>

Livre, Chap.
[1, 1]	Ἀνομοίοις καὶ Ἰουδαίοις, συγγενῆ καὶ	τὰ	ἀγωνίσματα ἡμῖν γίνεται τοῖς πρότερον
[1, 2]	ἀπελάκτισεν ὁ ἠγαπημένος. Καθάπερ γὰρ	τὰ	ἄλογα, ἐπειδὰν δαψιλοῦς ἀπολαύσῃ φάτνης,
[1, 7]	ἀλλὰ ἀσώματον τὸ θεῖον. Καίτοι	τὰ	ἀναφερόμενα ἐκεῖθεν κνίσσα καὶ καπνὸς
[1, 6]	ὅτι οὐχ ἁγιάζει τὸν τόπον	τὰ	βιβλία, ἀλλὰ βέβηλον ποιεῖ τῶν
[1, 5]	μηδεὶς αἰδείσθω τὴν συναγωγὴν διὰ	τὰ	βιβλία, ἀλλὰ διὰ ταῦτα αὐτὴν
[1, 5]	ἀποφαίνει, τὸ μετὰ τοιαύτης προαιρέσεως	τὰ	βιβλία κατέχειν. Οὐδὲ γὰρ ἂν
[1, 6]	τοῦ Σεράπιδος ὁ ναὸς διὰ	τὰ	βιβλία; Μὴ γένοιτο! ἀλλ´ ἐκεῖνα
[1, 5]	ἀπιστοῦσι τοῖς προφήταις, ὅτι ἀναγινώσκοντες	τὰ	γράμματα οὐ δέχονται τὰς μαρτυρίας,
[1, 6]	ἀσεβείας ἴσα αὐτοῖς καὶ Ἕλλησι,	τὰ	δὲ τῆς ἀπάτης χαλεπώτερον ὑπὸ
[1, 2]	δὲ αὐτὸν μόσχον ἀδίδακτον ἐκάλει.	Τὰ	δὲ τοιαῦτα ἄλογα, πρὸς ἐργασίαν
[1, 2]	ἡ μέθη ταῦτά σε εἰργάζετο	τὰ	δεινὰ, ὅτε ἀσέβειαν ἔτεκεν ἡ
[1, 5]	ἀσθενοῦς ὄντος οἰκοδομηθήσεται εἰς τὸ	τὰ	εἰδωλόθυτα ἐσθίειν; Καὶ ἐγὼ λέγω,
[1, 5]	τὸν ὑπ´ αὐτῶν σταυρωθέντα Χριστὸν,	τὰ	ἐκείνων διώκοντας καὶ σεμνοποιοῦντας, πῶς
[1, 6]	καταθύουσιν. Ὅλως δὲ εἰ θαυμάζεις	τὰ	ἐκείνων, τίς σοι κοινὸς πρὸς
[1, 1]	σοι, ὅτι φοβερῶς ἐθαυμαστώθης· θαυμάσια	τὰ	ἔργα σου· καὶ πάλιν, Ἐθαυμαστώθη
[1, 6]	εἰσέρχεται εἰς αὐτὸν, καὶ ἔσται	τὰ	ἔσχατα τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου χείρονα
[1, 6]	καὶ μεγάλα τὰ Ἰουδαίων, ψευδῆ	τὰ	ἡμέτερα· εἰ δὲ ταῦτα ἀληθῆ,
[1, 1]	τῶν μεθ´ ἡμῶν τεταγμένων καὶ	τὰ	ἡμέτερα λεγόντων φρονεῖν, οἱ μὲν
[1, 5]	πεπράχθαι, καὶ οὐδενὸς ἄξια εἶναι	τὰ	ἡμέτερα, ὅταν οἱ πρεσβεύοντες αὐτὰ
[1, 4]	τῶν καταδίκων; ~δʹ Ἀλλ´ οὐ	τὰ	ἡμέτερα τοιαῦτα, ἀλλ´ ὄντως φοβερὰ
[1, 6]	ἀνέτρεψαν, θηρίων ἁπάντων γεγόνασιν ἀγριώτεροι.	Τὰ	(θηρία μὲν γὰρ καὶ τὴν
[1, 1]	γένοιτ´ ἂν βλάβη· τοὺς δὲ	τὰ	Ἰουδαϊκὰ νοσοῦντας, εἰ μὴ νῦν
[1, 5]	ὄντος οἰκοδομηθήσεται εἰς τὸ θαυμάζειν	τὰ	Ἰουδαϊκὰ πράγματα; Ὁ πίπτων οὐχὶ
[1, 6]	Εἰ γὰρ σεμνὰ καὶ μεγάλα	τὰ	Ἰουδαίων, ψευδῆ τὰ ἡμέτερα· εἰ
[1, 1]	Οὕτω καὶ ἰατροὶ ποιοῦσι· πρὸς	τὰ	κατεπείγοντα καὶ ὀξύτατα τῶν νοσημάτων
[1, 1]	καὶ γνώσεως Θεοῦ! ὡς ἀνεξερεύνητα	τὰ	κρίματα αὐτοῦ, καὶ ἀνεξιχνίαστοι αἱ
[1, 6]	Ἀλλὰ ἀσελγείας ἕνεκεν οὐχὶ καὶ	τὰ	λαγνότατα τῶν ἀλόγων ἀπέκρυψαν; Ἄκουσον
[1, 1]	πρῶτος. ~(αʹ Ἐβουλόμην ὑμῖν ἀποδοῦναι	τὰ	λείψανα σήμερον τῆς ὑποθέσεως, περὶ
[1, 8]	τὴν συναγωγὴν ἀπαντήσῃ, ἢ εἰς	τὰ	Ματρώνης ἀνέλθῃ, ἢ νηστείᾳ κοινωνήσῃ,
[1, 3]	καὶ γὰρ ἡ κεφαλὴ πάντα	τὰ	μέλη συνάπτειν πέφυκε, καὶ πρὸς
[1, 3]	οὐδέν σοι κοινόν ἐστι πρὸς	τὰ	μέλη τὰ σά; Πῶς οὖν
[1, 6]	τὰς ἑαυτῶν ἐμβάλλουσι πάγας. Ὥστε	τὰ	μὲν τῆς ἀσεβείας ἴσα αὐτοῖς
[1, 2]	ἁγίῳ ἀντιπίπτετε· οὐ τῷ παραβαίνειν	τὰ	νόμιμα μόνον, ἀλλὰ καὶ τῷ
[1, 1]	ἀγωνίσματα ἡμῖν γίνεται τοῖς πρότερον	τὰ	νῦν. Καὶ γὰρ ὅπερ ἐνεκάλουν
[1, 3]	Χριστιανῶν μορμολύττονται Ἰουδαῖοι. Πῶς γὰρ	τὰ	παρ´ αὐτοῖς φοβερὰ, τὰ πολλῆς
[1, 4]	ἴσασι, τῇ γαστρὶ ζῶντες, πρὸς	τὰ	παρόντα κεχηνότες, ὑῶν καὶ τράγων
[1, 2]	προσεκυνήσαμεν, Διὰ τοῦτο ἄθλιοι, ὅτι	τὰ	πεμφθέντα αὐτοῖς ἀγαθὰ ἁρπαζόντων ἑτέρων,
[1, 4]	ἂν ἁλῷ τις βαρβαρίζων καὶ	τὰ	Περσικὰ φρονῶν ἐν μέσοις τοῖς
[1, 3]	γὰρ τὰ παρ´ αὐτοῖς φοβερὰ,	τὰ	πολλῆς αἰσχύνης καὶ γέλωτος γέμοντα,
[1, 4]	Παῦλος οὐχὶ τοὺς ποιοῦντας μόνον	τὰ	πονηρὰ, ἀλλὰ καὶ τοὺς συνευδοκοῦντας
[1, 4]	εἰκότως. Ὁ γὰρ συνειδὼς τῷ	τὰ	πονηρὰ πράττοντι καὶ περιστέλλων αὐτὸν
[1, 7]	Κύριος ὀσμὴν εὐωδίας· τουτέστιν, ἐδέξατο	τὰ	προσενεχθέντα. Οὐ γὰρ δὴ ῥῖνές
[1, 2]	εἰ δὲ τοῦ προφήτου λέγω	τὰ	ῥήματα, δέξαι τὴν ἀπόφασιν. ~γʹ
[1, 3]	κοινόν ἐστι πρὸς τὰ μέλη	τὰ	σά; Πῶς οὖν τὸν Χριστὸν
[1, 3]	τὸν Χριστὸν λέγων προσκυνεῖν, ἐπὶ	τὰ	σπήλαια τῶν Ἰουδαίων, τῶν σταυρωσάντων
[1, 2]	προφήτης βοᾷ, ζυγὸν καὶ δεσμὸν	τὰ	σύμβολα τῆς ἀρχῆς λέγων, ὅτι
[1, 5]	ἢ οἱ δήμιοι τῶν μαρτύρων	τὰ	σώματα, αἰδέσιμοι διὰ τοῦτο ἔσονται;
[1, 5]	εἰσιν αὐτῶν αἱ χεῖρες, ἐπειδὴ	τὰ	σώματα τῶν ἁγίων κατέσχον; Μὴ
[1, 5]	καιρῷ τῶν διωγμῶν οἱ δήμιοι	τὰ	σώματα τῶν μαρτύρων κατέχουσι, καταξαίνουσι,
[1, 5]	αὐτοῦ ἐφ´ ἡμᾶς καὶ ἐπὶ	τὰ	τέκνα ἡμῶν. Εἴ τινες ἁλόντες
[1, 1]	τῷ προτέρῳ. Ἐπειδὴ γὰρ συγγενῆ	τὰ	τῆς ἀσεβείας Ἀνομοίοις καὶ Ἰουδαίοις,
[1, 8]	φορτικὸν καὶ ἐπαχθὲς καταγγέλλειν τοὺς	τὰ	τοιαῦτα ἁμαρτάνοντας; Φορτικὸν μὲν οὖν
[1, 3]	καὶ διηγησάμην, ἐπειδὴ πρὸς τοὺς	τὰ	τοιαῦτα καὶ ποιοῦντας καὶ πάσχοντας
[1, 8]	ἁπλῶς μετὰ ἀκριβείας ἁπάσης τοὺς	τὰ	τοιαῦτα νοσοῦντας θηρεύσαντες, οὕτως εἰς
[1, 4]	ἀποθήσομαι, ἢ περιόψομαί τινα τῶν	τὰ	τοιαῦτα νοσούντων, ἐὰν ἴδω· ἐὰν
[1, 8]	ὑμῶν ἕνα μοι κομισάτω τῶν	τὰ	τοιαῦτα νοσούντων· μᾶλλον δὲ μὴ
[1, 3]	(οὐ γὰρ ἂν εἴποιμι τὸν	τὰ	τοιαῦτα τολμῶντα Χριστιανὸν εἰλικρινῆ) εἰς
[1, 8]	δὲ παρακούσητε, (ἤ τινας τῶν	τὰ	τοιαῦτα τολμώντων ἀποκρύψητε, ὥσπερ κατήγοροι
[1, 8]	λυμήνασθαι, ἐνταῦθα καταλύσω τὸν λόγον,	τὰ	τοῦ Μωσέως ῥήματα εἰπών· Διαμαρτύρομαι
[1, 3]	ἣν τὴν Ἐκκλησίαν ἀφεὶς, ἐπὶ	τὰ	τῶν Ἑβραίων εἷλκε συνέδρια. Ὁ
[1, 3]	τοιαῦτα τολμῶντα Χριστιανὸν εἰλικρινῆ) εἰς	τὰ	τῶν Ἑβραίων εἰσελθεῖν, κἀκεῖ παρασχεῖν
[1, 3]	γέλωτος γέμοντα, τὰ τῶν προσκεκρουκότων,	τὰ	τῶν ἠτιμωμένων, τὰ τῶν καταδίκων;
[1, 3]	τῶν προσκεκρουκότων, τὰ τῶν ἠτιμωμένων,	τὰ	τῶν καταδίκων; ~δʹ Ἀλλ´ οὐ
[1, 3]	πολλῆς αἰσχύνης καὶ γέλωτος γέμοντα,	τὰ	τῶν προσκεκρουκότων, τὰ τῶν ἠτιμωμένων,
[1, 4]	μετὰ Ἰουδαίων; οὐκοῦν ἀπόθου καὶ	τὰ	ὑποδήματα μετὰ Ἰουδαίων, καὶ γυμνοῖς
[1, 1]	τῆς δόξης αὐτοῦ. Προσέθηκα καὶ	τὰ	χερουβὶμ βοῶντα· Εὐλογημένη ἡ δόξα
[1, 7]	οὐκ ὠφέλει ὁ ναὸς, ὅτε	τὰ	Χερουβὶμ, ὅτε ἡ κιβωτὸς, πολλῷ
[1, 7]	ἀλλὰ λαμπρότερον ποιῆσαι βουλόμενος, ἀφίησι	ταῖς	ἀῤῥωστίαις ἐμπεσεῖν πολλάκις. Μένε τοίνυν
[1, 7]	ποθεινότερον· κἂν νοσήσωμεν, βέλτιον ἐν	ταῖς	ἀῤῥωστίαις μεῖναι, ἢ διὰ τὴν
[1, 6]	τίνα παρανομίας τρόπον οὐκ ἀπέκρυψαν	ταῖς	ἑαυτῶν μιαιφονίαις; ἔθυσαν τοὺς υἱοὺς
[1, 7]	γὰρ Κάϊν, φησὶ, καὶ ἐπὶ	ταῖς	θυσίαις αὐτοῦ οὐ προσέσχεν. Ὁ
[1, 6]	οὔσης τοὺς ἐξ αὐτῶν φύντας	ταῖς	οἰκείαις κατέσφαξαν χερσὶν, ἵνα τοὺς
[1, 6]	Ὁρᾷς ὅτι δαίμονες ἐνοικοῦσιν αὐτῶν	ταῖς	ψυχαῖς, καὶ χαλεπώτεροι τῶν προτέρων
[1, 6]	μόνον, ἀλλὰ καὶ ἐν αὐταῖς	ταῖς	ψυχαῖς τῶν Ἰουδαίων. Ὅταν γὰρ
[1, 2]	Ἰουδαίους. Ὄντως γὰρ ἄθλιοι καὶ	ταλαίπωροι,	τοσαῦτα ἀπὸ τῶν οὐρανῶν ἀγαθὰ
[1, 1]	νόσημα; Ἑορταὶ τῶν ἀθλίων καὶ	ταλαιπώρων	Ἰουδαίων μέλλουσι προσελαύνειν συνεχεῖς καὶ
[1, 2]	πῶς ἀντεστράφη μετὰ ταῦτα ἡ	τάξις,	κἀκεῖνοι μὲν ἐγένοντο κύνες, τέκνα
[1, 2]	ἐμοῦ, ὅτι πρᾶός εἰμι καὶ	ταπεινὸς	τῇ καρδίᾳ· καὶ, Ἄρατε τὸν
[1, 7]	~ζʹ Τί βούλεσθε ἕτερον εἴπω;	τὰς	ἁρπαγὰς, τὰς πλεονεξίας, τὰς τῶν
[1, 5]	ἀκάθαρτοι καὶ βέβηλοι, εἰ μὴ	τὰς	βίβλους ἀνεγίνωσκον. Νῦν δὲ πάσης
[1, 6]	ἀληθῆ, ἐκεῖνα ἀπάτης γέμει. Οὐχὶ	τὰς	Γραφὰς λέγω· μὴ γένοιτο! ἐκεῖναι
[1, 6]	ἀφελεστέρους καὶ ἀνοήτους ἀφυλάκτως εἰς	τὰς	ἑαυτῶν ἐμβάλλουσι πάγας. Ὥστε τὰ
[1, 7]	ἀποστρέφεται τῆς ὑπερβολῆς· Μεμίσηκα, ἀπῶσμαι	τὰς	ἑορτὰς ὑμῶν. Ὁ Θεὸς μισεῖ,
[1, 6]	ἔθυσαν τοὺς υἱοὺς αὐτῶν καὶ	τὰς	θυγατέρας αὐτῶν τοῖς δαιμονίοις· τὴν
[1, 7]	εἶδε τὸν Κάϊν, καὶ τότε	τὰς	θυσίας αὐτοῦ ἀπεστράφη. Ἐπὶ γὰρ
[1, 7]	Θεὸς καὶ δέχεται καὶ ἀποστρέφεται	τὰς	θυσίας, τὴν μὲν κνίσσαν καὶ
[1, 7]	τῶν πενήτων προδοσίας, τὰς κλοπὰς,	τὰς	καπηλείας; Ἀλλ´ οὐδὲ πᾶσα ἡμῖν
[1, 7]	πλεονεξίας, τὰς τῶν πενήτων προδοσίας,	τὰς	κλοπὰς, τὰς καπηλείας; Ἀλλ´ οὐδὲ
[1, 5]	ἀναγινώσκοντες τὰ γράμματα οὐ δέχονται	τὰς	μαρτυρίας, ὅπερ ὑβριζόντων ἐστὶ μειζόνως.
[1, 6]	διηγήσομαι παλαιάν. Πτολεμαῖος ὁ Φιλάδελφος	τὰς	πανταχόθεν βίβλους συναγαγὼν, καὶ μαθὼν
[1, 7]	βούλεσθε ἕτερον εἴπω; τὰς ἁρπαγὰς,	τὰς	πλεονεξίας, τὰς τῶν πενήτων προδοσίας,
[1, 7]	προσέχων ὁ Θεὸς, οὕτω κρίνει	τὰς	προσφοράς. Προσέσχεν ἐπὶ Ἄβελ, καὶ
[1, 6]	λόγους οἱ προφῆται πάντες εἰς	τὰς	τούτων κατηγορίας ἀνήλωσαν; Ποίαν τραγῳδίαν,
[1, 7]	εἴπω; τὰς ἁρπαγὰς, τὰς πλεονεξίας,	τὰς	τῶν πενήτων προδοσίας, τὰς κλοπὰς,
[1, 7]	γενοῦ Παύλου μαθητὴς, καὶ ζήλωσον	τὰς	φωνὰς ἐκείνας, ἃς ἡ μακαρία
[1, 2]	ἀπὸ τῶν οὐρανῶν ἀγαθὰ εἰς	τὰς	χεῖρας αὐτῶν ἐλθόντα ἀπωσάμενοι καὶ
[1, 6]	ψευδῆ τὰ ἡμέτερα· εἰ δὲ	ταῦτα	ἀληθῆ, ὥσπερ οὖν καὶ ἀληθῆ,
[1, 2]	δεσμόν σου. Οὐχὶ Παῦλος λέγει	ταῦτα,	ἀλλ´ ὁ προφήτης βοᾷ, ζυγὸν
[1, 5]	Καὶ πῶς οὐκ ἐσχάτης ἀλογίας	ταῦτα	ἂν εἴη; Εἰ γὰρ σώματα
[1, 5]	διὰ τὰ βιβλία, ἀλλὰ διὰ	ταῦτα	αὐτὴν μισείτω καὶ ἀποστρεφέσθω, ὅτι
[1, 3]	ἡλίκη τις ἦν σκοπῶν, ἐγέλων.	Ταῦτα	δὲ εἶπον πρὸς ὑμᾶς καὶ
[1, 3]	ἐνεπρήσθην ὑπὸ θυμοῦ, καὶ μετὰ	ταῦτα	ἐγέλων πάλιν. Τὴν μὲν γὰρ
[1, 2]	Ἀλλ´ ὅρα πῶς ἀντεστράφη μετὰ	ταῦτα	ἡ τάξις, κἀκεῖνοι μὲν ἐγένοντο
[1, 4]	Διὰ τοῦτο προλαβὼν λέγω νῦν	ταῦτα,	ἵνα ἕκαστος ὑμῶν ἐπισπάσηται τὸν
[1, 7]	καὶ τὸ σῶμα θεραπεύσουσι; Γέλως	ταῦτα	καὶ μῦθοι. Ἐπιβουλεύειν καὶ καταβλάπτειν,
[1, 4]	συγγνώμην ὁ Θεὸς δώσει πάντως.	Ταῦτα	καὶ ὑμῶν αὐτῶν ἕκαστος λογιζέσθω,
[1, 4]	παῤῥησίαν ἔχουσιν; Ἀλλ´ οὐκ ἔστι	ταῦτα,	οὐκ ἔστιν· ἐπεὶ μηδὲ πανδοχεῖα
[1, 4]	ὀρχηστῶν κατακόπτεσθαι, ὑπὲρ ἡνιόχων τραυματίζεσθαι.	Ταῦτα	οὖν, εἰπέ μοι, σεμνὰ καὶ
[1, 3]	ἐκείνοις τοῖς τόποις προσέχουσι. Καὶ	ταῦτα	οὐχὶ στοχαζόμενος λέγω, ἀλλ´ αὐτῇ
[1, 2]	ὦ Ἰουδαῖε, ὅτε ἡ μέθη	ταῦτά	σε εἰργάζετο τὰ δεινὰ, ὅτε
[1, 8]	καὶ χάριν εἴσεταί σοι μετὰ	ταῦτα	τῆς ἰατρείας· ὁ δὲ Θεὸς,
[1, 2]	ἡ νηστεία καὶ βδελυκτή. Τίς	ταῦτά	φησιν; Αὐτὸς ὁ Ἡσαΐας μεγαλοφώνως
[1, 3]	Ἰουδαῖος προσκυνεῖ τὸν Θεόν. Τίς	ταῦτά	φησιν; Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ.
[1, 7]	μέγα; Καὶ αὐτὰς μὲν οὖν	ταύτας	ἀκαθάρτους ἀπέδειξαν. Ἄκουσον γοῦν τῶν
[1, 6]	Οὕτως ἔσται καὶ τῇ γενεᾷ	ταύτῃ.	Ὁρᾷς ὅτι δαίμονες ἐνοικοῦσιν αὐτῶν
[1, 7]	Ἀλλ´ οὐδὲ πᾶσα ἡμῖν πρὸς	ταύτην	ἀρκέσει τὴν διήγησιν ἡ ἡμέρα.
