Livre, Chap.
[2, 16]	θερμάς τε τὰς Νέρωνος Μάρκιόν	θ´	ὕδωρ. ἴδε πῶς τραγῳδία γίνεται,
[2, 6]	μάχαιρά ἐστιν ἢ τροχὸς ἢ	θάλασσα	ἢ κεραμὶς ἢ τύραννος. τί
[2, 16]	ἄστρων, τῆς γῆς ὅλης, τῆς	θαλάσσης;	εἰ δὲ δὴ παρακολουθεῖς τῷ
[2, 20]	τοῦ ἔτους καὶ ἄστρων καὶ	θαλάσσης	καὶ γῆς καὶ τῆς παρ´
[2, 1]	ἀλλὰ τὸ φοβεῖσθαι πόνον ἢ	θάνατον.	διὰ τοῦτο ἐπαινοῦμεν τὸν εἰπόντα
[2, 16]	μελετῶμεν. εἰ δὲ μὴ τὸν	θάνατον	ἢ τὴν φυγὴν ἐφοβούμεθα, ἀλλὰ
[2, 1]	πῶς ἐκκλίνων οὐ περιπίπτω. φέρε	θάνατον	καὶ γνώσῃ· φέρε πόνους, φέρε
[2, 1]	τὸ ἐναντίον πρὸς μὲν τὸν	θάνατον	τὴν φυγήν, πρὸς δὲ τὸ
[2, 1]	Ἔδει οὖν πρὸς μὲν τὸν	θάνατον	τὸ θάρσος ἐστράφθαι, πρὸς δὲ
[2, 19]	εἰπέ μοι, τί τρέμεις; οὐχὶ	θάνατός	ἐστι τὸ κινδυνευόμενον ἢ δεσμωτήριον
[2, 1]	φοβήσεται, ἀκαταστατήσει, ταραχθήσεται. οὐ γὰρ	θάνατος	ἢ πόνος φοβερόν, ἀλλὰ τὸ
[2, 1]	ικ} οις εὐστοχῶμεν. ὅπου δὲ	θάνατος	ἢ φυγὴ ἢ πόνος ἢ
[2, 19]	μεταξὺ τούτων, πλοῦτος, ὑγίεια, ζωή,	θάνατος,	ἡδονή, πόνος. πόθεν οἶδας; Ἑλλάνικος
[2, 7]	λέγε τί σημαίνεται, ζωὴ ἢ	θάνατος,	πενία ἢ πλοῦτος· πότερον δὲ
[2, 1]	κἀκεῖνα οὐδὲν ἡμῶν ἔλαττον ἔχει.	θάνατος	τί ἐστιν; μορμολύκειον. στρέψας αὐτὸ
[2, 7]	ὁ μάντις δύναται πλέον ἰδεῖν	θανάτου	ἢ κινδύνου ἢ νόσου ἢ
[2, 18]	τοι ἆρον τὸν φόβον τοῦ	θανάτου	καὶ φέρε ὅσας θέλεις βροντὰς
[2, 1]	πρὸς δὲ τὸν φόβον τοῦ	θανάτου	τὴν εὐλάβειαν· νῦν δὲ τὸ
[2, 16]	εἰς ἅπαντα ἢ τὴν ἐπὶ	θανάτῳ	κατακριθείς. Οὐ θέλεις ἤδη ὡς
[2, 1]	κατθανεῖν γὰρ δεινόν, ἀλλ´ αἰσχρῶς	θανεῖν.	Ἔδει οὖν πρὸς μὲν τὸν
[2, 1]	ἐναλλάξασαι τὰ φοβερὰ καὶ τὰ	θαρραλέα.	οὕτως καὶ ἡμεῖς ποῦ χρώμεθα
[2, 1]	νὴ Δία διὰ τὴν εὐλάβειαν	θαρραλέοι.	διὰ γὰρ τὸ εὐλαβεῖσθαι τὰ
[2, 1]	ἅμα μὲν εὐλαβεῖς ἅμα δὲ	θαρραλέοι	ἐσόμεθα καὶ νὴ Δία διὰ
[2, 13]	τέχνη ἰσχυρόν τι ἔχει καὶ	θαρραλέον	ἐν τοῖς ἑαυτῆς. λαλεῖν οὖν
[2, 1]	μέγιστα διαμαρτάνοντας τὸ μὲν φύσει	θαρραλέον	θρασὺ κατασκευάζομεν, ἀπονενοημένον, ἰταμόν, ἀναίσχυντον,
[2, 2]	ὅπου ἡ ἀλήθεια, ἐκεῖ τὸ	θαρραλέον,	ὅπου ἡ φύσις’ Ἐπεί τοι
[2, 22]	ἢ πιστοὺς ἢ βεβαίους ἢ	θαρραλέους	ἢ ἐλευθέρους, ἀλλὰ μηδ´ ἀνθρώπους,
[2, 1]	ἐναντίον γάρ πως δοκεῖ τῷ	θαρραλέῳ	τὸ εὐλαβές, τὰ δ´ ἐναντία
[2, 11]	δεῖ εἶναι τοιοῦτον, ἐφ´ ᾧ	θαρρεῖν	ἄξιον καὶ ᾧ πεποιθέναι; (Δεῖ.
[2, 11]	πεποιθέναι; (Δεῖ. (Ἀβεβαίῳ οὖν τινι	θαρρεῖν	ἄξιον; (Οὔ. (Μή τι οὖν
[2, 1]	θαρρεῖν, πρὸς μὲν τὰ ἀπροαίρετα	θαρρεῖν,	ἐν δὲ τοῖς προαιρετικοῖς εὐλαβεῖσθαι.
