[1, 9]	ὧν τὸ μὲν ἕτερον γίνεται	μετὰ	αἰδοῦς, ᾧ χρῶνται πολῖται μὲν
[1, 5]	νεολαίαν τῆς ἀνθρωπότητος καὶ ἀγήρω	μετὰ	ἁπλότητος ἀιδιότητα ἐμφαίνων. Τοιούτους δὲ
[1, 6]	καὶ τοῦτο ἐπὶ καθάρσει πάλιν	μετὰ	γλυκείας τῆς τροφῆς· μιγνύμενος γὰρ
[1, 8]	αὐτὰ τὰ σώματα διηκούσας αἰκίας	μετὰ	δεσμῶν καὶ τῆς ἐσχάτης ἀτιμίας
[1, 8]	ὀδόντας θηρίων ἐπαποστελῶ εἰς αὐτούς,	μετὰ	θυμοῦ συρόντων ἐπὶ τῆς γῆς.
[1, 9]	τρόπον αὐτοῦ τῆς φιλανθρώπου παιδαγωγίας	μετὰ	μαρτυρίας προφητικῆς. Νουθέτησις μὲν οὖν
[1, 9]	δὲ ἕτερον εἶδος τοῦ φόβου	μετὰ	μίσους γίνεται, ᾧ δοῦλοι πρὸς
[1, 7]	Λέγει γοῦν αὐτῷ· ἰδοὺ ἐγὼ	μετὰ	σοῦ, διαφυλάσσων σε ἐν τῇ
[1, 6]	βούτυρον βοῶν καὶ γάλα προβάτων	μετὰ	στέατος ἀρνῶν» καὶ τὰ ἐπὶ
[1, 6]	τῷ πιστεῦσαι ἤδη προειληφότες ἐσόμενον,	μετὰ	τὴν ἀνάστασιν ἀπολαμβάνομεν γενόμενον, ὅπως
[1, 6]	τὸ ἔμβρυον, ζωογονεῖται. Ἀλλὰ καὶ	μετὰ	τὴν ἀποκύησιν αὖθις ἐκτρέφεται τὸ
[1, 6]	ἡ τοῦ τελείου καὶ γνωστικοῦ	μετὰ	τὴν βρῶσιν ἀνάπαυσις αὖθις νηπίῳ
[1, 6]	ἐκείνη ὄντως ἐστὶν ἡ ἐπαγγελία	μετὰ	τὴν ἐνθένδε ἀπαλλαγήν, ἣν ὀφθαλμὸς
[1, 6]	ἐστί, σκάζουσα περί τι, οὐδὲ	μετὰ	τὴν ἐνθένδε ἀποδημίαν ἄλλα μένει
[1, 5]	αἰνίττεται μὴ σφαγείς· ἀνέστη γὰρ	μετὰ	τὴν κηδείαν ὁ Ἰησοῦς μὴ
[1, 6]	Τί οὖν ἐνδεῖ τῷ υἱῷ	μετὰ	τὴν κληρονομίαν; Χάριεν τοίνυν οὕτως
[1, 5]	ὁ Ἰσαάκ. Τοῦτον ἑώρακεν παίζοντα	μετὰ	τῆς γυναικὸς καὶ βοηθοῦ, τῆς
[1, 9]	καρδίαν αὐτῆς, καὶ οὐκ ἐπιστώθη	μετὰ	τοῦ θεοῦ τὸ πνεῦμα αὐτῆς.
[1, 9]	ἐπισκέψομαι» φησὶν αὐτούς; ὅτι αὐτοὶ	μετὰ	τῶν πορνῶν συνεφύροντο καὶ μετὰ
[1, 9]	μετὰ τῶν πορνῶν συνεφύροντο καὶ	μετὰ	τῶν τετελεσμένων ἔθυον, καὶ ὁ
[1, 7]	καὶ νόμος ἐπαιδαγώγει τὸν λαὸν	μετὰ	φόβου καὶ λόγος ἄγγελος ἦν,
[1, 6]	νόμον οὐκέτι ἐσμέν, ὃς ἦν	μετὰ	φόβου, ὑπὸ δὲ τὸν λόγον
[1, 6]	τῆς ἐπιφορᾶς γενομένης διατείνονται καὶ	μεταβάλλει	τὸ αἷμα εἰς γάλα, ἀναλόγως
[1, 6]	τῇ τοιαύτῃ ἀνακοπῇ κατ´ ἐξαφρισμὸν	μεταβάλλεται,	παραπλήσιόν τι πεπονθὸς τῇ θαλάττῃ,
[1, 6]	τῷ νηπίῳ τροφή, αἷμα τὸ	μεταβάλλον	ἐστί. Μάλιστα γὰρ πάντων μελῶν
[1, 6]	μαστοὶ ἐπεισρέοντος ἑτοίμου γάλακτος, ἀλλὰ	μεταβάλλοντες	τὴν τροφὴν ἐν ἑαυτοῖς ἐργάζονται
[1, 5]	καὶ ὡσαύτως ἔχουσα καὶ οὔποτε	μεταβάλλουσα.	Τὰ παιδία» φησίν, αὐτῶν ἐπ´
[1, 6]	ξανθαὶ τοῖς γηρῶσιν εἰς πολιὰς	μεταβάλλουσιν.	Θέρους δὲ ἔμπαλιν ἀραιότερον ὂν
[1, 6]	εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλὰ	μεταβέβηκεν	ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν
[1, 6]	ἑλκώσεως εἰς πῦον τοῦ αἵματος	μεταβολῇ·	εἴτε αὖ ἀπὸ τῶν ἐν
[1, 6]	δ´ ἐξ αἵματος γάλα κατὰ	μεταβολὴν	γίνεται, ἤδη μὲν σαφές, οὐ
[1, 6]	τρέπεσθαι ὁμολογεῖν; Πάσχει δὲ τὴν	μεταβολὴν	κατὰ ποιότητα, οὐ κατ´ οὐσίαν.
[1, 6]	εἰς γάλα ταῖς κυούσαις κατὰ	μεταβολήν,	οὐ κατ´ οὐσίαν χωρεῖν, ὥσπερ
[1, 6]	συγκαιόμενον καὶ ἀναξηραινόμενον ἵστησι τὴν	μεταβολὴν	τὸ αἷμα, καὶ ταύτῃ ἔλαττον
[1, 5]	ἐν κόσμῳ εἶναι δοκεῖν, σοφίαν	μεταδιώκομεν	ἁγίαν· μωρία δὲ αὕτη τοῖς
[1, 8]	ἀδικεῖν σπεύδοντας ἀποτρέπει τῆς ὁρμῆς,	μεταθέσθαι	δὲ εἰς ἀμείνω βίον παρακελεύεται.
[1, 9]	αὖθις ἐπὶ τὴν σεμνότητα ἐντρέπων	μετακαλεῖται.	Κατανεμέσησις δέ ἐστιν ἐπιτίμησις νόμιμος
[1, 6]	δὲ οὐκ ἄλλου τινός ἐστι	μεταλαβεῖν	ἀλλ´ ἢ τῆς προωμολογημένης ἐπαγγελίας
[1, 9]	τῆς ζωτικῆς, ἀφ´ ἧς οἱ	μεταλαβόντες	οὐκέτι διψήσουσιν, καὶ οἱ νεκροὶ
[1, 8]	ἐστι νοσούσης ψυχῆς, ὧν χρὴ	μεταλαμβάνειν	συμβουλευτικὴ καὶ ὧν οὐ χρὴ
[1, 6]	δὲ ἄλλης τῆς Χριστοῦ διαίτης	μεταλαμβάνοντας,	ἐκεῖνον, εἰ δυνατόν, ἀναλαμβάνοντας ἐν
[1, 2]	τάξιν παρὰ τῆς αὐτοῦ εὐταξίας	μεταλαμβάνοντες,	ἣ πρῶτον μὲν ἀμφὶ τὸν
[1, 6]	καὶ τὸ ἐπότισα» ῥῆμα τελείας	μεταλήψεως	σύμβολόν ἐστιν. Πίνειν μὲν γὰρ
[1, 6]	καὶ ἡμεῖς ἐπὶ τοῖς ἡμαρτημένοις	μετανενοηκότες,	ἀποταξάμενοι τοῖς ἐλαττώμασιν αὐτῶν, διυλιζόμενοι
[1, 10]	Ὁρᾷς τὸ ἀγαθὸν τῆς δικαιοσύνης	μετανοεῖν	συμβουλευούσης; Ἔτι δὲ διὰ Ἱερεμίου
[1, 9]	ἀγαθὸν δὲ καὶ τὸ ἁμαρτόντα	μετανοεῖν,	ὥσπερ ἄριστον τὸ ὑγιαίνειν ἀεί,
[1, 6]	αὐτὸ γοῦν τὸ πνεῦμα ὁμολογοῦσι	μετανοῆσαν	ἀναδραμεῖν. Τὸν αὐτὸν οὖν τρόπον
[1, 10]	ἡμῶν. Διὰ τοῦτό φησιν· ἐὰν	μετανοήσῃς,	περικαθαριεῖ κύριος τὴν καρδίαν σου
[1, 7]	φιλάνθρωπος λόγος, ἐλέγχει δέ, ἵνα	μετανοήσωσιν·	θέλει γὰρ ὁ κύριος τὴν
[1, 6]	τῷ ὑπομνησθέντι τῶν βελτιόνων ἡ	μετάνοια	ἡ ἐπὶ τοῖς ἥττοσιν· αὐτὸ
[1, 2]	καὶ τοῦτο {δὲ} τοῖς εἰς	μετάνοιαν	ἀνακαλουμένοις ἀναμαχέσασθαι σωτήριον. Καί μοι
[1, 10]	λόγου παραλαμβανομένην ἐπεδείξαμεν πρός τε	μετάνοιαν	καὶ πρὸς τῶν ἁμαρτιῶν τὴν
[1, 2]	οὗτος ἐν ἐγκεφάλῳ, ἐπὶ τὴν	μετάνοιαν	παλινδρομῆσαι. Ἔπειτα ὀλίγα προσειπὼν ἐπιφέρει
[1, 9]	καὶ ἀποσκιρτήσαντος, ὅμως ἐπὶ τὴν	μετάνοιαν	παρακαλεῖ καί φησιν διὰ τοῦ
[1, 10]	ὑμῶν. Ἄγει δὲ ἐπὶ τὴν	μετάνοιαν	σωτηρίας χάριν τῆς ἡμῶν. Διὰ
[1, 9]	λόγῳ καὶ τῷ νόμῳ, εἰς	μετάνοιαν	τὴν ἀνθρωπότητα βιαζομένη σωτήριον· ἀγαθὴ
