Pages
[303]	ὑμῖν καὶ τεχνικῶς ἐξηύρηται, ὥστ'	ἐ	πάνυ ὀλίγῳ χρόνῳ ὁντινοῦν ἂν
[291]	τις ἐμοὶ δοκεῖ, καὶ πολύ	γε.	Ἀλλὰ μετὰ τοῦτο ἔτι τινὰ
[281]	ἄνευ φρονήσεως καὶ σοφίας; ἆρά	γε	ἂν ὄναιτο ἄνθρωπος πολλὰ κεκτημένος
[302]	Διονυσόδωρε. Ταλαίπωρος ἄρα τις σύ	γε	ἄνθρωπος (εἶ καὶ οὐδὲ Ἀθηναῖος,
[277]	ἦ δ' (ὅς, μανθάνεις, εἴπερ	γε	ἅπαντα τὰ γράμματα ἐπίστασαι. Ὡμολόγησεν.
[292]	Δία, ὦ Σώκρατες, εἰς πολλήν	γε	ἀπορίαν, ὡς ἔοικεν, ἀφίκεσθε. ~(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
[293]	δ' ἐγώ, καὶ πολλά, σμικρά	γε.	Ἀρκεῖ, ἔφη. Ἆρ' οὖν δοκεῖς
[293]	εἴπερ ἐπίστασαι; Πάνυ γε, τούτου	γε	αὐτοῦ. Οὐδὲν διαφέρει· ἀλλ' οὐκ
[290]	καταχρῆσθαι αὐτῶν τοῖς εὑρήμασιν, ὅσοι	γε	αὐτῶν μὴ παντάπασιν ἀνόητοί εἰσιν.
[301]	ἔφη, οἰκείαν γενομένην; Ἐὰν σύ	γε	βούλῃ, ἔφην ἐγώ, δῆλον ὅτι.
[293]	ἐστιν τὸ σοφόν; (Αὐτὸς σαυτόν	γε	δὴ ἐξελέγχεις, ἔφη, ὦ Σώκρατες.
[275]	φιλοσοφίαν καὶ ἀρετῆς ἐπιμέλειαν; Οἰόμεθά	γε	δή, ὦ Σώκρατες. Τῶν μὲν
[289]	οὕτως; Συνέφη. Οὐδὲ μὴν αὐλοποιικῆς	γε	δῆλον ὅτι δεόμεθα· καὶ γὰρ
[300]	βέλτιστε, λέγει τὰ πάντα; Τά	γε	δήπου λέγοντα. Ἀλλά, ἦ δ'
[282]	Ναί, ἔφη. Καὶ παρὰ πατρός	γε	δήπου τοῦτο οἰόμενον δεῖν παραλαμβάνειν
[300]	οὐ σιγῶντα λέγεις; Οὔκουν εἴ	γε	ἐγώ, ἔφη, παρέρχομαι ἐν τοῖς
[289]	ποιήσῃ· οὐχ οὕτως; Συνέφη. Οὐδέ	γε	εἴ τις ἔστιν ἐπιστήμη (ὥστε
[272]	ἀκούων· ὡς οὐκ ἂν ἔχοιμί	γε	εἰπεῖν ὅτι οὐ προσεῖχον τὸν
[298]	~Πάνυ (γ' ἔφην· ὁ μέν	γε	ἐμός, ὁ δὲ ἐκείνου. Οὐκοῦν,
[288]	πρότερον, ἦν δ' ἐγώ, τοῦτό	γε	ἐξηλέγξαμεν, ὅτι οὐδὲν πλέον, οὐδ'
[290]	δ' ἐγώ. Θηρευτική τις ἥδε	γέ	ἐστιν τέχνη ἀνθρώπων. Τί δὴ
[301]	ἕτερον; οὐ γὰρ δήπου τό	γε	ἕτερον ταὐτόν, ἀλλ' (ἔγωγε οὐδ'
[272]	μοι φοιτᾶν πρεσβύτας, (ἐνταῦθα δέ	γε	ἑτέρους πειράσομαι πείθειν. Καὶ σὺ
[299]	τὸν πατέρα, καὶ ὃ θαυμασιώτερόν	γε	ἔτι, ὅτι καὶ πίνουσιν ἐκ
[291]	Κτήσιππος; (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Ἀλλὰ μὴν τόδε	γε	εὖ οἶδα, ὅτι οὔτε Εὐθύδημος
[286]	τὸ ψεύδεσθαι τῶν πραγμάτων; Πάνυ	γε,	ἔφη. Ἀλλὰ τοῦτο οὐκ ἔστιν,
[302]	καὶ δεσπόται. Ἀλλ' οὖν σοί	γε,	ἔφη· ἢ οὐ σοὺς ὡμολόγηκας
[293]	τὰ δὲ οὐκ ἐπίστασθον; Ἥκιστά	γε,	ἔφη, ὦ Σώκρατες, ὁ Διονυσόδωρος.
[284]	τινὰ λέγει, οὐ μέντοι ὥς	γε	ἔχει. Πῶς λέγεις, ἔφη ὁ
[302]	εἰσιν; Ζῷα, ἔφην. Τῶν δέ	γε	ζῴων, ἔφη, ὡμολόγηκας ταῦτ' εἶναι
[285]	(Πάντως δήπου, ἔφη, καὶ σφόδρα	γε·	ἢ σύ, ὦ Διονυσόδωρε, οὐκ
[294]	εἰσί, καὶ τὴν ἄμμον; Πάνυ	γε,	ἦ δ' ὅς· εἶτ' οὐκ
[298]	γὰρ σοί, ἔφη. Αὐτίκα δέ	γε,	ἦ δ' ὃς ὁ Διονυσόδωρος,
[285]	καὶ φρόνιμον ποιησάντων, καὶ ἅπαντάς	γε	ἡμᾶς τοὺς ἄλλους. Εἰ δὲ
[301]	πάρειμι, Διονυσόδωρος εἶ; Εὐφήμει τοῦτό	γε,	ἦν δ' ἐγώ. Ἀλλὰ τίνα
[287]	νοοῖ τὸ ῥῆμα; Τί ἄλλο	γε,	ἦν δ' ἐγώ, ἢ ἐξήμαρτον
[293]	ἔφη· ἔστιν ὅτι ἐπίστασαι; Πάνυ	γε,	ἦν δ' ἐγώ, καὶ πολλά,
[280]	ἐὰν μή; Ἐὰν ὀρθῶς. Καλῶς	γε,	ἦν δ' ἐγώ, λέγεις. Πλέον
[297]	ἄδικοί εἰσιν οἱ ἀγαθοί. ~(Πάνυ	γε,	ἦν δ' ἐγώ, πάλαι. Ἀλλ'
[281]	λόγος αὐτοῖς εἶναι, ὅπως αὐτά	γε	καθ' αὑτὰ πέφυκεν ἀγαθὰ (εἶναι)
[279]	παρεσκευάσθαι; Συνεδόκει. Ἀλλὰ μὴν εὐγένειαί	γε	καὶ δυνάμεις καὶ τιμαὶ ἐν
[275]	μὲν δή, ἔφην ἐγώ, τοῦτό	γε	καὶ εἴθισται· θαμὰ γὰρ αὐτῷ
[298]	ἡ μήτηρ; Καὶ ἡ μήτηρ	γε.	Καὶ τῶν ἐχίνων ἄρα, ἔφη,
[276]	ἦ μὴν καὶ τὸ πρότερόν	γε	καλὸν ἡμῖν ἐφάνη τὸ ἐρώτημα.