[1, 3]	ἀλλ´ οὐδὲ ἀμύητόν τινα πρὸς	ταύτην	ἕλκειν ἐχρῆν τὴν ἀνάγκην. Ὡς
[1, 8]	ἐντεῦθεν ἀναχωρήσαντες, ἐπὶ τὴν θήραν	ταύτην	ἐπείχθητε, καὶ ἕκαστος ὑμῶν ἕνα
[1, 3]	ζήλου, καὶ πυρωθεὶς, καὶ διαναστὰς,	ταύτην	μὲν οὐκ εἴασα λοιπὸν ἐπὶ
[1, 2]	ὁ Ἡσαΐας μεγαλοφώνως βοῶν· Οὐ	ταύτην	τὴν νηστείαν ἐγὼ ἐξελεξάμην, λέγει
[1, 8]	Ἀλλὰ μὴ γένοιτο μηδένα τῶν	ταύτης	ἀκουόντων τῆς συμβουλῆς, τοιαύτην ἁμαρτίαν
[1, 3]	τὸν Πατέρα μου οἴδατε. Ποίαν	ταύτης	ἀξιοπιστοτέραν μαρτυρίαν παραγάγω; Εἰ τοίνυν
[1, 3]	ἐκείνην, ἐξήρπασα δὲ τῆς ἀδίκου	ταύτης	ἀπαγωγῆς. Ἐπεὶ δὲ τὸν ἕλκοντα
[1, 5]	τῆς ἐκείνου παρουσίας, ποία μείζων	ταύτης	γένοιτ´ ἂν εἰς τοὺς ἁγίους
[1, 4]	πειράσομαι. Παρακαλῶ τοίνυν ὑμᾶς μνημονεύειν	ταύτης	μάλιστα τῆς διαλέξεως. Οὐ γὰρ
[1, 6]	σφαγαῖς καὶ φόνοις ἀνατραφεῖσιν, εἰς	ταυτὸ	συνέρχεσθε, καὶ οὐ φρίττετε; Προσρήσεως
[1, 7]	ἀνεῖλον, καὶ τολμᾷς αὐτοῖς εἰς	ταυτὸν	συνιέναι; Καὶ ὁ μὲν ἀναιρεθεὶς
[1, 1]	ὅτε καὶ μάρτυρας παρηγάγομεν τόν	τε	Ἡσαΐαν καὶ τὸν Δαυῒδ καὶ
[1, 3]	πρὸς ἑαυτὰ μετὰ ἀκριβείας ἐπιστρέφειν	τε	καὶ συνδεῖν. Εἰ δὲ μηδὲν
[1, 2]	κύνες ἐγένοντο οἱ πρότερον ὄντες	τέκνα;	Βούλει μαθεῖν πῶς οἱ πρότερον
[1, 2]	τάξις, κἀκεῖνοι μὲν ἐγένοντο κύνες,	τέκνα	δὲ ἡμεῖς. Βλέπετε τοὺς κύνας,
[1, 5]	ἐφ´ ἡμᾶς καὶ ἐπὶ τὰ	τέκνα	ἡμῶν. Εἴ τινες ἁλόντες ἐπὶ
[1, 2]	αὐτὸν, φησὶν, ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν	τέκνα	Θεοῦ γενέσθαι. Οὐδὲν ἀθλιώτερον ἐκείνων,
[1, 2]	ὁ Χριστὸς ἔλεγεν, ἐκείνους μὲν	τέκνα	καλῶν, κύνας δὲ τοὺς ἐξ
[1, 2]	πρότερον ὄντες κύνες ἡμεῖς ἐγενόμεθα	τέκνα;	Ὅσοι δὲ ἔλαβον αὐτὸν, φησὶν,
[1, 4]	καὶ αὐτὴ δουλεύει μετὰ τῶν	τέκνων	αὐτῆς, κατὰ τὸν τοῦ Ἀποστόλου
[1, 2]	φησὶ, λαβεῖν τὸν ἄρτον τῶν	τέκνων,	καὶ βαλεῖν τοῖς κυναρίοις· πρὸς
[1, 4]	Ἰουδαίων· καὶ τοῦτο πρὸς τῷ	τέλει	τοῦ λόγου δεῖξαι πειράσομαι. Παρακαλῶ
[1, 7]	ὅτε πάντα ἐκεῖνα ἀνῄρηται, ὅτε	τελεία	ἡ ἀποστροφὴ τοῦ Θεοῦ γέγονεν,
[1, 1]	νηστεύσωσι μετ´ ἐκείνων, μετὰ τὸ	τελεσθῆναι	τὴν ἁμαρτίαν, εἰκῆ λοιπὸν τὸ
[1, 7]	φησὶ, ῥῆμα πρὸς Κύριον, καὶ	τελεύτα.	Ἀλλ´ εἵλετο μᾶλλον ὀδυνᾶσθαι καὶ
[1, 7]	χερσὶ παραδοὺς, ὕστερον δὲ εἰς	τέλος	καθελών· ὅμως δὲ καὶ πρὸ
[1, 7]	ἐνύπνιον καὶ δῷ σημεῖον ἢ	τέρας,	καὶ ἔλθῃ τὸ σημεῖον ἢ
[1, 7]	ἔλθῃ τὸ σημεῖον ἢ τὸ	τέρας	ὃ ἐλάλησε, καὶ εἴπῃ πρὸς
[1, 1]	καὶ πολλοὶ τῶν μεθ´ ἡμῶν	τεταγμένων	καὶ τὰ ἡμέτερα λεγόντων φρονεῖν,
[1, 2]	νηστεύοντα κατεσταλμένον εἶναι χρὴ, συντετριμμένον,	τεταπεινωμένον,	οὐχὶ μεθύειν ὑπὸ τῆς ὀργῆς·
[1, 7]	πολλὰ πολλάκις διὰ τῆς αὐτῶν	τέχνης	νοσήματα ἀπήλασαν, καὶ πρὸς ὑγίειαν
[1, 4]	μὲν οὐδὲν οὐδ´ ὄναρ ἴσασι,	τῇ	γαστρὶ ζῶντες, πρὸς τὰ παρόντα
[1, 6]	τῶν πρώτων. Οὕτως ἔσται καὶ	τῇ	γενεᾷ ταύτῃ. Ὁρᾷς ὅτι δαίμονες
[1, 1]	καὶ μὴ τῇ χειρὶ, ἀλλὰ	τῇ	γνώμῃ. ~βʹ Μηδὲ θαυμάσητε, εἰ
[1, 7]	καθάπερ ὁ δίκαιος οὐκ ἐπείσθη	τῇ	γυναικί· ἀλλ´ ἑλοῦ μᾶλλον ἐγκαρτερῆσαι
[1, 7]	γὰρ οὐκ ἠδύνατο ὁ Ἰὼβ	τῇ	γυναικὶ πεισθεὶς βλασφημῆσαι εἰς τὸν
[1, 8]	Οὗτοι οἱ λόγοι παραστήσονται ἐν	τῇ	ἡμέρᾳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ
[1, 2]	ὅτι πρᾶός εἰμι καὶ ταπεινὸς	τῇ	καρδίᾳ· καὶ, Ἄρατε τὸν ζυγόν
[1, 2]	τοῦτό φησι, Σκληροτράχηλοι καὶ ἀπερίτμητοι	τῇ	καρδίᾳ, ὑμεῖς (ἀεὶ τῷ Πνεύματι
[1, 2]	ἂν αὐτῶν ἐλεεινότερον, οἳ μὴ	τῇ	παραβάσει τοῦ νόμου μόνον, ἀλλὰ
[1, 1]	ὁ Θεός. Περὶ γὰρ τούτου	τῇ	παρελθούσῃ Κυριακῇ τοὺς πολλοὺς ἐκείνους
[1, 3]	οὐχὶ στοχαζόμενος λέγω, ἀλλ´ αὐτῇ	τῇ	πείρᾳ μαθών. Καὶ γὰρ πρὸ
[1, 8]	κερδανεῖς, καὶ φίλον κτήσῃ μανικὸν,	τῇ	πείρᾳ τὴν εὐεργεσίαν μαθόντα. Μὴ
[1, 7]	τῇ φύσει τῶν δώρων, ἀλλὰ	τῇ	προαιρέσει τῶν προσαγόντων προσέχων ὁ
[1, 7]	δυσωδέστερον· ἀλλ´ ἵνα μάθῃς, ὅτι	τῇ	προαιρέσει τῶν προσφερόντων προσέχων ὁ
[1, 8]	λοιπὸν πλεονάσαι τὸ καταβληθὲν, καὶ	τῇ	τῆς ἀκροάσεως ὠφελείᾳ πρὸς τὴν
[1, 6]	τοῦ πλησίον ἐπεθύμει, ἀλλ´ ἐμφαντικώτατα	τῇ	τῶν ἀλόγων φωνῇ τὴν ἐκ
[1, 7]	σταυρώσαντας αὐτὸν τιμᾷν καὶ θεραπεύειν	τῇ	τῶν ἑορτῶν κοινωνίᾳ, καὶ εἰς
[1, 1]	οὕτω καὶ ὑμεῖς ἐποιήσατε τότε·	τῇ	τῶν κρότων ὑπερβολῇ τὴν πολλὴν
[1, 2]	τοῦ νόμου μόνον, ἀλλὰ καὶ	τῇ	φυλακῇ τοῦ νόμου τὸν Θεὸν
[1, 7]	τί θυμιάματος εὐωδέστερον; Ἀλλ´ οὐ	τῇ	φύσει τῶν δώρων, ἀλλὰ τῇ
[1, 1]	τῆς διανοίας, εἰ καὶ μὴ	τῇ	χειρὶ, ἀλλὰ τῇ γνώμῃ. ~βʹ
[1, 7]	Ἀλλ´ εἵλετο μᾶλλον ὀδυνᾶσθαι καὶ	τήκεσθαι,	καὶ τὴν ἀφόρητον ἐκείνην πληγὴν
[1, 8]	κατὰ τὴν ἡμέραν ἐκείνην ἰδὼν	τὴν	ἄγραν εἴσω τῶν δικτύων γενομένην,
[1, 7]	μέλλον, κατέβλαψε δὲ τὴν ψυχὴν	τὴν	ἀθάνατον. Καὶ καθάπερ οἱ ἀνδραποδισταὶ
[1, 3]	ὑπόνοιαν τῆς ἐκείνου ψυχῆς, ἠρώτων	τὴν	αἰτίαν, δι´ ἣν τὴν Ἐκκλησίαν
[1, 4]	Ἐπιγινώσκετε ἀλλήλους· πῶς ὑμῖν ἐγχειρίζει	τὴν	ἀκριβῆ τῶν ἀδελφῶν ὑμῶν ἐξέτασιν;
[1, 2]	δικαιοσύνης ἥλιος· κἀκεῖνοι μὲν ἀπώσαντο	τὴν	ἀκτῖνα, καὶ ἐν σκότῳ κάθηνται·
[1, 5]	πρὸς αὐτοὺς κείνους, καὶ πρὸς	τὴν	ἀλήθειαν ἵστανται ἐχθρᾷ διανοίᾳ. Ὥστε
[1, 1]	μετ´ ἐκείνων, μετὰ τὸ τελεσθῆναι	τὴν	ἁμαρτίαν, εἰκῆ λοιπὸν τὸ φάρμακον
[1, 3]	τινα πρὸς ταύτην ἕλκειν ἐχρῆν	τὴν	ἀνάγκην. Ὡς δὲ ἐξέβαλον διὰ
[1, 3]	ἐνεπιμπράμην ὑπὸ τοῦ θυμοῦ· καὶ	τὴν	ἄνοιαν πάλιν τῶν ἀπατηθέντων ὅση
[1, 3]	γυνὴ πρὸς συμμαχίαν ἐκάλει, καὶ	τὴν	ἄνομον βίαν κωλῦσαι ἠξίου (οὐ
[1, 7]	ταῖς ἀῤῥωστίαις μεῖναι, ἢ διὰ	τὴν	ἀπαλλαγὴν τῆς ἀσθενείας εἰς ἀσέβειαν
[1, 6]	ἀσέβειαν ἢ τὴν ὠμότητα, καὶ	τὴν	ἀπανθρωπίαν; ὅτι τοὺς υἱοὺς ἔθυσαν,
[1, 2]	προφήτου λέγω τὰ ῥήματα, δέξαι	τὴν	ἀπόφασιν. ~γʹ Οἶδα ὅτι πολλοὶ
[1, 2]	ἀλόγων ἐστὶν ἁμάρτημα, ἀφηνιώντων, παραιτουμένων	τὴν	ἀρχήν. Ἀλλὰ πόθεν αὕτη γέγονεν
[1, 6]	πρὸς τὸν Χριστὸν ἐχειραγώγησαν· ἀλλὰ	τὴν	ἀσέβειαν αὐτῶν καὶ τὴν μανίαν
[1, 6]	ἄν τις αὐτῶν ἐκπλαγείη πρότερον,	τὴν	ἀσέβειαν ἢ τὴν ὠμότητα, καὶ
[1, 4]	καὶ τοὺς συντρέχοντας αὐτοῖς, ὑπὸ	τὴν	αὐτὴν ἄγει δίκην· καὶ εἰκότως.
[1, 4]	εἰδότες κρύπτετε, εὖ ἴστε, ὅτι	τὴν	αὐτὴν ὑποστήσεσθε τιμωρίαν ἐκείνῳ. Καὶ
[1, 7]	μᾶλλον ὀδυνᾶσθαι καὶ τήκεσθαι, καὶ	τὴν	ἀφόρητον ἐκείνην πληγὴν ἐνεγκεῖν, ἢ
[1, 3]	τὸν Υἱὸν ἐσταύρωσαν, τοῦ Πνεύματος	τὴν	βοήθειαν ἀπεκρούσαντο, τίς οὐκ ἂν
[1, 8]	τοῦ μὴ ἀναγγεῖλαι ὑμῖν πᾶσαν	τὴν	βουλὴν τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ
[1, 1]	Παῦλον. Ὁ μὲν γὰρ ἐβόα,	Τὴν	γενεὰν αὐτοῦ τίς διηγήσεται; ὁ
[1, 8]	Διαμαρτύρομαι ὑμῖν τὸν οὐρανὸν καὶ	τὴν	γῆν, ὅτι ἐάν τις ἢ
[1, 6]	Ἵπποι θηλυμανεῖς ἐγένοντο· ἕκαστος ἐπὶ	τὴν	γυναῖκα τοῦ πλησίον αὐτοῦ ἐχρεμέτιζεν.
[1, 3]	οἷα τοὺς ἀνθρώπους ἀναπείθειν ἴσχυσε·	τὴν	δὲ ῥᾳθυμίαν τῶν ἀπατωμένων λογιζόμενος,
[1, 2]	τῆς ἀρχῆς λέγων, ὅτι παρῃτήσαντο	τὴν	δεσποτείαν τοῦ Χριστοῦ, λέγοντες· Ἡμεῖς
[1, 7]	ὁμοῦ. Βούλει ἰδεῖν, ὅτι καὶ	τὴν	διὰ τυμπάνων καὶ τῆς κιθάρας
[1, 7]	πᾶσα ἡμῖν πρὸς ταύτην ἀρκέσει	τὴν	διήγησιν ἡ ἡμέρα. Ἀλλ´ αἱ
[1, 6]	ἐμφαντικώτατα τῇ τῶν ἀλόγων φωνῇ	τὴν	ἐκ τῆς ἀσελγείας ἐγγινομένην αὐτοῖς
[1, 7]	εἰς ἀσέβειαν, μὴ πεισθῇς διὰ	τὴν	ἔκβασιν τοῦ σημείου. Διὰ τί;
[1, 3]	Ἰουδαίους, καὶ σεμνὴν νομίζουσιν εἶναι	τὴν	ἐκείνων πολιτείαν νῦν· διὸ τὴν
[1, 3]	ἠρώτων τὴν αἰτίαν, δι´ ἣν	τὴν	Ἐκκλησίαν ἀφεὶς, ἐπὶ τὰ τῶν
[1, 7]	οὐκ εἶπε, τήνδε ἢ τήνδε	τὴν	ἑορτὴν, ἀλλὰ πάσας ὁμοῦ. Βούλει
[1, 8]	Θεὸς, ἂν τῷ συνδούλῳ σου	τὴν	ἐπιβλαβῆ χαριζόμενος χάριν, σιγήσῃς καὶ
[1, 8]	τοιαῦτα νοσοῦντας θηρεύσαντες, οὕτως εἰς	τὴν	ἐπιοῦσαν ἀπαντήσατε σύναξιν, ἵνα καὶ
[1, 1]	οὐκ εἰς αὐτὴν τῆς οὐσίας	τὴν	ἔρευναν διακύψας, ἀλλ´ εἰς τὴν
[1, 2]	νῦν δὲ εἰς ἀσελγείας καὶ	τὴν	ἐσχάτην ἀκολασίαν, γυμνοῖς τοῖς ποσὶν
[1, 3]	ἐπεκείμην σφοδρῶς, ἀναισθησίαν ἐγκαλῶν καὶ	τὴν	ἐσχάτην ἄνοιαν, καὶ ὄνων οὐδὲν
[1, 8]	χαριζόμενος χάριν, σιγήσῃς καὶ ἀποκρύψῃς,	τὴν	ἐσχάτην ἀπαιτήσει σε δίκην. Ὥστε
[1, 6]	μου τόλμαν καταγινώσκει, πάλιν ἐγὼ	τὴν	ἐσχάτην αὐτοῦ καταγνώσομαι μανίαν. Εἰπὲ
[1, 5]	ἀπιστοῦσι τοῖς ἐκείνων ῥήμασιν, ὅτι	τὴν	ἐσχάτην αὐτῶν κατηγοροῦσιν ἀσέβειαν. ~Καὶ
[1, 5]	ὑβριζόμενον ἐκεῖ καὶ τυπτόμενον καὶ	τὴν	ἐσχάτην ὑπομένοντα παροινίαν, ἆρα ἂν
[1, 8]	φίλον κτήσῃ μανικὸν, τῇ πείρᾳ	τὴν	εὐεργεσίαν μαθόντα. Μὴ τοίνυν νομίζετε
[1, 8]	ἕνα μοι κομισάτωσαν, ἵνα κατὰ	τὴν	ἡμέραν ἐκείνην ἰδὼν τὴν ἄγραν
[1, 1]	τί πάθω; Ἕτερον νόσημα χαλεπώτατον	τὴν	ἡμετέραν γλῶσσαν πρὸς ἰατρείαν καλεῖ,
[1, 1]	λεγόντων φρονεῖν, οἱ μὲν ἐπὶ	τὴν	θέαν ἀπαντῶσι τῶν ἑορτῶν, οἱ
[1, 7]	γὰρ ἐγὼ πείθομαι καλεῖν μετὰ	τὴν	θεοκτονίαν τὴν τῶν Ἰουδαίων νηστείαν.
[1, 8]	ὑμῶν, ἢ τῶν ἀπόντων, πρὸς	τὴν	θεωρίαν ἀπέλθῃ τῶν σαλπίγγων, ἢ
[1, 8]	ἀλλ´ εὐθέως ἐντεῦθεν ἀναχωρήσαντες, ἐπὶ	τὴν	θήραν ταύτην ἐπείχθητε, καὶ ἕκαστος
[1, 2]	βλέπετε τοὺς κακοὺς ἐργάτας, βλέπετε	τὴν	κατατομήν· ἡμεῖς γάρ ἐσμεν ἡ
[1, 4]	μετὰ τῆς ἄνω Ἱερουσαλήμ; Εἵλου	τὴν	κάτω· δούλευε μετ´ ἐκείνης· καὶ
[1, 4]	ἐστιν. Ἐμοὶ αὐτὸν κατάστησον· αἱρήσομαι	τὴν	κεφαλὴν ἀποθέσθαι μᾶλλον, ἢ τῶν
[1, 4]	Χριστιανὸς ὢν ἐξ ἡμισείας; Πιστεύσατε,	τὴν	κεφαλὴν πρότερον ἀποθήσομαι, ἢ περιόψομαί
[1, 3]	Ἀφῆκα τὸν οἶκόν μου, ἐγκαταλέλοιπα	τὴν	κληρονομίαν μου. Ὅταν δὲ ὁ
[1, 6]	ἀλλὰ τὴν ἀσέβειαν αὐτῶν καὶ	τὴν	μανίαν τὴν νῦν. Ἀλλὰ γὰρ
[1, 3]	διάκειται, καὶ ἀπὸ προφήτου παράγω	τὴν	μαρτυρίαν· οὐκ εἰσὶν Ἰουδαῖοι τῶν
[1, 3]	καὶ μετὰ ταῦτα ἐγέλων πάλιν.	Τὴν	μὲν γὰρ τοῦ διαβόλου κακουργίαν
[1, 7]	δέχεται καὶ ἀποστρέφεται τὰς θυσίας,	τὴν	μὲν κνίσσαν καὶ τὸν καπνὸν
[1, 8]	ἀλλ´ ὥστε μὴ τῶν εἰρημένων	τὴν	μνήμην λυμήνασθαι, ἐνταῦθα καταλύσω τὸν
[1, 2]	Ἡσαΐας μεγαλοφώνως βοῶν· Οὐ ταύτην	τὴν	νηστείαν ἐγὼ ἐξελεξάμην, λέγει Κύριος.
[1, 6]	ἀσέβειαν αὐτῶν καὶ τὴν μανίαν	τὴν	νῦν. Ἀλλὰ γὰρ ὥρα λοιπὸν
[1, 6]	γένοιτο! ἀλλ´ ἐκεῖνα μὲν ἔχει	τὴν	οἰκείαν ἁγιότητα, τῷ τόπῳ δὲ
[1, 4]	Δώδεκα ἦσαν οἱ ἀπόστολοι, καὶ	τὴν	οἰκουμένην ἐπεσπάσαντο· τὸ πλέον τῆς
[1, 3]	τὴν ἐκείνων πολιτείαν νῦν· διὸ	τὴν	ὀλεθρίαν ὑπόληψιν πρόῤῥιζον ἀνασπάσαι ἐπείγομαι.
[1, 3]	μὲν οὐκ εἴασα λοιπὸν ἐπὶ	τὴν	παρανομίαν ἑλκυσθῆναι ἐκείνην, ἐξήρπασα δὲ
[1, 8]	μὲν πεισθῆτε, πολλὴν ὑμῖν παρέξουσι	τὴν	παῤῥησίαν· ἂν δὲ παρακούσητε, (ἤ
[1, 3]	διὰ πολλῶν καὶ μακρῶν λόγων	τὴν	πεπλανημένην ὑπόνοιαν τῆς ἐκείνου ψυχῆς,
[1, 7]	μᾶλλον ἐγκαρτερῆσαι τῷ νοσήματι, ἢ	τὴν	πίστιν καὶ τὴν σωτηρίαν τῆς
[1, 1]	τότε· τῇ τῶν κρότων ὑπερβολῇ	τὴν	πολλὴν περὶ τὸν Δεσπότην ἐπεδείκνυσθε
[1, 4]	καὶ μετὰ μείζονος ἀδείας παρασκευάζει	τὴν	πονηρίαν ἐργάζεσθαι. ~εʹ Ἀλλὰ γὰρ
[1, 1]	τὴν ἔρευναν διακύψας, ἀλλ´ εἰς	τὴν	πρόνοιαν αὐτοῦ μόνην, μᾶλλον δὲ
[1, 2]	τὴν τοῦ Θεοῦ χάριν ἀποθέσθαι	τὴν	προτέραν ἀλογίαν, καὶ πρὸς τὴν
[1, 8]	τὴν τράπεζαν. Ἂν γὰρ ἴδω	τὴν	σήμερον συμβουλὴν εἰς ἔργον ἐκβεβηκυῖαν,
[1, 7]	θεραπείας, καθάπερ ἄνθρωποι, εἰς δοκιμὴν	τὴν	σὴν ἡ συγχώρησις γίνεται, οὐκ
[1, 2]	Ἀλλ´ ὅμως οὐκ ἤνεγκαν διὰ	τὴν	σκληρότητα τοῦ αὐχένος· καὶ οὐ
[1, 3]	ἐμπίπτοντα, ἀλλοτρίαν, οὐκ οἰκείαν ἡγεῖσθε	τὴν	συμφορὰν εἶναι, καὶ πρὸς τοὺς
[1, 8]	ἀπέλθῃ τῶν σαλπίγγων, ἢ εἰς	τὴν	συναγωγὴν ἀπαντήσῃ, ἢ εἰς τὰ
[1, 5]	τόπους αὐτῶν, καὶ μηδεὶς αἰδείσθω	τὴν	συναγωγὴν διὰ τὰ βιβλία, ἀλλὰ
[1, 2]	τοὺς ἀπὸ τῆς σκηνῆς εἰς	τὴν	συναγωγὴν ἐπισύρουσι· θεάτρου γὰρ καὶ
[1, 5]	δὲ διὰ τοῦτο μάλιστα μισῶ	τὴν	συναγωγὴν καὶ ἀποστρέφομαι, ὅτι τοὺς
[1, 5]	δέ εἰσί τινες οἳ καὶ	τὴν	συναγωγὴν σεμνὸν εἶναι τόπον νομίζουσιν,
[1, 5]	μᾶλλον μισεῖν καὶ αὐτοὺς καὶ	τὴν	συναγωγὴν χρὴ, ὅτι ἐμπαροινοῦσιν εἰς
[1, 7]	θεραπείαν, ὅλην τῆς ψυχῆς καταποντίζουσι	τὴν	σωτηρίαν. Ἀλλ´ ἡμεῖς μὴ ἀνεχώμεθα,
[1, 7]	νοσήματι, ἢ τὴν πίστιν καὶ	τὴν	σωτηρίαν τῆς σῆς ἀπολέσαι ψυχῆς.
[1, 8]	τῇ τῆς ἀκροάσεως ὠφελείᾳ πρὸς	τὴν	σωτηρίαν τῶν ὑμετέρων ἀδελφῶν ἀποχρήσασθαι.
