Livre, Chap.
[2, 3]	εἶ, καὶ ἰδὼν γνώσεται· εἰ	δ´	ἀγαθὸς ἢ κακός, εἰ μὲν
[2, 23]	ἄνθρωπον ποτὲ μὲν λιμῷ, ποτὲ	δ´	ἀγχόνῃ, ποτὲ δὲ κατὰ κρημνοῦ;
[2, 19]	ἀγαθά, τὰ δὲ κακά, τὰ	δ´	ἀδιάφορα. ἀγαθὰ μὲν οὖν αἱ
[2, 9]	ἀγαθά, τὰ δὲ κακά, τὰ	δ´	ἀδιάφορα· ἀγαθὰ μὲν οὖν ἀρεταὶ
[2, 5]	τὴν μὲν ἐπιμέλειαν σφαιριστικωτάτην, τὴν	δ´	ἀδιαφορίαν ὡς ὑπὲρ ἁρπαστίου. δεῖ
[2, 21]	συγγνωσθῆναι ὡς ἐπ´ ἀκουσίῳ. τὸ	δ´	ἄδικον οὐδαμῶς φαντάζονται ἀκούσιον. ἔνι
[2, 10]	ταύτῃ τὰ ἄλλα ὑποτεταγμένα, αὐτὴν	δ´	ἀδούλευτον καὶ ἀνυπότακτον. σκόπει οὖν,
[2, 19]	παρεληλυθὸς ἀληθὲς ἀναγκαῖόν ἐστιν, δυνατῷ	δ´	ἀδύνατον ἀκολουθεῖ. τὰ τρία δ´
[2, 26]	παρέχειν μάρτυρα ὧν λέγω, ἀρκοῦμαι	δ´	ἀεὶ τῷ προσδιαλεγομένῳ καὶ ἐκεῖνον
[2, 10]	ἡγοῦ τὴν ἀπώλειαν αὐτῆς· εἰ	δ´	αἰδῶ καὶ καταστολὴν καὶ ἡμερότητα
[2, 23]	τυχὸν δ´ ἐπιμελείας εὐδαιμονίαν. Τὸ	δ´	αἴρειν τὴν δύναμιν τῆς φραστικῆς
[2, 2]	λαβεῖν καὶ ὕστερον ἀπαγορεῦσαι. εἰ	δ´	αἰσχρὰ ταῦτα, αὐτόθεν ἤδη δίελε
[2, 11]	φθόγγους οἱ οὐκ εἰδότες; τούτου	δ´	αἴτιον τὸ ἥκειν ἤδη τινὰ
[2, 24]	βλαπτομένους τοὺς δ´ ὠφελουμένους. οἱ	δ´	ἀκούοντες πάντες ὠφελοῦνται ἀφ´ ὧν
[2, 22]	αὑτοὺς καὶ τὰ ἑαυτῶν. ἂν	δ´	ἀκούσῃς, ὅτι ταῖς ἀληθείαις οὗτοι
[2, 4]	μοιχὸς ἐν τῇ πόλει. ὁ	δ´	Ἀλλ´ ἄν, φησίν, ἀφέντες τοῦτο
[2, 21]	ἐγὼ δειλότερός εἰμι, ὁμολογῶ· τὰ	δ´	ἄλλ´ οὐχ εὑρήσεις με μωρὸν
[2, 21]	περὶ ἀγαθῶν καὶ κακῶν, ἄλλοις	δ´	ἄλλα αἴτια καὶ σχεδὸν ὅσα
[2, 15]	ἐλεύθερον φύσει καὶ ἀνανάγκαστον, τὰ	δ´	ἄλλα κωλυτά, ἀναγκαστά, δοῦλα, ἀλλότρια,
[2, 8]	ταῦτα ἔχω, ταῦτα δύναμαι· τὰ	δ´	ἄλλα οὔτ´ ἔχω οὔτε δύναμαι.
[2, 23]	τούτου. ἀλλὰ κομψὸν τοῦτο. πόσα	δ´	ἄλλα πανδοκεῖα κομψά, πόσοι δὲ
[2, 22]	συνεργητικόν, φυλάσσειν τὰς σχέσεις. ἂν	δ´	ἀλλαχοῦ μὲν ἐμαυτὸν θῶ, ἀλλαχοῦ
[2, 22]	φίλους, σῴζεται ταῦτα πάντα· ἂν	δ´	ἀλλαχοῦ μὲν τὸ συμφέρον, ἀλλαχοῦ
[2, 23]	ἕνα τῶν βλαπτόντων. οὐ δύναμαι	δ´	ἄλλο βλέπων τὸ κράτιστον καὶ
[2, 10]	οὔτε τὸν ἀγρὸν ἀπολλύει. ἡμεῖς	δ´	ἄλλο οὐδὲν ἐθέλομεν ἢ ταῦτα·
[2, 9]	παραβαπτισταί, λόγῳ μὲν Ἰουδαῖοι, ἔργῳ	δ´	ἄλλο τι, ἀσυμπαθεῖς πρὸς τὸν
[2, 16]	τοῖς ἐκείνου προστάγμασι καθωσιωμένον. ἂν	δ´	ἄλλο τι θέλῃς, οἰμώζων καὶ
[2, 6]	τίσιν οὖν; ἀποθνῄσκειν μέλλω. ἄνθρωποι	δ´	ἄλλοι ἀθάνατοι ἔσονται; ~Πῶς μαντευτέον.
[2, 1]	νέου ἐκ σχολῆς ἐληλυθότος. τἆλλα	δ´	ἄλλοις ἄφες, μηδὲ φωνήν τις
[2, 13]	σοῦ; (Πῶς γὰρ οὔ; (Δύναται	δ´	ἄλλου μὲν εἶναι ἁμάρτημα, ἄλλου
[2, 22]	ὅπου δόσις τοῦ καλοῦ, τῶν	δ´	ἄλλων οὐδενός; Ἀλλὰ τεθεράπευκέ με
[2, 15]	καὶ συνεργοῦμεν, ἵν´ ἐξέλθῃς· εἰ	δ´	ἀλόγως ἔκρινας, μετάθου. (Τοῖς κριθεῖσιν
[2, 18]	Ἡσιόδου, ὅτι ἀληθές ἐστιν αἰεὶ	δ´	ἀμβολιεργὸς ἀνὴρ ἄτῃσι παλαίει. ~Πρὸς
[2, 13]	ἀγωνιᾶς, ὅπου σὺ μεμελέτηκας, ἐκεῖνος	δ´	ἀμελέτητός ἐστιν; (Ναί· ἀλλὰ ἐξουσίαν
[2, 16]	ἐκεῖ κρείττων γένῃ σεαυτοῦ, ὅπου	δ´	ἀμελετήτως ἔχεις, ἐκεῖ δ´ ὁ
[2, 14]	ἐμὲ ὡς μηδενὸς δεόμενος. τίνος	δ´	ἂν καὶ φαντασθείης ὡς ἐνδέοντος;
[2, 12]	καὶ ὄψει ὅτι ἀκολουθεῖ. μέχρι	δ´	ἂν οὗ μὴ δεικνύῃς, μὴ
[2, 15]	οὐκ οἰκοδόμημά τι ὄν, ὅσῳ	δ´	ἂν πλείονα καὶ ἰσχυρότερα ἐπιθῇς,
[2, 13]	γράφειν; (Πῶς γὰρ οὔ; (Τί	δ´;	ἀναγιγνώσκειν μέλλων οὐχ ὡσαύτως ἂν
[2, 9]	ἔστιν Ἰουδαῖος, ἀλλ´ ὑποκρίνεται’ ὅταν	δ´	ἀναλάβῃ τὸ πάθος τὸ τοῦ
[2, 4]	ἄν τίς σε ἀνῃρεῖτο· εἰ	δ´	ἄνθρωπος ὢν οὐδεμίαν χώραν δύνασαι
[2, 22]	μὲν ὁμοίῳ παντὶ ἁπλῶς, τοῦ	δ´	ἀνομοίου ἀνεκτικός, πρᾷος πρὸς αὐτόν,
[2, 10]	οὐδενὸς ἠλλάχθαι φανεῖ σεαυτῷ; εἰ	δ´	ἀντὶ ἀνθρώπου, ἡμέρου ζῴου καὶ
[2, 2]	Σωκράτης παρελθὼν ἂν ἔλεγε ἐμὲ	δ´	Ἄνυτος καὶ Μέλητος ἀποκτεῖναι μὲν
[2, 18]	τῷ ἡγεμονικῷ καὶ εὐδία. ἂν	δ´	ἅπαξ ἡττηθεὶς εἴπῃς ὅτι ὕστερον
[2, 3]	ἀγαθοὺς καὶ κακούς, γνώσεται, εἰ	δ´	ἄπειρος, οὐδ´ ἂν μυριάκις γράψω
[2, 24]	μὲν ἐμπείρως ἀκούουσιν ὠφελοῦνται, ὅσοι	δ´	ἀπείρως βλάπτονται; (Ὡμολόγει. (Ἔστιν ἄρα
[2, 10]	ὑπογράφει τὰ οἰκεῖα ἔργα. ἐὰν	δ´	ἀπελθὼν ψέγῃς σου τὸν ἀδελφόν,
[2, 1]	οὔτε ταρασσόμενος ἐλεύθερός ἐστιν, ὅστις	δ´	ἀπήλλακται λυπῶν καὶ φόβων καὶ
[2, 10]	ὁ μὲν κτησάμενος ὠφελεῖται, ὁ	δ´	ἀποβαλὼν ζημιοῦται; (Ποίαν καὶ λέγεις;
[2, 1]	τὰ πολλάκις μὲν εἰρημένα, πολλάκις	δ´	ἀποδεδειγμένα, ὅτι ἡ οὐσία τοῦ
[2, 9]	ἄνθρωπος ὡσαύτως μὲν σῴζεται, ὡσαύτως	δ´	ἀπόλλυται; αὔξει δ´ ἕκαστον καὶ
[2, 5]	δὲ πλεῦσαι καὶ κινδυνεῦσαι, νῦν	δ´	ἀπορηθῆναι, πρὸ ὥρας δ´ ἔστιν
[2, 1]	καὶ τοῦ κακοῦ ὡσαύτως, τὰ	δ´	ἀπροαίρετα οὔτε τὴν τοῦ κακοῦ
[2, 13]	καὶ ἀσφαλῶς καὶ συνετῶς, ἔτι	δ´	ἀπταίστως καὶ ἀπαραποδίστως, ἐπὶ πᾶσι
[2, 6]	μὲν παραχώρει τοῖς περιτετριμμένοις, σοὶ	δ´	ἀρκείτω τὸ εὐσταθεῖν. Ἄπελθε καὶ
[2, 16]	δέ; νύξ ἐστιν; οὔ. τί	δ´;	ἄρτιοί εἰσιν οἱ ἀστέρες; οὐκ
[2, 17]	τὸν δεύτερον τόπον ἐκμεμελέτηκα. ἤθελον	δ´	ἀσφαλῶς καὶ ἀςείςτως καὶ οὐ
[2, 20]	φύσεως διδομένοις πᾶσι χρώμενοι, λόγῳ	δ´	αὐτὰ ἀναιροῦντες. Εὐχάριστοί γ´ ἄνθρωποι
[2, 14]	τῶν ἄλλων ἴσως ἀνεκτόν, ὅτι	δ´	αὐτὸς αὑτὸν ἀγνοεῖς, πῶς δύνασαι
[2, 26]	δεινὸς οὖν ἐν λόγῳ, ὁ	δ´	αὐτὸς καὶ προτρεπτικὸς καὶ ἐλεγκτικὸς
[2, 12]	ἀποστῆναι οὐ δυνάμεθα. ἐξ ὧν	δ´	αὐτὸς ὁ ἰδιώτης ἐπακολουθῶν ταῖς
[2, 6]	Νικοπόλει, ὅπου σεισμοὶ τοσοῦτοι; σὺ	δ´	αὐτὸς ὅταν διαπλέῃς τὸν Ἀδρίαν,
[2, 10]	μέχρι τῶν λογαρίων προκόπτομεν, ἔξω	δ´	αὐτῶν οὐδὲ τὸ ἐλάχιστον. ~Τίς
[2, 19]	ἀδελφοί; Ἀλέξανδρος καὶ Δηίφοβος. μήτηρ	δ´	αὐτῶν τίς; Ἑκάβη. παρείληφα ταύτην
[2, 24]	καὶ κόμιον κομψὸν ἔχω. ὁ	δ´	Ἀχιλλεὺς οὐ κάλλιον καὶ ξανθόν;
[2, 23]	ἐμποδίζειν πέφυκεν; ἀπροαίρετον οὐδέν, αὐτὴ	δ´	ἑαυτὴν διαστραφεῖσα. διὰ τοῦτο κακία
[2, 9]	τὸν γραμματικὸν τὰ γραμματικά. ἂν	δ´	ἐθίσῃ γράφειν ἀγραμμάτως, ἀνάγκη καταφθείρεσθαι
[2, 17]	μὲν ἄλλα πάντα χαιρέτω, ἀρκεῖ	δ´	εἰ ἐξέσται ποτὲ ἀπαραποδίστῳ καὶ
[2, 10]	ἔργων κέρμα αὐτοῖς προσγένηται. ὅρα	δ´	εἰ ἐπὶ κερμάτιον πάντα ἀνάγεις,
[2, 5]	σοι συγχαρήσονται ὅτι ἐσώθης, ὁ	δ´	εἰδὼς βλέπειν τὰ τοιαῦτα, ἂν
[2, 23]	οἱ κομμωταὶ τὴν κόμην; πότερον	δ´	εἰπεῖν ἄμεινον ἢ σιωπῆσαι καὶ
[2, 16]	ἱκανοὶ τὰ ἑξῆς ἐπελθεῖν· ἕλκυσον	δ´	εἰς χρῆσιν καὶ εὑρήσεις τάλανας
[2, 13]	ᾄδων οὐκ ἀγωνιᾷ, εἰς θέατρον	δ´	εἰσερχόμενος, κἂν λίαν εὔφωνος ᾖ
[2, 14]	ἄλλο ἢ χόρτος ἐστίν· ὀλίγοι	δ´	εἰσὶν οἱ πανηγυρίζοντες ἄνθρωποι φιλοθεάμονες.
[2, 13]	οὐδενὸς εἶχεν ἐκεῖνος ἐξουσίαν, ὧν	δ´	εἶχεν ἐκεῖνος οὐκ ἐπεστρέφετο οὗτος·
[2, 9]	σῴζεται, ὡσαύτως δ´ ἀπόλλυται; αὔξει	δ´	ἕκαστον καὶ σῴζει τὰ κατάλληλα
[2, 19]	δ´ ἀδύνατον ἀκολουθεῖ. τὰ τρία	δ´	ἐκεῖνα τηρῆσαι ἀμήχανον διὰ τὸ
[2, 14]	τῆς διδασκαλίας καὶ ἀπεσιώπησεν. ἀξιοῦντος	δ´	ἐκείνου εὑρεῖν τὰ ἑξῆς Κόπον
[2, 13]	τοῦτο δ´ ἔξω ἔκειτο· οὗτος	δ´	ἐκείνῳ οὐκ ἤθελεν, οὐδὲ γὰρ
[2, 16]	οὖν ἔχεις ποιῆσαι; ἔξελε, τὸ	δ´	ἐκείνων, ἂν εὖ ποιῶσιν, αὐταὶ
[2, 23]	φύσιν, ἐν ὀρέξει ἀναπότευκτον, ἐν	δ´	ἐκκλίσει ἀπερίπτωτον, μηδέποτ´ ἀτυχοῦντα, μηδέποτε
[2, 16]	ποίους τῶν ψόγων φευκτέον; πότε	δ´	ἐμελέτησεν ταύτην τὴν μελέτην ἀκόλουθον
[2, 13]	οὐχ ὥστε ἐμπείρως διαλέγεσθαι; τὸ	δ´	ἐμπείρως ἐστὶν οὐχὶ εὐκαίρως καὶ
[2, 16]	ἃ φαίνεται ἡμῖν κακά. νῦν	δ´	ἐν μὲν τῇ σχολῇ γοργοὶ
[2, 13]	καὶ ἄλλῳ πρότεινε· οὐκ ἔστι	δ´	ἐν σοὶ πόλεος ἡγεμὼν ἀνήρ.
[2, 19]	δὲ καὶ Ἀντίπατρος, οὐ μόνον	δ´	ἐν τοῖς περὶ Δυνατῶν, ἀλλὰ
[2, 9]	μετέχοντα τῶν ἀρετῶν· κακὰ τὰ	δ´	ἐναντία· ἀδιάφορα δὲ πλοῦτος, ὑγεία,
[2, 1]	τῷ θαρραλέῳ τὸ εὐλαβές, τὰ	δ´	ἐναντία οὐδαμῶς συνυπάρχει. τὸ δὲ
[2, 17]	αἰσχρῶν ἐπικρίνοντες καὶ διαλαμβάνοντες. τίνος	δ´	ἕνεκα προσερχόμεθα τοῖς φιλοσόφοις; ἃ
[2, 20]	ἐποίησα ῥηγνύμενον ἢ μεταθέσθαι. νῦν	δ´	ἐντρυφῶσιν ἡμῖν τοῖς μὲν παρὰ
[2, 17]	ἐν οἷς οὐ μανθάνει. τὸ	δ´	ἐξαπατῶν τοὺς πολλοὺς τοῦτ´ ἔστιν,
[2, 13]	ἤθελε γὰρ ἀρέσκειν αὐτῷ, τοῦτο	δ´	ἔξω ἔκειτο· οὗτος δ´ ἐκείνῳ
[2, 15]	ποτὲ μὲν ἐπὶ ταῦτα ποτὲ	δ´	ἐπ´ ἐκεῖνα ῥέπει τὸ ῥεῦμα.
[2, 11]	ἐκώλυεν αὐτοὺς εἶναι τελείους; νῦν	δ´	ἐπεὶ δοκεῖς ὅτι καὶ καταλλήλως
[2, 6]	μὴ πεπανθῆναι, μὴ θερισθῆναι. ἡμεῖς	δ´	ἐπειδὴ οἱ αὐτοί ἐσμεν, ἅμα
[2, 15]	τοῖς κριθεῖσιν ἐμμένειν δεῖ. εἰ	δ´	ἐπῆλθέν σοί πώς ποτ´ ἐμὲ
[2, 12]	ἐναντίου ἐκίνησε τὸν πλησίον. Τί	δ´;	ἐπὶ κακοῖς δοκεῖ σοι εἶναι
[2, 13]	ετ} ηκεν, τοῖς θαρροῦσι· σὺ	δ´	ἐπὶ τὰ σαυτοῦ βάδιζε καὶ
[2, 23]	λεληθὸς μὲν κακοδαιμονίαν ποιεῖται, τυχὸν	δ´	ἐπιμελείας εὐδαιμονίαν. Τὸ δ´ αἴρειν
[2, 5]	τί μέλλει πίπτειν; τῷ πεσόντι	δ´	ἐπιμελῶς καὶ τεχνικῶς χρῆσθαι, τοῦτο
[2, 18]	ἐμφύεσθαι μὴ πρότερον οὔσας, τὰς	δ´	ἐπιτείνεσθαι καὶ ἰσχυροποιεῖσθαι. Οὕτως ἀμέλει
[2, 14]	μάλιστα τῷ ἰδιώτῃ παρατυγχάνοντι, τὸ	δ´	ἔργον ἐπιδείκνυσι τὴν χρείαν τῆς
[2, 20]	γυμνάσαντες ἀπελθεῖν εἰς βαλανεῖον. τί	δ´	ἐροῦσι καὶ περὶ τίνων ἢ
[2, 22]	τὰ ἀγαθὰ ἐσπουδακέναι αὐτούς· εἰ	δ´	ἐσπουδακέναι, καὶ φιλεῖν ταῦτα. ὅστις
[2, 2]	τὸ βούλημα τοῦ κυρίου. τίς	δ´	ἐστὶ κύριος; ὁ τῶν ὑπὸ
[2, 16]	ἀλλ´ ὑπὸ δογμάτων ὀρθῶν. τίνα	δ´	ἐστὶ ταῦτα; ἃ δεῖ τὸν
[2, 17]	ἃ οὐκ οἰόμεθα εἰδέναι. τίνα	δ´	ἐστὶ ταῦτα; τὰ θεωρήματα. ἃ
[2, 13]	οὐδὲ μεμελέτηκεν, ἐκεῖ ἀγωνιᾷ. τί	δ´	ἔστι τοῦτο; οὐκ οἶδεν, τί
[2, 22]	ἦλθεν εἰς τὸ μέσον. τί	δ´	ἐστὶν ὅρμος; τὸ δόγμα τὸ
[2, 5]	νῦν δ´ ἀπορηθῆναι, πρὸ ὥρας	δ´	ἔστιν ὅτ´ ἀποθανεῖν. τί οὖν
[2, 10]	εἶ. τὸ πρῶτον ἄνθρωπος, τοῦτο	δ´	ἔστιν οὐδὲν ἔχων κυριώτερον προαιρέσεως,
[2, 16]	σκεψαμένων μὴ οὕτως ἐκβῆναι; ἂν	δ´	ἑτέρως χωρήσῃ, τεταπείνωται τάλας, οὐχ
[2, 20]	καὶ τὸ τελευταῖον κατακοπησόμενα; οὐχὶ	δ´	εὐκταῖον ἦν, εἰ ἐδύναντο οἱ
[2, 1]	κατασκευάζομεν, ἀπονενοημένον, ἰταμόν, ἀναίσχυντον, τὸ	δ´	εὐλαβὲς φύσει καὶ αἰδῆμον δειλὸν
[2, 5]	ἡ χρῆσις οὐκ ἀδιάφορον, ἅμα	δ´	εὐσταθῶς καὶ ἀταράχως, ὅτι ἡ
[2, 22]	ποτὲ μὲν οἰκείως ἔχεις, ποτὲ	δ´	ἐχθρῶς αὐτοῖς καὶ ποτὲ μὲν
[2, 5]	ἀγαθὸν ἢ κακόν, ἡ χρῆσις	δ´	ἢ κακὸν ἢ ἀγαθόν, ἀλλ´
[2, 22]	καὶ τοσούτῳ χρόνῳ συμβεβιώκαμεν. πόσῳ	δ´	ἡ Ἐριφύλη μετὰ τοῦ Ἀμφιαράου
[2, 11]	καὶ βεβαιοῦν τοὺς κανόνας, τὸ	δ´	ἤδη χρῆσθαι τοῖς ἐγνωσμένοις τοῦτο
[2, 21]	φαντάζονται καὶ τὸ ἐλεήμονα, τὸ	δ´	ἠλίθιον εἶναι παντελῶς ἀνδραπόδου· καὶ
[2, 1]	ἐνισταμένων, τῶν δὲ μελλόντων, τῶν	δ´	ἠνυσμένων. πόνος τί ἐστιν; μορμολύκειον.
[2, 19]	πρώτῳ περὶ Δυνατῶν. καὶ Κλεάνθης	δ´	ἰδίᾳ γέγραφεν περὶ τούτου καὶ
[2, 17]	ὡς κομψὰ καὶ δριμέα, οἱ	δ´,	ἵν´ ἀπ´ αὐτῶν περιποιήσωνται. γελοῖον
[2, 6]	ὁ δὲ ταπεινός· ἡ προαίρεσις	δ´	ἴση, ἂν ἴσην αὐτὴν ἐν
[2, 19]	αὐτὸν ὅτι οὐκ οἶδα· παρείληφα	δ´	ἱστορίαν τοιαύτην, ὅτι Διόδωρος μὲν
[2, 16]	ὅπου δ´ ἀμελετήτως ἔχεις, ἐκεῖ	δ´	ὁ αὐτὸς διαμένεις; ἐπεὶ διὰ
[2, 4]	αἱ γυναῖκες φύσει κοιναί. ὅταν	δ´	ὁ νομοθέτης ὡς ἑστιάτωρ διέλῃ
[2, 16]	τοῦτον πρὸ ὀφθαλμῶν ἔχειν. τίς	δ´	ὁ νόμος ὁ θεῖος; τὰ
[2, 13]	ἔμαθεν καὶ τὴν ὑπάτην, ἔπαινος	δ´	ὁ παρὰ τῶν πολλῶν τί
[2, 1]	ἀφειδὲς καὶ τὸ ἀδιαφορητικόν. ταῦτα	δ´	ὁ Σωκράτης καλῶς ποιῶν μορμολύκεια
[2, 12]	οὐκ ἔστιν αὐτῷ χρήσασθαι’ ὁ	δ´	ὁδηγός, ὅταν λάβῃ τινὰ πλανώμενον,
[2, 14]	ἐστι χρῆσις, ἄλλο παρακολούθησις. εἰ	δ´	οἴει παρακολουθεῖν, φέρε ὃ θέλεις
[2, 13]	τῶν κακῶν μέν, ἐπ´ αὐτῷ	δ´	ὄντων ὥστε μὴ συμβῆναι; (Οὐδαμῶς.