[2, 1]	διακεῖσθαι, ὅτι πρὸς τὰ ἀπροαίρετα	θαρρεῖν,	εὐλαβεῖσθαι τὰ προαιρετικά’ (Ἀλλ´ οὐκ
[2, 1]	εὐλαβεῖσθαι τὰ ὄντως κακὰ συμβήσεται	θαρρεῖν	ἡμῖν πρὸς τὰ μὴ οὕτως
[2, 1]	μὲν εὐλαβεῖσθαι δεῖ ἅμα δὲ	θαρρεῖν,	πρὸς μὲν τὰ ἀπροαίρετα θαρρεῖν,
[2, 1]	~Ὅτι οὐ μάχεται τὸ	θαρρεῖν	τῷ εὐλαβεῖσθαι. Παράδοξον μὲν τυχὸν
[2, 8]	φοβοῦμαι. ἐπεί τοι ἄφετέ με	θαρρῆσαι	καὶ τότε ὄψεσθε βλέμμα οἷον
[2, 1]	τὰ ἀπροαίρετα. ἐν τίσιν πάλιν	θαρροῦντες	ἀναστρεφόμεθα ὡς οὐδενὸς ὄντος δεινοῦ;
[2, 1]	ἅμα μὲν εὐλαβῶς ἅμα δὲ	θαρρούντως	πάντα ποιεῖν. ἐναντίον γάρ πως
[2, 1]	στρεβλοῦσθαι, σὺ ἐξορίζεσθαι. πάντα ταῦτα	θαρρούντως,	πεποιθότως τῷ κεκληκότι σε ἐπ´
[2, 13]	οἷς {μεμέλ{ ετ} ηκεν, τοῖς	θαρροῦσι·	σὺ δ´ ἐπὶ τὰ σαυτοῦ
[2, 8]	κατ´ ἀξίαν. ἔτι γὰρ οὐ	θαρρῶ	οἷς ἔμαθον καὶ συγκατεθέμην· ἔτι
[2, 22]	ἀλλὰ μόνον αὐτὸ τοῦτο γνοὺς	θαρρῶν	ἀποφαίνου, ὅτι φίλοι, ὥσπερ ὅτι
[2, 1]	τῇ τ´ εὐλαβείᾳ καὶ τῷ	θάρσει,	δικαίως ἂν ἡμᾶς ᾐτιῶντο ὡς
[2, 1]	πρὸς ἡμᾶς, πρὸς ταῦτα τῷ	θάρσει	χρηστέον. καὶ οὕτως ἅμα μὲν
[2, 1]	πρὸς μὲν τὸν θάνατον τὸ	θάρσος	ἐστράφθαι, πρὸς δὲ τὸν φόβον
[2, 1]	μὲν τὰ ἀπροαίρετα, ἐκεῖ τὸ	θάρσος	ἔστω σοι, ὅπου δὲ τὰ
[2, 13]	ἐπιστήμη αὐτῷ πρόσεστιν, ἐκεῖ τὸ	θάρσος·	φέρε ὃν θέλεις ἰδιώτην καὶ
[2, 18]	ἐρεθισθὲν ὑπὸ τῆς καταλλήλου φαντασίας	θᾶττον	ἢ πρότερον ἐξήφθη πρὸς τὴν
[2, 15]	πλείονα καὶ ἰσχυρότερα ἐπιθῇς, τοσούτῳ	θᾶττον	{θᾶττον} κατενεχθήσεται. ἄνευ πάσης αἰτίας
[2, 15]	καὶ ἰσχυρότερα ἐπιθῇς, τοσούτῳ θᾶττον	{θᾶττον}	κατενεχθήσεται. ἄνευ πάσης αἰτίας ἐξάγεις
[2, 26]	μέχρι δὲ μὴ δεικνύῃς, μὴ	θαύμαζε,	εἰ ἐπιμένει· κατορθώματος γὰρ φαντασίαν
[2, 16]	τοῖς λόγοις; τί οὖν ἔτι	θαυμάζεις,	εἰ, ὅπου μὲν ἔμαθεν, ἐκεῖ
[2, 16]	μόνα· τὰ σοφίσματα; τί οὖν	θαυμάζεις,	εἰ, ὅπου μὲν μεμελέτηκας, ἐκεῖ
[2, 21]	συναισθησόμενος τίνων δεῖται; τί οὖν	θαυμάζετ´,	εἰ ἃ φέρετ´ εἰς τὴν
[2, 16]	πρεσβύτερον, δότε. Τί οὖν ἔτι	θαυμάζομεν	εἰ περὶ μὲν τὰς ὕλας
[2, 16]	τι καὶ ἡμεῖς πάσχομεν. τίνα	θαυμάζομεν;	τὰ ἐκτός. περὶ τίνα σπουδάζομεν;
[2, 22]	ὅμως φιλῶ μου τὸ παιδίον.	(Θαυμάζω	μὲν νὴ τοὺς θεούς, πῶς
[2, 22]	λοιδορῶν μέν τινα, ὕστερον δὲ	θαυμάζων;	(Οὐδ´ οὗτος. (Τί οὖν; κυνάρια
[2, 9]	ἵππος, πότε κύων; τί οὖν	θαυμαστόν,	εἰ καὶ ἄνθρωπος ὡσαύτως μὲν
[2, 17]	σοι, ἀδελφέ; καὶ σὺ ἐμοί.	θαυμαστῶς,	ἄνθρωπε, γράφεις’ καὶ σὺ μεγάλως
[2, 19]	γεγραφότας. γέγραφεν δὲ καὶ Χρύσιππος	θαυμαστῶς	ἐν τῷ πρώτῳ περὶ Δυνατῶν.
[2, 19]	μὴ φθονήσητε ἀνθρώπῳ γέροντι ἰδεῖν	θέαμα,	ὃ μέχρι νῦν οὐκ εἶδον.
[2, 14]	δέ τινές εἰσιν οἱ κατὰ	θέαν	ἐρχόμενοι τῆς πανηγύρεως, πῶς τοῦτο
[2, 24]	καὶ εὐγενής. μή τι ἐκ	θεᾶς	μητρός, μή τι πατρὸς ἐγγόνου
[2, 14]	πολλῶν· καὶ γὰρ ἐκεῖ οἱ	θεαταὶ	ὑπὸ τῶν ἐμπόρων· καὶ εἰ
[2, 13]	μὲν ᾄδων οὐκ ἀγωνιᾷ, εἰς	θέατρον	δ´ εἰσερχόμενος, κἂν λίαν εὔφωνος
[2, 4]	σύνδειπνος Σωκρατικός. ἄγε, τὸ δὲ	θέατρον	οὐκ ἔστι κοινὸν τῶν πολιτῶν;
[2, 10]	προηγουμένων· παρακολουθητικὸς γὰρ εἶ τῇ	θείᾳ	διοικήσει καὶ τοῦ ἑξῆς ἐπιλογιστικός.
[2, 20]	πολῖται ἡμῶν ἐπιστραφέντες τιμῶσι τὸ	θεῖον	καὶ παύσωνταί ποτε ῥᾳθυμοῦντες περὶ
[2, 14]	ἐκείνοις· εἰ πιστόν ἐστι τὸ	θεῖον,	καὶ τοῦτον εἶναι πιστόν· εἰ
[2, 18]	συναρπασθῇς. μέγας ὁ ἀγών ἐστιν,	θεῖον	τὸ ἔργον, ὑπὲρ βασιλείας, ὑπὲρ
[2, 16]	τίς δ´ ὁ νόμος ὁ	θεῖος;	τὰ ἴδια τηρεῖν, τῶν ἀλλοτρίων
[2, 20]	ῥέποντας ἤδη πρὸς καταφρόνησιν τῶν	θείων.	τί οὖν; οὐκ ἀρέσκει σοι
[2, 8]	μή τι ἄνοσον; ἀλλ´ ἀποθνῄσκοντα	θείως,	νοσοῦντα θείως. ταῦτα ἔχω, ταῦτα
[2, 8]	ἄνοσον; ἀλλ´ ἀποθνῄσκοντα θείως, νοσοῦντα	θείως.	ταῦτα ἔχω, ταῦτα δύναμαι· τὰ
[2, 2]	θέλε δουλεύειν, ποτὲ δὲ μὴ	θέλε,	ἀλλ´ ἁπλῶς καὶ ἐξ ὅλης
[2, 17]	ὧν θέλεις οὐ γίνεται. μὴ	θέλε	αὐτὸν ἐξ ἅπαντός σοι συνοικεῖν,
[2, 2]	μὴ ἀντισπῶ καὶ ποτὲ μὲν	θέλε	δουλεύειν, ποτὲ δὲ μὴ θέλε,
[2, 17]	Κορίνθῳ καὶ ἁπλῶς μηδὲν ἄλλο	θέλε	ἢ ἃ ὁ θεὸς θέλει.
