HODOI ELEKTRONIKAI: Du texte à l'hypertexte

HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Arrien, Les Entretiens d'Épictête, livre II

Liste des contextes (ordre alphabétique)

φ = 187 formes différentes pour 384 occurrences

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ ς τ υ φ χ ψ ω

Livre, Chap.

[2, 24]   προθυμίαν αὐτῷ κινεῖ πρὸς τὸ φαγεῖν, ἂν δὲ λίθον ἢ ἄρτον

[2, 9]   ἄρτους καὶ οἶνον, ἄλλο ἐστὶ φαγεῖν. τὸ βρωθὲν ἐπέφθη, ἀνεδόθη, νεῦρα

[2, 9]   ἔστιν εἰπεῖν λέων με καὶ φαγέτω. διὰ πάντων δὲ τούτων ἀπόλλυται

[2, 8]   ἄλλως ποιήσῃ τι, μὴ ἄλλως φάγῃ, μὴ ἄλλως συνουσιάσῃ, μὴ ταπεινώσῃ

[2, 8]   σεαυτοῦ μηδ´ ἐν ἀπρεπεῖ σχήματι φαίνεσθαι τοῖς ὁρῶσι· νῦν δέ σε

[2, 20]   τὸ ὅσιον ποῖόν τί σοι φαίνεται; ἂν θέλῃς, κατασκευάσω ὅτι ἀγαθόν.

[2, 24]   ὡς δεῖ κατασκευάσαι τίνος σοι φαίνεται; (Ἀνδριαντοποιοῦ. (Τὸ ἰδεῖν ἐμπείρως οὐδεμιᾶς

[2, 1]   γὰρ τοῖς παιδίοις τὰ προσωπεῖα φαίνεται δεινὰ καὶ φοβερὰ δι´ ἀπειρίαν,

[2, 16]   ἂν ἐκείνοις μὴ περιπίπτειν ἃ φαίνεται ἡμῖν κακά. νῦν δ´ ἐν

[2, 19]   ἀπὸ τοιούτων τινῶν ἀφορμῶν ἠρωτῆσθαι φαίνεται· κοινῆς γὰρ οὔσης μάχης τοῖς

[2, 2]   σοι, τίς ἐκκλίνειν ἃ μὴ φαίνεταί σοι; ἀλλὰ τί; πράξει μέν

[2, 24]   ἰδεῖν ἐμπείρως οὐδεμιᾶς σοι προσδεῖσθαι φαίνεται τέχνης; (Προσδεῖται καὶ τοῦτο. (Οὐκοῦν

[2, 1]   τῷ εὐλαβεῖσθαι. Παράδοξον μὲν τυχὸν φαίνεταί τισιν τὸ ἀξιούμενον ὑπὸ τῶν

[2, 22]   τι ἂν οὖν πρὸς τοῦτο φαίνηται αὐτῷ ἐμποδίζειν, ἄν τ´ ἀδελφὸς

[2, 11]   τί μᾶλλον ἢ τὰ ἐμοὶ φαινόμενα ἢ τὰ τῷ δεῖνι; (Οὐδὲν

[2, 1]   ἐναντία οὐδαμῶς συνυπάρχει. τὸ δὲ φαινόμενον πολλοῖς ἐν τῷ τόπῳ παράδοξον

[2, 1]   εἰδέναι μηδέν. μόνον τοῦτο εἰδὼς φαίνου, πῶς μήτ´ ἀποτύχῃς ποτὲ μήτε

[2, 10]   ἐγένου, οὐδὲν ἀντ´ οὐδενὸς ἠλλάχθαι φανεῖ σεαυτῷ; εἰ δ´ ἀντὶ ἀνθρώπου,

[2, 24]   ἡ κατάλληλος πόα τῷ προβάτῳ φανεῖσα προθυμίαν αὐτῷ κινεῖ πρὸς τὸ

[2, 1]   παράδοξον ἐκεῖνο οὐκέτι οὔτ´ ἀδύνατον φανεῖται οὔτε παράδοξον, ὅτι ἅμα μὲν

[2, 14]   ἂν γὰρ παρῇς τῷ διδασκομένῳ, φανεῖταί σοι πάντων ἀτερπέστατον τὸ μάθημα,

[2, 4]   ὅταν μέρη γένηται, ἄν σοι φανῇ, ἀνάρπασον ἀπελθὼν τὸ τοῦ παρακατακειμένου

[2, 4]   οὖν καθίσωσιν, ἐλθών, ἄν σοι φανῇ, ἔκβαλέ τινα αὐτῶν. οὕτως καὶ

[2, 24]   τὸ λέγειν, ὅταν ὁ ἀκουσόμενος φανῇ τις, ὅταν αὐτὸς ἐρεθίσῃ. ἂν

[2, 18]   αὐτός ποτε σεαυτῷ, θέλησον καλὸς φανῆναι τῷ θεῷ· ἐπιθύμησον καθαρὸς μετὰ

[2, 26]   ἐστιν· μέχρι δὲ τοῦτο μὴ φαντάζηται, ὡς ἀληθεῖ ἐπινεύει αὐτῷ. δεινὸς

[2, 16]   δόγμα. πάλιν ὅταν σεισμὸς γένηται, φαντάζομαι ὅτι ἡ πόλις ἐπιπίπτειν μοι

[2, 10]   τί οὖν οὐ τοιοῦτόν τι φανταζόμεθα, ἀλλ´ ὅπου τι σωματικὸν ἐλάττωμα

[2, 14]   ἔργον τοῦ φιλοσοφοῦντος τοιοῦτόν τι φανταζόμεθα. λοιπὸν ἐφεξῆς τούτῳ ζητοῦμεν, πῶς

[2, 14]   ἔργον τοῦ φιλοσοφοῦντος τοιοῦτόν τι φανταζόμεθα, ὅτι δεῖ τὴν αὑτοῦ βούλησιν

[2, 16]   μὴ ἰδὼν γῆν ἐξίσταμαι καὶ φανταζόμενος, ὅτι ὅλον με δεῖ τὸ

[2, 21]   ἀκουσίῳ. τὸ δ´ ἄδικον οὐδαμῶς φαντάζονται ἀκούσιον. ἔνι τι καὶ τῷ

[2, 21]   δὲ δειλὸν εἶναι εὐγνώμονος ἤθους φαντάζονται καὶ τὸ ἐλεήμονα, τὸ δ´

[2, 15]   ἄλλα κωλυτά, ἀναγκαστά, δοῦλα, ἀλλότρια, φαντάζονται ὅτι δεῖ παντὶ τῷ κριθέντι

[2, 21]   ἐπὶ τὸ ὁμολογεῖν αὐτά, ὅτι φαντάζονταί τι ἐν αὐτοῖς εἶναι ἀκούσιον

[2, 21]   καὶ σχεδὸν ὅσα ἂν αἰσχρὰ φαντάζωνται, ταῦτα οὐ πάνυ ὁμολογοῦσι· τὸ

[2, 14]   δεόμενος. τίνος δ´ ἂν καὶ φαντασθείης ὡς ἐνδέοντος; πλουτεῖς, τέκνα ἔχεις

[2, 18]   ἀλλ´ εἰπὲ ἔκδεξαί με μικρόν, φαντασία· ἄφες ἴδω τίς εἶ καὶ

[2, 18]   χειμὼν τί ἄλλο ἐστὶν ἢ φαντασία; ἐπεί τοι ἆρον τὸν φόβον

[2, 20]   κεφαλῆς αὐτοῦ κατέχεον. τί τοῦτο; φαντασία μοι ἐγένετο ἐλαίου ἀδιάκριτος, ὁμοιοτάτη,

[2, 16]   καὶ εὑρήσεις τάλανας ναυαγούς. προσπεσέτω φαντασία ταρακτικὴ καὶ γνώσῃ, τί ἐμελετῶμεν

[2, 18]   εἶθ´ ὅταν προσπίπτῃ σοί τις φαντασία τοιαύτη, Πλάτων μὲν ὅτι ἴθι

[2, 14]   φωναῖς, ὡς τὰ κτήνη ταῖς φαντασίαις· ἄλλο γάρ ἐστι χρῆσις, ἄλλο

[2, 8]   τοῦτο προσείληφε καὶ τὸ χρῆσθαι φαντασίαις· ἄλλως γὰρ περιπατεῖν οὐκ ἐδύνατο.

[2, 23]   κατασκευάσαι σαυτὸν χρηστικὸν ταῖς προσπιπτούσαις φαντασίαις κατὰ φύσιν, ἐν ὀρέξει ἀναπότευκτον,

[2, 12]   ὁ ἰδιώτης ἐπακολουθῶν ταῖς αὑτοῦ φαντασίαις παραχωρῆσαι δύναιτ´ ἄν τι ἢ

[2, 8]   τὰ ἄλογα; τὰ φυτὰ οὐδὲ φαντασίαις χρηστικά ἐστιν· διὰ τοῦτο οὐ

[2, 21]   αὐτὸς εἷς εἰμι ἐκείνων; τίνα φαντασίαν ἔχω περὶ ἐμαυτοῦ; πῶς ἐμαυτῷ

[2, 19]   τούτῳ, τῷ βασανίσαι τὴν ἐμαυτοῦ φαντασίαν καὶ συγκρῖναι τὰ λεγόμενα καὶ

[2, 18]   τινὰ ἀντεισάγαγε καλὴν καὶ γενναίαν φαντασίαν καὶ ταύτην τὴν ῥυπαρὰν ἔκβαλε.

[2, 26]   θαύμαζε, εἰ ἐπιμένει· κατορθώματος γὰρ φαντασίαν λαμβάνων ποιεῖ αὐτό. διὰ τοῦτο

[2, 17]   τοῦτο. εἶχε γὰρ ἣν δεῖ φαντασίαν, οἷόν ἐστι τὸ ἃ θέλει

[2, 18]   μονομάχους. ταῦτα ἀντιθεὶς νικήσεις τὴν φαντασίαν, οὐχ ἑλκυσθήσῃ ὑπ´ αὐτῆς. τὸ

[2, 21]   περίπατον ἐξελθὼν προέβαλές ποτε σαυτῷ φαντασίαν τινὰ ἀντὶ συλλογισμοῦ καὶ ταύτην

[2, 18]   ἀσκητὴς ὁ πρὸς τὰς τοιαύτας φαντασίας γυμνάζων ἑαυτόν. μεῖνον, τάλας, μὴ

[2, 7]   ἀλλ´ οἷα ἐνδείκνυνται τούτων τὰς φαντασίας δεχόμενοι. νῦν δὲ τρέμοντες τὸ

[2, 22]   λείπει; οὐ χρῇ αἰσθήσει, οὐ φαντασίας διακρίνεις, οὐ τροφὰς προσφέρῃ τὰς

[2, 18]   πάλιν ἐρεθισθὲν ὑπὸ τῆς καταλλήλου φαντασίας θᾶττον ἢ πρότερον ἐξήφθη πρὸς

[2, 22]   ἐστιν, ἄκριτον, ἄλλοθ´ ὑπ´ ἄλλης φαντασίας νικώμενον. ἀλλ´ ἐξέτασον μὴ ταῦθ´

[2, 18]   διέλθωμεν. ~Πῶς ἀγωνιστέον πρὸς τὰς φαντασίας. Πᾶσα ἕξις καὶ δύναμις ὑπὸ

[2, 8]   δεῖται οὖν τὸ ἀγαθὸν χρήσεως φαντασιῶν. ἆρά γε μόνης; εἰ γὰρ

[2, 8]   τοῦ θεοῦ κινούμενα, ἔμπνοα, χρηστικὰ φαντασιῶν, δοκιμαστικά. τούτου τοῦ δημιουργοῦ κατασκεύασμα

[2, 8]   γὰρ καὶ τὰ μάλιστα χρῆσιν φαντασιῶν ἔχει, ἀλλὰ παρακολούθησίν γε τῇ

[2, 18]   μείζων χειμὼν ἢ ὁ ἐκ φαντασιῶν ἰσχυρῶν καὶ ἐκκρουστικῶν τοῦ λόγου;

[2, 8]   προσειλήφει παρακολούθησιν τῇ χρήσει τῶν φαντασιῶν, καὶ δῆλον ὅτι κατὰ λόγον

[2, 22]   Δία πολλάκις ἐξίστασαι ὑπὸ τῶν φαντασιῶν καὶ ταράττῃ καὶ ἡττῶσίν σε

[2, 1]   τοῦ ἀγαθοῦ ἔστιν ἐν χρήσει φαντασιῶν καὶ τοῦ κακοῦ ὡσαύτως, τὰ

[2, 23]   εἰσὶν ὑπηρετεῖν τῇ χρηστικῇ τῶν φαντασιῶν. κἂν πύθῃ, πόσου ἕκαστον ἄξιόν

[2, 22]   ὅπου προαίρεσις, ὅπου χρῆσις ὀρθὴ φαντασιῶν, μηκέτι πολυπραγμονήσῃς μήτ´ εἰ υἱὸς

[2, 23]   τὴν δύναμιν τὴν χρηστικὴν τῶν φαντασιῶν ὀρθὴν κατασκευάσαι, ἀνάγκη δὲ τὴν

[2, 8]   παρακολούθησίν γε τῇ χρήσει τῶν φαντασιῶν οὐκ ἔχει. καὶ εἰκότως. ὑπηρετικὰ

[2, 19]   τι ἁπλῶς πλὴν ὀρθὴ χρῆσις φαντασιῶν. τοῦτο ἀκώλυτον φύσει μόνον, τοῦτο

[2, 5]   δεδέσθαι, τὸ φυγαδευθῆναι, τὸ πιεῖν φάρμακον, τὸ γυναικὸς ἀφαιρεθῆναι, τὸ τέκνα

[2, 22]   οὐκ ἔστι πιστὸν τὸ τοῦ φαύλου ἡγεμονικόν· ἀβέβαιόν ἐστιν, ἄκριτον, ἄλλοθ´

[2, 11]   ἐστιν, δίκαιός ἐστιν. τίς ἡμῶν φείδεται τούτων τῶν ὀνομάτων; τίς ἡμῶν

[2, 19]   ἐστι Στωικός; ὡς λέγομεν ἀνδριάντα Φειδιακὸν τὸν τετυπωμένον κατὰ τὴν τέχνην

[2, 8]   ἐλέφας; καὶ ἡ Ἀθηνᾶ ἡ Φειδίου ἅπαξ ἐκτείνασα τὴν χεῖρα καὶ

[2, 19]   οἴεσθε ὅτι τὸν Δία τὸν Φειδίου δείξετε ἢ τὴν Ἀθηνᾶν, ἐλεφάντινον

[2, 8]   μὲν τὸ ἄγαλμα ἦς τὸ Φειδίου, ἡ Ἀθηνᾶ ἢ ὁ Ζεύς,

[2, 19]   τετυπωμένον κατὰ τὴν τέχνην τὴν Φειδίου, οὕτως τινά μοι δείξατε κατὰ

[2, 1]   γνώσῃ· φέρε πόνους, φέρε δεσμωτήριον, φέρε ἀδοξίαν, φέρε καταδίκην. αὕτη ἐπίδειξις

[2, 11]   ἕν σοι ζυγὸν οὐκ ἀρκεῖ, φέρε ἄλλο. ἐπὶ τῷ ἀγαθῷ ἄξιον

[2, 1]   θάνατον καὶ γνώσῃ· φέρε πόνους, φέρε δεσμωτήριον, φέρε ἀδοξίαν, φέρε καταδίκην.

