Livre, Chap.
[2, 22]	τοῦτο φαίνηται αὐτῷ ἐμποδίζειν, ἄν	τ´	ἀδελφὸς ᾖ τοῦτο ἄν τε
[2, 23]	μόνη ὀξὺ βλέπει καὶ τάς	τ´	ἄλλας καθορᾷ, πόσου ἑκάστη ἀξία,
[2, 1]	δογμάτων καρπός; ὅνπερ δεῖ κάλλιστόν	τ´	εἶναι καὶ πρεπωδέστατον τοῖς τῷ
[2, 24]	τοῦ βασιλέως ἔργα, ᾧ λαοί	τ´	ἐπιτετράφαται καὶ τόσσα μέμηλεν, περὶ
[2, 22]	τέκνον ἄν τ´ ἐρώμενος ἄν	τ´	ἐραστής, μισεῖ, προβάλλεται, καταρᾶται. οὐδὲν
[2, 22]	πατὴρ ἄν τε τέκνον ἄν	τ´	ἐρώμενος ἄν τ´ ἐραστής, μισεῖ,
[2, 19]	δὲ τἆλλα δύο, ὅτι δυνατόν	τ´	ἐστίν, ὃ οὔτ´ ἔστιν ἀληθὲς
[2, 1]	πρὸς ταὐτὰ ἠξιοῦμεν χρῆσθαι τῇ	τ´	εὐλαβείᾳ καὶ τῷ θάρσει, δικαίως
[2, 20]	ἡμῖν ἐστι πρὸς αὐτοὺς τό	τ´	εὐσεβὲς τοῦτο καὶ ὅσιον παρὰ
[2, 17]	καὶ προλήψεις; ἀλλ´ οὐχ οἷόν	τ´	ἐφαρμόζειν τὰς προλήψεις ταῖς καταλλήλοις
[2, 22]	ὁ δὲ μὴ δυνάμενος διακρῖναι	τὰ	ἀγαθὰ ἀπὸ τῶν κακῶν καὶ
[2, 8]	καὶ ἐν τοῖς ἄλλοις ζῴοις	τὰ	ἀγαθὰ εἶναι καὶ εὐδαιμονίαν καὶ
[2, 22]	ταῦτα. ὑπολείπεται τοίνυν περὶ μόνα	τὰ	ἀγαθὰ ἐσπουδακέναι αὐτούς· εἰ δ´
[2, 24]	μετὰ τίνων κοινωνῶν καὶ τίνα	τὰ	ἀγαθά ἐστι καὶ τὰ κακὰ
[2, 11]	τὰ Σύροις, τί μᾶλλον ἢ	τὰ	Αἰγυπτίοις, τί μᾶλλον ἢ τὰ
[2, 9]	οὕτως τὸν μὲν αἰδήμονα σῴζει	τὰ	αἰδήμονα ἔργα, ἀπολλύει δὲ τὰ
[2, 24]	κακὰ καὶ τὰ καλὰ καὶ	τὰ	αἰσχρά, καὶ μήτε λόγῳ παρακολουθῶν
[2, 20]	ὅτι γὰρ δοκεῖ σοι ταῦτα	τὰ	ἀκοινώνητα, γράψον αὐτὰ καὶ ἄλλοις
[2, 13]	ἔχει ἀποκτεῖναί με. (Λέγε οὖν	τὰ	ἀληθῆ, δύστηνε, καὶ μὴ ἀλαζονεύου
[2, 19]	περὶ Πανθοίδην οἶμαι καὶ Κλεάνθην	τὰ	ἄλλα, οἱ δὲ περὶ Χρύσιππον
[2, 19]	ἄλλα, οἱ δὲ περὶ Χρύσιππον	τὰ	ἄλλα. σὺ οὖν τί; οὐδὲ
[2, 10]	ἔχων κυριώτερον προαιρέσεως, ἀλλὰ ταύτῃ	τὰ	ἄλλα ὑποτεταγμένα, αὐτὴν δ´ ἀδούλευτον
[2, 13]	οἶδεν οὔτε τὰ ἴδια οὔτε	τὰ	ἀλλότρια. εἰ δέ γ´ ᾔδει,
[2, 16]	Ἡρακλῆς καὶ οὐ δύνασαι καθαίρειν	τὰ	ἀλλότρια κακά, ἀλλ´ οὐδὲ Θησεύς,
[2, 8]	ἐν τῇ παραλλαγῇ τῇ πρὸς	τὰ	ἄλογα; τὰ φυτὰ οὐδὲ φαντασίαις
[2, 24]	ἀνθρώπων ἐστίν, ἐξ ἐκείνου πάντα	τὰ	ἁμαρτήματα καὶ τὰ ἀτυχήματα παρὰ
[2, 17]	τί δυσροεῖς; νῦν οὐ φεύγεις	τὰ	ἀναγκαῖα; διὰ τί οὖν περιπίπτεις
[2, 13]	μὴ διδόμενα καὶ οὐ θέλει	τὰ	ἀναγκαῖα καὶ οὐκ οἶδεν οὔτε
[2, 11]	αὑτοῦ ἀσθενείας καὶ ἀδυναμίας περὶ	τὰ	ἀναγκαῖα. ὀρθογωνίου μὲν γὰρ τριγώνου
[2, 11]	τε ἀτέκμαρτα εἶναι καὶ ἀνεύρετα	τὰ	ἀναγκαιότατα ἐν ἀνθρώποις; (Ἔστιν οὖν.
[2, 14]	ἂν οὖν σοι δείξω, ὅτι	τὰ	ἀναγκαιότατα καὶ μέγιστα πρὸς εὐδαιμονίαν
[2, 9]	τὰ αἰδήμονα ἔργα, ἀπολλύει δὲ	τὰ	ἀναιδῆ· τὸν δὲ πιστὸν τὰ
[2, 6]	ἴσμεν τίνες ἐσμὲν οὔτε μεμελετήκαμεν	τὰ	ἀνθρωπικὰ ὡς ἱππικοὶ τὰ ἱππικά.
[2, 12]	μόνον’ οὕτω γὰρ ἐναργῆ ἐτίθει	τὰ	ἀπὸ τῶν ἐννοιῶν, ὥστε πάνθ´
[2, 9]	σάρκες, ὀστέα, αἷμα, εὔχροια, εὔπνοια.	τὰ	ἀποκείμενα ὅταν μὲν θελήσῃς ἐκ
[2, 1]	φιλόσοφοι, εἰ λέγουσιν ὅπου μὲν	τὰ	ἀπροαίρετα, ἐκεῖ τὸ θάρσος ἔστω
[2, 1]	ποῦ χρώμεθα τῷ φόβῳ; πρὸς	τὰ	ἀπροαίρετα. ἐν τίσιν πάλιν θαρροῦντες
[2, 1]	ἅμα δὲ θαρρεῖν, πρὸς μὲν	τὰ	ἀπροαίρετα θαρρεῖν, ἐν δὲ τοῖς
[2, 1]	τίνα εὐλαβῶς διακεῖσθαι, ὅτι πρὸς	τὰ	ἀπροαίρετα θαρρεῖν, εὐλαβεῖσθαι τὰ προαιρετικά’
[2, 1]	χρῆσθαι ἄξιον εὐλαβείᾳ· εἰ δὲ	τὰ	ἀπροαίρετα καὶ μὴ ἐφ´ ἡμῖν
[2, 18]	καὶ ἰσχυροποιεῖσθαι. Οὕτως ἀμέλει καὶ	τὰ	ἀρρωστήματα ὑποφύεσθαι λέγουσιν οἱ φιλόσοφοι.
[2, 22]	ἐμπιπρῶμεν, ὥσπερ Ἀλέξανδρος ἐκέλευσεν ἐμπρησθῆναι	τὰ	Ἀσκλήπεια ἀποθανόντος τοῦ ἐρωμένου. διὰ
[2, 1]	δικαίως ἂν ἡμᾶς ᾐτιῶντο ὡς	τὰ	ἀσύνακτα συνάγοντας. νῦν δὲ τί
[2, 24]	ἐκείνου πάντα τὰ ἁμαρτήματα καὶ	τὰ	ἀτυχήματα παρὰ ταύτην τὴν ἄγνοιαν
[2, 10]	τούτου τοῦ προσώπου ἐπαγγελία; πάντα	τὰ	αὑτοῦ ἡγεῖσθαι τοῦ πατρός, πάντα
[2, 20]	εἴων ἠρεμεῖν, ἀλλ´ ἠνάγκαζον ἐξαγγέλλειν	τὰ	αὑτοῦ κακὰ ὥσπερ τοὺς Γάλλους
[2, 21]	καὶ ἐν Νικοπόλει σαπρῶς λούει	τὰ	βαλανεῖα καὶ ἐν οἴκῳ κακῶς
[2, 16]	ἐγκέφαλον βάλῃ; Τίνα οὖν ἐστι	τὰ	βαροῦντα καὶ ἐξιστάντα ἡμᾶς; τίνα
[2, 21]	μόνην τὴν ἱστορίαν μαθησόμενος καὶ	τὰ	βιβλία νοήσων, ἃ πρότερον οὐκ
[2, 17]	ἐστι ταῦτα τὰ κτήματα, σὰ	τὰ	βιβλία, σοὶ οἱ λόγοι. εἶθ´,
[2, 5]	τί οὖν ἔτι μοι μέλει;	τὰ	γὰρ ἐμὰ ἐκπεπλήρωται. ἄλλου ἐστὶν
[2, 2]	σοι εὐμάρεια, πρᾶγμα οὐκ ἔχεις.	τὰ	γὰρ ἐπὶ σοὶ αὐτεξούσια καὶ
[2, 19]	λογάρια τὰ Στωικὰ λέγοντας μυρίους.	τὰ	γὰρ Ἐπικούρεια αὐτοὶ οὗτοι χεῖρον
[2, 21]	τοῖς οὐχ ὡς δεῖ χρωμένοις.	τὰ	γὰρ κολλύρια οὐκ ἄχρηστα τοῖς
[2, 19]	Ἐπικούρεια αὐτοὶ οὗτοι χεῖρον λέγουσι;	τὰ	γὰρ Περιπατητικὰ οὐ καὶ αὐτὰ
[2, 16]	ὅτι γέγραφε καλῶς, ὅτι ἀνείληφε	τὰ	γεγραμμένα, φωνὴν εἰσφέρων ἡδεῖαν ὅμως
[2, 17]	πρὸς τὸν λόγον, ὡς πρὸς	τὰ	γεωμετρικὰ προσάγομεν, ὡς πρὸς τὰ
[2, 20]	ἀφορμὰς παράσχωμεν τοῦ ἀπαναισχυντῆσαι πρὸς	τὰ	γινόμενα· μή τις τῶν νοσφιζομένων
[2, 16]	τὸ βαροῦν ἄλλο ἢ δόγμα;	τὰ	γοῦν παιδία εὐθὺς ὅταν κλαύσῃ
[2, 9]	τέκτονα τὰ τεκτονικά, τὸν γραμματικὸν	τὰ	γραμματικά. ἂν δ´ ἐθίσῃ γράφειν
[2, 9]	μὲν ἀγαθά, τὰ δὲ κακά,	τὰ	δ´ ἀδιάφορα· ἀγαθὰ μὲν οὖν
[2, 19]	ἐστιν ἀγαθά, τὰ δὲ κακά,	τὰ	δ´ ἀδιάφορα. ἀγαθὰ μὲν οὖν
[2, 21]	λέγουσιν ἐγὼ δειλότερός εἰμι, ὁμολογῶ·	τὰ	δ´ ἄλλ´ οὐχ εὑρήσεις με
[2, 15]	προαίρεσις ἐλεύθερον φύσει καὶ ἀνανάγκαστον,	τὰ	δ´ ἄλλα κωλυτά, ἀναγκαστά, δοῦλα,
[2, 8]	θείως. ταῦτα ἔχω, ταῦτα δύναμαι·	τὰ	δ´ ἄλλα οὔτ´ ἔχω οὔτε
[2, 1]	φαντασιῶν καὶ τοῦ κακοῦ ὡσαύτως,	τὰ	δ´ ἀπροαίρετα οὔτε τὴν τοῦ
[2, 9]	τὰ μετέχοντα τῶν ἀρετῶν· κακὰ	τὰ	δ´ ἐναντία· ἀδιάφορα δὲ πλοῦτος,
[2, 1]	δοκεῖ τῷ θαρραλέῳ τὸ εὐλαβές,	τὰ	δ´ ἐναντία οὐδαμῶς συνυπάρχει. τὸ
[2, 21]	τὰ μὲν ῥᾳδίως ὁμολογοῦσιν ἄνθρωποι,	τὰ	δ´ οὐ ῥᾳδίως. οὐδεὶς οὖν
[2, 9]	τῶν ὄντων τὰ μὲν ἀγαθά,	τὰ	δὲ κακά, τὰ δ´ ἀδιάφορα·
[2, 19]	ὄντων τὰ μέν ἐστιν ἀγαθά,	τὰ	δὲ κακά, τὰ δ´ ἀδιάφορα.
[2, 8]	ἕστηκεν οὕτως ὅλῳ τῷ αἰῶνι,	τὰ	δὲ τοῦ θεοῦ κινούμενα, ἔμπνοα,
[2, 20]	γινόμενα· μή τις τῶν νοσφιζομένων	τὰ	δημόσια εὑρεσιλογίας τινὸς ἐπιλάβηται ἀπὸ
[2, 1]	τίνα ἀναχωροῦσιν ὡς ἀσφαλῆ; πρὸς	τὰ	δίκτυα· καὶ οὕτως ἀπόλλυνται ἐναλλάξασαι
[2, 19]	οὕτως τινά μοι δείξατε κατὰ	τὰ	δόγματα ἃ λαλεῖ τετυπωμένον. δείξατέ
[2, 20]	ἐν Θερμοπύλαις ἀποθανόντες διὰ ταῦτα	τὰ	δόγματα ἀπέθανον, Ἀθηναῖοι δὲ τὴν
[2, 21]	θεραπευθησόμενος; τίς ὡς παρέξων αὑτοῦ	τὰ	δόγματα ἐκκαθαρθησόμενα, τίς συναισθησόμενος τίνων
[2, 22]	ἢ ἄλλον κτήσασθαι φίλον, ταῦτα	τὰ	δόγματα ἐκκοπτέτω, ταῦτα μισησάτω, ταῦτα
[2, 1]	ἔχειν ἀεὶ τὸν ἐλέγχοντα αὐτοῦ	τὰ	δόγματα ἢ ἐλεγχθησόμενον ἐν τῷ
[2, 16]	ἡμᾶς; τίνα γὰρ ἄλλα ἢ	τὰ	δόγματα; τὸν γὰρ ἐξιόντα καὶ
[2, 11]	ἀρχὴ φιλοσοφίας; πάντα καλῶς ἔχει	τὰ	δοκοῦντα ἅπασι; (Καὶ πῶς δυνατὸν
[2, 11]	μαινόμενος ἄλλα τινὰ ποιεῖ ἢ	τὰ	δοκοῦντά οἱ καλά; κἀκείνῳ οὖν
[2, 17]	τὰς προλήψεις. νῦν σὺ θέλεις	τὰ	δυνατὰ καὶ τὰ σοὶ δυνατά;
[2, 22]	τεθεράπευκεν ὡς τὰ ὑποδήματα σπογγίζει	τὰ	ἑαυτοῦ, ὡς τὸ κτῆνος; πόθεν
[2, 22]	τοῖς ἀπροαιρέτοις τίθεσθαι αὑτοὺς καὶ	τὰ	ἑαυτῶν. ἂν δ´ ἀκούσῃς, ὅτι
[2, 13]	τοὺς νόμους τῆς πόλεως καὶ	τὰ	ἔθη καὶ τί ἔξεστι καὶ
[2, 16]	ἐκτός. περὶ τίνα σπουδάζομεν; περὶ	τὰ	ἐκτός. εἶτ´ ἀποροῦμεν, πῶς φοβούμεθα
[2, 16]	καὶ ἡμεῖς πάσχομεν. τίνα θαυμάζομεν;	τὰ	ἐκτός. περὶ τίνα σπουδάζομεν; περὶ
[2, 2]	φύσις’ Ἐπεί τοι δοκεῖς, ὅτι	τὰ	ἐκτὸς τηρῆσαι θέλων Σωκράτης παρελθὼν
[2, 2]	ἔπραξα. εἰ δὲ θέλεις καὶ	τὰ	ἐκτὸς τηρῆσαι, τὸ σωμάτιον καὶ
[2, 21]	ἑλκύδρια ἀπουλωθῆναι. καὶ ὑμεῖς, ἄνδρες,	τὰ	ἕλκη πρῶτον θεραπεύετε, τὰ ῥεύματα
[2, 21]	πρῶτον σταλῆναί σου τὸ ῥεῦμα,	τὰ	ἑλκύδρια ἀπουλωθῆναι. καὶ ὑμεῖς, ἄνδρες,
[2, 19]	καὶ σοί, ἄνθρωπε; ἀρκεῖ ἐμοὶ	τὰ	ἐμὰ κακά. καὶ καλῶς λέγεις.
[2, 11]	τὰ Αἰγυπτίοις, τί μᾶλλον ἢ	τὰ	ἐμοὶ φαινόμενα ἢ τὰ τῷ
[2, 22]	πρὸς Γέτας καὶ ἔτι πρότερον	τὰ	ἐν Ἰλίῳ διὰ ταῦτα ἐγένετο.
[2, 9]	δὲ πιστὸν τὰ πιστὰ καὶ	τὰ	ἐναντία ἀπολλύει. καὶ τοὺς ἐναντίους
[2, 5]	δὲ δι´ ἀσχημοσύνην τινὰ διασεσωσμένον,	τὰ	ἐναντία. ὅπου γὰρ τὸ χαίρειν
[2, 20]	ταῦτά σοι λίαν ἀρέσκει, λάβε	τὰ	ἐναντία· ὅτι θεοὶ οὔτ´ εἰσίν,
[2, 9]	εἶτα ἄσκησιν. πολλῷ γὰρ χρόνῳ	τὰ	ἐναντία ποιεῖν εἰθίσμεθα καὶ τὰς
[2, 9]	καὶ τοὺς ἐναντίους πάλιν ἐπαύξει	τὰ	ἐναντία· τὸν ἀναίσχυντον ἀναισχυντία, τὸν
[2, 6]	μέχρις ἂν ἄδηλά μοι ᾖ	τὰ	ἑξῆς, ἀεὶ τῶν εὐφυεστέρων ἔχομαι
[2, 18]	μακάριος‘ καὶ ὁ μοιχός‘ οὐδὲ	τὰ	ἑξῆς ἀναζωγραφῶ, παροῦσαν αὐτὴν καὶ
[2, 18]	μὴ ἐφῇς αὐτῇ προάγειν ἀναζωγραφούσῃ	τὰ	ἑξῆς. εἰ δὲ μή, οἴχεταί
[2, 16]	ἐμπέσῃ περί τινος τούτων, ἱκανοὶ	τὰ	ἑξῆς ἐπελθεῖν· ἕλκυσον δ´ εἰς
[2, 14]	ἀπεσιώπησεν. ἀξιοῦντος δ´ ἐκείνου εὑρεῖν	τὰ	ἑξῆς Κόπον ἔχει, ἔφη, πᾶσα
[2, 14]	μεγαλόφρονα· ὡς θεοῦ τοίνυν ζηλωτὴν	τὰ	ἑξῆς πάντα καὶ ποιεῖν καὶ
[2, 17]	καὶ λοιπὸν ἔνθεν ἀρξάμενος προσοικοδομεῖν	τὰ	ἑξῆς, πῶς μηδὲν ἔσται σοῦ
[2, 2]	πεῖσαι τό γε παρ´ αὐτόν,	τὰ	ἑξῆς τούτῳ ποιητέον τηροῦντι μέντοι
[2, 5]	πράγματα καὶ διάστησον καὶ εἰπὲ	τὰ	ἔξω οὐκ ἐπ´ ἐμοί· προαίρεσις
[2, 2]	οὐκ ἀπορήσεις. ἐὰν δὲ πρὸς	τὰ	ἔξω χάσκῃς, ἀνάγκη σε ἄνω
[2, 1]	ἡμῖν ἐστι καὶ ἀπροαίρετα, πρὸς	τὰ	ἐπ´ ἄλλοις ὄντα τὴν ἔκκλισιν
[2, 21]	λέξιν, πῶς τί ποτ´ ἐφλυάρησα	τὰ	ἐπελθόντα μοι; φθονῶν ἐλήλυθας, τεταπεινωμένος,
[2, 9]	τῶν ἑτεροδόξων; τεχνολόγει νῦν καθίσας	τὰ	Ἐπικούρου καὶ τάχα ἐκείνου χρηστικώτερον
[2, 16]	ἀγωνιῶμεν; τί οὖν ἐνδέχεται, ὅταν	τὰ	ἐπιφερόμενα κακὰ ἡγώμεθα; οὐ δυνάμεθα
[2, 23]	συνορᾶν δυναμέναις πλὴν αὐτὰ ἐκεῖνα	τὰ	ἔργα, ἐφ´ οἷς τεταγμέναι εἰσὶ
[2, 10]	προῄδει ὁ καλὸς καὶ ἀγαθὸς	τὰ	ἐσόμενα, συνήργει ἂν καὶ τῷ
[2, 23]	εὐλογιστοῦν καὶ τὰ ἕτερα παρὰ	τὰ	ἕτερα αἱρούμενον. Τί οὖν ἐστι
[2, 20]	ἀλλήλους· πιστεύσατέ μοι. οἱ δὲ	τὰ	ἕτερα λέγοντες ἐξαπατῶσιν ὑμᾶς καὶ
[2, 23]	μὴ ἐν τούτοις εὐλογιστοῦν καὶ	τὰ	ἕτερα παρὰ τὰ ἕτερα αἱρούμενον.
[2, 23]	εἶναι κρείττονα καὶ ἣν παρέχει	τὰ	ἕτερα χρείαν ἀτιμαστέον. ἔστι τις
[2, 6]	μοι πράγματα παρέχεις; οὐκ οἶδας	τὰ	ἔχοντά με κακά; ἐν τούτοις
[2, 14]	λέγει ὕβρισέν με’ Τοιαῦτά ἐστι	τὰ	ἡμέτερα ὡς ἐν πανηγύρει. τὰ
[2, 11]	ἔχειν; οὐκοῦν οὐ πάντα, ἀλλὰ	τὰ	ἡμῖν δοκοῦντα. τί μᾶλλον ἢ
[2, 1]	ἀπόλλυνται ἐναλλάξασαι τὰ φοβερὰ καὶ	τὰ	θαρραλέα. οὕτως καὶ ἡμεῖς ποῦ
[2, 17]	εἰδέναι. τίνα δ´ ἐστὶ ταῦτα;	τὰ	θεωρήματα. ἃ γὰρ λαλοῦσιν οἱ
[2, 23]	λέγειν ἐπιμέλειαν ἢ τὴν περὶ	τὰ	θεωρήματα. ἐγὼ δ´ οὐ ταύτην
[2, 21]	ποῦ ποτε; εἶτα λέγετε ἄχρηστα	τὰ	θεωρήματα‘ τίσιν; τοῖς οὐχ ὡς
[2, 21]	ὕλην ὑμῖν πρὸς τὸ ἐπιδείκνυσθαι	τὰ	θεωρημάτια; οὐ συλλογισμοὺς ἀναλύετε, μεταπίπτοντας;
[2, 9]	καὶ ὠστικῶς, ποῦ ἀπεκλίναμεν; ἐπὶ	τὰ	θηρία. λοιπὸν οἱ μὲν ἡμῶν
[2, 22]	οὔθ´ ὑμεῖς, μέχρις ἂν ἔχητε	τὰ	θηριώδη ταῦτα καὶ μιαρὰ δόγματα.
[2, 13]	ἀναγκαῖα καὶ οὐκ οἶδεν οὔτε	τὰ	ἴδια οὔτε τὰ ἀλλότρια. εἰ
[2, 2]	ἑξῆς τούτῳ ποιητέον τηροῦντι μέντοι	τὰ	ἴδια. Ταύτῃ καὶ γελοῖόν ἐστι
[2, 16]	δ´ ὁ νόμος ὁ θεῖος;	τὰ	ἴδια τηρεῖν, τῶν ἀλλοτρίων μὴ
[2, 22]	θεοὶ δοκῶσιν, κἀκείνους λοιδοροῦμεν καὶ	τὰ	ἱδρύματα αὐτῶν καταστρέφομεν καὶ τοὺς
[2, 6]	μεμελετήκαμεν τὰ ἀνθρωπικὰ ὡς ἱππικοὶ	τὰ	ἱππικά. ἀλλὰ Χρυσάντας μὲν παίειν
[2, 14]	ἐν Ῥώμῃ πολλοὺς φίλους κέκτησαι,	τὰ	καθήκοντα ἀποδίδως, οἶδας τὸν εὖ
[2, 10]	ἤθελεν. ~Πῶς ἀπὸ τῶν ὀνομάτων	τὰ	καθήκοντα ἔστιν εὑρίσκειν. Σκέψαι τίς
[2, 22]	εἰκότως. μή τι οὖν περὶ	τὰ	κακὰ ἐσπουδάκασιν οἱ ἄνθρωποι; οὐδαμῶς.
[2, 24]	τίνα τὰ ἀγαθά ἐστι καὶ	τὰ	κακὰ καὶ τὰ καλὰ καὶ
[2, 24]	ἐστι καὶ τὰ κακὰ καὶ	τὰ	καλὰ καὶ τὰ αἰσχρά, καὶ
[2, 9]	αὔξει δ´ ἕκαστον καὶ σῴζει	τὰ	κατάλληλα ἔργα· τὸν τέκτονα τὰ
[2, 12]	μὲν οὖν. πότερον ταῦτά σοι	τὰ	κράτιστά ἐστιν ἢ καὶ ἄλλο
[2, 17]	κοσμῆσαι φιλοσοφίαν, σά ἐστι ταῦτα	τὰ	κτήματα, σὰ τὰ βιβλία, σοὶ
[2, 14]	ὑπὸ τῶν ἐμπόρων· καὶ εἰ	τὰ	κτήνη συναίσθησίν τινα εἶχεν, κατεγέλα
[2, 14]	ἀγράμματοι ταῖς ἐγγραμμάτοις φωναῖς, ὡς	τὰ	κτήνη ταῖς φαντασίαις· ἄλλο γάρ
[2, 23]	πῶς οἷόν τε τοῦ ἀκωλύτου	τὰ	κωλυόμενα; τὴν ὁρατικὴν δύναμιν τίνα
[2, 19]	τὴν ἐμαυτοῦ φαντασίαν καὶ συγκρῖναι	τὰ	λεγόμενα καὶ δόγμα τι ἐμαυτοῦ
[2, 20]	προσφιλοτεχνεῖ τούτοις προσθεῖναι καὶ προσεξεργάσασθαι	τὰ	λείποντα, ἀλλὰ πᾶν τοὐναντίον, εἴ
[2, 1]	τίνι; ἐν λεξειδίοις. ἔχε σου	τὰ	λεξείδια· δεῖξον, πῶς ἔχεις πρὸς
[2, 22]	καὶ ἐν τοῖς δικαστηρίοις ἀποδείκνυσθαι	τὰ	λῃστῶν· οὐδὲ τὸ ἀκρατεῖς καὶ
[2, 18]	οἷοι τόνοι· νῦν δὲ μόνον	τὰ	λογάρια καὶ πλέον οὐδὲ ἕν.
[2, 19]	ἔχητε. ποῦ ἢ πῶς; ἀλλὰ	τὰ	λογάρια τὰ Στωικὰ λέγοντας μυρίους.
[2, 25]	κινήσεις τὸν λέγοντα. ~Πῶς ἀναγκαῖα	τὰ	λογικά. Τῶν παρόντων δέ τινος
[2, 25]	τινος εἰπόντος Πεῖσόν με, ὅτι	τὰ	λογικὰ χρήσιμά ἐστιν, Θέλεις, ἔφη,
[2, 21]	δεῖ καὶ ὡς δεῖ ἐγχριομένοις,	τὰ	μαλάγματα δ´ οὐκ ἄχρηστα, οἱ
[2, 8]	καλῶς ποιεῖς· εἰ γὰρ καὶ	τὰ	μάλιστα χρῆσιν φαντασιῶν ἔχει, ἀλλὰ
[2, 11]	(Οἴεται. (Δύνασθε οὖν περὶ ὧν	τὰ	μαχόμενα δοξάζετε ἀμφότεροι καταλλήλως ἐφαρμόζειν
[2, 11]	δοκοῦντα ἅπασι; (Καὶ πῶς δυνατὸν	τὰ	μαχόμενα καλῶς ἔχειν; οὐκοῦν οὐ
[2, 26]	ἐν μάχῃ ἐστίν, οὐδὲν κωλύεται	τὰ	μαχόμενα ποιεῖν· παρακολουθήσαντα δὲ πολλὴ
[2, 9]	βοηθήματα μολύνεις; τί κυβεύεις περὶ	τὰ	μέγιστα; ἄλλο γάρ ἐστιν ὡς
[2, 1]	τοιγαροῦν ὥσπερ εἰκὸς τοὺς περὶ	τὰ	μέγιστα διαμαρτάνοντας τὸ μὲν φύσει
[2, 20]	καὶ παύσωνταί ποτε ῥᾳθυμοῦντες περὶ	τὰ	μέγιστα. ἔχεις οὖν τὰς κατασκευάς;
[2, 9]	καὶ κακῶν; ὅτι τῶν ὄντων	τὰ	μὲν ἀγαθά, τὰ δὲ κακά,
[2, 17]	γενόμενον καὶ λέγοντα ὅτι ἐμοὶ	τὰ	μὲν ἄλλα πάντα χαιρέτω, ἀρκεῖ
[2, 22]	τῆς ἀληθείας. εἰ δὲ μή,	τὰ	μὲν ἄλλα πράξετε πάντα ὅσα
[2, 20]	οὐ δύνανται. οὕτως καὶ Ἐπίκουρος	τὰ	μὲν ἀνδρὸς πάντ´ ἀπεκόψατο καὶ
[2, 14]	ἀπείρῳ αὐτῆς, ὅταν παραδιδῶται. καὶ	τὰ	μὲν ἀπὸ τῶν τεχνῶν γινόμενα
[2, 13]	μὴ συμβῆναι; (Οὐδαμῶς. (Εἰ οὖν	τὰ	μὲν ἀπροαίρετα οὔτ´ ἀγαθὰ οὔτε
[2, 19]	ἄνεμος Κικόνεσσι πέλασσεν. τῶν ὄντων	τὰ	μέν ἐστιν ἀγαθά, τὰ δὲ
[2, 14]	τὰ ἡμέτερα ὡς ἐν πανηγύρει.	τὰ	μὲν κτήνη {π{ α} ραθησόμενα
[2, 17]	εἰδέναι οἴεται, ταῦτα ἄρξασθαι μανθάνειν.	τὰ	μὲν οὖν ποιητέα καὶ οὐ
[2, 21]	ἀνομολογίας. Τῶν περὶ αὑτοὺς κακῶν	τὰ	μὲν ῥᾳδίως ὁμολογοῦσιν ἄνθρωποι, τὰ
[2, 14]	σοι πάντων ἀτερπέστατον τὸ μάθημα,	τὰ	μέντοι ἀπὸ τῆς μουσικῆς ἡδέα
[2, 19]	τὰ μετέχοντα κακίας, ἀδιάφορα δὲ	τὰ	μεταξὺ τούτων, πλοῦτος, ὑγίεια, ζωή,
[2, 19]	μὲν οὖν αἱ ἀρεταὶ καὶ	τὰ	μετέχοντα αὐτῶν, κακὰ δὲ κακίαι
[2, 19]	αὐτῶν, κακὰ δὲ κακίαι καὶ	τὰ	μετέχοντα κακίας, ἀδιάφορα δὲ τὰ
[2, 9]	ἀγαθὰ μὲν οὖν ἀρεταὶ καὶ	τὰ	μετέχοντα τῶν ἀρετῶν· κακὰ τὰ
[2, 13]	θέλω; ἀντὶ τίνος; οἶδας γὰρ	τὰ	μέτρα, καθ´ ἃ κρίνεται ἄνθρωπος
[2, 19]	ποτε τοιαύτην ἐπιβολὴν κομίζειν ἐνταῦθα;	τὰ	μέχρι νῦν ἀφῶμεν. ἀρξώμεθα μόνον,
[2, 13]	νομικοῦ; οὐκ οἶδεν ὅτι θέλει	τὰ	μὴ διδόμενα καὶ οὐ θέλει
[2, 1]	τὴν ἔκκλισιν· ἂν δ´ ὅπου	τὰ	μὴ ἐφ´ ἡμῖν ἐστι καὶ
[2, 1]	κακὰ συμβήσεται θαρρεῖν ἡμῖν πρὸς	τὰ	μὴ οὕτως ἔχοντα. Λοιπὸν ἡμεῖς
[2, 22]	οὐδαμῶς. ἀλλὰ μή τι περὶ	τὰ	μηδὲν πρὸς αὐτούς; οὐδὲ περὶ
[2, 17]	τὰ γεωμετρικὰ προσάγομεν, ὡς πρὸς	τὰ	μουσικά· εἰ δὲ μή, οὐδ´
[2, 13]	τὸν ἐροῦντα αὐτῷ καὶ ἐξηγησόμενον	τὰ	νόμιμα· ἀλλὰ διαθήκην μὲν οὐ
[2, 10]	ὀνομάτων εἰς ἐπιλογισμὸν ἐρχόμενον ὑπογράφει	τὰ	οἰκεῖα ἔργα. ἐὰν δ´ ἀπελθὼν
[2, 20]	μὲν ἀνδρὸς πάντ´ ἀπεκόψατο καὶ	τὰ	οἰκοδεσπότου καὶ πολίτου καὶ φίλου,
[2, 16]	δὲ δὴ παρακολουθεῖς τῷ διοικοῦντι	τὰ	ὅλα κἀκεῖνον ἐν σαυτῷ περιφέρεις,
[2, 17]	καθόλου γὰρ εἰ πάντες οἱ	τὰ	ὀνόματα λαλοῦντες μὴ κενῶς ἴσμεν
[2, 23]	ἐμπέσῃ λόγος περί τινος, καλλωπίζει	τὰ	ὀνομάτια καὶ συντίθησιν ὥσπερ οἱ
[2, 16]	τί σαυτὸν φιλόσοφον ἐπέγραφες ἐξὸν	τὰ	ὄντα ἐπιγράφειν; ὅτι εἰσαγωγὰς {ἔπραξά{
[2, 1]	θαρραλέοι. διὰ γὰρ τὸ εὐλαβεῖσθαι	τὰ	ὄντως κακὰ συμβήσεται θαρρεῖν ἡμῖν
[2, 22]	καταλαμβάνειν ἢ τὰς ἀγορὰς ὡς	τὰ	ὄρη καὶ ἐν τοῖς δικαστηρίοις
[2, 22]	ἀγαθὰ ἀπὸ τῶν κακῶν καὶ	τὰ	οὐδέτερα ἀπ´ ἀμφοτέρων πῶς ἂν
[2, 15]	μαινόμενοι· ἀλλ´ ὅσῳ βεβαιότερον κρίνουσι	τὰ	οὐκ ὄντα, τοσούτῳ πλείονος ἐλλεβόρου
[2, 16]	κατακριθείς. Οὐ θέλεις ἤδη ὡς	τὰ	παιδία ἀπογαλακτισθῆναι καὶ ἅπτεσθαι τροφῆς
[2, 1]	οὐδὲν ἄλλο ἢ ὥσπερ καὶ	τὰ	παιδία πρὸς τὰς μορμολυκείας. τί
[2, 24]	αὐτῷ, ἐκκαλεῖται πρὸς τὴν ἐπιμέλειαν.	τὰ	παιδία τὰ πιθανὰ καὶ δριμέα
[2, 16]	τί ποιήσεις; κλαύσεις καθήμενος ὡς	τὰ	παιδία; τί οὖν ἐν τῇ
[2, 13]	ἁμάρτημά ἐστι τὸ κακῶς ἀποδέξασθαι	τὰ	παρὰ σοῦ; (Πῶς γὰρ οὔ;
[2, 20]	τοὺς λόγους ἐγένετο, Λυκοῦργος ταῦτα	τὰ	πείσματα ἐνεποίησεν αὐτοῖς διὰ τῶν
[2, 21]	ἠλίθιον εἶναι παντελῶς ἀνδραπόδου· καὶ	τὰ	περὶ κοινωνίαν δὲ πλημμελήματα οὐ
[2, 6]	περιστάσεις, ἄνθρωπε; εἰ περιστάσεις λέγεις	τὰ	περιεστηκότα, πάντα περιστάσεις εἰσίν· εἰ
[2, 1]	οἷς οὐ θέλεις. ἐκεῖνα δὲ	τὰ	περιόδια, ἂν νοῦν ἔχῃς, ἄρας
[2, 24]	πρὸς τὴν ἐπιμέλειαν. τὰ παιδία	τὰ	πιθανὰ καὶ δριμέα τίνα οὐκ
[2, 9]	τὰ ἀναιδῆ· τὸν δὲ πιστὸν	τὰ	πιστὰ καὶ τὰ ἐναντία ἀπολλύει.
[2, 14]	ἐνδείκνυται πρὸς ὃ γέγονεν καὶ	τὰ	πλεῖστα αὐτῶν ἔχει τι καὶ
[2, 1]	εἰ γὰρ ὑγιῆ ταῦτ´ ἐστι	τὰ	πολλάκις μὲν εἰρημένα, πολλάκις δ´
[2, 1]	τι καὶ ἡμεῖς πάσχομεν πρὸς	τὰ	πράγματα δι´ οὐδὲν ἄλλο ἢ
[2, 5]	τοῦ βίου ἔργον ἐκεῖνο· δίελε	τὰ	πράγματα καὶ διάστησον καὶ εἰπὲ
[2, 11]	ζυγοῦ ἄξιον ἡγήσομαι. οὕτως κρίνεται	τὰ	πράγματα καὶ ἵσταται τῶν κανόνων
[2, 17]	οὐκ ἔξωθεν δεῖ λαμβάνειν οὐδὲ	τὰ	πράγματα μετατιθέντα καὶ μεθαρμοζόμενον. μὴ
[2, 22]	καὶ ἡδονὴν καὶ ἁπλῶς αὐτὰ	τὰ	πράγματα ποτὲ μὲν ἀγαθὰ ὑπολαμβάνεις
[2, 2]	ἂν γὰρ ἄλλο τι ὑπαγορεύῃ	τὰ	πράγματα, τί ἐρεῖς ἢ τί
[2, 17]	καὶ ἀνατεῖναι τὸν τράχηλον πρὸς	τὰ	πράγματα ὡς ἐλεύθερον καὶ εἰς
[2, 1]	πρὸς τὰ ἀπροαίρετα θαρρεῖν, εὐλαβεῖσθαι	τὰ	προαιρετικά’ (Ἀλλ´ οὐκ ἀνέγνων σοι
[2, 13]	ἀπροαίρετα οὔτ´ ἀγαθὰ οὔτε κακά,	τὰ	προαιρετικὰ δὲ πάντα ἐφ´ ἡμῖν
[2, 1]	θάρσος ἔστω σοι, ὅπου δὲ	τὰ	προαιρετικά, ἐκεῖ ἡ εὐλάβεια’ εἰ
[2, 9]	ὅταν ἀνεπιστρέπτως, ποῦ ἀπεκλίναμεν; ἐπὶ	τὰ	πρόβατα. τί ἀπωλέσαμεν; τὸ λογικόν.
[2, 21]	ἐνθυμούμενος ἢ πῶς ὁ πατὴρ	τὰ	πρός σε ἢ πῶς ὁ
[2, 1]	ἐκάλει. ὡς γὰρ τοῖς παιδίοις	τὰ	προσωπεῖα φαίνεται δεινὰ καὶ φοβερὰ
[2, 1]	φοβοῦνται καὶ φεύγουσιν αἱ ἔλαφοι	τὰ	πτερά, ποῦ τρέπονται καὶ πρὸς
[2, 21]	ἄνδρες, τὰ ἕλκη πρῶτον θεραπεύετε,	τὰ	ῥεύματα ἐπιστήσατε, ἠρεμήσατε τῇ διανοίᾳ,
[2, 23]	τὸ περὶ Τέλους συγγεγραφός, τὸ	{τὰ{	ς} {Φυσικά{ ς} τὸ περὶ
[2, 6]	διαιρέσεως μέμνησο, καθ´ ἣν διορίζεται	τὰ	σὰ καὶ οὐ τὰ σά.
[2, 19]	καλῶς λέγεις. ἀρκεῖ γάρ σοι	τὰ	σὰ κακά, ἡ ἀγέννεια, ἡ
[2, 6]	διορίζεται τὰ σὰ καὶ οὐ	τὰ	σά. μή ποτ´ ἀντιποιήσῃ τινὸς
[2, 17]	ἵνα εἴπω· ἔρχου, νεανίσκε, εἰς	τὰ	σά· σοὶ γὰρ εἵμαρται κοσμῆσαι
[2, 2]	οἰμῶξαι, οἴμωξον. ὅταν γὰρ ὑποθῇς	τὰ	σὰ τοῖς ἐκτός, δούλευε τὸ
[2, 13]	τοῖς θαρροῦσι· σὺ δ´ ἐπὶ	τὰ	σαυτοῦ βάδιζε καὶ ἐκείνων ἀποστῇς
[2, 16]	ἵνα τὰ τῆς Ἀττικῆς καθάρῃς·	τὰ	σαυτοῦ κάθαρον. ἐντεῦθεν ἐκ τῆς
[2, 7]	καὶ τοῦ κακοῦ, τὸν ἐξηγημένον	τὰ	σημεῖα ἀμφοτέρων; τί οὖν ἔτι
[2, 7]	ἐστιν ἀγαθὸν οἶδεν; μεμάθηκεν ὥσπερ	τὰ	σημεῖα τῶν σπλάγχνων οὕτως σημεῖα
[2, 18]	περιπατῆσαι καὶ ὄψει, πῶς σου	τὰ	σκέλη παραλύεται. καθόλου οὖν εἴ
[2, 17]	σὺ θέλεις τὰ δυνατὰ καὶ	τὰ	σοὶ δυνατά; τί οὖν ἐμποδίζῃ;
[2, 16]	ταῖς ἀποκρίσεσιν ἢ πρὸς μόνα·	τὰ	σοφίσματα; τί οὖν θαυμάζεις, εἰ,
[2, 19]	ἢ πῶς; ἀλλὰ τὰ λογάρια	τὰ	Στωικὰ λέγοντας μυρίους. τὰ γὰρ
[2, 11]	ἡμῖν δοκοῦντα. τί μᾶλλον ἢ	τὰ	Σύροις, τί μᾶλλον ἢ τὰ
[2, 17]	πῶς οὖν γένηται; ἀποκτείνω μὲν	τὰ	τέκνα. ἀλλὰ καὶ ἐμαυτὴν τιμωρήσομαι.
[2, 17]	ὑπομείνασα ἦλθεν ἐπὶ τὸ ἀποκτεῖναι	τὰ	τέκνα. μεγαλοφυῶς κατά γε τοῦτο.
[2, 9]	τὰ κατάλληλα ἔργα· τὸν τέκτονα	τὰ	τεκτονικά, τὸν γραμματικὸν τὰ γραμματικά.
[2, 12]	τοιοῦτον φύρονται καὶ φύρουσι καὶ	τὰ	τελευταῖα λοιδορήσαντες καὶ λοιδορηθέντες ἀπέρχονται.
[2, 16]	κακά, ἀλλ´ οὐδὲ Θησεύς, ἵνα	τὰ	τῆς Ἀττικῆς καθάρῃς· τὰ σαυτοῦ
[2, 20]	ἢ καὶ παθὼν πάντ´ ἀπολέσῃ	τὰ	τῆς εὐγενείας σπέρματα· μή τινι
[2, 5]	ἐσώθης, ὁ δ´ εἰδὼς βλέπειν	τὰ	τοιαῦτα, ἂν μὲν ἴδῃ ὅτι
[2, 7]	χρώμεθα, οὐ παρακαλοῦντες αὐτοὺς ἵνα	τὰ	τοιαῦτα μᾶλλον ἡμῖν δεικνύωσιν, ἀλλ´
[2, 21]	δέῃ ἢ στρεβλοῦσθαι, τί με	τὰ	τοιαῦτα ὠφελήσει; μὴ γὰρ ἐπὶ
[2, 24]	σὺ δ´, ὦ βέλτιστε, ἀφεὶς	τὰ	τοῦ βασιλέως ἔργα, ᾧ λαοί
[2, 10]	καὶ ἀτύχημα. τί ἀπολλύει ὁ	τὰ	τοῦ κιναίδου πάσχων; τὸν ἄνδρα.
[2, 15]	πλείονος ἐλλεβόρου δέονται. οὐ θέλεις	τὰ	τοῦ νοσοῦντος ποιεῖν καὶ τὸν
[2, 23]	τοὺς οἰκείους ἀπαλλάξαι δέους, αὐτὸν	τὰ	τοῦ πολίτου ποιεῖν, γῆμαι, παιδοποιεῖσθαι,
[2, 20]	ταῦτα ἔχει, βαλὼν κάθευδε καὶ	τὰ	τοῦ σκώληκος ποίει, ὧν ἄξιον
[2, 17]	σωθῇς, ἅψω λύχνους“ ταῦτ´ ἔστι	τὰ	τοῦ φιλοστόργου; μέγα σοι ἀγαθὸν
[2, 19]	ἐστιν, δυνατῷ δ´ ἀδύνατον ἀκολουθεῖ.	τὰ	τρία δ´ ἐκεῖνα τηρῆσαι ἀμήχανον
[2, 16]	ὅταν εἰς μωροὺς ἀνθρώπους πράγματα	τὰ	τυγχάνοντ´ ἐμπέσῃ. Πότε οὖν Ἀθήνας
[2, 11]	ἢ τὰ ἐμοὶ φαινόμενα ἢ	τὰ	τῷ δεῖνι; (Οὐδὲν μᾶλλον. (Οὐκ
[2, 9]	γὰρ διαφέρει ταῦτα ἐξηγεῖσθαι ἢ	τὰ	τῶν ἑτεροδόξων; τεχνολόγει νῦν καθίσας
[2, 19]	τοὺς μέχρι λόγου μόνον ἀναλαμβάνοντας	τὰ	τῶν φιλοσόφων. Ὁ κυριεύων λόγος
[2, 2]	ἔχεις καὶ παρασκευάςασθαι πρὸς πάντα	τὰ	ὑπαγορευόμενα· εἰ δὲ μή, τί
[2, 22]	ἀνδράποδον, εἰ οὕτως τεθεράπευκεν ὡς	τὰ	ὑποδήματα σπογγίζει τὰ ἑαυτοῦ, ὡς
[2, 1]	δίκτυα· καὶ οὕτως ἀπόλλυνται ἐναλλάξασαι	τὰ	φοβερὰ καὶ τὰ θαρραλέα. οὕτως
[2, 8]	παραλλαγῇ τῇ πρὸς τὰ ἄλογα;	τὰ	φυτὰ οὐδὲ φαντασίαις χρηστικά ἐστιν·
[2, 21]	πρὸς τὸν διδάσκαλον ὡς ἐπὶ	τὰ	χρηστήρια πείθεσθαι παρεσκευασμένος; ἢ καὶ
[2, 20]	τὴν Πυθίαν ἀνακρίνουσιν αὐτοί, ἵνα	τὰ	ψευδῆ πύθωνται, καὶ ἄλλοις τοὺς
[2, 6]	ποῖός ἐστι κίνδυνος σὸς ἄλλους	τὰ	ψεύδη ὑπολαβεῖν; ἀλλ´ ἐξορισθῆναι κινδυνεύω.
[2, 20]	ἡμέραν καὶ οὐ θέλεις ἀφεῖναι	τὰ	ψυχρὰ ταῦτα ἐπιχειρήματα; ἐσθίων ποῦ
[2, 23]	ἀλλ´ ἡ προαιρετική. τίς ἡ	τὰ	ὦτα ἐπικλείουσα καὶ ἀνοίγουσα; τίς,
[2, 24]	καὶ κατὰ ποσὸν περὶ τοῦτο	τὰ	ὦτα τετρημένα; ἀλλὰ φύσις τί
[2, 8]	Ὁ θεὸς ὠφέλιμος· ἀλλὰ καὶ	τἀγαθὸν	ὠφέλιμον. εἰκὸς οὖν, ὅπου ἡ
[2, 18]	οὐδὲ ἕν. Οὗτός ἐστιν ὁ	ταῖς	ἀληθείαις ἀσκητὴς ὁ πρὸς τὰς
[2, 16]	ἐκ πολλοῦ χρόνου ζητῶ, τὸν	ταῖς	ἀληθείαις εὐγενῆ καὶ εὐφυᾶ· εἴτε
[2, 23]	καὶ οὐ μαίνῃ; οὕτως τυφλὸς	ταῖς	ἀληθείαις καὶ κωφὸς εἶ; Τί
[2, 23]	καὶ λέγειν μὴ εἶναι μηδεμίαν	ταῖς	ἀληθείαις οὐ μόνον ἀχαρίστου ἐστὶ
[2, 22]	ἑαυτῶν. ἂν δ´ ἀκούσῃς, ὅτι	ταῖς	ἀληθείαις οὗτοι οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖ
[2, 23]	ὅτι ἐν τυφλαῖς καὶ κωφαῖς	ταῖς	ἄλλαις ἁπάσαις δυνάμεσίν ἐστι μηδέ
[2, 23]	ἐστι τὸ κἀκείνῃ χρώμενον καὶ	ταῖς	ἄλλαις πάσαις καὶ μικραῖς καὶ
[2, 16]	οὐκ ἀγαθόν’ ἤσκηκας ἐν ταύταις	ταῖς	ἀποκρίσεσιν ἢ πρὸς μόνα· τὰ
[2, 12]	δ´ αὐτὸς ὁ ἰδιώτης ἐπακολουθῶν	ταῖς	αὑτοῦ φαντασίαις παραχωρῆσαι δύναιτ´ ἄν
[2, 14]	αὐτοῖς; (Οὕτως ὡς οἱ ἀγράμματοι	ταῖς	ἐγγραμμάτοις φωναῖς, ὡς τὰ κτήνη
[2, 16]	τὰς ὕλας τετρίμμεθα, ἐν δὲ	ταῖς	ἐνεργείαις ταπεινοί, ἀσχήμονες, οὐδενὸς ἄξιοι,
[2, 17]	πῶς δείξω; ἐφάρμοσον αὐτὴν καλῶς	ταῖς	ἐπὶ μέρους οὐσίαις. εὐθὺς τοὺς
[2, 11]	καὶ ἐφαρμόζειν πειρώμεθα τὰς προλήψεις	ταῖς	ἐπὶ μέρους οὐσίαις. καλῶς ἐποίησεν,
[2, 17]	οἷόν τ´ ἐφαρμόζειν τὰς προλήψεις	ταῖς	καταλλήλοις οὐσίαις μὴ διαρθρώσαντα αὐτὰς
[2, 23]	κρείσσων εἶναι ταύτης, ἣ καὶ	ταῖς	λοιπαῖς διακόνοις χρῆται καὶ δοκιμάζει
[2, 9]	καὶ τὰς ὑπολήψεις τὰς ἐναντίας	ταῖς	ὀρθαῖς χρηστικὰς ἔχομεν. ἂν οὖν
[2, 11]	ἐπὶ τῶν ἐπὶ μέρους διηρθρωμέναις	ταῖς	προλήψεσι. Τίς ὑποπέπτωκεν οὐσία περὶ
[2, 23]	ἦν σοι κατασκευάσαι σαυτὸν χρηστικὸν	ταῖς	προσπιπτούσαις φαντασίαις κατὰ φύσιν, ἐν
[2, 23]	καὶ προσμείναντες κατασήπονται ὡς παρὰ	ταῖς	Σειρῆσιν. Ἄνθρωπε, τὸ προκείμενον ἦν
[2, 5]	συναγαγεῖν ταῦτα, ἐπιμέλειαν τοῦ προσπεπονθότος	ταῖς	ὕλαις καὶ εὐστάθειαν τοῦ ἀνεπιστρεπτοῦντος,
[2, 14]	ἐγγραμμάτοις φωναῖς, ὡς τὰ κτήνη	ταῖς	φαντασίαις· ἄλλο γάρ ἐστι χρῆσις,
[2, 16]	δ´ εἰς χρῆσιν καὶ εὑρήσεις	τάλανας	ναυαγούς. προσπεσέτω φαντασία ταρακτικὴ καὶ
[2, 8]	τρέφεις, θεὸν γυμνάζεις; θεὸν περιφέρεις,	τάλας,	καὶ ἀγνοεῖς. δοκεῖς με λέγειν
[2, 17]	ἀπάγξῃ μετὰ τῆς ἐπιβολῆς ταύτης,	τάλας;	καὶ τί σοι ὄφελος ἔσται;
[2, 18]	τοιαύτας φαντασίας γυμνάζων ἑαυτόν. μεῖνον,	τάλας,	μὴ συναρπασθῇς. μέγας ὁ ἀγών
[2, 16]	πάλιν ὄψομαι καὶ τὴν ἀκρόπολιν;	τάλας,	οὐκ ἀρκεῖ σοι ἃ βλέπεις
[2, 16]	ἂν δ´ ἑτέρως χωρήσῃ, τεταπείνωται	τάλας,	οὐχ εὑρίσκει οὐδὲ τί εἴπῃ
[2, 6]	εἰσιν. εἰ δὲ θέλεις ἀκοῦσαι	τἀληθῆ,	συντομωτέρα ἣν πέμπει ὁ τύραννος.
[2, 1]	ἐπίδειξις νέου ἐκ σχολῆς ἐληλυθότος.	τἆλλα	δ´ ἄλλοις ἄφες, μηδὲ φωνήν
[2, 19]	πολὺ συνηγόρησεν Ἀντίπατρος. οἱ δὲ	τἆλλα	δύο, ὅτι δυνατόν τ´ ἐστίν,
[2, 23]	μεταδιώκειν, περὶ τοῦτο ἐσπουδακέναι, πάρεργα	τἆλλα	πρὸς τοῦτο πεποιημένον, οὐ μέντοι
[2, 9]	ἄλλο γάρ ἐστιν ὡς εἰς	ταμιεῖον	ἀποθέσθαι ἄρτους καὶ οἶνον, ἄλλο
[2, 14]	ὀρέξεις σου φλεγμαίνουσιν, αἱ ἐκκλίσεις	ταπειναί	εἰσιν, αἱ ἐπιβολαὶ ἀνομολογούμεναι, αἱ
[2, 16]	τετρίμμεθα, ἐν δὲ ταῖς ἐνεργείαις	ταπεινοί,	ἀσχήμονες, οὐδενὸς ἄξιοι, δειλοί, ἀταλαίπωροι,
[2, 6]	εἰς ἐπιμέλειάν τις ὑμᾶς παρακαλῇ,	ταπεινοὶ	καὶ τᾶς ὕλας τεθαυμακότες. καλὸν
[2, 1]	φύσει καὶ αἰδῆμον δειλὸν καὶ	ταπεινόν,	φόβων καὶ ταραχῶν μεστόν. ἂν
[2, 6]	ὁ μὲν ὑψηλός, ὁ δὲ	ταπεινός·	ἡ προαίρεσις δ´ ἴση, ἂν
[2, 6]	τὸν δεῖνα. ἀσπάζομαι. πῶς; οὐ	ταπεινῶς.	ἀλλ´ ἐξεκλείσθης. διὰ θυρίδος γὰρ
[2, 6]	αὐτῷ. λαλῶ. τίνα τρόπον; οὐ	ταπεινῶς.	ἀλλ´ οὐκ ἐπέτυχες. μὴ γὰρ
[2, 8]	φάγῃ, μὴ ἄλλως συνουσιάσῃ, μὴ	ταπεινώσῃ	αὐτὸν ῥάκη περιτεθέντα, μὴ ἐπάρῃ
[2, 16]	εὑρήσεις τάλανας ναυαγούς. προσπεσέτω φαντασία	ταρακτικὴ	καὶ γνώσῃ, τί ἐμελετῶμεν καὶ
[2, 16]	ξέσται ἀρκοῦσιν. τί οὖν με	ταράσσει;	τὸ πέλαγος; οὔ, ἀλλὰ τὸ
[2, 23]	ἄθλιον εἶναι, πενθεῖν, φθονεῖν, ἁπλῶς	ταράσσεσθαι,	κακοδαιμονεῖν; οὐδὲ ἕν. ὁρᾷς οὖν
[2, 22]	καὶ ὅλως λυπῇ, φοβῇ, φθονεῖς,	ταράσσῃ,	μεταβάλλῃ· διὰ ταῦτα ὁμολογεῖς ἄφρων
[2, 1]	ζῆν φοβούμενοι, βούλεσθε λυπούμενοι, βούλεσθε	ταρασσόμενοι;	οὐδαμῶς. οὐδεὶς ἄρα οὔτε φοβούμενος
[2, 1]	οὔτε φοβούμενος οὔτε λυπούμενος οὔτε	ταρασσόμενος	ἐλεύθερός ἐστιν, ὅστις δ´ ἀπήλλακται
[2, 22]	ἐξίστασαι ὑπὸ τῶν φαντασιῶν καὶ	ταράττῃ	καὶ ἡττῶσίν σε αἱ πιθανότητες
[2, 21]	τὸ μὲν κυριώτατον ἀνομολογία καὶ	ταραχὴ	ἐν τοῖς περὶ ἀγαθῶν καὶ
[2, 5]	βάλω, λαμβάνει. ἂν δὲ μετὰ	ταραχῆς	καὶ φόβου δεχώμεθα ἢ βάλλωμεν
[2, 1]	ἔκκλισιν ἔχων ἀναγκαίως φοβήσεται, ἀκαταστατήσει,	ταραχθήσεται.	οὐ γὰρ θάνατος ἢ πόνος
[2, 6]	καὶ τί ἀλλότριον {καὶ} οὐ	ταραχθήσῃ.	διὰ τοῦτο καλῶς ὁ Χρύσιππος
[2, 1]	δειλὸν καὶ ταπεινόν, φόβων καὶ	ταραχῶν	μεστόν. ἂν γάρ τις ἐκεῖ
[2, 1]	ἀπήλλακται λυπῶν καὶ φόβων καὶ	ταραχῶν,	οὗτος τῇ αὐτῇ ὁδῷ καὶ
[2, 22]	καὶ τὰς ἐρημίας καταλαμβάνειν ἢ	τὰς	ἀγορὰς ὡς τὰ ὄρη καὶ
[2, 20]	μᾶλλον ἢ οἱ ἀταλαίπωροι Ἀκαδημαικοὶ	τὰς	αἰσθήσεις τὰς αὑτῶν ἀποβαλεῖν ἢ
[2, 23]	εἶ; Τί οὖν; ἀτιμάζει τις	τὰς	ἄλλας δυνάμεις; μὴ γένοιτο. λέγει
[2, 20]	τε παντελῶς ἀπολέσαι τὰς κινήσεις	τὰς	ἀνθρωπικὰς καὶ οἱ ἀποκοπτόμενοι τάς
[2, 20]	καὶ φίλου, τὰς δὲ προθυμίας	τὰς	ἀνθρωπικὰς οὐκ ἀπεκόψατο· οὐ γὰρ
[2, 18]	Πλάτων μὲν ὅτι ἴθι ἐπὶ	τὰς	ἀποδιοπομπήσεις, ἴθι ἐπὶ θεῶν ἀποτροπαίων
[2, 1]	τίνα δύναται λογικὸν ἡγεμονικὸν πρὸς	τὰς	ἀπροαιρέτους δυνάμεις ἀντιταξάμενον. καὶ οὕτως
[2, 20]	οἱ ἀταλαίπωροι Ἀκαδημαικοὶ τὰς αἰσθήσεις	τὰς	αὑτῶν ἀποβαλεῖν ἢ ἀποτυφλῶσαι δύνανται
[2, 23]	ἀκαταληκτικῶς ἔχειν καὶ ἐνταῦθα τίθεσθαι	τὰς	αὑτῶν ἐλπίδας. εἴ τις τοῦτο
[2, 20]	τὰς ἀνθρωπικὰς καὶ οἱ ἀποκοπτόμενοι	τάς	γε προθυμίας τὰς τῶν ἀνδρῶν
[2, 11]	μέχρι μάθῃ καθάπερ τῶν περὶ	τὰς	γραμμὰς ἢ τοὺς φθόγγους οἱ
[2, 18]	μὲν ἐμφύεσθαι μὴ πρότερον οὔσας,	τὰς	δ´ ἐπιτείνεσθαι καὶ ἰσχυροποιεῖσθαι. Οὕτως
[2, 20]	οἰκοδεσπότου καὶ πολίτου καὶ φίλου,	τὰς	δὲ προθυμίας τὰς ἀνθρωπικὰς οὐκ
[2, 8]	ποῖον ἔργον τεχνίτου εὐθὺς ἔχει	τὰς	δυνάμεις ἐν ἑαυτῷ, ἃς ἐμφαίνει
[2, 18]	μὴ καὶ τὰς ἕξεις καὶ	τὰς	δυνάμεις τὰς μὲν ἐμφύεσθαι μὴ
[2, 17]	ἐσόμεθα τῷ προκόψαι, κἂν πάσας	τὰς	εἰσαγωγὰς καὶ τὰς συντάξεις τὰς
[2, 7]	ἄγει; ἡ δειλία, τὸ φοβεῖσθαι	τὰς	ἐκβάσεις. διὰ τοῦτο κολακεύομεν τοὺς
[2, 9]	ποιεῖν εἰθίσμεθα καὶ τὰς ὑπολήψεις	τὰς	ἐναντίας ταῖς ὀρθαῖς χρηστικὰς ἔχομεν.
[2, 18]	τῶν καταλλήλων ἔργων μὴ καὶ	τὰς	ἕξεις καὶ τὰς δυνάμεις τὰς
[2, 22]	φαντασίας διακρίνεις, οὐ τροφὰς προσφέρῃ	τὰς	ἐπιτηδείους τῷ σώματι, οὐ σκέπην,
[2, 22]	δάκνειν ἀλλήλους καὶ λοιδορεῖσθαι καὶ	τὰς	ἐρημίας καταλαμβάνειν ἢ τὰς ἀγορὰς
[2, 18]	αὐξητικόν. τὴν πρώτην ἡσύχασον καὶ	τὰς	ἡμέρας ἀρίθμει ἃς οὐκ ὠργίσθης.
[2, 20]	περὶ τὰ μέγιστα. ἔχεις οὖν	τὰς	κατασκευάς; ἔχω καὶ χάριν οἶδα.
[2, 20]	ἄνθρωπον οἷόν τε παντελῶς ἀπολέσαι	τὰς	κινήσεις τὰς ἀνθρωπικὰς καὶ οἱ
[2, 4]	δύνασθαι χρῆσθαι, ἔξω ἂν ἐπὶ	τὰς	κοπρίας ἐρρίπτου καὶ οὐδ´ ἐκεῖθεν
[2, 18]	τὰς ἕξεις καὶ τὰς δυνάμεις	τὰς	μὲν ἐμφύεσθαι μὴ πρότερον οὔσας,
[2, 1]	ὥσπερ καὶ τὰ παιδία πρὸς	τὰς	μορμολυκείας. τί γάρ ἐστι παιδίον;
[2, 16]	τῷ Εὐριπίδου ποιῆσαι θερμάς τε	τὰς	Νέρωνος Μάρκιόν θ´ ὕδωρ. ἴδε
[2, 23]	πολίτου ποιεῖν, γῆμαι, παιδοποιεῖσθαι, ἄρξαι	τὰς	νομιζομένας ἀρχάς. οὐ γὰρ τοὺς
[2, 9]	ἔχομεν. ἂν οὖν μὴ καὶ	τὰς	ὀρθὰς χρηστικὰς ποιήσωμεν, οὐδὲν ἄλλο
[2, 17]	τὸν δεύτερον τόπον τὸν περὶ	τὰς	ὁρμὰς καὶ τὴν κατὰ ταύτας
[2, 23]	δὲ δειλοῦ. ἀσεβοῦς μέν, ὅτι	τὰς	παρὰ τοῦ θεοῦ χάριτας ἀτιμάζει,
[2, 17]	σὺ αὐτὸς εἰ ἐφαρμόζεις καλῶς	τὰς	προλήψεις, διὰ τί δυσροεῖς, διὰ
[2, 17]	ἀπόδειξιν τοῦ μὴ ἐφαρμόζειν καλῶς	τὰς	προλήψεις. νῦν σὺ θέλεις τὰ
[2, 11]	μαχόμενα δοξάζετε ἀμφότεροι καταλλήλως ἐφαρμόζειν	τὰς	προλήψεις; (Οὐ δυνάμεθα. (Ἔχεις οὖν
[2, 11]	τοῖς ὀνόμασιν καὶ ἐφαρμόζειν πειρώμεθα	τὰς	προλήψεις ταῖς ἐπὶ μέρους οὐσίαις.
[2, 17]	ἀλλ´ οὐχ οἷόν τ´ ἐφαρμόζειν	τὰς	προλήψεις ταῖς καταλλήλοις οὐσίαις μὴ
[2, 11]	δοκεῖς ὅτι καὶ καταλλήλως ἐφαρμόζεις	τὰς	προλήψεις τοῖς ἐπὶ μέρους, εἰπέ
[2, 17]	ζητεῖν, ὅπου ἐστίν. ~Πῶς ἐφαρμοστέον	τὰς	προλήψεις τοῖς ἐπὶ μέρους. Τί
[2, 17]	καὶ τὸν τρίτον τὸν περὶ	τὰς	συγκαταθέσεις. χαρίζομαί σοι ταῦτα πάντα.
[2, 17]	κἂν πάσας τὰς εἰσαγωγὰς καὶ	τὰς	συντάξεις τὰς Χρυσίππου μετὰ τῶν
[2, 22]	τὸν ἀφεκτικὸν καὶ συνεργητικόν, φυλάσσειν	τὰς	σχέσεις. ἂν δ´ ἀλλαχοῦ μὲν
[2, 14]	αὑτὸν μετὰ τῶν κοινωνῶν τηροῦντα	τὰς	σχέσεις τάς τε φυσικὰς καὶ
[2, 23]	δὲ μόνη ὀξὺ βλέπει καὶ	τάς	τ´ ἄλλας καθορᾷ, πόσου ἑκάστη
[2, 14]	τῶν κοινωνῶν τηροῦντα τὰς σχέσεις	τάς	τε φυσικὰς καὶ ἐπιθέτους, τὸν
[2, 18]	ταῖς ἀληθείαις ἀσκητὴς ὁ πρὸς	τὰς	τοιαύτας φαντασίας γυμνάζων ἑαυτόν. μεῖνον,
[2, 22]	κινδυνεῦσαι δέῃ, ἐρεῖς τὰς φωνὰς	τὰς	τοῦ Ἀδμήτου πατρός· {χαίρεις ὁρῶν
[2, 14]	ἄνθρωπον ἤδη κἂν οὕτως τύχῃ	τὰς	τρεῖς στρατείας ἐστρατευμένον. (Οἶδα κἀγώ.
[2, 20]	οἱ ἀποκοπτόμενοι τάς γε προθυμίας	τὰς	τῶν ἀνδρῶν ἀποκόψασθαι οὐ δύνανται.