[2, 17]	ἐξ ἅπαντός σοι συνοικεῖν, μὴ	θέλε	μένειν ἐν Κορίνθῳ καὶ ἁπλῶς
[2, 17]	πράγματα μετατιθέντα καὶ μεθαρμοζόμενον. μὴ	θέλε	τὸν ἄνδρα, καὶ οὐδὲν ὧν
[2, 7]	οὐ γὰρ τούτων τινὰ ἀπελθεῖν	θέλει,	ἀλλὰ τὴν φέρουσαν. οὕτως ἔδει
[2, 26]	ἐπεὶ γὰρ ὁ ἁμαρτάνων οὐ	θέλει	ἁμαρτάνειν, ἀλλὰ κατορθῶσαι, δῆλον ὅτι
[2, 13]	ἄνθρωπον, λέγω· οὗτος τί ποτε	θέλει;	εἰ μὴ τῶν οὐκ ἐφ´
[2, 7]	ναί, κύριε, ὡς ἡ τύχη	θέλει.	εἶτ´ ἂν εἴπῃ κληρονομήσεις’ ὡς
[2, 22]	σὲ τὸ παιδίον ταχέως κατορύξαι	θέλει	καὶ σὺ τὸ παιδίον εὔχῃ
[2, 17]	θέλε ἢ ἃ ὁ θεὸς	θέλει.	καὶ τίς σε κωλύσει, τίς
[2, 13]	κιθαρίζῃ· οὐ γὰρ ᾆσαι μόνον	θέλει	καλῶς, ἀλλὰ καὶ εὐδοκιμῆσαι, τοῦτο
[2, 26]	καὶ σαφῶς παραστῆσαι, πῶς ὃ	θέλει	οὐ ποιεῖ καὶ ὃ μὴ
[2, 26]	κατορθῶσαι, δῆλον ὅτι ὃ μὲν	θέλει	οὐ ποιεῖ. τί γὰρ ὁ
[2, 6]	ἴδιον ποιεῖν· ἡμῶν δ´ οὐδεὶς	θέλει	οὐδὲ τῆς ἀνάγκης καλούσης εὐλύτως
[2, 26]	οὐ ποιεῖ καὶ ὃ μὴ	θέλει	ποιεῖ. ἂν γὰρ τοῦτο δείξῃ
[2, 26]	αὐτῷ τὸ κλέπτειν, ὃ μὲν	θέλει	ποιεῖ. πᾶσα δὲ ψυχὴ λογικὴ
[2, 26]	ποιεῖ. τί γὰρ ὁ κλέπτης	θέλει	πρᾶξαι; τὸ αὑτῷ συμφέρον. οὐκ
[2, 16]	ἀρκεῖται τῷ μελετῆσαι. τί οὖν	{θέλει{	ς} ἐπαινεθῆναι ὑπὸ τῶν παρόντων.
[2, 13]	τὰ μὴ διδόμενα καὶ οὐ	θέλει	τὰ ἀναγκαῖα καὶ οὐκ οἶδεν
[2, 13]	δίχα νομικοῦ; οὐκ οἶδεν ὅτι	θέλει	τὰ μὴ διδόμενα καὶ οὐ
[2, 17]	φαντασίαν, οἷόν ἐστι τὸ ἃ	θέλει	τινὶ μὴ προχωρεῖν. εἶτα οὕτως
[2, 22]	βλέπειν φῶς, πατέρα δ´ οὐ	θέλειν	δοκεῖς; οἴει ὅτι ἐκεῖνος οὐκ
[2, 1]	ἔργα προαιρέσεως, εὐθὺς ἅμα τῷ	θέλειν	εὐλαβεῖσθαι καὶ ἐπ´ αὐτῷ κειμένην
[2, 16]	παραιτοῦμαι τῶν σοὶ δοκούντων· ὅπου	θέλεις,	ἄγε· ἣν θέλεις ἐσθῆτα περίθες.
[2, 2]	τίς αὐτὰ δύναται ἀφελέσθαι; εἰ	θέλεις	αἰδήμων εἶναι καὶ πιστός, τίς
[2, 6]	ἴσαι πᾶσαί εἰσιν. εἰ δὲ	θέλεις	ἀκοῦσαι τἀληθῆ, συντομωτέρα ἣν πέμπει
[2, 6]	δύναται ὑπολαβεῖν τι ὧν οὐ	θέλεις;	ἀλλὰ τῇ ἀλλοτρίᾳ; καὶ ποῖός
[2, 17]	ἐρεῖς. οὕτως καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε.	θέλεις	ἀναγνῶ σοι, ἀδελφέ; καὶ σὺ
[2, 6]	φυλακῇ ἄλλου τινὸς ἡμῖν λέγοντος	θέλεις	ἀναγνῶ σοι παιᾶνας’ τί μοι
[2, 2]	τί θέλεις τηρῆσαι καὶ ποῦ	θέλεις	ἀνύσαι. εἰ γὰρ προαίρεσιν θέλεις
[2, 17]	ὅτι συλλογισμοὺς ἔπραξας, μεταπίπτοντας; οὐ	θέλεις	ἀπομαθεῖν, εἰ δυνατόν, πάντα ταῦτα
[2, 13]	(Εἶτ´ οὐκ ἔξεστι γὰρ ὡς	θέλεις	αὐτῷ λαλῆσαι; (Ἀλλὰ δέδοικα μὴ
[2, 20]	ἐξελέγχεις καθ´ ἡμέραν καὶ οὐ	θέλεις	ἀφεῖναι τὰ ψυχρὰ ταῦτα ἐπιχειρήματα;
[2, 22]	πατέρα δ´ οὐ χαίρειν δοκεῖς;	θέλεις	βλέπειν φῶς, πατέρα δ´ οὐ
[2, 18]	τοῦ θανάτου καὶ φέρε ὅσας	θέλεις	βροντὰς καὶ ἀστραπὰς καὶ γνώσῃ,
[2, 3]	ὁ ἀργυρογνώμων λέγει φέρε ἣν	θέλεις	δραχμὴν καὶ διαγνώσομαι’ ἀλλ´ ἐπὶ
[2, 1]	ἔκκλισιν, εἰ μὴ ἀποτυγχάνεις ὧν	θέλεις,	εἰ μὴ περιπίπτεις οἷς οὐ
[2, 2]	τί ὑπακούεις; εἰ γὰρ σταυρωθῆναι	θέλεις,	ἔκδεξαι καὶ ἥξει ὁ σταυρός·
[2, 1]	εἰ μὴ περιπίπτεις οἷς οὐ	θέλεις.	ἐκεῖνα δὲ τὰ περιόδια, ἂν
[2, 16]	δοκούντων· ὅπου θέλεις, ἄγε· ἣν	θέλεις	ἐσθῆτα περίθες. ἄρχειν με θέλεις,
[2, 25]	ὅτι τὰ λογικὰ χρήσιμά ἐστιν,	Θέλεις,	ἔφη, ἀποδείξω σοι τοῦτο; (Ναί.