[1, 7]	θέλει γὰρ ὁ κύριος τὴν	μετάνοιαν	τοῦ ἁμαρτωλοῦ μᾶλλον ἢ τὸν
[1, 8]	Ὁρᾶτε πῶς ὁ θεὸς τὴν	μετάνοιαν	ὑπὸ φιλαγαθίας ζητεῖ ἐνδείκνυταί τε
[1, 9]	τῷ αὐτεξουσίῳ τῆς ψυχῆς ἀφορμὰς	μετανοίας	χαριζόμενος. Νουθετεῖ δὲ καὶ διὰ
[1, 12]	γηγενῆ εἰς ἅγιον καὶ ἐπουράνιον	μεταπλάσας	ἐκ προσβάσεως ἄνθρωπον, ἐκείνην τὴν
[1, 7]	καὶ ὁ φόβος εἰς ἀγάπην	μετατέτραπται	καὶ ὁ μυστικὸς ἐκεῖνος ἄγγελος
[1, 7]	ὁ ποιμὴν ὁ καλός» κατὰ	μεταφορὰν	ἀπὸ τῶν ποιμένων τῶν καθηγουμένων
[1, 7]	καὶ ἀνέλαβεν αὐτοὺς ἐπὶ τῶν	μεταφρένων	αὐτοῦ· κύριος μόνος ἦγεν αὐτοὺς
[1, 10]	αὖ τὸ προτρεπτικὸν καὶ ἐπαινετικὸν	μεταχειριστέον	καὶ καθάπερ ἐπὶ ζυγοῦ τὰς
[1, 6]	διατάσεις τῆς κυήσεως τὸ αἷμα	μεταχεῖται	εἰς τὰς φυσικὰς τῶν μαστῶν
[1, 5]	καινοῦ μετειληφότας. Τὸ δὲ ἀιδιότητος	μετειληφὸς	ἐξομοιοῦσθαι φιλεῖ τῷ ἀφθάρτῳ, ὡς
[1, 5]	εἶναι καινοὺς τοὺς λόγου καινοῦ	μετειληφότας.	Τὸ δὲ ἀιδιότητος μετειληφὸς ἐξομοιοῦσθαι
[1, 8]	τῶν ἴσων ἐπ´ ἴσης ἀμφοῖν	μετεχόντων·	τὰ δὲ τοῖς ἴσοις χαρακτηριζόμενα
[1, 5]	θεοῦ, εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς	μέτρον	ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ,
[1, 6]	ἀτελές, ἀλλ´ οὐδὲ μὴν χρόνου	μέτρον	ὡρισμένον, ἀλλ´ οὐδὲ ἀνδρικῶν καὶ
[1, 5]	τὸ ζητούμενον ὧδέ πως λέγων	μέχρι	καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τὴν
[1, 7]	μετ´ αὐτοῦ ἄνθρωπος» ὁ παιδαγωγός,	μέχρι	πρωί. Οὗτος ἦν ὁ ἄνθρωπος
[1, 8]	θεοῦ δικαιοσύνην συνίστησιν, τί ἐροῦμεν;	Μὴ	ἄδικος ὁ θεὸς ὁ ἐπιφέρων
[1, 7]	καὶ ὁ ἄνθρωπος, ὃς ἂν	μὴ	ἀκούσῃ» τοῦ προφήτου τούτου, τούτῳ
[1, 8]	καὶ ὁ φίλος καὶ ὁ	μή,	ἀλλ´ ὁ μὲν ἐχθρὸς ἐπιγελῶν,
[1, 8]	φόβος αὐτοῦ ἐν ὑμῖν, ἵνα	μὴ	ἁμαρτάνητε. Ἐντεῦθεν καλῶς καὶ ὁ
[1, 9]	ἀγαθὸς θεὸς φόβος ἔσται τῷ	μὴ	ἁμαρτάνοντι; Ἐὰν δὲ τὸ κακὸν
[1, 9]	αὐτοῦ. Καλὸν μὲν γὰρ τὸ	μὴ	ἁμαρτεῖν, ἀγαθὸν δὲ καὶ τὸ
[1, 8]	αὕτη ἡ τέχνη, ἐκφοβεῖν ἵνα	μὴ	ἁμάρτωμεν· φόβος γὰρ κυρίου ἀπωθεῖται
[1, 10]	διὰ Δαβὶδ λέγει {φησίν} ὁ	μὴ	ἁμαρτών, καὶ ἔσται ὡς τὸ
[1, 9]	πᾶσα ἡ ἀνθρωπότης Ἰησοῦ, ἵνα	μὴ	ἀνάγωγοι καὶ ἁμαρτωλοὶ εἰς τέλος
[1, 3]	γέγονεν ἐποίησεν ὁ θεός, εἰ	μὴ	ἄνθρωπος ἐγεγόνει, καὶ ἣν εἶχεν
[1, 12]	τῷ θεῷ. Ἀλλ´ ἐκπόνει καὶ	μὴ	ἀπόκαμνε· ἔσῃ γὰρ οἷος οὐκ
[1, 9]	ἐκ θανάτου ῥῦσαι. Καὶ πάλιν·	μὴ	ἀπόσχῃ νήπιον παιδεύων, εὔθυναι δὲ
[1, 9]	ἐποίσων τοῖς τὴν εὐζωίαν ἑλέσθαι	μὴ	βεβουλημένοις. Διὰ τοῦτο αὐτοῖς τραχύτερον
[1, 8]	γὰρ ἐπανόρθωσις ἀντιτείνοντος, τιμωρεῖσθαι δὲ	μὴ	βούλεσθαι. Τιμωρία δέ ἐστιν ἀνταπόδοσις
[1, 6]	ἢ τῆς προωμολογημένης ἐπαγγελίας τυχεῖν.	Μὴ	γὰρ κατὰ τὸν αὐτὸν χρόνον
[1, 12]	ἕκαστον ἡμῶν ταμιεῖον εἶναι διδάσκων.	Μὴ	γὰρ μεριμνᾶτε» φησί, περὶ τῆς
[1, 6]	μήτηρ αὕτη μόνη, ὅτι μόνη	μὴ	γέγονεν γυνή, παρθένος δὲ ἅμα
[1, 2]	ὅτι αἱ ἁμαρτίαι μηνύονται αἱ	μὴ	γεγονυῖαι κατὰ λόγον. Καὶ τὸ
[1, 5]	ἔδοξεν, οὐδ´ ἂν εἴπῃ ἢν	μὴ	γένησθε ὡς τὰ παιδία ταῦτα,
[1, 8]	θεὸς ὁ ἐπιφέρων τὴν ὀργήν;	μὴ	γένοιτο. Λέγει γοῦν ἀπειλῶν· παροξυνῶ
[1, 6]	ἡμῶν τῶν εἰς αὐτὸν πεπιστευκότων.	Μὴ	δὴ οὖν τις ξενιζέσθω λεγόντων
[1, 8]	γὰρ ἐνταῦθα ὡς ἄρα οἱ	μὴ	διεχθρεύοντες τῇ ἀληθείᾳ μηδὲ μισοῦντες
[1, 3]	ὃ ἠθέλησεν· οὐδὲν δὲ ὃ	μὴ	δύναται θεός. Ὁ ἄνθρωπος ἄρα
[1, 8]	ἡ σωτήριος. ~Πρὸς τοὺς ἡγουμένους	μὴ	εἶναι ἀγαθὸν τὸν δίκαιον. Ἐνταῦθα
[1, 8]	μισεῖ, οὐδὲ βούλεται μέν τι	μὴ	εἶναι, αἴτιος δὲ γίνεται τοῦ
[1, 8]	τοῦ εἶναι αὐτό, ὃ βούλεται	μὴ	εἶναι, οὐδὲ μὴν οὐ βούλεται
[1, 8]	μισεῖ ὁ λόγος, βούλεται αὐτὸ	μὴ	εἶναι· οὐδὲν δὲ ἔστιν, ᾧ
[1, 8]	μὴν οὐ βούλεται μέν τι	{μὴ}	εἶναι, τὸ δὲ ἔστιν. Εἴ
[1, 5]	ὡς τὰ παιδία ταῦτα, οὐ	μὴ	εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν
[1, 3]	θεὸς ἀφιείς, εἰς δὲ τὸ	μὴ	ἐξαμαρτάνειν παραπαιδαγωγῶν ὡς ἄνθρωπος. Εἰκότως
[1, 9]	ἐγὼ δὲ οἶδα ὅτι οὐ	μὴ	ἐξαποστείλῃ αὐτούς» Ἐμφαίνει γὰρ ἄμφω,
[1, 2]	ἴδιον παιδαγωγουμένων εὐγενῶς· τὸ δὲ	μὴ	ἐπὶ μήκιστον διατρῖψαι τοῖς ἁμαρτήμασι
[1, 9]	γυναῖκα τοῦ πλησίον αὐτοῦ ἐχρεμέτιζεν.	Μὴ	ἐπὶ τούτοις οὐκ ἐπισκέψομαι; λέγει
[1, 8]	τὸ κατὰ γνώμην ὠφελεῖν, ὅτι	μὴ	ἐπιμελεῖσθαι {τοῦ ἀνθρώπου} κήδεται ἄρα
[1, 2]	τῶν προφητῶν καταφαίνεται, ὡς, εἰ	μὴ	ἥμαρτες, λεγόντων, οὐκ ἂν τάδε
[1, 9]	λέγω γὰρ ὑμῖν· ἀπάρτι οὐ	μὴ	ἴδητέ με, ἕως ἂν εἴπητε·
[1, 9]	πρόσεχε τῷ σώματι αὐτῶν, καὶ	μὴ	ἱλαρώσῃς πρὸς αὐτὰς τὸ πρόσωπόν
[1, 5]	φυλαξάμενοι τῶν αἱρέσεων ἀνέμους καὶ	μὴ	καταπιστεύοντες τοῖς ἄλλους ἡμῖν νομοθετοῦσι
[1, 6]	ἐν τῇ σοφίᾳ αὐτοῦ, καὶ	μὴ	καυχάσθω ὁ ἰσχυρὸς ἐν τῇ
[1, 6]	ἄκουε τὸν νόμον τῆς γραφῆς·	μὴ	καυχάσθω ὁ σοφὸς ἐν τῇ
[1, 3]	μὴ φωτίζει οὐδὲ κινοῦν ὃ	μὴ	κινεῖ οὐδὲ φιλοῦν ὃ μὴ
[1, 8]	καρπὸν πλείω φέρῃ» Καθυλομανεῖ γὰρ	μὴ	κλαδευομένη ἡ ἄμπελος, οὕτως δὲ
[1, 5]	Ἰησοῦς ἄφετε τὰ παιδία καὶ	μὴ	κωλύετε αὐτὰ ἐλθεῖν πρός με·
[1, 6]	ἐγνωκὼς τὸ τέλειον. Καί μου	μὴ	λάβησθε ὁμολογοῦντος ἐγνωκέναι τὸν θεόν.