[294]	δ' ἐγώ, καὶ ἐς μαχαίρας	γε	κυβιστᾶν καὶ ἐπὶ τροχοῦ δινεῖσθαι
[288]	λόγων. Καὶ ὁ Κτήσιππος, Θαυμάσιά	γε	λέγετ' ἔφη, ὦ ἄνδρες (θούριοι
[305]	Οὐ γάρ τοι ἀλλὰ ὅ	γε	λόγος ἔχει τινὰ εὐπρέπειαν τῶν
[284]	ἐστιν; Ὡμολόγησεν. Οὐκ ἄρα τά	γε	μὴ ὄντ' ἔφη, λέγει οὐδείς
[284]	Ἄλλο τι οὖν οὐδαμοῦ τά	γε	μὴ ὄντα ὄντα ἐστίν; Οὐδαμοῦ.
[298]	εἴποι ὁ Κτήσιππος, καὶ ἔτι	γέ	μοι μικρόν, ἔφη, ἀπόκριναι· τύπτεις
[304]	διαλέγεσθαι οὐκ ἐπιτήδειον, ἀλλ' ἄν	γέ	μοι πείθησθε, εὐλαβήσεσθε μὴ πολλῶν
[299]	σφόδρα, ὦ Εὐθύδημε, ἐὰν ᾖ	γε	(ὁ πίνων ὅσος ὁ ἀνδριὰς
[292]	ἡμεῖς, ὦ Κρίτων· ἀλλὰ τοσόνδε	γε	οἶσθα, ὅτι εἴπερ ἐστὶν αὕτη
[293]	σε ἔχει πάντα ἐπίστασθαι ἐπιστήμονά	γε	ὄντα; Μὰ Δί' ἔφην ἐγώ·
[297]	Πάνυ γ' ἔφην ἐγώ, ὁμομήτριός	γε,	οὐ μέντοι ὁμοπάτριος. Ἀδελφὸς ἄρα
[307]	Σώκρατες. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Μὴ τοίνυν ὅ	γε	οὐ χρὴ ποίει, ὦ Κρίτων,
[271]	ὦ Κρίτων· πάσσοφοι ἀτεχνῶς τώ	γε,	οὐδ' ᾔδη πρὸ τοῦ ὅτι
[299]	ὦ Εὐθύδημε, αὐτός; Οὐδὲ ἄλλος	γε	οὐδεὶς ἀνθρώπων. Εἰπὲ γάρ μοι,
[296]	ἐπίστασθαι. Ἒοικα, ἔφην ἐγώ, ἐπειδήπερ	γε	οὐδεμίαν ἔχει δύναμιν τὸ ἃ
[284]	λέγει, χωρὶς τῶν ἄλλων. Πάνυ	γε.	Οὐκοῦν ὁ ἐκεῖνο λέγων τὸ
[285]	ἑκάστῳ τῶν ὄντων λόγοι; Πάνυ	γε.	Οὐκοῦν ὡς ἔστιν ἕκαστον ἢ
[299]	χρυσοῦ ἐν ἑκατέρῳ τὠφθαλμῷ; Φασί	γε	οὖν, ὦ Εὐθύδημε, ἔφη ὁ
[278]	ὦ παῖ Ἀξιόχου, ἀπόκριναι. Ἆρά	γε	πάντες ἄνθρωποι βουλόμεθα εὖ πράττειν;
[299]	εἶναι ἔχειν; Πάνυ, καὶ ταῦτά	γε	πολύ, ἔφη ὁ Κτήσιππος. Τί
[283]	Δία, ἔφη, εἰ μὴ μαίνομαί	γε.	~Πότερον λέγοντα τὸ πρᾶγμα περὶ
[292]	ὦ Σώκρατες. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Ἀγαθὸν δέ	γέ	που ὡμολογήσαμεν ἀλλήλοις ἐγώ τε
[294]	ὁτιοῦν; Πάντ' ἔφη· καὶ σύ	γε	πρός, εἴπερ καὶ ἓν ἐπίστασαι,
[307]	σκοποῦντι πάνυ ἀλλόκοτος εἶναι, ~(ὥς	γε	πρὸς σὲ τἀληθῆ εἰρῆσθαι· ὥστε
[283]	ἐστιν ἢ οὔ; Οὔκουν φησί	γέ	πω· ἔστιν δέ, ἦν δ'
[278]	μετὰ ταῦτα δῆλον ὅτι τούτω	γέ	σοι αὐτὼ τὰ σπουδαῖα ἐνδείξεσθον,
[272]	οὐδὲν κωλύει, ὦ Σώκρατες, ἐάν	γε	σοὶ δοκῇ. Πρῶτον δέ μοι
[290]	Πάνυ μὲν οὖν. Καὶ οἵ	γε	στρατηγοί, ἔφη, οὕτω τὸν αὐτὸν
[299]	Καὶ ὁ Κτήσιππος εἶπεν· πάνυ	γε	σφόδρα, ὦ Εὐθύδημε, ἐὰν ᾖ
[292]	ἄλλους ἀγαθοὺς ποιήσομεν; (ΚΡΙΤΩΝ) Πάνυ	γε.	(ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Οἳ τί ἔσονται ἡμῖν
[292]	αὐτὴν δεῖ εἶναι. (ΚΡΙΤΩΝ) Πάνυ	γε.	(ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Οὐκοῦν ἀγαθόν γέ τι
[291]	αὐτὰ ἐφθέγξατο; Ὅτι γὰρ ἤκουσά	γε	ταῦτα, εὖ οἶδα. (ΚΡΙΤΩΝ) Ναὶ
[279]	καὶ ἀναγνώσεως οἱ γραμματισταί; Πάνυ	γε.	Τί δέ; Πρὸς τοὺς τῆς
[292]	Πάνυ γε. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Οὐκοῦν ἀγαθόν	γέ	τι δεῖ ἡμῖν αὐτὴν παραδιδόναι;
[305]	ἐγώ, ἀλλὰ μέντοι, ἔφην, χαρίεν	γέ	τι πρᾶγμά ἐστιν ἡ φιλοσοφία.
[279]	ὅτι ναὶ μὰ Δία κινδυνεύομέν	γε	τὸ μέγιστον τῶν ἀγαθῶν παραλιπεῖν.
