Pages
[272]	ἀποδυτηρίῳ μόνος, καὶ ἤδη ἐν	νῷ	εἶχον ἀναστῆναι· ἀνισταμένου δέ μου
[282]	εἶναι φιλοσοφεῖν καὶ αὐτὸς ἐν	νῷ	ἔχεις αὐτὸ ποιεῖν; Πάνυ μὲν
[274]	δέ μοι εἴπετον, εἰ ἐν	νῷ	ἔχετον ἐπιδεικνύναι ταύτην τὴν σοφίαν,
[272]	μὲν οὖν, ὦ Κρίτων, ἐν	νῷ	ἔχω τοῖν ἀνδροῖν παραδοῦναι ἐμαυτόν·
[288]	Κτήσιππος, Θαυμάσιά γε λέγετ' ἔφη,	ὦ	ἄνδρες (θούριοι εἴτε Χῖοι εἴθ'
[282]	ἡσθεὶς εἶπον· ἦ καλῶς λέγεις,	ὦ	ἄριστε ἀνδρῶν, καὶ εὖ ἐποίησας
[297]	οὐκ ἀδελφός. Οὐχ ὁμοπάτριός γε,	ὦ	βέλτιστε, ἔφην· ἐκείνου μὲν γὰρ
[300]	ἔφη ὁ Εὐθύδημος. Ἀλλ' ἄρα,	ὦ	βέλτιστε, λέγει τὰ πάντα; Τά
[285]	Ἀλλὰ σὺ τὸ ἀντιλέγειν, ἔφη,	ὦ	γενναῖε Διονυσόδωρε, μὴ κάλει λοιδορεῖσθαι·
[291]	ἦν ὁ εἰπὼν ταῦτα· ἀλλ'	ὦ	δαιμόνιε Κρίτων, μή τις τῶν
[300]	Ἔγωγε, ἔφην, καὶ πολλά γε,	ὦ	Διονυσόδωρε. ~(Ἆρα ἕτερα ὄντα τοῦ
[294]	τῶν θεῶν, ἦν δ' ἐγώ,	ὦ	Διονυσόδωρε δῆλοι γάρ μοί ἐστον
[284]	οὐκ ἔγωγε, ἦ δ' ὅς,	ὦ	Διονυσόδωρε, ἐπεὶ φιλῶ σε, ἀλλὰ
[302]	ἀγαθόν. Ἔα, ἦν δ' ἐγώ,	ὦ	Διονυσόδωρε, εὐφήμει τε καὶ μὴ
[287]	ὅτι χρῶμαι τί ποτε λέγεις,	ὦ	Διονυσόδωρε; Ἢ δῆλον ὅτι ὡς
[297]	ἢ σός; Κράτιστον τοίνυν μοι,	ὦ	Διονυσόδωρε, ἦν δ' ἐγώ, ἀποκρίνασθαί
[286]	θαυμάσας τὸν λόγον, πῶς, ἔφην,	ὦ	Διονυσόδωρε, λέγεις; Οὐ γάρ τοι
[286]	ἐγώ. Οὐκ ἔφη. Λόγου ἕνεκα,	ὦ	Διονυσόδωρε, λέγεις τὸν λόγον, ἵνα
[301]	Τί λέγεις, ἦν δ' ἐγώ,	ὦ	Διονυσόδωρε; οὐ τὸ καλὸν καλόν
[287]	σὲ ἀποκρίνασθαι, ἦν δ' ἐγώ,	ὦ	Διονυσόδωρε; Οὐκ ἀποκρίνῃ; ἔφη. Ἦ
[285]	καὶ σφόδρα γε· ἢ σύ,	ὦ	Διονυσόδωρε, οὐκ οἴει εἶναι ἀντιλέγειν;
[302]	οὐκ ἔστιν, ἦν δ' ἐγώ,	ὦ	Διονυσόδωρε. Ταλαίπωρος ἄρα τις σύ
[282]	τὸ μὲν ἐμόν, ἔφην, παράδειγμα,	ὦ	Διονυσόδωρέ τε καὶ Εὐθύδημε, οἵων
[288]	λέγω. Ἀλλὰ ἔοικεν, ἔφην ἐγώ,	ὦ	Διονυσόδωρέ τε καὶ Εὐθύδημε, οὗτος
[301]	τὸ ἕτερον ἕτερόν ἐστιν. Ἀλλ'	ὦ	Διονυσόδωρε, τοῦτο μὲν ἑκὼν παρῆκας,
[275]	~Ὑμεῖς ἄρα, ἦν δ' ἐγώ,	ὦ	Διονυσόδωρε, τῶν νῦν ἀνθρώπων (κάλλιστ'
[293]	γὰρ οὔ; καὶ ἤρξατό γε,	ὦ	ἑταῖρε, πάνυ μεγαλοφρόνως τοῦ λόγου
[299]	Κτήσιππος· σὺ δ' οὐκ οἴει,	ὦ	Εὐθύδημε, ἀλλὰ μίαν καὶ ἓν
[284]	Νὴ Δία, ἔφη ὁ Κτήσιππος,	ὦ	Εὐθύδημε· ἀλλὰ τὰ ὄντα μὲν
[299]	Οὐδὲ σύ, ἦ δ' ὅς,	ὦ	Εὐθύδημε, αὐτός; Οὐδὲ ἄλλος γε
[299]	Κτήσιππος εἶπεν· πάνυ γε σφόδρα,	ὦ	Εὐθύδημε, ἐὰν ᾖ γε (ὁ
[298]	Οὐκ ἂν συμβουλοίμην. Ἀλλὰ (πότερον,	ὦ	Εὐθύδημε, ἐμὸς μόνον ἐστὶ πατὴρ
[300]	ὥσπερ εἰώθει, μέγα πάνυ ἀνακαγχάσας,	ὦ	Εὐθύδημε, ἔφη, ὁ ἀδελφός σου
[299]	ἑκατέρῳ τὠφθαλμῷ; Φασί γε οὖν,	ὦ	Εὐθύδημε, ἔφη ὁ Κτήσιππος, τούτους
[302]	οὐκ ἔστιν γάρ μοι ἀνάδυσις,	ὦ	Εὐθύδημε. ~Ἴθι δή μοι εὐθύς,
[274]	τῆς σοφίας. Εἶπον οὖν ἐγώ·	ὦ	Εὐθύδημε καὶ Διονυσόδωρε, πάνυ μὲν
[299]	οὕτως ἔφυσεν. Ἀλλ' ἦ που,	ὦ	Εὐθύδημε (ὁ Κτήσιππος) πόλλ' ἀγαθὰ
[297]	ἦν δ' ἐγώ, πῶς λέγεις,	ὦ	Εὐθύδημε; Οὐ δοκεῖ (σοι ὀρθῶς
[284]	ταῦτα λέγων, ἔφη ὁ Κτήσιππος,	ὦ	Εὐθύδημε, οὐ τὰ ὄντα λέγει.
[293]	Τί δέ, ἦν δ' ἐγώ,	ὦ	Εὐθύδημε, σὺ οὐ πέπονθας τοῦτο
[286]	κελεύεις; Ὅτι, ἦν δ' ἐγώ,	ὦ	Εὐθύδημε, τὰ σοφὰ ταῦτα καὶ
[274]	τῶν ἔμπροσθεν εἰρημένων. Ἀλλ' ὁρᾶτον,	ὦ	Εὐθύδημέ τε καὶ Διονυσόδωρε, εἰ
[303]	οἱ λόγοι ὑμῶν καλὰ ἔχουσιν,	ὦ	Εὐθύδημέ τε καὶ Διονυσόδωρε· ἐν
[278]	πρὸς σέ. Ταῦτα μὲν οὖν,	ὦ	Εὐθύδημέ τε καὶ Διονυσόδωρε, (πεπαίσθω
[304]	καὶ αὑτοῖς· τὸ γὰρ σπάνιον,	ὦ	Εὐθύδημε, τίμιον, τὸ δὲ ὕδωρ
[298]	Μὴ γάρ, ἔφη ὁ Κτήσιππος,	ὦ	Εὐθύδημε, τὸ λεγόμενον, οὐ λίνον
[276]	ἕτερον τοιοῦτον οἷον τὸ πρότερον.	Ὦ	Ζεῦ, ἔφην ἐγώ, ἦ μὴν
[294]	καὶ ἓν ἐπίστασαι, πάντα ἐπίστασαι.	Ὦ	Ζεῦ, ἔφην ἐγώ, ὡς θαυμαστὸν
[273]	παραδοῦναι κάλλιστ' ἀνθρώπων καὶ τάχιστα.	(Ὦ	Ζεῦ, οἷον, ἦν δ' ἐγώ,
[303]	μοι ἰὼν ὡς βοηθήσων, Πυππὰξ	ὦ	Ἡράκλεις, ἔφη, καλοῦ λόγου. Καὶ
[289]	τινὸς ἄρα ἡμῖν ἐπιστήμης δεῖ,	ὦ	καλὲ παῖ, ἦν δ' ἐγώ,
[290]	εἰσιν. Εἶεν, ἦν δ' ἐγώ,	ὦ	κάλλιστε καὶ σοφώτατε Κλεινία· τοῦτο
[277]	μὴ ἐπιστάμενοι ἄρα, ἔφη, μανθάνουσιν,	ὦ	Κλεινία, ἀλλ' οὐχ οἱ ἐπιστάμενοι.
[276]	μειράκιον. Οἱ ἀμαθεῖς ἄρα μανθάνουσιν,	ὦ	Κλεινία, ἀλλ' οὐχ οἱ σοφοί,
[289]	λογοποιοί, ὅταν συγγένωμαι αὐτοῖς, ὑπέρσοφοι,	ὦ	Κλεινία, δοκοῦσιν εἶναι, καὶ αὐτὴ
[277]	καὶ εἶπεν· Ἐξαπατᾷ σε Εὐθύδημος,	ὦ	Κλεινία. Εἰπὲ γάρ μοι, τὸ
[300]	ἀνθρώπων. (Κἀγὼ εἶπον· τί γελᾷς,	ὦ	Κλεινία, ἐπὶ σπουδαίοις οὕτω πράγμασιν
[276]	ἐκδεξάμενος ὁ Διονυσόδωρος, τί δέ,	ὦ	Κλεινία, ἔφη, ὁπότε ἀποστοματίζοι ὑμῖν
[288]	καὶ αὐτὼ σπουδάσητον. Σὺ δέ,	ὦ	Κλεινία, ἔφην, ἀνάμνησόν με πόθεν
[279]	καὶ ἀνδρεῖον; πότερον πρὸς Διός,	ὦ	Κλεινία, ἡγῇ σύ, ἐὰν ταῦτα
[280]	γίγνεται. Ἀληθῆ λέγεις. Ἆρ' (οὖν,	ὦ	Κλεινία, ἤδη τοῦτο ἱκανὸν πρὸς
[282]	δ' ὅς. Εἰ ἔστι γε,	ὦ	Κλεινία, ἦν δ' ἐγώ, ἡ
[275]	τεθορυβημένον, θάρρει, ἦν δ' ἐγώ,	ὦ	Κλεινία, (καὶ ἀπόκριναι ἀνδρείως, ὁπότερά
[281]	ἀλλήλοις. Ἐν κεφαλαίῳ δ' ἔφην,	ὦ	Κλεινία, κινδυνεύει σύμπαντα ἃ τὸ
[277]	μὴ ἡμῖν ἀποδειλιάσειε, παραμυθούμενος εἶπον·	ὦ	Κλεινία, μὴ θαύμαζε εἴ σοι
[279]	Ἦ δ' ὅς. Τὴν εὐτυχίαν,	ὦ	Κλεινία· ὃ πάντες φασί, καὶ
[279]	θαυμάζοντα, ἆρα (οὐκ οἶσθα, ἔφην,	ὦ	Κλεινία, ὅτι περὶ αὐλημάτων εὐπραγίαν
[282]	ἱκετεύοντα σοφίας μεταδιδόναι, οὐδὲν αἰσχρόν,	ὦ	Κλεινία, οὐδὲ νεμεσητὸν ἕνεκα τούτου
[275]	ποθὲν ὁ Εὐθύδημος, ὡς ἐγᾦμαι·	ὦ	Κλεινία, πότεροί εἰσι τῶν ἀνθρώπων
[273]	τοῦτο εἶπον πρὸς τὸν Κλεινίαν·	ὦ	Κλεινία, τώδε μέντοι τὼ ἄνδρε
[307]	ὅ γε οὐ χρὴ ποίει,	ὦ	Κρίτων, ἀλλ' ἐάσας χαίρειν τοὺς
[292]	Σώκρατες. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Οὐδὲ γὰρ ἡμεῖς,	ὦ	Κρίτων· ἀλλὰ τοσόνδε γε οἶσθα,
[283]	συνέβη ἡμῖν· θαυμαστὸν γάρ τινα,	ὦ	Κρίτων, ἁνὴρ κατῆρχεν λόγον, οὗ
[291]	ὦ Σώκρατες; (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Σὺ κρινεῖς,	ὦ	Κρίτων, ἐὰν βούλῃ ἀκούειν καὶ
[272]	ἂν ἐθέλοιεν προσδέξασθαι. Ἐγὼ δ'	ὦ	Κρίτων, ἐκεῖσε μὲν ἄλλους πέπεικα
[272]	ἀληθὲς ᾖ. Ἐγὼ μὲν οὖν,	ὦ	Κρίτων, ἐν νῷ ἔχω τοῖν
[293]	~(ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Ἔγωγε οὖν καὶ αὐτός,	ὦ	Κρίτων, ἐπειδὴ ἐν ταύτῃ (τῇ
[306]	~(ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Καὶ γὰρ ἔχει ὄντως,	ὦ	Κρίτων, εὐπρέπειαν μᾶλλον (ἢ ἀλήθειαν.
