Pages
[303]	τῶν λόγων ἀφαιρεῖται. Τὸ δὲ	δὴ	μέγιστον, ὅτι ταῦτα οὕτως ἔχει
[278]	ἴσως ἱκανῶς ἔχει· τὸ δὲ	δὴ	μετὰ ταῦτα ἐπιδείξατον προτρέποντε τὸ
[291]	ἄν σοι λέγοιμι; Ἐπὶ δὲ	δὴ	τὴν βασιλικὴν ἐλθόντες τέχνην καὶ
[307]	καὶ μάλα ἀληθῆ λέγεις. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ)	Η	οὖν τούτου ἕνεκα αὐτός τε
[276]	οἱ μανθάνοντες μανθάνουσιν ἃ ἐπίστανται	ἢ	ἃ μὴ ἐπίστανται; Καὶ ὁ
[278]	μανθάνουσιν οἱ ἄνθρωποι ἃ ἐπίστανται	ἢ	ἃ μή. Ταῦτα δὴ τῶν
[306]	ὄντως, ὦ Κρίτων, εὐπρέπειαν μᾶλλον	(ἢ	ἀλήθειαν. Οὐ γὰρ ῥᾴδιον αὐτοὺς
[303]	σοι αὐτοὺς ἀποδόσθαι ἢ δοῦναι	ἢ	ἄλλ' ὅτι ἂν βούλῃ χρῆσθαι
[274]	ἂν κάλλιστά τις αὐτὸ μάθοι,	ἢ	ἄλλης; Ταύτης μὲν οὖν, ἔφη,
[281]	ἡγουμένη καὶ κατορθοῦσα τὴν πρᾶξιν,	ἢ	ἄλλο τι; Ἐπιστήμη, ἦ δ'
[295]	ἐπιστήμων εἶ, τούτῳ καὶ ἐπίστασαι,	ἢ	ἄλλῳ τῳ; Ὧι ἐπιστήμων. οἶμαι
[298]	χρυσὸν ὄντα μὴ χρυσὸν εἶναι;	ἢ	ἄνθρωπον ὄντα μὴ ἄνθρωπον; Μὴ
[299]	ἴῃ, ὅπλα ἔχοντα μᾶλλον ἰέναι	ἢ	ἄνοπλον. Ἔμοιγε, ἔφη. Καίτοι οἶμαί
[281]	ἰσχυρός; Ἀσθενής. Πότερον δὲ ἔντιμος	ἢ	ἄτιμος; Ἄτιμος. Πότερον δὲ ἀνδρεῖος
[292]	ἐπιστήμην δὲ παραδιδόναι μηδεμίαν ἄλλην	ἢ	αὐτὴν ἑαυτήν. Λέγωμεν δὴ οὖν
[303]	ἐξελέγχοντες τοιούτοις λόγοις τοὺς ἄλλους	ἢ	αὐτοὶ ἐξελεγχόμενοι. Καὶ τόδε αὖ
[281]	καὶ σώφρων ἐλάττω ἂν πράττοι	ἢ	δειλός; Δειλός. Οὐκοῦν καὶ ἀργὸς
[300]	ὥστε ὁ Κτήσιππος ἐγένετο πλεῖον	ἢ	δεκαπλάσιος. Ὁ δέ μοι δοκεῖ
[287]	τίνα λόγον; ἦν δ' ἐγώ·	ἢ	δῆλον ὅτι κατὰ τόνδε, ὅτι
[287]	τί ποτε λέγεις, ὦ Διονυσόδωρε;	Ἢ	δῆλον ὅτι ὡς (οὐκ ἔχω
[303]	ἆρα ἔξεστί σοι αὐτοὺς ἀποδόσθαι	ἢ	δοῦναι ἢ ἄλλ' ὅτι ἂν
[280]	χρῆται ὁτῳοῦν μὴ ὀρθῶς πράγματι	ἢ	ἐὰν ἐᾷ· ~τὸ μὲν γὰρ
[279]	ὡς ἀγαθά, ὀρθῶς ἡμᾶς θήσειν,	ἢ	ἐὰν μή; Ἵσως γὰρ ἄν
[286]	ἄλλου τινὸς ἄλλον, τότε ἀντιλέγομεν;	Ἢ	ἐγὼ λέγω μὲν τὸ πρᾶγμα,
[295]	πάντως που κάλλιον ἐπίστασαι διαλέγεσθαι	ἢ	ἐγώ, τέχνην ἔχων ἰδιώτου ἀνθρώπου.
[280]	ἀγαθά, εἰ μηδὲν ἡμᾶς ὠφελοῖ	ἢ	εἰ ὠφελοῖ; Εἰ ὠφελοῖ, ἔφη.
[299]	εἶναι δοκεῖ σοι, ὅταν δέηται·	ἢ	εἰς πόλεμον ὅταν ἴῃ, ὅπλα
[284]	οὐκ ἄλλο λέγει τῶν ὄντων	ἢ	ἐκεῖνο ὅπερ λέγει; Πῶς γὰρ
[304]	ἐξελεγχομένων ὑπὸ τῶν τοιούτων λόγων	ἢ	ἐξελεγχόντων. Ἀτὰρ γελοῖον μέν μοι
[287]	ἄλλο γε, ἦν δ' ἐγώ,	ἢ	ἐξήμαρτον διὰ τὴν βλακείαν; ἢ
[293]	περὶ ἣν πάλαι ἀπορεῖτε, διδάξω,	ἢ	ἐπιδείξω ἔχοντα; Ὦ μακάριε, ἦν
[281]	ἐστιν τὸ ἀπεργαζόμενον ὀρθῶς χρῆσθαι	ἢ	ἐπιστήμη ἡ τεκτονική; Οὐ δῆτα,
[292]	καὶ Κλεινίας οὐδὲν εἶναι ἄλλο	ἢ	ἐπιστήμην τινά. (ΚΡΙΤΩΝ) Ναί, οὕτως
[281]	Δειλός. Οὐκοῦν καὶ ἀργὸς μᾶλλον	ἢ	ἐργάτης; Συνεχώρει. Καὶ βραδὺς μᾶλλον
[296]	τῷ αὐτῷ τούτῳ γ' ἀεί,	ἢ	ἔστι μὲν ὅτε τούτῳ, ἔστιν
[282]	πᾶσαν ἐπιστήμην δεῖ αὐτὸν κτᾶσθαι,	ἢ	ἔστι τις μία ἣν δεῖ
[292]	ἡμῖν ἀγαθοὶ καὶ τί χρήσιμοι;	ἢ	ἔτι λέγωμεν ὅτι ἄλλους ποιήσουσιν,
[292]	ἔλεγον, τοῦ ἴσου ἡμῖν ἐνδεῖ	ἢ	ἔτι πλέονος πρὸς τὸ εἰδέναι
[277]	ἦ δ' ὅς, ἄλλο τι	ἢ	ἔχειν ἐπιστήμην ἤδη ἐστίν; Συνέφη.
[290]	ᾧ ἂν κτήσηται ἢ ποιήσασα	ἢ	θηρευσαμένη αὐτὴ καὶ ἐπιστήσεται χρῆσθαι,
[281]	Πένης, ἔφη. Πότερον δὲ ἀσθενὴς	ἢ	ἰσχυρός; Ἀσθενής. Πότερον δὲ ἔντιμος
[294]	ἐγώ, πάντα νῦν μόνον ἐπίστασθον	ἢ	καὶ ἀεί; Καὶ ἀεί, ἔφη.
[280]	ἐγώ, ἐὰν ὀρθῶς χρῆταί τις	ἢ	καὶ ἐὰν μή; Ἐὰν ὀρθῶς.
[274]	ἂν ἀγαθὸν ποιῆσαι (ἄνδρα μόνον,	ἢ	καὶ ἐκεῖνον τὸν μήπω πεπεισμένον
[298]	ἦ δ' ὃς ὁ Κτήσιππος,	ἢ	καὶ ἵππων καὶ τῶν ἄλλων
[278]	ὅτι, εἰ καὶ πολλά τις	ἢ	καὶ πάντα τὰ τοιαῦτα μάθοι,
[287]	ψυχὴν ἔχοντα νοεῖ τὰ νοοῦντα,	ἢ	καὶ τὰ ἄψυχα; Τὰ ψυχὴν
[298]	Εὐθύδημε, ἐμὸς μόνον ἐστὶ πατὴρ	ἢ	καὶ τῶν ἄλλων ἀνθρώπων; Καὶ
[300]	ἐρωτῶ, ἀλλὰ τὰ πάντα σιγᾷ	ἢ	λέγει; (Οὐδέτερα καὶ ἀμφότερα, ἔφη
[278]	τοῦτο πρᾶγμα ἐπισκοπῇ ἢ πραττόμενον	ἢ	λεγόμενον μᾶλλον μὲν αὐτὸ συνιέναι
[286]	ὁ λόγος· ἦ γάρ; Ἀλ'	ἢ	λέγοντ' ἀληθῆ λέγειν ἢ μὴ
[281]	πολλὰ πράττων νοῦν μὴ ἔχων,	ἢ	μᾶλλον ὀλίγα νοῦν ἔχων; Ὧδε
[278]	μᾶλλον μὲν αὐτὸ συνιέναι καλοῦσιν	ἢ	μανθάνειν, ἔστι δ' ὅτε καὶ
[293]	ἐγώ, ἔχοντα· πολὺ γὰρ ῥᾷον	ἢ	μανθάνειν τηλικόνδε ἄνδρα. Φέρε δή
[274]	ἔγωγε τοῦ κτήματος πολὺ μᾶλλον	ἢ	μέγαν βασιλέα τῆς ἀρχῆς· τοσόνδε
[280]	ἡδέως κινδυνεύοις, μετὰ σοφοῦ ἰατροῦ	ἢ	μετὰ ἀμαθοῦς; μετὰ σοφοῦ. ἆρ'
[280]	(τύχης μετέχοις, μετὰ σοφοῦ στρατηγοῦ	ἢ	μετὰ ἀμαθοῦς; Μετὰ σοφοῦ. Τί
[280]	οἴει πράττειν μετὰ σοφοῦ πράττων	ἢ	μετὰ ἀμαθοῦς; Συνεχώρει. Ἡ σοφία
[286]	Ἀλ' ἢ λέγοντ' ἀληθῆ λέγειν	ἢ	μὴ λέγειν; Συνεχώρει. (Πότερον οὖν
[274]	πρᾶγμα τὴν ἀρετὴν μαθητὸν εἶναι	ἢ	μὴ σφὼ εἶναι αὐτῆς διδασκάλω;
[285]	ἐὰν βούλωνται δέρειν ἔτι μᾶλλον	ἢ	νῦν δέρουσιν, εἴ μοι ἡ
[303]	ἔφη, ὁ Ἡρακλῆς πυππάξ ἐστιν	ἢ	ὁ πυππὰξ Ἡρακλῆς; Καὶ ὁ
[275]	ἀνθρώπων οἱ μανθάνοντες, οἱ σοφοὶ	ἢ	οἱ ἀμαθεῖς; Καὶ τὸ μειράκιον,
[276]	παίδων τὰ ἀποστοματιζόμενα, οἱ σοφοὶ	ἢ	οἱ ἀμαθεῖς; Οἱ σοφοί, ἔφη
[277]	λαμβάνοντες ὁτιοῦν οἱ ἔχοντες ἤδη	ἢ	οἳ ἂν μὴ ἔχωσιν; Οἳ
[304]	δὲ ἄλλο, ἦ δ' ὅς,	ἢ	οἷάπερ ἀεὶ ἄν τις τῶν
[298]	ἀνθρώπων; Καὶ τῶν ἄλλων, ἔφη·	ἢ	οἴει τὸν αὐτὸν πατέρα ὄντα
[281]	ἀμβλὺ ὁρῶν καὶ ἀκούων μᾶλλον	ἢ	ὀξύ; Πάντα τὰ τοιαῦτα συνεχωροῦμεν
[290]	θηρευτικῆς αὐτῆς ἐπὶ πλέον ἐστὶν	ἢ	ὅσον θηρεῦσαι καὶ χειρώσασθαι· ἐπειδὰν
[282]	περὶ τούτου αὐτοῦ, πότερον διδακτὸν	ἢ	οὐ διδακτὸν ἡ σοφία. Νῦν
[282]	καλῶν ὑπηρετημάτων, προθυμούμενον σοφὸν γενέσθαι·	ἢ	οὐ δοκεῖ σοι, ἔφην ἐγώ,
[289]	οὐδὲν ὄφελος αὐτοῦ ἐφάνη ὄν·	ἢ	οὐ μέμνησαι; ἔφην ἐγώ. Πάνυ
[302]	Ἀλλ' οὖν σοί γε, ἔφη·	ἢ	οὐ σοὺς ὡμολόγηκας αὐτοὺς εἶναι;
[286]	ἄρα ἀμαθία οὐδ' ἀμαθεῖς ἄνθρωποι·	ἢ	οὐ τοῦτ' ἂν εἴη ἀμαθία,
[295]	γάρ σε τὴν ψυχὴν λέγειν·	ἢ	οὐ τοῦτο λέγεις; Οὐκ αἰσχύνῃ,
[279]	τῶν ὄντων τυγχάνει ἡμῖν ὄντα;	Ἢ	οὐ χαλεπὸν οὐδὲ σεμνοῦ ἀνδρὸς
[295]	πότερον ἐπίστασαί τῳ ἃ ἐπίστασαι,	ἢ	οὔ; Ἔγωγε, ἔφην, τῇ γε
[295]	ὦ Σώκρατες, ἐπιστήμων του εἶ	ἢ	οὔ; Ἔγωγε. Πότερον οὖν ᾧ
[287]	ῥήματα; πότερα φῂς ἐξαμαρτάνειν με	ἢ	οὔ; Εἰ γὰρ μὴ ἐξήμαρτον,
[282]	παρασκευάζεσθαι, ὅπως ὡς σοφώτατος ἔσται·	ἢ	οὔ; Ναί, ἔφη. Καὶ παρὰ
[283]	ὅς, Κλεινίας πότερον σοφός ἐστιν	ἢ	οὔ; Οὔκουν φησί γέ πω·
[276]	καλεῖς δέ τινας, ἔφη, διδασκάλους,	ἢ	οὔ; Ὡμολόγει. Οὐκοῦν τῶν μανθανόντων
[301]	κατακόπτειν καὶ ἐκδέρειν; ὡμολόγησας ταῦτα	ἢ	οὔ; Ὡμολόγησα, ἔφην, ἀλλὰ συγγνώμην
[294]	ἄλλοι πάντες ἄνθρωποι πάντ' ἐπίστανται,	ἢ	οὐδέν; Οὐ γὰρ δήπου, ἔφη,
[280]	ἔσεσθαι, ἀλλὰ καὶ χρῆσθαι αὐτοῖς·	ἢ	οὐδὲν ὄφελος τῆς κτήσεως γίγνεται.
[291]	τέχνη τὶ ἡμῖν (ἀπεργάζεται ἔργον	ἢ	οὐδέν; Πάντως δήπου, ἡμεῖς ἔφαμεν
[299]	νομίζεις εἶναι ἀσθενοῦντι φάρμακον πιεῖν	ἢ	οὐκ ἀγαθὸν εἶναι δοκεῖ σοι,
[287]	οὕτως ἔχει, τίνος διδάσκαλοι ἥκετε;	Ἢ	οὐκ ἄρτι ἔφατε ἀρετὴν κάλλιστ'
[287]	ἢ ἐξήμαρτον διὰ τὴν βλακείαν;	ἢ	οὐκ ἐξήμαρτον ἀλλὰ καὶ τοῦτο
[296]	εἰσιν; φέρε εἰπέ, τοῦτο ἐπίσταμαι	ἢ	οὐκ ἐπίσταμαι; Ἐπίστασαι μέντοι, ἔφη.
[284]	μὴ ὄντα, ἔφη, ἄλλο τι	ἢ	οὐκ ἔστιν; Οὐκ ἔστιν. Ἄλλο
[302]	ὅσα ψυχὴν ἔχει ζῷα εἶναι.	Ἢ	οὗτοι οἱ θεοὶ οὐκ ἔχουσιν
[286]	(λόγον λέγῃ, τότε ἀντιλέγοιμεν ἄν;	ἢ	οὕτω γε τὸ παράπαν οὐδ'
[286]	αὐτοῦ πράγματος λόγον ἀμφότεροι λέγοντες,	ἢ	οὕτω μὲν ἂν δήπου ταὐτὰ
[291]	ἐζητήσατε τέχνην; καὶ ηὕρετε ἐκείνην	ἢ	οὐχ ηὕρετε, ἧς ἕνεκα ἐζητεῖτε;
[281]	δὲ οὔτε (κακὸν οὔτε ἀγαθόν.	Ἢ	οὐχ οὕτω φαμέν; Συνεχώρει. Τί
[281]	ἐλάττω τις πράττοι πένης ὢν	ἢ	πλούσιος; Πένης, ἔφη. Πότερον δὲ
[290]	τέχνης, ἥτις ᾧ ἂν κτήσηται	ἢ	ποιήσασα ἢ θηρευσαμένη αὐτὴ καὶ
[290]	οὕτω τὸν αὐτὸν (τρόπον· ἐπειδὰν	ἢ	πόλιν τινὰ θηρεύσωνται ἢ στρατόπεδον,
[280]	εἴη πολλά, ἐσθίοιμεν δὲ μή,	ἢ	ποτόν, πίνοιμεν δὲ μή, ἔσθ'
[278]	ἐπιστήμῃ ταὐτὸν τοῦτο πρᾶγμα ἐπισκοπῇ	ἢ	πραττόμενον ἢ λεγόμενον μᾶλλον μὲν
[272]	ἔγωγε ἐπιθυμῶ, τῆς ἐριστικῆς· πέρυσιν	ἢ	προπέρυσιν οὐδέπω ἤστην (σοφώ. Ἀλλ'
[279]	χοροῦ τάξομεν; Ἐν τοῖς ἀγαθοῖς,	ἢ	πῶς λέγεις; Ἐν τοῖς ἀγαθοῖς.
[274]	ἔχετον ἐπιδεικνύναι ταύτην τὴν σοφίαν,	ἢ	πῶς σφῷν βεβούλευται. Ἐπ' αὐτό
[290]	τε καὶ παραμυθία τυγχάνει οὖσα·	ἢ	σοί, ἔφην ἐγώ, ἄλλως πως
[297]	τοῦ Ἡρακλέους μᾶλλον ἦν ἀδελφιδοῦς	ἢ	σός; Κράτιστον τοίνυν μοι, ὦ
[290]	ἐπειδὰν ἢ πόλιν τινὰ θηρεύσωνται	ἢ	στρατόπεδον, παραδιδόασι τοῖς πολιτικοῖς ἀνδράσιν
[298]	πατὴρ ἦν ἕτερος ὢν πατρός;	ἢ	σὺ εἶ ὁ αὐτὸς τῷ
[285]	δήπου, ἔφη, καὶ σφόδρα γε·	ἢ	σύ, ὦ Διονυσόδωρε, οὐκ οἴει
[300]	ἄλλοι ἄνθρωποι τὰ δυνατὰ ὁρᾶν	ἢ	τὰ ἀδύνατα; Τὰ δυνατὰ δήπου.
