HODOI ELEKTRONIKAI: Du texte à l'hypertexte

HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Arrien, Les Entretiens d'Épictête, livre II

Liste des contextes (ordre alphabétique)

μ = 261 formes différentes pour 1057 occurrences

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ ς τ υ φ χ ψ ω

Livre, Chap.

[2, 25]   σοι τοῦτο; (Ναί. (Οὐκοῦν λόγον μ´ ἀποδεικτικὸν διαλεχθῆναι δεῖ; (Ὁμολογήσαντος δὲ

[2, 13]   καὶ τρέμει οὐδὲ λέγει πῶς μ´ ἀποδέξεται, πῶς μου ἀκούσει; ἀνδράποδον,

[2, 22]   στήσῃ πρὸ πύργων; (ὡς τί μ´ ἐρωτᾷς τῷδ´ (ἀντιτάξομαι κτενῶν σε.

[2, 6]   κεκλειμένην εὕρω τὴν θύραν, ἀνάγκη μ´ ἢ ἀποχωρῆσαι ἢ διὰ τῆς

[2, 6]   τῶν κατὰ φύσιν· αὐτὸς γάρ μ´ ὁ θεὸς ἐποίησεν τούτων ἐκλεκτικόν.

[2, 23]   ἐξ ὅλης ψυχῆς ἄγου δέ μ´, ὦ Ζεῦ, καὶ σύ γ´

[2, 20]   ἀνθρώπῳ πιστεύειν‘ ἢ πάλιν ἄλλος μάθε παρ´ ἐμοῦ, ἄνθρωπε, ὅτι οὐδὲν

[2, 9]   φιλόσοφοι μὴ ἀρκεῖσθαι μόνῳ τῷ μαθεῖν, ἀλλὰ καὶ μελέτην προσλαμβάνειν, εἶτα

[2, 17]   οἴεσθαι, ὅτι ἄλλα μέν τις μαθεῖν βούλεται, ἄλλα δὲ μαθήσεται, ἢ

[2, 14]   ταῦτα. λέγουσιν οἱ φιλόσοφοι, ὅτι μαθεῖν δεῖ πρῶτον τοῦτο, ὅτι ἔστι

[2, 20]   ἐμοῦ, ἄνθρωπε, ὅτι οὐδὲν ἐνδέχεται μαθεῖν· ἐγώ σοι λέγω τοῦτο καὶ

[2, 17]   ἃ γὰρ λαλοῦσιν οἱ φιλόσοφοι, μαθεῖν θέλομεν ὡς κομψὰ καὶ δριμέα,

[2, 25]   αὐτῶν οὐδ´ αὐτὸ τοῦτο δύνασαι μαθεῖν, πότερον ἀναγκαῖα ἢ οὐκ ἀναγκαῖά

[2, 14]   ἀγαθὸν γενέσθαι, χρεία δὲ καὶ μαθεῖν τινα; ζητοῦμεν οὖν τίνα ταῦτα.

[2, 11]   ἀναβάλλεται τὴν χρῆσιν αὐτῶν μέχρι μάθῃ καθάπερ τῶν περὶ τὰς γραμμὰς

[2, 14]   φανεῖταί σοι πάντων ἀτερπέστατον τὸ μάθημα, τὰ μέντοι ἀπὸ τῆς μουσικῆς

[2, 17]   τις μαθεῖν βούλεται, ἄλλα δὲ μαθήσεται, ἢ λοιπὸν ὅτι προκόψει τις

[2, 14]   ἀηδές. καὶ τέκτονος ἡ μὲν μάθησις ἀνιαρὰ μάλιστα τῷ ἰδιώτῃ παρατυγχάνοντι,

[2, 19]   καὶ μεγάλῳ· ὑμεῖς δὲ ταῦτα μαθησόμενοι καὶ μελετήσοντες πάρεστε. διὰ τί

[2, 21]   σχολὴν εἰσέρχομαι μόνην τὴν ἱστορίαν μαθησόμενος καὶ τὰ βιβλία νοήσων, ἃ

[2, 15]   ποιεῖν οὐκ οἶδα, ἐλήλυθα δὲ μαθησόμενος. οὔ, ἀλλὰ περὶ τῶν ἄλλων

[2, 12]   τοῦ διαλέγεσθαι. Ἃ μὲν δεῖ μαθόντα εἰδέναι χρῆσθαι λόγῳ, ἠκρίβωται ὑπὸ

[2, 21]   εἰδώς“ ἤθελόν πώς ποτε πάντα μαθὼν ἐπανελθεῖν, ἀλλὰ πολλοῦ πόνου χρεία

[2, 12]   ἀλλ´ αὐτὸς ἐπιμεμέλησαι αὐτοῦ; πότερον μαθὼν παρά του ἢ εὑρὼν αὐτός;

[2, 14]   τινα γίνεται τέκτων, ὁ κυβερνήτης μαθών τινα γίνεται κυβερνήτης. μή ποτ´

[2, 14]   ὁρῶμεν οὖν ὅτι ὁ τέκτων μαθών τινα γίνεται τέκτων, ὁ κυβερνήτης

[2, 23]   κρεῖσσον ἔχειν ὁμολογεῖς καὶ οὐ μαίνῃ; οὕτως τυφλὸς ταῖς ἀληθείαις καὶ

[2, 15]   ἐστιν. κέκρικα. καὶ γὰρ οἱ μαινόμενοι· ἀλλ´ ὅσῳ βεβαιότερον κρίνουσι τὰ

[2, 11]   τοῦ δοκεῖν σοι; ὁ δὲ μαινόμενος ἄλλα τινὰ ποιεῖ ἢ τὰ

[2, 23]   τὴν τελευταίαν ἄγοντες ἅμα καὶ μακαρίαν ἡμέραν; ἡ σὰρξ ἢ ἡ

[2, 1]   ἀφίησι, τοῖς ἀναισθήτοις ἢ τοῖς μακαρίοις, τοῖς σχολὴν ἄγουσιν ὑπὸ ἀταραξίας

[2, 18]   αὐτῆς‘ ὁ γὰρ τοῦτ´ εἰπὼν μακάριος‘ καὶ ὁ μοιχός‘ οὐδὲ τὰ

[2, 18]   τις μετὰ ταύτης ἐκοιμήθη‘ καὶ μακάριος ὁ ἀνὴρ αὐτῆς‘ ὁ γὰρ

[2, 22]   βασιλεὺς πρὸς τὴν Ἑλλάδα καὶ Μακεδόνες πρὸς ἀμφοτέρους καὶ νῦν Ῥωμαῖοι

[2, 9]   τι, ἀσυμπαθεῖς πρὸς τὸν λόγον, μακρὰν ἀπὸ τοῦ χρῆσθαι τούτοις ἃ

[2, 11]   ἀπέλασον τῆς χώρας τῶν ἀγαθῶν μακράν. εἰ δ´ οὐκ ὀξυβλεπτεῖς καὶ

[2, 23]   οὕτως ἰσχυρὸν καὶ φιλότεχνον, ὥστε μακρὰν ἐξικνούμενον ἀναμάςςεσθαι τοὺς τύπους τῶν

[2, 24]   τὸ παρὸν ἀφῶμεν, ἐπεὶ καὶ μακράν ἐσμεν ἀμφότεροι παντὸς τοῦ τοιούτου·

[2, 18]   ἀναπέσῃς δέκα ἡμέρας, ἀναστὰς ἐπιχείρησον μακροτέραν ὁδὸν περιπατῆσαι καὶ ὄψει, πῶς

[2, 21]   καὶ ὡς δεῖ ἐγχριομένοις, τὰ μαλάγματα δ´ οὐκ ἄχρηστα, οἱ ἁλτῆρες

[2, 16]   φόβον, ἐπιθυμίαν, φθόνον, ἐπιχαιρεκακίαν, φιλαργυρίαν, μαλακίαν, ἀκρασίαν. ταῦτα δ´ οὐκ ἔστιν

[2, 20]   δὲ πρὸς ἐκείνους ἀποκρύπτεσθαι, πολὺ μάλιστ´ ἐκείνους πρὸ πάντων ἀναπείθειν, ὅτι

[2, 12]   νῦν ἀσφαλὲς τὸ πρᾶγμα καὶ μάλιστα ἐν Ῥώμῃ. τὸν γὰρ ποιοῦντα

[2, 19]   ἀνωτέρω; ἀλλ´ ἂν ὦ κενός, μάλιστα ἐπὶ συμποσίῳ καταπλήσσομαι τοὺς παρόντας

[2, 12]   Τὸ πρῶτον δὲ τοῦτο καὶ μάλιστα ἴδιον Σωκράτους μηδέποτε παροξυνθῆναι ἐν

[2, 20]   ἢ ἀποτυφλῶσαι δύνανται καίτοι τοῦτο μάλιστα πάντων ἐσπουδακότες. Τίς ἢ ἀτυχίας;

[2, 14]   τέκτονος ἡ μὲν μάθησις ἀνιαρὰ μάλιστα τῷ ἰδιώτῃ παρατυγχάνοντι, τὸ δ´

[2, 21]   τῶν πλείστων ἁμαρτημάτων κατὰ τοῦτο μάλιστα φέρονται ἐπὶ τὸ ὁμολογεῖν αὐτά,

[2, 8]   ποιεῖς· εἰ γὰρ καὶ τὰ μάλιστα χρῆσιν φαντασιῶν ἔχει, ἀλλὰ παρακολούθησίν

[2, 12]   δεικνύῃς, μὴ ἐκείνου καταγέλα, ἀλλὰ μᾶλλον αἰσθάνου τῆς ἀδυναμίας τῆς αὑτοῦ.

[2, 18]   ἔχουσα ὅπου ἂν θέλῃ. ἀλλὰ μᾶλλον ἄλλην τινὰ ἀντεισάγαγε καλὴν καὶ

[2, 18]   ἀλλ´ ἔθισον ἄλλο τι πράττειν μᾶλλον ἀντ´ αὐτοῦ. οὕτως ἔχει καὶ

[2, 26]   δὲ μὴ δεικνύῃς, αὐτὸς σαυτῷ μᾶλλον ἐγκάλει ἢ τῷ μὴ πειθομένῳ.

[2, 21]   οὐδ´ ἐγγύς. ἐκεῖνο γοῦν βλέπετε μᾶλλον, εἰ ἐφ´ ὃ ἔρχεσθε τοῦτο

[2, 14]   χρείαν τῆς τέχνης. πολὺ δὲ μᾶλλον ἐπὶ μουσικῆς ὄψει αὐτό· ἂν

[2, 22]   ἔλεγεν πολλάκις ὅτι ὤφελον ἐγὼ μᾶλλον ἐπύρεςςον‘ εἶτα ἐλθόντος τοῦ πράγματος

[2, 20]   οὔτε τὸ ἐλευθέρους εἶναι καλὸν μᾶλλον ἢ αἰσχρόν, οἱ ἐν Θερμοπύλαις

[2, 1]   παθὼν οὐ γέγονεν ἐλεύθερος; (Οὐ μᾶλλον ἢ ἀτάραχος. ἐπεὶ σὺ ὁ

[2, 19]   ἠθικῶν δὲ πάσχομεν αὐτὸ πολὺ μᾶλλον ἢ ἐπὶ τούτων. εἰπέ μοι

[2, 20]   οὔτε τὸ δουλεύειν αἰσχρόν ἐστι μᾶλλον ἢ καλὸν οὔτε τὸ ἐλευθέρους

[2, 20]   ἀπεκόψατο· οὐ γὰρ ἠδύνατο, οὐ μᾶλλον ἢ οἱ ἀταλαίπωροι Ἀκαδημαικοὶ τὰς

[2, 22]   ἐκτός, μὴ εἴπῃς φίλους οὐ μᾶλλον ἢ πιστοὺς ἢ βεβαίους ἢ

[2, 20]   τοῦτο οὐκ ἔστιν ὀξόγαρον; τί μᾶλλον ἢ πτισάνη; λάβε καὶ ὀσφράνθητι,

[2, 11]   μᾶλλον ἢ τὰ Σύροις, τί μᾶλλον ἢ τὰ Αἰγυπτίοις, τί μᾶλλον

[2, 11]   μᾶλλον ἢ τὰ Αἰγυπτίοις, τί μᾶλλον ἢ τὰ ἐμοὶ φαινόμενα ἢ

[2, 11]   ἀλλὰ τὰ ἡμῖν δοκοῦντα. τί μᾶλλον ἢ τὰ Σύροις, τί μᾶλλον

[2, 17]   σε κωλύσει, τίς ἀναγκάσει; οὐ μᾶλλον ἢ τὸν Δία. Ὅταν τοιοῦτον

[2, 14]   καὶ ὅτι μέχρι δεῦρο πάντων μᾶλλον ἢ τῶν προσηκόντων ἐπιμεμέλησαι, καὶ

[2, 7]   παρακαλοῦντες αὐτοὺς ἵνα τὰ τοιαῦτα μᾶλλον ἡμῖν δεικνύωσιν, ἀλλ´ οἷα ἐνδείκνυνται

[2, 7]   εἰπόντα ὅτι Ἀφαιρήσεται αὐτὰ Δομιτιανὸς’ Μᾶλλον θέλω’ φησίν, ἵν´ ἐκεῖνος αὐτὰ

[2, 1]   συντίθημι. μή, ἄνθρωπε, ἀλλ´ ἐκεῖνα μᾶλλον ἰδοῦ, πῶς ὀρεγόμενος οὐκ ἀποτυγχάνω.

[2, 24]   ἂν λέγοι, ὁ δὲ βλαπτόμενος μᾶλλον καὶ βλάπτων οὗτος ἄπειρος ἂν

[2, 16]   μύξαι σου μὴ ῥέωσιν· ἀπόμυξαι μᾶλλον καὶ μὴ ἐγκάλει. τί οὖν;

[2, 12]   ὁ φθονῶν χαίρει; (Οὐδαμῶς, ἀλλὰ μᾶλλον λυπεῖται. ἀπὸ τοῦ ἐναντίου ἐκίνησε

[2, 2]   τί μέλλετε κρίνειν· ὑμεῖς τε μᾶλλον οἱ κρινόμενοί ἐστε ἢ ἐγώ.

[2, 1]   τοῖς ἐλευθέροις, ἀλλὰ τοῖς φιλοσόφοις μᾶλλον, οἳ λέγουσι μόνους τοὺς παιδευθέντας

[2, 11]   ἢ τὰ τῷ δεῖνι; (Οὐδὲν μᾶλλον. (Οὐκ ἄρα ἀρκεῖ τὸ δοκοῦν

[2, 20]   μεταπείθειν πειρᾶται; πολὺ νὴ Δία μᾶλλον τοὺς κιναίδους ἐλπίσαι τις ἂν

[2, 7]   ὄρεξιν πρὸς τὸ τὴν δεξιὰν μᾶλλον φέρειν ἢ τὴν ἀριστεράν· οὐ

[2, 16]   ἅπτεσθαι τροφῆς στερεωτέρας μηδὲ κλάειν μάμμας καὶ τιτθάς, γραῶν ἀποκλαύματα; ἀλλ´

[2, 16]   κοιλίᾳ καθήμενος ἐκδέχου σου τὴν μάμμην, μέχρις σε χορτάσῃ. ὁ Ἡρακλῆς

[2, 16]   μὴ κλάειν τὴν τιτθὴν καὶ μάμμην. τί γὰρ διαφέρει, τίνος ἥττων

[2, 14]   καὶ γὰρ σκυτεὺς πῶς μὲν μανθάνει τις παρεῖναι καὶ παρακολουθεῖν ἀτερπές,

[2, 17]   προκόψει τις ἐν οἷς οὐ μανθάνει. τὸ δ´ ἐξαπατῶν τοὺς πολλοὺς

[2, 17]   τις εἰδέναι οἴεται, ταῦτα ἄρξασθαι μανθάνειν. τὰ μὲν οὖν ποιητέα καὶ

[2, 20]   κακὰ ὥσπερ τοὺς Γάλλους ἡ μανία καὶ ὁ οἶνος. οὕτως ἰσχυρόν

[2, 11]   οἶμαι, ἐστὶν ὃ εὑρεθὲν ἀπαλλάσσει μανίας τοὺς μόνῳ τῷ δοκεῖν μέτρῳ

[2, 15]   τὸ μὴ μεταθέσθαι; οὗτοι οἱ μανικοὶ τόνοι, οὐχ ὑγιεινοί. ἀποθανεῖν θέλω,

[2, 7]   ἐκβάσεις. διὰ τοῦτο κολακεύομεν τοὺς μάντεις· κληρονομήσω, κύριε, τὸν πατέρα; ἴδωμεν·

[2, 7]   ἡμᾶς ἐπὶ τὸ οὕτω συνεχῶς μαντεύεσθαι ἄγει; ἡ δειλία, τὸ φοβεῖσθαι

[2, 7]   καθήκῃ, ποῦ μοι καιρὸς ἔτι μαντεύεσθαι; οὐκ ἔχω τὸν μάντιν ἔσω

[2, 7]   ~Πῶς μαντευτέον. Διὰ τὸ ἀκαίρως μαντεύεσθαι πολλοὶ καθήκοντα πολλὰ παραλείπομεν. τί

[2, 7]   δ´ ἄλλοι ἀθάνατοι ἔσονται; ~Πῶς μαντευτέον. Διὰ τὸ ἀκαίρως μαντεύεσθαι πολλοὶ

[2, 7]   ἔτι μαντεύεσθαι; οὐκ ἔχω τὸν μάντιν ἔσω τὸν εἰρηκότα μοι τὴν

[2, 16]   γεγονότων. τίς ἡμῶν τούτου ἕνεκα μάντιν παρέλαβεν; τίς ἡμῶν οὐκ ἐνεκοιμήθη

[2, 7]   πολλὰ παραλείπομεν. τί γὰρ ὁ μάντις δύναται πλέον ἰδεῖν θανάτου ἢ

[2, 16]   ποιῆσαι θερμάς τε τὰς Νέρωνος Μάρκιόν θ´ ὕδωρ. ἴδε πῶς τραγῳδία

[2, 16]   ὕδωρ πίνειν μέλλει. τὸ γὰρ Μάρκιον χεῖρόν ἐστι τοῦ τῆς Δίρκης;

[2, 26]   καὶ ἐκεῖνον ἐπιψηφίζω καὶ καλῶ μάρτυρα καὶ εἷς ὢν οὗτος ἀρκεῖ

[2, 26]   ἄλλον μὲν οὐδένα εἴωθα παρέχειν μάρτυρα ὧν λέγω, ἀρκοῦμαι δ´ ἀεὶ

[2, 12]   αὐτὸν ἠνάγκαζεν τὸν προσδιαλεγόμενον αὐτῷ μαρτυρεῖν, ἄλλου δ´ οὐδενὸς ἐδεῖτο μάρτυρος.

[2, 12]   ἀεὶ δὲ τῷ ἀντιλέγοντι ἀρκοῦμαι μάρτυρι· καὶ τοὺς μὲν ἄλλους οὐκ

[2, 12]   μαρτυρεῖν, ἄλλου δ´ οὐδενὸς ἐδεῖτο μάρτυρος. τοιγαροῦν ἐξῆν αὐτῷ λέγειν ὅτι

[2, 18]   καλῶς, πάλιν κατὰ τῶν αὐτῶν μαστιγωθεὶς οὐκέτι μώλωπας, ἀλλ´ ἕλκη ποιεῖ.

[2, 6]   φθαρῆναι; τὸ δὲ φθεῖρον ἢ μάχαιρά ἐστιν ἢ τροχὸς ἢ θάλασσα

[2, 12]   Ξενοφῶντος Συμπόσιον καὶ ὄψεσθε πόσας μάχας διαλέλυκεν. διὰ τοῦτο εἰκότως καὶ

[2, 24]   τί τίνι ἀκολουθεῖ, τί τίνι μάχεται ἢ ἀνομολογούμενόν ἐστιν ἢ ἀσύμφωνον;

[2, 1]   ~Ὅτι οὐ μάχεται τὸ θαρρεῖν τῷ εὐλαβεῖσθαι. Παράδοξον

[2, 5]   δὲ μὴ ἀνέβαλες’ τοῦτο δὴ μάχη ἐστὶ καὶ οὐ παιδιά. Τοιγαροῦν

[2, 26]   μὴ παρακολουθῇ τούτῳ, ὅτι ἐν μάχῃ ἐστίν, οὐδὲν κωλύεται τὰ μαχόμενα

[2, 11]   τοῦ παρ´ ὃ γίνεται ἡ μάχη καὶ κατάγνωσις καὶ ἀπιστία πρὸς

[2, 24]   ἀσυμφόρων, αὐτὸ τοῦτο τί ἐστι μάχη οὐκ εἰδότι; δεῖξον οὖν μοι,

[2, 19]   διὰ τὸ κοινὴν εἶναι αὐτῶν μάχην. Ἂν οὖν τίς μου πύθηται

[2, 12]   τῶν λοιδορούντων ἀνέχεσθαι καὶ παύειν μάχην. εἰ θέλετε γνῶναι, πόσην ἐν

[2, 26]   ὁ δυνάμενος ἑκάστῳ παραδεῖξαι τὴν μάχην, καθ´ ἣν ἁμαρτάνει, καὶ σαφῶς

[2, 26]   τε μή. λογικῷ ἡγεμονικῷ δεῖξον μάχην καὶ ἀποστήσεται· ἂν δὲ μὴ

[2, 26]   ψυχὴ λογικὴ φύσει διαβέβληται πρὸς μάχην· καὶ μέχρι μὲν ἂν μὴ

[2, 17]   μοι νῦν τὴν πρὸς ἀλλήλους μάχην παραφέρειν καὶ ταύτης μεμνῆσθαι; σὺ

[2, 26]   ἴδιον τοῦ ἁμαρτήματος. Πᾶν ἁμάρτημα μάχην περιέχει. ἐπεὶ γὰρ ὁ ἁμαρτάνων

[2, 19]   ἀληθὲς οὔτ´ ἔσται, συνιδὼν τὴν μάχην ταύτην ὁ Διόδωρος τῇ τῶν

[2, 24]   φιλοσοφίαν; πῶς παραδεικνύω σοι τὴν μάχην τῶν πολλῶν ἀνθρώπων, καθ´ ἣν

[2, 12]   ὥστε πάνθ´ ὁντιναοῦν συναισθανόμενον τῆς μάχης ἀναχωρεῖν ἀπ´ αὐτῆς. Ἆρά γε

[2, 26]   δὲ πολλὴ ἀνάγκη ἀποστῆναι τῆς μάχης καὶ φυγεῖν οὕτως ὡς καὶ

[2, 11]   ἐστιν Ἴδ´ ἀρχὴ φιλοσοφίας· αἴσθησις μάχης τῆς πρὸς ἀλλήλους τῶν ἀνθρώπων

[2, 19]   ἠρωτῆσθαι φαίνεται· κοινῆς γὰρ οὔσης μάχης τοῖς τρισὶ τούτοις πρὸς ἄλληλα,

[2, 9]   τί ἀπωλέσαμεν; τὸ λογικόν. ὅταν μαχίμως καὶ βλαβερῶς καὶ θυμικῶς καὶ

[2, 7]   ἄνθρωποι πλανώμεθα καὶ πρὸς ἀλλήλους μαχόμεθα; διὰ τοῦτο ἡ γυνὴ καλῶς

[2, 11]   (Δύνασθε οὖν περὶ ὧν τὰ μαχόμενα δοξάζετε ἀμφότεροι καταλλήλως ἐφαρμόζειν τὰς

[2, 11]   ἅπασι; (Καὶ πῶς δυνατὸν τὰ μαχόμενα καλῶς ἔχειν; οὐκοῦν οὐ πάντα,

[2, 26]   μάχῃ ἐστίν, οὐδὲν κωλύεται τὰ μαχόμενα ποιεῖν· παρακολουθήσαντα δὲ πολλὴ ἀνάγκη

[2, 22]   αὐτὸς ἑαυτῷ μὴ λοιδορούμενος, μὴ μαχόμενος, μὴ μετανοῶν, μὴ βασανίζων ἑαυτόν·

[2, 15]   νοσῶ, κύριε· βοήθησόν μοι. τί με δεῖ ποιεῖν σκέψαι· ἐμόν ἐστι

[2, 16]   ἐξίσταμαι καὶ φανταζόμενος, ὅτι ὅλον με δεῖ τὸ πέλαγος τοῦτο ἐκπιεῖν,

[2, 5]   πάντων ὡς ὥρα ἡμέρας. ἐνστῆναί με δεῖ ὡς τὴν ὥραν καὶ

[2, 8]   ἐμαυτοῦ φοβοῦμαι. ἐπεί τοι ἄφετέ με θαρρῆσαι καὶ τότε ὄψεσθε βλέμμα

[2, 16]   ἣν θέλεις ἐσθῆτα περίθες. ἄρχειν με θέλεις, ἰδιωτεύειν, μένειν, φεύγειν, πένεσθαι,

[2, 20]   δοῦλος ἤμην, εἰ καὶ ἔδει με καθ´ ἡμέραν ὑπ´ αὐτοῦ ἐκδέρεσθαι,

[2, 17]   εἶτα οὕτως τιμωρήσομαι τὸν ἀδικήσαντά με καὶ ὑβρίσαντα. καὶ τί ὄφελος

[2, 9]   ἀφ´ ὧν ἔστιν εἰπεῖν λέων με καὶ φαγέτω. διὰ πάντων δὲ

[2, 6]   παρέχεις; οὐκ οἶδας τὰ ἔχοντά με κακά; ἐν τούτοις γάρ μοι

[2, 23]   ὅταν λέγω πρός τινας, οἴονταί με καταβάλλειν τὴν περὶ τὸ λέγειν

[2, 13]   (Ναί· ἀλλὰ ἐξουσίαν ἔχει ἀποκτεῖναί με. (Λέγε οὖν τὰ ἀληθῆ, δύστηνε,

[2, 8]   περιφέρεις, τάλας, καὶ ἀγνοεῖς. δοκεῖς με λέγειν ἀργυροῦν τινα ἢ χρυσοῦν

[2, 19]   τὸν ἐπὶ ταῦτα κεκλικότα. εὐεργετήσατέ με· μὴ φθονήσητε ἀνθρώπῳ γέροντι ἰδεῖν

[2, 18]   μὴ συναρπασθῇς, ἀλλ´ εἰπὲ ἔκδεξαί με μικρόν, φαντασία· ἄφες ἴδω τίς

[2, 21]   τὰ δ´ ἄλλ´ οὐχ εὑρήσεις με μωρὸν ἄνθρωπον‘ ἀκρατῆ οὐ ῥᾳδίως

[2, 25]   παρόντων δέ τινος εἰπόντος Πεῖσόν με, ὅτι τὰ λογικὰ χρήσιμά ἐστιν,

[2, 24]   ταῦτα προθύμως. (Διὰ τί; (Ὅτι με οὐκ ἠρέθισας. εἰς τί γὰρ

[2, 22]   τοσούτῳ χρόνῳ· καὶ οὐκ ἐφίλει με; πόθεν οἶδας, ἀνδράποδον, εἰ οὕτως

[2, 15]   οὕτως καὶ ἐνταῦθ´. ἃ δεῖ με ποιεῖν οὐκ οἶδα, ἐλήλυθα δὲ

[2, 21]   ἄνθρωποι περὶ ἐμοῦ; νῦν οἴονταί με προκόπτειν καὶ λέγουσιν ὅτι „ἥξει

[2, 21]   ἀποθνῄσκειν δέῃ ἢ στρεβλοῦσθαι, τί με τὰ τοιαῦτα ὠφελήσει; μὴ γὰρ

[2, 16]   τρεῖς ξέσται ἀρκοῦσιν. τί οὖν με ταράσσει; τὸ πέλαγος; οὔ, ἀλλὰ

[2, 5]   τὸ διαφέρον, ἐκεῖ οὔτε κωλῦσαί μέ τις δύναται οὔτ´ ἀναγκάσαι. ὅπου

[2, 14]   ἐψευσμέναι’ εὐθὺς ἐξελθὼν λέγει ὕβρισέν με’ Τοιαῦτά ἐστι τὰ ἡμέτερα ὡς

[2, 22]   δ´ ἄλλων οὐδενός; Ἀλλὰ τεθεράπευκέ με τοσούτῳ χρόνῳ· καὶ οὐκ ἐφίλει

[2, 15]   οὐχ ὑγιεινοί. ἀποθανεῖν θέλω, ἄν με τοῦτο ἀναγκάσῃς. διὰ τί, ἄνθρωπε;

[2, 5]   γὰρ τοιούτου τινὸς δεῖ παρελθεῖν με. Τοῦτο ὄψει ποιοῦντας καὶ τοὺς

[2, 19]   ἀγαθῶν καὶ κακῶν. ἄκουε· Ἰλιόθεν με φέρων ἄνεμος Κικόνεσσι πέλασσεν. τῶν

[2, 5]   λέγε μοι’ φησίν, Ἄνυτε, πῶς με φῂς θεὸν οὐ νομίζειν; οἱ

[2, 14]   καὶ ἐπιμελομένου, τὸ δ´ οὕτως μέγα καὶ καλὸν κατασκεύασμα εἰκῇ καὶ

[2, 12]   λέλεκται τὸ αἶψά τε καὶ μέγα νεῖκος ἐπισταμένως κατέπαυσεν. Τί οὖν;

[2, 17]   ταῦτ´ ἔστι τὰ τοῦ φιλοστόργου; μέγα σοι ἀγαθὸν ἔσται σωθέντι τοιούτῳ

[2, 19]   ἐσομένην. Καὶ ἐνταῦθα μὲν οὐδὲν μέγα τῆς ἱστορίας κρατεῖν, ἴδιον δὲ

[2, 23]   καὶ ἡττηθεὶς ἀπέλθῃ. ἀλλὰ τὸ μέγα τοῦτο, ἀπολιπεῖν ἑκάστῳ τὴν αὑτοῦ

[2, 18]   τὸν Ἡσυχάζοντα. ἐπὶ τούτῳ καὶ μέγα φρονεῖν ἄξιον, οὐκ ἐπὶ τῷ

[2, 6]   Γύαρα. τί λοιπὸν ὡς ἐπὶ μεγάλα ἀνέρχῃ; μικρότερά ἐστι τῆς παρασκευῆς,

[2, 9]   θηρία. λοιπὸν οἱ μὲν ἡμῶν μεγάλα θηρία εἰσίν, οἱ δὲ θηρίδια

[2, 17]   μέλει; τοῦτ´ ἔστιν ἔκπτωσις ψυχῆς μεγάλα νεῦρα ἐχούσης. οὐ γὰρ ᾔδει,

[2, 23]   ἄλλαις πάσαις καὶ μικραῖς καὶ μεγάλαις δυνάμεσιν· τούτου κατορθωθέντος ἀγαθὸς ἄνθρωπος

[2, 17]   θεὸς εἶ, ὦ ἄνθρωπε, σὺ μεγάλας ἔχεις ἐπιβολάς. Οὔ· ἀλλ´ ἐγὼ

[2, 20]   ἄλλοις τοὺς χρησμοὺς ἐξηγοῦνται. ὦ μεγάλης ἀναισχυντίας καὶ γοητείας. Ἄνθρωπε, τί

[2, 15]   αὐτῆς πόλεως πολίτην καὶ τῆς μεγάλης καὶ τῆς μικρᾶς· εἶτα φόνον

[2, 14]   εὐεργετικόν, καὶ τοῦτον εὐεργετικόν· εἰ μεγαλόφρον, καὶ τοῦτον μεγαλόφρονα· ὡς θεοῦ

[2, 14]   εὐεργετικόν· εἰ μεγαλόφρον, καὶ τοῦτον μεγαλόφρονα· ὡς θεοῦ τοίνυν ζηλωτὴν τὰ

[2, 5]   τί γὰρ κωλύει; ~Πῶς συνυπάρχει μεγαλοφροσύνη καὶ ἐπιμέλεια. Αἱ ὗλαι ἀδιάφοροι,

[2, 17]   ἐπὶ τὸ ἀποκτεῖναι τὰ τέκνα. μεγαλοφυῶς κατά γε τοῦτο. εἶχε γὰρ

[2, 16]   σοι καρτερίαν, οὐ δέδωκέ σοι μεγαλοψυχίαν, οὐ δέδωκεν ἀνδρείαν; τηλικαύτας ἔχων

[2, 16]   ὑπὲρ εὐροίας, ὑπὲρ ἐλευθερίας, ὑπὲρ μεγαλοψυχίας. ἀνάτεινόν ποτε τὸν τράχηλον ὡς

[2, 19]   ἐν παντὶ καὶ μικρῷ καὶ μεγάλῳ· ὑμεῖς δὲ ταῦτα μαθησόμενοι καὶ

[2, 17]   θαυμαστῶς, ἄνθρωπε, γράφεις’ καὶ σὺ μεγάλως εἰς τὸν Ξενοφῶντος χαρακτῆρα’ σὺ

[2, 22]   καὶ Θηβαῖοι πρὸς ἀμφοτέρους καὶ μέγας βασιλεὺς πρὸς τὴν Ἑλλάδα καὶ

[2, 18]   ἑαυτόν. μεῖνον, τάλας, μὴ συναρπασθῇς. μέγας ὁ ἀγών ἐστιν, θεῖον τὸ

[2, 9]   μολύνεις; τί κυβεύεις περὶ τὰ μέγιστα; ἄλλο γάρ ἐστιν ὡς εἰς

[2, 1]   ὥσπερ εἰκὸς τοὺς περὶ τὰ μέγιστα διαμαρτάνοντας τὸ μὲν φύσει θαρραλέον

[2, 20]   παύσωνταί ποτε ῥᾳθυμοῦντες περὶ τὰ μέγιστα. ἔχεις οὖν τὰς κατασκευάς; ἔχω

[2, 14]   δείξω, ὅτι τὰ ἀναγκαιότατα καὶ μέγιστα πρὸς εὐδαιμονίαν καὶ ὅτι μέχρι

[2, 17]   θέλοντος γίνεται; ἀπόδειξις γὰρ αὕτη μεγίστη δυσροίας καὶ κακοδαιμονίας. θέλω τι

[2, 20]   ἀντιλέγοντες προσχρῶνται. καὶ σχεδὸν τοῦτο μέγιστον ἄν τις ποιήσαιτο τεκμήριον τοῦ

[2, 12]   καὶ παρὰ τοῖς ποιηταῖς ἐν μεγίστῳ ἐπαίνῳ λέλεκται τὸ αἶψά τε

[2, 22]   ὡς πρὸς διαπίπτοντα περὶ τῶν μεγίστων· οὐδενὶ χαλεπός, ἅτ´ εἰδὼς ἀκριβῶς

[2, 17]   οὐδὲ τὰ πράγματα μετατιθέντα καὶ μεθαρμοζόμενον. μὴ θέλε τὸν ἄνδρα, καὶ