[284]	λέγει; Ναί. Ἀλλὰ μὴν ὅ	γε	τὸ ὂν λέγων καὶ τὰ
[286]	τότε ἀντιλέγοιμεν ἄν; ἢ οὕτω	γε	τὸ παράπαν οὐδ' ἂν μεμνημένος
[286]	Οὐ γάρ τοι (ἀλλὰ τοῦτόν	γε	τὸν λόγον πολλῶν δὴ καὶ
[301]	ὅμως δὲ ἕτερα ἔφην αὐτοῦ	γε	τοῦ καλοῦ· πάρεστιν μέντοι ἑκάστῳ
[284]	Δία, ἦ δ' ὅς, σφόδρα	γε,	τοὺς γοῦν κακοὺς ἀνθρώπους· ὧν
[274]	πῶς σφῷν βεβούλευται. Ἐπ' αὐτό	γε	τοῦτο πάρεσμεν, ὦ Σώκρατες, ὡς
[293]	ἐπιστήμων εἶ, εἴπερ ἐπίστασαι; Πάνυ	γε,	τούτου γε αὐτοῦ. Οὐδὲν διαφέρει·
[276]	εἰ μὴ σοφοί, ἀμαθεῖς; Πάνυ	γε.	Ὑμεῖς ἄρα μανθάνοντες ἃ οὐκ
[296]	ἐγὼ οὐ πάντα ἐπίσταμαι, ἐπειδή	γε	ὑμεῖς φατε τὰ δὲ τοιάδε
[297]	πολλοῦ δέω μὴ οὐ δύο	γε	φεύγειν. Πολὺ γάρ (πού εἰμι
[288]	ἦ δ' ὅς. Ἡ δέ	γε	φιλοσοφία κτῆσις ἐπιστήμης· οὐχ οὕτως;
[295]	ἢ οὔ; Ἔγωγε, ἔφην, τῇ	γε	ψυχῇ. ~(Οὗτος αὖ, ἔφη, προσαποκρίνεται
[297]	καὶ οὐκ ἀδελφός. Οὐχ ὁμοπάτριός	γε,	ὦ βέλτιστε, ἔφην· ἐκείνου μὲν
[300]	Διονυσόδωρος. Ἔγωγε, ἔφην, καὶ πολλά	γε,	ὦ Διονυσόδωρε. ~(Ἆρα ἕτερα ὄντα
[293]	Πῶς γὰρ οὔ; καὶ ἤρξατό	γε,	ὦ ἑταῖρε, πάνυ μεγαλοφρόνως τοῦ
[282]	ἦ δ' ὅς. Εἰ ἔστι	γε,	ὦ Κλεινία, ἦν δ' ἐγώ,
[272]	ἤδη πρεσβύτερος ᾖς; (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Ἥκιστά	γε,	ὦ Κρίτων· ἱκανὸν τεκμήριον ἔχω
[307]	οὐκ ἐπιτρέψεις; (ΚΡΙΤΩΝ) Οὔκουν δίκαιόν	γε,	ὦ Σώκρατες. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Μὴ τοίνυν
[293]	ἐπίστασαι, οὐκ ἐπιστήμων εἶ. Ἐκείνου	γε,	ὦ φίλε, ἦν δ' ἐγώ.
[295]	δ' ὅς· οὐ μέντοι σοί	γε,	ὡς ἐγᾦμαι. Οὐ τοίνυν μὰ
[289]	Πάνυ γ' ἔφη, μέμνημαι. Οὐδέ	γε,	ὡς ἔοικε, τῆς ἄλλης ἐπιστήμης
[301]	ὀρθῶς πράξει; Μάλιστα. Προσήκει δέ	γε,	ὡς φῄς, τὸν μάγειρον κατακόπτειν
[284]	ὁστισοῦν τὰ μηδαμοῦ ὄντα; Οὐκ	ἔμοιγε	δοκεῖ, ἔφη ὁ Κτήσιππος. Τί
[280]	τἀγαθὰ καὶ τὸ χρῆσθαι αὐτοῖς;	Ἔμοιγε	δοκεῖ. Πότερον, ἦν δ' ἐγώ,
[290]	τις κτησάμενος εὐδαίμων εἴη. Οὐκ	ἔμοιγε	δοκεῖ. Πῶς; ἦν δ' ἐγώ.
[301]	καὶ τὸ αἰσχρὸν αἰσχρόν; Ἐὰν	ἔμοιγε,	ἔφη, δοκῇ. Οὐκοῦν δοκεῖ; Πάνυ
[299]	ἔχοντα μᾶλλον ἰέναι ἢ ἄνοπλον.	Ἔμοιγε,	ἔφη. Καίτοι οἶμαί τί σε
[282]	ἐμοί τε καὶ σοί. Ἀλλ'	ἔμοιγε,	ἔφη, ὦ Σώκρατες, διδακτὸν εἶναι
[295]	ἐὰν μηδὲν πρὸς ἔπος ἀποκρίνωμαι;	Ἔμοιγε,	ἦ δ' ὅς· οὐ μέντοι
[302]	χαλεπῶς με προδίδασκε. Ἔστι γὰρ	ἔμοιγε	καὶ βωμοὶ καὶ ἱερὰ οἰκεῖα
[307]	καὶ ῥητορικὴ καὶ στρατηγία; (ΚΡΙΤΩΝ)	Ἔμοιγε	πάντως δήπου. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Τί οὖν;
[271]	πολὺς ὑμᾶς ὄχλος περιειστήκει, ὥστ'	ἔγωγε	βουλόμενος ἀκούειν προσελθὼν οὐδὲν οἷός
[272]	ἠρξάσθην ταύτης τῆς σοφίας ἧς	ἔγωγε	ἐπιθυμῶ, τῆς ἐριστικῆς· πέρυσιν ἢ
[296]	προσαποκρίνεται τοῖς ἐρωτωμένοις. Οὐ γὰρ	ἔγωγε	ἐρωτῶ ὅτῳ, ἀλλ' εἰ ἐπίστασαί
[300]	καλὸν πρᾶγμα; ἔφη ὁ Διονυσόδωρος.	Ἔγωγε,	ἔφην, καὶ πολλά γε, ὦ
[295]	τῳ ἃ ἐπίστασαι, ἢ οὔ;	Ἔγωγε,	ἔφην, τῇ γε ψυχῇ. ~(Οὗτος
[300]	ὁ Εὐθύδημος, οὐ πάντα σιγᾷς;	Ἔγωγε,	ἦ δ' ὅς. Οὐκοῦν καὶ
[284]	Κτήσιππε, λοιδορῇ. Μὰ Δί' οὐκ	ἔγωγε,	ἦ δ' ὅς, ὦ Διονυσόδωρε,
[299]	ἀλλὰ μίαν καὶ ἓν δόρυ;	Ἔγωγε.	Ἦ καὶ τὸν Γηρυόνην ἄν,
[295]	δήπου τι, ἔφη, ὃ λέγω;	Ἔγωγε,	ἦν δ' ἐγώ. Πρὸς τοῦτο
[275]	διεξιόντα σοφίαν ἀμήχανον ὅσην· ὥστ'	ἔγωγε,	καθάπερ οἱ (ποιηταί, δέομαι ἀρχόμενος
[294]	τὴν πληγὴν ὁμόσε ὠθούμενοι, ὥστ'	ἔγωγε	καὶ αὐτός, ὦ Κρίτων, ὑπ'
[304]	μήν, ὦ Σώκρατες, φιλήκοος μὲν	ἔγωγε	καὶ ἡδέως ἄν τι μανθάνοιμι,
[303]	ὁντινοῦν ἂν μαθεῖν ἀνθρώπων· ἔγνων	ἔγωγε	καὶ τῷ Κτησίππῳ τὸν νοῦν
[301]	πρῶτον τίνα χαλκεύειν προσήκει, οἶσθα;	Ἔγωγε·	ὅτι χαλκέα. Τί δέ, κεραμεύειν;