[304]	τοὺς εἰς τὰ δικαστήρια δεινῶν,	ὦ	Κρίτων, ἔφη, οὐδὲν ἀκροᾷ τῶνδε
[305]	εἰσι τῶν νῦν. Ἀλλὰ γάρ,	ὦ	Κρίτων, ἔφη, τὸ πρᾶγμα αὐτὸ
[292]	ᾗ τί χρησόμεθα; βούλει φῶμεν,	ὦ	Κρίτων, ᾗ ἄλλους ἀγαθοὺς ποιήσομεν;
[305]	ὀρθῶς μοι ἐδόκει μέμφεσθαι. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ)	Ὦ	Κρίτων, θαυμάσιοί εἰσιν οἱ τοιοῦτοι
[272]	πρεσβύτερος ᾖς; (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Ἥκιστά γε,	ὦ	Κρίτων· ἱκανὸν τεκμήριον ἔχω καὶ
[304]	καὶ Κλεινίαν τόνδε παραδέξεσθον. Ταῦτα,	ὦ	Κρίτων, καὶ ἄλλα ἄττα ἔτι
[291]	καὶ σὺ ἂν ταῦτα φαίης,	ὦ	Κρίτων; (ΚΡΙΤΩΝ) Ἔγωγε. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Τί
[290]	τοιαῦτ' ἐφθέγξατο; (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Οὐκ οἴει,	ὦ	Κρίτων; (ΚΡΙΤΩΝ) Μὰ Δί' οὐ
[271]	ὄψιν. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Εὐθύδημος οὗτός ἐστιν,	ὦ	Κρίτων, ὃν ἐρωτᾷς, ὁ δὲ
[271]	ἦν; (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Πότερον καὶ ἐρωτᾷς,	ὦ	Κρίτων; Οὐ γὰρ εἷς ἀλλὰ
[305]	λέγειν. Οὗτοι γάρ εἰσιν μέν,	ὦ	Κρίτων, οὓς ἔφη Πρόδικος μεθόρια
[271]	ἐρωτᾷς τὴν σοφίαν αὐτοῖν, θαυμασία,	ὦ	Κρίτων· πάσσοφοι ἀτεχνῶς τώ γε,
[275]	ἀποκρίνασθαι. Τὰ δὴ μετὰ ταῦτα,	ὦ	Κρίτων, πῶς ἂν καλῶς σοι
[283]	~(Ἐγὼ μὲν οὖν ταῦτα εἶπον,	ὦ	Κρίτων· τῷ δὲ μετὰ τοῦτο
[294]	ὠθούμενοι, ὥστ' ἔγωγε καὶ αὐτός,	ὦ	Κρίτων, ὑπ' ἀπιστίας ἠναγκάσθην τελευτῶν
[303]	ἄλλοις ζῴοις; Ἐγὼ μὲν οὖν,	ὦ	Κρίτων, ὥσπερ πληγεὶς ὑπὸ τοῦ
[299]	οὐδεὶς ἀνθρώπων. Εἰπὲ γάρ μοι,	ὦ	(Κτήσιππε, εἰ ἀγαθὸν νομίζεις εἶναι
[284]	Πῶς λέγεις, ἔφη ὁ Διονυσόδωρος,	ὦ	Κτήσιππε; Εἰσὶν (γάρ τινες οἳ
[285]	τὸν Κτήσιππον καὶ εἶπον ὅτι	ὦ	Κτήσιππε, ἐμοὶ μὲν δοκεῖ χρῆναι
[286]	ἔστιν. Εἰ γὰρ μέμνησαι, ἔφη,	ὦ	Κτήσιππε, καὶ ἄρτι ἐπεδείξαμεν μηδένα
[288]	κατεπράυνον τὸν Κτήσιππον καὶ εἶπον·	ὦ	Κτήσιππε, καὶ νυνδὴ ἃ πρὸς
[284]	μέν, ἔφη ὁ Διονυσόδωρος, λοιδορῇ,	ὦ	Κτήσιππε, λοιδορῇ. Μὰ Δί' οὐκ
[283]	ἂν ἐξολωλέναι. Τί δέ, ἔφη,	ὦ	Κτήσιππε, ὁ Εὐθύδημος, ἦ δοκεῖ
[284]	Ὁμολογῶ. Κακῶς ἄρα, ἔφη, λέγουσιν,	ὦ	Κτήσιππε, οἱ ἀγαθοὶ τὰ κακά,
[298]	ὁ Διονυσόδωρος, ἄν μοι ἀποκρίνῃ,	ὦ	Κτήσιππε, ὁμολογήσεις ταῦτα. Εἰπὲ γάρ
[299]	Ἀλλ' οὐδὲν δεῖται πολλῶν ἀγαθῶν,	ὦ	Κτήσιππε, οὔτ' ἐκεῖνος οὔτε σύ.
[285]	ὡς ὄντος, ἔφη, τοῦ ἀντιλέγειν,	ὦ	Κτήσιππε, ποιῇ τοὺς λόγους; (Πάντως
[293]	ἀπορεῖτε, διδάξω, ἢ ἐπιδείξω ἔχοντα;	Ὦ	μακάριε, ἦν δ' ἐγώ, ἔστι
[291]	ἧς ἕνεκα ἐζητεῖτε; (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Πόθεν,	ὦ	μακάριε, ηὕρομεν; ἀλλ' ἦμεν πάνυ
[305]	ἡ φιλοσοφία. Ποῖον, ἔφη, χαρίεν,	ὦ	(μακάριε; Οὐδενὸς μὲν οὖν ἄξιον.
[303]	ἐγκωμιάζειν αὐτὼ ἐτραπόμην, καὶ εἶπον·	ὦ	μακάριοι σφὼ τῆς θαυμαστῆς φύσεως,
[283]	ὑπὲρ τῶν παιδικῶν καὶ εἶπεν·	ὦ	ξένε Θούριε, εἰ μὴ ἀγροικότερον,
[278]	μαθηταὶ ὑμῶν· σὺ δέ μοι,	ὦ	παῖ Ἀξιόχου, ἀπόκριναι. Ἆρά γε
[279]	ξένων ἐγώ τε καὶ σύ,	ὦ	παῖ Ἀξιόχου. Τί δή, ἔφη,
[296]	Ἀλλὰ βουληθείης, ἦν δ' ἐγώ,	ὦ	πολυτίμητε Εὐθύδημε, εἰ δὴ τῷ
[303]	πυππὰξ Ἡρακλῆς; Καὶ ὁ Κτήσιππος,	ὦ	Πόσειδον, ἔφη, δεινῶν λόγων. Ἀφίσταμαι·
[301]	καὶ οὗτος τὰ προσήκοντα πράξει.	(Ὦ	Πόσειδον, ἦν δ' ἐγώ, ἤδη
[287]	μήτε λέγοντες μήτε διανοούμενοι, ὑμεῖς,	ὦ	πρὸς Διός, εἰ ταῦτα οὕτως
[281]	καὶ πράξει. Ὡμολόγει. Ἆρ' οὖν	ὦ	πρὸς Διός, ἦν δ' ἐγώ,
[290]	εἰς παιδείαν. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Ἀλλ' ἄρα,	ὦ	πρὸς Διός, μὴ ὁ Κτήσιππος
[294]	πάντα ἐπίστανται, εἴπερ καὶ ἕν.	(Ὦ	πρὸς τῶν θεῶν, ἦν δ'
[298]	οὐ πατήρ ἐστιν, ὥστε σύ,	ὦ	Σώκρατες, ἀπάτωρ εἶ. Καὶ ὁ
[280]	κτῆσιν τῶν ἀγαθῶν; Οὐ δῆτα,	ὦ	Σώκρατες. Δεῖ ἄρα, ἔφην, ὡς
[282]	καὶ σοί. Ἀλλ' ἔμοιγε, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, διδακτὸν εἶναι δοκεῖ. Καὶ
[272]	παιδεύσουσιν. (ΚΡΙΤΩΝ) Ἀλλ' οὐδὲν κωλύει,	ὦ	Σώκρατες, ἐάν γε σοὶ δοκῇ.
[292]	ποιήσει; (ΚΡΙΤΩΝ) Νὴ τὸν Δία,	ὦ	Σώκρατες, εἰς πολλήν γε ἀπορίαν,
[290]	στρατηγικῆς. (ΚΡΙΤΩΝ) Τί λέγεις σύ,	ὦ	Σώκρατες; ἐκεῖνο τὸ μειράκιον τοιαῦτ'
[271]	μειράκιον ἦν. Καὶ μάλα πολύ,	ὦ	Σώκρατες, ἐπιδεδωκέναι μοι ἔδοξεν, καὶ
[295]	ἀποκρινουμένου ἐρώτα. Ἆρ' οὖν, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, ἐπιστήμων του εἶ ἢ
[295]	τοῦτο λέγεις; Οὐκ αἰσχύνῃ, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες; ἐρωτώμενος ἀντερωτᾷς; Εἶεν, ἦν
[302]	μέγα σκοπούμενος, εἰπέ μοι, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, ἔστιν σοι Ζεὺς πατρῷος;
[276]	με ψιθυρίσας, (καὶ τοῦτ' ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, ἕτερον τοιοῦτον οἷον τὸ
[285]	ἐγὼ μέν, ἔφη, καὶ αὐτός,	ὦ	Σώκρατες, ἕτοιμός εἰμι παρέχειν ἐμαυτὸν
[274]	θαυμαστὸν ἀπιστεῖν. Ἀλλ' εὖ ἴσθι,	ὦ	Σώκρατες, (ἔφατον, τοῦτο οὕτως ἔχον.
[275]	καὶ θαρραλέως, ἀλλ' οὐδὲν διαφέρει,	ὦ	(Σώκρατες, ἔφη, ἐὰν μόνον ἐθέλῃ
[301]	οἰκεία γενέσθαι; Ἐπιγνοίης ἂν αὐτήν,	ὦ	Σώκρατες, ἔφη, οἰκείαν γενομένην; Ἐὰν
[306]	ἐπεξιὼν διαπονεῖται. (ΚΡΙΤΩΝ) Καὶ μήν,	ὦ	Σώκρατες, καὶ αὐτὸς περὶ τῶν
[271]	τῶν λόγων. (ΚΡΙΤΩΝ) Οὐδέτερον γιγνώσκω,	ὦ	Σώκρατες. Καινοί τινες αὖ (οὗτοι,
[300]	γὰρ ἤδη τι πώποτ' εἶδες,	ὦ	Σώκρατες, καλὸν πρᾶγμα; ἔφη ὁ
[305]	Τί οὖν; Γοκοῦσί σοί τι,	ὦ	Σώκρατες, λέγειν; Οὐ γάρ τοι
[297]	φθονήσῃς τοῦ μαθήματος. Φεύγεις, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, ὁ Διονυσόδωρος, καὶ οὐκ
[293]	οὐκ ἐπίστασθον; Ἥκιστά γε, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, ὁ Διονυσόδωρος. Πῶς λέγετον;
[274]	μὲν οὖν, ἔφη, τῆς αὐτῆς,	ὦ	Σώκρατες, ὁ Διονυσόδωρος. ~Ὑμεῖς ἄρα,
[287]	τῷ ἐθέλοντι μανθάνειν; Εἶτ' ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, ὁ Διονυσόδωρος ὑπολαβών, οὕτως
[273]	τοῦτο τὸ καλόν. Ἀρετήν, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, οἰόμεθα οἵω τ' εἶναι
[283]	ὁ Διονυσόδωρος, σκόπει μήν, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, ὅπως μὴ ἔξαρνος ἔσῃ
[272]	ταῦτα δεινόν. (ΚΡΙΤΩΝ) Τί δέ,	ὦ	Σώκρατες; Οὐ φοβῇ τὴν ἡλικίαν,
[295]	ὁ δ' Εὐθύδημος, ἀπιστεῖς, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες; Πλήν γ' ὅτι, ἐγώ,
[275]	προσώπῳ, καὶ μήν, ἔφη, σοί,	ὦ	Σώκρατες, προλέγω ὅτι ὁπότερ' ἂν
[273]	Εὐθύδημος εἶπεν· οὔτοι ἔτι ταῦτα,	ὦ	Σώκρατες, σπουδάζομεν, ἀλλὰ παρέργοις αὐτοῖς
[292]	ἡμῖν αὐτὴν παραδιδόναι; (ΚΡΙΤΩΝ) Ἀνάγκη,	ὦ	Σώκρατες. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Ἀγαθὸν δέ γέ
[292]	ἀγαθούς; (ΚΡΙΤΩΝ) Τί γὰρ κωλύει,	ὦ	Σώκρατες; (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Ἀλλ' ἆρα πάντας
[292]	ἐστιν; (ΚΡΙΤΩΝ) Οὐκ οἶμαι ἔγωγε,	ὦ	Σώκρατες. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Ἀλλὰ τίνα δὴ
[291]	Πῶς δὴ τοῦτο ὑμῖν συνέβη,	ὦ	Σώκρατες; (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Ἐγὼ φράσω. Ἔδοξε
[307]	ἐπιτρέψεις; (ΚΡΙΤΩΝ) Οὔκουν δίκαιόν γε,	ὦ	Σώκρατες. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Μὴ τοίνυν ὅ
[292]	εὐπορεῖς. (ΚΡΙΤΩΝ) Μὰ τὸν Δία,	ὦ	Σώκρατες. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Οὐδὲ γὰρ ἡμεῖς,
[291]	(ΚΡΙΤΩΝ) Οὐκοῦν καλῶς ὑμῖν ἐδόκει,	ὦ	Σώκρατες; (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Σὺ κρινεῖς, ὦ
[293]	ὧδε (πότερον δή σε, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, ταύτην τὴν ἐπιστήμην, περὶ
[283]	ἐπ' ἀρετήν. Εἰπέ μοι, ἔφη,	ὦ	Σώκρατές τε καὶ ὑμεῖς οἱ
[293]	σαυτόν γε δὴ ἐξελέγχεις, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες. Τί δέ, ἦν δ'
[305]	εἰσιν καὶ καταγέλαστοι. Ἐμοὶ δέ,	ὦ	Σώκρατες, τὸ πρᾶγμα ἐδόκει (οὐκ
[276]	ἐφάνη τὸ ἐρώτημα. Πάντ' ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, τοιαῦτα ἡμεῖς ἐρωτῶμεν ἄφυκτα.
[291]	οἶδα. (ΚΡΙΤΩΝ) Ναὶ μὰ Δία,	ὦ	Σώκρατες· τῶν κρειττόνων μέντοι τις
[275]	ἀρετῆς ἐπιμέλειαν; Οἰόμεθά γε δή,	ὦ	Σώκρατες. Τῶν μὲν τοίνυν ἄλλων
[304]	σφετέραν σοφίαν. (ΚΡΙΤΩΝ) Καὶ μήν,	ὦ	Σώκρατες, φιλήκοος μὲν ἔγωγε καὶ
[271]	~(ΚΡΙΤΩΝ) Τίς ἦν,	ὦ	Σώκρατες, ᾧ χθὲς ἐν Λυκείῳ
[274]	Ἐπ' αὐτό γε τοῦτο πάρεσμεν,	ὦ	Σώκρατες, ὡς ἐπιδείξοντε (καὶ διδάξοντε,
[282]	ποιεῖν; Πάνυ μὲν οὖν, ἔφη,	ὦ	Σώκρατες, ὡς οἷόν τε μάλιστα.
[293]	οὐκ ἐπιστήμων εἶ. Ἐκείνου γε,	ὦ	φίλε, ἦν δ' ἐγώ. Ἧττον
[303]	ἀμάχω τὼ ἄνδρε. (Ἐνταῦθα μέντοι,	ὦ	φίλε Κρίτων, οὐδεὶς ὅστις οὐ
[307]	τὸ μειράκιον ἐπὶ φιλοσοφίαν. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ)	Ὦ	φίλε Κρίτων, οὐκ οἶσθα ὅτι
[290]	δεόμεθα ἐκείνης τῆς τέχνης, ἥτις	ᾧ	ἂν κτήσηται ἢ ποιήσασα ἢ
[280]	οὕτω τοῦτο ἔχειν, σοφίας παρούσης,	ᾧ	ἂν παρῇ, μηδὲν προσδεῖσθαι εὐτυχίας·
[289]	τι ἐπίσταται, χρῆσθαι δὲ μὴ	ᾧ	ἂν ποιήσῃ· οὐχ οὕτως; Συνέφη.
