Livre, Chap.
[1, 7]	ἀξίωμα τὸ κυριακὸν φυλάττων ᾗ	δ´	ἂν ἡμέρᾳ ἐπισκέπτωμαι» φησίν, ἐπάξω
[1, 7]	τὴν ἁμαρτίαν αὐτῶν» τουτέστιν, ᾗ	δ´	ἂν ἡμέρᾳ κριτὴς καθεσθῶ, ἀποδώσω
[1, 8]	σφῶν αὐτῶν μισήσαιεν σωτηρίαν, ἐκφύγοιεν	δ´	ἂν τῆς ἔχθρας τὰ ἐπιτίμια.
[1, 6]	δαψιλέστερον χεῖται τὸ γάλα· θέρους	δ´	ἔμπαλιν ὑπὸ τοῦ καύματος συγκαιόμενον
[1, 6]	ἀγωγὴν τὴν αὐτοῦ· τὸ θρέψαι	δ´	ἐν βροτοῖσι πολλάκις πλείω πορίζει
[1, 6]	ἐγκαυχᾶσθαι τῷ κυρίῳ, ἐπιφθεγγομένοις πατρὸς	δ´	ἐξ ἀγαθοῖο καὶ αἵματος εὔχομαι
[1, 6]	καὶ αἵματος εὔχομαι εἶναι. Ὡς	δ´	ἐξ αἵματος γάλα κατὰ μεταβολὴν
[1, 6]	γνῶσιν τῆς ἀληθείας, ᾐνίξατο; Τὸ	δ´	ἐπαγόμενον ἑξῆς οὐ βρῶμα, οὔπω
[1, 3]	δὴ ὑπερκείσθω τὰ νῦν. Καθήκει	δ´	ἡμῖν ἀνταγαπᾶν μὲν τὸν καθηγούμενον
[1, 1]	παθῶν ὑπισχνούμενος τὴν ἴασιν. Κεκλήσθω	δ´	ἡμῖν ἑνὶ προσφυῶς οὗτος ὀνόματι
[1, 9]	ὑπὲρ πᾶν ὁτιοῦν ἀγαπῶμεν. Ἐπεὶ	δ´	οἱ μὲν πρὸς χάριν ὁμιλοῦντες
[1, 8]	γὰρ κυρίου ἀπωθεῖται ἁμαρτήματα, ἄφοβος	δ´	οὐ δυνήσεται δικαιωθῆναι» φησὶν ἡ
[1, 1]	γνῶσιν τοὺς κάμνοντας διαιτωμένου. Ἴσον	δ´	οὐκ ἔστιν ὑγίεια καὶ γνῶσις,
[1, 10]	συγχρῶμαι τῷ λόγῳ τῷδε, φημὶ	δ´	οὖν ἔπαινον ἢ ψόγον ἢ
[1, 5]	ἐκ παίδων πρὸς ἀρετήν. Ἐμφαντικώτερον	δ´	οὖν ἡμῖν ἀποκαλύπτων ὁ κύριος
[1, 5]	καὶ ἡ προφητεία. Λέγει γοῦν	Δαβὶδ	αἰνεῖτε, παῖδες, κύριον, αἰνεῖτε τὸ
[1, 5]	προσηγορίᾳ καὶ διά γε τοῦ	Δαβὶδ	ἐπὶ μὲν τοῦ διαβόλου ἄνδρα
[1, 5]	ἐκέκραγον λέγοντες, ὡσαννὰ τῷ υἱῷ	Δαβίδ,	εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι
[1, 10]	ἄρα ἦν ὃ προφητεύων εἴρηκεν	Δαβὶδ	καθὼς ἠκούσαμεν, οὕτως καὶ εἴδομεν»
[1, 9]	ἀδικούντων. Τούτῳ τῷ παιδαγωγήματι διὰ	Δαβὶδ	κέχρηται, λαός, ὃν οὐκ ἔγνων»
[1, 7]	ἁμαρτωλοὺς τῆς γῆς» Καὶ διὰ	Δαβίδ·	κύριος παιδεύων ἐπαίδευσέν με καὶ
[1, 9]	ὠφελιμώτατος. Περὶ τούτων καὶ διὰ	Δαβὶδ	λέγει· γενεὰ σκολιὰ καὶ παραπικραίνουσα,
[1, 10]	μακαρισμός· καὶ μακάριος ἐκεῖνος» διὰ	Δαβὶδ	λέγει {φησίν} ὁ μὴ ἁμαρτών,
[1, 10]	ἐπιτήδειος, καθάπερ ποιεῖ διὰ τοῦ	Δαβὶδ	λέγων μακάριος ἀνὴρ ὃς οὐκ
[1, 9]	θάνατον ὁρμῆς. Λέγει γοῦν διὰ	Δαβὶδ	σαφεστάτην αἰτίαν τῆς ἀπειλῆς· οὐκ
[1, 9]	τὰς οἰκτειρήσεις. Διὰ τοῦτο ὁ	Δαβίδ,	τουτέστι τὸ πνεῦμα τὸ δι´
[1, 8]	ὄψομαι τοὺς οὐρανούς, ἔργα τῶν	δακτύλων	σου» καὶ ὁ κτίσας τοὺς
[1, 8]	καὶ Γόμορρα, καὶ ἐγένεσθε ὡς	δαλὸς	ἐξεσπασμένος ἐκ πυρός, καὶ οὐδ´
[1, 2]	κόμας ἀποψήξασθαι παραινῶν, ὡς γυμνὸν	δασείας	καταλειφθέντα ὕλης, τῆς κακίας, τὸν
[1, 12]	οὖν πολλῆς δεῖ τῆς παρασκευῆς	δαψιλείας	τε χρῄζει ἡ τρυφή· εἰρήνη
[1, 6]	δείκνυται· ἐκ δὲ τοῦ αἵματος	δαψιλέστερον	χεῖται τὸ γάλα· θέρους δ´
[1, 8]	αὐτοῖς γίνεσθαι δικαίως κολαζομένοις» Εἰ	δὲ	ἀγαθὰ πάσχουσιν ὑπὸ τοῦ δικαίου
[1, 8]	θεοῦ φιλανθρωπίας συναγωνιστὴς γνήσιος. Τὸ	δὲ	ἀγαθὸν εἶναι οὐ τῷ τὴν
[1, 8]	ὠφελεῖ ἄρα ὁ θεός. Τὸ	δὲ	ἀγαθόν, ᾗ ἀγαθόν ἐστιν, οὐδὲν
[1, 8]	δικαίως ἰσοστατεῖ καὶ ἀρρεπῶς, ὡς	δὲ	ἀγαθός, ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους
[1, 2]	δὲ ψυχὴν παθῶν ἀφαιρεῖται» ὁ	δὲ	ἀγαθὸς παιδαγωγός, ἡ σοφία, ὁ
[1, 8]	ἄν που κρεῖττον εἴη, τοῦ	δὲ	ἀγαθοῦ κρεῖττον οὐδὲ ἕν, ὠφελεῖ
[1, 7]	κύριον τὸν θεὸν» ἔλεγεν, ἡμῖν	δὲ	ἀγαπήσεις κύριον τὸν θεόν σου»
[1, 7]	ἔθος ὅσον οὐδέπω παρέρχεται, ἡ	δὲ	ἀγωγὴ ἡ θεία κτῆμά ἐστιν
[1, 7]	οἱ παῖδες αὐτοῖς μανθάνουσιν, ἡβήσαντες	δὲ	ἀδελφαῖς καὶ μητράσιν καὶ γυναιξὶν
[1, 6]	οὕτως ἐκλαμβάνειν τὴν γραφήν· κἀγὼ	δέ,	ἀδελφοί, οὐκ ἐδυνήθην λαλῆσαι ὑμῖν
[1, 5]	ἀνακεχυμένον ἡμῶν τὸν τρόπον. Σοφία	δὲ	ἀειθαλής, ἀεὶ κατὰ τὰ αὐτὰ
[1, 7]	διὸ καὶ πρόσκαιρος ἐγένετο, ἡ	δὲ	ἀίδιος χάρις καὶ ἡ ἀλήθεια
[1, 5]	τοὺς λόγου καινοῦ μετειληφότας. Τὸ	δὲ	ἀιδιότητος μετειληφὸς ἐξομοιοῦσθαι φιλεῖ τῷ
[1, 6]	κατεργασία τῆς τροφῆς ἐξαιματοῦται, τὸ	δὲ	αἷμα ἐκγαλακτοῦται, παρασκευὴ γίνεται τὸ
[1, 6]	σὰρξ δὲ αἵματι ἄρδεται, τὸ	δὲ	αἷμα οἶνος ἀλληγορεῖται, ἰστέον οὖν,
[1, 5]	μὲν οἶνος τῷ σώματι, τὸ	δὲ	αἷμα τῷ πνεύματι. Ὡς δὲ
[1, 6]	ἡ σάρξ μού ἐστιν» σὰρξ	δὲ	αἵματι ἄρδεται, τὸ δὲ αἷμα
[1, 6]	ὑγρά τις οὖσα σάρξ, τοῦ	δὲ	αἵματος νοστιμώτερον τὸ γάλα καὶ
[1, 13]	ἀνάπαυσις ἐν τῷ θεῷ, τοῦ	δὲ	αἰῶνός ἐστιν ἀρχὴ τὸ ἡμέτερον
[1, 13]	καὶ συναγωνιστοῦ σώματος ἐκτελουμένη· καθῆκον	δὲ	ἀκόλουθον ἐν βίῳ θεῷ καὶ
[1, 7]	νόμου ἐδόθη» φησὶ μόνον, ἡ	δὲ	ἀλήθεια» χάρις οὖσα τοῦ πατρός,
[1, 5]	ἔσθ´ ὅτε δὲ νηπίους, υἱοὺς	δὲ	ἀλλαχόθι καὶ τέκνα πολλάκις καὶ
[1, 12]	ἀγωγή, ἄλλη δὲ ῥητόρων, παλαιστῶν	δὲ	ἄλλη, οὕτως ἐστὶν γενναία διάθεσις
[1, 6]	καὶ τὴν παλαιὰν τροφήν, καινῆς	δὲ	ἄλλης τῆς Χριστοῦ διαίτης μεταλαμβάνοντας,
[1, 12]	ὅπερ εἴρηκεν ὁ θεός, ὁ	δὲ	ἄλλος ἄνθρωπος κατὰ μόνην νοεῖται
[1, 11]	χόρτασμα, οὐ βρῶμα εἰπών. Ἐπεὶ	δὲ	ἀλόγως κορεσθέντες ἀλόγως ἔπαιζον, διὰ
[1, 6]	κατήχησις εἰς πίστιν περιάγει, πίστις	δὲ	ἅμα βαπτίσματι ἁγίῳ παιδεύεται πνεύματι·
[1, 6]	μόνη μὴ γέγονεν γυνή, παρθένος	δὲ	ἅμα καὶ μήτηρ ἐστίν, ἀκήρατος
[1, 6]	οὓς δὲ κέκληκεν, σέσωκεν· κέκληκεν	δὲ	ἅμα καὶ σέσωκεν. Αὐτοὶ γὰρ
[1, 12]	ἔκλυτος κομιδῇ ὑπὸ χρηστότητος. Ἐντέλλεται	δὲ	ἅμα καὶ χαρακτηρίζει τὰς ἐντολὰς
[1, 2]	τοῖς ἁμαρτωλοῖς ἡμῖν λέγει. Ἡμεῖς	δὲ	ἅμα νοήματι νήπιοι γεγόναμεν, τὴν
[1, 6]	ὢν τέλεια χαριεῖται δήπουθεν· ὡς	δὲ	ἅμα τῷ κελεῦσαι αὐτὸν πάντα
[1, 2]	μὲν ἀκούσιον αἰφνίδιον προσεῖπεν, τὸ	δὲ	ἁμαρτάνειν ἄλογον. Οὗ δὴ χάριν
[1, 7]	τοὺς παρακούσαντας αὐτοῦ δικάζει, τὸ	δὲ	ἁμάρτημα αὐτῶν οὐ παρασιωπᾷ ὁ
[1, 10]	φυλάττεσθαι· καθὸ κἀκεῖνο εἴρηται· οἱ	δὲ	ἁμαρτίαις περιπεσόντες βληθήσονται εἰς τὸ
[1, 9]	λέγει καὶ παιδευσάτω με, ἔλαιον	δὲ	ἁμαρτωλοῦ μὴ λιπανάτω τὴν κεφαλήν
[1, 6]	τέλος, οὐκ ἔστιν· περὶ ἓν	δὲ	ἄμφω καὶ περὶ ἄμφω ὁ
[1, 6]	σκότος αὐτὸν οὐ καταλαμβάνει· φωτὸς	δὲ	ἀνὰ μέσον καὶ τοῦ σκότους
[1, 6]	εὐθὺς μὲν ἀποκυηθέντες τιθηνούμεθα, εὐθὺς	δὲ	ἀναγεννηθέντες τετιμήμεθα τῆς ἀναπαύσεως τὴν
[1, 6]	φυσικὰς τῶν μαστῶν σήραγγας, τούτῳ	δὲ	ἀνακιρνάμενον τὸ ἀπὸ τῶν γειτνιωσῶν
[1, 6]	κἀκεῖνο ἐχεμυθεῖν ἐκελεύετο τότε. Εἰ	δὲ	ἀνθρωπίνη σοφία ἐστίν, ὅπερ ὑπολείπεται
[1, 5]	ὡς αἷμα ὁ λόγος, ἄμφω	δὲ	ἀνθρώποις ποτὸν εἰς σωτηρίαν, ὁ
[1, 3]	ἄλλα κελεύων μόνον πεποίηκεν, τὸν	δὲ	ἄνθρωπον δι´ αὑτοῦ ἐχειρούργησεν καί
[1, 10]	ψυχὴ ἡ ἁμαρτάνουσα ἀποθανεῖται. Ὁ	δὲ	ἄνθρωπος ὃς ἔσται δίκαιος, ὁ
[1, 8]	πῇ μὲν ἐπιτείνοντος αὐτοῦ, πῇ	δὲ	ἀνιέντος. Σαφέστατα γοῦν διὰ Μωσέως
[1, 5]	τὰς ἀνοήτους ἐπιθυμίας ἰλυσπώμενοι, ἀνατεινόμενοι	δὲ	ἄνω τῇ ἐννοίᾳ, κόσμῳ καὶ
[1, 7]	νέῳ λαῷ τῷ νηπίῳ· ἔτι	δὲ	ἀνωνόμαστος ἦν ὁ θεὸς ὁ
[1, 7]	ἐπιστήσας τοῦ λόγου δύναμιν· τὸ	δὲ	ἀξίωμα τὸ κυριακὸν φυλάττων ᾗ
[1, 12]	ὧν ἀπέχεσθαι δεῖ, τὰς ἀντιδότους	δὲ	ἁπάσας τῆς σωτηρίας τοῖς νοσοῦσι
[1, 8]	διακρῖναι τὴν παρακοὴν δυνάμενος. Ὁ	δὲ	ἀπειλῶν δῆλός ἐστι μηδὲν ἐθέλων
[1, 8]	ἐπιβλέπει, εἰρήνη καὶ ἀγαλλίασις, οὗ	δὲ	ἀπέστραπται, παρείσδυσις γίνεται πονηρίας. Οὐ
[1, 4]	οὐκ ἄρρενι καὶ θηλείᾳ, ἀνθρώπῳ	δὲ	ἀπόκειται ἐπιθυμίας διχαζούσης αὐτὸν κεχωρισμένῳ.
[1, 6]	ἀπαλλαγὴ σωτηρίας ἐστὶν ἀρχή. Μόνον	δὲ	ἄρα οἱ πρῶτον ἀρξάμενοι τῶν
[1, 6]	ζωτικὸν τῆς πίστεως ὑπεκλύεται. Εἰ	δὲ	ἄρα προσφιλονικεῖν ἐθέλοιέν τινες τὰ
[1, 1]	τὴν ἀποκάλυψιν τοῦ λόγου. Σπεύδων	δὲ	ἄρα τελειῶσαι σωτηρίῳ ἡμᾶς βαθμῷ,
[1, 7]	καὶ ἀσελγῆ προσρῆξαι δίαιταν, μόνῳ	δὲ	ἄρα τῷ ἀληθείας πνεύματι ἔπουρος
[1, 3]	καὶ ἀκριβοῦς καθοδηγοῦ δεόμεθα. Ὁδηγὸς	δὲ	ἄριστος οὐχὶ ὁ τυφλός, καθά
[1, 5]	πρόβατα ὄντας κατὰ γένος, τὰ	δὲ	ἀρνία προνομίας ἠξίωσεν, τὴν ἐν
[1, 10]	ὑποδέδεικται ἡμῖν ἤδη πρότερον, νῦν	δὲ	αὖ τὸ προτρεπτικὸν καὶ ἐπαινετικὸν
[1, 5]	εὐλογηθήσεται ἐπὶ τῆς γῆς» Ἀλληγορῶν	δὲ	αὖθις ἡμᾶς πώλους καλεῖ, τοὺς
[1, 9]	ὅτι εἶδον ἀσχημοσύνην αὐτῆς. Τὸ	δὲ	αὐστηρὸν τοῦ ἐλέγχου καὶ ἐπιπληκτικὸν
[1, 9]	διὰ τοῦ πνεύματός μου. Στύμματι	δὲ	αὐστηροτάτῳ παρ´ ἕκαστα προσχρῆται τῷ
[1, 9]	σωτηρίαν οἰκονομουμένη ἐν παρακαλύμματι. Κέχρηται	δὲ	αὐτῇ διὰ Ἱερεμίου· πῶς ἐκάθισεν
[1, 10]	ἀπειλῆς, ἐλέγχου, ἐπιτιμήσεως ἐλαύνονται, οἱ	δὲ	αὐτῇ προσέχοντες τῇ πίστει οἷον
[1, 8]	καὶ ὑπέδειξεν ὡς πρακτέα. Ἀγαθὴ	δὲ	αὕτη ἡ τέχνη, ἐκφοβεῖν ἵνα
[1, 5]	δοκεῖν, σοφίαν μεταδιώκομεν ἁγίαν· μωρία	δὲ	αὕτη τοῖς εἰς πανουργίαν ἠκονημένοις
[1, 6]	τοῦ γάλακτος νηπιότης ἐστίν, ἐξευτελίζεται	δὲ	αὕτη ὡς παιδαριώδης καὶ ἀτελής,
[1, 8]	δήπου μισεῖ μέν τι, βούλεται	δὲ	αὐτὸ εἶναι, ὃ μισεῖ, οὐδὲ
[1, 6]	καθόδῳ ἁγιάζεται; οὕτως ἔχει. Τὸ	δὲ	αὐτὸ συμβαίνει τοῦτο καὶ περὶ
[1, 6]	μὲν παραχρῆμα τοῦ σκότους, ἀπείληφεν	δὲ	αὐτόθεν τὸ φῶς. Ὥσπερ οὖν
[1, 2]	ἁμαρτίαν αἰφνίδιον θάνατον προσειπών· μιαίνειν	δὲ	αὐτὸν λέγει κηλιδοῦντα τὴν ψυχήν·
[1, 9]	μὴ ἀπόσχῃ νήπιον παιδεύων, εὔθυναι	δὲ	αὐτὸν ῥάβδῳ, οὐ γὰρ θανεῖται.
