Livre, Chap.
[2, 4]	εἰσὶν αἱ γυναῖκες κοιναὶ φύσει;	κἀγὼ	λέγω. καὶ γὰρ τὸ χοιρίδιον
[2, 19]	ὑμεῖς δὲ παρ´ ἐμοὶ παιδεύεσθε.	κἀγὼ	μὲν ἔχω ταύτην τὴν ἐπιβολήν,
[2, 14]	τὰς τρεῖς στρατείας ἐστρατευμένον. (Οἶδα	κἀγώ.	νῦν γὰρ σὺ ἐλήλυθας πρὸς
[2, 19]	καὶ εἴ τις ἄλλος τοιοῦτος.	κἀγὼ	περὶ τοῦ Κυριεύοντος τί ἄλλο
[2, 24]	ἄγνοια περὶ τῶν συμφερόντων; Ἀλλὰ	κἀγὼ	πλούσιός εἰμι. μή τι οὖν
[2, 19]	ὑμεῖς ἔχετ´ ἐπιβολὴν οἵαν δεῖ	κἀγὼ	πρὸς τῇ ἐπιβολῇ καὶ παρασκευὴν
[2, 13]	τίνος; οἶδας γὰρ τὰ μέτρα,	καθ´	ἃ κρίνεται ἄνθρωπος ὑπ´ ἀνθρώπου;
[2, 14]	περιπίπτειν, ἀλύπως, ἀφόβως, ἀταράχως διεξάγειν	καθ´	αὑτὸν μετὰ τῶν κοινωνῶν τηροῦντα
[2, 20]	καὶ αἰδήμονες. εἰ μηδὲν ἄλλο	καθ´	ἡμέραν ἄρτους ἐσθίοντες τολμῶσι λέγειν
[2, 18]	ἡμέρας ἀρίθμει ἃς οὐκ ὠργίσθης.	καθ´	ἡμέραν εἰώθειν ὀργίζεσθαι, νῦν παρ´
[2, 20]	τί ποιεῖς; αὐτὸς σεαυτὸν ἐξελέγχεις	καθ´	ἡμέραν καὶ οὐ θέλεις ἀφεῖναι
[2, 16]	οὐκ ἀρκεῖ σοι ἃ βλέπεις	καθ´	ἡμέραν; κρεῖττόν τι ἔχεις ἢ
[2, 20]	ἤμην, εἰ καὶ ἔδει με	καθ´	ἡμέραν ὑπ´ αὐτοῦ ἐκδέρεσθαι, ἐγὼ
[2, 26]	δυνάμενος ἑκάστῳ παραδεῖξαι τὴν μάχην,	καθ´	ἣν ἁμαρτάνει, καὶ σαφῶς παραστῆσαι,
[2, 24]	τὴν μάχην τῶν πολλῶν ἀνθρώπων,	καθ´	ἣν διαφέρονται περὶ ἀγαθῶν καὶ
[2, 6]	μόνον ἐκείνης τῆς διαιρέσεως μέμνησο,	καθ´	ἣν διορίζεται τὰ σὰ καὶ
[2, 23]	ὦτα ἐπικλείουσα καὶ ἀνοίγουσα; τίς,	καθ´	ἣν περίεργοι καὶ πευθῆνες ἢ
[2, 16]	εἶ Ἡρακλῆς καὶ οὐ δύνασαι	καθαίρειν	τὰ ἀλλότρια κακά, ἀλλ´ οὐδὲ
[2, 16]	ἦν. ἐκείνῳ τοίνυν πειθόμενος περιῄει	καθαίρων	ἀδικίαν καὶ ἀνομίαν. ἀλλ´ οὐκ
[2, 24]	τί μοι, Δοκεῖ σοι, ἔφη,	καθάπερ	ἄλλου τινὸς εἶναι τέχνη οὕτως
[2, 21]	τι ἐν αὐτοῖς εἶναι ἀκούσιον	καθάπερ	ἐν τῷ δειλῷ καὶ ἐλεήμονι.
[2, 3]	ἐπ´ ἀργυρίου, ἵν´ εἰπεῖν δύνωμαι	καθάπερ	ὁ ἀργυρογνώμων λέγει φέρε ἣν
[2, 19]	δὲ παρεληλυθὸς ἀληθὲς ἀναγκαῖόν ἐστιν,	καθάπερ	οἱ περὶ Κλεάνθην φέρεσθαι δοκοῦσιν,
[2, 24]	(Ὡμολόγει. (Ἔστιν ἄρα τις ἐμπειρία	καθάπερ	τοῦ λέγειν οὕτως καὶ τοῦ
[2, 11]	τὴν χρῆσιν αὐτῶν μέχρι μάθῃ	καθάπερ	τῶν περὶ τὰς γραμμὰς ἢ
[2, 16]	Θησεύς, ἵνα τὰ τῆς Ἀττικῆς	καθάρῃς·	τὰ σαυτοῦ κάθαρον. ἐντεῦθεν ἐκ
[2, 16]	τῆς Ἀττικῆς καθάρῃς· τὰ σαυτοῦ	κάθαρον.	ἐντεῦθεν ἐκ τῆς διανοίας ἔκβαλε
[2, 18]	καλὸς φανῆναι τῷ θεῷ· ἐπιθύμησον	καθαρὸς	μετὰ καθαροῦ σαυτοῦ γενέσθαι καὶ
[2, 18]	τῷ θεῷ· ἐπιθύμησον καθαρὸς μετὰ	καθαροῦ	σαυτοῦ γενέσθαι καὶ μετὰ τοῦ
[2, 5]	κατὰ φύσιν εἶναι ἐρῶ τὸ	καθαρῷ	εἶναι, ἀλλ´, ἂν αὐτὸν ὡς
[2, 10]	θίδρακος, ἂν οὕτως τύχῃ, καὶ	καθέδρας	αὐτὸν εὐγνωμοσύνην κτήσασθαι, ὅση ἡ
[2, 23]	περὶ Κανόνος; τὸ τὸν πώγωνα	καθεικός;	τὸ γράφον, ὅτε ἀπέθνῃσκεν, ὅτι
[2, 6]	γε ᾔδειν ὅτι νοσεῖν μοι	καθείμαρται	νῦν, καὶ ὥρμων ἂν ἐπ´
[2, 16]	τινα καὶ προσπλάςςομεν μείζονα τῶν	καθεστώτων.	εὐθὺς ἐγώ, ὅταν πλέω, κατακύψας
[2, 20]	γὰρ οὕτως ταῦτα ἔχει, βαλὼν	κάθευδε	καὶ τὰ τοῦ σκώληκος ποίει,
[2, 20]	αἱ Ἐρινύες καὶ Ποιναί; ἐξήγειρον	καθεύδοντα	καὶ οὐκ εἴων ἠρεμεῖν, ἀλλ´
[2, 17]	οὐ μόνον ἐγρηγορώς, ἀλλὰ καὶ	καθεύδων	καὶ οἰνωμένος καὶ ἐν μελαγχολίᾳ.
[2, 21]	ἐξ οἴκου φέρεται οὐδέν, καὶ	κάθῃ	μεταξὺ λεγομένων τῶν λόγων αὐτὸς
[2, 5]	ὅλον νῦν μέν σοι νοσῆσαι	καθήκει,	νῦν δὲ πλεῦσαι καὶ κινδυνεῦσαι,
[2, 10]	νῦν δ´ ὅτι οὐ προγιγνώσκομεν,	καθήκει	τῶν πρὸς ἐκλογὴν εὐφυεστέρων ἔχεσθαι,
[2, 7]	δὲ καὶ ἀποθανεῖν ὑπὲρ αὐτοῦ	καθήκῃ,	ποῦ μοι καιρὸς ἔτι μαντεύεσθαι;
[2, 17]	τί μοι πρὸς θεούς ἐστι	καθῆκον,	τί πρὸς γονεῖς, τί πρὸς
[2, 17]	τὴν κατὰ ταύτας περὶ τὸ	καθῆκον	φιλοτεχνίαν. ἀφῶμεν καὶ τὸν τρίτον
[2, 14]	Ῥώμῃ πολλοὺς φίλους κέκτησαι, τὰ	καθήκοντα	ἀποδίδως, οἶδας τὸν εὖ ποιοῦντα
[2, 10]	~Πῶς ἀπὸ τῶν ὀνομάτων τὰ	καθήκοντα	ἔστιν εὑρίσκειν. Σκέψαι τίς εἶ.
[2, 7]	Διὰ τὸ ἀκαίρως μαντεύεσθαι πολλοὶ	καθήκοντα	πολλὰ παραλείπομεν. τί γὰρ ὁ
[2, 8]	ὄρεξιν ἀναπότευκτον, ἔκκλισιν ἀπερίπτωτον, ὁρμὴν	καθήκουσαν,	πρόθεσιν ἐπιμελῆ, συγκατάθεσιν ἀπρόπτωτον. ταῦτα
[2, 16]	οὔ· ἀλλ´ ἐν βοὸς κοιλίᾳ	καθήμενος	ἐκδέχου σου τὴν μάμμην, μέχρις
[2, 24]	οὖν ἐκεῖνον ὠφελεῖ ταῦτα, ὅταν	καθήμενος	κλαίῃ διὰ τὸ κορασίδιον; ἀλλὰ
[2, 21]	καταστολὰς ποιήσας ὡς σοφὸς καὶ	καθήμενος	κρίνεις, πῶς ἐξηγησάμην τὴν λέξιν,
[2, 16]	αὐτὰς ὁ θεός; εὔχου νῦν	καθήμενος,	ὅπως αἱ μύξαι σου μὴ
[2, 19]	ἣν ἠλαζονεύου ἐν τῇ σχολῇ	καθήμενος.	τί τοῖς ἀλλοτρίοις ἐκαλλωπίζου; τί
[2, 16]	τὴν σελήνην, τί ποιήσεις; κλαύσεις	καθήμενος	ὡς τὰ παιδία; τί οὖν
[2, 5]	λάβῃς καὶ ὡς μὴ ἀπόλυτον,	καθήξει	αὐτὸν καὶ εἰς πηλὸν ἐμβαίνειν
[2, 13]	μηδέποτε· εἰς τὴν γωνίαν ἀπελθὼν	κάθησο	καὶ πλέκε συλλογισμοὺς καὶ ἄλλῳ
[2, 9]	τὰ τῶν ἑτεροδόξων; τεχνολόγει νῦν	καθίσας	τὰ Ἐπικούρου καὶ τάχα ἐκείνου
[2, 20]	παιδοποιοῦνται καὶ πολιτεύονται καὶ ἱερεῖς	καθιστᾶσιν	αὑτοὺς καὶ προφήτας. τίνων; τῶν
[2, 4]	κοινὸν τῶν πολιτῶν; ὅταν οὖν	καθίσωσιν,	ἐλθών, ἄν σοι φανῇ, ἔκβαλέ
[2, 20]	οὗτος ὀφείλει ποιήσασθαι· οὐδέν ἐστι	καθολικὸν	ἀληθές. ἀνδράποδον, οὐδὲ τοῦτο. τί
[2, 20]	τις ἀντιλέγοι τῷ εἶναί τι	καθολικὸν	ἀληθές, δῆλον ὅτι τὴν ἐναντίαν
[2, 20]	ἢ οἷον εἴ τι ἔστι	καθολικόν,	ψεῦδός ἐστιν; πάλιν ἄν τις
[2, 2]	τί πράξεις; τούτου οὖν τοῦ	καθολικοῦ	μέμνησο καὶ ὑποθήκης οὐκ ἀπορήσεις.
[2, 17]	ἡδονῆς, τῇ δὲ τῆς ὑγείας;	καθόλου	γὰρ εἰ πάντες οἱ τὰ
[2, 22]	ἔχει. καὶ εὔχονται εὐχὰς τοιάσδε.	Καθόλου	γὰρ μὴ ἐξαπατᾶσθε πᾶν ζῷον
[2, 18]	πῶς σου τὰ σκέλη παραλύεται.	καθόλου	οὖν εἴ τι ποιεῖν ἐθέλῃς,
[2, 21]	ἐπύθου, εἰ σοὶ χρήσιμοι, ἀλλὰ	καθόλου;	πυθέσθω μου καὶ ὁ δυσεντερικός,
[2, 23]	βλέπει καὶ τάς τ´ ἄλλας	καθορᾷ,	πόσου ἑκάστη ἀξία, καὶ αὑτήν,
[2, 16]	μόνῳ προσπεπονθότα, τοῖς ἐκείνου προστάγμασι	καθωσιωμένον.	ἂν δ´ ἄλλο τι θέλῃς,
[2, 17]	οὖν ποιητέα καὶ οὐ ποιητέα	καὶ	ἀγαθὰ καὶ κακὰ καὶ καλὰ
[2, 14]	οὐκ ἀπαρκεῖ τὸ βούλεσθαι καλὸν	καὶ	ἀγαθὸν γενέσθαι, χρεία δὲ καὶ
[2, 10]	ὅτι εἰ προῄδει ὁ καλὸς	καὶ	ἀγαθὸς τὰ ἐσόμενα, συνήργει ἂν
[2, 11]	τοῖς ἐγνωσμένοις τοῦτο τοῦ καλοῦ	καὶ	ἀγαθοῦ ἔργον ἐστίν. ~Περὶ τοῦ
[2, 18]	κἂν ἐπὶ τὰς τῶν καλῶν	καὶ	ἀγαθῶν ἀνδρῶν συνουσίας ἀποχωρήσας πρὸς
[2, 2]	ἤδη δίελε ποῦ φύσις κακῶν	καὶ	ἀγαθῶν; οὗ καὶ ἀλήθεια. ὅπου
[2, 8]	μὲν διανοήμασι, ῥυπαραῖς δὲ πράξεσι.	καὶ	ἀγάλματος μὲν τοῦ θεοῦ παρόντος
[2, 8]	θεὸν γυμνάζεις; θεὸν περιφέρεις, τάλας,	καὶ	ἀγνοεῖς. δοκεῖς με λέγειν ἀργυροῦν
[2, 23]	ἔτυχε γυναῖκα; καὶ ταῦτα μωρὰ	καὶ	ἄγροικα καὶ οὐκ εἰδότων τὴν
[2, 14]	χόρτου· ὅσοι γὰρ περὶ κτῆσιν	καὶ	ἀγροὺς καὶ οἰκέτας καὶ ἀρχάς
[2, 20]	γράψον αὐτὰ καὶ ἄλλοις ἀπόλιπε	καὶ	ἀγρύπνησον δι´ αὐτὰ καὶ αὐτὸς
[2, 14]	τὰ πλεῖστα αὐτῶν ἔχει τι	καὶ	ἀγωγὸν καὶ ἐπίχαρι. καὶ γὰρ
[2, 10]	δύναμιν. μετὰ τοῦτο ἴσθι ὅτι	καὶ	ἀδελφὸς εἶ. καὶ πρὸς τοῦτο
[2, 22]	τὸ αὑτοῦ συμφέρον· τοῦτο πατὴρ	καὶ	ἀδελφὸς καὶ συγγενεῖς καὶ πατρὶς
[2, 7]	καὶ αἰσχρῶν οἶδεν καὶ δικαίων	καὶ	ἀδίκων. ἄνθρωπε, σύ μοι λέγε
[2, 11]	αὐτῆς συναίσθησις τῆς αὑτοῦ ἀσθενείας	καὶ	ἀδυναμίας περὶ τὰ ἀναγκαῖα. ὀρθογωνίου
[2, 1]	αὐτὸς ἑαυτὸν ἤλεγχεν καὶ ἐξήταζεν	καὶ	ἀεὶ μίαν γέ τινα πρόληψιν
[2, 10]	ζημιούμενον ἑαυτόν, οὗτος ᾖ ἀβλαβὴς	καὶ	ἀζήμιος; Τί οὖν; μὴ βλάψω
[2, 15]	τότε γίνεται τὸ κακὸν ἀβοήθητον	καὶ	ἀθεράπευτον. ~Ὅτι οὐ μελετῶμεν χρῆσθαι
[2, 22]	ἔνδοξον. Διὰ ταύτην τὴν ἄγνοιαν	καὶ	Ἀθηναῖοι καὶ Λακεδαιμόνιοι διεφέροντο καὶ
[2, 4]	φανῇ, ἔκβαλέ τινα αὐτῶν. οὕτως	καὶ	αἱ γυναῖκες φύσει κοιναί. ὅταν
[2, 1]	ἀναίσχυντον, τὸ δ´ εὐλαβὲς φύσει	καὶ	αἰδῆμον δειλὸν καὶ ταπεινόν, φόβων
[2, 20]	αὐτὰ ἀναιροῦντες. Εὐχάριστοί γ´ ἄνθρωποι	καὶ	αἰδήμονες. εἰ μηδὲν ἄλλο καθ´
[2, 17]	ἀγαθὰ καὶ κακὰ καὶ καλὰ	καὶ	αἰσχρὰ πάντες ἄνω καὶ κάτω
[2, 10]	καὶ μὴ ἔχειν καὶ ἀπολλύειν	καὶ	αἰσχρόν ἐστι καὶ ἐπονείδιστον καὶ
[2, 11]	δὲ καὶ κακοῦ καὶ καλοῦ	καὶ	αἰσχροῦ καὶ πρέποντος καὶ ἀπρεποῦς
[2, 17]	ἐγκαλοῦντες μεμφόμενοι, περὶ ἐπιτηδευμάτων καλῶν	καὶ	αἰσχρῶν ἐπικρίνοντες καὶ διαλαμβάνοντες. τίνος
[2, 7]	τούτων οἶδεν σημεῖα, καὶ καλῶν	καὶ	αἰσχρῶν οἶδεν καὶ δικαίων καὶ
[2, 20]	μοι, καὶ ὄψεσθε. ~Πρὸς Ἐπικουρείους	καὶ	Ἀκαδημαικούς. Τοῖς ὑγιέσι καὶ ἐναργέσιν
[2, 19]	καὶ τί ὠφεληθήσεται; φλυαρότερος ἔσται	καὶ	ἀκαιρότερος ἢ νῦν ἐστιν. σοὶ
[2, 5]	αὐτὸν καὶ εἰς πηλὸν ἐμβαίνειν	καὶ	ἀκάνθας πατῆσαι καὶ ἔστιν ὅτε
[2, 23]	ἀλλ´ ὑπὲρ μὲν τοῦ ὁρᾶν	καὶ	ἀκούειν καὶ νὴ Δία ὑπὲρ
[2, 15]	φρενιτικοῦ τόνους ἔχων {ἐνδεικνύῃ{ ς}	καὶ	ἀλαζονεύῃ ἐπ´ αὐτοῖς, ἐρῶ σοι
[2, 2]	φύσις κακῶν καὶ ἀγαθῶν; οὗ	καὶ	ἀλήθεια. ὅπου ἀλήθεια καὶ οὗ
[2, 10]	ὁ δὲ διατιθείς; πολλὰ μὲν	καὶ	ἄλλα καὶ αὐτὸς δ´ οὐδὲν
[2, 12]	σοι τὰ κράτιστά ἐστιν ἢ	καὶ	ἄλλο τι ἐκτήσω πάντων ἄμεινον;
[2, 20]	ταῦτα τὰ ἀκοινώνητα, γράψον αὐτὰ	καὶ	ἄλλοις ἀπόλιπε καὶ ἀγρύπνησον δι´
[2, 21]	ἐνόουν, ἂν δ´ οὕτως τύχῃ,	καὶ	ἄλλοις ἐξηγησόμενος; ἄνθρωπ´, ἐν οἴκῳ
[2, 20]	αὐτοί, ἵνα τὰ ψευδῆ πύθωνται,	καὶ	ἄλλοις τοὺς χρησμοὺς ἐξηγοῦνται. ὦ
[2, 24]	τοῦ λέγειν αὐτός τε ὠφελούμενος	καὶ	ἄλλους οἷός τε ὢν ὠφελεῖν
[2, 13]	ἀπελθὼν κάθησο καὶ πλέκε συλλογισμοὺς	καὶ	ἄλλῳ πρότεινε· οὐκ ἔστι δ´
[2, 17]	δ´ εἰ ἐξέσται ποτὲ ἀπαραποδίστῳ	καὶ	ἀλύπῳ διαγαγεῖν καὶ ἀνατεῖναι τὸν
[2, 20]	ὅτι παρέχει ἡμῖν αὑτὰ καρησόμενα	καὶ	ἀμελχθησόμενα καὶ τὸ τελευταῖον κατακοπησόμενα;
[2, 20]	σοι καὶ τοῖς ὁμοίοις καρησομένους	καὶ	ἀμελχθησομένους ἑαυτούς; πρὸς γὰρ τοὺς
[2, 20]	ἐγεῖρον αὐτὸν ἐκ τῶν ὕπνων	καὶ	ἀναγκάζον γράφειν ἃ ἔγραφεν; τί
[2, 5]	δύναται οὔτ´ ἀναγκάσαι. ὅπου κωλυτὸς	καὶ	ἀναγκαστός εἰμι, ἐκείνων ἡ μὲν
[2, 1]	καιροῦ καλοῦντος ἐκεῖνα δείξεις ἀπελθὼν	καὶ	ἀναγνώσῃ καὶ ἐμπερπερεύσῃ; ἰδοῦ, πῶς
[2, 4]	τί γὰρ ἄλλο ἢ ἀπόλλυμεν	καὶ	ἀναιροῦμεν; τίνα; τὸν πιστόν, τὸν
[2, 19]	διαιρέσεως, ὅταν ψοφήσῃ τὸ ἱστίον	καὶ	ἀνακραυγάσαντί σοι κακόσχολός πως παραστὰς
[2, 15]	ἡ μὲν προαίρεσις ἐλεύθερον φύσει	καὶ	ἀνανάγκαστον, τὰ δ´ ἄλλα κωλυτά,
[2, 17]	ποτὲ ἀπαραποδίστῳ καὶ ἀλύπῳ διαγαγεῖν	καὶ	ἀνατεῖναι τὸν τράχηλον πρὸς τὰ
[2, 11]	πῶς οἷόν τε ἀτέκμαρτα εἶναι	καὶ	ἀνεύρετα τὰ ἀναγκαιότατα ἐν ἀνθρώποις;
[2, 11]	διὰ τί οὐ ζητοῦμεν αὐτὸν	καὶ	ἀνευρίσκομεν καὶ ἀνευρόντες λοιπὸν ἀπαραβάτως
[2, 11]	οὐ ζητοῦμεν αὐτὸν καὶ ἀνευρίσκομεν	καὶ	ἀνευρόντες λοιπὸν ἀπαραβάτως χρώμεθα δίχα
[2, 9]	κύων; τί οὖν θαυμαστόν, εἰ	καὶ	ἄνθρωπος ὡσαύτως μὲν σῴζεται, ὡσαύτως
[2, 5]	πρώτης μὲν τῆς ἐκ θεῶν	καὶ	ἀνθρώπων, μετὰ ταῦτα δὲ τῆς
[2, 20]	ὁ οἶνος. οὕτως ἰσχυρόν τι	καὶ	ἀνίκητόν ἐστιν ἡ φύσις ἡ
[2, 23]	τίς ἡ τὰ ὦτα ἐπικλείουσα	καὶ	ἀνοίγουσα; τίς, καθ´ ἣν περίεργοι
[2, 16]	τοίνυν πειθόμενος περιῄει καθαίρων ἀδικίαν	καὶ	ἀνομίαν. ἀλλ´ οὐκ εἶ Ἡρακλῆς
[2, 17]	ἀθάνατον γὰρ εἶναί σε δεῖ	καὶ	ἄνοσον. Ταύτην οὖν, ὅπερ λέγω,
[2, 10]	εἰ δὲ τοῦ ἀδελφοῦ ἐπελάθου	καὶ	ἀντὶ ἀδελφοῦ ἐχθρὸς ἐγένου, οὐδὲν
[2, 4]	νοῶν μοιχὸς ἴσθι καὶ ἄπιστος	καὶ	ἀντὶ ἀνθρώπου λύκος ἢ πίθηκος.
[2, 19]	τούτου καὶ Ἀρχέδημος. γέγραφεν δὲ	καὶ	Ἀντίπατρος, οὐ μόνον δ´ ἐν
[2, 10]	ἄλλα ὑποτεταγμένα, αὐτὴν δ´ ἀδούλευτον	καὶ	ἀνυπότακτον. σκόπει οὖν, τίνων κεχώρισαι
[2, 17]	ἀπομαθεῖν, εἰ δυνατόν, πάντα ταῦτα	καὶ	ἄνωθεν ἄρξασθαι συναισθανόμενος ὅτι μέχρι
[2, 17]	μοι εἰπάτω ἐγὼ θέλω μὲν	καὶ	ἀπαθὴς εἶναι καὶ ἀτάραχος, θέλω
[2, 16]	τὰ δόγματα; τὸν γὰρ ἐξιόντα	καὶ	ἀπαλλαττόμενον τῶν συνήθων καὶ ἑταίρων
[2, 13]	καὶ συνετῶς, ἔτι δ´ ἀπταίστως	καὶ	ἀπαραποδίστως, ἐπὶ πᾶσι δὲ τούτοις
[2, 3]	ἢ ἐπὶ τῶν συλλογισμῶν, ἀμαθία	καὶ	ἀπειρία. ~Πρὸς τὸν ἐπὶ μοιχείᾳ
[2, 14]	ἔφη, πᾶσα τέχνη τῷ ἰδιώτῃ	καὶ	ἀπείρῳ αὐτῆς, ὅταν παραδιδῶται. καὶ
[2, 12]	παρέδωκας; ἔγωγε. ἆρα τῷ τυχόντι	καὶ	ἀπείρῳ ἱππικῆς; οὐδαμῶς. τί δ´;
[2, 11]	βάλε ἔξω ἐκ τοῦ ζυγοῦ	καὶ	ἀπέλασον τῆς χώρας τῶν ἀγαθῶν
[2, 20]	τὸ βαλανεῖον. ἔβαλον ἂν γάριον	καὶ	ἀπελθὼν κατὰ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ
[2, 14]	ὁ τρόπος ἐστὶ τῆς διδασκαλίας	καὶ	ἀπεσιώπησεν. ἀξιοῦντος δ´ ἐκείνου εὑρεῖν
[2, 11]	γίνεται ἡ μάχη καὶ κατάγνωσις	καὶ	ἀπιστία πρὸς τὸ ψιλῶς δοκοῦν,
[2, 10]	καὶ πιστὴν ἕξομεν ἢ ἀναίσχυντον	καὶ	ἄπιστον, οὐδ´ ἐγγὺς διαφερόμεθα πλὴν
[2, 4]	Ἀρχέδημον τοίνυν νοῶν μοιχὸς ἴσθι	καὶ	ἄπιστος καὶ ἀντὶ ἀνθρώπου λύκος
[2, 22]	ἀλλὰ πλοῦτον μὲν καὶ ἡδονὴν	καὶ	ἁπλῶς αὐτὰ τὰ πράγματα ποτὲ
[2, 17]	μὴ θέλε μένειν ἐν Κορίνθῳ	καὶ	ἁπλῶς μηδὲν ἄλλο θέλε ἢ
[2, 26]	μάχης καὶ φυγεῖν οὕτως ὡς	καὶ	ἀπὸ τοῦ ψεύδους ἀνανεῦσαι πικρὰ
[2, 20]	αὑτοῦ γονέων ἀμελῶν θράσος τι	καὶ	ἀπὸ τούτων προσλάβῃ. τί οὖν
[2, 2]	ἀγριδίου πραγμάτιον ἔχων ἐν Ῥόδῳ	καὶ	ἀποδείξας τοῖς δικασταῖς ὅτι δίκαια
[2, 18]	τὰ ἑξῆς ἀναζωγραφῶ, παροῦσαν αὐτὴν	καὶ	ἀποδυομένην καὶ παρακατακλινομένην. καταψῶ τὴν
[2, 7]	ὑπὲρ τοῦ φίλου, ἂν δὲ	καὶ	ἀποθανεῖν ὑπὲρ αὐτοῦ καθήκῃ, ποῦ
[2, 23]	τὴν αὑτοῦ δύναμιν ἣν ἔχει	καὶ	ἀπολιπόντα ἰδεῖν τὴν ἀξίαν τῆς
[2, 10]	ταῦτα δὲ καὶ μὴ ἔχειν	καὶ	ἀπολλύειν καὶ αἰσχρόν ἐστι καὶ
[2, 20]	γνωριστικὸν τῆς ἀληθείας, ἐξαιρεῖν πειρᾶται	καὶ	ἀπολλύειν. τί λέγεις, φιλόσοφε; τὸ
[2, 12]	κράτιστον τῶν σεαυτοῦ περιορᾶν ἀμελούμενον	καὶ	ἀπολλύμενον. οὐδαμῶς. ἀλλ´ αὐτὸς ἐπιμεμέλησαι
[2, 9]	ἐθίσῃ γράφειν ἀγραμμάτως, ἀνάγκη καταφθείρεσθαι	καὶ	ἀπόλλυσθαι τὴν τέχνην. οὕτως τὸν
[2, 15]	τῆς μικρᾶς· εἶτα φόνον ἐργαζόμενος	καὶ	ἀπολλύων ἄνθρωπον μηδὲν ἠδικηκότα λέγεις
[2, 18]	ἐφιστάνειν ὕστερον ὅτι ἁμαρτάνεις, ἀλλὰ	καὶ	ἀπολογίας ἄρξῃ πορίζειν ὑπὲρ τοῦ
[2, 26]	μή. λογικῷ ἡγεμονικῷ δεῖξον μάχην	καὶ	ἀποστήσεται· ἂν δὲ μὴ δεικνύῃς,
[2, 20]	ἢ τοὺς ἐπὶ τοσοῦτον ἀποκεκωφωμένους	καὶ	ἀποτετυφλωμένους. ~Περὶ ἀνομολογίας. Τῶν περὶ
[2, 23]	χρῆται καὶ δοκιμάζει αὐτὴ ἕκαστα	καὶ	ἀποφαίνεται; τίς γὰρ ἐκείνων οἶδεν,
[2, 11]	καλοῦ καὶ αἰσχροῦ καὶ πρέποντος	καὶ	ἀπρεποῦς καὶ εὐδαιμονίας καὶ προσήκοντος
[2, 1]	τὰ μὴ ἐφ´ ἡμῖν ἐστι	καὶ	ἀπροαίρετα, πρὸς τὰ ἐπ´ ἄλλοις
[2, 23]	τίνα πέφυκεν ἐμποδίζειν; καὶ προαίρεσις	καὶ	ἀπροαίρετα. τὴν ἀκουστικὴν ταὐτά, τὴν
[2, 10]	ἐκεῖνα μὲν παρ´ ἔξωθέν τινα	καὶ	ἀπροαίρετον αἰτίαν ἀπόλλυται, ταῦτα δὲ
[2, 16]	ἤδη ὡς τὰ παιδία ἀπογαλακτισθῆναι	καὶ	ἅπτεσθαι τροφῆς στερεωτέρας μηδὲ κλάειν
[2, 18]	νεύοντος καὶ προσπέμποντος, ἂν δὲ	καὶ	ἁπτομένου καὶ συνεγγίζοντος ἀπόσχωμαι καὶ
[2, 14]	κτῆσιν καὶ ἀγροὺς καὶ οἰκέτας	καὶ	ἀρχάς τινας ἀναστρέφεσθε, ταῦτα οὐδὲν
[2, 4]	καὶ λιχνεύεις; ἀλλὰ φιλόλογός εἰμι	καὶ	Ἀρχέδημον νοῶ. Ἀρχέδημον τοίνυν νοῶν
[2, 19]	δ´ ἰδίᾳ γέγραφεν περὶ τούτου	καὶ	Ἀρχέδημος. γέγραφεν δὲ καὶ Ἀντίπατρος,
[2, 17]	τὰς Χρυσίππου μετὰ τῶν Ἀντιπάτρου	καὶ	Ἀρχεδήμου διέλθωμεν. ~Πῶς ἀγωνιστέον πρὸς
[2, 17]	τόπον ἐκμεμελέτηκα. ἤθελον δ´ ἀσφαλῶς	καὶ	ἀςείςτως καὶ οὐ μόνον ἐγρηγορώς,
[2, 15]	ἐκεῖνα ῥέπει τὸ ῥεῦμα. οὕτως	καὶ	ἀσθενὴς ψυχή, ὅπου μὲν κλίνει,
[2, 18]	ὅτι οὕτως ποθ´ ἕξεις κακῶς	καὶ	ἀσθενῶς, ὥστε μηδ´ ἐφιστάνειν ὕστερον
[2, 6]	δ´ ἀρκείτω τὸ εὐσταθεῖν. Ἄπελθε	καὶ	ἄσπασαι τὸν δεῖνα. ἀσπάζομαι. πῶς;
[2, 18]	καὶ φέρε ὅσας θέλεις βροντὰς	καὶ	ἀστραπὰς καὶ γνώσῃ, ὅση γαλήνη
[2, 20]	ἀπολαύοντες καὶ μεταβολῶν τοῦ ἔτους	καὶ	ἄστρων καὶ θαλάσσης καὶ γῆς
[2, 24]	μὴ εἰδέναι, τίνα ἐστὶ συμφέροντα	καὶ	ἀσύμφορα; οὐχὶ ὁ μὲν λέγει,
[2, 17]	ἀγαθὸν καὶ κακὸν καὶ συμφέρον	καὶ	ἀσύμφορον τίς ἡμῶν οὐ λαλεῖ;
[2, 24]	ἀγαθῶν καὶ κακῶν καὶ συμφερόντων	καὶ	ἀσυμφόρων, αὐτὸ τοῦτο τί ἐστι
[2, 20]	τρόπῳ φυλάσσειν; καὶ πολὺ κρεῖσσον	καὶ	ἀσφαλέστερον. ἄνθρωπε, τί ὑπὲρ ἡμῶν
[2, 13]	δ´ ἐμπείρως ἐστὶν οὐχὶ εὐκαίρως	καὶ	ἀσφαλῶς καὶ συνετῶς, ἔτι δ´
[2, 5]	τις ἅμα μὲν τὸ εὐσταθὲς	καὶ	ἀτάραχον, ἅμα δὲ τὸ ἐπιμελὲς
[2, 17]	θέλω μὲν καὶ ἀπαθὴς εἶναι	καὶ	ἀτάραχος, θέλω δ´ ὡς εὐσεβὴς
[2, 5]	οὐκ ἀδιάφορον, ἅμα δ´ εὐσταθῶς	καὶ	ἀταράχως, ὅτι ἡ ὕλη οὐ
[2, 10]	καὶ αἰσχρόν ἐστι καὶ ἐπονείδιστον	καὶ	ἀτύχημα. τί ἀπολλύει ὁ τὰ
[2, 18]	ὑπὸ τῶν καταλλήλων ἔργων συνέχεται	καὶ	αὔξεται, ἡ περιπατητικὴ ὑπὸ τοῦ
[2, 19]	λέγουσι; τὰ γὰρ Περιπατητικὰ οὐ	καὶ	αὐτὰ ὁμοίως ἀκριβοῦσιν; τίς οὖν
[2, 5]	σοι δίδωσι τροφὰς καὶ κτῆσιν	καὶ	αὐτὰ ταῦτα δύναται ἀφελέσθαι καὶ
[2, 23]	ἄλλας καθορᾷ, πόσου ἑκάστη ἀξία,	καὶ	αὑτήν, μέλλει ἡμῖν ἄλλο τι
[2, 22]	πάλαι ἐκφέρει‘ βάλε κορασίδιον κομψὸν	καὶ	αὐτὸ ὁ γέρων φίλει κἀκεῖνος
[2, 22]	τὴν πατρίδα καὶ τοὺς συγγενεῖς	καὶ	αὐτὸ τὸ δίκαιον, οἴχεται πάντα
[2, 17]	καταλλήλοις οὐσίαις μὴ διαρθρώσαντα αὐτὰς	καὶ	αὐτὸ τοῦτο σκεψάμενον, ποίαν τινὰ
[2, 16]	ἀφαιρουμένου δέ τινος ἀποδιδόναι εὐλύτως	καὶ	αὐτόθεν, χάριν εἰδότα οὗ ἐχρήσατο
[2, 21]	ἔχουσιν ἢ πῶς παύσονται αὐτῶν,	καὶ	αὐτὸν οἶμαι ἐφιστάνειν ἄξιον συνεχὲς
[2, 10]	διατιθείς; πολλὰ μὲν καὶ ἄλλα	καὶ	αὐτὸς δ´ οὐδὲν ἧττον τὸν
[2, 21]	ἐφιστάνειν ἄξιον συνεχὲς μή που	καὶ	αὐτὸς εἷς εἰμι ἐκείνων; τίνα
[2, 4]	οὐ θέλεις οὖν ῥιφῆναί που	καὶ	αὐτὸς ἐπὶ κοπρίαν ὡς σκεῦος
[2, 20]	ἀπόλιπε καὶ ἀγρύπνησον δι´ αὐτὰ	καὶ	αὐτὸς ἔργῳ κατήγορος γενοῦ τῶν
[2, 11]	ᾧτινι οὐ δοκεῖ, καὶ οἴεται	καὶ	αὐτὸς ἐφαρμόζειν καλῶς· ἢ οὐκ
[2, 4]	ἑστιάτωρ διέλῃ αὐτάς, οὐ θέλεις	καὶ	αὐτὸς ἴδιον μέρος ζητεῖν, ἀλλὰ
[2, 21]	τὰ χρηστήρια πείθεσθαι παρεσκευασμένος; ἢ	καὶ	αὐτὸς κορύζης μεστὸς εἰς τὴν
[2, 21]	καὶ αὐτὸς ὡς ἐγκρατεῖ; μὴ	καὶ	αὐτὸς λέγω ποτὲ ταῦτα, ὅτι
[2, 8]	αὐτοῦ που πέπαυται. εἰ δὲ	καὶ	αὐτός που προσειλήφει παρακολούθησιν τῇ
[2, 12]	τοῦ πράγματος ἤμην ποτὲ ζηλωτὴς	καὶ	αὐτός, πρὶν εἰς ταῦτα ἐμπεσεῖν.