[1, 7]	τῷ Ἱερεμίᾳ ὁ κύριος λέγει·	μὴ	λέγε ὅτι νεώτερός εἰμι· πρὸ
[1, 9]	παιδευσάτω με, ἔλαιον δὲ ἁμαρτωλοῦ	μὴ	λιπανάτω τὴν κεφαλήν μου» Φρένωσις
[1, 9]	χάριν ὁμιλοῦντες ὀλίγον ἀγαπῶσιν ὃ	μὴ	λυποῦσιν, οἱ δὲ πρὸς ὠφέλειαν
[1, 5]	Διὸ κἀν τοῖς ἐχομένοις λέγει	μὴ	μεριμνᾶτε περὶ τῆς αὔριον· ἀρκετὸν
[1, 10]	γυναῖκα τοῦ πλησίον αὐτοῦ οὐ	μὴ	μιάνῃ, καὶ πρὸς γυναῖκα ἐν
[1, 8]	Ἀλλὰ καὶ οὐδεὶς ἀγαθός, εἰ	μὴ	ὁ πατὴρ αὐτοῦ· ὁ αὐτὸς
[1, 9]	οὐδεὶς ἔγνω τὸν υἱὸν εἰ	μὴ	ὁ πατὴρ» λέγων, οὐδὲ τὸν
[1, 8]	διαρρήδην λέγει οὐδεὶς ἀγαθός, εἰ	μὴ	ὁ πατήρ μου ὁ ἐν
[1, 9]	λέγων, οὐδὲ τὸν πατέρα εἰ	μὴ	ὁ υἱός» Αὕτη ἡ ἀντιταλαντεύουσα
[1, 5]	Θεὸν γὰρ οὐδεὶς ἔγνω, εἰ	μὴ	ὁ υἱὸς καὶ ᾧ ἂν
[1, 9]	φιλότεκνον τῆς παιδαγωγίας· υἱέ μου,	μὴ	ὀλιγώρει παιδείας κυρίου, μηδὲ ἐκλύου
[1, 6]	ποιμένος, τὰ δὲ πρόβατα ἡμεῖς,	μὴ	οὐχὶ καὶ γάλα τῆς ποίμνης
[1, 6]	ἐκλευκαίνεται. Τίς οὖν ἡ ἀποκλήρωσις	μὴ	οὐχὶ καὶ τὸ αἷμα ἐπὶ
[1, 8]	τὸν κόσμον εἰσίν· ἀναντίρρητον ἄρα	μὴ	οὐχὶ καὶ υἱὸν εἶναι τὸν
[1, 6]	αἷμα ἄν ποτε προήσεται φωνήν,	μὴ	οὐχὶ ὁ λόγος νοούμενος τὸ
[1, 5]	μετὰ τὴν κηδείαν ὁ Ἰησοῦς	μὴ	παθών, καθάπερ ἱερουργίας ἀφειμένος ὁ
[1, 6]	ἐπιστολῇ ὧδέ πως γράφων· ἀδελφοί,	μὴ	παιδία γίνεσθε ταῖς φρεσίν, ἀλλὰ
[1, 2]	οἰκεῖον σοφοῦ· τρίτον δὲ τὸ	μὴ	πάνυ πολλοῖς τῶν ἀκουσίων περιπεσεῖν,
[1, 6]	ἀληθῶς χάρισμα κεκλῆσθαι θεοῦ τὸ	μὴ	πεπληρωμένον· τέλειος δὲ ὢν τέλεια
[1, 5]	ἡδὺ καὶ τερπνόν, τοῦ θεοῦ	μὴ	περιισταμένου τῷ τηλικῷδε τὴν βοήθειαν·
[1, 10]	νηπίοις διὰ Σολομῶντος παραγγέλλει· υἱέ,	μὴ	πλανήσωσί σε ἁμαρτωλοί, μηδὲ πορευθῇς
[1, 7]	τὴν γῆν ταύτην, ὅτι οὐ	μή	σε ἐγκαταλείπω ἕως τοῦ ποιῆσαί
[1, 12]	ἂν ὁμολογήσαιμεν τὴν μεγίστην χάριν	μὴ	σιωπῶντι μηδὲ παρενθυμουμένῳ τὰς εἰς
[1, 10]	καὶ μακάριός ἐστιν ὃς ἐὰν	μὴ	σκανδαλισθῇ ἐν ἐμοί» Τοῦτ´ ἄρα
[1, 5]	διασαφήσει ὁ κύριος λέγων ἐὰν	μὴ	στραφῆτε καὶ γένησθε ὡς τὰ
[1, 5]	τοῦ κυρίου τὴν θειότητα αἰνίττεται	μὴ	σφαγείς· ἀνέστη γὰρ μετὰ τὴν
[1, 7]	παραδεξάμενοι φόβῳ τῆς ἀπειλῆς τοῦ	μὴ	τὰ ὅμοια παθεῖν ἀποσχώμεθα τῶν
[1, 8]	εἶναι· οὐδὲν δὲ ἔστιν, ᾧ	μὴ	τὴν αἰτίαν τοῦ εἶναι ὁ
[1, 6]	ὁ κύριος, ἀληθής ἐστι πόσις»	Μή	τι οὖν γάλα» εἰπὼν ἐπότισα»
[1, 6]	μὴν διδάσκαλος τοῦ μόνου διδασκάλου.	Μή	τι οὖν ὁμολογήσουσιν ἄκοντες τὸν
[1, 6]	ἀνάπαυσις αὖθις νηπίῳ τετίμηται γάλακτι;	Μή	τι οὖν τὸ ὡς» παραβολῆς
[1, 5]	δὲ ἔτυχον— ἐνεφώνησέν {τε} παιδία,	μή	τι ὄψον ἔχετε; τοὺς ἤδη
[1, 6]	χάρις αὕτη τοῦ φωτίσματος τὸ	μὴ	τὸν αὐτὸν εἶναι τῷ πρὶν
[1, 8]	πάλιν πᾶν κλῆμα ἐν ἐμοὶ	μὴ	φέρον καρπὸν αἴρει αὐτό, καὶ
[1, 3]	μὴ κινεῖ οὐδὲ φιλοῦν ὃ	μὴ	φιλεῖ, οὐδὲ ἀγαθόν ἐστιν ὃ
[1, 7]	ὁ φήσας αὐτῷ πάλιν ὕστερον	μὴ	φοβοῦ καταβῆναι εἰς Αἴγυπτον» Ὅρα
[1, 3]	οὖν οὐκ ἔστι φῶς ὃ	μὴ	φωτίζει οὐδὲ κινοῦν ὃ μὴ
[1, 3]	φιλεῖ, οὐδὲ ἀγαθόν ἐστιν ὃ	μὴ	ὠφελεῖ καὶ εἰς σωτηρίαν καθοδηγεῖ.