[2, 1]	κειμένην ἕξει τὴν ἔκκλισιν· ἂν	δ´	ὅπου τὰ μὴ ἐφ´ ἡμῖν
[2, 23]	ἐλαίου εὐχαρίστει τῷ θεῷ· μέμνησο	δ´	ὅτι ἄλλο τί σοι δέδωκεν
[2, 2]	μόνον μὴ δέου, μὴ προστίθει	δ´	ὅτι καὶ οὐ δέομαι’ εἰ
[2, 8]	κατασκεύασμα ὢν καταισχύνεις αὐτό; τί	δ´;	ὅτι οὐ μόνον σε κατεσκεύασεν,
[2, 10]	ἡ πόλις τοῦ πολίτου. νῦν	δ´	ὅτι οὐ προγιγνώσκομεν, καθήκει τῶν
[2, 22]	δοκεῖς; θέλεις βλέπειν φῶς, πατέρα	δ´	οὐ θέλειν δοκεῖς; οἴει ὅτι
[2, 6]	κεφαλῇ κινδυνεύω ἐπὶ Καίσαρος. ἐγὼ	δ´	οὐ κινδυνεύω, ὃς οἰκῶ ἐν
[2, 8]	καὶ εὐδαιμονίαν καὶ κακοδαιμονίαν. νῦν	δ´	οὐ λέγεις καὶ καλῶς ποιεῖς·
[2, 16]	ἐκεῖ διαφέρει τῶν ἄλλων, ὅπου	δ´	οὐ μεμελέτηκεν, ἐκεῖ τοῖς πολλοῖς
[2, 21]	μὲν ῥᾳδίως ὁμολογοῦσιν ἄνθρωποι, τὰ	δ´	οὐ ῥᾳδίως. οὐδεὶς οὖν ὁμολογήσει
[2, 23]	τὴν περὶ τὰ θεωρήματα. ἐγὼ	δ´	οὐ ταύτην καταβάλλω, ἀλλὰ τὸ
[2, 22]	πατρός· {χαίρεις ὁρῶν φῶς, πατέρα	δ´	οὐ χαίρειν δοκεῖς; θέλεις βλέπειν
[2, 20]	ἐκ τῶν ὕπνων ἐξεγείρεσθαι· τούτῳ	δ´	οὐ χαλεπώτεραι αἱ Ἐρινύες καὶ
[2, 4]	ἀναιροῦμεν, φιλίαν δ´ οὔ, πόλιν	δ´	οὔ; εἰς τίνα δὲ χώραν
[2, 2]	Μέλητος ἀποκτεῖναι μὲν δύνανται, βλάψαι	δ´	οὔ’ οὕτω μωρὸς ἦν, ἵνα
[2, 6]	παραμυθήσῃ αὐτούς· ἐγὼ ἔμαθον, ὑμεῖς	δ´	οὔ’ οὕτως καί, ὅπου τινὸς
[2, 4]	γειτνίασιν δ´ οὐκ ἀναιροῦμεν, φιλίαν	δ´	οὔ, πόλιν δ´ οὔ; εἰς
[2, 20]	ταύτην τὴν κοινωνίαν, πρός τινας	δ´	οὔ; πρὸς τίνας οὖν δεῖ
[2, 17]	τὴν τοῦ ἀγαθοῦ πρόληψιν, ὁ	δ´	οὔ; τῇ δὲ τῆς ἡδονῆς,
[2, 16]	τινας καὶ Χρυσίππεια ἀνέγνων, φιλοσόφου	δ´	οὐδὲ θύραν παρῆλθον. ποῦ γάρ
[2, 6]	ἢ τὸ ἴδιον ποιεῖν· ἡμῶν	δ´	οὐδεὶς θέλει οὐδὲ τῆς ἀνάγκης
[2, 24]	δοκῶν μέν τις εἶναι, ὢν	δ´	οὐδείς. νῦν γὰρ πρῶτον τοῦθ´
[2, 10]	μὲν καὶ ἄλλα καὶ αὐτὸς	δ´	οὐδὲν ἧττον τὸν ἄνδρα. τί
[2, 10]	κέρμα ἀπολέσαι, ἵνα ζημιωθῆς, ἄλλου	δ´	οὐδενὸς ἀπώλεια ζημιοῖ τὸν ἄνθρωπον;
[2, 12]	τὸν προσδιαλεγόμενον αὐτῷ μαρτυρεῖν, ἄλλου	δ´	οὐδενὸς ἐδεῖτο μάρτυρος. τοιγαροῦν ἐξῆν
[2, 13]	τῷ Καίσαρι, περὶ τῶν ἔσω	δ´	οὐδενός. μή τι περὶ τοῦ
[2, 22]	εἶτα ἐκεῖνα αὐτὰ κακά, ὕστερον	δ´	οὐδέτερα· καὶ ὅλως λυπῇ, φοβῇ,
[2, 4]	τὸν ὅσιον. ταῦτα μόνα; γειτνίασιν	δ´	οὐκ ἀναιροῦμεν, φιλίαν δ´ οὔ,
[2, 21]	ὡς δεῖ ἐγχριομένοις, τὰ μαλάγματα	δ´	οὐκ ἄχρηστα, οἱ ἁλτῆρες οὐκ
[2, 16]	ἐπιχαιρεκακίαν, φιλαργυρίαν, μαλακίαν, ἀκρασίαν. ταῦτα	δ´	οὐκ ἔστιν ἄλλως ἐκβαλεῖν, εἰ
[2, 24]	ὅμοια μὲν ἀποδείξει ἐστίν, ἀπόδειξις	δ´	οὐκ ἔστιν; τί γάρ ἐστιν
[2, 24]	κορασίδιον; ἀλλὰ ῥήτωρ εἰμί. ἐκεῖνος	δ´	οὐκ ἦν; οὐ βλέπεις πῶς
[2, 13]	ἰδιώτην καὶ οὐκ ἐπιστρέφεται· ὅπου	δ´	οὐκ οἶδεν οὐδὲ μεμελέτηκεν, ἐκεῖ
[2, 11]	χώρας τῶν ἀγαθῶν μακράν. εἰ	δ´	οὐκ ὀξυβλεπτεῖς καὶ ἕν σοι
[2, 13]	καλῶς, ἀλλὰ καὶ εὐδοκιμῆσαι, τοῦτο	δ´	οὐκέτι ἐστὶν ἐπ´ αὐτῷ. λοιπὸν
[2, 22]	καὶ γὰρ οἱ ὄφεις· φίλοι	δ´	οὔτ´ ἐκεῖνοι οὔθ´ ὑμεῖς, μέχρις
[2, 14]	τοῦ διοικοῦντος καὶ ἐπιμελομένου, τὸ	δ´	οὕτως μέγα καὶ καλὸν κατασκεύασμα
[2, 21]	ἃ πρότερον οὐκ ἐνόουν, ἂν	δ´	οὕτως τύχῃ, καὶ ἄλλοις ἐξηγησόμενος;
[2, 23]	ὁ δ´ ὑπὸ μεταπιπτόντων, ὁ	δ´	ὑπ´ ἄλλου τινὸς τοιούτου πανδοκείου,
[2, 2]	καὶ ἥξει ὁ σταυρός· εἰ	δ´	ὑπακοῦσαι λόγος αἱρεῖ καὶ πεῖσαι
[2, 13]	τῶν μὴ κακῶν; (Οὔ. (Τί	δ´;	ὑπὲρ τῶν κακῶν μέν, ἐπ´
[2, 23]	ὁ δ´ ὑπὸ συλλογισμῶν, ὁ	δ´	ὑπὸ μεταπιπτόντων, ὁ δ´ ὑπ´
[2, 23]	μὲν ὑπὸ τῆς λέξεως, ὁ	δ´	ὑπὸ συλλογισμῶν, ὁ δ´ ὑπὸ
[2, 18]	ἑλκυσθήσῃ ὑπ´ αὐτῆς. τὸ πρῶτον	δ´	ὑπὸ τῆς ὀξύτητος μὴ συναρπασθῇς,
[2, 14]	παρεῖναι καὶ παρακολουθεῖν ἀτερπές, τὸ	δ´	ὑπόδημα χρήσιμον καὶ ἰδεῖν ἄλλως
[2, 24]	σαυτοῦ σπᾷς τὸ ξίφος; σὺ	δ´,	ὦ βέλτιστε, ἀφεὶς τὰ τοῦ
[2, 12]	καὶ ἀπείρῳ ἱππικῆς; οὐδαμῶς. τί	δ´;	ᾧ τινι τὸ χρυσίον ἢ
[2, 5]	μέχρι γήρως, πλουτεῖν, ὑγιαίνειν. εἰ	δ´	ὡς ἄνθρωπον σκοπεῖς καὶ μέρος
[2, 6]	περιεστηκότα, πάντα περιστάσεις εἰσίν· εἰ	δ´	ὡς δύσκολα καλεῖς, ποίαν δυσκολίαν
[2, 17]	ἀπαθὴς εἶναι καὶ ἀτάραχος, θέλω	δ´	ὡς εὐσεβὴς καὶ φιλόσοφος καὶ
[2, 24]	τις, ὅταν αὐτὸς ἐρεθίσῃ. ἂν	δ´	ὡς λίθος ἢ χόρτος ᾖ
[2, 16]	ἔτι οὗτος ἀνιᾶται μένων; οὐχὶ	δ´	ὡς παιδιᾷ παραμένει, μέχρις ἂν
[2, 24]	ἂν τοὺς μὲν βλαπτομένους τοὺς	δ´	ὠφελουμένους. οἱ δ´ ἀκούοντες πάντες
[2, 5]	φῂς θεὸν οὐ νομίζειν; οἱ	δαίμονές	σοι τίνες εἶναι δοκοῦσιν; οὐχὶ
[2, 1]	αὐτὸ κατάμαθε· ἰδοῦ, πῶς οὐ	δάκνει.	τὸ σωμάτιον δεῖ χωρισθῆναι τοῦ
[2, 22]	ἀνθρωπικὸν δόγμα ἐστὶ τὸ ποιοῦν	δάκνειν	ἀλλήλους καὶ λοιδορεῖσθαι καὶ τὰς
[2, 11]	χρώμεθα δίχα αὐτοῦ μηδὲ τὸν	δάκτυλον	ἐκτείνοντες; τοῦτο γάρ, οἶμαι, ἐστὶν
[2, 4]	τοῦ κρέως ἀποσπάσαι, λίπαινε τοὺς	δακτύλους	καὶ περίλειχε. καλὸς συμπότης καὶ
[2, 5]	ἐκτείνω, δύναμαι λαβεῖν αὐτό, ὁ	δέ,	ἂν βάλω, λαμβάνει. ἂν δὲ
[2, 14]	ἄνθρωπε, δοκεῖς μηδὲν ἔχειν, πυρέσσεις	δέ·	ἀσίτησον σήμερον, ὕδωρ πίε’ καὶ
[2, 24]	οὗτος ἐμπείρως ἂν λέγοι, ὁ	δὲ	βλαπτόμενος μᾶλλον καὶ βλάπτων οὗτος
[2, 24]	ἂν τοὺς μὲν ὠφελουμένους τοὺς	δὲ	βλαπτομένους; (Καὶ τούτων, ἔφη. (Οὐκοῦν
[2, 24]	καὶ τοῦ ἀκούειν; (Ἔοικεν. (Εἰ	δὲ	βούλει, καὶ οὕτως σκέψαι αὐτό.
[2, 13]	ἴδια οὔτε τὰ ἀλλότρια. εἰ	δέ	γ´ ᾔδει, οὐδέποτ´ ἂν ἐνεποδίζετο,
[2, 6]	θεὸς ἐποίησεν τούτων ἐκλεκτικόν. εἰ	δέ	γε ᾔδειν ὅτι νοσεῖν μοι
[2, 6]	τοσούτου τοσούτων μὲν ἀκηκοέναι, τοσαῦτα	δὲ	γεγραφέναι, τοσούτῳ δὲ χρόνῳ παρακεκαθικέναι
[2, 23]	τίς λέγει; ἡ προαιρετική. εἰ	δὲ	δεῖ πιστεῦσαι τοῖς λεχθεῖσιν ἢ
[2, 23]	ὀφθαλμὸς ἀνοιχθεὶς ἢ ὁρᾷ; εἰ	δὲ	δεῖ τὴν τοῦ τινος ἰδεῖν
[2, 21]	ταῦτα οὐ πάνυ ὁμολογοῦσι· τὸ	δὲ	δειλὸν εἶναι εὐγνώμονος ἤθους φαντάζονται
[2, 23]	μὲν ἀσεβοῦς ἐστιν ἀνθρώπου, ἅμα	δὲ	δειλοῦ. ἀσεβοῦς μέν, ὅτι τὰς
[2, 19]	καὶ κρείττονα ἔργῳ ὑπολάβητε; Στωικὸν	δὲ	δείξατέ μοι, εἴ τινα ἔχητε.
[2, 16]	γῆς ὅλης, τῆς θαλάσσης; εἰ	δὲ	δὴ παρακολουθεῖς τῷ διοικοῦντι τὰ
[2, 5]	τούτῳ, ἐπαινέσει καὶ συνησθήσεται· ἂν	δὲ	δι´ ἀσχημοσύνην τινὰ διασεσωσμένον, τὰ
[2, 10]	κιναίδου πάσχων; τὸν ἄνδρα. ὁ	δὲ	διατιθείς; πολλὰ μὲν καὶ ἄλλα
[2, 19]	μέγα τῆς ἱστορίας κρατεῖν, ἴδιον	δὲ	δόγμα μηδὲν πεποιῆσθαι. ἐπὶ τῶν
[2, 22]	φίλει κἀκεῖνος ὁ νέος· ἂν	δέ,	δοξάριον. ἂν δὲ κινδυνεῦσαι δέῃ,
[2, 13]	ἐκεῖνος οὐκ ἐπεστρέφετο οὗτος· Ἀντίγονος	δὲ	Ζήνωνι μέλλων ἐντυγχάνειν ἠγωνία, καὶ
[2, 1]	{ἀπροαιρέτ{ ικ} οις εὐστοχῶμεν. ὅπου	δὲ	θάνατος ἢ φυγὴ ἢ πόνος
[2, 1]	οὕτως ἅμα μὲν εὐλαβεῖς ἅμα	δὲ	θαρραλέοι ἐσόμεθα καὶ νὴ Δία
[2, 1]	ἅμα μὲν εὐλαβεῖσθαι δεῖ ἅμα	δὲ	θαρρεῖν, πρὸς μὲν τὰ ἀπροαίρετα
[2, 1]	δεῖν ἅμα μὲν εὐλαβῶς ἅμα	δὲ	θαρρούντως πάντα ποιεῖν. ἐναντίον γάρ
[2, 22]	νῦν λοιδορῶν μέν τινα, ὕστερον	δὲ	θαυμάζων; (Οὐδ´ οὗτος. (Τί οὖν;
[2, 4]	καὶ σύνδειπνος Σωκρατικός. ἄγε, τὸ	δὲ	θέατρον οὐκ ἔστι κοινὸν τῶν
[2, 6]	Ἅιδου; ἴσαι πᾶσαί εἰσιν. εἰ	δὲ	θέλεις ἀκοῦσαι τἀληθῆ, συντομωτέρα ἣν
[2, 2]	ἰδίᾳ οὔτε δημοσίᾳ ἔπραξα. εἰ	δὲ	θέλεις καὶ τὰ ἐκτὸς τηρῆσαι,
[2, 9]	ἡμῶν μεγάλα θηρία εἰσίν, οἱ	δὲ	θηρίδια κακοήθη καὶ μικρά, ἀφ´
[2, 19]	περὶ τούτου καὶ Ἀρχέδημος. γέγραφεν	δὲ	καὶ Ἀντίπατρος, οὐ μόνον δ´
[2, 7]	κινδυνεῦσαι ὑπὲρ τοῦ φίλου, ἂν	δὲ	καὶ ἀποθανεῖν ὑπὲρ αὐτοῦ καθήκῃ,
[2, 18]	καὶ νεύοντος καὶ προσπέμποντος, ἂν	δὲ	καὶ ἁπτομένου καὶ συνεγγίζοντος ἀπόσχωμαι
[2, 8]	λοιπὸν αὐτοῦ που πέπαυται. εἰ	δὲ	καὶ αὐτός που προσειλήφει παρακολούθησιν
[2, 6]	μὲν οὓς δεῖ θερισθῆναι, ἅμα	δὲ	καὶ αὐτῷ τούτῳ παρακολουθοῦντες ὅτι
[2, 18]	πολλῷ κομψότερον τοῦ Κυριεύοντος. ἂν	δὲ	καὶ βουλομένου τοῦ γυναικαρίου καὶ
[2, 2]	ἃ δοκεῖ φοβερὰ εἶναι· ἵνα	δὲ	καὶ ἐκκλίνων αὐτὰ πάθῃς, πῶς
[2, 6]	ἓξ μησίν τινα ἔσφαξεν, πυρετὸς	δὲ	καὶ ἐνιαυτῷ πολλάκις. ψόφος ἐστὶ
[2, 1]	χρηστικῶς. ταῦτα γράφει φιλόσοφος· λεξείδια	δὲ	καὶ ἡ ὁδός, ἣν λέγω,
[2, 6]	ἀλλὰ ξηραίνονται μέν, οὐχ ἵνα	δὲ	καὶ θερισθῶσιν; οὐ γὰρ ἀπόλυτοι
[2, 11]	αὐτὰ οὐδ´ οἴονται εἰδέναι. ἀγαθοῦ	δὲ	καὶ κακοῦ καὶ καλοῦ καὶ
[2, 14]	καλὸν καὶ ἀγαθὸν γενέσθαι, χρεία	δὲ	καὶ μαθεῖν τινα; ζητοῦμεν οὖν
[2, 10]	οὔτ´ ἀπολλύειν αἰσχρόν ἐστιν, ταῦτα	δὲ	καὶ μὴ ἔχειν καὶ ἀπολλύειν
[2, 5]	ἐποίησα ἐγὼ τὸ ἐμόν, εἰ	δὲ	καὶ σὺ τὸ σὸν ἐποίησας,
[2, 6]	καὶ τᾶς ὕλας τεθαυμακότες. καλὸν	δὲ	καὶ τὸ εἰδέναι τὴν αὑτοῦ
[2, 23]	οὕτως ὠκὺς καὶ ἐπιμελής; εἰκῇ	δὲ	καὶ τὸν μεταξὺ ἀέρα οὕτως
[2, 15]	μὲν κλίνει, ἄδηλον ἔχει· ὅταν	δὲ	καὶ τόνος προσῇ τῷ κλίματι
[2, 24]	ἄλλου τινὸς εἶναι τέχνη οὕτως	δὲ	καὶ τοῦ λέγειν, ἣν ὁ
[2, 18]	δύο, εἶτα παρὰ τρεῖς. ἂν	δὲ	καὶ τριάκοντα παραλίπῃς, ἐπίθυσον τῷ
[2, 19]	παρόντας ἐξαριθμούμενος τοὺς γεγραφότας. γέγραφεν	δὲ	καὶ Χρύσιππος θαυμαστῶς ἐν τῷ
[2, 16]	δύνασθαι μελετᾶν ἤσκηται, πρὸς ἔπαινον	δὲ	καὶ ψόγον οὐκ ἤσκηται. πότε
[2, 22]	μὲν ἀγαθὰ ὑπολαμβάνεις εἶναι, ποτὲ	δὲ	κακά· ἀνθρώπους δὲ τοὺς αὐτοὺς
[2, 19]	τὰ μέν ἐστιν ἀγαθά, τὰ	δὲ	κακά, τὰ δ´ ἀδιάφορα. ἀγαθὰ
[2, 9]	ὄντων τὰ μὲν ἀγαθά, τὰ	δὲ	κακά, τὰ δ´ ἀδιάφορα· ἀγαθὰ
[2, 19]	καὶ τὰ μετέχοντα αὐτῶν, κακὰ	δὲ	κακίαι καὶ τὰ μετέχοντα κακίας,
[2, 13]	ἄλλου μὲν εἶναι ἁμάρτημα, ἄλλου	δὲ	κακόν; (Οὔ. (Τί οὖν ἀγωνιᾷς
[2, 3]	νῦν μὲν λέγω ἀγαθόν, νῦν	δὲ	κακόν. τί τὸ αἴτιον; τὸ
[2, 22]	οὐχὶ ποτὲ μὲν ἀγαθούς, ποτὲ	δὲ	κακοὺς καὶ ποτὲ μὲν οἰκείως
[2, 23]	λιμῷ, ποτὲ δ´ ἀγχόνῃ, ποτὲ	δὲ	κατὰ κρημνοῦ; προαίρεσις. εἶτα τούτου
[2, 16]	μὲν ἐπαινεθῇ, φυσηθεὶς ἐξῆλθεν· ἐὰν	δὲ	καταγελασθῇ, τὸ φυσημάτιον ἐκεῖνο ἐκεντήθη
[2, 6]	ἵνα μὴ θερισθῶσιν μηδέποτε; τοῦτο	δὲ	κατάρα ἐστὶν ἐπὶ σταχύων τὸ
[2, 6]	γὰρ οὐκ ἔμαθον εἰσέρχεσθαι. ὅταν	δὲ	κεκλειμένην εὕρω τὴν θύραν, ἀνάγκη
[2, 15]	τῶν ἄλλων μοι λέγε. τοῦτο	δὲ	κέκρικα’ περὶ ποίων ἄλλων; τί
[2, 22]	νέος· ἂν δέ, δοξάριον. ἂν	δὲ	κινδυνεῦσαι δέῃ, ἐρεῖς τὰς φωνὰς
[2, 23]	φράζοντα ὡς Δημοσθένης ἀτυχεῖν; τί	δὲ	κωλύει συλλογισμοὺς ἀναλύοντα ὡς Χρύσιππος
[2, 17]	ὁ μὲν λέγει ἀνάτεινον’ ὁ	δὲ	λέγει δὸς τροφήν’ καὶ ὁ
[2, 24]	τῷ πατρὶ τὴν Χρυσηίδα, ὁ	δὲ	λέγει, ὅτι οὐ συμφέρει; οὐχὶ
[2, 17]	ὁ μὲν λέγει φλεβοτόμησον’ ὁ	δὲ	λέγει σικύασον’ τί τὸ αἴτιον;
[2, 23]	δ´ ἄλλα πανδοκεῖα κομψά, πόσοι	δὲ	λειμῶνες· ἁπλῶς ὡς δίοδος. τὸ
[2, 24]	κινεῖ πρὸς τὸ φαγεῖν, ἂν	δὲ	λίθον ἢ ἄρτον παραθῇς, οὐ
[2, 23]	στίχους ἐξ ὅλης ψυχῆς ἄγου	δέ	μ´, ὦ Ζεῦ, καὶ σύ
[2, 17]	μέν τις μαθεῖν βούλεται, ἄλλα	δὲ	μαθήσεται, ἢ λοιπὸν ὅτι προκόψει
[2, 15]	με ποιεῖν οὐκ οἶδα, ἐλήλυθα	δὲ	μαθησόμενος. οὔ, ἀλλὰ περὶ τῶν
[2, 11]	ἀνωτέρω τοῦ δοκεῖν σοι; ὁ	δὲ	μαινόμενος ἄλλα τινὰ ποιεῖ ἢ
[2, 14]	τὴν χρείαν τῆς τέχνης. πολὺ	δὲ	μᾶλλον ἐπὶ μουσικῆς ὄψει αὐτό·
[2, 1]	ἔχει τῶν μὲν ἐνισταμένων, τῶν	δὲ	μελλόντων, τῶν δ´ ἠνυσμένων. πόνος
[2, 5]	δέ, ἂν βάλω, λαμβάνει. ἂν	δὲ	μετὰ ταραχῆς καὶ φόβου δεχώμεθα
[2, 5]	ἀνεπιστρεπτοῦντος, πλὴν οὐκ ἀδύνατον. εἰ	δὲ	μή, ἀδύνατον τὸ εὐδαιμονῆσαι. ἀλλ´
[2, 5]	ὁ δὲ μὴ βάλῃς’ ὁ	δὲ	μὴ ἀνέβαλες’ τοῦτο δὴ μάχη
[2, 9]	πως ὡς θηρίον ποιήσῃς· εἰ	δὲ	μή, ἀπώλεσας τὸν ἄνθρωπον, οὐκ
[2, 5]	ὁ μὲν ἐρεῖ βάλε’ ὁ	δὲ	μὴ βάλῃς’ ὁ δὲ μὴ
[2, 26]	δεῖξον μάχην καὶ ἀποστήσεται· ἂν	δὲ	μὴ δεικνύῃς, αὐτὸς σαυτῷ μᾶλλον
[2, 26]	αὐτὸς ἀφ´ αὑτοῦ ἀναποχωρήσει. μέχρι	δὲ	μὴ δεικνύῃς, μὴ θαύμαζε, εἰ
[2, 22]	ἂν καὶ φιλεῖν εἰδείη· ὁ	δὲ	μὴ δυνάμενος διακρῖναι τὰ ἀγαθὰ
[2, 6]	ἄν σοι ποιῇ, ἀπελεύσῃ· εἰ	δὲ	μή, ἔχεις ποῦ ἀντὶ Γυάρων
[2, 24]	μὲν ἔχων ἐμπείρως ἐρεῖ, ὁ	δὲ	μὴ ἔχων ἀπείρως; (Δοκεῖ. (Οὐκοῦν
[2, 2]	ποτὲ μὲν θέλε δουλεύειν, ποτὲ	δὲ	μὴ θέλε, ἀλλ´ ἁπλῶς καὶ
[2, 9]	μή τι ὡς πρόβατον· εἰ	δὲ	μή, καὶ οὕτως ἀπώλετο ὁ
[2, 16]	εὖ ποιῶσιν, αὐταὶ ἐξελοῦσιν· εἰ	δὲ	μή, οἰμώξουσι δι´ αὑτάς. ἄνθρωπε,
[2, 18]	προάγειν ἀναζωγραφούσῃ τὰ ἑξῆς. εἰ	δὲ	μή, οἴχεταί σε ἔχουσα ὅπου
[2, 17]	ὡς πρὸς τὰ μουσικά· εἰ	δὲ	μή, οὐδ´ ἐγγὺς ἐσόμεθα τῷ
[2, 5]	ἀποκοπῆναι ὑπὲρ τοῦ ὅλου· εἰ	δὲ	μή, οὐκέτι ἔσται πούς. τοιοῦτόν
[2, 11]	μὴ εἴπῃς ὅτι ἄξιον· εἰ	δὲ	μή, οὐκέτι σε οὐδὲ τοῦ
[2, 14]	ὀρέξει μὴ ἀποτυγχάνειν, ἐν ἐκκλίσει	δὲ	μὴ περιπίπτειν, ἀλύπως, ἀφόβως, ἀταράχως
[2, 16]	διδομένοις μὲν χρῆσθαι, μὴ διδόμενα	δὲ	μὴ ποθεῖν, ἀφαιρουμένου δέ τινος
[2, 22]	ἄκουσα στέρεται τῆς ἀληθείας. εἰ	δὲ	μή, τὰ μὲν ἄλλα πράξετε
[2, 2]	πρὸς πάντα τὰ ὑπαγορευόμενα· εἰ	δὲ	μή, τί σοι ἐγὼ νῦν
[2, 16]	μεμέληκεν ἡμῖν οὐδὲ μελετῶμεν. εἰ	δὲ	μὴ τὸν θάνατον ἢ τὴν
[2, 5]	ἡμιόνους μὲν ἡγεῖσθαι εἶναι, ὄνους	δὲ	μή; ὡς ἁρπαστίῳ παίζων. καὶ
[2, 1]	τις ἐπ´ αὐτοῖς, ἀνέχου, δόξον	δὲ	μηδεὶς εἶναι καὶ εἰδέναι μηδέν.
