Livre, Chap.
[2, 20]	καὶ τῆς παρ´ ἀνθρώπων {συνεργ{	ε}	ίας ὑπ´ οὐδενὸς τούτων οὐδὲ
[2, 10]	εὐφημία, μηδέποτ´ ἀντιποιήσασθαί τινος πρὸς	{ἑ}	αὐτὸν τῶν ἀπροαιρέτων, ἀλλ´ ἡδέως
[2, 24]	ἦσαν καὶ ἐπὶ τί ἐληλύθεσαν;	ἔα,	ἄνθρωπε, ἐπὶ τί ἐλήλυθας; ἐρωμένας
[2, 17]	τὸν ὑπομνήσοντα ὑμᾶς, ἀλλ´ ἄχθεσθε,	ἐὰν	ἀκούητε τούτων. εἶτα λέγετε ἀφιλόστοργος
[2, 10]	ἐρχόμενον ὑπογράφει τὰ οἰκεῖα ἔργα.	ἐὰν	δ´ ἀπελθὼν ψέγῃς σου τὸν
[2, 16]	ἐὰν μὲν ἐπαινεθῇ, φυσηθεὶς ἐξῆλθεν·	ἐὰν	δὲ καταγελασθῇ, τὸ φυσημάτιον ἐκεῖνο
[2, 18]	ἡμῶν εἰς τὸ ἐξαρχῆς ἀποκατέστη·	ἐὰν	δὲ μηδὲν προσαγάγῃς εἰς θεραπείαν,
[2, 2]	μέμνησο καὶ ὑποθήκης οὐκ ἀπορήσεις.	ἐὰν	δὲ πρὸς τὰ ἔξω χάσκῃς,
[2, 14]	οὐδεὶς λέγει ὦ δεινῆς ὕβρεως’	ἐὰν	δέ τινι εἴπῃς αἱ ὀρέξεις
[2, 20]	λέγω τοῦτο καὶ διδάξω σε,	ἐὰν	θέλῃς‘ τίνι οὖν τούτων διαφέρουσιν
[2, 16]	ἢ οὐκ ἔστιν. διὰ τοῦτο	ἐὰν	μὲν ἐπαινεθῇ, φυσηθεὶς ἐξῆλθεν· ἐὰν
[2, 2]	εἶναι καὶ πιστός, τίς οὐκ	ἐάσει	σε; εἰ θέλεις μὴ κωλύεσθαι
[2, 23]	πέφυκεν; ἀπροαίρετον οὐδέν, αὐτὴ δ´	ἑαυτὴν	διαστραφεῖσα. διὰ τοῦτο κακία μόνη
[2, 23]	οὐδὲ εἰ αὐτὴ ἡ σὰρξ	ἑαυτὴν	ἔλεγεν εἶναι κράτιστον, ἠνέσχετο ἄν
[2, 13]	ἔχει καὶ θαρραλέον ἐν τοῖς	ἑαυτῆς.	λαλεῖν οὖν οὐ μεμελέτηκας; καὶ
[2, 23]	ποτ´ ἤκουσας λεγούσης τι περὶ	ἑαυτῆς,	μή τι τῆς ἀκουστικῆς; {μή
[2, 10]	λέγεις τί οὖν; ἐπειδὴ ἐκεῖνος	ἑαυτὸν	ἔβλαψεν πρὸς ἐμέ τι ἄδικον
[2, 22]	μαχόμενος, μὴ μετανοῶν, μὴ βασανίζων	ἑαυτόν·	ἔπειτα καὶ ἑτέρῳ, τῷ μὲν
[2, 1]	ἐλεγχθησόμενον ἐν τῷ μέρει, αὐτὸς	ἑαυτὸν	ἤλεγχεν καὶ ἐξήταζεν καὶ ἀεὶ
[2, 18]	πρὸς τὰς τοιαύτας φαντασίας γυμνάζων	ἑαυτόν.	μεῖνον, τάλας, μὴ συναρπασθῇς. μέγας
[2, 18]	νίκην ποτὲ ἔγνω ἐκεῖνος νενικηκότα	ἑαυτόν,	οἷα Ὀλύμπια, πόστος ἀφ´ Ἡρακλέους
[2, 10]	οὖν εἰς ταῦτα περιορᾷ ζημιούμενον	ἑαυτόν,	οὗτος ᾖ ἀβλαβὴς καὶ ἀζήμιος;
[2, 23]	ἀπιὼν εἰς τὴν πατρίδα τὴν	ἑαυτοῦ	καὶ διοδεύων πανδοκεῖον καλὸν ἀρέσαντος
[2, 22]	ἐξελασάτω ἐκ τῆς ψυχῆς τῆς	ἑαυτοῦ.	καὶ οὕτως ἔσται πρῶτον μὲν
[2, 22]	ὡς τὰ ὑποδήματα σπογγίζει τὰ	ἑαυτοῦ,	ὡς τὸ κτῆνος; πόθεν οἶδας,
[2, 19]	Στωικὸν ἔλεγες σεαυτόν; Τηρεῖτε οὕτως	ἑαυτοὺς	ἐν οἷς ἐπράσσετε καὶ εὑρήσετε
[2, 21]	τύχην εἶχον‘ δειλοὺς δὲ ῥᾳδίως	ἑαυτοὺς	ὁμολογοῦσι καὶ λέγουσιν ἐγὼ δειλότερός
[2, 20]	τοῖς ὁμοίοις καρησομένους καὶ ἀμελχθησομένους	ἑαυτούς;	πρὸς γὰρ τοὺς Συνεπικουρείους ἔδει
[2, 8]	εὐθὺς ἔχει τὰς δυνάμεις ἐν	ἑαυτῷ,	ἃς ἐμφαίνει διὰ τῆς κατασκευῆς;
[2, 22]	οὕτως ἔσται πρῶτον μὲν αὐτὸς	ἑαυτῷ	μὴ λοιδορούμενος, μὴ μαχόμενος, μὴ
[2, 22]	ἀπροαιρέτοις τίθεσθαι αὑτοὺς καὶ τὰ	ἑαυτῶν.	ἂν δ´ ἀκούσῃς, ὅτι ταῖς
[2, 20]	ἐλάδιον, παιδάριον, εἰς τὸ βαλανεῖον.	ἔβαλον	ἂν γάριον καὶ ἀπελθὼν κατὰ
[2, 10]	τί οὖν; ἐπειδὴ ἐκεῖνος ἑαυτὸν	ἔβλαψεν	πρὸς ἐμέ τι ἄδικον ποιήσας,
[2, 22]	οὐκ εἶναι φίλους αὐτούς. ἀλλ´	ἐβλήθη	εἰς τὸ μέσον μερίδιον, κομψὸν
[2, 16]	λέγει πῶς γὰρ ἡμεῖς καλῶς	ἐβουλευσάμεθα;	οὐκ ἔλεγόν σοι, ἀδελφέ, ὅτι
[2, 22]	εἶτα ἐλθόντος τοῦ πράγματος καὶ	ἐγγίσαντος	ὅρα οἵας φωνὰς ἀφιᾶσιν. ὁ
[2, 5]	μετὰ ταῦτα δὲ τῆς ὡς	ἔγγιστα	λεγομένης, ἥ τί ἐστι μικρὸν
[2, 24]	θεᾶς μητρός, μή τι πατρὸς	ἐγγόνου	Διός; τί οὖν ἐκεῖνον ὠφελεῖ
[2, 14]	(Οὕτως ὡς οἱ ἀγράμματοι ταῖς	ἐγγραμμάτοις	φωναῖς, ὡς τὰ κτήνη ταῖς
[2, 13]	ἢ παραλαβὼν τὸν εἰδότα οὐδ´	ἐγγύην	ἄλλως σφραγίζεται ἢ ἀσφάλειαν γράφει,
[2, 10]	ἢ ἀναίσχυντον καὶ ἄπιστον, οὐδ´	ἐγγὺς	διαφερόμεθα πλὴν μόνον ἐν τῇ
[2, 21]	αὐτῶν ληψόμενοι ἔρχεσθε. πόθεν; οὐδ´	ἐγγύς.	ἐκεῖνο γοῦν βλέπετε μᾶλλον, εἰ
[2, 17]	μουσικά· εἰ δὲ μή, οὐδ´	ἐγγὺς	ἐσόμεθα τῷ προκόψαι, κἂν πάσας
[2, 20]	διειληφότων; Τί οὖν ἦν τὸ	ἐγεῖρον	αὐτὸν ἐκ τῶν ὕπνων καὶ
[2, 20]	κατέχεον. τί τοῦτο; φαντασία μοι	ἐγένετο	ἐλαίου ἀδιάκριτος, ὁμοιοτάτη, νὴ τὴν
[2, 18]	οἷα Ὀλύμπια, πόστος ἀφ´ Ἡρακλέους	ἐγένετο·	ἵνα τις, νὴ τοὺς θεούς,
[2, 15]	ἀναγκάσῃς. διὰ τί, ἄνθρωπε; τί	ἐγένετο;	κέκρικα. ἐσώθην, ὅτι οὐ κέκρικας
[2, 15]	ἀποχῆς καὶ ἐλθὼν ἐπυνθανόμην τί	ἐγένετο.	(Κέκρικα, φησίν. (Ἀλλ´ ὅμως τί
[2, 20]	Λακεδαίμων διὰ τούτους τοὺς λόγους	ἐγένετο,	Λυκοῦργος ταῦτα τὰ πείσματα ἐνεποίησεν
[2, 22]	τὰ ἐν Ἰλίῳ διὰ ταῦτα	ἐγένετο.	ὁ Ἀλέξανδρος τοῦ Μενελάου ξένος
[2, 9]	τὸ βρωθὲν ἐπέφθη, ἀνεδόθη, νεῦρα	ἐγένετο,	σάρκες, ὀστέα, αἷμα, εὔχροια, εὔπνοια.
[2, 23]	ἐκλεξόμενος ἐλήλυθας, ἀλλ´ ἐν οἷς	ἐγένου	καὶ ὧν κατατέταξαι πολίτης, ἐν
[2, 10]	ἐπελάθου καὶ ἀντὶ ἀδελφοῦ ἐχθρὸς	ἐγένου,	οὐδὲν ἀντ´ οὐδενὸς ἠλλάχθαι φανεῖ
[2, 17]	τὸν ῥήτορα, ὅπου καὶ Πλάτωνι	ἐγκαλεῖ	ἐπὶ τῷ βούλεσθαι ἕκαστα ὁρίζεσθαι.
[2, 26]	μὴ δεικνύῃς, αὐτὸς σαυτῷ μᾶλλον	ἐγκάλει	ἢ τῷ μὴ πειθομένῳ.
[2, 16]	ῥέωσιν· ἀπόμυξαι μᾶλλον καὶ μὴ	ἐγκάλει.	τί οὖν; ἐνταῦθά σοι οὐδὲν
[2, 17]	φιλοσόφους, ἐπὶ τούτοις ἐπαινοῦντες ψέγοντες,	ἐγκαλοῦντες	μεμφόμενοι, περὶ ἐπιτηδευμάτων καλῶν καὶ
[2, 5]	φοβούμενος ἀποπνίγομαι οὐδὲ κεκραγὼς οὐδ´	ἐγκαλῶν	τῷ θεῷ, ἀλλ´ εἰδώς, ὅτι
[2, 16]	λιθάριον, ἵν´ ἔξω μου τὸν	ἐγκέφαλον	βάλῃ; Τίνα οὖν ἐστι τὰ
[2, 21]	μή τι καὶ αὐτὸς ὡς	ἐγκρατεῖ;	μὴ καὶ αὐτὸς λέγω ποτὲ
[2, 20]	κοινωνικοὶ γεγόναμεν, ὅτι ἀγαθὸν ἡ	ἐγκράτεια,	ἵνα σοι πάντα τηρῆται; ἢ
[2, 10]	ὁ μοιχεύων; τὸν αἰδήμονα, τὸν	ἐγκρατῆ,	τὸν κόσμιον, τὸν πολίτην, τὸν
[2, 18]	ὥραν. ἐνθυμήθητι οἵαν νίκην ποτὲ	ἔγνω	ἐκεῖνος νενικηκότα ἑαυτόν, οἷα Ὀλύμπια,
[2, 15]	ἐξ οὐδεμιᾶς αἰτίας ἔκρινεν ἀποκαρτερεῖν.	ἔγνων	ἐγὼ ἤδη τρίτην ἡμέραν ἔχοντος
[2, 1]	(Ἀλλ´ οὐκ ἀνέγνων σοι οὐδ´	ἔγνως	τί ποιῶ. (Ἐν τίνι; ἐν
[2, 11]	τὸ δ´ ἤδη χρῆσθαι τοῖς	ἐγνωσμένοις	τοῦτο τοῦ καλοῦ καὶ ἀγαθοῦ
[2, 1]	ἀπαλείψεις. (Τί οὖν; Σωκράτης οὐκ	ἔγραφεν;	(Καὶ τίς τοσαῦτα; ἀλλὰ πῶς;
[2, 20]	ὕπνων καὶ ἀναγκάζον γράφειν ἃ	ἔγραφεν;	τί γὰρ ἄλλο ἢ τὸ
[2, 17]	καὶ ἀςείςτως καὶ οὐ μόνον	ἐγρηγορώς,	ἀλλὰ καὶ καθεύδων καὶ οἰνωμένος
[2, 1]	ἀεὶ μίαν γέ τινα πρόληψιν	ἐγύμναζεν	χρηστικῶς. ταῦτα γράφει φιλόσοφος· λεξείδια
[2, 16]	τί ἐμελετῶμεν καὶ πρὸς τί	ἐγυμναζόμεθα.	λοιπὸν ὑπὸ τῆς ἀμελετησίας προσεπισωρεύομεν
[2, 21]	ὅτε δεῖ καὶ ὡς δεῖ	ἐγχριομένοις,	τὰ μαλάγματα δ´ οὐκ ἄχρηστα,
[2, 26]	τῇ δυνάμει πεποιθὼς ἔλεγεν ὅτι	ἐγὼ	ἄλλον μὲν οὐδένα εἴωθα παρέχειν
[2, 20]	καθ´ ἡμέραν ὑπ´ αὐτοῦ ἐκδέρεσθαι,	ἐγὼ	ἂν αὐτὸν ἐστρέβλουν. βάλε ἐλάδιον,
[2, 13]	ἀλλοτρίων; (Ναί· ἀλλ´ ἀγωνιῶ, πῶς	ἐγὼ	αὐτῷ λαλήσω. (Εἶτ´ οὐκ ἔξεστι
[2, 22]	τὸ φιλεῖν. Καὶ πῶς; φησίν·	ἐγὼ	γὰρ ἄφρων ὢν ὅμως φιλῶ
[2, 6]	Τῇ κεφαλῇ κινδυνεύω ἐπὶ Καίσαρος.	ἐγὼ	δ´ οὐ κινδυνεύω, ὃς οἰκῶ
[2, 23]	ἢ τὴν περὶ τὰ θεωρήματα.	ἐγὼ	δ´ οὐ ταύτην καταβάλλω, ἀλλὰ
[2, 21]	ῥᾳδίως ἑαυτοὺς ὁμολογοῦσι καὶ λέγουσιν	ἐγὼ	δειλότερός εἰμι, ὁμολογῶ· τὰ δ´
[2, 6]	ἀγανακτῶσιν ἐπὶ τούτῳ, παραμυθήσῃ αὐτούς·	ἐγὼ	ἔμαθον, ὑμεῖς δ´ οὔ’ οὕτως
[2, 10]	πρὸς ἐμέ τι ἄδικον ποιήσας,	ἐγὼ	ἐμαυτὸν μὴ βλάψω πρὸς ἐκεῖνον
[2, 15]	οὐδεμιᾶς αἰτίας ἔκρινεν ἀποκαρτερεῖν. ἔγνων	ἐγὼ	ἤδη τρίτην ἡμέραν ἔχοντος αὐτοῦ
[2, 17]	μεγάλας ἔχεις ἐπιβολάς. Οὔ· ἀλλ´	ἐγὼ	θέλω γνῶναι, τί λέγει Χρύσιππος
[2, 17]	τόπον, πάλιν ἐλθών μοι εἰπάτω	ἐγὼ	θέλω μὲν καὶ ἀπαθὴς εἶναι
[2, 2]	μᾶλλον οἱ κρινόμενοί ἐστε ἢ	ἐγώ.	καὶ οὕτως κατέστρεψε τὸ πραγμάτιον.
[2, 22]	συμφέροντος. ὅπου γὰρ ἂν τὸ	ἐγὼ‘	καὶ τὸ ἐμόν‘ ἐκεῖ ἀνάγκη
[2, 14]	χαλεπῶς ἔχων. καίτοι τί σοι	ἐγὼ	κακὸν πεποίηκα; εἰ μὴ καὶ
[2, 22]	οὐδ´ ἔλεγεν πολλάκις ὅτι ὤφελον	ἐγὼ	μᾶλλον ἐπύρεςςον‘ εἶτα ἐλθόντος τοῦ
[2, 19]	ὀνομάτων καὶ πραγμάτων; Καὶ νῦν	ἐγὼ	μὲν παιδευτής εἰμι ὑμέτερος, ὑμεῖς
[2, 7]	ἐκεῖνος αὐτὰ ἀφέληται ἢ ἵν´	ἐγὼ	μὴ πέμψω’ Τί οὖν ἡμᾶς
[2, 5]	τὸ τάχος, ἡ εὐγνωμοσύνη, ἵν´	ἐγώ,	μηδ´ ἂν τὸν κόλπον ἐκτείνω,
[2, 14]	σε τοῖς ὀνόμασι παρακολουθεῖν. (Ὥστ´	ἐγὼ	νῦν οὐ παρακολουθῶ τοῖς ὀνόμασιν;
[2, 2]	εἰ δὲ μή, τί σοι	ἐγὼ	νῦν ὑποθῶμαι; ἂν γὰρ ἄλλο
[2, 22]	νο} εἰ τοίνυν ἐκεῖ εἰμι	ἐγώ,	ὅπου ἡ προαίρεσις, οὕτως μόνως
[2, 16]	προσπλάςςομεν μείζονα τῶν καθεστώτων. εὐθὺς	ἐγώ,	ὅταν πλέω, κατακύψας εἰς τὸν
[2, 13]	ἄλλος τις τεχνίτης τῷ ἀτέχνῳ.	Ἐγώ	σοι ἀρέσαι θέλω; ἀντὶ τίνος;
[2, 20]	ἄνθρωπε, ὅτι οὐδὲν ἐνδέχεται μαθεῖν·	ἐγώ	σοι λέγω τοῦτο καὶ διδάξω
[2, 16]	ἰδιωτεύειν, μένειν, φεύγειν, πένεσθαι, πλουτεῖν;	ἐγώ	σοι ὑπὲρ ἁπάντων τούτων πρὸς
[2, 5]	ἀδικεῖν’ εὖ σοι γένοιτο. ἐποίησα	ἐγὼ	τὸ ἐμόν, εἰ δὲ καὶ
[2, 11]	(Διὰ γάρ, φησίν, οὐκ οἶδα	ἐγὼ	τὸ καλὸν καὶ τὸ αἰσχρόν;
[2, 12]	τοὺς ἵππους τοὺς σεαυτοῦ παρέδωκας;	ἔγωγε.	ἆρα τῷ τυχόντι καὶ ἀπείρῳ
[2, 6]	οὖν αἴσθησιν εἶχον, εὔχεσθαι αὐτοὺς	ἔδει,	ἵνα μὴ θερισθῶσιν μηδέποτε; τοῦτο
[2, 7]	θέλει, ἀλλὰ τὴν φέρουσαν. οὕτως	ἔδει	καὶ ἐπὶ τὸν θεὸν ἔρχεσθαι
[2, 20]	αὐτῶν δοῦλος ἤμην, εἰ καὶ	ἔδει	με καθ´ ἡμέραν ὑπ´ αὐτοῦ
[2, 1]	γὰρ δεινόν, ἀλλ´ αἰσχρῶς θανεῖν.	Ἔδει	οὖν πρὸς μὲν τὸν θάνατον
[2, 3]	ἀργυρογνωμονικός ἐστιν, σὺ σαυτὴν συστήσεις.	ἔδει	οὖν τοιοῦτόν τι ἔχειν ἡμᾶς
[2, 15]	σοί πώς ποτ´ ἐμὲ ἀποκτεῖναι,	ἔδει	σε ἐμμένειν τοῖς κριθεῖσιν; Ἐκεῖνος
[2, 20]	ἑαυτούς; πρὸς γὰρ τοὺς Συνεπικουρείους	ἔδει	σε ταῦτα λέγειν, οὐχὶ δὲ
[2, 12]	αὐτῷ μαρτυρεῖν, ἄλλου δ´ οὐδενὸς	ἐδεῖτο	μάρτυρος. τοιγαροῦν ἐξῆν αὐτῷ λέγειν
[2, 6]	ἤκουσεν ἀνακαλούσης, ἀνέσχεν· οὕτως προυργιαίτερον	ἔδοξεν	αὐτῷ τὸ τοῦ στρατηγοῦ πρόσταγμα
[2, 20]	οὐχὶ δ´ εὐκταῖον ἦν, εἰ	ἐδύναντο	οἱ ἄνθρωποι κατακηληθέντες καὶ ἐπᾳσθέντες
[2, 1]	τοσαῦτα; ἀλλὰ πῶς; ἐπεὶ μὴ	ἐδύνατο	ἔχειν ἀεὶ τὸν ἐλέγχοντα αὐτοῦ
[2, 8]	φαντασίαις· ἄλλως γὰρ περιπατεῖν οὐκ	ἐδύνατο.	καὶ λοιπὸν αὐτοῦ που πέπαυται.
[2, 23]	οὖν σοι ὁ θεὸς ὀφθαλμοὺς	ἔδωκεν,	εἰκῇ πνεῦμα ἐνεκέρασεν αὐτοῖς οὕτως
[2, 13]	οὐκ ἠγωνία· ἃ γὰρ οὗτος	ἐθαύμαζεν,	τούτων οὐδενὸς εἶχεν ἐκεῖνος ἐξουσίαν,
[2, 18]	καθόλου οὖν εἴ τι ποιεῖν	ἐθέλῃς,	ἑκτικὸν ποίει αὐτό· εἴ τι
[2, 18]	αὐτό· εἴ τι μὴ ποιεῖν	ἐθέλῃς,	μὴ ποίει αὐτό, ἀλλ´ ἔθισον
[2, 10]	ἀπολλύει. ἡμεῖς δ´ ἄλλο οὐδὲν	ἐθέλομεν	ἢ ταῦτα· τὴν προαίρεσιν δὲ
[2, 13]	νόμους τῆς πόλεως καὶ τὰ	ἔθη	καὶ τί ἔξεστι καὶ τί
[2, 9]	γραμματικὸν τὰ γραμματικά. ἂν δ´	ἐθίσῃ	γράφειν ἀγραμμάτως, ἀνάγκη καταφθείρεσθαι καὶ
[2, 18]	ταύτην τὴν ῥυπαρὰν ἔκβαλε. κἂν	ἐθισθῇς	οὕτως γυμνάζεσθαι, ὄψει, οἷοι ὦμοι
[2, 18]	ἐθέλῃς, μὴ ποίει αὐτό, ἀλλ´	ἔθισον	ἄλλο τι πράττειν μᾶλλον ἀντ´
[2, 21]	τίνων δεῖται; τί οὖν θαυμάζετ´,	εἰ	ἃ φέρετ´ εἰς τὴν σχολήν,
[2, 2]	ἐκεῖνό γε ὅμοιόν ἐστιν οἷον	εἰ	ἀγράμματος λέγοι εἰπέ μοι τί
[2, 22]	υἱὸς καὶ πατήρ ἐστι μήτ´	εἰ	ἀδελφοὶ μήτ´ εἰ πολὺν χρόνον
[2, 20]	καὶ γεῦσαι. πόθεν οὖν οἶδας,	εἰ	αἱ αἰσθήσεις ἡμᾶς ψεύδονται; τρεῖς,
[2, 1]	ὅμως δὲ σκεψώμεθα κατὰ δύναμιν,	εἰ	ἀληθές ἐστι τὸ δεῖν ἅμα
[2, 23]	τοῦ θεοῦ χάριτας ἀτιμάζει, ὥσπερ	εἰ	ἀνῄρει τὴν εὐχρηςτίαν τῆς ὁρατικῆς
[2, 5]	καὶ παρὰ φύσιν; ὥσπερ ἂν	εἰ	ἀπόλυτοι ἦμεν. τῷ γὰρ ποδὶ
[2, 22]	μηδὲν εἶναι τὸ καλὸν ἢ	εἰ	ἄρα τὸ ἔνδοξον. Διὰ ταύτην
[2, 3]	συσταθῆναί τινι ἠξίου, ἵνα δοκιμασθῇ.	εἰ	ἀργυρογνωμονικός ἐστιν, σὺ σαυτὴν συστήσεις.
[2, 26]	τὸ αὑτῷ συμφέρον. οὐκ οὖν,	εἰ	ἀσύμφορόν ἐστιν αὐτῷ τὸ κλέπτειν,
[2, 23]	τῶν ὄντων τὴν σάρκα. οὐδὲ	εἰ	αὐτὴ ἡ σὰρξ ἑαυτὴν ἔλεγεν
[2, 24]	τὸ μὲν τελείως καὶ ὠφελίμως,	εἰ	βούλει, πρὸς τὸ παρὸν ἀφῶμεν,
[2, 10]	ὅση ἡ πλεονεξία. μετὰ ταῦτα	εἰ	βουλευτὴς πόλεώς τινος, ὅτι βουλευτής·
[2, 1]	τὰ προαιρετικά, ἐκεῖ ἡ εὐλάβεια’	εἰ	γὰρ ἐν κακῇ προαιρέσει τὸ
[2, 8]	οὐ λέγεις καὶ καλῶς ποιεῖς·	εἰ	γὰρ καὶ τὰ μάλιστα χρῆσιν
[2, 1]	τί οὖν ἀγανακτεῖς, εἰ νῦν;	εἰ	γὰρ μὴ νῦν, ὕστερον. διὰ
[2, 8]	χρήσεως φαντασιῶν. ἆρά γε μόνης;	εἰ	γὰρ μόνης, λέγε καὶ ἐν
[2, 15]	τί σε ἦν τὸ ἀναπεῖσαν;	εἰ	γὰρ ὀρθῶς ἔκρινας, ἰδοὺ παρακαθήμεθά
[2, 20]	ὑπολάβῃ τοῦ ἀγαθοῦ ἢ ἡδονήν;	εἰ	γὰρ οὕτως ταῦτα ἔχει, βαλὼν
[2, 2]	τηρῆσαι καὶ ποῦ θέλεις ἀνύσαι.	εἰ	γὰρ προαίρεσιν θέλεις τηρῆσαι κατὰ
[2, 2]	παρασκευάζῃ, τί ἀναβαίνεις, τί ὑπακούεις;	εἰ	γὰρ σταυρωθῆναι θέλεις, ἔκδεξαι καὶ
[2, 10]	ὧν ἤκουσας παρὰ τῶν φιλοσόφων.	εἰ	γὰρ τὸ ἀγαθὸν ἐν προαιρέσει
[2, 7]	σημεῖα τίνα ἀγαθῶν καὶ κακῶν;	εἰ	γὰρ τούτων οἶδεν σημεῖα, καὶ
[2, 1]	τί δεινὸν ἔχει τὸ λεγόμενον;	εἰ	γὰρ ὑγιῆ ταῦτ´ ἐστι τὰ
[2, 2]	τοῦ δικαστοῦ καὶ τὸν ἀντίδικον.	εἰ	γονάτων ἅψασθαι δεῖ, γονάτων ἅψαι·
[2, 3]	φησίν, εἶ, καὶ ἰδὼν γνώσεται·	εἰ	δ´ ἀγαθὸς ἢ κακός, εἰ
[2, 10]	ἂν ἡγοῦ τὴν ἀπώλειαν αὐτῆς·	εἰ	δ´ αἰδῶ καὶ καταστολὴν καὶ
[2, 2]	πολλὰς λαβεῖν καὶ ὕστερον ἀπαγορεῦσαι.	εἰ	δ´ αἰσχρὰ ταῦτα, αὐτόθεν ἤδη
[2, 15]	σοι καὶ συνεργοῦμεν, ἵν´ ἐξέλθῃς·	εἰ	δ´ ἀλόγως ἔκρινας, μετάθου. (Τοῖς
[2, 4]	ἐκεῖθεν ἄν τίς σε ἀνῃρεῖτο·	εἰ	δ´ ἄνθρωπος ὢν οὐδεμίαν χώραν
[2, 10]	ἀντ´ οὐδενὸς ἠλλάχθαι φανεῖ σεαυτῷ;	εἰ	δ´ ἀντὶ ἀνθρώπου, ἡμέρου ζῴου
[2, 3]	τοὺς ἀγαθοὺς καὶ κακούς, γνώσεται,	εἰ	δ´ ἄπειρος, οὐδ´ ἂν μυριάκις
[2, 15]	ὅτι τοῖς κριθεῖσιν ἐμμένειν δεῖ.	εἰ	δ´ ἐπῆλθέν σοί πώς ποτ´
[2, 22]	μόνα τὰ ἀγαθὰ ἐσπουδακέναι αὐτούς·	εἰ	δ´ ἐσπουδακέναι, καὶ φιλεῖν ταῦτα.
[2, 14]	γάρ ἐστι χρῆσις, ἄλλο παρακολούθησις.	εἰ	δ´ οἴει παρακολουθεῖν, φέρε ὃ
[2, 11]	τῆς χώρας τῶν ἀγαθῶν μακράν.	εἰ	δ´ οὐκ ὀξυβλεπτεῖς καὶ ἕν
[2, 2]	ἔκδεξαι καὶ ἥξει ὁ σταυρός·	εἰ	δ´ ὑπακοῦσαι λόγος αἱρεῖ καὶ
[2, 5]	ζῆσαι μέχρι γήρως, πλουτεῖν, ὑγιαίνειν.	εἰ	δ´ ὡς ἄνθρωπον σκοπεῖς καὶ
[2, 6]	τὰ περιεστηκότα, πάντα περιστάσεις εἰσίν·	εἰ	δ´ ὡς δύσκολα καλεῖς, ποίαν
[2, 24]	οὕτως καὶ τοῦ ἀκούειν; (Ἔοικεν.	(Εἰ	δὲ βούλει, καὶ οὕτως σκέψαι
[2, 13]	τὰ ἴδια οὔτε τὰ ἀλλότρια.	εἰ	δέ γ´ ᾔδει, οὐδέποτ´ ἂν
[2, 6]	ὁ θεὸς ἐποίησεν τούτων ἐκλεκτικόν.	εἰ	δέ γε ᾔδειν ὅτι νοσεῖν
[2, 23]	πῶς, τίς λέγει; ἡ προαιρετική.	εἰ	δὲ δεῖ πιστεῦσαι τοῖς λεχθεῖσιν
[2, 23]	ἄλλο ὀφθαλμὸς ἀνοιχθεὶς ἢ ὁρᾷ;	εἰ	δὲ δεῖ τὴν τοῦ τινος
[2, 16]	τῆς γῆς ὅλης, τῆς θαλάσσης;	εἰ	δὲ δὴ παρακολουθεῖς τῷ διοικοῦντι
[2, 6]	εἰς Ἅιδου; ἴσαι πᾶσαί εἰσιν.	εἰ	δὲ θέλεις ἀκοῦσαι τἀληθῆ, συντομωτέρα
[2, 2]	οὔτ´ ἰδίᾳ οὔτε δημοσίᾳ ἔπραξα.	εἰ	δὲ θέλεις καὶ τὰ ἐκτὸς
[2, 8]	καὶ λοιπὸν αὐτοῦ που πέπαυται.	εἰ	δὲ καὶ αὐτός που προσειλήφει
[2, 5]	γένοιτο. ἐποίησα ἐγὼ τὸ ἐμόν,	εἰ	δὲ καὶ σὺ τὸ σὸν
[2, 5]	τοῦ ἀνεπιστρεπτοῦντος, πλὴν οὐκ ἀδύνατον.	εἰ	δὲ μή, ἀδύνατον τὸ εὐδαιμονῆσαι.
[2, 9]	τί πως ὡς θηρίον ποιήσῃς·	εἰ	δὲ μή, ἀπώλεσας τὸν ἄνθρωπον,
[2, 6]	πεμφθῶ; ἄν σοι ποιῇ, ἀπελεύσῃ·	εἰ	δὲ μή, ἔχεις ποῦ ἀντὶ
[2, 9]	ὅρα μή τι ὡς πρόβατον·	εἰ	δὲ μή, καὶ οὕτως ἀπώλετο
[2, 16]	ἂν εὖ ποιῶσιν, αὐταὶ ἐξελοῦσιν·	εἰ	δὲ μή, οἰμώξουσι δι´ αὑτάς.
[2, 18]	αὐτῇ προάγειν ἀναζωγραφούσῃ τὰ ἑξῆς.	εἰ	δὲ μή, οἴχεταί σε ἔχουσα
[2, 17]	προσάγομεν, ὡς πρὸς τὰ μουσικά·	εἰ	δὲ μή, οὐδ´ ἐγγὺς ἐσόμεθα
[2, 5]	ὅτε ἀποκοπῆναι ὑπὲρ τοῦ ὅλου·	εἰ	δὲ μή, οὐκέτι ἔσται πούς.
[2, 11]	βλέπε μὴ εἴπῃς ὅτι ἄξιον·	εἰ	δὲ μή, οὐκέτι σε οὐδὲ
[2, 22]	ψυχὴ ἄκουσα στέρεται τῆς ἀληθείας.	εἰ	δὲ μή, τὰ μὲν ἄλλα
[2, 2]	παρασκευάςασθαι πρὸς πάντα τὰ ὑπαγορευόμενα·	εἰ	δὲ μή, τί σοι ἐγὼ
[2, 16]	γὰρ μεμέληκεν ἡμῖν οὐδὲ μελετῶμεν.	εἰ	δὲ μὴ τὸν θάνατον ἢ
[2, 8]	ἀλλὰ καὶ καταισχυνεῖς τὴν ἐπιτροπήν;	εἰ	δέ σοι ὀρφανόν τινα ὁ
[2, 1]	μόνα ταῦτα χρῆσθαι ἄξιον εὐλαβείᾳ·	εἰ	δὲ τὰ ἀπροαίρετα καὶ μὴ
[2, 10]	ἐπιλελησμένος ἂν ἦς τοῦ χαλκέως·	εἰ	δὲ τοῦ ἀδελφοῦ ἐπελάθου καὶ
[2, 17]	τετάχθωσαν· καὶ ποῦ ἔτι δυσροήσεις;	εἰ	δὲ φθονεῖς, ἀταλαίπωρε, καὶ ἐλεεῖς
[2, 16]	εἶ τοῦ διὰ κοράσιον κλάοντος,	εἰ	διὰ γυμνασίδιον καὶ στωίδια καὶ
[2, 3]	γράψω αὐτῷ’ ὅμοιον γὰρ ὥσπερ	εἰ	δραχμὴ συσταθῆναί τινι ἠξίου, ἵνα
[2, 17]	ἔπραξας, μεταπίπτοντας; οὐ θέλεις ἀπομαθεῖν,	εἰ	δυνατόν, πάντα ταῦτα καὶ ἄνωθεν
[2, 24]	οὐδέποτέ μοι ἀπεκρίνω· καὶ νῦν,	εἰ	δυνατόν, παρακαλῶ σε εἰπεῖν τί
[2, 20]	κατακοπησόμενα; οὐχὶ δ´ εὐκταῖον ἦν,	εἰ	ἐδύναντο οἱ ἄνθρωποι κατακηληθέντες καὶ
[2, 22]	μὴ ταῦθ´ ἃ οἱ ἄλλοι,	εἰ	ἐκ τῶν αὐτῶν γονέων καὶ
[2, 14]	θεῖον, καὶ τοῦτον εἶναι πιστόν·	εἰ	ἐλεύθερον, καὶ τοῦτον ἐλεύθερον· εἰ
[2, 22]	σαρκί, ἐκεῖ τὸ κυριεῦον εἶναι·	εἰ	ἐν προαιρέσει, {ἐκεῖ{ νο} εἶναι·
[2, 22]	ἐκεῖ ἀνάγκη ῥέπειν τὸ ζῷον·	εἰ	ἐν σαρκί, ἐκεῖ τὸ κυριεῦον
[2, 22]	ἐν προαιρέσει, {ἐκεῖ{ νο} εἶναι·	εἰ	ἐν τοῖς ἐκτός, {ἐκεῖ{ νο}
[2, 17]	ἄλλα πάντα χαιρέτω, ἀρκεῖ δ´	εἰ	ἐξέσται ποτὲ ἀπαραποδίστῳ καὶ ἀλύπῳ
[2, 10]	κέρμα αὐτοῖς προσγένηται. ὅρα δ´	εἰ	ἐπὶ κερμάτιον πάντα ἀνάγεις, ὅτι
[2, 26]	δὲ μὴ δεικνύῃς, μὴ θαύμαζε,	εἰ	ἐπιμένει· κατορθώματος γὰρ φαντασίαν λαμβάνων
[2, 20]	τολμῶσι λέγειν ὅτι οὐκ οἴδαμεν,	εἰ	ἔστι τις Δημήτηρ ἢ Κόρη
[2, 20]	ψεύδονται; τρεῖς, τέσσαρας τῶν συνδούλων	εἰ	ἔσχον ὁμονοοῦντας, ἀπάγξασθαι ἂν αὐτὸν
[2, 14]	εἰ ἐλεύθερον, καὶ τοῦτον ἐλεύθερον·	εἰ	εὐεργετικόν, καὶ τοῦτον εὐεργετικόν· εἰ
[2, 21]	ὑποθετικούς; τί οὖν ἔτι ἀγανακτεῖτε	εἰ	ἐφ´ ἃ πάρεστε, ταῦτα λαμβάνετε;
[2, 21]	ἐγγύς. ἐκεῖνο γοῦν βλέπετε μᾶλλον,	εἰ	ἐφ´ ὃ ἔρχεσθε τοῦτο ὑμῖν
[2, 17]	καὶ ταύτης μεμνῆσθαι; σὺ αὐτὸς	εἰ	ἐφαρμόζεις καλῶς τὰς προλήψεις, διὰ
[2, 21]	ὅ τι ἔχουσιν κακὸν ἢ	εἰ	ἔχουσιν ἢ παρὰ τί ἔχουσιν
[2, 10]	ὡς ἀπόλυτον, ἀλλ´ ὥσπερ ἄν,	εἰ	ἡ χεὶρ ἢ ὁ ποὺς
[2, 6]	δὲ νῦν ὡς ἔχομεν, ὅρα	εἰ	ἠνεσχόμεθ´ ἂν ἐν τῇ φυλακῇ
[2, 4]	σοι πιστεύσω; εἶτα σκευάριον μὲν	εἰ	ἦς οὕτως σαπρόν, ὥστε σοι
[2, 2]	κύριος, τίς αὐτὰ δύναται ἀφελέσθαι;	εἰ	θέλεις αἰδήμων εἶναι καὶ πιστός,
[2, 16]	χάριν εἰδότα οὗ ἐχρήσατο χρόνου,	εἰ	θέλεις μὴ κλάειν τὴν τιτθὴν
[2, 2]	πιστός, τίς οὐκ ἐάσει σε;	εἰ	θέλεις μὴ κωλύεσθαι μηδ´ ἀναγκάζεσθαι,
[2, 12]	λοιδορούντων ἀνέχεσθαι καὶ παύειν μάχην.	εἰ	θέλετε γνῶναι, πόσην ἐν τούτῳ
[2, 9]	πότε κύων; τί οὖν θαυμαστόν,	εἰ	καὶ ἄνθρωπος ὡσαύτως μὲν σῴζεται,
[2, 20]	εἴ τινος αὐτῶν δοῦλος ἤμην,	εἰ	καὶ ἔδει με καθ´ ἡμέραν
[2, 24]	τέχνης; (Προσδεῖται καὶ τοῦτο. (Οὐκοῦν	εἰ	καὶ τὸ λέγειν ὡς δεῖ
[2, 19]	οὖν οὐκ ἀνύετε τὸ ἔργον,	εἰ	καὶ ὑμεῖς ἔχετ´ ἐπιβολὴν οἵαν
[2, 2]	γονάτων ἅψασθαι δεῖ, γονάτων ἅψαι·	εἰ	κλαῦσαι, κλαῦσον· εἰ οἰμῶξαι, οἴμωξον.
[2, 1]	τί παράδοξον ἀξιοῦσιν οἱ φιλόσοφοι,	εἰ	λέγουσιν ὅπου μὲν τὰ ἀπροαίρετα,
[2, 14]	εἰ εὐεργετικόν, καὶ τοῦτον εὐεργετικόν·	εἰ	μεγαλόφρον, καὶ τοῦτον μεγαλόφρονα· ὡς
[2, 1]	δοκεῖ μοι τοιούτου τινὸς ἔχεσθαι·	εἰ	μὲν γὰρ πρὸς ταὐτὰ ἠξιοῦμεν
[2, 3]	εἰ δ´ ἀγαθὸς ἢ κακός,	εἰ	μὲν ἔμπειρός ἐστι διαγνῶναι τοὺς
[2, 2]	τί γένηται; τί γράψῃ; ἀλλ´	εἰ	μὲν μεμελέτηκας γράφειν, ἔχεις καὶ
[2, 8]	ἐρεῖ ἐκεῖνος ἢ ταῦτα; ἀλλ´	εἰ	μὲν τὸ ἄγαλμα ἦς τὸ
[2, 10]	καὶ τί σοι ὄνομα’ εἶτα	εἰ	μὲν χαλκεὺς ὢν ἐχρῶ τῇ
[2, 5]	ὑπολαβεῖν δεῖ. τί εἶ; ἄνθρωπος.	εἰ	μὲν ὡς ἀπόλυτον σκοπεῖς, κατὰ
[2, 1]	ἔχεις πρὸς ὄρεξιν καὶ ἔκκλισιν,	εἰ	μὴ ἀποτυγχάνεις ὧν θέλεις, εἰ
[2, 23]	οὐκ ἄλλως ἕξει κατὰ φύσιν	εἰ	μὴ ἐν τούτοις εὐλογιστοῦν καὶ
[2, 14]	δεικνύει αὐτὸν αὐτῷ οἷός ἐστιν·	εἰ	μὴ καὶ ὁ ἰατρὸς τὸν
[2, 14]	τί σοι ἐγὼ κακὸν πεποίηκα;	εἰ	μὴ καὶ τὸ ἔσοπτρον τῷ
[2, 9]	αὐτῶν δέ σοι ὄφελος οὐδὲν	εἰ	μὴ μέχρι τοῦ δοκεῖν ὅτι
[2, 1]	εἰ μὴ ἀποτυγχάνεις ὧν θέλεις,	εἰ	μὴ περιπίπτεις οἷς οὐ θέλεις.
[2, 16]	δ´ οὐκ ἔστιν ἄλλως ἐκβαλεῖν,	εἰ	μὴ πρὸς μόνον τὸν θεὸν
[2, 2]	δ´ ὅτι καὶ οὐ δέομαι’	εἰ	μή τι καιρός ἐστιν ἐπίτηδες
[2, 18]	μώλωπες ἀπολείπονται ἐν αὐτῇ, οὓς	εἰ	μή τις ἐξαλείψῃ καλῶς, πάλιν
[2, 1]	φίλτατοι νομοθέται; οὐκ ἐπιτρέπομεν παιδεύεσθαι,	εἰ	μὴ τοῖς ἐλευθέροις; οἱ φιλόσοφοι
[2, 1]	ὅτι οὐκ ἐπιτρέπομεν ἐλευθέροις εἶναι	εἰ	μὴ τοῖς πεπαιδευμένοις, τοῦτό ἐστιν
[2, 13]	λέγω· οὗτος τί ποτε θέλει;	εἰ	μὴ τῶν οὐκ ἐφ´ αὑτῷ
[2, 20]	Εὐχάριστοί γ´ ἄνθρωποι καὶ αἰδήμονες.	εἰ	μηδὲν ἄλλο καθ´ ἡμέραν ἄρτους
[2, 24]	συμπαίζειν ἢ συνογκᾶσθαι; καὶ γὰρ	εἰ	μικρόν, ὅμως ὀνάριόν ἐστιν. Τί
[2, 10]	βουλευτὴς πόλεώς τινος, ὅτι βουλευτής·	εἰ	νέος, ὅτι νέος· εἰ πρεσβύτης,
[2, 22]	ἢ ἐλευθέρους, ἀλλὰ μηδ´ ἀνθρώπους,	εἰ	νοῦν ἔχεις. οὐ γὰρ ἀνθρωπικὸν
[2, 1]	ἢ ὕστερον. τί οὖν ἀγανακτεῖς,	εἰ	νῦν; εἰ γὰρ μὴ νῦν,
[2, 4]	γὰρ εἶ καὶ ἄχρηστος. οἷον	εἰ	οἱ σφῆκες ἠγανάκτουν, ὅτι οὐδεὶς
[2, 2]	γονάτων ἅψαι· εἰ κλαῦσαι, κλαῦσον·	εἰ	οἰμῶξαι, οἴμωξον. ὅταν γὰρ ὑποθῇς
[2, 16]	λόγοις; τί οὖν ἔτι θαυμάζεις,	εἰ,	ὅπου μὲν ἔμαθεν, ἐκεῖ διαφέρει
[2, 16]	τὰ σοφίσματα; τί οὖν θαυμάζεις,	εἰ,	ὅπου μὲν μεμελέτηκας, ἐκεῖ κρείττων
[2, 11]	δέ τις περὶ τὸ δοκοῦν	εἰ	ὀρθῶς δοκεῖ καὶ εὕρεσις κανόνος
[2, 6]	θερισθῶσιν; οὐ γὰρ ἀπόλυτοι γίνονται.	εἰ	οὖν αἴσθησιν εἶχον, εὔχεσθαι αὐτοὺς
[2, 18]	οὐκέτι μώλωπας, ἀλλ´ ἕλκη ποιεῖ.	εἰ	οὖν θέλεις μὴ εἶναι ὀργίλος,
[2, 13]	ὄντων ὥστε μὴ συμβῆναι; (Οὐδαμῶς.	(Εἰ	οὖν τὰ μὲν ἀπροαίρετα οὔτ´
[2, 22]	ἐφίλει με; πόθεν οἶδας, ἀνδράποδον,	εἰ	οὕτως τεθεράπευκεν ὡς τὰ ὑποδήματα
[2, 23]	αὑτῆς καταψηφίσασθαι; Τί οὖν; φησίν,	εἰ	οὕτως τὸ πρᾶγμα ἔχει, καὶ
[2, 17]	δὲ τῆς ὑγείας; καθόλου γὰρ	εἰ	πάντες οἱ τὰ ὀνόματα λαλοῦντες
[2, 14]	θέλεις ὄνομα καὶ βασανίσωμεν αὑτούς,	εἰ	παρακολουθοῦμεν. (Ἀλλ´ ἀνιαρὸν τὸ ἐξελέγχεσθαι
[2, 10]	νέος· εἰ πρεσβύτης, ὅτι πρεσβύτης·	εἰ	πατήρ, ὅτι πατήρ. ἀεὶ γὰρ
[2, 16]	δότε. Τί οὖν ἔτι θαυμάζομεν	εἰ	περὶ μὲν τὰς ὕλας τετρίμμεθα,
[2, 6]	αὐτὰ καλοῦντες. ποίας περιστάσεις, ἄνθρωπε;	εἰ	περιστάσεις λέγεις τὰ περιεστηκότα, πάντα
[2, 14]	πειρᾶσθαι κατὰ δύναμιν ἐξομοιοῦσθαι ἐκείνοις·	εἰ	πιστόν ἐστι τὸ θεῖον, καὶ
[2, 22]	ἐστι μήτ´ εἰ ἀδελφοὶ μήτ´	εἰ	πολὺν χρόνον συμπεφοιτηκότες καὶ ἑταῖροι,
[2, 10]	βουλευτής· εἰ νέος, ὅτι νέος·	εἰ	πρεσβύτης, ὅτι πρεσβύτης· εἰ πατήρ,
[2, 10]	καλῶς λέγουσιν οἱ φιλόσοφοι ὅτι	εἰ	προῄδει ὁ καλὸς καὶ ἀγαθὸς
[2, 21]	ὠφελήκασιν; ἄνθρωπε, μὴ γὰρ ἐπύθου,	εἰ	σοὶ χρήσιμοι, ἀλλὰ καθόλου; πυθέσθω
[2, 14]	θεαταὶ ὑπὸ τῶν ἐμπόρων· καὶ	εἰ	τὰ κτήνη συναίσθησίν τινα εἶχεν,
[2, 10]	καὶ ζημίας κακός ἐστιν. λοιπὸν	εἰ	τὴν ζημίαν ζητεῖς ἐν κέρματι,
[2, 22]	ὡς τὸ κτῆνος; πόθεν οἶδας,	εἰ	τὴν χρείαν ς´ ἀποβαλόντα τὴν
[2, 22]	ἐν τοῖς ἐκτός, {ἐκεῖ{ νο}	εἰ	τοίνυν ἐκεῖ εἰμι ἐγώ, ὅπου
[2, 2]	δικαστὰς ὡς Σωκράτει. καὶ σὺ	εἰ	τοιοῦτον ἐπίλογον παρασκευάζῃ, τί ἀναβαίνεις,
[2, 16]	μέχρις σε χορτάσῃ. ὁ Ἡρακλῆς	εἰ	τοῖς ἐν οἴκῳ παρεκάθητο, τίς
[2, 22]	ὀρθὴ φαντασιῶν, μηκέτι πολυπραγμονήσῃς μήτ´	εἰ	υἱὸς καὶ πατήρ ἐστι μήτ´
[2, 6]	αὐτό· καὶ γὰρ ὁ πούς,	εἰ	φρένας εἶχεν, ὥρμα ἂν ἐπὶ
[2, 21]	πυθέσθω μου καὶ ὁ δυσεντερικός,	εἰ	χρήσιμον ὄξος, ἐρῶ ὅτι χρήσιμον.
[2, 25]	ὁμολογεῖς ὅτι ταῦτα ἀναγκαῖά ἐστιν,	εἰ	χωρὶς αὐτῶν οὐδ´ αὐτὸ τοῦτο
[2, 11]	ὑπὸ τῆς ἀκαταλλήλου ἐφαρμογῆς. ὡς	εἴ	γε καὶ τοῦτο ἔτι πρὸς
[2, 20]	ἐναντία· ὅτι θεοὶ οὔτ´ εἰσίν,	εἴ	τε καὶ εἰσίν, οὐκ ἐπιμελοῦνται
[2, 20]	ἄλλο ἐστὶ τοῦτο ἢ οἷον	εἴ	τι ἔστι καθολικόν, ψεῦδός ἐστιν;
[2, 20]	τὰ λείποντα, ἀλλὰ πᾶν τοὐναντίον,	εἴ	τι καὶ ἔχει γνωριστικὸν τῆς
[2, 18]	ποιεῖν ἐθέλῃς, ἑκτικὸν ποίει αὐτό·	εἴ	τι μὴ ποιεῖν ἐθέλῃς, μὴ
[2, 18]	τὰ σκέλη παραλύεται. καθόλου οὖν	εἴ	τι ποιεῖν ἐθέλῃς, ἑκτικὸν ποίει
[2, 8]	σαυτοῦ καὶ τοῦ τεχνίτου καὶ	εἴ	τινα αἴσθησιν εἶχες, ἐπειρῶ ἂν
[2, 19]	ὑπολάβητε; Στωικὸν δὲ δείξατέ μοι,	εἴ	τινα ἔχητε. ποῦ ἢ πῶς;
[2, 6]	παρεσκεύασαι, ἡσυχίαν ἄγῃς μηδ´ ἀγανακτῇς,	εἴ	τινες ἄλλοι πλεῖόν σου ἔχουσιν
[2, 20]	πάδα ἢ τὴν τορύνην ὀβελίσκον;	εἴ	τινος αὐτῶν δοῦλος ἤμην, εἰ
[2, 19]	αὐτῶν δοκῶ καὶ Ἑλλάνικος καὶ	εἴ	τις ἄλλος τοιοῦτος. κἀγὼ περὶ
[2, 20]	τῷ ἀντιλέγοντι συγχρήσασθαι αὐτῷ· οἷον	εἴ	τις ἀντιλέγοι τῷ εἶναί τι
[2, 23]	οὖν ἐστι τὸ γινόμενον; οἷον	εἴ	τις ἀπιὼν εἰς τὴν πατρίδα
[2, 23]	αὕτη καὶ καλλωπιστικὴ τῶν ὀνομάτων,	εἴ	τις ἄρα ἰδία δύναμις, τί
[2, 22]	τοῦ Μενελάου ξένος ἦν, καὶ	εἴ	τις αὐτοὺς εἶδεν φιλοφρονουμένους ἀλλήλους,
[2, 9]	τοῦ φιλοσόφου, τηλικοῦτο φορτίον οἷον	εἴ	τις δέκα λίτρας ἆραι μὴ
[2, 22]	συγκεκοιμημένοι, πολλάκις ἀλλήλους καταπεφιληκότες; ὥστ´	εἴ	τις οἶμαι εἶδεν αὐτούς, κατεγέλασεν
[2, 23]	ἐνταῦθα τίθεσθαι τὰς αὑτῶν ἐλπίδας.	εἴ	τις τοῦτο παριστὰς βλάπτει τοὺς
[2, 5]	ἐφ´ ἡμῶν ὑπολαβεῖν δεῖ. τί	εἶ;	ἄνθρωπος. εἰ μὲν ὡς ἀπόλυτον
[2, 12]	σοι μέλει, βέλτιστε; κύριός μου	εἶ;	εἶτ´ ἂν ἐπιμείνῃς πράγματα παρέχων,
[2, 16]	ἀδικίαν καὶ ἀνομίαν. ἀλλ´ οὐκ	εἶ	Ἡρακλῆς καὶ οὐ δύνασαι καθαίρειν
[2, 4]	ἐπιστρέφεται, ἀνθρώπου φιλολόγου’ κακὸς γὰρ	εἶ	καὶ ἄχρηστος. οἷον εἰ οἱ
[2, 3]	συστατικὰ ὅτι μὲν ἄνθρωπος’ φησίν,	εἶ,	καὶ ἰδὼν γνώσεται· εἰ δ´
[2, 18]	μικρόν, φαντασία· ἄφες ἴδω τίς	εἶ	καὶ περὶ τίνος, ἄφες σε
[2, 10]	τοῦτο ἴσθι ὅτι καὶ ἀδελφὸς	εἶ.	καὶ πρὸς τοῦτο δὲ τὸ
[2, 10]	ἀδελφόν, λέγω σοι ἐπελάθου, τίς	εἶ	καὶ τί σοι ὄνομα’ εἶτα
[2, 13]	οὖν σὺ αὐτὸς ἀγαθὸς οὐκ	εἶ;	(Πῶς, φησίν, οὐκ εἰμί; (Ὅτι
[2, 8]	μέρη θεῶν. σὺ δὲ προηγούμενον	εἶ,	σὺ ἀπόσπασμα εἶ τοῦ θεοῦ·
[2, 10]	ἀλλὰ τῶν προηγουμένων· παρακολουθητικὸς γὰρ	εἶ	τῇ θείᾳ διοικήσει καὶ τοῦ
[2, 23]	τυφλὸς ταῖς ἀληθείαις καὶ κωφὸς	εἶ;	Τί οὖν; ἀτιμάζει τις τὰς
[2, 10]	Μετὰ τοῦτο μέμνησο, ὅτι υἱὸς	εἶ.	τίς τούτου τοῦ προσώπου ἐπαγγελία;
[2, 10]	καθήκοντα ἔστιν εὑρίσκειν. Σκέψαι τίς	εἶ.	τὸ πρῶτον ἄνθρωπος, τοῦτο δ´
[2, 16]	ἐκ τίνος κρέμαται; τί κρείττων	εἶ	τοῦ διὰ κοράσιον κλάοντος, εἰ
[2, 8]	δὲ προηγούμενον εἶ, σὺ ἀπόσπασμα	εἶ	τοῦ θεοῦ· ἔχεις τι ἐν
[2, 10]	κεχώρισαι προβάτων. ἐπὶ τούτοις πολίτης	εἶ	τοῦ κόσμου καὶ μέρος αὐτοῦ,
[2, 17]	καὶ ἐν μελαγχολίᾳ. σὺ θεὸς	εἶ,	ὦ ἄνθρωπε, σὺ μεγάλας ἔχεις
[2, 22]	ἐστίν, οὗτος ἂν καὶ φιλεῖν	εἰδείη·	ὁ δὲ μὴ δυνάμενος διακρῖναι
[2, 22]	καταπεφιληκότες; ὥστ´ εἴ τις οἶμαι	εἶδεν	αὐτούς, κατεγέλασεν ἂν τῶν φιλοσόφων
[2, 22]	ἦν, καὶ εἴ τις αὐτοὺς	εἶδεν	φιλοφρονουμένους ἀλλήλους, ἠπίστησεν ἂν τῷ
[2, 11]	μὴ εἰδότες αὐτὰ οὐδ´ οἴονται	εἰδέναι.	ἀγαθοῦ δὲ καὶ κακοῦ καὶ
[2, 1]	δόξον δὲ μηδεὶς εἶναι καὶ	εἰδέναι	μηδέν. μόνον τοῦτο εἰδὼς φαίνου,
[2, 17]	οἴησιν· ἀμήχανον γάρ, ἅ τις	εἰδέναι	οἴεται, ταῦτα ἄρξασθαι μανθάνειν. τὰ
[2, 6]	τεθαυμακότες. καλὸν δὲ καὶ τὸ	εἰδέναι	τὴν αὑτοῦ παρασκευὴν καὶ δύναμιν,
[2, 15]	δοκῶ ὃ πρότερον ἠγνόουν νῦν	εἰδέναι,	τί ἐστι τὸ ἐν τῇ
[2, 17]	εὐσεβὴς καὶ φιλόσοφος καὶ ἐπιμελὴς	εἰδέναι	τί μοι πρὸς θεούς ἐστι
[2, 17]	τὴν οἴησιν τὴν τοῦ δοκεῖν	εἰδέναι	τι τῶν χρησίμων ἀποβάλλοντας ἔρχεσθαι
[2, 17]	τοῖς φιλοσόφοις; ἃ οὐκ οἰόμεθα	εἰδέναι.	τίνα δ´ ἐστὶ ταῦτα; τὰ
[2, 24]	διεφέροντο; οὐχὶ διὰ τὸ μὴ	εἰδέναι,	τίνα ἐστὶ συμφέροντα καὶ ἀσύμφορα;
[2, 12]	διαλέγεσθαι. Ἃ μὲν δεῖ μαθόντα	εἰδέναι	χρῆσθαι λόγῳ, ἠκρίβωται ὑπὸ τῶν
[2, 22]	οὗτος. (Τί οὖν; κυνάρια οὐδέποτ´	εἶδες	σαίνοντα καὶ προσπαίζοντα ἀλλήλοις, ἵν´
[2, 19]	θέαμα, ὃ μέχρι νῦν οὐκ	εἶδον.	οἴεσθε ὅτι τὸν Δία τὸν
[2, 21]	ἀναστρεφόμενον, οὕτως τεταραγμένοις, οὕτως οὐκ	εἰδόσιν	οὔθ´ ὅ τι λέγουσιν οὔθ´
[2, 21]	ἣν δεῖ συναίσθησιν τὸν μηδὲν	εἰδότα,	ὅτι οὐδὲν οἶδα; ἔρχομαι πρὸς
[2, 16]	ἀποδιδόναι εὐλύτως καὶ αὐτόθεν, χάριν	εἰδότα	οὗ ἐχρήσατο χρόνου, εἰ θέλεις
[2, 13]	δεῖ γράφειν ἢ παραλαβὼν τὸν	εἰδότα	οὐδ´ ἐγγύην ἄλλως σφραγίζεται ἢ
[2, 9]	ἃ λέγομεν, ἐφ´ οἷς ὡς	εἰδότες	αὐτὰ ἐπαιρόμεθα. οὕτως οὐδὲ τὴν
[2, 11]	καὶ διὰ τοῦτο οἱ μὴ	εἰδότες	αὐτὰ οὐδ´ οἴονται εἰδέναι. ἀγαθοῦ
[2, 11]	ἢ τοὺς φθόγγους οἱ οὐκ	εἰδότες;	τούτου δ´ αἴτιον τὸ ἥκειν
[2, 24]	τοῦτο τί ἐστι μάχη οὐκ	εἰδότι;	δεῖξον οὖν μοι, τί περανῶ
[2, 23]	μωρὰ καὶ ἄγροικα καὶ οὐκ	εἰδότων	τὴν ἑκάστου φύσιν, ἀλλὰ φοβουμένων
[2, 22]	τῶν μεγίστων· οὐδενὶ χαλεπός, ἅτ´	εἰδὼς	ἀκριβῶς τὸ τοῦ Πλάτωνος, ὅτι
[2, 5]	συγχαρήσονται ὅτι ἐσώθης, ὁ δ´	εἰδὼς	βλέπειν τὰ τοιαῦτα, ἂν μὲν
[2, 21]	λέγουσιν ὅτι „ἥξει ἐκεῖνος πάντα	εἰδώς“	ἤθελόν πώς ποτε πάντα μαθὼν
[2, 16]	ἐπεὶ διὰ τί ὁ ῥήτωρ	εἰδὼς	ὅτι γέγραφε καλῶς, ὅτι ἀνείληφε
[2, 5]	οὐδ´ ἐγκαλῶν τῷ θεῷ, ἀλλ´	εἰδώς,	ὅτι τὸ γενόμενον καὶ φθαρῆναι
[2, 13]	διαθήκην μὲν οὐ γράφει μὴ	εἰδὼς	πῶς δεῖ γράφειν ἢ παραλαβὼν
[2, 1]	καὶ εἰδέναι μηδέν. μόνον τοῦτο	εἰδὼς	φαίνου, πῶς μήτ´ ἀποτύχῃς ποτὲ
[2, 24]	καὶ βλάπτων οὗτος ἄπειρος ἂν	εἴη	τῆς τέχνης ταύτης τῆς τοῦ
[2, 18]	γενέσθαι καὶ μετὰ τοῦ θεοῦ.	εἶθ´	ὅταν προσπίπτῃ σοί τις φαντασία
[2, 17]	τὰ βιβλία, σοὶ οἱ λόγοι.	εἶθ´,	ὅταν τοιοῦτον ἐκπονήσῃ καὶ καταθλήσῃ
[2, 9]	γὰρ χρόνῳ τὰ ἐναντία ποιεῖν	εἰθίσμεθα	καὶ τὰς ὑπολήψεις τὰς ἐναντίας
[2, 14]	ἀσύμφωνοι τῇ φύσει, αἱ ὑπολήψεις	εἰκαῖαι	καὶ ἐψευσμέναι’ εὐθὺς ἐξελθὼν λέγει
[2, 12]	εὐλαβείας. οἱ δὲ πολλοὶ καὶ	εἰκαῖοι	συγκαθέντες εἴς τι τοιοῦτον φύρονται
[2, 5]	δὲ τὸ ἐπιμελὲς καὶ μὴ	εἰκαῖον	μηδ´ ἐπισεσυρμένον; ἂν μιμῆται τοὺς
[2, 23]	ἄγγελος οὕτως ὠκὺς καὶ ἐπιμελής;	εἰκῇ	δὲ καὶ τὸν μεταξὺ ἀέρα
[2, 23]	τεινομένου πως διικνεῖσθαι τὴν ὅρασιν;	εἰκῇ	δὲ φῶς ἐποίησεν, οὗ μὴ
[2, 14]	οὕτως μέγα καὶ καλὸν κατασκεύασμα	εἰκῇ	καὶ ὡς ἔτυχεν οὕτως εὐτάκτως
[2, 9]	ἕνεκα, ὅταν τῶν αἰδοίων, ὅταν	εἰκῇ,	ὅταν ῥυπαρῶς, ὅταν ἀνεπιστρέπτως, ποῦ
[2, 23]	δυνάμεως ἢ αὐτῆς τῆς φωνητικῆς.	εἰκῇ	οὖν σοι ὁ θεὸς ὀφθαλμοὺς
[2, 23]	σοι ὁ θεὸς ὀφθαλμοὺς ἔδωκεν,	εἰκῇ	πνεῦμα ἐνεκέρασεν αὐτοῖς οὕτως ἰσχυρὸν
[2, 12]	τῆς ψυχῆς ἐπιμεμέλησαι; οὐ γὰρ	εἰκῇ	χὠς ἔτυχεν εἰκός σε οὕτως
[2, 8]	ὠφέλιμος· ἀλλὰ καὶ τἀγαθὸν ὠφέλιμον.	εἰκὸς	οὖν, ὅπου ἡ οὐσία τοῦ
[2, 12]	οὐ γὰρ εἰκῇ χὠς ἔτυχεν	εἰκός	σε οὕτως σοφὸν ὄντα καὶ
[2, 1]	ἐκεῖ τὸ σεσοβημένον. τοιγαροῦν ὥσπερ	εἰκὸς	τοὺς περὶ τὰ μέγιστα διαμαρτάνοντας
[2, 1]	στρατηγοῦ. (Ἄλλο οὐδέν; (Ναί· καὶ	εἰκοστὴν	αὐτοῦ δοῦναι ὀφείλει. (Τί οὖν;
[2, 13]	Ζήνωνι μέλλων ἐντυγχάνειν ἠγωνία, καὶ	εἰκότως·	ἤθελε γὰρ ἀρέσκειν αὐτῷ, τοῦτο
[2, 12]	πόσας μάχας διαλέλυκεν. διὰ τοῦτο	εἰκότως	καὶ παρὰ τοῖς ποιηταῖς ἐν
[2, 22]	ἅ τις ἐσπούδακεν, φιλεῖ ταῦτα	εἰκότως.	μή τι οὖν περὶ τὰ
[2, 12]	αὐτὸν κινῆσαι δυνάμεθα. καὶ λοιπὸν	εἰκότως	συναισθανόμενοι ταύτης ἡμῶν τῆς ἀδυναμίας
[2, 8]	τῶν φαντασιῶν οὐκ ἔχει. καὶ	εἰκότως.	ὑπηρετικὰ γὰρ γέγονεν ἄλλοις, οὐκ
[2, 7]	ὡς παρ´ αὐτοῦ τὴν κληρονομίαν	εἰληφότες	εὐχαριστοῦμεν αὐτῷ. διὰ τοῦτο κἀκεῖνοι
[2, 17]	εἰς τὰ σά· σοὶ γὰρ	εἵμαρται	κοσμῆσαι φιλοσοφίαν, σά ἐστι ταῦτα
[2, 5]	καὶ φθαρῆναι δεῖ. οὐ γάρ	εἰμι	αἰών, ἀλλ´ ἄνθρωπος, μέρος τῶν
[2, 22]	{ἐκεῖ{ νο} εἰ τοίνυν ἐκεῖ	εἰμι	ἐγώ, ὅπου ἡ προαίρεσις, οὕτως
[2, 24]	διὰ τὸ κορασίδιον; ἀλλὰ ῥήτωρ	εἰμί.	ἐκεῖνος δ´ οὐκ ἦν; οὐ
[2, 5]	ἀναγκάσαι. ὅπου κωλυτὸς καὶ ἀναγκαστός	εἰμι,	ἐκείνων ἡ μὲν τεῦξις οὐκ
[2, 21]	μή που καὶ αὐτὸς εἷς	εἰμι	ἐκείνων; τίνα φαντασίαν ἔχω περὶ
[2, 4]	ὑφαρπάζεις καὶ λιχνεύεις; ἀλλὰ φιλόλογός	εἰμι	καὶ Ἀρχέδημον νοῶ. Ἀρχέδημον τοίνυν
[2, 24]	οὐδ´ ἔπλασσεν. ἀλλὰ καὶ ἰσχυρός	εἰμι.	μή τι οὖν δύνασαι λίθον
[2, 24]	τῶν συμφερόντων; Ἀλλὰ κἀγὼ πλούσιός	εἰμι.	μή τι οὖν τοῦ Ἀγαμέμνονος
[2, 24]	Ἀγαμέμνονος πλουσιώτερος; ἀλλὰ καὶ καλός	εἰμι.	μή τι οὖν τοῦ Ἀχιλλέως
[2, 21]	ὁμολογοῦσι καὶ λέγουσιν ἐγὼ δειλότερός	εἰμι,	ὁμολογῶ· τὰ δ´ ἄλλ´ οὐχ
[2, 13]	οὐκ εἶ; (Πῶς, φησίν, οὐκ	εἰμί;	(Ὅτι οὐδεὶς ἀγαθὸς πενθεῖ οὐδὲ
[2, 16]	θέλῃς· ὁμογνωμονῶ σοι, {ἰ} σός	εἰμι·	οὐδὲν παραιτοῦμαι τῶν σοὶ δοκούντων·
[2, 19]	Καὶ νῦν ἐγὼ μὲν παιδευτής	εἰμι	ὑμέτερος, ὑμεῖς δὲ παρ´ ἐμοὶ
[2, 21]	ὅτι φαντάζονταί τι ἐν αὐτοῖς	εἶναι	ἀκούσιον καθάπερ ἐν τῷ δειλῷ
[2, 5]	φύσιν εἶναι ἐρῶ τὸ καθαρῷ	εἶναι,	ἀλλ´, ἂν αὐτὸν ὡς πόδα
[2, 13]	οὔ; (Δύναται δ´ ἄλλου μὲν	εἶναι	ἁμάρτημα, ἄλλου δὲ κακόν; (Οὔ.