[2, 15]   ποίων ἄλλων; τί γάρ ἐστι μεῖζον ἢ προὐργιαίτερον τοῦ πεισθῆναί σε,

[2, 16]   ἡμέραν; κρεῖττόν τι ἔχεις ἢ μεῖζον ἰδεῖν τοῦ ἡλίου, τῆς σελήνης,

[2, 16]   προσεπισωρεύομεν ἀεί τινα καὶ προσπλάςςομεν μείζονα τῶν καθεστώτων. εὐθὺς ἐγώ, ὅταν

[2, 9]   ἂν μεταξὺ λεγόντων ἡμῶν ψόφος μείζων γένηται ἢ τῶν παρόντων τις

[2, 18]   χειμῶνι οἱ πλέοντες. ποῖος γὰρ μείζων χειμὼν ἢ ὁ ἐκ φαντασιῶν

[2, 18]   τὰς τοιαύτας φαντασίας γυμνάζων ἑαυτόν. μεῖνον, τάλας, μὴ συναρπασθῇς. μέγας ὁ

[2, 17]   καθεύδων καὶ οἰνωμένος καὶ ἐν μελαγχολίᾳ. σὺ θεὸς εἶ, ὦ ἄνθρωπε,

[2, 20]   καὶ παραλογίζονται. τί οὖν σοι μέλει; ἄφες ἡμᾶς ἐξαπατηθῆναι. μή τι

[2, 12]   μὲν εἴπῃ τί δέ σοι μέλει, βέλτιστε; κύριός μου εἶ; εἶτ´

[2, 20]   ἡμῖν; τῶν γὰρ προβάτων σοι μέλει, ὅτι παρέχει ἡμῖν αὑτὰ καρησόμενα

[2, 13]   αὐτῷ δοκῇ. τί οὖν σοὶ μέλει περὶ τῶν ἀλλοτρίων; νῦν οὐκ

[2, 6]   κεραμὶς ἢ τύραννος. τί σοι μέλει, ποίᾳ ὁδῷ καταβῇς εἰς Ἅιδου;

[2, 20]   καὶ ῥέγκε. τί δὲ σοὶ μέλει, πῶς οἱ ἄλλοι ὑπολήψονται περὶ

[2, 16]   ἐπεὶ δότε μοι ἕνα, ᾧ μέλει πῶς τι ποιήσῃ, ὃς ἐπιστρέφεται

[2, 5]   ἐμπέπτωκεν. τί οὖν ἔτι μοι μέλει; τὰ γὰρ ἐμὰ ἐκπεπλήρωται. ἄλλου

[2, 17]   ἐμαυτὴν τιμωρήσομαι. καὶ τί μοι μέλει; τοῦτ´ ἔστιν ἔκπτωσις ψυχῆς μεγάλα

[2, 16]   ἡμῶν ἔξω τούτων τῶν λόγων; μελετᾷ τις αὐτὸς ἐφ´ αὑτοῦ τοῦτον

[2, 16]   πρὸς μὲν οὖν τὸ δύνασθαι μελετᾶν ἤσκηται, πρὸς ἔπαινον δὲ καὶ

[2, 1]   Διὰ τοῦτο λέγω πολλάκις ταῦτα μελετᾶτε καὶ ταῦτα πρόχειρα ἔχετε, πρὸς

[2, 1]   ἀποτύχῃς ποτὲ μήτε περιπέσῃς. ἄλλοι μελετάτωσαν δίκας, ἄλλοι προβλήματα, ἄλλοι συλλογισμούς·

[2, 16]   πότε δ´ ἐμελέτησεν ταύτην τὴν μελέτην ἀκόλουθον τούτοις τοῖς λόγοις; τί

[2, 9]   μόνῳ τῷ μαθεῖν, ἀλλὰ καὶ μελέτην προσλαμβάνειν, εἶτα ἄσκησιν. πολλῷ γὰρ

[2, 16]   ἀγωνιᾷ; ὅτι οὐκ ἀρκεῖται τῷ μελετῆσαι. τί οὖν {θέλει{ ς} ἐπαινεθῆναι

[2, 19]   ὑμεῖς δὲ ταῦτα μαθησόμενοι καὶ μελετήσοντες πάρεστε. διὰ τί οὖν οὐκ

[2, 16]   οὐ γὰρ μεμέληκεν ἡμῖν οὐδὲ μελετῶμεν. εἰ δὲ μὴ τὸν θάνατον

[2, 16]   ζητεῖς τὸν ἀπομύξοντα; ἀλλ´ οὐδὲ μελετῶμεν ταῦτα οὐδ´ ἐπιστρεφόμεθα. ἐπεὶ δότε

[2, 16]   ἀβοήθητον καὶ ἀθεράπευτον. ~Ὅτι οὐ μελετῶμεν χρῆσθαι τοῖς περὶ ἀγαθῶν καὶ

[2, 16]   τὸν ἄνθρωπον ὅλην τὴν ἡμέραν μελετῶντα μηδενὶ προσπάσχειν τῶν ἀλλοτρίων, μηθ´

[2, 2]   ἔλεγε ἐμὲ δ´ Ἄνυτος καὶ Μέλητος ἀποκτεῖναι μὲν δύνανται, βλάψαι δ´

[2, 16]   ἀγανακτοῦντα, ὅτι τὸν δεῖνα οὐ μέλλει βλέπειν οὐδὲ τὴν δεῖνα οὐδ´

[2, 23]   πόσου ἑκάστη ἀξία, καὶ αὑτήν, μέλλει ἡμῖν ἄλλο τι ἀποφαίνεσθαι τὸ

[2, 16]   ὅτι ἡ πόλις ἐπιπίπτειν μοι μέλλει· οὐ γὰρ ἀρκεῖ μικρὸν λιθάριον,

[2, 5]   κύβοι ἀδιάφοροι· πόθεν οἶδα, τί μέλλει πίπτειν; τῷ πεσόντι δ´ ἐπιμελῶς

[2, 16]   τὸ τῆς Δίρκης ὕδωρ πίνειν μέλλει. τὸ γὰρ Μάρκιον χεῖρόν ἐστι

[2, 2]   δεήσομαι ὑμῶν οὔτ´ ἐπιστρέφομαι, τί μέλλετε κρίνειν· ὑμεῖς τε μᾶλλον οἱ

[2, 16]   καὶ πέτραν κομψήν; ὅταν οὖν μέλλῃς ἀπολιπεῖν αὐτὸν τὸν ἥλιον καὶ

[2, 1]   τῶν μὲν ἐνισταμένων, τῶν δὲ μελλόντων, τῶν δ´ ἠνυσμένων. πόνος τί

[2, 6]   ἔστιν ἐν τίσιν οὖν; ἀποθνῄσκειν μέλλω. ἄνθρωποι δ´ ἄλλοι ἀθάνατοι ἔσονται;

[2, 7]   ταῦτα ἢ ἀσύμφορά ἐστιν, σοῦ μέλλω πυνθάνεσθαι; διὰ τί ἐν γραμματικοῖς

[2, 13]   ἐπεστρέφετο οὗτος· Ἀντίγονος δὲ Ζήνωνι μέλλων ἐντυγχάνειν ἠγωνία, καὶ εἰκότως· ἤθελε

[2, 13]   διὰ τοῦτο Ζήνων μὲν Ἀντιγόνῳ μέλλων ἐντυγχάνειν οὐκ ἠγωνία· ἃ γὰρ

[2, 13]   γὰρ οὔ; (Τί δ´; ἀναγιγνώσκειν μέλλων οὐχ ὡσαύτως ἂν εἶχες; (Ὡσαύτως.

[2, 13]   μὴ ἐκκρουσθῶ. (Μή τι γράφειν μέλλων τὸ Δίωνος ὄνομα δέδοικας μὴ

[2, 6]   ἱππικά. ἀλλὰ Χρυσάντας μὲν παίειν μέλλων τὸν πολέμιον, ἐπειδὴ τῆς σάλπιγγος

[2, 7]   οἶδεν; τί ἐστιν ἀγαθὸν οἶδεν; μεμάθηκεν ὥσπερ τὰ σημεῖα τῶν σπλάγχνων

[2, 13]   ἃ κρίνεται ἄνθρωπος ὑπ´ ἀνθρώπου; {μεμέλ{ ετ} ηκέ σοι γνῶναι, τί

[2, 13]   τὸν ὠνησάμενον αὐτόν ἐκείνοις, οἷς {μεμέλ{ ετ} ηκεν, τοῖς θαρροῦσι· σὺ

[2, 6]   γὰρ ἴσμεν τίνες ἐσμὲν οὔτε μεμελετήκαμεν τὰ ἀνθρωπικὰ ὡς ἱππικοὶ τὰ

[2, 16]   λέγειν. ὅταν σοι προφαίνηται ἀργύριον, μεμελέτηκας ἀποκρίνεσθαι τὴν δέουσαν ἀπόκρισιν, ὅτι

[2, 2]   τί γράψῃ; ἀλλ´ εἰ μὲν μεμελέτηκας γράφειν, ἔχεις καὶ παρασκευάςασθαι πρὸς

[2, 13]   (Τί τὸ αἴτιον; οὐχ ὅτι μεμελέτηκας γράφειν; (Πῶς γὰρ οὔ; (Τί

[2, 16]   οὖν θαυμάζεις, εἰ, ὅπου μὲν μεμελέτηκας, ἐκεῖ κρείττων γένῃ σεαυτοῦ, ὅπου

[2, 13]   πρὸς πεζὸν ἀγωνιᾶς, ὅπου σὺ μεμελέτηκας, ἐκεῖνος δ´ ἀμελέτητός ἐστιν; (Ναί·

[2, 13]   τοῖς ἑαυτῆς. λαλεῖν οὖν οὐ μεμελέτηκας; καὶ τί ἄλλο ἐμελέτας ἐν

[2, 13]   ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ. λέγειν Διογένης μεμελετήκει ὁ πρὸς Ἀλέξανδρον οὕτως λαλῶν,

[2, 13]   ἐν βίῳ οὔτε οἶδεν οὔτε μεμελέτηκεν αὐτό. ἀνάγκη λοιπὸν τρέμειν καὶ

[2, 13]   ὅπου δ´ οὐκ οἶδεν οὐδὲ μεμελέτηκεν, ἐκεῖ ἀγωνιᾷ. τί δ´ ἔστι

[2, 16]   τῶν ἄλλων, ὅπου δ´ οὐ μεμελέτηκεν, ἐκεῖ τοῖς πολλοῖς ὁ αὐτός

[2, 16]   ἀταλαίπωροι, ὅλοι ἀτυχήματα; οὐ γὰρ μεμέληκεν ἡμῖν οὐδὲ μελετῶμεν. εἰ δὲ

[2, 24]   λαοί τ´ ἐπιτετράφαται καὶ τόσσα μέμηλεν, περὶ κορασιδίου διαπυκτεύεις τῷ πολεμικωτάτῳ

[2, 5]   ἢ ἐξ ἀνθρώπων καὶ θεῶν μεμιγμένοι τινές; ὁμολογήσαντος δὲ τίς οὖν

[2, 6]   οὖν ἀντιποιῇ τοῦ ἀλλοτρίου; ἀεὶ μεμνημένος ὅ τι σὸν καὶ τί

[2, 19]   πῶς εἴωθας ἐν πλοίῳ χειμάζεσθαι. μέμνησαι ταύτης τῆς διαιρέσεως, ὅταν ψοφήσῃ

[2, 19]   σε ὁ Καῖσαρ μεταπέμψηται κατηγορούμενον, μέμνησαι τῆς διαιρέσεως, ἄν τίς σοι

[2, 8]   ἐπίστευσεν καὶ παρακατέθετο, οὐδὲ τούτου μεμνήσῃ, ἀλλὰ καὶ καταισχυνεῖς τὴν ἐπιτροπήν;

[2, 16]   μηδὲ τῷ σώματι τῷ αὑτοῦ, μεμνῆσθαι δὲ τοῦ νόμου καὶ τοῦτον

[2, 8]   οἶδας, πόθεν ἐλήλυθας; οὐ θέλεις μεμνῆσθαι, ὅταν ἐσθίῃς, τίς ὢν ἐσθίεις

[2, 17]   ἀλλήλους μάχην παραφέρειν καὶ ταύτης μεμνῆσθαι; σὺ αὐτὸς εἰ ἐφαρμόζεις καλῶς

[2, 23]   ὑπὲρ ἐλαίου εὐχαρίστει τῷ θεῷ· μέμνησο δ´ ὅτι ἄλλο τί σοι

[2, 18]   εὐροίας, ὑπὲρ ἀταραξίας. τοῦ θεοῦ μέμνησο, ἐκεῖνον ἐπικαλοῦ βοηθὸν καὶ παραστάτην

[2, 6]   ἀξίῳ’ μόνον ἐκείνης τῆς διαιρέσεως μέμνησο, καθ´ ἣν διορίζεται τὰ σὰ

[2, 2]   πράξεις; τούτου οὖν τοῦ καθολικοῦ μέμνησο καὶ ὑποθήκης οὐκ ἀπορήσεις. ἐὰν

[2, 10]   πρὸς τοῦτο γεγόναμεν. Μετὰ τοῦτο μέμνησο, ὅτι υἱὸς εἶ. τίς τούτου

[2, 16]   (Ἐν τοῖς ἀπροαιρέτοις. (Τί οὖν; μέμνηταί τις ἡμῶν ἔξω τούτων τῶν

[2, 19]   μηκέτι μήτε θεὸν μήτ´ ἄνθρωπον μέμφεσθαι, μὴ ἀποτυχεῖν τινος, μὴ περιπεσεῖν

[2, 23]   γίνεται· παρ´ ὃ ἀτυχοῦμεν, εὐτυχοῦμεν, μεμφόμεθ´ ἀλλήλους, εὐαρεστοῦμεν, ἁπλῶς ὃ λεληθὸς

[2, 17]   ἐπὶ τούτοις ἐπαινοῦντες ψέγοντες, ἐγκαλοῦντες μεμφόμενοι, περὶ ἐπιτηδευμάτων καλῶν καὶ αἰσχρῶν

[2, 23]   ταύτῃ πειθόμενον, ταύτῃ εὐαρεστοῦντα, μηδένα μεμφόμενον, μηδέν´ αἰτιώμενον, δυνάμενον εἰπεῖν τούτους

[2, 9]   κακῶν; ὅτι τῶν ὄντων τὰ μὲν ἀγαθά, τὰ δὲ κακά, τὰ

[2, 22]   ἁπλῶς αὐτὰ τὰ πράγματα ποτὲ μὲν ἀγαθὰ ὑπολαμβάνεις εἶναι, ποτὲ δὲ

[2, 22]   δὲ τοὺς αὐτοὺς οὐχὶ ποτὲ μὲν ἀγαθούς, ποτὲ δὲ κακοὺς καὶ

[2, 13]   τοῦτο καὶ ὁ κιθαρῳδὸς μόνος μὲν ᾄδων οὐκ ἀγωνιᾷ, εἰς θέατρον

[2, 9]   ἀπόλλυσθαι τὴν τέχνην. οὕτως τὸν μὲν αἰδήμονα σῴζει τὰ αἰδήμονα ἔργα,

[2, 6]   ὅτι οὐκ ἦν τοσούτου τοσούτων μὲν ἀκηκοέναι, τοσαῦτα δὲ γεγραφέναι, τοσούτῳ

[2, 17]   καὶ λέγοντα ὅτι ἐμοὶ τὰ μὲν ἄλλα πάντα χαιρέτω, ἀρκεῖ δ´

[2, 22]   ἀληθείας. εἰ δὲ μή, τὰ μὲν ἄλλα πράξετε πάντα ὅσα οἱ

[2, 5]   ἂν ἐξέλθῃς μηδὲν παθών, οἱ μὲν ἄλλοι ἀπαντῶντές σοι συγχαρήσονται ὅτι

[2, 12]   ἐξῆν αὐτῷ λέγειν ὅτι τοὺς μὲν ἄλλους ἐῶ χαίρειν, ἀεὶ δὲ

[2, 12]   ἀντιλέγοντι ἀρκοῦμαι μάρτυρι· καὶ τοὺς μὲν ἄλλους οὐκ ἐπιψηφίζω, τὸν δὲ

[2, 26]   διαβέβληται πρὸς μάχην· καὶ μέχρι μὲν ἂν μὴ παρακολουθῇ τούτῳ, ὅτι

[2, 20]   δύνανται. οὕτως καὶ Ἐπίκουρος τὰ μὲν ἀνδρὸς πάντ´ ἀπεκόψατο καὶ τὰ

[2, 3]   παρ´ αὐτοῦ λαβεῖν συστατικὰ ὅτι μὲν ἄνθρωπος’ φησίν, εἶ, καὶ ἰδὼν

[2, 13]   πόδας ἵζει. διὰ τοῦτο Ζήνων μὲν Ἀντιγόνῳ μέλλων ἐντυγχάνειν οὐκ ἠγωνία·

[2, 14]   αὐτῆς, ὅταν παραδιδῶται. καὶ τὰ μὲν ἀπὸ τῶν τεχνῶν γινόμενα τήν

[2, 10]   ζημιοῖ τὸν ἄνθρωπον; εἶτα γραμματικὴν μὲν ἀποβαλὼν ἢ μουσικὴν ζημίαν ἂν

[2, 24]   διὰ τίνων; ἢ τίνα ὅμοια μὲν ἀποδείξει ἐστίν, ἀπόδειξις δ´ οὐκ

[2, 13]   συμβῆναι; (Οὐδαμῶς. (Εἰ οὖν τὰ μὲν ἀπροαίρετα οὔτ´ ἀγαθὰ οὔτε κακά,

[2, 23]   ἐστιν ἀπαγγελτική· τοῦτο γὰρ ἅμα μὲν ἀσεβοῦς ἐστιν ἀνθρώπου, ἅμα δὲ

[2, 22]   ἑαυτοῦ. καὶ οὕτως ἔσται πρῶτον μὲν αὐτὸς ἑαυτῷ μὴ λοιδορούμενος, μὴ

[2, 24]   τοῦ λέγειν; εὕροις ἂν τοὺς μὲν βλαπτομένους τοὺς δ´ ὠφελουμένους. οἱ

[2, 1]   μοι τοιούτου τινὸς ἔχεσθαι· εἰ μὲν γὰρ πρὸς ταὐτὰ ἠξιοῦμεν χρῆσθαι

[2, 11]   ἀδυναμίας περὶ τὰ ἀναγκαῖα. ὀρθογωνίου μὲν γὰρ τριγώνου ἢ διέσεως ἡμιτονίου

[2, 12]   ἐστίν. ~Περὶ τοῦ διαλέγεσθαι. Ἃ μὲν δεῖ μαθόντα εἰδέναι χρῆσθαι λόγῳ,

[2, 20]   πάντα τηρῆται; ἢ πρός τινας μὲν δεῖ φυλάττειν ταύτην τὴν κοινωνίαν,

[2, 24]   ἔχων ἀπείρως; (Δοκεῖ. (Οὐκοῦν ὁ μὲν διὰ τοῦ λέγειν αὐτός τε

[2, 8]   καὶ μολύνων οὐκ αἰσθάνῃ ἀκαθάρτοις μὲν διανοήμασι, ῥυπαραῖς δὲ πράξεσι. καὶ

[2, 2]   δ´ Ἄνυτος καὶ Μέλητος ἀποκτεῖναι μὲν δύνανται, βλάψαι δ´ οὔ’ οὕτω

[2, 4]   τί σοι πιστεύσω; εἶτα σκευάριον μὲν εἰ ἦς οὕτως σαπρόν, ὥστε

[2, 13]   γὰρ οὔ; (Δύναται δ´ ἄλλου μὲν εἶναι ἁμάρτημα, ἄλλου δὲ κακόν;

[2, 12]   λοιπὸν ὁ κίνδυνος, μὴ πρῶτον μὲν εἴπῃ τί δέ σοι μέλει,

[2, 1]   ὑγιῆ ταῦτ´ ἐστι τὰ πολλάκις μὲν εἰρημένα, πολλάκις δ´ ἀποδεδειγμένα, ὅτι

[2, 19]   δ´ ἱστορίαν τοιαύτην, ὅτι Διόδωρος μὲν ἐκεῖνα ἐτήρει, οἱ δὲ περὶ

[2, 16]   οὖν ἔτι θαυμάζεις, εἰ, ὅπου μὲν ἔμαθεν, ἐκεῖ διαφέρει τῶν ἄλλων,

[2, 22]   τὰς σχέσεις. ἂν δ´ ἀλλαχοῦ μὲν ἐμαυτὸν θῶ, ἀλλαχοῦ δὲ τὸ

[2, 3]   δ´ ἀγαθὸς ἢ κακός, εἰ μὲν ἔμπειρός ἐστι διαγνῶναι τοὺς ἀγαθοὺς

[2, 24]   ἔφη. (Οὐκοῦν καὶ ἐνταῦθα ὅσοι μὲν ἐμπείρως ἀκούουσιν ὠφελοῦνται, ὅσοι δ´

[2, 18]   ἕξεις καὶ τὰς δυνάμεις τὰς μὲν ἐμφύεσθαι μὴ πρότερον οὔσας, τὰς

[2, 22]   τοῦ ἐρωμένου. διὰ τοῦτο ἂν μὲν ἐν ταὐτῷ τις θῇ τὸ

[2, 1]   κόσμου· χρείαν γὰρ ἔχει τῶν μὲν ἐνισταμένων, τῶν δὲ μελλόντων, τῶν

[2, 13]   (Τί δ´; ὑπὲρ τῶν κακῶν μέν, ἐπ´ αὐτῷ δ´ ὄντων ὥστε

[2, 16]   οὐκ ἔστιν. διὰ τοῦτο ἐὰν μὲν ἐπαινεθῇ, φυσηθεὶς ἐξῆλθεν· ἐὰν δὲ

[2, 22]   δ´ ἐχθρῶς αὐτοῖς καὶ ποτὲ μὲν ἐπαινεῖς, ποτὲ δὲ ψέγεις; (Ναὶ

[2, 15]   νοσοῦντι καὶ ῥευματιζομένῳ σώματι ποτὲ μὲν ἐπὶ ταῦτα ποτὲ δ´ ἐπ´

[2, 5]   εὐρύθμως. οὕτως καὶ ἡμεῖς τὴν μὲν ἐπιμέλειαν σφαιριστικωτάτην, τὴν δ´ ἀδιαφορίαν

[2, 5]   {τὴν} παρὰ φύσιν. ἀλλ´ ἅμα μὲν ἐπιμελῶς, ὅτι ἡ χρῆσις οὐκ

[2, 14]   ἰδιώταις ἀκούειν. καὶ ἐνταῦθα τὸ μὲν ἔργον τοῦ φιλοσοφοῦντος τοιοῦτόν τι

[2, 5]   ὄψεται ἐν αὐτῇ; ἀλλ´ ὁ μὲν ἐρεῖ βάλε’ ὁ δὲ μὴ

[2, 19]   Κικόνεσσι πέλασσεν. τῶν ὄντων τὰ μέν ἐστιν ἀγαθά, τὰ δὲ κακά,

[2, 1]   θάρσει χρηστέον. καὶ οὕτως ἅμα μὲν εὐλαβεῖς ἅμα δὲ θαρραλέοι ἐσόμεθα

[2, 1]   φανεῖται οὔτε παράδοξον, ὅτι ἅμα μὲν εὐλαβεῖσθαι δεῖ ἅμα δὲ θαρρεῖν,

[2, 1]   ἀληθές ἐστι τὸ δεῖν ἅμα μὲν εὐλαβῶς ἅμα δὲ θαρρούντως πάντα

[2, 19]   δὲ παρ´ ἐμοὶ παιδεύεσθε. κἀγὼ μὲν ἔχω ταύτην τὴν ἐπιβολήν, ἀποτελέσαι

[2, 24]   καὶ τοῦ λέγειν, ἣν ὁ μὲν ἔχων ἐμπείρως ἐρεῖ, ὁ δὲ

[2, 14]   καὶ πῶς οἷόν τε πόλιν μὲν ἢ οἶκον μὴ δύνασθαι διαμένειν

[2, 13]   ἐστὶν ἐπ´ αὐτῷ. λοιπὸν οὗ μὲν ἡ ἐπιστήμη αὐτῷ πρόσεστιν, ἐκεῖ

[2, 5]   οὖν σοι δοκεῖ δύνασθαι ἡμιόνους μὲν ἡγεῖσθαι εἶναι, ὄνους δὲ μή;

[2, 18]   συνεγγίζοντος ἀπόσχωμαι καὶ νικήσω, τοῦτο μὲν ἤδη τὸ σόφισμα ὑπὲρ τὸν

[2, 9]   ἐπὶ τὰ θηρία. λοιπὸν οἱ μὲν ἡμῶν μεγάλα θηρία εἰσίν, οἱ

[2, 2]   καὶ μὴ ἀντισπῶ καὶ ποτὲ μὲν θέλε δουλεύειν, ποτὲ δὲ μὴ

[2, 26]   ἀλλὰ κατορθῶσαι, δῆλον ὅτι ὃ μὲν θέλει οὐ ποιεῖ. τί γὰρ

[2, 26]   ἐστιν αὐτῷ τὸ κλέπτειν, ὃ μὲν θέλει ποιεῖ. πᾶσα δὲ ψυχὴ

[2, 9]   εὔχροια, εὔπνοια. τὰ ἀποκείμενα ὅταν μὲν θελήσῃς ἐκ προχείρου λαβὼν δεῖξαι

[2, 5]   εἰδὼς βλέπειν τὰ τοιαῦτα, ἂν μὲν ἴδῃ ὅτι εὐσχημόνως ἀνεστράφης ἐν

[2, 10]   μὴ βλάψω τὸν βλάψαντα; (Πρῶτον μὲν ἰδού, τί ἐστι βλάβη καὶ

[2, 9]   οὕτως καὶ ἡμεῖς παραβαπτισταί, λόγῳ μὲν Ἰουδαῖοι, ἔργῳ δ´ ἄλλο τι,

[2, 10]   ἄνδρα. ὁ δὲ διατιθείς; πολλὰ μὲν καὶ ἄλλα καὶ αὐτὸς δ´

[2, 17]   ἐλθών μοι εἰπάτω ἐγὼ θέλω μὲν καὶ ἀπαθὴς εἶναι καὶ ἀτάραχος,

[2, 22]   φιλεῖν οὐ μεταβάλλῃ; ἀλλὰ πλοῦτον μὲν καὶ ἡδονὴν καὶ ἁπλῶς αὐτὰ

[2, 23]   ἀλλήλους, εὐαρεστοῦμεν, ἁπλῶς ὃ λεληθὸς μὲν κακοδαιμονίαν ποιεῖται, τυχὸν δ´ ἐπιμελείας

[2, 15]   οὕτως καὶ ἀσθενὴς ψυχή, ὅπου μὲν κλίνει, ἄδηλον ἔχει· ὅταν δὲ

[2, 14]   ἡμέτερα ὡς ἐν πανηγύρει. τὰ μὲν κτήνη {π{ α} ραθησόμενα ἄγεται

[2, 10]   οὐκ ἔστιν οὐδεμία, ἣν ὁ μὲν κτησάμενος ὠφελεῖται, ὁ δ´ ἀποβαλὼν

[2, 21]   τί οὖν τὸ αἴτιον; τὸ μὲν κυριώτατον ἀνομολογία καὶ ταραχὴ ἐν

[2, 17]   οὐ δυνάμεθα. διὰ τοῦτο ὁ μὲν λέγει ἀνάτεινον’ ὁ δὲ λέγει

[2, 24]   ὅτι οὐ συμφέρει; οὐχὶ ὁ μὲν λέγει, ὅτι δεῖ αὐτὸν λαβεῖν

[2, 24]   συμφέροντα καὶ ἀσύμφορα; οὐχὶ ὁ μὲν λέγει, ὅτι συμφέρει ἀποδοῦναι τῷ

[2, 17]   λέγει δὸς τροφήν’ καὶ ὁ μὲν λέγει φλεβοτόμησον’ ὁ δὲ λέγει

[2, 3]   τοῦ βίου τί ποιῶ; νῦν μὲν λέγω ἀγαθόν, νῦν δὲ κακόν.

[2, 23]   ὅλον ἀναιρεῖ τὸν ἄνθρωπον ποτὲ μὲν λιμῷ, ποτὲ δ´ ἀγχόνῃ, ποτὲ

[2, 14]   οὐκ ἀηδές. καὶ τέκτονος ἡ μὲν μάθησις ἀνιαρὰ μάλιστα τῷ ἰδιώτῃ

[2, 14]   ἐπίχαρι. καὶ γὰρ σκυτεὺς πῶς μὲν μανθάνει τις παρεῖναι καὶ παρακολουθεῖν

[2, 2]   γένηται; τί γράψῃ; ἀλλ´ εἰ μὲν μεμελέτηκας γράφειν, ἔχεις καὶ παρασκευάςασθαι

[2, 16]   τί οὖν θαυμάζεις, εἰ, ὅπου μὲν μεμελέτηκας, ἐκεῖ κρείττων γένῃ σεαυτοῦ,

[2, 22]   φιλῶ μου τὸ παιδίον. (Θαυμάζω μὲν νὴ τοὺς θεούς, πῶς καὶ

[2, 22]   ποτὲ δὲ κακοὺς καὶ ποτὲ μὲν οἰκείως ἔχεις, ποτὲ δ´ ἐχθρῶς

[2, 22]   ἑαυτόν· ἔπειτα καὶ ἑτέρῳ, τῷ μὲν ὁμοίῳ παντὶ ἁπλῶς, τοῦ δ´

[2, 18]   σοί τις φαντασία τοιαύτη, Πλάτων μὲν ὅτι ἴθι ἐπὶ τὰς ἀποδιοπομπήσεις,

[2, 23]   ἀνθρώπου, ἅμα δὲ δειλοῦ. ἀσεβοῦς μέν, ὅτι τὰς παρὰ τοῦ θεοῦ

[2, 13]   ἐξηγησόμενον τὰ νόμιμα· ἀλλὰ διαθήκην μὲν οὐ γράφει μὴ εἰδὼς πῶς

[2, 19]   γενομένην οὔτ´ ἐσομένην. Καὶ ἐνταῦθα μὲν οὐδὲν μέγα τῆς ἱστορίας κρατεῖν,

[2, 26]   πεποιθὼς ἔλεγεν ὅτι ἐγὼ ἄλλον μὲν οὐδένα εἴωθα παρέχειν μάρτυρα ὧν

[2, 19]   κακά, τὰ δ´ ἀδιάφορα. ἀγαθὰ μὲν οὖν αἱ ἀρεταὶ καὶ τὰ

[2, 9]   κακά, τὰ δ´ ἀδιάφορα· ἀγαθὰ μὲν οὖν ἀρεταὶ καὶ τὰ μετέχοντα

[2, 15]   σε ἐμμένειν τοῖς κριθεῖσιν; Ἐκεῖνος μὲν οὖν μόγις μετεπείσθη. τῶν δὲ

[2, 13]   λοιπὸν τρέμειν καὶ ὠχριᾶν. κιθαρῳδὸν μὲν οὖν οὐ δύναμαι εἰπεῖν μὴ

[2, 17]   οἴεται, ταῦτα ἄρξασθαι μανθάνειν. τὰ μὲν οὖν ποιητέα καὶ οὐ ποιητέα

[2, 12]   τούτῳ ἀλειπτικῆς ἢ ἰατρικῆς; πάνυ μὲν οὖν. πότερον ταῦτά σοι τὰ

[2, 16]   ἐπαινεθῆναι ὑπὸ τῶν παρόντων. πρὸς μὲν οὖν τὸ δύνασθαι μελετᾶν ἤσκηται,

[2, 19]   ἔστιν οὖν ἐφ´ ἡμῖν; μόνον μὲν οὖν τῶν ἄλλων πάντων. οὔτε

[2, 6]   ἐπειδὴ οἱ αὐτοί ἐσμεν, ἅμα μὲν οὓς δεῖ θερισθῆναι, ἅμα δὲ

[2, 10]   δὲ παρ´ ἡμᾶς· καὶ ἐκεῖνα μὲν οὔτ´ ἔχειν καλόν ἐστιν οὔτ´

[2, 6]   ἵνα καὶ ξηρανθῶσιν; ἀλλὰ ξηραίνονται μέν, οὐχ ἵνα δὲ καὶ θερισθῶσιν;

[2, 19]   καὶ πραγμάτων; Καὶ νῦν ἐγὼ μὲν παιδευτής εἰμι ὑμέτερος, ὑμεῖς δὲ

[2, 6]   ἱππικοὶ τὰ ἱππικά. ἀλλὰ Χρυσάντας μὲν παίειν μέλλων τὸν πολέμιον, ἐπειδὴ

[2, 10]   ἡγῇ τὸ πρᾶγμα; καίτοι ἐκεῖνα μὲν παρ´ ἔξωθέν τινα καὶ ἀπροαίρετον

[2, 20]   νῦν δ´ ἐντρυφῶσιν ἡμῖν τοῖς μὲν παρὰ τῆς φύσεως διδομένοις πᾶσι

[2, 6]   τῆς χρείας περιγινόμενον, ἀλλ´ ἐκείνου μὲν παραχώρει τοῖς περιτετριμμένοις, σοὶ δ´

[2, 15]   βέβαιον εἶναι δεῖ καὶ ἡ μὲν προαίρεσις ἐλεύθερον φύσει καὶ ἀνανάγκαστον,

[2, 5]   ἔργον ἐστίν. οὕτως τοίνυν τὸ μὲν προηγούμενον καὶ ἐπὶ τοῦ βίου

[2, 18]   γὰρ ἅπαξ ἐπιθυμήσῃς ἀργυρίου, ἂν μὲν προσαχθῇ λόγος εἰς αἴσθησιν {ἄξ{

[2, 21]   Τῶν περὶ αὑτοὺς κακῶν τὰ μὲν ῥᾳδίως ὁμολογοῦσιν ἄνθρωποι, τὰ δ´

[2, 5]   δι´ ἐκεῖνο τὸ ὅλον νῦν μέν σοι νοσῆσαι καθήκει, νῦν δὲ

[2, 2]   φαίνεταί σοι; ἀλλὰ τί; πράξει μέν σοί τινα ἃ δοκεῖ φοβερὰ

[2, 9]   θαυμαστόν, εἰ καὶ ἄνθρωπος ὡσαύτως μὲν σῴζεται, ὡσαύτως δ´ ἀπόλλυται; αὔξει

[2, 1]   οἱ φιλόσοφοι, εἰ λέγουσιν ὅπου μὲν τὰ ἀπροαίρετα, ἐκεῖ τὸ θάρσος

[2, 1]   δεῖ ἅμα δὲ θαρρεῖν, πρὸς μὲν τὰ ἀπροαίρετα θαρρεῖν, ἐν δὲ

[2, 17]   διακειμένου; πῶς οὖν γένηται; ἀποκτείνω μὲν τὰ τέκνα. ἀλλὰ καὶ ἐμαυτὴν

[2, 16]   οὖν ἔτι θαυμάζομεν εἰ περὶ μὲν τὰς ὕλας τετρίμμεθα, ἐν δὲ

[2, 22]   αἱ πιθανότητες αὐτῶν· καὶ ποτὲ μὲν ταῦτα ἀγαθὰ ὑπολαμβάνεις, εἶτα ἐκεῖνα

[2, 24]   τοῦ ἐμπείρου ἐστίν; καὶ τὸ μὲν τελείως καὶ ὠφελίμως, εἰ βούλει,

[2, 5]   καὶ ἀναγκαστός εἰμι, ἐκείνων ἡ μὲν τεῦξις οὐκ ἐπ´ ἐμοὶ οὐδ´

[2, 16]   ἡμῖν κακά. νῦν δ´ ἐν μὲν τῇ σχολῇ γοργοὶ καὶ κατάγλωσσοι,

[2, 5]   ἐστιν ἄνθρωπος; μέρος πόλεως, πρώτης μὲν τῆς ἐκ θεῶν καὶ ἀνθρώπων,

[2, 22]   οὗτος. (Ὁ δὲ νῦν λοιδορῶν μέν τινα, ὕστερον δὲ θαυμάζων; (Οὐδ´

[2, 14]   ἐν τῇ πανηγύρει ταύτῃ· οἱ μέν τινες ὡς κτήνη οὐδὲν πλέον

[2, 24]   ὸς καὶ τυφλὸς περιελεύσεται δοκῶν μέν τις εἶναι, ὢν δ´ οὐδείς.