[301]	τό γε ἕτερον ταὐτόν, ἀλλ'	(ἔγωγε	οὐδ' ἂν παῖδα ᾤμην τοῦτο
[293]	Οὐκοῦν σύ, ἔφη, ἐπίστασαί τι;	Ἔγωγε.	Οὐκοῦν ἐπιστήμων εἶ, εἴπερ ἐπίστασαι;
[293]	εἶναι; Ἀλλὰ μὰ Δί' οὐκ	ἔγωγε.	Οὐκοῦν σύ, ἔφη, ἐπίστασαί τι;
[293]	ἀπορίαν, ὡς ἔοικεν, ἀφίκεσθε. ~(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)	Ἔγωγε	οὖν καὶ αὐτός, ὦ Κρίτων,
[295]	ἐπιστήμων του εἶ ἢ οὔ;	Ἔγωγε.	Πότερον οὖν ᾧ ἐπιστήμων εἶ,
[273]	ἔχετον, ἵλεω εἶτον ἀτεχνῶς γὰρ	ἔγωγε	σφὼ ὥσπερ θεὼ προσαγορεύω, ~συγγνώμην
[292]	τῆς γῆς παρέχειν ἡμῖν; (ΚΡΙΤΩΝ)	Ἔγωγε.	(ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Τί δὲ ἡ βασιλικὴ
[291]	οὐ τὴν ὑγίειαν φαίης; (ΚΡΙΤΩΝ)	Ἔγωγε.	~(ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Τί δὲ ἡ ὑμετέρα
[291]	ταῦτα φαίης, ὦ Κρίτων; (ΚΡΙΤΩΝ)	Ἔγωγε.	(ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Τί οὖν ἂν φαίης
[287]	ψυχὴν ἔχον; Μὰ Δία οὐκ	ἔγωγε.	(Τί οὖν ἄρτι ἤρου ὅτι
[298]	πατήρ ἐστιν αὐτῶν ὁ κύων;	Ἔγωγέ	τοι εἶδον, ἔφη, αὐτὸν ὀχεύοντα
[274]	οὕτως ἔχον. Μακαρίζω ἄρ' ὑμᾶς	ἔγωγε	τοῦ κτήματος πολὺ μᾶλλον ἢ
[292]	παραδιδοῦσά ἐστιν; (ΚΡΙΤΩΝ) Οὐκ οἶμαι	ἔγωγε,	ὦ Σώκρατες. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Ἀλλὰ τίνα
[304]	εἶναι τὸ νουθετεῖν σε, ὅμως	δέ,	ἅ γ' ἤκουον, ἐθέλω σοι
[306]	οὔτε τὸ μὲν κακόν, τὸ	δὲ	ἀγαθόν· ἀλλὰ τῷ ὄντι οὗτοι
[306]	ἀμφοτέρων γάρ εἰσι φαυλότεροι εἰ	δὲ	ἀγαθὸν καὶ κακόν, τῶν μὲν
[286]	καὶ οἱ ἔτι παλαιότεροι· ἐμοὶ	δὲ	ἀεὶ θαυμαστός τις δοκεῖ εἶναι
[295]	μὲν ἄλλῃ ἐρωτᾷς διανοούμενος, ἐγὼ	δὲ	ἄλλῃ ὑπολάβω, ἔπειτα πρὸς τοῦτο
[304]	τί οὖν ἐφαίνοντό σοι; Τί	δὲ	ἄλλο, ἦ δ' ὅς, ἢ
[292]	λέγωμεν ὅτι ἄλλους ποιήσουσιν, οἱ	δὲ	ἄλλοι ἐκεῖνοι ἄλλους; (Ὅτι δέ
[286]	τοῦ πράγματος λόγον λέγω, σὺ	δὲ	ἄλλου τινὸς ἄλλον, τότε ἀντιλέγομεν;
[281]	ἡ μὲν σοφία ἀγαθόν, ἡ	δὲ	ἀμαθία κακόν; Ὡμολόγει. ~(Ἔτι τοίνυν,
[281]	πράττων (ἐλάττω ἂν ἐξαμαρτάνοι, ἐλάττω	δὲ	ἁμαρτάνων ἧττον ἂν κακῶς πράττοι,
[281]	ἔντιμος ἢ ἄτιμος; Ἄτιμος. Πότερον	δὲ	ἀνδρεῖος ὢν καὶ σώφρων ἐλάττω
[294]	τὰ αἴσχιστα, εἰ ἐπισταίσθην· τὼ	δὲ	ἀνδρειότατα ὁμόσε ᾔτην τοῖς ἐρωτήμασιν,
[281]	ἢ πλούσιος; Πένης, ἔφη. Πότερον	δὲ	ἀσθενὴς ἢ ἰσχυρός; Ἀσθενής. Πότερον
[280]	μετὰ ἀμαθοῦς; Μετὰ σοφοῦ. Τί	δέ;	Ἀσθενῶν μετὰ ποτέρου ἂν ἡδέως
[280]	ἐλέγομεν πάντα τὰ ἀγαθά, χρῷτο	δὲ	αὐτοῖς μή, ἆρ' ἂν εὐδαιμονοῖ
[280]	εἰς τὸ ἑαυτοῦ ἔργον, χρῷντο	δὲ	αὐτοῖς μή, ἆρ' ἂν οὗτοι
[273]	ὥσπερ καὶ σὺ φῄς. Ἰδόντε	δὲ	αὐτὸν ὅ τε Διονυσόδωρος καὶ
[273]	πολὺ ἐπιδεδωκέναι, ἀληθῆ λέγων· ὄπισθεν	δὲ	αὐτοῦ ἐρασταὶ πάνυ πολλοί τε
[286]	ἀνατρέπων καὶ αὐτὸς αὑτόν οἶμαι	δὲ	αὐτοῦ τὴν ἀλήθειαν παρὰ σοῦ
[297]	τὸν ἀδελφιδοῦν βοηθὸν ἐπεκαλέσατο, ὁ	δὲ	αὐτῷ (ἱκανῶς ἐβοήθησεν. Ὁ δ'
[272]	συμμαθητάς μοι φοιτᾶν πρεσβύτας, (ἐνταῦθα	δέ	γε ἑτέρους πειράσομαι πείθειν. Καὶ
[302]	ζῷά εἰσιν; Ζῷα, ἔφην. Τῶν	δέ	γε ζῴων, ἔφη, ὡμολόγηκας ταῦτ'
[298]	Καὶ γὰρ σοί, ἔφη. Αὐτίκα	δέ	γε, ἦ δ' ὃς ὁ
[292]	Ἀνάγκη, ὦ Σώκρατες. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Ἀγαθὸν	δέ	γέ που ὡμολογήσαμεν ἀλλήλοις ἐγώ
[288]	Ναί, ἦ δ' ὅς. Ἡ	δέ	γε φιλοσοφία κτῆσις ἐπιστήμης· οὐχ
[301]	πράττῃ, ὀρθῶς πράξει; Μάλιστα. Προσήκει	δέ	γε, ὡς φῄς, τὸν μάγειρον
[272]	σὺ τί οὐ συμφοιτᾷς; Ὡς	δὲ	δέλεαρ αὐτοῖς ἄξομεν τοὺς σοὺς
[303]	ἐπαχθὲς τῶν λόγων ἀφαιρεῖται. Τὸ	δὲ	δὴ μέγιστον, ὅτι ταῦτα οὕτως
[278]	καὶ ἴσως ἱκανῶς ἔχει· τὸ	δὲ	δὴ μετὰ ταῦτα ἐπιδείξατον προτρέποντε
[291]	τί ἄν σοι λέγοιμι; Ἐπὶ	δὲ	δὴ τὴν βασιλικὴν ἐλθόντες τέχνην