[2, 18]	ἱερὰ ἱκέτης· ἀρκεῖ κἂν ἐπὶ	τὰς	τῶν καλῶν καὶ ἀγαθῶν ἀνδρῶν
[2, 6]	τις ὑμᾶς παρακαλῇ, ταπεινοὶ καὶ	τᾶς	ὕλας τεθαυμακότες. καλὸν δὲ καὶ
[2, 16]	ἔτι θαυμάζομεν εἰ περὶ μὲν	τὰς	ὕλας τετρίμμεθα, ἐν δὲ ταῖς
[2, 9]	τὰ ἐναντία ποιεῖν εἰθίσμεθα καὶ	τὰς	ὑπολήψεις τὰς ἐναντίας ταῖς ὀρθαῖς
[2, 7]	δεικνύωσιν, ἀλλ´ οἷα ἐνδείκνυνται τούτων	τὰς	φαντασίας δεχόμενοι. νῦν δὲ τρέμοντες
[2, 18]	Ἀρχεδήμου διέλθωμεν. ~Πῶς ἀγωνιστέον πρὸς	τὰς	φαντασίας. Πᾶσα ἕξις καὶ δύναμις
[2, 22]	ἂν δὲ κινδυνεῦσαι δέῃ, ἐρεῖς	τὰς	φωνὰς τὰς τοῦ Ἀδμήτου πατρός·
[2, 17]	πρὶν Ἱπποκράτη γενέσθαι; ἢ κενῶς	τὰς	φωνὰς ταύτας ἀπηχοῦμεν; ἔχομεν γάρ
[2, 17]	ἕκαστον ἀσήμως καὶ κενῶς ἐφθεγγόμεθα	τὰς	φωνάς; τίς γάρ σοι λέγει,
[2, 8]	οὐκέτ´ ἂν ἡμῖν ὑπετέτακτο οὐδὲ	τὰς	χρείας ταύτας παρεῖχεν, ἀλλ´ ἦν
[2, 17]	τὰς εἰσαγωγὰς καὶ τὰς συντάξεις	τὰς	Χρυσίππου μετὰ τῶν Ἀντιπάτρου καὶ
[2, 22]	φαντασίας νικώμενον. ἀλλ´ ἐξέτασον μὴ	ταῦθ´	ἃ οἱ ἄλλοι, εἰ ἐκ
[2, 23]	ταύτην καταβάλλω, ἀλλὰ τὸ περὶ	ταῦτ´	ἀκαταληκτικῶς ἔχειν καὶ ἐνταῦθα τίθεσθαι
[2, 1]	τὸ λεγόμενον; εἰ γὰρ ὑγιῆ	ταῦτ´	ἐστι τὰ πολλάκις μὲν εἰρημένα,
[2, 17]	τέκνον· ἂν σωθῇς, ἅψω λύχνους“	ταῦτ´	ἔστι τὰ τοῦ φιλοστόργου; μέγα
[2, 14]	αὐτὸν καὶ σχέσιν ἢ οὐδεμίαν;	ταῦτ´	ἔστιν ἃ πάσχουσιν οὗτοι οἱ
[2, 16]	δογμάτων ὀρθῶν. τίνα δ´ ἐστὶ	ταῦτα;	ἃ δεῖ τὸν ἄνθρωπον ὅλην
[2, 22]	πιθανότητες αὐτῶν· καὶ ποτὲ μὲν	ταῦτα	ἀγαθὰ ὑπολαμβάνεις, εἶτα ἐκεῖνα αὐτὰ
[2, 8]	ἄλλα σοι ἐρεῖ ἐκεῖνος ἢ	ταῦτα;	ἀλλ´ εἰ μὲν τὸ ἄγαλμα
[2, 6]	εἴπῃ τις ὑμῖν ἀδιαφορεῖν καὶ	ταῦτα,	ἀμελεῖς γίνεσθε, μήθ´ ὅταν εἰς
[2, 25]	ἔφη, πῶς αὐτὸς ὁμολογεῖς ὅτι	ταῦτα	ἀναγκαῖά ἐστιν, εἰ χωρὶς αὐτῶν
[2, 18]	τοὺς ὁμοίους αὐτοῖς, τοὺς μονομάχους.	ταῦτα	ἀντιθεὶς νικήσεις τὴν φαντασίαν, οὐχ
[2, 23]	δὲ τί ἐστιν, Ἐπίκουρε, τὸ	ταῦτα	ἀποφαινόμενον; τὸ περὶ Τέλους συγγεγραφός,
[2, 21]	φέρετ´ εἰς τὴν σχολήν, αὐτὰ	ταῦτα	ἀποφέρετε πάλιν; οὐ γὰρ ὡς
[2, 17]	γάρ, ἅ τις εἰδέναι οἴεται,	ταῦτα	ἄρξασθαι μανθάνειν. τὰ μὲν οὖν
[2, 2]	ὕστερον ἀπαγορεῦσαι. εἰ δ´ αἰσχρὰ	ταῦτα,	αὐτόθεν ἤδη δίελε ποῦ φύσις
[2, 20]	λόγους ἀπέλιπον; εἶτα οἱ λέγοντες	ταῦτα	γαμοῦσι καὶ παιδοποιοῦνται καὶ πολιτεύονται
[2, 16]	καλὸν καὶ ὅμως εἰσερχόμενος τρέμει·	ταῦτα	γὰρ οἶδεν, ὄχλος δὲ τί
[2, 1]	γέ τινα πρόληψιν ἐγύμναζεν χρηστικῶς.	ταῦτα	γράφει φιλόσοφος· λεξείδια δὲ καὶ
[2, 1]	τὸ ἀφειδὲς καὶ τὸ ἀδιαφορητικόν.	ταῦτα	δ´ ὁ Σωκράτης καλῶς ποιῶν
[2, 16]	φθόνον, ἐπιχαιρεκακίαν, φιλαργυρίαν, μαλακίαν, ἀκρασίαν.	ταῦτα	δ´ οὐκ ἔστιν ἄλλως ἐκβαλεῖν,
[2, 10]	ἐστιν οὔτ´ ἀπολλύειν αἰσχρόν ἐστιν,	ταῦτα	δὲ καὶ μὴ ἔχειν καὶ
[2, 10]	τινα καὶ ἀπροαίρετον αἰτίαν ἀπόλλυται,	ταῦτα	δὲ παρ´ ἡμᾶς· καὶ ἐκεῖνα
[2, 5]	ἐκ θεῶν καὶ ἀνθρώπων, μετὰ	ταῦτα	δὲ τῆς ὡς ἔγγιστα λεγομένης,
[2, 20]	παραβατικώτερον αὐτῆς ἔχουσιν ὑμῶν τῶν	ταῦτα	διειληφότων; Τί οὖν ἦν τὸ
[2, 8]	θείως, νοσοῦντα θείως. ταῦτα ἔχω,	ταῦτα	δύναμαι· τὰ δ´ ἄλλα οὔτ´
[2, 24]	ἢ τί ψεῦδος, μήτε διακρῖναι	ταῦτα	δυνάμενος οὔτ´ ὀρέξεται κατὰ φύσιν
[2, 5]	τροφὰς καὶ κτῆσιν καὶ αὐτὰ	ταῦτα	δύναται ἀφελέσθαι καὶ τὸ σωμάτιον
[2, 22]	πρότερον τὰ ἐν Ἰλίῳ διὰ	ταῦτα	ἐγένετο. ὁ Ἀλέξανδρος τοῦ Μενελάου
[2, 10]	κτήσασθαι, ὅση ἡ πλεονεξία. μετὰ	ταῦτα	εἰ βουλευτὴς πόλεώς τινος, ὅτι
[2, 22]	Περὶ ἅ τις ἐσπούδακεν, φιλεῖ	ταῦτα	εἰκότως. μή τι οὖν περὶ
[2, 19]	μέτοχον κακίας; σὺ οὖν τίνα	ταῦτα	ἔλεγες; τί ἐμοὶ καὶ σοί,
[2, 12]	ζηλωτὴς καὶ αὐτός, πρὶν εἰς	ταῦτα	ἐμπεσεῖν. ~Περὶ τοῦ ἀγωνιᾶν. Ὅταν
[2, 8]	πάντα καὶ ἐπακούοντος οὐκ αἰσχύνῃ	ταῦτα	ἐνθυμούμενος καὶ ποιῶν, ἀναίσθητε τῆς
[2, 22]	τὰ δόγματα ἐκκοπτέτω, ταῦτα μισησάτω,	ταῦτα	ἐξελασάτω ἐκ τῆς ψυχῆς τῆς
[2, 9]	ὅτι ἔχεις. τί γὰρ διαφέρει	ταῦτα	ἐξηγεῖσθαι ἢ τὰ τῶν ἑτεροδόξων;
[2, 24]	ὅτι οὐ δεῖ; οὐχὶ διὰ	ταῦτα	ἐπελάθοντο καὶ τίνες ἦσαν καὶ
[2, 5]	δύσκολον δὲ μῖξαι καὶ συναγαγεῖν	ταῦτα,	ἐπιμέλειαν τοῦ προσπεπονθότος ταῖς ὕλαις
[2, 20]	οὐ θέλεις ἀφεῖναι τὰ ψυχρὰ	ταῦτα	ἐπιχειρήματα; ἐσθίων ποῦ φέρεις τὴν
[2, 20]	ἢ ἡδονήν; εἰ γὰρ οὕτως	ταῦτα	ἔχει, βαλὼν κάθευδε καὶ τὰ
[2, 8]	ἀλλ´ ἀποθνῄσκοντα θείως, νοσοῦντα θείως.	ταῦτα	ἔχω, ταῦτα δύναμαι· τὰ δ´
[2, 7]	ἢ πλοῦτος· πότερον δὲ συμφέρει	ταῦτα	ἢ ἀσύμφορά ἐστιν, σοῦ μέλλω
[2, 2]	ἐξ ὅλης τῆς διανοίας ἢ	ταῦτα	ἢ ἐκεῖνα· ἢ ἐλεύθερος ἢ
[2, 20]	ἢ κακόν, αἰσχρὸν ἢ καλόν;	ταῦτα	ἢ ταῦτα; τί οὖν; ἔτι
[2, 5]	ἀφαιρεθῆναι, τὸ τέκνα ὀρφανὰ καταλιπεῖν.	ταῦτα	ἦν ἐν μέσῳ οἷς ἔπαιζεν,
[2, 1]	σὺ στρεβλοῦσθαι, σὺ ἐξορίζεσθαι. πάντα	ταῦτα	θαρρούντως, πεποιθότως τῷ κεκληκότι σε
[2, 17]	θέλεις ἀπομαθεῖν, εἰ δυνατόν, πάντα	ταῦτα	καὶ ἄνωθεν ἄρξασθαι συναισθανόμενος ὅτι
[2, 6]	ἐνιαυτῷ πολλάκις. ψόφος ἐστὶ πάντα	ταῦτα	καὶ κόμπος κενῶν ὀνομάτων. Τῇ
[2, 22]	μέχρις ἂν ἔχητε τὰ θηριώδη	ταῦτα	καὶ μιαρὰ δόγματα. ~Περὶ τῆς
[2, 22]	αὐτὸ τὸ δίκαιον, οἴχεται πάντα	ταῦτα	καταβαρούμενα ὑπὸ τοῦ συμφέροντος. ὅπου
[2, 19]	γε τυπούμενον δείξατε, τὸν ἐπὶ	ταῦτα	κεκλικότα. εὐεργετήσατέ με· μὴ φθονήσητε
[2, 23]	τῶν ἐν οἴκῳ καὶ λέγεις	ταῦτα	κομψά ἐστιν‘ τίς γὰρ λέγει
[2, 20]	τί οὖν; οὐκ ἀρέσκει σοι	ταῦτα;	λάβε νῦν, πῶς ἡ δικαιοσύνη
[2, 21]	ἀγανακτεῖτε εἰ ἐφ´ ἃ πάρεστε,	ταῦτα	λαμβάνετε; ναί· ἀλλ´ ἂν ἀποθάνῃ
[2, 20]	γὰρ τοὺς Συνεπικουρείους ἔδει σε	ταῦτα	λέγειν, οὐχὶ δὲ πρὸς ἐκείνους
[2, 14]	μαθεῖν τινα; ζητοῦμεν οὖν τίνα	ταῦτα.	λέγουσιν οἱ φιλόσοφοι, ὅτι μαθεῖν
[2, 23]	ἡλίκη τῆς προαιρετικῆς. ὅταν οὖν	ταῦτα	λέγω, μή τις οἰέσθω ὅτι
[2, 19]	μικρῷ καὶ μεγάλῳ· ὑμεῖς δὲ	ταῦτα	μαθησόμενοι καὶ μελετήσοντες πάρεστε. διὰ
[2, 1]	περίστασιν; Διὰ τοῦτο λέγω πολλάκις	ταῦτα	μελετᾶτε καὶ ταῦτα πρόχειρα ἔχετε,
[2, 22]	φίλον, ταῦτα τὰ δόγματα ἐκκοπτέτω,	ταῦτα	μισησάτω, ταῦτα ἐξελασάτω ἐκ τῆς
[2, 4]	πιστόν, τὸν αἰδήμονα, τὸν ὅσιον.	ταῦτα	μόνα; γειτνίασιν δ´ οὐκ ἀναιροῦμεν,
[2, 23]	καὶ ἣν ἔτυχε γυναῖκα; καὶ	ταῦτα	μωρὰ καὶ ἄγροικα καὶ οὐκ
[2, 22]	φοβῇ, φθονεῖς, ταράσσῃ, μεταβάλλῃ· διὰ	ταῦτα	ὁμολογεῖς ἄφρων εἶναι. ἐν δὲ
[2, 22]	εἰ δ´ ἐσπουδακέναι, καὶ φιλεῖν	ταῦτα.	ὅστις οὖν ἀγαθῶν ἐπιστήμων ἐστίν,
[2, 24]	Διός; τί οὖν ἐκεῖνον ὠφελεῖ	ταῦτα,	ὅταν καθήμενος κλαίῃ διὰ τὸ
[2, 23]	τὸ δὲ προκείμενον ἄλλο ἦν.	ταῦτα	ὅταν λέγω πρός τινας, οἴονταί
[2, 21]	μὴ καὶ αὐτὸς λέγω ποτὲ	ταῦτα,	ὅτι εἰς τὸ ἐπιὸν πεπαίδευμαι;
[2, 21]	σχεδὸν ὅσα ἂν αἰσχρὰ φαντάζωνται,	ταῦτα	οὐ πάνυ ὁμολογοῦσι· τὸ δὲ
[2, 16]	τὸν ἀπομύξοντα; ἀλλ´ οὐδὲ μελετῶμεν	ταῦτα	οὐδ´ ἐπιστρεφόμεθα. ἐπεὶ δότε μοι
[2, 14]	οἰκέτας καὶ ἀρχάς τινας ἀναστρέφεσθε,	ταῦτα	οὐδὲν ἄλλο ἢ χόρτος ἐστίν·
[2, 23]	ὁρᾷς οὖν ὅτι πανδοκεῖα ἦν	ταῦτα	οὐδενὸς ἄξια, τὸ δὲ προκείμενον
[2, 8]	καθήκουσαν, πρόθεσιν ἐπιμελῆ, συγκατάθεσιν ἀπρόπτωτον.	ταῦτα	ὄψεσθε. ~Ὅτι οὐ δυνάμενοι τὴν
[2, 1]	δοῦναι ὀφείλει. (Τί οὖν; ὁ	ταῦτα	παθὼν οὐ γέγονεν ἐλεύθερος; (Οὐ
[2, 22]	καὶ γονεῖς καὶ φίλους, σῴζεται	ταῦτα	πάντα· ἂν δ´ ἀλλαχοῦ μὲν
[2, 17]	περὶ τὰς συγκαταθέσεις. χαρίζομαί σοι	ταῦτα	πάντα. στῶμεν ἐπὶ τοῦ πρώτου
[2, 22]	ποτὲ δὲ ψέγεις; (Ναὶ καὶ	ταῦτα	πάσχω. (Τί οὖν; ὁ ἐξηπατημένος
[2, 10]	φύσει ἀνεκτικόν; ὅστις οὖν εἰς	ταῦτα	περιορᾷ ζημιούμενον ἑαυτόν, οὗτος ᾖ
[2, 15]	ῥευματιζομένῳ σώματι ποτὲ μὲν ἐπὶ	ταῦτα	ποτὲ δ´ ἐπ´ ἐκεῖνα ῥέπει
[2, 24]	μόνα ἔχω εἰπεῖν καὶ οὐδὲ	ταῦτα	προθύμως. (Διὰ τί; (Ὅτι με
[2, 1]	λέγω πολλάκις ταῦτα μελετᾶτε καὶ	ταῦτα	πρόχειρα ἔχετε, πρὸς τίνα δεῖ
[2, 20]	καὶ χάριν οἶδα. ἐπεὶ οὖν	ταῦτά	σοι λίαν ἀρέσκει, λάβε τὰ
[2, 24]	Φοίνικι, πῶς αὐτοὺς ἀστόμους πεποίηκε;	Ταῦτά	σοι μόνα ἔχω εἰπεῖν καὶ
[2, 12]	ἰατρικῆς; πάνυ μὲν οὖν. πότερον	ταῦτά	σοι τὰ κράτιστά ἐστιν ἢ
[2, 20]	στένοντα; ὅτι γὰρ δοκεῖ σοι	ταῦτα	τὰ ἀκοινώνητα, γράψον αὐτὰ καὶ
[2, 20]	οἱ ἐν Θερμοπύλαις ἀποθανόντες διὰ	ταῦτα	τὰ δόγματα ἀπέθανον, Ἀθηναῖοι δὲ
[2, 22]	φίλος ἢ ἄλλον κτήσασθαι φίλον,	ταῦτα	τὰ δόγματα ἐκκοπτέτω, ταῦτα μισησάτω,
[2, 17]	οἰόμεθα εἰδέναι. τίνα δ´ ἐστὶ	ταῦτα;	τὰ θεωρήματα. ἃ γὰρ λαλοῦσιν
[2, 17]	εἵμαρται κοσμῆσαι φιλοσοφίαν, σά ἐστι	ταῦτα	τὰ κτήματα, σὰ τὰ βιβλία,
[2, 20]	τούτους τοὺς λόγους ἐγένετο, Λυκοῦργος	ταῦτα	τὰ πείσματα ἐνεποίησεν αὐτοῖς διὰ
[2, 10]	δ´ ἄλλο οὐδὲν ἐθέλομεν ἢ	ταῦτα·	τὴν προαίρεσιν δὲ {π{ ρ}
[2, 19]	ἔσται. λοιπὸν ὁ μέν τις	ταῦτα	τηρήσει τῶν δυεῖν, ὅτι ἔστι
[2, 20]	αἰσχρὸν ἢ καλόν; ταῦτα ἢ	ταῦτα;	τί οὖν; ἔτι τούτων τις
[2, 1]	ἡμῖν οὐδὲν πρὸς ἡμᾶς, πρὸς	ταῦτα	τῷ θάρσει χρηστέον. καὶ οὕτως
[2, 12]	ἀργύριον ἢ τὴν ἐσθῆτα; οὐδὲ	ταῦτα	τῷ τυχόντι. τὸ σῶμα δὲ
[2, 22]	μηδὲν πρὸς αὐτούς; οὐδὲ περὶ	ταῦτα.	ὑπολείπεται τοίνυν περὶ μόνα τὰ
[2, 1]	προαιρέσει τὸ κακόν, πρὸς μόνα	ταῦτα	χρῆσθαι ἄξιον εὐλαβείᾳ· εἰ δὲ
[2, 5]	ἐλθόντα εἰπεῖν ἃ δεῖ, διαθέσθαι	ταῦτα	ὡς ἐπιβάλλει. εἶτα ἐκεῖνος λέγει
[2, 18]	προσαγάγῃς εἰς θεραπείαν, οὐκέτι εἰς	ταὐτὰ	ἐπάνεισιν, ἀλλὰ πάλιν ἐρεθισθὲν ὑπὸ
[2, 17]	ἀλλήλοις ὀνείρους διηγησάμενοι πάλιν ἐπὶ	ταὐτὰ	ἐπανέρχεσθε· ὡσαύτως ὀρέγεσθε, ὡσαύτως ἐκκλίνετε,
[2, 17]	ὁρμᾶτε, ἐπιβάλλεσθε, {προ{ ς} τίθεσθε,	ταὐτὰ	εὔχεσθε, περὶ ταὐτὰ σπουδάζετε. εἶτα
[2, 1]	ἔχεσθαι· εἰ μὲν γὰρ πρὸς	ταὐτὰ	ἠξιοῦμεν χρῆσθαι τῇ τ´ εὐλαβείᾳ
[2, 20]	τοὺς νέους, ἵνα πλείονας ἔχωμεν	ταὐτά	σοι πεπονθότας καὶ λέγοντας. ἐκ
[2, 17]	ς} τίθεσθε, ταὐτὰ εὔχεσθε, περὶ	ταὐτὰ	σπουδάζετε. εἶτα οὐδὲ ζητεῖτε τὸν
[2, 23]	προαίρεσις καὶ ἀπροαίρετα. τὴν ἀκουστικὴν	ταὐτά,	τὴν φραστικὴν ὡσαύτως. προαίρεσιν δὲ
[2, 16]	ὅτι οὐκ ἀγαθόν’ ἤσκηκας ἐν	ταύταις	ταῖς ἀποκρίσεσιν ἢ πρὸς μόνα·
[2, 17]	γενέσθαι; ἢ κενῶς τὰς φωνὰς	ταύτας	ἀπηχοῦμεν; ἔχομεν γάρ τινα καὶ
[2, 8]	ἡμῖν ὑπετέτακτο οὐδὲ τὰς χρείας	ταύτας	παρεῖχεν, ἀλλ´ ἦν ἂν ἴσος
[2, 17]	τὰς ὁρμὰς καὶ τὴν κατὰ	ταύτας	περὶ τὸ καθῆκον φιλοτεχνίαν. ἀφῶμεν
[2, 23]	τοῦ Διὸς διοικήσει, ταύτῃ πειθόμενον,	ταύτῃ	εὐαρεστοῦντα, μηδένα μεμφόμενον, μηδέν´ αἰτιώμενον,
[2, 2]	ποιητέον τηροῦντι μέντοι τὰ ἴδια.	Ταύτῃ	καὶ γελοῖόν ἐστι τὸ λέγειν
[2, 23]	ἐφ´ οἷς τεταγμέναι εἰσὶ διακονεῖν	ταύτῃ	καὶ ὑπηρετεῖν, αὐτὴ δὲ μόνη
[2, 14]	καὶ ἐνθάδ´ ἐν τῇ πανηγύρει	ταύτῃ·	οἱ μέν τινες ὡς κτήνη
[2, 23]	συναρμόζοντα τῇ τοῦ Διὸς διοικήσει,	ταύτῃ	πειθόμενον, ταύτῃ εὐαρεστοῦντα, μηδένα μεμφόμενον,
[2, 10]	οὐδὲν ἔχων κυριώτερον προαιρέσεως, ἀλλὰ	ταύτῃ	τὰ ἄλλα ὑποτεταγμένα, αὐτὴν δ´
[2, 26]	αὐτό. διὰ τοῦτο καὶ Σωκράτης	ταύτῃ	τῇ δυνάμει πεποιθὼς ἔλεγεν ὅτι
[2, 5]	τῇ προαιρέσει κακόν ἐστι καὶ	ταύτῃ	{τὴν} παρὰ φύσιν. ἀλλ´ ἅμα
[2, 12]	τὴν ψυχὴν λέγεις; ὀρθῶς ὑπέλαβες·	ταύτην	γάρ τοι καὶ λέγω. πολὺ
[2, 20]	ἡμῖν κοινωνία πρὸς ἀλλήλους καὶ	ταύτην	δεῖ παντὶ τρόπῳ φυλάσσειν; καὶ
[2, 23]	τὰ θεωρήματα. ἐγὼ δ´ οὐ	ταύτην	καταβάλλω, ἀλλὰ τὸ περὶ ταῦτ´
[2, 21]	φαντασίαν τινὰ ἀντὶ συλλογισμοῦ καὶ	ταύτην	κοινῇ ἐφωδεύσατε; ποῦ ποτε; εἶτα
[2, 18]	συνουσίᾳ, μὴ τὴν μίαν ἧτταν	ταύτην	λογίζου, ἀλλ´ ὅτι καὶ τὴν
[2, 19]	οὔτ´ ἔσται, συνιδὼν τὴν μάχην	ταύτην	ὁ Διόδωρος τῇ τῶν πρώτων
[2, 17]	εἶναί σε δεῖ καὶ ἄνοσον.	Ταύτην	οὖν, ὅπερ λέγω, τὴν οἴησιν
[2, 24]	ἁμαρτήματα καὶ τὰ ἀτυχήματα παρὰ	ταύτην	τὴν ἄγνοιαν γεγένηται; Ἀγαμέμνων καὶ
[2, 22]	εἰ ἄρα τὸ ἔνδοξον. Διὰ	ταύτην	τὴν ἄγνοιαν καὶ Ἀθηναῖοι καὶ
[2, 19]	ἐμοὶ παιδεύεσθε. κἀγὼ μὲν ἔχω	ταύτην	τὴν ἐπιβολήν, ἀποτελέσαι ὑμᾶς ἀκωλύτους,
[2, 17]	Δότε μοι ἕνα νέον κατὰ	ταύτην	τὴν ἐπιβολὴν ἐληλυθότα εἰς σχολήν,
[2, 19]	δ´ αὐτῶν τίς; Ἑκάβη. παρείληφα	ταύτην	τὴν ἱστορίαν. παρὰ τίνος; παρ´
[2, 20]	πρός τινας μὲν δεῖ φυλάττειν	ταύτην	τὴν κοινωνίαν, πρός τινας δ´
[2, 13]	κυρίους, ἀλλὰ μέχρις ἂν ἔχῃς	ταύτην	τὴν λαβὴν τὴν ἀπὸ τοῦ
[2, 16]	ψόγων φευκτέον; πότε δ´ ἐμελέτησεν	ταύτην	τὴν μελέτην ἀκόλουθον τούτοις τοῖς
[2, 18]	καλὴν καὶ γενναίαν φαντασίαν καὶ	ταύτην	τὴν ῥυπαρὰν ἔκβαλε. κἂν ἐθισθῇς
[2, 24]	πλάσσεις. εἰς τὴν ἐσθῆτα; καὶ	ταύτην	τρυφερὰν ἔχεις. εἰς σχῆμα, εἰς
[2, 18]	ἐμαυτῷ ὅτι ὤφελόν τις μετὰ	ταύτης	ἐκοιμήθη‘ καὶ μακάριος ὁ ἀνὴρ
[2, 23]	τις ἄλλη δύναμις κρείσσων εἶναι	ταύτης,	ἣ καὶ ταῖς λοιπαῖς διακόνοις
[2, 12]	δυνάμεθα. καὶ λοιπὸν εἰκότως συναισθανόμενοι	ταύτης	ἡμῶν τῆς ἀδυναμίας ἀπεχόμεθα τοῦ
[2, 1]	αὐτά, τῷ ἄξιον τῆς χώρας	ταύτης	κεκρικότι, ἐν ᾗ καταταχθεὶς ἐπιδείξεις,
[2, 17]	πρὸς ἀλλήλους μάχην παραφέρειν καὶ	ταύτης	μεμνῆσθαι; σὺ αὐτὸς εἰ ἐφαρμόζεις
[2, 17]	οὐκ ἀπάγξῃ μετὰ τῆς ἐπιβολῆς	ταύτης,	τάλας; καὶ τί σοι ὄφελος
[2, 19]	εἴωθας ἐν πλοίῳ χειμάζεσθαι. μέμνησαι	ταύτης	τῆς διαιρέσεως, ὅταν ψοφήσῃ τὸ
[2, 24]	ἄπειρος ἂν εἴη τῆς τέχνης	ταύτης	τῆς τοῦ λέγειν; εὕροις ἂν
[2, 22]	διὰ τοῦτο ἂν μὲν ἐν	ταὐτῷ	τις θῇ τὸ συμφέρον καὶ
[2, 9]	νῦν καθίσας τὰ Ἐπικούρου καὶ	τάχα	ἐκείνου χρηστικώτερον τεχνολογήσεις. τί οὖν
[2, 22]	γνώσῃ, πῶς σὲ τὸ παιδίον	ταχέως	κατορύξαι θέλει καὶ σὺ τὸ
[2, 5]	ἐν τούτῳ ἡ τέχνη, τὸ	τάχος,	ἡ εὐγνωμοσύνη, ἵν´ ἐγώ, μηδ´
[2, 16]	παιδιᾷ παραμένει, μέχρις ἂν ψυχαγωγῆται;	ταχύ	γ´ ἂν ὁ τοιοῦτος ὑπομείναι
[2, 11]	τοῦ δοκεῖν; καὶ πῶς οἷόν	τε	ἀτέκμαρτα εἶναι καὶ ἀνεύρετα τὰ
[2, 18]	ι} ων τοῦ κακοῦ, πέπαυταί	τε	ἡ ἐπιθυμία καὶ τὸ ἡγεμονικὸν
[2, 6]	ἀπέλθῃς, ὅπου κἀκεῖνος ἐλεύσεται, ἄν	τε	θέλῃ ἄν τε μή, ὁ
[2, 26]	ψυχὴ κινεῖται ζυγῷ ἐπιρρέψει, ἄν	τε	θέλῃς ἄν τε μή. λογικῷ
[2, 20]	ὅτι θεοὶ οὔτ´ εἰσίν, εἴ	τε	καὶ εἰσίν, οὐκ ἐπιμελοῦνται ἀνθρώπων
[2, 12]	μεγίστῳ ἐπαίνῳ λέλεκται τὸ αἶψά	τε	καὶ μέγα νεῖκος ἐπισταμένως κατέπαυσεν.
[2, 3]	καὶ διακρινῶ σοι τὸν ἀναλυτικόν	τε	καὶ μή’ διὰ τί; οἶδα
[2, 2]	ἐπιστρέφομαι, τί μέλλετε κρίνειν· ὑμεῖς	τε	μᾶλλον οἱ κρινόμενοί ἐστε ἢ
[2, 26]	ἐπιρρέψει, ἄν τε θέλῃς ἄν	τε	μή. λογικῷ ἡγεμονικῷ δεῖξον μάχην
[2, 6]	ἐλεύσεται, ἄν τε θέλῃ ἄν	τε	μή, ὁ πέμπων σε εἰς
[2, 20]	οὐ τοίνυν οὐδ´ ἄνθρωπον οἷόν	τε	παντελῶς ἀπολέσαι τὰς κινήσεις τὰς
[2, 22]	τ´ ἀδελφὸς ᾖ τοῦτο ἄν	τε	πατὴρ ἄν τε τέκνον ἄν
[2, 14]	διοικεῖ. οὐδείς; καὶ πῶς οἷόν	τε	πόλιν μὲν ἢ οἶκον μὴ
[2, 16]	ὅμοιον τῷ Εὐριπίδου ποιῆσαι θερμάς	τε	τὰς Νέρωνος Μάρκιόν θ´ ὕδωρ.
[2, 22]	τοῦτο ἄν τε πατὴρ ἄν	τε	τέκνον ἄν τ´ ἐρώμενος ἄν
[2, 17]	ἀμφοτέρους ὑμᾶς ἐπιτυγχάνειν; πῶς οἷόν	τε;	τῇ δὲ τοῦ πλούτου οὐσίᾳ
[2, 19]	τηρήσει τῶν δυεῖν, ὅτι ἔστι	τέ	τι δυνατόν, ὃ οὔτ´ ἔστιν
[2, 23]	ἀνθρώποις ἐστίν; καὶ πῶς οἷόν	τε	τοῦ ἀκωλύτου τὰ κωλυόμενα; τὴν
[2, 18]	τῶν ζώντων τινὰ ἔχῃς ἄν	τε	τῶν ἀποθανόντων. ἄπελθε πρὸς Σωκράτη
[2, 18]	πρὸς τούτῳ γίνῃ ἀντεξετάζων, ἄν	τε	τῶν ζώντων τινὰ ἔχῃς ἄν
[2, 14]	κοινωνῶν τηροῦντα τὰς σχέσεις τάς	τε	φυσικὰς καὶ ἐπιθέτους, τὸν υἱόν,
[2, 14]	ἀπὸ τῶν τεχνῶν γινόμενα τήν	τε	χρείαν εὐθὺς ἐνδείκνυται πρὸς ὃ
[2, 24]	τε ὠφελούμενος καὶ ἄλλους οἷός	τε	ὢν ὠφελεῖν οὗτος ἐμπείρως ἂν
[2, 24]	μὲν διὰ τοῦ λέγειν αὐτός	τε	ὠφελούμενος καὶ ἄλλους οἷός τε
[2, 1]	πρόχειρα ἔχετε, πρὸς τίνα δεῖ	τεθαρρηκέναι	καὶ πρὸς τίνα εὐλαβῶς διακεῖσθαι,
[2, 13]	ἀπαραποδίστως, ἐπὶ πᾶσι δὲ τούτοις	τεθαρρηκότως;	(Ναί. (Ἱππεὺς οὖν ὢν εἰς
[2, 6]	παρακαλῇ, ταπεινοὶ καὶ τᾶς ὕλας	τεθαυμακότες.	καλὸν δὲ καὶ τὸ εἰδέναι
[2, 14]	εἶχεν, κατεγέλα τῶν ἄλλο τι	τεθαυμακότων	ἢ τὸν χόρτον. ~Πρὸς τοὺς
[2, 22]	τῶν δ´ ἄλλων οὐδενός; Ἀλλὰ	τεθεράπευκέ	με τοσούτῳ χρόνῳ· καὶ οὐκ
[2, 22]	πόθεν οἶδας, ἀνδράποδον, εἰ οὕτως	τεθεράπευκεν	ὡς τὰ ὑποδήματα σπογγίζει τὰ
[2, 4]	θέλεις ποιήσωμεν; οὐκ ἔχεις ποῦ	τεθῇς.	Τί οὖν; οὐκ εἰσὶν αἱ
[2, 23]	καὶ ἔντονον, ὥςτε δι´ αὐτοῦ	τεινομένου	πως διικνεῖσθαι τὴν ὅρασιν; εἰκῇ
[2, 20]	τοῦτο μέγιστον ἄν τις ποιήσαιτο	τεκμήριον	τοῦ ἐναργές τι εἶναι, τὸ
[2, 17]	οὖν γένηται; ἀποκτείνω μὲν τὰ	τέκνα.	ἀλλὰ καὶ ἐμαυτὴν τιμωρήσομαι. καὶ
[2, 14]	καὶ φαντασθείης ὡς ἐνδέοντος; πλουτεῖς,	τέκνα	ἔχεις τυχὸν καὶ γυναῖκα καὶ
[2, 17]	ἦλθεν ἐπὶ τὸ ἀποκτεῖναι τὰ	τέκνα.	μεγαλοφυῶς κατά γε τοῦτο. εἶχε
[2, 5]	φάρμακον, τὸ γυναικὸς ἀφαιρεθῆναι, τὸ	τέκνα	ὀρφανὰ καταλιπεῖν. ταῦτα ἦν ἐν
[2, 22]	εἶτα σὺ πάλιν οἷον ἐξέθρεψα	τεκνίον·	πάλαι ἐκφέρει‘ βάλε κορασίδιον κομψὸν
[2, 17]	δυστυχήσεις· ἀρχαῖς, τιμαῖς, πατρίδι, φίλοις,	τέκνοις,	ἁπλῶς ἄν τινι τῶν ἀπροαιρέτων.
[2, 22]	ἄν τε πατὴρ ἄν τε	τέκνον	ἄν τ´ ἐρώμενος ἄν τ´
[2, 17]	„εἰς οἵαν περίστασιν ἀπέρχῃ μοι,	τέκνον·	ἂν σωθῇς, ἅψω λύχνους“ ταῦτ´
[2, 22]	Ἐριφύλη μετὰ τοῦ Ἀμφιαράου καὶ	τέκνων	μήτηρ καὶ πολλῶν; ἀλλ´ ὅρμος
[2, 19]	τὸ λεῖπόν ἐστιν; ὅταν ἴδω	τέκτονα,	ὅτῳ ὕλη πάρεστιν παρακειμένη, ἐκδέχομαι
[2, 9]	σῴζει τὰ κατάλληλα ἔργα· τὸν	τέκτονα	τὰ τεκτονικά, τὸν γραμματικὸν τὰ
[2, 9]	κατάλληλα ἔργα· τὸν τέκτονα τὰ	τεκτονικά,	τὸν γραμματικὸν τὰ γραμματικά. ἂν
[2, 14]	ἰδεῖν ἄλλως οὐκ ἀηδές. καὶ	τέκτονος	ἡ μὲν μάθησις ἀνιαρὰ μάλιστα
[2, 19]	ἔργον. καὶ ἐνθάδε τοίνυν ὁ	τέκτων	ἐστίν, ἡ ὕλη ἐστίν· τί
[2, 14]	τοῦτο. ὁρῶμεν οὖν ὅτι ὁ	τέκτων	μαθών τινα γίνεται τέκτων, ὁ
[2, 14]	ὁ τέκτων μαθών τινα γίνεται	τέκτων,	ὁ κυβερνήτης μαθών τινα γίνεται
[2, 17]	πρόληψιν; ἆρ´ οὖν διηρθρωμένην καὶ	τελείαν;	τοῦτο δεῖξον. πῶς δείξω; ἐφάρμοσον
[2, 23]	τοιαύτης παραδόσεως ἐλθεῖν ἐπὶ τὸ	τέλειον	δεῖ καὶ τὴν αὑτοῦ προαίρεσιν
[2, 11]	ἐκέκτηντο, τί ἐκώλυεν αὐτοὺς εἶναι	τελείους;	νῦν δ´ ἐπεὶ δοκεῖς ὅτι
[2, 8]	ὑμῖν δείξω τὸ ἄγαλμα, ὅταν	τελειωθῇ,	ὅταν στιλπνωθῇ. τί δοκεῖτε; ὀφρῦν;
[2, 24]	ἐμπείρου ἐστίν; καὶ τὸ μὲν	τελείως	καὶ ὠφελίμως, εἰ βούλει, πρὸς
[2, 12]	φύρονται καὶ φύρουσι καὶ τὰ	τελευταῖα	λοιδορήσαντες καὶ λοιδορηθέντες ἀπέρχονται. Τὸ
[2, 23]	γράφον, ὅτε ἀπέθνῃσκεν, ὅτι τὴν	τελευταίαν	ἄγοντες ἅμα καὶ μακαρίαν ἡμέραν;
[2, 20]	καρησόμενα καὶ ἀμελχθησόμενα καὶ τὸ	τελευταῖον	κατακοπησόμενα; οὐχὶ δ´ εὐκταῖον ἦν,
[2, 12]	τὴν χρῆσιν αὐτῶν τὴν προσήκουσαν	τελέως	ἀγύμναστοί ἐσμεν. δὸς γοῦν ᾧ
[2, 23]	τὸ ταῦτα ἀποφαινόμενον; τὸ περὶ	Τέλους	συγγεγραφός, τὸ {τὰ{ ς} {Φυσικά{
[2, 20]	αἱ αἰσθήσεις ἡμᾶς ψεύδονται; τρεῖς,	τέσσαρας	τῶν συνδούλων εἰ ἔσχον ὁμονοοῦντας,
[2, 23]	ἐκεῖνα τὰ ἔργα, ἐφ´ οἷς	τεταγμέναι	εἰσὶ διακονεῖν ταύτῃ καὶ ὑπηρετεῖν,
[2, 23]	ἀλλ´ ὡς διάκονοι καὶ δοῦλαι	τεταγμέναι	εἰσὶν ὑπηρετεῖν τῇ χρηστικῇ τῶν
[2, 21]	τὰ ἐπελθόντα μοι; φθονῶν ἐλήλυθας,	τεταπεινωμένος,	ὅτι σοι ἐξ οἴκου φέρεται
[2, 16]	ἐκβῆναι; ἂν δ´ ἑτέρως χωρήσῃ,	τεταπείνωται	τάλας, οὐχ εὑρίσκει οὐδὲ τί
[2, 21]	οὖν τοιούτοις ἀνθρώποις ἀναστρεφόμενον, οὕτως	τεταραγμένοις,	οὕτως οὐκ εἰδόσιν οὔθ´ ὅ
[2, 17]	παράδος, ἐκεῖνοι κυβερνάτωσαν, μετ´ ἐκείνων	τετάχθωσαν·	καὶ ποῦ ἔτι δυσροήσεις; εἰ
[2, 2]	πρὸς τοῦτο παρασκευάζεσθαι; (Ποίαν παρασκευήν;	(Τετήρηκα’	φησίν, τὸ ἐπ´ ἐμοί. (Πῶς
[2, 24]	ποσὸν περὶ τοῦτο τὰ ὦτα	τετρημένα;	ἀλλὰ φύσις τί ἐστιν ἐννοεῖς
[2, 16]	εἰ περὶ μὲν τὰς ὕλας	τετρίμμεθα,	ἐν δὲ ταῖς ἐνεργείαις ταπεινοί,
[2, 18]	ὅτι καὶ τὴν ἀκρασίαν σου	τέτροφας,	ἐπηύξησας. ἀδύνατον γὰρ ἀπὸ τῶν
[2, 19]	Στωικόν. ἀλλ´ οὐκ ἔχετε τὸν	τετυπωμένον	δεῖξαι· τόν γε τυπούμενον δείξατε,
[2, 19]	κατὰ τὰ δόγματα ἃ λαλεῖ	τετυπωμένον.	δείξατέ μοί τινα νοσοῦντα καὶ
[2, 19]	ὡς λέγομεν ἀνδριάντα Φειδιακὸν τὸν	τετυπωμένον	κατὰ τὴν τέχνην τὴν Φειδίου,
[2, 5]	ἀναγκαστός εἰμι, ἐκείνων ἡ μὲν	τεῦξις	οὐκ ἐπ´ ἐμοὶ οὐδ´ ἀγαθὸν
[2, 13]	(Τί τὸ αἴτιον; ὅτι πᾶσα	τέχνη	ἰσχυρόν τι ἔχει καὶ θαρραλέον
[2, 24]	ἔφη, καθάπερ ἄλλου τινὸς εἶναι	τέχνη	οὕτως δὲ καὶ τοῦ λέγειν,
[2, 5]	ἡ εὐρυθμία, ἐν τούτῳ ἡ	τέχνη,	τὸ τάχος, ἡ εὐγνωμοσύνη, ἵν´
[2, 14]	ἑξῆς Κόπον ἔχει, ἔφη, πᾶσα	τέχνη	τῷ ἰδιώτῃ καὶ ἀπείρῳ αὐτῆς,
[2, 9]	ἀνάγκη καταφθείρεσθαι καὶ ἀπόλλυσθαι τὴν	τέχνην.	οὕτως τὸν μὲν αἰδήμονα σῴζει
[2, 19]	Φειδιακὸν τὸν τετυπωμένον κατὰ τὴν	τέχνην	τὴν Φειδίου, οὕτως τινά μοι
[2, 14]	ἔργον ἐπιδείκνυσι τὴν χρείαν τῆς	τέχνης.	πολὺ δὲ μᾶλλον ἐπὶ μουσικῆς
[2, 24]	ἐμπείρως οὐδεμιᾶς σοι προσδεῖσθαι φαίνεται	τέχνης;	(Προσδεῖται καὶ τοῦτο. (Οὐκοῦν εἰ
[2, 24]	οὗτος ἄπειρος ἂν εἴη τῆς	τέχνης	ταύτης τῆς τοῦ λέγειν; εὕροις
[2, 12]	τῷ κεφαλαιώδει τὸ ὁρικόν’ ῥήματα	τεχνικὰ	καὶ διὰ τοῦτο τοῖς ἰδιώταις
[2, 11]	ἥκομεν ἔχοντες, ἀλλ´ ἔκ τινος	τεχνικῆς	παραλήψεως διδασκόμεθα ἕκαστον αὐτῶν καὶ
[2, 5]	τῷ πεσόντι δ´ ἐπιμελῶς καὶ	τεχνικῶς	χρῆσθαι, τοῦτο ἤδη ἐμὸν ἔργον
[2, 8]	καὶ τί ὁ τεχνίτης τῷ	τεχνίτῃ	ὅμοιος ἢ τὸ κατασκεύασμα τῷ
[2, 13]	ἤθελεν, οὐδὲ γὰρ ἄλλος τις	τεχνίτης	τῷ ἀτέχνῳ. Ἐγώ σοι ἀρέσαι
[2, 8]	δείξεις σεαυτόν; καὶ τί ὁ	τεχνίτης	τῷ τεχνίτῃ ὅμοιος ἢ τὸ
[2, 8]	τῷ κατασκευάσματι; καὶ ποῖον ἔργον	τεχνίτου	εὐθὺς ἔχει τὰς δυνάμεις ἐν
[2, 8]	ἂν καὶ σαυτοῦ καὶ τοῦ	τεχνίτου	καὶ εἴ τινα αἴσθησιν εἶχες,
[2, 9]	ἐξηγεῖσθαι ἢ τὰ τῶν ἑτεροδόξων;	τεχνολόγει	νῦν καθίσας τὰ Ἐπικούρου καὶ
[2, 9]	γὰρ τίς ἡμῶν οὐ δύναται	τεχνολογῆσαι	περὶ ἀγαθῶν καὶ κακῶν; ὅτι
[2, 9]	Ἐπικούρου καὶ τάχα ἐκείνου χρηστικώτερον	τεχνολογήσεις.	τί οὖν Στωικὸν λέγεις σεαυτόν,
[2, 14]	καὶ τὰ μὲν ἀπὸ τῶν	τεχνῶν	γινόμενα τήν τε χρείαν εὐθὺς
[2, 6]	τι ὧν οὐ θέλεις; ἀλλὰ	τῇ	ἀλλοτρίᾳ; καὶ ποῖός ἐστι κίνδυνος
[2, 1]	καὶ φόβων καὶ ταραχῶν, οὗτος	τῇ	αὐτῇ ὁδῷ καὶ τοῦ δουλεύειν
[2, 7]	καλῶς εἶπεν ἡ πέμψαι θέλουσα	τῇ	Γρατίλλῃ ἐξωρισμένῃ τὸ πλοῖον τῶν
[2, 4]	πιστόν, πρὸς ὃ πεφύκαμεν, ἐπιβουλεύωμεν	τῇ	γυναικὶ τοῦ γείτονος, τί ποιοῦμεν;
[2, 17]	ἀγαθοῦ πρόληψιν, ὁ δ´ οὔ;	τῇ	δὲ τῆς ἡδονῆς, τῇ δὲ
[2, 17]	οὔ; τῇ δὲ τῆς ἡδονῆς,	τῇ	δὲ τῆς ὑγείας; καθόλου γὰρ
[2, 17]	ὑμᾶς ἐπιτυγχάνειν; πῶς οἷόν τε;	τῇ	δὲ τοῦ πλούτου οὐσίᾳ οὐχ
[2, 21]	θεραπεύετε, τὰ ῥεύματα ἐπιστήσατε, ἠρεμήσατε	τῇ	διανοίᾳ, ἀπερίσπαστον αὐτὴν ἐνέγκατε εἰς
[2, 26]	διὰ τοῦτο καὶ Σωκράτης ταύτῃ	τῇ	δυνάμει πεποιθὼς ἔλεγεν ὅτι ἐγὼ
[2, 11]	ἐπὶ βαρῶν ἢ μέτρων ψιλῇ	τῇ	ἐμφάσει ἀρκούμεθα, ἀλλὰ κανόνα τινὰ
[2, 19]	ἐπιβολὴν οἵαν δεῖ κἀγὼ πρὸς	τῇ	ἐπιβολῇ καὶ παρασκευὴν οἵαν δεῖ;
[2, 19]	εἰπεῖν ἢ ὅτι Διογένης ἐν	τῇ	Ἠθικῇ ἢ Χρύσιππος ἢ Κλεάνθης;
[2, 10]	τῶν προηγουμένων· παρακολουθητικὸς γὰρ εἶ	τῇ	θείᾳ διοικήσει καὶ τοῦ ἑξῆς
[2, 6]	τὸν Ἀδρίαν, τί κινδυνεύεις; οὐ	τῇ	κεφαλῇ; ἀλλὰ καὶ τῇ ὑπολήψει
[2, 6]	ταῦτα καὶ κόμπος κενῶν ὀνομάτων.	Τῇ	κεφαλῇ κινδυνεύω ἐπὶ Καίσαρος. ἐγὼ
[2, 14]	τίνι. οὕτως καὶ ἐνθάδ´ ἐν	τῇ	πανηγύρει ταύτῃ· οἱ μέν τινες
[2, 8]	ἔτι ἀλλαχοῦ ζητεῖς ἢ ἐν	τῇ	παραλλαγῇ τῇ πρὸς τὰ ἄλογα;
[2, 12]	οὕτως σοφὸν ὄντα καὶ ἐν	τῇ	πόλει δόκιμον τὸ κράτιστον τῶν
[2, 4]	ὃς κατείληπτό ποτε μοιχὸς ἐν	τῇ	πόλει. ὁ δ´ Ἀλλ´ ἄν,
[2, 5]	χρηστέον; οὐδαμῶς. τοῦτο γὰρ πάλιν	τῇ	προαιρέσει κακόν ἐστι καὶ ταύτῃ
[2, 8]	ζητεῖς ἢ ἐν τῇ παραλλαγῇ	τῇ	πρὸς τὰ ἄλογα; τὰ φυτὰ
[2, 6]	ἀλλὰ καὶ τῇ ὑπολήψει κινδυνεύω.	τῇ	σῇ; πῶς; τίς γάρ σε
[2, 15]	εἰδέναι, τί ἐστι τὸ ἐν	τῇ	συνηθείᾳ λεγόμενον· μωρὸν οὔτε πεῖσαι
[2, 10]	εἰ μὲν χαλκεὺς ὢν ἐχρῶ	τῇ	σφύρᾳ ἄλλως, ἐπιλελησμένος ἂν ἦς
[2, 16]	κακά. νῦν δ´ ἐν μὲν	τῇ	σχολῇ γοργοὶ καὶ κατάγλωσσοι, κἂν
[2, 16]	τὰ παιδία; τί οὖν ἐν	τῇ	σχολῇ ἐποίεις, τί ἤκουες, τί
[2, 19]	ἡ ἀλαζονεία, ἣν ἠλαζονεύου ἐν	τῇ	σχολῇ καθήμενος. τί τοῖς ἀλλοτρίοις
[2, 10]	ἐγγὺς διαφερόμεθα πλὴν μόνον ἐν	τῇ	σχολῇ μέχρι τῶν λογαρίων. τοιγαροῦν
[2, 13]	καὶ τί ἄλλο ἐμελέτας ἐν	τῇ	σχολῇ; (Συλλογισμοὺς καὶ μεταπίπτοντας. (Ἐπὶ
[2, 1]	γὰρ πρὸς ταὐτὰ ἠξιοῦμεν χρῆσθαι	τῇ	τ´ εὐλαβείᾳ καὶ τῷ θάρσει,
[2, 17]	τοῦ χρηςίμου προλήψει, σὺ δὲ	τῇ	τοῦ ἀχρήστου. δυνατὸν οὖν ἐστιν
[2, 23]	δυστυχοῦντα, ἐλεύθερον, ἀκώλυτον, ἀνανάγκαστον, συναρμόζοντα	τῇ	τοῦ Διὸς διοικήσει, ταύτῃ πειθόμενον,
[2, 17]	τοὺς ὅρους Πλάτων μὲν ὑποτάσσει	τῇ	τοῦ χρηςίμου προλήψει, σὺ δὲ
[2, 19]	τὴν μάχην ταύτην ὁ Διόδωρος	τῇ	τῶν πρώτων δυεῖν πιθανότητι συνεχρήσατο
[2, 6]	οὐ τῇ κεφαλῇ; ἀλλὰ καὶ	τῇ	ὑπολήψει κινδυνεύω. τῇ σῇ; πῶς;
[2, 15]	προσῇ τῷ κλίματι τούτῳ καὶ	τῇ	φορᾷ, τότε γίνεται τὸ κακὸν
[2, 6]	ὅρα εἰ ἠνεσχόμεθ´ ἂν ἐν	τῇ	φυλακῇ ἄλλου τινὸς ἡμῖν λέγοντος
[2, 14]	ἐπιβολαὶ ἀνομολογούμεναι, αἱ ὁρμαὶ ἀσύμφωνοι	τῇ	φύσει, αἱ ὑπολήψεις εἰκαῖαι καὶ
[2, 10]	ποὺς λογισμὸν εἶχον καὶ παρηκολούθουν	τῇ	φυσικῇ κατασκευῇ, οὐδέποτ´ ἂν ἄλλως
[2, 8]	καὶ αὐτός που προσειλήφει παρακολούθησιν	τῇ	χρήσει τῶν φαντασιῶν, καὶ δῆλον
[2, 8]	φαντασιῶν ἔχει, ἀλλὰ παρακολούθησίν γε	τῇ	χρήσει τῶν φαντασιῶν οὐκ ἔχει.
[2, 23]	καὶ δοῦλαι τεταγμέναι εἰσὶν ὑπηρετεῖν	τῇ	χρηστικῇ τῶν φαντασιῶν. κἂν πύθῃ,
[2, 20]	λύχνον ἅπτεις, τί ἐπανίστασαι, τί	τηλικαῦτα	βιβλία συγγράφεις; μή τις ἡμῶν
[2, 16]	σοι μεγαλοψυχίαν, οὐ δέδωκεν ἀνδρείαν;	τηλικαύτας	ἔχων χεῖρας ἔτι ζητεῖς τὸν
[2, 23]	γίνεται ἢ ἀρετὴ μόνη. Εἶτα	τηλικαύτη	δύναμις οὖσα καὶ πᾶσι τοῖς
[2, 9]	δυνάμενοι προσλαμβάνομεν τὴν τοῦ φιλοσόφου,	τηλικοῦτο	φορτίον οἷον εἴ τις δέκα
[2, 24]	καὶ τὰ ἀτυχήματα παρὰ ταύτην	τὴν	ἄγνοιαν γεγένηται; Ἀγαμέμνων καὶ Ἀχιλλεὺς
[2, 22]	ἄρα τὸ ἔνδοξον. Διὰ ταύτην	τὴν	ἄγνοιαν καὶ Ἀθηναῖοι καὶ Λακεδαιμόνιοι
[2, 19]	Δία τὸν Φειδίου δείξετε ἢ	τὴν	Ἀθηνᾶν, ἐλεφάντινον καὶ χρυσοῦν κατασκεύασμα.
[2, 19]	οὖν οὐκ ἀνύετε; εἴπατέ μοι	τὴν	αἰτίαν. ἢ γὰρ παρ´ ἐμὲ
[2, 23]	ἐμποδίζειν; καὶ προαίρεσις καὶ ἀπροαίρετα.	τὴν	ἀκουστικὴν ταὐτά, τὴν φραστικὴν ὡσαύτως.
[2, 18]	ταύτην λογίζου, ἀλλ´ ὅτι καὶ	τὴν	ἀκρασίαν σου τέτροφας, ἐπηύξησας. ἀδύνατον
[2, 16]	οὖν Ἀθήνας πάλιν ὄψομαι καὶ	τὴν	ἀκρόπολιν; τάλας, οὐκ ἀρκεῖ σοι
[2, 12]	ἀπῆλθεν. καὶ σὺ δεῖξον αὐτῷ	τὴν	ἀλήθειαν καὶ ὄψει ὅτι ἀκολουθεῖ.
[2, 1]	δὲ τὸ περὶ αὐτοῦ δόγμα	τὴν	ἀνεπιστρεψίαν καὶ τὸ ἀφειδὲς καὶ
[2, 9]	ταῦτα ὄψεσθε. ~Ὅτι οὐ δυνάμενοι	τὴν	ἀνθρώπου ἐπαγγελίαν πληρῶσαι τὴν φιλοσόφου
[2, 23]	χρησόμενον αὐτοῖς, τὸ δοκιμάσον, τὸ	τὴν	ἀξίαν ἑκάστου λογιούμενον. τί γάρ
[2, 23]	ἀχάριστον πρὸς τὸν θεόν. ἀλλὰ	τὴν	ἀξίαν ἑκάστῳ ἀποδίδωσιν. ἔστι γάρ
[2, 23]	ἣν ἔχει καὶ ἀπολιπόντα ἰδεῖν	τὴν	ἀξίαν τῆς δυνάμεως καὶ τὸ
[2, 13]	ἂν ἔχῃς ταύτην τὴν λαβὴν	τὴν	ἀπὸ τοῦ σώματος, ἀκολούθει παντὶ
[2, 17]	πρώτου καὶ σχεδὸν αἰσθητὴν παρέχοντος	τὴν	ἀπόδειξιν τοῦ μὴ ἐφαρμόζειν καλῶς
[2, 10]	ἢ μουσικὴν ζημίαν ἂν ἡγοῦ	τὴν	ἀπώλειαν αὐτῆς· εἰ δ´ αἰδῶ
[2, 19]	ἐκλελυμένους. ποῦ γὰρ ἵν´ ὑμεῖς	τὴν	ἀρετὴν πᾶσιν τοῖς ἄλλοις ἴσην
[2, 7]	τὴν δεξιὰν μᾶλλον φέρειν ἢ	τὴν	ἀριστεράν· οὐ γὰρ τούτων τινὰ
[2, 15]	ἄνθρωπε; οὐ πᾶσιν. οὐ θέλεις	τὴν	ἀρχὴν στῆσαι καὶ τὸν θεμέλιον,
[2, 8]	οἷς ἔμαθον καὶ συγκατεθέμην· ἔτι	τὴν	ἀσθένειαν τὴν ἐμαυτοῦ φοβοῦμαι. ἐπεί
[2, 15]	λοιπὸν ἐποικοδομεῖν αὐτῷ τὴν εὐτονίαν,	τὴν	ἀσφάλειαν; ἂν δὲ σαπρὸν ὑποστήσῃ
[2, 14]	τοιοῦτόν τι φανταζόμεθα, ὅτι δεῖ	τὴν	αὑτοῦ βούλησιν συναρμόσαι τοῖς γινομένοις,
[2, 23]	τὸ μέγα τοῦτο, ἀπολιπεῖν ἑκάστῳ	τὴν	αὑτοῦ δύναμιν ἣν ἔχει καὶ
[2, 6]	καλὸν δὲ καὶ τὸ εἰδέναι	τὴν	αὑτοῦ παρασκευὴν καὶ δύναμιν, ἵν´
[2, 23]	ἐπὶ τὸ τέλειον δεῖ καὶ	τὴν	αὑτοῦ προαίρεσιν ἐκκαθᾶραι καὶ τὴν
[2, 14]	ἀδελφόν, τὸν πολίτην, τὸν ἄνδρα,	τὴν	γυναῖκα, τὸν γείτονα, τὸν σύνοδον,
[2, 13]	καὶ ἐκείνων ἀποστῇς μηδέποτε· εἰς	τὴν	γωνίαν ἀπελθὼν κάθησο καὶ πλέκε
[2, 5]	ἡμεῖς τὴν μὲν ἐπιμέλειαν σφαιριστικωτάτην,	τὴν	δ´ ἀδιαφορίαν ὡς ὑπὲρ ἁρπαστίου.
[2, 16]	δεῖνα οὐ μέλλει βλέπειν οὐδὲ	τὴν	δεῖνα οὐδ´ ἐν Ἀθήναις ἔσεσθαι
[2, 7]	οὐκ ἔχων ὄρεξιν πρὸς τὸ	τὴν	δεξιὰν μᾶλλον φέρειν ἢ τὴν
[2, 16]	σοι προφαίνηται ἀργύριον, μεμελέτηκας ἀποκρίνεσθαι	τὴν	δέουσαν ἀπόκρισιν, ὅτι οὐκ ἀγαθόν’
[2, 12]	πλανώμενον, ἤγαγεν ἐπὶ τὴν ὁδὸν	τὴν	δέουσαν, οὐχὶ καταγελάσας ἢ λοιδορησάμενος
[2, 2]	σοι ὑποθῶμαι; ἀλλὰ ποίησόν μου	τὴν	διάνοιαν ὅ τι ἂν ἀποβαίνῃ
[2, 17]	τούτων καὶ μηδεμιᾶς ἐπιμελείας περὶ	τὴν	διάρθρωσιν τῶν προλήψεων δεόμεθα, τί
[2, 2]	τὸν ὑπομιμνῄσκοντα, ἵνα παρασκευάζηται πρὸς	τὴν	δίκην, ἔφη οὐ δοκῶ οὖν
[2, 2]	Ὅρα σὺ ὁ ἀπιὼν ἐπὶ	τὴν	δίκην, τί θέλεις τηρῆσαι καὶ
[2, 3]	οἶδα γὰρ ἀναλύειν συλλογισμούς· ἔχω	τὴν	δύναμιν, ἣν ἔχειν δεῖ τὸν
[2, 23]	τὴν αὑτοῦ προαίρεσιν ἐκκαθᾶραι καὶ	τὴν	δύναμιν τὴν χρηστικὴν τῶν φαντασιῶν
[2, 23]	ἐπιμελείας εὐδαιμονίαν. Τὸ δ´ αἴρειν	τὴν	δύναμιν τῆς φραστικῆς καὶ λέγειν
[2, 2]	λέγω σοι· ἤδη αὐτόθεν παρασκευάζου	τὴν	δυνατὴν παρασκευὴν πᾶσαν καὶ λοιπὸν
[2, 23]	τις ἀπιὼν εἰς τὴν πατρίδα	τὴν	ἑαυτοῦ καὶ διοδεύων πανδοκεῖον καλὸν
[2, 23]	καὶ ἄγροικα καὶ οὐκ εἰδότων	τὴν	ἑκάστου φύσιν, ἀλλὰ φοβουμένων μὴ
[2, 16]	πρὸς τοὺς ἀνθρώπους ἀπολογήσομαι· δείξω	τὴν	ἑκάστου φύσιν οἵα ἐστίν. οὔ·
[2, 1]	καὶ ἐπ´ αὐτῷ κειμένην ἕξει	τὴν	ἔκκλισιν· ἂν δ´ ὅπου τὰ
[2, 1]	πρὸς τὰ ἐπ´ ἄλλοις ὄντα	τὴν	ἔκκλισιν ἔχων ἀναγκαίως φοβήσεται, ἀκαταστατήσει,
[2, 17]	χάρισαί σου τὴν ὄρεξιν καὶ	τὴν	ἔκκλισιν πενίᾳ καὶ πλούτῳ· ἀποτεύξῃ,
[2, 23]	ἰδόντα καὶ τὸν Ἀχιλλέα; ὁμοίως	τὴν	Ἑλένην καὶ ἣν ἔτυχε γυναῖκα;
[2, 22]	ἀμφοτέρους καὶ μέγας βασιλεὺς πρὸς	τὴν	Ἑλλάδα καὶ Μακεδόνες πρὸς ἀμφοτέρους
[2, 19]	γέγονα πρὸς τούτῳ, τῷ βασανίσαι	τὴν	ἐμαυτοῦ φαντασίαν καὶ συγκρῖναι τὰ
[2, 8]	καὶ συγκατεθέμην· ἔτι τὴν ἀσθένειαν	τὴν	ἐμαυτοῦ φοβοῦμαι. ἐπεί τοι ἄφετέ
[2, 20]	τι καθολικὸν ἀληθές, δῆλον ὅτι	τὴν	ἐναντίαν ἀπόφασιν οὗτος ὀφείλει ποιήσασθαι·
[2, 12]	αὐτόν; (Οὐδαμῶς. καὶ οὕτως ἐκπεπληρωκὼς	τὴν	ἔννοιαν καὶ διηρθρωκὼς ἀπηλλάσσετο, οὐ
[2, 18]	γέγονεν κακόν, ἀλλ´ ὅτι καὶ	τὴν	ἕξιν ηὔξησας καὶ ὡς πυρὶ
[2, 18]	εἶναι ὀργίλος, μὴ τρέφε σου	τὴν	ἕξιν, μηδὲν αὐτῇ παράβαλλε αὐξητικόν.
[2, 9]	ἀπώλεσας τὸν ἄνθρωπον, οὐκ ἐπλήρωσας	τὴν	ἐπαγγελίαν. ὅρα μή τι ὡς
[2, 9]	ἀληθῶν συμπεπλέχθαι. πότε διεζευγμένον; ὅταν	τὴν	ἐπαγγελίαν πληρώσῃ. πότε αὐλοί, πότε
[2, 9]	πότε γὰρ σῴζεται συμπεπλεγμένον; ὅταν	τὴν	ἐπαγγελίαν πληρώσῃ, ὥστε σωτηρία συμπεπλεγμένου
[2, 16]	τινα φυγεῖν εἰς ἅπαντα ἢ	τὴν	ἐπὶ θανάτῳ κατακριθείς. Οὐ θέλεις
[2, 19]	παιδεύεσθε. κἀγὼ μὲν ἔχω ταύτην	τὴν	ἐπιβολήν, ἀποτελέσαι ὑμᾶς ἀκωλύτους, ἀναναγκάστους,
[2, 17]	μοι ἕνα νέον κατὰ ταύτην	τὴν	ἐπιβολὴν ἐληλυθότα εἰς σχολήν, τούτου
[2, 18]	θᾶττον ἢ πρότερον ἐξήφθη πρὸς	τὴν	ἐπιθυμίαν. καὶ τούτου συνεχῶς γινομένου
[2, 24]	ἐπιμεληθέντι λυσιτελήσει αὐτῷ, ἐκκαλεῖται πρὸς	τὴν	ἐπιμέλειαν. τὰ παιδία τὰ πιθανὰ
[2, 8]	τούτου μεμνήσῃ, ἀλλὰ καὶ καταισχυνεῖς	τὴν	ἐπιτροπήν; εἰ δέ σοι ὀρφανόν
[2, 24]	σωμάτιον; αἰσχρῶς αὐτὸ πλάσσεις. εἰς	τὴν	ἐσθῆτα; καὶ ταύτην τρυφερὰν ἔχεις.
[2, 12]	χρυσίον ἢ τὸ ἀργύριον ἢ	τὴν	ἐσθῆτα; οὐδὲ ταῦτα τῷ τυχόντι.
[2, 1]	ἐσόμεθα καὶ νὴ Δία διὰ	τὴν	εὐλάβειαν θαρραλέοι. διὰ γὰρ τὸ
[2, 1]	δὲ τὸν φόβον τοῦ θανάτου	τὴν	εὐλάβειαν· νῦν δὲ τὸ ἐναντίον
[2, 16]	τῷ ἰσχυροτέρῳ ἔξω ζητῶν ἀεὶ	τὴν	εὔροιαν καὶ μηδέποτ´ εὐροεῖν δυνάμενος.
[2, 15]	καὶ οὕτως λοιπὸν ἐποικοδομεῖν αὐτῷ	τὴν	εὐτονίαν, τὴν ἀσφάλειαν; ἂν δὲ
[2, 23]	χάριτας ἀτιμάζει, ὥσπερ εἰ ἀνῄρει	τὴν	εὐχρηςτίαν τῆς ὁρατικῆς ἢ τῆς
[2, 10]	ζημίας κακός ἐστιν. λοιπὸν εἰ	τὴν	ζημίαν ζητεῖς ἐν κέρματι, πάντες
[2, 16]	ἃ δεῖ τὸν ἄνθρωπον ὅλην	τὴν	ἡμέραν μελετῶντα μηδενὶ προσπάσχειν τῶν
[2, 5]	ἐκλέξασθαι τὸν κυβερνήτην, τοὺς ναύτας,	τὴν	ἡμέραν, τὸν καιρόν. εἶτα χειμὼν
[2, 6]	εἰσέρχεσθαι. ὅταν δὲ κεκλειμένην εὕρω	τὴν	θύραν, ἀνάγκη μ´ ἢ ἀποχωρῆσαι
[2, 1]	πρὸς πάντα γὰρ ἠνοῖχθαι δεῖ	τὴν	θύραν· καὶ πρᾶγμα οὐκ ἔχομεν.
[2, 21]	εἰς τὴν σχολὴν εἰσέρχομαι μόνην	τὴν	ἱστορίαν μαθησόμενος καὶ τὰ βιβλία
[2, 19]	αὐτῶν τίς; Ἑκάβη. παρείληφα ταύτην	τὴν	ἱστορίαν. παρὰ τίνος; παρ´ Ὁμήρου.
[2, 17]	τὸν περὶ τὰς ὁρμὰς καὶ	τὴν	κατὰ ταύτας περὶ τὸ καθῆκον
[2, 10]	προαίρεσιν, οὐδεμία βλάβη; οὔτε γὰρ	τὴν	κεφαλὴν ἀλγεῖ ὁ ἐξαπατηθεὶς ἢ
[2, 7]	εἴπῃ κληρονομήσεις’ ὡς παρ´ αὐτοῦ	τὴν	κληρονομίαν εἰληφότες εὐχαριστοῦμεν αὐτῷ. διὰ
[2, 20]	τινας μὲν δεῖ φυλάττειν ταύτην	τὴν	κοινωνίαν, πρός τινας δ´ οὔ;
[2, 23]	καὶ συντίθησιν ὥσπερ οἱ κομμωταὶ	τὴν	κόμην; πότερον δ´ εἰπεῖν ἄμεινον
[2, 18]	καὶ ἀποδυομένην καὶ παρακατακλινομένην. καταψῶ	τὴν	κορυφήν μου καὶ λέγω· εὖ,
[2, 13]	ἀλλὰ μέχρις ἂν ἔχῃς ταύτην	τὴν	λαβὴν τὴν ἀπὸ τοῦ σώματος,
[2, 21]	καὶ καθήμενος κρίνεις, πῶς ἐξηγησάμην	τὴν	λέξιν, πῶς τί ποτ´ ἐφλυάρησα
[2, 16]	βοὸς κοιλίᾳ καθήμενος ἐκδέχου σου	τὴν	μάμμην, μέχρις σε χορτάσῃ. ὁ
[2, 26]	οὗτος ὁ δυνάμενος ἑκάστῳ παραδεῖξαι	τὴν	μάχην, καθ´ ἣν ἁμαρτάνει, καὶ
[2, 19]	ἔστιν ἀληθὲς οὔτ´ ἔσται, συνιδὼν	τὴν	μάχην ταύτην ὁ Διόδωρος τῇ
[2, 24]	πρὸς φιλοσοφίαν; πῶς παραδεικνύω σοι	τὴν	μάχην τῶν πολλῶν ἀνθρώπων, καθ´
[2, 16]	φευκτέον; πότε δ´ ἐμελέτησεν ταύτην	τὴν	μελέτην ἀκόλουθον τούτοις τοῖς λόγοις;
[2, 5]	ἐσφαίριζεν εὐρύθμως. οὕτως καὶ ἡμεῖς	τὴν	μὲν ἐπιμέλειαν σφαιριστικωτάτην, τὴν δ´
[2, 22]	οὐκ ἐῶν εἶναι γυναῖκα γαμετήν,	{τὴν}	μητέρα μητέρα. καὶ ὑμῶν ὅστις
[2, 18]	ἡττηθῇς τινος ἐν συνουσίᾳ, μὴ	τὴν	μίαν ἧτταν ταύτην λογίζου, ἀλλ´
[2, 13]	οὐδὲ τί ὄχλου ἔπαινος· ἀλλὰ	τὴν	νήτην μὲν τύπτειν ἔμαθεν καὶ
[2, 8]	ἅπαξ ἐκτείνασα τὴν χεῖρα καὶ	τὴν	Νίκην ἐπ´ αὐτῆς δεξαμένη ἕστηκεν
[2, 12]	λάβῃ τινὰ πλανώμενον, ἤγαγεν ἐπὶ	τὴν	ὁδὸν τὴν δέουσαν, οὐχὶ καταγελάσας
[2, 11]	δεδιδαγμένους, ἀφ´ ὧν ὁρμώμενοι καὶ	τὴν	οἴησιν προσειλήφαμεν. (Διὰ γάρ, φησίν,
[2, 17]	ἄνοσον. Ταύτην οὖν, ὅπερ λέγω,	τὴν	οἴησιν τὴν τοῦ δοκεῖν εἰδέναι
[2, 21]	ἐν οἴκῳ διαπεπύκτευκας τῷ δουλαρίῳ,	τὴν	οἰκίαν ἀνάστατον πεποίηκας, τοὺς γείτονας
[2, 16]	Ἡρακλῆς. ἄγε, πόσους δὲ περιερχόμενος	τὴν	οἰκουμένην συνήθεις ἔσχεν, φίλους; ἀλλ´
[2, 23]	δι´ αὐτοῦ τεινομένου πως διικνεῖσθαι	τὴν	ὅρασιν; εἰκῇ δὲ φῶς ἐποίησεν,
[2, 23]	τε τοῦ ἀκωλύτου τὰ κωλυόμενα;	τὴν	ὁρατικὴν δύναμιν τίνα πέφυκεν ἐμποδίζειν;
[2, 17]	ἔτι μὴ ἀποτύχῃς; χάρισαί σου	τὴν	ὄρεξιν καὶ τὴν ἔκκλισιν πενίᾳ
[2, 10]	τὸ σῶμα. (Ἄγε, ὁ δὲ	τὴν	ὀσφρασίαν αὐτὴν ἀπολωλεκὼς οὐδὲν ἀπολλύει;
[2, 8]	ὀρθός. ἐνταῦθα τοίνυν ἁπλῶς ζήτει	τὴν	οὐσίαν τοῦ ἀγαθοῦ. ἐπεί τοι
[2, 7]	μάντιν ἔσω τὸν εἰρηκότα μοι	τὴν	οὐσίαν τοῦ ἀγαθοῦ καὶ τοῦ
[2, 8]	Οὐ θέλεις οὖν ἐκεῖ ζητεῖν	τὴν	οὐσίαν τοῦ ἀγαθοῦ, οὗ μὴ
[2, 19]	καὶ τὴν τῆς Καλυψοῦς νῆσον	τὴν	οὔτε γενομένην οὔτ´ ἐσομένην. Καὶ
[2, 14]	λοιπὸν τούτῳ μόνῳ σχολάζουσι τῷ	τὴν	πανήγυριν ἱστορήσαντας ἀπελθεῖν. τί οὖν;
[2, 14]	τί καὶ τίνες οἱ τιθέντες	τὴν	πανήγυριν καὶ ἐπὶ τίνι. οὕτως
[2, 5]	προαιρέσει κακόν ἐστι καὶ ταύτῃ	{τὴν}	παρὰ φύσιν. ἀλλ´ ἅμα μὲν
[2, 23]	φαντασιῶν ὀρθὴν κατασκευάσαι, ἀνάγκη δὲ	τὴν	παράδοσιν γίνεσθαι διά τινων θεωρημάτων
[2, 23]	τὸ δὲ προκείμενον ἐκεῖνο· εἰς	τὴν	πατρίδα ἐπανελθεῖν, τοὺς οἰκείους ἀπαλλάξαι
[2, 22]	ἀλλαχοῦ δὲ τοὺς φίλους καὶ	τὴν	πατρίδα καὶ τοὺς συγγενεῖς καὶ
[2, 23]	οἷον εἴ τις ἀπιὼν εἰς	τὴν	πατρίδα τὴν ἑαυτοῦ καὶ διοδεύων
[2, 17]	τί πρὸς ἀδελφούς, τί πρὸς	τὴν	πατρίδα, τί πρὸς ξένους’ ἔρχου
[2, 5]	ἀλλ´ οἵα ἂν ᾖ ἐκείνη,	τὴν	περὶ αὐτὴν φιλοτεχνίαν ἐπιδεικνύοντα. οὕτως
[2, 23]	περὶ τὸ λέγειν ἐπιμέλειαν ἢ	τὴν	περὶ τὰ θεωρήματα. ἐγὼ δ´
[2, 23]	πρός τινας, οἴονταί με καταβάλλειν	τὴν	περὶ τὸ λέγειν ἐπιμέλειαν ἢ
[2, 20]	τὰ δόγματα ἀπέθανον, Ἀθηναῖοι δὲ	τὴν	πόλιν διὰ ποίους ἄλλους λόγους
[2, 10]	ἄλλο οὐδὲν ἐθέλομεν ἢ ταῦτα·	τὴν	προαίρεσιν δὲ {π{ ρ} ότερον
[2, 10]	ἐκεῖ ἡ βλάβη, ὅπου εἰς	τὴν	προαίρεσιν, οὐδεμία βλάβη; οὔτε γὰρ
[2, 23]	τὴν φραστικήν; οὐ δύναμαι· ἀλλὰ	τὴν	προαιρετικήν, ὅταν ὀρθὴ γένηται. τοῦτο
[2, 17]	ἀλλήλους; Καὶ τί μοι νῦν	τὴν	πρὸς ἀλλήλους μάχην παραφέρειν καὶ
[2, 12]	περὶ δὲ τὴν χρῆσιν αὐτῶν	τὴν	προσήκουσαν τελέως ἀγύμναστοί ἐσμεν. δὸς
[2, 18]	θεῷ. ἡ γὰρ ἕξις ἐκλύεται	τὴν	πρώτην, εἶτα καὶ παντελῶς ἀναιρεῖται.
[2, 18]	ἕξιν, μηδὲν αὐτῇ παράβαλλε αὐξητικόν.	τὴν	πρώτην ἡσύχασον καὶ τὰς ἡμέρας
[2, 20]	τὴν σὴν τύχην. δὸς ὧδε	τὴν	πτισάνην. ἤνεγκα ἂν αὐτῷ γεμίσας
[2, 20]	γεμίσας παροψίδα ὀξογάρου. οὐκ ᾔτησα	τὴν	πτισάνην; ναὶ κύριε· τοῦτο πτισάνη
[2, 20]	τίνων; τῶν οὐκ ὄντων· καὶ	τὴν	Πυθίαν ἀνακρίνουσιν αὐτοί, ἵνα τὰ
[2, 10]	πάντα ἀνάγεις, ὅτι οὐδ´ ὁ	τὴν	ῥῖνά σοι ἀπολλύων ἔσται βεβλαμμένος.
