Pages
[75]	δὴ τὴν ~χρόαν τις μὴ	φαίη	εἰδέναι, ἀλλὰ ὡσαύτως ἀποροῖ ὥσπερ
[98]	εἰκάζειν, ἀλλ' εἴπερ τι ἄλλο	φαίην	ἂν ~εἰδέναι ὀλίγα δ' ἂν
[98]	ἂν ~εἰδέναι ὀλίγα δ' ἂν	φαίην	ἓν δ' οὖν καὶ τοῦτο
[96]	οὖν οὕτω τεταραγμένους περὶ ὁτουοῦν	φαίης	ἂν σὺ κυρίως ~διδασκάλους εἶναι;
[93]	λόγου: Θεμιστοκλέα οὐκ ἀγαθὸν ἂν	(φαίης	~ἄνδρα γεγονέναι; ~(Ἄνυτος) ἔγωγε, πάντων
[99]	τοὺς πολιτικοὺς οὐχ ἥκιστα τούτων	~φαῖμεν	ἂν θείους τε εἶναι καὶ
[95]	οὔσης τῆς ἀρετῆς λέγει; ~(Μένων)	~φαίνεταί	γε. ~(Σωκράτης) ~ἐν ἄλλοις δέ
[96]	μὴ διδάσκαλοι, οὐδὲ μαθηταί; ~(Μένων)	φαίνεται	οὕτως. ~(Σωκράτης) ἀρετὴ ἄρα οὐκ
[100]	ὦ Μένων, θείᾳ μοίρᾳ ἡμῖν	φαίνεται	~παραγιγνομένη ἡ ἀρετὴ οἷς ἂν
[78]	~ἕτερος τοῦ ἑτέρου βελτίων; ~(Μένων)	φαίνεται.	~(Σωκράτης) ~ἀλλὰ δῆλον ὅτι εἴπερ
[99]	γίγνεται ἡ ἀρετή; ~(Μένων) οὐ	φαίνεται.	~(Σωκράτης) ~δυοῖν ἄρα ὄντοιν ἀγαθοῖν
[85]	οὐχί; ~(Μένων) ἀνάγκη, ὦ Σώκρατες,	φαίνεται.	~(Σωκράτης) ~εἰ δὲ μὴ ἐν
[96]	τῶν αὐτῶν τἀναντία λέγει; ~(Μένων)	φαίνεται.	~(Σωκράτης) ~ἔχεις οὖν εἰπεῖν ἄλλου
[85]	τούτων ὧν οὐκ ~οἶδε; ~(Μένων)	φαίνεται.	~(Σωκράτης) ~καὶ νῦν μέν γε
[78]	αὕτη ἐστὶν ἡ ἀπορία; ~(Μένων)	φαίνεται.	~(Σωκράτης) ~οὐδὲν ἄρα μᾶλλον ὁ
[86]	ἢ οὐκ ~ἔστιν ἄνθρωπος. ~(Μένων)	φαίνεται.	~(Σωκράτης) ~οὐκοῦν εἰ ἀεὶ ἡ
[86]	χρόνῳ ~εἶχε καὶ ἐμεμαθήκει; ~(Μένων)	φαίνεται.	~(Σωκράτης) οὐκοῦν οὗτός γέ ἐστιν
[83]	τριῶν τρὶς ποδῶν ~γίγνεται; ~(Παῖς)	φαίνεται.	~(Σωκράτης) τρεῖς δὲ τρὶς πόσοι
[97]	ὀρθὰ δοξάζοι; ~(Μένων) ~ἀνάγκη μοι	φαίνεται:	ὥστε θαυμάζω, ὦ Σώκρατες, (τούτου
[82]	τὸν νοῦν ὁπότερ' ἄν σοι	φαίνηται,	ἢ ἀναμιμνῃσκόμενος ἢ μανθάνων ~παρ'
[99]	ἀνήρ, φασίν, οὗτος. ~(Μένων) ~καὶ	φαίνονταί	γε, ὦ Σώκρατες, ὀρθῶς λέγειν.