[1, 6]	βουλῆς ἡ τελείωσις ἦν, ἡμῖν	δὲ	αὐτὸς ὁ Χριστὸς ἡ τροφὴ
[1, 8]	ἐπὶ τὸν σῴζοντα αὐτούς» Ὁ	δὲ	αὐτὸς οὗτος λόγος δίκην ἐπιτιθεὶς
[1, 8]	κακά· ἀγαθὸς γάρ ἐστι· παρορῶντος	δὲ	αὐτοῦ ἑκοντί, διὰ τὴν ἀπιστίαν
[1, 8]	δὲ καὶ ὁ ἄνθρωπος· καθαίρει	δὲ	αὐτοῦ τὰς ἐξυβριζούσας παραφυάδας ὁ
[1, 5]	τὸ εὐαγγέλιον ταύτῃ φρονεῖ, ὁμοδοξεῖ	δὲ	αὐτῷ καὶ ἡ προφητεία. Λέγει
[1, 6]	κατακλυσθὲν ἀποσύρεται τὸ σπέρμα, διὰ	δὲ	αὐχμὸν νοτίδος ἀποξηραίνεται, κολλώδης δὲ
[1, 7]	ἐκ τῆς βίβλου μου. Νυνὶ	δὲ	βάδιζε καὶ ὁδήγησον τὸν λαὸν
[1, 5]	μὲν ἵππων τοὺς πώλους, τῶν	δὲ	βοῶν τὰ μικρὰ μοσχάρια καὶ
[1, 6]	λέγοντες, ὡσανεὶ πρώτας τροφάς, τὸ	δὲ	βρῶμα τὰς πνευματικὰς ἐπιγνώσεις, σφᾶς
[1, 9]	τεχνολογία σωτηρίας ἐστὶ πηγή, ἀγαθοῦ	δέ	γε τὸ σῴζειν· ἔλεος δὲ
[1, 6]	ἐπειδὴ εἱπόμην τῷ νόμῳ· ἐπὶ	δὲ	γέγονα ἀνήρ» οὐκέτι τὰ τοῦ
[1, 8]	μέν τι μὴ εἶναι, αἴτιος	δὲ	γίνεται τοῦ εἶναι αὐτό, ὃ
[1, 6]	τῆς ἐπιγνώσεως ἀναλύεται καλῶς. Τὰ	δὲ	δεσμὰ ταῦτα, ᾗ τάχος, ἀνίεται
[1, 13]	ὁ παρὰ λόγον ἁμαρτάνων, θηρίον	δὲ	δὴ ἄλογον, ἔκδοτον ἐπιθυμίαις, ᾧ
[1, 4]	φιλάνθρωπον τὸ παιδάριον σφόδρα. Ἄρνες	δὲ	δὴ ἐπίκοινόν ἐστιν ἀφελείας ὄνομα
[1, 3]	δι´ αὑτὸ αἱρετόν ἐστιν, τὸ	δὲ	δι´ αὑτὸ αἱρετὸν οἰκεῖόν ἐστιν
[1, 6]	τοῖς ἁμαρτήμασιν ἐπιτίμια ἀνεῖται, φώτισμα	δὲ	δι´ οὗ τὸ ἅγιον ἐκεῖνο
[1, 6]	φησιν ὁ ἀπόστολος αὐτός, ἡ	δὲ	διὰ γάλακτος τροφὴ εἰς οὐρανοὺς
[1, 10]	τῆς δικαιοσύνης μετανοεῖν συμβουλευούσης; Ἔτι	δὲ	διὰ Ἱερεμίου φωτίζει τοῖς πλανωμένοις
[1, 10]	θεῷ γνωστὰ ἡμῖν ἐστι» γνωστὰ	δὲ	διὰ τοῦ λόγου, δι´ ὃν
[1, 6]	τὰς φλέβας ἐξαιματουμένη ἐκχωρεῖ· αἳ	δὲ	διαπνοῆς οὐ τυγχάνουσαι πεπληρωμέναι μάλιστα
[1, 8]	τὸν ἐκ πίστεως Ἰησοῦν» Τὸ	δὲ	δίκαιον ἀγαθὸν εἰδὼς φαίνεταί που
[1, 5]	νέον καὶ λαὸν καινόν· τοῖς	δὲ	δούλοις μου» φησί, κληθήσεται ὄνομα
[1, 10]	τὸ προτρεπτικὸν καὶ ἀποτρεπτικόν, τοῦ	δὲ	ἐγκωμιαστικοῦ τὸ ἐπαινετικόν τε καὶ
[1, 9]	τὸ ὀφειλόμενον τῷ πυρί. Ἐξὸν	δέ,	εἰ βούλεσθε, τοῦ παναγίου ποιμένος
[1, 6]	πρόσωπον τὴν ἐπαγγελίαν ὀψόμεθα. Πῶς	δέ,	εἰ ἐκείνη ὄντως ἐστὶν ἡ
[1, 6]	ἔλαβον ἢ ἤδη τετελείωμαι, διώκω	δὲ	εἰ καὶ καταλάβω, ἐφ´ ᾧ
[1, 8]	καὶ ὀνειδιστικὸν {καὶ ἐγκωμιαστικόν} Τὸ	δὲ	εἶδος τοῦτο τέχνη ἐστὶ ψεκτική,
[1, 7]	κατηκολουθηκότας ἡμᾶς νηπίους ἀλληγορουμένους, μόνον	δὲ	εἶναι τέλειον τὸν πατέρα τῶν
[1, 6]	τῷ Περὶ ἀναστάσεως δηλωθήσεται. Ἐπεὶ	δὲ	εἶπεν καὶ ὁ ἄρτος, ὃν
[1, 8]	σπεύδοντας ἀποτρέπει τῆς ὁρμῆς, μεταθέσθαι	δὲ	εἰς ἀμείνω βίον παρακελεύεται. Οὐδέτερον
[1, 10]	ἡμῶν, κοινώνησον αἵματος ἀθῴου, κρύψωμεν	δὲ	εἰς γῆν ἄνδρα δίκαιον ἀδίκως,
[1, 3]	μὲν γενέσθαι δημιουργὸν ἀγαθόν, τὸν	δὲ	εἰς γνῶσιν ἀφικέσθαι θεοῦ, οὐ
[1, 8]	μηδὲ ἅπερ ἀπειλεῖ ἐπιτελέσαι· καταστήσας	δὲ	εἰς δέος τὴν ἐπὶ τὰς
[1, 1]	ἡμῶν ἰάσηται τὰ πάθη, εἶτα	δὲ	εἰς διδασκάλου ὃς καθηγήσηται, καθαρὰν
[1, 1]	μὲν εἰς γνῶσιν, πρὸς οὓς	δὲ	εἰς ἴασιν. Καθάπερ οὖν τοῖς
[1, 5]	ἱερουργίας ἀφειμένος ὁ Ἰσαάκ. Μέγιστον	δὲ	εἰς συνηγορίαν καὶ ἄλλο παραθήσομαι
[1, 5]	εἶναι εἰς τὸ ἀγαθόν, ἀκεραίους	δὲ	εἰς τὸ κακόν. Καὶ γὰρ
[1, 5]	τῷ δὲ ὡς ἠγαπημένος. Εἰ	δὲ	εἷς διδάσκαλος ἐν οὐρανοῖς» ὥς
[1, 10]	ἐκπορνεύσαντες καὶ τὰ ὅμοια, τὸ	δὲ	ἐκ τῶν παρόντων χρόνων κατανοούμενον,
[1, 8]	τὸ δίκαιον δι´ ἡμᾶς. Αἱρεῖται	δὲ	ἕκαστος ἡμῶν τὰς τιμωρίας αὐτὸς
[1, 6]	ἔδοξεν εἰπεῖν τῷ λόγῳ· ὃ	δὲ	ἐλεύθερος. Αὐτίκα γοῦν βαπτιζομένῳ τῷ
[1, 6]	ὧδέ πως εἰπών· Πρὸ τοῦ	δὲ	ἐλθεῖν τὴν πίστιν ὑπὸ νόμον
[1, 8]	τιμωρίας αὐτὸς ἑκὼν ἁμαρτάνων· αἰτία	δὲ	ἑλομένου, ὁ θεὸς ἀναίτιος. Εἰ
[1, 9]	ἐποιεῖτε τὰς ἐμὰς βουλάς, τοῖς	δὲ	ἐμοῖς ἐλέγχοις οὐ προσείχετε. Οὕτως
[1, 6]	γηρῶσιν εἰς πολιὰς μεταβάλλουσιν. Θέρους	δὲ	ἔμπαλιν ἀραιότερον ὂν τὸ σῶμα
[1, 6]	χορηγοῦσιν, ὃ οὐκ ἔχουσιν, τὸ	δὲ	ἐμπόδιον ταῖς ὄψεσι καταβιβάζοντες ἐλευθέραν
[1, 6]	τὰ μὲν ὀπίσω ἐπιλανθανόμενος, τοῖς	δὲ	ἔμπροσθεν ἐπεκτεινόμενος, κατὰ σκοπὸν διώκω
[1, 5]	τὴν μεθοδείαν τῆς πλάνης, ἀληθεύοντες	δὲ	ἐν ἀγάπῃ αὐξήσωμεν εἰς αὐτὸν
[1, 1]	ὑπακοήν, τὸ παραινετικὸν εἶδος, τὸ	δὲ	ἐν εἰκόνος μέρει παραλαμβανόμενον διττὸν
[1, 6]	σαρκοῦται ἡ σύστασις αὕτη, πηγνυμένη	δὲ	ἐν τῇ ὑστέρᾳ ὑπὸ τοῦ
[1, 13]	ἀίδιον ἐκεῖνο περιγίνεται ζῆν, ταῦτα	δὲ	ἐν ὑπογραφῆς μέρει ἐξ αὐτῶν
[1, 6]	κατήργηκα τὰ τοῦ νηπίου» Ἡ	δὲ	ἐν Χριστῷ νηπιότης τελείωσίς ἐστιν,
[1, 6]	κεκτῆσθαι ζωὴν ἀίδιον ὑπολείπεται; οὐδὲν	δὲ	ἐνδεῖ τῇ πίστει τελείᾳ οὔσῃ
[1, 6]	ἐξ ἑαυτῆς καὶ πεπληρωμένῃ. Εἰ	δὲ	ἐνδεῖ τι αὐτῇ, οὐκ ἔστιν
[1, 8]	τοῦ ἀνθρώπου ὁ θεός. Τοῦτο	δὲ	ἐνδείκνυται ἔργῳ παιδαγωγῶν αὐτὸν λόγῳ,
[1, 3]	ὅπερ ἐμφύσημα εἴρηται θεοῦ· εἰ	δὲ	ἕνεκεν τῶν ἄλλων ὁ ἄνθρωπος
[1, 13]	ἐστι τὸ ἐνταῦθα μόνον, τὰ	δὲ	ἔνθεν πρὸς τὸ εὖ ζῆν
[1, 2]	τὴν ἀλόγου κώλυσιν ἁμαρτίας. Σκόπει	δὲ	ἐνθένδε ἀπὸ τῆς γραφῆς διὰ
[1, 6]	ἀμεινόνων τῶν χειρόνων χωρισμόν· ἕπεται	δὲ	ἐξ ἀνάγκης τῷ ὑπομνησθέντι τῶν
[1, 8]	τοὺς μὲν ἐκ δεξιῶν, τοὺς	δὲ	ἐξ εὐωνύμων, καθὸ μὲν πατὴρ
[1, 2]	τεθνεῶτι Λάζαρε» εἶπεν, ἔξιθι» ὃ	δὲ	ἐξῆλθεν τῆς σοροῦ, ὁ νεκρός,
[1, 8]	διελέγχειν διαιροῦντα τῇ τομῇ. Φαρμακείᾳ	δὲ	ἔοικεν ὁ ὀνειδισμὸς τὰ τετυλωμένα
[1, 6]	λευκότερον εὕροις ἂν γάλακτος. Πάντῃ	δὲ	ἔοικεν τούτῳ ἡ πνευματικὴ τροφή,
[1, 6]	πίστις, ἐνταῦθα ἡ ἐπαγγελία, τελείωσις	δὲ	ἐπαγγελίας ἡ ἀνάπαυσις. Ὥστε ἡ
[1, 13]	φόβον ἔκκλισιν ἀπειθῆ λόγῳ, ἡδονὴν	δὲ	ἔπαρσιν ψυχῆς ἀπειθῆ λόγῳ, λύπην
[1, 8]	ὑδάτων ἐστὶ καὶ νεφῶν, καθὸ	δὲ	ἐπὶ πάντας, δικαίως ἰσοστατεῖ καὶ
[1, 10]	ἃ αὐτοπροσωπεῖ ὁ κύριος. Σαφέστατα	δὲ	ἐπὶ τὴν ἀγαθωσύνην καλεῖ διὰ
[1, 10]	ἁγνισμὸν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν. Ἄγει	δὲ	ἐπὶ τὴν μετάνοιαν σωτηρίας χάριν
[1, 9]	ἴσης δικαιοσύνης ἀρχαίας σύμβολον. Ἔπειτα	δὲ	ἐπὶ τοὺς ἀνθρώπους καταβέβηκεν ἡ
[1, 8]	τιμωρουμένου συμφέρον ἀναπεμπομένη. Οὐκ ἂν	δὲ	ἐπιθυμήσει τιμωρεῖσθαι ὁ ὑπὲρ τῶν
[1, 10]	ἐπιπλήσσεο, χρηστὰ δὲ τέρπου. Τὸ	δὲ	ἐπιπλήσσειν καὶ νουθετεῖν καλεῖται, τὸ
[1, 5]	τῆς παιδιᾶς τὸ μυστήριον· Ῥεβέκκαν	δὲ	ἑρμηνεύουσιν ὑπομονήν. Ὢ τῆς φρονίμου
[1, 7]	αἰεὶ τοῖς ἀνέμοις ὑπείκει, ἀντίπρῳρος	δὲ	ἔσθ´ ὅτε ὅλαις ἀνθίσταται καταιγίσιν,
[1, 6]	οὖν ἀπολουόμεθα τὰ ἁμαρτήματα, οὐκέτι	δέ	ἐσμεν παρὰ πόδας κακοί. Μία
[1, 9]	Ἰούδα ἐψεύσατο τῷ κυρίῳ. Μεμψιμοιρία	δέ	ἐστι λάθριος ψόγος, τεχνικῇ βοηθείᾳ
[1, 5]	σαφὲς ἐκ τοῦ ὀνόματος· λοιπὸν	δέ	ἐστι τοὺς παῖδας ἐπιθεωρῆσαι, οὓς
[1, 9]	ὄφεις» φησὶν γεννήματα ἐχιδνῶν» Ἔγκλησις	δέ	ἐστι ψόγος ἀδικούντων. Τούτῳ τῷ
[1, 9]	κλαίουσα ἔκλαυσεν ἐν νυκτί. Διάσυρσις	δέ	ἐστι ψόγος διασυρτικός. Καὶ τούτῳ
[1, 9]	παραλλήλου δείκνυσι τὴν σωτηρίαν. Ἐπιτίμησις	δέ	ἐστι ψόγος ἐπ´ αἰσχροῖς οἰκειῶν
[1, 9]	φιλανθρωπίαν, ἐπιγνώσεσθε τὴν ἐξουσίαν. Λοιδορία	δέ	ἐστι ψόγος ἐπιτεταμένος. Κέχρηται δὲ
[1, 9]	λιπανάτω τὴν κεφαλήν μου» Φρένωσις	δέ	ἐστι ψόγος φρενῶν ἐμποιητικός. Οὐδὲ
[1, 9]	ὁ συνίων τὸν θεόν. Μέμψις	δέ	ἐστι ψόγος ὡς ὀλιγωρούντων ἢ
[1, 12]	οὐδ´ εἰκάσαι δύναιο ἄν. Ὡς	δὲ	ἔστι τις ἄλλη μὲν φιλοσόφων
[1, 8]	τιμωρεῖσθαι δὲ μὴ βούλεσθαι. Τιμωρία	δέ	ἐστιν ἀνταπόδοσις κακοῦ ἐπὶ τὸ
[1, 5]	τὴν γνώμην καὶ ὀρθός· τὸ	δέ	ἐστιν ἁπλότητος καὶ ἀληθείας ὑπόστασις.
[1, 9]	οἷς οὐκ ἔστι πίστις» Ἐπισκοπὴ	δέ	ἐστιν ἐπίπληξις σφοδρά. Κέχρηται τῷ
[1, 9]	ἐμὲ ἐγκατέλιπον, λέγει κύριος» Ἐπίπληξις	δέ	ἐστιν ἐπιτίμησις ἐπιπληκτικὴ ἢ ψόγος
[1, 9]	τὴν σεμνότητα ἐντρέπων μετακαλεῖται. Κατανεμέσησις	δέ	ἐστιν ἐπιτίμησις νόμιμος ἢ ἐπιτίμησις
[1, 5]	ἡ ἐπὶ τούτοις εὐχαριστία, αὕτη	{δέ}	ἐστιν ἡ μυστικὴ παιδιὰ καὶ
[1, 13]	ὃ τέλος νοεῖται, παιδαγωγοῦσιν· τέλος	δέ	ἐστιν θεοσεβείας ἡ ἀίδιος ἀνάπαυσις
[1, 6]	καὶ συγχορευτὰς ἀγγέλων ἀναθρεψαμένη. Ἐπειδὴ	δέ	ἐστιν ὁ λόγος πηγὴ ζωῆς»
[1, 9]	εὐτρεπιζόμενα τῆς βαφῆς παραδοχήν. Ἔλεγχος	δέ	ἐστιν προφορὰ ἁμαρτίας εἰς τὸ
[1, 8]	μέν τι {μὴ} εἶναι, τὸ	δὲ	ἔστιν. Εἴ τι ἄρα μισεῖ
[1, 6]	ἕνεκεν ἐσπεύδομεν. Ἐφωτίσθημεν γάρ· τὸ	δὲ	ἔστιν ἐπιγνῶναι τὸν θεόν. Οὔκουν
[1, 8]	βούλεται αὐτὸ μὴ εἶναι· οὐδὲν	δὲ	ἔστιν, ᾧ μὴ τὴν αἰτίαν
[1, 9]	υἱὸς ἀνειμένος ἐκβαίνει προαλής· τὸ	δὲ	ἕτερον εἶδος τοῦ φόβου μετὰ
[1, 10]	ἐπιπλήσσειν καὶ νουθετεῖν καλεῖται, τὸ	δὲ	ἐτυμολογεῖται ἡ νουθέτησις νοῦ ἐνθεματισμός,
[1, 5]	αἰγιαλῷ πρὸς τοὺς μαθητάς— ἁλιεύοντες	δὲ	ἔτυχον— ἐνεφώνησέν {τε} παιδία, μή
[1, 5]	ἀλλὰ τῷ μόνῳ κυρίῳ. Σαφέστατα	δὲ	Ἐφεσίοις γράφων ἀπεκάλυψεν τὸ ζητούμενον
[1, 10]	μὲν ἔχον ψεκτικὸν γίνεται, πῶς	δὲ	ἔχον ἐπαινετικόν· περὶ ἃ καταγίνεται
[1, 8]	ἑλομένου, ὁ θεὸς ἀναίτιος. Εἰ	δὲ	ἡ ἀδικία ἡμῶν θεοῦ δικαιοσύνην
[1, 6]	εὐθαλεῖ γὰρ ἡ κρᾶσις, σφαλερὰ	δὲ	ἡ ἀκρότης εἰς ἀτεκνίαν. Καὶ
[1, 6]	ἐπικέχυται τῷ βίῳ· ἡ κρᾶσις	δὲ	ἡ ἀμφοῖν ὁ κύριος, ἡ
[1, 6]	παρέχειν τῷ γεννωμένῳ τροφήν. Καθάπερ	δὲ	ἡ ἀναγέννησις, ἀναλόγως οὕτως καὶ
[1, 7]	οὐκ ἰᾶται, ἀπειλὴ ἰάσεται, οὓς	δὲ	ἡ ἀπειλὴ οὐκ ἰᾶται, ἡ
[1, 6]	ἢ λούσασθαι τὸν τρόπον. Ὅτι	δὲ	ἡ γνῶσις συνανατέλλει τῷ φωτίσματι
[1, 7]	δὲ παιδευτὴς ὑμῶν εἰμι» Παιδαγωγία	δὲ	ἡ θεοσέβεια, μάθησις οὖσα θεοῦ
[1, 7]	τέταρτον, οἷον αἱ ἐντολαί. Ἔστι	δὲ	ἡ κατὰ τὸν θεὸν παιδαγωγία
[1, 6]	γάλα καὶ διαπνέουσιν. Ἡ τροφὴ	δὲ	ἡ κατάλληλος αὕτη καὶ πρόσφορος
[1, 6]	καὶ οἴνῳ τῷ γλυκεῖ, ἐπωφελὴς	δὲ	ἡ μῖξις, καθάπερ ἀνακιρναμένου τοῦ
[1, 9]	ἀνταπόδομα, ὀρφανοῖς οὐ κρίνοντες. Καθόλου	δὲ	ἡ περὶ τὸν φόβον αὐτοῦ
[1, 6]	τὸ ἐπὶ πλεῖστον κεχυμένον, βρῶμα	δὲ	ἡ πίστις εἰς θεμέλιον ἐκ
[1, 6]	κατὰ τὴν πίστιν σου» Οὗ	δὲ	ἡ πίστις, ἐνταῦθα ἡ ἐπαγγελία,
[1, 6]	ὅς ἐστιν μέλι· καὶ πολλαχοῦ	δὲ	ἡ προφητεία ὑπὲρ μέλι καὶ
[1, 7]	ἰᾶται, ἡ ῥάβδος ἰάσεται, οὓς	δὲ	ἡ ῥάβδος οὐκ ἰᾶται, τὸ
[1, 8]	ἀλγηδόνος ἀίδιον κερδάναντα θάνατον. Πολλὴ	δὲ	ἡ σοφία περὶ τὴν παιδαγωγίαν
[1, 4]	κοινὸς μὲν ὁ βίος, κοινὴ	δὲ	ἡ χάρις, κοινὴ δὲ καὶ
[1, 9]	ὁ θεὸς δι´ ἑαυτόν, δίκαιος	δὲ	ἤδη δι´ ἡμᾶς, καὶ τοῦτο
[1, 9]	τὴν μέλλουσαν ἐσκόπησε τρυφήν. Ἐπίωμεν	δὲ	ἤδη καὶ τὸν τρόπον αὐτοῦ
[1, 6]	τῆς ζωῆς ἤδη τέλειοι, ζῶμεν	δὲ	ἤδη οἱ θανάτου κεχωρισμένοι. Σωτηρία
[1, 6]	τοῦ κόσμου ἦμεν δεδουλωμένοι· ὅτε	δὲ	ἦλθεν τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου,
[1, 5]	ἐπιστῆσαι. Οἱ παῖδες ἡμεῖς· πολλαχῶς	δὲ	ἡμᾶς ἐξυμνεῖ πολυτρόπως τε ἀλληγορεῖ
[1, 6]	διαθήκην κληρονόμους λέγων, κατ´ ἐπαγγελίαν	δὲ	ἡμᾶς. Λέγω δέ» φησίν, ἐφ´
[1, 5]	μετὰ ἁπλότητος ἀιδιότητα ἐμφαίνων. Τοιούτους	δὲ	ἡμᾶς νέους πώλους τοὺς νηπίους
[1, 4]	τε καὶ θήλεος ζῴου· αὐτὸς	δὲ	ἡμᾶς ὁ κύριος ποιμαίνει» εἰς
[1, 5]	τὰς ἁμαρτίας εὐλάβειαν ὑποτυποῦται. Ὅτι	δὲ	ἡμᾶς τοὺς νεοττοὺς λέγει, μάρτυς
[1, 5]	παῖδα ἀταλάφρονα κεκλῆσθαι ἔθος, ἀταλοὶ	δὲ	ἡμεῖς οἱ ἁπαλοὶ πρὸς πειθὼ
[1, 2]	Ἔπειτα ὀλίγα προσειπὼν ἐπιφέρει αἱ	δὲ	ἡμέραι αἱ πρότεραι ἄλογοι» δι´
[1, 7]	κάπροι εἰς συνουσίαν ἠσκημένοι. Ὁ	δὲ	ἡμέτερος παιδαγωγὸς ἅγιος θεὸς Ἰησοῦς,
[1, 9]	τοῦτο ὅτι ἀγαθός. Τὸ δίκαιον	δὲ	ἡμῖν διὰ τοῦ λόγου ἐνδείκνυται
[1, 6]	πρώτων μαθημάτων αἰνίττεσθαι διδαχήν. Ἔξεστι	δὲ	ἡμῖν ἐκ περιουσίας πρὸς τοὺς
[1, 6]	μάλιστα γίνονται τῷ γάλακτι. Ἀποδέδεικται	δὲ	ἡμῖν μικρῷ πρόσθεν τὸ αἷμα
[1, 13]	οὖν καθῆκον προσῆκόν ἐστιν, ὑπακοὴ	δὲ	θεμελιοῦται ἐντολαῖς· αὗται δὲ ταῖς
[1, 6]	καυχώμενος ἐν κυρίῳ καυχάσθω. Ἡμεῖς	δὲ	θεοδίδακτοι» καὶ τῷ Χριστοῦ ὀνόματι
[1, 8]	μᾶλλον ὑπολάβῃς θεόν δίκαιον, δικαιοσύνη	δὲ	θεοῦ διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ,
[1, 8]	μὴ ὠφελοῦντος κατὰ γνώμην, τοῦ	δὲ	θεοῦ κρεῖττον οὐδέν. Καὶ οὐκ
[1, 1]	ἐγγεννῶσα τῷ συγγενεῖ λογισμῷ· νυνὶ	δὲ	θεραπευτικός τε ὢν καὶ ὑποθετικὸς
[1, 7]	ἐνταῦθα ἐπιστατικῆς ἐστι κοινωνία. Τοῦ	δὲ	Ἰακὼβ ἐναργέστατα παιδαγωγὸς εἶναι φαίνεται.
[1, 1]	ἀλλ´ ἣ μὲν μαθήσει, ἣ	δὲ	ἰάσει περιγίνεται. Οὐκ ἂν οὖν
[1, 7]	ἡμῶν εἰπεῖν ὅστις ἐστί. Καλεῖται	δὲ	Ἰησοῦς. Ἔσθ´ ὅτε οὖν ποιμένα
[1, 7]	παρασιωπᾷ ὁ φιλάνθρωπος λόγος, ἐλέγχει	δέ,	ἵνα μετανοήσωσιν· θέλει γὰρ ὁ
[1, 2]	μὲν ἵνα σωθῶμεν, δι´ ἣν	δὲ	ἵνα παιδευθῶμεν. Ἔστιν οὖν ὁ
[1, 9]	μωρά, εἴσεται τὸν τρέφοντα, ὁ	δὲ	Ἰσραὴλ ἀλογώτερος καὶ τούτων εὑρεθήσεται;
[1, 6]	οὐ ταύτῃ νοεῖν ἐθέλεις, κοινότερον	δὲ	ἴσως. Ἄκουε καὶ ταύτῃ· σάρκα
[1, 6]	ἀποσεισάμενοι εὐθέως ἔνδοθεν ἐγρηγόρασιν, μᾶλλον	δὲ	καθάπερ οἱ τὸ ὑπόχυμα τῶν
[1, 12]	τε χρῄζει ἡ τρυφή· εἰρήνη	δὲ	καὶ ἀγάπη, ἀφελεῖς καὶ ἀπράγμονες
[1, 7]	τῷ δικαίῳ ὁ παιδαγωγός, ὅπως	δὲ	καὶ ἀλείφει τὸν ἀσκητήν, πτερνίζειν
[1, 10]	ὑμᾶς» διὰ Ἡσαΐου λέγει. Ἔστι	δὲ	καὶ ἄλλο εἶδος αὐτοῦ παιδαγωγίας,
[1, 5]	δὲ αἷμα τῷ πνεύματι. Ὡς	δὲ	καὶ ἄρνας ἡμᾶς λέγει, ἐχέγγυος
[1, 6]	θηλαὶ χορηγοῦσι τὸ γάλα. Ἔτι	δὲ	καὶ ἄρτον αὑτὸν οὐρανῶν ὁμολογεῖ
[1, 3]	ᾖ δι´ αὑτὸ αἱρετόν, τούτῳ	δὲ	καὶ ἀσμενιστὸν καὶ φιλητόν. Ἀλλὰ
[1, 5]	δὲ τὰς δούλας, {καὶ} νεάνιδας	δὲ	καὶ αὐτάς, πρὸς τὸ εὐθαλὲς
[1, 10]	τοῦ κυριακοῦ προφητεύεται πάθους· ὑποτίθεται	δὲ	καὶ δι´ Ἰεζεκιὴλ ἡ ζωὴ
[1, 5]	αἰνεῖτε τὸ ὄνομα κυρίου» Λέγει	δὲ	καὶ διὰ Ἡσαΐου ἰδοὺ ἐγὼ
[1, 9]	ψυχῆς ἀφορμὰς μετανοίας χαριζόμενος. Νουθετεῖ	δὲ	καὶ διὰ Ἡσαΐου κηδόμενος τοῦ
[1, 9]	τὸν ἅγιον τοῦ Ἰσραήλ. Λέγει	δὲ	καὶ διὰ Ἱερεμίου· ἐξέστη ὁ
[1, 8]	ἄκοντες ὁμολογοῦσιν οἱ πάντες· ὅτι	δὲ	καὶ δίκαιος ὁ αὐτὸς θεός,
[1, 1]	εἰς διάθεσιν ἠθοποιίας προὐτρέψατο, ἤδη	δὲ	καὶ εἰς τὴν τῶν δεόντων
[1, 9]	κύριον, ἀδελφὸς εἶναι βεβούληται· ὃ	δὲ	καὶ εἰς τοσοῦτον ἀγαθὸς ὥστε
[1, 10]	κύριος τοῖς πατράσιν ὑμῶν» πρὸς	δὲ	καὶ εἰσάξω ὑμᾶς εἰς τὸ
[1, 5]	τὰς καλὰς καὶ ὡραίας, ἔτι	δὲ	καὶ ἐλευθέρας νεάνιδας παιδίσκας καλουμένας,
[1, 10]	μειῶν μὲν τὴν ἐπιθυμίαν, ἅμα	δὲ	καὶ ἐλπίδα ἐνδιδοὺς εἰς σωτηρίαν.
[1, 8]	αὐτοῦ, οὐδὲ κήδεται μέν, οὐχὶ	δὲ	καὶ ἐπιμελεῖται αὐτοῦ. Κρεῖττον μὲν
[1, 2]	καὶ νοσημάτων ἀπαλλαγὴ πρῶτον, ἔπειτα	δὲ	καὶ ἡ κώλυσις τῆς εἰς
[1, 4]	κοινὴ δὲ ἡ χάρις, κοινὴ	δὲ	καὶ ἡ σωτηρία, κοινὴ τούτων
[1, 6]	δυνάμει τοῦ θελήματος προλαμβάνεται. Πρὸς	δὲ	καὶ ἡ τῶν κακῶν ἀπαλλαγὴ
[1, 8]	προσφέρων τοῖς ἠδικηκόσιν, ἔσθ´ ὅτε	δὲ	καὶ θανάτῳ κολάζων τινάς, τέλος
[1, 6]	φησὶν ἔδεται καὶ μέλι» Ἐμοὶ	δὲ	καὶ θαυμάζειν ἔπεισιν ὅπως σφᾶς
[1, 8]	δι´ αὑτὴν ἀγαθὴν εἶναι. Λέγεται	δὲ	καὶ κατ´ ἄλλον τρόπον ἀγαθὸν
[1, 8]	μέν τι τὸν ἄνθρωπον, οὐχὶ	δὲ	καὶ κήδεται αὐτοῦ, οὐδὲ κήδεται
[1, 6]	ἀνθρωπότητος σωτηρία ἡ πίστις, ἰσότης	δὲ	καὶ κοινωνία τοῦ δικαίου καὶ
[1, 6]	βάπτισμα ἐπὶ ἀφέσει ἁμαρτιῶν. Μίγνυται	δὲ	καὶ μέλιτι προσφυῶς καὶ τοῦτο
[1, 7]	καὶ λόγος ἄγγελος ἦν, καινῷ	δὲ	καὶ νέῳ λαῷ καινὴ καὶ
[1, 8]	μὴ κλαδευομένη ἡ ἄμπελος, οὕτως	δὲ	καὶ ὁ ἄνθρωπος· καθαίρει δὲ
[1, 5]	τέλειον ἐν κακίᾳ καλεῖ· λέγεται	δὲ	καὶ ὁ κύριος ἀνὴρ διὰ
[1, 6]	ψυχῇ. Τὴν τοιάνδε τροφὴν ἀλλαχόθι	{δὲ}	καὶ ὁ κύριος ἐν τῷ
[1, 11]	ἔπειτα καὶ διὰ προφητῶν· προφήτης	δὲ	καὶ ὁ Μωσῆς· ὁ γὰρ
[1, 4]	ἀμφοῖν ὁ θεὸς εἷς, εἷς	δὲ	καὶ ὁ παιδαγωγὸς ἀμφοῖν. Μία
[1, 6]	ὁ τῶν ὅλων πατήρ, εἷς	δὲ	καὶ ὁ τῶν ὅλων λόγος,
[1, 5]	θεῖος ἡμῶν πωλοδάμνης ἀνατρέφει. Εἰ	δὲ	καὶ ὄνος εἴη ὁ νέος
[1, 6]	τῶν ἀνθρώπων γαλακτοφάγους» καλῶν. Ἔξεστι	δὲ	καὶ οὕτως ἐκλαμβάνειν τὴν γραφήν·
[1, 5]	κακίᾳ, τοὺς ἀδαμάστους πονηρίᾳ, ἀφελεῖς	δὲ	καὶ πρὸς αὐτὸν μόνον τὸν
[1, 7]	με ὅσα ἐλάλησά σοι. Τούτῳ	δὲ	καὶ συμπαλαίειν λέγεται. Ὑπελείφθη δέ»
[1, 6]	ὅτι χρηστὸς ὁ κύριος. Εἰ	δὲ	καὶ συνενδῴη τις αὐτοῖς ἄλλο
[1, 8]	βίου, τὰς λαγνείας, ἀνακαθαίρων, πρὸς	δὲ	καὶ τὰς ὑπερσαρκώσεις τοῦ τύφου
[1, 9]	ἐπιπληκτικὴ ἢ ψόγος πληκτικός, κέχρηται	δὲ	καὶ ταύτῃ τῇ θεραπείᾳ ὁ
[1, 12]	θεάσασθαι τὸ θεῖον δεῖν; Θεάσασθαι	δὲ	καὶ τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν φημὶ
[1, 11]	τῆς δυνάμεως τῆς λογικῆς, πρὸς	δὲ	καὶ τῆς ἐπιτιμήσεως τὸ δηκτικὸν
[1, 9]	γὰρ τὸ μὴ ἁμαρτεῖν, ἀγαθὸν	δὲ	καὶ τὸ ἁμαρτόντα μετανοεῖν, ὥσπερ
[1, 9]	ἄριστον τὸ ὑγιαίνειν ἀεί, καλὸν	δὲ	καὶ τὸ ἀνασφῆλαι τῆς νόσου.