[288]	ἕως ἂν ἡμῖν ἐκφανῆτον ἐφ'	ᾧ	αὐτὼ σπουδάζετον· οἶμαι γάρ τι
[271]	μοι ἔδοξεν εἶναι ξένος τις	ᾧ	διελέγου. Τίς ἦν; (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Πότερον
[294]	τί μοι τούτων ἐπιδείξατον τοιόνδε,	ᾧ	εἴσομαι ὅτι ἀληθῆ λέγετον. Τί
[296]	καὶ ἀεὶ ὡμολόγηκας ἐπίστασθαι τούτῳ	ᾧ	ἐπίστασαι, εἴτε ὅταν ἐπίστῃ εἴτε
[296]	πότερον τὰ μὲν τούτῳ ἐπίστασαι	ᾧ	ἐπίστασαι, τὰ δ' ἄλλῳ, ἢ
[295]	ἢ οὔ; Ἔγωγε. Πότερον οὖν	ᾧ	ἐπιστήμων εἶ, τούτῳ καὶ ἐπίστασαι,
[278]	ἐν τῷ δευτέρῳ ἐρωτήματι, ἐν	ᾧ	(ἠρώτων σε πότερα μανθάνουσιν οἱ
[287]	τῷ τελευταίῳ παγχάλεπον χρήσασθαί ἐστιν,	ᾧ	λέγεις. Τὸ γὰρ οὐκ ἔχω
[302]	ἄνθρωπος (εἶ καὶ οὐδὲ Ἀθηναῖος,	ᾧ	μήτε θεοὶ πατρῷοί εἰσιν μήτε
[271]	~(ΚΡΙΤΩΝ) Τίς ἦν, ὦ Σώκρατες,	ᾧ	χθὲς ἐν Λυκείῳ διελέγου; Ἦ
[295]	ἐρωτᾷς διανοούμενος, ἐγὼ δὲ ἄλλῃ	ὑπολάβω,	ἔπειτα πρὸς τοῦτο ἀποκρίνωμαι, ἐξαρκεῖ
[279]	νέος τε καὶ εὐήθης ἐστί.	Κἀγὼ	γνοὺς αὐτὸν θαυμάζοντα, ἆρα (οὐκ
[283]	ὡς ἀληθῶς ἐπιθυμεῖτε καὶ σπουδάζετε;	Κἀγὼ	διενοήθην ὅτι ᾠηθήτην ἄρα ἡμᾶς
[295]	καὶ ἀρχαιότερος εἶ τοῦ δέοντος.	(Κἀγὼ	ἔγνων αὐτὸν ὅτι μοι χαλεπαίνοι
[297]	Εὐθυδήμου, ταχὺ ὑπολαβὼν ὁ Διονυσόδωρος;	Κἀγὼ	εἶπον· ἔασον, ὠγαθέ, ἕως ἂν
[300]	τοιαύτη σοφία τῶν νῦν ἀνθρώπων.	(Κἀγὼ	εἶπον· τί γελᾷς, ὦ Κλεινία,
[304]	τῶν περὶ τοὺς τοιούτους λόγους.	Κἀγὼ	εἶπον· τί οὖν ἐφαίνοντό σοι;
[304]	ἄν τι μανθάνοιμι, κινδυνεύω μέντοι	κἀγὼ	εἷς εἶναι τῶν οὐχ ὁμοίων
[301]	ἔφη, ἢ ταὐτὰ τῷ καλῷ;	Κἀγὼ	ἐν παντὶ ἐγενόμην ὑπὸ ἀπορίας,
[302]	μὴ οὕτως ἔχῃ, οὐ σά;	Κἀγώ	(ᾔδη γὰρ ὅτι ἐξ αὐτῶν
[273]	σπουδάζομεν, ἀλλὰ παρέργοις αὐτοῖς χρώμεθα.	Κἀγὼ	θαυμάσας εἶπον· καλὸν ἄν που
[300]	δήπου. Οὐκοῦν καὶ σύ, ἔφη;	Κἀγώ.	Ὁρᾷς οὖν τὰ ἡμέτερα ἱμάτια;
[282]	Σώκρατες, ὡς οἷόν τε μάλιστα.	Κἀγὼ	ταῦτα ἅσμενος ἀκούσας, τὸ μὲν
[283]	ἔστι νῦν, μηκέτι εἶναι. Καὶ	ἐγὼ	ἀκούσας ἐθορυβήθην· ὁ δέ μου
[293]	ὁ Διονυσόδωρος. Πῶς λέγετον; ἔφην	ἐγώ·	ἀλλ' οὐδὲν ἄρα ἐπίστασθον; Καὶ
[305]	καὶ εἶπεν τοῖς ὀνόμασιν) ~Καὶ	ἐγώ,	ἀλλὰ μέντοι, ἔφην, χαρίεν γέ
[295]	ἐρωτώμενος ἀντερωτᾷς; Εἶεν, ἦν δ'	ἐγώ·	ἀλλὰ πῶς ποιῶ; Οὕτω γὰρ
[301]	Εὐφήμει τοῦτό γε, ἦν δ'	ἐγώ.	Ἀλλὰ τίνα τρόπον, ἔφη, ἑτέρου
[290]	τυγχάνει οὖσα· ἢ σοί, ἔφην	ἐγώ,	ἄλλως πως δοκεῖ; Οὔκ, ἀλλ'
[279]	ἔφη, οὐδέν, ὁ Κλεινίας. Καὶ	ἐγὼ	ἀναμνησθεὶς εἶπον ὅτι ναὶ μὰ
[296]	ἢ τούτῳ πάντα; Τούτῳ, ἔφην	ἐγώ,	ἅπαντα, ἅ γ' ἐπίσταμαι. Τοῦτ'
[282]	δὲ μὴ (τοῦτο βούλεσθον, ὅθεν	ἐγὼ	ἀπέλιπον, τὸ ἑξῆς ἐπιδείξατον τῷ
[297]	μοι, ὦ Διονυσόδωρε, ἦν δ'	ἐγώ,	ἀποκρίνασθαί σοι. Οὐ γὰρ μὴ
[301]	ἂν εἴη; (Ἆρα τοῦτο, ἔφην	ἐγώ,	ἀπορεῖς; Ἤδη δὲ τοῖν ἀνδροῖν
[298]	τοῦ πατρός; Τοὐμοῦ γ' ἔφην	ἐγώ.	Ἆρ' οὖν πατὴρ ἦν ἕτερος
[279]	εἶναι. Ἀληθῆ λέγεις, ἔφη. Καὶ	ἐγὼ	αὖ πάλιν μετανοήσας εἶπον ὅτι
[302]	πατρῷος; Οὐκ ἔστιν, ἦν δ'	ἐγώ,	αὕτη ἡ ἐπωνυμία Ἰώνων οὐδενί,
[296]	ἀεὶ ἐπιστήσῃ καὶ ἅπαντα, ἂν	ἐγὼ	βούλωμαι. Ἀλλὰ βουληθείης, ἦν δ'
[303]	ἀλλὰ τῶν ὁμοίων ὑμῖν μόνον.	Ἐγὼ	γὰρ εὖ οἶδα ὅτι τούτους
[293]	πέπονθας τοῦτο τὸ αὐτὸ πάθος;	Ἐγὼ	γάρ τοι μετὰ σοῦ ὁτιοῦν
[275]	ἀπορήσας ἐνέβλεψεν εἰς ἐμέ· καὶ	ἐγὼ	γνοὺς αὐτὸν τεθορυβημένον, θάρρει, ἦν
[277]	ὁ Εὐθύδημος τὸν νεανίσκον· καὶ	ἐγὼ	γνοὺς βαπτιζόμενον τὸ μειράκιον, βουλόμενος
[272]	με οὐκ ἂν ἐθέλοιεν προσδέξασθαι.	Ἐγὼ	δ' ὦ Κρίτων, ἐκεῖσε μὲν
[295]	σὺ μὲν ἄλλῃ ἐρωτᾷς διανοούμενος,	ἐγὼ	δὲ ἄλλῃ ὑπολάβω, ἔπειτα πρὸς
[286]	Καὶ ὁ μὲν Κτήσιππος ἐσίγησεν·	ἐγὼ	δὲ θαυμάσας τὸν λόγον, πῶς,
[290]	Κτήσιππος ἦν ὁ ταῦτ' εἰπών,	ἐγὼ	δὲ οὐ μέμνημαι; ~(ΚΡΙΤΩΝ) Ποῖος
[285]	οἴεται Διονυσόδωρος οὑτοσὶ χαλεπαίνειν αὐτῷ·	ἐγὼ	δὲ οὐ χαλεπαίνω, ἀλλ' ἀντιλέγω
[273]	πόθεν τοῦτο τὸ ἕρμαιον ηὑρέτην;	Ἐγὼ	δὲ περὶ ὑμῶν διενοούμην ἔτι,
[299]	τὸν Βριάρεων οὕτως σὺ ὁπλίσαις;	Ἐγὼ	δὲ ᾤμην σὲ δεινότερον εἶναι,
[274]	οἱ ἄλλοι οὗτοι, ἦν δ'	ἐγὼ	δεικνὺς αὐτῷ τοὺς ἐραστὰς τοὺς
[274]	καὶ Διονυσοδώρου ἑταῖροι. Τούτους δὴ	ἐγὼ	δεικνὺς ἔλεγον τῷ Εὐθυδήμῳ ὅτι
[301]	Ἐὰν σύ γε βούλῃ, ἔφην	ἐγώ,	δῆλον ὅτι. Τί δέ, ἦ
[297]	Οὐκ ἄρα ἐπίσταμαι, ἔφην, τοῦτο	ἐγώ.	Διαφθείρεις, ἔφη, τὸν λόγον, ὁ
[276]	ἐρωτῶμεν ἄφυκτα. Τοιγάρτοι, ἦν δ'	ἐγώ,	δοκεῖτέ μοι εὐδοκιμεῖν παρὰ τοῖς
[286]	Οὐδ' ἄρα ψευδής, ἦν δ'	ἐγώ,	δόξα ἔστι τὸ παράπαν. Οὐκ
[280]	Ἔμοιγε δοκεῖ. Πότερον, ἦν δ'	ἐγώ,	ἐὰν ὀρθῶς χρῆταί τις ἢ
[290]	οὐ μέντοι. Οἶμαι γὰρ αὐτὸν	ἐγώ,	εἰ ταῦτ' εἶπεν, οὔτ' Εὐθυδήμου
[289]	Συνεδόκει. Ἀλλὰ πρὸς θεῶν, ἔφην	ἐγώ,	εἰ τὴν λογοποιικὴν τέχνην μάθοιμεν,
[295]	ὦ Σώκρατες; Πλήν γ' ὅτι,	ἐγώ,	εἰκὸς ὑμᾶς ἐστι σοφοὺς εἶναι.
[297]	πάντ' εἰδώς; Ἀδελφὸς γάρ, ἔφη,	ἐγώ	εἰμι Εὐθυδήμου, ταχὺ ὑπολαβὼν ὁ
[307]	δὲ φαίνηται οἷον οἶμαι αὐτὸ	ἐγὼ	εἶναι, θαρρῶν δίωκε καὶ ἄσκει,
[302]	πάντα ταῦτα ποιεῖν ἃ νυνδὴ	ἐγὼ	ἔλεγον; Ὁμολογῶ. Καὶ ὅς, εἰρωνικῶς
[290]	εὐπορῶ, ἔφη. Ἀλλ' ἦν δ'	ἐγώ,	ἐμὲ οἶμαι ηὑρηκέναι. Τίνα; ἔφη
[289]	ὦ καλὲ παῖ, ἦν δ'	ἐγώ,	ἐν ᾗ συμπέπτωκεν ἅμα τό
[272]	προπέρυσιν οὐδέπω ἤστην (σοφώ. Ἀλλ'	ἐγὼ	ἓν μόνον φοβοῦμαι, μὴ αὖ
[293]	γε ὄντα; Μὰ Δί' ἔφην	ἐγώ·	ἐπεὶ πολλὰ ἄλλ' οὐκ ἐπίσταμαι.
[296]	τούτῳ ἐπίστασαι; Ἀεί, ἦν δ'	ἐγώ,	ἐπειδὴ δεῖ ἀφελεῖν τὸ ὅταν.
[285]	ἐμοὶ ἔστω ὁ κίνδυνος· ὡς	ἐγώ,	ἐπειδὴ καὶ πρεσβύτης εἰμί, παρακινδυνεύειν
[296]	γὰρ ὁμολογεῖς ἐπίστασθαι. Ἒοικα, ἔφην	ἐγώ,	ἐπειδήπερ γε οὐδεμίαν ἔχει δύναμιν
[274]	ἐγὼ ὑμῖν ἐγγυῶμαι, πρῶτος μὲν	ἐγώ,	ἔπειτα δὲ Κλεινίας οὑτοσί, πρὸς
[295]	ἤν, ἔφη, ἐθελήσῃς μοι ἀποκρίνεσθαι,	ἐγὼ	ἐπιδείξω καὶ σὲ ταῦτα τὰ
[294]	δ' ὅς. ~(Πάντ' ἄρα, ἔφην	ἐγώ,	ἐπίστασθον, ἐπειδήπερ καὶ ὁτιοῦν; Πάντ'
[291]	ἔργον εἶναι; ὥσπερ εἰ σὲ	ἐγὼ	ἐρωτῴην, πάντων ἄρχουσα ἡ ἰατρικὴ
[293]	ἔχοντα; Ὦ μακάριε, ἦν δ'	ἐγώ,	ἔστι δὲ ἐπὶ σοὶ τοῦτο;
[293]	ταὐτὰ ἅμα. Εἶεν, ἦν δ'	ἐγώ,	Εὐθύδημε· τὸ γὰρ λεγόμενον, καλὰ
[279]	Ἡ σοφία δήπου, ἦν δ'	ἐγώ,	εὐτυχία ἐστίν· τοῦτο δὲ κἂν
[300]	σιγῶντα λέγεις; Οὔκουν εἴ γε	ἐγώ,	ἔφη, παρέρχομαι ἐν τοῖς χαλκείοις,
[293]	τοίνυν με νὴ Δί' ἔφην	ἐγώ,	ἔχοντα· πολὺ γὰρ ῥᾷον ἢ
[287]	Κατὰ τίνα λόγον; ἦν δ'	ἐγώ·	ἢ δῆλον ὅτι κατὰ τόνδε,
[287]	Τί ἄλλο γε, ἦν δ'	ἐγώ,	ἢ ἐξήμαρτον διὰ τὴν βλακείαν;
[276]	τὸ πρότερον. Ὦ Ζεῦ, ἔφην	ἐγώ,	ἦ μὴν καὶ τὸ πρότερόν
[282]	γε, ὦ Κλεινία, ἦν δ'	ἐγώ,	ἡ σοφία διδακτόν, ἀλλὰ μὴ
[301]	πράξει. (Ὦ Πόσειδον, ἦν δ'	ἐγώ,	ἤδη κολοφῶνα ἐπιτιθεῖς τῇ σοφίᾳ.