[301]	ἕτερα ὄντα τοῦ καλοῦ, ἔφη,	ἢ	ταὐτὰ τῷ καλῷ; Κἀγὼ ἐν
[281]	ἐργάτης; Συνεχώρει. Καὶ βραδὺς μᾶλλον	ἢ	(ταχύς, καὶ ἀμβλὺ ὁρῶν καὶ
[305]	(ἐμποδὼν σφίσιν εἶναι οὐδένας ἄλλους	ἢ	τοὺς περὶ φιλοσοφίαν ἀνθρώπους. Ἡγοῦνται
[279]	εἰ ἡμῖν πολλὰ κἀγαθὰ εἴη;	ἢ	τοῦτο ἐκείνου ἔτι εὐηθέστερον; Δῆλον
[278]	πάντες ἄνθρωποι βουλόμεθα εὖ πράττειν;	Ἢ	τοῦτο μὲν ἐρώτημα ὧν νυνδὴ
[296]	ᾧ ἐπίστασαι, τὰ δ' ἄλλῳ,	ἢ	τούτῳ πάντα; Τούτῳ, ἔφην ἐγώ,
[273]	δρόμῳ. Καὶ οὔπω τούτω δύ'	ἢ	τρεῖς δρόμους περιεληλυθότε ἤστην, καὶ
[281]	ἐκ τῶν εἰρημένων; Ἄλλο τι	ἢ	τῶν μὲν ἄλλων οὐδὲν ὂν
[305]	ἐν τοῖς δικαστηρίοις, ῥήτωρ τις,	ἢ	τῶν τοὺς τοιούτους εἰσπεμπόντων, ποιητὴς
[304]	μηδέποτε μηδενὶ ἀνθρώπων διαλέγεσθαι ἀλλ'	ἢ	ὑμῖν τε καὶ αὑτοῖς· τὸ
[282]	ποιεῖν τὸν (ἄνθρωπον, ἄλλο τι	ἢ	φαίης ἂν ἀναγκαῖον εἶναι φιλοσοφεῖν
[277]	καὶ νῦν (τούτω οὐδὲν ἄλλο	ἢ	χορεύετον περὶ σὲ καὶ οἷον
[282]	οἰόμενον δεῖν παραλαμβάνειν πολὺ μᾶλλον	ἢ	χρήματα, καὶ (παρ' ἐπιτρόπων καὶ
[286]	λόγον, ἵνα δὴ ἄτοπον λέγῃς,	ἢ	ὡς ἀληθῶς δοκεῖ σοι οὐδεὶς
[283]	γενέσθαι, πότερον παίζετε ταῦτα λέγοντες	ἢ	ὡς ἀληθῶς ἐπιθυμεῖτε καὶ σπουδάζετε;
[285]	γε. Οὐκοῦν ὡς ἔστιν ἕκαστον	ἢ	ὡς οὐκ ἔστιν; ~(Ὡς ἔστιν.
[296]	ἀλλ' εἴπερ, σέ. Ἀλλ' ἀποκρίνου·	ἦ	ἀεὶ τούτῳ ἐπίστασαι; Ἀεί, ἦν
[271]	ἀκούειν προσελθὼν οὐδὲν οἷός τ'	ἦ	ἀκοῦσαι σαφές· ὑπερκύψας μέντοι κατεῖδον,
[286]	τοῦτο γὰρ δύναται ὁ λόγος·	ἦ	γάρ; Ἀλ' ἢ λέγοντ' ἀληθῆ
[280]	ἀνάγκη ὀρθῶς πράττειν καὶ τυγχάνειν·	ἦ	γὰρ ἂν οὐκέτι σοφία εἴη.
[288]	ἐνθένδε ποθέν. Φιλοσοφητέον ὡμολογήσαμεν τελευτῶντες·	ἦ	γάρ; Ναί, ἦ δ' ὅς.
[300]	λέγειν, καὶ σὺ τοῦτο ποιεῖν.	(Ἦ	γὰρ οὐχ οἷόν τ' ἔφη
[279]	εἴποι ὅτι τὸ πλουτεῖν ἀγαθόν·	ἦ	γάρ· Πάνυ γ' ἔφη. Οὐκοῦν
[299]	γε σφόδρα, ὦ Εὐθύδημε, ἐὰν	ᾖ	γε (ὁ πίνων ὅσος ὁ
[299]	Κτησίππῳ ἤρετο, οὐκοῦν καὶ χρυσίον,	ἦ	δ' ὅς, ἀγαθὸν δοκεῖ σοι
[294]	ἀκοῦσαι ὅτι πάντα ἐπιστάμεθα; Μηδαμῶς,	ἦ	δ' ὅς, ἀλλὰ τοῦτο ἔτι
[277]	ὁ Κλεινίας. Τὸ δ' ἐπίστασθαι,	ἦ	δ' ὅς, ἄλλο τι ἢ
[286]	τε καὶ σύ; Πότερον οὖν,	ἦ	δ' ὅς, ἀντιλέγοιμεν ἂν τοῦ
[277]	Καὶ τοῦτο ὡμολόγει. Τί οὖν;	Ἦ	δ' ὅς, ἆρα σὺ μανθάνεις
[290]	τοῖς ὀρτυγοτρόφοις παραδιδόασιν. Εἰ οὖν,	ἦ	δ' ὅς, δεόμεθα ἐκείνης τῆς
[282]	οὖν εὖ μοι δοκεῖς (λέγειν,	ἦ	δ' ὅς. Εἰ ἔστι γε,
[303]	Εὐθύδημε. ~Ἴθι δή μοι εὐθύς,	ἦ	δ' ὅς, εἰπέ· ἐπειδὴ σὸν
[285]	λόγον; Πάνυ, ἔφη. Τί οὖν;	ἦ	δ' ὅς· εἰσὶν ἑκάστῳ τῶν
[294]	καὶ τὴν ἄμμον; Πάνυ γε,	ἦ	δ' ὅς· εἶτ' οὐκ ἂν
[298]	ἐμός, ὁ δὲ ἐκείνου. Οὐκοῦν,	ἦ	δ' ὅς, ἕτερος ἦν Χαιρέδημος
[304]	ἐφαίνοντό σοι; Τί δὲ ἄλλο,	ἦ	δ' ὅς, ἢ οἷάπερ ἀεὶ
[288]	ὡμολογήσαμεν τελευτῶντες· ἦ γάρ; Ναί,	ἦ	δ' ὅς. Ἡ δέ γε
[283]	Πάνυ μὲν οὖν. Νῦν δέ,	ἦ	δ' ὅς, Κλεινίας πότερον σοφός
[277]	ὅς, μανθάνω. Οὐκοῦν ἃ ἐπίστασαι,	ἦ	δ' (ὅς, μανθάνεις, εἴπερ γε
[277]	ἐπιστάμενος γράμματα μανθάνει; Οὔκ, ἀλλ'	ἦ	δ' ὅς, μανθάνω. Οὐκοῦν ἃ
[300]	ἔφη ὁ Κτήσιππος. Τί δέ;	ἦ	δ' ὅς. Μηδέν. Σὺ δὲ
[298]	ἔφη, δεῖ, ὁ Εὐθύδημος. Ἀλλά,	ἦ	δ' ὅς, ὁ αὐτός; Ὁ
[301]	συγγνώμην μοι ἔχε. Δῆλον τοίνυν,	ἦ	δ' ὅς, ὅτι ἄν τις
[295]	μηδὲν πρὸς ἔπος ἀποκρίνωμαι; Ἔμοιγε,	ἦ	δ' ὅς· οὐ μέντοι σοί
[281]	πρᾶξιν, ἢ ἄλλο τι; Ἐπιστήμη,	ἦ	δ' ὅς. Οὐ μόνον ἄρα
[300]	Τά γε δήπου λέγοντα. Ἀλλά,	ἦ	δ' ὅς, οὐ τοῦτο ἐρωτῶ,
[277]	ὧνπερ τὸ πρότερον· τί δέ;	Ἦ	δ' ὅς, οὐκ ἐπίστασαι σὺ
[299]	ὁμολογεῖς εἶναι; Ὡμολόγηκα μὲν οὖν,	ἦ	δ' ὅς. Οὐκοῦν ἀεὶ δεῖ
[276]	ταῦτα οὐκ ἠπίστασθε; Οὐ δῆτα,	ἦ	δ' ὅς. Οὐκοῦν εἰ μὴ
[284]	οὐδὲν πράττουσι; Πράττουσι μὲν οὖν,	ἦ	δ' ὅς. Οὐκοῦν (εἴπερ πράττουσι,
[300]	Εὐθύδημος, οὐ πάντα σιγᾷς; Ἔγωγε,	ἦ	δ' ὅς. Οὐκοῦν καὶ τὰ
[293]	οὐδὲν ἄρα ἐπίστασθον; Καὶ μάλα,	ἦ	δ' ὅς. ~(Πάντ' ἄρα, ἔφην
[294]	τί; ἦν δ' ἐγώ. Πάντες,	ἦ	δ' ὅς, πάντα ἐπίστανται, εἴπερ
[297]	ὁ Ἡρακλέους ἀδελφός. Πατροκλῆς δέ,	ἦ	δ' ὅς, σός; Πάνυ γ'
[284]	ἔχει λέγουσιν. Ναὶ μὰ Δία,	ἦ	δ' ὅς, σφόδρα γε, τοὺς
[301]	ἐγώ, δῆλον ὅτι. Τί δέ,	ἦ	δ' ὅς, τὰ σαυτοῦ οἴει
[284]	οἱ τἀληθῆ λέγοντες. Τί οὖν;	ἦ	δ' ὅς· τἀγαθὰ οὐκ εὖ,
[279]	τῶν ἀγαθῶν παραλιπεῖν. Τί τοῦτο;	Ἦ	δ' ὅς. Τὴν εὐτυχίαν, ὦ
[296]	ἐπίσταμαί τῳ ἃ ἐπίσταμαι. Πότερον,	ἦ	δ' ὅς, τῷ αὐτῷ τούτῳ
[298]	ἔφη ὁ Κτήσιππος. Τί δέ;	ἦ	δ' ὅς· χρυσὸν ὄντα μὴ
[284]	λοιδορῇ. Μὰ Δί' οὐκ ἔγωγε,	ἦ	δ' ὅς, ὦ Διονυσόδωρε, ἐπεὶ
[299]	ἐκεῖνος οὔτε σύ. Οὐδὲ σύ,	ἦ	δ' ὅς, ὦ Εὐθύδημε, αὐτός;
[298]	μέντοι. Ἄλλο τι οὖν ἕτερος,	ἦ	δ' ὅς, ὢν λίθου οὐ
[298]	σοί, ἔφη. Αὐτίκα δέ γε,	ἦ	δ' ὃς ὁ Διονυσόδωρος, ἄν
[300]	Διονυσόδωρος, σιγῶντα λέγειν; Οὐδ' ὁπωστιοῦν,	ἦ	δ' ὃς ὁ Κτήσιππος. Ἆρ'
[298]	Ἀλλ' ἔστιν, ἔφη. Πότερον ἀνθρώπων;	ἦ	δ' ὃς ὁ Κτήσιππος, ἢ
[286]	λέγων. Τί οὖν δὴ τοῦτο;	ἦ	δ' ὃς ὁ Κτήσιππος· ἧττόν
[283]	ἔφη, ὦ Κτήσιππε, ὁ Εὐθύδημος,	ἦ	δοκεῖ σοι οἷόν τ' εἶναι
[272]	ὁμοίως ἐάντε ψεῦδος ἐάντε ἀληθὲς	ᾖ.	Ἐγὼ μὲν οὖν, ὦ Κρίτων,
[284]	περὶ οὗ ἂν ὁ λόγος	ᾖ,	ἢ μὴ (λέγοντα; Λέγοντα, ἔφη.
[287]	ὦ Διονυσόδωρε; Οὐκ ἀποκρίνῃ; ἔφη.	Ἦ	καὶ δίκαιον; Δίκαιον μέντοι, ἔφη.
[286]	ἀνθρώπων; (Ἀλλὰ σύ, ἔφη, ἔλεγξον.	Ἦ	καὶ ἔστι τοῦτο κατὰ τὸν
[298]	ἄλλων πάντων ζῴων; (Πάντων, ἔφη.	Ἦ	καὶ μήτηρ ἡ μήτηρ; Καὶ
[294]	καὶ σκυτικήν; Πάνυ γ' ἔφη.	Ἦ	καὶ νευρορραφεῖν δυνατώ ἐστον; Καὶ
[294]	ναὶ μὰ Δία καττύειν, ἔφη.	Ἦ	καὶ τὰ τοιαῦτα, τοὺς ἀστέρας
[299]	μίαν καὶ ἓν δόρυ; Ἔγωγε.	Ἦ	καὶ τὸν Γηρυόνην ἄν, ἔφη,
[285]	σοι ἀποδείκνυμι ἀντιλέγοντος Κτησίππου Διονυσοδώρῳ.	Ἦ	καὶ ὑπόσχοις ἂν τούτου λόγον;
[282]	δοκεῖ. Καὶ ἐγὼ ἡσθεὶς εἶπον·	ἦ	καλῶς λέγεις, ὦ ἄριστε ἀνδρῶν,
[284]	οὗ ἂν ὁ λόγος ᾖ,	ἢ	μὴ (λέγοντα; Λέγοντα, ἔφη. Οὐκοῦν
[276]	πρότερον. Ὦ Ζεῦ, ἔφην ἐγώ,	ἦ	μὴν καὶ τὸ πρότερόν γε
[302]	περὶ ἃ ἄν σοι ἐξουσία	ᾖ	πάντα ταῦτα ποιεῖν ἃ νυνδὴ
[271]	ᾧ χθὲς ἐν Λυκείῳ διελέγου;	Ἦ	πολὺς ὑμᾶς ὄχλος περιειστήκει, ὥστ'
[299]	σοφοὺς ὑεῖς οὕτως ἔφυσεν. Ἀλλ'	ἦ	που, ὦ Εὐθύδημε (ὁ Κτήσιππος)
[304]	ἐγώ· οὐ γὰρ οἷός τ'	ἦ	προσστὰς κατακούειν ὑπὸ τοῦ ὄχλου.
[292]	(ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Ἀλλὰ τίνα δὴ ἐπιστήμην;	Ἦ	τί χρησόμεθα; τῶν μὲν γὰρ
[306]	χείρω πρὸς ὃ ἂν ἑκάτερον	ᾖ	χρηστὸν ἐκείνων ἐξ ὧν συνετέθη·
[291]	αὕτη εἶναι ἣν ἐζητοῦμεν, καὶ	ἡ	αἰτία τοῦ ὀρθῶς πράττειν ἐν
[281]	ἐργασίᾳ τὸ ὀρθῶς ἐπιστήμη ἐστὶν	ἡ	ἀπεργαζομένη. Συνέφη. Ἆρ' οὖν, ἦν
[274]	ἔργον πεῖσαι ὡς καὶ διδακτὸν	ἡ	ἀρετὴ καὶ οὗτοι ὑμεῖς ἐστὲ
[291]	πολιτικὴ καὶ ἡ βασιλικὴ τέχνη	ἡ	αὐτὴ εἶναι. (ΚΡΙΤΩΝ) Τί οὖν
[292]	(ΚΡΙΤΩΝ) Ἔγωγε. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Τί δὲ	ἡ	βασιλικὴ πάντων ἄρχουσα ὧν ἄρχει;
[292]	λόγους ἀπήγγειλας. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Ἆρ' οὖν	ἡ	βασιλικὴ σοφοὺς ποιεῖ τοὺς ἀνθρώπους
[291]	δὴ ἡμῖν ἡ πολιτικὴ καὶ	ἡ	βασιλικὴ τέχνη ἡ αὐτὴ εἶναι.
[291]	ὧδέ πως· φέρε, πάντων ἄρχουσα	ἡ	βασιλικὴ τέχνη τὶ ἡμῖν (ἀπεργάζεται
[289]	χρωμένη διῄρηται τοῦ αὐτοῦ πέρι·	ἡ	γὰρ λυροποιικὴ καὶ ἡ κιθαριστικὴ
[292]	Τί δὲ ἡ ὑμετέρα τέχνη	ἡ	γεωργία; πάντων ἄρχουσα (ὧν ἄρχει,
[281]	ὄντοιν ἡ μὲν σοφία ἀγαθόν,	ἡ	δὲ ἀμαθία κακόν; Ὡμολόγει. ~(Ἔτι
[288]	γάρ; Ναί, ἦ δ' ὅς.	Ἡ	δέ γε φιλοσοφία κτῆσις ἐπιστήμης·
[290]	τε καὶ νόσων κήλησίς ἐστιν,	ἡ	δὲ δικαστῶν τε καὶ ἐκκλησιαστῶν
[285]	ἢ νῦν δέρουσιν, εἴ μοι	ἡ	δορὰ μὴ εἰς (ἀσκὸν τελευτήσει,
[289]	ἐπισταίμεθα (ποιεῖν, οὐδενὸς ἂν ἀξία	ἡ	ἐπιστήμη εἴη. Εἰ γὰρ μὴ
[292]	τὸ εἰδέναι τίς ποτέ ἐστιν	ἡ	ἐπιστήμη ἐκείνη ἣ ἡμᾶς εὐδαίμονας
[293]	σπουδάσαντας ἐπιδεῖξαι τίς ποτ' ἐστὶν	ἡ	ἐπιστήμη ἧς τυχόντες ἂν καλῶς
[281]	ἀλλὰ καὶ εὐπραγίαν, ὡς ἔοικεν,	ἡ	ἐπιστήμη παρέχει τοῖς ἀνθρώποις ἐν
[302]	ἔστιν, ἦν δ' ἐγώ, αὕτη	ἡ	ἐπωνυμία Ἰώνων οὐδενί, οὔθ' ὅσοι
[291]	σὲ ἐγὼ ἐρωτῴην, πάντων ἄρχουσα	ἡ	ἰατρικὴ ὧν ἄρχει, τί ἔργον
[289]	πέρι· ἡ γὰρ λυροποιικὴ καὶ	ἡ	κιθαριστικὴ πολὺ διαφέρετον ἀλλήλοιν. Οὐχ
[290]	μόριον μικρῷ τε ἐκείνης ὑποδεεστέρα.	~(Ἡ	μὲν γὰρ τῶν ἐπῳδῶν ἔχεών
[281]	κακόν, τούτοιν δὲ δυοῖν ὄντοιν	ἡ	μὲν σοφία ἀγαθόν, ἡ δὲ
[298]	καὶ μήτηρ ἡ μήτηρ; Καὶ	ἡ	μήτηρ γε. Καὶ τῶν ἐχίνων
[298]	(Πάντων, ἔφη. Ἦ καὶ μήτηρ	ἡ	μήτηρ; Καὶ ἡ μήτηρ γε.
[292]	καὶ τὰς ἄλλας ἁπάσας, αὕτη	ἡ	παραδιδοῦσά ἐστιν; (ΚΡΙΤΩΝ) Οὐκ οἶμαι
[282]	δὲ ὀρθότητα καὶ εὐτυχίαν ἐπιστήμη	ἡ	παρέχουσα, δεῖ δή, ὡς ἔοικεν,
[289]	Ἐνταῦθα γὰρ δὴ χωρὶς μὲν	ἡ	ποιοῦσα τέχνη, χωρὶς δὲ ἡ
[291]	φράσω. Ἔδοξε γὰρ δὴ ἡμῖν	ἡ	πολιτικὴ καὶ ἡ βασιλικὴ τέχνη
[306]	ἡ φιλοσοφία ἀγαθόν ἐστιν καὶ	ἡ	πολιτικὴ πρᾶξις, πρὸς ἄλλο δὲ
[298]	μήτηρ ἐστὶ τῶν θαλαττίων. Καὶ	ἡ	σή γ' ἔφη. Καὶ σὺ
[298]	Καὶ τῶν ἐχίνων ἄρα, ἔφη,	ἡ	σὴ μήτηρ μήτηρ ἐστὶ τῶν
[280]	πράττων ἢ μετὰ ἀμαθοῦς; Συνεχώρει.	Ἡ	σοφία ἄρα πανταχοῦ εὐτυχεῖν ποιεῖ
[279]	λέγειν. Πῶς, ἔφη, τοῦτο λέγεις;	Ἡ	σοφία δήπου, ἦν δ' ἐγώ,
[282]	ὦ Κλεινία, ἦν δ' ἐγώ,	ἡ	σοφία διδακτόν, ἀλλὰ μὴ ἀπὸ
[282]	πότερον διδακτὸν ἢ οὐ διδακτὸν	ἡ	σοφία. Νῦν οὖν ἐπειδή σοι
[271]	ἔοικε, σοφισταί· ποδαποί; Καὶ τίς	ἡ	σοφία; (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Οὗτοι τὸ μὲν
[290]	ηὑρηκέναι. Τίνα; ἔφη ὁ Κλεινίας.	(Ἡ	στρατηγική μοι δοκεῖ, ἔφην ἐγώ,
[281]	ἀπεργαζόμενον ὀρθῶς χρῆσθαι ἢ ἐπιστήμη	ἡ	τεκτονική; Οὐ δῆτα, ἔφη. Ἀλλὰ
[289]	Κλεινία, δοκοῦσιν εἶναι, καὶ αὐτὴ	ἡ	τέχνη αὐτῶν θεσπεσία τις καὶ
[291]	διασκοπούμενοι αὐτὴν εἰ αὕτη εἴη	ἡ	τὴν εὐδαιμονίαν παρέχουσά τε καὶ
[290]	αὐτὴ καὶ ἐπιστήσεται χρῆσθαι, καὶ	ἡ	τοιαύτη ποιήσει ἡμᾶς μακαρίους, ἄλλην
[285]	μὴ εἰς (ἀσκὸν τελευτήσει, ὥσπερ	ἡ	τοῦ Μαρσύου, ἀλλ' εἰς ἀρετήν.