[2, 18]	εἰς τὸ ἐξαρχῆς ἀποκατέστη· ἐὰν	δὲ	μηδὲν προσαγάγῃς εἰς θεραπείαν, οὐκέτι
[2, 5]	ἀγαθόν, ἀλλ´ ἐπ´ ἐμοί. δύσκολον	δὲ	μῖξαι καὶ συναγαγεῖν ταῦτα, ἐπιμέλειαν
[2, 15]	ὡς ὑγιαίνοντι, ὡς ἀθλοῦντι· ἂν	δέ	μοι φρενιτικοῦ τόνους ἔχων {ἐνδεικνύῃ{
[2, 23]	διακονεῖν ταύτῃ καὶ ὑπηρετεῖν, αὐτὴ	δὲ	μόνη ὀξὺ βλέπει καὶ τάς
[2, 18]	οἷα νεῦρα, οἷοι τόνοι· νῦν	δὲ	μόνον τὰ λογάρια καὶ πλέον
[2, 22]	εὔνους αὐτῷ; (Οὐδ´ οὗτος. (Ὁ	δὲ	νῦν λοιδορῶν μέν τινα, ὕστερον
[2, 15]	μὲν οὖν μόγις μετεπείσθη. τῶν	δὲ	νῦν τινας οὐκ ἔστι μεταθεῖναι.
[2, 6]	φυλακῇ δυνώμεθα παιᾶνας γράφειν. μέχρι	δὲ	νῦν ὡς ἔχομεν, ὅρα εἰ
[2, 16]	γε ἡμέρα ἐστίν; ναί. τί	δέ;	νύξ ἐστιν; οὔ. τί δ´;
[2, 24]	λαβεῖν τὸ ἄλλου γέρας, ὁ	δέ,	ὅτι οὐ δεῖ; οὐχὶ διὰ
[2, 10]	ἐθέλομεν ἢ ταῦτα· τὴν προαίρεσιν	δὲ	{π{ ρ} ότερον αἰδήμονα καὶ
[2, 13]	ἀγαθὰ οὔτε κακά, τὰ προαιρετικὰ	δὲ	πάντα ἐφ´ ἡμῖν καὶ οὔτ´
[2, 19]	μὲν παιδευτής εἰμι ὑμέτερος, ὑμεῖς	δὲ	παρ´ ἐμοὶ παιδεύεσθε. κἀγὼ μὲν
[2, 10]	καὶ ἀπροαίρετον αἰτίαν ἀπόλλυται, ταῦτα	δὲ	παρ´ ἡμᾶς· καὶ ἐκεῖνα μὲν
[2, 19]	ἀδύνατον οὐκ ἀκολουθεῖ· οὐ πᾶν	δὲ	παρεληλυθὸς ἀληθὲς ἀναγκαῖόν ἐστιν, καθάπερ
[2, 21]	οὖν; οὐ φλυαρότεροι γίνεσθε; οὐχὶ	δὲ	παρέχει τινὰ ὕλην ὑμῖν πρὸς
[2, 24]	ἀμφότεροι παντὸς τοῦ τοιούτου· ἐκεῖνο	δὲ	πᾶς ἄν τις ὁμολογῆσαί μοι
[2, 19]	μηδὲν πεποιῆσθαι. ἐπὶ τῶν ἠθικῶν	δὲ	πάσχομεν αὐτὸ πολὺ μᾶλλον ἢ
[2, 19]	Διόδωρος μὲν ἐκεῖνα ἐτήρει, οἱ	δὲ	περὶ Πανθοίδην οἶμαι καὶ Κλεάνθην
[2, 19]	παρὰ τίνος; παρ´ Ὁμήρου. γράφει	δὲ	περὶ τῶν αὐτῶν δοκῶ καὶ
[2, 19]	καὶ Κλεάνθην τὰ ἄλλα, οἱ	δὲ	περὶ Χρύσιππον τὰ ἄλλα. σὺ
[2, 16]	καὶ οὐχὶ Ἡρακλῆς. ἄγε, πόσους	δὲ	περιερχόμενος τὴν οἰκουμένην συνήθεις ἔσχεν,
[2, 9]	ἀπολλύει δὲ τὰ ἀναιδῆ· τὸν	δὲ	πιστὸν τὰ πιστὰ καὶ τὰ
[2, 5]	μέν σοι νοσῆσαι καθήκει, νῦν	δὲ	πλεῦσαι καὶ κινδυνεῦσαι, νῦν δ´
[2, 21]	ἀνδραπόδου· καὶ τὰ περὶ κοινωνίαν	δὲ	πλημμελήματα οὐ πάνυ προσίενται. ἐπὶ
[2, 9]	κακὰ τὰ δ´ ἐναντία· ἀδιάφορα	δὲ	πλοῦτος, ὑγεία, δόξα. εἶτ´ ἂν
[2, 25]	μ´ ἀποδεικτικὸν διαλεχθῆναι δεῖ; (Ὁμολογήσαντος	δὲ	Πόθεν οὖν εἴσῃ, ἄν σε
[2, 19]	οὖν τίς μου πύθηται σὺ	δὲ	ποῖα αὐτῶν τηρεῖς; ἀποκρινοῦμαι πρὸς
[2, 26]	κωλύεται τὰ μαχόμενα ποιεῖν· παρακολουθήσαντα	δὲ	πολλὴ ἀνάγκη ἀποστῆναι τῆς μάχης
[2, 12]	γ´ ἐστί τι εὐλαβείας. οἱ	δὲ	πολλοὶ καὶ εἰκαῖοι συγκαθέντες εἴς
[2, 14]	ἄγεται καὶ οἱ βόες, οἱ	δὲ	πολλοὶ τῶν ἀνθρώπων οἱ μὲν
[2, 8]	αἰσθάνῃ ἀκαθάρτοις μὲν διανοήμασι, ῥυπαραῖς	δὲ	πράξεσι. καὶ ἀγάλματος μὲν τοῦ
[2, 8]	προηγούμενα οὐδὲ μέρη θεῶν. σὺ	δὲ	προηγούμενον εἶ, σὺ ἀπόσπασμα εἶ
[2, 20]	καὶ πολίτου καὶ φίλου, τὰς	δὲ	προθυμίας τὰς ἀνθρωπικὰς οὐκ ἀπεκόψατο·
[2, 23]	ἦν ταῦτα οὐδενὸς ἄξια, τὸ	δὲ	προκείμενον ἄλλο ἦν. ταῦτα ὅταν
[2, 23]	λειμῶνες· ἁπλῶς ὡς δίοδος. τὸ	δὲ	προκείμενον ἐκεῖνο· εἰς τὴν πατρίδα
[2, 20]	ἔδει σε ταῦτα λέγειν, οὐχὶ	δὲ	πρὸς ἐκείνους ἀποκρύπτεσθαι, πολὺ μάλιστ´
[2, 2]	καὶ ὑποθήκης οὐκ ἀπορήσεις. ἐὰν	δὲ	πρὸς τὰ ἔξω χάσκῃς, ἀνάγκη
[2, 23]	ἀφ´ ὧν δεῖ ἀποστρέφουσα, τοῖς	δὲ	προσάγουσα; ἡ ὁρατική; οὔ, ἀλλ´
[2, 12]	μὲν ἄλλους οὐκ ἐπιψηφίζω, τὸν	δὲ	προσδιαλεγόμενον μόνον’ οὕτω γὰρ ἐναργῆ
[2, 14]	ἀνθρώπων οἱ μὲν ὠνησόμενοι οἱ	δὲ	πωλήσοντες· ὀλίγοι δέ τινές εἰσιν
[2, 21]	οὕτως καὶ τύχην εἶχον‘ δειλοὺς	δὲ	ῥᾳδίως ἑαυτοὺς ὁμολογοῦσι καὶ λέγουσιν
[2, 15]	τὴν εὐτονίαν, τὴν ἀσφάλειαν; ἂν	δὲ	σαπρὸν ὑποστήσῃ καὶ καταπῖπτον, οὐκ
[2, 19]	καὶ σὺ ἐλθὼν παίζεις. ἂν	δέ	σε ὁ Καῖσαρ μεταπέμψηται κατηγορούμενον,
[2, 8]	σχήματι φαίνεσθαι τοῖς ὁρῶσι· νῦν	δέ	σε ὅτι ὁ Ζεὺς πεποίηκεν,
[2, 1]	ἀξιούμενον ὑπὸ τῶν φιλοσόφων, ὅμως	δὲ	σκεψώμεθα κατὰ δύναμιν, εἰ ἀληθές
[2, 12]	μὴ πρῶτον μὲν εἴπῃ τί	δέ	σοι μέλει, βέλτιστε; κύριός μου
[2, 20]	καὶ ἀφόδευε καὶ ῥέγκε. τί	δὲ	σοὶ μέλει, πῶς οἱ ἄλλοι
[2, 8]	καὶ καταισχυνεῖς τὴν ἐπιτροπήν; εἰ	δέ	σοι ὀρφανόν τινα ὁ θεὸς
[2, 9]	λαβὼν δεῖξαι δύνασαι, ἀπ´ αὐτῶν	δέ	σοι ὄφελος οὐδὲν εἰ μὴ
[2, 7]	θάνατος, πενία ἢ πλοῦτος· πότερον	δὲ	συμφέρει ταῦτα ἢ ἀσύμφορά ἐστιν,
[2, 13]	ἀκολούθει παντὶ τῷ ἰσχυροτέρῳ. λέγειν	δὲ	Σωκράτης ἐμελέτα ὁ πρὸς τοὺς
[2, 9]	σῴζει τὰ αἰδήμονα ἔργα, ἀπολλύει	δὲ	τὰ ἀναιδῆ· τὸν δὲ πιστὸν
[2, 1]	ταῦτα χρῆσθαι ἄξιον εὐλαβείᾳ· εἰ	δὲ	τὰ ἀπροαίρετα καὶ μὴ ἐφ´
[2, 20]	πρὸς ἀλλήλους· πιστεύσατέ μοι. οἱ	δὲ	τὰ ἕτερα λέγοντες ἐξαπατῶσιν ὑμᾶς
[2, 19]	καὶ τὰ μετέχοντα κακίας, ἀδιάφορα	δὲ	τὰ μεταξὺ τούτων, πλοῦτος, ὑγίεια,
[2, 1]	περιπίπτεις οἷς οὐ θέλεις. ἐκεῖνα	δὲ	τὰ περιόδια, ἂν νοῦν ἔχῃς,
[2, 1]	τὸ θάρσος ἔστω σοι, ὅπου	δὲ	τὰ προαιρετικά, ἐκεῖ ἡ εὐλάβεια’
[2, 16]	μὲν τὰς ὕλας τετρίμμεθα, ἐν	δὲ	ταῖς ἐνεργείαις ταπεινοί, ἀσχήμονες, οὐδενὸς
[2, 19]	ἐπὶ πολὺ συνηγόρησεν Ἀντίπατρος. οἱ	δὲ	τἆλλα δύο, ὅτι δυνατόν τ´
[2, 6]	ἑκάτερον, ὁ μὲν ὑψηλός, ὁ	δὲ	ταπεινός· ἡ προαίρεσις δ´ ἴση,
[2, 19]	καὶ μικρῷ καὶ μεγάλῳ· ὑμεῖς	δὲ	ταῦτα μαθησόμενοι καὶ μελετήσοντες πάρεστε.
[2, 17]	τῇ τοῦ χρηςίμου προλήψει, σὺ	δὲ	τῇ τοῦ ἀχρήστου. δυνατὸν οὖν
[2, 10]	γὰρ τὸ σῶμα. (Ἄγε, ὁ	δὲ	τὴν ὀσφρασίαν αὐτὴν ἀπολωλεκὼς οὐδὲν
[2, 23]	τῶν φαντασιῶν ὀρθὴν κατασκευάσαι, ἀνάγκη	δὲ	τὴν παράδοσιν γίνεσθαι διά τινων
[2, 20]	ταῦτα τὰ δόγματα ἀπέθανον, Ἀθηναῖοι	δὲ	τὴν πόλιν διὰ ποίους ἄλλους
[2, 12]	ἠκρίβωται ὑπὸ τῶν ἡμετέρων. περὶ	δὲ	τὴν χρῆσιν αὐτῶν τὴν προσήκουσαν
[2, 17]	πρόληψιν, ὁ δ´ οὔ; τῇ	δὲ	τῆς ἡδονῆς, τῇ δὲ τῆς
[2, 17]	τῇ δὲ τῆς ἡδονῆς, τῇ	δὲ	τῆς ὑγείας; καθόλου γὰρ εἰ
[2, 5]	θεῶν καὶ ἀνθρώπων, μετὰ ταῦτα	δὲ	τῆς ὡς ἔγγιστα λεγομένης, ἥ
[2, 1]	ὡς τὰ ἀσύνακτα συνάγοντας. νῦν	δὲ	τί δεινὸν ἔχει τὸ λεγόμενον;
[2, 13]	ὅταν ἴδω τινὰ φοβούμενον, ἄλλο	δέ	τι δύναμαι εἰπεῖν καὶ οὐδὲ
[2, 23]	ταὐτά, τὴν φραστικὴν ὡσαύτως. προαίρεσιν	δὲ	τί ἐμποδίζειν πέφυκεν; ἀπροαίρετον οὐδέν,
[2, 23]	ἠνέσχετο ἄν τις αὐτῆς. νῦν	δὲ	τί ἐστιν, Ἐπίκουρε, τὸ ταῦτα
[2, 16]	τρέμει· ταῦτα γὰρ οἶδεν, ὄχλος	δὲ	τί ἐστιν οὐκ οἶδεν οὐδ´
[2, 14]	ὠνησόμενοι οἱ δὲ πωλήσοντες· ὀλίγοι	δέ	τινές εἰσιν οἱ κατὰ θέαν
[2, 14]	καὶ πῶς ὁ διοικῶν; ἡμεῖς	δὲ	τίνες ὄντες ὑπ´ αὐτοῦ γεγόναμεν
[2, 14]	λέγει ὦ δεινῆς ὕβρεως’ ἐὰν	δέ	τινι εἴπῃς αἱ ὀρέξεις σου
[2, 16]	διδόμενα δὲ μὴ ποθεῖν, ἀφαιρουμένου	δέ	τινος ἀποδιδόναι εὐλύτως καὶ αὐτόθεν,
[2, 25]	ἀναγκαῖα τὰ λογικά. Τῶν παρόντων	δέ	τινος εἰπόντος Πεῖσόν με, ὅτι
[2, 5]	αὐτό, ποία ἔτι παιδιά, ποῦ	δέ	τις εὐσταθήσει, ποῦ δέ τις
[2, 5]	καὶ θεῶν μεμιγμένοι τινές; ὁμολογήσαντος	δὲ	τίς οὖν σοι δοκεῖ δύνασθαι
[2, 11]	πρὸς τὸ ψιλῶς δοκοῦν, ἔρευνα	δέ	τις περὶ τὸ δοκοῦν εἰ
[2, 24]	καὶ πρὸς τὸ συμψελλίζειν; ὄνῳ	δὲ	τίς προθυμεῖται συμπαίζειν ἢ συνογκᾶσθαι;
[2, 5]	ποῦ δέ τις εὐσταθήσει, ποῦ	δέ	τις τὸ ἑξῆς ὄψεται ἐν
[2, 1]	τοῦ θανάτου τὴν εὐλάβειαν· νῦν	δὲ	τὸ ἐναντίον πρὸς μὲν τὸν
[2, 5]	τὸ εὐσταθὲς καὶ ἀτάραχον, ἅμα	δὲ	τὸ ἐπιμελὲς καὶ μὴ εἰκαῖον
[2, 13]	τούτου ὁ σπλὴν πέπονθε, τούτου	δὲ	τὸ ἧπαρ’ οὕτως καὶ σὺ
[2, 22]	ἀλλαχοῦ μὲν ἐμαυτὸν θῶ, ἀλλαχοῦ	δὲ	τὸ καλόν, οὕτως ἰσχυρὸς γίνεται
[2, 10]	ὅλων διατάξεως τοῦτο ἀπονέμεται, κυριώτερον	δὲ	τὸ ὅλον τοῦ μέρους καὶ
[2, 1]	τὸν θάνατον τὴν φυγήν, πρὸς	δὲ	τὸ περὶ αὐτοῦ δόγμα τὴν
[2, 10]	ἀδελφὸς εἶ. καὶ πρὸς τοῦτο	δὲ	τὸ πρόσωπον ὀφείλεται παραχώρησις, εὐπείθεια,
[2, 12]	ταῦτα τῷ τυχόντι. τὸ σῶμα	δὲ	τὸ σαυτοῦ ἤδη τινὶ ἔσκεψαι
[2, 5]	ἔσω ἐν τοῖς ἐμοῖς’ ἐν	δὲ	τοῖς ἀλλοτρίοις μηδέποτε μήτ´ ἀγαθὸν
[2, 1]	μὲν τὰ ἀπροαίρετα θαρρεῖν, ἐν	δὲ	τοῖς προαιρετικοῖς εὐλαβεῖσθαι. ~Περὶ ἀταραξίας.
[2, 24]	τίνος σοι δοκεῖ; (Μουσικοῦ. (Τί	δέ;	τὸν ἀνδριάντα ὡς δεῖ κατασκευάσαι
[2, 1]	θάνατον τὸ θάρσος ἐστράφθαι, πρὸς	δὲ	τὸν φόβον τοῦ θανάτου τὴν
[2, 10]	ἂν ἦς τοῦ χαλκέως· εἰ	δὲ	τοῦ ἀδελφοῦ ἐπελάθου καὶ ἀντὶ
[2, 25]	εἴσῃ, ἄν σε σοφίσωμαι; (Σιωπήσαντος	δὲ	τοῦ ἀνθρώπου Ὁρᾷς, ἔφη, πῶς
[2, 5]	περὶ ἀγαθοῦ ἢ κακοῦ, περὶ	δὲ	τοῦ βάλλειν καὶ δέχεσθαι. λοιπὸν
[2, 3]	τῶν περὶ συλλογισμοὺς κατορθούντων. ἐπὶ	δὲ	τοῦ βίου τί ποιῶ; νῦν
[2, 8]	οὕτως ὅλῳ τῷ αἰῶνι, τὰ	δὲ	τοῦ θεοῦ κινούμενα, ἔμπνοα, χρηστικὰ
[2, 8]	τούτων ποιεῖν ὧν ποιεῖς. αὐτοῦ	δὲ	τοῦ θεοῦ παρόντος ἔσωθεν καὶ
[2, 16]	τῷ σώματι τῷ αὑτοῦ, μεμνῆσθαι	δὲ	τοῦ νόμου καὶ τοῦτον πρὸ
[2, 17]	ἐπιτυγχάνειν; πῶς οἷόν τε; τῇ	δὲ	τοῦ πλούτου οὐσίᾳ οὐχ ὁ
[2, 16]	βουλευόμενος αὐτῆς τῆς βουλῆς, οὐχὶ	δὲ	τοῦ τυχεῖν ἐκείνου περὶ οὗ
[2, 22]	εἶναι, ποτὲ δὲ κακά· ἀνθρώπους	δὲ	τοὺς αὐτοὺς οὐχὶ ποτὲ μὲν
[2, 22]	ἀλλαχοῦ μὲν τὸ συμφέρον, ἀλλαχοῦ	δὲ	τοὺς φίλους καὶ τὴν πατρίδα
[2, 12]	καὶ λοιδορηθέντες ἀπέρχονται. Τὸ πρῶτον	δὲ	τοῦτο καὶ μάλιστα ἴδιον Σωκράτους
[2, 26]	αἰσθανομένῳ, ὅτι ψεῦδός ἐστιν· μέχρι	δὲ	τοῦτο μὴ φαντάζηται, ὡς ἀληθεῖ
[2, 13]	ἀπταίστως καὶ ἀπαραποδίστως, ἐπὶ πᾶσι	δὲ	τούτοις τεθαρρηκότως; (Ναί. (Ἱππεὺς οὖν
[2, 9]	με καὶ φαγέτω. διὰ πάντων	δὲ	τούτων ἀπόλλυται ἡ τοῦ ἀνθρώπου
[2, 7]	τούτων τὰς φαντασίας δεχόμενοι. νῦν	δὲ	τρέμοντες τὸ ὀρνιθάριον κρατοῦμεν καὶ
[2, 18]	ἀναγίγνωσκε· ἂν γραφικός, γράφε. ὅταν	δὲ	τριάκοντα ἐφεξῆς ἡμέρας μὴ ἀναγνῷς,
[2, 12]	μὲν ἄλλους ἐῶ χαίρειν, ἀεὶ	δὲ	τῷ ἀντιλέγοντι ἀρκοῦμαι μάρτυρι· καὶ
[2, 22]	ταῦτα ὁμολογεῖς ἄφρων εἶναι. ἐν	δὲ	τῷ φιλεῖν οὐ μεταβάλλῃ; ἀλλὰ
[2, 21]	πλημμελήματα οὐ πάνυ προσίενται. ἐπὶ	δὲ	τῶν πλείστων ἁμαρτημάτων κατὰ τοῦτο
[2, 1]	δ´ ἐναντία οὐδαμῶς συνυπάρχει. τὸ	δὲ	φαινόμενον πολλοῖς ἐν τῷ τόπῳ
[2, 6]	ἔχει τὸ γενόμενον φθαρῆναι; τὸ	δὲ	φθεῖρον ἢ μάχαιρά ἐστιν ἢ
[2, 17]	καὶ ποῦ ἔτι δυσροήσεις; εἰ	δὲ	φθονεῖς, ἀταλαίπωρε, καὶ ἐλεεῖς καὶ
[2, 12]	ἐπ´ ἀγαθοῖς ὁ φθόνος. Τί	δέ;	φθονοίη ἄν τις τοῖς οὐδὲν
[2, 23]	λέγει; οὐχ ἡ προαιρετική; ἡ	δὲ	φραστικὴ αὕτη καὶ καλλωπιστικὴ τῶν
[2, 23]	πως διικνεῖσθαι τὴν ὅρασιν; εἰκῇ	δὲ	φῶς ἐποίησεν, οὗ μὴ παρόντος
[2, 5]	ἐπιμέλεια. Αἱ ὗλαι ἀδιάφοροι, ἡ	δὲ	χρῆσις αὐτῶν οὐκ ἀδιάφορος. πῶς
[2, 13]	σφραγίζεται ἢ ἀσφάλειαν γράφει, ὀρέξει	δὲ	χρῆται δίχα νομικοῦ καὶ ἐκκλίσει
[2, 6]	ἀκηκοέναι, τοσαῦτα δὲ γεγραφέναι, τοσούτῳ	δὲ	χρόνῳ παρακεκαθικέναι γεροντίῳ οὐ πολλοῦ
[2, 4]	πόλιν δ´ οὔ; εἰς τίνα	δὲ	χώραν αὑτοὺς κατατάσσομεν; ὡς τίνι
[2, 22]	καὶ ποτὲ μὲν ἐπαινεῖς, ποτὲ	δὲ	ψέγεις; (Ναὶ καὶ ταῦτα πάσχω.