[2, 7]	ἐξελθεῖν’ ἀνδράποδον, ἄλλο γάρ τι	θέλεις	ἢ τὸ ἄμεινον; ἄλλο οὖν
[2, 16]	τὴν ἐπὶ θανάτῳ κατακριθείς. Οὐ	θέλεις	ἤδη ὡς τὰ παιδία ἀπογαλακτισθῆναι
[2, 12]	ἀγύμναστοί ἐσμεν. δὸς γοῦν ᾧ	θέλεις	ἡμῶν ἰδιώτην τινὰ τὸν προσδιαλεγόμενον·
[2, 16]	θέλεις ἐσθῆτα περίθες. ἄρχειν με	θέλεις,	ἰδιωτεύειν, μένειν, φεύγειν, πένεσθαι, πλουτεῖν;
[2, 13]	ἐκεῖ τὸ θάρσος· φέρε ὃν	θέλεις	ἰδιώτην καὶ οὐκ ἐπιστρέφεται· ὅπου
[2, 4]	ὡς ἑστιάτωρ διέλῃ αὐτάς, οὐ	θέλεις	καὶ αὐτὸς ἴδιον μέρος ζητεῖν,
[2, 3]	ἀλλ´ ἐπὶ συλλογισμῶν φέρε ὃν	θέλεις	καὶ διακρινῶ σοι τὸν ἀναλυτικόν
[2, 2]	οὔτε δημοσίᾳ ἔπραξα. εἰ δὲ	θέλεις	καὶ τὰ ἐκτὸς τηρῆσαι, τὸ
[2, 8]	παρόντος ἐπ´ οὐδενὸς τῶν ἄλλων	θέλεις	λέγειν τὸ ἀγαθόν; τί οὖν;
[2, 8]	οὐκ οἶδας, πόθεν ἐλήλυθας; οὐ	θέλεις	μεμνῆσθαι, ὅταν ἐσθίῃς, τίς ὢν
[2, 18]	ἀλλ´ ἕλκη ποιεῖ. εἰ οὖν	θέλεις	μὴ εἶναι ὀργίλος, μὴ τρέφε
[2, 16]	εἰδότα οὗ ἐχρήσατο χρόνου, εἰ	θέλεις	μὴ κλάειν τὴν τιτθὴν καὶ
[2, 2]	τίς οὐκ ἐάσει σε; εἰ	θέλεις	μὴ κωλύεσθαι μηδ´ ἀναγκάζεσθαι, τίς
[2, 14]	δ´ οἴει παρακολουθεῖν, φέρε ὃ	θέλεις	ὄνομα καὶ βασανίσωμεν αὑτούς, εἰ
[2, 17]	τὸν ἄνδρα, καὶ οὐδὲν ὧν	θέλεις	οὐ γίνεται. μὴ θέλε αὐτὸν
[2, 23]	ἄλλη λέγει ἢ ἡ προαιρετική;	θέλεις	οὖν αὐτὴν παρελθοῦσαν αὑτῆς καταψηφίσασθαι;
[2, 8]	ἴσος ἡμῖν καὶ ὅμοιος. Οὐ	θέλεις	οὖν ἐκεῖ ζητεῖν τὴν οὐσίαν
[2, 16]	τιτθῆς ἀπελθούσης, πλακούντιον λαβόντα ἐπιλέλησται.	θέλεις	οὖν καὶ ἡμεῖς τοῖς παιδίοις
[2, 4]	καὶ τίς σοι πιστεύσει; οὐ	θέλεις	οὖν ῥιφῆναί που καὶ αὐτὸς
[2, 4]	καὶ ὀδύνας ἐμβάλλειν. τί σε	θέλεις	ποιήσωμεν; οὐκ ἔχεις ποῦ τεθῇς.
[2, 17]	καλῶς τὰς προλήψεις. νῦν σὺ	θέλεις	τὰ δυνατὰ καὶ τὰ σοὶ
[2, 15]	τοσούτῳ πλείονος ἐλλεβόρου δέονται. οὐ	θέλεις	τὰ τοῦ νοσοῦντος ποιεῖν καὶ
[2, 15]	ποιεῖς, ἄνθρωπε; οὐ πᾶσιν. οὐ	θέλεις	τὴν ἀρχὴν στῆσαι καὶ τὸν
[2, 2]	ἀπιὼν ἐπὶ τὴν δίκην, τί	θέλεις	τηρῆσαι καὶ ποῦ θέλεις ἀνύσαι.