[2, 18]	τοῦ τρέχειν. ἂν θέλῃς ἀναγνωστικὸς	εἶναι,	ἀναγίγνωσκε· ἂν γραφικός, γράφε. ὅταν
[2, 13]	καὶ μὴ ἀλαζονεύου μηδὲ φιλόσοφος	εἶναι	ἀξίου μηδὲ ἀγνόει σου τοὺς
[2, 23]	ἐστιν‘ τίς γὰρ λέγει μὴ	εἶναι	αὐτὰ κομψά; ἀλλ´ ὡς δίοδον,
[2, 22]	περί τινος δοκεῖ σοι φίλος	εἶναι	αὐτοῦ; (Οὐ πάνυ. (Οὐδ´ ὁ
[2, 19]	τηρῆσαι ἀμήχανον διὰ τὸ κοινὴν	εἶναι	αὐτῶν μάχην. Ἂν οὖν τίς
[2, 22]	τὴν φιλίαν, τὸ οὐκ ἐῶν	εἶναι	γυναῖκα γαμετήν, {τὴν} μητέρα μητέρα.
[2, 15]	τούτων τῶν λόγων, ὅτι βέβαιον	εἶναι	δεῖ καὶ ἡ μὲν προαίρεσις
[2, 15]	ἀπαραβάτως ἐμμένειν. ἀλλὰ πρῶτον ὑγιὲς	εἶναι	δεῖ τὸ κεκριμένον. θέλω γὰρ
[2, 5]	νομίζειν; οἱ δαίμονές σοι τίνες	εἶναι	δοκοῦσιν; οὐχὶ ἤτοι θεῶν παῖδές
[2, 19]	συνεχρήσατο πρὸς παράστασιν τοῦ μηδὲν	εἶναι	δυνατόν, ὃ οὔτ´ ἔστιν ἀληθὲς
[2, 22]	ἐν σαρκί, ἐκεῖ τὸ κυριεῦον	εἶναι·	εἰ ἐν προαιρέσει, {ἐκεῖ{ νο}
[2, 22]	εἰ ἐν προαιρέσει, {ἐκεῖ{ νο}	εἶναι·	εἰ ἐν τοῖς ἐκτός, {ἐκεῖ{
[2, 1]	λέγουσιν ὅτι οὐκ ἐπιτρέπομεν ἐλευθέροις	εἶναι	εἰ μὴ τοῖς πεπαιδευμένοις, τοῦτό
[2, 23]	καὶ δύναται τὸ διακονοῦν κρεῖσσον	εἶναι	ἐκείνου ᾧ διακονεῖ, ὁ ἵππος
[2, 22]	μεταβάλλῃ· διὰ ταῦτα ὁμολογεῖς ἄφρων	εἶναι.	ἐν δὲ τῷ φιλεῖν οὐ
[2, 5]	τῷ γὰρ ποδὶ κατὰ φύσιν	εἶναι	ἐρῶ τὸ καθαρῷ εἶναι, ἀλλ´,
[2, 21]	πάνυ ὁμολογοῦσι· τὸ δὲ δειλὸν	εἶναι	εὐγνώμονος ἤθους φαντάζονται καὶ τὸ
[2, 22]	(Οὐδ´ ὁ μεταπτώτως ἑλόμενος αὐτὸν	εἶναι	εὔνους αὐτῷ; (Οὐδ´ οὗτος. (Ὁ
[2, 23]	ἄλλο τι ἀποφαίνεσθαι τὸ κράτιστον	εἶναι	ἢ αὐτήν; καὶ τί ποιεῖ
[2, 6]	κινδυνεύω. τί ἐστιν ἐξορισθῆναι; ἀλλαχοῦ	εἶναι	ἢ ἐν Ῥώμῃ; ναί. τί
[2, 23]	καὶ τὸ κυριώτατον ἄλλο λέγειν	εἶναι,	ἵν´ ὑμῖν χαρίσωμαι. ~Πρός τινα
[2, 2]	σοί τινα ἃ δοκεῖ φοβερὰ	εἶναι·	ἵνα δὲ καὶ ἐκκλίνων αὐτὰ
[2, 11]	καὶ πῶς οἷόν τε ἀτέκμαρτα	εἶναι	καὶ ἀνεύρετα τὰ ἀναγκαιότατα ἐν
[2, 17]	ἐγὼ θέλω μὲν καὶ ἀπαθὴς	εἶναι	καὶ ἀτάραχος, θέλω δ´ ὡς
[2, 1]	αὐτοῖς, ἀνέχου, δόξον δὲ μηδεὶς	εἶναι	καὶ εἰδέναι μηδέν. μόνον τοῦτο
[2, 8]	τοῖς ἄλλοις ζῴοις τὰ ἀγαθὰ	εἶναι	καὶ εὐδαιμονίαν καὶ κακοδαιμονίαν. νῦν
[2, 16]	διὰ τοῦτο ἐπιστεύθη Διὸς υἱὸς	εἶναι	καὶ ἦν. ἐκείνῳ τοίνυν πειθόμενος
[2, 2]	δύναται ἀφελέσθαι; εἰ θέλεις αἰδήμων	εἶναι	καὶ πιστός, τίς οὐκ ἐάσει
[2, 1]	καρπός; ὅνπερ δεῖ κάλλιστόν τ´	εἶναι	καὶ πρεπωδέστατον τοῖς τῷ ὄντι
[2, 8]	ἡ οὐσία τοῦ θεοῦ, ἐκεῖ	εἶναι	καὶ τὴν τοῦ ἀγαθοῦ. τίς
[2, 19]	{τὸ} πᾶν παρεληλυθὸς ἀληθὲς ἀναγκαῖον	εἶναι	καὶ τῷ {ἀ} δυνατῷ ἀδύνατον
[2, 20]	ἢ καλὸν οὔτε τὸ ἐλευθέρους	εἶναι	καλὸν μᾶλλον ἢ αἰσχρόν, οἱ
[2, 23]	αὐτὴ ἡ σὰρξ ἑαυτὴν ἔλεγεν	εἶναι	κράτιστον, ἠνέσχετο ἄν τις αὐτῆς.
[2, 23]	οὐ μέντοι διὰ τὸ ἄλλα	εἶναι	κρείττονα καὶ ἣν παρέχει τὰ
[2, 12]	δ´; ἐπὶ κακοῖς δοκεῖ σοι	εἶναι	λύπη ὁ φθόνος; καὶ τί
[2, 23]	τῆς φραστικῆς καὶ λέγειν μὴ	εἶναι	μηδεμίαν ταῖς ἀληθείαις οὐ μόνον
[2, 19]	μὴ ἀκολουθεῖν καὶ τῷ {δυνατὸν	εἶναι	ὃ οὔτ´ ἔστιν ἀληθὲς οὔτ´
[2, 5]	δοκεῖ δύνασθαι ἡμιόνους μὲν ἡγεῖσθαι	εἶναι,	ὄνους δὲ μή; ὡς ἁρπαστίῳ
[2, 18]	ποιεῖ. εἰ οὖν θέλεις μὴ	εἶναι	ὀργίλος, μὴ τρέφε σου τὴν
[2, 13]	οὖν οὐ δύναμαι εἰπεῖν μὴ	εἶναι,	ὅταν ἴδω τινὰ φοβούμενον, ἄλλο
[2, 22]	οἴκησιν; πόθεν οὖν ὁμολογεῖς ἄφρων	εἶναι;	ὅτι νὴ Δία πολλάκις ἐξίστασαι
[2, 11]	τὸ δοκοῦν ἑκάστῳ πρὸς τὸ	εἶναι·	οὐδὲ γὰρ ἐπὶ βαρῶν ἢ
[2, 21]	τὸ ἐλεήμονα, τὸ δ´ ἠλίθιον	εἶναι	παντελῶς ἀνδραπόδου· καὶ τὰ περὶ
[2, 23]	εἰσι καὶ οἱ λέγοντες μηδεμίαν	εἶναι	παραλλαγὴν κάλλους πρὸς αἶσχος. εἶτα
[2, 23]	συλλογισμοὺς ἀναλύοντα ὡς Χρύσιππος ἄθλιον	εἶναι,	πενθεῖν, φθονεῖν, ἁπλῶς ταράσσεσθαι, κακοδαιμονεῖν;
[2, 14]	ἐστι τὸ θεῖον, καὶ τοῦτον	εἶναι	πιστόν· εἰ ἐλεύθερον, καὶ τοῦτον
[2, 22]	πράγματα ποτὲ μὲν ἀγαθὰ ὑπολαμβάνεις	εἶναι,	ποτὲ δὲ κακά· ἀνθρώπους δὲ
[2, 1]	λέγουσι μόνους τοὺς παιδευθέντας ἐλευθέρους	εἶναι.	(Πῶς τοῦτο; (Οὕτως· νῦν ἄλλο
[2, 17]	καὶ λύχνων ἄξιον. ἀθάνατον γὰρ	εἶναί	σε δεῖ καὶ ἄνοσον. Ταύτην
[2, 22]	καὶ τὸ πρῶτον ὡμολόγηκας ἄφρονα	εἶναι	σεαυτόν. τί γάρ σοι λείπει;
[2, 23]	δύναταί τις ἄλλη δύναμις κρείσσων	εἶναι	ταύτης, ἣ καὶ ταῖς λοιπαῖς
[2, 11]	ἐκείνοις ἐκέκτηντο, τί ἐκώλυεν αὐτοὺς	εἶναι	τελείους; νῦν δ´ ἐπεὶ δοκεῖς
[2, 24]	σοι, ἔφη, καθάπερ ἄλλου τινὸς	εἶναι	τέχνη οὕτως δὲ καὶ τοῦ
[2, 20]	οἷον εἴ τις ἀντιλέγοι τῷ	εἶναί	τι καθολικὸν ἀληθές, δῆλον ὅτι
[2, 20]	ποιήσαιτο τεκμήριον τοῦ ἐναργές τι	εἶναι,	τὸ ἐπάναγκες εὑρίσκεσθαι καὶ τῷ
[2, 22]	Ἐπικούρου λόγος, ἀποφαίνων ἢ μηδὲν	εἶναι	τὸ καλὸν ἢ εἰ ἄρα
[2, 11]	τὸν ζυγόν. τὸ ἀγαθὸν δεῖ	εἶναι	τοιοῦτον, ἐφ´ ᾧ θαρρεῖν ἄξιον
[2, 15]	δεῖ τὸ κεκριμένον. θέλω γὰρ	εἶναι	τόνους ἐν σώματι, ἀλλ´ ὡς
[2, 8]	αὐτοῦ τὸ βλέμμα, οἷον δεῖ	εἶναι	τοῦ ἐροῦντος οὐ γὰρ ἐμὸν
[2, 23]	ἐπιτεταγμένη παρελθοῦσα ἡμῖν λεγέτω κράτιστον	εἶναι	τῶν ὄντων τὴν σάρκα. οὐδὲ
[2, 22]	ὅστις ἐσπούδακεν ἢ αὐτός τινι	εἶναι	φίλος ἢ ἄλλον κτήσασθαι φίλον,
[2, 22]	ἠπίστησεν ἂν τῷ λέγοντι οὐκ	εἶναι	φίλους αὐτούς. ἀλλ´ ἐβλήθη εἰς
[2, 23]	μὴ γένοιτο. λέγει τις μηδεμίαν	εἶναι	χρείαν ἢ προαγωγὴν τῆς προαιρετικῆς
[2, 24]	τυφλὸς περιελεύσεται δοκῶν μέν τις	εἶναι,	ὢν δ´ οὐδείς. νῦν γὰρ
[2, 19]	διὰ τί οὖν οὐκ ἀνύετε;	εἴπατέ	μοι τὴν αἰτίαν. ἢ γὰρ
[2, 17]	τὸν τόπον, πάλιν ἐλθών μοι	εἰπάτω	ἐγὼ θέλω μὲν καὶ ἀπαθὴς
[2, 18]	τῆς ὀξύτητος μὴ συναρπασθῇς, ἀλλ´	εἰπὲ	ἔκδεξαί με μικρόν, φαντασία· ἄφες
[2, 19]	πολὺ μᾶλλον ἢ ἐπὶ τούτων.	εἰπέ	μοι περὶ ἀγαθῶν καὶ κακῶν.
[2, 11]	τὰς προλήψεις τοῖς ἐπὶ μέρους,	εἰπέ	μοι, πόθεν τοῦτο λαμβάνεις; (Ὅτι
[2, 2]	ἐστιν οἷον εἰ ἀγράμματος λέγοι	εἰπέ	μοι τί γράψω, ὅταν μοι
[2, 19]	τοῖς ἐμοῖς κακοῖς; ὅμως, φιλόσοφε,	εἰπέ	μοι, τί τρέμεις; οὐχὶ θάνατός
[2, 5]	τὰ πράγματα καὶ διάστησον καὶ	εἰπὲ	τὰ ἔξω οὐκ ἐπ´ ἐμοί·
[2, 5]	τοιαῦτα. σὸν οὖν ἔργον ἐλθόντα	εἰπεῖν	ἃ δεῖ, διαθέσθαι ταῦτα ὡς
[2, 23]	κομμωταὶ τὴν κόμην; πότερον δ´	εἰπεῖν	ἄμεινον ἢ σιωπῆσαι καὶ οὕτως
[2, 3]	βίῳ οἷον ἐπ´ ἀργυρίου, ἵν´	εἰπεῖν	δύνωμαι καθάπερ ὁ ἀργυρογνώμων λέγει
[2, 19]	Αἰγυπτιακοῖς. τί γὰρ διαφέρει τοῦτο	εἰπεῖν	ἢ ὅτι Διογένης ἐν τῇ
[2, 10]	τινα μηδὲ βλαβερόν τι αὐτῷ	εἰπεῖν	ἢ πρᾶξαι, ἐξίστασθαι ἐν πᾶσιν
[2, 13]	φοβούμενον, ἄλλο δέ τι δύναμαι	εἰπεῖν	καὶ οὐδὲ ἕν, ἀλλὰ πολλά.
[2, 24]	πεποίηκε; Ταῦτά σοι μόνα ἔχω	εἰπεῖν	καὶ οὐδὲ ταῦτα προθύμως. (Διὰ
[2, 9]	καὶ μικρά, ἀφ´ ὧν ἔστιν	εἰπεῖν	λέων με καὶ φαγέτω. διὰ
[2, 13]	κιθαρῳδὸν μὲν οὖν οὐ δύναμαι	εἰπεῖν	μὴ εἶναι, ὅταν ἴδω τινὰ
[2, 12]	ἐστὶ κακῶν; οὐκοῦν ἐκεῖνον ἐποίησεν	εἰπεῖν	ὅτι λύπη ἐστὶν ἐπ´ ἀγαθοῖς
[2, 24]	λέγεις; (Ἐκεῖνο μόνον ἔχω σοι	εἰπεῖν,	ὅτι ὁ ἀγνοῶν, τίς ἐστι
[2, 16]	τόλμησον ἀναβλέψας πρὸς τὸν θεὸν	εἰπεῖν	ὅτι χρῶ μοι λοιπὸν εἰς
[2, 12]	δοκῶ μοι κεκτῆσθαι. ἔχεις οὖν	εἰπεῖν,	ὅτῳ τρόπῳ τῆς ψυχῆς ἐπιμεμέλησαι;
[2, 24]	νῦν, εἰ δυνατόν, παρακαλῶ σε	εἰπεῖν	τί μοι, Δοκεῖ σοι, ἔφη,
[2, 23]	μηδένα μεμφόμενον, μηδέν´ αἰτιώμενον, δυνάμενον	εἰπεῖν	τούτους τοὺς στίχους ἐξ ὅλης
[2, 12]	πλουσίῳ πυθέσθαι αὐτοῦ ἔχεις μοι	εἰπεῖν,	ὦ οὗτος, ᾧ τινι τοὺς
[2, 17]	ἐξερχομένου μου οὐκ ἔκλαυσεν οὐδ´	εἶπεν	„εἰς οἵαν περίστασιν ἀπέρχῃ μοι,
[2, 7]	διὰ τοῦτο ἡ γυνὴ καλῶς	εἶπεν	ἡ πέμψαι θέλουσα τῇ Γρατίλλῃ
[2, 23]	τοιοῦτος φοβεῖσθαί μοι δοκεῖ, μή,	εἴπερ	ἐστί τις δύναμις κατὰ τὸν
[2, 20]	ποῦ ἐμβαίνεις; πότε τὴν χύτραν	εἶπες	{λο{ υ} πάδα ἢ τὴν
[2, 14]	νοσοῦντα {ὅταν αὐτὸν} ὑβρίζει, ὅταν	εἴπῃ	αὐτῷ ἄνθρωπε, δοκεῖς μηδὲν ἔχειν,
[2, 7]	ἡ τύχη θέλει. εἶτ´ ἂν	εἴπῃ	κληρονομήσεις’ ὡς παρ´ αὐτοῦ τὴν
[2, 19]	ἀνακραυγάσαντί σοι κακόσχολός πως παραστὰς	εἴπῃ	λέγε μοι τοὺς θεούς σοι
[2, 6]	μικρότερά ἐστι τῆς παρασκευῆς, ἵν´	εἴπῃ	νέος εὐφυὴς ὅτι οὐκ ἦν
[2, 16]	τάλας, οὐχ εὑρίσκει οὐδὲ τί	εἴπῃ	περὶ τῶν γεγονότων. τίς ἡμῶν
[2, 12]	ὁ κίνδυνος, μὴ πρῶτον μὲν	εἴπῃ	τί δέ σοι μέλει, βέλτιστε;
[2, 19]	ὠχριῶντι ἅμα καὶ τρέμοντι προσελθὼν	εἴπῃ	τί τρέμεις, ἄνθρωπε; περὶ τίνων
[2, 6]	ἀδιάφορος. μή ποτ´ οὖν, ὅταν	εἴπῃ	τις ὑμῖν ἀδιαφορεῖν καὶ ταῦτα,
[2, 14]	δεινῆς ὕβρεως’ ἐὰν δέ τινι	εἴπῃς	αἱ ὀρέξεις σου φλεγμαίνουσιν, αἱ
[2, 11]	παρούσῃ ἄξιον ἐπαίρεσθαι; βλέπε μὴ	εἴπῃς	ὅτι ἄξιον· εἰ δὲ μή,
[2, 18]	εὐδία. ἂν δ´ ἅπαξ ἡττηθεὶς	εἴπῃς	ὅτι ὕστερον νικήσεις, εἶτα πάλιν
[2, 22]	σαίνοντα καὶ προσπαίζοντα ἀλλήλοις, ἵν´	εἴπῃς	οὐδὲν φιλικώτερον‘ ἀλλ´ ὅπως ἴδῃς,
[2, 22]	ἐν προαιρέσει. ἂν ἐκτός, μὴ	εἴπῃς	φίλους οὐ μᾶλλον ἢ πιστοὺς
[2, 18]	καλὸν ἰδὼν ἢ καλὴν οὐκ	εἶπον	αὐτὸς ἐμαυτῷ ὅτι ὤφελόν τις
[2, 7]	πλοῖον τῶν ἐπιμηνίων κατὰ τὸν	εἰπόντα	ὅτι Ἀφαιρήσεται αὐτὰ Δομιτιανὸς’ Μᾶλλον
[2, 1]	θάνατον. διὰ τοῦτο ἐπαινοῦμεν τὸν	εἰπόντα	ὅτι οὐ κατθανεῖν γὰρ δεινόν,
[2, 24]	οὐκ ἠξιωμένων {ὑπ´{ ερ} αὐτοῦ.	Εἰπόντος	αὐτῷ τινος ὅτι Πολλάκις ἐπιθυμῶν
[2, 25]	λογικά. Τῶν παρόντων δέ τινος	εἰπόντος	Πεῖσόν με, ὅτι τὰ λογικὰ
[2, 17]	τις ὑμῶν αὐτὸν τοιοῦτον, ἵνα	εἴπω·	ἔρχου, νεανίσκε, εἰς τὰ σά·
[2, 2]	προβληθῇ τι ὄνομα’ ἂν γὰρ	εἴπω	ὅτι Δίων, εἶτα παρελθὼν ἐκεῖνος
[2, 23]	ἐστι κράτιστον τῶν ὄντων; τί	εἴπω;	τὴν φραστικήν; οὐ δύναμαι· ἀλλὰ
[2, 18]	ἀνὴρ αὐτῆς‘ ὁ γὰρ τοῦτ´	εἰπὼν	μακάριος‘ καὶ ὁ μοιχός‘ οὐδὲ
[2, 7]	ἔχω τὸν μάντιν ἔσω τὸν	εἰρηκότα	μοι τὴν οὐσίαν τοῦ ἀγαθοῦ
[2, 1]	ταῦτ´ ἐστι τὰ πολλάκις μὲν	εἰρημένα,	πολλάκις δ´ ἀποδεδειγμένα, ὅτι ἡ
[2, 6]	σοι μέλει, ποίᾳ ὁδῷ καταβῇς	εἰς	Ἅιδου; ἴσαι πᾶσαί εἰσιν. εἰ
[2, 18]	ἀργυρίου, ἂν μὲν προσαχθῇ λόγος	εἰς	αἴσθησιν {ἄξ{ ι} ων τοῦ
[2, 18]	πυρέξαι, ἂν μή τι θεραπευθῇ	εἰς	ἅπαν. τοιοῦτόν τι καὶ ἐπὶ
[2, 16]	τοιοῦτος ὑπομείναι φυγήν τινα φυγεῖν	εἰς	ἅπαντα ἢ τὴν ἐπὶ θανάτῳ
[2, 20]	καὶ τὸν στόμαχον γυμνάσαντες ἀπελθεῖν	εἰς	βαλανεῖον. τί δ´ ἐροῦσι καὶ
[2, 24]	ταύτην τρυφερὰν ἔχεις. εἰς σχῆμα,	εἰς	βλέμμα; εἰς οὐδέν. ὅταν ἀκοῦσαι
[2, 6]	Ῥώμῃ; ναί. τί οὖν; ἂν	εἰς	Γύαρα πεμφθῶ; ἄν σοι ποιῇ,
[2, 6]	τε μή, ὁ πέμπων σε	εἰς	Γύαρα. τί λοιπὸν ὡς ἐπὶ
[2, 20]	τῆς φύσεως μέτρα καὶ κανόνας	εἰς	ἐπίγνωσιν τῆς ἀληθείας οὐ προσφιλοτεχνεῖ
[2, 10]	γὰρ ἕκαστον τῶν τοιούτων ὀνομάτων	εἰς	ἐπιλογισμὸν ἐρχόμενον ὑπογράφει τὰ οἰκεῖα
[2, 12]	σαυτοῦ ἤδη τινὶ ἔσκεψαι ἐπιτρέψαι	εἰς	ἐπιμέλειαν αὐτοῦ; πῶς γὰρ οὔ;
[2, 6]	ταῦτα, ἀμελεῖς γίνεσθε, μήθ´ ὅταν	εἰς	ἐπιμέλειάν τις ὑμᾶς παρακαλῇ, ταπεινοὶ
[2, 13]	μόνος μὲν ᾄδων οὐκ ἀγωνιᾷ,	εἰς	θέατρον δ´ εἰσερχόμενος, κἂν λίαν
[2, 18]	ἀποκατέστη· ἐὰν δὲ μηδὲν προσαγάγῃς	εἰς	θεραπείαν, οὐκέτι εἰς ταὐτὰ ἐπάνεισιν,
[2, 10]	ὅπου τι σωματικὸν ἐλάττωμα ἢ	εἰς	κτῆσιν, ἐκεῖ ἡ βλάβη, ὅπου
[2, 22]	τί ἐστι φιλία, βάλε κρέας	εἰς	μέσον καὶ γνώσῃ. βάλε καὶ
[2, 16]	ἴδε πῶς τραγῳδία γίνεται, ὅταν	εἰς	μωροὺς ἀνθρώπους πράγματα τὰ τυγχάνοντ´
[2, 16]	εἰπεῖν ὅτι χρῶ μοι λοιπὸν	εἰς	ὃ ἂν θέλῃς· ὁμογνωμονῶ σοι,
[2, 17]	μου οὐκ ἔκλαυσεν οὐδ´ εἶπεν	„εἰς	οἵαν περίστασιν ἀπέρχῃ μοι, τέκνον·
[2, 24]	ἔχεις. εἰς σχῆμα, εἰς βλέμμα;	εἰς	οὐδέν. ὅταν ἀκοῦσαι θέλῃς φιλοσόφου,
[2, 13]	τεθαρρηκότως; (Ναί. (Ἱππεὺς οὖν ὢν	εἰς	πεδίον ἐληλυθὼς πρὸς πεζὸν ἀγωνιᾶς,
[2, 5]	μὴ ἀπόλυτον, καθήξει αὐτὸν καὶ	εἰς	πηλὸν ἐμβαίνειν καὶ ἀκάνθας πατῆσαι
[2, 4]	τοιοῦτον, ὥστε ὃν ἂν πλήξῃς	εἰς	πράγματα καὶ ὀδύνας ἐμβάλλειν. τί
[2, 24]	ἐσθῆτα; καὶ ταύτην τρυφερὰν ἔχεις.	εἰς	σχῆμα, εἰς βλέμμα; εἰς οὐδέν.
[2, 21]	τῆς σχολῆς‘ τίς γὰρ ἔρχεται	εἰς	σχολήν, τίς γάρ, ὡς θεραπευθησόμενος;
[2, 17]	κατὰ ταύτην τὴν ἐπιβολὴν ἐληλυθότα	εἰς	σχολήν, τούτου τοῦ πράγματος ἀθλητὴν
[2, 17]	τοιοῦτον, ἵνα εἴπω· ἔρχου, νεανίσκε,	εἰς	τὰ σά· σοὶ γὰρ εἵμαρται
[2, 9]	μέγιστα; ἄλλο γάρ ἐστιν ὡς	εἰς	ταμιεῖον ἀποθέσθαι ἄρτους καὶ οἶνον,
[2, 12]	ποτὲ ζηλωτὴς καὶ αὐτός, πρὶν	εἰς	ταῦτα ἐμπεσεῖν. ~Περὶ τοῦ ἀγωνιᾶν.
[2, 10]	ἀλλήλων φύσει ἀνεκτικόν; ὅστις οὖν	εἰς	ταῦτα περιορᾷ ζημιούμενον ἑαυτόν, οὗτος
[2, 18]	μηδὲν προσαγάγῃς εἰς θεραπείαν, οὐκέτι	εἰς	ταὐτὰ ἐπάνεισιν, ἀλλὰ πάλιν ἐρεθισθὲν
[2, 13]	βάδιζε καὶ ἐκείνων ἀποστῇς μηδέποτε·	εἰς	τὴν γωνίαν ἀπελθὼν κάθησο καὶ
[2, 24]	τὸ σωμάτιον; αἰσχρῶς αὐτὸ πλάσσεις.	εἰς	τὴν ἐσθῆτα; καὶ ταύτην τρυφερὰν
[2, 23]	δίοδος. τὸ δὲ προκείμενον ἐκεῖνο·	εἰς	τὴν πατρίδα ἐπανελθεῖν, τοὺς οἰκείους
[2, 23]	γινόμενον; οἷον εἴ τις ἀπιὼν	εἰς	τὴν πατρίδα τὴν ἑαυτοῦ καὶ
[2, 10]	κτῆσιν, ἐκεῖ ἡ βλάβη, ὅπου	εἰς	τὴν προαίρεσιν, οὐδεμία βλάβη; οὔτε
[2, 21]	οὖν θαυμάζετ´, εἰ ἃ φέρετ´	εἰς	τὴν σχολήν, αὐτὰ ταῦτα ἀποφέρετε
[2, 21]	ἢ καὶ αὐτὸς κορύζης μεστὸς	εἰς	τὴν σχολὴν εἰσέρχομαι μόνην τὴν
[2, 21]	τῇ διανοίᾳ, ἀπερίσπαστον αὐτὴν ἐνέγκατε	εἰς	τὴν σχολήν· καὶ γνώσεσθε οἵαν
[2, 24]	τί; (Ὅτι με οὐκ ἠρέθισας.	εἰς	τί γὰρ ἀπιδὼν ἐρεθιςθῶ ὡς
[2, 4]	δ´ οὔ, πόλιν δ´ οὔ;	εἰς	τίνα δὲ χώραν αὑτοὺς κατατάσσομεν;
[2, 20]	αὐτὸν ἐστρέβλουν. βάλε ἐλάδιον, παιδάριον,	εἰς	τὸ βαλανεῖον. ἔβαλον ἂν γάριον
[2, 18]	ἐπιθυμία καὶ τὸ ἡγεμονικὸν ἡμῶν	εἰς	τὸ ἐξαρχῆς ἀποκατέστη· ἐὰν δὲ
[2, 21]	αὐτὸς λέγω ποτὲ ταῦτα, ὅτι	εἰς	τὸ ἐπιὸν πεπαίδευμαι; ἔχω ἣν
[2, 22]	εἶναι φίλους αὐτούς. ἀλλ´ ἐβλήθη	εἰς	τὸ μέσον μερίδιον, κομψὸν γυναικάριον,
[2, 22]	καὶ πολλῶν; ἀλλ´ ὅρμος ἦλθεν	εἰς	τὸ μέσον. τί δ´ ἐστὶν
[2, 22]	περὶ φιλίας παραδοξολογοῦσιν. ἀλλ´ ἐμπεσούσης	εἰς	τὸ μέσον ὥσπερ κρέως τῆς
[2, 20]	ἐσθίων ποῦ φέρεις τὴν χεῖρα;	εἰς	τὸ στόμα ἢ εἰς τὸν
[2, 24]	περὶ τοὺς ἵππους τοὺς εὐφυεῖς;	εἰς	τὸ σωμάτιον; αἰσχρῶς αὐτὸ πλάσσεις.
[2, 17]	σὺ εἰς τὸν Πλάτωνος’ σὺ	εἰς	τὸν Ἀντισθένους’ εἶτ´ ἀλλήλοις ὀνείρους
[2, 16]	εὐθὺς ἐγώ, ὅταν πλέω, κατακύψας	εἰς	τὸν βυθὸν ἢ τὸ πέλαγος
[2, 11]	(Ὕπαγε αὐτὴν τῷ κανόνι, βάλε	εἰς	τὸν ζυγόν. τὸ ἀγαθὸν δεῖ
[2, 19]	ἀναναγκάστους, ἀπαραποδίστους, ἐλευθέρους, εὐροοῦντας, εὐδαιμονοῦντας,	εἰς	τὸν θεὸν ἀφορῶντας ἐν παντὶ
[2, 17]	ἄνθρωπε, γράφεις’ καὶ σὺ μεγάλως	εἰς	τὸν Ξενοφῶντος χαρακτῆρα’ σὺ εἰς
[2, 17]	τὰ πράγματα ὡς ἐλεύθερον καὶ	εἰς	τὸν οὐρανὸν ἀναβλέπειν ὡς φίλον
[2, 20]	χεῖρα; εἰς τὸ στόμα ἢ	εἰς	τὸν ὀφθαλμόν; λουόμενος ποῦ ἐμβαίνεις;
[2, 21]	λύχνον ἧψας ἢ ἠγρύπνησας; ἢ	εἰς	τὸν περίπατον ἐξελθὼν προέβαλές ποτε
[2, 17]	εἰς τὸν Ξενοφῶντος χαρακτῆρα’ σὺ	εἰς	τὸν Πλάτωνος’ σὺ εἰς τὸν
[2, 22]	πατρὶς καὶ θεός. ὅταν γοῦν	εἰς	τοῦτο ἐμποδίζειν ἡμῖν οἱ θεοὶ
[2, 23]	ἐπελάθου σου τῆς προθέσεως· οὐκ	εἰς	τοῦτο ὥδευες, ἀλλὰ διὰ τούτου.
[2, 20]	σοφιστῶν ἢ νὴ Δία νομοθετῶν	εἰς	φόβον καὶ ἐπίσχεσιν τῶν ἀδικούντων.
[2, 16]	τὰ ἑξῆς ἐπελθεῖν· ἕλκυσον δ´	εἰς	χρῆσιν καὶ εὑρήσεις τάλανας ναυαγούς.
[2, 12]	δὲ πολλοὶ καὶ εἰκαῖοι συγκαθέντες	εἴς	τι τοιοῦτον φύρονται καὶ φύρουσι
[2, 21]	συνεχὲς μή που καὶ αὐτὸς	εἷς	εἰμι ἐκείνων; τίνα φαντασίαν ἔχω
[2, 26]	ἐπιψηφίζω καὶ καλῶ μάρτυρα καὶ	εἷς	ὢν οὗτος ἀρκεῖ μοι ἀντὶ
[2, 16]	ἐξὸν τὰ ὄντα ἐπιγράφειν; ὅτι	εἰσαγωγὰς	{ἔπραξά{ ς} τινας καὶ Χρυσίππεια
[2, 17]	τῷ προκόψαι, κἂν πάσας τὰς	εἰσαγωγὰς	καὶ τὰς συντάξεις τὰς Χρυσίππου
[2, 6]	ἀποχωρῆσαι ἢ διὰ τῆς θυρίδος	εἰσελθεῖν’	ἀλλὰ καὶ λάλησον αὐτῷ. λαλῶ.
[2, 14]	πόλεος ἡγεμὼν ἀνήρ. ~Πρὸς Νάσωνα.	Εἰσελθόντος	τινὸς τῶν Ῥωμαικῶν μετὰ υἱοῦ
[2, 6]	διὰ θυρίδος γὰρ οὐκ ἔμαθον	εἰσέρχεσθαι.	ὅταν δὲ κεκλειμένην εὕρω τὴν
[2, 21]	κορύζης μεστὸς εἰς τὴν σχολὴν	εἰσέρχομαι	μόνην τὴν ἱστορίαν μαθησόμενος καὶ
[2, 19]	Καῖσαρ ἀρετὴν καὶ κακίαν τοῖς	εἰσερχομένοις	δίδωσι; τί μοι ἐμπαίζεις καὶ
[2, 13]	οὐκ ἀγωνιᾷ, εἰς θέατρον δ´	εἰσερχόμενος,	κἂν λίαν εὔφωνος ᾖ καὶ
[2, 16]	στατὸν ἔχει καλὸν καὶ ὅμως	εἰσερχόμενος	τρέμει· ταῦτα γὰρ οἶδεν, ὄχλος
[2, 25]	δεῖ; (Ὁμολογήσαντος δὲ Πόθεν οὖν	εἴσῃ,	ἄν σε σοφίσωμαι; (Σιωπήσαντος δὲ
[2, 23]	τὰ ἔργα, ἐφ´ οἷς τεταγμέναι	εἰσὶ	διακονεῖν ταύτῃ καὶ ὑπηρετεῖν, αὐτὴ
[2, 23]	οὐ δυνηθῶμεν αὐτῆς καταφρονῆσαι. τοιοῦτοί	εἰσι	καὶ οἱ λέγοντες μηδεμίαν εἶναι
[2, 24]	ἄρτον παραθῇς, οὐ κινηθήσεται, οὕτως	εἰσί	τινες ἡμῖν φυσικαὶ προθυμίαι καὶ
[2, 15]	ζήτει τὸν θεραπεύσοντα. τοῦτο οὐκ	εἰσὶ	τόνοι, ἀλλ´ ἀτονία’ ἕτερον τρόπον
[2, 4]	ποῦ τεθῇς. Τί οὖν; οὐκ	εἰσὶν	αἱ γυναῖκες κοιναὶ φύσει; κἀγὼ
[2, 14]	σου φλεγμαίνουσιν, αἱ ἐκκλίσεις ταπειναί	εἰσιν,	αἱ ἐπιβολαὶ ἀνομολογούμεναι, αἱ ὁρμαὶ
[2, 6]	λέγεις τὰ περιεστηκότα, πάντα περιστάσεις	εἰσίν·	εἰ δ´ ὡς δύσκολα καλεῖς,
[2, 6]	καταβῇς εἰς Ἅιδου; ἴσαι πᾶσαί	εἰσιν.	εἰ δὲ θέλεις ἀκοῦσαι τἀληθῆ,
[2, 20]	τὰ ἐναντία· ὅτι θεοὶ οὔτ´	εἰσίν,	εἴ τε καὶ εἰσίν, οὐκ
[2, 5]	δοκοῦσιν; οὐχὶ ἤτοι θεῶν παῖδές	εἰσιν	ἢ ἐξ ἀνθρώπων καὶ θεῶν
[2, 16]	ἐστιν; οὔ. τί δ´; ἄρτιοί	εἰσιν	οἱ ἀστέρες; οὐκ ἔχω λέγειν.
[2, 9]	οἱ μὲν ἡμῶν μεγάλα θηρία	εἰσίν,	οἱ δὲ θηρίδια κακοήθη καὶ
[2, 14]	δὲ πωλήσοντες· ὀλίγοι δέ τινές	εἰσιν	οἱ κατὰ θέαν ἐρχόμενοι τῆς
[2, 14]	ἢ χόρτος ἐστίν· ὀλίγοι δ´	εἰσὶν	οἱ πανηγυρίζοντες ἄνθρωποι φιλοθεάμονες. τί
[2, 21]	ἄν μου πυνθάνῃ νῦν χρήσιμοί	εἰσιν	οἱ συλλογισμοί; ἐρῶ σοι ὅτι
[2, 14]	ἢ ἐνθυμούμενον· εἶτα ποῖοί τινες	εἰσίν.	οἷοι γὰρ ἂν ἐκεῖνοι εὑρεθῶσιν,
[2, 20]	οὔτ´ εἰσίν, εἴ τε καὶ	εἰσίν,	οὐκ ἐπιμελοῦνται ἀνθρώπων οὐδὲ κοινόν
[2, 23]	ὡς διάκονοι καὶ δοῦλαι τεταγμέναι	εἰσὶν	ὑπηρετεῖν τῇ χρηστικῇ τῶν φαντασιῶν.
[2, 19]	τῆς διαιρέσεως, ἄν τίς σοι	εἰσιόντι	καὶ ὠχριῶντι ἅμα καὶ τρέμοντι
[2, 16]	ὅτι ἀνείληφε τὰ γεγραμμένα, φωνὴν	εἰσφέρων	ἡδεῖαν ὅμως ἔτι ἀγωνιᾷ; ὅτι
[2, 17]	Πλάτωνος’ σὺ εἰς τὸν Ἀντισθένους’	εἶτ´	ἀλλήλοις ὀνείρους διηγησάμενοι πάλιν ἐπὶ
[2, 8]	ἐκεῖ τὸν θεὸν οὐκ ἔχεις;	εἶτ´	ἄλλον τινὰ ζητεῖς ἐκεῖνον ἔχων;
[2, 7]	κύριε, ὡς ἡ τύχη θέλει.	εἶτ´	ἂν εἴπῃ κληρονομήσεις’ ὡς παρ´
[2, 12]	μέλει, βέλτιστε; κύριός μου εἶ;	εἶτ´	ἂν ἐπιμείνῃς πράγματα παρέχων, διαράμενος
[2, 16]	τοῦτο πάλιν ἔσται σοι σύνηθες.	εἶτ´	ἂν μὲν τοιούτῳ προσπάθῃς, καὶ
[2, 9]	ἀδιάφορα δὲ πλοῦτος, ὑγεία, δόξα.	εἶτ´	ἂν μεταξὺ λεγόντων ἡμῶν ψόφος
[2, 16]	τίνα σπουδάζομεν; περὶ τὰ ἐκτός.	εἶτ´	ἀποροῦμεν, πῶς φοβούμεθα ἢ πῶς
[2, 23]	ἄλλη ἢ ἡ προαιρετικὴ δύναμις.	εἶτ´	αὐτὴ ἰδοῦσα, ὅτι ἐν τυφλαῖς
[2, 13]	ἀγωνιῶ, πῶς ἐγὼ αὐτῷ λαλήσω.	(Εἶτ´	οὐκ ἔξεστι γὰρ ὡς θέλεις
[2, 5]	λοιπὸν παραλαβὼν τὴν ὕλην ἐργάζου.	εἶτα	ἂν ἐξέλθῃς μηδὲν παθών, οἱ
[2, 9]	μαθεῖν, ἀλλὰ καὶ μελέτην προσλαμβάνειν,	εἶτα	ἄσκησιν. πολλῷ γὰρ χρόνῳ τὰ
[2, 10]	οὐδενὸς ἀπώλεια ζημιοῖ τὸν ἄνθρωπον;	εἶτα	γραμματικὴν μὲν ἀποβαλὼν ἢ μουσικὴν
[2, 10]	εἶ καὶ τί σοι ὄνομα’	εἶτα	εἰ μὲν χαλκεὺς ὢν ἐχρῶ
[2, 22]	ποτὲ μὲν ταῦτα ἀγαθὰ ὑπολαμβάνεις,	εἶτα	ἐκεῖνα αὐτὰ κακά, ὕστερον δ´
[2, 5]	δεῖ, διαθέσθαι ταῦτα ὡς ἐπιβάλλει.	εἶτα	ἐκεῖνος λέγει κρίνω σε ἀδικεῖν’
[2, 22]	ὅτι ὤφελον ἐγὼ μᾶλλον ἐπύρεςςον‘	εἶτα	ἐλθόντος τοῦ πράγματος καὶ ἐγγίσαντος
[2, 4]	ὡς σκεῦος ἄχρηστον, ὡς κόπριον;	εἶτα	ἐρεῖς οὐδείς μου ἐπιστρέφεται, ἀνθρώπου
[2, 18]	γὰρ ἕξις ἐκλύεται τὴν πρώτην,	εἶτα	καὶ παντελῶς ἀναιρεῖται. σήμερον οὐκ
[2, 17]	ἀλλ´ ἄχθεσθε, ἐὰν ἀκούητε τούτων.	εἶτα	λέγετε ἀφιλόστοργος γέρων· ἐξερχομένου μου
[2, 21]	ταύτην κοινῇ ἐφωδεύσατε; ποῦ ποτε;	εἶτα	λέγετε ἄχρηστα τὰ θεωρήματα‘ τίσιν;
[2, 16]	φοβεῖσθαι, οὐ δυνάμεθα μὴ ἀγωνιᾶν.	εἶτα	λέγομεν κύριε ὁ θεός, πῶς
[2, 21]	οἴκῳ κακῶς καὶ ὧδε κακῶς.	Εἶτα	λέγουσιν οὐδεὶς ὠφελεῖται ἐκ τῆς
[2, 20]	διὰ ποίους ἄλλους λόγους ἀπέλιπον;	εἶτα	οἱ λέγοντες ταῦτα γαμοῦσι καὶ
[2, 23]	εἶναι παραλλαγὴν κάλλους πρὸς αἶσχος.	εἶτα	ὁμοίως ἦν κινηθῆναι τὸν Θερσίτην
[2, 20]	κατήγορος γενοῦ τῶν σαυτοῦ δογμάτων.	εἶτα	Ὀρέστην μὲν ὑπὸ Ἐρινύων ἐλαυνόμενον
[2, 12]	ὅτι ὅρισαί μοι τὸν φθόνον’	εἶτα	ὁρισαμένου κακῶς ὡρίσω· οὐ γὰρ
[2, 17]	ταὐτὰ εὔχεσθε, περὶ ταὐτὰ σπουδάζετε.	εἶτα	οὐδὲ ζητεῖτε τὸν ὑπομνήσοντα ὑμᾶς,
[2, 17]	ἃ θέλει τινὶ μὴ προχωρεῖν.	εἶτα	οὕτως τιμωρήσομαι τὸν ἀδικήσαντά με
[2, 1]	κατάμαθε. τραχέως κινεῖται τὸ σαρκίδιον,	εἶτα	πάλιν λείως. ἄν σοι μὴ
[2, 18]	ἡττηθεὶς εἴπῃς ὅτι ὕστερον νικήσεις,	εἶτα	πάλιν τὸ αὐτό, ἴσθι ὅτι
[2, 18]	εἰώθειν ὀργίζεσθαι, νῦν παρ´ ἡμέραν,	εἶτα	παρὰ δύο, εἶτα παρὰ τρεῖς.
[2, 18]	παρ´ ἡμέραν, εἶτα παρὰ δύο,	εἶτα	παρὰ τρεῖς. ἂν δὲ καὶ
[2, 2]	ἂν γὰρ εἴπω ὅτι Δίων,	εἶτα	παρελθὼν ἐκεῖνος αὐτῷ προβάλῃ μὴ
[2, 18]	τὴν φιλαργυρίαν. ὁ γὰρ πυρέξας,	εἶτα	παυσάμενος οὐχ ὁμοίως ἔχει τῷ
[2, 14]	ἀλλ´ οὐδὲ διανοούμενον ἢ ἐνθυμούμενον·	εἶτα	ποῖοί τινες εἰσίν. οἷοι γὰρ
[2, 4]	ὡς πολίτῃ; τί σοι πιστεύσω;	εἶτα	σκευάριον μὲν εἰ ἦς οὕτως
[2, 8]	πιστόν, ὑψηλόν, ἀκατάπληκτον, ἀπαθῆ, ἀτάραχον’	εἶτα	σὺ οὐ φυλάσσεις; Ἀλλ´ ἐροῦσιν·
[2, 22]	σὺ τὸ παιδίον εὔχῃ ἀποθανεῖν.	εἶτα	σὺ πάλιν οἷον ἐξέθρεψα τεκνίον·
[2, 23]	αὕτη γίνεται ἢ ἀρετὴ μόνη.	Εἶτα	τηλικαύτη δύναμις οὖσα καὶ πᾶσι
[2, 23]	καὶ σύ γ´ ἡ Πεπρωμένη.	εἶτα	τοῦτο τὸ προκείμενον ἔχων ἀρέσαντός
[2, 23]	ποτὲ δὲ κατὰ κρημνοῦ; προαίρεσις.	εἶτα	τούτου τί ἰσχυρότερον ἐν ἀνθρώποις
[2, 23]	ἡ σὰρξ ἢ ἡ προαίρεσις;	εἶτα	τούτου τι κρεῖσσον ἔχειν ὁμολογεῖς
[2, 15]	τῆς μεγάλης καὶ τῆς μικρᾶς·	εἶτα	φόνον ἐργαζόμενος καὶ ἀπολλύων ἄνθρωπον
[2, 5]	ναύτας, τὴν ἡμέραν, τὸν καιρόν.	εἶτα	χειμὼν ἐμπέπτωκεν. τί οὖν ἔτι
[2, 16]	ταῖς ἀληθείαις εὐγενῆ καὶ εὐφυᾶ·	εἴτε	νέον εἴτε πρεσβύτερον, δότε. Τί
[2, 16]	εὐγενῆ καὶ εὐφυᾶ· εἴτε νέον	εἴτε	πρεσβύτερον, δότε. Τί οὖν ἔτι
[2, 17]	τέκνα. μεγαλοφυῶς κατά γε τοῦτο.	εἶχε	γὰρ ἣν δεῖ φαντασίαν, οἷόν
[2, 12]	γνῶναι, πόσην ἐν τούτῳ δύναμιν	εἶχεν,	ἀνάγνωτε τὸ Ξενοφῶντος Συμπόσιον καὶ
[2, 13]	γὰρ οὗτος ἐθαύμαζεν, τούτων οὐδενὸς	εἶχεν	ἐκεῖνος ἐξουσίαν, ὧν δ´ εἶχεν
[2, 13]	εἶχεν ἐκεῖνος ἐξουσίαν, ὧν δ´	εἶχεν	ἐκεῖνος οὐκ ἐπεστρέφετο οὗτος· Ἀντίγονος
[2, 14]	εἰ τὰ κτήνη συναίσθησίν τινα	εἶχεν,	κατεγέλα τῶν ἄλλο τι τεθαυμακότων
[2, 6]	γὰρ ὁ πούς, εἰ φρένας	εἶχεν,	ὥρμα ἂν ἐπὶ τὸ πηλοῦσθαι.