[2, 3]   δύνωμαι καθάπερ ὁ ἀργυρογνώμων λέγει φέρε ἣν θέλεις δραχμὴν καὶ διαγνώσομαι’

[2, 1]   ἰδοῦ, πῶς ἐκκλίνων οὐ περιπίπτω. φέρε θάνατον καὶ γνώσῃ· φέρε πόνους,

[2, 1]   πόνους, φέρε δεσμωτήριον, φέρε ἀδοξίαν, φέρε καταδίκην. αὕτη ἐπίδειξις νέου ἐκ

[2, 14]   παρακολούθησις. εἰ δ´ οἴει παρακολουθεῖν, φέρε ὃ θέλεις ὄνομα καὶ βασανίσωμεν

[2, 13]   αὐτῷ πρόσεστιν, ἐκεῖ τὸ θάρσος· φέρε ὃν θέλεις ἰδιώτην καὶ οὐκ

[2, 3]   καὶ διαγνώσομαι’ ἀλλ´ ἐπὶ συλλογισμῶν φέρε ὃν θέλεις καὶ διακρινῶ σοι

[2, 18]   τὸν φόβον τοῦ θανάτου καὶ φέρε ὅσας θέλεις βροντὰς καὶ ἀστραπὰς

[2, 1]   περιπίπτω. φέρε θάνατον καὶ γνώσῃ· φέρε πόνους, φέρε δεσμωτήριον, φέρε ἀδοξίαν,

[2, 1]   ἡ θύρα ἤνοικται· ἂν λυσιτελῇ, φέρε. πρὸς πάντα γὰρ ἠνοῖχθαι δεῖ

[2, 2]   αὕτη ἡ ὁδὸς ἐνταῦθα οὐ φέρει, ἀλλ´ ἄλλῃ; τί οὖν ἐστιν,

[2, 7]   ἀπαντήσαντος, {ποτέρα{ ν} τῶν ὁδῶν φέρει, οὐκ ἔχων ὄρεξιν πρὸς τὸ

[2, 7]   πρὸς τὸ τὴν δεξιὰν μᾶλλον φέρειν ἢ τὴν ἀριστεράν· οὐ γὰρ

[2, 8]   ἢ χρυσοῦν ἔξωθεν; ἐν σαυτῷ φέρεις αὐτὸν καὶ μολύνων οὐκ αἰσθάνῃ

[2, 20]   ψυχρὰ ταῦτα ἐπιχειρήματα; ἐσθίων ποῦ φέρεις τὴν χεῖρα; εἰς τὸ στόμα

[2, 19]   ἐστιν, καθάπερ οἱ περὶ Κλεάνθην φέρεσθαι δοκοῦσιν, οἷς ἐπὶ πολὺ συνηγόρησεν

[2, 21]   τί οὖν θαυμάζετ´, εἰ ἃ φέρετ´ εἰς τὴν σχολήν, αὐτὰ ταῦτα

[2, 21]   τεταπεινωμένος, ὅτι σοι ἐξ οἴκου φέρεται οὐδέν, καὶ κάθῃ μεταξὺ λεγομένων

[2, 21]   πλείστων ἁμαρτημάτων κατὰ τοῦτο μάλιστα φέρονται ἐπὶ τὸ ὁμολογεῖν αὐτά, ὅτι

[2, 7]   τινὰ ἀπελθεῖν θέλει, ἀλλὰ τὴν φέρουσαν. οὕτως ἔδει καὶ ἐπὶ τὸν

[2, 19]   καὶ κακῶν. ἄκουε· Ἰλιόθεν με φέρων ἄνεμος Κικόνεσσι πέλασσεν. τῶν ὄντων

[2, 16]   ἄρχειν με θέλεις, ἰδιωτεύειν, μένειν, φεύγειν, πένεσθαι, πλουτεῖν; ἐγώ σοι ὑπὲρ

[2, 17]   διὰ τί δυσροεῖς; νῦν οὐ φεύγεις τὰ ἀναγκαῖα; διὰ τί οὖν

[2, 4]   ὅτι οὐδεὶς αὐτῶν ἐπιστρέφεται, ἀλλὰ φεύγουσι πάντες κἄν τις δύνηται, πλήξας

[2, 1]   ἐλάφων πάσχομεν· ὅτε φοβοῦνται καὶ φεύγουσιν αἱ ἔλαφοι τὰ πτερά, ποῦ

[2, 16]   ἢ τοὺς ποίους τῶν ψόγων φευκτέον; πότε δ´ ἐμελέτησεν ταύτην τὴν

[2, 8]   μὴ γένοιτο. ἀγρός; μὴ γένοιτο. φήμη; μὴ γένοιτο. νοῦς, ἐπιστήμη, λόγος

[2, 5]   μοι’ φησίν, Ἄνυτε, πῶς με φῂς θεὸν οὐ νομίζειν; οἱ δαίμονές

[2, 9]   τί γάρ ἐστιν ἄνθρωπος; (Ζῷον, φησί, λογικὸν θνητόν. (Εὐθὺς ἐν τῷ

[2, 15]   ἐλθὼν ἐπυνθανόμην τί ἐγένετο. (Κέκρικα, φησίν. (Ἀλλ´ ὅμως τί σε ἦν

[2, 5]   ἐν τῷ δικαστηρίῳ. λέγε μοι’ φησίν, Ἄνυτε, πῶς με φῂς θεὸν

[2, 4]   πόλει. ὁ δ´ Ἀλλ´ ἄν, φησίν, ἀφέντες τοῦτο τὸ πιστόν, πρὸς

[2, 22]   μόνου τὸ φιλεῖν. Καὶ πῶς; φησίν· ἐγὼ γὰρ ἄφρων ὢν ὅμως

[2, 23]   παρελθοῦσαν αὑτῆς καταψηφίσασθαι; Τί οὖν; φησίν, εἰ οὕτως τὸ πρᾶγμα ἔχει,

[2, 3]   λαβεῖν συστατικὰ ὅτι μὲν ἄνθρωπος’ φησίν, εἶ, καὶ ἰδὼν γνώσεται· εἰ

[2, 7]   Ἀφαιρήσεται αὐτὰ Δομιτιανὸς’ Μᾶλλον θέλω’ φησίν, ἵν´ ἐκεῖνος αὐτὰ ἀφέληται ἢ

[2, 10]   σοι ἀπολλύων ἔσται βεβλαμμένος. (Ναί, φησίν, κεκολόβωται γὰρ τὸ σῶμα. (Ἄγε,

[2, 13]   αὐτὸς ἀγαθὸς οὐκ εἶ; (Πῶς, φησίν, οὐκ εἰμί; (Ὅτι οὐδεὶς ἀγαθὸς

[2, 11]   τὴν οἴησιν προσειλήφαμεν. (Διὰ γάρ, φησίν, οὐκ οἶδα ἐγὼ τὸ καλὸν

[2, 2]   τοῦτο παρασκευάζεσθαι; (Ποίαν παρασκευήν; (Τετήρηκα’ φησίν, τὸ ἐπ´ ἐμοί. (Πῶς οὖν;

[2, 5]   εἰδώς, ὅτι τὸ γενόμενον καὶ φθαρῆναι δεῖ. οὐ γάρ εἰμι αἰών,

[2, 6]   ποίαν δυσκολίαν ἔχει τὸ γενόμενον φθαρῆναι; τὸ δὲ φθεῖρον ἢ μάχαιρά

[2, 6]   τὸ γενόμενον φθαρῆναι; τὸ δὲ φθεῖρον ἢ μάχαιρά ἐστιν ἢ τροχὸς

[2, 11]   περὶ τὰς γραμμὰς ἢ τοὺς φθόγγους οἱ οὐκ εἰδότες; τούτου δ´

[2, 23]   ὡς Χρύσιππος ἄθλιον εἶναι, πενθεῖν, φθονεῖν, ἁπλῶς ταράσσεσθαι, κακοδαιμονεῖν; οὐδὲ ἕν.

[2, 17]   ποῦ ἔτι δυσροήσεις; εἰ δὲ φθονεῖς, ἀταλαίπωρε, καὶ ἐλεεῖς καὶ ζηλοτυπεῖς

[2, 22]   οὐδέτερα· καὶ ὅλως λυπῇ, φοβῇ, φθονεῖς, ταράσσῃ, μεταβάλλῃ· διὰ ταῦτα ὁμολογεῖς

[2, 21]   ὁμολογήσει τις, ἄδικον οὐδ´ ὅλως, φθονερὸν οὐ πάνυ ἢ περίεργον, ἐλεήμονα

[2, 19]   περιπεσεῖν τινι, μὴ ὀργισθῆναι, μὴ φθονῆσαι, μὴ ζηλοτυπῆσαι (τί γὰρ δεῖ

[2, 19]   ταῦτα κεκλικότα. εὐεργετήσατέ με· μὴ φθονήσητε ἀνθρώπῳ γέροντι ἰδεῖν θέαμα, ὃ

[2, 12]   ἀγαθοῖς ὁ φθόνος. Τί δέ; φθονοίη ἄν τις τοῖς οὐδὲν πρὸς

[2, 12]   λέγων ὅτι ὅρισαί μοι τὸν φθόνον’ εἶτα ὁρισαμένου κακῶς ὡρίσω· οὐ

[2, 16]   καὶ Σκίρωνος λύπην, φόβον, ἐπιθυμίαν, φθόνον, ἐπιχαιρεκακίαν, φιλαργυρίαν, μαλακίαν, ἀκρασίαν. ταῦτα

[2, 12]   ὁ φθόνος; καὶ τί ὁ φθόνος ἐστὶ κακῶν; οὐκοῦν ἐκεῖνον ἐποίησεν

[2, 12]   δοκεῖ σοι εἶναι λύπη ὁ φθόνος; καὶ τί ὁ φθόνος ἐστὶ

[2, 12]   λύπη ἐστὶν ἐπ´ ἀγαθοῖς ὁ φθόνος. Τί δέ; φθονοίη ἄν τις

[2, 21]   ποτ´ ἐφλυάρησα τὰ ἐπελθόντα μοι; φθονῶν ἐλήλυθας, τεταπεινωμένος, ὅτι σοι ἐξ

[2, 12]   ἀπ´ αὐτῆς. Ἆρά γε ὁ φθονῶν χαίρει; (Οὐδαμῶς, ἀλλὰ μᾶλλον λυπεῖται.

[2, 22]   τὸ ἀκρατεῖς καὶ μοιχοὺς καὶ φθορεῖς ἀπεργαζόμενον οὐδ´ ὅς´ ἄλλα πλημμελοῦσιν

[2, 16]   λύπην, φόβον, ἐπιθυμίαν, φθόνον, ἐπιχαιρεκακίαν, φιλαργυρίαν, μαλακίαν, ἀκρασίαν. ταῦτα δ´ οὐκ

[2, 18]   καὶ τὸ ἀρρώστημα βεβαιοῖ τὴν φιλαργυρίαν. ὁ γὰρ πυρέξας, εἶτα παυσάμενος

[2, 9]   λοιδορία, τὸν ὀργίλον ὀργή, τὸν φιλάργυρον αἱ ἀκατάλληλοι λήψεις καὶ δόσεις.

[2, 22]   κομψὸν καὶ αὐτὸ ὁ γέρων φίλει κἀκεῖνος ὁ νέος· ἂν δέ,

[2, 22]   φιλίας. Περὶ ἅ τις ἐσπούδακεν, φιλεῖ ταῦτα εἰκότως. μή τι οὖν

[2, 22]   ἀμφοτέρων πῶς ἂν ἔτι οὗτος φιλεῖν δύναιτο; τοῦ φρονίμου τοίνυν ἐστὶ

[2, 22]   ἐπιστήμων ἐστίν, οὗτος ἂν καὶ φιλεῖν εἰδείη· ὁ δὲ μὴ δυνάμενος

[2, 22]   φρονίμου τοίνυν ἐστὶ μόνου τὸ φιλεῖν. Καὶ πῶς; φησίν· ἐγὼ γὰρ

[2, 22]   ἄφρων εἶναι. ἐν δὲ τῷ φιλεῖν οὐ μεταβάλλῃ; ἀλλὰ πλοῦτον μὲν

[2, 22]   προβάλλεται, καταρᾶται. οὐδὲν γὰρ οὕτως φιλεῖν πέφυκεν ὡς τὸ αὑτοῦ συμφέρον·

[2, 22]   αὐτούς· εἰ δ´ ἐσπουδακέναι, καὶ φιλεῖν ταῦτα. ὅστις οὖν ἀγαθῶν ἐπιστήμων

[2, 22]   ἀλλ´ ὅπως ἴδῃς, τί ἐστι φιλία, βάλε κρέας εἰς μέσον καὶ

[2, 22]   ὅτι δίκαιοι. ποῦ γὰρ ἀλλαχοῦ φιλία ἢ ὅπου πίστις, ὅπου αἰδώς,

[2, 4]   μόνα; γειτνίασιν δ´ οὐκ ἀναιροῦμεν, φιλίαν δ´ οὔ, πόλιν δ´ οὔ;

[2, 22]   θηριῶδες, ἐκεῖνο τὸ διακόπτον τὴν φιλίαν, τὸ οὐκ ἐῶν εἶναι γυναῖκα

[2, 22]   τῶν φιλοσόφων ἐφ´ οἷς περὶ φιλίας παραδοξολογοῦσιν. ἀλλ´ ἐμπεσούσης εἰς τὸ

[2, 22]   ἰσχὺν ὁ λόγος ἔχει. ~Περὶ φιλίας. Περὶ ἅ τις ἐσπούδακεν, φιλεῖ

[2, 22]   μὴ αὐτόθεν ἀποφήνῃ περὶ τῆς φιλίας τι αὐτῶν μηδ´ ἂν ὀμνύωσιν

[2, 22]   προσπαίζοντα ἀλλήλοις, ἵν´ εἴπῃς οὐδὲν φιλικώτερον‘ ἀλλ´ ὅπως ἴδῃς, τί ἐστι

[2, 13]   Ἀλέξανδρον οὕτως λαλῶν, ὁ πρὸς Φίλιππον, ὁ πρὸς τοὺς πειρατάς, ὁ

[2, 14]   δ´ εἰσὶν οἱ πανηγυρίζοντες ἄνθρωποι φιλοθεάμονες. τί ποτ´ οὖν ἐστιν ὁ

[2, 22]   ἔσεσθε· καὶ γὰρ οἱ ὄφεις· φίλοι δ´ οὔτ´ ἐκεῖνοι οὔθ´ ὑμεῖς,

[2, 22]   ἄλλα πράξετε πάντα ὅσα οἱ φίλοι καὶ συμπιεῖσθε καὶ συσκηνήσετε καὶ

[2, 22]   τοῦτο γνοὺς θαρρῶν ἀποφαίνου, ὅτι φίλοι, ὥσπερ ὅτι πιστοί, ὅτι δίκαιοι.

[2, 17]   ὑγιείᾳ· δυστυχήσεις· ἀρχαῖς, τιμαῖς, πατρίδι, φίλοις, τέκνοις, ἁπλῶς ἄν τινι τῶν

[2, 4]   ἀλλότριον ὑφαρπάζεις καὶ λιχνεύεις; ἀλλὰ φιλόλογός εἰμι καὶ Ἀρχέδημον νοῶ. Ἀρχέδημον

[2, 4]   ἐρεῖς οὐδείς μου ἐπιστρέφεται, ἀνθρώπου φιλολόγου’ κακὸς γὰρ εἶ καὶ ἄχρηστος.

[2, 4]   ἀνθρώπου ἐπεισῆλθέν τις τῶν δοκούντων φιλολόγων, ὃς κατείληπτό ποτε μοιχὸς ἐν

[2, 15]   ῥῆξαι ἔστιν. μή μοι γένοιτο φίλον ἔχειν σοφὸν μωρόν. δυσμεταχειριστότερον οὐδέν

[2, 15]   ἡμῖν ἄνθρωπον ἐκ τοῦ ζῆν φίλον καὶ συνήθη, τῆς αὐτῆς πόλεως

[2, 22]   εἶναι φίλος ἢ ἄλλον κτήσασθαι φίλον, ταῦτα τὰ δόγματα ἐκκοπτέτω, ταῦτα

[2, 1]   παιδάριον, οὐ τὸν τύραννον, οὐ φίλον τινὰ τοῦ τυράννου; τί οὖν

[2, 17]   εἰς τὸν οὐρανὸν ἀναβλέπειν ὡς φίλον τοῦ θεοῦ μηδὲν φοβούμενον τῶν

[2, 22]   ἐξηπατημένος περί τινος δοκεῖ σοι φίλος εἶναι αὐτοῦ; (Οὐ πάνυ. (Οὐδ´

[2, 22]   ἡ προαίρεσις, οὕτως μόνως καὶ φίλος ἔσομαι οἷος δεῖ καὶ υἱὸς

[2, 22]   ἐσπούδακεν ἢ αὐτός τινι εἶναι φίλος ἢ ἄλλον κτήσασθαι φίλον, ταῦτα

[2, 19]   πρὸς τοῖς ἐμοῖς κακοῖς; ὅμως, φιλόσοφε, εἰπέ μοι, τί τρέμεις; οὐχὶ

[2, 9]   καταγελάσῃ ἡμῶν, ἐξεπλάγημεν. ποῦ ἐστιν, φιλόσοφε, ἐκεῖνα ἃ ἔλεγες; πόθεν αὐτὰ

[2, 20]   ὁ υἱὸς οὐδέν ἐστιν. εὖ, φιλόσοφε· ἐπίμενε, πεῖθε τοὺς νέους, ἵνα

[2, 20]   πειρᾶται καὶ ἀπολλύειν. τί λέγεις, φιλόσοφε; τὸ εὐσεβὲς καὶ τὸ ὅσιον

[2, 20]   καὶ ἐπίσχεσιν τῶν ἀδικούντων. εὖ, φιλόσοφε· ὠφέλησας ἡμῶν τοὺς πολίτας, ἀνεκτήσω

[2, 11]   τῶν κανόνων ἡτοιμασμένων· καὶ τὸ φιλοσοφεῖν τοῦτό ἐστιν, ἐπισκέπτεσθαι καὶ βεβαιοῦν

[2, 24]   ἀσύμφωνον; ἀλλὰ κινῶ σε πρὸς φιλοσοφίαν; πῶς παραδεικνύω σοι τὴν μάχην

[2, 17]   σά· σοὶ γὰρ εἵμαρται κοσμῆσαι φιλοσοφίαν, σά ἐστι ταῦτα τὰ κτήματα,

[2, 11]   τί τοῦτό ἐστιν Ἴδ´ ἀρχὴ φιλοσοφίας· αἴσθησις μάχης τῆς πρὸς ἀλλήλους

[2, 11]   οὐδὲ τὸ ἐλάχιστον. ~Τίς ἀρχὴ φιλοσοφίας. Ἀρχὴ φιλοσοφίας παρά γε τοῖς

[2, 11]   τὴν στάθμην. (Τοῦτ´ ἔστιν ἀρχὴ φιλοσοφίας; πάντα καλῶς ἔχει τὰ δοκοῦντα

[2, 11]   ἐλάχιστον. ~Τίς ἀρχὴ φιλοσοφίας. Ἀρχὴ φιλοσοφίας παρά γε τοῖς ὡς δεῖ

[2, 1]   εἰ μὴ τοῖς ἐλευθέροις; οἱ φιλόσοφοι γὰρ λέγουσιν ὅτι οὐκ ἐπιτρέπομεν

[2, 1]   ἀγαθοῦ, τί παράδοξον ἀξιοῦσιν οἱ φιλόσοφοι, εἰ λέγουσιν ὅπου μὲν τὰ

[2, 17]   θεωρήματα. ἃ γὰρ λαλοῦσιν οἱ φιλόσοφοι, μαθεῖν θέλομεν ὡς κομψὰ καὶ

[2, 9]   δόσεις. Διὰ τοῦτο παραγγέλλουσιν οἱ φιλόσοφοι μὴ ἀρκεῖσθαι μόνῳ τῷ μαθεῖν,