[2, 26]	ὃ μὲν θέλει ποιεῖ. πᾶσα	δὲ	ψυχὴ λογικὴ φύσει διαβέβληται πρὸς
[2, 1]	ἄλλοι συλλογισμούς· σὺ ἀποθνῄσκειν, σὺ	δεδέσθαι,	σὺ στρεβλοῦσθαι, σὺ ἐξορίζεσθαι. πάντα
[2, 5]	μέσῳ ἁρπάστιον τότ´ ἦν; τὸ	δεδέσθαι,	τὸ φυγαδευθῆναι, τὸ πιεῖν φάρμακον,
[2, 11]	φύσεως κατὰ τὸν τόπον ὥσπερ	δεδιδαγμένους,	ἀφ´ ὧν ὁρμώμενοι καὶ τὴν
[2, 13]	ὡς θέλεις αὐτῷ λαλῆσαι; (Ἀλλὰ	δέδοικα	μὴ ἐκκρουσθῶ. (Μή τι γράφειν
[2, 13]	γράφειν μέλλων τὸ Δίωνος ὄνομα	δέδοικας	μὴ ἐκκρουσθῇς; (Οὐδαμῶς. (Τί τὸ
[2, 16]	ἐνταῦθά σοι οὐδὲν δέδωκεν; οὐ	δέδωκέ	σοι καρτερίαν, οὐ δέδωκέ σοι
[2, 16]	οὐ δέδωκέ σοι καρτερίαν, οὐ	δέδωκέ	σοι μεγαλοψυχίαν, οὐ δέδωκεν ἀνδρείαν;
[2, 16]	οὐ δέδωκέ σοι μεγαλοψυχίαν, οὐ	δέδωκεν	ἀνδρείαν; τηλικαύτας ἔχων χεῖρας ἔτι
[2, 23]	δ´ ὅτι ἄλλο τί σοι	δέδωκεν	κρεῖττον ἁπάντων τούτων, τὸ χρησόμενον
[2, 16]	τί οὖν; ἐνταῦθά σοι οὐδὲν	δέδωκεν;	οὐ δέδωκέ σοι καρτερίαν, οὐ
[2, 23]	μόνον ἀχαρίστου ἐστὶ πρὸς τοὺς	δεδωκότας,	ἀλλὰ καὶ δειλοῦ. ὁ γὰρ
[2, 22]	δέ, δοξάριον. ἂν δὲ κινδυνεῦσαι	δέῃ,	ἐρεῖς τὰς φωνὰς τὰς τοῦ
[2, 21]	ὁ ἀδελφὸς ἢ ἐμὲ ἀποθνῄσκειν	δέῃ	ἢ στρεβλοῦσθαι, τί με τὰ
[2, 7]	ὅλως τῶν τοιούτων; ἂν οὖν	δέῃ	κινδυνεῦσαι ὑπὲρ τοῦ φίλου, ἂν
[2, 12]	αὐτὸ οὐκ ἐν γωνίᾳ δηλονότι	δεήσει	ποιεῖν, ἀλλὰ προσελθόντα ὑπατικῷ τινι,
[2, 2]	ἐπίλογον ἔφη ὅτι ἀλλ´ οὔτε	δεήσομαι	ὑμῶν οὔτ´ ἐπιστρέφομαι, τί μέλλετε
[2, 11]	θαρρεῖν ἄξιον καὶ ᾧ πεποιθέναι;	(Δεῖ.	(Ἀβεβαίῳ οὖν τινι θαρρεῖν ἄξιον;
[2, 1]	παράδοξον, ὅτι ἅμα μὲν εὐλαβεῖσθαι	δεῖ	ἅμα δὲ θαρρεῖν, πρὸς μὲν
[2, 14]	καὶ λέγειν. Πόθεν οὖν ἄρξασθαι	δεῖ;	(Ἂν συγκαθῇς, ἐρῶ σοι ὅτι
[2, 20]	πίστευσόν μοι καὶ ὠφεληθήσῃ· οὐδὲν	δεῖ	ἀνθρώπῳ πιστεύειν‘ ἢ πάλιν ἄλλος
[2, 23]	τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ ἀφ´ ὧν	δεῖ	ἀποστρέφουσα, τοῖς δὲ προσάγουσα; ἡ
[2, 24]	οὐχὶ ὁ μὲν λέγει, ὅτι	δεῖ	αὐτὸν λαβεῖν τὸ ἄλλου γέρας,
[2, 5]	δ´ ἀδιαφορίαν ὡς ὑπὲρ ἁρπαστίου.	δεῖ	γὰρ πάντως περί τινα τῶν
[2, 2]	τὸν ἀντίδικον. εἰ γονάτων ἅψασθαι	δεῖ,	γονάτων ἅψαι· εἰ κλαῦσαι, κλαῦσον·
[2, 13]	οὐ γράφει μὴ εἰδὼς πῶς	δεῖ	γράφειν ἢ παραλαβὼν τὸν εἰδότα
[2, 5]	οὖν ἔργον ἐλθόντα εἰπεῖν ἃ	δεῖ,	διαθέσθαι ταῦτα ὡς ἐπιβάλλει. εἶτα
[2, 7]	λοιπὸν ἐμπαίζουσιν ἡμῖν. τί οὖν;	δεῖ	δίχα ὀρέξεως ἔρχεσθαι καὶ ἐκκλίσεως,
[2, 21]	τοῖς ὅτε δεῖ καὶ ὡς	δεῖ	ἐγχριομένοις, τὰ μαλάγματα δ´ οὐκ
[2, 15]	λέγεις ὅτι τοῖς κριθεῖσιν ἐμμένειν	δεῖ.	εἰ δ´ ἐπῆλθέν σοί πώς
[2, 11]	εἰς τὸν ζυγόν. τὸ ἀγαθὸν	δεῖ	εἶναι τοιοῦτον, ἐφ´ ᾧ θαρρεῖν
[2, 8]	πέπηγεν αὐτοῦ τὸ βλέμμα, οἷον	δεῖ	εἶναι τοῦ ἐροῦντος οὐ γὰρ
[2, 6]	αὐτοί ἐσμεν, ἅμα μὲν οὓς	δεῖ	θερισθῆναι, ἅμα δὲ καὶ αὐτῷ
[2, 19]	καὶ ὑμεῖς ἔχετ´ ἐπιβολὴν οἵαν	δεῖ	κἀγὼ πρὸς τῇ ἐπιβολῇ καὶ
[2, 17]	ἄξιον. ἀθάνατον γὰρ εἶναί σε	δεῖ	καὶ ἄνοσον. Ταύτην οὖν, ὅπερ
[2, 15]	τῶν λόγων, ὅτι βέβαιον εἶναι	δεῖ	καὶ ἡ μὲν προαίρεσις ἐλεύθερον
[2, 11]	φιλοσοφίας παρά γε τοῖς ὡς	δεῖ	καὶ κατὰ θύραν ἁπτομένοις αὐτῆς
[2, 8]	καὶ τότε ὄψεσθε βλέμμα οἷον	δεῖ	καὶ σχῆμα οἷον δεῖ, τότε
[2, 23]	παραδόσεως ἐλθεῖν ἐπὶ τὸ τέλειον	δεῖ	καὶ τὴν αὑτοῦ προαίρεσιν ἐκκαθᾶραι
[2, 22]	μόνως καὶ φίλος ἔσομαι οἷος	δεῖ	καὶ υἱὸς καὶ πατήρ. τοῦτο
[2, 21]	κολλύρια οὐκ ἄχρηστα τοῖς ὅτε	δεῖ	καὶ ὡς δεῖ ἐγχριομένοις, τὰ
[2, 1]	τούτων τῶν δογμάτων καρπός; ὅνπερ	δεῖ	κάλλιστόν τ´ εἶναι καὶ πρεπωδέστατον
[2, 24]	(Τί δέ; τὸν ἀνδριάντα ὡς	δεῖ	κατασκευάσαι τίνος σοι φαίνεται; (Ἀνδριαντοποιοῦ.
[2, 17]	θέλομεν, ὅτι τοῦτο οὐκ ἔξωθεν	δεῖ	λαμβάνειν οὐδὲ τὰ πράγματα μετατιθέντα
[2, 12]	~Περὶ τοῦ διαλέγεσθαι. Ἃ μὲν	δεῖ	μαθόντα εἰδέναι χρῆσθαι λόγῳ, ἠκρίβωται
[2, 15]	σοι. οὕτως καὶ ἐνταῦθ´. ἃ	δεῖ	με ποιεῖν οὐκ οἶδα, ἐλήλυθα
[2, 25]	(Οὐκοῦν λόγον μ´ ἀποδεικτικὸν διαλεχθῆναι	δεῖ;	(Ὁμολογήσαντος δὲ Πόθεν οὖν εἴσῃ,
[2, 5]	ὅτι τὸ γενόμενον καὶ φθαρῆναι	δεῖ.	οὐ γάρ εἰμι αἰών, ἀλλ´
[2, 24]	γέρας, ὁ δέ, ὅτι οὐ	δεῖ;	οὐχὶ διὰ ταῦτα ἐπελάθοντο καὶ
[2, 24]	τῷ πολεμικωτάτῳ τῶν συμμάχων, ὃν	δεῖ	παντὶ τρόπῳ περιέπειν καὶ φυλάττειν;
[2, 20]	κοινωνία πρὸς ἀλλήλους καὶ ταύτην	δεῖ	παντὶ τρόπῳ φυλάσσειν; καὶ πολὺ
[2, 15]	ἀναγκαστά, δοῦλα, ἀλλότρια, φαντάζονται ὅτι	δεῖ	παντὶ τῷ κριθέντι ὑπ´ αὐτῶν
[2, 5]	πυρέξας; διὰ γὰρ τοιούτου τινὸς	δεῖ	παρελθεῖν με. Τοῦτο ὄψει ποιοῦντας
[2, 19]	φθονῆσαι, μὴ ζηλοτυπῆσαι (τί γὰρ	δεῖ	περιπλέκειν; θεὸν ἐξ ἀνθρώπου ἐπιθυμοῦντα
[2, 23]	λέγει; ἡ προαιρετική. εἰ δὲ	δεῖ	πιστεῦσαι τοῖς λεχθεῖσιν ἢ ἀπιστῆσαι
[2, 15]	κύριε· βοήθησόν μοι. τί με	δεῖ	ποιεῖν σκέψαι· ἐμόν ἐστι πείθεσθαί
[2, 11]	καὶ ἐπιβάλλοντος καὶ ὅ τι	δεῖ	ποιῆσαι καὶ ὅ τι οὐ
[2, 11]	ποιῆσαι καὶ ὅ τι οὐ	δεῖ	ποιῆσαι τίς οὐκ ἔχων ἔμφυτον
[2, 17]	τι τῶν χρησίμων ἀποβάλλοντας ἔρχεσθαι	δεῖ	πρὸς τὸν λόγον, ὡς πρὸς
[2, 14]	λέγουσιν οἱ φιλόσοφοι, ὅτι μαθεῖν	δεῖ	πρῶτον τοῦτο, ὅτι ἔστι θεὸς
[2, 10]	ἐπίβουλον, δηκτικόν, οὐδὲν ἀπολώλεκας; ἀλλὰ	δεῖ	σε κέρμα ἀπολέσαι, ἵνα ζημιωθῆς,
[2, 14]	συγκαθῇς, ἐρῶ σοι ὅτι πρῶτον	δεῖ	σε τοῖς ὀνόμασι παρακολουθεῖν. (Ὥστ´
[2, 21]	τὸ ἐπιὸν πεπαίδευμαι; ἔχω ἣν	δεῖ	συναίσθησιν τὸν μηδὲν εἰδότα, ὅτι
[2, 1]	ταῦτα πρόχειρα ἔχετε, πρὸς τίνα	δεῖ	τεθαρρηκέναι καὶ πρὸς τίνα εὐλαβῶς
[2, 14]	φιλοσοφοῦντος τοιοῦτόν τι φανταζόμεθα, ὅτι	δεῖ	τὴν αὑτοῦ βούλησιν συναρμόσαι τοῖς
[2, 1]	φέρε. πρὸς πάντα γὰρ ἠνοῖχθαι	δεῖ	τὴν θύραν· καὶ πρᾶγμα οὐκ
[2, 23]	ἀνοιχθεὶς ἢ ὁρᾷ; εἰ δὲ	δεῖ	τὴν τοῦ τινος ἰδεῖν γυναῖκα
[2, 20]	δ´ οὔ; πρὸς τίνας οὖν	δεῖ	τηρεῖν; πρὸς τοὺς ἀντιτηροῦντας ἢ
[2, 5]	τι καὶ ἐφ´ ἡμῶν ὑπολαβεῖν	δεῖ.	τί εἶ; ἄνθρωπος. εἰ μὲν
[2, 15]	λέγε ὅτι τοῖς κριθεῖσιν ἐμμένειν	δεῖ.	τί ποιεῖς, ἄνθρωπε; οὐ πᾶσιν.
[2, 15]	ἔκρινας, μετάθου. (Τοῖς κριθεῖσιν ἐμμένειν	δεῖ.	(Τί ποιεῖς, ἄνθρωπε; οὐ πᾶσιν,
[2, 19]	τῇ ἐπιβολῇ καὶ παρασκευὴν οἵαν	δεῖ;	τί τὸ λεῖπόν ἐστιν; ὅταν
[2, 15]	ἐμμένειν. ἀλλὰ πρῶτον ὑγιὲς εἶναι	δεῖ	τὸ κεκριμένον. θέλω γὰρ εἶναι
[2, 16]	καὶ φανταζόμενος, ὅτι ὅλον με	δεῖ	τὸ πέλαγος τοῦτο ἐκπιεῖν, ἂν
[2, 16]	τίνα δ´ ἐστὶ ταῦτα; ἃ	δεῖ	τὸν ἄνθρωπον ὅλην τὴν ἡμέραν
[2, 3]	ἔχω τὴν δύναμιν, ἣν ἔχειν	δεῖ	τὸν ἐπιγνωστικὸν τῶν περὶ συλλογισμοὺς
[2, 8]	οἷον δεῖ καὶ σχῆμα οἷον	δεῖ,	τότε ὑμῖν δείξω τὸ ἄγαλμα,
[2, 24]	εἰ καὶ τὸ λέγειν ὡς	δεῖ	τοῦ ἐμπείρου ἐστίν, ὁρᾷς ὅτι
[2, 17]	γε τοῦτο. εἶχε γὰρ ἣν	δεῖ	φαντασίαν, οἷόν ἐστι τὸ ἃ
[2, 20]	τηρῆται; ἢ πρός τινας μὲν	δεῖ	φυλάττειν ταύτην τὴν κοινωνίαν, πρός
[2, 23]	ἀξία; τίς ἐκείνων οἶδεν, ὁπότε	δεῖ	χρῆσθαι αὐτῇ καὶ πότε μή;
[2, 21]	θεωρήματα‘ τίσιν; τοῖς οὐχ ὡς	δεῖ	χρωμένοις. τὰ γὰρ κολλύρια οὐκ
[2, 1]	πῶς οὐ δάκνει. τὸ σωμάτιον	δεῖ	χωρισθῆναι τοῦ πνευματίου, ὡς πρότερον
[2, 5]	ὡς ὥρα ἡμέρας. ἐνστῆναί με	δεῖ	ὡς τὴν ὥραν καὶ παρελθεῖν
[2, 19]	αὐτῶν καὶ δόγμα σεαυτοῦ πεποίησαι;	δείκνυε	πῶς εἴωθας ἐν πλοίῳ χειμάζεσθαι.
[2, 24]	οὐδέν μοι λέγεις; ἀλλὰ μόνον	δείκνυε	σαυτὸν τοῦ ἀκούειν καὶ ὄψει,
[2, 14]	τὸ ἔσοπτρον τῷ αἰσχρῷ, ὅτι	δεικνύει	αὐτὸν αὐτῷ οἷός ἐστιν· εἰ
[2, 26]	καὶ ἀποστήσεται· ἂν δὲ μὴ	δεικνύῃς,	αὐτὸς σαυτῷ μᾶλλον ἐγκάλει ἢ
[2, 12]	μέχρι δ´ ἂν οὗ μὴ	δεικνύῃς,	μὴ ἐκείνου καταγέλα, ἀλλὰ μᾶλλον
[2, 26]	αὑτοῦ ἀναποχωρήσει. μέχρι δὲ μὴ	δεικνύῃς,	μὴ θαύμαζε, εἰ ἐπιμένει· κατορθώματος
[2, 7]	ἵνα τὰ τοιαῦτα μᾶλλον ἡμῖν	δεικνύωσιν,	ἀλλ´ οἷα ἐνδείκνυνται τούτων τὰς
[2, 19]	σὰ κακά, ἡ ἀγέννεια, ἡ	δειλία,	ἡ ἀλαζονεία, ἣν ἠλαζονεύου ἐν
[2, 7]	οὕτω συνεχῶς μαντεύεσθαι ἄγει; ἡ	δειλία,	τὸ φοβεῖσθαι τὰς ἐκβάσεις. διὰ
[2, 16]	ἐνεργείαις ταπεινοί, ἀσχήμονες, οὐδενὸς ἄξιοι,	δειλοί,	ἀταλαίπωροι, ὅλοι ἀτυχήματα; οὐ γὰρ
[2, 21]	οὐ πάνυ ὁμολογοῦσι· τὸ δὲ	δειλὸν	εἶναι εὐγνώμονος ἤθους φαντάζονται καὶ
[2, 1]	δ´ εὐλαβὲς φύσει καὶ αἰδῆμον	δειλὸν	καὶ ταπεινόν, φόβων καὶ ταραχῶν
[2, 21]	ἑαυτοὺς ὁμολογοῦσι καὶ λέγουσιν ἐγὼ	δειλότερός	εἰμι, ὁμολογῶ· τὰ δ´ ἄλλ´
[2, 23]	ἀσεβοῦς ἐστιν ἀνθρώπου, ἅμα δὲ	δειλοῦ.	ἀσεβοῦς μέν, ὅτι τὰς παρὰ
[2, 23]	πρὸς τοὺς δεδωκότας, ἀλλὰ καὶ	δειλοῦ.	ὁ γὰρ τοιοῦτος φοβεῖσθαί μοι
[2, 21]	ἔχω οὕτως καὶ τύχην εἶχον‘	δειλοὺς	δὲ ῥᾳδίως ἑαυτοὺς ὁμολογοῦσι καὶ
[2, 21]	εἶναι ἀκούσιον καθάπερ ἐν τῷ	δειλῷ	καὶ ἐλεήμονι. κἂν ἀκρατῆ που
[2, 1]	δύναμιν, εἰ ἀληθές ἐστι τὸ	δεῖν	ἅμα μὲν εὐλαβῶς ἅμα δὲ
[2, 6]	εὐσταθεῖν. Ἄπελθε καὶ ἄσπασαι τὸν	δεῖνα.	ἀσπάζομαι. πῶς; οὐ ταπεινῶς. ἀλλ´
[2, 1]	τοῖς παιδίοις τὰ προσωπεῖα φαίνεται	δεινὰ	καὶ φοβερὰ δι´ ἀπειρίαν, τοιοῦτόν
[2, 16]	κλάοντα ἢ ἀγανακτοῦντα, ὅτι τὸν	δεῖνα	οὐ μέλλει βλέπειν οὐδὲ τὴν
[2, 16]	οὐ μέλλει βλέπειν οὐδὲ τὴν	δεῖνα	οὐδ´ ἐν Ἀθήναις ἔσεσθαι ἢ
[2, 14]	πίε’ καὶ οὐδεὶς λέγει ὦ	δεινῆς	ὕβρεως’ ἐὰν δέ τινι εἴπῃς
[2, 11]	ἐμοὶ φαινόμενα ἢ τὰ τῷ	δεῖνι;	(Οὐδὲν μᾶλλον. (Οὐκ ἄρα ἀρκεῖ
[2, 1]	εἰπόντα ὅτι οὐ κατθανεῖν γὰρ	δεινόν,	ἀλλ´ αἰσχρῶς θανεῖν. Ἔδει οὖν
[2, 1]	ἀσύνακτα συνάγοντας. νῦν δὲ τί	δεινὸν	ἔχει τὸ λεγόμενον; εἰ γὰρ
[2, 26]	φαντάζηται, ὡς ἀληθεῖ ἐπινεύει αὐτῷ.	δεινὸς	οὖν ἐν λόγῳ, ὁ δ´
[2, 24]	οὐ βλέπεις πῶς κέχρηται τοῖς	δεινοτάτοις	τῶν Ἑλλήνων περὶ λόγους Ὀδυσσεῖ
[2, 1]	θαρροῦντες ἀναστρεφόμεθα ὡς οὐδενὸς ὄντος	δεινοῦ;	ἐν τοῖς προαιρετικοῖς. ἐξαπατηθῆναι ἢ
[2, 9]	μὲν θελήσῃς ἐκ προχείρου λαβὼν	δεῖξαι	δύνασαι, ἀπ´ αὐτῶν δέ σοι
[2, 11]	προλήψεις; (Οὐ δυνάμεθα. (Ἔχεις οὖν	δεῖξαί	τι ἡμῖν πρὸς τὸ αὐτὰς
[2, 19]	ἀλλ´ οὐκ ἔχετε τὸν τετυπωμένον	δεῖξαι·	τόν γε τυπούμενον δείξατε, τὸν
[2, 19]	καὶ εὐτυχοῦντα, ἀδοξοῦντα καὶ εὐτυχοῦντα.	δείξατ´·	ἐπιθυμῶ τινα νὴ τοὺς θεοὺς
[2, 19]	πρὸς τὸν Δία κοινωνίας βουλευόμενον.	δείξατε.	ἀλλὰ οὐκ ἔχετε. τί οὖν
[2, 19]	τὴν Φειδίου, οὕτως τινά μοι	δείξατε	κατὰ τὰ δόγματα ἃ λαλεῖ
[2, 19]	κρείττονα ἔργῳ ὑπολάβητε; Στωικὸν δὲ	δείξατέ	μοι, εἴ τινα ἔχητε. ποῦ
[2, 19]	τὰ δόγματα ἃ λαλεῖ τετυπωμένον.	δείξατέ	μοί τινα νοσοῦντα καὶ εὐτυχοῦντα,
[2, 19]	τετυπωμένον δεῖξαι· τόν γε τυπούμενον	δείξατε,	τὸν ἐπὶ ταῦτα κεκλικότα. εὐεργετήσατέ
[2, 19]	ἐλεφάντινον καὶ χρυσοῦν κατασκεύασμα. ψυχὴν	δειξάτω	τις ὑμῶν ἀνθρώπου θέλοντος ὁμογνωμονῆσαι
[2, 17]	μηδὲν φοβούμενον τῶν συμβῆναι δυναμένων.	δειξάτω	τις ὑμῶν αὐτὸν τοιοῦτον, ἵνα
[2, 1]	Καὶ νῦν καιροῦ καλοῦντος ἐκεῖνα	δείξεις	ἀπελθὼν καὶ ἀναγνώσῃ καὶ ἐμπερπερεύσῃ;
[2, 8]	διὰ τοῦτο ἀμελεῖς οἷόν τινα	δείξεις	σεαυτόν; καὶ τί ὁ τεχνίτης
[2, 19]	ὅτι τὸν Δία τὸν Φειδίου	δείξετε	ἢ τὴν Ἀθηνᾶν, ἐλεφάντινον καὶ
[2, 26]	θέλει ποιεῖ. ἂν γὰρ τοῦτο	δείξῃ	τις, αὐτὸς ἀφ´ αὑτοῦ ἀναποχωρήσει.
[2, 12]	ἢ λοιδορησάμενος ἀπῆλθεν. καὶ σὺ	δεῖξον	αὐτῷ τὴν ἀλήθειαν καὶ ὄψει
[2, 26]	ἄν τε μή. λογικῷ ἡγεμονικῷ	δεῖξον	μάχην καὶ ἀποστήσεται· ἂν δὲ
[2, 24]	τίνος οὖν λέγω πρὸς σέ;	δεῖξόν	μοι. περὶ τίνος ἀκοῦσαι δύνασαι;
[2, 24]	τί ἐστι μάχη οὐκ εἰδότι;	δεῖξον	οὖν μοι, τί περανῶ διαλεγόμενός
[2, 17]	οὖν διηρθρωμένην καὶ τελείαν; τοῦτο	δεῖξον.	πῶς δείξω; ἐφάρμοσον αὐτὴν καλῶς
[2, 1]	λεξειδίοις. ἔχε σου τὰ λεξείδια·	δεῖξον,	πῶς ἔχεις πρὸς ὄρεξιν καὶ
[2, 8]	παλινάγρετον οὐδ´ ἀπατηλόν. τοιοῦτον ὑμῖν	δείξω	ἐμαυτόν, πιστόν, αἰδήμονα, γενναῖον, ἀτάραχον.
[2, 17]	καὶ τελείαν; τοῦτο δεῖξον. πῶς	δείξω;	ἐφάρμοσον αὐτὴν καλῶς ταῖς ἐπὶ
[2, 14]	σοι λείπει; ἂν οὖν σοι	δείξω,	ὅτι τὰ ἀναγκαιότατα καὶ μέγιστα
[2, 16]	τούτων πρὸς τοὺς ἀνθρώπους ἀπολογήσομαι·	δείξω	τὴν ἑκάστου φύσιν οἵα ἐστίν.
[2, 8]	σχῆμα οἷον δεῖ, τότε ὑμῖν	δείξω	τὸ ἄγαλμα, ὅταν τελειωθῇ, ὅταν
[2, 8]	ἄλλα οὔτ´ ἔχω οὔτε δύναμαι.	δείξω	ὑμῖν νεῦρα φιλοσόφου. ποῖα νεῦρα;
[2, 8]	λέγεις ἐπ´ αὐτῶν τὸ ἀγαθόν.	δεῖται	οὖν τὸ ἀγαθὸν χρήσεως φαντασιῶν.