[295]	ὁμολογοῦντα. Ἀλλὰ μήν, ἦν δ'	ἐγώ,	ἥδιστα ταῦτα ἐξελέγχομαι. Εἰ γάρ
[282]	Σώκρατες, διδακτὸν εἶναι δοκεῖ. Καὶ	ἐγὼ	ἡσθεὶς εἶπον· ἦ καλῶς λέγεις,
[293]	γε, ὦ φίλε, ἦν δ'	ἐγώ.	Ἧττον οὖν τι, ἔφη, οὐκ
[297]	ἐθέλεις ἀποκρίνεσθαι. Εἰκότως γ' εἶπον	ἐγώ·	ἥττων γάρ εἰμι καὶ τοῦ
[290]	ἔμοιγε δοκεῖ. Πῶς; ἦν δ'	ἐγώ.	Θηρευτική τις ἥδε γέ ἐστιν
[304]	ἀκοῦσαι. Τί (δέ; ἦν δ'	ἐγώ.	Ἵνα ἤκουσας ἀνδρῶν διαλεγομένων οἳ
[287]	εἶναι. Πειστέον τοίνυν, ἦν δ'	ἐγώ,	καὶ ἀνάγκη, ὡς ἔοικεν· σὺ
[302]	εἶεν; ἔφη. Πρόγονοι, ἦν δ'	ἐγώ,	καὶ δεσπόται. Ἀλλ' οὖν σοί
[294]	ἔφη. Οὐ δήπου, ἦν δ'	ἐγώ,	καὶ ἐς μαχαίρας γε κυβιστᾶν
[301]	γὰρ οὐκ ἀπορῶ, ἔφη, καὶ	ἐγὼ	καὶ οἱ ἄλλοι ἅπαντες ἄνθρωποι
[296]	γὰρ ἂν εἴη, ἦν δ'	ἐγώ.	Καὶ ὃς εἶπε· Προστίθει τοίνυν
[279]	εἰσιν; Συνέφη. Οὐκοῦν, ἦν δ'	ἐγώ,	καὶ περὶ γραμμάτων γραφῆς τε
[281]	Συνέφη. Ἆρ' οὖν, ἦν δ'	ἐγώ,	καὶ περὶ τὴν χρείαν ὧν
[293]	ἐπίστασαι; Πάνυ γε, ἦν δ'	ἐγώ,	καὶ πολλά, σμικρά γε. Ἀρκεῖ,
[280]	ὀρθῶς. Καλῶς γε, ἦν δ'	ἐγώ,	λέγεις. Πλέον γάρ που οἶμαι
[273]	(Ὦ Ζεῦ, οἷον, ἦν δ'	ἐγώ,	λέγετον πρᾶγμα· πόθεν τοῦτο τὸ
[271]	δύ' ἤστην. (ΚΡΙΤΩΝ) Ὃν μὲν	ἐγὼ	λέγω, ἐκ δεξιᾶς τρίτος ἀπὸ
[286]	τινὸς ἄλλον, τότε ἀντιλέγομεν; Ἢ	ἐγὼ	λέγω μὲν τὸ πρᾶγμα, σὺ
[285]	χρηστὸν ἀποφηνάτω. Καὶ ὁ Κτήσιππος,	ἐγὼ	μέν, ἔφη, καὶ αὐτός, ὦ
[290]	ἂν ἔτι; ἐπὶ ποίαν τέχνην;	Ἐγὼ	μὲν οὐκ εὐπορῶ, ἔφη. Ἀλλ'
[303]	ἐπὶ τοῖν ἀνδροῖν καὶ ἥσθησαν.	Ἐγὼ	μὲν οὖν καὶ αὐτὸς οὕτω
[306]	δεῖταί τινος ὅστις αὐτὸν ὀνήσει.	Ἐγὼ	μὲν οὖν ὅταν σοὶ συγγένωμαι,
[283]	σοφόν τε καὶ ἀγαθὸν γενέσθαι.	~(Ἐγὼ	μὲν οὖν ταῦτα εἶπον, ὦ
[272]	ἐάντε ψεῦδος ἐάντε ἀληθὲς ᾖ.	Ἐγὼ	μὲν οὖν, ὦ Κρίτων, ἐν
[303]	χρῆσθαι ὥσπερ τοῖς ἄλλοις ζῴοις;	Ἐγὼ	μὲν οὖν, ὦ Κρίτων, ὥσπερ
[286]	τοῦτο συνωμολόγει. Ἀλλ' ἄρα, ὅταν	ἐγὼ	μὲν τὸν τοῦ πράγματος λόγον
[286]	Εὐθύδημος. Οὐδ' ἄρα ἐκέλευεν, ἔφην	ἐγώ,	νυνδὴ Διονυσόδωρος ἐξελέγξαι; Τὸ γὰρ
[289]	εὐδαίμονας εἶναι; Οὐκ οἶμαι, ἔφη,	ἐγώ,	ὁ Κλεινίας ὑπολαβών. (Τίνι τεκμηρίῳ,
[283]	ἄλλων καταψεύδῃ τοιοῦτον πρᾶγμα, ὃ	ἐγὼ	οἶμαι οὐδ' ὅσιον εἶναι λέγειν,
[297]	ὅς, σός; Πάνυ γ' ἔφην	ἐγώ,	ὁμομήτριός γε, οὐ μέντοι ὁμοπάτριος.
[304]	Πίνδαρος. Ἀλλ' ἄγετε, ἦν δ'	ἐγώ,	ὅπως κἀμὲ καὶ Κλεινίαν τόνδε
[280]	σοφοῦ. ἆρ' οὖν, ἦν δ'	ἐγώ,	ὅτι εὐτυχέστερον ἂν οἴει πράττειν
[296]	μέντοι, ἔφη. Τί; ἦν δ'	ἐγώ.	Ὅτι οὐκ ἄδικοί εἰσιν οἱ
[283]	νῦν λέγεις. Ἔσκεμμαι, ἦν δ'	ἐγώ·	οὐ γὰρ μή ποτ' ἔξαρνος
[304]	μὰ τὸν Δία, ἦν δ'	ἐγώ·	οὐ γὰρ οἷός τ' ἦ
[296]	εἰς σοφίαν τερατώδεσιν ἀνθρώποις, ὅπως	ἐγὼ	οὐ πάντα ἐπίσταμαι, ἐπειδή γε
[298]	πατήρ ἐστιν. Ἔοικεν, ἦν δ'	ἐγώ,	οὐ πατὴρ εἶναι. (Εἰ γὰρ
[290]	ἀνθρώπων. Τί δὴ οὖν; ἔφην	ἐγώ.	Οὐδεμία, ἔφη, τῆς θηρευτικῆς αὐτῆς
[283]	πω· ἔστιν δέ, ἦν δ'	ἐγώ,	οὐκ ἀλαζών. Ὑμεῖς δέ, (ἔφη,
[286]	τοῦτο οὐκ ἔστιν, ἦν δ'	ἐγώ.	Οὐκ ἔφη. Λόγου ἕνεκα, ὦ
[301]	καὶ ὀπτᾶν; (Μάγειρον, ἦν δ'	ἐγώ.	Οὐκοῦν ἐάν τις, ἔφη, τὰ
[302]	ἔχουσιν ψυχήν; Ἔχουσιν, ἦν δ'	ἐγώ.	Οὐκοῦν καὶ ζῷά εἰσιν; Ζῷα,
[302]	καὶ Ἀθηνᾶ. Πάνυ, ἦν δ'	ἐγώ.	Οὐκοῦν καὶ οὗτοι σοὶ θεοὶ
[285]	(ἐξολωλέναι, οὓς περὶ πλείστου ποιοῦμαι.	Ἐγὼ	οὖν, ἐπειδή μοι ἐδόκουν ἀγριωτέρως
[288]	παραμυθώμεθα καὶ προσευχώμεθα αὐτοῖν ἐκφανῆναι.	Ἐγὼ	οὖν μοι δοκῶ καὶ αὐτὸς
[282]	ἢ οὐ δοκεῖ σοι, ἔφην	ἐγώ,	οὕτως; Πάνυ μὲν οὖν εὖ
[281]	ὦ πρὸς Διός, ἦν δ'	ἐγώ,	ὄφελός τι τῶν ἄλλων κτημάτων
[297]	ἀγαθοί. ~(Πάνυ γε, ἦν δ'	ἐγώ,	πάλαι. Ἀλλ' οὐ τοῦτο ἐρωτῶ·
[294]	οὔ. Πότερον δέ, ἦν δ'	ἐγώ,	πάντα νῦν μόνον ἐπίστασθον ἢ
[294]	ἀνεπιστήμονες. Ἀλλὰ τί; ἦν δ'	ἐγώ.	Πάντες, ἦ δ' ὅς, πάντα
[289]	ὄν· ἢ οὐ μέμνησαι; ἔφην	ἐγώ.	Πάνυ γ' ἔφη, μέμνημαι. Οὐδέ
[295]	ὃ λέγω; Ἔγωγε, ἦν δ'	ἐγώ.	Πρὸς τοῦτο τοίνυν ἀποκρίνου ὃ
[295]	μὰ Δία ἀποκρινοῦμαι, ἦν δ'	ἐγώ,	πρότερον πρὶν ἂν πύθωμαι. Οὐκ
[297]	ἠρυθρίασεν. Ἀλλὰ σύ, ἦν δ'	ἐγώ,	πῶς λέγεις, ὦ Εὐθύδημε; Οὐ
[301]	βοῦς εἶ, καὶ ὅτι νῦν	ἐγώ	σοι πάρειμι, Διονυσόδωρος εἶ; Εὐφήμει
[278]	παιδιά ἐστιν διὸ καί φημι	ἐγώ	σοι τούτους προσπαίζειν παιδιὰν δὲ
[278]	καὶ ἀρετῆς ἐπιμεληθῆναι. Πρότερον δ'	ἐγὼ	σφῷν ἐνδείξομαι οἷον αὐτὸ ὑπολαμβάνω
[296]	Εἴπετον δέ μοι, ἦν δ'	ἐγώ	(τὰ μὲν γὰρ ἄλλα οὐκ
[292]	δέ γέ που ὡμολογήσαμεν ἀλλήλοις	ἐγώ	τε καὶ Κλεινίας οὐδὲν εἶναι
[275]	τι τοιοῦτον τῷ μειρακίῳ τούτῳ·	ἐγώ	τε καὶ οἵδε πάντες τυγχάνομεν
[286]	ὁ Κτήσιππος· ἧττόν τι ἀντιλέγομεν	ἐγώ	τε καὶ σύ; Πότερον οὖν,
[279]	καταγέλαστοι (ἐγενόμεθα ὑπὸ τῶν ξένων	ἐγώ	τε καὶ σύ, ὦ παῖ
[289]	χρῆσθαι. Ἱκανόν μοι δοκεῖς, ἔφην	ἐγώ,	τεκμήριον λέγειν, ὅτι οὐχ αὕτη
[290]	(Ἡ στρατηγική μοι δοκεῖ, ἔφην	ἐγώ,	τέχνη παντὸς μᾶλλον εἶναι ἣν
[295]	που κάλλιον ἐπίστασαι διαλέγεσθαι ἢ	ἐγώ,	τέχνην ἔχων ἰδιώτου ἀνθρώπου. Ἐρώτα
[279]	ὁ Κλεινίας. (Εἶεν, ἦν δ'	ἐγώ·	τὴν δὲ σοφίαν ποῦ χοροῦ
[296]	αὐτὸ παράφθεγμα. Ἀλλ' ἀφαιρῶ, ἔφην	ἐγώ,	τὸ ἅ γ' ἐπίσταμαι. Ἀλλὰ
[279]	(ὁ Κλεινίας. Εἶεν, ἦν δ'	ἐγώ·	τὸ δὴ μετὰ τοῦτο, ἐπειδὴ
[287]	Τοῦτό ἐστιν ἤδη, ἦν δ'	ἐγώ,	τὸ φορτικὸν ἐρώτημα. Εἰ γὰρ
[283]	οὐδ' ὅσιον εἶναι λέγειν, ὡς	ἐγὼ	τόνδε βουλοίμην ἂν ἐξολωλέναι. Τί
[296]	ἐπίστασαί τῳ. Πλέον αὖ, ἔφην	ἐγώ,	τοῦ δέοντος ἀπεκρινάμην ὑπὸ ἀπαιδευσίας.
[297]	μὴ ἀνῇς ἐρωτῶν, σχεδόν τι	ἐγὼ	τοῦτ' εὖ οἶδα, φθονῶν καὶ
[288]	Ἀλλὰ τὸ πρότερον, ἦν δ'	ἐγώ,	τοῦτό γε ἐξηλέγξαμεν, ὅτι οὐδὲν
[275]	νεανίσκος. Ἀλλὰ μὲν δή, ἔφην	ἐγώ,	τοῦτό γε καὶ εἴθισται· θαμὰ
[297]	ἄδικοί εἰσιν οἱ ἀγαθοί, ποῦ	ἐγὼ	τοῦτο ἔμαθον; Οὐδαμοῦ, ἔφη ὁ
[285]	ἐμοῦ οὕτως ἀγροίκως λέγειν ~ὅτι	ἐγὼ	τούτους βούλομαι (ἐξολωλέναι, οὓς περὶ
[296]	Ἀεί, ὅταν ἐπίστωμαι, ἦν δ'	ἐγώ,	τούτῳ. Οὐκ αὖ, ἔφη, παύσῃ
[290]	σὺ λέγεις. Ποῖ οὖν, ἔφην	ἐγώ,	τραποίμεθ' ἂν ἔτι; ἐπὶ ποίαν
[274]	ἐθελήσουσιν ἅπαντες οἱ μὴ ἔχοντες,	ἐγὼ	ὑμῖν ἐγγυῶμαι, πρῶτος μὲν ἐγώ,
[302]	ἔστιν σοι Ζεὺς πατρῷος; Καὶ	ἐγὼ	ὑποπτεύσας ἥξειν τὸν λόγον οἷπερ
[278]	αὐτὼ τὰ σπουδαῖα ἐνδείξεσθον, καὶ	ἐγὼ	ὑφηγήσομαι αὐτοῖν ἵνα μοι ὃ
[288]	ὑμῖν μέλει τοῦ παραληρεῖν. Καὶ	ἐγὼ	φοβηθεὶς μὴ λοιδορία γένηται, πάλιν
[291]	ὑμῖν συνέβη, ὦ Σώκρατες; (ΣΩΚΡΑΤΗΣ)	Ἐγὼ	φράσω. Ἔδοξε γὰρ δὴ ἡμῖν
[287]	ὅτι χρῇ; Καὶ γάρ, ἔφην	ἐγώ,	χαλεποί εἰσιν πάνυ εἰκότως· παρὰ
[289]	ὑπολαβών. (Τίνι τεκμηρίῳ, ἦν δ'	ἐγώ,	χρῇ; Ὁρῶ, ἔφη, τινὰς λογοποιούς,
[294]	πρὸς τῶν θεῶν, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ Διονυσόδωρε δῆλοι γάρ μοί
[302]	καὶ ἀγαθόν. Ἔα, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ Διονυσόδωρε, εὐφήμει τε καὶ
[301]	ἔστι; Τί λέγεις, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ Διονυσόδωρε; οὐ τὸ καλὸν
[287]	Πρὶν σὲ ἀποκρίνασθαι, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ Διονυσόδωρε; Οὐκ ἀποκρίνῃ; ἔφη.