[289]	ὅτι καὶ περὶ λόγους χωρὶς	ἡ	τοῦ ποιεῖν τέχνη καὶ ἡ
[289]	ἡ τοῦ ποιεῖν τέχνη καὶ	ἡ	τοῦ χρῆσθαι. Ἱκανόν μοι δοκεῖς,
[289]	λέγειν, ὅτι οὐχ αὕτη ἐστὶν	ἡ	τῶν λογοποιῶν τέχνη, ἣν ἂν
[292]	(ΚΡΙΤΩΝ) Ἔγωγε. ~(ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Τί δὲ	ἡ	ὑμετέρα τέχνη ἡ γεωργία; πάντων
[306]	μέρος μετέχουσιν. Εἰ μὲν οὖν	ἡ	φιλοσοφία ἀγαθόν ἐστιν καὶ ἡ
[306]	ὃ ἥ τε πολιτικὴ καὶ	ἡ	φιλοσοφία ἀξίω λόγου ἐστόν, καὶ
[305]	χαρίεν γέ τι πρᾶγμά ἐστιν	ἡ	φιλοσοφία. Ποῖον, ἔφη, χαρίεν, ὦ
[289]	ἡ ποιοῦσα τέχνη, χωρὶς δὲ	ἡ	χρωμένη διῄρηται τοῦ αὐτοῦ πέρι·
[292]	μεταδιδόναι, εἴπερ ἔμελλεν αὕτη εἶναι	ἡ	(ὠφελοῦσά τε καὶ εὐδαίμονας ποιοῦσα.
[291]	δή; (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Ταύτῃ τῇ τέχνῃ	ἥ	τε στρατηγικὴ καὶ αἱ ἄλλαι
[272]	δὲ τέλος ἐπιτεθήκατον παγκρατιαστικῇ τέχνῃ.	Ἣ	γὰρ ἦν λοιπὴ αὐτοῖν μάχη
[292]	ποτέ ἐστιν ἡ ἐπιστήμη ἐκείνη	ἣ	ἡμᾶς εὐδαίμονας ποιήσει; (ΚΡΙΤΩΝ) Νὴ
[292]	χρησόμεθα; βούλει φῶμεν, ὦ Κρίτων,	ᾗ	ἄλλους ἀγαθοὺς ποιήσομεν; (ΚΡΙΤΩΝ) Πάνυ
[271]	σώματι δεινοτάτω ἐστὸν (καὶ μάχῃ,	ᾗ	πάντων ἔστι κρατεῖν) ~ἐν ὅπλοις
[289]	παῖ, ἦν δ' ἐγώ, ἐν	ᾗ	συμπέπτωκεν ἅμα τό τε ποιεῖν
[292]	οὖν τίς ποτέ ἐστιν αὕτη,	ᾗ	τί χρησόμεθα; βούλει φῶμεν, ὦ
[283]	τινὰς λόγους. Ὃπερ (οὖν καὶ	συνέβη	ἡμῖν· θαυμαστὸν γάρ τινα, ὦ
[291]	(ΚΡΙΤΩΝ) Πῶς δὴ τοῦτο ὑμῖν	συνέβη,	ὦ Σώκρατες; (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Ἐγὼ φράσω.
[272]	Τί δέ, ὦ Σώκρατες; Οὐ	φοβῇ	τὴν ἡλικίαν, μὴ ἤδη πρεσβύτερος
[286]	ἔφη, τὸν τοῦ πράγματος (λόγον	λέγῃ,	τότε ἀντιλέγοιμεν ἄν; ἢ οὕτω
[302]	τόνδε. ~Ἆρ' οὖν, ἔφη, ταῦτα	ἡγῇ	σὰ εἶναι, ὧν ἂν ἄρξῃς
[279]	πότερον πρὸς Διός, ὦ Κλεινία,	ἡγῇ	σύ, ἐὰν ταῦτα τιθῶμεν ὡς
[279]	ὅτι οὕτως ἔχει. Συνέφη. Φέρε	δή,	ἀγαθὰ δὲ ποῖα ἄρα τῶν
[286]	Διονυσόδωρε, λέγεις τὸν λόγον, ἵνα	δὴ	ἄτοπον λέγῃς, ἢ ὡς ἀληθῶς
[274]	τε καὶ Διονυσοδώρου ἑταῖροι. Τούτους	δὴ	ἐγὼ δεικνὺς ἔλεγον τῷ Εὐθυδήμῳ
[297]	σοφόν. Ἀποκρίνου δή, ἔφη. Ἀποκρίνομαι	δή,	εἶπον, ὅτι τοῦ Ἡρακλέους ἦν
[293]	τὸ σοφόν; (Αὐτὸς σαυτόν γε	δὴ	ἐξελέγχεις, ἔφη, ὦ Σώκρατες. Τί
[277]	ἀλλ' οὐχ οἱ ἐπιστάμενοι. (Ἔτι	δὴ	ἐπὶ τὸ τρίτον καταβαλῶν ὥσπερ
[292]	ὦ Σώκρατες. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Ἀλλὰ τίνα	δὴ	ἐπιστήμην; Ἦ τί χρησόμεθα; τῶν
[297]	Εὐθύδημος ἐκεῖνο τὸ σοφόν. Ἀποκρίνου	δή,	ἔφη. Ἀποκρίνομαι δή, εἶπον, ὅτι
[297]	πλέον ἂν θάτερον ποιήσειεν. Ἀπόκριναι	δή,	ἔφη ὁ Διονυσόδωρος, ὁπότε σοι
[295]	οὖν πάλιν ἐξ ἀρχῆς. Ἀποκρίνου	δή,	ἔφη, πάλιν, πότερον ἐπίστασαί τῳ
[279]	σύ, ὦ παῖ Ἀξιόχου. Τί	δή,	ἔφη, τοῦτο; Ὅτι εὐτυχίαν ἐν
[295]	ἐν παντὶ τῷ βίῳ; Ἀποκρίνου	δή,	ἔφη. (Ὡς ἀποκρινουμένου ἐρώτα. Ἆρ'
[275]	ἀποκρίνεσθαι ὁ νεανίσκος. Ἀλλὰ μὲν	δή,	ἔφην ἐγώ, τοῦτό γε καὶ
[291]	(ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Ἐγὼ φράσω. Ἔδοξε γὰρ	δὴ	ἡμῖν ἡ πολιτικὴ καὶ ἡ
[302]	δοῦναι καὶ ἀποδόσθαι καὶ θῦσαι	δὴ	θεῷ ὅτῳ ἂν βούλῃ. Ὡμολόγηκα,
[303]	πολλῶν ἀνθρώπων καὶ τῶν σεμνῶν	δὴ	καὶ δοκούντων (τὶ εἶναι οὐδὲν
[277]	ὀνομάτων ὀρθότητος μαθεῖν δεῖ· ὃ	δὴ	καὶ ἐνδείκνυσθόν σοι τὼ ξένω,
[276]	σὺ ἄρτι Εὐθυδήμῳ ἀπεκρίνω. (Ἐνταῦθα	δὴ	καὶ πάνυ μέγα ἐγέλασάν τε
[286]	τοῦτόν γε τὸν λόγον πολλῶν	δὴ	καὶ πολλάκις ἀκηκοὼς ἀεὶ θαυμάζω
[304]	ὁμοίων Εὐθυδήμῳ, ἀλλ' ἐκείνων ὧν	δὴ	καὶ σὺ (ἔλεγες, τῶν ἥδιον
[275]	ἐπιεικῶς θαρρεῖ τὸ ἀποκρίνασθαι. Τὰ	δὴ	μετὰ ταῦτα, ὦ Κρίτων, πῶς
[279]	Εἶεν, ἦν δ' ἐγώ· τὸ	δὴ	μετὰ τοῦτο, ἐπειδὴ βουλόμεθα εὖ
[279]	λέγεις; Ἐν τοῖς ἀγαθοῖς. Ἐνθυμοῦ	δὴ	μή τι παραλείπωμεν τῶν ἀγαθῶν,
[293]	ἢ μανθάνειν τηλικόνδε ἄνδρα. Φέρε	δή	μοι ἀπόκριναι, ἔφη· ἔστιν ὅτι
[303]	μοι ἀνάδυσις, ὦ Εὐθύδημε. ~Ἴθι	δή	μοι εὐθύς, ἦ δ' ὅς,
[290]	γέ ἐστιν τέχνη ἀνθρώπων. Τί	δὴ	οὖν; ἔφην ἐγώ. Οὐδεμία, ἔφη,
[292]	ἄλλην ἢ αὐτὴν ἑαυτήν. Λέγωμεν	δὴ	οὖν τίς ποτέ ἐστιν αὕτη,
[289]	που φανήσεσθαι (τὴν ἐπιστήμην ἣν	δὴ	πάλαι ζητοῦμεν. Καὶ γάρ μοι
[291]	ταῦτα συμβάντα ἡμῖν. Αὖθις γὰρ	δὴ	πάλιν ἐσκοποῦμεν ὧδέ πως· φέρε,
[293]	Εὐθύδημε· τὸ γὰρ λεγόμενον, καλὰ	δὴ	παταγεῖς· πῶς οὖν ἐπίσταμαι ἐκείνην
[275]	Κλεινίας. Ἔστι δὲ νέος· φοβούμεθα	δὴ	περὶ αὐτῷ, οἷον εἰκὸς περὶ
[293]	μεγαλοφρόνως τοῦ λόγου ὧδε (πότερον	δή	σε, ἔφη, ὦ Σώκρατες, ταύτην
[291]	αὐτὴ εἶναι. (ΚΡΙΤΩΝ) Τί οὖν	δή;	(ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Ταύτῃ τῇ τέχνῃ ἥ
[293]	ἐπεὶ δὲ πάντα ἐπίσταμαι, κἀκείνην	δὴ	τὴν ἐπιστήμην ἔχω· ἆρα οὕτως
[290]	τοιαύτη ποιήσει ἡμᾶς μακαρίους, ἄλλην	δή	τινα, ἔφη, ζητητέον ἀντὶ τῆς
[293]	τὴν ἐπιστήμην ἣν ἐζητοῦμεν; ὡς	δὴ	τοῦτο ἀδύνατόν ἐστιν τὸ αὐτὸ
[307]	δίωκε καὶ ἄσκει, τὸ λεγόμενον	δὴ	τοῦτο, αὐτός τε καὶ τὰ
[286]	οὐδεὶς ἐφάνη λέγων. Τί οὖν	δὴ	τοῦτο; ἦ δ' ὃς ὁ
[279]	τοῦ αὐτοῦ ἐλέγομεν. Τί οὖν	δὴ	τοῦτο; Καταγέλαστον δήπου, ὃ πάλαι
[291]	τὸ πρῶτον ἐζητοῦμεν. (ΚΡΙΤΩΝ) Πῶς	δὴ	τοῦτο ὑμῖν συνέβη, ὦ Σώκρατες;
[296]	ἐγώ, ὦ πολυτίμητε Εὐθύδημε, εἰ	δὴ	τῷ ὄντι ἀληθῆ λέγεις. Ἀλλ'
[278]	ἐπίστανται ἢ ἃ μή. Ταῦτα	δὴ	τῶν μαθημάτων παιδιά ἐστιν διὸ
[289]	τινὸς ἐπιστήμης ἐπηβόλους. Ἐνταῦθα γὰρ	δὴ	χωρὶς μὲν ἡ ποιοῦσα τέχνη,
[275]	καὶ ἀρετῆς ἐπιμέλειαν; Οἰόμεθά γε	δή,	ὦ Σώκρατες. Τῶν μὲν τοίνυν
[282]	εὐτυχίαν ἐπιστήμη ἡ παρέχουσα, δεῖ	δή,	ὡς ἔοικεν, ἐκ παντὸς τρόπου
[296]	Ἀλλὰ συγγίγνωσκέ μοι· ἀποκρινοῦμαι γὰρ	ἤδη	ἁπλῶς ὅτι ἐπίσταμαί τῳ ἃ
[302]	οὕτως ἔχῃ, οὐ σά; Κἀγώ	(ᾔδη	γὰρ ὅτι ἐξ αὐτῶν καλόν
[301]	(Ἆρα τοῦτο, ἔφην ἐγώ, ἀπορεῖς;	Ἤδη	δὲ τοῖν ἀνδροῖν τὴν σοφίαν
[272]	ἐν τῷ ἀποδυτηρίῳ μόνος, καὶ	ἤδη	ἐν νῷ εἶχον ἀναστῆναι· ἀνισταμένου
[291]	ὥσπερ εἰς λαβύρινθον ἐμπεσόντες, οἰόμενοι	ἤδη	ἐπὶ τέλει εἶναι, περικάμψαντες πάλιν
[277]	ἄλλο τι ἢ ἔχειν ἐπιστήμην	ἤδη	ἐστίν; Συνέφη. Τὸ ἄρα μὴ
[271]	Θουρίους, φεύγοντες δὲ ἐκεῖθεν πόλλ'	ἤδη	ἔτη περὶ τούσδε τοὺς τόπους
[277]	οἱ λαμβάνοντες ὁτιοῦν οἱ ἔχοντες	ἤδη	ἢ οἳ ἂν μὴ ἔχωσιν;
[306]	καὶ σμικρός ἐστιν, Κριτόβουλος δ'	ἤδη	ἡλικίαν ἔχει καὶ δεῖταί τινος
[287]	Πάνυ γ' ἔφη. Τοῦτό ἐστιν	ἤδη,	ἦν δ' ἐγώ, τὸ φορτικὸν
[301]	(Ὦ Πόσειδον, ἦν δ' ἐγώ,	ἤδη	κολοφῶνα ἐπιτιθεῖς τῇ σοφίᾳ. Ἆρά
[305]	καὶ δεινοὺς λόγους συντιθέναι. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ)	Ἤδη	μανθάνω· περὶ τούτων καὶ αὐτὸς
[296]	Καὶ ὃς εἶπε· Προστίθει τοίνυν	ἤδη	ὅτι βούλει· ἅπαντα γὰρ ὁμολογεῖς
[294]	Διονυσόδωρε δῆλοι γάρ μοί ἐστον	ἤδη	ὅτι σπουδάζετον, καὶ μόλις ὑμᾶς
[305]	μηδενὸς δοκεῖν ἀξίους εἶναι, ἀναμφισβητήτως	ἤδη	παρὰ πᾶσιν τὰ νικητήρια εἰς
[294]	καὶ φαίνησθε γνόντες ἡμῶν ἀριθμησάντων,	ἤδη	πεισόμεθα ὑμῖν καὶ τἆλλα. (Ἡγουμένω
[274]	Κλεινίου· οἱ δὲ ἐτύγχανον ἡμᾶς	ἤδη	περιιστάμενοι. Ὁ γὰρ Κτήσιππος ἔτυχε
[272]	Οὐ φοβῇ τὴν ἡλικίαν, μὴ	ἤδη	πρεσβύτερος ᾖς; (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Ἥκιστά γε,
[271]	πάσσοφοι ἀτεχνῶς τώ γε, οὐδ'	ᾔδη	πρὸ τοῦ ὅτι εἶεν οἱ
[278]	ταὐτὸν τοῦτο καὶ ἐπειδὰν ἔχων	ἤδη	τὴν ἐπιστήμην ταύτῃ τῇ ἐπιστήμῃ
[300]	πράγμασιν καὶ καλοῖς; Σὺ γὰρ	ἤδη	τι πώποτ' εἶδες, ὦ Σώκρατες,
[284]	λέγει οὐδείς ποιοῖ γὰρ ἂν	ἤδη	τί· σὺ δὲ ὡμολόγηκας τὸ
[280]	λέγεις. Ἆρ' (οὖν, ὦ Κλεινία,	ἤδη	τοῦτο ἱκανὸν πρὸς τὸ εὐδαίμονα
[293]	ταύτῃ (τῇ ἀπορίᾳ ἐνεπεπτώκη, πᾶσαν	ἤδη	φωνὴν ἠφίειν, δεόμενος τοῖν ξένοιν
[274]	δέ μοι εἴπετον, πότερον πεπεισμένον	ἤδη	ὡς χρὴ παρ' ὑμῶν μανθάνειν
[302]	στροφὴν ἔφευγόν τε καὶ ἐστρεφόμην	ἤδη	ὥσπερ ἐν δικτύῳ εἰλημμένος· οὐκ
[299]	ἔφη, καὶ ἐν τῷ πολέμῳ	ἐπειδὴ	ἀγαθόν ἐστιν ὅπλα ἔχειν, ὡς
[297]	νεωστί, μοι δοκεῖν, καταπεπλευκότι· ὃς	ἐπειδὴ	αὐτὸν ἐλύπει οὕτως ἐκ τοῦ
[279]	ἐγώ· τὸ δὴ μετὰ τοῦτο,	ἐπειδὴ	βουλόμεθα εὖ πράττειν, πῶς ἂν
[299]	ἄριστα εἴσῃ, ἔφη· ἀλλ' ἀποκρίνου.	Ἐπειδὴ	γὰρ ὡμολόγεις ἀγαθὸν εἶναι φάρμακον,
[296]	ὅπως ἐγὼ οὐ πάντα ἐπίσταμαι,	ἐπειδή	γε ὑμεῖς φατε τὰ δὲ
[280]	ἂν παρῇ, μηδὲν προσδεῖσθαι εὐτυχίας·	ἐπειδὴ	δὲ τοῦτο συνωμολογησάμεθα, πάλιν ἐπυνθανόμην
[296]	ἐπίστασαι; Ἀεί, ἦν δ' ἐγώ,	ἐπειδὴ	δεῖ ἀφελεῖν τὸ ὅταν. Οὐκοῦν
[293]	οὖν καὶ αὐτός, ὦ Κρίτων,	ἐπειδὴ	ἐν ταύτῃ (τῇ ἀπορίᾳ ἐνεπεπτώκη,
[282]	τοίνυν, ἔφην, τὸ λοιπὸν ἐπισκεψώμεθα.	Ἐπειδὴ	εὐδαίμονες μὲν εἶναι προθυμούμεθα πάντες,
[287]	ἀλλ' ὠγαθέ, πείθου καὶ ἀποκρίνου,	ἐπειδὴ	καὶ ὁμολογεῖς με σοφὸν εἶναι.
[285]	ἔστω ὁ κίνδυνος· ὡς ἐγώ,	ἐπειδὴ	καὶ πρεσβύτης εἰμί, παρακινδυνεύειν ἕτοιμος
[285]	περὶ πλείστου ποιοῦμαι. Ἐγὼ οὖν,	ἐπειδή	μοι ἐδόκουν ἀγριωτέρως πρὸς ἀλλήλους
[282]	διδακτὸν ἡ σοφία. Νῦν οὖν	ἐπειδή	σοι καὶ διδακτὸν δοκεῖ καὶ
[303]	εὐθύς, ἦ δ' ὅς, εἰπέ·	ἐπειδὴ	σὸν ὁμολογεῖς εἶναι τὸν Δία
[271]	οἱ παγκρατιασταί. Τούτω γάρ ἐστον	κομιδῇ	παμμάχω. Οὐ κατὰ τὼ Ἀκαρνᾶνε
[288]	καὶ εἶπον· ὦ Κτήσιππε, καὶ	νυνδὴ	ἃ πρὸς Κλεινίαν ἔλεγον, καὶ
[279]	εὐτυχίαν ἐν τοῖς ἔμπροσθεν θέμενοι	νυνδὴ	αὖθις περὶ τοῦ αὐτοῦ ἐλέγομεν.