[2, 21]	δόγματα ἐκκαθαρθησόμενα, τίς συναισθησόμενος τίνων	δεῖται;	τί οὖν θαυμάζετ´, εἰ ἃ
[2, 18]	τὸ γινόμενον. οὕτως κἂν ἀναπέσῃς	δέκα	ἡμέρας, ἀναστὰς ἐπιχείρησον μακροτέραν ὁδὸν
[2, 9]	τηλικοῦτο φορτίον οἷον εἴ τις	δέκα	λίτρας ἆραι μὴ δυνάμενος τὸν
[2, 8]	καὶ τὴν Νίκην ἐπ´ αὐτῆς	δεξαμένη	ἕστηκεν οὕτως ὅλῳ τῷ αἰῶνι,
[2, 7]	ἔχων ὄρεξιν πρὸς τὸ τὴν	δεξιὰν	μᾶλλον φέρειν ἢ τὴν ἀριστεράν·
[2, 2]	προστίθει δ´ ὅτι καὶ οὐ	δέομαι’	εἰ μή τι καιρός ἐστιν
[2, 7]	κρατοῦμεν καὶ τὸν θεὸν ἐπικαλούμενοι	δεόμεθα	αὐτοῦ· κύριε, ἐλέησον· ἐπίτρεψόν μοι
[2, 17]	περὶ τὴν διάρθρωσιν τῶν προλήψεων	δεόμεθα,	τί διαφερόμεθα, τί πολεμοῦμεν, τί
[2, 14]	ἐλήλυθας πρὸς ἐμὲ ὡς μηδενὸς	δεόμενος.	τίνος δ´ ἂν καὶ φαντασθείης
[2, 15]	οὐκ ὄντα, τοσούτῳ πλείονος ἐλλεβόρου	δέονται.	οὐ θέλεις τὰ τοῦ νοσοῦντος
[2, 11]	οὐσίαις. καλῶς ἐποίησεν, δεόντως, οὐ	δεόντως·	ἠτύχησεν, εὐτύχησεν· ἄδικός ἐστιν, δίκαιός
[2, 11]	ἐπὶ μέρους οὐσίαις. καλῶς ἐποίησεν,	δεόντως,	οὐ δεόντως· ἠτύχησεν, εὐτύχησεν· ἄδικός
[2, 2]	πραγμάτιον. τίς χρεία; μόνον μὴ	δέου,	μὴ προστίθει δ´ ὅτι καὶ
[2, 23]	πατρίδα ἐπανελθεῖν, τοὺς οἰκείους ἀπαλλάξαι	δέους,	αὐτὸν τὰ τοῦ πολίτου ποιεῖν,
[2, 16]	προφαίνηται ἀργύριον, μεμελέτηκας ἀποκρίνεσθαι τὴν	δέουσαν	ἀπόκρισιν, ὅτι οὐκ ἀγαθόν’ ἤσκηκας
[2, 12]	ἤγαγεν ἐπὶ τὴν ὁδὸν τὴν	δέουσαν,	οὐχὶ καταγελάσας ἢ λοιδορησάμενος ἀπῆλθεν.
[2, 19]	θάνατός ἐστι τὸ κινδυνευόμενον ἢ	δεσμωτήριον	ἢ πόνος τοῦ σώματος ἢ
[2, 1]	καὶ γνώσῃ· φέρε πόνους, φέρε	δεσμωτήριον,	φέρε ἀδοξίαν, φέρε καταδίκην. αὕτη
[2, 13]	τοὺς δικαστάς, ὁ ἐν τῷ	δεσμωτηρίῳ.	λέγειν Διογένης μεμελετήκει ὁ πρὸς
[2, 14]	πρὸς εὐδαιμονίαν καὶ ὅτι μέχρι	δεῦρο	πάντων μᾶλλον ἢ τῶν προσηκόντων
[2, 17]	οὗτος. ἀλλ´ ἤδη καὶ τὸν	δεύτερον	τόπον ἐκμεμελέτηκα. ἤθελον δ´ ἀσφαλῶς
[2, 17]	ξένους’ ἔρχου καὶ ἐπὶ τὸν	δεύτερον	τόπον· σός ἐστι καὶ οὗτος.
[2, 17]	τί ἐμποδίζῃ; ἀφῶμεν ἄρτι τὸν	δεύτερον	τόπον τὸν περὶ τὰς ὁρμὰς
[2, 5]	περὶ δὲ τοῦ βάλλειν καὶ	δέχεσθαι.	λοιπὸν ἐν τούτῳ ἡ εὐρυθμία,
[2, 1]	ἀπροαίρετα οὔτε τὴν τοῦ κακοῦ	δέχεται	φύσιν οὔτε τὴν τοῦ ἀγαθοῦ,
[2, 7]	οἷα ἐνδείκνυνται τούτων τὰς φαντασίας	δεχόμενοι.	νῦν δὲ τρέμοντες τὸ ὀρνιθάριον
[2, 5]	δὲ μετὰ ταραχῆς καὶ φόβου	δεχώμεθα	ἢ βάλλωμεν αὐτό, ποία ἔτι
[2, 5]	ὁ δὲ μὴ ἀνέβαλες’ τοῦτο	δὴ	μάχη ἐστὶ καὶ οὐ παιδιά.
[2, 1]	ὡς βουλόμεθα διεξάγειν; οὐδέν. λέγετε	δή	μοι, ὦ ἄνθρωποι, βούλεσθε ζῆν
[2, 16]	ὅλης, τῆς θαλάσσης; εἰ δὲ	δὴ	παρακολουθεῖς τῷ διοικοῦντι τὰ ὅλα
[2, 19]	Πρίαμος. τίνες ἀδελφοί; Ἀλέξανδρος καὶ	Δηίφοβος.	μήτηρ δ´ αὐτῶν τίς; Ἑκάβη.
[2, 10]	κοινωνικοῦ, θηρίον γέγονας βλαβερόν, ἐπίβουλον,	δηκτικόν,	οὐδὲν ἀπολώλεκας; ἀλλὰ δεῖ σε
[2, 8]	τῇ χρήσει τῶν φαντασιῶν, καὶ	δῆλον	ὅτι κατὰ λόγον οὐκέτ´ ἂν
[2, 26]	οὐ θέλει ἁμαρτάνειν, ἀλλὰ κατορθῶσαι,	δῆλον	ὅτι ὃ μὲν θέλει οὐ
[2, 20]	τῷ εἶναί τι καθολικὸν ἀληθές,	δῆλον	ὅτι τὴν ἐναντίαν ἀπόφασιν οὗτος
[2, 12]	ποιοῦντα αὐτὸ οὐκ ἐν γωνίᾳ	δηλονότι	δεήσει ποιεῖν, ἀλλὰ προσελθόντα ὑπατικῷ
[2, 12]	αὐτοῦ; πῶς γὰρ οὔ; ἐμπείρῳ	δηλονότι	καὶ τούτῳ ἀλειπτικῆς ἢ ἰατρικῆς;
[2, 20]	οὐκ οἴδαμεν, εἰ ἔστι τις	Δημήτηρ	ἢ Κόρη ἢ Πλούτων‘ ἵνα
[2, 8]	χρηστικὰ φαντασιῶν, δοκιμαστικά. τούτου τοῦ	δημιουργοῦ	κατασκεύασμα ὢν καταισχύνεις αὐτό; τί
[2, 23]	τί γὰρ κωλύει φράζοντα ὡς	Δημοσθένης	ἀτυχεῖν; τί δὲ κωλύει συλλογισμοὺς
[2, 2]	οὐδέποτ´ ἄδικον οὔτ´ ἰδίᾳ οὔτε	δημοσίᾳ	ἔπραξα. εἰ δὲ θέλεις καὶ
[2, 20]	μή τις τῶν νοσφιζομένων τὰ	δημόσια	εὑρεσιλογίας τινὸς ἐπιλάβηται ἀπὸ τῶν
[2, 1]	προσωπεῖα φαίνεται δεινὰ καὶ φοβερὰ	δι´	ἀπειρίαν, τοιοῦτόν τι καὶ ἡμεῖς
[2, 5]	ἐπαινέσει καὶ συνησθήσεται· ἂν δὲ	δι´	ἀσχημοσύνην τινὰ διασεσωσμένον, τὰ ἐναντία.
[2, 20]	καὶ ἄλλοις ἀπόλιπε καὶ ἀγρύπνησον	δι´	αὐτὰ καὶ αὐτὸς ἔργῳ κατήγορος
[2, 16]	ἐξελοῦσιν· εἰ δὲ μή, οἰμώξουσι	δι´	αὑτάς. ἄνθρωπε, τὸ λεγόμενον τοῦτο
[2, 24]	γεωργῷ ἐπιμελοῦ μου‘ ἀλλ´ αὐτὴ	δι´	αὑτῆς ἐμφαίνουσα, ὅτι ἐπιμεληθέντι λυσιτελήσει
[2, 23]	ἐνεργὸν ἐποίησεν καὶ ἔντονον, ὥςτε	δι´	αὐτοῦ τεινομένου πως διικνεῖσθαι τὴν
[2, 5]	σκοπεῖς καὶ μέρος ὅλου τινός,	δι´	ἐκεῖνο τὸ ὅλον νῦν μέν
[2, 22]	ἄλλα πλημμελοῦσιν ἄνθρωποι κατ´ ἀλλήλων	δι´	ἓν καὶ μόνον τοῦτο δόγμα,
[2, 20]	τί ὑπὲρ ἡμῶν φροντίζεις, τί	δι´	ἡμᾶς ἀγρυπνεῖς, τί λύχνον ἅπτεις,
[2, 1]	ἡμεῖς πάσχομεν πρὸς τὰ πράγματα	δι´	οὐδὲν ἄλλο ἢ ὥσπερ καὶ
[2, 1]	Δία διὰ τὴν εὐλάβειαν θαρραλέοι.	διὰ	γὰρ τὸ εὐλαβεῖσθαι τὰ ὄντως
[2, 5]	παρέλθω, πότερον πνιγεὶς ἢ πυρέξας;	διὰ	γὰρ τοιούτου τινὸς δεῖ παρελθεῖν
[2, 11]	ὁρμώμενοι καὶ τὴν οἴησιν προσειλήφαμεν.	(Διὰ	γάρ, φησίν, οὐκ οἶδα ἐγὼ
[2, 16]	τοῦ διὰ κοράσιον κλάοντος, εἰ	διὰ	γυμνασίδιον καὶ στωίδια καὶ νεανισκάρια
[2, 1]	δὲ θαρραλέοι ἐσόμεθα καὶ νὴ	Δία	διὰ τὴν εὐλάβειαν θαρραλέοι. διὰ
[2, 6]	πῶς; οὐ ταπεινῶς. ἀλλ´ ἐξεκλείσθης.	διὰ	θυρίδος γὰρ οὐκ ἔμαθον εἰσέρχεσθαι.
[2, 8]	βαστάζειν τι δυναμένου. ἀλλὰ νὴ	Δία	καὶ περιπατοῦντος αὐτοῦ χρείαν εἴχομεν·
[2, 19]	νεκρῷ περὶ τῆς πρὸς τὸν	Δία	κοινωνίας βουλευόμενον. δείξατε. ἀλλὰ οὐκ
[2, 16]	κρέμαται; τί κρείττων εἶ τοῦ	διὰ	κοράσιον κλάοντος, εἰ διὰ γυμνασίδιον
[2, 23]	γίνεσθαι διά τινων θεωρημάτων καὶ	διὰ	λέξεως ποιᾶς καὶ μετά τινος
[2, 23]	ἐνταῦθά ἐστι τὸ γινόμενον. ἐπεὶ	διὰ	λόγου καὶ τοιαύτης παραδόσεως ἐλθεῖν
[2, 20]	ἢ μεταπείθειν πειρᾶται; πολὺ νὴ	Δία	μᾶλλον τοὺς κιναίδους ἐλπίσαι τις
[2, 1]	τοῖς μηδὲν τῶν ἑξῆς ὑπολογιζομένοις	διὰ	μωρίαν. Καὶ νῦν καιροῦ καλοῦντος
[2, 20]	ἀνθρώπων καὶ σοφιστῶν ἢ νὴ	Δία	νομοθετῶν εἰς φόβον καὶ ἐπίσχεσιν
[2, 17]	ἀναγκάσει; οὐ μᾶλλον ἢ τὸν	Δία.	Ὅταν τοιοῦτον ἔχῃς ἡγεμόνα καὶ
[2, 16]	παιδίοις ὁμοιῶμεν; οὔ, νὴ τὸν	Δία.	οὐ γὰρ ὑπὸ πλακουντίου τοῦτο
[2, 9]	εἰπεῖν λέων με καὶ φαγέτω.	διὰ	πάντων δὲ τούτων ἀπόλλυται ἡ
[2, 24]	ἀρχιερέως, ὃς τοὺς καλοὺς μονομάχους	διὰ	πάσης ἐπιμελείας ἔχει; ὁρᾷς, οἷα
[2, 20]	ἀπέθανον, Ἀθηναῖοι δὲ τὴν πόλιν	διὰ	ποίους ἄλλους λόγους ἀπέλιπον; εἶτα
[2, 22]	ὁμολογεῖς ἄφρων εἶναι; ὅτι νὴ	Δία	πολλάκις ἐξίστασαι ὑπὸ τῶν φαντασιῶν
[2, 22]	ἔτι πρότερον τὰ ἐν Ἰλίῳ	διὰ	ταῦτα ἐγένετο. ὁ Ἀλέξανδρος τοῦ
[2, 24]	δέ, ὅτι οὐ δεῖ; οὐχὶ	διὰ	ταῦτα ἐπελάθοντο καὶ τίνες ἦσαν
[2, 22]	λυπῇ, φοβῇ, φθονεῖς, ταράσσῃ, μεταβάλλῃ·	διὰ	ταῦτα ὁμολογεῖς ἄφρων εἶναι. ἐν
[2, 20]	αἰσχρόν, οἱ ἐν Θερμοπύλαις ἀποθανόντες	διὰ	ταῦτα τὰ δόγματα ἀπέθανον, Ἀθηναῖοι
[2, 22]	ἢ εἰ ἄρα τὸ ἔνδοξον.	Διὰ	ταύτην τὴν ἄγνοιαν καὶ Ἀθηναῖοι
[2, 1]	θαρραλέοι ἐσόμεθα καὶ νὴ Δία	διὰ	τὴν εὐλάβειαν θαρραλέοι. διὰ γὰρ
[2, 6]	ἀνάγκη μ´ ἢ ἀποχωρῆσαι ἢ	διὰ	τῆς θυρίδος εἰσελθεῖν’ ἀλλὰ καὶ
[2, 8]	δυνάμεις ἐν ἑαυτῷ, ἃς ἐμφαίνει	διὰ	τῆς κατασκευῆς; οὐχὶ λίθος ἐστὶν
[2, 24]	ἄγνοιαν γεγένηται; Ἀγαμέμνων καὶ Ἀχιλλεὺς	διὰ	τί ἀλλήλοις διεφέροντο; οὐχὶ διὰ
[2, 15]	θέλω, ἄν με τοῦτο ἀναγκάσῃς.	διὰ	τί, ἄνθρωπε; τί ἐγένετο; κέκρικα.
[2, 17]	εἰ ἐφαρμόζεις καλῶς τὰς προλήψεις,	διὰ	τί δυσροεῖς, διὰ τί ἐμποδίζῃ;
[2, 17]	σοὶ δυνατά; τί οὖν ἐμποδίζῃ;	διὰ	τί δυσροεῖς; νῦν οὐ φεύγεις
[2, 17]	διὰ τί οὖν περιπίπτεις τινί,	διὰ	τί δυστυχεῖς; διὰ τί θέλοντός
[2, 17]	τὰς προλήψεις, διὰ τί δυσροεῖς,	διὰ	τί ἐμποδίζῃ; ἀφῶμεν ἄρτι τὸν
[2, 7]	ἀσύμφορά ἐστιν, σοῦ μέλλω πυνθάνεσθαι;	διὰ	τί ἐν γραμματικοῖς οὐ λέγεις;
[2, 17]	περιπίπτεις τινί, διὰ τί δυστυχεῖς;	διὰ	τί θέλοντός σού τι οὐ
[2, 1]	εἰ γὰρ μὴ νῦν, ὕστερον.	διὰ	τί; ἵνα ἡ περίοδος ἀνύηται
[2, 14]	πανηγύρεως, πῶς τοῦτο γίνεται καὶ	διὰ	τί καὶ τίνες οἱ τιθέντες
[2, 15]	ἐμὲ ἀποκτεῖναι. ἀργύριον οὐ λαμβάνω.	διὰ	τί; κέκρικα. ἴσθι ὅτι ᾧ
[2, 16]	δ´ ὁ αὐτὸς διαμένεις; ἐπεὶ	διὰ	τί ὁ ῥήτωρ εἰδὼς ὅτι
[2, 3]	τὸν ἀναλυτικόν τε καὶ μή’	διὰ	τί; οἶδα γὰρ ἀναλύειν συλλογισμούς·
[2, 24]	εἰπεῖν καὶ οὐδὲ ταῦτα προθύμως.	(Διὰ	τί; (Ὅτι με οὐκ ἠρέθισας.
[2, 11]	ἐν ἀνθρώποις; (Ἔστιν οὖν. (Καὶ	διὰ	τί οὐ ζητοῦμεν αὐτὸν καὶ
[2, 19]	ἀκώλυτον φύσει μόνον, τοῦτο ἀνεμπόδιστον.	διὰ	τί οὖν οὐκ ἀνύετε; εἴπατέ
[2, 19]	ταῦτα μαθησόμενοι καὶ μελετήσοντες πάρεστε.	διὰ	τί οὖν οὐκ ἀνύετε τὸ
[2, 17]	νῦν οὐ φεύγεις τὰ ἀναγκαῖα;	διὰ	τί οὖν περιπίπτεις τινί, διὰ
[2, 13]	κακὸς καὶ πῶς ἑκάτερον γίγνεται;	διὰ	τί οὖν σὺ αὐτὸς ἀγαθὸς
[2, 10]	καὶ ὠφελούμενοι καὶ κερδαίνοντες, ὅταν	διά	τινος τούτων τῶν ἔργων κέρμα
[2, 24]	ἢ πῶς τι ἀποδείκνυται ἢ	διὰ	τίνων; ἢ τίνα ὅμοια μὲν
[2, 23]	ἀνάγκη δὲ τὴν παράδοσιν γίνεσθαι	διά	τινων θεωρημάτων καὶ διὰ λέξεως
[2, 7]	ἄλλοι ἀθάνατοι ἔσονται; ~Πῶς μαντευτέον.	Διὰ	τὸ ἀκαίρως μαντεύεσθαι πολλοὶ καθήκοντα
[2, 23]	ἡλίκη τῶν ἀρχόντων. οὐ μέντοι	διὰ	τὸ ἄλλα εἶναι κρείττονα καὶ
[2, 19]	τρία δ´ ἐκεῖνα τηρῆσαι ἀμήχανον	διὰ	τὸ κοινὴν εἶναι αὐτῶν μάχην.
[2, 24]	ὠφελεῖ ταῦτα, ὅταν καθήμενος κλαίῃ	διὰ	τὸ κορασίδιον; ἀλλὰ ῥήτωρ εἰμί.
[2, 23]	τοῦ κρατίστου, ἀλλὰ καὶ τούτων	διὰ	τὸ κράτιστον· ὅτι ἐκεῖνο οὐκ
[2, 24]	διὰ τί ἀλλήλοις διεφέροντο; οὐχὶ	διὰ	τὸ μὴ εἰδέναι, τίνα ἐστὶ
[2, 19]	οὐκ εἶδον. οἴεσθε ὅτι τὸν	Δία	τὸν Φειδίου δείξετε ἢ τὴν
[2, 24]	ἀπείρως; (Δοκεῖ. (Οὐκοῦν ὁ μὲν	διὰ	τοῦ λέγειν αὐτός τε ὠφελούμενος
[2, 6]	αὐτῷ τούτῳ παρακολουθοῦντες ὅτι θεριζόμεθα,	διὰ	τοῦτο ἀγανακτοῦμεν. οὔτε γὰρ ἴσμεν
[2, 8]	σε ὅτι ὁ Ζεὺς πεποίηκεν,	διὰ	τοῦτο ἀμελεῖς οἷόν τινα δείξεις
[2, 22]	τὰ Ἀσκλήπεια ἀποθανόντος τοῦ ἐρωμένου.	διὰ	τοῦτο ἂν μὲν ἐν ταὐτῷ
[2, 16]	αὐτὸ παῦσαι ἢ οὐκ ἔστιν.	διὰ	τοῦτο ἐὰν μὲν ἐπαινεθῇ, φυσηθεὶς
[2, 12]	καὶ ὄψεσθε πόσας μάχας διαλέλυκεν.	διὰ	τοῦτο εἰκότως καὶ παρὰ τοῖς
[2, 1]	τὸ φοβεῖσθαι πόνον ἢ θάνατον.	διὰ	τοῦτο ἐπαινοῦμεν τὸν εἰπόντα ὅτι
[2, 16]	ἀλλ´ οὐδὲν φίλτερον τοῦ θεοῦ·	διὰ	τοῦτο ἐπιστεύθη Διὸς υἱὸς εἶναι
[2, 13]	καὶ ἐπ´ ἀμφοτέρους πόδας ἵζει.	διὰ	τοῦτο Ζήνων μὲν Ἀντιγόνῳ μέλλων
[2, 7]	πλανώμεθα καὶ πρὸς ἀλλήλους μαχόμεθα;	διὰ	τοῦτο ἡ γυνὴ καλῶς εἶπεν
[2, 13]	ἤθελεν, πῶς ἂν ἔτι ἠγωνία;	διὰ	τοῦτο καὶ ὁ κιθαρῳδὸς μόνος
[2, 21]	ζηλοτύπῳ, ὡς οἴονται, τοῦ ἀκουσίου·	διὰ	τοῦτο καὶ περὶ τούτου παρομολογοῦσιν.
[2, 26]	γὰρ φαντασίαν λαμβάνων ποιεῖ αὐτό.	διὰ	τοῦτο καὶ Σωκράτης ταύτῃ τῇ
[2, 7]	τὴν κληρονομίαν εἰληφότες εὐχαριστοῦμεν αὐτῷ.	διὰ	τοῦτο κἀκεῖνοι λοιπὸν ἐμπαίζουσιν ἡμῖν.
[2, 23]	οὐδέν, αὐτὴ δ´ ἑαυτὴν διαστραφεῖσα.	διὰ	τοῦτο κακία μόνη αὕτη γίνεται
[2, 10]	ἢ ἐπανενεγκόντες ἐπὶ τὸ ὅλον.	διὰ	τοῦτο καλῶς λέγουσιν οἱ φιλόσοφοι
[2, 6]	τί ἀλλότριον {καὶ} οὐ ταραχθήσῃ.	διὰ	τοῦτο καλῶς ὁ Χρύσιππος λέγει
[2, 7]	δειλία, τὸ φοβεῖσθαι τὰς ἐκβάσεις.	διὰ	τοῦτο κολακεύομεν τοὺς μάντεις· κληρονομήσω,
[2, 1]	ἐπί τινα τοιαύτην ἀπιὼν περίστασιν;	Διὰ	τοῦτο λέγω πολλάκις ταῦτα μελετᾶτε
[2, 17]	πρόληψιν, ἀλλ´ ἐφαρμόσαι οὐ δυνάμεθα.	διὰ	τοῦτο ὁ μὲν λέγει ἀνάτεινον’
[2, 2]	νίκη, τοῦτο ἐπίλογος, τοῦτο εὐδοκίμησις.	Διὰ	τοῦτο ὁ Σωκράτης πρὸς τὸν
[2, 11]	παραλήψεως διδασκόμεθα ἕκαστον αὐτῶν καὶ	διὰ	τοῦτο οἱ μὴ εἰδότες αὐτὰ
[2, 8]	φυτὰ οὐδὲ φαντασίαις χρηστικά ἐστιν·	διὰ	τοῦτο οὐ λέγεις ἐπ´ αὐτῶν
[2, 19]	ἐμαυτοῦ ποιήσασθαι κατὰ τὸν τόπον.	διὰ	τοῦτο οὐδὲν διαφέρω τοῦ γραμματικοῦ.