[1, 4]	τὸν τῆς ἀσελγείας λόγον καὶ	τὴν	τῆς ἀδηφαγίας ὑπερβολήν· ἓν δὲ
[1, 2]	δὲ κύνες ὄντες ἰσχύσαμεν διὰ	τὴν	τοῦ Θεοῦ χάριν ἀποθέσθαι τὴν
[1, 8]	δικτύων γενομένην, δαψιλεστέραν ὑμῖν παραθῶ	τὴν	τράπεζαν. Ἂν γὰρ ἴδω τὴν
[1, 1]	μέρος μικρὸν ἀπολαβὼν, ὃ περὶ	τὴν	τῶν ἐθνῶν κλῆσιν ἐπεδείξατο, ὥσπερ
[1, 7]	πείθομαι καλεῖν μετὰ τὴν θεοκτονίαν	τὴν	τῶν Ἰουδαίων νηστείαν. Καὶ πῶς
[1, 2]	μὲν εἰς υἱοθεσίαν καλούμενοι, πρὸς	τὴν	τῶν κυνῶν συγγένειαν ἐξέπεσον· ἡμεῖς
[1, 6]	τόπῳ δὲ οὐ μεταδίδωσι, διὰ	τὴν	τῶν συνιόντων ἐκεῖ μιαρίαν. Τὸ
[1, 2]	τὴν προτέραν ἀλογίαν, καὶ πρὸς	τὴν	τῶν υἱῶν ἀναβῆναι τιμήν. Πόθεν
[1, 6]	τὰς θυγατέρας αὐτῶν τοῖς δαιμονίοις·	τὴν	φύσιν ἠγνόησαν, ὠδίνων ἐπελάθοντο, παιδοτροφίαν
[1, 2]	καὶ βαλεῖν τοῖς κυναρίοις· πρὸς	τὴν	Χαναναίαν ὁ Χριστὸς ἔλεγεν, ἐκείνους
[1, 6]	Τὰ (θηρία μὲν γὰρ καὶ	τὴν	ψυχὴν ἐπιδίδωσι πολλάκις, καὶ τῆς
[1, 7]	καὶ σήπεσθαι μέλλον, κατέβλαψε δὲ	τὴν	ψυχὴν τὴν ἀθάνατον. Καὶ καθάπερ
[1, 6]	ἐκπλαγείη πρότερον, τὴν ἀσέβειαν ἢ	τὴν	ὠμότητα, καὶ τὴν ἀπανθρωπίαν; ὅτι
[1, 7]	σὺ κοινωνεῖς; Καὶ οὐκ εἶπε,	τήνδε	ἢ τήνδε τὴν ἑορτὴν, ἀλλὰ
[1, 7]	Καὶ οὐκ εἶπε, τήνδε ἢ	τήνδε	τὴν ἑορτὴν, ἀλλὰ πάσας ὁμοῦ.
[1, 2]	γὰρ ὅτε ἔδει τὸν νόμον	τηρεῖν,	κατεπάτησαν· καὶ νῦν ὅτε ἀναπέπαυται
[1, 2]	ἀναπέπαυται ὁ νόμος, φιλονεικοῦσιν αὐτὸν	τηρεῖν.	Τί γένοιτ´ ἂν αὐτῶν ἐλεεινότερον,
[1, 7]	ἑτέρα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπὸ	τῆς	ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν
[1, 7]	οὐ κτίσις ἑτέρα χωρίζει ἀπὸ	τῆς	ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ· καὶ σὲ
[1, 2]	πλάνης ἀπηλλάγημεν. Ἐκεῖνοι τῆς ῥίζης	τῆς	ἁγίας ἦσαν κλάδοι, ἀλλ´ ἐξεκλάσθησαν·
[1, 4]	κοινωνίας ἀπαλλάξαι τῶν Χριστοκτόνων. Ἐπὶ	τῆς	ἀγορᾶς εἴ τινα εἶδες ἀπαγόμενον,
[1, 4]	γυμνοῖς βάδιζε τοῖς ποσὶν ἐπὶ	τῆς	ἀγορᾶς, καὶ κοινώνει τῆς ἀσχημοσύνης
[1, 2]	ἀκολασίαν, γυμνοῖς τοῖς ποσὶν ἐπὶ	τῆς	ἀγορᾶς ὀρχούμενοι· καὶ ἡ μὲν
[1, 4]	τῆς ἀσελγείας λόγον καὶ τὴν	τῆς	ἀδηφαγίας ὑπερβολήν· ἓν δὲ ἐπίστανται
[1, 3]	παρανομίαν ἑλκυσθῆναι ἐκείνην, ἐξήρπασα δὲ	τῆς	ἀδίκου ταύτης ἀπαγωγῆς. Ἐπεὶ δὲ
[1, 1]	ἑορταὶ, δέδοικα μή ποτε ὑπὸ	τῆς	ἀκαίρου συνηθείας καὶ τῆς πολλῆς
[1, 1]	ὁ δὲ ηὐχαρίστει αὐτῷ ὑπὲρ	τῆς	ἀκαταληψίας, λέγων· Ἐξομολογήσομαί σοι, ὅτι
[1, 6]	τοῦ προφήτου, τί φησι περὶ	τῆς	ἀκολασίας αὐτῶν· Ἵπποι θηλυμανεῖς ἐγένοντο·
[1, 8]	πλεονάσαι τὸ καταβληθὲν, καὶ τῇ	τῆς	ἀκροάσεως ὠφελείᾳ πρὸς τὴν σωτηρίαν
[1, 5]	ἀπεστερημένοι συγγνώμης, ὅτι τοὺς κήρυκας	τῆς	ἀληθείας ἔχοντες, καὶ πρὸς αὐτοὺς
[1, 1]	τούτοις. Εἰ γὰρ οἱ ἐχθροὶ	τῆς	ἀληθείας κόρον οὐ λαμβάνουσι βλασφημοῦντες
[1, 1]	γενέσθαι καιρῷ, καὶ οὐδεμία ἀπὸ	τῆς	ἀναβολῆς γένοιτ´ ἂν βλάβη· τοὺς
[1, 4]	κοινὸν μετὰ τῆς ἐλευθέρας, μετὰ	τῆς	ἄνω Ἱερουσαλήμ; Εἵλου τὴν κάτω·
[1, 7]	παραδείσου ἐξέβαλον, τῆς τιμῆς ἀπεστέρησαν	τῆς	ἄνωθεν, καὶ τὸ σῶμα θεραπεύσουσι;
[1, 4]	ἅπαντα ἔπραξας, ὥστε αὐτὸν ἀπαλλάξαι	τῆς	ἀπαγωγῆς; Τὸν ἀδελφὸν νῦν ὁρᾷς
[1, 6]	αὐτοῖς καὶ Ἕλλησι, τὰ δὲ	τῆς	ἀπάτης χαλεπώτερον ὑπὸ τούτων δρᾶται.
[1, 4]	τοῦ διαβόλου πρὸς τὸ βάραθρον	τῆς	ἀπωλείας ἑλκόμενον ἀδίκως καὶ ἀνοσίως,
[1, 4]	ἀπηλλάγμεθα κατηγορίας, περιορῶντες αὐτοὺς ἐπὶ	τῆς	ἀῤῥωστίας· ἀμήχανον γὰρ ἦν, σπουδῆς
[1, 2]	ζυγὸν καὶ δεσμὸν τὰ σύμβολα	τῆς	ἀρχῆς λέγων, ὅτι παρῃτήσαντο τὴν
[1, 1]	προτέρῳ. Ἐπειδὴ γὰρ συγγενῆ τὰ	τῆς	ἀσεβείας Ἀνομοίοις καὶ Ἰουδαίοις, συγγενῆ
[1, 7]	ἐπανήγαγον. Τί οὖν, κοινωνῆσαι δεῖ	τῆς	ἀσεβείας διὰ τοῦτο; Μὴ γένοιτο.
[1, 6]	ἐμβάλλουσι πάγας. Ὥστε τὰ μὲν	τῆς	ἀσεβείας ἴσα αὐτοῖς καὶ Ἕλλησι,
[1, 4]	αὐτὸν ἀπαλλάξωμεν τῆς πλάνης καὶ	τῆς	ἀσεβείας, καὶ ἡμέτερον ἐξ ὁλοκλήρου
[1, 6]	τῶν ἀλόγων φωνῇ τὴν ἐκ	τῆς	ἀσελγείας ἐγγινομένην αὐτοῖς μανίαν ἐνέφηνεν.
[1, 4]	οὐδὲν ἄμεινον διακείμενοι, κατὰ τὸν	τῆς	ἀσελγείας λόγον καὶ τὴν τῆς
[1, 7]	μεῖναι, ἢ διὰ τὴν ἀπαλλαγὴν	τῆς	ἀσθενείας εἰς ἀσέβειαν καταπεσεῖν· κἂν
[1, 4]	παρ´ ἡμῶν ἀπολαύοντας, μένειν ἐπὶ	τῆς	ἀσθενείας ἐκείνους. Διὰ τοῦτο προλαβὼν
[1, 4]	ἐπὶ τῆς ἀγορᾶς, καὶ κοινώνει	τῆς	ἀσχημοσύνης αὐτοῖς καὶ τοῦ γέλωτος.
[1, 3]	Τί λέγεις; ἄνθρωπος ὢν, καὶ	τῆς	αὐτῆς κοινωνῶν φύσεως, μᾶλλον δὲ,
[1, 7]	γὰρ ἐκεῖνοι πολλὰ πολλάκις διὰ	τῆς	αὐτῶν τέχνης νοσήματα ἀπήλασαν, καὶ
[1, 7]	τῶν σωμάτων, εἰπέ μοι, φείσονται;	τῆς	βασιλείας ἐπιχειροῦσιν ἐκβαλεῖν, καὶ νοσημάτων
[1, 6]	αὐτοῦ ἐχρεμέτιζεν. Οὐκ εἶπεν, ἕκαστος	τῆς	γυναικὸς τοῦ πλησίον ἐπεθύμει, ἀλλ´
[1, 7]	κνίσσα καὶ καπνὸς σωμάτων καιομένων·	τῆς	δὲ τοιαύτης κνίσσης οὐδὲν δυσωδέστερον·
[1, 4]	οἰκετῶν, καὶ τοὺς ἀπαῤῥησιάστους, καὶ	τῆς	δεσποτικῆς οἰκίας ἐκπεσόντας, φοβερούς τις
[1, 4]	τοίνυν ὑμᾶς μνημονεύειν ταύτης μάλιστα	τῆς	διαλέξεως. Οὐ γὰρ πρὸς ἐπίδειξιν
[1, 1]	καὶ ἐξαλείφουσι τὸ ῥητὸν μετὰ	τῆς	διανοίας, εἰ καὶ μὴ τῇ
[1, 3]	φοβερὰ, ἀλλὰ διὰ τὸ εὐτελὲς	τῆς	διανοίας τοιαῦτα φαίνεται) πολὺν κινοῦσι
[1, 2]	τοῦ Χριστοῦ, οὐδὲ τὸ ἄροτρον	τῆς	διδασκαλίας εἵλκυσαν. Ὅπερ οὖν καὶ
[1, 8]	ὁρᾷς ἐμὲ, καθάπερ λύχνον, ἅπτοντα	τῆς	διδασκαλίας τὸν λόγον, καὶ πανταχοῦ
[1, 2]	σπουδῆς. Ἀνέτειλεν ἐκείνοις πρώϊμος ὁ	τῆς	δικαιοσύνης ἥλιος· κἀκεῖνοι μὲν ἀπώσαντο
[1, 1]	σαβαώθ· πλήρης πᾶσα ἡ γῆ	τῆς	δόξης αὐτοῦ. Προσέθηκα καὶ τὰ
[1, 2]	ἀθλιώτερον ἐκείνων, τῶν πανταχοῦ κατὰ	τῆς	ἑαυτῶν σωτηρίας τρεχόντων. Καὶ γὰρ
[1, 5]	Χριστὸν, μηδὲ εἰρηκέναι τι περὶ	τῆς	ἐκείνου παρουσίας, ποία μείζων ταύτης
[1, 3]	μακρῶν λόγων τὴν πεπλανημένην ὑπόνοιαν	τῆς	ἐκείνου ψυχῆς, ἠρώτων τὴν αἰτίαν,
[1, 1]	τοῦτο τὸ πονηρὸν ἔθος βούλομαι	τῆς	Ἐκκλησίας ἀπελάσαι νῦν. Οἱ μὲν
[1, 3]	Χριστὸν ὁμολογεῖς σὺ κεφαλὴν εἶναι	τῆς	Ἐκκλησίας; καὶ γὰρ ἡ κεφαλὴ
[1, 1]	καλεῖ, νόσημα ἐν τῷ σώματι	τῆς	Ἐκκλησίας πεφυτευμένον. Δεῖ δὲ πρότερον
[1, 4]	Τί γάρ σοι κοινὸν μετὰ	τῆς	ἐλευθέρας, μετὰ τῆς ἄνω Ἱερουσαλήμ;
[1, 7]	μικροῖς προτεινόμενοι παιδίοις καὶ δελεάζοντες,	τῆς	ἐλευθερίας αὐτὰ καὶ τῆς ζωῆς
[1, 6]	λέγω συναγωγῆς μόνον, ἀλλὰ καὶ	τῆς	ἐν Δάφνῃ· πονηρότερον γὰρ ἐκεῖ
[1, 7]	ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ	τῆς	ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ
[1, 6]	τόπον. Καὶ τοῦτο οὐ περὶ	τῆς	ἐνταῦθα λέγω συναγωγῆς μόνον, ἀλλὰ
[1, 7]	εἰς τὸν Θεὸν, καὶ ἀπαλλαγῆναι	τῆς	ἐπικειμένης συμφορᾶς; Εἰπὲ γάρ τι,
[1, 5]	οὐ μόνον ἀνοίας, ἀλλὰ καὶ	τῆς	ἐσχάτης μανίας ἐστίν. Ἐπειδὴ δέ
[1, 7]	τοῦ Θεοῦ γέγονεν, ὅτε πλείων	τῆς	ἔχθρας ἡ ὑπόθεσις. Πόσης οὖν
[1, 7]	δελεάζοντες, τῆς ἐλευθερίας αὐτὰ καὶ	τῆς	ζωῆς ἀποστεροῦσιν αὐτῆς· οὕτω δὴ
[1, 6]	κατέσφαξαν χερσὶν, ἵνα τοὺς ἐχθροὺς	τῆς	ἡμετέρας ζωῆς, τοὺς ἀλάστορας θεραπεύσωσι
[1, 8]	χάριν εἴσεταί σοι μετὰ ταῦτα	τῆς	ἰατρείας· ὁ δὲ Θεὸς, ἂν
[1, 7]	ἐπικαλῇ; Καὶ πῶς σέ τις	τῆς	ἰατρικῆς ἐπιστήμης αὐτῆς ἕνεκα δεισιδαίμων
[1, 5]	αὐτῶν ἀγνοούντων Δεσπότην, καὶ κοινωνοὺς	τῆς	ἰδίας ἀσεβείας λέγωσιν εἶναι; Ὥστε
[1, 6]	πολιτείας ἀρίστης, μεταπεμψάμενος ἄνδρας ἐκ	τῆς	Ἰουδαίας, ἡρμήνευσεν αὐτὰς δι´ ἐκείνων,
[1, 7]	εἰ ἀγαπᾷς αὐτὸν ἐξ ὅλης	τῆς	καρδίας (σου, καὶ ἐξ ὅλης
[1, 7]	καθελών· ὅμως δὲ καὶ πρὸ	τῆς	καταστροφῆς διὰ τοῦ προφήτου βοᾷ
[1, 7]	καὶ τὴν διὰ τυμπάνων καὶ	τῆς	κιθάρας καὶ τῶν ψαλτηρίων καὶ
[1, 4]	τῆς τοῦ διαβόλου παγίδος, καὶ	τῆς	κοινωνίας ἀπαλλάξαι τῶν Χριστοκτόνων. Ἐπὶ
[1, 2]	ὁ τῶν Ἰουδαίων δῆμος, ὑπὸ	τῆς	μέθης καὶ πολυσαρκίας εἰς κακίαν
[1, 5]	καὶ ὁ ἑστὼς οὐχ ὑπὲρ	τῆς	οἰκείας ἀρετῆς στεφανοῦται μόνον, ἀλλ´
[1, 6]	τὴν ψυχὴν ἐπιδίδωσι πολλάκις, καὶ	τῆς	οἰκείας καταφρονεῖ σωτηρίας, ὥστε ὑπερασπίσαι
[1, 6]	ὡς κοινὴν λύμην καὶ νόσον	τῆς	οἰκουμένης ἁπάσης ἀποστρέφεσθαι; Οὐχὶ πᾶν
[1, 2]	συντετριμμένον, τεταπεινωμένον, οὐχὶ μεθύειν ὑπὸ	τῆς	ὀργῆς· σὺ δὲ τύπτεις τοὺς
[1, 2]	διέῤῥηξας τὸν δεσμὸν, ἐξέβαλες σαυτὸν	τῆς	οὐρανίου βασιλείας, καὶ ὑπέθηκας ἀνθρωπίναις
[1, 1]	δὲ Παῦλος οὐκ εἰς αὐτὴν	τῆς	οὐσίας τὴν ἔρευναν διακύψας, ἀλλ´
[1, 4]	προέσθαι ὑπομένοις, ὥστε αὐτὸν ἐξελέσθαι	τῆς	παρανομίας ἐκείνης; καὶ ποίας ἂν
[1, 1]	τῆς πολλῆς ἀγνοίας μετάσχωσί τινες	τῆς	παρανομίας ἐκείνων, καὶ μάταιοι λοιπὸν
[1, 2]	τὸ φῶς, καὶ τοῦ ζόφου	τῆς	πλάνης ἀπηλλάγημεν. Ἐκεῖνοι τῆς ῥίζης
[1, 4]	τιμωρησώμεθα, ἀλλ´ ἵνα αὐτὸν ἀπαλλάξωμεν	τῆς	πλάνης καὶ τῆς ἀσεβείας, καὶ
[1, 4]	τὴν οἰκουμένην ἐπεσπάσαντο· τὸ πλέον	τῆς	πόλεως Χριστιανὸν, καὶ ἔτι μὴν
[1, 1]	ὑπὸ τῆς ἀκαίρου συνηθείας καὶ	τῆς	πολλῆς ἀγνοίας μετάσχωσί τινες τῆς
[1, 8]	ἔργον ἐκβεβηκυῖαν, μετὰ πλείονος ἅψομαι	τῆς	προθυμίας τῆς πρὸς ἐκείνους ἰατρείας,
[1, 1]	μόνην, μᾶλλον δὲ καὶ αὐτῆς	τῆς	προνοίας μέρος μικρὸν ἀπολαβὼν, ὃ
[1, 8]	μετὰ πλείονος ἅψομαι τῆς προθυμίας	τῆς	πρὸς ἐκείνους ἰατρείας, καὶ πλέον
[1, 7]	ἰδεῖν ὑπέμεινας; ἆρα ἂν ἀκοῦσαι	τῆς	προσηγορίας; ἀλλ´ οὐχ ὡς δαίμονα
[1, 2]	ἀλλ´ ἐξεκλάσθησαν· ἡμεῖς οὐ μετείχομεν	τῆς	ῥίζης, καὶ καρπὸν εὐσεβείας ἠνέγκαμεν.
[1, 2]	ζόφου τῆς πλάνης ἀπηλλάγημεν. Ἐκεῖνοι	τῆς	ῥίζης τῆς ἁγίας ἦσαν κλάδοι,
[1, 7]	τὴν πίστιν καὶ τὴν σωτηρίαν	τῆς	σῆς ἀπολέσαι ψυχῆς. Οὐ γὰρ
[1, 2]	θέατρον ἅπαν καὶ τοὺς ἀπὸ	τῆς	σκηνῆς εἰς τὴν συναγωγὴν ἐπισύρουσι·
[1, 2]	ἀπωσάμενοι καὶ ῥίψαντες μετὰ πολλῆς	τῆς	σπουδῆς. Ἀνέτειλεν ἐκείνοις πρώϊμος ὁ
[1, 6]	ἠγνόησαν, ὠδίνων ἐπελάθοντο, παιδοτροφίαν κατεπάτησαν,	τῆς	συγγενείας τοὺς νόμους ἐξ αὐτῶν
[1, 8]	γένοιτο μηδένα τῶν ταύτης ἀκουόντων	τῆς	συμβουλῆς, τοιαύτην ἁμαρτίαν ποτὲ ἁμαρτεῖν,
[1, 5]	καὶ ἀπεστράφης. Τοῦτο καὶ ἐπὶ	τῆς	συναγωγῆς λογίζου. Τοὺς γὰρ προφήτας
[1, 6]	Τὸ αὐτὸ τοίνυν καὶ περὶ	τῆς	συναγωγῆς λογιστέον. Εἰ γὰρ καὶ
[1, 4]	καὶ πανδοχείου παντὸς ἀτιμότερον τὸ	τῆς	συναγωγῆς χωρίον (ἐστίν. Οὐ γὰρ
[1, 8]	μετιόντας, μὴ μετὰ πάσης ἐλέγχοιτε	τῆς	σφοδρότητος. Ἱμάτιον ἐὰν ἀπολέσῃς, μὴ
[1, 7]	μὴ ἐπεβούλευον. Τοῦ παραδείσου ἐξέβαλον,	τῆς	τιμῆς ἀπεστέρησαν τῆς ἄνωθεν, καὶ
[1, 4]	πάντα ποίησον, ὥστε ἐξελέσθαι αὐτὸν	τῆς	τοῦ διαβόλου παγίδος, καὶ τῆς
[1, 1]	ἄνω τρεῖς μάρτυρες, τὸ ἀπρόσιτον	τῆς	τοῦ Θεοῦ δόξης δηλοῦντες. Ἀναμφισβήτητος
[1, 1]	καὶ ὁ ἔπαινος τὸ φιλόθεον	τῆς	ὑμετέρας ψυχῆς ἐνεδείκνυτο. Καὶ καθάπερ
[1, 7]	Θεοῦ, μεθ´ ὅσης αὐτὰς ἀποστρέφεται	τῆς	ὑπερβολῆς· Μεμίσηκα, ἀπῶσμαι τὰς ἑορτὰς
[1, 1]	ὑμῖν ἀποδοῦναι τὰ λείψανα σήμερον	τῆς	ὑποθέσεως, περὶ ἧς καὶ πρώην
[1, 7]	οἱ πατέρες ἡμῶν· οὐκ ἀκούσεσθε	τῆς	φωνῆς τοῦ προφήτου, ἢ τοῦ
[1, 7]	Δεσπότην, πρὸ τοῦ σταυροῦ, πρὸ	τῆς	Χριστοκτονίας τὸ βδέλυγμα· καὶ νῦν
[1, 7]	δαίμονες, μέλους ὑπισχνούμενοι θεραπείαν, ὅλην	τῆς	ψυχῆς καταποντίζουσι τὴν σωτηρίαν. Ἀλλ´
[1, 7]	οὐ θεραπεύειν ἴσασιν οἱ δαίμονες.	Τῆς	ψυχῆς οὐ φείδονται, καὶ τῶν
[1, 7]	καρδίας (σου, καὶ ἐξ ὅλης	τῆς	ψυχῆς σου. Ὅθεν δῆλον, ὅτι
[1, 6]	ζωῆς, τοὺς ἀλάστορας θεραπεύσωσι δαίμονας.	Τί	ἄν τις αὐτῶν ἐκπλαγείη πρότερον,
[1, 4]	Οὐχ ὁρᾶτε ἐπὶ τῶν μυστηρίων	τί	βοᾷ συνεχῶς ὁ διάκονος; Ἐπιγινώσκετε
[1, 7]	ἐγγινομένην αὐτοῖς μανίαν ἐνέφηνεν. ~ζʹ	Τί	βούλεσθε ἕτερον εἴπω; τὰς ἁρπαγὰς,
[1, 4]	φιλονεικῇ καὶ τοῖς αὐτοῖς ἐπιμένῃ.	Τί	γάρ σοι κοινὸν μετὰ τῆς
[1, 2]	ὁ νόμος, φιλονεικοῦσιν αὐτὸν τηρεῖν.	Τί	γένοιτ´ ἂν αὐτῶν ἐλεεινότερον, οἳ
[1, 1]	Ἰουδαῖοι, τοῦτο ἐγκαλοῦσι καὶ Ἀνόμοιοι.	Τί	δὲ ἐνεκάλουν ἐκεῖνοι; Ὅτι Πατέρα
[1, 1]	καὶ τότε τῶν ἀλλοτρίων ἐπιμελήσασθαι.	Τί	δέ ἐστι τὸ νόσημα; Ἑορταὶ
[1, 7]	νῦν οὐ πολλῷ μᾶλλον; Καίτοι	τί	θυμιάματος εὐωδέστερον; Ἀλλ´ οὐ τῇ
[1, 7]	αἱ ἑορταὶ αὐτῶν σεμνὸν ἔχουσί	τι	καὶ μέγα; Καὶ αὐτὰς μὲν
[1, 3]	πρὸς τὸν ἀδελφόν σου ἔχεις	τι	κοινὸν, οὐδὲ κεφαλὴν ἔχεις τὸν
[1, 3]	καὶ Σατανικῆς ὠμότητος φθεγγόμενοι ῥήματα.	Τί	λέγεις; ἄνθρωπος ὢν, καὶ τῆς
[1, 7]	θεραπευόντων ἀνέχεσθαι τῶν δαιμόνων. Καὶ	τί	λέγω θεραπείαν σώματος; Εἴ τίς
[1, 5]	εἰς τοὺς ἁγίους ἐκείνους. Ἀλλὰ	τί	λέγω περὶ βιβλίων καὶ τόπων;
[1, 3]	ἀπολογεῖσθαι νομίζετε, λέγοντες, Ἐμοὶ γὰρ	τί	μέλει; τίς δέ μοι κοινὸς
[1, 8]	ἢ σαββάτων μετάσχῃ, ἢ ἄλλο	τι	μικρὸν ἢ μέγα Ἰουδαϊκὸν ἔθος
[1, 2]	ἐγὼ ἐξελεξάμην, λέγει Κύριος. Διὰ	τί;	Ὅτι εἰς κρίσεις καὶ μάχας
[1, 6]	προφητῶν αἱ ἑρμηνευθεῖσαι βίβλοι μένουσι.	Τί	οὖν, ἅγιος ἔσται τοῦ Σεράπιδος
[1, 7]	πρὸς ὑγίειαν τοὺς κάμνοντας ἐπανήγαγον.	Τί	οὖν, κοινωνῆσαι δεῖ τῆς ἀσεβείας
[1, 3]	εἰσὶν Ἰουδαῖοι τῶν προφητῶν ἀξιοπιστότεροι.	Τί	οὖν ὁ προφήτης φησίν; Ὄψις
[1, 1]	τοῦ τῶν ὅλων Θεοῦ. Ἀλλὰ	τί	πάθω; Ἕτερον νόσημα χαλεπώτατον τὴν
[1, 7]	τὴν ἔκβασιν τοῦ σημείου. Διὰ	τί;	Πειράζει γάρ σε Κύριος ὁ
[1, 5]	αὐτοὺς τὸν Χριστὸν, μηδὲ εἰρηκέναι	τι	περὶ τῆς ἐκείνου παρουσίας, ποία
[1, 5]	αὐτῷ, καὶ βιβλία προφητικά. Καὶ	τί	τοῦτο; Μὴ γὰρ, ἔνθα ἂν
[1, 8]	χαρίζεσθαι τοῖς ὑμετέροις ἀδελφοῖς, εἴ	τι	τῶν ἀτόπων ὁρῶντες μετιόντας, μὴ
[1, 6]	ἀλόγων ἀπέκρυψαν; Ἄκουσον τοῦ προφήτου,	τί	φησι περὶ τῆς ἀκολασίας αὐτῶν·
[1, 7]	τῆς ἐπικειμένης συμφορᾶς; Εἰπὲ γάρ	τι,	φησὶ, ῥῆμα πρὸς Κύριον, καὶ
[1, 7]	διὰ τοῦτο; Μὴ γένοιτο. Ἄκουσον	τί	φησιν Ἰουδαίοις ὁ Μωϋσῆς· Ἐὰν
[1, 7]	ἐκείνου φονέας καὶ σταυρώσαντας αὐτὸν	τιμᾷν	καὶ θεραπεύειν τῇ τῶν ἑορτῶν
[1, 6]	ἀποστρέφεσθαι, καὶ προφήτας ἔχειν καὶ	τιμᾷν,	τοῖς ῥήμασι τούτοις πολὺ κατασκευάζοντες
[1, 2]	πρὸς τὴν τῶν υἱῶν ἀναβῆναι	τιμήν.	Πόθεν τοῦτο δῆλον; Οὐκ ἔστι
[1, 7]	ἐπεβούλευον. Τοῦ παραδείσου ἐξέβαλον, τῆς	τιμῆς	ἀπεστέρησαν τῆς ἄνωθεν, καὶ τὸ
[1, 5]	αὐτῶν εἰσήγαγον ἐκεῖ, οὐχ ἵνα	τιμήσωσιν,	ἀλλ´ ἵνα ὑβρίσωσι καὶ ἀτιμάσωσιν.