[2, 18]   τὰ ἀρρωστήματα ὑποφύεσθαι λέγουσιν οἱ φιλόσοφοι. ὅταν γὰρ ἅπαξ ἐπιθυμήσῃς ἀργυρίου,

[2, 10]   διὰ τοῦτο καλῶς λέγουσιν οἱ φιλόσοφοι ὅτι εἰ προῄδει ὁ καλὸς

[2, 14]   οὖν τίνα ταῦτα. λέγουσιν οἱ φιλόσοφοι, ὅτι μαθεῖν δεῖ πρῶτον τοῦτο,

[2, 17]   τίνος δ´ ἕνεκα προσερχόμεθα τοῖς φιλοσόφοις; ἃ οὐκ οἰόμεθα εἰδέναι. τίνα

[2, 3]   ~Πρὸς τοὺς συνιστάντας τινὰς τοῖς φιλοσόφοις. Καλῶς ὁ Διογένης πρὸς τὸν

[2, 1]   παιδεύεσθαι τοῖς ἐλευθέροις, ἀλλὰ τοῖς φιλοσόφοις μᾶλλον, οἳ λέγουσι μόνους τοὺς

[2, 16]   ἤκουες, τί ἐμάνθανες; τί σαυτὸν φιλόσοφον ἐπέγραφες ἐξὸν τὰ ὄντα ἐπιγράφειν;

[2, 13]   δύστηνε, καὶ μὴ ἀλαζονεύου μηδὲ φιλόσοφος εἶναι ἀξίου μηδὲ ἀγνόει σου

[2, 17]   θέλω δ´ ὡς εὐσεβὴς καὶ φιλόσοφος καὶ ἐπιμελὴς εἰδέναι τί μοι

[2, 1]   πρόληψιν ἐγύμναζεν χρηστικῶς. ταῦτα γράφει φιλόσοφος· λεξείδια δὲ καὶ ἡ ὁδός,

[2, 16]   ς} τινας καὶ Χρυσίππεια ἀνέγνων, φιλοσόφου δ´ οὐδὲ θύραν παρῆλθον. ποῦ

[2, 24]   εἰς οὐδέν. ὅταν ἀκοῦσαι θέλῃς φιλοσόφου, μὴ λέγε αὐτῷ ὅτι οὐδέν

[2, 8]   οὔτε δύναμαι. δείξω ὑμῖν νεῦρα φιλοσόφου. ποῖα νεῦρα; ὄρεξιν ἀναπότευκτον, ἔκκλισιν

[2, 9]   τὴν ἀνθρώπου ἐπαγγελίαν πληρῶσαι τὴν φιλοσόφου προσλαμβάνομεν. Οὐκ ἔστι τὸ τυχὸν

[2, 9]   πληρῶσαι δυνάμενοι προσλαμβάνομεν τὴν τοῦ φιλοσόφου, τηλικοῦτο φορτίον οἷον εἴ τις

[2, 17]   Τί πρῶτόν ἐστιν ἔργον τοῦ φιλοσοφοῦντος; ἀποβαλεῖν οἴησιν· ἀμήχανον γάρ, ἅ

[2, 14]   τὸν ἀρχόμενον. Τὸ ἔργον τοῦ φιλοσοφοῦντος τοιοῦτόν τι φανταζόμεθα. λοιπὸν ἐφεξῆς

[2, 14]   ἐνταῦθα τὸ μὲν ἔργον τοῦ φιλοσοφοῦντος τοιοῦτόν τι φανταζόμεθα, ὅτι δεῖ

[2, 17]   κάτω λαλοῦντες ἐρχόμεθα πρὸς τοὺς φιλοσόφους, ἐπὶ τούτοις ἐπαινοῦντες ψέγοντες, ἐγκαλοῦντες

[2, 24]   τὸ ἀκούειν προσδεῖται ὁ τῶν φιλοσόφων ἀκουσόμενος. ἢ γὰρ οὔ; Περὶ

[2, 10]   μνήσθητι ὧν ἤκουσας παρὰ τῶν φιλοσόφων. εἰ γὰρ τὸ ἀγαθὸν ἐν

[2, 22]   εἶδεν αὐτούς, κατεγέλασεν ἂν τῶν φιλοσόφων ἐφ´ οἷς περὶ φιλίας παραδοξολογοῦσιν.

[2, 19]   λόγου μόνον ἀναλαμβάνοντας τὰ τῶν φιλοσόφων. Ὁ κυριεύων λόγος ἀπὸ τοιούτων

[2, 1]   τισιν τὸ ἀξιούμενον ὑπὸ τῶν φιλοσόφων, ὅμως δὲ σκεψώμεθα κατὰ δύναμιν,

[2, 17]   λύχνους“ ταῦτ´ ἔστι τὰ τοῦ φιλοστόργου; μέγα σοι ἀγαθὸν ἔσται σωθέντι

[2, 5]   οἷα ἂν παραλάβῃ περὶ αὐτὰ φιλοτεχνεῖ. ἄλλος σοι δίδωσι τροφὰς καὶ

[2, 5]   περί τινα τῶν ἐκτὸς ὑλῶν φιλοτεχνεῖν, ἀλλ´ οὐκ ἐκείνην ἀποδεχόμενον, ἀλλ´

[2, 17]   κατὰ ταύτας περὶ τὸ καθῆκον φιλοτεχνίαν. ἀφῶμεν καὶ τὸν τρίτον τὸν

[2, 5]   ᾖ ἐκείνη, τὴν περὶ αὐτὴν φιλοτεχνίαν ἐπιδεικνύοντα. οὕτως καὶ ὁ ὑφάντης

[2, 23]   ἐνεκέρασεν αὐτοῖς οὕτως ἰσχυρὸν καὶ φιλότεχνον, ὥστε μακρὰν ἐξικνούμενον ἀναμάςςεσθαι τοὺς

[2, 7]   οὖν δέῃ κινδυνεῦσαι ὑπὲρ τοῦ φίλου, ἂν δὲ καὶ ἀποθανεῖν ὑπὲρ

[2, 4]   τί σε ποιήσομεν; ἔστω γάρ, φίλου οὐ δύνασαι τόπον ἔχειν· δούλου

[2, 20]   τὰ οἰκοδεσπότου καὶ πολίτου καὶ φίλου, τὰς δὲ προθυμίας τὰς ἀνθρωπικὰς

[2, 22]   πόλεμος. καὶ νῦν ὅταν ἴδῃς φίλους, ἀδελφοὺς ὁμονοεῖν δοκοῦντας, μὴ αὐτόθεν

[2, 16]   περιερχόμενος τὴν οἰκουμένην συνήθεις ἔσχεν, φίλους; ἀλλ´ οὐδὲν φίλτερον τοῦ θεοῦ·

[2, 22]   ἂν τῷ λέγοντι οὐκ εἶναι φίλους αὐτούς. ἀλλ´ ἐβλήθη εἰς τὸ

[2, 22]   τὸ συμφέρον, ἀλλαχοῦ δὲ τοὺς φίλους καὶ τὴν πατρίδα καὶ τοὺς

[2, 14]   σε οἶδεν, ἐν Ῥώμῃ πολλοὺς φίλους κέκτησαι, τὰ καθήκοντα ἀποδίδως, οἶδας

[2, 22]   προαιρέσει. ἂν ἐκτός, μὴ εἴπῃς φίλους οὐ μᾶλλον ἢ πιστοὺς ἢ

[2, 22]   καὶ πατρίδα καὶ γονεῖς καὶ φίλους, σῴζεται ταῦτα πάντα· ἂν δ´

[2, 22]   καὶ εἴ τις αὐτοὺς εἶδεν φιλοφρονουμένους ἀλλήλους, ἠπίστησεν ἂν τῷ λέγοντι

[2, 1]   οὖν ἔτι ὑμῖν πιστεύσομεν, ὦ φίλτατοι νομοθέται; οὐκ ἐπιτρέπομεν παιδεύεσθαι, εἰ

[2, 16]   συνήθεις ἔσχεν, φίλους; ἀλλ´ οὐδὲν φίλτερον τοῦ θεοῦ· διὰ τοῦτο ἐπιστεύθη

[2, 22]   ἐγὼ γὰρ ἄφρων ὢν ὅμως φιλῶ μου τὸ παιδίον. (Θαυμάζω μὲν

[2, 4]   χρῶμαι, ἄνθρωπε; ὡς γείτονι, ὡς φίλῳ; ποίῳ τινί; ὡς πολίτῃ; τί

[2, 17]   τροφήν’ καὶ ὁ μὲν λέγει φλεβοτόμησον’ ὁ δὲ λέγει σικύασον’ τί

[2, 13]   καὶ ἔκκλισις πέπονθεν, οὐκ εὐοδεῖ, φλεγμαίνει’ χρῶμα γὰρ οὐ μεταβάλλει οὐδὲν

[2, 14]   τινι εἴπῃς αἱ ὀρέξεις σου φλεγμαίνουσιν, αἱ ἐκκλίσεις ταπειναί εἰσιν, αἱ

[2, 21]   τῶν θεωρημάτων. τί οὖν; οὐ φλυαρότεροι γίνεσθε; οὐχὶ δὲ παρέχει τινὰ

[2, 19]   ἀνέγνωκα. ἀνάγνωθι. καὶ τί ὠφεληθήσεται; φλυαρότερος ἔσται καὶ ἀκαιρότερος ἢ νῦν

[2, 23]   καὶ δειλοῦ. ὁ γὰρ τοιοῦτος φοβεῖσθαί μοι δοκεῖ, μή, εἴπερ ἐστί

[2, 16]   κακὰ ἡγώμεθα; οὐ δυνάμεθα μὴ φοβεῖσθαι, οὐ δυνάμεθα μὴ ἀγωνιᾶν. εἶτα

[2, 1]   ἢ πόνος φοβερόν, ἀλλὰ τὸ φοβεῖσθαι πόνον ἢ θάνατον. διὰ τοῦτο

[2, 7]   μαντεύεσθαι ἄγει; ἡ δειλία, τὸ φοβεῖσθαι τὰς ἐκβάσεις. διὰ τοῦτο κολακεύομεν

[2, 13]   ἂν ἠγωνία. πῶς γὰρ οὔ; φοβεῖταί τις οὖν ὑπὲρ τῶν μὴ

[2, 1]   τὰ προσωπεῖα φαίνεται δεινὰ καὶ φοβερὰ δι´ ἀπειρίαν, τοιοῦτόν τι καὶ

[2, 2]   μέν σοί τινα ἃ δοκεῖ φοβερὰ εἶναι· ἵνα δὲ καὶ ἐκκλίνων

[2, 1]   καὶ οὕτως ἀπόλλυνται ἐναλλάξασαι τὰ φοβερὰ καὶ τὰ θαρραλέα. οὕτως καὶ

[2, 1]   οὐ γὰρ θάνατος ἢ πόνος φοβερόν, ἀλλὰ τὸ φοβεῖσθαι πόνον ἢ

[2, 17]   τοιούτῳ συνθέλῃς καὶ συνορέγῃ, τί φοβῇ ἔτι μὴ ἀποτύχῃς; χάρισαί σου

[2, 22]   δ´ οὐδέτερα· καὶ ὅλως λυπῇ, φοβῇ, φθονεῖς, ταράσσῃ, μεταβάλλῃ· διὰ ταῦτα

[2, 1]   ὄντα τὴν ἔκκλισιν ἔχων ἀναγκαίως φοβήσεται, ἀκαταστατήσει, ταραχθήσεται. οὐ γὰρ θάνατος

[2, 16]   τὴν φυγὴν ἐφοβούμεθα, ἀλλὰ τὸν φόβον, ἐμελετῶμεν ἂν ἐκείνοις μὴ περιπίπτειν

[2, 16]   ἀντὶ Προκρούστου καὶ Σκίρωνος λύπην, φόβον, ἐπιθυμίαν, φθόνον, ἐπιχαιρεκακίαν, φιλαργυρίαν, μαλακίαν,

[2, 20]   ἢ νὴ Δία νομοθετῶν εἰς φόβον καὶ ἐπίσχεσιν τῶν ἀδικούντων. εὖ,

[2, 18]   φαντασία; ἐπεί τοι ἆρον τὸν φόβον τοῦ θανάτου καὶ φέρε ὅσας

[2, 1]   θάρσος ἐστράφθαι, πρὸς δὲ τὸν φόβον τοῦ θανάτου τὴν εὐλάβειαν· νῦν

[2, 5]   ἂν δὲ μετὰ ταραχῆς καὶ φόβου δεχώμεθα ἢ βάλλωμεν αὐτό, ποία

[2, 8]   ἔτι τὴν ἀσθένειαν τὴν ἐμαυτοῦ φοβοῦμαι. ἐπεί τοι ἄφετέ με θαρρῆσαι

[2, 8]   καὶ θεοχόλωτε; Λοιπὸν ἡμεῖς τί φοβούμεθα ἐκπέμποντες νέον ἐπί τινας πράξεις

[2, 16]   τὰ ἐκτός. εἶτ´ ἀποροῦμεν, πῶς φοβούμεθα ἢ πῶς ἀγωνιῶμεν; τί οὖν

[2, 1]   ἁμαρτάνων ἐλεύθερός ἐστιν. βούλεσθε ζῆν φοβούμενοι, βούλεσθε λυπούμενοι, βούλεσθε ταρασσόμενοι; οὐδαμῶς.

[2, 13]   μὴ εἶναι, ὅταν ἴδω τινὰ φοβούμενον, ἄλλο δέ τι δύναμαι εἰπεῖν

[2, 17]   ὡς φίλον τοῦ θεοῦ μηδὲν φοβούμενον τῶν συμβῆναι δυναμένων. δειξάτω τις

[2, 10]   ὁ ὀργιζόμενος; ἄλλο τι. ὁ φοβούμενος; ἄλλο τι. οὐδεὶς δίχα ἀπωλείας

[2, 5]   δύναμαι, τοῦτο μόνον ποιῶ· μὴ φοβούμενος ἀποπνίγομαι οὐδὲ κεκραγὼς οὐδ´ ἐγκαλῶν

[2, 1]   ταρασσόμενοι; οὐδαμῶς. οὐδεὶς ἄρα οὔτε φοβούμενος οὔτε λυπούμενος οὔτε ταρασσόμενος ἐλεύθερός

[2, 23]   εἰδότων τὴν ἑκάστου φύσιν, ἀλλὰ φοβουμένων μὴ ἄν τις αἴσθηται τῆς

[2, 1]   τὸ τῶν ἐλάφων πάσχομεν· ὅτε φοβοῦνται καὶ φεύγουσιν αἱ ἔλαφοι τὰ

[2, 1]   καὶ ἡμεῖς ποῦ χρώμεθα τῷ φόβῳ; πρὸς τὰ ἀπροαίρετα. ἐν τίσιν

[2, 1]   καὶ αἰδῆμον δειλὸν καὶ ταπεινόν, φόβων καὶ ταραχῶν μεστόν. ἂν γάρ

[2, 1]   ὅστις δ´ ἀπήλλακται λυπῶν καὶ φόβων καὶ ταραχῶν, οὗτος τῇ αὐτῇ

[2, 24]   Ἑλλήνων περὶ λόγους Ὀδυσσεῖ καὶ Φοίνικι, πῶς αὐτοὺς ἀστόμους πεποίηκε; Ταῦτά

[2, 15]   μεγάλης καὶ τῆς μικρᾶς· εἶτα φόνον ἐργαζόμενος καὶ ἀπολλύων ἄνθρωπον μηδὲν

[2, 15]   τῷ κλίματι τούτῳ καὶ τῇ φορᾷ, τότε γίνεται τὸ κακὸν ἀβοήθητον

[2, 12]   καὶ διὰ τοῦτο τοῖς ἰδιώταις φορτικὰ καὶ δυσπαρακολούθητα, ὧν ἡμεῖς ἀποστῆναι

[2, 9]   προσλαμβάνομεν τὴν τοῦ φιλοσόφου, τηλικοῦτο φορτίον οἷον εἴ τις δέκα λίτρας

[2, 23]   ὡς πανδοκεῖα. τί γὰρ κωλύει φράζοντα ὡς Δημοσθένης ἀτυχεῖν; τί δὲ

[2, 23]   οἰέσθω ὅτι ἀμελεῖν ὑμᾶς ἀξιῶ φράσεως· οὐδὲ γὰρ ὀφθαλμῶν οὐδ´ ὤτων

[2, 23]   οὐχ ἡ προαιρετική; ἡ δὲ φραστικὴ αὕτη καὶ καλλωπιστικὴ τῶν ὀνομάτων,

[2, 23]   τῶν ὄντων; τί εἴπω; τὴν φραστικήν; οὐ δύναμαι· ἀλλὰ τὴν προαιρετικήν,

[2, 23]   ἀπροαίρετα. τὴν ἀκουστικὴν ταὐτά, τὴν φραστικὴν ὡσαύτως. προαίρεσιν δὲ τί ἐμποδίζειν

[2, 23]   ἔστι τις ἀξία καὶ τῆς φραστικῆς δυνάμεως, ἀλλ´ οὐχ ἡλίκη τῆς

[2, 23]   δ´ αἴρειν τὴν δύναμιν τῆς φραστικῆς καὶ λέγειν μὴ εἶναι μηδεμίαν

[2, 6]   καὶ γὰρ ὁ πούς, εἰ φρένας εἶχεν, ὥρμα ἂν ἐπὶ τὸ

[2, 21]   πάντων ἀκούσεις λεγόντων ὤφελον ὡς φρένας ἔχω οὕτως καὶ τύχην εἶχον‘

[2, 15]   ὡς ἀθλοῦντι· ἂν δέ μοι φρενιτικοῦ τόνους ἔχων {ἐνδεικνύῃ{ ς} καὶ

[2, 18]   Ἡσυχάζοντα. ἐπὶ τούτῳ καὶ μέγα φρονεῖν ἄξιον, οὐκ ἐπὶ τῷ τὸν

[2, 22]   ἔτι οὗτος φιλεῖν δύναιτο; τοῦ φρονίμου τοίνυν ἐστὶ μόνου τὸ φιλεῖν.