[2, 17]   τοῦ πλούτου οὐσίᾳ οὐχ ὁ μέν τις ἐφαρμόζει τὴν τοῦ ἀγαθοῦ

[2, 17]   οὖν τὸ οἴεσθαι, ὅτι ἄλλα μέν τις μαθεῖν βούλεται, ἄλλα δὲ

[2, 19]   ἀληθὲς οὔτ´ ἔσται. λοιπὸν ὁ μέν τις ταῦτα τηρήσει τῶν δυεῖν,

[2, 8]   ἐκεῖνος ἢ ταῦτα; ἀλλ´ εἰ μὲν τὸ ἄγαλμα ἦς τὸ Φειδίου,

[2, 5]   πῶς οὖν τηρήσῃ τις ἅμα μὲν τὸ εὐσταθὲς καὶ ἀτάραχον, ἅμα

[2, 22]   ταῦτα πάντα· ἂν δ´ ἀλλαχοῦ μὲν τὸ συμφέρον, ἀλλαχοῦ δὲ τοὺς

[2, 16]   ἔσται σοι σύνηθες. εἶτ´ ἂν μὲν τοιούτῳ προσπάθῃς, καὶ τοῦτο πάλιν

[2, 1]   νῦν δὲ τὸ ἐναντίον πρὸς μὲν τὸν θάνατον τὴν φυγήν, πρὸς

[2, 1]   αἰσχρῶς θανεῖν. Ἔδει οὖν πρὸς μὲν τὸν θάνατον τὸ θάρσος ἐστράφθαι,

[2, 8]   ῥυπαραῖς δὲ πράξεσι. καὶ ἀγάλματος μὲν τοῦ θεοῦ παρόντος οὐκ ἂν

[2, 23]   ἀμνήμων τῶν κρεισσόνων, ἀλλ´ ὑπὲρ μὲν τοῦ ὁρᾶν καὶ ἀκούειν καὶ

[2, 13]   ὄχλου ἔπαινος· ἀλλὰ τὴν νήτην μὲν τύπτειν ἔμαθεν καὶ τὴν ὑπάτην,

[2, 16]   ἐκείνου περὶ οὗ βουλεύεται; κἂν μὲν τύχῃ, ἐπῆρται καὶ λέγει πῶς

[2, 1]   τὸ θαρρεῖν τῷ εὐλαβεῖσθαι. Παράδοξον μὲν τυχὸν φαίνεταί τισιν τὸ ἀξιούμενον

[2, 14]   οὔτε τί κακόν, καὶ τὸ μὲν τῶν ἄλλων ἴσως ἀνεκτόν, ὅτι

[2, 20]   τῶν σαυτοῦ δογμάτων. εἶτα Ὀρέστην μὲν ὑπὸ Ἐρινύων ἐλαυνόμενον φῶμεν ἐκ

[2, 23]   τούτων ἁλισκόμενοι καταμένουσιν αὐτοῦ, ὁ μὲν ὑπὸ τῆς λέξεως, ὁ δ´

[2, 17]   οὐσίαις. εὐθὺς τοὺς ὅρους Πλάτων μὲν ὑποτάσσει τῇ τοῦ χρηςίμου προλήψει,

[2, 6]   φυλακὴ τόπος ἐστὶν ἑκάτερον, ὁ μὲν ὑψηλός, ὁ δὲ ταπεινός· ἡ

[2, 1]   περὶ τὰ μέγιστα διαμαρτάνοντας τὸ μὲν φύσει θαρραλέον θρασὺ κατασκευάζομεν, ἀπονενοημένον,

[2, 10]   τί σοι ὄνομα’ εἶτα εἰ μὲν χαλκεὺς ὢν ἐχρῶ τῇ σφύρᾳ

[2, 16]   ἀλλοτρίων μὴ ἀντιποιεῖσθαι, ἀλλὰ διδομένοις μὲν χρῆσθαι, μὴ διδόμενα δὲ μὴ

[2, 14]   δὲ πολλοὶ τῶν ἀνθρώπων οἱ μὲν ὠνησόμενοι οἱ δὲ πωλήσοντες· ὀλίγοι

[2, 5]   δεῖ. τί εἶ; ἄνθρωπος. εἰ μὲν ὡς ἀπόλυτον σκοπεῖς, κατὰ φύσιν

[2, 24]   καὶ τούτων εὕροις ἂν τοὺς μὲν ὠφελουμένους τοὺς δὲ βλαπτομένους; (Καὶ

[2, 17]   ἅπαντός σοι συνοικεῖν, μὴ θέλε μένειν ἐν Κορίνθῳ καὶ ἁπλῶς μηδὲν

[2, 16]   περίθες. ἄρχειν με θέλεις, ἰδιωτεύειν, μένειν, φεύγειν, πένεσθαι, πλουτεῖν; ἐγώ σοι

[2, 22]   ταῦτα ἐγένετο. ὁ Ἀλέξανδρος τοῦ Μενελάου ξένος ἦν, καὶ εἴ τις

[2, 23]   τἆλλα πρὸς τοῦτο πεποιημένον, οὐ μέντοι ἀμελοῦντα οὐδ´ ἐκείνων κατὰ δύναμιν.

[2, 14]   πάντων ἀτερπέστατον τὸ μάθημα, τὰ μέντοι ἀπὸ τῆς μουσικῆς ἡδέα καὶ

[2, 23]   οὐχ ἡλίκη τῶν ἀρχόντων. οὐ μέντοι διὰ τὸ ἄλλα εἶναι κρείττονα

[2, 2]   τὰ ἑξῆς τούτῳ ποιητέον τηροῦντι μέντοι τὰ ἴδια. Ταύτῃ καὶ γελοῖόν

[2, 16]   μηκέτι παίζειν, ἔτι οὗτος ἀνιᾶται μένων; οὐχὶ δ´ ὡς παιδιᾷ παραμένει,

[2, 1]   δόγματα ἢ ἐλεγχθησόμενον ἐν τῷ μέρει, αὐτὸς ἑαυτὸν ἤλεγχεν καὶ ἐξήταζεν

[2, 4]   κοινὸν τῶν κεκλημένων· ἀλλ´ ὅταν μέρη γένηται, ἄν σοι φανῇ, ἀνάρπασον

[2, 8]   ἔστιν, ἀλλ´ οὐ προηγούμενα οὐδὲ μέρη θεῶν. σὺ δὲ προηγούμενον εἶ,

[2, 22]   ἀλλ´ ἐβλήθη εἰς τὸ μέσον μερίδιον, κομψὸν γυναικάριον, καὶ περὶ αὐτοῦ

[2, 10]   πολίτης εἶ τοῦ κόσμου καὶ μέρος αὐτοῦ, οὐχ ἓν τῶν ὑπηρετικῶν,

[2, 8]   θεοῦ· ἔχεις τι ἐν σεαυτῷ μέρος ἐκείνου. τί οὖν ἀγνοεῖς σου

[2, 4]   οὐ θέλεις καὶ αὐτὸς ἴδιον μέρος ζητεῖν, ἀλλὰ τὸ ἀλλότριον ὑφαρπάζεις

[2, 4]   ἀνάρπασον ἀπελθὼν τὸ τοῦ παρακατακειμένου μέρος, λάθρᾳ κλέψον ἢ παρακαθεὶς τὴν

[2, 5]   δ´ ὡς ἄνθρωπον σκοπεῖς καὶ μέρος ὅλου τινός, δι´ ἐκεῖνο τὸ

[2, 5]   ἄνθρωπος; τί γάρ ἐστιν ἄνθρωπος; μέρος πόλεως, πρώτης μὲν τῆς ἐκ

[2, 5]   γάρ εἰμι αἰών, ἀλλ´ ἄνθρωπος, μέρος τῶν πάντων ὡς ὥρα ἡμέρας.

[2, 11]   ὁρμώμενοι χρώμεθα ἐπὶ τῶν ἐπὶ μέρους διηρθρωμέναις ταῖς προλήψεσι. Τίς ὑποπέπτωκεν

[2, 11]   ἐφαρμόζεις τὰς προλήψεις τοῖς ἐπὶ μέρους, εἰπέ μοι, πόθεν τοῦτο λαμβάνεις;

[2, 11]   (Ἔχεις. (Οὐκ ἐφαρμόζω τοῖς ἐπὶ μέρους; (Ἐφαρμόζεις. (Οὐ καλῶς οὖν ἐφαρμόζω;

[2, 10]   κυριώτερον δὲ τὸ ὅλον τοῦ μέρους καὶ ἡ πόλις τοῦ πολίτου.

[2, 17]   ἐφάρμοσον αὐτὴν καλῶς ταῖς ἐπὶ μέρους οὐσίαις. εὐθὺς τοὺς ὅρους Πλάτων

[2, 11]   πειρώμεθα τὰς προλήψεις ταῖς ἐπὶ μέρους οὐσίαις. καλῶς ἐποίησεν, δεόντως, οὐ

[2, 17]   δύναται καλῶς ἐφαρμόσαι τοῖς ἐπὶ μέρους; Οὕτως ἔχει καὶ ἐνθάδ´ ἐπὶ

[2, 17]   ἐφαρμοστέον τὰς προλήψεις τοῖς ἐπὶ μέρους. Τί πρῶτόν ἐστιν ἔργον τοῦ

[2, 22]   καὶ σοῦ καὶ τοῦ παιδίου μέσον ἀγρίδιον καὶ γνώσῃ, πῶς σὲ

[2, 22]   ἐστι φιλία, βάλε κρέας εἰς μέσον καὶ γνώσῃ. βάλε καὶ σοῦ

[2, 22]   αὐτούς. ἀλλ´ ἐβλήθη εἰς τὸ μέσον μερίδιον, κομψὸν γυναικάριον, καὶ περὶ

[2, 22]   ἀλλ´ ὅρμος ἦλθεν εἰς τὸ μέσον. τί δ´ ἐστὶν ὅρμος; τὸ

[2, 22]   παραδοξολογοῦσιν. ἀλλ´ ἐμπεσούσης εἰς τὸ μέσον ὥσπερ κρέως τῆς τυραννίδος ὅρα

[2, 1]   καὶ ταπεινόν, φόβων καὶ ταραχῶν μεστόν. ἂν γάρ τις ἐκεῖ μεταθῇ

[2, 21]   παρεσκευασμένος; ἢ καὶ αὐτὸς κορύζης μεστὸς εἰς τὴν σχολὴν εἰσέρχομαι μόνην

[2, 5]   παίζων. καὶ τί ἐκεῖ ἐν μέσῳ ἁρπάστιον τότ´ ἦν; τὸ δεδέσθαι,

[2, 5]   ὀρφανὰ καταλιπεῖν. ταῦτα ἦν ἐν μέσῳ οἷς ἔπαιζεν, ἀλλ´ οὐδὲν ἧττον

[2, 17]   θεοῖς· ἐκείνοις παράδος, ἐκεῖνοι κυβερνάτωσαν, μετ´ ἐκείνων τετάχθωσαν· καὶ ποῦ ἔτι

[2, 1]   ἢ ἀναίσχυντόν τι ποιῆσαι ἢ μετ´ ἐπιθυμίας αἰσχρᾶς ὀρεχθῆναί τινος οὐδὲν

[2, 18]   φανῆναι τῷ θεῷ· ἐπιθύμησον καθαρὸς μετὰ καθαροῦ σαυτοῦ γενέσθαι καὶ μετὰ

[2, 5]   ἂν βάλω, λαμβάνει. ἂν δὲ μετὰ ταραχῆς καὶ φόβου δεχώμεθα ἢ

[2, 5]   τῆς ἐκ θεῶν καὶ ἀνθρώπων, μετὰ ταῦτα δὲ τῆς ὡς ἔγγιστα

[2, 10]   εὐγνωμοσύνην κτήσασθαι, ὅση ἡ πλεονεξία. μετὰ ταῦτα εἰ βουλευτὴς πόλεώς τινος,

[2, 18]   αὐτὸς ἐμαυτῷ ὅτι ὤφελόν τις μετὰ ταύτης ἐκοιμήθη‘ καὶ μακάριος ὁ

[2, 17]   περὶ τοῦ Ψευδομένου’ οὐκ ἀπάγξῃ μετὰ τῆς ἐπιβολῆς ταύτης, τάλας; καὶ

[2, 8]   αὑτοῦ θεόν, οὗτος οὐκ οἶδεν, μετὰ τίνος ἀπέρχεται. ἀλλ´ ἀνεχόμεθα λέγοντος

[2, 23]   καὶ διὰ λέξεως ποιᾶς καὶ μετά τινος ποικιλίας καὶ δριμύτητος τῶν

[2, 24]   τίνι τούτῳ τῷ κόσμῳ καὶ μετὰ τίνων κοινωνῶν καὶ τίνα τὰ

[2, 22]   συμβεβιώκαμεν. πόσῳ δ´ ἡ Ἐριφύλη μετὰ τοῦ Ἀμφιαράου καὶ τέκνων μήτηρ

[2, 18]   μετὰ καθαροῦ σαυτοῦ γενέσθαι καὶ μετὰ τοῦ θεοῦ. εἶθ´ ὅταν προσπίπτῃ

[2, 10]   καὶ παραχωρεῖν συνεργοῦντα κατὰ δύναμιν. μετὰ τοῦτο ἴσθι ὅτι καὶ ἀδελφὸς

[2, 10]   ὅτι καὶ πρὸς τοῦτο γεγόναμεν. Μετὰ τοῦτο μέμνησο, ὅτι υἱὸς εἶ.

[2, 17]   καὶ τὰς συντάξεις τὰς Χρυσίππου μετὰ τῶν Ἀντιπάτρου καὶ Ἀρχεδήμου διέλθωμεν.

[2, 14]   ἀφόβως, ἀταράχως διεξάγειν καθ´ αὑτὸν μετὰ τῶν κοινωνῶν τηροῦντα τὰς σχέσεις

[2, 14]   Νάσωνα. Εἰσελθόντος τινὸς τῶν Ῥωμαικῶν μετὰ υἱοῦ καὶ ἐπακούοντος ἑνὸς ἀναγνώσματος

[2, 13]   εὐοδεῖ, φλεγμαίνει’ χρῶμα γὰρ οὐ μεταβάλλει οὐδὲν ἄλλο οὐδὲ τρόμον ποιεῖ

[2, 22]   ἐν δὲ τῷ φιλεῖν οὐ μεταβάλλῃ; ἀλλὰ πλοῦτον μὲν καὶ ἡδονὴν

[2, 22]   ὅλως λυπῇ, φοβῇ, φθονεῖς, ταράσσῃ, μεταβάλλῃ· διὰ ταῦτα ὁμολογεῖς ἄφρων εἶναι.

[2, 20]   νυκτὸς καὶ ἡμέρας ἀπολαύοντες καὶ μεταβολῶν τοῦ ἔτους καὶ ἄστρων καὶ

[2, 23]   καταμαθεῖν καὶ τοῦτο ἐν παντὶ μεταδιώκειν, περὶ τοῦτο ἐσπουδακέναι, πάρεργα τἆλλα

[2, 15]   δὲ νῦν τινας οὐκ ἔστι μεταθεῖναι. ὥστε μοι δοκῶ ὃ πρότερον

[2, 20]   ἂν αὐτὸν ἐποίησα ῥηγνύμενον ἢ μεταθέσθαι. νῦν δ´ ἐντρυφῶσιν ἡμῖν τοῖς

[2, 15]   τὸ κεκρικέναι καὶ τὸ μὴ μεταθέσθαι; οὗτοι οἱ μανικοὶ τόνοι, οὐχ

[2, 1]   μεστόν. ἂν γάρ τις ἐκεῖ μεταθῇ τὸ εὐλαβές, ὅπου προαίρεσις καὶ

[2, 15]   ἐξέλθῃς· εἰ δ´ ἀλόγως ἔκρινας, μετάθου. (Τοῖς κριθεῖσιν ἐμμένειν δεῖ. (Τί

[2, 22]   μὴ λοιδορούμενος, μὴ μαχόμενος, μὴ μετανοῶν, μὴ βασανίζων ἑαυτόν· ἔπειτα καὶ

[2, 23]   ἐπιμελής; εἰκῇ δὲ καὶ τὸν μεταξὺ ἀέρα οὕτως ἐνεργὸν ἐποίησεν καὶ

[2, 21]   οἴκου φέρεται οὐδέν, καὶ κάθῃ μεταξὺ λεγομένων τῶν λόγων αὐτὸς οὐδὲν

[2, 9]   πλοῦτος, ὑγεία, δόξα. εἶτ´ ἂν μεταξὺ λεγόντων ἡμῶν ψόφος μείζων γένηται

[2, 19]   μετέχοντα κακίας, ἀδιάφορα δὲ τὰ μεταξὺ τούτων, πλοῦτος, ὑγίεια, ζωή, θάνατος,

[2, 20]   λόγον δίδωσιν ἢ λαμβάνει ἢ μεταπείθειν πειρᾶται; πολὺ νὴ Δία μᾶλλον

[2, 20]   τοὺς κιναίδους ἐλπίσαι τις ἂν μεταπείσειν ἢ τοὺς ἐπὶ τοσοῦτον ἀποκεκωφωμένους

[2, 19]   ἂν δέ σε ὁ Καῖσαρ μεταπέμψηται κατηγορούμενον, μέμνησαι τῆς διαιρέσεως, ἄν

[2, 13]   ἐν τῇ σχολῇ; (Συλλογισμοὺς καὶ μεταπίπτοντας. (Ἐπὶ τί; οὐχ ὥστε ἐμπείρως

[2, 17]   παιδείαν, ἄνθρωπε; ὅτι συλλογισμοὺς ἔπραξας, μεταπίπτοντας; οὐ θέλεις ἀπομαθεῖν, εἰ δυνατόν,

[2, 21]   τὰ θεωρημάτια; οὐ συλλογισμοὺς ἀναλύετε, μεταπίπτοντας; οὐκ ἐφοδεύετε Ψευδομένου λήμματα, ὑποθετικούς;

[2, 23]   ὑπὸ συλλογισμῶν, ὁ δ´ ὑπὸ μεταπιπτόντων, ὁ δ´ ὑπ´ ἄλλου τινὸς

[2, 22]   αὐτοῦ; (Οὐ πάνυ. (Οὐδ´ ὁ μεταπτώτως ἑλόμενος αὐτὸν εἶναι εὔνους αὐτῷ;

[2, 17]   δεῖ λαμβάνειν οὐδὲ τὰ πράγματα μετατιθέντα καὶ μεθαρμοζόμενον. μὴ θέλε τὸν

[2, 15]   ἐστιν, ἄν σοι δοκῇ, μὴ μετατίθεσο, ἀλλ´ ἔμμενε καὶ λέγε ὅτι

[2, 12]   σκέλος ἀπαντᾷ ἐκεῖνος, οὐκέτι δύναται μεταχειρίσασθαι, ἀλλ´ ἢ λοιδορεῖ λοιπὸν ἢ

[2, 15]   κριθεῖσιν; Ἐκεῖνος μὲν οὖν μόγις μετεπείσθη. τῶν δὲ νῦν τινας οὐκ

[2, 16]   θύραν παρῆλθον. ποῦ γάρ μοι μέτεστι τούτου τοῦ πράγματος, οὗ Σωκράτει

[2, 19]   τὸ ναυαγῆσαι, μή τι κακίας μετέχον; οὐκ ἄρας ξύλον ἐνσείσεις αὐτῷ;

[2, 19]   οὖν αἱ ἀρεταὶ καὶ τὰ μετέχοντα αὐτῶν, κακὰ δὲ κακίαι καὶ

[2, 19]   κακὰ δὲ κακίαι καὶ τὰ μετέχοντα κακίας, ἀδιάφορα δὲ τὰ μεταξὺ

[2, 9]   μὲν οὖν ἀρεταὶ καὶ τὰ μετέχοντα τῶν ἀρετῶν· κακὰ τὰ δ´

[2, 16]   ἀποθανόντι, οὕτως ζήσαντι; οὗ Διογένει μετῆν; ἐπινοεῖς τούτων τινὰ κλάοντα ἢ

[2, 16]   τούτου τοῦ πράγματος, οὗ Σωκράτει μετῆν τῷ οὕτως ἀποθανόντι, οὕτως ζήσαντι;

[2, 13]   οὐδὲ ψόφον τῶν ὀδόντων οὐδὲ μετοκλάζει καὶ ἐπ´ ἀμφοτέρους πόδας ἵζει.

[2, 19]   μή τι κακία, μή τι μέτοχον κακίας; σὺ οὖν τίνα ταῦτα

[2, 13]   ἀντὶ τίνος; οἶδας γὰρ τὰ μέτρα, καθ´ ἃ κρίνεται ἄνθρωπος ὑπ´

[2, 20]   λαβών τις παρὰ τῆς φύσεως μέτρα καὶ κανόνας εἰς ἐπίγνωσιν τῆς

[2, 11]   μανίας τοὺς μόνῳ τῷ δοκεῖν μέτρῳ πάντων χρωμένους, ἵνα λοιπὸν ἀπό

[2, 11]   οὐδὲ γὰρ ἐπὶ βαρῶν ἢ μέτρων ψιλῇ τῇ ἐμφάσει ἀρκούμεθα, ἀλλὰ

[2, 5]   σκοπεῖς, κατὰ φύσιν ἐστὶ ζῆσαι μέχρι γήρως, πλουτεῖν, ὑγιαίνειν. εἰ δ´

[2, 12]   ἀλήθειαν καὶ ὄψει ὅτι ἀκολουθεῖ. μέχρι δ´ ἂν οὗ μὴ δεικνύῃς,

[2, 26]   τις, αὐτὸς ἀφ´ αὑτοῦ ἀναποχωρήσει. μέχρι δὲ μὴ δεικνύῃς, μὴ θαύμαζε,

[2, 6]   ἐν φυλακῇ δυνώμεθα παιᾶνας γράφειν. μέχρι δὲ νῦν ὡς ἔχομεν, ὅρα

[2, 26]   τῷ αἰσθανομένῳ, ὅτι ψεῦδός ἐστιν· μέχρι δὲ τοῦτο μὴ φαντάζηται, ὡς

[2, 14]   μέγιστα πρὸς εὐδαιμονίαν καὶ ὅτι μέχρι δεῦρο πάντων μᾶλλον ἢ τῶν

[2, 19]   ἀνὴρ ἄτῃσι παλαίει. ~Πρὸς τοὺς μέχρι λόγου μόνον ἀναλαμβάνοντας τὰ τῶν

[2, 11]   ἡμῶν ἀναβάλλεται τὴν χρῆσιν αὐτῶν μέχρι μάθῃ καθάπερ τῶν περὶ τὰς

[2, 26]   φύσει διαβέβληται πρὸς μάχην· καὶ μέχρι μὲν ἂν μὴ παρακολουθῇ τούτῳ,

[2, 19]   τοιαύτην ἐπιβολὴν κομίζειν ἐνταῦθα; τὰ μέχρι νῦν ἀφῶμεν. ἀρξώμεθα μόνον, πιστεύσατέ

[2, 17]   καὶ ἄνωθεν ἄρξασθαι συναισθανόμενος ὅτι μέχρι νῦν οὐδ´ ἥψω τοῦ πράγματος,

[2, 19]   ἀνθρώπῳ γέροντι ἰδεῖν θέαμα, ὃ μέχρι νῦν οὐκ εἶδον. οἴεσθε ὅτι

[2, 9]   σοι ὄφελος οὐδὲν εἰ μὴ μέχρι τοῦ δοκεῖν ὅτι ἔχεις. τί

[2, 10]   σχολῇ μέχρι τῶν λογαρίων. τοιγαροῦν μέχρι τῶν λογαρίων προκόπτομεν, ἔξω δ´

[2, 10]   πλὴν μόνον ἐν τῇ σχολῇ μέχρι τῶν λογαρίων. τοιγαροῦν μέχρι τῶν

[2, 6]   καλῶς ὁ Χρύσιππος λέγει ὅτι μέχρις ἂν ἄδηλά μοι ᾖ τὰ

[2, 2]   ἢ ἀγεννής, ἢ ὑπόμενε τυπτόμενος, μέχρις ἂν ἀποθάνῃς, ἢ ἀπαγόρευσον εὐθύς.

[2, 13]   ἀγνόει σου τοὺς κυρίους, ἀλλὰ μέχρις ἂν ἔχῃς ταύτην τὴν λαβὴν

[2, 22]   δ´ οὔτ´ ἐκεῖνοι οὔθ´ ὑμεῖς, μέχρις ἂν ἔχητε τὰ θηριώδη ταῦτα

[2, 16]   οὐχὶ δ´ ὡς παιδιᾷ παραμένει, μέχρις ἂν ψυχαγωγῆται; ταχύ γ´ ἂν

[2, 16]   καθήμενος ἐκδέχου σου τὴν μάμμην, μέχρις σε χορτάσῃ. ὁ Ἡρακλῆς εἰ

[2, 16]   δυνάμεθα μὴ φοβεῖσθαι, οὐ δυνάμεθα μὴ ἀγωνιᾶν. εἶτα λέγομεν κύριε ὁ

[2, 16]   λέγομεν κύριε ὁ θεός, πῶς μὴ ἀγωνιῶ; μωρέ, χεῖρας οὐκ ἔχεις;

[2, 5]   πλὴν οὐκ ἀδύνατον. εἰ δὲ μή, ἀδύνατον τὸ εὐδαιμονῆσαι. ἀλλ´ οἷόν

[2, 19]   καὶ τῷ {ἀ} δυνατῷ ἀδύνατον μὴ ἀκολουθεῖν καὶ τῷ {δυνατὸν εἶναι

[2, 13]   οὖν τὰ ἀληθῆ, δύστηνε, καὶ μὴ ἀλαζονεύου μηδὲ φιλόσοφος εἶναι ἀξίου

[2, 8]   τινας πράξεις ἐκ τῆς σχολῆς, μὴ ἄλλως ποιήσῃ τι, μὴ ἄλλως

[2, 8]   ποιήσῃ τι, μὴ ἄλλως φάγῃ, μὴ ἄλλως συνουσιάσῃ, μὴ ταπεινώσῃ αὐτὸν

[2, 8]   σχολῆς, μὴ ἄλλως ποιήσῃ τι, μὴ ἄλλως φάγῃ, μὴ ἄλλως συνουσιάσῃ,

[2, 20]   ἀνθρωπίνη. πῶς γὰρ δύναται ἄμπελος μὴ ἀμπελικῶς κινεῖσθαι, ἀλλ´ ἐλαικῶς, ἢ

[2, 23]   τὴν ἑκάστου φύσιν, ἀλλὰ φοβουμένων μὴ ἄν τις αἴσθηται τῆς διαφορᾶς,

[2, 18]   ὅταν δὲ τριάκοντα ἐφεξῆς ἡμέρας μὴ ἀναγνῷς, ἀλλ´ ἄλλο τι πράξῃς,

[2, 5]   δὲ μὴ βάλῃς’ ὁ δὲ μὴ ἀνέβαλες’ τοῦτο δὴ μάχη ἐστὶ

[2, 1]   ἐμπερπερεύσῃ; ἰδοῦ, πῶς διαλόγους συντίθημι. μή, ἄνθρωπε, ἀλλ´ ἐκεῖνα μᾶλλον ἰδοῦ,

[2, 16]   τὰ ἴδια τηρεῖν, τῶν ἀλλοτρίων μὴ ἀντιποιεῖσθαι, ἀλλὰ διδομένοις μὲν χρῆσθαι,

[2, 2]   ἐκτός, δούλευε τὸ λοιπὸν καὶ μὴ ἀντισπῶ καὶ ποτὲ μὲν θέλε

[2, 6]   ἐπ´ ἀνθρώπων κατάρα ἐστὶ τὸ μὴ ἀποθανεῖν· ὅμοιον τῷ μὴ πεπανθῆναι,

[2, 5]   ὡς πόδα λάβῃς καὶ ὡς μὴ ἀπόλυτον, καθήξει αὐτὸν καὶ εἰς

[2, 14]   τοῖς συστησαμένοις αὐτὸ ἐν ὀρέξει μὴ ἀποτυγχάνειν, ἐν ἐκκλίσει δὲ μὴ

[2, 1]   πρὸς ὄρεξιν καὶ ἔκκλισιν, εἰ μὴ ἀποτυγχάνεις ὧν θέλεις, εἰ μὴ

[2, 19]   μήτε θεὸν μήτ´ ἄνθρωπον μέμφεσθαι, μὴ ἀποτυχεῖν τινος, μὴ περιπεσεῖν τινι,

[2, 17]   καὶ συνορέγῃ, τί φοβῇ ἔτι μὴ ἀποτύχῃς; χάρισαί σου τὴν ὄρεξιν

[2, 9]   ὡς θηρίον ποιήσῃς· εἰ δὲ μή, ἀπώλεσας τὸν ἄνθρωπον, οὐκ ἐπλήρωσας

[2, 9]   Διὰ τοῦτο παραγγέλλουσιν οἱ φιλόσοφοι μὴ ἀρκεῖσθαι μόνῳ τῷ μαθεῖν, ἀλλὰ

[2, 22]   ἴδῃς φίλους, ἀδελφοὺς ὁμονοεῖν δοκοῦντας, μὴ αὐτόθεν ἀποφήνῃ περὶ τῆς φιλίας

[2, 5]   μὲν ἐρεῖ βάλε’ ὁ δὲ μὴ βάλῃς’ ὁ δὲ μὴ ἀνέβαλες’

[2, 22]   λοιδορούμενος, μὴ μαχόμενος, μὴ μετανοῶν, μὴ βασανίζων ἑαυτόν· ἔπειτα καὶ ἑτέρῳ,

[2, 10]   τι ἄδικον ποιήσας, ἐγὼ ἐμαυτὸν μὴ βλάψω πρὸς ἐκεῖνον ἄδικόν τι

[2, 10]   ἀβλαβὴς καὶ ἀζήμιος; Τί οὖν; μὴ βλάψω τὸν βλάψαντα; (Πρῶτον μὲν

[2, 21]   γὰρ τούτου ἕνεκά μοι παρακάθησαι, μὴ γὰρ διὰ τοῦτό ποτε λύχνον

[2, 21]   τί με τὰ τοιαῦτα ὠφελήσει; μὴ γὰρ ἐπὶ τοῦτο ἦλθες, μὴ

[2, 21]   ἐμὲ οὖν τι ὠφελήκασιν; ἄνθρωπε, μὴ γὰρ ἐπύθου, εἰ σοὶ χρήσιμοι,

[2, 8]   τί δοκεῖτε; ὀφρῦν; μὴ γένοιτο. μὴ γὰρ ὁ Ζεὺς ὁ ἐν

[2, 6]   οὐ ταπεινῶς. ἀλλ´ οὐκ ἐπέτυχες. μὴ γὰρ σὸν τοῦτο τὸ ἔργον

[2, 21]   μὴ γὰρ ἐπὶ τοῦτο ἦλθες, μὴ γὰρ τούτου ἕνεκά μοι παρακάθησαι,

[2, 8]   τίς οὖν οὐσία θεοῦ; σάρξ; μὴ γένοιτο. ἀγρός; μὴ γένοιτο. φήμη;

[2, 23]   ἢ προαγωγὴν τῆς προαιρετικῆς δυνάμεως; μὴ γένοιτο. ἀνόητον, ἀσεβές, ἀχάριστον πρὸς

[2, 23]   ἀτιμάζει τις τὰς ἄλλας δυνάμεις; μὴ γένοιτο. λέγει τις μηδεμίαν εἶναι

[2, 8]   ὅταν στιλπνωθῇ. τί δοκεῖτε; ὀφρῦν; μὴ γένοιτο. μὴ γὰρ ὁ Ζεὺς

[2, 8]   γένοιτο. ἀγρός; μὴ γένοιτο. φήμη; μὴ γένοιτο. νοῦς, ἐπιστήμη, λόγος ὀρθός.

[2, 8]   θεοῦ; σάρξ; μὴ γένοιτο. ἀγρός; μὴ γένοιτο. φήμη; μὴ γένοιτο. νοῦς,

[2, 14]   τῶν μὴ γινομένων θελόντων ἡμῶν μὴ γίνεσθαι. ἐξ οὗ περίεστι τοῖς

[2, 14]   ἀκόντων ἡμῶν γίνεσθαι μήτε τῶν μὴ γινομένων θελόντων ἡμῶν μὴ γίνεσθαι.