[2, 8]	τεχνίτου καὶ εἴ τινα αἴσθησιν	εἶχες,	ἐπειρῶ ἂν μηδὲν {ἂν} ἀνάξιον
[2, 13]	ἀναγιγνώσκειν μέλλων οὐχ ὡσαύτως ἂν	εἶχες;	(Ὡσαύτως. (Τί τὸ αἴτιον; ὅτι
[2, 8]	οὔ· ἀλλ´ ὅτι νώτου χρείαν.	εἴχομεν	βαστάζειν τι δυναμένου. ἀλλὰ νὴ
[2, 8]	Δία καὶ περιπατοῦντος αὐτοῦ χρείαν	εἴχομεν·	διὰ τοῦτο προσείληφε καὶ τὸ
[2, 17]	λέγει, Θεόπομπε, ὅτι ἐννοίας οὐκ	εἴχομεν	ἑκάστου τούτων φυσικὰς καὶ προλήψεις;
[2, 8]	σοι σεαυτὸν καὶ λέγει οὐκ	εἶχον	ἄλλον πιστότερόν σου· τοῦτόν μοι
[2, 21]	φρένας ἔχω οὕτως καὶ τύχην	εἶχον‘	δειλοὺς δὲ ῥᾳδίως ἑαυτοὺς ὁμολογοῦσι
[2, 6]	ἀπόλυτοι γίνονται. εἰ οὖν αἴσθησιν	εἶχον,	εὔχεσθαι αὐτοὺς ἔδει, ἵνα μὴ
[2, 10]	χεὶρ ἢ ὁ ποὺς λογισμὸν	εἶχον	καὶ παρηκολούθουν τῇ φυσικῇ κατασκευῇ,
[2, 26]	ὅτι ἐγὼ ἄλλον μὲν οὐδένα	εἴωθα	παρέχειν μάρτυρα ὧν λέγω, ἀρκοῦμαι
[2, 9]	καὶ ὅταν τινὰ ἐπαμφοτερίζοντα ἴδωμεν,	εἰώθαμεν	λέγειν οὐκ ἔστιν Ἰουδαῖος, ἀλλ´
[2, 19]	δόγμα σεαυτοῦ πεποίησαι; δείκνυε πῶς	εἴωθας	ἐν πλοίῳ χειμάζεσθαι. μέμνησαι ταύτης
[2, 18]	ἃς οὐκ ὠργίσθης. καθ´ ἡμέραν	εἰώθειν	ὀργίζεσθαι, νῦν παρ´ ἡμέραν, εἶτα
[2, 20]	Ποιναί; ἐξήγειρον καθεύδοντα καὶ οὐκ	εἴων	ἠρεμεῖν, ἀλλ´ ἠνάγκαζον ἐξαγγέλλειν τὰ
[2, 24]	ἀλλὰ καὶ εὐγενής. μή τι	ἐκ	θεᾶς μητρός, μή τι πατρὸς
[2, 5]	μέρος πόλεως, πρώτης μὲν τῆς	ἐκ	θεῶν καὶ ἀνθρώπων, μετὰ ταῦτα
[2, 16]	δότε, ἵνα ἴδω τοῦτον, ὃν	ἐκ	πολλοῦ χρόνου ζητῶ, τὸν ταῖς
[2, 9]	τὰ ἀποκείμενα ὅταν μὲν θελήσῃς	ἐκ	προχείρου λαβὼν δεῖξαι δύνασαι, ἀπ´
[2, 1]	φέρε καταδίκην. αὕτη ἐπίδειξις νέου	ἐκ	σχολῆς ἐληλυθότος. τἆλλα δ´ ἄλλοις
[2, 22]	καὶ ὁ Πολυνείκης οὐκ ἦσαν	ἐκ	τῆς αὐτῆς μητρὸς καὶ τοῦ
[2, 16]	καθάρῃς· τὰ σαυτοῦ κάθαρον. ἐντεῦθεν	ἐκ	τῆς διανοίας ἔκβαλε ἀντὶ Προκρούστου
[2, 8]	ἐκπέμποντες νέον ἐπί τινας πράξεις	ἐκ	τῆς σχολῆς, μὴ ἄλλως ποιήσῃ
[2, 21]	κακῶς. Εἶτα λέγουσιν οὐδεὶς ὠφελεῖται	ἐκ	τῆς σχολῆς‘ τίς γὰρ ἔρχεται
[2, 22]	ἐκκοπτέτω, ταῦτα μισησάτω, ταῦτα ἐξελασάτω	ἐκ	τῆς ψυχῆς τῆς ἑαυτοῦ. καὶ
[2, 16]	διαφέρει, τίνος ἥττων ἐστὶ καὶ	ἐκ	τίνος κρέμαται; τί κρείττων εἶ
[2, 13]	ποῦ τῆς γῆς ἐστιν, ἀλλ´	ἐκ	τοσούτου χρόνου ἐπιδημῶν ἀγνοεῖ τοὺς
[2, 15]	πάσης αἰτίας ἐξάγεις ἡμῖν ἄνθρωπον	ἐκ	τοῦ ζῆν φίλον καὶ συνήθη,
[2, 11]	(Ἆρον οὖν καὶ βάλε ἔξω	ἐκ	τοῦ ζυγοῦ καὶ ἀπέλασον τῆς
[2, 20]	ταὐτά σοι πεπονθότας καὶ λέγοντας.	ἐκ	τούτων τῶν λόγων ηὐξήθησαν ἡμῖν
[2, 22]	καὶ συσκηνήσετε καὶ συμπλεύσετε καὶ	ἐκ	τῶν αὐτῶν γεγενημένοι ἔσεσθε· καὶ
[2, 22]	ταῦθ´ ἃ οἱ ἄλλοι, εἰ	ἐκ	τῶν αὐτῶν γονέων καὶ ὁμοῦ
[2, 20]	τίνας καὶ τί ἔσται αὐτοῖς	ἐκ	τῶν λόγων τούτων, οὐδὲ κατὰ
[2, 20]	μὲν ὑπὸ Ἐρινύων ἐλαυνόμενον φῶμεν	ἐκ	τῶν ὕπνων ἐξεγείρεσθαι· τούτῳ δ´
[2, 20]	οὖν ἦν τὸ ἐγεῖρον αὐτὸν	ἐκ	τῶν ὕπνων καὶ ἀναγκάζον γράφειν
[2, 18]	γὰρ μείζων χειμὼν ἢ ὁ	ἐκ	φαντασιῶν ἰσχυρῶν καὶ ἐκκρουστικῶν τοῦ
[2, 11]	φύσει ἔννοιαν ἥκομεν ἔχοντες, ἀλλ´	ἔκ	τινος τεχνικῆς παραλήψεως διδασκόμεθα ἕκαστον
[2, 19]	Δηίφοβος. μήτηρ δ´ αὐτῶν τίς;	Ἑκάβη.	παρείληφα ταύτην τὴν ἱστορίαν. παρὰ
[2, 1]	ὁ Σωκράτης καλῶς ποιῶν μορμολύκεια	ἐκάλει.	ὡς γὰρ τοῖς παιδίοις τὰ
[2, 19]	σχολῇ καθήμενος. τί τοῖς ἀλλοτρίοις	ἐκαλλωπίζου;	τί Στωικὸν ἔλεγες σεαυτόν; Τηρεῖτε
[2, 23]	διακόνοις χρῆται καὶ δοκιμάζει αὐτὴ	ἕκαστα	καὶ ἀποφαίνεται; τίς γὰρ ἐκείνων
[2, 17]	Πλάτωνι ἐγκαλεῖ ἐπὶ τῷ βούλεσθαι	ἕκαστα	ὁρίζεσθαι. τί γὰρ λέγει; οὐδεὶς
[2, 17]	ὀνόματα λαλοῦντες μὴ κενῶς ἴσμεν	ἕκαστα	τούτων καὶ μηδεμιᾶς ἐπιμελείας περὶ
[2, 23]	τάς τ´ ἄλλας καθορᾷ, πόσου	ἑκάστη	ἀξία, καὶ αὑτήν, μέλλει ἡμῖν
[2, 17]	αὐτὸ τοῦτο σκεψάμενον, ποίαν τινὰ	ἑκάστῃ	αὐτῶν οὐσίαν ὑποτακτέον. ἐπεὶ τοιαῦτα
[2, 23]	ἐστὶν αὐτῶν; μή τι αὐτὴ	ἑκάστη	ἡ δύναμις; μή τι τῆς
[2, 23]	γάρ ἐστι τὸ ἀποφαινόμενον ὑπὲρ	ἑκάστης	τούτων τῶν δυνάμεων, πόσου τις
[2, 23]	τῶν φαντασιῶν. κἂν πύθῃ, πόσου	ἕκαστον	ἄξιόν ἐστιν, τίνος πυνθάνῃ; τίς
[2, 17]	μὴ παρακολουθοῦντες τί ἐστι τούτων	ἕκαστον	ἀσήμως καὶ κενῶς ἐφθεγγόμεθα τὰς
[2, 11]	ἔκ τινος τεχνικῆς παραλήψεως διδασκόμεθα	ἕκαστον	αὐτῶν καὶ διὰ τοῦτο οἱ
[2, 12]	Δία τούτοις χρώμενον καὶ δοκιμάζον	ἕκαστον	καὶ βουλευόμενον. ἆρά γε τὴν
[2, 9]	ὡσαύτως δ´ ἀπόλλυται; αὔξει δ´	ἕκαστον	καὶ σῴζει τὰ κατάλληλα ἔργα·
[2, 10]	πατήρ, ὅτι πατήρ. ἀεὶ γὰρ	ἕκαστον	τῶν τοιούτων ὀνομάτων εἰς ἐπιλογισμὸν
[2, 9]	ὢν Ἕλλην; οὐχ ὁρᾷς, πῶς	ἕκαστος	λέγεται Ἰουδαῖος, πῶς Σύρος, πῶς
[2, 11]	ἀρκούμεθα, ἀλλὰ κανόνα τινὰ ἐφ´	ἑκάστου	εὕρομεν. ἐνταῦθ´ οὖν οὐδεὶς κανὼν
[2, 23]	οὐ πρέπον, καὶ τὸν καιρὸν	ἑκάστου	καὶ τὴν χρείαν τίς ἄλλη
[2, 23]	τὸ δοκιμάσον, τὸ τὴν ἀξίαν	ἑκάστου	λογιούμενον. τί γάρ ἐστι τὸ
[2, 17]	γὰρ ἡμῶν οὐκ ἔχει τούτων	ἑκάστου	πρόληψιν; ἆρ´ οὖν διηρθρωμένην καὶ
[2, 17]	Θεόπομπε, ὅτι ἐννοίας οὐκ εἴχομεν	ἑκάστου	τούτων φυσικὰς καὶ προλήψεις; ἀλλ´
[2, 23]	ἄγροικα καὶ οὐκ εἰδότων τὴν	ἑκάστου	φύσιν, ἀλλὰ φοβουμένων μὴ ἄν
[2, 16]	τοὺς ἀνθρώπους ἀπολογήσομαι· δείξω τὴν	ἑκάστου	φύσιν οἵα ἐστίν. οὔ· ἀλλ´
[2, 23]	τὸν θεόν. ἀλλὰ τὴν ἀξίαν	ἑκάστῳ	ἀποδίδωσιν. ἔστι γάρ τις καὶ
[2, 26]	καὶ ἐλεγκτικὸς οὗτος ὁ δυνάμενος	ἑκάστῳ	παραδεῖξαι τὴν μάχην, καθ´ ἣν
[2, 11]	(Οὐκ ἄρα ἀρκεῖ τὸ δοκοῦν	ἑκάστῳ	πρὸς τὸ εἶναι· οὐδὲ γὰρ
[2, 23]	ἀλλὰ τὸ μέγα τοῦτο, ἀπολιπεῖν	ἑκάστῳ	τὴν αὑτοῦ δύναμιν ἣν ἔχει
[2, 13]	καὶ τί κακὸς καὶ πῶς	ἑκάτερον	γίγνεται; διὰ τί οὖν σὺ
[2, 6]	βῆμα καὶ φυλακὴ τόπος ἐστὶν	ἑκάτερον,	ὁ μὲν ὑψηλός, ὁ δὲ
[2, 16]	ἔπαινος, τί ἐστι ψόγος, τίς	ἑκατέρου	φύσις; τοὺς ποίους τῶν ἐπαίνων
[2, 6]	ἴση, ἂν ἴσην αὐτὴν ἐν	ἑκατέρῳ	φυλάξαι θέλῃς, δύναται φυλαχθῆναι. καὶ
[2, 16]	κάθαρον. ἐντεῦθεν ἐκ τῆς διανοίας	ἔκβαλε	ἀντὶ Προκρούστου καὶ Σκίρωνος λύπην,
[2, 18]	φαντασίαν καὶ ταύτην τὴν ῥυπαρὰν	ἔκβαλε.	κἂν ἐθισθῇς οὕτως γυμνάζεσθαι, ὄψει,
[2, 4]	καθίσωσιν, ἐλθών, ἄν σοι φανῇ,	ἔκβαλέ	τινα αὐτῶν. οὕτως καὶ αἱ
[2, 16]	ταῦτα δ´ οὐκ ἔστιν ἄλλως	ἐκβαλεῖν,	εἰ μὴ πρὸς μόνον τὸν
[2, 7]	ἡ δειλία, τὸ φοβεῖσθαι τὰς	ἐκβάσεις.	διὰ τοῦτο κολακεύομεν τοὺς μάντεις·
[2, 16]	τύχῃ, ἐν Σούσοις ἢ ἐν	Ἐκβατάνοις;	ᾧ γὰρ ἔξεστιν ἐξελθεῖν, ὅταν
[2, 16]	ἡμῶν τι σκεψαμένων μὴ οὕτως	ἐκβῆναι;	ἂν δ´ ἑτέρως χωρήσῃ, τεταπείνωται
[2, 2]	ὑπακούεις; εἰ γὰρ σταυρωθῆναι θέλεις,	ἔκδεξαι	καὶ ἥξει ὁ σταυρός· εἰ
[2, 18]	ὀξύτητος μὴ συναρπασθῇς, ἀλλ´ εἰπὲ	ἔκδεξαί	με μικρόν, φαντασία· ἄφες ἴδω
[2, 20]	με καθ´ ἡμέραν ὑπ´ αὐτοῦ	ἐκδέρεσθαι,	ἐγὼ ἂν αὐτὸν ἐστρέβλουν. βάλε
[2, 19]	τέκτονα, ὅτῳ ὕλη πάρεστιν παρακειμένη,	ἐκδέχομαι	τὸ ἔργον. καὶ ἐνθάδε τοίνυν
[2, 16]	ἀλλ´ ἐν βοὸς κοιλίᾳ καθήμενος	ἐκδέχου	σου τὴν μάμμην, μέχρις σε
[2, 13]	δ´ οὐκ οἶδεν οὐδὲ μεμελέτηκεν,	ἐκεῖ	ἀγωνιᾷ. τί δ´ ἔστι τοῦτο;
[2, 22]	τὸ ἐγὼ‘ καὶ τὸ ἐμόν‘	ἐκεῖ	ἀνάγκη ῥέπειν τὸ ζῷον· εἰ
[2, 21]	ὁ ἀδελφός; τί λέγουσιν οἱ	ἐκεῖ	ἄνθρωποι περὶ ἐμοῦ; νῦν οἴονταί
[2, 16]	εὔροιαν καὶ μηδέποτ´ εὐροεῖν δυνάμενος.	ἐκεῖ	γὰρ αὐτὴν ζητεῖς, οὗ μή
[2, 16]	σεαυτοῦ, ὅπου δ´ ἀμελετήτως ἔχεις,	ἐκεῖ	δ´ ὁ αὐτὸς διαμένεις; ἐπεὶ
[2, 16]	θαυμάζεις, εἰ, ὅπου μὲν ἔμαθεν,	ἐκεῖ	διαφέρει τῶν ἄλλων, ὅπου δ´
[2, 22]	ἐκτός, {ἐκεῖ{ νο} εἰ τοίνυν	ἐκεῖ	εἰμι ἐγώ, ὅπου ἡ προαίρεσις,
[2, 8]	ὅπου ἡ οὐσία τοῦ θεοῦ,	ἐκεῖ	εἶναι καὶ τὴν τοῦ ἀγαθοῦ.
[2, 5]	ὡς ἁρπαστίῳ παίζων. καὶ τί	ἐκεῖ	ἐν μέσῳ ἁρπάστιον τότ´ ἦν;
[2, 16]	ζητεῖς, οὗ μή ἐστιν, ἀφεὶς	ἐκεῖ	ζητεῖν, ὅπου ἐστίν. ~Πῶς ἐφαρμοστέον
[2, 8]	καὶ ὅμοιος. Οὐ θέλεις οὖν	ἐκεῖ	ζητεῖν τὴν οὐσίαν τοῦ ἀγαθοῦ,
[2, 10]	σωματικὸν ἐλάττωμα ἢ εἰς κτῆσιν,	ἐκεῖ	ἡ βλάβη, ὅπου εἰς τὴν
[2, 1]	σοι, ὅπου δὲ τὰ προαιρετικά,	ἐκεῖ	ἡ εὐλάβεια’ εἰ γὰρ ἐν
[2, 5]	ὅπου γὰρ τὸ χαίρειν εὐλόγως,	ἐκεῖ	καὶ τὸ συγχαίρειν. Πῶς οὖν
[2, 16]	θαυμάζεις, εἰ, ὅπου μὲν μεμελέτηκας,	ἐκεῖ	κρείττων γένῃ σεαυτοῦ, ὅπου δ´
[2, 1]	ταραχῶν μεστόν. ἂν γάρ τις	ἐκεῖ	μεταθῇ τὸ εὐλαβές, ὅπου προαίρεσις
[2, 22]	ταῖς ἀληθείαις οὗτοι οἱ ἄνθρωποι	ἐκεῖ	μόνον οἴονται τὸ ἀγαθὸν ὅπου
[2, 22]	εἶναι· εἰ ἐν τοῖς ἐκτός,	{ἐκεῖ{	νο} εἰ τοίνυν ἐκεῖ εἰμι
[2, 22]	κυριεῦον εἶναι· εἰ ἐν προαιρέσει,	{ἐκεῖ{	νο} εἶναι· εἰ ἐν τοῖς
[2, 14]	ὑπὸ τῶν πολλῶν· καὶ γὰρ	ἐκεῖ	οἱ θεαταὶ ὑπὸ τῶν ἐμπόρων·
[2, 5]	διαφέρουσα. ὅπου γὰρ τὸ διαφέρον,	ἐκεῖ	οὔτε κωλῦσαί μέ τις δύναται
[2, 1]	φυγὴ ἢ πόνος ἢ ἀδοξία,	ἐκεῖ	τὸ ἀναχωρητικόν, ἐκεῖ τὸ σεσοβημένον.
[2, 2]	ὅπου ἀλήθεια καὶ οὗ φύσις,	ἐκεῖ	τὸ εὐλαβές· ὅπου ἡ ἀλήθεια,
[2, 2]	τὸ εὐλαβές· ὅπου ἡ ἀλήθεια,	ἐκεῖ	τὸ θαρραλέον, ὅπου ἡ φύσις’
[2, 1]	λέγουσιν ὅπου μὲν τὰ ἀπροαίρετα,	ἐκεῖ	τὸ θάρσος ἔστω σοι, ὅπου
[2, 13]	μὲν ἡ ἐπιστήμη αὐτῷ πρόσεστιν,	ἐκεῖ	τὸ θάρσος· φέρε ὃν θέλεις
[2, 22]	τὸ ζῷον· εἰ ἐν σαρκί,	ἐκεῖ	τὸ κυριεῦον εἶναι· εἰ ἐν
[2, 1]	ἢ ἀδοξία, ἐκεῖ τὸ ἀναχωρητικόν,	ἐκεῖ	τὸ σεσοβημένον. τοιγαροῦν ὥσπερ εἰκὸς
[2, 16]	ἄλλων, ὅπου δ´ οὐ μεμελέτηκεν,	ἐκεῖ	τοῖς πολλοῖς ὁ αὐτός ἐστιν;
[2, 8]	λέγοντος αὐτοῦ σὲ ἤθελον ἔχειν’	ἐκεῖ	τὸν θεὸν οὐκ ἔχεις; εἶτ´
[2, 4]	τὰς κοπρίας ἐρρίπτου καὶ οὐδ´	ἐκεῖθεν	ἄν τίς σε ἀνῃρεῖτο· εἰ
[2, 9]	ἡμῶν, ἐξεπλάγημεν. ποῦ ἐστιν, φιλόσοφε,	ἐκεῖνα	ἃ ἔλεγες; πόθεν αὐτὰ προφερόμενος
[2, 22]	μὲν ταῦτα ἀγαθὰ ὑπολαμβάνεις, εἶτα	ἐκεῖνα	αὐτὰ κακά, ὕστερον δ´ οὐδέτερα·
[2, 1]	μὴ περιπίπτεις οἷς οὐ θέλεις.	ἐκεῖνα	δὲ τὰ περιόδια, ἂν νοῦν
[2, 1]	μωρίαν. Καὶ νῦν καιροῦ καλοῦντος	ἐκεῖνα	δείξεις ἀπελθὼν καὶ ἀναγνώσῃ καὶ
[2, 19]	ἱστορίαν τοιαύτην, ὅτι Διόδωρος μὲν	ἐκεῖνα	ἐτήρει, οἱ δὲ περὶ Πανθοίδην
[2, 2]	τῆς διανοίας ἢ ταῦτα ἢ	ἐκεῖνα·	ἢ ἐλεύθερος ἢ δοῦλος, ἢ
[2, 1]	διαλόγους συντίθημι. μή, ἄνθρωπε, ἀλλ´	ἐκεῖνα	μᾶλλον ἰδοῦ, πῶς ὀρεγόμενος οὐκ
[2, 10]	ταῦτα δὲ παρ´ ἡμᾶς· καὶ	ἐκεῖνα	μὲν οὔτ´ ἔχειν καλόν ἐστιν
[2, 10]	οὐδὲν ἡγῇ τὸ πρᾶγμα; καίτοι	ἐκεῖνα	μὲν παρ´ ἔξωθέν τινα καὶ
[2, 10]	αὐτὸν τῶν ἀπροαιρέτων, ἀλλ´ ἡδέως	ἐκεῖνα	προίεσθαι, ἵν´ ἐν τοῖς προαιρετικοῖς
[2, 15]	ἐπὶ ταῦτα ποτὲ δ´ ἐπ´	ἐκεῖνα	ῥέπει τὸ ῥεῦμα. οὕτως καὶ
[2, 23]	ἄλλο συνορᾶν δυναμέναις πλὴν αὐτὰ	ἐκεῖνα	τὰ ἔργα, ἐφ´ οἷς τεταγμέναι
[2, 19]	ἀδύνατον ἀκολουθεῖ. τὰ τρία δ´	ἐκεῖνα	τηρῆσαι ἀμήχανον διὰ τὸ κοινὴν
[2, 16]	καὶ τιτθάς, γραῶν ἀποκλαύματα; ἀλλ´	ἐκείνας	ἀπαλλασσόμενος ἀνιάσω. σὺ αὐτὰς ἀνιάσεις;
[2, 5]	ἀποδεχόμενον, ἀλλ´ οἵα ἂν ᾖ	ἐκείνη,	τὴν περὶ αὐτὴν φιλοτεχνίαν ἐπιδεικνύοντα.
[2, 5]	ἐκτὸς ὑλῶν φιλοτεχνεῖν, ἀλλ´ οὐκ	ἐκείνην	ἀποδεχόμενον, ἀλλ´ οἵα ἂν ᾖ
[2, 6]	γεροντίῳ οὐ πολλοῦ ἀξίῳ’ μόνον	ἐκείνης	τῆς διαιρέσεως μέμνησο, καθ´ ἣν
[2, 2]	ἀποβαίνῃ πρὸς τοῦτο ἁρμόσασθαι’ ἐπεὶ	ἐκεῖνό	γε ὅμοιόν ἐστιν οἷον εἰ
[2, 21]	ληψόμενοι ἔρχεσθε. πόθεν; οὐδ´ ἐγγύς.	ἐκεῖνο	γοῦν βλέπετε μᾶλλον, εἰ ἐφ´
[2, 24]	ἐσμεν ἀμφότεροι παντὸς τοῦ τοιούτου·	ἐκεῖνο	δὲ πᾶς ἄν τις ὁμολογῆσαί
[2, 5]	καὶ ἐπὶ τοῦ βίου ἔργον	ἐκεῖνο·	δίελε τὰ πράγματα καὶ διάστησον
[2, 23]	ὡς δίοδος. τὸ δὲ προκείμενον	ἐκεῖνο·	εἰς τὴν πατρίδα ἐπανελθεῖν, τοὺς
[2, 16]	ἐὰν δὲ καταγελασθῇ, τὸ φυσημάτιον	ἐκεῖνο	ἐκεντήθη καὶ προσεκάθισεν. Τοιοῦτόν τι
[2, 22]	δόγμα τὸ περὶ τῶν τοιούτων.	ἐκεῖνο	ἦν τὸ θηριῶδες, ἐκεῖνο τὸ
[2, 16]	ἐστι τοῦ τῆς Δίρκης; ἀλλ´	ἐκεῖνό	μοι σύνηθες ἦν. καὶ τοῦτο
[2, 24]	Τί οὖν μοι οὐδὲν λέγεις;	(Ἐκεῖνο	μόνον ἔχω σοι εἰπεῖν, ὅτι
[2, 22]	ὑπὸ τῷ αὐτῷ παιδαγωγῷ, ἀλλ´	ἐκεῖνο	μόνον, ποῦ τὸ συμφέρον αὐτοῖς
[2, 23]	τούτων διὰ τὸ κράτιστον· ὅτι	ἐκεῖνο	οὐκ ἄλλως ἕξει κατὰ φύσιν
[2, 1]	ἀντιταξάμενον. καὶ οὕτως τὸ παράδοξον	ἐκεῖνο	οὐκέτι οὔτ´ ἀδύνατον φανεῖται οὔτε
[2, 22]	τοιούτων. ἐκεῖνο ἦν τὸ θηριῶδες,	ἐκεῖνο	τὸ διακόπτον τὴν φιλίαν, τὸ
[2, 5]	καὶ μέρος ὅλου τινός, δι´	ἐκεῖνο	τὸ ὅλον νῦν μέν σοι
[2, 14]	τινες εἰσίν. οἷοι γὰρ ἂν	ἐκεῖνοι	εὑρεθῶσιν, τὸν ἐκείνοις ἀρέσοντα καὶ
[2, 17]	τοῖς ἄλλοις θεοῖς· ἐκείνοις παράδος,	ἐκεῖνοι	κυβερνάτωσαν, μετ´ ἐκείνων τετάχθωσαν· καὶ
[2, 22]	οἱ ὄφεις· φίλοι δ´ οὔτ´	ἐκεῖνοι	οὔθ´ ὑμεῖς, μέχρις ἂν ἔχητε
[2, 14]	γὰρ ἂν ἐκεῖνοι εὑρεθῶσιν, τὸν	ἐκείνοις	ἀρέσοντα καὶ πεισθησόμενον ἀνάγκη πειρᾶσθαι
[2, 14]	ἀνάγκη πειρᾶσθαι κατὰ δύναμιν ἐξομοιοῦσθαι	ἐκείνοις·	εἰ πιστόν ἐστι τὸ θεῖον,
[2, 11]	γε καὶ τοῦτο ἔτι πρὸς	ἐκείνοις	ἐκέκτηντο, τί ἐκώλυεν αὐτοὺς εἶναι
[2, 6]	ἄλλοι πλεῖόν σου ἔχουσιν ἐν	ἐκείνοις.	καὶ γὰρ σὺ ἐν συλλογισμοῖς
[2, 16]	ἀλλὰ τὸν φόβον, ἐμελετῶμεν ἂν	ἐκείνοις	μὴ περιπίπτειν ἃ φαίνεται ἡμῖν
[2, 13]	ὁ πρὸς τὸν ὠνησάμενον αὐτόν	ἐκείνοις,	οἷς {μεμέλ{ ετ} ηκεν, τοῖς
[2, 17]	χάρισαι αὐτάς, τοῖς ἄλλοις θεοῖς·	ἐκείνοις	παράδος, ἐκεῖνοι κυβερνάτωσαν, μετ´ ἐκείνων
[2, 10]	ἐγὼ ἐμαυτὸν μὴ βλάψω πρὸς	ἐκεῖνον	ἄδικόν τι ποιήσας; τί οὖν
[2, 18]	ὑπὲρ ἀταραξίας. τοῦ θεοῦ μέμνησο,	ἐκεῖνον	ἐπικαλοῦ βοηθὸν καὶ παραστάτην ὡς
[2, 26]	δ´ ἀεὶ τῷ προσδιαλεγομένῳ καὶ	ἐκεῖνον	ἐπιψηφίζω καὶ καλῶ μάρτυρα καὶ
[2, 12]	ὁ φθόνος ἐστὶ κακῶν; οὐκοῦν	ἐκεῖνον	ἐποίησεν εἰπεῖν ὅτι λύπη ἐστὶν
[2, 8]	ἔχεις; εἶτ´ ἄλλον τινὰ ζητεῖς	ἐκεῖνον	ἔχων; ἢ ἄλλα σοι ἐρεῖ
[2, 24]	πατρὸς ἐγγόνου Διός; τί οὖν	ἐκεῖνον	ὠφελεῖ ταῦτα, ὅταν καθήμενος κλαίῃ
[2, 7]	Δομιτιανὸς’ Μᾶλλον θέλω’ φησίν, ἵν´	ἐκεῖνος	αὐτὰ ἀφέληται ἢ ἵν´ ἐγὼ
[2, 2]	εἴπω ὅτι Δίων, εἶτα παρελθὼν	ἐκεῖνος	αὐτῷ προβάλῃ μὴ τὸ Δίωνος
[2, 13]	πεζὸν ἀγωνιᾶς, ὅπου σὺ μεμελέτηκας,	ἐκεῖνος	δ´ ἀμελέτητός ἐστιν; (Ναί· ἀλλὰ
[2, 24]	τὸ κορασίδιον; ἀλλὰ ῥήτωρ εἰμί.	ἐκεῖνος	δ´ οὐκ ἦν; οὐ βλέπεις
[2, 10]	ὃ λέγεις τί οὖν; ἐπειδὴ	ἐκεῖνος	ἑαυτὸν ἔβλαψεν πρὸς ἐμέ τι
[2, 13]	οὗτος ἐθαύμαζεν, τούτων οὐδενὸς εἶχεν	ἐκεῖνος	ἐξουσίαν, ὧν δ´ εἶχεν ἐκεῖνος
[2, 8]	ἔχων; ἢ ἄλλα σοι ἐρεῖ	ἐκεῖνος	ἢ ταῦτα; ἀλλ´ εἰ μὲν
[2, 5]	διαθέσθαι ταῦτα ὡς ἐπιβάλλει. εἶτα	ἐκεῖνος	λέγει κρίνω σε ἀδικεῖν’ εὖ
[2, 15]	ἔδει σε ἐμμένειν τοῖς κριθεῖσιν;	Ἐκεῖνος	μὲν οὖν μόγις μετεπείσθη. τῶν
[2, 18]	ἐνθυμήθητι οἵαν νίκην ποτὲ ἔγνω	ἐκεῖνος	νενικηκότα ἑαυτόν, οἷα Ὀλύμπια, πόστος
[2, 13]	ἐκεῖνος ἐξουσίαν, ὧν δ´ εἶχεν	ἐκεῖνος	οὐκ ἐπεστρέφετο οὗτος· Ἀντίγονος δὲ
[2, 22]	οὐ θέλειν δοκεῖς; οἴει ὅτι	ἐκεῖνος	οὐκ ἐφίλει τὸ ἴδιον παιδίον,
[2, 12]	ἄνθρωπον, ἂν παρὰ σκέλος ἀπαντᾷ	ἐκεῖνος,	οὐκέτι δύναται μεταχειρίσασθαι, ἀλλ´ ἢ
[2, 5]	ἀγανακτεῖς; οὐκ οἶδας ὅτι ὡς	ἐκεῖνος	οὐκέτι ἔσται πούς, οὕτως οὐδὲ
[2, 21]	προκόπτειν καὶ λέγουσιν ὅτι „ἥξει	ἐκεῖνος	πάντα εἰδώς“ ἤθελόν πώς ποτε
[2, 13]	περὶ τῶν ἀλλοτρίων; νῦν οὐκ	ἐκείνου	ἁμάρτημά ἐστι τὸ κακῶς ἀποδέξασθαι
[2, 14]	διδασκαλίας καὶ ἀπεσιώπησεν. ἀξιοῦντος δ´	ἐκείνου	εὑρεῖν τὰ ἑξῆς Κόπον ἔχει,
[2, 12]	ἂν οὗ μὴ δεικνύῃς, μὴ	ἐκείνου	καταγέλα, ἀλλὰ μᾶλλον αἰσθάνου τῆς
[2, 6]	ἀπὸ τῆς χρείας περιγινόμενον, ἀλλ´	ἐκείνου	μὲν παραχώρει τοῖς περιτετριμμένοις, σοὶ
[2, 24]	οὗ γένος ἀνθρώπων ἐστίν, ἐξ	ἐκείνου	πάντα τὰ ἁμαρτήματα καὶ τὰ
[2, 16]	βουλῆς, οὐχὶ δὲ τοῦ τυχεῖν	ἐκείνου	περὶ οὗ βουλεύεται; κἂν μὲν
[2, 16]	ἀποβλέποντα, ἐκείνῳ μόνῳ προσπεπονθότα, τοῖς	ἐκείνου	προστάγμασι καθωσιωμένον. ἂν δ´ ἄλλο
[2, 7]	τῶν οἰωνῶν; ἀλλ´ ἀνέχομαι λέγοντος	ἐκείνου	συμφέρει σοι’ τί γάρ ἐστι
[2, 8]	ἔχεις τι ἐν σεαυτῷ μέρος	ἐκείνου.	τί οὖν ἀγνοεῖς σου τὴν
[2, 6]	τοῦτο τὸ ἔργον ἦν; ἀλλ´	ἐκείνου.	τί οὖν ἀντιποιῇ τοῦ ἀλλοτρίου;
[2, 9]	καθίσας τὰ Ἐπικούρου καὶ τάχα	ἐκείνου	χρηστικώτερον τεχνολογήσεις. τί οὖν Στωικὸν
[2, 23]	δύναται τὸ διακονοῦν κρεῖσσον εἶναι	ἐκείνου	ᾧ διακονεῖ, ὁ ἵππος τοῦ
[2, 20]	ταῦτα λέγειν, οὐχὶ δὲ πρὸς	ἐκείνους	ἀποκρύπτεσθαι, πολὺ μάλιστ´ ἐκείνους πρὸ
[2, 20]	πρὸς ἐκείνους ἀποκρύπτεσθαι, πολὺ μάλιστ´	ἐκείνους	πρὸ πάντων ἀναπείθειν, ὅτι φύσει
[2, 16]	πρὸς μόνον τὸν θεὸν ἀποβλέποντα,	ἐκείνῳ	μόνῳ προσπεπονθότα, τοῖς ἐκείνου προστάγμασι
[2, 13]	δ´ ἔξω ἔκειτο· οὗτος δ´	ἐκείνῳ	οὐκ ἤθελεν, οὐδὲ γὰρ ἄλλος
[2, 16]	Διὸς υἱὸς εἶναι καὶ ἦν.	ἐκείνῳ	τοίνυν πειθόμενος περιῄει καθαίρων ἀδικίαν
[2, 16]	ἔχεις ποιῆσαι; ἔξελε, τὸ δ´	ἐκείνων,	ἂν εὖ ποιῶσιν, αὐταὶ ἐξελοῦσιν·
[2, 13]	ἐπὶ τὰ σαυτοῦ βάδιζε καὶ	ἐκείνων	ἀποστῇς μηδέποτε· εἰς τὴν γωνίαν
[2, 5]	ὅπου κωλυτὸς καὶ ἀναγκαστός εἰμι,	ἐκείνων	ἡ μὲν τεῦξις οὐκ ἐπ´
[2, 23]	πεποιημένον, οὐ μέντοι ἀμελοῦντα οὐδ´	ἐκείνων	κατὰ δύναμιν. καὶ γὰρ ὀφθαλμῶν
[2, 23]	αὐτὴ καὶ πόσου ἀξία; τίς	ἐκείνων	οἶδεν, ὁπότε δεῖ χρῆσθαι αὐτῇ
[2, 23]	ἕκαστα καὶ ἀποφαίνεται; τίς γὰρ	ἐκείνων	οἶδεν, τίς ἐστιν αὐτὴ καὶ
[2, 17]	ἐκείνοις παράδος, ἐκεῖνοι κυβερνάτωσαν, μετ´	ἐκείνων	τετάχθωσαν· καὶ ποῦ ἔτι δυσροήσεις;
[2, 21]	που καὶ αὐτὸς εἷς εἰμι	ἐκείνων;	τίνα φαντασίαν ἔχω περὶ ἐμαυτοῦ;
[2, 23]	σιωπῆσαι καὶ οὕτως ἄμεινον ἢ	ἐκείνως	καὶ τοῦτο πρέπον ἢ οὐ
[2, 13]	ἀρέσκειν αὐτῷ, τοῦτο δ´ ἔξω	ἔκειτο·	οὗτος δ´ ἐκείνῳ οὐκ ἤθελεν,
[2, 11]	καὶ τοῦτο ἔτι πρὸς ἐκείνοις	ἐκέκτηντο,	τί ἐκώλυεν αὐτοὺς εἶναι τελείους;
[2, 22]	τοὺς ναοὺς ἐμπιπρῶμεν, ὥσπερ Ἀλέξανδρος	ἐκέλευσεν	ἐμπρησθῆναι τὰ Ἀσκλήπεια ἀποθανόντος τοῦ
[2, 16]	δὲ καταγελασθῇ, τὸ φυσημάτιον ἐκεῖνο	ἐκεντήθη	καὶ προσεκάθισεν. Τοιοῦτόν τι καὶ
[2, 1]	χωρισθῆναι τοῦ πνευματίου, ὡς πρότερον	ἐκεχώριστο,	ἢ νῦν ἢ ὕστερον. τί
[2, 12]	μᾶλλον λυπεῖται. ἀπὸ τοῦ ἐναντίου	ἐκίνησε	τὸν πλησίον. Τί δ´; ἐπὶ
[2, 23]	δεῖ καὶ τὴν αὑτοῦ προαίρεσιν	ἐκκαθᾶραι	καὶ τὴν δύναμιν τὴν χρηστικὴν
[2, 21]	ὡς παρέξων αὑτοῦ τὰ δόγματα	ἐκκαθαρθησόμενα,	τίς συναισθησόμενος τίνων δεῖται; τί
[2, 24]	ἐμφαίνουσα, ὅτι ἐπιμεληθέντι λυσιτελήσει αὐτῷ,	ἐκκαλεῖται	πρὸς τὴν ἐπιμέλειαν. τὰ παιδία
[2, 24]	πιθανὰ καὶ δριμέα τίνα οὐκ	ἐκκαλεῖται	πρὸς τὸ συμπαίζειν αὐτοῖς καὶ
[2, 24]	οὔτ´ ὀρέξεται κατὰ φύσιν οὔτ´	ἐκκλινεῖ	οὔθ´ ὁρμήσει οὔτ´ ἐπιβαλεῖται, οὐ
[2, 2]	ὧν οὐ δοκεῖ σοι, τίς	ἐκκλίνειν	ἃ μὴ φαίνεταί σοι; ἀλλὰ
[2, 2]	σοὶ ᾖ τὸ ὀρέγεσθαι καὶ	ἐκκλίνειν,	τίνος ἔτι ἐπιστρέφῃ; τοῦτό σοι
[2, 17]	ταὐτὰ ἐπανέρχεσθε· ὡσαύτως ὀρέγεσθε, ὡσαύτως	ἐκκλίνετε,	ὁμοίως ὁρμᾶτε, ἐπιβάλλεσθε, {προ{ ς}
[2, 2]	ὑπὸ σοῦ τινος σπουδαζομένων ἢ	ἐκκλινομένων	ἔχων ἐξουσίαν. ~Πρὸς τοὺς συνιστάντας
[2, 2]	φοβερὰ εἶναι· ἵνα δὲ καὶ	ἐκκλίνων	αὐτὰ πάθῃς, πῶς δύναται ποιῆσαι;
[2, 1]	ὀρεγόμενος οὐκ ἀποτυγχάνω. ἰδοῦ, πῶς	ἐκκλίνων	οὐ περιπίπτω. φέρε θάνατον καὶ
[2, 23]	ἐν ὀρέξει ἀναπότευκτον, ἐν δ´	ἐκκλίσει	ἀπερίπτωτον, μηδέποτ´ ἀτυχοῦντα, μηδέποτε δυστυχοῦντα,
[2, 14]	ἐν ὀρέξει μὴ ἀποτυγχάνειν, ἐν	ἐκκλίσει	δὲ μὴ περιπίπτειν, ἀλύπως, ἀφόβως,
[2, 13]	δὲ χρῆται δίχα νομικοῦ καὶ	ἐκκλίσει	καὶ ὁρμῇ καὶ ἐπιβολῇ καὶ
[2, 14]	αἱ ὀρέξεις σου φλεγμαίνουσιν, αἱ	ἐκκλίσεις	ταπειναί εἰσιν, αἱ ἐπιβολαὶ ἀνομολογούμεναι,
[2, 7]	δεῖ δίχα ὀρέξεως ἔρχεσθαι καὶ	ἐκκλίσεως,	ὡς ὁ ὁδοιπόρος πυνθάνεται παρὰ
[2, 1]	ἐπ´ αὐτῷ κειμένην ἕξει τὴν	ἔκκλισιν·	ἂν δ´ ὅπου τὰ μὴ
[2, 8]	φιλοσόφου. ποῖα νεῦρα; ὄρεξιν ἀναπότευκτον,	ἔκκλισιν	ἀπερίπτωτον, ὁρμὴν καθήκουσαν, πρόθεσιν ἐπιμελῆ,
[2, 1]	πῶς ἔχεις πρὸς ὄρεξιν καὶ	ἔκκλισιν,	εἰ μὴ ἀποτυγχάνεις ὧν θέλεις,
[2, 1]	τὰ ἐπ´ ἄλλοις ὄντα τὴν	ἔκκλισιν	ἔχων ἀναγκαίως φοβήσεται, ἀκαταστατήσει, ταραχθήσεται.
[2, 17]	σου τὴν ὄρεξιν καὶ τὴν	ἔκκλισιν	πενίᾳ καὶ πλούτῳ· ἀποτεύξῃ, περιπεσῇ.
[2, 13]	σὺ λέγε τούτου ὄρεξις καὶ	ἔκκλισις	πέπονθεν, οὐκ εὐοδεῖ, φλεγμαίνει’ χρῶμα
[2, 22]	κτήσασθαι φίλον, ταῦτα τὰ δόγματα	ἐκκοπτέτω,	ταῦτα μισησάτω, ταῦτα ἐξελασάτω ἐκ
[2, 13]	τὸ Δίωνος ὄνομα δέδοικας μὴ	ἐκκρουσθῇς;	(Οὐδαμῶς. (Τί τὸ αἴτιον; οὐχ
[2, 13]	αὐτῷ λαλῆσαι; (Ἀλλὰ δέδοικα μὴ	ἐκκρουσθῶ.	(Μή τι γράφειν μέλλων τὸ
[2, 18]	ὁ ἐκ φαντασιῶν ἰσχυρῶν καὶ	ἐκκρουστικῶν	τοῦ λόγου; αὐτὸς γὰρ ὁ
[2, 17]	ἀφιλόστοργος γέρων· ἐξερχομένου μου οὐκ	ἔκλαυσεν	οὐδ´ εἶπεν „εἰς οἵαν περίστασιν
[2, 6]	μ´ ὁ θεὸς ἐποίησεν τούτων	ἐκλεκτικόν.	εἰ δέ γε ᾔδειν ὅτι
[2, 19]	ὀλίγους τινὰς Περιπατητικοὺς καὶ τούτους	ἐκλελυμένους.	ποῦ γὰρ ἵν´ ὑμεῖς τὴν
[2, 5]	ποιοῦμεν. τί μοι δύναται; τὸ	ἐκλέξασθαι	τὸν κυβερνήτην, τοὺς ναύτας, τὴν
[2, 23]	γὰρ τοὺς κομψοτέρους ἡμῖν τόπους	ἐκλεξόμενος	ἐλήλυθας, ἀλλ´ ἐν οἷς ἐγένου
[2, 10]	οὐ προγιγνώσκομεν, καθήκει τῶν πρὸς	ἐκλογὴν	εὐφυεστέρων ἔχεσθαι, ὅτι καὶ πρὸς
[2, 18]	τῷ θεῷ. ἡ γὰρ ἕξις	ἐκλύεται	τὴν πρώτην, εἶτα καὶ παντελῶς
[2, 17]	ἤδη καὶ τὸν δεύτερον τόπον	ἐκμεμελέτηκα.	ἤθελον δ´ ἀσφαλῶς καὶ ἀςείςτως
[2, 18]	ὅτι ὤφελόν τις μετὰ ταύτης	ἐκοιμήθη‘	καὶ μακάριος ὁ ἀνὴρ αὐτῆς‘
[2, 8]	θεοχόλωτε; Λοιπὸν ἡμεῖς τί φοβούμεθα	ἐκπέμποντες	νέον ἐπί τινας πράξεις ἐκ
[2, 12]	πρὸς αὐτόν; (Οὐδαμῶς. καὶ οὕτως	ἐκπεπληρωκὼς	τὴν ἔννοιαν καὶ διηρθρωκὼς ἀπηλλάσσετο,
[2, 5]	μοι μέλει; τὰ γὰρ ἐμὰ	ἐκπεπλήρωται.	ἄλλου ἐστὶν ἡ ὑπόθεσις, τοῦ
[2, 16]	με δεῖ τὸ πέλαγος τοῦτο	ἐκπιεῖν,	ἂν ναυαγήσω, οὐκ ἐπέρχεταί μοι,
[2, 17]	οἱ λόγοι. εἶθ´, ὅταν τοιοῦτον	ἐκπονήσῃ	καὶ καταθλήσῃ τὸν τόπον, πάλιν
[2, 17]	τί μοι μέλει; τοῦτ´ ἔστιν	ἔκπτωσις	ψυχῆς μεγάλα νεῦρα ἐχούσης. οὐ
[2, 15]	~Πρὸς τοὺς σκληρῶς τισιν ὧν	ἔκριναν	ἐμμένοντας. Ὅταν ἀκούσωσί τινες τούτων
[2, 15]	τὸ ἀναπεῖσαν; εἰ γὰρ ὀρθῶς	ἔκρινας,	ἰδοὺ παρακαθήμεθά σοι καὶ συνεργοῦμεν,
[2, 15]	ἵν´ ἐξέλθῃς· εἰ δ´ ἀλόγως	ἔκρινας,	μετάθου. (Τοῖς κριθεῖσιν ἐμμένειν δεῖ.
[2, 20]	τοῦ σκώληκος ποίει, ὧν ἄξιον	ἔκρινας	σεαυτόν· ἔσθιε καὶ πῖνε καὶ
[2, 15]	τις ἑταῖρος ἐξ οὐδεμιᾶς αἰτίας	ἔκρινεν	ἀποκαρτερεῖν. ἔγνων ἐγὼ ἤδη τρίτην
[2, 8]	ἡ Ἀθηνᾶ ἡ Φειδίου ἅπαξ	ἐκτείνασα	τὴν χεῖρα καὶ τὴν Νίκην
[2, 11]	δίχα αὐτοῦ μηδὲ τὸν δάκτυλον	ἐκτείνοντες;	τοῦτο γάρ, οἶμαι, ἐστὶν ὃ
[2, 5]	ἐγώ, μηδ´ ἂν τὸν κόλπον	ἐκτείνω,	δύναμαι λαβεῖν αὐτό, ὁ δέ,
[2, 24]	κάλλιον καὶ ξανθόν; καὶ οὐκ	ἐκτένιζεν	αὐτὸ κομψῶς οὐδ´ ἔπλασσεν. ἀλλὰ
[2, 12]	ἐστιν ἢ καὶ ἄλλο τι	ἐκτήσω	πάντων ἄμεινον; ποῖον καὶ λέγεις;
[2, 18]	οὖν εἴ τι ποιεῖν ἐθέλῃς,	ἑκτικὸν	ποίει αὐτό· εἴ τι μὴ
[2, 24]	τοῖς Τρωσίν. ἀφεὶς οὖν τὸν	Ἕκτορα	ἐπὶ τὸν βασιλέα τὸν σαυτοῦ
[2, 19]	γραμματικοῦ. τίς ἦν ὁ τοῦ	Ἕκτορος	πατήρ; Πρίαμος. τίνες ἀδελφοί; Ἀλέξανδρος
[2, 2]	γὰρ ὑποθῇς τὰ σὰ τοῖς	ἐκτός,	δούλευε τὸ λοιπὸν καὶ μὴ
[2, 16]	περὶ τίνα σπουδάζομεν; περὶ τὰ	ἐκτός.	εἶτ´ ἀποροῦμεν, πῶς φοβούμεθα ἢ
[2, 22]	νο} εἶναι· εἰ ἐν τοῖς	ἐκτός,	{ἐκεῖ{ νο} εἰ τοίνυν ἐκεῖ
[2, 22]	τὸ συμφέρον αὐτοῖς τίθενται, πότερον	ἐκτὸς	ἢ ἐν προαιρέσει. ἂν ἐκτός,
[2, 22]	ἐκτὸς ἢ ἐν προαιρέσει. ἂν	ἐκτός,	μὴ εἴπῃς φίλους οὐ μᾶλλον
[2, 16]	ἡμεῖς πάσχομεν. τίνα θαυμάζομεν; τὰ	ἐκτός.	περὶ τίνα σπουδάζομεν; περὶ τὰ
[2, 2]	Ἐπεί τοι δοκεῖς, ὅτι τὰ	ἐκτὸς	τηρῆσαι θέλων Σωκράτης παρελθὼν ἂν
[2, 2]	εἰ δὲ θέλεις καὶ τὰ	ἐκτὸς	τηρῆσαι, τὸ σωμάτιον καὶ τὸ
[2, 5]	συγχαίρειν. Πῶς οὖν λέγεται τῶν	ἐκτός	τινα κατὰ φύσιν καὶ παρὰ
[2, 5]	γὰρ πάντως περί τινα τῶν	ἐκτὸς	ὑλῶν φιλοτεχνεῖν, ἀλλ´ οὐκ ἐκείνην
[2, 24]	δύνασαι λίθον ἆραι ἡλίκον ὁ	Ἕκτωρ	ἢ ὁ Αἴας; ἀλλὰ καὶ
[2, 22]	πάλιν οἷον ἐξέθρεψα τεκνίον· πάλαι	ἐκφέρει‘	βάλε κορασίδιον κομψὸν καὶ αὐτὸ
[2, 11]	ἔτι πρὸς ἐκείνοις ἐκέκτηντο, τί	ἐκώλυεν	αὐτοὺς εἶναι τελείους; νῦν δ´
[2, 13]	ᾔδει, οὐδέποτ´ ἂν ἐνεποδίζετο, οὐδέποτ´	ἐκωλύετο,	οὐκ ἂν ἠγωνία. πῶς γὰρ
[2, 20]	ἐγὼ ἂν αὐτὸν ἐστρέβλουν. βάλε	ἐλάδιον,	παιδάριον, εἰς τὸ βαλανεῖον. ἔβαλον
[2, 20]	ἀμπελικῶς κινεῖσθαι, ἀλλ´ ἐλαικῶς, ἢ	ἐλαία	πάλιν μὴ ἐλαικῶς, ἀλλ´ ἀμπελικῶς;
[2, 20]	ἐλαικῶς, ἢ ἐλαία πάλιν μὴ	ἐλαικῶς,	ἀλλ´ ἀμπελικῶς; ἀμήχανον, ἀδιανόητον. οὐ
[2, 20]	ἄμπελος μὴ ἀμπελικῶς κινεῖσθαι, ἀλλ´	ἐλαικῶς,	ἢ ἐλαία πάλιν μὴ ἐλαικῶς,
[2, 20]	τί τοῦτο; φαντασία μοι ἐγένετο	ἐλαίου	ἀδιάκριτος, ὁμοιοτάτη, νὴ τὴν σὴν
[2, 23]	καρπῶν ξηρῶν, ὑπὲρ οἴνου, ὑπὲρ	ἐλαίου	εὐχαρίστει τῷ θεῷ· μέμνησο δ´
[2, 1]	ὅπου οἶδεν, κἀκεῖνα οὐδὲν ἡμῶν	ἔλαττον	ἔχει. θάνατος τί ἐστιν; μορμολύκειον.
[2, 10]	φανταζόμεθα, ἀλλ´ ὅπου τι σωματικὸν	ἐλάττωμα	ἢ εἰς κτῆσιν, ἐκεῖ ἡ
[2, 20]	εἶτα Ὀρέστην μὲν ὑπὸ Ἐρινύων	ἐλαυνόμενον	φῶμεν ἐκ τῶν ὕπνων ἐξεγείρεσθαι·
[2, 1]	ὅτε φοβοῦνται καὶ φεύγουσιν αἱ	ἔλαφοι	τὰ πτερά, ποῦ τρέπονται καὶ
[2, 1]	ἔχοντα. Λοιπὸν ἡμεῖς τὸ τῶν	ἐλάφων	πάσχομεν· ὅτε φοβοῦνται καὶ φεύγουσιν
[2, 10]	ἔξω δ´ αὐτῶν οὐδὲ τὸ	ἐλάχιστον.	~Τίς ἀρχὴ φιλοσοφίας. Ἀρχὴ φιλοσοφίας
[2, 2]	τηρῆσαι θέλων Σωκράτης παρελθὼν ἂν	ἔλεγε	ἐμὲ δ´ Ἄνυτος καὶ Μέλητος
[2, 17]	λέγει; οὐδεὶς ἡμῶν πρὸ σοῦ	ἔλεγεν	ἀγαθὸν ἢ δίκαιον; ἢ μὴ
[2, 23]	εἰ αὐτὴ ἡ σὰρξ ἑαυτὴν	ἔλεγεν	εἶναι κράτιστον, ἠνέσχετο ἄν τις
[2, 26]	Σωκράτης ταύτῃ τῇ δυνάμει πεποιθὼς	ἔλεγεν	ὅτι ἐγὼ ἄλλον μὲν οὐδένα
[2, 22]	οὐδὲ πυρέσσοντος αὐτοῦ ἠγωνία οὐδ´	ἔλεγεν	πολλάκις ὅτι ὤφελον ἐγὼ μᾶλλον
[2, 17]	ἰατρούς· τίς γὰρ ἡμῶν οὐκ	ἔλεγεν	ὑγιεινόν τι καὶ νοσερόν, πρὶν
[2, 9]	ἃ ἔλεγες; πόθεν αὐτὰ προφερόμενος	ἔλεγες;	ἀπὸ τῶν χειλῶν αὐτόθεν. τί
[2, 19]	τοὺς θεούς σοι ἃ πρῴην	ἔλεγες·	μή τι {κακία{ ς} ἐστὶ
[2, 9]	ποῦ ἐστιν, φιλόσοφε, ἐκεῖνα ἃ	ἔλεγες;	πόθεν αὐτὰ προφερόμενος ἔλεγες; ἀπὸ
[2, 19]	τοῖς ἀλλοτρίοις ἐκαλλωπίζου; τί Στωικὸν	ἔλεγες	σεαυτόν; Τηρεῖτε οὕτως ἑαυτοὺς ἐν
[2, 19]	κακίας; σὺ οὖν τίνα ταῦτα	ἔλεγες;	τί ἐμοὶ καὶ σοί, ἄνθρωπε;
[2, 26]	δ´ αὐτὸς καὶ προτρεπτικὸς καὶ	ἐλεγκτικὸς	οὗτος ὁ δυνάμενος ἑκάστῳ παραδεῖξαι
[2, 16]	γὰρ ἡμεῖς καλῶς ἐβουλευσάμεθα; οὐκ	ἔλεγόν	σοι, ἀδελφέ, ὅτι ἀδύνατόν ἐστιν
[2, 1]	ἐλέγχοντα αὐτοῦ τὰ δόγματα ἢ	ἐλεγχθησόμενον	ἐν τῷ μέρει, αὐτὸς ἑαυτὸν
[2, 14]	ἀνασχέσθαι μου καὶ ὑποσχεῖν τὸν	ἔλεγχον	καὶ παραμεῖναι; οὐδαμῶς, ἀλλ´ εὐθὺς
[2, 1]	μὴ ἐδύνατο ἔχειν ἀεὶ τὸν	ἐλέγχοντα	αὐτοῦ τὰ δόγματα ἢ ἐλεγχθησόμενον
[2, 17]	εἰ δὲ φθονεῖς, ἀταλαίπωρε, καὶ	ἐλεεῖς	καὶ ζηλοτυπεῖς καὶ τρέμεις καὶ
[2, 21]	φθονερὸν οὐ πάνυ ἢ περίεργον,	ἐλεήμονα	οἱ πλεῖστοι. τί οὖν τὸ
[2, 21]	εὐγνώμονος ἤθους φαντάζονται καὶ τὸ	ἐλεήμονα,	τὸ δ´ ἠλίθιον εἶναι παντελῶς
[2, 21]	καθάπερ ἐν τῷ δειλῷ καὶ	ἐλεήμονι.	κἂν ἀκρατῆ που παρομολογῇ τις
[2, 7]	θεὸν ἐπικαλούμενοι δεόμεθα αὐτοῦ· κύριε,	ἐλέησον·	ἐπίτρεψόν μοι ἐξελθεῖν’ ἀνδράποδον, ἄλλο
[2, 23]	καὶ τὸν Ἀχιλλέα; ὁμοίως τὴν	Ἑλένην	καὶ ἣν ἔτυχε γυναῖκα; καὶ
[2, 19]	τὸν τόπον; ἀλλ´ ἐρεῖς ἡμῖν	Ἑλένην	καὶ Πρίαμον καὶ τὴν τῆς
[2, 2]	ἐπὶ σοὶ αὐτεξούσια καὶ φύσει	ἐλεύθερα	θέλων τηρῆσαι καὶ τούτοις ἀρκούμενος
[2, 1]	(Οὕτως· νῦν ἄλλο τί ἐστιν	ἐλευθερία	ἢ τὸ ἐξεῖναι ὡς βουλόμεθα
[2, 1]	τῷ ὄντι παιδευομένοις, ἀταραξία ἀφοβία	ἐλευθερία.	οὐ γὰρ τοῖς πολλοῖς περὶ
[2, 18]	τὸ ἔργον, ὑπὲρ βασιλείας, ὑπὲρ	ἐλευθερίας,	ὑπὲρ εὐροίας, ὑπὲρ ἀταραξίας. τοῦ
[2, 16]	ἀπονοήθητι ἤδη ὑπὲρ εὐροίας, ὑπὲρ	ἐλευθερίας,	ὑπὲρ μεγαλοψυχίας. ἀνάτεινόν ποτε τὸν
[2, 1]	λέγουσιν μόνοις ἐξεῖναι παιδεύεσθαι τοῖς	ἐλευθέροις,	ἀλλὰ τοῖς φιλοσόφοις μᾶλλον, οἳ
[2, 1]	γὰρ λέγουσιν ὅτι οὐκ ἐπιτρέπομεν	ἐλευθέροις	εἶναι εἰ μὴ τοῖς πεπαιδευμένοις,
[2, 1]	ἐπιτρέπομεν παιδεύεσθαι, εἰ μὴ τοῖς	ἐλευθέροις;	οἱ φιλόσοφοι γὰρ λέγουσιν ὅτι
[2, 23]	ἀπερίπτωτον, μηδέποτ´ ἀτυχοῦντα, μηδέποτε δυστυχοῦντα,	ἐλεύθερον,	ἀκώλυτον, ἀνανάγκαστον, συναρμόζοντα τῇ τοῦ
[2, 14]	πιστόν· εἰ ἐλεύθερον, καὶ τοῦτον	ἐλεύθερον·	εἰ εὐεργετικόν, καὶ τοῦτον εὐεργετικόν·
[2, 17]	τράχηλον πρὸς τὰ πράγματα ὡς	ἐλεύθερον	καὶ εἰς τὸν οὐρανὸν ἀναβλέπειν
[2, 14]	καὶ τοῦτον εἶναι πιστόν· εἰ	ἐλεύθερον,	καὶ τοῦτον ἐλεύθερον· εἰ εὐεργετικόν,
[2, 15]	δεῖ καὶ ἡ μὲν προαίρεσις	ἐλεύθερον	φύσει καὶ ἀνανάγκαστον, τὰ δ´
[2, 1]	οὐ βουλόμεθα. οὐδεὶς τοίνυν ἁμαρτάνων	ἐλεύθερός	ἐστιν. βούλεσθε ζῆν φοβούμενοι, βούλεσθε
[2, 1]	φοβούμενος οὔτε λυπούμενος οὔτε ταρασσόμενος	ἐλεύθερός	ἐστιν, ὅστις δ´ ἀπήλλακται λυπῶν
[2, 2]	ἢ ταῦτα ἢ ἐκεῖνα· ἢ	ἐλεύθερος	ἢ δοῦλος, ἢ πεπαιδευμένος ἢ
[2, 1]	ὁ ταῦτα παθὼν οὐ γέγονεν	ἐλεύθερος;	(Οὐ μᾶλλον ἢ ἀτάραχος. ἐπεὶ
[2, 22]	ἢ βεβαίους ἢ θαρραλέους ἢ	ἐλευθέρους,	ἀλλὰ μηδ´ ἀνθρώπους, εἰ νοῦν
[2, 20]	μᾶλλον ἢ καλὸν οὔτε τὸ	ἐλευθέρους	εἶναι καλὸν μᾶλλον ἢ αἰσχρόν,
[2, 1]	οἳ λέγουσι μόνους τοὺς παιδευθέντας	ἐλευθέρους	εἶναι. (Πῶς τοῦτο; (Οὕτως· νῦν
[2, 19]	ἀποτελέσαι ὑμᾶς ἀκωλύτους, ἀναναγκάστους, ἀπαραποδίστους,	ἐλευθέρους,	εὐροοῦντας, εὐδαιμονοῦντας, εἰς τὸν θεὸν
[2, 6]	ἀντὶ Γυάρων ἀπέλθῃς, ὅπου κἀκεῖνος	ἐλεύσεται,	ἄν τε θέλῃ ἄν τε
[2, 19]	Φειδίου δείξετε ἢ τὴν Ἀθηνᾶν,	ἐλεφάντινον	καὶ χρυσοῦν κατασκεύασμα. ψυχὴν δειξάτω
[2, 8]	ἢ χαλκὸς ἢ χρυσὸς ἢ	ἐλέφας;	καὶ ἡ Ἀθηνᾶ ἡ Φειδίου
[2, 15]	δεῖ με ποιεῖν οὐκ οἶδα,	ἐλήλυθα	δὲ μαθησόμενος. οὔ, ἀλλὰ περὶ
[2, 23]	τοὺς κομψοτέρους ἡμῖν τόπους ἐκλεξόμενος	ἐλήλυθας,	ἀλλ´ ἐν οἷς ἐγένου καὶ
[2, 24]	ἐληλύθεσαν; ἔα, ἄνθρωπε, ἐπὶ τί	ἐλήλυθας;	ἐρωμένας κτησόμενος ἢ πολεμήσων; πολεμήσων.
[2, 8]	συγγένειαν; τί οὐκ οἶδας, πόθεν	ἐλήλυθας;	οὐ θέλεις μεμνῆσθαι, ὅταν ἐσθίῃς,
[2, 14]	(Οἶδα κἀγώ. νῦν γὰρ σὺ	ἐλήλυθας	πρὸς ἐμὲ ὡς μηδενὸς δεόμενος.