[96]	ὡμολογήκαμεν. ~(Σωκράτης) ~οὐκοῦν ἀρετῆς οὐδαμοῦ	φαίνονται	διδάσκαλοι; ~(Μένων) ἔστι ταῦτα. ~(Σωκράτης)
[73]	ἀνήρ, δικαιοσύνης καὶ σωφροσύνης. ~(Μένων)	φαίνονται.	~(Σωκράτης) ~τί δὲ παῖς καὶ
[82]	ἀλλ' ἀνάμνησιν, ἵνα δὴ εὐθὺς	φαίνωμαι	αὐτὸς ~ἐμαυτῷ τἀναντία λέγων. ~(Μένων)
[89]	πάνυ γε. ~(Σωκράτης) ~φρόνησιν ἄρα	φαμὲν	ἀρετὴν εἶναι, ἤτοι σύμπασαν ἢ
[89]	φρόνησις ἂν εἴη τὸ ὠφέλιμον:	~φαμὲν	δὲ τὴν ἀρετὴν ὠφέλιμον εἶναι;
[87]	ἄλλο τι ἢ ἀγαθὸν αὐτό	φαμεν	εἶναι τὴν ἀρετήν, καὶ αὕτη
[88]	ναί. ~(Σωκράτης) ~ταὐτὰ δὲ ταῦτά	φαμεν	ἐνίοτε καὶ βλάπτειν: ἢ σὺ
[87]	ἐστιν ἃ ἡμᾶς ὠφελεῖ. ὑγίεια,	~φαμέν,	καὶ ἰσχὺς καὶ κάλλος καὶ
[90]	αὐτῶν εἰπέ. παρὰ τοὺς ἰατρούς,	φαμέν,	πέμποντες ~τόνδε καλῶς ἂν ἐπέμπομεν,
[91]	ἐλθόντα ~λωβηθῆναι, ἐπεὶ οὗτοί γε	φανερά	ἐστι λώβη τε καὶ διαφθορὰ
[91]	τὸ ἐναντίον διαφθείρουσιν; ~(καὶ τούτων	φανερῶς	χρήματα ἀξιοῦσι πράττεσθαι; ἐγὼ μὲν
[71]	εὐτυχέστατον ψεῦσμα ~ἐψευσμένος ὦ, ἂν	φανῇς	σὺ μὲν εἰδὼς καὶ Γοργίας,
[80]	μοι δοκεῖς, ~γοητεύεις με καὶ	φαρμάττεις	καὶ ἀτεχνῶς κατεπᾴδεις, ὥστε μεστὸν
[81]	εἴ σοι δοκοῦσιν ἀληθῆ λέγειν.	φασὶ	γὰρ τὴν ψυχὴν τοῦ ἀνθρώπου
[96]	αὐτὸ τοῦτο τὸ πρᾶγμα οὗ	φασι	διδάσκαλοι εἶναι, οἱ ~δὲ ὁμολογούμενοι
[92]	~μαίνεσθαι ἀξιώσομεν τούτους, οὓς ἔνιοί	φασι	σοφωτάτους ἀνθρώπων εἶναι; ~(Ἄνυτος) ~πολλοῦ
[77]	ποιῶν ἐκ τοῦ ἑνός, ὅπερ	φασὶ	τοὺς συντρίβοντάς τι ἑκάστοτε ~οἱ
[96]	αὐτοὶ καλοὶ κἀγαθοὶ τοτὲ μέν	φασιν	αὐτὸ διδακτὸν εἶναι, τοτὲ ~δὲ
[99]	ἐγκωμιάζωσιν ἀγαθὸν ἄνδρα, θεῖος ἀνήρ,	φασίν,	οὗτος. ~(Μένων) ~καὶ φαίνονταί γε,
[96]	ὁτουοῦν πράγματος, οὗ οἱ μὲν	φάσκοντες	διδάσκαλοι ~εἶναι οὐχ ὅπως ἄλλων
[96]	Μένων, ἐγώ τε καὶ σὺ	φαῦλοί	τινες εἶναι ἄνδρες, καὶ σέ
[94]	ἀλλὰ γὰρ ἴσως ὁ ~Θουκυδίδης	φαῦλος	ἦν, καὶ οὐκ ἦσαν αὐτῷ
[94]	μὴ ὀλίγους οἴῃ καὶ τοὺς	φαυλοτάτους	~Ἀθηναίων ἀδυνάτους γεγονέναι τοῦτο (τὸ
[91]	ἀπὸ ταύτης τῆς σοφίας ἢ	Φειδίαν	τε, ὃς οὕτω περιφανῶς καλὰ
[82]	ἔσται ποδῶν; ~(Παῖς) ὀκτώ. ~(Σωκράτης)	~φέρε	δή, πειρῶ μοι εἰπεῖν πηλίκη
[75]	~(Μένων) πάνυ μὲν οὖν. ~(Σωκράτης)	~φέρε	δή, πειρώμεθά σοι εἰπεῖν τί
[81]	~τὸν βίον: οἷσιν γὰρ ἂν	~Φερσεφόνα	ποινὰν παλαιοῦ πένθεος ~δέξεται, εἰς
[82]	ἔχω σε ~διδάξαι, ὃς οὔ	φημι	διδαχὴν εἶναι ἀλλ' ἀνάμνησιν, ἵνα
[83]	ἀπὸ μὲν ταύτης τετραπλάσιον; ~(Παῖς)	φημί.	~(Σωκράτης) τετράπουν δὲ ἀπὸ τῆς
[71]	ὦ πρὸς θεῶν, Μένων, ~τί	φῂς	ἀρετὴν εἶναι; εἶπον καὶ μὴ
[79]	τοίνυν πάλιν ἐξ ἀρχῆς: τί	φῂς	ἀρετὴν εἶναι καὶ σὺ καὶ
[79]	εἶναι: τὴν γὰρ δικαιοσύνην μόριον	φῂς	ἀρετῆς εἶναι, καὶ ~ἕκαστα τούτων.