[2, 21]	αὐτὸς ὡς φρονίμῳ, μή τι	καὶ	αὐτὸς ὡς ἐγκρατεῖ; μὴ καὶ
[2, 21]	πῶς ἐμαυτῷ χρῶμαι; μή τι	καὶ	αὐτὸς ὡς φρονίμῳ, μή τι
[2, 6]	οὓς δεῖ θερισθῆναι, ἅμα δὲ	καὶ	αὐτῷ τούτῳ παρακολουθοῦντες ὅτι θεριζόμεθα,
[2, 23]	ἀνοίγουσα καὶ κλείουσα τοὺς ὀφθαλμοὺς	καὶ	ἀφ´ ὧν δεῖ ἀποστρέφουσα, τοῖς
[2, 20]	ἔσθιε καὶ πῖνε καὶ συνουσίαζε	καὶ	ἀφόδευε καὶ ῥέγκε. τί δὲ
[2, 24]	ταύτην τὴν ἄγνοιαν γεγένηται; Ἀγαμέμνων	καὶ	Ἀχιλλεὺς διὰ τί ἀλλήλοις διεφέροντο;
[2, 4]	ἀνθρώπου φιλολόγου’ κακὸς γὰρ εἶ	καὶ	ἄχρηστος. οἷον εἰ οἱ σφῆκες
[2, 11]	ἡ ἡδονή; (Οὔ. (Ἆρον οὖν	καὶ	βάλε ἔξω ἐκ τοῦ ζυγοῦ
[2, 14]	παρακολουθεῖν, φέρε ὃ θέλεις ὄνομα	καὶ	βασανίσωμεν αὑτούς, εἰ παρακολουθοῦμεν. (Ἀλλ´
[2, 11]	τὸ φιλοσοφεῖν τοῦτό ἐστιν, ἐπισκέπτεσθαι	καὶ	βεβαιοῦν τοὺς κανόνας, τὸ δ´
[2, 9]	ἀπωλέσαμεν; τὸ λογικόν. ὅταν μαχίμως	καὶ	βλαβερῶς καὶ θυμικῶς καὶ ὠστικῶς,
[2, 24]	λέγοι, ὁ δὲ βλαπτόμενος μᾶλλον	καὶ	βλάπτων οὗτος ἄπειρος ἂν εἴη
[2, 12]	τούτοις χρώμενον καὶ δοκιμάζον ἕκαστον	καὶ	βουλευόμενον. ἆρά γε τὴν ψυχὴν
[2, 18]	κομψότερον τοῦ Κυριεύοντος. ἂν δὲ	καὶ	βουλομένου τοῦ γυναικαρίου καὶ νεύοντος
[2, 24]	τίς προθυμεῖται συμπαίζειν ἢ συνογκᾶσθαι;	καὶ	γὰρ εἰ μικρόν, ὅμως ὀνάριόν
[2, 14]	οὖν; καταγελῶνται ὑπὸ τῶν πολλῶν·	καὶ	γὰρ ἐκεῖ οἱ θεαταὶ ὑπὸ
[2, 6]	καὶ ὥρμων ἂν ἐπ´ αὐτό·	καὶ	γὰρ ὁ πούς, εἰ φρένας
[2, 15]	μωρόν. δυσμεταχειριστότερον οὐδέν ἐστιν. κέκρικα.	καὶ	γὰρ οἱ μαινόμενοι· ἀλλ´ ὅσῳ
[2, 22]	ἐκ τῶν αὐτῶν γεγενημένοι ἔσεσθε·	καὶ	γὰρ οἱ ὄφεις· φίλοι δ´
[2, 23]	ἀμελοῦντα οὐδ´ ἐκείνων κατὰ δύναμιν.	καὶ	γὰρ ὀφθαλμῶν ἐπιμελητέον, ἀλλ´ οὐχ
[2, 14]	τι καὶ ἀγωγὸν καὶ ἐπίχαρι.	καὶ	γὰρ σκυτεὺς πῶς μὲν μανθάνει
[2, 6]	πλεῖόν σου ἔχουσιν ἐν ἐκείνοις.	καὶ	γὰρ σὺ ἐν συλλογισμοῖς πλεῖον
[2, 4]	γυναῖκες κοιναὶ φύσει; κἀγὼ λέγω.	καὶ	γὰρ τὸ χοιρίδιον κοινὸν τῶν
[2, 2]	τηροῦντι μέντοι τὰ ἴδια. Ταύτῃ	καὶ	γελοῖόν ἐστι τὸ λέγειν ὑπόθου
[2, 18]	μᾶλλον ἄλλην τινὰ ἀντεισάγαγε καλὴν	καὶ	γενναίαν φαντασίαν καὶ ταύτην τὴν
[2, 20]	πτισάνη; λάβε καὶ ὀσφράνθητι, λάβε	καὶ	γεῦσαι. πόθεν οὖν οἶδας, εἰ
[2, 20]	ἔτους καὶ ἄστρων καὶ θαλάσσης	καὶ	γῆς καὶ τῆς παρ´ ἀνθρώπων
[2, 17]	ἀθλιώτερον ἐμοῦ; οὐ θέλω τι	καὶ	γίνεται· καὶ τί ἐστιν ἀθλιώτερον
[2, 21]	αὐτὴν ἐνέγκατε εἰς τὴν σχολήν·	καὶ	γνώσεσθε οἵαν ἰσχὺν ὁ λόγος
[2, 22]	φιλία, βάλε κρέας εἰς μέσον	καὶ	γνώσῃ. βάλε καὶ σοῦ καὶ
[2, 18]	ὅσας θέλεις βροντὰς καὶ ἀστραπὰς	καὶ	γνώσῃ, ὅση γαλήνη ἐστὶν ἐν
[2, 22]	καὶ τοῦ παιδίου μέσον ἀγρίδιον	καὶ	γνώσῃ, πῶς σὲ τὸ παιδίον
[2, 16]	τάλανας ναυαγούς. προσπεσέτω φαντασία ταρακτικὴ	καὶ	γνώσῃ, τί ἐμελετῶμεν καὶ πρὸς
[2, 1]	ἐκκλίνων οὐ περιπίπτω. φέρε θάνατον	καὶ	γνώσῃ· φέρε πόνους, φέρε δεσμωτήριον,
[2, 20]	χρησμοὺς ἐξηγοῦνται. ὦ μεγάλης ἀναισχυντίας	καὶ	γοητείας. Ἄνθρωπε, τί ποιεῖς; αὐτὸς
[2, 22]	καὶ τὸ καλὸν καὶ πατρίδα	καὶ	γονεῖς καὶ φίλους, σῴζεται ταῦτα
[2, 14]	ἐνδέοντος; πλουτεῖς, τέκνα ἔχεις τυχὸν	καὶ	γυναῖκα καὶ οἰκέτας πολλούς, ὁ
[2, 23]	ἐστὶ πρὸς τοὺς δεδωκότας, ἀλλὰ	καὶ	δειλοῦ. ὁ γὰρ τοιοῦτος φοβεῖσθαί
[2, 5]	κακοῦ, περὶ δὲ τοῦ βάλλειν	καὶ	δέχεσθαι. λοιπὸν ἐν τούτῳ ἡ
[2, 19]	πατήρ; Πρίαμος. τίνες ἀδελφοί; Ἀλέξανδρος	καὶ	Δηίφοβος. μήτηρ δ´ αὐτῶν τίς;
[2, 8]	παρακολούθησιν τῇ χρήσει τῶν φαντασιῶν,	καὶ	δῆλον ὅτι κατὰ λόγον οὐκέτ´
[2, 23]	παράδοσιν γίνεσθαι διά τινων θεωρημάτων	καὶ	διὰ λέξεως ποιᾶς καὶ μετά
[2, 14]	τῆς πανηγύρεως, πῶς τοῦτο γίνεται	καὶ	διὰ τί καὶ τίνες οἱ
[2, 11]	ἀναγκαιότατα ἐν ἀνθρώποις; (Ἔστιν οὖν.	(Καὶ	διὰ τί οὐ ζητοῦμεν αὐτὸν
[2, 11]	τεχνικῆς παραλήψεως διδασκόμεθα ἕκαστον αὐτῶν	καὶ	διὰ τοῦτο οἱ μὴ εἰδότες
[2, 12]	κεφαλαιώδει τὸ ὁρικόν’ ῥήματα τεχνικὰ	καὶ	διὰ τοῦτο τοῖς ἰδιώταις φορτικὰ
[2, 3]	λέγει φέρε ἣν θέλεις δραχμὴν	καὶ	διαγνώσομαι’ ἀλλ´ ἐπὶ συλλογισμῶν φέρε
[2, 3]	ἐπὶ συλλογισμῶν φέρε ὃν θέλεις	καὶ	διακρινῶ σοι τὸν ἀναλυτικόν τε
[2, 17]	ἐπιτηδευμάτων καλῶν καὶ αἰσχρῶν ἐπικρίνοντες	καὶ	διαλαμβάνοντες. τίνος δ´ ἕνεκα προσερχόμεθα
[2, 18]	καὶ ἴδε αὐτὸν συγκατακείμενον Ἀλκιβιάδῃ	καὶ	διαπαίζοντα αὐτοῦ τὴν ὥραν. ἐνθυμήθητι
[2, 5]	ἔργον ἐκεῖνο· δίελε τὰ πράγματα	καὶ	διάστησον καὶ εἰπὲ τὰ ἔξω
[2, 20]	μαθεῖν· ἐγώ σοι λέγω τοῦτο	καὶ	διδάξω σε, ἐὰν θέλῃς‘ τίνι
[2, 11]	ἵνα λοιπὸν ἀπό τινων γνωρίμων	καὶ	διευκρινημένων ὁρμώμενοι χρώμεθα ἐπὶ τῶν
[2, 12]	καὶ οὕτως ἐκπεπληρωκὼς τὴν ἔννοιαν	καὶ	διηρθρωκὼς ἀπηλλάσσετο, οὐ λέγων ὅτι
[2, 7]	καὶ καλῶν καὶ αἰσχρῶν οἶδεν	καὶ	δικαίων καὶ ἀδίκων. ἄνθρωπε, σύ
[2, 23]	εἰς τὴν πατρίδα τὴν ἑαυτοῦ	καὶ	διοδεύων πανδοκεῖον καλὸν ἀρέσαντος αὐτῷ
[2, 19]	Κλεάνθης; βεβασάνικας οὖν τι αὐτῶν	καὶ	δόγμα σεαυτοῦ πεποίησαι; δείκνυε πῶς
[2, 19]	φαντασίαν καὶ συγκρῖναι τὰ λεγόμενα	καὶ	δόγμα τι ἐμαυτοῦ ποιήσασθαι κατὰ
[2, 23]	καὶ ταῖς λοιπαῖς διακόνοις χρῆται	καὶ	δοκιμάζει αὐτὴ ἕκαστα καὶ ἀποφαίνεται;
[2, 12]	αὐτοῖς νὴ Δία τούτοις χρώμενον	καὶ	δοκιμάζον ἕκαστον καὶ βουλευόμενον. ἆρά
[2, 9]	τὸν φιλάργυρον αἱ ἀκατάλληλοι λήψεις	καὶ	δόσεις. Διὰ τοῦτο παραγγέλλουσιν οἱ
[2, 23]	τι κυνός; ἀλλ´ ὡς διάκονοι	καὶ	δοῦλαι τεταγμέναι εἰσὶν ὑπηρετεῖν τῇ
[2, 17]	φιλόσοφοι, μαθεῖν θέλομεν ὡς κομψὰ	καὶ	δριμέα, οἱ δ´, ἵν´ ἀπ´
[2, 24]	ἐπιμέλειαν. τὰ παιδία τὰ πιθανὰ	καὶ	δριμέα τίνα οὐκ ἐκκαλεῖται πρὸς
[2, 23]	ποιᾶς καὶ μετά τινος ποικιλίας	καὶ	δριμύτητος τῶν θεωρημάτων, ὑπ´ αὐτῶν
[2, 6]	τὸ εἰδέναι τὴν αὑτοῦ παρασκευὴν	καὶ	δύναμιν, ἵν´ ἐν οἷς μὴ
[2, 18]	πρὸς τὰς φαντασίας. Πᾶσα ἕξις	καὶ	δύναμις ὑπὸ τῶν καταλλήλων ἔργων
[2, 23]	εἰ οὕτως τὸ πρᾶγμα ἔχει,	καὶ	δύναται τὸ διακονοῦν κρεῖσσον εἶναι
[2, 19]	οὔτ´ ἔστιν ἀληθὲς οὔτ´ ἔσται,	καὶ	δυνατῷ ἀδύνατον οὐκ ἀκολουθεῖ· οὐ
[2, 12]	διὰ τοῦτο τοῖς ἰδιώταις φορτικὰ	καὶ	δυσπαρακολούθητα, ὧν ἡμεῖς ἀποστῆναι οὐ
[2, 22]	ἐπύρεςςον‘ εἶτα ἐλθόντος τοῦ πράγματος	καὶ	ἐγγίσαντος ὅρα οἵας φωνὰς ἀφιᾶσιν.
[2, 20]	τινος αὐτῶν δοῦλος ἤμην, εἰ	καὶ	ἔδει με καθ´ ἡμέραν ὑπ´
[2, 14]	οἱ θεαταὶ ὑπὸ τῶν ἐμπόρων·	καὶ	εἰ τὰ κτήνη συναίσθησίν τινα
[2, 8]	καὶ σαυτοῦ καὶ τοῦ τεχνίτου	καὶ	εἴ τινα αἴσθησιν εἶχες, ἐπειρῶ
[2, 19]	τῶν αὐτῶν δοκῶ καὶ Ἑλλάνικος	καὶ	εἴ τις ἄλλος τοιοῦτος. κἀγὼ
[2, 22]	Ἀλέξανδρος τοῦ Μενελάου ξένος ἦν,	καὶ	εἴ τις αὐτοὺς εἶδεν φιλοφρονουμένους
[2, 1]	ἀνέχου, δόξον δὲ μηδεὶς εἶναι	καὶ	εἰδέναι μηδέν. μόνον τοῦτο εἰδὼς
[2, 12]	τι εὐλαβείας. οἱ δὲ πολλοὶ	καὶ	εἰκαῖοι συγκαθέντες εἴς τι τοιοῦτον
[2, 1]	ἐπὶ στρατηγοῦ. (Ἄλλο οὐδέν; (Ναί·	καὶ	εἰκοστὴν αὐτοῦ δοῦναι ὀφείλει. (Τί
[2, 13]	δὲ Ζήνωνι μέλλων ἐντυγχάνειν ἠγωνία,	καὶ	εἰκότως· ἤθελε γὰρ ἀρέσκειν αὐτῷ,
[2, 8]	χρήσει τῶν φαντασιῶν οὐκ ἔχει.	καὶ	εἰκότως. ὑπηρετικὰ γὰρ γέγονεν ἄλλοις,
[2, 5]	δίελε τὰ πράγματα καὶ διάστησον	καὶ	εἰπὲ τὰ ἔξω οὐκ ἐπ´
[2, 5]	ὡς μὴ ἀπόλυτον, καθήξει αὐτὸν	καὶ	εἰς πηλὸν ἐμβαίνειν καὶ ἀκάνθας
[2, 17]	πρὸς τὰ πράγματα ὡς ἐλεύθερον	καὶ	εἰς τὸν οὐρανὸν ἀναβλέπειν ὡς
[2, 26]	ἐκεῖνον ἐπιψηφίζω καὶ καλῶ μάρτυρα	καὶ	εἷς ὢν οὗτος ἀρκεῖ μοι
[2, 20]	θεοὶ οὔτ´ εἰσίν, εἴ τε	καὶ	εἰσίν, οὐκ ἐπιμελοῦνται ἀνθρώπων οὐδὲ
[2, 16]	γὰρ διαφέρει, τίνος ἥττων ἐστὶ	καὶ	ἐκ τίνος κρέμαται; τί κρείττων
[2, 22]	συμπιεῖσθε καὶ συσκηνήσετε καὶ συμπλεύσετε	καὶ	ἐκ τῶν αὐτῶν γεγενημένοι ἔσεσθε·
[2, 10]	ἀπόλλυται, ταῦτα δὲ παρ´ ἡμᾶς·	καὶ	ἐκεῖνα μὲν οὔτ´ ἔχειν καλόν
[2, 26]	ἀρκοῦμαι δ´ ἀεὶ τῷ προσδιαλεγομένῳ	καὶ	ἐκεῖνον ἐπιψηφίζω καὶ καλῶ μάρτυρα
[2, 13]	δ´ ἐπὶ τὰ σαυτοῦ βάδιζε	καὶ	ἐκείνων ἀποστῇς μηδέποτε· εἰς τὴν
[2, 2]	ἐπὶ σοὶ ᾖ τὸ ὀρέγεσθαι	καὶ	ἐκκλίνειν, τίνος ἔτι ἐπιστρέφῃ; τοῦτό
[2, 2]	δοκεῖ φοβερὰ εἶναι· ἵνα δὲ	καὶ	ἐκκλίνων αὐτὰ πάθῃς, πῶς δύναται
[2, 13]	ὀρέξει δὲ χρῆται δίχα νομικοῦ	καὶ	ἐκκλίσει καὶ ὁρμῇ καὶ ἐπιβολῇ
[2, 7]	οὖν; δεῖ δίχα ὀρέξεως ἔρχεσθαι	καὶ	ἐκκλίσεως, ὡς ὁ ὁδοιπόρος πυνθάνεται
[2, 1]	δεῖξον, πῶς ἔχεις πρὸς ὄρεξιν	καὶ	ἔκκλισιν, εἰ μὴ ἀποτυγχάνεις ὧν
[2, 13]	καὶ σὺ λέγε τούτου ὄρεξις	καὶ	ἔκκλισις πέπονθεν, οὐκ εὐοδεῖ, φλεγμαίνει’
[2, 18]	ἢ ὁ ἐκ φαντασιῶν ἰσχυρῶν	καὶ	ἐκκρουστικῶν τοῦ λόγου; αὐτὸς γὰρ
[2, 26]	ὁ δ´ αὐτὸς καὶ προτρεπτικὸς	καὶ	ἐλεγκτικὸς οὗτος ὁ δυνάμενος ἑκάστῳ
[2, 17]	δυσροήσεις; εἰ δὲ φθονεῖς, ἀταλαίπωρε,	καὶ	ἐλεεῖς καὶ ζηλοτυπεῖς καὶ τρέμεις
[2, 21]	ἀκούσιον καθάπερ ἐν τῷ δειλῷ	καὶ	ἐλεήμονι. κἂν ἀκρατῆ που παρομολογῇ
[2, 15]	ἡμέραν ἔχοντος αὐτοῦ τῆς ἀποχῆς	καὶ	ἐλθὼν ἐπυνθανόμην τί ἐγένετο. (Κέκρικα,
[2, 19]	δὲ περὶ τῶν αὐτῶν δοκῶ	καὶ	Ἑλλάνικος καὶ εἴ τις ἄλλος
[2, 17]	ἀποκτείνω μὲν τὰ τέκνα. ἀλλὰ	καὶ	ἐμαυτὴν τιμωρήσομαι. καὶ τί μοι
[2, 15]	παρακούοντες τῶν λόγων τούτων. οἷον	καὶ	ἐμός τις ἑταῖρος ἐξ οὐδεμιᾶς
[2, 1]	ἐκεῖνα δείξεις ἀπελθὼν καὶ ἀναγνώσῃ	καὶ	ἐμπερπερεύσῃ; ἰδοῦ, πῶς διαλόγους συντίθημι.
[2, 17]	ἀλλὰ καὶ καθεύδων καὶ οἰνωμένος	καὶ	ἐν μελαγχολίᾳ. σὺ θεὸς εἶ,
[2, 21]	χρεία καὶ οὐδεὶς οὐδὲν πέμπει	καὶ	ἐν Νικοπόλει σαπρῶς λούει τὰ
[2, 21]	Νικοπόλει σαπρῶς λούει τὰ βαλανεῖα	καὶ	ἐν οἴκῳ κακῶς καὶ ὧδε
[2, 12]	εἰκός σε οὕτως σοφὸν ὄντα	καὶ	ἐν τῇ πόλει δόκιμον τὸ
[2, 24]	ἐστι καὶ ἐπὶ τί γέγονεν	καὶ	ἐν τίνι τούτῳ τῷ κόσμῳ
[2, 8]	μόνης; εἰ γὰρ μόνης, λέγε	καὶ	ἐν τοῖς ἄλλοις ζῴοις τὰ
[2, 22]	τὰς ἀγορὰς ὡς τὰ ὄρη	καὶ	ἐν τοῖς δικαστηρίοις ἀποδείκνυσθαι τὰ
[2, 3]	οὖν τοιοῦτόν τι ἔχειν ἡμᾶς	καὶ	ἐν τῷ βίῳ οἷον ἐπ´
[2, 19]	θεὸν ἐξ ἀνθρώπου ἐπιθυμοῦντα γενέσθαι	καὶ	ἐν τῷ σωματίῳ τούτῳ τῷ
[2, 11]	μακράν. εἰ δ´ οὐκ ὀξυβλεπτεῖς	καὶ	ἕν σοι ζυγὸν οὐκ ἀρκεῖ,
[2, 20]	Ἐπικουρείους καὶ Ἀκαδημαικούς. Τοῖς ὑγιέσι	καὶ	ἐναργέσιν ἐξ ἀνάγκης καὶ οἱ
[2, 14]	πανήγυριν καὶ ἐπὶ τίνι. οὕτως	καὶ	ἐνθάδ´ ἐν τῇ πανηγύρει ταύτῃ·
[2, 17]	τοῖς ἐπὶ μέρους; Οὕτως ἔχει	καὶ	ἐνθάδ´ ἐπὶ τῶν κατὰ τὸν
[2, 14]	γίνεται κυβερνήτης. μή ποτ´ οὖν	καὶ	ἐνθάδε οὐκ ἀπαρκεῖ τὸ βούλεσθαι
[2, 19]	πάρεστιν παρακειμένη, ἐκδέχομαι τὸ ἔργον.	καὶ	ἐνθάδε τοίνυν ὁ τέκτων ἐστίν,
[2, 6]	μησίν τινα ἔσφαξεν, πυρετὸς δὲ	καὶ	ἐνιαυτῷ πολλάκις. ψόφος ἐστὶ πάντα
[2, 15]	ἐμόν ἐστι πείθεσθαί σοι. οὕτως	καὶ	ἐνταῦθ´. ἃ δεῖ με ποιεῖν
[2, 23]	ἐν τούτοις ἀναστραφησόμενος. τοιοῦτόν τι	καὶ	ἐνταῦθά ἐστι τὸ γινόμενον. ἐπεὶ
[2, 19]	τὴν οὔτε γενομένην οὔτ´ ἐσομένην.	Καὶ	ἐνταῦθα μὲν οὐδὲν μέγα τῆς
[2, 24]	βλαπτομένους; (Καὶ τούτων, ἔφη. (Οὐκοῦν	καὶ	ἐνταῦθα ὅσοι μὲν ἐμπείρως ἀκούουσιν
[2, 23]	τὸ περὶ ταῦτ´ ἀκαταληκτικῶς ἔχειν	καὶ	ἐνταῦθα τίθεσθαι τὰς αὑτῶν ἐλπίδας.
[2, 14]	καὶ ἐπιτερπῆ τοῖς ἰδιώταις ἀκούειν.	καὶ	ἐνταῦθα τὸ μὲν ἔργον τοῦ
[2, 23]	μεταξὺ ἀέρα οὕτως ἐνεργὸν ἐποίησεν	καὶ	ἔντονον, ὥςτε δι´ αὐτοῦ τεινομένου
[2, 2]	δὲ μὴ θέλε, ἀλλ´ ἁπλῶς	καὶ	ἐξ ὅλης τῆς διανοίας ἢ
[2, 13]	παρέλαβεν πώποτε τὸν ἐροῦντα αὐτῷ	καὶ	ἐξηγησόμενον τὰ νόμιμα· ἀλλὰ διαθήκην
[2, 1]	τῷ μέρει, αὐτὸς ἑαυτὸν ἤλεγχεν	καὶ	ἐξήταζεν καὶ ἀεὶ μίαν γέ
[2, 16]	Τίνα οὖν ἐστι τὰ βαροῦντα	καὶ	ἐξιστάντα ἡμᾶς; τίνα γὰρ ἄλλα
[2, 13]	ψόφον τῶν ὀδόντων οὐδὲ μετοκλάζει	καὶ	ἐπ´ ἀμφοτέρους πόδας ἵζει. διὰ
[2, 6]	μηδέποτε θερισθῆναι. οὕτως ἴστε ὅτι	καὶ	ἐπ´ ἀνθρώπων κατάρα ἐστὶ τὸ
[2, 1]	εὐθὺς ἅμα τῷ θέλειν εὐλαβεῖσθαι	καὶ	ἐπ´ αὐτῷ κειμένην ἕξει τὴν
[2, 14]	τινὸς τῶν Ῥωμαικῶν μετὰ υἱοῦ	καὶ	ἐπακούοντος ἑνὸς ἀναγνώσματος Οὗτος, ἔφη,
[2, 8]	παρόντος ἔσωθεν καὶ ἐφορῶντος πάντα	καὶ	ἐπακούοντος οὐκ αἰσχύνῃ ταῦτα ἐνθυμούμενος
[2, 20]	εἰ ἐδύναντο οἱ ἄνθρωποι κατακηληθέντες	καὶ	ἐπᾳσθέντες ὑπὸ τῶν Στωικῶν ἀπονυστάζειν
[2, 15]	ἀτονία’ ἕτερον τρόπον τοιοῦτόν τι	καὶ	ἐπὶ τῆς ψυχῆς πάσχουσιν οἱ
[2, 24]	ὅτι ὁ ἀγνοῶν, τίς ἐστι	καὶ	ἐπὶ τί γέγονεν καὶ ἐν
[2, 24]	ταῦτα ἐπελάθοντο καὶ τίνες ἦσαν	καὶ	ἐπὶ τί ἐληλύθεσαν; ἔα, ἄνθρωπε,
[2, 14]	τίνες οἱ τιθέντες τὴν πανήγυριν	καὶ	ἐπὶ τίνι. οὕτως καὶ ἐνθάδ´
[2, 17]	πατρίδα, τί πρὸς ξένους’ ἔρχου	καὶ	ἐπὶ τὸν δεύτερον τόπον· σός
[2, 7]	ἀλλὰ τὴν φέρουσαν. οὕτως ἔδει	καὶ	ἐπὶ τὸν θεὸν ἔρχεσθαι ὡς
[2, 5]	οὕτως τοίνυν τὸ μὲν προηγούμενον	καὶ	ἐπὶ τοῦ βίου ἔργον ἐκεῖνο·
[2, 18]	θεραπευθῇ εἰς ἅπαν. τοιοῦτόν τι	καὶ	ἐπὶ τῶν τῆς ψυχῆς παθῶν
[2, 18]	μᾶλλον ἀντ´ αὐτοῦ. οὕτως ἔχει	καὶ	ἐπὶ τῶν ψυχικῶν· ὅταν ὀργισθῇς,
[2, 11]	ἀπρεποῦς καὶ εὐδαιμονίας καὶ προσήκοντος	καὶ	ἐπιβάλλοντος καὶ ὅ τι δεῖ
[2, 13]	νομικοῦ καὶ ἐκκλίσει καὶ ὁρμῇ	καὶ	ἐπιβολῇ καὶ προθέσει. πῶς δίχα
[2, 14]	τὰς σχέσεις τάς τε φυσικὰς	καὶ	ἐπιθέτους, τὸν υἱόν, τὸν πατέρα,
[2, 20]	ὅτι οὐδεὶς πιστεύει οὐδενί. Οὕτως	καὶ	Ἐπίκουρος, ὅταν ἀναιρεῖν θέλῃ τὴν
[2, 20]	ἀνδρῶν ἀποκόψασθαι οὐ δύνανται. οὕτως	καὶ	Ἐπίκουρος τὰ μὲν ἀνδρὸς πάντ´
[2, 5]	γὰρ κωλύει; ~Πῶς συνυπάρχει μεγαλοφροσύνη	καὶ	ἐπιμέλεια. Αἱ ὗλαι ἀδιάφοροι, ἡ
[2, 17]	δ´ ὡς εὐσεβὴς καὶ φιλόσοφος	καὶ	ἐπιμελὴς εἰδέναι τί μοι πρὸς
[2, 23]	καὶ ποῖος ἄγγελος οὕτως ὠκὺς	καὶ	ἐπιμελής; εἰκῇ δὲ καὶ τὸν
[2, 14]	ὀλιγοστὸν χρόνον δίχα τοῦ διοικοῦντος	καὶ	ἐπιμελομένου, τὸ δ´ οὕτως μέγα
[2, 20]	νὴ Δία νομοθετῶν εἰς φόβον	καὶ	ἐπίσχεσιν τῶν ἀδικούντων. εὖ, φιλόσοφε·
[2, 14]	μέντοι ἀπὸ τῆς μουσικῆς ἡδέα	καὶ	ἐπιτερπῆ τοῖς ἰδιώταις ἀκούειν. καὶ
[2, 14]	αὐτῶν ἔχει τι καὶ ἀγωγὸν	καὶ	ἐπίχαρι. καὶ γὰρ σκυτεὺς πῶς
[2, 10]	καὶ ἀπολλύειν καὶ αἰσχρόν ἐστι	καὶ	ἐπονείδιστον καὶ ἀτύχημα. τί ἀπολλύει
[2, 1]	μεταθῇ τὸ εὐλαβές, ὅπου προαίρεσις	καὶ	ἔργα προαιρέσεως, εὐθὺς ἅμα τῷ
[2, 21]	ἀνάστατον πεποίηκας, τοὺς γείτονας συντετάραχας·	καὶ	ἔρχῃ μοι καταστολὰς ποιήσας ὡς
[2, 9]	τοῦ βεβαμμένου καὶ ᾑρημένου, τότε	καὶ	ἔστι τῷ ὄντι καὶ καλεῖται
[2, 5]	πηλὸν ἐμβαίνειν καὶ ἀκάνθας πατῆσαι	καὶ	ἔστιν ὅτε ἀποκοπῆναι ὑπὲρ τοῦ
[2, 5]	ἔπαιζεν, ἀλλ´ οὐδὲν ἧττον ἔπαιζεν	καὶ	ἐσφαίριζεν εὐρύθμως. οὕτως καὶ ἡμεῖς
[2, 22]	μήτ´ εἰ πολὺν χρόνον συμπεφοιτηκότες	καὶ	ἑταῖροι, ἀλλὰ μόνον αὐτὸ τοῦτο
[2, 16]	ἐξιόντα καὶ ἀπαλλαττόμενον τῶν συνήθων	καὶ	ἑταίρων καὶ τόπων καὶ συναναστροφῆς
[2, 22]	μετανοῶν, μὴ βασανίζων ἑαυτόν· ἔπειτα	καὶ	ἑτέρῳ, τῷ μὲν ὁμοίῳ παντὶ
[2, 22]	καὶ νῦν Ῥωμαῖοι πρὸς Γέτας	καὶ	ἔτι πρότερον τὰ ἐν Ἰλίῳ
[2, 24]	Ἕκτωρ ἢ ὁ Αἴας; ἀλλὰ	καὶ	εὐγενής. μή τι ἐκ θεᾶς
[2, 8]	ἄλλοις ζῴοις τὰ ἀγαθὰ εἶναι	καὶ	εὐδαιμονίαν καὶ κακοδαιμονίαν. νῦν δ´
[2, 11]	αἰσχροῦ καὶ πρέποντος καὶ ἀπρεποῦς	καὶ	εὐδαιμονίας καὶ προσήκοντος καὶ ἐπιβάλλοντος
[2, 18]	γαλήνη ἐστὶν ἐν τῷ ἡγεμονικῷ	καὶ	εὐδία. ἂν δ´ ἅπαξ ἡττηθεὶς
[2, 13]	ᾆσαι μόνον θέλει καλῶς, ἀλλὰ	καὶ	εὐδοκιμῆσαι, τοῦτο δ´ οὐκέτι ἐστὶν
[2, 23]	ῥᾷον ἀκούσειε τοὺς εὐσχήμοσιν ἅμα	καὶ	εὐπρεπέσιν ὀνόμασι σεσημασμένους. οὐκ ἄρα
[2, 11]	τὸ δοκοῦν εἰ ὀρθῶς δοκεῖ	καὶ	εὕρεσις κανόνος τινός, οἷον ἐπὶ
[2, 16]	ἐπελθεῖν· ἕλκυσον δ´ εἰς χρῆσιν	καὶ	εὑρήσεις τάλανας ναυαγούς. προσπεσέτω φαντασία
[2, 19]	οὕτως ἑαυτοὺς ἐν οἷς ἐπράσσετε	καὶ	εὑρήσετε τίνος ἔσθ´ αἱρέσεως. τοὺς
[2, 5]	ἐπιμέλειαν τοῦ προσπεπονθότος ταῖς ὕλαις	καὶ	εὐστάθειαν τοῦ ἀνεπιστρεπτοῦντος, πλὴν οὐκ
[2, 19]	εὐτυχοῦντα, ἀποθνῄσκοντα καὶ εὐτυχοῦντα, πεφυγαδευμένον	καὶ	εὐτυχοῦντα, ἀδοξοῦντα καὶ εὐτυχοῦντα. δείξατ´·
[2, 19]	τινα νοσοῦντα καὶ εὐτυχοῦντα, κινδυνεύοντα	καὶ	εὐτυχοῦντα, ἀποθνῄσκοντα καὶ εὐτυχοῦντα, πεφυγαδευμένον
[2, 19]	εὐτυχοῦντα, πεφυγαδευμένον καὶ εὐτυχοῦντα, ἀδοξοῦντα	καὶ	εὐτυχοῦντα. δείξατ´· ἐπιθυμῶ τινα νὴ
[2, 19]	τετυπωμένον. δείξατέ μοί τινα νοσοῦντα	καὶ	εὐτυχοῦντα, κινδυνεύοντα καὶ εὐτυχοῦντα, ἀποθνῄσκοντα
[2, 19]	εὐτυχοῦντα, κινδυνεύοντα καὶ εὐτυχοῦντα, ἀποθνῄσκοντα	καὶ	εὐτυχοῦντα, πεφυγαδευμένον καὶ εὐτυχοῦντα, ἀδοξοῦντα
[2, 16]	ζητῶ, τὸν ταῖς ἀληθείαις εὐγενῆ	καὶ	εὐφυᾶ· εἴτε νέον εἴτε πρεσβύτερον,
[2, 22]	σε. (κἀμὲ τοῦδ´ ἔρως ἔχει.	καὶ	εὔχονται εὐχὰς τοιάσδε. Καθόλου γὰρ
[2, 5]	οὐκέτι ἔσται πούς. τοιοῦτόν τι	καὶ	ἐφ´ ἡμῶν ὑπολαβεῖν δεῖ. τί
[2, 11]	τοῦτο πάντες χρώμεθα τοῖς ὀνόμασιν	καὶ	ἐφαρμόζειν πειρώμεθα τὰς προλήψεις ταῖς
[2, 8]	δὲ τοῦ θεοῦ παρόντος ἔσωθεν	καὶ	ἐφορῶντος πάντα καὶ ἐπακούοντος οὐκ
[2, 20]	ἀλλὰ πᾶν τοὐναντίον, εἴ τι	καὶ	ἔχει γνωριστικὸν τῆς ἀληθείας, ἐξαιρεῖν
[2, 14]	τῇ φύσει, αἱ ὑπολήψεις εἰκαῖαι	καὶ	ἐψευσμέναι’ εὐθὺς ἐξελθὼν λέγει ὕβρισέν
[2, 17]	δὲ φθονεῖς, ἀταλαίπωρε, καὶ ἐλεεῖς	καὶ	ζηλοτυπεῖς καὶ τρέμεις καὶ μίαν
[2, 10]	ἄλλο τι. οὐδεὶς δίχα ἀπωλείας	καὶ	ζημίας κακός ἐστιν. λοιπὸν εἰ
[2, 16]	προσπάθῃς, καὶ τοῦτο πάλιν κλαῖε	καὶ	ζήτει στίχον ὅμοιον τῷ Εὐριπίδου
[2, 11]	τῆς πρὸς ἀλλήλους τῶν ἀνθρώπων	καὶ	ζήτησις τοῦ παρ´ ὃ γίνεται
[2, 8]	χαλκὸς ἢ χρυσὸς ἢ ἐλέφας;	καὶ	ἡ Ἀθηνᾶ ἡ Φειδίου ἅπαξ
[2, 15]	λόγων, ὅτι βέβαιον εἶναι δεῖ	καὶ	ἡ μὲν προαίρεσις ἐλεύθερον φύσει
[2, 17]	τί ἐστιν ἀθλιώτερον ἐμοῦ; Τοῦτο	καὶ	ἡ Μήδεια οὐχ ὑπομείνασα ἦλθεν
[2, 5]	ἡ ὑπόθεσις, τοῦ κυβερνήτου. ἀλλὰ	καὶ	ἡ ναῦς καταδύεται. τί οὖν
[2, 1]	ταῦτα γράφει φιλόσοφος· λεξείδια δὲ	καὶ	ἡ ὁδός, ἣν λέγω, ἄλλοις
[2, 10]	δὲ τὸ ὅλον τοῦ μέρους	καὶ	ἡ πόλις τοῦ πολίτου. νῦν
[2, 22]	οὐ μεταβάλλῃ; ἀλλὰ πλοῦτον μὲν	καὶ	ἡδονὴν καὶ ἁπλῶς αὐτὰ τὰ
[2, 9]	ὄντι καὶ καλεῖται Ἰουδαῖος. οὕτως	καὶ	ἡμεῖς παραβαπτισταί, λόγῳ μὲν Ἰουδαῖοι,
[2, 1]	φοβερὰ δι´ ἀπειρίαν, τοιοῦτόν τι	καὶ	ἡμεῖς πάσχομεν πρὸς τὰ πράγματα
[2, 16]	ἐκεντήθη καὶ προσεκάθισεν. Τοιοῦτόν τι	καὶ	ἡμεῖς πάσχομεν. τίνα θαυμάζομεν; τὰ
[2, 1]	φοβερὰ καὶ τὰ θαρραλέα. οὕτως	καὶ	ἡμεῖς ποῦ χρώμεθα τῷ φόβῳ;
[2, 5]	ἔπαιζεν καὶ ἐσφαίριζεν εὐρύθμως. οὕτως	καὶ	ἡμεῖς τὴν μὲν ἐπιμέλειαν σφαιριστικωτάτην,
[2, 16]	πλακούντιον λαβόντα ἐπιλέλησται. θέλεις οὖν	καὶ	ἡμεῖς τοῖς παιδίοις ὁμοιῶμεν; οὔ,
[2, 20]	ἵνα μὴ λέγω, ὅτι νυκτὸς	καὶ	ἡμέρας ἀπολαύοντες καὶ μεταβολῶν τοῦ
[2, 10]	εἰ δ´ αἰδῶ καὶ καταστολὴν	καὶ	ἡμερότητα ἀποβαλεῖς, οὐδὲν ἡγῇ τὸ
[2, 20]	οὐχ ὑγιῶς; τί γὰρ σοὶ	καὶ	ἡμῖν; τῶν γὰρ προβάτων σοι
[2, 16]	τοῦτο ἐπιστεύθη Διὸς υἱὸς εἶναι	καὶ	ἦν. ἐκείνῳ τοίνυν πειθόμενος περιῄει
[2, 23]	τὸν Ἀχιλλέα; ὁμοίως τὴν Ἑλένην	καὶ	ἣν ἔτυχε γυναῖκα; καὶ ταῦτα
[2, 23]	διὰ τὸ ἄλλα εἶναι κρείττονα	καὶ	ἣν παρέχει τὰ ἕτερα χρείαν
[2, 2]	εἰ γὰρ σταυρωθῆναι θέλεις, ἔκδεξαι	καὶ	ἥξει ὁ σταυρός· εἰ δ´
[2, 9]	τὸ πάθος τὸ τοῦ βεβαμμένου	καὶ	ᾑρημένου, τότε καὶ ἔστι τῷ
[2, 23]	αἴσθηται τῆς διαφορᾶς, εὐθὺς συναρπασθεὶς	καὶ	ἡττηθεὶς ἀπέλθῃ. ἀλλὰ τὸ μέγα
[2, 22]	ὑπὸ τῶν φαντασιῶν καὶ ταράττῃ	καὶ	ἡττῶσίν σε αἱ πιθανότητες αὐτῶν·
[2, 20]	μεταβολῶν τοῦ ἔτους καὶ ἄστρων	καὶ	θαλάσσης καὶ γῆς καὶ τῆς
[2, 13]	πᾶσα τέχνη ἰσχυρόν τι ἔχει	καὶ	θαρραλέον ἐν τοῖς ἑαυτῆς. λαλεῖν
[2, 17]	τοὺς πολλοὺς τοῦτ´ ἔστιν, ὅπερ	καὶ	Θεόπομπον τὸν ῥήτορα, ὅπου καὶ
[2, 22]	ἀδελφὸς καὶ συγγενεῖς καὶ πατρὶς	καὶ	θεός. ὅταν γοῦν εἰς τοῦτο
[2, 8]	ποιῶν, ἀναίσθητε τῆς αὑτοῦ φύσεως	καὶ	θεοχόλωτε; Λοιπὸν ἡμεῖς τί φοβούμεθα
[2, 6]	ξηραίνονται μέν, οὐχ ἵνα δὲ	καὶ	θερισθῶσιν; οὐ γὰρ ἀπόλυτοι γίνονται.