[2, 21]	ἐφλυάρησα τὰ ἐπελθόντα μοι; φθονῶν	ἐλήλυθας,	τεταπεινωμένος, ὅτι σοι ἐξ οἴκου
[2, 11]	τίς οὐκ ἔχων ἔμφυτον ἔννοιαν	ἐλήλυθεν;	διὰ τοῦτο πάντες χρώμεθα τοῖς
[2, 24]	τίνες ἦσαν καὶ ἐπὶ τί	ἐληλύθεσαν;	ἔα, ἄνθρωπε, ἐπὶ τί ἐλήλυθας;
[2, 17]	νέον κατὰ ταύτην τὴν ἐπιβολὴν	ἐληλυθότα	εἰς σχολήν, τούτου τοῦ πράγματος
[2, 1]	αὕτη ἐπίδειξις νέου ἐκ σχολῆς	ἐληλυθότος.	τἆλλα δ´ ἄλλοις ἄφες, μηδὲ
[2, 13]	(Ἱππεὺς οὖν ὢν εἰς πεδίον	ἐληλυθὼς	πρὸς πεζὸν ἀγωνιᾶς, ὅπου σὺ
[2, 23]	διὰ λόγου καὶ τοιαύτης παραδόσεως	ἐλθεῖν	ἐπὶ τὸ τέλειον δεῖ καὶ
[2, 5]	ἄλλα τοιαῦτα. σὸν οὖν ἔργον	ἐλθόντα	εἰπεῖν ἃ δεῖ, διαθέσθαι ταῦτα
[2, 22]	ὤφελον ἐγὼ μᾶλλον ἐπύρεςςον‘ εἶτα	ἐλθόντος	τοῦ πράγματος καὶ ἐγγίσαντος ὅρα
[2, 4]	τῶν πολιτῶν; ὅταν οὖν καθίσωσιν,	ἐλθών,	ἄν σοι φανῇ, ἔκβαλέ τινα
[2, 2]	τοῖς δικασταῖς ὅτι δίκαια λέγει	ἐλθὼν	ἐπὶ τὸν ἐπίλογον ἔφη ὅτι
[2, 15]	ἔχοντος αὐτοῦ τῆς ἀποχῆς καὶ	ἐλθὼν	ἐπυνθανόμην τί ἐγένετο. (Κέκρικα, φησίν.
[2, 17]	καὶ καταθλήσῃ τὸν τόπον, πάλιν	ἐλθών	μοι εἰπάτω ἐγὼ θέλω μὲν
[2, 16]	καὶ τοιαύτην διατριβὴν πενθεῖς; ἄλλος	ἐλθὼν	ὅτι οὐκέτι τὸ τῆς Δίρκης
[2, 11]	τοῦτο τὸ κριτήριον; (Οὐκ ἀρκεῖ.	(Ἐλθὼν	οὖν ἐπί τι ἀνωτέρω τοῦ
[2, 19]	σοί, ἄνθρωπε; ἀπολλύμεθα καὶ σὺ	ἐλθὼν	παίζεις. ἂν δέ σε ὁ
[2, 18]	αὐτῶν μαστιγωθεὶς οὐκέτι μώλωπας, ἀλλ´	ἕλκη	ποιεῖ. εἰ οὖν θέλεις μὴ
[2, 21]	ἀπουλωθῆναι. καὶ ὑμεῖς, ἄνδρες, τὰ	ἕλκη	πρῶτον θεραπεύετε, τὰ ῥεύματα ἐπιστήσατε,
[2, 20]	ἐν ἀνθρώποις ἰσχυρότατον, ἡ φύσις	ἕλκουσα	ἐπὶ τὸ αὑτῆς βούλημα ἄκοντα
[2, 21]	σταλῆναί σου τὸ ῥεῦμα, τὰ	ἑλκύδρια	ἀπουλωθῆναι. καὶ ὑμεῖς, ἄνδρες, τὰ
[2, 18]	ἀντιθεὶς νικήσεις τὴν φαντασίαν, οὐχ	ἑλκυσθήσῃ	ὑπ´ αὐτῆς. τὸ πρῶτον δ´
[2, 16]	τούτων, ἱκανοὶ τὰ ἑξῆς ἐπελθεῖν·	ἕλκυσον	δ´ εἰς χρῆσιν καὶ εὑρήσεις
[2, 22]	καὶ μέγας βασιλεὺς πρὸς τὴν	Ἑλλάδα	καὶ Μακεδόνες πρὸς ἀμφοτέρους καὶ
[2, 19]	περὶ τῶν αὐτῶν δοκῶ καὶ	Ἑλλάνικος	καὶ εἴ τις ἄλλος τοιοῦτος.
[2, 19]	θάνατος, ἡδονή, πόνος. πόθεν οἶδας;	Ἑλλάνικος	λέγει ἐν τοῖς Αἰγυπτιακοῖς. τί
[2, 15]	τὰ οὐκ ὄντα, τοσούτῳ πλείονος	ἐλλεβόρου	δέονται. οὐ θέλεις τὰ τοῦ
[2, 9]	πολλούς, τί ὑποκρίνῃ Ἰουδαῖον ὢν	Ἕλλην;	οὐχ ὁρᾷς, πῶς ἕκαστος λέγεται
[2, 24]	πῶς κέχρηται τοῖς δεινοτάτοις τῶν	Ἑλλήνων	περὶ λόγους Ὀδυσσεῖ καὶ Φοίνικι,
[2, 24]	τίσι; τοῖς Τρωσὶν ἢ τοῖς	Ἕλλησιν;	τοῖς Τρωσίν. ἀφεὶς οὖν τὸν
[2, 22]	(Οὐ πάνυ. (Οὐδ´ ὁ μεταπτώτως	ἑλόμενος	αὐτὸν εἶναι εὔνους αὐτῷ; (Οὐδ´
[2, 23]	καὶ ἐνταῦθα τίθεσθαι τὰς αὑτῶν	ἐλπίδας.	εἴ τις τοῦτο παριστὰς βλάπτει
[2, 20]	νὴ Δία μᾶλλον τοὺς κιναίδους	ἐλπίσαι	τις ἂν μεταπείσειν ἢ τοὺς
[2, 18]	καὶ παντελῶς ἀναιρεῖται. σήμερον οὐκ	ἐλυπήθην	οὐδ´ αὔριον οὐδ´ ἐφεξῆς διμήνῳ
[2, 18]	λέγω· εὖ, Ἐπίκτητε, κομψὸν σοφισμάτιον	ἔλυσας,	πολλῷ κομψότερον τοῦ Κυριεύοντος. ἂν
[2, 5]	ἔτι μοι μέλει; τὰ γὰρ	ἐμὰ	ἐκπεπλήρωται. ἄλλου ἐστὶν ἡ ὑπόθεσις,
[2, 19]	σοί, ἄνθρωπε; ἀρκεῖ ἐμοὶ τὰ	ἐμὰ	κακά. καὶ καλῶς λέγεις. ἀρκεῖ
[2, 16]	ἔτι θαυμάζεις, εἰ, ὅπου μὲν	ἔμαθεν,	ἐκεῖ διαφέρει τῶν ἄλλων, ὅπου
[2, 13]	ἀλλὰ τὴν νήτην μὲν τύπτειν	ἔμαθεν	καὶ τὴν ὑπάτην, ἔπαινος δ´
[2, 6]	ἐξεκλείσθης. διὰ θυρίδος γὰρ οὐκ	ἔμαθον	εἰσέρχεσθαι. ὅταν δὲ κεκλειμένην εὕρω
[2, 8]	ἔτι γὰρ οὐ θαρρῶ οἷς	ἔμαθον	καὶ συγκατεθέμην· ἔτι τὴν ἀσθένειαν
[2, 6]	ἐπὶ τούτῳ, παραμυθήσῃ αὐτούς· ἐγὼ	ἔμαθον,	ὑμεῖς δ´ οὔ’ οὕτως καί,
[2, 16]	σχολῇ ἐποίεις, τί ἤκουες, τί	ἐμάνθανες;	τί σαυτὸν φιλόσοφον ἐπέγραφες ἐξὸν
[2, 17]	μὲν τὰ τέκνα. ἀλλὰ καὶ	ἐμαυτὴν	τιμωρήσομαι. καὶ τί μοι μέλει;
[2, 22]	σχέσεις. ἂν δ´ ἀλλαχοῦ μὲν	ἐμαυτὸν	θῶ, ἀλλαχοῦ δὲ τὸ καλόν,
[2, 10]	ἐμέ τι ἄδικον ποιήσας, ἐγὼ	ἐμαυτὸν	μὴ βλάψω πρὸς ἐκεῖνον ἄδικόν
[2, 8]	οὐδ´ ἀπατηλόν. τοιοῦτον ὑμῖν δείξω	ἐμαυτόν,	πιστόν, αἰδήμονα, γενναῖον, ἀτάραχον. μή
[2, 19]	τὰ λεγόμενα καὶ δόγμα τι	ἐμαυτοῦ	ποιήσασθαι κατὰ τὸν τόπον. διὰ
[2, 21]	ἐκείνων; τίνα φαντασίαν ἔχω περὶ	ἐμαυτοῦ;	πῶς ἐμαυτῷ χρῶμαι; μή τι
[2, 19]	πρὸς τούτῳ, τῷ βασανίσαι τὴν	ἐμαυτοῦ	φαντασίαν καὶ συγκρῖναι τὰ λεγόμενα
[2, 8]	συγκατεθέμην· ἔτι τὴν ἀσθένειαν τὴν	ἐμαυτοῦ	φοβοῦμαι. ἐπεί τοι ἄφετέ με
[2, 18]	ἢ καλὴν οὐκ εἶπον αὐτὸς	ἐμαυτῷ	ὅτι ὤφελόν τις μετὰ ταύτης
[2, 21]	φαντασίαν ἔχω περὶ ἐμαυτοῦ; πῶς	ἐμαυτῷ	χρῶμαι; μή τι καὶ αὐτὸς
[2, 5]	καθήξει αὐτὸν καὶ εἰς πηλὸν	ἐμβαίνειν	καὶ ἀκάνθας πατῆσαι καὶ ἔστιν
[2, 20]	εἰς τὸν ὀφθαλμόν; λουόμενος ποῦ	ἐμβαίνεις;	πότε τὴν χύτραν εἶπες {λο{
[2, 4]	πλήξῃς εἰς πράγματα καὶ ὀδύνας	ἐμβάλλειν.	τί σε θέλεις ποιήσωμεν; οὐκ
[2, 21]	παιδίον ἢ ὁ ἀδελφὸς ἢ	ἐμὲ	ἀποθνῄσκειν δέῃ ἢ στρεβλοῦσθαι, τί
[2, 15]	κέκρικα. ἐσώθην, ὅτι οὐ κέκρικας	ἐμὲ	ἀποκτεῖναι. ἀργύριον οὐ λαμβάνω. διὰ
[2, 15]	δ´ ἐπῆλθέν σοί πώς ποτ´	ἐμὲ	ἀποκτεῖναι, ἔδει σε ἐμμένειν τοῖς
[2, 19]	τὴν αἰτίαν. ἢ γὰρ παρ´	ἐμὲ	γίνεται ἢ παρ´ ὑμᾶς ἢ
[2, 2]	θέλων Σωκράτης παρελθὼν ἂν ἔλεγε	ἐμὲ	δ´ Ἄνυτος καὶ Μέλητος ἀποκτεῖναι
[2, 19]	ἡμῖν. λοιπὸν οὖν ἢ παρ´	ἐμέ	ἐστιν ἢ παρ´ ὑμᾶς ἤ,
[2, 5]	τῆς ὅλης μίμημα. νῦν οὖν	ἐμὲ	κρίνεσθαι; νῦν οὖν ἄλλον πυρέσσειν,
[2, 21]	χρήσιμοι, κἂν θέλῃς, ἀποδείξω, πῶς.	ἐμὲ	οὖν τι ὠφελήκασιν; ἄνθρωπε, μὴ
[2, 10]	ἐπειδὴ ἐκεῖνος ἑαυτὸν ἔβλαψεν πρὸς	ἐμέ	τι ἄδικον ποιήσας, ἐγὼ ἐμαυτὸν
[2, 14]	νῦν γὰρ σὺ ἐλήλυθας πρὸς	ἐμὲ	ὡς μηδενὸς δεόμενος. τίνος δ´
[2, 13]	τῷ ἰσχυροτέρῳ. λέγειν δὲ Σωκράτης	ἐμελέτα	ὁ πρὸς τοὺς τυράννους οὕτως
[2, 13]	οὐ μεμελέτηκας; καὶ τί ἄλλο	ἐμελέτας	ἐν τῇ σχολῇ; (Συλλογισμοὺς καὶ
[2, 16]	τῶν ψόγων φευκτέον; πότε δ´	ἐμελέτησεν	ταύτην τὴν μελέτην ἀκόλουθον τούτοις
[2, 16]	φυγὴν ἐφοβούμεθα, ἀλλὰ τὸν φόβον,	ἐμελετῶμεν	ἂν ἐκείνοις μὴ περιπίπτειν ἃ
[2, 16]	φαντασία ταρακτικὴ καὶ γνώσῃ, τί	ἐμελετῶμεν	καὶ πρὸς τί ἐγυμναζόμεθα. λοιπὸν
[2, 8]	ἡ Ἀθηνᾶ ἢ ὁ Ζεύς,	ἐμέμνησο	ἂν καὶ σαυτοῦ καὶ τοῦ
[2, 15]	σοι δοκῇ, μὴ μετατίθεσο, ἀλλ´	ἔμμενε	καὶ λέγε ὅτι τοῖς κριθεῖσιν
[2, 15]	τῷ κριθέντι ὑπ´ αὐτῶν ἀπαραβάτως	ἐμμένειν.	ἀλλὰ πρῶτον ὑγιὲς εἶναι δεῖ
[2, 15]	ἠδικηκότα λέγεις ὅτι τοῖς κριθεῖσιν	ἐμμένειν	δεῖ. εἰ δ´ ἐπῆλθέν σοί
[2, 15]	καὶ λέγε ὅτι τοῖς κριθεῖσιν	ἐμμένειν	δεῖ. τί ποιεῖς, ἄνθρωπε; οὐ
[2, 15]	ἀλόγως ἔκρινας, μετάθου. (Τοῖς κριθεῖσιν	ἐμμένειν	δεῖ. (Τί ποιεῖς, ἄνθρωπε; οὐ
[2, 15]	ποτ´ ἐμὲ ἀποκτεῖναι, ἔδει σε	ἐμμένειν	τοῖς κριθεῖσιν; Ἐκεῖνος μὲν οὖν
[2, 15]	τοὺς σκληρῶς τισιν ὧν ἔκριναν	ἐμμένοντας.	Ὅταν ἀκούσωσί τινες τούτων τῶν
[2, 13]	μὴ ψεῦδος ὑπολαβεῖν; (Οὔ· ἐπ´	ἐμοὶ	γάρ ἐστιν. (Μή τι τοῦ
[2, 5]	κακὸν ἢ ἀγαθόν, ἀλλ´ ἐπ´	ἐμοί.	δύσκολον δὲ μῖξαι καὶ συναγαγεῖν
[2, 17]	ἀναγνῶ σοι, ἀδελφέ; καὶ σὺ	ἐμοί.	θαυμαστῶς, ἄνθρωπε, γράφεις’ καὶ σὺ
[2, 19]	οὖν τίνα ταῦτα ἔλεγες; τί	ἐμοὶ	καὶ σοί, ἄνθρωπε; ἀρκεῖ ἐμοὶ
[2, 5]	ἡ μὲν τεῦξις οὐκ ἐπ´	ἐμοὶ	οὐδ´ ἀγαθὸν ἢ κακόν, ἡ
[2, 21]	χρήσιμον ὄξος, ἐρῶ ὅτι χρήσιμον.	ἐμοὶ	οὖν χρήσιμον; ἐρῶ οὔ‘ ζήτησον
[2, 19]	εἰμι ὑμέτερος, ὑμεῖς δὲ παρ´	ἐμοὶ	παιδεύεσθε. κἀγὼ μὲν ἔχω ταύτην
[2, 5]	οὐκ ἐπ´ ἐμοί· προαίρεσις ἐπ´	ἐμοί.	ποῦ ζητήσω τὸ ἀγαθὸν καὶ
[2, 5]	εἰπὲ τὰ ἔξω οὐκ ἐπ´	ἐμοί·	προαίρεσις ἐπ´ ἐμοί. ποῦ ζητήσω
[2, 2]	παρασκευήν; (Τετήρηκα’ φησίν, τὸ ἐπ´	ἐμοί.	(Πῶς οὖν; (Οὐδὲν οὐδέποτ´ ἄδικον
[2, 19]	ἐμοὶ καὶ σοί, ἄνθρωπε; ἀρκεῖ	ἐμοὶ	τὰ ἐμὰ κακά. καὶ καλῶς
[2, 17]	ἀθλητὴν γενόμενον καὶ λέγοντα ὅτι	ἐμοὶ	τὰ μὲν ἄλλα πάντα χαιρέτω,
[2, 11]	Αἰγυπτίοις, τί μᾶλλον ἢ τὰ	ἐμοὶ	φαινόμενα ἢ τὰ τῷ δεῖνι;
[2, 5]	τὸ κακόν; ἔσω ἐν τοῖς	ἐμοῖς’	ἐν δὲ τοῖς ἀλλοτρίοις μηδέποτε
[2, 19]	ἐμπαίζεις καὶ σὺ πρὸς τοῖς	ἐμοῖς	κακοῖς; ὅμως, φιλόσοφε, εἰπέ μοι,
[2, 5]	σοι γένοιτο. ἐποίησα ἐγὼ τὸ	ἐμόν,	εἰ δὲ καὶ σὺ τὸ
[2, 22]	ἂν τὸ ἐγὼ‘ καὶ τὸ	ἐμόν‘	ἐκεῖ ἀνάγκη ῥέπειν τὸ ζῷον·
[2, 5]	καὶ τεχνικῶς χρῆσθαι, τοῦτο ἤδη	ἐμὸν	ἔργον ἐστίν. οὕτως τοίνυν τὸ
[2, 15]	τί με δεῖ ποιεῖν σκέψαι·	ἐμόν	ἐστι πείθεσθαί σοι. οὕτως καὶ
[2, 8]	εἶναι τοῦ ἐροῦντος οὐ γὰρ	ἐμὸν	παλινάγρετον οὐδ´ ἀπατηλόν. τοιοῦτον ὑμῖν
[2, 2]	λόγον καὶ προσερεθίζει; ὡς ὁ	ἐμὸς	Ἡράκλειτος περὶ ἀγριδίου πραγμάτιον ἔχων
[2, 15]	τῶν λόγων τούτων. οἷον καὶ	ἐμός	τις ἑταῖρος ἐξ οὐδεμιᾶς αἰτίας
[2, 20]	ἢ πάλιν ἄλλος μάθε παρ´	ἐμοῦ,	ἄνθρωπε, ὅτι οὐδὲν ἐνδέχεται μαθεῖν·
[2, 21]	λέγουσιν οἱ ἐκεῖ ἄνθρωποι περὶ	ἐμοῦ;	νῦν οἴονταί με προκόπτειν καὶ
[2, 17]	γίνεται· καὶ τί ἐστιν ἀθλιώτερον	ἐμοῦ;	οὐ θέλω τι καὶ γίνεται·
[2, 17]	γίνεται· καὶ τί ἐστιν ἀθλιώτερον	ἐμοῦ;	Τοῦτο καὶ ἡ Μήδεια οὐχ
[2, 19]	τοῖς εἰσερχομένοις δίδωσι; τί μοι	ἐμπαίζεις	καὶ σὺ πρὸς τοῖς ἐμοῖς
[2, 19]	οὐκ ἔχετε. τί οὖν αὑτοῖς	ἐμπαίζετε	καὶ τοὺς ἄλλους κυβεύετε; καὶ
[2, 7]	αὐτῷ. διὰ τοῦτο κἀκεῖνοι λοιπὸν	ἐμπαίζουσιν	ἡμῖν. τί οὖν; δεῖ δίχα
[2, 24]	βλάπτονται; (Ὡμολόγει. (Ἔστιν ἄρα τις	ἐμπειρία	καθάπερ τοῦ λέγειν οὕτως καὶ
[2, 3]	ἀγαθὸς ἢ κακός, εἰ μὲν	ἔμπειρός	ἐστι διαγνῶναι τοὺς ἀγαθοὺς καὶ
[2, 24]	καὶ τὸ ἀκούειν ὠφελίμως τοῦ	ἐμπείρου	ἐστίν; καὶ τὸ μὲν τελείως
[2, 24]	τὸ λέγειν ὡς δεῖ τοῦ	ἐμπείρου	ἐστίν, ὁρᾷς ὅτι καὶ τὸ
[2, 12]	ἐπιμέλειαν αὐτοῦ; πῶς γὰρ οὔ;	ἐμπείρῳ	δηλονότι καὶ τούτῳ ἀλειπτικῆς ἢ
[2, 24]	(Οὐκοῦν καὶ ἐνταῦθα ὅσοι μὲν	ἐμπείρως	ἀκούουσιν ὠφελοῦνται, ὅσοι δ´ ἀπείρως
[2, 24]	οἷός τε ὢν ὠφελεῖν οὗτος	ἐμπείρως	ἂν λέγοι, ὁ δὲ βλαπτόμενος
[2, 13]	μεταπίπτοντας. (Ἐπὶ τί; οὐχ ὥστε	ἐμπείρως	διαλέγεσθαι; τὸ δ´ ἐμπείρως ἐστὶν
[2, 24]	λέγειν, ἣν ὁ μὲν ἔχων	ἐμπείρως	ἐρεῖ, ὁ δὲ μὴ ἔχων
[2, 13]	ὥστε ἐμπείρως διαλέγεσθαι; τὸ δ´	ἐμπείρως	ἐστὶν οὐχὶ εὐκαίρως καὶ ἀσφαλῶς
[2, 5]	ὄψει ποιοῦντας καὶ τοὺς σφαιρίζοντας	ἐμπείρως.	οὐδεὶς αὐτῶν διαφέρεται περὶ τοῦ
[2, 24]	σοι φαίνεται; (Ἀνδριαντοποιοῦ. (Τὸ ἰδεῖν	ἐμπείρως	οὐδεμιᾶς σοι προσδεῖσθαι φαίνεται τέχνης;
[2, 5]	ἡμέραν, τὸν καιρόν. εἶτα χειμὼν	ἐμπέπτωκεν.	τί οὖν ἔτι μοι μέλει;
[2, 1]	δείξεις ἀπελθὼν καὶ ἀναγνώσῃ καὶ	ἐμπερπερεύσῃ;	ἰδοῦ, πῶς διαλόγους συντίθημι. μή,
[2, 12]	καὶ αὐτός, πρὶν εἰς ταῦτα	ἐμπεσεῖν.	~Περὶ τοῦ ἀγωνιᾶν. Ὅταν ἀγωνιῶντα
[2, 23]	τί ἄλλο ποιεῖ ἤ, ὅταν	ἐμπέσῃ	λόγος περί τινος, καλλωπίζει τὰ
[2, 16]	γοργοὶ καὶ κατάγλωσσοι, κἂν ζητημάτιον	ἐμπέσῃ	περί τινος τούτων, ἱκανοὶ τὰ
[2, 16]	μωροὺς ἀνθρώπους πράγματα τὰ τυγχάνοντ´	ἐμπέσῃ.	Πότε οὖν Ἀθήνας πάλιν ὄψομαι
[2, 22]	οἷς περὶ φιλίας παραδοξολογοῦσιν. ἀλλ´	ἐμπεσούσης	εἰς τὸ μέσον ὥσπερ κρέως
[2, 22]	αὐτῶν καταστρέφομεν καὶ τοὺς ναοὺς	ἐμπιπρῶμεν,	ὥσπερ Ἀλέξανδρος ἐκέλευσεν ἐμπρησθῆναι τὰ
[2, 8]	τὰ δὲ τοῦ θεοῦ κινούμενα,	ἔμπνοα,	χρηστικὰ φαντασιῶν, δοκιμαστικά. τούτου τοῦ
[2, 22]	οὖν πρὸς τοῦτο φαίνηται αὐτῷ	ἐμποδίζειν,	ἄν τ´ ἀδελφὸς ᾖ τοῦτο
[2, 22]	θεός. ὅταν γοῦν εἰς τοῦτο	ἐμποδίζειν	ἡμῖν οἱ θεοὶ δοκῶσιν, κἀκείνους
[2, 23]	τὴν ὁρατικὴν δύναμιν τίνα πέφυκεν	ἐμποδίζειν;	καὶ προαίρεσις καὶ ἀπροαίρετα. τὴν
[2, 23]	φραστικὴν ὡσαύτως. προαίρεσιν δὲ τί	ἐμποδίζειν	πέφυκεν; ἀπροαίρετον οὐδέν, αὐτὴ δ´
[2, 17]	διὰ τί δυσροεῖς, διὰ τί	ἐμποδίζῃ;	ἀφῶμεν ἄρτι τὸν δεύτερον τόπον
[2, 17]	τὰ σοὶ δυνατά; τί οὖν	ἐμποδίζῃ;	διὰ τί δυσροεῖς; νῦν οὐ
[2, 14]	ἐκεῖ οἱ θεαταὶ ὑπὸ τῶν	ἐμπόρων·	καὶ εἰ τὰ κτήνη συναίσθησίν
[2, 22]	ναοὺς ἐμπιπρῶμεν, ὥσπερ Ἀλέξανδρος ἐκέλευσεν	ἐμπρησθῆναι	τὰ Ἀσκλήπεια ἀποθανόντος τοῦ ἐρωμένου.
[2, 8]	τὰς δυνάμεις ἐν ἑαυτῷ, ἃς	ἐμφαίνει	διὰ τῆς κατασκευῆς; οὐχὶ λίθος
[2, 24]	μου‘ ἀλλ´ αὐτὴ δι´ αὑτῆς	ἐμφαίνουσα,	ὅτι ἐπιμεληθέντι λυσιτελήσει αὐτῷ, ἐκκαλεῖται
[2, 11]	βαρῶν ἢ μέτρων ψιλῇ τῇ	ἐμφάσει	ἀρκούμεθα, ἀλλὰ κανόνα τινὰ ἐφ´
[2, 18]	καὶ τὰς δυνάμεις τὰς μὲν	ἐμφύεσθαι	μὴ πρότερον οὔσας, τὰς δ´
[2, 11]	δεῖ ποιῆσαι τίς οὐκ ἔχων	ἔμφυτον	ἔννοιαν ἐλήλυθεν; διὰ τοῦτο πάντες
[2, 16]	βλέπειν οὐδὲ τὴν δεῖνα οὐδ´	ἐν	Ἀθήναις ἔσεσθαι ἢ ἐν Κορίνθῳ,
[2, 8]	φυτῷ ζητεῖς; οὔ. μή τι	ἐν	ἀλόγῳ; οὔ. ἐν λογικῷ οὖν
[2, 23]	προαίρεσις. εἶτα τούτου τί ἰσχυρότερον	ἐν	ἀνθρώποις ἐστίν; καὶ πῶς οἷόν
[2, 11]	εἶναι καὶ ἀνεύρετα τὰ ἀναγκαιότατα	ἐν	ἀνθρώποις; (Ἔστιν οὖν. (Καὶ διὰ
[2, 20]	ἄλλο ἢ τὸ πάντων τῶν	ἐν	ἀνθρώποις ἰσχυρότατον, ἡ φύσις ἕλκουσα
[2, 8]	τοῦ κατασκευάσαντος μηδὲ σεαυτοῦ μηδ´	ἐν	ἀπρεπεῖ σχήματι φαίνεσθαι τοῖς ὁρῶσι·
[2, 5]	δέ τις τὸ ἑξῆς ὄψεται	ἐν	αὐτῇ; ἀλλ´ ὁ μὲν ἐρεῖ
[2, 18]	ἴχνη τινὰ καὶ μώλωπες ἀπολείπονται	ἐν	αὐτῇ, οὓς εἰ μή τις
[2, 21]	ὁμολογεῖν αὐτά, ὅτι φαντάζονταί τι	ἐν	αὐτοῖς εἶναι ἀκούσιον καθάπερ ἐν
[2, 13]	ἐστι καὶ τίνα δύναμιν ἔχει	ἐν	βίῳ οὔτε οἶδεν οὔτε μεμελέτηκεν
[2, 16]	φύσιν οἵα ἐστίν. οὔ· ἀλλ´	ἐν	βοὸς κοιλίᾳ καθήμενος ἐκδέχου σου
[2, 7]	σοῦ μέλλω πυνθάνεσθαι; διὰ τί	ἐν	γραμματικοῖς οὐ λέγεις; ἐνθάδ´ οὖν,
[2, 12]	τὸν γὰρ ποιοῦντα αὐτὸ οὐκ	ἐν	γωνίᾳ δηλονότι δεήσει ποιεῖν, ἀλλὰ
[2, 23]	κατὰ φύσιν, ἐν ὀρέξει ἀναπότευκτον,	ἐν	δ´ ἐκκλίσει ἀπερίπτωτον, μηδέποτ´ ἀτυχοῦντα,
[2, 16]	περὶ μὲν τὰς ὕλας τετρίμμεθα,	ἐν	δὲ ταῖς ἐνεργείαις ταπεινοί, ἀσχήμονες,
[2, 5]	κακόν; ἔσω ἐν τοῖς ἐμοῖς’	ἐν	δὲ τοῖς ἀλλοτρίοις μηδέποτε μήτ´
[2, 1]	πρὸς μὲν τὰ ἀπροαίρετα θαρρεῖν,	ἐν	δὲ τοῖς προαιρετικοῖς εὐλαβεῖσθαι. ~Περὶ
[2, 22]	διὰ ταῦτα ὁμολογεῖς ἄφρων εἶναι.	ἐν	δὲ τῷ φιλεῖν οὐ μεταβάλλῃ;
[2, 8]	τεχνίτου εὐθὺς ἔχει τὰς δυνάμεις	ἐν	ἑαυτῷ, ἃς ἐμφαίνει διὰ τῆς
[2, 6]	δ´ ἴση, ἂν ἴσην αὐτὴν	ἐν	ἑκατέρῳ φυλάξαι θέλῃς, δύναται φυλαχθῆναι.
[2, 16]	οὕτως τύχῃ, ἐν Σούσοις ἢ	ἐν	Ἐκβατάνοις; ᾧ γὰρ ἔξεστιν ἐξελθεῖν,
[2, 6]	τινες ἄλλοι πλεῖόν σου ἔχουσιν	ἐν	ἐκείνοις. καὶ γὰρ σὺ ἐν
[2, 14]	αὐτὸ ἐν ὀρέξει μὴ ἀποτυγχάνειν,	ἐν	ἐκκλίσει δὲ μὴ περιπίπτειν, ἀλύπως,
[2, 1]	ἄξιον τῆς χώρας ταύτης κεκρικότι,	ἐν	ᾗ καταταχθεὶς ἐπιδείξεις, τίνα δύναται
[2, 17]	καὶ μίαν ἡμέραν οὐ διαλείπεις,	ἐν	ᾗ οὐ κατακλάεις καὶ σαυτοῦ
[2, 20]	καλὸν μᾶλλον ἢ αἰσχρόν, οἱ	ἐν	Θερμοπύλαις ἀποθανόντες διὰ ταῦτα τὰ
[2, 22]	Γέτας καὶ ἔτι πρότερον τὰ	ἐν	Ἰλίῳ διὰ ταῦτα ἐγένετο. ὁ
[2, 1]	ἐκεῖ ἡ εὐλάβεια’ εἰ γὰρ	ἐν	κακῇ προαιρέσει τὸ κακόν, πρὸς
[2, 10]	λοιπὸν εἰ τὴν ζημίαν ζητεῖς	ἐν	κέρματι, πάντες οὗτοι ἀβλαβεῖς, ἀζήμιοι,
[2, 16]	οὐδ´ ἐν Ἀθήναις ἔσεσθαι ἢ	ἐν	Κορίνθῳ, ἀλλ´, ἂν οὕτως τύχῃ,
[2, 17]	σοι συνοικεῖν, μὴ θέλε μένειν	ἐν	Κορίνθῳ καὶ ἁπλῶς μηδὲν ἄλλο
[2, 1]	ἔγνως τί ποιῶ. (Ἐν τίνι;	ἐν	λεξειδίοις. ἔχε σου τὰ λεξείδια·
[2, 8]	μή τι ἐν ἀλόγῳ; οὔ.	ἐν	λογικῷ οὖν ζητῶν τί ἔτι
[2, 12]	μάλιστα ἴδιον Σωκράτους μηδέποτε παροξυνθῆναι	ἐν	λόγῳ, μηδέποτε λοίδορον προενέγκασθαι μηδέν,
[2, 26]	ἀληθεῖ ἐπινεύει αὐτῷ. δεινὸς οὖν	ἐν	λόγῳ, ὁ δ´ αὐτὸς καὶ
[2, 26]	ἂν μὴ παρακολουθῇ τούτῳ, ὅτι	ἐν	μάχῃ ἐστίν, οὐδὲν κωλύεται τὰ
[2, 12]	εἰκότως καὶ παρὰ τοῖς ποιηταῖς	ἐν	μεγίστῳ ἐπαίνῳ λέλεκται τὸ αἶψά
[2, 17]	καὶ καθεύδων καὶ οἰνωμένος καὶ	ἐν	μελαγχολίᾳ. σὺ θεὸς εἶ, ὦ
[2, 16]	φαίνεται ἡμῖν κακά. νῦν δ´	ἐν	μὲν τῇ σχολῇ γοργοὶ καὶ
[2, 5]	ἁρπαστίῳ παίζων. καὶ τί ἐκεῖ	ἐν	μέσῳ ἁρπάστιον τότ´ ἦν; τὸ
[2, 5]	τέκνα ὀρφανὰ καταλιπεῖν. ταῦτα ἦν	ἐν	μέσῳ οἷς ἔπαιζεν, ἀλλ´ οὐδὲν
[2, 6]	δ´ οὐ κινδυνεύω, ὃς οἰκῶ	ἐν	Νικοπόλει, ὅπου σεισμοὶ τοσοῦτοι; σὺ
[2, 21]	καὶ οὐδεὶς οὐδὲν πέμπει καὶ	ἐν	Νικοπόλει σαπρῶς λούει τὰ βαλανεῖα
[2, 15]	πάλιν λέγειν ὅτι κέκρικα’ ὥσπερ	ἐν	νοσοῦντι καὶ ῥευματιζομένῳ σώματι ποτὲ
[2, 21]	τύχῃ, καὶ ἄλλοις ἐξηγησόμενος; ἄνθρωπ´,	ἐν	οἴκῳ διαπεπύκτευκας τῷ δουλαρίῳ, τὴν
[2, 23]	καὶ κατοικεῖν προαιρῇ ἐπιλαθόμενος τῶν	ἐν	οἴκῳ καὶ λέγεις ταῦτα κομψά
[2, 21]	σαπρῶς λούει τὰ βαλανεῖα καὶ	ἐν	οἴκῳ κακῶς καὶ ὧδε κακῶς.
[2, 16]	χορτάσῃ. ὁ Ἡρακλῆς εἰ τοῖς	ἐν	οἴκῳ παρεκάθητο, τίς ἂν ἦν;
[2, 23]	ἡμῖν τόπους ἐκλεξόμενος ἐλήλυθας, ἀλλ´	ἐν	οἷς ἐγένου καὶ ὧν κατατέταξαι
[2, 19]	ἔλεγες σεαυτόν; Τηρεῖτε οὕτως ἑαυτοὺς	ἐν	οἷς ἐπράσσετε καὶ εὑρήσετε τίνος
[2, 6]	αὑτοῦ παρασκευὴν καὶ δύναμιν, ἵν´	ἐν	οἷς μὴ παρεσκεύασαι, ἡσυχίαν ἄγῃς
[2, 17]	ἢ λοιπὸν ὅτι προκόψει τις	ἐν	οἷς οὐ μανθάνει. τὸ δ´
[2, 8]	μὴ γὰρ ὁ Ζεὺς ὁ	ἐν	Ὀλυμπίᾳ ὀφρῦν ἀνέσπακεν; ἀλλὰ πέπηγεν
[2, 23]	ταῖς προσπιπτούσαις φαντασίαις κατὰ φύσιν,	ἐν	ὀρέξει ἀναπότευκτον, ἐν δ´ ἐκκλίσει
[2, 14]	οὗ περίεστι τοῖς συστησαμένοις αὐτὸ	ἐν	ὀρέξει μὴ ἀποτυγχάνειν, ἐν ἐκκλίσει
[2, 21]	τοῦτο καὶ περὶ τούτου παρομολογοῦσιν.	Ἐν	οὖν τοιούτοις ἀνθρώποις ἀναστρεφόμενον, οὕτως
[2, 14]	Τοιαῦτά ἐστι τὰ ἡμέτερα ὡς	ἐν	πανηγύρει. τὰ μὲν κτήνη {π{
[2, 19]	εὐδαιμονοῦντας, εἰς τὸν θεὸν ἀφορῶντας	ἐν	παντὶ καὶ μικρῷ καὶ μεγάλῳ·
[2, 23]	τῶν ὄντων καταμαθεῖν καὶ τοῦτο	ἐν	παντὶ μεταδιώκειν, περὶ τοῦτο ἐσπουδακέναι,
[2, 10]	αὐτῷ εἰπεῖν ἢ πρᾶξαι, ἐξίστασθαι	ἐν	πᾶσιν καὶ παραχωρεῖν συνεργοῦντα κατὰ
[2, 19]	σεαυτοῦ πεποίησαι; δείκνυε πῶς εἴωθας	ἐν	πλοίῳ χειμάζεσθαι. μέμνησαι ταύτης τῆς
[2, 22]	αὐτοῖς τίθενται, πότερον ἐκτὸς ἢ	ἐν	προαιρέσει. ἂν ἐκτός, μὴ εἴπῃς
[2, 10]	προαιρέσει καὶ τὸ κακὸν ὡσαύτως	ἐν	προαιρέσει, βλέπε μὴ τοιοῦτ´ ἐστιν
[2, 22]	ἐκεῖ τὸ κυριεῦον εἶναι· εἰ	ἐν	προαιρέσει, {ἐκεῖ{ νο} εἶναι· εἰ
[2, 10]	φιλοσόφων. εἰ γὰρ τὸ ἀγαθὸν	ἐν	προαιρέσει καὶ τὸ κακὸν ὡσαύτως
[2, 16]	κακῶν δόγμασιν. Ποῦ τὸ ἀγαθόν;	(Ἐν	προαιρέσει. (Ποῦ τὸ κακόν; (Ἐν
[2, 16]	(Ἐν προαιρέσει. (Ποῦ τὸ κακόν;	(Ἐν	προαιρέσει. (Ποῦ τὸ οὐδέτερον; (Ἐν
[2, 2]	Ἡράκλειτος περὶ ἀγριδίου πραγμάτιον ἔχων	ἐν	Ῥόδῳ καὶ ἀποδείξας τοῖς δικασταῖς
[2, 6]	ἐστιν ἐξορισθῆναι; ἀλλαχοῦ εἶναι ἢ	ἐν	Ῥώμῃ; ναί. τί οὖν; ἂν
[2, 14]	πολλούς, ὁ Καῖσάρ σε οἶδεν,	ἐν	Ῥώμῃ πολλοὺς φίλους κέκτησαι, τὰ
[2, 12]	ἀσφαλὲς τὸ πρᾶγμα καὶ μάλιστα	ἐν	Ῥώμῃ. τὸν γὰρ ποιοῦντα αὐτὸ
[2, 22]	ἀνάγκη ῥέπειν τὸ ζῷον· εἰ	ἐν	σαρκί, ἐκεῖ τὸ κυριεῦον εἶναι·
[2, 16]	τῷ διοικοῦντι τὰ ὅλα κἀκεῖνον	ἐν	σαυτῷ περιφέρεις, ἔτι ποθεῖς λιθάρια
[2, 8]	ἀργυροῦν τινα ἢ χρυσοῦν ἔξωθεν;	ἐν	σαυτῷ φέρεις αὐτὸν καὶ μολύνων
[2, 8]	εἶ τοῦ θεοῦ· ἔχεις τι	ἐν	σεαυτῷ μέρος ἐκείνου. τί οὖν
[2, 13]	ἄλλῳ πρότεινε· οὐκ ἔστι δ´	ἐν	σοὶ πόλεος ἡγεμὼν ἀνήρ. ~Πρὸς
[2, 16]	Κορίνθῳ, ἀλλ´, ἂν οὕτως τύχῃ,	ἐν	Σούσοις ἢ ἐν Ἐκβατάνοις; ᾧ
[2, 6]	ἐν ἐκείνοις. καὶ γὰρ σὺ	ἐν	συλλογισμοῖς πλεῖον ἀξιώσεις σεαυτὸν ἔχειν
[2, 18]	φρύγανα παρέβαλες. ὅταν ἡττηθῇς τινος	ἐν	συνουσίᾳ, μὴ τὴν μίαν ἧτταν
[2, 15]	κεκριμένον. θέλω γὰρ εἶναι τόνους	ἐν	σώματι, ἀλλ´ ὡς ὑγιαίνοντι, ὡς
[2, 16]	ἀπόκρισιν, ὅτι οὐκ ἀγαθόν’ ἤσκηκας	ἐν	ταύταις ταῖς ἀποκρίσεσιν ἢ πρὸς
[2, 22]	ἐρωμένου. διὰ τοῦτο ἂν μὲν	ἐν	ταὐτῷ τις θῇ τὸ συμφέρον
[2, 19]	τοῦτο εἰπεῖν ἢ ὅτι Διογένης	ἐν	τῇ Ἠθικῇ ἢ Χρύσιππος ἢ
[2, 14]	ἐπὶ τίνι. οὕτως καὶ ἐνθάδ´	ἐν	τῇ πανηγύρει ταύτῃ· οἱ μέν
[2, 8]	τί ἔτι ἀλλαχοῦ ζητεῖς ἢ	ἐν	τῇ παραλλαγῇ τῇ πρὸς τὰ
[2, 12]	σε οὕτως σοφὸν ὄντα καὶ	ἐν	τῇ πόλει δόκιμον τὸ κράτιστον
[2, 4]	φιλολόγων, ὃς κατείληπτό ποτε μοιχὸς	ἐν	τῇ πόλει. ὁ δ´ Ἀλλ´
[2, 15]	νῦν εἰδέναι, τί ἐστι τὸ	ἐν	τῇ συνηθείᾳ λεγόμενον· μωρὸν οὔτε
[2, 16]	ὡς τὰ παιδία; τί οὖν	ἐν	τῇ σχολῇ ἐποίεις, τί ἤκουες,
[2, 19]	δειλία, ἡ ἀλαζονεία, ἣν ἠλαζονεύου	ἐν	τῇ σχολῇ καθήμενος. τί τοῖς
[2, 10]	οὐδ´ ἐγγὺς διαφερόμεθα πλὴν μόνον	ἐν	τῇ σχολῇ μέχρι τῶν λογαρίων.
[2, 13]	μεμελέτηκας; καὶ τί ἄλλο ἐμελέτας	ἐν	τῇ σχολῇ; (Συλλογισμοὺς καὶ μεταπίπτοντας.
[2, 6]	ἔχομεν, ὅρα εἰ ἠνεσχόμεθ´ ἂν	ἐν	τῇ φυλακῇ ἄλλου τινὸς ἡμῖν
[2, 1]	σοι οὐδ´ ἔγνως τί ποιῶ.	(Ἐν	τίνι; ἐν λεξειδίοις. ἔχε σου
[2, 24]	καὶ ἐπὶ τί γέγονεν καὶ	ἐν	τίνι τούτῳ τῷ κόσμῳ καὶ
[2, 6]	ἐν τούτοις γάρ μοι ἔστιν	ἐν	τίσιν οὖν; ἀποθνῄσκειν μέλλω. ἄνθρωποι
[2, 1]	τῷ φόβῳ; πρὸς τὰ ἀπροαίρετα.	ἐν	τίσιν πάλιν θαρροῦντες ἀναστρεφόμεθα ὡς
[2, 5]	ἀποθνῄσκειν, ἄλλον κατακεκρίσθαι; ἀδύνατον γὰρ	ἐν	τοιούτῳ σώματι, ἐν τούτῳ τῷ
[2, 19]	πόνος. πόθεν οἶδας; Ἑλλάνικος λέγει	ἐν	τοῖς Αἰγυπτιακοῖς. τί γὰρ διαφέρει
[2, 8]	εἰ γὰρ μόνης, λέγε καὶ	ἐν	τοῖς ἄλλοις ζῴοις τὰ ἀγαθὰ
[2, 1]	οὐδὲν διαφέρει ἡμῖν, ἂν μόνον	ἐν	τοῖς {ἀπροαιρέτ{ ικ} οις εὐστοχῶμεν.
[2, 16]	(Ἐν προαιρέσει. (Ποῦ τὸ οὐδέτερον;	(Ἐν	τοῖς ἀπροαιρέτοις. (Τί οὖν; μέμνηταί
[2, 22]	καὶ μόνον τοῦτο δόγμα, τὸ	ἐν	τοῖς ἀπροαιρέτοις τίθεσθαι αὑτοὺς καὶ
[2, 22]	ἀγορὰς ὡς τὰ ὄρη καὶ	ἐν	τοῖς δικαστηρίοις ἀποδείκνυσθαι τὰ λῃστῶν·
[2, 13]	ἰσχυρόν τι ἔχει καὶ θαρραλέον	ἐν	τοῖς ἑαυτῆς. λαλεῖν οὖν οὐ
[2, 22]	προαιρέσει, {ἐκεῖ{ νο} εἶναι· εἰ	ἐν	τοῖς ἐκτός, {ἐκεῖ{ νο} εἰ
[2, 5]	ἀγαθὸν καὶ τὸ κακόν; ἔσω	ἐν	τοῖς ἐμοῖς’ ἐν δὲ τοῖς
[2, 21]	μὲν κυριώτατον ἀνομολογία καὶ ταραχὴ	ἐν	τοῖς περὶ ἀγαθῶν καὶ κακῶν,
[2, 19]	καὶ Ἀντίπατρος, οὐ μόνον δ´	ἐν	τοῖς περὶ Δυνατῶν, ἀλλὰ καὶ
[2, 19]	Δυνατῶν, ἀλλὰ καὶ κατ´ ἰδίαν	ἐν	τοῖς περὶ τοῦ Κυριεύοντος. οὐκ
[2, 17]	θέλω γνῶναι, τί λέγει Χρύσιππος	ἐν	τοῖς περὶ τοῦ Ψευδομένου’ οὐκ
[2, 1]	ἀναστρεφόμεθα ὡς οὐδενὸς ὄντος δεινοῦ;	ἐν	τοῖς προαιρετικοῖς. ἐξαπατηθῆναι ἢ προπεσεῖν
[2, 10]	ἀλλ´ ἡδέως ἐκεῖνα προίεσθαι, ἵν´	ἐν	τοῖς προαιρετικοῖς πλέον ἔχῃς. ὅρα
[2, 23]	ἐγένου καὶ ὧν κατατέταξαι πολίτης,	ἐν	τούτοις ἀναστραφησόμενος. τοιοῦτόν τι καὶ
[2, 6]	οἶδας τὰ ἔχοντά με κακά;	ἐν	τούτοις γάρ μοι ἔστιν ἐν
[2, 23]	ἕξει κατὰ φύσιν εἰ μὴ	ἐν	τούτοις εὐλογιστοῦν καὶ τὰ ἕτερα
[2, 12]	μάχην. εἰ θέλετε γνῶναι, πόσην	ἐν	τούτῳ δύναμιν εἶχεν, ἀνάγνωτε τὸ
[2, 5]	μὲν ἴδῃ ὅτι εὐσχημόνως ἀνεστράφης	ἐν	τούτῳ, ἐπαινέσει καὶ συνησθήσεται· ἂν
[2, 5]	τοῦ βάλλειν καὶ δέχεσθαι. λοιπὸν	ἐν	τούτῳ ἡ εὐρυθμία, ἐν τούτῳ
[2, 5]	λοιπὸν ἐν τούτῳ ἡ εὐρυθμία,	ἐν	τούτῳ ἡ τέχνη, τὸ τάχος,
[2, 5]	ἀδύνατον γὰρ ἐν τοιούτῳ σώματι,	ἐν	τούτῳ τῷ περιέχοντι, τούτοις τοῖς
[2, 23]	δύναμις. εἶτ´ αὐτὴ ἰδοῦσα, ὅτι	ἐν	τυφλαῖς καὶ κωφαῖς ταῖς ἄλλαις
[2, 3]	τοιοῦτόν τι ἔχειν ἡμᾶς καὶ	ἐν	τῷ βίῳ οἷον ἐπ´ ἀργυρίου,
[2, 21]	ἐν αὐτοῖς εἶναι ἀκούσιον καθάπερ	ἐν	τῷ δειλῷ καὶ ἐλεήμονι. κἂν
[2, 13]	ὁ πρὸς τοὺς δικαστάς, ὁ	ἐν	τῷ δεσμωτηρίῳ. λέγειν Διογένης μεμελετήκει
[2, 5]	Σωκράτης ᾔδει σφαιρίζειν. πῶς; παίζειν	ἐν	τῷ δικαστηρίῳ. λέγε μοι’ φησίν,
[2, 18]	καὶ γνώσῃ, ὅση γαλήνη ἐστὶν	ἐν	τῷ ἡγεμονικῷ καὶ εὐδία. ἂν
[2, 9]	(Ζῷον, φησί, λογικὸν θνητόν. (Εὐθὺς	ἐν	τῷ λογικῷ τίνων χωριζόμεθα; (Τῶν
[2, 1]	αὐτοῦ τὰ δόγματα ἢ ἐλεγχθησόμενον	ἐν	τῷ μέρει, αὐτὸς ἑαυτὸν ἤλεγχεν
[2, 23]	ἀρέσαντος αὐτῷ τοῦ πανδοκείου καταμένοι	ἐν	τῷ πανδοκείῳ. ἄνθρωπε, ἐπελάθου σου
[2, 19]	γέγραφεν δὲ καὶ Χρύσιππος θαυμαστῶς	ἐν	τῷ πρώτῳ περὶ Δυνατῶν. καὶ
[2, 19]	ἐξ ἀνθρώπου ἐπιθυμοῦντα γενέσθαι καὶ	ἐν	τῷ σωματίῳ τούτῳ τῷ νεκρῷ
[2, 1]	συνυπάρχει. τὸ δὲ φαινόμενον πολλοῖς	ἐν	τῷ τόπῳ παράδοξον δοκεῖ μοι
[2, 6]	τότ´ ἐσόμεθα ζηλωταὶ Σωκράτους, ὅταν	ἐν	φυλακῇ δυνώμεθα παιᾶνας γράφειν. μέχρι
[2, 8]	ἐπεί τοι μή τι αὐτὴν	ἐν	φυτῷ ζητεῖς; οὔ. μή τι
[2, 18]	καὶ παραστάτην ὡς τοὺς Διοσκόρους	ἐν	χειμῶνι οἱ πλέοντες. ποῖος γὰρ
[2, 1]	ἡ οὐσία τοῦ ἀγαθοῦ ἔστιν	ἐν	χρήσει φαντασιῶν καὶ τοῦ κακοῦ
[2, 13]	τι δύναμαι εἰπεῖν καὶ οὐδὲ	ἕν,	ἀλλὰ πολλά. καὶ πρῶτον πάντων
[2, 23]	φθονεῖν, ἁπλῶς ταράσσεσθαι, κακοδαιμονεῖν; οὐδὲ	ἕν.	ὁρᾷς οὖν ὅτι πανδοκεῖα ἦν
[2, 18]	τὰ λογάρια καὶ πλέον οὐδὲ	ἕν.	Οὗτός ἐστιν ὁ ταῖς ἀληθείαις
[2, 11]	εἰ δ´ οὐκ ὀξυβλεπτεῖς καὶ	ἕν	σοι ζυγὸν οὐκ ἀρκεῖ, φέρε
[2, 22]	πλημμελοῦσιν ἄνθρωποι κατ´ ἀλλήλων δι´	ἓν	καὶ μόνον τοῦτο δόγμα, τὸ
[2, 10]	κόσμου καὶ μέρος αὐτοῦ, οὐχ	ἓν	τῶν ὑπηρετικῶν, ἀλλὰ τῶν προηγουμένων·
[2, 16]	οὐκ ἐνεκοιμήθη ὑπὲρ ἐνεργείας; τίς;	ἕνα	μοι δότε, ἵνα ἴδω τοῦτον,
[2, 17]	μηδὲν οὐκ ἔσται; Δότε μοι	ἕνα	νέον κατὰ ταύτην τὴν ἐπιβολὴν
[2, 23]	βλάπτει τοὺς ἀκούοντας, κἀμὲ τίθεσθε	ἕνα	τῶν βλαπτόντων. οὐ δύναμαι δ´
[2, 16]	οὐδ´ ἐπιστρεφόμεθα. ἐπεὶ δότε μοι	ἕνα,	ᾧ μέλει πῶς τι ποιήσῃ,
[2, 1]	τὰ δίκτυα· καὶ οὕτως ἀπόλλυνται	ἐναλλάξασαι	τὰ φοβερὰ καὶ τὰ θαρραλέα.
[2, 9]	τῶν ἀρετῶν· κακὰ τὰ δ´	ἐναντία·	ἀδιάφορα δὲ πλοῦτος, ὑγεία, δόξα.
[2, 9]	πιστὸν τὰ πιστὰ καὶ τὰ	ἐναντία	ἀπολλύει. καὶ τοὺς ἐναντίους πάλιν
[2, 5]	δι´ ἀσχημοσύνην τινὰ διασεσωσμένον, τὰ	ἐναντία.	ὅπου γὰρ τὸ χαίρειν εὐλόγως,
[2, 20]	σοι λίαν ἀρέσκει, λάβε τὰ	ἐναντία·	ὅτι θεοὶ οὔτ´ εἰσίν, εἴ
[2, 1]	θαρραλέῳ τὸ εὐλαβές, τὰ δ´	ἐναντία	οὐδαμῶς συνυπάρχει. τὸ δὲ φαινόμενον
[2, 9]	ἄσκησιν. πολλῷ γὰρ χρόνῳ τὰ	ἐναντία	ποιεῖν εἰθίσμεθα καὶ τὰς ὑπολήψεις
[2, 9]	τοὺς ἐναντίους πάλιν ἐπαύξει τὰ	ἐναντία·	τὸν ἀναίσχυντον ἀναισχυντία, τὸν ἄπιστον
[2, 20]	καθολικὸν ἀληθές, δῆλον ὅτι τὴν	ἐναντίαν	ἀπόφασιν οὗτος ὀφείλει ποιήσασθαι· οὐδέν
[2, 9]	εἰθίσμεθα καὶ τὰς ὑπολήψεις τὰς	ἐναντίας	ταῖς ὀρθαῖς χρηστικὰς ἔχομεν. ἂν
[2, 1]	ἅμα δὲ θαρρούντως πάντα ποιεῖν.	ἐναντίον	γάρ πως δοκεῖ τῷ θαρραλέῳ
[2, 3]	κακόν. τί τὸ αἴτιον; τὸ	ἐναντίον	ἢ ἐπὶ τῶν συλλογισμῶν, ἀμαθία
[2, 1]	τὴν εὐλάβειαν· νῦν δὲ τὸ	ἐναντίον	πρὸς μὲν τὸν θάνατον τὴν
[2, 12]	ἀλλὰ μᾶλλον λυπεῖται. ἀπὸ τοῦ	ἐναντίου	ἐκίνησε τὸν πλησίον. Τί δ´;
[2, 9]	τὰ ἐναντία ἀπολλύει. καὶ τοὺς	ἐναντίους	πάλιν ἐπαύξει τὰ ἐναντία· τὸν
[2, 20]	ἄν τις ποιήσαιτο τεκμήριον τοῦ	ἐναργές	τι εἶναι, τὸ ἐπάναγκες εὑρίσκεσθαι
[2, 20]	καὶ Ἀκαδημαικούς. Τοῖς ὑγιέσι καὶ	ἐναργέσιν	ἐξ ἀνάγκης καὶ οἱ ἀντιλέγοντες
[2, 12]	δὲ προσδιαλεγόμενον μόνον’ οὕτω γὰρ	ἐναργῆ	ἐτίθει τὰ ἀπὸ τῶν ἐννοιῶν,
[2, 15]	δέ μοι φρενιτικοῦ τόνους ἔχων	{ἐνδεικνύῃ{	ς} καὶ ἀλαζονεύῃ ἐπ´ αὐτοῖς,
[2, 7]	μᾶλλον ἡμῖν δεικνύωσιν, ἀλλ´ οἷα	ἐνδείκνυνται	τούτων τὰς φαντασίας δεχόμενοι. νῦν
[2, 14]	γινόμενα τήν τε χρείαν εὐθὺς	ἐνδείκνυται	πρὸς ὃ γέγονεν καὶ τὰ
[2, 14]	δ´ ἂν καὶ φαντασθείης ὡς	ἐνδέοντος;	πλουτεῖς, τέκνα ἔχεις τυχὸν καὶ
[2, 20]	παρ´ ἐμοῦ, ἄνθρωπε, ὅτι οὐδὲν	ἐνδέχεται	μαθεῖν· ἐγώ σοι λέγω τοῦτο
[2, 16]	ἢ πῶς ἀγωνιῶμεν; τί οὖν	ἐνδέχεται,	ὅταν τὰ ἐπιφερόμενα κακὰ ἡγώμεθα;
[2, 19]	τοῦ πράγματος. αὐτὸ τὸ πρᾶγμα	ἐνδεχόμενον	καὶ μόνον ἐφ´ ἡμῖν. λοιπὸν
[2, 22]	καλὸν ἢ εἰ ἄρα τὸ	ἔνδοξον.	Διὰ ταύτην τὴν ἄγνοιαν καὶ
[2, 21]	ἠρεμήσατε τῇ διανοίᾳ, ἀπερίσπαστον αὐτὴν	ἐνέγκατε	εἰς τὴν σχολήν· καὶ γνώσεσθε
[2, 6]	τὸ πηλοῦσθαι. Ἐπεί τοι τίνος	ἕνεκα	γίνονται στάχυες; οὐχ ἵνα καὶ
[2, 16]	τῶν γεγονότων. τίς ἡμῶν τούτου	ἕνεκα	μάντιν παρέλαβεν; τίς ἡμῶν οὐκ
[2, 21]	τοῦτο ἦλθες, μὴ γὰρ τούτου	ἕνεκά	μοι παρακάθησαι, μὴ γὰρ διὰ
[2, 9]	ὡς πρόβατα; ὅταν τῆς γαστρὸς	ἕνεκα,	ὅταν τῶν αἰδοίων, ὅταν εἰκῇ,
[2, 17]	ἐπικρίνοντες καὶ διαλαμβάνοντες. τίνος δ´	ἕνεκα	προσερχόμεθα τοῖς φιλοσόφοις; ἃ οὐκ
[2, 23]	θεὸς ὀφθαλμοὺς ἔδωκεν, εἰκῇ πνεῦμα	ἐνεκέρασεν	αὐτοῖς οὕτως ἰσχυρὸν καὶ φιλότεχνον,
[2, 16]	μάντιν παρέλαβεν; τίς ἡμῶν οὐκ	ἐνεκοιμήθη	ὑπὲρ ἐνεργείας; τίς; ἕνα μοι
[2, 13]	δέ γ´ ᾔδει, οὐδέποτ´ ἂν	ἐνεποδίζετο,	οὐδέποτ´ ἐκωλύετο, οὐκ ἂν ἠγωνία.
[2, 20]	ἐγένετο, Λυκοῦργος ταῦτα τὰ πείσματα	ἐνεποίησεν	αὐτοῖς διὰ τῶν νόμων αὐτοῦ
[2, 16]	ὕλας τετρίμμεθα, ἐν δὲ ταῖς	ἐνεργείαις	ταπεινοί, ἀσχήμονες, οὐδενὸς ἄξιοι, δειλοί,
[2, 16]	τῆς αὑτοῦ· τίς περιπατῶν τῆς	ἐνεργείας	τῆς αὑτοῦ ἐπιστρέφεται; τίς βουλευόμενος
[2, 16]	τοῦ τυχεῖν τινος, ἀλλὰ τῆς	ἐνεργείας	τῆς αὑτοῦ· τίς περιπατῶν τῆς
[2, 16]	τίς ἡμῶν οὐκ ἐνεκοιμήθη ὑπὲρ	ἐνεργείας;	τίς; ἕνα μοι δότε, ἵνα
[2, 23]	καὶ τὸν μεταξὺ ἀέρα οὕτως	ἐνεργὸν	ἐποίησεν καὶ ἔντονον, ὥςτε δι´
[2, 8]	ἐροῦσιν· πόθεν ἡμῖν οὗτος ὀφρῦν	ἐνήνοχεν	καὶ σεμνοπροσωπεῖ; οὔπω κατ´ ἀξίαν.