[2, 11]	οὐκ ἔχων ἔμφυτον ἔννοιαν ἐλήλυθεν;	διὰ	τοῦτο πάντες χρώμεθα τοῖς ὀνόμασιν
[2, 9]	αἱ ἀκατάλληλοι λήψεις καὶ δόσεις.	Διὰ	τοῦτο παραγγέλλουσιν οἱ φιλόσοφοι μὴ
[2, 21]	ἕνεκά μοι παρακάθησαι, μὴ γὰρ	διὰ	τοῦτό ποτε λύχνον ἧψας ἢ
[2, 8]	καὶ περιπατοῦντος αὐτοῦ χρείαν εἴχομεν·	διὰ	τοῦτο προσείληφε καὶ τὸ χρῆσθαι
[2, 12]	τὸ ὁρικόν’ ῥήματα τεχνικὰ καὶ	διὰ	τοῦτο τοῖς ἰδιώταις φορτικὰ καὶ
[2, 12]	καὶ λέγεις; τὸ αὐτοῖς νὴ	Δία	τούτοις χρώμενον καὶ δοκιμάζον ἕκαστον
[2, 23]	οὐκ εἰς τοῦτο ὥδευες, ἀλλὰ	διὰ	τούτου. ἀλλὰ κομψὸν τοῦτο. πόσα
[2, 20]	ἡμῖν αἱ εὐνομούμεναι πόλεις, Λακεδαίμων	διὰ	τούτους τοὺς λόγους ἐγένετο, Λυκοῦργος
[2, 12]	ἄν τι ἢ ἀθετῆσαι, οὐδαμῶς	διὰ	τούτων αὐτὸν κινῆσαι δυνάμεθα. καὶ
[2, 12]	τοι καὶ λέγω. πολὺ νὴ	Δία	τῶν ἄλλων τοῦτο ἄμεινον δοκῶ
[2, 20]	ταῦτα τὰ πείσματα ἐνεποίησεν αὐτοῖς	διὰ	τῶν νόμων αὐτοῦ καὶ τῆς
[2, 23]	ὁρᾶν καὶ ἀκούειν καὶ νὴ	Δία	ὑπὲρ αὐτοῦ τοῦ ζῆν καὶ
[2, 26]	πᾶσα δὲ ψυχὴ λογικὴ φύσει	διαβέβληται	πρὸς μάχην· καὶ μέχρι μὲν
[2, 17]	ἐξέσται ποτὲ ἀπαραποδίστῳ καὶ ἀλύπῳ	διαγαγεῖν	καὶ ἀνατεῖναι τὸν τράχηλον πρὸς
[2, 3]	κακός, εἰ μὲν ἔμπειρός ἐστι	διαγνῶναι	τοὺς ἀγαθοὺς καὶ κακούς, γνώσεται,
[2, 3]	φέρε ἣν θέλεις δραχμὴν καὶ	διαγνώσομαι’	ἀλλ´ ἐπὶ συλλογισμῶν φέρε ὃν
[2, 5]	ἔργον ἐλθόντα εἰπεῖν ἃ δεῖ,	διαθέσθαι	ταῦτα ὡς ἐπιβάλλει. εἶτα ἐκεῖνος
[2, 13]	καὶ ἐξηγησόμενον τὰ νόμιμα· ἀλλὰ	διαθήκην	μὲν οὐ γράφει μὴ εἰδὼς
[2, 19]	Καῖσαρ μεταπέμψηται κατηγορούμενον, μέμνησαι τῆς	διαιρέσεως,	ἄν τίς σοι εἰσιόντι καὶ
[2, 6]	πολλοῦ ἀξίῳ’ μόνον ἐκείνης τῆς	διαιρέσεως	μέμνησο, καθ´ ἣν διορίζεται τὰ
[2, 19]	πλοίῳ χειμάζεσθαι. μέμνησαι ταύτης τῆς	διαιρέσεως,	ὅταν ψοφήσῃ τὸ ἱστίον καὶ
[2, 17]	τί ὄφελος τοῦ κακῶς οὕτως	διακειμένου;	πῶς οὖν γένηται; ἀποκτείνω μὲν
[2, 1]	τεθαρρηκέναι καὶ πρὸς τίνα εὐλαβῶς	διακεῖσθαι,	ὅτι πρὸς τὰ ἀπροαίρετα θαρρεῖν,
[2, 23]	διακονοῦν κρεῖσσον εἶναι ἐκείνου ᾧ	διακονεῖ,	ὁ ἵππος τοῦ ἱππέως ἢ
[2, 23]	ἔργα, ἐφ´ οἷς τεταγμέναι εἰσὶ	διακονεῖν	ταύτῃ καὶ ὑπηρετεῖν, αὐτὴ δὲ
[2, 23]	μή τι κυνός; ἀλλ´ ὡς	διάκονοι	καὶ δοῦλαι τεταγμέναι εἰσὶν ὑπηρετεῖν
[2, 23]	ταύτης, ἣ καὶ ταῖς λοιπαῖς	διακόνοις	χρῆται καὶ δοκιμάζει αὐτὴ ἕκαστα
[2, 23]	πρᾶγμα ἔχει, καὶ δύναται τὸ	διακονοῦν	κρεῖσσον εἶναι ἐκείνου ᾧ διακονεῖ,
[2, 22]	ἦν τὸ θηριῶδες, ἐκεῖνο τὸ	διακόπτον	τὴν φιλίαν, τὸ οὐκ ἐῶν
[2, 22]	εἰδείη· ὁ δὲ μὴ δυνάμενος	διακρῖναι	τὰ ἀγαθὰ ἀπὸ τῶν κακῶν
[2, 24]	ἀληθὲς ἢ τί ψεῦδος, μήτε	διακρῖναι	ταῦτα δυνάμενος οὔτ´ ὀρέξεται κατὰ
[2, 22]	οὐ χρῇ αἰσθήσει, οὐ φαντασίας	διακρίνεις,	οὐ τροφὰς προσφέρῃ τὰς ἐπιτηδείους
[2, 3]	συλλογισμῶν φέρε ὃν θέλεις καὶ	διακρινῶ	σοι τὸν ἀναλυτικόν τε καὶ
[2, 17]	καλῶν καὶ αἰσχρῶν ἐπικρίνοντες καὶ	διαλαμβάνοντες.	τίνος δ´ ἕνεκα προσερχόμεθα τοῖς
[2, 12]	ἀγαθοῦ ἔργον ἐστίν. ~Περὶ τοῦ	διαλέγεσθαι.	Ἃ μὲν δεῖ μαθόντα εἰδέναι
[2, 13]	(Ἐπὶ τί; οὐχ ὥστε ἐμπείρως	διαλέγεσθαι;	τὸ δ´ ἐμπείρως ἐστὶν οὐχὶ
[2, 8]	ὅταν ὁμιλίᾳ; ὅταν γυμνάζῃ, ὅταν	διαλέγῃ,	οὐκ οἶδας ὅτι θεὸν τρέφεις,
[2, 13]	ὁ πρὸς τοὺς τυράννους οὕτως	διαλεγόμενος,	ὁ πρὸς τοὺς δικαστάς, ὁ
[2, 24]	δεῖξον οὖν μοι, τί περανῶ	διαλεγόμενός	σοι. κίνησόν μοι προθυμίαν. ὡς
[2, 17]	τρέμεις καὶ μίαν ἡμέραν οὐ	διαλείπεις,	ἐν ᾗ οὐ κατακλάεις καὶ
[2, 12]	Συμπόσιον καὶ ὄψεσθε πόσας μάχας	διαλέλυκεν.	διὰ τοῦτο εἰκότως καὶ παρὰ
[2, 25]	(Ναί. (Οὐκοῦν λόγον μ´ ἀποδεικτικὸν	διαλεχθῆναι	δεῖ; (Ὁμολογήσαντος δὲ Πόθεν οὖν
[2, 1]	ἀναγνώσῃ καὶ ἐμπερπερεύσῃ; ἰδοῦ, πῶς	διαλόγους	συντίθημι. μή, ἄνθρωπε, ἀλλ´ ἐκεῖνα
[2, 1]	εἰκὸς τοὺς περὶ τὰ μέγιστα	διαμαρτάνοντας	τὸ μὲν φύσει θαρραλέον θρασὺ
[2, 14]	μὲν ἢ οἶκον μὴ δύνασθαι	διαμένειν	μηδ´ ὀλιγοστὸν χρόνον δίχα τοῦ
[2, 16]	ἔχεις, ἐκεῖ δ´ ὁ αὐτὸς	διαμένεις;	ἐπεὶ διὰ τί ὁ ῥήτωρ
[2, 8]	μολύνων οὐκ αἰσθάνῃ ἀκαθάρτοις μὲν	διανοήμασι,	ῥυπαραῖς δὲ πράξεσι. καὶ ἀγάλματος
[2, 21]	τὰ ῥεύματα ἐπιστήσατε, ἠρεμήσατε τῇ	διανοίᾳ,	ἀπερίσπαστον αὐτὴν ἐνέγκατε εἰς τὴν
[2, 2]	ὑποθῶμαι; ἀλλὰ ποίησόν μου τὴν	διάνοιαν	ὅ τι ἂν ἀποβαίνῃ πρὸς
[2, 16]	σαυτοῦ κάθαρον. ἐντεῦθεν ἐκ τῆς	διανοίας	ἔκβαλε ἀντὶ Προκρούστου καὶ Σκίρωνος
[2, 2]	ἁπλῶς καὶ ἐξ ὅλης τῆς	διανοίας	ἢ ταῦτα ἢ ἐκεῖνα· ἢ
[2, 14]	οὐ μόνον ποιοῦντα, ἀλλ´ οὐδὲ	διανοούμενον	ἢ ἐνθυμούμενον· εἶτα ποῖοί τινες
[2, 18]	ἴδε αὐτὸν συγκατακείμενον Ἀλκιβιάδῃ καὶ	διαπαίζοντα	αὐτοῦ τὴν ὥραν. ἐνθυμήθητι οἵαν
[2, 21]	ἄλλοις ἐξηγησόμενος; ἄνθρωπ´, ἐν οἴκῳ	διαπεπύκτευκας	τῷ δουλαρίῳ, τὴν οἰκίαν ἀνάστατον
[2, 20]	ἐξαπατᾶσθε, ἄνθρωποι, μηδὲ παράγεσθε μηδὲ	διαπίπτετε·	οὐκ ἔστι φυσικὴ κοινωνία τοῖς
[2, 22]	ὡς πρὸς ἀγνοοῦντα, ὡς πρὸς	διαπίπτοντα	περὶ τῶν μεγίστων· οὐδενὶ χαλεπός,
[2, 6]	τοσοῦτοι; σὺ δ´ αὐτὸς ὅταν	διαπλέῃς	τὸν Ἀδρίαν, τί κινδυνεύεις; οὐ
[2, 24]	καὶ τόσσα μέμηλεν, περὶ κορασιδίου	διαπυκτεύεις	τῷ πολεμικωτάτῳ τῶν συμμάχων, ὃν
[2, 12]	εἶτ´ ἂν ἐπιμείνῃς πράγματα παρέχων,	διαράμενος	κονδύλους σοι δῷ. τούτου τοῦ
[2, 17]	προλήψεις ταῖς καταλλήλοις οὐσίαις μὴ	διαρθρώσαντα	αὐτὰς καὶ αὐτὸ τοῦτο σκεψάμενον,
[2, 17]	καὶ μηδεμιᾶς ἐπιμελείας περὶ τὴν	διάρθρωσιν	τῶν προλήψεων δεόμεθα, τί διαφερόμεθα,
[2, 5]	ἂν δὲ δι´ ἀσχημοσύνην τινὰ	διασεσωσμένον,	τὰ ἐναντία. ὅπου γὰρ τὸ
[2, 5]	ἐκεῖνο· δίελε τὰ πράγματα καὶ	διάστησον	καὶ εἰπὲ τὰ ἔξω οὐκ
[2, 23]	ἀπροαίρετον οὐδέν, αὐτὴ δ´ ἑαυτὴν	διαστραφεῖσα.	διὰ τοῦτο κακία μόνη αὕτη
[2, 10]	ὅτι ἀπὸ τῆς τῶν ὅλων	διατάξεως	τοῦτο ἀπονέμεται, κυριώτερον δὲ τὸ
[2, 10]	πάσχων; τὸν ἄνδρα. ὁ δὲ	διατιθείς;	πολλὰ μὲν καὶ ἄλλα καὶ
[2, 16]	στωίδια καὶ νεανισκάρια καὶ τοιαύτην	διατριβὴν	πενθεῖς; ἄλλος ἐλθὼν ὅτι οὐκέτι
[2, 1]	ἐπιθυμίας αἰσχρᾶς ὀρεχθῆναί τινος οὐδὲν	διαφέρει	ἡμῖν, ἂν μόνον ἐν τοῖς
[2, 5]	ὡς ὥραν. τί οὖν μοι	διαφέρει	πῶς παρέλθω, πότερον πνιγεὶς ἢ
[2, 9]	δοκεῖν ὅτι ἔχεις. τί γὰρ	διαφέρει	ταῦτα ἐξηγεῖσθαι ἢ τὰ τῶν
[2, 16]	τιτθὴν καὶ μάμμην. τί γὰρ	διαφέρει,	τίνος ἥττων ἐστὶ καὶ ἐκ
[2, 19]	ἐν τοῖς Αἰγυπτιακοῖς. τί γὰρ	διαφέρει	τοῦτο εἰπεῖν ἢ ὅτι Διογένης
[2, 16]	εἰ, ὅπου μὲν ἔμαθεν, ἐκεῖ	διαφέρει	τῶν ἄλλων, ὅπου δ´ οὐ
[2, 5]	τοὺς σφαιρίζοντας ἐμπείρως. οὐδεὶς αὐτῶν	διαφέρεται	περὶ τοῦ ἁρπαστοῦ ὡς περὶ
[2, 10]	ἀναίσχυντον καὶ ἄπιστον, οὐδ´ ἐγγὺς	διαφερόμεθα	πλὴν μόνον ἐν τῇ σχολῇ
[2, 17]	διάρθρωσιν τῶν προλήψεων δεόμεθα, τί	διαφερόμεθα,	τί πολεμοῦμεν, τί ψέγομεν ἀλλήλους;
[2, 5]	οὐ διαφέρουσα. ὅπου γὰρ τὸ	διαφέρον,	ἐκεῖ οὔτε κωλῦσαί μέ τις
[2, 24]	τῶν πολλῶν ἀνθρώπων, καθ´ ἣν	διαφέρονται	περὶ ἀγαθῶν καὶ κακῶν καὶ
[2, 5]	ἀταράχως, ὅτι ἡ ὕλη οὐ	διαφέρουσα.	ὅπου γὰρ τὸ διαφέρον, ἐκεῖ
[2, 20]	ἐὰν θέλῃς‘ τίνι οὖν τούτων	διαφέρουσιν	οὗτοι τίνες ποτέ; οἱ Ἀκαδημαικοὺς
[2, 19]	τὸν τόπον. διὰ τοῦτο οὐδὲν	διαφέρω	τοῦ γραμματικοῦ. τίς ἦν ὁ
[2, 7]	τί τὸ ὅσον ἐπὶ σοὶ	διαφθείρεις	τὸν κριτήν, παράγεις τὸν σύμβουλον;
[2, 23]	μὴ ἄν τις αἴσθηται τῆς	διαφορᾶς,	εὐθὺς συναρπασθεὶς καὶ ἡττηθεὶς ἀπέλθῃ.
[2, 19]	οὐκ ἔστι διδακτὸν τὸ πρᾶγμα;	διδακτόν.	οὐκ ἔστιν οὖν ἐφ´ ἡμῖν;
[2, 19]	τί ἡμῖν λείπει; οὐκ ἔστι	διδακτὸν	τὸ πρᾶγμα; διδακτόν. οὐκ ἔστιν
[2, 20]	ἐγώ σοι λέγω τοῦτο καὶ	διδάξω	σε, ἐὰν θέλῃς‘ τίνι οὖν
[2, 14]	ἔφη, ὁ τρόπος ἐστὶ τῆς	διδασκαλίας	καὶ ἀπεσιώπησεν. ἀξιοῦντος δ´ ἐκείνου
[2, 21]	οὐδὲν οἶδα; ἔρχομαι πρὸς τὸν	διδάσκαλον	ὡς ἐπὶ τὰ χρηστήρια πείθεσθαι
[2, 11]	ἀλλ´ ἔκ τινος τεχνικῆς παραλήψεως	διδασκόμεθα	ἕκαστον αὐτῶν καὶ διὰ τοῦτο
[2, 14]	αὐτό· ἂν γὰρ παρῇς τῷ	διδασκομένῳ,	φανεῖταί σοι πάντων ἀτερπέστατον τὸ
[2, 16]	ἀλλὰ διδομένοις μὲν χρῆσθαι, μὴ	διδόμενα	δὲ μὴ ποθεῖν, ἀφαιρουμένου δέ
[2, 13]	οἶδεν ὅτι θέλει τὰ μὴ	διδόμενα	καὶ οὐ θέλει τὰ ἀναγκαῖα
[2, 16]	τῶν ἀλλοτρίων μὴ ἀντιποιεῖσθαι, ἀλλὰ	διδομένοις	μὲν χρῆσθαι, μὴ διδόμενα δὲ
[2, 20]	τοῖς μὲν παρὰ τῆς φύσεως	διδομένοις	πᾶσι χρώμενοι, λόγῳ δ´ αὐτὰ
[2, 19]	ἀρετὴν καὶ κακίαν τοῖς εἰσερχομένοις	δίδωσι;	τί μοι ἐμπαίζεις καὶ σὺ
[2, 5]	περὶ αὐτὰ φιλοτεχνεῖ. ἄλλος σοι	δίδωσι	τροφὰς καὶ κτῆσιν καὶ αὐτὰ
[2, 20]	τις ἀντιλέγει τινὶ ἢ λόγον	δίδωσιν	ἢ λαμβάνει ἢ μεταπείθειν πειρᾶται;
[2, 9]	τὸ ἐξ ἀληθῶν συμπεπλέχθαι. πότε	διεζευγμένον;	ὅταν τὴν ἐπαγγελίαν πληρώσῃ. πότε
[2, 20]	αὐτῆς ἔχουσιν ὑμῶν τῶν ταῦτα	διειληφότων;	Τί οὖν ἦν τὸ ἐγεῖρον
[2, 2]	δ´ αἰσχρὰ ταῦτα, αὐτόθεν ἤδη	δίελε	ποῦ φύσις κακῶν καὶ ἀγαθῶν;
[2, 5]	ἐπὶ τοῦ βίου ἔργον ἐκεῖνο·	δίελε	τὰ πράγματα καὶ διάστησον καὶ
[2, 4]	δ´ ὁ νομοθέτης ὡς ἑστιάτωρ	διέλῃ	αὐτάς, οὐ θέλεις καὶ αὐτὸς
[2, 17]	μετὰ τῶν Ἀντιπάτρου καὶ Ἀρχεδήμου	διέλθωμεν.	~Πῶς ἀγωνιστέον πρὸς τὰς φαντασίας.
[2, 14]	μὴ περιπίπτειν, ἀλύπως, ἀφόβως, ἀταράχως	διεξάγειν	καθ´ αὑτὸν μετὰ τῶν κοινωνῶν
[2, 1]	ἢ τὸ ἐξεῖναι ὡς βουλόμεθα	διεξάγειν;	οὐδέν. λέγετε δή μοι, ὦ
[2, 11]	ὀρθογωνίου μὲν γὰρ τριγώνου ἢ	διέσεως	ἡμιτονίου οὐδεμίαν φύσει ἔννοιαν ἥκομεν
[2, 11]	λοιπὸν ἀπό τινων γνωρίμων καὶ	διευκρινημένων	ὁρμώμενοι χρώμεθα ἐπὶ τῶν ἐπὶ
[2, 22]	ἄγνοιαν καὶ Ἀθηναῖοι καὶ Λακεδαιμόνιοι	διεφέροντο	καὶ Θηβαῖοι πρὸς ἀμφοτέρους καὶ
[2, 24]	καὶ Ἀχιλλεὺς διὰ τί ἀλλήλοις	διεφέροντο;	οὐχὶ διὰ τὸ μὴ εἰδέναι,
[2, 17]	τὸν Ἀντισθένους’ εἶτ´ ἀλλήλοις ὀνείρους	διηγησάμενοι	πάλιν ἐπὶ ταὐτὰ ἐπανέρχεσθε· ὡσαύτως
[2, 2]	ἐπιστρέφῃ; τοῦτό σοι προοίμιον, τοῦτο	διήγησις,	τοῦτο πίστις, τοῦτο νίκη, τοῦτο
[2, 12]	οὕτως ἐκπεπληρωκὼς τὴν ἔννοιαν καὶ	διηρθρωκὼς	ἀπηλλάσσετο, οὐ λέγων ὅτι ὅρισαί
[2, 11]	χρώμεθα ἐπὶ τῶν ἐπὶ μέρους	διηρθρωμέναις	ταῖς προλήψεσι. Τίς ὑποπέπτωκεν οὐσία
[2, 17]	τούτων ἑκάστου πρόληψιν; ἆρ´ οὖν	διηρθρωμένην	καὶ τελείαν; τοῦτο δεῖξον. πῶς
[2, 17]	τινι τῶν ἀπροαιρέτων. ἀλλὰ τῷ	Διὶ	χάρισαι αὐτάς, τοῖς ἄλλοις θεοῖς·
[2, 23]	ὥςτε δι´ αὐτοῦ τεινομένου πως	διικνεῖσθαι	τὴν ὅρασιν; εἰκῇ δὲ φῶς
[2, 2]	καὶ ἀποδείξας τοῖς δικασταῖς ὅτι	δίκαια	λέγει ἐλθὼν ἐπὶ τὸν ἐπίλογον
[2, 22]	φίλοι, ὥσπερ ὅτι πιστοί, ὅτι	δίκαιοι.	ποῦ γὰρ ἀλλαχοῦ φιλία ἢ
[2, 17]	πρὸ σοῦ ἔλεγεν ἀγαθὸν ἢ	δίκαιον;	ἢ μὴ παρακολουθοῦντες τί ἐστι
[2, 22]	τοὺς συγγενεῖς καὶ αὐτὸ τὸ	δίκαιον,	οἴχεται πάντα ταῦτα καταβαρούμενα ὑπὸ
[2, 11]	δεόντως· ἠτύχησεν, εὐτύχησεν· ἄδικός ἐστιν,	δίκαιός	ἐστιν. τίς ἡμῶν φείδεται τούτων
[2, 20]	ταῦτα; λάβε νῦν, πῶς ἡ	δικαιοσύνη	οὐδέν ἐστιν, πῶς ἡ αἰδὼς
[2, 7]	καλῶν καὶ αἰσχρῶν οἶδεν καὶ	δικαίων	καὶ ἀδίκων. ἄνθρωπε, σύ μοι
[2, 1]	τ´ εὐλαβείᾳ καὶ τῷ θάρσει,	δικαίως	ἂν ἡμᾶς ᾐτιῶντο ὡς τὰ
[2, 18]	ἵνα τις, νὴ τοὺς θεούς,	δικαίως	ἀσπάζηται αὐτὸν χαῖρε, παράδοξε‘ οὐχὶ
[2, 1]	ποτὲ μήτε περιπέσῃς. ἄλλοι μελετάτωσαν	δίκας,	ἄλλοι προβλήματα, ἄλλοι συλλογισμούς· σὺ
[2, 2]	ἐν Ῥόδῳ καὶ ἀποδείξας τοῖς	δικασταῖς	ὅτι δίκαια λέγει ἐλθὼν ἐπὶ
[2, 13]	οὕτως διαλεγόμενος, ὁ πρὸς τοὺς	δικαστάς,	ὁ ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ. λέγειν
[2, 2]	καιρός ἐστιν ἐπίτηδες ἐρεθίσαι τοὺς	δικαστὰς	ὡς Σωκράτει. καὶ σὺ εἰ
[2, 22]	τὰ ὄρη καὶ ἐν τοῖς	δικαστηρίοις	ἀποδείκνυσθαι τὰ λῃστῶν· οὐδὲ τὸ
[2, 5]	σφαιρίζειν. πῶς; παίζειν ἐν τῷ	δικαστηρίῳ.	λέγε μοι’ φησίν, Ἄνυτε, πῶς
[2, 2]	σκέπτου καὶ τὴν φύσιν τοῦ	δικαστοῦ	καὶ τὸν ἀντίδικον. εἰ γονάτων
[2, 2]	ὑπομιμνῄσκοντα, ἵνα παρασκευάζηται πρὸς τὴν	δίκην,	ἔφη οὐ δοκῶ οὖν σοι
[2, 2]	σὺ ὁ ἀπιὼν ἐπὶ τὴν	δίκην,	τί θέλεις τηρῆσαι καὶ ποῦ
[2, 1]	ἀναχωροῦσιν ὡς ἀσφαλῆ; πρὸς τὰ	δίκτυα·	καὶ οὕτως ἀπόλλυνται ἐναλλάξασαι τὰ
[2, 18]	ἐλυπήθην οὐδ´ αὔριον οὐδ´ ἐφεξῆς	διμήνῳ	καὶ τριμήνῳ· ἀλλὰ προσέσχον γενομένων
[2, 16]	οὕτως ἀποθανόντι, οὕτως ζήσαντι; οὗ	Διογένει	μετῆν; ἐπινοεῖς τούτων τινὰ κλάοντα
[2, 19]	διαφέρει τοῦτο εἰπεῖν ἢ ὅτι	Διογένης	ἐν τῇ Ἠθικῇ ἢ Χρύσιππος
[2, 13]	ὁ ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ. λέγειν	Διογένης	μεμελετήκει ὁ πρὸς Ἀλέξανδρον οὕτως
[2, 3]	τινὰς τοῖς φιλοσόφοις. Καλῶς ὁ	Διογένης	πρὸς τὸν ἀξιοῦντα γράμματα παρ´
[2, 23]	τὴν πατρίδα τὴν ἑαυτοῦ καὶ	διοδεύων	πανδοκεῖον καλὸν ἀρέσαντος αὐτῷ τοῦ
[2, 23]	εἶναι αὐτὰ κομψά; ἀλλ´ ὡς	δίοδον,	ὡς πανδοκεῖα. τί γὰρ κωλύει
[2, 23]	πόσοι δὲ λειμῶνες· ἁπλῶς ὡς	δίοδος.	τὸ δὲ προκείμενον ἐκεῖνο· εἰς
[2, 19]	παρείληφα δ´ ἱστορίαν τοιαύτην, ὅτι	Διόδωρος	μὲν ἐκεῖνα ἐτήρει, οἱ δὲ
[2, 19]	συνιδὼν τὴν μάχην ταύτην ὁ	Διόδωρος	τῇ τῶν πρώτων δυεῖν πιθανότητι
[2, 14]	ἐστιν ὁ κόσμος, τίς αὐτὸν	διοικεῖ.	οὐδείς; καὶ πῶς οἷόν τε
[2, 10]	παρακολουθητικὸς γὰρ εἶ τῇ θείᾳ	διοικήσει	καὶ τοῦ ἑξῆς ἐπιλογιστικός. τίς
[2, 23]	ἀνανάγκαστον, συναρμόζοντα τῇ τοῦ Διὸς	διοικήσει,	ταύτῃ πειθόμενον, ταύτῃ εὐαρεστοῦντα, μηδένα
[2, 16]	εἰ δὲ δὴ παρακολουθεῖς τῷ	διοικοῦντι	τὰ ὅλα κἀκεῖνον ἐν σαυτῷ
[2, 14]	μηδ´ ὀλιγοστὸν χρόνον δίχα τοῦ	διοικοῦντος	καὶ ἐπιμελομένου, τὸ δ´ οὕτως
[2, 14]	ποῖός τις καὶ πῶς ὁ	διοικῶν;	ἡμεῖς δὲ τίνες ὄντες ὑπ´
[2, 14]	εὐτάκτως οἰκονομεῖσθαι; ἔστιν οὖν ὁ	διοικῶν.	ποῖός τις καὶ πῶς ὁ
[2, 6]	τῆς διαιρέσεως μέμνησο, καθ´ ἣν	διορίζεται	τὰ σὰ καὶ οὐ τὰ
[2, 23]	ἀκώλυτον, ἀνανάγκαστον, συναρμόζοντα τῇ τοῦ	Διὸς	διοικήσει, ταύτῃ πειθόμενον, ταύτῃ εὐαρεστοῦντα,
[2, 24]	μητρός, μή τι πατρὸς ἐγγόνου	Διός;	τί οὖν ἐκεῖνον ὠφελεῖ ταῦτα,
[2, 16]	τοῦ θεοῦ· διὰ τοῦτο ἐπιστεύθη	Διὸς	υἱὸς εἶναι καὶ ἦν. ἐκείνῳ
[2, 18]	βοηθὸν καὶ παραστάτην ὡς τοὺς	Διοσκόρους	ἐν χειμῶνι οἱ πλέοντες. ποῖος
[2, 16]	Μάρκιον χεῖρόν ἐστι τοῦ τῆς	Δίρκης;	ἀλλ´ ἐκεῖνό μοι σύνηθες ἦν.