[1, 10]	καὶ πῶς ἔχουσα ἀποτρεπτική. Ὡσαύτως	δὲ	καὶ τὸ ἐγκωμιαστικὸν πῶς μὲν
[1, 6]	τὸ σπέρμα καὶ φύει. Τινὲς	δὲ	καὶ τὸ σπέρμα τοῦ ζῴου
[1, 6]	ἓν πόμα ἐποτίσθημεν. Οὐκ ἄτοπον	δὲ	καὶ τοῖς αὐτῶν ἐκείνων συγχρήσασθαι
[1, 6]	θείοις ἀπαθανατίζουσα. {Ἀλλ´} οἱ πολλοὶ	δὲ	καὶ τῷ λιπαρῷ τοῦ γάλακτος,
[1, 3]	μέν τί ἐστί τινι, οὐχὶ	δὲ	καὶ φιλεῖται ὑπ´ αὐτοῦ; φιλητὸς
[1, 5]	σωτηρίᾳ ὡς τὸν Ἰσαάκ. Ἐγέλα	δὲ	κἀκεῖνος τοῦ θανάτου λελυμένος, παίζων
[1, 7]	ὀρθὴ ἀνάγουσα εἰς οὐρανόν. Παιδαγωγία	δὲ	καλεῖται πολλαχῶς· καὶ γὰρ ἡ
[1, 9]	χείλεσιν αὐτῶν τιμῶσί με, ἡ	δὲ	καρδία αὐτῶν πόρρω ἐστὶν ἀπ´
[1, 13]	ᾧ πᾶσαι ἐπικάθηνται ἡδοναί. Τὸ	δὲ	κατορθούμενον κατὰ τὴν τοῦ λόγου
[1, 6]	ἐν τῇ ἰσχύι αὐτοῦ, ὁ	δὲ	καυχώμενος ἐν κυρίῳ καυχάσθω. Ἡμεῖς
[1, 6]	Οἶδεν οὖν οὓς κέκληκεν, οὓς	δὲ	κέκληκεν, σέσωκεν· κέκληκεν δὲ ἅμα
[1, 4]	ὑπακοή, ἀγάπη, ὅμοια πάντα· ὧν	δὲ	κοινὸς μὲν ὁ βίος, κοινὴ
[1, 6]	μητέρες γενόμεναι πηγάζουσι γάλα· ὁ	δὲ	κύριος ὁ Χριστὸς ὁ τῆς
[1, 8]	τὸ ἅγιον πνεῦμα ἔψαλλεν· ὁ	δὲ	κύριός φησιν ἐν τῇ προσευχῇ
[1, 9]	δέ γε τὸ σῴζειν· ἔλεος	δὲ	κυρίου ἐπὶ πᾶσαν σάρκα· ἐλέγχων
[1, 6]	νήπια μὲν φρονῶν ἐδίωκε, νήπια	δὲ	λαλῶν ἐβλασφήμει τὸν λόγον. Δύο
[1, 9]	ἀπερίτμητα πάντα τὰ ἔθνη, ὁ	δὲ	λαὸς οὗτος ἀπερίτμητος καρδίᾳ. Ὅτι
[1, 7]	τῶν Κροίσου παίδων Ἄδραστον, Ἀλεξάνδρου	δὲ	Λεωνίδην καὶ Φιλίππου Ναυσίθοον. Ἀλλ´
[1, 6]	ὑπ´ αὐτοῦ διδασκόμενον νοεῖν, τὸ	δὲ	μάθημα ἀίδιος σωτηρία ἀιδίου σωτῆρος,
[1, 9]	υἱοὺς ἐγέννησα καὶ ὕψωσα, αὐτοὶ	δέ	με ἠθέτησαν. Ἔγνω βοῦς τὸν
[1, 9]	φάτνην τοῦ κυρίου αὐτοῦ, Ἰσραὴλ	δέ	με οὐκ ἔγνω. Πῶς γὰρ
[1, 8]	ἔστι γὰρ ἐπανόρθωσις ἀντιτείνοντος, τιμωρεῖσθαι	δὲ	μὴ βούλεσθαι. Τιμωρία δέ ἐστιν
[1, 2]	ὅπερ ἴδιον παιδαγωγουμένων εὐγενῶς· τὸ	δὲ	μὴ ἐπὶ μήκιστον διατρῖψαι τοῖς
[1, 6]	ἀνθρώπων εἰς ἀφθαρσίαν ἐκτρέφων, ἀπολείπων	δὲ	μόνας ἐκείνας εἰς φθορὰν τὰς
[1, 6]	καὶ τὸ αὐτὸ πανταχοῦ, μία	δὲ	μόνη γίνεται μήτηρ παρθένος· ἐκκλησίαν
[1, 5]	ὑποκοριστικῶς τιμωμένας. Καὶ τὰ ἀρνία	δέ	μου» ὅταν λέγῃ, στήτω ἐκ
[1, 5]	ὁ κύριος τὸ ξύλον. Ἐγέλα	δὲ	μυστικῶς, ἐμπλῆσαι ἡμᾶς προφητεύων χαρᾶς
[1, 10]	ζωῆς, ἐνωτίσασθε γνῶναι φρόνησιν» Διὰ	δὲ	Μωσέως ἔτι καὶ προσυπισχνεῖται δωρεὰν
[1, 11]	δὴ αἴτιον τοῦ ἐξαμαρτάνειν, τὸ	δὲ	νᾶπυ καὶ τῆς χολῆς μειωτικόν,
[1, 5]	γὰρ παῖδας ἡμᾶς καλεῖ, πῇ	δὲ	νεοττούς, ἔσθ´ ὅτε δὲ νηπίους,
[1, 7]	εἰς πίστιν ἐγνωσμένους θεῷ, νυνὶ	δὲ	νηπίους διὰ τὴν ἔναγχος πεπληρωμένην
[1, 5]	πῇ δὲ νεοττούς, ἔσθ´ ὅτε	δὲ	νηπίους, υἱοὺς δὲ ἀλλαχόθι καὶ
[1, 5]	παλαιὰ σκολιὰ καὶ σκληροκάρδιος, χορὸς	δὲ	νηπίων, ὁ καινὸς ἡμεῖς λαός,
[1, 7]	προσηγορίαν τοῖς νηπίοις καλουμένοις. Ὁ	δὲ	νόμος χάρις ἐστὶν παλαιὰ διὰ
[1, 6]	τῶν κρειττόνων εἶναί φασιν. Διυλισμὸν	δὲ	νοοῦσιν τὸν ἀπὸ τῆς ὑπομνήσεως
[1, 9]	ἰατροῦ, παρ´ ὅσον ἔρρωνται, οἱ	δὲ	νοσοῦντες ἐπιδέονται τῆς τέχνης, οὕτως
[1, 3]	καὶ φιλεῖται ὑπ´ αὐτοῦ; φιλητὸς	δὲ	ὁ ἄνθρωπος ἀποδέδεικται, φιλεῖται ἄρα
[1, 2]	κατάκεισαι λαβὼν ἄπιθι οἴκαδε» Παραχρῆμα	δὲ	ὁ ἄρρωστος ἐρρώσθη. Καὶ τῷ
[1, 8]	ὄνομα κεῖται ὁ ὤν» Ὅτι	δὲ	ὁ αὐτὸς μόνος ὢν θεὸς
[1, 3]	εἰς τὸ βάραθρον χειραγωγῶν, ὀξὺ	δὲ	ὁ βλέπων καὶ διορῶν τὰ
[1, 8]	καὶ δημιουργὸν εἶναι ὁμολογεῖ, δίκαιος	δὲ	ὁ δημιουργὸς εἶναι οὐκ ἀντιλέγεται.
[1, 8]	ὦσι τετελειωμένοι εἰς ἕν» ἓν	δὲ	ὁ θεὸς καὶ ἐπέκεινα τοῦ
[1, 10]	πάντας ἀνθρώπους φαύλους λέγουσι· σοφὸς	δὲ	ὁ θεὸς μόνος, ἀφ´ οὗ
[1, 8]	ὠφελεῖ ἄρα τὸ ἀγαθόν· ἀγαθὸς	δὲ	ὁ θεὸς ὁμολογεῖται, ὠφελεῖ ἄρα
[1, 5]	σάρξ, δι´ ἧς πεφανέρωται. Αὐτὸς	δὲ	ὁ Ἰσαάκ, καὶ γὰρ ἔστιν
[1, 8]	τὸν κύριον τοῦ δημιουργοῦ. Εἰ	δὲ	ὁ κτίστης πρὸς πάντων ὁμολογεῖται
[1, 6]	ἐπαγγελίας εἰς αἰῶνας βεβαιούμενον. Αὐτὸς	δὲ	ὁ κύριος σαφέστατα τῆς σωτηρίας
[1, 7]	πονηροῦ τὸν ἀσκητὴν Ἰακώβ. Ὅτι	δὲ	ὁ λόγος ἦν ὁ ἀλείπτης
[1, 5]	νηπύτιος μὲν γὰρ οὗτος, νήπιος	δὲ	ὁ νεήπιος, ὡς ἤπιος ὁ
[1, 2]	ἡμῶν ὁ παιδαγωγὸς ἐπιστατεῖ. Ἔοικεν	δὲ	ὁ παιδαγωγὸς ἡμῶν, ὦ παῖδες
[1, 2]	τέχνη ἀνθρωπίνῃ σοφίᾳ διδακτή. Λόγος	δὲ	ὁ πατρικὸς μόνος ἐστὶν ἀνθρωπίνων
[1, 12]	ἐν Χριστῷ παιδαγωγῆσαι ἄνθρωπον. Ἔστι	δὲ	ὁ χαρακτηρισμὸς οὐ φοβερὸς ἄγαν
[1, 6]	δὲ αὐχμὸν νοτίδος ἀποξηραίνεται, κολλώδης	δὲ	ὁ χυμὸς ὢν συνέχει τὸ
[1, 3]	καὶ γέγονεν ὃ ἠθέλησεν· οὐδὲν	δὲ	ὃ μὴ δύναται θεός. Ὁ
[1, 6]	γὰρ οἱ τέλειοι λέγονται, θηλάζειν	δὲ	οἱ νήπιοι. Τὸ αἷμά μου
[1, 5]	μόνος ἐν δικαιοσύνῃ τέλειος. Ἡμεῖς	δὲ	οἱ νήπιοι τοὺς παραφυσῶντας εἰς
[1, 9]	ὑμῶν γέγονα ἀληθεύων ὑμῖν; Ὡς	δὲ	οἱ ὑγιαίνοντες οὐ χρῄζουσιν ἰατροῦ,
[1, 9]	ἵνα ἐξαποστείλῃ τὸν λαόν, ἐγὼ	δὲ	οἶδα ὅτι οὐ μὴ ἐξαποστείλῃ
[1, 9]	οὐ πατέρα, τὸν θεόν. Πολλῷ	δέ,	οἶμαι, καὶ τῷ παντὶ τὸ
[1, 8]	τῆς ἐνίων θεωρημάτων διδασκαλίας. Ἔστι	δὲ	οἱονεὶ χειρουργία τῶν τῆς ψυχῆς
[1, 5]	παιδείαν καὶ παιδαγωγίαν κεκλήκαμεν. Παιδαγωγίαν	δὲ	ὁμολογοῦμεν εἶναι ἀγωγὴν ἀγαθὴν ἐκ
[1, 5]	θεὸν καταπεφευγότας ἄφρονας ὑπολαμβάνοντες· εἰ	δέ,	ὅπερ καὶ μᾶλλον ἐξακουστέον, τοὺς
[1, 1]	μιμώμεθα αἱρούμενοι τὸ ἀγαθόν, τὸ	δὲ	ὅπως ἐκτρεπώμεθα παραιτούμενοι τὸ φαῦλον
[1, 6]	μὲν γίνεται τοῦ πόρου, τὴν	δὲ	ὁρμὴν ἐπὶ τοὺς μαστοὺς τὸ
[1, 2]	κριτής, ὅτι ἀναμάρτητος μόνος· ἡμεῖς	δέ,	ὅση δύναμις, ὡς ὅτι ἐλάχιστα
[1, 7]	τὴν ἀγωγὴν αὐτοῦ διηγουμένη. Πάλιν	δὲ	ὅταν λέγῃ διὰ τοῦ ἰδίου
[1, 6]	δὲ φρεσὶ τέλειοι γίνεσθε. Τὸ	δὲ	ὅτε ἤμην νήπιος, ἐφρόνουν ὡς
[1, 11]	ἐστιν εἰς τὸν αἰῶνα» παρρησίᾳ	δὲ	ὅτι θεὸς καὶ δημιουργός, πάντα
[1, 11]	αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἕν» εὐνοίᾳ	δὲ	ὅτι μόνος ὑπὲρ ἡμῶν ἱερεῖον
[1, 8]	θεὸς ἦν ὁ λόγος» Εἰ	δὲ	οὐ μισεῖ τῶν ὑπ´ αὐτοῦ
[1, 5]	ἐκ φθορᾶς λελυτρωμένους. Οὐκ ἔπαθεν	δέ,	οὐ μόνον εἰκότως ἄρα {ὁ
[1, 9]	φλεγμονὰς τοῦ σωτῆρος ἐπιδεόμεθα· ὃ	δὲ	οὐ μόνον τὰ ἤπια ἐπιπάσσει
[1, 7]	φυγάς, ὁ Ἄδραστος, ἦν, Λεωνίδης	δὲ	οὐ περιεῖλεν τὸν τῦφον τοῦ
[1, 11]	προβάτων» καὶ δὴ ἔθηκεν. Εὔνοια	δὲ	οὐδὲν ἀλλ´ ἢ βούλησίς ἐστιν
[1, 6]	πιστευόντων ἀπόκειται τὸ τέλος· τὸ	δὲ	οὐκ ἄλλου τινός ἐστι μεταλαβεῖν
[1, 4]	τοῦ ἄρρενος διακρίνεται, ἐν ἐκείνῳ	δὲ	οὐκέτι» ἔνθα τοῦ κοινωνικοῦ καὶ
[1, 2]	τῆς κακίας, τὸν λογισμόν, ἐνθρονίζεται	δὲ	οὗτος ἐν ἐγκεφάλῳ, ἐπὶ τὴν
[1, 6]	παῖδας τοὺς νεογνοὺς ἐκτρέφουσιν, κἀγὼ	δὲ	οὕτω τῷ Χριστοῦ γάλακτι λόγῳ
[1, 1]	λόγος ἐπιστατεῖ ὁ ὑποθετικός, τὰ	δὲ	πάθη ὁ παραμυθητικὸς ἰᾶται, εἷς
[1, 7]	δι´ ἄλλου προφήτου λέγει. Ἡ	δὲ	παιδαγωγικὴ αὕτη ἡ ῥάβδος σου
[1, 7]	σου· εὐαρέστει ἐνώπιόν μου» Τοῦτον	δὲ	παιδαγωγικώτατα ὑποκατασκευάζει παῖδα πιστόν, καὶ
[1, 9]	ποιμένα ἑαυτὸν προβάτων λέγων· ἔστι	δὲ	παιδαγωγὸς νηπίων. Φησὶν γοῦν διὰ
[1, 12]	συμβουλεύοντι ἄχθονται οἱ κάμνοντες, τῷ	δὲ	παιδαγωγῷ τῷ θείῳ πῶς οὐκ
[1, 7]	ἑαυτοῦ διὰ Ὠσηὲ εἴρηκεν ἐγὼ	δὲ	παιδευτὴς ὑμῶν εἰμι» Παιδαγωγία δὲ
[1, 5]	κυρίῳ τῷ διδάσκοντι ἀεί, τὸ	δὲ	παιδικὸν καὶ νήπιον παρ´ ἡμῖν
[1, 8]	ὧν οὐ χρὴ ἀπαγορευτική· τὰ	δὲ	πάντα εἰς σωτηρίαν καὶ ἀίδιον
[1, 9]	γὰρ ἀγαπᾷ κύριος, παιδεύει, μαστιγοῖ	δὲ	πάντα υἱόν, ὃν παραδέχεται» ὅτι
[1, 9]	ἐκδικήσει ἡ ψυχή μου; Παραπλέκει	δὲ	πανταχοῦ τὸν φόβον, ὅτι φόβος
[1, 10]	σωτηρίαν ἐκκαλεῖσθαι τὴν ἀνθρωπότητα. Τῇ	δὲ	παραμυθίᾳ παρηγορεῖ τὰ ἁμαρτήματα, μειῶν
[1, 8]	μὲν πλεῖστα ἀπειλεῖται, τὰ πάντα	δὲ	παρῄνεσε τὴν ἀνθρωπότητα καὶ ὑπέδειξεν
[1, 6]	γνῶσις ἐν τῷ φωτίσματι, τὸ	δὲ	πέρας τῆς γνώσεως ἡ ἀνάπαυσις,
[1, 2]	ἀσχολεῖται διὰ τὸν ἄνθρωπον, ἔπειτα	δὲ	περὶ τὸν ἄνθρωπον αὐτόν, περὶ
[1, 2]	ὑποθήκαις τάχα δὴ μέλλει· χαρίσμασι	δὲ	πλούσιος ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι»
[1, 12]	χοός, ἀναγεννῆσαι δὲ ὕδατι, αὐξῆσαι	δὲ	πνεύματι, παιδαγωγῆσαι δὲ ῥήματι, εἰς
[1, 4]	εἰς τοὺς αἰῶνας, ἀμήν. Ἄνευ	δὲ	ποιμένος οὔτε πρόβατα οὔτε ἄλλο
[1, 8]	ἀναγκαίου βοηθήματος ἔχουσα τάξιν. Θεραπεύεται	δὲ	πολλὰ τῶν παθῶν τιμωρίᾳ καὶ
[1, 6]	καὶ υἱοὶ ὑψίστου πάντες. Καλεῖται	δὲ	πολλαχῶς τὸ ἔργον τοῦτο, χάρισμα
[1, 7]	φιλάνθρωπος θεός ἐστι παιδαγωγός. Λέγει	δέ	που διὰ τῆς ᾠδῆς τὸ
[1, 6]	εἰκόνα τοῦ ἀγαθοῦ ποιμένος, τὰ	δὲ	πρόβατα ἡμεῖς, μὴ οὐχὶ καὶ
[1, 3]	καθηγούμενον ἀγαπητικῶς ἀρίστου βίου, βιοῦν	δὲ	πρὸς τὰ διατάγματα τῆς αὐτοῦ
[1, 13]	παρὰ τοῖς πολλοῖς δεδήμευται, ἃ	δὲ	πρὸς τὸ εὖ ζῆν ἁρμόττει,
[1, 13]	μὲν πρὸς τὸ ζῆν, τὰ	δὲ	πρὸς τὸ εὖ ζῆν διατάττεται.
[1, 6]	τοῦ αἵματος τοῦ νέου. Φθέγγεται	δὲ	πρὸς τὸν θεὸν τὸ αἷμα,
[1, 8]	ἐπιθυμεῖν τὰς ὀρέξεις ἀναγκάσας. Ἡ	δὲ	πρὸς τοὺς ἁμαρτάνοντας ἐπίπληξις ἔχει
[1, 9]	ἀγαπῶσιν ὃ μὴ λυποῦσιν, οἱ	δὲ	πρὸς ὠφέλειαν ἐπιστύφοντες, εἰ καὶ
[1, 9]	γὰρ ἐντίθησι τὰ πλημμελήματα, τὰ	δὲ	προσόντα ἐπιδείκνυσιν ἁμαρτήματα εἰς τὴν
[1, 6]	κοινωνία, οὐκ ἀντιπαθείᾳ τινί, προσπεπαινομένου	δὲ	προσπαθείᾳ. Καὶ ἣν ὁ λόγος
[1, 6]	ὁ αὐτὸς ἀπόστολος λέγει, τότε	δὲ	πρόσωπον πρὸς πρόσωπον» Διὸ κἀκεῖνο
[1, 12]	ὕδατι, αὐξῆσαι δὲ πνεύματι, παιδαγωγῆσαι	δὲ	ῥήματι, εἰς υἱοθεσίαν καὶ σωτηρίαν
[1, 12]	ἄλλη μὲν φιλοσόφων ἀγωγή, ἄλλη	δὲ	ῥητόρων, παλαιστῶν δὲ ἄλλη, οὕτως
[1, 8]	κόσμος σε οὐκ ἔγνω, ἐγὼ	δέ	σε ἔγνων κἀκεῖνοι ἔγνωσαν, ὅτι
[1, 8]	μὲν τοὺς πεσόντας ἀποτομίαν, ἐπὶ	δὲ	σὲ χρηστότητα, ἐὰν ἐπιμείνῃς τῇ
[1, 9]	τοῦτό ἐστι ψόγος ἐλεγκτικός· μάτην	δὲ	σέβονταί με διδάσκοντες διδασκαλίας ἐντάλματα
[1, 10]	κυρίου τὸ θέλημα αὐτοῦ» Τῆς	δὲ	συμβουλίας μέρη τρία, τὸ μὲν
[1, 10]	μὲν καλὸν τοῦ ἐγκωμιαστικοῦ, τὸ	δὲ	συμφέρον τοῦ συμβουλευτικοῦ· καὶ γὰρ
[1, 13]	ἣν δὴ πίστιν κεκλήκαμεν. Τὸ	δὲ	σύστημα ἐντολαὶ κυριακαί, αἳ δὴ
[1, 13]	ἔπαρσιν ψυχῆς ἀπειθῆ λόγῳ, λύπην	δὲ	συστολὴν ψυχῆς ἀπειθῆ λόγῳ. Εἰ
[1, 2]	φρονήσει καὶ σωφροσύνῃ κατηύθυνεν, τὸ	δὲ	σῶμα κάλλει καὶ εὐρυθμίᾳ συνεκεράσατο,
[1, 6]	ἐμαυτὸν οὔπω λογίζομαι κατειληφέναι· ἓν	δέ,	τὰ μὲν ὀπίσω ἐπιλανθανόμενος, τοῖς
[1, 8]	ψυχῆς παθῶν ὁ ἔλεγχος, ἀπόστασις	δὲ	τὰ πάθη τῆς ἀληθείας, ἃ
[1, 10]	ἐρῶ» καὶ τὰ ἑξῆς. Συμβουλεύει	δὲ	τὰ σωτήρια, ὅτι ἡ συμβουλὴ
[1, 5]	λαός, τρυφερὸς ὡς παῖς. Ἐπὶ	δὲ	ταῖς καρδίαις τῶν ἀκάκων» ἐν
[1, 13]	ὑπακοὴ δὲ θεμελιοῦται ἐντολαῖς· αὗται	δὲ	ταῖς ὑποθήκαις αἱ αὐταὶ οὖσαι
[1, 7]	μᾶλλον ἢ τὸν θάνατον. Ἡμεῖς	δὲ	τὰς ἄλλων ἁμαρτίας ὡς νήπιοι
[1, 5]	ἐλευθέρας νεάνιδας παιδίσκας καλουμένας, παιδισκάρια	δὲ	τὰς δούλας, {καὶ} νεάνιδας δὲ
[1, 2]	κάλλει καὶ εὐρυθμίᾳ συνεκεράσατο, περὶ	δὲ	τὰς πράξεις τῆς ἀνθρωπότητος τό
[1, 10]	θελήματι γνωρίζειν ἡμῖν βούλεται. Σκόπει	δὲ	ταῦτα· τὸ μὲν καλὸν τοῦ
[1, 10]	δειλὰ μὲν ἐκπρήξας ἐπιπλήσσεο, χρηστὰ	δὲ	τέρπου. Τὸ δὲ ἐπιπλήσσειν καὶ
[1, 6]	τοῦ σκότους οὐδὲ ἕν· ἐν	δὲ	τῇ ἀναστάσει τῶν πιστευόντων ἀπόκειται
[1, 9]	δέ ἐστι ψόγος ἐπιτεταμένος. Κέχρηται	δὲ	τῇ λοιδορίᾳ ἐν φαρμάκου μοίρᾳ
[1, 6]	γάλα τὸ βρῶμα ὑπολαμβάνοντας, ταὐτὸν	δὲ	τῇ οὐσίᾳ· ὡσαύτως γὰρ καὶ
[1, 6]	ἀνίεται πίστει μὲν ἀνθρωπίνῃ, θεϊκῇ	δὲ	τῇ χάριτι, ἀφιεμένων τῶν πλημμελημάτων
[1, 6]	κακίας ἐκδυσάμενοι τὸν χιτῶνα, ἐπενδυσάμενοι	δὲ	τὴν ἀφθαρσίαν τοῦ Χριστοῦ, ἵνα
[1, 12]	ἐπιτηρῶν μὲν τὴν εὐκαιρίαν, ἐλέγχων	δὲ	τὴν βλάβην καὶ τὰς αἰτίας
[1, 6]	τοῦ πνεύματος τρέπεσθαι ὁμολογεῖν; Πάσχει	δὲ	τὴν μεταβολὴν κατὰ ποιότητα, οὐ
[1, 1]	συνηθείας ἐξαρπάζων τὸν ἄνθρωπον, εἰς	δὲ	τὴν μονότροπον τῆς εἰς τὸν
[1, 7]	τὸν ἐκ Πέλλης ἰάσατο· Ἀλκιβιάδου	δὲ	τὴν πορνείαν ὁ Θρᾷξ ἐπισχεῖν
[1, 9]	ἁμαρτίας καὶ θάνατον ἀπείργουσαι, εἰς	δὲ	τὴν σωφροσύνην ἄγουσαι τοὺς εἰς
[1, 6]	ὑπὸ ψυχῆς, ἡ πίστις. Διαπνευσάσης	δὲ	τῆς ἐλπίδος δίκην ἐκρυέντος αἵματος
[1, 6]	σώματος μὲν τῆς πίστεως, ψυχῆς	δὲ	τῆς ἐλπίδος, ὥσπερ καὶ ὁ
[1, 9]	οὐκέτι διψήσουσιν, καὶ οἱ νεκροὶ	δὲ	τῆς ζωῆς ἐνδεεῖς καὶ τοῦ
[1, 6]	τοῦτ´ ἀποχετεύεται. Κατὰ τὰ αὐτὰ	δὲ	τῆς πίστεως ἡ κοινωνία ἡ
[1, 6]	ἵνα ἐκ πίστεως δικαιωθῶμεν· ἐλθούσης	δὲ	τῆς πίστεως οὐκέτι ὑπὸ παιδαγωγόν
[1, 6]	ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ φίλον, φίλον	δὲ	τὸ ἅγιον τῷ ἐξ οὗ
[1, 6]	τοὺς πεινῶντας τὸν λόγον. Ὅτι	δὲ	τὸ αἷμα ὁ λόγος ἐστίν,
[1, 10]	βούλεται, ἵν´ ὦμεν μακάριοι. Ἔμπαλιν	δὲ	τὸ ἀντισοῦν τοῦ τῆς δικαιοσύνης
[1, 6]	οὗ τὸ θεῖον ὀξυωποῦμεν, τέλειον	δὲ	τὸ ἀπροσδεές φαμεν. Τί γὰρ
[1, 6]	ποτὸν ὑγρὰ καλεῖται τροφή. Δυνατὸν	δὲ	τὸ αὐτὸ καὶ βρῶμα εἶναί
[1, 9]	φιλανθρώπῳ τῆς δικαιοσύνης φόβῳ. Διττὸν	δὲ	τὸ εἶδος τοῦ φόβου, ὧν
[1, 9]	ἔσται τῷ μὴ ἁμαρτάνοντι; Ἐὰν	δὲ	τὸ κακὸν ποιῇς, φοβοῦ» ᾗ
[1, 8]	ἐπιστρέφει ἐπὶ καρδίαν αὐτοῦ» ἐκλαθόμενοι	δὲ	τὸ μέγιστον αὐτοῦ τῆς φιλανθρωπίας,
[1, 3]	ἁμαρτήματα ὡς θεὸς ἀφιείς, εἰς	δὲ	τὸ μὴ ἐξαμαρτάνειν παραπαιδαγωγῶν ὡς
[1, 2]	ἀδικημάτων, ὅπερ οἰκεῖον σοφοῦ· τρίτον	δὲ	τὸ μὴ πάνυ πολλοῖς τῶν
[1, 2]	δή φαμεν εἶναι θεοῦ· δεύτερον	δὲ	τὸ μηδενὸς τῶν κατὰ γνώμην
[1, 6]	ἐξαφανίζεσθαι τὸ σκότος· ἡ ἄγνοια	δὲ	τὸ σκότος, καθ´ ἣν περιπίπτομεν
[1, 6]	πίστις ἐν χρόνῳ γεννωμένη, τέλος	δὲ	τὸ τυχεῖν τῆς ἐπαγγελίας εἰς
[1, 8]	τοῦτο τέχνη ἐστὶ ψεκτική, εὐνοίας	δὲ	τὸ ψέγειν, οὐ μίσους σύμβολον.