[286]	Οὐδ' ἄρα ἐκέλευεν, ἔφην ἐγώ,	νυνδὴ	Διονυσόδωρος ἐξελέγξαι; Τὸ γὰρ μὴ
[302]	ᾖ πάντα ταῦτα ποιεῖν ἃ	νυνδὴ	ἐγὼ ἔλεγον; Ὁμολογῶ. Καὶ ὅς,
[299]	πολὺ τοῖς ἑαυτῶν, ὥσπερ σὺ	νυνδὴ	ἔλεγες τὸν κύνα τὸν πατέρα,
[280]	εἴη πλοῦτόν τε καὶ ἃ	νυνδὴ	ἐλέγομεν πάντα τὰ ἀγαθά, χρῷτο
[273]	περὶ ὑμῶν διενοούμην ἔτι, ὥσπερ	νυνδὴ	ἔλεγον, ὡς τὸ πολὺ τοῦτο
[305]	μανθάνω· περὶ τούτων καὶ αὐτὸς	νυνδὴ	ἔμελλον λέγειν. Οὗτοι γάρ εἰσιν
[278]	Ἢ τοῦτο μὲν ἐρώτημα ὧν	νυνδὴ	ἐφοβούμην ἓν τῶν καταγελάστων; Ἀνόητον
[287]	γὰρ μήτε ψεύδεσθαι ἔστιν μήτε	ψευδῆ	δοξάζειν μήτε ἀμαθῆ εἶναι, ἄλλο
[284]	κατὰ τὸν σὸν λόγον οὐδεὶς	ψευδῆ	λέγει, ἀλλ' εἴπερ λέγει Διονυσόδωρος,
[286]	σοῦ κάλλιστα πεύσεσθαι. Ἄλλο τι	ψευδῆ	λέγειν οὐκ ἔστιν; τοῦτο γὰρ
[286]	μὴ λέγειν; Συνεχώρει. (Πότερον οὖν	ψευδῆ	μὲν λέγειν οὐκ ἔστι, δοξάζειν
[283]	μαθών μου καὶ τῶν ἄλλων	καταψεύδῃ	τοιοῦτον πρᾶγμα, ὃ ἐγὼ οἶμαι
[299]	ὡμολόγεις ἀγαθὸν εἶναι φάρμακον, ὅταν	δέῃ,	πίνειν ἀνθρώπῳ, ἄλλο τι τοῦτο
[277]	ἅπαντα; Ὡμολόγει. Ὅταν οὖν τις	ἀποστοματίζῃ	ὁτιοῦν, οὐ γράμματα ἀποστοματίζει; Ὡμολόγει.
[277]	ἆρα σὺ μανθάνεις ἅττ' ἂν	ἀποστοματίζῃ	τις, ὁ δὲ μὴ ἐπιστάμενος
[283]	(ἔφη, βούλεσθε γενέσθαι αὐτὸν σοφόν,	ἀμαθῆ	δὲ μὴ εἶναι; Ὡμολογοῦμεν. Οὐκοῦν
[287]	ἔστιν μήτε ψευδῆ δοξάζειν μήτε	ἀμαθῆ	εἶναι, ἄλλο τι οὐδ' ἐξαμαρτάνειν
[306]	ᾖ χρηστὸν ἐκείνων ἐξ ὧν	συνετέθη·	ὅσα δ' ἐκ δυοῖν κακοῖν
[292]	ταῦτα· τότε γοῦν οὕτως ὑμῖν	ὡμολογήθη,	ὡς σὺ τοὺς λόγους ἀπήγγειλας.
[286]	ἦ γάρ; Ἀλ' ἢ λέγοντ'	ἀληθῆ	λέγειν ἢ μὴ λέγειν; Συνεχώρει.
[296]	Εὐθύδημε, εἰ δὴ τῷ ὄντι	ἀληθῆ	λέγεις. Ἀλλ' οὔ σοι πάνυ
[280]	οὐδὲν ὄφελος τῆς κτήσεως γίγνεται.	Ἀληθῆ	λέγεις. Ἆρ' (οὖν, ὦ Κλεινία,
[285]	ἀκούσας οὐδενὸς ἀντιλέγοντος ἑτέρου ἑτέρῳ.	Ἀληθῆ	λέγεις; ἔφη· ἀλλὰ ἀκούων μὲν
[279]	φαῦλοι, μέγιστον τῶν ἀγαθῶν εἶναι.	Ἀληθῆ	λέγεις, ἔφη. Καὶ ἐγὼ αὖ
[307]	μὰ τὸν Δία, καὶ μάλα	ἀληθῆ	λέγεις. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Η οὖν τούτου
[294]	μόνον εἴπατον καὶ ἐπιδείξατον ὅτι	ἀληθῆ	λέγετον· καὶ ἐὰν εἴπητον ὁπόσους
[294]	ἐπιδείξατον τοιόνδε, ᾧ εἴσομαι ὅτι	ἀληθῆ	λέγετον. Τί ἐπιδείξω; ἔφη. Οἶσθα
[274]	Εὐθύδημέ τε καὶ Διονυσόδωρε, εἰ	ἀληθῆ	λέγετον· ὑπὸ γὰρ τοῦ μεγέθους
[273]	ὃν σὺ φῂς πολὺ ἐπιδεδωκέναι,	ἀληθῆ	λέγων· ὄπισθεν δὲ αὐτοῦ ἐρασταὶ
[307]	εἶναι, ~(ὥς γε πρὸς σὲ	τἀληθῆ	εἰρῆσθαι· ὥστε οὐκ ἔχω ὅπως
[284]	εἴπερ λέγει τὰ ὄντα, λέγει	τἀληθῆ	καὶ οὐδὲν κατὰ σοῦ ψεύδεται.
[284]	ὂν λέγων καὶ τὰ ὄντα	τἀληθῆ	λέγει· ὥστε ὁ Διονυσόδωρος, εἴπερ
[284]	καλοί τε κἀγαθοὶ καὶ οἱ	τἀληθῆ	λέγοντες. Τί οὖν; ἦ δ'
[284]	λέγει, ἀλλ' εἴπερ λέγει Διονυσόδωρος,	τἀληθῆ	τε καὶ τὰ ὄντα λέγει.
[284]	ἀνθρώπους· ὧν σύ, ἐάν μοι	πείθῃ,	εὐλαβήσῃ εἶναι, (ἵνα μή σε
[300]	ἥττηται. Καὶ ὁ Κλεινίας πάνυ	ἥσθη	καὶ ἐγέλασεν, ὥστε ὁ Κτήσιππος
[275]	εἰκὸς περὶ νέῳ, μή τις	φθῇ	ἡμᾶς ἐπ' ἄλλο τι ἐπιτήδευμα
[299]	δέηται· ἢ εἰς πόλεμον ὅταν	ἴῃ,	ὅπλα ἔχοντα μᾶλλον ἰέναι ἢ
[292]	τὰ μὲν ἄλλα ἔργα, ἃ	φαίη	ἄν τις πολιτικῆς εἶναι πολλὰ
[286]	ἄνθρωποι· ἢ οὐ τοῦτ' ἂν	εἴη	ἀμαθία, εἴπερ εἴη, τὸ ψεύδεσθαι
[299]	ὡς μάλιστα ἐν ἑαυτῷ; καὶ	εἴη	ἂν εὐδαιμονέστατος (εἰ ἔχοι χρυσίου
[301]	παραγενομένου τὸ ἕτερον ἕτερον ἂν	εἴη;	(Ἆρα τοῦτο, ἔφην ἐγώ, ἀπορεῖς;
[289]	οὐδενὸς ἂν ἀξία ἡ ἐπιστήμη	εἴη.	Εἰ γὰρ μὴ καὶ χρῆσθαι
[273]	ἄν που τὸ ἔργον ὑμῶν	εἴη,	εἰ τηλικαῦτα πράγματα πάρεργα ὑμῖν
[279]	ἂν εἰ ἡμῖν πολλὰ κἀγαθὰ	εἴη;	ἢ τοῦτο ἐκείνου ἔτι εὐηθέστερον;
[291]	καὶ διασκοπούμενοι αὐτὴν εἰ αὕτη	εἴη	ἡ τὴν εὐδαιμονίαν παρέχουσά τε
[296]	πάντα ἐπίσταιο; Τέρας γὰρ ἂν	εἴη,	ἦν δ' ἐγώ. Καὶ ὃς
[289]	ἣν ἂν κτησάμενός τις εὐδαίμων	εἴη.	Καίτοι ἐγὼ ᾤμην ἐνταῦθά που
[280]	οὖν ἄν (τι ὠφελοῖ, εἰ	εἴη	μόνον ἡμῖν, χρῴμεθα δ' αὐτοῖς
[292]	πολλὰ δέ που ταῦτ' ἂν	εἴη,	οἷον πλουσίους τοὺς πολίτας παρέχειν
[290]	ἣν ἄν τις κτησάμενος εὐδαίμων	εἴη.	Οὐκ ἔμοιγε δοκεῖ. Πῶς; ἦν
[280]	Οἱ δημιουργοὶ πάντες, εἰ αὐτοῖς	εἴη	πάντα τὰ ἐπιτήδεια παρεσκευασμένα ἑκάστῳ
[281]	κακῶς πράττων ἄθλιος ἧττον ἂν	εἴη;	Πάνυ γ' ἔφη. Πότερον οὖν
[280]	Τί δέ, εἴ τις κεκτημένος	εἴη	πλοῦτόν τε καὶ ἃ νυνδὴ
[280]	μή; οἷον σιτία εἰ ἡμῖν	εἴη	πολλά, ἐσθίοιμεν δὲ μή, ἢ
[280]	ἦ γὰρ ἂν οὐκέτι σοφία	εἴη.	(Συνωμολογησάμεθα τελευτῶντες οὐκ οἶδ' ὅπως
[280]	δημιουργόν; Οἷον τέκτων, εἰ παρεσκευασμένος	εἴη	τά τε ὄργανα ἅπαντα καὶ
[286]	τοῦτ' ἂν εἴη ἀμαθία, εἴπερ	εἴη,	τὸ ψεύδεσθαι τῶν πραγμάτων; Πάνυ
[278]	προσπαίζειν δὲ οἷός τ' ἂν	εἴη	τοῖς ἀνθρώποις διὰ τὴν τῶν
[286]	τὸ παράπαν οὐδ' ἂν μεμνημένος	εἴη	τοῦ πράγματος οὐδέτερος ἡμῶν; Καὶ
[278]	μὲν πράγματα οὐδὲν ἂν μᾶλλον	εἰδείη	πῇ ἔχει, προσπαίζειν δὲ οἷός
[296]	ἱκανῷ εἶναι, εἰ μή σοι	συμβουληθείη	ὁ ἀδελφός σου οὑτοσὶ Διονυσόδωρος·
[302]	ταῦτα σὰ εἶναι, ἅ σοι	ἐξείη	καὶ ἀποδόσθαι καὶ δοῦναι καὶ
[280]	ἔφην, εἰ ἡμῖν ἀγαθὰ πολλὰ	παρείη,	εὐδαιμονεῖν ἂν καὶ εὖ πράττειν.
[279]	ἐστίν· τοῦτο δὲ κἂν παῖς	γνοίη.	Καὶ ὃς ἐθαύμασεν· οὕτως ἔτι
[285]	ἔφη, τοῦ ἀντιλέγειν, ὦ Κτήσιππε,	ποιῇ	τοὺς λόγους; (Πάντως δήπου, ἔφη,
[289]	ἐπίστασθαι χρῆσθαι τούτῳ ὃ ἂν	ποιῇ.	Φαίνεται, ἔφη. Πολλοῦ ἄρα δεῖ,
[280]	ἄν ποτέ τι σοφία, ἀλλ'	ἀνάγκη	ὀρθῶς πράττειν καὶ τυγχάνειν· ἦ
[293]	αὐτοῦ. Οὐδὲν διαφέρει· ἀλλ' οὐκ	ἀνάγκη	σε ἔχει πάντα ἐπίστασθαι ἐπιστήμονά
[292]	δεῖ ἡμῖν αὐτὴν παραδιδόναι; (ΚΡΙΤΩΝ)	Ἀνάγκη,	ὦ Σώκρατες. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Ἀγαθὸν δέ
[287]	τοίνυν, ἦν δ' ἐγώ, καὶ	ἀνάγκη,	ὡς ἔοικεν· σὺ γὰρ ἄρχεις.
[291]	Ταύτῃ τῇ τέχνῃ ἥ τε	στρατηγικὴ	καὶ αἱ ἄλλαι παραδιδόναι ἄρχειν
[290]	Τίνα; ἔφη ὁ Κλεινίας. (Ἡ	στρατηγική	μοι δοκεῖ, ἔφην ἐγώ, τέχνη
[273]	τοῖς δικαστηρίοις, ἄν τις αὐτὸν	ἀδικῇ.	(Εἰπὼν οὖν ταῦτα κατεφρονήθην ὑπ'
[289]	τοῦ αὐτοῦ πέρι· ἡ γὰρ	λυροποιικὴ	καὶ ἡ κιθαριστικὴ πολὺ διαφέρετον
[292]	Ἔγωγε. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Τί δὲ ἡ	βασιλικὴ	πάντων ἄρχουσα ὧν ἄρχει; Τί
[292]	ἀπήγγειλας. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Ἆρ' οὖν ἡ	βασιλικὴ	σοφοὺς ποιεῖ τοὺς ἀνθρώπους καὶ
[291]	ἡμῖν ἡ πολιτικὴ καὶ ἡ	βασιλικὴ	τέχνη ἡ αὐτὴ εἶναι. (ΚΡΙΤΩΝ)
[291]	πως· φέρε, πάντων ἄρχουσα ἡ	βασιλικὴ	τέχνη τὶ ἡμῖν (ἀπεργάζεται ἔργον
[281]	ὀρθῶς χρῆσθαι ἢ ἐπιστήμη ἡ	τεκτονική;	Οὐ δῆτα, ἔφη. Ἀλλὰ μήν
[307]	σοι εἶναι, καὶ χρηματιστικὴ καὶ	ῥητορικὴ	καὶ στρατηγία; (ΚΡΙΤΩΝ) Ἔμοιγε πάντως
[291]	ἐγὼ ἐρωτῴην, πάντων ἄρχουσα ἡ	ἰατρικὴ	ὧν ἄρχει, τί ἔργον παρέχεται;
[291]	Ἔδοξε γὰρ δὴ ἡμῖν ἡ	πολιτικὴ	καὶ ἡ βασιλικὴ τέχνη ἡ
[306]	ἑκάτερον πρὸς ὃ ἥ τε	πολιτικὴ	καὶ ἡ φιλοσοφία ἀξίω λόγου
[306]	φιλοσοφία ἀγαθόν ἐστιν καὶ ἡ	πολιτικὴ	πρᾶξις, πρὸς ἄλλο δὲ ἑκατέρα,
[272]	μόνον, νῦν δὲ τέλος ἐπιτεθήκατον	παγκρατιαστικῇ	τέχνῃ. Ἣ γὰρ ἦν λοιπὴ
[307]	ὀλίγοι καὶ παντὸς ἄξιοι; Ἐπεὶ	γυμναστικὴ	οὐ καλὸν δοκεῖ σοι εἶναι,
[289]	ἡ γὰρ λυροποιικὴ καὶ ἡ	κιθαριστικὴ	πολὺ διαφέρετον ἀλλήλοιν. Οὐχ οὕτως;
[307]	καλὸν δοκεῖ σοι εἶναι, καὶ	χρηματιστικὴ	καὶ ῥητορικὴ καὶ στρατηγία; (ΚΡΙΤΩΝ)
[290]	δοκεῖ. Πῶς; ἦν δ' ἐγώ.	Θηρευτική	τις ἥδε γέ ἐστιν τέχνη
[301]	αἰσχρὸν αἰσχρόν; Ἐὰν ἔμοιγε, ἔφη,	δοκῇ.	Οὐκοῦν δοκεῖ; Πάνυ γ' ἔφη.
[272]	ὦ Σώκρατες, ἐάν γε σοὶ	δοκῇ.	Πρῶτον δέ μοι διήγησαι τὴν
[287]	ἃ τὸ πρῶτον εἴπομεν νῦν	ἀναμιμνῄσκῃ,	καὶ εἴ τι πέρυσιν εἶπον,
[293]	ἐπειδὴ ἐν ταύτῃ (τῇ ἀπορίᾳ	ἐνεπεπτώκη,	πᾶσαν ἤδη φωνὴν ἠφίειν, δεόμενος
[275]	ὦ (Σώκρατες, ἔφη, ἐὰν μόνον	ἐθέλῃ	ἀποκρίνεσθαι ὁ νεανίσκος. Ἀλλὰ μὲν
[274]	ἐπιδείξοντε (καὶ διδάξοντε, ἐάν τις	ἐθέλῃ	μανθάνειν. Ἀλλ' ὅτι μὲν ἐθελήσουσιν
[296]	Ἀλλ' ὅπως μή τι ἡμᾶς	σφήλῃ	τὸ ἀεὶ τοῦτο. (Οὔκουν ἡμᾶς
[289]	τέχνη αὐτῶν θεσπεσία τις καὶ	ὑψηλή.	Καὶ μέντοι οὐδὲν θαυμαστόν· ἔστι
[295]	οὖν, ἔφην, ἂν σὺ μὲν	ἄλλῃ	ἐρωτᾷς διανοούμενος, ἐγὼ δὲ ἄλλῃ
[295]	ἄλλῃ ἐρωτᾷς διανοούμενος, ἐγὼ δὲ	ἄλλῃ	ὑπολάβω, ἔπειτα πρὸς τοῦτο ἀποκρίνωμαι,
[291]	Σὺ κρινεῖς, ὦ Κρίτων, ἐὰν	βούλῃ	ἀκούειν καὶ τὰ μετὰ ταῦτα
[301]	οἰκείαν γενομένην; Ἐὰν σύ γε	βούλῃ,	ἔφην ἐγώ, δῆλον ὅτι. Τί
[302]	(σοι αὐτοῖς χρῆσθαι ὅτι ἂν	βούλῃ;	Οἷον βοῦς καὶ πρόβατον, ἆρ'
[303]	δοῦναι ἢ ἄλλ' ὅτι ἂν	βούλῃ	χρῆσθαι ὥσπερ τοῖς ἄλλοις ζῴοις;
[302]	θῦσαι δὴ θεῷ ὅτῳ ἂν	βούλῃ.	Ὡμολόγηκα, ἔφην· οὐκ ἔστιν γάρ
[283]	εἶπεν· ὦ ξένε Θούριε, εἰ	μὴ	ἀγροικότερον, ἔφη, ἦν εἰπεῖν, εἶπον
[287]	τὸ φορτικὸν ἐρώτημα. Εἰ γὰρ	μὴ	ἁμαρτάνομεν μήτε πράττοντες μήτε λέγοντες
[297]	ἐγώ, ἀποκρίνασθαί σοι. Οὐ γὰρ	μὴ	ἀνῇς ἐρωτῶν, σχεδόν τι ἐγὼ
[298]	χρυσὸν εἶναι; ἢ ἄνθρωπον ὄντα	μὴ	ἄνθρωπον; Μὴ γάρ, ἔφη ὁ
[282]	ἐγώ, ἡ σοφία διδακτόν, ἀλλὰ	μὴ	ἀπὸ ταὐτομάτου παραγίγνεται τοῖς ἀνθρώποις·
[280]	τὰ ἀγαθά, χρῷτο δὲ αὐτοῖς	μή,	ἆρ' ἂν εὐδαιμονοῖ διὰ τὴν
[280]	ἑαυτοῦ ἔργον, χρῷντο δὲ αὐτοῖς	μή,	ἆρ' ἂν οὗτοι εὖ πράττοιεν
[272]	Ἀλλ' ἐγὼ ἓν μόνον φοβοῦμαι,	μὴ	αὖ ὄνειδος τοῖν ξένοιν περιάψω,
[288]	οὖν τὸν Μενέλαον μιμώμεθα, καὶ	μὴ	ἀφιώμεθα τοῖν ἀνδροῖν ἕως ἂν
[298]	ἢ ἄνθρωπον ὄντα μὴ ἄνθρωπον;	Μὴ	γάρ, ἔφη ὁ Κτήσιππος, ὦ
[297]	οἶδα, φθονῶν καὶ διακωλύων, ἵνα	μὴ	διδάξῃ με Εὐθύδημος ἐκεῖνο τὸ
[280]	χρῆταί τις ἢ καὶ ἐὰν	μή;	Ἐὰν ὀρθῶς. Καλῶς γε, ἦν
[295]	ὅπως ἂν σὺ κελεύῃς. Όταν	μὴ	εἰδῶ ὅτι ἐρωτᾷς, κελεύεις με
[304]	ἵνα μὴ ταχὺ ἐκμαθόντες ὑμῖν	μὴ	εἰδῶσιν χάριν. Ἀλλὰ μάλιστα μὲν
[293]	ὃ τυγχάνει ὄν, αὐτὸ τοῦτο	(μὴ	εἶναι; Ἀλλὰ μὰ Δί' οὐκ
[283]	γενέσθαι αὐτὸν σοφόν, ἀμαθῆ δὲ	μὴ	εἶναι; Ὡμολογοῦμεν. Οὐκοῦν ὃς μὲν
[304]	ἀλλήλω μόνω διαλέγεσθον· εἰ δὲ	μή,	εἴπερ ἄλλου του ἐναντίον, ἐκείνου
[293]	τὸ αὐτὸ εἶναί τε καὶ	μή,	εἴπερ ἓν ἐπίσταμαι, ἅπαντα ἐπίσταμαι
[285]	δέρουσιν, εἴ μοι ἡ δορὰ	μὴ	εἰς (ἀσκὸν τελευτήσει, ὥσπερ ἡ
[283]	μήν, ἔφη, ὦ Σώκρατες, ὅπως	μὴ	ἔξαρνος ἔσῃ ἃ νῦν λέγεις.