[302]	εἰλημμένος· οὐκ ἔστιν, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ Διονυσόδωρε. Ταλαίπωρος ἄρα τις
[288]	ἔλεγες λέγω. Ἀλλὰ ἔοικεν, ἔφην	ἐγώ,	ὦ Διονυσόδωρέ τε καὶ Εὐθύδημε,
[275]	Διονυσόδωρος. ~Ὑμεῖς ἄρα, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ Διονυσόδωρε, τῶν νῦν ἀνθρώπων
[274]	δύναμιν τῆς σοφίας. Εἶπον οὖν	ἐγώ·	ὦ Εὐθύδημε καὶ Διονυσόδωρε, πάνυ
[293]	Σώκρατες. Τί δέ, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ Εὐθύδημε, σὺ οὐ πέπονθας
[286]	δὲ κελεύεις; Ὅτι, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ Εὐθύδημε, τὰ σοφὰ ταῦτα
[290]	ἀνόητοί εἰσιν. Εἶεν, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ κάλλιστε καὶ σοφώτατε Κλεινία·
[275]	αὐτὸν τεθορυβημένον, θάρρει, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ Κλεινία, (καὶ ἀπόκριναι ἀνδρείως,
[296]	βούλωμαι. Ἀλλὰ βουληθείης, ἦν δ'	ἐγώ,	ὦ πολυτίμητε Εὐθύδημε, εἰ δὴ
[289]	κτησάμενός τις εὐδαίμων εἴη. Καίτοι	ἐγὼ	ᾤμην ἐνταῦθά που φανήσεσθαι (τὴν
[294]	πάντα ἐπίστασαι. Ὦ Ζεῦ, ἔφην	ἐγώ,	ὡς θαυμαστὸν λέγεις καὶ ἀγαθὸν
[288]	οὐ πρὸς ἃ πέρυσιν ἔλεγες	λέγω.	Ἀλλὰ ἔοικεν, ἔφην ἐγώ, ὦ
[278]	σοι τούτους προσπαίζειν παιδιὰν δὲ	λέγω	διὰ ταῦτα, ὅτι, εἰ καὶ
[295]	γὰρ δήπου τι, ἔφη, ὃ	λέγω;	Ἔγωγε, ἦν δ' ἐγώ. Πρὸς
[271]	ἤστην. (ΚΡΙΤΩΝ) Ὃν μὲν ἐγὼ	λέγω,	ἐκ δεξιᾶς τρίτος ἀπὸ σοῦ
[306]	ὑέων, ὥσπερ ἀεὶ πρός σε	λέγω,	ἐν ἀπορίᾳ εἰμὶ τί δεῖ
[286]	ἄλλον, τότε ἀντιλέγομεν; Ἢ ἐγὼ	λέγω	μὲν τὸ πρᾶγμα, σὺ δὲ
[288]	καὶ πρὸς σὲ ταὐτὰ ταῦτα	λέγω,	ὅτι οὐ γιγνώσκεις τῶν ξένων
[286]	μὲν τὸν τοῦ πράγματος λόγον	λέγω,	σὺ δὲ ἄλλου τινὸς ἄλλον,
[285]	ἐγὼ δὲ οὐ χαλεπαίνω, ἀλλ'	ἀντιλέγω	πρὸς ταῦτα ἅ μοι δοκεῖ
[275]	μήν, ἔφη, σοί, ὦ Σώκρατες,	προλέγω	ὅτι ὁπότερ' ἂν ἀποκρίνηται τὸ
[273]	εἰσελθόντε δὲ περιπατείτην ἐν τῷ	καταστέγῳ	δρόμῳ. Καὶ οὔπω τούτω δύ'
[273]	δαιμόνιον. ~Πάλιν οὖν ἐκαθεζόμην, καὶ	ὀλίγῳ	(ὕστερον εἰσέρχεσθον τούτω ὅ τ'
[303]	πρᾶγμα οὕτω ταχὺ καὶ ἐν	ὀλίγῳ	χρόνῳ ἐξείργασθον. Πολλὰ μὲν οὖν
[303]	τεχνικῶς ἐξηύρηται, ὥστ' ἐ πάνυ	ὀλίγῳ	χρόνῳ ὁντινοῦν ἂν μαθεῖν ἀνθρώπων·
[272]	ἐμαυτόν· καὶ γάρ φατον ἐν	ὀλίγῳ	χρόνῳ ποιῆσαι ἂν καὶ ἄλλον
[287]	οὐδ' ἔχεις ὅτι χρῇ τῷ	λόγῳ·	εἰ δ' ἐξήμαρτον, ~οὐδ' οὕτως
[302]	ποιεῖν ἃ νυνδὴ ἐγὼ ἔλεγον;	Ὁμολογῶ.	Καὶ ὅς, εἰρωνικῶς πάνυ ἐπισχὼν
[284]	λέγειν ὡς ἔχει τὰ πράγματα;	Ὁμολογῶ.	Κακῶς ἄρα, ἔφη, λέγουσιν, ὦ
[304]	ἐκείνου μόνου ὃς ἂν ὑμῖν	διδῷ	ἀργύριον. Τὰ αὐτὰ δὲ ταῦτα,
[272]	μάχεσθαι καὶ (ἄλλον, ὃς ἂν	διδῷ	μισθόν, οἵω τε ποιῆσαι ἔπειτα
[295]	ἂν σὺ κελεύῃς. Όταν μὴ	εἰδῶ	ὅτι ἐρωτᾷς, κελεύεις με ὅμως
[272]	τοῖν ἀνδροῖν τίς ἐστιν, ἵνα	εἰδῶ	ὅτι καὶ μαθησόμεθα. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Οὐκ
[297]	τοῦ ἑτέρου ὑμῶν, ὥστε πολλοῦ	δέω	μὴ οὐ δύο γε φεύγειν.
[302]	καὶ ἀποδόσθαι καὶ θῦσαι δὴ	θεῷ	ὅτῳ ἂν βούλῃ. Ὡμολόγηκα, ἔφην·
[273]	ἀτεχνῶς γὰρ ἔγωγε σφὼ ὥσπερ	θεὼ	προσαγορεύω, ~συγγνώμην (δεόμενος ἔχειν μοι
[273]	ἀληθῶς ταύτην τὴν ἐπιστήμην ἔχετον,	ἵλεω	εἶτον ἀτεχνῶς γὰρ ἔγωγε σφὼ
[275]	περὶ αὐτῷ, οἷον εἰκὸς περὶ	νέῳ,	μή τις φθῇ ἡμᾶς ἐπ'
[286]	δὴ καὶ πολλάκις ἀκηκοὼς ἀεὶ	θαυμάζω	καὶ γὰρ οἱ ἀμφὶ Πρωταγόραν
[281]	δὲ φρόνησίς τε καὶ σοφία,	μείζω	ἀγαθά, αὐτὰ δὲ καθ' (αὑτὰ
[281]	ἐὰν μὲν αὐτῶν ἡγῆται ἀμαθία,	μείζω	κακὰ εἶναι τῶν ἐναντίων, ὅσῳ
[274]	Σώκρατες, (ἔφατον, τοῦτο οὕτως ἔχον.	Μακαρίζω	ἄρ' ὑμᾶς ἔγωγε τοῦ κτήματος
[302]	εἶναι; Ὡμολόγηκα, ἔφην· τί γὰρ	πάθω;	Οὐκοῦν, ἔφη, καὶ ζῷά εἰσιν
[298]	σὺ εἶ ὁ αὐτὸς τῷ	λίθῳ;	Δέδοικα μὲν ἔγωγ' ἔφην, μὴ
[278]	ὦ Εὐθύδημέ τε καὶ Διονυσόδωρε,	(πεπαίσθω	τε ὑμῖν, καὶ ἴσως ἱκανῶς
[281]	τὰ τοιαῦτα συνεχωροῦμεν ἀλλήλοις. Ἐν	κεφαλαίῳ	δ' ἔφην, ὦ Κλεινία, κινδυνεύει
[280]	τελευτῶντες οὐκ οἶδ' ὅπως ἐν	κεφαλαίῳ	οὕτω τοῦτο ἔχειν, σοφίας παρούσης,
[287]	λέγονται ἐπεὶ καὶ τούτῳ τῷ	τελευταίῳ	παγχάλεπον χρήσασθαί ἐστιν, ᾧ λέγεις.
[295]	ἂν εὕροιμι ἐν παντὶ τῷ	βίῳ;	Ἀποκρίνου δή, ἔφη. (Ὡς ἀποκρινουμένου
[271]	ὦ Σώκρατες, ᾧ χθὲς ἐν	Λυκείῳ	διελέγου; Ἦ πολὺς ὑμᾶς ὄχλος
[303]	οἱ κίονες οἱ ἐν τῷ	Λυκείῳ	ἐθορύβησάν τ' ἐπὶ τοῖν ἀνδροῖν
[276]	παρακελεύσασθαί μοι ἐξεγένετο (εὐλαβηθῆναι τῷ	μειρακίῳ,	ἀλλ' ἀπεκρίνατο ὅτι οἱ σοφοὶ
[282]	ἀπέλιπον, τὸ ἑξῆς ἐπιδείξατον τῷ	μειρακίῳ,	πότερον πᾶσαν ἐπιστήμην δεῖ αὐτὸν
[275]	Συμβέβηκεν γάρ τι τοιοῦτον τῷ	μειρακίῳ	τούτῳ· ἐγώ τε καὶ οἵδε
[299]	γαστρί, τάλαντον δ' ἐν τῷ	κρανίῳ,	στατῆρα δὲ χρυσοῦ ἐν ἑκατέρῳ
[306]	τε πολιτικὴ καὶ ἡ φιλοσοφία	ἀξίω	λόγου ἐστόν, καὶ τρίτοι ὄντες
[288]	δοκῶ καὶ αὐτὸς πάλιν ὑφηγήσασθαι	οἵω	προσεύχομαι αὐτὼ φανῆναί μοι· ὅθεν
[273]	Ἀρετήν, ἔφη, ὦ Σώκρατες, οἰόμεθα	οἵω	τ' εἶναι παραδοῦναι κάλλιστ' ἀνθρώπων
[273]	(ὅσα) ἐν ὅπλοις μάχεσθαι (διδακτέον)	οἵω	τε δὲ καὶ ποιῆσαι δυνατὸν
[304]	τὼ (ἄνδρε, ὡς ἐκείνω φατὸν	οἵω	τε εἶναι διδάξαι τὸν ἐθέλοντ'
[271]	(μὲν γὰρ τῷ σώματι μόνον	οἵω	τε μάχεσθαι, τούτω δὲ πρῶτον
[272]	(ἄλλον, ὃς ἂν διδῷ μισθόν,	οἵω	τε ποιῆσαι ἔπειτα τὴν ἐν
[295]	ἦν δ' ἐγώ· ἀλλὰ πῶς	ποιῶ;	Οὕτω γὰρ ποιήσω ὅπως ἂν
[289]	ἐγώ, ὁ Κλεινίας ὑπολαβών. (Τίνι	τεκμηρίῳ,	ἦν δ' ἐγώ, χρῇ; Ὁρῶ,
[272]	σύ με εἶδες, ἐν τῷ	ἀποδυτηρίῳ	μόνος, καὶ ἤδη ἐν νῷ
[289]	μὴ καὶ χρῆσθαι ἐπιστησόμεθα τῷ	χρυσίῳ,	οὐδὲν ὄφελος αὐτοῦ ἐφάνη ὄν·
[306]	τῷ μέσῳ ἐστίν, ταῦτα (μόνα	βελτίω	ἑκατέρου ἐκείνων ἐστίν, ὧν ἀμφοτέρων
[306]	κακοῦ καὶ ἀγαθοῦ, τοῦ μὲν	βελτίω,	τοῦ δὲ χείρω γίγνεται· ὅσα
[306]	οὖν οἶμαι (αὐτοὺς ὁμολογῆσαι οὔτε	κακὼ	αὐτὼ ἀμφοτέρω εἶναι οὔτε τὸ
[281]	ὅσῳ δυνατώτερα ὑπηρετεῖν τῷ ἡγουμένῳ	κακῷ	ὄντι, ἐὰν δὲ φρόνησίς τε
[295]	χαλεπαίνει ἑκάστοτε ὅταν αὐτῷ μὴ	ὑπείκω,	ἔπειτά μου ἧττον ἐπιμελεῖται ὡς
[288]	αὐτοῖν ἐκφανῆναι. Ἐγὼ οὖν μοι	δοκῶ	καὶ αὐτὸς πάλιν ὑφηγήσασθαι οἵω
[298]	ὁ αὐτός· οὐ μέντοι μοι	δοκῶ.	Οὐκοῦν ἕτερος εἶ, ἔφη, τοῦ
[283]	παίζειν, ἡνίκα ἐκελεύομεν διαλεχθῆναι τῷ	νεανίσκῳ	αὐτώ, καὶ διὰ ταῦτα προσεπαισάτην
[283]	καὶ ὁπόθεν ἄρξοιντο παρακελευόμενοι τῷ	νεανίσκῳ	σοφίαν τε καὶ ἀρετὴν ἀσκεῖν.
[271]	οὗτος τῶν λόγων. (ΚΡΙΤΩΝ) Οὐδέτερον	γιγνώσκω,	ὦ Σώκρατες. Καινοί τινες αὖ
[301]	καλοῦ, ἔφη, ἢ ταὐτὰ τῷ	καλῷ;	Κἀγὼ ἐν παντὶ ἐγενόμην ὑπὸ
[274]	ἢ μὴ σφὼ εἶναι αὐτῆς	διδασκάλω;	Φέρε, καὶ τὸν οὕτως ἔχοντα
[304]	ὅμως δέ, ἅ γ' ἤκουον,	ἐθέλω	σοι ἀπαγγεῖλαι. Τῶν ἀφ' ὑμῶν
[273]	ἐγελασάτην οὖν ἄμφω βλέψαντε εἰς	ἀλλήλω,	καὶ ὁ Εὐθύδημος εἶπεν· οὔτοι
[304]	Ἀλλὰ μάλιστα μὲν αὐτὼ πρὸς	ἀλλήλω	μόνω διαλέγεσθον· εἰ δὲ μή,
[284]	δ' ὅς, ὦ Διονυσόδωρε, ἐπεὶ	φιλῶ	σε, ἀλλὰ νουθετῶ σε ὡς
[296]	ἐπίστασαι ᾧ ἐπίστασαι, τὰ δ'	ἄλλῳ,	ἢ τούτῳ πάντα; Τούτῳ, ἔφην
[295]	εἶ, τούτῳ καὶ ἐπίστασαι, ἢ	ἄλλῳ	τῳ; Ὧι ἐπιστήμων. οἶμαι γάρ
[305]	ἄνδρες. Ἀτὰρ οὔπω οἶδα ὅτι	μέλλω	ἐρεῖν. Ποτέρων ἦν ὁ προσελθών
[299]	Οὐκοῦν, ἔφη, καὶ ἐν τῷ	πολέμῳ	ἐπειδὴ ἀγαθόν ἐστιν ὅπλα ἔχειν,
[284]	ῥήτορες ὅταν λέγωσιν ἐν τῷ	δήμῳ,	οὐδὲν πράττουσι; Πράττουσι μὲν οὖν,
[304]	εἷς εἶναι τῶν οὐχ ὁμοίων	Εὐθυδήμῳ,	ἀλλ' ἐκείνων ὧν δὴ καὶ
[276]	τούτῳ ὁ μὲν Κλεινίας τῷ	Εὐθυδήμῳ	ἀπεκρίνατο ὅτι μανθάνοιεν οἱ μανθάνοντες
[276]	καὶ οὐκ εὖ σὺ ἄρτι	Εὐθυδήμῳ	ἀπεκρίνω. (Ἐνταῦθα δὴ καὶ πάνυ
[277]	σφόδρα τι ταῦτα εἴρητο τῷ	Εὐθυδήμῳ,	καὶ ὁ Διονυσόδωρος ὥσπερ σφαῖραν
[274]	δὴ ἐγὼ δεικνὺς ἔλεγον τῷ	Εὐθυδήμῳ	ὅτι πάντες ἕτοιμοι εἶεν (μανθάνειν·
[299]	στατῆρα δὲ χρυσοῦ ἐν ἑκατέρῳ	τὠφθαλμῷ;	Φασί γε οὖν, ὦ Εὐθύδημε,
[273]	δὲ περιπατείτην ἐν τῷ καταστέγῳ	δρόμῳ.	Καὶ οὔπω τούτω δύ' ἢ
[278]	αὐτὸ ὑπολαμβάνω καὶ οἵου αὐτοῦ	ἐπιθυμῶ	ἀκοῦσαι. Ἐὰν οὖν δόξω ὑμῖν
[272]	ταύτης τῆς σοφίας ἧς ἔγωγε	ἐπιθυμῶ,	τῆς ἐριστικῆς· πέρυσιν ἢ προπέρυσιν
[282]	Διονυσόδωρέ τε καὶ Εὐθύδημε, οἵων	ἐπιθυμῶ	τῶν προτρεπτικῶν λόγων εἶναι, τοιοῦτον,
[278]	ἐγὼ σφῷν ἐνδείξομαι οἷον αὐτὸ	ὑπολαμβάνω	καὶ οἵου αὐτοῦ ἐπιθυμῶ ἀκοῦσαι.