[1, 4]	ἐκεῖνοι, οὐδ´ ἵνα κολάσωμεν καὶ	τιμωρησώμεθα,	ἀλλ´ ἵνα αὐτὸν ἀπαλλάξωμεν τῆς
[1, 4]	συνευδοκοῦντας αὐτοῖς, ὑποβάλλει κολάσει καὶ	τιμωρίᾳ.	Καὶ ὁ προφήτης δὲ, οὐχὶ
[1, 4]	ἴστε, ὅτι τὴν αὐτὴν ὑποστήσεσθε	τιμωρίαν	ἐκείνῳ. Καὶ γὰρ ὁ Παῦλος
[1, 5]	μειζόνως. Εἰπὲ γάρ μοι, εἴ	τινα	εἶδες ἄνθρωπον αἰδέσιμον καὶ λαμπρὸν
[1, 4]	Χριστοκτόνων. Ἐπὶ τῆς ἀγορᾶς εἴ	τινα	εἶδες ἀπαγόμενον, εἰπέ μοι, δικαίᾳ
[1, 3]	ἡμερῶν (πιστεύσατε, οὐ ψεύδομαι) γυναῖκά	τινα	εὐσχήμονα καὶ ἐλευθέραν, κοσμίαν καὶ
[1, 4]	ἐπ´ ἐκείνων ποίησον· ὅταν ἐπιγνῷς	τινα	ἰουδαΐζοντα, κάτασχε, δῆλον ποίησον, ὥστε
[1, 3]	Ἰουδαίων, τῶν σταυρωσάντων αὐτὸν, ἕλκοι	τινά·	καὶ μακρὸν κατέτεινα πρὸς αὐτὸν
[1, 6]	τούτων κατηγορίας ἀνήλωσαν; Ποίαν τραγῳδίαν,	τίνα	παρανομίας τρόπον οὐκ ἀπέκρυψαν ταῖς
[1, 3]	καὶ μεμυημένην, ἀλλ´ οὐδὲ ἀμύητόν	τινα	πρὸς ταύτην ἕλκειν ἐχρῆν τὴν
[1, 7]	πλακοῦντας καὶ ἀστραγάλους καὶ ἕτερά	τινα	τοιαῦτα πολλάκις τοῖς μικροῖς προτεινόμενοι
[1, 3]	καὶ ἀναλγήτως διάκεισθε· κἂν ἴδητέ	τινα	τῶν ἀδελφῶν τῶν ὑμετέρων εἰς
[1, 4]	κεφαλὴν πρότερον ἀποθήσομαι, ἢ περιόψομαί	τινα	τῶν τὰ τοιαῦτα νοσούντων, ἐὰν
[1, 8]	παῤῥησίαν· ἂν δὲ παρακούσητε, (ἤ	τινας	τῶν τὰ τοιαῦτα τολμώντων ἀποκρύψητε,
[1, 5]	ἐπὶ τὰ τέκνα ἡμῶν. Εἴ	τινες	ἁλόντες ἐπὶ τυραννίδι κατεδικάσθησαν, ἆρα
[1, 4]	Χριστιανὸν, καὶ ἔτι μὴν νοσοῦσί	τινες	ἰουδαϊσμόν. Καὶ ποίαν ἀπολογίαν ἔχοιμεν
[1, 4]	ὅταν, τοσούτων ἰατρῶν ὄντων, ὦσί	τινες	νοσοῦντες; Δώδεκα ἦσαν οἱ ἀπόστολοι,
[1, 5]	μανίας ἐστίν. Ἐπειδὴ δέ εἰσί	τινες	οἳ καὶ τὴν συναγωγὴν σεμνὸν
[1, 1]	καὶ τῆς πολλῆς ἀγνοίας μετάσχωσί	τινες	τῆς παρανομίας ἐκείνων, καὶ μάταιοι
[1, 2]	μέσον. Καὶ οἶδα μὲν ὅτι	τινὲς	τόλμαν καταγινώσκουσι τοῦ λόγου, ὅτι
[1, 3]	χωρίον λοιπόν ἐστιν· ἀλλ´ ὅμως	τινὲς	ὡς σεμνοῖς ἐκείνοις τοῖς τόποις
[1, 5]	καὶ πρὸς τούτους ὀλίγα εἰπεῖν.	Τίνος	γὰρ ἕνεκα τὸν τόπον ἐκεῖνον
[1, 7]	καὶ συγχωροῦντος τοῦ Θεοῦ ἐπιτύχοιέν	τινος	θεραπείας, καθάπερ ἄνθρωποι, εἰς δοκιμὴν
[1, 3]	καὶ πιστὴν, εἶδον ἀναγκαζομένην ὑπό	τινος	μιαροῦ καὶ ἀναισθήτου, δοκοῦντος εἶναι
[1, 1]	καθάπερ οἰκέται φιλόστοργοι, ἐπειδὰν ἀκούσωσί	τινος	τὸν ἑαυτῶν ἐπαινοῦντος δεσπότην, ἐκκαίονται
[1, 4]	μοι, σεμνὰ καὶ φοβερά; καὶ	τίς	ἂν τοῦτο εἴποι; Πόθεν οὖν
[1, 7]	δὲ λέγει, τοιοῦτόν ἐστιν· ἐάν	τις	ἀναστῇ προφήτης, φησὶ, καὶ ποιήσῃ
[1, 6]	ἀλάστορας θεραπεύσωσι δαίμονας. Τί ἄν	τις	αὐτῶν ἐκπλαγείη πρότερον, τὴν ἀσέβειαν
[1, 4]	τῶν ἔξω στρατοπέδων, ἂν ἁλῷ	τις	βαρβαρίζων καὶ τὰ Περσικὰ φρονῶν
[1, 7]	τὸν Χριστὸν, μὴ καταδέξῃ· εἴ	τις	βασιλείαν ἐπαγγέλλοιτο, ὥστε ἀποστῆναι ἀπὸ
[1, 4]	πρὸς θεραπείαν τῶν ὑμετέρων ψυχῶν.	Τίς	γὰρ ἔτι λείπεται λόγος ἡμῖν,
[1, 3]	λέγοντες, Ἐμοὶ γὰρ τί μέλει;	τίς	δέ μοι κοινὸς πρὸς ἐκεῖνόν
[1, 1]	γὰρ ἐβόα, Τὴν γενεὰν αὐτοῦ	τίς	διηγήσεται; ὁ δὲ ηὐχαρίστει αὐτῷ
[1, 4]	τῆς δεσποτικῆς οἰκίας ἐκπεσόντας, φοβερούς	τις	εἶναι λέγοι τοῖς εὐδοκιμοῦσι καὶ
[1, 8]	καὶ τὴν γῆν, ὅτι ἐάν	τις	ἢ τῶν παρόντων ὑμῶν, ἢ
[1, 3]	τῶν ἀπατηθέντων ὅση καὶ ἡλίκη	τις	ἦν σκοπῶν, ἐγέλων. Ταῦτα δὲ
[1, 5]	ἐσθίειν; Καὶ ἐγὼ λέγω, Ἐάν	τις	ἴδῃ σε τὸν ἔχοντα γνῶσιν
[1, 5]	τοὺς καθαιροῦντας αὐτὰ τρέχητε; Ἐάν	τις	ἴδῃ σὲ, φησὶ, τὸν ἔχοντα
[1, 7]	οὔτε ὕψωμα, οὔτε βάθος, οὔτε	τις	κτίσις ἑτέρα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι
[1, 6]	ὁμοίως ἐστὶ βέβηλον. Εἰ δέ	τίς	μου τόλμαν καταγινώσκει, πάλιν ἐγὼ
[1, 3]	τοῦ Πνεύματος τὴν βοήθειαν ἀπεκρούσαντο,	τίς	οὐκ ἂν θαῤῥῶν ἀποφήνηται, τῶν
[1, 7]	τί λέγω θεραπείαν σώματος; Εἴ	τίς	σοι γέενναν ἀπειλεῖ, ὥστε ἀρνήσασθαι
[1, 6]	δὲ εἰ θαυμάζεις τὰ ἐκείνων,	τίς	σοι κοινὸς πρὸς ἡμᾶς ἐστι
[1, 2]	ἄκαιρος ἡ νηστεία καὶ βδελυκτή.	Τίς	ταῦτά φησιν; Αὐτὸς ὁ Ἡσαΐας
[1, 3]	Οὐδεὶς Ἰουδαῖος προσκυνεῖ τὸν Θεόν.	Τίς	ταῦτά φησιν; Ὁ Υἱὸς τοῦ
[1, 7]	θεραπείαν ἐπικαλῇ; Καὶ πῶς σέ	τις	τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήμης αὐτῆς ἕνεκα
[1, 7]	κοινωνοὺς ποιεῖσθαι ἐν ἑορταῖς; Εἴ	τις	τὸν υἱὸν ἀνεῖλε τὸν σὸν,
[1, 2]	σκληρότης; Ἀπὸ ἀδηφαγίας καὶ μέθης.	Τίς	τοῦτό φησιν; Αὐτὸς ὁ Μωϋσῆς·
[1, 4]	ἀκριβείας διερευνᾶτε (καὶ περιεργάζεσθε, εἴ	τις	τῶν ἀλλοφύλων ὑμῖν ἀναμέμικται, καὶ
[1, 5]	ἐπανελθεῖν δεῖ πάλιν. Ἐννοήσατε τοίνυν	τίσι	κοινωνοῦσιν οἱ νηστεύοντες νῦν· τοῖς
[1, 5]	βοῶσι, Σταύρωσον, σταύρωσον· τοῖς λέγουσι,	Τὸ	αἷμα αὐτοῦ ἐφ´ ἡμᾶς καὶ
[1, 8]	οὗ Χριστὸς ἀπέθανεν. Ὁ Χριστὸς	τὸ	αἷμα ἐξέχεεν δι´ αὐτόν· σὺ
[1, 6]	γὰρ ἐξέλθῃ, φησὶ, τὸ πνεῦμα	τὸ	ἀκάθαρτον, πορεύεται δι´ ἀνύδρων τόπων,
[1, 1]	τρεῖς μάρτυρες, ἄνω τρεῖς μάρτυρες,	τὸ	ἀπρόσιτον τῆς τοῦ Θεοῦ δόξης
[1, 8]	τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ κατέβαλον	τὸ	ἀργύριον ἐπὶ τοὺς τραπεζίτας. Ὑμῶν
[1, 2]	τὸν ζυγὸν τοῦ Χριστοῦ, οὐδὲ	τὸ	ἄροτρον τῆς διδασκαλίας εἵλκυσαν. Ὅπερ
[1, 6]	τὴν τῶν συνιόντων ἐκεῖ μιαρίαν.	Τὸ	αὐτὸ τοίνυν καὶ περὶ τῆς
[1, 6]	ἐν Δάφνῃ· πονηρότερον γὰρ ἐκεῖ	τὸ	βάραθρον, ὃ δὴ καλοῦσι Ματρώνης.
[1, 4]	ἀλλ´ ὑπὸ τοῦ διαβόλου πρὸς	τὸ	βάραθρον τῆς ἀπωλείας ἑλκόμενον ἀδίκως
[1, 7]	τοῦ σταυροῦ, πρὸ τῆς Χριστοκτονίας	τὸ	βδέλυγμα· καὶ νῦν οὐ πολλῷ
[1, 7]	τὸν καπνὸν ὀσμὴν εὐωδίας καλεῖ,	τὸ	δὲ θυμίαμα βδέλυγμα, ἐπειδὴ πολλῆς
[1, 2]	καὶ ἡ μὲν ὑπόθεσις νηστευόντων,	τὸ	δὲ σχῆμα μεθυόντων. Ἄκουσον πῶς
[1, 6]	τοῖς ῥήμασι τούτοις πολὺ κατασκευάζοντες	τὸ	δέλεαρ, τοὺς ἀφελεστέρους καὶ ἀνοήτους
[1, 2]	πῶς ἀκριβῶς αὐτῶν ὁ προφήτης	τὸ	δυσήνιον ᾐνίξατο. Οὐ γὰρ εἶπεν,
[1, 7]	τοῦ προφήτου, ἢ τοῦ ἐνυπνιαζομένου	τὸ	ἐνύπνιον. Ὃ δὲ λέγει, τοιοῦτόν
[1, 3]	ἐστι φύσει φοβερὰ, ἀλλὰ διὰ	τὸ	εὐτελὲς τῆς διανοίας τοιαῦτα φαίνεται)
[1, 5]	αὐτοῦ ἀσθενοῦς ὄντος οἰκοδομηθήσεται εἰς	τὸ	θαυμάζειν τὰ Ἰουδαϊκὰ πράγματα; Ὁ
[1, 2]	καὶ πολὺν πεπορνευμένων (γυναικῶν συρφετὸν,	τὸ	θέατρον ἅπαν καὶ τοὺς ἀπὸ
[1, 1]	ὁ κρότος ἐγίνετο, καὶ διεθερμαίνετο	τὸ	θέατρον, καὶ ἐπυροῦτο ὁ σύλλογος.
[1, 7]	εἰσι περὶ Θεὸν, ἀλλὰ ἀσώματον	τὸ	θεῖον. Καίτοι τὰ ἀναφερόμενα ἐκεῖθεν
[1, 5]	ὑπομένοντα παροινίαν, ἆρα ἂν ἐθαύμασας	τὸ	καπηλεῖον ἢ τὸ σπήλαιον, ἐπειδὴ
[1, 8]	τραπεζίτας. Ὑμῶν ἐστι λοιπὸν πλεονάσαι	τὸ	καταβληθὲν, καὶ τῇ τῆς ἀκροάσεως
[1, 8]	ἐκείνους ἰατρείας, καὶ πλέον ἔσται	τὸ	κέρδος καὶ ὑμῖν κἀκείνοις. Μὴ
[1, 7]	πότε δὲ βδέλυγμα; Πρὶν ἢ	τὸ	κεφάλαιον αὐτοὺς ἐργάσασθαι τῶν κακῶν,
[1, 6]	τούτους πιστοὺς προσειπεῖν. Ἐμοὶ καὶ	τὸ	Ματρώνης καὶ τὸ τοῦ Ἀπόλλωνος
[1, 3]	δὲ μηδὲν κοινὸν ἔχεις πρὸς	τὸ	μέλος σου, οὐδὲ πρὸς τὸν
[1, 2]	εἶπον, Θεάτρου καὶ συναγωγῆς οὐδὲν	τὸ	μέσον· ἐγὼ δὲ αὐτῶν τόλμαν
[1, 2]	θεάτρου γὰρ καὶ συναγωγῆς οὐδὲν	τὸ	μέσον. Καὶ οἶδα μὲν ὅτι
[1, 5]	οὖν τοῦτο ἀσεβεστέρους αὐτοὺς ἀποφαίνει,	τὸ	μετὰ τοιαύτης προαιρέσεως τὰ βιβλία
[1, 1]	ἀλλοτρίων ἐπιμελήσασθαι. Τί δέ ἐστι	τὸ	νόσημα; Ἑορταὶ τῶν ἀθλίων καὶ
[1, 7]	Ὠφέλησε μὲν γὰρ τὸ σῶμα,	τὸ	πάντως ἀποθανούμενον μικρὸν ὕστερον καὶ
[1, 4]	ἀπόστολοι, καὶ τὴν οἰκουμένην ἐπεσπάσαντο·	τὸ	πλέον τῆς πόλεως Χριστιανὸν, καὶ
[1, 6]	Ἰουδαίων. Ὅταν γὰρ ἐξέλθῃ, φησὶ,	τὸ	πνεῦμα τὸ ἀκάθαρτον, πορεύεται δι´
[1, 7]	ἢ πηρὸν ἰάσηται, καὶ μετὰ	τὸ	ποιῆσαι τὸ σημεῖον, καλέσῃ σε
[1, 1]	τῶν νηστειῶν κοινωνοῦσι· καὶ τοῦτο	τὸ	πονηρὸν ἔθος βούλομαι τῆς Ἐκκλησίας
[1, 4]	ἕκαστος λογιζέσθω, μηδὲ πάρεργον ἡγείσθω	τὸ	πρᾶγμα εἶναι. Οὐχ ὁρᾶτε ἐπὶ
[1, 1]	πόθῳ περὶ τὸν λέγοντα διὰ	τὸ	πρὸς τὸν δεσπότην φίλτρον, οὕτω
[1, 1]	οὐκ ἐγκαλοῦσιν, ἀλλὰ καὶ ἐξαλείφουσι	τὸ	ῥητὸν μετὰ τῆς διανοίας, εἰ
[1, 7]	σημεῖον ἢ τέρας, καὶ ἔλθῃ	τὸ	σημεῖον ἢ τὸ τέρας ὃ
[1, 7]	ἰάσηται, καὶ μετὰ τὸ ποιῆσαι	τὸ	σημεῖον, καλέσῃ σε εἰς ἀσέβειαν,
[1, 5]	ἂν ἐθαύμασας τὸ καπηλεῖον ἢ	τὸ	σπήλαιον, ἐπειδὴ ἔνδον εἱστήκει παροινούμενος
[1, 7]	τιμῆς ἀπεστέρησαν τῆς ἄνωθεν, καὶ	τὸ	σῶμα θεραπεύσουσι; Γέλως ταῦτα καὶ
[1, 7]	ἢ ὠφέλησεν. Ὠφέλησε μὲν γὰρ	τὸ	σῶμα, τὸ πάντως ἀποθανούμενον μικρὸν
[1, 5]	αὐτοῦ ἀσθενοῦς ὄντος οἰκοδομηθήσεται εἰς	τὸ	τὰ εἰδωλόθυτα ἐσθίειν; Καὶ ἐγὼ
[1, 1]	σήμερον νηστεύσωσι μετ´ ἐκείνων, μετὰ	τὸ	τελεσθῆναι τὴν ἁμαρτίαν, εἰκῆ λοιπὸν
[1, 7]	καὶ ἔλθῃ τὸ σημεῖον ἢ	τὸ	τέρας ὃ ἐλάλησε, καὶ εἴπῃ
[1, 4]	δὲ καὶ πανδοχείου παντὸς ἀτιμότερον	τὸ	τῆς συναγωγῆς χωρίον (ἐστίν. Οὐ
[1, 6]	Ἐμοὶ καὶ τὸ Ματρώνης καὶ	τὸ	τοῦ Ἀπόλλωνος ἱερὸν ὁμοίως ἐστὶ
[1, 6]	δι´ ἐκείνων, καὶ ἀπέθετο εἰς	τὸ	τοῦ Σεράπιδος ἱερόν· καὶ γὰρ
[1, 1]	τελεσθῆναι τὴν ἁμαρτίαν, εἰκῆ λοιπὸν	τὸ	φάρμακον ἐπιθήσομεν. Διόπερ ἐπείγομαι καὶ
[1, 1]	κρότος ἐκεῖνος καὶ ὁ ἔπαινος	τὸ	φιλόθεον τῆς ὑμετέρας ψυχῆς ἐνεδείκνυτο.