[2, 18]	καὶ γενναίαν φαντασίαν καὶ ταύτην	τὴν	ῥυπαρὰν ἔκβαλε. κἂν ἐθισθῇς οὕτως
[2, 23]	λεγέτω κράτιστον εἶναι τῶν ὄντων	τὴν	σάρκα. οὐδὲ εἰ αὐτὴ ἡ
[2, 16]	ἀπολιπεῖν αὐτὸν τὸν ἥλιον καὶ	τὴν	σελήνην, τί ποιήσεις; κλαύσεις καθήμενος
[2, 20]	ἐγένετο ἐλαίου ἀδιάκριτος, ὁμοιοτάτη, νὴ	τὴν	σὴν τύχην. δὸς ὧδε τὴν
[2, 11]	οἷον ἐπὶ εὐθέων καὶ στρεβλῶν	τὴν	στάθμην. (Τοῦτ´ ἔστιν ἀρχὴ φιλοσοφίας;
[2, 8]	ἐκείνου. τί οὖν ἀγνοεῖς σου	τὴν	συγγένειαν; τί οὐκ οἶδας, πόθεν
[2, 19]	περὶ τοῦ Κυριεύοντος. οὐκ ἀνέγνωκας	τὴν	σύνταξιν; οὐκ ἀνέγνωκα. ἀνάγνωθι. καὶ
[2, 21]	θαυμάζετ´, εἰ ἃ φέρετ´ εἰς	τὴν	σχολήν, αὐτὰ ταῦτα ἀποφέρετε πάλιν;
[2, 21]	καὶ αὐτὸς κορύζης μεστὸς εἰς	τὴν	σχολὴν εἰσέρχομαι μόνην τὴν ἱστορίαν
[2, 21]	διανοίᾳ, ἀπερίσπαστον αὐτὴν ἐνέγκατε εἰς	τὴν	σχολήν· καὶ γνώσεσθε οἵαν ἰσχὺν
[2, 14]	μὲν ἀπὸ τῶν τεχνῶν γινόμενα	τήν	τε χρείαν εὐθὺς ἐνδείκνυται πρὸς
[2, 23]	τὸ γράφον, ὅτε ἀπέθνῃσκεν, ὅτι	τὴν	τελευταίαν ἄγοντες ἅμα καὶ μακαρίαν
[2, 9]	ἀγραμμάτως, ἀνάγκη καταφθείρεσθαι καὶ ἀπόλλυσθαι	τὴν	τέχνην. οὕτως τὸν μὲν αἰδήμονα
[2, 19]	ἀνδριάντα Φειδιακὸν τὸν τετυπωμένον κατὰ	τὴν	τέχνην τὴν Φειδίου, οὕτως τινά
[2, 19]	ἡμῖν Ἑλένην καὶ Πρίαμον καὶ	τὴν	τῆς Καλυψοῦς νῆσον τὴν οὔτε
[2, 16]	χρόνου, εἰ θέλεις μὴ κλάειν	τὴν	τιτθὴν καὶ μάμμην. τί γὰρ
[2, 20]	εἶπες {λο{ υ} πάδα ἢ	τὴν	τορύνην ὀβελίσκον; εἴ τινος αὐτῶν
[2, 17]	οὐχ ὁ μέν τις ἐφαρμόζει	τὴν	τοῦ ἀγαθοῦ πρόληψιν, ὁ δ´
[2, 1]	τοῦ κακοῦ δέχεται φύσιν οὔτε	τὴν	τοῦ ἀγαθοῦ, τί παράδοξον ἀξιοῦσιν
[2, 8]	τοῦ θεοῦ, ἐκεῖ εἶναι καὶ	τὴν	τοῦ ἀγαθοῦ. τίς οὖν οὐσία
[2, 9]	εἰδότες αὐτὰ ἐπαιρόμεθα. οὕτως οὐδὲ	τὴν	τοῦ ἀνθρώπου ἐπαγγελίαν πληρῶσαι δυνάμενοι
[2, 17]	οὖν, ὅπερ λέγω, τὴν οἴησιν	τὴν	τοῦ δοκεῖν εἰδέναι τι τῶν
[2, 1]	ὡσαύτως, τὰ δ´ ἀπροαίρετα οὔτε	τὴν	τοῦ κακοῦ δέχεται φύσιν οὔτε
[2, 22]	εἰ τὴν χρείαν ς´ ἀποβαλόντα	τὴν	τοῦ σκευαρίου ῥίψει ὡς κατεαγὸς
[2, 23]	ἢ ὁρᾷ; εἰ δὲ δεῖ	τὴν	τοῦ τινος ἰδεῖν γυναῖκα καὶ
[2, 17]	αἴτιον; ἄλλο γε ἢ ὅτι	τὴν	τοῦ ὑγιεινοῦ πρόληψιν οὐ δύναται
[2, 9]	ἀνθρώπου ἐπαγγελίαν πληρῶσαι δυνάμενοι προσλαμβάνομεν	τὴν	τοῦ φιλοσόφου, τηλικοῦτο φορτίον οἷον
[2, 5]	σωμάτιον αὐτό. σὺ λοιπὸν παραλαβὼν	τὴν	ὕλην ἐργάζου. εἶτα ἂν ἐξέλθῃς
[2, 13]	νήτην μὲν τύπτειν ἔμαθεν καὶ	τὴν	ὑπάτην, ἔπαινος δ´ ὁ παρὰ
[2, 18]	τοὺς μονομάχους. ταῦτα ἀντιθεὶς νικήσεις	τὴν	φαντασίαν, οὐχ ἑλκυσθήσῃ ὑπ´ αὐτῆς.
[2, 19]	τὸν τετυπωμένον κατὰ τὴν τέχνην	τὴν	Φειδίου, οὕτως τινά μοι δείξατε
[2, 7]	τούτων τινὰ ἀπελθεῖν θέλει, ἀλλὰ	τὴν	φέρουσαν. οὕτως ἔδει καὶ ἐπὶ
[2, 18]	λοιπὸν καὶ τὸ ἀρρώστημα βεβαιοῖ	τὴν	φιλαργυρίαν. ὁ γὰρ πυρέξας, εἶτα
[2, 22]	τὸ θηριῶδες, ἐκεῖνο τὸ διακόπτον	τὴν	φιλίαν, τὸ οὐκ ἐῶν εἶναι
[2, 9]	δυνάμενοι τὴν ἀνθρώπου ἐπαγγελίαν πληρῶσαι	τὴν	φιλοσόφου προσλαμβάνομεν. Οὐκ ἔστι τὸ
[2, 23]	κράτιστον τῶν ὄντων; τί εἴπω;	τὴν	φραστικήν; οὐ δύναμαι· ἀλλὰ τὴν
[2, 23]	καὶ ἀπροαίρετα. τὴν ἀκουστικὴν ταὐτά,	τὴν	φραστικὴν ὡσαύτως. προαίρεσιν δὲ τί
[2, 16]	δὲ μὴ τὸν θάνατον ἢ	τὴν	φυγὴν ἐφοβούμεθα, ἀλλὰ τὸν φόβον,
[2, 1]	ἐναντίον πρὸς μὲν τὸν θάνατον	τὴν	φυγήν, πρὸς δὲ τὸ περὶ
[2, 20]	καὶ Ἐπίκουρος, ὅταν ἀναιρεῖν θέλῃ	τὴν	φυσικὴν κοινωνίαν ἀνθρώποις πρὸς ἀλλήλους,
[2, 2]	πᾶσαν καὶ λοιπὸν σκέπτου καὶ	τὴν	φύσιν τοῦ δικαστοῦ καὶ τὸν
[2, 19]	ἢ παρ´ ὑμᾶς ἢ παρὰ	τὴν	φύσιν τοῦ πράγματος. αὐτὸ τὸ
[2, 20]	ταῦτα ἐπιχειρήματα; ἐσθίων ποῦ φέρεις	τὴν	χεῖρα; εἰς τὸ στόμα ἢ
[2, 8]	Ἀθηνᾶ ἡ Φειδίου ἅπαξ ἐκτείνασα	τὴν	χεῖρα καὶ τὴν Νίκην ἐπ´
[2, 4]	μέρος, λάθρᾳ κλέψον ἢ παρακαθεὶς	τὴν	χεῖρα λίχνευε, κἂν μὴ δύνῃ
[2, 22]	τὸ κτῆνος; πόθεν οἶδας, εἰ	τὴν	χρείαν ς´ ἀποβαλόντα τὴν τοῦ
[2, 14]	παρατυγχάνοντι, τὸ δ´ ἔργον ἐπιδείκνυσι	τὴν	χρείαν τῆς τέχνης. πολὺ δὲ
[2, 23]	καὶ τὸν καιρὸν ἑκάστου καὶ	τὴν	χρείαν τίς ἄλλη λέγει ἢ
[2, 11]	τῶν ὀνομάτων; τίς ἡμῶν ἀναβάλλεται	τὴν	χρῆσιν αὐτῶν μέχρι μάθῃ καθάπερ
[2, 12]	ὑπὸ τῶν ἡμετέρων. περὶ δὲ	τὴν	χρῆσιν αὐτῶν τὴν προσήκουσαν τελέως
[2, 23]	προαίρεσιν ἐκκαθᾶραι καὶ τὴν δύναμιν	τὴν	χρηστικὴν τῶν φαντασιῶν ὀρθὴν κατασκευάσαι,
[2, 24]	ὅτι συμφέρει ἀποδοῦναι τῷ πατρὶ	τὴν	Χρυσηίδα, ὁ δὲ λέγει, ὅτι
[2, 20]	ὀφθαλμόν; λουόμενος ποῦ ἐμβαίνεις; πότε	τὴν	χύτραν εἶπες {λο{ υ} πάδα
[2, 12]	ἕκαστον καὶ βουλευόμενον. ἆρά γε	τὴν	ψυχὴν λέγεις; ὀρθῶς ὑπέλαβες· ταύτην
[2, 18]	συγκατακείμενον Ἀλκιβιάδῃ καὶ διαπαίζοντα αὐτοῦ	τὴν	ὥραν. ἐνθυμήθητι οἵαν νίκην ποτὲ
[2, 5]	ἡμέρας. ἐνστῆναί με δεῖ ὡς	τὴν	ὥραν καὶ παρελθεῖν ὡς ὥραν.
[2, 20]	οὔ; πρὸς τίνας οὖν δεῖ	τηρεῖν;	πρὸς τοὺς ἀντιτηροῦντας ἢ πρὸς
[2, 22]	πατήρ. τοῦτο γάρ μοι συνοίσει	τηρεῖν	τὸν πιστόν, τὸν αἰδήμονα, τὸν
[2, 16]	νόμος ὁ θεῖος; τὰ ἴδια	τηρεῖν,	τῶν ἀλλοτρίων μὴ ἀντιποιεῖσθαι, ἀλλὰ
[2, 19]	πύθηται σὺ δὲ ποῖα αὐτῶν	τηρεῖς;	ἀποκρινοῦμαι πρὸς αὐτὸν ὅτι οὐκ
[2, 19]	ἐκαλλωπίζου; τί Στωικὸν ἔλεγες σεαυτόν;	Τηρεῖτε	οὕτως ἑαυτοὺς ἐν οἷς ἐπράσσετε
[2, 19]	ἀκολουθεῖ. τὰ τρία δ´ ἐκεῖνα	τηρῆσαι	ἀμήχανον διὰ τὸ κοινὴν εἶναι
[2, 2]	τοι δοκεῖς, ὅτι τὰ ἐκτὸς	τηρῆσαι	θέλων Σωκράτης παρελθὼν ἂν ἔλεγε
[2, 2]	ἐπὶ τὴν δίκην, τί θέλεις	τηρῆσαι	καὶ ποῦ θέλεις ἀνύσαι. εἰ
[2, 2]	αὐτεξούσια καὶ φύσει ἐλεύθερα θέλων	τηρῆσαι	καὶ τούτοις ἀρκούμενος τίνος ἔτι
[2, 2]	ἀνύσαι. εἰ γὰρ προαίρεσιν θέλεις	τηρῆσαι	κατὰ φύσιν ἔχουσαν, πᾶσά σοι
[2, 2]	δὲ θέλεις καὶ τὰ ἐκτὸς	τηρῆσαι,	τὸ σωμάτιον καὶ τὸ οὐσίδιον
[2, 19]	λοιπὸν ὁ μέν τις ταῦτα	τηρήσει	τῶν δυεῖν, ὅτι ἔστι τέ
[2, 5]	αὐτῶν οὐκ ἀδιάφορος. πῶς οὖν	τηρήσῃ	τις ἅμα μὲν τὸ εὐσταθὲς
[2, 20]	ἡ ἐγκράτεια, ἵνα σοι πάντα	τηρῆται;	ἢ πρός τινας μὲν δεῖ
[2, 14]	καθ´ αὑτὸν μετὰ τῶν κοινωνῶν	τηροῦντα	τὰς σχέσεις τάς τε φυσικὰς
[2, 2]	αὐτόν, τὰ ἑξῆς τούτῳ ποιητέον	τηροῦντι	μέντοι τὰ ἴδια. Ταύτῃ καὶ
[2, 12]	λοιπὸν εἰκότως συναισθανόμενοι ταύτης ἡμῶν	τῆς	ἀδυναμίας ἀπεχόμεθα τοῦ πράγματος, ὅσοις
[2, 12]	ἐκείνου καταγέλα, ἀλλὰ μᾶλλον αἰσθάνου	τῆς	ἀδυναμίας τῆς αὑτοῦ. Πῶς οὖν
[2, 11]	ἐπὶ τὸ ἀμφισβητούμενον προάγουσιν ὑπὸ	τῆς	ἀκαταλλήλου ἐφαρμογῆς. ὡς εἴ γε
[2, 23]	τὴν εὐχρηςτίαν τῆς ὁρατικῆς ἢ	τῆς	ἀκουστικῆς δυνάμεως ἢ αὐτῆς τῆς
[2, 23]	τι περὶ ἑαυτῆς, μή τι	τῆς	ἀκουστικῆς; {μή τι πυρῶν; μή
[2, 22]	ὅτι πᾶσα ψυχὴ ἄκουσα στέρεται	τῆς	ἀληθείας. εἰ δὲ μή, τὰ
[2, 20]	εἴ τι καὶ ἔχει γνωριστικὸν	τῆς	ἀληθείας, ἐξαιρεῖν πειρᾶται καὶ ἀπολλύειν.
[2, 20]	μέτρα καὶ κανόνας εἰς ἐπίγνωσιν	τῆς	ἀληθείας οὐ προσφιλοτεχνεῖ τούτοις προσθεῖναι
[2, 16]	πρὸς τί ἐγυμναζόμεθα. λοιπὸν ὑπὸ	τῆς	ἀμελετησίας προσεπισωρεύομεν ἀεί τινα καὶ
[2, 6]	ἡμῶν δ´ οὐδεὶς θέλει οὐδὲ	τῆς	ἀνάγκης καλούσης εὐλύτως ὑπακοῦσαι αὐτῇ,
[2, 15]	ἤδη τρίτην ἡμέραν ἔχοντος αὐτοῦ	τῆς	ἀποχῆς καὶ ἐλθὼν ἐπυνθανόμην τί
[2, 16]	ἀλλ´ οὐδὲ Θησεύς, ἵνα τὰ	τῆς	Ἀττικῆς καθάρῃς· τὰ σαυτοῦ κάθαρον.
[2, 22]	ὁ Πολυνείκης οὐκ ἦσαν ἐκ	τῆς	αὐτῆς μητρὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ
[2, 15]	τοῦ ζῆν φίλον καὶ συνήθη,	τῆς	αὐτῆς πόλεως πολίτην καὶ τῆς
[2, 11]	κατὰ θύραν ἁπτομένοις αὐτῆς συναίσθησις	τῆς	αὑτοῦ ἀσθενείας καὶ ἀδυναμίας περὶ
[2, 16]	αὑτοῦ· τίς περιπατῶν τῆς ἐνεργείας	τῆς	αὑτοῦ ἐπιστρέφεται; τίς βουλευόμενος αὐτῆς
[2, 12]	ἀλλὰ μᾶλλον αἰσθάνου τῆς ἀδυναμίας	τῆς	αὑτοῦ. Πῶς οὖν ἐποίει Σωκράτης;
[2, 16]	τυχεῖν τινος, ἀλλὰ τῆς ἐνεργείας	τῆς	αὑτοῦ· τίς περιπατῶν τῆς ἐνεργείας
[2, 8]	ταῦτα ἐνθυμούμενος καὶ ποιῶν, ἀναίσθητε	τῆς	αὑτοῦ φύσεως καὶ θεοχόλωτε; Λοιπὸν
[2, 16]	αὑτοῦ ἐπιστρέφεται; τίς βουλευόμενος αὐτῆς	τῆς	βουλῆς, οὐχὶ δὲ τοῦ τυχεῖν
[2, 9]	οὖν ποιοῦμεν ὡς πρόβατα; ὅταν	τῆς	γαστρὸς ἕνεκα, ὅταν τῶν αἰδοίων,
[2, 13]	ὁ ἄνθρωπος οὐκ οἶδεν ποῦ	τῆς	γῆς ἐστιν, ἀλλ´ ἐκ τοσούτου
[2, 16]	ἡλίου, τῆς σελήνης, τῶν ἄστρων,	τῆς	γῆς ὅλης, τῆς θαλάσσης; εἰ
[2, 19]	ὁ Καῖσαρ μεταπέμψηται κατηγορούμενον, μέμνησαι	τῆς	διαιρέσεως, ἄν τίς σοι εἰσιόντι
[2, 6]	οὐ πολλοῦ ἀξίῳ’ μόνον ἐκείνης	τῆς	διαιρέσεως μέμνησο, καθ´ ἣν διορίζεται
[2, 19]	ἐν πλοίῳ χειμάζεσθαι. μέμνησαι ταύτης	τῆς	διαιρέσεως, ὅταν ψοφήσῃ τὸ ἱστίον
[2, 16]	τὰ σαυτοῦ κάθαρον. ἐντεῦθεν ἐκ	τῆς	διανοίας ἔκβαλε ἀντὶ Προκρούστου καὶ
[2, 2]	ἀλλ´ ἁπλῶς καὶ ἐξ ὅλης	τῆς	διανοίας ἢ ταῦτα ἢ ἐκεῖνα·
[2, 23]	φοβουμένων μὴ ἄν τις αἴσθηται	τῆς	διαφορᾶς, εὐθὺς συναρπασθεὶς καὶ ἡττηθεὶς
[2, 14]	Οὗτος, ἔφη, ὁ τρόπος ἐστὶ	τῆς	διδασκαλίας καὶ ἀπεσιώπησεν. ἀξιοῦντος δ´
[2, 16]	γὰρ Μάρκιον χεῖρόν ἐστι τοῦ	τῆς	Δίρκης; ἀλλ´ ἐκεῖνό μοι σύνηθες
[2, 16]	ἄλλος ἐλθὼν ὅτι οὐκέτι τὸ	τῆς	Δίρκης ὕδωρ πίνειν μέλλει. τὸ
[2, 23]	καὶ ἀπολιπόντα ἰδεῖν τὴν ἀξίαν	τῆς	δυνάμεως καὶ τὸ κράτιστον τῶν
[2, 22]	ταῦτα ἐξελασάτω ἐκ τῆς ψυχῆς	τῆς	ἑαυτοῦ. καὶ οὕτως ἔσται πρῶτον
[2, 5]	ἄνθρωπος; μέρος πόλεως, πρώτης μὲν	τῆς	ἐκ θεῶν καὶ ἀνθρώπων, μετὰ
[2, 16]	ἐνεργείας τῆς αὑτοῦ· τίς περιπατῶν	τῆς	ἐνεργείας τῆς αὑτοῦ ἐπιστρέφεται; τίς
[2, 16]	οὐ τοῦ τυχεῖν τινος, ἀλλὰ	τῆς	ἐνεργείας τῆς αὑτοῦ· τίς περιπατῶν
[2, 17]	τοῦ Ψευδομένου’ οὐκ ἀπάγξῃ μετὰ	τῆς	ἐπιβολῆς ταύτης, τάλας; καὶ τί
[2, 20]	καὶ παθὼν πάντ´ ἀπολέσῃ τὰ	τῆς	εὐγενείας σπέρματα· μή τινι μοιχεύοντι
[2, 17]	ὁ δ´ οὔ; τῇ δὲ	τῆς	ἡδονῆς, τῇ δὲ τῆς ὑγείας;
[2, 16]	τῶν ἄστρων, τῆς γῆς ὅλης,	τῆς	θαλάσσης; εἰ δὲ δὴ παρακολουθεῖς
[2, 6]	μ´ ἢ ἀποχωρῆσαι ἢ διὰ	τῆς	θυρίδος εἰσελθεῖν’ ἀλλὰ καὶ λάλησον
[2, 19]	Καὶ ἐνταῦθα μὲν οὐδὲν μέγα	τῆς	ἱστορίας κρατεῖν, ἴδιον δὲ δόγμα
[2, 19]	Ἑλένην καὶ Πρίαμον καὶ τὴν	τῆς	Καλυψοῦς νῆσον τὴν οὔτε γενομένην
[2, 18]	ἐπάνεισιν, ἀλλὰ πάλιν ἐρεθισθὲν ὑπὸ	τῆς	καταλλήλου φαντασίας θᾶττον ἢ πρότερον
[2, 8]	ἐν ἑαυτῷ, ἃς ἐμφαίνει διὰ	τῆς	κατασκευῆς; οὐχὶ λίθος ἐστὶν ἢ
[2, 20]	ἂν γάριον καὶ ἀπελθὼν κατὰ	τῆς	κεφαλῆς αὐτοῦ κατέχεον. τί τοῦτο;
[2, 23]	καταμένουσιν αὐτοῦ, ὁ μὲν ὑπὸ	τῆς	λέξεως, ὁ δ´ ὑπὸ συλλογισμῶν,
[2, 12]	ἐννοιῶν, ὥστε πάνθ´ ὁντιναοῦν συναισθανόμενον	τῆς	μάχης ἀναχωρεῖν ἀπ´ αὐτῆς. Ἆρά
[2, 26]	παρακολουθήσαντα δὲ πολλὴ ἀνάγκη ἀποστῆναι	τῆς	μάχης καὶ φυγεῖν οὕτως ὡς
[2, 15]	τῆς αὐτῆς πόλεως πολίτην καὶ	τῆς	μεγάλης καὶ τῆς μικρᾶς· εἶτα
[2, 15]	πολίτην καὶ τῆς μεγάλης καὶ	τῆς	μικρᾶς· εἶτα φόνον ἐργαζόμενος καὶ
[2, 14]	τὸ μάθημα, τὰ μέντοι ἀπὸ	τῆς	μουσικῆς ἡδέα καὶ ἐπιτερπῆ τοῖς
[2, 5]	λεγομένης, ἥ τί ἐστι μικρὸν	τῆς	ὅλης μίμημα. νῦν οὖν ἐμὲ
[2, 18]	αὐτῆς. τὸ πρῶτον δ´ ὑπὸ	τῆς	ὀξύτητος μὴ συναρπασθῇς, ἀλλ´ εἰπὲ
[2, 23]	ὥσπερ εἰ ἀνῄρει τὴν εὐχρηςτίαν	τῆς	ὁρατικῆς ἢ τῆς ἀκουστικῆς δυνάμεως
[2, 23]	ἑκάστη ἡ δύναμις; μή τι	τῆς	ὁρατικῆς ποτ´ ἤκουσας λεγούσης τι
[2, 20]	διὰ τῶν νόμων αὐτοῦ καὶ	τῆς	παιδείας, ὅτι οὔτε τὸ δουλεύειν
[2, 14]	εἰσιν οἱ κατὰ θέαν ἐρχόμενοι	τῆς	πανηγύρεως, πῶς τοῦτο γίνεται καὶ
[2, 20]	καὶ θαλάσσης καὶ γῆς καὶ	τῆς	παρ´ ἀνθρώπων {συνεργ{ ε} ίας
[2, 6]	ἐπὶ μεγάλα ἀνέρχῃ; μικρότερά ἐστι	τῆς	παρασκευῆς, ἵν´ εἴπῃ νέος εὐφυὴς
[2, 13]	χρόνου ἐπιδημῶν ἀγνοεῖ τοὺς νόμους	τῆς	πόλεως καὶ τὰ ἔθη καὶ
[2, 23]	μηδεμίαν εἶναι χρείαν ἢ προαγωγὴν	τῆς	προαιρετικῆς δυνάμεως; μὴ γένοιτο. ἀνόητον,
[2, 23]	φραστικῆς δυνάμεως, ἀλλ´ οὐχ ἡλίκη	τῆς	προαιρετικῆς. ὅταν οὖν ταῦτα λέγω,
[2, 23]	τῷ πανδοκείῳ. ἄνθρωπε, ἐπελάθου σου	τῆς	προθέσεως· οὐκ εἰς τοῦτο ὥδευες,
[2, 11]	Ἴδ´ ἀρχὴ φιλοσοφίας· αἴσθησις μάχης	τῆς	πρὸς ἀλλήλους τῶν ἀνθρώπων καὶ
[2, 19]	σωματίῳ τούτῳ τῷ νεκρῷ περὶ	τῆς	πρὸς τὸν Δία κοινωνίας βουλευόμενον.
[2, 6]	παίειν μέλλων τὸν πολέμιον, ἐπειδὴ	τῆς	σάλπιγγος ἤκουσεν ἀνακαλούσης, ἀνέσχεν· οὕτως
[2, 16]	ἢ μεῖζον ἰδεῖν τοῦ ἡλίου,	τῆς	σελήνης, τῶν ἄστρων, τῆς γῆς
[2, 8]	νέον ἐπί τινας πράξεις ἐκ	τῆς	σχολῆς, μὴ ἄλλως ποιήσῃ τι,
[2, 21]	Εἶτα λέγουσιν οὐδεὶς ὠφελεῖται ἐκ	τῆς	σχολῆς‘ τίς γὰρ ἔρχεται εἰς
[2, 14]	δ´ ἔργον ἐπιδείκνυσι τὴν χρείαν	τῆς	τέχνης. πολὺ δὲ μᾶλλον ἐπὶ
[2, 24]	βλάπτων οὗτος ἄπειρος ἂν εἴη	τῆς	τέχνης ταύτης τῆς τοῦ λέγειν;
[2, 16]	παιδία εὐθὺς ὅταν κλαύσῃ μικρὰ	τῆς	τιτθῆς ἀπελθούσης, πλακούντιον λαβόντα ἐπιλέλησται.
[2, 23]	ταῦτα καὶ μιαρὰ δόγματα. ~Περὶ	τῆς	τοῦ λέγειν δυνάμεως. Βιβλίον πᾶς
[2, 24]	ἂν εἴη τῆς τέχνης ταύτης	τῆς	τοῦ λέγειν; εὕροις ἂν τοὺς
[2, 22]	εἰς τὸ μέσον ὥσπερ κρέως	τῆς	τυραννίδος ὅρα οἷα λέγουσι· ποῦ
[2, 10]	πηροῦσθαι, αἰσθανόμενός γε, ὅτι ἀπὸ	τῆς	τῶν ὅλων διατάξεως τοῦτο ἀπονέμεται,
[2, 17]	δὲ τῆς ἡδονῆς, τῇ δὲ	τῆς	ὑγείας; καθόλου γὰρ εἰ πάντες
[2, 22]	δοκοῦντας, μὴ αὐτόθεν ἀποφήνῃ περὶ	τῆς	φιλίας τι αὐτῶν μηδ´ ἂν
[2, 23]	ἀτιμαστέον. ἔστι τις ἀξία καὶ	τῆς	φραστικῆς δυνάμεως, ἀλλ´ οὐχ ἡλίκη
[2, 23]	Τὸ δ´ αἴρειν τὴν δύναμιν	τῆς	φραστικῆς καὶ λέγειν μὴ εἶναι
[2, 20]	ἐντρυφῶσιν ἡμῖν τοῖς μὲν παρὰ	τῆς	φύσεως διδομένοις πᾶσι χρώμενοι, λόγῳ
[2, 11]	τὸ ἥκειν ἤδη τινὰ ὑπὸ	τῆς	φύσεως κατὰ τὸν τόπον ὥσπερ
[2, 20]	ἢ ἀτυχίας; λαβών τις παρὰ	τῆς	φύσεως μέτρα καὶ κανόνας εἰς
[2, 23]	τῆς ἀκουστικῆς δυνάμεως ἢ αὐτῆς	τῆς	φωνητικῆς. εἰκῇ οὖν σοι ὁ
[2, 6]	τριβῆς, μὴ ζήτει τὸ ἀπὸ	τῆς	χρείας περιγινόμενον, ἀλλ´ ἐκείνου μὲν
[2, 1]	σε ἐπ´ αὐτά, τῷ ἄξιον	τῆς	χώρας ταύτης κεκρικότι, ἐν ᾗ
[2, 11]	ἐκ τοῦ ζυγοῦ καὶ ἀπέλασον	τῆς	χώρας τῶν ἀγαθῶν μακράν. εἰ
[2, 12]	ἔχεις οὖν εἰπεῖν, ὅτῳ τρόπῳ	τῆς	ψυχῆς ἐπιμεμέλησαι; οὐ γὰρ εἰκῇ
[2, 18]	τοιοῦτόν τι καὶ ἐπὶ τῶν	τῆς	ψυχῆς παθῶν γίνεται. ἴχνη τινὰ
[2, 15]	τρόπον τοιοῦτόν τι καὶ ἐπὶ	τῆς	ψυχῆς πάσχουσιν οἱ παρακούοντες τῶν
[2, 22]	ταῦτα μισησάτω, ταῦτα ἐξελασάτω ἐκ	τῆς	ψυχῆς τῆς ἑαυτοῦ. καὶ οὕτως
[2, 5]	καὶ ἀνθρώπων, μετὰ ταῦτα δὲ	τῆς	ὡς ἔγγιστα λεγομένης, ἥ τί
[2, 14]	οἶδας οὔτε τί ἄνθρωπος οὔτε	τί	ἀγαθὸν οὔτε τί κακόν, καὶ
[2, 10]	ἐκεῖνος ἑαυτὸν ἔβλαψεν πρὸς ἐμέ	τι	ἄδικον ποιήσας, ἐγὼ ἐμαυτὸν μὴ
[2, 24]	γεγένηται; Ἀγαμέμνων καὶ Ἀχιλλεὺς διὰ	τί	ἀλλήλοις διεφέροντο; οὐχὶ διὰ τὸ
[2, 13]	λαλεῖν οὖν οὐ μεμελέτηκας; καὶ	τί	ἄλλο ἐμελέτας ἐν τῇ σχολῇ;
[2, 18]	λόγου; αὐτὸς γὰρ ὁ χειμὼν	τί	ἄλλο ἐστὶν ἢ φαντασία; ἐπεί
[2, 19]	τοιοῦτος. κἀγὼ περὶ τοῦ Κυριεύοντος	τί	ἄλλο ἔχω ἀνωτέρω; ἀλλ´ ἂν
[2, 23]	εἴ τις ἄρα ἰδία δύναμις,	τί	ἄλλο ποιεῖ ἤ, ὅταν ἐμπέσῃ
[2, 19]	ἢ νῦν ἐστιν. σοὶ γὰρ	τί	ἄλλο προσγέγονεν ἀναγνόντι; ποῖον δόγμα
[2, 23]	ἄλλαις ἁπάσαις δυνάμεσίν ἐστι μηδέ	τι	ἄλλο συνορᾶν δυναμέναις πλὴν αὐτὰ
[2, 6]	μεμνημένος ὅ τι σὸν καὶ	τί	ἀλλότριον {καὶ} οὐ ταραχθήσῃ. διὰ
[2, 7]	ἢ τὸ ἄμεινον; ἄλλο οὖν	τι	ἄμεινον ἢ τὸ τῷ θεῷ
[2, 2]	ποίησόν μου τὴν διάνοιαν ὅ	τι	ἂν ἀποβαίνῃ πρὸς τοῦτο ἁρμόσασθαι’
[2, 22]	ὡς τῷ ἰδίῳ συμφέροντι. ὅ	τι	ἂν οὖν πρὸς τοῦτο φαίνηται
[2, 2]	σὺ εἰ τοιοῦτον ἐπίλογον παρασκευάζῃ,	τί	ἀναβαίνεις, τί ὑπακούεις; εἰ γὰρ
[2, 15]	ἄν με τοῦτο ἀναγκάσῃς. διὰ	τί,	ἄνθρωπε; τί ἐγένετο; κέκρικα. ἐσώθην,
[2, 14]	τί θεός ἐστιν οἶδας οὔτε	τί	ἄνθρωπος οὔτε τί ἀγαθὸν οὔτε
[2, 8]	τι οὖν ἀθάνατον ἀγήρων, μή	τι	ἄνοσον; ἀλλ´ ἀποθνῄσκοντα θείως, νοσοῦντα
[2, 11]	(Οὐκ ἀρκεῖ. (Ἐλθὼν οὖν ἐπί	τι	ἀνωτέρω τοῦ δοκεῖν τί τοῦτό
[2, 19]	ὑγίεια οὔτε δόξα οὔτε ἄλλο	τι	ἁπλῶς πλὴν ὀρθὴ χρῆσις φαντασιῶν.
[2, 24]	τί ἐστιν ἀπόδειξις ἢ πῶς	τι	ἀποδείκνυται ἢ διὰ τίνων; ἢ
[2, 10]	δ´ οὐδὲν ἧττον τὸν ἄνδρα.	τί	ἀπολλύει ὁ μοιχεύων; τὸν αἰδήμονα,
[2, 10]	κόσμιον, τὸν πολίτην, τὸν γείτονα.	τί	ἀπολλύει ὁ ὀργιζόμενος; ἄλλο τι.
[2, 10]	ἐστι καὶ ἐπονείδιστον καὶ ἀτύχημα.	τί	ἀπολλύει ὁ τὰ τοῦ κιναίδου
[2, 23]	καὶ αὑτήν, μέλλει ἡμῖν ἄλλο	τι	ἀποφαίνεσθαι τὸ κράτιστον εἶναι ἢ
[2, 9]	ποῦ ἀπεκλίναμεν; ἐπὶ τὰ πρόβατα.	τί	ἀπωλέσαμεν; τὸ λογικόν. ὅταν μαχίμως
[2, 9]	μὲν Ἰουδαῖοι, ἔργῳ δ´ ἄλλο	τι,	ἀσυμπαθεῖς πρὸς τὸν λόγον, μακρὰν
[2, 23]	τις ἀξία ἐστὶν αὐτῶν; μή	τι	αὐτὴ ἑκάστη ἡ δύναμις; μή
[2, 8]	τοῦ ἀγαθοῦ. ἐπεί τοι μή	τι	αὐτὴν ἐν φυτῷ ζητεῖς; οὔ.
[2, 10]	ψέξαι πρός τινα μηδὲ βλαβερόν	τι	αὐτῷ εἰπεῖν ἢ πρᾶξαι, ἐξίστασθαι
[2, 19]	Χρύσιππος ἢ Κλεάνθης; βεβασάνικας οὖν	τι	αὐτῶν καὶ δόγμα σεαυτοῦ πεποίησαι;
[2, 22]	αὐτόθεν ἀποφήνῃ περὶ τῆς φιλίας	τι	αὐτῶν μηδ´ ἂν ὀμνύωσιν μηδ´
[2, 20]	καθολικὸν ἀληθές. ἀνδράποδον, οὐδὲ τοῦτο.	τί	γὰρ ἄλλο ἐστὶ τοῦτο ἢ
[2, 4]	γυναικὶ τοῦ γείτονος, τί ποιοῦμεν;	τί	γὰρ ἄλλο ἢ ἀπόλλυμεν καὶ
[2, 20]	καὶ ἀναγκάζον γράφειν ἃ ἔγραφεν;	τί	γὰρ ἄλλο ἢ τὸ πάντων
[2, 19]	σώματος ἢ φυγὴ ἢ ἀδοξία;	τί	γὰρ ἄλλο; μή τι κακία,
[2, 24]	(Ὅτι με οὐκ ἠρέθισας. εἰς	τί	γὰρ ἀπιδὼν ἐρεθιςθῶ ὡς οἱ
[2, 19]	ὀργισθῆναι, μὴ φθονῆσαι, μὴ ζηλοτυπῆσαι	(τί	γὰρ δεῖ περιπλέκειν; θεὸν ἐξ
[2, 9]	μέχρι τοῦ δοκεῖν ὅτι ἔχεις.	τί	γὰρ διαφέρει ταῦτα ἐξηγεῖσθαι ἢ
[2, 16]	κλάειν τὴν τιτθὴν καὶ μάμμην.	τί	γὰρ διαφέρει, τίνος ἥττων ἐστὶ
[2, 19]	Ἑλλάνικος λέγει ἐν τοῖς Αἰγυπτιακοῖς.	τί	γὰρ διαφέρει τοῦτο εἰπεῖν ἢ
[2, 15]	δὲ κέκρικα’ περὶ ποίων ἄλλων;	τί	γάρ ἐστι μεῖζον ἢ προὐργιαίτερον
[2, 1]	τὰ παιδία πρὸς τὰς μορμολυκείας.	τί	γάρ ἐστι παιδίον; ἄγνοια. τί
[2, 7]	ἀνέχομαι λέγοντος ἐκείνου συμφέρει σοι’	τί	γάρ ἐστι συμφέρον οἶδεν; τί
[2, 23]	τὸ τὴν ἀξίαν ἑκάστου λογιούμενον.	τί	γάρ ἐστι τὸ ἀποφαινόμενον ὑπὲρ
[2, 24]	ἐστίν, ἀπόδειξις δ´ οὐκ ἔστιν;	τί	γάρ ἐστιν ἀληθὲς οἶδας ἢ
[2, 9]	αὐτὸ μόνον ἀνθρώπου ἐπαγγελίαν πληρῶσαι.	τί	γάρ ἐστιν ἄνθρωπος; (Ζῷον, φησί,
[2, 5]	πούς, οὕτως οὐδὲ σὺ ἄνθρωπος;	τί	γάρ ἐστιν ἄνθρωπος; μέρος πόλεως,
[2, 4]	ἀντὶ ἀνθρώπου λύκος ἢ πίθηκος.	τί	γὰρ κωλύει; ~Πῶς συνυπάρχει μεγαλοφροσύνη
[2, 23]	ἀλλ´ ὡς δίοδον, ὡς πανδοκεῖα.	τί	γὰρ κωλύει φράζοντα ὡς Δημοσθένης
[2, 20]	ἀλλήλους, αὐτῷ τῷ ἀναιρουμένῳ συγχρῆται.	τί	γὰρ λέγει; μὴ ἐξαπατᾶσθε, ἄνθρωποι,
[2, 17]	ἐπὶ τῷ βούλεσθαι ἕκαστα ὁρίζεσθαι.	τί	γὰρ λέγει; οὐδεὶς ἡμῶν πρὸ
[2, 26]	ὃ μὲν θέλει οὐ ποιεῖ.	τί	γὰρ ὁ κλέπτης θέλει πρᾶξαι;
[2, 7]	μαντεύεσθαι πολλοὶ καθήκοντα πολλὰ παραλείπομεν.	τί	γὰρ ὁ μάντις δύναται πλέον
[2, 20]	πότερον ὑγιῶς ἢ οὐχ ὑγιῶς;	τί	γὰρ σοὶ καὶ ἡμῖν; τῶν
[2, 22]	πρῶτον ὡμολόγηκας ἄφρονα εἶναι σεαυτόν.	τί	γάρ σοι λείπει; οὐ χρῇ
[2, 24]	ἀγνοῶν, τίς ἐστι καὶ ἐπὶ	τί	γέγονεν καὶ ἐν τίνι τούτῳ
[2, 2]	Δίωνος ὄνομα, ἀλλὰ τὸ Θέωνος,	τί	γένηται; τί γράψῃ; ἀλλ´ εἰ
[2, 13]	(Ἀλλὰ δέδοικα μὴ ἐκκρουσθῶ. (Μή	τι	γράφειν μέλλων τὸ Δίωνος ὄνομα
[2, 2]	ἀλλὰ τὸ Θέωνος, τί γένηται;	τί	γράψῃ; ἀλλ´ εἰ μὲν μεμελέτηκας
[2, 2]	εἰ ἀγράμματος λέγοι εἰπέ μοι	τί	γράψω, ὅταν μοι προβληθῇ τι
[2, 13]	μεμελέτηκας γράφειν; (Πῶς γὰρ οὔ;	(Τί	δ´; ἀναγιγνώσκειν μέλλων οὐχ ὡσαύτως
[2, 16]	τί δέ; νύξ ἐστιν; οὔ.	τί	δ´; ἄρτιοί εἰσιν οἱ ἀστέρες;
[2, 12]	τοῦ ἐναντίου ἐκίνησε τὸν πλησίον.	Τί	δ´; ἐπὶ κακοῖς δοκεῖ σοι
[2, 20]	στόμαχον γυμνάσαντες ἀπελθεῖν εἰς βαλανεῖον.	τί	δ´ ἐροῦσι καὶ περὶ τίνων
[2, 13]	οἶδεν οὐδὲ μεμελέτηκεν, ἐκεῖ ἀγωνιᾷ.	τί	δ´ ἔστι τοῦτο; οὐκ οἶδεν,
[2, 22]	ὅρμος ἦλθεν εἰς τὸ μέσον.	τί	δ´ ἐστὶν ὅρμος; τὸ δόγμα
[2, 8]	δημιουργοῦ κατασκεύασμα ὢν καταισχύνεις αὐτό;	τί	δ´; ὅτι οὐ μόνον σε
[2, 13]	ὑπὲρ τῶν μὴ κακῶν; (Οὔ.	(Τί	δ´; ὑπὲρ τῶν κακῶν μέν,
[2, 12]	τυχόντι καὶ ἀπείρῳ ἱππικῆς; οὐδαμῶς.	τί	δ´; ᾧ τινι τὸ χρυσίον
[2, 23]	κωλύει φράζοντα ὡς Δημοσθένης ἀτυχεῖν;	τί	δὲ κωλύει συλλογισμοὺς ἀναλύοντα ὡς
[2, 16]	ἆρά γε ἡμέρα ἐστίν; ναί.	τί	δέ; νύξ ἐστιν; οὔ. τί
[2, 12]	κίνδυνος, μὴ πρῶτον μὲν εἴπῃ	τί	δέ σοι μέλει, βέλτιστε; κύριός
[2, 20]	συνουσίαζε καὶ ἀφόδευε καὶ ῥέγκε.	τί	δὲ σοὶ μέλει, πῶς οἱ
[2, 24]	ἅψασθαι τίνος σοι δοκεῖ; (Μουσικοῦ.	(Τί	δέ; τὸν ἀνδριάντα ὡς δεῖ
[2, 12]	ἐστὶν ἐπ´ ἀγαθοῖς ὁ φθόνος.	Τί	δέ; φθονοίη ἄν τις τοῖς
[2, 11]	προσήκοντος καὶ ἐπιβάλλοντος καὶ ὅ	τι	δεῖ ποιῆσαι καὶ ὅ τι
[2, 1]	τὰ ἀσύνακτα συνάγοντας. νῦν δὲ	τί	δεινὸν ἔχει τὸ λεγόμενον; εἰ
[2, 20]	ἄνθρωπε, τί ὑπὲρ ἡμῶν φροντίζεις,	τί	δι´ ἡμᾶς ἀγρυπνεῖς, τί λύχνον
[2, 17]	τὴν διάρθρωσιν τῶν προλήψεων δεόμεθα,	τί	διαφερόμεθα, τί πολεμοῦμεν, τί ψέγομεν
[2, 8]	ἄγαλμα, ὅταν τελειωθῇ, ὅταν στιλπνωθῇ.	τί	δοκεῖτε; ὀφρῦν; μὴ γένοιτο. μὴ
[2, 13]	ὑπὲρ τοῦ κτησιδίου, περὶ τοῦ	τί	δόξει τῷ Καίσαρι, περὶ τῶν
[2, 13]	ἴδω τινὰ φοβούμενον, ἄλλο δέ	τι	δύναμαι εἰπεῖν καὶ οὐδὲ ἕν,
[2, 8]	ὅτι νώτου χρείαν. εἴχομεν βαστάζειν	τι	δυναμένου. ἀλλὰ νὴ Δία καὶ
[2, 19]	τῶν δυεῖν, ὅτι ἔστι τέ	τι	δυνατόν, ὃ οὔτ´ ἔστιν ἀληθὲς
[2, 17]	ἐφαρμόζεις καλῶς τὰς προλήψεις, διὰ	τί	δυσροεῖς, διὰ τί ἐμποδίζῃ; ἀφῶμεν
[2, 17]	δυνατά; τί οὖν ἐμποδίζῃ; διὰ	τί	δυσροεῖς; νῦν οὐ φεύγεις τὰ
[2, 17]	τί οὖν περιπίπτεις τινί, διὰ	τί	δυστυχεῖς; διὰ τί θέλοντός σού
[2, 15]	τοῦτο ἀναγκάσῃς. διὰ τί, ἄνθρωπε;	τί	ἐγένετο; κέκρικα. ἐσώθην, ὅτι οὐ
[2, 15]	τῆς ἀποχῆς καὶ ἐλθὼν ἐπυνθανόμην	τί	ἐγένετο. (Κέκρικα, φησίν. (Ἀλλ´ ὅμως
[2, 16]	γνώσῃ, τί ἐμελετῶμεν καὶ πρὸς	τί	ἐγυμναζόμεθα. λοιπὸν ὑπὸ τῆς ἀμελετησίας
[2, 5]	καὶ ἐφ´ ἡμῶν ὑπολαβεῖν δεῖ.	τί	εἶ; ἄνθρωπος. εἰ μὲν ὡς
[2, 20]	τις ποιήσαιτο τεκμήριον τοῦ ἐναργές	τι	εἶναι, τὸ ἐπάναγκες εὑρίσκεσθαι καὶ
[2, 16]	τεταπείνωται τάλας, οὐχ εὑρίσκει οὐδὲ	τί	εἴπῃ περὶ τῶν γεγονότων. τίς
[2, 23]	οὖν ἐστι κράτιστον τῶν ὄντων;	τί	εἴπω; τὴν φραστικήν; οὐ δύναμαι·
[2, 24]	Αἴας; ἀλλὰ καὶ εὐγενής. μή	τι	ἐκ θεᾶς μητρός, μή τι
[2, 5]	μή; ὡς ἁρπαστίῳ παίζων. καὶ	τί	ἐκεῖ ἐν μέσῳ ἁρπάστιον τότ´
[2, 12]	κράτιστά ἐστιν ἢ καὶ ἄλλο	τι	ἐκτήσω πάντων ἄμεινον; ποῖον καὶ
[2, 11]	τοῦτο ἔτι πρὸς ἐκείνοις ἐκέκτηντο,	τί	ἐκώλυεν αὐτοὺς εἶναι τελείους; νῦν
[2, 24]	τί ἐληλύθεσαν; ἔα, ἄνθρωπε, ἐπὶ	τί	ἐλήλυθας; ἐρωμένας κτησόμενος ἢ πολεμήσων;
[2, 24]	καὶ τίνες ἦσαν καὶ ἐπὶ	τί	ἐληλύθεσαν; ἔα, ἄνθρωπε, ἐπὶ τί
[2, 16]	τῇ σχολῇ ἐποίεις, τί ἤκουες,	τί	ἐμάνθανες; τί σαυτὸν φιλόσοφον ἐπέγραφες
[2, 19]	συγκρῖναι τὰ λεγόμενα καὶ δόγμα	τι	ἐμαυτοῦ ποιήσασθαι κατὰ τὸν τόπον.
[2, 16]	προσπεσέτω φαντασία ταρακτικὴ καὶ γνώσῃ,	τί	ἐμελετῶμεν καὶ πρὸς τί ἐγυμναζόμεθα.
[2, 19]	σὺ οὖν τίνα ταῦτα ἔλεγες;	τί	ἐμοὶ καὶ σοί, ἄνθρωπε; ἀρκεῖ
[2, 23]	τὴν φραστικὴν ὡσαύτως. προαίρεσιν δὲ	τί	ἐμποδίζειν πέφυκεν; ἀπροαίρετον οὐδέν, αὐτὴ
[2, 17]	προλήψεις, διὰ τί δυσροεῖς, διὰ	τί	ἐμποδίζῃ; ἀφῶμεν ἄρτι τὸν δεύτερον
[2, 8]	ἐν φυτῷ ζητεῖς; οὔ. μή	τι	ἐν ἀλόγῳ; οὔ. ἐν λογικῷ
[2, 21]	τὸ ὁμολογεῖν αὐτά, ὅτι φαντάζονταί	τι	ἐν αὐτοῖς εἶναι ἀκούσιον καθάπερ
[2, 7]	ἐστιν, σοῦ μέλλω πυνθάνεσθαι; διὰ	τί	ἐν γραμματικοῖς οὐ λέγεις; ἐνθάδ´
[2, 8]	ἀπόσπασμα εἶ τοῦ θεοῦ· ἔχεις	τι	ἐν σεαυτῷ μέρος ἐκείνου. τί
[2, 9]	τί οὖν Στωικὸν λέγεις σεαυτόν,	τί	ἐξαπατᾷς τοὺς πολλούς, τί ὑποκρίνῃ
[2, 13]	πόλεως καὶ τὰ ἔθη καὶ	τί	ἔξεστι καὶ τί οὐκ ἔξεστιν.
[2, 20]	ἡμᾶς ἀγρυπνεῖς, τί λύχνον ἅπτεις,	τί	ἐπανίστασαι, τί τηλικαῦτα βιβλία συγγράφεις;
[2, 5]	ἀδύνατον τὸ εὐδαιμονῆσαι. ἀλλ´ οἷόν	τι	ἐπὶ τοῦ πλοῦ ποιοῦμεν. τί
[2, 23]	(Τί ἐστι τὸ χρώμενον; προαίρεσις.	τί	ἐπιμελεῖται πάντων; προαίρεσις. τί ὅλον
[2, 14]	ὑπ´ αὐτοῦ γεγόναμεν καὶ πρὸς	τί	ἔργον; ἆρά γ´ ἔχομέν τινα
[2, 2]	ἄλλο τι ὑπαγορεύῃ τὰ πράγματα,	τί	ἐρεῖς ἢ τί πράξεις; τούτου
[2, 20]	τίνων ἢ πρὸς τίνας καὶ	τί	ἔσται αὐτοῖς ἐκ τῶν λόγων
[2, 10]	τὸν βλάψαντα; (Πρῶτον μὲν ἰδού,	τί	ἐστι βλάβη καὶ μνήσθητι ὧν
[2, 13]	δ´ ὁ παρὰ τῶν πολλῶν	τί	ἐστι καὶ τίνα δύναμιν ἔχει
[2, 24]	συμφερόντων καὶ ἀσυμφόρων, αὐτὸ τοῦτο	τί	ἐστι μάχη οὐκ εἰδότι; δεῖξον
[2, 5]	τῆς ὡς ἔγγιστα λεγομένης, ἥ	τί	ἐστι μικρὸν τῆς ὅλης μίμημα.
[2, 1]	τί γάρ ἐστι παιδίον; ἄγνοια.	τί	ἐστι παιδίον; ἀμαθία. ἐπεὶ ὅπου
[2, 16]	ἑταίρων καὶ τόπων καὶ συναναστροφῆς	τί	ἐστι τὸ βαροῦν ἄλλο ἢ
[2, 15]	ὃ πρότερον ἠγνόουν νῦν εἰδέναι,	τί	ἐστι τὸ ἐν τῇ συνηθείᾳ
[2, 23]	ἢ οἱ ὑπηρέται τοῦ βασιλέως.	(Τί	ἐστι τὸ χρώμενον; προαίρεσις. τί
[2, 17]	ἢ δίκαιον; ἢ μὴ παρακολουθοῦντες	τί	ἐστι τούτων ἕκαστον ἀσήμως καὶ
[2, 22]	οὐδὲν φιλικώτερον‘ ἀλλ´ ὅπως ἴδῃς,	τί	ἐστι φιλία, βάλε κρέας εἰς
[2, 24]	γάρ ἐστιν ἀληθὲς οἶδας ἢ	τί	ἐστι ψεῦδος; τί τίνι ἀκολουθεῖ,
[2, 16]	παρά τινος, τί ἐστιν ἔπαινος,	τί	ἐστι ψόγος, τίς ἑκατέρου φύσις;
[2, 20]	ἐστὶ τοῦτο ἢ οἷον εἴ	τι	ἔστι καθολικόν, ψεῦδός ἐστιν; πάλιν
[2, 7]	τί γάρ ἐστι συμφέρον οἶδεν;	τί	ἐστιν ἀγαθὸν οἶδεν; μεμάθηκεν ὥσπερ
[2, 13]	{μεμέλ{ ετ} ηκέ σοι γνῶναι,	τί	ἐστιν ἀγαθὸς ἄνθρωπος καὶ τί
[2, 17]	τι καὶ οὐ γίνεται· καὶ	τί	ἐστιν ἀθλιώτερον ἐμοῦ; οὐ θέλω
[2, 17]	θέλω τι καὶ γίνεται· καὶ	τί	ἐστιν ἀθλιώτερον ἐμοῦ; Τοῦτο καὶ
[2, 24]	λόγῳ παρακολουθῶν μήτ´ ἀποδείξει, μήτε	τί	ἐστιν ἀληθὲς ἢ τί ψεῦδος,
[2, 24]	οὖν; ἀνθρώπου; (Ναί. (Οἴδαμεν οὖν,	τί	ἐστιν ἄνθρωπος, τίς ἡ φύσις
[2, 24]	πῶς; παρακολουθεῖς γὰρ αὐτῷ τούτῳ,	τί	ἐστιν ἀπόδειξις ἢ πῶς τι
[2, 1]	(Πῶς τοῦτο; (Οὕτως· νῦν ἄλλο	τί	ἐστιν ἐλευθερία ἢ τὸ ἐξεῖναι
[2, 24]	τὰ ὦτα τετρημένα; ἀλλὰ φύσις	τί	ἐστιν ἐννοεῖς ἢ δύνασαι καὶ
[2, 6]	ψεύδη ὑπολαβεῖν; ἀλλ´ ἐξορισθῆναι κινδυνεύω.	τί	ἐστιν ἐξορισθῆναι; ἀλλαχοῦ εἶναι ἢ
[2, 16]	πότε γὰρ ἤκουσεν παρά τινος,	τί	ἐστιν ἔπαινος, τί ἐστι ψόγος,
[2, 23]	ἄν τις αὐτῆς. νῦν δὲ	τί	ἐστιν, Ἐπίκουρε, τὸ ταῦτα ἀποφαινόμενον;
[2, 1]	οὐδὲν ἡμῶν ἔλαττον ἔχει. θάνατος	τί	ἐστιν; μορμολύκειον. στρέψας αὐτὸ κατάμαθε·
[2, 1]	μελλόντων, τῶν δ´ ἠνυσμένων. πόνος	τί	ἐστιν; μορμολύκειον. στρέψον αὐτὸ καὶ
[2, 16]	ἀλλ´ οὐδ´ αὐτὸ τὸ ἀγωνιᾶν	τί	ἐστιν οἶδεν, πότερον ἡμέτερον ἔργον
[2, 16]	ταῦτα γὰρ οἶδεν, ὄχλος δὲ	τί	ἐστιν οὐκ οἶδεν οὐδ´ ὄχλου
[2, 13]	δ´ ἔστι τοῦτο; οὐκ οἶδεν,	τί	ἐστιν ὄχλος οὐδὲ τί ὄχλου
[2, 1]	αὑτοῦ δοῦλον, οὐδὲν ἐποίησεν; (Ἐποίησεν.	(Τί;	(Ἔστρεψεν τὸν αὑτοῦ δοῦλον ἐπὶ
[2, 19]	σοί ἐστιν ὁ λόγος; μή	τι	ἔσω ὁ Καῖσαρ ἀρετὴν καὶ
[2, 8]	οὔ. ἐν λογικῷ οὖν ζητῶν	τί	ἔτι ἀλλαχοῦ ζητεῖς ἢ ἐν
[2, 17]	σαυτοῦ καὶ τῶν θεῶν, καὶ	τί	ἔτι λέγεις πεπαιδεῦσθαι; ποίαν παιδείαν,
[2, 12]	τοῦ πράγματος, ὅσοις γ´ ἐστί	τι	εὐλαβείας. οἱ δὲ πολλοὶ καὶ
[2, 13]	αἴτιον; ὅτι πᾶσα τέχνη ἰσχυρόν	τι	ἔχει καὶ θαρραλέον ἐν τοῖς
[2, 3]	σαυτὴν συστήσεις. ἔδει οὖν τοιοῦτόν	τι	ἔχειν ἡμᾶς καὶ ἐν τῷ
[2, 16]	ἃ βλέπεις καθ´ ἡμέραν; κρεῖττόν	τι	ἔχεις ἢ μεῖζον ἰδεῖν τοῦ
[2, 21]	ἢ εἰ ἔχουσιν ἢ παρὰ	τί	ἔχουσιν ἢ πῶς παύσονται αὐτῶν,
[2, 21]	ὅ τι λέγουσιν οὔθ´ ὅ	τι	ἔχουσιν κακὸν ἢ εἰ ἔχουσιν
[2, 12]	αὑτοῦ φαντασίαις παραχωρῆσαι δύναιτ´ ἄν	τι	ἢ ἀθετῆσαι, οὐδαμῶς διὰ τούτων
[2, 13]	μὴ τῶν οὐκ ἐφ´ αὑτῷ	τι	ἤθελεν, πῶς ἂν ἔτι ἠγωνία;
[2, 16]	οὖν ἐν τῇ σχολῇ ἐποίεις,	τί	ἤκουες, τί ἐμάνθανες; τί σαυτὸν
[2, 20]	οὐκ ἐπιμελοῦνται ἀνθρώπων οὐδὲ κοινόν	τι	ἡμῖν ἐστι πρὸς αὐτοὺς τό
[2, 19]	οὐκ ἄρας ξύλον ἐνσείσεις αὐτῷ;	τί	ἡμῖν καὶ σοί, ἄνθρωπε; ἀπολλύμεθα
[2, 19]	τέκτων ἐστίν, ἡ ὕλη ἐστίν·	τί	ἡμῖν λείπει; οὐκ ἔστι διδακτὸν
[2, 11]	(Οὐ δυνάμεθα. (Ἔχεις οὖν δεῖξαί	τι	ἡμῖν πρὸς τὸ αὐτὰς ἐφαρμόζειν
[2, 7]	μοι ἐξελθεῖν’ ἀνδράποδον, ἄλλο γάρ	τι	θέλεις ἢ τὸ ἄμεινον; ἄλλο
[2, 2]	ὁ ἀπιὼν ἐπὶ τὴν δίκην,	τί	θέλεις τηρῆσαι καὶ ποῦ θέλεις
[2, 16]	προστάγμασι καθωσιωμένον. ἂν δ´ ἄλλο	τι	θέλῃς, οἰμώζων καὶ στένων ἀκολουθήσεις
[2, 17]	τινί, διὰ τί δυστυχεῖς; διὰ	τί	θέλοντός σού τι οὐ γίνεται
[2, 14]	καὶ τὸν κολοφῶνα ἐπιθῶ· οὔτε	τί	θεός ἐστιν οἶδας οὔτε τί
[2, 18]	πρὸ τοῦ πυρέξαι, ἂν μή	τι	θεραπευθῇ εἰς ἅπαν. τοιοῦτόν τι
[2, 1]	γὰρ μὴ νῦν, ὕστερον. διὰ	τί;	ἵνα ἡ περίοδος ἀνύηται τοῦ
[2, 23]	πυρῶν; μή τι κριθῶν; μή	τι	ἵππου; μή τι κυνός; ἀλλ´
[2, 23]	κατὰ κρημνοῦ; προαίρεσις. εἶτα τούτου	τί	ἰσχυρότερον ἐν ἀνθρώποις ἐστίν; καὶ
[2, 20]	εἴ τις ἀντιλέγοι τῷ εἶναί	τι	καθολικὸν ἀληθές, δῆλον ὅτι τὴν
[2, 14]	καὶ τὰ πλεῖστα αὐτῶν ἔχει	τι	καὶ ἀγωγὸν καὶ ἐπίχαρι. καὶ
[2, 20]	καὶ ὁ οἶνος. οὕτως ἰσχυρόν	τι	καὶ ἀνίκητόν ἐστιν ἡ φύσις
[2, 20]	τῶν αὑτοῦ γονέων ἀμελῶν θράσος	τι	καὶ ἀπὸ τούτων προσλάβῃ. τί
[2, 21]	καὶ αὐτὸς ὡς φρονίμῳ, μή	τι	καὶ αὐτὸς ὡς ἐγκρατεῖ; μὴ
[2, 21]	ἐμαυτοῦ; πῶς ἐμαυτῷ χρῶμαι; μή	τι	καὶ αὐτὸς ὡς φρονίμῳ, μή
[2, 17]	ἐστιν ἀθλιώτερον ἐμοῦ; οὐ θέλω	τι	καὶ γίνεται· καὶ τί ἐστιν
[2, 23]	πολίτης, ἐν τούτοις ἀναστραφησόμενος. τοιοῦτόν	τι	καὶ ἐνταῦθά ἐστι τὸ γινόμενον.
[2, 15]	ἀλλ´ ἀτονία’ ἕτερον τρόπον τοιοῦτόν	τι	καὶ ἐπὶ τῆς ψυχῆς πάσχουσιν
[2, 18]	τι θεραπευθῇ εἰς ἅπαν. τοιοῦτόν	τι	καὶ ἐπὶ τῶν τῆς ψυχῆς
[2, 5]	μή, οὐκέτι ἔσται πούς. τοιοῦτόν	τι	καὶ ἐφ´ ἡμῶν ὑπολαβεῖν δεῖ.
[2, 20]	λείποντα, ἀλλὰ πᾶν τοὐναντίον, εἴ	τι	καὶ ἔχει γνωριστικὸν τῆς ἀληθείας,
[2, 1]	καὶ φοβερὰ δι´ ἀπειρίαν, τοιοῦτόν	τι	καὶ ἡμεῖς πάσχομεν πρὸς τὰ
[2, 16]	ἐκεῖνο ἐκεντήθη καὶ προσεκάθισεν. Τοιοῦτόν	τι	καὶ ἡμεῖς πάσχομεν. τίνα θαυμάζομεν;
[2, 17]	γὰρ ἡμῶν οὐκ ἔλεγεν ὑγιεινόν	τι	καὶ νοσερόν, πρὶν Ἱπποκράτη γενέσθαι;
[2, 17]	μεγίστη δυσροίας καὶ κακοδαιμονίας. θέλω	τι	καὶ οὐ γίνεται· καὶ τί
[2, 14]	πῶς τοῦτο γίνεται καὶ διὰ	τί	καὶ τίνες οἱ τιθέντες τὴν
[2, 21]	ἄδικον οὐδαμῶς φαντάζονται ἀκούσιον. ἔνι	τι	καὶ τῷ ζηλοτύπῳ, ὡς οἴονται,
[2, 2]	καὶ οὐ δέομαι’ εἰ μή	τι	καιρός ἐστιν ἐπίτηδες ἐρεθίσαι τοὺς
[2, 19]	ἀδοξία; τί γὰρ ἄλλο; μή	τι	κακία, μή τι μέτοχον κακίας;
[2, 19]	σοι ἃ πρῴην ἔλεγες· μή	τι	{κακία{ ς} ἐστὶ τὸ ναυαγῆσαι,
[2, 19]	ς} ἐστὶ τὸ ναυαγῆσαι, μή	τι	κακίας μετέχον; οὐκ ἄρας ξύλον
[2, 14]	ἄνθρωπος οὔτε τί ἀγαθὸν οὔτε	τί	κακόν, καὶ τὸ μὲν τῶν
[2, 13]	τί ἐστιν ἀγαθὸς ἄνθρωπος καὶ	τί	κακὸς καὶ πῶς ἑκάτερον γίγνεται;
[2, 15]	ἀποκτεῖναι. ἀργύριον οὐ λαμβάνω. διὰ	τί;	κέκρικα. ἴσθι ὅτι ᾧ τόνῳ
[2, 6]	αὐτὸς ὅταν διαπλέῃς τὸν Ἀδρίαν,	τί	κινδυνεύεις; οὐ τῇ κεφαλῇ; ἀλλὰ
[2, 23]	ἢ ἡ προαίρεσις; εἶτα τούτου	τι	κρεῖσσον ἔχειν ὁμολογεῖς καὶ οὐ
[2, 16]	ἐστὶ καὶ ἐκ τίνος κρέμαται;	τί	κρείττων εἶ τοῦ διὰ κοράσιον
[2, 23]	ἀκουστικῆς; {μή τι πυρῶν; μή	τι	κριθῶν; μή τι ἵππου; μή
[2, 9]	τί οὖν ἀλλότρια βοηθήματα μολύνεις;	τί	κυβεύεις περὶ τὰ μέγιστα; ἄλλο
[2, 23]	κριθῶν; μή τι ἵππου; μή	τι	κυνός; ἀλλ´ ὡς διάκονοι καὶ
[2, 24]	ὄρεξιν κινῆσαι; ἡ ἄμπελος μή	τι	λέγει τῷ γεωργῷ ἐπιμελοῦ μου‘
[2, 17]	Οὔ· ἀλλ´ ἐγὼ θέλω γνῶναι,	τί	λέγει Χρύσιππος ἐν τοῖς περὶ
[2, 20]	ἀληθείας, ἐξαιρεῖν πειρᾶται καὶ ἀπολλύειν.	τί	λέγεις, φιλόσοφε; τὸ εὐσεβὲς καὶ
[2, 21]	σε ἢ πῶς ὁ ἀδελφός;	τί	λέγουσιν οἱ ἐκεῖ ἄνθρωποι περὶ
[2, 21]	οὕτως οὐκ εἰδόσιν οὔθ´ ὅ	τι	λέγουσιν οὔθ´ ὅ τι ἔχουσιν
[2, 6]	ὁ πέμπων σε εἰς Γύαρα.	τί	λοιπὸν ὡς ἐπὶ μεγάλα ἀνέρχῃ;
[2, 20]	φροντίζεις, τί δι´ ἡμᾶς ἀγρυπνεῖς,	τί	λύχνον ἅπτεις, τί ἐπανίστασαι, τί
[2, 22]	ποτε στήσῃ πρὸ πύργων; (ὡς	τί	μ´ ἐρωτᾷς τῷδ´ (ἀντιτάξομαι κτενῶν
[2, 20]	ἐστίν. τοῦτο οὐκ ἔστιν ὀξόγαρον;	τί	μᾶλλον ἢ πτισάνη; λάβε καὶ
[2, 11]	τί μᾶλλον ἢ τὰ Σύροις,	τί	μᾶλλον ἢ τὰ Αἰγυπτίοις, τί
[2, 11]	τί μᾶλλον ἢ τὰ Αἰγυπτίοις,	τί	μᾶλλον ἢ τὰ ἐμοὶ φαινόμενα
[2, 11]	πάντα, ἀλλὰ τὰ ἡμῖν δοκοῦντα.	τί	μᾶλλον ἢ τὰ Σύροις, τί
[2, 15]	παρακαλεῖν; νοσῶ, κύριε· βοήθησόν μοι.	τί	με δεῖ ποιεῖν σκέψαι· ἐμόν
[2, 21]	ἐμὲ ἀποθνῄσκειν δέῃ ἢ στρεβλοῦσθαι,	τί	με τὰ τοιαῦτα ὠφελήσει; μὴ
[2, 5]	οἱ κύβοι ἀδιάφοροι· πόθεν οἶδα,	τί	μέλλει πίπτειν; τῷ πεσόντι δ´
[2, 2]	οὔτε δεήσομαι ὑμῶν οὔτ´ ἐπιστρέφομαι,	τί	μέλλετε κρίνειν· ὑμεῖς τε μᾶλλον
[2, 19]	ἄλλο; μή τι κακία, μή	τι	μέτοχον κακίας; σὺ οὖν τίνα
[2, 8]	τῆς σχολῆς, μὴ ἄλλως ποιήσῃ	τι,	μὴ ἄλλως φάγῃ, μὴ ἄλλως
[2, 18]	ἐθέλῃς, ἑκτικὸν ποίει αὐτό· εἴ	τι	μὴ ποιεῖν ἐθέλῃς, μὴ ποίει
[2, 24]	εἰ δυνατόν, παρακαλῶ σε εἰπεῖν	τί	μοι, Δοκεῖ σοι, ἔφη, καθάπερ
[2, 5]	τι ἐπὶ τοῦ πλοῦ ποιοῦμεν.	τί	μοι δύναται; τὸ ἐκλέξασθαι τὸν
[2, 19]	καὶ κακίαν τοῖς εἰσερχομένοις δίδωσι;	τί	μοι ἐμπαίζεις καὶ σὺ πρὸς
[2, 17]	ἀλλὰ καὶ ἐμαυτὴν τιμωρήσομαι. καὶ	τί	μοι μέλει; τοῦτ´ ἔστιν ἔκπτωσις
[2, 17]	πολεμοῦμεν, τί ψέγομεν ἀλλήλους; Καὶ	τί	μοι νῦν τὴν πρὸς ἀλλήλους
[2, 6]	λέγοντος θέλεις ἀναγνῶ σοι παιᾶνας’	τί	μοι πράγματα παρέχεις; οὐκ οἶδας
[2, 17]	καὶ φιλόσοφος καὶ ἐπιμελὴς εἰδέναι	τί	μοι πρὸς θεούς ἐστι καθῆκον,
[2, 20]	οὐδὲ κατὰ βραχὺ πεφροντίκασι· μή	τι	νέος εὐγενὴς ἀκούσας τῶν λόγων
[2, 16]	ὁ αὐτὸς διαμένεις; ἐπεὶ διὰ	τί	ὁ ῥήτωρ εἰδὼς ὅτι γέγραφε
[2, 8]	οἷόν τινα δείξεις σεαυτόν; καὶ	τί	ὁ τεχνίτης τῷ τεχνίτῃ ὅμοιος
[2, 12]	εἶναι λύπη ὁ φθόνος; καὶ	τί	ὁ φθόνος ἐστὶ κακῶν; οὐκοῦν
[2, 10]	τί ἀπολλύει ὁ ὀργιζόμενος; ἄλλο	τι.	ὁ φοβούμενος; ἄλλο τι. οὐδεὶς
[2, 3]	ἀναλυτικόν τε καὶ μή’ διὰ	τί;	οἶδα γὰρ ἀναλύειν συλλογισμούς· ἔχω
[2, 23]	προαίρεσις. τί ἐπιμελεῖται πάντων; προαίρεσις.	τί	ὅλον ἀναιρεῖ τὸν ἄνθρωπον ποτὲ
[2, 15]	ὑποστήσῃ καὶ καταπῖπτον, οὐκ οἰκοδόμημά	τι	ὄν, ὅσῳ δ´ ἂν πλείονα
[2, 2]	τί γράψω, ὅταν μοι προβληθῇ	τι	ὄνομα’ ἂν γὰρ εἴπω ὅτι
[2, 24]	καὶ οὐδὲ ταῦτα προθύμως. (Διὰ	τί;	(Ὅτι με οὐκ ἠρέθισας. εἰς
[2, 17]	δυστυχεῖς; διὰ τί θέλοντός σού	τι	οὐ γίνεται καὶ μὴ θέλοντος
[2, 11]	τι δεῖ ποιῆσαι καὶ ὅ	τι	οὐ δεῖ ποιῆσαι τίς οὐκ
[2, 11]	ἀνθρώποις; (Ἔστιν οὖν. (Καὶ διὰ	τί	οὐ ζητοῦμεν αὐτὸν καὶ ἀνευρίσκομεν
[2, 19]	Χρύσιππον τὰ ἄλλα. σὺ οὖν	τί;	οὐδὲ γέγονα πρὸς τούτῳ, τῷ
[2, 10]	ἄλλο τι. ὁ φοβούμενος; ἄλλο	τι.	οὐδεὶς δίχα ἀπωλείας καὶ ζημίας
[2, 13]	ἔθη καὶ τί ἔξεστι καὶ	τί	οὐκ ἔξεστιν. ἀλλ´ οὐδὲ νομικόν
[2, 8]	οὖν ἀγνοεῖς σου τὴν συγγένειαν;	τί	οὐκ οἶδας, πόθεν ἐλήλυθας; οὐ
[2, 1]	ἐκεχώριστο, ἢ νῦν ἢ ὕστερον.	τί	οὖν ἀγανακτεῖς, εἰ νῦν; εἰ
[2, 5]	ὥρας δ´ ἔστιν ὅτ´ ἀποθανεῖν.	τί	οὖν ἀγανακτεῖς; οὐκ οἶδας ὅτι
[2, 8]	τι ἐν σεαυτῷ μέρος ἐκείνου.	τί	οὖν ἀγνοεῖς σου τὴν συγγένειαν;
[2, 13]	ἁμάρτημα, ἄλλου δὲ κακόν; (Οὔ.	(Τί	οὖν ἀγωνιᾷς ὑπὲρ τῶν ἀλλοτρίων;
[2, 8]	πιστόν, αἰδήμονα, γενναῖον, ἀτάραχον. μή	τι	οὖν ἀθάνατον ἀγήρων, μή τι
[2, 9]	ἔλεγες; ἀπὸ τῶν χειλῶν αὐτόθεν.	τί	οὖν ἀλλότρια βοηθήματα μολύνεις; τί
[2, 5]	μήτ´ ἄλλο τι τῶν τοιούτων.	Τί	οὖν; ἀμελῶς τούτοις χρηστέον; οὐδαμῶς.
[2, 6]	εἶναι ἢ ἐν Ῥώμῃ; ναί.	τί	οὖν; ἂν εἰς Γύαρα πεμφθῶ;
[2, 24]	ἵππου; (Οὔ. (Ἀλλὰ βοός; (Οὔ.	(Τί	οὖν; ἀνθρώπου; (Ναί. (Οἴδαμεν οὖν,
[2, 6]	τὸ ἔργον ἦν; ἀλλ´ ἐκείνου.	τί	οὖν ἀντιποιῇ τοῦ ἀλλοτρίου; ἀεὶ
[2, 23]	ταῖς ἀληθείαις καὶ κωφὸς εἶ;	Τί	οὖν; ἀτιμάζει τις τὰς ἄλλας
[2, 19]	βουλευόμενον. δείξατε. ἀλλὰ οὐκ ἔχετε.	τί	οὖν αὑτοῖς ἐμπαίζετε καὶ τοὺς
[2, 11]	τινι θαρρεῖν ἄξιον; (Οὔ. (Μή	τι	οὖν βέβαιον ἡ ἡδονή; (Οὔ.