[273]	τὴν φύσιν, ὅσον μὴ ὑβριστὴς	(δὲ)	διὰ τὸ (νέος εἶναι. Ἰδὼν
[290]	καὶ νόσων κήλησίς ἐστιν, ἡ	δὲ	δικαστῶν τε καὶ ἐκκλησιαστῶν καὶ
[299]	ὁ μὲν Εὐθύδημος ἐσίγησεν· ὁ	δὲ	Διονυσόδωρος πρὸς (τὰ πρότερον ἀποκεκριμένα
[281]	οὔτε ἀγαθὸν οὔτε κακόν, τούτοιν	δὲ	δυοῖν ὄντοιν ἡ μὲν σοφία
[287]	τι ἐρήσομαι, ἀλλὰ συγγίγνωσκε. ~(Ὅρα	δέ·	εἰ γὰρ μήτε ψεύδεσθαι ἔστιν
[280]	τῆς κτήσεως; Οὐδαμῶς, ἔφη. Τί	δέ,	εἴ τις κεκτημένος εἴη πλοῦτόν
[306]	δὲ περὶ παιδείας ἀμελῆσαι· ὅταν	δὲ	εἴς τινα ἀποβλέψω τῶν φασκόντων
[306]	τοῦ δὲ χείρω γίγνεται· ὅσα	δὲ	ἐκ δυοῖν ἀγαθοῖν μὴ πρὸς
[306]	ἡ πολιτικὴ πρᾶξις, πρὸς ἄλλο	δὲ	ἑκατέρα, οὗτοι δ' ἀμφοτέρων μετέχοντες
[271]	ἀπῴκησαν δὲ ἐς Θουρίους, φεύγοντες	δὲ	ἐκεῖθεν πόλλ' ἤδη ἔτη περὶ
[298]	ὁ μέν γε ἐμός, ὁ	δὲ	ἐκείνου. Οὐκοῦν, ἦ δ' ὅς,
[281]	ἀσθενὴς ἢ ἰσχυρός; Ἀσθενής. Πότερον	δὲ	ἔντιμος ἢ ἄτιμος; Ἄτιμος. Πότερον
[293]	μακάριε, ἦν δ' ἐγώ, ἔστι	δὲ	ἐπὶ σοὶ τοῦτο; Πάνυ μὲν
[296]	δύναμιν τὸ ἃ ἐπίσταμαι, πάντα	δὲ	ἐπίσταμαι. Οὐκοῦν καὶ ἀεὶ ὡμολόγηκας
[293]	ἔφη, οὐκ ἐπιστήμων εἶ; Ἄρτι	δὲ	ἐπιστήμων ἔφησθα εἶναι· καὶ οὕτως
[271]	ποθέν εἰσιν ἐκ Χίου, ἀπῴκησαν	δὲ	ἐς Θουρίους, φεύγοντες δὲ ἐκεῖθεν
[301]	δίκαια πεπονθέναι ὅτι ἔγρυξα, ὅμως	δὲ	ἕτερα ἔφην αὐτοῦ γε τοῦ
[274]	τοὺς ἐραστὰς τοὺς Κλεινίου· οἱ	δὲ	ἐτύγχανον ἡμᾶς ἤδη περιιστάμενοι. Ὁ
[283]	δ' ἐγώ, οὐκ ἀλαζών. Ὑμεῖς	δέ,	(ἔφη, βούλεσθε γενέσθαι αὐτὸν σοφόν,
[300]	ἁπάντων ἐστὶν (τὰ λεγόμενα) Τί	δέ;	ἔφη ὁ Κτήσιππος, οὐ σιγᾷ
[283]	τόνδε βουλοίμην ἂν ἐξολωλέναι. Τί	δέ,	ἔφη, ὦ Κτήσιππε, ὁ Εὐθύδημος,
[302]	τοιαῦτά ἐστιν μόνα ἐμά. Τί	δέ;	Ζῷα, ἔφη, οὐ ταῦτα καλεῖς
[283]	γενέσθαι; Πάνυ μὲν οὖν. Νῦν	δέ,	ἦ δ' ὅς, Κλεινίας πότερον
[300]	Ὑπερφυῶς, ἔφη ὁ Κτήσιππος. Τί	δέ;	ἦ δ' ὅς. Μηδέν. Σὺ
[277]	αὐτῶν ὧνπερ τὸ πρότερον· τί	δέ;	Ἦ δ' ὅς, οὐκ ἐπίστασαι
[297]	Ἰφικλῆς, ὁ Ἡρακλέους ἀδελφός. Πατροκλῆς	δέ,	ἦ δ' ὅς, σός; Πάνυ
[301]	ἔφην ἐγώ, δῆλον ὅτι. Τί	δέ,	ἦ δ' ὅς, τὰ σαυτοῦ
[298]	δῆτα, ἔφη ὁ Κτήσιππος. Τί	δέ;	ἦ δ' ὅς· χρυσὸν ὄντα
[292]	ἡμῖν; (ΚΡΙΤΩΝ) Ἔγωγε. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Τί	δὲ	ἡ βασιλικὴ πάντων ἄρχουσα ὧν
[292]	φαίης; (ΚΡΙΤΩΝ) Ἔγωγε. ~(ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Τί	δὲ	ἡ ὑμετέρα τέχνη ἡ γεωργία;
[289]	μὲν ἡ ποιοῦσα τέχνη, χωρὶς	δὲ	ἡ χρωμένη διῄρηται τοῦ αὐτοῦ
[305]	τῶν ἀμφὶ Εὐθύδημον κολούεσθαι. Σοφοὶ	δὲ	ἡγοῦνται εἶναι πάνυ εἰκότως· μετρίως
[276]	ἄλλοι ἡμεῖς ἐκπεπληγμένοι ἐσιωπῶμεν. Γνοὺς	δὲ	ἡμᾶς ὁ Εὐθύδημος ἐκπεπληγμένους, ἵν'
[304]	ἄξιόν γ' ἦν ἀκοῦσαι. Τί	(δέ;	ἦν δ' ἐγώ. Ἵνα ἤκουσας
[283]	Οὔκουν φησί γέ πω· ἔστιν	δέ,	ἦν δ' ἐγώ, οὐκ ἀλαζών.
[294]	Οὐδέν, ἔφη, ὅτι οὔ. Πότερον	δέ,	ἦν δ' ἐγώ, πάντα νῦν
[293]	ἐξελέγχεις, ἔφη, ὦ Σώκρατες. Τί	δέ,	ἦν δ' ἐγώ, ὦ Εὐθύδημε,
[297]	πατήρ, ἐμὸς δὲ Σωφρονίσκος. Πατὴρ	δὲ	ἦν, ἔφη, Σωφρονίσκος καὶ Χαιρέδημος;
[277]	μανθάνοντες ἃ οὐκ ἐπίσταιντο· ~ὁ	δὲ	ἤρετο (αὐτὸν διὰ τῶν αὐτῶν
[286]	ὁ μὲν Κτήσιππος ἐσίγησεν· ἐγὼ	δὲ	θαυμάσας τὸν λόγον, πῶς, ἔφην,
[300]	ἦ δ' ὅς. Μηδέν. Σὺ	δὲ	ἴσως οὐκ οἴει αὐτὰ ὁρᾶν·
[281]	καὶ σοφία, μείζω ἀγαθά, αὐτὰ	δὲ	καθ' (αὑτὰ οὐδέτερα αὐτῶν οὐδενὸς
[271]	ἀριστερᾶς ἀδελφὸς τούτου, Διονυσόδωρος· μετέχει	δὲ	καὶ οὗτος τῶν λόγων. (ΚΡΙΤΩΝ)
[273]	ὅπλοις μάχεσθαι (διδακτέον) οἵω τε	δὲ	καὶ ποιῆσαι δυνατὸν εἶναι αὐτὸν
[304]	οὔθ' ἡλικίαν ἐξείργειν οὐδεμίαν ὃ	δὲ	καὶ σοὶ μάλιστα προσήκει ἀκοῦσαι,
[302]	πατρῷος μὲν οὐ καλεῖται, ἕρκειος	δὲ	καὶ φράτριος, καὶ Ἀθηναία φρατρία.