[2, 5]	παῖδές εἰσιν ἢ ἐξ ἀνθρώπων	καὶ	θεῶν μεμιγμένοι τινές; ὁμολογήσαντος δὲ
[2, 22]	καὶ Ἀθηναῖοι καὶ Λακεδαιμόνιοι διεφέροντο	καὶ	Θηβαῖοι πρὸς ἀμφοτέρους καὶ μέγας
[2, 9]	λογικόν. ὅταν μαχίμως καὶ βλαβερῶς	καὶ	θυμικῶς καὶ ὠστικῶς, ποῦ ἀπεκλίναμεν;
[2, 18]	τῶν ἀποθανόντων. ἄπελθε πρὸς Σωκράτη	καὶ	ἴδε αὐτὸν συγκατακείμενον Ἀλκιβιάδῃ καὶ
[2, 14]	ἀτερπές, τὸ δ´ ὑπόδημα χρήσιμον	καὶ	ἰδεῖν ἄλλως οὐκ ἀηδές. καὶ
[2, 3]	ὅτι μὲν ἄνθρωπος’ φησίν, εἶ,	καὶ	ἰδὼν γνώσεται· εἰ δ´ ἀγαθὸς
[2, 20]	γαμοῦσι καὶ παιδοποιοῦνται καὶ πολιτεύονται	καὶ	ἱερεῖς καθιστᾶσιν αὑτοὺς καὶ προφήτας.
[2, 11]	ἡγήσομαι. οὕτως κρίνεται τὰ πράγματα	καὶ	ἵσταται τῶν κανόνων ἡτοιμασμένων· καὶ
[2, 18]	πρότερον οὔσας, τὰς δ´ ἐπιτείνεσθαι	καὶ	ἰσχυροποιεῖσθαι. Οὕτως ἀμέλει καὶ τὰ
[2, 24]	αὐτὸ κομψῶς οὐδ´ ἔπλασσεν. ἀλλὰ	καὶ	ἰσχυρός εἰμι. μή τι οὖν
[2, 15]	ὄν, ὅσῳ δ´ ἂν πλείονα	καὶ	ἰσχυρότερα ἐπιθῇς, τοσούτῳ θᾶττον {θᾶττον}
[2, 10]	ἀντὶ θίδρακος, ἂν οὕτως τύχῃ,	καὶ	καθέδρας αὐτὸν εὐγνωμοσύνην κτήσασθαι, ὅση
[2, 17]	καὶ οὐ μόνον ἐγρηγορώς, ἀλλὰ	καὶ	καθεύδων καὶ οἰνωμένος καὶ ἐν
[2, 21]	σοι ἐξ οἴκου φέρεται οὐδέν,	καὶ	κάθῃ μεταξὺ λεγομένων τῶν λόγων
[2, 21]	μοι καταστολὰς ποιήσας ὡς σοφὸς	καὶ	καθήμενος κρίνεις, πῶς ἐξηγησάμην τὴν
[2, 17]	καὶ οὐ ποιητέα καὶ ἀγαθὰ	καὶ	κακὰ καὶ καλὰ καὶ αἰσχρὰ
[2, 19]	τι ἔσω ὁ Καῖσαρ ἀρετὴν	καὶ	κακίαν τοῖς εἰσερχομένοις δίδωσι; τί
[2, 8]	τὰ ἀγαθὰ εἶναι καὶ εὐδαιμονίαν	καὶ	κακοδαιμονίαν. νῦν δ´ οὐ λέγεις
[2, 17]	ἀπόδειξις γὰρ αὕτη μεγίστη δυσροίας	καὶ	κακοδαιμονίας. θέλω τι καὶ οὐ
[2, 17]	τῶν κατὰ τὸν βίον. ἀγαθὸν	καὶ	κακὸν καὶ συμφέρον καὶ ἀσύμφορον
[2, 11]	οὐδ´ οἴονται εἰδέναι. ἀγαθοῦ δὲ	καὶ	κακοῦ καὶ καλοῦ καὶ αἰσχροῦ
[2, 3]	ἔμπειρός ἐστι διαγνῶναι τοὺς ἀγαθοὺς	καὶ	κακούς, γνώσεται, εἰ δ´ ἄπειρος,
[2, 19]	τούτων. εἰπέ μοι περὶ ἀγαθῶν	καὶ	κακῶν. ἄκουε· Ἰλιόθεν με φέρων
[2, 21]	ταραχὴ ἐν τοῖς περὶ ἀγαθῶν	καὶ	κακῶν, ἄλλοις δ´ ἄλλα αἴτια
[2, 16]	μελετῶμεν χρῆσθαι τοῖς περὶ ἀγαθῶν	καὶ	κακῶν δόγμασιν. Ποῦ τὸ ἀγαθόν;
[2, 7]	σπλάγχνων οὕτως σημεῖα τίνα ἀγαθῶν	καὶ	κακῶν; εἰ γὰρ τούτων οἶδεν
[2, 24]	καθ´ ἣν διαφέρονται περὶ ἀγαθῶν	καὶ	κακῶν καὶ συμφερόντων καὶ ἀσυμφόρων,
[2, 9]	οὐ δύναται τεχνολογῆσαι περὶ ἀγαθῶν	καὶ	κακῶν; ὅτι τῶν ὄντων τὰ
[2, 24]	τίνος ἀκοῦσαι δύνασαι; περὶ ἀγαθῶν	καὶ	κακῶν; τίνος; ἆρά γε ἵππου;
[2, 17]	ποιητέα καὶ ἀγαθὰ καὶ κακὰ	καὶ	καλὰ καὶ αἰσχρὰ πάντες ἄνω
[2, 9]	τότε καὶ ἔστι τῷ ὄντι	καὶ	καλεῖται Ἰουδαῖος. οὕτως καὶ ἡμεῖς
[2, 23]	προαιρετική; ἡ δὲ φραστικὴ αὕτη	καὶ	καλλωπιστικὴ τῶν ὀνομάτων, εἴ τις
[2, 14]	ἐπιμελομένου, τὸ δ´ οὕτως μέγα	καὶ	καλὸν κατασκεύασμα εἰκῇ καὶ ὡς
[2, 24]	οὖν τοῦ Ἀγαμέμνονος πλουσιώτερος; ἀλλὰ	καὶ	καλός εἰμι. μή τι οὖν
[2, 11]	εἰδέναι. ἀγαθοῦ δὲ καὶ κακοῦ	καὶ	καλοῦ καὶ αἰσχροῦ καὶ πρέποντος
[2, 26]	τῷ προσδιαλεγομένῳ καὶ ἐκεῖνον ἐπιψηφίζω	καὶ	καλῶ μάρτυρα καὶ εἷς ὢν
[2, 7]	εἰ γὰρ τούτων οἶδεν σημεῖα,	καὶ	καλῶν καὶ αἰσχρῶν οἶδεν καὶ
[2, 13]	εἰσερχόμενος, κἂν λίαν εὔφωνος ᾖ	καὶ	καλῶς κιθαρίζῃ· οὐ γὰρ ᾆσαι
[2, 19]	ἀρκεῖ ἐμοὶ τὰ ἐμὰ κακά.	καὶ	καλῶς λέγεις. ἀρκεῖ γάρ σοι
[2, 8]	κακοδαιμονίαν. νῦν δ´ οὐ λέγεις	καὶ	καλῶς ποιεῖς· εἰ γὰρ καὶ
[2, 20]	τις παρὰ τῆς φύσεως μέτρα	καὶ	κανόνας εἰς ἐπίγνωσιν τῆς ἀληθείας
[2, 19]	ἐν τοῖς περὶ Δυνατῶν, ἀλλὰ	καὶ	κατ´ ἰδίαν ἐν τοῖς περὶ
[2, 11]	παρά γε τοῖς ὡς δεῖ	καὶ	κατὰ θύραν ἁπτομένοις αὐτῆς συναίσθησις
[2, 24]	τί ἐστιν ἐννοεῖς ἢ δύνασαι	καὶ	κατὰ ποσὸν ἀκολουθῆσαί μοι λέγοντι;
[2, 24]	αὐτοῦ, τίς ἡ ἔννοια; ἔχομεν	καὶ	κατὰ ποσὸν περὶ τοῦτο τὰ
[2, 16]	ἐν μὲν τῇ σχολῇ γοργοὶ	καὶ	κατάγλωσσοι, κἂν ζητημάτιον ἐμπέσῃ περί
[2, 11]	παρ´ ὃ γίνεται ἡ μάχη	καὶ	κατάγνωσις καὶ ἀπιστία πρὸς τὸ
[2, 17]	λόγοι. εἶθ´, ὅταν τοιοῦτον ἐκπονήσῃ	καὶ	καταθλήσῃ τὸν τόπον, πάλιν ἐλθών
[2, 8]	παρακατέθετο, οὐδὲ τούτου μεμνήσῃ, ἀλλὰ	καὶ	καταισχυνεῖς τὴν ἐπιτροπήν; εἰ δέ
[2, 11]	νῦν δ´ ἐπεὶ δοκεῖς ὅτι	καὶ	καταλλήλως ἐφαρμόζεις τὰς προλήψεις τοῖς
[2, 1]	τί ἐστιν; μορμολύκειον. στρέψον αὐτὸ	καὶ	κατάμαθε. τραχέως κινεῖται τὸ σαρκίδιον,
[2, 15]	ἀσφάλειαν; ἂν δὲ σαπρὸν ὑποστήσῃ	καὶ	καταπῖπτον, οὐκ οἰκοδόμημά τι ὄν,
[2, 10]	ἀπώλειαν αὐτῆς· εἰ δ´ αἰδῶ	καὶ	καταστολὴν καὶ ἡμερότητα ἀποβαλεῖς, οὐδὲν
[2, 23]	ἀρεσάντων θεωρημάτων τινῶν αὐτοῦ καταμένεις	καὶ	κατοικεῖν προαιρῇ ἐπιλαθόμενος τῶν ἐν
[2, 2]	ἔξω χάσκῃς, ἀνάγκη σε ἄνω	καὶ	κάτω κυλίεσθαι πρὸς τὸ βούλημα
[2, 17]	καλὰ καὶ αἰσχρὰ πάντες ἄνω	καὶ	κάτω λαλοῦντες ἐρχόμεθα πρὸς τοὺς
[2, 17]	τί ἐστι τούτων ἕκαστον ἀσήμως	καὶ	κενῶς ἐφθεγγόμεθα τὰς φωνάς; τίς
[2, 10]	ἂν οὕτως τύχῃ, καὶ ὠφελούμενοι	καὶ	κερδαίνοντες, ὅταν διά τινος τούτων
[2, 5]	νοσῆσαι καθήκει, νῦν δὲ πλεῦσαι	καὶ	κινδυνεῦσαι, νῦν δ´ ἀπορηθῆναι, πρὸ
[2, 19]	οἱ δὲ περὶ Πανθοίδην οἶμαι	καὶ	Κλεάνθην τὰ ἄλλα, οἱ δὲ
[2, 19]	ἐν τῷ πρώτῳ περὶ Δυνατῶν.	καὶ	Κλεάνθης δ´ ἰδίᾳ γέγραφεν περὶ
[2, 23]	μή; τίς ἐστιν ἡ ἀνοίγουσα	καὶ	κλείουσα τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ ἀφ´
[2, 10]	δ´ ἀντὶ ἀνθρώπου, ἡμέρου ζῴου	καὶ	κοινωνικοῦ, θηρίον γέγονας βλαβερόν, ἐπίβουλον,
[2, 24]	οὖν τοῦ Ἀχιλλέως καλλίων; ἀλλὰ	καὶ	κόμιον κομψὸν ἔχω. ὁ δ´
[2, 6]	πολλάκις. ψόφος ἐστὶ πάντα ταῦτα	καὶ	κόμπος κενῶν ὀνομάτων. Τῇ κεφαλῇ
[2, 19]	πᾶσιν τοῖς ἄλλοις ἴσην ἢ	καὶ	κρείττονα ἔργῳ ὑπολάβητε; Στωικὸν δὲ
[2, 5]	φιλοτεχνεῖ. ἄλλος σοι δίδωσι τροφὰς	καὶ	κτῆσιν καὶ αὐτὰ ταῦτα δύναται
[2, 23]	ἀλλ´ οὐχ ἡλίκη βοός· ἔστι	καὶ	κυνός, ἀλλ´ οὐχ ἡλίκη οἰκέτου·
[2, 23]	αὐτὴ ἰδοῦσα, ὅτι ἐν τυφλαῖς	καὶ	κωφαῖς ταῖς ἄλλαις ἁπάσαις δυνάμεσίν
[2, 23]	μαίνῃ; οὕτως τυφλὸς ταῖς ἀληθείαις	καὶ	κωφὸς εἶ; Τί οὖν; ἀτιμάζει
[2, 22]	ταύτην τὴν ἄγνοιαν καὶ Ἀθηναῖοι	καὶ	Λακεδαιμόνιοι διεφέροντο καὶ Θηβαῖοι πρὸς
[2, 6]	διὰ τῆς θυρίδος εἰσελθεῖν’ ἀλλὰ	καὶ	λάλησον αὐτῷ. λαλῶ. τίνα τρόπον;
[2, 15]	δοκῇ, μὴ μετατίθεσο, ἀλλ´ ἔμμενε	καὶ	λέγε ὅτι τοῖς κριθεῖσιν ἐμμένειν
[2, 12]	ἢ λοιδορεῖ λοιπὸν ἢ καταγελᾷ	καὶ	λέγει ἰδιώτης ἐστίν· οὐκ ἔστιν
[2, 8]	αὐτοῦ ἠμέλεις; παραδέδωκέ σοι σεαυτὸν	καὶ	λέγει οὐκ εἶχον ἄλλον πιστότερόν
[2, 16]	βουλεύεται; κἂν μὲν τύχῃ, ἐπῆρται	καὶ	λέγει πῶς γὰρ ἡμεῖς καλῶς
[2, 23]	αἴρειν τὴν δύναμιν τῆς φραστικῆς	καὶ	λέγειν μὴ εἶναι μηδεμίαν ταῖς
[2, 14]	τὰ ἑξῆς πάντα καὶ ποιεῖν	καὶ	λέγειν. Πόθεν οὖν ἄρξασθαι δεῖ;
[2, 10]	ὁ δ´ ἀποβαλὼν ζημιοῦται; (Ποίαν	καὶ	λέγεις; (Οὐδὲν ἔχομεν αἰδῆμον φύσει;
[2, 23]	προαιρῇ ἐπιλαθόμενος τῶν ἐν οἴκῳ	καὶ	λέγεις ταῦτα κομψά ἐστιν‘ τίς
[2, 12]	τι ἐκτήσω πάντων ἄμεινον; ποῖον	καὶ	λέγεις; τὸ αὐτοῖς νὴ Δία
[2, 17]	τούτου τοῦ πράγματος ἀθλητὴν γενόμενον	καὶ	λέγοντα ὅτι ἐμοὶ τὰ μὲν
[2, 20]	πλείονας ἔχωμεν ταὐτά σοι πεπονθότας	καὶ	λέγοντας. ἐκ τούτων τῶν λόγων
[2, 21]	δειλοὺς δὲ ῥᾳδίως ἑαυτοὺς ὁμολογοῦσι	καὶ	λέγουσιν ἐγὼ δειλότερός εἰμι, ὁμολογῶ·
[2, 21]	ἐμοῦ; νῦν οἴονταί με προκόπτειν	καὶ	λέγουσιν ὅτι „ἥξει ἐκεῖνος πάντα
[2, 18]	παρακατακλινομένην. καταψῶ τὴν κορυφήν μου	καὶ	λέγω· εὖ, Ἐπίκτητε, κομψὸν σοφισμάτιον
[2, 13]	πρῶτον πάντων ξένον αὐτὸν καλῶ	καὶ	λέγω· οὗτος ὁ ἄνθρωπος οὐκ
[2, 12]	ὀρθῶς ὑπέλαβες· ταύτην γάρ τοι	καὶ	λέγω. πολὺ νὴ Δία τῶν
[2, 4]	ζητεῖν, ἀλλὰ τὸ ἀλλότριον ὑφαρπάζεις	καὶ	λιχνεύεις; ἀλλὰ φιλόλογός εἰμι καὶ
[2, 23]	τὸ εὐσημοτέροις γράμμασι γεγραμμένον οὐκοῦν	καὶ	λόγους πᾶς ἄν τις ῥᾷον
[2, 22]	ἐστὶ τὸ ποιοῦν δάκνειν ἀλλήλους	καὶ	λοιδορεῖσθαι καὶ τὰς ἐρημίας καταλαμβάνειν
[2, 12]	φύρουσι καὶ τὰ τελευταῖα λοιδορήσαντες	καὶ	λοιδορηθέντες ἀπέρχονται. Τὸ πρῶτον δὲ
[2, 8]	ἄλλως γὰρ περιπατεῖν οὐκ ἐδύνατο.	καὶ	λοιπὸν αὐτοῦ που πέπαυται. εἰ
[2, 12]	διὰ τούτων αὐτὸν κινῆσαι δυνάμεθα.	καὶ	λοιπὸν εἰκότως συναισθανόμενοι ταύτης ἡμῶν
[2, 17]	νῦν οὐδ´ ἥψω τοῦ πράγματος,	καὶ	λοιπὸν ἔνθεν ἀρξάμενος προσοικοδομεῖν τὰ
[2, 2]	παρασκευάζου τὴν δυνατὴν παρασκευὴν πᾶσαν	καὶ	λοιπὸν σκέπτου καὶ τὴν φύσιν
[2, 14]	ἃ πάσχουσιν οὗτοι οἱ ὀλίγοι·	καὶ	λοιπὸν τούτῳ μόνῳ σχολάζουσι τῷ
[2, 17]	σοι ἀγαθὸν ἔσται σωθέντι τοιούτῳ	καὶ	λύχνων ἄξιον. ἀθάνατον γὰρ εἶναί
[2, 19]	περιθέμενοι σχῆμα ἀλλότριον περιπατεῖτε κλέπται	καὶ	λωποδύται τούτων τῶν οὐδὲν προσηκόντων
[2, 14]	καὶ ἀγαθὸν γενέσθαι, χρεία δὲ	καὶ	μαθεῖν τινα; ζητοῦμεν οὖν τίνα
[2, 23]	ὅτι τὴν τελευταίαν ἄγοντες ἅμα	καὶ	μακαρίαν ἡμέραν; ἡ σὰρξ ἢ
[2, 18]	ὤφελόν τις μετὰ ταύτης ἐκοιμήθη‘	καὶ	μακάριος ὁ ἀνὴρ αὐτῆς‘ ὁ
[2, 22]	μέγας βασιλεὺς πρὸς τὴν Ἑλλάδα	καὶ	Μακεδόνες πρὸς ἀμφοτέρους καὶ νῦν
[2, 24]	πρὸς τὸ παρὸν ἀφῶμεν, ἐπεὶ	καὶ	μακράν ἐσμεν ἀμφότεροι παντὸς τοῦ
[2, 12]	ἐστὶ νῦν ἀσφαλὲς τὸ πρᾶγμα	καὶ	μάλιστα ἐν Ῥώμῃ. τὸν γὰρ
[2, 12]	ἀπέρχονται. Τὸ πρῶτον δὲ τοῦτο	καὶ	μάλιστα ἴδιον Σωκράτους μηδέποτε παροξυνθῆναι
[2, 16]	θέλεις μὴ κλάειν τὴν τιτθὴν	καὶ	μάμμην. τί γὰρ διαφέρει, τίνος
[2, 12]	ἐπαίνῳ λέλεκται τὸ αἶψά τε	καὶ	μέγα νεῖκος ἐπισταμένως κατέπαυσεν. Τί
[2, 18]	ὑπὲρ τὸν Ἡσυχάζοντα. ἐπὶ τούτῳ	καὶ	μέγα φρονεῖν ἄξιον, οὐκ ἐπὶ
[2, 23]	ταῖς ἄλλαις πάσαις καὶ μικραῖς	καὶ	μεγάλαις δυνάμεσιν· τούτου κατορθωθέντος ἀγαθὸς
[2, 19]	ἀφορῶντας ἐν παντὶ καὶ μικρῷ	καὶ	μεγάλῳ· ὑμεῖς δὲ ταῦτα μαθησόμενοι
[2, 22]	διεφέροντο καὶ Θηβαῖοι πρὸς ἀμφοτέρους	καὶ	μέγας βασιλεὺς πρὸς τὴν Ἑλλάδα
[2, 14]	σοι δείξω, ὅτι τὰ ἀναγκαιότατα	καὶ	μέγιστα πρὸς εὐδαιμονίαν καὶ ὅτι
[2, 17]	λαμβάνειν οὐδὲ τὰ πράγματα μετατιθέντα	καὶ	μεθαρμοζόμενον. μὴ θέλε τὸν ἄνδρα,
[2, 9]	ἀρκεῖσθαι μόνῳ τῷ μαθεῖν, ἀλλὰ	καὶ	μελέτην προσλαμβάνειν, εἶτα ἄσκησιν. πολλῷ
[2, 19]	μεγάλῳ· ὑμεῖς δὲ ταῦτα μαθησόμενοι	καὶ	μελετήσοντες πάρεστε. διὰ τί οὖν
[2, 2]	ἂν ἔλεγε ἐμὲ δ´ Ἄνυτος	καὶ	Μέλητος ἀποκτεῖναι μὲν δύνανται, βλάψαι
[2, 10]	τούτοις πολίτης εἶ τοῦ κόσμου	καὶ	μέρος αὐτοῦ, οὐχ ἓν τῶν
[2, 5]	εἰ δ´ ὡς ἄνθρωπον σκοπεῖς	καὶ	μέρος ὅλου τινός, δι´ ἐκεῖνο
[2, 23]	θεωρημάτων καὶ διὰ λέξεως ποιᾶς	καὶ	μετά τινος ποικιλίας καὶ δριμύτητος
[2, 24]	ἐν τίνι τούτῳ τῷ κόσμῳ	καὶ	μετὰ τίνων κοινωνῶν καὶ τίνα
[2, 18]	καθαρὸς μετὰ καθαροῦ σαυτοῦ γενέσθαι	καὶ	μετὰ τοῦ θεοῦ. εἶθ´ ὅταν
[2, 20]	ὅτι νυκτὸς καὶ ἡμέρας ἀπολαύοντες	καὶ	μεταβολῶν τοῦ ἔτους καὶ ἄστρων
[2, 13]	ἐμελέτας ἐν τῇ σχολῇ; (Συλλογισμοὺς	καὶ	μεταπίπτοντας. (Ἐπὶ τί; οὐχ ὥστε
[2, 26]	λογικὴ φύσει διαβέβληται πρὸς μάχην·	καὶ	μέχρι μὲν ἂν μὴ παρακολουθῇ
[2, 13]	(Λέγε οὖν τὰ ἀληθῆ, δύστηνε,	καὶ	μὴ ἀλαζονεύου μηδὲ φιλόσοφος εἶναι
[2, 2]	τοῖς ἐκτός, δούλευε τὸ λοιπὸν	καὶ	μὴ ἀντισπῶ καὶ ποτὲ μὲν
[2, 3]	διακρινῶ σοι τὸν ἀναλυτικόν τε	καὶ	μή’ διὰ τί; οἶδα γὰρ
[2, 16]	σου μὴ ῥέωσιν· ἀπόμυξαι μᾶλλον	καὶ	μὴ ἐγκάλει. τί οὖν; ἐνταῦθά
[2, 5]	ἀτάραχον, ἅμα δὲ τὸ ἐπιμελὲς	καὶ	μὴ εἰκαῖον μηδ´ ἐπισεσυρμένον; ἂν
[2, 1]	εὐλαβείᾳ· εἰ δὲ τὰ ἀπροαίρετα	καὶ	μὴ ἐφ´ ἡμῖν οὐδὲν πρὸς
[2, 10]	ἀπολλύειν αἰσχρόν ἐστιν, ταῦτα δὲ	καὶ	μὴ ἔχειν καὶ ἀπολλύειν καὶ
[2, 17]	θέλοντός σού τι οὐ γίνεται	καὶ	μὴ θέλοντος γίνεται; ἀπόδειξις γὰρ
[2, 16]	βυθὸν ἢ τὸ πέλαγος περιβλεψάμενος	καὶ	μὴ ἰδὼν γῆν ἐξίσταμαι καὶ
[2, 17]	μὴ κενῶς ἴσμεν ἕκαστα τούτων	καὶ	μηδεμιᾶς ἐπιμελείας περὶ τὴν διάρθρωσιν
[2, 16]	ἔξω ζητῶν ἀεὶ τὴν εὔροιαν	καὶ	μηδέποτ´ εὐροεῖν δυνάμενος. ἐκεῖ γὰρ
[2, 19]	ἀνθρώπου θέλοντος ὁμογνωμονῆσαι τῷ θεῷ	καὶ	μηκέτι μήτε θεὸν μήτ´ ἄνθρωπον
[2, 16]	ἐξελθεῖν, ὅταν θέλῃ, τοῦ συμποσίου	καὶ	μηκέτι παίζειν, ἔτι οὗτος ἀνιᾶται
[2, 24]	τὰ καλὰ καὶ τὰ αἰσχρά,	καὶ	μήτε λόγῳ παρακολουθῶν μήτ´ ἀποδείξει,
[2, 17]	ἐλεεῖς καὶ ζηλοτυπεῖς καὶ τρέμεις	καὶ	μίαν ἡμέραν οὐ διαλείπεις, ἐν
[2, 22]	ἂν ἔχητε τὰ θηριώδη ταῦτα	καὶ	μιαρὰ δόγματα. ~Περὶ τῆς τοῦ
[2, 9]	εἰσίν, οἱ δὲ θηρίδια κακοήθη	καὶ	μικρά, ἀφ´ ὧν ἔστιν εἰπεῖν
[2, 23]	χρώμενον καὶ ταῖς ἄλλαις πάσαις	καὶ	μικραῖς καὶ μεγάλαις δυνάμεσιν· τούτου
[2, 19]	τὸν θεὸν ἀφορῶντας ἐν παντὶ	καὶ	μικρῷ καὶ μεγάλῳ· ὑμεῖς δὲ
[2, 10]	μὲν ἰδού, τί ἐστι βλάβη	καὶ	μνήσθητι ὧν ἤκουσας παρὰ τῶν
[2, 22]	τὰ λῃστῶν· οὐδὲ τὸ ἀκρατεῖς	καὶ	μοιχοὺς καὶ φθορεῖς ἀπεργαζόμενον οὐδ´
[2, 8]	ἔξωθεν; ἐν σαυτῷ φέρεις αὐτὸν	καὶ	μολύνων οὐκ αἰσθάνῃ ἀκαθάρτοις μὲν
[2, 19]	πράγματος. αὐτὸ τὸ πρᾶγμα ἐνδεχόμενον	καὶ	μόνον ἐφ´ ἡμῖν. λοιπὸν οὖν
[2, 22]	ἄνθρωποι κατ´ ἀλλήλων δι´ ἓν	καὶ	μόνον τοῦτο δόγμα, τὸ ἐν
[2, 18]	ψυχῆς παθῶν γίνεται. ἴχνη τινὰ	καὶ	μώλωπες ἀπολείπονται ἐν αὐτῇ, οὓς
[2, 16]	εἰ διὰ γυμνασίδιον καὶ στωίδια	καὶ	νεανισκάρια καὶ τοιαύτην διατριβὴν πενθεῖς;
[2, 18]	δὲ καὶ βουλομένου τοῦ γυναικαρίου	καὶ	νεύοντος καὶ προσπέμποντος, ἂν δὲ
[2, 1]	εὐλαβεῖς ἅμα δὲ θαρραλέοι ἐσόμεθα	καὶ	νὴ Δία διὰ τὴν εὐλάβειαν
[2, 23]	μὲν τοῦ ὁρᾶν καὶ ἀκούειν	καὶ	νὴ Δία ὑπὲρ αὐτοῦ τοῦ
[2, 18]	καὶ ἁπτομένου καὶ συνεγγίζοντος ἀπόσχωμαι	καὶ	νικήσω, τοῦτο μὲν ἤδη τὸ
[2, 17]	ἡμῶν οὐκ ἔλεγεν ὑγιεινόν τι	καὶ	νοσερόν, πρὶν Ἱπποκράτη γενέσθαι; ἢ
[2, 19]	οὐδὲν προσηκόντων ὀνομάτων καὶ πραγμάτων;	Καὶ	νῦν ἐγὼ μὲν παιδευτής εἰμι
[2, 24]	σὲ καὶ οὐδέποτέ μοι ἀπεκρίνω·	καὶ	νῦν, εἰ δυνατόν, παρακαλῶ σε
[2, 1]	τῶν ἑξῆς ὑπολογιζομένοις διὰ μωρίαν.	Καὶ	νῦν καιροῦ καλοῦντος ἐκεῖνα δείξεις
[2, 22]	γυναικάριον, καὶ περὶ αὐτοῦ πόλεμος.	καὶ	νῦν ὅταν ἴδῃς φίλους, ἀδελφοὺς
[2, 22]	Ἑλλάδα καὶ Μακεδόνες πρὸς ἀμφοτέρους	καὶ	νῦν Ῥωμαῖοι πρὸς Γέτας καὶ
[2, 24]	ὁ δ´ Ἀχιλλεὺς οὐ κάλλιον	καὶ	ξανθόν; καὶ οὐκ ἐκτένιζεν αὐτὸ
[2, 6]	ἕνεκα γίνονται στάχυες; οὐχ ἵνα	καὶ	ξηρανθῶσιν; ἀλλὰ ξηραίνονται μέν, οὐχ
[2, 21]	χρήσιμοι, ἀλλὰ καθόλου; πυθέσθω μου	καὶ	ὁ δυσεντερικός, εἰ χρήσιμον ὄξος,
[2, 14]	αὐτῷ οἷός ἐστιν· εἰ μὴ	καὶ	ὁ ἰατρὸς τὸν νοσοῦντα {ὅταν
[2, 13]	ἂν ἔτι ἠγωνία; διὰ τοῦτο	καὶ	ὁ κιθαρῳδὸς μόνος μὲν ᾄδων
[2, 17]	ὁ δὲ λέγει δὸς τροφήν’	καὶ	ὁ μὲν λέγει φλεβοτόμησον’ ὁ
[2, 18]	ὁ γὰρ τοῦτ´ εἰπὼν μακάριος‘	καὶ	ὁ μοιχός‘ οὐδὲ τὰ ἑξῆς
[2, 20]	ὥσπερ τοὺς Γάλλους ἡ μανία	καὶ	ὁ οἶνος. οὕτως ἰσχυρόν τι
[2, 22]	οἵας φωνὰς ἀφιᾶσιν. ὁ Ἐτεοκλῆς	καὶ	ὁ Πολυνείκης οὐκ ἦσαν ἐκ
[2, 5]	περὶ αὐτὴν φιλοτεχνίαν ἐπιδεικνύοντα. οὕτως	καὶ	ὁ ὑφάντης οὐκ ἔρια ποιεῖ,
[2, 11]	εὐδαιμονίας καὶ προσήκοντος καὶ ἐπιβάλλοντος	καὶ	ὅ τι δεῖ ποιῆσαι καὶ
[2, 11]	καὶ ὅ τι δεῖ ποιῆσαι	καὶ	ὅ τι οὐ δεῖ ποιῆσαι
[2, 26]	πῶς ὃ θέλει οὐ ποιεῖ	καὶ	ὃ μὴ θέλει ποιεῖ. ἂν
[2, 4]	ὃν ἂν πλήξῃς εἰς πράγματα	καὶ	ὀδύνας ἐμβάλλειν. τί σε θέλεις
[2, 20]	ὑγιέσι καὶ ἐναργέσιν ἐξ ἀνάγκης	καὶ	οἱ ἀντιλέγοντες προσχρῶνται. καὶ σχεδὸν
[2, 20]	ἀπολέσαι τὰς κινήσεις τὰς ἀνθρωπικὰς	καὶ	οἱ ἀποκοπτόμενοι τάς γε προθυμίας
[2, 14]	κτήνη {π{ α} ραθησόμενα ἄγεται	καὶ	οἱ βόες, οἱ δὲ πολλοὶ
[2, 23]	δυνηθῶμεν αὐτῆς καταφρονῆσαι. τοιοῦτοί εἰσι	καὶ	οἱ λέγοντες μηδεμίαν εἶναι παραλλαγὴν
[2, 11]	(Τουτὶ οὖν ᾧτινι οὐ δοκεῖ,	καὶ	οἴεται καὶ αὐτὸς ἐφαρμόζειν καλῶς·
[2, 11]	(Ἐνταῦθά ἐστι τὸ ζήτημα πᾶν	καὶ	οἴησις ἐνταῦθα προσγίνεται. ἀφ´ ὁμολογουμένων
[2, 14]	γὰρ περὶ κτῆσιν καὶ ἀγροὺς	καὶ	οἰκέτας καὶ ἀρχάς τινας ἀναστρέφεσθε,
[2, 14]	τέκνα ἔχεις τυχὸν καὶ γυναῖκα	καὶ	οἰκέτας πολλούς, ὁ Καῖσάρ σε
[2, 23]	ἀλλ´ οὐχ ἡλίκη οἰκέτου· ἔστι	καὶ	οἰκέτου, ἀλλ´ οὐχ ἡλίκη τῶν
[2, 9]	ὡς εἰς ταμιεῖον ἀποθέσθαι ἄρτους	καὶ	οἶνον, ἄλλο ἐστὶ φαγεῖν. τὸ
[2, 17]	μόνον ἐγρηγορώς, ἀλλὰ καὶ καθεύδων	καὶ	οἰνωμένος καὶ ἐν μελαγχολίᾳ. σὺ
[2, 22]	αὐτὰ κακά, ὕστερον δ´ οὐδέτερα·	καὶ	ὅλως λυπῇ, φοβῇ, φθονεῖς, ταράσσῃ,
[2, 8]	ἀλλ´ ἦν ἂν ἴσος ἡμῖν	καὶ	ὅμοιος. Οὐ θέλεις οὖν ἐκεῖ
[2, 22]	εἰ ἐκ τῶν αὐτῶν γονέων	καὶ	ὁμοῦ ἀνατεθραμμένοι καὶ ὑπὸ τῷ
[2, 16]	ᾄδει καλῶς, στατὸν ἔχει καλὸν	καὶ	ὅμως εἰσερχόμενος τρέμει· ταῦτα γὰρ
[2, 23]	ἑκάστῳ ἀποδίδωσιν. ἔστι γάρ τις	καὶ	ὄνου χρεία, ἀλλ´ οὐχ ἡλίκη
[2, 6]	ἔμαθον, ὑμεῖς δ´ οὔ’ οὕτως	καί,	ὅπου τινὸς χρεία τριβῆς, μὴ
[2, 13]	χρῆται δίχα νομικοῦ καὶ ἐκκλίσει	καὶ	ὁρμῇ καὶ ἐπιβολῇ καὶ προθέσει.
[2, 20]	αὐτοὺς τό τ´ εὐσεβὲς τοῦτο	καὶ	ὅσιον παρὰ τοῖς πολλοῖς ἀνθρώποις
[2, 20]	τί μᾶλλον ἢ πτισάνη; λάβε	καὶ	ὀσφράνθητι, λάβε καὶ γεῦσαι. πόθεν
[2, 9]	Ἰουδαῖος, πῶς Σύρος, πῶς Αἰγύπτιος;	καὶ	ὅταν τινὰ ἐπαμφοτερίζοντα ἴδωμεν, εἰώθαμεν
[2, 14]	ἀναγκαιότατα καὶ μέγιστα πρὸς εὐδαιμονίαν	καὶ	ὅτι μέχρι δεῦρο πάντων μᾶλλον
[2, 17]	δυσροίας καὶ κακοδαιμονίας. θέλω τι	καὶ	οὐ γίνεται· καὶ τί ἐστιν
[2, 2]	δέου, μὴ προστίθει δ´ ὅτι	καὶ	οὐ δέομαι’ εἰ μή τι
[2, 16]	ἀνομίαν. ἀλλ´ οὐκ εἶ Ἡρακλῆς	καὶ	οὐ δύνασαι καθαίρειν τὰ ἀλλότρια
[2, 13]	ὅτι θέλει τὰ μὴ διδόμενα	καὶ	οὐ θέλει τὰ ἀναγκαῖα καὶ
[2, 20]	αὐτὸς σεαυτὸν ἐξελέγχεις καθ´ ἡμέραν	καὶ	οὐ θέλεις ἀφεῖναι τὰ ψυχρὰ
[2, 23]	τούτου τι κρεῖσσον ἔχειν ὁμολογεῖς	καὶ	οὐ μαίνῃ; οὕτως τυφλὸς ταῖς
[2, 17]	ἤθελον δ´ ἀσφαλῶς καὶ ἀςείςτως	καὶ	οὐ μόνον ἐγρηγορώς, ἀλλὰ καὶ
[2, 5]	ἀνέβαλες’ τοῦτο δὴ μάχη ἐστὶ	καὶ	οὐ παιδιά. Τοιγαροῦν Σωκράτης ᾔδει
[2, 17]	μανθάνειν. τὰ μὲν οὖν ποιητέα	καὶ	οὐ ποιητέα καὶ ἀγαθὰ καὶ
[2, 6]	καθ´ ἣν διορίζεται τὰ σὰ	καὶ	οὐ τὰ σά. μή ποτ´
[2, 6]	τι σὸν καὶ τί ἀλλότριον	{καὶ}	οὐ ταραχθήσῃ. διὰ τοῦτο καλῶς
[2, 2]	οὗ καὶ ἀλήθεια. ὅπου ἀλήθεια	καὶ	οὗ φύσις, ἐκεῖ τὸ εὐλαβές·
[2, 4]	ἂν ἐπὶ τὰς κοπρίας ἐρρίπτου	καὶ	οὐδ´ ἐκεῖθεν ἄν τίς σε
[2, 13]	ἄλλο δέ τι δύναμαι εἰπεῖν	καὶ	οὐδὲ ἕν, ἀλλὰ πολλά. καὶ
[2, 24]	Ταῦτά σοι μόνα ἔχω εἰπεῖν	καὶ	οὐδὲ ταῦτα προθύμως. (Διὰ τί;
[2, 14]	δέ· ἀσίτησον σήμερον, ὕδωρ πίε’	καὶ	οὐδεὶς λέγει ὦ δεινῆς ὕβρεως’
[2, 21]	ἐπανελθεῖν, ἀλλὰ πολλοῦ πόνου χρεία	καὶ	οὐδεὶς οὐδὲν πέμπει καὶ ἐν
[2, 17]	μεθαρμοζόμενον. μὴ θέλε τὸν ἄνδρα,	καὶ	οὐδὲν ὧν θέλεις οὐ γίνεται.