[2, 21]   μή τι καὶ αὐτὸς ὡς φρονίμῳ, μή τι καὶ αὐτὸς ὡς

[2, 20]   ἀσφαλέστερον. ἄνθρωπε, τί ὑπὲρ ἡμῶν φροντίζεις, τί δι´ ἡμᾶς ἀγρυπνεῖς, τί

[2, 18]   ἕξιν ηὔξησας καὶ ὡς πυρὶ φρύγανα παρέβαλες. ὅταν ἡττηθῇς τινος ἐν

[2, 5]   τότ´ ἦν; τὸ δεδέσθαι, τὸ φυγαδευθῆναι, τὸ πιεῖν φάρμακον, τὸ γυναικὸς

[2, 16]   ὁ τοιοῦτος ὑπομείναι φυγήν τινα φυγεῖν εἰς ἅπαντα ἢ τὴν ἐπὶ

[2, 26]   ἀνάγκη ἀποστῆναι τῆς μάχης καὶ φυγεῖν οὕτως ὡς καὶ ἀπὸ τοῦ

[2, 19]   ἢ πόνος τοῦ σώματος ἢ φυγὴ ἢ ἀδοξία; τί γὰρ ἄλλο;

[2, 1]   εὐστοχῶμεν. ὅπου δὲ θάνατος ἢ φυγὴ ἢ πόνος ἢ ἀδοξία, ἐκεῖ

[2, 16]   μὴ τὸν θάνατον ἢ τὴν φυγὴν ἐφοβούμεθα, ἀλλὰ τὸν φόβον, ἐμελετῶμεν

[2, 1]   πρὸς μὲν τὸν θάνατον τὴν φυγήν, πρὸς δὲ τὸ περὶ αὐτοῦ

[2, 16]   γ´ ἂν ὁ τοιοῦτος ὑπομείναι φυγήν τινα φυγεῖν εἰς ἅπαντα ἢ

[2, 6]   εἰ ἠνεσχόμεθ´ ἂν ἐν τῇ φυλακῇ ἄλλου τινὸς ἡμῖν λέγοντος θέλεις

[2, 6]   ἐσόμεθα ζηλωταὶ Σωκράτους, ὅταν ἐν φυλακῇ δυνώμεθα παιᾶνας γράφειν. μέχρι δὲ

[2, 6]   τινὸς τῶν ἀλλοτρίων. βῆμα καὶ φυλακὴ τόπος ἐστὶν ἑκάτερον, ὁ μὲν

[2, 6]   ἂν ἴσην αὐτὴν ἐν ἑκατέρῳ φυλάξαι θέλῃς, δύναται φυλαχθῆναι. καὶ τότ´

[2, 8]   ἄλλον πιστότερόν σου· τοῦτόν μοι φύλασσε τοιοῦτον οἷος πέφυκεν, αἰδήμονα, πιστόν,

[2, 20]   καὶ ταύτην δεῖ παντὶ τρόπῳ φυλάσσειν; καὶ πολὺ κρεῖσσον καὶ ἀσφαλέστερον.

[2, 22]   ἀνεκτικόν, τὸν ἀφεκτικὸν καὶ συνεργητικόν, φυλάσσειν τὰς σχέσεις. ἂν δ´ ἀλλαχοῦ

[2, 8]   ἀπαθῆ, ἀτάραχον’ εἶτα σὺ οὐ φυλάσσεις; Ἀλλ´ ἐροῦσιν· πόθεν ἡμῖν οὗτος

[2, 24]   δεῖ παντὶ τρόπῳ περιέπειν καὶ φυλάττειν; καὶ χείρων γίνῃ κομψοῦ ἀρχιερέως,

[2, 20]   ἢ πρός τινας μὲν δεῖ φυλάττειν ταύτην τὴν κοινωνίαν, πρός τινας

[2, 6]   ἐν ἑκατέρῳ φυλάξαι θέλῃς, δύναται φυλαχθῆναι. καὶ τότ´ ἐσόμεθα ζηλωταὶ Σωκράτους,

[2, 12]   εἰκαῖοι συγκαθέντες εἴς τι τοιοῦτον φύρονται καὶ φύρουσι καὶ τὰ τελευταῖα

[2, 12]   εἴς τι τοιοῦτον φύρονται καὶ φύρουσι καὶ τὰ τελευταῖα λοιδορήσαντες καὶ

[2, 14]   ἀνομολογούμεναι, αἱ ὁρμαὶ ἀσύμφωνοι τῇ φύσει, αἱ ὑπολήψεις εἰκαῖαι καὶ ἐψευσμέναι’

[2, 10]   φύσει στερκτικόν, φύσει ὠφελητικόν, ἀλλήλων φύσει ἀνεκτικόν; ὅστις οὖν εἰς ταῦτα

[2, 26]   ποιεῖ. πᾶσα δὲ ψυχὴ λογικὴ φύσει διαβέβληται πρὸς μάχην· καὶ μέχρι

[2, 2]   γὰρ ἐπὶ σοὶ αὐτεξούσια καὶ φύσει ἐλεύθερα θέλων τηρῆσαι καὶ τούτοις

[2, 11]   τριγώνου ἢ διέσεως ἡμιτονίου οὐδεμίαν φύσει ἔννοιαν ἥκομεν ἔχοντες, ἀλλ´ ἔκ

[2, 10]   καὶ λέγεις; (Οὐδὲν ἔχομεν αἰδῆμον φύσει; (Ἔχομεν. (Ὁ τοῦτο ἀπολλύων οὐ

[2, 1]   τὰ μέγιστα διαμαρτάνοντας τὸ μὲν φύσει θαρραλέον θρασὺ κατασκευάζομεν, ἀπονενοημένον, ἰταμόν,

[2, 4]   οὐκ εἰσὶν αἱ γυναῖκες κοιναὶ φύσει; κἀγὼ λέγω. καὶ γὰρ τὸ

[2, 1]   ἰταμόν, ἀναίσχυντον, τὸ δ´ εὐλαβὲς φύσει καὶ αἰδῆμον δειλὸν καὶ ταπεινόν,

[2, 15]   καὶ ἡ μὲν προαίρεσις ἐλεύθερον φύσει καὶ ἀνανάγκαστον, τὰ δ´ ἄλλα

[2, 4]   αὐτῶν. οὕτως καὶ αἱ γυναῖκες φύσει κοιναί. ὅταν δ´ ὁ νομοθέτης

[2, 20]   ἐκείνους πρὸ πάντων ἀναπείθειν, ὅτι φύσει κοινωνικοὶ γεγόναμεν, ὅτι ἀγαθὸν ἡ

[2, 19]   ὀρθὴ χρῆσις φαντασιῶν. τοῦτο ἀκώλυτον φύσει μόνον, τοῦτο ἀνεμπόδιστον. διὰ τί

[2, 10]   οὐκ ἔχομεν φύσει τι πιστόν, φύσει στερκτικόν, φύσει ὠφελητικόν, ἀλλήλων φύσει

[2, 10]   τῶν πρὸς αὑτόν; οὐκ ἔχομεν φύσει τι πιστόν, φύσει στερκτικόν, φύσει

[2, 10]   φύσει τι πιστόν, φύσει στερκτικόν, φύσει ὠφελητικόν, ἀλλήλων φύσει ἀνεκτικόν; ὅστις

[2, 20]   ἡμῖν τοῖς μὲν παρὰ τῆς φύσεως διδομένοις πᾶσι χρώμενοι, λόγῳ δ´

[2, 8]   καὶ ποιῶν, ἀναίσθητε τῆς αὑτοῦ φύσεως καὶ θεοχόλωτε; Λοιπὸν ἡμεῖς τί

[2, 11]   ἥκειν ἤδη τινὰ ὑπὸ τῆς φύσεως κατὰ τὸν τόπον ὥσπερ δεδιδαγμένους,

[2, 20]   ἀτυχίας; λαβών τις παρὰ τῆς φύσεως μέτρα καὶ κανόνας εἰς ἐπίγνωσιν

[2, 16]   διὰ τοῦτο ἐὰν μὲν ἐπαινεθῇ, φυσηθεὶς ἐξῆλθεν· ἐὰν δὲ καταγελασθῇ, τὸ

[2, 16]   ἐξῆλθεν· ἐὰν δὲ καταγελασθῇ, τὸ φυσημάτιον ἐκεῖνο ἐκεντήθη καὶ προσεκάθισεν. Τοιοῦτόν

[2, 23]   Τέλους συγγεγραφός, τὸ {τὰ{ ς} {Φυσικά{ ς} τὸ περὶ Κανόνος; τὸ

[2, 24]   κινηθήσεται, οὕτως εἰσί τινες ἡμῖν φυσικαὶ προθυμίαι καὶ πρὸς τὸ λέγειν,

[2, 14]   τηροῦντα τὰς σχέσεις τάς τε φυσικὰς καὶ ἐπιθέτους, τὸν υἱόν, τὸν

[2, 17]   ἐννοίας οὐκ εἴχομεν ἑκάστου τούτων φυσικὰς καὶ προλήψεις; ἀλλ´ οὐχ οἷόν

[2, 20]   πάντες οἱ ἄλλοι πεισθῶμεν, ὅτι φυσική ἐστιν ἡμῖν κοινωνία πρὸς ἀλλήλους

[2, 10]   λογισμὸν εἶχον καὶ παρηκολούθουν τῇ φυσικῇ κατασκευῇ, οὐδέποτ´ ἂν ἄλλως ὥρμησαν

[2, 20]   παράγεσθε μηδὲ διαπίπτετε· οὐκ ἔστι φυσικὴ κοινωνία τοῖς λογικοῖς πρὸς ἀλλήλους·

[2, 20]   Ἐπίκουρος, ὅταν ἀναιρεῖν θέλῃ τὴν φυσικὴν κοινωνίαν ἀνθρώποις πρὸς ἀλλήλους, αὐτῷ

[2, 5]   ἐστι καὶ ταύτῃ {τὴν} παρὰ φύσιν. ἀλλ´ ἅμα μὲν ἐπιμελῶς, ὅτι

[2, 23]   καὶ οὐκ εἰδότων τὴν ἑκάστου φύσιν, ἀλλὰ φοβουμένων μὴ ἄν τις

[2, 6]   πρὸς τὸ τυγχάνειν τῶν κατὰ φύσιν· αὐτὸς γάρ μ´ ὁ θεὸς

[2, 23]   ἐκεῖνο οὐκ ἄλλως ἕξει κατὰ φύσιν εἰ μὴ ἐν τούτοις εὐλογιστοῦν

[2, 5]   ἦμεν. τῷ γὰρ ποδὶ κατὰ φύσιν εἶναι ἐρῶ τὸ καθαρῷ εἶναι,

[2, 23]   χρηστικὸν ταῖς προσπιπτούσαις φαντασίαις κατὰ φύσιν, ἐν ὀρέξει ἀναπότευκτον, ἐν δ´

[2, 5]   μὲν ὡς ἀπόλυτον σκοπεῖς, κατὰ φύσιν ἐστὶ ζῆσαι μέχρι γήρως, πλουτεῖν,

[2, 2]   γὰρ προαίρεσιν θέλεις τηρῆσαι κατὰ φύσιν ἔχουσαν, πᾶσά σοι ἀσφάλεια, πᾶσά

[2, 5]   λέγεται τῶν ἐκτός τινα κατὰ φύσιν καὶ παρὰ φύσιν; ὥσπερ ἂν

[2, 16]   ἀνθρώπους ἀπολογήσομαι· δείξω τὴν ἑκάστου φύσιν οἵα ἐστίν. οὔ· ἀλλ´ ἐν

[2, 13]   (Μή τι τοῦ ὁρμῆσαι παρὰ φύσιν; (Οὐδὲ περὶ τούτου. (Ὅταν οὖν

[2, 24]   ταῦτα δυνάμενος οὔτ´ ὀρέξεται κατὰ φύσιν οὔτ´ ἐκκλινεῖ οὔθ´ ὁρμήσει οὔτ´

[2, 1]   οὔτε τὴν τοῦ κακοῦ δέχεται φύσιν οὔτε τὴν τοῦ ἀγαθοῦ, τί

[2, 2]   καὶ λοιπὸν σκέπτου καὶ τὴν φύσιν τοῦ δικαστοῦ καὶ τὸν ἀντίδικον.

[2, 19]   παρ´ ὑμᾶς ἢ παρὰ τὴν φύσιν τοῦ πράγματος. αὐτὸ τὸ πρᾶγμα

[2, 5]   τινα κατὰ φύσιν καὶ παρὰ φύσιν; ὥσπερ ἂν εἰ ἀπόλυτοι ἦμεν.

[2, 24]   τί ἐστιν ἄνθρωπος, τίς ἡ φύσις αὐτοῦ, τίς ἡ ἔννοια; ἔχομεν

[2, 2]   ἀλήθεια. ὅπου ἀλήθεια καὶ οὗ φύσις, ἐκεῖ τὸ εὐλαβές· ὅπου ἡ

[2, 20]   τῶν ἐν ἀνθρώποις ἰσχυρότατον, ἡ φύσις ἕλκουσα ἐπὶ τὸ αὑτῆς βούλημα

[2, 2]   ἐκεῖ τὸ θαρραλέον, ὅπου ἡ φύσις’ Ἐπεί τοι δοκεῖς, ὅτι τὰ

[2, 20]   τι καὶ ἀνίκητόν ἐστιν ἡ φύσις ἡ ἀνθρωπίνη. πῶς γὰρ δύναται

[2, 2]   ταῦτα, αὐτόθεν ἤδη δίελε ποῦ φύσις κακῶν καὶ ἀγαθῶν; οὗ καὶ

[2, 24]   τοῦτο τὰ ὦτα τετρημένα; ἀλλὰ φύσις τί ἐστιν ἐννοεῖς ἢ δύνασαι

[2, 16]   τί ἐστι ψόγος, τίς ἑκατέρου φύσις; τοὺς ποίους τῶν ἐπαίνων διωκτέον

[2, 8]   τῇ πρὸς τὰ ἄλογα; τὰ φυτὰ οὐδὲ φαντασίαις χρηστικά ἐστιν· διὰ

[2, 8]   τοι μή τι αὐτὴν ἐν φυτῷ ζητεῖς; οὔ. μή τι ἐν

[2, 20]   Ὀρέστην μὲν ὑπὸ Ἐρινύων ἐλαυνόμενον φῶμεν ἐκ τῶν ὕπνων ἐξεγείρεσθαι· τούτῳ

[2, 14]   ὡς οἱ ἀγράμματοι ταῖς ἐγγραμμάτοις φωναῖς, ὡς τὰ κτήνη ταῖς φαντασίαις·

[2, 22]   πράγματος καὶ ἐγγίσαντος ὅρα οἵας φωνὰς ἀφιᾶσιν. ὁ Ἐτεοκλῆς καὶ ὁ

[2, 22]   δὲ κινδυνεῦσαι δέῃ, ἐρεῖς τὰς φωνὰς τὰς τοῦ Ἀδμήτου πατρός· {χαίρεις

[2, 17]   Ἱπποκράτη γενέσθαι; ἢ κενῶς τὰς φωνὰς ταύτας ἀπηχοῦμεν; ἔχομεν γάρ τινα

[2, 17]   ἀσήμως καὶ κενῶς ἐφθεγγόμεθα τὰς φωνάς; τίς γάρ σοι λέγει, Θεόπομπε,

[2, 16]   καλῶς, ὅτι ἀνείληφε τὰ γεγραμμένα, φωνὴν εἰσφέρων ἡδεῖαν ὅμως ἔτι ἀγωνιᾷ;

[2, 1]   τἆλλα δ´ ἄλλοις ἄφες, μηδὲ φωνήν τις ἀκούσῃ σου περὶ αὐτῶν

[2, 23]   ἀκουστικῆς δυνάμεως ἢ αὐτῆς τῆς φωνητικῆς. εἰκῇ οὖν σοι ὁ θεὸς

[2, 23]   διικνεῖσθαι τὴν ὅρασιν; εἰκῇ δὲ φῶς ἐποίησεν, οὗ μὴ παρόντος οὐδενὸς

[2, 22]   οὐ χαίρειν δοκεῖς; θέλεις βλέπειν φῶς, πατέρα δ´ οὐ θέλειν δοκεῖς;

[2, 22]   τοῦ Ἀδμήτου πατρός· {χαίρεις ὁρῶν φῶς, πατέρα δ´ οὐ χαίρειν δοκεῖς;