[1, 2]	ζυγός μου χρηστός ἐστι, καὶ	τὸ	φορτίον μου ἐλαφρόν. Ἀλλ´ ὅμως
[1, 2]	σκότῳ συντραφέντες, πρὸς ἑαυτοὺς ἐπεσπασάμεθα	τὸ	φῶς, καὶ τοῦ ζόφου τῆς
[1, 3]	ἀφῇ, δαιμόνων κατοικητήριον γίνεται ἐκεῖνο	τὸ	χωρίον. Ἀλλὰ πάντως ἐροῦσιν, ὅτι
[1, 3]	μὴ γένοιτο· ἀλλ´ εἰδωλολατρείας ἐκεῖνο	τὸ	χωρίον λοιπόν ἐστιν· ἀλλ´ ὅμως
[1, 4]	~δʹ Ἀλλ´ οὐ τὰ ἡμέτερα	τοιαῦτα,	ἀλλ´ ὄντως φοβερὰ καὶ φρίκης
[1, 2]	μόσχον ἀδίδακτον ἐκάλει. Τὰ δὲ	τοιαῦτα	ἄλογα, πρὸς ἐργασίαν οὐκ ὄντα
[1, 8]	καὶ ἐπαχθὲς καταγγέλλειν τοὺς τὰ	τοιαῦτα	ἁμαρτάνοντας; Φορτικὸν μὲν οὖν καὶ
[1, 5]	γὰρ, ἔνθα ἂν ᾖ βιβλία	τοιαῦτα,	καὶ ὁ τόπος ἅγιος ἔσται;
[1, 3]	διηγησάμην, ἐπειδὴ πρὸς τοὺς τὰ	τοιαῦτα	καὶ ποιοῦντας καὶ πάσχοντας ἀπανθρώπως
[1, 8]	μετὰ ἀκριβείας ἁπάσης τοὺς τὰ	τοιαῦτα	νοσοῦντας θηρεύσαντες, οὕτως εἰς τὴν
[1, 4]	ἢ περιόψομαί τινα τῶν τὰ	τοιαῦτα	νοσούντων, ἐὰν ἴδω· ἐὰν δὲ
[1, 8]	ἕνα μοι κομισάτω τῶν τὰ	τοιαῦτα	νοσούντων· μᾶλλον δὲ μὴ γένοιτο
[1, 7]	καὶ ἀστραγάλους καὶ ἕτερά τινα	τοιαῦτα	πολλάκις τοῖς μικροῖς προτεινόμενοι παιδίοις
[1, 3]	γὰρ ἂν εἴποιμι τὸν τὰ	τοιαῦτα	τολμῶντα Χριστιανὸν εἰλικρινῆ) εἰς τὰ
[1, 8]	παρακούσητε, (ἤ τινας τῶν τὰ	τοιαῦτα	τολμώντων ἀποκρύψητε, ὥσπερ κατήγοροι σφοδροὶ
[1, 3]	διὰ τὸ εὐτελὲς τῆς διανοίας	τοιαῦτα	φαίνεται) πολὺν κινοῦσι γέλωτα· οὕτω
[1, 3]	ἀδελφῶν τῶν ὑμετέρων εἰς παρανομίας	τοιαύτας	ἐμπίπτοντα, ἀλλοτρίαν, οὐκ οἰκείαν ἡγεῖσθε
[1, 8]	τῶν ταύτης ἀκουόντων τῆς συμβουλῆς,	τοιαύτην	ἁμαρτίαν ποτὲ ἁμαρτεῖν, ὥστε προδοῦναι
[1, 7]	καπνὸς σωμάτων καιομένων· τῆς δὲ	τοιαύτης	κνίσσης οὐδὲν δυσωδέστερον· ἀλλ´ ἵνα
[1, 5]	ἀσεβεστέρους αὐτοὺς ἀποφαίνει, τὸ μετὰ	τοιαύτης	προαιρέσεως τὰ βιβλία κατέχειν. Οὐδὲ
[1, 6]	συνιόντων ἐκεῖ μιαρίαν. Τὸ αὐτὸ	τοίνυν	καὶ περὶ τῆς συναγωγῆς λογιστέον.
[1, 5]	αὐτὸν ἄγει ζῆλον θαυμάζεται. Φεύγετε	τοίνυν	καὶ τοὺς συλλόγους, καὶ τοὺς
[1, 7]	ταῖς ἀῤῥωστίαις ἐμπεσεῖν πολλάκις. Μένε	τοίνυν	καρτερῶν, ἵνα καὶ σὺ ἀκούσῃς,
[1, 8]	πείρᾳ τὴν εὐεργεσίαν μαθόντα. Μὴ	τοίνυν	νομίζετε χαρίζεσθαι τοῖς ὑμετέροις ἀδελφοῖς,
[1, 8]	κέρδος καὶ ὑμῖν κἀκείνοις. Μὴ	τοίνυν	ὀλιγωρήσητε, ἀλλὰ καὶ γυναῖκες γυναῖκας,
[1, 5]	νοσοῦντας ἐπανελθεῖν δεῖ πάλιν. Ἐννοήσατε	τοίνυν	τίσι κοινωνοῦσιν οἱ νηστεύοντες νῦν·
[1, 3]	ταύτης ἀξιοπιστοτέραν μαρτυρίαν παραγάγω; Εἰ	τοίνυν	τὸν Πατέρα ἀγνοοῦσι, τὸν Υἱὸν
[1, 4]	τοῦ λόγου δεῖξαι πειράσομαι. Παρακαλῶ	τοίνυν	ὑμᾶς μνημονεύειν ταύτης μάλιστα τῆς
[1, 7]	τὸ ἐνύπνιον. Ὃ δὲ λέγει,	τοιοῦτόν	ἐστιν· ἐάν τις ἀναστῇ προφήτης,
[1, 8]	ἐπαχθὲς σιγᾷν. Καὶ γὰρ ὑμῖν	τοῖς	ἀποκρύπτουσι, κἀκείνοις τοῖς λανθάνουσιν ἐπάγει
[1, 5]	συλλόγους. Οὐ μικρὰ αὕτη βλάβη	τοῖς	ἀσθενεστέροις τῶν ἀδελφῶν, οὐ μικρὰ
[1, 4]	ἐπιβαίνειν προθύρων, ἂν φιλονεικῇ καὶ	τοῖς	αὐτοῖς ἐπιμένῃ. Τί γάρ σοι
[1, 5]	τίσι κοινωνοῦσιν οἱ νηστεύοντες νῦν·	τοῖς	βοῶσι, Σταύρωσον, σταύρωσον· τοῖς λέγουσι,
[1, 6]	τοὺς υἱοὺς ἔθυσαν, ἢ ὅτι	τοῖς	δαιμονίοις ἔθυσαν; Ἀλλὰ ἀσελγείας ἕνεκεν
[1, 6]	αὐτῶν καὶ τὰς θυγατέρας αὐτῶν	τοῖς	δαιμονίοις· τὴν φύσιν ἠγνόησαν, ὠδίνων
[1, 7]	ἐπὶ Ἄβελ, καὶ τότε ἐπὶ	τοῖς	δώροις αὐτοῦ· εἶδε τὸν Κάϊν,
[1, 5]	κατέχουσι τοὺς ἁγίους, ὅτι ἀπιστοῦσι	τοῖς	ἐκείνων ῥήμασιν, ὅτι τὴν ἐσχάτην
[1, 5]	καὶ τοὺς προσκυνοῦντας τὸν ἐσταυρωμένον	τοῖς	ἐσταυρωκόσι συνεορτάζειν; Τοῦτο γὰρ οὐ
[1, 8]	συγγνώμην; πῶς δὲ οὐκ ἐν	τοῖς	ἐσχάτοις σε τῶν ἐχθρῶν ἡ
[1, 4]	ἐκπεσόντας, φοβερούς τις εἶναι λέγοι	τοῖς	εὐδοκιμοῦσι καὶ παῤῥησίαν ἔχουσιν; Ἀλλ´
[1, 2]	ἄρτον τῶν τέκνων, καὶ βαλεῖν	τοῖς	κυναρίοις· πρὸς τὴν Χαναναίαν ὁ
[1, 8]	γὰρ ὑμῖν τοῖς ἀποκρύπτουσι, κἀκείνοις	τοῖς	λανθάνουσιν ἐπάγει τὸν ὄλεθρον αὕτη
[1, 5]	νῦν· τοῖς βοῶσι, Σταύρωσον, σταύρωσον·	τοῖς	λέγουσι, Τὸ αἷμα αὐτοῦ ἐφ´
[1, 7]	καὶ ἕτερά τινα τοιαῦτα πολλάκις	τοῖς	μικροῖς προτεινόμενοι παιδίοις καὶ δελεάζοντες,
[1, 3]	καὶ οὐκ αἰσθάνεσθε. Καθάπερ γὰρ	τοῖς	παιδίοις ἐκείνοις προσωπεῖα δεικνύντες φοβερὰ
[1, 1]	μὲν οὖν καὶ σήμερον ἐπαγωνίσασθαι	τοῖς	παλαίσμασι τούτοις. Εἰ γὰρ οἱ
[1, 4]	μετὰ Ἰουδαίων, καὶ γυμνοῖς βάδιζε	τοῖς	ποσὶν ἐπὶ τῆς ἀγορᾶς, καὶ
[1, 2]	καὶ τὴν ἐσχάτην ἀκολασίαν, γυμνοῖς	τοῖς	ποσὶν ἐπὶ τῆς ἀγορᾶς ὀρχούμενοι·
[1, 1]	καὶ τὰ ἀγωνίσματα ἡμῖν γίνεται	τοῖς	πρότερον τὰ νῦν. Καὶ γὰρ
[1, 5]	ὅτι τοὺς προφήτας ἔχοντες ἀπιστοῦσι	τοῖς	προφήταις, ὅτι ἀναγινώσκοντες τὰ γράμματα
[1, 1]	ἀπόδειξις· ἐγὼ δὲ οὐκ ἠρκέσθην	τοῖς	προφήταις, οὐκ ἔστην μέχρι τῶν
[1, 6]	καὶ προφήτας ἔχειν καὶ τιμᾷν,	τοῖς	ῥήμασι τούτοις πολὺ κατασκευάζοντες τὸ
[1, 4]	τὰ Περσικὰ φρονῶν ἐν μέσοις	τοῖς	στρατιώταις, οὐκ αὐτὸς κινδυνεύει μόνος,
[1, 8]	ὑμῖν ἐκπολεμοῦσα. Πόσῳ δὲ βέλτιον	τοῖς	συνδούλοις ἀπεχθάνεσθαι ἐπὶ σωτηρίᾳ, ἢ
[1, 3]	ὅμως τινὲς ὡς σεμνοῖς ἐκείνοις	τοῖς	τόποις προσέχουσι. Καὶ ταῦτα οὐχὶ
[1, 8]	μαθόντα. Μὴ τοίνυν νομίζετε χαρίζεσθαι	τοῖς	ὑμετέροις ἀδελφοῖς, εἴ τι τῶν
[1, 6]	βέβηλον. Εἰ δέ τίς μου	τόλμαν	καταγινώσκει, πάλιν ἐγὼ τὴν ἐσχάτην
[1, 2]	Καὶ οἶδα μὲν ὅτι τινὲς	τόλμαν	καταγινώσκουσι τοῦ λόγου, ὅτι εἶπον,
[1, 2]	τὸ μέσον· ἐγὼ δὲ αὐτῶν	τόλμαν	καταγινώσκω, ἐὰν μὴ οὕτω νομίζωσιν.
[1, 7]	σου τὸν Υἱὸν ἀνεῖλον, καὶ	τολμᾷς	αὐτοῖς εἰς ταυτὸν συνιέναι; Καὶ
[1, 3]	κεφαλὴν μίαν ἔχων τὸν Χριστὸν,	τολμᾷς	εἰπεῖν, ὅτι οὐδέν σοι κοινόν
[1, 3]	ἂν εἴποιμι τὸν τὰ τοιαῦτα	τολμῶντα	Χριστιανὸν εἰλικρινῆ) εἰς τὰ τῶν
[1, 8]	(ἤ τινας τῶν τὰ τοιαῦτα	τολμώντων	ἀποκρύψητε, ὥσπερ κατήγοροι σφοδροὶ ἀντικαταστήσονται
[1, 8]	τὸν Θεὸν ἐκπολεμώσεις σεαυτῷ, καὶ	τὸν	ἀδελφὸν βλάψεις· καταγγέλλων δὲ καὶ
[1, 4]	ταῦτα, ἵνα ἕκαστος ὑμῶν ἐπισπάσηται	τὸν	ἀδελφὸν, κἂν ἀνάγκην ἐπιθεῖναι δέοι,
[1, 4]	ὥστε αὐτὸν ἀπαλλάξαι τῆς ἀπαγωγῆς;	Τὸν	ἀδελφὸν νῦν ὁρᾷς τὸν σὸν,
[1, 3]	τὸ μέλος σου, οὐδὲ πρὸς	τὸν	ἀδελφόν σου ἔχεις τι κοινὸν,
[1, 2]	Οὐκ ἔστι καλὸν, φησὶ, λαβεῖν	τὸν	ἄρτον τῶν τέκνων, καὶ βαλεῖν
[1, 5]	ἀλλ´ ὅτι καὶ ἄλλους εἰς	τὸν	αὐτὸν ἄγει ζῆλον θαυμάζεται. Φεύγετε
[1, 5]	ἀλλ´ ὅταν αὐτῶν κατηγορήσωσιν ὡς	τὸν	αὐτῶν ἀγνοούντων Δεσπότην, καὶ κοινωνοὺς
[1, 1]	παρηγάγομεν τόν τε Ἡσαΐαν καὶ	τὸν	Δαυῒδ καὶ τὸν Παῦλον. Ὁ
[1, 2]	Καίσαρα. Συνέτριψας τὸν ζυγὸν, διέῤῥηξας	τὸν	δεσμὸν, ἐξέβαλες σαυτὸν τῆς οὐρανίου
[1, 2]	συνέτριψας τὸν ζυγόν σου, διέῤῥηξας	τὸν	δεσμόν σου. Οὐχὶ Παῦλος λέγει
[1, 1]	κρότων ὑπερβολῇ τὴν πολλὴν περὶ	τὸν	Δεσπότην ἐπεδείκνυσθε εὔνοιαν. Ἐβουλόμην μὲν
[1, 2]	σου ἦν ἡ νηστεία, ὅτε	τὸν	Δεσπότην κατέσφαξας, τότε σου προσδεκτὴ
[1, 7]	ὑπὸ τοῦ Θεοῦ προδεδομένους, τοὺς	τὸν	Δεσπότην παροξύναντας, τούτους κοινωνοὺς ποιεῖσθαι
[1, 8]	συνδούλοις ἀπεχθάνεσθαι ἐπὶ σωτηρίᾳ, ἢ	τὸν	Δεσπότην παροξύνειν καθ´ ἑαυτῶν, Οὗτος
[1, 6]	δὲ εἰς αὐτὸν τῶν προφητῶν	τὸν	Δεσπότην ὑβρίζουσιν. Ἀνθρώποις οὖν, εἰπέ
[1, 1]	τὸν λέγοντα διὰ τὸ πρὸς	τὸν	δεσπότην φίλτρον, οὕτω καὶ ὑμεῖς
[1, 7]	πονηρὸν, ἀλλ´ οὐχ ὡς αὐτὸν	τὸν	διάβολον ἔφυγες ἄν; Τοῦ Δεσπότου
[1, 7]	ἐργάσασθαι τῶν κακῶν, πρὶν ἢ	τὸν	ἑαυτῶν ἀνελεῖν Δεσπότην, πρὸ τοῦ
[1, 1]	οἰκέται φιλόστοργοι, ἐπειδὰν ἀκούσωσί τινος	τὸν	ἑαυτῶν ἐπαινοῦντος δεσπότην, ἐκκαίονται τῷ
[1, 3]	ἀδίκου ταύτης ἀπαγωγῆς. Ἐπεὶ δὲ	τὸν	ἕλκοντα ἠρόμην εἰ Χριστιανὸς εἴη,
[1, 5]	ποιεῖσθαι κοινωνοὺς, καὶ τοὺς προσκυνοῦντας	τὸν	ἐσταυρωμένον τοῖς ἐσταυρωκόσι συνεορτάζειν; Τοῦτο
[1, 1]	ἀληθείας κόρον οὐ λαμβάνουσι βλασφημοῦντες	τὸν	εὐεργέτην, πολλῷ μᾶλλον ἡμᾶς ἀκορέστως
[1, 5]	λέγω, Ἐάν τις ἴδῃ σε	τὸν	ἔχοντα γνῶσιν εἰς συναγωγὴν ἀπερχόμενον,
[1, 5]	Ἐάν τις ἴδῃ σὲ, φησὶ,	τὸν	ἔχοντα γνῶσιν, ἐν εἰδωλείῳ κατακείμενον,
[1, 2]	ᾐνίξατο. Οὐ γὰρ εἶπεν, Ἀπέθου	τὸν	ζυγὸν, ἀλλὰ, Συνέτριψας τὸν ζυγὸν,
[1, 2]	βασιλέα εἰ μὴ Καίσαρα. Συνέτριψας	τὸν	ζυγὸν, διέῤῥηξας τὸν δεσμὸν, ἐξέβαλες
[1, 2]	ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ· καὶ, Ἄρατε	τὸν	ζυγόν μου ἐφ´ ὑμᾶς, ὅτι
[1, 2]	Ἀπέθου τὸν ζυγὸν, ἀλλὰ, Συνέτριψας	τὸν	ζυγὸν, ὅπερ σκιρτώντων ἀλόγων ἐστὶν
[1, 2]	Ἀπ´ αἰῶνος γὰρ, φησὶ, συνέτριψας	τὸν	ζυγόν σου, διέῤῥηξας τὸν δεσμόν
[1, 2]	εἶπε, σκληροτράχηλοι· οὐ γὰρ ἤνεγκαν	τὸν	ζυγὸν τοῦ Χριστοῦ, καίτοι χρηστὸς
[1, 2]	κατενεχθέντες, ἐσκίρτησαν, καὶ οὐκ ἐδέξαντο	τὸν	ζυγὸν τοῦ Χριστοῦ, οὐδὲ τὸ
[1, 8]	δίκην. Ὥστε σιγῶν μὲν, καὶ	τὸν	Θεὸν ἐκπολεμώσεις σεαυτῷ, καὶ τὸν
[1, 1]	ἐκεῖνοι; Ὅτι Πατέρα ἴδιον ἔλεγε	τὸν	Θεὸν, ἴσον ἑαυτὸν ποιῶν τῷ
[1, 7]	τῇ γυναικὶ πεισθεὶς βλασφημῆσαι εἰς	τὸν	Θεὸν, καὶ ἀπαλλαγῆναι τῆς ἐπικειμένης
[1, 2]	καὶ τῇ φυλακῇ τοῦ νόμου	τὸν	Θεὸν παροξύνουσι; Διὰ τοῦτό φησι,
[1, 5]	τοὺς δὲ εἰς αὐτὸν ὑβρίσαντας	τὸν	Θεὸν ποιεῖσθαι κοινωνοὺς, καὶ τοὺς
[1, 3]	πάντως ἐροῦσιν, ὅτι καὶ αὐτοὶ	τὸν	Θεὸν προσκυνοῦσιν· ἀλλὰ μὴ γένοιτο
[1, 3]	τοῦτο εἰπεῖν! Οὐδεὶς Ἰουδαῖος προσκυνεῖ	τὸν	Θεόν. Τίς ταῦτά φησιν; Ὁ
[1, 8]	τὸν ὄλεθρον αὕτη ἡ σιγὴ,	τὸν	Θεὸν ὑμῖν ἐκπολεμοῦσα. Πόσῳ δὲ
[1, 7]	ἐπὶ τοῖς δώροις αὐτοῦ· εἶδε	τὸν	Κάϊν, καὶ τότε τὰς θυσίας
[1, 7]	θυσίας, τὴν μὲν κνίσσαν καὶ	τὸν	καπνὸν ὀσμὴν εὐωδίας καλεῖ, τὸ
[1, 8]	σφοδρότητος. Ἱμάτιον ἐὰν ἀπολέσῃς, μὴ	τὸν	κεκλοφότα μόνον, οὐχὶ καὶ τὸν
[1, 8]	νῦν ἐν τῷ ἰουδαϊσμῷ· οἶδας	τὸν	κεκλοφότα, οἶδας τὸν κλαπέντα· ὁρᾷς
[1, 8]	ἰουδαϊσμῷ· οἶδας τὸν κεκλοφότα, οἶδας	τὸν	κλαπέντα· ὁρᾷς ἐμὲ, καθάπερ λύχνον,
[1, 1]	δεσπότην, ἐκκαίονται τῷ πόθῳ περὶ	τὸν	λέγοντα διὰ τὸ πρὸς τὸν
[1, 8]	καθάπερ λύχνον, ἅπτοντα τῆς διδασκαλίας	τὸν	λόγον, καὶ πανταχοῦ ζητοῦντα καὶ
[1, 8]	τὴν μνήμην λυμήνασθαι, ἐνταῦθα καταλύσω	τὸν	λόγον, τὰ τοῦ Μωσέως ῥήματα
[1, 5]	λογίζου. Τοὺς γὰρ προφήτας καὶ	τὸν	Μωϋσέα μετ´ αὐτῶν εἰσήγαγον ἐκεῖ,
[1, 7]	τοὺς συνιόντας, ἀλλ´ οἱ συνιόντες	τὸν	ναὸν ἅγιον ποιοῦσιν. Εἰ δὲ
[1, 7]	ἑορτῶν, καὶ τῶν θυμιαμάτων, καὶ	τὸν	ναὸν ἀποστρέφεται διὰ τοὺς εἰσιόντας
[1, 2]	Καὶ πῶς ἂν ἔχοι λόγον;	Τὸν	νηστεύοντα κατεσταλμένον εἶναι χρὴ, συντετριμμένον,
[1, 2]	τρεχόντων. Καὶ γὰρ ὅτε ἔδει	τὸν	νόμον τηρεῖν, κατεπάτησαν· καὶ νῦν
[1, 6]	ἂν ῥᾳδίως ἐπισπάσαιτο, οὐδὲ ἀπατήσειε	τὸν	νοῦν ἔχοντα καὶ σωφρονοῦντα· ἐνταῦθα
[1, 3]	θηρίου ἀκαθάρτου. Καὶ πάλιν, Ἀφῆκα	τὸν	οἶκόν μου, ἐγκαταλέλοιπα τὴν κληρονομίαν
[1, 6]	μὴ εὕρῃ, φησὶν, ὑποστρέψω εἰς	τὸν	οἶκόν μου· καὶ ἐλθὸν εὑρίσκει
[1, 8]	ἀποκρύπτουσι, κἀκείνοις τοῖς λανθάνουσιν ἐπάγει	τὸν	ὄλεθρον αὕτη ἡ σιγὴ, τὸν
[1, 1]	τῶν ἀποστόλων, ἀλλ´ ἀνέβην εἰς	τὸν	οὐρανὸν, ἔδειξα ὑμῖν τὸν χορὸν
[1, 8]	Μωσέως ῥήματα εἰπών· Διαμαρτύρομαι ὑμῖν	τὸν	οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν, ὅτι
[1, 8]	καὶ πρὸ τῶν ἡμετέρων ἐγκωμίων	τὸν	παρὰ τοῦ Θεοῦ μισθὸν ἐπισπάσησθε
[1, 3]	ἀξιοπιστοτέραν μαρτυρίαν παραγάγω; Εἰ τοίνυν	τὸν	Πατέρα ἀγνοοῦσι, τὸν Υἱὸν ἐσταύρωσαν,
[1, 3]	Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ. Εἰ	τὸν	Πατέρα γάρ μου ᾔδειτε, φησὶ,
[1, 3]	οὔτε δὲ ἐμὲ οἴδατε, οὔτε	τὸν	Πατέρα μου οἴδατε. Ποίαν ταύτης
[1, 1]	Ἡσαΐαν καὶ τὸν Δαυῒδ καὶ	τὸν	Παῦλον. Ὁ μὲν γὰρ ἐβόα,
[1, 7]	Οὐ καλή σου ἡ ἐμπορία·	τὸν	ποιητὴν τοῦ σώματος παροργίζεις Θεὸν,
[1, 8]	παρὰ τοῦ Θεοῦ μισθὸν ἐπισπάσησθε	τὸν	πολὺν καὶ ἄφατον, καὶ τοὺς
[1, 2]	ἀνέγνωσαν ἐκ πρώτης ἡλικίας, καὶ	τὸν	προφητευθέντα ἐσταύρωσαν· ἡμεῖς οὐκ ἠκούσαμεν
[1, 2]	οὐκ ἠκούσαμεν θείων λογίων, καὶ	τὸν	προφητευθέντα προσεκυνήσαμεν, Διὰ τοῦτο ἄθλιοι,
[1, 7]	Εἴ τις τὸν υἱὸν ἀνεῖλε	τὸν	σὸν, εἰπέ μοι, ἆρα ἂν
[1, 7]	τοῦ σώματος παροργίζεις Θεὸν, καὶ	τὸν	σὸν ἐπίβουλον εἰς θεραπείαν ἐπικαλῇ;
[1, 4]	ἀπαγωγῆς; Τὸν ἀδελφὸν νῦν ὁρᾷς	τὸν	σὸν, οὐχ ὑπὸ τοῦ δημίου,