[286]	εὖ ἔχοντα οὐ πάνυ τι	μανθάνω,	ἀλλὰ παχέως πως ἐννοῶ. Ἵσως
[277]	Οὔκ, ἀλλ' ἦ δ' ὅς,	μανθάνω.	Οὐκοῦν ἃ ἐπίστασαι, ἦ δ'
[305]	δεινοὺς λόγους συντιθέναι. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Ἤδη	μανθάνω·	περὶ τούτων καὶ αὐτὸς νυνδὴ
[296]	Ἀλλ' οὔ σοι πάνυ πιστεύω	ἱκανῷ	εἶναι, εἰ μή σοι συμβουληθείη
[298]	Δέδοικα μὲν ἔγωγ' ἔφην, μὴ	φανῶ	ὑπὸ σοῦ ὁ αὐτός· οὐ
[297]	τινὶ ἑτέρῳ σοφιστῇ ἐκ θαλάττης	ἀφιγμένῳ,	νεωστί, μοι δοκεῖν, καταπεπλευκότι· ὃς
[273]	πρότερον ἐπεδημησάτην, τοῦτο μέμνημαι σφὼ	ἐπαγγελλομένω.	Εἰ δὲ νῦν ἀληθῶς ταύτην
[283]	Κρίτων· τῷ δὲ μετὰ τοῦτο	ἐσομένῳ	πάνυ σφόδρα προσεῖχον τὸν νοῦν,
[281]	ἐναντίων, ὅσῳ δυνατώτερα ὑπηρετεῖν τῷ	ἡγουμένῳ	κακῷ ὄντι, ἐὰν δὲ φρόνησίς
[294]	ἤδη πεισόμεθα ὑμῖν καὶ τἆλλα.	(Ἡγουμένω	οὖν σκώπτεσθαι οὐκ ἠθελέτην, ἀλλ'
[277]	δὴ καὶ ἐνδείκνυσθόν σοι τὼ	ξένω,	ὅτι οὐκ ᾔδησθα τὸ μανθάνειν
[277]	οὐκ αἰσθάνῃ οἷον ποιεῖτον τὼ	ξένω	περὶ σέ· ποιεῖτον δὲ ταὐτὸν
[285]	χαλεπαίνειν αὐτῷ· ἐγὼ δὲ οὐ	χαλεπαίνω,	ἀλλ' ἀντιλέγω πρὸς ταῦτα ἅ
[272]	τ' εἶναι μηδ' ἀντᾶραι· οὕτω	δεινὼ	γεγόνατον ἐν τοῖς λόγοις μάχεσθαί
[272]	Πρὸ τοῦ μὲν οὖν ταῦτα	δεινὼ	ἤστην μόνον, νῦν δὲ τέλος
[271]	Ἀκαρνᾶνε ἐγενέσθην τὼ παγκρατιαστὰ ἀδελφώ·	ἐκείνω	(μὲν γὰρ τῷ σώματι μόνον
[304]	συμφοιτήσεις παρὰ τὼ (ἄνδρε, ὡς	ἐκείνω	φατὸν οἵω τε εἶναι διδάξαι
[297]	πολλὰς ἀντὶ τῆς μιᾶς, καὶ	καρκίνῳ	τινὶ ἑτέρῳ σοφιστῇ ἐκ θαλάττης
[298]	Εὐθύδημε, τὸ λεγόμενον, οὐ λίνον	λίνῳ	συνάπτεις· δεινὸν γὰρ λέγεις πρᾶγμα
[276]	οὐκ εὖ σὺ ἄρτι Εὐθυδήμῳ	ἀπεκρίνω.	(Ἐνταῦθα δὴ καὶ πάνυ μέγα
[277]	ἐπίστασαι. Ὡμολόγησεν. Οὐκ ἄρα ὀρθῶς	ἀπεκρίνω,	ἔφη. Καὶ οὔπω σφόδρα τι
[272]	ὄνειδος τοῖν ξένοιν περιάψω, ὥσπερ	Κόννῳ	τῷ Μητροβίου, τῷ κιθαριστῇ, ὃς
[304]	μάλιστα μὲν αὐτὼ πρὸς ἀλλήλω	μόνω	διαλέγεσθον· εἰ δὲ μή, εἴπερ
[303]	οὕτω ταχὺ καὶ ἐν ὀλίγῳ	χρόνῳ	ἐξείργασθον. Πολλὰ μὲν οὖν καὶ
[303]	ἐξηύρηται, ὥστ' ἐ πάνυ ὀλίγῳ	χρόνῳ	ὁντινοῦν ἂν μαθεῖν ἀνθρώπων· ἔγνων
[272]	καὶ γάρ φατον ἐν ὀλίγῳ	χρόνῳ	ποιῆσαι ἂν καὶ ἄλλον ὁντινοῦν
[293]	ἐπιστήμην, περὶ ἣν πάλαι ἀπορεῖτε,	διδάξω,	ἢ ἐπιδείξω ἔχοντα; Ὦ μακάριε,
[294]	εἴσομαι ὅτι ἀληθῆ λέγετον. Τί	ἐπιδείξω;	ἔφη. Οἶσθα Εὐθύδημον ὁπόσους ὀδόντας
[293]	ἣν πάλαι ἀπορεῖτε, διδάξω, ἢ	ἐπιδείξω	ἔχοντα; Ὦ μακάριε, ἦν δ'
[295]	ἔφη, ἐθελήσῃς μοι ἀποκρίνεσθαι, ἐγὼ	ἐπιδείξω	καὶ σὲ ταῦτα τὰ θαυμαστὰ
[278]	αὐτοῦ ἐπιθυμῶ ἀκοῦσαι. Ἐὰν οὖν	δόξω	ὑμῖν ἰδιωτικῶς τε καὶ γελοίως
[286]	τι μανθάνω, ἀλλὰ παχέως πως	ἐννοῶ.	Ἵσως μὲν οὖν φορτικώτερόν τι
[283]	ἢ οὔ; Οὔκουν φησί γέ	πω·	ἔστιν δέ, ἦν δ' ἐγώ,
[288]	πάσχειν οὐδ' ὑπὸ τῆς ὑμετέρας	πω	τέχνης ἐξηυρῆσθαι, καὶ ταῦτα οὑτωσὶ
[272]	τῆς ἐριστικῆς· πέρυσιν ἢ προπέρυσιν	οὐδέπω	ἤστην (σοφώ. Ἀλλ' ἐγὼ ἓν
[307]	εἰρῆσθαι· ὥστε οὐκ ἔχω ὅπως	προτρέπω	τὸ μειράκιον ἐπὶ φιλοσοφίαν. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
[277]	Συνέφη. Τὸ ἄρα μὴ ἐπίστασθαι	(μήπω	ἔχειν ἐπιστήμην ἐστίν; Ὡμολόγει αὐτῷ.
[274]	μόνον, ἢ καὶ ἐκεῖνον τὸν	μήπω	πεπεισμένον διὰ τὸ μὴ οἴεσθαι
[274]	Διονυσόδωρε, πάνυ μὲν οὖν παντὶ	τρόπῳ	καὶ τούτοις χαρίσασθον καὶ ἐμοῦ
[293]	τρικυμίας τοῦ λόγου, καὶ παντὶ	τρόπῳ	σπουδάσαι, καὶ σπουδάσαντας ἐπιδεῖξαι τίς
[299]	πρὸς (τὰ πρότερον ἀποκεκριμένα τῷ	Κτησίππῳ	ἤρετο, οὐκοῦν καὶ χρυσίον, ἦ
[274]	ἡμῶν τοῦ Κλεινίου ἐπεσκότει τῷ	Κτησίππῳ	τῆς θέας βουλόμενός τε οὖν
[303]	ἀνθρώπων· ἔγνων ἔγωγε καὶ τῷ	Κτησίππῳ	τὸν νοῦν προσέχων ὡς ταχὺ
[282]	γὰρ ἡμῖν ἔτι ἄσκεπτον καὶ	οὔπω	διωμολογημένον ἐμοί τε καὶ σοί.
[276]	Ἄλλο τι οὖν, ἡνίκα ἐμανθάνετε,	οὔπω	ἠπίστασθε ταῦτα ἃ ἐμανθάνετε; Οὐκ
[305]	εἰσιν οἱ τοιοῦτοι ἄνδρες. Ἀτὰρ	οὔπω	οἶδα ὅτι μέλλω ἐρεῖν. Ποτέρων
[277]	ἄρα ὀρθῶς ἀπεκρίνω, ἔφη. Καὶ	οὔπω	σφόδρα τι ταῦτα εἴρητο τῷ
[273]	ἐν τῷ καταστέγῳ δρόμῳ. Καὶ	οὔπω	τούτω δύ' ἢ τρεῖς δρόμους
[299]	εἶναι φάρμακον, ὅταν δέῃ, πίνειν	ἀνθρώπῳ,	ἄλλο τι τοῦτο τὸ ἀγαθὸν
[282]	δουλεύειν καὶ ἐραστῇ καὶ παντὶ	ἀνθρώπῳ,	ὁτιοῦν ἐθέλοντα ὑπηρετεῖν τῶν καλῶν
[275]	τὸ οὖς, πάνυ μειδιάσας τῷ	προσώπῳ,	καὶ μήν, ἔφη, σοί, ὦ
[299]	κρανίῳ, στατῆρα δὲ χρυσοῦ ἐν	ἑκατέρῳ	τὠφθαλμῷ; Φασί γε οὖν, ὦ
[296]	ὅτε τούτῳ, ἔστιν δὲ ὅτε	ἑτέρῳ;	Ἀεί, ὅταν ἐπίστωμαι, ἦν δ'
[285]	πώποτε ἀκούσας οὐδενὸς ἀντιλέγοντος ἑτέρου	ἑτέρῳ.	Ἀληθῆ λέγεις; ἔφη· ἀλλὰ ἀκούων
[301]	Ἀλλὰ τίνα τρόπον, ἔφη, ἑτέρου	ἑτέρῳ	παραγενομένου τὸ ἕτερον ἕτερον ἂν
[297]	τῆς μιᾶς, καὶ καρκίνῳ τινὶ	ἑτέρῳ	σοφιστῇ ἐκ θαλάττης ἀφιγμένῳ, νεωστί,
[306]	(αὐτοὺς ὁμολογῆσαι οὔτε κακὼ αὐτὼ	ἀμφοτέρω	εἶναι οὔτε τὸ μὲν κακόν,
[294]	γενόμενοι ἠπίστασθε πάντα; Ἐφάτην ἅμα	ἀμφοτέρω.	~(Καὶ ἡμῖν μὲν ἄπιστον ἐδόκει
[278]	τούτῳ καὶ τὸ ἐν τῷ	δευτέρῳ	ἐρωτήματι, ἐν ᾧ (ἠρώτων σε
[296]	ἥκει τὸ αὐτὸ παράφθεγμα. Ἀλλ'	ἀφαιρῶ,	ἔφην ἐγώ, τὸ ἅ γ'
[306]	τοῦ μὲν βελτίω, τοῦ δὲ	χείρω	γίγνεται· ὅσα δὲ ἐκ δυοῖν
[306]	ἀγαθοῖν μὴ πρὸς ταὐτόν, ἀμφοῖν	χείρω	πρὸς ὃ ἂν ἑκάτερον ᾖ
[289]	τῆς τῶν ἐπῳδῶν τέχνης μόριον	μικρῷ	τε ἐκείνης ὑποδεεστέρα. ~(Ἡ μὲν
[289]	τεκμηρίῳ, ἦν δ' ἐγώ, χρῇ;	Ὁρῶ,	ἔφη, τινὰς λογοποιούς, οἳ τοῖς
[301]	ἐπιθυμῶν αὐτῆς. Πῶς γὰρ οὐκ	ἀπορῶ,	ἔφη, καὶ ἐγὼ καὶ οἱ
[290]	ποίαν τέχνην; Ἐγὼ μὲν οὐκ	εὐπορῶ,	ἔφη. Ἀλλ' ἦν δ' ἐγώ,
[274]	περιιστάμενοι. Ὁ γὰρ Κτήσιππος ἔτυχε	πόρρω	καθεζόμενος τοῦ Κλεινίου κἀμοὶ δοκεῖν
[294]	τροχοῦ δινεῖσθαι τηλικοῦτος ὤν, οὕτω	πόρρω	σοφίας ἥκεις; Οὐδέν, ἔφη, ὅτι
[285]	νυνί σοι ἀποδείκνυμι ἀντιλέγοντος Κτησίππου	Διονυσοδώρῳ.	Ἦ καὶ ὑπόσχοις ἂν τούτου
[285]	παρακινδυνεύειν ἕτοιμος καὶ παραδίδωμι ἐμαυτὸν	Διονυσοδώρῳ	τούτῳ ὥσπερ τῇ Μηδείᾳ τῇ
[291]	συνέβη, ὦ Σώκρατες; (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Ἐγὼ	φράσω.	Ἔδοξε γὰρ δὴ ἡμῖν ἡ
[271]	τρίτος ἀπὸ σοῦ καθῆστο· (ἐν	μέσῳ	δ' ὑμῶν τὸ Ἀξιόχου μειράκιον
[306]	δ' ἀμφοτέρων μετέχοντες τούτων ἐν	μέσῳ	εἰσίν, οὐδὲν λέγουσιν ἀμφοτέρων γάρ
[306]	τὸ αὐτὸ ὄντοιν ἐν τῷ	μέσῳ	ἐστίν, ταῦτα (μόνα βελτίω ἑκατέρου
[274]	προνενευκὼς εἰς τὸ πρόσθεν, (ἐν	μέσῳ	ὄντος ἡμῶν τοῦ Κλεινίου ἐπεσκότει
[295]	ἀλλὰ πῶς ποιῶ; Οὕτω γὰρ	ποιήσω	ὅπως ἂν σὺ κελεύῃς. Όταν
[278]	τοῦ ἀκοῦσαι τῆς ὑμετέρας σοφίας	τολμήσω	ἀπαυτοσχεδιάσαι ἐναντίον (ὑμῶν. Ἀνάσχεσθον οὖν