Livre, Chap.
[2, 24]	προθυμίαν αὐτῷ κινεῖ πρὸς τὸ	φαγεῖν,	ἂν δὲ λίθον ἢ ἄρτον
[2, 9]	ἄρτους καὶ οἶνον, ἄλλο ἐστὶ	φαγεῖν.	τὸ βρωθὲν ἐπέφθη, ἀνεδόθη, νεῦρα
[2, 9]	ἔστιν εἰπεῖν λέων με καὶ	φαγέτω.	διὰ πάντων δὲ τούτων ἀπόλλυται
[2, 8]	ἄλλως ποιήσῃ τι, μὴ ἄλλως	φάγῃ,	μὴ ἄλλως συνουσιάσῃ, μὴ ταπεινώσῃ
[2, 8]	σεαυτοῦ μηδ´ ἐν ἀπρεπεῖ σχήματι	φαίνεσθαι	τοῖς ὁρῶσι· νῦν δέ σε
[2, 20]	τὸ ὅσιον ποῖόν τί σοι	φαίνεται;	ἂν θέλῃς, κατασκευάσω ὅτι ἀγαθόν.
[2, 24]	ὡς δεῖ κατασκευάσαι τίνος σοι	φαίνεται;	(Ἀνδριαντοποιοῦ. (Τὸ ἰδεῖν ἐμπείρως οὐδεμιᾶς
[2, 1]	γὰρ τοῖς παιδίοις τὰ προσωπεῖα	φαίνεται	δεινὰ καὶ φοβερὰ δι´ ἀπειρίαν,
[2, 16]	ἂν ἐκείνοις μὴ περιπίπτειν ἃ	φαίνεται	ἡμῖν κακά. νῦν δ´ ἐν
[2, 19]	ἀπὸ τοιούτων τινῶν ἀφορμῶν ἠρωτῆσθαι	φαίνεται·	κοινῆς γὰρ οὔσης μάχης τοῖς
[2, 2]	σοι, τίς ἐκκλίνειν ἃ μὴ	φαίνεταί	σοι; ἀλλὰ τί; πράξει μέν
[2, 24]	ἰδεῖν ἐμπείρως οὐδεμιᾶς σοι προσδεῖσθαι	φαίνεται	τέχνης; (Προσδεῖται καὶ τοῦτο. (Οὐκοῦν
[2, 1]	τῷ εὐλαβεῖσθαι. Παράδοξον μὲν τυχὸν	φαίνεταί	τισιν τὸ ἀξιούμενον ὑπὸ τῶν
[2, 22]	τι ἂν οὖν πρὸς τοῦτο	φαίνηται	αὐτῷ ἐμποδίζειν, ἄν τ´ ἀδελφὸς
[2, 11]	τί μᾶλλον ἢ τὰ ἐμοὶ	φαινόμενα	ἢ τὰ τῷ δεῖνι; (Οὐδὲν
[2, 1]	ἐναντία οὐδαμῶς συνυπάρχει. τὸ δὲ	φαινόμενον	πολλοῖς ἐν τῷ τόπῳ παράδοξον
[2, 1]	εἰδέναι μηδέν. μόνον τοῦτο εἰδὼς	φαίνου,	πῶς μήτ´ ἀποτύχῃς ποτὲ μήτε
[2, 10]	ἐγένου, οὐδὲν ἀντ´ οὐδενὸς ἠλλάχθαι	φανεῖ	σεαυτῷ; εἰ δ´ ἀντὶ ἀνθρώπου,
[2, 24]	ἡ κατάλληλος πόα τῷ προβάτῳ	φανεῖσα	προθυμίαν αὐτῷ κινεῖ πρὸς τὸ
[2, 1]	παράδοξον ἐκεῖνο οὐκέτι οὔτ´ ἀδύνατον	φανεῖται	οὔτε παράδοξον, ὅτι ἅμα μὲν
[2, 14]	ἂν γὰρ παρῇς τῷ διδασκομένῳ,	φανεῖταί	σοι πάντων ἀτερπέστατον τὸ μάθημα,
[2, 4]	ὅταν μέρη γένηται, ἄν σοι	φανῇ,	ἀνάρπασον ἀπελθὼν τὸ τοῦ παρακατακειμένου
[2, 4]	οὖν καθίσωσιν, ἐλθών, ἄν σοι	φανῇ,	ἔκβαλέ τινα αὐτῶν. οὕτως καὶ
[2, 24]	τὸ λέγειν, ὅταν ὁ ἀκουσόμενος	φανῇ	τις, ὅταν αὐτὸς ἐρεθίσῃ. ἂν
[2, 18]	αὐτός ποτε σεαυτῷ, θέλησον καλὸς	φανῆναι	τῷ θεῷ· ἐπιθύμησον καθαρὸς μετὰ
[2, 26]	ἐστιν· μέχρι δὲ τοῦτο μὴ	φαντάζηται,	ὡς ἀληθεῖ ἐπινεύει αὐτῷ. δεινὸς
[2, 16]	δόγμα. πάλιν ὅταν σεισμὸς γένηται,	φαντάζομαι	ὅτι ἡ πόλις ἐπιπίπτειν μοι
[2, 10]	τί οὖν οὐ τοιοῦτόν τι	φανταζόμεθα,	ἀλλ´ ὅπου τι σωματικὸν ἐλάττωμα
[2, 14]	ἔργον τοῦ φιλοσοφοῦντος τοιοῦτόν τι	φανταζόμεθα.	λοιπὸν ἐφεξῆς τούτῳ ζητοῦμεν, πῶς
[2, 14]	ἔργον τοῦ φιλοσοφοῦντος τοιοῦτόν τι	φανταζόμεθα,	ὅτι δεῖ τὴν αὑτοῦ βούλησιν
[2, 16]	μὴ ἰδὼν γῆν ἐξίσταμαι καὶ	φανταζόμενος,	ὅτι ὅλον με δεῖ τὸ
[2, 21]	ἀκουσίῳ. τὸ δ´ ἄδικον οὐδαμῶς	φαντάζονται	ἀκούσιον. ἔνι τι καὶ τῷ
[2, 21]	δὲ δειλὸν εἶναι εὐγνώμονος ἤθους	φαντάζονται	καὶ τὸ ἐλεήμονα, τὸ δ´
[2, 15]	ἄλλα κωλυτά, ἀναγκαστά, δοῦλα, ἀλλότρια,	φαντάζονται	ὅτι δεῖ παντὶ τῷ κριθέντι
[2, 21]	ἐπὶ τὸ ὁμολογεῖν αὐτά, ὅτι	φαντάζονταί	τι ἐν αὐτοῖς εἶναι ἀκούσιον
[2, 21]	καὶ σχεδὸν ὅσα ἂν αἰσχρὰ	φαντάζωνται,	ταῦτα οὐ πάνυ ὁμολογοῦσι· τὸ
[2, 14]	δεόμενος. τίνος δ´ ἂν καὶ	φαντασθείης	ὡς ἐνδέοντος; πλουτεῖς, τέκνα ἔχεις
[2, 18]	ἀλλ´ εἰπὲ ἔκδεξαί με μικρόν,	φαντασία·	ἄφες ἴδω τίς εἶ καὶ
[2, 18]	χειμὼν τί ἄλλο ἐστὶν ἢ	φαντασία;	ἐπεί τοι ἆρον τὸν φόβον
[2, 20]	κεφαλῆς αὐτοῦ κατέχεον. τί τοῦτο;	φαντασία	μοι ἐγένετο ἐλαίου ἀδιάκριτος, ὁμοιοτάτη,
[2, 16]	καὶ εὑρήσεις τάλανας ναυαγούς. προσπεσέτω	φαντασία	ταρακτικὴ καὶ γνώσῃ, τί ἐμελετῶμεν
[2, 18]	εἶθ´ ὅταν προσπίπτῃ σοί τις	φαντασία	τοιαύτη, Πλάτων μὲν ὅτι ἴθι
[2, 14]	φωναῖς, ὡς τὰ κτήνη ταῖς	φαντασίαις·	ἄλλο γάρ ἐστι χρῆσις, ἄλλο
[2, 8]	τοῦτο προσείληφε καὶ τὸ χρῆσθαι	φαντασίαις·	ἄλλως γὰρ περιπατεῖν οὐκ ἐδύνατο.
[2, 23]	κατασκευάσαι σαυτὸν χρηστικὸν ταῖς προσπιπτούσαις	φαντασίαις	κατὰ φύσιν, ἐν ὀρέξει ἀναπότευκτον,
[2, 12]	ὁ ἰδιώτης ἐπακολουθῶν ταῖς αὑτοῦ	φαντασίαις	παραχωρῆσαι δύναιτ´ ἄν τι ἢ
[2, 8]	τὰ ἄλογα; τὰ φυτὰ οὐδὲ	φαντασίαις	χρηστικά ἐστιν· διὰ τοῦτο οὐ
[2, 21]	αὐτὸς εἷς εἰμι ἐκείνων; τίνα	φαντασίαν	ἔχω περὶ ἐμαυτοῦ; πῶς ἐμαυτῷ
[2, 19]	τούτῳ, τῷ βασανίσαι τὴν ἐμαυτοῦ	φαντασίαν	καὶ συγκρῖναι τὰ λεγόμενα καὶ
[2, 18]	τινὰ ἀντεισάγαγε καλὴν καὶ γενναίαν	φαντασίαν	καὶ ταύτην τὴν ῥυπαρὰν ἔκβαλε.
[2, 26]	θαύμαζε, εἰ ἐπιμένει· κατορθώματος γὰρ	φαντασίαν	λαμβάνων ποιεῖ αὐτό. διὰ τοῦτο
[2, 17]	τοῦτο. εἶχε γὰρ ἣν δεῖ	φαντασίαν,	οἷόν ἐστι τὸ ἃ θέλει
[2, 18]	μονομάχους. ταῦτα ἀντιθεὶς νικήσεις τὴν	φαντασίαν,	οὐχ ἑλκυσθήσῃ ὑπ´ αὐτῆς. τὸ
[2, 21]	περίπατον ἐξελθὼν προέβαλές ποτε σαυτῷ	φαντασίαν	τινὰ ἀντὶ συλλογισμοῦ καὶ ταύτην
[2, 18]	ἀσκητὴς ὁ πρὸς τὰς τοιαύτας	φαντασίας	γυμνάζων ἑαυτόν. μεῖνον, τάλας, μὴ
[2, 7]	ἀλλ´ οἷα ἐνδείκνυνται τούτων τὰς	φαντασίας	δεχόμενοι. νῦν δὲ τρέμοντες τὸ
[2, 22]	λείπει; οὐ χρῇ αἰσθήσει, οὐ	φαντασίας	διακρίνεις, οὐ τροφὰς προσφέρῃ τὰς
[2, 18]	πάλιν ἐρεθισθὲν ὑπὸ τῆς καταλλήλου	φαντασίας	θᾶττον ἢ πρότερον ἐξήφθη πρὸς
[2, 22]	ἐστιν, ἄκριτον, ἄλλοθ´ ὑπ´ ἄλλης	φαντασίας	νικώμενον. ἀλλ´ ἐξέτασον μὴ ταῦθ´
[2, 18]	διέλθωμεν. ~Πῶς ἀγωνιστέον πρὸς τὰς	φαντασίας.	Πᾶσα ἕξις καὶ δύναμις ὑπὸ
[2, 8]	δεῖται οὖν τὸ ἀγαθὸν χρήσεως	φαντασιῶν.	ἆρά γε μόνης; εἰ γὰρ
[2, 8]	τοῦ θεοῦ κινούμενα, ἔμπνοα, χρηστικὰ	φαντασιῶν,	δοκιμαστικά. τούτου τοῦ δημιουργοῦ κατασκεύασμα
[2, 8]	γὰρ καὶ τὰ μάλιστα χρῆσιν	φαντασιῶν	ἔχει, ἀλλὰ παρακολούθησίν γε τῇ
[2, 18]	μείζων χειμὼν ἢ ὁ ἐκ	φαντασιῶν	ἰσχυρῶν καὶ ἐκκρουστικῶν τοῦ λόγου;
[2, 8]	προσειλήφει παρακολούθησιν τῇ χρήσει τῶν	φαντασιῶν,	καὶ δῆλον ὅτι κατὰ λόγον
[2, 22]	Δία πολλάκις ἐξίστασαι ὑπὸ τῶν	φαντασιῶν	καὶ ταράττῃ καὶ ἡττῶσίν σε
[2, 1]	τοῦ ἀγαθοῦ ἔστιν ἐν χρήσει	φαντασιῶν	καὶ τοῦ κακοῦ ὡσαύτως, τὰ
[2, 23]	εἰσὶν ὑπηρετεῖν τῇ χρηστικῇ τῶν	φαντασιῶν.	κἂν πύθῃ, πόσου ἕκαστον ἄξιόν
[2, 22]	ὅπου προαίρεσις, ὅπου χρῆσις ὀρθὴ	φαντασιῶν,	μηκέτι πολυπραγμονήσῃς μήτ´ εἰ υἱὸς
[2, 23]	τὴν δύναμιν τὴν χρηστικὴν τῶν	φαντασιῶν	ὀρθὴν κατασκευάσαι, ἀνάγκη δὲ τὴν
[2, 8]	παρακολούθησίν γε τῇ χρήσει τῶν	φαντασιῶν	οὐκ ἔχει. καὶ εἰκότως. ὑπηρετικὰ
[2, 19]	τι ἁπλῶς πλὴν ὀρθὴ χρῆσις	φαντασιῶν.	τοῦτο ἀκώλυτον φύσει μόνον, τοῦτο
[2, 5]	δεδέσθαι, τὸ φυγαδευθῆναι, τὸ πιεῖν	φάρμακον,	τὸ γυναικὸς ἀφαιρεθῆναι, τὸ τέκνα
[2, 22]	οὐκ ἔστι πιστὸν τὸ τοῦ	φαύλου	ἡγεμονικόν· ἀβέβαιόν ἐστιν, ἄκριτον, ἄλλοθ´
[2, 11]	ἐστιν, δίκαιός ἐστιν. τίς ἡμῶν	φείδεται	τούτων τῶν ὀνομάτων; τίς ἡμῶν
[2, 19]	ἐστι Στωικός; ὡς λέγομεν ἀνδριάντα	Φειδιακὸν	τὸν τετυπωμένον κατὰ τὴν τέχνην
[2, 8]	ἐλέφας; καὶ ἡ Ἀθηνᾶ ἡ	Φειδίου	ἅπαξ ἐκτείνασα τὴν χεῖρα καὶ
[2, 19]	οἴεσθε ὅτι τὸν Δία τὸν	Φειδίου	δείξετε ἢ τὴν Ἀθηνᾶν, ἐλεφάντινον
[2, 8]	μὲν τὸ ἄγαλμα ἦς τὸ	Φειδίου,	ἡ Ἀθηνᾶ ἢ ὁ Ζεύς,
[2, 19]	τετυπωμένον κατὰ τὴν τέχνην τὴν	Φειδίου,	οὕτως τινά μοι δείξατε κατὰ
[2, 1]	γνώσῃ· φέρε πόνους, φέρε δεσμωτήριον,	φέρε	ἀδοξίαν, φέρε καταδίκην. αὕτη ἐπίδειξις
[2, 11]	ἕν σοι ζυγὸν οὐκ ἀρκεῖ,	φέρε	ἄλλο. ἐπὶ τῷ ἀγαθῷ ἄξιον
[2, 1]	θάνατον καὶ γνώσῃ· φέρε πόνους,	φέρε	δεσμωτήριον, φέρε ἀδοξίαν, φέρε καταδίκην.
[2, 3]	δύνωμαι καθάπερ ὁ ἀργυρογνώμων λέγει	φέρε	ἣν θέλεις δραχμὴν καὶ διαγνώσομαι’
[2, 1]	ἰδοῦ, πῶς ἐκκλίνων οὐ περιπίπτω.	φέρε	θάνατον καὶ γνώσῃ· φέρε πόνους,
[2, 1]	πόνους, φέρε δεσμωτήριον, φέρε ἀδοξίαν,	φέρε	καταδίκην. αὕτη ἐπίδειξις νέου ἐκ
[2, 14]	παρακολούθησις. εἰ δ´ οἴει παρακολουθεῖν,	φέρε	ὃ θέλεις ὄνομα καὶ βασανίσωμεν
[2, 13]	αὐτῷ πρόσεστιν, ἐκεῖ τὸ θάρσος·	φέρε	ὃν θέλεις ἰδιώτην καὶ οὐκ
[2, 3]	καὶ διαγνώσομαι’ ἀλλ´ ἐπὶ συλλογισμῶν	φέρε	ὃν θέλεις καὶ διακρινῶ σοι
[2, 18]	τὸν φόβον τοῦ θανάτου καὶ	φέρε	ὅσας θέλεις βροντὰς καὶ ἀστραπὰς
[2, 1]	περιπίπτω. φέρε θάνατον καὶ γνώσῃ·	φέρε	πόνους, φέρε δεσμωτήριον, φέρε ἀδοξίαν,
[2, 1]	ἡ θύρα ἤνοικται· ἂν λυσιτελῇ,	φέρε.	πρὸς πάντα γὰρ ἠνοῖχθαι δεῖ
[2, 2]	αὕτη ἡ ὁδὸς ἐνταῦθα οὐ	φέρει,	ἀλλ´ ἄλλῃ; τί οὖν ἐστιν,
[2, 7]	ἀπαντήσαντος, {ποτέρα{ ν} τῶν ὁδῶν	φέρει,	οὐκ ἔχων ὄρεξιν πρὸς τὸ
[2, 7]	πρὸς τὸ τὴν δεξιὰν μᾶλλον	φέρειν	ἢ τὴν ἀριστεράν· οὐ γὰρ