[2, 2]	θέλεις ἀνύσαι. εἰ γὰρ προαίρεσιν	θέλεις	τηρῆσαι κατὰ φύσιν ἔχουσαν, πᾶσά
[2, 19]	ἀληθέστερον, παρ´ ἀμφοτέρους. τί οὖν;	θέλετε	ἀρξώμεθά ποτε τοιαύτην ἐπιβολὴν κομίζειν
[2, 12]	ἀνέχεσθαι καὶ παύειν μάχην. εἰ	θέλετε	γνῶναι, πόσην ἐν τούτῳ δύναμιν
[2, 21]	ὃ ἔρχεσθε τοῦτο ὑμῖν γίνεται.	θέλετε	λαλεῖν περὶ τῶν θεωρημάτων. τί
[2, 18]	οἴχεταί σε ἔχουσα ὅπου ἂν	θέλῃ.	ἀλλὰ μᾶλλον ἄλλην τινὰ ἀντεισάγαγε
[2, 6]	ὅπου κἀκεῖνος ἐλεύσεται, ἄν τε	θέλῃ	ἄν τε μή, ὁ πέμπων
[2, 20]	Οὕτως καὶ Ἐπίκουρος, ὅταν ἀναιρεῖν	θέλῃ	τὴν φυσικὴν κοινωνίαν ἀνθρώποις πρὸς
[2, 16]	ᾧ γὰρ ἔξεστιν ἐξελθεῖν, ὅταν	θέλῃ,	τοῦ συμποσίου καὶ μηκέτι παίζειν,
[2, 26]	κινεῖται ζυγῷ ἐπιρρέψει, ἄν τε	θέλῃς	ἄν τε μή. λογικῷ ἡγεμονικῷ
[2, 18]	τροχαστικὴ ὑπὸ τοῦ τρέχειν. ἂν	θέλῃς	ἀναγνωστικὸς εἶναι, ἀναγίγνωσκε· ἂν γραφικός,
[2, 21]	ἐρῶ σοι ὅτι χρήσιμοι, κἂν	θέλῃς,	ἀποδείξω, πῶς. ἐμὲ οὖν τι
[2, 6]	ἴσην αὐτὴν ἐν ἑκατέρῳ φυλάξαι	θέλῃς,	δύναται φυλαχθῆναι. καὶ τότ´ ἐσόμεθα
[2, 20]	ποῖόν τί σοι φαίνεται; ἂν	θέλῃς,	κατασκευάσω ὅτι ἀγαθόν. ναὶ κατασκεύασον,
[2, 16]	καθωσιωμένον. ἂν δ´ ἄλλο τι	θέλῃς,	οἰμώζων καὶ στένων ἀκολουθήσεις τῷ
[2, 16]	μοι λοιπὸν εἰς ὃ ἂν	θέλῃς·	ὁμογνωμονῶ σοι, {ἰ} σός εἰμι·
[2, 20]	τοῦτο καὶ διδάξω σε, ἐὰν	θέλῃς‘	τίνι οὖν τούτων διαφέρουσιν οὗτοι
[2, 24]	βλέμμα; εἰς οὐδέν. ὅταν ἀκοῦσαι	θέλῃς	φιλοσόφου, μὴ λέγε αὐτῷ ὅτι
[2, 9]	εὔπνοια. τὰ ἀποκείμενα ὅταν μὲν	θελήσῃς	ἐκ προχείρου λαβὼν δεῖξαι δύνασαι,
[2, 18]	ἐρωτῆσαι. Πῶς οὖν γένηται τοῦτο;	θέλησον	ἀρέσαι αὐτός ποτε σεαυτῷ, θέλησον
[2, 18]	θέλησον ἀρέσαι αὐτός ποτε σεαυτῷ,	θέλησον	καλὸς φανῆναι τῷ θεῷ· ἐπιθύμησον
[2, 13]	δύναται οὔτε περιποιῆσαι ἃ οὐ	θέλομεν	αὐτῶν, ποῦ ἔτι τόπος ἀγωνίας;
[2, 17]	ποῦ κεῖται τὸ ποιεῖν ἃ	θέλομεν,	ὅτι τοῦτο οὐκ ἔξωθεν δεῖ
[2, 17]	γὰρ λαλοῦσιν οἱ φιλόσοφοι, μαθεῖν	θέλομεν	ὡς κομψὰ καὶ δριμέα, οἱ
[2, 17]	τι οὐ γίνεται καὶ μὴ	θέλοντος	γίνεται; ἀπόδειξις γὰρ αὕτη μεγίστη
[2, 17]	πῶς μηδὲν ἔσται σοῦ μὴ	θέλοντος,	θέλοντος μηδὲν οὐκ ἔσται; Δότε
[2, 17]	μηδὲν ἔσται σοῦ μὴ θέλοντος,	θέλοντος	μηδὲν οὐκ ἔσται; Δότε μοι
[2, 19]	ψυχὴν δειξάτω τις ὑμῶν ἀνθρώπου	θέλοντος	ὁμογνωμονῆσαι τῷ θεῷ καὶ μηκέτι
[2, 17]	διὰ τί δυστυχεῖς; διὰ τί	θέλοντός	σού τι οὐ γίνεται καὶ
[2, 14]	γίνεσθαι μήτε τῶν μὴ γινομένων	θελόντων	ἡμῶν μὴ γίνεσθαι. ἐξ οὗ
[2, 7]	γυνὴ καλῶς εἶπεν ἡ πέμψαι	θέλουσα	τῇ Γρατίλλῃ ἐξωρισμένῃ τὸ πλοῖον
[2, 15]	μανικοὶ τόνοι, οὐχ ὑγιεινοί. ἀποθανεῖν	θέλω,	ἄν με τοῦτο ἀναγκάσῃς. διὰ
[2, 13]	τῷ ἀτέχνῳ. Ἐγώ σοι ἀρέσαι	θέλω;	ἀντὶ τίνος; οἶδας γὰρ τὰ
[2, 15]	ὑγιὲς εἶναι δεῖ τὸ κεκριμένον.	θέλω	γὰρ εἶναι τόνους ἐν σώματι,
[2, 17]	ἔχεις ἐπιβολάς. Οὔ· ἀλλ´ ἐγὼ	θέλω	γνῶναι, τί λέγει Χρύσιππος ἐν
[2, 17]	καὶ ἀπαθὴς εἶναι καὶ ἀτάραχος,	θέλω	δ´ ὡς εὐσεβὴς καὶ φιλόσοφος
[2, 17]	πάλιν ἐλθών μοι εἰπάτω ἐγὼ	θέλω	μὲν καὶ ἀπαθὴς εἶναι καὶ
[2, 17]	τί ἐστιν ἀθλιώτερον ἐμοῦ; οὐ	θέλω	τι καὶ γίνεται· καὶ τί
[2, 17]	αὕτη μεγίστη δυσροίας καὶ κακοδαιμονίας.	θέλω	τι καὶ οὐ γίνεται· καὶ
[2, 7]	ὅτι Ἀφαιρήσεται αὐτὰ Δομιτιανὸς’ Μᾶλλον	θέλω’	φησίν, ἵν´ ἐκεῖνος αὐτὰ ἀφέληται
[2, 2]	δοκεῖς, ὅτι τὰ ἐκτὸς τηρῆσαι	θέλων	Σωκράτης παρελθὼν ἂν ἔλεγε ἐμὲ
[2, 2]	σοὶ αὐτεξούσια καὶ φύσει ἐλεύθερα	θέλων	τηρῆσαι καὶ τούτοις ἀρκούμενος τίνος
[2, 15]	τὴν ἀρχὴν στῆσαι καὶ τὸν	θεμέλιον,	τὸ κρίμα σκέψασθαι πότερον ὑγιὲς
[2, 22]	εἰς τοῦτο ἐμποδίζειν ἡμῖν οἱ	θεοὶ	δοκῶσιν, κἀκείνους λοιδοροῦμεν καὶ τὰ
[2, 20]	ἀρέσκει, λάβε τὰ ἐναντία· ὅτι	θεοὶ	οὔτ´ εἰσίν, εἴ τε καὶ
[2, 17]	Διὶ χάρισαι αὐτάς, τοῖς ἄλλοις	θεοῖς·	ἐκείνοις παράδος, ἐκεῖνοι κυβερνάτωσαν, μετ´
[2, 23]	ἀνόητον, ἀσεβές, ἀχάριστον πρὸς τὸν	θεόν.	ἀλλὰ τὴν ἀξίαν ἑκάστῳ ἀποδίδωσιν.