[2, 14]	καὶ ἐπὶ τίνι. οὕτως καὶ	ἐνθάδ´	ἐν τῇ πανηγύρει ταύτῃ· οἱ
[2, 17]	ἐπὶ μέρους; Οὕτως ἔχει καὶ	ἐνθάδ´	ἐπὶ τῶν κατὰ τὸν βίον.
[2, 7]	τί ἐν γραμματικοῖς οὐ λέγεις;	ἐνθάδ´	οὖν, ὅπου πάντες ἄνθρωποι πλανώμεθα
[2, 14]	κυβερνήτης. μή ποτ´ οὖν καὶ	ἐνθάδε	οὐκ ἀπαρκεῖ τὸ βούλεσθαι καλὸν
[2, 19]	παρακειμένη, ἐκδέχομαι τὸ ἔργον. καὶ	ἐνθάδε	τοίνυν ὁ τέκτων ἐστίν, ἡ
[2, 17]	ἥψω τοῦ πράγματος, καὶ λοιπὸν	ἔνθεν	ἀρξάμενος προσοικοδομεῖν τὰ ἑξῆς, πῶς
[2, 18]	καὶ διαπαίζοντα αὐτοῦ τὴν ὥραν.	ἐνθυμήθητι	οἵαν νίκην ποτὲ ἔγνω ἐκεῖνος
[2, 14]	ποιοῦντα, ἀλλ´ οὐδὲ διανοούμενον ἢ	ἐνθυμούμενον·	εἶτα ποῖοί τινες εἰσίν. οἷοι
[2, 21]	τῶν λόγων αὐτὸς οὐδὲν ἄλλο	ἐνθυμούμενος	ἢ πῶς ὁ πατὴρ τὰ
[2, 8]	καὶ ἐπακούοντος οὐκ αἰσχύνῃ ταῦτα	ἐνθυμούμενος	καὶ ποιῶν, ἀναίσθητε τῆς αὑτοῦ
[2, 21]	δ´ ἄδικον οὐδαμῶς φαντάζονται ἀκούσιον.	ἔνι	τι καὶ τῷ ζηλοτύπῳ, ὡς
[2, 6]	τινα ἔσφαξεν, πυρετὸς δὲ καὶ	ἐνιαυτῷ	πολλάκις. ψόφος ἐστὶ πάντα ταῦτα
[2, 1]	χρείαν γὰρ ἔχει τῶν μὲν	ἐνισταμένων,	τῶν δὲ μελλόντων, τῶν δ´
[2, 24]	τετρημένα; ἀλλὰ φύσις τί ἐστιν	ἐννοεῖς	ἢ δύνασαι καὶ κατὰ ποσὸν
[2, 24]	ἡ φύσις αὐτοῦ, τίς ἡ	ἔννοια;	ἔχομεν καὶ κατὰ ποσὸν περὶ
[2, 11]	καὶ τὸ αἰσχρόν; οὐκ ἔχω	ἔννοιαν	αὐτοῦ; (Ἔχεις. (Οὐκ ἐφαρμόζω τοῖς
[2, 11]	ποιῆσαι τίς οὐκ ἔχων ἔμφυτον	ἔννοιαν	ἐλήλυθεν; διὰ τοῦτο πάντες χρώμεθα
[2, 11]	ἢ διέσεως ἡμιτονίου οὐδεμίαν φύσει	ἔννοιαν	ἥκομεν ἔχοντες, ἀλλ´ ἔκ τινος
[2, 12]	(Οὐδαμῶς. καὶ οὕτως ἐκπεπληρωκὼς τὴν	ἔννοιαν	καὶ διηρθρωκὼς ἀπηλλάσσετο, οὐ λέγων
[2, 17]	γάρ σοι λέγει, Θεόπομπε, ὅτι	ἐννοίας	οὐκ εἴχομεν ἑκάστου τούτων φυσικὰς
[2, 12]	ἐναργῆ ἐτίθει τὰ ἀπὸ τῶν	ἐννοιῶν,	ὥστε πάνθ´ ὁντιναοῦν συναισθανόμενον τῆς
[2, 21]	βιβλία νοήσων, ἃ πρότερον οὐκ	ἐνόουν,	ἂν δ´ οὕτως τύχῃ, καὶ
[2, 14]	Ῥωμαικῶν μετὰ υἱοῦ καὶ ἐπακούοντος	ἑνὸς	ἀναγνώσματος Οὗτος, ἔφη, ὁ τρόπος
[2, 19]	κακίας μετέχον; οὐκ ἄρας ξύλον	ἐνσείσεις	αὐτῷ; τί ἡμῖν καὶ σοί,
[2, 5]	τῶν πάντων ὡς ὥρα ἡμέρας.	ἐνστῆναί	με δεῖ ὡς τὴν ὥραν
[2, 15]	ἐστι πείθεσθαί σοι. οὕτως καὶ	ἐνταῦθ´.	ἃ δεῖ με ποιεῖν οὐκ
[2, 11]	κανόνα τινὰ ἐφ´ ἑκάστου εὕρομεν.	ἐνταῦθ´	οὖν οὐδεὶς κανὼν ἀνωτέρω τοῦ
[2, 23]	τούτοις ἀναστραφησόμενος. τοιοῦτόν τι καὶ	ἐνταῦθά	ἐστι τὸ γινόμενον. ἐπεὶ διὰ
[2, 11]	(Ἐφαρμόζεις. (Οὐ καλῶς οὖν ἐφαρμόζω;	(Ἐνταῦθά	ἐστι τὸ ζήτημα πᾶν καὶ
[2, 19]	οὔτε γενομένην οὔτ´ ἐσομένην. Καὶ	ἐνταῦθα	μὲν οὐδὲν μέγα τῆς ἱστορίας
[2, 24]	(Καὶ τούτων, ἔφη. (Οὐκοῦν καὶ	ἐνταῦθα	ὅσοι μὲν ἐμπείρως ἀκούουσιν ὠφελοῦνται,
[2, 2]	ἴδῃ ὅτι αὕτη ἡ ὁδὸς	ἐνταῦθα	οὐ φέρει, ἀλλ´ ἄλλῃ; τί
[2, 11]	τὸ ζήτημα πᾶν καὶ οἴησις	ἐνταῦθα	προσγίνεται. ἀφ´ ὁμολογουμένων γὰρ ὁρμώμενοι
[2, 16]	καὶ μὴ ἐγκάλει. τί οὖν;	ἐνταῦθά	σοι οὐδὲν δέδωκεν; οὐ δέδωκέ
[2, 19]	ἀρξώμεθά ποτε τοιαύτην ἐπιβολὴν κομίζειν	ἐνταῦθα;	τὰ μέχρι νῦν ἀφῶμεν. ἀρξώμεθα
[2, 23]	περὶ ταῦτ´ ἀκαταληκτικῶς ἔχειν καὶ	ἐνταῦθα	τίθεσθαι τὰς αὑτῶν ἐλπίδας. εἴ
[2, 14]	ἐπιτερπῆ τοῖς ἰδιώταις ἀκούειν. καὶ	ἐνταῦθα	τὸ μὲν ἔργον τοῦ φιλοσοφοῦντος
[2, 8]	γένοιτο. νοῦς, ἐπιστήμη, λόγος ὀρθός.	ἐνταῦθα	τοίνυν ἁπλῶς ζήτει τὴν οὐσίαν
[2, 16]	Ἀττικῆς καθάρῃς· τὰ σαυτοῦ κάθαρον.	ἐντεῦθεν	ἐκ τῆς διανοίας ἔκβαλε ἀντὶ
[2, 23]	ἀέρα οὕτως ἐνεργὸν ἐποίησεν καὶ	ἔντονον,	ὥςτε δι´ αὐτοῦ τεινομένου πως
[2, 20]	ῥηγνύμενον ἢ μεταθέσθαι. νῦν δ´	ἐντρυφῶσιν	ἡμῖν τοῖς μὲν παρὰ τῆς
[2, 13]	οὗτος· Ἀντίγονος δὲ Ζήνωνι μέλλων	ἐντυγχάνειν	ἠγωνία, καὶ εἰκότως· ἤθελε γὰρ
[2, 13]	τοῦτο Ζήνων μὲν Ἀντιγόνῳ μέλλων	ἐντυγχάνειν	οὐκ ἠγωνία· ἃ γὰρ οὗτος
[2, 9]	ὥστε σωτηρία συμπεπλεγμένου ἐστὶ τὸ	ἐξ	ἀληθῶν συμπεπλέχθαι. πότε διεζευγμένον; ὅταν
[2, 20]	Ἀκαδημαικούς. Τοῖς ὑγιέσι καὶ ἐναργέσιν	ἐξ	ἀνάγκης καὶ οἱ ἀντιλέγοντες προσχρῶνται.
[2, 19]	(τί γὰρ δεῖ περιπλέκειν; θεὸν	ἐξ	ἀνθρώπου ἐπιθυμοῦντα γενέσθαι καὶ ἐν
[2, 5]	ἤτοι θεῶν παῖδές εἰσιν ἢ	ἐξ	ἀνθρώπων καὶ θεῶν μεμιγμένοι τινές;
[2, 17]	οὐ γίνεται. μὴ θέλε αὐτὸν	ἐξ	ἅπαντός σοι συνοικεῖν, μὴ θέλε
[2, 24]	ἐξ οὗ γένος ἀνθρώπων ἐστίν,	ἐξ	ἐκείνου πάντα τὰ ἁμαρτήματα καὶ
[2, 21]	φθονῶν ἐλήλυθας, τεταπεινωμένος, ὅτι σοι	ἐξ	οἴκου φέρεται οὐδέν, καὶ κάθῃ
[2, 2]	μὴ θέλε, ἀλλ´ ἁπλῶς καὶ	ἐξ	ὅλης τῆς διανοίας ἢ ταῦτα
[2, 23]	δυνάμενον εἰπεῖν τούτους τοὺς στίχους	ἐξ	ὅλης ψυχῆς ἄγου δέ μ´,
[2, 24]	πρῶτον τοῦθ´ οὕτως ἔχει; οὐχὶ	ἐξ	οὗ γένος ἀνθρώπων ἐστίν, ἐξ
[2, 14]	γινομένων θελόντων ἡμῶν μὴ γίνεσθαι.	ἐξ	οὗ περίεστι τοῖς συστησαμένοις αὐτὸ
[2, 15]	οἷον καὶ ἐμός τις ἑταῖρος	ἐξ	οὐδεμιᾶς αἰτίας ἔκρινεν ἀποκαρτερεῖν. ἔγνων
[2, 12]	ὧν ἡμεῖς ἀποστῆναι οὐ δυνάμεθα.	ἐξ	ὧν δ´ αὐτὸς ὁ ἰδιώτης
[2, 6]	ὁ τύραννος. οὐδέποτ´ οὐδεὶς τύραννος	ἓξ	μησίν τινα ἔσφαξεν, πυρετὸς δὲ
[2, 20]	οὐκ εἴων ἠρεμεῖν, ἀλλ´ ἠνάγκαζον	ἐξαγγέλλειν	τὰ αὑτοῦ κακὰ ὥσπερ τοὺς
[2, 15]	{θᾶττον} κατενεχθήσεται. ἄνευ πάσης αἰτίας	ἐξάγεις	ἡμῖν ἄνθρωπον ἐκ τοῦ ζῆν
[2, 20]	καὶ ἔχει γνωριστικὸν τῆς ἀληθείας,	ἐξαιρεῖν	πειρᾶται καὶ ἀπολλύειν. τί λέγεις,
[2, 18]	αὐτῇ, οὓς εἰ μή τις	ἐξαλείψῃ	καλῶς, πάλιν κατὰ τῶν αὐτῶν
[2, 9]	οὖν Στωικὸν λέγεις σεαυτόν, τί	ἐξαπατᾷς	τοὺς πολλούς, τί ὑποκρίνῃ Ἰουδαῖον
[2, 20]	συγχρῆται. τί γὰρ λέγει; μὴ	ἐξαπατᾶσθε,	ἄνθρωποι, μηδὲ παράγεσθε μηδὲ διαπίπτετε·
[2, 22]	εὐχὰς τοιάσδε. Καθόλου γὰρ μὴ	ἐξαπατᾶσθε	πᾶν ζῷον οὐδενὶ οὕτως ᾠκείωται
[2, 10]	γὰρ τὴν κεφαλὴν ἀλγεῖ ὁ	ἐξαπατηθεὶς	ἢ ἀδικήσας οὔτε τὸν ὀφθαλμὸν
[2, 20]	βιβλία συγγράφεις; μή τις ἡμῶν	ἐξαπατηθῇ	περὶ θεῶν ὡς ἐπιμελουμένων ἀνθρώπων
[2, 1]	ὄντος δεινοῦ; ἐν τοῖς προαιρετικοῖς.	ἐξαπατηθῆναι	ἢ προπεσεῖν ἢ ἀναίσχυντόν τι
[2, 20]	οὖν σοι μέλει; ἄφες ἡμᾶς	ἐξαπατηθῆναι.	μή τι χεῖρον ἀπαλλάξεις, ἂν
[2, 17]	οἷς οὐ μανθάνει. τὸ δ´	ἐξαπατῶν	τοὺς πολλοὺς τοῦτ´ ἔστιν, ὅπερ
[2, 20]	οἱ δὲ τὰ ἕτερα λέγοντες	ἐξαπατῶσιν	ὑμᾶς καὶ παραλογίζονται. τί οὖν
[2, 19]	ἐπὶ συμποσίῳ καταπλήσσομαι τοὺς παρόντας	ἐξαριθμούμενος	τοὺς γεγραφότας. γέγραφεν δὲ καὶ
[2, 18]	τὸ ἡγεμονικὸν ἡμῶν εἰς τὸ	ἐξαρχῆς	ἀποκατέστη· ἐὰν δὲ μηδὲν προσαγάγῃς
[2, 20]	ἐλαυνόμενον φῶμεν ἐκ τῶν ὕπνων	ἐξεγείρεσθαι·	τούτῳ δ´ οὐ χαλεπώτεραι αἱ
[2, 22]	ἀποθανεῖν. εἶτα σὺ πάλιν οἷον	ἐξέθρεψα	τεκνίον· πάλαι ἐκφέρει‘ βάλε κορασίδιον
[2, 23]	κράτιστον· ὅτι ἐκεῖνο οὐκ ἄλλως	ἕξει	κατὰ φύσιν εἰ μὴ ἐν
[2, 1]	εὐλαβεῖσθαι καὶ ἐπ´ αὐτῷ κειμένην	ἕξει	τὴν ἔκκλισιν· ἂν δ´ ὅπου
[2, 1]	τούτων πιστευτέον, οἳ λέγουσιν μόνοις	ἐξεῖναι	παιδεύεσθαι τοῖς ἐλευθέροις, ἀλλὰ τοῖς
[2, 1]	τί ἐστιν ἐλευθερία ἢ τὸ	ἐξεῖναι	ὡς βουλόμεθα διεξάγειν; οὐδέν. λέγετε
[2, 18]	καταλλήλων ἔργων μὴ καὶ τὰς	ἕξεις	καὶ τὰς δυνάμεις τὰς μὲν
[2, 18]	αὐτό, ἴσθι ὅτι οὕτως ποθ´	ἕξεις	κακῶς καὶ ἀσθενῶς, ὥστε μηδ´
[2, 6]	ἀσπάζομαι. πῶς; οὐ ταπεινῶς. ἀλλ´	ἐξεκλείσθης.	διὰ θυρίδος γὰρ οὐκ ἔμαθον
[2, 22]	δόγματα ἐκκοπτέτω, ταῦτα μισησάτω, ταῦτα	ἐξελασάτω	ἐκ τῆς ψυχῆς τῆς ἑαυτοῦ.
[2, 16]	δόγμα. τί οὖν ἔχεις ποιῆσαι;	ἔξελε,	τὸ δ´ ἐκείνων, ἂν εὖ
[2, 20]	Ἄνθρωπε, τί ποιεῖς; αὐτὸς σεαυτὸν	ἐξελέγχεις	καθ´ ἡμέραν καὶ οὐ θέλεις
[2, 14]	εἰ παρακολουθοῦμεν. (Ἀλλ´ ἀνιαρὸν τὸ	ἐξελέγχεσθαι	πρεσβύτερον ἄνθρωπον ἤδη κἂν οὕτως
[2, 7]	αὐτοῦ· κύριε, ἐλέησον· ἐπίτρεψόν μοι	ἐξελθεῖν’	ἀνδράποδον, ἄλλο γάρ τι θέλεις
[2, 16]	ἐν Ἐκβατάνοις; ᾧ γὰρ ἔξεστιν	ἐξελθεῖν,	ὅταν θέλῃ, τοῦ συμποσίου καὶ
[2, 15]	παρακαθήμεθά σοι καὶ συνεργοῦμεν, ἵν´	ἐξέλθῃς·	εἰ δ´ ἀλόγως ἔκρινας, μετάθου.
[2, 5]	τὴν ὕλην ἐργάζου. εἶτα ἂν	ἐξέλθῃς	μηδὲν παθών, οἱ μὲν ἄλλοι
[2, 14]	ὑπολήψεις εἰκαῖαι καὶ ἐψευσμέναι’ εὐθὺς	ἐξελθὼν	λέγει ὕβρισέν με’ Τοιαῦτά ἐστι
[2, 21]	ἠγρύπνησας; ἢ εἰς τὸν περίπατον	ἐξελθὼν	προέβαλές ποτε σαυτῷ φαντασίαν τινὰ
[2, 16]	ἐκείνων, ἂν εὖ ποιῶσιν, αὐταὶ	ἐξελοῦσιν·	εἰ δὲ μή, οἰμώξουσι δι´
[2, 20]	κατὰ ποσὸν ἐπιστρέφονται, ἀλλὰ μόνον	ἐξεμέσαι	τὸ προβλημάτιον ζητοῦσι καὶ τὸν
[2, 9]	τῶν παρόντων τις καταγελάσῃ ἡμῶν,	ἐξεπλάγημεν.	ποῦ ἐστιν, φιλόσοφε, ἐκεῖνα ἃ
[2, 17]	τούτων. εἶτα λέγετε ἀφιλόστοργος γέρων·	ἐξερχομένου	μου οὐκ ἔκλαυσεν οὐδ´ εἶπεν
[2, 17]	πάντα χαιρέτω, ἀρκεῖ δ´ εἰ	ἐξέσται	ποτὲ ἀπαραποδίστῳ καὶ ἀλύπῳ διαγαγεῖν
[2, 13]	ἐγὼ αὐτῷ λαλήσω. (Εἶτ´ οὐκ	ἔξεστι	γὰρ ὡς θέλεις αὐτῷ λαλῆσαι;
[2, 13]	καὶ τὰ ἔθη καὶ τί	ἔξεστι	καὶ τί οὐκ ἔξεστιν. ἀλλ´
[2, 13]	τί ἔξεστι καὶ τί οὐκ	ἔξεστιν.	ἀλλ´ οὐδὲ νομικόν τινα παρέλαβεν
[2, 16]	ἢ ἐν Ἐκβατάνοις; ᾧ γὰρ	ἔξεστιν	ἐξελθεῖν, ὅταν θέλῃ, τοῦ συμποσίου
[2, 22]	ὑπ´ ἄλλης φαντασίας νικώμενον. ἀλλ´	ἐξέτασον	μὴ ταῦθ´ ἃ οἱ ἄλλοι,
[2, 20]	χαλεπώτεραι αἱ Ἐρινύες καὶ Ποιναί;	ἐξήγειρον	καθεύδοντα καὶ οὐκ εἴων ἠρεμεῖν,
[2, 9]	ἔχεις. τί γὰρ διαφέρει ταῦτα	ἐξηγεῖσθαι	ἢ τὰ τῶν ἑτεροδόξων; τεχνολόγει
[2, 7]	ἀγαθοῦ καὶ τοῦ κακοῦ, τὸν	ἐξηγημένον	τὰ σημεῖα ἀμφοτέρων; τί οὖν
[2, 21]	σοφὸς καὶ καθήμενος κρίνεις, πῶς	ἐξηγησάμην	τὴν λέξιν, πῶς τί ποτ´
[2, 13]	πώποτε τὸν ἐροῦντα αὐτῷ καὶ	ἐξηγησόμενον	τὰ νόμιμα· ἀλλὰ διαθήκην μὲν
[2, 21]	δ´ οὕτως τύχῃ, καὶ ἄλλοις	ἐξηγησόμενος;	ἄνθρωπ´, ἐν οἴκῳ διαπεπύκτευκας τῷ
[2, 9]	χρηστικὰς ποιήσωμεν, οὐδὲν ἄλλο ἢ	ἐξηγηταὶ	ἐσόμεθα ἀλλοτρίων δογμάτων. ἄρτι γὰρ
[2, 20]	πύθωνται, καὶ ἄλλοις τοὺς χρησμοὺς	ἐξηγοῦνται.	ὦ μεγάλης ἀναισχυντίας καὶ γοητείας.
[2, 16]	τοῦτο ἐὰν μὲν ἐπαινεθῇ, φυσηθεὶς	ἐξῆλθεν·	ἐὰν δὲ καταγελασθῇ, τὸ φυσημάτιον
[2, 12]	δ´ οὐδενὸς ἐδεῖτο μάρτυρος. τοιγαροῦν	ἐξῆν	αὐτῷ λέγειν ὅτι τοὺς μὲν
[2, 22]	ταῦτα πάσχω. (Τί οὖν; ὁ	ἐξηπατημένος	περί τινος δοκεῖ σοι φίλος
[2, 6]	ἂν ἄδηλά μοι ᾖ τὰ	ἑξῆς,	ἀεὶ τῶν εὐφυεστέρων ἔχομαι πρὸς
[2, 18]	καὶ ὁ μοιχός‘ οὐδὲ τὰ	ἑξῆς	ἀναζωγραφῶ, παροῦσαν αὐτὴν καὶ ἀποδυομένην
[2, 18]	ἐφῇς αὐτῇ προάγειν ἀναζωγραφούσῃ τὰ	ἑξῆς.	εἰ δὲ μή, οἴχεταί σε
[2, 16]	περί τινος τούτων, ἱκανοὶ τὰ	ἑξῆς	ἐπελθεῖν· ἕλκυσον δ´ εἰς χρῆσιν
[2, 10]	τῇ θείᾳ διοικήσει καὶ τοῦ	ἑξῆς	ἐπιλογιστικός. τίς οὖν ἐπαγγελία πολίτου;
[2, 14]	ἀξιοῦντος δ´ ἐκείνου εὑρεῖν τὰ	ἑξῆς	Κόπον ἔχει, ἔφη, πᾶσα τέχνη
[2, 5]	εὐσταθήσει, ποῦ δέ τις τὸ	ἑξῆς	ὄψεται ἐν αὐτῇ; ἀλλ´ ὁ
[2, 14]	ὡς θεοῦ τοίνυν ζηλωτὴν τὰ	ἑξῆς	πάντα καὶ ποιεῖν καὶ λέγειν.
[2, 17]	λοιπὸν ἔνθεν ἀρξάμενος προσοικοδομεῖν τὰ	ἑξῆς,	πῶς μηδὲν ἔσται σοῦ μὴ
[2, 2]	τό γε παρ´ αὐτόν, τὰ	ἑξῆς	τούτῳ ποιητέον τηροῦντι μέντοι τὰ
[2, 1]	ἀταραξίας ἢ τοῖς μηδὲν τῶν	ἑξῆς	ὑπολογιζομένοις διὰ μωρίαν. Καὶ νῦν
[2, 1]	μέρει, αὐτὸς ἑαυτὸν ἤλεγχεν καὶ	ἐξήταζεν	καὶ ἀεὶ μίαν γέ τινα
[2, 18]	καταλλήλου φαντασίας θᾶττον ἢ πρότερον	ἐξήφθη	πρὸς τὴν ἐπιθυμίαν. καὶ τούτου
[2, 23]	ἰσχυρὸν καὶ φιλότεχνον, ὥστε μακρὰν	ἐξικνούμενον	ἀναμάςςεσθαι τοὺς τύπους τῶν ὁρωμένων;
[2, 18]	κακόν, ἀλλ´ ὅτι καὶ τὴν	ἕξιν	ηὔξησας καὶ ὡς πυρὶ φρύγανα
[2, 18]	ὀργίλος, μὴ τρέφε σου τὴν	ἕξιν,	μηδὲν αὐτῇ παράβαλλε αὐξητικόν. τὴν
[2, 16]	ἢ τὰ δόγματα; τὸν γὰρ	ἐξιόντα	καὶ ἀπαλλαττόμενον τῶν συνήθων καὶ
[2, 18]	ἐπίθυσον τῷ θεῷ. ἡ γὰρ	ἕξις	ἐκλύεται τὴν πρώτην, εἶτα καὶ
[2, 18]	ἀγωνιστέον πρὸς τὰς φαντασίας. Πᾶσα	ἕξις	καὶ δύναμις ὑπὸ τῶν καταλλήλων
[2, 16]	περιβλεψάμενος καὶ μὴ ἰδὼν γῆν	ἐξίσταμαι	καὶ φανταζόμενος, ὅτι ὅλον με
[2, 16]	οὖν ἐστι τὰ βαροῦντα καὶ	ἐξιστάντα	ἡμᾶς; τίνα γὰρ ἄλλα ἢ
[2, 22]	εἶναι; ὅτι νὴ Δία πολλάκις	ἐξίστασαι	ὑπὸ τῶν φαντασιῶν καὶ ταράττῃ
[2, 10]	τι αὐτῷ εἰπεῖν ἢ πρᾶξαι,	ἐξίστασθαι	ἐν πᾶσιν καὶ παραχωρεῖν συνεργοῦντα
[2, 10]	ρ} ότερον αἰδήμονα καὶ πιστὴν	ἕξομεν	ἢ ἀναίσχυντον καὶ ἄπιστον, οὐδ´
[2, 14]	πεισθησόμενον ἀνάγκη πειρᾶσθαι κατὰ δύναμιν	ἐξομοιοῦσθαι	ἐκείνοις· εἰ πιστόν ἐστι τὸ
[2, 16]	ἐμάνθανες; τί σαυτὸν φιλόσοφον ἐπέγραφες	ἐξὸν	τὰ ὄντα ἐπιγράφειν; ὅτι εἰσαγωγὰς
[2, 1]	σὺ δεδέσθαι, σὺ στρεβλοῦσθαι, σὺ	ἐξορίζεσθαι.	πάντα ταῦτα θαρρούντως, πεποιθότως τῷ
[2, 6]	ἀλλ´ ἐξορισθῆναι κινδυνεύω. τί ἐστιν	ἐξορισθῆναι;	ἀλλαχοῦ εἶναι ἢ ἐν Ῥώμῃ;
[2, 6]	ἄλλους τὰ ψεύδη ὑπολαβεῖν; ἀλλ´	ἐξορισθῆναι	κινδυνεύω. τί ἐστιν ἐξορισθῆναι; ἀλλαχοῦ
[2, 13]	δ´ ἀμελέτητός ἐστιν; (Ναί· ἀλλὰ	ἐξουσίαν	ἔχει ἀποκτεῖναί με. (Λέγε οὖν
[2, 2]	τινος σπουδαζομένων ἢ ἐκκλινομένων ἔχων	ἐξουσίαν.	~Πρὸς τοὺς συνιστάντας τινὰς τοῖς
[2, 13]	ἐθαύμαζεν, τούτων οὐδενὸς εἶχεν ἐκεῖνος	ἐξουσίαν,	ὧν δ´ εἶχεν ἐκεῖνος οὐκ
[2, 4]	σοι πρὸς μηδὲν δύνασθαι χρῆσθαι,	ἔξω	ἂν ἐπὶ τὰς κοπρίας ἐρρίπτου
[2, 10]	τοιγαροῦν μέχρι τῶν λογαρίων προκόπτομεν,	ἔξω	δ´ αὐτῶν οὐδὲ τὸ ἐλάχιστον.
[2, 11]	(Οὔ. (Ἆρον οὖν καὶ βάλε	ἔξω	ἐκ τοῦ ζυγοῦ καὶ ἀπέλασον
[2, 13]	γὰρ ἀρέσκειν αὐτῷ, τοῦτο δ´	ἔξω	ἔκειτο· οὗτος δ´ ἐκείνῳ οὐκ
[2, 16]	καὶ στένων ἀκολουθήσεις τῷ ἰσχυροτέρῳ	ἔξω	ζητῶν ἀεὶ τὴν εὔροιαν καὶ
[2, 16]	γὰρ ἀρκεῖ μικρὸν λιθάριον, ἵν´	ἔξω	μου τὸν ἐγκέφαλον βάλῃ; Τίνα
[2, 5]	καὶ διάστησον καὶ εἰπὲ τὰ	ἔξω	οὐκ ἐπ´ ἐμοί· προαίρεσις ἐπ´
[2, 16]	(Τί οὖν; μέμνηταί τις ἡμῶν	ἔξω	τούτων τῶν λόγων; μελετᾷ τις
[2, 2]	ἀπορήσεις. ἐὰν δὲ πρὸς τὰ	ἔξω	χάσκῃς, ἀνάγκη σε ἄνω καὶ
[2, 17]	ἃ θέλομεν, ὅτι τοῦτο οὐκ	ἔξωθεν	δεῖ λαμβάνειν οὐδὲ τὰ πράγματα
[2, 8]	λέγειν ἀργυροῦν τινα ἢ χρυσοῦν	ἔξωθεν;	ἐν σαυτῷ φέρεις αὐτὸν καὶ
[2, 10]	πρᾶγμα; καίτοι ἐκεῖνα μὲν παρ´	ἔξωθέν	τινα καὶ ἀπροαίρετον αἰτίαν ἀπόλλυται,
[2, 7]	ἡ πέμψαι θέλουσα τῇ Γρατίλλῃ	ἐξωρισμένῃ	τὸ πλοῖον τῶν ἐπιμηνίων κατὰ
[2, 24]	λέγειν οὕτως καὶ τοῦ ἀκούειν;	(Ἔοικεν.	(Εἰ δὲ βούλει, καὶ οὕτως
[2, 12]	ἐποίησεν εἰπεῖν ὅτι λύπη ἐστὶν	ἐπ´	ἀγαθοῖς ὁ φθόνος. Τί δέ;
[2, 21]	ἔρωτα προσέθηκεν, ὥστε συγγνωσθῆναι ὡς	ἐπ´	ἀκουσίῳ. τὸ δ´ ἄδικον οὐδαμῶς
[2, 1]	ἐστι καὶ ἀπροαίρετα, πρὸς τὰ	ἐπ´	ἄλλοις ὄντα τὴν ἔκκλισιν ἔχων
[2, 13]	τῶν ὀδόντων οὐδὲ μετοκλάζει καὶ	ἐπ´	ἀμφοτέρους πόδας ἵζει. διὰ τοῦτο
[2, 6]	θερισθῆναι. οὕτως ἴστε ὅτι καὶ	ἐπ´	ἀνθρώπων κατάρα ἐστὶ τὸ μὴ
[2, 3]	καὶ ἐν τῷ βίῳ οἷον	ἐπ´	ἀργυρίου, ἵν´ εἰπεῖν δύνωμαι καθάπερ
[2, 1]	θαρρούντως, πεποιθότως τῷ κεκληκότι σε	ἐπ´	αὐτά, τῷ ἄξιον τῆς χώρας
[2, 8]	τὴν χεῖρα καὶ τὴν Νίκην	ἐπ´	αὐτῆς δεξαμένη ἕστηκεν οὕτως ὅλῳ
[2, 6]	καθείμαρται νῦν, καὶ ὥρμων ἂν	ἐπ´	αὐτό· καὶ γὰρ ὁ πούς,
[2, 1]	ποτε μηδ´, ἂν ἐπαινέσῃ τις	ἐπ´	αὐτοῖς, ἀνέχου, δόξον δὲ μηδεὶς
[2, 15]	ἔχων {ἐνδεικνύῃ{ ς} καὶ ἀλαζονεύῃ	ἐπ´	αὐτοῖς, ἐρῶ σοι ὅτι ἄνθρωπε,
[2, 13]	δ´; ὑπὲρ τῶν κακῶν μέν,	ἐπ´	αὐτῷ δ´ ὄντων ὥστε μὴ
[2, 1]	ἅμα τῷ θέλειν εὐλαβεῖσθαι καὶ	ἐπ´	αὐτῷ κειμένην ἕξει τὴν ἔκκλισιν·
[2, 13]	εὐδοκιμῆσαι, τοῦτο δ´ οὐκέτι ἐστὶν	ἐπ´	αὐτῷ. λοιπὸν οὗ μὲν ἡ
[2, 8]	ἐστιν· διὰ τοῦτο οὐ λέγεις	ἐπ´	αὐτῶν τὸ ἀγαθόν. δεῖται οὖν
[2, 15]	μὲν ἐπὶ ταῦτα ποτὲ δ´	ἐπ´	ἐκεῖνα ῥέπει τὸ ῥεῦμα. οὕτως
[2, 13]	τοῦ μὴ ψεῦδος ὑπολαβεῖν; (Οὔ·	ἐπ´	ἐμοὶ γάρ ἐστιν. (Μή τι
[2, 5]	ἢ κακὸν ἢ ἀγαθόν, ἀλλ´	ἐπ´	ἐμοί. δύσκολον δὲ μῖξαι καὶ
[2, 5]	ἐκείνων ἡ μὲν τεῦξις οὐκ	ἐπ´	ἐμοὶ οὐδ´ ἀγαθὸν ἢ κακόν,
[2, 5]	ἔξω οὐκ ἐπ´ ἐμοί· προαίρεσις	ἐπ´	ἐμοί. ποῦ ζητήσω τὸ ἀγαθὸν
[2, 5]	καὶ εἰπὲ τὰ ἔξω οὐκ	ἐπ´	ἐμοί· προαίρεσις ἐπ´ ἐμοί. ποῦ
[2, 2]	(Ποίαν παρασκευήν; (Τετήρηκα’ φησίν, τὸ	ἐπ´	ἐμοί. (Πῶς οὖν; (Οὐδὲν οὐδέποτ´
[2, 8]	τοῦ ἀγαθοῦ, οὗ μὴ παρόντος	ἐπ´	οὐδενὸς τῶν ἄλλων θέλεις λέγειν
[2, 10]	εἶ. τίς τούτου τοῦ προσώπου	ἐπαγγελία;	πάντα τὰ αὑτοῦ ἡγεῖσθαι τοῦ
[2, 10]	τοῦ ἑξῆς ἐπιλογιστικός. τίς οὖν	ἐπαγγελία	πολίτου; μηδὲν ἔχειν ἰδίᾳ συμφέρον,
[2, 9]	τούτων ἀπόλλυται ἡ τοῦ ἀνθρώπου	ἐπαγγελία.	πότε γὰρ σῴζεται συμπεπλεγμένον; ὅταν
[2, 9]	τὸν ἄνθρωπον, οὐκ ἐπλήρωσας τὴν	ἐπαγγελίαν.	ὅρα μή τι ὡς πρόβατον·
[2, 9]	οὕτως οὐδὲ τὴν τοῦ ἀνθρώπου	ἐπαγγελίαν	πληρῶσαι δυνάμενοι προσλαμβάνομεν τὴν τοῦ
[2, 9]	~Ὅτι οὐ δυνάμενοι τὴν ἀνθρώπου	ἐπαγγελίαν	πληρῶσαι τὴν φιλοσόφου προσλαμβάνομεν. Οὐκ
[2, 9]	τὸ τυχὸν αὐτὸ μόνον ἀνθρώπου	ἐπαγγελίαν	πληρῶσαι. τί γάρ ἐστιν ἄνθρωπος;
[2, 9]	συμπεπλέχθαι. πότε διεζευγμένον; ὅταν τὴν	ἐπαγγελίαν	πληρώσῃ. πότε αὐλοί, πότε λύρα,
[2, 9]	γὰρ σῴζεται συμπεπλεγμένον; ὅταν τὴν	ἐπαγγελίαν	πληρώσῃ, ὥστε σωτηρία συμπεπλεγμένου ἐστὶ
[2, 5]	ταῦτα ἦν ἐν μέσῳ οἷς	ἔπαιζεν,	ἀλλ´ οὐδὲν ἧττον ἔπαιζεν καὶ
[2, 5]	οἷς ἔπαιζεν, ἀλλ´ οὐδὲν ἧττον	ἔπαιζεν	καὶ ἐσφαίριζεν εὐρύθμως. οὕτως καὶ
[2, 16]	ἔστιν. διὰ τοῦτο ἐὰν μὲν	ἐπαινεθῇ,	φυσηθεὶς ἐξῆλθεν· ἐὰν δὲ καταγελασθῇ,
[2, 16]	μελετῆσαι. τί οὖν {θέλει{ ς}	ἐπαινεθῆναι	ὑπὸ τῶν παρόντων. πρὸς μὲν
[2, 22]	ἐχθρῶς αὐτοῖς καὶ ποτὲ μὲν	ἐπαινεῖς,	ποτὲ δὲ ψέγεις; (Ναὶ καὶ
[2, 5]	ὅτι εὐσχημόνως ἀνεστράφης ἐν τούτῳ,	ἐπαινέσει	καὶ συνησθήσεται· ἂν δὲ δι´
[2, 1]	περὶ αὐτῶν ποτε μηδ´, ἂν	ἐπαινέσῃ	τις ἐπ´ αὐτοῖς, ἀνέχου, δόξον
[2, 16]	τὸ δύνασθαι μελετᾶν ἤσκηται, πρὸς	ἔπαινον	δὲ καὶ ψόγον οὐκ ἤσκηται.
[2, 13]	ἐστιν ὄχλος οὐδὲ τί ὄχλου	ἔπαινος·	ἀλλὰ τὴν νήτην μὲν τύπτειν
[2, 13]	τύπτειν ἔμαθεν καὶ τὴν ὑπάτην,	ἔπαινος	δ´ ὁ παρὰ τῶν πολλῶν
[2, 16]	ἤκουσεν παρά τινος, τί ἐστιν	ἔπαινος,	τί ἐστι ψόγος, τίς ἑκατέρου
[2, 1]	πόνον ἢ θάνατον. διὰ τοῦτο	ἐπαινοῦμεν	τὸν εἰπόντα ὅτι οὐ κατθανεῖν
[2, 17]	πρὸς τοὺς φιλοσόφους, ἐπὶ τούτοις	ἐπαινοῦντες	ψέγοντες, ἐγκαλοῦντες μεμφόμενοι, περὶ ἐπιτηδευμάτων
[2, 12]	παρὰ τοῖς ποιηταῖς ἐν μεγίστῳ	ἐπαίνῳ	λέλεκται τὸ αἶψά τε καὶ
[2, 16]	ἑκατέρου φύσις; τοὺς ποίους τῶν	ἐπαίνων	διωκτέον ἢ τοὺς ποίους τῶν
[2, 11]	(Ἐφ´ ἡδονῇ οὖν παρούσῃ ἄξιον	ἐπαίρεσθαι;	βλέπε μὴ εἴπῃς ὅτι ἄξιον·
[2, 11]	ἄλλο. ἐπὶ τῷ ἀγαθῷ ἄξιον	ἐπαίρεσθαι;	(Ναί. (Ἐφ´ ἡδονῇ οὖν παρούσῃ
[2, 9]	ἐφ´ οἷς ὡς εἰδότες αὐτὰ	ἐπαιρόμεθα.	οὕτως οὐδὲ τὴν τοῦ ἀνθρώπου
[2, 12]	ὧν δ´ αὐτὸς ὁ ἰδιώτης	ἐπακολουθῶν	ταῖς αὑτοῦ φαντασίαις παραχωρῆσαι δύναιτ´
[2, 14]	τῶν Ῥωμαικῶν μετὰ υἱοῦ καὶ	ἐπακούοντος	ἑνὸς ἀναγνώσματος Οὗτος, ἔφη, ὁ
[2, 8]	ἔσωθεν καὶ ἐφορῶντος πάντα καὶ	ἐπακούοντος	οὐκ αἰσχύνῃ ταῦτα ἐνθυμούμενος καὶ
[2, 9]	πῶς Αἰγύπτιος; καὶ ὅταν τινὰ	ἐπαμφοτερίζοντα	ἴδωμεν, εἰώθαμεν λέγειν οὐκ ἔστιν
[2, 20]	τοῦ ἐναργές τι εἶναι, τὸ	ἐπάναγκες	εὑρίσκεσθαι καὶ τῷ ἀντιλέγοντι συγχρήσασθαι
[2, 18]	εἰς θεραπείαν, οὐκέτι εἰς ταὐτὰ	ἐπάνεισιν,	ἀλλὰ πάλιν ἐρεθισθὲν ὑπὸ τῆς
[2, 21]	ἤθελόν πώς ποτε πάντα μαθὼν	ἐπανελθεῖν,	ἀλλὰ πολλοῦ πόνου χρεία καὶ
[2, 23]	προκείμενον ἐκεῖνο· εἰς τὴν πατρίδα	ἐπανελθεῖν,	τοὺς οἰκείους ἀπαλλάξαι δέους, αὐτὸν
[2, 10]	ἄλλως ὥρμησαν ἢ ὠρέχθησαν ἢ	ἐπανενεγκόντες	ἐπὶ τὸ ὅλον. διὰ τοῦτο
[2, 17]	ὀνείρους διηγησάμενοι πάλιν ἐπὶ ταὐτὰ	ἐπανέρχεσθε·	ὡσαύτως ὀρέγεσθε, ὡσαύτως ἐκκλίνετε, ὁμοίως
[2, 20]	ἀγρυπνεῖς, τί λύχνον ἅπτεις, τί	ἐπανίστασαι,	τί τηλικαῦτα βιβλία συγγράφεις; μή
[2, 21]	οὐ γὰρ ὡς ἀποθησόμενοι ἢ	ἐπανορθώσοντες	ἢ ἄλλ´ ἀντ´ αὐτῶν ληψόμενοι
[2, 8]	ταπεινώσῃ αὐτὸν ῥάκη περιτεθέντα, μὴ	ἐπάρῃ	κομψὰ ἱμάτια; οὗτος οὐκ οἶδεν
[2, 20]	ἐδύναντο οἱ ἄνθρωποι κατακηληθέντες καὶ	ἐπᾳσθέντες	ὑπὸ τῶν Στωικῶν ἀπονυστάζειν καὶ
[2, 9]	ἀπολλύει. καὶ τοὺς ἐναντίους πάλιν	ἐπαύξει	τὰ ἐναντία· τὸν ἀναίσχυντον ἀναισχυντία,
[2, 16]	τί ἐμάνθανες; τί σαυτὸν φιλόσοφον	ἐπέγραφες	ἐξὸν τὰ ὄντα ἐπιγράφειν; ὅτι
[2, 26]	ἁμαρτήματος. Πᾶν ἁμάρτημα μάχην περιέχει.	ἐπεὶ	γὰρ ὁ ἁμαρτάνων οὐ θέλει
[2, 8]	οὐκ αὐτὰ προηγούμενα. ὁ ὄνος	ἐπεὶ	γέγονεν μή τι προηγουμένως; οὔ·
[2, 23]	καὶ ἐνταῦθά ἐστι τὸ γινόμενον.	ἐπεὶ	διὰ λόγου καὶ τοιαύτης παραδόσεως
[2, 16]	ἐκεῖ δ´ ὁ αὐτὸς διαμένεις;	ἐπεὶ	διὰ τί ὁ ῥήτωρ εἰδὼς
[2, 11]	αὐτοὺς εἶναι τελείους; νῦν δ´	ἐπεὶ	δοκεῖς ὅτι καὶ καταλλήλως ἐφαρμόζεις
[2, 16]	οὐδὲ μελετῶμεν ταῦτα οὐδ´ ἐπιστρεφόμεθα.	ἐπεὶ	δότε μοι ἕνα, ᾧ μέλει
[2, 2]	ἂν ἀποβαίνῃ πρὸς τοῦτο ἁρμόσασθαι’	ἐπεὶ	ἐκεῖνό γε ὅμοιόν ἐστιν οἷον
[2, 24]	βούλει, πρὸς τὸ παρὸν ἀφῶμεν,	ἐπεὶ	καὶ μακράν ἐσμεν ἀμφότεροι παντὸς
[2, 1]	(Καὶ τίς τοσαῦτα; ἀλλὰ πῶς;	ἐπεὶ	μὴ ἐδύνατο ἔχειν ἀεὶ τὸν
[2, 1]	ἄγνοια. τί ἐστι παιδίον; ἀμαθία.	ἐπεὶ	ὅπου οἶδεν, κἀκεῖνα οὐδὲν ἡμῶν
[2, 20]	κατασκευάς; ἔχω καὶ χάριν οἶδα.	ἐπεὶ	οὖν ταῦτά σοι λίαν ἀρέσκει,
[2, 15]	οὐ πᾶσιν, ἀλλὰ τοῖς ὀρθῶς.	ἐπεὶ	παθὼν ἄρτι ὅτι νύξ ἐστιν,
[2, 1]	ἐλεύθερος; (Οὐ μᾶλλον ἢ ἀτάραχος.	ἐπεὶ	σὺ ὁ ἄλλους στρέφειν δυνάμενος
[2, 18]	τί ἄλλο ἐστὶν ἢ φαντασία;	ἐπεί	τοι ἆρον τὸν φόβον τοῦ
[2, 8]	τὴν ἀσθένειαν τὴν ἐμαυτοῦ φοβοῦμαι.	ἐπεί	τοι ἄφετέ με θαρρῆσαι καὶ
[2, 2]	τὸ θαρραλέον, ὅπου ἡ φύσις’	Ἐπεί	τοι δοκεῖς, ὅτι τὰ ἐκτὸς
[2, 8]	ζήτει τὴν οὐσίαν τοῦ ἀγαθοῦ.	ἐπεί	τοι μή τι αὐτὴν ἐν
[2, 6]	ὥρμα ἂν ἐπὶ τὸ πηλοῦσθαι.	Ἐπεί	τοι τίνος ἕνεκα γίνονται στάχυες;
[2, 17]	τινὰ ἑκάστῃ αὐτῶν οὐσίαν ὑποτακτέον.	ἐπεὶ	τοιαῦτα λέγε καὶ πρὸς τοὺς
[2, 10]	ἐστιν ὃ λέγεις τί οὖν;	ἐπειδὴ	ἐκεῖνος ἑαυτὸν ἔβλαψεν πρὸς ἐμέ
[2, 6]	πεπανθῆναι, μὴ θερισθῆναι. ἡμεῖς δ´	ἐπειδὴ	οἱ αὐτοί ἐσμεν, ἅμα μὲν
[2, 6]	μὲν παίειν μέλλων τὸν πολέμιον,	ἐπειδὴ	τῆς σάλπιγγος ἤκουσεν ἀνακαλούσης, ἀνέσχεν·
[2, 8]	καὶ εἴ τινα αἴσθησιν εἶχες,	ἐπειρῶ	ἂν μηδὲν {ἂν} ἀνάξιον ποιεῖν
[2, 4]	ἀνατρέπει τὸ ἴδιον τοῦ ἀνθρώπου	ἐπεισῆλθέν	τις τῶν δοκούντων φιλολόγων, ὃς
[2, 22]	μὴ μετανοῶν, μὴ βασανίζων ἑαυτόν·	ἔπειτα	καὶ ἑτέρῳ, τῷ μὲν ὁμοίῳ
[2, 7]	κληρονομήσω, κύριε, τὸν πατέρα; ἴδωμεν·	ἐπεκθυσώμεθα.	ναί, κύριε, ὡς ἡ τύχη
[2, 24]	οὐ δεῖ; οὐχὶ διὰ ταῦτα	ἐπελάθοντο	καὶ τίνες ἦσαν καὶ ἐπὶ
[2, 10]	χαλκέως· εἰ δὲ τοῦ ἀδελφοῦ	ἐπελάθου	καὶ ἀντὶ ἀδελφοῦ ἐχθρὸς ἐγένου,
[2, 23]	καταμένοι ἐν τῷ πανδοκείῳ. ἄνθρωπε,	ἐπελάθου	σου τῆς προθέσεως· οὐκ εἰς
[2, 10]	σου τὸν ἀδελφόν, λέγω σοι	ἐπελάθου,	τίς εἶ καὶ τί σοι
[2, 16]	τινος τούτων, ἱκανοὶ τὰ ἑξῆς	ἐπελθεῖν·	ἕλκυσον δ´ εἰς χρῆσιν καὶ
[2, 21]	πῶς τί ποτ´ ἐφλυάρησα τὰ	ἐπελθόντα	μοι; φθονῶν ἐλήλυθας, τεταπεινωμένος, ὅτι
[2, 16]	τοῦτο ἐκπιεῖν, ἂν ναυαγήσω, οὐκ	ἐπέρχεταί	μοι, ὅτι μοι τρεῖς ξέσται
[2, 13]	ὧν δ´ εἶχεν ἐκεῖνος οὐκ	ἐπεστρέφετο	οὗτος· Ἀντίγονος δὲ Ζήνωνι μέλλων
[2, 6]	τρόπον; οὐ ταπεινῶς. ἀλλ´ οὐκ	ἐπέτυχες.	μὴ γὰρ σὸν τοῦτο τὸ
[2, 9]	ἄλλο ἐστὶ φαγεῖν. τὸ βρωθὲν	ἐπέφθη,	ἀνεδόθη, νεῦρα ἐγένετο, σάρκες, ὀστέα,
[2, 15]	κριθεῖσιν ἐμμένειν δεῖ. εἰ δ´	ἐπῆλθέν	σοί πώς ποτ´ ἐμὲ ἀποκτεῖναι,
[2, 16]	οὗ βουλεύεται; κἂν μὲν τύχῃ,	ἐπῆρται	καὶ λέγει πῶς γὰρ ἡμεῖς
[2, 18]	καὶ τὴν ἀκρασίαν σου τέτροφας,	ἐπηύξησας.	ἀδύνατον γὰρ ἀπὸ τῶν καταλλήλων
[2, 11]	πρὸς τὸ εἶναι· οὐδὲ γὰρ	ἐπὶ	βαρῶν ἢ μέτρων ψιλῇ τῇ
[2, 11]	καὶ εὕρεσις κανόνος τινός, οἷον	ἐπὶ	βαρῶν τὸν ζυγὸν εὕρομεν, οἷον
[2, 3]	ἐπιγνωστικὸν τῶν περὶ συλλογισμοὺς κατορθούντων.	ἐπὶ	δὲ τοῦ βίου τί ποιῶ;
[2, 21]	δὲ πλημμελήματα οὐ πάνυ προσίενται.	ἐπὶ	δὲ τῶν πλείστων ἁμαρτημάτων κατὰ
[2, 11]	βαρῶν τὸν ζυγὸν εὕρομεν, οἷον	ἐπὶ	εὐθέων καὶ στρεβλῶν τὴν στάθμην.
[2, 16]	φυγεῖν εἰς ἅπαντα ἢ τὴν	ἐπὶ	θανάτῳ κατακριθείς. Οὐ θέλεις ἤδη
[2, 18]	ἴθι ἐπὶ τὰς ἀποδιοπομπήσεις, ἴθι	ἐπὶ	θεῶν ἀποτροπαίων ἱερὰ ἱκέτης· ἀρκεῖ
[2, 6]	κενῶν ὀνομάτων. Τῇ κεφαλῇ κινδυνεύω	ἐπὶ	Καίσαρος. ἐγὼ δ´ οὐ κινδυνεύω,
[2, 12]	ἐκίνησε τὸν πλησίον. Τί δ´;	ἐπὶ	κακοῖς δοκεῖ σοι εἶναι λύπη
[2, 10]	αὐτοῖς προσγένηται. ὅρα δ´ εἰ	ἐπὶ	κερμάτιον πάντα ἀνάγεις, ὅτι οὐδ´
[2, 4]	οὖν ῥιφῆναί που καὶ αὐτὸς	ἐπὶ	κοπρίαν ὡς σκεῦος ἄχρηστον, ὡς
[2, 6]	εἰς Γύαρα. τί λοιπὸν ὡς	ἐπὶ	μεγάλα ἀνέρχῃ; μικρότερά ἐστι τῆς
[2, 11]	διευκρινημένων ὁρμώμενοι χρώμεθα ἐπὶ τῶν	ἐπὶ	μέρους διηρθρωμέναις ταῖς προλήψεσι. Τίς
[2, 11]	καταλλήλως ἐφαρμόζεις τὰς προλήψεις τοῖς	ἐπὶ	μέρους, εἰπέ μοι, πόθεν τοῦτο
[2, 11]	αὐτοῦ; (Ἔχεις. (Οὐκ ἐφαρμόζω τοῖς	ἐπὶ	μέρους; (Ἐφαρμόζεις. (Οὐ καλῶς οὖν
[2, 17]	δείξω; ἐφάρμοσον αὐτὴν καλῶς ταῖς	ἐπὶ	μέρους οὐσίαις. εὐθὺς τοὺς ὅρους
[2, 11]	ἐφαρμόζειν πειρώμεθα τὰς προλήψεις ταῖς	ἐπὶ	μέρους οὐσίαις. καλῶς ἐποίησεν, δεόντως,
[2, 17]	οὐ δύναται καλῶς ἐφαρμόσαι τοῖς	ἐπὶ	μέρους; Οὕτως ἔχει καὶ ἐνθάδ´
[2, 17]	~Πῶς ἐφαρμοστέον τὰς προλήψεις τοῖς	ἐπὶ	μέρους. Τί πρῶτόν ἐστιν ἔργον
[2, 4]	ἀμαθία καὶ ἀπειρία. ~Πρὸς τὸν	ἐπὶ	μοιχείᾳ ποτὲ κατειλημμένον. Λέγοντος αὐτοῦ
[2, 14]	τῆς τέχνης. πολὺ δὲ μᾶλλον	ἐπὶ	μουσικῆς ὄψει αὐτό· ἂν γὰρ
[2, 13]	ἔτι δ´ ἀπταίστως καὶ ἀπαραποδίστως,	ἐπὶ	πᾶσι δὲ τούτοις τεθαρρηκότως; (Ναί.
[2, 19]	περὶ Κλεάνθην φέρεσθαι δοκοῦσιν, οἷς	ἐπὶ	πολὺ συνηγόρησεν Ἀντίπατρος. οἱ δὲ
[2, 2]	πρᾶγμα οὐκ ἔχεις. τὰ γὰρ	ἐπὶ	σοὶ αὐτεξούσια καὶ φύσει ἐλεύθερα
[2, 7]	θεῷ δοκοῦν; τί τὸ ὅσον	ἐπὶ	σοὶ διαφθείρεις τὸν κριτήν, παράγεις
[2, 2]	πῶς δύναται ποιῆσαι; ὅταν οὖν	ἐπὶ	σοὶ ᾖ τὸ ὀρέγεσθαι καὶ
[2, 6]	μηδέποτε; τοῦτο δὲ κατάρα ἐστὶν	ἐπὶ	σταχύων τὸ μηδέποτε θερισθῆναι. οὕτως
[2, 1]	(Τί; (Ἔστρεψεν τὸν αὑτοῦ δοῦλον	ἐπὶ	στρατηγοῦ. (Ἄλλο οὐδέν; (Ναί· καὶ
[2, 1]	ἐπιτρέπει. (Ὅταν οὖν στρέψῃ τις	ἐπὶ	στρατηγοῦ τὸν αὑτοῦ δοῦλον, οὐδὲν
[2, 3]	θέλεις δραχμὴν καὶ διαγνώσομαι’ ἀλλ´	ἐπὶ	συλλογισμῶν φέρε ὃν θέλεις καὶ
[2, 19]	ἀλλ´ ἂν ὦ κενός, μάλιστα	ἐπὶ	συμποσίῳ καταπλήσσομαι τοὺς παρόντας ἐξαριθμούμενος
[2, 9]	θυμικῶς καὶ ὠστικῶς, ποῦ ἀπεκλίναμεν;	ἐπὶ	τὰ θηρία. λοιπὸν οἱ μὲν
[2, 9]	ῥυπαρῶς, ὅταν ἀνεπιστρέπτως, ποῦ ἀπεκλίναμεν;	ἐπὶ	τὰ πρόβατα. τί ἀπωλέσαμεν; τὸ
[2, 13]	ηκεν, τοῖς θαρροῦσι· σὺ δ´	ἐπὶ	τὰ σαυτοῦ βάδιζε καὶ ἐκείνων
[2, 21]	ἔρχομαι πρὸς τὸν διδάσκαλον ὡς	ἐπὶ	τὰ χρηστήρια πείθεσθαι παρεσκευασμένος; ἢ
[2, 18]	τοιαύτη, Πλάτων μὲν ὅτι ἴθι	ἐπὶ	τὰς ἀποδιοπομπήσεις, ἴθι ἐπὶ θεῶν
[2, 4]	μηδὲν δύνασθαι χρῆσθαι, ἔξω ἂν	ἐπὶ	τὰς κοπρίας ἐρρίπτου καὶ οὐδ´
[2, 18]	ἀποτροπαίων ἱερὰ ἱκέτης· ἀρκεῖ κἂν	ἐπὶ	τὰς τῶν καλῶν καὶ ἀγαθῶν
[2, 19]	τόν γε τυπούμενον δείξατε, τὸν	ἐπὶ	ταῦτα κεκλικότα. εὐεργετήσατέ με· μὴ
[2, 15]	καὶ ῥευματιζομένῳ σώματι ποτὲ μὲν	ἐπὶ	ταῦτα ποτὲ δ´ ἐπ´ ἐκεῖνα
[2, 17]	εἶτ´ ἀλλήλοις ὀνείρους διηγησάμενοι πάλιν	ἐπὶ	ταὐτὰ ἐπανέρχεσθε· ὡσαύτως ὀρέγεσθε, ὡσαύτως
[2, 2]	ἀταραξίας. Ὅρα σὺ ὁ ἀπιὼν	ἐπὶ	τὴν δίκην, τί θέλεις τηρῆσαι
[2, 12]	ὅταν λάβῃ τινὰ πλανώμενον, ἤγαγεν	ἐπὶ	τὴν ὁδὸν τὴν δέουσαν, οὐχὶ
[2, 15]	ἕτερον τρόπον τοιοῦτόν τι καὶ	ἐπὶ	τῆς ψυχῆς πάσχουσιν οἱ παρακούοντες
[2, 11]	κριτήριον; (Οὐκ ἀρκεῖ. (Ἐλθὼν οὖν	ἐπί	τι ἀνωτέρω τοῦ δοκεῖν τί
[2, 24]	ὁ ἀγνοῶν, τίς ἐστι καὶ	ἐπὶ	τί γέγονεν καὶ ἐν τίνι
[2, 24]	ἐπὶ τί ἐληλύθεσαν; ἔα, ἄνθρωπε,	ἐπὶ	τί ἐλήλυθας; ἐρωμένας κτησόμενος ἢ
[2, 24]	ἐπελάθοντο καὶ τίνες ἦσαν καὶ	ἐπὶ	τί ἐληλύθεσαν; ἔα, ἄνθρωπε, ἐπὶ
[2, 13]	τῇ σχολῇ; (Συλλογισμοὺς καὶ μεταπίπτοντας.	(Ἐπὶ	τί; οὐχ ὥστε ἐμπείρως διαλέγεσθαι;
[2, 1]	τοῦ τυράννου; τί οὖν τρέμεις	ἐπί	τινα τοιαύτην ἀπιὼν περίστασιν; Διὰ
[2, 8]	ἡμεῖς τί φοβούμεθα ἐκπέμποντες νέον	ἐπί	τινας πράξεις ἐκ τῆς σχολῆς,
[2, 14]	οἱ τιθέντες τὴν πανήγυριν καὶ	ἐπὶ	τίνι. οὕτως καὶ ἐνθάδ´ ἐν
[2, 11]	ἀφ´ ὁμολογουμένων γὰρ ὁρμώμενοι τούτων	ἐπὶ	τὸ ἀμφισβητούμενον προάγουσιν ὑπὸ τῆς
[2, 17]	ἡ Μήδεια οὐχ ὑπομείνασα ἦλθεν	ἐπὶ	τὸ ἀποκτεῖναι τὰ τέκνα. μεγαλοφυῶς
[2, 20]	ἀνθρώποις ἰσχυρότατον, ἡ φύσις ἕλκουσα	ἐπὶ	τὸ αὑτῆς βούλημα ἄκοντα καὶ
[2, 10]	ὥρμησαν ἢ ὠρέχθησαν ἢ ἐπανενεγκόντες	ἐπὶ	τὸ ὅλον. διὰ τοῦτο καλῶς
[2, 21]	ἁμαρτημάτων κατὰ τοῦτο μάλιστα φέρονται	ἐπὶ	τὸ ὁμολογεῖν αὐτά, ὅτι φαντάζονταί
[2, 7]	μὴ πέμψω’ Τί οὖν ἡμᾶς	ἐπὶ	τὸ οὕτω συνεχῶς μαντεύεσθαι ἄγει;
[2, 6]	εἰ φρένας εἶχεν, ὥρμα ἂν	ἐπὶ	τὸ πηλοῦσθαι. Ἐπεί τοι τίνος
[2, 23]	λόγου καὶ τοιαύτης παραδόσεως ἐλθεῖν	ἐπὶ	τὸ τέλειον δεῖ καὶ τὴν
[2, 24]	Τρωσίν. ἀφεὶς οὖν τὸν Ἕκτορα	ἐπὶ	τὸν βασιλέα τὸν σαυτοῦ σπᾷς
[2, 17]	τί πρὸς ξένους’ ἔρχου καὶ	ἐπὶ	τὸν δεύτερον τόπον· σός ἐστι
[2, 2]	δικασταῖς ὅτι δίκαια λέγει ἐλθὼν	ἐπὶ	τὸν ἐπίλογον ἔφη ὅτι ἀλλ´
[2, 7]	τὴν φέρουσαν. οὕτως ἔδει καὶ	ἐπὶ	τὸν θεὸν ἔρχεσθαι ὡς ὁδηγόν,
[2, 20]	τις ἂν μεταπείσειν ἢ τοὺς	ἐπὶ	τοσοῦτον ἀποκεκωφωμένους καὶ ἀποτετυφλωμένους. ~Περὶ
[2, 5]	τοίνυν τὸ μὲν προηγούμενον καὶ	ἐπὶ	τοῦ βίου ἔργον ἐκεῖνο· δίελε
[2, 5]	τὸ εὐδαιμονῆσαι. ἀλλ´ οἷόν τι	ἐπὶ	τοῦ πλοῦ ποιοῦμεν. τί μοι
[2, 17]	χαρίζομαί σοι ταῦτα πάντα. στῶμεν	ἐπὶ	τοῦ πρώτου καὶ σχεδὸν αἰσθητὴν
[2, 21]	τὰ τοιαῦτα ὠφελήσει; μὴ γὰρ	ἐπὶ	τοῦτο ἦλθες, μὴ γὰρ τούτου
[2, 17]	λαλοῦντες ἐρχόμεθα πρὸς τοὺς φιλοσόφους,	ἐπὶ	τούτοις ἐπαινοῦντες ψέγοντες, ἐγκαλοῦντες μεμφόμενοι,
[2, 10]	λόγον. κεχώρισαι θηρίων, κεχώρισαι προβάτων.	ἐπὶ	τούτοις πολίτης εἶ τοῦ κόσμου
[2, 18]	τὸν Ψευδόμενον, ὑπὲρ τὸν Ἡσυχάζοντα.	ἐπὶ	τούτῳ καὶ μέγα φρονεῖν ἄξιον,
[2, 6]	ἀξιώσεις σεαυτὸν ἔχειν κἂν ἀγανακτῶσιν	ἐπὶ	τούτῳ, παραμυθήσῃ αὐτούς· ἐγὼ ἔμαθον,
[2, 19]	πάσχομεν αὐτὸ πολὺ μᾶλλον ἢ	ἐπὶ	τούτων. εἰπέ μοι περὶ ἀγαθῶν
[2, 11]	ζυγὸν οὐκ ἀρκεῖ, φέρε ἄλλο.	ἐπὶ	τῷ ἀγαθῷ ἄξιον ἐπαίρεσθαι; (Ναί.