[306]	βελτίους, τῶν δὲ χείρους· εἰ	δὲ	κακὰ ἀμφότερα, οὕτως ἄν τι
[284]	οὐκ εὖ, ἔφη, ἔχει, τὰ	δὲ	κακὰ κακῶς; Συνεχώρει. Τοὺς δὲ
[281]	ἧττον ἂν κακῶς πράττοι, ἧττον	δὲ	κακῶς πράττων ἄθλιος ἧττον ἂν
[284]	δὲ κακὰ κακῶς; Συνεχώρει. Τοὺς	δὲ	καλούς τε καὶ ἀγαθοὺς ὁμολογεῖς
[279]	δ' ἐγώ, εὐτυχία ἐστίν· τοῦτο	δὲ	κἂν παῖς γνοίη. Καὶ ὃς
[286]	πῶς ἄν τις κελεύσαι; σὺ	δὲ	κελεύεις; Ὅτι, ἦν δ' ἐγώ,
[301]	οἶσθα; Ἔγωγε· ὅτι χαλκέα. Τί	δέ,	κεραμεύειν; Κεραμέα. Τί δέ, σφάττειν
[274]	ἐγγυῶμαι, πρῶτος μὲν ἐγώ, ἔπειτα	δὲ	Κλεινίας οὑτοσί, πρὸς δ' ἡμῖν
[303]	τοῦ λόγου, ἐκείμην ἄφωνος· ὁ	δὲ	Κτήσιππός μοι ἰὼν ὡς βοηθήσων,
[278]	ἐγώ σοι τούτους προσπαίζειν παιδιὰν	δὲ	λέγω διὰ ταῦτα, ὅτι, εἰ
[276]	καὶ τῶν ἄλλων παίδων, ὑμεῖς	δὲ	μαθηταί; Συνέφη. Ἄλλο τι οὖν,
[278]	τούτων νόμιζε παιδιὰν γεγονέναι· τὸ	δὲ	μετὰ ταῦτα δῆλον ὅτι τούτω
[283]	ταῦτα εἶπον, ὦ Κρίτων· τῷ	δὲ	μετὰ τοῦτο ἐσομένῳ πάνυ σφόδρα
[283]	βούλεσθε γενέσθαι αὐτὸν σοφόν, ἀμαθῆ	δὲ	μὴ εἶναι; Ὡμολογοῦμεν. Οὐκοῦν ὃς
[304]	πρὸς ἀλλήλω μόνω διαλέγεσθον· εἰ	δὲ	μή, εἴπερ ἄλλου του ἐναντίον,
[277]	ἅττ' ἂν ἀποστοματίζῃ τις, ὁ	δὲ	μὴ ἐπιστάμενος γράμματα μανθάνει; Οὔκ,
[280]	δὲ μή, ἢ ποτόν, πίνοιμεν	δὲ	μή, ἔσθ' ὅτι ὠφελοίμεθ' ἄν;
[280]	ἅπαντα καὶ ξύλα ἱκανά, τεκταίνοιτο	δὲ	μή, ἔσθ' ὅτι ὠφελοῖτ' ἂν
[280]	εἰ ἡμῖν εἴη πολλά, ἐσθίοιμεν	δὲ	μή, ἢ ποτόν, πίνοιμεν δὲ
[286]	οὐδὲ λέγεις τὸ παράπαν; Ὁ	δὲ	μὴ λέγων τῷ λέγοντι πῶς
[284]	λέγει. Καὶ ὁ Εὐθύδημος, τὰ	δὲ	μὴ ὄντα, ἔφη, ἄλλο τι
[282]	τέχνῃ πράττων ἐπιδειξάτω ἡμῖν. Εἰ	δὲ	μὴ (τοῦτο βούλεσθον, ὅθεν ἐγὼ
[289]	ἥτις ποιεῖν τι ἐπίσταται, χρῆσθαι	δὲ	μὴ ᾧ ἂν ποιήσῃ· οὐχ
[272]	ἐάν γε σοὶ δοκῇ. Πρῶτον	δέ	μοι διήγησαι τὴν σοφίαν τοῖν
[300]	ἐγένετο πλεῖον ἢ δεκαπλάσιος. Ὁ	δέ	μοι δοκεῖ ἅτε πανοῦργος ὤν,
[278]	ἐπιδείξασθαι τὴν προτρεπτικὴν σοφίαν· νῦν	δέ,	μοι δοκεῖ, δεῖν ᾠηθήτην πρότερον
[274]	μέγαν βασιλέα τῆς ἀρχῆς· τοσόνδε	δέ	μοι εἴπετον, εἰ ἐν νῷ
[274]	οὐκ ὀλίγον ἔργον ἐπιδεῖξαι· τόδε	δέ	μοι εἴπετον, πότερον πεπεισμένον ἤδη
[296]	οὕτω δὲ τάχα ἄν. Εἴπετον	δέ	μοι, ἦν δ' ἐγώ (τὰ
[278]	καὶ οἱ μαθηταὶ ὑμῶν· σὺ	δέ	μοι, ὦ παῖ Ἀξιόχου, ἀπόκριναι.
[272]	ἐν νῷ εἶχον ἀναστῆναι· ἀνισταμένου	δέ	μου ἐγένετο τὸ εἰωθὸς σημεῖον
[283]	Καὶ ἐγὼ ἀκούσας ἐθορυβήθην· ὁ	δέ	μου θορυβουμένου ὑπολαβών, ἄλλο τι
[275]	ὄνομα δ' αὐτῷ Κλεινίας. Ἔστι	δὲ	νέος· φοβούμεθα δὴ περὶ αὐτῷ,
[273]	τοῦτο μέμνημαι σφὼ ἐπαγγελλομένω. Εἰ	δὲ	νῦν ἀληθῶς ταύτην τὴν ἐπιστήμην
[280]	ἄν; Οὐ δῆτα, ἔφη. Τί	δέ;	Οἱ δημιουργοὶ πάντες, εἰ αὐτοῖς
[278]	μᾶλλον εἰδείη πῇ ἔχει, προσπαίζειν	δὲ	οἷός τ' ἂν εἴη τοῖς
[303]	οἱ τοῦ Εὐθυδήμου ἐρασταί, ἐνταῦθα	δὲ	ὀλίγου καὶ οἱ κίονες οἱ
[305]	γὰρ ἀμφοτέρων ὅσον ἔδει, ἐκτὸς	δὲ	ὄντες κινδύνων καὶ ἀγώνων καρποῦσθαι
[282]	μόλις διὰ μακρῶν λεγόμενον· σφῷν	δὲ	ὁπότερος βούλεται, ταὐτὸν τοῦτο τέχνῃ
[282]	πράγμασιν καὶ ὀρθῶς χρῆσθαι, τὴν	δὲ	ὀρθότητα καὶ εὐτυχίαν ἐπιστήμη ἡ
[300]	ἐν ταῖς χερσὶν ἔχοντες. ~(Πότερον	δὲ	ὁρῶσιν, ἔφη ὁ Εὐθύδημος, καὶ
[296]	ἔστι μὲν ὅτε τούτῳ, ἔστιν	δὲ	ὅτε ἑτέρῳ; Ἀεί, ὅταν ἐπίστωμαι,
[285]	ἀποφῆναι· εἰ τοῦτο ἐπίστασθον δῆλον	δὲ	ὅτι ἐπίστασθον· ἐφάτην γοῦν τὴν