[1, 8]	τὸν κεκλοφότα μόνον, οὐχὶ καὶ	τὸν	συνειδότα τῷ κλέπτῃ καὶ μὴ
[1, 3]	Χριστιανοῦ (οὐ γὰρ ἂν εἴποιμι	τὸν	τὰ τοιαῦτα τολμῶντα Χριστιανὸν εἰλικρινῆ)
[1, 1]	λόγους, ὅτε καὶ μάρτυρας παρηγάγομεν	τόν	τε Ἡσαΐαν καὶ τὸν Δαυῒδ
[1, 4]	τράγων οὐδὲν ἄμεινον διακείμενοι, κατὰ	τὸν	τῆς ἀσελγείας λόγον καὶ τὴν
[1, 5]	ὀλίγα εἰπεῖν. Τίνος γὰρ ἕνεκα	τὸν	τόπον ἐκεῖνον αἰδεῖσθε, δέον καταφρονεῖν
[1, 3]	θείων μετασχούσῃ μυστηρίων, πρὸς ἐκεῖνον	τὸν	τόπον ἐλθεῖν) ἐμπρησθεὶς οὖν ὑπὸ
[1, 6]	ἕστηκεν ἐκεῖ, (ἀλλὰ δαίμονες οἰκοῦσι	τὸν	τόπον. Καὶ τοῦτο οὐ περὶ
[1, 3]	ἀποφήνηται, τῶν δαιμόνων καταγώγιον εἶναι	τὸν	τόπον; Οὐ προσκυνεῖται Θεὸς ἐκεῖ,
[1, 6]	ἵνα μάθητε, ὅτι οὐχ ἁγιάζει	τὸν	τόπον τὰ βιβλία, ἀλλὰ βέβηλον
[1, 4]	μετὰ τῶν τέκνων αὐτῆς, κατὰ	τὸν	τοῦ Ἀποστόλου λόγον. Νηστεύεις μετὰ
[1, 7]	ποιεῖσθαι ἐν ἑορταῖς; Εἴ τις	τὸν	υἱὸν ἀνεῖλε τὸν σὸν, εἰπέ
[1, 7]	ἔφυγες ἄν; Τοῦ Δεσπότου σου	τὸν	Υἱὸν ἀνεῖλον, καὶ τολμᾷς αὐτοῖς
[1, 3]	Εἰ τοίνυν τὸν Πατέρα ἀγνοοῦσι,	τὸν	Υἱὸν ἐσταύρωσαν, τοῦ Πνεύματος τὴν
[1, 5]	γὰρ ἴδωσιν ὑμᾶς τοὺς προσκυνοῦντας	τὸν	ὑπ´ αὐτῶν σταυρωθέντα Χριστὸν, τὰ
[1, 1]	εἰς τὸν οὐρανὸν, ἔδειξα ὑμῖν	τὸν	χορὸν τῶν ἀγγέλων λέγοντα, Δόξα
[1, 7]	γὰρ καὶ γεέννης φοβερώτερον ἡμῖν	τὸν	Χριστὸν εἶναι δεῖ, καὶ βασιλείας
[1, 6]	γένοιτο! ἐκεῖναι γάρ με πρὸς	τὸν	Χριστὸν ἐχειραγώγησαν· ἀλλὰ τὴν ἀσέβειαν
[1, 3]	οὐδὲν ἄμεινον διακεῖσθαι ἔλεγον, εἰ	τὸν	Χριστὸν λέγων προσκυνεῖν, ἐπὶ τὰ
[1, 7]	σοι γέενναν ἀπειλεῖ, ὥστε ἀρνήσασθαι	τὸν	Χριστὸν, μὴ καταδέξῃ· εἴ τις
[1, 5]	γὰρ λέγωσι μὴ εἰδέναι αὐτοὺς	τὸν	Χριστὸν, μηδὲ εἰρηκέναι τι περὶ
[1, 3]	μέλη τὰ σά; Πῶς οὖν	τὸν	Χριστὸν ὁμολογεῖς σὺ κεφαλὴν εἶναι
[1, 3]	κοινωνίαν εἰπεῖν, κεφαλὴν μίαν ἔχων	τὸν	Χριστὸν, τολμᾷς εἰπεῖν, ὅτι οὐδέν
[1, 3]	τι κοινὸν, οὐδὲ κεφαλὴν ἔχεις	τὸν	Χριστόν. Ὡς παιδία μικρὰ φοβοῦσιν
[1, 3]	τινὲς ὡς σεμνοῖς ἐκείνοις τοῖς	τόποις	προσέχουσι. Καὶ ταῦτα οὐχὶ στοχαζόμενος
[1, 5]	εἰπεῖν. Τίνος γὰρ ἕνεκα τὸν	τόπον	ἐκεῖνον αἰδεῖσθε, δέον καταφρονεῖν καὶ
[1, 3]	μετασχούσῃ μυστηρίων, πρὸς ἐκεῖνον τὸν	τόπον	ἐλθεῖν) ἐμπρησθεὶς οὖν ὑπὸ ζήλου,
[1, 6]	ἐκεῖ, (ἀλλὰ δαίμονες οἰκοῦσι τὸν	τόπον.	Καὶ τοῦτο οὐ περὶ τῆς
[1, 5]	καὶ τὴν συναγωγὴν σεμνὸν εἶναι	τόπον	νομίζουσιν, ἀναγκαῖον καὶ πρὸς τούτους
[1, 3]	τῶν δαιμόνων καταγώγιον εἶναι τὸν	τόπον;	Οὐ προσκυνεῖται Θεὸς ἐκεῖ, μὴ
[1, 6]	μάθητε, ὅτι οὐχ ἁγιάζει τὸν	τόπον	τὰ βιβλία, ἀλλὰ βέβηλον ποιεῖ
[1, 5]	ᾖ βιβλία τοιαῦτα, καὶ ὁ	τόπος	ἅγιος ἔσται; Οὐ πάντως. Ἐγὼ
[1, 4]	ἐξουσίαν ἔχων, οὗτος φοβερὸς ὁ	τόπος·	ἔνθα μυρίοι περὶ κολάσεων ἀθανάτων
[1, 3]	πόρνη ἕστηκεν, πορνεῖόν ἐστιν ὁ	τόπος·	μᾶλλον δὲ οὐχὶ πορνεῖον καὶ
[1, 7]	ἐστι. Θυμίαμα βδέλυγμα, καὶ ὁ	τόπος	οὐ βδέλυγμα; Καὶ πότε δὲ
[1, 1]	ἡ δόξα αὐτοῦ (ἐκ τοῦ	τόπου	αὐτοῦ. Κάτω τρεῖς μάρτυρες, ἄνω
[1, 7]	καὶ εἰς τοὺς βεβήλους αὐτῶν	τόπους	ἀπαντᾷν, καὶ τῶν ἀκαθάρτων ἐπιβαίνειν
[1, 5]	καὶ τοὺς συλλόγους, καὶ τοὺς	τόπους	αὐτῶν, καὶ μηδεὶς αἰδείσθω τὴν
[1, 6]	ἀναβαίνειν ἐκεῖ, καὶ παρακαθεύδειν τῷ	τόπῳ.	Ἀλλὰ μὴ γένοιτό ποτε τούτους
[1, 6]	ἔχει τὴν οἰκείαν ἁγιότητα, τῷ	τόπῳ	δὲ οὐ μεταδίδωσι, διὰ τὴν
[1, 6]	κατοικοῦσιν, οὐχὶ ἐν αὐτῷ τῷ	τόπῳ	μόνον, ἀλλὰ καὶ ἐν αὐταῖς
[1, 5]	τί λέγω περὶ βιβλίων καὶ	τόπων;	ἐν καιρῷ τῶν διωγμῶν οἱ
[1, 6]	τὸ ἀκάθαρτον, πορεύεται δι´ ἀνύδρων	τόπων,	ζητοῦν ἀνάπαυσιν· κἂν μὴ εὕρῃ,
[1, 2]	Ὄντως γὰρ ἄθλιοι καὶ ταλαίπωροι,	τοσαῦτα	ἀπὸ τῶν οὐρανῶν ἀγαθὰ εἰς
[1, 6]	οὖν, εἰπέ μοι, δαιμονῶσι, καὶ	τοσαῦτα	ἔχουσι πνεύματα ἀκάθαρτα, ἐν σφαγαῖς
[1, 5]	βιβλία κατέχειν. Οὐδὲ γὰρ ἂν	τοσαύτης	ἄξιοι ἦσαν κατηγορίας, εἰ μὴ
[1, 5]	εἰς ἄνθρωπον γενομένους πονηροὺς μετὰ	τοσαύτης	φεύγειν σπουδῆς, τοὺς δὲ εἰς
[1, 8]	νοσούντων· μᾶλλον δὲ μὴ γένοιτο	τοσούτους	εἶναι τοὺς νοσοῦντας· δύο καὶ
[1, 4]	ἔτι λείπεται λόγος ἡμῖν, ὅταν,	τοσούτων	ἰατρῶν ὄντων, ὦσί τινες νοσοῦντες;
[1, 2]	ἀγάγετε ὧδε, καὶ κατασφάξατε αὐτούς.	Τότε	ἔδει σε νηστεύειν, ὦ Ἰουδαῖε,
[1, 7]	εἰσελθεῖν αὐτοὺς συνεχώρει ὁ Χριστὸς,	τότε	εἰς πέλαγος εὐθέως κατεπόντισαν· ἀνθρωπείων
[1, 7]	προσφοράς. Προσέσχεν ἐπὶ Ἄβελ, καὶ	τότε	ἐπὶ τοῖς δώροις αὐτοῦ· εἶδε
[1, 7]	μὲν ἔδειξε διὰ τῶν ἔργων,	τότε	μὲν βαρβαρικαῖς χερσὶ παραδοὺς, ὕστερον
[1, 6]	οἱ νῦν; καὶ μάλα εἰκότως.	Τότε	μὲν γὰρ εἰς τοὺς προφήτας
[1, 2]	σὺ δὲ τύπτεις τοὺς συνδούλους;	Τότε	μὲν οὖν εἰς κρίσεις καὶ
[1, 7]	ναὸν ἅγιον ποιοῦσιν. Εἰ δὲ	τότε	οὐκ ὠφέλει ὁ ναὸς, ὅτε
[1, 2]	νηστεία, ὅτε τὸν Δεσπότην κατέσφαξας,	τότε	σου προσδεκτὴ ἡ νηστεία γίνεται;
[1, 7]	αὐτοῦ· εἶδε τὸν Κάϊν, καὶ	τότε	τὰς θυσίας αὐτοῦ ἀπεστράφη. Ἐπὶ
[1, 1]	φίλτρον, οὕτω καὶ ὑμεῖς ἐποιήσατε	τότε·	τῇ τῶν κρότων ὑπερβολῇ τὴν
[1, 1]	πρότερον τοὺς οἰκείους θεραπεῦσαι, καὶ	τότε	τῶν ἀλλοτρίων ἐπιμελήσασθαι. Τί δέ
[1, 1]	Δεῖ δὲ πρότερον τοῦτο ἀνασπάσαντας,	τότε	φροντίσαι τῶν ἔξωθεν· πρότερον τοὺς
[1, 8]	ἔθος ἐπιτελέσῃ, καθαρὸς ἐγὼ ἀπὸ	τοῦ	αἵματος ὑμῶν πάντων. Οὗτοι οἱ
[1, 6]	αὐτὸν, καὶ ἔσται τὰ ἔσχατα	τοῦ	ἀνθρώπου ἐκείνου χείρονα τῶν πρώτων.
[1, 6]	καὶ τὸ Ματρώνης καὶ τὸ	τοῦ	Ἀπόλλωνος ἱερὸν ὁμοίως ἐστὶ βέβηλον.
[1, 4]	τῶν τέκνων αὐτῆς, κατὰ τὸν	τοῦ	Ἀποστόλου λόγον. Νηστεύεις μετὰ Ἰουδαίων;
[1, 2]	οὐκ ἤνεγκαν διὰ τὴν σκληρότητα	τοῦ	αὐχένος· καὶ οὐ μόνον οὐκ
[1, 4]	κοινώνει τῆς ἀσχημοσύνης αὐτοῖς καὶ	τοῦ	γέλωτος. Ἀλλ´ οὐκ ἂν ἕλοιο·
[1, 7]	αὐτὸν τὸν διάβολον ἔφυγες ἄν;	Τοῦ	Δεσπότου σου τὸν Υἱὸν ἀνεῖλον,
[1, 4]	ὁρᾷς τὸν σὸν, οὐχ ὑπὸ	τοῦ	δημίου, ἀλλ´ ὑπὸ τοῦ διαβόλου
[1, 4]	εἶτα κύριος ᾖς ἀφαρπάσαι τῶν	τοῦ	δημίου χειρῶν, οὐκ ἂν ἅπαντα
[1, 3]	ἐγέλων πάλιν. Τὴν μὲν γὰρ	τοῦ	διαβόλου κακουργίαν ὁρῶν, ἐστέναζον, οἷα
[1, 4]	ποίησον, ὥστε ἐξελέσθαι αὐτὸν τῆς	τοῦ	διαβόλου παγίδος, καὶ τῆς κοινωνίας
[1, 4]	ὑπὸ τοῦ δημίου, ἀλλ´ ὑπὸ	τοῦ	διαβόλου πρὸς τὸ βάραθρον τῆς
[1, 0]		~ΤΟΥ	ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΩΑΝΝΟΥ
[1, 7]	τῆς φωνῆς τοῦ προφήτου, ἢ	τοῦ	ἐνυπνιαζομένου τὸ ἐνύπνιον. Ὃ δὲ
[1, 4]	τῶν ἀῤῥήκτων, περὶ τοῦ σκότους.	τοῦ	ἐξωτέρου. Ἐκεῖνοι δὲ τούτων μὲν
[1, 2]	ἑαυτοὺς ἐπεσπασάμεθα τὸ φῶς, καὶ	τοῦ	ζόφου τῆς πλάνης ἀπηλλάγημεν. Ἐκεῖνοι
[1, 8]	ἀναγγεῖλαι ὑμῖν πᾶσαν τὴν βουλὴν	τοῦ	Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ κατέβαλον τὸ
[1, 7]	ἀποστῆναι ἀπὸ τοῦ μονογενοῦς Υἱοῦ	τοῦ	Θεοῦ, ἀποστράφηθι καὶ μίσησον, καὶ
[1, 7]	ἀνῄρηται, ὅτε τελεία ἡ ἀποστροφὴ	τοῦ	Θεοῦ γέγονεν, ὅτε πλείων τῆς
[1, 7]	τοῦ προφήτου λέγοντος, μᾶλλον δὲ	τοῦ	Θεοῦ διὰ τοῦ προφήτου, ὅτι
[1, 1]	τρεῖς μάρτυρες, τὸ ἀπρόσιτον τῆς	τοῦ	Θεοῦ δόξης δηλοῦντες. Ἀναμφισβήτητος λοιπὸν
[1, 3]	Τίς ταῦτά φησιν; Ὁ Υἱὸς	τοῦ	Θεοῦ. Εἰ τὸν Πατέρα γάρ
[1, 7]	Εἰ δέ ποτε καὶ συγχωροῦντος	τοῦ	Θεοῦ ἐπιτύχοιέν τινος θεραπείας, καθάπερ
[1, 7]	τῶν προφητῶν, μᾶλλον δὲ ἄκουσον	τοῦ	Θεοῦ, μεθ´ ὅσης αὐτὰς ἀποστρέφεται
[1, 8]	τῶν ἡμετέρων ἐγκωμίων τὸν παρὰ	τοῦ	Θεοῦ μισθὸν ἐπισπάσησθε τὸν πολὺν
[1, 7]	παραφροσύνης, τοὺς ἠτιμωμένους, τοὺς ὑπὸ	τοῦ	Θεοῦ προδεδομένους, τοὺς τὸν Δεσπότην
[1, 7]	ἡμᾶς χωρίσαι ἀπὸ τῆς ἀγάπης	τοῦ	Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ
[1, 2]	κύνες ὄντες ἰσχύσαμεν διὰ τὴν	τοῦ	Θεοῦ χάριν ἀποθέσθαι τὴν προτέραν
[1, 3]	τῶν ἀπατωμένων λογιζόμενος, ἐνεπιμπράμην ὑπὸ	τοῦ	θυμοῦ· καὶ τὴν ἄνοιαν πάλιν
[1, 5]	Ἰουδαϊκὰ πράγματα; Ὁ πίπτων οὐχὶ	τοῦ	ἰδίου πτώματος δίδωσι μόνον δίκην,
[1, 4]	πυρίνων ποταμῶν, περὶ τοῦ σκώληκος	τοῦ	ἰοβόλου, περὶ τῶν δεσμῶν τῶν
[1, 8]	ἡμᾶς ἐπιτυχεῖν χάριτι καὶ φιλανθρωπίᾳ	τοῦ	Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι´
[1, 8]	λόγοι παραστήσονται ἐν τῇ ἡμέρᾳ	τοῦ	Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ
[1, 4]	καὶ τοῦτο πρὸς τῷ τέλει	τοῦ	λόγου δεῖξαι πειράσομαι. Παρακαλῶ τοίνυν
[1, 2]	μὲν ὅτι τινὲς τόλμαν καταγινώσκουσι	τοῦ	λόγου, ὅτι εἶπον, Θεάτρου καὶ
[1, 8]	ἀντικαταστήσονται ὑμῖν. Οὐ γὰρ ὑπεστειλάμην	τοῦ	μὴ ἀναγγεῖλαι ὑμῖν πᾶσαν τὴν
[1, 7]	βασιλείαν ἐπαγγέλλοιτο, ὥστε ἀποστῆναι ἀπὸ	τοῦ	μονογενοῦς Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ἀποστράφηθι
[1, 8]	ἐνταῦθα καταλύσω τὸν λόγον, τὰ	τοῦ	Μωσέως ῥήματα εἰπών· Διαμαρτύρομαι ὑμῖν
[1, 2]	ἐλεεινότερον, οἳ μὴ τῇ παραβάσει	τοῦ	νόμου μόνον, ἀλλὰ καὶ τῇ
[1, 2]	μόνον, ἀλλὰ καὶ τῇ φυλακῇ	τοῦ	νόμου τὸν Θεὸν παροξύνουσι; Διὰ
[1, 8]	ἐπιοῦσαν ἀπαντήσατε σύναξιν, ἵνα καὶ	τοῦ	παρ´ ἡμῶν ἐπαίνου τύχητε, καὶ
[1, 7]	μὴ ἀπεκτίννυον, εἴθε μὴ ἐπεβούλευον.	Τοῦ	παραδείσου ἐξέβαλον, τῆς τιμῆς ἀπεστέρησαν
[1, 6]	ἐγένοντο· ἕκαστος ἐπὶ τὴν γυναῖκα	τοῦ	πλησίον αὐτοῦ ἐχρεμέτιζεν. Οὐκ εἶπεν,
[1, 6]	Οὐκ εἶπεν, ἕκαστος τῆς γυναικὸς	τοῦ	πλησίον ἐπεθύμει, ἀλλ´ ἐμφαντικώτατα τῇ
[1, 3]	Πατέρα ἀγνοοῦσι, τὸν Υἱὸν ἐσταύρωσαν,	τοῦ	Πνεύματος τὴν βοήθειαν ἀπεκρούσαντο, τίς
[1, 7]	καὶ πρὸ τῆς καταστροφῆς διὰ	τοῦ	προφήτου βοᾷ καὶ λέγει, Μὴ
[1, 7]	ἡμῶν· οὐκ ἀκούσεσθε τῆς φωνῆς	τοῦ	προφήτου, ἢ τοῦ ἐνυπνιαζομένου τὸ
[1, 7]	νοσημάτων ἀπαλλάττειν αἱρήσονται; Οὐκ ἤκουσας	τοῦ	προφήτου λέγοντος, μᾶλλον δὲ τοῦ
[1, 2]	οἴκοθεν ἀποφαίνομαι, κατάγνωθι· εἰ δὲ	τοῦ	προφήτου λέγω τὰ ῥήματα, δέξαι
[1, 7]	μᾶλλον δὲ τοῦ Θεοῦ διὰ	τοῦ	προφήτου, ὅτι οὐδὲ ἀγαθοποιῆσαι, οὐδὲ
[1, 6]	λαγνότατα τῶν ἀλόγων ἀπέκρυψαν; Ἄκουσον	τοῦ	προφήτου, τί φησι περὶ τῆς
[1, 6]	ἐκείνων, καὶ ἀπέθετο εἰς τὸ	τοῦ	Σεράπιδος ἱερόν· καὶ γὰρ ἦν
[1, 6]	μένουσι. Τί οὖν, ἅγιος ἔσται	τοῦ	Σεράπιδος ὁ ναὸς διὰ τὰ
[1, 7]	μὴ πεισθῇς διὰ τὴν ἔκβασιν	τοῦ	σημείου. Διὰ τί; Πειράζει γάρ
[1, 4]	τῶν δεσμῶν τῶν ἀῤῥήκτων, περὶ	τοῦ	σκότους. τοῦ ἐξωτέρου. Ἐκεῖνοι δὲ
[1, 4]	περὶ τῶν πυρίνων ποταμῶν, περὶ	τοῦ	σκώληκος τοῦ ἰοβόλου, περὶ τῶν
[1, 7]	τὸν ἑαυτῶν ἀνελεῖν Δεσπότην, πρὸ	τοῦ	σταυροῦ, πρὸ τῆς Χριστοκτονίας τὸ
[1, 7]	σου ἡ ἐμπορία· τὸν ποιητὴν	τοῦ	σώματος παροργίζεις Θεὸν, καὶ τὸν
[1, 1]	Εὐλογημένη ἡ δόξα αὐτοῦ (ἐκ	τοῦ	τόπου αὐτοῦ. Κάτω τρεῖς μάρτυρες,
[1, 1]	ἀκορέστως ἔχειν δεῖ πρὸς εὐφημίαν	τοῦ	τῶν ὅλων Θεοῦ. Ἀλλὰ τί
[1, 7]	ἑτέρα χωρίζει ἀπὸ τῆς ἀγάπης	τοῦ	Χριστοῦ· καὶ σὲ σώματος θεραπεία
[1, 2]	οὐ γὰρ ἤνεγκαν τὸν ζυγὸν	τοῦ	Χριστοῦ, καίτοι χρηστὸς ἦν, καὶ
[1, 2]	λέγων, ὅτι παρῃτήσαντο τὴν δεσποτείαν	τοῦ	Χριστοῦ, λέγοντες· Ἡμεῖς οὐκ ἔχομεν
[1, 4]	οὖν καὶ ὑμεῖς στρατόπεδόν ἐστε	τοῦ	Χριστοῦ, μετὰ ἀκριβείας διερευνᾶτε (καὶ
[1, 2]	καὶ οὐκ ἐδέξαντο τὸν ζυγὸν	τοῦ	Χριστοῦ, οὐδὲ τὸ ἄροτρον τῆς
[1, 0]	ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΩΑΝΝΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ	ΤΟΥ	ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΛΟΓΟΙ ΚΑΤΑ ΙΟΥΔΑΙΩΝ. Λόγος
[1, 5]	συναγωγὴν χρὴ, ὅτι ἐμπαροινοῦσιν εἰς	τοὺς	ἁγίους ἐκείνους. Ἀλλὰ τί λέγω
[1, 5]	μείζων ταύτης γένοιτ´ ἂν εἰς	τοὺς	ἁγίους ἐκείνους ὕβρις, ἀλλ´ ὅταν
[1, 5]	ἀποστρεφέσθω, ὅτι ἐφ´ ὕβρει κατέχουσι	τοὺς	ἁγίους, ὅτι ἀπιστοῦσι τοῖς ἐκείνων
[1, 8]	νῦν καὶ ἀεὶ, καὶ εἰς	τοὺς	αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
[1, 6]	τοὺς ἐχθροὺς τῆς ἡμετέρας ζωῆς,	τοὺς	ἀλάστορας θεραπεύσωσι δαίμονας. Τί ἄν
[1, 5]	μετὰ ἀπιστίας οὐκ ἂν δύναιντο	τοὺς	ἀναγινώσκοντας ὠφελῆσαί ποτε. Αὐτὸ μὲν
[1, 3]	διαβόλου κακουργίαν ὁρῶν, ἐστέναζον, οἷα	τοὺς	ἀνθρώπους ἀναπείθειν ἴσχυσε· τὴν δὲ
[1, 4]	τοὺς ἠτιμωμένους τῶν οἰκετῶν, καὶ	τοὺς	ἀπαῤῥησιάστους, καὶ τῆς δεσποτικῆς οἰκίας
[1, 2]	συρφετὸν, τὸ θέατρον ἅπαν καὶ	τοὺς	ἀπὸ τῆς σκηνῆς εἰς τὴν
[1, 3]	κινοῦσι γέλωτα· οὕτω δὴ καὶ	τοὺς	ἀτελεστέρους τῶν Χριστιανῶν μορμολύττονται Ἰουδαῖοι.