[1, 8]	τὸ κατὰ γνώμην ὠφελοῦν τοῦ	μὴ	ὠφελοῦντος κατὰ γνώμην, τοῦ δὲ
[1, 8]	βούλεται, τὸ δὲ ὠφελοῦν τοῦ	μὴ	ὠφελοῦντος πάντως ἄν που κρεῖττον
[1, 2]	εὐεμπτωσίας. Ἄριστον μὲν οὖν τὸ	μηδ´	ὅλως ἐξαμαρτάνειν κατὰ μηδένα τρόπον,
[1, 8]	ἐστι μηδὲν ἐθέλων πρᾶξαι κακὸν	μηδὲ	ἅπερ ἀπειλεῖ ἐπιτελέσαι· καταστήσας δὲ
[1, 9]	μου, μὴ ὀλιγώρει παιδείας κυρίου,	μηδὲ	ἐκλύου ὑπ´ αὐτοῦ ἐλεγχόμενος· ὃν
[1, 8]	οἱ μὴ διεχθρεύοντες τῇ ἀληθείᾳ	μηδὲ	μισοῦντες τὸν λόγον οὐκ ἂν
[1, 7]	σε» προφητεῦσαι λέγων αὐτὸν δεῖν	μηδὲ	ὄνειδος εἶναι δοκεῖν τοῦ νεωτέρου
[1, 12]	τὴν μεγίστην χάριν μὴ σιωπῶντι	μηδὲ	παρενθυμουμένῳ τὰς εἰς ἀπώλειαν φερούσας
[1, 10]	μηδὲ πορευθῇς μετ´ αὐτῶν ὁδούς,	μηδὲ	πορευθῇς, ἐὰν παρακαλέσωσίν σε λέγοντες·
[1, 10]	υἱέ, μὴ πλανήσωσί σε ἁμαρτωλοί,	μηδὲ	πορευθῇς μετ´ αὐτῶν ὁδούς, μηδὲ
[1, 6]	ἥκιστα πλεονάζει τὸ γάλα, ἐπεὶ	μηδὲ	τὸ αἷμα· οὐδὲ γὰρ πᾶσα
[1, 8]	Ὁ δὲ ἀπειλῶν δῆλός ἐστι	μηδὲν	ἐθέλων πρᾶξαι κακὸν μηδὲ ἅπερ
[1, 2]	τὸ μηδ´ ὅλως ἐξαμαρτάνειν κατὰ	μηδένα	τρόπον, ὃ δή φαμεν εἶναι
[1, 2]	εἶναι θεοῦ· δεύτερον δὲ τὸ	μηδενὸς	τῶν κατὰ γνώμην ἐφάψασθαί ποτε
[1, 7]	ἦν ὁ θεὸς ὁ κύριος,	μηδέπω	γεγενημένος ἄνθρωπος. Πλὴν ἀλλὰ ὁ
[1, 6]	σαρκικοὺς δὲ τοὺς νεοκατηχήτους καὶ	μηδέπω	κεκαθαρμένους, οὓς ἔτι σαρκικοὺς» εἰκότως
[1, 5]	τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ, ἵνα	μηκέτι	ὦμεν νήπιοι, κλυδωνιζόμενοι καὶ περιφερόμενοι
[1, 2]	εὐγενῶς· τὸ δὲ μὴ ἐπὶ	μήκιστον	διατρῖψαι τοῖς ἁμαρτήμασι τελευταῖον τετάχθω·
[1, 6]	γίνεται, ἤδη μὲν σαφές, οὐ	μὴν	ἀλλὰ καὶ ἐκ τῶν ποιμνίων
[1, 8]	πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστίν» οὐ	μὴν	ἀλλὰ καὶ ὁπηνίκα διαρρήδην λέγει
[1, 6]	καὶ συνεστραμμένος ὡς βρῶμα. Οὐ	μὴν	ἀλλὰ καὶ τῇδε ἐκλαμβάνουσιν ἡμῖν
[1, 6]	οὐ τροφιμώτερον ἄλλο τι οὐδὲ	μὴν	γλυκύτερον ἀλλ´ οὐδὲ λευκότερον εὕροις
[1, 6]	τις εἴη τοῦ λόγου οὐδὲ	μὴν	διδάσκαλος τοῦ μόνου διδασκάλου. Μή
[1, 6]	μέλι καὶ κηρίον» ἀνάγει. Ναὶ	μὴν	ἐπιμίγνυται τὸ γάλα καὶ οἴνῳ
[1, 10]	ὁρᾶσθαι τῷ εὑρόντι φιλεῖ. Ναὶ	μὴν	καὶ δι´ Ἱερεμίου τὴν φρόνησιν
[1, 10]	καλῶν διὰ ταύτης καλῶν. Ναὶ	μὴν	καὶ ἐπὶ τὴν γνῶσιν παρακαλεῖ
[1, 2]	παθεῖν, μελετήσας τὴν ἀνάστασιν. Ναὶ	μὴν	καὶ καθ´ αὑτὴν ἰᾶται τὴν
[1, 6]	καὶ ταύτῃ ἔλαττον ἀμέλγονται. Ναὶ	μὴν	καὶ συγγένειάν τινα πρὸς τὸ
[1, 4]	παῖδας ἄνευ τοῦ παιδαγωγοῦ, οὐδὲ	μὴν	οἰκέτας ἄνευ τοῦ δεσπότου. ~Ὅτι
[1, 6]	ταὐτὸν αἰὼν καὶ χρόνος οὐδὲ	μὴν	ὁρμὴ καὶ τέλος, οὐκ ἔστιν·
[1, 8]	ἡ τῶν ἐλεγχομένων σωτηρία. Ναὶ	μὴν	ὅτι ἀγαθὸς αὐτὸς ὁ θεὸς
[1, 8]	ὃ βούλεται μὴ εἶναι, οὐδὲ	μὴν	οὐ βούλεται μέν τι {μὴ}
[1, 13]	περὶ ὅλον τὸν βίον. Ναὶ	μὴν	τὸ κορυφαιότατον, αὐτὴν φιλοσοφίαν ἐπιτήδευσιν
[1, 6]	ἡλικίας μέγεθος ἀτελές, ἀλλ´ οὐδὲ	μὴν	χρόνου μέτρον ὡρισμένον, ἀλλ´ οὐδὲ
[1, 6]	τοῦ συλληφθέντος τῷ τῆς ἐπὶ	μῆνα	καθάρσεως ὑπολελειμμένῳ καθαρῷ περιττώματι κιρναμένου
[1, 6]	σαρκὸς φρονοῦντες, ἐπιθυμοῦντες, ἐρῶντες, ζηλοῦντες,	μηνιῶντες,	φθονοῦντες· οὐ γὰρ ὅτι ἔτι
[1, 6]	τὰ πρῶτα μαθήματα τὸ γάλα	μηνύειν	λέγοντες, ὡσανεὶ πρώτας τροφάς, τὸ
[1, 10]	γνῶσις διὰ τοῦ αὐτοῦ προφήτου	μηνύεται	λέγοντος ἄκουε, Ἰσραήλ, ἐντολὰς ζωῆς,
[1, 5]	ὑπολαβεῖν τὸ ὑπὸ τῆς προφητείας	μηνυόμενον	χαίροντας ἡμᾶς καὶ γελῶντας ἐπὶ
[1, 8]	αὐτοῦ, ὁ ἓν ὤν, πολλαῖς	μηνυόμενος	δυνάμεσιν· καὶ τοῦτο ἦν τὸ
[1, 2]	ὧν δῆλον ὅτι αἱ ἁμαρτίαι	μηνύονται	αἱ μὴ γεγονυῖαι κατὰ λόγον.
[1, 5]	παιδία καὶ ἡμεῖς ζητοῦμεν τὴν	μητέρα,	τὴν ἐκκλησίαν. Τὸ μὲν τοίνυν
[1, 6]	αἱ μὲν γυναῖκες αἱ κυοῦσαι	μητέρες	γενόμεναι πηγάζουσι γάλα· ὁ δὲ
[1, 5]	γὰρ οἱ πατέρες καὶ αἱ	μητέρες	ἥδιον ὁρῶσιν τῶν μὲν ἵππων
[1, 6]	καλεῖν. Γάλα οὐκ ἔσχεν ἡ	μήτηρ	αὕτη μόνη, ὅτι μόνη μὴ
[1, 6]	γυνὴ δήλη τεκοῦσα ἀληθῶς καὶ	μήτηρ,	δι´ οὗ καὶ φίλτρον εὐνοίας
[1, 6]	γυνή, παρθένος δὲ ἅμα καὶ	μήτηρ	ἐστίν, ἀκήρατος μὲν ὡς παρθένος,
[1, 6]	τῷ νηπίῳ, καὶ πατὴρ καὶ	μήτηρ	καὶ παιδαγωγὸς καὶ τροφεύς. Φάγεσθέ
[1, 6]	ὡς παρθένος, ἀγαπητικὴ δὲ ὡς	μήτηρ,	καὶ τὰ αὑτῆς παιδία προσκαλουμένη
[1, 5]	γονάτων παρακληθήσονται· ὡς εἴ τινα	μήτηρ	παρακαλέσει, οὕτως κἀγὼ ὑμᾶς παρακαλέσω.