[1, 2]	τελευταῖον τετάχθω· ἀλλὰ καὶ τοῦτο	{δὲ}	τοῖς εἰς μετάνοιαν ἀνακαλουμένοις ἀναμαχέσασθαι
[1, 8]	ἐπ´ ἴσης ἀμφοῖν μετεχόντων· τὰ	δὲ	τοῖς ἴσοις χαρακτηριζόμενα ἴσα τε
[1, 6]	ὃς ἦν μετὰ φόβου, ὑπὸ	δὲ	τὸν λόγον τῆς προαιρέσεως τὸν
[1, 10]	εἶναι μόνον τὸν τέλειον, ψεκτὸν	δὲ	τὸν φαῦλον τυγχάνειν. Ἀλλ´ ἐπεὶ
[1, 6]	κυρτουμένων τῶν ἀγγείων, δείκνυται· ἐκ	δὲ	τοῦ αἵματος δαψιλέστερον χεῖται τὸ
[1, 8]	πρὸς πάντων ὁμολογεῖται δίκαιος, υἱὸς	δὲ	τοῦ δημιουργοῦ ὁ κύριος, υἱὸς
[1, 7]	ἐσώθη μου ἡ ψυχή» Πρόσωπον	δὲ	τοῦ θεοῦ ὁ λόγος, ᾧ
[1, 7]	μὲν τοῦ λόγου, διὰ Μωσέως	δὲ	τοῦ θεράποντος αὐτοῦ· διὸ καὶ
[1, 9]	οἱ νοσοῦντες δεόμεθα, οἱ πεπλανημένοι	δὲ	τοῦ καθηγησομένου καὶ οἱ τυφλοὶ
[1, 6]	ἀπήλλακται τοῦ προτέρου βίου, ἔχεται	δὲ	τοῦ κρείττονος, οὐχ ὡς ἐν
[1, 8]	ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς» οὐρανοὶ	δὲ	τοῦ κτίσαντος τὸν κόσμον εἰσίν·
[1, 7]	λαοῦ τοῦ παλαιοῦ, δι´ αὑτοῦ	δὲ	τοῦ νέου καθηγεμὼν λαοῦ, πρόσωπον
[1, 8]	τοῖς ἀγαθοῖς ὁ παιδαγωγός, ἐκκαλεῖται	δὲ	τοὺς κλητοὺς ἐπὶ τὰ βελτίω
[1, 6]	παῖδες τοῖς μορμολυκείοις, ἐκταράττονται, ἄνδρας	δὲ	τοὺς λόγῳ πειθηνίους καὶ αὐτεξουσίους
[1, 6]	τῷ ἁγίῳ πνεύματι προσεῖπεν, σαρκικοὺς	δὲ	τοὺς νεοκατηχήτους καὶ μηδέπω κεκαθαρμένους,
[1, 6]	ἤ, ὅπερ ἀτοπώτατον, ἐλλιπής; Εἰ	δὲ	τοῦτο, προσμαθεῖν τι αὐτῷ δεῖ.
[1, 8]	τῇ εἰς Χριστὸν πίστει. Ἕπεται	δὲ	τῷ ἀγαθῷ, ᾗ φύσει ἀγαθός
[1, 6]	αὐτοῦ προσέμαθεν; οὐ γάρ. Τελειοῦται	δὲ	τῷ λουτρῷ μόνῳ καὶ τοῦ
[1, 6]	πεπιστευκότας, ἀδιακρίτως ἐνταῦθα ἠρραβωνισμένους, ἐκεῖνο	δὲ	τῷ πιστεῦσαι ἤδη προειληφότες ἐσόμενον,
[1, 8]	ἀξίαν ἑκάστῳ ἐστὶν ἀπονεμητική, ἕπεται	δὲ	τῷ συμφέροντι τὸ ὠφέλιμον. Κατὰ
[1, 9]	τέλος τῆς καταδίκης ἐκπέσωμεν, διακριθῶμεν	δὲ	τῶν ἀχυρμιῶν καὶ εἰς τὴν
[1, 5]	παιδία» εἰς χειροθεσίαν εὐλογίας, κωλυόντων	δὲ	τῶν γνωρίμων, εἶπεν ὁ Ἰησοῦς
[1, 3]	ὑπαγορεύσει μὲν τῶν πρακτέων, ἀπαγορεύσει	δὲ	τῶν ἐναντίων, ἤδη που δῆλον.
[1, 10]	ἠκούσαμεν, οὕτως καὶ εἴδομεν» Ἐκ	δὲ	τῶν μελλόντων τὸ τρίτον συνίσταται
[1, 12]	τὸν ἄνθρωπον ἐκ χοός, ἀναγεννῆσαι	δὲ	ὕδατι, αὐξῆσαι δὲ πνεύματι, παιδαγωγῆσαι
[1, 6]	καταθρυβεὶς τὸν οἶνον ἁρπάζει, τὸ	δὲ	ὑδατῶδες ἀπολείπει, οὕτως καὶ ἡ
[1, 6]	δοῦλος εἶ, ἀλλὰ υἱός· εἰ	δὲ	υἱός, καὶ κληρονόμος διὰ θεοῦ»
[1, 8]	ὅ ἐστι κέκληται ἀγαθός, καθὸ	δέ,	υἱὸς ὤν, ὁ λόγος αὐτοῦ
[1, 5]	ὡς εἰπεῖν, ἀποδίδωσιν εἰπών· Θέλω	δὲ	ὑμᾶς σοφοὺς μὲν εἶναι εἰς
[1, 8]	παρὰ τὰς ἰδίας αἰτίας, ὃ	δὲ	ὑπὲρ ἡμῶν καὶ πέπονθεν· παιδαγωγὸς
[1, 6]	ὑπὸ φόβον καὶ ἁμαρτίας, τοὺς	δὲ	ὑπὸ τὴν πίστιν υἱοὺς καλῶν
[1, 9]	τὸ ἀγαθὸν χρηστευόμενον ἀεί, θεραπεύεται	δὲ	ὑπομιμνῇσκον τῷ φιλανθρώπῳ τῆς δικαιοσύνης
[1, 6]	κατ´ ἐπαγγελίαν δὲ ἡμᾶς. Λέγω	δέ»	φησίν, ἐφ´ ὅσον χρόνον ὁ
[1, 7]	δὲ καὶ συμπαλαίειν λέγεται. Ὑπελείφθη	δέ»	φησίν, Ἰακὼβ μόνος, καὶ ἐπάλαιεν
[1, 9]	αὐτοὺς διὰ τὸν φόβον, τῆς	δὲ	φιλανθρωπίας αὐτοῦ καταπεφρονηκότας. Ὀλιγωρεῖται μὲν
[1, 8]	ὁ μὲν ἐχθρὸς ἐπιγελῶν, ὁ	δὲ	φίλος εὐνοῶν. Οὐκ ἄρα διὰ
[1, 8]	φιλάνθρωπος ἄρα ὁ λόγος. Ὁ	δὲ	φιλῶν τι ὠφελεῖν αὐτὸ βούλεται,
[1, 13]	ἐπιθυμίαν ὄρεξιν ἀπειθῆ λόγῳ, τὸν	δὲ	φόβον ἔκκλισιν ἀπειθῆ λόγῳ, ἡδονὴν
[1, 6]	ἀλλὰ τῇ κακίᾳ νηπιάζετε, ταῖς	δὲ	φρεσὶ τέλειοι γίνεσθε. Τὸ δὲ
[1, 7]	γυναικομανής, ὁ Φοῖνιξ, ἦν, ὃ	δὲ	φυγάς, ὁ Ἄδραστος, ἦν, Λεωνίδης
[1, 6]	ἦτε γάρ ποτε σκότος, νῦν	δὲ	φῶς ἐν κυρίῳ. Ἐντεῦθεν τὸν
[1, 8]	καὶ ὁ Παῦλός φησι νυνὶ	δὲ	χωρὶς νόμου δικαιοσύνη θεοῦ πεφανέρωται»
[1, 9]	ῥάβδῳ πάταξον τὸν υἱόν, τὴν	δὲ	ψυχὴν αὐτοῦ ἐκ θανάτου ῥῦσαι.
[1, 2]	Δημόκριτον σώματος νόσους ἀκέεται, σοφίη	δὲ	ψυχὴν παθῶν ἀφαιρεῖται» ὁ δὲ
[1, 6]	ἄρα οἳ μὲν γνωστικοί, οἳ	δὲ	ψυχικοὶ ἐν αὐτῷ τῷ λόγῳ,
[1, 12]	μόνην νοεῖται τὴν εἰκόνα. Ἡμεῖς	δέ,	ὦ παῖδες ἀγαθοῦ πατρός, ἀγαθοῦ
[1, 6]	οὗ τὰς ἁμαρτίας ἀπορρυπτόμεθα, χάρισμα	δὲ	ᾧ τὰ ἐπὶ τοῖς ἁμαρτήμασιν
[1, 1]	καὶ ἀποκαλυπτικός, ὁ διδασκαλικός, πρακτικὸς	δὲ	ὢν ὁ παιδαγωγὸς πρότερον μὲν
[1, 6]	θεοῦ τὸ μὴ πεπληρωμένον· τέλειος	δὲ	ὢν τέλεια χαριεῖται δήπουθεν· ὡς
[1, 3]	ἐναντίων, ἤδη που δῆλον. Σαφὲς	δὲ	ὡς ἄρα θάτερον εἶδος τῶν
[1, 3]	εἰκόνων τὰς μὲν ἐκτρεπομένους, τὰς	δὲ	ὡς ἔνι μάλιστα μιμουμένους ἐπιτελεῖν
[1, 6]	πατρός, τὸν λόγον, καταφεύγομεν, ὃ	δέ,	ὡς ἔοικεν, μόνος ἡμῖν τοῖς
[1, 6]	διὰ τὴν χάριν ὑπάρχουσα, τρόφιμος	δὲ	ὡς ζωή, λευκὴ δὲ ὡς
[1, 5]	τῷ μὲν ὡς πεπλανημένος, τῷ	δὲ	ὡς ἠγαπημένος. Εἰ δὲ εἷς
[1, 6]	τρόφιμος δὲ ὡς ζωή, λευκὴ	δὲ	ὡς ἡμέρα Χριστοῦ, καὶ τὸ
[1, 6]	ἀκήρατος μὲν ὡς παρθένος, ἀγαπητικὴ	δὲ	ὡς μήτηρ, καὶ τὰ αὑτῆς
[1, 5]	ὁ Χριστὸς τοῦ θεοῦ, ἱερεῖον	δὲ	ὡς ὁ κύριος. Ἀλλ´ οὐ
[1, 8]	πείσονται, εἰ παραμενοῦσιν ἁμαρτωλοί, οὐχὶ	δὲ	ὥσπερ ὄφις ἐμφὺς ἔδακεν εὐθέως.
[1, 1]	ὕστερον ἐπιδεικνὺς τὰς εἰκόνας. Ἄμφω	δὲ	ὠφελιμώτατα, τὸ μὲν εἰς ὑπακοήν,
[1, 8]	τι ὠφελεῖν αὐτὸ βούλεται, τὸ	δὲ	ὠφελοῦν τοῦ μὴ ὠφελοῦντος πάντως
[1, 13]	ταῦτα καὶ παρὰ τοῖς πολλοῖς	δεδήμευται,	ἃ δὲ πρὸς τὸ εὖ
[1, 6]	ἀλληγορεῖ, καὶ γὰρ ὑπ´ αὐτοῦ	δεδημιούργηται	ἡ σάρξ· αἷμα ἡμῖν τὸν
[1, 3]	αἱρετὸν τῷ θεῷ ὑπ´ αὐτοῦ	δεδημιούργηται	τοῦ θεοῦ ἢ ὡς ἕνεκεν
[1, 6]	προαιρέσει σῳζόμενοι, ἐμφρόνως, οὐκ ἀφρόνως,	δεδιττόμενοι	τῷ φόβῳ. Αὐτὸς περὶ τούτου
[1, 6]	τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου ἦμεν	δεδουλωμένοι·	ὅτε δὲ ἦλθεν τὸ πλήρωμα
[1, 8]	τὴν δόξαν, ἣν ἔδωκάς μοι,	δέδωκα	αὐτοῖς, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς
[1, 7]	λαῷ καινὴ καὶ νέα διαθήκη	δεδώρηται	καὶ ὁ λόγος γεγέννηται καὶ
[1, 6]	δὲ τοῦτο, προσμαθεῖν τι αὐτῷ	δεῖ.	Ἀλλὰ προσμαθεῖν μὲν αὐτὸν εἰκὸς
[1, 8]	γὰρ ψέξαι χρή, καὶ λοιδορεῖσθαι	δεῖ,	ἔνθα τὴν ἀπηλγηκυῖαν ψυχὴν καιρός
[1, 1]	τοῖς ἀσθενοῦσι τὴν ψυχὴν παιδαγωγοῦ	δεῖ,	ἵν´ ἡμῶν ἰάσηται τὰ πάθη,
[1, 12]	ἐπιθυμιῶν, παραγγέλλων μὲν ὧν ἀπέχεσθαι	δεῖ,	τὰς ἀντιδότους δὲ ἁπάσας τῆς
[1, 12]	παιδαγωγούμεθα. Πολέμῳ μὲν οὖν πολλῆς	δεῖ	τῆς παρασκευῆς δαψιλείας τε χρῄζει
[1, 9]	τῷ αἰσχρῷ οὐ κακόν, ὅτι	δεικνύει	αὐτὸν οἷός ἐστιν, καὶ ὡς
[1, 9]	φανερώσασα τὴν ἁμαρτίαν ἐκ παραλλήλου	δείκνυσι	τὴν σωτηρίαν. Ἐπιτίμησις δέ ἐστι
[1, 9]	λαὸς ὁ συνίων συνεπλέκετο πόρνῃ»	Δείκνυσιν	αὐτῶν φανερώτερον τὸ ἁμάρτημα, συνιέναι
[1, 8]	ἦν καὶ ἔστιν καὶ ἔσται,	δείκνυσιν	θεόν, καθ´ ὧν τριῶν χρόνων
[1, 6]	τῶν φλεβῶν, κυρτουμένων τῶν ἀγγείων,	δείκνυται·	ἐκ δὲ τοῦ αἵματος δαψιλέστερον
[1, 2]	τὸ προυπάρξαν διὰ τῆς ἑπομένης	δείκνυται	ῥήσεως, καθὸ ἡ δικαία κρίσις
[1, 8]	Διὸ καὶ τὸ σύ» μόριον	δεικτικὴν	ἔχον ἔμφασιν τὸν ὄντως μόνον
[1, 10]	τοῦτο ὁ Σάμιος παραγγέλλειν Πυθαγόρας·	δειλὰ	μὲν ἐκπρήξας ἐπιπλήσσεο, χρηστὰ δὲ
[1, 5]	καθάρσιον ὑφηγούμενος· ἀλλὰ καὶ τὸ	δειλὸν	τῶν τρυγόνων τὴν πρὸς τὰς
[1, 12]	φαμὲν ἢ θεάσασθαι τὸ θεῖον	δεῖν;	Θεάσασθαι δὲ καὶ τὴν ἀνθρωπίνην
[1, 7]	τέθεικά σε» προφητεῦσαι λέγων αὐτὸν	δεῖν	μηδὲ ὄνειδος εἶναι δοκεῖν τοῦ
[1, 6]	μοι γὰρ δοκεῖ ἰουδαϊκῶς ἐκδέχεσθαι	δεῖν	τὸ λεγόμενον. Ἀντιπαραθήσω γὰρ κἀκείνην
[1, 9]	οὐκ ἔγνω. Πῶς γὰρ οὐ	δεινόν,	εἰ ὁ εἰδὼς τὸν θεὸν
[1, 10]	εὐδιαφόρητον αὐτῶν καὶ τὸ ὑπηνέμιον	δείξας	ὁ παιδαγωγὸς ἀπετρέψατο τῆς αἰτίας
[1, 8]	πρόσωπόν μου ἀπ´ αὐτῶν καὶ	δείξω	τί ἔσται αὐτοῖς. Οὗ γὰρ
[1, 6]	δὴ σαφῶς ὁ λόγος ἄμφω	δειχθῇ,	ἄλφα καὶ ὦ, ἀρχὴ καὶ
[1, 10]	τῷ ἐπαίνῳ· ἀρετὰ γὰρ ἐπαινεομένα	δένδρον	ὣς ἀέξεται. Καί μοι δοκεῖ
[1, 2]	ἐν τῷ πατρί, ὁ ἐκ	δεξιῶν	τοῦ πατρός, σὺν καὶ τῷ
[1, 5]	μου» ὅταν λέγῃ, στήτω ἐκ	δεξιῶν»	τοὺς ἀφελεῖς αἰνίττεται, παῖδας ὡς
[1, 8]	γὰρ ἱστὰς τοὺς μὲν ἐκ	δεξιῶν,	τοὺς δὲ ἐξ εὐωνύμων, καθὸ
[1, 3]	βίῳ ἀπταίστου καὶ ἀκριβοῦς καθοδηγοῦ	δεόμεθα.	Ὁδηγὸς δὲ ἄριστος οὐχὶ ὁ
[1, 9]	ἄρα σωτῆρος μὲν οἱ νοσοῦντες	δεόμεθα,	οἱ πεπλανημένοι δὲ τοῦ καθηγησομένου
[1, 5]	ἅτε δι´ ἀσθένειαν {ᾗ} βοηθείας	δεόμενον,	κεχαρισμένον τέ ἐστι καὶ ἡδὺ
[1, 5]	μετ´ ὀλίγον ἀπεῖναι προμηνύων, ὡς	δέον	αὐτοῖς ἀποκαρπίζεσθαι τῆς ἀληθείας ἀφειδέστερον
[1, 12]	καὶ ἀπράγμονες ἀδελφαί, οὐχ ὅπλων	δέονται,	οὐ παρασκευῆς ἀσώτου· λόγος ἐστὶν
[1, 1]	δὲ καὶ εἰς τὴν τῶν	δεόντων	ἐνέργειαν παρακαλεῖ, τὰς ὑποθήκας τὰς
[1, 8]	ἀπειλεῖ ἐπιτελέσαι· καταστήσας δὲ εἰς	δέος	τὴν ἐπὶ τὰς ἁμαρτίας ἀνέκοψεν
[1, 6]	ἐπιγνώσεως ἀναλύεται καλῶς. Τὰ δὲ	δεσμὰ	ταῦτα, ᾗ τάχος, ἀνίεται πίστει
[1, 9]	χαλινοῖς» τὰς ἀλόγους τῆς ἀνθρωπότητος	δεσμεύων»	ὁρμάς. Συνελόντι γοῦν εἰπεῖν, οὕτως
[1, 8]	τὰ σώματα διηκούσας αἰκίας μετὰ	δεσμῶν	καὶ τῆς ἐσχάτης ἀτιμίας προσφέρων
[1, 9]	πάρειμι. Θᾶττον ὑπήκουσας ἢ προσεδόκησα,	δέσποτα·	καὶ ἐὰν διαβαίνωσιν, οὐκ ὀλισθήσουσι,
[1, 9]	τοὺς νηπίους ὡς πρόβατα. Ναί,	δέσποτα,	τῆς σῆς πλήρωσον νομῆς, τῆς
[1, 9]	μίσους γίνεται, ᾧ δοῦλοι πρὸς	δεσπότας	κέχρηνται χαλεποὺς καὶ Ἑβραῖοι δεσπότην
[1, 9]	δεσπότας κέχρηνται χαλεποὺς καὶ Ἑβραῖοι	δεσπότην	ποιήσαντες, οὐ πατέρα, τὸν θεόν.
[1, 4]	οὐδὲ μὴν οἰκέτας ἄνευ τοῦ	δεσπότου.	~Ὅτι πάντες οἱ περὶ τὴν
[1, 10]	λαοῦ ἁγίου. Καὶ πάλιν λέγει·	δεῦτε	πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες
[1, 2]	ὃ δή φαμεν εἶναι θεοῦ·	δεύτερον	δὲ τὸ μηδενὸς τῶν κατὰ
[1, 9]	ὀνόματι κυρίου. Εἰ γὰρ οὐ	δέχεσθε	τὴν φιλανθρωπίαν, ἐπιγνώσεσθε τὴν ἐξουσίαν.