[2, 7]	τοῦτο κἀκεῖνοι λοιπὸν ἐμπαίζουσιν ἡμῖν.	τί	οὖν; δεῖ δίχα ὀρέξεως ἔρχεσθαι
[2, 24]	ἀλλὰ καὶ ἰσχυρός εἰμι. μή	τι	οὖν δύνασαι λίθον ἆραι ἡλίκον
[2, 24]	μή τι πατρὸς ἐγγόνου Διός;	τί	οὖν ἐκεῖνον ὠφελεῖ ταῦτα, ὅταν
[2, 17]	δυνατὰ καὶ τὰ σοὶ δυνατά;	τί	οὖν ἐμποδίζῃ; διὰ τί δυσροεῖς;
[2, 16]	κλαύσεις καθήμενος ὡς τὰ παιδία;	τί	οὖν ἐν τῇ σχολῇ ἐποίεις,
[2, 16]	πῶς φοβούμεθα ἢ πῶς ἀγωνιῶμεν;	τί	οὖν ἐνδέχεται, ὅταν τὰ ἐπιφερόμενα
[2, 16]	ἀπόμυξαι μᾶλλον καὶ μὴ ἐγκάλει.	τί	οὖν; ἐνταῦθά σοι οὐδὲν δέδωκεν;
[2, 10]	μὴ τοιοῦτ´ ἐστιν ὃ λέγεις	τί	οὖν; ἐπειδὴ ἐκεῖνος ἑαυτὸν ἔβλαψεν
[2, 23]	ὑποδημάτων. ἀλλ´ ἄν μου πυνθάνῃ	τί	οὖν ἐστι κράτιστον τῶν ὄντων;
[2, 23]	ἕτερα παρὰ τὰ ἕτερα αἱρούμενον.	Τί	οὖν ἐστι τὸ γινόμενον; οἷον
[2, 2]	ἐνταῦθα οὐ φέρει, ἀλλ´ ἄλλῃ;	τί	οὖν ἐστιν, ὅτι οὐκ ἔχει
[2, 21]	οὐκ ἐφοδεύετε Ψευδομένου λήμματα, ὑποθετικούς;	τί	οὖν ἔτι ἀγανακτεῖτε εἰ ἐφ´
[2, 16]	μελέτην ἀκόλουθον τούτοις τοῖς λόγοις;	τί	οὖν ἔτι θαυμάζεις, εἰ, ὅπου
[2, 16]	εἴτε νέον εἴτε πρεσβύτερον, δότε.	Τί	οὖν ἔτι θαυμάζομεν εἰ περὶ
[2, 5]	τὸν καιρόν. εἶτα χειμὼν ἐμπέπτωκεν.	τί	οὖν ἔτι μοι μέλει; τὰ
[2, 20]	ἢ καλόν; ταῦτα ἢ ταῦτα;	τί	οὖν; ἔτι τούτων τις ἀντιλέγει
[2, 7]	τὸν ἐξηγημένον τὰ σημεῖα ἀμφοτέρων;	τί	οὖν ἔτι χρείαν ἔχω τῶν
[2, 16]	ὅπερ καὶ σέ, τὸ δόγμα.	τί	οὖν ἔχεις ποιῆσαι; ἔξελε, τὸ
[2, 5]	ἀλλὰ καὶ ἡ ναῦς καταδύεται.	τί	οὖν ἔχω ποιῆσαι; ὃ δύναμαι,
[2, 7]	ἢ ἵν´ ἐγὼ μὴ πέμψω’	Τί	οὖν ἡμᾶς ἐπὶ τὸ οὕτω
[2, 20]	ἔχουσιν ὑμῶν τῶν ταῦτα διειληφότων;	Τί	οὖν ἦν τὸ ἐγεῖρον αὐτὸν
[2, 16]	ἢ πρὸς μόνα· τὰ σοφίσματα;	τί	οὖν θαυμάζεις, εἰ, ὅπου μὲν
[2, 21]	ἐκκαθαρθησόμενα, τίς συναισθησόμενος τίνων δεῖται;	τί	οὖν θαυμάζετ´, εἰ ἃ φέρετ´
[2, 9]	λύρα, πότε ἵππος, πότε κύων;	τί	οὖν θαυμαστόν, εἰ καὶ ἄνθρωπος
[2, 16]	ὅτι οὐκ ἀρκεῖται τῷ μελετῆσαι.	τί	οὖν {θέλει{ ς} ἐπαινεθῆναι ὑπὸ
[2, 19]	ἤ, ὅπερ ἀληθέστερον, παρ´ ἀμφοτέρους.	τί	οὖν; θέλετε ἀρξώμεθά ποτε τοιαύτην
[2, 20]	τι καὶ ἀπὸ τούτων προσλάβῃ.	τί	οὖν κατὰ σὲ ἀγαθὸν ἢ
[2, 14]	τῷ τὴν πανήγυριν ἱστορήσαντας ἀπελθεῖν.	τί	οὖν; καταγελῶνται ὑπὸ τῶν πολλῶν·
[2, 22]	ὕστερον δὲ θαυμάζων; (Οὐδ´ οὗτος.	(Τί	οὖν; κυνάρια οὐδέποτ´ εἶδες σαίνοντα
[2, 16]	ὅτι μοι τρεῖς ξέσται ἀρκοῦσιν.	τί	οὖν με ταράσσει; τὸ πέλαγος;
[2, 16]	τὸ οὐδέτερον; (Ἐν τοῖς ἀπροαιρέτοις.	(Τί	οὖν; μέμνηταί τις ἡμῶν ἔξω
[2, 10]	οὗτος ᾖ ἀβλαβὴς καὶ ἀζήμιος;	Τί	οὖν; μὴ βλάψω τὸν βλάψαντα;
[2, 5]	ὥραν καὶ παρελθεῖν ὡς ὥραν.	τί	οὖν μοι διαφέρει πῶς παρέλθω,
[2, 24]	εἰ μικρόν, ὅμως ὀνάριόν ἐστιν.	Τί	οὖν μοι οὐδὲν λέγεις; (Ἐκεῖνο
[2, 22]	ψέγεις; (Ναὶ καὶ ταῦτα πάσχω.	(Τί	οὖν; ὁ ἐξηπατημένος περί τινος
[2, 1]	καὶ εἰκοστὴν αὐτοῦ δοῦναι ὀφείλει.	(Τί	οὖν; ὁ ταῦτα παθὼν οὐ
[2, 12]	καὶ μέγα νεῖκος ἐπισταμένως κατέπαυσεν.	Τί	οὖν; οὐ λίαν ἐστὶ νῦν
[2, 10]	πρὸς ἐκεῖνον ἄδικόν τι ποιήσας;	τί	οὖν οὐ τοιοῦτόν τι φανταζόμεθα,
[2, 21]	θέλετε λαλεῖν περὶ τῶν θεωρημάτων.	τί	οὖν; οὐ φλυαρότεροι γίνεσθε; οὐχὶ
[2, 19]	φύσει μόνον, τοῦτο ἀνεμπόδιστον. διὰ	τί	οὖν οὐκ ἀνύετε; εἴπατέ μοι
[2, 19]	μαθησόμενοι καὶ μελετήσοντες πάρεστε. διὰ	τί	οὖν οὐκ ἀνύετε τὸ ἔργον,
[2, 20]	ἤδη πρὸς καταφρόνησιν τῶν θείων.	τί	οὖν; οὐκ ἀρέσκει σοι ταῦτα;
[2, 4]	ποιήσωμεν; οὐκ ἔχεις ποῦ τεθῇς.	Τί	οὖν; οὐκ εἰσὶν αἱ γυναῖκες
[2, 8]	ἄλλων θέλεις λέγειν τὸ ἀγαθόν;	τί	οὖν; οὐκ ἔστι θεῶν ἔργα
[2, 22]	ἐσπούδακεν, φιλεῖ ταῦτα εἰκότως. μή	τι	οὖν περὶ τὰ κακὰ ἐσπουδάκασιν
[2, 17]	οὐ φεύγεις τὰ ἀναγκαῖα; διὰ	τί	οὖν περιπίπτεις τινί, διὰ τί
[2, 20]	λέγοντες ἐξαπατῶσιν ὑμᾶς καὶ παραλογίζονται.	τί	οὖν σοι μέλει; ἄφες ἡμᾶς
[2, 13]	ἀνδράποδον, ὡς ἂν αὐτῷ δοκῇ.	τί	οὖν σοὶ μέλει περὶ τῶν
[2, 9]	καὶ τάχα ἐκείνου χρηστικώτερον τεχνολογήσεις.	τί	οὖν Στωικὸν λέγεις σεαυτόν, τί
[2, 13]	καὶ πῶς ἑκάτερον γίγνεται; διὰ	τί	οὖν σὺ αὐτὸς ἀγαθὸς οὐκ
[2, 1]	ἔχῃς, ἄρας πού ποτε ἀπαλείψεις.	(Τί	οὖν; Σωκράτης οὐκ ἔγραφεν; (Καὶ
[2, 21]	ἢ περίεργον, ἐλεήμονα οἱ πλεῖστοι.	τί	οὖν τὸ αἴτιον; τὸ μὲν
[2, 24]	Ἀλλὰ κἀγὼ πλούσιός εἰμι. μή	τι	οὖν τοῦ Ἀγαμέμνονος πλουσιώτερος; ἀλλὰ
[2, 24]	ἀλλὰ καὶ καλός εἰμι. μή	τι	οὖν τοῦ Ἀχιλλέως καλλίων; ἀλλὰ
[2, 1]	οὐ φίλον τινὰ τοῦ τυράννου;	τί	οὖν τρέμεις ἐπί τινα τοιαύτην
[2, 23]	οὖν αὐτὴν παρελθοῦσαν αὑτῆς καταψηφίσασθαι;	Τί	οὖν; φησίν, εἰ οὕτως τὸ
[2, 13]	σχολῇ; (Συλλογισμοὺς καὶ μεταπίπτοντας. (Ἐπὶ	τί;	οὐχ ὥστε ἐμπείρως διαλέγεσθαι; τὸ
[2, 17]	ἀδικήσαντά με καὶ ὑβρίσαντα. καὶ	τί	ὄφελος τοῦ κακῶς οὕτως διακειμένου;
[2, 13]	οἶδεν, τί ἐστιν ὄχλος οὐδὲ	τί	ὄχλου ἔπαινος· ἀλλὰ τὴν νήτην
[2, 1]	φύσιν οὔτε τὴν τοῦ ἀγαθοῦ,	τί	παράδοξον ἀξιοῦσιν οἱ φιλόσοφοι, εἰ
[2, 24]	τι ἐκ θεᾶς μητρός, μή	τι	πατρὸς ἐγγόνου Διός; τί οὖν
[2, 24]	οὐκ εἰδότι; δεῖξον οὖν μοι,	τί	περανῶ διαλεγόμενός σοι. κίνησόν μοι
[2, 23]	τῆς ὁρατικῆς ποτ´ ἤκουσας λεγούσης	τι	περὶ ἑαυτῆς, μή τι τῆς
[2, 22]	οἱ ἄνθρωποι; οὐδαμῶς. ἀλλὰ μή	τι	περὶ τὰ μηδὲν πρὸς αὐτούς;
[2, 13]	τῶν ἔσω δ´ οὐδενός. μή	τι	περὶ τοῦ μὴ ψεῦδος ὑπολαβεῖν;
[2, 10]	πρὸς αὑτόν; οὐκ ἔχομεν φύσει	τι	πιστόν, φύσει στερκτικόν, φύσει ὠφελητικόν,
[2, 23]	κράτιστον εἶναι ἢ αὐτήν; καὶ	τί	ποιεῖ ἄλλο ὀφθαλμὸς ἀνοιχθεὶς ἢ
[2, 18]	σκέλη παραλύεται. καθόλου οὖν εἴ	τι	ποιεῖν ἐθέλῃς, ἑκτικὸν ποίει αὐτό·
[2, 15]	μετάθου. (Τοῖς κριθεῖσιν ἐμμένειν δεῖ.	(Τί	ποιεῖς, ἄνθρωπε; οὐ πᾶσιν, ἀλλὰ
[2, 15]	ὅτι τοῖς κριθεῖσιν ἐμμένειν δεῖ.	τί	ποιεῖς, ἄνθρωπε; οὐ πᾶσιν. οὐ
[2, 20]	μεγάλης ἀναισχυντίας καὶ γοητείας. Ἄνθρωπε,	τί	ποιεῖς; αὐτὸς σεαυτὸν ἐξελέγχεις καθ´
[2, 1]	ἐξαπατηθῆναι ἢ προπεσεῖν ἢ ἀναίσχυντόν	τι	ποιῆσαι ἢ μετ´ ἐπιθυμίας αἰσχρᾶς
[2, 10]	μὴ βλάψω πρὸς ἐκεῖνον ἄδικόν	τι	ποιήσας; τί οὖν οὐ τοιοῦτόν
[2, 16]	τὸν ἥλιον καὶ τὴν σελήνην,	τί	ποιήσεις; κλαύσεις καθήμενος ὡς τὰ
[2, 16]	μοι ἕνα, ᾧ μέλει πῶς	τι	ποιήσῃ, ὃς ἐπιστρέφεται οὐ τοῦ
[2, 4]	ἐπιβουλεύωμεν τῇ γυναικὶ τοῦ γείτονος,	τί	ποιοῦμεν; τί γὰρ ἄλλο ἢ
[2, 1]	οὐκ ἀνέγνων σοι οὐδ´ ἔγνως	τί	ποιῶ. (Ἐν τίνι; ἐν λεξειδίοις.
[2, 3]	κατορθούντων. ἐπὶ δὲ τοῦ βίου	τί	ποιῶ; νῦν μὲν λέγω ἀγαθόν,
[2, 17]	τῶν προλήψεων δεόμεθα, τί διαφερόμεθα,	τί	πολεμοῦμεν, τί ψέγομεν ἀλλήλους; Καὶ
[2, 21]	πῶς ἐξηγησάμην τὴν λέξιν, πῶς	τί	ποτ´ ἐφλυάρησα τὰ ἐπελθόντα μοι;
[2, 14]	εἰσὶν οἱ πανηγυρίζοντες ἄνθρωποι φιλοθεάμονες.	τί	ποτ´ οὖν ἐστιν ὁ κόσμος,
[2, 13]	ἀγωνιῶντα ἴδω ἄνθρωπον, λέγω· οὗτος	τί	ποτε θέλει; εἰ μὴ τῶν
[2, 2]	ἃ μὴ φαίνεταί σοι; ἀλλὰ	τί;	πράξει μέν σοί τινα ἃ
[2, 2]	τὰ πράγματα, τί ἐρεῖς ἢ	τί	πράξεις; τούτου οὖν τοῦ καθολικοῦ
[2, 18]	ἡμέρας μὴ ἀναγνῷς, ἀλλ´ ἄλλο	τι	πράξῃς, γνώσῃ τὸ γινόμενον. οὕτως
[2, 18]	ποίει αὐτό, ἀλλ´ ἔθισον ἄλλο	τι	πράττειν μᾶλλον ἀντ´ αὐτοῦ. οὕτως
[2, 8]	ὁ ὄνος ἐπεὶ γέγονεν μή	τι	προηγουμένως; οὔ· ἀλλ´ ὅτι νώτου
[2, 17]	ἐστι καθῆκον, τί πρὸς γονεῖς,	τί	πρὸς ἀδελφούς, τί πρὸς τὴν
[2, 17]	μοι πρὸς θεούς ἐστι καθῆκον,	τί	πρὸς γονεῖς, τί πρὸς ἀδελφούς,
[2, 17]	ἀδελφούς, τί πρὸς τὴν πατρίδα,	τί	πρὸς ξένους’ ἔρχου καὶ ἐπὶ
[2, 17]	πρὸς γονεῖς, τί πρὸς ἀδελφούς,	τί	πρὸς τὴν πατρίδα, τί πρὸς
[2, 17]	τὰς προλήψεις τοῖς ἐπὶ μέρους.	Τί	πρῶτόν ἐστιν ἔργον τοῦ φιλοσοφοῦντος;
[2, 23]	μή τι τῆς ἀκουστικῆς; {μή	τι	πυρῶν; μή τι κριθῶν; μή
[2, 9]	τῶν ὁμοίων. (Ὅρα οὖν μή	τί	πως ὡς θηρίον ποιήσῃς· εἰ
[2, 16]	ἐποίεις, τί ἤκουες, τί ἐμάνθανες;	τί	σαυτὸν φιλόσοφον ἐπέγραφες ἐξὸν τὰ
[2, 15]	ἐγένετο. (Κέκρικα, φησίν. (Ἀλλ´ ὅμως	τί	σε ἦν τὸ ἀναπεῖσαν; εἰ
[2, 4]	εἰς πράγματα καὶ ὀδύνας ἐμβάλλειν.	τί	σε θέλεις ποιήσωμεν; οὐκ ἔχεις
[2, 4]	οὐδεμίαν χώραν δύνασαι ἀποπληρῶσαι ἀνθρωπικήν,	τί	σε ποιήσομεν; ἔστω γάρ, φίλου
[2, 7]	ἀδίκων. ἄνθρωπε, σύ μοι λέγε	τί	σημαίνεται, ζωὴ ἢ θάνατος, πενία
[2, 16]	ἀδελφέ, ὅτι ἀδύνατόν ἐστιν ἡμῶν	τι	σκεψαμένων μὴ οὕτως ἐκβῆναι; ἂν
[2, 23]	θεῷ· μέμνησο δ´ ὅτι ἄλλο	τί	σοι δέδωκεν κρεῖττον ἁπάντων τούτων,
[2, 14]	εὐθὺς ἀπαλλάσσῃ χαλεπῶς ἔχων. καίτοι	τί	σοι ἐγὼ κακὸν πεποίηκα; εἰ
[2, 2]	τὰ ὑπαγορευόμενα· εἰ δὲ μή,	τί	σοι ἐγὼ νῦν ὑποθῶμαι; ἂν
[2, 14]	τὸν κακῶς ποιοῦντα κακῶς ποιῆσαι.	τί	σοι λείπει; ἂν οὖν σοι
[2, 6]	θάλασσα ἢ κεραμὶς ἢ τύραννος.	τί	σοι μέλει, ποίᾳ ὁδῷ καταβῇς
[2, 10]	σοι ἐπελάθου, τίς εἶ καὶ	τί	σοι ὄνομα’ εἶτα εἰ μὲν
[2, 17]	τῆς ἐπιβολῆς ταύτης, τάλας; καὶ	τί	σοι ὄφελος ἔσται; πενθῶν ἅπαν
[2, 4]	φίλῳ; ποίῳ τινί; ὡς πολίτῃ;	τί	σοι πιστεύσω; εἶτα σκευάριον μὲν
[2, 2]	ἐστι τὸ λέγειν ὑπόθου μοι’	τί	σοι ὑποθῶμαι; ἀλλὰ ποίησόν μου
[2, 20]	εὐσεβὲς καὶ τὸ ὅσιον ποῖόν	τί	σοι φαίνεται; ἂν θέλῃς, κατασκευάσω
[2, 6]	τοῦ ἀλλοτρίου; ἀεὶ μεμνημένος ὅ	τι	σὸν καὶ τί ἀλλότριον {καὶ}
[2, 19]	καθήμενος. τί τοῖς ἀλλοτρίοις ἐκαλλωπίζου;	τί	Στωικὸν ἔλεγες σεαυτόν; Τηρεῖτε οὕτως
[2, 10]	τοιοῦτόν τι φανταζόμεθα, ἀλλ´ ὅπου	τι	σωματικὸν ἐλάττωμα ἢ εἰς κτῆσιν,
[2, 14]	τινα εἶχεν, κατεγέλα τῶν ἄλλο	τι	τεθαυμακότων ἢ τὸν χόρτον. ~Πρὸς
[2, 20]	τί λύχνον ἅπτεις, τί ἐπανίστασαι,	τί	τηλικαῦτα βιβλία συγγράφεις; μή τις
[2, 23]	λεγούσης τι περὶ ἑαυτῆς, μή	τι	τῆς ἀκουστικῆς; {μή τι πυρῶν;
[2, 23]	αὐτὴ ἑκάστη ἡ δύναμις; μή	τι	τῆς ὁρατικῆς ποτ´ ἤκουσας λεγούσης
[2, 24]	οἶδας ἢ τί ἐστι ψεῦδος;	τί	τίνι ἀκολουθεῖ, τί τίνι μάχεται
[2, 24]	ἐστι ψεῦδος; τί τίνι ἀκολουθεῖ,	τί	τίνι μάχεται ἢ ἀνομολογούμενόν ἐστιν
[2, 17]	φλεβοτόμησον’ ὁ δὲ λέγει σικύασον’	τί	τὸ αἴτιον; ἄλλο γε ἢ
[2, 13]	οὐχ ὡσαύτως ἂν εἶχες; (Ὡσαύτως.	(Τί	τὸ αἴτιον; ὅτι πᾶσα τέχνη
[2, 13]	ὄνομα δέδοικας μὴ ἐκκρουσθῇς; (Οὐδαμῶς.	(Τί	τὸ αἴτιον; οὐχ ὅτι μεμελέτηκας
[2, 3]	λέγω ἀγαθόν, νῦν δὲ κακόν.	τί	τὸ αἴτιον; τὸ ἐναντίον ἢ
[2, 26]	ἀναγκαῖα ἢ οὐκ ἀναγκαῖά ἐστιν.	~Τί	τὸ ἴδιον τοῦ ἁμαρτήματος. Πᾶν
[2, 19]	ἐπιβολῇ καὶ παρασκευὴν οἵαν δεῖ;	τί	τὸ λεῖπόν ἐστιν; ὅταν ἴδω
[2, 7]	ἢ τὸ τῷ θεῷ δοκοῦν;	τί	τὸ ὅσον ἐπὶ σοὶ διαφθείρεις
[2, 12]	πολλοὶ καὶ εἰκαῖοι συγκαθέντες εἴς	τι	τοιοῦτον φύρονται καὶ φύρουσι καὶ
[2, 19]	ἠλαζονεύου ἐν τῇ σχολῇ καθήμενος.	τί	τοῖς ἀλλοτρίοις ἐκαλλωπίζου; τί Στωικὸν
[2, 13]	ἐπ´ ἐμοὶ γάρ ἐστιν. (Μή	τι	τοῦ ὁρμῆσαι παρὰ φύσιν; (Οὐδὲ
[2, 11]	ἐπί τι ἀνωτέρω τοῦ δοκεῖν	τί	τοῦτό ἐστιν Ἴδ´ ἀρχὴ φιλοσοφίας·
[2, 20]	κατὰ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ κατέχεον.	τί	τοῦτο; φαντασία μοι ἐγένετο ἐλαίου
[2, 8]	θεοῦ παρόντος οὐκ ἂν τολμήσαις	τι	τούτων ποιεῖν ὧν ποιεῖς. αὐτοῦ
[2, 19]	ἅμα καὶ τρέμοντι προσελθὼν εἴπῃ	τί	τρέμεις, ἄνθρωπε; περὶ τίνων σοί
[2, 19]	κακοῖς; ὅμως, φιλόσοφε, εἰπέ μοι,	τί	τρέμεις; οὐχὶ θάνατός ἐστι τὸ
[2, 14]	συναρμόσαι τοῖς γινομένοις, ὡς μήτε	τι	τῶν γινομένων ἀκόντων ἡμῶν γίνεσθαι
[2, 5]	ὠφέλειαν μήτε βλάβην μήτ´ ἄλλο	τι	τῶν τοιούτων. Τί οὖν; ἀμελῶς
[2, 17]	οἴησιν τὴν τοῦ δοκεῖν εἰδέναι	τι	τῶν χρησίμων ἀποβάλλοντας ἔρχεσθαι δεῖ
[2, 20]	ἀκούσας τῶν λόγων τούτων πάθῃ	τι	ὑπ´ αὐτῶν ἢ καὶ παθὼν
[2, 2]	νῦν ὑποθῶμαι; ἂν γὰρ ἄλλο	τι	ὑπαγορεύῃ τὰ πράγματα, τί ἐρεῖς
[2, 2]	τοιοῦτον ἐπίλογον παρασκευάζῃ, τί ἀναβαίνεις,	τί	ὑπακούεις; εἰ γὰρ σταυρωθῆναι θέλεις,
[2, 20]	πολὺ κρεῖσσον καὶ ἀσφαλέστερον. ἄνθρωπε,	τί	ὑπὲρ ἡμῶν φροντίζεις, τί δι´
[2, 9]	σεαυτόν, τί ἐξαπατᾷς τοὺς πολλούς,	τί	ὑποκρίνῃ Ἰουδαῖον ὢν Ἕλλην; οὐχ
[2, 10]	ποιήσας; τί οὖν οὐ τοιοῦτόν	τι	φανταζόμεθα, ἀλλ´ ὅπου τι σωματικὸν
[2, 14]	Τὸ ἔργον τοῦ φιλοσοφοῦντος τοιοῦτόν	τι	φανταζόμεθα. λοιπὸν ἐφεξῆς τούτῳ ζητοῦμεν,
[2, 14]	μὲν ἔργον τοῦ φιλοσοφοῦντος τοιοῦτόν	τι	φανταζόμεθα, ὅτι δεῖ τὴν αὑτοῦ
[2, 17]	καὶ τοιούτῳ συνθέλῃς καὶ συνορέγῃ,	τί	φοβῇ ἔτι μὴ ἀποτύχῃς; χάρισαί
[2, 8]	φύσεως καὶ θεοχόλωτε; Λοιπὸν ἡμεῖς	τί	φοβούμεθα ἐκπέμποντες νέον ἐπί τινας
[2, 20]	μέλει; ἄφες ἡμᾶς ἐξαπατηθῆναι. μή	τι	χεῖρον ἀπαλλάξεις, ἂν πάντες οἱ
[2, 17]	δεόμεθα, τί διαφερόμεθα, τί πολεμοῦμεν,	τί	ψέγομεν ἀλλήλους; Καὶ τί μοι
[2, 24]	μήτε τί ἐστιν ἀληθὲς ἢ	τί	ψεῦδος, μήτε διακρῖναι ταῦτα δυνάμενος
[2, 6]	γάρ σε ἀναγκάσαι δύναται ὑπολαβεῖν	τι	ὧν οὐ θέλεις; ἀλλὰ τῇ
[2, 9]	ἐπλήρωσας τὴν ἐπαγγελίαν. ὅρα μή	τι	ὡς πρόβατον· εἰ δὲ μή,
[2, 19]	σύνταξιν; οὐκ ἀνέγνωκα. ἀνάγνωθι. καὶ	τί	ὠφεληθήσεται; φλυαρότερος ἔσται καὶ ἀκαιρότερος
[2, 21]	θέλῃς, ἀποδείξω, πῶς. ἐμὲ οὖν	τι	ὠφελήκασιν; ἄνθρωπε, μὴ γὰρ ἐπύθου,
[2, 22]	μόνον, ποῦ τὸ συμφέρον αὐτοῖς	τίθενται,	πότερον ἐκτὸς ἢ ἐν προαιρέσει.
[2, 14]	διὰ τί καὶ τίνες οἱ	τιθέντες	τὴν πανήγυριν καὶ ἐπὶ τίνι.
[2, 22]	δόγμα, τὸ ἐν τοῖς ἀπροαιρέτοις	τίθεσθαι	αὑτοὺς καὶ τὰ ἑαυτῶν. ἂν
[2, 23]	ταῦτ´ ἀκαταληκτικῶς ἔχειν καὶ ἐνταῦθα	τίθεσθαι	τὰς αὑτῶν ἐλπίδας. εἴ τις
[2, 23]	παριστὰς βλάπτει τοὺς ἀκούοντας, κἀμὲ	τίθεσθε	ἕνα τῶν βλαπτόντων. οὐ δύναμαι
[2, 17]	ὁμοίως ὁρμᾶτε, ἐπιβάλλεσθε, {προ{ ς}	τίθεσθε,	ταὐτὰ εὔχεσθε, περὶ ταὐτὰ σπουδάζετε.
[2, 17]	περιπεσῇ. ἀλλ´ ὑγιείᾳ· δυστυχήσεις· ἀρχαῖς,	τιμαῖς,	πατρίδι, φίλοις, τέκνοις, ἁπλῶς ἄν
[2, 17]	τὰ τέκνα. ἀλλὰ καὶ ἐμαυτὴν	τιμωρήσομαι.	καὶ τί μοι μέλει; τοῦτ´
[2, 17]	τινὶ μὴ προχωρεῖν. εἶτα οὕτως	τιμωρήσομαι	τὸν ἀδικήσαντά με καὶ ὑβρίσαντα.
[2, 20]	ἵν´ οἱ πολῖται ἡμῶν ἐπιστραφέντες	τιμῶσι	τὸ θεῖον καὶ παύσωνταί ποτε
[2, 2]	ἀλλὰ τί; πράξει μέν σοί	τινα	ἃ δοκεῖ φοβερὰ εἶναι· ἵνα
[2, 7]	σημεῖα τῶν σπλάγχνων οὕτως σημεῖα	τίνα	ἀγαθῶν καὶ κακῶν; εἰ γὰρ
[2, 8]	καὶ τοῦ τεχνίτου καὶ εἴ	τινα	αἴσθησιν εἶχες, ἐπειρῶ ἂν μηδὲν
[2, 1]	πτερά, ποῦ τρέπονται καὶ πρὸς	τίνα	ἀναχωροῦσιν ὡς ἀσφαλῆ; πρὸς τὰ
[2, 18]	ἂν θέλῃ. ἀλλὰ μᾶλλον ἄλλην	τινὰ	ἀντεισάγαγε καλὴν καὶ γενναίαν φαντασίαν
[2, 21]	ἐξελθὼν προέβαλές ποτε σαυτῷ φαντασίαν	τινὰ	ἀντὶ συλλογισμοῦ καὶ ταύτην κοινῇ
[2, 7]	τὴν ἀριστεράν· οὐ γὰρ τούτων	τινὰ	ἀπελθεῖν θέλει, ἀλλὰ τὴν φέρουσαν.
[2, 4]	ἐλθών, ἄν σοι φανῇ, ἔκβαλέ	τινα	αὐτῶν. οὕτως καὶ αἱ γυναῖκες
[2, 16]	τὰ βαροῦντα καὶ ἐξιστάντα ἡμᾶς;	τίνα	γὰρ ἄλλα ἢ τὰ δόγματα;
[2, 14]	γίνεται τέκτων, ὁ κυβερνήτης μαθών	τινα	γίνεται κυβερνήτης. μή ποτ´ οὖν
[2, 14]	οὖν ὅτι ὁ τέκτων μαθών	τινα	γίνεται τέκτων, ὁ κυβερνήτης μαθών
[2, 16]	ἀξιῶ, ἀλλ´ ὑπὸ δογμάτων ὀρθῶν.	τίνα	δ´ ἐστὶ ταῦτα; ἃ δεῖ
[2, 17]	φιλοσόφοις; ἃ οὐκ οἰόμεθα εἰδέναι.	τίνα	δ´ ἐστὶ ταῦτα; τὰ θεωρήματα.
[2, 4]	οὔ, πόλιν δ´ οὔ; εἰς	τίνα	δὲ χώραν αὑτοὺς κατατάσσομεν; ὡς
[2, 1]	καὶ ταῦτα πρόχειρα ἔχετε, πρὸς	τίνα	δεῖ τεθαρρηκέναι καὶ πρὸς τίνα
[2, 8]	πεποίηκεν, διὰ τοῦτο ἀμελεῖς οἷόν	τινα	δείξεις σεαυτόν; καὶ τί ὁ
[2, 5]	συνησθήσεται· ἂν δὲ δι´ ἀσχημοσύνην	τινὰ	διασεσωσμένον, τὰ ἐναντία. ὅπου γὰρ
[2, 13]	τῶν πολλῶν τί ἐστι καὶ	τίνα	δύναμιν ἔχει ἐν βίῳ οὔτε
[2, 1]	κεκρικότι, ἐν ᾗ καταταχθεὶς ἐπιδείξεις,	τίνα	δύναται λογικὸν ἡγεμονικὸν πρὸς τὰς
[2, 14]	καὶ εἰ τὰ κτήνη συναίσθησίν	τινα	εἶχεν, κατεγέλα τῶν ἄλλο τι
[2, 17]	καὶ αὐτὸ τοῦτο σκεψάμενον, ποίαν	τινὰ	ἑκάστῃ αὐτῶν οὐσίαν ὑποτακτέον. ἐπεὶ
[2, 9]	Σύρος, πῶς Αἰγύπτιος; καὶ ὅταν	τινὰ	ἐπαμφοτερίζοντα ἴδωμεν, εἰώθαμεν λέγειν οὐκ
[2, 14]	τί ἔργον; ἆρά γ´ ἔχομέν	τινα	ἐπιπλοκὴν πρὸς αὐτὸν καὶ σχέσιν
[2, 24]	οὐχὶ διὰ τὸ μὴ εἰδέναι,	τίνα	ἐστὶ συμφέροντα καὶ ἀσύμφορα; οὐχὶ
[2, 6]	οὐδέποτ´ οὐδεὶς τύραννος ἓξ μησίν	τινα	ἔσφαξεν, πυρετὸς δὲ καὶ ἐνιαυτῷ
[2, 1]	τίνα δεῖ τεθαρρηκέναι καὶ πρὸς	τίνα	εὐλαβῶς διακεῖσθαι, ὅτι πρὸς τὰ
[2, 11]	τῇ ἐμφάσει ἀρκούμεθα, ἀλλὰ κανόνα	τινὰ	ἐφ´ ἑκάστου εὕρομεν. ἐνταῦθ´ οὖν
[2, 18]	ἀντεξετάζων, ἄν τε τῶν ζώντων	τινὰ	ἔχῃς ἄν τε τῶν ἀποθανόντων.
[2, 19]	Στωικὸν δὲ δείξατέ μοι, εἴ	τινα	ἔχητε. ποῦ ἢ πῶς; ἀλλὰ
[2, 8]	θεὸν οὐκ ἔχεις; εἶτ´ ἄλλον	τινὰ	ζητεῖς ἐκεῖνον ἔχων; ἢ ἄλλα
[2, 14]	γενέσθαι, χρεία δὲ καὶ μαθεῖν	τινα;	ζητοῦμεν οὖν τίνα ταῦτα. λέγουσιν
[2, 8]	ἀγνοεῖς. δοκεῖς με λέγειν ἀργυροῦν	τινα	ἢ χρυσοῦν ἔξωθεν; ἐν σαυτῷ
[2, 16]	Τοιοῦτόν τι καὶ ἡμεῖς πάσχομεν.	τίνα	θαυμάζομεν; τὰ ἐκτός. περὶ τίνα
[2, 10]	καίτοι ἐκεῖνα μὲν παρ´ ἔξωθέν	τινα	καὶ ἀπροαίρετον αἰτίαν ἀπόλλυται, ταῦτα
[2, 18]	τῆς ψυχῆς παθῶν γίνεται. ἴχνη	τινὰ	καὶ μώλωπες ἀπολείπονται ἐν αὐτῇ,
[2, 16]	ὑπὸ τῆς ἀμελετησίας προσεπισωρεύομεν ἀεί	τινα	καὶ προσπλάςςομεν μείζονα τῶν καθεστώτων.
[2, 17]	φωνὰς ταύτας ἀπηχοῦμεν; ἔχομεν γάρ	τινα	καὶ ὑγιεινοῦ πρόληψιν, ἀλλ´ ἐφαρμόσαι
[2, 5]	Πῶς οὖν λέγεται τῶν ἐκτός	τινα	κατὰ φύσιν καὶ παρὰ φύσιν;
[2, 16]	οὗ Διογένει μετῆν; ἐπινοεῖς τούτων	τινὰ	κλάοντα ἢ ἀγανακτοῦντα, ὅτι τὸν
[2, 10]	πάντα ὑπακούειν, μηδέποτε ψέξαι πρός	τινα	μηδὲ βλαβερόν τι αὐτῷ εἰπεῖν
[2, 19]	τὴν τέχνην τὴν Φειδίου, οὕτως	τινά	μοι δείξατε κατὰ τὰ δόγματα
[2, 19]	ἀδοξοῦντα καὶ εὐτυχοῦντα. δείξατ´· ἐπιθυμῶ	τινα	νὴ τοὺς θεοὺς ἰδεῖν Στωικόν.
[2, 19]	ἃ λαλεῖ τετυπωμένον. δείξατέ μοί	τινα	νοσοῦντα καὶ εὐτυχοῦντα, κινδυνεύοντα καὶ
[2, 8]	ἐπιτροπήν; εἰ δέ σοι ὀρφανόν	τινα	ὁ θεὸς παρέθετο, οὕτως ἂν
[2, 24]	ἀποδείκνυται ἢ διὰ τίνων; ἢ	τίνα	ὅμοια μὲν ἀποδείξει ἐστίν, ἀπόδειξις
[2, 24]	παιδία τὰ πιθανὰ καὶ δριμέα	τίνα	οὐκ ἐκκαλεῖται πρὸς τὸ συμπαίζειν
[2, 16]	ἔξω μου τὸν ἐγκέφαλον βάλῃ;	Τίνα	οὖν ἐστι τὰ βαροῦντα καὶ
[2, 9]	καὶ οὕτως ἀπώλετο ὁ ἄνθρωπος.	τίνα	οὖν ποιοῦμεν ὡς πρόβατα; ὅταν
[2, 13]	οὐκ ἔξεστιν. ἀλλ´ οὐδὲ νομικόν	τινα	παρέλαβεν πώποτε τὸν ἐροῦντα αὐτῷ
[2, 23]	τὰ κωλυόμενα; τὴν ὁρατικὴν δύναμιν	τίνα	πέφυκεν ἐμποδίζειν; καὶ προαίρεσις καὶ
[2, 12]	ὁ δ´ ὁδηγός, ὅταν λάβῃ	τινὰ	πλανώμενον, ἤγαγεν ἐπὶ τὴν ὁδὸν
[2, 11]	σοι; ὁ δὲ μαινόμενος ἄλλα	τινὰ	ποιεῖ ἢ τὰ δοκοῦντά οἱ
[2, 1]	ἐξήταζεν καὶ ἀεὶ μίαν γέ	τινα	πρόληψιν ἐγύμναζεν χρηστικῶς. ταῦτα γράφει
[2, 16]	τίνα θαυμάζομεν; τὰ ἐκτός. περὶ	τίνα	σπουδάζομεν; περὶ τὰ ἐκτός. εἶτ´
[2, 24]	καὶ μετὰ τίνων κοινωνῶν καὶ	τίνα	τὰ ἀγαθά ἐστι καὶ τὰ
[2, 19]	τι μέτοχον κακίας; σὺ οὖν	τίνα	ταῦτα ἔλεγες; τί ἐμοὶ καὶ
[2, 14]	καὶ μαθεῖν τινα; ζητοῦμεν οὖν	τίνα	ταῦτα. λέγουσιν οἱ φιλόσοφοι, ὅτι
[2, 1]	τυράννου; τί οὖν τρέμεις ἐπί	τινα	τοιαύτην ἀπιὼν περίστασιν; Διὰ τοῦτο
[2, 4]	ἄλλο ἢ ἀπόλλυμεν καὶ ἀναιροῦμεν;	τίνα;	τὸν πιστόν, τὸν αἰδήμονα, τὸν
[2, 12]	γοῦν ᾧ θέλεις ἡμῶν ἰδιώτην	τινὰ	τὸν προσδιαλεγόμενον· καὶ οὐχ εὑρίσκει
[2, 1]	οὐ τὸν τύραννον, οὐ φίλον	τινὰ	τοῦ τυράννου; τί οὖν τρέμεις
[2, 8]	ἐσθίῃς, τίς ὢν ἐσθίεις καὶ	τίνα	τρέφεις; ὅταν συνουσίᾳ χρῇ, τίς
[2, 6]	ἀλλὰ καὶ λάλησον αὐτῷ. λαλῶ.	τίνα	τρόπον; οὐ ταπεινῶς. ἀλλ´ οὐκ
[2, 5]	ἁρπαστίου. δεῖ γὰρ πάντως περί	τινα	τῶν ἐκτὸς ὑλῶν φιλοτεχνεῖν, ἀλλ´
[2, 24]	εἶναι, ἵν´ ὑμῖν χαρίσωμαι. ~Πρός	τινα	τῶν οὐκ ἠξιωμένων {ὑπ´{ ερ}
[2, 21]	φλυαρότεροι γίνεσθε; οὐχὶ δὲ παρέχει	τινὰ	ὕλην ὑμῖν πρὸς τὸ ἐπιδείκνυσθαι
[2, 11]	δ´ αἴτιον τὸ ἥκειν ἤδη	τινὰ	ὑπὸ τῆς φύσεως κατὰ τὸν
[2, 22]	(Ὁ δὲ νῦν λοιδορῶν μέν	τινα,	ὕστερον δὲ θαυμάζων; (Οὐδ´ οὗτος.
[2, 21]	καὶ αὐτὸς εἷς εἰμι ἐκείνων;	τίνα	φαντασίαν ἔχω περὶ ἐμαυτοῦ; πῶς
[2, 13]	εἰπεῖν μὴ εἶναι, ὅταν ἴδω	τινὰ	φοβούμενον, ἄλλο δέ τι δύναμαι
[2, 16]	ἂν ὁ τοιοῦτος ὑπομείναι φυγήν	τινα	φυγεῖν εἰς ἅπαντα ἢ τὴν
[2, 13]	περὶ τούτου. (Ὅταν οὖν ἴδῃς	τινὰ	ὠχριῶντα, ὡς ὁ ἰατρὸς ἀπὸ
[2, 14]	ἀγροὺς καὶ οἰκέτας καὶ ἀρχάς	τινας	ἀναστρέφεσθε, ταῦτα οὐδὲν ἄλλο ἢ
[2, 20]	φυλάττειν ταύτην τὴν κοινωνίαν, πρός	τινας	δ´ οὔ; πρὸς τίνας οὖν
[2, 20]	καὶ περὶ τίνων ἢ πρὸς	τίνας	καὶ τί ἔσται αὐτοῖς ἐκ
[2, 16]	ἐπιγράφειν; ὅτι εἰσαγωγὰς {ἔπραξά{ ς}	τινας	καὶ Χρυσίππεια ἀνέγνων, φιλοσόφου δ´
[2, 20]	σοι πάντα τηρῆται; ἢ πρός	τινας	μὲν δεῖ φυλάττειν ταύτην τὴν
[2, 23]	ἦν. ταῦτα ὅταν λέγω πρός	τινας,	οἴονταί με καταβάλλειν τὴν περὶ
[2, 15]	μόγις μετεπείσθη. τῶν δὲ νῦν	τινας	οὐκ ἔστι μεταθεῖναι. ὥστε μοι
[2, 20]	πρός τινας δ´ οὔ; πρὸς	τίνας	οὖν δεῖ τηρεῖν; πρὸς τοὺς
[2, 19]	πλείστους ὑμῶν Ἐπικουρείους εὑρήσετε, ὀλίγους	τινὰς	Περιπατητικοὺς καὶ τούτους ἐκλελυμένους. ποῦ
[2, 8]	τί φοβούμεθα ἐκπέμποντες νέον ἐπί	τινας	πράξεις ἐκ τῆς σχολῆς, μὴ
[2, 3]	ἔχων ἐξουσίαν. ~Πρὸς τοὺς συνιστάντας	τινὰς	τοῖς φιλοσόφοις. Καλῶς ὁ Διογένης
[2, 19]	ὁ τοῦ Ἕκτορος πατήρ; Πρίαμος.	τίνες	ἀδελφοί; Ἀλέξανδρος καὶ Δηίφοβος. μήτηρ
[2, 6]	ἡσυχίαν ἄγῃς μηδ´ ἀγανακτῇς, εἴ	τινες	ἄλλοι πλεῖόν σου ἔχουσιν ἐν
[2, 5]	οὐ νομίζειν; οἱ δαίμονές σοι	τίνες	εἶναι δοκοῦσιν; οὐχὶ ἤτοι θεῶν
[2, 14]	οἱ δὲ πωλήσοντες· ὀλίγοι δέ	τινές	εἰσιν οἱ κατὰ θέαν ἐρχόμενοι
[2, 14]	διανοούμενον ἢ ἐνθυμούμενον· εἶτα ποῖοί	τινες	εἰσίν. οἷοι γὰρ ἂν ἐκεῖνοι
[2, 6]	τοῦτο ἀγανακτοῦμεν. οὔτε γὰρ ἴσμεν	τίνες	ἐσμὲν οὔτε μεμελετήκαμεν τὰ ἀνθρωπικὰ
[2, 24]	παραθῇς, οὐ κινηθήσεται, οὕτως εἰσί	τινες	ἡμῖν φυσικαὶ προθυμίαι καὶ πρὸς
[2, 24]	οὐχὶ διὰ ταῦτα ἐπελάθοντο καὶ	τίνες	ἦσαν καὶ ἐπὶ τί ἐληλύθεσαν;
[2, 14]	γίνεται καὶ διὰ τί καὶ	τίνες	οἱ τιθέντες τὴν πανήγυριν καὶ
[2, 5]	ἐξ ἀνθρώπων καὶ θεῶν μεμιγμένοι	τινές;	ὁμολογήσαντος δὲ τίς οὖν σοι
[2, 14]	πῶς ὁ διοικῶν; ἡμεῖς δὲ	τίνες	ὄντες ὑπ´ αὐτοῦ γεγόναμεν καὶ
[2, 20]	τοὺς παραβατικῶς αὐτῆς ἔχοντας; καὶ	τίνες	παραβατικώτερον αὐτῆς ἔχουσιν ὑμῶν τῶν
[2, 20]	τίνι οὖν τούτων διαφέρουσιν οὗτοι	τίνες	ποτέ; οἱ Ἀκαδημαικοὺς αὑτοὺς λέγοντες;
[2, 23]	δριμύτητος τῶν θεωρημάτων, ὑπ´ αὐτῶν	τινες	τούτων ἁλισκόμενοι καταμένουσιν αὐτοῦ, ὁ
[2, 15]	ὧν ἔκριναν ἐμμένοντας. Ὅταν ἀκούσωσί	τινες	τούτων τῶν λόγων, ὅτι βέβαιον
[2, 14]	τῇ πανηγύρει ταύτῃ· οἱ μέν	τινες	ὡς κτήνη οὐδὲν πλέον πολυπραγμονοῦσι
[2, 24]	ἢ τί ἐστι ψεῦδος; τί	τίνι	ἀκολουθεῖ, τί τίνι μάχεται ἢ
[2, 12]	δεήσει ποιεῖν, ἀλλὰ προσελθόντα ὑπατικῷ	τινι,	ἂν οὕτως τύχῃ, πλουσίῳ πυθέσθαι
[2, 17]	ἀναγκαῖα; διὰ τί οὖν περιπίπτεις	τινί,	διὰ τί δυστυχεῖς; διὰ τί
[2, 22]	ὑμῶν ὅστις ἐσπούδακεν ἢ αὐτός	τινι	εἶναι φίλος ἢ ἄλλον κτήσασθαι
[2, 14]	ὦ δεινῆς ὕβρεως’ ἐὰν δέ	τινι	εἴπῃς αἱ ὀρέξεις σου φλεγμαίνουσιν,
[2, 1]	οὐδ´ ἔγνως τί ποιῶ. (Ἐν	τίνι;	ἐν λεξειδίοις. ἔχε σου τὰ
[2, 12]	σῶμα δὲ τὸ σαυτοῦ ἤδη	τινὶ	ἔσκεψαι ἐπιτρέψαι εἰς ἐπιμέλειαν αὐτοῦ;
[2, 20]	οὖν; ἔτι τούτων τις ἀντιλέγει	τινὶ	ἢ λόγον δίδωσιν ἢ λαμβάνει
[2, 3]	γὰρ ὥσπερ εἰ δραχμὴ συσταθῆναί	τινι	ἠξίου, ἵνα δοκιμασθῇ. εἰ ἀργυρογνωμονικός
[2, 11]	ᾧ πεποιθέναι; (Δεῖ. (Ἀβεβαίῳ οὖν	τινι	θαρρεῖν ἄξιον; (Οὔ. (Μή τι
[2, 24]	ψεῦδος; τί τίνι ἀκολουθεῖ, τί	τίνι	μάχεται ἢ ἀνομολογούμενόν ἐστιν ἢ
[2, 19]	μὴ ἀποτυχεῖν τινος, μὴ περιπεσεῖν	τινι,	μὴ ὀργισθῆναι, μὴ φθονῆσαι, μὴ
[2, 17]	οἷόν ἐστι τὸ ἃ θέλει	τινὶ	μὴ προχωρεῖν. εἶτα οὕτως τιμωρήσομαι
[2, 20]	τὰ τῆς εὐγενείας σπέρματα· μή	τινι	μοιχεύοντι ἀφορμὰς παράσχωμεν τοῦ ἀπαναισχυντῆσαι
[2, 20]	καὶ διδάξω σε, ἐὰν θέλῃς‘	τίνι	οὖν τούτων διαφέρουσιν οὗτοι τίνες
[2, 14]	τιθέντες τὴν πανήγυριν καὶ ἐπὶ	τίνι.	οὕτως καὶ ἐνθάδ´ ἐν τῇ
[2, 4]	δὲ χώραν αὑτοὺς κατατάσσομεν; ὡς	τίνι	σοι χρῶμαι, ἄνθρωπε; ὡς γείτονι,
[2, 12]	ἱππικῆς; οὐδαμῶς. τί δ´; ᾧ	τινι	τὸ χρυσίον ἢ τὸ ἀργύριον
[2, 12]	μοι εἰπεῖν, ὦ οὗτος, ᾧ	τινι	τοὺς ἵππους τοὺς σεαυτοῦ παρέδωκας;
[2, 24]	ἐπὶ τί γέγονεν καὶ ἐν	τίνι	τούτῳ τῷ κόσμῳ καὶ μετὰ
[2, 17]	πατρίδι, φίλοις, τέκνοις, ἁπλῶς ἄν	τινι	τῶν ἀπροαιρέτων. ἀλλὰ τῷ Διὶ
[2, 4]	ὡς γείτονι, ὡς φίλῳ; ποίῳ	τινί;	ὡς πολίτῃ; τί σοι πιστεύσω;
[2, 24]	πρὸς σέ; δεῖξόν μοι. περὶ	τίνος	ἀκοῦσαι δύνασαι; περὶ ἀγαθῶν καὶ
[2, 16]	ὃς ἐπιστρέφεται οὐ τοῦ τυχεῖν	τινος,	ἀλλὰ τῆς ἐνεργείας τῆς αὑτοῦ·
[2, 8]	θεόν, οὗτος οὐκ οἶδεν, μετὰ	τίνος	ἀπέρχεται. ἀλλ´ ἀνεχόμεθα λέγοντος αὐτοῦ
[2, 16]	δὲ μὴ ποθεῖν, ἀφαιρουμένου δέ	τινος	ἀποδιδόναι εὐλύτως καὶ αὐτόθεν, χάριν
[2, 24]	δύνασαι; περὶ ἀγαθῶν καὶ κακῶν;	τίνος;	ἆρά γε ἵππου; (Οὔ. (Ἀλλὰ
[2, 20]	ἢ τὴν τορύνην ὀβελίσκον; εἴ	τινος	αὐτῶν δοῦλος ἤμην, εἰ καὶ
[2, 18]	ἴδω τίς εἶ καὶ περὶ	τίνος,	ἄφες σε δοκιμάσω. καὶ τὸ
[2, 14]	πρὸς ἐμὲ ὡς μηδενὸς δεόμενος.	τίνος	δ´ ἂν καὶ φαντασθείης ὡς
[2, 17]	καὶ αἰσχρῶν ἐπικρίνοντες καὶ διαλαμβάνοντες.	τίνος	δ´ ἕνεκα προσερχόμεθα τοῖς φιλοσόφοις;
[2, 5]	ἢ πυρέξας; διὰ γὰρ τοιούτου	τινὸς	δεῖ παρελθεῖν με. Τοῦτο ὄψει
[2, 5]	ἄνθρωπον σκοπεῖς καὶ μέρος ὅλου	τινός,	δι´ ἐκεῖνο τὸ ὅλον νῦν
[2, 22]	(Τί οὖν; ὁ ἐξηπατημένος περί	τινος	δοκεῖ σοι φίλος εἶναι αὐτοῦ;
[2, 24]	Δοκεῖ σοι, ἔφη, καθάπερ ἄλλου	τινὸς	εἶναι τέχνη οὕτως δὲ καὶ
[2, 25]	τὰ λογικά. Τῶν παρόντων δέ	τινος	εἰπόντος Πεῖσόν με, ὅτι τὰ
[2, 18]	πυρὶ φρύγανα παρέβαλες. ὅταν ἡττηθῇς	τινος	ἐν συνουσίᾳ, μὴ τὴν μίαν
[2, 6]	ἐπὶ τὸ πηλοῦσθαι. Ἐπεί τοι	τίνος	ἕνεκα γίνονται στάχυες; οὐχ ἵνα
[2, 20]	τῶν νοσφιζομένων τὰ δημόσια εὑρεσιλογίας	τινὸς	ἐπιλάβηται ἀπὸ τῶν λόγων τούτων·
[2, 19]	ἐν οἷς ἐπράσσετε καὶ εὑρήσετε	τίνος	ἔσθ´ αἱρέσεως. τοὺς πλείστους ὑμῶν
[2, 2]	θέλων τηρῆσαι καὶ τούτοις ἀρκούμενος	τίνος	ἔτι ἐπιστρέφῃ; τίς γὰρ αὐτῶν
[2, 2]	ᾖ τὸ ὀρέγεσθαι καὶ ἐκκλίνειν,	τίνος	ἔτι ἐπιστρέφῃ; τοῦτό σοι προοίμιον,
[2, 1]	τόπῳ παράδοξον δοκεῖ μοι τοιούτου	τινὸς	ἔχεσθαι· εἰ μὲν γὰρ πρὸς
[2, 6]	ἂν ἐν τῇ φυλακῇ ἄλλου	τινὸς	ἡμῖν λέγοντος θέλεις ἀναγνῶ σοι
[2, 16]	καὶ μάμμην. τί γὰρ διαφέρει,	τίνος	ἥττων ἐστὶ καὶ ἐκ τίνος
[2, 23]	εἰ δὲ δεῖ τὴν τοῦ	τινος	ἰδεῖν γυναῖκα καὶ πῶς, τίς
[2, 23]	ἤ, ὅταν ἐμπέσῃ λόγος περί	τινος,	καλλωπίζει τὰ ὀνομάτια καὶ συντίθησιν
[2, 16]	τίνος ἥττων ἐστὶ καὶ ἐκ	τίνος	κρέμαται; τί κρείττων εἶ τοῦ
[2, 26]	ἀντὶ πάντων‘ ᾔδει γάρ, ὑπὸ	τίνος	λογικὴ ψυχὴ κινεῖται ζυγῷ ἐπιρρέψει,
[2, 19]	μήτ´ ἄνθρωπον μέμφεσθαι, μὴ ἀποτυχεῖν	τινος,	μὴ περιπεσεῖν τινι, μὴ ὀργισθῆναι,
[2, 13]	Ἐγώ σοι ἀρέσαι θέλω; ἀντὶ	τίνος;	οἶδας γὰρ τὰ μέτρα, καθ´
[2, 11]	ὀρθῶς δοκεῖ καὶ εὕρεσις κανόνος	τινός,	οἷον ἐπὶ βαρῶν τὸν ζυγὸν
[2, 10]	μετὰ ταῦτα εἰ βουλευτὴς πόλεώς	τινος,	ὅτι βουλευτής· εἰ νέος, ὅτι
[2, 24]	{ὑπ´{ ερ} αὐτοῦ. Εἰπόντος αὐτῷ	τινος	ὅτι Πολλάκις ἐπιθυμῶν σου ἀκοῦσαι
[2, 1]	ἢ μετ´ ἐπιθυμίας αἰσχρᾶς ὀρεχθῆναί	τινος	οὐδὲν διαφέρει ἡμῖν, ἂν μόνον
[2, 24]	ἀκουσόμενος. ἢ γὰρ οὔ; Περὶ	τίνος	οὖν λέγω πρὸς σέ; δεῖξόν
[2, 19]	παρείληφα ταύτην τὴν ἱστορίαν. παρὰ	τίνος;	παρ´ Ὁμήρου. γράφει δὲ περὶ
[2, 23]	διὰ λέξεως ποιᾶς καὶ μετά	τινος	ποικιλίας καὶ δριμύτητος τῶν θεωρημάτων,
[2, 10]	παραχώρησις, εὐπείθεια, εὐφημία, μηδέποτ´ ἀντιποιήσασθαί	τινος	πρὸς {ἑ} αὐτὸν τῶν ἀπροαιρέτων,
[2, 23]	πύθῃ, πόσου ἕκαστον ἄξιόν ἐστιν,	τίνος	πυνθάνῃ; τίς σοι ἀποκρίνεται; πῶς
[2, 24]	σκέψαι αὐτό. τὸ μουσικῶς ἅψασθαι	τίνος	σοι δοκεῖ; (Μουσικοῦ. (Τί δέ;
[2, 24]	τὸν ἀνδριάντα ὡς δεῖ κατασκευάσαι	τίνος	σοι φαίνεται; (Ἀνδριαντοποιοῦ. (Τὸ ἰδεῖν
[2, 2]	κύριος; ὁ τῶν ὑπὸ σοῦ	τινος	σπουδαζομένων ἢ ἐκκλινομένων ἔχων ἐξουσίαν.
[2, 11]	ἔννοιαν ἥκομεν ἔχοντες, ἀλλ´ ἔκ	τινος	τεχνικῆς παραλήψεως διδασκόμεθα ἕκαστον αὐτῶν
[2, 16]	ἤσκηται. πότε γὰρ ἤκουσεν παρά	τινος,	τί ἐστιν ἔπαινος, τί ἐστι
[2, 23]	μεταπιπτόντων, ὁ δ´ ὑπ´ ἄλλου	τινὸς	τοιούτου πανδοκείου, καὶ προσμείναντες κατασήπονται
[2, 16]	κατάγλωσσοι, κἂν ζητημάτιον ἐμπέσῃ περί	τινος	τούτων, ἱκανοὶ τὰ ἑξῆς ἐπελθεῖν·
[2, 10]	ὠφελούμενοι καὶ κερδαίνοντες, ὅταν διά	τινος	τούτων τῶν ἔργων κέρμα αὐτοῖς
[2, 24]	μοι δοκεῖ, ὅτι ποσῆς γέ	τινος	τριβῆς περὶ τὸ ἀκούειν προσδεῖται
[2, 6]	τὰ σά. μή ποτ´ ἀντιποιήσῃ	τινὸς	τῶν ἀλλοτρίων. βῆμα καὶ φυλακὴ
[2, 14]	ἡγεμὼν ἀνήρ. ~Πρὸς Νάσωνα. Εἰσελθόντος	τινὸς	τῶν Ῥωμαικῶν μετὰ υἱοῦ καὶ
[2, 6]	δ´ οὔ’ οὕτως καί, ὅπου	τινὸς	χρεία τριβῆς, μὴ ζήτει τὸ
[2, 9]	τίνων χωριζόμεθα; (Τῶν θηρίων. (Καὶ	τίνων	ἄλλων; (Τῶν προβάτων καὶ τῶν
[2, 23]	ἀρέσαντός σοι λεξειδίου, ἀρεσάντων θεωρημάτων	τινῶν	αὐτοῦ καταμένεις καὶ κατοικεῖν προαιρῇ
[2, 19]	Ὁ κυριεύων λόγος ἀπὸ τοιούτων	τινῶν	ἀφορμῶν ἠρωτῆσθαι φαίνεται· κοινῆς γὰρ
[2, 11]	πάντων χρωμένους, ἵνα λοιπὸν ἀπό	τινων	γνωρίμων καὶ διευκρινημένων ὁρμώμενοι χρώμεθα
[2, 21]	τὰ δόγματα ἐκκαθαρθησόμενα, τίς συναισθησόμενος	τίνων	δεῖται; τί οὖν θαυμάζετ´, εἰ
[2, 18]	καὶ τριμήνῳ· ἀλλὰ προσέσχον γενομένων	τινῶν	ἐρεθιστικῶν. γίγνωσκε ὅτι κομψῶς σοί
[2, 20]	τί δ´ ἐροῦσι καὶ περὶ	τίνων	ἢ πρὸς τίνας καὶ τί
[2, 24]	πῶς τι ἀποδείκνυται ἢ διὰ	τίνων;	ἢ τίνα ὅμοια μὲν ἀποδείξει
[2, 23]	δὲ τὴν παράδοσιν γίνεσθαι διά	τινων	θεωρημάτων καὶ διὰ λέξεως ποιᾶς
[2, 10]	ἀδούλευτον καὶ ἀνυπότακτον. σκόπει οὖν,	τίνων	κεχώρισαι κατὰ λόγον. κεχώρισαι θηρίων,
[2, 24]	τούτῳ τῷ κόσμῳ καὶ μετὰ	τίνων	κοινωνῶν καὶ τίνα τὰ ἀγαθά
[2, 19]	εἴπῃ τί τρέμεις, ἄνθρωπε; περὶ	τίνων	σοί ἐστιν ὁ λόγος; μή
[2, 20]	ἱερεῖς καθιστᾶσιν αὑτοὺς καὶ προφήτας.	τίνων;	τῶν οὐκ ὄντων· καὶ τὴν
[2, 9]	θνητόν. (Εὐθὺς ἐν τῷ λογικῷ	τίνων	χωριζόμεθα; (Τῶν θηρίων. (Καὶ τίνων
[2, 21]	ἄνθρωπον‘ ἀκρατῆ οὐ ῥᾳδίως ὁμολογήσει	τις,	ἄδικον οὐδ´ ὅλως, φθονερὸν οὐ
[2, 23]	φύσιν, ἀλλὰ φοβουμένων μὴ ἄν	τις	αἴσθηται τῆς διαφορᾶς, εὐθὺς συναρπασθεὶς
[2, 1]	δ´ ἄλλοις ἄφες, μηδὲ φωνήν	τις	ἀκούσῃ σου περὶ αὐτῶν ποτε
[2, 23]	σοι ἀποκρίνεται; πῶς οὖν δύναταί	τις	ἄλλη δύναμις κρείσσων εἶναι ταύτης,
[2, 23]	καιρὸν ἑκάστου καὶ τὴν χρείαν	τίς	ἄλλη λέγει ἢ ἡ προαιρετική;
[2, 20]	ὡς ἐπιμελουμένων ἀνθρώπων ἢ μή	τις	ἄλλην οὐσίαν ὑπολάβῃ τοῦ ἀγαθοῦ
[2, 19]	δοκῶ καὶ Ἑλλάνικος καὶ εἴ	τις	ἄλλος τοιοῦτος. κἀγὼ περὶ τοῦ
[2, 5]	οὐκ ἀδιάφορος. πῶς οὖν τηρήσῃ	τις	ἅμα μὲν τὸ εὐσταθὲς καὶ
[2, 16]	εἰ τοῖς ἐν οἴκῳ παρεκάθητο,	τίς	ἂν ἦν; Εὐρυσθεὺς καὶ οὐχὶ
[2, 20]	Δία μᾶλλον τοὺς κιναίδους ἐλπίσαι	τις	ἂν μεταπείσειν ἢ τοὺς ἐπὶ
[2, 17]	θέλει. καὶ τίς σε κωλύσει,	τίς	ἀναγκάσει; οὐ μᾶλλον ἢ τὸν
[2, 20]	ταῦτα; τί οὖν; ἔτι τούτων	τις	ἀντιλέγει τινὶ ἢ λόγον δίδωσιν
[2, 20]	ἀντιλέγοντι συγχρήσασθαι αὐτῷ· οἷον εἴ	τις	ἀντιλέγοι τῷ εἶναί τι καθολικὸν
[2, 23]	ἑκάστης τούτων τῶν δυνάμεων, πόσου	τις	ἀξία ἐστὶν αὐτῶν; μή τι
[2, 23]	τὰ ἕτερα χρείαν ἀτιμαστέον. ἔστι	τις	ἀξία καὶ τῆς φραστικῆς δυνάμεως,
[2, 23]	ἐστι τὸ γινόμενον; οἷον εἴ	τις	ἀπιὼν εἰς τὴν πατρίδα τὴν
[2, 23]	καὶ καλλωπιστικὴ τῶν ὀνομάτων, εἴ	τις	ἄρα ἰδία δύναμις, τί ἄλλο
[2, 11]	δ´ αὐτῶν οὐδὲ τὸ ἐλάχιστον.	~Τίς	ἀρχὴ φιλοσοφίας. Ἀρχὴ φιλοσοφίας παρά
[2, 2]	ἐπιστρέφῃ; τίς γὰρ αὐτῶν κύριος,	τίς	αὐτὰ δύναται ἀφελέσθαι; εἰ θέλεις
[2, 23]	ἔλεγεν εἶναι κράτιστον, ἠνέσχετο ἄν	τις	αὐτῆς. νῦν δὲ τί ἐστιν,
[2, 14]	ποτ´ οὖν ἐστιν ὁ κόσμος,	τίς	αὐτὸν διοικεῖ. οὐδείς; καὶ πῶς
[2, 21]	ἐλεήμονι. κἂν ἀκρατῆ που παρομολογῇ	τις	αὑτόν, ἔρωτα προσέθηκεν, ὥστε συγγνωσθῆναι
[2, 26]	ποιεῖ. ἂν γὰρ τοῦτο δείξῃ	τις,	αὐτὸς ἀφ´ αὑτοῦ ἀναποχωρήσει. μέχρι
[2, 16]	ἔξω τούτων τῶν λόγων; μελετᾷ	τις	αὐτὸς ἐφ´ αὑτοῦ τοῦτον τὸν
[2, 22]	Μενελάου ξένος ἦν, καὶ εἴ	τις	αὐτοὺς εἶδεν φιλοφρονουμένους ἀλλήλους, ἠπίστησεν
[2, 16]	τῆς ἐνεργείας τῆς αὑτοῦ ἐπιστρέφεται;	τίς	βουλευόμενος αὐτῆς τῆς βουλῆς, οὐχὶ
[2, 2]	τούτοις ἀρκούμενος τίνος ἔτι ἐπιστρέφῃ;	τίς	γὰρ αὐτῶν κύριος, τίς αὐτὰ
[2, 23]	δοκιμάζει αὐτὴ ἕκαστα καὶ ἀποφαίνεται;	τίς	γὰρ ἐκείνων οἶδεν, τίς ἐστιν
[2, 21]	οὐδεὶς ὠφελεῖται ἐκ τῆς σχολῆς‘	τίς	γὰρ ἔρχεται εἰς σχολήν, τίς
[2, 17]	λέγε καὶ πρὸς τοὺς ἰατρούς·	τίς	γὰρ ἡμῶν οὐκ ἔλεγεν ὑγιεινόν
[2, 17]	ἀσύμφορον τίς ἡμῶν οὐ λαλεῖ;	τίς	γὰρ ἡμῶν οὐκ ἔχει τούτων
[2, 23]	καὶ λέγεις ταῦτα κομψά ἐστιν‘	τίς	γὰρ λέγει μὴ εἶναι αὐτὰ
[2, 6]	ὑπολήψει κινδυνεύω. τῇ σῇ; πῶς;	τίς	γάρ σε ἀναγκάσαι δύναται ὑπολαβεῖν
[2, 17]	καὶ κενῶς ἐφθεγγόμεθα τὰς φωνάς;	τίς	γάρ σοι λέγει, Θεόπομπε, ὅτι
[2, 21]	τίς γὰρ ἔρχεται εἰς σχολήν,	τίς	γάρ, ὡς θεραπευθησόμενος; τίς ὡς
[2, 2]	πρὸς τὸ βούλημα τοῦ κυρίου.	τίς	δ´ ἐστὶ κύριος; ὁ τῶν
[2, 16]	καὶ τοῦτον πρὸ ὀφθαλμῶν ἔχειν.	τίς	δ´ ὁ νόμος ὁ θεῖος;
[2, 9]	φιλοσόφου, τηλικοῦτο φορτίον οἷον εἴ	τις	δέκα λίτρας ἆραι μὴ δυνάμενος
[2, 20]	ὅτι οὐκ οἴδαμεν, εἰ ἔστι	τις	Δημήτηρ ἢ Κόρη ἢ Πλούτων‘
[2, 23]	μοι δοκεῖ, μή, εἴπερ ἐστί	τις	δύναμις κατὰ τὸν τόπον, οὐ
[2, 5]	διαφέρον, ἐκεῖ οὔτε κωλῦσαί μέ	τις	δύναται οὔτ´ ἀναγκάσαι. ὅπου κωλυτὸς
[2, 4]	ἐπιστρέφεται, ἀλλὰ φεύγουσι πάντες κἄν	τις	δύνηται, πλήξας κατέβαλεν. σὺ κέντρον
[2, 18]	με μικρόν, φαντασία· ἄφες ἴδω	τίς	εἶ καὶ περὶ τίνος, ἄφες
[2, 10]	τὸν ἀδελφόν, λέγω σοι ἐπελάθου,	τίς	εἶ καὶ τί σοι ὄνομα’
[2, 10]	τὰ καθήκοντα ἔστιν εὑρίσκειν. Σκέψαι	τίς	εἶ. τὸ πρῶτον ἄνθρωπος, τοῦτο
[2, 17]	ἀποβαλεῖν οἴησιν· ἀμήχανον γάρ, ἅ	τις	εἰδέναι οἴεται, ταῦτα ἄρξασθαι μανθάνειν.
[2, 24]	καὶ τυφλὸς περιελεύσεται δοκῶν μέν	τις	εἶναι, ὢν δ´ οὐδείς. νῦν
[2, 19]	καὶ Δηίφοβος. μήτηρ δ´ αὐτῶν	τίς;	Ἑκάβη. παρείληφα ταύτην τὴν ἱστορίαν.
[2, 16]	ἐστιν ἔπαινος, τί ἐστι ψόγος,	τίς	ἑκατέρου φύσις; τοὺς ποίους τῶν
[2, 1]	καὶ ταραχῶν μεστόν. ἂν γάρ	τις	ἐκεῖ μεταθῇ τὸ εὐλαβές, ὅπου
[2, 23]	ἐστιν αὐτὴ καὶ πόσου ἀξία;	τίς	ἐκείνων οἶδεν, ὁπότε δεῖ χρῆσθαι
[2, 2]	ὀρέγεσθαι ὧν οὐ δοκεῖ σοι,	τίς	ἐκκλίνειν ἃ μὴ φαίνεταί σοι;
[2, 24]	ἀπείρως βλάπτονται; (Ὡμολόγει. (Ἔστιν ἄρα	τις	ἐμπειρία καθάπερ τοῦ λέγειν οὕτως
[2, 17]	μαθήσεται, ἢ λοιπὸν ὅτι προκόψει	τις	ἐν οἷς οὐ μανθάνει. τὸ
[2, 16]	ἡμῶν οὐκ ἐνεκοιμήθη ὑπὲρ ἐνεργείας;	τίς;	ἕνα μοι δότε, ἵνα ἴδω
[2, 18]	ἐν αὐτῇ, οὓς εἰ μή	τις	ἐξαλείψῃ καλῶς, πάλιν κατὰ τῶν
[2, 1]	αὐτῶν ποτε μηδ´, ἂν ἐπαινέσῃ	τις	ἐπ´ αὐτοῖς, ἀνέχου, δόξον δὲ
[2, 1]	οὐκ ἐπιτρέπει. (Ὅταν οὖν στρέψῃ	τις	ἐπὶ στρατηγοῦ τὸν αὑτοῦ δοῦλον,
[2, 22]	ἔχει. ~Περὶ φιλίας. Περὶ ἅ	τις	ἐσπούδακεν, φιλεῖ ταῦτα εἰκότως. μή
[2, 24]	σοι εἰπεῖν, ὅτι ὁ ἀγνοῶν,	τίς	ἐστι καὶ ἐπὶ τί γέγονεν
[2, 23]	ἀποφαίνεται; τίς γὰρ ἐκείνων οἶδεν,	τίς	ἐστιν αὐτὴ καὶ πόσου ἀξία;
[2, 23]	χρῆσθαι αὐτῇ καὶ πότε μή;	τίς	ἐστιν ἡ ἀνοίγουσα καὶ κλείουσα
[2, 15]	λόγων τούτων. οἷον καὶ ἐμός	τις	ἑταῖρος ἐξ οὐδεμιᾶς αἰτίας ἔκρινεν
[2, 5]	ποία ἔτι παιδιά, ποῦ δέ	τις	εὐσταθήσει, ποῦ δέ τις τὸ
[2, 17]	πλούτου οὐσίᾳ οὐχ ὁ μέν	τις	ἐφαρμόζει τὴν τοῦ ἀγαθοῦ πρόληψιν,
[2, 20]	καίτοι τοῦτο μάλιστα πάντων ἐσπουδακότες.	Τίς	ἢ ἀτυχίας; λαβών τις παρὰ
[2, 24]	ἄνθρωπος, τίς ἡ φύσις αὐτοῦ,	τίς	ἡ ἔννοια; ἔχομεν καὶ κατὰ
[2, 23]	ὁρατική; οὔ, ἀλλ´ ἡ προαιρετική.	τίς	ἡ τὰ ὦτα ἐπικλείουσα καὶ
[2, 24]	(Οἴδαμεν οὖν, τί ἐστιν ἄνθρωπος,	τίς	ἡ φύσις αὐτοῦ, τίς ἡ
[2, 11]	ἡμῶν φείδεται τούτων τῶν ὀνομάτων;	τίς	ἡμῶν ἀναβάλλεται τὴν χρῆσιν αὐτῶν
[2, 13]	ἐφ´ ἡμῖν καὶ οὔτ´ ἀφελέσθαι	τις	ἡμῶν αὐτὰ δύναται οὔτε περιποιῆσαι
[2, 20]	τί τηλικαῦτα βιβλία συγγράφεις; μή	τις	ἡμῶν ἐξαπατηθῇ περὶ θεῶν ὡς
[2, 16]	τοῖς ἀπροαιρέτοις. (Τί οὖν; μέμνηταί	τις	ἡμῶν ἔξω τούτων τῶν λόγων;
[2, 9]	ἐσόμεθα ἀλλοτρίων δογμάτων. ἄρτι γὰρ	τίς	ἡμῶν οὐ δύναται τεχνολογῆσαι περὶ
[2, 17]	κακὸν καὶ συμφέρον καὶ ἀσύμφορον	τίς	ἡμῶν οὐ λαλεῖ; τίς γὰρ
[2, 16]	ἡμῶν τούτου ἕνεκα μάντιν παρέλαβεν;	τίς	ἡμῶν οὐκ ἐνεκοιμήθη ὑπὲρ ἐνεργείας;
[2, 16]	τί εἴπῃ περὶ τῶν γεγονότων.	τίς	ἡμῶν τούτου ἕνεκα μάντιν παρέλαβεν;
[2, 11]	εὐτύχησεν· ἄδικός ἐστιν, δίκαιός ἐστιν.	τίς	ἡμῶν φείδεται τούτων τῶν ὀνομάτων;
[2, 19]	τοῦτο οὐδὲν διαφέρω τοῦ γραμματικοῦ.	τίς	ἦν ὁ τοῦ Ἕκτορος πατήρ;
[2, 22]	τοῦτο ἂν μὲν ἐν ταὐτῷ	τις	θῇ τὸ συμφέρον καὶ τὸ
[2, 23]	τὰ ὦτα ἐπικλείουσα καὶ ἀνοίγουσα;	τίς,	καθ´ ἣν περίεργοι καὶ πευθῆνες
[2, 23]	ἀξίαν ἑκάστῳ ἀποδίδωσιν. ἔστι γάρ	τις	καὶ ὄνου χρεία, ἀλλ´ οὐχ
[2, 14]	ἔστιν οὖν ὁ διοικῶν. ποῖός	τις	καὶ πῶς ὁ διοικῶν; ἡμεῖς
[2, 5]	ἐποίησας, ὄψει αὐτός. ἔστι γάρ	τις	κἀκείνου κίνδυνος, μή σε λανθανέτω.