[2, 24]	σου ἀκοῦσαι ἦλθον πρὸς σὲ	καὶ	οὐδέποτέ μοι ἀπεκρίνω· καὶ νῦν,
[2, 23]	καὶ ταῦτα μωρὰ καὶ ἄγροικα	καὶ	οὐκ εἰδότων τὴν ἑκάστου φύσιν,
[2, 20]	Ἐρινύες καὶ Ποιναί; ἐξήγειρον καθεύδοντα	καὶ	οὐκ εἴων ἠρεμεῖν, ἀλλ´ ἠνάγκαζον
[2, 24]	Ἀχιλλεὺς οὐ κάλλιον καὶ ξανθόν;	καὶ	οὐκ ἐκτένιζεν αὐτὸ κομψῶς οὐδ´
[2, 13]	θάρσος· φέρε ὃν θέλεις ἰδιώτην	καὶ	οὐκ ἐπιστρέφεται· ὅπου δ´ οὐκ
[2, 14]	θεὸς καὶ προνοεῖ τῶν ὅλων	καὶ	οὐκ ἔστι λαθεῖν αὐτὸν οὐ
[2, 22]	Ἀλλὰ τεθεράπευκέ με τοσούτῳ χρόνῳ·	καὶ	οὐκ ἐφίλει με; πόθεν οἶδας,
[2, 13]	καὶ οὐ θέλει τὰ ἀναγκαῖα	καὶ	οὐκ οἶδεν οὔτε τὰ ἴδια
[2, 13]	προαιρετικὰ δὲ πάντα ἐφ´ ἡμῖν	καὶ	οὔτ´ ἀφελέσθαι τις ἡμῶν αὐτὰ
[2, 17]	τὸν δεύτερον τόπον· σός ἐστι	καὶ	οὗτος. ἀλλ´ ἤδη καὶ τὸν
[2, 1]	πρὸς ταῦτα τῷ θάρσει χρηστέον.	καὶ	οὕτως ἅμα μὲν εὐλαβεῖς ἅμα
[2, 23]	δ´ εἰπεῖν ἄμεινον ἢ σιωπῆσαι	καὶ	οὕτως ἄμεινον ἢ ἐκείνως καὶ
[2, 1]	ὡς ἀσφαλῆ; πρὸς τὰ δίκτυα·	καὶ	οὕτως ἀπόλλυνται ἐναλλάξασαι τὰ φοβερὰ
[2, 9]	ὡς πρόβατον· εἰ δὲ μή,	καὶ	οὕτως ἀπώλετο ὁ ἄνθρωπος. τίνα
[2, 12]	τοῖς οὐδὲν πρὸς αὐτόν; (Οὐδαμῶς.	καὶ	οὕτως ἐκπεπληρωκὼς τὴν ἔννοιαν καὶ
[2, 22]	ἐκ τῆς ψυχῆς τῆς ἑαυτοῦ.	καὶ	οὕτως ἔσται πρῶτον μὲν αὐτὸς
[2, 2]	οἱ κρινόμενοί ἐστε ἢ ἐγώ.	καὶ	οὕτως κατέστρεψε τὸ πραγμάτιον. τίς
[2, 15]	πότερον ὑγιὲς ἢ οὐχ ὑγιές,	καὶ	οὕτως λοιπὸν ἐποικοδομεῖν αὐτῷ τὴν
[2, 24]	ἀκούειν; (Ἔοικεν. (Εἰ δὲ βούλει,	καὶ	οὕτως σκέψαι αὐτό. τὸ μουσικῶς
[2, 1]	πρὸς τὰς ἀπροαιρέτους δυνάμεις ἀντιταξάμενον.	καὶ	οὕτως τὸ παράδοξον ἐκεῖνο οὐκέτι
[2, 12]	ἡμῶν ἰδιώτην τινὰ τὸν προσδιαλεγόμενον·	καὶ	οὐχ εὑρίσκει χρήσασθαι αὐτῷ, ἀλλὰ
[2, 16]	παρεκάθητο, τίς ἂν ἦν; Εὐρυσθεὺς	καὶ	οὐχὶ Ἡρακλῆς. ἄγε, πόσους δὲ
[2, 12]	σὺ δεῖξον αὐτῷ τὴν ἀλήθειαν	καὶ	ὄψει ὅτι ἀκολουθεῖ. μέχρι δ´
[2, 24]	μόνον δείκνυε σαυτὸν τοῦ ἀκούειν	καὶ	ὄψει, πῶς κινήσεις τὸν λέγοντα.
[2, 18]	ἀναστὰς ἐπιχείρησον μακροτέραν ὁδὸν περιπατῆσαι	καὶ	ὄψει, πῶς σου τὰ σκέλη
[2, 12]	εἶχεν, ἀνάγνωτε τὸ Ξενοφῶντος Συμπόσιον	καὶ	ὄψεσθε πόσας μάχας διαλέλυκεν. διὰ
[2, 19]	ἀφῶμεν. ἀρξώμεθα μόνον, πιστεύσατέ μοι,	καὶ	ὄψεσθε. ~Πρὸς Ἐπικουρείους καὶ Ἀκαδημαικούς.
[2, 18]	οὐχὶ τοὺς σαπροὺς τούτους πύκτας	καὶ	παγκρατιαστὰς οὐδὲ τοὺς ὁμοίους αὐτοῖς,
[2, 20]	πάθῃ τι ὑπ´ αὐτῶν ἢ	καὶ	παθὼν πάντ´ ἀπολέσῃ τὰ τῆς
[2, 20]	εἶτα οἱ λέγοντες ταῦτα γαμοῦσι	καὶ	παιδοποιοῦνται καὶ πολιτεύονται καὶ ἱερεῖς
[2, 15]	ποτὲ ῥέψαι πρὸς τὸ λαμβάνειν	καὶ	πάλιν λέγειν ὅτι κέκρικα’ ὥσπερ
[2, 19]	οὔτ´ ἔστιν ἀληθὲς οὔτ´ ἔσται,	καὶ	πᾶν παρεληλυθὸς ἀληθὲς ἀναγκαῖόν ἐστιν,
[2, 18]	ἕξις ἐκλύεται τὴν πρώτην, εἶτα	καὶ	παντελῶς ἀναιρεῖται. σήμερον οὐκ ἐλυπήθην
[2, 12]	μάχας διαλέλυκεν. διὰ τοῦτο εἰκότως	καὶ	παρὰ τοῖς ποιηταῖς ἐν μεγίστῳ
[2, 5]	τῶν ἐκτός τινα κατὰ φύσιν	καὶ	παρὰ φύσιν; ὥσπερ ἂν εἰ
[2, 18]	ἀναζωγραφῶ, παροῦσαν αὐτὴν καὶ ἀποδυομένην	καὶ	παρακατακλινομένην. καταψῶ τὴν κορυφήν μου
[2, 8]	ἀλλὰ καὶ σοὶ μόνῳ ἐπίστευσεν	καὶ	παρακατέθετο, οὐδὲ τούτου μεμνήσῃ, ἀλλὰ
[2, 14]	πῶς μὲν μανθάνει τις παρεῖναι	καὶ	παρακολουθεῖν ἀτερπές, τὸ δ´ ὑπόδημα
[2, 20]	τὰ ἕτερα λέγοντες ἐξαπατῶσιν ὑμᾶς	καὶ	παραλογίζονται. τί οὖν σοι μέλει;
[2, 14]	μου καὶ ὑποσχεῖν τὸν ἔλεγχον	καὶ	παραμεῖναι; οὐδαμῶς, ἀλλ´ εὐθὺς ἀπαλλάσσῃ
[2, 2]	εἰ μὲν μεμελέτηκας γράφειν, ἔχεις	καὶ	παρασκευάςασθαι πρὸς πάντα τὰ ὑπαγορευόμενα·
[2, 19]	δεῖ κἀγὼ πρὸς τῇ ἐπιβολῇ	καὶ	παρασκευὴν οἵαν δεῖ; τί τὸ
[2, 18]	θεοῦ μέμνησο, ἐκεῖνον ἐπικαλοῦ βοηθὸν	καὶ	παραστάτην ὡς τοὺς Διοσκόρους ἐν
[2, 10]	ἢ πρᾶξαι, ἐξίστασθαι ἐν πᾶσιν	καὶ	παραχωρεῖν συνεργοῦντα κατὰ δύναμιν. μετὰ
[2, 5]	με δεῖ ὡς τὴν ὥραν	καὶ	παρελθεῖν ὡς ὥραν. τί οὖν
[2, 20]	ἐπᾳσθέντες ὑπὸ τῶν Στωικῶν ἀπονυστάζειν	καὶ	παρέχειν σοι καὶ τοῖς ὁμοίοις
[2, 10]	ἢ ὁ ποὺς λογισμὸν εἶχον	καὶ	παρηκολούθουν τῇ φυσικῇ κατασκευῇ, οὐδέποτ´
[2, 23]	μόνη. Εἶτα τηλικαύτη δύναμις οὖσα	καὶ	πᾶσι τοῖς ἄλλοις ἐπιτεταγμένη παρελθοῦσα
[2, 22]	μηκέτι πολυπραγμονήσῃς μήτ´ εἰ υἱὸς	καὶ	πατήρ ἐστι μήτ´ εἰ ἀδελφοὶ
[2, 22]	ἔσομαι οἷος δεῖ καὶ υἱὸς	καὶ	πατήρ. τοῦτο γάρ μοι συνοίσει
[2, 22]	τὸ ὅσιον καὶ τὸ καλὸν	καὶ	πατρίδα καὶ γονεῖς καὶ φίλους,
[2, 22]	πατὴρ καὶ ἀδελφὸς καὶ συγγενεῖς	καὶ	πατρὶς καὶ θεός. ὅταν γοῦν
[2, 12]	ὑβριστικόν, ἀλλὰ τῶν λοιδορούντων ἀνέχεσθαι	καὶ	παύειν μάχην. εἰ θέλετε γνῶναι,
[2, 20]	ἡμῶν ἐπιστραφέντες τιμῶσι τὸ θεῖον	καὶ	παύσωνταί ποτε ῥᾳθυμοῦντες περὶ τὰ
[2, 2]	εἰ δ´ ὑπακοῦσαι λόγος αἱρεῖ	καὶ	πεῖσαι τό γε παρ´ αὐτόν,
[2, 14]	ἐκεῖνοι εὑρεθῶσιν, τὸν ἐκείνοις ἀρέσοντα	καὶ	πεισθησόμενον ἀνάγκη πειρᾶσθαι κατὰ δύναμιν
[2, 22]	τὸ μέσον μερίδιον, κομψὸν γυναικάριον,	καὶ	περὶ αὐτοῦ πόλεμος. καὶ νῦν
[2, 18]	φαντασία· ἄφες ἴδω τίς εἶ	καὶ	περὶ τίνος, ἄφες σε δοκιμάσω.
[2, 20]	εἰς βαλανεῖον. τί δ´ ἐροῦσι	καὶ	περὶ τίνων ἢ πρὸς τίνας
[2, 21]	οἴονται, τοῦ ἀκουσίου· διὰ τοῦτο	καὶ	περὶ τούτου παρομολογοῦσιν. Ἐν οὖν
[2, 19]	ἐμπαίζετε καὶ τοὺς ἄλλους κυβεύετε;	καὶ	περιθέμενοι σχῆμα ἀλλότριον περιπατεῖτε κλέπται
[2, 4]	κρέως ἀποσπάσαι, λίπαινε τοὺς δακτύλους	καὶ	περίλειχε. καλὸς συμπότης καὶ σύνδειπνος
[2, 8]	τι δυναμένου. ἀλλὰ νὴ Δία	καὶ	περιπατοῦντος αὐτοῦ χρείαν εἴχομεν· διὰ
[2, 6]	καὶ στένοντες πάσχομεν ἃ πάσχομεν	καὶ	περιστάσεις αὐτὰ καλοῦντες. ποίας περιστάσεις,
[2, 16]	σαυτῷ περιφέρεις, ἔτι ποθεῖς λιθάρια	καὶ	πέτραν κομψήν; ὅταν οὖν μέλλῃς
[2, 23]	ἀνοίγουσα; τίς, καθ´ ἣν περίεργοι	καὶ	πευθῆνες ἢ πάλιν ἀκίνητοι ὑπὸ
[2, 20]	ὧν ἄξιον ἔκρινας σεαυτόν· ἔσθιε	καὶ	πῖνε καὶ συνουσίαζε καὶ ἀφόδευε
[2, 23]	πιστεῦσαι τοῖς λεχθεῖσιν ἢ ἀπιστῆσαι	καὶ	πιστεύσαντα ἐρεθισθῆναι ἢ μή, τίς
[2, 10]	δὲ {π{ ρ} ότερον αἰδήμονα	καὶ	πιστὴν ἕξομεν ἢ ἀναίσχυντον καὶ
[2, 2]	ἀφελέσθαι; εἰ θέλεις αἰδήμων εἶναι	καὶ	πιστός, τίς οὐκ ἐάσει σε;
[2, 17]	καὶ Θεόπομπον τὸν ῥήτορα, ὅπου	καὶ	Πλάτωνι ἐγκαλεῖ ἐπὶ τῷ βούλεσθαι
[2, 13]	εἰς τὴν γωνίαν ἀπελθὼν κάθησο	καὶ	πλέκε συλλογισμοὺς καὶ ἄλλῳ πρότεινε·
[2, 18]	νῦν δὲ μόνον τὰ λογάρια	καὶ	πλέον οὐδὲ ἕν. Οὗτός ἐστιν
[2, 17]	ὄρεξιν καὶ τὴν ἔκκλισιν πενίᾳ	καὶ	πλούτῳ· ἀποτεύξῃ, περιπεσῇ. ἀλλ´ ὑγιείᾳ·
[2, 14]	τοίνυν ζηλωτὴν τὰ ἑξῆς πάντα	καὶ	ποιεῖν καὶ λέγειν. Πόθεν οὖν
[2, 20]	δ´ οὐ χαλεπώτεραι αἱ Ἐρινύες	καὶ	Ποιναί; ἐξήγειρον καθεύδοντα καὶ οὐκ
[2, 8]	ἢ τὸ κατασκεύασμα τῷ κατασκευάσματι;	καὶ	ποῖον ἔργον τεχνίτου εὐθὺς ἔχει
[2, 23]	ἀναμάςςεσθαι τοὺς τύπους τῶν ὁρωμένων;	καὶ	ποῖος ἄγγελος οὕτως ὠκὺς καὶ
[2, 6]	οὐ θέλεις; ἀλλὰ τῇ ἀλλοτρίᾳ;	καὶ	ποῖός ἐστι κίνδυνος σὸς ἄλλους
[2, 8]	ἐπακούοντος οὐκ αἰσχύνῃ ταῦτα ἐνθυμούμενος	καὶ	ποιῶν, ἀναίσθητε τῆς αὑτοῦ φύσεως
[2, 20]	λέγοντες ταῦτα γαμοῦσι καὶ παιδοποιοῦνται	καὶ	πολιτεύονται καὶ ἱερεῖς καθιστᾶσιν αὑτοὺς
[2, 20]	πάντ´ ἀπεκόψατο καὶ τὰ οἰκοδεσπότου	καὶ	πολίτου καὶ φίλου, τὰς δὲ
[2, 22]	τοῦ Ἀμφιαράου καὶ τέκνων μήτηρ	καὶ	πολλῶν; ἀλλ´ ὅρμος ἦλθεν εἰς
[2, 20]	ταύτην δεῖ παντὶ τρόπῳ φυλάσσειν;	καὶ	πολὺ κρεῖσσον καὶ ἀσφαλέστερον. ἄνθρωπε,
[2, 23]	ἐκείνων οἶδεν, τίς ἐστιν αὐτὴ	καὶ	πόσου ἀξία; τίς ἐκείνων οἶδεν,
[2, 22]	ἔχεις, ποτὲ δ´ ἐχθρῶς αὐτοῖς	καὶ	ποτὲ μὲν ἐπαινεῖς, ποτὲ δὲ
[2, 2]	τὸ λοιπὸν καὶ μὴ ἀντισπῶ	καὶ	ποτὲ μὲν θέλε δουλεύειν, ποτὲ
[2, 22]	μὲν ἀγαθούς, ποτὲ δὲ κακοὺς	καὶ	ποτὲ μὲν οἰκείως ἔχεις, ποτὲ
[2, 22]	ἡττῶσίν σε αἱ πιθανότητες αὐτῶν·	καὶ	ποτὲ μὲν ταῦτα ἀγαθὰ ὑπολαμβάνεις,
[2, 23]	οἶδεν, ὁπότε δεῖ χρῆσθαι αὐτῇ	καὶ	πότε μή; τίς ἐστιν ἡ
[2, 17]	ἐκεῖνοι κυβερνάτωσαν, μετ´ ἐκείνων τετάχθωσαν·	καὶ	ποῦ ἔτι δυσροήσεις; εἰ δὲ
[2, 2]	τὴν δίκην, τί θέλεις τηρῆσαι	καὶ	ποῦ θέλεις ἀνύσαι. εἰ γὰρ
[2, 1]	γὰρ ἠνοῖχθαι δεῖ τὴν θύραν·	καὶ	πρᾶγμα οὐκ ἔχομεν. Τίς οὖν
[2, 19]	τούτων τῶν οὐδὲν προσηκόντων ὀνομάτων	καὶ	πραγμάτων; Καὶ νῦν ἐγὼ μὲν
[2, 11]	κακοῦ καὶ καλοῦ καὶ αἰσχροῦ	καὶ	πρέποντος καὶ ἀπρεποῦς καὶ εὐδαιμονίας
[2, 1]	ὅνπερ δεῖ κάλλιστόν τ´ εἶναι	καὶ	πρεπωδέστατον τοῖς τῷ ὄντι παιδευομένοις,
[2, 19]	τόπον; ἀλλ´ ἐρεῖς ἡμῖν Ἑλένην	καὶ	Πρίαμον καὶ τὴν τῆς Καλυψοῦς
[2, 23]	ὁρατικὴν δύναμιν τίνα πέφυκεν ἐμποδίζειν;	καὶ	προαίρεσις καὶ ἀπροαίρετα. τὴν ἀκουστικὴν
[2, 13]	ἐκκλίσει καὶ ὁρμῇ καὶ ἐπιβολῇ	καὶ	προθέσει. πῶς δίχα νομικοῦ; οὐκ
[2, 17]	οὐκ εἴχομεν ἑκάστου τούτων φυσικὰς	καὶ	προλήψεις; ἀλλ´ οὐχ οἷόν τ´
[2, 14]	πρῶτον τοῦτο, ὅτι ἔστι θεὸς	καὶ	προνοεῖ τῶν ὅλων καὶ οὐκ
[2, 7]	οὖν, ὅπου πάντες ἄνθρωποι πλανώμεθα	καὶ	πρὸς ἀλλήλους μαχόμεθα; διὰ τοῦτο
[2, 16]	ταρακτικὴ καὶ γνώσῃ, τί ἐμελετῶμεν	καὶ	πρὸς τί ἐγυμναζόμεθα. λοιπὸν ὑπὸ
[2, 14]	τίνες ὄντες ὑπ´ αὐτοῦ γεγόναμεν	καὶ	πρὸς τί ἔργον; ἆρά γ´
[2, 1]	ἔλαφοι τὰ πτερά, ποῦ τρέπονται	καὶ	πρὸς τίνα ἀναχωροῦσιν ὡς ἀσφαλῆ;
[2, 1]	ἔχετε, πρὸς τίνα δεῖ τεθαρρηκέναι	καὶ	πρὸς τίνα εὐλαβῶς διακεῖσθαι, ὅτι
[2, 24]	εἰσί τινες ἡμῖν φυσικαὶ προθυμίαι	καὶ	πρὸς τὸ λέγειν, ὅταν ὁ
[2, 24]	τὸ συμπαίζειν αὐτοῖς καὶ συνέρπειν	καὶ	πρὸς τὸ συμψελλίζειν; ὄνῳ δὲ
[2, 17]	οὐσίαν ὑποτακτέον. ἐπεὶ τοιαῦτα λέγε	καὶ	πρὸς τοὺς ἰατρούς· τίς γὰρ
[2, 10]	πρὸς ἐκλογὴν εὐφυεστέρων ἔχεσθαι, ὅτι	καὶ	πρὸς τοῦτο γεγόναμεν. Μετὰ τοῦτο
[2, 10]	ἴσθι ὅτι καὶ ἀδελφὸς εἶ.	καὶ	πρὸς τοῦτο δὲ τὸ πρόσωπον
[2, 16]	καταγελασθῇ, τὸ φυσημάτιον ἐκεῖνο ἐκεντήθη	καὶ	προσεκάθισεν. Τοιοῦτόν τι καὶ ἡμεῖς
[2, 20]	ἀληθείας οὐ προσφιλοτεχνεῖ τούτοις προσθεῖναι	καὶ	προσεξεργάσασθαι τὰ λείποντα, ἀλλὰ πᾶν
[2, 2]	ἐστιν, ὅτι οὐκ ἔχει λόγον	καὶ	προσερεθίζει; ὡς ὁ ἐμὸς Ἡράκλειτος
[2, 11]	πρέποντος καὶ ἀπρεποῦς καὶ εὐδαιμονίας	καὶ	προσήκοντος καὶ ἐπιβάλλοντος καὶ ὅ
[2, 23]	ὑπ´ ἄλλου τινὸς τοιούτου πανδοκείου,	καὶ	προσμείναντες κατασήπονται ὡς παρὰ ταῖς
[2, 22]	οὖν; κυνάρια οὐδέποτ´ εἶδες σαίνοντα	καὶ	προσπαίζοντα ἀλλήλοις, ἵν´ εἴπῃς οὐδὲν
[2, 18]	βουλομένου τοῦ γυναικαρίου καὶ νεύοντος	καὶ	προσπέμποντος, ἂν δὲ καὶ ἁπτομένου
[2, 16]	τῆς ἀμελετησίας προσεπισωρεύομεν ἀεί τινα	καὶ	προσπλάςςομεν μείζονα τῶν καθεστώτων. εὐθὺς
[2, 26]	ἐν λόγῳ, ὁ δ´ αὐτὸς	καὶ	προτρεπτικὸς καὶ ἐλεγκτικὸς οὗτος ὁ
[2, 20]	πολιτεύονται καὶ ἱερεῖς καθιστᾶσιν αὑτοὺς	καὶ	προφήτας. τίνων; τῶν οὐκ ὄντων·
[2, 13]	καὶ οὐδὲ ἕν, ἀλλὰ πολλά.	καὶ	πρῶτον πάντων ξένον αὐτὸν καλῶ
[2, 11]	καλῶς ἔχει τὰ δοκοῦντα ἅπασι;	(Καὶ	πῶς δυνατὸν τὰ μαχόμενα καλῶς
[2, 13]	ἀγαθὸς ἄνθρωπος καὶ τί κακὸς	καὶ	πῶς ἑκάτερον γίγνεται; διὰ τί
[2, 14]	οὖν ὁ διοικῶν. ποῖός τις	καὶ	πῶς ὁ διοικῶν; ἡμεῖς δὲ
[2, 11]	οὐδεὶς κανὼν ἀνωτέρω τοῦ δοκεῖν;	καὶ	πῶς οἷόν τε ἀτέκμαρτα εἶναι
[2, 14]	κόσμος, τίς αὐτὸν διοικεῖ. οὐδείς;	καὶ	πῶς οἷόν τε πόλιν μὲν
[2, 23]	τί ἰσχυρότερον ἐν ἀνθρώποις ἐστίν;	καὶ	πῶς οἷόν τε τοῦ ἀκωλύτου
[2, 23]	τὴν τοῦ τινος ἰδεῖν γυναῖκα	καὶ	πῶς, τίς λέγει; ἡ προαιρετική.
[2, 22]	τοίνυν ἐστὶ μόνου τὸ φιλεῖν.	Καὶ	πῶς; φησίν· ἐγὼ γὰρ ἄφρων
[2, 23]	Βιβλίον πᾶς ἂν ἥδιον ἀναγνῴη	καὶ	ῥᾷον τὸ εὐσημοτέροις γράμμασι γεγραμμένον
[2, 20]	πῖνε καὶ συνουσίαζε καὶ ἀφόδευε	καὶ	ῥέγκε. τί δὲ σοὶ μέλει,
[2, 15]	ὅτι κέκρικα’ ὥσπερ ἐν νοσοῦντι	καὶ	ῥευματιζομένῳ σώματι ποτὲ μὲν ἐπὶ
[2, 8]	ἢ ὁ Ζεύς, ἐμέμνησο ἂν	καὶ	σαυτοῦ καὶ τοῦ τεχνίτου καὶ
[2, 17]	διαλείπεις, ἐν ᾗ οὐ κατακλάεις	καὶ	σαυτοῦ καὶ τῶν θεῶν, καὶ
[2, 26]	τὴν μάχην, καθ´ ἣν ἁμαρτάνει,	καὶ	σαφῶς παραστῆσαι, πῶς ὃ θέλει
[2, 16]	αὐτὰς ἀνιάσεις; οὐδαμῶς, ἀλλ´ ὅπερ	καὶ	σέ, τὸ δόγμα. τί οὖν
[2, 8]	πόθεν ἡμῖν οὗτος ὀφρῦν ἐνήνοχεν	καὶ	σεμνοπροσωπεῖ; οὔπω κατ´ ἀξίαν. ἔτι
[2, 16]	τῆς διανοίας ἔκβαλε ἀντὶ Προκρούστου	καὶ	Σκίρωνος λύπην, φόβον, ἐπιθυμίαν, φθόνον,
[2, 19]	ξύλον ἐνσείσεις αὐτῷ; τί ἡμῖν	καὶ	σοί, ἄνθρωπε; ἀπολλύμεθα καὶ σὺ
[2, 19]	τίνα ταῦτα ἔλεγες; τί ἐμοὶ	καὶ	σοί, ἄνθρωπε; ἀρκεῖ ἐμοὶ τὰ
[2, 8]	οὐ μόνον σε κατεσκεύασεν, ἀλλὰ	καὶ	σοὶ μόνῳ ἐπίστευσεν καὶ παρακατέθετο,
[2, 22]	εἰς μέσον καὶ γνώσῃ. βάλε	καὶ	σοῦ καὶ τοῦ παιδίου μέσον
[2, 20]	λαλούμενον κατάψευσμά ἐστιν ἀλαζόνων ἀνθρώπων	καὶ	σοφιστῶν ἢ νὴ Δία νομοθετῶν
[2, 20]	ἐπὶ τὸ αὑτῆς βούλημα ἄκοντα	καὶ	στένοντα; ὅτι γὰρ δοκεῖ σοι
[2, 6]	εὐλύτως ὑπακοῦσαι αὐτῇ, ἀλλὰ κλάοντες	καὶ	στένοντες πάσχομεν ἃ πάσχομεν καὶ
[2, 16]	δ´ ἄλλο τι θέλῃς, οἰμώζων	καὶ	στένων ἀκολουθήσεις τῷ ἰσχυροτέρῳ ἔξω
[2, 11]	ζυγὸν εὕρομεν, οἷον ἐπὶ εὐθέων	καὶ	στρεβλῶν τὴν στάθμην. (Τοῦτ´ ἔστιν
[2, 16]	κοράσιον κλάοντος, εἰ διὰ γυμνασίδιον	καὶ	στωίδια καὶ νεανισκάρια καὶ τοιαύτην
[2, 23]	ἄγου δέ μ´, ὦ Ζεῦ,	καὶ	σύ γ´ ἡ Πεπρωμένη. εἶτα
[2, 12]	οὐχὶ καταγελάσας ἢ λοιδορησάμενος ἀπῆλθεν.	καὶ	σὺ δεῖξον αὐτῷ τὴν ἀλήθειαν
[2, 2]	ἐρεθίσαι τοὺς δικαστὰς ὡς Σωκράτει.	καὶ	σὺ εἰ τοιοῦτον ἐπίλογον παρασκευάζῃ,
[2, 19]	ἡμῖν καὶ σοί, ἄνθρωπε; ἀπολλύμεθα	καὶ	σὺ ἐλθὼν παίζεις. ἂν δέ
[2, 17]	ποιεῖτε. θέλεις ἀναγνῶ σοι, ἀδελφέ;	καὶ	σὺ ἐμοί. θαυμαστῶς, ἄνθρωπε, γράφεις’
[2, 13]	τούτου δὲ τὸ ἧπαρ’ οὕτως	καὶ	σὺ λέγε τούτου ὄρεξις καὶ
[2, 17]	σὺ ἐμοί. θαυμαστῶς, ἄνθρωπε, γράφεις’	καὶ	σὺ μεγάλως εἰς τὸν Ξενοφῶντος
[2, 19]	εἰσερχομένοις δίδωσι; τί μοι ἐμπαίζεις	καὶ	σὺ πρὸς τοῖς ἐμοῖς κακοῖς;
[2, 22]	τὸ παιδίον ταχέως κατορύξαι θέλει	καὶ	σὺ τὸ παιδίον εὔχῃ ἀποθανεῖν.
[2, 5]	ἐγὼ τὸ ἐμόν, εἰ δὲ	καὶ	σὺ τὸ σὸν ἐποίησας, ὄψει
[2, 22]	συμφέρον· τοῦτο πατὴρ καὶ ἀδελφὸς	καὶ	συγγενεῖς καὶ πατρὶς καὶ θεός.
[2, 8]	γὰρ οὐ θαρρῶ οἷς ἔμαθον	καὶ	συγκατεθέμην· ἔτι τὴν ἀσθένειαν τὴν
[2, 19]	τῷ βασανίσαι τὴν ἐμαυτοῦ φαντασίαν	καὶ	συγκρῖναι τὰ λεγόμενα καὶ δόγμα
[2, 22]	πράξετε πάντα ὅσα οἱ φίλοι	καὶ	συμπιεῖσθε καὶ συσκηνήσετε καὶ συμπλεύσετε
[2, 22]	φίλοι καὶ συμπιεῖσθε καὶ συσκηνήσετε	καὶ	συμπλεύσετε καὶ ἐκ τῶν αὐτῶν
[2, 17]	τὸν βίον. ἀγαθὸν καὶ κακὸν	καὶ	συμφέρον καὶ ἀσύμφορον τίς ἡμῶν
[2, 24]	διαφέρονται περὶ ἀγαθῶν καὶ κακῶν	καὶ	συμφερόντων καὶ ἀσυμφόρων, αὐτὸ τοῦτο
[2, 5]	ἐπ´ ἐμοί. δύσκολον δὲ μῖξαι	καὶ	συναγαγεῖν ταῦτα, ἐπιμέλειαν τοῦ προσπεπονθότος
[2, 16]	συνήθων καὶ ἑταίρων καὶ τόπων	καὶ	συναναστροφῆς τί ἐστι τὸ βαροῦν
[2, 4]	δακτύλους καὶ περίλειχε. καλὸς συμπότης	καὶ	σύνδειπνος Σωκρατικός. ἄγε, τὸ δὲ
[2, 18]	προσπέμποντος, ἂν δὲ καὶ ἁπτομένου	καὶ	συνεγγίζοντος ἀπόσχωμαι καὶ νικήσω, τοῦτο
[2, 22]	αἰδήμονα, τὸν ἀνεκτικόν, τὸν ἀφεκτικὸν	καὶ	συνεργητικόν, φυλάσσειν τὰς σχέσεις. ἂν
[2, 15]	ὀρθῶς ἔκρινας, ἰδοὺ παρακαθήμεθά σοι	καὶ	συνεργοῦμεν, ἵν´ ἐξέλθῃς· εἰ δ´
[2, 24]	ἐκκαλεῖται πρὸς τὸ συμπαίζειν αὐτοῖς	καὶ	συνέρπειν καὶ πρὸς τὸ συμψελλίζειν;
[2, 13]	ἐστὶν οὐχὶ εὐκαίρως καὶ ἀσφαλῶς	καὶ	συνετῶς, ἔτι δ´ ἀπταίστως καὶ
[2, 15]	ἄνθρωπον ἐκ τοῦ ζῆν φίλον	καὶ	συνήθη, τῆς αὐτῆς πόλεως πολίτην
[2, 5]	εὐσχημόνως ἀνεστράφης ἐν τούτῳ, ἐπαινέσει	καὶ	συνησθήσεται· ἂν δὲ δι´ ἀσχημοσύνην
[2, 17]	ἔχῃς ἡγεμόνα καὶ τοιούτῳ συνθέλῃς	καὶ	συνορέγῃ, τί φοβῇ ἔτι μὴ
[2, 20]	ἔκρινας σεαυτόν· ἔσθιε καὶ πῖνε	καὶ	συνουσίαζε καὶ ἀφόδευε καὶ ῥέγκε.
[2, 23]	περί τινος, καλλωπίζει τὰ ὀνομάτια	καὶ	συντίθησιν ὥσπερ οἱ κομμωταὶ τὴν
[2, 22]	ὅσα οἱ φίλοι καὶ συμπιεῖσθε	καὶ	συσκηνήσετε καὶ συμπλεύσετε καὶ ἐκ
[2, 17]	πάντα. στῶμεν ἐπὶ τοῦ πρώτου	καὶ	σχεδὸν αἰσθητὴν παρέχοντος τὴν ἀπόδειξιν
[2, 21]	κακῶν, ἄλλοις δ´ ἄλλα αἴτια	καὶ	σχεδὸν ὅσα ἂν αἰσχρὰ φαντάζωνται,
[2, 20]	ἀνάγκης καὶ οἱ ἀντιλέγοντες προσχρῶνται.	καὶ	σχεδὸν τοῦτο μέγιστον ἄν τις
[2, 14]	ἔχομέν τινα ἐπιπλοκὴν πρὸς αὐτὸν	καὶ	σχέσιν ἢ οὐδεμίαν; ταῦτ´ ἔστιν
[2, 8]	τότε ὄψεσθε βλέμμα οἷον δεῖ	καὶ	σχῆμα οἷον δεῖ, τότε ὑμῖν
[2, 9]	δ´ ἀπόλλυται; αὔξει δ´ ἕκαστον	καὶ	σῴζει τὰ κατάλληλα ἔργα· τὸν
[2, 26]	λαμβάνων ποιεῖ αὐτό. διὰ τοῦτο	καὶ	Σωκράτης ταύτῃ τῇ δυνάμει πεποιθὼς
[2, 24]	τὰ κακὰ καὶ τὰ καλὰ	καὶ	τὰ αἰσχρά, καὶ μήτε λόγῳ
[2, 18]	ἐπιτείνεσθαι καὶ ἰσχυροποιεῖσθαι. Οὕτως ἀμέλει	καὶ	τὰ ἀρρωστήματα ὑποφύεσθαι λέγουσιν οἱ
[2, 24]	ἐξ ἐκείνου πάντα τὰ ἁμαρτήματα	καὶ	τὰ ἀτυχήματα παρὰ ταύτην τὴν
[2, 21]	εἰσέρχομαι μόνην τὴν ἱστορίαν μαθησόμενος	καὶ	τὰ βιβλία νοήσων, ἃ πρότερον
[2, 22]	ἐν τοῖς ἀπροαιρέτοις τίθεσθαι αὑτοὺς	καὶ	τὰ ἑαυτῶν. ἂν δ´ ἀκούσῃς,
[2, 13]	ἀγνοεῖ τοὺς νόμους τῆς πόλεως	καὶ	τὰ ἔθη καὶ τί ἔξεστι
[2, 2]	δημοσίᾳ ἔπραξα. εἰ δὲ θέλεις	καὶ	τὰ ἐκτὸς τηρῆσαι, τὸ σωμάτιον
[2, 9]	τὸν δὲ πιστὸν τὰ πιστὰ	καὶ	τὰ ἐναντία ἀπολλύει. καὶ τοὺς
[2, 23]	εἰ μὴ ἐν τούτοις εὐλογιστοῦν	καὶ	τὰ ἕτερα παρὰ τὰ ἕτερα
[2, 1]	οὕτως ἀπόλλυνται ἐναλλάξασαι τὰ φοβερὰ	καὶ	τὰ θαρραλέα. οὕτως καὶ ἡμεῖς
[2, 22]	οἱ θεοὶ δοκῶσιν, κἀκείνους λοιδοροῦμεν	καὶ	τὰ ἱδρύματα αὐτῶν καταστρέφομεν καὶ
[2, 24]	καὶ τίνα τὰ ἀγαθά ἐστι	καὶ	τὰ κακὰ καὶ τὰ καλὰ
[2, 24]	ἀγαθά ἐστι καὶ τὰ κακὰ	καὶ	τὰ καλὰ καὶ τὰ αἰσχρά,
[2, 8]	καὶ καλῶς ποιεῖς· εἰ γὰρ	καὶ	τὰ μάλιστα χρῆσιν φαντασιῶν ἔχει,
[2, 14]	καὶ ἀπείρῳ αὐτῆς, ὅταν παραδιδῶται.	καὶ	τὰ μὲν ἀπὸ τῶν τεχνῶν
[2, 19]	ἀγαθὰ μὲν οὖν αἱ ἀρεταὶ	καὶ	τὰ μετέχοντα αὐτῶν, κακὰ δὲ
[2, 19]	μετέχοντα αὐτῶν, κακὰ δὲ κακίαι	καὶ	τὰ μετέχοντα κακίας, ἀδιάφορα δὲ
[2, 9]	ἀδιάφορα· ἀγαθὰ μὲν οὖν ἀρεταὶ	καὶ	τὰ μετέχοντα τῶν ἀρετῶν· κακὰ
[2, 20]	τὰ μὲν ἀνδρὸς πάντ´ ἀπεκόψατο	καὶ	τὰ οἰκοδεσπότου καὶ πολίτου καὶ
[2, 22]	τὰ ἀγαθὰ ἀπὸ τῶν κακῶν	καὶ	τὰ οὐδέτερα ἀπ´ ἀμφοτέρων πῶς
[2, 1]	δι´ οὐδὲν ἄλλο ἢ ὥσπερ	καὶ	τὰ παιδία πρὸς τὰς μορμολυκείας.
[2, 21]	δ´ ἠλίθιον εἶναι παντελῶς ἀνδραπόδου·	καὶ	τὰ περὶ κοινωνίαν δὲ πλημμελήματα
[2, 14]	εὐθὺς ἐνδείκνυται πρὸς ὃ γέγονεν	καὶ	τὰ πλεῖστα αὐτῶν ἔχει τι
[2, 17]	νῦν σὺ θέλεις τὰ δυνατὰ	καὶ	τὰ σοὶ δυνατά; τί οὖν
[2, 12]	τι τοιοῦτον φύρονται καὶ φύρουσι	καὶ	τὰ τελευταῖα λοιδορήσαντες καὶ λοιδορηθέντες
[2, 20]	οὕτως ταῦτα ἔχει, βαλὼν κάθευδε	καὶ	τὰ τοῦ σκώληκος ποίει, ὧν
[2, 8]	ἀγαθοῦ. Ὁ θεὸς ὠφέλιμος· ἀλλὰ	καὶ	τἀγαθὸν ὠφέλιμον. εἰκὸς οὖν, ὅπου
[2, 23]	γάρ ἐστι τὸ κἀκείνῃ χρώμενον	καὶ	ταῖς ἄλλαις πάσαις καὶ μικραῖς
[2, 23]	δύναμις κρείσσων εἶναι ταύτης, ἣ	καὶ	ταῖς λοιπαῖς διακόνοις χρῆται καὶ
[2, 1]	εὐλαβὲς φύσει καὶ αἰδῆμον δειλὸν	καὶ	ταπεινόν, φόβων καὶ ταραχῶν μεστόν.