[1, 6]	πανταχοῦ, μία δὲ μόνη γίνεται	μήτηρ	παρθένος· ἐκκλησίαν ἐμοὶ φίλον αὐτὴν
[1, 5]	οὕτως κἀγὼ ὑμᾶς παρακαλέσω. Ἡ	μήτηρ	προσάγεται τὰ παιδία καὶ ἡμεῖς
[1, 6]	γὰρ πάντων μελῶν μαστοὶ συμπαθεῖς	μήτρᾳ.	Ἐπὰν οὖν κατὰ τοὺς τόκους
[1, 7]	πρὸ τοῦ σε ἐξελθεῖν ἐκ	μήτρας	ἡγίακά σε. Ταῦτα δύναται πρὸς
[1, 7]	μανθάνουσιν, ἡβήσαντες δὲ ἀδελφαῖς καὶ	μητράσιν	καὶ γυναιξὶν γαμεταῖς τε ἅμα
[1, 6]	φυσικῇ τρεπόμενον πέψει, κυησάσης τῆς	μητρός,	φιλοστοργίᾳ συμπαθεῖ ἐξανθεῖ καὶ γηράσκει
[1, 6]	αἷμα τῷ ἐμβρύῳ καὶ διὰ	μητρῴου	πρότερον ἐπιπεμπόμενον ὀμφαλοῦ εἴτε αὖ
[1, 9]	ἡμῶν λόγος, πάσῃ καταχρώμενος σοφίας	μηχανῇ,	σῴζειν ἐπιβέβληται τοὺς νηπίους, νουθετῶν,
[1, 6]	ἓν καὶ τὸ αὐτὸ πανταχοῦ,	μία	δὲ μόνη γίνεται μήτηρ παρθένος·
[1, 6]	πλὴν ὅτι τὰς τροφὰς ἄμφω	μία	διακονεῖται οὐσία. Ἀλλὰ καὶ τοῖς
[1, 4]	δὲ καὶ ὁ παιδαγωγὸς ἀμφοῖν.	Μία	ἐκκλησία, μία σωφροσύνη, αἰδὼς μία,
[1, 4]	Μία ἐκκλησία, μία σωφροσύνη, αἰδὼς	μία,	ἡ τροφὴ κοινή, γάμος συζύγιος,
[1, 6]	παιδεύεται πνεύματι· ἐπεί, ὅτι γε	μία	καθολικὴ τῆς ἀνθρωπότητος σωτηρία ἡ
[1, 7]	καὶ γενήσονται» φησίν, οἱ πάντες	μία	ποίμνη καὶ εἷς ποιμήν. Παιδαγωγὸς
[1, 4]	ὁ παιδαγωγὸς ἀμφοῖν. Μία ἐκκλησία,	μία	σωφροσύνη, αἰδὼς μία, ἡ τροφὴ
[1, 6]	δέ ἐσμεν παρὰ πόδας κακοί.	Μία	χάρις αὕτη τοῦ φωτίσματος τὸ
[1, 2]	ἀκούσιον ἁμαρτίαν αἰφνίδιον θάνατον προσειπών·	μιαίνειν	δὲ αὐτὸν λέγει κηλιδοῦντα τὴν
[1, 10]	τοῦ πλησίον αὐτοῦ οὐ μὴ	μιάνῃ,	καὶ πρὸς γυναῖκα ἐν ἀφέδρῳ
[1, 2]	ἀποθάνῃ ἐπ´ αὐτῷ αἰφνίδιον, παραχρῆμα	μιανθήσεται	ἡ κεφαλὴ εὐχῆς αὐτοῦ καὶ
[1, 6]	πάλιν μετὰ γλυκείας τῆς τροφῆς·	μιγνύμενος	γὰρ ὁ λόγος φιλανθρωπίᾳ ἰᾶταί
[1, 6]	τὸ βάπτισμα ἐπὶ ἀφέσει ἁμαρτιῶν.	Μίγνυται	δὲ καὶ μέλιτι προσφυῶς καὶ
[1, 5]	πώλους, τῶν δὲ βοῶν τὰ	μικρὰ	μοσχάρια καὶ λέοντος σκύμνον καὶ
[1, 5]	καλεῖ· φησὶ γὰρ παιδία, ἔτι	μικρὸν	μεθ´ ὑμῶν εἰμι» Αὖθίς τε
[1, 6]	τῷ γάλακτι. Ἀποδέδεικται δὲ ἡμῖν	μικρῷ	πρόσθεν τὸ αἷμα εἰς γάλα
[1, 3]	τὰς δὲ ὡς ἔνι μάλιστα	μιμουμένους	ἐπιτελεῖν καθ´ ὁμοίωσιν τὰ ἔργα
[1, 5]	μόνῳ προσέχειν τῷ πατρὶ παραινῶν	μιμουμένους	τὰ παιδία. Διὸ κἀν τοῖς
[1, 1]	συζυγίᾳ, τὸ μὲν αὐτοῦ ἵνα	μιμώμεθα	αἱρούμενοι τὸ ἀγαθόν, τὸ δὲ
[1, 6]	καὶ τὴν πρὸς τὸ ὕδωρ	μῖξιν	ἐπὶ κάθαρσιν παραλαμβανόμενον καθάπερ τὸ
[1, 6]	τῷ γλυκεῖ, ἐπωφελὴς δὲ ἡ	μῖξις,	καθάπερ ἀνακιρναμένου τοῦ πάθους εἰς
[1, 8]	ὁ κύριος» οὐ γὰρ δήπου	μισεῖ	μέν τι, βούλεται δὲ αὐτὸ
[1, 8]	φύσει. Ἦν γὰρ οὐδὲν ὃ	μισεῖ	ὁ κύριος» οὐ γὰρ δήπου
[1, 8]	δὲ ἔστιν. Εἴ τι ἄρα	μισεῖ	ὁ λόγος, βούλεται αὐτὸ μὴ
[1, 8]	βούλεται δὲ αὐτὸ εἶναι, ὃ	μισεῖ,	οὐδὲ βούλεται μέν τι μὴ
[1, 8]	ὁ λόγος» Εἰ δὲ οὐ	μισεῖ	τῶν ὑπ´ αὐτοῦ γενομένων οὐδέν,
[1, 8]	ὁ θεὸς παρέχεται· οὐδὲν ἄρα	μισεῖται	ὑπὸ τοῦ θεοῦ, ἀλλ´ οὐδὲ
[1, 8]	οὐκ ἂν τὴν σφῶν αὐτῶν	μισήσαιεν	σωτηρίαν, ἐκφύγοιεν δ´ ἂν τῆς
[1, 10]	αἰῶνα. Ὑποδεικνύων γὰρ ἐνταῦθα τὸν	μισθὸν	τῆς γνώσεως εἰς ἔρωτα αὐτῆς
[1, 7]	ὁ στρατηγὸς τῆς σωτηρίας τῶν	μισθοφόρων	προμηθούμενος, καὶ ὡς ὁ κυβερνήτης
[1, 8]	ᾗ φύσει ἀγαθός ἐστιν, ἡ	μισοπονηρία.	Διὸ καὶ κολάζειν μὲν αὐτὸν
[1, 8]	φίλος εὐνοῶν. Οὐκ ἄρα διὰ	μῖσος	ὁ κύριος τοῖς ἀνθρώποις λοιδορεῖται,
[1, 8]	μὴ διεχθρεύοντες τῇ ἀληθείᾳ μηδὲ	μισοῦντες	τὸν λόγον οὐκ ἂν τὴν
[1, 9]	ἕτερον εἶδος τοῦ φόβου μετὰ	μίσους	γίνεται, ᾧ δοῦλοι πρὸς δεσπότας
[1, 8]	εὐνοίας δὲ τὸ ψέγειν, οὐ	μίσους	σύμβολον. Ἄμφω μὲν γὰρ ὀνειδίζετον,
[1, 8]	ἁμαρτίας πατέρων ἐπὶ τέκνα τοῖς	μισοῦσι	καὶ ποιῶν ἔλεος τοῖς ἀγαπῶσιν»
[1, 8]	δίκην τοῖς ἐχθροῖς καὶ τοῖς	μισοῦσιν	ἀνταποδώσω· μεθύσω τὰ βέλη μου
[1, 6]	διυλισμὸν μὲν τοῦ πνεύματος τὴν	μνήμην	τῶν κρειττόνων εἶναί φασιν. Διυλισμὸν
[1, 8]	ὁ προφήτης προσεύχεται διὰ τούτων	μνήσθητι	ἡμῶν, ὅτι χοῦς ἐσμεν» τουτέστι
[1, 6]	τῆς ἐνύλου καὶ τὴν ἁγίαν	μνηστευόμενοι	τροφήν. Τὰ μὲν γὰρ βρώματα
[1, 6]	οὐδὲ ἔτι νῦν δύνασθε» Οὔ	μοι	γὰρ δοκεῖ ἰουδαϊκῶς ἐκδέχεσθαι δεῖν
[1, 8]	Κἀγὼ τὴν δόξαν, ἣν ἔδωκάς	μοι,	δέδωκα αὐτοῖς, ἵνα ὦσιν ἓν
[1, 5]	Ῥεβέκκας, ὁ περίεργος βασιλεύς. Βασιλεύς	μοι	δοκεῖ, Ἀβιμέλεχ ὄνομα αὐτῷ, σοφία
[1, 12]	ἡμᾶς αὐτὰς ἐκτελεῖν δύνασθαι. Καί	μοι	δοκεῖ αὐτὸς οὗτος πλάσαι μὲν
[1, 5]	Ἑλλάδι φωνῇ τὸ ὡσαννά. Καί	μοι	δοκεῖ ἡ γραφὴ ταύτην αἰνιττομένη
[1, 6]	αὐδὴ» ἐπὶ τοῦ λόγου λελέχθαι	μοι	δοκεῖ, ὅς ἐστιν μέλι· καὶ
[1, 2]	μετάνοιαν ἀνακαλουμένοις ἀναμαχέσασθαι σωτήριον. Καί	μοι	δοκεῖ παγκάλως διὰ Μωσέως φάσκειν
[1, 10]	ἐπαινεομένα δένδρον ὣς ἀέξεται. Καί	μοι	δοκεῖ συνεὶς τοῦτο ὁ Σάμιος
[1, 5]	ἔθνεσι παῖδας παρὰ κυρίῳ; Οὔ	μοι	δοκεῖς Ἀττικῆς ἐπαΐειν φωνῆς, παρ´
[1, 4]	καὶ γυναιξὶν ὁ ἄνθρωπος. Ταύτῃ	μοι	δοκοῦσιν οἱ Ἀττικοὶ παιδάριον ἐπικοίνως
[1, 5]	ἐγὼ καὶ τὰ παιδία, ἅ	μοι	ἔδωκεν ὁ θεός» Θαυμάζεις ἀκούειν
[1, 8]	εὐαγγελίῳ λέγων πάτερ, οὓς ἔδωκάς	μοι,	θέλω ἵνα ὅπου εἰμὶ ἐγώ,
[1, 9]	ὃν οὐκ ἔγνων» λέγων ἐδούλευσέν	μοι	καὶ εἰς ἀκοὴν ὠτίου ὑπήκουσέν
[1, 9]	ὑπήκουσέν μου, υἱοὶ ἀλλότριοι ἐψεύσαντό	μοι	καὶ ἐχώλαναν ἀπὸ τῶν τρίβων
[1, 8]	δόξαν τὴν ἐμήν, ἣν ἔδωκάς	μοι,	ὅτι ἠγάπησάς με πρὸ καταβολῆς
[1, 6]	ἢ γάλα πεπηγός. Οὐ γάρ	μοι	τῆς λεξιθηρίας μέλει τὰ νῦν,
[1, 7]	αὐτὸν καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἀνάγγειλόν	μοι	τί τὸ ὄνομά σου. Καὶ
[1, 8]	δίκαιος ὁ αὐτὸς θεός, οὔ	μοι	χρὴ πλειόνων ἔτι λόγων τὴν
[1, 9]	δὲ τῇ λοιδορίᾳ ἐν φαρμάκου	μοίρᾳ	διὰ Ἡσαΐου λέγων οὐαὶ ἔθνος
[1, 13]	ὀχείαν ὁ φιλήδονος καὶ ὁ	μοιχός»	ἀλογίστῳ κτήνει παρομοιωθείς, διὸ καὶ
[1, 8]	τοῦ ἑνὸς καὶ ὑπὲρ αὐτὴν	μονάδα.	Διὸ καὶ τὸ σύ» μόριον
[1, 6]	εἰς ἀφθαρσίαν ἐκτρέφων, ἀπολείπων δὲ	μόνας	ἐκείνας εἰς φθορὰν τὰς σαρκικὰς
[1, 5]	ὄνομα πάγιον τέθειται, ἤτοι ἐπεὶ	μόνη	αὕτη εἰς τοὺς αἰῶνας μένει
[1, 6]	τὸ αὐτὸ πανταχοῦ, μία δὲ	μόνη	γίνεται μήτηρ παρθένος· ἐκκλησίαν ἐμοὶ
[1, 9]	αὐτῇ διὰ Ἱερεμίου· πῶς ἐκάθισεν	μόνη	ἡ πόλις ἡ πεπληθυμμένη λαῶν;
[1, 6]	ἡ μήτηρ αὕτη μόνη, ὅτι	μόνη	μὴ γέγονεν γυνή, παρθένος δὲ
[1, 6]	οὐκ ἔσχεν ἡ μήτηρ αὕτη	μόνη,	ὅτι μόνη μὴ γέγονεν γυνή,
[1, 12]	ὁ δὲ ἄλλος ἄνθρωπος κατὰ	μόνην	νοεῖται τὴν εἰκόνα. Ἡμεῖς δέ,
[1, 3]	οὐ φιλεῖται, δι´ ὃν ὁ	μονογενὴς	ἐκ κόλπων πατρὸς καταπέμπεται λόγος
[1, 6]	καὶ οὗτοι ὡς ἀληθῶς μακάριοι	μόνοι,	ὅσοι τοῦτον θηλάζουσι τὸν μαστόν.