[2, 9]	μείζων γένηται ἢ τῶν παρόντων	τις	καταγελάσῃ ἡμῶν, ἐξεπλάγημεν. ποῦ ἐστιν,
[2, 23]	τινος ἰδεῖν γυναῖκα καὶ πῶς,	τίς	λέγει; ἡ προαιρετική. εἰ δὲ
[2, 23]	καὶ πιστεύσαντα ἐρεθισθῆναι ἢ μή,	τίς	λέγει; οὐχ ἡ προαιρετική; ἡ
[2, 17]	τὸ οἴεσθαι, ὅτι ἄλλα μέν	τις	μαθεῖν βούλεται, ἄλλα δὲ μαθήσεται,
[2, 18]	εἶπον αὐτὸς ἐμαυτῷ ὅτι ὤφελόν	τις	μετὰ ταύτης ἐκοιμήθη‘ καὶ μακάριος
[2, 23]	ἄλλας δυνάμεις; μὴ γένοιτο. λέγει	τις	μηδεμίαν εἶναι χρείαν ἢ προαγωγὴν
[2, 19]	εἶναι αὐτῶν μάχην. Ἂν οὖν	τίς	μου πύθηται σὺ δὲ ποῖα
[2, 18]	πόστος ἀφ´ Ἡρακλέους ἐγένετο· ἵνα	τις,	νὴ τοὺς θεούς, δικαίως ἀσπάζηται
[2, 23]	ὅταν οὖν ταῦτα λέγω, μή	τις	οἰέσθω ὅτι ἀμελεῖν ὑμᾶς ἀξιῶ
[2, 22]	πολλάκις ἀλλήλους καταπεφιληκότες; ὥστ´ εἴ	τις	οἶμαι εἶδεν αὐτούς, κατεγέλασεν ἂν
[2, 24]	τοιούτου· ἐκεῖνο δὲ πᾶς ἄν	τις	ὁμολογῆσαί μοι δοκεῖ, ὅτι ποσῆς
[2, 24]	λέγειν, ὅταν ὁ ἀκουσόμενος φανῇ	τις,	ὅταν αὐτὸς ἐρεθίσῃ. ἂν δ´
[2, 2]	θέλεις αἰδήμων εἶναι καὶ πιστός,	τίς	οὐκ ἐάσει σε; εἰ θέλεις
[2, 11]	ὅ τι οὐ δεῖ ποιῆσαι	τίς	οὐκ ἔχων ἔμφυτον ἔννοιαν ἐλήλυθεν;
[2, 10]	διοικήσει καὶ τοῦ ἑξῆς ἐπιλογιστικός.	τίς	οὖν ἐπαγγελία πολίτου; μηδὲν ἔχειν
[2, 19]	οὐ καὶ αὐτὰ ὁμοίως ἀκριβοῦσιν;	τίς	οὖν ἐστι Στωικός; ὡς λέγομεν
[2, 8]	εἶναι καὶ τὴν τοῦ ἀγαθοῦ.	τίς	οὖν οὐσία θεοῦ; σάρξ; μὴ
[2, 5]	θεῶν μεμιγμένοι τινές; ὁμολογήσαντος δὲ	τίς	οὖν σοι δοκεῖ δύνασθαι ἡμιόνους
[2, 1]	θύραν· καὶ πρᾶγμα οὐκ ἔχομεν.	Τίς	οὖν τούτων τῶν δογμάτων καρπός;
[2, 13]	ἠγωνία. πῶς γὰρ οὔ; φοβεῖταί	τις	οὖν ὑπὲρ τῶν μὴ κακῶν;
[2, 8]	τὸν κριτήν, παράγεις τὸν σύμβουλον;	~Τίς	οὐσία τοῦ ἀγαθοῦ. Ὁ θεὸς
[2, 20]	ἐσπουδακότες. Τίς ἢ ἀτυχίας; λαβών	τις	παρὰ τῆς φύσεως μέτρα καὶ
[2, 14]	γὰρ σκυτεὺς πῶς μὲν μανθάνει	τις	παρεῖναι καὶ παρακολουθεῖν ἀτερπές, τὸ
[2, 20]	καθολικόν, ψεῦδός ἐστιν; πάλιν ἄν	τις	παρελθὼν λέγῃ γίγνωσκε, ὅτι οὐδέν
[2, 11]	τὸ ψιλῶς δοκοῦν, ἔρευνα δέ	τις	περὶ τὸ δοκοῦν εἰ ὀρθῶς
[2, 16]	ἀλλὰ τῆς ἐνεργείας τῆς αὑτοῦ·	τίς	περιπατῶν τῆς ἐνεργείας τῆς αὑτοῦ
[2, 20]	καὶ σχεδὸν τοῦτο μέγιστον ἄν	τις	ποιήσαιτο τεκμήριον τοῦ ἐναργές τι
[2, 24]	πρὸς τὸ συμψελλίζειν; ὄνῳ δὲ	τίς	προθυμεῖται συμπαίζειν ἢ συνογκᾶσθαι; καὶ
[2, 23]	οὐκοῦν καὶ λόγους πᾶς ἄν	τις	ῥᾷον ἀκούσειε τοὺς εὐσχήμοσιν ἅμα
[2, 2]	θέλεις μὴ κωλύεσθαι μηδ´ ἀναγκάζεσθαι,	τίς	σε ἀναγκάσει ὀρέγεσθαι ὧν οὐ
[2, 4]	ἐρρίπτου καὶ οὐδ´ ἐκεῖθεν ἄν	τίς	σε ἀνῃρεῖτο· εἰ δ´ ἄνθρωπος
[2, 17]	ἃ ὁ θεὸς θέλει. καὶ	τίς	σε κωλύσει, τίς ἀναγκάσει; οὐ
[2, 23]	ἕκαστον ἄξιόν ἐστιν, τίνος πυνθάνῃ;	τίς	σοι ἀποκρίνεται; πῶς οὖν δύναταί
[2, 19]	κατηγορούμενον, μέμνησαι τῆς διαιρέσεως, ἄν	τίς	σοι εἰσιόντι καὶ ὠχριῶντι ἅμα
[2, 4]	τόπον ἔχειν· δούλου δύνασαι; καὶ	τίς	σοι πιστεύσει; οὐ θέλεις οὖν
[2, 21]	παρέξων αὑτοῦ τὰ δόγματα ἐκκαθαρθησόμενα,	τίς	συναισθησόμενος τίνων δεῖται; τί οὖν
[2, 23]	κωφὸς εἶ; Τί οὖν; ἀτιμάζει	τις	τὰς ἄλλας δυνάμεις; μὴ γένοιτο.
[2, 19]	οὔτ´ ἔσται. λοιπὸν ὁ μέν	τις	ταῦτα τηρήσει τῶν δυεῖν, ὅτι
[2, 13]	οὐκ ἤθελεν, οὐδὲ γὰρ ἄλλος	τις	τεχνίτης τῷ ἀτέχνῳ. Ἐγώ σοι
[2, 5]	δέ τις εὐσταθήσει, ποῦ δέ	τις	τὸ ἑξῆς ὄψεται ἐν αὐτῇ;
[2, 12]	φθόνος. Τί δέ; φθονοίη ἄν	τις	τοῖς οὐδὲν πρὸς αὐτόν; (Οὐδαμῶς.
[2, 1]	οὖν; Σωκράτης οὐκ ἔγραφεν; (Καὶ	τίς	τοσαῦτα; ἀλλὰ πῶς; ἐπεὶ μὴ
[2, 23]	τίθεσθαι τὰς αὑτῶν ἐλπίδας. εἴ	τις	τοῦτο παριστὰς βλάπτει τοὺς ἀκούοντας,
[2, 10]	τοῦτο μέμνησο, ὅτι υἱὸς εἶ.	τίς	τούτου τοῦ προσώπου ἐπαγγελία; πάντα
[2, 20]	ἀπὸ τῶν λόγων τούτων· μή	τις	τῶν αὑτοῦ γονέων ἀμελῶν θράσος
[2, 4]	τὸ ἴδιον τοῦ ἀνθρώπου ἐπεισῆλθέν	τις	τῶν δοκούντων φιλολόγων, ὃς κατείληπτό
[2, 20]	ἀπαναισχυντῆσαι πρὸς τὰ γινόμενα· μή	τις	τῶν νοσφιζομένων τὰ δημόσια εὑρεσιλογίας
[2, 6]	γίνεσθε, μήθ´ ὅταν εἰς ἐπιμέλειάν	τις	ὑμᾶς παρακαλῇ, ταπεινοὶ καὶ τᾶς
[2, 6]	μή ποτ´ οὖν, ὅταν εἴπῃ	τις	ὑμῖν ἀδιαφορεῖν καὶ ταῦτα, ἀμελεῖς
[2, 19]	καὶ χρυσοῦν κατασκεύασμα. ψυχὴν δειξάτω	τις	ὑμῶν ἀνθρώπου θέλοντος ὁμογνωμονῆσαι τῷ
[2, 17]	φοβούμενον τῶν συμβῆναι δυναμένων. δειξάτω	τις	ὑμῶν αὐτὸν τοιοῦτον, ἵνα εἴπω·
[2, 11]	ἐπὶ μέρους διηρθρωμέναις ταῖς προλήψεσι.	Τίς	ὑποπέπτωκεν οὐσία περὶ ἧς ζητοῦμεν;
[2, 18]	θεοῦ. εἶθ´ ὅταν προσπίπτῃ σοί	τις	φαντασία τοιαύτη, Πλάτων μὲν ὅτι
[2, 2]	καὶ οὕτως κατέστρεψε τὸ πραγμάτιον.	τίς	χρεία; μόνον μὴ δέου, μὴ
[2, 8]	οὐ θέλεις μεμνῆσθαι, ὅταν ἐσθίῃς,	τίς	ὢν ἐσθίεις καὶ τίνα τρέφεις;
[2, 8]	τίνα τρέφεις; ὅταν συνουσίᾳ χρῇ,	τίς	ὢν χρῇ; ὅταν ὁμιλίᾳ; ὅταν
[2, 21]	σχολήν, τίς γάρ, ὡς θεραπευθησόμενος;	τίς	ὡς παρέξων αὑτοῦ τὰ δόγματα
[2, 24]	ἐρωμένας κτησόμενος ἢ πολεμήσων; πολεμήσων.	τίσι;	τοῖς Τρωσὶν ἢ τοῖς Ἕλλησιν;
[2, 21]	οἱ ἁλτῆρες οὐκ ἄχρηστοι, ἀλλὰ	τισὶν	ἄχρηστοι, τισὶν πάλιν χρήσιμοι. ἄν
[2, 6]	τούτοις γάρ μοι ἔστιν ἐν	τίσιν	οὖν; ἀποθνῄσκειν μέλλω. ἄνθρωποι δ´
[2, 1]	φόβῳ; πρὸς τὰ ἀπροαίρετα. ἐν	τίσιν	πάλιν θαρροῦντες ἀναστρεφόμεθα ὡς οὐδενὸς
[2, 21]	οὐκ ἄχρηστοι, ἀλλὰ τισὶν ἄχρηστοι,	τισὶν	πάλιν χρήσιμοι. ἄν μου πυνθάνῃ
[2, 1]	εὐλαβεῖσθαι. Παράδοξον μὲν τυχὸν φαίνεταί	τισιν	τὸ ἀξιούμενον ὑπὸ τῶν φιλοσόφων,
[2, 21]	εἶτα λέγετε ἄχρηστα τὰ θεωρήματα‘	τίσιν;	τοῖς οὐχ ὡς δεῖ χρωμένοις.
[2, 15]	τὸν χόρτον. ~Πρὸς τοὺς σκληρῶς	τισιν	ὧν ἔκριναν ἐμμένοντας. Ὅταν ἀκούσωσί
[2, 16]	στερεωτέρας μηδὲ κλάειν μάμμας καὶ	τιτθάς,	γραῶν ἀποκλαύματα; ἀλλ´ ἐκείνας ἀπαλλασσόμενος
[2, 16]	εἰ θέλεις μὴ κλάειν τὴν	τιτθὴν	καὶ μάμμην. τί γὰρ διαφέρει,
[2, 16]	εὐθὺς ὅταν κλαύσῃ μικρὰ τῆς	τιτθῆς	ἀπελθούσης, πλακούντιον λαβόντα ἐπιλέλησται. θέλεις
[2, 17]	ἣν δεῖ φαντασίαν, οἷόν ἐστι	τὸ	ἃ θέλει τινὶ μὴ προχωρεῖν.
[2, 11]	κανόνι, βάλε εἰς τὸν ζυγόν.	τὸ	ἀγαθὸν δεῖ εἶναι τοιοῦτον, ἐφ´
[2, 8]	τοῦτο οὐ λέγεις ἐπ´ αὐτῶν	τὸ	ἀγαθόν. δεῖται οὖν τὸ ἀγαθὸν
[2, 10]	παρὰ τῶν φιλοσόφων. εἰ γὰρ	τὸ	ἀγαθὸν ἐν προαιρέσει καὶ τὸ
[2, 16]	ἀγαθῶν καὶ κακῶν δόγμασιν. Ποῦ	τὸ	ἀγαθόν; (Ἐν προαιρέσει. (Ποῦ τὸ
[2, 5]	προαίρεσις ἐπ´ ἐμοί. ποῦ ζητήσω	τὸ	ἀγαθὸν καὶ τὸ κακόν; ἔσω
[2, 22]	οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖ μόνον οἴονται	τὸ	ἀγαθὸν ὅπου προαίρεσις, ὅπου χρῆσις
[2, 8]	οὐδενὸς τῶν ἄλλων θέλεις λέγειν	τὸ	ἀγαθόν; τί οὖν; οὐκ ἔστι
[2, 8]	αὐτῶν τὸ ἀγαθόν. δεῖται οὖν	τὸ	ἀγαθὸν χρήσεως φαντασιῶν. ἆρά γε
[2, 8]	ἢ ταῦτα; ἀλλ´ εἰ μὲν	τὸ	ἄγαλμα ἦς τὸ Φειδίου, ἡ
[2, 8]	οἷον δεῖ, τότε ὑμῖν δείξω	τὸ	ἄγαλμα, ὅταν τελειωθῇ, ὅταν στιλπνωθῇ.
[2, 16]	οὐδὲ κατάγελως. ἀλλ´ οὐδ´ αὐτὸ	τὸ	ἀγωνιᾶν τί ἐστιν οἶδεν, πότερον
[2, 1]	ἀνεπιστρεψίαν καὶ τὸ ἀφειδὲς καὶ	τὸ	ἀδιαφορητικόν. ταῦτα δ´ ὁ Σωκράτης
[2, 11]	οἶδα ἐγὼ τὸ καλὸν καὶ	τὸ	αἰσχρόν; οὐκ ἔχω ἔννοιαν αὐτοῦ;
[2, 17]	ὁ δὲ λέγει σικύασον’ τί	τὸ	αἴτιον; ἄλλο γε ἢ ὅτι
[2, 13]	ὡσαύτως ἂν εἶχες; (Ὡσαύτως. (Τί	τὸ	αἴτιον; ὅτι πᾶσα τέχνη ἰσχυρόν
[2, 13]	δέδοικας μὴ ἐκκρουσθῇς; (Οὐδαμῶς. (Τί	τὸ	αἴτιον; οὐχ ὅτι μεμελέτηκας γράφειν;
[2, 3]	ἀγαθόν, νῦν δὲ κακόν. τί	τὸ	αἴτιον; τὸ ἐναντίον ἢ ἐπὶ
[2, 21]	ἐλεήμονα οἱ πλεῖστοι. τί οὖν	τὸ	αἴτιον; τὸ μὲν κυριώτατον ἀνομολογία
[2, 12]	ποιηταῖς ἐν μεγίστῳ ἐπαίνῳ λέλεκται	τὸ	αἶψά τε καὶ μέγα νεῖκος
[2, 7]	ἀθάνατοι ἔσονται; ~Πῶς μαντευτέον. Διὰ	τὸ	ἀκαίρως μαντεύεσθαι πολλοὶ καθήκοντα πολλὰ
[2, 24]	ποσῆς γέ τινος τριβῆς περὶ	τὸ	ἀκούειν προσδεῖται ὁ τῶν φιλοσόφων
[2, 24]	ἐμπείρου ἐστίν, ὁρᾷς ὅτι καὶ	τὸ	ἀκούειν ὠφελίμως τοῦ ἐμπείρου ἐστίν;
[2, 22]	δικαστηρίοις ἀποδείκνυσθαι τὰ λῃστῶν· οὐδὲ	τὸ	ἀκρατεῖς καὶ μοιχοὺς καὶ φθορεῖς
[2, 23]	τῶν ἀρχόντων. οὐ μέντοι διὰ	τὸ	ἄλλα εἶναι κρείττονα καὶ ἣν
[2, 4]	αὐτὸς ἴδιον μέρος ζητεῖν, ἀλλὰ	τὸ	ἀλλότριον ὑφαρπάζεις καὶ λιχνεύεις; ἀλλὰ
[2, 24]	λέγει, ὅτι δεῖ αὐτὸν λαβεῖν	τὸ	ἄλλου γέρας, ὁ δέ, ὅτι
[2, 7]	ἄλλο γάρ τι θέλεις ἢ	τὸ	ἄμεινον; ἄλλο οὖν τι ἄμεινον
[2, 11]	ὁμολογουμένων γὰρ ὁρμώμενοι τούτων ἐπὶ	τὸ	ἀμφισβητούμενον προάγουσιν ὑπὸ τῆς ἀκαταλλήλου
[2, 15]	(Ἀλλ´ ὅμως τί σε ἦν	τὸ	ἀναπεῖσαν; εἰ γὰρ ὀρθῶς ἔκρινας,
[2, 1]	ἢ πόνος ἢ ἀδοξία, ἐκεῖ	τὸ	ἀναχωρητικόν, ἐκεῖ τὸ σεσοβημένον. τοιγαροῦν
[2, 1]	Παράδοξον μὲν τυχὸν φαίνεταί τισιν	τὸ	ἀξιούμενον ὑπὸ τῶν φιλοσόφων, ὅμως
[2, 2]	σωμάτιον καὶ τὸ οὐσίδιον καὶ	τὸ	ἀξιωμάτιον, λέγω σοι· ἤδη αὐτόθεν
[2, 6]	τινὸς χρεία τριβῆς, μὴ ζήτει	τὸ	ἀπὸ τῆς χρείας περιγινόμενον, ἀλλ´
[2, 17]	Μήδεια οὐχ ὑπομείνασα ἦλθεν ἐπὶ	τὸ	ἀποκτεῖναι τὰ τέκνα. μεγαλοφυῶς κατά
[2, 23]	ἑκάστου λογιούμενον. τί γάρ ἐστι	τὸ	ἀποφαινόμενον ὑπὲρ ἑκάστης τούτων τῶν
[2, 12]	ᾧ τινι τὸ χρυσίον ἢ	τὸ	ἀργύριον ἢ τὴν ἐσθῆτα; οὐδὲ
[2, 18]	συνεχῶς γινομένου τυλοῦται λοιπὸν καὶ	τὸ	ἀρρώστημα βεβαιοῖ τὴν φιλαργυρίαν. ὁ
[2, 11]	οὖν δεῖξαί τι ἡμῖν πρὸς	τὸ	αὐτὰς ἐφαρμόζειν ἄμεινον ἀνωτέρω τοῦ
[2, 20]	ἰσχυρότατον, ἡ φύσις ἕλκουσα ἐπὶ	τὸ	αὑτῆς βούλημα ἄκοντα καὶ στένοντα;
[2, 18]	ὅτι ὕστερον νικήσεις, εἶτα πάλιν	τὸ	αὐτό, ἴσθι ὅτι οὕτως ποθ´
[2, 12]	πάντων ἄμεινον; ποῖον καὶ λέγεις;	τὸ	αὐτοῖς νὴ Δία τούτοις χρώμενον
[2, 22]	γὰρ οὕτως φιλεῖν πέφυκεν ὡς	τὸ	αὑτοῦ συμφέρον· τοῦτο πατὴρ καὶ
[2, 26]	γὰρ ὁ κλέπτης θέλει πρᾶξαι;	τὸ	αὑτῷ συμφέρον. οὐκ οὖν, εἰ
[2, 1]	αὐτοῦ δόγμα τὴν ἀνεπιστρεψίαν καὶ	τὸ	ἀφειδὲς καὶ τὸ ἀδιαφορητικόν. ταῦτα
[2, 20]	ἐστρέβλουν. βάλε ἐλάδιον, παιδάριον, εἰς	τὸ	βαλανεῖον. ἔβαλον ἂν γάριον καὶ
[2, 16]	τόπων καὶ συναναστροφῆς τί ἐστι	τὸ	βαροῦν ἄλλο ἢ δόγμα; τὰ
[2, 8]	ὀφρῦν ἀνέσπακεν; ἀλλὰ πέπηγεν αὐτοῦ	τὸ	βλέμμα, οἷον δεῖ εἶναι τοῦ
[2, 14]	οὖν καὶ ἐνθάδε οὐκ ἀπαρκεῖ	τὸ	βούλεσθαι καλὸν καὶ ἀγαθὸν γενέσθαι,
[2, 2]	ἄνω καὶ κάτω κυλίεσθαι πρὸς	τὸ	βούλημα τοῦ κυρίου. τίς δ´
[2, 9]	καὶ οἶνον, ἄλλο ἐστὶ φαγεῖν.	τὸ	βρωθὲν ἐπέφθη, ἀνεδόθη, νεῦρα ἐγένετο,
[2, 16]	τῆς Δίρκης ὕδωρ πίνειν μέλλει.	τὸ	γὰρ Μάρκιον χεῖρόν ἐστι τοῦ
[2, 2]	ὑπακοῦσαι λόγος αἱρεῖ καὶ πεῖσαι	τό	γε παρ´ αὐτόν, τὰ ἑξῆς
[2, 5]	τῷ θεῷ, ἀλλ´ εἰδώς, ὅτι	τὸ	γενόμενον καὶ φθαρῆναι δεῖ. οὐ
[2, 6]	δύσκολα καλεῖς, ποίαν δυσκολίαν ἔχει	τὸ	γενόμενον φθαρῆναι; τὸ δὲ φθεῖρον
[2, 23]	τοιοῦτόν τι καὶ ἐνταῦθά ἐστι	τὸ	γινόμενον. ἐπεὶ διὰ λόγου καὶ
[2, 23]	ἕτερα αἱρούμενον. Τί οὖν ἐστι	τὸ	γινόμενον; οἷον εἴ τις ἀπιὼν
[2, 18]	ἀλλ´ ἄλλο τι πράξῃς, γνώσῃ	τὸ	γινόμενον. οὕτως κἂν ἀναπέσῃς δέκα
[2, 23]	Κανόνος; τὸ τὸν πώγωνα καθεικός;	τὸ	γράφον, ὅτε ἀπέθνῃσκεν, ὅτι τὴν
[2, 5]	τὸ φυγαδευθῆναι, τὸ πιεῖν φάρμακον,	τὸ	γυναικὸς ἀφαιρεθῆναι, τὸ τέκνα ὀρφανὰ
[2, 21]	ὥστε συγγνωσθῆναι ὡς ἐπ´ ἀκουσίῳ.	τὸ	δ´ ἄδικον οὐδαμῶς φαντάζονται ἀκούσιον.
[2, 23]	ποιεῖται, τυχὸν δ´ ἐπιμελείας εὐδαιμονίαν.	Τὸ	δ´ αἴρειν τὴν δύναμιν τῆς
[2, 16]	τί οὖν ἔχεις ποιῆσαι; ἔξελε,	τὸ	δ´ ἐκείνων, ἂν εὖ ποιῶσιν,
[2, 13]	τί; οὐχ ὥστε ἐμπείρως διαλέγεσθαι;	τὸ	δ´ ἐμπείρως ἐστὶν οὐχὶ εὐκαίρως
[2, 17]	τις ἐν οἷς οὐ μανθάνει.	τὸ	δ´ ἐξαπατῶν τοὺς πολλοὺς τοῦτ´
[2, 14]	ἀνιαρὰ μάλιστα τῷ ἰδιώτῃ παρατυγχάνοντι,	τὸ	δ´ ἔργον ἐπιδείκνυσι τὴν χρείαν
[2, 1]	θρασὺ κατασκευάζομεν, ἀπονενοημένον, ἰταμόν, ἀναίσχυντον,	τὸ	δ´ εὐλαβὲς φύσει καὶ αἰδῆμον
[2, 11]	ἐπισκέπτεσθαι καὶ βεβαιοῦν τοὺς κανόνας,	τὸ	δ´ ἤδη χρῆσθαι τοῖς ἐγνωσμένοις
[2, 21]	ἤθους φαντάζονται καὶ τὸ ἐλεήμονα,	τὸ	δ´ ἠλίθιον εἶναι παντελῶς ἀνδραπόδου·
[2, 14]	δίχα τοῦ διοικοῦντος καὶ ἐπιμελομένου,	τὸ	δ´ οὕτως μέγα καὶ καλὸν
[2, 14]	τις παρεῖναι καὶ παρακολουθεῖν ἀτερπές,	τὸ	δ´ ὑπόδημα χρήσιμον καὶ ἰδεῖν
[2, 21]	φαντάζωνται, ταῦτα οὐ πάνυ ὁμολογοῦσι·	τὸ	δὲ δειλὸν εἶναι εὐγνώμονος ἤθους
[2, 4]	συμπότης καὶ σύνδειπνος Σωκρατικός. ἄγε,	τὸ	δὲ θέατρον οὐκ ἔστι κοινὸν
[2, 23]	πανδοκεῖα ἦν ταῦτα οὐδενὸς ἄξια,	τὸ	δὲ προκείμενον ἄλλο ἦν. ταῦτα
[2, 23]	δὲ λειμῶνες· ἁπλῶς ὡς δίοδος.	τὸ	δὲ προκείμενον ἐκεῖνο· εἰς τὴν
[2, 1]	τὰ δ´ ἐναντία οὐδαμῶς συνυπάρχει.	τὸ	δὲ φαινόμενον πολλοῖς ἐν τῷ
[2, 6]	δυσκολίαν ἔχει τὸ γενόμενον φθαρῆναι;	τὸ	δὲ φθεῖρον ἢ μάχαιρά ἐστιν
[2, 5]	ἐν μέσῳ ἁρπάστιον τότ´ ἦν;	τὸ	δεδέσθαι, τὸ φυγαδευθῆναι, τὸ πιεῖν
[2, 1]	κατὰ δύναμιν, εἰ ἀληθές ἐστι	τὸ	δεῖν ἅμα μὲν εὐλαβῶς ἅμα
[2, 23]	τὸ πρᾶγμα ἔχει, καὶ δύναται	τὸ	διακονοῦν κρεῖσσον εἶναι ἐκείνου ᾧ
[2, 22]	ἐκεῖνο ἦν τὸ θηριῶδες, ἐκεῖνο	τὸ	διακόπτον τὴν φιλίαν, τὸ οὐκ
[2, 5]	ὕλη οὐ διαφέρουσα. ὅπου γὰρ	τὸ	διαφέρον, ἐκεῖ οὔτε κωλῦσαί μέ
[2, 22]	καὶ τοὺς συγγενεῖς καὶ αὐτὸ	τὸ	δίκαιον, οἴχεται πάντα ταῦτα καταβαρούμενα
[2, 2]	παρελθὼν ἐκεῖνος αὐτῷ προβάλῃ μὴ	τὸ	Δίωνος ὄνομα, ἀλλὰ τὸ Θέωνος,
[2, 13]	ἐκκρουσθῶ. (Μή τι γράφειν μέλλων	τὸ	Δίωνος ὄνομα δέδοικας μὴ ἐκκρουσθῇς;
[2, 16]	ταράσσει; τὸ πέλαγος; οὔ, ἀλλὰ	τὸ	δόγμα. πάλιν ὅταν σεισμὸς γένηται,
[2, 16]	οὐδαμῶς, ἀλλ´ ὅπερ καὶ σέ,	τὸ	δόγμα. τί οὖν ἔχεις ποιῆσαι;
[2, 22]	μέσον. τί δ´ ἐστὶν ὅρμος;	τὸ	δόγμα τὸ περὶ τῶν τοιούτων.
[2, 23]	ἁπάντων τούτων, τὸ χρησόμενον αὐτοῖς,	τὸ	δοκιμάσον, τὸ τὴν ἀξίαν ἑκάστου
[2, 11]	δοκοῦν, ἔρευνα δέ τις περὶ	τὸ	δοκοῦν εἰ ὀρθῶς δοκεῖ καὶ
[2, 11]	(Οὐδὲν μᾶλλον. (Οὐκ ἄρα ἀρκεῖ	τὸ	δοκοῦν ἑκάστῳ πρὸς τὸ εἶναι·
[2, 20]	καὶ τῆς παιδείας, ὅτι οὔτε	τὸ	δουλεύειν αἰσχρόν ἐστι μᾶλλον ἢ
[2, 16]	τῶν παρόντων. πρὸς μὲν οὖν	τὸ	δύνασθαι μελετᾶν ἤσκηται, πρὸς ἔπαινον
[2, 20]	ταῦτα διειληφότων; Τί οὖν ἦν	τὸ	ἐγεῖρον αὐτὸν ἐκ τῶν ὕπνων
[2, 22]	τοῦ συμφέροντος. ὅπου γὰρ ἂν	τὸ	ἐγὼ‘ καὶ τὸ ἐμόν‘ ἐκεῖ
[2, 6]	ὕλας τεθαυμακότες. καλὸν δὲ καὶ	τὸ	εἰδέναι τὴν αὑτοῦ παρασκευὴν καὶ
[2, 11]	ἀρκεῖ τὸ δοκοῦν ἑκάστῳ πρὸς	τὸ	εἶναι· οὐδὲ γὰρ ἐπὶ βαρῶν
[2, 5]	πλοῦ ποιοῦμεν. τί μοι δύναται;	τὸ	ἐκλέξασθαι τὸν κυβερνήτην, τοὺς ναύτας,
[2, 10]	προκόπτομεν, ἔξω δ´ αὐτῶν οὐδὲ	τὸ	ἐλάχιστον. ~Τίς ἀρχὴ φιλοσοφίας. Ἀρχὴ
[2, 21]	εἶναι εὐγνώμονος ἤθους φαντάζονται καὶ	τὸ	ἐλεήμονα, τὸ δ´ ἠλίθιον εἶναι
[2, 20]	ἐστι μᾶλλον ἢ καλὸν οὔτε	τὸ	ἐλευθέρους εἶναι καλὸν μᾶλλον ἢ
[2, 5]	εὖ σοι γένοιτο. ἐποίησα ἐγὼ	τὸ	ἐμόν, εἰ δὲ καὶ σὺ
[2, 22]	γὰρ ἂν τὸ ἐγὼ‘ καὶ	τὸ	ἐμόν‘ ἐκεῖ ἀνάγκη ῥέπειν τὸ
[2, 15]	ἠγνόουν νῦν εἰδέναι, τί ἐστι	τὸ	ἐν τῇ συνηθείᾳ λεγόμενον· μωρὸν
[2, 22]	ἓν καὶ μόνον τοῦτο δόγμα,	τὸ	ἐν τοῖς ἀπροαιρέτοις τίθεσθαι αὑτοὺς
[2, 3]	δὲ κακόν. τί τὸ αἴτιον;	τὸ	ἐναντίον ἢ ἐπὶ τῶν συλλογισμῶν,
[2, 1]	θανάτου τὴν εὐλάβειαν· νῦν δὲ	τὸ	ἐναντίον πρὸς μὲν τὸν θάνατον
[2, 22]	τὸ καλὸν ἢ εἰ ἄρα	τὸ	ἔνδοξον. Διὰ ταύτην τὴν ἄγνοιαν
[2, 9]	πληρώσῃ, ὥστε σωτηρία συμπεπλεγμένου ἐστὶ	τὸ	ἐξ ἀληθῶν συμπεπλέχθαι. πότε διεζευγμένον;
[2, 18]	καὶ τὸ ἡγεμονικὸν ἡμῶν εἰς	τὸ	ἐξαρχῆς ἀποκατέστη· ἐὰν δὲ μηδὲν
[2, 1]	ἄλλο τί ἐστιν ἐλευθερία ἢ	τὸ	ἐξεῖναι ὡς βουλόμεθα διεξάγειν; οὐδέν.
[2, 14]	αὑτούς, εἰ παρακολουθοῦμεν. (Ἀλλ´ ἀνιαρὸν	τὸ	ἐξελέγχεσθαι πρεσβύτερον ἄνθρωπον ἤδη κἂν
[2, 5]	τις εὐσταθήσει, ποῦ δέ τις	τὸ	ἑξῆς ὄψεται ἐν αὐτῇ; ἀλλ´
[2, 2]	παρασκευάζεσθαι; (Ποίαν παρασκευήν; (Τετήρηκα’ φησίν,	τὸ	ἐπ´ ἐμοί. (Πῶς οὖν; (Οὐδὲν
[2, 20]	τεκμήριον τοῦ ἐναργές τι εἶναι,	τὸ	ἐπάναγκες εὑρίσκεσθαι καὶ τῷ ἀντιλέγοντι
[2, 21]	παρέχει τινὰ ὕλην ὑμῖν πρὸς	τὸ	ἐπιδείκνυσθαι τὰ θεωρημάτια; οὐ συλλογισμοὺς
[2, 5]	εὐσταθὲς καὶ ἀτάραχον, ἅμα δὲ	τὸ	ἐπιμελὲς καὶ μὴ εἰκαῖον μηδ´
[2, 21]	λέγω ποτὲ ταῦτα, ὅτι εἰς	τὸ	ἐπιὸν πεπαίδευμαι; ἔχω ἣν δεῖ
[2, 19]	διὰ τί οὖν οὐκ ἀνύετε	τὸ	ἔργον, εἰ καὶ ὑμεῖς ἔχετ´
[2, 6]	ἐπέτυχες. μὴ γὰρ σὸν τοῦτο	τὸ	ἔργον ἦν; ἀλλ´ ἐκείνου. τί
[2, 19]	ὅτῳ ὕλη πάρεστιν παρακειμένη, ἐκδέχομαι	τὸ	ἔργον. καὶ ἐνθάδε τοίνυν ὁ
[2, 14]	σύνοδον, τὸν ἄρχοντα, τὸν ἀρχόμενον.	Τὸ	ἔργον τοῦ φιλοσοφοῦντος τοιοῦτόν τι
[2, 18]	μέγας ὁ ἀγών ἐστιν, θεῖον	τὸ	ἔργον, ὑπὲρ βασιλείας, ὑπὲρ ἐλευθερίας,
[2, 14]	κακὸν πεποίηκα; εἰ μὴ καὶ	τὸ	ἔσοπτρον τῷ αἰσχρῷ, ὅτι δεικνύει
[2, 5]	ἀδύνατον. εἰ δὲ μή, ἀδύνατον	τὸ	εὐδαιμονῆσαι. ἀλλ´ οἷόν τι ἐπὶ
[2, 1]	τὴν εὐλάβειαν θαρραλέοι. διὰ γὰρ	τὸ	εὐλαβεῖσθαι τὰ ὄντως κακὰ συμβήσεται
[2, 2]	ἀλήθεια καὶ οὗ φύσις, ἐκεῖ	τὸ	εὐλαβές· ὅπου ἡ ἀλήθεια, ἐκεῖ
[2, 1]	ἂν γάρ τις ἐκεῖ μεταθῇ	τὸ	εὐλαβές, ὅπου προαίρεσις καὶ ἔργα
[2, 1]	γάρ πως δοκεῖ τῷ θαρραλέῳ	τὸ	εὐλαβές, τὰ δ´ ἐναντία οὐδαμῶς
[2, 20]	καὶ ἀπολλύειν. τί λέγεις, φιλόσοφε;	τὸ	εὐσεβὲς καὶ τὸ ὅσιον ποῖόν
[2, 23]	ἂν ἥδιον ἀναγνῴη καὶ ῥᾷον	τὸ	εὐσημοτέροις γράμμασι γεγραμμένον οὐκοῦν καὶ
[2, 6]	τοῖς περιτετριμμένοις, σοὶ δ´ ἀρκείτω	τὸ	εὐσταθεῖν. Ἄπελθε καὶ ἄσπασαι τὸν
[2, 5]	οὖν τηρήσῃ τις ἅμα μὲν	τὸ	εὐσταθὲς καὶ ἀτάραχον, ἅμα δὲ
[2, 6]	ἢ δόξα ἢ ἀπάτη. οὕτως	τὸ	ζῆν ἀδιάφορον, ἡ χρῆσις οὐκ
[2, 11]	καλῶς οὖν ἐφαρμόζω; (Ἐνταῦθά ἐστι	τὸ	ζήτημα πᾶν καὶ οἴησις ἐνταῦθα
[2, 22]	τὸ ἐμόν‘ ἐκεῖ ἀνάγκη ῥέπειν	τὸ	ζῷον· εἰ ἐν σαρκί, ἐκεῖ
[2, 18]	πέπαυταί τε ἡ ἐπιθυμία καὶ	τὸ	ἡγεμονικὸν ἡμῶν εἰς τὸ ἐξαρχῆς
[2, 11]	οὐκ εἰδότες; τούτου δ´ αἴτιον	τὸ	ἥκειν ἤδη τινὰ ὑπὸ τῆς
[2, 13]	ὁ σπλὴν πέπονθε, τούτου δὲ	τὸ	ἧπαρ’ οὕτως καὶ σὺ λέγε
[2, 2]	εὐλαβές· ὅπου ἡ ἀλήθεια, ἐκεῖ	τὸ	θαρραλέον, ὅπου ἡ φύσις’ Ἐπεί
[2, 1]	~Ὅτι οὐ μάχεται	τὸ	θαρρεῖν τῷ εὐλαβεῖσθαι. Παράδοξον μὲν
[2, 1]	οὖν πρὸς μὲν τὸν θάνατον	τὸ	θάρσος ἐστράφθαι, πρὸς δὲ τὸν
[2, 1]	ὅπου μὲν τὰ ἀπροαίρετα, ἐκεῖ	τὸ	θάρσος ἔστω σοι, ὅπου δὲ
[2, 13]	ἡ ἐπιστήμη αὐτῷ πρόσεστιν, ἐκεῖ	τὸ	θάρσος· φέρε ὃν θέλεις ἰδιώτην
[2, 20]	οἱ πολῖται ἡμῶν ἐπιστραφέντες τιμῶσι	τὸ	θεῖον καὶ παύσωνταί ποτε ῥᾳθυμοῦντες
[2, 14]	ἐξομοιοῦσθαι ἐκείνοις· εἰ πιστόν ἐστι	τὸ	θεῖον, καὶ τοῦτον εἶναι πιστόν·
[2, 2]	μὴ τὸ Δίωνος ὄνομα, ἀλλὰ	τὸ	Θέωνος, τί γένηται; τί γράψῃ;
[2, 22]	περὶ τῶν τοιούτων. ἐκεῖνο ἦν	τὸ	θηριῶδες, ἐκεῖνο τὸ διακόπτον τὴν
[2, 24]	κατασκευάσαι τίνος σοι φαίνεται; (Ἀνδριαντοποιοῦ.	(Τὸ	ἰδεῖν ἐμπείρως οὐδεμιᾶς σοι προσδεῖσθαι
[2, 22]	οἴει ὅτι ἐκεῖνος οὐκ ἐφίλει	τὸ	ἴδιον παιδίον, ὅτε μικρὸν ἦν,
[2, 6]	τὸ τοῦ στρατηγοῦ πρόσταγμα ἢ	τὸ	ἴδιον ποιεῖν· ἡμῶν δ´ οὐδεὶς
[2, 26]	ἢ οὐκ ἀναγκαῖά ἐστιν. ~Τί	τὸ	ἴδιον τοῦ ἁμαρτήματος. Πᾶν ἁμάρτημα
[2, 4]	καὶ τοῦτο ὁ ἀνατρέπων ἀνατρέπει	τὸ	ἴδιον τοῦ ἀνθρώπου ἐπεισῆλθέν τις
[2, 19]	ταύτης τῆς διαιρέσεως, ὅταν ψοφήσῃ	τὸ	ἱστίον καὶ ἀνακραυγάσαντί σοι κακόσχολός
[2, 10]	ἀδικήσας οὔτε τὸν ὀφθαλμὸν οὔτε	τὸ	ἰσχίον οὔτε τὸν ἀγρὸν ἀπολλύει.
[2, 5]	ποδὶ κατὰ φύσιν εἶναι ἐρῶ	τὸ	καθαρῷ εἶναι, ἀλλ´, ἂν αὐτὸν
[2, 17]	καὶ τὴν κατὰ ταύτας περὶ	τὸ	καθῆκον φιλοτεχνίαν. ἀφῶμεν καὶ τὸν
[2, 23]	ὀρθὴ γένηται. τοῦτο γάρ ἐστι	τὸ	κἀκείνῃ χρώμενον καὶ ταῖς ἄλλαις
[2, 15]	καὶ τῇ φορᾷ, τότε γίνεται	τὸ	κακὸν ἀβοήθητον καὶ ἀθεράπευτον. ~Ὅτι
[2, 16]	τὸ ἀγαθόν; (Ἐν προαιρέσει. (Ποῦ	τὸ	κακόν; (Ἐν προαιρέσει. (Ποῦ τὸ
[2, 5]	ποῦ ζητήσω τὸ ἀγαθὸν καὶ	τὸ	κακόν; ἔσω ἐν τοῖς ἐμοῖς’
[2, 1]	εἰ γὰρ ἐν κακῇ προαιρέσει	τὸ	κακόν, πρὸς μόνα ταῦτα χρῆσθαι
[2, 10]	τὸ ἀγαθὸν ἐν προαιρέσει καὶ	τὸ	κακὸν ὡσαύτως ἐν προαιρέσει, βλέπε
[2, 13]	νῦν οὐκ ἐκείνου ἁμάρτημά ἐστι	τὸ	κακῶς ἀποδέξασθαι τὰ παρὰ σοῦ;
[2, 22]	λόγος, ἀποφαίνων ἢ μηδὲν εἶναι	τὸ	καλὸν ἢ εἰ ἄρα τὸ
[2, 22]	συμφέρον καὶ τὸ ὅσιον καὶ	τὸ	καλὸν καὶ πατρίδα καὶ γονεῖς
[2, 11]	γάρ, φησίν, οὐκ οἶδα ἐγὼ	τὸ	καλὸν καὶ τὸ αἰσχρόν; οὐκ
[2, 22]	μὲν ἐμαυτὸν θῶ, ἀλλαχοῦ δὲ	τὸ	καλόν, οὕτως ἰσχυρὸς γίνεται ὁ
[2, 8]	τεχνίτης τῷ τεχνίτῃ ὅμοιος ἢ	τὸ	κατασκεύασμα τῷ κατασκευάσματι; καὶ ποῖον
[2, 15]	πεισθῆναί σε, ὅτι οὐκ ἀρκεῖ	τὸ	κεκρικέναι καὶ τὸ μὴ μεταθέσθαι;
[2, 15]	ἀλλὰ πρῶτον ὑγιὲς εἶναι δεῖ	τὸ	κεκριμένον. θέλω γὰρ εἶναι τόνους
[2, 19]	τί τρέμεις; οὐχὶ θάνατός ἐστι	τὸ	κινδυνευόμενον ἢ δεσμωτήριον ἢ πόνος
[2, 26]	οὖν, εἰ ἀσύμφορόν ἐστιν αὐτῷ	τὸ	κλέπτειν, ὃ μὲν θέλει ποιεῖ.
[2, 19]	δ´ ἐκεῖνα τηρῆσαι ἀμήχανον διὰ	τὸ	κοινὴν εἶναι αὐτῶν μάχην. Ἂν
[2, 24]	ταῦτα, ὅταν καθήμενος κλαίῃ διὰ	τὸ	κορασίδιον; ἀλλὰ ῥήτωρ εἰμί. ἐκεῖνος
[2, 23]	μέλλει ἡμῖν ἄλλο τι ἀποφαίνεσθαι	τὸ	κράτιστον εἶναι ἢ αὐτήν; καὶ
[2, 23]	οὐ δύναμαι δ´ ἄλλο βλέπων	τὸ	κράτιστον καὶ τὸ κυριώτατον ἄλλο
[2, 23]	κρατίστου, ἀλλὰ καὶ τούτων διὰ	τὸ	κράτιστον· ὅτι ἐκεῖνο οὐκ ἄλλως
[2, 23]	τὴν ἀξίαν τῆς δυνάμεως καὶ	τὸ	κράτιστον τῶν ὄντων καταμαθεῖν καὶ
[2, 12]	καὶ ἐν τῇ πόλει δόκιμον	τὸ	κράτιστον τῶν σεαυτοῦ περιορᾶν ἀμελούμενον
[2, 15]	ἀρχὴν στῆσαι καὶ τὸν θεμέλιον,	τὸ	κρίμα σκέψασθαι πότερον ὑγιὲς ἢ
[2, 11]	καλά; κἀκείνῳ οὖν ἀρκεῖ τοῦτο	τὸ	κριτήριον; (Οὐκ ἀρκεῖ. (Ἐλθὼν οὖν
[2, 22]	ὑποδήματα σπογγίζει τὰ ἑαυτοῦ, ὡς	τὸ	κτῆνος; πόθεν οἶδας, εἰ τὴν
[2, 22]	ζῷον· εἰ ἐν σαρκί, ἐκεῖ	τὸ	κυριεῦον εἶναι· εἰ ἐν προαιρέσει,
[2, 23]	ἄλλο βλέπων τὸ κράτιστον καὶ	τὸ	κυριώτατον ἄλλο λέγειν εἶναι, ἵν´
[2, 15]	σε ἀλόγως ποτὲ ῥέψαι πρὸς	τὸ	λαμβάνειν καὶ πάλιν λέγειν ὅτι
[2, 23]	οἴονταί με καταβάλλειν τὴν περὶ	τὸ	λέγειν ἐπιμέλειαν ἢ τὴν περὶ
[2, 24]	ἡμῖν φυσικαὶ προθυμίαι καὶ πρὸς	τὸ	λέγειν, ὅταν ὁ ἀκουσόμενος φανῇ
[2, 2]	ἴδια. Ταύτῃ καὶ γελοῖόν ἐστι	τὸ	λέγειν ὑπόθου μοι’ τί σοι
[2, 24]	καὶ τοῦτο. (Οὐκοῦν εἰ καὶ	τὸ	λέγειν ὡς δεῖ τοῦ ἐμπείρου
[2, 1]	νῦν δὲ τί δεινὸν ἔχει	τὸ	λεγόμενον; εἰ γὰρ ὑγιῆ ταῦτ´
[2, 16]	μή, οἰμώξουσι δι´ αὑτάς. ἄνθρωπε,	τὸ	λεγόμενον τοῦτο ἀπονοήθητι ἤδη ὑπὲρ
[2, 19]	καὶ παρασκευὴν οἵαν δεῖ; τί	τὸ	λεῖπόν ἐστιν; ὅταν ἴδω τέκτονα,
[2, 9]	ἐπὶ τὰ πρόβατα. τί ἀπωλέσαμεν;	τὸ	λογικόν. ὅταν μαχίμως καὶ βλαβερῶς
[2, 2]	τὰ σὰ τοῖς ἐκτός, δούλευε	τὸ	λοιπὸν καὶ μὴ ἀντισπῶ καὶ
[2, 18]	τίνος, ἄφες σε δοκιμάσω. καὶ	τὸ	λοιπὸν μὴ ἐφῇς αὐτῇ προάγειν
[2, 14]	διδασκομένῳ, φανεῖταί σοι πάντων ἀτερπέστατον	τὸ	μάθημα, τὰ μέντοι ἀπὸ τῆς
[2, 23]	συναρπασθεὶς καὶ ἡττηθεὶς ἀπέλθῃ. ἀλλὰ	τὸ	μέγα τοῦτο, ἀπολιπεῖν ἑκάστῳ τὴν
[2, 14]	τοῖς ἰδιώταις ἀκούειν. καὶ ἐνταῦθα	τὸ	μὲν ἔργον τοῦ φιλοσοφοῦντος τοιοῦτόν
[2, 21]	πλεῖστοι. τί οὖν τὸ αἴτιον;	τὸ	μὲν κυριώτατον ἀνομολογία καὶ ταραχὴ
[2, 5]	ἐμὸν ἔργον ἐστίν. οὕτως τοίνυν	τὸ	μὲν προηγούμενον καὶ ἐπὶ τοῦ
[2, 24]	ὠφελίμως τοῦ ἐμπείρου ἐστίν; καὶ	τὸ	μὲν τελείως καὶ ὠφελίμως, εἰ
[2, 14]	ἀγαθὸν οὔτε τί κακόν, καὶ	τὸ	μὲν τῶν ἄλλων ἴσως ἀνεκτόν,
[2, 1]	τοὺς περὶ τὰ μέγιστα διαμαρτάνοντας	τὸ	μὲν φύσει θαρραλέον θρασὺ κατασκευάζομεν,
[2, 22]	φίλους αὐτούς. ἀλλ´ ἐβλήθη εἰς	τὸ	μέσον μερίδιον, κομψὸν γυναικάριον, καὶ
[2, 22]	πολλῶν; ἀλλ´ ὅρμος ἦλθεν εἰς	τὸ	μέσον. τί δ´ ἐστὶν ὅρμος;
[2, 22]	φιλίας παραδοξολογοῦσιν. ἀλλ´ ἐμπεσούσης εἰς	τὸ	μέσον ὥσπερ κρέως τῆς τυραννίδος
[2, 6]	καὶ ἐπ´ ἀνθρώπων κατάρα ἐστὶ	τὸ	μὴ ἀποθανεῖν· ὅμοιον τῷ μὴ
[2, 24]	τί ἀλλήλοις διεφέροντο; οὐχὶ διὰ	τὸ	μὴ εἰδέναι, τίνα ἐστὶ συμφέροντα
[2, 15]	ᾧ τόνῳ νῦν χρῇ πρὸς	τὸ	μὴ λαμβάνειν, οὐδὲν κωλύει σε
[2, 15]	οὐκ ἀρκεῖ τὸ κεκρικέναι καὶ	τὸ	μὴ μεταθέσθαι; οὗτοι οἱ μανικοὶ
[2, 6]	δὲ κατάρα ἐστὶν ἐπὶ σταχύων	τὸ	μηδέποτε θερισθῆναι. οὕτως ἴστε ὅτι
[2, 24]	βούλει, καὶ οὕτως σκέψαι αὐτό.	τὸ	μουσικῶς ἅψασθαι τίνος σοι δοκεῖ;
[2, 19]	μή τι {κακία{ ς} ἐστὶ	τὸ	ναυαγῆσαι, μή τι κακίας μετέχον;
[2, 12]	ἐν τούτῳ δύναμιν εἶχεν, ἀνάγνωτε	τὸ	Ξενοφῶντος Συμπόσιον καὶ ὄψεσθε πόσας
[2, 24]	τὸν βασιλέα τὸν σαυτοῦ σπᾷς	τὸ	ξίφος; σὺ δ´, ὦ βέλτιστε,
[2, 17]	ἀπ´ αὐτῶν περιποιήσωνται. γελοῖον οὖν	τὸ	οἴεσθαι, ὅτι ἄλλα μέν τις
[2, 10]	ἢ ὠρέχθησαν ἢ ἐπανενεγκόντες ἐπὶ	τὸ	ὅλον. διὰ τοῦτο καλῶς λέγουσιν
[2, 5]	μέρος ὅλου τινός, δι´ ἐκεῖνο	τὸ	ὅλον νῦν μέν σοι νοσῆσαι
[2, 10]	διατάξεως τοῦτο ἀπονέμεται, κυριώτερον δὲ	τὸ	ὅλον τοῦ μέρους καὶ ἡ
[2, 21]	κατὰ τοῦτο μάλιστα φέρονται ἐπὶ	τὸ	ὁμολογεῖν αὐτά, ὅτι φαντάζονταί τι
[2, 23]	ὁ κύων τοῦ κυνηγοῦ ἢ	τὸ	ὄργανον τοῦ κιθαριστοῦ ἢ οἱ
[2, 2]	ὅταν οὖν ἐπὶ σοὶ ᾖ	τὸ	ὀρέγεσθαι καὶ ἐκκλίνειν, τίνος ἔτι
[2, 12]	οὐ γὰρ ἀντακολουθεῖ τῷ κεφαλαιώδει	τὸ	ὁρικόν’ ῥήματα τεχνικὰ καὶ διὰ
[2, 7]	φαντασίας δεχόμενοι. νῦν δὲ τρέμοντες	τὸ	ὀρνιθάριον κρατοῦμεν καὶ τὸν θεὸν
[2, 22]	τις θῇ τὸ συμφέρον καὶ	τὸ	ὅσιον καὶ τὸ καλὸν καὶ
[2, 20]	λέγεις, φιλόσοφε; τὸ εὐσεβὲς καὶ	τὸ	ὅσιον ποῖόν τί σοι φαίνεται;
[2, 7]	τὸ τῷ θεῷ δοκοῦν; τί	τὸ	ὅσον ἐπὶ σοὶ διαφθείρεις τὸν
[2, 16]	τὸ κακόν; (Ἐν προαιρέσει. (Ποῦ	τὸ	οὐδέτερον; (Ἐν τοῖς ἀπροαιρέτοις. (Τί
[2, 22]	ἐκεῖνο τὸ διακόπτον τὴν φιλίαν,	τὸ	οὐκ ἐῶν εἶναι γυναῖκα γαμετήν,
[2, 2]	ἐκτὸς τηρῆσαι, τὸ σωμάτιον καὶ	τὸ	οὐσίδιον καὶ τὸ ἀξιωμάτιον, λέγω
[2, 7]	πέμψω’ Τί οὖν ἡμᾶς ἐπὶ	τὸ	οὕτω συνεχῶς μαντεύεσθαι ἄγει; ἡ
[2, 9]	ἀλλ´ ὑποκρίνεται’ ὅταν δ´ ἀναλάβῃ	τὸ	πάθος τὸ τοῦ βεβαμμένου καὶ
[2, 22]	ταχέως κατορύξαι θέλει καὶ σὺ	τὸ	παιδίον εὔχῃ ἀποθανεῖν. εἶτα σὺ
[2, 21]	ναί· ἀλλ´ ἂν ἀποθάνῃ μου	τὸ	παιδίον ἢ ὁ ἀδελφὸς ἢ
[2, 22]	ἄφρων ὢν ὅμως φιλῶ μου	τὸ	παιδίον. (Θαυμάζω μὲν νὴ τοὺς
[2, 22]	ἀγρίδιον καὶ γνώσῃ, πῶς σὲ	τὸ	παιδίον ταχέως κατορύξαι θέλει καὶ
[2, 19]	τρισὶ τούτοις πρὸς ἄλληλα, τῷ	{τὸ}	πᾶν παρεληλυθὸς ἀληθὲς ἀναγκαῖον εἶναι
[2, 20]	ἔγραφεν; τί γὰρ ἄλλο ἢ	τὸ	πάντων τῶν ἐν ἀνθρώποις ἰσχυρότατον,
[2, 1]	ἀπροαιρέτους δυνάμεις ἀντιταξάμενον. καὶ οὕτως	τὸ	παράδοξον ἐκεῖνο οὐκέτι οὔτ´ ἀδύνατον
[2, 24]	καὶ ὠφελίμως, εἰ βούλει, πρὸς	τὸ	παρὸν ἀφῶμεν, ἐπεὶ καὶ μακράν
[2, 16]	ἀρκοῦσιν. τί οὖν με ταράσσει;	τὸ	πέλαγος; οὔ, ἀλλὰ τὸ δόγμα.
[2, 16]	κατακύψας εἰς τὸν βυθὸν ἢ	τὸ	πέλαγος περιβλεψάμενος καὶ μὴ ἰδὼν
[2, 16]	φανταζόμενος, ὅτι ὅλον με δεῖ	τὸ	πέλαγος τοῦτο ἐκπιεῖν, ἂν ναυαγήσω,
[2, 1]	θάνατον τὴν φυγήν, πρὸς δὲ	τὸ	περὶ αὐτοῦ δόγμα τὴν ἀνεπιστρεψίαν
[2, 23]	τὸ {τὰ{ ς} {Φυσικά{ ς}	τὸ	περὶ Κανόνος; τὸ τὸν πώγωνα
[2, 23]	δ´ οὐ ταύτην καταβάλλω, ἀλλὰ	τὸ	περὶ ταῦτ´ ἀκαταληκτικῶς ἔχειν καὶ
[2, 23]	ἐστιν, Ἐπίκουρε, τὸ ταῦτα ἀποφαινόμενον;	τὸ	περὶ Τέλους συγγεγραφός, τὸ {τὰ{
[2, 22]	δ´ ἐστὶν ὅρμος; τὸ δόγμα	τὸ	περὶ τῶν τοιούτων. ἐκεῖνο ἦν
[2, 6]	φρένας εἶχεν, ὥρμα ἂν ἐπὶ	τὸ	πηλοῦσθαι. Ἐπεί τοι τίνος ἕνεκα
[2, 5]	ἦν; τὸ δεδέσθαι, τὸ φυγαδευθῆναι,	τὸ	πιεῖν φάρμακον, τὸ γυναικὸς ἀφαιρεθῆναι,
[2, 4]	Ἀλλ´ ἄν, φησίν, ἀφέντες τοῦτο	τὸ	πιστόν, πρὸς ὃ πεφύκαμεν, ἐπιβουλεύωμεν
[2, 7]	πέμψαι θέλουσα τῇ Γρατίλλῃ ἐξωρισμένῃ	τὸ	πλοῖον τῶν ἐπιμηνίων κατὰ τὸν
[2, 17]	οὐ γὰρ ᾔδει, ποῦ κεῖται	τὸ	ποιεῖν ἃ θέλομεν, ὅτι τοῦτο
[2, 22]	οὐ γὰρ ἀνθρωπικὸν δόγμα ἐστὶ	τὸ	ποιοῦν δάκνειν ἀλλήλους καὶ λοιδορεῖσθαι
[2, 19]	ἡμῖν λείπει; οὐκ ἔστι διδακτὸν	τὸ	πρᾶγμα; διδακτόν. οὐκ ἔστιν οὖν
[2, 19]	τὴν φύσιν τοῦ πράγματος. αὐτὸ	τὸ	πρᾶγμα ἐνδεχόμενον καὶ μόνον ἐφ´
[2, 23]	Τί οὖν; φησίν, εἰ οὕτως	τὸ	πρᾶγμα ἔχει, καὶ δύναται τὸ
[2, 12]	οὐ λίαν ἐστὶ νῦν ἀσφαλὲς	τὸ	πρᾶγμα καὶ μάλιστα ἐν Ῥώμῃ.
[2, 10]	καὶ ἡμερότητα ἀποβαλεῖς, οὐδὲν ἡγῇ	τὸ	πρᾶγμα; καίτοι ἐκεῖνα μὲν παρ´
[2, 2]	ἢ ἐγώ. καὶ οὕτως κατέστρεψε	τὸ	πραγμάτιον. τίς χρεία; μόνον μὴ
[2, 20]	ποσὸν ἐπιστρέφονται, ἀλλὰ μόνον ἐξεμέσαι	τὸ	προβλημάτιον ζητοῦσι καὶ τὸν στόμαχον
[2, 23]	γ´ ἡ Πεπρωμένη. εἶτα τοῦτο	τὸ	προκείμενον ἔχων ἀρέσαντός σοι λεξειδίου,
[2, 23]	ὡς παρὰ ταῖς Σειρῆσιν. Ἄνθρωπε,	τὸ	προκείμενον ἦν σοι κατασκευάσαι σαυτὸν
[2, 10]	εἶ. καὶ πρὸς τοῦτο δὲ	τὸ	πρόσωπον ὀφείλεται παραχώρησις, εὐπείθεια, εὐφημία,
[2, 10]	ἔστιν εὑρίσκειν. Σκέψαι τίς εἶ.	τὸ	πρῶτον ἄνθρωπος, τοῦτο δ´ ἔστιν
[2, 18]	φαντασίαν, οὐχ ἑλκυσθήσῃ ὑπ´ αὐτῆς.	τὸ	πρῶτον δ´ ὑπὸ τῆς ὀξύτητος
[2, 12]	τελευταῖα λοιδορήσαντες καὶ λοιδορηθέντες ἀπέρχονται.	Τὸ	πρῶτον δὲ τοῦτο καὶ μάλιστα
[2, 22]	νὴ τοὺς θεούς, πῶς καὶ	τὸ	πρῶτον ὡμολόγηκας ἄφρονα εἶναι σεαυτόν.
[2, 15]	ποτὲ δ´ ἐπ´ ἐκεῖνα ῥέπει	τὸ	ῥεῦμα. οὕτως καὶ ἀσθενὴς ψυχή,
[2, 21]	οὔ‘ ζήτησον πρῶτον σταλῆναί σου	τὸ	ῥεῦμα, τὰ ἑλκύδρια ἀπουλωθῆναι. καὶ
[2, 1]	αὐτὸ καὶ κατάμαθε. τραχέως κινεῖται	τὸ	σαρκίδιον, εἶτα πάλιν λείως. ἄν
[2, 12]	τῷ τυχόντι. τὸ σῶμα δὲ	τὸ	σαυτοῦ ἤδη τινὶ ἔσκεψαι ἐπιτρέψαι
[2, 1]	ἀδοξία, ἐκεῖ τὸ ἀναχωρητικόν, ἐκεῖ	τὸ	σεσοβημένον. τοιγαροῦν ὥσπερ εἰκὸς τοὺς
[2, 5]	ἐμόν, εἰ δὲ καὶ σὺ	τὸ	σὸν ἐποίησας, ὄψει αὐτός. ἔστι
[2, 18]	καὶ νικήσω, τοῦτο μὲν ἤδη	τὸ	σόφισμα ὑπὲρ τὸν Ψευδόμενον, ὑπὲρ
[2, 20]	ποῦ φέρεις τὴν χεῖρα; εἰς	τὸ	στόμα ἢ εἰς τὸν ὀφθαλμόν;
[2, 5]	τὸ χαίρειν εὐλόγως, ἐκεῖ καὶ	τὸ	συγχαίρειν. Πῶς οὖν λέγεται τῶν
[2, 24]	δριμέα τίνα οὐκ ἐκκαλεῖται πρὸς	τὸ	συμπαίζειν αὐτοῖς καὶ συνέρπειν καὶ
[2, 22]	πάντα· ἂν δ´ ἀλλαχοῦ μὲν	τὸ	συμφέρον, ἀλλαχοῦ δὲ τοὺς φίλους
[2, 22]	παιδαγωγῷ, ἀλλ´ ἐκεῖνο μόνον, ποῦ	τὸ	συμφέρον αὐτοῖς τίθενται, πότερον ἐκτὸς
[2, 22]	μὲν ἐν ταὐτῷ τις θῇ	τὸ	συμφέρον καὶ τὸ ὅσιον καὶ
[2, 24]	αὐτοῖς καὶ συνέρπειν καὶ πρὸς	τὸ	συμψελλίζειν; ὄνῳ δὲ τίς προθυμεῖται
[2, 6]	μή σε λανθανέτω. ~Περὶ ἀδιαφορίας.	Τὸ	συνημμένον ἀδιάφορον· ἡ κρίσις ἡ
[2, 24]	συγκαταθήσεται, οὐκ ἀνανεύσει, οὐκ ἐφέξει,	τὸ	σύνολον. {κωφ{ λ} ὸς καὶ
[2, 10]	βεβλαμμένος. (Ναί, φησίν, κεκολόβωται γὰρ	τὸ	σῶμα. (Ἄγε, ὁ δὲ τὴν
[2, 12]	ἐσθῆτα; οὐδὲ ταῦτα τῷ τυχόντι.	τὸ	σῶμα δὲ τὸ σαυτοῦ ἤδη
[2, 24]	τοὺς ἵππους τοὺς εὐφυεῖς; εἰς	τὸ	σωμάτιον; αἰσχρῶς αὐτὸ πλάσσεις. εἰς
[2, 5]	αὐτὰ ταῦτα δύναται ἀφελέσθαι καὶ	τὸ	σωμάτιον αὐτό. σὺ λοιπὸν παραλαβὼν
[2, 1]	κατάμαθε· ἰδοῦ, πῶς οὐ δάκνει.	τὸ	σωμάτιον δεῖ χωρισθῆναι τοῦ πνευματίου,
[2, 2]	θέλεις καὶ τὰ ἐκτὸς τηρῆσαι,	τὸ	σωμάτιον καὶ τὸ οὐσίδιον καὶ
[2, 20]	τι ἡμῖν ἐστι πρὸς αὐτοὺς	τό	τ´ εὐσεβὲς τοῦτο καὶ ὅσιον
[2, 23]	ἀποφαινόμενον; τὸ περὶ Τέλους συγγεγραφός,	τὸ	{τὰ{ ς} {Φυσικά{ ς} τὸ
[2, 23]	νῦν δὲ τί ἐστιν, Ἐπίκουρε,	τὸ	ταῦτα ἀποφαινόμενον; τὸ περὶ Τέλους
[2, 5]	εὐρυθμία, ἐν τούτῳ ἡ τέχνη,	τὸ	τάχος, ἡ εὐγνωμοσύνη, ἵν´ ἐγώ,
[2, 5]	πιεῖν φάρμακον, τὸ γυναικὸς ἀφαιρεθῆναι,	τὸ	τέκνα ὀρφανὰ καταλιπεῖν. ταῦτα ἦν
[2, 23]	καὶ τοιαύτης παραδόσεως ἐλθεῖν ἐπὶ	τὸ	τέλειον δεῖ καὶ τὴν αὑτοῦ
[2, 20]	αὑτὰ καρησόμενα καὶ ἀμελχθησόμενα καὶ	τὸ	τελευταῖον κατακοπησόμενα; οὐχὶ δ´ εὐκταῖον
[2, 23]	τὸ χρησόμενον αὐτοῖς, τὸ δοκιμάσον,	τὸ	τὴν ἀξίαν ἑκάστου λογιούμενον. τί
[2, 7]	φέρει, οὐκ ἔχων ὄρεξιν πρὸς	τὸ	τὴν δεξιὰν μᾶλλον φέρειν ἢ
[2, 16]	πενθεῖς; ἄλλος ἐλθὼν ὅτι οὐκέτι	τὸ	τῆς Δίρκης ὕδωρ πίνειν μέλλει.
[2, 23]	{Φυσικά{ ς} τὸ περὶ Κανόνος;	τὸ	τὸν πώγωνα καθεικός; τὸ γράφον,
[2, 9]	ὅταν δ´ ἀναλάβῃ τὸ πάθος	τὸ	τοῦ βεβαμμένου καὶ ᾑρημένου, τότε
[2, 18]	τοῦ πράγματος· καὶ τότε βεβαιώσεις	τὸ	τοῦ Ἡσιόδου, ὅτι ἀληθές ἐστιν
[2, 4]	ἄν σοι φανῇ, ἀνάρπασον ἀπελθὼν	τὸ	τοῦ παρακατακειμένου μέρος, λάθρᾳ κλέψον
[2, 22]	οὐδενὶ χαλεπός, ἅτ´ εἰδὼς ἀκριβῶς	τὸ	τοῦ Πλάτωνος, ὅτι πᾶσα ψυχὴ
[2, 6]	ἀνέσχεν· οὕτως προυργιαίτερον ἔδοξεν αὐτῷ	τὸ	τοῦ στρατηγοῦ πρόσταγμα ἢ τὸ
[2, 22]	ἀπηλλάχθαι ἀλλήλων. οὐκ ἔστι πιστὸν	τὸ	τοῦ φαύλου ἡγεμονικόν· ἀβέβαιόν ἐστιν,
[2, 6]	ἀεὶ τῶν εὐφυεστέρων ἔχομαι πρὸς	τὸ	τυγχάνειν τῶν κατὰ φύσιν· αὐτὸς
[2, 9]	τὴν φιλοσόφου προσλαμβάνομεν. Οὐκ ἔστι	τὸ	τυχὸν αὐτὸ μόνον ἀνθρώπου ἐπαγγελίαν
[2, 7]	ἄλλο οὖν τι ἄμεινον ἢ	τὸ	τῷ θεῷ δοκοῦν; τί τὸ
[2, 1]	μὴ οὕτως ἔχοντα. Λοιπὸν ἡμεῖς	τὸ	τῶν ἐλάφων πάσχομεν· ὅτε φοβοῦνται
[2, 24]	φανεῖσα προθυμίαν αὐτῷ κινεῖ πρὸς	τὸ	φαγεῖν, ἂν δὲ λίθον ἢ
[2, 8]	εἰ μὲν τὸ ἄγαλμα ἦς	τὸ	Φειδίου, ἡ Ἀθηνᾶ ἢ ὁ
[2, 22]	τοῦ φρονίμου τοίνυν ἐστὶ μόνου	τὸ	φιλεῖν. Καὶ πῶς; φησίν· ἐγὼ
[2, 11]	ἵσταται τῶν κανόνων ἡτοιμασμένων· καὶ	τὸ	φιλοσοφεῖν τοῦτό ἐστιν, ἐπισκέπτεσθαι καὶ
[2, 1]	θάνατος ἢ πόνος φοβερόν, ἀλλὰ	τὸ	φοβεῖσθαι πόνον ἢ θάνατον. διὰ
[2, 7]	συνεχῶς μαντεύεσθαι ἄγει; ἡ δειλία,	τὸ	φοβεῖσθαι τὰς ἐκβάσεις. διὰ τοῦτο
[2, 5]	ἁρπάστιον τότ´ ἦν; τὸ δεδέσθαι,	τὸ	φυγαδευθῆναι, τὸ πιεῖν φάρμακον, τὸ
[2, 16]	φυσηθεὶς ἐξῆλθεν· ἐὰν δὲ καταγελασθῇ,	τὸ	φυσημάτιον ἐκεῖνο ἐκεντήθη καὶ προσεκάθισεν.