[83]	~πειρῶ δὴ λέγειν πηλίκην τινὰ	φῂς	αὐτὴν εἶναι. ~(Παῖς) ~τρίποδα. ~(Σωκράτης)
[72]	ταὐτόν εἰσιν ἅπασαι, τί τοῦτο	φῂς	εἶναι; εἶχες δήπου ἄν τί
[74]	μὴν σχῆμά γε οὐδὲν μᾶλλον	φῂς	εἶναι τὸ στρογγύλον τοῦ εὐθέος,
[83]	γε. ~(Σωκράτης) ~ἀπὸ ταύτης δή,	φῄς,	ἔσται τὸ ὀκτώπουν χωρίον, ἂν
[88]	καὶ βλάπτειν: ἢ σὺ ἄλλως	φῂς	ἢ οὕτως; ~(Μένων) οὐκ, ἀλλ'
[92]	τυγχάνω οὐδὲν ~λέγων, ὡς σὺ	φῄς:	καὶ ἴσως τὶ (λέγεις. ἀλλὰ
[79]	πορίζεσθαι μετὰ δικαιοσύνης: ~τοῦτο δὲ	φῂς	μόριον ἀρετῆς εἶναι; ~(Μένων) ἔγωγε.
[73]	γὰρ καὶ τόδε σκόπει. ἄρχειν	φῂς	οἷόν τ' εἶναι. οὐ ~προσθήσομεν
[78]	γὰρ ἂν εὖ λέγοις. τἀγαθὰ	φῂς	οἷόν τ' ~εἶναι πορίζεσθαι ἀρετὴν
[74]	ἑνί τινι προσαγορεύεις ὀνόματι, ~καὶ	φῂς	οὐδὲν αὐτῶν ὅτι οὐ σχῆμα
[83]	γίγνεται ~τοῦτο τὸ χωρίον ὃ	φῄς.	~(Παῖς) ναί. ~(Σωκράτης) ~οὐκοῦν ἂν
[72]	εἴ σε ἠρόμην: ~ἆρα τούτῳ	φῂς	πολλὰς καὶ παντοδαπὰς εἶναι καὶ
[79]	εἰπεῖν ὅτι ἐστίν, πᾶσαν δὲ	φῂς	πρᾶξιν ἀρετὴν εἶναι, ~ἐάνπερ μετὰ
[77]	τῶν κακῶν μὲν ἐπιθυμοῦντες, ὡς	φῂς	σύ, ἡγούμενοι δὲ τὰ κακὰ
[83]	λέγε: ἀπὸ τῆς διπλασίας γραμμῆς	φῂς	τὸ (διπλάσιον χωρίον ~γίγνεσθαι; τοιόνδε
[83]	ἢ τουτὶ ἂν εἴη ὃ	φῂς	τὸ ~ὀκτώπουν εἶναι; ~(Παῖς) πάνυ
[74]	οὕτω λέγῃς, τότε οὐδὲν μᾶλλον	φῂς	τὸ στρογγύλον εἶναι ~στρογγύλον ἢ
[74]	ὀνομάζεις ~σχῆμα (καὶ οὐδὲν μᾶλλον	φῂς	τὸ στρογγύλον σχῆμα εἶναι ἢ
[85]	τῆς διαμέτρου ἄν, ὡς σὺ	φῄς,	ὦ παῖ Μένωνος, γίγνοιτ' ἂν
[73]	εἰπεῖν καὶ ἀναμνησθῆναι τί ~αὐτό	φησι	Γοργίας εἶναι καὶ σὺ μετ'
[95]	μεταβάς, ~εἰ δ' ἦν ποιητόν,	φησί,	καὶ ἔνθετον ἀνδρὶ νόημα, λέγει
[78]	ἀργύριον πορίζεσθαι ἀρετή ἐστιν, ὥς	φησι	Μένων ὁ τοῦ ~μεγάλου βασιλέως