[2, 17]	ῥήτορα, ὅπου καὶ Πλάτωνι ἐγκαλεῖ	ἐπὶ	τῷ βούλεσθαι ἕκαστα ὁρίζεσθαι. τί
[2, 18]	καὶ μέγα φρονεῖν ἄξιον, οὐκ	ἐπὶ	τῷ τὸν Κυριεύοντα ἐρωτῆσαι. Πῶς
[2, 11]	γνωρίμων καὶ διευκρινημένων ὁρμώμενοι χρώμεθα	ἐπὶ	τῶν ἐπὶ μέρους διηρθρωμέναις ταῖς
[2, 16]	τρόπον ἀποκρίνεσθαι τοῖς πράγμασιν ὡς	ἐπὶ	τῶν ἐρωτημάτων· ἆρά γε ἡμέρα
[2, 19]	ἴδιον δὲ δόγμα μηδὲν πεποιῆσθαι.	ἐπὶ	τῶν ἠθικῶν δὲ πάσχομεν αὐτὸ
[2, 17]	μέρους; Οὕτως ἔχει καὶ ἐνθάδ´	ἐπὶ	τῶν κατὰ τὸν βίον. ἀγαθὸν
[2, 3]	τὸ αἴτιον; τὸ ἐναντίον ἢ	ἐπὶ	τῶν συλλογισμῶν, ἀμαθία καὶ ἀπειρία.
[2, 18]	εἰς ἅπαν. τοιοῦτόν τι καὶ	ἐπὶ	τῶν τῆς ψυχῆς παθῶν γίνεται.
[2, 18]	ἀντ´ αὐτοῦ. οὕτως ἔχει καὶ	ἐπὶ	τῶν ψυχικῶν· ὅταν ὀργισθῇς, γίγνωσκε
[2, 24]	οὔτ´ ἐκκλινεῖ οὔθ´ ὁρμήσει οὔτ´	ἐπιβαλεῖται,	οὐ συγκαταθήσεται, οὐκ ἀνανεύσει, οὐκ
[2, 5]	ἃ δεῖ, διαθέσθαι ταῦτα ὡς	ἐπιβάλλει.	εἶτα ἐκεῖνος λέγει κρίνω σε
[2, 17]	ὀρέγεσθε, ὡσαύτως ἐκκλίνετε, ὁμοίως ὁρμᾶτε,	ἐπιβάλλεσθε,	{προ{ ς} τίθεσθε, ταὐτὰ εὔχεσθε,
[2, 11]	καὶ εὐδαιμονίας καὶ προσήκοντος καὶ	ἐπιβάλλοντος	καὶ ὅ τι δεῖ ποιῆσαι
[2, 14]	αἱ ἐκκλίσεις ταπειναί εἰσιν, αἱ	ἐπιβολαὶ	ἀνομολογούμεναι, αἱ ὁρμαὶ ἀσύμφωνοι τῇ
[2, 17]	ὦ ἄνθρωπε, σὺ μεγάλας ἔχεις	ἐπιβολάς.	Οὔ· ἀλλ´ ἐγὼ θέλω γνῶναι,
[2, 19]	οἵαν δεῖ κἀγὼ πρὸς τῇ	ἐπιβολῇ	καὶ παρασκευὴν οἵαν δεῖ; τί
[2, 13]	καὶ ἐκκλίσει καὶ ὁρμῇ καὶ	ἐπιβολῇ	καὶ προθέσει. πῶς δίχα νομικοῦ;
[2, 19]	κἀγὼ μὲν ἔχω ταύτην τὴν	ἐπιβολήν,	ἀποτελέσαι ὑμᾶς ἀκωλύτους, ἀναναγκάστους, ἀπαραποδίστους,
[2, 17]	ἕνα νέον κατὰ ταύτην τὴν	ἐπιβολὴν	ἐληλυθότα εἰς σχολήν, τούτου τοῦ
[2, 19]	οὖν; θέλετε ἀρξώμεθά ποτε τοιαύτην	ἐπιβολὴν	κομίζειν ἐνταῦθα; τὰ μέχρι νῦν
[2, 19]	ἔργον, εἰ καὶ ὑμεῖς ἔχετ´	ἐπιβολὴν	οἵαν δεῖ κἀγὼ πρὸς τῇ
[2, 17]	Ψευδομένου’ οὐκ ἀπάγξῃ μετὰ τῆς	ἐπιβολῆς	ταύτης, τάλας; καὶ τί σοι
[2, 4]	τὸ πιστόν, πρὸς ὃ πεφύκαμεν,	ἐπιβουλεύωμεν	τῇ γυναικὶ τοῦ γείτονος, τί
[2, 10]	καὶ κοινωνικοῦ, θηρίον γέγονας βλαβερόν,	ἐπίβουλον,	δηκτικόν, οὐδὲν ἀπολώλεκας; ἀλλὰ δεῖ
[2, 20]	φύσεως μέτρα καὶ κανόνας εἰς	ἐπίγνωσιν	τῆς ἀληθείας οὐ προσφιλοτεχνεῖ τούτοις
[2, 3]	δύναμιν, ἣν ἔχειν δεῖ τὸν	ἐπιγνωστικὸν	τῶν περὶ συλλογισμοὺς κατορθούντων. ἐπὶ
[2, 16]	φιλόσοφον ἐπέγραφες ἐξὸν τὰ ὄντα	ἐπιγράφειν;	ὅτι εἰσαγωγὰς {ἔπραξά{ ς} τινας
[2, 5]	ἐκείνη, τὴν περὶ αὐτὴν φιλοτεχνίαν	ἐπιδεικνύοντα.	οὕτως καὶ ὁ ὑφάντης οὐκ
[2, 21]	τινὰ ὕλην ὑμῖν πρὸς τὸ	ἐπιδείκνυσθαι	τὰ θεωρημάτια; οὐ συλλογισμοὺς ἀναλύετε,
[2, 14]	ἰδιώτῃ παρατυγχάνοντι, τὸ δ´ ἔργον	ἐπιδείκνυσι	τὴν χρείαν τῆς τέχνης. πολὺ
[2, 1]	ταύτης κεκρικότι, ἐν ᾗ καταταχθεὶς	ἐπιδείξεις,	τίνα δύναται λογικὸν ἡγεμονικὸν πρὸς
[2, 1]	φέρε ἀδοξίαν, φέρε καταδίκην. αὕτη	ἐπίδειξις	νέου ἐκ σχολῆς ἐληλυθότος. τἆλλα
[2, 13]	ἐστιν, ἀλλ´ ἐκ τοσούτου χρόνου	ἐπιδημῶν	ἀγνοεῖ τοὺς νόμους τῆς πόλεως
[2, 14]	σχέσεις τάς τε φυσικὰς καὶ	ἐπιθέτους,	τὸν υἱόν, τὸν πατέρα, τὸν
[2, 15]	δ´ ἂν πλείονα καὶ ἰσχυρότερα	ἐπιθῇς,	τοσούτῳ θᾶττον {θᾶττον} κατενεχθήσεται. ἄνευ
[2, 18]	οἱ φιλόσοφοι. ὅταν γὰρ ἅπαξ	ἐπιθυμήσῃς	ἀργυρίου, ἂν μὲν προσαχθῇ λόγος
[2, 18]	θέλησον καλὸς φανῆναι τῷ θεῷ·	ἐπιθύμησον	καθαρὸς μετὰ καθαροῦ σαυτοῦ γενέσθαι
[2, 18]	τοῦ κακοῦ, πέπαυταί τε ἡ	ἐπιθυμία	καὶ τὸ ἡγεμονικὸν ἡμῶν εἰς
[2, 18]	ἢ πρότερον ἐξήφθη πρὸς τὴν	ἐπιθυμίαν.	καὶ τούτου συνεχῶς γινομένου τυλοῦται
[2, 16]	Προκρούστου καὶ Σκίρωνος λύπην, φόβον,	ἐπιθυμίαν,	φθόνον, ἐπιχαιρεκακίαν, φιλαργυρίαν, μαλακίαν, ἀκρασίαν.
[2, 1]	ἀναίσχυντόν τι ποιῆσαι ἢ μετ´	ἐπιθυμίας	αἰσχρᾶς ὀρεχθῆναί τινος οὐδὲν διαφέρει
[2, 19]	δεῖ περιπλέκειν; θεὸν ἐξ ἀνθρώπου	ἐπιθυμοῦντα	γενέσθαι καὶ ἐν τῷ σωματίῳ
[2, 19]	εὐτυχοῦντα, ἀδοξοῦντα καὶ εὐτυχοῦντα. δείξατ´·	ἐπιθυμῶ	τινα νὴ τοὺς θεοὺς ἰδεῖν
[2, 24]	Εἰπόντος αὐτῷ τινος ὅτι Πολλάκις	ἐπιθυμῶν	σου ἀκοῦσαι ἦλθον πρὸς σὲ
[2, 18]	ἂν δὲ καὶ τριάκοντα παραλίπῃς,	ἐπίθυσον	τῷ θεῷ. ἡ γὰρ ἕξις
[2, 14]	προσηκόντων ἐπιμεμέλησαι, καὶ τὸν κολοφῶνα	ἐπιθῶ·	οὔτε τί θεός ἐστιν οἶδας
[2, 18]	ἀταραξίας. τοῦ θεοῦ μέμνησο, ἐκεῖνον	ἐπικαλοῦ	βοηθὸν καὶ παραστάτην ὡς τοὺς
[2, 7]	ὀρνιθάριον κρατοῦμεν καὶ τὸν θεὸν	ἐπικαλούμενοι	δεόμεθα αὐτοῦ· κύριε, ἐλέησον· ἐπίτρεψόν
[2, 23]	προαιρετική. τίς ἡ τὰ ὦτα	ἐπικλείουσα	καὶ ἀνοίγουσα; τίς, καθ´ ἣν
[2, 23]	αὐτῆς. νῦν δὲ τί ἐστιν,	Ἐπίκουρε,	τὸ ταῦτα ἀποφαινόμενον; τὸ περὶ
[2, 19]	Στωικὰ λέγοντας μυρίους. τὰ γὰρ	Ἐπικούρεια	αὐτοὶ οὗτοι χεῖρον λέγουσι; τὰ
[2, 19]	ἔσθ´ αἱρέσεως. τοὺς πλείστους ὑμῶν	Ἐπικουρείους	εὑρήσετε, ὀλίγους τινὰς Περιπατητικοὺς καὶ
[2, 20]	πιστεύσατέ μοι, καὶ ὄψεσθε. ~Πρὸς	Ἐπικουρείους	καὶ Ἀκαδημαικούς. Τοῖς ὑγιέσι καὶ
[2, 20]	οὐδεὶς πιστεύει οὐδενί. Οὕτως καὶ	Ἐπίκουρος,	ὅταν ἀναιρεῖν θέλῃ τὴν φυσικὴν
[2, 20]	ἀποκόψασθαι οὐ δύνανται. οὕτως καὶ	Ἐπίκουρος	τὰ μὲν ἀνδρὸς πάντ´ ἀπεκόψατο
[2, 9]	ἑτεροδόξων; τεχνολόγει νῦν καθίσας τὰ	Ἐπικούρου	καὶ τάχα ἐκείνου χρηστικώτερον τεχνολογήσεις.
[2, 22]	καλόν, οὕτως ἰσχυρὸς γίνεται ὁ	Ἐπικούρου	λόγος, ἀποφαίνων ἢ μηδὲν εἶναι
[2, 17]	περὶ ἐπιτηδευμάτων καλῶν καὶ αἰσχρῶν	ἐπικρίνοντες	καὶ διαλαμβάνοντες. τίνος δ´ ἕνεκα
[2, 18]	κορυφήν μου καὶ λέγω· εὖ,	Ἐπίκτητε,	κομψὸν σοφισμάτιον ἔλυσας, πολλῷ κομψότερον
[2, 20]	νοσφιζομένων τὰ δημόσια εὑρεσιλογίας τινὸς	ἐπιλάβηται	ἀπὸ τῶν λόγων τούτων· μή
[2, 23]	αὐτοῦ καταμένεις καὶ κατοικεῖν προαιρῇ	ἐπιλαθόμενος	τῶν ἐν οἴκῳ καὶ λέγεις
[2, 10]	ὢν ἐχρῶ τῇ σφύρᾳ ἄλλως,	ἐπιλελησμένος	ἂν ἦς τοῦ χαλκέως· εἰ
[2, 16]	τῆς τιτθῆς ἀπελθούσης, πλακούντιον λαβόντα	ἐπιλέλησται.	θέλεις οὖν καὶ ἡμεῖς τοῖς
[2, 10]	ἕκαστον τῶν τοιούτων ὀνομάτων εἰς	ἐπιλογισμὸν	ἐρχόμενον ὑπογράφει τὰ οἰκεῖα ἔργα.
[2, 10]	θείᾳ διοικήσει καὶ τοῦ ἑξῆς	ἐπιλογιστικός.	τίς οὖν ἐπαγγελία πολίτου; μηδὲν
[2, 2]	δίκαια λέγει ἐλθὼν ἐπὶ τὸν	ἐπίλογον	ἔφη ὅτι ἀλλ´ οὔτε δεήσομαι
[2, 2]	Σωκράτει. καὶ σὺ εἰ τοιοῦτον	ἐπίλογον	παρασκευάζῃ, τί ἀναβαίνεις, τί ὑπακούεις;
[2, 2]	τοῦτο πίστις, τοῦτο νίκη, τοῦτο	ἐπίλογος,	τοῦτο εὐδοκίμησις. Διὰ τοῦτο ὁ
[2, 12]	κύριός μου εἶ; εἶτ´ ἂν	ἐπιμείνῃς	πράγματα παρέχων, διαράμενος κονδύλους σοι
[2, 5]	κωλύει; ~Πῶς συνυπάρχει μεγαλοφροσύνη καὶ	ἐπιμέλεια.	Αἱ ὗλαι ἀδιάφοροι, ἡ δὲ
[2, 12]	ἤδη τινὶ ἔσκεψαι ἐπιτρέψαι εἰς	ἐπιμέλειαν	αὐτοῦ; πῶς γὰρ οὔ; ἐμπείρῳ
[2, 23]	καταβάλλειν τὴν περὶ τὸ λέγειν	ἐπιμέλειαν	ἢ τὴν περὶ τὰ θεωρήματα.
[2, 5]	οὕτως καὶ ἡμεῖς τὴν μὲν	ἐπιμέλειαν	σφαιριστικωτάτην, τὴν δ´ ἀδιαφορίαν ὡς
[2, 24]	λυσιτελήσει αὐτῷ, ἐκκαλεῖται πρὸς τὴν	ἐπιμέλειαν.	τὰ παιδία τὰ πιθανὰ καὶ
[2, 6]	ἀμελεῖς γίνεσθε, μήθ´ ὅταν εἰς	ἐπιμέλειάν	τις ὑμᾶς παρακαλῇ, ταπεινοὶ καὶ
[2, 5]	δὲ μῖξαι καὶ συναγαγεῖν ταῦτα,	ἐπιμέλειαν	τοῦ προσπεπονθότος ταῖς ὕλαις καὶ
[2, 23]	μὲν κακοδαιμονίαν ποιεῖται, τυχὸν δ´	ἐπιμελείας	εὐδαιμονίαν. Τὸ δ´ αἴρειν τὴν
[2, 24]	τοὺς καλοὺς μονομάχους διὰ πάσης	ἐπιμελείας	ἔχει; ὁρᾷς, οἷα ποιεῖ ἄγνοια
[2, 17]	ἴσμεν ἕκαστα τούτων καὶ μηδεμιᾶς	ἐπιμελείας	περὶ τὴν διάρθρωσιν τῶν προλήψεων
[2, 23]	ἐστι τὸ χρώμενον; προαίρεσις. τί	ἐπιμελεῖται	πάντων; προαίρεσις. τί ὅλον ἀναιρεῖ
[2, 5]	καὶ ἀτάραχον, ἅμα δὲ τὸ	ἐπιμελὲς	καὶ μὴ εἰκαῖον μηδ´ ἐπισεσυρμένον;
[2, 8]	ἔκκλισιν ἀπερίπτωτον, ὁρμὴν καθήκουσαν, πρόθεσιν	ἐπιμελῆ,	συγκατάθεσιν ἀπρόπτωτον. ταῦτα ὄψεσθε. ~Ὅτι
[2, 24]	αὐτὴ δι´ αὑτῆς ἐμφαίνουσα, ὅτι	ἐπιμεληθέντι	λυσιτελήσει αὐτῷ, ἐκκαλεῖται πρὸς τὴν
[2, 17]	ὡς εὐσεβὴς καὶ φιλόσοφος καὶ	ἐπιμελὴς	εἰδέναι τί μοι πρὸς θεούς
[2, 23]	ποῖος ἄγγελος οὕτως ὠκὺς καὶ	ἐπιμελής;	εἰκῇ δὲ καὶ τὸν μεταξὺ
[2, 23]	κατὰ δύναμιν. καὶ γὰρ ὀφθαλμῶν	ἐπιμελητέον,	ἀλλ´ οὐχ ὡς τοῦ κρατίστου,
[2, 14]	χρόνον δίχα τοῦ διοικοῦντος καὶ	ἐπιμελομένου,	τὸ δ´ οὕτως μέγα καὶ
[2, 24]	μή τι λέγει τῷ γεωργῷ	ἐπιμελοῦ	μου‘ ἀλλ´ αὐτὴ δι´ αὑτῆς
[2, 20]	ἡμῶν ἐξαπατηθῇ περὶ θεῶν ὡς	ἐπιμελουμένων	ἀνθρώπων ἢ μή τις ἄλλην
[2, 20]	εἴ τε καὶ εἰσίν, οὐκ	ἐπιμελοῦνται	ἀνθρώπων οὐδὲ κοινόν τι ἡμῖν
[2, 5]	μέλλει πίπτειν; τῷ πεσόντι δ´	ἐπιμελῶς	καὶ τεχνικῶς χρῆσθαι, τοῦτο ἤδη
[2, 5]	παρὰ φύσιν. ἀλλ´ ἅμα μὲν	ἐπιμελῶς,	ὅτι ἡ χρῆσις οὐκ ἀδιάφορον,
[2, 12]	καὶ ἀπολλύμενον. οὐδαμῶς. ἀλλ´ αὐτὸς	ἐπιμεμέλησαι	αὐτοῦ; πότερον μαθὼν παρά του
[2, 14]	πάντων μᾶλλον ἢ τῶν προσηκόντων	ἐπιμεμέλησαι,	καὶ τὸν κολοφῶνα ἐπιθῶ· οὔτε
[2, 12]	εἰπεῖν, ὅτῳ τρόπῳ τῆς ψυχῆς	ἐπιμεμέλησαι;	οὐ γὰρ εἰκῇ χὠς ἔτυχεν
[2, 20]	υἱὸς οὐδέν ἐστιν. εὖ, φιλόσοφε·	ἐπίμενε,	πεῖθε τοὺς νέους, ἵνα πλείονας
[2, 26]	μὴ δεικνύῃς, μὴ θαύμαζε, εἰ	ἐπιμένει·	κατορθώματος γὰρ φαντασίαν λαμβάνων ποιεῖ
[2, 7]	Γρατίλλῃ ἐξωρισμένῃ τὸ πλοῖον τῶν	ἐπιμηνίων	κατὰ τὸν εἰπόντα ὅτι Ἀφαιρήσεται
[2, 26]	τοῦτο μὴ φαντάζηται, ὡς ἀληθεῖ	ἐπινεύει	αὐτῷ. δεινὸς οὖν ἐν λόγῳ,
[2, 16]	οὕτως ζήσαντι; οὗ Διογένει μετῆν;	ἐπινοεῖς	τούτων τινὰ κλάοντα ἢ ἀγανακτοῦντα,
[2, 21]	ποτὲ ταῦτα, ὅτι εἰς τὸ	ἐπιὸν	πεπαίδευμαι; ἔχω ἣν δεῖ συναίσθησιν
[2, 16]	γένηται, φαντάζομαι ὅτι ἡ πόλις	ἐπιπίπτειν	μοι μέλλει· οὐ γὰρ ἀρκεῖ
[2, 14]	ἔργον; ἆρά γ´ ἔχομέν τινα	ἐπιπλοκὴν	πρὸς αὐτὸν καὶ σχέσιν ἢ
[2, 26]	τίνος λογικὴ ψυχὴ κινεῖται ζυγῷ	ἐπιρρέψει,	ἄν τε θέλῃς ἄν τε
[2, 5]	ἐπιμελὲς καὶ μὴ εἰκαῖον μηδ´	ἐπισεσυρμένον;	ἂν μιμῆται τοὺς κυβεύοντας. αἱ
[2, 11]	καὶ τὸ φιλοσοφεῖν τοῦτό ἐστιν,	ἐπισκέπτεσθαι	καὶ βεβαιοῦν τοὺς κανόνας, τὸ
[2, 12]	αἶψά τε καὶ μέγα νεῖκος	ἐπισταμένως	κατέπαυσεν. Τί οὖν; οὐ λίαν
[2, 16]	φίλτερον τοῦ θεοῦ· διὰ τοῦτο	ἐπιστεύθη	Διὸς υἱὸς εἶναι καὶ ἦν.
[2, 8]	κατεσκεύασεν, ἀλλὰ καὶ σοὶ μόνῳ	ἐπίστευσεν	καὶ παρακατέθετο, οὐδὲ τούτου μεμνήσῃ,
[2, 13]	αὐτῷ. λοιπὸν οὗ μὲν ἡ	ἐπιστήμη	αὐτῷ πρόσεστιν, ἐκεῖ τὸ θάρσος·
[2, 6]	αὐτοῦ οὐκ ἀδιάφορος, ἀλλ´ ἢ	ἐπιστήμη	ἢ δόξα ἢ ἀπάτη. οὕτως
[2, 8]	γένοιτο. φήμη; μὴ γένοιτο. νοῦς,	ἐπιστήμη,	λόγος ὀρθός. ἐνταῦθα τοίνυν ἁπλῶς
[2, 22]	φιλεῖν ταῦτα. ὅστις οὖν ἀγαθῶν	ἐπιστήμων	ἐστίν, οὗτος ἂν καὶ φιλεῖν
[2, 21]	ἕλκη πρῶτον θεραπεύετε, τὰ ῥεύματα	ἐπιστήσατε,	ἠρεμήσατε τῇ διανοίᾳ, ἀπερίσπαστον αὐτὴν
[2, 20]	κατασκεύασον, ἵν´ οἱ πολῖται ἡμῶν	ἐπιστραφέντες	τιμῶσι τὸ θεῖον καὶ παύσωνταί
[2, 4]	σφῆκες ἠγανάκτουν, ὅτι οὐδεὶς αὐτῶν	ἐπιστρέφεται,	ἀλλὰ φεύγουσι πάντες κἄν τις
[2, 4]	κόπριον; εἶτα ἐρεῖς οὐδείς μου	ἐπιστρέφεται,	ἀνθρώπου φιλολόγου’ κακὸς γὰρ εἶ
[2, 13]	ὃν θέλεις ἰδιώτην καὶ οὐκ	ἐπιστρέφεται·	ὅπου δ´ οὐκ οἶδεν οὐδὲ
[2, 16]	μέλει πῶς τι ποιήσῃ, ὃς	ἐπιστρέφεται	οὐ τοῦ τυχεῖν τινος, ἀλλὰ
[2, 16]	περιπατῶν τῆς ἐνεργείας τῆς αὑτοῦ	ἐπιστρέφεται;	τίς βουλευόμενος αὐτῆς τῆς βουλῆς,
[2, 2]	καὶ τούτοις ἀρκούμενος τίνος ἔτι	ἐπιστρέφῃ;	τίς γὰρ αὐτῶν κύριος, τίς
[2, 2]	ὀρέγεσθαι καὶ ἐκκλίνειν, τίνος ἔτι	ἐπιστρέφῃ;	τοῦτό σοι προοίμιον, τοῦτο διήγησις,
[2, 2]	ἀλλ´ οὔτε δεήσομαι ὑμῶν οὔτ´	ἐπιστρέφομαι,	τί μέλλετε κρίνειν· ὑμεῖς τε
[2, 16]	ἀλλ´ οὐδὲ μελετῶμεν ταῦτα οὐδ´	ἐπιστρεφόμεθα.	ἐπεὶ δότε μοι ἕνα, ᾧ
[2, 20]	οὐδενὸς τούτων οὐδὲ κατὰ ποσὸν	ἐπιστρέφονται,	ἀλλὰ μόνον ἐξεμέσαι τὸ προβλημάτιον
[2, 20]	Δία νομοθετῶν εἰς φόβον καὶ	ἐπίσχεσιν	τῶν ἀδικούντων. εὖ, φιλόσοφε· ὠφέλησας
[2, 18]	μὴ πρότερον οὔσας, τὰς δ´	ἐπιτείνεσθαι	καὶ ἰσχυροποιεῖσθαι. Οὕτως ἀμέλει καὶ
[2, 14]	ἀπὸ τῆς μουσικῆς ἡδέα καὶ	ἐπιτερπῆ	τοῖς ἰδιώταις ἀκούειν. καὶ ἐνταῦθα
[2, 23]	οὖσα καὶ πᾶσι τοῖς ἄλλοις	ἐπιτεταγμένη	παρελθοῦσα ἡμῖν λεγέτω κράτιστον εἶναι
[2, 24]	βασιλέως ἔργα, ᾧ λαοί τ´	ἐπιτετράφαται	καὶ τόσσα μέμηλεν, περὶ κορασιδίου
[2, 22]	διακρίνεις, οὐ τροφὰς προσφέρῃ τὰς	ἐπιτηδείους	τῷ σώματι, οὐ σκέπην, οὐκ
[2, 2]	εἰ μή τι καιρός ἐστιν	ἐπίτηδες	ἐρεθίσαι τοὺς δικαστὰς ὡς Σωκράτει.
[2, 17]	ἐπαινοῦντες ψέγοντες, ἐγκαλοῦντες μεμφόμενοι, περὶ	ἐπιτηδευμάτων	καλῶν καὶ αἰσχρῶν ἐπικρίνοντες καὶ
[2, 1]	τοῦτό ἐστιν ὁ θεὸς οὐκ	ἐπιτρέπει.	(Ὅταν οὖν στρέψῃ τις ἐπὶ
[2, 1]	φιλόσοφοι γὰρ λέγουσιν ὅτι οὐκ	ἐπιτρέπομεν	ἐλευθέροις εἶναι εἰ μὴ τοῖς
[2, 1]	πιστεύσομεν, ὦ φίλτατοι νομοθέται; οὐκ	ἐπιτρέπομεν	παιδεύεσθαι, εἰ μὴ τοῖς ἐλευθέροις;
[2, 12]	τὸ σαυτοῦ ἤδη τινὶ ἔσκεψαι	ἐπιτρέψαι	εἰς ἐπιμέλειαν αὐτοῦ; πῶς γὰρ
[2, 7]	ἐπικαλούμενοι δεόμεθα αὐτοῦ· κύριε, ἐλέησον·	ἐπίτρεψόν	μοι ἐξελθεῖν’ ἀνδράποδον, ἄλλο γάρ
[2, 8]	μεμνήσῃ, ἀλλὰ καὶ καταισχυνεῖς τὴν	ἐπιτροπήν;	εἰ δέ σοι ὀρφανόν τινα
[2, 17]	δυνατὸν οὖν ἐστιν ἀμφοτέρους ὑμᾶς	ἐπιτυγχάνειν;	πῶς οἷόν τε; τῇ δὲ
[2, 16]	τί οὖν ἐνδέχεται, ὅταν τὰ	ἐπιφερόμενα	κακὰ ἡγώμεθα; οὐ δυνάμεθα μὴ
[2, 16]	Σκίρωνος λύπην, φόβον, ἐπιθυμίαν, φθόνον,	ἐπιχαιρεκακίαν,	φιλαργυρίαν, μαλακίαν, ἀκρασίαν. ταῦτα δ´
[2, 14]	ἔχει τι καὶ ἀγωγὸν καὶ	ἐπίχαρι.	καὶ γὰρ σκυτεὺς πῶς μὲν
[2, 20]	θέλεις ἀφεῖναι τὰ ψυχρὰ ταῦτα	ἐπιχειρήματα;	ἐσθίων ποῦ φέρεις τὴν χεῖρα;
[2, 18]	κἂν ἀναπέσῃς δέκα ἡμέρας, ἀναστὰς	ἐπιχείρησον	μακροτέραν ὁδὸν περιπατῆσαι καὶ ὄψει,
[2, 26]	ἀεὶ τῷ προσδιαλεγομένῳ καὶ ἐκεῖνον	ἐπιψηφίζω	καὶ καλῶ μάρτυρα καὶ εἷς
[2, 12]	καὶ τοὺς μὲν ἄλλους οὐκ	ἐπιψηφίζω,	τὸν δὲ προσδιαλεγόμενον μόνον’ οὕτω
[2, 24]	οὐκ ἐκτένιζεν αὐτὸ κομψῶς οὐδ´	ἔπλασσεν.	ἀλλὰ καὶ ἰσχυρός εἰμι. μή
[2, 9]	μή, ἀπώλεσας τὸν ἄνθρωπον, οὐκ	ἐπλήρωσας	τὴν ἐπαγγελίαν. ὅρα μή τι
[2, 12]	ἀδυναμίας τῆς αὑτοῦ. Πῶς οὖν	ἐποίει	Σωκράτης; αὐτὸν ἠνάγκαζεν τὸν προσδιαλεγόμενον
[2, 16]	τί οὖν ἐν τῇ σχολῇ	ἐποίεις,	τί ἤκουες, τί ἐμάνθανες; τί
[2, 5]	σε ἀδικεῖν’ εὖ σοι γένοιτο.	ἐποίησα	ἐγὼ τὸ ἐμόν, εἰ δὲ
[2, 20]	ἔσχον ὁμονοοῦντας, ἀπάγξασθαι ἂν αὐτὸν	ἐποίησα	ῥηγνύμενον ἢ μεταθέσθαι. νῦν δ´
[2, 5]	δὲ καὶ σὺ τὸ σὸν	ἐποίησας,	ὄψει αὐτός. ἔστι γάρ τις
[2, 11]	ταῖς ἐπὶ μέρους οὐσίαις. καλῶς	ἐποίησεν,	δεόντως, οὐ δεόντως· ἠτύχησεν, εὐτύχησεν·
[2, 12]	φθόνος ἐστὶ κακῶν; οὐκοῦν ἐκεῖνον	ἐποίησεν	εἰπεῖν ὅτι λύπη ἐστὶν ἐπ´
[2, 1]	στρατηγοῦ τὸν αὑτοῦ δοῦλον, οὐδὲν	ἐποίησεν;	(Ἐποίησεν. (Τί; (Ἔστρεψεν τὸν αὑτοῦ
[2, 23]	τὸν μεταξὺ ἀέρα οὕτως ἐνεργὸν	ἐποίησεν	καὶ ἔντονον, ὥςτε δι´ αὐτοῦ
[2, 23]	τὴν ὅρασιν; εἰκῇ δὲ φῶς	ἐποίησεν,	οὗ μὴ παρόντος οὐδενὸς τῶν
[2, 16]	μωρέ, χεῖρας οὐκ ἔχεις; οὐκ	ἐποίησέν	σοι αὐτὰς ὁ θεός; εὔχου
[2, 1]	τὸν αὑτοῦ δοῦλον, οὐδὲν ἐποίησεν;	(Ἐποίησεν.	(Τί; (Ἔστρεψεν τὸν αὑτοῦ δοῦλον
[2, 6]	αὐτὸς γάρ μ´ ὁ θεὸς	ἐποίησεν	τούτων ἐκλεκτικόν. εἰ δέ γε
[2, 15]	οὐχ ὑγιές, καὶ οὕτως λοιπὸν	ἐποικοδομεῖν	αὐτῷ τὴν εὐτονίαν, τὴν ἀσφάλειαν;
[2, 10]	ἀπολλύειν καὶ αἰσχρόν ἐστι καὶ	ἐπονείδιστον	καὶ ἀτύχημα. τί ἀπολλύει ὁ
[2, 2]	ἄδικον οὔτ´ ἰδίᾳ οὔτε δημοσίᾳ	ἔπραξα.	εἰ δὲ θέλεις καὶ τὰ
[2, 16]	τὰ ὄντα ἐπιγράφειν; ὅτι εἰσαγωγὰς	{ἔπραξά{	ς} τινας καὶ Χρυσίππεια ἀνέγνων,
[2, 17]	ποίαν παιδείαν, ἄνθρωπε; ὅτι συλλογισμοὺς	ἔπραξας,	μεταπίπτοντας; οὐ θέλεις ἀπομαθεῖν, εἰ
[2, 19]	Τηρεῖτε οὕτως ἑαυτοὺς ἐν οἷς	ἐπράσσετε	καὶ εὑρήσετε τίνος ἔσθ´ αἱρέσεως.
[2, 21]	τι ὠφελήκασιν; ἄνθρωπε, μὴ γὰρ	ἐπύθου,	εἰ σοὶ χρήσιμοι, ἀλλὰ καθόλου;
[2, 15]	αὐτοῦ τῆς ἀποχῆς καὶ ἐλθὼν	ἐπυνθανόμην	τί ἐγένετο. (Κέκρικα, φησίν. (Ἀλλ´
[2, 22]	πολλάκις ὅτι ὤφελον ἐγὼ μᾶλλον	ἐπύρεςςον‘	εἶτα ἐλθόντος τοῦ πράγματος καὶ
[2, 24]	τινα τῶν οὐκ ἠξιωμένων {ὑπ´{	ερ}	αὐτοῦ. Εἰπόντος αὐτῷ τινος ὅτι
[2, 22]	ἄν τ´ ἐρώμενος ἄν τ´	ἐραστής,	μισεῖ, προβάλλεται, καταρᾶται. οὐδὲν γὰρ
[2, 9]	μὲν αἰδήμονα σῴζει τὰ αἰδήμονα	ἔργα,	ἀπολλύει δὲ τὰ ἀναιδῆ· τὸν
[2, 10]	ἐπιλογισμὸν ἐρχόμενον ὑπογράφει τὰ οἰκεῖα	ἔργα.	ἐὰν δ´ ἀπελθὼν ψέγῃς σου
[2, 23]	δυναμέναις πλὴν αὐτὰ ἐκεῖνα τὰ	ἔργα,	ἐφ´ οἷς τεταγμέναι εἰσὶ διακονεῖν
[2, 8]	τί οὖν; οὐκ ἔστι θεῶν	ἔργα	κἀκεῖνα; ἔστιν, ἀλλ´ οὐ προηγούμενα
[2, 1]	τὸ εὐλαβές, ὅπου προαίρεσις καὶ	ἔργα	προαιρέσεως, εὐθὺς ἅμα τῷ θέλειν
[2, 9]	ἕκαστον καὶ σῴζει τὰ κατάλληλα	ἔργα·	τὸν τέκτονα τὰ τεκτονικά, τὸν
[2, 24]	βέλτιστε, ἀφεὶς τὰ τοῦ βασιλέως	ἔργα,	ᾧ λαοί τ´ ἐπιτετράφαται καὶ
[2, 15]	καὶ τῆς μικρᾶς· εἶτα φόνον	ἐργαζόμενος	καὶ ἀπολλύων ἄνθρωπον μηδὲν ἠδικηκότα
[2, 5]	σὺ λοιπὸν παραλαβὼν τὴν ὕλην	ἐργάζου.	εἶτα ἂν ἐξέλθῃς μηδὲν παθών,
[2, 14]	αὐτοῦ γεγόναμεν καὶ πρὸς τί	ἔργον;	ἆρά γ´ ἔχομέν τινα ἐπιπλοκὴν
[2, 19]	τί οὖν οὐκ ἀνύετε τὸ	ἔργον,	εἰ καὶ ὑμεῖς ἔχετ´ ἐπιβολὴν
[2, 5]	προηγούμενον καὶ ἐπὶ τοῦ βίου	ἔργον	ἐκεῖνο· δίελε τὰ πράγματα καὶ
[2, 5]	ἄλλοις ἄλλα τοιαῦτα. σὸν οὖν	ἔργον	ἐλθόντα εἰπεῖν ἃ δεῖ, διαθέσθαι
[2, 14]	τῷ ἰδιώτῃ παρατυγχάνοντι, τὸ δ´	ἔργον	ἐπιδείκνυσι τὴν χρείαν τῆς τέχνης.
[2, 16]	τί ἐστιν οἶδεν, πότερον ἡμέτερον	ἔργον	ἐστὶν ἢ ἀλλότριον, ἔστιν αὐτὸ
[2, 5]	τεχνικῶς χρῆσθαι, τοῦτο ἤδη ἐμὸν	ἔργον	ἐστίν. οὕτως τοίνυν τὸ μὲν
[2, 11]	τοῦτο τοῦ καλοῦ καὶ ἀγαθοῦ	ἔργον	ἐστίν. ~Περὶ τοῦ διαλέγεσθαι. Ἃ
[2, 6]	μὴ γὰρ σὸν τοῦτο τὸ	ἔργον	ἦν; ἀλλ´ ἐκείνου. τί οὖν
[2, 19]	ὕλη πάρεστιν παρακειμένη, ἐκδέχομαι τὸ	ἔργον.	καὶ ἐνθάδε τοίνυν ὁ τέκτων
[2, 8]	κατασκεύασμα τῷ κατασκευάσματι; καὶ ποῖον	ἔργον	τεχνίτου εὐθὺς ἔχει τὰς δυνάμεις
[2, 17]	ἐπὶ μέρους. Τί πρῶτόν ἐστιν	ἔργον	τοῦ φιλοσοφοῦντος; ἀποβαλεῖν οἴησιν· ἀμήχανον
[2, 14]	ἀκούειν. καὶ ἐνταῦθα τὸ μὲν	ἔργον	τοῦ φιλοσοφοῦντος τοιοῦτόν τι φανταζόμεθα,
[2, 14]	τὸν ἄρχοντα, τὸν ἀρχόμενον. Τὸ	ἔργον	τοῦ φιλοσοφοῦντος τοιοῦτόν τι φανταζόμεθα.
[2, 18]	ὁ ἀγών ἐστιν, θεῖον τὸ	ἔργον,	ὑπὲρ βασιλείας, ὑπὲρ ἐλευθερίας, ὑπὲρ
[2, 9]	ἡμεῖς παραβαπτισταί, λόγῳ μὲν Ἰουδαῖοι,	ἔργῳ	δ´ ἄλλο τι, ἀσυμπαθεῖς πρὸς
[2, 20]	ἀγρύπνησον δι´ αὐτὰ καὶ αὐτὸς	ἔργῳ	κατήγορος γενοῦ τῶν σαυτοῦ δογμάτων.
[2, 19]	ἄλλοις ἴσην ἢ καὶ κρείττονα	ἔργῳ	ὑπολάβητε; Στωικὸν δὲ δείξατέ μοι,
[2, 10]	ὅταν διά τινος τούτων τῶν	ἔργων	κέρμα αὐτοῖς προσγένηται. ὅρα δ´
[2, 18]	ἀδύνατον γὰρ ἀπὸ τῶν καταλλήλων	ἔργων	μὴ καὶ τὰς ἕξεις καὶ
[2, 18]	καὶ δύναμις ὑπὸ τῶν καταλλήλων	ἔργων	συνέχεται καὶ αὔξεται, ἡ περιπατητικὴ
[2, 2]	μή τι καιρός ἐστιν ἐπίτηδες	ἐρεθίσαι	τοὺς δικαστὰς ὡς Σωκράτει. καὶ
[2, 24]	ἀκουσόμενος φανῇ τις, ὅταν αὐτὸς	ἐρεθίσῃ.	ἂν δ´ ὡς λίθος ἢ
[2, 18]	εἰς ταὐτὰ ἐπάνεισιν, ἀλλὰ πάλιν	ἐρεθισθὲν	ὑπὸ τῆς καταλλήλου φαντασίας θᾶττον
[2, 23]	λεχθεῖσιν ἢ ἀπιστῆσαι καὶ πιστεύσαντα	ἐρεθισθῆναι	ἢ μή, τίς λέγει; οὐχ
[2, 24]	ἠρέθισας. εἰς τί γὰρ ἀπιδὼν	ἐρεθιςθῶ	ὡς οἱ ἱππικοὶ περὶ τοὺς
[2, 18]	τριμήνῳ· ἀλλὰ προσέσχον γενομένων τινῶν	ἐρεθιστικῶν.	γίγνωσκε ὅτι κομψῶς σοί ἐστιν.
[2, 5]	ἐν αὐτῇ; ἀλλ´ ὁ μὲν	ἐρεῖ	βάλε’ ὁ δὲ μὴ βάλῃς’
[2, 8]	ἐκεῖνον ἔχων; ἢ ἄλλα σοι	ἐρεῖ	ἐκεῖνος ἢ ταῦτα; ἀλλ´ εἰ
[2, 24]	ἣν ὁ μὲν ἔχων ἐμπείρως	ἐρεῖ,	ὁ δὲ μὴ ἔχων ἀπείρως;
[2, 2]	τι ὑπαγορεύῃ τὰ πράγματα, τί	ἐρεῖς	ἢ τί πράξεις; τούτου οὖν
[2, 19]	πεποίησαι κατὰ τὸν τόπον; ἀλλ´	ἐρεῖς	ἡμῖν Ἑλένην καὶ Πρίαμον καὶ
[2, 4]	σκεῦος ἄχρηστον, ὡς κόπριον; εἶτα	ἐρεῖς	οὐδείς μου ἐπιστρέφεται, ἀνθρώπου φιλολόγου’
[2, 17]	ἀναγνώσῃ καὶ τρέμων πρὸς ἄλλους	ἐρεῖς.	οὕτως καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε. θέλεις
[2, 22]	δοξάριον. ἂν δὲ κινδυνεῦσαι δέῃ,	ἐρεῖς	τὰς φωνὰς τὰς τοῦ Ἀδμήτου
[2, 11]	ἀπιστία πρὸς τὸ ψιλῶς δοκοῦν,	ἔρευνα	δέ τις περὶ τὸ δοκοῦν
[2, 22]	ἀλλήλους καὶ λοιδορεῖσθαι καὶ τὰς	ἐρημίας	καταλαμβάνειν ἢ τὰς ἀγορὰς ὡς
[2, 5]	οὕτως καὶ ὁ ὑφάντης οὐκ	ἔρια	ποιεῖ, ἀλλ´ οἷα ἂν παραλάβῃ
[2, 20]	τούτῳ δ´ οὐ χαλεπώτεραι αἱ	Ἐρινύες	καὶ Ποιναί; ἐξήγειρον καθεύδοντα καὶ
[2, 20]	δογμάτων. εἶτα Ὀρέστην μὲν ὑπὸ	Ἐρινύων	ἐλαυνόμενον φῶμεν ἐκ τῶν ὕπνων
[2, 22]	χρόνῳ συμβεβιώκαμεν. πόσῳ δ´ ἡ	Ἐριφύλη	μετὰ τοῦ Ἀμφιαράου καὶ τέκνων
[2, 13]	νομικόν τινα παρέλαβεν πώποτε τὸν	ἐροῦντα	αὐτῷ καὶ ἐξηγησόμενον τὰ νόμιμα·
[2, 8]	βλέμμα, οἷον δεῖ εἶναι τοῦ	ἐροῦντος	οὐ γὰρ ἐμὸν παλινάγρετον οὐδ´
[2, 20]	ἀπελθεῖν εἰς βαλανεῖον. τί δ´	ἐροῦσι	καὶ περὶ τίνων ἢ πρὸς
[2, 8]	εἶτα σὺ οὐ φυλάσσεις; Ἀλλ´	ἐροῦσιν·	πόθεν ἡμῖν οὗτος ὀφρῦν ἐνήνοχεν
[2, 4]	ἔξω ἂν ἐπὶ τὰς κοπρίας	ἐρρίπτου	καὶ οὐδ´ ἐκεῖθεν ἄν τίς
[2, 17]	εἰδέναι τι τῶν χρησίμων ἀποβάλλοντας	ἔρχεσθαι	δεῖ πρὸς τὸν λόγον, ὡς
[2, 7]	τί οὖν; δεῖ δίχα ὀρέξεως	ἔρχεσθαι	καὶ ἐκκλίσεως, ὡς ὁ ὁδοιπόρος
[2, 7]	ἔδει καὶ ἐπὶ τὸν θεὸν	ἔρχεσθαι	ὡς ὁδηγόν, ὡς τοῖς ὀφθαλμοῖς
[2, 21]	ἢ ἄλλ´ ἀντ´ αὐτῶν ληψόμενοι	ἔρχεσθε.	πόθεν; οὐδ´ ἐγγύς. ἐκεῖνο γοῦν
[2, 21]	βλέπετε μᾶλλον, εἰ ἐφ´ ὃ	ἔρχεσθε	τοῦτο ὑμῖν γίνεται. θέλετε λαλεῖν
[2, 21]	ἐκ τῆς σχολῆς‘ τίς γὰρ	ἔρχεται	εἰς σχολήν, τίς γάρ, ὡς
[2, 21]	πεποίηκας, τοὺς γείτονας συντετάραχας· καὶ	ἔρχῃ	μοι καταστολὰς ποιήσας ὡς σοφὸς
[2, 21]	μηδὲν εἰδότα, ὅτι οὐδὲν οἶδα;	ἔρχομαι	πρὸς τὸν διδάσκαλον ὡς ἐπὶ
[2, 17]	πάντες ἄνω καὶ κάτω λαλοῦντες	ἐρχόμεθα	πρὸς τοὺς φιλοσόφους, ἐπὶ τούτοις
[2, 14]	τινές εἰσιν οἱ κατὰ θέαν	ἐρχόμενοι	τῆς πανηγύρεως, πῶς τοῦτο γίνεται
[2, 10]	τῶν τοιούτων ὀνομάτων εἰς ἐπιλογισμὸν	ἐρχόμενον	ὑπογράφει τὰ οἰκεῖα ἔργα. ἐὰν
[2, 17]	τὴν πατρίδα, τί πρὸς ξένους’	ἔρχου	καὶ ἐπὶ τὸν δεύτερον τόπον·
[2, 17]	ὑμῶν αὐτὸν τοιοῦτον, ἵνα εἴπω·	ἔρχου,	νεανίσκε, εἰς τὰ σά· σοὶ
[2, 21]	ὁ δυσεντερικός, εἰ χρήσιμον ὄξος,	ἐρῶ	ὅτι χρήσιμον. ἐμοὶ οὖν χρήσιμον;
[2, 21]	ὅτι χρήσιμον. ἐμοὶ οὖν χρήσιμον;	ἐρῶ	οὔ‘ ζήτησον πρῶτον σταλῆναί σου
[2, 15]	ς} καὶ ἀλαζονεύῃ ἐπ´ αὐτοῖς,	ἐρῶ	σοι ὅτι ἄνθρωπε, ζήτει τὸν
[2, 14]	οὖν ἄρξασθαι δεῖ; (Ἂν συγκαθῇς,	ἐρῶ	σοι ὅτι πρῶτον δεῖ σε
[2, 21]	νῦν χρήσιμοί εἰσιν οἱ συλλογισμοί;	ἐρῶ	σοι ὅτι χρήσιμοι, κἂν θέλῃς,
[2, 5]	γὰρ ποδὶ κατὰ φύσιν εἶναι	ἐρῶ	τὸ καθαρῷ εἶναι, ἀλλ´, ἂν
[2, 24]	ἔα, ἄνθρωπε, ἐπὶ τί ἐλήλυθας;	ἐρωμένας	κτησόμενος ἢ πολεμήσων; πολεμήσων. τίσι;
[2, 22]	ἄν τε τέκνον ἄν τ´	ἐρώμενος	ἄν τ´ ἐραστής, μισεῖ, προβάλλεται,
[2, 22]	ἐμπρησθῆναι τὰ Ἀσκλήπεια ἀποθανόντος τοῦ	ἐρωμένου.	διὰ τοῦτο ἂν μὲν ἐν
[2, 22]	(ἀντιτάξομαι κτενῶν σε. (κἀμὲ τοῦδ´	ἔρως	ἔχει. καὶ εὔχονται εὐχὰς τοιάσδε.
[2, 21]	ἀκρατῆ που παρομολογῇ τις αὑτόν,	ἔρωτα	προσέθηκεν, ὥστε συγγνωσθῆναι ὡς ἐπ´
[2, 22]	πρὸ πύργων; (ὡς τί μ´	ἐρωτᾷς	τῷδ´ (ἀντιτάξομαι κτενῶν σε. (κἀμὲ
[2, 16]	τοῖς πράγμασιν ὡς ἐπὶ τῶν	ἐρωτημάτων·	ἆρά γε ἡμέρα ἐστίν; ναί.
[2, 18]	οὐκ ἐπὶ τῷ τὸν Κυριεύοντα	ἐρωτῆσαι.	Πῶς οὖν γένηται τοῦτο; θέλησον
[2, 16]	τὴν δεῖνα οὐδ´ ἐν Ἀθήναις	ἔσεσθαι	ἢ ἐν Κορίνθῳ, ἀλλ´, ἂν
[2, 22]	καὶ ἐκ τῶν αὐτῶν γεγενημένοι	ἔσεσθε·	καὶ γὰρ οἱ ὄφεις· φίλοι
[2, 19]	οἷς ἐπράσσετε καὶ εὑρήσετε τίνος	ἔσθ´	αἱρέσεως. τοὺς πλείστους ὑμῶν Ἐπικουρείους
[2, 24]	αἰσχρῶς αὐτὸ πλάσσεις. εἰς τὴν	ἐσθῆτα;	καὶ ταύτην τρυφερὰν ἔχεις. εἰς
[2, 12]	ἢ τὸ ἀργύριον ἢ τὴν	ἐσθῆτα;	οὐδὲ ταῦτα τῷ τυχόντι. τὸ
[2, 16]	ὅπου θέλεις, ἄγε· ἣν θέλεις	ἐσθῆτα	περίθες. ἄρχειν με θέλεις, ἰδιωτεύειν,
[2, 23]	οὐδὲ χειρῶν οὐδὲ ποδῶν οὐδ´	ἐσθῆτος	οὐδ´ ὑποδημάτων. ἀλλ´ ἄν μου
[2, 20]	ποίει, ὧν ἄξιον ἔκρινας σεαυτόν·	ἔσθιε	καὶ πῖνε καὶ συνουσίαζε καὶ
[2, 8]	μεμνῆσθαι, ὅταν ἐσθίῃς, τίς ὢν	ἐσθίεις	καὶ τίνα τρέφεις; ὅταν συνουσίᾳ
[2, 8]	ἐλήλυθας; οὐ θέλεις μεμνῆσθαι, ὅταν	ἐσθίῃς,	τίς ὢν ἐσθίεις καὶ τίνα
[2, 20]	μηδὲν ἄλλο καθ´ ἡμέραν ἄρτους	ἐσθίοντες	τολμῶσι λέγειν ὅτι οὐκ οἴδαμεν,
[2, 20]	ἀφεῖναι τὰ ψυχρὰ ταῦτα ἐπιχειρήματα;	ἐσθίων	ποῦ φέρεις τὴν χεῖρα; εἰς
[2, 12]	δὲ τὸ σαυτοῦ ἤδη τινὶ	ἔσκεψαι	ἐπιτρέψαι εἰς ἐπιμέλειαν αὐτοῦ; πῶς
[2, 6]	ἡμεῖς δ´ ἐπειδὴ οἱ αὐτοί	ἐσμεν,	ἅμα μὲν οὓς δεῖ θερισθῆναι,
[2, 24]	παρὸν ἀφῶμεν, ἐπεὶ καὶ μακράν	ἐσμεν	ἀμφότεροι παντὸς τοῦ τοιούτου· ἐκεῖνο
[2, 12]	αὐτῶν τὴν προσήκουσαν τελέως ἀγύμναστοί	ἐσμεν.	δὸς γοῦν ᾧ θέλεις ἡμῶν
[2, 6]	ἀγανακτοῦμεν. οὔτε γὰρ ἴσμεν τίνες	ἐσμὲν	οὔτε μεμελετήκαμεν τὰ ἀνθρωπικὰ ὡς
[2, 22]	προαίρεσις, οὕτως μόνως καὶ φίλος	ἔσομαι	οἷος δεῖ καὶ υἱὸς καὶ
[2, 9]	ποιήσωμεν, οὐδὲν ἄλλο ἢ ἐξηγηταὶ	ἐσόμεθα	ἀλλοτρίων δογμάτων. ἄρτι γὰρ τίς
[2, 6]	θέλῃς, δύναται φυλαχθῆναι. καὶ τότ´	ἐσόμεθα	ζηλωταὶ Σωκράτους, ὅταν ἐν φυλακῇ
[2, 1]	μὲν εὐλαβεῖς ἅμα δὲ θαρραλέοι	ἐσόμεθα	καὶ νὴ Δία διὰ τὴν
[2, 17]	εἰ δὲ μή, οὐδ´ ἐγγὺς	ἐσόμεθα	τῷ προκόψαι, κἂν πάσας τὰς
[2, 10]	ὁ καλὸς καὶ ἀγαθὸς τὰ	ἐσόμενα,	συνήργει ἂν καὶ τῷ νοσεῖν
[2, 19]	νῆσον τὴν οὔτε γενομένην οὔτ´	ἐσομένην.	Καὶ ἐνταῦθα μὲν οὐδὲν μέγα
[2, 6]	μέλλω. ἄνθρωποι δ´ ἄλλοι ἀθάνατοι	ἔσονται;	~Πῶς μαντευτέον. Διὰ τὸ ἀκαίρως
[2, 14]	πεποίηκα; εἰ μὴ καὶ τὸ	ἔσοπτρον	τῷ αἰσχρῷ, ὅτι δεικνύει αὐτὸν
[2, 22]	τι οὖν περὶ τὰ κακὰ	ἐσπουδάκασιν	οἱ ἄνθρωποι; οὐδαμῶς. ἀλλὰ μή
[2, 22]	μητέρα μητέρα. καὶ ὑμῶν ὅστις	ἐσπούδακεν	ἢ αὐτός τινι εἶναι φίλος
[2, 22]	~Περὶ φιλίας. Περὶ ἅ τις	ἐσπούδακεν,	φιλεῖ ταῦτα εἰκότως. μή τι
[2, 22]	τοίνυν περὶ μόνα τὰ ἀγαθὰ	ἐσπουδακέναι	αὐτούς· εἰ δ´ ἐσπουδακέναι, καὶ
[2, 22]	ἀγαθὰ ἐσπουδακέναι αὐτούς· εἰ δ´	ἐσπουδακέναι,	καὶ φιλεῖν ταῦτα. ὅστις οὖν
[2, 23]	ἐν παντὶ μεταδιώκειν, περὶ τοῦτο	ἐσπουδακέναι,	πάρεργα τἆλλα πρὸς τοῦτο πεποιημένον,
[2, 20]	δύνανται καίτοι τοῦτο μάλιστα πάντων	ἐσπουδακότες.	Τίς ἢ ἀτυχίας; λαβών τις
[2, 20]	ἢ πρὸς τίνας καὶ τί	ἔσται	αὐτοῖς ἐκ τῶν λόγων τούτων,
[2, 10]	ὁ τὴν ῥῖνά σοι ἀπολλύων	ἔσται	βεβλαμμένος. (Ναί, φησίν, κεκολόβωται γὰρ
[2, 17]	μὴ θέλοντος, θέλοντος μηδὲν οὐκ	ἔσται;	Δότε μοι ἕνα νέον κατὰ
[2, 19]	ἀνάγνωθι. καὶ τί ὠφεληθήσεται; φλυαρότερος	ἔσται	καὶ ἀκαιρότερος ἢ νῦν ἐστιν.
[2, 19]	ὃ οὔτ´ ἔστιν ἀληθὲς οὔτ´	ἔσται,	καὶ δυνατῷ ἀδύνατον οὐκ ἀκολουθεῖ·
[2, 19]	ὃ οὔτ´ ἔστιν ἀληθὲς οὔτ´	ἔσται,	καὶ πᾶν παρεληλυθὸς ἀληθὲς ἀναγκαῖόν
[2, 19]	ὃ οὔτ´ ἔστιν ἀληθὲς οὔτ´	ἔσται.	λοιπὸν ὁ μέν τις ταῦτα
[2, 17]	τάλας; καὶ τί σοι ὄφελος	ἔσται;	πενθῶν ἅπαν ἀναγνώσῃ καὶ τρέμων
[2, 5]	οἶδας ὅτι ὡς ἐκεῖνος οὐκέτι	ἔσται	πούς, οὕτως οὐδὲ σὺ ἄνθρωπος;
[2, 5]	ὅλου· εἰ δὲ μή, οὐκέτι	ἔσται	πούς. τοιοῦτόν τι καὶ ἐφ´
[2, 22]	ψυχῆς τῆς ἑαυτοῦ. καὶ οὕτως	ἔσται	πρῶτον μὲν αὐτὸς ἑαυτῷ μὴ
[2, 16]	σύνηθες ἦν. καὶ τοῦτο πάλιν	ἔσται	σοι σύνηθες. εἶτ´ ἂν μὲν
[2, 17]	προσοικοδομεῖν τὰ ἑξῆς, πῶς μηδὲν	ἔσται	σοῦ μὴ θέλοντος, θέλοντος μηδὲν
[2, 19]	ὃ οὔτ´ ἔστιν ἀληθὲς οὔτ´	ἔσται,	συνιδὼν τὴν μάχην ταύτην ὁ
[2, 17]	τοῦ φιλοστόργου; μέγα σοι ἀγαθὸν	ἔσται	σωθέντι τοιούτῳ καὶ λύχνων ἄξιον.