[290]	ἦν ὁ ταῦτ' εἰπών, ἐγὼ	δὲ	οὐ μέμνημαι; ~(ΚΡΙΤΩΝ) Ποῖος Κτήσιππος;
[285]	Διονυσόδωρος οὑτοσὶ χαλεπαίνειν αὐτῷ· ἐγὼ	δὲ	οὐ χαλεπαίνω, ἀλλ' ἀντιλέγω πρὸς
[286]	λέγω μὲν τὸ πρᾶγμα, σὺ	δὲ	οὐδὲ λέγεις τὸ παράπαν; Ὁ
[293]	μὲν ἐπίστασθον τῶν ὄντων, τὰ	δὲ	οὐκ ἐπίστασθον; Ἥκιστά γε, ἔφη,
[295]	ἐπιμελεῖται ὡς ἀμαθοῦς ὄντος· ἐπεὶ	δὲ	οὖν διενενοήμην καὶ παρὰ τοῦτον
[281]	~τὸ μὲν γὰρ κακόν, τὸ	δὲ	οὔτε (κακὸν οὔτε ἀγαθόν. Ἢ
[275]	ὡς βέλτιστον αὐτὸν γενέσθαι. Ἒστι	δὲ	οὗτος Ἀξιόχου μὲν ὑὸς τοῦ
[293]	τε καὶ ἀνεπιστήμων ἅμα ἐπεὶ	δὲ	πάντα ἐπίσταμαι, κἀκείνην δὴ τὴν
[294]	ὀρχεῖσθαι ἐπίσταιτο ὁ Διονυσόδωρος· ὁ	δέ,	πάνυ, ἔφη. Οὐ δήπου, ἦν
[273]	μειράκιον ἐκαθέζετο, ὁ Εὐθύδημος, ὁ	δὲ	παρ' αὐτὸν ἐμὲ ἐξ ἀριστερᾶς,
[271]	ὦ Κρίτων, ὃν ἐρωτᾷς, ὁ	δὲ	παρ' ἐμὲ καθήμενος ἐξ ἀριστερᾶς
[292]	μήτε κακῶν μήτε ἀγαθῶν, ἐπιστήμην	δὲ	παραδιδόναι μηδεμίαν ἄλλην ἢ αὐτὴν
[306]	χρημάτων ὅπως ὡς πλουσιώτατοι, αὐτῶν	δὲ	περὶ παιδείας ἀμελῆσαι· ὅταν δὲ
[273]	τοῦτο τὸ ἕρμαιον ηὑρέτην; Ἐγὼ	δὲ	περὶ ὑμῶν διενοούμην ἔτι, ὥσπερ
[273]	αὖ πολλοὶ ἐμοὶ δοκεῖν· εἰσελθόντε	δὲ	περιπατείτην ἐν τῷ καταστέγῳ δρόμῳ.
[279]	ἔχει. Συνέφη. Φέρε δή, ἀγαθὰ	δὲ	ποῖα ἄρα τῶν ὄντων τυγχάνει
[305]	μὲν γὰρ φιλοσοφίας ἔχειν, μετρίως	δὲ	πολιτικῶν, (πάνυ ἐξ εἰκότος λόγου-
[292]	δὲ ἄλλοι ἐκεῖνοι ἄλλους; (Ὅτι	δέ	ποτε ἀγαθοί εἰσιν, οὐδαμοῦ ἡμῖν
[292]	ἄν τις πολιτικῆς εἶναι πολλὰ	δέ	που ταῦτ' ἂν εἴη, οἷον
[279]	οἱ γραμματισταί; Πάνυ γε. Τί	δέ;	Πρὸς τοὺς τῆς θαλάττης κινδύνους
[271]	Ἀλλ' ἐκεῖνος μὲν σκληφρός, οὗτος	δὲ	προφερὴς καὶ καλὸς καὶ ἀγαθὸς
[271]	μόνον οἵω τε μάχεσθαι, τούτω	δὲ	πρῶτον μὲν τῷ σώματι δεινοτάτω
[279]	ἄν τις ἡμῖν ἀμφισβητήσειεν· σοὶ	δὲ	πῶς δοκεῖ; Ἀγαθά, ἔφη ὁ
[305]	μέλει ὅτι ἂν λέγωσιν, παντὸς	δὲ	ῥήματος ἀντέχονται. Καὶ οὗτοι, ὅπερ
[281]	μᾶλλον ὀλίγα νοῦν ἔχων; Ὧδε	δὲ	σκόπει· οὐκ ἐλάττω πράττων (ἐλάττω
[279]	(Εἶεν, ἦν δ' ἐγώ· τὴν	δὲ	σοφίαν ποῦ χοροῦ τάξομεν; Ἐν
[292]	κακὰ οὔτε ἀγαθὰ ἐφάνη, ἔδει	δὲ	σοφοὺς ποιεῖν καὶ ἐπιστήμης μεταδιδόναι,
[307]	πολλοὶ καὶ οὐδενὸς ἄξιοι, οἱ	δὲ	σπουδαῖοι ὀλίγοι καὶ παντὸς ἄξιοι;
[280]	πᾶν εἰπεῖν; Οὐ δῆτα. ~Τί	δέ;	Στρατευόμενος μετὰ ποτέρου ἂν ἥδιον
[271]	τούσδε τοὺς τόπους διατρίβουσιν. Ὃ	δὲ	σὺ ἐρωτᾷς τὴν σοφίαν αὐτοῖν,
[301]	Τί δέ, κεραμεύειν; Κεραμέα. Τί	δέ,	σφάττειν τε καὶ ἐκδέρειν καὶ
[297]	γὰρ Χαιρέδημος ἦν πατήρ, ἐμὸς	δὲ	Σωφρονίσκος. Πατὴρ δὲ ἦν, ἔφη,
[304]	ὑμῖν διδῷ ἀργύριον. Τὰ αὐτὰ	δὲ	ταῦτα, ἐὰν (σωφρονῆτε, καὶ τοῖς
[277]	τὼ ξένω περὶ σέ· ποιεῖτον	δὲ	ταὐτὸν ὅπερ οἱ ἐν τῇ
[278]	αὐτοῦ λαμβάνῃ τὴν ἐπιστήμην, καλοῦσι	δὲ	ταὐτὸν τοῦτο καὶ ἐπειδὰν ἔχων
[296]	ἀδελφός σου οὑτοσὶ Διονυσόδωρος· οὕτω	δὲ	τάχα ἄν. Εἴπετον δέ μοι,
[272]	ταῦτα δεινὼ ἤστην μόνον, νῦν	δὲ	τέλος ἐπιτεθήκατον παγκρατιαστικῇ τέχνῃ. Ἣ
[276]	μανθάνοντες. Καὶ ὁ Εὐθύδημος, καλεῖς	δέ	τινας, ἔφη, διδασκάλους, ἢ οὔ;
[296]	ἐπειδή γε ὑμεῖς φατε τὰ	δὲ	τοιάδε πῶς φῶ ἐπίστασθαι, Εὐθύδημε,
[301]	τοῦτο, ἔφην ἐγώ, ἀπορεῖς; Ἤδη	δὲ	τοῖν ἀνδροῖν τὴν σοφίαν ἐπεχείρουν
[282]	μὲν εἶναι προθυμούμεθα πάντες, ἐφάνημεν	δὲ	τοιοῦτοι γιγνόμενοι ἐκ τοῦ χρῆσθαί
[305]	τῇ ἀληθείᾳ σφᾶς σοφωτάτους, ἐν	δὲ	τοῖς ἰδίοις λόγοις ὅταν ἀποληφθῶσιν,