[1, 5]	νήπιοι καὶ ἀκέραιοι, οἱ κεράτων	μονοκερώτων	ἐρασταί. Τοῖς γοῦν προβεβηκόσιν ἐν
[1, 11]	ἐκ τούτου συμφανὲς εἶναι ἕνα	μόνον	ἀληθινόν, ἀγαθόν, δίκαιον, κατ´ εἰκόνα
[1, 5]	Οὐκ ἤρκει τὸ πῶλον εἰρηκέναι	μόνον,	ἀλλὰ καὶ τὸ νέον προσέθηκεν
[1, 7]	ὑπὸ τῆς γραφῆς καλουμένους οὐ	μόνον,	ἀλλὰ καὶ τοὺς Χριστῷ κατηκολουθηκότας
[1, 6]	τοὺς αἰῶνας, ἀμήν. Καὶ ὁ	μόνον	ἀναγεννηθείς, ὥσπερ οὖν καὶ τοὔνομα
[1, 6]	τουτέστι τὰ τοῦ Χριστοῦ, ὃν	μόνον	ἄνδρα ἡ γραφή, καθὼς προειρήκαμεν,
[1, 6]	γίνεται, οὕτως ἕπεται τῷ χαρίσασθαι	μόνον	βουληθῆναι αὐτὸν τὸ πεπληρῶσθαι τὴν
[1, 6]	κακῶν ἀπαλλαγὴ σωτηρίας ἐστὶν ἀρχή.	Μόνον	δὲ ἄρα οἱ πρῶτον ἀρξάμενοι
[1, 7]	Χριστῷ κατηκολουθηκότας ἡμᾶς νηπίους ἀλληγορουμένους,	μόνον	δὲ εἶναι τέλειον τὸν πατέρα
[1, 5]	οὐ κεκάρπωται ὡς ὁ κύριος,	μόνον	ἐβάστασε τὰ ξύλα τῆς ἱερουργίας
[1, 5]	λελυτρωμένους. Οὐκ ἔπαθεν δέ, οὐ	μόνον	εἰκότως ἄρα {ὁ Ἰσαὰκ} τὰ
[1, 8]	τὸ τῶν συμπάντων θεὸν ἕνα	μόνον	εἶναι, ἀγαθόν, δίκαιον, δημιουργόν, υἱὸν
[1, 6]	οὖς οὐκ ἤκουσέν ποτε» ἢ	μόνον	ἐκεῖνο τὸ ἐν τρίτῳ ἁρπασθὲν
[1, 5]	τὴν ἐκκλησίαν, ἐποπτεύει τὴν ἑαυτοῦ,	μόνον	ἐπιδεικνὺς τὸ πρόσωπον τὸ αὑτοῦ
[1, 3]	διατάγματα τῆς αὐτοῦ προαιρέσεως, οὐ	μόνον	ἐπιτελοῦντας τὰ προσταττόμενα ἢ παραφυλάττοντας
[1, 6]	καταχρηστικῶς, ὅτι ἐκπιεῖν καὶ ἐκτελέσαι	μόνον	ἐχρῆν αὐτό. Οὕτως Χριστῷ μὲν
[1, 7]	μὲν τοῦ νόμου ἐδόθη» φησὶ	μόνον,	ἡ δὲ ἀλήθεια» χάρις οὖσα
[1, 6]	τὴν ζωήν. Οὕτω τὸ πιστεῦσαι	μόνον	καὶ ἀναγεννηθῆναι τελείωσίς ἐστιν ἐν
[1, 8]	πατὴρ νοεῖται, ἀγαθὸς ὤν, αὐτὸ	μόνον	ὅ ἐστι κέκληται ἀγαθός, καθὸ
[1, 7]	αὐτῶν ἐφίστων παισίν· ἀλλὰ τοξεύειν	μόνον	οἱ παῖδες αὐτοῖς μανθάνουσιν, ἡβήσαντες
[1, 9]	ἀντὶ πολλῶν» ὑπισχνούμενος. Τοῦτον γὰρ	μόνον	ὁμολογεῖ ἀγαθὸν εἶναι ποιμένα· μεγαλόδωρος
[1, 8]	δεικτικὴν ἔχον ἔμφασιν τὸν ὄντως	μόνον	ὄντα, ὃς ἦν καὶ ἔστιν
[1, 5]	Παῖδες οὖν εἰκότως οἱ θεὸν	μόνον	πατέρα ἀφελεῖς καὶ νήπιοι καὶ
[1, 3]	Καὶ τὰ μὲν ἄλλα κελεύων	μόνον	πεποίηκεν, τὸν δὲ ἄνθρωπον δι´
[1, 13]	τὸ ζῆν ἐστι τὸ ἐνταῦθα	μόνον,	τὰ δὲ ἔνθεν πρὸς τὸ
[1, 9]	σωτῆρος ἐπιδεόμεθα· ὃ δὲ οὐ	μόνον	τὰ ἤπια ἐπιπάσσει φάρμακα, ἀλλὰ
[1, 4]	οἱ Ἀττικοὶ παιδάριον ἐπικοίνως οὐ	μόνον	τὸ ἄρρεν ἀλλὰ καὶ τὸ
[1, 6]	καὶ τοῖς ὑποτιτθίοις παιδίοις ἀρκεῖ	μόνον	τὸ γάλα καὶ ποτὸν εἶναι
[1, 5]	οἰκείως ἐπήγαγεν. Καὶ οὔτί γε	μόνον	τὸ εὐαγγέλιον ταύτῃ φρονεῖ, ὁμοδοξεῖ
[1, 5]	ἀφελεῖς δὲ καὶ πρὸς αὐτὸν	μόνον	τὸν πατέρα σκιρτητικούς, οὐχὶ τοὺς
[1, 10]	φιλοσόφους, οἵ φασιν ἐπαινετὸν εἶναι	μόνον	τὸν τέλειον, ψεκτὸν δὲ τὸν
[1, 6]	πρὸς τὸ ὕδωρ. Δέχεται γὰρ	μόνον	τῶν ὑγρῶν τοῦτο καὶ τὴν
[1, 10]	λέγουσι· σοφὸς δὲ ὁ θεὸς	μόνος,	ἀφ´ οὗ ἡ σοφία, καὶ
[1, 10]	οὗ ἡ σοφία, καὶ τέλειος	μόνος,	διὰ τοῦτο καὶ μόνος ἐπαινετός.