[2, 8]	ἢ χρυσοῦν ἔξωθεν; ἐν σαυτῷ	φέρεις	αὐτὸν καὶ μολύνων οὐκ αἰσθάνῃ
[2, 20]	ψυχρὰ ταῦτα ἐπιχειρήματα; ἐσθίων ποῦ	φέρεις	τὴν χεῖρα; εἰς τὸ στόμα
[2, 19]	ἐστιν, καθάπερ οἱ περὶ Κλεάνθην	φέρεσθαι	δοκοῦσιν, οἷς ἐπὶ πολὺ συνηγόρησεν
[2, 21]	τί οὖν θαυμάζετ´, εἰ ἃ	φέρετ´	εἰς τὴν σχολήν, αὐτὰ ταῦτα
[2, 21]	τεταπεινωμένος, ὅτι σοι ἐξ οἴκου	φέρεται	οὐδέν, καὶ κάθῃ μεταξὺ λεγομένων
[2, 21]	πλείστων ἁμαρτημάτων κατὰ τοῦτο μάλιστα	φέρονται	ἐπὶ τὸ ὁμολογεῖν αὐτά, ὅτι
[2, 7]	τινὰ ἀπελθεῖν θέλει, ἀλλὰ τὴν	φέρουσαν.	οὕτως ἔδει καὶ ἐπὶ τὸν
[2, 19]	καὶ κακῶν. ἄκουε· Ἰλιόθεν με	φέρων	ἄνεμος Κικόνεσσι πέλασσεν. τῶν ὄντων
[2, 16]	ἄρχειν με θέλεις, ἰδιωτεύειν, μένειν,	φεύγειν,	πένεσθαι, πλουτεῖν; ἐγώ σοι ὑπὲρ
[2, 17]	διὰ τί δυσροεῖς; νῦν οὐ	φεύγεις	τὰ ἀναγκαῖα; διὰ τί οὖν
[2, 4]	ὅτι οὐδεὶς αὐτῶν ἐπιστρέφεται, ἀλλὰ	φεύγουσι	πάντες κἄν τις δύνηται, πλήξας
[2, 1]	ἐλάφων πάσχομεν· ὅτε φοβοῦνται καὶ	φεύγουσιν	αἱ ἔλαφοι τὰ πτερά, ποῦ
[2, 16]	ἢ τοὺς ποίους τῶν ψόγων	φευκτέον;	πότε δ´ ἐμελέτησεν ταύτην τὴν
[2, 8]	μὴ γένοιτο. ἀγρός; μὴ γένοιτο.	φήμη;	μὴ γένοιτο. νοῦς, ἐπιστήμη, λόγος
[2, 5]	μοι’ φησίν, Ἄνυτε, πῶς με	φῂς	θεὸν οὐ νομίζειν; οἱ δαίμονές
[2, 9]	τί γάρ ἐστιν ἄνθρωπος; (Ζῷον,	φησί,	λογικὸν θνητόν. (Εὐθὺς ἐν τῷ
[2, 15]	ἐλθὼν ἐπυνθανόμην τί ἐγένετο. (Κέκρικα,	φησίν.	(Ἀλλ´ ὅμως τί σε ἦν
[2, 5]	ἐν τῷ δικαστηρίῳ. λέγε μοι’	φησίν,	Ἄνυτε, πῶς με φῂς θεὸν
[2, 4]	πόλει. ὁ δ´ Ἀλλ´ ἄν,	φησίν,	ἀφέντες τοῦτο τὸ πιστόν, πρὸς
[2, 22]	μόνου τὸ φιλεῖν. Καὶ πῶς;	φησίν·	ἐγὼ γὰρ ἄφρων ὢν ὅμως
[2, 23]	παρελθοῦσαν αὑτῆς καταψηφίσασθαι; Τί οὖν;	φησίν,	εἰ οὕτως τὸ πρᾶγμα ἔχει,
[2, 3]	λαβεῖν συστατικὰ ὅτι μὲν ἄνθρωπος’	φησίν,	εἶ, καὶ ἰδὼν γνώσεται· εἰ
[2, 7]	Ἀφαιρήσεται αὐτὰ Δομιτιανὸς’ Μᾶλλον θέλω’	φησίν,	ἵν´ ἐκεῖνος αὐτὰ ἀφέληται ἢ
[2, 10]	σοι ἀπολλύων ἔσται βεβλαμμένος. (Ναί,	φησίν,	κεκολόβωται γὰρ τὸ σῶμα. (Ἄγε,
[2, 13]	αὐτὸς ἀγαθὸς οὐκ εἶ; (Πῶς,	φησίν,	οὐκ εἰμί; (Ὅτι οὐδεὶς ἀγαθὸς
[2, 11]	τὴν οἴησιν προσειλήφαμεν. (Διὰ γάρ,	φησίν,	οὐκ οἶδα ἐγὼ τὸ καλὸν
[2, 2]	τοῦτο παρασκευάζεσθαι; (Ποίαν παρασκευήν; (Τετήρηκα’	φησίν,	τὸ ἐπ´ ἐμοί. (Πῶς οὖν;
[2, 5]	εἰδώς, ὅτι τὸ γενόμενον καὶ	φθαρῆναι	δεῖ. οὐ γάρ εἰμι αἰών,
[2, 6]	ποίαν δυσκολίαν ἔχει τὸ γενόμενον	φθαρῆναι;	τὸ δὲ φθεῖρον ἢ μάχαιρά
[2, 6]	τὸ γενόμενον φθαρῆναι; τὸ δὲ	φθεῖρον	ἢ μάχαιρά ἐστιν ἢ τροχὸς
[2, 11]	περὶ τὰς γραμμὰς ἢ τοὺς	φθόγγους	οἱ οὐκ εἰδότες; τούτου δ´
[2, 23]	ὡς Χρύσιππος ἄθλιον εἶναι, πενθεῖν,	φθονεῖν,	ἁπλῶς ταράσσεσθαι, κακοδαιμονεῖν; οὐδὲ ἕν.
[2, 17]	ποῦ ἔτι δυσροήσεις; εἰ δὲ	φθονεῖς,	ἀταλαίπωρε, καὶ ἐλεεῖς καὶ ζηλοτυπεῖς
[2, 22]	οὐδέτερα· καὶ ὅλως λυπῇ, φοβῇ,	φθονεῖς,	ταράσσῃ, μεταβάλλῃ· διὰ ταῦτα ὁμολογεῖς
[2, 21]	ὁμολογήσει τις, ἄδικον οὐδ´ ὅλως,	φθονερὸν	οὐ πάνυ ἢ περίεργον, ἐλεήμονα
[2, 19]	περιπεσεῖν τινι, μὴ ὀργισθῆναι, μὴ	φθονῆσαι,	μὴ ζηλοτυπῆσαι (τί γὰρ δεῖ
[2, 19]	ταῦτα κεκλικότα. εὐεργετήσατέ με· μὴ	φθονήσητε	ἀνθρώπῳ γέροντι ἰδεῖν θέαμα, ὃ
[2, 12]	ἀγαθοῖς ὁ φθόνος. Τί δέ;	φθονοίη	ἄν τις τοῖς οὐδὲν πρὸς
[2, 12]	λέγων ὅτι ὅρισαί μοι τὸν	φθόνον’	εἶτα ὁρισαμένου κακῶς ὡρίσω· οὐ
[2, 16]	καὶ Σκίρωνος λύπην, φόβον, ἐπιθυμίαν,	φθόνον,	ἐπιχαιρεκακίαν, φιλαργυρίαν, μαλακίαν, ἀκρασίαν. ταῦτα
[2, 12]	ὁ φθόνος; καὶ τί ὁ	φθόνος	ἐστὶ κακῶν; οὐκοῦν ἐκεῖνον ἐποίησεν
[2, 12]	δοκεῖ σοι εἶναι λύπη ὁ	φθόνος;	καὶ τί ὁ φθόνος ἐστὶ
[2, 12]	λύπη ἐστὶν ἐπ´ ἀγαθοῖς ὁ	φθόνος.	Τί δέ; φθονοίη ἄν τις
[2, 21]	ποτ´ ἐφλυάρησα τὰ ἐπελθόντα μοι;	φθονῶν	ἐλήλυθας, τεταπεινωμένος, ὅτι σοι ἐξ
[2, 12]	ἀπ´ αὐτῆς. Ἆρά γε ὁ	φθονῶν	χαίρει; (Οὐδαμῶς, ἀλλὰ μᾶλλον λυπεῖται.
[2, 22]	τὸ ἀκρατεῖς καὶ μοιχοὺς καὶ	φθορεῖς	ἀπεργαζόμενον οὐδ´ ὅς´ ἄλλα πλημμελοῦσιν
[2, 16]	λύπην, φόβον, ἐπιθυμίαν, φθόνον, ἐπιχαιρεκακίαν,	φιλαργυρίαν,	μαλακίαν, ἀκρασίαν. ταῦτα δ´ οὐκ
[2, 18]	καὶ τὸ ἀρρώστημα βεβαιοῖ τὴν	φιλαργυρίαν.	ὁ γὰρ πυρέξας, εἶτα παυσάμενος
[2, 9]	λοιδορία, τὸν ὀργίλον ὀργή, τὸν	φιλάργυρον	αἱ ἀκατάλληλοι λήψεις καὶ δόσεις.
[2, 22]	κομψὸν καὶ αὐτὸ ὁ γέρων	φίλει	κἀκεῖνος ὁ νέος· ἂν δέ,
[2, 22]	φιλίας. Περὶ ἅ τις ἐσπούδακεν,	φιλεῖ	ταῦτα εἰκότως. μή τι οὖν
[2, 22]	ἀμφοτέρων πῶς ἂν ἔτι οὗτος	φιλεῖν	δύναιτο; τοῦ φρονίμου τοίνυν ἐστὶ
[2, 22]	ἐπιστήμων ἐστίν, οὗτος ἂν καὶ	φιλεῖν	εἰδείη· ὁ δὲ μὴ δυνάμενος
[2, 22]	φρονίμου τοίνυν ἐστὶ μόνου τὸ	φιλεῖν.	Καὶ πῶς; φησίν· ἐγὼ γὰρ
[2, 22]	ἄφρων εἶναι. ἐν δὲ τῷ	φιλεῖν	οὐ μεταβάλλῃ; ἀλλὰ πλοῦτον μὲν
[2, 22]	προβάλλεται, καταρᾶται. οὐδὲν γὰρ οὕτως	φιλεῖν	πέφυκεν ὡς τὸ αὑτοῦ συμφέρον·
[2, 22]	αὐτούς· εἰ δ´ ἐσπουδακέναι, καὶ	φιλεῖν	ταῦτα. ὅστις οὖν ἀγαθῶν ἐπιστήμων
[2, 22]	ἀλλ´ ὅπως ἴδῃς, τί ἐστι	φιλία,	βάλε κρέας εἰς μέσον καὶ
[2, 22]	ὅτι δίκαιοι. ποῦ γὰρ ἀλλαχοῦ	φιλία	ἢ ὅπου πίστις, ὅπου αἰδώς,
[2, 4]	μόνα; γειτνίασιν δ´ οὐκ ἀναιροῦμεν,	φιλίαν	δ´ οὔ, πόλιν δ´ οὔ;
[2, 22]	θηριῶδες, ἐκεῖνο τὸ διακόπτον τὴν	φιλίαν,	τὸ οὐκ ἐῶν εἶναι γυναῖκα
[2, 22]	τῶν φιλοσόφων ἐφ´ οἷς περὶ	φιλίας	παραδοξολογοῦσιν. ἀλλ´ ἐμπεσούσης εἰς τὸ
[2, 22]	ἰσχὺν ὁ λόγος ἔχει. ~Περὶ	φιλίας.	Περὶ ἅ τις ἐσπούδακεν, φιλεῖ
[2, 22]	μὴ αὐτόθεν ἀποφήνῃ περὶ τῆς	φιλίας	τι αὐτῶν μηδ´ ἂν ὀμνύωσιν
[2, 22]	προσπαίζοντα ἀλλήλοις, ἵν´ εἴπῃς οὐδὲν	φιλικώτερον‘	ἀλλ´ ὅπως ἴδῃς, τί ἐστι
[2, 13]	Ἀλέξανδρον οὕτως λαλῶν, ὁ πρὸς	Φίλιππον,	ὁ πρὸς τοὺς πειρατάς, ὁ
[2, 14]	δ´ εἰσὶν οἱ πανηγυρίζοντες ἄνθρωποι	φιλοθεάμονες.	τί ποτ´ οὖν ἐστιν ὁ
[2, 22]	ἔσεσθε· καὶ γὰρ οἱ ὄφεις·	φίλοι	δ´ οὔτ´ ἐκεῖνοι οὔθ´ ὑμεῖς,
[2, 22]	ἄλλα πράξετε πάντα ὅσα οἱ	φίλοι	καὶ συμπιεῖσθε καὶ συσκηνήσετε καὶ
[2, 22]	τοῦτο γνοὺς θαρρῶν ἀποφαίνου, ὅτι	φίλοι,	ὥσπερ ὅτι πιστοί, ὅτι δίκαιοι.
[2, 17]	ὑγιείᾳ· δυστυχήσεις· ἀρχαῖς, τιμαῖς, πατρίδι,	φίλοις,	τέκνοις, ἁπλῶς ἄν τινι τῶν
[2, 4]	ἀλλότριον ὑφαρπάζεις καὶ λιχνεύεις; ἀλλὰ	φιλόλογός	εἰμι καὶ Ἀρχέδημον νοῶ. Ἀρχέδημον
[2, 4]	ἐρεῖς οὐδείς μου ἐπιστρέφεται, ἀνθρώπου	φιλολόγου’	κακὸς γὰρ εἶ καὶ ἄχρηστος.
[2, 4]	ἀνθρώπου ἐπεισῆλθέν τις τῶν δοκούντων	φιλολόγων,	ὃς κατείληπτό ποτε μοιχὸς ἐν
[2, 15]	ῥῆξαι ἔστιν. μή μοι γένοιτο	φίλον	ἔχειν σοφὸν μωρόν. δυσμεταχειριστότερον οὐδέν
[2, 15]	ἡμῖν ἄνθρωπον ἐκ τοῦ ζῆν	φίλον	καὶ συνήθη, τῆς αὐτῆς πόλεως
[2, 22]	εἶναι φίλος ἢ ἄλλον κτήσασθαι	φίλον,	ταῦτα τὰ δόγματα ἐκκοπτέτω, ταῦτα
[2, 1]	παιδάριον, οὐ τὸν τύραννον, οὐ	φίλον	τινὰ τοῦ τυράννου; τί οὖν
[2, 17]	εἰς τὸν οὐρανὸν ἀναβλέπειν ὡς	φίλον	τοῦ θεοῦ μηδὲν φοβούμενον τῶν
[2, 22]	ἐξηπατημένος περί τινος δοκεῖ σοι	φίλος	εἶναι αὐτοῦ; (Οὐ πάνυ. (Οὐδ´
[2, 22]	ἡ προαίρεσις, οὕτως μόνως καὶ	φίλος	ἔσομαι οἷος δεῖ καὶ υἱὸς
[2, 22]	ἐσπούδακεν ἢ αὐτός τινι εἶναι	φίλος	ἢ ἄλλον κτήσασθαι φίλον, ταῦτα
[2, 19]	πρὸς τοῖς ἐμοῖς κακοῖς; ὅμως,	φιλόσοφε,	εἰπέ μοι, τί τρέμεις; οὐχὶ
[2, 9]	καταγελάσῃ ἡμῶν, ἐξεπλάγημεν. ποῦ ἐστιν,	φιλόσοφε,	ἐκεῖνα ἃ ἔλεγες; πόθεν αὐτὰ
[2, 20]	ὁ υἱὸς οὐδέν ἐστιν. εὖ,	φιλόσοφε·	ἐπίμενε, πεῖθε τοὺς νέους, ἵνα
[2, 20]	πειρᾶται καὶ ἀπολλύειν. τί λέγεις,	φιλόσοφε;	τὸ εὐσεβὲς καὶ τὸ ὅσιον
[2, 20]	καὶ ἐπίσχεσιν τῶν ἀδικούντων. εὖ,	φιλόσοφε·	ὠφέλησας ἡμῶν τοὺς πολίτας, ἀνεκτήσω
[2, 11]	τῶν κανόνων ἡτοιμασμένων· καὶ τὸ	φιλοσοφεῖν	τοῦτό ἐστιν, ἐπισκέπτεσθαι καὶ βεβαιοῦν
[2, 24]	ἀσύμφωνον; ἀλλὰ κινῶ σε πρὸς	φιλοσοφίαν;	πῶς παραδεικνύω σοι τὴν μάχην
[2, 17]	σά· σοὶ γὰρ εἵμαρται κοσμῆσαι	φιλοσοφίαν,	σά ἐστι ταῦτα τὰ κτήματα,
[2, 11]	τί τοῦτό ἐστιν Ἴδ´ ἀρχὴ	φιλοσοφίας·	αἴσθησις μάχης τῆς πρὸς ἀλλήλους
[2, 11]	οὐδὲ τὸ ἐλάχιστον. ~Τίς ἀρχὴ	φιλοσοφίας.	Ἀρχὴ φιλοσοφίας παρά γε τοῖς
[2, 11]	τὴν στάθμην. (Τοῦτ´ ἔστιν ἀρχὴ	φιλοσοφίας;	πάντα καλῶς ἔχει τὰ δοκοῦντα
[2, 11]	ἐλάχιστον. ~Τίς ἀρχὴ φιλοσοφίας. Ἀρχὴ	φιλοσοφίας	παρά γε τοῖς ὡς δεῖ
[2, 1]	εἰ μὴ τοῖς ἐλευθέροις; οἱ	φιλόσοφοι	γὰρ λέγουσιν ὅτι οὐκ ἐπιτρέπομεν
[2, 1]	ἀγαθοῦ, τί παράδοξον ἀξιοῦσιν οἱ	φιλόσοφοι,	εἰ λέγουσιν ὅπου μὲν τὰ
[2, 17]	θεωρήματα. ἃ γὰρ λαλοῦσιν οἱ	φιλόσοφοι,	μαθεῖν θέλομεν ὡς κομψὰ καὶ