[2, 14]	λοιπὸν ἐφεξῆς τούτῳ ζητοῦμεν, πῶς	ἔσται	τοῦτο. ὁρῶμεν οὖν ὅτι ὁ
[2, 2]	ὑμεῖς τε μᾶλλον οἱ κρινόμενοί	ἐστε	ἢ ἐγώ. καὶ οὕτως κατέστρεψε
[2, 8]	τὴν Νίκην ἐπ´ αὐτῆς δεξαμένη	ἕστηκεν	οὕτως ὅλῳ τῷ αἰῶνι, τὰ
[2, 10]	βλάψαντα; (Πρῶτον μὲν ἰδού, τί	ἐστι	βλάβη καὶ μνήσθητι ὧν ἤκουσας
[2, 20]	παρελθὼν λέγῃ γίγνωσκε, ὅτι οὐδέν	ἐστι	γνωστόν, ἀλλὰ πάντα ἀτέκμαρτα‘ ἢ
[2, 3]	ἢ κακός, εἰ μὲν ἔμπειρός	ἐστι	διαγνῶναι τοὺς ἀγαθοὺς καὶ κακούς,
[2, 5]	ὡς ἀπόλυτον σκοπεῖς, κατὰ φύσιν	ἐστὶ	ζῆσαι μέχρι γήρως, πλουτεῖν, ὑγιαίνειν.
[2, 17]	εἰδέναι τί μοι πρὸς θεούς	ἐστι	καθῆκον, τί πρὸς γονεῖς, τί
[2, 20]	ἀπόφασιν οὗτος ὀφείλει ποιήσασθαι· οὐδέν	ἐστι	καθολικὸν ἀληθές. ἀνδράποδον, οὐδὲ τοῦτο.
[2, 1]	ὅπου τὰ μὴ ἐφ´ ἡμῖν	ἐστι	καὶ ἀπροαίρετα, πρὸς τὰ ἐπ´
[2, 16]	τί γὰρ διαφέρει, τίνος ἥττων	ἐστὶ	καὶ ἐκ τίνος κρέμαται; τί
[2, 24]	εἰπεῖν, ὅτι ὁ ἀγνοῶν, τίς	ἐστι	καὶ ἐπὶ τί γέγονεν καὶ
[2, 10]	ἔχειν καὶ ἀπολλύειν καὶ αἰσχρόν	ἐστι	καὶ ἐπονείδιστον καὶ ἀτύχημα. τί
[2, 5]	μὴ ἀνέβαλες’ τοῦτο δὴ μάχη	ἐστὶ	καὶ οὐ παιδιά. Τοιγαροῦν Σωκράτης
[2, 17]	ἐπὶ τὸν δεύτερον τόπον· σός	ἐστι	καὶ οὗτος. ἀλλ´ ἤδη καὶ
[2, 24]	κοινωνῶν καὶ τίνα τὰ ἀγαθά	ἐστι	καὶ τὰ κακὰ καὶ τὰ
[2, 5]	γὰρ πάλιν τῇ προαιρέσει κακόν	ἐστι	καὶ ταύτῃ {τὴν} παρὰ φύσιν.
[2, 13]	ὁ παρὰ τῶν πολλῶν τί	ἐστι	καὶ τίνα δύναμιν ἔχει ἐν
[2, 22]	κατεαγὸς πινάκιον; ἀλλὰ γυνή μου	ἐστὶ	καὶ τοσούτῳ χρόνῳ συμβεβιώκαμεν. πόσῳ
[2, 12]	φθόνος; καὶ τί ὁ φθόνος	ἐστὶ	κακῶν; οὐκοῦν ἐκεῖνον ἐποίησεν εἰπεῖν
[2, 6]	ἀλλὰ τῇ ἀλλοτρίᾳ; καὶ ποῖός	ἐστι	κίνδυνος σὸς ἄλλους τὰ ψεύδη
[2, 23]	ἄν μου πυνθάνῃ τί οὖν	ἐστι	κράτιστον τῶν ὄντων; τί εἴπω;
[2, 2]	βούλημα τοῦ κυρίου. τίς δ´	ἐστὶ	κύριος; ὁ τῶν ὑπὸ σοῦ
[2, 20]	ὅτι οὔτε τὸ δουλεύειν αἰσχρόν	ἐστι	μᾶλλον ἢ καλὸν οὔτε τὸ
[2, 24]	καὶ ἀσυμφόρων, αὐτὸ τοῦτο τί	ἐστι	μάχη οὐκ εἰδότι; δεῖξον οὖν
[2, 15]	περὶ ποίων ἄλλων; τί γάρ	ἐστι	μεῖζον ἢ προὐργιαίτερον τοῦ πεισθῆναί
[2, 23]	κωφαῖς ταῖς ἄλλαις ἁπάσαις δυνάμεσίν	ἐστι	μηδέ τι ἄλλο συνορᾶν δυναμέναις
[2, 22]	μήτ´ εἰ υἱὸς καὶ πατήρ	ἐστι	μήτ´ εἰ ἀδελφοὶ μήτ´ εἰ
[2, 5]	ὡς ἔγγιστα λεγομένης, ἥ τί	ἐστι	μικρὸν τῆς ὅλης μίμημα. νῦν
[2, 22]	φιλεῖν δύναιτο; τοῦ φρονίμου τοίνυν	ἐστὶ	μόνου τὸ φιλεῖν. Καὶ πῶς;
[2, 12]	κατέπαυσεν. Τί οὖν; οὐ λίαν	ἐστὶ	νῦν ἀσφαλὲς τὸ πρᾶγμα καὶ
[2, 1]	πρὸς τὰς μορμολυκείας. τί γάρ	ἐστι	παιδίον; ἄγνοια. τί ἐστι παιδίον;
[2, 1]	γάρ ἐστι παιδίον; ἄγνοια. τί	ἐστι	παιδίον; ἀμαθία. ἐπεὶ ὅπου οἶδεν,
[2, 6]	δὲ καὶ ἐνιαυτῷ πολλάκις. ψόφος	ἐστὶ	πάντα ταῦτα καὶ κόμπος κενῶν
[2, 15]	με δεῖ ποιεῖν σκέψαι· ἐμόν	ἐστι	πείθεσθαί σοι. οὕτως καὶ ἐνταῦθ´.
[2, 20]	ἀνθρώπων οὐδὲ κοινόν τι ἡμῖν	ἐστι	πρὸς αὐτοὺς τό τ´ εὐσεβὲς
[2, 23]	ταῖς ἀληθείαις οὐ μόνον ἀχαρίστου	ἐστὶ	πρὸς τοὺς δεδωκότας, ἀλλὰ καὶ
[2, 19]	αὐτὰ ὁμοίως ἀκριβοῦσιν; τίς οὖν	ἐστι	Στωικός; ὡς λέγομεν ἀνδριάντα Φειδιακὸν
[2, 7]	ἐκείνου συμφέρει σοι’ τί γάρ	ἐστι	συμφέρον οἶδεν; τί ἐστιν ἀγαθὸν
[2, 24]	διὰ τὸ μὴ εἰδέναι, τίνα	ἐστὶ	συμφέροντα καὶ ἀσύμφορα; οὐχὶ ὁ
[2, 16]	τὸν ἐγκέφαλον βάλῃ; Τίνα οὖν	ἐστι	τὰ βαροῦντα καὶ ἐξιστάντα ἡμᾶς;
[2, 14]	ἐξελθὼν λέγει ὕβρισέν με’ Τοιαῦτά	ἐστι	τὰ ἡμέτερα ὡς ἐν πανηγύρει.
[2, 1]	λεγόμενον; εἰ γὰρ ὑγιῆ ταῦτ´	ἐστι	τὰ πολλάκις μὲν εἰρημένα, πολλάκις
[2, 16]	ὑπὸ δογμάτων ὀρθῶν. τίνα δ´	ἐστὶ	ταῦτα; ἃ δεῖ τὸν ἄνθρωπον
[2, 17]	οὐκ οἰόμεθα εἰδέναι. τίνα δ´	ἐστὶ	ταῦτα; τὰ θεωρήματα. ἃ γὰρ
[2, 17]	γὰρ εἵμαρται κοσμῆσαι φιλοσοφίαν, σά	ἐστι	ταῦτα τὰ κτήματα, σὰ τὰ
[2, 14]	ἀναγνώσματος Οὗτος, ἔφη, ὁ τρόπος	ἐστὶ	τῆς διδασκαλίας καὶ ἀπεσιώπησεν. ἀξιοῦντος
[2, 6]	ὡς ἐπὶ μεγάλα ἀνέρχῃ; μικρότερά	ἐστι	τῆς παρασκευῆς, ἵν´ εἴπῃ νέος
[2, 12]	ἀπεχόμεθα τοῦ πράγματος, ὅσοις γ´	ἐστί	τι εὐλαβείας. οἱ δὲ πολλοὶ
[2, 23]	φοβεῖσθαί μοι δοκεῖ, μή, εἴπερ	ἐστί	τις δύναμις κατὰ τὸν τόπον,
[2, 17]	γὰρ ἣν δεῖ φαντασίαν, οἷόν	ἐστι	τὸ ἃ θέλει τινὶ μὴ
[2, 23]	ἀξίαν ἑκάστου λογιούμενον. τί γάρ	ἐστι	τὸ ἀποφαινόμενον ὑπὲρ ἑκάστης τούτων
[2, 16]	καὶ τόπων καὶ συναναστροφῆς τί	ἐστι	τὸ βαροῦν ἄλλο ἢ δόγμα;
[2, 23]	ἀναστραφησόμενος. τοιοῦτόν τι καὶ ἐνταῦθά	ἐστι	τὸ γινόμενον. ἐπεὶ διὰ λόγου
[2, 23]	τὰ ἕτερα αἱρούμενον. Τί οὖν	ἐστι	τὸ γινόμενον; οἷον εἴ τις
[2, 1]	σκεψώμεθα κατὰ δύναμιν, εἰ ἀληθές	ἐστι	τὸ δεῖν ἅμα μὲν εὐλαβῶς
[2, 15]	πρότερον ἠγνόουν νῦν εἰδέναι, τί	ἐστι	τὸ ἐν τῇ συνηθείᾳ λεγόμενον·
[2, 9]	ἐπαγγελίαν πληρώσῃ, ὥστε σωτηρία συμπεπλεγμένου	ἐστὶ	τὸ ἐξ ἀληθῶν συμπεπλέχθαι. πότε
[2, 11]	(Οὐ καλῶς οὖν ἐφαρμόζω; (Ἐνταῦθά	ἐστι	τὸ ζήτημα πᾶν καὶ οἴησις
[2, 14]	δύναμιν ἐξομοιοῦσθαι ἐκείνοις· εἰ πιστόν	ἐστι	τὸ θεῖον, καὶ τοῦτον εἶναι
[2, 23]	ὅταν ὀρθὴ γένηται. τοῦτο γάρ	ἐστι	τὸ κἀκείνῃ χρώμενον καὶ ταῖς
[2, 13]	ἀλλοτρίων; νῦν οὐκ ἐκείνου ἁμάρτημά	ἐστι	τὸ κακῶς ἀποδέξασθαι τὰ παρὰ
[2, 19]	μοι, τί τρέμεις; οὐχὶ θάνατός	ἐστι	τὸ κινδυνευόμενον ἢ δεσμωτήριον ἢ
[2, 2]	τὰ ἴδια. Ταύτῃ καὶ γελοῖόν	ἐστι	τὸ λέγειν ὑπόθου μοι’ τί
[2, 6]	ὅτι καὶ ἐπ´ ἀνθρώπων κατάρα	ἐστὶ	τὸ μὴ ἀποθανεῖν· ὅμοιον τῷ
[2, 19]	ἔλεγες· μή τι {κακία{ ς}	ἐστὶ	τὸ ναυαγῆσαι, μή τι κακίας
[2, 22]	ἔχεις. οὐ γὰρ ἀνθρωπικὸν δόγμα	ἐστὶ	τὸ ποιοῦν δάκνειν ἀλλήλους καὶ
[2, 23]	οἱ ὑπηρέται τοῦ βασιλέως. (Τί	ἐστι	τὸ χρώμενον; προαίρεσις. τί ἐπιμελεῖται
[2, 16]	μέλλει. τὸ γὰρ Μάρκιον χεῖρόν	ἐστι	τοῦ τῆς Δίρκης; ἀλλ´ ἐκεῖνό
[2, 20]	οὐδὲ τοῦτο. τί γὰρ ἄλλο	ἐστὶ	τοῦτο ἢ οἷον εἴ τι
[2, 17]	δίκαιον; ἢ μὴ παρακολουθοῦντες τί	ἐστι	τούτων ἕκαστον ἀσήμως καὶ κενῶς
[2, 9]	ἀποθέσθαι ἄρτους καὶ οἶνον, ἄλλο	ἐστὶ	φαγεῖν. τὸ βρωθὲν ἐπέφθη, ἀνεδόθη,
[2, 22]	φιλικώτερον‘ ἀλλ´ ὅπως ἴδῃς, τί	ἐστι	φιλία, βάλε κρέας εἰς μέσον
[2, 14]	κτήνη ταῖς φαντασίαις· ἄλλο γάρ	ἐστι	χρῆσις, ἄλλο παρακολούθησις. εἰ δ´
[2, 24]	ἐστιν ἀληθὲς οἶδας ἢ τί	ἐστι	ψεῦδος; τί τίνι ἀκολουθεῖ, τί
[2, 16]	τινος, τί ἐστιν ἔπαινος, τί	ἐστι	ψόγος, τίς ἑκατέρου φύσις; τοὺς
[2, 23]	ἀλλὰ τὴν ἀξίαν ἑκάστῳ ἀποδίδωσιν.	ἔστι	γάρ τις καὶ ὄνου χρεία,
[2, 5]	τὸ σὸν ἐποίησας, ὄψει αὐτός.	ἔστι	γάρ τις κἀκείνου κίνδυνος, μή
[2, 13]	συλλογισμοὺς καὶ ἄλλῳ πρότεινε· οὐκ	ἔστι	δ´ ἐν σοὶ πόλεος ἡγεμὼν
[2, 19]	ἐστίν· τί ἡμῖν λείπει; οὐκ	ἔστι	διδακτὸν τὸ πρᾶγμα; διδακτόν. οὐκ
[2, 14]	μαθεῖν δεῖ πρῶτον τοῦτο, ὅτι	ἔστι	θεὸς καὶ προνοεῖ τῶν ὅλων
[2, 8]	τὸ ἀγαθόν; τί οὖν; οὐκ	ἔστι	θεῶν ἔργα κἀκεῖνα; ἔστιν, ἀλλ´
[2, 20]	τοῦτο ἢ οἷον εἴ τι	ἔστι	καθολικόν, ψεῦδός ἐστιν; πάλιν ἄν
[2, 23]	χρεία, ἀλλ´ οὐχ ἡλίκη βοός·	ἔστι	καὶ κυνός, ἀλλ´ οὐχ ἡλίκη
[2, 23]	κυνός, ἀλλ´ οὐχ ἡλίκη οἰκέτου·	ἔστι	καὶ οἰκέτου, ἀλλ´ οὐχ ἡλίκη
[2, 23]	ἀλλ´ οὐχ ἡλίκη τῶν πολιτῶν·	ἔστι	καὶ τούτων, ἀλλ´ οὐχ ἡλίκη
[2, 4]	ἄγε, τὸ δὲ θέατρον οὐκ	ἔστι	κοινὸν τῶν πολιτῶν; ὅταν οὖν
[2, 14]	προνοεῖ τῶν ὅλων καὶ οὐκ	ἔστι	λαθεῖν αὐτὸν οὐ μόνον ποιοῦντα,
[2, 15]	τῶν δὲ νῦν τινας οὐκ	ἔστι	μεταθεῖναι. ὥστε μοι δοκῶ ὃ
[2, 22]	ἔχειν λέγωσιν ἀπηλλάχθαι ἀλλήλων. οὐκ	ἔστι	πιστὸν τὸ τοῦ φαύλου ἡγεμονικόν·
[2, 17]	ἂν σωθῇς, ἅψω λύχνους“ ταῦτ´	ἔστι	τὰ τοῦ φιλοστόργου; μέγα σοι
[2, 19]	ταῦτα τηρήσει τῶν δυεῖν, ὅτι	ἔστι	τέ τι δυνατόν, ὃ οὔτ´
[2, 23]	παρέχει τὰ ἕτερα χρείαν ἀτιμαστέον.	ἔστι	τις ἀξία καὶ τῆς φραστικῆς
[2, 20]	λέγειν ὅτι οὐκ οἴδαμεν, εἰ	ἔστι	τις Δημήτηρ ἢ Κόρη ἢ
[2, 9]	πληρῶσαι τὴν φιλοσόφου προσλαμβάνομεν. Οὐκ	ἔστι	τὸ τυχὸν αὐτὸ μόνον ἀνθρώπου
[2, 13]	μεμελέτηκεν, ἐκεῖ ἀγωνιᾷ. τί δ´	ἔστι	τοῦτο; οὐκ οἶδεν, τί ἐστιν
[2, 9]	βεβαμμένου καὶ ᾑρημένου, τότε καὶ	ἔστι	τῷ ὄντι καὶ καλεῖται Ἰουδαῖος.
[2, 20]	μηδὲ παράγεσθε μηδὲ διαπίπτετε· οὐκ	ἔστι	φυσικὴ κοινωνία τοῖς λογικοῖς πρὸς
[2, 4]	ὅταν δ´ ὁ νομοθέτης ὡς	ἑστιάτωρ	διέλῃ αὐτάς, οὐ θέλεις καὶ
[2, 19]	πέλασσεν. τῶν ὄντων τὰ μέν	ἐστιν	ἀγαθά, τὰ δὲ κακά, τὰ
[2, 7]	γάρ ἐστι συμφέρον οἶδεν; τί	ἐστιν	ἀγαθὸν οἶδεν; μεμάθηκεν ὥσπερ τὰ
[2, 13]	ετ} ηκέ σοι γνῶναι, τί	ἐστιν	ἀγαθὸς ἄνθρωπος καὶ τί κακὸς
[2, 17]	καὶ οὐ γίνεται· καὶ τί	ἐστιν	ἀθλιώτερον ἐμοῦ; οὐ θέλω τι
[2, 17]	τι καὶ γίνεται· καὶ τί	ἐστιν	ἀθλιώτερον ἐμοῦ; Τοῦτο καὶ ἡ
[2, 18]	τὸ τοῦ Ἡσιόδου, ὅτι ἀληθές	ἐστιν	αἰεὶ δ´ ἀμβολιεργὸς ἀνὴρ ἄτῃσι
[2, 22]	τὸ τοῦ φαύλου ἡγεμονικόν· ἀβέβαιόν	ἐστιν,	ἄκριτον, ἄλλοθ´ ὑπ´ ἄλλης φαντασίας
[2, 20]	τοῖς πολλοῖς ἀνθρώποις λαλούμενον κατάψευσμά	ἐστιν	ἀλαζόνων ἀνθρώπων καὶ σοφιστῶν ἢ
[2, 24]	παρακολουθῶν μήτ´ ἀποδείξει, μήτε τί	ἐστιν	ἀληθὲς ἢ τί ψεῦδος, μήτε
[2, 24]	δ´ οὐκ ἔστιν; τί γάρ	ἐστιν	ἀληθὲς οἶδας ἢ τί ἐστι
[2, 13]	οὐκ οἶδεν ποῦ τῆς γῆς	ἐστιν,	ἀλλ´ ἐκ τοσούτου χρόνου ἐπιδημῶν
[2, 17]	τῇ τοῦ ἀχρήστου. δυνατὸν οὖν	ἐστιν	ἀμφοτέρους ὑμᾶς ἐπιτυγχάνειν; πῶς οἷόν
[2, 15]	ἐπεὶ παθὼν ἄρτι ὅτι νύξ	ἐστιν,	ἄν σοι δοκῇ, μὴ μετατίθεσο,
[2, 9]	ἀνθρώπου ἐπαγγελίαν πληρῶσαι. τί γάρ	ἐστιν	ἄνθρωπος; (Ζῷον, φησί, λογικὸν θνητόν.
[2, 5]	οὐδὲ σὺ ἄνθρωπος; τί γάρ	ἐστιν	ἄνθρωπος; μέρος πόλεως, πρώτης μὲν
[2, 24]	ἀνθρώπου; (Ναί. (Οἴδαμεν οὖν, τί	ἐστιν	ἄνθρωπος, τίς ἡ φύσις αὐτοῦ,
[2, 23]	τοῦτο γὰρ ἅμα μὲν ἀσεβοῦς	ἐστιν	ἀνθρώπου, ἅμα δὲ δειλοῦ. ἀσεβοῦς
[2, 10]	πλέον ἔχῃς. ὅρα γὰρ οἷόν	ἐστιν	ἀντὶ θίδρακος, ἂν οὕτως τύχῃ,
[2, 23]	τοῦτο ῥητέον, ὡς οὐδεμία δύναμίς	ἐστιν	ἀπαγγελτική· τοῦτο γὰρ ἅμα μὲν
[2, 24]	ἢ τίνα ὅμοια μὲν ἀποδείξει	ἐστίν,	ἀπόδειξις δ´ οὐκ ἔστιν; τί
[2, 24]	παρακολουθεῖς γὰρ αὐτῷ τούτῳ, τί	ἐστιν	ἀπόδειξις ἢ πῶς τι ἀποδείκνυται
[2, 23]	τίς γὰρ ἐκείνων οἶδεν, τίς	ἐστιν	αὐτὴ καὶ πόσου ἀξία; τίς
[2, 26]	συμφέρον. οὐκ οὖν, εἰ ἀσύμφορόν	ἐστιν	αὐτῷ τὸ κλέπτειν, ὃ μὲν
[2, 23]	τῶν δυνάμεων, πόσου τις ἀξία	ἐστὶν	αὐτῶν; μή τι αὐτὴ ἑκάστη
[2, 16]	γὰρ αὐτὴν ζητεῖς, οὗ μή	ἐστιν,	ἀφεὶς ἐκεῖ ζητεῖν, ὅπου ἐστίν.
[2, 1]	βουλόμεθα. οὐδεὶς τοίνυν ἁμαρτάνων ἐλεύθερός	ἐστιν.	βούλεσθε ζῆν φοβούμενοι, βούλεσθε λυπούμενοι,
[2, 8]	τὰ φυτὰ οὐδὲ φαντασίαις χρηστικά	ἐστιν·	διὰ τοῦτο οὐ λέγεις ἐπ´
[2, 11]	οὐ δεόντως· ἠτύχησεν, εὐτύχησεν· ἄδικός	ἐστιν,	δίκαιός ἐστιν. τίς ἡμῶν φείδεται
[2, 19]	καὶ πᾶν παρεληλυθὸς ἀληθὲς ἀναγκαῖόν	ἐστιν,	δυνατῷ δ´ ἀδύνατον ἀκολουθεῖ. τὰ
[2, 14]	ὅτι δεικνύει αὐτὸν αὐτῷ οἷός	ἐστιν·	εἰ μὴ καὶ ὁ ἰατρὸς
[2, 25]	αὐτὸς ὁμολογεῖς ὅτι ταῦτα ἀναγκαῖά	ἐστιν,	εἰ χωρὶς αὐτῶν οὐδ´ αὐτὸ
[2, 6]	ἀλλοτρίων. βῆμα καὶ φυλακὴ τόπος	ἐστὶν	ἑκάτερον, ὁ μὲν ὑψηλός, ὁ
[2, 1]	τοῦτο; (Οὕτως· νῦν ἄλλο τί	ἐστιν	ἐλευθερία ἢ τὸ ἐξεῖναι ὡς
[2, 18]	ἀστραπὰς καὶ γνώσῃ, ὅση γαλήνη	ἐστὶν	ἐν τῷ ἡγεμονικῷ καὶ εὐδία.
[2, 24]	ὦτα τετρημένα; ἀλλὰ φύσις τί	ἐστιν	ἐννοεῖς ἢ δύνασαι καὶ κατὰ
[2, 24]	οὐχὶ ἐξ οὗ γένος ἀνθρώπων	ἐστίν,	ἐξ ἐκείνου πάντα τὰ ἁμαρτήματα
[2, 6]	ὑπολαβεῖν; ἀλλ´ ἐξορισθῆναι κινδυνεύω. τί	ἐστιν	ἐξορισθῆναι; ἀλλαχοῦ εἶναι ἢ ἐν
[2, 12]	ἐκεῖνον ἐποίησεν εἰπεῖν ὅτι λύπη	ἐστὶν	ἐπ´ ἀγαθοῖς ὁ φθόνος. Τί
[2, 13]	καὶ εὐδοκιμῆσαι, τοῦτο δ´ οὐκέτι	ἐστὶν	ἐπ´ αὐτῷ. λοιπὸν οὗ μὲν
[2, 16]	γὰρ ἤκουσεν παρά τινος, τί	ἐστιν	ἔπαινος, τί ἐστι ψόγος, τίς
[2, 6]	θερισθῶσιν μηδέποτε; τοῦτο δὲ κατάρα	ἐστὶν	ἐπὶ σταχύων τὸ μηδέποτε θερισθῆναι.
[2, 23]	τις αὐτῆς. νῦν δὲ τί	ἐστιν,	Ἐπίκουρε, τὸ ταῦτα ἀποφαινόμενον; τὸ
[2, 11]	ἡτοιμασμένων· καὶ τὸ φιλοσοφεῖν τοῦτό	ἐστιν,	ἐπισκέπτεσθαι καὶ βεβαιοῦν τοὺς κανόνας,
[2, 2]	δέομαι’ εἰ μή τι καιρός	ἐστιν	ἐπίτηδες ἐρεθίσαι τοὺς δικαστὰς ὡς
[2, 17]	τοῖς ἐπὶ μέρους. Τί πρῶτόν	ἐστιν	ἔργον τοῦ φιλοσοφοῦντος; ἀποβαλεῖν οἴησιν·
[2, 20]	ἐστιν, πῶς ὁ υἱὸς οὐδέν	ἐστιν.	εὖ, φιλόσοφε· ἐπίμενε, πεῖθε τοὺς
[2, 19]	τῶν ἄλλων πάντων. οὔτε πλοῦτός	ἐστιν	ἐφ´ ἡμῖν οὔθ´ ὑγίεια οὔτε
[2, 16]	ἐστιν οἶδεν, πότερον ἡμέτερον ἔργον	ἐστὶν	ἢ ἀλλότριον, ἔστιν αὐτὸ παῦσαι
[2, 21]	οὐδεὶς οὖν ὁμολογήσει ὅτι ἄφρων	ἐστὶν	ἢ ἀνόητος, ἀλλὰ πᾶν τοὐναντίον
[2, 24]	τί τίνι μάχεται ἢ ἀνομολογούμενόν	ἐστιν	ἢ ἀσύμφωνον; ἀλλὰ κινῶ σε
[2, 12]	πότερον ταῦτά σοι τὰ κράτιστά	ἐστιν	ἢ καὶ ἄλλο τι ἐκτήσω
[2, 19]	λοιπὸν οὖν ἢ παρ´ ἐμέ	ἐστιν	ἢ παρ´ ὑμᾶς ἤ, ὅπερ
[2, 6]	τὸ δὲ φθεῖρον ἢ μάχαιρά	ἐστιν	ἢ τροχὸς ἢ θάλασσα ἢ
[2, 18]	γὰρ ὁ χειμὼν τί ἄλλο	ἐστὶν	ἢ φαντασία; ἐπεί τοι ἆρον
[2, 8]	διὰ τῆς κατασκευῆς; οὐχὶ λίθος	ἐστὶν	ἢ χαλκὸς ἢ χρυσὸς ἢ
[2, 23]	αὐτῇ καὶ πότε μή; τίς	ἐστιν	ἡ ἀνοίγουσα καὶ κλείουσα τοὺς
[2, 19]	καὶ ἐνθάδε τοίνυν ὁ τέκτων	ἐστίν,	ἡ ὕλη ἐστίν· τί ἡμῖν
[2, 5]	τὰ γὰρ ἐμὰ ἐκπεπλήρωται. ἄλλου	ἐστὶν	ἡ ὑπόθεσις, τοῦ κυβερνήτου. ἀλλὰ
[2, 20]	οὕτως ἰσχυρόν τι καὶ ἀνίκητόν	ἐστιν	ἡ φύσις ἡ ἀνθρωπίνη. πῶς
[2, 20]	οἱ ἄλλοι πεισθῶμεν, ὅτι φυσική	ἐστιν	ἡμῖν κοινωνία πρὸς ἀλλήλους καὶ
[2, 16]	ἔλεγόν σοι, ἀδελφέ, ὅτι ἀδύνατόν	ἐστιν	ἡμῶν τι σκεψαμένων μὴ οὕτως
[2, 18]	μὴ συναρπασθῇς. μέγας ὁ ἀγών	ἐστιν,	θεῖον τὸ ἔργον, ὑπὲρ βασιλείας,
[2, 25]	με, ὅτι τὰ λογικὰ χρήσιμά	ἐστιν,	Θέλεις, ἔφη, ἀποδείξω σοι τοῦτο;
[2, 11]	ἀνωτέρω τοῦ δοκεῖν τί τοῦτό	ἐστιν	Ἴδ´ ἀρχὴ φιλοσοφίας· αἴσθησις μάχης
[2, 19]	πᾶν δὲ παρεληλυθὸς ἀληθὲς ἀναγκαῖόν	ἐστιν,	καθάπερ οἱ περὶ Κλεάνθην φέρεσθαι
[2, 23]	τούτου τί ἰσχυρότερον ἐν ἀνθρώποις	ἐστίν;	καὶ πῶς οἷόν τε τοῦ
[2, 24]	τὸ ἀκούειν ὠφελίμως τοῦ ἐμπείρου	ἐστίν;	καὶ τὸ μὲν τελείως καὶ
[2, 15]	ἔχειν σοφὸν μωρόν. δυσμεταχειριστότερον οὐδέν	ἐστιν.	κέκρικα. καὶ γὰρ οἱ μαινόμενοι·
[2, 10]	δίχα ἀπωλείας καὶ ζημίας κακός	ἐστιν.	λοιπὸν εἰ τὴν ζημίαν ζητεῖς
[2, 26]	ἀνάγκη τῷ αἰσθανομένῳ, ὅτι ψεῦδός	ἐστιν·	μέχρι δὲ τοῦτο μὴ φαντάζηται,
[2, 13]	ὑπολαβεῖν; (Οὔ· ἐπ´ ἐμοὶ γάρ	ἐστιν.	(Μή τι τοῦ ὁρμῆσαι παρὰ
[2, 1]	ἡμῶν ἔλαττον ἔχει. θάνατος τί	ἐστιν;	μορμολύκειον. στρέψας αὐτὸ κατάμαθε· ἰδοῦ,
[2, 1]	τῶν δ´ ἠνυσμένων. πόνος τί	ἐστιν;	μορμολύκειον. στρέψον αὐτὸ καὶ κατάμαθε.
[2, 13]	σὺ μεμελέτηκας, ἐκεῖνος δ´ ἀμελέτητός	ἐστιν;	(Ναί· ἀλλὰ ἐξουσίαν ἔχει ἀποκτεῖναί
[2, 16]	τῶν ἐρωτημάτων· ἆρά γε ἡμέρα	ἐστίν;	ναί. τί δέ; νύξ ἐστιν;
[2, 1]	εἰ μὴ τοῖς πεπαιδευμένοις, τοῦτό	ἐστιν	ὁ θεὸς οὐκ ἐπιτρέπει. (Ὅταν
[2, 14]	ἄνθρωποι φιλοθεάμονες. τί ποτ´ οὖν	ἐστιν	ὁ κόσμος, τίς αὐτὸν διοικεῖ.
[2, 19]	τρέμεις, ἄνθρωπε; περὶ τίνων σοί	ἐστιν	ὁ λόγος; μή τι ἔσω
[2, 18]	καὶ πλέον οὐδὲ ἕν. Οὗτός	ἐστιν	ὁ ταῖς ἀληθείαις ἀσκητὴς ὁ
[2, 11]	δάκτυλον ἐκτείνοντες; τοῦτο γάρ, οἶμαι,	ἐστὶν	ὃ εὑρεθὲν ἀπαλλάσσει μανίας τοὺς
[2, 10]	ἐν προαιρέσει, βλέπε μὴ τοιοῦτ´	ἐστιν	ὃ λέγεις τί οὖν; ἐπειδὴ
[2, 19]	τἆλλα δύο, ὅτι δυνατόν τ´	ἐστίν,	ὃ οὔτ´ ἔστιν ἀληθὲς οὔτ´
[2, 14]	κολοφῶνα ἐπιθῶ· οὔτε τί θεός	ἐστιν	οἶδας οὔτε τί ἄνθρωπος οὔτε
[2, 16]	οὐδ´ αὐτὸ τὸ ἀγωνιᾶν τί	ἐστιν	οἶδεν, πότερον ἡμέτερον ἔργον ἐστὶν
[2, 2]	ἁρμόσασθαι’ ἐπεὶ ἐκεῖνό γε ὅμοιόν	ἐστιν	οἷον εἰ ἀγράμματος λέγοι εἰπέ
[2, 14]	ταῦτα οὐδὲν ἄλλο ἢ χόρτος	ἐστίν·	ὀλίγοι δ´ εἰσὶν οἱ πανηγυρίζοντες
[2, 24]	λέγειν ὡς δεῖ τοῦ ἐμπείρου	ἐστίν,	ὁρᾷς ὅτι καὶ τὸ ἀκούειν
[2, 22]	εἰς τὸ μέσον. τί δ´	ἐστὶν	ὅρμος; τὸ δόγμα τὸ περὶ
[2, 1]	οὔτε λυπούμενος οὔτε ταρασσόμενος ἐλεύθερός	ἐστιν,	ὅστις δ´ ἀπήλλακται λυπῶν καὶ
[2, 19]	οἵαν δεῖ; τί τὸ λεῖπόν	ἐστιν;	ὅταν ἴδω τέκτονα, ὅτῳ ὕλη
[2, 2]	φέρει, ἀλλ´ ἄλλῃ; τί οὖν	ἐστιν,	ὅτι οὐκ ἔχει λόγον καὶ
[2, 16]	δείξω τὴν ἑκάστου φύσιν οἵα	ἐστίν.	οὔ· ἀλλ´ ἐν βοὸς κοιλίᾳ
[2, 16]	ἐστίν; ναί. τί δέ; νύξ	ἐστιν;	οὔ. τί δ´; ἄρτιοί εἰσιν
[2, 26]	παρακολουθῇ τούτῳ, ὅτι ἐν μάχῃ	ἐστίν,	οὐδὲν κωλύεται τὰ μαχόμενα ποιεῖν·
[2, 12]	ἢ καταγελᾷ καὶ λέγει ἰδιώτης	ἐστίν·	οὐκ ἔστιν αὐτῷ χρήσασθαι’ ὁ
[2, 16]	γὰρ οἶδεν, ὄχλος δὲ τί	ἐστιν	οὐκ οἶδεν οὐδ´ ὄχλου βοὴ
[2, 10]	ἐκεῖνα μὲν οὔτ´ ἔχειν καλόν	ἐστιν	οὔτ´ ἀπολλύειν αἰσχρόν ἐστιν, ταῦτα
[2, 22]	ταῦτα. ὅστις οὖν ἀγαθῶν ἐπιστήμων	ἐστίν,	οὗτος ἂν καὶ φιλεῖν εἰδείη·
[2, 5]	χρῆσθαι, τοῦτο ἤδη ἐμὸν ἔργον	ἐστίν.	οὕτως τοίνυν τὸ μὲν προηγούμενον
[2, 13]	ἐμπείρως διαλέγεσθαι; τὸ δ´ ἐμπείρως	ἐστὶν	οὐχὶ εὐκαίρως καὶ ἀσφαλῶς καὶ
[2, 13]	ἔστι τοῦτο; οὐκ οἶδεν, τί	ἐστιν	ὄχλος οὐδὲ τί ὄχλου ἔπαινος·
[2, 20]	εἴ τι ἔστι καθολικόν, ψεῦδός	ἐστιν;	πάλιν ἄν τις παρελθὼν λέγῃ
[2, 11]	τοῦ καλοῦ καὶ ἀγαθοῦ ἔργον	ἐστίν.	~Περὶ τοῦ διαλέγεσθαι. Ἃ μὲν
[2, 16]	ἐστιν, ἀφεὶς ἐκεῖ ζητεῖν, ὅπου	ἐστίν.	~Πῶς ἐφαρμοστέον τὰς προλήψεις τοῖς
[2, 20]	νῦν, πῶς ἡ δικαιοσύνη οὐδέν	ἐστιν,	πῶς ἡ αἰδὼς μωρία ἐστίν,
[2, 20]	μωρία ἐστίν, πῶς πατὴρ οὐδέν	ἐστιν,	πῶς ὁ υἱὸς οὐδέν ἐστιν.
[2, 20]	ἐστιν, πῶς ἡ αἰδὼς μωρία	ἐστίν,	πῶς πατὴρ οὐδέν ἐστιν, πῶς
[2, 18]	ἐρεθιστικῶν. γίγνωσκε ὅτι κομψῶς σοί	ἐστιν.	σήμερον καλὸν ἰδὼν ἢ καλὴν
[2, 19]	ἔσται καὶ ἀκαιρότερος ἢ νῦν	ἐστιν.	σοὶ γὰρ τί ἄλλο προσγέγονεν
[2, 7]	δὲ συμφέρει ταῦτα ἢ ἀσύμφορά	ἐστιν,	σοῦ μέλλω πυνθάνεσθαι; διὰ τί
[2, 3]	ἠξίου, ἵνα δοκιμασθῇ. εἰ ἀργυρογνωμονικός	ἐστιν,	σὺ σαυτὴν συστήσεις. ἔδει οὖν
[2, 10]	καλόν ἐστιν οὔτ´ ἀπολλύειν αἰσχρόν	ἐστιν,	ταῦτα δὲ καὶ μὴ ἔχειν
[2, 19]	ὁ τέκτων ἐστίν, ἡ ὕλη	ἐστίν·	τί ἡμῖν λείπει; οὐκ ἔστι
[2, 24]	γὰρ εἰ μικρόν, ὅμως ὀνάριόν	ἐστιν.	Τί οὖν μοι οὐδὲν λέγεις;
[2, 25]	πότερον ἀναγκαῖα ἢ οὐκ ἀναγκαῖά	ἐστιν.	~Τί τὸ ἴδιον τοῦ ἁμαρτήματος.
[2, 23]	κἂν πύθῃ, πόσου ἕκαστον ἄξιόν	ἐστιν,	τίνος πυνθάνῃ; τίς σοι ἀποκρίνεται;
[2, 23]	οἴκῳ καὶ λέγεις ταῦτα κομψά	ἐστιν‘	τίς γὰρ λέγει μὴ εἶναι
[2, 11]	ἠτύχησεν, εὐτύχησεν· ἄδικός ἐστιν, δίκαιός	ἐστιν.	τίς ἡμῶν φείδεται τούτων τῶν
[2, 20]	πτισάνην; ναὶ κύριε· τοῦτο πτισάνη	ἐστίν.	τοῦτο οὐκ ἔστιν ὀξόγαρον; τί
[2, 9]	τις καταγελάσῃ ἡμῶν, ἐξεπλάγημεν. ποῦ	ἐστιν,	φιλόσοφε, ἐκεῖνα ἃ ἔλεγες; πόθεν
[2, 9]	περὶ τὰ μέγιστα; ἄλλο γάρ	ἐστιν	ὡς εἰς ταμιεῖον ἀποθέσθαι ἄρτους
[2, 16]	ἐκεῖ τοῖς πολλοῖς ὁ αὐτός	ἐστιν;	ὡς ὁ κιθαρῳδὸς οἶδεν κιθαρίζειν,
[2, 14]	καὶ σχέσιν ἢ οὐδεμίαν; ταῦτ´	ἔστιν	ἃ πάσχουσιν οὗτοι οἱ ὀλίγοι·
[2, 19]	τέ τι δυνατόν, ὃ οὔτ´	ἔστιν	ἀληθὲς οὔτ´ ἔσται, καὶ δυνατῷ
[2, 19]	δυνατόν τ´ ἐστίν, ὃ οὔτ´	ἔστιν	ἀληθὲς οὔτ´ ἔσται, καὶ πᾶν
[2, 19]	μηδὲν εἶναι δυνατόν, ὃ οὔτ´	ἔστιν	ἀληθὲς οὔτ´ ἔσται. λοιπὸν ὁ
[2, 19]	τῷ {δυνατὸν εἶναι ὃ οὔτ´	ἔστιν	ἀληθὲς οὔτ´ ἔσται, συνιδὼν τὴν
[2, 8]	οὐκ ἔστι θεῶν ἔργα κἀκεῖνα;	ἔστιν,	ἀλλ´ οὐ προηγούμενα οὐδὲ μέρη
[2, 16]	μαλακίαν, ἀκρασίαν. ταῦτα δ´ οὐκ	ἔστιν	ἄλλως ἐκβαλεῖν, εἰ μὴ πρὸς
[2, 24]	ὅσοι δ´ ἀπείρως βλάπτονται; (Ὡμολόγει.	(Ἔστιν	ἄρα τις ἐμπειρία καθάπερ τοῦ
[2, 11]	καὶ στρεβλῶν τὴν στάθμην. (Τοῦτ´	ἔστιν	ἀρχὴ φιλοσοφίας; πάντα καλῶς ἔχει
[2, 16]	ἡμέτερον ἔργον ἐστὶν ἢ ἀλλότριον,	ἔστιν	αὐτὸ παῦσαι ἢ οὐκ ἔστιν.
[2, 12]	καὶ λέγει ἰδιώτης ἐστίν· οὐκ	ἔστιν	αὐτῷ χρήσασθαι’ ὁ δ´ ὁδηγός,
[2, 16]	ἔστιν αὐτὸ παῦσαι ἢ οὐκ	ἔστιν.	διὰ τοῦτο ἐὰν μὲν ἐπαινεθῇ,
[2, 9]	κακοήθη καὶ μικρά, ἀφ´ ὧν	ἔστιν	εἰπεῖν λέων με καὶ φαγέτω.
[2, 17]	καὶ τί μοι μέλει; τοῦτ´	ἔστιν	ἔκπτωσις ψυχῆς μεγάλα νεῦρα ἐχούσης.
[2, 6]	κακά; ἐν τούτοις γάρ μοι	ἔστιν	ἐν τίσιν οὖν; ἀποθνῄσκειν μέλλω.
[2, 1]	ὅτι ἡ οὐσία τοῦ ἀγαθοῦ	ἔστιν	ἐν χρήσει φαντασιῶν καὶ τοῦ
[2, 10]	ἀπὸ τῶν ὀνομάτων τὰ καθήκοντα	ἔστιν	εὑρίσκειν. Σκέψαι τίς εἶ. τὸ
[2, 9]	ἐπαμφοτερίζοντα ἴδωμεν, εἰώθαμεν λέγειν οὐκ	ἔστιν	Ἰουδαῖος, ἀλλ´ ὑποκρίνεται’ ὅταν δ´
[2, 15]	μωρὸν οὔτε πεῖσαι οὔτε ῥῆξαι	ἔστιν.	μή μοι γένοιτο φίλον ἔχειν
[2, 20]	τοῦτο πτισάνη ἐστίν. τοῦτο οὐκ	ἔστιν	ὀξόγαρον; τί μᾶλλον ἢ πτισάνη;
[2, 17]	δ´ ἐξαπατῶν τοὺς πολλοὺς τοῦτ´	ἔστιν,	ὅπερ καὶ Θεόπομπον τὸν ῥήτορα,
[2, 5]	δ´ ἀπορηθῆναι, πρὸ ὥρας δ´	ἔστιν	ὅτ´ ἀποθανεῖν. τί οὖν ἀγανακτεῖς;
[2, 5]	ἐμβαίνειν καὶ ἀκάνθας πατῆσαι καὶ	ἔστιν	ὅτε ἀποκοπῆναι ὑπὲρ τοῦ ὅλου·
[2, 10]	ἀπολλύει; ψυχῆς οὖν δύναμις οὐκ	ἔστιν	οὐδεμία, ἣν ὁ μὲν κτησάμενος
[2, 10]	τὸ πρῶτον ἄνθρωπος, τοῦτο δ´	ἔστιν	οὐδὲν ἔχων κυριώτερον προαιρέσεως, ἀλλὰ
[2, 19]	διδακτὸν τὸ πρᾶγμα; διδακτόν. οὐκ	ἔστιν	οὖν ἐφ´ ἡμῖν; μόνον μὲν
[2, 11]	ἀνεύρετα τὰ ἀναγκαιότατα ἐν ἀνθρώποις;	(Ἔστιν	οὖν. (Καὶ διὰ τί οὐ
[2, 14]	ὡς ἔτυχεν οὕτως εὐτάκτως οἰκονομεῖσθαι;	ἔστιν	οὖν ὁ διοικῶν. ποῖός τις
[2, 24]	ἀποδείξει ἐστίν, ἀπόδειξις δ´ οὐκ	ἔστιν;	τί γάρ ἐστιν ἀληθὲς οἶδας
[2, 14]	οὕτως τύχῃ τὰς τρεῖς στρατείας	ἐστρατευμένον.	(Οἶδα κἀγώ. νῦν γὰρ σὺ
[2, 1]	μὲν τὸν θάνατον τὸ θάρσος	ἐστράφθαι,	πρὸς δὲ τὸν φόβον τοῦ
[2, 20]	αὐτοῦ ἐκδέρεσθαι, ἐγὼ ἂν αὐτὸν	ἐστρέβλουν.	βάλε ἐλάδιον, παιδάριον, εἰς τὸ
[2, 1]	δοῦλον, οὐδὲν ἐποίησεν; (Ἐποίησεν. (Τί;	(Ἔστρεψεν	τὸν αὑτοῦ δοῦλον ἐπὶ στρατηγοῦ.
[2, 4]	ἀποπληρῶσαι ἀνθρωπικήν, τί σε ποιήσομεν;	ἔστω	γάρ, φίλου οὐ δύνασαι τόπον
[2, 1]	τὰ ἀπροαίρετα, ἐκεῖ τὸ θάρσος	ἔστω	σοι, ὅπου δὲ τὰ προαιρετικά,
[2, 5]	ἀλλ´ οὐδὲν ἧττον ἔπαιζεν καὶ	ἐσφαίριζεν	εὐρύθμως. οὕτως καὶ ἡμεῖς τὴν
[2, 6]	οὐδεὶς τύραννος ἓξ μησίν τινα	ἔσφαξεν,	πυρετὸς δὲ καὶ ἐνιαυτῷ πολλάκις.
[2, 16]	δὲ περιερχόμενος τὴν οἰκουμένην συνήθεις	ἔσχεν,	φίλους; ἀλλ´ οὐδὲν φίλτερον τοῦ
[2, 20]	τρεῖς, τέσσαρας τῶν συνδούλων εἰ	ἔσχον	ὁμονοοῦντας, ἀπάγξασθαι ἂν αὐτὸν ἐποίησα
[2, 13]	δόξει τῷ Καίσαρι, περὶ τῶν	ἔσω	δ´ οὐδενός. μή τι περὶ
[2, 5]	τὸ ἀγαθὸν καὶ τὸ κακόν;	ἔσω	ἐν τοῖς ἐμοῖς’ ἐν δὲ
[2, 19]	ἐστιν ὁ λόγος; μή τι	ἔσω	ὁ Καῖσαρ ἀρετὴν καὶ κακίαν
[2, 7]	μαντεύεσθαι; οὐκ ἔχω τὸν μάντιν	ἔσω	τὸν εἰρηκότα μοι τὴν οὐσίαν
[2, 8]	αὐτοῦ δὲ τοῦ θεοῦ παρόντος	ἔσωθεν	καὶ ἐφορῶντος πάντα καὶ ἐπακούοντος
[2, 15]	τί, ἄνθρωπε; τί ἐγένετο; κέκρικα.	ἐσώθην,	ὅτι οὐ κέκρικας ἐμὲ ἀποκτεῖναι.
[2, 5]	ἄλλοι ἀπαντῶντές σοι συγχαρήσονται ὅτι	ἐσώθης,	ὁ δ´ εἰδὼς βλέπειν τὰ
[2, 13]	κρίνεται ἄνθρωπος ὑπ´ ἀνθρώπου; {μεμέλ{	ετ}	ηκέ σοι γνῶναι, τί ἐστιν
[2, 13]	ὠνησάμενον αὐτόν ἐκείνοις, οἷς {μεμέλ{	ετ}	ηκεν, τοῖς θαρροῦσι· σὺ δ´
[2, 22]	εἰ πολὺν χρόνον συμπεφοιτηκότες καὶ	ἑταῖροι,	ἀλλὰ μόνον αὐτὸ τοῦτο γνοὺς
[2, 15]	τούτων. οἷον καὶ ἐμός τις	ἑταῖρος	ἐξ οὐδεμιᾶς αἰτίας ἔκρινεν ἀποκαρτερεῖν.
[2, 16]	μηδενὶ προσπάσχειν τῶν ἀλλοτρίων, μηθ´	ἑταίρῳ	μήτε τόπῳ μήτε γυμνασίοις, ἀλλὰ
[2, 16]	καὶ ἀπαλλαττόμενον τῶν συνήθων καὶ	ἑταίρων	καὶ τόπων καὶ συναναστροφῆς τί
[2, 22]	ὅρα οἵας φωνὰς ἀφιᾶσιν. ὁ	Ἐτεοκλῆς	καὶ ὁ Πολυνείκης οὐκ ἦσαν
[2, 23]	καὶ τὰ ἕτερα παρὰ τὰ	ἕτερα	αἱρούμενον. Τί οὖν ἐστι τὸ
[2, 20]	πιστεύσατέ μοι. οἱ δὲ τὰ	ἕτερα	λέγοντες ἐξαπατῶσιν ὑμᾶς καὶ παραλογίζονται.
[2, 23]	ἐν τούτοις εὐλογιστοῦν καὶ τὰ	ἕτερα	παρὰ τὰ ἕτερα αἱρούμενον. Τί
[2, 23]	κρείττονα καὶ ἣν παρέχει τὰ	ἕτερα	χρείαν ἀτιμαστέον. ἔστι τις ἀξία
[2, 9]	ταῦτα ἐξηγεῖσθαι ἢ τὰ τῶν	ἑτεροδόξων;	τεχνολόγει νῦν καθίσας τὰ Ἐπικούρου
[2, 15]	οὐκ εἰσὶ τόνοι, ἀλλ´ ἀτονία’	ἕτερον	τρόπον τοιοῦτόν τι καὶ ἐπὶ
[2, 22]	μὴ βασανίζων ἑαυτόν· ἔπειτα καὶ	ἑτέρῳ,	τῷ μὲν ὁμοίῳ παντὶ ἁπλῶς,
[2, 16]	μὴ οὕτως ἐκβῆναι; ἂν δ´	ἑτέρως	χωρήσῃ, τεταπείνωται τάλας, οὐχ εὑρίσκει
[2, 19]	τοιαύτην, ὅτι Διόδωρος μὲν ἐκεῖνα	ἐτήρει,	οἱ δὲ περὶ Πανθοίδην οἶμαι
[2, 21]	Ψευδομένου λήμματα, ὑποθετικούς; τί οὖν	ἔτι	ἀγανακτεῖτε εἰ ἐφ´ ἃ πάρεστε,
[2, 16]	γεγραμμένα, φωνὴν εἰσφέρων ἡδεῖαν ὅμως	ἔτι	ἀγωνιᾷ; ὅτι οὐκ ἀρκεῖται τῷ
[2, 8]	ἐν λογικῷ οὖν ζητῶν τί	ἔτι	ἀλλαχοῦ ζητεῖς ἢ ἐν τῇ
[2, 8]	καὶ σεμνοπροσωπεῖ; οὔπω κατ´ ἀξίαν.	ἔτι	γὰρ οὐ θαρρῶ οἷς ἔμαθον
[2, 13]	εὐκαίρως καὶ ἀσφαλῶς καὶ συνετῶς,	ἔτι	δ´ ἀπταίστως καὶ ἀπαραποδίστως, ἐπὶ
[2, 17]	μετ´ ἐκείνων τετάχθωσαν· καὶ ποῦ	ἔτι	δυσροήσεις; εἰ δὲ φθονεῖς, ἀταλαίπωρε,
[2, 2]	τηρῆσαι καὶ τούτοις ἀρκούμενος τίνος	ἔτι	ἐπιστρέφῃ; τίς γὰρ αὐτῶν κύριος,
[2, 2]	τὸ ὀρέγεσθαι καὶ ἐκκλίνειν, τίνος	ἔτι	ἐπιστρέφῃ; τοῦτό σοι προοίμιον, τοῦτο
[2, 16]	δέδωκεν ἀνδρείαν; τηλικαύτας ἔχων χεῖρας	ἔτι	ζητεῖς τὸν ἀπομύξοντα; ἀλλ´ οὐδὲ
[2, 13]	αὑτῷ τι ἤθελεν, πῶς ἂν	ἔτι	ἠγωνία; διὰ τοῦτο καὶ ὁ
[2, 16]	τούτοις τοῖς λόγοις; τί οὖν	ἔτι	θαυμάζεις, εἰ, ὅπου μὲν ἔμαθεν,
[2, 16]	εἴτε πρεσβύτερον, δότε. Τί οὖν	ἔτι	θαυμάζομεν εἰ περὶ μὲν τὰς
[2, 17]	καὶ τῶν θεῶν, καὶ τί	ἔτι	λέγεις πεπαιδεῦσθαι; ποίαν παιδείαν, ἄνθρωπε;
[2, 7]	αὐτοῦ καθήκῃ, ποῦ μοι καιρὸς	ἔτι	μαντεύεσθαι; οὐκ ἔχω τὸν μάντιν
[2, 17]	συνθέλῃς καὶ συνορέγῃ, τί φοβῇ	ἔτι	μὴ ἀποτύχῃς; χάρισαί σου τὴν
[2, 5]	εἶτα χειμὼν ἐμπέπτωκεν. τί οὖν	ἔτι	μοι μέλει; τὰ γὰρ ἐμὰ
[2, 16]	τοῦ συμποσίου καὶ μηκέτι παίζειν,	ἔτι	οὗτος ἀνιᾶται μένων; οὐχὶ δ´
[2, 22]	οὐδέτερα ἀπ´ ἀμφοτέρων πῶς ἂν	ἔτι	οὗτος φιλεῖν δύναιτο; τοῦ φρονίμου
[2, 5]	δεχώμεθα ἢ βάλλωμεν αὐτό, ποία	ἔτι	παιδιά, ποῦ δέ τις εὐσταθήσει,
[2, 16]	ὅλα κἀκεῖνον ἐν σαυτῷ περιφέρεις,	ἔτι	ποθεῖς λιθάρια καὶ πέτραν κομψήν;
[2, 11]	ὡς εἴ γε καὶ τοῦτο	ἔτι	πρὸς ἐκείνοις ἐκέκτηντο, τί ἐκώλυεν
[2, 22]	νῦν Ῥωμαῖοι πρὸς Γέτας καὶ	ἔτι	πρότερον τὰ ἐν Ἰλίῳ διὰ
[2, 8]	θαρρῶ οἷς ἔμαθον καὶ συγκατεθέμην·	ἔτι	τὴν ἀσθένειαν τὴν ἐμαυτοῦ φοβοῦμαι.