[1, 8]	αὐτοῦ» κύριος γὰρ ἀμφοῖν οὗτος	μόνος·	δυνάστης ἐξιλασμῶν, ἐκχέων ὀργήν· κατὰ
[1, 5]	ἐστι κεφαλή» καὶ ἀνὴρ ὁ	μόνος	ἐν δικαιοσύνῃ τέλειος. Ἡμεῖς δὲ
[1, 10]	τέλειος μόνος, διὰ τοῦτο καὶ	μόνος	ἐπαινετός. Ἀλλὰ οὐ συγχρῶμαι τῷ
[1, 2]	διδακτή. Λόγος δὲ ὁ πατρικὸς	μόνος	ἐστὶν ἀνθρωπίνων ἰατρὸς ἀρρωστημάτων παιώνιος
[1, 7]	ἐπὶ τῶν μεταφρένων αὐτοῦ· κύριος	μόνος	ἦγεν αὐτοὺς καὶ οὐκ ἦν
[1, 2]	καὶ μόνος κριτής, ὅτι ἀναμάρτητος	μόνος·	ἡμεῖς δέ, ὅση δύναμις, ὡς
[1, 6]	καταφεύγομεν, ὃ δέ, ὡς ἔοικεν,	μόνος	ἡμῖν τοῖς νηπίοις τὸ γάλα
[1, 9]	αὐτός, ὅτι αὐτὸς θεός, ὁ	μόνος	θεός. Ὡς γὰρ τὸ ἔσοπτρον
[1, 7]	λέγεται. Ὑπελείφθη δέ» φησίν, Ἰακὼβ	μόνος,	καὶ ἐπάλαιεν μετ´ αὐτοῦ ἄνθρωπος»
[1, 2]	παθῶν, διὰ τοῦτο γὰρ καὶ	μόνος	κριτής, ὅτι ἀναμάρτητος μόνος· ἡμεῖς
[1, 8]	ὅλων ὁ ταχθεὶς παιδαγωγὸς ἡμῶν,	μόνος	ὁ τῆς ὑπακοῆς διακρῖναι τὴν
[1, 8]	κατευθυντῆρα τῶν ἁμαρτιῶν. Διὰ τοῦτο	μόνος	οὗτος οἷός τε ἀφιέναι τὰ
[1, 11]	οὐδὲ ἕν» εὐνοίᾳ δὲ ὅτι	μόνος	ὑπὲρ ἡμῶν ἱερεῖον ἑαυτὸν ἐπιδέδωκεν,
[1, 8]	ὤν» Ὅτι δὲ ὁ αὐτὸς	μόνος	ὢν θεὸς καὶ δίκαιός ἐστιν
[1, 1]	τὸν ἄνθρωπον, εἰς δὲ τὴν	μονότροπον	τῆς εἰς τὸν θεὸν πίστεως
[1, 6]	λόγου οὐδὲ μὴν διδάσκαλος τοῦ	μόνου	διδασκάλου. Μή τι οὖν ὁμολογήσουσιν
[1, 6]	ἁμαρτίαις καὶ εἰς πίστιν τοῦ	μόνου	τελείου ἀναγεγεννῆσθαι, ἐκλαθομένους τῶν κατόπισθεν
[1, 5]	τὰς τοῦ βίου φροντίδας ἐξέχεσθαι	μόνου	τοῦ πατρὸς παραγγέλλει. Καὶ ὁ
[1, 6]	δι´ αἰνίγματος ἀριδήλου σαφηνίσαντες, ὡς	μόνου	τοῦδε ἐνδίκως καὶ τρέφοντος καὶ
[1, 5]	ἠπίους οἶδεν καὶ φιλεῖ τούτους	μόνους	καὶ βοηθεῖ καὶ ὑπερμαχεῖ καὶ
[1, 7]	θηριώδη καὶ ἀσελγῆ προσρῆξαι δίαιταν,	μόνῳ	δὲ ἄρα τῷ ἀληθείας πνεύματι
[1, 6]	γάρ. Τελειοῦται δὲ τῷ λουτρῷ	μόνῳ	καὶ τοῦ πνεύματος τῇ καθόδῳ
[1, 5]	καὶ ἁγίους πλὴν ἀλλὰ τῷ	μόνῳ	κυρίῳ. Σαφέστατα δὲ Ἐφεσίοις γράφων
[1, 5]	κελεύων τῶν τῇδε πραγμάτων καὶ	μόνῳ	προσέχειν τῷ πατρὶ παραινῶν μιμουμένους
[1, 12]	ἴχνη τοῦ θεοῦ διώκοντες· ᾧ	μόνῳ	προσήκει σκοπεῖν καὶ δὴ μέλει
[1, 6]	τὸ γάλα τοῦ πατρός, ᾧ	μόνῳ	τιτθευόμεθα οἱ νήπιοι. Αὐτὸς γοῦν
[1, 6]	τοῦ πνεύματος ἴσχομεν, ᾧ δὴ	μόνῳ	τὸ θεῖον ἐποπτεύομεν, οὐρανόθεν ἐπεισρέοντος
[1, 4]	καὶ γαμίσκονται» ἐν ᾧ δὴ	μόνῳ	τὸ θῆλυ τοῦ ἄρρενος διακρίνεται,
[1, 8]	μονάδα. Διὸ καὶ τὸ σύ»	μόριον	δεικτικὴν ἔχον ἔμφασιν τὸν ὄντως
[1, 6]	φόβῳ, καθάπερ οἱ παῖδες τοῖς	μορμολυκείοις,	ἐκταράττονται, ἄνδρας δὲ τοὺς λόγῳ
[1, 6]	τοῦ περικεχυμένου ἀέρος ξαινόμενοι ἀφρὸν	μορμύρουσιν,	καὶ τὸ ἐνστόμιον ἡμῶν ὑγρὸν
[1, 6]	συνίστησι τὸ γάλα, οὐσίαν ἐργάζεται	μορφώσεως·	εὐθαλεῖ γὰρ ἡ κρᾶσις, σφαλερὰ
[1, 5]	Αὖθίς τε ὅταν φῇ ὡς	μοσχάρια	γαλαθηνά» ἡμᾶς πάλιν ἀλληγορεῖ, καὶ
[1, 5]	τῶν δὲ βοῶν τὰ μικρὰ	μοσχάρια	καὶ λέοντος σκύμνον καὶ ἐλάφου
[1, 10]	Ἑβραῖοι τῷ χρυσῷ εἰδωλολατρήσαντες ἐν	μόσχῳ,	καὶ τί ἔπαθον ἐκπορνεύσαντες καὶ
[1, 6]	ὑμῖν» φησίν, ὁ τὸν λόγον	μου	ἀκούων καὶ πιστεύων τῷ πέμψαντί
[1, 7]	ἄμεμπτος· καὶ θήσω τὴν διαθήκην	μου	ἀνὰ μέσον ἐμοῦ καὶ ἀνὰ
[1, 8]	ἑαυτοῦ. Ἀποστρέψω» φησί, τὸ πρόσωπόν	μου	ἀπ´ αὐτῶν καὶ δείξω τί
[1, 8]	μισοῦσιν ἀνταποδώσω· μεθύσω τὰ βέλη	μου	ἀφ´ αἵματος, καὶ ἡ μάχαιρά
[1, 6]	δὲ οἱ νήπιοι. Τὸ αἷμά	μου	γάρ» φησὶν ὁ κύριος, ἀληθής
[1, 6]	οὐρανοῦ νοῦ, ἀλλ´ ὁ πατήρ	μου	δίδωσιν ὑμῖν τὸν ἄρτον ἐκ
[1, 6]	ἐπήχησε φωνὴ μάρτυς ἠγαπημένου υἱός	μου	εἶ σὺ ἀγαπητός, ἐγὼ σήμερον
[1, 7]	κύριος· εἴ τις ἡμάρτηκεν ἐνώπιόν	μου,	ἐξαλείφω αὐτὸν ἐκ τῆς βίβλου
[1, 6]	ὃν ἐγὼ δώσω, ἡ σάρξ	μού	ἐστιν» σὰρξ δὲ αἵματι ἄρδεται,
[1, 6]	ὃν ἐγὼ δώσω, ἡ σάρξ	μού	ἐστιν ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου
[1, 7]	τί τοῦτο ἐρωτᾷς τὸ ὄνομά	μου»	Ἐτήρει γὰρ τὸ ὄνομα τὸ
[1, 7]	ἠγάπησας δικαιοσύνην, ἐμίσησας ἀνομίαν» Αὕτη	μου	ἡ νέα διαθήκη παλαιῷ κεχαραγμένη
[1, 7]	πρόσωπον πρὸς πρόσωπον, καὶ ἐσώθη	μου	ἡ ψυχή» Πρόσωπον δὲ τοῦ
[1, 6]	ἐστι τὸ θέλημα τοῦ πατρός	μου,	ἵνα πᾶς ὁ θεωρῶν τὸν
[1, 8]	γοῦν ἀπειλῶν· παροξυνῶ τὴν μάχαιράν	μου,	καὶ ἀνθέξεται κρίματος ἡ χείρ
[1, 8]	καὶ ἀνθέξεται κρίματος ἡ χείρ	μου	καὶ αὐτὸς ἀνταποδώσω δίκην τοῖς
[1, 9]	τῆς ἀφθαρσίας, καὶ τὸν χρῶτά	μου	κέχρικεν. Καλέσουσί με» φησί, καὶ
[1, 6]	ὁ ἐγνωκὼς τὸ τέλειον. Καί	μου	μὴ λάβησθε ὁμολογοῦντος ἐγνωκέναι τὸν
[1, 9]	τὸ φιλότεκνον τῆς παιδαγωγίας· υἱέ	μου,	μὴ ὀλιγώρει παιδείας κυρίου, μηδὲ
[1, 7]	ἐξαλείφω αὐτὸν ἐκ τῆς βίβλου	μου.	Νυνὶ δὲ βάδιζε καὶ ὁδήγησον
[1, 8]	ἡ ἀληθινή, καὶ ὁ πατήρ	μου	ὁ γεωργός ἐστιν» εἶτα ἐπήγαγεν
[1, 8]	ἀγαθός, εἰ μὴ ὁ πατήρ	μου	ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς» ἐπὶ
[1, 11]	διαρρήδην παραγγείλας ἡμῖν· οὗτός ἐστί	μου	ὁ υἱὸς ὁ ἀγαπητός, αὐτοῦ
[1, 5]	τιμωμένας. Καὶ τὰ ἀρνία δέ	μου»	ὅταν λέγῃ, στήτω ἐκ δεξιῶν»
[1, 9]	τοιούτῳ οὐκ ἐκδικήσει ἡ ψυχή	μου;	Παραπλέκει δὲ πανταχοῦ τὸν φόβον,
[1, 10]	πλησίον αὐτοῦ, ἐν τοῖς προστάγμασί	μου	πεπόρευται καὶ τὰ δικαιώματά μου
[1, 10]	μου πεπόρευται καὶ τὰ δικαιώματά	μου	πεφύλακται τοῦ ποιῆσαι αὐτά· δίκαιος
[1, 7]	φησι τῷ Μωσεῖ, ὁ ἄγγελός	μου	προπορεύεταί σου» τὴν εὐαγγέλιον καὶ
[1, 10]	ἐμὴν φωνὴν υἱοῖς ἀνθρώπων· ἐπακούσατέ	μου,	σεμνὰ γὰρ ἐρῶ» καὶ τὰ
[1, 9]	συνθήκας οὐ διὰ τοῦ πνεύματός	μου.	Στύμματι δὲ αὐστηροτάτῳ παρ´ ἕκαστα
[1, 6]	ἑτέρως ἐξήνεγκεν διὰ συμβόλων φάγεσθέ	μου	τὰς σάρκας» εἰπὼν καὶ πίεσθέ
[1, 9]	εἰς τὸ ὄρος τὸ ἅγιόν	μου.	Ταῦτ´ ἐστὶν ἀγαθοῦ ποιμένος ἐπαγγέλματα·
[1, 9]	τοῦ χρωτὸς αὐτῶν· σῶσαι βούλεταί	μου	τὴν σάρκα, περιβαλὼν τὸν χιτῶνα
[1, 6]	φησί, τὴν σάρκα καὶ πίεσθέ	μου	τὸ αἷμα» Ταύτας ἡμῖν οἰκείας
[1, 6]	τὰς σάρκας» εἰπὼν καὶ πίεσθέ	μου	τὸ αἷμα» τὸ ἐναργὲς τῆς
[1, 2]	δοῦλόν σου» φησίν, ὁ θεός	μου,	τὸν ἐλπίζοντα ἐπὶ σοί· ἐλέησόν
[1, 7]	ὁ θεός σου· εὐαρέστει ἐνώπιόν	μου»	Τοῦτον δὲ παιδαγωγικώτατα ὑποκατασκευάζει παῖδα
[1, 9]	καὶ εἰς ἀκοὴν ὠτίου ὑπήκουσέν	μου,	υἱοὶ ἀλλότριοι ἐψεύσαντό μοι καὶ
[1, 8]	ἀφ´ αἵματος, καὶ ἡ μάχαιρά	μου	φάγεται κρέα ἀπὸ αἵματος τραυματιῶν.