[2, 26]   μάχην καὶ ἀποστήσεται· ἂν δὲ μὴ δεικνύῃς, αὐτὸς σαυτῷ μᾶλλον ἐγκάλει

[2, 12]   ἀκολουθεῖ. μέχρι δ´ ἂν οὗ μὴ δεικνύῃς, μὴ ἐκείνου καταγέλα, ἀλλὰ

[2, 26]   ἀφ´ αὑτοῦ ἀναποχωρήσει. μέχρι δὲ μὴ δεικνύῃς, μὴ θαύμαζε, εἰ ἐπιμένει·

[2, 2]   τὸ πραγμάτιον. τίς χρεία; μόνον μὴ δέου, μὴ προστίθει δ´ ὅτι

[2, 3]   σοι τὸν ἀναλυτικόν τε καὶ μή’ διὰ τί; οἶδα γὰρ ἀναλύειν

[2, 17]   τὰς προλήψεις ταῖς καταλλήλοις οὐσίαις μὴ διαρθρώσαντα αὐτὰς καὶ αὐτὸ τοῦτο

[2, 16]   ἀντιποιεῖσθαι, ἀλλὰ διδομένοις μὲν χρῆσθαι, μὴ διδόμενα δὲ μὴ ποθεῖν, ἀφαιρουμένου

[2, 13]   οὐκ οἶδεν ὅτι θέλει τὰ μὴ διδόμενα καὶ οὐ θέλει τὰ

[2, 22]   καὶ φιλεῖν εἰδείη· ὁ δὲ μὴ δυνάμενος διακρῖναι τὰ ἀγαθὰ ἀπὸ

[2, 9]   εἴ τις δέκα λίτρας ἆραι μὴ δυνάμενος τὸν τοῦ Αἴαντος λίθον

[2, 14]   τε πόλιν μὲν ἢ οἶκον μὴ δύνασθαι διαμένειν μηδ´ ὀλιγοστὸν χρόνον

[2, 4]   παρακαθεὶς τὴν χεῖρα λίχνευε, κἂν μὴ δύνῃ τοῦ κρέως ἀποσπάσαι, λίπαινε

[2, 16]   μὴ ῥέωσιν· ἀπόμυξαι μᾶλλον καὶ μὴ ἐγκάλει. τί οὖν; ἐνταῦθά σοι

[2, 1]   τίς τοσαῦτα; ἀλλὰ πῶς; ἐπεὶ μὴ ἐδύνατο ἔχειν ἀεὶ τὸν ἐλέγχοντα

[2, 24]   ἀλλήλοις διεφέροντο; οὐχὶ διὰ τὸ μὴ εἰδέναι, τίνα ἐστὶ συμφέροντα καὶ

[2, 11]   αὐτῶν καὶ διὰ τοῦτο οἱ μὴ εἰδότες αὐτὰ οὐδ´ οἴονται εἰδέναι.

[2, 13]   ἀλλὰ διαθήκην μὲν οὐ γράφει μὴ εἰδὼς πῶς δεῖ γράφειν ἢ

[2, 5]   ἅμα δὲ τὸ ἐπιμελὲς καὶ μὴ εἰκαῖον μηδ´ ἐπισεσυρμένον; ἂν μιμῆται

[2, 23]   κομψά ἐστιν‘ τίς γὰρ λέγει μὴ εἶναι αὐτὰ κομψά; ἀλλ´ ὡς

[2, 23]   δύναμιν τῆς φραστικῆς καὶ λέγειν μὴ εἶναι μηδεμίαν ταῖς ἀληθείαις οὐ

[2, 18]   ἕλκη ποιεῖ. εἰ οὖν θέλεις μὴ εἶναι ὀργίλος, μὴ τρέφε σου

[2, 13]   μὲν οὖν οὐ δύναμαι εἰπεῖν μὴ εἶναι, ὅταν ἴδω τινὰ φοβούμενον,

[2, 23]   γὰρ τοιοῦτος φοβεῖσθαί μοι δοκεῖ, μή, εἴπερ ἐστί τις δύναμις κατὰ

[2, 11]   οὖν παρούσῃ ἄξιον ἐπαίρεσθαι; βλέπε μὴ εἴπῃς ὅτι ἄξιον· εἰ δὲ

[2, 22]   ἢ ἐν προαιρέσει. ἂν ἐκτός, μὴ εἴπῃς φίλους οὐ μᾶλλον ἢ

[2, 12]   δ´ ἂν οὗ μὴ δεικνύῃς, μὴ ἐκείνου καταγέλα, ἀλλὰ μᾶλλον αἰσθάνου

[2, 13]   μέλλων τὸ Δίωνος ὄνομα δέδοικας μὴ ἐκκρουσθῇς; (Οὐδαμῶς. (Τί τὸ αἴτιον;

[2, 13]   θέλεις αὐτῷ λαλῆσαι; (Ἀλλὰ δέδοικα μὴ ἐκκρουσθῶ. (Μή τι γράφειν μέλλων

[2, 20]   ἀλλ´ ἐλαικῶς, ἢ ἐλαία πάλιν μὴ ἐλαικῶς, ἀλλ´ ἀμπελικῶς; ἀμήχανον, ἀδιανόητον.

[2, 23]   ἄλλως ἕξει κατὰ φύσιν εἰ μὴ ἐν τούτοις εὐλογιστοῦν καὶ τὰ

[2, 20]   ἀναιρουμένῳ συγχρῆται. τί γὰρ λέγει; μὴ ἐξαπατᾶσθε, ἄνθρωποι, μηδὲ παράγεσθε μηδὲ

[2, 22]   εὔχονται εὐχὰς τοιάσδε. Καθόλου γὰρ μὴ ἐξαπατᾶσθε πᾶν ζῷον οὐδενὶ οὕτως

[2, 8]   μὴ ταπεινώσῃ αὐτὸν ῥάκη περιτεθέντα, μὴ ἐπάρῃ κομψὰ ἱμάτια; οὗτος οὐκ

[2, 16]   ἐκεῖ γὰρ αὐτὴν ζητεῖς, οὗ μή ἐστιν, ἀφεὶς ἐκεῖ ζητεῖν, ὅπου

[2, 1]   ἔκκλισιν· ἂν δ´ ὅπου τὰ μὴ ἐφ´ ἡμῖν ἐστι καὶ ἀπροαίρετα,

[2, 1]   εἰ δὲ τὰ ἀπροαίρετα καὶ μὴ ἐφ´ ἡμῖν οὐδὲν πρὸς ἡμᾶς,

[2, 17]   αἰσθητὴν παρέχοντος τὴν ἀπόδειξιν τοῦ μὴ ἐφαρμόζειν καλῶς τὰς προλήψεις. νῦν

[2, 18]   σε δοκιμάσω. καὶ τὸ λοιπὸν μὴ ἐφῇς αὐτῇ προάγειν ἀναζωγραφούσῃ τὰ

[2, 10]   αἰσχρόν ἐστιν, ταῦτα δὲ καὶ μὴ ἔχειν καὶ ἀπολλύειν καὶ αἰσχρόν

[2, 6]   σοι ποιῇ, ἀπελεύσῃ· εἰ δὲ μή, ἔχεις ποῦ ἀντὶ Γυάρων ἀπέλθῃς,

[2, 24]   ἔχων ἐμπείρως ἐρεῖ, ὁ δὲ μὴ ἔχων ἀπείρως; (Δοκεῖ. (Οὐκοῦν ὁ

[2, 19]   τινι, μὴ ὀργισθῆναι, μὴ φθονῆσαι, μὴ ζηλοτυπῆσαι (τί γὰρ δεῖ περιπλέκειν;

[2, 6]   καί, ὅπου τινὸς χρεία τριβῆς, μὴ ζήτει τὸ ἀπὸ τῆς χρείας

[2, 26]   ἀναποχωρήσει. μέχρι δὲ μὴ δεικνύῃς, μὴ θαύμαζε, εἰ ἐπιμένει· κατορθώματος γὰρ

[2, 2]   μὲν θέλε δουλεύειν, ποτὲ δὲ μὴ θέλε, ἀλλ´ ἁπλῶς καὶ ἐξ

[2, 17]   οὐδὲν ὧν θέλεις οὐ γίνεται. μὴ θέλε αὐτὸν ἐξ ἅπαντός σοι

[2, 17]   αὐτὸν ἐξ ἅπαντός σοι συνοικεῖν, μὴ θέλε μένειν ἐν Κορίνθῳ καὶ

[2, 17]   τὰ πράγματα μετατιθέντα καὶ μεθαρμοζόμενον. μὴ θέλε τὸν ἄνδρα, καὶ οὐδὲν

[2, 26]   θέλει οὐ ποιεῖ καὶ ὃ μὴ θέλει ποιεῖ. ἂν γὰρ τοῦτο

[2, 17]   σού τι οὐ γίνεται καὶ μὴ θέλοντος γίνεται; ἀπόδειξις γὰρ αὕτη

[2, 17]   ἑξῆς, πῶς μηδὲν ἔσται σοῦ μὴ θέλοντος, θέλοντος μηδὲν οὐκ ἔσται;

[2, 6]   ἀποθανεῖν· ὅμοιον τῷ μὴ πεπανθῆναι, μὴ θερισθῆναι. ἡμεῖς δ´ ἐπειδὴ οἱ

[2, 6]   εἶχον, εὔχεσθαι αὐτοὺς ἔδει, ἵνα μὴ θερισθῶσιν μηδέποτε; τοῦτο δὲ κατάρα

[2, 2]   οὔ’ οὕτω μωρὸς ἦν, ἵνα μὴ ἴδῃ ὅτι αὕτη ἡ ὁδὸς

[2, 16]   ἢ τὸ πέλαγος περιβλεψάμενος καὶ μὴ ἰδὼν γῆν ἐξίσταμαι καὶ φανταζόμενος,

[2, 21]   τι καὶ αὐτὸς ὡς ἐγκρατεῖ; μὴ καὶ αὐτὸς λέγω ποτὲ ταῦτα,

[2, 14]   αὐτὸν αὐτῷ οἷός ἐστιν· εἰ μὴ καὶ ὁ ἰατρὸς τὸν νοσοῦντα

[2, 9]   τι ὡς πρόβατον· εἰ δὲ μή, καὶ οὕτως ἀπώλετο ὁ ἄνθρωπος.

[2, 18]   γὰρ ἀπὸ τῶν καταλλήλων ἔργων μὴ καὶ τὰς ἕξεις καὶ τὰς

[2, 9]   ὀρθαῖς χρηστικὰς ἔχομεν. ἂν οὖν μὴ καὶ τὰς ὀρθὰς χρηστικὰς ποιήσωμεν,

[2, 14]   σοι ἐγὼ κακὸν πεποίηκα; εἰ μὴ καὶ τὸ ἔσοπτρον τῷ αἰσχρῷ,

[2, 13]   φοβεῖταί τις οὖν ὑπὲρ τῶν μὴ κακῶν; (Οὔ. (Τί δ´; ὑπὲρ

[2, 17]   πάντες οἱ τὰ ὀνόματα λαλοῦντες μὴ κενῶς ἴσμεν ἕκαστα τούτων καὶ

[2, 16]   οὗ ἐχρήσατο χρόνου, εἰ θέλεις μὴ κλάειν τὴν τιτθὴν καὶ μάμμην.

[2, 2]   οὐκ ἐάσει σε; εἰ θέλεις μὴ κωλύεσθαι μηδ´ ἀναγκάζεσθαι, τίς σε

[2, 15]   τόνῳ νῦν χρῇ πρὸς τὸ μὴ λαμβάνειν, οὐδὲν κωλύει σε ἀλόγως

[2, 24]   οὐδέν. ὅταν ἀκοῦσαι θέλῃς φιλοσόφου, μὴ λέγε αὐτῷ ὅτι οὐδέν μοι

[2, 20]   ἢ Κόρη ἢ Πλούτων‘ ἵνα μὴ λέγω, ὅτι νυκτὸς καὶ ἡμέρας

[2, 26]   ἄν τε θέλῃς ἄν τε μή. λογικῷ ἡγεμονικῷ δεῖξον μάχην καὶ

[2, 22]   ἔσται πρῶτον μὲν αὐτὸς ἑαυτῷ μὴ λοιδορούμενος, μὴ μαχόμενος, μὴ μετανοῶν,

[2, 1]   εἶτα πάλιν λείως. ἄν σοι μὴ λυσιτελῇ, ἡ θύρα ἤνοικται· ἂν

[2, 22]   μὲν αὐτὸς ἑαυτῷ μὴ λοιδορούμενος, μὴ μαχόμενος, μὴ μετανοῶν, μὴ βασανίζων

[2, 15]   ἀρκεῖ τὸ κεκρικέναι καὶ τὸ μὴ μεταθέσθαι; οὗτοι οἱ μανικοὶ τόνοι,

[2, 22]   ἑαυτῷ μὴ λοιδορούμενος, μὴ μαχόμενος, μὴ μετανοῶν, μὴ βασανίζων ἑαυτόν· ἔπειτα

[2, 15]   νύξ ἐστιν, ἄν σοι δοκῇ, μὴ μετατίθεσο, ἀλλ´ ἔμμενε καὶ λέγε

[2, 9]   δέ σοι ὄφελος οὐδὲν εἰ μὴ μέχρι τοῦ δοκεῖν ὅτι ἔχεις.

[2, 15]   οὔτε πεῖσαι οὔτε ῥῆξαι ἔστιν. μή μοι γένοιτο φίλον ἔχειν σοφὸν

[2, 1]   ἀγανακτεῖς, εἰ νῦν; εἰ γὰρ μὴ νῦν, ὕστερον. διὰ τί; ἵνα

[2, 6]   ἄν τε θέλῃ ἄν τε μή, ὁ πέμπων σε εἰς Γύαρα.

[2, 16]   ποιῶσιν, αὐταὶ ἐξελοῦσιν· εἰ δὲ μή, οἰμώξουσι δι´ αὑτάς. ἄνθρωπε, τὸ

[2, 18]   ἀναζωγραφούσῃ τὰ ἑξῆς. εἰ δὲ μή, οἴχεταί σε ἔχουσα ὅπου ἂν

[2, 19]   ἀποτυχεῖν τινος, μὴ περιπεσεῖν τινι, μὴ ὀργισθῆναι, μὴ φθονῆσαι, μὴ ζηλοτυπῆσαι

[2, 17]   πρὸς τὰ μουσικά· εἰ δὲ μή, οὐδ´ ἐγγὺς ἐσόμεθα τῷ προκόψαι,

[2, 5]   ὑπὲρ τοῦ ὅλου· εἰ δὲ μή, οὐκέτι ἔσται πούς. τοιοῦτόν τι

[2, 11]   εἴπῃς ὅτι ἄξιον· εἰ δὲ μή, οὐκέτι σε οὐδὲ τοῦ ζυγοῦ

[2, 16]   ἀδύνατόν ἐστιν ἡμῶν τι σκεψαμένων μὴ οὕτως ἐκβῆναι; ἂν δ´ ἑτέρως

[2, 1]   συμβήσεται θαρρεῖν ἡμῖν πρὸς τὰ μὴ οὕτως ἔχοντα. Λοιπὸν ἡμεῖς τὸ

[2, 26]   μάχην· καὶ μέχρι μὲν ἂν μὴ παρακολουθῇ τούτῳ, ὅτι ἐν μάχῃ

[2, 17]   ἔλεγεν ἀγαθὸν ἢ δίκαιον; ἢ μὴ παρακολουθοῦντες τί ἐστι τούτων ἕκαστον

[2, 6]   καὶ δύναμιν, ἵν´ ἐν οἷς μὴ παρεσκεύασαι, ἡσυχίαν ἄγῃς μηδ´ ἀγανακτῇς,

[2, 8]   τὴν οὐσίαν τοῦ ἀγαθοῦ, οὗ μὴ παρόντος ἐπ´ οὐδενὸς τῶν ἄλλων

[2, 23]   εἰκῇ δὲ φῶς ἐποίησεν, οὗ μὴ παρόντος οὐδενὸς τῶν ἄλλων ὄφελος

[2, 26]   σαυτῷ μᾶλλον ἐγκάλει ἢ τῷ μὴ πειθομένῳ.

[2, 7]   αὐτὰ ἀφέληται ἢ ἵν´ ἐγὼ μὴ πέμψω’ Τί οὖν ἡμᾶς ἐπὶ

[2, 6]   τὸ μὴ ἀποθανεῖν· ὅμοιον τῷ μὴ πεπανθῆναι, μὴ θερισθῆναι. ἡμεῖς δ´

[2, 19]   ἄνθρωπον μέμφεσθαι, μὴ ἀποτυχεῖν τινος, μὴ περιπεσεῖν τινι, μὴ ὀργισθῆναι, μὴ

[2, 16]   τὸν φόβον, ἐμελετῶμεν ἂν ἐκείνοις μὴ περιπίπτειν ἃ φαίνεται ἡμῖν κακά.

[2, 14]   μὴ ἀποτυγχάνειν, ἐν ἐκκλίσει δὲ μὴ περιπίπτειν, ἀλύπως, ἀφόβως, ἀταράχως διεξάγειν

[2, 1]   μὴ ἀποτυγχάνεις ὧν θέλεις, εἰ μὴ περιπίπτεις οἷς οὐ θέλεις. ἐκεῖνα

[2, 16]   μὲν χρῆσθαι, μὴ διδόμενα δὲ μὴ ποθεῖν, ἀφαιρουμένου δέ τινος ἀποδιδόναι

[2, 18]   εἴ τι μὴ ποιεῖν ἐθέλῃς, μὴ ποίει αὐτό, ἀλλ´ ἔθισον ἄλλο

[2, 18]   ἑκτικὸν ποίει αὐτό· εἴ τι μὴ ποιεῖν ἐθέλῃς, μὴ ποίει αὐτό,

[2, 6]   σὰ καὶ οὐ τὰ σά. μή ποτ´ ἀντιποιήσῃ τινὸς τῶν ἀλλοτρίων.

[2, 14]   κυβερνήτης μαθών τινα γίνεται κυβερνήτης. μή ποτ´ οὖν καὶ ἐνθάδε οὐκ

[2, 6]   ἀδιάφορον, ἡ χρῆσις οὐκ ἀδιάφορος. μή ποτ´ οὖν, ὅταν εἴπῃ τις

[2, 21]   αὐτὸν οἶμαι ἐφιστάνειν ἄξιον συνεχὲς μή που καὶ αὐτὸς εἷς εἰμι

[2, 16]   οὐκ ἔστιν ἄλλως ἐκβαλεῖν, εἰ μὴ πρὸς μόνον τὸν θεὸν ἀποβλέποντα,

[2, 2]   τίς χρεία; μόνον μὴ δέου, μὴ προστίθει δ´ ὅτι καὶ οὐ

[2, 18]   τὰς δυνάμεις τὰς μὲν ἐμφύεσθαι μὴ πρότερον οὔσας, τὰς δ´ ἐπιτείνεσθαι

[2, 17]   ἐστι τὸ ἃ θέλει τινὶ μὴ προχωρεῖν. εἶτα οὕτως τιμωρήσομαι τὸν

[2, 12]   αὐτός; ὧδε λοιπὸν ὁ κίνδυνος, μὴ πρῶτον μὲν εἴπῃ τί δέ

[2, 16]   καθήμενος, ὅπως αἱ μύξαι σου μὴ ῥέωσιν· ἀπόμυξαι μᾶλλον καὶ μὴ

[2, 5]   ἔστι γάρ τις κἀκείνου κίνδυνος, μή σε λανθανέτω. ~Περὶ ἀδιαφορίας. Τὸ

[2, 2]   ἂν ἀποθάνῃς, ἢ ἀπαγόρευσον εὐθύς. μή σοι γένοιτο πληγὰς πολλὰς λαβεῖν

[2, 13]   ἐπ´ αὐτῷ δ´ ὄντων ὥστε μὴ συμβῆναι; (Οὐδαμῶς. (Εἰ οὖν τὰ

[2, 5]   τῷ περιέχοντι, τούτοις τοῖς συζῶσιν μὴ συμπίπτειν ἄλλοις ἄλλα τοιαῦτα. σὸν

[2, 18]   πρῶτον δ´ ὑπὸ τῆς ὀξύτητος μὴ συναρπασθῇς, ἀλλ´ εἰπὲ ἔκδεξαί με

[2, 18]   φαντασίας γυμνάζων ἑαυτόν. μεῖνον, τάλας, μὴ συναρπασθῇς. μέγας ὁ ἀγών ἐστιν,

[2, 22]   στέρεται τῆς ἀληθείας. εἰ δὲ μή, τὰ μὲν ἄλλα πράξετε πάντα

[2, 8]   ἄλλως φάγῃ, μὴ ἄλλως συνουσιάσῃ, μὴ ταπεινώσῃ αὐτὸν ῥάκη περιτεθέντα, μὴ

[2, 22]   ἄλλης φαντασίας νικώμενον. ἀλλ´ ἐξέτασον μὴ ταῦθ´ ἃ οἱ ἄλλοι, εἰ

[2, 18]   ὅταν ἡττηθῇς τινος ἐν συνουσίᾳ, μὴ τὴν μίαν ἧτταν ταύτην λογίζου,

[2, 8]   μή τι οὖν ἀθάνατον ἀγήρων, μή τι ἄνοσον; ἀλλ´ ἀποθνῄσκοντα θείως,

[2, 23]   πόσου τις ἀξία ἐστὶν αὐτῶν; μή τι αὐτὴ ἑκάστη ἡ δύναμις;

[2, 8]   οὐσίαν τοῦ ἀγαθοῦ. ἐπεί τοι μή τι αὐτὴν ἐν φυτῷ ζητεῖς;

[2, 13]   λαλῆσαι; (Ἀλλὰ δέδοικα μὴ ἐκκρουσθῶ. (Μή τι γράφειν μέλλων τὸ Δίωνος

[2, 24]   ὁ Αἴας; ἀλλὰ καὶ εὐγενής. μή τι ἐκ θεᾶς μητρός, μή

[2, 8]   αὐτὴν ἐν φυτῷ ζητεῖς; οὔ. μή τι ἐν ἀλόγῳ; οὔ. ἐν

[2, 19]   τίνων σοί ἐστιν ὁ λόγος; μή τι ἔσω ὁ Καῖσαρ ἀρετὴν

[2, 18]   τῷ πρὸ τοῦ πυρέξαι, ἂν μή τι θεραπευθῇ εἰς ἅπαν. τοιοῦτόν

[2, 23]   τι πυρῶν; μή τι κριθῶν; μή τι ἵππου; μή τι κυνός;

[2, 21]   τι καὶ αὐτὸς ὡς φρονίμῳ, μή τι καὶ αὐτὸς ὡς ἐγκρατεῖ;

[2, 21]   περὶ ἐμαυτοῦ; πῶς ἐμαυτῷ χρῶμαι; μή τι καὶ αὐτὸς ὡς φρονίμῳ,

[2, 2]   ὅτι καὶ οὐ δέομαι’ εἰ μή τι καιρός ἐστιν ἐπίτηδες ἐρεθίσαι

[2, 19]   ἢ ἀδοξία; τί γὰρ ἄλλο; μή τι κακία, μή τι μέτοχον

[2, 19]   θεούς σοι ἃ πρῴην ἔλεγες· μή τι {κακία{ ς} ἐστὶ τὸ

[2, 19]   {κακία{ ς} ἐστὶ τὸ ναυαγῆσαι, μή τι κακίας μετέχον; οὐκ ἄρας

[2, 23]   τῆς ἀκουστικῆς; {μή τι πυρῶν; μή τι κριθῶν; μή τι ἵππου;

[2, 23]   τι κριθῶν; μή τι ἵππου; μή τι κυνός; ἀλλ´ ὡς διάκονοι

[2, 24]   ἀνθρώπῳ ὄρεξιν κινῆσαι; ἡ ἄμπελος μή τι λέγει τῷ γεωργῷ ἐπιμελοῦ

[2, 19]   γὰρ ἄλλο; μή τι κακία, μή τι μέτοχον κακίας; σὺ οὖν

[2, 20]   τούτων, οὐδὲ κατὰ βραχὺ πεφροντίκασι· μή τι νέος εὐγενὴς ἀκούσας τῶν

[2, 8]   ἐμαυτόν, πιστόν, αἰδήμονα, γενναῖον, ἀτάραχον. μή τι οὖν ἀθάνατον ἀγήρων, μή

[2, 11]   οὖν τινι θαρρεῖν ἄξιον; (Οὔ. (Μή τι οὖν βέβαιον ἡ ἡδονή;

[2, 24]   ἔπλασσεν. ἀλλὰ καὶ ἰσχυρός εἰμι. μή τι οὖν δύνασαι λίθον ἆραι

[2, 22]   τις ἐσπούδακεν, φιλεῖ ταῦτα εἰκότως. μή τι οὖν περὶ τὰ κακὰ

[2, 24]   συμφερόντων; Ἀλλὰ κἀγὼ πλούσιός εἰμι. μή τι οὖν τοῦ Ἀγαμέμνονος πλουσιώτερος;

[2, 24]   πλουσιώτερος; ἀλλὰ καὶ καλός εἰμι. μή τι οὖν τοῦ Ἀχιλλέως καλλίων;

[2, 24]   μή τι ἐκ θεᾶς μητρός, μή τι πατρὸς ἐγγόνου Διός; τί

[2, 22]   ἐσπουδάκασιν οἱ ἄνθρωποι; οὐδαμῶς. ἀλλὰ μή τι περὶ τὰ μηδὲν πρὸς

[2, 13]   περὶ τῶν ἔσω δ´ οὐδενός. μή τι περὶ τοῦ μὴ ψεῦδος

[2, 8]   προηγούμενα. ὁ ὄνος ἐπεὶ γέγονεν μή τι προηγουμένως; οὔ· ἀλλ´ ὅτι

[2, 23]   ἑαυτῆς, μή τι τῆς ἀκουστικῆς; {μή τι πυρῶν; μή τι κριθῶν;

[2, 9]   καὶ τῶν ὁμοίων. (Ὅρα οὖν μή τί πως ὡς θηρίον ποιήσῃς·

[2, 2]   πάντα τὰ ὑπαγορευόμενα· εἰ δὲ μή, τί σοι ἐγὼ νῦν ὑποθῶμαι;

[2, 23]   ἤκουσας λεγούσης τι περὶ ἑαυτῆς, μή τι τῆς ἀκουστικῆς; {μή τι

[2, 23]   τι αὐτὴ ἑκάστη ἡ δύναμις; μή τι τῆς ὁρατικῆς ποτ´ ἤκουσας

[2, 13]   (Οὔ· ἐπ´ ἐμοὶ γάρ ἐστιν. (Μή τι τοῦ ὁρμῆσαι παρὰ φύσιν;

[2, 20]   σοι μέλει; ἄφες ἡμᾶς ἐξαπατηθῆναι. μή τι χεῖρον ἀπαλλάξεις, ἂν πάντες

[2, 9]   οὐκ ἐπλήρωσας τὴν ἐπαγγελίαν. ὅρα μή τι ὡς πρόβατον· εἰ δὲ

[2, 20]   ἀπολέσῃ τὰ τῆς εὐγενείας σπέρματα· μή τινι μοιχεύοντι ἀφορμὰς παράσχωμεν τοῦ

[2, 20]   θεῶν ὡς ἐπιμελουμένων ἀνθρώπων ἢ μή τις ἄλλην οὐσίαν ὑπολάβῃ τοῦ

[2, 18]   ἀπολείπονται ἐν αὐτῇ, οὓς εἰ μή τις ἐξαλείψῃ καλῶς, πάλιν κατὰ

[2, 23]   δεῖ χρῆσθαι αὐτῇ καὶ πότε μή; τίς ἐστιν ἡ ἀνοίγουσα καὶ

[2, 20]   ἐπανίστασαι, τί τηλικαῦτα βιβλία συγγράφεις; μή τις ἡμῶν ἐξαπατηθῇ περὶ θεῶν

[2, 23]   ἀπιστῆσαι καὶ πιστεύσαντα ἐρεθισθῆναι ἢ μή, τίς λέγει; οὐχ ἡ προαιρετική;

[2, 23]   προαιρετικῆς. ὅταν οὖν ταῦτα λέγω, μή τις οἰέσθω ὅτι ἀμελεῖν ὑμᾶς

[2, 20]   ἐπιλάβηται ἀπὸ τῶν λόγων τούτων· μή τις τῶν αὑτοῦ γονέων ἀμελῶν

[2, 20]   τοῦ ἀπαναισχυντῆσαι πρὸς τὰ γινόμενα· μή τις τῶν νοσφιζομένων τὰ δημόσια

[2, 2]   εἶτα παρελθὼν ἐκεῖνος αὐτῷ προβάλῃ μὴ τὸ Δίωνος ὄνομα, ἀλλὰ τὸ

[2, 10]   κακὸν ὡσαύτως ἐν προαιρέσει, βλέπε μὴ τοιοῦτ´ ἐστιν ὃ λέγεις τί

[2, 1]   νομοθέται; οὐκ ἐπιτρέπομεν παιδεύεσθαι, εἰ μὴ τοῖς ἐλευθέροις; οἱ φιλόσοφοι γὰρ

[2, 1]   οὐκ ἐπιτρέπομεν ἐλευθέροις εἶναι εἰ μὴ τοῖς πεπαιδευμένοις, τοῦτό ἐστιν ὁ

[2, 16]   ἡμῖν οὐδὲ μελετῶμεν. εἰ δὲ μὴ τὸν θάνατον ἢ τὴν φυγὴν

[2, 18]   οὖν θέλεις μὴ εἶναι ὀργίλος, μὴ τρέφε σου τὴν ἕξιν, μηδὲν

[2, 13]   οὗτος τί ποτε θέλει; εἰ μὴ τῶν οὐκ ἐφ´ αὑτῷ τι

[2, 2]   δοκεῖ σοι, τίς ἐκκλίνειν ἃ μὴ φαίνεταί σοι; ἀλλὰ τί; πράξει

[2, 26]   ψεῦδός ἐστιν· μέχρι δὲ τοῦτο μὴ φαντάζηται, ὡς ἀληθεῖ ἐπινεύει αὐτῷ.

[2, 19]   μὴ περιπεσεῖν τινι, μὴ ὀργισθῆναι, μὴ φθονῆσαι, μὴ ζηλοτυπῆσαι (τί γὰρ

[2, 19]   ἐπὶ ταῦτα κεκλικότα. εὐεργετήσατέ με· μὴ φθονήσητε ἀνθρώπῳ γέροντι ἰδεῖν θέαμα,

[2, 16]   ἐπιφερόμενα κακὰ ἡγώμεθα; οὐ δυνάμεθα μὴ φοβεῖσθαι, οὐ δυνάμεθα μὴ ἀγωνιᾶν.

[2, 5]   ὃ δύναμαι, τοῦτο μόνον ποιῶ· μὴ φοβούμενος ἀποπνίγομαι οὐδὲ κεκραγὼς οὐδ´

[2, 13]   οὐδενός. μή τι περὶ τοῦ μὴ ψεῦδος ὑπολαβεῖν; (Οὔ· ἐπ´ ἐμοὶ

[2, 5]   μὲν ἡγεῖσθαι εἶναι, ὄνους δὲ μή; ὡς ἁρπαστίῳ παίζων. καὶ τί

[2, 6]   οἷς μὴ παρεσκεύασαι, ἡσυχίαν ἄγῃς μηδ´ ἀγανακτῇς, εἴ τινες ἄλλοι πλεῖόν

[2, 22]   τι αὐτῶν μηδ´ ἂν ὀμνύωσιν μηδ´ ἂν ἀδυνάτως ἔχειν λέγωσιν ἀπηλλάχθαι

[2, 1]   ἀκούσῃ σου περὶ αὐτῶν ποτε μηδ´, ἂν ἐπαινέσῃ τις ἐπ´ αὐτοῖς,

[2, 22]   περὶ τῆς φιλίας τι αὐτῶν μηδ´ ἂν ὀμνύωσιν μηδ´ ἂν ἀδυνάτως

[2, 5]   τάχος, ἡ εὐγνωμοσύνη, ἵν´ ἐγώ, μηδ´ ἂν τὸν κόλπον ἐκτείνω, δύναμαι

[2, 2]   σε; εἰ θέλεις μὴ κωλύεσθαι μηδ´ ἀναγκάζεσθαι, τίς σε ἀναγκάσει ὀρέγεσθαι

[2, 22]   ἢ θαρραλέους ἢ ἐλευθέρους, ἀλλὰ μηδ´ ἀνθρώπους, εἰ νοῦν ἔχεις. οὐ

[2, 8]   ποιεῖν τοῦ κατασκευάσαντος μηδὲ σεαυτοῦ μηδ´ ἐν ἀπρεπεῖ σχήματι φαίνεσθαι τοῖς

[2, 5]   τὸ ἐπιμελὲς καὶ μὴ εἰκαῖον μηδ´ ἐπισεσυρμένον; ἂν μιμῆται τοὺς κυβεύοντας.

[2, 18]   ἕξεις κακῶς καὶ ἀσθενῶς, ὥστε μηδ´ ἐφιστάνειν ὕστερον ὅτι ἁμαρτάνεις, ἀλλὰ

[2, 14]   ἢ οἶκον μὴ δύνασθαι διαμένειν μηδ´ ὀλιγοστὸν χρόνον δίχα τοῦ διοικοῦντος

[2, 13]   ἀλαζονεύου μηδὲ φιλόσοφος εἶναι ἀξίου μηδὲ ἀγνόει σου τοὺς κυρίους, ἀλλὰ

[2, 10]   ὑπακούειν, μηδέποτε ψέξαι πρός τινα μηδὲ βλαβερόν τι αὐτῷ εἰπεῖν ἢ

[2, 20]   μὴ ἐξαπατᾶσθε, ἄνθρωποι, μηδὲ παράγεσθε μηδὲ διαπίπτετε· οὐκ ἔστι φυσικὴ κοινωνία

[2, 16]   ἀπογαλακτισθῆναι καὶ ἅπτεσθαι τροφῆς στερεωτέρας μηδὲ κλάειν μάμμας καὶ τιτθάς, γραῶν

[2, 20]   γὰρ λέγει; μὴ ἐξαπατᾶσθε, ἄνθρωποι, μηδὲ παράγεσθε μηδὲ διαπίπτετε· οὐκ ἔστι

[2, 8]   {ἂν} ἀνάξιον ποιεῖν τοῦ κατασκευάσαντος μηδὲ σεαυτοῦ μηδ´ ἐν ἀπρεπεῖ σχήματι

[2, 23]   ταῖς ἄλλαις ἁπάσαις δυνάμεσίν ἐστι μηδέ τι ἄλλο συνορᾶν δυναμέναις πλὴν

[2, 11]   λοιπὸν ἀπαραβάτως χρώμεθα δίχα αὐτοῦ μηδὲ τὸν δάκτυλον ἐκτείνοντες; τοῦτο γάρ,

[2, 16]   μήτε τόπῳ μήτε γυμνασίοις, ἀλλὰ μηδὲ τῷ σώματι τῷ αὑτοῦ, μεμνῆσθαι

[2, 13]   ἀληθῆ, δύστηνε, καὶ μὴ ἀλαζονεύου μηδὲ φιλόσοφος εἶναι ἀξίου μηδὲ ἀγνόει

[2, 1]   ἐληλυθότος. τἆλλα δ´ ἄλλοις ἄφες, μηδὲ φωνήν τις ἀκούσῃ σου περὶ

[2, 17]   ἀθλιώτερον ἐμοῦ; Τοῦτο καὶ ἡ Μήδεια οὐχ ὑπομείνασα ἦλθεν ἐπὶ τὸ

[2, 1]   ἐπ´ αὐτοῖς, ἀνέχου, δόξον δὲ μηδεὶς εἶναι καὶ εἰδέναι μηδέν. μόνον

[2, 23]   τοιοῦτοί εἰσι καὶ οἱ λέγοντες μηδεμίαν εἶναι παραλλαγὴν κάλλους πρὸς αἶσχος.