[2, 13]	ἃ οὐ θέλομεν αὐτῶν, ποῦ	ἔτι	τόπος ἀγωνίας; ἀλλὰ περὶ τοῦ
[2, 20]	ταῦτα ἢ ταῦτα; τί οὖν;	ἔτι	τούτων τις ἀντιλέγει τινὶ ἢ
[2, 1]	τοῦ δουλεύειν ἀπήλλακται. πῶς οὖν	ἔτι	ὑμῖν πιστεύσομεν, ὦ φίλτατοι νομοθέται;
[2, 7]	τὰ σημεῖα ἀμφοτέρων; τί οὖν	ἔτι	χρείαν ἔχω τῶν σπλάγχνων ἢ
[2, 12]	προσδιαλεγόμενον μόνον’ οὕτω γὰρ ἐναργῆ	ἐτίθει	τὰ ἀπὸ τῶν ἐννοιῶν, ὥστε
[2, 20]	ἡμέρας ἀπολαύοντες καὶ μεταβολῶν τοῦ	ἔτους	καὶ ἄστρων καὶ θαλάσσης καὶ
[2, 23]	ὁμοίως τὴν Ἑλένην καὶ ἣν	ἔτυχε	γυναῖκα; καὶ ταῦτα μωρὰ καὶ
[2, 12]	ἐπιμεμέλησαι; οὐ γὰρ εἰκῇ χὠς	ἔτυχεν	εἰκός σε οὕτως σοφὸν ὄντα
[2, 14]	καλὸν κατασκεύασμα εἰκῇ καὶ ὡς	ἔτυχεν	οὕτως εὐτάκτως οἰκονομεῖσθαι; ἔστιν οὖν
[2, 18]	τὴν κορυφήν μου καὶ λέγω·	εὖ,	Ἐπίκτητε, κομψὸν σοφισμάτιον ἔλυσας, πολλῷ
[2, 14]	τὰ καθήκοντα ἀποδίδως, οἶδας τὸν	εὖ	ποιοῦντα ἀντευποιῆσαι καὶ τὸν κακῶς
[2, 16]	ἔξελε, τὸ δ´ ἐκείνων, ἂν	εὖ	ποιῶσιν, αὐταὶ ἐξελοῦσιν· εἰ δὲ
[2, 5]	ἐκεῖνος λέγει κρίνω σε ἀδικεῖν’	εὖ	σοι γένοιτο. ἐποίησα ἐγὼ τὸ
[2, 20]	πῶς ὁ υἱὸς οὐδέν ἐστιν.	εὖ,	φιλόσοφε· ἐπίμενε, πεῖθε τοὺς νέους,
[2, 20]	φόβον καὶ ἐπίσχεσιν τῶν ἀδικούντων.	εὖ,	φιλόσοφε· ὠφέλησας ἡμῶν τοὺς πολίτας,
[2, 23]	ὃ ἀτυχοῦμεν, εὐτυχοῦμεν, μεμφόμεθ´ ἀλλήλους,	εὐαρεστοῦμεν,	ἁπλῶς ὃ λεληθὸς μὲν κακοδαιμονίαν
[2, 23]	Διὸς διοικήσει, ταύτῃ πειθόμενον, ταύτῃ	εὐαρεστοῦντα,	μηδένα μεμφόμενον, μηδέν´ αἰτιώμενον, δυνάμενον
[2, 20]	παθὼν πάντ´ ἀπολέσῃ τὰ τῆς	εὐγενείας	σπέρματα· μή τινι μοιχεύοντι ἀφορμὰς
[2, 16]	χρόνου ζητῶ, τὸν ταῖς ἀληθείαις	εὐγενῆ	καὶ εὐφυᾶ· εἴτε νέον εἴτε
[2, 20]	βραχὺ πεφροντίκασι· μή τι νέος	εὐγενὴς	ἀκούσας τῶν λόγων τούτων πάθῃ
[2, 24]	ἢ ὁ Αἴας; ἀλλὰ καὶ	εὐγενής.	μή τι ἐκ θεᾶς μητρός,
[2, 21]	ὁμολογοῦσι· τὸ δὲ δειλὸν εἶναι	εὐγνώμονος	ἤθους φαντάζονται καὶ τὸ ἐλεήμονα,
[2, 5]	ἡ τέχνη, τὸ τάχος, ἡ	εὐγνωμοσύνη,	ἵν´ ἐγώ, μηδ´ ἂν τὸν
[2, 10]	οὕτως τύχῃ, καὶ καθέδρας αὐτὸν	εὐγνωμοσύνην	κτήσασθαι, ὅση ἡ πλεονεξία. μετὰ
[2, 5]	εἰ δὲ μή, ἀδύνατον τὸ	εὐδαιμονῆσαι.	ἀλλ´ οἷόν τι ἐπὶ τοῦ
[2, 8]	ζῴοις τὰ ἀγαθὰ εἶναι καὶ	εὐδαιμονίαν	καὶ κακοδαιμονίαν. νῦν δ´ οὐ
[2, 14]	τὰ ἀναγκαιότατα καὶ μέγιστα πρὸς	εὐδαιμονίαν	καὶ ὅτι μέχρι δεῦρο πάντων
[2, 23]	κακοδαιμονίαν ποιεῖται, τυχὸν δ´ ἐπιμελείας	εὐδαιμονίαν.	Τὸ δ´ αἴρειν τὴν δύναμιν
[2, 11]	καὶ πρέποντος καὶ ἀπρεποῦς καὶ	εὐδαιμονίας	καὶ προσήκοντος καὶ ἐπιβάλλοντος καὶ
[2, 19]	ἀκωλύτους, ἀναναγκάστους, ἀπαραποδίστους, ἐλευθέρους, εὐροοῦντας,	εὐδαιμονοῦντας,	εἰς τὸν θεὸν ἀφορῶντας ἐν
[2, 18]	ἐστὶν ἐν τῷ ἡγεμονικῷ καὶ	εὐδία.	ἂν δ´ ἅπαξ ἡττηθεὶς εἴπῃς
[2, 13]	μόνον θέλει καλῶς, ἀλλὰ καὶ	εὐδοκιμῆσαι,	τοῦτο δ´ οὐκέτι ἐστὶν ἐπ´
[2, 2]	τοῦτο νίκη, τοῦτο ἐπίλογος, τοῦτο	εὐδοκίμησις.	Διὰ τοῦτο ὁ Σωκράτης πρὸς
[2, 19]	δείξατε, τὸν ἐπὶ ταῦτα κεκλικότα.	εὐεργετήσατέ	με· μὴ φθονήσητε ἀνθρώπῳ γέροντι
[2, 14]	ἐλεύθερον· εἰ εὐεργετικόν, καὶ τοῦτον	εὐεργετικόν·	εἰ μεγαλόφρον, καὶ τοῦτον μεγαλόφρονα·
[2, 14]	ἐλεύθερον, καὶ τοῦτον ἐλεύθερον· εἰ	εὐεργετικόν,	καὶ τοῦτον εὐεργετικόν· εἰ μεγαλόφρον,
[2, 11]	τὸν ζυγὸν εὕρομεν, οἷον ἐπὶ	εὐθέων	καὶ στρεβλῶν τὴν στάθμην. (Τοῦτ´
[2, 1]	ὅπου προαίρεσις καὶ ἔργα προαιρέσεως,	εὐθὺς	ἅμα τῷ θέλειν εὐλαβεῖσθαι καὶ
[2, 14]	ἔλεγχον καὶ παραμεῖναι; οὐδαμῶς, ἀλλ´	εὐθὺς	ἀπαλλάσσῃ χαλεπῶς ἔχων. καίτοι τί
[2, 16]	καὶ προσπλάςςομεν μείζονα τῶν καθεστώτων.	εὐθὺς	ἐγώ, ὅταν πλέω, κατακύψας εἰς
[2, 9]	ἄνθρωπος; (Ζῷον, φησί, λογικὸν θνητόν.	(Εὐθὺς	ἐν τῷ λογικῷ τίνων χωριζόμεθα;
[2, 14]	τεχνῶν γινόμενα τήν τε χρείαν	εὐθὺς	ἐνδείκνυται πρὸς ὃ γέγονεν καὶ
[2, 14]	αἱ ὑπολήψεις εἰκαῖαι καὶ ἐψευσμέναι’	εὐθὺς	ἐξελθὼν λέγει ὕβρισέν με’ Τοιαῦτά
[2, 8]	κατασκευάσματι; καὶ ποῖον ἔργον τεχνίτου	εὐθὺς	ἔχει τὰς δυνάμεις ἐν ἑαυτῷ,
[2, 2]	μέχρις ἂν ἀποθάνῃς, ἢ ἀπαγόρευσον	εὐθύς.	μή σοι γένοιτο πληγὰς πολλὰς
[2, 16]	ἢ δόγμα; τὰ γοῦν παιδία	εὐθὺς	ὅταν κλαύσῃ μικρὰ τῆς τιτθῆς
[2, 23]	ἄν τις αἴσθηται τῆς διαφορᾶς,	εὐθὺς	συναρπασθεὶς καὶ ἡττηθεὶς ἀπέλθῃ. ἀλλὰ
[2, 17]	καλῶς ταῖς ἐπὶ μέρους οὐσίαις.	εὐθὺς	τοὺς ὅρους Πλάτων μὲν ὑποτάσσει
[2, 13]	τὸ δ´ ἐμπείρως ἐστὶν οὐχὶ	εὐκαίρως	καὶ ἀσφαλῶς καὶ συνετῶς, ἔτι
[2, 20]	τὸ τελευταῖον κατακοπησόμενα; οὐχὶ δ´	εὐκταῖον	ἦν, εἰ ἐδύναντο οἱ ἄνθρωποι
[2, 1]	δὲ τὰ προαιρετικά, ἐκεῖ ἡ	εὐλάβεια’	εἰ γὰρ ἐν κακῇ προαιρέσει
[2, 1]	πρὸς μόνα ταῦτα χρῆσθαι ἄξιον	εὐλαβείᾳ·	εἰ δὲ τὰ ἀπροαίρετα καὶ
[2, 1]	ταὐτὰ ἠξιοῦμεν χρῆσθαι τῇ τ´	εὐλαβείᾳ	καὶ τῷ θάρσει, δικαίως ἂν
[2, 1]	καὶ νὴ Δία διὰ τὴν	εὐλάβειαν	θαρραλέοι. διὰ γὰρ τὸ εὐλαβεῖσθαι
[2, 1]	τὸν φόβον τοῦ θανάτου τὴν	εὐλάβειαν·	νῦν δὲ τὸ ἐναντίον πρὸς
[2, 12]	πράγματος, ὅσοις γ´ ἐστί τι	εὐλαβείας.	οἱ δὲ πολλοὶ καὶ εἰκαῖοι
[2, 1]	χρηστέον. καὶ οὕτως ἅμα μὲν	εὐλαβεῖς	ἅμα δὲ θαρραλέοι ἐσόμεθα καὶ
[2, 1]	οὔτε παράδοξον, ὅτι ἅμα μὲν	εὐλαβεῖσθαι	δεῖ ἅμα δὲ θαρρεῖν, πρὸς
[2, 1]	προαιρέσεως, εὐθὺς ἅμα τῷ θέλειν	εὐλαβεῖσθαι	καὶ ἐπ´ αὐτῷ κειμένην ἕξει
[2, 1]	οὐ μάχεται τὸ θαρρεῖν τῷ	εὐλαβεῖσθαι.	Παράδοξον μὲν τυχὸν φαίνεταί τισιν
[2, 1]	θαρρεῖν, ἐν δὲ τοῖς προαιρετικοῖς	εὐλαβεῖσθαι.	~Περὶ ἀταραξίας. Ὅρα σὺ ὁ
[2, 1]	εὐλάβειαν θαρραλέοι. διὰ γὰρ τὸ	εὐλαβεῖσθαι	τὰ ὄντως κακὰ συμβήσεται θαρρεῖν
[2, 1]	ὅτι πρὸς τὰ ἀπροαίρετα θαρρεῖν,	εὐλαβεῖσθαι	τὰ προαιρετικά’ (Ἀλλ´ οὐκ ἀνέγνων
[2, 2]	καὶ οὗ φύσις, ἐκεῖ τὸ	εὐλαβές·	ὅπου ἡ ἀλήθεια, ἐκεῖ τὸ
[2, 1]	γάρ τις ἐκεῖ μεταθῇ τὸ	εὐλαβές,	ὅπου προαίρεσις καὶ ἔργα προαιρέσεως,
[2, 1]	πως δοκεῖ τῷ θαρραλέῳ τὸ	εὐλαβές,	τὰ δ´ ἐναντία οὐδαμῶς συνυπάρχει.
[2, 1]	ἀπονενοημένον, ἰταμόν, ἀναίσχυντον, τὸ δ´	εὐλαβὲς	φύσει καὶ αἰδῆμον δειλὸν καὶ
[2, 1]	ἐστι τὸ δεῖν ἅμα μὲν	εὐλαβῶς	ἅμα δὲ θαρρούντως πάντα ποιεῖν.
[2, 1]	δεῖ τεθαρρηκέναι καὶ πρὸς τίνα	εὐλαβῶς	διακεῖσθαι, ὅτι πρὸς τὰ ἀπροαίρετα
[2, 23]	φύσιν εἰ μὴ ἐν τούτοις	εὐλογιστοῦν	καὶ τὰ ἕτερα παρὰ τὰ
[2, 5]	ἐναντία. ὅπου γὰρ τὸ χαίρειν	εὐλόγως,	ἐκεῖ καὶ τὸ συγχαίρειν. Πῶς
[2, 16]	ποθεῖν, ἀφαιρουμένου δέ τινος ἀποδιδόναι	εὐλύτως	καὶ αὐτόθεν, χάριν εἰδότα οὗ
[2, 6]	θέλει οὐδὲ τῆς ἀνάγκης καλούσης	εὐλύτως	ὑπακοῦσαι αὐτῇ, ἀλλὰ κλάοντες καὶ
[2, 2]	πᾶσά σοι ἀσφάλεια, πᾶσά σοι	εὐμάρεια,	πρᾶγμα οὐκ ἔχεις. τὰ γὰρ
[2, 20]	τῶν λόγων ηὐξήθησαν ἡμῖν αἱ	εὐνομούμεναι	πόλεις, Λακεδαίμων διὰ τούτους τοὺς
[2, 22]	ὁ μεταπτώτως ἑλόμενος αὐτὸν εἶναι	εὔνους	αὐτῷ; (Οὐδ´ οὗτος. (Ὁ δὲ
[2, 13]	ὄρεξις καὶ ἔκκλισις πέπονθεν, οὐκ	εὐοδεῖ,	φλεγμαίνει’ χρῶμα γὰρ οὐ μεταβάλλει
[2, 10]	δὲ τὸ πρόσωπον ὀφείλεται παραχώρησις,	εὐπείθεια,	εὐφημία, μηδέποτ´ ἀντιποιήσασθαί τινος πρὸς
[2, 9]	ἐγένετο, σάρκες, ὀστέα, αἷμα, εὔχροια,	εὔπνοια.	τὰ ἀποκείμενα ὅταν μὲν θελήσῃς
[2, 23]	ἀκούσειε τοὺς εὐσχήμοσιν ἅμα καὶ	εὐπρεπέσιν	ὀνόμασι σεσημασμένους. οὐκ ἄρα τοῦτο
[2, 11]	τοῦτο γάρ, οἶμαι, ἐστὶν ὃ	εὑρεθὲν	ἀπαλλάσσει μανίας τοὺς μόνῳ τῷ
[2, 14]	εἰσίν. οἷοι γὰρ ἂν ἐκεῖνοι	εὑρεθῶσιν,	τὸν ἐκείνοις ἀρέσοντα καὶ πεισθησόμενον
[2, 14]	καὶ ἀπεσιώπησεν. ἀξιοῦντος δ´ ἐκείνου	εὑρεῖν	τὰ ἑξῆς Κόπον ἔχει, ἔφη,
[2, 20]	τις τῶν νοσφιζομένων τὰ δημόσια	εὑρεσιλογίας	τινὸς ἐπιλάβηται ἀπὸ τῶν λόγων
[2, 11]	δοκοῦν εἰ ὀρθῶς δοκεῖ καὶ	εὕρεσις	κανόνος τινός, οἷον ἐπὶ βαρῶν
[2, 21]	ὁμολογῶ· τὰ δ´ ἄλλ´ οὐχ	εὑρήσεις	με μωρὸν ἄνθρωπον‘ ἀκρατῆ οὐ
[2, 16]	ἕλκυσον δ´ εἰς χρῆσιν καὶ	εὑρήσεις	τάλανας ναυαγούς. προσπεσέτω φαντασία ταρακτικὴ
[2, 19]	αἱρέσεως. τοὺς πλείστους ὑμῶν Ἐπικουρείους	εὑρήσετε,	ὀλίγους τινὰς Περιπατητικοὺς καὶ τούτους
[2, 19]	ἑαυτοὺς ἐν οἷς ἐπράσσετε καὶ	εὑρήσετε	τίνος ἔσθ´ αἱρέσεως. τοὺς πλείστους
[2, 16]	καὶ ζήτει στίχον ὅμοιον τῷ	Εὐριπίδου	ποιῆσαι θερμάς τε τὰς Νέρωνος
[2, 16]	ἑτέρως χωρήσῃ, τεταπείνωται τάλας, οὐχ	εὑρίσκει	οὐδὲ τί εἴπῃ περὶ τῶν
[2, 12]	τινὰ τὸν προσδιαλεγόμενον· καὶ οὐχ	εὑρίσκει	χρήσασθαι αὐτῷ, ἀλλὰ μικρὰ κινήσας
[2, 10]	τῶν ὀνομάτων τὰ καθήκοντα ἔστιν	εὑρίσκειν.	Σκέψαι τίς εἶ. τὸ πρῶτον
[2, 20]	ἐναργές τι εἶναι, τὸ ἐπάναγκες	εὑρίσκεσθαι	καὶ τῷ ἀντιλέγοντι συγχρήσασθαι αὐτῷ·
[2, 16]	ἀεὶ τὴν εὔροιαν καὶ μηδέποτ´	εὐροεῖν	δυνάμενος. ἐκεῖ γὰρ αὐτὴν ζητεῖς,
[2, 16]	ἰσχυροτέρῳ ἔξω ζητῶν ἀεὶ τὴν	εὔροιαν	καὶ μηδέποτ´ εὐροεῖν δυνάμενος. ἐκεῖ
[2, 18]	ὑπὲρ βασιλείας, ὑπὲρ ἐλευθερίας, ὑπὲρ	εὐροίας,	ὑπὲρ ἀταραξίας. τοῦ θεοῦ μέμνησο,
[2, 16]	λεγόμενον τοῦτο ἀπονοήθητι ἤδη ὑπὲρ	εὐροίας,	ὑπὲρ ἐλευθερίας, ὑπὲρ μεγαλοψυχίας. ἀνάτεινόν
[2, 24]	τέχνης ταύτης τῆς τοῦ λέγειν;	εὕροις	ἂν τοὺς μὲν βλαπτομένους τοὺς
[2, 24]	ὧν ἀκούουσιν ἢ καὶ τούτων	εὕροις	ἂν τοὺς μὲν ὠφελουμένους τοὺς
[2, 11]	ἀλλὰ κανόνα τινὰ ἐφ´ ἑκάστου	εὕρομεν.	ἐνταῦθ´ οὖν οὐδεὶς κανὼν ἀνωτέρω
[2, 11]	οἷον ἐπὶ βαρῶν τὸν ζυγὸν	εὕρομεν,	οἷον ἐπὶ εὐθέων καὶ στρεβλῶν
[2, 19]	ὑμᾶς ἀκωλύτους, ἀναναγκάστους, ἀπαραποδίστους, ἐλευθέρους,	εὐροοῦντας,	εὐδαιμονοῦντας, εἰς τὸν θεὸν ἀφορῶντας
[2, 5]	δέχεσθαι. λοιπὸν ἐν τούτῳ ἡ	εὐρυθμία,	ἐν τούτῳ ἡ τέχνη, τὸ
[2, 5]	οὐδὲν ἧττον ἔπαιζεν καὶ ἐσφαίριζεν	εὐρύθμως.	οὕτως καὶ ἡμεῖς τὴν μὲν
[2, 16]	οἴκῳ παρεκάθητο, τίς ἂν ἦν;	Εὐρυσθεὺς	καὶ οὐχὶ Ἡρακλῆς. ἄγε, πόσους
[2, 6]	ἔμαθον εἰσέρχεσθαι. ὅταν δὲ κεκλειμένην	εὕρω	τὴν θύραν, ἀνάγκη μ´ ἢ
[2, 12]	πότερον μαθὼν παρά του ἢ	εὑρὼν	αὐτός; ὧδε λοιπὸν ὁ κίνδυνος,
[2, 20]	ἀπολλύειν. τί λέγεις, φιλόσοφε; τὸ	εὐσεβὲς	καὶ τὸ ὅσιον ποῖόν τί
[2, 20]	ἐστι πρὸς αὐτοὺς τό τ´	εὐσεβὲς	τοῦτο καὶ ὅσιον παρὰ τοῖς
[2, 17]	καὶ ἀτάραχος, θέλω δ´ ὡς	εὐσεβὴς	καὶ φιλόσοφος καὶ ἐπιμελὴς εἰδέναι
[2, 23]	ἥδιον ἀναγνῴη καὶ ῥᾷον τὸ	εὐσημοτέροις	γράμμασι γεγραμμένον οὐκοῦν καὶ λόγους
[2, 5]	τοῦ προσπεπονθότος ταῖς ὕλαις καὶ	εὐστάθειαν	τοῦ ἀνεπιστρεπτοῦντος, πλὴν οὐκ ἀδύνατον.
[2, 6]	περιτετριμμένοις, σοὶ δ´ ἀρκείτω τὸ	εὐσταθεῖν.	Ἄπελθε καὶ ἄσπασαι τὸν δεῖνα.
[2, 5]	τηρήσῃ τις ἅμα μὲν τὸ	εὐσταθὲς	καὶ ἀτάραχον, ἅμα δὲ τὸ
[2, 5]	ἔτι παιδιά, ποῦ δέ τις	εὐσταθήσει,	ποῦ δέ τις τὸ ἑξῆς
[2, 5]	χρῆσις οὐκ ἀδιάφορον, ἅμα δ´	εὐσταθῶς	καὶ ἀταράχως, ὅτι ἡ ὕλη
[2, 1]	ἐν τοῖς {ἀπροαιρέτ{ ικ} οις	εὐστοχῶμεν.	ὅπου δὲ θάνατος ἢ φυγὴ
[2, 5]	τοιαῦτα, ἂν μὲν ἴδῃ ὅτι	εὐσχημόνως	ἀνεστράφης ἐν τούτῳ, ἐπαινέσει καὶ
[2, 23]	ἄν τις ῥᾷον ἀκούσειε τοὺς	εὐσχήμοσιν	ἅμα καὶ εὐπρεπέσιν ὀνόμασι σεσημασμένους.
[2, 14]	εἰκῇ καὶ ὡς ἔτυχεν οὕτως	εὐτάκτως	οἰκονομεῖσθαι; ἔστιν οὖν ὁ διοικῶν.
[2, 15]	οὕτως λοιπὸν ἐποικοδομεῖν αὐτῷ τὴν	εὐτονίαν,	τὴν ἀσφάλειαν; ἂν δὲ σαπρὸν
[2, 11]	ἐποίησεν, δεόντως, οὐ δεόντως· ἠτύχησεν,	εὐτύχησεν·	ἄδικός ἐστιν, δίκαιός ἐστιν. τίς
[2, 23]	ἄνθρωπος γίνεται· παρ´ ὃ ἀτυχοῦμεν,	εὐτυχοῦμεν,	μεμφόμεθ´ ἀλλήλους, εὐαρεστοῦμεν, ἁπλῶς ὃ
[2, 19]	ἀποθνῄσκοντα καὶ εὐτυχοῦντα, πεφυγαδευμένον καὶ	εὐτυχοῦντα,	ἀδοξοῦντα καὶ εὐτυχοῦντα. δείξατ´· ἐπιθυμῶ
[2, 19]	νοσοῦντα καὶ εὐτυχοῦντα, κινδυνεύοντα καὶ	εὐτυχοῦντα,	ἀποθνῄσκοντα καὶ εὐτυχοῦντα, πεφυγαδευμένον καὶ
[2, 19]	πεφυγαδευμένον καὶ εὐτυχοῦντα, ἀδοξοῦντα καὶ	εὐτυχοῦντα.	δείξατ´· ἐπιθυμῶ τινα νὴ τοὺς
[2, 19]	δείξατέ μοί τινα νοσοῦντα καὶ	εὐτυχοῦντα,	κινδυνεύοντα καὶ εὐτυχοῦντα, ἀποθνῄσκοντα καὶ
[2, 19]	κινδυνεύοντα καὶ εὐτυχοῦντα, ἀποθνῄσκοντα καὶ	εὐτυχοῦντα,	πεφυγαδευμένον καὶ εὐτυχοῦντα, ἀδοξοῦντα καὶ
[2, 10]	τὸ πρόσωπον ὀφείλεται παραχώρησις, εὐπείθεια,	εὐφημία,	μηδέποτ´ ἀντιποιήσασθαί τινος πρὸς {ἑ}
[2, 16]	τὸν ταῖς ἀληθείαις εὐγενῆ καὶ	εὐφυᾶ·	εἴτε νέον εἴτε πρεσβύτερον, δότε.
[2, 24]	ἱππικοὶ περὶ τοὺς ἵππους τοὺς	εὐφυεῖς;	εἰς τὸ σωμάτιον; αἰσχρῶς αὐτὸ
[2, 10]	προγιγνώσκομεν, καθήκει τῶν πρὸς ἐκλογὴν	εὐφυεστέρων	ἔχεσθαι, ὅτι καὶ πρὸς τοῦτο
[2, 6]	ᾖ τὰ ἑξῆς, ἀεὶ τῶν	εὐφυεστέρων	ἔχομαι πρὸς τὸ τυγχάνειν τῶν
[2, 6]	τῆς παρασκευῆς, ἵν´ εἴπῃ νέος	εὐφυὴς	ὅτι οὐκ ἦν τοσούτου τοσούτων
[2, 13]	θέατρον δ´ εἰσερχόμενος, κἂν λίαν	εὔφωνος	ᾖ καὶ καλῶς κιθαρίζῃ· οὐ
[2, 23]	ξηρῶν, ὑπὲρ οἴνου, ὑπὲρ ἐλαίου	εὐχαρίστει	τῷ θεῷ· μέμνησο δ´ ὅτι
[2, 20]	χρώμενοι, λόγῳ δ´ αὐτὰ ἀναιροῦντες.	Εὐχάριστοί	γ´ ἄνθρωποι καὶ αἰδήμονες. εἰ
[2, 7]	παρ´ αὐτοῦ τὴν κληρονομίαν εἰληφότες	εὐχαριστοῦμεν	αὐτῷ. διὰ τοῦτο κἀκεῖνοι λοιπὸν
[2, 22]	τοῦδ´ ἔρως ἔχει. καὶ εὔχονται	εὐχὰς	τοιάσδε. Καθόλου γὰρ μὴ ἐξαπατᾶσθε
[2, 6]	γίνονται. εἰ οὖν αἴσθησιν εἶχον,	εὔχεσθαι	αὐτοὺς ἔδει, ἵνα μὴ θερισθῶσιν
[2, 17]	ἐπιβάλλεσθε, {προ{ ς} τίθεσθε, ταὐτὰ	εὔχεσθε,	περὶ ταὐτὰ σπουδάζετε. εἶτα οὐδὲ
[2, 22]	θέλει καὶ σὺ τὸ παιδίον	εὔχῃ	ἀποθανεῖν. εἶτα σὺ πάλιν οἷον
[2, 22]	(κἀμὲ τοῦδ´ ἔρως ἔχει. καὶ	εὔχονται	εὐχὰς τοιάσδε. Καθόλου γὰρ μὴ
[2, 16]	ἐποίησέν σοι αὐτὰς ὁ θεός;	εὔχου	νῦν καθήμενος, ὅπως αἱ μύξαι
[2, 23]	ἀτιμάζει, ὥσπερ εἰ ἀνῄρει τὴν	εὐχρηςτίαν	τῆς ὁρατικῆς ἢ τῆς ἀκουστικῆς
[2, 9]	νεῦρα ἐγένετο, σάρκες, ὀστέα, αἷμα,	εὔχροια,	εὔπνοια. τὰ ἀποκείμενα ὅταν μὲν
[2, 21]	τί οὖν ἔτι ἀγανακτεῖτε εἰ	ἐφ´	ἃ πάρεστε, ταῦτα λαμβάνετε; ναί·
[2, 16]	τῶν λόγων; μελετᾷ τις αὐτὸς	ἐφ´	αὑτοῦ τοῦτον τὸν τρόπον ἀποκρίνεσθαι
[2, 13]	θέλει; εἰ μὴ τῶν οὐκ	ἐφ´	αὑτῷ τι ἤθελεν, πῶς ἂν
[2, 11]	ἐμφάσει ἀρκούμεθα, ἀλλὰ κανόνα τινὰ	ἐφ´	ἑκάστου εὕρομεν. ἐνταῦθ´ οὖν οὐδεὶς
[2, 11]	τῷ ἀγαθῷ ἄξιον ἐπαίρεσθαι; (Ναί.	(Ἐφ´	ἡδονῇ οὖν παρούσῃ ἄξιον ἐπαίρεσθαι;
[2, 1]	ἂν δ´ ὅπου τὰ μὴ	ἐφ´	ἡμῖν ἐστι καὶ ἀπροαίρετα, πρὸς
[2, 13]	κακά, τὰ προαιρετικὰ δὲ πάντα	ἐφ´	ἡμῖν καὶ οὔτ´ ἀφελέσθαι τις
[2, 19]	τὸ πρᾶγμα ἐνδεχόμενον καὶ μόνον	ἐφ´	ἡμῖν. λοιπὸν οὖν ἢ παρ´
[2, 19]	πρᾶγμα; διδακτόν. οὐκ ἔστιν οὖν	ἐφ´	ἡμῖν; μόνον μὲν οὖν τῶν
[2, 1]	δὲ τὰ ἀπροαίρετα καὶ μὴ	ἐφ´	ἡμῖν οὐδὲν πρὸς ἡμᾶς, πρὸς
[2, 19]	ἄλλων πάντων. οὔτε πλοῦτός ἐστιν	ἐφ´	ἡμῖν οὔθ´ ὑγίεια οὔτε δόξα
[2, 5]	ἔσται πούς. τοιοῦτόν τι καὶ	ἐφ´	ἡμῶν ὑπολαβεῖν δεῖ. τί εἶ;
[2, 21]	ἐκεῖνο γοῦν βλέπετε μᾶλλον, εἰ	ἐφ´	ὃ ἔρχεσθε τοῦτο ὑμῖν γίνεται.
[2, 22]	αὐτούς, κατεγέλασεν ἂν τῶν φιλοσόφων	ἐφ´	οἷς περὶ φιλίας παραδοξολογοῦσιν. ἀλλ´
[2, 23]	πλὴν αὐτὰ ἐκεῖνα τὰ ἔργα,	ἐφ´	οἷς τεταγμέναι εἰσὶ διακονεῖν ταύτῃ
[2, 9]	τοῦ χρῆσθαι τούτοις ἃ λέγομεν,	ἐφ´	οἷς ὡς εἰδότες αὐτὰ ἐπαιρόμεθα.
[2, 11]	τὸ ἀγαθὸν δεῖ εἶναι τοιοῦτον,	ἐφ´	ᾧ θαρρεῖν ἄξιον καὶ ᾧ
[2, 11]	ἀμφισβητούμενον προάγουσιν ὑπὸ τῆς ἀκαταλλήλου	ἐφαρμογῆς.	ὡς εἴ γε καὶ τοῦτο
[2, 17]	οὐσίᾳ οὐχ ὁ μέν τις	ἐφαρμόζει	τὴν τοῦ ἀγαθοῦ πρόληψιν, ὁ
[2, 11]	τι ἡμῖν πρὸς τὸ αὐτὰς	ἐφαρμόζειν	ἄμεινον ἀνωτέρω τοῦ δοκεῖν σοι;
[2, 11]	δοκεῖ, καὶ οἴεται καὶ αὐτὸς	ἐφαρμόζειν	καλῶς· ἢ οὐκ οἴεται; (Οἴεται.
[2, 17]	παρέχοντος τὴν ἀπόδειξιν τοῦ μὴ	ἐφαρμόζειν	καλῶς τὰς προλήψεις. νῦν σὺ
[2, 11]	πάντες χρώμεθα τοῖς ὀνόμασιν καὶ	ἐφαρμόζειν	πειρώμεθα τὰς προλήψεις ταῖς ἐπὶ
[2, 11]	τὰ μαχόμενα δοξάζετε ἀμφότεροι καταλλήλως	ἐφαρμόζειν	τὰς προλήψεις; (Οὐ δυνάμεθα. (Ἔχεις
[2, 17]	προλήψεις; ἀλλ´ οὐχ οἷόν τ´	ἐφαρμόζειν	τὰς προλήψεις ταῖς καταλλήλοις οὐσίαις
[2, 17]	ταύτης μεμνῆσθαι; σὺ αὐτὸς εἰ	ἐφαρμόζεις	καλῶς τὰς προλήψεις, διὰ τί
[2, 11]	(Οὐκ ἐφαρμόζω τοῖς ἐπὶ μέρους;	(Ἐφαρμόζεις.	(Οὐ καλῶς οὖν ἐφαρμόζω; (Ἐνταῦθά
[2, 11]	ἐπεὶ δοκεῖς ὅτι καὶ καταλλήλως	ἐφαρμόζεις	τὰς προλήψεις τοῖς ἐπὶ μέρους,
[2, 11]	μέρους; (Ἐφαρμόζεις. (Οὐ καλῶς οὖν	ἐφαρμόζω;	(Ἐνταῦθά ἐστι τὸ ζήτημα πᾶν
[2, 11]	ἔχω ἔννοιαν αὐτοῦ; (Ἔχεις. (Οὐκ	ἐφαρμόζω	τοῖς ἐπὶ μέρους; (Ἐφαρμόζεις. (Οὐ
[2, 17]	τινα καὶ ὑγιεινοῦ πρόληψιν, ἀλλ´	ἐφαρμόσαι	οὐ δυνάμεθα. διὰ τοῦτο ὁ
[2, 17]	ὑγιεινοῦ πρόληψιν οὐ δύναται καλῶς	ἐφαρμόσαι	τοῖς ἐπὶ μέρους; Οὕτως ἔχει
[2, 17]	τελείαν; τοῦτο δεῖξον. πῶς δείξω;	ἐφάρμοσον	αὐτὴν καλῶς ταῖς ἐπὶ μέρους
[2, 17]	ἐκεῖ ζητεῖν, ὅπου ἐστίν. ~Πῶς	ἐφαρμοστέον	τὰς προλήψεις τοῖς ἐπὶ μέρους.
[2, 24]	οὐ συγκαταθήσεται, οὐκ ἀνανεύσει, οὐκ	ἐφέξει,	τὸ σύνολον. {κωφ{ λ} ὸς
[2, 18]	οὐκ ἐλυπήθην οὐδ´ αὔριον οὐδ´	ἐφεξῆς	διμήνῳ καὶ τριμήνῳ· ἀλλὰ προσέσχον
[2, 18]	γραφικός, γράφε. ὅταν δὲ τριάκοντα	ἐφεξῆς	ἡμέρας μὴ ἀναγνῷς, ἀλλ´ ἄλλο
[2, 14]	φιλοσοφοῦντος τοιοῦτόν τι φανταζόμεθα. λοιπὸν	ἐφεξῆς	τούτῳ ζητοῦμεν, πῶς ἔσται τοῦτο.
[2, 25]	τὰ λογικὰ χρήσιμά ἐστιν, Θέλεις,	ἔφη,	ἀποδείξω σοι τοῦτο; (Ναί. (Οὐκοῦν
[2, 24]	εἰπεῖν τί μοι, Δοκεῖ σοι,	ἔφη,	καθάπερ ἄλλου τινὸς εἶναι τέχνη
[2, 14]	καὶ ἐπακούοντος ἑνὸς ἀναγνώσματος Οὗτος,	ἔφη,	ὁ τρόπος ἐστὶ τῆς διδασκαλίας
[2, 2]	λέγει ἐλθὼν ἐπὶ τὸν ἐπίλογον	ἔφη	ὅτι ἀλλ´ οὔτε δεήσομαι ὑμῶν
[2, 2]	ἵνα παρασκευάζηται πρὸς τὴν δίκην,	ἔφη	οὐ δοκῶ οὖν σοι ἅπαντι
[2, 24]	τοὺς δὲ βλαπτομένους; (Καὶ τούτων,	ἔφη.	(Οὐκοῦν καὶ ἐνταῦθα ὅσοι μὲν
[2, 14]	εὑρεῖν τὰ ἑξῆς Κόπον ἔχει,	ἔφη,	πᾶσα τέχνη τῷ ἰδιώτῃ καὶ
[2, 25]	(Σιωπήσαντος δὲ τοῦ ἀνθρώπου Ὁρᾷς,	ἔφη,	πῶς αὐτὸς ὁμολογεῖς ὅτι ταῦτα
[2, 18]	δοκιμάσω. καὶ τὸ λοιπὸν μὴ	ἐφῇς	αὐτῇ προάγειν ἀναζωγραφούσῃ τὰ ἑξῆς.
[2, 17]	τούτων ἕκαστον ἀσήμως καὶ κενῶς	ἐφθεγγόμεθα	τὰς φωνάς; τίς γάρ σοι
[2, 22]	με τοσούτῳ χρόνῳ· καὶ οὐκ	ἐφίλει	με; πόθεν οἶδας, ἀνδράποδον, εἰ
[2, 22]	δοκεῖς; οἴει ὅτι ἐκεῖνος οὐκ	ἐφίλει	τὸ ἴδιον παιδίον, ὅτε μικρὸν
[2, 21]	παύσονται αὐτῶν, καὶ αὐτὸν οἶμαι	ἐφιστάνειν	ἄξιον συνεχὲς μή που καὶ
[2, 18]	κακῶς καὶ ἀσθενῶς, ὥστε μηδ´	ἐφιστάνειν	ὕστερον ὅτι ἁμαρτάνεις, ἀλλὰ καὶ
[2, 21]	τὴν λέξιν, πῶς τί ποτ´	ἐφλυάρησα	τὰ ἐπελθόντα μοι; φθονῶν ἐλήλυθας,
[2, 16]	τὸν θάνατον ἢ τὴν φυγὴν	ἐφοβούμεθα,	ἀλλὰ τὸν φόβον, ἐμελετῶμεν ἂν
[2, 21]	οὐ συλλογισμοὺς ἀναλύετε, μεταπίπτοντας; οὐκ	ἐφοδεύετε	Ψευδομένου λήμματα, ὑποθετικούς; τί οὖν
[2, 8]	τοῦ θεοῦ παρόντος ἔσωθεν καὶ	ἐφορῶντος	πάντα καὶ ἐπακούοντος οὐκ αἰσχύνῃ
[2, 21]	ἀντὶ συλλογισμοῦ καὶ ταύτην κοινῇ	ἐφωδεύσατε;	ποῦ ποτε; εἶτα λέγετε ἄχρηστα
[2, 1]	ποιῶ. (Ἐν τίνι; ἐν λεξειδίοις.	ἔχε	σου τὰ λεξείδια· δεῖξον, πῶς
[2, 8]	καὶ τὰ μάλιστα χρῆσιν φαντασιῶν	ἔχει,	ἀλλὰ παρακολούθησίν γε τῇ χρήσει
[2, 13]	ἀμελέτητός ἐστιν; (Ναί· ἀλλὰ ἐξουσίαν	ἔχει	ἀποκτεῖναί με. (Λέγε οὖν τὰ
[2, 20]	ἡδονήν; εἰ γὰρ οὕτως ταῦτα	ἔχει,	βαλὼν κάθευδε καὶ τὰ τοῦ
[2, 20]	πᾶν τοὐναντίον, εἴ τι καὶ	ἔχει	γνωριστικὸν τῆς ἀληθείας, ἐξαιρεῖν πειρᾶται
[2, 13]	τί ἐστι καὶ τίνα δύναμιν	ἔχει	ἐν βίῳ οὔτε οἶδεν οὔτε
[2, 14]	ἐκείνου εὑρεῖν τὰ ἑξῆς Κόπον	ἔχει,	ἔφη, πᾶσα τέχνη τῷ ἰδιώτῃ
[2, 1]	οἶδεν, κἀκεῖνα οὐδὲν ἡμῶν ἔλαττον	ἔχει.	θάνατος τί ἐστιν; μορμολύκειον. στρέψας
[2, 23]	ἑκάστῳ τὴν αὑτοῦ δύναμιν ἣν	ἔχει	καὶ ἀπολιπόντα ἰδεῖν τὴν ἀξίαν
[2, 23]	φησίν, εἰ οὕτως τὸ πρᾶγμα	ἔχει,	καὶ δύναται τὸ διακονοῦν κρεῖσσον
[2, 8]	τῇ χρήσει τῶν φαντασιῶν οὐκ	ἔχει.	καὶ εἰκότως. ὑπηρετικὰ γὰρ γέγονεν
[2, 17]	ἐφαρμόσαι τοῖς ἐπὶ μέρους; Οὕτως	ἔχει	καὶ ἐνθάδ´ ἐπὶ τῶν κατὰ
[2, 18]	πράττειν μᾶλλον ἀντ´ αὐτοῦ. οὕτως	ἔχει	καὶ ἐπὶ τῶν ψυχικῶν· ὅταν
[2, 22]	κτενῶν σε. (κἀμὲ τοῦδ´ ἔρως	ἔχει.	καὶ εὔχονται εὐχὰς τοιάσδε. Καθόλου
[2, 13]	ὅτι πᾶσα τέχνη ἰσχυρόν τι	ἔχει	καὶ θαρραλέον ἐν τοῖς ἑαυτῆς.
[2, 16]	οἶδεν κιθαρίζειν, ᾄδει καλῶς, στατὸν	ἔχει	καλὸν καὶ ὅμως εἰσερχόμενος τρέμει·
[2, 2]	τί οὖν ἐστιν, ὅτι οὐκ	ἔχει	λόγον καὶ προσερεθίζει; ὡς ὁ
[2, 24]	καλοὺς μονομάχους διὰ πάσης ἐπιμελείας	ἔχει;	ὁρᾷς, οἷα ποιεῖ ἄγνοια περὶ
[2, 15]	ψυχή, ὅπου μὲν κλίνει, ἄδηλον	ἔχει·	ὅταν δὲ καὶ τόνος προσῇ
[2, 24]	νῦν γὰρ πρῶτον τοῦθ´ οὕτως	ἔχει;	οὐχὶ ἐξ οὗ γένος ἀνθρώπων
[2, 21]	γνώσεσθε οἵαν ἰσχὺν ὁ λόγος	ἔχει.	~Περὶ φιλίας. Περὶ ἅ τις
[2, 11]	ἔστιν ἀρχὴ φιλοσοφίας; πάντα καλῶς	ἔχει	τὰ δοκοῦντα ἅπασι; (Καὶ πῶς
[2, 8]	καὶ ποῖον ἔργον τεχνίτου εὐθὺς	ἔχει	τὰς δυνάμεις ἐν ἑαυτῷ, ἃς
[2, 14]	γέγονεν καὶ τὰ πλεῖστα αὐτῶν	ἔχει	τι καὶ ἀγωγὸν καὶ ἐπίχαρι.
[2, 6]	ὡς δύσκολα καλεῖς, ποίαν δυσκολίαν	ἔχει	τὸ γενόμενον φθαρῆναι; τὸ δὲ
[2, 1]	συνάγοντας. νῦν δὲ τί δεινὸν	ἔχει	τὸ λεγόμενον; εἰ γὰρ ὑγιῆ
[2, 17]	λαλεῖ; τίς γὰρ ἡμῶν οὐκ	ἔχει	τούτων ἑκάστου πρόληψιν; ἆρ´ οὖν
[2, 18]	πυρέξας, εἶτα παυσάμενος οὐχ ὁμοίως	ἔχει	τῷ πρὸ τοῦ πυρέξαι, ἂν
[2, 1]	ἀνύηται τοῦ κόσμου· χρείαν γὰρ	ἔχει	τῶν μὲν ἐνισταμένων, τῶν δὲ
[2, 1]	ἀλλὰ πῶς; ἐπεὶ μὴ ἐδύνατο	ἔχειν	ἀεὶ τὸν ἐλέγχοντα αὐτοῦ τὰ
[2, 3]	συλλογισμούς· ἔχω τὴν δύναμιν, ἣν	ἔχειν	δεῖ τὸν ἐπιγνωστικὸν τῶν περὶ
[2, 4]	γάρ, φίλου οὐ δύνασαι τόπον	ἔχειν·	δούλου δύνασαι; καὶ τίς σοι
[2, 8]	ἀνεχόμεθα λέγοντος αὐτοῦ σὲ ἤθελον	ἔχειν’	ἐκεῖ τὸν θεὸν οὐκ ἔχεις;
[2, 3]	συστήσεις. ἔδει οὖν τοιοῦτόν τι	ἔχειν	ἡμᾶς καὶ ἐν τῷ βίῳ
[2, 10]	τίς οὖν ἐπαγγελία πολίτου; μηδὲν	ἔχειν	ἰδίᾳ συμφέρον, περὶ μηδενὸς βουλεύεσθαι
[2, 10]	ἐστιν, ταῦτα δὲ καὶ μὴ	ἔχειν	καὶ ἀπολλύειν καὶ αἰσχρόν ἐστι
[2, 23]	ἀλλὰ τὸ περὶ ταῦτ´ ἀκαταληκτικῶς	ἔχειν	καὶ ἐνταῦθα τίθεσθαι τὰς αὑτῶν
[2, 10]	ἡμᾶς· καὶ ἐκεῖνα μὲν οὔτ´	ἔχειν	καλόν ἐστιν οὔτ´ ἀπολλύειν αἰσχρόν
[2, 6]	ἐν συλλογισμοῖς πλεῖον ἀξιώσεις σεαυτὸν	ἔχειν	κἂν ἀγανακτῶσιν ἐπὶ τούτῳ, παραμυθήσῃ
[2, 22]	ἂν ὀμνύωσιν μηδ´ ἂν ἀδυνάτως	ἔχειν	λέγωσιν ἀπηλλάχθαι ἀλλήλων. οὐκ ἔστι
[2, 23]	προαίρεσις; εἶτα τούτου τι κρεῖσσον	ἔχειν	ὁμολογεῖς καὶ οὐ μαίνῃ; οὕτως
[2, 11]	πῶς δυνατὸν τὰ μαχόμενα καλῶς	ἔχειν;	οὐκοῦν οὐ πάντα, ἀλλὰ τὰ
[2, 14]	εἴπῃ αὐτῷ ἄνθρωπε, δοκεῖς μηδὲν	ἔχειν,	πυρέσσεις δέ· ἀσίτησον σήμερον, ὕδωρ
[2, 15]	ἔστιν. μή μοι γένοιτο φίλον	ἔχειν	σοφὸν μωρόν. δυσμεταχειριστότερον οὐδέν ἐστιν.
[2, 16]	νόμου καὶ τοῦτον πρὸ ὀφθαλμῶν	ἔχειν.	τίς δ´ ὁ νόμος ὁ
[2, 24]	τὴν ἐσθῆτα; καὶ ταύτην τρυφερὰν	ἔχεις.	εἰς σχῆμα, εἰς βλέμμα; εἰς
[2, 8]	ἔχειν’ ἐκεῖ τὸν θεὸν οὐκ	ἔχεις;	εἶτ´ ἄλλον τινὰ ζητεῖς ἐκεῖνον
[2, 16]	γένῃ σεαυτοῦ, ὅπου δ´ ἀμελετήτως	ἔχεις,	ἐκεῖ δ´ ὁ αὐτὸς διαμένεις;
[2, 17]	εἶ, ὦ ἄνθρωπε, σὺ μεγάλας	ἔχεις	ἐπιβολάς. Οὔ· ἀλλ´ ἐγὼ θέλω
[2, 16]	βλέπεις καθ´ ἡμέραν; κρεῖττόν τι	ἔχεις	ἢ μεῖζον ἰδεῖν τοῦ ἡλίου,
[2, 2]	ἀλλ´ εἰ μὲν μεμελέτηκας γράφειν,	ἔχεις	καὶ παρασκευάςασθαι πρὸς πάντα τὰ
[2, 1]	ὁ ἄλλους στρέφειν δυνάμενος οὐδένα	ἔχεις	κύριον; οὐκ ἀργύριον, οὐ κοράσιον,
[2, 12]	οὕτως τύχῃ, πλουσίῳ πυθέσθαι αὐτοῦ	ἔχεις	μοι εἰπεῖν, ὦ οὗτος, ᾧ
[2, 22]	ἀλλὰ μηδ´ ἀνθρώπους, εἰ νοῦν	ἔχεις.	οὐ γὰρ ἀνθρωπικὸν δόγμα ἐστὶ
[2, 16]	μὴ ἀγωνιῶ; μωρέ, χεῖρας οὐκ	ἔχεις;	οὐκ ἐποίησέν σοι αὐτὰς ὁ
[2, 11]	αἰσχρόν; οὐκ ἔχω ἔννοιαν αὐτοῦ;	(Ἔχεις.	(Οὐκ ἐφαρμόζω τοῖς ἐπὶ μέρους;
[2, 11]	ἐφαρμόζειν τὰς προλήψεις; (Οὐ δυνάμεθα.	(Ἔχεις	οὖν δεῖξαί τι ἡμῖν πρὸς
[2, 12]	τοῦτο ἄμεινον δοκῶ μοι κεκτῆσθαι.	ἔχεις	οὖν εἰπεῖν, ὅτῳ τρόπῳ τῆς
[2, 20]	ποτε ῥᾳθυμοῦντες περὶ τὰ μέγιστα.	ἔχεις	οὖν τὰς κατασκευάς; ἔχω καὶ
[2, 16]	σέ, τὸ δόγμα. τί οὖν	ἔχεις	ποιῆσαι; ἔξελε, τὸ δ´ ἐκείνων,
[2, 22]	κακοὺς καὶ ποτὲ μὲν οἰκείως	ἔχεις,	ποτὲ δ´ ἐχθρῶς αὐτοῖς καὶ
[2, 6]	ποιῇ, ἀπελεύσῃ· εἰ δὲ μή,	ἔχεις	ποῦ ἀντὶ Γυάρων ἀπέλθῃς, ὅπου
[2, 4]	τί σε θέλεις ποιήσωμεν; οὐκ	ἔχεις	ποῦ τεθῇς. Τί οὖν; οὐκ
[2, 1]	σου τὰ λεξείδια· δεῖξον, πῶς	ἔχεις	πρὸς ὄρεξιν καὶ ἔκκλισιν, εἰ
[2, 2]	πᾶσά σοι εὐμάρεια, πρᾶγμα οὐκ	ἔχεις.	τὰ γὰρ ἐπὶ σοὶ αὐτεξούσια
[2, 9]	μὴ μέχρι τοῦ δοκεῖν ὅτι	ἔχεις.	τί γὰρ διαφέρει ταῦτα ἐξηγεῖσθαι
[2, 8]	σὺ ἀπόσπασμα εἶ τοῦ θεοῦ·	ἔχεις	τι ἐν σεαυτῷ μέρος ἐκείνου.
[2, 4]	δύνηται, πλήξας κατέβαλεν. σὺ κέντρον	ἔχεις	τοιοῦτον, ὥστε ὃν ἂν πλήξῃς
[2, 14]	φαντασθείης ὡς ἐνδέοντος; πλουτεῖς, τέκνα	ἔχεις	τυχὸν καὶ γυναῖκα καὶ οἰκέτας
[2, 1]	παράδοξον δοκεῖ μοι τοιούτου τινὸς	ἔχεσθαι·	εἰ μὲν γὰρ πρὸς ταὐτὰ
[2, 10]	καθήκει τῶν πρὸς ἐκλογὴν εὐφυεστέρων	ἔχεσθαι,	ὅτι καὶ πρὸς τοῦτο γεγόναμεν.
[2, 19]	τὸ ἔργον, εἰ καὶ ὑμεῖς	ἔχετ´	ἐπιβολὴν οἵαν δεῖ κἀγὼ πρὸς
[2, 1]	ταῦτα μελετᾶτε καὶ ταῦτα πρόχειρα	ἔχετε,	πρὸς τίνα δεῖ τεθαρρηκέναι καὶ
[2, 19]	κοινωνίας βουλευόμενον. δείξατε. ἀλλὰ οὐκ	ἔχετε.	τί οὖν αὑτοῖς ἐμπαίζετε καὶ
[2, 19]	θεοὺς ἰδεῖν Στωικόν. ἀλλ´ οὐκ	ἔχετε	τὸν τετυπωμένον δεῖξαι· τόν γε
[2, 18]	ἄν τε τῶν ζώντων τινὰ	ἔχῃς	ἄν τε τῶν ἀποθανόντων. ἄπελθε
[2, 1]	δὲ τὰ περιόδια, ἂν νοῦν	ἔχῃς,	ἄρας πού ποτε ἀπαλείψεις. (Τί
[2, 17]	ἢ τὸν Δία. Ὅταν τοιοῦτον	ἔχῃς	ἡγεμόνα καὶ τοιούτῳ συνθέλῃς καὶ
[2, 10]	ἵν´ ἐν τοῖς προαιρετικοῖς πλέον	ἔχῃς.	ὅρα γὰρ οἷόν ἐστιν ἀντὶ
[2, 13]	τοὺς κυρίους, ἀλλὰ μέχρις ἂν	ἔχῃς	ταύτην τὴν λαβὴν τὴν ἀπὸ
[2, 19]	δὲ δείξατέ μοι, εἴ τινα	ἔχητε.	ποῦ ἢ πῶς; ἀλλὰ τὰ
[2, 22]	ἐκεῖνοι οὔθ´ ὑμεῖς, μέχρις ἂν	ἔχητε	τὰ θηριώδη ταῦτα καὶ μιαρὰ
[2, 10]	ἀδελφοῦ ἐπελάθου καὶ ἀντὶ ἀδελφοῦ	ἐχθρὸς	ἐγένου, οὐδὲν ἀντ´ οὐδενὸς ἠλλάχθαι
[2, 22]	μὲν οἰκείως ἔχεις, ποτὲ δ´	ἐχθρῶς	αὐτοῖς καὶ ποτὲ μὲν ἐπαινεῖς,
[2, 6]	τὰ ἑξῆς, ἀεὶ τῶν εὐφυεστέρων	ἔχομαι	πρὸς τὸ τυγχάνειν τῶν κατὰ
[2, 10]	ζημιοῦται; (Ποίαν καὶ λέγεις; (Οὐδὲν	ἔχομεν	αἰδῆμον φύσει; (Ἔχομεν. (Ὁ τοῦτο
[2, 9]	τὰς ἐναντίας ταῖς ὀρθαῖς χρηστικὰς	ἔχομεν.	ἂν οὖν μὴ καὶ τὰς
[2, 17]	κενῶς τὰς φωνὰς ταύτας ἀπηχοῦμεν;	ἔχομεν	γάρ τινα καὶ ὑγιεινοῦ πρόληψιν,
[2, 24]	φύσις αὐτοῦ, τίς ἡ ἔννοια;	ἔχομεν	καὶ κατὰ ποσὸν περὶ τοῦτο
[2, 10]	λέγεις; (Οὐδὲν ἔχομεν αἰδῆμον φύσει;	(Ἔχομεν.	(Ὁ τοῦτο ἀπολλύων οὐ ζημιοῦται,
[2, 6]	γράφειν. μέχρι δὲ νῦν ὡς	ἔχομεν,	ὅρα εἰ ἠνεσχόμεθ´ ἂν ἐν
[2, 14]	πρὸς τί ἔργον; ἆρά γ´	ἔχομέν	τινα ἐπιπλοκὴν πρὸς αὐτὸν καὶ
[2, 1]	τὴν θύραν· καὶ πρᾶγμα οὐκ	ἔχομεν.	Τίς οὖν τούτων τῶν δογμάτων
[2, 10]	ἀποβάλλει τῶν πρὸς αὑτόν; οὐκ	ἔχομεν	φύσει τι πιστόν, φύσει στερκτικόν,
[2, 1]	ἡμῖν πρὸς τὰ μὴ οὕτως	ἔχοντα.	Λοιπὸν ἡμεῖς τὸ τῶν ἐλάφων
[2, 6]	πράγματα παρέχεις; οὐκ οἶδας τὰ	ἔχοντά	με κακά; ἐν τούτοις γάρ
[2, 20]	ἢ πρὸς τοὺς παραβατικῶς αὐτῆς	ἔχοντας;	καὶ τίνες παραβατικώτερον αὐτῆς ἔχουσιν
[2, 11]	ἡμιτονίου οὐδεμίαν φύσει ἔννοιαν ἥκομεν	ἔχοντες,	ἀλλ´ ἔκ τινος τεχνικῆς παραλήψεως
[2, 15]	ἔγνων ἐγὼ ἤδη τρίτην ἡμέραν	ἔχοντος	αὐτοῦ τῆς ἀποχῆς καὶ ἐλθὼν
[2, 18]	εἰ δὲ μή, οἴχεταί σε	ἔχουσα	ὅπου ἂν θέλῃ. ἀλλὰ μᾶλλον
[2, 2]	προαίρεσιν θέλεις τηρῆσαι κατὰ φύσιν	ἔχουσαν,	πᾶσά σοι ἀσφάλεια, πᾶσά σοι
[2, 17]	ἔστιν ἔκπτωσις ψυχῆς μεγάλα νεῦρα	ἐχούσης.	οὐ γὰρ ᾔδει, ποῦ κεῖται
[2, 6]	εἴ τινες ἄλλοι πλεῖόν σου	ἔχουσιν	ἐν ἐκείνοις. καὶ γὰρ σὺ
[2, 21]	τι ἔχουσιν κακὸν ἢ εἰ	ἔχουσιν	ἢ παρὰ τί ἔχουσιν ἢ
[2, 21]	εἰ ἔχουσιν ἢ παρὰ τί	ἔχουσιν	ἢ πῶς παύσονται αὐτῶν, καὶ
[2, 21]	τι λέγουσιν οὔθ´ ὅ τι	ἔχουσιν	κακὸν ἢ εἰ ἔχουσιν ἢ
[2, 20]	ἔχοντας; καὶ τίνες παραβατικώτερον αὐτῆς	ἔχουσιν	ὑμῶν τῶν ταῦτα διειληφότων; Τί
[2, 16]	καὶ αὐτόθεν, χάριν εἰδότα οὗ	ἐχρήσατο	χρόνου, εἰ θέλεις μὴ κλάειν
[2, 10]	εἶτα εἰ μὲν χαλκεὺς ὢν	ἐχρῶ	τῇ σφύρᾳ ἄλλως, ἐπιλελησμένος ἂν
[2, 19]	περὶ τοῦ Κυριεύοντος τί ἄλλο	ἔχω	ἀνωτέρω; ἀλλ´ ἂν ὦ κενός,
[2, 24]	ἀστόμους πεποίηκε; Ταῦτά σοι μόνα	ἔχω	εἰπεῖν καὶ οὐδὲ ταῦτα προθύμως.
[2, 11]	καλὸν καὶ τὸ αἰσχρόν; οὐκ	ἔχω	ἔννοιαν αὐτοῦ; (Ἔχεις. (Οὐκ ἐφαρμόζω
[2, 21]	ὅτι εἰς τὸ ἐπιὸν πεπαίδευμαι;	ἔχω	ἣν δεῖ συναίσθησιν τὸν μηδὲν
[2, 20]	μέγιστα. ἔχεις οὖν τὰς κατασκευάς;	ἔχω	καὶ χάριν οἶδα. ἐπεὶ οὖν
[2, 16]	ἄρτιοί εἰσιν οἱ ἀστέρες; οὐκ	ἔχω	λέγειν. ὅταν σοι προφαίνηται ἀργύριον,
[2, 24]	καλλίων; ἀλλὰ καὶ κόμιον κομψὸν	ἔχω.	ὁ δ´ Ἀχιλλεὺς οὐ κάλλιον
[2, 8]	δύναμαι· τὰ δ´ ἄλλα οὔτ´	ἔχω	οὔτε δύναμαι. δείξω ὑμῖν νεῦρα
[2, 21]	ἀκούσεις λεγόντων ὤφελον ὡς φρένας	ἔχω	οὕτως καὶ τύχην εἶχον‘ δειλοὺς
[2, 21]	εἷς εἰμι ἐκείνων; τίνα φαντασίαν	ἔχω	περὶ ἐμαυτοῦ; πῶς ἐμαυτῷ χρῶμαι;
[2, 5]	ἡ ναῦς καταδύεται. τί οὖν	ἔχω	ποιῆσαι; ὃ δύναμαι, τοῦτο μόνον
[2, 24]	μοι οὐδὲν λέγεις; (Ἐκεῖνο μόνον	ἔχω	σοι εἰπεῖν, ὅτι ὁ ἀγνοῶν,
[2, 8]	ἀποθνῄσκοντα θείως, νοσοῦντα θείως. ταῦτα	ἔχω,	ταῦτα δύναμαι· τὰ δ´ ἄλλα
[2, 19]	παρ´ ἐμοὶ παιδεύεσθε. κἀγὼ μὲν	ἔχω	ταύτην τὴν ἐπιβολήν, ἀποτελέσαι ὑμᾶς
[2, 3]	τί; οἶδα γὰρ ἀναλύειν συλλογισμούς·	ἔχω	τὴν δύναμιν, ἣν ἔχειν δεῖ
[2, 7]	μοι καιρὸς ἔτι μαντεύεσθαι; οὐκ	ἔχω	τὸν μάντιν ἔσω τὸν εἰρηκότα
[2, 7]	ἀμφοτέρων; τί οὖν ἔτι χρείαν	ἔχω	τῶν σπλάγχνων ἢ τῶν οἰωνῶν;
[2, 20]	πεῖθε τοὺς νέους, ἵνα πλείονας	ἔχωμεν	ταὐτά σοι πεπονθότας καὶ λέγοντας.
[2, 1]	ἐπ´ ἄλλοις ὄντα τὴν ἔκκλισιν	ἔχων	ἀναγκαίως φοβήσεται, ἀκαταστατήσει, ταραχθήσεται. οὐ
[2, 24]	ἐμπείρως ἐρεῖ, ὁ δὲ μὴ	ἔχων	ἀπείρως; (Δοκεῖ. (Οὐκοῦν ὁ μὲν
[2, 23]	Πεπρωμένη. εἶτα τοῦτο τὸ προκείμενον	ἔχων	ἀρέσαντός σοι λεξειδίου, ἀρεσάντων θεωρημάτων
[2, 24]	τοῦ λέγειν, ἣν ὁ μὲν	ἔχων	ἐμπείρως ἐρεῖ, ὁ δὲ μὴ
[2, 11]	οὐ δεῖ ποιῆσαι τίς οὐκ	ἔχων	ἔμφυτον ἔννοιαν ἐλήλυθεν; διὰ τοῦτο
[2, 2]	ἐμὸς Ἡράκλειτος περὶ ἀγριδίου πραγμάτιον	ἔχων	ἐν Ῥόδῳ καὶ ἀποδείξας τοῖς
[2, 15]	ἂν δέ μοι φρενιτικοῦ τόνους	ἔχων	{ἐνδεικνύῃ{ ς} καὶ ἀλαζονεύῃ ἐπ´
[2, 2]	σοῦ τινος σπουδαζομένων ἢ ἐκκλινομένων	ἔχων	ἐξουσίαν. ~Πρὸς τοὺς συνιστάντας τινὰς
[2, 8]	εἶτ´ ἄλλον τινὰ ζητεῖς ἐκεῖνον	ἔχων;	ἢ ἄλλα σοι ἐρεῖ ἐκεῖνος
[2, 14]	οὐδαμῶς, ἀλλ´ εὐθὺς ἀπαλλάσσῃ χαλεπῶς	ἔχων.	καίτοι τί σοι ἐγὼ κακὸν
[2, 10]	ἄνθρωπος, τοῦτο δ´ ἔστιν οὐδὲν	ἔχων	κυριώτερον προαιρέσεως, ἀλλὰ ταύτῃ τὰ
[2, 7]	ν} τῶν ὁδῶν φέρει, οὐκ	ἔχων	ὄρεξιν πρὸς τὸ τὴν δεξιὰν
[2, 16]	μεγαλοψυχίαν, οὐ δέδωκεν ἀνδρείαν; τηλικαύτας	ἔχων	χεῖρας ἔτι ζητεῖς τὸν ἀπομύξοντα;
[2, 14]	φύσει, αἱ ὑπολήψεις εἰκαῖαι καὶ	ἐψευσμέναι’	εὐθὺς ἐξελθὼν λέγει ὕβρισέν με’
[2, 12]	λέγειν ὅτι τοὺς μὲν ἄλλους	ἐῶ	χαίρειν, ἀεὶ δὲ τῷ ἀντιλέγοντι
[2, 22]	διακόπτον τὴν φιλίαν, τὸ οὐκ	ἐῶν	εἶναι γυναῖκα γαμετήν, {τὴν} μητέρα