[2, 5]	διασεσωσμένον, τὰ ἐναντία. ὅπου γὰρ	τὸ	χαίρειν εὐλόγως, ἐκεῖ καὶ τὸ
[2, 4]	φύσει; κἀγὼ λέγω. καὶ γὰρ	τὸ	χοιρίδιον κοινὸν τῶν κεκλημένων· ἀλλ´
[2, 8]	εἴχομεν· διὰ τοῦτο προσείληφε καὶ	τὸ	χρῆσθαι φαντασίαις· ἄλλως γὰρ περιπατεῖν
[2, 23]	σοι δέδωκεν κρεῖττον ἁπάντων τούτων,	τὸ	χρησόμενον αὐτοῖς, τὸ δοκιμάσον, τὸ
[2, 12]	οὐδαμῶς. τί δ´; ᾧ τινι	τὸ	χρυσίον ἢ τὸ ἀργύριον ἢ
[2, 23]	ὑπηρέται τοῦ βασιλέως. (Τί ἐστι	τὸ	χρώμενον; προαίρεσις. τί ἐπιμελεῖται πάντων;
[2, 11]	καὶ κατάγνωσις καὶ ἀπιστία πρὸς	τὸ	ψιλῶς δοκοῦν, ἔρευνα δέ τις
[2, 18]	ἄλλο ἐστὶν ἢ φαντασία; ἐπεί	τοι	ἆρον τὸν φόβον τοῦ θανάτου
[2, 8]	ἀσθένειαν τὴν ἐμαυτοῦ φοβοῦμαι. ἐπεί	τοι	ἄφετέ με θαρρῆσαι καὶ τότε
[2, 2]	θαρραλέον, ὅπου ἡ φύσις’ Ἐπεί	τοι	δοκεῖς, ὅτι τὰ ἐκτὸς τηρῆσαι
[2, 12]	λέγεις; ὀρθῶς ὑπέλαβες· ταύτην γάρ	τοι	καὶ λέγω. πολὺ νὴ Δία
[2, 8]	τὴν οὐσίαν τοῦ ἀγαθοῦ. ἐπεί	τοι	μή τι αὐτὴν ἐν φυτῷ
[2, 6]	ἂν ἐπὶ τὸ πηλοῦσθαι. Ἐπεί	τοι	τίνος ἕνεκα γίνονται στάχυες; οὐχ
[2, 22]	ἔρως ἔχει. καὶ εὔχονται εὐχὰς	τοιάσδε.	Καθόλου γὰρ μὴ ἐξαπατᾶσθε πᾶν
[2, 5]	ὁ δ´ εἰδὼς βλέπειν τὰ	τοιαῦτα,	ἂν μὲν ἴδῃ ὅτι εὐσχημόνως
[2, 14]	εὐθὺς ἐξελθὼν λέγει ὕβρισέν με’	Τοιαῦτά	ἐστι τὰ ἡμέτερα ὡς ἐν
[2, 17]	ἑκάστῃ αὐτῶν οὐσίαν ὑποτακτέον. ἐπεὶ	τοιαῦτα	λέγε καὶ πρὸς τοὺς ἰατρούς·
[2, 7]	οὐ παρακαλοῦντες αὐτοὺς ἵνα τὰ	τοιαῦτα	μᾶλλον ἡμῖν δεικνύωσιν, ἀλλ´ οἷα
[2, 5]	συζῶσιν μὴ συμπίπτειν ἄλλοις ἄλλα	τοιαῦτα.	σὸν οὖν ἔργον ἐλθόντα εἰπεῖν
[2, 21]	ἢ στρεβλοῦσθαι, τί με τὰ	τοιαῦτα	ὠφελήσει; μὴ γὰρ ἐπὶ τοῦτο
[2, 18]	ἀληθείαις ἀσκητὴς ὁ πρὸς τὰς	τοιαύτας	φαντασίας γυμνάζων ἑαυτόν. μεῖνον, τάλας,
[2, 18]	ὅταν προσπίπτῃ σοί τις φαντασία	τοιαύτη,	Πλάτων μὲν ὅτι ἴθι ἐπὶ
[2, 1]	τί οὖν τρέμεις ἐπί τινα	τοιαύτην	ἀπιὼν περίστασιν; Διὰ τοῦτο λέγω
[2, 16]	καὶ στωίδια καὶ νεανισκάρια καὶ	τοιαύτην	διατριβὴν πενθεῖς; ἄλλος ἐλθὼν ὅτι
[2, 19]	τί οὖν; θέλετε ἀρξώμεθά ποτε	τοιαύτην	ἐπιβολὴν κομίζειν ἐνταῦθα; τὰ μέχρι
[2, 19]	οὐκ οἶδα· παρείληφα δ´ ἱστορίαν	τοιαύτην,	ὅτι Διόδωρος μὲν ἐκεῖνα ἐτήρει,
[2, 23]	γινόμενον. ἐπεὶ διὰ λόγου καὶ	τοιαύτης	παραδόσεως ἐλθεῖν ἐπὶ τὸ τέλειον
[2, 12]	ἄλλου δ´ οὐδενὸς ἐδεῖτο μάρτυρος.	τοιγαροῦν	ἐξῆν αὐτῷ λέγειν ὅτι τοὺς
[2, 10]	τῇ σχολῇ μέχρι τῶν λογαρίων.	τοιγαροῦν	μέχρι τῶν λογαρίων προκόπτομεν, ἔξω
[2, 5]	μάχη ἐστὶ καὶ οὐ παιδιά.	Τοιγαροῦν	Σωκράτης ᾔδει σφαιρίζειν. πῶς; παίζειν
[2, 1]	τὸ ἀναχωρητικόν, ἐκεῖ τὸ σεσοβημένον.	τοιγαροῦν	ὥσπερ εἰκὸς τοὺς περὶ τὰ
[2, 1]	ζῆν ἁμαρτάνοντες; οὐ βουλόμεθα. οὐδεὶς	τοίνυν	ἁμαρτάνων ἐλεύθερός ἐστιν. βούλεσθε ζῆν
[2, 8]	νοῦς, ἐπιστήμη, λόγος ὀρθός. ἐνταῦθα	τοίνυν	ἁπλῶς ζήτει τὴν οὐσίαν τοῦ
[2, 22]	τοῖς ἐκτός, {ἐκεῖ{ νο} εἰ	τοίνυν	ἐκεῖ εἰμι ἐγώ, ὅπου ἡ
[2, 22]	οὗτος φιλεῖν δύναιτο; τοῦ φρονίμου	τοίνυν	ἐστὶ μόνου τὸ φιλεῖν. Καὶ
[2, 14]	καὶ τοῦτον μεγαλόφρονα· ὡς θεοῦ	τοίνυν	ζηλωτὴν τὰ ἑξῆς πάντα καὶ
[2, 4]	εἰμι καὶ Ἀρχέδημον νοῶ. Ἀρχέδημον	τοίνυν	νοῶν μοιχὸς ἴσθι καὶ ἄπιστος
[2, 19]	ἐκδέχομαι τὸ ἔργον. καὶ ἐνθάδε	τοίνυν	ὁ τέκτων ἐστίν, ἡ ὕλη
[2, 20]	ἀλλ´ ἀμπελικῶς; ἀμήχανον, ἀδιανόητον. οὐ	τοίνυν	οὐδ´ ἄνθρωπον οἷόν τε παντελῶς
[2, 16]	υἱὸς εἶναι καὶ ἦν. ἐκείνῳ	τοίνυν	πειθόμενος περιῄει καθαίρων ἀδικίαν καὶ
[2, 22]	αὐτούς; οὐδὲ περὶ ταῦτα. ὑπολείπεται	τοίνυν	περὶ μόνα τὰ ἀγαθὰ ἐσπουδακέναι
[2, 5]	ἤδη ἐμὸν ἔργον ἐστίν. οὕτως	τοίνυν	τὸ μὲν προηγούμενον καὶ ἐπὶ
[2, 10]	ὡσαύτως ἐν προαιρέσει, βλέπε μὴ	τοιοῦτ´	ἐστιν ὃ λέγεις τί οὖν;
[2, 23]	τόπον, οὐ δυνηθῶμεν αὐτῆς καταφρονῆσαι.	τοιοῦτοί	εἰσι καὶ οἱ λέγοντες μηδεμίαν
[2, 21]	περὶ τούτου παρομολογοῦσιν. Ἐν οὖν	τοιούτοις	ἀνθρώποις ἀναστρεφόμενον, οὕτως τεταραγμένοις, οὕτως
[2, 17]	σοὶ οἱ λόγοι. εἶθ´, ὅταν	τοιοῦτον	ἐκπονήσῃ καὶ καταθλήσῃ τὸν τόπον,
[2, 2]	ὡς Σωκράτει. καὶ σὺ εἰ	τοιοῦτον	ἐπίλογον παρασκευάζῃ, τί ἀναβαίνεις, τί
[2, 11]	ζυγόν. τὸ ἀγαθὸν δεῖ εἶναι	τοιοῦτον,	ἐφ´ ᾧ θαρρεῖν ἄξιον καὶ
[2, 17]	μᾶλλον ἢ τὸν Δία. Ὅταν	τοιοῦτον	ἔχῃς ἡγεμόνα καὶ τοιούτῳ συνθέλῃς
[2, 17]	δυναμένων. δειξάτω τις ὑμῶν αὐτὸν	τοιοῦτον,	ἵνα εἴπω· ἔρχου, νεανίσκε, εἰς
[2, 8]	πιστότερόν σου· τοῦτόν μοι φύλασσε	τοιοῦτον	οἷος πέφυκεν, αἰδήμονα, πιστόν, ὑψηλόν,
[2, 3]	σὺ σαυτὴν συστήσεις. ἔδει οὖν	τοιοῦτόν	τι ἔχειν ἡμᾶς καὶ ἐν
[2, 23]	κατατέταξαι πολίτης, ἐν τούτοις ἀναστραφησόμενος.	τοιοῦτόν	τι καὶ ἐνταῦθά ἐστι τὸ
[2, 15]	τόνοι, ἀλλ´ ἀτονία’ ἕτερον τρόπον	τοιοῦτόν	τι καὶ ἐπὶ τῆς ψυχῆς
[2, 18]	μή τι θεραπευθῇ εἰς ἅπαν.	τοιοῦτόν	τι καὶ ἐπὶ τῶν τῆς
[2, 5]	δὲ μή, οὐκέτι ἔσται πούς.	τοιοῦτόν	τι καὶ ἐφ´ ἡμῶν ὑπολαβεῖν
[2, 1]	δεινὰ καὶ φοβερὰ δι´ ἀπειρίαν,	τοιοῦτόν	τι καὶ ἡμεῖς πάσχομεν πρὸς
[2, 16]	φυσημάτιον ἐκεῖνο ἐκεντήθη καὶ προσεκάθισεν.	Τοιοῦτόν	τι καὶ ἡμεῖς πάσχομεν. τίνα
[2, 10]	τι ποιήσας; τί οὖν οὐ	τοιοῦτόν	τι φανταζόμεθα, ἀλλ´ ὅπου τι
[2, 14]	ἀρχόμενον. Τὸ ἔργον τοῦ φιλοσοφοῦντος	τοιοῦτόν	τι φανταζόμεθα. λοιπὸν ἐφεξῆς τούτῳ
[2, 14]	τὸ μὲν ἔργον τοῦ φιλοσοφοῦντος	τοιοῦτόν	τι φανταζόμεθα, ὅτι δεῖ τὴν
[2, 8]	γὰρ ἐμὸν παλινάγρετον οὐδ´ ἀπατηλόν.	τοιοῦτον	ὑμῖν δείξω ἐμαυτόν, πιστόν, αἰδήμονα,
[2, 12]	καὶ εἰκαῖοι συγκαθέντες εἴς τι	τοιοῦτον	φύρονται καὶ φύρουσι καὶ τὰ
[2, 4]	πλήξας κατέβαλεν. σὺ κέντρον ἔχεις	τοιοῦτον,	ὥστε ὃν ἂν πλήξῃς εἰς
[2, 19]	Ἑλλάνικος καὶ εἴ τις ἄλλος	τοιοῦτος.	κἀγὼ περὶ τοῦ Κυριεύοντος τί
[2, 16]	ψυχαγωγῆται; ταχύ γ´ ἂν ὁ	τοιοῦτος	ὑπομείναι φυγήν τινα φυγεῖν εἰς
[2, 23]	ἀλλὰ καὶ δειλοῦ. ὁ γὰρ	τοιοῦτος	φοβεῖσθαί μοι δοκεῖ, μή, εἴπερ
[2, 24]	μακράν ἐσμεν ἀμφότεροι παντὸς τοῦ	τοιούτου·	ἐκεῖνο δὲ πᾶς ἄν τις
[2, 23]	ὁ δ´ ὑπ´ ἄλλου τινὸς	τοιούτου	πανδοκείου, καὶ προσμείναντες κατασήπονται ὡς
[2, 5]	πνιγεὶς ἢ πυρέξας; διὰ γὰρ	τοιούτου	τινὸς δεῖ παρελθεῖν με. Τοῦτο
[2, 1]	τῷ τόπῳ παράδοξον δοκεῖ μοι	τοιούτου	τινὸς ἔχεσθαι· εἰ μὲν γὰρ
[2, 17]	μέγα σοι ἀγαθὸν ἔσται σωθέντι	τοιούτῳ	καὶ λύχνων ἄξιον. ἀθάνατον γὰρ
[2, 16]	σοι σύνηθες. εἶτ´ ἂν μὲν	τοιούτῳ	προσπάθῃς, καὶ τοῦτο πάλιν κλαῖε
[2, 17]	Ὅταν τοιοῦτον ἔχῃς ἡγεμόνα καὶ	τοιούτῳ	συνθέλῃς καὶ συνορέγῃ, τί φοβῇ
[2, 5]	ἄλλον κατακεκρίσθαι; ἀδύνατον γὰρ ἐν	τοιούτῳ	σώματι, ἐν τούτῳ τῷ περιέχοντι,
[2, 7]	ἢ νόσου ἢ ὅλως τῶν	τοιούτων;	ἂν οὖν δέῃ κινδυνεῦσαι ὑπὲρ
[2, 22]	τὸ δόγμα τὸ περὶ τῶν	τοιούτων.	ἐκεῖνο ἦν τὸ θηριῶδες, ἐκεῖνο
[2, 10]	πατήρ. ἀεὶ γὰρ ἕκαστον τῶν	τοιούτων	ὀνομάτων εἰς ἐπιλογισμὸν ἐρχόμενον ὑπογράφει
[2, 5]	βλάβην μήτ´ ἄλλο τι τῶν	τοιούτων.	Τί οὖν; ἀμελῶς τούτοις χρηστέον;
[2, 19]	φιλοσόφων. Ὁ κυριεύων λόγος ἀπὸ	τοιούτων	τινῶν ἀφορμῶν ἠρωτῆσθαι φαίνεται· κοινῆς
[2, 19]	πόθεν οἶδας; Ἑλλάνικος λέγει ἐν	τοῖς	Αἰγυπτιακοῖς. τί γὰρ διαφέρει τοῦτο
[2, 23]	τηλικαύτη δύναμις οὖσα καὶ πᾶσι	τοῖς	ἄλλοις ἐπιτεταγμένη παρελθοῦσα ἡμῖν λεγέτω
[2, 8]	γὰρ μόνης, λέγε καὶ ἐν	τοῖς	ἄλλοις ζῴοις τὰ ἀγαθὰ εἶναι
[2, 17]	ἀλλὰ τῷ Διὶ χάρισαι αὐτάς,	τοῖς	ἄλλοις θεοῖς· ἐκείνοις παράδος, ἐκεῖνοι
[2, 19]	ἵν´ ὑμεῖς τὴν ἀρετὴν πᾶσιν	τοῖς	ἄλλοις ἴσην ἢ καὶ κρείττονα
[2, 19]	ἐν τῇ σχολῇ καθήμενος. τί	τοῖς	ἀλλοτρίοις ἐκαλλωπίζου; τί Στωικὸν ἔλεγες
[2, 5]	ἐν τοῖς ἐμοῖς’ ἐν δὲ	τοῖς	ἀλλοτρίοις μηδέποτε μήτ´ ἀγαθὸν ὀνομάσῃς
[2, 1]	ὁδός, ἣν λέγω, ἄλλοις ἀφίησι,	τοῖς	ἀναισθήτοις ἢ τοῖς μακαρίοις, τοῖς
[2, 1]	διαφέρει ἡμῖν, ἂν μόνον ἐν	τοῖς	{ἀπροαιρέτ{ ικ} οις εὐστοχῶμεν. ὅπου
[2, 16]	προαιρέσει. (Ποῦ τὸ οὐδέτερον; (Ἐν	τοῖς	ἀπροαιρέτοις. (Τί οὖν; μέμνηταί τις
[2, 22]	μόνον τοῦτο δόγμα, τὸ ἐν	τοῖς	ἀπροαιρέτοις τίθεσθαι αὑτοὺς καὶ τὰ
[2, 14]	δεῖ τὴν αὑτοῦ βούλησιν συναρμόσαι	τοῖς	γινομένοις, ὡς μήτε τι τῶν
[2, 23]	καὶ ἀφ´ ὧν δεῖ ἀποστρέφουσα,	τοῖς	δὲ προσάγουσα; ἡ ὁρατική; οὔ,
[2, 24]	ἦν; οὐ βλέπεις πῶς κέχρηται	τοῖς	δεινοτάτοις τῶν Ἑλλήνων περὶ λόγους
[2, 2]	ἔχων ἐν Ῥόδῳ καὶ ἀποδείξας	τοῖς	δικασταῖς ὅτι δίκαια λέγει ἐλθὼν
[2, 22]	ὡς τὰ ὄρη καὶ ἐν	τοῖς	δικαστηρίοις ἀποδείκνυσθαι τὰ λῃστῶν· οὐδὲ
[2, 13]	τι ἔχει καὶ θαρραλέον ἐν	τοῖς	ἑαυτῆς. λαλεῖν οὖν οὐ μεμελέτηκας;
[2, 11]	κανόνας, τὸ δ´ ἤδη χρῆσθαι	τοῖς	ἐγνωσμένοις τοῦτο τοῦ καλοῦ καὶ
[2, 19]	ὁ Καῖσαρ ἀρετὴν καὶ κακίαν	τοῖς	εἰσερχομένοις δίδωσι; τί μοι ἐμπαίζεις
[2, 16]	θεὸν ἀποβλέποντα, ἐκείνῳ μόνῳ προσπεπονθότα,	τοῖς	ἐκείνου προστάγμασι καθωσιωμένον. ἂν δ´
[2, 2]	ὅταν γὰρ ὑποθῇς τὰ σὰ	τοῖς	ἐκτός, δούλευε τὸ λοιπὸν καὶ
[2, 22]	{ἐκεῖ{ νο} εἶναι· εἰ ἐν	τοῖς	ἐκτός, {ἐκεῖ{ νο} εἰ τοίνυν
[2, 1]	οἳ λέγουσιν μόνοις ἐξεῖναι παιδεύεσθαι	τοῖς	ἐλευθέροις, ἀλλὰ τοῖς φιλοσόφοις μᾶλλον,
[2, 1]	οὐκ ἐπιτρέπομεν παιδεύεσθαι, εἰ μὴ	τοῖς	ἐλευθέροις; οἱ φιλόσοφοι γὰρ λέγουσιν
[2, 24]	πολεμήσων. τίσι; τοῖς Τρωσὶν ἢ	τοῖς	Ἕλλησιν; τοῖς Τρωσίν. ἀφεὶς οὖν
[2, 5]	καὶ τὸ κακόν; ἔσω ἐν	τοῖς	ἐμοῖς’ ἐν δὲ τοῖς ἀλλοτρίοις
[2, 19]	μοι ἐμπαίζεις καὶ σὺ πρὸς	τοῖς	ἐμοῖς κακοῖς; ὅμως, φιλόσοφε, εἰπέ
[2, 16]	σε χορτάσῃ. ὁ Ἡρακλῆς εἰ	τοῖς	ἐν οἴκῳ παρεκάθητο, τίς ἂν
[2, 11]	καὶ καταλλήλως ἐφαρμόζεις τὰς προλήψεις	τοῖς	ἐπὶ μέρους, εἰπέ μοι, πόθεν
[2, 11]	ἔννοιαν αὐτοῦ; (Ἔχεις. (Οὐκ ἐφαρμόζω	τοῖς	ἐπὶ μέρους; (Ἐφαρμόζεις. (Οὐ καλῶς
[2, 17]	πρόληψιν οὐ δύναται καλῶς ἐφαρμόσαι	τοῖς	ἐπὶ μέρους; Οὕτως ἔχει καὶ
[2, 17]	ἐστίν. ~Πῶς ἐφαρμοστέον τὰς προλήψεις	τοῖς	ἐπὶ μέρους. Τί πρῶτόν ἐστιν
[2, 13]	ἐκείνοις, οἷς {μεμέλ{ ετ} ηκεν,	τοῖς	θαρροῦσι· σὺ δ´ ἐπὶ τὰ
[2, 14]	τῆς μουσικῆς ἡδέα καὶ ἐπιτερπῆ	τοῖς	ἰδιώταις ἀκούειν. καὶ ἐνταῦθα τὸ
[2, 12]	ῥήματα τεχνικὰ καὶ διὰ τοῦτο	τοῖς	ἰδιώταις φορτικὰ καὶ δυσπαρακολούθητα, ὧν
[2, 15]	ἐμὲ ἀποκτεῖναι, ἔδει σε ἐμμένειν	τοῖς	κριθεῖσιν; Ἐκεῖνος μὲν οὖν μόγις
[2, 15]	ἄνθρωπον μηδὲν ἠδικηκότα λέγεις ὅτι	τοῖς	κριθεῖσιν ἐμμένειν δεῖ. εἰ δ´
[2, 15]	ἀλλ´ ἔμμενε καὶ λέγε ὅτι	τοῖς	κριθεῖσιν ἐμμένειν δεῖ. τί ποιεῖς,
[2, 15]	εἰ δ´ ἀλόγως ἔκρινας, μετάθου.	(Τοῖς	κριθεῖσιν ἐμμένειν δεῖ. (Τί ποιεῖς,
[2, 23]	προαιρετική. εἰ δὲ δεῖ πιστεῦσαι	τοῖς	λεχθεῖσιν ἢ ἀπιστῆσαι καὶ πιστεύσαντα
[2, 20]	διαπίπτετε· οὐκ ἔστι φυσικὴ κοινωνία	τοῖς	λογικοῖς πρὸς ἀλλήλους· πιστεύσατέ μοι.
[2, 16]	ταύτην τὴν μελέτην ἀκόλουθον τούτοις	τοῖς	λόγοις; τί οὖν ἔτι θαυμάζεις,
[2, 1]	ἄλλοις ἀφίησι, τοῖς ἀναισθήτοις ἢ	τοῖς	μακαρίοις, τοῖς σχολὴν ἄγουσιν ὑπὸ
[2, 20]	μεταθέσθαι. νῦν δ´ ἐντρυφῶσιν ἡμῖν	τοῖς	μὲν παρὰ τῆς φύσεως διδομένοις
[2, 1]	σχολὴν ἄγουσιν ὑπὸ ἀταραξίας ἢ	τοῖς	μηδὲν τῶν ἑξῆς ὑπολογιζομένοις διὰ
[2, 20]	ἀπονυστάζειν καὶ παρέχειν σοι καὶ	τοῖς	ὁμοίοις καρησομένους καὶ ἀμελχθησομένους ἑαυτούς;
[2, 14]	σοι ὅτι πρῶτον δεῖ σε	τοῖς	ὀνόμασι παρακολουθεῖν. (Ὥστ´ ἐγὼ νῦν
[2, 11]	ἐλήλυθεν; διὰ τοῦτο πάντες χρώμεθα	τοῖς	ὀνόμασιν καὶ ἐφαρμόζειν πειρώμεθα τὰς
[2, 14]	(Ὥστ´ ἐγὼ νῦν οὐ παρακολουθῶ	τοῖς	ὀνόμασιν; (Οὐ παρακολουθεῖς. (Πῶς οὖν
[2, 15]	ποιεῖς, ἄνθρωπε; οὐ πᾶσιν, ἀλλὰ	τοῖς	ὀρθῶς. ἐπεὶ παθὼν ἄρτι ὅτι
[2, 8]	μηδ´ ἐν ἀπρεπεῖ σχήματι φαίνεσθαι	τοῖς	ὁρῶσι· νῦν δέ σε ὅτι
[2, 21]	τὰ γὰρ κολλύρια οὐκ ἄχρηστα	τοῖς	ὅτε δεῖ καὶ ὡς δεῖ
[2, 12]	Τί δέ; φθονοίη ἄν τις	τοῖς	οὐδὲν πρὸς αὐτόν; (Οὐδαμῶς. καὶ
[2, 21]	λέγετε ἄχρηστα τὰ θεωρήματα‘ τίσιν;	τοῖς	οὐχ ὡς δεῖ χρωμένοις. τὰ
[2, 7]	θεὸν ἔρχεσθαι ὡς ὁδηγόν, ὡς	τοῖς	ὀφθαλμοῖς χρώμεθα, οὐ παρακαλοῦντες αὐτοὺς
[2, 16]	ἐπιλέλησται. θέλεις οὖν καὶ ἡμεῖς	τοῖς	παιδίοις ὁμοιῶμεν; οὔ, νὴ τὸν
[2, 1]	ποιῶν μορμολύκεια ἐκάλει. ὡς γὰρ	τοῖς	παιδίοις τὰ προσωπεῖα φαίνεται δεινὰ
[2, 1]	ἐπιτρέπομεν ἐλευθέροις εἶναι εἰ μὴ	τοῖς	πεπαιδευμένοις, τοῦτό ἐστιν ὁ θεὸς
[2, 21]	κυριώτατον ἀνομολογία καὶ ταραχὴ ἐν	τοῖς	περὶ ἀγαθῶν καὶ κακῶν, ἄλλοις
[2, 16]	ἀθεράπευτον. ~Ὅτι οὐ μελετῶμεν χρῆσθαι	τοῖς	περὶ ἀγαθῶν καὶ κακῶν δόγμασιν.
[2, 19]	Ἀντίπατρος, οὐ μόνον δ´ ἐν	τοῖς	περὶ Δυνατῶν, ἀλλὰ καὶ κατ´
[2, 19]	ἀλλὰ καὶ κατ´ ἰδίαν ἐν	τοῖς	περὶ τοῦ Κυριεύοντος. οὐκ ἀνέγνωκας
[2, 17]	γνῶναι, τί λέγει Χρύσιππος ἐν	τοῖς	περὶ τοῦ Ψευδομένου’ οὐκ ἀπάγξῃ
[2, 6]	περιγινόμενον, ἀλλ´ ἐκείνου μὲν παραχώρει	τοῖς	περιτετριμμένοις, σοὶ δ´ ἀρκείτω τὸ
[2, 12]	διὰ τοῦτο εἰκότως καὶ παρὰ	τοῖς	ποιηταῖς ἐν μεγίστῳ ἐπαίνῳ λέλεκται
[2, 20]	εὐσεβὲς τοῦτο καὶ ὅσιον παρὰ	τοῖς	πολλοῖς ἀνθρώποις λαλούμενον κατάψευσμά ἐστιν
[2, 16]	ὅπου δ´ οὐ μεμελέτηκεν, ἐκεῖ	τοῖς	πολλοῖς ὁ αὐτός ἐστιν; ὡς
[2, 1]	ἀταραξία ἀφοβία ἐλευθερία. οὐ γὰρ	τοῖς	πολλοῖς περὶ τούτων πιστευτέον, οἳ
[2, 16]	αὑτοῦ τοῦτον τὸν τρόπον ἀποκρίνεσθαι	τοῖς	πράγμασιν ὡς ἐπὶ τῶν ἐρωτημάτων·
[2, 1]	ὡς οὐδενὸς ὄντος δεινοῦ; ἐν	τοῖς	προαιρετικοῖς. ἐξαπατηθῆναι ἢ προπεσεῖν ἢ
[2, 1]	τὰ ἀπροαίρετα θαρρεῖν, ἐν δὲ	τοῖς	προαιρετικοῖς εὐλαβεῖσθαι. ~Περὶ ἀταραξίας. Ὅρα
[2, 10]	ἡδέως ἐκεῖνα προίεσθαι, ἵν´ ἐν	τοῖς	προαιρετικοῖς πλέον ἔχῃς. ὅρα γὰρ
[2, 5]	ἐν τούτῳ τῷ περιέχοντι, τούτοις	τοῖς	συζῶσιν μὴ συμπίπτειν ἄλλοις ἄλλα
[2, 14]	μὴ γίνεσθαι. ἐξ οὗ περίεστι	τοῖς	συστησαμένοις αὐτὸ ἐν ὀρέξει μὴ
[2, 1]	τοῖς ἀναισθήτοις ἢ τοῖς μακαρίοις,	τοῖς	σχολὴν ἄγουσιν ὑπὸ ἀταραξίας ἢ
[2, 19]	φαίνεται· κοινῆς γὰρ οὔσης μάχης	τοῖς	τρισὶ τούτοις πρὸς ἄλληλα, τῷ
[2, 24]	τοῖς Τρωσὶν ἢ τοῖς Ἕλλησιν;	τοῖς	Τρωσίν. ἀφεὶς οὖν τὸν Ἕκτορα
[2, 24]	κτησόμενος ἢ πολεμήσων; πολεμήσων. τίσι;	τοῖς	Τρωσὶν ἢ τοῖς Ἕλλησιν; τοῖς
[2, 1]	κάλλιστόν τ´ εἶναι καὶ πρεπωδέστατον	τοῖς	τῷ ὄντι παιδευομένοις, ἀταραξία ἀφοβία
[2, 20]	ὄψεσθε. ~Πρὸς Ἐπικουρείους καὶ Ἀκαδημαικούς.	Τοῖς	ὑγιέσι καὶ ἐναργέσιν ἐξ ἀνάγκης
[2, 17]	διαλαμβάνοντες. τίνος δ´ ἕνεκα προσερχόμεθα	τοῖς	φιλοσόφοις; ἃ οὐκ οἰόμεθα εἰδέναι.
[2, 3]	ἐξουσίαν. ~Πρὸς τοὺς συνιστάντας τινὰς	τοῖς	φιλοσόφοις. Καλῶς ὁ Διογένης πρὸς
[2, 1]	ἐξεῖναι παιδεύεσθαι τοῖς ἐλευθέροις, ἀλλὰ	τοῖς	φιλοσόφοις μᾶλλον, οἳ λέγουσι μόνους
[2, 11]	φιλοσοφίας. Ἀρχὴ φιλοσοφίας παρά γε	τοῖς	ὡς δεῖ καὶ κατὰ θύραν
[2, 8]	τοῦ θεοῦ παρόντος οὐκ ἂν	τολμήσαις	τι τούτων ποιεῖν ὧν ποιεῖς.
[2, 16]	τὸν τράχηλον ὡς ἀπηλλαγμένος δουλείας,	τόλμησον	ἀναβλέψας πρὸς τὸν θεὸν εἰπεῖν
[2, 20]	ἄλλο καθ´ ἡμέραν ἄρτους ἐσθίοντες	τολμῶσι	λέγειν ὅτι οὐκ οἴδαμεν, εἰ
[2, 10]	ὀφθαλμὸν οὔτε τὸ ἰσχίον οὔτε	τὸν	ἀγρὸν ἀπολλύει. ἡμεῖς δ´ ἄλλο
[2, 10]	ἐὰν δ´ ἀπελθὼν ψέγῃς σου	τὸν	ἀδελφόν, λέγω σοι ἐπελάθου, τίς
[2, 14]	ἐπιθέτους, τὸν υἱόν, τὸν πατέρα,	τὸν	ἀδελφόν, τὸν πολίτην, τὸν ἄνδρα,
[2, 17]	μὴ προχωρεῖν. εἶτα οὕτως τιμωρήσομαι	τὸν	ἀδικήσαντά με καὶ ὑβρίσαντα. καὶ
[2, 6]	σὺ δ´ αὐτὸς ὅταν διαπλέῃς	τὸν	Ἀδρίαν, τί κινδυνεύεις; οὐ τῇ
[2, 22]	μοι συνοίσει τηρεῖν τὸν πιστόν,	τὸν	αἰδήμονα, τὸν ἀνεκτικόν, τὸν ἀφεκτικὸν
[2, 10]	ἄνδρα. τί ἀπολλύει ὁ μοιχεύων;	τὸν	αἰδήμονα, τὸν ἐγκρατῆ, τὸν κόσμιον,
[2, 4]	καὶ ἀναιροῦμεν; τίνα; τὸν πιστόν,	τὸν	αἰδήμονα, τὸν ὅσιον. ταῦτα μόνα;
[2, 9]	ἐναντίους πάλιν ἐπαύξει τὰ ἐναντία·	τὸν	ἀναίσχυντον ἀναισχυντία, τὸν ἄπιστον ἀπιστία,
[2, 3]	ὃν θέλεις καὶ διακρινῶ σοι	τὸν	ἀναλυτικόν τε καὶ μή’ διὰ
[2, 17]	μετατιθέντα καὶ μεθαρμοζόμενον. μὴ θέλε	τὸν	ἄνδρα, καὶ οὐδὲν ὧν θέλεις
[2, 10]	ὁ τὰ τοῦ κιναίδου πάσχων;	τὸν	ἄνδρα. ὁ δὲ διατιθείς; πολλὰ
[2, 14]	πατέρα, τὸν ἀδελφόν, τὸν πολίτην,	τὸν	ἄνδρα, τὴν γυναῖκα, τὸν γείτονα,
[2, 10]	καὶ αὐτὸς δ´ οὐδὲν ἧττον	τὸν	ἄνδρα. τί ἀπολλύει ὁ μοιχεύων;
[2, 24]	σοι δοκεῖ; (Μουσικοῦ. (Τί δέ;	τὸν	ἀνδριάντα ὡς δεῖ κατασκευάσαι τίνος
[2, 22]	τηρεῖν τὸν πιστόν, τὸν αἰδήμονα,	τὸν	ἀνεκτικόν, τὸν ἀφεκτικὸν καὶ συνεργητικόν,
[2, 12]	χρήσασθαι αὐτῷ, ἀλλὰ μικρὰ κινήσας	τὸν	ἄνθρωπον, ἂν παρὰ σκέλος ἀπαντᾷ
[2, 10]	ἄλλου δ´ οὐδενὸς ἀπώλεια ζημιοῖ	τὸν	ἄνθρωπον; εἶτα γραμματικὴν μὲν ἀποβαλὼν
[2, 16]	δ´ ἐστὶ ταῦτα; ἃ δεῖ	τὸν	ἄνθρωπον ὅλην τὴν ἡμέραν μελετῶντα
[2, 9]	ποιήσῃς· εἰ δὲ μή, ἀπώλεσας	τὸν	ἄνθρωπον, οὐκ ἐπλήρωσας τὴν ἐπαγγελίαν.
[2, 23]	πάντων; προαίρεσις. τί ὅλον ἀναιρεῖ	τὸν	ἄνθρωπον ποτὲ μὲν λιμῷ, ποτὲ
[2, 2]	τὴν φύσιν τοῦ δικαστοῦ καὶ	τὸν	ἀντίδικον. εἰ γονάτων ἅψασθαι δεῖ,
[2, 17]	εἰς τὸν Πλάτωνος’ σὺ εἰς	τὸν	Ἀντισθένους’ εἶτ´ ἀλλήλοις ὀνείρους διηγησάμενοι
[2, 3]	φιλοσόφοις. Καλῶς ὁ Διογένης πρὸς	τὸν	ἀξιοῦντα γράμματα παρ´ αὐτοῦ λαβεῖν
[2, 9]	τὰ ἐναντία· τὸν ἀναίσχυντον ἀναισχυντία,	τὸν	ἄπιστον ἀπιστία, τὸν λοίδορον λοιδορία,
[2, 16]	τηλικαύτας ἔχων χεῖρας ἔτι ζητεῖς	τὸν	ἀπομύξοντα; ἀλλ´ οὐδὲ μελετῶμεν ταῦτα
[2, 14]	γείτονα, τὸν σύνοδον, τὸν ἄρχοντα,	τὸν	ἀρχόμενον. Τὸ ἔργον τοῦ φιλοσοφοῦντος
[2, 14]	γυναῖκα, τὸν γείτονα, τὸν σύνοδον,	τὸν	ἄρχοντα, τὸν ἀρχόμενον. Τὸ ἔργον
[2, 1]	οὐδὲν ἐποίησεν; (Ἐποίησεν. (Τί; (Ἔστρεψεν	τὸν	αὑτοῦ δοῦλον ἐπὶ στρατηγοῦ. (Ἄλλο
[2, 1]	οὖν στρέψῃ τις ἐπὶ στρατηγοῦ	τὸν	αὑτοῦ δοῦλον, οὐδὲν ἐποίησεν; (Ἐποίησεν.
[2, 22]	πιστόν, τὸν αἰδήμονα, τὸν ἀνεκτικόν,	τὸν	ἀφεκτικὸν καὶ συνεργητικόν, φυλάσσειν τὰς
[2, 23]	κινηθῆναι τὸν Θερσίτην ἰδόντα καὶ	τὸν	Ἀχιλλέα; ὁμοίως τὴν Ἑλένην καὶ
[2, 24]	ἀφεὶς οὖν τὸν Ἕκτορα ἐπὶ	τὸν	βασιλέα τὸν σαυτοῦ σπᾷς τὸ
[2, 17]	καὶ ἐνθάδ´ ἐπὶ τῶν κατὰ	τὸν	βίον. ἀγαθὸν καὶ κακὸν καὶ
[2, 10]	ἀζήμιος; Τί οὖν; μὴ βλάψω	τὸν	βλάψαντα; (Πρῶτον μὲν ἰδού, τί
[2, 16]	ἐγώ, ὅταν πλέω, κατακύψας εἰς	τὸν	βυθὸν ἢ τὸ πέλαγος περιβλεψάμενος
[2, 16]	γὰρ ἄλλα ἢ τὰ δόγματα;	τὸν	γὰρ ἐξιόντα καὶ ἀπαλλαττόμενον τῶν
[2, 12]	πρᾶγμα καὶ μάλιστα ἐν Ῥώμῃ.	τὸν	γὰρ ποιοῦντα αὐτὸ οὐκ ἐν
[2, 19]	οὐκ ἔχετε τὸν τετυπωμένον δεῖξαι·	τόν	γε τυπούμενον δείξατε, τὸν ἐπὶ
[2, 10]	ἐγκρατῆ, τὸν κόσμιον, τὸν πολίτην,	τὸν	γείτονα. τί ἀπολλύει ὁ ὀργιζόμενος;
[2, 14]	πολίτην, τὸν ἄνδρα, τὴν γυναῖκα,	τὸν	γείτονα, τὸν σύνοδον, τὸν ἄρχοντα,
[2, 9]	ἔργα· τὸν τέκτονα τὰ τεκτονικά,	τὸν	γραμματικὸν τὰ γραμματικά. ἂν δ´
[2, 11]	ἀπαραβάτως χρώμεθα δίχα αὐτοῦ μηδὲ	τὸν	δάκτυλον ἐκτείνοντες; τοῦτο γάρ, οἶμαι,
[2, 9]	ἔργα, ἀπολλύει δὲ τὰ ἀναιδῆ·	τὸν	δὲ πιστὸν τὰ πιστὰ καὶ
[2, 12]	τοὺς μὲν ἄλλους οὐκ ἐπιψηφίζω,	τὸν	δὲ προσδιαλεγόμενον μόνον’ οὕτω γὰρ
[2, 6]	τὸ εὐσταθεῖν. Ἄπελθε καὶ ἄσπασαι	τὸν	δεῖνα. ἀσπάζομαι. πῶς; οὐ ταπεινῶς.
[2, 16]	τινὰ κλάοντα ἢ ἀγανακτοῦντα, ὅτι	τὸν	δεῖνα οὐ μέλλει βλέπειν οὐδὲ
[2, 17]	καὶ οὗτος. ἀλλ´ ἤδη καὶ	τὸν	δεύτερον τόπον ἐκμεμελέτηκα. ἤθελον δ´
[2, 17]	πρὸς ξένους’ ἔρχου καὶ ἐπὶ	τὸν	δεύτερον τόπον· σός ἐστι καὶ
[2, 17]	διὰ τί ἐμποδίζῃ; ἀφῶμεν ἄρτι	τὸν	δεύτερον τόπον τὸν περὶ τὰς
[2, 19]	τῷ νεκρῷ περὶ τῆς πρὸς	τὸν	Δία κοινωνίας βουλευόμενον. δείξατε. ἀλλὰ
[2, 17]	τίς ἀναγκάσει; οὐ μᾶλλον ἢ	τὸν	Δία. Ὅταν τοιοῦτον ἔχῃς ἡγεμόνα
[2, 16]	τοῖς παιδίοις ὁμοιῶμεν; οὔ, νὴ	τὸν	Δία. οὐ γὰρ ὑπὸ πλακουντίου
[2, 19]	νῦν οὐκ εἶδον. οἴεσθε ὅτι	τὸν	Δία τὸν Φειδίου δείξετε ἢ
[2, 21]	ὅτι οὐδὲν οἶδα; ἔρχομαι πρὸς	τὸν	διδάσκαλον ὡς ἐπὶ τὰ χρηστήρια
[2, 16]	μικρὸν λιθάριον, ἵν´ ἔξω μου	τὸν	ἐγκέφαλον βάλῃ; Τίνα οὖν ἐστι
[2, 10]	ἀπολλύει ὁ μοιχεύων; τὸν αἰδήμονα,	τὸν	ἐγκρατῆ, τὸν κόσμιον, τὸν πολίτην,
[2, 13]	πῶς δεῖ γράφειν ἢ παραλαβὼν	τὸν	εἰδότα οὐδ´ ἐγγύην ἄλλως σφραγίζεται
[2, 7]	τὸ πλοῖον τῶν ἐπιμηνίων κατὰ	τὸν	εἰπόντα ὅτι Ἀφαιρήσεται αὐτὰ Δομιτιανὸς’
[2, 1]	ἢ θάνατον. διὰ τοῦτο ἐπαινοῦμεν	τὸν	εἰπόντα ὅτι οὐ κατθανεῖν γὰρ
[2, 7]	οὐκ ἔχω τὸν μάντιν ἔσω	τὸν	εἰρηκότα μοι τὴν οὐσίαν τοῦ
[2, 14]	οἷοι γὰρ ἂν ἐκεῖνοι εὑρεθῶσιν,	τὸν	ἐκείνοις ἀρέσοντα καὶ πεισθησόμενον ἀνάγκη
[2, 24]	Ἕλλησιν; τοῖς Τρωσίν. ἀφεὶς οὖν	τὸν	Ἕκτορα ἐπὶ τὸν βασιλέα τὸν
[2, 14]	δύνασαι ἀνασχέσθαι μου καὶ ὑποσχεῖν	τὸν	ἔλεγχον καὶ παραμεῖναι; οὐδαμῶς, ἀλλ´
[2, 1]	ἐπεὶ μὴ ἐδύνατο ἔχειν ἀεὶ	τὸν	ἐλέγχοντα αὐτοῦ τὰ δόγματα ἢ
[2, 7]	τοῦ ἀγαθοῦ καὶ τοῦ κακοῦ,	τὸν	ἐξηγημένον τὰ σημεῖα ἀμφοτέρων; τί
[2, 4]	συλλογισμῶν, ἀμαθία καὶ ἀπειρία. ~Πρὸς	τὸν	ἐπὶ μοιχείᾳ ποτὲ κατειλημμένον. Λέγοντος
[2, 19]	δεῖξαι· τόν γε τυπούμενον δείξατε,	τὸν	ἐπὶ ταῦτα κεκλικότα. εὐεργετήσατέ με·
[2, 3]	τὴν δύναμιν, ἣν ἔχειν δεῖ	τὸν	ἐπιγνωστικὸν τῶν περὶ συλλογισμοὺς κατορθούντων.
[2, 2]	ὅτι δίκαια λέγει ἐλθὼν ἐπὶ	τὸν	ἐπίλογον ἔφη ὅτι ἀλλ´ οὔτε
[2, 13]	οὐδὲ νομικόν τινα παρέλαβεν πώποτε	τὸν	ἐροῦντα αὐτῷ καὶ ἐξηγησόμενον τὰ
[2, 14]	κέκτησαι, τὰ καθήκοντα ἀποδίδως, οἶδας	τὸν	εὖ ποιοῦντα ἀντευποιῆσαι καὶ τὸν
[2, 11]	κανόνος τινός, οἷον ἐπὶ βαρῶν	τὸν	ζυγὸν εὕρομεν, οἷον ἐπὶ εὐθέων
[2, 11]	αὐτὴν τῷ κανόνι, βάλε εἰς	τὸν	ζυγόν. τὸ ἀγαθὸν δεῖ εἶναι
[2, 16]	ὅταν οὖν μέλλῃς ἀπολιπεῖν αὐτὸν	τὸν	ἥλιον καὶ τὴν σελήνην, τί
[2, 18]	σόφισμα ὑπὲρ τὸν Ψευδόμενον, ὑπὲρ	τὸν	Ἡσυχάζοντα. ἐπὶ τούτῳ καὶ μέγα
[2, 16]	οὐδὲ μελετῶμεν. εἰ δὲ μὴ	τὸν	θάνατον ἢ τὴν φυγὴν ἐφοβούμεθα,
[2, 1]	δὲ τὸ ἐναντίον πρὸς μὲν	τὸν	θάνατον τὴν φυγήν, πρὸς δὲ
[2, 1]	θανεῖν. Ἔδει οὖν πρὸς μὲν	τὸν	θάνατον τὸ θάρσος ἐστράφθαι, πρὸς
[2, 15]	θέλεις τὴν ἀρχὴν στῆσαι καὶ	τὸν	θεμέλιον, τὸ κρίμα σκέψασθαι πότερον
[2, 23]	γένοιτο. ἀνόητον, ἀσεβές, ἀχάριστον πρὸς	τὸν	θεόν. ἀλλὰ τὴν ἀξίαν ἑκάστῳ
[2, 16]	ἐκβαλεῖν, εἰ μὴ πρὸς μόνον	τὸν	θεὸν ἀποβλέποντα, ἐκείνῳ μόνῳ προσπεπονθότα,
[2, 19]	ἀπαραποδίστους, ἐλευθέρους, εὐροοῦντας, εὐδαιμονοῦντας, εἰς	τὸν	θεὸν ἀφορῶντας ἐν παντὶ καὶ
[2, 16]	ἀπηλλαγμένος δουλείας, τόλμησον ἀναβλέψας πρὸς	τὸν	θεὸν εἰπεῖν ὅτι χρῶ μοι
[2, 7]	τρέμοντες τὸ ὀρνιθάριον κρατοῦμεν καὶ	τὸν	θεὸν ἐπικαλούμενοι δεόμεθα αὐτοῦ· κύριε,
[2, 7]	φέρουσαν. οὕτως ἔδει καὶ ἐπὶ	τὸν	θεὸν ἔρχεσθαι ὡς ὁδηγόν, ὡς
[2, 8]	αὐτοῦ σὲ ἤθελον ἔχειν’ ἐκεῖ	τὸν	θεὸν οὐκ ἔχεις; εἶτ´ ἄλλον
[2, 15]	ἐρῶ σοι ὅτι ἄνθρωπε, ζήτει	τὸν	θεραπεύσοντα. τοῦτο οὐκ εἰσὶ τόνοι,
[2, 23]	αἶσχος. εἶτα ὁμοίως ἦν κινηθῆναι	τὸν	Θερσίτην ἰδόντα καὶ τὸν Ἀχιλλέα;
[2, 15]	τὰ τοῦ νοσοῦντος ποιεῖν καὶ	τὸν	ἰατρὸν παρακαλεῖν; νοσῶ, κύριε· βοήθησόν
[2, 5]	κυβερνήτην, τοὺς ναύτας, τὴν ἡμέραν,	τὸν	καιρόν. εἶτα χειμὼν ἐμπέπτωκεν. τί
[2, 23]	πρέπον ἢ οὐ πρέπον, καὶ	τὸν	καιρὸν ἑκάστου καὶ τὴν χρείαν
[2, 14]	τὸν εὖ ποιοῦντα ἀντευποιῆσαι καὶ	τὸν	κακῶς ποιοῦντα κακῶς ποιῆσαι. τί
[2, 14]	ἢ τῶν προσηκόντων ἐπιμεμέλησαι, καὶ	τὸν	κολοφῶνα ἐπιθῶ· οὔτε τί θεός
[2, 5]	εὐγνωμοσύνη, ἵν´ ἐγώ, μηδ´ ἂν	τὸν	κόλπον ἐκτείνω, δύναμαι λαβεῖν αὐτό,
[2, 10]	μοιχεύων; τὸν αἰδήμονα, τὸν ἐγκρατῆ,	τὸν	κόσμιον, τὸν πολίτην, τὸν γείτονα.
[2, 7]	τὸ ὅσον ἐπὶ σοὶ διαφθείρεις	τὸν	κριτήν, παράγεις τὸν σύμβουλον; ~Τίς
[2, 5]	τί μοι δύναται; τὸ ἐκλέξασθαι	τὸν	κυβερνήτην, τοὺς ναύτας, τὴν ἡμέραν,
[2, 18]	φρονεῖν ἄξιον, οὐκ ἐπὶ τῷ	τὸν	Κυριεύοντα ἐρωτῆσαι. Πῶς οὖν γένηται
[2, 24]	ἀκούειν καὶ ὄψει, πῶς κινήσεις	τὸν	λέγοντα. ~Πῶς ἀναγκαῖα τὰ λογικά.
[2, 9]	δ´ ἄλλο τι, ἀσυμπαθεῖς πρὸς	τὸν	λόγον, μακρὰν ἀπὸ τοῦ χρῆσθαι
[2, 17]	χρησίμων ἀποβάλλοντας ἔρχεσθαι δεῖ πρὸς	τὸν	λόγον, ὡς πρὸς τὰ γεωμετρικὰ
[2, 9]	ἀναίσχυντον ἀναισχυντία, τὸν ἄπιστον ἀπιστία,	τὸν	λοίδορον λοιδορία, τὸν ὀργίλον ὀργή,
[2, 7]	καιρὸς ἔτι μαντεύεσθαι; οὐκ ἔχω	τὸν	μάντιν ἔσω τὸν εἰρηκότα μοι
[2, 9]	καὶ ἀπόλλυσθαι τὴν τέχνην. οὕτως	τὸν	μὲν αἰδήμονα σῴζει τὰ αἰδήμονα
[2, 23]	καὶ ἐπιμελής; εἰκῇ δὲ καὶ	τὸν	μεταξὺ ἀέρα οὕτως ἐνεργὸν ἐποίησεν
[2, 21]	πεπαίδευμαι; ἔχω ἣν δεῖ συναίσθησιν	τὸν	μηδὲν εἰδότα, ὅτι οὐδὲν οἶδα;
[2, 14]	εἰ μὴ καὶ ὁ ἰατρὸς	τὸν	νοσοῦντα {ὅταν αὐτὸν} ὑβρίζει, ὅταν
[2, 17]	γράφεις’ καὶ σὺ μεγάλως εἰς	τὸν	Ξενοφῶντος χαρακτῆρα’ σὺ εἰς τὸν
[2, 9]	ἄπιστον ἀπιστία, τὸν λοίδορον λοιδορία,	τὸν	ὀργίλον ὀργή, τὸν φιλάργυρον αἱ
[2, 4]	τίνα; τὸν πιστόν, τὸν αἰδήμονα,	τὸν	ὅσιον. ταῦτα μόνα; γειτνίασιν δ´
[2, 17]	πράγματα ὡς ἐλεύθερον καὶ εἰς	τὸν	οὐρανὸν ἀναβλέπειν ὡς φίλον τοῦ
[2, 20]	εἰς τὸ στόμα ἢ εἰς	τὸν	ὀφθαλμόν; λουόμενος ποῦ ἐμβαίνεις; πότε
[2, 10]	ὁ ἐξαπατηθεὶς ἢ ἀδικήσας οὔτε	τὸν	ὀφθαλμὸν οὔτε τὸ ἰσχίον οὔτε
[2, 7]	κολακεύομεν τοὺς μάντεις· κληρονομήσω, κύριε,	τὸν	πατέρα; ἴδωμεν· ἐπεκθυσώμεθα. ναί, κύριε,
[2, 14]	φυσικὰς καὶ ἐπιθέτους, τὸν υἱόν,	τὸν	πατέρα, τὸν ἀδελφόν, τὸν πολίτην,
[2, 17]	ἀφῶμεν ἄρτι τὸν δεύτερον τόπον	τὸν	περὶ τὰς ὁρμὰς καὶ τὴν
[2, 17]	φιλοτεχνίαν. ἀφῶμεν καὶ τὸν τρίτον	τὸν	περὶ τὰς συγκαταθέσεις. χαρίζομαί σοι
[2, 21]	ἧψας ἢ ἠγρύπνησας; ἢ εἰς	τὸν	περίπατον ἐξελθὼν προέβαλές ποτε σαυτῷ
[2, 22]	τοῦτο γάρ μοι συνοίσει τηρεῖν	τὸν	πιστόν, τὸν αἰδήμονα, τὸν ἀνεκτικόν,
[2, 4]	ἢ ἀπόλλυμεν καὶ ἀναιροῦμεν; τίνα;	τὸν	πιστόν, τὸν αἰδήμονα, τὸν ὅσιον.
[2, 17]	τὸν Ξενοφῶντος χαρακτῆρα’ σὺ εἰς	τὸν	Πλάτωνος’ σὺ εἰς τὸν Ἀντισθένους’
[2, 12]	λυπεῖται. ἀπὸ τοῦ ἐναντίου ἐκίνησε	τὸν	πλησίον. Τί δ´; ἐπὶ κακοῖς
[2, 6]	ἀλλὰ Χρυσάντας μὲν παίειν μέλλων	τὸν	πολέμιον, ἐπειδὴ τῆς σάλπιγγος ἤκουσεν
[2, 14]	υἱόν, τὸν πατέρα, τὸν ἀδελφόν,	τὸν	πολίτην, τὸν ἄνδρα, τὴν γυναῖκα,
[2, 10]	αἰδήμονα, τὸν ἐγκρατῆ, τὸν κόσμιον,	τὸν	πολίτην, τὸν γείτονα. τί ἀπολλύει
[2, 12]	οὖν ἐποίει Σωκράτης; αὐτὸν ἠνάγκαζεν	τὸν	προσδιαλεγόμενον αὐτῷ μαρτυρεῖν, ἄλλου δ´
[2, 12]	ᾧ θέλεις ἡμῶν ἰδιώτην τινὰ	τὸν	προσδιαλεγόμενον· καὶ οὐχ εὑρίσκει χρήσασθαι
[2, 23]	ς} τὸ περὶ Κανόνος; τὸ	τὸν	πώγωνα καθεικός; τὸ γράφον, ὅτε
[2, 17]	τοῦτ´ ἔστιν, ὅπερ καὶ Θεόπομπον	τὸν	ῥήτορα, ὅπου καὶ Πλάτωνι ἐγκαλεῖ
[2, 24]	τὸν Ἕκτορα ἐπὶ τὸν βασιλέα	τὸν	σαυτοῦ σπᾷς τὸ ξίφος; σὺ
[2, 20]	ἐξεμέσαι τὸ προβλημάτιον ζητοῦσι καὶ	τὸν	στόμαχον γυμνάσαντες ἀπελθεῖν εἰς βαλανεῖον.
[2, 7]	σοὶ διαφθείρεις τὸν κριτήν, παράγεις	τὸν	σύμβουλον; ~Τίς οὐσία τοῦ ἀγαθοῦ.
[2, 14]	ἄνδρα, τὴν γυναῖκα, τὸν γείτονα,	τὸν	σύνοδον, τὸν ἄρχοντα, τὸν ἀρχόμενον.
[2, 16]	ὃν ἐκ πολλοῦ χρόνου ζητῶ,	τὸν	ταῖς ἀληθείαις εὐγενῆ καὶ εὐφυᾶ·
[2, 9]	καὶ σῴζει τὰ κατάλληλα ἔργα·	τὸν	τέκτονα τὰ τεκτονικά, τὸν γραμματικὸν
[2, 19]	ἰδεῖν Στωικόν. ἀλλ´ οὐκ ἔχετε	τὸν	τετυπωμένον δεῖξαι· τόν γε τυπούμενον
[2, 19]	Στωικός; ὡς λέγομεν ἀνδριάντα Φειδιακὸν	τὸν	τετυπωμένον κατὰ τὴν τέχνην τὴν
[2, 19]	ἀναγνόντι; ποῖον δόγμα πεποίησαι κατὰ	τὸν	τόπον; ἀλλ´ ἐρεῖς ἡμῖν Ἑλένην
[2, 19]	δόγμα τι ἐμαυτοῦ ποιήσασθαι κατὰ	τὸν	τόπον. διὰ τοῦτο οὐδὲν διαφέρω
[2, 23]	εἴπερ ἐστί τις δύναμις κατὰ	τὸν	τόπον, οὐ δυνηθῶμεν αὐτῆς καταφρονῆσαι.
[2, 17]	ὅταν τοιοῦτον ἐκπονήσῃ καὶ καταθλήσῃ	τὸν	τόπον, πάλιν ἐλθών μοι εἰπάτω
[2, 11]	τινὰ ὑπὸ τῆς φύσεως κατὰ	τὸν	τόπον ὥσπερ δεδιδαγμένους, ἀφ´ ὧν
[2, 9]	δέκα λίτρας ἆραι μὴ δυνάμενος	τὸν	τοῦ Αἴαντος λίθον βαστάζειν ἤθελεν.
[2, 17]	καὶ ἀλύπῳ διαγαγεῖν καὶ ἀνατεῖναι	τὸν	τράχηλον πρὸς τὰ πράγματα ὡς
[2, 16]	ἐλευθερίας, ὑπὲρ μεγαλοψυχίας. ἀνάτεινόν ποτε	τὸν	τράχηλον ὡς ἀπηλλαγμένος δουλείας, τόλμησον
[2, 17]	τὸ καθῆκον φιλοτεχνίαν. ἀφῶμεν καὶ	τὸν	τρίτον τὸν περὶ τὰς συγκαταθέσεις.
[2, 16]	τις αὐτὸς ἐφ´ αὑτοῦ τοῦτον	τὸν	τρόπον ἀποκρίνεσθαι τοῖς πράγμασιν ὡς
[2, 1]	οὐ κοράσιον, οὐ παιδάριον, οὐ	τὸν	τύραννον, οὐ φίλον τινὰ τοῦ
[2, 14]	τάς τε φυσικὰς καὶ ἐπιθέτους,	τὸν	υἱόν, τὸν πατέρα, τὸν ἀδελφόν,
[2, 2]	Διὰ τοῦτο ὁ Σωκράτης πρὸς	τὸν	ὑπομιμνῄσκοντα, ἵνα παρασκευάζηται πρὸς τὴν
[2, 17]	ταὐτὰ σπουδάζετε. εἶτα οὐδὲ ζητεῖτε	τὸν	ὑπομνήσοντα ὑμᾶς, ἀλλ´ ἄχθεσθε, ἐὰν
[2, 19]	εἶδον. οἴεσθε ὅτι τὸν Δία	τὸν	Φειδίου δείξετε ἢ τὴν Ἀθηνᾶν,
[2, 12]	οὐ λέγων ὅτι ὅρισαί μοι	τὸν	φθόνον’ εἶτα ὁρισαμένου κακῶς ὡρίσω·
[2, 9]	λοίδορον λοιδορία, τὸν ὀργίλον ὀργή,	τὸν	φιλάργυρον αἱ ἀκατάλληλοι λήψεις καὶ
[2, 16]	ἢ τὴν φυγὴν ἐφοβούμεθα, ἀλλὰ	τὸν	φόβον, ἐμελετῶμεν ἂν ἐκείνοις μὴ
[2, 18]	ἢ φαντασία; ἐπεί τοι ἆρον	τὸν	φόβον τοῦ θανάτου καὶ φέρε
[2, 1]	τὸ θάρσος ἐστράφθαι, πρὸς δὲ	τὸν	φόβον τοῦ θανάτου τὴν εὐλάβειαν·
[2, 14]	τῶν ἄλλο τι τεθαυμακότων ἢ	τὸν	χόρτον. ~Πρὸς τοὺς σκληρῶς τισιν
[2, 18]	μὲν ἤδη τὸ σόφισμα ὑπὲρ	τὸν	Ψευδόμενον, ὑπὲρ τὸν Ἡσυχάζοντα. ἐπὶ
[2, 13]	πρὸς τοὺς πειρατάς, ὁ πρὸς	τὸν	ὠνησάμενον αὐτόν ἐκείνοις, οἷς {μεμέλ{
[2, 15]	τὸν θεραπεύσοντα. τοῦτο οὐκ εἰσὶ	τόνοι,	ἀλλ´ ἀτονία’ ἕτερον τρόπον τοιοῦτόν
[2, 18]	ὦμοι γίνονται, οἷα νεῦρα, οἷοι	τόνοι·	νῦν δὲ μόνον τὰ λογάρια
[2, 15]	μὴ μεταθέσθαι; οὗτοι οἱ μανικοὶ	τόνοι,	οὐχ ὑγιεινοί. ἀποθανεῖν θέλω, ἄν
[2, 15]	ἄδηλον ἔχει· ὅταν δὲ καὶ	τόνος	προσῇ τῷ κλίματι τούτῳ καὶ
[2, 15]	τὸ κεκριμένον. θέλω γὰρ εἶναι	τόνους	ἐν σώματι, ἀλλ´ ὡς ὑγιαίνοντι,
[2, 15]	ἀθλοῦντι· ἂν δέ μοι φρενιτικοῦ	τόνους	ἔχων {ἐνδεικνύῃ{ ς} καὶ ἀλαζονεύῃ
[2, 15]	τί; κέκρικα. ἴσθι ὅτι ᾧ	τόνῳ	νῦν χρῇ πρὸς τὸ μὴ
[2, 19]	ποῖον δόγμα πεποίησαι κατὰ τὸν	τόπον;	ἀλλ´ ἐρεῖς ἡμῖν Ἑλένην καὶ
[2, 19]	τι ἐμαυτοῦ ποιήσασθαι κατὰ τὸν	τόπον.	διὰ τοῦτο οὐδὲν διαφέρω τοῦ
[2, 17]	ἀλλ´ ἤδη καὶ τὸν δεύτερον	τόπον	ἐκμεμελέτηκα. ἤθελον δ´ ἀσφαλῶς καὶ
[2, 4]	ἔστω γάρ, φίλου οὐ δύνασαι	τόπον	ἔχειν· δούλου δύνασαι; καὶ τίς
[2, 23]	ἐστί τις δύναμις κατὰ τὸν	τόπον,	οὐ δυνηθῶμεν αὐτῆς καταφρονῆσαι. τοιοῦτοί
[2, 17]	τοιοῦτον ἐκπονήσῃ καὶ καταθλήσῃ τὸν	τόπον,	πάλιν ἐλθών μοι εἰπάτω ἐγὼ
[2, 17]	ἔρχου καὶ ἐπὶ τὸν δεύτερον	τόπον·	σός ἐστι καὶ οὗτος. ἀλλ´
[2, 17]	ἐμποδίζῃ; ἀφῶμεν ἄρτι τὸν δεύτερον	τόπον	τὸν περὶ τὰς ὁρμὰς καὶ
[2, 11]	ὑπὸ τῆς φύσεως κατὰ τὸν	τόπον	ὥσπερ δεδιδαγμένους, ἀφ´ ὧν ὁρμώμενοι
[2, 13]	οὐ θέλομεν αὐτῶν, ποῦ ἔτι	τόπος	ἀγωνίας; ἀλλὰ περὶ τοῦ σωματίου
[2, 6]	τῶν ἀλλοτρίων. βῆμα καὶ φυλακὴ	τόπος	ἐστὶν ἑκάτερον, ὁ μὲν ὑψηλός,
[2, 23]	οὐ γὰρ τοὺς κομψοτέρους ἡμῖν	τόπους	ἐκλεξόμενος ἐλήλυθας, ἀλλ´ ἐν οἷς
[2, 16]	τῶν ἀλλοτρίων, μηθ´ ἑταίρῳ μήτε	τόπῳ	μήτε γυμνασίοις, ἀλλὰ μηδὲ τῷ
[2, 1]	δὲ φαινόμενον πολλοῖς ἐν τῷ	τόπῳ	παράδοξον δοκεῖ μοι τοιούτου τινὸς
[2, 16]	τῶν συνήθων καὶ ἑταίρων καὶ	τόπων	καὶ συναναστροφῆς τί ἐστι τὸ
[2, 20]	{λο{ υ} πάδα ἢ τὴν	τορύνην	ὀβελίσκον; εἴ τινος αὐτῶν δοῦλος
[2, 1]	Σωκράτης οὐκ ἔγραφεν; (Καὶ τίς	τοσαῦτα;	ἀλλὰ πῶς; ἐπεὶ μὴ ἐδύνατο
[2, 6]	ἦν τοσούτου τοσούτων μὲν ἀκηκοέναι,	τοσαῦτα	δὲ γεγραφέναι, τοσούτῳ δὲ χρόνῳ
[2, 6]	οἰκῶ ἐν Νικοπόλει, ὅπου σεισμοὶ	τοσοῦτοι;	σὺ δ´ αὐτὸς ὅταν διαπλέῃς
[2, 20]	ἂν μεταπείσειν ἢ τοὺς ἐπὶ	τοσοῦτον	ἀποκεκωφωμένους καὶ ἀποτετυφλωμένους. ~Περὶ ἀνομολογίας.
[2, 6]	νέος εὐφυὴς ὅτι οὐκ ἦν	τοσούτου	τοσούτων μὲν ἀκηκοέναι, τοσαῦτα δὲ
[2, 13]	τῆς γῆς ἐστιν, ἀλλ´ ἐκ	τοσούτου	χρόνου ἐπιδημῶν ἀγνοεῖ τοὺς νόμους
[2, 6]	μὲν ἀκηκοέναι, τοσαῦτα δὲ γεγραφέναι,	τοσούτῳ	δὲ χρόνῳ παρακεκαθικέναι γεροντίῳ οὐ
[2, 15]	ἂν πλείονα καὶ ἰσχυρότερα ἐπιθῇς,	τοσούτῳ	θᾶττον {θᾶττον} κατενεχθήσεται. ἄνευ πάσης
[2, 15]	βεβαιότερον κρίνουσι τὰ οὐκ ὄντα,	τοσούτῳ	πλείονος ἐλλεβόρου δέονται. οὐ θέλεις
[2, 22]	ἄλλων οὐδενός; Ἀλλὰ τεθεράπευκέ με	τοσούτῳ	χρόνῳ· καὶ οὐκ ἐφίλει με;
[2, 22]	ἀλλὰ γυνή μου ἐστὶ καὶ	τοσούτῳ	χρόνῳ συμβεβιώκαμεν. πόσῳ δ´ ἡ
[2, 6]	εὐφυὴς ὅτι οὐκ ἦν τοσούτου	τοσούτων	μὲν ἀκηκοέναι, τοσαῦτα δὲ γεγραφέναι,
[2, 24]	ᾧ λαοί τ´ ἐπιτετράφαται καὶ	τόσσα	μέμηλεν, περὶ κορασιδίου διαπυκτεύεις τῷ
[2, 6]	φυλάξαι θέλῃς, δύναται φυλαχθῆναι. καὶ	τότ´	ἐσόμεθα ζηλωταὶ Σωκράτους, ὅταν ἐν
[2, 5]	τί ἐκεῖ ἐν μέσῳ ἁρπάστιον	τότ´	ἦν; τὸ δεδέσθαι, τὸ φυγαδευθῆναι,
[2, 18]	πορίζειν ὑπὲρ τοῦ πράγματος· καὶ	τότε	βεβαιώσεις τὸ τοῦ Ἡσιόδου, ὅτι
[2, 15]	κλίματι τούτῳ καὶ τῇ φορᾷ,	τότε	γίνεται τὸ κακὸν ἀβοήθητον καὶ
[2, 9]	τὸ τοῦ βεβαμμένου καὶ ᾑρημένου,	τότε	καὶ ἔστι τῷ ὄντι καὶ
[2, 8]	τοι ἄφετέ με θαρρῆσαι καὶ	τότε	ὄψεσθε βλέμμα οἷον δεῖ καὶ
[2, 8]	δεῖ καὶ σχῆμα οἷον δεῖ,	τότε	ὑμῖν δείξω τὸ ἄγαλμα, ὅταν
[2, 8]	τοίνυν ἁπλῶς ζήτει τὴν οὐσίαν	τοῦ	ἀγαθοῦ. ἐπεί τοι μή τι
[2, 1]	δ´ ἀποδεδειγμένα, ὅτι ἡ οὐσία	τοῦ	ἀγαθοῦ ἔστιν ἐν χρήσει φαντασιῶν
[2, 20]	μή τις ἄλλην οὐσίαν ὑπολάβῃ	τοῦ	ἀγαθοῦ ἢ ἡδονήν; εἰ γὰρ
[2, 7]	τὸν εἰρηκότα μοι τὴν οὐσίαν	τοῦ	ἀγαθοῦ καὶ τοῦ κακοῦ, τὸν
[2, 8]	παράγεις τὸν σύμβουλον; ~Τίς οὐσία	τοῦ	ἀγαθοῦ. Ὁ θεὸς ὠφέλιμος· ἀλλὰ
[2, 8]	οὖν ἐκεῖ ζητεῖν τὴν οὐσίαν	τοῦ	ἀγαθοῦ, οὗ μὴ παρόντος ἐπ´
[2, 17]	ὁ μέν τις ἐφαρμόζει τὴν	τοῦ	ἀγαθοῦ πρόληψιν, ὁ δ´ οὔ;
[2, 1]	κακοῦ δέχεται φύσιν οὔτε τὴν	τοῦ	ἀγαθοῦ, τί παράδοξον ἀξιοῦσιν οἱ
[2, 8]	θεοῦ, ἐκεῖ εἶναι καὶ τὴν	τοῦ	ἀγαθοῦ. τίς οὖν οὐσία θεοῦ;
[2, 24]	πλούσιός εἰμι. μή τι οὖν	τοῦ	Ἀγαμέμνονος πλουσιώτερος; ἀλλὰ καὶ καλός
[2, 13]	πρὶν εἰς ταῦτα ἐμπεσεῖν. ~Περὶ	τοῦ	ἀγωνιᾶν. Ὅταν ἀγωνιῶντα ἴδω ἄνθρωπον,
[2, 10]	ἦς τοῦ χαλκέως· εἰ δὲ	τοῦ	ἀδελφοῦ ἐπελάθου καὶ ἀντὶ ἀδελφοῦ
[2, 22]	δέῃ, ἐρεῖς τὰς φωνὰς τὰς	τοῦ	Ἀδμήτου πατρός· {χαίρεις ὁρῶν φῶς,
[2, 9]	λίτρας ἆραι μὴ δυνάμενος τὸν	τοῦ	Αἴαντος λίθον βαστάζειν ἤθελεν. ~Πῶς
[2, 24]	καθάπερ τοῦ λέγειν οὕτως καὶ	τοῦ	ἀκούειν; (Ἔοικεν. (Εἰ δὲ βούλει,
[2, 24]	λέγεις; ἀλλὰ μόνον δείκνυε σαυτὸν	τοῦ	ἀκούειν καὶ ὄψει, πῶς κινήσεις
[2, 21]	καὶ τῷ ζηλοτύπῳ, ὡς οἴονται,	τοῦ	ἀκουσίου· διὰ τοῦτο καὶ περὶ
[2, 23]	ἐστίν; καὶ πῶς οἷόν τε	τοῦ	ἀκωλύτου τὰ κωλυόμενα; τὴν ὁρατικὴν
[2, 6]	ἀλλ´ ἐκείνου. τί οὖν ἀντιποιῇ	τοῦ	ἀλλοτρίου; ἀεὶ μεμνημένος ὅ τι
[2, 26]	ἀναγκαῖά ἐστιν. ~Τί τὸ ἴδιον	τοῦ	ἁμαρτήματος. Πᾶν ἁμάρτημα μάχην περιέχει.