[2, 23]   δυνάμεις; μὴ γένοιτο. λέγει τις μηδεμίαν εἶναι χρείαν ἢ προαγωγὴν τῆς

[2, 23]   φραστικῆς καὶ λέγειν μὴ εἶναι μηδεμίαν ταῖς ἀληθείαις οὐ μόνον ἀχαρίστου

[2, 17]   κενῶς ἴσμεν ἕκαστα τούτων καὶ μηδεμιᾶς ἐπιμελείας περὶ τὴν διάρθρωσιν τῶν

[2, 17]   μένειν ἐν Κορίνθῳ καὶ ἁπλῶς μηδὲν ἄλλο θέλε ἢ ἃ ὁ

[2, 20]   γ´ ἄνθρωποι καὶ αἰδήμονες. εἰ μηδὲν ἄλλο καθ´ ἡμέραν ἄρτους ἐσθίοντες

[2, 8]   τινα αἴσθησιν εἶχες, ἐπειρῶ ἂν μηδὲν {ἂν} ἀνάξιον ποιεῖν τοῦ κατασκευάσαντος

[2, 18]   μὴ τρέφε σου τὴν ἕξιν, μηδὲν αὐτῇ παράβαλλε αὐξητικόν. τὴν πρώτην

[2, 4]   οὕτως σαπρόν, ὥστε σοι πρὸς μηδὲν δύνασθαι χρῆσθαι, ἔξω ἂν ἐπὶ

[2, 21]   ἔχω ἣν δεῖ συναίσθησιν τὸν μηδὲν εἰδότα, ὅτι οὐδὲν οἶδα; ἔρχομαι

[2, 19]   πιθανότητι συνεχρήσατο πρὸς παράστασιν τοῦ μηδὲν εἶναι δυνατόν, ὃ οὔτ´ ἔστιν

[2, 22]   ὁ Ἐπικούρου λόγος, ἀποφαίνων ἢ μηδὲν εἶναι τὸ καλὸν ἢ εἰ

[2, 17]   ἀρξάμενος προσοικοδομεῖν τὰ ἑξῆς, πῶς μηδὲν ἔσται σοῦ μὴ θέλοντος, θέλοντος

[2, 10]   ἐπιλογιστικός. τίς οὖν ἐπαγγελία πολίτου; μηδὲν ἔχειν ἰδίᾳ συμφέρον, περὶ μηδενὸς

[2, 14]   ὅταν εἴπῃ αὐτῷ ἄνθρωπε, δοκεῖς μηδὲν ἔχειν, πυρέσσεις δέ· ἀσίτησον σήμερον,

[2, 15]   φόνον ἐργαζόμενος καὶ ἀπολλύων ἄνθρωπον μηδὲν ἠδικηκότα λέγεις ὅτι τοῖς κριθεῖσιν

[2, 12]   ἐν λόγῳ, μηδέποτε λοίδορον προενέγκασθαι μηδέν, μηδέποθ´ ὑβριστικόν, ἀλλὰ τῶν λοιδορούντων

[2, 1]   δὲ μηδεὶς εἶναι καὶ εἰδέναι μηδέν. μόνον τοῦτο εἰδὼς φαίνου, πῶς

[2, 17]   ἔσται σοῦ μὴ θέλοντος, θέλοντος μηδὲν οὐκ ἔσται; Δότε μοι ἕνα

[2, 5]   ὕλην ἐργάζου. εἶτα ἂν ἐξέλθῃς μηδὲν παθών, οἱ μὲν ἄλλοι ἀπαντῶντές

[2, 19]   ἱστορίας κρατεῖν, ἴδιον δὲ δόγμα μηδὲν πεποιῆσθαι. ἐπὶ τῶν ἠθικῶν δὲ

[2, 22]   ἀλλὰ μή τι περὶ τὰ μηδὲν πρὸς αὐτούς; οὐδὲ περὶ ταῦτα.

[2, 18]   τὸ ἐξαρχῆς ἀποκατέστη· ἐὰν δὲ μηδὲν προσαγάγῃς εἰς θεραπείαν, οὐκέτι εἰς

[2, 1]   ἄγουσιν ὑπὸ ἀταραξίας ἢ τοῖς μηδὲν τῶν ἑξῆς ὑπολογιζομένοις διὰ μωρίαν.

[2, 17]   ἀναβλέπειν ὡς φίλον τοῦ θεοῦ μηδὲν φοβούμενον τῶν συμβῆναι δυναμένων. δειξάτω

[2, 23]   πειθόμενον, ταύτῃ εὐαρεστοῦντα, μηδένα μεμφόμενον, μηδέν´ αἰτιώμενον, δυνάμενον εἰπεῖν τούτους τοὺς

[2, 23]   διοικήσει, ταύτῃ πειθόμενον, ταύτῃ εὐαρεστοῦντα, μηδένα μεμφόμενον, μηδέν´ αἰτιώμενον, δυνάμενον εἰπεῖν

[2, 16]   ἄνθρωπον ὅλην τὴν ἡμέραν μελετῶντα μηδενὶ προσπάσχειν τῶν ἀλλοτρίων, μηθ´ ἑταίρῳ

[2, 10]   μηδὲν ἔχειν ἰδίᾳ συμφέρον, περὶ μηδενὸς βουλεύεσθαι ὡς ἀπόλυτον, ἀλλ´ ὥσπερ

[2, 14]   σὺ ἐλήλυθας πρὸς ἐμὲ ὡς μηδενὸς δεόμενος. τίνος δ´ ἂν καὶ

[2, 12]   λόγῳ, μηδέποτε λοίδορον προενέγκασθαι μηδέν, μηδέποθ´ ὑβριστικόν, ἀλλὰ τῶν λοιδορούντων ἀνέχεσθαι

[2, 10]   πρόσωπον ὀφείλεται παραχώρησις, εὐπείθεια, εὐφημία, μηδέποτ´ ἀντιποιήσασθαί τινος πρὸς {ἑ} αὐτὸν

[2, 23]   ἀναπότευκτον, ἐν δ´ ἐκκλίσει ἀπερίπτωτον, μηδέποτ´ ἀτυχοῦντα, μηδέποτε δυστυχοῦντα, ἐλεύθερον, ἀκώλυτον,

[2, 16]   ζητῶν ἀεὶ τὴν εὔροιαν καὶ μηδέποτ´ εὐροεῖν δυνάμενος. ἐκεῖ γὰρ αὐτὴν

[2, 23]   δ´ ἐκκλίσει ἀπερίπτωτον, μηδέποτ´ ἀτυχοῦντα, μηδέποτε δυστυχοῦντα, ἐλεύθερον, ἀκώλυτον, ἀνανάγκαστον, συναρμόζοντα

[2, 13]   σαυτοῦ βάδιζε καὶ ἐκείνων ἀποστῇς μηδέποτε· εἰς τὴν γωνίαν ἀπελθὼν κάθησο

[2, 6]   κατάρα ἐστὶν ἐπὶ σταχύων τὸ μηδέποτε θερισθῆναι. οὕτως ἴστε ὅτι καὶ

[2, 12]   Σωκράτους μηδέποτε παροξυνθῆναι ἐν λόγῳ, μηδέποτε λοίδορον προενέγκασθαι μηδέν, μηδέποθ´ ὑβριστικόν,

[2, 5]   ἐμοῖς’ ἐν δὲ τοῖς ἀλλοτρίοις μηδέποτε μήτ´ ἀγαθὸν ὀνομάσῃς μήτε κακὸν

[2, 12]   τοῦτο καὶ μάλιστα ἴδιον Σωκράτους μηδέποτε παροξυνθῆναι ἐν λόγῳ, μηδέποτε λοίδορον

[2, 6]   αὐτοὺς ἔδει, ἵνα μὴ θερισθῶσιν μηδέποτε; τοῦτο δὲ κατάρα ἐστὶν ἐπὶ

[2, 10]   ἡγεῖσθαι τοῦ πατρός, πάντα ὑπακούειν, μηδέποτε ψέξαι πρός τινα μηδὲ βλαβερόν

[2, 16]   μελετῶντα μηδενὶ προσπάσχειν τῶν ἀλλοτρίων, μηθ´ ἑταίρῳ μήτε τόπῳ μήτε γυμνασίοις,

[2, 6]   ἀδιαφορεῖν καὶ ταῦτα, ἀμελεῖς γίνεσθε, μήθ´ ὅταν εἰς ἐπιμέλειάν τις ὑμᾶς

[2, 19]   θέλοντος ὁμογνωμονῆσαι τῷ θεῷ καὶ μηκέτι μήτε θεὸν μήτ´ ἄνθρωπον μέμφεσθαι,

[2, 16]   ὅταν θέλῃ, τοῦ συμποσίου καὶ μηκέτι παίζειν, ἔτι οὗτος ἀνιᾶται μένων;

[2, 22]   προαίρεσις, ὅπου χρῆσις ὀρθὴ φαντασιῶν, μηκέτι πολυπραγμονήσῃς μήτ´ εἰ υἱὸς καὶ

[2, 6]   τύραννος. οὐδέποτ´ οὐδεὶς τύραννος ἓξ μησίν τινα ἔσφαξεν, πυρετὸς δὲ καὶ

[2, 5]   ἐν δὲ τοῖς ἀλλοτρίοις μηδέποτε μήτ´ ἀγαθὸν ὀνομάσῃς μήτε κακὸν μήτ´

[2, 5]   κακὸν μήτ´ ὠφέλειαν μήτε βλάβην μήτ´ ἄλλο τι τῶν τοιούτων. Τί

[2, 19]   θεῷ καὶ μηκέτι μήτε θεὸν μήτ´ ἄνθρωπον μέμφεσθαι, μὴ ἀποτυχεῖν τινος,

[2, 24]   αἰσχρά, καὶ μήτε λόγῳ παρακολουθῶν μήτ´ ἀποδείξει, μήτε τί ἐστιν ἀληθὲς

[2, 1]   μόνον τοῦτο εἰδὼς φαίνου, πῶς μήτ´ ἀποτύχῃς ποτὲ μήτε περιπέσῃς. ἄλλοι

[2, 23]   τῶν ἄλλων ὄφελος ἦν; Ἄνθρωπε, μήτ´ ἀχάριστος ἴσθι μήτε πάλιν ἀμνήμων

[2, 22]   εἰ υἱὸς καὶ πατήρ ἐστι μήτ´ εἰ ἀδελφοὶ μήτ´ εἰ πολὺν

[2, 22]   πατήρ ἐστι μήτ´ εἰ ἀδελφοὶ μήτ´ εἰ πολὺν χρόνον συμπεφοιτηκότες καὶ

[2, 22]   χρῆσις ὀρθὴ φαντασιῶν, μηκέτι πολυπραγμονήσῃς μήτ´ εἰ υἱὸς καὶ πατήρ ἐστι

[2, 5]   μήτ´ ἀγαθὸν ὀνομάσῃς μήτε κακὸν μήτ´ ὠφέλειαν μήτε βλάβην μήτ´ ἄλλο

[2, 5]   ὀνομάσῃς μήτε κακὸν μήτ´ ὠφέλειαν μήτε βλάβην μήτ´ ἄλλο τι τῶν

[2, 16]   ἀλλοτρίων, μηθ´ ἑταίρῳ μήτε τόπῳ μήτε γυμνασίοις, ἀλλὰ μηδὲ τῷ σώματι

[2, 24]   ἐστιν ἀληθὲς ἢ τί ψεῦδος, μήτε διακρῖναι ταῦτα δυνάμενος οὔτ´ ὀρέξεται

[2, 19]   ὁμογνωμονῆσαι τῷ θεῷ καὶ μηκέτι μήτε θεὸν μήτ´ ἄνθρωπον μέμφεσθαι, μὴ

[2, 5]   ἀλλοτρίοις μηδέποτε μήτ´ ἀγαθὸν ὀνομάσῃς μήτε κακὸν μήτ´ ὠφέλειαν μήτε βλάβην

[2, 24]   καλὰ καὶ τὰ αἰσχρά, καὶ μήτε λόγῳ παρακολουθῶν μήτ´ ἀποδείξει, μήτε

[2, 23]   ἦν; Ἄνθρωπε, μήτ´ ἀχάριστος ἴσθι μήτε πάλιν ἀμνήμων τῶν κρεισσόνων, ἀλλ´

[2, 1]   φαίνου, πῶς μήτ´ ἀποτύχῃς ποτὲ μήτε περιπέσῃς. ἄλλοι μελετάτωσαν δίκας, ἄλλοι

[2, 24]   μήτε λόγῳ παρακολουθῶν μήτ´ ἀποδείξει, μήτε τί ἐστιν ἀληθὲς ἢ τί

[2, 14]   βούλησιν συναρμόσαι τοῖς γινομένοις, ὡς μήτε τι τῶν γινομένων ἀκόντων ἡμῶν

[2, 16]   προσπάσχειν τῶν ἀλλοτρίων, μηθ´ ἑταίρῳ μήτε τόπῳ μήτε γυμνασίοις, ἀλλὰ μηδὲ

[2, 14]   τῶν γινομένων ἀκόντων ἡμῶν γίνεσθαι μήτε τῶν μὴ γινομένων θελόντων ἡμῶν

[2, 22]   εἶναι γυναῖκα γαμετήν, {τὴν} μητέρα μητέρα. καὶ ὑμῶν ὅστις ἐσπούδακεν ἢ

[2, 22]   ἐῶν εἶναι γυναῖκα γαμετήν, {τὴν} μητέρα μητέρα. καὶ ὑμῶν ὅστις ἐσπούδακεν

[2, 19]   τίνες ἀδελφοί; Ἀλέξανδρος καὶ Δηίφοβος. μήτηρ δ´ αὐτῶν τίς; Ἑκάβη. παρείληφα

[2, 22]   μετὰ τοῦ Ἀμφιαράου καὶ τέκνων μήτηρ καὶ πολλῶν; ἀλλ´ ὅρμος ἦλθεν

[2, 22]   οὐκ ἦσαν ἐκ τῆς αὐτῆς μητρὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ πατρός; οὐκ

[2, 24]   εὐγενής. μή τι ἐκ θεᾶς μητρός, μή τι πατρὸς ἐγγόνου Διός;

[2, 1]   ἤλεγχεν καὶ ἐξήταζεν καὶ ἀεὶ μίαν γέ τινα πρόληψιν ἐγύμναζεν χρηστικῶς.

[2, 17]   καὶ ζηλοτυπεῖς καὶ τρέμεις καὶ μίαν ἡμέραν οὐ διαλείπεις, ἐν ᾗ

[2, 18]   τινος ἐν συνουσίᾳ, μὴ τὴν μίαν ἧτταν ταύτην λογίζου, ἀλλ´ ὅτι

[2, 22]   ἔχητε τὰ θηριώδη ταῦτα καὶ μιαρὰ δόγματα. ~Περὶ τῆς τοῦ λέγειν

[2, 9]   οἱ δὲ θηρίδια κακοήθη καὶ μικρά, ἀφ´ ὧν ἔστιν εἰπεῖν λέων

[2, 12]   οὐχ εὑρίσκει χρήσασθαι αὐτῷ, ἀλλὰ μικρὰ κινήσας τὸν ἄνθρωπον, ἂν παρὰ

[2, 16]   γοῦν παιδία εὐθὺς ὅταν κλαύσῃ μικρὰ τῆς τιτθῆς ἀπελθούσης, πλακούντιον λαβόντα

[2, 23]   καὶ ταῖς ἄλλαις πάσαις καὶ μικραῖς καὶ μεγάλαις δυνάμεσιν· τούτου κατορθωθέντος

[2, 15]   καὶ τῆς μεγάλης καὶ τῆς μικρᾶς· εἶτα φόνον ἐργαζόμενος καὶ ἀπολλύων

[2, 22]   ἐφίλει τὸ ἴδιον παιδίον, ὅτε μικρὸν ἦν, οὐδὲ πυρέσσοντος αὐτοῦ ἠγωνία

[2, 16]   μοι μέλλει· οὐ γὰρ ἀρκεῖ μικρὸν λιθάριον, ἵν´ ἔξω μου τὸν

[2, 24]   ἢ συνογκᾶσθαι; καὶ γὰρ εἰ μικρόν, ὅμως ὀνάριόν ἐστιν. Τί οὖν

[2, 5]   ἔγγιστα λεγομένης, ἥ τί ἐστι μικρὸν τῆς ὅλης μίμημα. νῦν οὖν

[2, 18]   συναρπασθῇς, ἀλλ´ εἰπὲ ἔκδεξαί με μικρόν, φαντασία· ἄφες ἴδω τίς εἶ

[2, 6]   λοιπὸν ὡς ἐπὶ μεγάλα ἀνέρχῃ; μικρότερά ἐστι τῆς παρασκευῆς, ἵν´ εἴπῃ

[2, 19]   θεὸν ἀφορῶντας ἐν παντὶ καὶ μικρῷ καὶ μεγάλῳ· ὑμεῖς δὲ ταῦτα

[2, 5]   τί ἐστι μικρὸν τῆς ὅλης μίμημα. νῦν οὖν ἐμὲ κρίνεσθαι; νῦν

[2, 5]   μὴ εἰκαῖον μηδ´ ἐπισεσυρμένον; ἂν μιμῆται τοὺς κυβεύοντας. αἱ ψῆφοι ἀδιάφοροι,

[2, 5]   ἀλλ´ ἐπ´ ἐμοί. δύσκολον δὲ μῖξαι καὶ συναγαγεῖν ταῦτα, ἐπιμέλειαν τοῦ

[2, 22]   τ´ ἐρώμενος ἄν τ´ ἐραστής, μισεῖ, προβάλλεται, καταρᾶται. οὐδὲν γὰρ οὕτως

[2, 22]   ταῦτα τὰ δόγματα ἐκκοπτέτω, ταῦτα μισησάτω, ταῦτα ἐξελασάτω ἐκ τῆς ψυχῆς

[2, 10]   ἰδού, τί ἐστι βλάβη καὶ μνήσθητι ὧν ἤκουσας παρὰ τῶν φιλοσόφων.

[2, 15]   τοῖς κριθεῖσιν; Ἐκεῖνος μὲν οὖν μόγις μετεπείσθη. τῶν δὲ νῦν τινας

[2, 26]   καὶ εἷς ὢν οὗτος ἀρκεῖ μοι ἀντὶ πάντων‘ ᾔδει γάρ, ὑπὸ

[2, 24]   ἦλθον πρὸς σὲ καὶ οὐδέποτέ μοι ἀπεκρίνω· καὶ νῦν, εἰ δυνατόν,

[2, 15]   πεῖσαι οὔτε ῥῆξαι ἔστιν. μή μοι γένοιτο φίλον ἔχειν σοφὸν μωρόν.

[2, 19]   τέχνην τὴν Φειδίου, οὕτως τινά μοι δείξατε κατὰ τὰ δόγματα ἃ

[2, 5]   παρελθεῖν ὡς ὥραν. τί οὖν μοι διαφέρει πῶς παρέλθω, πότερον πνιγεὶς

[2, 23]   δειλοῦ. ὁ γὰρ τοιοῦτος φοβεῖσθαί μοι δοκεῖ, μή, εἴπερ ἐστί τις

[2, 24]   δὲ πᾶς ἄν τις ὁμολογῆσαί μοι δοκεῖ, ὅτι ποσῆς γέ τινος

[2, 24]   δυνατόν, παρακαλῶ σε εἰπεῖν τί μοι, Δοκεῖ σοι, ἔφη, καθάπερ ἄλλου

[2, 15]   τινας οὐκ ἔστι μεταθεῖναι. ὥστε μοι δοκῶ ὃ πρότερον ἠγνόουν νῦν

[2, 16]   ἐνεκοιμήθη ὑπὲρ ἐνεργείας; τίς; ἕνα μοι δότε, ἵνα ἴδω τοῦτον, ὃν

[2, 5]   ἐπὶ τοῦ πλοῦ ποιοῦμεν. τί μοι δύναται; τὸ ἐκλέξασθαι τὸν κυβερνήτην,

[2, 20]   αὐτοῦ κατέχεον. τί τοῦτο; φαντασία μοι ἐγένετο ἐλαίου ἀδιάκριτος, ὁμοιοτάτη, νὴ

[2, 19]   ἔργῳ ὑπολάβητε; Στωικὸν δὲ δείξατέ μοι, εἴ τινα ἔχητε. ποῦ ἢ

[2, 17]   καταθλήσῃ τὸν τόπον, πάλιν ἐλθών μοι εἰπάτω ἐγὼ θέλω μὲν καὶ

[2, 12]   τύχῃ, πλουσίῳ πυθέσθαι αὐτοῦ ἔχεις μοι εἰπεῖν, ὦ οὗτος, ᾧ τινι

[2, 19]   κακίαν τοῖς εἰσερχομένοις δίδωσι; τί μοι ἐμπαίζεις καὶ σὺ πρὸς τοῖς

[2, 17]   θέλοντος μηδὲν οὐκ ἔσται; Δότε μοι ἕνα νέον κατὰ ταύτην τὴν

[2, 16]   ταῦτα οὐδ´ ἐπιστρεφόμεθα. ἐπεὶ δότε μοι ἕνα, ᾧ μέλει πῶς τι

[2, 7]   δεόμεθα αὐτοῦ· κύριε, ἐλέησον· ἐπίτρεψόν μοι ἐξελθεῖν’ ἀνδράποδον, ἄλλο γάρ τι

[2, 6]   με κακά; ἐν τούτοις γάρ μοι ἔστιν ἐν τίσιν οὖν; ἀποθνῄσκειν

[2, 6]   λέγει ὅτι μέχρις ἂν ἄδηλά μοι ᾖ τὰ ἑξῆς, ἀεὶ τῶν

[2, 6]   δέ γε ᾔδειν ὅτι νοσεῖν μοι καθείμαρται νῦν, καὶ ὥρμων ἂν

[2, 19]   νῦν ἀφῶμεν. ἀρξώμεθα μόνον, πιστεύσατέ μοι, καὶ ὄψεσθε. ~Πρὸς Ἐπικουρείους καὶ

[2, 20]   ἀτέκμαρτα‘ ἢ ἄλλος ὅτι πίστευσόν μοι καὶ ὠφεληθήσῃ· οὐδὲν δεῖ ἀνθρώπῳ

[2, 7]   ἀποθανεῖν ὑπὲρ αὐτοῦ καθήκῃ, ποῦ μοι καιρὸς ἔτι μαντεύεσθαι; οὐκ ἔχω

[2, 21]   τοὺς γείτονας συντετάραχας· καὶ ἔρχῃ μοι καταστολὰς ποιήσας ὡς σοφὸς καὶ

[2, 12]   τῶν ἄλλων τοῦτο ἄμεινον δοκῶ μοι κεκτῆσθαι. ἔχεις οὖν εἰπεῖν, ὅτῳ

[2, 7]   δικαίων καὶ ἀδίκων. ἄνθρωπε, σύ μοι λέγε τί σημαίνεται, ζωὴ ἢ

[2, 15]   οὔ, ἀλλὰ περὶ τῶν ἄλλων μοι λέγε. τοῦτο δὲ κέκρικα’ περὶ

[2, 24]   μὴ λέγε αὐτῷ ὅτι οὐδέν μοι λέγεις; ἀλλὰ μόνον δείκνυε σαυτὸν

[2, 24]   δύνασαι καὶ κατὰ ποσὸν ἀκολουθῆσαί μοι λέγοντι; ἀλλ´ ἀποδείξει χρήσομαι πρὸς

[2, 16]   τὸν θεὸν εἰπεῖν ὅτι χρῶ μοι λοιπὸν εἰς ὃ ἂν θέλῃς·

[2, 5]   χειμὼν ἐμπέπτωκεν. τί οὖν ἔτι μοι μέλει; τὰ γὰρ ἐμὰ ἐκπεπλήρωται.

[2, 17]   καὶ ἐμαυτὴν τιμωρήσομαι. καὶ τί μοι μέλει; τοῦτ´ ἔστιν ἔκπτωσις ψυχῆς

[2, 16]   φαντάζομαι ὅτι ἡ πόλις ἐπιπίπτειν μοι μέλλει· οὐ γὰρ ἀρκεῖ μικρὸν

[2, 16]   οὐδὲ θύραν παρῆλθον. ποῦ γάρ μοι μέτεστι τούτου τοῦ πράγματος, οὗ

[2, 17]   τί ψέγομεν ἀλλήλους; Καὶ τί μοι νῦν τὴν πρὸς ἀλλήλους μάχην

[2, 20]   τοῖς λογικοῖς πρὸς ἀλλήλους· πιστεύσατέ μοι. οἱ δὲ τὰ ἕτερα λέγοντες

[2, 16]   ἐκπιεῖν, ἂν ναυαγήσω, οὐκ ἐπέρχεταί μοι, ὅτι μοι τρεῖς ξέσται ἀρκοῦσιν.

[2, 24]   ὅμως ὀνάριόν ἐστιν. Τί οὖν μοι οὐδὲν λέγεις; (Ἐκεῖνο μόνον ἔχω

[2, 21]   ἦλθες, μὴ γὰρ τούτου ἕνεκά μοι παρακάθησαι, μὴ γὰρ διὰ τοῦτό

[2, 19]   μᾶλλον ἢ ἐπὶ τούτων. εἰπέ μοι περὶ ἀγαθῶν καὶ κακῶν. ἄκουε·

[2, 24]   οὖν λέγω πρὸς σέ; δεῖξόν μοι. περὶ τίνος ἀκοῦσαι δύνασαι; περὶ

[2, 11]   προλήψεις τοῖς ἐπὶ μέρους, εἰπέ μοι, πόθεν τοῦτο λαμβάνεις; (Ὅτι δοκεῖ

[2, 6]   θέλεις ἀναγνῶ σοι παιᾶνας’ τί μοι πράγματα παρέχεις; οὐκ οἶδας τὰ

[2, 2]   εἰπέ μοι τί γράψω, ὅταν μοι προβληθῇ τι ὄνομα’ ἂν γὰρ

[2, 24]   τί περανῶ διαλεγόμενός σοι. κίνησόν μοι προθυμίαν. ὡς ἡ κατάλληλος πόα

[2, 17]   φιλόσοφος καὶ ἐπιμελὴς εἰδέναι τί μοι πρὸς θεούς ἐστι καθῆκον, τί

[2, 16]   τοῦ τῆς Δίρκης; ἀλλ´ ἐκεῖνό μοι σύνηθες ἦν. καὶ τοῦτο πάλιν

[2, 22]   υἱὸς καὶ πατήρ. τοῦτο γάρ μοι συνοίσει τηρεῖν τὸν πιστόν, τὸν

[2, 17]   εἶπεν „εἰς οἵαν περίστασιν ἀπέρχῃ μοι, τέκνον· ἂν σωθῇς, ἅψω λύχνους“

[2, 19]   τί οὖν οὐκ ἀνύετε; εἴπατέ μοι τὴν αἰτίαν. ἢ γὰρ παρ´

[2, 7]   τὸν μάντιν ἔσω τὸν εἰρηκότα μοι τὴν οὐσίαν τοῦ ἀγαθοῦ καὶ

[2, 2]   οἷον εἰ ἀγράμματος λέγοι εἰπέ μοι τί γράψω, ὅταν μοι προβληθῇ

[2, 15]   ἰατρὸν παρακαλεῖν; νοσῶ, κύριε· βοήθησόν μοι. τί με δεῖ ποιεῖν σκέψαι·

[2, 24]   μάχη οὐκ εἰδότι; δεῖξον οὖν μοι, τί περανῶ διαλεγόμενός σοι. κίνησόν

[2, 2]   γελοῖόν ἐστι τὸ λέγειν ὑπόθου μοι’ τί σοι ὑποθῶμαι; ἀλλὰ ποίησόν

[2, 19]   ἐμοῖς κακοῖς; ὅμως, φιλόσοφε, εἰπέ μοι, τί τρέμεις; οὐχὶ θάνατός ἐστι

[2, 19]   δόγματα ἃ λαλεῖ τετυπωμένον. δείξατέ μοί τινα νοσοῦντα καὶ εὐτυχοῦντα, κινδυνεύοντα

[2, 1]   ἐν τῷ τόπῳ παράδοξον δοκεῖ μοι τοιούτου τινὸς ἔχεσθαι· εἰ μὲν

[2, 12]   ἀπηλλάσσετο, οὐ λέγων ὅτι ὅρισαί μοι τὸν φθόνον’ εἶτα ὁρισαμένου κακῶς

[2, 19]   κακόσχολός πως παραστὰς εἴπῃ λέγε μοι τοὺς θεούς σοι ἃ πρῴην

[2, 11]   πόθεν τοῦτο λαμβάνεις; (Ὅτι δοκεῖ μοι. (Τουτὶ οὖν ᾧτινι οὐ δοκεῖ,

[2, 16]   ναυαγήσω, οὐκ ἐπέρχεταί μοι, ὅτι μοι τρεῖς ξέσται ἀρκοῦσιν. τί οὖν

[2, 5]   παίζειν ἐν τῷ δικαστηρίῳ. λέγε μοι’ φησίν, Ἄνυτε, πῶς με φῂς

[2, 21]   τί ποτ´ ἐφλυάρησα τὰ ἐπελθόντα μοι; φθονῶν ἐλήλυθας, τεταπεινωμένος, ὅτι σοι

[2, 15]   ὑγιαίνοντι, ὡς ἀθλοῦντι· ἂν δέ μοι φρενιτικοῦ τόνους ἔχων {ἐνδεικνύῃ{ ς}

[2, 8]   εἶχον ἄλλον πιστότερόν σου· τοῦτόν μοι φύλασσε τοιοῦτον οἷος πέφυκεν, αἰδήμονα,

[2, 1]   βουλόμεθα διεξάγειν; οὐδέν. λέγετε δή μοι, ὦ ἄνθρωποι, βούλεσθε ζῆν ἁμαρτάνοντες;

[2, 4]   καὶ ἀπειρία. ~Πρὸς τὸν ἐπὶ μοιχείᾳ ποτὲ κατειλημμένον. Λέγοντος αὐτοῦ ὅτι

[2, 20]   τῆς εὐγενείας σπέρματα· μή τινι μοιχεύοντι ἀφορμὰς παράσχωμεν τοῦ ἀπαναισχυντῆσαι πρὸς

[2, 10]   τὸν ἄνδρα. τί ἀπολλύει ὁ μοιχεύων; τὸν αἰδήμονα, τὸν ἐγκρατῆ, τὸν

[2, 4]   δοκούντων φιλολόγων, ὃς κατείληπτό ποτε μοιχὸς ἐν τῇ πόλει. ὁ δ´

[2, 4]   Ἀρχέδημον νοῶ. Ἀρχέδημον τοίνυν νοῶν μοιχὸς ἴσθι καὶ ἄπιστος καὶ ἀντὶ

[2, 18]   τοῦτ´ εἰπὼν μακάριος‘ καὶ ὁ μοιχός‘ οὐδὲ τὰ ἑξῆς ἀναζωγραφῶ, παροῦσαν

[2, 22]   λῃστῶν· οὐδὲ τὸ ἀκρατεῖς καὶ μοιχοὺς καὶ φθορεῖς ἀπεργαζόμενον οὐδ´ ὅς´

[2, 9]   αὐτόθεν. τί οὖν ἀλλότρια βοηθήματα μολύνεις; τί κυβεύεις περὶ τὰ μέγιστα;

[2, 8]   ἐν σαυτῷ φέρεις αὐτὸν καὶ μολύνων οὐκ αἰσθάνῃ ἀκαθάρτοις μὲν διανοήμασι,

[2, 4]   τὸν αἰδήμονα, τὸν ὅσιον. ταῦτα μόνα; γειτνίασιν δ´ οὐκ ἀναιροῦμεν, φιλίαν

[2, 24]   αὐτοὺς ἀστόμους πεποίηκε; Ταῦτά σοι μόνα ἔχω εἰπεῖν καὶ οὐδὲ ταῦτα

[2, 22]   περὶ ταῦτα. ὑπολείπεται τοίνυν περὶ μόνα τὰ ἀγαθὰ ἐσπουδακέναι αὐτούς· εἰ

[2, 16]   ταύταις ταῖς ἀποκρίσεσιν ἢ πρὸς μόνα· τὰ σοφίσματα; τί οὖν θαυμάζεις,

[2, 1]   κακῇ προαιρέσει τὸ κακόν, πρὸς μόνα ταῦτα χρῆσθαι ἄξιον εὐλαβείᾳ· εἰ

[2, 23]   ἑαυτὴν διαστραφεῖσα. διὰ τοῦτο κακία μόνη αὕτη γίνεται ἢ ἀρετὴ μόνη.

[2, 23]   μόνη αὕτη γίνεται ἢ ἀρετὴ μόνη. Εἶτα τηλικαύτη δύναμις οὖσα καὶ

[2, 23]   ταύτῃ καὶ ὑπηρετεῖν, αὐτὴ δὲ μόνη ὀξὺ βλέπει καὶ τάς τ´

[2, 21]   μεστὸς εἰς τὴν σχολὴν εἰσέρχομαι μόνην τὴν ἱστορίαν μαθησόμενος καὶ τὰ

[2, 8]   ἀγαθὸν χρήσεως φαντασιῶν. ἆρά γε μόνης; εἰ γὰρ μόνης, λέγε καὶ

[2, 8]   ἆρά γε μόνης; εἰ γὰρ μόνης, λέγε καὶ ἐν τοῖς ἄλλοις

[2, 1]   περὶ τούτων πιστευτέον, οἳ λέγουσιν μόνοις ἐξεῖναι παιδεύεσθαι τοῖς ἐλευθέροις, ἀλλὰ

[2, 24]   κομψοῦ ἀρχιερέως, ὃς τοὺς καλοὺς μονομάχους διὰ πάσης ἐπιμελείας ἔχει; ὁρᾷς,

[2, 18]   οὐδὲ τοὺς ὁμοίους αὐτοῖς, τοὺς μονομάχους. ταῦτα ἀντιθεὶς νικήσεις τὴν φαντασίαν,

[2, 19]   παλαίει. ~Πρὸς τοὺς μέχρι λόγου μόνον ἀναλαμβάνοντας τὰ τῶν φιλοσόφων. Ὁ

[2, 9]   Οὐκ ἔστι τὸ τυχὸν αὐτὸ μόνον ἀνθρώπου ἐπαγγελίαν πληρῶσαι. τί γάρ

[2, 22]   χρόνον συμπεφοιτηκότες καὶ ἑταῖροι, ἀλλὰ μόνον αὐτὸ τοῦτο γνοὺς θαρρῶν ἀποφαίνου,

[2, 23]   εἶναι μηδεμίαν ταῖς ἀληθείαις οὐ μόνον ἀχαρίστου ἐστὶ πρὸς τοὺς δεδωκότας,

[2, 19]   γέγραφεν δὲ καὶ Ἀντίπατρος, οὐ μόνον δ´ ἐν τοῖς περὶ Δυνατῶν,

[2, 24]   ὅτι οὐδέν μοι λέγεις; ἀλλὰ μόνον δείκνυε σαυτὸν τοῦ ἀκούειν καὶ

[2, 17]   ἀσφαλῶς καὶ ἀςείςτως καὶ οὐ μόνον ἐγρηγορώς, ἀλλὰ καὶ καθεύδων καὶ

[2, 6]   παρακεκαθικέναι γεροντίῳ οὐ πολλοῦ ἀξίῳ’ μόνον ἐκείνης τῆς διαιρέσεως μέμνησο, καθ´

[2, 10]   ἄπιστον, οὐδ´ ἐγγὺς διαφερόμεθα πλὴν μόνον ἐν τῇ σχολῇ μέχρι τῶν

[2, 1]   τινος οὐδὲν διαφέρει ἡμῖν, ἂν μόνον ἐν τοῖς {ἀπροαιρέτ{ ικ} οις

[2, 20]   οὐδὲ κατὰ ποσὸν ἐπιστρέφονται, ἀλλὰ μόνον ἐξεμέσαι τὸ προβλημάτιον ζητοῦσι καὶ

[2, 19]   αὐτὸ τὸ πρᾶγμα ἐνδεχόμενον καὶ μόνον ἐφ´ ἡμῖν. λοιπὸν οὖν ἢ

[2, 24]   οὖν μοι οὐδὲν λέγεις; (Ἐκεῖνο μόνον ἔχω σοι εἰπεῖν, ὅτι ὁ

[2, 13]   καλῶς κιθαρίζῃ· οὐ γὰρ ᾆσαι μόνον θέλει καλῶς, ἀλλὰ καὶ εὐδοκιμῆσαι,

[2, 19]   οὐκ ἔστιν οὖν ἐφ´ ἡμῖν; μόνον μὲν οὖν τῶν ἄλλων πάντων.