[287]	με ἢ οὔ; Εἰ γὰρ	μὴ	ἐξήμαρτον, οὐδὲ σὺ ἐξελέγξεις, καίπερ
[295]	κελεύεις με ὅμως ἀποκρίνεσθαι, ἀλλὰ	μὴ	ἐπανερέσθαι; (Ὑπολαμβάνεις γὰρ δήπου τι,
[277]	οὐ τῶν ἐχόντων; Συνέφη. Οἱ	μὴ	ἐπιστάμενοι ἄρα, ἔφη, μανθάνουσιν, ὦ
[277]	ἂν ἀποστοματίζῃ τις, ὁ δὲ	μὴ	ἐπιστάμενος γράμματα μανθάνει; Οὔκ, ἀλλ'
[277]	ὡμολόγηκας εἶναι τούτων καὶ τοὺς	μὴ	ἐπισταμένους, τῶν μὴ ἐχόντων; Κατένευσε.
[276]	μανθάνουσιν ἃ ἐπίστανται ἢ ἃ	μὴ	ἐπίστανται; Καὶ ὁ Διονυσόδωρος πάλιν
[293]	οὐκ ἐπίσταμαι. Οὐκοῦν εἴ τι	μὴ	ἐπίστασαι, οὐκ ἐπιστήμων εἶ. Ἐκείνου
[277]	ἤδη ἐστίν; Συνέφη. Τὸ ἄρα	μὴ	ἐπίστασθαι (μήπω ἔχειν ἐπιστήμην ἐστίν;
[280]	μή, ἢ ποτόν, πίνοιμεν δὲ	μή,	ἔσθ' ὅτι ὠφελοίμεθ' ἄν; Οὐ
[280]	καὶ ξύλα ἱκανά, τεκταίνοιτο δὲ	μή,	ἔσθ' ὅτι ὠφελοῖτ' ἂν (ἀπὸ
[301]	οἱ ἄλλοι ἅπαντες ἄνθρωποι ὃ	μὴ	ἔστι; Τί λέγεις, ἦν δ'
[274]	ὅτι μὲν ἐθελήσουσιν ἅπαντες οἱ	μὴ	ἔχοντες, ἐγὼ ὑμῖν ἐγγυῶμαι, πρῶτος
[277]	καὶ τοὺς μὴ ἐπισταμένους, τῶν	μὴ	ἐχόντων; Κατένευσε. Τῶν λαμβανόντων ἄρ'
[281]	κεκτημένος καὶ πολλὰ πράττων νοῦν	μὴ	ἔχων, ἢ μᾶλλον ὀλίγα νοῦν
[277]	ἔχοντες ἤδη ἢ οἳ ἂν	μὴ	ἔχωσιν; Οἳ ἂν μή. Οὐκοῦν
[280]	ἡμῖν εἴη πολλά, ἐσθίοιμεν δὲ	μή,	ἢ ποτόν, πίνοιμεν δὲ μή,
[272]	Σώκρατες; Οὐ φοβῇ τὴν ἡλικίαν,	μὴ	ἤδη πρεσβύτερος ᾖς; (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Ἥκιστά
[277]	τὸ μειράκιον, βουλόμενος ἀναπαῦσαι αὐτό,	μὴ	ἡμῖν ἀποδειλιάσειε, παραμυθούμενος εἶπον· ὦ
[277]	ἀποδειλιάσειε, παραμυθούμενος εἶπον· ὦ Κλεινία,	μὴ	θαύμαζε εἴ σοι φαίνονται ἀήθεις
[279]	ὀρθῶς ἡμᾶς θήσειν, ἢ ἐὰν	μή;	Ἵσως γὰρ ἄν τις ἡμῖν
[287]	(ὅτε δεῖ ἀποκρίνασθαι καὶ ὅτε	μή;	Καὶ νῦν οὐδ' ἂν ὁτιοῦν
[289]	ἡ ἐπιστήμη εἴη. Εἰ γὰρ	μὴ	καὶ χρῆσθαι ἐπιστησόμεθα τῷ χρυσίῳ,
[285]	ἀντιλέγειν, ἔφη, ὦ γενναῖε Διονυσόδωρε,	μὴ	κάλει λοιδορεῖσθαι· ἕτερον γάρ τί
[285]	ἅ μοι δοκεῖ πρός με	μὴ	καλῶς λέγειν. Ἀλλὰ σὺ τὸ
[286]	ἢ λέγοντ' ἀληθῆ λέγειν ἢ	μὴ	λέγειν; Συνεχώρει. (Πότερον οὖν ψευδῆ
[284]	ἂν ὁ λόγος ᾖ, ἢ	μὴ	(λέγοντα; Λέγοντα, ἔφη. Οὐκοῦν εἴπερ
[286]	λέγεις τὸ παράπαν; Ὁ δὲ	μὴ	λέγων τῷ λέγοντι πῶς ἀντιλέγοι;
[288]	τοῦ παραληρεῖν. Καὶ ἐγὼ φοβηθεὶς	μὴ	λοιδορία γένηται, πάλιν κατεπράυνον τὸν
[283]	ψεύδεσθαι; Νὴ Δία, ἔφη, εἰ	μὴ	μαίνομαί γε. ~Πότερον λέγοντα τὸ
[295]	τοῦτον φοιτᾶν, ᾠήθην δεῖν ὑπείκειν,	μή	με σκαιὸν ἡγησάμενος φοιτητὴν μὴ
[297]	ἄνδρας ὅτι ἄδικοί εἰσι, καὶ	μή	μοι φθονήσῃς τοῦ μαθήματος. Φεύγεις,
[280]	Δεῖ ἄρα, ἔφην, ὡς ἔοικεν,	μὴ	μόνον κεκτῆσθαι τὰ τοιαῦτα ἀγαθὰ
[307]	φαῦλον ὄν, πάντ' ἄνδρα ἀπότρεπε,	μὴ	μόνον τοὺς ὑεῖς· ἐὰν δὲ
[278]	τε καὶ γελοίως αὐτὸ ποιεῖν,	μή	μου καταγελᾶτε· ὑπὸ προθυμίας γὰρ
[290]	Ἀλλ' ἄρα, ὦ πρὸς Διός,	μὴ	ὁ Κτήσιππος ἦν ὁ ταῦτ'
[274]	τὸν μήπω πεπεισμένον διὰ τὸ	μὴ	οἴεσθαι ὅλως τὸ πρᾶγμα τὴν
[280]	μόνον ἡμῖν, χρῴμεθα δ' αὐτοῖς	μή;	οἷον σιτία εἰ ἡμῖν εἴη
[284]	δὲ ὡμολόγηκας τὸ μὴ ὂν	μὴ	οἷόν τ' εἶναι μηδένα ποιεῖν
[284]	τί· σὺ δὲ ὡμολόγηκας τὸ	μὴ	ὂν μὴ οἷόν τ' εἶναι
[286]	ὡς οὐκ ἔστι· τὸ γὰρ	μὴ	ὂν οὐδεὶς ἐφάνη λέγων. Τί
[286]	νυνδὴ Διονυσόδωρος ἐξελέγξαι; Τὸ γὰρ	μὴ	ὂν πῶς ἄν τις κελεύσαι;
[285]	λέγουσιν, ἐὰν ἐθέλωσι διδόναι, καὶ	μὴ	ὀνόματι διαφέρεσθαι. Εἰ γὰρ ἐπίστανται
[284]	Ὡμολόγησεν. Οὐκ ἄρα τά γε	μὴ	ὄντ' ἔφη, λέγει οὐδείς ποιοῖ
[284]	Καὶ ὁ Εὐθύδημος, τὰ δὲ	μὴ	ὄντα, ἔφη, ἄλλο τι ἢ
[284]	τι οὖν οὐδαμοῦ τά γε	μὴ	ὄντα ὄντα ἐστίν; Οὐδαμοῦ. Ἔστιν
[284]	οὖν ὅπως περὶ ταῦτα, τὰ	μὴ	ὄντα, πράξειεν ἄν τίς τι,
[280]	ἐστιν, ἐάν τις χρῆται ὁτῳοῦν	μὴ	ὀρθῶς πράγματι ἢ ἐὰν ἐᾷ·
[297]	ἑτέρου ὑμῶν, ὥστε πολλοῦ δέω	μὴ	οὐ δύο γε φεύγειν. Πολὺ
[304]	τοῦ χρηματίζεσθαί φατον διακωλύειν οὐδέν	μὴ	οὐ παραλαβεῖν ὁντινοῦν εὐπετῶς τὴν
[277]	ἂν μὴ ἔχωσιν; Οἳ ἂν	μή.	Οὐκοῦν ὡμολόγηκας εἶναι τούτων καὶ
[272]	καὶ τὸν Κόννον καλοῦσι γεροντοδιδάσκαλον.	Μὴ	οὖν καὶ τοῖν ξένοιν τις
[302]	βούλοιο θεῶν; ἃ δ' ἂν	μὴ	οὕτως ἔχῃ, οὐ σά; Κἀγώ
[296]	δύναιο ἂν ἅπαντα ἐπίστασθαι, εἰ	μὴ	πάντα ἐπίσταιο; Τέρας γὰρ ἂν
[290]	τοῖς εὑρήμασιν, ὅσοι γε αὐτῶν	μὴ	παντάπασιν ἀνόητοί εἰσιν. Εἶεν, ἦν
[278]	τε εἰδότι καὶ ἐπὶ τῷ	μή·	παραπλήσιον δὲ τούτῳ καὶ τὸ
[288]	καταβαλὼν πίπτειν, καὶ ὥστε τοῦτο	μὴ	πάσχειν οὐδ' ὑπὸ τῆς ὑμετέρας
[304]	ἄν γέ μοι πείθησθε, εὐλαβήσεσθε	μὴ	πολλῶν ἐναντίον λέγειν, ἵνα μὴ
[283]	ἦν δ' ἐγώ· οὐ γὰρ	μή	ποτ' ἔξαρνος γένωμαι. Τί οὖν;
[306]	ὅσα δὲ ἐκ δυοῖν ἀγαθοῖν	μὴ	πρὸς ταὐτόν, ἀμφοῖν χείρω πρὸς
[306]	δ' ἐκ δυοῖν κακοῖν συντεθέντα	μὴ	πρὸς τὸ αὐτὸ ὄντοιν ἐν
[295]	μή με σκαιὸν ἡγησάμενος φοιτητὴν	μὴ	προσδέχοιτο. Εἶπον οὖν· ἀλλ' εἰ
[298]	ταχὺ ὑπολαβὼν ὁ Διονυσόδωρος, ἵνα	μὴ	πρότερόν τι εἴποι ὁ Κτήσιππος,
[284]	μοι πείθῃ, εὐλαβήσῃ εἶναι, (ἵνα	μή	σε οἱ ἀγαθοὶ κακῶς λέγωσιν.
[296]	πάνυ πιστεύω ἱκανῷ εἶναι, εἰ	μή	σοι συμβουληθείη ὁ ἀδελφός σου
[276]	ἦ δ' ὅς. Οὐκοῦν εἰ	μὴ	σοφοί, ἀμαθεῖς; Πάνυ γε. Ὑμεῖς
[274]	τὴν ἀρετὴν μαθητὸν εἶναι ἢ	μὴ	σφὼ εἶναι αὐτῆς διδασκάλω; Φέρε,
[278]	ἄνθρωποι ἃ ἐπίστανται ἢ ἃ	μή.	Ταῦτα δὴ τῶν μαθημάτων παιδιά
[304]	μὴ πολλῶν ἐναντίον λέγειν, ἵνα	μὴ	ταχὺ ἐκμαθόντες ὑμῖν μὴ εἰδῶσιν
[275]	ἥκετον εἰς κάλλιστον· ἀλλ' εἰ	μή	τι διαφέρει ὑμῖν, λάβετον πεῖραν
[296]	ἔφη, παύσῃ παραφθεγγόμενος; Ἀλλ' ὅπως	μή	τι ἡμᾶς σφήλῃ τὸ ἀεὶ
[279]	Ἐν τοῖς ἀγαθοῖς. Ἐνθυμοῦ δὴ	μή	τι παραλείπωμεν τῶν ἀγαθῶν, ὅτι
[301]	τὰ σαυτοῦ οἴει γιγνώσκειν; Εἰ	μή	τι σὺ ἄλλο λέγεις· ἀπὸ
[291]	ταῦτα· ἀλλ' ὦ δαιμόνιε Κρίτων,	μή	τις τῶν κρειττόνων παρὼν αὐτὰ
[275]	αὐτῷ, οἷον εἰκὸς περὶ νέῳ,	μή	τις φθῇ ἡμᾶς ἐπ' ἄλλο
[307]	δίκαιόν γε, ὦ Σώκρατες. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ)	Μὴ	τοίνυν ὅ γε οὐ χρὴ
[282]	πράττων ἐπιδειξάτω ἡμῖν. Εἰ δὲ	μὴ	(τοῦτο βούλεσθον, ὅθεν ἐγὼ ἀπέλιπον,
[273]	τε κἀγαθὸς τὴν φύσιν, ὅσον	μὴ	ὑβριστὴς (δὲ) διὰ τὸ (νέος
[295]	κἀκεῖνος χαλεπαίνει ἑκάστοτε ὅταν αὐτῷ	μὴ	ὑπείκω, ἔπειτά μου ἧττον ἐπιμελεῖται
[298]	λίθῳ; Δέδοικα μὲν ἔγωγ' ἔφην,	μὴ	φανῶ ὑπὸ σοῦ ὁ αὐτός·
[272]	τεκμήριον ἔχω καὶ παραμύθιον τοῦ	μὴ	φοβεῖσθαι. Αὐτὼ γὰρ τούτω, ὡς
[306]	αὐτοῖς χρὴ τῆς ἐπιθυμίας καὶ	μὴ	χαλεπαίνειν, ἡγεῖσθαι μέντοι τοιούτους εἶναι
[302]	ὦ Διονυσόδωρε, εὐφήμει τε καὶ	μὴ	χαλεπῶς με προδίδασκε. Ἔστι γὰρ
[298]	ἦ δ' ὅς· χρυσὸν ὄντα	μὴ	χρυσὸν εἶναι; ἢ ἄνθρωπον ὄντα
[289]	ποιεῖν τι ἐπίσταται, χρῆσθαι δὲ	μὴ	ᾧ ἂν ποιήσῃ· οὐχ οὕτως;
[289]	(ποιεῖν, οὐδενὸς ἂν ἀξία ἡ	ἐπιστήμη	εἴη. Εἰ γὰρ μὴ καὶ
[292]	εἰδέναι τίς ποτέ ἐστιν ἡ	ἐπιστήμη	ἐκείνη ἣ ἡμᾶς εὐδαίμονας ποιήσει;
[281]	τὰ σκεύη ἐργασίᾳ τὸ ὀρθῶς	ἐπιστήμη	ἐστὶν ἡ ἀπεργαζομένη. Συνέφη. Ἆρ'
[281]	τὴν πρᾶξιν, ἢ ἄλλο τι;	Ἐπιστήμη,	ἦ δ' ὅς. Οὐ μόνον
[282]	τὴν δὲ ὀρθότητα καὶ εὐτυχίαν	ἐπιστήμη	ἡ παρέχουσα, δεῖ δή, ὡς
[281]	τὸ ἀπεργαζόμενον ὀρθῶς χρῆσθαι ἢ	ἐπιστήμη	ἡ τεκτονική; Οὐ δῆτα, ἔφη.