[2, 22]	πόσῳ δ´ ἡ Ἐριφύλη μετὰ	τοῦ	Ἀμφιαράου καὶ τέκνων μήτηρ καὶ
[2, 5]	προσπεπονθότος ταῖς ὕλαις καὶ εὐστάθειαν	τοῦ	ἀνεπιστρεπτοῦντος, πλὴν οὐκ ἀδύνατον. εἰ
[2, 9]	πάντων δὲ τούτων ἀπόλλυται ἡ	τοῦ	ἀνθρώπου ἐπαγγελία. πότε γὰρ σῴζεται
[2, 9]	αὐτὰ ἐπαιρόμεθα. οὕτως οὐδὲ τὴν	τοῦ	ἀνθρώπου ἐπαγγελίαν πληρῶσαι δυνάμενοι προσλαμβάνομεν
[2, 4]	ὁ ἀνατρέπων ἀνατρέπει τὸ ἴδιον	τοῦ	ἀνθρώπου ἐπεισῆλθέν τις τῶν δοκούντων
[2, 25]	ἄν σε σοφίσωμαι; (Σιωπήσαντος δὲ	τοῦ	ἀνθρώπου Ὁρᾷς, ἔφη, πῶς αὐτὸς
[2, 20]	μή τινι μοιχεύοντι ἀφορμὰς παράσχωμεν	τοῦ	ἀπαναισχυντῆσαι πρὸς τὰ γινόμενα· μή
[2, 7]	ὡς ὁ ὁδοιπόρος πυνθάνεται παρὰ	τοῦ	ἀπαντήσαντος, {ποτέρα{ ν} τῶν ὁδῶν
[2, 5]	ἐμπείρως. οὐδεὶς αὐτῶν διαφέρεται περὶ	τοῦ	ἁρπαστοῦ ὡς περὶ ἀγαθοῦ ἢ
[2, 22]	ἐκ τῆς αὐτῆς μητρὸς καὶ	τοῦ	αὐτοῦ πατρός; οὐκ ἦσαν συντεθραμμένοι,
[2, 24]	καλός εἰμι. μή τι οὖν	τοῦ	Ἀχιλλέως καλλίων; ἀλλὰ καὶ κόμιον
[2, 17]	χρηςίμου προλήψει, σὺ δὲ τῇ	τοῦ	ἀχρήστου. δυνατὸν οὖν ἐστιν ἀμφοτέρους
[2, 5]	ἀγαθοῦ ἢ κακοῦ, περὶ δὲ	τοῦ	βάλλειν καὶ δέχεσθαι. λοιπὸν ἐν
[2, 24]	δ´, ὦ βέλτιστε, ἀφεὶς τὰ	τοῦ	βασιλέως ἔργα, ᾧ λαοί τ´
[2, 23]	τοῦ κιθαριστοῦ ἢ οἱ ὑπηρέται	τοῦ	βασιλέως. (Τί ἐστι τὸ χρώμενον;
[2, 9]	δ´ ἀναλάβῃ τὸ πάθος τὸ	τοῦ	βεβαμμένου καὶ ᾑρημένου, τότε καὶ
[2, 5]	τὸ μὲν προηγούμενον καὶ ἐπὶ	τοῦ	βίου ἔργον ἐκεῖνο· δίελε τὰ
[2, 3]	περὶ συλλογισμοὺς κατορθούντων. ἐπὶ δὲ	τοῦ	βίου τί ποιῶ; νῦν μὲν
[2, 4]	ὃ πεφύκαμεν, ἐπιβουλεύωμεν τῇ γυναικὶ	τοῦ	γείτονος, τί ποιοῦμεν; τί γὰρ
[2, 19]	τόπον. διὰ τοῦτο οὐδὲν διαφέρω	τοῦ	γραμματικοῦ. τίς ἦν ὁ τοῦ
[2, 18]	Κυριεύοντος. ἂν δὲ καὶ βουλομένου	τοῦ	γυναικαρίου καὶ νεύοντος καὶ προσπέμποντος,
[2, 22]	τῷ μὲν ὁμοίῳ παντὶ ἁπλῶς,	τοῦ	δ´ ἀνομοίου ἀνεκτικός, πρᾷος πρὸς
[2, 8]	ἔμπνοα, χρηστικὰ φαντασιῶν, δοκιμαστικά. τούτου	τοῦ	δημιουργοῦ κατασκεύασμα ὢν καταισχύνεις αὐτό;
[2, 16]	τίνος κρέμαται; τί κρείττων εἶ	τοῦ	διὰ κοράσιον κλάοντος, εἰ διὰ
[2, 12]	καὶ ἀγαθοῦ ἔργον ἐστίν. ~Περὶ	τοῦ	διαλέγεσθαι. Ἃ μὲν δεῖ μαθόντα
[2, 2]	λοιπὸν σκέπτου καὶ τὴν φύσιν	τοῦ	δικαστοῦ καὶ τὸν ἀντίδικον. εἰ
[2, 14]	διαμένειν μηδ´ ὀλιγοστὸν χρόνον δίχα	τοῦ	διοικοῦντος καὶ ἐπιμελομένου, τὸ δ´
[2, 23]	ἐλεύθερον, ἀκώλυτον, ἀνανάγκαστον, συναρμόζοντα τῇ	τοῦ	Διὸς διοικήσει, ταύτῃ πειθόμενον, ταύτῃ
[2, 17]	ὅπερ λέγω, τὴν οἴησιν τὴν	τοῦ	δοκεῖν εἰδέναι τι τῶν χρησίμων
[2, 11]	ἐνταῦθ´ οὖν οὐδεὶς κανὼν ἀνωτέρω	τοῦ	δοκεῖν; καὶ πῶς οἷόν τε
[2, 9]	ὄφελος οὐδὲν εἰ μὴ μέχρι	τοῦ	δοκεῖν ὅτι ἔχεις. τί γὰρ
[2, 11]	τὸ αὐτὰς ἐφαρμόζειν ἄμεινον ἀνωτέρω	τοῦ	δοκεῖν σοι; ὁ δὲ μαινόμενος
[2, 11]	(Ἐλθὼν οὖν ἐπί τι ἀνωτέρω	τοῦ	δοκεῖν τί τοῦτό ἐστιν Ἴδ´
[2, 1]	οὗτος τῇ αὐτῇ ὁδῷ καὶ	τοῦ	δουλεύειν ἀπήλλακται. πῶς οὖν ἔτι
[2, 19]	τοῦ γραμματικοῦ. τίς ἦν ὁ	τοῦ	Ἕκτορος πατήρ; Πρίαμος. τίνες ἀδελφοί;
[2, 24]	ὅτι καὶ τὸ ἀκούειν ὠφελίμως	τοῦ	ἐμπείρου ἐστίν; καὶ τὸ μὲν
[2, 24]	καὶ τὸ λέγειν ὡς δεῖ	τοῦ	ἐμπείρου ἐστίν, ὁρᾷς ὅτι καὶ
[2, 12]	(Οὐδαμῶς, ἀλλὰ μᾶλλον λυπεῖται. ἀπὸ	τοῦ	ἐναντίου ἐκίνησε τὸν πλησίον. Τί
[2, 20]	μέγιστον ἄν τις ποιήσαιτο τεκμήριον	τοῦ	ἐναργές τι εἶναι, τὸ ἐπάναγκες
[2, 10]	εἶ τῇ θείᾳ διοικήσει καὶ	τοῦ	ἑξῆς ἐπιλογιστικός. τίς οὖν ἐπαγγελία
[2, 8]	τὸ βλέμμα, οἷον δεῖ εἶναι	τοῦ	ἐροῦντος οὐ γὰρ ἐμὸν παλινάγρετον
[2, 22]	ἐκέλευσεν ἐμπρησθῆναι τὰ Ἀσκλήπεια ἀποθανόντος	τοῦ	ἐρωμένου. διὰ τοῦτο ἂν μὲν
[2, 20]	καὶ ἡμέρας ἀπολαύοντες καὶ μεταβολῶν	τοῦ	ἔτους καὶ ἄστρων καὶ θαλάσσης
[2, 23]	καὶ νὴ Δία ὑπὲρ αὐτοῦ	τοῦ	ζῆν καὶ τῶν συνεργῶν πρὸς
[2, 15]	αἰτίας ἐξάγεις ἡμῖν ἄνθρωπον ἐκ	τοῦ	ζῆν φίλον καὶ συνήθη, τῆς
[2, 11]	δὲ μή, οὐκέτι σε οὐδὲ	τοῦ	ζυγοῦ ἄξιον ἡγήσομαι. οὕτως κρίνεται
[2, 11]	οὖν καὶ βάλε ἔξω ἐκ	τοῦ	ζυγοῦ καὶ ἀπέλασον τῆς χώρας
[2, 12]	ἐπιμεμέλησαι αὐτοῦ; πότερον μαθὼν παρά	του	ἢ εὑρὼν αὐτός; ὧδε λοιπὸν
[2, 16]	τι ἔχεις ἢ μεῖζον ἰδεῖν	τοῦ	ἡλίου, τῆς σελήνης, τῶν ἄστρων,
[2, 18]	πράγματος· καὶ τότε βεβαιώσεις τὸ	τοῦ	Ἡσιόδου, ὅτι ἀληθές ἐστιν αἰεὶ
[2, 18]	ἐπεί τοι ἆρον τὸν φόβον	τοῦ	θανάτου καὶ φέρε ὅσας θέλεις
[2, 1]	ἐστράφθαι, πρὸς δὲ τὸν φόβον	τοῦ	θανάτου τὴν εὐλάβειαν· νῦν δὲ
[2, 16]	ἔσχεν, φίλους; ἀλλ´ οὐδὲν φίλτερον	τοῦ	θεοῦ· διὰ τοῦτο ἐπιστεύθη Διὸς
[2, 18]	καθαροῦ σαυτοῦ γενέσθαι καὶ μετὰ	τοῦ	θεοῦ. εἶθ´ ὅταν προσπίπτῃ σοί
[2, 8]	εἰκὸς οὖν, ὅπου ἡ οὐσία	τοῦ	θεοῦ, ἐκεῖ εἶναι καὶ τὴν
[2, 8]	προηγούμενον εἶ, σὺ ἀπόσπασμα εἶ	τοῦ	θεοῦ· ἔχεις τι ἐν σεαυτῷ
[2, 8]	ὅλῳ τῷ αἰῶνι, τὰ δὲ	τοῦ	θεοῦ κινούμενα, ἔμπνοα, χρηστικὰ φαντασιῶν,
[2, 18]	ἐλευθερίας, ὑπὲρ εὐροίας, ὑπὲρ ἀταραξίας.	τοῦ	θεοῦ μέμνησο, ἐκεῖνον ἐπικαλοῦ βοηθὸν
[2, 17]	τὸν οὐρανὸν ἀναβλέπειν ὡς φίλον	τοῦ	θεοῦ μηδὲν φοβούμενον τῶν συμβῆναι
[2, 8]	ποιεῖν ὧν ποιεῖς. αὐτοῦ δὲ	τοῦ	θεοῦ παρόντος ἔσωθεν καὶ ἐφορῶντος
[2, 8]	δὲ πράξεσι. καὶ ἀγάλματος μὲν	τοῦ	θεοῦ παρόντος οὐκ ἂν τολμήσαις
[2, 23]	ἀσεβοῦς μέν, ὅτι τὰς παρὰ	τοῦ	θεοῦ χάριτας ἀτιμάζει, ὥσπερ εἰ
[2, 23]	ἐκείνου ᾧ διακονεῖ, ὁ ἵππος	τοῦ	ἱππέως ἢ ὁ κύων τοῦ
[2, 2]	ἢ τί πράξεις; τούτου οὖν	τοῦ	καθολικοῦ μέμνησο καὶ ὑποθήκης οὐκ
[2, 1]	τὰ δ´ ἀπροαίρετα οὔτε τὴν	τοῦ	κακοῦ δέχεται φύσιν οὔτε τὴν
[2, 18]	εἰς αἴσθησιν {ἄξ{ ι} ων	τοῦ	κακοῦ, πέπαυταί τε ἡ ἐπιθυμία
[2, 7]	τὴν οὐσίαν τοῦ ἀγαθοῦ καὶ	τοῦ	κακοῦ, τὸν ἐξηγημένον τὰ σημεῖα
[2, 1]	ἔστιν ἐν χρήσει φαντασιῶν καὶ	τοῦ	κακοῦ ὡσαύτως, τὰ δ´ ἀπροαίρετα
[2, 17]	καὶ ὑβρίσαντα. καὶ τί ὄφελος	τοῦ	κακῶς οὕτως διακειμένου; πῶς οὖν
[2, 11]	ἤδη χρῆσθαι τοῖς ἐγνωσμένοις τοῦτο	τοῦ	καλοῦ καὶ ἀγαθοῦ ἔργον ἐστίν.
[2, 22]	πίστις, ὅπου αἰδώς, ὅπου δόσις	τοῦ	καλοῦ, τῶν δ´ ἄλλων οὐδενός;
[2, 8]	ἂν μηδὲν {ἂν} ἀνάξιον ποιεῖν	τοῦ	κατασκευάσαντος μηδὲ σεαυτοῦ μηδ´ ἐν
[2, 23]	τοῦ κυνηγοῦ ἢ τὸ ὄργανον	τοῦ	κιθαριστοῦ ἢ οἱ ὑπηρέται τοῦ
[2, 10]	ἀτύχημα. τί ἀπολλύει ὁ τὰ	τοῦ	κιναίδου πάσχων; τὸν ἄνδρα. ὁ
[2, 10]	προβάτων. ἐπὶ τούτοις πολίτης εἶ	τοῦ	κόσμου καὶ μέρος αὐτοῦ, οὐχ
[2, 1]	τί; ἵνα ἡ περίοδος ἀνύηται	τοῦ	κόσμου· χρείαν γὰρ ἔχει τῶν
[2, 23]	ὀφθαλμῶν ἐπιμελητέον, ἀλλ´ οὐχ ὡς	τοῦ	κρατίστου, ἀλλὰ καὶ τούτων διὰ
[2, 4]	χεῖρα λίχνευε, κἂν μὴ δύνῃ	τοῦ	κρέως ἀποσπάσαι, λίπαινε τοὺς δακτύλους
[2, 13]	περὶ τοῦ σωματίου ἀγωνιῶμεν, ὑπὲρ	τοῦ	κτησιδίου, περὶ τοῦ τί δόξει
[2, 5]	ἐκπεπλήρωται. ἄλλου ἐστὶν ἡ ὑπόθεσις,	τοῦ	κυβερνήτου. ἀλλὰ καὶ ἡ ναῦς
[2, 23]	τοῦ ἱππέως ἢ ὁ κύων	τοῦ	κυνηγοῦ ἢ τὸ ὄργανον τοῦ
[2, 18]	κομψὸν σοφισμάτιον ἔλυσας, πολλῷ κομψότερον	τοῦ	Κυριεύοντος. ἂν δὲ καὶ βουλομένου
[2, 19]	κατ´ ἰδίαν ἐν τοῖς περὶ	τοῦ	Κυριεύοντος. οὐκ ἀνέγνωκας τὴν σύνταξιν;
[2, 19]	τις ἄλλος τοιοῦτος. κἀγὼ περὶ	τοῦ	Κυριεύοντος τί ἄλλο ἔχω ἀνωτέρω;
[2, 2]	κάτω κυλίεσθαι πρὸς τὸ βούλημα	τοῦ	κυρίου. τίς δ´ ἐστὶ κύριος;
[2, 24]	(Δοκεῖ. (Οὐκοῦν ὁ μὲν διὰ	τοῦ	λέγειν αὐτός τε ὠφελούμενος καὶ
[2, 23]	καὶ μιαρὰ δόγματα. ~Περὶ τῆς	τοῦ	λέγειν δυνάμεως. Βιβλίον πᾶς ἂν
[2, 24]	εἴη τῆς τέχνης ταύτης τῆς	τοῦ	λέγειν; εὕροις ἂν τοὺς μὲν
[2, 24]	εἶναι τέχνη οὕτως δὲ καὶ	τοῦ	λέγειν, ἣν ὁ μὲν ἔχων
[2, 24]	(Ἔστιν ἄρα τις ἐμπειρία καθάπερ	τοῦ	λέγειν οὕτως καὶ τοῦ ἀκούειν;
[2, 18]	ἐκ φαντασιῶν ἰσχυρῶν καὶ ἐκκρουστικῶν	τοῦ	λόγου; αὐτὸς γὰρ ὁ χειμὼν
[2, 22]	διὰ ταῦτα ἐγένετο. ὁ Ἀλέξανδρος	τοῦ	Μενελάου ξένος ἦν, καὶ εἴ
[2, 10]	ἀπονέμεται, κυριώτερον δὲ τὸ ὅλον	τοῦ	μέρους καὶ ἡ πόλις τοῦ
[2, 17]	σχεδὸν αἰσθητὴν παρέχοντος τὴν ἀπόδειξιν	τοῦ	μὴ ἐφαρμόζειν καλῶς τὰς προλήψεις.
[2, 13]	δ´ οὐδενός. μή τι περὶ	τοῦ	μὴ ψεῦδος ὑπολαβεῖν; (Οὔ· ἐπ´
[2, 19]	δυεῖν πιθανότητι συνεχρήσατο πρὸς παράστασιν	τοῦ	μηδὲν εἶναι δυνατόν, ὃ οὔτ´
[2, 16]	σώματι τῷ αὑτοῦ, μεμνῆσθαι δὲ	τοῦ	νόμου καὶ τοῦτον πρὸ ὀφθαλμῶν
[2, 15]	ἐλλεβόρου δέονται. οὐ θέλεις τὰ	τοῦ	νοσοῦντος ποιεῖν καὶ τὸν ἰατρὸν
[2, 5]	καὶ ἔστιν ὅτε ἀποκοπῆναι ὑπὲρ	τοῦ	ὅλου· εἰ δὲ μή, οὐκέτι
[2, 23]	τῶν κρεισσόνων, ἀλλ´ ὑπὲρ μὲν	τοῦ	ὁρᾶν καὶ ἀκούειν καὶ νὴ
[2, 13]	ἐμοὶ γάρ ἐστιν. (Μή τι	τοῦ	ὁρμῆσαι παρὰ φύσιν; (Οὐδὲ περὶ
[2, 22]	γνώσῃ. βάλε καὶ σοῦ καὶ	τοῦ	παιδίου μέσον ἀγρίδιον καὶ γνώσῃ,
[2, 23]	διοδεύων πανδοκεῖον καλὸν ἀρέσαντος αὐτῷ	τοῦ	πανδοκείου καταμένοι ἐν τῷ πανδοκείῳ.
[2, 11]	ἀλλήλους τῶν ἀνθρώπων καὶ ζήτησις	τοῦ	παρ´ ὃ γίνεται ἡ μάχη
[2, 4]	σοι φανῇ, ἀνάρπασον ἀπελθὼν τὸ	τοῦ	παρακατακειμένου μέρος, λάθρᾳ κλέψον ἢ
[2, 10]	ἐπαγγελία; πάντα τὰ αὑτοῦ ἡγεῖσθαι	τοῦ	πατρός, πάντα ὑπακούειν, μηδέποτε ψέξαι
[2, 15]	γάρ ἐστι μεῖζον ἢ προὐργιαίτερον	τοῦ	πεισθῆναί σε, ὅτι οὐκ ἀρκεῖ
[2, 18]	καὶ αὔξεται, ἡ περιπατητικὴ ὑπὸ	τοῦ	περιπατεῖν, ἡ τροχαστικὴ ὑπὸ τοῦ
[2, 22]	χαλεπός, ἅτ´ εἰδὼς ἀκριβῶς τὸ	τοῦ	Πλάτωνος, ὅτι πᾶσα ψυχὴ ἄκουσα
[2, 5]	εὐδαιμονῆσαι. ἀλλ´ οἷόν τι ἐπὶ	τοῦ	πλοῦ ποιοῦμεν. τί μοι δύναται;
[2, 17]	πῶς οἷόν τε; τῇ δὲ	τοῦ	πλούτου οὐσίᾳ οὐχ ὁ μέν
[2, 1]	δάκνει. τὸ σωμάτιον δεῖ χωρισθῆναι	τοῦ	πνευματίου, ὡς πρότερον ἐκεχώριστο, ἢ
[2, 10]	τοῦ μέρους καὶ ἡ πόλις	τοῦ	πολίτου. νῦν δ´ ὅτι οὐ
[2, 23]	οἰκείους ἀπαλλάξαι δέους, αὐτὸν τὰ	τοῦ	πολίτου ποιεῖν, γῆμαι, παιδοποιεῖσθαι, ἄρξαι
[2, 17]	ἐπιβολὴν ἐληλυθότα εἰς σχολήν, τούτου	τοῦ	πράγματος ἀθλητὴν γενόμενον καὶ λέγοντα
[2, 19]	ὑμᾶς ἢ παρὰ τὴν φύσιν	τοῦ	πράγματος. αὐτὸ τὸ πρᾶγμα ἐνδεχόμενον
[2, 12]	διαράμενος κονδύλους σοι δῷ. τούτου	τοῦ	πράγματος ἤμην ποτὲ ζηλωτὴς καὶ
[2, 22]	ἐγὼ μᾶλλον ἐπύρεςςον‘ εἶτα ἐλθόντος	τοῦ	πράγματος καὶ ἐγγίσαντος ὅρα οἵας
[2, 17]	ὅτι μέχρι νῦν οὐδ´ ἥψω	τοῦ	πράγματος, καὶ λοιπὸν ἔνθεν ἀρξάμενος
[2, 18]	καὶ ἀπολογίας ἄρξῃ πορίζειν ὑπὲρ	τοῦ	πράγματος· καὶ τότε βεβαιώσεις τὸ
[2, 12]	ταύτης ἡμῶν τῆς ἀδυναμίας ἀπεχόμεθα	τοῦ	πράγματος, ὅσοις γ´ ἐστί τι
[2, 16]	ποῦ γάρ μοι μέτεστι τούτου	τοῦ	πράγματος, οὗ Σωκράτει μετῆν τῷ
[2, 5]	μῖξαι καὶ συναγαγεῖν ταῦτα, ἐπιμέλειαν	τοῦ	προσπεπονθότος ταῖς ὕλαις καὶ εὐστάθειαν
[2, 10]	ὅτι υἱὸς εἶ. τίς τούτου	τοῦ	προσώπου ἐπαγγελία; πάντα τὰ αὑτοῦ
[2, 17]	σοι ταῦτα πάντα. στῶμεν ἐπὶ	τοῦ	πρώτου καὶ σχεδὸν αἰσθητὴν παρέχοντος
[2, 18]	οὐχ ὁμοίως ἔχει τῷ πρὸ	τοῦ	πυρέξαι, ἂν μή τι θεραπευθῇ
[2, 22]	τὴν χρείαν ς´ ἀποβαλόντα τὴν	τοῦ	σκευαρίου ῥίψει ὡς κατεαγὸς πινάκιον;
[2, 20]	ἔχει, βαλὼν κάθευδε καὶ τὰ	τοῦ	σκώληκος ποίει, ὧν ἄξιον ἔκρινας
[2, 6]	οὕτως προυργιαίτερον ἔδοξεν αὐτῷ τὸ	τοῦ	στρατηγοῦ πρόσταγμα ἢ τὸ ἴδιον
[2, 16]	γὰρ ἔξεστιν ἐξελθεῖν, ὅταν θέλῃ,	τοῦ	συμποσίου καὶ μηκέτι παίζειν, ἔτι
[2, 22]	οἴχεται πάντα ταῦτα καταβαρούμενα ὑπὸ	τοῦ	συμφέροντος. ὅπου γὰρ ἂν τὸ
[2, 13]	ἔτι τόπος ἀγωνίας; ἀλλὰ περὶ	τοῦ	σωματίου ἀγωνιῶμεν, ὑπὲρ τοῦ κτησιδίου,
[2, 13]	ταύτην τὴν λαβὴν τὴν ἀπὸ	τοῦ	σώματος, ἀκολούθει παντὶ τῷ ἰσχυροτέρῳ.
[2, 19]	κινδυνευόμενον ἢ δεσμωτήριον ἢ πόνος	τοῦ	σώματος ἢ φυγὴ ἢ ἀδοξία;
[2, 8]	ἐμέμνησο ἂν καὶ σαυτοῦ καὶ	τοῦ	τεχνίτου καὶ εἴ τινα αἴσθησιν
[2, 16]	τὸ γὰρ Μάρκιον χεῖρόν ἐστι	τοῦ	τῆς Δίρκης; ἀλλ´ ἐκεῖνό μοι
[2, 13]	ἀγωνιῶμεν, ὑπὲρ τοῦ κτησιδίου, περὶ	τοῦ	τί δόξει τῷ Καίσαρι, περὶ
[2, 23]	ὁρᾷ; εἰ δὲ δεῖ τὴν	τοῦ	τινος ἰδεῖν γυναῖκα καὶ πῶς,
[2, 24]	καὶ μακράν ἐσμεν ἀμφότεροι παντὸς	τοῦ	τοιούτου· ἐκεῖνο δὲ πᾶς ἄν
[2, 18]	τοῦ περιπατεῖν, ἡ τροχαστικὴ ὑπὸ	τοῦ	τρέχειν. ἂν θέλῃς ἀναγνωστικὸς εἶναι,
[2, 1]	τὸν τύραννον, οὐ φίλον τινὰ	τοῦ	τυράννου; τί οὖν τρέμεις ἐπί
[2, 16]	αὐτῆς τῆς βουλῆς, οὐχὶ δὲ	τοῦ	τυχεῖν ἐκείνου περὶ οὗ βουλεύεται;
[2, 16]	τι ποιήσῃ, ὃς ἐπιστρέφεται οὐ	τοῦ	τυχεῖν τινος, ἀλλὰ τῆς ἐνεργείας
[2, 17]	ἄλλο γε ἢ ὅτι τὴν	τοῦ	ὑγιεινοῦ πρόληψιν οὐ δύναται καλῶς
[2, 22]	ἀλλήλων. οὐκ ἔστι πιστὸν τὸ	τοῦ	φαύλου ἡγεμονικόν· ἀβέβαιόν ἐστιν, ἄκριτον,
[2, 9]	ἐπαγγελίαν πληρῶσαι δυνάμενοι προσλαμβάνομεν τὴν	τοῦ	φιλοσόφου, τηλικοῦτο φορτίον οἷον εἴ
[2, 17]	μέρους. Τί πρῶτόν ἐστιν ἔργον	τοῦ	φιλοσοφοῦντος; ἀποβαλεῖν οἴησιν· ἀμήχανον γάρ,
[2, 14]	ἄρχοντα, τὸν ἀρχόμενον. Τὸ ἔργον	τοῦ	φιλοσοφοῦντος τοιοῦτόν τι φανταζόμεθα. λοιπὸν
[2, 14]	καὶ ἐνταῦθα τὸ μὲν ἔργον	τοῦ	φιλοσοφοῦντος τοιοῦτόν τι φανταζόμεθα, ὅτι
[2, 17]	ἅψω λύχνους“ ταῦτ´ ἔστι τὰ	τοῦ	φιλοστόργου; μέγα σοι ἀγαθὸν ἔσται
[2, 7]	ἂν οὖν δέῃ κινδυνεῦσαι ὑπὲρ	τοῦ	φίλου, ἂν δὲ καὶ ἀποθανεῖν
[2, 22]	ἂν ἔτι οὗτος φιλεῖν δύναιτο;	τοῦ	φρονίμου τοίνυν ἐστὶ μόνου τὸ
[2, 10]	σφύρᾳ ἄλλως, ἐπιλελησμένος ἂν ἦς	τοῦ	χαλκέως· εἰ δὲ τοῦ ἀδελφοῦ
[2, 14]	ὡς κτήνη οὐδὲν πλέον πολυπραγμονοῦσι	τοῦ	χόρτου· ὅσοι γὰρ περὶ κτῆσιν
[2, 9]	πρὸς τὸν λόγον, μακρὰν ἀπὸ	τοῦ	χρῆσθαι τούτοις ἃ λέγομεν, ἐφ´
[2, 17]	ὅρους Πλάτων μὲν ὑποτάσσει τῇ	τοῦ	χρηςίμου προλήψει, σὺ δὲ τῇ
[2, 13]	ὠχριῶντα, ὡς ὁ ἰατρὸς ἀπὸ	τοῦ	χρώματος λέγει τούτου ὁ σπλὴν
[2, 17]	λέγει Χρύσιππος ἐν τοῖς περὶ	τοῦ	Ψευδομένου’ οὐκ ἀπάγξῃ μετὰ τῆς
[2, 26]	φυγεῖν οὕτως ὡς καὶ ἀπὸ	τοῦ	ψεύδους ἀνανεῦσαι πικρὰ ἀνάγκη τῷ
[2, 22]	τῷδ´ (ἀντιτάξομαι κτενῶν σε. (κἀμὲ	τοῦδ´	ἔρως ἔχει. καὶ εὔχονται εὐχὰς
[2, 24]	δ´ οὐδείς. νῦν γὰρ πρῶτον	τοῦθ´	οὕτως ἔχει; οὐχὶ ἐξ οὗ
[2, 20]	προσεξεργάσασθαι τὰ λείποντα, ἀλλὰ πᾶν	τοὐναντίον,	εἴ τι καὶ ἔχει γνωριστικὸν
[2, 21]	ἐστὶν ἢ ἀνόητος, ἀλλὰ πᾶν	τοὐναντίον	πάντων ἀκούσεις λεγόντων ὤφελον ὡς
[2, 3]	εἰ μὲν ἔμπειρός ἐστι διαγνῶναι	τοὺς	ἀγαθοὺς καὶ κακούς, γνώσεται, εἰ
[2, 23]	εἴ τις τοῦτο παριστὰς βλάπτει	τοὺς	ἀκούοντας, κἀμὲ τίθεσθε ἕνα τῶν
[2, 19]	τί οὖν αὑτοῖς ἐμπαίζετε καὶ	τοὺς	ἄλλους κυβεύετε; καὶ περιθέμενοι σχῆμα
[2, 16]	σοι ὑπὲρ ἁπάντων τούτων πρὸς	τοὺς	ἀνθρώπους ἀπολογήσομαι· δείξω τὴν ἑκάστου
[2, 20]	τίνας οὖν δεῖ τηρεῖν; πρὸς	τοὺς	ἀντιτηροῦντας ἢ πρὸς τοὺς παραβατικῶς
[2, 22]	ποτὲ δὲ κακά· ἀνθρώπους δὲ	τοὺς	αὐτοὺς οὐχὶ ποτὲ μὲν ἀγαθούς,
[2, 20]	ἐξαγγέλλειν τὰ αὑτοῦ κακὰ ὥσπερ	τοὺς	Γάλλους ἡ μανία καὶ ὁ
[2, 19]	συμποσίῳ καταπλήσσομαι τοὺς παρόντας ἐξαριθμούμενος	τοὺς	γεγραφότας. γέγραφεν δὲ καὶ Χρύσιππος
[2, 21]	δουλαρίῳ, τὴν οἰκίαν ἀνάστατον πεποίηκας,	τοὺς	γείτονας συντετάραχας· καὶ ἔρχῃ μοι
[2, 24]	εὕροις ἂν τοὺς μὲν βλαπτομένους	τοὺς	δ´ ὠφελουμένους. οἱ δ´ ἀκούοντες
[2, 4]	δύνῃ τοῦ κρέως ἀποσπάσαι, λίπαινε	τοὺς	δακτύλους καὶ περίλειχε. καλὸς συμπότης
[2, 24]	εὕροις ἂν τοὺς μὲν ὠφελουμένους	τοὺς	δὲ βλαπτομένους; (Καὶ τούτων, ἔφη.
[2, 23]	οὐ μόνον ἀχαρίστου ἐστὶ πρὸς	τοὺς	δεδωκότας, ἀλλὰ καὶ δειλοῦ. ὁ
[2, 13]	τυράννους οὕτως διαλεγόμενος, ὁ πρὸς	τοὺς	δικαστάς, ὁ ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ.
[2, 2]	τι καιρός ἐστιν ἐπίτηδες ἐρεθίσαι	τοὺς	δικαστὰς ὡς Σωκράτει. καὶ σὺ
[2, 18]	ἐπικαλοῦ βοηθὸν καὶ παραστάτην ὡς	τοὺς	Διοσκόρους ἐν χειμῶνι οἱ πλέοντες.
[2, 9]	καὶ τὰ ἐναντία ἀπολλύει. καὶ	τοὺς	ἐναντίους πάλιν ἐπαύξει τὰ ἐναντία·
[2, 20]	ἐλπίσαι τις ἂν μεταπείσειν ἢ	τοὺς	ἐπὶ τοσοῦτον ἀποκεκωφωμένους καὶ ἀποτετυφλωμένους.
[2, 23]	πᾶς ἄν τις ῥᾷον ἀκούσειε	τοὺς	εὐσχήμοσιν ἅμα καὶ εὐπρεπέσιν ὀνόμασι
[2, 24]	οἱ ἱππικοὶ περὶ τοὺς ἵππους	τοὺς	εὐφυεῖς; εἰς τὸ σωμάτιον; αἰσχρῶς
[2, 18]	Ἡρακλέους ἐγένετο· ἵνα τις, νὴ	τοὺς	θεούς, δικαίως ἀσπάζηται αὐτὸν χαῖρε,
[2, 19]	εὐτυχοῦντα. δείξατ´· ἐπιθυμῶ τινα νὴ	τοὺς	θεοὺς ἰδεῖν Στωικόν. ἀλλ´ οὐκ
[2, 22]	τὸ παιδίον. (Θαυμάζω μὲν νὴ	τοὺς	θεούς, πῶς καὶ τὸ πρῶτον
[2, 19]	πως παραστὰς εἴπῃ λέγε μοι	τοὺς	θεούς σοι ἃ πρῴην ἔλεγες·
[2, 17]	ἐπεὶ τοιαῦτα λέγε καὶ πρὸς	τοὺς	ἰατρούς· τίς γὰρ ἡμῶν οὐκ
[2, 24]	ἐρεθιςθῶ ὡς οἱ ἱππικοὶ περὶ	τοὺς	ἵππους τοὺς εὐφυεῖς; εἰς τὸ
[2, 12]	εἰπεῖν, ὦ οὗτος, ᾧ τινι	τοὺς	ἵππους τοὺς σεαυτοῦ παρέδωκας; ἔγωγε.
[2, 24]	χείρων γίνῃ κομψοῦ ἀρχιερέως, ὃς	τοὺς	καλοὺς μονομάχους διὰ πάσης ἐπιμελείας
[2, 11]	τοῦτό ἐστιν, ἐπισκέπτεσθαι καὶ βεβαιοῦν	τοὺς	κανόνας, τὸ δ´ ἤδη χρῆσθαι
[2, 20]	πειρᾶται; πολὺ νὴ Δία μᾶλλον	τοὺς	κιναίδους ἐλπίσαι τις ἂν μεταπείσειν
[2, 23]	τὰς νομιζομένας ἀρχάς. οὐ γὰρ	τοὺς	κομψοτέρους ἡμῖν τόπους ἐκλεξόμενος ἐλήλυθας,
[2, 5]	εἰκαῖον μηδ´ ἐπισεσυρμένον; ἂν μιμῆται	τοὺς	κυβεύοντας. αἱ ψῆφοι ἀδιάφοροι, οἱ
[2, 13]	εἶναι ἀξίου μηδὲ ἀγνόει σου	τοὺς	κυρίους, ἀλλὰ μέχρις ἂν ἔχῃς
[2, 20]	εὐνομούμεναι πόλεις, Λακεδαίμων διὰ τούτους	τοὺς	λόγους ἐγένετο, Λυκοῦργος ταῦτα τὰ
[2, 7]	τὰς ἐκβάσεις. διὰ τοῦτο κολακεύομεν	τοὺς	μάντεις· κληρονομήσω, κύριε, τὸν πατέρα;
[2, 12]	τοιγαροῦν ἐξῆν αὐτῷ λέγειν ὅτι	τοὺς	μὲν ἄλλους ἐῶ χαίρειν, ἀεὶ
[2, 12]	τῷ ἀντιλέγοντι ἀρκοῦμαι μάρτυρι· καὶ	τοὺς	μὲν ἄλλους οὐκ ἐπιψηφίζω, τὸν
[2, 24]	τῆς τοῦ λέγειν; εὕροις ἂν	τοὺς	μὲν βλαπτομένους τοὺς δ´ ὠφελουμένους.
[2, 24]	ἢ καὶ τούτων εὕροις ἂν	τοὺς	μὲν ὠφελουμένους τοὺς δὲ βλαπτομένους;
[2, 19]	ἀμβολιεργὸς ἀνὴρ ἄτῃσι παλαίει. ~Πρὸς	τοὺς	μέχρι λόγου μόνον ἀναλαμβάνοντας τὰ
[2, 18]	παγκρατιαστὰς οὐδὲ τοὺς ὁμοίους αὐτοῖς,	τοὺς	μονομάχους. ταῦτα ἀντιθεὶς νικήσεις τὴν
[2, 11]	ἐστὶν ὃ εὑρεθὲν ἀπαλλάσσει μανίας	τοὺς	μόνῳ τῷ δοκεῖν μέτρῳ πάντων
[2, 22]	τὰ ἱδρύματα αὐτῶν καταστρέφομεν καὶ	τοὺς	ναοὺς ἐμπιπρῶμεν, ὥσπερ Ἀλέξανδρος ἐκέλευσεν
[2, 5]	δύναται; τὸ ἐκλέξασθαι τὸν κυβερνήτην,	τοὺς	ναύτας, τὴν ἡμέραν, τὸν καιρόν.
[2, 20]	ἐστιν. εὖ, φιλόσοφε· ἐπίμενε, πεῖθε	τοὺς	νέους, ἵνα πλείονας ἔχωμεν ταὐτά
[2, 20]	ὠφέλησας ἡμῶν τοὺς πολίτας, ἀνεκτήσω	τοὺς	νέους ῥέποντας ἤδη πρὸς καταφρόνησιν
[2, 13]	ἐκ τοσούτου χρόνου ἐπιδημῶν ἀγνοεῖ	τοὺς	νόμους τῆς πόλεως καὶ τὰ
[2, 23]	ἐκεῖνο· εἰς τὴν πατρίδα ἐπανελθεῖν,	τοὺς	οἰκείους ἀπαλλάξαι δέους, αὐτὸν τὰ
[2, 18]	τούτους πύκτας καὶ παγκρατιαστὰς οὐδὲ	τοὺς	ὁμοίους αὐτοῖς, τοὺς μονομάχους. ταῦτα
[2, 17]	ταῖς ἐπὶ μέρους οὐσίαις. εὐθὺς	τοὺς	ὅρους Πλάτων μὲν ὑποτάσσει τῇ
[2, 23]	ἐστιν ἡ ἀνοίγουσα καὶ κλείουσα	τοὺς	ὀφθαλμοὺς καὶ ἀφ´ ὧν δεῖ
[2, 1]	φιλοσόφοις μᾶλλον, οἳ λέγουσι μόνους	τοὺς	παιδευθέντας ἐλευθέρους εἶναι. (Πῶς τοῦτο;
[2, 20]	πρὸς τοὺς ἀντιτηροῦντας ἢ πρὸς	τοὺς	παραβατικῶς αὐτῆς ἔχοντας; καὶ τίνες
[2, 19]	κενός, μάλιστα ἐπὶ συμποσίῳ καταπλήσσομαι	τοὺς	παρόντας ἐξαριθμούμενος τοὺς γεγραφότας. γέγραφεν
[2, 13]	ὁ πρὸς Φίλιππον, ὁ πρὸς	τοὺς	πειρατάς, ὁ πρὸς τὸν ὠνησάμενον
[2, 1]	τὸ σεσοβημένον. τοιγαροῦν ὥσπερ εἰκὸς	τοὺς	περὶ τὰ μέγιστα διαμαρτάνοντας τὸ
[2, 19]	καὶ εὑρήσετε τίνος ἔσθ´ αἱρέσεως.	τοὺς	πλείστους ὑμῶν Ἐπικουρείους εὑρήσετε, ὀλίγους
[2, 16]	ἐστι ψόγος, τίς ἑκατέρου φύσις;	τοὺς	ποίους τῶν ἐπαίνων διωκτέον ἢ
[2, 16]	ποίους τῶν ἐπαίνων διωκτέον ἢ	τοὺς	ποίους τῶν ψόγων φευκτέον; πότε
[2, 20]	ἀδικούντων. εὖ, φιλόσοφε· ὠφέλησας ἡμῶν	τοὺς	πολίτας, ἀνεκτήσω τοὺς νέους ῥέποντας
[2, 9]	Στωικὸν λέγεις σεαυτόν, τί ἐξαπατᾷς	τοὺς	πολλούς, τί ὑποκρίνῃ Ἰουδαῖον ὢν
[2, 17]	οὐ μανθάνει. τὸ δ´ ἐξαπατῶν	τοὺς	πολλοὺς τοῦτ´ ἔστιν, ὅπερ καὶ
[2, 18]	ἀσπάζηται αὐτὸν χαῖρε, παράδοξε‘ οὐχὶ	τοὺς	σαπροὺς τούτους πύκτας καὶ παγκρατιαστὰς
[2, 12]	οὗτος, ᾧ τινι τοὺς ἵππους	τοὺς	σεαυτοῦ παρέδωκας; ἔγωγε. ἆρα τῷ
[2, 15]	τεθαυμακότων ἢ τὸν χόρτον. ~Πρὸς	τοὺς	σκληρῶς τισιν ὧν ἔκριναν ἐμμένοντας.
[2, 23]	μηδέν´ αἰτιώμενον, δυνάμενον εἰπεῖν τούτους	τοὺς	στίχους ἐξ ὅλης ψυχῆς ἄγου
[2, 22]	φίλους καὶ τὴν πατρίδα καὶ	τοὺς	συγγενεῖς καὶ αὐτὸ τὸ δίκαιον,
[2, 20]	καὶ ἀμελχθησομένους ἑαυτούς; πρὸς γὰρ	τοὺς	Συνεπικουρείους ἔδει σε ταῦτα λέγειν,
[2, 3]	ἢ ἐκκλινομένων ἔχων ἐξουσίαν. ~Πρὸς	τοὺς	συνιστάντας τινὰς τοῖς φιλοσόφοις. Καλῶς
[2, 5]	με. Τοῦτο ὄψει ποιοῦντας καὶ	τοὺς	σφαιρίζοντας ἐμπείρως. οὐδεὶς αὐτῶν διαφέρεται
[2, 23]	φιλότεχνον, ὥστε μακρὰν ἐξικνούμενον ἀναμάςςεσθαι	τοὺς	τύπους τῶν ὁρωμένων; καὶ ποῖος
[2, 13]	δὲ Σωκράτης ἐμελέτα ὁ πρὸς	τοὺς	τυράννους οὕτως διαλεγόμενος, ὁ πρὸς
[2, 11]	τῶν περὶ τὰς γραμμὰς ἢ	τοὺς	φθόγγους οἱ οὐκ εἰδότες; τούτου
[2, 17]	καὶ κάτω λαλοῦντες ἐρχόμεθα πρὸς	τοὺς	φιλοσόφους, ἐπὶ τούτοις ἐπαινοῦντες ψέγοντες,
[2, 22]	μὲν τὸ συμφέρον, ἀλλαχοῦ δὲ	τοὺς	φίλους καὶ τὴν πατρίδα καὶ
[2, 20]	τὰ ψευδῆ πύθωνται, καὶ ἄλλοις	τοὺς	χρησμοὺς ἐξηγοῦνται. ὦ μεγάλης ἀναισχυντίας
[2, 18]	ὁ ἀνὴρ αὐτῆς‘ ὁ γὰρ	τοῦτ´	εἰπὼν μακάριος‘ καὶ ὁ μοιχός‘
[2, 11]	εὐθέων καὶ στρεβλῶν τὴν στάθμην.	(Τοῦτ´	ἔστιν ἀρχὴ φιλοσοφίας; πάντα καλῶς
[2, 17]	τιμωρήσομαι. καὶ τί μοι μέλει;	τοῦτ´	ἔστιν ἔκπτωσις ψυχῆς μεγάλα νεῦρα
[2, 17]	τὸ δ´ ἐξαπατῶν τοὺς πολλοὺς	τοῦτ´	ἔστιν, ὅπερ καὶ Θεόπομπον τὸν
[2, 11]	τοῦτο λαμβάνεις; (Ὅτι δοκεῖ μοι.	(Τουτὶ	οὖν ᾧτινι οὐ δοκεῖ, καὶ
[2, 6]	τούτῳ παρακολουθοῦντες ὅτι θεριζόμεθα, διὰ	τοῦτο	ἀγανακτοῦμεν. οὔτε γὰρ ἴσμεν τίνες
[2, 19]	ἁπλῶς πλὴν ὀρθὴ χρῆσις φαντασιῶν.	τοῦτο	ἀκώλυτον φύσει μόνον, τοῦτο ἀνεμπόδιστον.
[2, 12]	πολὺ νὴ Δία τῶν ἄλλων	τοῦτο	ἄμεινον δοκῶ μοι κεκτῆσθαι. ἔχεις
[2, 8]	ὅτι ὁ Ζεὺς πεποίηκεν, διὰ	τοῦτο	ἀμελεῖς οἷόν τινα δείξεις σεαυτόν;
[2, 22]	ἐμποδίζειν, ἄν τ´ ἀδελφὸς ᾖ	τοῦτο	ἄν τε πατὴρ ἄν τε
[2, 22]	Ἀσκλήπεια ἀποθανόντος τοῦ ἐρωμένου. διὰ	τοῦτο	ἂν μὲν ἐν ταὐτῷ τις
[2, 15]	ὑγιεινοί. ἀποθανεῖν θέλω, ἄν με	τοῦτο	ἀναγκάσῃς. διὰ τί, ἄνθρωπε; τί
[2, 19]	φαντασιῶν. τοῦτο ἀκώλυτον φύσει μόνον,	τοῦτο	ἀνεμπόδιστον. διὰ τί οὖν οὐκ
[2, 23]	ἡττηθεὶς ἀπέλθῃ. ἀλλὰ τὸ μέγα	τοῦτο,	ἀπολιπεῖν ἑκάστῳ τὴν αὑτοῦ δύναμιν
[2, 10]	ἔχομεν αἰδῆμον φύσει; (Ἔχομεν. (Ὁ	τοῦτο	ἀπολλύων οὐ ζημιοῦται, οὐδενὸς στερίσκεται,
[2, 10]	ἀπὸ τῆς τῶν ὅλων διατάξεως	τοῦτο	ἀπονέμεται, κυριώτερον δὲ τὸ ὅλον
[2, 16]	δι´ αὑτάς. ἄνθρωπε, τὸ λεγόμενον	τοῦτο	ἀπονοήθητι ἤδη ὑπὲρ εὐροίας, ὑπὲρ
[2, 2]	ὅ τι ἂν ἀποβαίνῃ πρὸς	τοῦτο	ἁρμόσασθαι’ ἐπεὶ ἐκεῖνό γε ὅμοιόν
[2, 23]	ὡς οὐδεμία δύναμίς ἐστιν ἀπαγγελτική·	τοῦτο	γὰρ ἅμα μὲν ἀσεβοῦς ἐστιν
[2, 23]	τὴν προαιρετικήν, ὅταν ὀρθὴ γένηται.	τοῦτο	γάρ ἐστι τὸ κἀκείνῃ χρώμενον
[2, 22]	δεῖ καὶ υἱὸς καὶ πατήρ.	τοῦτο	γάρ μοι συνοίσει τηρεῖν τὸν
[2, 11]	αὐτοῦ μηδὲ τὸν δάκτυλον ἐκτείνοντες;	τοῦτο	γάρ, οἶμαι, ἐστὶν ὃ εὑρεθὲν
[2, 5]	οὖν; ἀμελῶς τούτοις χρηστέον; οὐδαμῶς.	τοῦτο	γὰρ πάλιν τῇ προαιρέσει κακόν
[2, 10]	εὐφυεστέρων ἔχεσθαι, ὅτι καὶ πρὸς	τοῦτο	γεγόναμεν. Μετὰ τοῦτο μέμνησο, ὅτι
[2, 18]	γίγνωσκε ὅτι οὐ μόνον σοι	τοῦτο	γέγονεν κακόν, ἀλλ´ ὅτι καὶ
[2, 14]	θέαν ἐρχόμενοι τῆς πανηγύρεως, πῶς	τοῦτο	γίνεται καὶ διὰ τί καὶ
[2, 22]	καὶ ἑταῖροι, ἀλλὰ μόνον αὐτὸ	τοῦτο	γνοὺς θαρρῶν ἀποφαίνου, ὅτι φίλοι,
[2, 13]	εἰκότως· ἤθελε γὰρ ἀρέσκειν αὐτῷ,	τοῦτο	δ´ ἔξω ἔκειτο· οὗτος δ´
[2, 10]	τίς εἶ. τὸ πρῶτον ἄνθρωπος,	τοῦτο	δ´ ἔστιν οὐδὲν ἔχων κυριώτερον
[2, 13]	θέλει καλῶς, ἀλλὰ καὶ εὐδοκιμῆσαι,	τοῦτο	δ´ οὐκέτι ἐστὶν ἐπ´ αὐτῷ.
[2, 6]	ἔδει, ἵνα μὴ θερισθῶσιν μηδέποτε;	τοῦτο	δὲ κατάρα ἐστὶν ἐπὶ σταχύων
[2, 15]	περὶ τῶν ἄλλων μοι λέγε.	τοῦτο	δὲ κέκρικα’ περὶ ποίων ἄλλων;
[2, 10]	καὶ ἀδελφὸς εἶ. καὶ πρὸς	τοῦτο	δὲ τὸ πρόσωπον ὀφείλεται παραχώρησις,
[2, 26]	μὴ θέλει ποιεῖ. ἂν γὰρ	τοῦτο	δείξῃ τις, αὐτὸς ἀφ´ αὑτοῦ
[2, 17]	ἆρ´ οὖν διηρθρωμένην καὶ τελείαν;	τοῦτο	δεῖξον. πῶς δείξω; ἐφάρμοσον αὐτὴν
[2, 5]	βάλῃς’ ὁ δὲ μὴ ἀνέβαλες’	τοῦτο	δὴ μάχη ἐστὶ καὶ οὐ
[2, 2]	ἔτι ἐπιστρέφῃ; τοῦτό σοι προοίμιον,	τοῦτο	διήγησις, τοῦτο πίστις, τοῦτο νίκη,
[2, 22]	ἀλλήλων δι´ ἓν καὶ μόνον	τοῦτο	δόγμα, τὸ ἐν τοῖς ἀπροαιρέτοις
[2, 25]	εἰ χωρὶς αὐτῶν οὐδ´ αὐτὸ	τοῦτο	δύνασαι μαθεῖν, πότερον ἀναγκαῖα ἢ
[2, 16]	παῦσαι ἢ οὐκ ἔστιν. διὰ	τοῦτο	ἐὰν μὲν ἐπαινεθῇ, φυσηθεὶς ἐξῆλθεν·
[2, 1]	εἶναι καὶ εἰδέναι μηδέν. μόνον	τοῦτο	εἰδὼς φαίνου, πῶς μήτ´ ἀποτύχῃς
[2, 12]	ὄψεσθε πόσας μάχας διαλέλυκεν. διὰ	τοῦτο	εἰκότως καὶ παρὰ τοῖς ποιηταῖς
[2, 19]	τοῖς Αἰγυπτιακοῖς. τί γὰρ διαφέρει	τοῦτο	εἰπεῖν ἢ ὅτι Διογένης ἐν
[2, 17]	τὰ τέκνα. μεγαλοφυῶς κατά γε	τοῦτο.	εἶχε γὰρ ἣν δεῖ φαντασίαν,
[2, 16]	ὅλον με δεῖ τὸ πέλαγος	τοῦτο	ἐκπιεῖν, ἂν ναυαγήσω, οὐκ ἐπέρχεταί
[2, 22]	καὶ θεός. ὅταν γοῦν εἰς	τοῦτο	ἐμποδίζειν ἡμῖν οἱ θεοὶ δοκῶσιν,
[2, 23]	κράτιστον τῶν ὄντων καταμαθεῖν καὶ	τοῦτο	ἐν παντὶ μεταδιώκειν, περὶ τοῦτο
[2, 1]	φοβεῖσθαι πόνον ἢ θάνατον. διὰ	τοῦτο	ἐπαινοῦμεν τὸν εἰπόντα ὅτι οὐ
[2, 2]	διήγησις, τοῦτο πίστις, τοῦτο νίκη,	τοῦτο	ἐπίλογος, τοῦτο εὐδοκίμησις. Διὰ τοῦτο
[2, 16]	οὐδὲν φίλτερον τοῦ θεοῦ· διὰ	τοῦτο	ἐπιστεύθη Διὸς υἱὸς εἶναι καὶ
[2, 23]	τοῦτο ἐν παντὶ μεταδιώκειν, περὶ	τοῦτο	ἐσπουδακέναι, πάρεργα τἆλλα πρὸς τοῦτο
[2, 11]	κανόνων ἡτοιμασμένων· καὶ τὸ φιλοσοφεῖν	τοῦτό	ἐστιν, ἐπισκέπτεσθαι καὶ βεβαιοῦν τοὺς
[2, 11]	τι ἀνωτέρω τοῦ δοκεῖν τί	τοῦτό	ἐστιν Ἴδ´ ἀρχὴ φιλοσοφίας· αἴσθησις
[2, 1]	εἶναι εἰ μὴ τοῖς πεπαιδευμένοις,	τοῦτό	ἐστιν ὁ θεὸς οὐκ ἐπιτρέπει.
[2, 11]	ἐφαρμογῆς. ὡς εἴ γε καὶ	τοῦτο	ἔτι πρὸς ἐκείνοις ἐκέκτηντο, τί
[2, 2]	πίστις, τοῦτο νίκη, τοῦτο ἐπίλογος,	τοῦτο	εὐδοκίμησις. Διὰ τοῦτο ὁ Σωκράτης
[2, 13]	ἐπ´ ἀμφοτέρους πόδας ἵζει. διὰ	τοῦτο	Ζήνων μὲν Ἀντιγόνῳ μέλλων ἐντυγχάνειν
[2, 20]	τοῦτο. τί γὰρ ἄλλο ἐστὶ	τοῦτο	ἢ οἷον εἴ τι ἔστι
[2, 7]	καὶ πρὸς ἀλλήλους μαχόμεθα; διὰ	τοῦτο	ἡ γυνὴ καλῶς εἶπεν ἡ
[2, 5]	δ´ ἐπιμελῶς καὶ τεχνικῶς χρῆσθαι,	τοῦτο	ἤδη ἐμὸν ἔργον ἐστίν. οὕτως
[2, 21]	τοιαῦτα ὠφελήσει; μὴ γὰρ ἐπὶ	τοῦτο	ἦλθες, μὴ γὰρ τούτου ἕνεκά
[2, 18]	Κυριεύοντα ἐρωτῆσαι. Πῶς οὖν γένηται	τοῦτο;	θέλησον ἀρέσαι αὐτός ποτε σεαυτῷ,
[2, 10]	παραχωρεῖν συνεργοῦντα κατὰ δύναμιν. μετὰ	τοῦτο	ἴσθι ὅτι καὶ ἀδελφὸς εἶ.
[2, 20]	ἐνδέχεται μαθεῖν· ἐγώ σοι λέγω	τοῦτο	καὶ διδάξω σε, ἐὰν θέλῃς‘
[2, 17]	καὶ τί ἐστιν ἀθλιώτερον ἐμοῦ;	Τοῦτο	καὶ ἡ Μήδεια οὐχ ὑπομείνασα
[2, 12]	λοιδορηθέντες ἀπέρχονται. Τὸ πρῶτον δὲ	τοῦτο	καὶ μάλιστα ἴδιον Σωκράτους μηδέποτε
[2, 13]	πῶς ἂν ἔτι ἠγωνία; διὰ	τοῦτο	καὶ ὁ κιθαρῳδὸς μόνος μὲν
[2, 20]	πρὸς αὐτοὺς τό τ´ εὐσεβὲς	τοῦτο	καὶ ὅσιον παρὰ τοῖς πολλοῖς
[2, 21]	ὡς οἴονται, τοῦ ἀκουσίου· διὰ	τοῦτο	καὶ περὶ τούτου παρομολογοῦσιν. Ἐν
[2, 26]	φαντασίαν λαμβάνων ποιεῖ αὐτό. διὰ	τοῦτο	καὶ Σωκράτης ταύτῃ τῇ δυνάμει
[2, 7]	κληρονομίαν εἰληφότες εὐχαριστοῦμεν αὐτῷ. διὰ	τοῦτο	κἀκεῖνοι λοιπὸν ἐμπαίζουσιν ἡμῖν. τί
[2, 23]	αὐτὴ δ´ ἑαυτὴν διαστραφεῖσα. διὰ	τοῦτο	κακία μόνη αὕτη γίνεται ἢ
[2, 10]	ἐπανενεγκόντες ἐπὶ τὸ ὅλον. διὰ	τοῦτο	καλῶς λέγουσιν οἱ φιλόσοφοι ὅτι
[2, 6]	ἀλλότριον {καὶ} οὐ ταραχθήσῃ. διὰ	τοῦτο	καλῶς ὁ Χρύσιππος λέγει ὅτι
[2, 7]	τὸ φοβεῖσθαι τὰς ἐκβάσεις. διὰ	τοῦτο	κολακεύομεν τοὺς μάντεις· κληρονομήσω, κύριε,
[2, 11]	ἐπὶ μέρους, εἰπέ μοι, πόθεν	τοῦτο	λαμβάνεις; (Ὅτι δοκεῖ μοι. (Τουτὶ
[2, 1]	τινα τοιαύτην ἀπιὼν περίστασιν; Διὰ	τοῦτο	λέγω πολλάκις ταῦτα μελετᾶτε καὶ
[2, 20]	ἀποβαλεῖν ἢ ἀποτυφλῶσαι δύνανται καίτοι	τοῦτο	μάλιστα πάντων ἐσπουδακότες. Τίς ἢ
[2, 21]	δὲ τῶν πλείστων ἁμαρτημάτων κατὰ	τοῦτο	μάλιστα φέρονται ἐπὶ τὸ ὁμολογεῖν
[2, 20]	οἱ ἀντιλέγοντες προσχρῶνται. καὶ σχεδὸν	τοῦτο	μέγιστον ἄν τις ποιήσαιτο τεκμήριον
[2, 10]	καὶ πρὸς τοῦτο γεγόναμεν. Μετὰ	τοῦτο	μέμνησο, ὅτι υἱὸς εἶ. τίς
[2, 18]	καὶ συνεγγίζοντος ἀπόσχωμαι καὶ νικήσω,	τοῦτο	μὲν ἤδη τὸ σόφισμα ὑπὲρ
[2, 26]	ὅτι ψεῦδός ἐστιν· μέχρι δὲ	τοῦτο	μὴ φαντάζηται, ὡς ἀληθεῖ ἐπινεύει
[2, 5]	οὖν ἔχω ποιῆσαι; ὃ δύναμαι,	τοῦτο	μόνον ποιῶ· μὴ φοβούμενος ἀποπνίγομαι
[2, 25]	ἐστιν, Θέλεις, ἔφη, ἀποδείξω σοι	τοῦτο;	(Ναί. (Οὐκοῦν λόγον μ´ ἀποδεικτικὸν
[2, 2]	προοίμιον, τοῦτο διήγησις, τοῦτο πίστις,	τοῦτο	νίκη, τοῦτο ἐπίλογος, τοῦτο εὐδοκίμησις.
[2, 4]	ἄνθρωπος πρὸς πίστιν γέγονεν καὶ	τοῦτο	ὁ ἀνατρέπων ἀνατρέπει τὸ ἴδιον
[2, 17]	ἀλλ´ ἐφαρμόσαι οὐ δυνάμεθα. διὰ	τοῦτο	ὁ μὲν λέγει ἀνάτεινον’ ὁ
[2, 2]	τοῦτο ἐπίλογος, τοῦτο εὐδοκίμησις. Διὰ	τοῦτο	ὁ Σωκράτης πρὸς τὸν ὑπομιμνῄσκοντα,
[2, 11]	διδασκόμεθα ἕκαστον αὐτῶν καὶ διὰ	τοῦτο	οἱ μὴ εἰδότες αὐτὰ οὐδ´
[2, 14]	ἐφεξῆς τούτῳ ζητοῦμεν, πῶς ἔσται	τοῦτο.	ὁρῶμεν οὖν ὅτι ὁ τέκτων
[2, 14]	φιλόσοφοι, ὅτι μαθεῖν δεῖ πρῶτον	τοῦτο,	ὅτι ἔστι θεὸς καὶ προνοεῖ
[2, 8]	οὐδὲ φαντασίαις χρηστικά ἐστιν· διὰ	τοῦτο	οὐ λέγεις ἐπ´ αὐτῶν τὸ
[2, 19]	ποιήσασθαι κατὰ τὸν τόπον. διὰ	τοῦτο	οὐδὲν διαφέρω τοῦ γραμματικοῦ. τίς
[2, 15]	ὅτι ἄνθρωπε, ζήτει τὸν θεραπεύσοντα.	τοῦτο	οὐκ εἰσὶ τόνοι, ἀλλ´ ἀτονία’
[2, 17]	τὸ ποιεῖν ἃ θέλομεν, ὅτι	τοῦτο	οὐκ ἔξωθεν δεῖ λαμβάνειν οὐδὲ
[2, 20]	ναὶ κύριε· τοῦτο πτισάνη ἐστίν.	τοῦτο	οὐκ ἔστιν ὀξόγαρον; τί μᾶλλον
[2, 13]	ἐκεῖ ἀγωνιᾷ. τί δ´ ἔστι	τοῦτο;	οὐκ οἶδεν, τί ἐστιν ὄχλος
[2, 24]	προσδεῖσθαι φαίνεται τέχνης; (Προσδεῖται καὶ	τοῦτο.	(Οὐκοῦν εἰ καὶ τὸ λέγειν
[2, 1]	τοὺς παιδευθέντας ἐλευθέρους εἶναι. (Πῶς	τοῦτο;	(Οὕτως· νῦν ἄλλο τί ἐστιν
[2, 5]	τοιούτου τινὸς δεῖ παρελθεῖν με.	Τοῦτο	ὄψει ποιοῦντας καὶ τοὺς σφαιρίζοντας
[2, 16]	ἐκεῖνό μοι σύνηθες ἦν. καὶ	τοῦτο	πάλιν ἔσται σοι σύνηθες. εἶτ´
[2, 16]	ἂν μὲν τοιούτῳ προσπάθῃς, καὶ	τοῦτο	πάλιν κλαῖε καὶ ζήτει στίχον
[2, 11]	ἔχων ἔμφυτον ἔννοιαν ἐλήλυθεν; διὰ	τοῦτο	πάντες χρώμεθα τοῖς ὀνόμασιν καὶ
[2, 9]	ἀκατάλληλοι λήψεις καὶ δόσεις. Διὰ	τοῦτο	παραγγέλλουσιν οἱ φιλόσοφοι μὴ ἀρκεῖσθαι
[2, 2]	σοι ἅπαντι τῷ βίῳ πρὸς	τοῦτο	παρασκευάζεσθαι; (Ποίαν παρασκευήν; (Τετήρηκα’ φησίν,
[2, 23]	τὰς αὑτῶν ἐλπίδας. εἴ τις	τοῦτο	παριστὰς βλάπτει τοὺς ἀκούοντας, κἀμὲ
[2, 16]	Δία. οὐ γὰρ ὑπὸ πλακουντίου	τοῦτο	πάσχειν ἀξιῶ, ἀλλ´ ὑπὸ δογμάτων
[2, 22]	πέφυκεν ὡς τὸ αὑτοῦ συμφέρον·	τοῦτο	πατὴρ καὶ ἀδελφὸς καὶ συγγενεῖς
[2, 23]	τοῦτο ἐσπουδακέναι, πάρεργα τἆλλα πρὸς	τοῦτο	πεποιημένον, οὐ μέντοι ἀμελοῦντα οὐδ´
[2, 2]	τοῦτό σοι προοίμιον, τοῦτο διήγησις,	τοῦτο	πίστις, τοῦτο νίκη, τοῦτο ἐπίλογος,
[2, 23]	ἀλλὰ διὰ τούτου. ἀλλὰ κομψὸν	τοῦτο.	πόσα δ´ ἄλλα πανδοκεῖα κομψά,
[2, 21]	μοι παρακάθησαι, μὴ γὰρ διὰ	τοῦτό	ποτε λύχνον ἧψας ἢ ἠγρύπνησας;
[2, 23]	οὕτως ἄμεινον ἢ ἐκείνως καὶ	τοῦτο	πρέπον ἢ οὐ πρέπον, καὶ
[2, 8]	περιπατοῦντος αὐτοῦ χρείαν εἴχομεν· διὰ	τοῦτο	προσείληφε καὶ τὸ χρῆσθαι φαντασίαις·
[2, 20]	ᾔτησα τὴν πτισάνην; ναὶ κύριε·	τοῦτο	πτισάνη ἐστίν. τοῦτο οὐκ ἔστιν
[2, 23]	εὐπρεπέσιν ὀνόμασι σεσημασμένους. οὐκ ἄρα	τοῦτο	ῥητέον, ὡς οὐδεμία δύναμίς ἐστιν
[2, 17]	μὴ διαρθρώσαντα αὐτὰς καὶ αὐτὸ	τοῦτο	σκεψάμενον, ποίαν τινὰ ἑκάστῃ αὐτῶν
[2, 2]	καὶ ἐκκλίνειν, τίνος ἔτι ἐπιστρέφῃ;	τοῦτό	σοι προοίμιον, τοῦτο διήγησις, τοῦτο
[2, 24]	ἔχομεν καὶ κατὰ ποσὸν περὶ	τοῦτο	τὰ ὦτα τετρημένα; ἀλλὰ φύσις
[2, 20]	ἐστι καθολικὸν ἀληθές. ἀνδράποδον, οὐδὲ	τοῦτο.	τί γὰρ ἄλλο ἐστὶ τοῦτο
[2, 24]	καὶ συμφερόντων καὶ ἀσυμφόρων, αὐτὸ	τοῦτο	τί ἐστι μάχη οὐκ εἰδότι;
[2, 6]	οὐκ ἐπέτυχες. μὴ γὰρ σὸν	τοῦτο	τὸ ἔργον ἦν; ἀλλ´ ἐκείνου.
[2, 11]	οἱ καλά; κἀκείνῳ οὖν ἀρκεῖ	τοῦτο	τὸ κριτήριον; (Οὐκ ἀρκεῖ. (Ἐλθὼν
[2, 4]	δ´ Ἀλλ´ ἄν, φησίν, ἀφέντες	τοῦτο	τὸ πιστόν, πρὸς ὃ πεφύκαμεν,
[2, 23]	σύ γ´ ἡ Πεπρωμένη. εἶτα	τοῦτο	τὸ προκείμενον ἔχων ἀρέσαντός σοι
[2, 12]	ὁρικόν’ ῥήματα τεχνικὰ καὶ διὰ	τοῦτο	τοῖς ἰδιώταις φορτικὰ καὶ δυσπαρακολούθητα,
[2, 11]	δ´ ἤδη χρῆσθαι τοῖς ἐγνωσμένοις	τοῦτο	τοῦ καλοῦ καὶ ἀγαθοῦ ἔργον
[2, 21]	μᾶλλον, εἰ ἐφ´ ὃ ἔρχεσθε	τοῦτο	ὑμῖν γίνεται. θέλετε λαλεῖν περὶ
[2, 22]	ὅ τι ἂν οὖν πρὸς	τοῦτο	φαίνηται αὐτῷ ἐμποδίζειν, ἄν τ´
[2, 20]	τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ κατέχεον. τί	τοῦτο;	φαντασία μοι ἐγένετο ἐλαίου ἀδιάκριτος,
[2, 23]	σου τῆς προθέσεως· οὐκ εἰς	τοῦτο	ὥδευες, ἀλλὰ διὰ τούτου. ἀλλὰ
[2, 9]	λόγον, μακρὰν ἀπὸ τοῦ χρῆσθαι	τούτοις	ἃ λέγομεν, ἐφ´ οἷς ὡς
[2, 23]	καὶ ὧν κατατέταξαι πολίτης, ἐν	τούτοις	ἀναστραφησόμενος. τοιοῦτόν τι καὶ ἐνταῦθά
[2, 2]	φύσει ἐλεύθερα θέλων τηρῆσαι καὶ	τούτοις	ἀρκούμενος τίνος ἔτι ἐπιστρέφῃ; τίς
[2, 6]	τὰ ἔχοντά με κακά; ἐν	τούτοις	γάρ μοι ἔστιν ἐν τίσιν
[2, 17]	ἐρχόμεθα πρὸς τοὺς φιλοσόφους, ἐπὶ	τούτοις	ἐπαινοῦντες ψέγοντες, ἐγκαλοῦντες μεμφόμενοι, περὶ
[2, 23]	κατὰ φύσιν εἰ μὴ ἐν	τούτοις	εὐλογιστοῦν καὶ τὰ ἕτερα παρὰ
[2, 10]	κεχώρισαι θηρίων, κεχώρισαι προβάτων. ἐπὶ	τούτοις	πολίτης εἶ τοῦ κόσμου καὶ
[2, 19]	γὰρ οὔσης μάχης τοῖς τρισὶ	τούτοις	πρὸς ἄλληλα, τῷ {τὸ} πᾶν
[2, 20]	ἐπίγνωσιν τῆς ἀληθείας οὐ προσφιλοτεχνεῖ	τούτοις	προσθεῖναι καὶ προσεξεργάσασθαι τὰ λείποντα,
[2, 13]	καὶ ἀπαραποδίστως, ἐπὶ πᾶσι δὲ	τούτοις	τεθαρρηκότως; (Ναί. (Ἱππεὺς οὖν ὢν
[2, 16]	ἐμελέτησεν ταύτην τὴν μελέτην ἀκόλουθον	τούτοις	τοῖς λόγοις; τί οὖν ἔτι
[2, 5]	σώματι, ἐν τούτῳ τῷ περιέχοντι,	τούτοις	τοῖς συζῶσιν μὴ συμπίπτειν ἄλλοις
[2, 5]	τῶν τοιούτων. Τί οὖν; ἀμελῶς	τούτοις	χρηστέον; οὐδαμῶς. τοῦτο γὰρ πάλιν
[2, 12]	λέγεις; τὸ αὐτοῖς νὴ Δία	τούτοις	χρώμενον καὶ δοκιμάζον ἕκαστον καὶ
[2, 14]	πιστόν ἐστι τὸ θεῖον, καὶ	τοῦτον	εἶναι πιστόν· εἰ ἐλεύθερον, καὶ
[2, 14]	εἶναι πιστόν· εἰ ἐλεύθερον, καὶ	τοῦτον	ἐλεύθερον· εἰ εὐεργετικόν, καὶ τοῦτον
[2, 14]	τοῦτον ἐλεύθερον· εἰ εὐεργετικόν, καὶ	τοῦτον	εὐεργετικόν· εἰ μεγαλόφρον, καὶ τοῦτον
[2, 14]	τοῦτον εὐεργετικόν· εἰ μεγαλόφρον, καὶ	τοῦτον	μεγαλόφρονα· ὡς θεοῦ τοίνυν ζηλωτὴν
[2, 8]	οὐκ εἶχον ἄλλον πιστότερόν σου·	τοῦτόν	μοι φύλασσε τοιοῦτον οἷος πέφυκεν,
[2, 16]	ἕνα μοι δότε, ἵνα ἴδω	τοῦτον,	ὃν ἐκ πολλοῦ χρόνου ζητῶ,
[2, 16]	μεμνῆσθαι δὲ τοῦ νόμου καὶ	τοῦτον	πρὸ ὀφθαλμῶν ἔχειν. τίς δ´
[2, 16]	μελετᾷ τις αὐτὸς ἐφ´ αὑτοῦ	τοῦτον	τὸν τρόπον ἀποκρίνεσθαι τοῖς πράγμασιν
[2, 23]	εἰς τοῦτο ὥδευες, ἀλλὰ διὰ	τούτου.	ἀλλὰ κομψὸν τοῦτο. πόσα δ´
[2, 11]	τοὺς φθόγγους οἱ οὐκ εἰδότες;	τούτου	δ´ αἴτιον τὸ ἥκειν ἤδη
[2, 13]	λέγει τούτου ὁ σπλὴν πέπονθε,	τούτου	δὲ τὸ ἧπαρ’ οὕτως καὶ
[2, 16]	περὶ τῶν γεγονότων. τίς ἡμῶν	τούτου	ἕνεκα μάντιν παρέλαβεν; τίς ἡμῶν
[2, 21]	ἐπὶ τοῦτο ἦλθες, μὴ γὰρ	τούτου	ἕνεκά μοι παρακάθησαι, μὴ γὰρ
[2, 19]	Κλεάνθης δ´ ἰδίᾳ γέγραφεν περὶ	τούτου	καὶ Ἀρχέδημος. γέγραφεν δὲ καὶ
[2, 23]	καὶ μικραῖς καὶ μεγάλαις δυνάμεσιν·	τούτου	κατορθωθέντος ἀγαθὸς ἄνθρωπος {ἀγαθὸς} γίνεται,
[2, 8]	μόνῳ ἐπίστευσεν καὶ παρακατέθετο, οὐδὲ	τούτου	μεμνήσῃ, ἀλλὰ καὶ καταισχυνεῖς τὴν
[2, 13]	ἰατρὸς ἀπὸ τοῦ χρώματος λέγει	τούτου	ὁ σπλὴν πέπονθε, τούτου δὲ
[2, 13]	ἧπαρ’ οὕτως καὶ σὺ λέγε	τούτου	ὄρεξις καὶ ἔκκλισις πέπονθεν, οὐκ
[2, 13]	ὁρμῆσαι παρὰ φύσιν; (Οὐδὲ περὶ	τούτου.	(Ὅταν οὖν ἴδῃς τινὰ ὠχριῶντα,
[2, 2]	τί ἐρεῖς ἢ τί πράξεις;	τούτου	οὖν τοῦ καθολικοῦ μέμνησο καὶ
[2, 21]	ἀκουσίου· διὰ τοῦτο καὶ περὶ	τούτου	παρομολογοῦσιν. Ἐν οὖν τοιούτοις ἀνθρώποις
[2, 18]	ἐξήφθη πρὸς τὴν ἐπιθυμίαν. καὶ	τούτου	συνεχῶς γινομένου τυλοῦται λοιπὸν καὶ
[2, 23]	δὲ κατὰ κρημνοῦ; προαίρεσις. εἶτα	τούτου	τί ἰσχυρότερον ἐν ἀνθρώποις ἐστίν;
[2, 23]	σὰρξ ἢ ἡ προαίρεσις; εἶτα	τούτου	τι κρεῖσσον ἔχειν ὁμολογεῖς καὶ
[2, 8]	κινούμενα, ἔμπνοα, χρηστικὰ φαντασιῶν, δοκιμαστικά.	τούτου	τοῦ δημιουργοῦ κατασκεύασμα ὢν καταισχύνεις
[2, 17]	τὴν ἐπιβολὴν ἐληλυθότα εἰς σχολήν,	τούτου	τοῦ πράγματος ἀθλητὴν γενόμενον καὶ
[2, 12]	παρέχων, διαράμενος κονδύλους σοι δῷ.	τούτου	τοῦ πράγματος ἤμην ποτὲ ζηλωτὴς
[2, 16]	παρῆλθον. ποῦ γάρ μοι μέτεστι	τούτου	τοῦ πράγματος, οὗ Σωκράτει μετῆν
[2, 10]	μέμνησο, ὅτι υἱὸς εἶ. τίς	τούτου	τοῦ προσώπου ἐπαγγελία; πάντα τὰ
[2, 19]	εὑρήσετε, ὀλίγους τινὰς Περιπατητικοὺς καὶ	τούτους	ἐκλελυμένους. ποῦ γὰρ ἵν´ ὑμεῖς
[2, 18]	χαῖρε, παράδοξε‘ οὐχὶ τοὺς σαπροὺς	τούτους	πύκτας καὶ παγκρατιαστὰς οὐδὲ τοὺς
[2, 20]	αἱ εὐνομούμεναι πόλεις, Λακεδαίμων διὰ	τούτους	τοὺς λόγους ἐγένετο, Λυκοῦργος ταῦτα
[2, 23]	μεμφόμενον, μηδέν´ αἰτιώμενον, δυνάμενον εἰπεῖν	τούτους	τοὺς στίχους ἐξ ὅλης ψυχῆς
[2, 12]	γὰρ οὔ; ἐμπείρῳ δηλονότι καὶ	τούτῳ	ἀλειπτικῆς ἢ ἰατρικῆς; πάνυ μὲν
[2, 18]	ἀγαθῶν ἀνδρῶν συνουσίας ἀποχωρήσας πρὸς	τούτῳ	γίνῃ ἀντεξετάζων, ἄν τε τῶν
[2, 20]	φῶμεν ἐκ τῶν ὕπνων ἐξεγείρεσθαι·	τούτῳ	δ´ οὐ χαλεπώτεραι αἱ Ἐρινύες
[2, 12]	εἰ θέλετε γνῶναι, πόσην ἐν	τούτῳ	δύναμιν εἶχεν, ἀνάγνωτε τὸ Ξενοφῶντος
[2, 5]	ἴδῃ ὅτι εὐσχημόνως ἀνεστράφης ἐν	τούτῳ,	ἐπαινέσει καὶ συνησθήσεται· ἂν δὲ
[2, 14]	τοιοῦτόν τι φανταζόμεθα. λοιπὸν ἐφεξῆς	τούτῳ	ζητοῦμεν, πῶς ἔσται τοῦτο. ὁρῶμεν
[2, 5]	βάλλειν καὶ δέχεσθαι. λοιπὸν ἐν	τούτῳ	ἡ εὐρυθμία, ἐν τούτῳ ἡ
[2, 5]	ἐν τούτῳ ἡ εὐρυθμία, ἐν	τούτῳ	ἡ τέχνη, τὸ τάχος, ἡ
[2, 18]	Ψευδόμενον, ὑπὲρ τὸν Ἡσυχάζοντα. ἐπὶ	τούτῳ	καὶ μέγα φρονεῖν ἄξιον, οὐκ
[2, 15]	καὶ τόνος προσῇ τῷ κλίματι	τούτῳ	καὶ τῇ φορᾷ, τότε γίνεται
[2, 14]	οὗτοι οἱ ὀλίγοι· καὶ λοιπὸν	τούτῳ	μόνῳ σχολάζουσι τῷ τὴν πανήγυριν
[2, 26]	μέχρι μὲν ἂν μὴ παρακολουθῇ	τούτῳ,	ὅτι ἐν μάχῃ ἐστίν, οὐδὲν
[2, 6]	θερισθῆναι, ἅμα δὲ καὶ αὐτῷ	τούτῳ	παρακολουθοῦντες ὅτι θεριζόμεθα, διὰ τοῦτο
[2, 6]	σεαυτὸν ἔχειν κἂν ἀγανακτῶσιν ἐπὶ	τούτῳ,	παραμυθήσῃ αὐτούς· ἐγὼ ἔμαθον, ὑμεῖς
[2, 2]	γε παρ´ αὐτόν, τὰ ἑξῆς	τούτῳ	ποιητέον τηροῦντι μέντοι τὰ ἴδια.