[1, 8]	ἀντιλέγεται. Καὶ πάλιν ὁ πατήρ	μου»	φησὶ βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ
[1, 5]	λαὸν καινόν· τοῖς δὲ δούλοις	μου»	φησί, κληθήσεται ὄνομα καινόν» νέον
[1, 8]	τῷ λόγῳ. Τὰ γὰρ βέλη	μου»	φησί, συντελέσει αὐτούς· τηκόμενοι λιμῷ
[1, 6]	καὶ παιδαγωγὸς καὶ τροφεύς. Φάγεσθέ	μου»	φησί, τὴν σάρκα καὶ πίεσθέ
[1, 8]	ἐπὶ τούτοις αὖθις ὁ πατήρ	μου»	φησὶν ἐπιλάμπει τὸν ἥλιον τὸν
[1, 9]	ἁμαρτωλοῦ μὴ λιπανάτω τὴν κεφαλήν	μου»	Φρένωσις δέ ἐστι ψόγος φρενῶν
[1, 8]	ἔχει σκοπὸν τὴν σωτηρίαν, μεθαρμοζομένου	μουσικῶς	τοῦ λόγου κατὰ τοὺς οἰκείους
[1, 10]	εἶδος νοῦ περιποιητικόν. Ἀλλὰ γὰρ	μυρίαι	ὅσαι προσεξεύρηνται παραγγελίαι εἰς κτῆσιν
[1, 6]	τὸ ἔμβρυον τὸ αἷμα ἐφέρετο,	μύσις	μὲν γίνεται τοῦ πόρου, τὴν
[1, 5]	ὑπερκόσμιος, κατασκοποῦσα τῆς παιδιᾶς τὸ	μυστήριον·	Ῥεβέκκαν δὲ ἑρμηνεύουσιν ὑπομονήν. Ὢ
[1, 6]	παιδίοις ἐνδεῖ. Ὢ τοῦ παραδόξου	μυστηρίου·	ἀποδύσασθαι ἡμῖν τὴν παλαιὰν καὶ
[1, 5]	εὐχαριστία, αὕτη {δέ} ἐστιν ἡ	μυστικὴ	παιδιὰ καὶ ἡ σὺν τῇ
[1, 6]	τοῦ κόσμου ζωῆς. Ἐνταῦθα τὸ	μυστικὸν	τοῦ ἄρτου παρασημειωτέον, ὅτι σάρκα
[1, 7]	εἰς ἀγάπην μετατέτραπται καὶ ὁ	μυστικὸς	ἐκεῖνος ἄγγελος Ἰησοῦς τίκτεται. Ὁ
[1, 6]	πνευματικὴ τοῖς σώφροσιν. Ὢ θαύματος	μυστικοῦ·	εἷς μὲν ὁ τῶν ὅλων
[1, 5]	κύριος τὸ ξύλον. Ἐγέλα δὲ	μυστικῶς,	ἐμπλῆσαι ἡμᾶς προφητεύων χαρᾶς τὸν
[1, 6]	εὐνοίας προσλαμβάνει. Διὰ τοῦτο ἄρα	μυστικῶς	τὸ ἐν τῷ ἀποστόλῳ ἅγιον
[1, 5]	νεοττοὶ κυρίου, θαυμαστῶς πάνυ καὶ	μυστικῶς	τοῦ λόγου τὴν ἁπλότητα τῆς
[1, 5]	ὁ κύριος ἐν τῷ εὐαγγελίῳ	μυωπίζει	τοὺς γνωρίμους, προσέχειν αὐτῷ παρορμῶν
[1, 9]	διὰ Μωσέως ἐπαιδαγώγει, τέκνα» λέγων	μωμητά,	γενεὰ σκολιὰ καὶ διεστραμμένη, ταῦτα
[1, 9]	τὰ νωθῆ ζῷα καὶ τὰ	μωρά,	εἴσεται τὸν τρέφοντα, ὁ δὲ
[1, 5]	εἶναι δοκεῖν, σοφίαν μεταδιώκομεν ἁγίαν·	μωρία	δὲ αὕτη τοῖς εἰς πανουργίαν
[1, 8]	σοφίας. Συγκολλῶν ὄστρακον καὶ διδάσκων	μωρόν»	εἰς αἴσθησιν ἄγων, φησί, τὴν
[1, 9]	ταῦτα κυρίῳ ἀνταποδίδοτε; Οὗτος λαὸς	μωρὸς	καὶ οὐχὶ σοφός. Οὐκ αὐτὸς
[1, 7]	Αὐτὸς γοῦν οὗτος καὶ τὸν	Μωσέα	διδάσκει παιδαγωγεῖν· λέγει γὰρ ὁ
[1, 7]	πρόσωπον. Ἰδού» γάρ φησι τῷ	Μωσεῖ,	ὁ ἄγγελός μου προπορεύεταί σου»
[1, 7]	διὰ Μωσέως ἐδόθη» οὐχὶ ὑπὸ	Μωσέως,	ἀλλὰ ὑπὸ μὲν τοῦ λόγου,
[1, 7]	ὑπὸ μὲν τοῦ λόγου, διὰ	Μωσέως	δὲ τοῦ θεράποντος αὐτοῦ· διὸ
[1, 7]	ἡ γραφή· ὁ νόμος διὰ	Μωσέως	ἐδόθη» οὐχὶ ὑπὸ Μωσέως, ἀλλὰ
[1, 9]	τὸ προσῆκον ἐπαιρομένων. Ταύτῃ διὰ	Μωσέως	ἐπαιδαγώγει, τέκνα» λέγων μωμητά, γενεὰ
[1, 10]	ἐνωτίσασθε γνῶναι φρόνησιν» Διὰ δὲ	Μωσέως	ἔτι καὶ προσυπισχνεῖται δωρεὰν διὰ
[1, 8]	δὲ ἀνιέντος. Σαφέστατα γοῦν διὰ	Μωσέως	λέλεκται· θαρρεῖτε, ἕνεκεν τοῦ πειράσαι
[1, 11]	περιγίνεται. Πάλαι μὲν οὖν διὰ	Μωσέως	ὁ λόγος ἐπαιδαγώγει, ἔπειτα καὶ
[1, 7]	ἦν ὡς ἀληθῶς διὰ μὲν	Μωσέως	παιδαγωγὸς ὁ κύριος τοῦ λαοῦ
[1, 5]	ζεῦγος ὑπὲρ ἁμαρτίας κελεύει διὰ	Μωσέως	προσφέρεσθαι, τὸ ἀναμάρτητον τῶν ἁπαλῶν
[1, 7]	νόμος χάρις ἐστὶν παλαιὰ διὰ	Μωσέως	ὑπὸ τοῦ λόγου δοθεῖσα. Διὸ
[1, 2]	Καί μοι δοκεῖ παγκάλως διὰ	Μωσέως	φάσκειν ὁ παιδαγωγός ἐάν τις
[1, 11]	προφητῶν· προφήτης δὲ καὶ ὁ	Μωσῆς·	ὁ γὰρ νόμος παιδαγωγία παίδων
[1, 7]	οὐδὲ ἕν» Αὐτίκα γοῦν ὁ	Μωσῆς,	τῷ τελείῳ προφητικῶς παραχωρῶν παιδαγωγῷ
[1, 6]	ὁμολογεῖ ὁ λόγος. Οὐ γὰρ	Μωσῆς»	φησίν, ἔδωκεν ὑμῖν τὸν ἄρτον
[1, 9]	ἄρα ἀκούσωσιν. Ἀλλὰ καὶ τῷ	Μωυσεῖ	πορεύου» φησὶν καὶ εἰπὲ τῷ