[2, 22]	πολλάκις ἐξίστασαι ὑπὸ τῶν φαντασιῶν	καὶ	ταράττῃ καὶ ἡττῶσίν σε αἱ
[2, 21]	αἴτιον; τὸ μὲν κυριώτατον ἀνομολογία	καὶ	ταραχὴ ἐν τοῖς περὶ ἀγαθῶν
[2, 1]	αἰδῆμον δειλὸν καὶ ταπεινόν, φόβων	καὶ	ταραχῶν μεστόν. ἂν γάρ τις
[2, 1]	δ´ ἀπήλλακται λυπῶν καὶ φόβων	καὶ	ταραχῶν, οὗτος τῇ αὐτῇ ὁδῷ
[2, 18]	ἔργων μὴ καὶ τὰς ἕξεις	καὶ	τὰς δυνάμεις τὰς μὲν ἐμφύεσθαι
[2, 18]	ἀπὸ τῶν καταλλήλων ἔργων μὴ	καὶ	τὰς ἕξεις καὶ τὰς δυνάμεις
[2, 22]	ποιοῦν δάκνειν ἀλλήλους καὶ λοιδορεῖσθαι	καὶ	τὰς ἐρημίας καταλαμβάνειν ἢ τὰς
[2, 18]	παράβαλλε αὐξητικόν. τὴν πρώτην ἡσύχασον	καὶ	τὰς ἡμέρας ἀρίθμει ἃς οὐκ
[2, 9]	χρηστικὰς ἔχομεν. ἂν οὖν μὴ	καὶ	τὰς ὀρθὰς χρηστικὰς ποιήσωμεν, οὐδὲν
[2, 17]	προκόψαι, κἂν πάσας τὰς εἰσαγωγὰς	καὶ	τὰς συντάξεις τὰς Χρυσίππου μετὰ
[2, 23]	αὐτὴ δὲ μόνη ὀξὺ βλέπει	καὶ	τάς τ´ ἄλλας καθορᾷ, πόσου
[2, 6]	ἐπιμέλειάν τις ὑμᾶς παρακαλῇ, ταπεινοὶ	καὶ	τᾶς ὕλας τεθαυμακότες. καλὸν δὲ
[2, 9]	χρόνῳ τὰ ἐναντία ποιεῖν εἰθίσμεθα	καὶ	τὰς ὑπολήψεις τὰς ἐναντίας ταῖς
[2, 6]	ὅταν εἴπῃ τις ὑμῖν ἀδιαφορεῖν	καὶ	ταῦτα, ἀμελεῖς γίνεσθε, μήθ´ ὅταν
[2, 23]	Ἑλένην καὶ ἣν ἔτυχε γυναῖκα;	καὶ	ταῦτα μωρὰ καὶ ἄγροικα καὶ
[2, 22]	ἐπαινεῖς, ποτὲ δὲ ψέγεις; (Ναὶ	καὶ	ταῦτα πάσχω. (Τί οὖν; ὁ
[2, 1]	τοῦτο λέγω πολλάκις ταῦτα μελετᾶτε	καὶ	ταῦτα πρόχειρα ἔχετε, πρὸς τίνα
[2, 5]	πάλιν τῇ προαιρέσει κακόν ἐστι	καὶ	ταύτῃ {τὴν} παρὰ φύσιν. ἀλλ´
[2, 20]	ἐστιν ἡμῖν κοινωνία πρὸς ἀλλήλους	καὶ	ταύτην δεῖ παντὶ τρόπῳ φυλάσσειν;
[2, 21]	σαυτῷ φαντασίαν τινὰ ἀντὶ συλλογισμοῦ	καὶ	ταύτην κοινῇ ἐφωδεύσατε; ποῦ ποτε;
[2, 18]	ἀντεισάγαγε καλὴν καὶ γενναίαν φαντασίαν	καὶ	ταύτην τὴν ῥυπαρὰν ἔκβαλε. κἂν
[2, 24]	αὐτὸ πλάσσεις. εἰς τὴν ἐσθῆτα;	καὶ	ταύτην τρυφερὰν ἔχεις. εἰς σχῆμα,
[2, 17]	τὴν πρὸς ἀλλήλους μάχην παραφέρειν	καὶ	ταύτης μεμνῆσθαι; σὺ αὐτὸς εἰ
[2, 9]	τεχνολόγει νῦν καθίσας τὰ Ἐπικούρου	καὶ	τάχα ἐκείνου χρηστικώτερον τεχνολογήσεις. τί
[2, 22]	ἡ Ἐριφύλη μετὰ τοῦ Ἀμφιαράου	καὶ	τέκνων μήτηρ καὶ πολλῶν; ἀλλ´
[2, 14]	καὶ ἰδεῖν ἄλλως οὐκ ἀηδές.	καὶ	τέκτονος ἡ μὲν μάθησις ἀνιαρὰ
[2, 17]	ἑκάστου πρόληψιν; ἆρ´ οὖν διηρθρωμένην	καὶ	τελείαν; τοῦτο δεῖξον. πῶς δείξω;
[2, 5]	πίπτειν; τῷ πεσόντι δ´ ἐπιμελῶς	καὶ	τεχνικῶς χρῆσθαι, τοῦτο ἤδη ἐμὸν
[2, 6]	κινδυνεύεις; οὐ τῇ κεφαλῇ; ἀλλὰ	καὶ	τῇ ὑπολήψει κινδυνεύω. τῇ σῇ;
[2, 15]	τόνος προσῇ τῷ κλίματι τούτῳ	καὶ	τῇ φορᾷ, τότε γίνεται τὸ
[2, 18]	ἧτταν ταύτην λογίζου, ἀλλ´ ὅτι	καὶ	τὴν ἀκρασίαν σου τέτροφας, ἐπηύξησας.
[2, 16]	Πότε οὖν Ἀθήνας πάλιν ὄψομαι	καὶ	τὴν ἀκρόπολιν; τάλας, οὐκ ἀρκεῖ
[2, 23]	ἐλθεῖν ἐπὶ τὸ τέλειον δεῖ	καὶ	τὴν αὑτοῦ προαίρεσιν ἐκκαθᾶραι καὶ
[2, 23]	καὶ τὴν αὑτοῦ προαίρεσιν ἐκκαθᾶραι	καὶ	τὴν δύναμιν τὴν χρηστικὴν τῶν
[2, 17]	ἀποτύχῃς; χάρισαί σου τὴν ὄρεξιν	καὶ	τὴν ἔκκλισιν πενίᾳ καὶ πλούτῳ·
[2, 18]	τοῦτο γέγονεν κακόν, ἀλλ´ ὅτι	καὶ	τὴν ἕξιν ηὔξησας καὶ ὡς
[2, 17]	τόπον τὸν περὶ τὰς ὁρμὰς	καὶ	τὴν κατὰ ταύτας περὶ τὸ
[2, 8]	Φειδίου ἅπαξ ἐκτείνασα τὴν χεῖρα	καὶ	τὴν Νίκην ἐπ´ αὐτῆς δεξαμένη
[2, 11]	ὥσπερ δεδιδαγμένους, ἀφ´ ὧν ὁρμώμενοι	καὶ	τὴν οἴησιν προσειλήφαμεν. (Διὰ γάρ,
[2, 22]	συμφέρον, ἀλλαχοῦ δὲ τοὺς φίλους	καὶ	τὴν πατρίδα καὶ τοὺς συγγενεῖς
[2, 20]	προφήτας. τίνων; τῶν οὐκ ὄντων·	καὶ	τὴν Πυθίαν ἀνακρίνουσιν αὐτοί, ἵνα
[2, 16]	μέλλῃς ἀπολιπεῖν αὐτὸν τὸν ἥλιον	καὶ	τὴν σελήνην, τί ποιήσεις; κλαύσεις
[2, 19]	ἐρεῖς ἡμῖν Ἑλένην καὶ Πρίαμον	καὶ	τὴν τῆς Καλυψοῦς νῆσον τὴν
[2, 8]	οὐσία τοῦ θεοῦ, ἐκεῖ εἶναι	καὶ	τὴν τοῦ ἀγαθοῦ. τίς οὖν
[2, 13]	τὴν νήτην μὲν τύπτειν ἔμαθεν	καὶ	τὴν ὑπάτην, ἔπαινος δ´ ὁ
[2, 2]	παρασκευὴν πᾶσαν καὶ λοιπὸν σκέπτου	καὶ	τὴν φύσιν τοῦ δικαστοῦ καὶ
[2, 23]	πρέπον, καὶ τὸν καιρὸν ἑκάστου	καὶ	τὴν χρείαν τίς ἄλλη λέγει
[2, 15]	συνήθη, τῆς αὐτῆς πόλεως πολίτην	καὶ	τῆς μεγάλης καὶ τῆς μικρᾶς·
[2, 15]	πόλεως πολίτην καὶ τῆς μεγάλης	καὶ	τῆς μικρᾶς· εἶτα φόνον ἐργαζόμενος
[2, 20]	αὐτοῖς διὰ τῶν νόμων αὐτοῦ	καὶ	τῆς παιδείας, ὅτι οὔτε τὸ
[2, 20]	ἄστρων καὶ θαλάσσης καὶ γῆς	καὶ	τῆς παρ´ ἀνθρώπων {συνεργ{ ε}
[2, 23]	χρείαν ἀτιμαστέον. ἔστι τις ἀξία	καὶ	τῆς φραστικῆς δυνάμεως, ἀλλ´ οὐχ
[2, 13]	ἑαυτῆς. λαλεῖν οὖν οὐ μεμελέτηκας;	καὶ	τί ἄλλο ἐμελέτας ἐν τῇ
[2, 6]	ἀεὶ μεμνημένος ὅ τι σὸν	καὶ	τί ἀλλότριον {καὶ} οὐ ταραχθήσῃ.
[2, 5]	δὲ μή; ὡς ἁρπαστίῳ παίζων.	καὶ	τί ἐκεῖ ἐν μέσῳ ἁρπάστιον
[2, 13]	τῆς πόλεως καὶ τὰ ἔθη	καὶ	τί ἔξεστι καὶ τί οὐκ
[2, 20]	περὶ τίνων ἢ πρὸς τίνας	καὶ	τί ἔσται αὐτοῖς ἐκ τῶν
[2, 17]	θέλω τι καὶ οὐ γίνεται·	καὶ	τί ἐστιν ἀθλιώτερον ἐμοῦ; οὐ
[2, 17]	οὐ θέλω τι καὶ γίνεται·	καὶ	τί ἐστιν ἀθλιώτερον ἐμοῦ; Τοῦτο
[2, 17]	καὶ σαυτοῦ καὶ τῶν θεῶν,	καὶ	τί ἔτι λέγεις πεπαιδεῦσθαι; ποίαν
[2, 13]	γνῶναι, τί ἐστιν ἀγαθὸς ἄνθρωπος	καὶ	τί κακὸς καὶ πῶς ἑκάτερον
[2, 17]	τέκνα. ἀλλὰ καὶ ἐμαυτὴν τιμωρήσομαι.	καὶ	τί μοι μέλει; τοῦτ´ ἔστιν
[2, 17]	τί πολεμοῦμεν, τί ψέγομεν ἀλλήλους;	Καὶ	τί μοι νῦν τὴν πρὸς
[2, 8]	ἀμελεῖς οἷόν τινα δείξεις σεαυτόν;	καὶ	τί ὁ τεχνίτης τῷ τεχνίτῃ
[2, 12]	σοι εἶναι λύπη ὁ φθόνος;	καὶ	τί ὁ φθόνος ἐστὶ κακῶν;
[2, 13]	τὰ ἔθη καὶ τί ἔξεστι	καὶ	τί οὐκ ἔξεστιν. ἀλλ´ οὐδὲ
[2, 17]	τὸν ἀδικήσαντά με καὶ ὑβρίσαντα.	καὶ	τί ὄφελος τοῦ κακῶς οὕτως
[2, 23]	τὸ κράτιστον εἶναι ἢ αὐτήν;	καὶ	τί ποιεῖ ἄλλο ὀφθαλμὸς ἀνοιχθεὶς
[2, 10]	λέγω σοι ἐπελάθου, τίς εἶ	καὶ	τί σοι ὄνομα’ εἶτα εἰ
[2, 17]	μετὰ τῆς ἐπιβολῆς ταύτης, τάλας;	καὶ	τί σοι ὄφελος ἔσται; πενθῶν
[2, 19]	τὴν σύνταξιν; οὐκ ἀνέγνωκα. ἀνάγνωθι.	καὶ	τί ὠφεληθήσεται; φλυαρότερος ἔσται καὶ
[2, 13]	παρὰ τῶν πολλῶν τί ἐστι	καὶ	τίνα δύναμιν ἔχει ἐν βίῳ
[2, 24]	κόσμῳ καὶ μετὰ τίνων κοινωνῶν	καὶ	τίνα τὰ ἀγαθά ἐστι καὶ
[2, 8]	ὅταν ἐσθίῃς, τίς ὢν ἐσθίεις	καὶ	τίνα τρέφεις; ὅταν συνουσίᾳ χρῇ,
[2, 24]	δεῖ; οὐχὶ διὰ ταῦτα ἐπελάθοντο	καὶ	τίνες ἦσαν καὶ ἐπὶ τί
[2, 14]	τοῦτο γίνεται καὶ διὰ τί	καὶ	τίνες οἱ τιθέντες τὴν πανήγυριν
[2, 20]	πρὸς τοὺς παραβατικῶς αὐτῆς ἔχοντας;	καὶ	τίνες παραβατικώτερον αὐτῆς ἔχουσιν ὑμῶν
[2, 9]	λογικῷ τίνων χωριζόμεθα; (Τῶν θηρίων.	(Καὶ	τίνων ἄλλων; (Τῶν προβάτων καὶ
[2, 17]	ἢ ἃ ὁ θεὸς θέλει.	καὶ	τίς σε κωλύσει, τίς ἀναγκάσει;
[2, 4]	δύνασαι τόπον ἔχειν· δούλου δύνασαι;	καὶ	τίς σοι πιστεύσει; οὐ θέλεις
[2, 1]	(Τί οὖν; Σωκράτης οὐκ ἔγραφεν;	(Καὶ	τίς τοσαῦτα; ἀλλὰ πῶς; ἐπεὶ
[2, 16]	τροφῆς στερεωτέρας μηδὲ κλάειν μάμμας	καὶ	τιτθάς, γραῶν ἀποκλαύματα; ἀλλ´ ἐκείνας
[2, 1]	τὴν ἀνεπιστρεψίαν καὶ τὸ ἀφειδὲς	καὶ	τὸ ἀδιαφορητικόν. ταῦτα δ´ ὁ
[2, 11]	οὐκ οἶδα ἐγὼ τὸ καλὸν	καὶ	τὸ αἰσχρόν; οὐκ ἔχω ἔννοιαν
[2, 24]	τοῦ ἐμπείρου ἐστίν, ὁρᾷς ὅτι	καὶ	τὸ ἀκούειν ὠφελίμως τοῦ ἐμπείρου
[2, 2]	τὸ σωμάτιον καὶ τὸ οὐσίδιον	καὶ	τὸ ἀξιωμάτιον, λέγω σοι· ἤδη
[2, 18]	τούτου συνεχῶς γινομένου τυλοῦται λοιπὸν	καὶ	τὸ ἀρρώστημα βεβαιοῖ τὴν φιλαργυρίαν.
[2, 1]	περὶ αὐτοῦ δόγμα τὴν ἀνεπιστρεψίαν	καὶ	τὸ ἀφειδὲς καὶ τὸ ἀδιαφορητικόν.
[2, 6]	τᾶς ὕλας τεθαυμακότες. καλὸν δὲ	καὶ	τὸ εἰδέναι τὴν αὑτοῦ παρασκευὴν
[2, 21]	δειλὸν εἶναι εὐγνώμονος ἤθους φαντάζονται	καὶ	τὸ ἐλεήμονα, τὸ δ´ ἠλίθιον
[2, 22]	ὅπου γὰρ ἂν τὸ ἐγὼ‘	καὶ	τὸ ἐμόν‘ ἐκεῖ ἀνάγκη ῥέπειν
[2, 14]	ἐγὼ κακὸν πεποίηκα; εἰ μὴ	καὶ	τὸ ἔσοπτρον τῷ αἰσχρῷ, ὅτι
[2, 18]	κακοῦ, πέπαυταί τε ἡ ἐπιθυμία	καὶ	τὸ ἡγεμονικὸν ἡμῶν εἰς τὸ
[2, 5]	ἐμοί. ποῦ ζητήσω τὸ ἀγαθὸν	καὶ	τὸ κακόν; ἔσω ἐν τοῖς
[2, 10]	γὰρ τὸ ἀγαθὸν ἐν προαιρέσει	καὶ	τὸ κακὸν ὡσαύτως ἐν προαιρέσει,
[2, 22]	τὸ συμφέρον καὶ τὸ ὅσιον	καὶ	τὸ καλὸν καὶ πατρίδα καὶ
[2, 23]	ἰδεῖν τὴν ἀξίαν τῆς δυνάμεως	καὶ	τὸ κράτιστον τῶν ὄντων καταμαθεῖν
[2, 23]	δ´ ἄλλο βλέπων τὸ κράτιστον	καὶ	τὸ κυριώτατον ἄλλο λέγειν εἶναι,
[2, 24]	(Προσδεῖται καὶ τοῦτο. (Οὐκοῦν εἰ	καὶ	τὸ λέγειν ὡς δεῖ τοῦ
[2, 18]	περὶ τίνος, ἄφες σε δοκιμάσω.	καὶ	τὸ λοιπὸν μὴ ἐφῇς αὐτῇ
[2, 24]	ἀκούειν ὠφελίμως τοῦ ἐμπείρου ἐστίν;	καὶ	τὸ μὲν τελείως καὶ ὠφελίμως,
[2, 14]	τί ἀγαθὸν οὔτε τί κακόν,	καὶ	τὸ μὲν τῶν ἄλλων ἴσως
[2, 15]	ὅτι οὐκ ἀρκεῖ τὸ κεκρικέναι	καὶ	τὸ μὴ μεταθέσθαι; οὗτοι οἱ
[2, 22]	ταὐτῷ τις θῇ τὸ συμφέρον	καὶ	τὸ ὅσιον καὶ τὸ καλὸν
[2, 20]	τί λέγεις, φιλόσοφε; τὸ εὐσεβὲς	καὶ	τὸ ὅσιον ποῖόν τί σοι
[2, 2]	τὰ ἐκτὸς τηρῆσαι, τὸ σωμάτιον	καὶ	τὸ οὐσίδιον καὶ τὸ ἀξιωμάτιον,
[2, 22]	μὲν νὴ τοὺς θεούς, πῶς	καὶ	τὸ πρῶτον ὡμολόγηκας ἄφρονα εἶναι
[2, 5]	γὰρ τὸ χαίρειν εὐλόγως, ἐκεῖ	καὶ	τὸ συγχαίρειν. Πῶς οὖν λέγεται
[2, 5]	καὶ αὐτὰ ταῦτα δύναται ἀφελέσθαι	καὶ	τὸ σωμάτιον αὐτό. σὺ λοιπὸν
[2, 20]	ἡμῖν αὑτὰ καρησόμενα καὶ ἀμελχθησόμενα	καὶ	τὸ τελευταῖον κατακοπησόμενα; οὐχὶ δ´
[2, 11]	καὶ ἵσταται τῶν κανόνων ἡτοιμασμένων·	καὶ	τὸ φιλοσοφεῖν τοῦτό ἐστιν, ἐπισκέπτεσθαι
[2, 8]	χρείαν εἴχομεν· διὰ τοῦτο προσείληφε	καὶ	τὸ χρῆσθαι φαντασίαις· ἄλλως γὰρ
[2, 16]	γυμνασίδιον καὶ στωίδια καὶ νεανισκάρια	καὶ	τοιαύτην διατριβὴν πενθεῖς; ἄλλος ἐλθὼν
[2, 23]	τὸ γινόμενον. ἐπεὶ διὰ λόγου	καὶ	τοιαύτης παραδόσεως ἐλθεῖν ἐπὶ τὸ
[2, 17]	Δία. Ὅταν τοιοῦτον ἔχῃς ἡγεμόνα	καὶ	τοιούτῳ συνθέλῃς καὶ συνορέγῃ, τί
[2, 20]	Στωικῶν ἀπονυστάζειν καὶ παρέχειν σοι	καὶ	τοῖς ὁμοίοις καρησομένους καὶ ἀμελχθησομένους
[2, 2]	καὶ τὴν φύσιν τοῦ δικαστοῦ	καὶ	τὸν ἀντίδικον. εἰ γονάτων ἅψασθαι
[2, 23]	ἦν κινηθῆναι τὸν Θερσίτην ἰδόντα	καὶ	τὸν Ἀχιλλέα; ὁμοίως τὴν Ἑλένην
[2, 17]	ἐστι καὶ οὗτος. ἀλλ´ ἤδη	καὶ	τὸν δεύτερον τόπον ἐκμεμελέτηκα. ἤθελον
[2, 15]	οὐ θέλεις τὴν ἀρχὴν στῆσαι	καὶ	τὸν θεμέλιον, τὸ κρίμα σκέψασθαι
[2, 7]	δὲ τρέμοντες τὸ ὀρνιθάριον κρατοῦμεν	καὶ	τὸν θεὸν ἐπικαλούμενοι δεόμεθα αὐτοῦ·
[2, 15]	θέλεις τὰ τοῦ νοσοῦντος ποιεῖν	καὶ	τὸν ἰατρὸν παρακαλεῖν; νοσῶ, κύριε·
[2, 23]	τοῦτο πρέπον ἢ οὐ πρέπον,	καὶ	τὸν καιρὸν ἑκάστου καὶ τὴν
[2, 14]	οἶδας τὸν εὖ ποιοῦντα ἀντευποιῆσαι	καὶ	τὸν κακῶς ποιοῦντα κακῶς ποιῆσαι.
[2, 14]	μᾶλλον ἢ τῶν προσηκόντων ἐπιμεμέλησαι,	καὶ	τὸν κολοφῶνα ἐπιθῶ· οὔτε τί
[2, 23]	ὠκὺς καὶ ἐπιμελής; εἰκῇ δὲ	καὶ	τὸν μεταξὺ ἀέρα οὕτως ἐνεργὸν
[2, 20]	μόνον ἐξεμέσαι τὸ προβλημάτιον ζητοῦσι	καὶ	τὸν στόμαχον γυμνάσαντες ἀπελθεῖν εἰς
[2, 17]	περὶ τὸ καθῆκον φιλοτεχνίαν. ἀφῶμεν	καὶ	τὸν τρίτον τὸν περὶ τὰς
[2, 15]	κλίνει, ἄδηλον ἔχει· ὅταν δὲ	καὶ	τόνος προσῇ τῷ κλίματι τούτῳ
[2, 16]	ἀπαλλαττόμενον τῶν συνήθων καὶ ἑταίρων	καὶ	τόπων καὶ συναναστροφῆς τί ἐστι
[2, 22]	πινάκιον; ἀλλὰ γυνή μου ἐστὶ	καὶ	τοσούτῳ χρόνῳ συμβεβιώκαμεν. πόσῳ δ´
[2, 24]	ἔργα, ᾧ λαοί τ´ ἐπιτετράφαται	καὶ	τόσσα μέμηλεν, περὶ κορασιδίου διαπυκτεύεις
[2, 6]	ἑκατέρῳ φυλάξαι θέλῃς, δύναται φυλαχθῆναι.	καὶ	τότ´ ἐσόμεθα ζηλωταὶ Σωκράτους, ὅταν
[2, 18]	ἄρξῃ πορίζειν ὑπὲρ τοῦ πράγματος·	καὶ	τότε βεβαιώσεις τὸ τοῦ Ἡσιόδου,
[2, 8]	ἐπεί τοι ἄφετέ με θαρρῆσαι	καὶ	τότε ὄψεσθε βλέμμα οἷον δεῖ
[2, 24]	ἐμπειρία καθάπερ τοῦ λέγειν οὕτως	καὶ	τοῦ ἀκούειν; (Ἔοικεν. (Εἰ δὲ
[2, 22]	ἦσαν ἐκ τῆς αὐτῆς μητρὸς	καὶ	τοῦ αὐτοῦ πατρός; οὐκ ἦσαν
[2, 1]	ταραχῶν, οὗτος τῇ αὐτῇ ὁδῷ	καὶ	τοῦ δουλεύειν ἀπήλλακται. πῶς οὖν
[2, 10]	γὰρ εἶ τῇ θείᾳ διοικήσει	καὶ	τοῦ ἑξῆς ἐπιλογιστικός. τίς οὖν
[2, 7]	μοι τὴν οὐσίαν τοῦ ἀγαθοῦ	καὶ	τοῦ κακοῦ, τὸν ἐξηγημένον τὰ
[2, 1]	ἀγαθοῦ ἔστιν ἐν χρήσει φαντασιῶν	καὶ	τοῦ κακοῦ ὡσαύτως, τὰ δ´
[2, 24]	τινὸς εἶναι τέχνη οὕτως δὲ	καὶ	τοῦ λέγειν, ἣν ὁ μὲν
[2, 22]	καὶ γνώσῃ. βάλε καὶ σοῦ	καὶ	τοῦ παιδίου μέσον ἀγρίδιον καὶ
[2, 8]	Ζεύς, ἐμέμνησο ἂν καὶ σαυτοῦ	καὶ	τοῦ τεχνίτου καὶ εἴ τινα
[2, 19]	ἔχετε. τί οὖν αὑτοῖς ἐμπαίζετε	καὶ	τοὺς ἄλλους κυβεύετε; καὶ περιθέμενοι
[2, 9]	πιστὰ καὶ τὰ ἐναντία ἀπολλύει.	καὶ	τοὺς ἐναντίους πάλιν ἐπαύξει τὰ
[2, 12]	δὲ τῷ ἀντιλέγοντι ἀρκοῦμαι μάρτυρι·	καὶ	τοὺς μὲν ἄλλους οὐκ ἐπιψηφίζω,
[2, 22]	καὶ τὰ ἱδρύματα αὐτῶν καταστρέφομεν	καὶ	τοὺς ναοὺς ἐμπιπρῶμεν, ὥσπερ Ἀλέξανδρος
[2, 22]	τοὺς φίλους καὶ τὴν πατρίδα	καὶ	τοὺς συγγενεῖς καὶ αὐτὸ τὸ
[2, 5]	παρελθεῖν με. Τοῦτο ὄψει ποιοῦντας	καὶ	τοὺς σφαιρίζοντας ἐμπείρως. οὐδεὶς αὐτῶν
[2, 23]	τὸ κράτιστον τῶν ὄντων καταμαθεῖν	καὶ	τοῦτο ἐν παντὶ μεταδιώκειν, περὶ
[2, 11]	ἀκαταλλήλου ἐφαρμογῆς. ὡς εἴ γε	καὶ	τοῦτο ἔτι πρὸς ἐκείνοις ἐκέκτηντο,
[2, 4]	Ὁ ἄνθρωπος πρὸς πίστιν γέγονεν	καὶ	τοῦτο ὁ ἀνατρέπων ἀνατρέπει τὸ
[2, 24]	σοι προσδεῖσθαι φαίνεται τέχνης; (Προσδεῖται	καὶ	τοῦτο. (Οὐκοῦν εἰ καὶ τὸ
[2, 16]	ἀλλ´ ἐκεῖνό μοι σύνηθες ἦν.	καὶ	τοῦτο πάλιν ἔσται σοι σύνηθες.
[2, 16]	εἶτ´ ἂν μὲν τοιούτῳ προσπάθῃς,	καὶ	τοῦτο πάλιν κλαῖε καὶ ζήτει
[2, 23]	καὶ οὕτως ἄμεινον ἢ ἐκείνως	καὶ	τοῦτο πρέπον ἢ οὐ πρέπον,
[2, 2]	καὶ φύσει ἐλεύθερα θέλων τηρῆσαι	καὶ	τούτοις ἀρκούμενος τίνος ἔτι ἐπιστρέφῃ;
[2, 14]	εἰ πιστόν ἐστι τὸ θεῖον,	καὶ	τοῦτον εἶναι πιστόν· εἰ ἐλεύθερον,
[2, 14]	τοῦτον εἶναι πιστόν· εἰ ἐλεύθερον,	καὶ	τοῦτον ἐλεύθερον· εἰ εὐεργετικόν, καὶ
[2, 14]	καὶ τοῦτον ἐλεύθερον· εἰ εὐεργετικόν,	καὶ	τοῦτον εὐεργετικόν· εἰ μεγαλόφρον, καὶ
[2, 14]	καὶ τοῦτον εὐεργετικόν· εἰ μεγαλόφρον,	καὶ	τοῦτον μεγαλόφρονα· ὡς θεοῦ τοίνυν
[2, 16]	αὑτοῦ, μεμνῆσθαι δὲ τοῦ νόμου	καὶ	τοῦτον πρὸ ὀφθαλμῶν ἔχειν. τίς
[2, 18]	πρότερον ἐξήφθη πρὸς τὴν ἐπιθυμίαν.	καὶ	τούτου συνεχῶς γινομένου τυλοῦται λοιπὸν
[2, 19]	Ἐπικουρείους εὑρήσετε, ὀλίγους τινὰς Περιπατητικοὺς	καὶ	τούτους ἐκλελυμένους. ποῦ γὰρ ἵν´
[2, 12]	πῶς γὰρ οὔ; ἐμπείρῳ δηλονότι	καὶ	τούτῳ ἀλειπτικῆς ἢ ἰατρικῆς; πάνυ
[2, 23]	οὐχ ἡλίκη τῶν πολιτῶν· ἔστι	καὶ	τούτων, ἀλλ´ οὐχ ἡλίκη τῶν
[2, 23]	οὐχ ὡς τοῦ κρατίστου, ἀλλὰ	καὶ	τούτων διὰ τὸ κράτιστον· ὅτι
[2, 24]	ὠφελοῦνται ἀφ´ ὧν ἀκούουσιν ἢ	καὶ	τούτων εὕροις ἂν τοὺς μὲν
[2, 24]	μὲν ὠφελουμένους τοὺς δὲ βλαπτομένους;	(Καὶ	τούτων, ἔφη. (Οὐκοῦν καὶ ἐνταῦθα
[2, 13]	στενάζει, οὐδεὶς οἰμώζει, οὐδεὶς ὠχριᾷ	καὶ	τρέμει οὐδὲ λέγει πῶς μ´
[2, 17]	ἀταλαίπωρε, καὶ ἐλεεῖς καὶ ζηλοτυπεῖς	καὶ	τρέμεις καὶ μίαν ἡμέραν οὐ
[2, 19]	σοι εἰσιόντι καὶ ὠχριῶντι ἅμα	καὶ	τρέμοντι προσελθὼν εἴπῃ τί τρέμεις,
[2, 17]	ὄφελος ἔσται; πενθῶν ἅπαν ἀναγνώσῃ	καὶ	τρέμων πρὸς ἄλλους ἐρεῖς. οὕτως
[2, 18]	εἶτα παρὰ τρεῖς. ἂν δὲ	καὶ	τριάκοντα παραλίπῃς, ἐπίθυσον τῷ θεῷ.
[2, 18]	οὐδ´ αὔριον οὐδ´ ἐφεξῆς διμήνῳ	καὶ	τριμήνῳ· ἀλλὰ προσέσχον γενομένων τινῶν
[2, 24]	τὸ σύνολον. {κωφ{ λ} ὸς	καὶ	τυφλὸς περιελεύσεται δοκῶν μέν τις
[2, 21]	ὤφελον ὡς φρένας ἔχω οὕτως	καὶ	τύχην εἶχον‘ δειλοὺς δὲ ῥᾳδίως
[2, 19]	πᾶν παρεληλυθὸς ἀληθὲς ἀναγκαῖον εἶναι	καὶ	τῷ {ἀ} δυνατῷ ἀδύνατον μὴ
[2, 20]	τι εἶναι, τὸ ἐπάναγκες εὑρίσκεσθαι	καὶ	τῷ ἀντιλέγοντι συγχρήσασθαι αὐτῷ· οἷον
[2, 10]	συνήργει ἂν καὶ τῷ νοσεῖν	καὶ	τῷ ἀποθνῄσκειν καὶ τῷ πηροῦσθαι,
[2, 19]	{ἀ} δυνατῷ ἀδύνατον μὴ ἀκολουθεῖν	καὶ	τῷ {δυνατὸν εἶναι ὃ οὔτ´
[2, 21]	οὐδαμῶς φαντάζονται ἀκούσιον. ἔνι τι	καὶ	τῷ ζηλοτύπῳ, ὡς οἴονται, τοῦ
[2, 1]	ἠξιοῦμεν χρῆσθαι τῇ τ´ εὐλαβείᾳ	καὶ	τῷ θάρσει, δικαίως ἂν ἡμᾶς
[2, 10]	ἀγαθὸς τὰ ἐσόμενα, συνήργει ἂν	καὶ	τῷ νοσεῖν καὶ τῷ ἀποθνῄσκειν
[2, 10]	τῷ νοσεῖν καὶ τῷ ἀποθνῄσκειν	καὶ	τῷ πηροῦσθαι, αἰσθανόμενός γε, ὅτι
[2, 17]	ᾗ οὐ κατακλάεις καὶ σαυτοῦ	καὶ	τῶν θεῶν, καὶ τί ἔτι
[2, 9]	(Καὶ τίνων ἄλλων; (Τῶν προβάτων	καὶ	τῶν ὁμοίων. (Ὅρα οὖν μή
[2, 23]	Δία ὑπὲρ αὐτοῦ τοῦ ζῆν	καὶ	τῶν συνεργῶν πρὸς αὐτό, ὑπὲρ
[2, 17]	οὕτως τιμωρήσομαι τὸν ἀδικήσαντά με	καὶ	ὑβρίσαντα. καὶ τί ὄφελος τοῦ
[2, 17]	ταύτας ἀπηχοῦμεν; ἔχομεν γάρ τινα	καὶ	ὑγιεινοῦ πρόληψιν, ἀλλ´ ἐφαρμόσαι οὐ
[2, 22]	καὶ φίλος ἔσομαι οἷος δεῖ	καὶ	υἱὸς καὶ πατήρ. τοῦτο γάρ
[2, 21]	τὸ ῥεῦμα, τὰ ἑλκύδρια ἀπουλωθῆναι.	καὶ	ὑμεῖς, ἄνδρες, τὰ ἕλκη πρῶτον
[2, 19]	οὐκ ἀνύετε τὸ ἔργον, εἰ	καὶ	ὑμεῖς ἔχετ´ ἐπιβολὴν οἵαν δεῖ
[2, 17]	τρέμων πρὸς ἄλλους ἐρεῖς. οὕτως	καὶ	ὑμεῖς ποιεῖτε. θέλεις ἀναγνῶ σοι,
[2, 22]	γυναῖκα γαμετήν, {τὴν} μητέρα μητέρα.	καὶ	ὑμῶν ὅστις ἐσπούδακεν ἢ αὐτός
[2, 23]	οἷς τεταγμέναι εἰσὶ διακονεῖν ταύτῃ	καὶ	ὑπηρετεῖν, αὐτὴ δὲ μόνη ὀξὺ
[2, 22]	αὐτῶν γονέων καὶ ὁμοῦ ἀνατεθραμμένοι	καὶ	ὑπὸ τῷ αὐτῷ παιδαγωγῷ, ἀλλ´
[2, 2]	τούτου οὖν τοῦ καθολικοῦ μέμνησο	καὶ	ὑποθήκης οὐκ ἀπορήσεις. ἐὰν δὲ
[2, 14]	ἀγνοεῖς, πῶς δύνασαι ἀνασχέσθαι μου	καὶ	ὑποσχεῖν τὸν ἔλεγχον καὶ παραμεῖναι;
[2, 2]	σοι γένοιτο πληγὰς πολλὰς λαβεῖν	καὶ	ὕστερον ἀπαγορεῦσαι. εἰ δ´ αἰσχρὰ
[2, 9]	ὧν ἔστιν εἰπεῖν λέων με	καὶ	φαγέτω. διὰ πάντων δὲ τούτων
[2, 16]	καὶ μὴ ἰδὼν γῆν ἐξίσταμαι	καὶ	φανταζόμενος, ὅτι ὅλον με δεῖ
[2, 14]	μηδενὸς δεόμενος. τίνος δ´ ἂν	καὶ	φαντασθείης ὡς ἐνδέοντος; πλουτεῖς, τέκνα
[2, 18]	ἆρον τὸν φόβον τοῦ θανάτου	καὶ	φέρε ὅσας θέλεις βροντὰς καὶ
[2, 1]	τῶν ἐλάφων πάσχομεν· ὅτε φοβοῦνται	καὶ	φεύγουσιν αἱ ἔλαφοι τὰ πτερά,
[2, 5]	ἀλλ´ εἰδώς, ὅτι τὸ γενόμενον	καὶ	φθαρῆναι δεῖ. οὐ γάρ εἰμι
[2, 22]	οὐδὲ τὸ ἀκρατεῖς καὶ μοιχοὺς	καὶ	φθορεῖς ἀπεργαζόμενον οὐδ´ ὅς´ ἄλλα
[2, 22]	ἀγαθῶν ἐπιστήμων ἐστίν, οὗτος ἂν	καὶ	φιλεῖν εἰδείη· ὁ δὲ μὴ
[2, 22]	ἐσπουδακέναι αὐτούς· εἰ δ´ ἐσπουδακέναι,	καὶ	φιλεῖν ταῦτα. ὅστις οὖν ἀγαθῶν
[2, 22]	ὅπου ἡ προαίρεσις, οὕτως μόνως	καὶ	φίλος ἔσομαι οἷος δεῖ καὶ
[2, 17]	ἀτάραχος, θέλω δ´ ὡς εὐσεβὴς	καὶ	φιλόσοφος καὶ ἐπιμελὴς εἰδέναι τί
[2, 23]	πνεῦμα ἐνεκέρασεν αὐτοῖς οὕτως ἰσχυρὸν	καὶ	φιλότεχνον, ὥστε μακρὰν ἐξικνούμενον ἀναμάςςεσθαι
[2, 20]	καὶ τὰ οἰκοδεσπότου καὶ πολίτου	καὶ	φίλου, τὰς δὲ προθυμίας τὰς
[2, 22]	καλὸν καὶ πατρίδα καὶ γονεῖς	καὶ	φίλους, σῴζεται ταῦτα πάντα· ἂν
[2, 1]	παιδίοις τὰ προσωπεῖα φαίνεται δεινὰ	καὶ	φοβερὰ δι´ ἀπειρίαν, τοιοῦτόν τι
[2, 5]	λαμβάνει. ἂν δὲ μετὰ ταραχῆς	καὶ	φόβου δεχώμεθα ἢ βάλλωμεν αὐτό,
[2, 1]	ἐστιν, ὅστις δ´ ἀπήλλακται λυπῶν	καὶ	φόβων καὶ ταραχῶν, οὗτος τῇ
[2, 24]	τῶν Ἑλλήνων περὶ λόγους Ὀδυσσεῖ	καὶ	Φοίνικι, πῶς αὐτοὺς ἀστόμους πεποίηκε;
[2, 26]	πολλὴ ἀνάγκη ἀποστῆναι τῆς μάχης	καὶ	φυγεῖν οὕτως ὡς καὶ ἀπὸ
[2, 6]	ἀντιποιήσῃ τινὸς τῶν ἀλλοτρίων. βῆμα	καὶ	φυλακὴ τόπος ἐστὶν ἑκάτερον, ὁ
[2, 24]	ὃν δεῖ παντὶ τρόπῳ περιέπειν	καὶ	φυλάττειν; καὶ χείρων γίνῃ κομψοῦ
[2, 12]	συγκαθέντες εἴς τι τοιοῦτον φύρονται	καὶ	φύρουσι καὶ τὰ τελευταῖα λοιδορήσαντες
[2, 2]	τὰ γὰρ ἐπὶ σοὶ αὐτεξούσια	καὶ	φύσει ἐλεύθερα θέλων τηρῆσαι καὶ
[2, 20]	ἔχεις οὖν τὰς κατασκευάς; ἔχω	καὶ	χάριν οἶδα. ἐπεὶ οὖν ταῦτά
[2, 24]	παντὶ τρόπῳ περιέπειν καὶ φυλάττειν;	καὶ	χείρων γίνῃ κομψοῦ ἀρχιερέως, ὃς
[2, 16]	ὅτι εἰσαγωγὰς {ἔπραξά{ ς} τινας	καὶ	Χρυσίππεια ἀνέγνων, φιλοσόφου δ´ οὐδὲ
[2, 19]	ἐξαριθμούμενος τοὺς γεγραφότας. γέγραφεν δὲ	καὶ	Χρύσιππος θαυμαστῶς ἐν τῷ πρώτῳ
[2, 19]	δείξετε ἢ τὴν Ἀθηνᾶν, ἐλεφάντινον	καὶ	χρυσοῦν κατασκεύασμα. ψυχὴν δειξάτω τις
[2, 16]	μελετᾶν ἤσκηται, πρὸς ἔπαινον δὲ	καὶ	ψόγον οὐκ ἤσκηται. πότε γὰρ
[2, 11]	τοιοῦτον, ἐφ´ ᾧ θαρρεῖν ἄξιον	καὶ	ᾧ πεποιθέναι; (Δεῖ. (Ἀβεβαίῳ οὖν
[2, 21]	βαλανεῖα καὶ ἐν οἴκῳ κακῶς	καὶ	ὧδε κακῶς. Εἶτα λέγουσιν οὐδεὶς
[2, 23]	ἐλήλυθας, ἀλλ´ ἐν οἷς ἐγένου	καὶ	ὧν κατατέταξαι πολίτης, ἐν τούτοις
[2, 6]	ὅτι νοσεῖν μοι καθείμαρται νῦν,	καὶ	ὥρμων ἂν ἐπ´ αὐτό· καὶ
[2, 21]	οὐκ ἄχρηστα τοῖς ὅτε δεῖ	καὶ	ὡς δεῖ ἐγχριομένοις, τὰ μαλάγματα
[2, 14]	μέγα καὶ καλὸν κατασκεύασμα εἰκῇ	καὶ	ὡς ἔτυχεν οὕτως εὐτάκτως οἰκονομεῖσθαι;
[2, 5]	ἂν αὐτὸν ὡς πόδα λάβῃς	καὶ	ὡς μὴ ἀπόλυτον, καθήξει αὐτὸν
[2, 18]	ὅτι καὶ τὴν ἕξιν ηὔξησας	καὶ	ὡς πυρὶ φρύγανα παρέβαλες. ὅταν
[2, 9]	μαχίμως καὶ βλαβερῶς καὶ θυμικῶς	καὶ	ὠστικῶς, ποῦ ἀπεκλίναμεν; ἐπὶ τὰ
[2, 20]	ἢ ἄλλος ὅτι πίστευσόν μοι	καὶ	ὠφεληθήσῃ· οὐδὲν δεῖ ἀνθρώπῳ πιστεύειν‘
[2, 24]	ἐστίν; καὶ τὸ μὲν τελείως	καὶ	ὠφελίμως, εἰ βούλει, πρὸς τὸ
[2, 10]	ἀβλαβεῖς, ἀζήμιοι, ἂν οὕτως τύχῃ,	καὶ	ὠφελούμενοι καὶ κερδαίνοντες, ὅταν διά
[2, 13]	μεμελέτηκεν αὐτό. ἀνάγκη λοιπὸν τρέμειν	καὶ	ὠχριᾶν. κιθαρῳδὸν μὲν οὖν οὐ
[2, 19]	διαιρέσεως, ἄν τίς σοι εἰσιόντι	καὶ	ὠχριῶντι ἅμα καὶ τρέμοντι προσελθὼν
[2, 5]	τοὺς ναύτας, τὴν ἡμέραν, τὸν	καιρόν.	εἶτα χειμὼν ἐμπέπτωκεν. τί οὖν
[2, 23]	ἢ οὐ πρέπον, καὶ τὸν	καιρὸν	ἑκάστου καὶ τὴν χρείαν τίς
[2, 2]	οὐ δέομαι’ εἰ μή τι	καιρός	ἐστιν ἐπίτηδες ἐρεθίσαι τοὺς δικαστὰς
[2, 7]	ὑπὲρ αὐτοῦ καθήκῃ, ποῦ μοι	καιρὸς	ἔτι μαντεύεσθαι; οὐκ ἔχω τὸν
[2, 1]	ὑπολογιζομένοις διὰ μωρίαν. Καὶ νῦν	καιροῦ	καλοῦντος ἐκεῖνα δείξεις ἀπελθὼν καὶ
[2, 19]	λόγος; μή τι ἔσω ὁ	Καῖσαρ	ἀρετὴν καὶ κακίαν τοῖς εἰσερχομένοις
[2, 19]	παίζεις. ἂν δέ σε ὁ	Καῖσαρ	μεταπέμψηται κατηγορούμενον, μέμνησαι τῆς διαιρέσεως,
[2, 14]	γυναῖκα καὶ οἰκέτας πολλούς, ὁ	Καῖσάρ	σε οἶδεν, ἐν Ῥώμῃ πολλοὺς
[2, 13]	περὶ τοῦ τί δόξει τῷ	Καίσαρι,	περὶ τῶν ἔσω δ´ οὐδενός.