[2, 2]   κατέστρεψε τὸ πραγμάτιον. τίς χρεία; μόνον μὴ δέου, μὴ προστίθει δ´

[2, 22]   ἀληθείαις οὗτοι οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖ μόνον οἴονται τὸ ἀγαθὸν ὅπου προαίρεσις,

[2, 12]   οὐκ ἐπιψηφίζω, τὸν δὲ προσδιαλεγόμενον μόνον’ οὕτω γὰρ ἐναργῆ ἐτίθει τὰ

[2, 19]   τὰ μέχρι νῦν ἀφῶμεν. ἀρξώμεθα μόνον, πιστεύσατέ μοι, καὶ ὄψεσθε. ~Πρὸς

[2, 14]   οὐκ ἔστι λαθεῖν αὐτὸν οὐ μόνον ποιοῦντα, ἀλλ´ οὐδὲ διανοούμενον ἢ

[2, 5]   ἔχω ποιῆσαι; ὃ δύναμαι, τοῦτο μόνον ποιῶ· μὴ φοβούμενος ἀποπνίγομαι οὐδὲ

[2, 22]   τῷ αὐτῷ παιδαγωγῷ, ἀλλ´ ἐκεῖνο μόνον, ποῦ τὸ συμφέρον αὐτοῖς τίθενται,

[2, 8]   αὐτό; τί δ´; ὅτι οὐ μόνον σε κατεσκεύασεν, ἀλλὰ καὶ σοὶ

[2, 18]   ὅταν ὀργισθῇς, γίγνωσκε ὅτι οὐ μόνον σοι τοῦτο γέγονεν κακόν, ἀλλ´

[2, 18]   νεῦρα, οἷοι τόνοι· νῦν δὲ μόνον τὰ λογάρια καὶ πλέον οὐδὲ

[2, 16]   ἄλλως ἐκβαλεῖν, εἰ μὴ πρὸς μόνον τὸν θεὸν ἀποβλέποντα, ἐκείνῳ μόνῳ

[2, 19]   χρῆσις φαντασιῶν. τοῦτο ἀκώλυτον φύσει μόνον, τοῦτο ἀνεμπόδιστον. διὰ τί οὖν

[2, 22]   κατ´ ἀλλήλων δι´ ἓν καὶ μόνον τοῦτο δόγμα, τὸ ἐν τοῖς

[2, 1]   μηδεὶς εἶναι καὶ εἰδέναι μηδέν. μόνον τοῦτο εἰδὼς φαίνου, πῶς μήτ´

[2, 13]   διὰ τοῦτο καὶ ὁ κιθαρῳδὸς μόνος μὲν ᾄδων οὐκ ἀγωνιᾷ, εἰς

[2, 22]   δύναιτο; τοῦ φρονίμου τοίνυν ἐστὶ μόνου τὸ φιλεῖν. Καὶ πῶς; φησίν·

[2, 1]   τοῖς φιλοσόφοις μᾶλλον, οἳ λέγουσι μόνους τοὺς παιδευθέντας ἐλευθέρους εἶναι. (Πῶς

[2, 8]   σε κατεσκεύασεν, ἀλλὰ καὶ σοὶ μόνῳ ἐπίστευσεν καὶ παρακατέθετο, οὐδὲ τούτου

[2, 16]   μόνον τὸν θεὸν ἀποβλέποντα, ἐκείνῳ μόνῳ προσπεπονθότα, τοῖς ἐκείνου προστάγμασι καθωσιωμένον.

[2, 14]   οἱ ὀλίγοι· καὶ λοιπὸν τούτῳ μόνῳ σχολάζουσι τῷ τὴν πανήγυριν ἱστορήσαντας

[2, 11]   ὃ εὑρεθὲν ἀπαλλάσσει μανίας τοὺς μόνῳ τῷ δοκεῖν μέτρῳ πάντων χρωμένους,

[2, 9]   παραγγέλλουσιν οἱ φιλόσοφοι μὴ ἀρκεῖσθαι μόνῳ τῷ μαθεῖν, ἀλλὰ καὶ μελέτην

[2, 22]   ἐγώ, ὅπου ἡ προαίρεσις, οὕτως μόνως καὶ φίλος ἔσομαι οἷος δεῖ

[2, 1]   δ´ ὁ Σωκράτης καλῶς ποιῶν μορμολύκεια ἐκάλει. ὡς γὰρ τοῖς παιδίοις

[2, 1]   καὶ τὰ παιδία πρὸς τὰς μορμολυκείας. τί γάρ ἐστι παιδίον; ἄγνοια.

[2, 1]   ἔλαττον ἔχει. θάνατος τί ἐστιν; μορμολύκειον. στρέψας αὐτὸ κατάμαθε· ἰδοῦ, πῶς

[2, 1]   δ´ ἠνυσμένων. πόνος τί ἐστιν; μορμολύκειον. στρέψον αὐτὸ καὶ κατάμαθε. τραχέως

[2, 13]   λέγει πῶς μ´ ἀποδέξεται, πῶς μου ἀκούσει; ἀνδράποδον, ὡς ἂν αὐτῷ

[2, 24]   τι λέγει τῷ γεωργῷ ἐπιμελοῦ μου‘ ἀλλ´ αὐτὴ δι´ αὑτῆς ἐμφαίνουσα,

[2, 12]   δέ σοι μέλει, βέλτιστε; κύριός μου εἶ; εἶτ´ ἂν ἐπιμείνῃς πράγματα

[2, 4]   ὡς κόπριον; εἶτα ἐρεῖς οὐδείς μου ἐπιστρέφεται, ἀνθρώπου φιλολόγου’ κακὸς γὰρ

[2, 22]   ὡς κατεαγὸς πινάκιον; ἀλλὰ γυνή μου ἐστὶ καὶ τοσούτῳ χρόνῳ συμβεβιώκαμεν.

[2, 18]   καὶ παρακατακλινομένην. καταψῶ τὴν κορυφήν μου καὶ λέγω· εὖ, Ἐπίκτητε, κομψὸν

[2, 21]   σοὶ χρήσιμοι, ἀλλὰ καθόλου; πυθέσθω μου καὶ ὁ δυσεντερικός, εἰ χρήσιμον

[2, 14]   αὑτὸν ἀγνοεῖς, πῶς δύνασαι ἀνασχέσθαι μου καὶ ὑποσχεῖν τὸν ἔλεγχον καὶ

[2, 17]   εἶτα λέγετε ἀφιλόστοργος γέρων· ἐξερχομένου μου οὐκ ἔκλαυσεν οὐδ´ εἶπεν „εἰς

[2, 19]   αὐτῶν μάχην. Ἂν οὖν τίς μου πύθηται σὺ δὲ ποῖα αὐτῶν

[2, 21]   ἄχρηστοι, τισὶν πάλιν χρήσιμοι. ἄν μου πυνθάνῃ νῦν χρήσιμοί εἰσιν οἱ

[2, 23]   ἐσθῆτος οὐδ´ ὑποδημάτων. ἀλλ´ ἄν μου πυνθάνῃ τί οὖν ἐστι κράτιστον

[2, 2]   τί σοι ὑποθῶμαι; ἀλλὰ ποίησόν μου τὴν διάνοιαν ὅ τι ἂν

[2, 21]   λαμβάνετε; ναί· ἀλλ´ ἂν ἀποθάνῃ μου τὸ παιδίον ἢ ὁ ἀδελφὸς

[2, 22]   γὰρ ἄφρων ὢν ὅμως φιλῶ μου τὸ παιδίον. (Θαυμάζω μὲν νὴ

[2, 16]   ἀρκεῖ μικρὸν λιθάριον, ἵν´ ἔξω μου τὸν ἐγκέφαλον βάλῃ; Τίνα οὖν

[2, 17]   γεωμετρικὰ προσάγομεν, ὡς πρὸς τὰ μουσικά· εἰ δὲ μή, οὐδ´ ἐγγὺς

[2, 10]   εἶτα γραμματικὴν μὲν ἀποβαλὼν ἢ μουσικὴν ζημίαν ἂν ἡγοῦ τὴν ἀπώλειαν

[2, 14]   μάθημα, τὰ μέντοι ἀπὸ τῆς μουσικῆς ἡδέα καὶ ἐπιτερπῆ τοῖς ἰδιώταις

[2, 14]   τέχνης. πολὺ δὲ μᾶλλον ἐπὶ μουσικῆς ὄψει αὐτό· ἂν γὰρ παρῇς

[2, 24]   μουσικῶς ἅψασθαι τίνος σοι δοκεῖ; (Μουσικοῦ. (Τί δέ; τὸν ἀνδριάντα ὡς

[2, 24]   καὶ οὕτως σκέψαι αὐτό. τὸ μουσικῶς ἅψασθαι τίνος σοι δοκεῖ; (Μουσικοῦ.

[2, 16]   εὔχου νῦν καθήμενος, ὅπως αἱ μύξαι σου μὴ ῥέωσιν· ἀπόμυξαι μᾶλλον

[2, 3]   εἰ δ´ ἄπειρος, οὐδ´ ἂν μυριάκις γράψω αὐτῷ’ ὅμοιον γὰρ ὥσπερ

[2, 19]   τὰ λογάρια τὰ Στωικὰ λέγοντας μυρίους. τὰ γὰρ Ἐπικούρεια αὐτοὶ οὗτοι

[2, 18]   κατὰ τῶν αὐτῶν μαστιγωθεὶς οὐκέτι μώλωπας, ἀλλ´ ἕλκη ποιεῖ. εἰ οὖν

[2, 18]   παθῶν γίνεται. ἴχνη τινὰ καὶ μώλωπες ἀπολείπονται ἐν αὐτῇ, οὓς εἰ

[2, 23]   ἣν ἔτυχε γυναῖκα; καὶ ταῦτα μωρὰ καὶ ἄγροικα καὶ οὐκ εἰδότων

[2, 16]   ὁ θεός, πῶς μὴ ἀγωνιῶ; μωρέ, χεῖρας οὐκ ἔχεις; οὐκ ἐποίησέν

[2, 20]   οὐδέν ἐστιν, πῶς ἡ αἰδὼς μωρία ἐστίν, πῶς πατὴρ οὐδέν ἐστιν,

[2, 1]   μηδὲν τῶν ἑξῆς ὑπολογιζομένοις διὰ μωρίαν. Καὶ νῦν καιροῦ καλοῦντος ἐκεῖνα

[2, 21]   δ´ ἄλλ´ οὐχ εὑρήσεις με μωρὸν ἄνθρωπον‘ ἀκρατῆ οὐ ῥᾳδίως ὁμολογήσει

[2, 15]   μοι γένοιτο φίλον ἔχειν σοφὸν μωρόν. δυσμεταχειριστότερον οὐδέν ἐστιν. κέκρικα. καὶ

[2, 15]   τὸ ἐν τῇ συνηθείᾳ λεγόμενον· μωρὸν οὔτε πεῖσαι οὔτε ῥῆξαι ἔστιν.

[2, 2]   δύνανται, βλάψαι δ´ οὔ’ οὕτω μωρὸς ἦν, ἵνα μὴ ἴδῃ ὅτι

[2, 16]   πῶς τραγῳδία γίνεται, ὅταν εἰς μωροὺς ἀνθρώπους πράγματα τὰ τυγχάνοντ´ ἐμπέσῃ.