[281]	μείζω κακὰ εἶναι τῶν ἐναντίων,	ὅσῳ	δυνατώτερα ὑπηρετεῖν τῷ ἡγουμένῳ κακῷ
[296]	γὰρ ἤδη ἁπλῶς ὅτι ἐπίσταμαί	τῳ	ἃ ἐπίσταμαι. Πότερον, ἦ δ'
[295]	δή, ἔφη, πάλιν, πότερον ἐπίστασαί	τῳ	ἃ ἐπίστασαι, ἢ οὔ; Ἔγωγε,
[271]	ἐστον κομιδῇ παμμάχω. Οὐ κατὰ	τὼ	Ἀκαρνᾶνε ἐγενέσθην τὼ παγκρατιαστὰ ἀδελφώ·
[303]	ἔφη, δεινῶν λόγων. Ἀφίσταμαι· ἀμάχω	τὼ	ἄνδρε. (Ἐνταῦθα μέντοι, ὦ φίλε
[303]	παρόντων ὑπερεπῄνεσε τὸν λόγον καὶ	τὼ	ἄνδρε, καὶ γελῶντες καὶ κροτοῦντες
[273]	Κλεινίαν· ὦ Κλεινία, τώδε μέντοι	τὼ	ἄνδρε σοφώ, Εὐθύδημός τε καὶ
[304]	Σκόπει οὖν ὅπως συμφοιτήσεις παρὰ	τὼ	(ἄνδρε, ὡς ἐκείνω φατὸν οἵω
[272]	οὗπερ σύ με εἶδες, ἐν	τῷ	ἀποδυτηρίῳ μόνος, καὶ ἤδη ἐν
[296]	ἐπίσταμαι. Πότερον, ἦ δ' ὅς,	τῷ	αὐτῷ τούτῳ γ' ἀεί, ἢ
[295]	αὐτοῦ ἂν εὕροιμι ἐν παντὶ	τῷ	βίῳ; Ἀποκρίνου δή, ἔφη. (Ὡς
[271]	θαυμασία, ὦ Κρίτων· πάσσοφοι ἀτεχνῶς	τώ	γε, οὐδ' ᾔδη πρὸ τοῦ
[294]	καὶ τὰ αἴσχιστα, εἰ ἐπισταίσθην·	τὼ	δὲ ἀνδρειότατα ὁμόσε ᾔτην τοῖς
[283]	οὖν ταῦτα εἶπον, ὦ Κρίτων·	τῷ	δὲ μετὰ τοῦτο ἐσομένῳ πάνυ
[278]	δὲ τούτῳ καὶ τὸ ἐν	τῷ	δευτέρῳ ἐρωτήματι, ἐν ᾧ (ἠρώτων
[284]	Οἱ ῥήτορες ὅταν λέγωσιν ἐν	τῷ	δήμῳ, οὐδὲν πράττουσι; Πράττουσι μὲν
[287]	ἀρετὴν κάλλιστ' ἂν (παραδοῦναι ἀνθρώπων	τῷ	ἐθέλοντι μανθάνειν; Εἶτ' ἔφη, ὦ
[305]	πάντων σοφώτατοι ἀνθρώπων, πρὸς δὲ	τῷ	εἶναι καὶ δοκεῖν πάνυ παρὰ
[276]	δὲ τούτῳ ὁ μὲν Κλεινίας	τῷ	Εὐθυδήμῳ ἀπεκρίνατο ὅτι μανθάνοιεν οἱ
[277]	οὔπω σφόδρα τι ταῦτα εἴρητο	τῷ	Εὐθυδήμῳ, καὶ ὁ Διονυσόδωρος ὥσπερ
[274]	Τούτους δὴ ἐγὼ δεικνὺς ἔλεγον	τῷ	Εὐθυδήμῳ ὅτι πάντες ἕτοιμοι εἶεν
[281]	τῶν ἐναντίων, ὅσῳ δυνατώτερα ὑπηρετεῖν	τῷ	ἡγουμένῳ κακῷ ὄντι, ἐὰν δὲ
[301]	τοῦ καλοῦ, ἔφη, ἢ ταὐτὰ	τῷ	καλῷ; Κἀγὼ ἐν παντὶ ἐγενόμην
[274]	ἀναπηδήσας πρῶτος προσέστη ἡμῖν ἐν	τῷ	καταντικρύ· οὕτως οὖν καὶ οἱ
[273]	δοκεῖν· εἰσελθόντε δὲ περιπατείτην ἐν	τῷ	καταστέγῳ δρόμῳ. Καὶ οὔπω τούτω
[272]	περιάψω, ὥσπερ Κόννῳ τῷ Μητροβίου,	τῷ	κιθαριστῇ, ὃς ἐμὲ διδάσκει ἔτι
[299]	τῇ γαστρί, τάλαντον δ' ἐν	τῷ	κρανίῳ, στατῆρα δὲ χρυσοῦ ἐν
[299]	Διονυσόδωρος πρὸς (τὰ πρότερον ἀποκεκριμένα	τῷ	Κτησίππῳ ἤρετο, οὐκοῦν καὶ χρυσίον,
[274]	ὄντος ἡμῶν τοῦ Κλεινίου ἐπεσκότει	τῷ	Κτησίππῳ τῆς θέας βουλόμενός τε
[303]	μαθεῖν ἀνθρώπων· ἔγνων ἔγωγε καὶ	τῷ	Κτησίππῳ τὸν νοῦν προσέχων ὡς
[286]	παράπαν; Ὁ δὲ μὴ λέγων	τῷ	λέγοντι πῶς ἀντιλέγοι; Καὶ ὁ
[298]	ἢ σὺ εἶ ὁ αὐτὸς	τῷ	λίθῳ; Δέδοικα μὲν ἔγωγ' ἔφην,
[287]	ὤν, οὐδ' ἔχεις ὅτι χρῇ	τῷ	λόγῳ· εἰ δ' ἐξήμαρτον, ~οὐδ'
[303]	καὶ οἱ κίονες οἱ ἐν	τῷ	Λυκείῳ ἐθορύβησάν τ' ἐπὶ τοῖν
[276]	οὐδὲ παρακελεύσασθαί μοι ἐξεγένετο (εὐλαβηθῆναι	τῷ	μειρακίῳ, ἀλλ' ἀπεκρίνατο ὅτι οἱ
[282]	ἐγὼ ἀπέλιπον, τὸ ἑξῆς ἐπιδείξατον	τῷ	μειρακίῳ, πότερον πᾶσαν ἐπιστήμην δεῖ
[275]	πᾶσιν. Συμβέβηκεν γάρ τι τοιοῦτον	τῷ	μειρακίῳ τούτῳ· ἐγώ τε καὶ
[306]	πρὸς τὸ αὐτὸ ὄντοιν ἐν	τῷ	μέσῳ ἐστίν, ταῦτα (μόνα βελτίω
[278]	τῷ τε εἰδότι καὶ ἐπὶ	τῷ	μή· παραπλήσιον δὲ τούτῳ καὶ
[272]	τοῖν ξένοιν περιάψω, ὥσπερ Κόννῳ	τῷ	Μητροβίου, τῷ κιθαριστῇ, ὃς ἐμὲ
[283]	πρότερον παίζειν, ἡνίκα ἐκελεύομεν διαλεχθῆναι	τῷ	νεανίσκῳ αὐτώ, καὶ διὰ ταῦτα
[283]	λόγου καὶ ὁπόθεν ἄρξοιντο παρακελευόμενοι	τῷ	νεανίσκῳ σοφίαν τε καὶ ἀρετὴν
[277]	ὃ δὴ καὶ ἐνδείκνυσθόν σοι	τὼ	ξένω, ὅτι οὐκ ᾔδησθα τὸ
[277]	γὰρ οὐκ αἰσθάνῃ οἷον ποιεῖτον	τὼ	ξένω περὶ σέ· ποιεῖτον δὲ
[296]	ὦ πολυτίμητε Εὐθύδημε, εἰ δὴ	τῷ	ὄντι ἀληθῆ λέγεις. Ἀλλ' οὔ
[306]	κακόν, τὸ δὲ ἀγαθόν· ἀλλὰ	τῷ	ὄντι οὗτοι ἀμφοτέρων μετέχοντες ἀμφοτέρων
[294]	μόλις ὑμᾶς προυκαλεσάμην σπουδάζειν αὐτὼ	τῷ	ὄντι πάντα ἐπίστασθον; οἷον τεκτονικὴν
[303]	παράπαν (ἑτέρων ἕτερον, ἀτεχνῶς μὲν	τῷ	ὄντι συρράπτετε τὰ στόματα τῶν
[271]	Οὐ κατὰ τὼ Ἀκαρνᾶνε ἐγενέσθην	τὼ	παγκρατιαστὰ ἀδελφώ· ἐκείνω (μὲν γὰρ
[287]	ὃ σὺ λέγεις, ἔφη, (τούτῳ	τῷ	πάνυ χαλεπὸν χρῆσθαι· ἐπεὶ ἀπόκριναι.
[287]	νῦν ἀναμνησθήσῃ, τοῖς δ' ἐν	τῷ	παρόντι λεγομένοις οὐχ ἕξεις ὅτι
[296]	ἐρωτῶ ὅτῳ, ἀλλ' εἰ ἐπίστασαί	τῳ.	Πλέον αὖ, ἔφην ἐγώ, τοῦ
[299]	Δελφοῖς. Οὐκοῦν, ἔφη, καὶ ἐν	τῷ	πολέμῳ ἐπειδὴ ἀγαθόν ἐστιν ὅπλα
[305]	καὶ οἱ ἄνθρωποι οἱ ἐπὶ	τῷ	πράγματι διατρίβοντες φαῦλοί εἰσιν καὶ
[275]	πρὸς τὸ οὖς, πάνυ μειδιάσας	τῷ	προσώπῳ, καὶ μήν, ἔφη, σοί,
[271]	μάχεσθαι, τούτω δὲ πρῶτον μὲν	τῷ	σώματι δεινοτάτω ἐστὸν (καὶ μάχῃ,
[271]	παγκρατιαστὰ ἀδελφώ· ἐκείνω (μὲν γὰρ	τῷ	σώματι μόνον οἵω τε μάχεσθαι,
[278]	ἐπ' ἀνθρώποις ἐναντίως ἔχουσιν κείμενον,	τῷ	τε εἰδότι καὶ ἐπὶ τῷ
[287]	γὰρ λέγονται ἐπεὶ καὶ τούτῳ	τῷ	τελευταίῳ παγχάλεπον χρήσασθαί ἐστιν, ᾧ
[277]	οἱ ἄνθρωποι καλοῦσι μὲν ἐπὶ	τῷ	τοιῷδε, ~ὅταν τις ἐξ ἀρχῆς
[307]	φεύξῃ πάντα τὰ ἐπιτηδεύματα καὶ	τῷ	ὑεῖ οὐκ ἐπιτρέψεις; (ΚΡΙΤΩΝ) Οὔκουν
[289]	γὰρ μὴ καὶ χρῆσθαι ἐπιστησόμεθα	τῷ	χρυσίῳ, οὐδὲν ὄφελος αὐτοῦ ἐφάνη
[295]	τούτῳ καὶ ἐπίστασαι, ἢ ἄλλῳ	τῳ;	Ὧι ἐπιστήμων. οἶμαι γάρ σε
[285]	βούλεται, τοῦτο ποιείτω· μόνον χρηστὸν	ἀποφηνάτω.	Καὶ ὁ Κτήσιππος, ἐγὼ μέν,
[294]	γ' ἔφη. Ἦ καὶ νευρορραφεῖν	δυνατώ	ἐστον; Καὶ ναὶ μὰ Δία
[282]	βούλεται, ταὐτὸν τοῦτο τέχνῃ πράττων	ἐπιδειξάτω	ἡμῖν. Εἰ δὲ μὴ (τοῦτο
[271]	δὲ πρῶτον μὲν τῷ σώματι	δεινοτάτω	ἐστὸν (καὶ μάχῃ, ᾗ πάντων
[284]	Διονυσόδωρε, ἐπεὶ φιλῶ σε, ἀλλὰ	νουθετῶ	σε ὡς ἑταῖρον, καὶ πειρῶμαι
[285]	με, καὶ εἰ μὲν βούλεται,	ἑψέτω,	εἰ δ' ὅτι βούλεται, τοῦτο
[285]	εἰ δ' ὅτι βούλεται, τοῦτο	ποιείτω·	μόνον χρηστὸν ἀποφηνάτω. Καὶ ὁ
[296]	ἐρωτωμένοις. Οὐ γὰρ ἔγωγε ἐρωτῶ	ὅτῳ,	ἀλλ' εἰ ἐπίστασαί τῳ. Πλέον
[302]	ἀποδόσθαι καὶ θῦσαι δὴ θεῷ	ὅτῳ	ἂν βούλῃ. Ὡμολόγηκα, ἔφην· οὐκ
[302]	ἀποδόσθαι καὶ δοῦναι καὶ θῦσαι	ὅτῳ	βούλοιο θεῶν; ἃ δ' ἂν
[301]	γε τοῦ καλοῦ· πάρεστιν μέντοι	ἑκάστῳ	αὐτῶν κάλλος τι. Ἐὰν οὖν,
[280]	εἴη πάντα τὰ ἐπιτήδεια παρεσκευασμένα	ἑκάστῳ	εἰς τὸ ἑαυτοῦ ἔργον, χρῷντο
[285]	οὖν; ἦ δ' ὅς· εἰσὶν	ἑκάστῳ	τῶν ὄντων λόγοι; Πάνυ γε.
[285]	ὥσπερ ἐν Καρὶ ἐν ἐμοὶ	ἔστω	ὁ κίνδυνος· ὡς ἐγώ, ἐπειδὴ
[296]	πρὶν οὐρανὸν καὶ γῆν γενέσθαι,	ἠπίστω	ἅπαντα, εἴπερ ἀεὶ ἐπίστασαι. Καὶ
[296]	οὖν ὅτι καὶ παῖς ὢν	(ἠπίστω,	καὶ ὅτ' ἐγίγνου, καὶ ὅτ'
[272]	τὴν ἐν τοῖς δικαστηρίοις μάχην	κρατίστω	καὶ ἀγωνίσασθαι καὶ ἄλλον διδάξαι
[281]	δὲ σκόπει· οὐκ ἐλάττω πράττων	(ἐλάττω	ἂν ἐξαμαρτάνοι, ἐλάττω δὲ ἁμαρτάνων
[281]	δὲ ἀνδρεῖος ὢν καὶ σώφρων	ἐλάττω	ἂν πράττοι ἢ δειλός; Δειλός.