[2, 6]	ὀνομάτων. Τῇ κεφαλῇ κινδυνεύω ἐπὶ	Καίσαρος.	ἐγὼ δ´ οὐ κινδυνεύω, ὃς
[2, 10]	ἀποβαλεῖς, οὐδὲν ἡγῇ τὸ πρᾶγμα;	καίτοι	ἐκεῖνα μὲν παρ´ ἔξωθέν τινα
[2, 14]	ἀλλ´ εὐθὺς ἀπαλλάσσῃ χαλεπῶς ἔχων.	καίτοι	τί σοι ἐγὼ κακὸν πεποίηκα;
[2, 20]	αὑτῶν ἀποβαλεῖν ἢ ἀποτυφλῶσαι δύνανται	καίτοι	τοῦτο μάλιστα πάντων ἐσπουδακότες. Τίς
[2, 16]	οὐ δύνασαι καθαίρειν τὰ ἀλλότρια	κακά,	ἀλλ´ οὐδὲ Θησεύς, ἵνα τὰ
[2, 22]	ἀγαθὰ ὑπολαμβάνεις εἶναι, ποτὲ δὲ	κακά·	ἀνθρώπους δὲ τοὺς αὐτοὺς οὐχὶ
[2, 19]	ἀρεταὶ καὶ τὰ μετέχοντα αὐτῶν,	κακὰ	δὲ κακίαι καὶ τὰ μετέχοντα
[2, 6]	οὐκ οἶδας τὰ ἔχοντά με	κακά;	ἐν τούτοις γάρ μοι ἔστιν
[2, 22]	μή τι οὖν περὶ τὰ	κακὰ	ἐσπουδάκασιν οἱ ἄνθρωποι; οὐδαμῶς. ἀλλὰ
[2, 19]	ἀρκεῖ γάρ σοι τὰ σὰ	κακά,	ἡ ἀγέννεια, ἡ δειλία, ἡ
[2, 16]	οὖν ἐνδέχεται, ὅταν τὰ ἐπιφερόμενα	κακὰ	ἡγώμεθα; οὐ δυνάμεθα μὴ φοβεῖσθαι,
[2, 17]	οὐ ποιητέα καὶ ἀγαθὰ καὶ	κακὰ	καὶ καλὰ καὶ αἰσχρὰ πάντες
[2, 19]	ἄνθρωπε; ἀρκεῖ ἐμοὶ τὰ ἐμὰ	κακά.	καὶ καλῶς λέγεις. ἀρκεῖ γάρ
[2, 24]	τὰ ἀγαθά ἐστι καὶ τὰ	κακὰ	καὶ τὰ καλὰ καὶ τὰ
[2, 16]	μὴ περιπίπτειν ἃ φαίνεται ἡμῖν	κακά.	νῦν δ´ ἐν μὲν τῇ
[2, 1]	γὰρ τὸ εὐλαβεῖσθαι τὰ ὄντως	κακὰ	συμβήσεται θαρρεῖν ἡμῖν πρὸς τὰ
[2, 9]	τὰ μὲν ἀγαθά, τὰ δὲ	κακά,	τὰ δ´ ἀδιάφορα· ἀγαθὰ μὲν
[2, 19]	μέν ἐστιν ἀγαθά, τὰ δὲ	κακά,	τὰ δ´ ἀδιάφορα. ἀγαθὰ μὲν
[2, 9]	καὶ τὰ μετέχοντα τῶν ἀρετῶν·	κακὰ	τὰ δ´ ἐναντία· ἀδιάφορα δὲ
[2, 13]	μὲν ἀπροαίρετα οὔτ´ ἀγαθὰ οὔτε	κακά,	τὰ προαιρετικὰ δὲ πάντα ἐφ´
[2, 22]	ἀγαθὰ ὑπολαμβάνεις, εἶτα ἐκεῖνα αὐτὰ	κακά,	ὕστερον δ´ οὐδέτερα· καὶ ὅλως
[2, 20]	ἀλλ´ ἠνάγκαζον ἐξαγγέλλειν τὰ αὑτοῦ	κακὰ	ὥσπερ τοὺς Γάλλους ἡ μανία
[2, 8]	οὖν; οὐκ ἔστι θεῶν ἔργα	κἀκεῖνα;	ἔστιν, ἀλλ´ οὐ προηγούμενα οὐδὲ
[2, 1]	παιδίον; ἀμαθία. ἐπεὶ ὅπου οἶδεν,	κἀκεῖνα	οὐδὲν ἡμῶν ἔλαττον ἔχει. θάνατος
[2, 23]	γένηται. τοῦτο γάρ ἐστι τὸ	κἀκείνῃ	χρώμενον καὶ ταῖς ἄλλαις πάσαις
[2, 7]	εἰληφότες εὐχαριστοῦμεν αὐτῷ. διὰ τοῦτο	κἀκεῖνοι	λοιπὸν ἐμπαίζουσιν ἡμῖν. τί οὖν;
[2, 16]	παρακολουθεῖς τῷ διοικοῦντι τὰ ὅλα	κἀκεῖνον	ἐν σαυτῷ περιφέρεις, ἔτι ποθεῖς
[2, 6]	ποῦ ἀντὶ Γυάρων ἀπέλθῃς, ὅπου	κἀκεῖνος	ἐλεύσεται, ἄν τε θέλῃ ἄν
[2, 22]	καὶ αὐτὸ ὁ γέρων φίλει	κἀκεῖνος	ὁ νέος· ἂν δέ, δοξάριον.
[2, 5]	ὄψει αὐτός. ἔστι γάρ τις	κἀκείνου	κίνδυνος, μή σε λανθανέτω. ~Περὶ
[2, 22]	ἐμποδίζειν ἡμῖν οἱ θεοὶ δοκῶσιν,	κἀκείνους	λοιδοροῦμεν καὶ τὰ ἱδρύματα αὐτῶν
[2, 11]	ἢ τὰ δοκοῦντά οἱ καλά;	κἀκείνῳ	οὖν ἀρκεῖ τοῦτο τὸ κριτήριον;
[2, 1]	ἡ εὐλάβεια’ εἰ γὰρ ἐν	κακῇ	προαιρέσει τὸ κακόν, πρὸς μόνα
[2, 19]	τί γὰρ ἄλλο; μή τι	κακία,	μή τι μέτοχον κακίας; σὺ
[2, 23]	δ´ ἑαυτὴν διαστραφεῖσα. διὰ τοῦτο	κακία	μόνη αὕτη γίνεται ἢ ἀρετὴ
[2, 19]	ἃ πρῴην ἔλεγες· μή τι	{κακία{	ς} ἐστὶ τὸ ναυαγῆσαι, μή
[2, 19]	τὰ μετέχοντα αὐτῶν, κακὰ δὲ	κακίαι	καὶ τὰ μετέχοντα κακίας, ἀδιάφορα
[2, 19]	ἔσω ὁ Καῖσαρ ἀρετὴν καὶ	κακίαν	τοῖς εἰσερχομένοις δίδωσι; τί μοι
[2, 19]	δὲ κακίαι καὶ τὰ μετέχοντα	κακίας,	ἀδιάφορα δὲ τὰ μεταξὺ τούτων,
[2, 19]	ἐστὶ τὸ ναυαγῆσαι, μή τι	κακίας	μετέχον; οὐκ ἄρας ξύλον ἐνσείσεις
[2, 19]	τι κακία, μή τι μέτοχον	κακίας;	σὺ οὖν τίνα ταῦτα ἔλεγες;
[2, 23]	εἶναι, πενθεῖν, φθονεῖν, ἁπλῶς ταράσσεσθαι,	κακοδαιμονεῖν;	οὐδὲ ἕν. ὁρᾷς οὖν ὅτι
[2, 8]	ἀγαθὰ εἶναι καὶ εὐδαιμονίαν καὶ	κακοδαιμονίαν.	νῦν δ´ οὐ λέγεις καὶ
[2, 23]	εὐαρεστοῦμεν, ἁπλῶς ὃ λεληθὸς μὲν	κακοδαιμονίαν	ποιεῖται, τυχὸν δ´ ἐπιμελείας εὐδαιμονίαν.
[2, 17]	γὰρ αὕτη μεγίστη δυσροίας καὶ	κακοδαιμονίας.	θέλω τι καὶ οὐ γίνεται·
[2, 9]	θηρία εἰσίν, οἱ δὲ θηρίδια	κακοήθη	καὶ μικρά, ἀφ´ ὧν ἔστιν
[2, 12]	τὸν πλησίον. Τί δ´; ἐπὶ	κακοῖς	δοκεῖ σοι εἶναι λύπη ὁ
[2, 19]	καὶ σὺ πρὸς τοῖς ἐμοῖς	κακοῖς;	ὅμως, φιλόσοφε, εἰπέ μοι, τί
[2, 15]	τῇ φορᾷ, τότε γίνεται τὸ	κακὸν	ἀβοήθητον καὶ ἀθεράπευτον. ~Ὅτι οὐ
[2, 20]	οὖν κατὰ σὲ ἀγαθὸν ἢ	κακόν,	αἰσχρὸν ἢ καλόν; ταῦτα ἢ
[2, 18]	οὐ μόνον σοι τοῦτο γέγονεν	κακόν,	ἀλλ´ ὅτι καὶ τὴν ἕξιν
[2, 16]	ἀγαθόν; (Ἐν προαιρέσει. (Ποῦ τὸ	κακόν;	(Ἐν προαιρέσει. (Ποῦ τὸ οὐδέτερον;
[2, 5]	τοῦτο γὰρ πάλιν τῇ προαιρέσει	κακόν	ἐστι καὶ ταύτῃ {τὴν} παρὰ
[2, 5]	ζητήσω τὸ ἀγαθὸν καὶ τὸ	κακόν;	ἔσω ἐν τοῖς ἐμοῖς’ ἐν
[2, 5]	κακόν, ἡ χρῆσις δ´ ἢ	κακὸν	ἢ ἀγαθόν, ἀλλ´ ἐπ´ ἐμοί.
[2, 21]	λέγουσιν οὔθ´ ὅ τι ἔχουσιν	κακὸν	ἢ εἰ ἔχουσιν ἢ παρὰ
[2, 5]	ἐπ´ ἐμοὶ οὐδ´ ἀγαθὸν ἢ	κακόν,	ἡ χρῆσις δ´ ἢ κακὸν
[2, 17]	κατὰ τὸν βίον. ἀγαθὸν καὶ	κακὸν	καὶ συμφέρον καὶ ἀσύμφορον τίς
[2, 14]	οὔτε τί ἀγαθὸν οὔτε τί	κακόν,	καὶ τὸ μὲν τῶν ἄλλων
[2, 5]	μηδέποτε μήτ´ ἀγαθὸν ὀνομάσῃς μήτε	κακὸν	μήτ´ ὠφέλειαν μήτε βλάβην μήτ´
[2, 13]	μὲν εἶναι ἁμάρτημα, ἄλλου δὲ	κακόν;	(Οὔ. (Τί οὖν ἀγωνιᾷς ὑπὲρ
[2, 14]	ἔχων. καίτοι τί σοι ἐγὼ	κακὸν	πεποίηκα; εἰ μὴ καὶ τὸ
[2, 1]	γὰρ ἐν κακῇ προαιρέσει τὸ	κακόν,	πρὸς μόνα ταῦτα χρῆσθαι ἄξιον
[2, 3]	μὲν λέγω ἀγαθόν, νῦν δὲ	κακόν.	τί τὸ αἴτιον; τὸ ἐναντίον
[2, 10]	ἀγαθὸν ἐν προαιρέσει καὶ τὸ	κακὸν	ὡσαύτως ἐν προαιρέσει, βλέπε μὴ
[2, 23]	ἀγαθὸς ἄνθρωπος {ἀγαθὸς} γίνεται, ἀποτευχθέντος	κακὸς	ἄνθρωπος γίνεται· παρ´ ὃ ἀτυχοῦμεν,
[2, 4]	οὐδείς μου ἐπιστρέφεται, ἀνθρώπου φιλολόγου’	κακὸς	γὰρ εἶ καὶ ἄχρηστος. οἷον
[2, 3]	γνώσεται· εἰ δ´ ἀγαθὸς ἢ	κακός,	εἰ μὲν ἔμπειρός ἐστι διαγνῶναι
[2, 10]	οὐδεὶς δίχα ἀπωλείας καὶ ζημίας	κακός	ἐστιν. λοιπὸν εἰ τὴν ζημίαν
[2, 13]	ἐστιν ἀγαθὸς ἄνθρωπος καὶ τί	κακὸς	καὶ πῶς ἑκάτερον γίγνεται; διὰ
[2, 19]	τὸ ἱστίον καὶ ἀνακραυγάσαντί σοι	κακόσχολός	πως παραστὰς εἴπῃ λέγε μοι
[2, 1]	δ´ ἀπροαίρετα οὔτε τὴν τοῦ	κακοῦ	δέχεται φύσιν οὔτε τὴν τοῦ
[2, 11]	οἴονται εἰδέναι. ἀγαθοῦ δὲ καὶ	κακοῦ	καὶ καλοῦ καὶ αἰσχροῦ καὶ
[2, 18]	αἴσθησιν {ἄξ{ ι} ων τοῦ	κακοῦ,	πέπαυταί τε ἡ ἐπιθυμία καὶ
[2, 5]	ἁρπαστοῦ ὡς περὶ ἀγαθοῦ ἢ	κακοῦ,	περὶ δὲ τοῦ βάλλειν καὶ
[2, 7]	οὐσίαν τοῦ ἀγαθοῦ καὶ τοῦ	κακοῦ,	τὸν ἐξηγημένον τὰ σημεῖα ἀμφοτέρων;
[2, 1]	ἐν χρήσει φαντασιῶν καὶ τοῦ	κακοῦ	ὡσαύτως, τὰ δ´ ἀπροαίρετα οὔτε
[2, 3]	ἐστι διαγνῶναι τοὺς ἀγαθοὺς καὶ	κακούς,	γνώσεται, εἰ δ´ ἄπειρος, οὐδ´
[2, 22]	ποτὲ μὲν ἀγαθούς, ποτὲ δὲ	κακοὺς	καὶ ποτὲ μὲν οἰκείως ἔχεις,
[2, 19]	εἰπέ μοι περὶ ἀγαθῶν καὶ	κακῶν.	ἄκουε· Ἰλιόθεν με φέρων ἄνεμος
[2, 21]	ἐν τοῖς περὶ ἀγαθῶν καὶ	κακῶν,	ἄλλοις δ´ ἄλλα αἴτια καὶ
[2, 16]	χρῆσθαι τοῖς περὶ ἀγαθῶν καὶ	κακῶν	δόγμασιν. Ποῦ τὸ ἀγαθόν; (Ἐν
[2, 7]	οὕτως σημεῖα τίνα ἀγαθῶν καὶ	κακῶν;	εἰ γὰρ τούτων οἶδεν σημεῖα,
[2, 2]	αὐτόθεν ἤδη δίελε ποῦ φύσις	κακῶν	καὶ ἀγαθῶν; οὗ καὶ ἀλήθεια.
[2, 24]	ἣν διαφέρονται περὶ ἀγαθῶν καὶ	κακῶν	καὶ συμφερόντων καὶ ἀσυμφόρων, αὐτὸ
[2, 22]	διακρῖναι τὰ ἀγαθὰ ἀπὸ τῶν	κακῶν	καὶ τὰ οὐδέτερα ἀπ´ ἀμφοτέρων
[2, 13]	(Οὔ. (Τί δ´; ὑπὲρ τῶν	κακῶν	μέν, ἐπ´ αὐτῷ δ´ ὄντων
[2, 9]	δύναται τεχνολογῆσαι περὶ ἀγαθῶν καὶ	κακῶν;	ὅτι τῶν ὄντων τὰ μὲν
[2, 13]	τις οὖν ὑπὲρ τῶν μὴ	κακῶν;	(Οὔ. (Τί δ´; ὑπὲρ τῶν
[2, 12]	καὶ τί ὁ φθόνος ἐστὶ	κακῶν;	οὐκοῦν ἐκεῖνον ἐποίησεν εἰπεῖν ὅτι
[2, 21]	~Περὶ ἀνομολογίας. Τῶν περὶ αὑτοὺς	κακῶν	τὰ μὲν ῥᾳδίως ὁμολογοῦσιν ἄνθρωποι,
[2, 24]	ἀκοῦσαι δύνασαι; περὶ ἀγαθῶν καὶ	κακῶν;	τίνος; ἆρά γε ἵππου; (Οὔ.
[2, 13]	οὐκ ἐκείνου ἁμάρτημά ἐστι τὸ	κακῶς	ἀποδέξασθαι τὰ παρὰ σοῦ; (Πῶς
[2, 21]	ἐν οἴκῳ κακῶς καὶ ὧδε	κακῶς.	Εἶτα λέγουσιν οὐδεὶς ὠφελεῖται ἐκ
[2, 18]	ἴσθι ὅτι οὕτως ποθ´ ἕξεις	κακῶς	καὶ ἀσθενῶς, ὥστε μηδ´ ἐφιστάνειν
[2, 21]	τὰ βαλανεῖα καὶ ἐν οἴκῳ	κακῶς	καὶ ὧδε κακῶς. Εἶτα λέγουσιν
[2, 17]	ὑβρίσαντα. καὶ τί ὄφελος τοῦ	κακῶς	οὕτως διακειμένου; πῶς οὖν γένηται;
[2, 14]	ἀντευποιῆσαι καὶ τὸν κακῶς ποιοῦντα	κακῶς	ποιῆσαι. τί σοι λείπει; ἂν
[2, 14]	εὖ ποιοῦντα ἀντευποιῆσαι καὶ τὸν	κακῶς	ποιοῦντα κακῶς ποιῆσαι. τί σοι
[2, 12]	μοι τὸν φθόνον’ εἶτα ὁρισαμένου	κακῶς	ὡρίσω· οὐ γὰρ ἀντακολουθεῖ τῷ
[2, 17]	καὶ ἀγαθὰ καὶ κακὰ καὶ	καλὰ	καὶ αἰσχρὰ πάντες ἄνω καὶ
[2, 24]	καὶ τὰ κακὰ καὶ τὰ	καλὰ	καὶ τὰ αἰσχρά, καὶ μήτε
[2, 11]	ποιεῖ ἢ τὰ δοκοῦντά οἱ	καλά;	κἀκείνῳ οὖν ἀρκεῖ τοῦτο τὸ
[2, 6]	εἰσίν· εἰ δ´ ὡς δύσκολα	καλεῖς,	ποίαν δυσκολίαν ἔχει τὸ γενόμενον
[2, 9]	καὶ ἔστι τῷ ὄντι καὶ	καλεῖται	Ἰουδαῖος. οὕτως καὶ ἡμεῖς παραβαπτισταί,
[2, 18]	ἀλλὰ μᾶλλον ἄλλην τινὰ ἀντεισάγαγε	καλὴν	καὶ γενναίαν φαντασίαν καὶ ταύτην
[2, 18]	ἐστιν. σήμερον καλὸν ἰδὼν ἢ	καλὴν	οὐκ εἶπον αὐτὸς ἐμαυτῷ ὅτι
[2, 24]	ἔχω. ὁ δ´ Ἀχιλλεὺς οὐ	κάλλιον	καὶ ξανθόν; καὶ οὐκ ἐκτένιζεν
[2, 1]	τῶν δογμάτων καρπός; ὅνπερ δεῖ	κάλλιστόν	τ´ εἶναι καὶ πρεπωδέστατον τοῖς
[2, 24]	μή τι οὖν τοῦ Ἀχιλλέως	καλλίων;	ἀλλὰ καὶ κόμιον κομψὸν ἔχω.
[2, 23]	οἱ λέγοντες μηδεμίαν εἶναι παραλλαγὴν	κάλλους	πρὸς αἶσχος. εἶτα ὁμοίως ἦν
[2, 23]	ὅταν ἐμπέσῃ λόγος περί τινος,	καλλωπίζει	τὰ ὀνομάτια καὶ συντίθησιν ὥσπερ
[2, 23]	ἡ δὲ φραστικὴ αὕτη καὶ	καλλωπιστικὴ	τῶν ὀνομάτων, εἴ τις ἄρα
[2, 23]	τὴν ἑαυτοῦ καὶ διοδεύων πανδοκεῖον	καλὸν	ἀρέσαντος αὐτῷ τοῦ πανδοκείου καταμένοι
[2, 6]	ταπεινοὶ καὶ τᾶς ὕλας τεθαυμακότες.	καλὸν	δὲ καὶ τὸ εἰδέναι τὴν
[2, 10]	καὶ ἐκεῖνα μὲν οὔτ´ ἔχειν	καλόν	ἐστιν οὔτ´ ἀπολλύειν αἰσχρόν ἐστιν,
[2, 22]	ἀποφαίνων ἢ μηδὲν εἶναι τὸ	καλὸν	ἢ εἰ ἄρα τὸ ἔνδοξον.
[2, 18]	ὅτι κομψῶς σοί ἐστιν. σήμερον	καλὸν	ἰδὼν ἢ καλὴν οὐκ εἶπον
[2, 14]	ἐνθάδε οὐκ ἀπαρκεῖ τὸ βούλεσθαι	καλὸν	καὶ ἀγαθὸν γενέσθαι, χρεία δὲ
[2, 16]	κιθαρίζειν, ᾄδει καλῶς, στατὸν ἔχει	καλὸν	καὶ ὅμως εἰσερχόμενος τρέμει· ταῦτα
[2, 22]	καὶ τὸ ὅσιον καὶ τὸ	καλὸν	καὶ πατρίδα καὶ γονεῖς καὶ
[2, 11]	φησίν, οὐκ οἶδα ἐγὼ τὸ	καλὸν	καὶ τὸ αἰσχρόν; οὐκ ἔχω
[2, 14]	τὸ δ´ οὕτως μέγα καὶ	καλὸν	κατασκεύασμα εἰκῇ καὶ ὡς ἔτυχεν
[2, 20]	καλὸν οὔτε τὸ ἐλευθέρους εἶναι	καλὸν	μᾶλλον ἢ αἰσχρόν, οἱ ἐν
[2, 20]	δουλεύειν αἰσχρόν ἐστι μᾶλλον ἢ	καλὸν	οὔτε τὸ ἐλευθέρους εἶναι καλὸν
[2, 22]	ἐμαυτὸν θῶ, ἀλλαχοῦ δὲ τὸ	καλόν,	οὕτως ἰσχυρὸς γίνεται ὁ Ἐπικούρου
[2, 20]	ἀγαθὸν ἢ κακόν, αἰσχρὸν ἢ	καλόν;	ταῦτα ἢ ταῦτα; τί οὖν;
[2, 24]	τοῦ Ἀγαμέμνονος πλουσιώτερος; ἀλλὰ καὶ	καλός	εἰμι. μή τι οὖν τοῦ
[2, 10]	φιλόσοφοι ὅτι εἰ προῄδει ὁ	καλὸς	καὶ ἀγαθὸς τὰ ἐσόμενα, συνήργει
[2, 4]	λίπαινε τοὺς δακτύλους καὶ περίλειχε.	καλὸς	συμπότης καὶ σύνδειπνος Σωκρατικός. ἄγε,
[2, 18]	ἀρέσαι αὐτός ποτε σεαυτῷ, θέλησον	καλὸς	φανῆναι τῷ θεῷ· ἐπιθύμησον καθαρὸς
[2, 11]	χρῆσθαι τοῖς ἐγνωσμένοις τοῦτο τοῦ	καλοῦ	καὶ ἀγαθοῦ ἔργον ἐστίν. ~Περὶ
[2, 11]	ἀγαθοῦ δὲ καὶ κακοῦ καὶ	καλοῦ	καὶ αἰσχροῦ καὶ πρέποντος καὶ
[2, 22]	ὅπου αἰδώς, ὅπου δόσις τοῦ	καλοῦ,	τῶν δ´ ἄλλων οὐδενός; Ἀλλὰ
[2, 6]	ἃ πάσχομεν καὶ περιστάσεις αὐτὰ	καλοῦντες.	ποίας περιστάσεις, ἄνθρωπε; εἰ περιστάσεις
[2, 1]	διὰ μωρίαν. Καὶ νῦν καιροῦ	καλοῦντος	ἐκεῖνα δείξεις ἀπελθὼν καὶ ἀναγνώσῃ
[2, 24]	γίνῃ κομψοῦ ἀρχιερέως, ὃς τοὺς	καλοὺς	μονομάχους διὰ πάσης ἐπιμελείας ἔχει;
[2, 6]	οὐδεὶς θέλει οὐδὲ τῆς ἀνάγκης	καλούσης	εὐλύτως ὑπακοῦσαι αὐτῇ, ἀλλὰ κλάοντες
[2, 19]	καὶ Πρίαμον καὶ τὴν τῆς	Καλυψοῦς	νῆσον τὴν οὔτε γενομένην οὔτ´
[2, 13]	καὶ πρῶτον πάντων ξένον αὐτὸν	καλῶ	καὶ λέγω· οὗτος ὁ ἄνθρωπος
[2, 26]	προσδιαλεγομένῳ καὶ ἐκεῖνον ἐπιψηφίζω καὶ	καλῶ	μάρτυρα καὶ εἷς ὢν οὗτος
[2, 18]	ἀρκεῖ κἂν ἐπὶ τὰς τῶν	καλῶν	καὶ ἀγαθῶν ἀνδρῶν συνουσίας ἀποχωρήσας
[2, 17]	ψέγοντες, ἐγκαλοῦντες μεμφόμενοι, περὶ ἐπιτηδευμάτων	καλῶν	καὶ αἰσχρῶν ἐπικρίνοντες καὶ διαλαμβάνοντες.
[2, 7]	γὰρ τούτων οἶδεν σημεῖα, καὶ	καλῶν	καὶ αἰσχρῶν οἶδεν καὶ δικαίων
[2, 13]	οὐ γὰρ ᾆσαι μόνον θέλει	καλῶς,	ἀλλὰ καὶ εὐδοκιμῆσαι, τοῦτο δ´
[2, 16]	καὶ λέγει πῶς γὰρ ἡμεῖς	καλῶς	ἐβουλευσάμεθα; οὐκ ἔλεγόν σοι, ἀδελφέ,
[2, 7]	μαχόμεθα; διὰ τοῦτο ἡ γυνὴ	καλῶς	εἶπεν ἡ πέμψαι θέλουσα τῇ
[2, 11]	προλήψεις ταῖς ἐπὶ μέρους οὐσίαις.	καλῶς	ἐποίησεν, δεόντως, οὐ δεόντως· ἠτύχησεν,
[2, 17]	τοῦ ὑγιεινοῦ πρόληψιν οὐ δύναται	καλῶς	ἐφαρμόσαι τοῖς ἐπὶ μέρους; Οὕτως
[2, 11]	(Τοῦτ´ ἔστιν ἀρχὴ φιλοσοφίας; πάντα	καλῶς	ἔχει τὰ δοκοῦντα ἅπασι; (Καὶ
[2, 11]	(Καὶ πῶς δυνατὸν τὰ μαχόμενα	καλῶς	ἔχειν; οὐκοῦν οὐ πάντα, ἀλλὰ
[2, 11]	καὶ οἴεται καὶ αὐτὸς ἐφαρμόζειν	καλῶς·	ἢ οὐκ οἴεται; (Οἴεται. (Δύνασθε
[2, 13]	κἂν λίαν εὔφωνος ᾖ καὶ	καλῶς	κιθαρίζῃ· οὐ γὰρ ᾆσαι μόνον
[2, 19]	ἐμοὶ τὰ ἐμὰ κακά. καὶ	καλῶς	λέγεις. ἀρκεῖ γάρ σοι τὰ
[2, 10]	ἐπὶ τὸ ὅλον. διὰ τοῦτο	καλῶς	λέγουσιν οἱ φιλόσοφοι ὅτι εἰ
[2, 3]	τοὺς συνιστάντας τινὰς τοῖς φιλοσόφοις.	Καλῶς	ὁ Διογένης πρὸς τὸν ἀξιοῦντα
[2, 6]	{καὶ} οὐ ταραχθήσῃ. διὰ τοῦτο	καλῶς	ὁ Χρύσιππος λέγει ὅτι μέχρις
[2, 16]	ὁ ῥήτωρ εἰδὼς ὅτι γέγραφε	καλῶς,	ὅτι ἀνείληφε τὰ γεγραμμένα, φωνὴν
[2, 11]	τοῖς ἐπὶ μέρους; (Ἐφαρμόζεις. (Οὐ	καλῶς	οὖν ἐφαρμόζω; (Ἐνταῦθά ἐστι τὸ
[2, 18]	οὓς εἰ μή τις ἐξαλείψῃ	καλῶς,	πάλιν κατὰ τῶν αὐτῶν μαστιγωθεὶς
[2, 8]	νῦν δ´ οὐ λέγεις καὶ	καλῶς	ποιεῖς· εἰ γὰρ καὶ τὰ
[2, 1]	ἀδιαφορητικόν. ταῦτα δ´ ὁ Σωκράτης	καλῶς	ποιῶν μορμολύκεια ἐκάλει. ὡς γὰρ
[2, 16]	ὁ κιθαρῳδὸς οἶδεν κιθαρίζειν, ᾄδει	καλῶς,	στατὸν ἔχει καλὸν καὶ ὅμως
[2, 17]	δεῖξον. πῶς δείξω; ἐφάρμοσον αὐτὴν	καλῶς	ταῖς ἐπὶ μέρους οὐσίαις. εὐθὺς
[2, 17]	μεμνῆσθαι; σὺ αὐτὸς εἰ ἐφαρμόζεις	καλῶς	τὰς προλήψεις, διὰ τί δυσροεῖς,
[2, 17]	τὴν ἀπόδειξιν τοῦ μὴ ἐφαρμόζειν	καλῶς	τὰς προλήψεις. νῦν σὺ θέλεις
[2, 23]	τοῦτο παριστὰς βλάπτει τοὺς ἀκούοντας,	κἀμὲ	τίθεσθε ἕνα τῶν βλαπτόντων. οὐ
[2, 22]	ἐρωτᾷς τῷδ´ (ἀντιτάξομαι κτενῶν σε.	(κἀμὲ	τοῦδ´ ἔρως ἔχει. καὶ εὔχονται
[2, 4]	αὐτῶν ἐπιστρέφεται, ἀλλὰ φεύγουσι πάντες	κἄν	τις δύνηται, πλήξας κατέβαλεν. σὺ
[2, 6]	συλλογισμοῖς πλεῖον ἀξιώσεις σεαυτὸν ἔχειν	κἂν	ἀγανακτῶσιν ἐπὶ τούτῳ, παραμυθήσῃ αὐτούς·
[2, 21]	ἐν τῷ δειλῷ καὶ ἐλεήμονι.	κἂν	ἀκρατῆ που παρομολογῇ τις αὑτόν,
[2, 18]	πράξῃς, γνώσῃ τὸ γινόμενον. οὕτως	κἂν	ἀναπέσῃς δέκα ἡμέρας, ἀναστὰς ἐπιχείρησον
[2, 18]	καὶ ταύτην τὴν ῥυπαρὰν ἔκβαλε.	κἂν	ἐθισθῇς οὕτως γυμνάζεσθαι, ὄψει, οἷοι
[2, 18]	θεῶν ἀποτροπαίων ἱερὰ ἱκέτης· ἀρκεῖ	κἂν	ἐπὶ τὰς τῶν καλῶν καὶ
[2, 16]	τῇ σχολῇ γοργοὶ καὶ κατάγλωσσοι,	κἂν	ζητημάτιον ἐμπέσῃ περί τινος τούτων,
[2, 21]	συλλογισμοί; ἐρῶ σοι ὅτι χρήσιμοι,	κἂν	θέλῃς, ἀποδείξω, πῶς. ἐμὲ οὖν
[2, 13]	ἀγωνιᾷ, εἰς θέατρον δ´ εἰσερχόμενος,	κἂν	λίαν εὔφωνος ᾖ καὶ καλῶς
[2, 16]	τυχεῖν ἐκείνου περὶ οὗ βουλεύεται;	κἂν	μὲν τύχῃ, ἐπῆρται καὶ λέγει
[2, 4]	ἢ παρακαθεὶς τὴν χεῖρα λίχνευε,	κἂν	μὴ δύνῃ τοῦ κρέως ἀποσπάσαι,
[2, 14]	τὸ ἐξελέγχεσθαι πρεσβύτερον ἄνθρωπον ἤδη	κἂν	οὕτως τύχῃ τὰς τρεῖς στρατείας
[2, 17]	οὐδ´ ἐγγὺς ἐσόμεθα τῷ προκόψαι,	κἂν	πάσας τὰς εἰσαγωγὰς καὶ τὰς
[2, 23]	ὑπηρετεῖν τῇ χρηστικῇ τῶν φαντασιῶν.	κἂν	πύθῃ, πόσου ἕκαστον ἄξιόν ἐστιν,
[2, 11]	ψιλῇ τῇ ἐμφάσει ἀρκούμεθα, ἀλλὰ	κανόνα	τινὰ ἐφ´ ἑκάστου εὕρομεν. ἐνταῦθ´
[2, 20]	παρὰ τῆς φύσεως μέτρα καὶ	κανόνας	εἰς ἐπίγνωσιν τῆς ἀληθείας οὐ
[2, 11]	ἐστιν, ἐπισκέπτεσθαι καὶ βεβαιοῦν τοὺς	κανόνας,	τὸ δ´ ἤδη χρῆσθαι τοῖς
[2, 11]	ζητοῦμεν; (Ἡδονή. (Ὕπαγε αὐτὴν τῷ	κανόνι,	βάλε εἰς τὸν ζυγόν. τὸ
[2, 11]	εἰ ὀρθῶς δοκεῖ καὶ εὕρεσις	κανόνος	τινός, οἷον ἐπὶ βαρῶν τὸν
[2, 23]	ς} {Φυσικά{ ς} τὸ περὶ	Κανόνος;	τὸ τὸν πώγωνα καθεικός; τὸ
[2, 11]	τὰ πράγματα καὶ ἵσταται τῶν	κανόνων	ἡτοιμασμένων· καὶ τὸ φιλοσοφεῖν τοῦτό
[2, 11]	ἑκάστου εὕρομεν. ἐνταῦθ´ οὖν οὐδεὶς	κανὼν	ἀνωτέρω τοῦ δοκεῖν; καὶ πῶς
[2, 20]	μέλει, ὅτι παρέχει ἡμῖν αὑτὰ	καρησόμενα	καὶ ἀμελχθησόμενα καὶ τὸ τελευταῖον
[2, 20]	παρέχειν σοι καὶ τοῖς ὁμοίοις	καρησομένους	καὶ ἀμελχθησομένους ἑαυτούς; πρὸς γὰρ
[2, 1]	Τίς οὖν τούτων τῶν δογμάτων	καρπός;	ὅνπερ δεῖ κάλλιστόν τ´ εἶναι
[2, 23]	τῶν συνεργῶν πρὸς αὐτό, ὑπὲρ	καρπῶν	ξηρῶν, ὑπὲρ οἴνου, ὑπὲρ ἐλαίου
[2, 16]	οὐδὲν δέδωκεν; οὐ δέδωκέ σοι	καρτερίαν,	οὐ δέδωκέ σοι μεγαλοψυχίαν, οὐ
[2, 22]	οὐδ´ ὅς´ ἄλλα πλημμελοῦσιν ἄνθρωποι	κατ´	ἀλλήλων δι´ ἓν καὶ μόνον
[2, 8]	ὀφρῦν ἐνήνοχεν καὶ σεμνοπροσωπεῖ; οὔπω	κατ´	ἀξίαν. ἔτι γὰρ οὐ θαρρῶ
[2, 19]	τοῖς περὶ Δυνατῶν, ἀλλὰ καὶ	κατ´	ἰδίαν ἐν τοῖς περὶ τοῦ
[2, 20]	ἐκ τῶν λόγων τούτων, οὐδὲ	κατὰ	βραχὺ πεφροντίκασι· μή τι νέος
[2, 17]	τὸ ἀποκτεῖναι τὰ τέκνα. μεγαλοφυῶς	κατά	γε τοῦτο. εἶχε γὰρ ἣν
[2, 1]	τῶν φιλοσόφων, ὅμως δὲ σκεψώμεθα	κατὰ	δύναμιν, εἰ ἀληθές ἐστι τὸ
[2, 14]	ἀρέσοντα καὶ πεισθησόμενον ἀνάγκη πειρᾶσθαι	κατὰ	δύναμιν ἐξομοιοῦσθαι ἐκείνοις· εἰ πιστόν
[2, 23]	οὐ μέντοι ἀμελοῦντα οὐδ´ ἐκείνων	κατὰ	δύναμιν. καὶ γὰρ ὀφθαλμῶν ἐπιμελητέον,
[2, 10]	ἐν πᾶσιν καὶ παραχωρεῖν συνεργοῦντα	κατὰ	δύναμιν. μετὰ τοῦτο ἴσθι ὅτι
[2, 14]	ὀλίγοι δέ τινές εἰσιν οἱ	κατὰ	θέαν ἐρχόμενοι τῆς πανηγύρεως, πῶς
[2, 11]	γε τοῖς ὡς δεῖ καὶ	κατὰ	θύραν ἁπτομένοις αὐτῆς συναίσθησις τῆς
[2, 23]	ποτὲ δ´ ἀγχόνῃ, ποτὲ δὲ	κατὰ	κρημνοῦ; προαίρεσις. εἶτα τούτου τί
[2, 10]	ἀνυπότακτον. σκόπει οὖν, τίνων κεχώρισαι	κατὰ	λόγον. κεχώρισαι θηρίων, κεχώρισαι προβάτων.