Livre, Chap.
[2, 25]	σοι τοῦτο; (Ναί. (Οὐκοῦν λόγον	μ´	ἀποδεικτικὸν διαλεχθῆναι δεῖ; (Ὁμολογήσαντος δὲ
[2, 13]	καὶ τρέμει οὐδὲ λέγει πῶς	μ´	ἀποδέξεται, πῶς μου ἀκούσει; ἀνδράποδον,
[2, 22]	στήσῃ πρὸ πύργων; (ὡς τί	μ´	ἐρωτᾷς τῷδ´ (ἀντιτάξομαι κτενῶν σε.
[2, 6]	κεκλειμένην εὕρω τὴν θύραν, ἀνάγκη	μ´	ἢ ἀποχωρῆσαι ἢ διὰ τῆς
[2, 6]	τῶν κατὰ φύσιν· αὐτὸς γάρ	μ´	ὁ θεὸς ἐποίησεν τούτων ἐκλεκτικόν.
[2, 23]	ἐξ ὅλης ψυχῆς ἄγου δέ	μ´,	ὦ Ζεῦ, καὶ σύ γ´
[2, 20]	ἀνθρώπῳ πιστεύειν‘ ἢ πάλιν ἄλλος	μάθε	παρ´ ἐμοῦ, ἄνθρωπε, ὅτι οὐδὲν
[2, 9]	φιλόσοφοι μὴ ἀρκεῖσθαι μόνῳ τῷ	μαθεῖν,	ἀλλὰ καὶ μελέτην προσλαμβάνειν, εἶτα
[2, 17]	οἴεσθαι, ὅτι ἄλλα μέν τις	μαθεῖν	βούλεται, ἄλλα δὲ μαθήσεται, ἢ
[2, 14]	ταῦτα. λέγουσιν οἱ φιλόσοφοι, ὅτι	μαθεῖν	δεῖ πρῶτον τοῦτο, ὅτι ἔστι
[2, 20]	ἐμοῦ, ἄνθρωπε, ὅτι οὐδὲν ἐνδέχεται	μαθεῖν·	ἐγώ σοι λέγω τοῦτο καὶ
[2, 17]	ἃ γὰρ λαλοῦσιν οἱ φιλόσοφοι,	μαθεῖν	θέλομεν ὡς κομψὰ καὶ δριμέα,
[2, 25]	αὐτῶν οὐδ´ αὐτὸ τοῦτο δύνασαι	μαθεῖν,	πότερον ἀναγκαῖα ἢ οὐκ ἀναγκαῖά
[2, 14]	ἀγαθὸν γενέσθαι, χρεία δὲ καὶ	μαθεῖν	τινα; ζητοῦμεν οὖν τίνα ταῦτα.
[2, 11]	ἀναβάλλεται τὴν χρῆσιν αὐτῶν μέχρι	μάθῃ	καθάπερ τῶν περὶ τὰς γραμμὰς
[2, 14]	φανεῖταί σοι πάντων ἀτερπέστατον τὸ	μάθημα,	τὰ μέντοι ἀπὸ τῆς μουσικῆς
[2, 17]	τις μαθεῖν βούλεται, ἄλλα δὲ	μαθήσεται,	ἢ λοιπὸν ὅτι προκόψει τις
[2, 14]	ἀηδές. καὶ τέκτονος ἡ μὲν	μάθησις	ἀνιαρὰ μάλιστα τῷ ἰδιώτῃ παρατυγχάνοντι,
[2, 19]	καὶ μεγάλῳ· ὑμεῖς δὲ ταῦτα	μαθησόμενοι	καὶ μελετήσοντες πάρεστε. διὰ τί
[2, 21]	σχολὴν εἰσέρχομαι μόνην τὴν ἱστορίαν	μαθησόμενος	καὶ τὰ βιβλία νοήσων, ἃ
[2, 15]	ποιεῖν οὐκ οἶδα, ἐλήλυθα δὲ	μαθησόμενος.	οὔ, ἀλλὰ περὶ τῶν ἄλλων
[2, 12]	τοῦ διαλέγεσθαι. Ἃ μὲν δεῖ	μαθόντα	εἰδέναι χρῆσθαι λόγῳ, ἠκρίβωται ὑπὸ
[2, 21]	εἰδώς“ ἤθελόν πώς ποτε πάντα	μαθὼν	ἐπανελθεῖν, ἀλλὰ πολλοῦ πόνου χρεία
[2, 12]	ἀλλ´ αὐτὸς ἐπιμεμέλησαι αὐτοῦ; πότερον	μαθὼν	παρά του ἢ εὑρὼν αὐτός;
[2, 14]	τινα γίνεται τέκτων, ὁ κυβερνήτης	μαθών	τινα γίνεται κυβερνήτης. μή ποτ´
[2, 14]	ὁρῶμεν οὖν ὅτι ὁ τέκτων	μαθών	τινα γίνεται τέκτων, ὁ κυβερνήτης
[2, 23]	κρεῖσσον ἔχειν ὁμολογεῖς καὶ οὐ	μαίνῃ;	οὕτως τυφλὸς ταῖς ἀληθείαις καὶ
[2, 15]	ἐστιν. κέκρικα. καὶ γὰρ οἱ	μαινόμενοι·	ἀλλ´ ὅσῳ βεβαιότερον κρίνουσι τὰ
[2, 11]	τοῦ δοκεῖν σοι; ὁ δὲ	μαινόμενος	ἄλλα τινὰ ποιεῖ ἢ τὰ
[2, 23]	τὴν τελευταίαν ἄγοντες ἅμα καὶ	μακαρίαν	ἡμέραν; ἡ σὰρξ ἢ ἡ
[2, 1]	ἀφίησι, τοῖς ἀναισθήτοις ἢ τοῖς	μακαρίοις,	τοῖς σχολὴν ἄγουσιν ὑπὸ ἀταραξίας
[2, 18]	αὐτῆς‘ ὁ γὰρ τοῦτ´ εἰπὼν	μακάριος‘	καὶ ὁ μοιχός‘ οὐδὲ τὰ
[2, 18]	τις μετὰ ταύτης ἐκοιμήθη‘ καὶ	μακάριος	ὁ ἀνὴρ αὐτῆς‘ ὁ γὰρ
[2, 22]	βασιλεὺς πρὸς τὴν Ἑλλάδα καὶ	Μακεδόνες	πρὸς ἀμφοτέρους καὶ νῦν Ῥωμαῖοι
[2, 9]	τι, ἀσυμπαθεῖς πρὸς τὸν λόγον,	μακρὰν	ἀπὸ τοῦ χρῆσθαι τούτοις ἃ
[2, 11]	ἀπέλασον τῆς χώρας τῶν ἀγαθῶν	μακράν.	εἰ δ´ οὐκ ὀξυβλεπτεῖς καὶ
[2, 23]	οὕτως ἰσχυρὸν καὶ φιλότεχνον, ὥστε	μακρὰν	ἐξικνούμενον ἀναμάςςεσθαι τοὺς τύπους τῶν
[2, 24]	τὸ παρὸν ἀφῶμεν, ἐπεὶ καὶ	μακράν	ἐσμεν ἀμφότεροι παντὸς τοῦ τοιούτου·
[2, 18]	ἀναπέσῃς δέκα ἡμέρας, ἀναστὰς ἐπιχείρησον	μακροτέραν	ὁδὸν περιπατῆσαι καὶ ὄψει, πῶς
[2, 21]	καὶ ὡς δεῖ ἐγχριομένοις, τὰ	μαλάγματα	δ´ οὐκ ἄχρηστα, οἱ ἁλτῆρες
[2, 16]	φόβον, ἐπιθυμίαν, φθόνον, ἐπιχαιρεκακίαν, φιλαργυρίαν,	μαλακίαν,	ἀκρασίαν. ταῦτα δ´ οὐκ ἔστιν
[2, 20]	δὲ πρὸς ἐκείνους ἀποκρύπτεσθαι, πολὺ	μάλιστ´	ἐκείνους πρὸ πάντων ἀναπείθειν, ὅτι
[2, 12]	νῦν ἀσφαλὲς τὸ πρᾶγμα καὶ	μάλιστα	ἐν Ῥώμῃ. τὸν γὰρ ποιοῦντα
[2, 19]	ἀνωτέρω; ἀλλ´ ἂν ὦ κενός,	μάλιστα	ἐπὶ συμποσίῳ καταπλήσσομαι τοὺς παρόντας
[2, 12]	Τὸ πρῶτον δὲ τοῦτο καὶ	μάλιστα	ἴδιον Σωκράτους μηδέποτε παροξυνθῆναι ἐν
[2, 20]	ἢ ἀποτυφλῶσαι δύνανται καίτοι τοῦτο	μάλιστα	πάντων ἐσπουδακότες. Τίς ἢ ἀτυχίας;
[2, 14]	τέκτονος ἡ μὲν μάθησις ἀνιαρὰ	μάλιστα	τῷ ἰδιώτῃ παρατυγχάνοντι, τὸ δ´
[2, 21]	τῶν πλείστων ἁμαρτημάτων κατὰ τοῦτο	μάλιστα	φέρονται ἐπὶ τὸ ὁμολογεῖν αὐτά,
[2, 8]	ποιεῖς· εἰ γὰρ καὶ τὰ	μάλιστα	χρῆσιν φαντασιῶν ἔχει, ἀλλὰ παρακολούθησίν
[2, 12]	δεικνύῃς, μὴ ἐκείνου καταγέλα, ἀλλὰ	μᾶλλον	αἰσθάνου τῆς ἀδυναμίας τῆς αὑτοῦ.
[2, 18]	ἔχουσα ὅπου ἂν θέλῃ. ἀλλὰ	μᾶλλον	ἄλλην τινὰ ἀντεισάγαγε καλὴν καὶ
[2, 18]	ἀλλ´ ἔθισον ἄλλο τι πράττειν	μᾶλλον	ἀντ´ αὐτοῦ. οὕτως ἔχει καὶ
[2, 26]	δὲ μὴ δεικνύῃς, αὐτὸς σαυτῷ	μᾶλλον	ἐγκάλει ἢ τῷ μὴ πειθομένῳ.
[2, 21]	οὐδ´ ἐγγύς. ἐκεῖνο γοῦν βλέπετε	μᾶλλον,	εἰ ἐφ´ ὃ ἔρχεσθε τοῦτο
[2, 14]	χρείαν τῆς τέχνης. πολὺ δὲ	μᾶλλον	ἐπὶ μουσικῆς ὄψει αὐτό· ἂν
[2, 22]	ἔλεγεν πολλάκις ὅτι ὤφελον ἐγὼ	μᾶλλον	ἐπύρεςςον‘ εἶτα ἐλθόντος τοῦ πράγματος
[2, 20]	οὔτε τὸ ἐλευθέρους εἶναι καλὸν	μᾶλλον	ἢ αἰσχρόν, οἱ ἐν Θερμοπύλαις
[2, 1]	παθὼν οὐ γέγονεν ἐλεύθερος; (Οὐ	μᾶλλον	ἢ ἀτάραχος. ἐπεὶ σὺ ὁ
[2, 19]	ἠθικῶν δὲ πάσχομεν αὐτὸ πολὺ	μᾶλλον	ἢ ἐπὶ τούτων. εἰπέ μοι
[2, 20]	οὔτε τὸ δουλεύειν αἰσχρόν ἐστι	μᾶλλον	ἢ καλὸν οὔτε τὸ ἐλευθέρους
[2, 20]	ἀπεκόψατο· οὐ γὰρ ἠδύνατο, οὐ	μᾶλλον	ἢ οἱ ἀταλαίπωροι Ἀκαδημαικοὶ τὰς
[2, 22]	ἐκτός, μὴ εἴπῃς φίλους οὐ	μᾶλλον	ἢ πιστοὺς ἢ βεβαίους ἢ
[2, 20]	τοῦτο οὐκ ἔστιν ὀξόγαρον; τί	μᾶλλον	ἢ πτισάνη; λάβε καὶ ὀσφράνθητι,
[2, 11]	μᾶλλον ἢ τὰ Σύροις, τί	μᾶλλον	ἢ τὰ Αἰγυπτίοις, τί μᾶλλον
[2, 11]	μᾶλλον ἢ τὰ Αἰγυπτίοις, τί	μᾶλλον	ἢ τὰ ἐμοὶ φαινόμενα ἢ
[2, 11]	ἀλλὰ τὰ ἡμῖν δοκοῦντα. τί	μᾶλλον	ἢ τὰ Σύροις, τί μᾶλλον
[2, 17]	σε κωλύσει, τίς ἀναγκάσει; οὐ	μᾶλλον	ἢ τὸν Δία. Ὅταν τοιοῦτον
[2, 14]	καὶ ὅτι μέχρι δεῦρο πάντων	μᾶλλον	ἢ τῶν προσηκόντων ἐπιμεμέλησαι, καὶ
[2, 7]	παρακαλοῦντες αὐτοὺς ἵνα τὰ τοιαῦτα	μᾶλλον	ἡμῖν δεικνύωσιν, ἀλλ´ οἷα ἐνδείκνυνται
[2, 7]	εἰπόντα ὅτι Ἀφαιρήσεται αὐτὰ Δομιτιανὸς’	Μᾶλλον	θέλω’ φησίν, ἵν´ ἐκεῖνος αὐτὰ
[2, 1]	συντίθημι. μή, ἄνθρωπε, ἀλλ´ ἐκεῖνα	μᾶλλον	ἰδοῦ, πῶς ὀρεγόμενος οὐκ ἀποτυγχάνω.
[2, 24]	ἂν λέγοι, ὁ δὲ βλαπτόμενος	μᾶλλον	καὶ βλάπτων οὗτος ἄπειρος ἂν
[2, 16]	μύξαι σου μὴ ῥέωσιν· ἀπόμυξαι	μᾶλλον	καὶ μὴ ἐγκάλει. τί οὖν;
[2, 12]	ὁ φθονῶν χαίρει; (Οὐδαμῶς, ἀλλὰ	μᾶλλον	λυπεῖται. ἀπὸ τοῦ ἐναντίου ἐκίνησε
[2, 2]	τί μέλλετε κρίνειν· ὑμεῖς τε	μᾶλλον	οἱ κρινόμενοί ἐστε ἢ ἐγώ.
[2, 1]	τοῖς ἐλευθέροις, ἀλλὰ τοῖς φιλοσόφοις	μᾶλλον,	οἳ λέγουσι μόνους τοὺς παιδευθέντας
[2, 11]	ἢ τὰ τῷ δεῖνι; (Οὐδὲν	μᾶλλον.	(Οὐκ ἄρα ἀρκεῖ τὸ δοκοῦν
[2, 20]	μεταπείθειν πειρᾶται; πολὺ νὴ Δία	μᾶλλον	τοὺς κιναίδους ἐλπίσαι τις ἂν
[2, 7]	ὄρεξιν πρὸς τὸ τὴν δεξιὰν	μᾶλλον	φέρειν ἢ τὴν ἀριστεράν· οὐ
[2, 16]	ἅπτεσθαι τροφῆς στερεωτέρας μηδὲ κλάειν	μάμμας	καὶ τιτθάς, γραῶν ἀποκλαύματα; ἀλλ´
[2, 16]	κοιλίᾳ καθήμενος ἐκδέχου σου τὴν	μάμμην,	μέχρις σε χορτάσῃ. ὁ Ἡρακλῆς
[2, 16]	μὴ κλάειν τὴν τιτθὴν καὶ	μάμμην.	τί γὰρ διαφέρει, τίνος ἥττων
[2, 14]	καὶ γὰρ σκυτεὺς πῶς μὲν	μανθάνει	τις παρεῖναι καὶ παρακολουθεῖν ἀτερπές,
[2, 17]	προκόψει τις ἐν οἷς οὐ	μανθάνει.	τὸ δ´ ἐξαπατῶν τοὺς πολλοὺς
[2, 17]	τις εἰδέναι οἴεται, ταῦτα ἄρξασθαι	μανθάνειν.	τὰ μὲν οὖν ποιητέα καὶ
[2, 20]	κακὰ ὥσπερ τοὺς Γάλλους ἡ	μανία	καὶ ὁ οἶνος. οὕτως ἰσχυρόν
[2, 11]	οἶμαι, ἐστὶν ὃ εὑρεθὲν ἀπαλλάσσει	μανίας	τοὺς μόνῳ τῷ δοκεῖν μέτρῳ
[2, 15]	τὸ μὴ μεταθέσθαι; οὗτοι οἱ	μανικοὶ	τόνοι, οὐχ ὑγιεινοί. ἀποθανεῖν θέλω,
[2, 7]	ἐκβάσεις. διὰ τοῦτο κολακεύομεν τοὺς	μάντεις·	κληρονομήσω, κύριε, τὸν πατέρα; ἴδωμεν·
[2, 7]	ἡμᾶς ἐπὶ τὸ οὕτω συνεχῶς	μαντεύεσθαι	ἄγει; ἡ δειλία, τὸ φοβεῖσθαι
[2, 7]	καθήκῃ, ποῦ μοι καιρὸς ἔτι	μαντεύεσθαι;	οὐκ ἔχω τὸν μάντιν ἔσω
[2, 7]	~Πῶς μαντευτέον. Διὰ τὸ ἀκαίρως	μαντεύεσθαι	πολλοὶ καθήκοντα πολλὰ παραλείπομεν. τί
[2, 7]	δ´ ἄλλοι ἀθάνατοι ἔσονται; ~Πῶς	μαντευτέον.	Διὰ τὸ ἀκαίρως μαντεύεσθαι πολλοὶ
[2, 7]	ἔτι μαντεύεσθαι; οὐκ ἔχω τὸν	μάντιν	ἔσω τὸν εἰρηκότα μοι τὴν
[2, 16]	γεγονότων. τίς ἡμῶν τούτου ἕνεκα	μάντιν	παρέλαβεν; τίς ἡμῶν οὐκ ἐνεκοιμήθη
[2, 7]	πολλὰ παραλείπομεν. τί γὰρ ὁ	μάντις	δύναται πλέον ἰδεῖν θανάτου ἢ
[2, 16]	ποιῆσαι θερμάς τε τὰς Νέρωνος	Μάρκιόν	θ´ ὕδωρ. ἴδε πῶς τραγῳδία
[2, 16]	ὕδωρ πίνειν μέλλει. τὸ γὰρ	Μάρκιον	χεῖρόν ἐστι τοῦ τῆς Δίρκης;
[2, 26]	καὶ ἐκεῖνον ἐπιψηφίζω καὶ καλῶ	μάρτυρα	καὶ εἷς ὢν οὗτος ἀρκεῖ
[2, 26]	ἄλλον μὲν οὐδένα εἴωθα παρέχειν	μάρτυρα	ὧν λέγω, ἀρκοῦμαι δ´ ἀεὶ
[2, 12]	αὐτὸν ἠνάγκαζεν τὸν προσδιαλεγόμενον αὐτῷ	μαρτυρεῖν,	ἄλλου δ´ οὐδενὸς ἐδεῖτο μάρτυρος.
[2, 12]	ἀεὶ δὲ τῷ ἀντιλέγοντι ἀρκοῦμαι	μάρτυρι·	καὶ τοὺς μὲν ἄλλους οὐκ
[2, 12]	μαρτυρεῖν, ἄλλου δ´ οὐδενὸς ἐδεῖτο	μάρτυρος.	τοιγαροῦν ἐξῆν αὐτῷ λέγειν ὅτι
[2, 18]	καλῶς, πάλιν κατὰ τῶν αὐτῶν	μαστιγωθεὶς	οὐκέτι μώλωπας, ἀλλ´ ἕλκη ποιεῖ.
[2, 6]	φθαρῆναι; τὸ δὲ φθεῖρον ἢ	μάχαιρά	ἐστιν ἢ τροχὸς ἢ θάλασσα
[2, 12]	Ξενοφῶντος Συμπόσιον καὶ ὄψεσθε πόσας	μάχας	διαλέλυκεν. διὰ τοῦτο εἰκότως καὶ
[2, 24]	τί τίνι ἀκολουθεῖ, τί τίνι	μάχεται	ἢ ἀνομολογούμενόν ἐστιν ἢ ἀσύμφωνον;
[2, 1]	~Ὅτι οὐ	μάχεται	τὸ θαρρεῖν τῷ εὐλαβεῖσθαι. Παράδοξον
[2, 5]	δὲ μὴ ἀνέβαλες’ τοῦτο δὴ	μάχη	ἐστὶ καὶ οὐ παιδιά. Τοιγαροῦν
[2, 26]	μὴ παρακολουθῇ τούτῳ, ὅτι ἐν	μάχῃ	ἐστίν, οὐδὲν κωλύεται τὰ μαχόμενα
[2, 11]	τοῦ παρ´ ὃ γίνεται ἡ	μάχη	καὶ κατάγνωσις καὶ ἀπιστία πρὸς
[2, 24]	ἀσυμφόρων, αὐτὸ τοῦτο τί ἐστι	μάχη	οὐκ εἰδότι; δεῖξον οὖν μοι,
[2, 19]	διὰ τὸ κοινὴν εἶναι αὐτῶν	μάχην.	Ἂν οὖν τίς μου πύθηται
[2, 12]	τῶν λοιδορούντων ἀνέχεσθαι καὶ παύειν	μάχην.	εἰ θέλετε γνῶναι, πόσην ἐν
[2, 26]	ὁ δυνάμενος ἑκάστῳ παραδεῖξαι τὴν	μάχην,	καθ´ ἣν ἁμαρτάνει, καὶ σαφῶς
[2, 26]	τε μή. λογικῷ ἡγεμονικῷ δεῖξον	μάχην	καὶ ἀποστήσεται· ἂν δὲ μὴ
[2, 26]	ψυχὴ λογικὴ φύσει διαβέβληται πρὸς	μάχην·	καὶ μέχρι μὲν ἂν μὴ
[2, 17]	μοι νῦν τὴν πρὸς ἀλλήλους	μάχην	παραφέρειν καὶ ταύτης μεμνῆσθαι; σὺ
[2, 26]	ἴδιον τοῦ ἁμαρτήματος. Πᾶν ἁμάρτημα	μάχην	περιέχει. ἐπεὶ γὰρ ὁ ἁμαρτάνων
[2, 19]	ἀληθὲς οὔτ´ ἔσται, συνιδὼν τὴν	μάχην	ταύτην ὁ Διόδωρος τῇ τῶν
[2, 24]	φιλοσοφίαν; πῶς παραδεικνύω σοι τὴν	μάχην	τῶν πολλῶν ἀνθρώπων, καθ´ ἣν
[2, 12]	ὥστε πάνθ´ ὁντιναοῦν συναισθανόμενον τῆς	μάχης	ἀναχωρεῖν ἀπ´ αὐτῆς. Ἆρά γε
[2, 26]	δὲ πολλὴ ἀνάγκη ἀποστῆναι τῆς	μάχης	καὶ φυγεῖν οὕτως ὡς καὶ
[2, 11]	ἐστιν Ἴδ´ ἀρχὴ φιλοσοφίας· αἴσθησις	μάχης	τῆς πρὸς ἀλλήλους τῶν ἀνθρώπων
[2, 19]	ἠρωτῆσθαι φαίνεται· κοινῆς γὰρ οὔσης	μάχης	τοῖς τρισὶ τούτοις πρὸς ἄλληλα,
[2, 9]	τί ἀπωλέσαμεν; τὸ λογικόν. ὅταν	μαχίμως	καὶ βλαβερῶς καὶ θυμικῶς καὶ
[2, 7]	ἄνθρωποι πλανώμεθα καὶ πρὸς ἀλλήλους	μαχόμεθα;	διὰ τοῦτο ἡ γυνὴ καλῶς
[2, 11]	(Δύνασθε οὖν περὶ ὧν τὰ	μαχόμενα	δοξάζετε ἀμφότεροι καταλλήλως ἐφαρμόζειν τὰς
[2, 11]	ἅπασι; (Καὶ πῶς δυνατὸν τὰ	μαχόμενα	καλῶς ἔχειν; οὐκοῦν οὐ πάντα,
[2, 26]	μάχῃ ἐστίν, οὐδὲν κωλύεται τὰ	μαχόμενα	ποιεῖν· παρακολουθήσαντα δὲ πολλὴ ἀνάγκη
[2, 22]	αὐτὸς ἑαυτῷ μὴ λοιδορούμενος, μὴ	μαχόμενος,	μὴ μετανοῶν, μὴ βασανίζων ἑαυτόν·
[2, 15]	νοσῶ, κύριε· βοήθησόν μοι. τί	με	δεῖ ποιεῖν σκέψαι· ἐμόν ἐστι
[2, 16]	ἐξίσταμαι καὶ φανταζόμενος, ὅτι ὅλον	με	δεῖ τὸ πέλαγος τοῦτο ἐκπιεῖν,
[2, 5]	πάντων ὡς ὥρα ἡμέρας. ἐνστῆναί	με	δεῖ ὡς τὴν ὥραν καὶ
[2, 8]	ἐμαυτοῦ φοβοῦμαι. ἐπεί τοι ἄφετέ	με	θαρρῆσαι καὶ τότε ὄψεσθε βλέμμα
[2, 16]	ἣν θέλεις ἐσθῆτα περίθες. ἄρχειν	με	θέλεις, ἰδιωτεύειν, μένειν, φεύγειν, πένεσθαι,
[2, 20]	δοῦλος ἤμην, εἰ καὶ ἔδει	με	καθ´ ἡμέραν ὑπ´ αὐτοῦ ἐκδέρεσθαι,
[2, 17]	εἶτα οὕτως τιμωρήσομαι τὸν ἀδικήσαντά	με	καὶ ὑβρίσαντα. καὶ τί ὄφελος
[2, 9]	ἀφ´ ὧν ἔστιν εἰπεῖν λέων	με	καὶ φαγέτω. διὰ πάντων δὲ
[2, 6]	παρέχεις; οὐκ οἶδας τὰ ἔχοντά	με	κακά; ἐν τούτοις γάρ μοι
[2, 23]	ὅταν λέγω πρός τινας, οἴονταί	με	καταβάλλειν τὴν περὶ τὸ λέγειν
[2, 13]	(Ναί· ἀλλὰ ἐξουσίαν ἔχει ἀποκτεῖναί	με.	(Λέγε οὖν τὰ ἀληθῆ, δύστηνε,
[2, 8]	περιφέρεις, τάλας, καὶ ἀγνοεῖς. δοκεῖς	με	λέγειν ἀργυροῦν τινα ἢ χρυσοῦν
[2, 19]	τὸν ἐπὶ ταῦτα κεκλικότα. εὐεργετήσατέ	με·	μὴ φθονήσητε ἀνθρώπῳ γέροντι ἰδεῖν
[2, 18]	μὴ συναρπασθῇς, ἀλλ´ εἰπὲ ἔκδεξαί	με	μικρόν, φαντασία· ἄφες ἴδω τίς
[2, 21]	τὰ δ´ ἄλλ´ οὐχ εὑρήσεις	με	μωρὸν ἄνθρωπον‘ ἀκρατῆ οὐ ῥᾳδίως
[2, 25]	παρόντων δέ τινος εἰπόντος Πεῖσόν	με,	ὅτι τὰ λογικὰ χρήσιμά ἐστιν,
[2, 24]	ταῦτα προθύμως. (Διὰ τί; (Ὅτι	με	οὐκ ἠρέθισας. εἰς τί γὰρ
[2, 22]	τοσούτῳ χρόνῳ· καὶ οὐκ ἐφίλει	με;	πόθεν οἶδας, ἀνδράποδον, εἰ οὕτως
[2, 15]	οὕτως καὶ ἐνταῦθ´. ἃ δεῖ	με	ποιεῖν οὐκ οἶδα, ἐλήλυθα δὲ
[2, 21]	ἄνθρωποι περὶ ἐμοῦ; νῦν οἴονταί	με	προκόπτειν καὶ λέγουσιν ὅτι „ἥξει
[2, 21]	ἀποθνῄσκειν δέῃ ἢ στρεβλοῦσθαι, τί	με	τὰ τοιαῦτα ὠφελήσει; μὴ γὰρ
[2, 16]	τρεῖς ξέσται ἀρκοῦσιν. τί οὖν	με	ταράσσει; τὸ πέλαγος; οὔ, ἀλλὰ
[2, 5]	τὸ διαφέρον, ἐκεῖ οὔτε κωλῦσαί	μέ	τις δύναται οὔτ´ ἀναγκάσαι. ὅπου
[2, 14]	ἐψευσμέναι’ εὐθὺς ἐξελθὼν λέγει ὕβρισέν	με’	Τοιαῦτά ἐστι τὰ ἡμέτερα ὡς
[2, 22]	δ´ ἄλλων οὐδενός; Ἀλλὰ τεθεράπευκέ	με	τοσούτῳ χρόνῳ· καὶ οὐκ ἐφίλει
[2, 15]	οὐχ ὑγιεινοί. ἀποθανεῖν θέλω, ἄν	με	τοῦτο ἀναγκάσῃς. διὰ τί, ἄνθρωπε;
[2, 5]	γὰρ τοιούτου τινὸς δεῖ παρελθεῖν	με.	Τοῦτο ὄψει ποιοῦντας καὶ τοὺς
[2, 19]	ἀγαθῶν καὶ κακῶν. ἄκουε· Ἰλιόθεν	με	φέρων ἄνεμος Κικόνεσσι πέλασσεν. τῶν
[2, 5]	λέγε μοι’ φησίν, Ἄνυτε, πῶς	με	φῂς θεὸν οὐ νομίζειν; οἱ
[2, 14]	καὶ ἐπιμελομένου, τὸ δ´ οὕτως	μέγα	καὶ καλὸν κατασκεύασμα εἰκῇ καὶ
[2, 12]	λέλεκται τὸ αἶψά τε καὶ	μέγα	νεῖκος ἐπισταμένως κατέπαυσεν. Τί οὖν;
[2, 17]	ταῦτ´ ἔστι τὰ τοῦ φιλοστόργου;	μέγα	σοι ἀγαθὸν ἔσται σωθέντι τοιούτῳ
[2, 19]	ἐσομένην. Καὶ ἐνταῦθα μὲν οὐδὲν	μέγα	τῆς ἱστορίας κρατεῖν, ἴδιον δὲ
[2, 23]	καὶ ἡττηθεὶς ἀπέλθῃ. ἀλλὰ τὸ	μέγα	τοῦτο, ἀπολιπεῖν ἑκάστῳ τὴν αὑτοῦ
[2, 18]	τὸν Ἡσυχάζοντα. ἐπὶ τούτῳ καὶ	μέγα	φρονεῖν ἄξιον, οὐκ ἐπὶ τῷ
[2, 6]	Γύαρα. τί λοιπὸν ὡς ἐπὶ	μεγάλα	ἀνέρχῃ; μικρότερά ἐστι τῆς παρασκευῆς,
[2, 9]	θηρία. λοιπὸν οἱ μὲν ἡμῶν	μεγάλα	θηρία εἰσίν, οἱ δὲ θηρίδια
[2, 17]	μέλει; τοῦτ´ ἔστιν ἔκπτωσις ψυχῆς	μεγάλα	νεῦρα ἐχούσης. οὐ γὰρ ᾔδει,
[2, 23]	ἄλλαις πάσαις καὶ μικραῖς καὶ	μεγάλαις	δυνάμεσιν· τούτου κατορθωθέντος ἀγαθὸς ἄνθρωπος
[2, 17]	θεὸς εἶ, ὦ ἄνθρωπε, σὺ	μεγάλας	ἔχεις ἐπιβολάς. Οὔ· ἀλλ´ ἐγὼ
[2, 20]	ἄλλοις τοὺς χρησμοὺς ἐξηγοῦνται. ὦ	μεγάλης	ἀναισχυντίας καὶ γοητείας. Ἄνθρωπε, τί
[2, 15]	αὐτῆς πόλεως πολίτην καὶ τῆς	μεγάλης	καὶ τῆς μικρᾶς· εἶτα φόνον
[2, 14]	εὐεργετικόν, καὶ τοῦτον εὐεργετικόν· εἰ	μεγαλόφρον,	καὶ τοῦτον μεγαλόφρονα· ὡς θεοῦ
[2, 14]	εὐεργετικόν· εἰ μεγαλόφρον, καὶ τοῦτον	μεγαλόφρονα·	ὡς θεοῦ τοίνυν ζηλωτὴν τὰ
[2, 5]	τί γὰρ κωλύει; ~Πῶς συνυπάρχει	μεγαλοφροσύνη	καὶ ἐπιμέλεια. Αἱ ὗλαι ἀδιάφοροι,
[2, 17]	ἐπὶ τὸ ἀποκτεῖναι τὰ τέκνα.	μεγαλοφυῶς	κατά γε τοῦτο. εἶχε γὰρ
[2, 16]	σοι καρτερίαν, οὐ δέδωκέ σοι	μεγαλοψυχίαν,	οὐ δέδωκεν ἀνδρείαν; τηλικαύτας ἔχων
[2, 16]	ὑπὲρ εὐροίας, ὑπὲρ ἐλευθερίας, ὑπὲρ	μεγαλοψυχίας.	ἀνάτεινόν ποτε τὸν τράχηλον ὡς
[2, 19]	ἐν παντὶ καὶ μικρῷ καὶ	μεγάλῳ·	ὑμεῖς δὲ ταῦτα μαθησόμενοι καὶ
[2, 17]	θαυμαστῶς, ἄνθρωπε, γράφεις’ καὶ σὺ	μεγάλως	εἰς τὸν Ξενοφῶντος χαρακτῆρα’ σὺ
[2, 22]	καὶ Θηβαῖοι πρὸς ἀμφοτέρους καὶ	μέγας	βασιλεὺς πρὸς τὴν Ἑλλάδα καὶ
[2, 18]	ἑαυτόν. μεῖνον, τάλας, μὴ συναρπασθῇς.	μέγας	ὁ ἀγών ἐστιν, θεῖον τὸ
[2, 9]	μολύνεις; τί κυβεύεις περὶ τὰ	μέγιστα;	ἄλλο γάρ ἐστιν ὡς εἰς
[2, 1]	ὥσπερ εἰκὸς τοὺς περὶ τὰ	μέγιστα	διαμαρτάνοντας τὸ μὲν φύσει θαρραλέον
[2, 20]	παύσωνταί ποτε ῥᾳθυμοῦντες περὶ τὰ	μέγιστα.	ἔχεις οὖν τὰς κατασκευάς; ἔχω
[2, 14]	δείξω, ὅτι τὰ ἀναγκαιότατα καὶ	μέγιστα	πρὸς εὐδαιμονίαν καὶ ὅτι μέχρι
[2, 17]	θέλοντος γίνεται; ἀπόδειξις γὰρ αὕτη	μεγίστη	δυσροίας καὶ κακοδαιμονίας. θέλω τι
[2, 20]	ἀντιλέγοντες προσχρῶνται. καὶ σχεδὸν τοῦτο	μέγιστον	ἄν τις ποιήσαιτο τεκμήριον τοῦ
[2, 12]	καὶ παρὰ τοῖς ποιηταῖς ἐν	μεγίστῳ	ἐπαίνῳ λέλεκται τὸ αἶψά τε
[2, 22]	ὡς πρὸς διαπίπτοντα περὶ τῶν	μεγίστων·	οὐδενὶ χαλεπός, ἅτ´ εἰδὼς ἀκριβῶς
[2, 17]	οὐδὲ τὰ πράγματα μετατιθέντα καὶ	μεθαρμοζόμενον.	μὴ θέλε τὸν ἄνδρα, καὶ
[2, 15]	ποίων ἄλλων; τί γάρ ἐστι	μεῖζον	ἢ προὐργιαίτερον τοῦ πεισθῆναί σε,
[2, 16]	ἡμέραν; κρεῖττόν τι ἔχεις ἢ	μεῖζον	ἰδεῖν τοῦ ἡλίου, τῆς σελήνης,
[2, 16]	προσεπισωρεύομεν ἀεί τινα καὶ προσπλάςςομεν	μείζονα	τῶν καθεστώτων. εὐθὺς ἐγώ, ὅταν
[2, 9]	ἂν μεταξὺ λεγόντων ἡμῶν ψόφος	μείζων	γένηται ἢ τῶν παρόντων τις
[2, 18]	χειμῶνι οἱ πλέοντες. ποῖος γὰρ	μείζων	χειμὼν ἢ ὁ ἐκ φαντασιῶν
[2, 18]	τὰς τοιαύτας φαντασίας γυμνάζων ἑαυτόν.	μεῖνον,	τάλας, μὴ συναρπασθῇς. μέγας ὁ
[2, 17]	καθεύδων καὶ οἰνωμένος καὶ ἐν	μελαγχολίᾳ.	σὺ θεὸς εἶ, ὦ ἄνθρωπε,
[2, 20]	καὶ παραλογίζονται. τί οὖν σοι	μέλει;	ἄφες ἡμᾶς ἐξαπατηθῆναι. μή τι
[2, 12]	μὲν εἴπῃ τί δέ σοι	μέλει,	βέλτιστε; κύριός μου εἶ; εἶτ´
[2, 20]	ἡμῖν; τῶν γὰρ προβάτων σοι	μέλει,	ὅτι παρέχει ἡμῖν αὑτὰ καρησόμενα
[2, 13]	αὐτῷ δοκῇ. τί οὖν σοὶ	μέλει	περὶ τῶν ἀλλοτρίων; νῦν οὐκ
[2, 6]	κεραμὶς ἢ τύραννος. τί σοι	μέλει,	ποίᾳ ὁδῷ καταβῇς εἰς Ἅιδου;
[2, 20]	καὶ ῥέγκε. τί δὲ σοὶ	μέλει,	πῶς οἱ ἄλλοι ὑπολήψονται περὶ
[2, 16]	ἐπεὶ δότε μοι ἕνα, ᾧ	μέλει	πῶς τι ποιήσῃ, ὃς ἐπιστρέφεται
[2, 5]	ἐμπέπτωκεν. τί οὖν ἔτι μοι	μέλει;	τὰ γὰρ ἐμὰ ἐκπεπλήρωται. ἄλλου
[2, 17]	ἐμαυτὴν τιμωρήσομαι. καὶ τί μοι	μέλει;	τοῦτ´ ἔστιν ἔκπτωσις ψυχῆς μεγάλα
[2, 16]	ἡμῶν ἔξω τούτων τῶν λόγων;	μελετᾷ	τις αὐτὸς ἐφ´ αὑτοῦ τοῦτον
[2, 16]	πρὸς μὲν οὖν τὸ δύνασθαι	μελετᾶν	ἤσκηται, πρὸς ἔπαινον δὲ καὶ
[2, 1]	Διὰ τοῦτο λέγω πολλάκις ταῦτα	μελετᾶτε	καὶ ταῦτα πρόχειρα ἔχετε, πρὸς
[2, 1]	ἀποτύχῃς ποτὲ μήτε περιπέσῃς. ἄλλοι	μελετάτωσαν	δίκας, ἄλλοι προβλήματα, ἄλλοι συλλογισμούς·
[2, 16]	πότε δ´ ἐμελέτησεν ταύτην τὴν	μελέτην	ἀκόλουθον τούτοις τοῖς λόγοις; τί
[2, 9]	μόνῳ τῷ μαθεῖν, ἀλλὰ καὶ	μελέτην	προσλαμβάνειν, εἶτα ἄσκησιν. πολλῷ γὰρ
[2, 16]	ἀγωνιᾷ; ὅτι οὐκ ἀρκεῖται τῷ	μελετῆσαι.	τί οὖν {θέλει{ ς} ἐπαινεθῆναι
[2, 19]	ὑμεῖς δὲ ταῦτα μαθησόμενοι καὶ	μελετήσοντες	πάρεστε. διὰ τί οὖν οὐκ
[2, 16]	οὐ γὰρ μεμέληκεν ἡμῖν οὐδὲ	μελετῶμεν.	εἰ δὲ μὴ τὸν θάνατον
[2, 16]	ζητεῖς τὸν ἀπομύξοντα; ἀλλ´ οὐδὲ	μελετῶμεν	ταῦτα οὐδ´ ἐπιστρεφόμεθα. ἐπεὶ δότε
[2, 16]	ἀβοήθητον καὶ ἀθεράπευτον. ~Ὅτι οὐ	μελετῶμεν	χρῆσθαι τοῖς περὶ ἀγαθῶν καὶ
[2, 16]	τὸν ἄνθρωπον ὅλην τὴν ἡμέραν	μελετῶντα	μηδενὶ προσπάσχειν τῶν ἀλλοτρίων, μηθ´
[2, 2]	ἔλεγε ἐμὲ δ´ Ἄνυτος καὶ	Μέλητος	ἀποκτεῖναι μὲν δύνανται, βλάψαι δ´
[2, 16]	ἀγανακτοῦντα, ὅτι τὸν δεῖνα οὐ	μέλλει	βλέπειν οὐδὲ τὴν δεῖνα οὐδ´
[2, 23]	πόσου ἑκάστη ἀξία, καὶ αὑτήν,	μέλλει	ἡμῖν ἄλλο τι ἀποφαίνεσθαι τὸ
[2, 16]	ὅτι ἡ πόλις ἐπιπίπτειν μοι	μέλλει·	οὐ γὰρ ἀρκεῖ μικρὸν λιθάριον,
[2, 5]	κύβοι ἀδιάφοροι· πόθεν οἶδα, τί	μέλλει	πίπτειν; τῷ πεσόντι δ´ ἐπιμελῶς
[2, 16]	τὸ τῆς Δίρκης ὕδωρ πίνειν	μέλλει.	τὸ γὰρ Μάρκιον χεῖρόν ἐστι
[2, 2]	δεήσομαι ὑμῶν οὔτ´ ἐπιστρέφομαι, τί	μέλλετε	κρίνειν· ὑμεῖς τε μᾶλλον οἱ
[2, 16]	καὶ πέτραν κομψήν; ὅταν οὖν	μέλλῃς	ἀπολιπεῖν αὐτὸν τὸν ἥλιον καὶ
[2, 1]	τῶν μὲν ἐνισταμένων, τῶν δὲ	μελλόντων,	τῶν δ´ ἠνυσμένων. πόνος τί
[2, 6]	ἔστιν ἐν τίσιν οὖν; ἀποθνῄσκειν	μέλλω.	ἄνθρωποι δ´ ἄλλοι ἀθάνατοι ἔσονται;
[2, 7]	ταῦτα ἢ ἀσύμφορά ἐστιν, σοῦ	μέλλω	πυνθάνεσθαι; διὰ τί ἐν γραμματικοῖς
[2, 13]	ἐπεστρέφετο οὗτος· Ἀντίγονος δὲ Ζήνωνι	μέλλων	ἐντυγχάνειν ἠγωνία, καὶ εἰκότως· ἤθελε
[2, 13]	διὰ τοῦτο Ζήνων μὲν Ἀντιγόνῳ	μέλλων	ἐντυγχάνειν οὐκ ἠγωνία· ἃ γὰρ
[2, 13]	γὰρ οὔ; (Τί δ´; ἀναγιγνώσκειν	μέλλων	οὐχ ὡσαύτως ἂν εἶχες; (Ὡσαύτως.
[2, 13]	μὴ ἐκκρουσθῶ. (Μή τι γράφειν	μέλλων	τὸ Δίωνος ὄνομα δέδοικας μὴ
[2, 6]	ἱππικά. ἀλλὰ Χρυσάντας μὲν παίειν	μέλλων	τὸν πολέμιον, ἐπειδὴ τῆς σάλπιγγος
[2, 7]	οἶδεν; τί ἐστιν ἀγαθὸν οἶδεν;	μεμάθηκεν	ὥσπερ τὰ σημεῖα τῶν σπλάγχνων
[2, 13]	ἃ κρίνεται ἄνθρωπος ὑπ´ ἀνθρώπου;	{μεμέλ{	ετ} ηκέ σοι γνῶναι, τί
[2, 13]	τὸν ὠνησάμενον αὐτόν ἐκείνοις, οἷς	{μεμέλ{	ετ} ηκεν, τοῖς θαρροῦσι· σὺ
[2, 6]	γὰρ ἴσμεν τίνες ἐσμὲν οὔτε	μεμελετήκαμεν	τὰ ἀνθρωπικὰ ὡς ἱππικοὶ τὰ
[2, 16]	λέγειν. ὅταν σοι προφαίνηται ἀργύριον,	μεμελέτηκας	ἀποκρίνεσθαι τὴν δέουσαν ἀπόκρισιν, ὅτι
[2, 2]	τί γράψῃ; ἀλλ´ εἰ μὲν	μεμελέτηκας	γράφειν, ἔχεις καὶ παρασκευάςασθαι πρὸς
[2, 13]	(Τί τὸ αἴτιον; οὐχ ὅτι	μεμελέτηκας	γράφειν; (Πῶς γὰρ οὔ; (Τί
[2, 16]	οὖν θαυμάζεις, εἰ, ὅπου μὲν	μεμελέτηκας,	ἐκεῖ κρείττων γένῃ σεαυτοῦ, ὅπου
[2, 13]	πρὸς πεζὸν ἀγωνιᾶς, ὅπου σὺ	μεμελέτηκας,	ἐκεῖνος δ´ ἀμελέτητός ἐστιν; (Ναί·
[2, 13]	τοῖς ἑαυτῆς. λαλεῖν οὖν οὐ	μεμελέτηκας;	καὶ τί ἄλλο ἐμελέτας ἐν
[2, 13]	ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ. λέγειν Διογένης	μεμελετήκει	ὁ πρὸς Ἀλέξανδρον οὕτως λαλῶν,