[1, 6]	τούτοις πολὺ κατασκευάζοντες τὸ δέλεαρ,	τοὺς	ἀφελεστέρους καὶ ἀνοήτους ἀφυλάκτως εἰς
[1, 7]	τῶν ἑορτῶν κοινωνίᾳ, καὶ εἰς	τοὺς	βεβήλους αὐτῶν τόπους ἀπαντᾷν, καὶ
[1, 5]	καὶ ἐπὶ τῆς συναγωγῆς λογίζου.	Τοὺς	γὰρ προφήτας καὶ τὸν Μωϋσέα
[1, 5]	πονηροὺς μετὰ τοσαύτης φεύγειν σπουδῆς,	τοὺς	δὲ εἰς αὐτὸν ὑβρίσαντας τὸν
[1, 1]	τῆς ἀναβολῆς γένοιτ´ ἂν βλάβη·	τοὺς	δὲ τὰ Ἰουδαϊκὰ νοσοῦντας, εἰ
[1, 3]	τὴν συμφορὰν εἶναι, καὶ πρὸς	τοὺς	ἐγκαλοῦντας ἀπολογεῖσθαι νομίζετε, λέγοντες, Ἐμοὶ
[1, 7]	καὶ τὸν ναὸν ἀποστρέφεται διὰ	τοὺς	εἰσιόντας ἐκεῖ; Μάλιστα μὲν ἔδειξε
[1, 3]	ἔφη πρὸς αὐτὸν εἰρηκέναι, φοβερωτέρους	τοὺς	ἐκεῖ γινομένους ὅρκους εἶναι. Ἐπὶ
[1, 7]	δὲ αὐτὸν οὕτως ἀτιμάζεις, ὡς	τοὺς	ἐκείνου φονέας καὶ σταυρώσαντας αὐτὸν
[1, 6]	οὗτοι δὲ οὐδεμιᾶς ἀνάγκης οὔσης	τοὺς	ἐξ αὐτῶν φύντας ταῖς οἰκείαις
[1, 2]	μὲν τέκνα καλῶν, κύνας δὲ	τοὺς	ἐξ ἐθνῶν. Ἀλλ´ ὅρα πῶς
[1, 2]	τοῦτο καὶ ὁ Χριστὸς ἔλεγεν·	Τοὺς	ἐχθρούς μου, τοὺς μὴ θελήσαντάς
[1, 6]	ταῖς οἰκείαις κατέσφαξαν χερσὶν, ἵνα	τοὺς	ἐχθροὺς τῆς ἡμετέρας ζωῆς, τοὺς
[1, 7]	ἂν εἴη καὶ πόσης παραφροσύνης,	τοὺς	ἠτιμωμένους, τοὺς ὑπὸ τοῦ Θεοῦ
[1, 4]	φοβερὰ, πλὴν εἰ μὴ καὶ	τοὺς	ἠτιμωμένους τῶν οἰκετῶν, καὶ τοὺς
[1, 2]	Μηδὲ θαυμάσητε, εἰ ἀθλίους ἐκάλεσα	τοὺς	Ἰουδαίους. Ὄντως γὰρ ἄθλιοι καὶ
[1, 5]	αὐτὰ καὶ θεραπεύοντες ὑμεῖς, πρὸς	τοὺς	καθαιροῦντας αὐτὰ τρέχητε; Ἐάν τις
[1, 2]	Παῦλός φησι περὶ αὐτῶν, βλέπετε	τοὺς	κακοὺς ἐργάτας, βλέπετε τὴν κατατομήν·
[1, 7]	νοσήματα ἀπήλασαν, καὶ πρὸς ὑγίειαν	τοὺς	κάμνοντας ἐπανήγαγον. Τί οὖν, κοινωνῆσαι
[1, 5]	κακῶς, οὐ μόνον οὐχ ἁγιάζει	τοὺς	κατέχοντας, ἀλλὰ καὶ ἐναγεστέρους ποιεῖ,
[1, 5]	πάσης εἰσὶν ἀπεστερημένοι συγγνώμης, ὅτι	τοὺς	κήρυκας τῆς ἀληθείας ἔχοντες, καὶ
[1, 4]	Καὶ ὁ προφήτης δὲ, οὐχὶ	τοὺς	κλέπτοντας μόνον, ἀλλὰ καὶ τοὺς
[1, 2]	κύνες, τέκνα δὲ ἡμεῖς. Βλέπετε	τοὺς	κύνας, Παῦλός φησι περὶ αὐτῶν,
[1, 5]	οἶμαι. Πῶς οὖν οὐκ ἄτοπον	τοὺς	μὲν εἰς ἄνθρωπον γενομένους πονηροὺς
[1, 2]	Χριστὸς ἔλεγεν· Τοὺς ἐχθρούς μου,	τοὺς	μὴ θελήσαντάς με βασιλεῦσαι ἐπ´
[1, 6]	ἐπελάθοντο, παιδοτροφίαν κατεπάτησαν, τῆς συγγενείας	τοὺς	νόμους ἐξ αὐτῶν τῶν βάθρων
[1, 8]	δὲ μὴ γένοιτο τοσούτους εἶναι	τοὺς	νοσοῦντας· δύο καὶ τρεῖς ἐξ
[1, 5]	ἐργάζεσθαι. ~εʹ Ἀλλὰ γὰρ ἐπὶ	τοὺς	νοσοῦντας ἐπανελθεῖν δεῖ πάλιν. Ἐννοήσατε
[1, 1]	τότε φροντίσαι τῶν ἔξωθεν· πρότερον	τοὺς	οἰκείους θεραπεῦσαι, καὶ τότε τῶν
[1, 4]	Καὶ γὰρ ὁ Παῦλος οὐχὶ	τοὺς	ποιοῦντας μόνον τὰ πονηρὰ, ἀλλὰ
[1, 1]	γὰρ τούτου τῇ παρελθούσῃ Κυριακῇ	τοὺς	πολλοὺς ἐκείνους καὶ μακροὺς ἐποιησάμεθα
[1, 6]	πᾶν εἶδος ἐπῆλθον κακίας; οὐχὶ	τοὺς	πολλοὺς καὶ μακροὺς λόγους οἱ
[1, 8]	τὸν πολὺν καὶ ἄφατον, καὶ	τοὺς	πόνους τῶν κατορθούντων ὑπερβαίνοντα πολλῶ
[1, 5]	τὸν Θεὸν ποιεῖσθαι κοινωνοὺς, καὶ	τοὺς	προσκυνοῦντας τὸν ἐσταυρωμένον τοῖς ἐσταυρωκόσι
[1, 5]	πρόφασις. Ὅταν γὰρ ἴδωσιν ὑμᾶς	τοὺς	προσκυνοῦντας τὸν ὑπ´ αὐτῶν σταυρωθέντα
[1, 2]	καὶ καρπὸν εὐσεβείας ἠνέγκαμεν. Ἐκεῖνοι	τοὺς	προφήτας ἀνέγνωσαν ἐκ πρώτης ἡλικίας,
[1, 5]	ἄξιοι ἦσαν κατηγορίας, εἰ μὴ	τοὺς	προφήτας εἶχον· οὐκ ἦσαν οὕτως
[1, 5]	τὴν συναγωγὴν καὶ ἀποστρέφομαι, ὅτι	τοὺς	προφήτας ἔχοντες ἀπιστοῦσι τοῖς προφήταις,
[1, 5]	εἶεν βέβηλοι καὶ ἐναγεῖς, ὅτι	τοὺς	προφήτας ἔχοντες, πολεμίᾳ αὐτοῖς κέχρηνται
[1, 6]	εἰκότως. Τότε μὲν γὰρ εἰς	τοὺς	προφήτας ἠσέβουν, νῦν δὲ εἰς
[1, 5]	ζῆλον θαυμάζεται. Φεύγετε τοίνυν καὶ	τοὺς	συλλόγους, καὶ τοὺς τόπους αὐτῶν,
[1, 5]	παρακαλῶ φεύγειν καὶ ἀποπηδᾷν αὐτῶν	τοὺς	συλλόγους. Οὐ μικρὰ αὕτη βλάβη
[1, 2]	τοὺς ὑποχειρίους. Εἰ δὲ, ὅτε	τοὺς	συνδούλους ἔτυπτες, βδελυκτή σου ἦν
[1, 2]	τῆς ὀργῆς· σὺ δὲ τύπτεις	τοὺς	συνδούλους; Τότε μὲν οὖν εἰς
[1, 4]	μόνον τὰ πονηρὰ, ἀλλὰ καὶ	τοὺς	συνευδοκοῦντας αὐτοῖς, ὑποβάλλει κολάσει καὶ
[1, 7]	Οὐχ ὁ ναὸς ἁγιάζει, φησὶ,	τοὺς	συνιόντας, ἀλλ´ οἱ συνιόντες τὸν
[1, 4]	τοὺς κλέπτοντας μόνον, ἀλλὰ καὶ	τοὺς	συντρέχοντας αὐτοῖς, ὑπὸ τὴν αὐτὴν
[1, 8]	Ἀλλὰ φορτικὸν καὶ ἐπαχθὲς καταγγέλλειν	τοὺς	τὰ τοιαῦτα ἁμαρτάνοντας; Φορτικὸν μὲν
[1, 3]	ὑμᾶς καὶ διηγησάμην, ἐπειδὴ πρὸς	τοὺς	τὰ τοιαῦτα καὶ ποιοῦντας καὶ
[1, 8]	πάντες ἁπλῶς μετὰ ἀκριβείας ἁπάσης	τοὺς	τὰ τοιαῦτα νοσοῦντας θηρεύσαντες, οὕτως
[1, 7]	τοὺς ὑπὸ τοῦ Θεοῦ προδεδομένους,	τοὺς	τὸν Δεσπότην παροξύναντας, τούτους κοινωνοὺς
[1, 5]	τοίνυν καὶ τοὺς συλλόγους, καὶ	τοὺς	τόπους αὐτῶν, καὶ μηδεὶς αἰδείσθω
[1, 8]	καὶ κατέβαλον τὸ ἀργύριον ἐπὶ	τοὺς	τραπεζίτας. Ὑμῶν ἐστι λοιπὸν πλεονάσαι
[1, 6]	ἀπέκρυψαν ταῖς ἑαυτῶν μιαιφονίαις; ἔθυσαν	τοὺς	υἱοὺς αὐτῶν καὶ τὰς θυγατέρας
[1, 6]	ὠμότητα, καὶ τὴν ἀπανθρωπίαν; ὅτι	τοὺς	υἱοὺς ἔθυσαν, ἢ ὅτι τοῖς
[1, 7]	καὶ πόσης παραφροσύνης, τοὺς ἠτιμωμένους,	τοὺς	ὑπὸ τοῦ Θεοῦ προδεδομένους, τοὺς
[1, 2]	μάχας νηστεύετε, καὶ τύπτετε πυγμαῖς	τοὺς	ὑποχειρίους. Εἰ δὲ, ὅτε τοὺς
[1, 7]	ὅτι Ὠσφράνθη Κύριος ὀσμὴν εὐωδίας·	τουτέστιν,	ἐδέξατο τὰ προσενεχθέντα. Οὐ γὰρ
[1, 2]	καὶ τὸν προφητευθέντα προσεκυνήσαμεν, Διὰ	τοῦτο	ἄθλιοι, ὅτι τὰ πεμφθέντα αὐτοῖς
[1, 4]	ποιήσωμεν. Εἰ δὲ μὴ βούλεσθε	τοῦτο,	ἀλλ´ εἰδότες κρύπτετε, εὖ ἴστε,
[1, 1]	Ἐκκλησίας πεφυτευμένον. Δεῖ δὲ πρότερον	τοῦτο	ἀνασπάσαντας, τότε φροντίσαι τῶν ἔξωθεν·
[1, 5]	ὠφελῆσαί ποτε. Αὐτὸ μὲν οὖν	τοῦτο	ἀσεβεστέρους αὐτοὺς ἀποφαίνει, τὸ μετὰ
[1, 5]	Οὐκ ἔγωγε οἶμαι, ἀλλὰ διὰ	τοῦτο	αὐτὸ μάλιστα ἂν ἐμίσησας καὶ
[1, 5]	τὸν ἐσταυρωμένον τοῖς ἐσταυρωκόσι συνεορτάζειν;	Τοῦτο	γὰρ οὐ μόνον ἀνοίας, ἀλλὰ
[1, 2]	τῶν υἱῶν ἀναβῆναι τιμήν. Πόθεν	τοῦτο	δῆλον; Οὐκ ἔστι καλὸν, φησὶ,
[1, 1]	Καὶ γὰρ ὅπερ ἐνεκάλουν Ἰουδαῖοι,	τοῦτο	ἐγκαλοῦσι καὶ Ἀνόμοιοι. Τί δὲ
[1, 1]	ἴσον ἑαυτὸν ποιῶν τῷ Θεῷ.	Τοῦτο	ἐγκαλοῦσι καὶ οὗτοι, μᾶλλον δὲ
[1, 3]	Θεὸν προσκυνοῦσιν· ἀλλὰ μὴ γένοιτο	τοῦτο	εἰπεῖν! Οὐδεὶς Ἰουδαῖος προσκυνεῖ τὸν
[1, 4]	καὶ φοβερά; καὶ τίς ἂν	τοῦτο	εἴποι; Πόθεν οὖν ἡμῖν ἔδοξαν
[1, 5]	βέβηλοι μένουσι δι´ αὐτὸ δὴ	τοῦτο,	ἐπειδὴ κατέσχον κακῶς· οἱ δὲ
[1, 5]	μαρτύρων τὰ σώματα, αἰδέσιμοι διὰ	τοῦτο	ἔσονται; Καὶ πῶς οὐκ ἐσχάτης
[1, 4]	ἀκριβῆ τῶν ἀδελφῶν ὑμῶν ἐξέτασιν;	Τοῦτο	καὶ ἐπ´ ἐκείνων ποίησον· ὅταν
[1, 5]	μάλιστα ἂν ἐμίσησας καὶ ἀπεστράφης.	Τοῦτο	καὶ ἐπὶ τῆς συναγωγῆς λογίζου.
[1, 2]	πρὸς σφαγὴν ἐπιτήδειοι γεγόνασι. Διὰ	τοῦτο	καὶ ὁ Χριστὸς ἔλεγεν· Τοὺς
[1, 5]	Οὐ πάντως. Ἐγὼ δὲ διὰ	τοῦτο	μάλιστα μισῶ τὴν συναγωγὴν καὶ
[1, 5]	ἵστανται ἐχθρᾷ διανοίᾳ. Ὥστε διὰ	τοῦτο	μᾶλλον ἂν εἶεν βέβηλοι καὶ
[1, 5]	ἀσεβείας λέγωσιν εἶναι; Ὥστε διὰ	τοῦτο	μᾶλλον μισεῖν καὶ αὐτοὺς καὶ
[1, 5]	καὶ βιβλία προφητικά. Καὶ τί	τοῦτο;	Μὴ γὰρ, ἔνθα ἂν ᾖ
[1, 7]	κοινωνῆσαι δεῖ τῆς ἀσεβείας διὰ	τοῦτο;	Μὴ γένοιτο. Ἄκουσον τί φησιν
[1, 6]	δαίμονες οἰκοῦσι τὸν τόπον. Καὶ	τοῦτο	οὐ περὶ τῆς ἐνταῦθα λέγω
[1, 4]	ἐπὶ τῆς ἀσθενείας ἐκείνους. Διὰ	τοῦτο	προλαβὼν λέγω νῦν ταῦτα, ἵνα
[1, 4]	αἱ ψυχαὶ τῶν Ἰουδαίων· καὶ	τοῦτο	πρὸς τῷ τέλει τοῦ λόγου
[1, 1]	καὶ τῶν νηστειῶν κοινωνοῦσι· καὶ	τοῦτο	τὸ πονηρὸν ἔθος βούλομαι τῆς
[1, 2]	νόμου τὸν Θεὸν παροξύνουσι; Διὰ	τοῦτό	φησι, Σκληροτράχηλοι καὶ ἀπερίτμητοι τῇ
[1, 2]	Ἀπὸ ἀδηφαγίας καὶ μέθης. Τίς	τοῦτό	φησιν; Αὐτὸς ὁ Μωϋσῆς· Ἔφαγεν
[1, 1]	καὶ σήμερον ἐπαγωνίσασθαι τοῖς παλαίσμασι	τούτοις.	Εἰ γὰρ οἱ ἐχθροὶ τῆς
[1, 3]	ἐκεῖ γινομένους ὅρκους εἶναι. Ἐπὶ	τούτοις	ἐστέναξα, καὶ ἐνεπρήσθην ὑπὸ θυμοῦ,
[1, 6]	φρίττετε; Προσρήσεως γὰρ δεῖ κοινωνεῖν	τούτοις,	καὶ λόγου μεταδιδόναι ψιλοῦ, ἀλλ´
[1, 6]	ἔχειν καὶ τιμᾷν, τοῖς ῥήμασι	τούτοις	πολὺ κατασκευάζοντες τὸ δέλεαρ, τοὺς
[1, 7]	βλασφημήσας ἀπηλλάχθαι τῶν ἐπικειμένων κακῶν.	Τοῦτον	καὶ σὺ ζήλωσον· κἂν μυρίας
[1, 8]	ποιῶν, κἀκεῖνον ἕξεις ἵλεων, καὶ	τοῦτον	κερδανεῖς, καὶ φίλον κτήσῃ μανικὸν,
[1, 1]	ἐστιν ὁ Θεός. Περὶ γὰρ	τούτου	τῇ παρελθούσῃ Κυριακῇ τοὺς πολλοὺς
[1, 7]	προδεδομένους, τοὺς τὸν Δεσπότην παροξύναντας,	τούτους	κοινωνοὺς ποιεῖσθαι ἐν ἑορταῖς; Εἴ
[1, 5]	τόπον νομίζουσιν, ἀναγκαῖον καὶ πρὸς	τούτους	ὀλίγα εἰπεῖν. Τίνος γὰρ ἕνεκα
[1, 6]	τόπῳ. Ἀλλὰ μὴ γένοιτό ποτε	τούτους	πιστοὺς προσειπεῖν. Ἐμοὶ καὶ τὸ
[1, 1]	ἦν μὲν ἱκανὴ ἡ διὰ	τούτων	ἀπόδειξις· ἐγὼ δὲ οὐκ ἠρκέσθην
[1, 6]	δὲ τῆς ἀπάτης χαλεπώτερον ὑπὸ	τούτων	δρᾶται. Καὶ γὰρ καὶ παρ´
[1, 1]	καὶ μάταιοι λοιπὸν οἱ περὶ	τούτων	ἡμῖν γένωνται λόγοι. Ἂν γὰρ
[1, 6]	οἱ προφῆται πάντες εἰς τὰς	τούτων	κατηγορίας ἀνήλωσαν; Ποίαν τραγῳδίαν, τίνα
[1, 4]	σκότους. τοῦ ἐξωτέρου. Ἐκεῖνοι δὲ	τούτων	μὲν οὐδὲν οὐδ´ ὄναρ ἴσασι,
[1, 8]	~θʹ Ἐνῆν μὲν οὖν καὶ	τούτων	πλείω εἰπεῖν, ἀλλ´ ὥστε μὴ
[1, 3]	πείρᾳ μαθών. Καὶ γὰρ πρὸ	τούτων	τῶν τριῶν ἡμερῶν (πιστεύσατε, οὐ
[1, 7]	ἀθάνατον. Καὶ καθάπερ οἱ ἀνδραποδισταὶ	τραγήματα	καὶ πλακοῦντας καὶ ἀστραγάλους καὶ
[1, 6]	τὰς τούτων κατηγορίας ἀνήλωσαν; Ποίαν	τραγῳδίαν,	τίνα παρανομίας τρόπον οὐκ ἀπέκρυψαν
[1, 4]	τὰ παρόντα κεχηνότες, ὑῶν καὶ	τράγων	οὐδὲν ἄμεινον διακείμενοι, κατὰ τὸν
[1, 8]	γενομένην, δαψιλεστέραν ὑμῖν παραθῶ τὴν	τράπεζαν.	Ἂν γὰρ ἴδω τὴν σήμερον
[1, 7]	ἀκαθάρτων ἐπιβαίνειν προθύρων, καὶ κοινωνεῖν	τραπέζης	δαιμονίων· οὕτω γὰρ ἐγὼ πείθομαι
[1, 8]	κατέβαλον τὸ ἀργύριον ἐπὶ τοὺς	τραπεζίτας.	Ὑμῶν ἐστι λοιπὸν πλεονάσαι τὸ
[1, 4]	ὑπὲρ ὀρχηστῶν κατακόπτεσθαι, ὑπὲρ ἡνιόχων	τραυματίζεσθαι.	Ταῦτα οὖν, εἰπέ μοι, σεμνὰ
[1, 8]	εἶναι τοὺς νοσοῦντας· δύο καὶ	τρεῖς	ἐξ ὑμῶν, ἢ καὶ δέκα
[1, 1]	(ἐκ τοῦ τόπου αὐτοῦ. Κάτω	τρεῖς	μάρτυρες, ἄνω τρεῖς μάρτυρες, τὸ
[1, 1]	αὐτοῦ. Κάτω τρεῖς μάρτυρες, ἄνω	τρεῖς	μάρτυρες, τὸ ἀπρόσιτον τῆς τοῦ
[1, 7]	Μετάστησον ἀπ´ ἐμοῦ· καὶ σὺ	τρέχεις	ἀκουσόμενος τῶν σαλπίγγων; Ἀλλ´ αὗται
[1, 5]	ὑμεῖς, πρὸς τοὺς καθαιροῦντας αὐτὰ	τρέχητε;	Ἐάν τις ἴδῃ σὲ, φησὶ,
[1, 2]	πανταχοῦ κατὰ τῆς ἑαυτῶν σωτηρίας	τρεχόντων.	Καὶ γὰρ ὅτε ἔδει τὸν
[1, 3]	Καὶ γὰρ πρὸ τούτων τῶν	τριῶν	ἡμερῶν (πιστεύσατε, οὐ ψεύδομαι) γυναῖκά
[1, 6]	ἀνήλωσαν; Ποίαν τραγῳδίαν, τίνα παρανομίας	τρόπον	οὐκ ἀπέκρυψαν ταῖς ἑαυτῶν μιαιφονίαις;
[1, 7]	ἀνεχώμεθα, ἀγαπητοὶ, ἀλλ´ ἐκ παντὸς	τρόπου	ζητῶμεν ἀσεβείας ἀπαλλαγήν. Μὴ γὰρ
[1, 7]	ἰδεῖν, ὅτι καὶ τὴν διὰ	τυμπάνων	καὶ τῆς κιθάρας καὶ τῶν
[1, 2]	ὑπὸ τῆς ὀργῆς· σὺ δὲ	τύπτεις	τοὺς συνδούλους; Τότε μὲν οὖν
[1, 2]	κρίσεις καὶ μάχας νηστεύετε, καὶ	τύπτετε	πυγμαῖς τοὺς ὑποχειρίους. Εἰ δὲ,
[1, 5]	λῃστῶν, εἶτα ὑβριζόμενον ἐκεῖ καὶ	τυπτόμενον	καὶ τὴν ἐσχάτην ὑπομένοντα παροινίαν,
[1, 5]	ἡμῶν. Εἴ τινες ἁλόντες ἐπὶ	τυραννίδι	κατεδικάσθησαν, ἆρα ἂν ἐτόλμησας προσελθεῖν
[1, 8]	καὶ τοῦ παρ´ ἡμῶν ἐπαίνου	τύχητε,	καὶ πρὸ τῶν ἡμετέρων ἐγκωμίων
[1, 7]	θεραπεία ἀφίστησι; καὶ ποίας ἂν	τύχοιμεν	συγγνώμης; Καὶ γὰρ καὶ γεέννης
[1, 4]	παρανομίας ἐκείνης; καὶ ποίας ἂν	τύχοις	συγγνώμης; Ἀλλ´ ἰσχυρότερός σου καὶ
[1, 2]	καρδίᾳ, ὑμεῖς (ἀεὶ τῷ Πνεύματι	τῷ	ἁγίῳ ἀντιπίπτετε· οὐ τῷ παραβαίνειν
[1, 8]	οὗ τῷ Πατρὶ δόξα, ἅμα	τῷ	ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ,
[1, 7]	προσέσχεν. Ὁ Νῶε θυσίας ἀνήνεγκε	τῷ	Θεῷ προβάτων καὶ μόσχων καὶ
[1, 1]	τὸν Θεὸν, ἴσον ἑαυτὸν ποιῶν	τῷ	Θεῷ. Τοῦτο ἐγκαλοῦσι καὶ οὗτοι,
[1, 8]	διάβολος, καὶ κατέχει νῦν ἐν	τῷ	ἰουδαϊσμῷ· οἶδας τὸν κεκλοφότα, οἶδας
[1, 4]	ὥστε μὴ κοινωνῆσαι καὶ αὐτὸς	τῷ	κινδύνῳ. Καὶ γὰρ ἐπὶ τῶν
[1, 8]	μόνον, οὐχὶ καὶ τὸν συνειδότα	τῷ	κλέπτῃ καὶ μὴ καταγγέλλοντα, ὁμοίως
[1, 7]	Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ	τῷ	Κυρίῳ ἡμῶν. Ἐκεῖνον οὐκ ἄγγελοι,
[1, 8]	πόνους τῶν κατορθούντων ὑπερβαίνοντα πολλῶ	τῷ	μέτρῳ· οὗ γένοιτο πάντας ἡμᾶς
[1, 7]	γυναικί· ἀλλ´ ἑλοῦ μᾶλλον ἐγκαρτερῆσαι	τῷ	νοσήματι, ἢ τὴν πίστιν καὶ
[1, 2]	Πνεύματι τῷ ἁγίῳ ἀντιπίπτετε· οὐ	τῷ	παραβαίνειν τὰ νόμιμα μόνον, ἀλλὰ
[1, 8]	δι´ οὗ καὶ μεθ´ οὗ	τῷ	Πατρὶ δόξα, ἅμα τῷ ἁγίῳ
[1, 2]	ἀπερίτμητοι τῇ καρδίᾳ, ὑμεῖς (ἀεὶ	τῷ	Πνεύματι τῷ ἁγίῳ ἀντιπίπτετε· οὐ
[1, 1]	τὸν ἑαυτῶν ἐπαινοῦντος δεσπότην, ἐκκαίονται	τῷ	πόθῳ περὶ τὸν λέγοντα διὰ
[1, 1]	συγγενὴς καὶ οὗτος ὁ ἀγὼν	τῷ	προτέρῳ. Ἐπειδὴ γὰρ συγγενῆ τὰ
[1, 4]	μὲν, οὐ ποιησάντων δὲ αὐτὸν	τῷ	στρατηγῷ φανερόν. Ἐπεὶ οὖν καὶ
[1, 8]	ἰατρείας· ὁ δὲ Θεὸς, ἂν	τῷ	συνδούλῳ σου τὴν ἐπιβλαβῆ χαριζόμενος
[1, 1]	πρὸς ἰατρείαν καλεῖ, νόσημα ἐν	τῷ	σώματι τῆς Ἐκκλησίας πεφυτευμένον. Δεῖ
[1, 4]	καὶ εἰκότως. Ὁ γὰρ συνειδὼς	τῷ	τὰ πονηρὰ πράττοντι καὶ περιστέλλων
[1, 4]	τῶν Ἰουδαίων· καὶ τοῦτο πρὸς	τῷ	τέλει τοῦ λόγου δεῖξαι πειράσομαι.