[2, 8]	τῶν φαντασιῶν, καὶ δῆλον ὅτι	κατὰ	λόγον οὐκέτ´ ἂν ἡμῖν ὑπετέτακτο
[2, 24]	ἐστιν ἐννοεῖς ἢ δύνασαι καὶ	κατὰ	ποσὸν ἀκολουθῆσαί μοι λέγοντι; ἀλλ´
[2, 20]	ίας ὑπ´ οὐδενὸς τούτων οὐδὲ	κατὰ	ποσὸν ἐπιστρέφονται, ἀλλὰ μόνον ἐξεμέσαι
[2, 24]	τίς ἡ ἔννοια; ἔχομεν καὶ	κατὰ	ποσὸν περὶ τοῦτο τὰ ὦτα
[2, 20]	ἀπὸ τούτων προσλάβῃ. τί οὖν	κατὰ	σὲ ἀγαθὸν ἢ κακόν, αἰσχρὸν
[2, 19]	Φειδίου, οὕτως τινά μοι δείξατε	κατὰ	τὰ δόγματα ἃ λαλεῖ τετυπωμένον.
[2, 17]	περὶ τὰς ὁρμὰς καὶ τὴν	κατὰ	ταύτας περὶ τὸ καθῆκον φιλοτεχνίαν.
[2, 17]	ἔσται; Δότε μοι ἕνα νέον	κατὰ	ταύτην τὴν ἐπιβολὴν ἐληλυθότα εἰς
[2, 19]	λέγομεν ἀνδριάντα Φειδιακὸν τὸν τετυπωμένον	κατὰ	τὴν τέχνην τὴν Φειδίου, οὕτως
[2, 20]	ἔβαλον ἂν γάριον καὶ ἀπελθὼν	κατὰ	τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ κατέχεον. τί
[2, 17]	ἔχει καὶ ἐνθάδ´ ἐπὶ τῶν	κατὰ	τὸν βίον. ἀγαθὸν καὶ κακὸν
[2, 7]	ἐξωρισμένῃ τὸ πλοῖον τῶν ἐπιμηνίων	κατὰ	τὸν εἰπόντα ὅτι Ἀφαιρήσεται αὐτὰ
[2, 19]	προσγέγονεν ἀναγνόντι; ποῖον δόγμα πεποίησαι	κατὰ	τὸν τόπον; ἀλλ´ ἐρεῖς ἡμῖν
[2, 19]	καὶ δόγμα τι ἐμαυτοῦ ποιήσασθαι	κατὰ	τὸν τόπον. διὰ τοῦτο οὐδὲν
[2, 23]	μή, εἴπερ ἐστί τις δύναμις	κατὰ	τὸν τόπον, οὐ δυνηθῶμεν αὐτῆς
[2, 11]	ἤδη τινὰ ὑπὸ τῆς φύσεως	κατὰ	τὸν τόπον ὥσπερ δεδιδαγμένους, ἀφ´
[2, 21]	ἐπὶ δὲ τῶν πλείστων ἁμαρτημάτων	κατὰ	τοῦτο μάλιστα φέρονται ἐπὶ τὸ
[2, 18]	μή τις ἐξαλείψῃ καλῶς, πάλιν	κατὰ	τῶν αὐτῶν μαστιγωθεὶς οὐκέτι μώλωπας,
[2, 6]	ἔχομαι πρὸς τὸ τυγχάνειν τῶν	κατὰ	φύσιν· αὐτὸς γάρ μ´ ὁ
[2, 23]	ὅτι ἐκεῖνο οὐκ ἄλλως ἕξει	κατὰ	φύσιν εἰ μὴ ἐν τούτοις
[2, 5]	ἀπόλυτοι ἦμεν. τῷ γὰρ ποδὶ	κατὰ	φύσιν εἶναι ἐρῶ τὸ καθαρῷ
[2, 23]	σαυτὸν χρηστικὸν ταῖς προσπιπτούσαις φαντασίαις	κατὰ	φύσιν, ἐν ὀρέξει ἀναπότευκτον, ἐν
[2, 5]	εἰ μὲν ὡς ἀπόλυτον σκοπεῖς,	κατὰ	φύσιν ἐστὶ ζῆσαι μέχρι γήρως,
[2, 2]	εἰ γὰρ προαίρεσιν θέλεις τηρῆσαι	κατὰ	φύσιν ἔχουσαν, πᾶσά σοι ἀσφάλεια,
[2, 5]	οὖν λέγεται τῶν ἐκτός τινα	κατὰ	φύσιν καὶ παρὰ φύσιν; ὥσπερ
[2, 24]	διακρῖναι ταῦτα δυνάμενος οὔτ´ ὀρέξεται	κατὰ	φύσιν οὔτ´ ἐκκλινεῖ οὔθ´ ὁρμήσει
[2, 23]	λέγω πρός τινας, οἴονταί με	καταβάλλειν	τὴν περὶ τὸ λέγειν ἐπιμέλειαν
[2, 23]	θεωρήματα. ἐγὼ δ´ οὐ ταύτην	καταβάλλω,	ἀλλὰ τὸ περὶ ταῦτ´ ἀκαταληκτικῶς
[2, 22]	τὸ δίκαιον, οἴχεται πάντα ταῦτα	καταβαρούμενα	ὑπὸ τοῦ συμφέροντος. ὅπου γὰρ
[2, 6]	τί σοι μέλει, ποίᾳ ὁδῷ	καταβῇς	εἰς Ἅιδου; ἴσαι πᾶσαί εἰσιν.
[2, 12]	οὗ μὴ δεικνύῃς, μὴ ἐκείνου	καταγέλα,	ἀλλὰ μᾶλλον αἰσθάνου τῆς ἀδυναμίας
[2, 12]	ἀλλ´ ἢ λοιδορεῖ λοιπὸν ἢ	καταγελᾷ	καὶ λέγει ἰδιώτης ἐστίν· οὐκ
[2, 12]	τὴν ὁδὸν τὴν δέουσαν, οὐχὶ	καταγελάσας	ἢ λοιδορησάμενος ἀπῆλθεν. καὶ σὺ
[2, 9]	γένηται ἢ τῶν παρόντων τις	καταγελάσῃ	ἡμῶν, ἐξεπλάγημεν. ποῦ ἐστιν, φιλόσοφε,
[2, 16]	ἐπαινεθῇ, φυσηθεὶς ἐξῆλθεν· ἐὰν δὲ	καταγελασθῇ,	τὸ φυσημάτιον ἐκεῖνο ἐκεντήθη καὶ
[2, 14]	πανήγυριν ἱστορήσαντας ἀπελθεῖν. τί οὖν;	καταγελῶνται	ὑπὸ τῶν πολλῶν· καὶ γὰρ
[2, 16]	οἶδεν οὐδ´ ὄχλου βοὴ οὐδὲ	κατάγελως.	ἀλλ´ οὐδ´ αὐτὸ τὸ ἀγωνιᾶν
[2, 16]	μὲν τῇ σχολῇ γοργοὶ καὶ	κατάγλωσσοι,	κἂν ζητημάτιον ἐμπέσῃ περί τινος
[2, 11]	ὃ γίνεται ἡ μάχη καὶ	κατάγνωσις	καὶ ἀπιστία πρὸς τὸ ψιλῶς
[2, 1]	φέρε δεσμωτήριον, φέρε ἀδοξίαν, φέρε	καταδίκην.	αὕτη ἐπίδειξις νέου ἐκ σχολῆς
[2, 5]	κυβερνήτου. ἀλλὰ καὶ ἡ ναῦς	καταδύεται.	τί οὖν ἔχω ποιῆσαι; ὃ
[2, 17]	εἶθ´, ὅταν τοιοῦτον ἐκπονήσῃ καὶ	καταθλήσῃ	τὸν τόπον, πάλιν ἐλθών μοι
[2, 8]	τούτου τοῦ δημιουργοῦ κατασκεύασμα ὢν	καταισχύνεις	αὐτό; τί δ´; ὅτι οὐ
[2, 8]	οὐδὲ τούτου μεμνήσῃ, ἀλλὰ καὶ	καταισχυνεῖς	τὴν ἐπιτροπήν; εἰ δέ σοι
[2, 5]	ἄλλον πλεῖν, ἄλλον ἀποθνῄσκειν, ἄλλον	κατακεκρίσθαι;	ἀδύνατον γὰρ ἐν τοιούτῳ σώματι,
[2, 20]	ἦν, εἰ ἐδύναντο οἱ ἄνθρωποι	κατακηληθέντες	καὶ ἐπᾳσθέντες ὑπὸ τῶν Στωικῶν
[2, 17]	οὐ διαλείπεις, ἐν ᾗ οὐ	κατακλάεις	καὶ σαυτοῦ καὶ τῶν θεῶν,
[2, 20]	καὶ ἀμελχθησόμενα καὶ τὸ τελευταῖον	κατακοπησόμενα;	οὐχὶ δ´ εὐκταῖον ἦν, εἰ
[2, 16]	ἅπαντα ἢ τὴν ἐπὶ θανάτῳ	κατακριθείς.	Οὐ θέλεις ἤδη ὡς τὰ
[2, 16]	καθεστώτων. εὐθὺς ἐγώ, ὅταν πλέω,	κατακύψας	εἰς τὸν βυθὸν ἢ τὸ
[2, 22]	καὶ λοιδορεῖσθαι καὶ τὰς ἐρημίας	καταλαμβάνειν	ἢ τὰς ἀγορὰς ὡς τὰ
[2, 5]	γυναικὸς ἀφαιρεθῆναι, τὸ τέκνα ὀρφανὰ	καταλιπεῖν.	ταῦτα ἦν ἐν μέσῳ οἷς
[2, 9]	δ´ ἕκαστον καὶ σῴζει τὰ	κατάλληλα	ἔργα· τὸν τέκτονα τὰ τεκτονικά,
[2, 17]	τ´ ἐφαρμόζειν τὰς προλήψεις ταῖς	καταλλήλοις	οὐσίαις μὴ διαρθρώσαντα αὐτὰς καὶ
[2, 24]	κίνησόν μοι προθυμίαν. ὡς ἡ	κατάλληλος	πόα τῷ προβάτῳ φανεῖσα προθυμίαν
[2, 18]	ἀλλὰ πάλιν ἐρεθισθὲν ὑπὸ τῆς	καταλλήλου	φαντασίας θᾶττον ἢ πρότερον ἐξήφθη
[2, 18]	ἐπηύξησας. ἀδύνατον γὰρ ἀπὸ τῶν	καταλλήλων	ἔργων μὴ καὶ τὰς ἕξεις
[2, 18]	ἕξις καὶ δύναμις ὑπὸ τῶν	καταλλήλων	ἔργων συνέχεται καὶ αὔξεται, ἡ
[2, 11]	ὧν τὰ μαχόμενα δοξάζετε ἀμφότεροι	καταλλήλως	ἐφαρμόζειν τὰς προλήψεις; (Οὐ δυνάμεθα.
[2, 11]	δ´ ἐπεὶ δοκεῖς ὅτι καὶ	καταλλήλως	ἐφαρμόζεις τὰς προλήψεις τοῖς ἐπὶ
[2, 1]	τί ἐστιν; μορμολύκειον. στρέψας αὐτὸ	κατάμαθε·	ἰδοῦ, πῶς οὐ δάκνει. τὸ
[2, 1]	ἐστιν; μορμολύκειον. στρέψον αὐτὸ καὶ	κατάμαθε.	τραχέως κινεῖται τὸ σαρκίδιον, εἶτα
[2, 23]	καὶ τὸ κράτιστον τῶν ὄντων	καταμαθεῖν	καὶ τοῦτο ἐν παντὶ μεταδιώκειν,
[2, 23]	λεξειδίου, ἀρεσάντων θεωρημάτων τινῶν αὐτοῦ	καταμένεις	καὶ κατοικεῖν προαιρῇ ἐπιλαθόμενος τῶν
[2, 23]	καλὸν ἀρέσαντος αὐτῷ τοῦ πανδοκείου	καταμένοι	ἐν τῷ πανδοκείῳ. ἄνθρωπε, ἐπελάθου
[2, 23]	ὑπ´ αὐτῶν τινες τούτων ἁλισκόμενοι	καταμένουσιν	αὐτοῦ, ὁ μὲν ὑπὸ τῆς
[2, 22]	συμβεβιωκότες, συμπεπωκότες, συγκεκοιμημένοι, πολλάκις ἀλλήλους	καταπεφιληκότες;	ὥστ´ εἴ τις οἶμαι εἶδεν
[2, 15]	ἂν δὲ σαπρὸν ὑποστήσῃ καὶ	καταπῖπτον,	οὐκ οἰκοδόμημά τι ὄν, ὅσῳ
[2, 19]	ὦ κενός, μάλιστα ἐπὶ συμποσίῳ	καταπλήσσομαι	τοὺς παρόντας ἐξαριθμούμενος τοὺς γεγραφότας.
[2, 6]	ἴστε ὅτι καὶ ἐπ´ ἀνθρώπων	κατάρα	ἐστὶ τὸ μὴ ἀποθανεῖν· ὅμοιον
[2, 6]	μὴ θερισθῶσιν μηδέποτε; τοῦτο δὲ	κατάρα	ἐστὶν ἐπὶ σταχύων τὸ μηδέποτε
[2, 22]	ἄν τ´ ἐραστής, μισεῖ, προβάλλεται,	καταρᾶται.	οὐδὲν γὰρ οὕτως φιλεῖν πέφυκεν
[2, 23]	τινὸς τοιούτου πανδοκείου, καὶ προσμείναντες	κατασήπονται	ὡς παρὰ ταῖς Σειρῆσιν. Ἄνθρωπε,
[2, 1]	τὸ μὲν φύσει θαρραλέον θρασὺ	κατασκευάζομεν,	ἀπονενοημένον, ἰταμόν, ἀναίσχυντον, τὸ δ´
[2, 20]	τὰ μέγιστα. ἔχεις οὖν τὰς	κατασκευάς;	ἔχω καὶ χάριν οἶδα. ἐπεὶ
[2, 23]	τὴν χρηστικὴν τῶν φαντασιῶν ὀρθὴν	κατασκευάσαι,	ἀνάγκη δὲ τὴν παράδοσιν γίνεσθαι
[2, 23]	Ἄνθρωπε, τὸ προκείμενον ἦν σοι	κατασκευάσαι	σαυτὸν χρηστικὸν ταῖς προσπιπτούσαις φαντασίαις
[2, 24]	δέ; τὸν ἀνδριάντα ὡς δεῖ	κατασκευάσαι	τίνος σοι φαίνεται; (Ἀνδριαντοποιοῦ. (Τὸ
[2, 8]	μηδὲν {ἂν} ἀνάξιον ποιεῖν τοῦ	κατασκευάσαντος	μηδὲ σεαυτοῦ μηδ´ ἐν ἀπρεπεῖ
[2, 14]	δ´ οὕτως μέγα καὶ καλὸν	κατασκεύασμα	εἰκῇ καὶ ὡς ἔτυχεν οὕτως
[2, 8]	τῷ τεχνίτῃ ὅμοιος ἢ τὸ	κατασκεύασμα	τῷ κατασκευάσματι; καὶ ποῖον ἔργον
[2, 19]	τὴν Ἀθηνᾶν, ἐλεφάντινον καὶ χρυσοῦν	κατασκεύασμα.	ψυχὴν δειξάτω τις ὑμῶν ἀνθρώπου
[2, 8]	φαντασιῶν, δοκιμαστικά. τούτου τοῦ δημιουργοῦ	κατασκεύασμα	ὢν καταισχύνεις αὐτό; τί δ´;
[2, 8]	ὅμοιος ἢ τὸ κατασκεύασμα τῷ	κατασκευάσματι;	καὶ ποῖον ἔργον τεχνίτου εὐθὺς
[2, 20]	θέλῃς, κατασκευάσω ὅτι ἀγαθόν. ναὶ	κατασκεύασον,	ἵν´ οἱ πολῖται ἡμῶν ἐπιστραφέντες
[2, 20]	τί σοι φαίνεται; ἂν θέλῃς,	κατασκευάσω	ὅτι ἀγαθόν. ναὶ κατασκεύασον, ἵν´
[2, 10]	εἶχον καὶ παρηκολούθουν τῇ φυσικῇ	κατασκευῇ,	οὐδέποτ´ ἂν ἄλλως ὥρμησαν ἢ
[2, 8]	ἑαυτῷ, ἃς ἐμφαίνει διὰ τῆς	κατασκευῆς;	οὐχὶ λίθος ἐστὶν ἢ χαλκὸς
[2, 21]	γείτονας συντετάραχας· καὶ ἔρχῃ μοι	καταστολὰς	ποιήσας ὡς σοφὸς καὶ καθήμενος
[2, 10]	αὐτῆς· εἰ δ´ αἰδῶ καὶ	καταστολὴν	καὶ ἡμερότητα ἀποβαλεῖς, οὐδὲν ἡγῇ
[2, 22]	λοιδοροῦμεν καὶ τὰ ἱδρύματα αὐτῶν	καταστρέφομεν	καὶ τοὺς ναοὺς ἐμπιπρῶμεν, ὥσπερ
[2, 4]	εἰς τίνα δὲ χώραν αὑτοὺς	κατατάσσομεν;	ὡς τίνι σοι χρῶμαι, ἄνθρωπε;
[2, 1]	χώρας ταύτης κεκρικότι, ἐν ᾗ	καταταχθεὶς	ἐπιδείξεις, τίνα δύναται λογικὸν ἡγεμονικὸν
[2, 23]	ἐν οἷς ἐγένου καὶ ὧν	κατατέταξαι	πολίτης, ἐν τούτοις ἀναστραφησόμενος. τοιοῦτόν
[2, 9]	δ´ ἐθίσῃ γράφειν ἀγραμμάτως, ἀνάγκη	καταφθείρεσθαι	καὶ ἀπόλλυσθαι τὴν τέχνην. οὕτως
[2, 23]	τὸν τόπον, οὐ δυνηθῶμεν αὐτῆς	καταφρονῆσαι.	τοιοῦτοί εἰσι καὶ οἱ λέγοντες
[2, 20]	τοὺς νέους ῥέποντας ἤδη πρὸς	καταφρόνησιν	τῶν θείων. τί οὖν; οὐκ
[2, 20]	παρὰ τοῖς πολλοῖς ἀνθρώποις λαλούμενον	κατάψευσμά	ἐστιν ἀλαζόνων ἀνθρώπων καὶ σοφιστῶν
[2, 23]	θέλεις οὖν αὐτὴν παρελθοῦσαν αὑτῆς	καταψηφίσασθαι;	Τί οὖν; φησίν, εἰ οὕτως
[2, 18]	αὐτὴν καὶ ἀποδυομένην καὶ παρακατακλινομένην.	καταψῶ	τὴν κορυφήν μου καὶ λέγω·
[2, 22]	τὴν τοῦ σκευαρίου ῥίψει ὡς	κατεαγὸς	πινάκιον; ἀλλὰ γυνή μου ἐστὶ
[2, 4]	πάντες κἄν τις δύνηται, πλήξας	κατέβαλεν.	σὺ κέντρον ἔχεις τοιοῦτον, ὥστε
[2, 14]	τὰ κτήνη συναίσθησίν τινα εἶχεν,	κατεγέλα	τῶν ἄλλο τι τεθαυμακότων ἢ
[2, 22]	εἴ τις οἶμαι εἶδεν αὐτούς,	κατεγέλασεν	ἂν τῶν φιλοσόφων ἐφ´ οἷς
[2, 4]	~Πρὸς τὸν ἐπὶ μοιχείᾳ ποτὲ	κατειλημμένον.	Λέγοντος αὐτοῦ ὅτι Ὁ ἄνθρωπος
[2, 4]	τις τῶν δοκούντων φιλολόγων, ὃς	κατείληπτό	ποτε μοιχὸς ἐν τῇ πόλει.
[2, 15]	ἰσχυρότερα ἐπιθῇς, τοσούτῳ θᾶττον {θᾶττον}	κατενεχθήσεται.	ἄνευ πάσης αἰτίας ἐξάγεις ἡμῖν
[2, 12]	τε καὶ μέγα νεῖκος ἐπισταμένως	κατέπαυσεν.	Τί οὖν; οὐ λίαν ἐστὶ
[2, 8]	δ´; ὅτι οὐ μόνον σε	κατεσκεύασεν,	ἀλλὰ καὶ σοὶ μόνῳ ἐπίστευσεν
[2, 2]	ἐστε ἢ ἐγώ. καὶ οὕτως	κατέστρεψε	τὸ πραγμάτιον. τίς χρεία; μόνον
[2, 20]	ἀπελθὼν κατὰ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ	κατέχεον.	τί τοῦτο; φαντασία μοι ἐγένετο
[2, 20]	δι´ αὐτὰ καὶ αὐτὸς ἔργῳ	κατήγορος	γενοῦ τῶν σαυτοῦ δογμάτων. εἶτα
[2, 19]	δέ σε ὁ Καῖσαρ μεταπέμψηται	κατηγορούμενον,	μέμνησαι τῆς διαιρέσεως, ἄν τίς
[2, 1]	ἐπαινοῦμεν τὸν εἰπόντα ὅτι οὐ	κατθανεῖν	γὰρ δεινόν, ἀλλ´ αἰσχρῶς θανεῖν.
[2, 23]	θεωρημάτων τινῶν αὐτοῦ καταμένεις καὶ	κατοικεῖν	προαιρῇ ἐπιλαθόμενος τῶν ἐν οἴκῳ
[2, 3]	τὸν ἐπιγνωστικὸν τῶν περὶ συλλογισμοὺς	κατορθούντων.	ἐπὶ δὲ τοῦ βίου τί
[2, 23]	μικραῖς καὶ μεγάλαις δυνάμεσιν· τούτου	κατορθωθέντος	ἀγαθὸς ἄνθρωπος {ἀγαθὸς} γίνεται, ἀποτευχθέντος
[2, 26]	δεικνύῃς, μὴ θαύμαζε, εἰ ἐπιμένει·	κατορθώματος	γὰρ φαντασίαν λαμβάνων ποιεῖ αὐτό.
[2, 26]	ἁμαρτάνων οὐ θέλει ἁμαρτάνειν, ἀλλὰ	κατορθῶσαι,	δῆλον ὅτι ὃ μὲν θέλει
[2, 22]	πῶς σὲ τὸ παιδίον ταχέως	κατορύξαι	θέλει καὶ σὺ τὸ παιδίον
[2, 2]	χάσκῃς, ἀνάγκη σε ἄνω καὶ	κάτω	κυλίεσθαι πρὸς τὸ βούλημα τοῦ
[2, 17]	καὶ αἰσχρὰ πάντες ἄνω καὶ	κάτω	λαλοῦντες ἐρχόμεθα πρὸς τοὺς φιλοσόφους,
[2, 1]	θέλειν εὐλαβεῖσθαι καὶ ἐπ´ αὐτῷ	κειμένην	ἕξει τὴν ἔκκλισιν· ἂν δ´
[2, 17]	ἐχούσης. οὐ γὰρ ᾔδει, ποῦ	κεῖται	τὸ ποιεῖν ἃ θέλομεν, ὅτι
[2, 6]	οὐκ ἔμαθον εἰσέρχεσθαι. ὅταν δὲ	κεκλειμένην	εὕρω τὴν θύραν, ἀνάγκη μ´
[2, 1]	πάντα ταῦτα θαρρούντως, πεποιθότως τῷ	κεκληκότι	σε ἐπ´ αὐτά, τῷ ἄξιον
[2, 4]	γὰρ τὸ χοιρίδιον κοινὸν τῶν	κεκλημένων·	ἀλλ´ ὅταν μέρη γένηται, ἄν
[2, 19]	τυπούμενον δείξατε, τὸν ἐπὶ ταῦτα	κεκλικότα.	εὐεργετήσατέ με· μὴ φθονήσητε ἀνθρώπῳ
[2, 10]	ἀπολλύων ἔσται βεβλαμμένος. (Ναί, φησίν,	κεκολόβωται	γὰρ τὸ σῶμα. (Ἄγε, ὁ
[2, 5]	ποιῶ· μὴ φοβούμενος ἀποπνίγομαι οὐδὲ	κεκραγὼς	οὐδ´ ἐγκαλῶν τῷ θεῷ, ἀλλ´
[2, 15]	διὰ τί, ἄνθρωπε; τί ἐγένετο;	κέκρικα.	ἐσώθην, ὅτι οὐ κέκρικας ἐμὲ
[2, 15]	ἀργύριον οὐ λαμβάνω. διὰ τί;	κέκρικα.	ἴσθι ὅτι ᾧ τόνῳ νῦν
[2, 15]	σοφὸν μωρόν. δυσμεταχειριστότερον οὐδέν ἐστιν.	κέκρικα.	καὶ γὰρ οἱ μαινόμενοι· ἀλλ´
[2, 15]	ἄλλων μοι λέγε. τοῦτο δὲ	κέκρικα’	περὶ ποίων ἄλλων; τί γάρ
[2, 15]	καὶ ἐλθὼν ἐπυνθανόμην τί ἐγένετο.	(Κέκρικα,	φησίν. (Ἀλλ´ ὅμως τί σε
[2, 15]	λαμβάνειν καὶ πάλιν λέγειν ὅτι	κέκρικα’	ὥσπερ ἐν νοσοῦντι καὶ ῥευματιζομένῳ
[2, 15]	ἐγένετο; κέκρικα. ἐσώθην, ὅτι οὐ	κέκρικας	ἐμὲ ἀποκτεῖναι. ἀργύριον οὐ λαμβάνω.
[2, 15]	σε, ὅτι οὐκ ἀρκεῖ τὸ	κεκρικέναι	καὶ τὸ μὴ μεταθέσθαι; οὗτοι
[2, 1]	τῷ ἄξιον τῆς χώρας ταύτης	κεκρικότι,	ἐν ᾗ καταταχθεὶς ἐπιδείξεις, τίνα
[2, 15]	πρῶτον ὑγιὲς εἶναι δεῖ τὸ	κεκριμένον.	θέλω γὰρ εἶναι τόνους ἐν
[2, 14]	οἶδεν, ἐν Ῥώμῃ πολλοὺς φίλους	κέκτησαι,	τὰ καθήκοντα ἀποδίδως, οἶδας τὸν
[2, 12]	ἄλλων τοῦτο ἄμεινον δοκῶ μοι	κεκτῆσθαι.	ἔχεις οὖν εἰπεῖν, ὅτῳ τρόπῳ
[2, 19]	ἔχω ἀνωτέρω; ἀλλ´ ἂν ὦ	κενός,	μάλιστα ἐπὶ συμποσίῳ καταπλήσσομαι τοὺς
[2, 4]	τις δύνηται, πλήξας κατέβαλεν. σὺ	κέντρον	ἔχεις τοιοῦτον, ὥστε ὃν ἂν
[2, 6]	ἐστὶ πάντα ταῦτα καὶ κόμπος	κενῶν	ὀνομάτων. Τῇ κεφαλῇ κινδυνεύω ἐπὶ
[2, 17]	ἐστι τούτων ἕκαστον ἀσήμως καὶ	κενῶς	ἐφθεγγόμεθα τὰς φωνάς; τίς γάρ
[2, 17]	οἱ τὰ ὀνόματα λαλοῦντες μὴ	κενῶς	ἴσμεν ἕκαστα τούτων καὶ μηδεμιᾶς
[2, 17]	νοσερόν, πρὶν Ἱπποκράτη γενέσθαι; ἢ	κενῶς	τὰς φωνὰς ταύτας ἀπηχοῦμεν; ἔχομεν
[2, 6]	ἢ τροχὸς ἢ θάλασσα ἢ	κεραμὶς	ἢ τύραννος. τί σοι μέλει,
[2, 10]	οὕτως τύχῃ, καὶ ὠφελούμενοι καὶ	κερδαίνοντες,	ὅταν διά τινος τούτων τῶν
[2, 10]	οὐδὲν ἀπολώλεκας; ἀλλὰ δεῖ σε	κέρμα	ἀπολέσαι, ἵνα ζημιωθῆς, ἄλλου δ´
[2, 10]	διά τινος τούτων τῶν ἔργων	κέρμα	αὐτοῖς προσγένηται. ὅρα δ´ εἰ
[2, 10]	εἰ τὴν ζημίαν ζητεῖς ἐν	κέρματι,	πάντες οὗτοι ἀβλαβεῖς, ἀζήμιοι, ἂν
[2, 10]	προσγένηται. ὅρα δ´ εἰ ἐπὶ	κερμάτιον	πάντα ἀνάγεις, ὅτι οὐδ´ ὁ
[2, 12]	ὡρίσω· οὐ γὰρ ἀντακολουθεῖ τῷ	κεφαλαιώδει	τὸ ὁρικόν’ ῥήματα τεχνικὰ καὶ
[2, 6]	Ἀδρίαν, τί κινδυνεύεις; οὐ τῇ	κεφαλῇ;	ἀλλὰ καὶ τῇ ὑπολήψει κινδυνεύω.
[2, 6]	καὶ κόμπος κενῶν ὀνομάτων. Τῇ	κεφαλῇ	κινδυνεύω ἐπὶ Καίσαρος. ἐγὼ δ´
[2, 10]	οὐδεμία βλάβη; οὔτε γὰρ τὴν	κεφαλὴν	ἀλγεῖ ὁ ἐξαπατηθεὶς ἢ ἀδικήσας
[2, 20]	γάριον καὶ ἀπελθὼν κατὰ τῆς	κεφαλῆς	αὐτοῦ κατέχεον. τί τοῦτο; φαντασία
[2, 24]	οὐκ ἦν; οὐ βλέπεις πῶς	κέχρηται	τοῖς δεινοτάτοις τῶν Ἑλλήνων περὶ
[2, 10]	οὖν, τίνων κεχώρισαι κατὰ λόγον.	κεχώρισαι	θηρίων, κεχώρισαι προβάτων. ἐπὶ τούτοις
[2, 10]	καὶ ἀνυπότακτον. σκόπει οὖν, τίνων	κεχώρισαι	κατὰ λόγον. κεχώρισαι θηρίων, κεχώρισαι
[2, 10]	κεχώρισαι κατὰ λόγον. κεχώρισαι θηρίων,	κεχώρισαι	προβάτων. ἐπὶ τούτοις πολίτης εἶ
[2, 16]	ἐστιν; ὡς ὁ κιθαρῳδὸς οἶδεν	κιθαρίζειν,	ᾄδει καλῶς, στατὸν ἔχει καλὸν
[2, 13]	λίαν εὔφωνος ᾖ καὶ καλῶς	κιθαρίζῃ·	οὐ γὰρ ᾆσαι μόνον θέλει
[2, 23]	κυνηγοῦ ἢ τὸ ὄργανον τοῦ	κιθαριστοῦ	ἢ οἱ ὑπηρέται τοῦ βασιλέως.
[2, 13]	ἀνάγκη λοιπὸν τρέμειν καὶ ὠχριᾶν.	κιθαρῳδὸν	μὲν οὖν οὐ δύναμαι εἰπεῖν
[2, 13]	ἠγωνία; διὰ τοῦτο καὶ ὁ	κιθαρῳδὸς	μόνος μὲν ᾄδων οὐκ ἀγωνιᾷ,
[2, 16]	ὁ αὐτός ἐστιν; ὡς ὁ	κιθαρῳδὸς	οἶδεν κιθαρίζειν, ᾄδει καλῶς, στατὸν
[2, 19]	ἄκουε· Ἰλιόθεν με φέρων ἄνεμος	Κικόνεσσι	πέλασσεν. τῶν ὄντων τὰ μέν
[2, 10]	τί ἀπολλύει ὁ τὰ τοῦ	κιναίδου	πάσχων; τὸν ἄνδρα. ὁ δὲ
[2, 20]	πολὺ νὴ Δία μᾶλλον τοὺς	κιναίδους	ἐλπίσαι τις ἂν μεταπείσειν ἢ
[2, 6]	ὅταν διαπλέῃς τὸν Ἀδρίαν, τί	κινδυνεύεις;	οὐ τῇ κεφαλῇ; ἀλλὰ καὶ
[2, 19]	τρέμεις; οὐχὶ θάνατός ἐστι τὸ	κινδυνευόμενον	ἢ δεσμωτήριον ἢ πόνος τοῦ
[2, 19]	μοί τινα νοσοῦντα καὶ εὐτυχοῦντα,	κινδυνεύοντα	καὶ εὐτυχοῦντα, ἀποθνῄσκοντα καὶ εὐτυχοῦντα,
[2, 22]	ἂν δέ, δοξάριον. ἂν δὲ	κινδυνεῦσαι	δέῃ, ἐρεῖς τὰς φωνὰς τὰς
[2, 5]	καθήκει, νῦν δὲ πλεῦσαι καὶ	κινδυνεῦσαι,	νῦν δ´ ἀπορηθῆναι, πρὸ ὥρας
[2, 7]	τῶν τοιούτων; ἂν οὖν δέῃ	κινδυνεῦσαι	ὑπὲρ τοῦ φίλου, ἂν δὲ
[2, 6]	κόμπος κενῶν ὀνομάτων. Τῇ κεφαλῇ	κινδυνεύω	ἐπὶ Καίσαρος. ἐγὼ δ´ οὐ
[2, 6]	ἐπὶ Καίσαρος. ἐγὼ δ´ οὐ	κινδυνεύω,	ὃς οἰκῶ ἐν Νικοπόλει, ὅπου
[2, 6]	κεφαλῇ; ἀλλὰ καὶ τῇ ὑπολήψει	κινδυνεύω.	τῇ σῇ; πῶς; τίς γάρ
[2, 6]	τὰ ψεύδη ὑπολαβεῖν; ἀλλ´ ἐξορισθῆναι	κινδυνεύω.	τί ἐστιν ἐξορισθῆναι; ἀλλαχοῦ εἶναι
[2, 12]	εὑρὼν αὐτός; ὧδε λοιπὸν ὁ	κίνδυνος,	μὴ πρῶτον μὲν εἴπῃ τί
[2, 5]	αὐτός. ἔστι γάρ τις κἀκείνου	κίνδυνος,	μή σε λανθανέτω. ~Περὶ ἀδιαφορίας.