[281]	ἐλάττω πράττων (ἐλάττω ἂν ἐξαμαρτάνοι,	ἐλάττω	δὲ ἁμαρτάνων ἧττον ἂν κακῶς
[281]	ἔχων; Ὧδε δὲ σκόπει· οὐκ	ἐλάττω	πράττων (ἐλάττω ἂν ἐξαμαρτάνοι, ἐλάττω
[281]	ἔφη. Πότερον οὖν ἂν μᾶλλον	ἐλάττω	τις πράττοι πένης ὢν ἢ
[306]	οἶμαι (αὐτοὺς ὁμολογῆσαι οὔτε κακὼ	αὐτὼ	ἀμφοτέρω εἶναι οὔτε τὸ μὲν
[273]	ὡς ἕκαστος ἐτύγχανεν. (Ἠσπαζόμην οὖν	αὐτὼ	ἅτε διὰ χρόνου ἑωρακώς· μετὰ
[272]	καὶ παραμύθιον τοῦ μὴ φοβεῖσθαι.	Αὐτὼ	γὰρ τούτω, ὡς ἔπος εἰπεῖν,
[285]	με οἴεται Διονυσόδωρος οὑτοσὶ χαλεπαίνειν	αὐτῷ·	ἐγὼ δὲ οὐ χαλεπαίνω, ἀλλ'
[303]	τὸ ἐπαινεῖν τε καὶ ἐγκωμιάζειν	αὐτὼ	ἐτραπόμην, καὶ εἶπον· ὦ μακάριοι
[285]	ἔμφρονας ποιεῖν, καὶ τοῦτο εἴτε	αὐτὼ	ηὑρήκατον εἴτε καὶ (παρ' ἄλλου
[297]	ἀδελφιδοῦν βοηθὸν ἐπεκαλέσατο, ὁ δὲ	αὐτῷ	(ἱκανῶς ἐβοήθησεν. Ὁ δ' ἐμὸς
[283]	ἡνίκα ἐκελεύομεν διαλεχθῆναι τῷ νεανίσκῳ	αὐτώ,	καὶ διὰ ταῦτα προσεπαισάτην τε
[286]	οἱ ἀμφὶ Πρωταγόραν σφόδρα ἐχρῶντο	αὐτῷ	καὶ οἱ ἔτι παλαιότεροι· ἐμοὶ
[275]	νῦν ὄντος Ἀλκιβιάδου· ὄνομα δ'	αὐτῷ	Κλεινίας. Ἔστι δὲ νέος· φοβούμεθα
[274]	καὶ οἱ ἄλλοι, καὶ ἐκέλευον	αὐτὼ	κοινῇ πάντες ἐπιδείξασθαι τὴν δύναμιν
[298]	ἔφη ὁ Κτήσιππος. Ἔστιν οὖν	(αὐτῷ	κυνίδια; Καὶ μάλ' ἔφη, ἕτερα
[295]	μοι κἀκεῖνος χαλεπαίνει ἑκάστοτε ὅταν	αὐτῷ	μὴ ὑπείκω, ἔπειτά μου ἧττον
[275]	γε καὶ εἴθισται· θαμὰ γὰρ	αὐτῷ	οἵδε προσιόντες πολλὰ ἐρωτῶσίν τε
[275]	δὲ νέος· φοβούμεθα δὴ περὶ	αὐτῷ,	οἷον εἰκὸς περὶ νέῳ, μή
[297]	ὁπωστιοῦν. Οὐ γὰρ Πατροκλῆς ἦν	αὐτῷ	πατήρ, ὁ ἐμὸς ἀδελφός, ἀλλὰ
[277]	(μήπω ἔχειν ἐπιστήμην ἐστίν; Ὡμολόγει	αὐτῷ.	Πότερον οὖν εἰσιν οἱ λαμβάνοντες
[304]	εἰδῶσιν χάριν. Ἀλλὰ μάλιστα μὲν	αὐτὼ	πρὸς ἀλλήλω μόνω διαλέγεσθον· εἰ
[288]	ἂν ἡμῖν ἐκφανῆτον ἐφ' ᾧ	αὐτὼ	σπουδάζετον· οἶμαι γάρ τι αὐτοῖν
[288]	οἰκτίραντε συντεταμένον καὶ σπουδάζοντα καὶ	αὐτὼ	σπουδάσητον. Σὺ δέ, ὦ Κλεινία,
[278]	δῆλον ὅτι τούτω γέ σοι	αὐτὼ	τὰ σπουδαῖα ἐνδείξεσθον, καὶ ἐγὼ
[272]	ἔστι κρατεῖν) ~ἐν ὅπλοις γὰρ	αὐτώ	τε σοφὼ πάνυ μάχεσθαι καὶ
[274]	οὗτοι, ἦν δ' ἐγὼ δεικνὺς	αὐτῷ	τοὺς ἐραστὰς τοὺς Κλεινίου· οἱ
[296]	Πότερον, ἦ δ' ὅς, τῷ	αὐτῷ	τούτῳ γ' ἀεί, ἢ ἔστι
[299]	καλῶς ἐκεῖ ἕξει, ἐάν τις	αὐτῷ	τρίψας ἐγκεράσῃ ἐλλεβόρου ἅμαξαν; Καὶ
[294]	καὶ μόλις ὑμᾶς προυκαλεσάμην σπουδάζειν	αὐτὼ	τῷ ὄντι πάντα ἐπίστασθον; οἷον
[288]	αὐτὸς πάλιν ὑφηγήσασθαι οἵω προσεύχομαι	αὐτὼ	φανῆναί μοι· ὅθεν γὰρ (τὸ
[273]	καὶ ποιῆσαι δυνατὸν εἶναι αὐτὸν	αὑτῷ	βοηθεῖν ἐν τοῖς δικαστηρίοις, ἄν
[299]	πανταχοῦ καὶ ὡς μάλιστα ἐν	ἑαυτῷ;	καὶ εἴη ἂν εὐδαιμονέστατος (εἰ
[288]	οὗτος μὲν ὁ λόγος ἐν	ταὐτῷ	μένειν καὶ ἔτι ὥσπερ τὸ
[285]	ὥσπερ τῇ Μηδείᾳ τῇ Κόλχῳ.	Ἀπολλύτω	με, καὶ εἰ μὲν βούλεται,
[295]	δ' ἐγώ· ἀλλὰ πῶς ποιῶ;	Οὕτω	γὰρ ποιήσω ὅπως ἂν σὺ
[286]	λέγῃ, τότε ἀντιλέγοιμεν ἄν; ἢ	οὕτω	γε τὸ παράπαν οὐδ' ἂν
[296]	ὁ ἀδελφός σου οὑτοσὶ Διονυσόδωρος·	οὕτω	δὲ τάχα ἄν. Εἴπετον δέ
[272]	οἷόν τ' εἶναι μηδ' ἀντᾶραι·	οὕτω	δεινὼ γεγόνατον ἐν τοῖς λόγοις
[306]	μὲν οὖν ὅταν σοὶ συγγένωμαι,	οὕτω	διατίθεμαι ὥστ' ἐμοὶ δοκεῖ μανίαν
[303]	Ἐγὼ μὲν οὖν καὶ αὐτὸς	οὕτω	διετέθην, ὥστε (ὁμολογεῖν μηδένας πώποτε
[287]	ἁμαρτάνειν τούτου ὃ πράττει· οὐχ	οὕτω	λέγετε; Πάνυ γ' ἔφη. Τοῦτό
[286]	πράγματος λόγον ἀμφότεροι λέγοντες, ἢ	οὕτω	μὲν ἂν δήπου ταὐτὰ λέγοιμεν;
[290]	ἄλλως πως δοκεῖ; Οὔκ, ἀλλ'	οὕτω	μοι φαίνεται, ἔφη, ὡς σὺ
[295]	ἀλλ' εἰ δοκεῖ σοι, (Εὐθύδημε,	οὕτω	ποιεῖν, ποιητέον· σὺ γὰρ πάντως
[294]	ἐπὶ τροχοῦ δινεῖσθαι τηλικοῦτος ὤν,	οὕτω	πόρρω σοφίας ἥκεις; Οὐδέν, ἔφη,
[300]	γελᾷς, ὦ Κλεινία, ἐπὶ σπουδαίοις	οὕτω	πράγμασιν καὶ καλοῖς; Σὺ γὰρ
[303]	(ὁμολογεῖν μηδένας πώποτε ἀνθρώπους ἰδεῖν	οὕτω	σοφούς, καὶ παντάπασι καταδουλωθεὶς ὑπὸ
[303]	θαυμαστῆς φύσεως, οἳ τοσοῦτον πρᾶγμα	οὕτω	ταχὺ καὶ ἐν ὀλίγῳ χρόνῳ
[290]	Καὶ οἵ γε στρατηγοί, ἔφη,	οὕτω	τὸν αὐτὸν (τρόπον· ἐπειδὰν ἢ
[280]	οὐκ οἶδ' ὅπως ἐν κεφαλαίῳ	οὕτω	τοῦτο ἔχειν, σοφίας παρούσης, ᾧ
[281]	(κακὸν οὔτε ἀγαθόν. Ἢ οὐχ	οὕτω	φαμέν; Συνεχώρει. Τί οὖν; Ἐν
[296]	ἦ δ' ὅς, τῷ αὐτῷ	τούτῳ	γ' ἀεί, ἢ ἔστι μὲν
[271]	τοῦ ὅτι εἶεν οἱ παγκρατιασταί.	Τούτω	γάρ ἐστον κομιδῇ παμμάχω. Οὐ
[278]	δὲ μετὰ ταῦτα δῆλον ὅτι	τούτω	γέ σοι αὐτὼ τὰ σπουδαῖα
[271]	σώματι μόνον οἵω τε μάχεσθαι,	τούτω	δὲ πρῶτον μὲν τῷ σώματι
[273]	τῷ καταστέγῳ δρόμῳ. Καὶ οὔπω	τούτω	δύ' ἢ τρεῖς δρόμους περιεληλυθότε
[275]	γάρ τι τοιοῦτον τῷ μειρακίῳ	τούτῳ·	ἐγώ τε καὶ οἵδε πάντες
[296]	τὸ ὅταν. Οὐκοῦν ἀεὶ μὲν	τούτῳ	ἐπίστασαι· ἀεὶ δ' ἐπιστάμενος πότερον
[296]	σέ. Ἀλλ' ἀποκρίνου· ἦ ἀεὶ	τούτῳ	ἐπίστασαι; Ἀεί, ἦν δ' ἐγώ,
[296]	δ' ἐπιστάμενος πότερον τὰ μὲν	τούτῳ	ἐπίστασαι ᾧ ἐπίστασαι, τὰ δ'
[296]	ἀεί, ἢ ἔστι μὲν ὅτε	τούτῳ,	ἔστιν δὲ ὅτε ἑτέρῳ; Ἀεί,
[296]	δ' ἄλλῳ, ἢ τούτῳ πάντα;	Τούτῳ,	ἔφην ἐγώ, ἅπαντα, ἅ γ'
[295]	Πότερον οὖν ᾧ ἐπιστήμων εἶ,	τούτῳ	καὶ ἐπίστασαι, ἢ ἄλλῳ τῳ;
[278]	ἐπὶ τῷ μή· παραπλήσιον δὲ	τούτῳ	καὶ τὸ ἐν τῷ δευτέρῳ
[275]	τὴν μεγίστην ὠφελίαν. Καὶ ἐν	τούτῳ	ὁ Διονυσόδωρος προσκύψας μοι μικρὸν
[276]	παρὰ τοῖς μαθηταῖς. Ἐν δὲ	τούτῳ	ὁ μὲν Κλεινίας τῷ Εὐθυδήμῳ
[273]	ἐκαθεζόμην, καὶ ὀλίγῳ (ὕστερον εἰσέρχεσθον	τούτω	ὅ τ' Εὐθύδημος καὶ ὁ
[289]	ποιεῖν καὶ τὸ ἐπίστασθαι χρῆσθαι	τούτῳ	ὃ ἂν ποιῇ. Φαίνεται, ἔφη.
[277]	ἄρα καὶ τετέλεσαι· καὶ νῦν	(τούτω	οὐδὲν ἄλλο ἢ χορεύετον περὶ
[296]	ὅταν ἐπίστωμαι, ἦν δ' ἐγώ,	τούτῳ.	Οὐκ αὖ, ἔφη, παύσῃ παραφθεγγόμενος;
[296]	ἐπίστασαι, τὰ δ' ἄλλῳ, ἢ	τούτῳ	πάντα; Τούτῳ, ἔφην ἐγώ, ἅπαντα,
[287]	Ἀλλ' ὃ σὺ λέγεις, ἔφη,	(τούτῳ	τῷ πάνυ χαλεπὸν χρῆσθαι· ἐπεὶ
[287]	σοφῶν γὰρ λέγονται ἐπεὶ καὶ	τούτῳ	τῷ τελευταίῳ παγχάλεπον χρήσασθαί ἐστιν,
[290]	ὃ ἂν θηρεύωνται, οὐ δύνανται	τούτῳ	χρῆσθαι, ἀλλ' οἱ μὲν κυνηγέται
[296]	Οὐκοῦν καὶ ἀεὶ ὡμολόγηκας ἐπίστασθαι	τούτῳ	ᾧ ἐπίστασαι, εἴτε ὅταν ἐπίστῃ
[272]	τοῦ μὴ φοβεῖσθαι. Αὐτὼ γὰρ	τούτω,	ὡς ἔπος εἰπεῖν, γέροντε ὄντε
[285]	ἕτοιμος καὶ παραδίδωμι ἐμαυτὸν Διονυσοδώρῳ	τούτῳ	ὥσπερ τῇ Μηδείᾳ τῇ Κόλχῳ.
[297]	ἐγώ, πάλαι. Ἀλλ' οὐ τοῦτο	ἐρωτῶ·	ἀλλ' ὡς ἄδικοί εἰσιν οἱ
[300]	ἦ δ' ὅς, οὐ τοῦτο	ἐρωτῶ,	ἀλλὰ τὰ πάντα σιγᾷ ἢ
[296]	τοῖς ἐρωτωμένοις. Οὐ γὰρ ἔγωγε	ἐρωτῶ	ὅτῳ, ἀλλ' εἰ ἐπίστασαί τῳ.
[304]	καὶ ἡδέως ἄν τι μανθάνοιμι,	κινδυνεύω	μέντοι κἀγὼ εἷς εἶναι τῶν
[273]	γὰρ ἔγωγε σφὼ ὥσπερ θεὼ	προσαγορεύω,	~συγγνώμην (δεόμενος ἔχειν μοι τῶν
[296]	λέγεις. Ἀλλ' οὔ σοι πάνυ	πιστεύω	ἱκανῷ εἶναι, εἰ μή σοι
[302]	καὶ ἐστρεφόμην ἤδη ὥσπερ ἐν	δικτύῳ	εἰλημμένος· οὐκ ἔστιν, ἦν δ'
[296]	φατε τὰ δὲ τοιάδε πῶς	φῶ	ἐπίστασθαι, Εὐθύδημε, ὡς οἱ ἀγαθοὶ
[271]	τὼ Ἀκαρνᾶνε ἐγενέσθην τὼ παγκρατιαστὰ	ἀδελφώ·	ἐκείνω (μὲν γὰρ τῷ σώματι
[273]	κατεφρονήθην ὑπ' αὐτοῖν· ἐγελασάτην οὖν	ἄμφω	βλέψαντε εἰς ἀλλήλω, καὶ ὁ
[272]	πέρυσιν ἢ προπέρυσιν οὐδέπω ἤστην	(σοφώ.	Ἀλλ' ἐγὼ ἓν μόνον φοβοῦμαι,
[273]	Κλεινία, τώδε μέντοι τὼ ἄνδρε	σοφώ,	Εὐθύδημός τε καὶ Διονυσόδωρος, οὐ
[272]	~ἐν ὅπλοις γὰρ αὐτώ τε	σοφὼ	πάνυ μάχεσθαι καὶ (ἄλλον, ὃς
[274]	ἀρετὴν μαθητὸν εἶναι ἢ μὴ	σφὼ	εἶναι αὐτῆς διδασκάλω; Φέρε, καὶ
[273]	τὸ πρότερον ἐπεδημησάτην, τοῦτο μέμνημαι	σφὼ	ἐπαγγελλομένω. Εἰ δὲ νῦν ἀληθῶς
[275]	αὐτοῦ τὴν διάνοιαν καὶ διαφθείρῃ.	Σφὼ	οὖν ἥκετον εἰς κάλλιστον· ἀλλ'
[293]	ἂν πάνυ ἀγανακτοίην. Εἰπέ μοι,	σφὼ	οὐχὶ τὰ μὲν ἐπίστασθον τῶν
[303]	ἐτραπόμην, καὶ εἶπον· ὦ μακάριοι	σφὼ	τῆς θαυμαστῆς φύσεως, οἳ τοσοῦτον
[273]	ἵλεω εἶτον ἀτεχνῶς γὰρ ἔγωγε	σφὼ	ὥσπερ θεὼ προσαγορεύω, ~συγγνώμην (δεόμενος
[303]	Πόσειδον, ἔφη, δεινῶν λόγων. Ἀφίσταμαι·	ἀμάχω	τὼ ἄνδρε. (Ἐνταῦθα μέντοι, ὦ
[271]	παγκρατιασταί. Τούτω γάρ ἐστον κομιδῇ	παμμάχω.	Οὐ κατὰ τὼ Ἀκαρνᾶνε ἐγενέσθην
[293]	ἐπίσταμαι, κἀκείνην δὴ τὴν ἐπιστήμην	ἔχω·	ἆρα οὕτως λέγεις, καὶ τοῦτό
[287]	Ἢ δῆλον ὅτι ὡς (οὐκ	ἔχω	ἐξελέγξαι αὐτόν; Επεὶ εἰπέ, τί
[272]	γε, ὦ Κρίτων· ἱκανὸν τεκμήριον	ἔχω	καὶ παραμύθιον τοῦ μὴ φοβεῖσθαι.
[307]	σὲ τἀληθῆ εἰρῆσθαι· ὥστε οὐκ	ἔχω	ὅπως προτρέπω τὸ μειράκιον ἐπὶ
[287]	τοῦτο τὸ ῥῆμα, τὸ Οὐκ	ἔχω	ὅτι χρήσωμαι τοῖς λόγοις Ἀλλ'
[287]	ᾧ λέγεις. Τὸ γὰρ οὐκ	ἔχω	ὅτι χρῶμαι τί ποτε λέγεις,
[272]	οὖν, ὦ Κρίτων, ἐν νῷ	ἔχω	τοῖν ἀνδροῖν παραδοῦναι ἐμαυτόν· καὶ
[296]	(τὰ μὲν γὰρ ἄλλα οὐκ	ἔχω	ὑμῖν πῶς ἀμφισβητοίην, οὕτως εἰς
[285]	τούτῳ ὥσπερ τῇ Μηδείᾳ τῇ	Κόλχῳ.	Ἀπολλύτω με, καὶ εἰ μὲν
[272]	μὴ αὖ ὄνειδος τοῖν ξένοιν	περιάψω,	ὥσπερ Κόννῳ τῷ Μητροβίου, τῷ
[306]	ἀμελῆσαι· ὅταν δὲ εἴς τινα	ἀποβλέψω	τῶν φασκόντων ἂν παιδεῦσαι ἀνθρώπους,