[2, 16]	εἰ μὴ πρὸς μόνον τὸν	θεὸν	ἀποβλέποντα, ἐκείνῳ μόνῳ προσπεπονθότα, τοῖς
[2, 19]	ἐλευθέρους, εὐροοῦντας, εὐδαιμονοῦντας, εἰς τὸν	θεὸν	ἀφορῶντας ἐν παντὶ καὶ μικρῷ
[2, 8]	οὐκ οἶδας ὅτι θεὸν τρέφεις,	θεὸν	γυμνάζεις; θεὸν περιφέρεις, τάλας, καὶ
[2, 16]	δουλείας, τόλμησον ἀναβλέψας πρὸς τὸν	θεὸν	εἰπεῖν ὅτι χρῶ μοι λοιπὸν
[2, 19]	ζηλοτυπῆσαι (τί γὰρ δεῖ περιπλέκειν;	θεὸν	ἐξ ἀνθρώπου ἐπιθυμοῦντα γενέσθαι καὶ
[2, 7]	τὸ ὀρνιθάριον κρατοῦμεν καὶ τὸν	θεὸν	ἐπικαλούμενοι δεόμεθα αὐτοῦ· κύριε, ἐλέησον·
[2, 7]	οὕτως ἔδει καὶ ἐπὶ τὸν	θεὸν	ἔρχεσθαι ὡς ὁδηγόν, ὡς τοῖς
[2, 19]	τῷ θεῷ καὶ μηκέτι μήτε	θεὸν	μήτ´ ἄνθρωπον μέμφεσθαι, μὴ ἀποτυχεῖν
[2, 5]	φησίν, Ἄνυτε, πῶς με φῂς	θεὸν	οὐ νομίζειν; οἱ δαίμονές σοι
[2, 8]	σὲ ἤθελον ἔχειν’ ἐκεῖ τὸν	θεὸν	οὐκ ἔχεις; εἶτ´ ἄλλον τινὰ
[2, 8]	ἱμάτια; οὗτος οὐκ οἶδεν αὑτοῦ	θεόν,	οὗτος οὐκ οἶδεν, μετὰ τίνος
[2, 8]	ὅτι θεὸν τρέφεις, θεὸν γυμνάζεις;	θεὸν	περιφέρεις, τάλας, καὶ ἀγνοεῖς. δοκεῖς
[2, 8]	ὅταν διαλέγῃ, οὐκ οἶδας ὅτι	θεὸν	τρέφεις, θεὸν γυμνάζεις; θεὸν περιφέρεις,
[2, 17]	φωνάς; τίς γάρ σοι λέγει,	Θεόπομπε,	ὅτι ἐννοίας οὐκ εἴχομεν ἑκάστου
[2, 17]	πολλοὺς τοῦτ´ ἔστιν, ὅπερ καὶ	Θεόπομπον	τὸν ῥήτορα, ὅπου καὶ Πλάτωνι
[2, 17]	οἰνωμένος καὶ ἐν μελαγχολίᾳ. σὺ	θεὸς	εἶ, ὦ ἄνθρωπε, σὺ μεγάλας
[2, 6]	φύσιν· αὐτὸς γάρ μ´ ὁ	θεὸς	ἐποίησεν τούτων ἐκλεκτικόν. εἰ δέ
[2, 14]	τὸν κολοφῶνα ἐπιθῶ· οὔτε τί	θεός	ἐστιν οἶδας οὔτε τί ἄνθρωπος
[2, 16]	οὐκ ἐποίησέν σοι αὐτὰς ὁ	θεός;	εὔχου νῦν καθήμενος, ὅπως αἱ
[2, 17]	ἄλλο θέλε ἢ ἃ ὁ	θεὸς	θέλει. καὶ τίς σε κωλύσει,
[2, 14]	δεῖ πρῶτον τοῦτο, ὅτι ἔστι	θεὸς	καὶ προνοεῖ τῶν ὅλων καὶ
[2, 22]	καὶ συγγενεῖς καὶ πατρὶς καὶ	θεός.	ὅταν γοῦν εἰς τοῦτο ἐμποδίζειν
[2, 1]	τοῖς πεπαιδευμένοις, τοῦτό ἐστιν ὁ	θεὸς	οὐκ ἐπιτρέπει. (Ὅταν οὖν στρέψῃ
[2, 23]	φωνητικῆς. εἰκῇ οὖν σοι ὁ	θεὸς	ὀφθαλμοὺς ἔδωκεν, εἰκῇ πνεῦμα ἐνεκέρασεν
[2, 8]	δέ σοι ὀρφανόν τινα ὁ	θεὸς	παρέθετο, οὕτως ἂν αὐτοῦ ἠμέλεις;
[2, 16]	ἀγωνιᾶν. εἶτα λέγομεν κύριε ὁ	θεός,	πῶς μὴ ἀγωνιῶ; μωρέ, χεῖρας
[2, 8]	~Τίς οὐσία τοῦ ἀγαθοῦ. Ὁ	θεὸς	ὠφέλιμος· ἀλλὰ καὶ τἀγαθὸν ὠφέλιμον.
[2, 16]	φίλους; ἀλλ´ οὐδὲν φίλτερον τοῦ	θεοῦ·	διὰ τοῦτο ἐπιστεύθη Διὸς υἱὸς
[2, 18]	σαυτοῦ γενέσθαι καὶ μετὰ τοῦ	θεοῦ.	εἶθ´ ὅταν προσπίπτῃ σοί τις
[2, 8]	οὖν, ὅπου ἡ οὐσία τοῦ	θεοῦ,	ἐκεῖ εἶναι καὶ τὴν τοῦ
[2, 8]	εἶ, σὺ ἀπόσπασμα εἶ τοῦ	θεοῦ·	ἔχεις τι ἐν σεαυτῷ μέρος
[2, 8]	τῷ αἰῶνι, τὰ δὲ τοῦ	θεοῦ	κινούμενα, ἔμπνοα, χρηστικὰ φαντασιῶν, δοκιμαστικά.
[2, 18]	ὑπὲρ εὐροίας, ὑπὲρ ἀταραξίας. τοῦ	θεοῦ	μέμνησο, ἐκεῖνον ἐπικαλοῦ βοηθὸν καὶ
[2, 17]	οὐρανὸν ἀναβλέπειν ὡς φίλον τοῦ	θεοῦ	μηδὲν φοβούμενον τῶν συμβῆναι δυναμένων.