[281]	ὀρθῶς πᾶσι τοῖς τοιούτοις χρῆσθαι	ἐπιστήμη	(ἦν ἡγουμένη καὶ κατορθοῦσα τὴν
[293]	ἐπιδεῖξαι τίς ποτ' ἐστὶν ἡ	ἐπιστήμη	ἧς τυχόντες ἂν καλῶς τὸν
[281]	καὶ εὐπραγίαν, ὡς ἔοικεν, ἡ	ἐπιστήμη	παρέχει τοῖς ἀνθρώποις ἐν πάσῃ
[278]	ἤδη τὴν ἐπιστήμην ταύτῃ τῇ	ἐπιστήμῃ	ταὐτὸν τοῦτο πρᾶγμα ἐπισκοπῇ ἢ
[289]	Οὐδέ γε εἴ τις ἔστιν	ἐπιστήμη	(ὥστε ἀθανάτους ποιεῖν, ἄνευ τοῦ
[293]	οὖν, ἔφη. Ἐπίδειξον τοίνυν με	νὴ	Δί' ἔφην ἐγώ, ἔχοντα· πολὺ
[283]	σοι οἷόν τ' εἶναι ψεύδεσθαι;	Νὴ	Δία, ἔφη, εἰ μὴ μαίνομαί
[284]	τε καὶ τὰ ὄντα λέγει.	Νὴ	Δία, ἔφη ὁ Κτήσιππος, ὦ
[305]	αὐτόν φασι περὶ τοῦ πράγματος	νὴ	τὸν Δία καὶ δεινὸν εἶναι
[305]	οἱ ῥήτορες ἀγωνίζονται; (ΚΡΙΤΩΝ) Ἥκιστα	νὴ	τὸν Δία ῥήτωρ, οὐδὲ οἶμαι
[292]	ἣ ἡμᾶς εὐδαίμονας ποιήσει; (ΚΡΙΤΩΝ)	Νὴ	τὸν Δία, ὦ Σώκρατες, εἰς
[298]	τοῦτον; Καὶ ὁ Κτήσιππος γελάσας,	νὴ	τοὺς θεούς, ἔφη· οὐ γὰρ
[278]	πράγματός (τινος ἔπειτα ὕστερον αὐτοῦ	λαμβάνῃ	τὴν ἐπιστήμην, καλοῦσι δὲ ταὐτὸν
[277]	λαμβάνειν τούτου οὗ ἄν τις	μανθάνῃ;	Ὡμολόγει ὁ Κλεινίας. Τὸ δ'
[277]	οἱ λόγοι. Ἴσως γὰρ οὐκ	αἰσθάνῃ	οἷον ποιεῖτον τὼ ξένω περὶ
[292]	ταῦτα οὔτε κακὰ οὔτε ἀγαθὰ	ἐφάνη,	ἔδει δὲ σοφοὺς ποιεῖν καὶ
[286]	τὸ γὰρ μὴ ὂν οὐδεὶς	ἐφάνη	λέγων. Τί οὖν δὴ τοῦτο;
[289]	τῷ χρυσίῳ, οὐδὲν ὄφελος αὐτοῦ	ἐφάνη	ὄν· ἢ οὐ μέμνησαι; ἔφην
[276]	τὸ πρότερόν γε καλὸν ἡμῖν	ἐφάνη	τὸ ἐρώτημα. Πάντ' ἔφη, ὦ
[290]	ἂν κτήσηται ἢ ποιήσασα ἢ	θηρευσαμένη	αὐτὴ καὶ ἐπιστήσεται χρῆσθαι, καὶ
[291]	αὐταὶ δημιουργοί εἰσιν, ὡς μόνῃ	ἐπισταμένῃ	χρῆσθαι. Σαφῶς οὖν ἐδόκει ἡμῖν
[291]	τὴν εὐδαιμονίαν παρέχουσά τε καὶ	ἀπεργαζομένη,	ἐνταῦθα ὥσπερ εἰς λαβύρινθον ἐμπεσόντες,
[281]	τὸ ὀρθῶς ἐπιστήμη ἐστὶν ἡ	ἀπεργαζομένη.	Συνέφη. Ἆρ' οὖν, ἦν δ'
[281]	τοῖς τοιούτοις χρῆσθαι ἐπιστήμη (ἦν	ἡγουμένη	καὶ κατορθοῦσα τὴν πρᾶξιν, ἢ
[289]	ποιοῦσα τέχνη, χωρὶς δὲ ἡ	χρωμένη	διῄρηται τοῦ αὐτοῦ πέρι· ἡ
[292]	τίς ποτέ ἐστιν ἡ ἐπιστήμη	ἐκείνη	ἣ ἡμᾶς εὐδαίμονας ποιήσει; (ΚΡΙΤΩΝ)
[274]	οἱ ἄλλοι, καὶ ἐκέλευον αὐτὼ	κοινῇ	πάντες ἐπιδείξασθαι τὴν δύναμιν τῆς
[287]	Καὶ νῦν οὐδ' ἂν ὁτιοῦν	ἀποκρίνῃ,	ἅτε γιγνώσκων ὅτι οὐ δεῖ;
[287]	δ' ἐγώ, ὦ Διονυσόδωρε; Οὐκ	ἀποκρίνῃ;	ἔφη. Ἦ καὶ δίκαιον; Δίκαιον
[295]	πρότερον πρὶν ἂν πύθωμαι. Οὐκ	ἀποκρινῇ,	ἔφη, πρὸς ἃ ἂν ἀεὶ
[298]	ὃς ὁ Διονυσόδωρος, ἄν μοι	ἀποκρίνῃ,	ὦ Κτήσιππε, ὁμολογήσεις ταῦτα. Εἰπὲ
[291]	Αἰσχύλου ἰαμβεῖον μόνη ἐν τῇ	πρύμνῃ	καθῆσθαι τῆς πόλεως, πάντα κυβερνῶσα
[291]	ἀτεχνῶς κατὰ τὸ Αἰσχύλου ἰαμβεῖον	μόνη	ἐν τῇ πρύμνῃ καθῆσθαι τῆς
[291]	ὧν αὐταὶ δημιουργοί εἰσιν, ὡς	μόνῃ	ἐπισταμένῃ χρῆσθαι. Σαφῶς οὖν ἐδόκει
[295]	ἢ οὐ τοῦτο λέγεις; Οὐκ	αἰσχύνῃ,	ἔφη, ὦ Σώκρατες; ἐρωτώμενος ἀντερωτᾷς;
[290]	Θηρευτική τις ἥδε γέ ἐστιν	τέχνη	ἀνθρώπων. Τί δὴ οὖν; ἔφην
[289]	δοκοῦσιν εἶναι, καὶ αὐτὴ ἡ	τέχνη	αὐτῶν θεσπεσία τις καὶ ὑψηλή.
[291]	ἡ πολιτικὴ καὶ ἡ βασιλικὴ	τέχνη	ἡ αὐτὴ εἶναι. (ΚΡΙΤΩΝ) Τί
[292]	~(ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Τί δὲ ἡ ὑμετέρα	τέχνη	ἡ γεωργία; πάντων ἄρχουσα (ὧν
[291]	οὖν δή; (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Ταύτῃ τῇ	τέχνῃ	ἥ τε στρατηγικὴ καὶ αἱ
[272]	νῦν δὲ τέλος ἐπιτεθήκατον παγκρατιαστικῇ	τέχνῃ.	Ἣ γὰρ ἦν λοιπὴ αὐτοῖν
[289]	αὕτη ἐστὶν ἡ τῶν λογοποιῶν	τέχνη,	ἣν ἂν κτησάμενός τις εὐδαίμων
[289]	λόγους χωρὶς ἡ τοῦ ποιεῖν	τέχνη	καὶ ἡ τοῦ χρῆσθαι. Ἱκανόν
[290]	στρατηγική μοι δοκεῖ, ἔφην ἐγώ,	τέχνη	παντὸς μᾶλλον εἶναι ἣν ἄν
[282]	δὲ ὁπότερος βούλεται, ταὐτὸν τοῦτο	τέχνῃ	πράττων ἐπιδειξάτω ἡμῖν. Εἰ δὲ
[291]	φέρε, πάντων ἄρχουσα ἡ βασιλικὴ	τέχνη	τὶ ἡμῖν (ἀπεργάζεται ἔργον ἢ
[289]	δὴ χωρὶς μὲν ἡ ποιοῦσα	τέχνη,	χωρὶς δὲ ἡ χρωμένη διῄρηται
[297]	φθονῶν καὶ διακωλύων, ἵνα μὴ	διδάξῃ	με Εὐθύδημος ἐκεῖνο τὸ σοφόν.
[297]	ὠγαθέ, ἕως ἂν Εὐθύδημός με	διδάξῃ	ὡς ἐπίσταμαι τοὺς ἀγαθοὺς ἄνδρας
[302]	εἶναι σά, ὅσα ἄν σοι	ἐξῇ	καὶ δοῦναι καὶ ἀποδόσθαι καὶ
[302]	εἶναι, ὧν ἂν ἄρξῃς καὶ	ἐξῇ	(σοι αὐτοῖς χρῆσθαι ὅτι ἂν
[307]	οὖν τούτου ἕνεκα αὐτός τε	φεύξῃ	πάντα τὰ ἐπιτηδεύματα καὶ τῷ
[278]	πράγματα οὐδὲν ἂν μᾶλλον εἰδείη	πῇ	ἔχει, προσπαίζειν δὲ οἷός τ'
[272]	παγκρατιαστικῇ τέχνῃ. Ἣ γὰρ ἦν	λοιπὴ	αὐτοῖν μάχη ἀργός, ταύτην νῦν
[288]	εἴτε Χῖοι εἴθ' ὁπόθεν καὶ	ὅπῃ	χαίρετον ὀνομαζόμενοι· ὡς οὐδὲν ὑμῖν
[278]	τῇ ἐπιστήμῃ ταὐτὸν τοῦτο πρᾶγμα	ἐπισκοπῇ	ἢ πραττόμενον ἢ λεγόμενον μᾶλλον
[280]	ἔχειν, σοφίας παρούσης, ᾧ ἂν	παρῇ,	μηδὲν προσδεῖσθαι εὐτυχίας· ἐπειδὴ δὲ
[275]	τρέψας αὐτοῦ τὴν διάνοιαν καὶ	διαφθείρῃ.	Σφὼ οὖν ἥκετον εἰς κάλλιστον·
[284]	ὁ Διονυσόδωρος, λοιδορῇ, ὦ Κτήσιππε,	λοιδορῇ.	Μὰ Δί' οὐκ ἔγωγε, ἦ
[284]	Σὺ μέν, ἔφη ὁ Διονυσόδωρος,	λοιδορῇ,	ὦ Κτήσιππε, λοιδορῇ. Μὰ Δί'
[306]	οἷοί εἰσιν· πάντα γὰρ ἄνδρα	χρὴ	ἀγαπᾶν ὅστις καὶ ὁτιοῦν λέγει
[287]	παρόντι λεγομένοις οὐχ ἕξεις ὅτι	χρῇ;	Καὶ γάρ, ἔφην ἐγώ, χαλεποί
[300]	τῇ ἀποκρίσει οὐχ ἕξεις ὅτι	χρῇ.	Καὶ ὁ Κτήσιππος, ὥσπερ εἰώθει,
[289]	(Τίνι τεκμηρίῳ, ἦν δ' ἐγώ,	χρῇ;	Ὁρῶ, ἔφη, τινὰς λογοποιούς, οἳ
[274]	εἴπετον, πότερον πεπεισμένον ἤδη ὡς	χρὴ	παρ' ὑμῶν μανθάνειν δύναισθ' ἂν
[307]	Μὴ τοίνυν ὅ γε οὐ	χρὴ	ποίει, ὦ Κρίτων, ἀλλ' ἐάσας
[278]	ἐπιδείξατον προτρέποντε τὸ μειράκιον ὅπως	χρὴ	σοφίας τε καὶ ἀρετῆς ἐπιμεληθῆναι.
[306]	εἶναι. Συγγιγνώσκειν μὲν οὖν αὐτοῖς	χρὴ	τῆς ἐπιθυμίας καὶ μὴ χαλεπαίνειν,
[287]	σοφὸς ὤν, οὐδ' ἔχεις ὅτι	χρῇ	τῷ λόγῳ· εἰ δ' ἐξήμαρτον,
[275]	τουτονὶ τὸν νεανίσκον πείσατον ὡς	χρὴ	φιλοσοφεῖν καὶ ἀρετῆς ἐπιμελεῖσθαι, καὶ
[298]	ἐστὶ τῶν θαλαττίων. Καὶ ἡ	σή	γ' ἔφη. Καὶ σὺ ἄρα
[298]	τῶν ἐχίνων ἄρα, ἔφη, ἡ	σὴ	μήτηρ μήτηρ ἐστὶ τῶν θαλαττίων.
[281]	ἐπιστήμη παρέχει τοῖς ἀνθρώποις ἐν	πάσῃ	κτήσει τε καὶ πράξει. Ὡμολόγει.
[299]	ἕξει, ἐάν τις αὐτῷ τρίψας	ἐγκεράσῃ	ἐλλεβόρου ἅμαξαν; Καὶ ὁ Κτήσιππος
[283]	ὦ Σώκρατες, ὅπως μὴ ἔξαρνος	ἔσῃ	ἃ νῦν λέγεις. Ἔσκεμμαι, ἦν
[284]	ὧν σύ, ἐάν μοι πείθῃ,	εὐλαβήσῃ	εἶναι, (ἵνα μή σε οἱ
[287]	εἴ τι πέρυσιν εἶπον, νῦν	ἀναμνησθήσῃ,	τοῖς δ' ἐν τῷ παρόντι
[289]	χρῆσθαι δὲ μὴ ᾧ ἂν	ποιήσῃ·	οὐχ οὕτως; Συνέφη. Οὐδέ γε
[301]	μάγειρον καὶ κατακόψας ἑψήσῃ καὶ	ὀπτήσῃ,	τὰ προσήκοντα ποιήσει· καὶ ἐὰν
[296]	μὰ Δία, ἔφη, αὐτὸς ἀεὶ	ἐπιστήσῃ	καὶ ἅπαντα, ἂν ἐγὼ βούλωμαι.
[301]	σφάξας τὸν μάγειρον καὶ κατακόψας	ἑψήσῃ	καὶ ὀπτήσῃ, τὰ προσήκοντα ποιήσει·
[272]	τοῖν ξένοιν τις ταὐτὸν τοῦτο	ὀνειδίσῃ·	οἱ δ' αὐτὸ τοῦτο ἴσως
[299]	τῶν καλῶν ἐρεῖν. Σὺ ἄριστα	εἴσῃ,	ἔφη· ἀλλ' ἀποκρίνου. Ἐπειδὴ γὰρ
[297]	οὔσῃ καὶ διὰ τὴν σοφίαν	ἀνιείσῃ,	εἰ μίαν κεφαλὴν τοῦ λόγου
[296]	ἐγώ, τούτῳ. Οὐκ αὖ, ἔφη,	παύσῃ	παραφθεγγόμενος; Ἀλλ' ὅπως μή τι
[297]	τῇ τε ὕδρᾳ διαμάχεσθαι, σοφιστρίᾳ	οὔσῃ	καὶ διὰ τὴν σοφίαν ἀνιείσῃ,
[289]	ἀθανάτους ποιεῖν, ἄνευ τοῦ ἐπίστασθαι	τῇ	ἀθανασίᾳ χρῆσθαι οὐδὲ ταύτης ἔοικεν
[306]	λόγου ἐστόν, καὶ τρίτοι ὄντες	τῇ	ἀληθείᾳ ζητοῦσι πρῶτοι δοκεῖν εἶναι.
[305]	σοφίας πέρι. Εἶναι μὲν γὰρ	τῇ	ἀληθείᾳ σφᾶς σοφωτάτους, ἐν δὲ
[300]	Διονυσόδωρος· εὖ γὰρ οἶδα ὅτι	τῇ	ἀποκρίσει οὐχ ἕξεις ὅτι χρῇ.
[293]	ὦ Κρίτων, ἐπειδὴ ἐν ταύτῃ	(τῇ	ἀπορίᾳ ἐνεπεπτώκη, πᾶσαν ἤδη φωνὴν
[299]	χρυσίου μὲν τρία τάλαντα ἐν	τῇ	γαστρί, τάλαντον δ' ἐν τῷ
[295]	ἐπίστασαι, ἢ οὔ; Ἔγωγε, ἔφην,	τῇ	γε ψυχῇ. ~(Οὗτος αὖ, ἔφη,
[279]	καὶ δυνάμεις καὶ τιμαὶ ἐν	τῇ	ἑαυτοῦ δῆλά ἐστιν ἀγαθὰ ὄντα.
[278]	ἔχων ἤδη τὴν ἐπιστήμην ταύτῃ	τῇ	ἐπιστήμῃ ταὐτὸν τοῦτο πρᾶγμα ἐπισκοπῇ
[281]	φαμέν; Συνεχώρει. Τί οὖν; Ἐν	τῇ	ἐργασίᾳ τε καὶ χρήσει τῇ
[285]	Διονυσοδώρῳ τούτῳ ὥσπερ τῇ Μηδείᾳ	τῇ	Κόλχῳ. Ἀπολλύτω με, καὶ εἰ
[285]	παραδίδωμι ἐμαυτὸν Διονυσοδώρῳ τούτῳ ὥσπερ	τῇ	Μηδείᾳ τῇ Κόλχῳ. Ἀπολλύτω με,
[281]	τῇ ἐργασίᾳ τε καὶ χρήσει	τῇ	περὶ τὰ ξύλα μῶν ἄλλο
[281]	Ἀλλὰ μήν που καὶ ἐν	τῇ	περὶ τὰ σκεύη ἐργασίᾳ τὸ
[291]	αἰτία τοῦ ὀρθῶς πράττειν ἐν	τῇ	(πόλει, καὶ ἀτεχνῶς κατὰ τὸ
[291]	τὸ Αἰσχύλου ἰαμβεῖον μόνη ἐν	τῇ	πρύμνῃ καθῆσθαι τῆς πόλεως, πάντα
[301]	δ' ἐγώ, ἤδη κολοφῶνα ἐπιτιθεῖς	τῇ	σοφίᾳ. Ἆρά μοί ποτε αὕτη
[297]	ὃς οὐχ οἷός τε ἦν	τῇ	τε ὕδρᾳ διαμάχεσθαι, σοφιστρίᾳ οὔσῃ
[277]	δὲ ταὐτὸν ὅπερ οἱ ἐν	τῇ	τελετῇ τῶν Κορυβάντων, ὅταν τὴν
[291]	Τί οὖν δή; (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Ταύτῃ	τῇ	τέχνῃ ἥ τε στρατηγικὴ καὶ
[271]	φεύγοντες δὲ ἐκεῖθεν πόλλ' ἤδη	ἔτη	περὶ τούσδε τοὺς τόπους διατρίβουσιν.
[277]	ταὐτὸν ὅπερ οἱ ἐν τῇ	τελετῇ	τῶν Κορυβάντων, ὅταν τὴν θρόνωσιν
[274]	πεῖσαι ὡς καὶ διδακτὸν ἡ	ἀρετὴ	καὶ οὗτοι ὑμεῖς ἐστὲ παρ'
[307]	δήπου. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Τί οὖν; Ἐν	ἑκάστῃ	τούτων τοὺς πολλοὺς πρὸς (ἕκαστον
[282]	τούτου ὑπηρετεῖν καὶ δουλεύειν καὶ	ἐραστῇ	καὶ παντὶ ἀνθρώπῳ, ὁτιοῦν ἐθέλοντα
[274]	ἅμα φιλήκοος ὢν ἀναπηδήσας πρῶτος	προσέστη	ἡμῖν ἐν τῷ καταντικρύ· οὕτως
[296]	τούτῳ ᾧ ἐπίστασαι, εἴτε ὅταν	ἐπίστῃ	εἴτε ὅπως βούλει· ἀεὶ γὰρ
[272]	ὥσπερ Κόννῳ τῷ Μητροβίου, τῷ	κιθαριστῇ,	ὃς ἐμὲ διδάσκει ἔτι καὶ
[297]	μιᾶς, καὶ καρκίνῳ τινὶ ἑτέρῳ	σοφιστῇ	ἐκ θαλάττης ἀφιγμένῳ, νεωστί, μοι
[301]	ἐάν τις, ἔφη, τὰ προσήκοντα	πράττῃ,	ὀρθῶς πράξει; Μάλιστα. Προσήκει δέ
[287]	ἐξαμαρτάνειν ἔστιν, ὅταν τίς τι	πράττη;	Πράττοντα γὰρ οὐκ ἔστιν ἁμαρτάνειν
[291]	καὶ ἡ βασιλικὴ τέχνη ἡ	αὐτὴ	εἶναι. (ΚΡΙΤΩΝ) Τί οὖν δή;
[289]	ὦ Κλεινία, δοκοῦσιν εἶναι, καὶ	αὐτὴ	ἡ τέχνη αὐτῶν θεσπεσία τις
[290]	κτήσηται ἢ ποιήσασα ἢ θηρευσαμένη	αὐτὴ	καὶ ἐπιστήσεται χρῆσθαι, καὶ ἡ
[291]	τέχνην καὶ διασκοπούμενοι αὐτὴν εἰ	αὕτη	εἴη ἡ τὴν εὐδαιμονίαν παρέχουσά
[292]	καὶ ἐπιστήμης μεταδιδόναι, εἴπερ ἔμελλεν	αὕτη	εἶναι ἡ (ὠφελοῦσά τε καὶ
[291]	χρῆσθαι. Σαφῶς οὖν ἐδόκει ἡμῖν	αὕτη	εἶναι ἣν ἐζητοῦμεν, καὶ ἡ
[289]	ἐγώ, τεκμήριον λέγειν, ὅτι οὐχ	αὕτη	ἐστὶν ἡ τῶν λογοποιῶν τέχνη,
[289]	δῆλον ὅτι δεόμεθα· καὶ γὰρ	αὕτη	ἑτέρα τοιαύτη. Συνεδόκει. Ἀλλὰ πρὸς
[302]	Οὐκ ἔστιν, ἦν δ' ἐγώ,	αὕτη	ἡ ἐπωνυμία Ἰώνων οὐδενί, οὔθ'
[292]	τεκτονικὴν καὶ τὰς ἄλλας ἁπάσας,	αὕτη	ἡ παραδιδοῦσά ἐστιν; (ΚΡΙΤΩΝ) Οὐκ
[292]	δὴ οὖν τίς ποτέ ἐστιν	αὕτη,	ᾗ τί χρησόμεθα; βούλει φῶμεν,
[289]	λογοποιικὴν τέχνην μάθοιμεν, ἆρά ἐστιν	αὕτη	ἣν ἔδει κεκτημένους ἡμᾶς εὐδαίμονας
[292]	γε οἶσθα, ὅτι εἴπερ ἐστὶν	αὕτη	ἣν ἡμεῖς ζητοῦμεν, ὠφέλιμον αὐτὴν
[301]	τῇ σοφίᾳ. Ἆρά μοί ποτε	αὕτη	παραγενήσεται ὥστε μοι οἰκεία γενέσθαι;
[282]	ἀγαθὸν ἄνδρα εἶναι, καὶ τίς	αὕτη.	Ὡς γὰρ ἔλεγον ἀρχόμενος, περὶ
[290]	καὶ ἐπιστήσεται χρῆσθαι, καὶ ἡ	τοιαύτη	ποιήσει ἡμᾶς μακαρίους, ἄλλην δή
[300]	παρηκηκόει· οὐ γάρ ἐστιν ἄλλων	τοιαύτη	σοφία τῶν νῦν ἀνθρώπων. (Κἀγὼ
[289]	δεόμεθα· καὶ γὰρ αὕτη ἑτέρα	τοιαύτη.	Συνεδόκει. Ἀλλὰ πρὸς θεῶν, ἔφην
[293]	αὐτός, ὦ Κρίτων, ἐπειδὴ ἐν	ταύτῃ	(τῇ ἀπορίᾳ ἐνεπεπτώκη, πᾶσαν ἤδη
[278]	ἐπειδὰν ἔχων ἤδη τὴν ἐπιστήμην	ταύτῃ	τῇ ἐπιστήμῃ ταὐτὸν τοῦτο πρᾶγμα
[291]	(ΚΡΙΤΩΝ) Τί οὖν δή; (ΣΩΚΡΑΤΗΣ)	Ταύτῃ	τῇ τέχνῃ ἥ τε στρατηγικὴ
[301]	ἐὰν τὸν χαλκέα τις αὐτὸν	χαλκεύῃ	καὶ τὸν κεραμέα κεραμεύῃ, καὶ
[281]	καὶ ἐν τῇ περὶ τὰ	σκεύη	ἐργασίᾳ τὸ ὀρθῶς ἐπιστήμη ἐστὶν
[301]	αὐτὸν χαλκεύῃ καὶ τὸν κεραμέα	κεραμεύῃ,	καὶ οὗτος τὰ προσήκοντα πράξει.