[1, 6]	τὴν συναλλαγὴν πρὸς τὸ ὕδωρ.	Δέχεται	γὰρ μόνον τῶν ὑγρῶν τοῦτο
[1, 11]	ὡς τὸ ἀγαθὸν καταφρονήσεως, ὃ	δὴ	αἴτιον τοῦ ἐξαμαρτάνειν, τὸ δὲ
[1, 13]	παρὰ λόγον ἁμαρτάνων, θηρίον δὲ	δὴ	ἄλογον, ἔκδοτον ἐπιθυμίαις, ᾧ πᾶσαι
[1, 6]	δηλωτικόν, τοιοῦτόν τι ἐμφαίνει, καὶ	δὴ	ἀναγνωστέον ὧδέ πως τὸ ῥητόν·
[1, 8]	ἄλλων μάλιστα θανάτῳ ἔοικεν. Καὶ	δὴ	αὐτὸς περὶ αὑτοῦ σαφέστατα ὁ
[1, 6]	τῷ λιπαρῷ τοῦ γάλακτος, ὃ	δὴ	βούτυρον καλοῦσιν, καταχρῶνται εἰς λύχνον,
[1, 12]	καὶ καθ´ ὁμοίωσιν ἡμῶν. Καὶ	δὴ	γέγονεν ὁ Χριστὸς τοῦτο πλῆρες,
[1, 13]	δὲ σύστημα ἐντολαὶ κυριακαί, αἳ	δὴ	δόξαι οὖσαι θεϊκαὶ ὑποθῆκαι πνευματικαὶ
[1, 11]	τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων» καὶ	δὴ	ἔθηκεν. Εὔνοια δὲ οὐδὲν ἀλλ´
[1, 4]	τὸ παιδάριον σφόδρα. Ἄρνες δὲ	δὴ	ἐπίκοινόν ἐστιν ἀφελείας ὄνομα ἄρρενός
[1, 6]	τῆς γνώσεως ἡ ἀνάπαυσις, ὃ	δὴ	ἔσχατον νοεῖται ὀρεκτόν. Καθάπερ οὖν
[1, 13]	πρὸς τοὺς πέλας εὔθετοι· καὶ	δὴ	καὶ αὗται αὖθις πρὸς ἡμᾶς
[1, 6]	πηγὴ τροφῆς τὸ γάλα, ᾧ	δὴ	καὶ γυνὴ δήλη τεκοῦσα ἀληθῶς
[1, 8]	καὶ προστάξει αὐστηροτέρων παραγγελμάτων καὶ	δὴ	καὶ διὰ τῆς ἐνίων θεωρημάτων
[1, 6]	ἄρδεταί τε καὶ αὔξεται. Καὶ	δὴ	καὶ ἡ διαμόρφωσις τοῦ συλληφθέντος
[1, 6]	ἀνθρωπίνου σώματος τὴν οὐσίαν. Καὶ	δὴ	καὶ τὸ κατὰ γαστρὸς τὸ
[1, 10]	φιλανθρωπίαν ἀσυνετοῦντες αὐτοῦ, διὰ τούτους	δὴ	καὶ τοὺς ἔτι τὸ δίκαιον
[1, 6]	τι πεπονθὸς τῇ θαλάττῃ, ἣν	δὴ	κατὰ τὰς ἐμβολὰς τῶν πνευμάτων
[1, 6]	ἐξ οὗ τὸ ἅγιον, ὃ	δὴ	κυρίως κέκληται φῶς· ἦτε γάρ
[1, 12]	ᾧ μόνῳ προσήκει σκοπεῖν καὶ	δὴ	μέλει πῶς καὶ τίνα τρόπον
[1, 2]	ἀλλὰ ταῖς μὲν ὑποθήκαις τάχα	δὴ	μέλλει· χαρίσμασι δὲ πλούσιος ἀφέωνταί
[1, 6]	ὄμμα τοῦ πνεύματος ἴσχομεν, ᾧ	δὴ	μόνῳ τὸ θεῖον ἐποπτεύομεν, οὐρανόθεν
[1, 4]	γαμοῦσι καὶ γαμίσκονται» ἐν ᾧ	δὴ	μόνῳ τὸ θῆλυ τοῦ ἄρρενος
[1, 3]	ἅμα καὶ θεωρητικὴν ἐπιδεικνύς, καὶ	δὴ	νόμον ὑπολαμβάνοντες τὸν λόγον, τὰς
[1, 8]	δι´ ἡμᾶς ἄνθρωπος ἐγένετο. Καὶ	δὴ	οἰκειότερον αὐτῷ ὁ προφήτης προσεύχεται
[1, 8]	τὸ ἐμπαθὲς τῆς ὀργῆς, εἰ	δὴ	ὀργὴν τὴν νουθεσίαν αὐτοῦ χρὴ
[1, 5]	χαίρειν ὁ ἀπόστολος ὁμολογεῖ, καὶ	δὴ	ὅρον τινὰ νηπίων, ὡς εἰπεῖν,
[1, 6]	τῶν εἰς αὐτὸν πεπιστευκότων. Μὴ	δὴ	οὖν τις ξενιζέσθω λεγόντων ἡμῶν
[1, 4]	ἄλλο οὐδέν πω βιωτέον, οὐδὲ	δὴ	παῖδας ἄνευ τοῦ παιδαγωγοῦ, οὐδὲ
[1, 8]	τέρπειν, ἀλλὰ τῷ ὠφελεῖν. Ἃ	δὴ	πάντα ἡ δικαιοσύνη, καὶ ὡς
[1, 13]	λόγου διδασκομένων ἀδιάπτωτος ἐνέργεια, ἣν	δὴ	πίστιν κεκλήκαμεν. Τὸ δὲ σύστημα
[1, 13]	ἡ τοῦ λόγου ὑπακοή, ἣν	δὴ	πίστιν φαμέν, τοῦ καλουμένου καθήκοντος
[1, 8]	οὐδέν, λείπεται φιλεῖν αὐτό. Πολὺ	δὴ	πλέον τῶν ἄλλων ἀγαπήσει τὸν
[1, 6]	τοῖς δικαίοις ὁ κύριος, ἵνα	δὴ	σαφῶς ὁ λόγος ἄμφω δειχθῇ,
[1, 6]	θεμέλιον ἐκ κατηχήσεως συνεστραμμένη, ἣ	δὴ	στερεμνιωτέρα τῆς ἀκοῆς ὑπάρχουσα βρώματι
[1, 6]	αἵματος κατ´ οὐσίαν ὑποτίθενται, ὃ	δὴ	τῇ ἐμφύτῳ τοῦ ἄρρενος θέρμῃ
[1, 6]	αἷμα εὑρίσκεται ἐν ἀνθρώπῳ, ὃ	δή	τινες οὐσίαν εἰπεῖν ψυχῆς τετολμήκασιν·
[1, 6]	οὐσίαν εἰπεῖν ψυχῆς τετολμήκασιν· τοῦτο	δὴ	τὸ αἷμα φυσικῇ τρεπόμενον πέψει,
[1, 3]	τὰ ἔργα τοῦ παιδαγωγοῦ, ἵνα	δὴ	τὸ κατ´ εἰκόνα καὶ καθ´
[1, 6]	τὴν ἀκολουθίαν φυλάττειν ἀλληγοροῦντα; Καὶ	δὴ	τὸ ῥητὸν αὖθις τῇ διανοίᾳ
[1, 12]	σωτηρίαν ἁγίαις ἐντολαῖς κατευθύνων, ἵνα	δὴ	τὸν γηγενῆ εἰς ἅγιον καὶ
[1, 11]	ὁ λόγος ἐπαιδαγώγει. Ὁ μὲν	δὴ	τρόπος τῆς φιλανθρωπίας αὐτοῦ καὶ
[1, 3]	ἀκριβολογίας ἐχόμενον, τὸ ἐποπτικόν, ὃ	δὴ	ὑπερκείσθω τὰ νῦν. Καθήκει δ´
[1, 2]	ἐξαμαρτάνειν κατὰ μηδένα τρόπον, ὃ	δή	φαμεν εἶναι θεοῦ· δεύτερον δὲ
[1, 2]	τὸ δὲ ἁμαρτάνειν ἄλογον. Οὗ	δὴ	χάριν ὁ λόγος ὁ παιδαγωγὸς
[1, 6]	αὐτὸν λέγει καὶ ὡς ἀνισταμένην	δῆθεν	{διὰ πυρός} καθάπερ ἐκ φθορᾶς
[1, 11]	δὲ καὶ τῆς ἐπιτιμήσεως τὸ	δηκτικὸν	καὶ τὸ ἀνακαθαρτικὸν ὀνησιφόρον εἶναι
[1, 6]	γάλα, ᾧ δὴ καὶ γυνὴ	δήλη	τεκοῦσα ἀληθῶς καὶ μήτηρ, δι´
[1, 2]	αἱ πρότεραι ἄλογοι» δι´ ὧν	δῆλον	ὅτι αἱ ἁμαρτίαι μηνύονται αἱ
[1, 6]	αὐτὸν ὑπὸ Ἰωάννου γίνεται τέλειος;	δῆλον	ὅτι· Οὐδὲν οὖν πρὸς αὐτοῦ
[1, 3]	δὲ τῶν ἐναντίων, ἤδη που	δῆλον.	Σαφὲς δὲ ὡς ἄρα θάτερον
[1, 8]	αὐτὸν ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν» διορθωτὴν	δηλονότι	καὶ κατευθυντῆρα τῶν ἁμαρτιῶν. Διὰ
[1, 6]	οὖν τέλειοι, τοῦτο φρονοῦμεν» τελείωσιν	δηλονότι	λέγων τὸ ἀποτετάχθαι ταῖς ἁμαρτίαις
[1, 8]	παρακοὴν δυνάμενος. Ὁ δὲ ἀπειλῶν	δῆλός	ἐστι μηδὲν ἐθέλων πρᾶξαι κακὸν
[1, 6]	τοῦτο ἐν τῷ Περὶ ἀναστάσεως	δηλωθήσεται.	Ἐπεὶ δὲ εἶπεν καὶ ὁ
[1, 5]	αὐτοῖς ἀποκαρπίζεσθαι τῆς ἀληθείας ἀφειδέστερον	δηλῶν	ὅσον οὐδέπω ἀπαίροντος εἰς οὐρανὸν
[1, 6]	οὖν τὸ ὡς» παραβολῆς ὂν	δηλωτικόν,	τοιοῦτόν τι ἐμφαίνει, καὶ δὴ
[1, 1]	μὲν γὰρ ἐν τοῖς δογματικοῖς	δηλωτικὸς	καὶ ἀποκαλυπτικός, ὁ διδασκαλικός, πρακτικὸς
[1, 8]	τὸ κάλλιστον τῶν ὑπ´ αὐτοῦ	δημιουργηθέντων	καὶ φιλόθεον ζῷον. Φιλάνθρωπος ἄρα
[1, 2]	ὁ λόγος τοῦ πατρός, ὁ	δημιουργήσας	τὸν ἄνθρωπον, ὅλου κήδεται τοῦ
[1, 3]	τε ὄντος τὸν μὲν γενέσθαι	δημιουργὸν	ἀγαθόν, τὸν δὲ εἰς γνῶσιν
[1, 8]	αὑτοῦ πατέρα τὸν ἀγαθὸν καὶ	δημιουργὸν	εἶναι ὁμολογεῖ, δίκαιος δὲ ὁ
[1, 8]	ἕνα μόνον εἶναι, ἀγαθόν, δίκαιον,	δημιουργόν,	υἱὸν ἐν πατρί, ᾧ ἡ
[1, 9]	ἦν, καὶ διὰ τοῦτο καὶ	δημιουργὸς	εἶναι καὶ πατὴρ ἠθέλησεν· καὶ
[1, 8]	εἶναι ὁμολογεῖ, δίκαιος δὲ ὁ	δημιουργὸς	εἶναι οὐκ ἀντιλέγεται. Καὶ πάλιν
[1, 11]	παρρησίᾳ δὲ ὅτι θεὸς καὶ	δημιουργός,	πάντα γὰρ δι´ αὐτοῦ ἐγένετο
[1, 8]	ἀδίκους» Καὶ καθὸ μὲν βρέχει,	δημιουργὸς	ὑδάτων ἐστὶ καὶ νεφῶν, καθὸ
[1, 8]	υἱὸν εἶναι τὸν κύριον τοῦ	δημιουργοῦ.	Εἰ δὲ ὁ κτίστης πρὸς
[1, 8]	ὁμολογεῖται δίκαιος, υἱὸς δὲ τοῦ	δημιουργοῦ	ὁ κύριος, υἱὸς ἄρα τοῦ
[1, 2]	ἡμέραν. Ἰατρικὴ μὲν γὰρ» κατὰ	Δημόκριτον	σώματος νόσους ἀκέεται, σοφίη δὲ
[1, 8]	μισεῖ ὁ κύριος» οὐ γὰρ	δήπου	μισεῖ μέν τι, βούλεται δὲ
[1, 8]	ὠφελεῖ ὁ θεός. Καὶ οὐ	δήπου	ὠφελεῖ μέν τι τὸν ἄνθρωπον,
[1, 6]	τέλειος δὲ ὢν τέλεια χαριεῖται	δήπουθεν·	ὡς δὲ ἅμα τῷ κελεῦσαι
[1, 6]	λύχνον, τὸ πολυέλαιον τοῦ λόγου	δι´	αἰνίγματος ἀριδήλου σαφηνίσαντες, ὡς μόνου
[1, 7]	τὰς ἄλλων ἁμαρτίας ὡς νήπιοι	δι´	ἀκοῆς παραδεξάμενοι φόβῳ τῆς ἀπειλῆς
[1, 7]	δυνάμεως ἐξαποστελεῖ κύριος ἐκ Σιὼν»	δι´	ἄλλου προφήτου λέγει. Ἡ δὲ
[1, 9]	ἤθελον πορεύεσθαι. Αὗται αἰτίαι παραπικρασμοῦ,	δι´	ἃς ὁ κριτὴς ἔρχεται τὴν
[1, 5]	ἀσθενὲς καὶ ἁπαλὸν ἅπαν, ἅτε	δι´	ἀσθένειαν {ᾗ} βοηθείας δεόμενον, κεχαρισμένον
[1, 8]	τῷ αὐτὴν καθ´ αὑτὴν καὶ	δι´	αὑτὴν ἀγαθὴν εἶναι. Λέγεται δὲ
[1, 8]	καὶ ὡς ἀρετὴ καὶ ὡς	δι´	αὑτὴν αἱρετὴ ἀγαθὸν καὶ ὡς
[1, 3]	ἄρα ὃν πεποίηκεν ὁ θεός,	δι´	αὑτὸ αἱρετόν ἐστιν, τὸ δὲ
[1, 3]	αἱρετὸν διαπέπλασται. Εἰ μὲν οὖν	δι´	αὑτὸ αἱρετὸν ὁ ἄνθρωπος, ἀγαθὸς
[1, 3]	αὑτὸ αἱρετόν ἐστιν, τὸ δὲ	δι´	αὑτὸ αἱρετὸν οἰκεῖόν ἐστιν ὅτῳπερ
[1, 3]	οἰκεῖόν ἐστιν ὅτῳπερ ἂν ᾖ	δι´	αὑτὸ αἱρετόν, τούτῳ δὲ καὶ
[1, 3]	πρὸς αὐτὸν ἀπεικονισμένον ἢ ὡς	δι´	αὑτὸ αἱρετὸν τῷ θεῷ ὑπ´
[1, 9]	Δαβίδ, τουτέστι τὸ πνεῦμα τὸ	δι´	αὐτοῦ, ἄμφω περιλαβὼν ἐπὶ τοῦ
[1, 11]	θεὸς καὶ δημιουργός, πάντα γὰρ	δι´	αὐτοῦ ἐγένετο καὶ χωρὶς αὐτοῦ
[1, 6]	ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν	δι´	αὐτοῦ» Ὅρα πῶς ὡμολόγησεν εἶναι
[1, 9]	φόβῳ, ἀναστομῶν ἅμα καὶ ἐπιστρέφων	δι´	αὐτοῦ πρὸς σωτηρίαν τὸν λαόν,
[1, 7]	κύριος τοῦ λαοῦ τοῦ παλαιοῦ,	δι´	αὑτοῦ δὲ τοῦ νέου καθηγεμὼν
[1, 3]	μόνον πεποίηκεν, τὸν δὲ ἄνθρωπον	δι´	αὑτοῦ ἐχειρούργησεν καί τι αὐτῷ
[1, 9]	Ὥστε ἀγαθὸς μὲν ὁ θεὸς	δι´	ἑαυτόν, δίκαιος δὲ ἤδη δι´
[1, 9]	λέγει κύριος· ἐποιήσατε βουλὴν οὐ	δι´	ἐμοῦ, καὶ συνθήκας οὐ διὰ
[1, 13]	Τὸ μέντοι τῆς θεοσεβείας κατόρθωμα	δι´	ἔργων τὸ καθῆκον ἐκτελεῖ· ὅθεν
[1, 3]	καθοδηγεῖ. Ἀγαπῶμεν οὖν τὰς ἐντολὰς	δι´	ἔργων τοῦ κυρίου, καὶ γὰρ
[1, 6]	αἰνίττεσθαι δύναται. Βλέπομεν γὰρ ὡς	δι´	ἐσόπτρου νῦν» ὁ αὐτὸς ἀπόστολος
[1, 8]	οὐ συμφέρει παραλειφθῆναι τὸ δίκαιον	δι´	ἡμᾶς. Αἱρεῖται δὲ ἕκαστος ἡμῶν
[1, 5]	τὸν θεὸν τὸν λόγον τὸν	δι´	ἡμᾶς ἄνθρωπον γενόμενον, κατὰ πάντα
[1, 8]	μέγιστον αὐτοῦ τῆς φιλανθρωπίας, ὅτι	δι´	ἡμᾶς ἄνθρωπος ἐγένετο. Καὶ δὴ
[1, 9]	δι´ ἑαυτόν, δίκαιος δὲ ἤδη	δι´	ἡμᾶς, καὶ τοῦτο ὅτι ἀγαθός.
[1, 2]	δι´ ἣν μὲν ἵνα σωθῶμεν,	δι´	ἣν δὲ ἵνα παιδευθῶμεν. Ἔστιν
[1, 2]	προφητεία, δι´ ὑπακοὴν καὶ παρακοήν,	δι´	ἣν μὲν ἵνα σωθῶμεν, δι´
[1, 5]	ποῦ ἄρα ἦν ἡ θυρίς,	δι´	ἧς ὁ κύριος ἐδείκνυτο; ἡ
[1, 5]	ὁ κύριος ἐδείκνυτο; ἡ σάρξ,	δι´	ἧς πεφανέρωται. Αὐτὸς δὲ ὁ
[1, 10]	ἐνδιδοὺς εἰς σωτηρίαν. Φησὶ γὰρ	δι´	Ἰεζεκιήλ· ἐὰν ἐπιστραφῆτε ἐξ ὅλης
[1, 10]	προφητεύεται πάθους· ὑποτίθεται δὲ καὶ	δι´	Ἰεζεκιὴλ ἡ ζωὴ τὰς ἐντολάς·
[1, 10]	εὑρόντι φιλεῖ. Ναὶ μὴν καὶ	δι´	Ἱερεμίου τὴν φρόνησιν ἐξηγεῖται, μακάριοί
[1, 11]	ὀνησιφόρον εἶναι ὑπὸ δριμύτητος αἰνιττόμενος.	Δι´	ὀλίγου γοῦν τοῦ κόκκου τοῦ
[1, 8]	τοῦ θεοῦ διὰ τὸν ἄνθρωπον,	δι´	ὃν καὶ γέγονεν ἄνθρωπος ὁ
[1, 10]	γνωστὰ δὲ διὰ τοῦ λόγου,	δι´	ὃν μακάριοι καὶ φρόνιμοι. Φρόνησις
[1, 3]	ἄνθρωπος. Πῶς γὰρ οὐ φιλεῖται,	δι´	ὃν ὁ μονογενὴς ἐκ κόλπων
[1, 8]	τὸν Ἰησοῦν γνωρίσαντος τοῦ θεοῦ,	δι´	οὗ καὶ τὸν θεόν, οἷον
[1, 6]	δήλη τεκοῦσα ἀληθῶς καὶ μήτηρ,	δι´	οὗ καὶ φίλτρον εὐνοίας προσλαμβάνει.
[1, 6]	ἐξέχεεν αἷμα, σῴζων τὴν ἀνθρωπότητα·	δι´	οὗ πεπιστευκότες εἰς τὸν θεὸν
[1, 6]	τόκους ἀποκοπὴν λάβῃ τὸ ἀγγεῖον,	δι´	οὗ πρὸς τὸ ἔμβρυον τὸ
[1, 6]	τέλειον καὶ λουτρόν· λουτρὸν μὲν	δι´	οὗ τὰς ἁμαρτίας ἀπορρυπτόμεθα, χάρισμα
[1, 6]	ἁμαρτήμασιν ἐπιτίμια ἀνεῖται, φώτισμα δὲ	δι´	οὗ τὸ ἅγιον ἐκεῖνο φῶς
[1, 6]	φῶς τὸ σωτήριον ἐποπτεύεται, τουτέστιν	δι´	οὗ τὸ θεῖον ὀξυωποῦμεν, τέλειον
[1, 2]	Διὰ τοῦτο γὰρ ἡ προφητεία,	δι´	ὑπακοὴν καὶ παρακοήν, δι´ ἣν
[1, 1]	θεμέλιος γνώσεως ἀρραγής, προτροπὴ καλή,	δι´	ὑπακοῆς εὐλόγου ζωῆς ἀιδίου ὄρεξις,
[1, 8]	κύριος, τῇ ἑκάστου τῶν ἀνθρώπων	δι´	ὑπερβολὴν φιλανθρωπίας συμπαθήσας φύσει. Ἦν
[1, 5]	τῆς φρονίμου παιδιᾶς, γέλως {καὶ}	δι´	ὑπομονῆς βοηθούμενος καὶ ἔφορος ὁ
[1, 2]	δὲ ἡμέραι αἱ πρότεραι ἄλογοι»	δι´	ὧν δῆλον ὅτι αἱ ἁμαρτίαι
[1, 6]	βρώσιμον καὶ {τὸ} πότιμον ἀλληγορῶν·	δι´	ὧν ἡ ἐκκλησία, καθάπερ ἄνθρωπος
[1, 10]	γνώμας τὰς πρὸς σωτηρίαν παρακλητικάς,	δι´	ὧν καὶ τὸ καλὸν καὶ
[1, 8]	περὶ τούτου ὡς οἷόν τε	διὰ	βραχυτάτων ἐπεξελθεῖν· ἐπεὶ λυσιτελής πως
[1, 6]	ὁ ἀπόστολος αὐτός, ἡ δὲ	διὰ	γάλακτος τροφὴ εἰς οὐρανοὺς καθηγεῖται,
[1, 5]	τοῦ ἀνδρὸς τετίμηκεν προσηγορίᾳ καὶ	διά	γε τοῦ Δαβὶδ ἐπὶ μὲν
[1, 9]	ψόγος ἀδικούντων. Τούτῳ τῷ παιδαγωγήματι	διὰ	Δαβὶδ κέχρηται, λαός, ὃν οὐκ
[1, 7]	τοὺς ἁμαρτωλοὺς τῆς γῆς» Καὶ	διὰ	Δαβίδ· κύριος παιδεύων ἐπαίδευσέν με
[1, 9]	ἔλεγχος ὠφελιμώτατος. Περὶ τούτων καὶ	διὰ	Δαβὶδ λέγει· γενεὰ σκολιὰ καὶ
[1, 10]	ὁ μακαρισμός· καὶ μακάριος ἐκεῖνος»	διὰ	Δαβὶδ λέγει {φησίν} ὁ μὴ
[1, 9]	τὸν θάνατον ὁρμῆς. Λέγει γοῦν	διὰ	Δαβὶδ σαφεστάτην αἰτίαν τῆς ἀπειλῆς·
[1, 6]	ἐπομβρίας κατακλυσθὲν ἀποσύρεται τὸ σπέρμα,	διὰ	δὲ αὐχμὸν νοτίδος ἀποξηραίνεται, κολλώδης
[1, 10]	ἐντολὰς ζωῆς, ἐνωτίσασθε γνῶναι φρόνησιν»	Διὰ	δὲ Μωσέως ἔτι καὶ προσυπισχνεῖται
[1, 5]	τινὰ παίζειν παιδιὰν τὸν ἑαυτοῦ	Δία	Ἡράκλειτος λέγει. Τί γὰρ ἄλλο
[1, 9]	πολλῶν πίστεως. Λέγει μὲν γὰρ	διὰ	Ἡσαΐου ἐγκατελίπετε τὸν κύριον καὶ
[1, 5]	κύριον αὐτὸν ὀνομάζει παιδίον, τοῦτο	διὰ	Ἡσαΐου θεσπίζον, τὸ πνεῦμα· ἰδοὺ
[1, 5]	ὄνομα κυρίου» Λέγει δὲ καὶ	διὰ	Ἡσαΐου ἰδοὺ ἐγὼ καὶ τὰ
[1, 9]	μετανοίας χαριζόμενος. Νουθετεῖ δὲ καὶ	διὰ	Ἡσαΐου κηδόμενος τοῦ λαοῦ, ὁπηνίκα
[1, 10]	τὸ ἅγιον καὶ εὐφρανῶ ὑμᾶς»	διὰ	Ἡσαΐου λέγει. Ἔστι δὲ καὶ
[1, 9]	τῷ τρόπῳ τούτῳ τῆς παιδαγωγίας	διὰ	Ἡσαΐου λέγων· ἄκουε, οὐρανέ, καὶ
[1, 9]	τῇ λοιδορίᾳ ἐν φαρμάκου μοίρᾳ	διὰ	Ἡσαΐου λέγων οὐαὶ ἔθνος ἁμαρτωλόν,
[1, 9]	ταύτῃ τῇ θεραπείᾳ ὁ παιδαγωγὸς	διὰ	Ἡσαΐου λέγων· οὐαὶ τέκνα ἀποστάται,
[1, 5]	ἄρνας ἡμᾶς λέγει, ἐχέγγυος μάρτυς	διὰ	Ἡσαΐου τὸ πνεῦμα· ὡς ποιμὴν
[1, 9]	ὁ πατὴρ ἐκτήσατό σε; Καὶ	διὰ	Ἡσαΐου φησίν· οἱ ἄρχοντές σου
[1, 6]	εἰ δὲ υἱός, καὶ κληρονόμος	διὰ	θεοῦ» Τί οὖν ἐνδεῖ τῷ
[1, 9]	δὲ παιδαγωγὸς νηπίων. Φησὶν γοῦν	διὰ	Ἰεζεκιὴλ πρὸς τοὺς πρεσβυτέρους ἀποταθεὶς
[1, 9]	τοῦ Ἰσραήλ. Λέγει δὲ καὶ	διὰ	Ἱερεμίου· ἐξέστη ὁ οὐρανὸς ἐπὶ
[1, 9]	πρὸς τὰ καλά. Τοῦτο ἐνδείκνυται	διὰ	Ἱερεμίου· ἵπποι θηλυμανεῖς ἐγενήθησαν, ἕκαστος
[1, 9]	ἀπὸ τῶν τρίβων αὐτῶν» καὶ	διὰ	Ἱερεμίου· καὶ ἔδωκα αὐτῇ βιβλίον
[1, 9]	τῷ βοηθήματι ὁ θεῖος παιδαγωγὸς	διὰ	Ἱερεμίου λέγων· ὄψις πόρνης ἐγένετό
[1, 9]	ἀλογώτερος καὶ τούτων εὑρεθήσεται; Καὶ	διὰ	Ἱερεμίου πολλὰ καταμεμψάμενος τὸν λαὸν
[1, 9]	ἐν παρακαλύμματι. Κέχρηται δὲ αὐτῇ	διὰ	Ἱερεμίου· πῶς ἐκάθισεν μόνη ἡ
[1, 9]	τοῦ τρόπου τῆς παιδαγωγίας, ἀλλὰ	διὰ	Ἱερεμίου φησίν· ἕως τίνος κεκράξομαι
[1, 10]	δικαιοσύνης μετανοεῖν συμβουλευούσης; Ἔτι δὲ	διὰ	Ἱερεμίου φωτίζει τοῖς πλανωμένοις τὴν
[1, 7]	καὶ οὐκέτι δίδοσθαι λέγεται, ἀλλὰ	διὰ	Ἰησοῦ» γίνεσθαι, οὗ χωρὶς ἐγένετο
[1, 7]	ἀίδιος χάρις καὶ ἡ ἀλήθεια	διὰ	Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο. Ὁρᾶτε τὰς
[1, 9]	σπέρμα πονηρόν» κἀν τῷ εὐαγγελίῳ	διὰ	Ἰωάννου ὄφεις» φησὶν γεννήματα ἐχιδνῶν»
[1, 7]	καὶ γὰρ ἦν ὡς ἀληθῶς	διὰ	μὲν Μωσέως παιδαγωγὸς ὁ κύριος
[1, 10]	καὶ ἐπὶ τὴν γνῶσιν παρακαλεῖ	διὰ	μὲν τοῦ Ἱερεμίου λέγων· τῇ
[1, 6]	ἐπιχορηγούμενον αἷμα τῷ ἐμβρύῳ καὶ	διὰ	μητρῴου πρότερον ἐπιπεμπόμενον ὀμφαλοῦ εἴτε
[1, 8]	δὲ φίλος εὐνοῶν. Οὐκ ἄρα	διὰ	μῖσος ὁ κύριος τοῖς ἀνθρώποις
[1, 7]	ἀλλὰ ὑπὸ μὲν τοῦ λόγου,	διὰ	Μωσέως δὲ τοῦ θεράποντος αὐτοῦ·
[1, 7]	φησιν ἡ γραφή· ὁ νόμος	διὰ	Μωσέως ἐδόθη» οὐχὶ ὑπὸ Μωσέως,
[1, 9]	παρὰ τὸ προσῆκον ἐπαιρομένων. Ταύτῃ	διὰ	Μωσέως ἐπαιδαγώγει, τέκνα» λέγων μωμητά,
[1, 8]	πῇ δὲ ἀνιέντος. Σαφέστατα γοῦν	διὰ	Μωσέως λέλεκται· θαρρεῖτε, ἕνεκεν τοῦ
[1, 11]	εὐκρασία περιγίνεται. Πάλαι μὲν οὖν	διὰ	Μωσέως ὁ λόγος ἐπαιδαγώγει, ἔπειτα
[1, 5]	τρυγόνων ζεῦγος ὑπὲρ ἁμαρτίας κελεύει	διὰ	Μωσέως προσφέρεσθαι, τὸ ἀναμάρτητον τῶν
[1, 7]	δὲ νόμος χάρις ἐστὶν παλαιὰ	διὰ	Μωσέως ὑπὸ τοῦ λόγου δοθεῖσα.