[2, 16]	ἐλθὼν ὅτι οὐκέτι τὸ τῆς	Δίρκης	ὕδωρ πίνειν μέλλει. τὸ γὰρ
[2, 10]	ὁ φοβούμενος; ἄλλο τι. οὐδεὶς	δίχα	ἀπωλείας καὶ ζημίας κακός ἐστιν.
[2, 11]	καὶ ἀνευρόντες λοιπὸν ἀπαραβάτως χρώμεθα	δίχα	αὐτοῦ μηδὲ τὸν δάκτυλον ἐκτείνοντες;
[2, 13]	ἀσφάλειαν γράφει, ὀρέξει δὲ χρῆται	δίχα	νομικοῦ καὶ ἐκκλίσει καὶ ὁρμῇ
[2, 13]	καὶ ἐπιβολῇ καὶ προθέσει. πῶς	δίχα	νομικοῦ; οὐκ οἶδεν ὅτι θέλει
[2, 7]	ἐμπαίζουσιν ἡμῖν. τί οὖν; δεῖ	δίχα	ὀρέξεως ἔρχεσθαι καὶ ἐκκλίσεως, ὡς
[2, 14]	δύνασθαι διαμένειν μηδ´ ὀλιγοστὸν χρόνον	δίχα	τοῦ διοικοῦντος καὶ ἐπιμελομένου, τὸ
[2, 16]	φύσις; τοὺς ποίους τῶν ἐπαίνων	διωκτέον	ἢ τοὺς ποίους τῶν ψόγων
[2, 2]	ὄνομα’ ἂν γὰρ εἴπω ὅτι	Δίων,	εἶτα παρελθὼν ἐκεῖνος αὐτῷ προβάλῃ
[2, 2]	ἐκεῖνος αὐτῷ προβάλῃ μὴ τὸ	Δίωνος	ὄνομα, ἀλλὰ τὸ Θέωνος, τί
[2, 13]	(Μή τι γράφειν μέλλων τὸ	Δίωνος	ὄνομα δέδοικας μὴ ἐκκρουσθῇς; (Οὐδαμῶς.
[2, 22]	νοῦν ἔχεις. οὐ γὰρ ἀνθρωπικὸν	δόγμα	ἐστὶ τὸ ποιοῦν δάκνειν ἀλλήλους
[2, 19]	τῆς ἱστορίας κρατεῖν, ἴδιον δὲ	δόγμα	μηδὲν πεποιῆσθαι. ἐπὶ τῶν ἠθικῶν
[2, 16]	τὸ πέλαγος; οὔ, ἀλλὰ τὸ	δόγμα.	πάλιν ὅταν σεισμὸς γένηται, φαντάζομαι
[2, 19]	τί ἄλλο προσγέγονεν ἀναγνόντι; ποῖον	δόγμα	πεποίησαι κατὰ τὸν τόπον; ἀλλ´
[2, 19]	βεβασάνικας οὖν τι αὐτῶν καὶ	δόγμα	σεαυτοῦ πεποίησαι; δείκνυε πῶς εἴωθας
[2, 16]	ἐστι τὸ βαροῦν ἄλλο ἢ	δόγμα;	τὰ γοῦν παιδία εὐθὺς ὅταν
[2, 1]	πρὸς δὲ τὸ περὶ αὐτοῦ	δόγμα	τὴν ἀνεπιστρεψίαν καὶ τὸ ἀφειδὲς
[2, 19]	καὶ συγκρῖναι τὰ λεγόμενα καὶ	δόγμα	τι ἐμαυτοῦ ποιήσασθαι κατὰ τὸν
[2, 16]	ἀλλ´ ὅπερ καὶ σέ, τὸ	δόγμα.	τί οὖν ἔχεις ποιῆσαι; ἔξελε,
[2, 22]	δι´ ἓν καὶ μόνον τοῦτο	δόγμα,	τὸ ἐν τοῖς ἀπροαιρέτοις τίθεσθαι
[2, 22]	τί δ´ ἐστὶν ὅρμος; τὸ	δόγμα	τὸ περὶ τῶν τοιούτων. ἐκεῖνο
[2, 16]	τοῖς περὶ ἀγαθῶν καὶ κακῶν	δόγμασιν.	Ποῦ τὸ ἀγαθόν; (Ἐν προαιρέσει.
[2, 19]	τινά μοι δείξατε κατὰ τὰ	δόγματα	ἃ λαλεῖ τετυπωμένον. δείξατέ μοί
[2, 20]	Θερμοπύλαις ἀποθανόντες διὰ ταῦτα τὰ	δόγματα	ἀπέθανον, Ἀθηναῖοι δὲ τὴν πόλιν
[2, 21]	τίς ὡς παρέξων αὑτοῦ τὰ	δόγματα	ἐκκαθαρθησόμενα, τίς συναισθησόμενος τίνων δεῖται;
[2, 22]	ἄλλον κτήσασθαι φίλον, ταῦτα τὰ	δόγματα	ἐκκοπτέτω, ταῦτα μισησάτω, ταῦτα ἐξελασάτω
[2, 1]	ἀεὶ τὸν ἐλέγχοντα αὐτοῦ τὰ	δόγματα	ἢ ἐλεγχθησόμενον ἐν τῷ μέρει,
[2, 22]	τὰ θηριώδη ταῦτα καὶ μιαρὰ	δόγματα.	~Περὶ τῆς τοῦ λέγειν δυνάμεως.
[2, 16]	τίνα γὰρ ἄλλα ἢ τὰ	δόγματα;	τὸν γὰρ ἐξιόντα καὶ ἀπαλλαττόμενον
[2, 9]	ἄλλο ἢ ἐξηγηταὶ ἐσόμεθα ἀλλοτρίων	δογμάτων.	ἄρτι γὰρ τίς ἡμῶν οὐ
[2, 20]	ἔργῳ κατήγορος γενοῦ τῶν σαυτοῦ	δογμάτων.	εἶτα Ὀρέστην μὲν ὑπὸ Ἐρινύων
[2, 1]	ἔχομεν. Τίς οὖν τούτων τῶν	δογμάτων	καρπός; ὅνπερ δεῖ κάλλιστόν τ´
[2, 16]	τοῦτο πάσχειν ἀξιῶ, ἀλλ´ ὑπὸ	δογμάτων	ὀρθῶν. τίνα δ´ ἐστὶ ταῦτα;
[2, 5]	ὁμολογήσαντος δὲ τίς οὖν σοι	δοκεῖ	δύνασθαι ἡμιόνους μὲν ἡγεῖσθαι εἶναι,
[2, 11]	περὶ τὸ δοκοῦν εἰ ὀρθῶς	δοκεῖ	καὶ εὕρεσις κανόνος τινός, οἷον
[2, 11]	μοι. (Τουτὶ οὖν ᾧτινι οὐ	δοκεῖ,	καὶ οἴεται καὶ αὐτὸς ἐφαρμόζειν
[2, 23]	ὁ γὰρ τοιοῦτος φοβεῖσθαί μοι	δοκεῖ,	μή, εἴπερ ἐστί τις δύναμις
[2, 1]	πολλοῖς ἐν τῷ τόπῳ παράδοξον	δοκεῖ	μοι τοιούτου τινὸς ἔχεσθαι· εἰ
[2, 11]	μοι, πόθεν τοῦτο λαμβάνεις; (Ὅτι	δοκεῖ	μοι. (Τουτὶ οὖν ᾧτινι οὐ
[2, 24]	τὸ μουσικῶς ἅψασθαι τίνος σοι	δοκεῖ;	(Μουσικοῦ. (Τί δέ; τὸν ἀνδριάντα
[2, 24]	πᾶς ἄν τις ὁμολογῆσαί μοι	δοκεῖ,	ὅτι ποσῆς γέ τινος τριβῆς
[2, 24]	ὁ δὲ μὴ ἔχων ἀπείρως;	(Δοκεῖ.	(Οὐκοῦν ὁ μὲν διὰ τοῦ
[2, 12]	πλησίον. Τί δ´; ἐπὶ κακοῖς	δοκεῖ	σοι εἶναι λύπη ὁ φθόνος;
[2, 24]	παρακαλῶ σε εἰπεῖν τί μοι,	Δοκεῖ	σοι, ἔφη, καθάπερ ἄλλου τινὸς
[2, 20]	ἄκοντα καὶ στένοντα; ὅτι γὰρ	δοκεῖ	σοι ταῦτα τὰ ἀκοινώνητα, γράψον
[2, 2]	σε ἀναγκάσει ὀρέγεσθαι ὧν οὐ	δοκεῖ	σοι, τίς ἐκκλίνειν ἃ μὴ
[2, 22]	οὖν; ὁ ἐξηπατημένος περί τινος	δοκεῖ	σοι φίλος εἶναι αὐτοῦ; (Οὐ
[2, 1]	πάντα ποιεῖν. ἐναντίον γάρ πως	δοκεῖ	τῷ θαρραλέῳ τὸ εὐλαβές, τὰ
[2, 2]	πράξει μέν σοί τινα ἃ	δοκεῖ	φοβερὰ εἶναι· ἵνα δὲ καὶ
[2, 17]	λέγω, τὴν οἴησιν τὴν τοῦ	δοκεῖν	εἰδέναι τι τῶν χρησίμων ἀποβάλλοντας
[2, 11]	οὖν οὐδεὶς κανὼν ἀνωτέρω τοῦ	δοκεῖν;	καὶ πῶς οἷόν τε ἀτέκμαρτα
[2, 11]	ἀπαλλάσσει μανίας τοὺς μόνῳ τῷ	δοκεῖν	μέτρῳ πάντων χρωμένους, ἵνα λοιπὸν
[2, 9]	οὐδὲν εἰ μὴ μέχρι τοῦ	δοκεῖν	ὅτι ἔχεις. τί γὰρ διαφέρει
[2, 11]	αὐτὰς ἐφαρμόζειν ἄμεινον ἀνωτέρω τοῦ	δοκεῖν	σοι; ὁ δὲ μαινόμενος ἄλλα
[2, 11]	οὖν ἐπί τι ἀνωτέρω τοῦ	δοκεῖν	τί τοῦτό ἐστιν Ἴδ´ ἀρχὴ
[2, 22]	φῶς, πατέρα δ´ οὐ χαίρειν	δοκεῖς;	θέλεις βλέπειν φῶς, πατέρα δ´
[2, 8]	θεὸν περιφέρεις, τάλας, καὶ ἀγνοεῖς.	δοκεῖς	με λέγειν ἀργυροῦν τινα ἢ
[2, 14]	ὑβρίζει, ὅταν εἴπῃ αὐτῷ ἄνθρωπε,	δοκεῖς	μηδὲν ἔχειν, πυρέσσεις δέ· ἀσίτησον
[2, 22]	φῶς, πατέρα δ´ οὐ θέλειν	δοκεῖς;	οἴει ὅτι ἐκεῖνος οὐκ ἐφίλει
[2, 11]	εἶναι τελείους; νῦν δ´ ἐπεὶ	δοκεῖς	ὅτι καὶ καταλλήλως ἐφαρμόζεις τὰς
[2, 2]	ὅπου ἡ φύσις’ Ἐπεί τοι	δοκεῖς,	ὅτι τὰ ἐκτὸς τηρῆσαι θέλων
[2, 8]	ὅταν τελειωθῇ, ὅταν στιλπνωθῇ. τί	δοκεῖτε;	ὀφρῦν; μὴ γένοιτο. μὴ γὰρ
[2, 15]	ὅτι νύξ ἐστιν, ἄν σοι	δοκῇ,	μὴ μετατίθεσο, ἀλλ´ ἔμμενε καὶ
[2, 13]	ἀκούσει; ἀνδράποδον, ὡς ἂν αὐτῷ	δοκῇ.	τί οὖν σοὶ μέλει περὶ
[2, 23]	ταῖς λοιπαῖς διακόνοις χρῆται καὶ	δοκιμάζει	αὐτὴ ἕκαστα καὶ ἀποφαίνεται; τίς
[2, 12]	νὴ Δία τούτοις χρώμενον καὶ	δοκιμάζον	ἕκαστον καὶ βουλευόμενον. ἆρά γε
[2, 3]	δραχμὴ συσταθῆναί τινι ἠξίου, ἵνα	δοκιμασθῇ.	εἰ ἀργυρογνωμονικός ἐστιν, σὺ σαυτὴν
[2, 23]	τούτων, τὸ χρησόμενον αὐτοῖς, τὸ	δοκιμάσον,	τὸ τὴν ἀξίαν ἑκάστου λογιούμενον.
[2, 8]	θεοῦ κινούμενα, ἔμπνοα, χρηστικὰ φαντασιῶν,	δοκιμαστικά.	τούτου τοῦ δημιουργοῦ κατασκεύασμα ὢν
[2, 18]	καὶ περὶ τίνος, ἄφες σε	δοκιμάσω.	καὶ τὸ λοιπὸν μὴ ἐφῇς
[2, 12]	ὄντα καὶ ἐν τῇ πόλει	δόκιμον	τὸ κράτιστον τῶν σεαυτοῦ περιορᾶν
[2, 11]	ἔρευνα δέ τις περὶ τὸ	δοκοῦν	εἰ ὀρθῶς δοκεῖ καὶ εὕρεσις
[2, 11]	μᾶλλον. (Οὐκ ἄρα ἀρκεῖ τὸ	δοκοῦν	ἑκάστῳ πρὸς τὸ εἶναι· οὐδὲ
[2, 11]	καὶ ἀπιστία πρὸς τὸ ψιλῶς	δοκοῦν,	ἔρευνα δέ τις περὶ τὸ
[2, 7]	ἄμεινον ἢ τὸ τῷ θεῷ	δοκοῦν;	τί τὸ ὅσον ἐπὶ σοὶ
[2, 11]	φιλοσοφίας; πάντα καλῶς ἔχει τὰ	δοκοῦντα	ἅπασι; (Καὶ πῶς δυνατὸν τὰ
[2, 11]	ἄλλα τινὰ ποιεῖ ἢ τὰ	δοκοῦντά	οἱ καλά; κἀκείνῳ οὖν ἀρκεῖ
[2, 11]	οὐ πάντα, ἀλλὰ τὰ ἡμῖν	δοκοῦντα.	τί μᾶλλον ἢ τὰ Σύροις,
[2, 22]	ὅταν ἴδῃς φίλους, ἀδελφοὺς ὁμονοεῖν	δοκοῦντας,	μὴ αὐτόθεν ἀποφήνῃ περὶ τῆς
[2, 16]	εἰμι· οὐδὲν παραιτοῦμαι τῶν σοὶ	δοκούντων·	ὅπου θέλεις, ἄγε· ἣν θέλεις
[2, 4]	τοῦ ἀνθρώπου ἐπεισῆλθέν τις τῶν	δοκούντων	φιλολόγων, ὃς κατείληπτό ποτε μοιχὸς
[2, 19]	καθάπερ οἱ περὶ Κλεάνθην φέρεσθαι	δοκοῦσιν,	οἷς ἐπὶ πολὺ συνηγόρησεν Ἀντίπατρος.
[2, 5]	οἱ δαίμονές σοι τίνες εἶναι	δοκοῦσιν;	οὐχὶ ἤτοι θεῶν παῖδές εἰσιν
[2, 19]	γράφει δὲ περὶ τῶν αὐτῶν	δοκῶ	καὶ Ἑλλάνικος καὶ εἴ τις
[2, 12]	Δία τῶν ἄλλων τοῦτο ἄμεινον	δοκῶ	μοι κεκτῆσθαι. ἔχεις οὖν εἰπεῖν,
[2, 15]	οὐκ ἔστι μεταθεῖναι. ὥστε μοι	δοκῶ	ὃ πρότερον ἠγνόουν νῦν εἰδέναι,
[2, 2]	πρὸς τὴν δίκην, ἔφη οὐ	δοκῶ	οὖν σοι ἅπαντι τῷ βίῳ
[2, 24]	λ} ὸς καὶ τυφλὸς περιελεύσεται	δοκῶν	μέν τις εἶναι, ὢν δ´
[2, 22]	τοῦτο ἐμποδίζειν ἡμῖν οἱ θεοὶ	δοκῶσιν,	κἀκείνους λοιδοροῦμεν καὶ τὰ ἱδρύματα
[2, 7]	τὸν εἰπόντα ὅτι Ἀφαιρήσεται αὐτὰ	Δομιτιανὸς’	Μᾶλλον θέλω’ φησίν, ἵν´ ἐκεῖνος
[2, 9]	ἐναντία· ἀδιάφορα δὲ πλοῦτος, ὑγεία,	δόξα.	εἶτ´ ἂν μεταξὺ λεγόντων ἡμῶν
[2, 6]	ἀδιάφορος, ἀλλ´ ἢ ἐπιστήμη ἢ	δόξα	ἢ ἀπάτη. οὕτως τὸ ζῆν
[2, 19]	ἐφ´ ἡμῖν οὔθ´ ὑγίεια οὔτε	δόξα	οὔτε ἄλλο τι ἁπλῶς πλὴν
[2, 11]	οὖν περὶ ὧν τὰ μαχόμενα	δοξάζετε	ἀμφότεροι καταλλήλως ἐφαρμόζειν τὰς προλήψεις;
[2, 22]	κἀκεῖνος ὁ νέος· ἂν δέ,	δοξάριον.	ἂν δὲ κινδυνεῦσαι δέῃ, ἐρεῖς
[2, 13]	τοῦ κτησιδίου, περὶ τοῦ τί	δόξει	τῷ Καίσαρι, περὶ τῶν ἔσω
[2, 1]	ἐπαινέσῃ τις ἐπ´ αὐτοῖς, ἀνέχου,	δόξον	δὲ μηδεὶς εἶναι καὶ εἰδέναι
[2, 12]	τὴν προσήκουσαν τελέως ἀγύμναστοί ἐσμεν.	δὸς	γοῦν ᾧ θέλεις ἡμῶν ἰδιώτην
[2, 17]	λέγει ἀνάτεινον’ ὁ δὲ λέγει	δὸς	τροφήν’ καὶ ὁ μὲν λέγει
[2, 20]	ὁμοιοτάτη, νὴ τὴν σὴν τύχην.	δὸς	ὧδε τὴν πτισάνην. ἤνεγκα ἂν
[2, 9]	φιλάργυρον αἱ ἀκατάλληλοι λήψεις καὶ	δόσεις.	Διὰ τοῦτο παραγγέλλουσιν οἱ φιλόσοφοι
[2, 22]	ὅπου πίστις, ὅπου αἰδώς, ὅπου	δόσις	τοῦ καλοῦ, τῶν δ´ ἄλλων
[2, 16]	ὑπὲρ ἐνεργείας; τίς; ἕνα μοι	δότε,	ἵνα ἴδω τοῦτον, ὃν ἐκ
[2, 17]	θέλοντος, θέλοντος μηδὲν οὐκ ἔσται;	Δότε	μοι ἕνα νέον κατὰ ταύτην
[2, 16]	μελετῶμεν ταῦτα οὐδ´ ἐπιστρεφόμεθα. ἐπεὶ	δότε	μοι ἕνα, ᾧ μέλει πῶς
[2, 16]	εὐφυᾶ· εἴτε νέον εἴτε πρεσβύτερον,	δότε.	Τί οὖν ἔτι θαυμάζομεν εἰ
[2, 15]	τὰ δ´ ἄλλα κωλυτά, ἀναγκαστά,	δοῦλα,	ἀλλότρια, φαντάζονται ὅτι δεῖ παντὶ
[2, 23]	κυνός; ἀλλ´ ὡς διάκονοι καὶ	δοῦλαι	τεταγμέναι εἰσὶν ὑπηρετεῖν τῇ χρηστικῇ
[2, 21]	ἄνθρωπ´, ἐν οἴκῳ διαπεπύκτευκας τῷ	δουλαρίῳ,	τὴν οἰκίαν ἀνάστατον πεποίηκας, τοὺς
[2, 16]	ποτε τὸν τράχηλον ὡς ἀπηλλαγμένος	δουλείας,	τόλμησον ἀναβλέψας πρὸς τὸν θεὸν
[2, 2]	ὑποθῇς τὰ σὰ τοῖς ἐκτός,	δούλευε	τὸ λοιπὸν καὶ μὴ ἀντισπῶ
[2, 20]	τῆς παιδείας, ὅτι οὔτε τὸ	δουλεύειν	αἰσχρόν ἐστι μᾶλλον ἢ καλὸν
[2, 1]	τῇ αὐτῇ ὁδῷ καὶ τοῦ	δουλεύειν	ἀπήλλακται. πῶς οὖν ἔτι ὑμῖν
[2, 2]	ἀντισπῶ καὶ ποτὲ μὲν θέλε	δουλεύειν,	ποτὲ δὲ μὴ θέλε, ἀλλ´
[2, 1]	(Ἐποίησεν. (Τί; (Ἔστρεψεν τὸν αὑτοῦ	δοῦλον	ἐπὶ στρατηγοῦ. (Ἄλλο οὐδέν; (Ναί·
[2, 1]	τις ἐπὶ στρατηγοῦ τὸν αὑτοῦ	δοῦλον,	οὐδὲν ἐποίησεν; (Ἐποίησεν. (Τί; (Ἔστρεψεν
[2, 2]	ἢ ἐκεῖνα· ἢ ἐλεύθερος ἢ	δοῦλος,	ἢ πεπαιδευμένος ἢ ἀπαίδευτος, ἢ
[2, 20]	τορύνην ὀβελίσκον; εἴ τινος αὐτῶν	δοῦλος	ἤμην, εἰ καὶ ἔδει με
[2, 4]	φίλου οὐ δύνασαι τόπον ἔχειν·	δούλου	δύνασαι; καὶ τίς σοι πιστεύσει;
[2, 1]	οὐδέν; (Ναί· καὶ εἰκοστὴν αὐτοῦ	δοῦναι	ὀφείλει. (Τί οὖν; ὁ ταῦτα
[2, 3]	αὐτῷ’ ὅμοιον γὰρ ὥσπερ εἰ	δραχμὴ	συσταθῆναί τινι ἠξίου, ἵνα δοκιμασθῇ.