[302]	τῶν τοιούτων. Εἶτα τοῖς ἄλλοις,	ἔφη,	Ἀθηναίοις οὐκ ἔστιν Ζεὺς ὁ
[294]	ὁπόσους σύ; Οὐκ ἐξαρκεῖ σοι,	ἔφη,	ἀκοῦσαι ὅτι πάντα ἐπιστάμεθα; Μηδαμῶς,
[299]	καλῶν ἐρεῖν. Σὺ ἄριστα εἴσῃ,	ἔφη·	ἀλλ' ἀποκρίνου. Ἐπειδὴ γὰρ ὡμολόγεις
[296]	ἀεὶ τοῦτο. (Οὔκουν ἡμᾶς γ'	ἔφη,	ἀλλ' εἴπερ, σέ. Ἀλλ' ἀποκρίνου·
[290]	τέχνην; Ἐγὼ μὲν οὐκ εὐπορῶ,	ἔφη.	Ἀλλ' ἦν δ' ἐγώ, ἐμὲ
[284]	οὐδὲν κατὰ σοῦ ψεύδεται. (Ναί,	ἔφη·	ἀλλ' ὁ ταῦτα λέγων, ἔφη
[285]	ἀντιλέγοντος ἑτέρου ἑτέρῳ. Ἀληθῆ λέγεις;	ἔφη·	ἀλλὰ ἀκούων μὲν νυνί σοι
[281]	ἐπιστήμη ἡ τεκτονική; Οὐ δῆτα,	ἔφη.	Ἀλλὰ μήν που καὶ ἐν
[288]	γῆς χρυσίον πλεῖστον κατορώρυκται; Ἴσως,	ἔφη.	Ἀλλὰ τὸ πρότερον, ἦν δ'
[286]	ψεύδεσθαι τῶν πραγμάτων; Πάνυ γε,	ἔφη.	Ἀλλὰ τοῦτο οὐκ ἔστιν, ἦν
[284]	Εὐθύδημος, τὰ δὲ μὴ ὄντα,	ἔφη,	ἄλλο τι ἢ οὐκ ἔστιν;
[287]	γιγνώσκων ὅτι οὐ δεῖ; Λαλεῖς,	ἔφη,	ἀμελήσας ἀποκρίνασθαι· ἀλλ' ὠγαθέ, πείθου
[304]	ὑπὸ τοῦ ὄχλου. Καὶ μήν,	ἔφη,	ἄξιόν γ' ἦν ἀκοῦσαι. Τί
[285]	ἀντιλέγειν; Οὔκουν σύ γ' ἄν,	ἔφη,	ἀποδείξαις πώποτε ἀκούσας οὐδενὸς ἀντιλέγοντος
[298]	καὶ ἔτι γέ μοι μικρόν,	ἔφη,	ἀπόκριναι· τύπτεις τὸν κύνα τοῦτον;
[297]	ἐκεῖνο τὸ σοφόν. Ἀποκρίνου δή,	ἔφη.	Ἀποκρίνομαι δή, εἶπον, ὅτι τοῦ
[277]	Οὐκοῦν ὧν τι σὺ ἐπίστασαι,	ἔφη,	ἀποστοματίζει, εἴπερ πάντα ἐπίστασαι; Καὶ
[288]	ἥτις ἡμᾶς ὀνήσει; Πάνυ γ'	ἔφη.	Ἆρ' οὖν ἄν τι ἡμᾶς
[280]	ἢ εἰ ὠφελοῖ; Εἰ ὠφελοῖ,	ἔφη.	Ἆρ' οὖν ἄν (τι ὠφελοῖ,
[293]	καὶ πολλά, σμικρά γε. Ἀρκεῖ,	ἔφη.	Ἆρ' οὖν δοκεῖς οἷόν τέ
[276]	ἠπίστασθε ταῦτα ἃ ἐμανθάνετε; Οὐκ	ἔφη.	Ἆρ' οὖν (σοφοὶ ἦτε, ὅτε
[298]	Κτήσιππος ἐκδεξάμενος, ὁ δὲ ὑμέτερος,	ἔφη,	αὖ πατὴρ οὐ ταὐτὰ ταῦτα
[298]	καὶ κύων. Καὶ γὰρ σοί,	ἔφη.	Αὐτίκα δέ γε, ἦ δ'
[298]	ὁ κύων; Ἔγωγέ τοι εἶδον,	ἔφη,	αὐτὸν ὀχεύοντα τὴν κύνα. Τί
[296]	ἐπίστασαι. Καὶ ναὶ μὰ Δία,	ἔφη,	αὐτὸς ἀεὶ ἐπιστήσῃ καὶ ἅπαντα,
[296]	γ' ἐπίσταμαι. Ἀλλὰ μηδὲ ἕν,	ἔφη,	ἀφέλῃς· οὐδὲν γάρ σου δέομαι.
[283]	ἐγώ, οὐκ ἀλαζών. Ὑμεῖς δέ,	(ἔφη,	βούλεσθε γενέσθαι αὐτὸν σοφόν, ἀμαθῆ
[298]	ἐστιν τοὐμοῦ πατρός; Πολλοῦ γ'	ἔφη,	δεῖ, ὁ Εὐθύδημος. Ἀλλά, ἦ
[303]	Καὶ ὁ Κτήσιππος, ὦ Πόσειδον,	ἔφη,	δεινῶν λόγων. Ἀφίσταμαι· ἀμάχω τὼ
[276]	ὁ Εὐθύδημος, καλεῖς δέ τινας,	ἔφη,	διδασκάλους, ἢ οὔ; Ὡμολόγει. Οὐκοῦν
[299]	πατέρα, ἔφη, τύπτεις; ~(Πολὺ μέντοι,	ἔφη,	δικαιότερον τὸν ὑμέτερον πατέρ' ἂ
[294]	ὁ Κτήσιππος ὑπολαβών· πρὸς Διός,	ἔφη,	Διονυσόδωρε, (τεκμήριόν τί μοι τούτων
[301]	τὸ αἰσχρὸν αἰσχρόν; Ἐὰν ἔμοιγε,	ἔφη,	δοκῇ. Οὐκοῦν δοκεῖ; Πάνυ γ'
[275]	ἀλλ' οὐδὲν διαφέρει, ὦ (Σώκρατες,	ἔφη,	ἐὰν μόνον ἐθέλῃ ἀποκρίνεσθαι ὁ
[297]	ὁ πάντ' εἰδώς; Ἀδελφὸς γάρ,	ἔφη,	ἐγώ εἰμι Εὐθυδήμου, ταχὺ ὑπολαβὼν
[289]	ἡμᾶς εὐδαίμονας εἶναι; Οὐκ οἶμαι,	ἔφη,	ἐγώ, ὁ Κλεινίας ὑπολαβών. (Τίνι
[295]	ἐστι σοφοὺς εἶναι. Ἁλλ' ἤν,	ἔφη,	ἐθελήσῃς μοι ἀποκρίνεσθαι, ἐγὼ ἐπιδείξω
[283]	τ' εἶναι ψεύδεσθαι; Νὴ Δία,	ἔφη,	εἰ μὴ μαίνομαί γε. ~Πότερον
[286]	εἶναι ἀμαθὴς ἀνθρώπων; (Ἀλλὰ σύ,	ἔφη,	ἔλεγξον. Ἦ καὶ ἔστι τοῦτο
[283]	θορυβουμένου ὑπολαβών, ἄλλο τι οὖν,	ἔφη,	ἐπεὶ βούλεσθε αὐτὸν ὃς νῦν
[293]	σοὶ τοῦτο; Πάνυ μὲν οὖν,	ἔφη.	Ἐπίδειξον τοίνυν με νὴ Δί'
[293]	Δί' οὐκ ἔγωγε. Οὐκοῦν σύ,	ἔφη,	ἐπίστασαί τι; Ἔγωγε. Οὐκοῦν ἐπιστήμων
[293]	ἄνδρα. Φέρε δή μοι ἀπόκριναι,	ἔφη·	ἔστιν ὅτι ἐπίστασαι; Πάνυ γε,
[298]	οὖν (αὐτῷ κυνίδια; Καὶ μάλ'	ἔφη,	ἕτερα τοιαῦτα. οὐκοῦν πατήρ ἐστιν
[298]	ταῦτα. Οὔκουν καὶ ὁ Χαιρέδημος,	ἔφη,	ἕτερος ὢν πατρὸς (οὐκ ἂν)
[301]	δ' ἐγώ. Ἀλλὰ τίνα τρόπον,	ἔφη,	ἑτέρου ἑτέρῳ παραγενομένου τὸ ἕτερον
[284]	δ' ὅς· τἀγαθὰ οὐκ εὖ,	ἔφη,	ἔχει, τὰ δὲ κακὰ κακῶς;
[290]	ἡμᾶς μακαρίους, ἄλλην δή τινα,	ἔφη,	ζητητέον ἀντὶ τῆς στρατηγικῆς. (ΚΡΙΤΩΝ)
[298]	ἄλλων ἀνθρώπων; Καὶ τῶν ἄλλων,	ἔφη·	ἢ οἴει τὸν αὐτὸν πατέρα
[302]	δεσπόται. Ἀλλ' οὖν σοί γε,	ἔφη·	ἢ οὐ σοὺς ὡμολόγηκας αὐτοὺς
[301]	~(Ἆρα ἕτερα ὄντα τοῦ καλοῦ,	ἔφη,	ἢ ταὐτὰ τῷ καλῷ; Κἀγὼ
[287]	ἐγώ, ὦ Διονυσόδωρε; Οὐκ ἀποκρίνῃ;	ἔφη.	Ἦ καὶ δίκαιον; Δίκαιον μέντοι,
[298]	τῶν ἄλλων πάντων ζῴων; (Πάντων,	ἔφη.	Ἦ καὶ μήτηρ ἡ μήτηρ;
[294]	τεκτονικὴν καὶ σκυτικήν; Πάνυ γ'	ἔφη.	Ἦ καὶ νευρορραφεῖν δυνατώ ἐστον;
[294]	Καὶ ναὶ μὰ Δία καττύειν,	ἔφη.	Ἦ καὶ τὰ τοιαῦτα, τοὺς
[298]	γε. Καὶ τῶν ἐχίνων ἄρα,	ἔφη,	ἡ σὴ μήτηρ μήτηρ ἐστὶ
[296]	ἅ γ' ἐπίσταμαι. Τοῦτ' ἐκεῖνο,	ἔφη·	ἥκει τὸ αὐτὸ παράφθεγμα. Ἀλλ'
[283]	ξένε Θούριε, εἰ μὴ ἀγροικότερον,	ἔφη,	ἦν εἰπεῖν, εἶπον ἄν· Σοὶ
[300]	δυνατὰ δήπου. Οὐκοῦν καὶ σύ,	ἔφη;	Κἀγώ. Ὁρᾷς οὖν τὰ ἡμέτερα
[285]	Καὶ ὁ Κτήσιππος, ἐγὼ μέν,	ἔφη,	καὶ αὐτός, ὦ Σώκρατες, ἕτοιμός
[279]	τῶν ἀγαθῶν εἶναι. Ἀληθῆ λέγεις,	ἔφη.	Καὶ ἐγὼ αὖ πάλιν μετανοήσας
[301]	αὐτῆς. Πῶς γὰρ οὐκ ἀπορῶ,	ἔφη,	καὶ ἐγὼ καὶ οἱ ἄλλοι
[299]	ἀνδριὰς ὁ ἐν Δελφοῖς. Οὐκοῦν,	ἔφη,	καὶ ἐν τῷ πολέμῳ ἐπειδὴ
[302]	ἔφην· τί γὰρ πάθω; Οὐκοῦν,	ἔφη,	καὶ ζῷά εἰσιν οὗτοι οἱ
[294]	ἢ καὶ ἀεί; Καὶ ἀεί,	ἔφη.	Καὶ ὅτε παιδία ἤστην καὶ
[277]	Ὡμολόγησεν. Οὐκ ἄρα ὀρθῶς ἀπεκρίνω,	ἔφη.	Καὶ οὔπω σφόδρα τι ταῦτα
[282]	σοφώτατος ἔσται· ἢ οὔ; Ναί,	ἔφη.	Καὶ παρὰ πατρός γε δήπου
[298]	θαλαττίων. Καὶ ἡ σή γ'	ἔφη.	Καὶ σὺ ἄρα ἀδελφὸς εἶ
[294]	ἐπίστασθον, ἐπειδήπερ καὶ ὁτιοῦν; Πάντ'	ἔφη·	καὶ σύ γε πρός, εἴπερ
[285]	ποιῇ τοὺς λόγους; (Πάντως δήπου,	ἔφη,	καὶ σφόδρα γε· ἢ σύ,
[299]	Ἦ καὶ τὸν Γηρυόνην ἄν,	ἔφη,	καὶ τὸν Βριάρεων οὕτως σὺ
[299]	μᾶλλον ἰέναι ἢ ἄνοπλον. Ἔμοιγε,	ἔφη.	Καίτοι οἶμαί τί σε τῶν
[303]	ὡς βοηθήσων, Πυππὰξ ὦ Ἡράκλεις,	ἔφη,	καλοῦ λόγου. Καὶ ὁ Διονυσόδωρος,
[298]	καὶ χοιριδίων. Καὶ γὰρ σύ,	ἔφη.	Κάπρος ἄρα σοι πατήρ ἐστι
[287]	Ἦ καὶ δίκαιον; Δίκαιον μέντοι,	ἔφη.	Κατὰ τίνα λόγον; ἦν δ'
[284]	ὁ ἐκεῖνο λέγων τὸ ὄν,	ἔφη,	λέγει; Ναί. Ἀλλὰ μὴν ὅ
[284]	ἄρα τά γε μὴ ὄντ'	ἔφη,	λέγει οὐδείς ποιοῖ γὰρ ἂν
[284]	τὰ πράγματα; Ὁμολογῶ. Κακῶς ἄρα,	ἔφη,	λέγουσιν, ὦ Κτήσιππε, οἱ ἀγαθοὶ
[286]	ἔστιν, ἦν δ' ἐγώ. Οὐκ	ἔφη.	Λόγου ἕνεκα, ὦ Διονυσόδωρε, λέγεις
[277]	Συνέφη. Οἱ μὴ ἐπιστάμενοι ἄρα,	ἔφη,	μανθάνουσιν, ὦ Κλεινία, ἀλλ' οὐχ
[289]	μέμνησαι; ἔφην ἐγώ. Πάνυ γ'	ἔφη,	μέμνημαι. Οὐδέ γε, ὡς ἔοικε,
[300]	μέγα πάνυ ἀνακαγχάσας, ὦ Εὐθύδημε,	ἔφη,	ὁ ἀδελφός σου ἐξημφοτέρικεν τὸν
[300]	εἶδες, ὦ Σώκρατες, καλὸν πρᾶγμα;	ἔφη	ὁ Διονυσόδωρος. Ἔγωγε, ἔφην, καὶ
[302]	Ἀθηναία φρατρία. Ἀλλ' ἀρκεῖ γ'	ἔφη	ὁ Διονυσόδωρος· ἔστιν γάρ σοι,
[284]	καὶ φασὶν διαλέγεσθαι. Σὺ μέν,	ἔφη	ὁ Διονυσόδωρος, λοιδορῇ, ὦ Κτήσιππε,
[297]	ἂν θάτερον ποιήσειεν. Ἀπόκριναι δή,	ἔφη	ὁ Διονυσόδωρος, ὁπότε σοι ταῦτα
[297]	ποῦ ἐγὼ τοῦτο ἔμαθον; Οὐδαμοῦ,	ἔφη	ὁ Διονυσόδωρος. Οὐκ ἄρα ἐπίσταμαι,
[300]	(Ἦ γὰρ οὐχ οἷόν τ'	ἔφη	ὁ Διονυσόδωρος, σιγῶντα λέγειν; Οὐδ'
[284]	ὥς γε ἔχει. Πῶς λέγεις,	ἔφη	ὁ Διονυσόδωρος, ὦ Κτήσιππε; Εἰσὶν
[300]	οὐ σιγᾷ πάντα; Οὐ δήπου,	ἔφη	ὁ Εὐθύδημος. Ἀλλ' ἄρα, ὦ
[300]	χερσὶν ἔχοντες. ~(Πότερον δὲ ὁρῶσιν,	ἔφη	ὁ Εὐθύδημος, καὶ Σκύθαι τε
[284]	τοὺς κακούς. Καὶ τοὺς μεγάλους,	ἔφη	ὁ Εὐθύδημος, μεγάλως λέγουσι καὶ
[300]	διὰ τὰ παιδικά. Ὅταν σιγᾷς,	ἔφη	ὁ Εὐθύδημος, οὐ πάντα σιγᾷς;
[286]	ἐξελέγξαι, μηδενὸς ψευδομένου; Οὐκ ἔστιν,	ἔφη	ὁ Εὐθύδημος. Οὐδ' ἄρα ἐκέλευεν,
[303]	Καὶ ὁ Διονυσόδωρος, πότερον οὖν,	ἔφη,	ὁ Ἡρακλῆς πυππάξ ἐστιν ἢ
[279]	εὖ πράττειν; ~Οὐδεὶς ὅστις οὔκ,	ἔφη	(ὁ Κλεινίας. Εἶεν, ἦν δ'
[279]	σοὶ δὲ πῶς δοκεῖ; Ἀγαθά,	ἔφη	ὁ Κλεινίας. (Εἶεν, ἦν δ'
[290]	ἐγώ, ἐμὲ οἶμαι ηὑρηκέναι. Τίνα;	ἔφη	ὁ Κλεινίας. (Ἡ στρατηγική μοι
[276]	ἢ οἱ ἀμαθεῖς; Οἱ σοφοί,	ἔφη	ὁ Κλεινίας. Οἱ σοφοὶ ἄρα
[284]	ὅπερ λέγει; Πῶς γὰρ ἄν;	ἔφη	ὁ Κτήσιππος. Ἓν μὴν κἀκεῖνό
[298]	σοι κύων; Καὶ μάλα πονηρός,	ἔφη	ὁ Κτήσιππος. Ἔστιν οὖν (αὐτῷ
[300]	ἐστὶν (τὰ λεγόμενα) Τί δέ;	ἔφη	ὁ Κτήσιππος, οὐ σιγᾷ πάντα;
[299]	ἐπειδήπερ ἀγαθόν ἐστιν; Μάλα δήπου,	ἔφη	ὁ Κτήσιππος· σὺ δ' οὐκ
[300]	οὖν ὁρᾶν ἐστὶν ταῦτα. Ὑπερφυῶς,	ἔφη	ὁ Κτήσιππος. Τί δέ; ἦ
[298]	οὐ πατέρα εἶναι; Ὤιμην δῆτα,	ἔφη	ὁ Κτήσιππος. Τί δέ; ἦ
[299]	Πάνυ, καὶ ταῦτά γε πολύ,	ἔφη	ὁ Κτήσιππος. Τί οὖν; Ἀγαθὰ
[284]	μηδαμοῦ ὄντα; Οὐκ ἔμοιγε δοκεῖ,	ἔφη	ὁ Κτήσιππος. Τί οὖν; Οἱ
[284]	τοὺς θερμοὺς θερμῶς; Μάλιστα δήπου,	ἔφη	ὁ Κτήσιππος· τοὺς γοῦν ψυχροὺς
[299]	Φασί γε οὖν, ὦ Εὐθύδημε,	ἔφη	ὁ Κτήσιππος, τούτους εὐδαιμονεστάτους εἶναι
[284]	τὰ ὄντα λέγει. Νὴ Δία,	ἔφη	ὁ Κτήσιππος, ὦ Εὐθύδημε· ἀλλὰ