[1, 2]	σωτήριον. Καί μοι δοκεῖ παγκάλως	διὰ	Μωσέως φάσκειν ὁ παιδαγωγός ἐάν
[1, 11]	γέρας εὐζωίας, ζωὴν αἰώνιον. ~Ὅτι	διὰ	νόμου καὶ προφητῶν ὁ λόγος
[1, 2]	οὖν ὁ παιδαγωγὸς ἡμῶν λόγος	διὰ	παραινέσεων θεραπευτικὸς τῶν παρὰ φύσιν
[1, 10]	ὡς ἐκ τούτων εἶναι συμφανὲς	διὰ	πάσης θεραπείας χωροῦντα τὸν κύριον
[1, 6]	φωνήν· πάντες γὰρ υἱοί ἐστε	διὰ	πίστεως θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ·
[1, 8]	θεόν δίκαιον, δικαιοσύνη δὲ θεοῦ	διὰ	πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἰς πάντας
[1, 11]	ὁ λόγος ἐπαιδαγώγει, ἔπειτα καὶ	διὰ	προφητῶν· προφήτης δὲ καὶ ὁ
[1, 6]	λέγει καὶ ὡς ἀνισταμένην δῆθεν	{διὰ	πυρός} καθάπερ ἐκ φθορᾶς καὶ
[1, 6]	ὁ πυρὸς ἀνίσταται, καὶ μέντοι	διὰ	πυρὸς συνισταμένην εἰς εὐφροσύνην ἐκκλησίας
[1, 10]	δὲ ἐπὶ τὴν ἀγαθωσύνην καλεῖ	διὰ	Σολομῶντος λέγων· μακάριος ἄνθρωπος, ὃς
[1, 10]	Διὰ τοῦτο φυλάττεσθαι τοῖς νηπίοις	διὰ	Σολομῶντος παραγγέλλει· υἱέ, μὴ πλανήσωσί
[1, 9]	τῆς νόσου. Ταύτῃ τοι καὶ	διὰ	Σολομῶντος παραγγέλλεται· σὺ μὲν ῥάβδῳ
[1, 9]	αὐστηρὸν τοῦ ἐλέγχου καὶ ἐπιπληκτικὸν	διὰ	Σολομῶντος παραμυθούμενος λέγει αἰνιττόμενος κατὰ
[1, 10]	τὰ συμφέροντα προτροπῇ ὁ παιδαγωγὸς	διὰ	Σολομῶντος ὧδέ πως χρῆται· ἐγὼ
[1, 6]	κατὰ Ἰωάννην εὐαγγελίῳ ἑτέρως ἐξήνεγκεν	διὰ	συμβόλων φάγεσθέ μου τὰς σάρκας»
[1, 2]	παιδαγωγῶν, ἐπὶ πᾶσιν ἐκδιδάσκων. ~Ὅτι	διὰ	τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν ὁ παιδαγωγὸς
[1, 10]	καὶ τὴν κτῆσιν τῶν καλῶν	διὰ	ταύτης καλῶν. Ναὶ μὴν καὶ
[1, 6]	τοῦ λόγου, καὶ εἰς ἀφθαρσίαν	διὰ	τὴν ἀγωγὴν τὴν αὐτοῦ· τὸ
[1, 6]	ᾧ λυτρούμεθα, καὶ εἰς συμπάθειαν	διὰ	τὴν ἀνατροφὴν τὴν ἐκ τοῦ
[1, 13]	πρὸς τὸν βάλλοντα ἡ σφαῖρα	διὰ	τὴν ἀντιτυπίαν παλινδρομοῦσα· ὅθεν καὶ
[1, 8]	ἐστι· παρορῶντος δὲ αὐτοῦ ἑκοντί,	διὰ	τὴν ἀπιστίαν τὴν ἀνθρωπίνην γένεσιν
[1, 7]	ἐγνωσμένους θεῷ, νυνὶ δὲ νηπίους	διὰ	τὴν ἔναγχος πεπληρωμένην βούλησιν τοῦ
[1, 5]	ἐλευθέρους καὶ νεογνούς, τοὺς γαύρους	διὰ	τὴν πίστιν, τοὺς εἰς ἀλήθειαν
[1, 8]	ἀγαθὸν εἶναι φάμενοι τὸν κύριον	διὰ	τὴν ῥάβδον καὶ τὴν ἀπειλὴν
[1, 13]	ἀνάγκης εἶναι τὸ πλημμελούμενον πᾶν	διὰ	τὴν τοῦ λόγου διαμαρτίαν γινόμενον
[1, 10]	Μωσέως ἔτι καὶ προσυπισχνεῖται δωρεὰν	διὰ	τὴν ὑπάρχουσαν φιλανθρωπίαν τοῖς σπεύδουσιν
[1, 6]	ἡ πνευματικὴ τροφή, γλυκεῖα μὲν	διὰ	τὴν χάριν ὑπάρχουσα, τρόφιμος δὲ
[1, 8]	αὐστηροτέρων παραγγελμάτων καὶ δὴ καὶ	διὰ	τῆς ἐνίων θεωρημάτων διδασκαλίας. Ἔστι
[1, 6]	μέλι καὶ γάλα ὀμβρεῖν ἀναγέγραπται,	διὰ	τῆς ἐνύλου καὶ τὴν ἁγίαν
[1, 3]	ἰσχύν, τὸ βούλεσθαι, ὁ θεὸς	διὰ	τῆς ἔξωθεν τοῦ πεποιηκέναι προσανεπλήρωσεν
[1, 6]	ἡ ἄγνοια συνέδησεν κακῶς, ταῦτα	διὰ	τῆς ἐπιγνώσεως ἀναλύεται καλῶς. Τὰ
[1, 10]	ὁ παιδαγωγὸς ἀπετρέψατο τῆς αἰτίας	διὰ	τῆς ἐπιτιμίας, καὶ τὴν κόλασιν
[1, 2]	τὸ ἁμάρτημα ἐλεγκτικῶς τὸ προυπάρξαν	διὰ	τῆς ἑπομένης δείκνυται ῥήσεως, καθὸ
[1, 8]	γὰρ ἅτε ἀγαθὸς ἐντέχνως σφόδρα	διὰ	τῆς λοιδορίας ὑποδύεται τὸν ψόγον,
[1, 7]	ἐστι παιδαγωγός. Λέγει δέ που	διὰ	τῆς ᾠδῆς τὸ πνεῦμα τὸ
[1, 5]	προσηγορίαν ἔαρ παντὸς τοῦ ζῆν	διὰ	τὸ ἀγήρω εἶναι τὴν ἐν
[1, 6]	Χριστῷ προσῳκειώμεθα, καὶ εἰς συγγένειαν	διὰ	τὸ αἷμα αὐτοῦ, ᾧ λυτρούμεθα,
[1, 9]	ἀπαίδευτόν τε καὶ αἰσχρὸν γεγονέναι	διὰ	τὸ ἀνέλεγκτον εἶναι βούλεται, ᾗ
[1, 5]	δὲ καὶ ὁ κύριος ἀνὴρ	διὰ	τὸ εἶναι αὐτὸν τέλειον ἐν
[1, 9]	ἀναγκαίῳ τῷ τρόπῳ τῆς παιδαγωγίας	διὰ	τὸ ἔκλυτον τῆς τῶν πολλῶν
[1, 8]	εἰς πάθη καταβαίνοντος τοῦ θεοῦ	διὰ	τὸν ἄνθρωπον, δι´ ὃν καὶ
[1, 2]	λοιπῶν ἄστρων τὰς φορὰς ἀσχολεῖται	διὰ	τὸν ἄνθρωπον, ἔπειτα δὲ περὶ
[1, 9]	ἐστιν. Οὕτως οἶδεν ἐπιστρέφοντας αὐτοὺς	διὰ	τὸν φόβον, τῆς δὲ φιλανθρωπίας
[1, 8]	σοφία, φόβος κυρίου. Σαφέστατα γοῦν	διὰ	τοῦ Ἀμὼς τοῦ προφήτου τὴν
[1, 9]	δυνήσονται συσχεῖν ὕδωρ. Καὶ πάλιν	διὰ	τοῦ αὐτοῦ· ἁμαρτίαν ἥμαρτεν Ἱερουσαλήμ·
[1, 9]	τῆς μακαρίας ἀνεξικακίας. Καὶ πάλιν	διὰ	τοῦ αὐτοῦ· ἀπερίτμητα πάντα τὰ
[1, 10]	ἐπισπώμενος. ~Ὅτι ὁ αὐτὸς θεὸς	διὰ	τοῦ αὐτοῦ λόγου καὶ ἀπείργει
[1, 5]	κατ´ εἰκόνα ἡμεῖς οἱ νήπιοι;	Διὰ	τοῦ αὐτοῦ προφήτου διηγεῖται τὸ
[1, 10]	φρόνιμοι. Φρόνησις γὰρ ἡ γνῶσις	διὰ	τοῦ αὐτοῦ προφήτου μηνύεται λέγοντος
[1, 7]	παιδαγωγηθῆναι θανάτου ἐστὶν ἀπαλλαγή. Καὶ	διὰ	τοῦ αὐτοῦ προφήτου φησίν· ἐν
[1, 6]	τῆς εἰς Χριστὸν πίστεως ἡ	διὰ	τοῦ γάλακτος νηπιότης ἐστίν, ἐξευτελίζεται
[1, 10]	καὶ φυγὴν ἐπιτήδειος, καθάπερ ποιεῖ	διὰ	τοῦ Δαβὶδ λέγων μακάριος ἀνὴρ
[1, 7]	διηγουμένη. Πάλιν δὲ ὅταν λέγῃ	διὰ	τοῦ ἰδίου προσώπου, ἑαυτὸν ὁμολογεῖ
[1, 9]	τὴν μετάνοιαν παρακαλεῖ καί φησιν	διὰ	τοῦ Ἰεζεκιήλ· υἱὲ ἀνθρώπου, ἐν
[1, 10]	γνωστὰ ἡμῖν ἐστι» γνωστὰ δὲ	διὰ	τοῦ λόγου, δι´ ὃν μακάριοι
[1, 9]	ἀγαθός. Τὸ δίκαιον δὲ ἡμῖν	διὰ	τοῦ λόγου ἐνδείκνυται τοῦ ἑαυτοῦ
[1, 9]	δι´ ἐμοῦ, καὶ συνθήκας οὐ	διὰ	τοῦ πνεύματός μου. Στύμματι δὲ
[1, 13]	κρίσιν ἀστείαν καὶ ὄρεξιν ἀληθείας	διὰ	τοῦ συμφυοῦς καὶ συναγωνιστοῦ σώματος
[1, 6]	οὗ καὶ φίλτρον εὐνοίας προσλαμβάνει.	Διὰ	τοῦτο ἄρα μυστικῶς τὸ ἐν
[1, 11]	δὲ ἀλόγως κορεσθέντες ἀλόγως ἔπαιζον,	διὰ	τοῦτο αὐτοῖς καὶ ὁ νόμος
[1, 9]	τὴν εὐζωίαν ἑλέσθαι μὴ βεβουλημένοις.	Διὰ	τοῦτο αὐτοῖς τραχύτερον ἐνθένδε προσενήνεκται,
[1, 7]	ἡμῖν ὄνομα σωτηρίου προφητεύει παιδαγωγοῦ.	Διὰ	τοῦτο αὐτῷ ῥάβδον περιτίθησιν ἡ
[1, 2]	διὰ τοῦτο ἰδοὺ λέγει κύριος»	Διὰ	τοῦτο γὰρ ἡ προφητεία, δι´
[1, 6]	αὔξοντος καὶ φωτίζοντος τοὺς νηπίους.	Διὰ	τοῦτο γὰρ καὶ ἡ γραφὴ
[1, 2]	εἰς τὸ παντελὲς ἀνθρωπίνων παθῶν,	διὰ	τοῦτο γὰρ καὶ μόνος κριτής,
[1, 9]	τοῦ αὐτοῦ· ἁμαρτίαν ἥμαρτεν Ἱερουσαλήμ·	διὰ	τοῦτο εἰς σάλον ἐγένετο· πάντες
[1, 9]	ἦλθον» φησί, διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι.	Διὰ	τοῦτο εἰσάγεται ἐν τῷ εὐαγγελίῳ
[1, 8]	τὸν ἀπηλπισμένον εἰς σύνεσιν ὀξύνων.	Διὰ	τοῦτο ἐναργῶς ἐπήγαγεν· ἐξεγείρων καθεύδοντα
[1, 2]	τοῦτο τάδε λέγει κύριος» καὶ	διὰ	τοῦτο ἰδοὺ λέγει κύριος» Διὰ
[1, 9]	θεὸς ἦν, ἀγαθὸς ἦν, καὶ	διὰ	τοῦτο καὶ δημιουργὸς εἶναι καὶ
[1, 7]	κύριον τὸν θεόν σου» παρῄνεσεν.	Διὰ	τοῦτο καὶ ἐντέλλεται ἡμῖν παύσασθε
[1, 10]	ἡ σοφία, καὶ τέλειος μόνος,	διὰ	τοῦτο καὶ μόνος ἐπαινετός. Ἀλλὰ
[1, 8]	ἄρα τοῦ δικαίου ὁ κύριος.	Διὰ	τοῦτο καὶ ὁ Παῦλός φησι
[1, 8]	δηλονότι καὶ κατευθυντῆρα τῶν ἁμαρτιῶν.	Διὰ	τοῦτο μόνος οὗτος οἷός τε
[1, 9]	θεοῦ τὸ περὶ τὰς οἰκτειρήσεις.	Διὰ	τοῦτο ὁ Δαβίδ, τουτέστι τὸ
[1, 5]	καὶ βοηθεῖ καὶ ὑπερμαχεῖ καὶ	διὰ	τοῦτο ὀνομάζει παιδίον. Ἐγὼ καὶ
[1, 2]	οὐκ ἂν τάδε ἠπείλησεν, καὶ	διὰ	τοῦτο οὕτως λέγει κύριος» καὶ
[1, 6]	οὕτως εὐδοκία ἐγένετο ἔμπροσθέν σου.	Διὰ	τοῦτο τὰ κεκρυμμένα ἀπὸ σοφῶν
[1, 2]	οὐκ ἠκούσατε τῶν λόγων τούτων,	διὰ	τοῦτο τάδε λέγει κύριος» καὶ
[1, 2]	δὲ ἐνθένδε ἀπὸ τῆς γραφῆς	διὰ	τοῦτο τάδε λέγει κύριος» τὸ
[1, 9]	φοβοῦ» ᾗ φησιν ὁ ἀπόστολος.	Διὰ	τοῦτό τοι καὶ αὐτὸς ὁ
[1, 6]	ὅσοι τοῦτον θηλάζουσι τὸν μαστόν.	Διὰ	τοῦτό φησι καὶ ὁ Πέτρος·
[1, 9]	τοὺς διακόνους τοῦ θεοῦ διώκει;	Διὰ	τοῦτο φησίν· ἀφίεται ὁ οἶκος
[1, 10]	μετάνοιαν σωτηρίας χάριν τῆς ἡμῶν.	Διὰ	τοῦτό φησιν· ἐὰν μετανοήσῃς, περικαθαριεῖ
[1, 6]	πιστεύομεν. Πίστις γὰρ μαθήσεως τελειότης·	διὰ	τοῦτό φησιν ὁ πιστεύων εἰς
[1, 10]	οὐκ ἔστιν εἰρήνη, λέγει κύριος.	Διὰ	τοῦτο φυλάττεσθαι τοῖς νηπίοις διὰ
[1, 10]	παρεχόμενον, τὴν φιλανθρωπίαν ἀσυνετοῦντες αὐτοῦ,	διὰ	τούτους δὴ καὶ τοὺς ἔτι
[1, 8]	οἰκειότερον αὐτῷ ὁ προφήτης προσεύχεται	διὰ	τούτων μνήσθητι ἡμῶν, ὅτι χοῦς
[1, 2]	κρίσις ἕπεται, καὶ τοῦτο ἐμφανῶς	διὰ	τῶν προφητῶν καταφαίνεται, ὡς, εἰ
[1, 7]	γοῦν ὁ λόγος περὶ ἑαυτοῦ	διὰ	Ὠσηὲ εἴρηκεν ἐγὼ δὲ παιδευτὴς
[1, 9]	κυρίου ἀρχὴ αἰσθήσεως. Καὶ πάλιν	διὰ	Ὠσηὲ οὐκ ἐπισκέψομαι» φησὶν αὐτούς;
[1, 9]	γὰρ πεσούμεθα εἰς φθορὰν οἱ	διαβαίνοντες	εἰς ἀφθαρσίαν, ὅτι ἀνθέξεται ἡμῶν
[1, 9]	ἢ προσεδόκησα, δέσποτα· καὶ ἐὰν	διαβαίνωσιν,	οὐκ ὀλισθήσουσι, λέγει κύριος. Οὐ
[1, 6]	καθὼς οἱ εἰς γνῶσιν πεφυσιωμένοι	διαβεβλήκασιν·	ἀναγεννηθέντες γοῦν εὐθέως τὸ τέλειον
[1, 5]	τοῦ Δαβὶδ ἐπὶ μὲν τοῦ	διαβόλου	ἄνδρα αἱμάτων» φησὶ βδελύσσεται κύριος»
[1, 12]	ἐκείνου. ~Ὅτι ἀναλόγως τῇ πατρικῇ	διαθέσει	κέχρηται ὁ παιδαγωγὸς αὐστηρίᾳ καὶ
[1, 1]	ὁ παιδαγωγὸς πρότερον μὲν εἰς	διάθεσιν	ἠθοποιίας προὐτρέψατο, ἤδη δὲ καὶ
[1, 13]	Καὶ γὰρ ἡ ἀρετὴ αὐτὴ	διάθεσίς	ἐστι ψυχῆς σύμφωνος τῷ λόγῳ
[1, 12]	δὲ ἄλλη, οὕτως ἐστὶν γενναία	διάθεσις	φιλοκάλῳ προαιρέσει κατάλληλος ἐκ τῆς
[1, 7]	νέῳ λαῷ καινὴ καὶ νέα	διαθήκη	δεδώρηται καὶ ὁ λόγος γεγέννηται
[1, 7]	πρότερον τῷ πρεσβυτέρῳ λαῷ πρεσβυτέρα	διαθήκη	ἦν καὶ νόμος ἐπαιδαγώγει τὸν
[1, 7]	ἀνομίαν» Αὕτη μου ἡ νέα	διαθήκη	παλαιῷ κεχαραγμένη γράμματι. Οὐκ ἄρα
[1, 6]	τοὺς Ἰουδαίους κατὰ τὴν προτέραν	διαθήκην	κληρονόμους λέγων, κατ´ ἐπαγγελίαν δὲ
[1, 7]	φήσας ἄμεμπτος· καὶ θήσω τὴν	διαθήκην	μου ἀνὰ μέσον ἐμοῦ καὶ
[1, 5]	νεωστὶ συνεταί, αἱ κατὰ τὴν	διαθήκην	τὴν καινὴν ἀνατείλασαι. Ἔναγχος γοῦν
[1, 9]	πνεῦμα αὐτῆς. Οὐκ ἐφυλάξαντο τὴν	διαθήκην	τοῦ θεοῦ καὶ ἐν τῷ
[1, 8]	τῆς ἀληθείας, ἃ χρὴ διελέγχειν	διαιροῦντα	τῇ τομῇ. Φαρμακείᾳ δὲ ἔοικεν
[1, 8]	ἄνθρωπον. Ἡ νουθέτησις οὖν οἱονεὶ	δίαιτά	ἐστι νοσούσης ψυχῆς, ὧν χρὴ
[1, 12]	καὶ ὕπνος καὶ κοίτη καὶ	δίαιτα	καὶ ἡ λοιπὴ παιδεία· οὐ
[1, 7]	εἰς θηριώδη καὶ ἀσελγῆ προσρῆξαι	δίαιταν,	μόνῳ δὲ ἄρα τῷ ἀληθείας
[1, 7]	τοὺς παῖδας ἐπὶ τὴν σωτήριον	δίαιταν	τῆς ἡμῶν αὐτῶν ἕνεκεν κηδεμονίας·
[1, 6]	καινῆς δὲ ἄλλης τῆς Χριστοῦ	διαίτης	μεταλαμβάνοντας, ἐκεῖνον, εἰ δυνατόν, ἀναλαμβάνοντας
[1, 1]	τῆς ἀληθείας γνῶσιν τοὺς κάμνοντας	διαιτωμένου.	Ἴσον δ´ οὐκ ἔστιν ὑγίεια
[1, 3]	ἐπαγγέλλεται, ἐν ἔργῳ καὶ λόγῳ	διακείμενος	καὶ ὑπαγορεύσει μὲν τῶν πρακτέων,
[1, 6]	ὅτι τὰς τροφὰς ἄμφω μία	διακονεῖται	οὐσία. Ἀλλὰ καὶ τοῖς ὑποτιτθίοις
[1, 9]	ἀγαθὸς ἐνδίκως. Οὐκ ἦλθον» φησί,	διακονηθῆναι,	ἀλλὰ διακονῆσαι. Διὰ τοῦτο εἰσάγεται
[1, 9]	Οὐκ ἦλθον» φησί, διακονηθῆναι, ἀλλὰ	διακονῆσαι.	Διὰ τοῦτο εἰσάγεται ἐν τῷ
[1, 2]	ἀνθρώπου σχήματι ἄχραντος, πατρικῷ θελήματι	διάκονος,	λόγος θεός, ὁ ἐν τῷ
[1, 9]	εἰδὼς τὸν θεὸν πῶς τοὺς	διακόνους	τοῦ θεοῦ διώκει; Διὰ τοῦτο
[1, 11]	τοῦ θυμοῦ, καὶ τοῦ φλέγματος	διακοπτικόν,	τουτέστι τοῦ τύφου· ἐξ οὗ
[1, 9]	εἰς τέλος τῆς καταδίκης ἐκπέσωμεν,	διακριθῶμεν	δὲ τῶν ἀχυρμιῶν καὶ εἰς
[1, 8]	ἡμῶν, μόνος ὁ τῆς ὑπακοῆς	διακρῖναι	τὴν παρακοὴν δυνάμενος. Ὁ δὲ
[1, 4]	μόνῳ τὸ θῆλυ τοῦ ἄρρενος	διακρίνεται,	ἐν ἐκείνῳ δὲ οὐκέτι» ἔνθα
[1, 9]	ἐξουσία {ἡ κρίσις} τοῦ δικαίου	διακρίνουσα	τὰ ἐναντία. Καὶ ὁ αὐτὸς
[1, 5]	ἡμῶν ἐπισκοπεῖ τὸν γέλωτα καὶ	διακύψας	τῆς θυρίδος» ὥς φησιν ἡ
[1, 13]	πᾶν διὰ τὴν τοῦ λόγου	διαμαρτίαν	γινόμενον εἰκότως καλεῖσθαι ἁμάρτημα. Αὐτίκα
[1, 7]	πράξεων ἁγίων ὑποτύπωσις ἐν αἰωνίῳ	διαμονῇ.	Ὥσπερ οὖν κατευθύνει τὴν φάλαγγα
[1, 6]	αὔξεται. Καὶ δὴ καὶ ἡ	διαμόρφωσις	τοῦ συλληφθέντος τῷ τῆς ἐπὶ
[1, 8]	τούτους πρὸς ἀλήθειαν ἡ βλασφημία	διανίστησιν.	Μάστιγες γὰρ καὶ παιδεία ἐν
[1, 6]	δὴ τὸ ῥητὸν αὖθις τῇ	διανοίᾳ	ἐφαρμοστέον· γάλα ὑμᾶς ἐπότισα, οὐ
[1, 10]	γίνεται. Πῶς γὰρ ἔχουσα ἡ	διάνοια	ἡ συμβουλευτικὴ προτρεπτικὴ γίνεται καὶ
[1, 6]	διαστολὴν τῆς ἀναγνώσεως τοιαύτην ἀποδεξώμεθα	διάνοιαν·	κατήχησα ὑμᾶς ἐν Χριστῷ ἁπλῇ
[1, 8]	τῇ βλασφημίᾳ τὸ νωθρὸν τῆς	διανοίας	ἐπεγείρων, πάλιν τε αὖ ἐν
[1, 5]	ἀνθρώποις ἁπαλότητα καὶ ἁπλότητα τῆς	διανοίας,	τὴν ἀκακίαν, προτιμῶν. Αὖθίς τε
[1, 3]	ἢ ὡς ἕνεκεν ἄλλου αἱρετὸν	διαπέπλασται.	Εἰ μὲν οὖν δι´ αὑτὸ
[1, 6]	καὶ θερμοῦ πνεύματος, ὑφ´ οὗ	διαπλάττεται	τὸ ἔμβρυον, ζωογονεῖται. Ἀλλὰ καὶ
[1, 6]	ἐν ἑαυτοῖς ἐργάζονται γάλα καὶ	διαπνέουσιν.	Ἡ τροφὴ δὲ ἡ κατάλληλος
[1, 6]	καθάπερ ὑπὸ ψυχῆς, ἡ πίστις.	Διαπνευσάσης	δὲ τῆς ἐλπίδος δίκην ἐκρυέντος
[1, 6]	φλέβας ἐξαιματουμένη ἐκχωρεῖ· αἳ δὲ	διαπνοῆς	οὐ τυγχάνουσαι πεπληρωμέναι μάλιστα συντείνονται
[1, 12]	τὰ τῆς ἐνεργείας πεπαιδευμέναι σεμναὶ	διαπρέπουσιν	πορεία καὶ κατάκλισις καὶ τροφὴ
[1, 8]	Ἐπὶ τούτου καὶ ἡ σοφία	διαρρήδην	λέγει ἔλεος γὰρ καὶ ὀργὴ
[1, 8]	οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ ὁπηνίκα	διαρρήδην	λέγει οὐδεὶς ἀγαθός, εἰ μὴ
[1, 11]	γνησίῳ παιδαγωγῷ παρακατατιθέμενος τὰ παιδία,	διαρρήδην	παραγγείλας ἡμῖν· οὗτός ἐστί μου
[1, 5]	Τί βούλεται τὸ λεχθέν, αὐτὸς	διασαφήσει	ὁ κύριος λέγων ἐὰν μὴ
[1, 8]	αὐτοῦ ἐνδείκνυται, μέλλων ἔτι καὶ	διασαφῶν	οἷα πείσονται, εἰ παραμενοῦσιν ἁμαρτωλοί,
[1, 6]	ὑμᾶς ἐπότισα ἐν Χριστῷ» καὶ	διαστήσαντες	ὀλίγον ἐπαγάγωμεν ὡς νηπίους» ἵνα