[2, 8]	ὧν ποιεῖς. αὐτοῦ δὲ τοῦ	θεοῦ	παρόντος ἔσωθεν καὶ ἐφορῶντος πάντα
[2, 8]	πράξεσι. καὶ ἀγάλματος μὲν τοῦ	θεοῦ	παρόντος οὐκ ἂν τολμήσαις τι
[2, 8]	τοῦ ἀγαθοῦ. τίς οὖν οὐσία	θεοῦ;	σάρξ; μὴ γένοιτο. ἀγρός; μὴ
[2, 14]	μεγαλόφρον, καὶ τοῦτον μεγαλόφρονα· ὡς	θεοῦ	τοίνυν ζηλωτὴν τὰ ἑξῆς πάντα
[2, 23]	μέν, ὅτι τὰς παρὰ τοῦ	θεοῦ	χάριτας ἀτιμάζει, ὥσπερ εἰ ἀνῄρει
[2, 18]	ἐγένετο· ἵνα τις, νὴ τοὺς	θεούς,	δικαίως ἀσπάζηται αὐτὸν χαῖρε, παράδοξε‘
[2, 17]	ἐπιμελὴς εἰδέναι τί μοι πρὸς	θεούς	ἐστι καθῆκον, τί πρὸς γονεῖς,
[2, 19]	δείξατ´· ἐπιθυμῶ τινα νὴ τοὺς	θεοὺς	ἰδεῖν Στωικόν. ἀλλ´ οὐκ ἔχετε
[2, 22]	παιδίον. (Θαυμάζω μὲν νὴ τοὺς	θεούς,	πῶς καὶ τὸ πρῶτον ὡμολόγηκας
[2, 19]	παραστὰς εἴπῃ λέγε μοι τοὺς	θεούς	σοι ἃ πρῴην ἔλεγες· μή
[2, 8]	ἀναίσθητε τῆς αὑτοῦ φύσεως καὶ	θεοχόλωτε;	Λοιπὸν ἡμεῖς τί φοβούμεθα ἐκπέμποντες
[2, 18]	ἐὰν δὲ μηδὲν προσαγάγῃς εἰς	θεραπείαν,	οὐκέτι εἰς ταὐτὰ ἐπάνεισιν, ἀλλὰ
[2, 21]	ὑμεῖς, ἄνδρες, τὰ ἕλκη πρῶτον	θεραπεύετε,	τὰ ῥεύματα ἐπιστήσατε, ἠρεμήσατε τῇ
[2, 18]	τοῦ πυρέξαι, ἂν μή τι	θεραπευθῇ	εἰς ἅπαν. τοιοῦτόν τι καὶ
[2, 21]	εἰς σχολήν, τίς γάρ, ὡς	θεραπευθησόμενος;	τίς ὡς παρέξων αὑτοῦ τὰ
[2, 15]	σοι ὅτι ἄνθρωπε, ζήτει τὸν	θεραπεύσοντα.	τοῦτο οὐκ εἰσὶ τόνοι, ἀλλ´
[2, 6]	καὶ αὐτῷ τούτῳ παρακολουθοῦντες ὅτι	θεριζόμεθα,	διὰ τοῦτο ἀγανακτοῦμεν. οὔτε γὰρ
[2, 6]	ἐσμεν, ἅμα μὲν οὓς δεῖ	θερισθῆναι,	ἅμα δὲ καὶ αὐτῷ τούτῳ
[2, 6]	ὅμοιον τῷ μὴ πεπανθῆναι, μὴ	θερισθῆναι.	ἡμεῖς δ´ ἐπειδὴ οἱ αὐτοί
[2, 6]	ἐστὶν ἐπὶ σταχύων τὸ μηδέποτε	θερισθῆναι.	οὕτως ἴστε ὅτι καὶ ἐπ´
[2, 6]	εὔχεσθαι αὐτοὺς ἔδει, ἵνα μὴ	θερισθῶσιν	μηδέποτε; τοῦτο δὲ κατάρα ἐστὶν
[2, 6]	μέν, οὐχ ἵνα δὲ καὶ	θερισθῶσιν;	οὐ γὰρ ἀπόλυτοι γίνονται. εἰ
[2, 16]	στίχον ὅμοιον τῷ Εὐριπίδου ποιῆσαι	θερμάς	τε τὰς Νέρωνος Μάρκιόν θ´
[2, 20]	μᾶλλον ἢ αἰσχρόν, οἱ ἐν	Θερμοπύλαις	ἀποθανόντες διὰ ταῦτα τὰ δόγματα
[2, 23]	εἶτα ὁμοίως ἦν κινηθῆναι τὸν	Θερσίτην	ἰδόντα καὶ τὸν Ἀχιλλέα; ὁμοίως
[2, 5]	οὐδὲ κεκραγὼς οὐδ´ ἐγκαλῶν τῷ	θεῷ,	ἀλλ´ εἰδώς, ὅτι τὸ γενόμενον
[2, 7]	τι ἄμεινον ἢ τὸ τῷ	θεῷ	δοκοῦν; τί τὸ ὅσον ἐπὶ
[2, 18]	σεαυτῷ, θέλησον καλὸς φανῆναι τῷ	θεῷ·	ἐπιθύμησον καθαρὸς μετὰ καθαροῦ σαυτοῦ
[2, 18]	καὶ τριάκοντα παραλίπῃς, ἐπίθυσον τῷ	θεῷ.	ἡ γὰρ ἕξις ἐκλύεται τὴν
[2, 19]	ὑμῶν ἀνθρώπου θέλοντος ὁμογνωμονῆσαι τῷ	θεῷ	καὶ μηκέτι μήτε θεὸν μήτ´
[2, 23]	οἴνου, ὑπὲρ ἐλαίου εὐχαρίστει τῷ	θεῷ·	μέμνησο δ´ ὅτι ἄλλο τί
[2, 18]	ἐπὶ τὰς ἀποδιοπομπήσεις, ἴθι ἐπὶ	θεῶν	ἀποτροπαίων ἱερὰ ἱκέτης· ἀρκεῖ κἂν
[2, 8]	ἀγαθόν; τί οὖν; οὐκ ἔστι	θεῶν	ἔργα κἀκεῖνα; ἔστιν, ἀλλ´ οὐ
[2, 5]	πόλεως, πρώτης μὲν τῆς ἐκ	θεῶν	καὶ ἀνθρώπων, μετὰ ταῦτα δὲ
[2, 17]	κατακλάεις καὶ σαυτοῦ καὶ τῶν	θεῶν,	καὶ τί ἔτι λέγεις πεπαιδεῦσθαι;
[2, 5]	εἰσιν ἢ ἐξ ἀνθρώπων καὶ	θεῶν	μεμιγμένοι τινές; ὁμολογήσαντος δὲ τίς
[2, 5]	τίνες εἶναι δοκοῦσιν; οὐχὶ ἤτοι	θεῶν	παῖδές εἰσιν ἢ ἐξ ἀνθρώπων
[2, 8]	ἀλλ´ οὐ προηγούμενα οὐδὲ μέρη	θεῶν.	σὺ δὲ προηγούμενον εἶ, σὺ