[1, 6]	πιστῶν ἀναβαίνειν ἐκεῖ, καὶ παρακαθεύδειν	τῷ	τόπῳ. Ἀλλὰ μὴ γένοιτό ποτε
[1, 6]	μὲν ἔχει τὴν οἰκείαν ἁγιότητα,	τῷ	τόπῳ δὲ οὐ μεταδίδωσι, διὰ
[1, 6]	ἐκεῖ κατοικοῦσιν, οὐχὶ ἐν αὐτῷ	τῷ	τόπῳ μόνον, ἀλλὰ καὶ ἐν
[1, 2]	τὰ νόμιμα μόνον, ἀλλὰ καὶ	τῷ	φυλάττειν ἐθέλειν ἀκαίρως. Σκληροτράχηλοι. Καὶ
[1, 1]	οὐρανὸν, ἔδειξα ὑμῖν τὸν χορὸν	τῶν	ἀγγέλων λέγοντα, Δόξα ἐν ὑψίστοις
[1, 5]	αἱ χεῖρες, ἐπειδὴ τὰ σώματα	τῶν	ἁγίων κατέσχον; Μὴ γένοιτο! Εἶτα
[1, 5]	μικρὰ αὕτη βλάβη τοῖς ἀσθενεστέροις	τῶν	ἀδελφῶν, οὐ μικρὰ ἀπονοίας ἐκείνοις
[1, 3]	ἀναλγήτως διάκεισθε· κἂν ἴδητέ τινα	τῶν	ἀδελφῶν τῶν ὑμετέρων εἰς παρανομίας
[1, 4]	πῶς ὑμῖν ἐγχειρίζει τὴν ἀκριβῆ	τῶν	ἀδελφῶν ὑμῶν ἐξέτασιν; Τοῦτο καὶ
[1, 1]	δέ ἐστι τὸ νόσημα; Ἑορταὶ	τῶν	ἀθλίων καὶ ταλαιπώρων Ἰουδαίων μέλλουσι
[1, 8]	ἀεὶ, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας	τῶν	αἰώνων. Ἀμήν.
[1, 7]	βεβήλους αὐτῶν τόπους ἀπαντᾷν, καὶ	τῶν	ἀκαθάρτων ἐπιβαίνειν προθύρων, καὶ κοινωνεῖν
[1, 1]	τοὺς οἰκείους θεραπεῦσαι, καὶ τότε	τῶν	ἀλλοτρίων ἐπιμελήσασθαι. Τί δέ ἐστι
[1, 4]	διερευνᾶτε (καὶ περιεργάζεσθε, εἴ τις	τῶν	ἀλλοφύλων ὑμῖν ἀναμέμικται, καὶ ποιεῖτε
[1, 7]	κιθάρας καὶ τῶν ψαλτηρίων καὶ	τῶν	ἄλλων ὀργάνων λατρείαν μισεῖ; Μετάστησον
[1, 6]	ἕνεκεν οὐχὶ καὶ τὰ λαγνότατα	τῶν	ἀλόγων ἀπέκρυψαν; Ἄκουσον τοῦ προφήτου,
[1, 6]	πλησίον ἐπεθύμει, ἀλλ´ ἐμφαντικώτατα τῇ	τῶν	ἀλόγων φωνῇ τὴν ἐκ τῆς
[1, 3]	εἰσελθεῖν, κἀκεῖ παρασχεῖν ὅρκον περὶ	τῶν	ἀμφισβητουμένων αὐτῷ πραγμάτων· ὡς δὲ
[1, 3]	θυμοῦ· καὶ τὴν ἄνοιαν πάλιν	τῶν	ἀπατηθέντων ὅση καὶ ἡλίκη τις
[1, 3]	ἀναπείθειν ἴσχυσε· τὴν δὲ ῥᾳθυμίαν	τῶν	ἀπατωμένων λογιζόμενος, ἐνεπιμπράμην ὑπὸ τοῦ
[1, 8]	ἢ τῶν παρόντων ὑμῶν, ἢ	τῶν	ἀπόντων, πρὸς τὴν θεωρίαν ἀπέλθῃ
[1, 1]	τοῖς προφήταις, οὐκ ἔστην μέχρι	τῶν	ἀποστόλων, ἀλλ´ ἀνέβην εἰς τὸν
[1, 4]	τοῦ ἰοβόλου, περὶ τῶν δεσμῶν	τῶν	ἀῤῥήκτων, περὶ τοῦ σκότους. τοῦ
[1, 8]	τοῖς ὑμετέροις ἀδελφοῖς, εἴ τι	τῶν	ἀτόπων ὁρῶντες μετιόντας, μὴ μετὰ
[1, 6]	συγγενείας τοὺς νόμους ἐξ αὐτῶν	τῶν	βάθρων ἀνέτρεψαν, θηρίων ἁπάντων γεγόνασιν
[1, 4]	οὐκ ἔστιν· ἐπεὶ μηδὲ πανδοχεῖα	τῶν	βασιλικῶν αὐλῶν σεμνότερα, μᾶλλον δὲ
[1, 7]	σὺ παιδευθῇς, μηδὲ θεραπευόντων ἀνέχεσθαι	τῶν	δαιμόνων. Καὶ τί λέγω θεραπείαν
[1, 3]	τίς οὐκ ἂν θαῤῥῶν ἀποφήνηται,	τῶν	δαιμόνων καταγώγιον εἶναι τὸν τόπον;
[1, 4]	τοῦ σκώληκος τοῦ ἰοβόλου, περὶ	τῶν	δεσμῶν τῶν ἀῤῥήκτων, περὶ τοῦ
[1, 8]	ἐκείνην ἰδὼν τὴν ἄγραν εἴσω	τῶν	δικτύων γενομένην, δαψιλεστέραν ὑμῖν παραθῶ
[1, 5]	βιβλίων καὶ τόπων; ἐν καιρῷ	τῶν	διωγμῶν οἱ δήμιοι τὰ σώματα
[1, 7]	εὐωδέστερον; Ἀλλ´ οὐ τῇ φύσει	τῶν	δώρων, ἀλλὰ τῇ προαιρέσει τῶν
[1, 3]	τὴν Ἐκκλησίαν ἀφεὶς, ἐπὶ τὰ	τῶν	Ἑβραίων εἷλκε συνέδρια. Ὁ δὲ
[1, 3]	τολμῶντα Χριστιανὸν εἰλικρινῆ) εἰς τὰ	τῶν	Ἑβραίων εἰσελθεῖν, κἀκεῖ παρασχεῖν ὅρκον
[1, 1]	μικρὸν ἀπολαβὼν, ὃ περὶ τὴν	τῶν	ἐθνῶν κλῆσιν ἐπεδείξατο, ὥσπερ πέλαγος
[1, 8]	πλείω εἰπεῖν, ἀλλ´ ὥστε μὴ	τῶν	εἰρημένων τὴν μνήμην λυμήνασθαι, ἐνταῦθα
[1, 6]	οἰκείας καταφρονεῖ σωτηρίας, ὥστε ὑπερασπίσαι	τῶν	ἐκγόνων· οὗτοι δὲ οὐδεμιᾶς ἀνάγκης
[1, 4]	τῷ κινδύνῳ. Καὶ γὰρ ἐπὶ	τῶν	ἔξω στρατοπέδων, ἂν ἁλῷ τις
[1, 1]	πρότερον τοῦτο ἀνασπάσαντας, τότε φροντίσαι	τῶν	ἔξωθεν· πρότερον τοὺς οἰκείους θεραπεῦσαι,
[1, 7]	θυσιῶν, καὶ τῶν ὀργάνων, καὶ	τῶν	ἑορτῶν, καὶ τῶν θυμιαμάτων, καὶ
[1, 7]	αὐτὸν τιμᾷν καὶ θεραπεύειν τῇ	τῶν	ἑορτῶν κοινωνίᾳ, καὶ εἰς τοὺς
[1, 1]	μὲν ἐπὶ τὴν θέαν ἀπαντῶσι	τῶν	ἑορτῶν, οἱ δὲ καὶ συνεορτάζουσι
[1, 7]	πληγὴν ἐνεγκεῖν, ἢ βλασφημήσας ἀπηλλάχθαι	τῶν	ἐπικειμένων κακῶν. Τοῦτον καὶ σὺ
[1, 7]	κἂν μυρίας ὁ δαίμων ἐπαγγείληται	τῶν	ἐπικειμένων σοι λύσεις κακῶν, μὴ
[1, 7]	ἐκεῖ; Μάλιστα μὲν ἔδειξε διὰ	τῶν	ἔργων, τότε μὲν βαρβαρικαῖς χερσὶ
[1, 8]	οὐκ ἐν τοῖς ἐσχάτοις σε	τῶν	ἐχθρῶν ἡ Ἐκκλησία λογιεῖται, καὶ
[1, 8]	ἡμῶν ἐπαίνου τύχητε, καὶ πρὸ	τῶν	ἡμετέρων ἐγκωμίων τὸν παρὰ τοῦ
[1, 3]	γέμοντα, τὰ τῶν προσκεκρουκότων, τὰ	τῶν	ἠτιμωμένων, τὰ τῶν καταδίκων; ~δʹ
[1, 3]	ἀνάγκην ἐπάγειν ὅρκων, διδάσκων ἀπὸ	τῶν	θείων Εὐαγγελίων· ἔπειτα, (ὅτι οὐ
[1, 3]	(οὐ γὰρ εἶναι θεμιτὸν αὐτῇ	τῶν	θείων μετασχούσῃ μυστηρίων, πρὸς ἐκεῖνον
[1, 7]	ὀργάνων, καὶ τῶν ἑορτῶν, καὶ	τῶν	θυμιαμάτων, καὶ τὸν ναὸν ἀποστρέφεται
[1, 7]	ἔγεμεν. Βούλει μαθεῖν ὅτι μετὰ	τῶν	θυσιῶν, καὶ τῶν ὀργάνων, καὶ
[1, 4]	τὴν κεφαλὴν ἀποθέσθαι μᾶλλον, ἢ	τῶν	ἱερῶν αὐτὸν ἀφεῖναι ἐπιβαίνειν προθύρων,
[1, 2]	χειρὸς ἀνέχεται· οὕτω καὶ ὁ	τῶν	Ἰουδαίων δῆμος, ὑπὸ τῆς μέθης
[1, 1]	καὶ ἐπὶ θύραις εἰσὶν αἱ	τῶν	Ἰουδαίων ἑορταὶ, δέδοικα μή ποτε
[1, 4]	ἀλλὰ καὶ αὐταὶ αἱ ψυχαὶ	τῶν	Ἰουδαίων· καὶ τοῦτο πρὸς τῷ
[1, 7]	καλεῖν μετὰ τὴν θεοκτονίαν τὴν	τῶν	Ἰουδαίων νηστείαν. Καὶ πῶς γὰρ
[1, 6]	καὶ ἐν αὐταῖς ταῖς ψυχαῖς	τῶν	Ἰουδαίων. Ὅταν γὰρ ἐξέλθῃ, φησὶ,
[1, 3]	λέγων προσκυνεῖν, ἐπὶ τὰ σπήλαια	τῶν	Ἰουδαίων, τῶν σταυρωσάντων αὐτὸν, ἕλκοι
[1, 7]	ἢ τὸ κεφάλαιον αὐτοὺς ἐργάσασθαι	τῶν	κακῶν, πρὶν ἢ τὸν ἑαυτῶν
[1, 3]	προσκεκρουκότων, τὰ τῶν ἠτιμωμένων, τὰ	τῶν	καταδίκων; ~δʹ Ἀλλ´ οὐ τὰ
[1, 8]	καὶ ἄφατον, καὶ τοὺς πόνους	τῶν	κατορθούντων ὑπερβαίνοντα πολλῶ τῷ μέτρῳ·
[1, 1]	καὶ ὑμεῖς ἐποιήσατε τότε· τῇ	τῶν	κρότων ὑπερβολῇ τὴν πολλὴν περὶ
[1, 2]	εἰς υἱοθεσίαν καλούμενοι, πρὸς τὴν	τῶν	κυνῶν συγγένειαν ἐξέπεσον· ἡμεῖς δὲ
[1, 5]	διωγμῶν οἱ δήμιοι τὰ σώματα	τῶν	μαρτύρων κατέχουσι, καταξαίνουσι, μαστίζουσιν. Ἆρα
[1, 5]	οὐκ ἔλαττον ἢ οἱ δήμιοι	τῶν	μαρτύρων τὰ σώματα, αἰδέσιμοι διὰ
[1, 1]	σκηνοπηγίαι, αἱ νηστεῖαι· καὶ πολλοὶ	τῶν	μεθ´ ἡμῶν τεταγμένων καὶ τὰ
[1, 3]	προσωπεῖα δεικνύντες φοβερὰ καὶ καταγέλαστα	τῶν	μιαρῶν οἰκετῶν πολλοὶ (οὐ γάρ
[1, 4]	πρᾶγμα εἶναι. Οὐχ ὁρᾶτε ἐπὶ	τῶν	μυστηρίων τί βοᾷ συνεχῶς ὁ
[1, 1]	οἱ δὲ καὶ συνεορτάζουσι καὶ	τῶν	νηστειῶν κοινωνοῦσι· καὶ τοῦτο τὸ
[1, 1]	πρὸς τὰ κατεπείγοντα καὶ ὀξύτατα	τῶν	νοσημάτων ἵστανται πρότερον· πάντως δὲ
[1, 4]	εἰ μὴ καὶ τοὺς ἠτιμωμένους	τῶν	οἰκετῶν, καὶ τοὺς ἀπαῤῥησιάστους, καὶ
[1, 1]	ἔχειν δεῖ πρὸς εὐφημίαν τοῦ	τῶν	ὅλων Θεοῦ. Ἀλλὰ τί πάθω;
[1, 7]	ὅτι μετὰ τῶν θυσιῶν, καὶ	τῶν	ὀργάνων, καὶ τῶν ἑορτῶν, καὶ
[1, 2]	ἄθλιοι καὶ ταλαίπωροι, τοσαῦτα ἀπὸ	τῶν	οὐρανῶν ἀγαθὰ εἰς τὰς χεῖρας
[1, 2]	Θεοῦ γενέσθαι. Οὐδὲν ἀθλιώτερον ἐκείνων,	τῶν	πανταχοῦ κατὰ τῆς ἑαυτῶν σωτηρίας
[1, 8]	γῆν, ὅτι ἐάν τις ἢ	τῶν	παρόντων ὑμῶν, ἢ τῶν ἀπόντων,
[1, 7]	τὰς ἁρπαγὰς, τὰς πλεονεξίας, τὰς	τῶν	πενήτων προδοσίας, τὰς κλοπὰς, τὰς
[1, 6]	Ματρώνης. Καὶ γὰρ πολλοὺς ἤκουσα	τῶν	πιστῶν ἀναβαίνειν ἐκεῖ, καὶ παρακαθεύδειν
[1, 7]	βδέλυγμα, ἐπειδὴ πολλῆς δυσωδίας ἡ	τῶν	προσαγαγόντων προαίρεσις ἔγεμεν. Βούλει μαθεῖν
[1, 7]	τῶν δώρων, ἀλλὰ τῇ προαιρέσει	τῶν	προσαγόντων προσέχων ὁ Θεὸς, οὕτω
[1, 3]	αἰσχύνης καὶ γέλωτος γέμοντα, τὰ	τῶν	προσκεκρουκότων, τὰ τῶν ἠτιμωμένων, τὰ
[1, 7]	ἵνα μάθῃς, ὅτι τῇ προαιρέσει	τῶν	προσφερόντων προσέχων ὁ Θεὸς καὶ
[1, 6]	αὐτῶν ταῖς ψυχαῖς, καὶ χαλεπώτεροι	τῶν	προτέρων οἱ νῦν; καὶ μάλα
[1, 6]	ἀνήρ· καὶ μέχρι νῦν ἐκεῖ	τῶν	προφητῶν αἱ ἑρμηνευθεῖσαι βίβλοι μένουσι.
[1, 3]	τὴν μαρτυρίαν· οὐκ εἰσὶν Ἰουδαῖοι	τῶν	προφητῶν ἀξιοπιστότεροι. Τί οὖν ὁ
[1, 7]	ταύτας ἀκαθάρτους ἀπέδειξαν. Ἄκουσον γοῦν	τῶν	προφητῶν, μᾶλλον δὲ ἄκουσον τοῦ
[1, 6]	ἠσέβουν, νῦν δὲ εἰς αὐτὸν	τῶν	προφητῶν τὸν Δεσπότην ὑβρίζουσιν. Ἀνθρώποις
[1, 6]	ἔσχατα τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου χείρονα	τῶν	πρώτων. Οὕτως ἔσται καὶ τῇ
[1, 4]	περὶ κολάσεων ἀθανάτων λόγοι, περὶ	τῶν	πυρίνων ποταμῶν, περὶ τοῦ σκώληκος
[1, 7]	ἐμοῦ· καὶ σὺ τρέχεις ἀκουσόμενος	τῶν	σαλπίγγων; Ἀλλ´ αὗται αἱ θυσίαι
[1, 8]	ἀπόντων, πρὸς τὴν θεωρίαν ἀπέλθῃ	τῶν	σαλπίγγων, ἢ εἰς τὴν συναγωγὴν
[1, 1]	εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία. Ἠκούσατε	τῶν	σεραφεὶμ πάλιν ἐκπληττομένων καὶ μετὰ
[1, 3]	ἐπὶ τὰ σπήλαια τῶν Ἰουδαίων,	τῶν	σταυρωσάντων αὐτὸν, ἕλκοι τινά· καὶ
[1, 4]	κινδυνεύει μόνος, ἀλλὰ καὶ ἕκαστος	τῶν	συνειδότων μὲν, οὐ ποιησάντων δὲ
[1, 6]	δὲ οὐ μεταδίδωσι, διὰ τὴν	τῶν	συνιόντων ἐκεῖ μιαρίαν. Τὸ αὐτὸ
[1, 6]	τὰ βιβλία, ἀλλὰ βέβηλον ποιεῖ	τῶν	συνιόντων ἡ προαίρεσις, ἱστορίαν ὑμῖν
[1, 7]	Τῆς ψυχῆς οὐ φείδονται, καὶ	τῶν	σωμάτων, εἰπέ μοι, φείσονται; τῆς
[1, 4]	πρότερον ἀποθήσομαι, ἢ περιόψομαί τινα	τῶν	τὰ τοιαῦτα νοσούντων, ἐὰν ἴδω·
[1, 8]	ἕκαστος ὑμῶν ἕνα μοι κομισάτω	τῶν	τὰ τοιαῦτα νοσούντων· μᾶλλον δὲ
[1, 8]	ἂν δὲ παρακούσητε, (ἤ τινας	τῶν	τὰ τοιαῦτα τολμώντων ἀποκρύψητε, ὥσπερ
[1, 8]	λυμεῶνα; Ἀλλὰ μὴ γένοιτο μηδένα	τῶν	ταύτης ἀκουόντων τῆς συμβουλῆς, τοιαύτην
[1, 4]	γὰρ καὶ αὐτὴ δουλεύει μετὰ	τῶν	τέκνων αὐτῆς, κατὰ τὸν τοῦ
[1, 2]	καλὸν, φησὶ, λαβεῖν τὸν ἄρτον	τῶν	τέκνων, καὶ βαλεῖν τοῖς κυναρίοις·
[1, 4]	καταδικασθέντα, εἶτα κύριος ᾖς ἀφαρπάσαι	τῶν	τοῦ δημίου χειρῶν, οὐκ ἂν
[1, 3]	μαθών. Καὶ γὰρ πρὸ τούτων	τῶν	τριῶν ἡμερῶν (πιστεύσατε, οὐ ψεύδομαι)
[1, 2]	προτέραν ἀλογίαν, καὶ πρὸς τὴν	τῶν	υἱῶν ἀναβῆναι τιμήν. Πόθεν τοῦτο
[1, 8]	ἀκροάσεως ὠφελείᾳ πρὸς τὴν σωτηρίαν	τῶν	ὑμετέρων ἀδελφῶν ἀποχρήσασθαι. Ἀλλὰ φορτικὸν
[1, 3]	κἂν ἴδητέ τινα τῶν ἀδελφῶν	τῶν	ὑμετέρων εἰς παρανομίας τοιαύτας ἐμπίπτοντα,
[1, 4]	λέγομεν νῦν, ἀλλὰ πρὸς θεραπείαν	τῶν	ὑμετέρων ψυχῶν. Τίς γὰρ ἔτι
[1, 3]	οὕτω δὴ καὶ τοὺς ἀτελεστέρους	τῶν	Χριστιανῶν μορμολύττονται Ἰουδαῖοι. Πῶς γὰρ
[1, 4]	παγίδος, καὶ τῆς κοινωνίας ἀπαλλάξαι	τῶν	Χριστοκτόνων. Ἐπὶ τῆς ἀγορᾶς εἴ
[1, 7]	τυμπάνων καὶ τῆς κιθάρας καὶ	τῶν	ψαλτηρίων καὶ τῶν ἄλλων ὀργάνων