[2, 24]	σέ; πῶς; παρακολουθεῖς γὰρ αὐτῷ	τούτῳ,	τί ἐστιν ἀπόδειξις ἢ πῶς
[2, 19]	οὖν τί; οὐδὲ γέγονα πρὸς	τούτῳ,	τῷ βασανίσαι τὴν ἐμαυτοῦ φαντασίαν
[2, 24]	τί γέγονεν καὶ ἐν τίνι	τούτῳ	τῷ κόσμῳ καὶ μετὰ τίνων
[2, 19]	γενέσθαι καὶ ἐν τῷ σωματίῳ	τούτῳ	τῷ νεκρῷ περὶ τῆς πρὸς
[2, 5]	γὰρ ἐν τοιούτῳ σώματι, ἐν	τούτῳ	τῷ περιέχοντι, τούτοις τοῖς συζῶσιν
[2, 23]	τῶν θεωρημάτων, ὑπ´ αὐτῶν τινες	τούτων	ἁλισκόμενοι καταμένουσιν αὐτοῦ, ὁ μὲν
[2, 23]	ἡλίκη τῶν πολιτῶν· ἔστι καὶ	τούτων,	ἀλλ´ οὐχ ἡλίκη τῶν ἀρχόντων.
[2, 9]	καὶ φαγέτω. διὰ πάντων δὲ	τούτων	ἀπόλλυται ἡ τοῦ ἀνθρώπου ἐπαγγελία.
[2, 12]	τι ἢ ἀθετῆσαι, οὐδαμῶς διὰ	τούτων	αὐτὸν κινῆσαι δυνάμεθα. καὶ λοιπὸν
[2, 23]	ὡς τοῦ κρατίστου, ἀλλὰ καὶ	τούτων	διὰ τὸ κράτιστον· ὅτι ἐκεῖνο
[2, 20]	σε, ἐὰν θέλῃς‘ τίνι οὖν	τούτων	διαφέρουσιν οὗτοι τίνες ποτέ; οἱ
[2, 19]	αὐτὸ πολὺ μᾶλλον ἢ ἐπὶ	τούτων.	εἰπέ μοι περὶ ἀγαθῶν καὶ
[2, 17]	ὑμᾶς, ἀλλ´ ἄχθεσθε, ἐὰν ἀκούητε	τούτων.	εἶτα λέγετε ἀφιλόστοργος γέρων· ἐξερχομένου
[2, 17]	ἢ μὴ παρακολουθοῦντες τί ἐστι	τούτων	ἕκαστον ἀσήμως καὶ κενῶς ἐφθεγγόμεθα
[2, 17]	τίς γὰρ ἡμῶν οὐκ ἔχει	τούτων	ἑκάστου πρόληψιν; ἆρ´ οὖν διηρθρωμένην
[2, 6]	γάρ μ´ ὁ θεὸς ἐποίησεν	τούτων	ἐκλεκτικόν. εἰ δέ γε ᾔδειν
[2, 11]	προσγίνεται. ἀφ´ ὁμολογουμένων γὰρ ὁρμώμενοι	τούτων	ἐπὶ τὸ ἀμφισβητούμενον προάγουσιν ὑπὸ
[2, 24]	ἀφ´ ὧν ἀκούουσιν ἢ καὶ	τούτων	εὕροις ἂν τοὺς μὲν ὠφελουμένους
[2, 24]	ὠφελουμένους τοὺς δὲ βλαπτομένους; (Καὶ	τούτων,	ἔφη. (Οὐκοῦν καὶ ἐνταῦθα ὅσοι
[2, 16]	κἂν ζητημάτιον ἐμπέσῃ περί τινος	τούτων,	ἱκανοὶ τὰ ἑξῆς ἐπελθεῖν· ἕλκυσον
[2, 17]	λαλοῦντες μὴ κενῶς ἴσμεν ἕκαστα	τούτων	καὶ μηδεμιᾶς ἐπιμελείας περὶ τὴν
[2, 20]	τινὸς ἐπιλάβηται ἀπὸ τῶν λόγων	τούτων·	μή τις τῶν αὑτοῦ γονέων
[2, 7]	ἀγαθῶν καὶ κακῶν; εἰ γὰρ	τούτων	οἶδεν σημεῖα, καὶ καλῶν καὶ
[2, 15]	πάσχουσιν οἱ παρακούοντες τῶν λόγων	τούτων.	οἷον καὶ ἐμός τις ἑταῖρος
[2, 20]	ἔσται αὐτοῖς ἐκ τῶν λόγων	τούτων,	οὐδὲ κατὰ βραχὺ πεφροντίκασι· μή
[2, 20]	{συνεργ{ ε} ίας ὑπ´ οὐδενὸς	τούτων	οὐδὲ κατὰ ποσὸν ἐπιστρέφονται, ἀλλὰ
[2, 13]	ἠγωνία· ἃ γὰρ οὗτος ἐθαύμαζεν,	τούτων	οὐδενὸς εἶχεν ἐκεῖνος ἐξουσίαν, ὧν
[2, 20]	νέος εὐγενὴς ἀκούσας τῶν λόγων	τούτων	πάθῃ τι ὑπ´ αὐτῶν ἢ
[2, 1]	οὐ γὰρ τοῖς πολλοῖς περὶ	τούτων	πιστευτέον, οἳ λέγουσιν μόνοις ἐξεῖναι
[2, 19]	κακίας, ἀδιάφορα δὲ τὰ μεταξὺ	τούτων,	πλοῦτος, ὑγίεια, ζωή, θάνατος, ἡδονή,
[2, 8]	παρόντος οὐκ ἂν τολμήσαις τι	τούτων	ποιεῖν ὧν ποιεῖς. αὐτοῦ δὲ
[2, 20]	πῶς οἱ ἄλλοι ὑπολήψονται περὶ	τούτων,	πότερον ὑγιῶς ἢ οὐχ ὑγιῶς;
[2, 16]	πλουτεῖν; ἐγώ σοι ὑπὲρ ἁπάντων	τούτων	πρὸς τοὺς ἀνθρώπους ἀπολογήσομαι· δείξω
[2, 20]	ἀμελῶν θράσος τι καὶ ἀπὸ	τούτων	προσλάβῃ. τί οὖν κατὰ σὲ
[2, 7]	ἡμῖν δεικνύωσιν, ἀλλ´ οἷα ἐνδείκνυνται	τούτων	τὰς φαντασίας δεχόμενοι. νῦν δὲ
[2, 7]	ἢ τὴν ἀριστεράν· οὐ γὰρ	τούτων	τινὰ ἀπελθεῖν θέλει, ἀλλὰ τὴν
[2, 16]	ζήσαντι; οὗ Διογένει μετῆν; ἐπινοεῖς	τούτων	τινὰ κλάοντα ἢ ἀγανακτοῦντα, ὅτι
[2, 20]	ἢ ταῦτα; τί οὖν; ἔτι	τούτων	τις ἀντιλέγει τινὶ ἢ λόγον
[2, 23]	τί σοι δέδωκεν κρεῖττον ἁπάντων	τούτων,	τὸ χρησόμενον αὐτοῖς, τὸ δοκιμάσον,
[2, 1]	πρᾶγμα οὐκ ἔχομεν. Τίς οὖν	τούτων	τῶν δογμάτων καρπός; ὅνπερ δεῖ
[2, 23]	ἐστι τὸ ἀποφαινόμενον ὑπὲρ ἑκάστης	τούτων	τῶν δυνάμεων, πόσου τις ἀξία
[2, 10]	καὶ κερδαίνοντες, ὅταν διά τινος	τούτων	τῶν ἔργων κέρμα αὐτοῖς προσγένηται.
[2, 20]	σοι πεπονθότας καὶ λέγοντας. ἐκ	τούτων	τῶν λόγων ηὐξήθησαν ἡμῖν αἱ
[2, 16]	οὖν; μέμνηταί τις ἡμῶν ἔξω	τούτων	τῶν λόγων; μελετᾷ τις αὐτὸς
[2, 15]	ἔκριναν ἐμμένοντας. Ὅταν ἀκούσωσί τινες	τούτων	τῶν λόγων, ὅτι βέβαιον εἶναι
[2, 11]	δίκαιός ἐστιν. τίς ἡμῶν φείδεται	τούτων	τῶν ὀνομάτων; τίς ἡμῶν ἀναβάλλεται
[2, 19]	ἀλλότριον περιπατεῖτε κλέπται καὶ λωποδύται	τούτων	τῶν οὐδὲν προσηκόντων ὀνομάτων καὶ
[2, 17]	ὅτι ἐννοίας οὐκ εἴχομεν ἑκάστου	τούτων	φυσικὰς καὶ προλήψεις; ἀλλ´ οὐχ
[2, 16]	Μάρκιόν θ´ ὕδωρ. ἴδε πῶς	τραγῳδία	γίνεται, ὅταν εἰς μωροὺς ἀνθρώπους
[2, 1]	μορμολύκειον. στρέψον αὐτὸ καὶ κατάμαθε.	τραχέως	κινεῖται τὸ σαρκίδιον, εἶτα πάλιν
[2, 17]	ἀλύπῳ διαγαγεῖν καὶ ἀνατεῖναι τὸν	τράχηλον	πρὸς τὰ πράγματα ὡς ἐλεύθερον
[2, 16]	ὑπὲρ μεγαλοψυχίας. ἀνάτεινόν ποτε τὸν	τράχηλον	ὡς ἀπηλλαγμένος δουλείας, τόλμησον ἀναβλέψας
[2, 18]	εἶτα παρὰ δύο, εἶτα παρὰ	τρεῖς.	ἂν δὲ καὶ τριάκοντα παραλίπῃς,
[2, 16]	οὐκ ἐπέρχεταί μοι, ὅτι μοι	τρεῖς	ξέσται ἀρκοῦσιν. τί οὖν με
[2, 14]	ἤδη κἂν οὕτως τύχῃ τὰς	τρεῖς	στρατείας ἐστρατευμένον. (Οἶδα κἀγώ. νῦν
[2, 20]	εἰ αἱ αἰσθήσεις ἡμᾶς ψεύδονται;	τρεῖς,	τέσσαρας τῶν συνδούλων εἰ ἔσχον
[2, 13]	οὐδεὶς οἰμώζει, οὐδεὶς ὠχριᾷ καὶ	τρέμει	οὐδὲ λέγει πῶς μ´ ἀποδέξεται,
[2, 16]	ἔχει καλὸν καὶ ὅμως εἰσερχόμενος	τρέμει·	ταῦτα γὰρ οἶδεν, ὄχλος δὲ
[2, 13]	οὔτε μεμελέτηκεν αὐτό. ἀνάγκη λοιπὸν	τρέμειν	καὶ ὠχριᾶν. κιθαρῳδὸν μὲν οὖν
[2, 19]	καὶ τρέμοντι προσελθὼν εἴπῃ τί	τρέμεις,	ἄνθρωπε; περὶ τίνων σοί ἐστιν
[2, 1]	τινὰ τοῦ τυράννου; τί οὖν	τρέμεις	ἐπί τινα τοιαύτην ἀπιὼν περίστασιν;
[2, 17]	καὶ ἐλεεῖς καὶ ζηλοτυπεῖς καὶ	τρέμεις	καὶ μίαν ἡμέραν οὐ διαλείπεις,
[2, 19]	ὅμως, φιλόσοφε, εἰπέ μοι, τί	τρέμεις;	οὐχὶ θάνατός ἐστι τὸ κινδυνευόμενον
[2, 7]	τὰς φαντασίας δεχόμενοι. νῦν δὲ	τρέμοντες	τὸ ὀρνιθάριον κρατοῦμεν καὶ τὸν
[2, 19]	εἰσιόντι καὶ ὠχριῶντι ἅμα καὶ	τρέμοντι	προσελθὼν εἴπῃ τί τρέμεις, ἄνθρωπε;
[2, 17]	ἔσται; πενθῶν ἅπαν ἀναγνώσῃ καὶ	τρέμων	πρὸς ἄλλους ἐρεῖς. οὕτως καὶ
[2, 1]	αἱ ἔλαφοι τὰ πτερά, ποῦ	τρέπονται	καὶ πρὸς τίνα ἀναχωροῦσιν ὡς
[2, 18]	θέλεις μὴ εἶναι ὀργίλος, μὴ	τρέφε	σου τὴν ἕξιν, μηδὲν αὐτῇ
[2, 8]	διαλέγῃ, οὐκ οἶδας ὅτι θεὸν	τρέφεις,	θεὸν γυμνάζεις; θεὸν περιφέρεις, τάλας,
[2, 8]	τίς ὢν ἐσθίεις καὶ τίνα	τρέφεις;	ὅταν συνουσίᾳ χρῇ, τίς ὢν
[2, 18]	περιπατεῖν, ἡ τροχαστικὴ ὑπὸ τοῦ	τρέχειν.	ἂν θέλῃς ἀναγνωστικὸς εἶναι, ἀναγίγνωσκε·
[2, 19]	δυνατῷ δ´ ἀδύνατον ἀκολουθεῖ. τὰ	τρία	δ´ ἐκεῖνα τηρῆσαι ἀμήχανον διὰ
[2, 18]	ἂν γραφικός, γράφε. ὅταν δὲ	τριάκοντα	ἐφεξῆς ἡμέρας μὴ ἀναγνῷς, ἀλλ´
[2, 18]	παρὰ τρεῖς. ἂν δὲ καὶ	τριάκοντα	παραλίπῃς, ἐπίθυσον τῷ θεῷ. ἡ
[2, 6]	οὕτως καί, ὅπου τινὸς χρεία	τριβῆς,	μὴ ζήτει τὸ ἀπὸ τῆς
[2, 24]	δοκεῖ, ὅτι ποσῆς γέ τινος	τριβῆς	περὶ τὸ ἀκούειν προσδεῖται ὁ
[2, 11]	τὰ ἀναγκαῖα. ὀρθογωνίου μὲν γὰρ	τριγώνου	ἢ διέσεως ἡμιτονίου οὐδεμίαν φύσει
[2, 18]	αὔριον οὐδ´ ἐφεξῆς διμήνῳ καὶ	τριμήνῳ·	ἀλλὰ προσέσχον γενομένων τινῶν ἐρεθιστικῶν.
[2, 19]	κοινῆς γὰρ οὔσης μάχης τοῖς	τρισὶ	τούτοις πρὸς ἄλληλα, τῷ {τὸ}
[2, 15]	ἔκρινεν ἀποκαρτερεῖν. ἔγνων ἐγὼ ἤδη	τρίτην	ἡμέραν ἔχοντος αὐτοῦ τῆς ἀποχῆς
[2, 17]	καθῆκον φιλοτεχνίαν. ἀφῶμεν καὶ τὸν	τρίτον	τὸν περὶ τὰς συγκαταθέσεις. χαρίζομαί
[2, 13]	οὐ μεταβάλλει οὐδὲν ἄλλο οὐδὲ	τρόμον	ποιεῖ οὐδὲ ψόφον τῶν ὀδόντων
[2, 16]	αὐτὸς ἐφ´ αὑτοῦ τοῦτον τὸν	τρόπον	ἀποκρίνεσθαι τοῖς πράγμασιν ὡς ἐπὶ
[2, 6]	καὶ λάλησον αὐτῷ. λαλῶ. τίνα	τρόπον;	οὐ ταπεινῶς. ἀλλ´ οὐκ ἐπέτυχες.
[2, 15]	εἰσὶ τόνοι, ἀλλ´ ἀτονία’ ἕτερον	τρόπον	τοιοῦτόν τι καὶ ἐπὶ τῆς
[2, 14]	ἑνὸς ἀναγνώσματος Οὗτος, ἔφη, ὁ	τρόπος	ἐστὶ τῆς διδασκαλίας καὶ ἀπεσιώπησεν.
[2, 24]	τῶν συμμάχων, ὃν δεῖ παντὶ	τρόπῳ	περιέπειν καὶ φυλάττειν; καὶ χείρων
[2, 12]	κεκτῆσθαι. ἔχεις οὖν εἰπεῖν, ὅτῳ	τρόπῳ	τῆς ψυχῆς ἐπιμεμέλησαι; οὐ γὰρ
[2, 20]	ἀλλήλους καὶ ταύτην δεῖ παντὶ	τρόπῳ	φυλάσσειν; καὶ πολὺ κρεῖσσον καὶ
[2, 5]	αὐτὰ φιλοτεχνεῖ. ἄλλος σοι δίδωσι	τροφὰς	καὶ κτῆσιν καὶ αὐτὰ ταῦτα
[2, 22]	αἰσθήσει, οὐ φαντασίας διακρίνεις, οὐ	τροφὰς	προσφέρῃ τὰς ἐπιτηδείους τῷ σώματι,
[2, 17]	ἀνάτεινον’ ὁ δὲ λέγει δὸς	τροφήν’	καὶ ὁ μὲν λέγει φλεβοτόμησον’
[2, 16]	τὰ παιδία ἀπογαλακτισθῆναι καὶ ἅπτεσθαι	τροφῆς	στερεωτέρας μηδὲ κλάειν μάμμας καὶ
[2, 18]	περιπατητικὴ ὑπὸ τοῦ περιπατεῖν, ἡ	τροχαστικὴ	ὑπὸ τοῦ τρέχειν. ἂν θέλῃς
[2, 6]	φθεῖρον ἢ μάχαιρά ἐστιν ἢ	τροχὸς	ἢ θάλασσα ἢ κεραμὶς ἢ
[2, 24]	εἰς τὴν ἐσθῆτα; καὶ ταύτην	τρυφερὰν	ἔχεις. εἰς σχῆμα, εἰς βλέμμα;
[2, 24]	Τρωσὶν ἢ τοῖς Ἕλλησιν; τοῖς	Τρωσίν.	ἀφεὶς οὖν τὸν Ἕκτορα ἐπὶ
[2, 24]	ἢ πολεμήσων; πολεμήσων. τίσι; τοῖς	Τρωσὶν	ἢ τοῖς Ἕλλησιν; τοῖς Τρωσίν.
[2, 6]	τῶν εὐφυεστέρων ἔχομαι πρὸς τὸ	τυγχάνειν	τῶν κατὰ φύσιν· αὐτὸς γάρ
[2, 16]	εἰς μωροὺς ἀνθρώπους πράγματα τὰ	τυγχάνοντ´	ἐμπέσῃ. Πότε οὖν Ἀθήνας πάλιν
[2, 18]	ἐπιθυμίαν. καὶ τούτου συνεχῶς γινομένου	τυλοῦται	λοιπὸν καὶ τὸ ἀρρώστημα βεβαιοῖ
[2, 19]	τὸν τετυπωμένον δεῖξαι· τόν γε	τυπούμενον	δείξατε, τὸν ἐπὶ ταῦτα κεκλικότα.
[2, 23]	ὥστε μακρὰν ἐξικνούμενον ἀναμάςςεσθαι τοὺς	τύπους	τῶν ὁρωμένων; καὶ ποῖος ἄγγελος
[2, 13]	ἔπαινος· ἀλλὰ τὴν νήτην μὲν	τύπτειν	ἔμαθεν καὶ τὴν ὑπάτην, ἔπαινος
[2, 2]	ἀλεκτρυὼν ἢ ἀγεννής, ἢ ὑπόμενε	τυπτόμενος,	μέχρις ἂν ἀποθάνῃς, ἢ ἀπαγόρευσον
[2, 22]	τὸ μέσον ὥσπερ κρέως τῆς	τυραννίδος	ὅρα οἷα λέγουσι· ποῦ ποτε
[2, 1]	κοράσιον, οὐ παιδάριον, οὐ τὸν	τύραννον,	οὐ φίλον τινὰ τοῦ τυράννου;
[2, 6]	πέμπει ὁ τύραννος. οὐδέποτ´ οὐδεὶς	τύραννος	ἓξ μησίν τινα ἔσφαξεν, πυρετὸς
[2, 6]	τἀληθῆ, συντομωτέρα ἣν πέμπει ὁ	τύραννος.	οὐδέποτ´ οὐδεὶς τύραννος ἓξ μησίν
[2, 6]	ἢ θάλασσα ἢ κεραμὶς ἢ	τύραννος.	τί σοι μέλει, ποίᾳ ὁδῷ
[2, 1]	τύραννον, οὐ φίλον τινὰ τοῦ	τυράννου;	τί οὖν τρέμεις ἐπί τινα
[2, 13]	Σωκράτης ἐμελέτα ὁ πρὸς τοὺς	τυράννους	οὕτως διαλεγόμενος, ὁ πρὸς τοὺς
[2, 23]	εἶτ´ αὐτὴ ἰδοῦσα, ὅτι ἐν	τυφλαῖς	καὶ κωφαῖς ταῖς ἄλλαις ἁπάσαις
[2, 24]	σύνολον. {κωφ{ λ} ὸς καὶ	τυφλὸς	περιελεύσεται δοκῶν μέν τις εἶναι,
[2, 23]	ὁμολογεῖς καὶ οὐ μαίνῃ; οὕτως	τυφλὸς	ταῖς ἀληθείαις καὶ κωφὸς εἶ;
[2, 16]	τῆς βουλῆς, οὐχὶ δὲ τοῦ	τυχεῖν	ἐκείνου περὶ οὗ βουλεύεται; κἂν
[2, 16]	ποιήσῃ, ὃς ἐπιστρέφεται οὐ τοῦ	τυχεῖν	τινος, ἀλλὰ τῆς ἐνεργείας τῆς
[2, 16]	ἐν Κορίνθῳ, ἀλλ´, ἂν οὕτως	τύχῃ,	ἐν Σούσοις ἢ ἐν Ἐκβατάνοις;
[2, 16]	περὶ οὗ βουλεύεται; κἂν μὲν	τύχῃ,	ἐπῆρται καὶ λέγει πῶς γὰρ
[2, 7]	ἐπεκθυσώμεθα. ναί, κύριε, ὡς ἡ	τύχη	θέλει. εἶτ´ ἂν εἴπῃ κληρονομήσεις’
[2, 21]	οὐκ ἐνόουν, ἂν δ´ οὕτως	τύχῃ,	καὶ ἄλλοις ἐξηγησόμενος; ἄνθρωπ´, ἐν
[2, 10]	ἐστιν ἀντὶ θίδρακος, ἂν οὕτως	τύχῃ,	καὶ καθέδρας αὐτὸν εὐγνωμοσύνην κτήσασθαι,
[2, 10]	οὗτοι ἀβλαβεῖς, ἀζήμιοι, ἂν οὕτως	τύχῃ,	καὶ ὠφελούμενοι καὶ κερδαίνοντες, ὅταν
[2, 12]	προσελθόντα ὑπατικῷ τινι, ἂν οὕτως	τύχῃ,	πλουσίῳ πυθέσθαι αὐτοῦ ἔχεις μοι
[2, 14]	πρεσβύτερον ἄνθρωπον ἤδη κἂν οὕτως	τύχῃ	τὰς τρεῖς στρατείας ἐστρατευμένον. (Οἶδα
[2, 20]	ἀδιάκριτος, ὁμοιοτάτη, νὴ τὴν σὴν	τύχην.	δὸς ὧδε τὴν πτισάνην. ἤνεγκα
[2, 21]	ὡς φρένας ἔχω οὕτως καὶ	τύχην	εἶχον‘ δειλοὺς δὲ ῥᾳδίως ἑαυτοὺς
[2, 9]	φιλοσόφου προσλαμβάνομεν. Οὐκ ἔστι τὸ	τυχὸν	αὐτὸ μόνον ἀνθρώπου ἐπαγγελίαν πληρῶσαι.
[2, 23]	ὃ λεληθὸς μὲν κακοδαιμονίαν ποιεῖται,	τυχὸν	δ´ ἐπιμελείας εὐδαιμονίαν. Τὸ δ´
[2, 14]	ὡς ἐνδέοντος; πλουτεῖς, τέκνα ἔχεις	τυχὸν	καὶ γυναῖκα καὶ οἰκέτας πολλούς,
[2, 1]	θαρρεῖν τῷ εὐλαβεῖσθαι. Παράδοξον μὲν	τυχὸν	φαίνεταί τισιν τὸ ἀξιούμενον ὑπὸ
[2, 12]	σεαυτοῦ παρέδωκας; ἔγωγε. ἆρα τῷ	τυχόντι	καὶ ἀπείρῳ ἱππικῆς; οὐδαμῶς. τί
[2, 12]	τὴν ἐσθῆτα; οὐδὲ ταῦτα τῷ	τυχόντι.	τὸ σῶμα δὲ τὸ σαυτοῦ
[2, 19]	παρεληλυθὸς ἀληθὲς ἀναγκαῖον εἶναι καὶ	τῷ	{ἀ} δυνατῷ ἀδύνατον μὴ ἀκολουθεῖν
[2, 11]	οὐκ ἀρκεῖ, φέρε ἄλλο. ἐπὶ	τῷ	ἀγαθῷ ἄξιον ἐπαίρεσθαι; (Ναί. (Ἐφ´
[2, 26]	τοῦ ψεύδους ἀνανεῦσαι πικρὰ ἀνάγκη	τῷ	αἰσθανομένῳ, ὅτι ψεῦδός ἐστιν· μέχρι
[2, 14]	εἰ μὴ καὶ τὸ ἔσοπτρον	τῷ	αἰσχρῷ, ὅτι δεικνύει αὐτὸν αὐτῷ
[2, 8]	αὐτῆς δεξαμένη ἕστηκεν οὕτως ὅλῳ	τῷ	αἰῶνι, τὰ δὲ τοῦ θεοῦ
[2, 20]	κοινωνίαν ἀνθρώποις πρὸς ἀλλήλους, αὐτῷ	τῷ	ἀναιρουμένῳ συγχρῆται. τί γὰρ λέγει;
[2, 12]	ἄλλους ἐῶ χαίρειν, ἀεὶ δὲ	τῷ	ἀντιλέγοντι ἀρκοῦμαι μάρτυρι· καὶ τοὺς
[2, 20]	εἶναι, τὸ ἐπάναγκες εὑρίσκεσθαι καὶ	τῷ	ἀντιλέγοντι συγχρήσασθαι αὐτῷ· οἷον εἴ
[2, 1]	τῷ κεκληκότι σε ἐπ´ αὐτά,	τῷ	ἄξιον τῆς χώρας ταύτης κεκρικότι,
[2, 10]	ἂν καὶ τῷ νοσεῖν καὶ	τῷ	ἀποθνῄσκειν καὶ τῷ πηροῦσθαι, αἰσθανόμενός
[2, 13]	οὐδὲ γὰρ ἄλλος τις τεχνίτης	τῷ	ἀτέχνῳ. Ἐγώ σοι ἀρέσαι θέλω;
[2, 16]	γυμνασίοις, ἀλλὰ μηδὲ τῷ σώματι	τῷ	αὑτοῦ, μεμνῆσθαι δὲ τοῦ νόμου
[2, 22]	καὶ ὁμοῦ ἀνατεθραμμένοι καὶ ὑπὸ	τῷ	αὐτῷ παιδαγωγῷ, ἀλλ´ ἐκεῖνο μόνον,
[2, 19]	τί; οὐδὲ γέγονα πρὸς τούτῳ,	τῷ	βασανίσαι τὴν ἐμαυτοῦ φαντασίαν καὶ
[2, 3]	τι ἔχειν ἡμᾶς καὶ ἐν	τῷ	βίῳ οἷον ἐπ´ ἀργυρίου, ἵν´
[2, 2]	οὐ δοκῶ οὖν σοι ἅπαντι	τῷ	βίῳ πρὸς τοῦτο παρασκευάζεσθαι; (Ποίαν
[2, 17]	ὅπου καὶ Πλάτωνι ἐγκαλεῖ ἐπὶ	τῷ	βούλεσθαι ἕκαστα ὁρίζεσθαι. τί γὰρ
[2, 5]	ὥσπερ ἂν εἰ ἀπόλυτοι ἦμεν.	τῷ	γὰρ ποδὶ κατὰ φύσιν εἶναι
[2, 24]	ἡ ἄμπελος μή τι λέγει	τῷ	γεωργῷ ἐπιμελοῦ μου‘ ἀλλ´ αὐτὴ
[2, 21]	αὐτοῖς εἶναι ἀκούσιον καθάπερ ἐν	τῷ	δειλῷ καὶ ἐλεήμονι. κἂν ἀκρατῆ
[2, 11]	τὰ ἐμοὶ φαινόμενα ἢ τὰ	τῷ	δεῖνι; (Οὐδὲν μᾶλλον. (Οὐκ ἄρα
[2, 13]	πρὸς τοὺς δικαστάς, ὁ ἐν	τῷ	δεσμωτηρίῳ. λέγειν Διογένης μεμελετήκει ὁ
[2, 14]	ὄψει αὐτό· ἂν γὰρ παρῇς	τῷ	διδασκομένῳ, φανεῖταί σοι πάντων ἀτερπέστατον
[2, 17]	ἄν τινι τῶν ἀπροαιρέτων. ἀλλὰ	τῷ	Διὶ χάρισαι αὐτάς, τοῖς ἄλλοις
[2, 5]	ᾔδει σφαιρίζειν. πῶς; παίζειν ἐν	τῷ	δικαστηρίῳ. λέγε μοι’ φησίν, Ἄνυτε,
[2, 16]	θαλάσσης; εἰ δὲ δὴ παρακολουθεῖς	τῷ	διοικοῦντι τὰ ὅλα κἀκεῖνον ἐν
[2, 11]	εὑρεθὲν ἀπαλλάσσει μανίας τοὺς μόνῳ	τῷ	δοκεῖν μέτρῳ πάντων χρωμένους, ἵνα
[2, 21]	ἐξηγησόμενος; ἄνθρωπ´, ἐν οἴκῳ διαπεπύκτευκας	τῷ	δουλαρίῳ, τὴν οἰκίαν ἀνάστατον πεποίηκας,
[2, 19]	δυνατῷ ἀδύνατον μὴ ἀκολουθεῖν καὶ	τῷ	{δυνατὸν εἶναι ὃ οὔτ´ ἔστιν
[2, 20]	αὐτῷ· οἷον εἴ τις ἀντιλέγοι	τῷ	εἶναί τι καθολικὸν ἀληθές, δῆλον
[2, 1]	~Ὅτι οὐ μάχεται τὸ θαρρεῖν	τῷ	εὐλαβεῖσθαι. Παράδοξον μὲν τυχὸν φαίνεταί
[2, 16]	κλαῖε καὶ ζήτει στίχον ὅμοιον	τῷ	Εὐριπίδου ποιῆσαι θερμάς τε τὰς
[2, 21]	φαντάζονται ἀκούσιον. ἔνι τι καὶ	τῷ	ζηλοτύπῳ, ὡς οἴονται, τοῦ ἀκουσίου·
[2, 18]	γνώσῃ, ὅση γαλήνη ἐστὶν ἐν	τῷ	ἡγεμονικῷ καὶ εὐδία. ἂν δ´
[2, 1]	ποιεῖν. ἐναντίον γάρ πως δοκεῖ	τῷ	θαρραλέῳ τὸ εὐλαβές, τὰ δ´
[2, 1]	χρῆσθαι τῇ τ´ εὐλαβείᾳ καὶ	τῷ	θάρσει, δικαίως ἂν ἡμᾶς ᾐτιῶντο
[2, 1]	οὐδὲν πρὸς ἡμᾶς, πρὸς ταῦτα	τῷ	θάρσει χρηστέον. καὶ οὕτως ἅμα
[2, 1]	καὶ ἔργα προαιρέσεως, εὐθὺς ἅμα	τῷ	θέλειν εὐλαβεῖσθαι καὶ ἐπ´ αὐτῷ
[2, 5]	ἀποπνίγομαι οὐδὲ κεκραγὼς οὐδ´ ἐγκαλῶν	τῷ	θεῷ, ἀλλ´ εἰδώς, ὅτι τὸ
[2, 7]	οὖν τι ἄμεινον ἢ τὸ	τῷ	θεῷ δοκοῦν; τί τὸ ὅσον
[2, 18]	ποτε σεαυτῷ, θέλησον καλὸς φανῆναι	τῷ	θεῷ· ἐπιθύμησον καθαρὸς μετὰ καθαροῦ
[2, 18]	δὲ καὶ τριάκοντα παραλίπῃς, ἐπίθυσον	τῷ	θεῷ. ἡ γὰρ ἕξις ἐκλύεται
[2, 19]	τις ὑμῶν ἀνθρώπου θέλοντος ὁμογνωμονῆσαι	τῷ	θεῷ καὶ μηκέτι μήτε θεὸν
[2, 23]	ὑπὲρ οἴνου, ὑπὲρ ἐλαίου εὐχαρίστει	τῷ	θεῷ· μέμνησο δ´ ὅτι ἄλλο
[2, 22]	ζῷον οὐδενὶ οὕτως ᾠκείωται ὡς	τῷ	ἰδίῳ συμφέροντι. ὅ τι ἂν
[2, 14]	Κόπον ἔχει, ἔφη, πᾶσα τέχνη	τῷ	ἰδιώτῃ καὶ ἀπείρῳ αὐτῆς, ὅταν
[2, 14]	ἡ μὲν μάθησις ἀνιαρὰ μάλιστα	τῷ	ἰδιώτῃ παρατυγχάνοντι, τὸ δ´ ἔργον
[2, 16]	θέλῃς, οἰμώζων καὶ στένων ἀκολουθήσεις	τῷ	ἰσχυροτέρῳ ἔξω ζητῶν ἀεὶ τὴν
[2, 13]	ἀπὸ τοῦ σώματος, ἀκολούθει παντὶ	τῷ	ἰσχυροτέρῳ. λέγειν δὲ Σωκράτης ἐμελέτα
[2, 13]	κτησιδίου, περὶ τοῦ τί δόξει	τῷ	Καίσαρι, περὶ τῶν ἔσω δ´
[2, 11]	ἧς ζητοῦμεν; (Ἡδονή. (Ὕπαγε αὐτὴν	τῷ	κανόνι, βάλε εἰς τὸν ζυγόν.
[2, 8]	τεχνίτῃ ὅμοιος ἢ τὸ κατασκεύασμα	τῷ	κατασκευάσματι; καὶ ποῖον ἔργον τεχνίτου
[2, 1]	ἐξορίζεσθαι. πάντα ταῦτα θαρρούντως, πεποιθότως	τῷ	κεκληκότι σε ἐπ´ αὐτά, τῷ
[2, 12]	κακῶς ὡρίσω· οὐ γὰρ ἀντακολουθεῖ	τῷ	κεφαλαιώδει τὸ ὁρικόν’ ῥήματα τεχνικὰ
[2, 15]	ὅταν δὲ καὶ τόνος προσῇ	τῷ	κλίματι τούτῳ καὶ τῇ φορᾷ,
[2, 24]	γέγονεν καὶ ἐν τίνι τούτῳ	τῷ	κόσμῳ καὶ μετὰ τίνων κοινωνῶν
[2, 15]	ἀλλότρια, φαντάζονται ὅτι δεῖ παντὶ	τῷ	κριθέντι ὑπ´ αὐτῶν ἀπαραβάτως ἐμμένειν.
[2, 22]	εἶδεν φιλοφρονουμένους ἀλλήλους, ἠπίστησεν ἂν	τῷ	λέγοντι οὐκ εἶναι φίλους αὐτούς.
[2, 9]	φησί, λογικὸν θνητόν. (Εὐθὺς ἐν	τῷ	λογικῷ τίνων χωριζόμεθα; (Τῶν θηρίων.
[2, 9]	οἱ φιλόσοφοι μὴ ἀρκεῖσθαι μόνῳ	τῷ	μαθεῖν, ἀλλὰ καὶ μελέτην προσλαμβάνειν,
[2, 16]	ἔτι ἀγωνιᾷ; ὅτι οὐκ ἀρκεῖται	τῷ	μελετῆσαι. τί οὖν {θέλει{ ς}
[2, 22]	βασανίζων ἑαυτόν· ἔπειτα καὶ ἑτέρῳ,	τῷ	μὲν ὁμοίῳ παντὶ ἁπλῶς, τοῦ
[2, 1]	τὰ δόγματα ἢ ἐλεγχθησόμενον ἐν	τῷ	μέρει, αὐτὸς ἑαυτὸν ἤλεγχεν καὶ
[2, 26]	αὐτὸς σαυτῷ μᾶλλον ἐγκάλει ἢ	τῷ	μὴ πειθομένῳ.
[2, 6]	ἐστὶ τὸ μὴ ἀποθανεῖν· ὅμοιον	τῷ	μὴ πεπανθῆναι, μὴ θερισθῆναι. ἡμεῖς
[2, 19]	καὶ ἐν τῷ σωματίῳ τούτῳ	τῷ	νεκρῷ περὶ τῆς πρὸς τὸν
[2, 10]	τὰ ἐσόμενα, συνήργει ἂν καὶ	τῷ	νοσεῖν καὶ τῷ ἀποθνῄσκειν καὶ
[2, 9]	καὶ ᾑρημένου, τότε καὶ ἔστι	τῷ	ὄντι καὶ καλεῖται Ἰουδαῖος. οὕτως
[2, 1]	τ´ εἶναι καὶ πρεπωδέστατον τοῖς	τῷ	ὄντι παιδευομένοις, ἀταραξία ἀφοβία ἐλευθερία.
[2, 16]	τοῦ πράγματος, οὗ Σωκράτει μετῆν	τῷ	οὕτως ἀποθανόντι, οὕτως ζήσαντι; οὗ
[2, 23]	αὐτῷ τοῦ πανδοκείου καταμένοι ἐν	τῷ	πανδοκείῳ. ἄνθρωπε, ἐπελάθου σου τῆς
[2, 24]	μὲν λέγει, ὅτι συμφέρει ἀποδοῦναι	τῷ	πατρὶ τὴν Χρυσηίδα, ὁ δὲ
[2, 5]	ἐν τοιούτῳ σώματι, ἐν τούτῳ	τῷ	περιέχοντι, τούτοις τοῖς συζῶσιν μὴ
[2, 5]	πόθεν οἶδα, τί μέλλει πίπτειν;	τῷ	πεσόντι δ´ ἐπιμελῶς καὶ τεχνικῶς
[2, 10]	νοσεῖν καὶ τῷ ἀποθνῄσκειν καὶ	τῷ	πηροῦσθαι, αἰσθανόμενός γε, ὅτι ἀπὸ
[2, 24]	τόσσα μέμηλεν, περὶ κορασιδίου διαπυκτεύεις	τῷ	πολεμικωτάτῳ τῶν συμμάχων, ὃν δεῖ
[2, 18]	εἶτα παυσάμενος οὐχ ὁμοίως ἔχει	τῷ	πρὸ τοῦ πυρέξαι, ἂν μή
[2, 24]	προθυμίαν. ὡς ἡ κατάλληλος πόα	τῷ	προβάτῳ φανεῖσα προθυμίαν αὐτῷ κινεῖ
[2, 17]	δὲ μή, οὐδ´ ἐγγὺς ἐσόμεθα	τῷ	προκόψαι, κἂν πάσας τὰς εἰσαγωγὰς
[2, 26]	ὧν λέγω, ἀρκοῦμαι δ´ ἀεὶ	τῷ	προσδιαλεγομένῳ καὶ ἐκεῖνον ἐπιψηφίζω καὶ
[2, 19]	δὲ καὶ Χρύσιππος θαυμαστῶς ἐν	τῷ	πρώτῳ περὶ Δυνατῶν. καὶ Κλεάνθης
[2, 22]	οὐ τροφὰς προσφέρῃ τὰς ἐπιτηδείους	τῷ	σώματι, οὐ σκέπην, οὐκ οἴκησιν;
[2, 16]	τόπῳ μήτε γυμνασίοις, ἀλλὰ μηδὲ	τῷ	σώματι τῷ αὑτοῦ, μεμνῆσθαι δὲ
[2, 19]	ἀνθρώπου ἐπιθυμοῦντα γενέσθαι καὶ ἐν	τῷ	σωματίῳ τούτῳ τῷ νεκρῷ περὶ
[2, 8]	σεαυτόν; καὶ τί ὁ τεχνίτης	τῷ	τεχνίτῃ ὅμοιος ἢ τὸ κατασκεύασμα
[2, 14]	καὶ λοιπὸν τούτῳ μόνῳ σχολάζουσι	τῷ	τὴν πανήγυριν ἱστορήσαντας ἀπελθεῖν. τί
[2, 19]	τοῖς τρισὶ τούτοις πρὸς ἄλληλα,	τῷ	{τὸ} πᾶν παρεληλυθὸς ἀληθὲς ἀναγκαῖον
[2, 18]	μέγα φρονεῖν ἄξιον, οὐκ ἐπὶ	τῷ	τὸν Κυριεύοντα ἐρωτῆσαι. Πῶς οὖν
[2, 1]	τὸ δὲ φαινόμενον πολλοῖς ἐν	τῷ	τόπῳ παράδοξον δοκεῖ μοι τοιούτου
[2, 12]	τοὺς σεαυτοῦ παρέδωκας; ἔγωγε. ἆρα	τῷ	τυχόντι καὶ ἀπείρῳ ἱππικῆς; οὐδαμῶς.
[2, 12]	ἢ τὴν ἐσθῆτα; οὐδὲ ταῦτα	τῷ	τυχόντι. τὸ σῶμα δὲ τὸ
[2, 22]	ὁμολογεῖς ἄφρων εἶναι. ἐν δὲ	τῷ	φιλεῖν οὐ μεταβάλλῃ; ἀλλὰ πλοῦτον
[2, 1]	οὕτως καὶ ἡμεῖς ποῦ χρώμεθα	τῷ	φόβῳ; πρὸς τὰ ἀπροαίρετα. ἐν
[2, 22]	πύργων; (ὡς τί μ´ ἐρωτᾷς	τῷδ´	(ἀντιτάξομαι κτενῶν σε. (κἀμὲ τοῦδ´
[2, 11]	ζυγοῦ καὶ ἀπέλασον τῆς χώρας	τῶν	ἀγαθῶν μακράν. εἰ δ´ οὐκ
[2, 20]	νομοθετῶν εἰς φόβον καὶ ἐπίσχεσιν	τῶν	ἀδικούντων. εὖ, φιλόσοφε· ὠφέλησας ἡμῶν
[2, 9]	ὅταν τῆς γαστρὸς ἕνεκα, ὅταν	τῶν	αἰδοίων, ὅταν εἰκῇ, ὅταν ῥυπαρῶς,
[2, 14]	κτήνη συναίσθησίν τινα εἶχεν, κατεγέλα	τῶν	ἄλλο τι τεθαυμακότων ἢ τὸν
[2, 6]	σά. μή ποτ´ ἀντιποιήσῃ τινὸς	τῶν	ἀλλοτρίων. βῆμα καὶ φυλακὴ τόπος
[2, 16]	ὁ θεῖος; τὰ ἴδια τηρεῖν,	τῶν	ἀλλοτρίων μὴ ἀντιποιεῖσθαι, ἀλλὰ διδομένοις
[2, 16]	τὴν ἡμέραν μελετῶντα μηδενὶ προσπάσχειν	τῶν	ἀλλοτρίων, μηθ´ ἑταίρῳ μήτε τόπῳ
[2, 13]	(Οὔ. (Τί οὖν ἀγωνιᾷς ὑπὲρ	τῶν	ἀλλοτρίων; (Ναί· ἀλλ´ ἀγωνιῶ, πῶς
[2, 13]	τί οὖν σοὶ μέλει περὶ	τῶν	ἀλλοτρίων; νῦν οὐκ ἐκείνου ἁμάρτημά
[2, 8]	οὗ μὴ παρόντος ἐπ´ οὐδενὸς	τῶν	ἄλλων θέλεις λέγειν τὸ ἀγαθόν;
[2, 14]	τί κακόν, καὶ τὸ μὲν	τῶν	ἄλλων ἴσως ἀνεκτόν, ὅτι δ´
[2, 15]	δὲ μαθησόμενος. οὔ, ἀλλὰ περὶ	τῶν	ἄλλων μοι λέγε. τοῦτο δὲ
[2, 16]	ὅπου μὲν ἔμαθεν, ἐκεῖ διαφέρει	τῶν	ἄλλων, ὅπου δ´ οὐ μεμελέτηκεν,
[2, 23]	ἐποίησεν, οὗ μὴ παρόντος οὐδενὸς	τῶν	ἄλλων ὄφελος ἦν; Ἄνθρωπε, μήτ´
[2, 19]	ἐφ´ ἡμῖν; μόνον μὲν οὖν	τῶν	ἄλλων πάντων. οὔτε πλοῦτός ἐστιν
[2, 12]	καὶ λέγω. πολὺ νὴ Δία	τῶν	ἄλλων τοῦτο ἄμεινον δοκῶ μοι
[2, 20]	ἀποκοπτόμενοι τάς γε προθυμίας τὰς	τῶν	ἀνδρῶν ἀποκόψασθαι οὐ δύνανται. οὕτως
[2, 11]	αἴσθησις μάχης τῆς πρὸς ἀλλήλους	τῶν	ἀνθρώπων καὶ ζήτησις τοῦ παρ´
[2, 14]	οἱ βόες, οἱ δὲ πολλοὶ	τῶν	ἀνθρώπων οἱ μὲν ὠνησόμενοι οἱ
[2, 17]	τὰς συντάξεις τὰς Χρυσίππου μετὰ	τῶν	Ἀντιπάτρου καὶ Ἀρχεδήμου διέλθωμεν. ~Πῶς
[2, 18]	ζώντων τινὰ ἔχῃς ἄν τε	τῶν	ἀποθανόντων. ἄπελθε πρὸς Σωκράτη καὶ
[2, 10]	ἀντιποιήσασθαί τινος πρὸς {ἑ} αὐτὸν	τῶν	ἀπροαιρέτων, ἀλλ´ ἡδέως ἐκεῖνα προίεσθαι,
[2, 17]	φίλοις, τέκνοις, ἁπλῶς ἄν τινι	τῶν	ἀπροαιρέτων. ἀλλὰ τῷ Διὶ χάρισαι
[2, 9]	οὖν ἀρεταὶ καὶ τὰ μετέχοντα	τῶν	ἀρετῶν· κακὰ τὰ δ´ ἐναντία·
[2, 23]	καὶ τούτων, ἀλλ´ οὐχ ἡλίκη	τῶν	ἀρχόντων. οὐ μέντοι διὰ τὸ
[2, 16]	ἰδεῖν τοῦ ἡλίου, τῆς σελήνης,	τῶν	ἄστρων, τῆς γῆς ὅλης, τῆς
[2, 20]	τῶν λόγων τούτων· μή τις	τῶν	αὑτοῦ γονέων ἀμελῶν θράσος τι
[2, 22]	συσκηνήσετε καὶ συμπλεύσετε καὶ ἐκ	τῶν	αὐτῶν γεγενημένοι ἔσεσθε· καὶ γὰρ
[2, 22]	ἃ οἱ ἄλλοι, εἰ ἐκ	τῶν	αὐτῶν γονέων καὶ ὁμοῦ ἀνατεθραμμένοι
[2, 19]	παρ´ Ὁμήρου. γράφει δὲ περὶ	τῶν	αὐτῶν δοκῶ καὶ Ἑλλάνικος καὶ
[2, 18]	τις ἐξαλείψῃ καλῶς, πάλιν κατὰ	τῶν	αὐτῶν μαστιγωθεὶς οὐκέτι μώλωπας, ἀλλ´
[2, 23]	τοὺς ἀκούοντας, κἀμὲ τίθεσθε ἕνα	τῶν	βλαπτόντων. οὐ δύναμαι δ´ ἄλλο
[2, 20]	τί γὰρ σοὶ καὶ ἡμῖν;	τῶν	γὰρ προβάτων σοι μέλει, ὅτι
[2, 16]	εὑρίσκει οὐδὲ τί εἴπῃ περὶ	τῶν	γεγονότων. τίς ἡμῶν τούτου ἕνεκα
[2, 14]	τοῖς γινομένοις, ὡς μήτε τι	τῶν	γινομένων ἀκόντων ἡμῶν γίνεσθαι μήτε
[2, 22]	αἰδώς, ὅπου δόσις τοῦ καλοῦ,	τῶν	δ´ ἄλλων οὐδενός; Ἀλλὰ τεθεράπευκέ
[2, 1]	μὲν ἐνισταμένων, τῶν δὲ μελλόντων,	τῶν	δ´ ἠνυσμένων. πόνος τί ἐστιν;
[2, 1]	γὰρ ἔχει τῶν μὲν ἐνισταμένων,	τῶν	δὲ μελλόντων, τῶν δ´ ἠνυσμένων.
[2, 15]	Ἐκεῖνος μὲν οὖν μόγις μετεπείσθη.	τῶν	δὲ νῦν τινας οὐκ ἔστι
[2, 1]	οὐκ ἔχομεν. Τίς οὖν τούτων	τῶν	δογμάτων καρπός; ὅνπερ δεῖ κάλλιστόν
[2, 4]	ἴδιον τοῦ ἀνθρώπου ἐπεισῆλθέν τις	τῶν	δοκούντων φιλολόγων, ὃς κατείληπτό ποτε
[2, 19]	ὁ μέν τις ταῦτα τηρήσει	τῶν	δυεῖν, ὅτι ἔστι τέ τι
[2, 23]	τὸ ἀποφαινόμενον ὑπὲρ ἑκάστης τούτων	τῶν	δυνάμεων, πόσου τις ἀξία ἐστὶν
[2, 5]	τὸ συγχαίρειν. Πῶς οὖν λέγεται	τῶν	ἐκτός τινα κατὰ φύσιν καὶ
[2, 5]	δεῖ γὰρ πάντως περί τινα	τῶν	ἐκτὸς ὑλῶν φιλοτεχνεῖν, ἀλλ´ οὐκ
[2, 1]	οὕτως ἔχοντα. Λοιπὸν ἡμεῖς τὸ	τῶν	ἐλάφων πάσχομεν· ὅτε φοβοῦνται καὶ
[2, 24]	βλέπεις πῶς κέχρηται τοῖς δεινοτάτοις	τῶν	Ἑλλήνων περὶ λόγους Ὀδυσσεῖ καὶ
[2, 14]	γὰρ ἐκεῖ οἱ θεαταὶ ὑπὸ	τῶν	ἐμπόρων· καὶ εἰ τὰ κτήνη
[2, 20]	γὰρ ἄλλο ἢ τὸ πάντων	τῶν	ἐν ἀνθρώποις ἰσχυρότατον, ἡ φύσις
[2, 23]	καταμένεις καὶ κατοικεῖν προαιρῇ ἐπιλαθόμενος	τῶν	ἐν οἴκῳ καὶ λέγεις ταῦτα
[2, 12]	γὰρ ἐναργῆ ἐτίθει τὰ ἀπὸ	τῶν	ἐννοιῶν, ὥστε πάνθ´ ὁντιναοῦν συναισθανόμενον
[2, 1]	ὑπὸ ἀταραξίας ἢ τοῖς μηδὲν	τῶν	ἑξῆς ὑπολογιζομένοις διὰ μωρίαν. Καὶ
[2, 16]	τίς ἑκατέρου φύσις; τοὺς ποίους	τῶν	ἐπαίνων διωκτέον ἢ τοὺς ποίους
[2, 11]	καὶ διευκρινημένων ὁρμώμενοι χρώμεθα ἐπὶ	τῶν	ἐπὶ μέρους διηρθρωμέναις ταῖς προλήψεσι.
[2, 7]	τῇ Γρατίλλῃ ἐξωρισμένῃ τὸ πλοῖον	τῶν	ἐπιμηνίων κατὰ τὸν εἰπόντα ὅτι
[2, 10]	κερδαίνοντες, ὅταν διά τινος τούτων	τῶν	ἔργων κέρμα αὐτοῖς προσγένηται. ὅρα
[2, 16]	ἀποκρίνεσθαι τοῖς πράγμασιν ὡς ἐπὶ	τῶν	ἐρωτημάτων· ἆρά γε ἡμέρα ἐστίν;
[2, 13]	τί δόξει τῷ Καίσαρι, περὶ	τῶν	ἔσω δ´ οὐδενός. μή τι
[2, 9]	διαφέρει ταῦτα ἐξηγεῖσθαι ἢ τὰ	τῶν	ἑτεροδόξων; τεχνολόγει νῦν καθίσας τὰ
[2, 6]	μοι ᾖ τὰ ἑξῆς, ἀεὶ	τῶν	εὐφυεστέρων ἔχομαι πρὸς τὸ τυγχάνειν
[2, 18]	τούτῳ γίνῃ ἀντεξετάζων, ἄν τε	τῶν	ζώντων τινὰ ἔχῃς ἄν τε
[2, 19]	δὲ δόγμα μηδὲν πεποιῆσθαι. ἐπὶ	τῶν	ἠθικῶν δὲ πάσχομεν αὐτὸ πολὺ
[2, 12]	εἰδέναι χρῆσθαι λόγῳ, ἠκρίβωται ὑπὸ	τῶν	ἡμετέρων. περὶ δὲ τὴν χρῆσιν
[2, 20]	νέους ῥέποντας ἤδη πρὸς καταφρόνησιν	τῶν	θείων. τί οὖν; οὐκ ἀρέσκει
[2, 17]	οὐ κατακλάεις καὶ σαυτοῦ καὶ	τῶν	θεῶν, καὶ τί ἔτι λέγεις
[2, 21]	ὑμῖν γίνεται. θέλετε λαλεῖν περὶ	τῶν	θεωρημάτων. τί οὖν; οὐ φλυαρότεροι
[2, 23]	μετά τινος ποικιλίας καὶ δριμύτητος	τῶν	θεωρημάτων, ὑπ´ αὐτῶν τινες τούτων
[2, 9]	ἐν τῷ λογικῷ τίνων χωριζόμεθα;	(Τῶν	θηρίων. (Καὶ τίνων ἄλλων; (Τῶν
[2, 16]	ἀεί τινα καὶ προσπλάςςομεν μείζονα	τῶν	καθεστώτων. εὐθὺς ἐγώ, ὅταν πλέω,
[2, 22]	δυνάμενος διακρῖναι τὰ ἀγαθὰ ἀπὸ	τῶν	κακῶν καὶ τὰ οὐδέτερα ἀπ´
[2, 13]	κακῶν; (Οὔ. (Τί δ´; ὑπὲρ	τῶν	κακῶν μέν, ἐπ´ αὐτῷ δ´
[2, 18]	ἱκέτης· ἀρκεῖ κἂν ἐπὶ τὰς	τῶν	καλῶν καὶ ἀγαθῶν ἀνδρῶν συνουσίας
[2, 11]	κρίνεται τὰ πράγματα καὶ ἵσταται	τῶν	κανόνων ἡτοιμασμένων· καὶ τὸ φιλοσοφεῖν
[2, 17]	Οὕτως ἔχει καὶ ἐνθάδ´ ἐπὶ	τῶν	κατὰ τὸν βίον. ἀγαθὸν καὶ
[2, 6]	εὐφυεστέρων ἔχομαι πρὸς τὸ τυγχάνειν	τῶν	κατὰ φύσιν· αὐτὸς γάρ μ´
[2, 18]	τέτροφας, ἐπηύξησας. ἀδύνατον γὰρ ἀπὸ	τῶν	καταλλήλων ἔργων μὴ καὶ τὰς
[2, 18]	Πᾶσα ἕξις καὶ δύναμις ὑπὸ	τῶν	καταλλήλων ἔργων συνέχεται καὶ αὔξεται,
[2, 4]	καὶ γὰρ τὸ χοιρίδιον κοινὸν	τῶν	κεκλημένων· ἀλλ´ ὅταν μέρη γένηται,
[2, 14]	ἀταράχως διεξάγειν καθ´ αὑτὸν μετὰ	τῶν	κοινωνῶν τηροῦντα τὰς σχέσεις τάς
[2, 23]	ἀχάριστος ἴσθι μήτε πάλιν ἀμνήμων	τῶν	κρεισσόνων, ἀλλ´ ὑπὲρ μὲν τοῦ
[2, 10]	μέχρι τῶν λογαρίων. τοιγαροῦν μέχρι	τῶν	λογαρίων προκόπτομεν, ἔξω δ´ αὐτῶν
[2, 10]	μόνον ἐν τῇ σχολῇ μέχρι	τῶν	λογαρίων. τοιγαροῦν μέχρι τῶν λογαρίων
[2, 21]	οὐδέν, καὶ κάθῃ μεταξὺ λεγομένων	τῶν	λόγων αὐτὸς οὐδὲν ἄλλο ἐνθυμούμενος
[2, 20]	πεπονθότας καὶ λέγοντας. ἐκ τούτων	τῶν	λόγων ηὐξήθησαν ἡμῖν αἱ εὐνομούμεναι
[2, 16]	μέμνηταί τις ἡμῶν ἔξω τούτων	τῶν	λόγων; μελετᾷ τις αὐτὸς ἐφ´
[2, 15]	ἐμμένοντας. Ὅταν ἀκούσωσί τινες τούτων	τῶν	λόγων, ὅτι βέβαιον εἶναι δεῖ
[2, 20]	δημόσια εὑρεσιλογίας τινὸς ἐπιλάβηται ἀπὸ	τῶν	λόγων τούτων· μή τις τῶν
[2, 15]	τῆς ψυχῆς πάσχουσιν οἱ παρακούοντες	τῶν	λόγων τούτων. οἷον καὶ ἐμός
[2, 20]	καὶ τί ἔσται αὐτοῖς ἐκ	τῶν	λόγων τούτων, οὐδὲ κατὰ βραχὺ
[2, 20]	μή τι νέος εὐγενὴς ἀκούσας	τῶν	λόγων τούτων πάθῃ τι ὑπ´
[2, 12]	προενέγκασθαι μηδέν, μηδέποθ´ ὑβριστικόν, ἀλλὰ	τῶν	λοιδορούντων ἀνέχεσθαι καὶ παύειν μάχην.
[2, 22]	ἀγνοοῦντα, ὡς πρὸς διαπίπτοντα περὶ	τῶν	μεγίστων· οὐδενὶ χαλεπός, ἅτ´ εἰδὼς
[2, 1]	τοῦ κόσμου· χρείαν γὰρ ἔχει	τῶν	μὲν ἐνισταμένων, τῶν δὲ μελλόντων,
[2, 14]	γινομένων ἀκόντων ἡμῶν γίνεσθαι μήτε	τῶν	μὴ γινομένων θελόντων ἡμῶν μὴ
[2, 13]	οὔ; φοβεῖταί τις οὖν ὑπὲρ	τῶν	μὴ κακῶν; (Οὔ. (Τί δ´;
[2, 20]	τὰ πείσματα ἐνεποίησεν αὐτοῖς διὰ	τῶν	νόμων αὐτοῦ καὶ τῆς παιδείας,
[2, 20]	πρὸς τὰ γινόμενα· μή τις	τῶν	νοσφιζομένων τὰ δημόσια εὑρεσιλογίας τινὸς
[2, 13]	οὐδὲ τρόμον ποιεῖ οὐδὲ ψόφον	τῶν	ὀδόντων οὐδὲ μετοκλάζει καὶ ἐπ´
[2, 7]	παρὰ τοῦ ἀπαντήσαντος, {ποτέρα{ ν}	τῶν	ὁδῶν φέρει, οὐκ ἔχων ὄρεξιν
[2, 7]	χρείαν ἔχω τῶν σπλάγχνων ἢ	τῶν	οἰωνῶν; ἀλλ´ ἀνέχομαι λέγοντος ἐκείνου
[2, 10]	αἰσθανόμενός γε, ὅτι ἀπὸ τῆς	τῶν	ὅλων διατάξεως τοῦτο ἀπονέμεται, κυριώτερον
[2, 14]	ὅτι ἔστι θεὸς καὶ προνοεῖ	τῶν	ὅλων καὶ οὐκ ἔστι λαθεῖν
[2, 9]	τίνων ἄλλων; (Τῶν προβάτων καὶ	τῶν	ὁμοίων. (Ὅρα οὖν μή τί
[2, 23]	δὲ φραστικὴ αὕτη καὶ καλλωπιστικὴ	τῶν	ὀνομάτων, εἴ τις ἄρα ἰδία
[2, 10]	λίθον βαστάζειν ἤθελεν. ~Πῶς ἀπὸ	τῶν	ὀνομάτων τὰ καθήκοντα ἔστιν εὑρίσκειν.
[2, 11]	ἐστιν. τίς ἡμῶν φείδεται τούτων	τῶν	ὀνομάτων; τίς ἡμῶν ἀναβάλλεται τὴν
[2, 23]	τῆς δυνάμεως καὶ τὸ κράτιστον	τῶν	ὄντων καταμαθεῖν καὶ τοῦτο ἐν
[2, 9]	περὶ ἀγαθῶν καὶ κακῶν; ὅτι	τῶν	ὄντων τὰ μὲν ἀγαθά, τὰ
[2, 19]	με φέρων ἄνεμος Κικόνεσσι πέλασσεν.	τῶν	ὄντων τὰ μέν ἐστιν ἀγαθά,
[2, 23]	παρελθοῦσα ἡμῖν λεγέτω κράτιστον εἶναι	τῶν	ὄντων τὴν σάρκα. οὐδὲ εἰ
[2, 23]	πυνθάνῃ τί οὖν ἐστι κράτιστον	τῶν	ὄντων; τί εἴπω; τὴν φραστικήν;
[2, 23]	μακρὰν ἐξικνούμενον ἀναμάςςεσθαι τοὺς τύπους	τῶν	ὁρωμένων; καὶ ποῖος ἄγγελος οὕτως
[2, 19]	περιπατεῖτε κλέπται καὶ λωποδύται τούτων	τῶν	οὐδὲν προσηκόντων ὀνομάτων καὶ πραγμάτων;
[2, 13]	τί ποτε θέλει; εἰ μὴ	τῶν	οὐκ ἐφ´ αὑτῷ τι ἤθελεν,
[2, 24]	ἵν´ ὑμῖν χαρίσωμαι. ~Πρός τινα	τῶν	οὐκ ἠξιωμένων {ὑπ´{ ερ} αὐτοῦ.
[2, 20]	καθιστᾶσιν αὑτοὺς καὶ προφήτας. τίνων;	τῶν	οὐκ ὄντων· καὶ τὴν Πυθίαν
[2, 5]	εἰμι αἰών, ἀλλ´ ἄνθρωπος, μέρος	τῶν	πάντων ὡς ὥρα ἡμέρας. ἐνστῆναί
[2, 25]	λέγοντα. ~Πῶς ἀναγκαῖα τὰ λογικά.	Τῶν	παρόντων δέ τινος εἰπόντος Πεῖσόν
[2, 16]	οὖν {θέλει{ ς} ἐπαινεθῆναι ὑπὸ	τῶν	παρόντων. πρὸς μὲν οὖν τὸ
[2, 9]	ἡμῶν ψόφος μείζων γένηται ἢ	τῶν	παρόντων τις καταγελάσῃ ἡμῶν, ἐξεπλάγημεν.
[2, 21]	ἀποκεκωφωμένους καὶ ἀποτετυφλωμένους. ~Περὶ ἀνομολογίας.	Τῶν	περὶ αὑτοὺς κακῶν τὰ μὲν
[2, 3]	ἣν ἔχειν δεῖ τὸν ἐπιγνωστικὸν	τῶν	περὶ συλλογισμοὺς κατορθούντων. ἐπὶ δὲ
[2, 11]	χρῆσιν αὐτῶν μέχρι μάθῃ καθάπερ	τῶν	περὶ τὰς γραμμὰς ἢ τοὺς
[2, 21]	οὐ πάνυ προσίενται. ἐπὶ δὲ	τῶν	πλείστων ἁμαρτημάτων κατὰ τοῦτο μάλιστα
[2, 23]	καὶ οἰκέτου, ἀλλ´ οὐχ ἡλίκη	τῶν	πολιτῶν· ἔστι καὶ τούτων, ἀλλ´
[2, 4]	δὲ θέατρον οὐκ ἔστι κοινὸν	τῶν	πολιτῶν; ὅταν οὖν καθίσωσιν, ἐλθών,
[2, 24]	πῶς παραδεικνύω σοι τὴν μάχην	τῶν	πολλῶν ἀνθρώπων, καθ´ ἣν διαφέρονται
[2, 14]	ἀπελθεῖν. τί οὖν; καταγελῶνται ὑπὸ	τῶν	πολλῶν· καὶ γὰρ ἐκεῖ οἱ
[2, 13]	ὑπάτην, ἔπαινος δ´ ὁ παρὰ	τῶν	πολλῶν τί ἐστι καὶ τίνα
[2, 9]	(Τῶν θηρίων. (Καὶ τίνων ἄλλων;	(Τῶν	προβάτων καὶ τῶν ὁμοίων. (Ὅρα
[2, 10]	οὐχ ἓν τῶν ὑπηρετικῶν, ἀλλὰ	τῶν	προηγουμένων· παρακολουθητικὸς γὰρ εἶ τῇ
[2, 17]	μηδεμιᾶς ἐπιμελείας περὶ τὴν διάρθρωσιν	τῶν	προλήψεων δεόμεθα, τί διαφερόμεθα, τί
[2, 10]	ζημιοῦται, οὐδενὸς στερίσκεται, οὐδὲν ἀποβάλλει	τῶν	πρὸς αὑτόν; οὐκ ἔχομεν φύσει
[2, 10]	δ´ ὅτι οὐ προγιγνώσκομεν, καθήκει	τῶν	πρὸς ἐκλογὴν εὐφυεστέρων ἔχεσθαι, ὅτι
[2, 14]	μέχρι δεῦρο πάντων μᾶλλον ἢ	τῶν	προσηκόντων ἐπιμεμέλησαι, καὶ τὸν κολοφῶνα
[2, 19]	μάχην ταύτην ὁ Διόδωρος τῇ	τῶν	πρώτων δυεῖν πιθανότητι συνεχρήσατο πρὸς
[2, 14]	ἀνήρ. ~Πρὸς Νάσωνα. Εἰσελθόντος τινὸς	τῶν	Ῥωμαικῶν μετὰ υἱοῦ καὶ ἐπακούοντος
[2, 20]	καὶ αὐτὸς ἔργῳ κατήγορος γενοῦ	τῶν	σαυτοῦ δογμάτων. εἶτα Ὀρέστην μὲν
[2, 12]	τῇ πόλει δόκιμον τὸ κράτιστον	τῶν	σεαυτοῦ περιορᾶν ἀμελούμενον καὶ ἀπολλύμενον.
[2, 16]	{ἰ} σός εἰμι· οὐδὲν παραιτοῦμαι	τῶν	σοὶ δοκούντων· ὅπου θέλεις, ἄγε·
[2, 7]	τί οὖν ἔτι χρείαν ἔχω	τῶν	σπλάγχνων ἢ τῶν οἰωνῶν; ἀλλ´
[2, 7]	οἶδεν; μεμάθηκεν ὥσπερ τὰ σημεῖα	τῶν	σπλάγχνων οὕτως σημεῖα τίνα ἀγαθῶν
[2, 20]	ἄνθρωποι κατακηληθέντες καὶ ἐπᾳσθέντες ὑπὸ	τῶν	Στωικῶν ἀπονυστάζειν καὶ παρέχειν σοι
[2, 3]	αἴτιον; τὸ ἐναντίον ἢ ἐπὶ	τῶν	συλλογισμῶν, ἀμαθία καὶ ἀπειρία. ~Πρὸς
[2, 17]	φίλον τοῦ θεοῦ μηδὲν φοβούμενον	τῶν	συμβῆναι δυναμένων. δειξάτω τις ὑμῶν
[2, 24]	περὶ κορασιδίου διαπυκτεύεις τῷ πολεμικωτάτῳ	τῶν	συμμάχων, ὃν δεῖ παντὶ τρόπῳ
[2, 24]	ὁρᾷς, οἷα ποιεῖ ἄγνοια περὶ	τῶν	συμφερόντων; Ἀλλὰ κἀγὼ πλούσιός εἰμι.
[2, 20]	αἰσθήσεις ἡμᾶς ψεύδονται; τρεῖς, τέσσαρας	τῶν	συνδούλων εἰ ἔσχον ὁμονοοῦντας, ἀπάγξασθαι
[2, 23]	ὑπὲρ αὐτοῦ τοῦ ζῆν καὶ	τῶν	συνεργῶν πρὸς αὐτό, ὑπὲρ καρπῶν
[2, 16]	τὸν γὰρ ἐξιόντα καὶ ἀπαλλαττόμενον	τῶν	συνήθων καὶ ἑταίρων καὶ τόπων
[2, 20]	τίνες παραβατικώτερον αὐτῆς ἔχουσιν ὑμῶν	τῶν	ταῦτα διειληφότων; Τί οὖν ἦν
[2, 14]	παραδιδῶται. καὶ τὰ μὲν ἀπὸ	τῶν	τεχνῶν γινόμενα τήν τε χρείαν
[2, 18]	ἅπαν. τοιοῦτόν τι καὶ ἐπὶ	τῶν	τῆς ψυχῆς παθῶν γίνεται. ἴχνη
[2, 7]	κινδύνου ἢ νόσου ἢ ὅλως	τῶν	τοιούτων; ἂν οὖν δέῃ κινδυνεῦσαι
[2, 22]	ὅρμος; τὸ δόγμα τὸ περὶ	τῶν	τοιούτων. ἐκεῖνο ἦν τὸ θηριῶδες,
[2, 10]	ὅτι πατήρ. ἀεὶ γὰρ ἕκαστον	τῶν	τοιούτων ὀνομάτων εἰς ἐπιλογισμὸν ἐρχόμενον
[2, 5]	μήτε βλάβην μήτ´ ἄλλο τι	τῶν	τοιούτων. Τί οὖν; ἀμελῶς τούτοις
[2, 10]	καὶ μέρος αὐτοῦ, οὐχ ἓν	τῶν	ὑπηρετικῶν, ἀλλὰ τῶν προηγουμένων· παρακολουθητικὸς
[2, 20]	ὑπὸ Ἐρινύων ἐλαυνόμενον φῶμεν ἐκ	τῶν	ὕπνων ἐξεγείρεσθαι· τούτῳ δ´ οὐ
[2, 20]	ἦν τὸ ἐγεῖρον αὐτὸν ἐκ	τῶν	ὕπνων καὶ ἀναγκάζον γράφειν ἃ
[2, 2]	τίς δ´ ἐστὶ κύριος; ὁ	τῶν	ὑπὸ σοῦ τινος σπουδαζομένων ἢ
[2, 8]	που προσειλήφει παρακολούθησιν τῇ χρήσει	τῶν	φαντασιῶν, καὶ δῆλον ὅτι κατὰ
[2, 22]	νὴ Δία πολλάκις ἐξίστασαι ὑπὸ	τῶν	φαντασιῶν καὶ ταράττῃ καὶ ἡττῶσίν
[2, 23]	τεταγμέναι εἰσὶν ὑπηρετεῖν τῇ χρηστικῇ	τῶν	φαντασιῶν. κἂν πύθῃ, πόσου ἕκαστον
[2, 23]	καὶ τὴν δύναμιν τὴν χρηστικὴν	τῶν	φαντασιῶν ὀρθὴν κατασκευάσαι, ἀνάγκη δὲ
[2, 8]	ἀλλὰ παρακολούθησίν γε τῇ χρήσει	τῶν	φαντασιῶν οὐκ ἔχει. καὶ εἰκότως.
[2, 24]	περὶ τὸ ἀκούειν προσδεῖται ὁ	τῶν	φιλοσόφων ἀκουσόμενος. ἢ γὰρ οὔ;
[2, 10]	καὶ μνήσθητι ὧν ἤκουσας παρὰ	τῶν	φιλοσόφων. εἰ γὰρ τὸ ἀγαθὸν
[2, 22]	οἶμαι εἶδεν αὐτούς, κατεγέλασεν ἂν	τῶν	φιλοσόφων ἐφ´ οἷς περὶ φιλίας
[2, 19]	μέχρι λόγου μόνον ἀναλαμβάνοντας τὰ	τῶν	φιλοσόφων. Ὁ κυριεύων λόγος ἀπὸ
[2, 1]	φαίνεταί τισιν τὸ ἀξιούμενον ὑπὸ	τῶν	φιλοσόφων, ὅμως δὲ σκεψώμεθα κατὰ
[2, 9]	πόθεν αὐτὰ προφερόμενος ἔλεγες; ἀπὸ	τῶν	χειλῶν αὐτόθεν. τί οὖν ἀλλότρια
[2, 17]	τὴν τοῦ δοκεῖν εἰδέναι τι	τῶν	χρησίμων ἀποβάλλοντας ἔρχεσθαι δεῖ πρὸς
[2, 16]	ἐπαίνων διωκτέον ἢ τοὺς ποίους	τῶν	ψόγων φευκτέον; πότε δ´ ἐμελέτησεν
[2, 18]	αὐτοῦ. οὕτως ἔχει καὶ ἐπὶ	τῶν	ψυχικῶν· ὅταν ὀργισθῇς, γίγνωσκε ὅτι