[2, 20]	μή τις ἡμῶν ἐξαπατηθῇ περὶ	θεῶν	ὡς ἐπιμελουμένων ἀνθρώπων ἢ μή
[2, 2]	τὸ Δίωνος ὄνομα, ἀλλὰ τὸ	Θέωνος,	τί γένηται; τί γράψῃ; ἀλλ´
[2, 17]	τίνα δ´ ἐστὶ ταῦτα; τὰ	θεωρήματα.	ἃ γὰρ λαλοῦσιν οἱ φιλόσοφοι,
[2, 23]	ἐπιμέλειαν ἢ τὴν περὶ τὰ	θεωρήματα.	ἐγὼ δ´ οὐ ταύτην καταβάλλω,
[2, 21]	ποτε; εἶτα λέγετε ἄχρηστα τὰ	θεωρήματα‘	τίσιν; τοῖς οὐχ ὡς δεῖ
[2, 21]	ὑμῖν πρὸς τὸ ἐπιδείκνυσθαι τὰ	θεωρημάτια;	οὐ συλλογισμοὺς ἀναλύετε, μεταπίπτοντας; οὐκ
[2, 23]	τὴν παράδοσιν γίνεσθαι διά τινων	θεωρημάτων	καὶ διὰ λέξεως ποιᾶς καὶ
[2, 21]	γίνεται. θέλετε λαλεῖν περὶ τῶν	θεωρημάτων.	τί οὖν; οὐ φλυαρότεροι γίνεσθε;
[2, 23]	ἔχων ἀρέσαντός σοι λεξειδίου, ἀρεσάντων	θεωρημάτων	τινῶν αὐτοῦ καταμένεις καὶ κατοικεῖν
[2, 23]	τινος ποικιλίας καὶ δριμύτητος τῶν	θεωρημάτων,	ὑπ´ αὐτῶν τινες τούτων ἁλισκόμενοι
[2, 22]	ἂν μὲν ἐν ταὐτῷ τις	θῇ	τὸ συμφέρον καὶ τὸ ὅσιον
[2, 22]	Ἀθηναῖοι καὶ Λακεδαιμόνιοι διεφέροντο καὶ	Θηβαῖοι	πρὸς ἀμφοτέρους καὶ μέγας βασιλεὺς
[2, 9]	λοιπὸν οἱ μὲν ἡμῶν μεγάλα	θηρία	εἰσίν, οἱ δὲ θηρίδια κακοήθη
[2, 9]	ὠστικῶς, ποῦ ἀπεκλίναμεν; ἐπὶ τὰ	θηρία.	λοιπὸν οἱ μὲν ἡμῶν μεγάλα
[2, 9]	μεγάλα θηρία εἰσίν, οἱ δὲ	θηρίδια	κακοήθη καὶ μικρά, ἀφ´ ὧν
[2, 10]	ἀνθρώπου, ἡμέρου ζῴου καὶ κοινωνικοῦ,	θηρίον	γέγονας βλαβερόν, ἐπίβουλον, δηκτικόν, οὐδὲν
[2, 9]	οὖν μή τί πως ὡς	θηρίον	ποιήσῃς· εἰ δὲ μή, ἀπώλεσας
[2, 22]	τῶν τοιούτων. ἐκεῖνο ἦν τὸ	θηριῶδες,	ἐκεῖνο τὸ διακόπτον τὴν φιλίαν,
[2, 22]	ὑμεῖς, μέχρις ἂν ἔχητε τὰ	θηριώδη	ταῦτα καὶ μιαρὰ δόγματα. ~Περὶ
[2, 9]	τῷ λογικῷ τίνων χωριζόμεθα; (Τῶν	θηρίων.	(Καὶ τίνων ἄλλων; (Τῶν προβάτων
[2, 10]	τίνων κεχώρισαι κατὰ λόγον. κεχώρισαι	θηρίων,	κεχώρισαι προβάτων. ἐπὶ τούτοις πολίτης
[2, 16]	τὰ ἀλλότρια κακά, ἀλλ´ οὐδὲ	Θησεύς,	ἵνα τὰ τῆς Ἀττικῆς καθάρῃς·
[2, 10]	ὅρα γὰρ οἷόν ἐστιν ἀντὶ	θίδρακος,	ἂν οὕτως τύχῃ, καὶ καθέδρας
[2, 9]	ἐστιν ἄνθρωπος; (Ζῷον, φησί, λογικὸν	θνητόν.	(Εὐθὺς ἐν τῷ λογικῷ τίνων
[2, 20]	τις τῶν αὑτοῦ γονέων ἀμελῶν	θράσος	τι καὶ ἀπὸ τούτων προσλάβῃ.
[2, 1]	διαμαρτάνοντας τὸ μὲν φύσει θαρραλέον	θρασὺ	κατασκευάζομεν, ἀπονενοημένον, ἰταμόν, ἀναίσχυντον, τὸ
[2, 9]	ὅταν μαχίμως καὶ βλαβερῶς καὶ	θυμικῶς	καὶ ὠστικῶς, ποῦ ἀπεκλίναμεν; ἐπὶ
[2, 1]	ἄν σοι μὴ λυσιτελῇ, ἡ	θύρα	ἤνοικται· ἂν λυσιτελῇ, φέρε. πρὸς
[2, 6]	ὅταν δὲ κεκλειμένην εὕρω τὴν	θύραν,	ἀνάγκη μ´ ἢ ἀποχωρῆσαι ἢ
[2, 11]	τοῖς ὡς δεῖ καὶ κατὰ	θύραν	ἁπτομένοις αὐτῆς συναίσθησις τῆς αὑτοῦ
[2, 1]	πάντα γὰρ ἠνοῖχθαι δεῖ τὴν	θύραν·	καὶ πρᾶγμα οὐκ ἔχομεν. Τίς
[2, 16]	Χρυσίππεια ἀνέγνων, φιλοσόφου δ´ οὐδὲ	θύραν	παρῆλθον. ποῦ γάρ μοι μέτεστι
[2, 6]	οὐ ταπεινῶς. ἀλλ´ ἐξεκλείσθης. διὰ	θυρίδος	γὰρ οὐκ ἔμαθον εἰσέρχεσθαι. ὅταν
[2, 6]	ἢ ἀποχωρῆσαι ἢ διὰ τῆς	θυρίδος	εἰσελθεῖν’ ἀλλὰ καὶ λάλησον αὐτῷ.
[2, 22]	ἂν δ´ ἀλλαχοῦ μὲν ἐμαυτὸν	θῶ,	ἀλλαχοῦ δὲ τὸ καλόν, οὕτως

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 14/06/2007