[93]	τὸν αὑτοῦ; ἢ οἴει αὐτὸν	φθονεῖν	αὐτῷ καὶ ἐξεπίτηδες οὐ ~παραδιδόναι
[71]	ἀρετὴν εἶναι; εἶπον καὶ μὴ	φθονήσῃς,	ἵνα εὐτυχέστατον ψεῦσμα ~ἐψευσμένος ὦ,
[79]	δοκεῖ, τῆς αὐτῆς ἐρωτήσεως, ὦ	φίλε	~Μένων, τί ἐστιν ἀρετή, εἰ
[70]	οὐκ ἀποκρινόμενος. ἐνθάδε δέ, ὦ	φίλε	Μένων, τὸ ἐναντίον ~περιέστηκεν: ὥσπερ
[94]	καὶ οὐκ ἦσαν αὐτῷ πλεῖστοι	φίλοι	Ἀθηναίων καὶ τῶν ~συμμάχων; καὶ
[75]	ἐγώ τε καὶ σὺ νυνὶ	φίλοι	ὄντες ~βούλοιντο ἀλλήλοις διαλέγεσθαι, δεῖ
[71]	πράττειν, καὶ ~πράττοντα τοὺς μὲν	φίλους	εὖ ποιεῖν, τοὺς δ' ἐχθροὺς
[91]	γ' ἐμῶν μήτε οἰκείων μήτε	φίλων,	~μήτε ἀστὸν μήτε ξένον, τοιαύτη
[92]	ἀγαθὸν ἔχει ~ἐν αὑτῷ εἴτε	φλαῦρον,	οὗ παντάπασιν ἄπειρος εἴης; ~(Ἄνυτος)
[92]	τὸν πατρικὸν τόνδε ἑταῖρον ~εὐεργέτησον	φράσας	αὐτῷ παρὰ τίνας ἀφικόμενος ἐν
[99]	οὐδὲν διαφερόντως ἔχοντες πρὸς τὸ	φρονεῖν	ἢ οἱ ~χρησμῳδοί τε καὶ
[88]	ἐπιχειρήματα καὶ καρτερήματα ~ἡγουμένης μὲν	φρονήσεως	εἰς εὐδαιμονίαν τελευτᾷ, ἀφροσύνης δ'
[88]	οὔτε βλαβερά ἐστιν, προσγενομένης δὲ	φρονήσεως	(ἢ ~ἀφροσύνης βλαβερά τε καὶ
[97]	ὀρθότητα πράξεως οὐδὲν χείρων ἡγεμὼν	φρονήσεως:	καὶ ~τοῦτό ἐστιν ὃ νυνδὴ
[89]	εἶναι; ~(Μένων) πάνυ γε. ~(Σωκράτης)	~φρόνησιν	ἄρα φαμὲν ἀρετὴν εἶναι, ἤτοι
[88]	καὶ ἀναγκαῖον αὐτῷ ὠφελίμῳ εἶναι,	~φρόνησιν	αὐτὸ δεῖ εἶναι, ἐπειδήπερ πάντα
[88]	~ὠφέλιμόν γε οὖσαν τὴν ἀρετὴν	φρόνησιν	δεῖ τιν' εἶναι. ~(Μένων) ἔμοιγε
[88]	δὲ τῆς ψυχῆς αὐτῆς εἰς	φρόνησιν,	~εἰ (μέλλει ἀγαθὰ εἶναι: καὶ
[98]	ἄρα μήτε διδακτὸν αὐτὸ μήτε	φρόνησιν	εἶναι; ~(Μένων) πάνυ γε. ~(Σωκράτης)
[89]	εἶναι: καὶ τούτῳ τῷ λόγῳ	φρόνησις	ἂν εἴη τὸ ὠφέλιμον: ~φαμὲν
[98]	~κἂν εἴ γε διδακτὸν εἴη,	φρόνησις	ἂν εἶναι; ~(Μένων) πάνυ γε.