[1, 8]	τοὺς πιστεύοντας· οὐ γάρ ἐστι	διαστολή»	καὶ προσέτι μαρτυρῶν τῇ ἀληθείᾳ
[1, 6]	ὡς νηπίους» ἵνα κατὰ τὴν	διαστολὴν	τῆς ἀναγνώσεως τοιαύτην ἀποδεξώμεθα διάνοιαν·
[1, 9]	φόρους· κλαίουσα ἔκλαυσεν ἐν νυκτί.	Διάσυρσις	δέ ἐστι ψόγος διασυρτικός. Καὶ
[1, 9]	νυκτί. Διάσυρσις δέ ἐστι ψόγος	διασυρτικός.	Καὶ τούτῳ κέχρηται τῷ βοηθήματι
[1, 3]	βίου, βιοῦν δὲ πρὸς τὰ	διατάγματα	τῆς αὐτοῦ προαιρέσεως, οὐ μόνον
[1, 6]	παρακειμένων φλεβῶν ἀναστομουμένων κατὰ τὰς	διατάσεις	τῆς κυήσεως τὸ αἷμα μεταχεῖται
[1, 6]	πίμπλαται πρότερον, ὡς ἐκ τῆς	διατάσεως	τῶν φλεβῶν, κυρτουμένων τῶν ἀγγείων,
[1, 13]	δὲ πρὸς τὸ εὖ ζῆν	διατάττεται.	Ὅσα μὲν οὖν πρὸς τὸ
[1, 8]	εἰς σωτηρίαν καὶ ἀίδιον ὑγείαν	διατείνει.	Ἀλλὰ καὶ ὁ στρατηγὸς χρημάτων
[1, 6]	καὶ πολλῆς τῆς ἐπιφορᾶς γενομένης	διατείνονται	καὶ μεταβάλλει τὸ αἷμα εἰς
[1, 12]	τὰς ὁρμὰς τὰς εἰς αὐτὰς	διατεινούσας	ἀνακόπτοντι καὶ τὰς καθηκούσας πρὸς
[1, 2]	τὸ δὲ μὴ ἐπὶ μήκιστον	διατρῖψαι	τοῖς ἁμαρτήμασι τελευταῖον τετάχθω· ἀλλὰ
[1, 9]	τοῦ κατὰ ἀνάγκην εἰς εὐσέβειαν	διαφέρει.	Αὐτὸς γάρ» φησίν, οἰκτίρμων ἐστίν,
[1, 6]	ὁ κληρονόμος νήπιός ἐστιν, οὐδὲν	διαφέρει	δούλου κύριος πάντων ὤν, ἀλλὰ
[1, 9]	τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν καὶ οὐ	διαφθερεῖ·	καὶ πληθυνεῖ τοῦ ἀποστρέψαι τὸν
[1, 7]	αὐτῷ· ἰδοὺ ἐγὼ μετὰ σοῦ,	διαφυλάσσων	σε ἐν τῇ ὁδῷ πάσῃ,
[1, 2]	ἰατρικὴ καλεῖται, τέχνη ἀνθρωπίνῃ σοφίᾳ	διδακτή.	Λόγος δὲ ὁ πατρικὸς μόνος
[1, 1]	βελτιῶσαι τὴν ψυχήν ἐστιν, οὐ	διδάξαι,	σώφρονός τε, οὐκ ἐπιστημονικοῦ καθηγήσασθαι
[1, 5]	καὶ περιφερόμενοι παντὶ ἀνέμῳ τῆς	διδασκαλίας	ἐν τῇ κυβείᾳ τῶν ἀνθρώπων,
[1, 9]	μάτην δὲ σέβονταί με διδάσκοντες	διδασκαλίας	ἐντάλματα ἀνθρώπων. Ἐνταῦθα ἡ κηδεμονία
[1, 8]	καὶ διὰ τῆς ἐνίων θεωρημάτων	διδασκαλίας.	Ἔστι δὲ οἱονεὶ χειρουργία τῶν
[1, 6]	γάλα τοῦ κυρίου πάθους καὶ	διδασκαλίας	σύμβολον. Ἐφεῖται τοιγαροῦν ἡμῶν ἑκάστῳ
[1, 3]	θάτερον εἶδος τῶν λόγων, τὸ	διδασκαλικόν,	ἰσχνόν τέ ἐστι καὶ πνευματικόν,
[1, 1]	ἐπιστημονικοῦ καθηγήσασθαι βίου. Καίτοι καὶ	διδασκαλικὸς	ὁ αὐτός ἐστι λόγος, ἀλλ´
[1, 1]	δογματικοῖς δηλωτικὸς καὶ ἀποκαλυπτικός, ὁ	διδασκαλικός,	πρακτικὸς δὲ ὢν ὁ παιδαγωγὸς
[1, 1]	νοσῶν ἔτι πρότερόν τι τῶν	διδασκαλικῶν	ἐκμάθοι πρὶν ἢ τέλεον ὑγιᾶναι·
[1, 6]	νηπίους ἡμᾶς ὁ παιδαγωγὸς καὶ	διδάσκαλος	ἀποκαλῶν τοὺς τῶν ἐν κόσμῳ
[1, 5]	ὡς ἠγαπημένος. Εἰ δὲ εἷς	διδάσκαλος	ἐν οὐρανοῖς» ὥς φησιν ἡ
[1, 7]	τόπον, ὃν εἶπά σοι. Ἐνταῦθα	διδάσκαλός	ἐστι παιδαγωγίας· καὶ γὰρ ἦν
[1, 6]	εἴη τοῦ λόγου οὐδὲ μὴν	διδάσκαλος	τοῦ μόνου διδασκάλου. Μή τι
[1, 6]	οὐδὲ μὴν διδάσκαλος τοῦ μόνου	διδασκάλου.	Μή τι οὖν ὁμολογήσουσιν ἄκοντες
[1, 1]	τὰ πάθη, εἶτα δὲ εἰς	διδασκάλου	ὃς καθηγήσηται, καθαρὰν πρὸς γνώσεως
[1, 7]	γοῦν οὗτος καὶ τὸν Μωσέα	διδάσκει	παιδαγωγεῖν· λέγει γὰρ ὁ κύριος·
[1, 7]	τρίτον ἡ ἀγωγή, καὶ τὰ	διδασκόμενα	τέταρτον, οἷον αἱ ἐντολαί. Ἔστι
[1, 6]	τῆς φύσεως πεπονημένην εὔληπτον παρέχειν	διδασκόμενοι	τροφὴν εἰς ἀνατροφὴν σωτηρίας· οὐ
[1, 6]	ἡμῖν ἀτελὲς τὸ ὑπ´ αὐτοῦ	διδασκόμενον	νοεῖν, τὸ δὲ μάθημα ἀίδιος
[1, 13]	τουτέστιν τῶν ὑπὸ τοῦ λόγου	διδασκομένων	ἀδιάπτωτος ἐνέργεια, ἣν δὴ πίστιν
[1, 9]	ἐλεγκτικός· μάτην δὲ σέβονταί με	διδάσκοντες	διδασκαλίας ἐντάλματα ἀνθρώπων. Ἐνταῦθα ἡ
[1, 5]	εἶναι παρὰ τῷ κυρίῳ τῷ	διδάσκοντι	ἀεί, τὸ δὲ παιδικὸν καὶ
[1, 7]	καὶ ἡ τοῦ ἄγοντος καὶ	διδάσκοντος,	καὶ αὐτὴ τρίτον ἡ ἀγωγή,
[1, 8]	ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ἡμᾶς προσεύχεσθαι	διδάσκων.	Ἀλλὰ ὅτι μὲν ἀγαθὸς ὁ
[1, 12]	αὑτοῦ ἕκαστον ἡμῶν ταμιεῖον εἶναι	διδάσκων.	Μὴ γὰρ μεριμνᾶτε» φησί, περὶ
[1, 8]	καιρῷ σοφίας. Συγκολλῶν ὄστρακον καὶ	διδάσκων	μωρόν» εἰς αἴσθησιν ἄγων, φησί,
[1, 7]	καὶ ἀλείφει τὸν ἀσκητήν, πτερνίζειν	διδάσκων	τὸν ἀνταγωνιστήν. Αὐτὸς γοῦν οὗτος
[1, 9]	σάρκα· ἐλέγχων καὶ παιδεύων καὶ	διδάσκων	ὡς ποιμὴν τὸ ποίμνιον αὐτοῦ.
[1, 6]	οὐδὲ ἀνδρικῶν καὶ ἐντελεστέρων μαθημάτων	διδαχὰς	ἄλλας ἀπορρήτους αἰνίττεται, τὴν νηπιότητα
[1, 6]	τὴν τῶν πρώτων μαθημάτων αἰνίττεσθαι	διδαχήν.	Ἔξεστι δὲ ἡμῖν ἐκ περιουσίας
[1, 8]	ἀληθῶς ἀγαθὰ πάσχουσιν οἱ δίκην	διδόντες·	ὠφελοῦνται γὰρ τῷ βελτίω τὴν
[1, 6]	τοῦ περιέχοντος καὶ πάροδον οὐ	διδόντος	ἐντὸς κατακλειομένῳ τῷ θερμῷ, ἑψομένη
[1, 7]	τοῦ λόγου αἰώνιον καὶ οὐκέτι	δίδοσθαι	λέγεται, ἀλλὰ διὰ Ἰησοῦ» γίνεσθαι,
[1, 6]	τοῦ οὐρανοῦ καταβαίνων καὶ ζωὴν	διδοὺς	τῷ κόσμῳ. Καὶ ὁ ἄρτος,
[1, 6]	νοῦ, ἀλλ´ ὁ πατήρ μου	δίδωσιν	ὑμῖν τὸν ἄρτον ἐκ τοῦ
[1, 7]	ἐπὶ τοῖς νεοσσοῖς αὐτοῦ ἐπεπόθησεν,	διεὶς	τὰς πτέρυγας αὐτοῦ ἐδέξατο αὐτοὺς
[1, 8]	πάθη τῆς ἀληθείας, ἃ χρὴ	διελέγχειν	διαιροῦντα τῇ τομῇ. Φαρμακείᾳ δὲ
[1, 12]	φερούσας ἀπειθείας, ἀλλὰ καὶ ταύτας	διελέγχοντι	καὶ τὰς ὁρμὰς τὰς εἰς
[1, 10]	ξύλον τὸ πεφυτευμένον παρὰ τὰς	διεξόδους	τῶν ὑδάτων, ὃ τὸν καρπὸν
[1, 9]	λέγων μωμητά, γενεὰ σκολιὰ καὶ	διεστραμμένη,	ταῦτα κυρίῳ ἀνταποδίδοτε; Οὗτος λαὸς
[1, 9]	ἰώμενος, ἐν οἰκτιρμῷ καὶ παιδείᾳ	διεφύλαξεν»	Κατὰ γὰρ τὸ πολὺ ἔλεος
[1, 7]	αὐτὸν καὶ ἐπαίδευσεν αὐτὸν καὶ	διεφύλαξεν	ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ. Ὡς ἀετὸς
[1, 8]	ἐνταῦθα ὡς ἄρα οἱ μὴ	διεχθρεύοντες	τῇ ἀληθείᾳ μηδὲ μισοῦντες τὸν
[1, 5]	νήπιοι; Διὰ τοῦ αὐτοῦ προφήτου	διηγεῖται	τὸ μέγεθος αὐτοῦ· θαυμαστὸς σύμβουλος,
[1, 7]	ἡ γραφὴ τὴν ἀγωγὴν αὐτοῦ	διηγουμένη.	Πάλιν δὲ ὅταν λέγῃ διὰ
[1, 12]	καὶ τὰς αἰτίας τῶν παθῶν	διηγούμενος	καὶ τὰς ῥίζας τῶν ἀλόγων
[1, 5]	παιδίου ἐκείνου, ἣ ἐπὶ πάντας	διήκει	τοὺς παῖδας ἡμᾶς παιδαγωγοῦσα τοὺς
[1, 8]	τὰς εἰς αὐτὰ τὰ σώματα	διηκούσας	αἰκίας μετὰ δεσμῶν καὶ τῆς
[1, 7]	καὶ κριτὴς τοὺς παρακούσαντας αὐτοῦ	δικάζει,	τὸ δὲ ἁμάρτημα αὐτῶν οὐ
[1, 8]	καὶ ἡ ἐντολὴ ἁγία καὶ	δικαία	καὶ ἀγαθή» {καὶ} κατὰ τῆς
[1, 2]	ἑπομένης δείκνυται ῥήσεως, καθὸ ἡ	δικαία	κρίσις ἕπεται, καὶ τοῦτο ἐμφανῶς
[1, 8]	με πρὸ καταβολῆς κόσμου. Πάτερ	δίκαιε,	καὶ ὁ κόσμος σε οὐκ
[1, 6]	Εἰκότως γάλα αὖθις ὑπισχνεῖται τοῖς	δικαίοις	ὁ κύριος, ἵνα δὴ σαφῶς
[1, 8]	ἐκ πίστεως Ἰησοῦν» Τὸ δὲ	δίκαιον	ἀγαθὸν εἰδὼς φαίνεταί που λέγων
[1, 10]	κρύψωμεν δὲ εἰς γῆν ἄνδρα	δίκαιον	ἀδίκως, ἀφανίσωμεν αὐτὸν ὥσπερ Ἅιδης
[1, 8]	Πλάτωνα, ὁμολογεῖται ἀγαθὸν εἶναι τὸν	δίκαιον.	Αὐτὸς γοῦν ὁ φόβος ὠφελεῖ
[1, 9]	καὶ τοῦτο ὅτι ἀγαθός. Τὸ	δίκαιον	δὲ ἡμῖν διὰ τοῦ λόγου
[1, 8]	θεὸν ἕνα μόνον εἶναι, ἀγαθόν,	δίκαιον,	δημιουργόν, υἱὸν ἐν πατρί, ᾧ
[1, 8]	ὡς οὐ συμφέρει παραλειφθῆναι τὸ	δίκαιον	δι´ ἡμᾶς. Αἱρεῖται δὲ ἕκαστος
[1, 8]	πάλιν, ἵνα μᾶλλον ὑπολάβῃς θεόν	δίκαιον,	δικαιοσύνη δὲ θεοῦ διὰ πίστεως
[1, 8]	ἡγουμένους μὴ εἶναι ἀγαθὸν τὸν	δίκαιον.	Ἐνταῦθα ἐπιφύονταί τινες οὐκ ἀγαθὸν
[1, 9]	ὀργὴν αὐτοῦ. Ὅρα πῶς τὸ	δίκαιον	ἐπιδείκνυται τοῦ παιδαγωγοῦ τὸ περὶ
[1, 8]	τὴν ἔνδειξιν τοῦ εἶναι αὐτὸν	δίκαιον	καὶ δικαιοῦντα τὸν ἐκ πίστεως
[1, 11]	εἶναι ἕνα μόνον ἀληθινόν, ἀγαθόν,	δίκαιον,	κατ´ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσιν τοῦ
[1, 10]	δὴ καὶ τοὺς ἔτι τὸ	δίκαιον	οὐ προσάπτοντας τῷ ἀγαθῷ, ὅδε
[1, 10]	τὴν χεῖρα αὐτοῦ, καὶ κρίμα	δίκαιον	ποιήσει ἀνὰ μέσον ἀνδρὸς καὶ
[1, 8]	ὑπὸ ὀργῆς ἐπιφέρει, ἀλλὰ τὸ	δίκαιον	σκοπεῖ, ὡς οὐ συμφέρει παραλειφθῆναι
[1, 5]	τὸν Χριστὸν ἀπειληφότες. Ἐνταῦθα ἐπιστῆσαι	δίκαιον	τῇ προσηγορίᾳ τοῦ νηπίου, ὅτι
[1, 10]	σκοπεῖν τὸ ἤπιον τοῦ λόγου·	δίκαιος	γὰρ οὗτος ἀποδέδεικται καὶ τὰς
[1, 9]	μὲν ὁ θεὸς δι´ ἑαυτόν,	δίκαιος	δὲ ἤδη δι´ ἡμᾶς, καὶ
[1, 8]	ἀγαθὸν καὶ δημιουργὸν εἶναι ὁμολογεῖ,	δίκαιος	δὲ ὁ δημιουργὸς εἶναι οὐκ
[1, 8]	αὐτὸς μόνος ὢν θεὸς καὶ	δίκαιός	ἐστιν ἐν τῷ αὐτῷ μαρτυρήσει
[1, 9]	ἐλεγμόν. Ἀκολούθως τοίνυν ἐλεγχέτω με	δίκαιος»	ἡ γραφὴ λέγει καὶ παιδευσάτω
[1, 9]	τὰ ἐναντία. Καὶ ὁ αὐτὸς	δίκαιος	καὶ ἀγαθός, ὁ ὄντως θεός,
[1, 5]	ὁ βασιλεύς σου ἔρχεταί σοι	δίκαιος	καὶ σῴζων, καὶ αὐτὸς πρᾶος
[1, 8]	οἱ πάντες· ὅτι δὲ καὶ	δίκαιος	ὁ αὐτὸς θεός, οὔ μοι
[1, 6]	τὸ αἷμα· τύπος γὰρ ὁ	δίκαιος	ὁ παλαιὸς τοῦ νέου δικαίου
[1, 10]	Ὁ δὲ ἄνθρωπος ὃς ἔσται	δίκαιος,	ὁ ποιῶν τὴν δικαιοσύνην, οὐκ
[1, 10]	καταγίνεται μάλιστα ὁ παιδαγωγὸς ὁ	δίκαιος	ὁ τοῦ ἡμετέρου συμφέροντος ἐστοχασμένος.
[1, 10]	μου πεφύλακται τοῦ ποιῆσαι αὐτά·	δίκαιος	οὗτός ἐστι, ζωῇ ζήσεται, λέγει
[1, 8]	αὐτοῦ ἐν τῷ πατρί ἐστι,	δίκαιος	προσαγορεύεται ἐκ τῆς πρὸς ἄλληλα
[1, 8]	ὁ κτίστης πρὸς πάντων ὁμολογεῖται	δίκαιος,	υἱὸς δὲ τοῦ δημιουργοῦ ὁ
[1, 8]	εἶναι λέγεται, καθὸ καὶ ἡ	δικαιοσύνη	ἀγαθὸν εἶναι λέγεται οὐ τῷ
[1, 5]	τὸ εἶναι αὐτὸν τέλειον ἐν	δικαιοσύνῃ.	Αὐτίκα γοῦν ὁ ἀπόστολος ἐπιστέλλων
[1, 8]	ἵνα μᾶλλον ὑπολάβῃς θεόν δίκαιον,	δικαιοσύνη	δὲ θεοῦ διὰ πίστεως Ἰησοῦ
[1, 8]	φησι νυνὶ δὲ χωρὶς νόμου	δικαιοσύνη	θεοῦ πεφανέρωται» καὶ πάλιν, ἵνα
[1, 9]	ἐπὶ τοὺς ἀνθρώπους καταβέβηκεν ἡ	δικαιοσύνη	καὶ γράμματι καὶ σώματι, τῷ
[1, 9]	ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ ψάλλει θεοῦ·	δικαιοσύνη	καὶ κρίμα ἑτοιμασία τοῦ θρόνου
[1, 8]	ὠφελεῖν. Ἃ δὴ πάντα ἡ	δικαιοσύνη,	καὶ ὡς ἀρετὴ καὶ ὡς
[1, 9]	καὶ ὑπεραποθανεῖν. Ἀλλὰ καὶ ἡ	δικαιοσύνη	κέκραγεν αὐτοῦ· ἐὰν ὀρθοὶ πρός
[1, 8]	καὶ ὅμοια· ἀγαθὸν ἄρα ἡ	δικαιοσύνη.	Πῶς οὖν, φασίν, εἰ φιλάνθρωπός
[1, 5]	καὶ ἀνὴρ ὁ μόνος ἐν	δικαιοσύνῃ	τέλειος. Ἡμεῖς δὲ οἱ νήπιοι
[1, 8]	τὸ ἀγαθὸν ἐξετάζεται, καὶ ἡ	δικαιοσύνη	χαρακτηρίζεται, τῶν ἴσων ἐπ´ ἴσης
[1, 7]	κακοῦ καὶ ποίησον ἀγαθόν· ἠγάπησας	δικαιοσύνην,	ἐμίσησας ἀνομίαν» Αὕτη μου ἡ
[1, 9]	τὴν ἐξ οὐρανῶν ἀγαθὴν κατήγγειλεν	δικαιοσύνην,	οὐδεὶς ἔγνω τὸν υἱὸν εἰ
[1, 10]	ἔσται δίκαιος, ὁ ποιῶν τὴν	δικαιοσύνην,	οὐκ ἐπὶ τῶν ὀρέων φάγεται,
[1, 8]	δὲ ἡ ἀδικία ἡμῶν θεοῦ	δικαιοσύνην	συνίστησιν, τί ἐροῦμεν; Μὴ ἄδικος
[1, 9]	ἡ ἀντιταλαντεύουσα γνῶσις ἐπ´ ἴσης	δικαιοσύνης	ἀρχαίας σύμβολον. Ἔπειτα δὲ ἐπὶ
[1, 9]	ἡ τῆς ἀγάπης ἐκείνης σχέσις	δικαιοσύνης	γέγονεν ἀρχή, καὶ τὸν ἥλιον
[1, 10]	δὲ τὸ ἀντισοῦν τοῦ τῆς	δικαιοσύνης	ἐνδεικνύμενος ζυγοῦ {ἀλλ´ ἢ} οὐχ
[1, 10]	λέγει. Ὁρᾷς τὸ ἀγαθὸν τῆς	δικαιοσύνης	μετανοεῖν συμβουλευούσης; Ἔτι δὲ διὰ
[1, 9]	τῆς σῆς πλήρωσον νομῆς, τῆς	δικαιοσύνης·	ναί, παιδαγωγέ, ποίμανον ἡμᾶς εἰς
[1, 8]	κρινεῖ» ἀγαθοῦ ζυγοῦ πρόσωπον ἡμῖν	δικαιοσύνης	τὸν Ἰησοῦν γνωρίσαντος τοῦ θεοῦ,
[1, 9]	δὲ ὑπομιμνῇσκον τῷ φιλανθρώπῳ τῆς	δικαιοσύνης	φόβῳ. Διττὸν δὲ τὸ εἶδος
[1, 9]	ἡ ἐξουσία {ἡ κρίσις} τοῦ	δικαίου	διακρίνουσα τὰ ἐναντία. Καὶ ὁ
[1, 6]	δίκαιος ὁ παλαιὸς τοῦ νέου	δικαίου	καὶ τὸ αἷμα τὸ ἐντυγχάνον
[1, 6]	ἰσότης δὲ καὶ κοινωνία τοῦ	δικαίου	καὶ φιλανθρώπου θεοῦ ἡ αὐτὴ
[1, 8]	ὁ κύριος, υἱὸς ἄρα τοῦ	δικαίου	ὁ κύριος. Διὰ τοῦτο καὶ
[1, 8]	δὲ ἀγαθὰ πάσχουσιν ὑπὸ τοῦ	δικαίου	οἱ ἐπανορθούμενοι καὶ κατὰ Πλάτωνα,
[1, 10]	ζυγοῦ τὰς ἰσοστασίους ἀντισηκώσωμεν τοῦ	δικαίου	πλάστιγγας. Τῇ μὲν οὖν ἐπὶ
[1, 6]	ἐστίν, μαρτυρεῖ τοῦ Ἄβελ τοῦ	δικαίου	τὸ αἷμα ἐντυγχάνον τῷ θεῷ·
[1, 8]	τοῦ εἶναι αὐτὸν δίκαιον καὶ	δικαιοῦντα	τὸν ἐκ πίστεως Ἰησοῦν» Τὸ
[1, 8]	πατήρ μου» φησὶ βρέχει ἐπὶ	δικαίους	καὶ ἀδίκους» Καὶ καθὸ μὲν
[1, 8]	ἀρρεπῶς, ὡς δὲ ἀγαθός, ἐπὶ	δικαίους	καὶ ἀδίκους ὁμοίως. Σαφέστατα τοίνυν
[1, 6]	καὶ Ὅμηρος ἄκων μαντεύεται τοὺς	δικαίους	τῶν ἀνθρώπων γαλακτοφάγους» καλῶν. Ἔξεστι
[1, 7]	Ὅρα πῶς μὲν ἕπεται τῷ	δικαίῳ	ὁ παιδαγωγός, ὅπως δὲ καὶ
[1, 8]	ἁμαρτήματα, ἄφοβος δ´ οὐ δυνήσεται	δικαιωθῆναι»	φησὶν ἡ γραφή. Καὶ τὴν
[1, 6]	εἰς Χριστόν, ἵνα ἐκ πίστεως	δικαιωθῶμεν·	ἐλθούσης δὲ τῆς πίστεως οὐκέτι
[1, 10]	προστάγμασί μου πεπόρευται καὶ τὰ	δικαιώματά	μου πεφύλακται τοῦ ποιῆσαι αὐτά·
[1, 9]	δυνάμεως καὶ εὐεργετεῖν καὶ κολάζειν	δικαίως,	ἐν ᾧ τίς ὁ τρόπος
[1, 8]	νεφῶν, καθὸ δὲ ἐπὶ πάντας,	δικαίως	ἰσοστατεῖ καὶ ἀρρεπῶς, ὡς δὲ
[1, 8]	βελτίω τὴν ψυχὴν αὐτοῖς γίνεσθαι	δικαίως	κολαζομένοις» Εἰ δὲ ἀγαθὰ πάσχουσιν
[1, 6]	ἁμαρτίας τῷ θείῳ πνεύματι ἀχλύος	δίκην	ἀποτριψάμενοι, ἐλεύθερον καὶ ἀνεμπόδιστον καὶ
[1, 8]	ὡς ἀληθῶς ἀγαθὰ πάσχουσιν οἱ	δίκην	διδόντες· ὠφελοῦνται γὰρ τῷ βελτίω
[1, 6]	πίστις. Διαπνευσάσης δὲ τῆς ἐλπίδος	δίκην	ἐκρυέντος αἵματος τὸ ζωτικὸν τῆς
[1, 8]	Ὁ δὲ αὐτὸς οὗτος λόγος	δίκην	ἐπιτιθεὶς κριτής ἐστιν, περὶ οὗ
[1, 9]	ἃς ὁ κριτὴς ἔρχεται τὴν	δίκην	ἐποίσων τοῖς τὴν εὐζωίαν ἑλέσθαι
[1, 5]	τὸ πρόσθεν ἐπὶ γῆς ὄφεων	δίκην,	ὅλῳ τῷ σώματι περὶ τὰς
[1, 6]	μέλλοντι αἰῶνι ἐναργῆ ἀποκάλυψιν βρώματος	δίκην	πρόσωπον πρὸς πρόσωπον αἰνίττεσθαι δύναται.