[2, 9]	δόσεις. Διὰ τοῦτο παραγγέλλουσιν οἱ	φιλόσοφοι	μὴ ἀρκεῖσθαι μόνῳ τῷ μαθεῖν,
[2, 18]	τὰ ἀρρωστήματα ὑποφύεσθαι λέγουσιν οἱ	φιλόσοφοι.	ὅταν γὰρ ἅπαξ ἐπιθυμήσῃς ἀργυρίου,
[2, 10]	διὰ τοῦτο καλῶς λέγουσιν οἱ	φιλόσοφοι	ὅτι εἰ προῄδει ὁ καλὸς
[2, 14]	οὖν τίνα ταῦτα. λέγουσιν οἱ	φιλόσοφοι,	ὅτι μαθεῖν δεῖ πρῶτον τοῦτο,
[2, 17]	τίνος δ´ ἕνεκα προσερχόμεθα τοῖς	φιλοσόφοις;	ἃ οὐκ οἰόμεθα εἰδέναι. τίνα
[2, 3]	~Πρὸς τοὺς συνιστάντας τινὰς τοῖς	φιλοσόφοις.	Καλῶς ὁ Διογένης πρὸς τὸν
[2, 1]	παιδεύεσθαι τοῖς ἐλευθέροις, ἀλλὰ τοῖς	φιλοσόφοις	μᾶλλον, οἳ λέγουσι μόνους τοὺς
[2, 16]	ἤκουες, τί ἐμάνθανες; τί σαυτὸν	φιλόσοφον	ἐπέγραφες ἐξὸν τὰ ὄντα ἐπιγράφειν;
[2, 13]	δύστηνε, καὶ μὴ ἀλαζονεύου μηδὲ	φιλόσοφος	εἶναι ἀξίου μηδὲ ἀγνόει σου
[2, 17]	θέλω δ´ ὡς εὐσεβὴς καὶ	φιλόσοφος	καὶ ἐπιμελὴς εἰδέναι τί μοι
[2, 1]	πρόληψιν ἐγύμναζεν χρηστικῶς. ταῦτα γράφει	φιλόσοφος·	λεξείδια δὲ καὶ ἡ ὁδός,
[2, 16]	ς} τινας καὶ Χρυσίππεια ἀνέγνων,	φιλοσόφου	δ´ οὐδὲ θύραν παρῆλθον. ποῦ
[2, 24]	εἰς οὐδέν. ὅταν ἀκοῦσαι θέλῃς	φιλοσόφου,	μὴ λέγε αὐτῷ ὅτι οὐδέν
[2, 8]	οὔτε δύναμαι. δείξω ὑμῖν νεῦρα	φιλοσόφου.	ποῖα νεῦρα; ὄρεξιν ἀναπότευκτον, ἔκκλισιν
[2, 9]	τὴν ἀνθρώπου ἐπαγγελίαν πληρῶσαι τὴν	φιλοσόφου	προσλαμβάνομεν. Οὐκ ἔστι τὸ τυχὸν
[2, 9]	πληρῶσαι δυνάμενοι προσλαμβάνομεν τὴν τοῦ	φιλοσόφου,	τηλικοῦτο φορτίον οἷον εἴ τις
[2, 17]	Τί πρῶτόν ἐστιν ἔργον τοῦ	φιλοσοφοῦντος;	ἀποβαλεῖν οἴησιν· ἀμήχανον γάρ, ἅ
[2, 14]	τὸν ἀρχόμενον. Τὸ ἔργον τοῦ	φιλοσοφοῦντος	τοιοῦτόν τι φανταζόμεθα. λοιπὸν ἐφεξῆς
[2, 14]	ἐνταῦθα τὸ μὲν ἔργον τοῦ	φιλοσοφοῦντος	τοιοῦτόν τι φανταζόμεθα, ὅτι δεῖ
[2, 17]	κάτω λαλοῦντες ἐρχόμεθα πρὸς τοὺς	φιλοσόφους,	ἐπὶ τούτοις ἐπαινοῦντες ψέγοντες, ἐγκαλοῦντες
[2, 24]	τὸ ἀκούειν προσδεῖται ὁ τῶν	φιλοσόφων	ἀκουσόμενος. ἢ γὰρ οὔ; Περὶ
[2, 10]	μνήσθητι ὧν ἤκουσας παρὰ τῶν	φιλοσόφων.	εἰ γὰρ τὸ ἀγαθὸν ἐν
[2, 22]	εἶδεν αὐτούς, κατεγέλασεν ἂν τῶν	φιλοσόφων	ἐφ´ οἷς περὶ φιλίας παραδοξολογοῦσιν.
[2, 19]	λόγου μόνον ἀναλαμβάνοντας τὰ τῶν	φιλοσόφων.	Ὁ κυριεύων λόγος ἀπὸ τοιούτων
[2, 1]	τισιν τὸ ἀξιούμενον ὑπὸ τῶν	φιλοσόφων,	ὅμως δὲ σκεψώμεθα κατὰ δύναμιν,
[2, 17]	λύχνους“ ταῦτ´ ἔστι τὰ τοῦ	φιλοστόργου;	μέγα σοι ἀγαθὸν ἔσται σωθέντι
[2, 5]	οἷα ἂν παραλάβῃ περὶ αὐτὰ	φιλοτεχνεῖ.	ἄλλος σοι δίδωσι τροφὰς καὶ
[2, 5]	περί τινα τῶν ἐκτὸς ὑλῶν	φιλοτεχνεῖν,	ἀλλ´ οὐκ ἐκείνην ἀποδεχόμενον, ἀλλ´
[2, 17]	κατὰ ταύτας περὶ τὸ καθῆκον	φιλοτεχνίαν.	ἀφῶμεν καὶ τὸν τρίτον τὸν
[2, 5]	ᾖ ἐκείνη, τὴν περὶ αὐτὴν	φιλοτεχνίαν	ἐπιδεικνύοντα. οὕτως καὶ ὁ ὑφάντης
[2, 23]	ἐνεκέρασεν αὐτοῖς οὕτως ἰσχυρὸν καὶ	φιλότεχνον,	ὥστε μακρὰν ἐξικνούμενον ἀναμάςςεσθαι τοὺς
[2, 7]	οὖν δέῃ κινδυνεῦσαι ὑπὲρ τοῦ	φίλου,	ἂν δὲ καὶ ἀποθανεῖν ὑπὲρ
[2, 4]	τί σε ποιήσομεν; ἔστω γάρ,	φίλου	οὐ δύνασαι τόπον ἔχειν· δούλου
[2, 20]	τὰ οἰκοδεσπότου καὶ πολίτου καὶ	φίλου,	τὰς δὲ προθυμίας τὰς ἀνθρωπικὰς
[2, 22]	πόλεμος. καὶ νῦν ὅταν ἴδῃς	φίλους,	ἀδελφοὺς ὁμονοεῖν δοκοῦντας, μὴ αὐτόθεν
[2, 16]	περιερχόμενος τὴν οἰκουμένην συνήθεις ἔσχεν,	φίλους;	ἀλλ´ οὐδὲν φίλτερον τοῦ θεοῦ·
[2, 22]	ἂν τῷ λέγοντι οὐκ εἶναι	φίλους	αὐτούς. ἀλλ´ ἐβλήθη εἰς τὸ
[2, 22]	τὸ συμφέρον, ἀλλαχοῦ δὲ τοὺς	φίλους	καὶ τὴν πατρίδα καὶ τοὺς
[2, 14]	σε οἶδεν, ἐν Ῥώμῃ πολλοὺς	φίλους	κέκτησαι, τὰ καθήκοντα ἀποδίδως, οἶδας
[2, 22]	προαιρέσει. ἂν ἐκτός, μὴ εἴπῃς	φίλους	οὐ μᾶλλον ἢ πιστοὺς ἢ
[2, 22]	καὶ πατρίδα καὶ γονεῖς καὶ	φίλους,	σῴζεται ταῦτα πάντα· ἂν δ´
[2, 22]	καὶ εἴ τις αὐτοὺς εἶδεν	φιλοφρονουμένους	ἀλλήλους, ἠπίστησεν ἂν τῷ λέγοντι
[2, 1]	οὖν ἔτι ὑμῖν πιστεύσομεν, ὦ	φίλτατοι	νομοθέται; οὐκ ἐπιτρέπομεν παιδεύεσθαι, εἰ
[2, 16]	συνήθεις ἔσχεν, φίλους; ἀλλ´ οὐδὲν	φίλτερον	τοῦ θεοῦ· διὰ τοῦτο ἐπιστεύθη
[2, 22]	ἐγὼ γὰρ ἄφρων ὢν ὅμως	φιλῶ	μου τὸ παιδίον. (Θαυμάζω μὲν
[2, 4]	χρῶμαι, ἄνθρωπε; ὡς γείτονι, ὡς	φίλῳ;	ποίῳ τινί; ὡς πολίτῃ; τί
[2, 17]	τροφήν’ καὶ ὁ μὲν λέγει	φλεβοτόμησον’	ὁ δὲ λέγει σικύασον’ τί
[2, 13]	καὶ ἔκκλισις πέπονθεν, οὐκ εὐοδεῖ,	φλεγμαίνει’	χρῶμα γὰρ οὐ μεταβάλλει οὐδὲν
[2, 14]	τινι εἴπῃς αἱ ὀρέξεις σου	φλεγμαίνουσιν,	αἱ ἐκκλίσεις ταπειναί εἰσιν, αἱ
[2, 21]	τῶν θεωρημάτων. τί οὖν; οὐ	φλυαρότεροι	γίνεσθε; οὐχὶ δὲ παρέχει τινὰ
[2, 19]	ἀνέγνωκα. ἀνάγνωθι. καὶ τί ὠφεληθήσεται;	φλυαρότερος	ἔσται καὶ ἀκαιρότερος ἢ νῦν
[2, 23]	καὶ δειλοῦ. ὁ γὰρ τοιοῦτος	φοβεῖσθαί	μοι δοκεῖ, μή, εἴπερ ἐστί
[2, 16]	κακὰ ἡγώμεθα; οὐ δυνάμεθα μὴ	φοβεῖσθαι,	οὐ δυνάμεθα μὴ ἀγωνιᾶν. εἶτα
[2, 1]	ἢ πόνος φοβερόν, ἀλλὰ τὸ	φοβεῖσθαι	πόνον ἢ θάνατον. διὰ τοῦτο
[2, 7]	μαντεύεσθαι ἄγει; ἡ δειλία, τὸ	φοβεῖσθαι	τὰς ἐκβάσεις. διὰ τοῦτο κολακεύομεν
[2, 13]	ἂν ἠγωνία. πῶς γὰρ οὔ;	φοβεῖταί	τις οὖν ὑπὲρ τῶν μὴ
[2, 1]	τὰ προσωπεῖα φαίνεται δεινὰ καὶ	φοβερὰ	δι´ ἀπειρίαν, τοιοῦτόν τι καὶ
[2, 2]	μέν σοί τινα ἃ δοκεῖ	φοβερὰ	εἶναι· ἵνα δὲ καὶ ἐκκλίνων
[2, 1]	καὶ οὕτως ἀπόλλυνται ἐναλλάξασαι τὰ	φοβερὰ	καὶ τὰ θαρραλέα. οὕτως καὶ
[2, 1]	οὐ γὰρ θάνατος ἢ πόνος	φοβερόν,	ἀλλὰ τὸ φοβεῖσθαι πόνον ἢ
[2, 17]	τοιούτῳ συνθέλῃς καὶ συνορέγῃ, τί	φοβῇ	ἔτι μὴ ἀποτύχῃς; χάρισαί σου
[2, 22]	δ´ οὐδέτερα· καὶ ὅλως λυπῇ,	φοβῇ,	φθονεῖς, ταράσσῃ, μεταβάλλῃ· διὰ ταῦτα
[2, 1]	ὄντα τὴν ἔκκλισιν ἔχων ἀναγκαίως	φοβήσεται,	ἀκαταστατήσει, ταραχθήσεται. οὐ γὰρ θάνατος
[2, 16]	τὴν φυγὴν ἐφοβούμεθα, ἀλλὰ τὸν	φόβον,	ἐμελετῶμεν ἂν ἐκείνοις μὴ περιπίπτειν
[2, 16]	ἀντὶ Προκρούστου καὶ Σκίρωνος λύπην,	φόβον,	ἐπιθυμίαν, φθόνον, ἐπιχαιρεκακίαν, φιλαργυρίαν, μαλακίαν,
[2, 20]	ἢ νὴ Δία νομοθετῶν εἰς	φόβον	καὶ ἐπίσχεσιν τῶν ἀδικούντων. εὖ,
[2, 18]	φαντασία; ἐπεί τοι ἆρον τὸν	φόβον	τοῦ θανάτου καὶ φέρε ὅσας
[2, 1]	θάρσος ἐστράφθαι, πρὸς δὲ τὸν	φόβον	τοῦ θανάτου τὴν εὐλάβειαν· νῦν
[2, 5]	ἂν δὲ μετὰ ταραχῆς καὶ	φόβου	δεχώμεθα ἢ βάλλωμεν αὐτό, ποία
[2, 8]	ἔτι τὴν ἀσθένειαν τὴν ἐμαυτοῦ	φοβοῦμαι.	ἐπεί τοι ἄφετέ με θαρρῆσαι
[2, 8]	καὶ θεοχόλωτε; Λοιπὸν ἡμεῖς τί	φοβούμεθα	ἐκπέμποντες νέον ἐπί τινας πράξεις
[2, 16]	τὰ ἐκτός. εἶτ´ ἀποροῦμεν, πῶς	φοβούμεθα	ἢ πῶς ἀγωνιῶμεν; τί οὖν
[2, 1]	ἁμαρτάνων ἐλεύθερός ἐστιν. βούλεσθε ζῆν	φοβούμενοι,	βούλεσθε λυπούμενοι, βούλεσθε ταρασσόμενοι; οὐδαμῶς.
[2, 13]	μὴ εἶναι, ὅταν ἴδω τινὰ	φοβούμενον,	ἄλλο δέ τι δύναμαι εἰπεῖν
[2, 17]	ὡς φίλον τοῦ θεοῦ μηδὲν	φοβούμενον	τῶν συμβῆναι δυναμένων. δειξάτω τις
[2, 10]	ὁ ὀργιζόμενος; ἄλλο τι. ὁ	φοβούμενος;	ἄλλο τι. οὐδεὶς δίχα ἀπωλείας
[2, 5]	δύναμαι, τοῦτο μόνον ποιῶ· μὴ	φοβούμενος	ἀποπνίγομαι οὐδὲ κεκραγὼς οὐδ´ ἐγκαλῶν
[2, 1]	ταρασσόμενοι; οὐδαμῶς. οὐδεὶς ἄρα οὔτε	φοβούμενος	οὔτε λυπούμενος οὔτε ταρασσόμενος ἐλεύθερός
[2, 23]	εἰδότων τὴν ἑκάστου φύσιν, ἀλλὰ	φοβουμένων	μὴ ἄν τις αἴσθηται τῆς
[2, 1]	τὸ τῶν ἐλάφων πάσχομεν· ὅτε	φοβοῦνται	καὶ φεύγουσιν αἱ ἔλαφοι τὰ
[2, 1]	καὶ ἡμεῖς ποῦ χρώμεθα τῷ	φόβῳ;	πρὸς τὰ ἀπροαίρετα. ἐν τίσιν
[2, 1]	καὶ αἰδῆμον δειλὸν καὶ ταπεινόν,	φόβων	καὶ ταραχῶν μεστόν. ἂν γάρ
[2, 1]	ὅστις δ´ ἀπήλλακται λυπῶν καὶ	φόβων	καὶ ταραχῶν, οὗτος τῇ αὐτῇ
[2, 24]	Ἑλλήνων περὶ λόγους Ὀδυσσεῖ καὶ	Φοίνικι,	πῶς αὐτοὺς ἀστόμους πεποίηκε; Ταῦτά
[2, 15]	μεγάλης καὶ τῆς μικρᾶς· εἶτα	φόνον	ἐργαζόμενος καὶ ἀπολλύων ἄνθρωπον μηδὲν
[2, 15]	τῷ κλίματι τούτῳ καὶ τῇ	φορᾷ,	τότε γίνεται τὸ κακὸν ἀβοήθητον
[2, 12]	καὶ διὰ τοῦτο τοῖς ἰδιώταις	φορτικὰ	καὶ δυσπαρακολούθητα, ὧν ἡμεῖς ἀποστῆναι
[2, 9]	προσλαμβάνομεν τὴν τοῦ φιλοσόφου, τηλικοῦτο	φορτίον	οἷον εἴ τις δέκα λίτρας
[2, 23]	ὡς πανδοκεῖα. τί γὰρ κωλύει	φράζοντα	ὡς Δημοσθένης ἀτυχεῖν; τί δὲ
[2, 23]	οἰέσθω ὅτι ἀμελεῖν ὑμᾶς ἀξιῶ	φράσεως·	οὐδὲ γὰρ ὀφθαλμῶν οὐδ´ ὤτων
[2, 23]	οὐχ ἡ προαιρετική; ἡ δὲ	φραστικὴ	αὕτη καὶ καλλωπιστικὴ τῶν ὀνομάτων,
[2, 23]	τῶν ὄντων; τί εἴπω; τὴν	φραστικήν;	οὐ δύναμαι· ἀλλὰ τὴν προαιρετικήν,
[2, 23]	ἀπροαίρετα. τὴν ἀκουστικὴν ταὐτά, τὴν	φραστικὴν	ὡσαύτως. προαίρεσιν δὲ τί ἐμποδίζειν
[2, 23]	ἔστι τις ἀξία καὶ τῆς	φραστικῆς	δυνάμεως, ἀλλ´ οὐχ ἡλίκη τῆς