[2, 13]	ἐν βίῳ οὔτε οἶδεν οὔτε	μεμελέτηκεν	αὐτό. ἀνάγκη λοιπὸν τρέμειν καὶ
[2, 13]	ὅπου δ´ οὐκ οἶδεν οὐδὲ	μεμελέτηκεν,	ἐκεῖ ἀγωνιᾷ. τί δ´ ἔστι
[2, 16]	τῶν ἄλλων, ὅπου δ´ οὐ	μεμελέτηκεν,	ἐκεῖ τοῖς πολλοῖς ὁ αὐτός
[2, 16]	ἀταλαίπωροι, ὅλοι ἀτυχήματα; οὐ γὰρ	μεμέληκεν	ἡμῖν οὐδὲ μελετῶμεν. εἰ δὲ
[2, 24]	λαοί τ´ ἐπιτετράφαται καὶ τόσσα	μέμηλεν,	περὶ κορασιδίου διαπυκτεύεις τῷ πολεμικωτάτῳ
[2, 5]	ἢ ἐξ ἀνθρώπων καὶ θεῶν	μεμιγμένοι	τινές; ὁμολογήσαντος δὲ τίς οὖν
[2, 6]	οὖν ἀντιποιῇ τοῦ ἀλλοτρίου; ἀεὶ	μεμνημένος	ὅ τι σὸν καὶ τί
[2, 19]	πῶς εἴωθας ἐν πλοίῳ χειμάζεσθαι.	μέμνησαι	ταύτης τῆς διαιρέσεως, ὅταν ψοφήσῃ
[2, 19]	σε ὁ Καῖσαρ μεταπέμψηται κατηγορούμενον,	μέμνησαι	τῆς διαιρέσεως, ἄν τίς σοι
[2, 8]	ἐπίστευσεν καὶ παρακατέθετο, οὐδὲ τούτου	μεμνήσῃ,	ἀλλὰ καὶ καταισχυνεῖς τὴν ἐπιτροπήν;
[2, 16]	μηδὲ τῷ σώματι τῷ αὑτοῦ,	μεμνῆσθαι	δὲ τοῦ νόμου καὶ τοῦτον
[2, 8]	οἶδας, πόθεν ἐλήλυθας; οὐ θέλεις	μεμνῆσθαι,	ὅταν ἐσθίῃς, τίς ὢν ἐσθίεις
[2, 17]	ἀλλήλους μάχην παραφέρειν καὶ ταύτης	μεμνῆσθαι;	σὺ αὐτὸς εἰ ἐφαρμόζεις καλῶς
[2, 23]	ὑπὲρ ἐλαίου εὐχαρίστει τῷ θεῷ·	μέμνησο	δ´ ὅτι ἄλλο τί σοι
[2, 18]	εὐροίας, ὑπὲρ ἀταραξίας. τοῦ θεοῦ	μέμνησο,	ἐκεῖνον ἐπικαλοῦ βοηθὸν καὶ παραστάτην
[2, 6]	ἀξίῳ’ μόνον ἐκείνης τῆς διαιρέσεως	μέμνησο,	καθ´ ἣν διορίζεται τὰ σὰ
[2, 2]	πράξεις; τούτου οὖν τοῦ καθολικοῦ	μέμνησο	καὶ ὑποθήκης οὐκ ἀπορήσεις. ἐὰν
[2, 10]	πρὸς τοῦτο γεγόναμεν. Μετὰ τοῦτο	μέμνησο,	ὅτι υἱὸς εἶ. τίς τούτου
[2, 16]	(Ἐν τοῖς ἀπροαιρέτοις. (Τί οὖν;	μέμνηταί	τις ἡμῶν ἔξω τούτων τῶν
[2, 19]	μηκέτι μήτε θεὸν μήτ´ ἄνθρωπον	μέμφεσθαι,	μὴ ἀποτυχεῖν τινος, μὴ περιπεσεῖν
[2, 23]	γίνεται· παρ´ ὃ ἀτυχοῦμεν, εὐτυχοῦμεν,	μεμφόμεθ´	ἀλλήλους, εὐαρεστοῦμεν, ἁπλῶς ὃ λεληθὸς
[2, 17]	ἐπὶ τούτοις ἐπαινοῦντες ψέγοντες, ἐγκαλοῦντες	μεμφόμενοι,	περὶ ἐπιτηδευμάτων καλῶν καὶ αἰσχρῶν
[2, 23]	ταύτῃ πειθόμενον, ταύτῃ εὐαρεστοῦντα, μηδένα	μεμφόμενον,	μηδέν´ αἰτιώμενον, δυνάμενον εἰπεῖν τούτους
[2, 9]	κακῶν; ὅτι τῶν ὄντων τὰ	μὲν	ἀγαθά, τὰ δὲ κακά, τὰ
[2, 22]	ἁπλῶς αὐτὰ τὰ πράγματα ποτὲ	μὲν	ἀγαθὰ ὑπολαμβάνεις εἶναι, ποτὲ δὲ
[2, 22]	δὲ τοὺς αὐτοὺς οὐχὶ ποτὲ	μὲν	ἀγαθούς, ποτὲ δὲ κακοὺς καὶ
[2, 13]	τοῦτο καὶ ὁ κιθαρῳδὸς μόνος	μὲν	ᾄδων οὐκ ἀγωνιᾷ, εἰς θέατρον
[2, 9]	ἀπόλλυσθαι τὴν τέχνην. οὕτως τὸν	μὲν	αἰδήμονα σῴζει τὰ αἰδήμονα ἔργα,
[2, 6]	ὅτι οὐκ ἦν τοσούτου τοσούτων	μὲν	ἀκηκοέναι, τοσαῦτα δὲ γεγραφέναι, τοσούτῳ
[2, 17]	καὶ λέγοντα ὅτι ἐμοὶ τὰ	μὲν	ἄλλα πάντα χαιρέτω, ἀρκεῖ δ´
[2, 22]	ἀληθείας. εἰ δὲ μή, τὰ	μὲν	ἄλλα πράξετε πάντα ὅσα οἱ
[2, 5]	ἂν ἐξέλθῃς μηδὲν παθών, οἱ	μὲν	ἄλλοι ἀπαντῶντές σοι συγχαρήσονται ὅτι
[2, 12]	ἐξῆν αὐτῷ λέγειν ὅτι τοὺς	μὲν	ἄλλους ἐῶ χαίρειν, ἀεὶ δὲ
[2, 12]	ἀντιλέγοντι ἀρκοῦμαι μάρτυρι· καὶ τοὺς	μὲν	ἄλλους οὐκ ἐπιψηφίζω, τὸν δὲ
[2, 26]	διαβέβληται πρὸς μάχην· καὶ μέχρι	μὲν	ἂν μὴ παρακολουθῇ τούτῳ, ὅτι
[2, 20]	δύνανται. οὕτως καὶ Ἐπίκουρος τὰ	μὲν	ἀνδρὸς πάντ´ ἀπεκόψατο καὶ τὰ
[2, 3]	παρ´ αὐτοῦ λαβεῖν συστατικὰ ὅτι	μὲν	ἄνθρωπος’ φησίν, εἶ, καὶ ἰδὼν
[2, 13]	πόδας ἵζει. διὰ τοῦτο Ζήνων	μὲν	Ἀντιγόνῳ μέλλων ἐντυγχάνειν οὐκ ἠγωνία·
[2, 14]	αὐτῆς, ὅταν παραδιδῶται. καὶ τὰ	μὲν	ἀπὸ τῶν τεχνῶν γινόμενα τήν
[2, 10]	ζημιοῖ τὸν ἄνθρωπον; εἶτα γραμματικὴν	μὲν	ἀποβαλὼν ἢ μουσικὴν ζημίαν ἂν
[2, 24]	διὰ τίνων; ἢ τίνα ὅμοια	μὲν	ἀποδείξει ἐστίν, ἀπόδειξις δ´ οὐκ
[2, 13]	συμβῆναι; (Οὐδαμῶς. (Εἰ οὖν τὰ	μὲν	ἀπροαίρετα οὔτ´ ἀγαθὰ οὔτε κακά,
[2, 23]	ἐστιν ἀπαγγελτική· τοῦτο γὰρ ἅμα	μὲν	ἀσεβοῦς ἐστιν ἀνθρώπου, ἅμα δὲ
[2, 22]	ἑαυτοῦ. καὶ οὕτως ἔσται πρῶτον	μὲν	αὐτὸς ἑαυτῷ μὴ λοιδορούμενος, μὴ
[2, 24]	τοῦ λέγειν; εὕροις ἂν τοὺς	μὲν	βλαπτομένους τοὺς δ´ ὠφελουμένους. οἱ
[2, 1]	μοι τοιούτου τινὸς ἔχεσθαι· εἰ	μὲν	γὰρ πρὸς ταὐτὰ ἠξιοῦμεν χρῆσθαι
[2, 11]	ἀδυναμίας περὶ τὰ ἀναγκαῖα. ὀρθογωνίου	μὲν	γὰρ τριγώνου ἢ διέσεως ἡμιτονίου
[2, 12]	ἐστίν. ~Περὶ τοῦ διαλέγεσθαι. Ἃ	μὲν	δεῖ μαθόντα εἰδέναι χρῆσθαι λόγῳ,
[2, 20]	πάντα τηρῆται; ἢ πρός τινας	μὲν	δεῖ φυλάττειν ταύτην τὴν κοινωνίαν,
[2, 24]	ἔχων ἀπείρως; (Δοκεῖ. (Οὐκοῦν ὁ	μὲν	διὰ τοῦ λέγειν αὐτός τε
[2, 8]	καὶ μολύνων οὐκ αἰσθάνῃ ἀκαθάρτοις	μὲν	διανοήμασι, ῥυπαραῖς δὲ πράξεσι. καὶ
[2, 2]	δ´ Ἄνυτος καὶ Μέλητος ἀποκτεῖναι	μὲν	δύνανται, βλάψαι δ´ οὔ’ οὕτω
[2, 4]	τί σοι πιστεύσω; εἶτα σκευάριον	μὲν	εἰ ἦς οὕτως σαπρόν, ὥστε
[2, 13]	γὰρ οὔ; (Δύναται δ´ ἄλλου	μὲν	εἶναι ἁμάρτημα, ἄλλου δὲ κακόν;
[2, 12]	λοιπὸν ὁ κίνδυνος, μὴ πρῶτον	μὲν	εἴπῃ τί δέ σοι μέλει,
[2, 1]	ὑγιῆ ταῦτ´ ἐστι τὰ πολλάκις	μὲν	εἰρημένα, πολλάκις δ´ ἀποδεδειγμένα, ὅτι
[2, 19]	δ´ ἱστορίαν τοιαύτην, ὅτι Διόδωρος	μὲν	ἐκεῖνα ἐτήρει, οἱ δὲ περὶ
[2, 16]	οὖν ἔτι θαυμάζεις, εἰ, ὅπου	μὲν	ἔμαθεν, ἐκεῖ διαφέρει τῶν ἄλλων,
[2, 22]	τὰς σχέσεις. ἂν δ´ ἀλλαχοῦ	μὲν	ἐμαυτὸν θῶ, ἀλλαχοῦ δὲ τὸ
[2, 3]	δ´ ἀγαθὸς ἢ κακός, εἰ	μὲν	ἔμπειρός ἐστι διαγνῶναι τοὺς ἀγαθοὺς
[2, 24]	ἔφη. (Οὐκοῦν καὶ ἐνταῦθα ὅσοι	μὲν	ἐμπείρως ἀκούουσιν ὠφελοῦνται, ὅσοι δ´
[2, 18]	ἕξεις καὶ τὰς δυνάμεις τὰς	μὲν	ἐμφύεσθαι μὴ πρότερον οὔσας, τὰς
[2, 22]	τοῦ ἐρωμένου. διὰ τοῦτο ἂν	μὲν	ἐν ταὐτῷ τις θῇ τὸ
[2, 1]	κόσμου· χρείαν γὰρ ἔχει τῶν	μὲν	ἐνισταμένων, τῶν δὲ μελλόντων, τῶν
[2, 13]	(Τί δ´; ὑπὲρ τῶν κακῶν	μέν,	ἐπ´ αὐτῷ δ´ ὄντων ὥστε
[2, 16]	οὐκ ἔστιν. διὰ τοῦτο ἐὰν	μὲν	ἐπαινεθῇ, φυσηθεὶς ἐξῆλθεν· ἐὰν δὲ
[2, 22]	δ´ ἐχθρῶς αὐτοῖς καὶ ποτὲ	μὲν	ἐπαινεῖς, ποτὲ δὲ ψέγεις; (Ναὶ
[2, 15]	νοσοῦντι καὶ ῥευματιζομένῳ σώματι ποτὲ	μὲν	ἐπὶ ταῦτα ποτὲ δ´ ἐπ´
[2, 5]	εὐρύθμως. οὕτως καὶ ἡμεῖς τὴν	μὲν	ἐπιμέλειαν σφαιριστικωτάτην, τὴν δ´ ἀδιαφορίαν
[2, 5]	{τὴν} παρὰ φύσιν. ἀλλ´ ἅμα	μὲν	ἐπιμελῶς, ὅτι ἡ χρῆσις οὐκ
[2, 14]	ἰδιώταις ἀκούειν. καὶ ἐνταῦθα τὸ	μὲν	ἔργον τοῦ φιλοσοφοῦντος τοιοῦτόν τι
[2, 5]	ὄψεται ἐν αὐτῇ; ἀλλ´ ὁ	μὲν	ἐρεῖ βάλε’ ὁ δὲ μὴ
[2, 19]	Κικόνεσσι πέλασσεν. τῶν ὄντων τὰ	μέν	ἐστιν ἀγαθά, τὰ δὲ κακά,
[2, 1]	θάρσει χρηστέον. καὶ οὕτως ἅμα	μὲν	εὐλαβεῖς ἅμα δὲ θαρραλέοι ἐσόμεθα
[2, 1]	φανεῖται οὔτε παράδοξον, ὅτι ἅμα	μὲν	εὐλαβεῖσθαι δεῖ ἅμα δὲ θαρρεῖν,
[2, 1]	ἀληθές ἐστι τὸ δεῖν ἅμα	μὲν	εὐλαβῶς ἅμα δὲ θαρρούντως πάντα
[2, 19]	δὲ παρ´ ἐμοὶ παιδεύεσθε. κἀγὼ	μὲν	ἔχω ταύτην τὴν ἐπιβολήν, ἀποτελέσαι
[2, 24]	καὶ τοῦ λέγειν, ἣν ὁ	μὲν	ἔχων ἐμπείρως ἐρεῖ, ὁ δὲ
[2, 14]	καὶ πῶς οἷόν τε πόλιν	μὲν	ἢ οἶκον μὴ δύνασθαι διαμένειν
[2, 13]	ἐστὶν ἐπ´ αὐτῷ. λοιπὸν οὗ	μὲν	ἡ ἐπιστήμη αὐτῷ πρόσεστιν, ἐκεῖ
[2, 5]	οὖν σοι δοκεῖ δύνασθαι ἡμιόνους	μὲν	ἡγεῖσθαι εἶναι, ὄνους δὲ μή;
[2, 18]	συνεγγίζοντος ἀπόσχωμαι καὶ νικήσω, τοῦτο	μὲν	ἤδη τὸ σόφισμα ὑπὲρ τὸν
[2, 9]	ἐπὶ τὰ θηρία. λοιπὸν οἱ	μὲν	ἡμῶν μεγάλα θηρία εἰσίν, οἱ
[2, 2]	καὶ μὴ ἀντισπῶ καὶ ποτὲ	μὲν	θέλε δουλεύειν, ποτὲ δὲ μὴ
[2, 26]	ἀλλὰ κατορθῶσαι, δῆλον ὅτι ὃ	μὲν	θέλει οὐ ποιεῖ. τί γὰρ
[2, 26]	ἐστιν αὐτῷ τὸ κλέπτειν, ὃ	μὲν	θέλει ποιεῖ. πᾶσα δὲ ψυχὴ
[2, 9]	εὔχροια, εὔπνοια. τὰ ἀποκείμενα ὅταν	μὲν	θελήσῃς ἐκ προχείρου λαβὼν δεῖξαι
[2, 5]	εἰδὼς βλέπειν τὰ τοιαῦτα, ἂν	μὲν	ἴδῃ ὅτι εὐσχημόνως ἀνεστράφης ἐν
[2, 10]	μὴ βλάψω τὸν βλάψαντα; (Πρῶτον	μὲν	ἰδού, τί ἐστι βλάβη καὶ
[2, 9]	οὕτως καὶ ἡμεῖς παραβαπτισταί, λόγῳ	μὲν	Ἰουδαῖοι, ἔργῳ δ´ ἄλλο τι,
[2, 10]	ἄνδρα. ὁ δὲ διατιθείς; πολλὰ	μὲν	καὶ ἄλλα καὶ αὐτὸς δ´
[2, 17]	ἐλθών μοι εἰπάτω ἐγὼ θέλω	μὲν	καὶ ἀπαθὴς εἶναι καὶ ἀτάραχος,
[2, 22]	φιλεῖν οὐ μεταβάλλῃ; ἀλλὰ πλοῦτον	μὲν	καὶ ἡδονὴν καὶ ἁπλῶς αὐτὰ
[2, 23]	ἀλλήλους, εὐαρεστοῦμεν, ἁπλῶς ὃ λεληθὸς	μὲν	κακοδαιμονίαν ποιεῖται, τυχὸν δ´ ἐπιμελείας
[2, 15]	οὕτως καὶ ἀσθενὴς ψυχή, ὅπου	μὲν	κλίνει, ἄδηλον ἔχει· ὅταν δὲ
[2, 14]	ἡμέτερα ὡς ἐν πανηγύρει. τὰ	μὲν	κτήνη {π{ α} ραθησόμενα ἄγεται
[2, 10]	οὐκ ἔστιν οὐδεμία, ἣν ὁ	μὲν	κτησάμενος ὠφελεῖται, ὁ δ´ ἀποβαλὼν
[2, 21]	τί οὖν τὸ αἴτιον; τὸ	μὲν	κυριώτατον ἀνομολογία καὶ ταραχὴ ἐν
[2, 17]	οὐ δυνάμεθα. διὰ τοῦτο ὁ	μὲν	λέγει ἀνάτεινον’ ὁ δὲ λέγει
[2, 24]	ὅτι οὐ συμφέρει; οὐχὶ ὁ	μὲν	λέγει, ὅτι δεῖ αὐτὸν λαβεῖν
[2, 24]	συμφέροντα καὶ ἀσύμφορα; οὐχὶ ὁ	μὲν	λέγει, ὅτι συμφέρει ἀποδοῦναι τῷ
[2, 17]	λέγει δὸς τροφήν’ καὶ ὁ	μὲν	λέγει φλεβοτόμησον’ ὁ δὲ λέγει
[2, 3]	τοῦ βίου τί ποιῶ; νῦν	μὲν	λέγω ἀγαθόν, νῦν δὲ κακόν.
[2, 23]	ὅλον ἀναιρεῖ τὸν ἄνθρωπον ποτὲ	μὲν	λιμῷ, ποτὲ δ´ ἀγχόνῃ, ποτὲ
[2, 14]	οὐκ ἀηδές. καὶ τέκτονος ἡ	μὲν	μάθησις ἀνιαρὰ μάλιστα τῷ ἰδιώτῃ
[2, 14]	ἐπίχαρι. καὶ γὰρ σκυτεὺς πῶς	μὲν	μανθάνει τις παρεῖναι καὶ παρακολουθεῖν
[2, 2]	γένηται; τί γράψῃ; ἀλλ´ εἰ	μὲν	μεμελέτηκας γράφειν, ἔχεις καὶ παρασκευάςασθαι
[2, 16]	τί οὖν θαυμάζεις, εἰ, ὅπου	μὲν	μεμελέτηκας, ἐκεῖ κρείττων γένῃ σεαυτοῦ,
[2, 22]	φιλῶ μου τὸ παιδίον. (Θαυμάζω	μὲν	νὴ τοὺς θεούς, πῶς καὶ
[2, 22]	ποτὲ δὲ κακοὺς καὶ ποτὲ	μὲν	οἰκείως ἔχεις, ποτὲ δ´ ἐχθρῶς
[2, 22]	ἑαυτόν· ἔπειτα καὶ ἑτέρῳ, τῷ	μὲν	ὁμοίῳ παντὶ ἁπλῶς, τοῦ δ´
[2, 18]	σοί τις φαντασία τοιαύτη, Πλάτων	μὲν	ὅτι ἴθι ἐπὶ τὰς ἀποδιοπομπήσεις,
[2, 23]	ἀνθρώπου, ἅμα δὲ δειλοῦ. ἀσεβοῦς	μέν,	ὅτι τὰς παρὰ τοῦ θεοῦ
[2, 13]	ἐξηγησόμενον τὰ νόμιμα· ἀλλὰ διαθήκην	μὲν	οὐ γράφει μὴ εἰδὼς πῶς
[2, 19]	γενομένην οὔτ´ ἐσομένην. Καὶ ἐνταῦθα	μὲν	οὐδὲν μέγα τῆς ἱστορίας κρατεῖν,
[2, 26]	πεποιθὼς ἔλεγεν ὅτι ἐγὼ ἄλλον	μὲν	οὐδένα εἴωθα παρέχειν μάρτυρα ὧν
[2, 19]	κακά, τὰ δ´ ἀδιάφορα. ἀγαθὰ	μὲν	οὖν αἱ ἀρεταὶ καὶ τὰ
[2, 9]	κακά, τὰ δ´ ἀδιάφορα· ἀγαθὰ	μὲν	οὖν ἀρεταὶ καὶ τὰ μετέχοντα
[2, 15]	σε ἐμμένειν τοῖς κριθεῖσιν; Ἐκεῖνος	μὲν	οὖν μόγις μετεπείσθη. τῶν δὲ
[2, 13]	λοιπὸν τρέμειν καὶ ὠχριᾶν. κιθαρῳδὸν	μὲν	οὖν οὐ δύναμαι εἰπεῖν μὴ
[2, 17]	οἴεται, ταῦτα ἄρξασθαι μανθάνειν. τὰ	μὲν	οὖν ποιητέα καὶ οὐ ποιητέα
[2, 12]	τούτῳ ἀλειπτικῆς ἢ ἰατρικῆς; πάνυ	μὲν	οὖν. πότερον ταῦτά σοι τὰ
[2, 16]	ἐπαινεθῆναι ὑπὸ τῶν παρόντων. πρὸς	μὲν	οὖν τὸ δύνασθαι μελετᾶν ἤσκηται,
[2, 19]	ἔστιν οὖν ἐφ´ ἡμῖν; μόνον	μὲν	οὖν τῶν ἄλλων πάντων. οὔτε
[2, 6]	ἐπειδὴ οἱ αὐτοί ἐσμεν, ἅμα	μὲν	οὓς δεῖ θερισθῆναι, ἅμα δὲ
[2, 10]	δὲ παρ´ ἡμᾶς· καὶ ἐκεῖνα	μὲν	οὔτ´ ἔχειν καλόν ἐστιν οὔτ´
[2, 6]	ἵνα καὶ ξηρανθῶσιν; ἀλλὰ ξηραίνονται	μέν,	οὐχ ἵνα δὲ καὶ θερισθῶσιν;
[2, 19]	καὶ πραγμάτων; Καὶ νῦν ἐγὼ	μὲν	παιδευτής εἰμι ὑμέτερος, ὑμεῖς δὲ
[2, 6]	ἱππικοὶ τὰ ἱππικά. ἀλλὰ Χρυσάντας	μὲν	παίειν μέλλων τὸν πολέμιον, ἐπειδὴ
[2, 10]	ἡγῇ τὸ πρᾶγμα; καίτοι ἐκεῖνα	μὲν	παρ´ ἔξωθέν τινα καὶ ἀπροαίρετον
[2, 20]	νῦν δ´ ἐντρυφῶσιν ἡμῖν τοῖς	μὲν	παρὰ τῆς φύσεως διδομένοις πᾶσι
[2, 6]	τῆς χρείας περιγινόμενον, ἀλλ´ ἐκείνου	μὲν	παραχώρει τοῖς περιτετριμμένοις, σοὶ δ´
[2, 15]	βέβαιον εἶναι δεῖ καὶ ἡ	μὲν	προαίρεσις ἐλεύθερον φύσει καὶ ἀνανάγκαστον,
[2, 5]	ἔργον ἐστίν. οὕτως τοίνυν τὸ	μὲν	προηγούμενον καὶ ἐπὶ τοῦ βίου
[2, 18]	γὰρ ἅπαξ ἐπιθυμήσῃς ἀργυρίου, ἂν	μὲν	προσαχθῇ λόγος εἰς αἴσθησιν {ἄξ{
[2, 21]	Τῶν περὶ αὑτοὺς κακῶν τὰ	μὲν	ῥᾳδίως ὁμολογοῦσιν ἄνθρωποι, τὰ δ´
[2, 5]	δι´ ἐκεῖνο τὸ ὅλον νῦν	μέν	σοι νοσῆσαι καθήκει, νῦν δὲ
[2, 2]	φαίνεταί σοι; ἀλλὰ τί; πράξει	μέν	σοί τινα ἃ δοκεῖ φοβερὰ
[2, 9]	θαυμαστόν, εἰ καὶ ἄνθρωπος ὡσαύτως	μὲν	σῴζεται, ὡσαύτως δ´ ἀπόλλυται; αὔξει
[2, 1]	οἱ φιλόσοφοι, εἰ λέγουσιν ὅπου	μὲν	τὰ ἀπροαίρετα, ἐκεῖ τὸ θάρσος
[2, 1]	δεῖ ἅμα δὲ θαρρεῖν, πρὸς	μὲν	τὰ ἀπροαίρετα θαρρεῖν, ἐν δὲ
[2, 17]	διακειμένου; πῶς οὖν γένηται; ἀποκτείνω	μὲν	τὰ τέκνα. ἀλλὰ καὶ ἐμαυτὴν
[2, 16]	οὖν ἔτι θαυμάζομεν εἰ περὶ	μὲν	τὰς ὕλας τετρίμμεθα, ἐν δὲ
[2, 22]	αἱ πιθανότητες αὐτῶν· καὶ ποτὲ	μὲν	ταῦτα ἀγαθὰ ὑπολαμβάνεις, εἶτα ἐκεῖνα
[2, 24]	τοῦ ἐμπείρου ἐστίν; καὶ τὸ	μὲν	τελείως καὶ ὠφελίμως, εἰ βούλει,
[2, 5]	καὶ ἀναγκαστός εἰμι, ἐκείνων ἡ	μὲν	τεῦξις οὐκ ἐπ´ ἐμοὶ οὐδ´
[2, 16]	ἡμῖν κακά. νῦν δ´ ἐν	μὲν	τῇ σχολῇ γοργοὶ καὶ κατάγλωσσοι,
[2, 5]	ἐστιν ἄνθρωπος; μέρος πόλεως, πρώτης	μὲν	τῆς ἐκ θεῶν καὶ ἀνθρώπων,
[2, 22]	οὗτος. (Ὁ δὲ νῦν λοιδορῶν	μέν	τινα, ὕστερον δὲ θαυμάζων; (Οὐδ´
[2, 14]	ἐν τῇ πανηγύρει ταύτῃ· οἱ	μέν	τινες ὡς κτήνη οὐδὲν πλέον
[2, 24]	ὸς καὶ τυφλὸς περιελεύσεται δοκῶν	μέν	τις εἶναι, ὢν δ´ οὐδείς.
[2, 17]	τοῦ πλούτου οὐσίᾳ οὐχ ὁ	μέν	τις ἐφαρμόζει τὴν τοῦ ἀγαθοῦ
[2, 17]	οὖν τὸ οἴεσθαι, ὅτι ἄλλα	μέν	τις μαθεῖν βούλεται, ἄλλα δὲ
[2, 19]	ἀληθὲς οὔτ´ ἔσται. λοιπὸν ὁ	μέν	τις ταῦτα τηρήσει τῶν δυεῖν,
[2, 8]	ἐκεῖνος ἢ ταῦτα; ἀλλ´ εἰ	μὲν	τὸ ἄγαλμα ἦς τὸ Φειδίου,
[2, 5]	πῶς οὖν τηρήσῃ τις ἅμα	μὲν	τὸ εὐσταθὲς καὶ ἀτάραχον, ἅμα
[2, 22]	ταῦτα πάντα· ἂν δ´ ἀλλαχοῦ	μὲν	τὸ συμφέρον, ἀλλαχοῦ δὲ τοὺς
[2, 16]	ἔσται σοι σύνηθες. εἶτ´ ἂν	μὲν	τοιούτῳ προσπάθῃς, καὶ τοῦτο πάλιν
[2, 1]	νῦν δὲ τὸ ἐναντίον πρὸς	μὲν	τὸν θάνατον τὴν φυγήν, πρὸς
[2, 1]	αἰσχρῶς θανεῖν. Ἔδει οὖν πρὸς	μὲν	τὸν θάνατον τὸ θάρσος ἐστράφθαι,
[2, 8]	ῥυπαραῖς δὲ πράξεσι. καὶ ἀγάλματος	μὲν	τοῦ θεοῦ παρόντος οὐκ ἂν
[2, 23]	ἀμνήμων τῶν κρεισσόνων, ἀλλ´ ὑπὲρ	μὲν	τοῦ ὁρᾶν καὶ ἀκούειν καὶ
[2, 13]	ὄχλου ἔπαινος· ἀλλὰ τὴν νήτην	μὲν	τύπτειν ἔμαθεν καὶ τὴν ὑπάτην,
[2, 16]	ἐκείνου περὶ οὗ βουλεύεται; κἂν	μὲν	τύχῃ, ἐπῆρται καὶ λέγει πῶς
[2, 1]	τὸ θαρρεῖν τῷ εὐλαβεῖσθαι. Παράδοξον	μὲν	τυχὸν φαίνεταί τισιν τὸ ἀξιούμενον
[2, 14]	οὔτε τί κακόν, καὶ τὸ	μὲν	τῶν ἄλλων ἴσως ἀνεκτόν, ὅτι
[2, 20]	τῶν σαυτοῦ δογμάτων. εἶτα Ὀρέστην	μὲν	ὑπὸ Ἐρινύων ἐλαυνόμενον φῶμεν ἐκ
[2, 23]	τούτων ἁλισκόμενοι καταμένουσιν αὐτοῦ, ὁ	μὲν	ὑπὸ τῆς λέξεως, ὁ δ´
[2, 17]	οὐσίαις. εὐθὺς τοὺς ὅρους Πλάτων	μὲν	ὑποτάσσει τῇ τοῦ χρηςίμου προλήψει,
[2, 6]	φυλακὴ τόπος ἐστὶν ἑκάτερον, ὁ	μὲν	ὑψηλός, ὁ δὲ ταπεινός· ἡ
[2, 1]	περὶ τὰ μέγιστα διαμαρτάνοντας τὸ	μὲν	φύσει θαρραλέον θρασὺ κατασκευάζομεν, ἀπονενοημένον,
[2, 10]	τί σοι ὄνομα’ εἶτα εἰ	μὲν	χαλκεὺς ὢν ἐχρῶ τῇ σφύρᾳ
[2, 16]	ἀλλοτρίων μὴ ἀντιποιεῖσθαι, ἀλλὰ διδομένοις	μὲν	χρῆσθαι, μὴ διδόμενα δὲ μὴ
[2, 14]	δὲ πολλοὶ τῶν ἀνθρώπων οἱ	μὲν	ὠνησόμενοι οἱ δὲ πωλήσοντες· ὀλίγοι
[2, 5]	δεῖ. τί εἶ; ἄνθρωπος. εἰ	μὲν	ὡς ἀπόλυτον σκοπεῖς, κατὰ φύσιν
[2, 24]	καὶ τούτων εὕροις ἂν τοὺς	μὲν	ὠφελουμένους τοὺς δὲ βλαπτομένους; (Καὶ
[2, 17]	ἅπαντός σοι συνοικεῖν, μὴ θέλε	μένειν	ἐν Κορίνθῳ καὶ ἁπλῶς μηδὲν
[2, 16]	περίθες. ἄρχειν με θέλεις, ἰδιωτεύειν,	μένειν,	φεύγειν, πένεσθαι, πλουτεῖν; ἐγώ σοι
[2, 22]	ταῦτα ἐγένετο. ὁ Ἀλέξανδρος τοῦ	Μενελάου	ξένος ἦν, καὶ εἴ τις
[2, 23]	τἆλλα πρὸς τοῦτο πεποιημένον, οὐ	μέντοι	ἀμελοῦντα οὐδ´ ἐκείνων κατὰ δύναμιν.
[2, 14]	πάντων ἀτερπέστατον τὸ μάθημα, τὰ	μέντοι	ἀπὸ τῆς μουσικῆς ἡδέα καὶ
[2, 23]	οὐχ ἡλίκη τῶν ἀρχόντων. οὐ	μέντοι	διὰ τὸ ἄλλα εἶναι κρείττονα
[2, 2]	τὰ ἑξῆς τούτῳ ποιητέον τηροῦντι	μέντοι	τὰ ἴδια. Ταύτῃ καὶ γελοῖόν
[2, 16]	μηκέτι παίζειν, ἔτι οὗτος ἀνιᾶται	μένων;	οὐχὶ δ´ ὡς παιδιᾷ παραμένει,
[2, 1]	δόγματα ἢ ἐλεγχθησόμενον ἐν τῷ	μέρει,	αὐτὸς ἑαυτὸν ἤλεγχεν καὶ ἐξήταζεν
[2, 4]	κοινὸν τῶν κεκλημένων· ἀλλ´ ὅταν	μέρη	γένηται, ἄν σοι φανῇ, ἀνάρπασον
[2, 8]	ἔστιν, ἀλλ´ οὐ προηγούμενα οὐδὲ	μέρη	θεῶν. σὺ δὲ προηγούμενον εἶ,
[2, 22]	ἀλλ´ ἐβλήθη εἰς τὸ μέσον	μερίδιον,	κομψὸν γυναικάριον, καὶ περὶ αὐτοῦ
[2, 10]	πολίτης εἶ τοῦ κόσμου καὶ	μέρος	αὐτοῦ, οὐχ ἓν τῶν ὑπηρετικῶν,
[2, 8]	θεοῦ· ἔχεις τι ἐν σεαυτῷ	μέρος	ἐκείνου. τί οὖν ἀγνοεῖς σου
[2, 4]	οὐ θέλεις καὶ αὐτὸς ἴδιον	μέρος	ζητεῖν, ἀλλὰ τὸ ἀλλότριον ὑφαρπάζεις
[2, 4]	ἀνάρπασον ἀπελθὼν τὸ τοῦ παρακατακειμένου	μέρος,	λάθρᾳ κλέψον ἢ παρακαθεὶς τὴν
[2, 5]	δ´ ὡς ἄνθρωπον σκοπεῖς καὶ	μέρος	ὅλου τινός, δι´ ἐκεῖνο τὸ
[2, 5]	ἄνθρωπος; τί γάρ ἐστιν ἄνθρωπος;	μέρος	πόλεως, πρώτης μὲν τῆς ἐκ
[2, 5]	γάρ εἰμι αἰών, ἀλλ´ ἄνθρωπος,	μέρος	τῶν πάντων ὡς ὥρα ἡμέρας.
[2, 11]	ὁρμώμενοι χρώμεθα ἐπὶ τῶν ἐπὶ	μέρους	διηρθρωμέναις ταῖς προλήψεσι. Τίς ὑποπέπτωκεν
[2, 11]	ἐφαρμόζεις τὰς προλήψεις τοῖς ἐπὶ	μέρους,	εἰπέ μοι, πόθεν τοῦτο λαμβάνεις;
[2, 11]	(Ἔχεις. (Οὐκ ἐφαρμόζω τοῖς ἐπὶ	μέρους;	(Ἐφαρμόζεις. (Οὐ καλῶς οὖν ἐφαρμόζω;
[2, 10]	κυριώτερον δὲ τὸ ὅλον τοῦ	μέρους	καὶ ἡ πόλις τοῦ πολίτου.
[2, 17]	ἐφάρμοσον αὐτὴν καλῶς ταῖς ἐπὶ	μέρους	οὐσίαις. εὐθὺς τοὺς ὅρους Πλάτων
[2, 11]	πειρώμεθα τὰς προλήψεις ταῖς ἐπὶ	μέρους	οὐσίαις. καλῶς ἐποίησεν, δεόντως, οὐ
[2, 17]	δύναται καλῶς ἐφαρμόσαι τοῖς ἐπὶ	μέρους;	Οὕτως ἔχει καὶ ἐνθάδ´ ἐπὶ
[2, 17]	ἐφαρμοστέον τὰς προλήψεις τοῖς ἐπὶ	μέρους.	Τί πρῶτόν ἐστιν ἔργον τοῦ
[2, 22]	καὶ σοῦ καὶ τοῦ παιδίου	μέσον	ἀγρίδιον καὶ γνώσῃ, πῶς σὲ
[2, 22]	ἐστι φιλία, βάλε κρέας εἰς	μέσον	καὶ γνώσῃ. βάλε καὶ σοῦ
[2, 22]	αὐτούς. ἀλλ´ ἐβλήθη εἰς τὸ	μέσον	μερίδιον, κομψὸν γυναικάριον, καὶ περὶ
[2, 22]	ἀλλ´ ὅρμος ἦλθεν εἰς τὸ	μέσον.	τί δ´ ἐστὶν ὅρμος; τὸ
[2, 22]	παραδοξολογοῦσιν. ἀλλ´ ἐμπεσούσης εἰς τὸ	μέσον	ὥσπερ κρέως τῆς τυραννίδος ὅρα
[2, 1]	καὶ ταπεινόν, φόβων καὶ ταραχῶν	μεστόν.	ἂν γάρ τις ἐκεῖ μεταθῇ
[2, 21]	παρεσκευασμένος; ἢ καὶ αὐτὸς κορύζης	μεστὸς	εἰς τὴν σχολὴν εἰσέρχομαι μόνην
[2, 5]	παίζων. καὶ τί ἐκεῖ ἐν	μέσῳ	ἁρπάστιον τότ´ ἦν; τὸ δεδέσθαι,
[2, 5]	ὀρφανὰ καταλιπεῖν. ταῦτα ἦν ἐν	μέσῳ	οἷς ἔπαιζεν, ἀλλ´ οὐδὲν ἧττον
[2, 17]	θεοῖς· ἐκείνοις παράδος, ἐκεῖνοι κυβερνάτωσαν,	μετ´	ἐκείνων τετάχθωσαν· καὶ ποῦ ἔτι
[2, 1]	ἢ ἀναίσχυντόν τι ποιῆσαι ἢ	μετ´	ἐπιθυμίας αἰσχρᾶς ὀρεχθῆναί τινος οὐδὲν
[2, 18]	φανῆναι τῷ θεῷ· ἐπιθύμησον καθαρὸς	μετὰ	καθαροῦ σαυτοῦ γενέσθαι καὶ μετὰ
[2, 5]	ἂν βάλω, λαμβάνει. ἂν δὲ	μετὰ	ταραχῆς καὶ φόβου δεχώμεθα ἢ
[2, 5]	τῆς ἐκ θεῶν καὶ ἀνθρώπων,	μετὰ	ταῦτα δὲ τῆς ὡς ἔγγιστα
[2, 10]	εὐγνωμοσύνην κτήσασθαι, ὅση ἡ πλεονεξία.	μετὰ	ταῦτα εἰ βουλευτὴς πόλεώς τινος,
[2, 18]	αὐτὸς ἐμαυτῷ ὅτι ὤφελόν τις	μετὰ	ταύτης ἐκοιμήθη‘ καὶ μακάριος ὁ
[2, 17]	περὶ τοῦ Ψευδομένου’ οὐκ ἀπάγξῃ	μετὰ	τῆς ἐπιβολῆς ταύτης, τάλας; καὶ
[2, 8]	αὑτοῦ θεόν, οὗτος οὐκ οἶδεν,	μετὰ	τίνος ἀπέρχεται. ἀλλ´ ἀνεχόμεθα λέγοντος
[2, 23]	καὶ διὰ λέξεως ποιᾶς καὶ	μετά	τινος ποικιλίας καὶ δριμύτητος τῶν
[2, 24]	τίνι τούτῳ τῷ κόσμῳ καὶ	μετὰ	τίνων κοινωνῶν καὶ τίνα τὰ
[2, 22]	συμβεβιώκαμεν. πόσῳ δ´ ἡ Ἐριφύλη	μετὰ	τοῦ Ἀμφιαράου καὶ τέκνων μήτηρ
[2, 18]	μετὰ καθαροῦ σαυτοῦ γενέσθαι καὶ	μετὰ	τοῦ θεοῦ. εἶθ´ ὅταν προσπίπτῃ
[2, 10]	καὶ παραχωρεῖν συνεργοῦντα κατὰ δύναμιν.	μετὰ	τοῦτο ἴσθι ὅτι καὶ ἀδελφὸς
[2, 10]	ὅτι καὶ πρὸς τοῦτο γεγόναμεν.	Μετὰ	τοῦτο μέμνησο, ὅτι υἱὸς εἶ.
[2, 17]	καὶ τὰς συντάξεις τὰς Χρυσίππου	μετὰ	τῶν Ἀντιπάτρου καὶ Ἀρχεδήμου διέλθωμεν.
[2, 14]	ἀφόβως, ἀταράχως διεξάγειν καθ´ αὑτὸν	μετὰ	τῶν κοινωνῶν τηροῦντα τὰς σχέσεις
[2, 14]	Νάσωνα. Εἰσελθόντος τινὸς τῶν Ῥωμαικῶν	μετὰ	υἱοῦ καὶ ἐπακούοντος ἑνὸς ἀναγνώσματος
[2, 13]	εὐοδεῖ, φλεγμαίνει’ χρῶμα γὰρ οὐ	μεταβάλλει	οὐδὲν ἄλλο οὐδὲ τρόμον ποιεῖ
[2, 22]	ἐν δὲ τῷ φιλεῖν οὐ	μεταβάλλῃ;	ἀλλὰ πλοῦτον μὲν καὶ ἡδονὴν
[2, 22]	ὅλως λυπῇ, φοβῇ, φθονεῖς, ταράσσῃ,	μεταβάλλῃ·	διὰ ταῦτα ὁμολογεῖς ἄφρων εἶναι.
[2, 20]	νυκτὸς καὶ ἡμέρας ἀπολαύοντες καὶ	μεταβολῶν	τοῦ ἔτους καὶ ἄστρων καὶ
[2, 23]	καταμαθεῖν καὶ τοῦτο ἐν παντὶ	μεταδιώκειν,	περὶ τοῦτο ἐσπουδακέναι, πάρεργα τἆλλα
[2, 15]	δὲ νῦν τινας οὐκ ἔστι	μεταθεῖναι.	ὥστε μοι δοκῶ ὃ πρότερον
[2, 20]	ἂν αὐτὸν ἐποίησα ῥηγνύμενον ἢ	μεταθέσθαι.	νῦν δ´ ἐντρυφῶσιν ἡμῖν τοῖς
[2, 15]	τὸ κεκρικέναι καὶ τὸ μὴ	μεταθέσθαι;	οὗτοι οἱ μανικοὶ τόνοι, οὐχ
[2, 1]	μεστόν. ἂν γάρ τις ἐκεῖ	μεταθῇ	τὸ εὐλαβές, ὅπου προαίρεσις καὶ
[2, 15]	ἐξέλθῃς· εἰ δ´ ἀλόγως ἔκρινας,	μετάθου.	(Τοῖς κριθεῖσιν ἐμμένειν δεῖ. (Τί
[2, 22]	μὴ λοιδορούμενος, μὴ μαχόμενος, μὴ	μετανοῶν,	μὴ βασανίζων ἑαυτόν· ἔπειτα καὶ
[2, 23]	ἐπιμελής; εἰκῇ δὲ καὶ τὸν	μεταξὺ	ἀέρα οὕτως ἐνεργὸν ἐποίησεν καὶ
[2, 21]	οἴκου φέρεται οὐδέν, καὶ κάθῃ	μεταξὺ	λεγομένων τῶν λόγων αὐτὸς οὐδὲν
[2, 9]	πλοῦτος, ὑγεία, δόξα. εἶτ´ ἂν	μεταξὺ	λεγόντων ἡμῶν ψόφος μείζων γένηται
[2, 19]	μετέχοντα κακίας, ἀδιάφορα δὲ τὰ	μεταξὺ	τούτων, πλοῦτος, ὑγίεια, ζωή, θάνατος,
[2, 20]	λόγον δίδωσιν ἢ λαμβάνει ἢ	μεταπείθειν	πειρᾶται; πολὺ νὴ Δία μᾶλλον
[2, 20]	τοὺς κιναίδους ἐλπίσαι τις ἂν	μεταπείσειν	ἢ τοὺς ἐπὶ τοσοῦτον ἀποκεκωφωμένους
[2, 19]	ἂν δέ σε ὁ Καῖσαρ	μεταπέμψηται	κατηγορούμενον, μέμνησαι τῆς διαιρέσεως, ἄν
[2, 13]	ἐν τῇ σχολῇ; (Συλλογισμοὺς καὶ	μεταπίπτοντας.	(Ἐπὶ τί; οὐχ ὥστε ἐμπείρως
[2, 17]	παιδείαν, ἄνθρωπε; ὅτι συλλογισμοὺς ἔπραξας,	μεταπίπτοντας;	οὐ θέλεις ἀπομαθεῖν, εἰ δυνατόν,
[2, 21]	τὰ θεωρημάτια; οὐ συλλογισμοὺς ἀναλύετε,	μεταπίπτοντας;	οὐκ ἐφοδεύετε Ψευδομένου λήμματα, ὑποθετικούς;
[2, 23]	ὑπὸ συλλογισμῶν, ὁ δ´ ὑπὸ	μεταπιπτόντων,	ὁ δ´ ὑπ´ ἄλλου τινὸς
[2, 22]	αὐτοῦ; (Οὐ πάνυ. (Οὐδ´ ὁ	μεταπτώτως	ἑλόμενος αὐτὸν εἶναι εὔνους αὐτῷ;

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher
Dernière mise à jour : 14/06/2007