[1, 8]	χείρ μου καὶ αὐτὸς ἀνταποδώσω	δίκην	τοῖς ἐχθροῖς καὶ τοῖς μισοῦσιν
[1, 1]	αὐτοῦ, θεοσεβείας καθηγεμών, ὁ τροπιδίου	δίκην	ὑποκείμενος λόγος εἰς οἰκοδομὴν πίστεως,
[1, 6]	πεπληρωμέναι μάλιστα συντείνονται καὶ σφύζουσι·	διὸ	καὶ αἱ τίτθαι περιπληθεῖς τότε
[1, 6]	ἐστε καὶ κατὰ ἄνθρωπον περιπατεῖτε;	Διὸ	καὶ γάλα ὑμᾶς ἐπότισα» φησίν,
[1, 6]	ἀλλ´ ὡς τοῦ τελείου ἐφιέμενος·	διὸ	καὶ ἐπιφέρει ὅσοι οὖν τέλειοι,
[1, 13]	ὁ μοιχός» ἀλογίστῳ κτήνει παρομοιωθείς,	διὸ	καὶ ἐπιφέρει· παντὸς ὑποκάτω ἐπικαθημένου
[1, 7]	κλῆσιν καὶ σωτηρίαν νεογνοὶ γεγόναμεν.	Διὸ	καὶ ἐπιφέρει προφήτην εἰς ἔθνη
[1, 8]	φύσει ἀγαθός ἐστιν, ἡ μισοπονηρία.	Διὸ	καὶ κολάζειν μὲν αὐτὸν ὁμολογήσαιμι
[1, 9]	ἡ σύνεσις ὄψις ἐστὶ ψυχῆς.	Διὸ	καὶ ὁ Ἰσραὴλ ὁ ὁρῶν
[1, 7]	Μωσέως δὲ τοῦ θεράποντος αὐτοῦ·	διὸ	καὶ πρόσκαιρος ἐγένετο, ἡ δὲ
[1, 9]	αἱ πικραὶ τοῦ φόβου ῥίζαι·	διὸ	καὶ σωτήριος, εἰ καὶ πικρός,
[1, 2]	αὐτὸν λέγει κηλιδοῦντα τὴν ψυχήν·	διὸ	καὶ τὴν θεραπείαν ᾗ τάχος
[1, 5]	παρθένιος λόγος, ἁπαλὸς καὶ ἄπλαστος·	διὸ	καὶ τὴν παρθένον ἀταλὴν νύμφην
[1, 8]	ἑνὸς καὶ ὑπὲρ αὐτὴν μονάδα.	Διὸ	καὶ τὸ σύ» μόριον δεικτικὴν
[1, 7]	Μωσέως ὑπὸ τοῦ λόγου δοθεῖσα.	Διὸ	καί φησιν ἡ γραφή· ὁ
[1, 6]	τότε δὲ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον»	Διὸ	κἀκεῖνο ἐπήγαγεν· ἀλλ´ οὐδὲ ἔτι
[1, 6]	εἰς τέλος ἄγει τὸ ἀκατάπαυστον.	Διὸ	κἀν τῇ ἀναπαύσει τὸ αὐτὸ
[1, 5]	πατρὶ παραινῶν μιμουμένους τὰ παιδία.	Διὸ	κἀν τοῖς ἐχομένοις λέγει μὴ
[1, 6]	τιθηνεῖται γάλακτι, τῷ βρεφώδει λόγῳ.	Διὸ	οὐκ ἔσχε γάλα, ὅτι γάλα
[1, 6]	φλεψίν· ἐντεῦθεν γὰρ ὁ Ἀπολλωνιάτης	Διογένης	τὰ ἀφροδίσια κεκλῆσθαι βούλεται. Συμφανὲς
[1, 5]	τῶν καλῶν ὑπομονῇ καὶ τῇ	διοικήσει	τῶν καλῶν, συμπανηγυρίζοντα τῷ θεῷ;
[1, 11]	παιδαγωγίας ὡς ἐνῆν ἡμῖν ὑποδέδεικται.	Διόπερ	παγκάλως αὐτὸς αὑτὸν ἐξηγούμενος κόκκῳ
[1, 6]	ἐξαφανίζων τὴν ἄγνοιαν καὶ τὸ	διορατικὸν	ἐντιθείς. Ἀλλὰ καὶ ἡ τῶν
[1, 8]	παρέδωκεν αὐτὸν ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν»	διορθωτὴν	δηλονότι καὶ κατευθυντῆρα τῶν ἁμαρτιῶν.
[1, 3]	ὀξὺ δὲ ὁ βλέπων καὶ	διορῶν	τὰ ἐγκάρδια λόγος. Καθάπερ οὖν
[1, 9]	τῷ φιλανθρώπῳ τῆς δικαιοσύνης φόβῳ.	Διττὸν	δὲ τὸ εἶδος τοῦ φόβου,
[1, 1]	δὲ ἐν εἰκόνος μέρει παραλαμβανόμενον	διττὸν	καὶ αὐτὸ παραπλησίως τῇ προτέρᾳ
[1, 6]	μετανενοηκότες, ἀποταξάμενοι τοῖς ἐλαττώμασιν αὐτῶν,	διυλιζόμενοι	βαπτίσματι, πρὸς τὸ ἀίδιον ἀνατρέχομεν
[1, 6]	μνήμην τῶν κρειττόνων εἶναί φασιν.	Διυλισμὸν	δὲ νοοῦσιν τὸν ἀπὸ τῆς
[1, 6]	αὐτῶν ἐκείνων συγχρήσασθαι ῥήμασιν, οἳ	διυλισμὸν	μὲν τοῦ πνεύματος τὴν μνήμην
[1, 4]	θηλείᾳ, ἀνθρώπῳ δὲ ἀπόκειται ἐπιθυμίας	διχαζούσης	αὐτὸν κεχωρισμένῳ. Κοινὸν οὖν καὶ
[1, 7]	λαὸν ἐν τῇ ἐρήμῳ, ἐν	δίψει	καύματος, ἐν ἀνύδρῳ· ἐκύκλωσεν αὐτὸν
[1, 9]	ἀφ´ ἧς οἱ μεταλαβόντες οὐκέτι	διψήσουσιν,	καὶ οἱ νεκροὶ δὲ τῆς
[1, 9]	τυφλοὶ τοῦ φωταγωγήσοντος καὶ οἱ	διψῶντες	τῆς πηγῆς τῆς ζωτικῆς, ἀφ´
[1, 9]	πῶς τοὺς διακόνους τοῦ θεοῦ	διώκει;	Διὰ τοῦτο φησίν· ἀφίεται ὁ
[1, 9]	ἀπειθοῦσιν, κοινωνοὶ κλεπτῶν, ἀγαπῶντες δῶρα,	διώκοντες	ἀνταπόδομα, ὀρφανοῖς οὐ κρίνοντες. Καθόλου
[1, 12]	καὶ τὰ ἴχνη τοῦ θεοῦ	διώκοντες·	ᾧ μόνῳ προσήκει σκοπεῖν καὶ
[1, 6]	ἤδη ἔλαβον ἢ ἤδη τετελείωμαι,	διώκω	δὲ εἰ καὶ καταλάβω, ἐφ´
[1, 6]	δὲ ἔμπροσθεν ἐπεκτεινόμενος, κατὰ σκοπὸν	διώκω	εἰς τὸ βραβεῖον τῆς ἄνω
[1, 1]	ὃ μὲν γὰρ ἐν τοῖς	δογματικοῖς	δηλωτικὸς καὶ ἀποκαλυπτικός, ὁ διδασκαλικός,
[1, 7]	διὰ Μωσέως ὑπὸ τοῦ λόγου	δοθεῖσα.	Διὸ καί φησιν ἡ γραφή·
[1, 11]	τὸ κατεπεῖγον ἁρμοττόμενος· τὸν νόμον	δοθῆναι»	γάρ φησιν ὁ Παῦλος παιδαγωγὸν
[1, 5]	ὁ περίεργος βασιλεύς. Βασιλεύς μοι	δοκεῖ,	Ἀβιμέλεχ ὄνομα αὐτῷ, σοφία τις
[1, 12]	αὐτὰς ἐκτελεῖν δύνασθαι. Καί μοι	δοκεῖ	αὐτὸς οὗτος πλάσαι μὲν τὸν
[1, 5]	φωνῇ τὸ ὡσαννά. Καί μοι	δοκεῖ	ἡ γραφὴ ταύτην αἰνιττομένη τὴν
[1, 6]	νῦν δύνασθε» Οὔ μοι γὰρ	δοκεῖ	ἰουδαϊκῶς ἐκδέχεσθαι δεῖν τὸ λεγόμενον.
[1, 6]	ἐπὶ τοῦ λόγου λελέχθαι μοι	δοκεῖ,	ὅς ἐστιν μέλι· καὶ πολλαχοῦ
[1, 2]	ἀνακαλουμένοις ἀναμαχέσασθαι σωτήριον. Καί μοι	δοκεῖ	παγκάλως διὰ Μωσέως φάσκειν ὁ
[1, 5]	αὕτη τοῖς εἰς πανουργίαν ἠκονημένοις	δοκεῖ.	Παῖδες οὖν εἰκότως οἱ θεὸν
[1, 10]	δένδρον ὣς ἀέξεται. Καί μοι	δοκεῖ	συνεὶς τοῦτο ὁ Σάμιος παραγγέλλειν
[1, 5]	γῆς» ὅσον ἐν κόσμῳ εἶναι	δοκεῖν,	σοφίαν μεταδιώκομεν ἁγίαν· μωρία δὲ
[1, 7]	αὐτὸν δεῖν μηδὲ ὄνειδος εἶναι	δοκεῖν	τοῦ νεωτέρου τὴν προσηγορίαν τοῖς
[1, 5]	παῖδας παρὰ κυρίῳ; Οὔ μοι	δοκεῖς	Ἀττικῆς ἐπαΐειν φωνῆς, παρ´ ἧς
[1, 4]	γυναιξὶν ὁ ἄνθρωπος. Ταύτῃ μοι	δοκοῦσιν	οἱ Ἀττικοὶ παιδάριον ἐπικοίνως οὐ
[1, 6]	οὖν πᾶσαν κακίαν καὶ πάντα	δόλον	καὶ τὴν ὑπόκρισιν καὶ φθόνον
[1, 8]	υἱὸν ἐν πατρί, ᾧ ἡ	δόξα	εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων,
[1, 5]	ἐν ὀνόματι κυρίου» φῶς καὶ	δόξα	καὶ αἶνος μεθ´ ἱκετηρίας τῷ
[1, 9]	εἰς σάλον ἐγένετο· πάντες οἱ	δοξάζοντες	αὐτὴν ἠτίμασαν αὐτήν, ὅτι εἶδον
[1, 13]	σύστημα ἐντολαὶ κυριακαί, αἳ δὴ	δόξαι	οὖσαι θεϊκαὶ ὑποθῆκαι πνευματικαὶ ἡμῖν
[1, 8]	σύ με ἀπέστειλας. Κἀγὼ τὴν	δόξαν,	ἣν ἔδωκάς μοι, δέδωκα αὐτοῖς,
[1, 8]	μετ´ ἐμοῦ, ἵνα θεωρῶσι τὴν	δόξαν	τὴν ἐμήν, ἣν ἔδωκάς μοι,
[1, 7]	τοῦ παιδαγωγοῦ· οὐ κατὰ τὴν	δόξαν»	φησί, κρινεῖ, οὐδὲ κατὰ τὴν
[1, 1]	γανύμενοι καὶ τὰς παλαιὰς ἀπομνύμενοι	δόξας	πρὸς σωτηρίαν νεάζομεν, ψαλλούσῃ συν
[1, 5]	παιδίσκας καλουμένας, παιδισκάρια δὲ τὰς	δούλας,	{καὶ} νεάνιδας δὲ καὶ αὐτάς,
[1, 8]	ἀφηνιάζοντας τὸν αὑτοῦ, ὑπὲρ ἀπαλλαγῆς	δουλείας	καὶ πλάνης καὶ τῆς τοῦ
[1, 6]	εἴτε Ἰουδαῖοι εἴτε Ἕλληνες, εἴτε	δοῦλοι	εἴτε ἐλεύθεροι· καὶ πάντες ἓν
[1, 9]	φόβου μετὰ μίσους γίνεται, ᾧ	δοῦλοι	πρὸς δεσπότας κέχρηνται χαλεποὺς καὶ
[1, 5]	καὶ λαὸν καινόν· τοῖς δὲ	δούλοις	μου» φησί, κληθήσεται ὄνομα καινόν»
[1, 2]	ἅγιος νοσούσης ψυχῆς. Σῶσον τὸν	δοῦλόν	σου» φησίν, ὁ θεός μου,
[1, 6]	νόμῳ νηπίων. Οὐκέτι γάρ» φησί,	δοῦλος	εἶ, ἀλλὰ υἱός· εἰ δὲ
[1, 6]	Ἰουδαῖος οὔτε Ἕλλην, οὐκ ἔνι	δοῦλος	οὔτε ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν
[1, 6]	κληρονόμος νήπιός ἐστιν, οὐδὲν διαφέρει	δούλου	κύριος πάντων ὤν, ἀλλὰ ὑπὸ
[1, 9]	ὁ κάμνων ὑπὲρ ἡμῶν καὶ	δοῦναι	τὴν ψυχὴν τὴν ἑαυτοῦ λύτρον
[1, 5]	καὶ τὸ προφητικὸν ἐκδέχεται πνεῦμα·	δρεψάμενοι»	φησί, κλάδους ἐλαίας ἢ φοινίκων
[1, 11]	τὸ ἀνακαθαρτικὸν ὀνησιφόρον εἶναι ὑπὸ	δριμύτητος	αἰνιττόμενος. Δι´ ὀλίγου γοῦν τοῦ
[1, 12]	οἷος οὐκ ἐλπίζεις οὐδ´ εἰκάσαι	δύναιο	ἄν. Ὡς δὲ ἔστι τις
[1, 6]	γὰρ μέλλον τοῦ χρόνου τῇ	δυνάμει	τοῦ θελήματος προλαμβάνεται. Πρὸς δὲ
[1, 1]	γνώσεως ἐπιτηδειότητα εὐτρεπίζων τὴν ψυχήν,	δυναμένην	χωρῆσαι τὴν ἀποκάλυψιν τοῦ λόγου.
[1, 6]	ἀιδίου τὸ ἀίδιον φῶς ἰδεῖν	δυναμένης·	ἐπεὶ τὸ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ
[1, 5]	ὁ μακάριος Παῦλος ὑπεσημήνατο εἰπὼν	δυνάμενοι	ἐν βάρει εἶναι ὡς Χριστοῦ
[1, 8]	τῆς ὑπακοῆς διακρῖναι τὴν παρακοὴν	δυνάμενος.	Ὁ δὲ ἀπειλῶν δῆλός ἐστι
[1, 8]	ὁ ἓν ὤν, πολλαῖς μηνυόμενος	δυνάμεσιν·	καὶ τοῦτο ἦν τὸ οὐδεὶς
[1, 9]	κἀγὼ πλάγιος, λέγει κύριος τῶν	δυνάμεων»	τὰς ἐπιπλήξεις τῶν ἁμαρτωλῶν πλαγίας
[1, 8]	ἀγαθή» {καὶ} κατὰ τῆς αὐτῆς	δυνάμεως	ἄμφω τάσσων τὰ ὀνόματα. Ἀλλὰ
[1, 8]	σχέσεως ἀγάπης, ἰσότητι μεμετρημένον ὄνομα	δυνάμεως.	Ἄνδρα» φησί, κατὰ τὰ ἔργα
[1, 7]	τε πραΰτητος; Ἀλλὰ καὶ ῥάβδον	δυνάμεως	ἐξαποστελεῖ κύριος ἐκ Σιὼν» δι´
[1, 9]	τοῦ θεοῦ. ~Ὅτι τῆς αὐτῆς	δυνάμεως	καὶ εὐεργετεῖν καὶ κολάζειν δικαίως,
[1, 3]	τῆς ἔξωθεν τοῦ πεποιηκέναι προσανεπλήρωσεν	δυνάμεως,	λαβὼν παρὰ ἀνθρώπου ὃ πεποίηκεν
[1, 9]	προσώπου σου. Τῆς αὐτῆς εἶναι	δυνάμεως	ὁμολογεῖ καὶ κρίνειν καὶ εὐεργετεῖν·
[1, 11]	μεγαλοπρεπὲς ἅμα καὶ εὐαυξὲς τῆς	δυνάμεως	τῆς λογικῆς, πρὸς δὲ καὶ
[1, 9]	Πλάτων τὴν μεγίστην τῆς ἐπανορθώσεως	δύναμιν	καὶ τὴν κυριωτάτην κάθαρσιν τὸν
[1, 7]	καὶ ἡγεμόνιον ἐπιστήσας τοῦ λόγου	δύναμιν·	τὸ δὲ ἀξίωμα τὸ κυριακὸν
[1, 7]	καὶ τὴν σοφίαν καὶ τὴν	δύναμιν	τοῦ παιδαγωγοῦ· οὐ κατὰ τὴν
[1, 7]	ἕτερος. Αὕτη τοῦ παιδαγωγοῦ ἡ	δύναμις	ἡ σεμνή, ἡ παρακλητική, ἡ
[1, 6]	γίνεται· ἡ γὰρ ἐν τούτῳ	δύναμις,	θρομβοῦσα τοῦ αἵματος τὴν φύσιν,
[1, 2]	ἀναμάρτητος μόνος· ἡμεῖς δέ, ὅση	δύναμις,	ὡς ὅτι ἐλάχιστα ἁμαρτάνειν πειρώμεθα·
[1, 12]	ἐντολὰς ὡς ἡμᾶς αὐτὰς ἐκτελεῖν	δύνασθαι.	Καί μοι δοκεῖ αὐτὸς οὗτος
[1, 6]	ὡς νηπίοις ἐν Χριστῷ» ὡς	δύνασθαι	σαρκίνους νοεῖσθαι τοὺς νεωστὶ κατηχουμένους
[1, 6]	ἐπήγαγεν· ἀλλ´ οὐδὲ ἔτι νῦν	δύνασθε,	ἔτι γὰρ σαρκικοί ἐστε» τὰ
[1, 6]	ἐδύνασθε· ἀλλ´ οὐδὲ ἔτι νῦν	δύνασθε»	Οὔ μοι γὰρ δοκεῖ ἰουδαϊκῶς
[1, 8]	κύριος γὰρ ἀμφοῖν οὗτος μόνος·	δυνάστης	ἐξιλασμῶν, ἐκχέων ὀργήν· κατὰ τὸ
[1, 5]	μέγεθος αὐτοῦ· θαυμαστὸς σύμβουλος, θεὸς	δυνάστης,	πατὴρ αἰώνιος, ἄρχων εἰρήνης τῷ
[1, 6]	δίκην πρόσωπον πρὸς πρόσωπον αἰνίττεσθαι	δύναται.	Βλέπομεν γὰρ ὡς δι´ ἐσόπτρου
[1, 3]	ἠθέλησεν· οὐδὲν δὲ ὃ μὴ	δύναται	θεός. Ὁ ἄνθρωπος ἄρα ὃν
[1, 7]	ἐκ μήτρας ἡγίακά σε. Ταῦτα	δύναται	πρὸς ἡμᾶς ἡ προφητεία αἰνίττεσθαι
[1, 6]	ἡμῖν γάλα νοεῖσθαι τὸ κήρυγμα	δύναται	τὸ ἐπὶ πλεῖστον κεχυμένον, βρῶμα
[1, 6]	Χριστοῦ διαίτης μεταλαμβάνοντας, ἐκεῖνον, εἰ	δυνατόν,	ἀναλαμβάνοντας ἐν ἑαυτοῖς ἀποτίθεσθαι καὶ
[1, 6]	τὸ ποτὸν ὑγρὰ καλεῖται τροφή.	Δυνατὸν	δὲ τὸ αὐτὸ καὶ βρῶμα
[1, 6]	ἡμέρᾳ. Καθ´ ὅσον μὲν οὖν	δυνατὸν	ἐν τῷδε τῷ κόσμῳ, ὃν
[1, 8]	ἀπωθεῖται ἁμαρτήματα, ἄφοβος δ´ οὐ	δυνήσεται	δικαιωθῆναι» φησὶν ἡ γραφή. Καὶ
[1, 9]	ὤρυξαν λάκκους συντετριμμένους, οἳ οὐ	δυνήσονται	συσχεῖν ὕδωρ. Καὶ πάλιν διὰ
[1, 6]	δὲ λαλῶν ἐβλασφήμει τὸν λόγον.	Δύο	γὰρ σημαίνει τὸ νήπιον. Ἐπειδὴ
[1, 9]	ἐπὶ πλείω ἡ γῆ· ὅτι	δύο	καὶ πονηρὰ ἐποίησεν ὁ λαὸς
[1, 5]	πάλιν ἡμᾶς. Νεοττούς τε ἔτι	δύο	περιστερῶν ἢ τρυγόνων ζεῦγος ὑπὲρ
[1, 11]	γὰρ νόμος παιδαγωγία παίδων ἐστὶ	δυσηνίων.	Χορτασθέντες γοῦν» φησίν, ἀνέστησαν παίζειν»
[1, 10]	ἀναγκαιότατα φάρμακα. Οἱ μὲν οὖν	δυσίατοι,	καθάπερ ὁ σίδηρος πρὸς τοῦ
[1, 9]	πυρετοῦ, οὕτως οὐδὲ ὁ ἐλέγχων	δύσνους	τῷ κάμνοντι τὴν ψυχήν· οὐ
[1, 9]	σου ἀπειθοῦσιν, κοινωνοὶ κλεπτῶν, ἀγαπῶντες	δῶρα,	διώκοντες ἀνταπόδομα, ὀρφανοῖς οὐ κρίνοντες.
[1, 10]	δὲ Μωσέως ἔτι καὶ προσυπισχνεῖται	δωρεὰν	διὰ τὴν ὑπάρχουσαν φιλανθρωπίαν τοῖς
[1, 6]	οὐδέπω, φασίν, ἀπείληφεν τὴν τελείαν	δωρεάν.	Σύμφημι κἀγώ, πλὴν ἐν φωτί
[1, 10]	ὑδάτων, ὃ τὸν καρπὸν αὐτοῦ	δώσει	ἐν καιρῷ αὐτοῦ καὶ τὸ
[1, 10]	τὸν ἄρτον αὐτοῦ τῷ πεινῶντι	δώσει	καὶ γυμνὸν περιβαλεῖ, τὸ ἀργύριον
[1, 10]	ἀργύριον αὐτοῦ ἐπὶ τόκῳ οὐ	δώσει	καὶ πλεόνασμα οὐ λήψεται, καὶ
[1, 6]	καὶ ὁ ἄρτος, ὃν ἐγὼ	δώσω,	ἡ σάρξ μού ἐστιν» σὰρξ
[1, 6]	Καὶ ὁ ἄρτος, ὃν ἐγὼ	δώσω,	ἡ σάρξ μού ἐστιν ὑπὲρ