[2, 23]	δ´ αἴρειν τὴν δύναμιν τῆς	φραστικῆς	καὶ λέγειν μὴ εἶναι μηδεμίαν
[2, 6]	καὶ γὰρ ὁ πούς, εἰ	φρένας	εἶχεν, ὥρμα ἂν ἐπὶ τὸ
[2, 21]	πάντων ἀκούσεις λεγόντων ὤφελον ὡς	φρένας	ἔχω οὕτως καὶ τύχην εἶχον‘
[2, 15]	ὡς ἀθλοῦντι· ἂν δέ μοι	φρενιτικοῦ	τόνους ἔχων {ἐνδεικνύῃ{ ς} καὶ
[2, 18]	Ἡσυχάζοντα. ἐπὶ τούτῳ καὶ μέγα	φρονεῖν	ἄξιον, οὐκ ἐπὶ τῷ τὸν
[2, 22]	ἔτι οὗτος φιλεῖν δύναιτο; τοῦ	φρονίμου	τοίνυν ἐστὶ μόνου τὸ φιλεῖν.
[2, 21]	μή τι καὶ αὐτὸς ὡς	φρονίμῳ,	μή τι καὶ αὐτὸς ὡς
[2, 20]	ἀσφαλέστερον. ἄνθρωπε, τί ὑπὲρ ἡμῶν	φροντίζεις,	τί δι´ ἡμᾶς ἀγρυπνεῖς, τί
[2, 18]	ἕξιν ηὔξησας καὶ ὡς πυρὶ	φρύγανα	παρέβαλες. ὅταν ἡττηθῇς τινος ἐν
[2, 5]	τότ´ ἦν; τὸ δεδέσθαι, τὸ	φυγαδευθῆναι,	τὸ πιεῖν φάρμακον, τὸ γυναικὸς
[2, 16]	ὁ τοιοῦτος ὑπομείναι φυγήν τινα	φυγεῖν	εἰς ἅπαντα ἢ τὴν ἐπὶ
[2, 26]	ἀνάγκη ἀποστῆναι τῆς μάχης καὶ	φυγεῖν	οὕτως ὡς καὶ ἀπὸ τοῦ
[2, 19]	ἢ πόνος τοῦ σώματος ἢ	φυγὴ	ἢ ἀδοξία; τί γὰρ ἄλλο;
[2, 1]	εὐστοχῶμεν. ὅπου δὲ θάνατος ἢ	φυγὴ	ἢ πόνος ἢ ἀδοξία, ἐκεῖ
[2, 16]	μὴ τὸν θάνατον ἢ τὴν	φυγὴν	ἐφοβούμεθα, ἀλλὰ τὸν φόβον, ἐμελετῶμεν
[2, 1]	πρὸς μὲν τὸν θάνατον τὴν	φυγήν,	πρὸς δὲ τὸ περὶ αὐτοῦ
[2, 16]	γ´ ἂν ὁ τοιοῦτος ὑπομείναι	φυγήν	τινα φυγεῖν εἰς ἅπαντα ἢ
[2, 6]	εἰ ἠνεσχόμεθ´ ἂν ἐν τῇ	φυλακῇ	ἄλλου τινὸς ἡμῖν λέγοντος θέλεις
[2, 6]	ἐσόμεθα ζηλωταὶ Σωκράτους, ὅταν ἐν	φυλακῇ	δυνώμεθα παιᾶνας γράφειν. μέχρι δὲ
[2, 6]	τινὸς τῶν ἀλλοτρίων. βῆμα καὶ	φυλακὴ	τόπος ἐστὶν ἑκάτερον, ὁ μὲν
[2, 6]	ἂν ἴσην αὐτὴν ἐν ἑκατέρῳ	φυλάξαι	θέλῃς, δύναται φυλαχθῆναι. καὶ τότ´
[2, 8]	ἄλλον πιστότερόν σου· τοῦτόν μοι	φύλασσε	τοιοῦτον οἷος πέφυκεν, αἰδήμονα, πιστόν,
[2, 20]	καὶ ταύτην δεῖ παντὶ τρόπῳ	φυλάσσειν;	καὶ πολὺ κρεῖσσον καὶ ἀσφαλέστερον.
[2, 22]	ἀνεκτικόν, τὸν ἀφεκτικὸν καὶ συνεργητικόν,	φυλάσσειν	τὰς σχέσεις. ἂν δ´ ἀλλαχοῦ
[2, 8]	ἀπαθῆ, ἀτάραχον’ εἶτα σὺ οὐ	φυλάσσεις;	Ἀλλ´ ἐροῦσιν· πόθεν ἡμῖν οὗτος
[2, 24]	δεῖ παντὶ τρόπῳ περιέπειν καὶ	φυλάττειν;	καὶ χείρων γίνῃ κομψοῦ ἀρχιερέως,
[2, 20]	ἢ πρός τινας μὲν δεῖ	φυλάττειν	ταύτην τὴν κοινωνίαν, πρός τινας
[2, 6]	ἐν ἑκατέρῳ φυλάξαι θέλῃς, δύναται	φυλαχθῆναι.	καὶ τότ´ ἐσόμεθα ζηλωταὶ Σωκράτους,
[2, 12]	εἰκαῖοι συγκαθέντες εἴς τι τοιοῦτον	φύρονται	καὶ φύρουσι καὶ τὰ τελευταῖα
[2, 12]	εἴς τι τοιοῦτον φύρονται καὶ	φύρουσι	καὶ τὰ τελευταῖα λοιδορήσαντες καὶ
[2, 14]	ἀνομολογούμεναι, αἱ ὁρμαὶ ἀσύμφωνοι τῇ	φύσει,	αἱ ὑπολήψεις εἰκαῖαι καὶ ἐψευσμέναι’
[2, 10]	φύσει στερκτικόν, φύσει ὠφελητικόν, ἀλλήλων	φύσει	ἀνεκτικόν; ὅστις οὖν εἰς ταῦτα
[2, 26]	ποιεῖ. πᾶσα δὲ ψυχὴ λογικὴ	φύσει	διαβέβληται πρὸς μάχην· καὶ μέχρι
[2, 2]	γὰρ ἐπὶ σοὶ αὐτεξούσια καὶ	φύσει	ἐλεύθερα θέλων τηρῆσαι καὶ τούτοις
[2, 11]	τριγώνου ἢ διέσεως ἡμιτονίου οὐδεμίαν	φύσει	ἔννοιαν ἥκομεν ἔχοντες, ἀλλ´ ἔκ
[2, 10]	καὶ λέγεις; (Οὐδὲν ἔχομεν αἰδῆμον	φύσει;	(Ἔχομεν. (Ὁ τοῦτο ἀπολλύων οὐ
[2, 1]	τὰ μέγιστα διαμαρτάνοντας τὸ μὲν	φύσει	θαρραλέον θρασὺ κατασκευάζομεν, ἀπονενοημένον, ἰταμόν,
[2, 4]	οὐκ εἰσὶν αἱ γυναῖκες κοιναὶ	φύσει;	κἀγὼ λέγω. καὶ γὰρ τὸ
[2, 1]	ἰταμόν, ἀναίσχυντον, τὸ δ´ εὐλαβὲς	φύσει	καὶ αἰδῆμον δειλὸν καὶ ταπεινόν,
[2, 15]	καὶ ἡ μὲν προαίρεσις ἐλεύθερον	φύσει	καὶ ἀνανάγκαστον, τὰ δ´ ἄλλα
[2, 4]	αὐτῶν. οὕτως καὶ αἱ γυναῖκες	φύσει	κοιναί. ὅταν δ´ ὁ νομοθέτης
[2, 20]	ἐκείνους πρὸ πάντων ἀναπείθειν, ὅτι	φύσει	κοινωνικοὶ γεγόναμεν, ὅτι ἀγαθὸν ἡ
[2, 19]	ὀρθὴ χρῆσις φαντασιῶν. τοῦτο ἀκώλυτον	φύσει	μόνον, τοῦτο ἀνεμπόδιστον. διὰ τί
[2, 10]	οὐκ ἔχομεν φύσει τι πιστόν,	φύσει	στερκτικόν, φύσει ὠφελητικόν, ἀλλήλων φύσει
[2, 10]	τῶν πρὸς αὑτόν; οὐκ ἔχομεν	φύσει	τι πιστόν, φύσει στερκτικόν, φύσει
[2, 10]	φύσει τι πιστόν, φύσει στερκτικόν,	φύσει	ὠφελητικόν, ἀλλήλων φύσει ἀνεκτικόν; ὅστις
[2, 20]	ἡμῖν τοῖς μὲν παρὰ τῆς	φύσεως	διδομένοις πᾶσι χρώμενοι, λόγῳ δ´
[2, 8]	καὶ ποιῶν, ἀναίσθητε τῆς αὑτοῦ	φύσεως	καὶ θεοχόλωτε; Λοιπὸν ἡμεῖς τί
[2, 11]	ἥκειν ἤδη τινὰ ὑπὸ τῆς	φύσεως	κατὰ τὸν τόπον ὥσπερ δεδιδαγμένους,
[2, 20]	ἀτυχίας; λαβών τις παρὰ τῆς	φύσεως	μέτρα καὶ κανόνας εἰς ἐπίγνωσιν
[2, 16]	διὰ τοῦτο ἐὰν μὲν ἐπαινεθῇ,	φυσηθεὶς	ἐξῆλθεν· ἐὰν δὲ καταγελασθῇ, τὸ
[2, 16]	ἐξῆλθεν· ἐὰν δὲ καταγελασθῇ, τὸ	φυσημάτιον	ἐκεῖνο ἐκεντήθη καὶ προσεκάθισεν. Τοιοῦτόν
[2, 23]	Τέλους συγγεγραφός, τὸ {τὰ{ ς}	{Φυσικά{	ς} τὸ περὶ Κανόνος; τὸ
[2, 24]	κινηθήσεται, οὕτως εἰσί τινες ἡμῖν	φυσικαὶ	προθυμίαι καὶ πρὸς τὸ λέγειν,
[2, 14]	τηροῦντα τὰς σχέσεις τάς τε	φυσικὰς	καὶ ἐπιθέτους, τὸν υἱόν, τὸν
[2, 17]	ἐννοίας οὐκ εἴχομεν ἑκάστου τούτων	φυσικὰς	καὶ προλήψεις; ἀλλ´ οὐχ οἷόν
[2, 20]	πάντες οἱ ἄλλοι πεισθῶμεν, ὅτι	φυσική	ἐστιν ἡμῖν κοινωνία πρὸς ἀλλήλους
[2, 10]	λογισμὸν εἶχον καὶ παρηκολούθουν τῇ	φυσικῇ	κατασκευῇ, οὐδέποτ´ ἂν ἄλλως ὥρμησαν
[2, 20]	παράγεσθε μηδὲ διαπίπτετε· οὐκ ἔστι	φυσικὴ	κοινωνία τοῖς λογικοῖς πρὸς ἀλλήλους·
[2, 20]	Ἐπίκουρος, ὅταν ἀναιρεῖν θέλῃ τὴν	φυσικὴν	κοινωνίαν ἀνθρώποις πρὸς ἀλλήλους, αὐτῷ
[2, 5]	ἐστι καὶ ταύτῃ {τὴν} παρὰ	φύσιν.	ἀλλ´ ἅμα μὲν ἐπιμελῶς, ὅτι
[2, 23]	καὶ οὐκ εἰδότων τὴν ἑκάστου	φύσιν,	ἀλλὰ φοβουμένων μὴ ἄν τις
[2, 6]	πρὸς τὸ τυγχάνειν τῶν κατὰ	φύσιν·	αὐτὸς γάρ μ´ ὁ θεὸς
[2, 23]	ἐκεῖνο οὐκ ἄλλως ἕξει κατὰ	φύσιν	εἰ μὴ ἐν τούτοις εὐλογιστοῦν
[2, 5]	ἦμεν. τῷ γὰρ ποδὶ κατὰ	φύσιν	εἶναι ἐρῶ τὸ καθαρῷ εἶναι,
[2, 23]	χρηστικὸν ταῖς προσπιπτούσαις φαντασίαις κατὰ	φύσιν,	ἐν ὀρέξει ἀναπότευκτον, ἐν δ´
[2, 5]	μὲν ὡς ἀπόλυτον σκοπεῖς, κατὰ	φύσιν	ἐστὶ ζῆσαι μέχρι γήρως, πλουτεῖν,
[2, 2]	γὰρ προαίρεσιν θέλεις τηρῆσαι κατὰ	φύσιν	ἔχουσαν, πᾶσά σοι ἀσφάλεια, πᾶσά
[2, 5]	λέγεται τῶν ἐκτός τινα κατὰ	φύσιν	καὶ παρὰ φύσιν; ὥσπερ ἂν
[2, 16]	ἀνθρώπους ἀπολογήσομαι· δείξω τὴν ἑκάστου	φύσιν	οἵα ἐστίν. οὔ· ἀλλ´ ἐν
[2, 13]	(Μή τι τοῦ ὁρμῆσαι παρὰ	φύσιν;	(Οὐδὲ περὶ τούτου. (Ὅταν οὖν
[2, 24]	ταῦτα δυνάμενος οὔτ´ ὀρέξεται κατὰ	φύσιν	οὔτ´ ἐκκλινεῖ οὔθ´ ὁρμήσει οὔτ´
[2, 1]	οὔτε τὴν τοῦ κακοῦ δέχεται	φύσιν	οὔτε τὴν τοῦ ἀγαθοῦ, τί
[2, 2]	καὶ λοιπὸν σκέπτου καὶ τὴν	φύσιν	τοῦ δικαστοῦ καὶ τὸν ἀντίδικον.
[2, 19]	παρ´ ὑμᾶς ἢ παρὰ τὴν	φύσιν	τοῦ πράγματος. αὐτὸ τὸ πρᾶγμα
[2, 5]	τινα κατὰ φύσιν καὶ παρὰ	φύσιν;	ὥσπερ ἂν εἰ ἀπόλυτοι ἦμεν.
[2, 24]	τί ἐστιν ἄνθρωπος, τίς ἡ	φύσις	αὐτοῦ, τίς ἡ ἔννοια; ἔχομεν
[2, 2]	ἀλήθεια. ὅπου ἀλήθεια καὶ οὗ	φύσις,	ἐκεῖ τὸ εὐλαβές· ὅπου ἡ
[2, 20]	τῶν ἐν ἀνθρώποις ἰσχυρότατον, ἡ	φύσις	ἕλκουσα ἐπὶ τὸ αὑτῆς βούλημα
[2, 2]	ἐκεῖ τὸ θαρραλέον, ὅπου ἡ	φύσις’	Ἐπεί τοι δοκεῖς, ὅτι τὰ
[2, 20]	τι καὶ ἀνίκητόν ἐστιν ἡ	φύσις	ἡ ἀνθρωπίνη. πῶς γὰρ δύναται
[2, 2]	ταῦτα, αὐτόθεν ἤδη δίελε ποῦ	φύσις	κακῶν καὶ ἀγαθῶν; οὗ καὶ
[2, 24]	τοῦτο τὰ ὦτα τετρημένα; ἀλλὰ	φύσις	τί ἐστιν ἐννοεῖς ἢ δύνασαι
[2, 16]	τί ἐστι ψόγος, τίς ἑκατέρου	φύσις;	τοὺς ποίους τῶν ἐπαίνων διωκτέον
[2, 8]	τῇ πρὸς τὰ ἄλογα; τὰ	φυτὰ	οὐδὲ φαντασίαις χρηστικά ἐστιν· διὰ
[2, 8]	τοι μή τι αὐτὴν ἐν	φυτῷ	ζητεῖς; οὔ. μή τι ἐν
[2, 20]	Ὀρέστην μὲν ὑπὸ Ἐρινύων ἐλαυνόμενον	φῶμεν	ἐκ τῶν ὕπνων ἐξεγείρεσθαι· τούτῳ
[2, 14]	ὡς οἱ ἀγράμματοι ταῖς ἐγγραμμάτοις	φωναῖς,	ὡς τὰ κτήνη ταῖς φαντασίαις·
[2, 22]	πράγματος καὶ ἐγγίσαντος ὅρα οἵας	φωνὰς	ἀφιᾶσιν. ὁ Ἐτεοκλῆς καὶ ὁ
[2, 22]	δὲ κινδυνεῦσαι δέῃ, ἐρεῖς τὰς	φωνὰς	τὰς τοῦ Ἀδμήτου πατρός· {χαίρεις
[2, 17]	Ἱπποκράτη γενέσθαι; ἢ κενῶς τὰς	φωνὰς	ταύτας ἀπηχοῦμεν; ἔχομεν γάρ τινα
[2, 17]	ἀσήμως καὶ κενῶς ἐφθεγγόμεθα τὰς	φωνάς;	τίς γάρ σοι λέγει, Θεόπομπε,
[2, 16]	καλῶς, ὅτι ἀνείληφε τὰ γεγραμμένα,	φωνὴν	εἰσφέρων ἡδεῖαν ὅμως ἔτι ἀγωνιᾷ;
[2, 1]	τἆλλα δ´ ἄλλοις ἄφες, μηδὲ	φωνήν	τις ἀκούσῃ σου περὶ αὐτῶν
[2, 23]	ἀκουστικῆς δυνάμεως ἢ αὐτῆς τῆς	φωνητικῆς.	εἰκῇ οὖν σοι ὁ θεὸς
[2, 23]	διικνεῖσθαι τὴν ὅρασιν; εἰκῇ δὲ	φῶς	ἐποίησεν, οὗ μὴ παρόντος οὐδενὸς
[2, 22]	οὐ χαίρειν δοκεῖς; θέλεις βλέπειν	φῶς,	πατέρα δ´ οὐ θέλειν δοκεῖς;
[2, 22]	τοῦ Ἀδμήτου πατρός· {χαίρεις ὁρῶν	φῶς,	πατέρα δ´ οὐ χαίρειν δοκεῖς;

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher
Dernière mise à jour : 14/06/2007