[2, 6]	τῇ ἀλλοτρίᾳ; καὶ ποῖός ἐστι	κίνδυνος	σὸς ἄλλους τὰ ψεύδη ὑπολαβεῖν;
[2, 7]	δύναται πλέον ἰδεῖν θανάτου ἢ	κινδύνου	ἢ νόσου ἢ ὅλως τῶν
[2, 24]	τῷ προβάτῳ φανεῖσα προθυμίαν αὐτῷ	κινεῖ	πρὸς τὸ φαγεῖν, ἂν δὲ
[2, 20]	γὰρ δύναται ἄμπελος μὴ ἀμπελικῶς	κινεῖσθαι,	ἀλλ´ ἐλαικῶς, ἢ ἐλαία πάλιν
[2, 26]	γάρ, ὑπὸ τίνος λογικὴ ψυχὴ	κινεῖται	ζυγῷ ἐπιρρέψει, ἄν τε θέλῃς
[2, 1]	στρέψον αὐτὸ καὶ κατάμαθε. τραχέως	κινεῖται	τὸ σαρκίδιον, εἶτα πάλιν λείως.
[2, 23]	πρὸς αἶσχος. εἶτα ὁμοίως ἦν	κινηθῆναι	τὸν Θερσίτην ἰδόντα καὶ τὸν
[2, 24]	λίθον ἢ ἄρτον παραθῇς, οὐ	κινηθήσεται,	οὕτως εἰσί τινες ἡμῖν φυσικαὶ
[2, 12]	ἀθετῆσαι, οὐδαμῶς διὰ τούτων αὐτὸν	κινῆσαι	δυνάμεθα. καὶ λοιπὸν εἰκότως συναισθανόμενοι
[2, 24]	παρακείμενος, πῶς δύναται ἀνθρώπῳ ὄρεξιν	κινῆσαι;	ἡ ἄμπελος μή τι λέγει
[2, 12]	εὑρίσκει χρήσασθαι αὐτῷ, ἀλλὰ μικρὰ	κινήσας	τὸν ἄνθρωπον, ἂν παρὰ σκέλος
[2, 20]	οἷόν τε παντελῶς ἀπολέσαι τὰς	κινήσεις	τὰς ἀνθρωπικὰς καὶ οἱ ἀποκοπτόμενοι
[2, 24]	τοῦ ἀκούειν καὶ ὄψει, πῶς	κινήσεις	τὸν λέγοντα. ~Πῶς ἀναγκαῖα τὰ
[2, 24]	μοι, τί περανῶ διαλεγόμενός σοι.	κίνησόν	μοι προθυμίαν. ὡς ἡ κατάλληλος
[2, 8]	αἰῶνι, τὰ δὲ τοῦ θεοῦ	κινούμενα,	ἔμπνοα, χρηστικὰ φαντασιῶν, δοκιμαστικά. τούτου
[2, 24]	ἀνομολογούμενόν ἐστιν ἢ ἀσύμφωνον; ἀλλὰ	κινῶ	σε πρὸς φιλοσοφίαν; πῶς παραδεικνύω
[2, 16]	καὶ ἅπτεσθαι τροφῆς στερεωτέρας μηδὲ	κλάειν	μάμμας καὶ τιτθάς, γραῶν ἀποκλαύματα;
[2, 16]	ἐχρήσατο χρόνου, εἰ θέλεις μὴ	κλάειν	τὴν τιτθὴν καὶ μάμμην. τί
[2, 16]	τοιούτῳ προσπάθῃς, καὶ τοῦτο πάλιν	κλαῖε	καὶ ζήτει στίχον ὅμοιον τῷ
[2, 24]	ἐκεῖνον ὠφελεῖ ταῦτα, ὅταν καθήμενος	κλαίῃ	διὰ τὸ κορασίδιον; ἀλλὰ ῥήτωρ
[2, 16]	Διογένει μετῆν; ἐπινοεῖς τούτων τινὰ	κλάοντα	ἢ ἀγανακτοῦντα, ὅτι τὸν δεῖνα
[2, 6]	καλούσης εὐλύτως ὑπακοῦσαι αὐτῇ, ἀλλὰ	κλάοντες	καὶ στένοντες πάσχομεν ἃ πάσχομεν
[2, 16]	κρείττων εἶ τοῦ διὰ κοράσιον	κλάοντος,	εἰ διὰ γυμνασίδιον καὶ στωίδια
[2, 2]	ἅψασθαι δεῖ, γονάτων ἅψαι· εἰ	κλαῦσαι,	κλαῦσον· εἰ οἰμῶξαι, οἴμωξον. ὅταν
[2, 16]	καὶ τὴν σελήνην, τί ποιήσεις;	κλαύσεις	καθήμενος ὡς τὰ παιδία; τί
[2, 16]	τὰ γοῦν παιδία εὐθὺς ὅταν	κλαύσῃ	μικρὰ τῆς τιτθῆς ἀπελθούσης, πλακούντιον
[2, 2]	δεῖ, γονάτων ἅψαι· εἰ κλαῦσαι,	κλαῦσον·	εἰ οἰμῶξαι, οἴμωξον. ὅταν γὰρ
[2, 19]	δὲ περὶ Πανθοίδην οἶμαι καὶ	Κλεάνθην	τὰ ἄλλα, οἱ δὲ περὶ
[2, 19]	ἀναγκαῖόν ἐστιν, καθάπερ οἱ περὶ	Κλεάνθην	φέρεσθαι δοκοῦσιν, οἷς ἐπὶ πολὺ
[2, 19]	τῇ Ἠθικῇ ἢ Χρύσιππος ἢ	Κλεάνθης;	βεβασάνικας οὖν τι αὐτῶν καὶ
[2, 19]	τῷ πρώτῳ περὶ Δυνατῶν. καὶ	Κλεάνθης	δ´ ἰδίᾳ γέγραφεν περὶ τούτου
[2, 23]	τίς ἐστιν ἡ ἀνοίγουσα καὶ	κλείουσα	τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ ἀφ´ ὧν
[2, 19]	καὶ περιθέμενοι σχῆμα ἀλλότριον περιπατεῖτε	κλέπται	καὶ λωποδύται τούτων τῶν οὐδὲν
[2, 26]	εἰ ἀσύμφορόν ἐστιν αὐτῷ τὸ	κλέπτειν,	ὃ μὲν θέλει ποιεῖ. πᾶσα
[2, 26]	οὐ ποιεῖ. τί γὰρ ὁ	κλέπτης	θέλει πρᾶξαι; τὸ αὑτῷ συμφέρον.
[2, 4]	τὸ τοῦ παρακατακειμένου μέρος, λάθρᾳ	κλέψον	ἢ παρακαθεὶς τὴν χεῖρα λίχνευε,
[2, 7]	τύχη θέλει. εἶτ´ ἂν εἴπῃ	κληρονομήσεις’	ὡς παρ´ αὐτοῦ τὴν κληρονομίαν
[2, 7]	διὰ τοῦτο κολακεύομεν τοὺς μάντεις·	κληρονομήσω,	κύριε, τὸν πατέρα; ἴδωμεν· ἐπεκθυσώμεθα.
[2, 7]	κληρονομήσεις’ ὡς παρ´ αὐτοῦ τὴν	κληρονομίαν	εἰληφότες εὐχαριστοῦμεν αὐτῷ. διὰ τοῦτο
[2, 15]	δὲ καὶ τόνος προσῇ τῷ	κλίματι	τούτῳ καὶ τῇ φορᾷ, τότε
[2, 15]	καὶ ἀσθενὴς ψυχή, ὅπου μὲν	κλίνει,	ἄδηλον ἔχει· ὅταν δὲ καὶ
[2, 16]	ἐστίν. οὔ· ἀλλ´ ἐν βοὸς	κοιλίᾳ	καθήμενος ἐκδέχου σου τὴν μάμμην,
[2, 4]	οὕτως καὶ αἱ γυναῖκες φύσει	κοιναί.	ὅταν δ´ ὁ νομοθέτης ὡς
[2, 4]	οὖν; οὐκ εἰσὶν αἱ γυναῖκες	κοιναὶ	φύσει; κἀγὼ λέγω. καὶ γὰρ
[2, 21]	τινὰ ἀντὶ συλλογισμοῦ καὶ ταύτην	κοινῇ	ἐφωδεύσατε; ποῦ ποτε; εἶτα λέγετε
[2, 19]	ἐκεῖνα τηρῆσαι ἀμήχανον διὰ τὸ	κοινὴν	εἶναι αὐτῶν μάχην. Ἂν οὖν
[2, 19]	τοιούτων τινῶν ἀφορμῶν ἠρωτῆσθαι φαίνεται·	κοινῆς	γὰρ οὔσης μάχης τοῖς τρισὶ
[2, 20]	εἰσίν, οὐκ ἐπιμελοῦνται ἀνθρώπων οὐδὲ	κοινόν	τι ἡμῖν ἐστι πρὸς αὐτοὺς
[2, 4]	λέγω. καὶ γὰρ τὸ χοιρίδιον	κοινὸν	τῶν κεκλημένων· ἀλλ´ ὅταν μέρη
[2, 4]	τὸ δὲ θέατρον οὐκ ἔστι	κοινὸν	τῶν πολιτῶν; ὅταν οὖν καθίσωσιν,
[2, 20]	πεισθῶμεν, ὅτι φυσική ἐστιν ἡμῖν	κοινωνία	πρὸς ἀλλήλους καὶ ταύτην δεῖ
[2, 20]	μηδὲ διαπίπτετε· οὐκ ἔστι φυσικὴ	κοινωνία	τοῖς λογικοῖς πρὸς ἀλλήλους· πιστεύσατέ
[2, 20]	ὅταν ἀναιρεῖν θέλῃ τὴν φυσικὴν	κοινωνίαν	ἀνθρώποις πρὸς ἀλλήλους, αὐτῷ τῷ
[2, 21]	παντελῶς ἀνδραπόδου· καὶ τὰ περὶ	κοινωνίαν	δὲ πλημμελήματα οὐ πάνυ προσίενται.
[2, 20]	μὲν δεῖ φυλάττειν ταύτην τὴν	κοινωνίαν,	πρός τινας δ´ οὔ; πρὸς
[2, 19]	περὶ τῆς πρὸς τὸν Δία	κοινωνίας	βουλευόμενον. δείξατε. ἀλλὰ οὐκ ἔχετε.
[2, 20]	πρὸ πάντων ἀναπείθειν, ὅτι φύσει	κοινωνικοὶ	γεγόναμεν, ὅτι ἀγαθὸν ἡ ἐγκράτεια,
[2, 10]	ἀντὶ ἀνθρώπου, ἡμέρου ζῴου καὶ	κοινωνικοῦ,	θηρίον γέγονας βλαβερόν, ἐπίβουλον, δηκτικόν,
[2, 24]	τῷ κόσμῳ καὶ μετὰ τίνων	κοινωνῶν	καὶ τίνα τὰ ἀγαθά ἐστι
[2, 14]	διεξάγειν καθ´ αὑτὸν μετὰ τῶν	κοινωνῶν	τηροῦντα τὰς σχέσεις τάς τε
[2, 7]	φοβεῖσθαι τὰς ἐκβάσεις. διὰ τοῦτο	κολακεύομεν	τοὺς μάντεις· κληρονομήσω, κύριε, τὸν
[2, 21]	ὡς δεῖ χρωμένοις. τὰ γὰρ	κολλύρια	οὐκ ἄχρηστα τοῖς ὅτε δεῖ
[2, 14]	τῶν προσηκόντων ἐπιμεμέλησαι, καὶ τὸν	κολοφῶνα	ἐπιθῶ· οὔτε τί θεός ἐστιν
[2, 5]	ἵν´ ἐγώ, μηδ´ ἂν τὸν	κόλπον	ἐκτείνω, δύναμαι λαβεῖν αὐτό, ὁ
[2, 23]	συντίθησιν ὥσπερ οἱ κομμωταὶ τὴν	κόμην;	πότερον δ´ εἰπεῖν ἄμεινον ἢ
[2, 19]	θέλετε ἀρξώμεθά ποτε τοιαύτην ἐπιβολὴν	κομίζειν	ἐνταῦθα; τὰ μέχρι νῦν ἀφῶμεν.
[2, 24]	τοῦ Ἀχιλλέως καλλίων; ἀλλὰ καὶ	κόμιον	κομψὸν ἔχω. ὁ δ´ Ἀχιλλεὺς
[2, 23]	ὀνομάτια καὶ συντίθησιν ὥσπερ οἱ	κομμωταὶ	τὴν κόμην; πότερον δ´ εἰπεῖν
[2, 6]	ψόφος ἐστὶ πάντα ταῦτα καὶ	κόμπος	κενῶν ὀνομάτων. Τῇ κεφαλῇ κινδυνεύω
[2, 23]	γὰρ λέγει μὴ εἶναι αὐτὰ	κομψά;	ἀλλ´ ὡς δίοδον, ὡς πανδοκεῖα.
[2, 23]	ἐν οἴκῳ καὶ λέγεις ταῦτα	κομψά	ἐστιν‘ τίς γὰρ λέγει μὴ
[2, 8]	αὐτὸν ῥάκη περιτεθέντα, μὴ ἐπάρῃ	κομψὰ	ἱμάτια; οὗτος οὐκ οἶδεν αὑτοῦ
[2, 17]	οἱ φιλόσοφοι, μαθεῖν θέλομεν ὡς	κομψὰ	καὶ δριμέα, οἱ δ´, ἵν´
[2, 23]	τοῦτο. πόσα δ´ ἄλλα πανδοκεῖα	κομψά,	πόσοι δὲ λειμῶνες· ἁπλῶς ὡς
[2, 16]	ἔτι ποθεῖς λιθάρια καὶ πέτραν	κομψήν;	ὅταν οὖν μέλλῃς ἀπολιπεῖν αὐτὸν
[2, 22]	ἐβλήθη εἰς τὸ μέσον μερίδιον,	κομψὸν	γυναικάριον, καὶ περὶ αὐτοῦ πόλεμος.
[2, 24]	Ἀχιλλέως καλλίων; ἀλλὰ καὶ κόμιον	κομψὸν	ἔχω. ὁ δ´ Ἀχιλλεὺς οὐ
[2, 22]	τεκνίον· πάλαι ἐκφέρει‘ βάλε κορασίδιον	κομψὸν	καὶ αὐτὸ ὁ γέρων φίλει
[2, 18]	μου καὶ λέγω· εὖ, Ἐπίκτητε,	κομψὸν	σοφισμάτιον ἔλυσας, πολλῷ κομψότερον τοῦ
[2, 23]	ὥδευες, ἀλλὰ διὰ τούτου. ἀλλὰ	κομψὸν	τοῦτο. πόσα δ´ ἄλλα πανδοκεῖα
[2, 18]	Ἐπίκτητε, κομψὸν σοφισμάτιον ἔλυσας, πολλῷ	κομψότερον	τοῦ Κυριεύοντος. ἂν δὲ καὶ
[2, 23]	νομιζομένας ἀρχάς. οὐ γὰρ τοὺς	κομψοτέρους	ἡμῖν τόπους ἐκλεξόμενος ἐλήλυθας, ἀλλ´
[2, 24]	καὶ φυλάττειν; καὶ χείρων γίνῃ	κομψοῦ	ἀρχιερέως, ὃς τοὺς καλοὺς μονομάχους
[2, 24]	ξανθόν; καὶ οὐκ ἐκτένιζεν αὐτὸ	κομψῶς	οὐδ´ ἔπλασσεν. ἀλλὰ καὶ ἰσχυρός
[2, 18]	γενομένων τινῶν ἐρεθιστικῶν. γίγνωσκε ὅτι	κομψῶς	σοί ἐστιν. σήμερον καλὸν ἰδὼν
[2, 12]	ἂν ἐπιμείνῃς πράγματα παρέχων, διαράμενος	κονδύλους	σοι δῷ. τούτου τοῦ πράγματος
[2, 14]	δ´ ἐκείνου εὑρεῖν τὰ ἑξῆς	Κόπον	ἔχει, ἔφη, πᾶσα τέχνη τῷ
[2, 4]	ῥιφῆναί που καὶ αὐτὸς ἐπὶ	κοπρίαν	ὡς σκεῦος ἄχρηστον, ὡς κόπριον;
[2, 4]	χρῆσθαι, ἔξω ἂν ἐπὶ τὰς	κοπρίας	ἐρρίπτου καὶ οὐδ´ ἐκεῖθεν ἄν
[2, 4]	κοπρίαν ὡς σκεῦος ἄχρηστον, ὡς	κόπριον;	εἶτα ἐρεῖς οὐδείς μου ἐπιστρέφεται,
[2, 24]	ὅταν καθήμενος κλαίῃ διὰ τὸ	κορασίδιον;	ἀλλὰ ῥήτωρ εἰμί. ἐκεῖνος δ´
[2, 22]	ἐξέθρεψα τεκνίον· πάλαι ἐκφέρει‘ βάλε	κορασίδιον	κομψὸν καὶ αὐτὸ ὁ γέρων
[2, 24]	ἐπιτετράφαται καὶ τόσσα μέμηλεν, περὶ	κορασιδίου	διαπυκτεύεις τῷ πολεμικωτάτῳ τῶν συμμάχων,
[2, 16]	τί κρείττων εἶ τοῦ διὰ	κοράσιον	κλάοντος, εἰ διὰ γυμνασίδιον καὶ
[2, 1]	ἔχεις κύριον; οὐκ ἀργύριον, οὐ	κοράσιον,	οὐ παιδάριον, οὐ τὸν τύραννον,
[2, 20]	εἰ ἔστι τις Δημήτηρ ἢ	Κόρη	ἢ Πλούτων‘ ἵνα μὴ λέγω,
[2, 16]	ἐν Ἀθήναις ἔσεσθαι ἢ ἐν	Κορίνθῳ,	ἀλλ´, ἂν οὕτως τύχῃ, ἐν
[2, 17]	συνοικεῖν, μὴ θέλε μένειν ἐν	Κορίνθῳ	καὶ ἁπλῶς μηδὲν ἄλλο θέλε
[2, 21]	πείθεσθαι παρεσκευασμένος; ἢ καὶ αὐτὸς	κορύζης	μεστὸς εἰς τὴν σχολὴν εἰσέρχομαι
[2, 18]	ἀποδυομένην καὶ παρακατακλινομένην. καταψῶ τὴν	κορυφήν	μου καὶ λέγω· εὖ, Ἐπίκτητε,
[2, 17]	τὰ σά· σοὶ γὰρ εἵμαρται	κοσμῆσαι	φιλοσοφίαν, σά ἐστι ταῦτα τὰ
[2, 10]	τὸν αἰδήμονα, τὸν ἐγκρατῆ, τὸν	κόσμιον,	τὸν πολίτην, τὸν γείτονα. τί
[2, 14]	τί ποτ´ οὖν ἐστιν ὁ	κόσμος,	τίς αὐτὸν διοικεῖ. οὐδείς; καὶ
[2, 10]	ἐπὶ τούτοις πολίτης εἶ τοῦ	κόσμου	καὶ μέρος αὐτοῦ, οὐχ ἓν
[2, 1]	ἵνα ἡ περίοδος ἀνύηται τοῦ	κόσμου·	χρείαν γὰρ ἔχει τῶν μὲν
[2, 24]	καὶ ἐν τίνι τούτῳ τῷ	κόσμῳ	καὶ μετὰ τίνων κοινωνῶν καὶ
[2, 19]	μὲν οὐδὲν μέγα τῆς ἱστορίας	κρατεῖν,	ἴδιον δὲ δόγμα μηδὲν πεποιῆσθαι.
[2, 12]	οὖν. πότερον ταῦτά σοι τὰ	κράτιστά	ἐστιν ἢ καὶ ἄλλο τι
[2, 23]	ἡμῖν ἄλλο τι ἀποφαίνεσθαι τὸ	κράτιστον	εἶναι ἢ αὐτήν; καὶ τί
[2, 23]	ἄλλοις ἐπιτεταγμένη παρελθοῦσα ἡμῖν λεγέτω	κράτιστον	εἶναι τῶν ὄντων τὴν σάρκα.
[2, 23]	ἡ σὰρξ ἑαυτὴν ἔλεγεν εἶναι	κράτιστον,	ἠνέσχετο ἄν τις αὐτῆς. νῦν
[2, 23]	δύναμαι δ´ ἄλλο βλέπων τὸ	κράτιστον	καὶ τὸ κυριώτατον ἄλλο λέγειν
[2, 23]	ἀλλὰ καὶ τούτων διὰ τὸ	κράτιστον·	ὅτι ἐκεῖνο οὐκ ἄλλως ἕξει
[2, 23]	ἀξίαν τῆς δυνάμεως καὶ τὸ	κράτιστον	τῶν ὄντων καταμαθεῖν καὶ τοῦτο
[2, 23]	μου πυνθάνῃ τί οὖν ἐστι	κράτιστον	τῶν ὄντων; τί εἴπω; τὴν
[2, 12]	ἐν τῇ πόλει δόκιμον τὸ	κράτιστον	τῶν σεαυτοῦ περιορᾶν ἀμελούμενον καὶ
[2, 23]	ἐπιμελητέον, ἀλλ´ οὐχ ὡς τοῦ	κρατίστου,	ἀλλὰ καὶ τούτων διὰ τὸ
[2, 7]	νῦν δὲ τρέμοντες τὸ ὀρνιθάριον	κρατοῦμεν	καὶ τὸν θεὸν ἐπικαλούμενοι δεόμεθα
[2, 22]	ἴδῃς, τί ἐστι φιλία, βάλε	κρέας	εἰς μέσον καὶ γνώσῃ. βάλε
[2, 23]	ἔχει, καὶ δύναται τὸ διακονοῦν	κρεῖσσον	εἶναι ἐκείνου ᾧ διακονεῖ, ὁ
[2, 23]	ἡ προαίρεσις; εἶτα τούτου τι	κρεῖσσον	ἔχειν ὁμολογεῖς καὶ οὐ μαίνῃ;
[2, 20]	παντὶ τρόπῳ φυλάσσειν; καὶ πολὺ	κρεῖσσον	καὶ ἀσφαλέστερον. ἄνθρωπε, τί ὑπὲρ
[2, 23]	ἴσθι μήτε πάλιν ἀμνήμων τῶν	κρεισσόνων,	ἀλλ´ ὑπὲρ μὲν τοῦ ὁρᾶν
[2, 23]	οὖν δύναταί τις ἄλλη δύναμις	κρείσσων	εἶναι ταύτης, ἣ καὶ ταῖς
[2, 23]	ὅτι ἄλλο τί σοι δέδωκεν	κρεῖττον	ἁπάντων τούτων, τὸ χρησόμενον αὐτοῖς,
[2, 16]	σοι ἃ βλέπεις καθ´ ἡμέραν;	κρεῖττόν	τι ἔχεις ἢ μεῖζον ἰδεῖν
[2, 19]	τοῖς ἄλλοις ἴσην ἢ καὶ	κρείττονα	ἔργῳ ὑπολάβητε; Στωικὸν δὲ δείξατέ
[2, 23]	μέντοι διὰ τὸ ἄλλα εἶναι	κρείττονα	καὶ ἣν παρέχει τὰ ἕτερα
[2, 16]	εἰ, ὅπου μὲν μεμελέτηκας, ἐκεῖ	κρείττων	γένῃ σεαυτοῦ, ὅπου δ´ ἀμελετήτως
[2, 16]	καὶ ἐκ τίνος κρέμαται; τί	κρείττων	εἶ τοῦ διὰ κοράσιον κλάοντος,
[2, 16]	ἥττων ἐστὶ καὶ ἐκ τίνος	κρέμαται;	τί κρείττων εἶ τοῦ διὰ
[2, 4]	λίχνευε, κἂν μὴ δύνῃ τοῦ	κρέως	ἀποσπάσαι, λίπαινε τοὺς δακτύλους καὶ
[2, 22]	ἐμπεσούσης εἰς τὸ μέσον ὥσπερ	κρέως	τῆς τυραννίδος ὅρα οἷα λέγουσι·
[2, 23]	δ´ ἀγχόνῃ, ποτὲ δὲ κατὰ	κρημνοῦ;	προαίρεσις. εἶτα τούτου τί ἰσχυρότερον
[2, 15]	ἀποκτεῖναι, ἔδει σε ἐμμένειν τοῖς	κριθεῖσιν;	Ἐκεῖνος μὲν οὖν μόγις μετεπείσθη.
[2, 15]	μηδὲν ἠδικηκότα λέγεις ὅτι τοῖς	κριθεῖσιν	ἐμμένειν δεῖ. εἰ δ´ ἐπῆλθέν
[2, 15]	δ´ ἀλόγως ἔκρινας, μετάθου. (Τοῖς	κριθεῖσιν	ἐμμένειν δεῖ. (Τί ποιεῖς, ἄνθρωπε;
[2, 15]	ἔμμενε καὶ λέγε ὅτι τοῖς	κριθεῖσιν	ἐμμένειν δεῖ. τί ποιεῖς, ἄνθρωπε;
[2, 15]	φαντάζονται ὅτι δεῖ παντὶ τῷ	κριθέντι	ὑπ´ αὐτῶν ἀπαραβάτως ἐμμένειν. ἀλλὰ
[2, 23]	{μή τι πυρῶν; μή τι	κριθῶν;	μή τι ἵππου; μή τι
[2, 15]	στῆσαι καὶ τὸν θεμέλιον, τὸ	κρίμα	σκέψασθαι πότερον ὑγιὲς ἢ οὐχ
[2, 2]	ὑμῶν οὔτ´ ἐπιστρέφομαι, τί μέλλετε	κρίνειν·	ὑμεῖς τε μᾶλλον οἱ κρινόμενοί
[2, 21]	ποιήσας ὡς σοφὸς καὶ καθήμενος	κρίνεις,	πῶς ἐξηγησάμην τὴν λέξιν, πῶς
[2, 5]	ὅλης μίμημα. νῦν οὖν ἐμὲ	κρίνεσθαι;	νῦν οὖν ἄλλον πυρέσσειν, ἄλλον
[2, 13]	γὰρ τὰ μέτρα, καθ´ ἃ	κρίνεται	ἄνθρωπος ὑπ´ ἀνθρώπου; {μεμέλ{ ετ}
[2, 11]	τοῦ ζυγοῦ ἄξιον ἡγήσομαι. οὕτως	κρίνεται	τὰ πράγματα καὶ ἵσταται τῶν
[2, 2]	κρίνειν· ὑμεῖς τε μᾶλλον οἱ	κρινόμενοί	ἐστε ἢ ἐγώ. καὶ οὕτως
[2, 15]	οἱ μαινόμενοι· ἀλλ´ ὅσῳ βεβαιότερον	κρίνουσι	τὰ οὐκ ὄντα, τοσούτῳ πλείονος
[2, 5]	ὡς ἐπιβάλλει. εἶτα ἐκεῖνος λέγει	κρίνω	σε ἀδικεῖν’ εὖ σοι γένοιτο.
[2, 6]	ἀδιαφορίας. Τὸ συνημμένον ἀδιάφορον· ἡ	κρίσις	ἡ περὶ αὐτοῦ οὐκ ἀδιάφορος,
[2, 7]	ὅσον ἐπὶ σοὶ διαφθείρεις τὸν	κριτήν,	παράγεις τὸν σύμβουλον; ~Τίς οὐσία
[2, 11]	κἀκείνῳ οὖν ἀρκεῖ τοῦτο τὸ	κριτήριον;	(Οὐκ ἀρκεῖ. (Ἐλθὼν οὖν ἐπί
[2, 22]	τί μ´ ἐρωτᾷς τῷδ´ (ἀντιτάξομαι	κτενῶν	σε. (κἀμὲ τοῦδ´ ἔρως ἔχει.
[2, 17]	φιλοσοφίαν, σά ἐστι ταῦτα τὰ	κτήματα,	σὰ τὰ βιβλία, σοὶ οἱ
[2, 14]	ταύτῃ· οἱ μέν τινες ὡς	κτήνη	οὐδὲν πλέον πολυπραγμονοῦσι τοῦ χόρτου·
[2, 14]	ὡς ἐν πανηγύρει. τὰ μὲν	κτήνη	{π{ α} ραθησόμενα ἄγεται καὶ
[2, 14]	τῶν ἐμπόρων· καὶ εἰ τὰ	κτήνη	συναίσθησίν τινα εἶχεν, κατεγέλα τῶν
[2, 14]	ταῖς ἐγγραμμάτοις φωναῖς, ὡς τὰ	κτήνη	ταῖς φαντασίαις· ἄλλο γάρ ἐστι
[2, 22]	σπογγίζει τὰ ἑαυτοῦ, ὡς τὸ	κτῆνος;	πόθεν οἶδας, εἰ τὴν χρείαν
[2, 10]	ἔστιν οὐδεμία, ἣν ὁ μὲν	κτησάμενος	ὠφελεῖται, ὁ δ´ ἀποβαλὼν ζημιοῦται;
[2, 10]	τύχῃ, καὶ καθέδρας αὐτὸν εὐγνωμοσύνην	κτήσασθαι,	ὅση ἡ πλεονεξία. μετὰ ταῦτα
[2, 22]	τινι εἶναι φίλος ἢ ἄλλον	κτήσασθαι	φίλον, ταῦτα τὰ δόγματα ἐκκοπτέτω,
[2, 13]	τοῦ σωματίου ἀγωνιῶμεν, ὑπὲρ τοῦ	κτησιδίου,	περὶ τοῦ τί δόξει τῷ
[2, 10]	τι σωματικὸν ἐλάττωμα ἢ εἰς	κτῆσιν,	ἐκεῖ ἡ βλάβη, ὅπου εἰς
[2, 14]	τοῦ χόρτου· ὅσοι γὰρ περὶ	κτῆσιν	καὶ ἀγροὺς καὶ οἰκέτας καὶ
[2, 5]	ἄλλος σοι δίδωσι τροφὰς καὶ	κτῆσιν	καὶ αὐτὰ ταῦτα δύναται ἀφελέσθαι
[2, 24]	ἄνθρωπε, ἐπὶ τί ἐλήλυθας; ἐρωμένας	κτησόμενος	ἢ πολεμήσων; πολεμήσων. τίσι; τοῖς
[2, 17]	ἄλλοις θεοῖς· ἐκείνοις παράδος, ἐκεῖνοι	κυβερνάτωσαν,	μετ´ ἐκείνων τετάχθωσαν· καὶ ποῦ
[2, 5]	μοι δύναται; τὸ ἐκλέξασθαι τὸν	κυβερνήτην,	τοὺς ναύτας, τὴν ἡμέραν, τὸν
[2, 14]	μαθών τινα γίνεται τέκτων, ὁ	κυβερνήτης	μαθών τινα γίνεται κυβερνήτης. μή
[2, 14]	ὁ κυβερνήτης μαθών τινα γίνεται	κυβερνήτης.	μή ποτ´ οὖν καὶ ἐνθάδε
[2, 5]	ἄλλου ἐστὶν ἡ ὑπόθεσις, τοῦ	κυβερνήτου.	ἀλλὰ καὶ ἡ ναῦς καταδύεται.
[2, 9]	οὖν ἀλλότρια βοηθήματα μολύνεις; τί	κυβεύεις	περὶ τὰ μέγιστα; ἄλλο γάρ
[2, 19]	αὑτοῖς ἐμπαίζετε καὶ τοὺς ἄλλους	κυβεύετε;	καὶ περιθέμενοι σχῆμα ἀλλότριον περιπατεῖτε
[2, 5]	μηδ´ ἐπισεσυρμένον; ἂν μιμῆται τοὺς	κυβεύοντας.	αἱ ψῆφοι ἀδιάφοροι, οἱ κύβοι
[2, 5]	κυβεύοντας. αἱ ψῆφοι ἀδιάφοροι, οἱ	κύβοι	ἀδιάφοροι· πόθεν οἶδα, τί μέλλει
[2, 2]	ἀνάγκη σε ἄνω καὶ κάτω	κυλίεσθαι	πρὸς τὸ βούλημα τοῦ κυρίου.
[2, 22]	θαυμάζων; (Οὐδ´ οὗτος. (Τί οὖν;	κυνάρια	οὐδέποτ´ εἶδες σαίνοντα καὶ προσπαίζοντα
[2, 23]	ἱππέως ἢ ὁ κύων τοῦ	κυνηγοῦ	ἢ τὸ ὄργανον τοῦ κιθαριστοῦ
[2, 23]	οὐχ ἡλίκη βοός· ἔστι καὶ	κυνός,	ἀλλ´ οὐχ ἡλίκη οἰκέτου· ἔστι
[2, 23]	μή τι ἵππου; μή τι	κυνός;	ἀλλ´ ὡς διάκονοι καὶ δοῦλαι
[2, 15]	καὶ τὸν ἰατρὸν παρακαλεῖν; νοσῶ,	κύριε·	βοήθησόν μοι. τί με δεῖ
[2, 7]	τὸν θεὸν ἐπικαλούμενοι δεόμεθα αὐτοῦ·	κύριε,	ἐλέησον· ἐπίτρεψόν μοι ἐξελθεῖν’ ἀνδράποδον,
[2, 16]	δυνάμεθα μὴ ἀγωνιᾶν. εἶτα λέγομεν	κύριε	ὁ θεός, πῶς μὴ ἀγωνιῶ;
[2, 7]	τοῦτο κολακεύομεν τοὺς μάντεις· κληρονομήσω,	κύριε,	τὸν πατέρα; ἴδωμεν· ἐπεκθυσώμεθα. ναί,
[2, 20]	οὐκ ᾔτησα τὴν πτισάνην; ναὶ	κύριε·	τοῦτο πτισάνη ἐστίν. τοῦτο οὐκ
[2, 7]	τὸν πατέρα; ἴδωμεν· ἐπεκθυσώμεθα. ναί,	κύριε,	ὡς ἡ τύχη θέλει. εἶτ´
[2, 22]	εἰ ἐν σαρκί, ἐκεῖ τὸ	κυριεῦον	εἶναι· εἰ ἐν προαιρέσει, {ἐκεῖ{
[2, 18]	ἄξιον, οὐκ ἐπὶ τῷ τὸν	Κυριεύοντα	ἐρωτῆσαι. Πῶς οὖν γένηται τοῦτο;
[2, 18]	σοφισμάτιον ἔλυσας, πολλῷ κομψότερον τοῦ	Κυριεύοντος.	ἂν δὲ καὶ βουλομένου τοῦ
[2, 19]	ἰδίαν ἐν τοῖς περὶ τοῦ	Κυριεύοντος.	οὐκ ἀνέγνωκας τὴν σύνταξιν; οὐκ
[2, 19]	ἄλλος τοιοῦτος. κἀγὼ περὶ τοῦ	Κυριεύοντος	τί ἄλλο ἔχω ἀνωτέρω; ἀλλ´
[2, 19]	ἀναλαμβάνοντας τὰ τῶν φιλοσόφων. Ὁ	κυριεύων	λόγος ἀπὸ τοιούτων τινῶν ἀφορμῶν
[2, 1]	ἄλλους στρέφειν δυνάμενος οὐδένα ἔχεις	κύριον;	οὐκ ἀργύριον, οὐ κοράσιον, οὐ
[2, 12]	τί δέ σοι μέλει, βέλτιστε;	κύριός	μου εἶ; εἶτ´ ἂν ἐπιμείνῃς
[2, 2]	τοῦ κυρίου. τίς δ´ ἐστὶ	κύριος;	ὁ τῶν ὑπὸ σοῦ τινος
[2, 2]	ἔτι ἐπιστρέφῃ; τίς γὰρ αὐτῶν	κύριος,	τίς αὐτὰ δύναται ἀφελέσθαι; εἰ
[2, 2]	κυλίεσθαι πρὸς τὸ βούλημα τοῦ	κυρίου.	τίς δ´ ἐστὶ κύριος; ὁ
[2, 13]	ἀξίου μηδὲ ἀγνόει σου τοὺς	κυρίους,	ἀλλὰ μέχρις ἂν ἔχῃς ταύτην
[2, 23]	βλέπων τὸ κράτιστον καὶ τὸ	κυριώτατον	ἄλλο λέγειν εἶναι, ἵν´ ὑμῖν
[2, 21]	οὖν τὸ αἴτιον; τὸ μὲν	κυριώτατον	ἀνομολογία καὶ ταραχὴ ἐν τοῖς
[2, 10]	τῶν ὅλων διατάξεως τοῦτο ἀπονέμεται,	κυριώτερον	δὲ τὸ ὅλον τοῦ μέρους
[2, 10]	τοῦτο δ´ ἔστιν οὐδὲν ἔχων	κυριώτερον	προαιρέσεως, ἀλλὰ ταύτῃ τὰ ἄλλα
[2, 9]	πότε λύρα, πότε ἵππος, πότε	κύων;	τί οὖν θαυμαστόν, εἰ καὶ
[2, 23]	ἵππος τοῦ ἱππέως ἢ ὁ	κύων	τοῦ κυνηγοῦ ἢ τὸ ὄργανον
[2, 4]	λύκος ἢ πίθηκος. τί γὰρ	κωλύει;	~Πῶς συνυπάρχει μεγαλοφροσύνη καὶ ἐπιμέλεια.
[2, 15]	πρὸς τὸ μὴ λαμβάνειν, οὐδὲν	κωλύει	σε ἀλόγως ποτὲ ῥέψαι πρὸς
[2, 23]	ὡς Δημοσθένης ἀτυχεῖν; τί δὲ	κωλύει	συλλογισμοὺς ἀναλύοντα ὡς Χρύσιππος ἄθλιον
[2, 23]	δίοδον, ὡς πανδοκεῖα. τί γὰρ	κωλύει	φράζοντα ὡς Δημοσθένης ἀτυχεῖν; τί
[2, 2]	ἐάσει σε; εἰ θέλεις μὴ	κωλύεσθαι	μηδ´ ἀναγκάζεσθαι, τίς σε ἀναγκάσει
[2, 26]	ὅτι ἐν μάχῃ ἐστίν, οὐδὲν	κωλύεται	τὰ μαχόμενα ποιεῖν· παρακολουθήσαντα δὲ
[2, 23]	οἷόν τε τοῦ ἀκωλύτου τὰ	κωλυόμενα;	τὴν ὁρατικὴν δύναμιν τίνα πέφυκεν
[2, 5]	γὰρ τὸ διαφέρον, ἐκεῖ οὔτε	κωλῦσαί	μέ τις δύναται οὔτ´ ἀναγκάσαι.
[2, 17]	θεὸς θέλει. καὶ τίς σε	κωλύσει,	τίς ἀναγκάσει; οὐ μᾶλλον ἢ
[2, 15]	καὶ ἀνανάγκαστον, τὰ δ´ ἄλλα	κωλυτά,	ἀναγκαστά, δοῦλα, ἀλλότρια, φαντάζονται ὅτι
[2, 5]	τις δύναται οὔτ´ ἀναγκάσαι. ὅπου	κωλυτὸς	καὶ ἀναγκαστός εἰμι, ἐκείνων ἡ
[2, 24]	ἀνανεύσει, οὐκ ἐφέξει, τὸ σύνολον.	{κωφ{	λ} ὸς καὶ τυφλὸς περιελεύσεται
[2, 23]	ἰδοῦσα, ὅτι ἐν τυφλαῖς καὶ	κωφαῖς	ταῖς ἄλλαις ἁπάσαις δυνάμεσίν ἐστι
[2, 23]	οὕτως τυφλὸς ταῖς ἀληθείαις καὶ	κωφὸς	εἶ; Τί οὖν; ἀτιμάζει τις