[284]	ἔφη· ἀλλ' ὁ ταῦτα λέγων,	ἔφη	ὁ Κτήσιππος, ὦ Εὐθύδημε, οὐ
[298]	ὄντα μὴ ἄνθρωπον; Μὴ γάρ,	ἔφη	ὁ Κτήσιππος, ὦ Εὐθύδημε, τὸ
[295]	ἐπανερέσθαι; (Ὑπολαμβάνεις γὰρ δήπου τι,	ἔφη,	ὃ λέγω; Ἔγωγε, ἦν δ'
[284]	πράγματα ὡς ἔχει; Εἰσὶν μέντοι,	ἔφη,	οἱ καλοί τε κἀγαθοὶ καὶ
[301]	Ἐπιγνοίης ἂν αὐτήν, ὦ Σώκρατες,	ἔφη,	οἰκείαν γενομένην; Ἐὰν σύ γε
[294]	ὅτι ἀληθῆ λέγετον. Τί ἐπιδείξω;	ἔφη.	Οἶσθα Εὐθύδημον ὁπόσους ὀδόντας ἔχει,
[276]	Διονυσόδωρος, τί δέ, ὦ Κλεινία,	ἔφη,	ὁπότε ἀποστοματίζοι ὑμῖν ὁ γραμματιστής,
[300]	οὐδὲ λέγοντα σιγᾶν; Ἔτι ἧττον,	ἔφη.	Ὅταν οὖν λίθους λέγῃς καὶ
[294]	οὕτω πόρρω σοφίας ἥκεις; Οὐδέν,	ἔφη,	ὅτι οὔ. Πότερον δέ, ἦν
[301]	διαλέγεσθαι παγκάλως ἀπεργάζεσθαι. Οἶσθα οὖν,	ἔφη,	ὅτι προσήκει ἑκάστοις τῶν δημιουργῶν;
[298]	Κτήσιππος γελάσας, νὴ τοὺς θεούς,	ἔφη·	οὐ γὰρ δύναμαι σέ. Οὐκοῦν
[294]	ὁ Διονυσόδωρος· ὁ δέ, πάνυ,	ἔφη.	Οὐ δήπου, ἦν δ' ἐγώ,
[302]	μόνα ἐμά. Τί δέ; Ζῷα,	ἔφη,	οὐ ταῦτα καλεῖς ἃ ἂν
[286]	δόξα ἔστι τὸ παράπαν. Οὐκ	ἔφη.	Οὐδ' ἄρα ἀμαθία οὐδ' ἀμαθεῖς
[286]	δοξάζειν μέντοι ἔστιν; Οὐδὲ δοξάζειν,	ἔφη.	Οὐδ' ἄρα ψευδής, ἦν δ'
[304]	τὰ δικαστήρια δεινῶν, ὦ Κρίτων,	ἔφη,	οὐδὲν ἀκροᾷ τῶνδε τῶν σοφῶν;
[279]	ἄξιον λόγου. Ἀλλά μοι δοκοῦμεν,	ἔφη,	οὐδέν, ὁ Κλεινίας. Καὶ ἐγὼ
[293]	δ' ἐγώ. Ἧττον οὖν τι,	ἔφη,	οὐκ ἐπιστήμων εἶ; Ἄρτι δὲ
[277]	οὐκ ἐπίστασαι σὺ γράμματα; Ναί,	ἔφη.	Οὐκοῦν ἅπαντα; Ὡμολόγει. Ὅταν οὖν
[284]	ᾖ, ἢ μὴ (λέγοντα; Λέγοντα,	ἔφη.	Οὐκοῦν εἴπερ λέγει αὐτό, οὐκ
[301]	δοκῇ. Οὐκοῦν δοκεῖ; Πάνυ γ'	ἔφη.	Οὐκοῦν καὶ τὸ ταὐτὸν ταὐτὸν
[279]	ἀγαθόν· ἦ γάρ· Πάνυ γ'	ἔφη.	Οὐκοῦν καὶ τὸ ὑγιαίνειν καὶ
[299]	ἔχειν καὶ πανταχοῦ; Σφόδρα γ'	ἔφη.	Οὐκοῦν καὶ τὸ χρυσίον ἀγαθὸν
[298]	ἐστιν ὁ κύων; Πάνυ γ'	ἔφη.	Οὐκοῦν πατὴρ ὢν σός ἐστιν,
[290]	οὖν. Καὶ οἵ γε στρατηγοί,	ἔφη,	οὕτω τὸν αὐτὸν (τρόπον· ἐπειδὰν
[295]	πάλιν ἐξ ἀρχῆς. Ἀποκρίνου δή,	ἔφη,	πάλιν, πότερον ἐπίστασαί τῳ ἃ
[301]	αὐτῶν κάλλος τι. Ἐὰν οὖν,	ἔφη,	παραγένηταί σοι βοῦς, βοῦς εἶ,
[300]	λέγεις; Οὔκουν εἴ γε ἐγώ,	ἔφη,	παρέρχομαι ἐν τοῖς χαλκείοις, ἀλλὰ
[298]	πατὴρ εἶναι. (Εἰ γὰρ δήπου,	ἔφη,	πατήρ ἐστιν ὁ Χαιρέδημος, ὑπολαβὼν
[296]	δ' ἐγώ, τούτῳ. Οὐκ αὖ,	ἔφη,	παύσῃ παραφθεγγόμενος; Ἀλλ' ὅπως μή
[304]	ὕδωρ εὐωνότατον, ἄριστον ὄν, ὡς	ἔφη	Πίνδαρος. Ἀλλ' ἄγετε, ἦν δ'
[289]	τούτῳ ὃ ἂν ποιῇ. Φαίνεται,	ἔφη.	Πολλοῦ ἄρα δεῖ, ὡς ἔοικεν,
[298]	πάντων ἐστὶν πατήρ. Ἀλλ' ἔστιν,	ἔφη.	Πότερον ἀνθρώπων; ἦ δ' ὃς
[276]	ἐρωτήματα περὶ τοῦ αὐτοῦ, καὶ	ἔφη·	πότερον γὰρ οἱ μανθάνοντες μανθάνουσιν
[281]	πένης ὢν ἢ πλούσιος; Πένης,	ἔφη.	Πότερον δὲ ἀσθενὴς ἢ ἰσχυρός;
[281]	ἧττον ἂν εἴη; Πάνυ γ'	ἔφη.	Πότερον οὖν ἂν μᾶλλον ἐλάττω
[302]	οὗτοι σοὶ θεοὶ ἂν εἶεν;	ἔφη.	Πρόγονοι, ἦν δ' ἐγώ, καὶ
[305]	εἰσιν μέν, ὦ Κρίτων, οὓς	ἔφη	Πρόδικος μεθόρια φιλοσόφου τε ἀνδρὸς
[295]	πρὶν ἂν πύθωμαι. Οὐκ ἀποκρινῇ,	ἔφη,	πρὸς ἃ ἂν ἀεὶ ὑπολαμβάνῃς,
[296]	τῇ γε ψυχῇ. ~(Οὗτος αὖ,	ἔφη,	προσαποκρίνεται τοῖς ἐρωτωμένοις. Οὐ γὰρ
[287]	ψυχὴν ἔχοντα. Οἶσθα οὖν τι,	ἔφη,	ῥῆμα ψυχὴν ἔχον; Μὰ Δία
[275]	μειδιάσας τῷ προσώπῳ, καὶ μήν,	ἔφη,	σοί, ὦ Σώκρατες, προλέγω ὅτι
[297]	δὲ Σωφρονίσκος. Πατὴρ δὲ ἦν,	ἔφη,	Σωφρονίσκος καὶ Χαιρέδημος; ~Πάνυ (γ'
[294]	ἢ οὐδέν; Οὐ γὰρ δήπου,	ἔφη,	τὰ μὲν ἐπίστανται, τὰ δ'
[301]	δ' ἐγώ. Οὐκοῦν ἐάν τις,	ἔφη,	τὰ προσήκοντα πράττῃ, ὀρθῶς πράξει;
[302]	εἰς Εὐθύδημον τόνδε. ~Ἆρ' οὖν,	ἔφη,	ταῦτα ἡγῇ σὰ εἶναι, ὧν
[274]	ἢ ἄλλης; Ταύτης μὲν οὖν,	ἔφη,	τῆς αὐτῆς, ὦ Σώκρατες, ὁ
[290]	δὴ οὖν; ἔφην ἐγώ. Οὐδεμία,	ἔφη,	τῆς θηρευτικῆς αὐτῆς ἐπὶ πλέον
[280]	ἂν (ἀπὸ τῆς κτήσεως; Οὐδαμῶς,	ἔφη.	Τί δέ, εἴ τις κεκτημένος
[280]	ὅτι ὠφελοίμεθ' ἄν; Οὐ δῆτα,	ἔφη.	Τί δέ; Οἱ δημιουργοὶ πάντες,
[296]	ἢ οὐκ ἐπίσταμαι; Ἐπίστασαι μέντοι,	ἔφη.	Τί; ἦν δ' ἐγώ. Ὅτι
[285]	ὑπόσχοις ἂν τούτου λόγον; Πάνυ,	ἔφη.	Τί οὖν; ἦ δ' ὅς·
[288]	ἐπιστήμης· οὐχ οὕτως; ἔφην. Ναί,	ἔφη.	Τίνα ποτ' οὖν ἂν κτησάμενοι
[289]	ἦν δ' ἐγώ, χρῇ; Ὁρῶ,	ἔφη,	τινὰς λογοποιούς, οἳ τοῖς ἰδίοις
[305]	νῦν. Ἀλλὰ γάρ, ὦ Κρίτων,	ἔφη,	τὸ πρᾶγμα αὐτὸ καὶ οἱ
[297]	ἐπίσταμαι, ἔφην, τοῦτο ἐγώ. Διαφθείρεις,	ἔφη,	τὸν λόγον, ὁ Εὐθύδημος πρὸς
[286]	λέγοιμεν; Συνεχώρει. Ἀλλ' ὅταν μηδέτερος,	ἔφη,	τὸν τοῦ πράγματος (λόγον λέγῃ,
[285]	λοιδορεῖσθαι. Καὶ Διονυσόδωρος, ὡς ὄντος,	ἔφη,	τοῦ ἀντιλέγειν, ὦ Κτήσιππε, ποιῇ
[298]	μοι δοκῶ. Οὐκοῦν ἕτερος εἶ,	ἔφη,	τοῦ λίθου; Ἕτερος μέντοι. Ἄλλο
[287]	οὐχ οὕτω λέγετε; Πάνυ γ'	ἔφη.	Τοῦτό ἐστιν ἤδη, ἦν δ'
[279]	καὶ δὶς ταὐτὰ λέγειν. Πῶς,	ἔφη,	τοῦτο λέγεις; Ἡ σοφία δήπου,
[279]	ὦ παῖ Ἀξιόχου. Τί δή,	ἔφη,	τοῦτο; Ὅτι εὐτυχίαν ἐν τοῖς
[287]	λόγοις Ἀλλ' ὃ σὺ λέγεις,	ἔφη,	(τούτῳ τῷ πάνυ χαλεπὸν χρῆσθαι·
[298]	σέ. Οὐκοῦν τὸν σαυτοῦ πατέρα,	ἔφη,	τύπτεις; ~(Πολὺ μέντοι, ἔφη, δικαιότερον
[300]	ἢ λέγει; (Οὐδέτερα καὶ ἀμφότερα,	ἔφη	ὑφαρπάσας ὁ Διονυσόδωρος· εὖ γὰρ
[283]	ποτ' ἔξαρνος γένωμαι. Τί οὖν;	ἔφη·	φατὲ βούλεσθαι αὐτὸν σοφὸν γενέσθαι;
[305]	πρᾶγμά ἐστιν ἡ φιλοσοφία. Ποῖον,	ἔφη,	χαρίεν, ὦ (μακάριε; Οὐδενὸς μὲν
[288]	ὁ Κτήσιππος, Θαυμάσιά γε λέγετ'	ἔφη,	ὦ ἄνδρες (θούριοι εἴτε Χῖοι
[285]	λέγειν. Ἀλλὰ σὺ τὸ ἀντιλέγειν,	ἔφη,	ὦ γενναῖε Διονυσόδωρε, μὴ κάλει
[286]	~(Ὡς ἔστιν. Εἰ γὰρ μέμνησαι,	ἔφη,	ὦ Κτήσιππε, καὶ ἄρτι ἐπεδείξαμεν
[283]	βουλοίμην ἂν ἐξολωλέναι. Τί δέ,	ἔφη,	ὦ Κτήσιππε, ὁ Εὐθύδημος, ἦ
[282]	τε καὶ σοί. Ἀλλ' ἔμοιγε,	ἔφη,	ὦ Σώκρατες, διδακτὸν εἶναι δοκεῖ.
[295]	(Ὡς ἀποκρινουμένου ἐρώτα. Ἆρ' οὖν,	ἔφη,	ὦ Σώκρατες, ἐπιστήμων του εἶ
[295]	οὐ τοῦτο λέγεις; Οὐκ αἰσχύνῃ,	ἔφη,	ὦ Σώκρατες; ἐρωτώμενος ἀντερωτᾷς; Εἶεν,
[302]	τι μέγα σκοπούμενος, εἰπέ μοι,	ἔφη,	ὦ Σώκρατες, ἔστιν σοι Ζεὺς
[276]	πρός με ψιθυρίσας, (καὶ τοῦτ'	ἔφη,	ὦ Σώκρατες, ἕτερον τοιοῦτον οἷον
[297]	μοι φθονήσῃς τοῦ μαθήματος. Φεύγεις,	ἔφη,	ὦ Σώκρατες, ὁ Διονυσόδωρος, καὶ
[293]	δὲ οὐκ ἐπίστασθον; Ἥκιστά γε,	ἔφη,	ὦ Σώκρατες, ὁ Διονυσόδωρος. Πῶς
[287]	ἀνθρώπων τῷ ἐθέλοντι μανθάνειν; Εἶτ'	ἔφη,	ὦ Σώκρατες, ὁ Διονυσόδωρος ὑπολαβών,
[273]	ἐστι τοῦτο τὸ καλόν. Ἀρετήν,	ἔφη,	ὦ Σώκρατες, οἰόμεθα οἵω τ'
[283]	Καὶ ὁ Διονυσόδωρος, σκόπει μήν,	ἔφη,	ὦ Σώκρατες, ὅπως μὴ ἔξαρνος
[295]	εἶναι· ὁ δ' Εὐθύδημος, ἀπιστεῖς,	ἔφη,	ὦ Σώκρατες; Πλήν γ' ὅτι,
[293]	λόγου ὧδε (πότερον δή σε,	ἔφη,	ὦ Σώκρατες, ταύτην τὴν ἐπιστήμην,
[283]	ἦν ἐπ' ἀρετήν. Εἰπέ μοι,	ἔφη,	ὦ Σώκρατές τε καὶ ὑμεῖς
[293]	(Αὐτὸς σαυτόν γε δὴ ἐξελέγχεις,	ἔφη,	ὦ Σώκρατες. Τί δέ, ἦν
[276]	ἡμῖν ἐφάνη τὸ ἐρώτημα. Πάντ'	ἔφη,	ὦ Σώκρατες, τοιαῦτα ἡμεῖς ἐρωτῶμεν
[282]	αὐτὸ ποιεῖν; Πάνυ μὲν οὖν,	ἔφη,	ὦ Σώκρατες, ὡς οἷόν τε
[302]	ἔφην. Τῶν δέ γε ζῴων,	ἔφη,	ὡμολόγηκας ταῦτ' εἶναι σά, ὅσα
[295]	παντὶ τῷ βίῳ; Ἀποκρίνου δή,	ἔφη.	(Ὡς ἀποκρινουμένου ἐρώτα. Ἆρ' οὖν,
[281]	αὐτῶν οὐδενὸς ἄξια εἶναι. Φαίνεται,	ἔφη,	ὡς ἔοικεν, οὕτως, ὡς σὺ
[290]	Οὔκ, ἀλλ' οὕτω μοι φαίνεται,	ἔφη,	ὡς σὺ λέγεις. Ποῖ οὖν,
[276]	ἄλλων παίδων, ὑμεῖς δὲ μαθηταί;	Συνέφη.	Ἄλλο τι οὖν, ἡνίκα ἐμανθάνετε,
[280]	εὐδαιμονεῖν ἂν καὶ εὖ πράττειν.	Συνέφη.	Ἆρ' οὖν εὐδαιμονοῖμεν ἂν διὰ
[281]	ὀρθῶς ἐπιστήμη ἐστὶν ἡ ἀπεργαζομένη.	Συνέφη.	Ἆρ' οὖν, ἦν δ' ἐγώ,
[274]	(μανθάνειν· ὅ τε οὖν Κτήσιππος	συνέφη	μάλα προθύμως καὶ οἱ ἄλλοι,
[277]	μανθάνοντες, ἀλλ' οὐ τῶν ἐχόντων;	Συνέφη.	Οἱ μὴ ἐπιστάμενοι ἄρα, ἔφη,
[289]	ᾧ ἂν ποιήσῃ· οὐχ οὕτως;	Συνέφη.	Οὐδέ γε εἴ τις ἔστιν
[289]	πολὺ διαφέρετον ἀλλήλοιν. Οὐχ οὕτως;	Συνέφη.	Οὐδὲ μὴν αὐλοποιικῆς γε δῆλον
[279]	εὐπραγίαν οἱ αὐληταὶ εὐτυχέστατοί εἰσιν;	Συνέφη.	Οὐκοῦν, ἦν δ' ἐγώ, καὶ
[277]	ἢ ἔχειν ἐπιστήμην ἤδη ἐστίν;	Συνέφη.	Τὸ ἄρα μὴ ἐπίστασθαι (μήπω
[279]	καὶ τοῦτο ὅτι οὕτως ἔχει.	Συνέφη.	Φέρε δή, ἀγαθὰ δὲ ποῖα
[272]	Ἣ γὰρ ἦν λοιπὴ αὐτοῖν	μάχη	ἀργός, ταύτην νῦν ἐξείργασθον, ὥστε
[271]	τῷ σώματι δεινοτάτω ἐστὸν (καὶ	μάχῃ,	ᾗ πάντων ἔστι κρατεῖν) ~ἐν
[302]	ταῦτα καλεῖς ἃ ἂν ψυχὴν	ἔχῃ;	(Ναί, ἔφην. Ὁμολογεῖς οὖν τῶν
[302]	ἃ δ' ἂν μὴ οὕτως	ἔχῃ,	οὐ σά; Κἀγώ (ᾔδη γὰρ
[291]	εἶναι, περικάμψαντες πάλιν ὥσπερ ἐν	ἀρχῇ	τῆς (ζητήσεως ἀνεφάνημεν ὄντες καὶ
[282]	μόνον τῶν ὄντων εὐδαίμονα καὶ	εὐτυχῆ	ποιεῖν τὸν (ἄνθρωπον, ἄλλο τι
[295]	οὔ; Ἔγωγε, ἔφην, τῇ γε	ψυχῇ.	~(Οὗτος αὖ, ἔφη, προσαποκρίνεται τοῖς
[306]	εἰσὶν πρὸς ἑκάτερον πρὸς ὃ	ἥ	τε πολιτικὴ καὶ ἡ φιλοσοφία