[2, 3]	ἀργυρογνώμων λέγει φέρε ἣν θέλεις	δραχμὴν	καὶ διαγνώσομαι’ ἀλλ´ ἐπὶ συλλογισμῶν
[2, 17]	μαθεῖν θέλομεν ὡς κομψὰ καὶ	δριμέα,	οἱ δ´, ἵν´ ἀπ´ αὐτῶν
[2, 24]	τὰ παιδία τὰ πιθανὰ καὶ	δριμέα	τίνα οὐκ ἐκκαλεῖται πρὸς τὸ
[2, 23]	καὶ μετά τινος ποικιλίας καὶ	δριμύτητος	τῶν θεωρημάτων, ὑπ´ αὐτῶν τινες
[2, 19]	μέν τις ταῦτα τηρήσει τῶν	δυεῖν,	ὅτι ἔστι τέ τι δυνατόν,
[2, 19]	ὁ Διόδωρος τῇ τῶν πρώτων	δυεῖν	πιθανότητι συνεχρήσατο πρὸς παράστασιν τοῦ
[2, 12]	ἐπακολουθῶν ταῖς αὑτοῦ φαντασίαις παραχωρῆσαι	δύναιτ´	ἄν τι ἢ ἀθετῆσαι, οὐδαμῶς
[2, 22]	πῶς ἂν ἔτι οὗτος φιλεῖν	δύναιτο;	τοῦ φρονίμου τοίνυν ἐστὶ μόνου
[2, 23]	τί εἴπω; τὴν φραστικήν; οὐ	δύναμαι·	ἀλλὰ τὴν προαιρετικήν, ὅταν ὀρθὴ
[2, 23]	τίθεσθε ἕνα τῶν βλαπτόντων. οὐ	δύναμαι	δ´ ἄλλο βλέπων τὸ κράτιστον
[2, 8]	δ´ ἄλλα οὔτ´ ἔχω οὔτε	δύναμαι.	δείξω ὑμῖν νεῦρα φιλοσόφου. ποῖα
[2, 13]	τινὰ φοβούμενον, ἄλλο δέ τι	δύναμαι	εἰπεῖν καὶ οὐδὲ ἕν, ἀλλὰ
[2, 13]	ὠχριᾶν. κιθαρῳδὸν μὲν οὖν οὐ	δύναμαι	εἰπεῖν μὴ εἶναι, ὅταν ἴδω
[2, 5]	μηδ´ ἂν τὸν κόλπον ἐκτείνω,	δύναμαι	λαβεῖν αὐτό, ὁ δέ, ἂν
[2, 8]	νοσοῦντα θείως. ταῦτα ἔχω, ταῦτα	δύναμαι·	τὰ δ´ ἄλλα οὔτ´ ἔχω
[2, 5]	τί οὖν ἔχω ποιῆσαι; ὃ	δύναμαι,	τοῦτο μόνον ποιῶ· μὴ φοβούμενος
[2, 17]	ὑγιεινοῦ πρόληψιν, ἀλλ´ ἐφαρμόσαι οὐ	δυνάμεθα.	διὰ τοῦτο ὁ μὲν λέγει
[2, 12]	δυσπαρακολούθητα, ὧν ἡμεῖς ἀποστῆναι οὐ	δυνάμεθα.	ἐξ ὧν δ´ αὐτὸς ὁ
[2, 11]	καταλλήλως ἐφαρμόζειν τὰς προλήψεις; (Οὐ	δυνάμεθα.	(Ἔχεις οὖν δεῖξαί τι ἡμῖν
[2, 12]	οὐδαμῶς διὰ τούτων αὐτὸν κινῆσαι	δυνάμεθα.	καὶ λοιπὸν εἰκότως συναισθανόμενοι ταύτης
[2, 16]	οὐ δυνάμεθα μὴ φοβεῖσθαι, οὐ	δυνάμεθα	μὴ ἀγωνιᾶν. εἶτα λέγομεν κύριε
[2, 16]	τὰ ἐπιφερόμενα κακὰ ἡγώμεθα; οὐ	δυνάμεθα	μὴ φοβεῖσθαι, οὐ δυνάμεθα μὴ
[2, 26]	τοῦτο καὶ Σωκράτης ταύτῃ τῇ	δυνάμει	πεποιθὼς ἔλεγεν ὅτι ἐγὼ ἄλλον
[2, 1]	λογικὸν ἡγεμονικὸν πρὸς τὰς ἀπροαιρέτους	δυνάμεις	ἀντιταξάμενον. καὶ οὕτως τὸ παράδοξον
[2, 8]	ἔργον τεχνίτου εὐθὺς ἔχει τὰς	δυνάμεις	ἐν ἑαυτῷ, ἃς ἐμφαίνει διὰ
[2, 23]	οὖν; ἀτιμάζει τις τὰς ἄλλας	δυνάμεις;	μὴ γένοιτο. λέγει τις μηδεμίαν
[2, 18]	καὶ τὰς ἕξεις καὶ τὰς	δυνάμεις	τὰς μὲν ἐμφύεσθαι μὴ πρότερον
[2, 23]	ἐστι μηδέ τι ἄλλο συνορᾶν	δυναμέναις	πλὴν αὐτὰ ἐκεῖνα τὰ ἔργα,
[2, 9]	τὴν τοῦ ἀνθρώπου ἐπαγγελίαν πληρῶσαι	δυνάμενοι	προσλαμβάνομεν τὴν τοῦ φιλοσόφου, τηλικοῦτο
[2, 9]	ἀπρόπτωτον. ταῦτα ὄψεσθε. ~Ὅτι οὐ	δυνάμενοι	τὴν ἀνθρώπου ἐπαγγελίαν πληρῶσαι τὴν
[2, 23]	εὐαρεστοῦντα, μηδένα μεμφόμενον, μηδέν´ αἰτιώμενον,	δυνάμενον	εἰπεῖν τούτους τοὺς στίχους ἐξ
[2, 22]	φιλεῖν εἰδείη· ὁ δὲ μὴ	δυνάμενος	διακρῖναι τὰ ἀγαθὰ ἀπὸ τῶν
[2, 26]	προτρεπτικὸς καὶ ἐλεγκτικὸς οὗτος ὁ	δυνάμενος	ἑκάστῳ παραδεῖξαι τὴν μάχην, καθ´
[2, 16]	τὴν εὔροιαν καὶ μηδέποτ´ εὐροεῖν	δυνάμενος.	ἐκεῖ γὰρ αὐτὴν ζητεῖς, οὗ
[2, 1]	ἐπεὶ σὺ ὁ ἄλλους στρέφειν	δυνάμενος	οὐδένα ἔχεις κύριον; οὐκ ἀργύριον,
[2, 24]	τί ψεῦδος, μήτε διακρῖναι ταῦτα	δυνάμενος	οὔτ´ ὀρέξεται κατὰ φύσιν οὔτ´
[2, 9]	τις δέκα λίτρας ἆραι μὴ	δυνάμενος	τὸν τοῦ Αἴαντος λίθον βαστάζειν
[2, 8]	νώτου χρείαν. εἴχομεν βαστάζειν τι	δυναμένου.	ἀλλὰ νὴ Δία καὶ περιπατοῦντος
[2, 17]	θεοῦ μηδὲν φοβούμενον τῶν συμβῆναι	δυναμένων.	δειξάτω τις ὑμῶν αὐτὸν τοιοῦτον,
[2, 23]	καὶ κωφαῖς ταῖς ἄλλαις ἁπάσαις	δυνάμεσίν	ἐστι μηδέ τι ἄλλο συνορᾶν
[2, 23]	πάσαις καὶ μικραῖς καὶ μεγάλαις	δυνάμεσιν·	τούτου κατορθωθέντος ἀγαθὸς ἄνθρωπος {ἀγαθὸς}
[2, 23]	ἀποφαινόμενον ὑπὲρ ἑκάστης τούτων τῶν	δυνάμεων,	πόσου τις ἀξία ἐστὶν αὐτῶν;
[2, 23]	τις ἀξία καὶ τῆς φραστικῆς	δυνάμεως,	ἀλλ´ οὐχ ἡλίκη τῆς προαιρετικῆς.
[2, 23]	δόγματα. ~Περὶ τῆς τοῦ λέγειν	δυνάμεως.	Βιβλίον πᾶς ἂν ἥδιον ἀναγνῴη
[2, 23]	τῆς ὁρατικῆς ἢ τῆς ἀκουστικῆς	δυνάμεως	ἢ αὐτῆς τῆς φωνητικῆς. εἰκῇ
[2, 23]	ἀπολιπόντα ἰδεῖν τὴν ἀξίαν τῆς	δυνάμεως	καὶ τὸ κράτιστον τῶν ὄντων
[2, 23]	χρείαν ἢ προαγωγὴν τῆς προαιρετικῆς	δυνάμεως;	μὴ γένοιτο. ἀνόητον, ἀσεβές, ἀχάριστον
[2, 1]	φιλοσόφων, ὅμως δὲ σκεψώμεθα κατὰ	δύναμιν,	εἰ ἀληθές ἐστι τὸ δεῖν
[2, 12]	θέλετε γνῶναι, πόσην ἐν τούτῳ	δύναμιν	εἶχεν, ἀνάγνωτε τὸ Ξενοφῶντος Συμπόσιον
[2, 14]	καὶ πεισθησόμενον ἀνάγκη πειρᾶσθαι κατὰ	δύναμιν	ἐξομοιοῦσθαι ἐκείνοις· εἰ πιστόν ἐστι
[2, 13]	πολλῶν τί ἐστι καὶ τίνα	δύναμιν	ἔχει ἐν βίῳ οὔτε οἶδεν
[2, 23]	τοῦτο, ἀπολιπεῖν ἑκάστῳ τὴν αὑτοῦ	δύναμιν	ἣν ἔχει καὶ ἀπολιπόντα ἰδεῖν
[2, 3]	γὰρ ἀναλύειν συλλογισμούς· ἔχω τὴν	δύναμιν,	ἣν ἔχειν δεῖ τὸν ἐπιγνωστικὸν
[2, 6]	εἰδέναι τὴν αὑτοῦ παρασκευὴν καὶ	δύναμιν,	ἵν´ ἐν οἷς μὴ παρεσκεύασαι,
[2, 23]	μέντοι ἀμελοῦντα οὐδ´ ἐκείνων κατὰ	δύναμιν.	καὶ γὰρ ὀφθαλμῶν ἐπιμελητέον, ἀλλ´
[2, 10]	πᾶσιν καὶ παραχωρεῖν συνεργοῦντα κατὰ	δύναμιν.	μετὰ τοῦτο ἴσθι ὅτι καὶ
[2, 23]	αὑτοῦ προαίρεσιν ἐκκαθᾶραι καὶ τὴν	δύναμιν	τὴν χρηστικὴν τῶν φαντασιῶν ὀρθὴν
[2, 23]	εὐδαιμονίαν. Τὸ δ´ αἴρειν τὴν	δύναμιν	τῆς φραστικῆς καὶ λέγειν μὴ
[2, 23]	ἀκωλύτου τὰ κωλυόμενα; τὴν ὁρατικὴν	δύναμιν	τίνα πέφυκεν ἐμποδίζειν; καὶ προαίρεσις
[2, 23]	οὐκ ἄλλη ἢ ἡ προαιρετικὴ	δύναμις.	εἶτ´ αὐτὴ ἰδοῦσα, ὅτι ἐν
[2, 23]	ἄρα τοῦτο ῥητέον, ὡς οὐδεμία	δύναμίς	ἐστιν ἀπαγγελτική· τοῦτο γὰρ ἅμα
[2, 23]	δοκεῖ, μή, εἴπερ ἐστί τις	δύναμις	κατὰ τὸν τόπον, οὐ δυνηθῶμεν
[2, 23]	πῶς οὖν δύναταί τις ἄλλη	δύναμις	κρείσσων εἶναι ταύτης, ἣ καὶ
[2, 23]	μή τι αὐτὴ ἑκάστη ἡ	δύναμις;	μή τι τῆς ὁρατικῆς ποτ´
[2, 10]	ἀπολωλεκὼς οὐδὲν ἀπολλύει; ψυχῆς οὖν	δύναμις	οὐκ ἔστιν οὐδεμία, ἣν ὁ
[2, 23]	ἢ ἀρετὴ μόνη. Εἶτα τηλικαύτη	δύναμις	οὖσα καὶ πᾶσι τοῖς ἄλλοις
[2, 23]	ὀνομάτων, εἴ τις ἄρα ἰδία	δύναμις,	τί ἄλλο ποιεῖ ἤ, ὅταν
[2, 18]	τὰς φαντασίας. Πᾶσα ἕξις καὶ	δύναμις	ὑπὸ τῶν καταλλήλων ἔργων συνέχεται
[2, 2]	Ἄνυτος καὶ Μέλητος ἀποκτεῖναι μὲν	δύνανται,	βλάψαι δ´ οὔ’ οὕτω μωρὸς
[2, 20]	τὰς αὑτῶν ἀποβαλεῖν ἢ ἀποτυφλῶσαι	δύνανται	καίτοι τοῦτο μάλιστα πάντων ἐσπουδακότες.
[2, 20]	τὰς τῶν ἀνδρῶν ἀποκόψασθαι οὐ	δύνανται.	οὕτως καὶ Ἐπίκουρος τὰ μὲν
[2, 14]	δ´ αὐτὸς αὑτὸν ἀγνοεῖς, πῶς	δύνασαι	ἀνασχέσθαι μου καὶ ὑποσχεῖν τὸν
[2, 9]	θελήσῃς ἐκ προχείρου λαβὼν δεῖξαι	δύνασαι,	ἀπ´ αὐτῶν δέ σοι ὄφελος
[2, 4]	δ´ ἄνθρωπος ὢν οὐδεμίαν χώραν	δύνασαι	ἀποπληρῶσαι ἀνθρωπικήν, τί σε ποιήσομεν;
[2, 16]	οὐκ εἶ Ἡρακλῆς καὶ οὐ	δύνασαι	καθαίρειν τὰ ἀλλότρια κακά, ἀλλ´
[2, 24]	φύσις τί ἐστιν ἐννοεῖς ἢ	δύνασαι	καὶ κατὰ ποσὸν ἀκολουθῆσαί μοι
[2, 4]	οὐ δύνασαι τόπον ἔχειν· δούλου	δύνασαι;	καὶ τίς σοι πιστεύσει; οὐ
[2, 24]	ἰσχυρός εἰμι. μή τι οὖν	δύνασαι	λίθον ἆραι ἡλίκον ὁ Ἕκτωρ
[2, 25]	χωρὶς αὐτῶν οὐδ´ αὐτὸ τοῦτο	δύνασαι	μαθεῖν, πότερον ἀναγκαῖα ἢ οὐκ
[2, 24]	δεῖξόν μοι. περὶ τίνος ἀκοῦσαι	δύνασαι;	περὶ ἀγαθῶν καὶ κακῶν; τίνος;
[2, 4]	ποιήσομεν; ἔστω γάρ, φίλου οὐ	δύνασαι	τόπον ἔχειν· δούλου δύνασαι; καὶ
[2, 14]	πόλιν μὲν ἢ οἶκον μὴ	δύνασθαι	διαμένειν μηδ´ ὀλιγοστὸν χρόνον δίχα
[2, 5]	δὲ τίς οὖν σοι δοκεῖ	δύνασθαι	ἡμιόνους μὲν ἡγεῖσθαι εἶναι, ὄνους
[2, 16]	παρόντων. πρὸς μὲν οὖν τὸ	δύνασθαι	μελετᾶν ἤσκηται, πρὸς ἔπαινον δὲ
[2, 4]	σαπρόν, ὥστε σοι πρὸς μηδὲν	δύνασθαι	χρῆσθαι, ἔξω ἂν ἐπὶ τὰς
[2, 11]	καλῶς· ἢ οὐκ οἴεται; (Οἴεται.	(Δύνασθε	οὖν περὶ ὧν τὰ μαχόμενα
[2, 17]	προλήψεις. νῦν σὺ θέλεις τὰ	δυνατὰ	καὶ τὰ σοὶ δυνατά; τί
[2, 17]	τὰ δυνατὰ καὶ τὰ σοὶ	δυνατά;	τί οὖν ἐμποδίζῃ; διὰ τί
[2, 20]	φύσις ἡ ἀνθρωπίνη. πῶς γὰρ	δύναται	ἄμπελος μὴ ἀμπελικῶς κινεῖσθαι, ἀλλ´
[2, 24]	ἢ χόρτος ᾖ παρακείμενος, πῶς	δύναται	ἀνθρώπῳ ὄρεξιν κινῆσαι; ἡ ἄμπελος
[2, 2]	γὰρ αὐτῶν κύριος, τίς αὐτὰ	δύναται	ἀφελέσθαι; εἰ θέλεις αἰδήμων εἶναι
[2, 5]	καὶ κτῆσιν καὶ αὐτὰ ταῦτα	δύναται	ἀφελέσθαι καὶ τὸ σωμάτιον αὐτό.
[2, 13]	παρὰ σοῦ; (Πῶς γὰρ οὔ;	(Δύναται	δ´ ἄλλου μὲν εἶναι ἁμάρτημα,
[2, 17]	τὴν τοῦ ὑγιεινοῦ πρόληψιν οὐ	δύναται	καλῶς ἐφαρμόσαι τοῖς ἐπὶ μέρους;
[2, 1]	ἐν ᾗ καταταχθεὶς ἐπιδείξεις, τίνα	δύναται	λογικὸν ἡγεμονικὸν πρὸς τὰς ἀπροαιρέτους
[2, 12]	παρὰ σκέλος ἀπαντᾷ ἐκεῖνος, οὐκέτι	δύναται	μεταχειρίσασθαι, ἀλλ´ ἢ λοιδορεῖ λοιπὸν
[2, 5]	ἐκεῖ οὔτε κωλῦσαί μέ τις	δύναται	οὔτ´ ἀναγκάσαι. ὅπου κωλυτὸς καὶ
[2, 13]	οὔτ´ ἀφελέσθαι τις ἡμῶν αὐτὰ	δύναται	οὔτε περιποιῆσαι ἃ οὐ θέλομεν
[2, 7]	παραλείπομεν. τί γὰρ ὁ μάντις	δύναται	πλέον ἰδεῖν θανάτου ἢ κινδύνου
[2, 2]	καὶ ἐκκλίνων αὐτὰ πάθῃς, πῶς	δύναται	ποιῆσαι; ὅταν οὖν ἐπὶ σοὶ
[2, 9]	ἄρτι γὰρ τίς ἡμῶν οὐ	δύναται	τεχνολογῆσαι περὶ ἀγαθῶν καὶ κακῶν;
[2, 23]	τίς σοι ἀποκρίνεται; πῶς οὖν	δύναταί	τις ἄλλη δύναμις κρείσσων εἶναι
[2, 23]	οὕτως τὸ πρᾶγμα ἔχει, καὶ	δύναται	τὸ διακονοῦν κρεῖσσον εἶναι ἐκείνου
[2, 5]	τοῦ πλοῦ ποιοῦμεν. τί μοι	δύναται;	τὸ ἐκλέξασθαι τὸν κυβερνήτην, τοὺς
[2, 6]	πῶς; τίς γάρ σε ἀναγκάσαι	δύναται	ὑπολαβεῖν τι ὧν οὐ θέλεις;
[2, 6]	αὐτὴν ἐν ἑκατέρῳ φυλάξαι θέλῃς,	δύναται	φυλαχθῆναι. καὶ τότ´ ἐσόμεθα ζηλωταὶ
[2, 2]	σοι· ἤδη αὐτόθεν παρασκευάζου τὴν	δυνατὴν	παρασκευὴν πᾶσαν καὶ λοιπὸν σκέπτου
[2, 19]	ἀδύνατον μὴ ἀκολουθεῖν καὶ τῷ	{δυνατὸν	εἶναι ὃ οὔτ´ ἔστιν ἀληθὲς
[2, 19]	πρὸς παράστασιν τοῦ μηδὲν εἶναι	δυνατόν,	ὃ οὔτ´ ἔστιν ἀληθὲς οὔτ´
[2, 19]	δυεῖν, ὅτι ἔστι τέ τι	δυνατόν,	ὃ οὔτ´ ἔστιν ἀληθὲς οὔτ´
[2, 17]	σὺ δὲ τῇ τοῦ ἀχρήστου.	δυνατὸν	οὖν ἐστιν ἀμφοτέρους ὑμᾶς ἐπιτυγχάνειν;
[2, 17]	μεταπίπτοντας; οὐ θέλεις ἀπομαθεῖν, εἰ	δυνατόν,	πάντα ταῦτα καὶ ἄνωθεν ἄρξασθαι
[2, 24]	μοι ἀπεκρίνω· καὶ νῦν, εἰ	δυνατόν,	παρακαλῶ σε εἰπεῖν τί μοι,
[2, 19]	οἱ δὲ τἆλλα δύο, ὅτι	δυνατόν	τ´ ἐστίν, ὃ οὔτ´ ἔστιν
[2, 11]	τὰ δοκοῦντα ἅπασι; (Καὶ πῶς	δυνατὸν	τὰ μαχόμενα καλῶς ἔχειν; οὐκοῦν
[2, 19]	ἀναγκαῖον εἶναι καὶ τῷ {ἀ}	δυνατῷ	ἀδύνατον μὴ ἀκολουθεῖν καὶ τῷ
[2, 19]	ἔστιν ἀληθὲς οὔτ´ ἔσται, καὶ	δυνατῷ	ἀδύνατον οὐκ ἀκολουθεῖ· οὐ πᾶν
[2, 19]	πᾶν παρεληλυθὸς ἀληθὲς ἀναγκαῖόν ἐστιν,	δυνατῷ	δ´ ἀδύνατον ἀκολουθεῖ. τὰ τρία
[2, 19]	μόνον δ´ ἐν τοῖς περὶ	Δυνατῶν,	ἀλλὰ καὶ κατ´ ἰδίαν ἐν
[2, 19]	θαυμαστῶς ἐν τῷ πρώτῳ περὶ	Δυνατῶν.	καὶ Κλεάνθης δ´ ἰδίᾳ γέγραφεν
[2, 4]	τὴν χεῖρα λίχνευε, κἂν μὴ	δύνῃ	τοῦ κρέως ἀποσπάσαι, λίπαινε τοὺς
[2, 23]	δύναμις κατὰ τὸν τόπον, οὐ	δυνηθῶμεν	αὐτῆς καταφρονῆσαι. τοιοῦτοί εἰσι καὶ
[2, 4]	ἀλλὰ φεύγουσι πάντες κἄν τις	δύνηται,	πλήξας κατέβαλεν. σὺ κέντρον ἔχεις
[2, 3]	οἷον ἐπ´ ἀργυρίου, ἵν´ εἰπεῖν	δύνωμαι	καθάπερ ὁ ἀργυρογνώμων λέγει φέρε
[2, 6]	ζηλωταὶ Σωκράτους, ὅταν ἐν φυλακῇ	δυνώμεθα	παιᾶνας γράφειν. μέχρι δὲ νῦν
[2, 18]	νῦν παρ´ ἡμέραν, εἶτα παρὰ	δύο,	εἶτα παρὰ τρεῖς. ἂν δὲ
[2, 19]	συνηγόρησεν Ἀντίπατρος. οἱ δὲ τἆλλα	δύο,	ὅτι δυνατόν τ´ ἐστίν, ὃ
[2, 21]	καθόλου; πυθέσθω μου καὶ ὁ	δυσεντερικός,	εἰ χρήσιμον ὄξος, ἐρῶ ὅτι
[2, 6]	περιστάσεις εἰσίν· εἰ δ´ ὡς	δύσκολα	καλεῖς, ποίαν δυσκολίαν ἔχει τὸ
[2, 6]	δ´ ὡς δύσκολα καλεῖς, ποίαν	δυσκολίαν	ἔχει τὸ γενόμενον φθαρῆναι; τὸ
[2, 5]	ἢ ἀγαθόν, ἀλλ´ ἐπ´ ἐμοί.	δύσκολον	δὲ μῖξαι καὶ συναγαγεῖν ταῦτα,
[2, 15]	γένοιτο φίλον ἔχειν σοφὸν μωρόν.	δυσμεταχειριστότερον	οὐδέν ἐστιν. κέκρικα. καὶ γὰρ
[2, 12]	τοῦτο τοῖς ἰδιώταις φορτικὰ καὶ	δυσπαρακολούθητα,	ὧν ἡμεῖς ἀποστῆναι οὐ δυνάμεθα.
[2, 17]	καλῶς τὰς προλήψεις, διὰ τί	δυσροεῖς,	διὰ τί ἐμποδίζῃ; ἀφῶμεν ἄρτι
[2, 17]	τί οὖν ἐμποδίζῃ; διὰ τί	δυσροεῖς;	νῦν οὐ φεύγεις τὰ ἀναγκαῖα;
[2, 17]	ἐκείνων τετάχθωσαν· καὶ ποῦ ἔτι	δυσροήσεις;	εἰ δὲ φθονεῖς, ἀταλαίπωρε, καὶ
[2, 17]	γίνεται; ἀπόδειξις γὰρ αὕτη μεγίστη	δυσροίας	καὶ κακοδαιμονίας. θέλω τι καὶ
[2, 13]	με. (Λέγε οὖν τὰ ἀληθῆ,	δύστηνε,	καὶ μὴ ἀλαζονεύου μηδὲ φιλόσοφος
[2, 17]	οὖν περιπίπτεις τινί, διὰ τί	δυστυχεῖς;	διὰ τί θέλοντός σού τι
[2, 17]	πλούτῳ· ἀποτεύξῃ, περιπεσῇ. ἀλλ´ ὑγιείᾳ·	δυστυχήσεις·	ἀρχαῖς, τιμαῖς, πατρίδι, φίλοις, τέκνοις,
[2, 23]	ἐκκλίσει ἀπερίπτωτον, μηδέποτ´ ἀτυχοῦντα, μηδέποτε	δυστυχοῦντα,	ἐλεύθερον, ἀκώλυτον, ἀνανάγκαστον, συναρμόζοντα τῇ
[2, 12]	πράγματα παρέχων, διαράμενος κονδύλους σοι	δῷ.	τούτου τοῦ πράγματος ἤμην ποτὲ