[88]	οἷον ἀνδρεία, εἰ μὴ ἔστι	φρόνησις	ἡ ἀνδρεία ~ἀλλ' οἷον θάρρος
[98]	οὐκοῦν διδακτὸν ἔδοξεν εἶναι, εἰ	φρόνησις	ἡ ἀρετή; ~(Μένων) ναί. ~(Σωκράτης)
[88]	ὥσπερ τῇ ἄλλῃ ψυχῇ ἡ	φρόνησις	~ἡγουμένη ὠφέλιμα τὰ τῆς ψυχῆς
[97]	ὁποῖόν τι εἴη, ~λέγοντες (ὅτι	φρόνησις	μόνον ἡγεῖται τοῦ ὀρθῶς πράττειν:
[97]	ἔστιν ὀρθῶς ἡγεῖσθαι, ἐὰν μὴ	φρόνιμος	ᾖ, τοῦτο ὅμοιοί ἐσμεν οὐκ
[97]	φρονῶν δὲ μή, τοῦ τοῦτο	φρονοῦντος.	~(Μένων) οὐδὲν γάρ. ~(Σωκράτης) ~δόξα
[97]	~ἡγεμὼν ἔσται, οἰόμενος μὲν ἀληθῆ,	φρονῶν	δὲ μή, τοῦ τοῦτο φρονοῦντος.
[84]	~ἐρωτῶντος ἐμοῦ καὶ οὐ διδάσκοντος:	(φύλαττε	δὲ ἄν που εὕρῃς με
[98]	οὐ φύσει, οὐδὲ οἱ ἀγαθοὶ	φύσει	εἶεν ἄν. ~(Μένων) οὐ δῆτα.
[98]	~(Σωκράτης) ἐπειδὴ δέ γε οὐ	φύσει,	ἐσκοποῦμεν τὸ μετὰ τοῦτο εἰ
[98]	ὀρθὴν δόξαν, τούτοιν δὲ οὐδέτερον	φύσει	ἐστὶν ~τοῖς ἀνθρώποις, (οὔτε ἐπιστήμη
[86]	αὐτῷ δεῖ ~ἐπιχειρεῖν, (ἢ ὡς	φύσει	ἢ ὡς τίνι ποτὲ τρόπῳ
[89]	~(Σωκράτης) ~ἆρ' οὖν ἐπειδὴ οὐ	φύσει	οἱ ἀγαθοὶ ἀγαθοὶ γίγνονται, (ἆρα
[89]	που καὶ τόδ' ἦν: εἰ	φύσει	οἱ ἀγαθοὶ ἐγίγνοντο, ἦσάν που
[89]	οὕτως ἔχει, οὐκ ἂν εἶεν	φύσει	οἱ ἀγαθοί. ~(Μένων) οὔ μοι
[98]	οὔτ' ἐπίκτητα ἢ δοκεῖ ~σοι	φύσει	ὁποτερονοῦν αὐτοῖν εἶναι; ~(Μένων) οὐκ
[98]	ἔμοιγε. ~(Σωκράτης) οὐκοῦν ἐπειδὴ οὐ	φύσει,	οὐδὲ οἱ ἀγαθοὶ φύσει εἶεν
[99]	ἐλέγομεν, ἀρετὴ ἂν εἴη οὔτε	~φύσει	οὔτε διδακτόν, ~ἀλλὰ θείᾳ μοίρᾳ
[70]	οὔτε ἀσκητὸν οὔτε μαθητόν, ἀλλὰ	φύσει	παραγίγνεται τοῖς ἀνθρώποις ἢ ἄλλῳ
[89]	τῶν νέων τοὺς ἀγαθοὺς τὰς	φύσεις,	οὓς ἡμεῖς ἂν παραλαβόντες ~ἐκείνων
[81]	πρότερον ἠπίστατο. ἅτε γὰρ τῆς	φύσεως	(ἁπάσης ~συγγενοῦς οὔσης, καὶ μεμαθηκυίας
[93]	οὐκ ἂν ἄρα τήν γε	φύσιν	τοῦ ὑέος αὐτοῦ ᾐτιάσατ' ἄν
[92]	ἔτι ὄντες. πότερον δὴ οὖν	φῶμεν	κατὰ τὸν σὸν λόγον εἰδότας
[95]	τοτὲ ~δὲ ὡς οὔ. ~(Σωκράτης)	~φῶμεν	οὖν τούτους διδασκάλους εἶναι τούτου
[76]	ἂν ἐξ αὐτῆς ~εἰπεῖν καὶ	φωνὴν	ὃ ἔστι, (καὶ ὀσμὴν καὶ

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 24/11/2005