[303]	Εὐθύδημέ τε καὶ Διονυσόδωρε· ἐν	δὲ	τοῖς καὶ τοῦτο μεγαλοπρεπέστατον, ὅτι
[275]	τοῦ Ἀλκιβιάδου τοῦ παλαιοῦ, αὐτανεψιὸς	(δὲ	τοῦ νῦν ὄντος Ἀλκιβιάδου· ὄνομα
[273]	ἅτε διὰ χρόνου ἑωρακώς· μετὰ	δὲ	τοῦτο εἶπον πρὸς τὸν Κλεινίαν·
[295]	λέληθα ἐμαυτὸν σοφὸς ὤν, σὺ	δὲ	τοῦτο ἐπιδείξεις ὡς πάντα ἐπίσταμαι
[280]	παρῇ, μηδὲν προσδεῖσθαι εὐτυχίας· ἐπειδὴ	δὲ	τοῦτο συνωμολογησάμεθα, πάλιν ἐπυνθανόμην αὐτοῦ
[278]	δ' ὅτε καὶ μανθάνειν σὲ	δὲ	τοῦτο, ὡς οὗτοι ἐνδείκνυνται, διαλέληθεν,
[278]	καὶ ἐπὶ τῷ μή· παραπλήσιον	δὲ	τούτῳ καὶ τὸ ἐν τῷ
[276]	εὐδοκιμεῖν παρὰ τοῖς μαθηταῖς. Ἐν	δὲ	τούτῳ ὁ μὲν Κλεινίας τῷ
[305]	εἶναι πάντων σοφώτατοι ἀνθρώπων, πρὸς	δὲ	τῷ εἶναι καὶ δοκεῖν πάνυ
[304]	σπάνιον, ὦ Εὐθύδημε, τίμιον, τὸ	δὲ	ὕδωρ εὐωνότατον, ἄριστον ὄν, ὡς
[285]	γε ἡμᾶς τοὺς ἄλλους. Εἰ	δὲ	ὑμεῖς (οἱ νέοι φοβεῖσθε, ὥσπερ
[298]	Καὶ ὁ Κτήσιππος ἐκδεξάμενος, ὁ	δὲ	ὑμέτερος, ἔφη, αὖ πατὴρ οὐ
[307]	μὴ μόνον τοὺς ὑεῖς· ἐὰν	δὲ	φαίνηται οἷον οἶμαι αὐτὸ ἐγὼ
[281]	τῷ ἡγουμένῳ κακῷ ὄντι, ἐὰν	δὲ	φρόνησίς τε καὶ σοφία, μείζω
[306]	κακόν, τῶν μὲν βελτίους, τῶν	δὲ	χείρους· εἰ δὲ κακὰ ἀμφότερα,
[306]	ἀγαθοῦ, τοῦ μὲν βελτίω, τοῦ	δὲ	χείρω γίγνεται· ὅσα δὲ ἐκ
[290]	ὅσον θηρεῦσαι καὶ χειρώσασθαι· ἐπειδὰν	δὲ	χειρώσωνται τοῦτο ὃ ἂν θηρεύωνται,
[299]	δ' ἐν τῷ κρανίῳ, στατῆρα	δὲ	χρυσοῦ ἐν ἑκατέρῳ τὠφθαλμῷ; Φασί
[276]	μειράκιον, ἐκδεξάμενος ὁ Διονυσόδωρος, τί	δέ,	ὦ Κλεινία, ἔφη, ὁπότε ἀποστοματίζοι
[288]	σπουδάζοντα καὶ αὐτὼ σπουδάσητον. Σὺ	δέ,	ὦ Κλεινία, ἔφην, ἀνάμνησόν με
[272]	αὐτὰ ταῦτα δεινόν. (ΚΡΙΤΩΝ) Τί	δέ,	ὦ Σώκρατες; Οὐ φοβῇ τὴν
[305]	φαῦλοί εἰσιν καὶ καταγέλαστοι. Ἐμοὶ	δέ,	ὦ Σώκρατες, τὸ πρᾶγμα ἐδόκει
[299]	Βριάρεων οὕτως σὺ ὁπλίσαις; Ἐγὼ	δὲ	ᾤμην σὲ δεινότερον εἶναι, ἅτε
[284]	γὰρ ἂν ἤδη τί· σὺ	δὲ	ὡμολόγηκας τὸ μὴ ὂν μὴ
[296]	γε ὑμεῖς φατε τὰ δὲ	τοιάδε	πῶς φῶ ἐπίστασθαι, Εὐθύδημε, ὡς
[290]	ἦν δ' ἐγώ. Θηρευτική τις	ἥδε	γέ ἐστιν τέχνη ἀνθρώπων. Τί
[296]	τὸ ἅ γ' ἐπίσταμαι. Ἀλλὰ	μηδὲ	ἕν, ἔφη, ἀφέλῃς· οὐδὲν γάρ
[303]	μηδ' ἄλλο τῶν τοιούτων μηδέν,	μηδὲ	τὸ παράπαν (ἑτέρων ἕτερον, ἀτεχνῶς
[275]	μειρακίῳ τούτῳ· ἐγώ τε καὶ	οἵδε	πάντες τυγχάνομεν ἐπιθυμοῦντες ὡς βέλτιστον
[275]	καὶ εἴθισται· θαμὰ γὰρ αὐτῷ	οἵδε	προσιόντες πολλὰ ἐρωτῶσίν τε καὶ
[275]	Μνημοσύνην ἐπικαλεῖσθαι. Ἢρξατο δ' οὖν	ἐνθένδε	ποθὲν ὁ Εὐθύδημος, ὡς ἐγᾦμαι·
[288]	ἀπελίπομεν. Ὡς μὲν οὖν ἐγᾦμαι,	ἐνθένδε	ποθέν. Φιλοσοφητέον ὡμολογήσαμεν τελευτῶντες· ἦ
[294]	(τεκμήριόν τί μοι τούτων ἐπιδείξατον	τοιόνδε,	ᾧ εἴσομαι ὅτι ἀληθῆ λέγετον.
[293]	πολὺ γὰρ ῥᾷον ἢ μανθάνειν	τηλικόνδε	ἄνδρα. Φέρε δή μοι ἀπόκριναι,
[292]	γὰρ ἡμεῖς, ὦ Κρίτων· ἀλλὰ	τοσόνδε	γε οἶσθα, ὅτι εἴπερ ἐστὶν
[274]	ἢ μέγαν βασιλέα τῆς ἀρχῆς·	τοσόνδε	δέ μοι εἴπετον, εἰ ἐν
[301]	ἄρχεσθαι, τελευτᾶν δ' εἰς Εὐθύδημον	τόνδε.	~Ἆρ' οὖν, ἔφη, ταῦτα ἡγῇ
[283]	ὅσιον εἶναι λέγειν, ὡς ἐγὼ	τόνδε	βουλοίμην ἂν ἐξολωλέναι. Τί δέ,
[287]	ἐγώ· ἢ δῆλον ὅτι κατὰ	τόνδε,	ὅτι σὺ νῦν πάσσοφός τις
[304]	ἐγώ, ὅπως κἀμὲ καὶ Κλεινίαν	τόνδε	παραδέξεσθον. Ταῦτα, ὦ Κρίτων, καὶ
[299]	εἶναι, ἅτε ὁπλομάχην ὄντα, καὶ	τόνδε	τὸν ἑταῖρον. Καὶ ὁ μὲν
[283]	οἱ ἄλλοι, ὅσοι φατὲ ἐπιθυμεῖν	τόνδε	τὸν νεανίσκον σοφὸν γενέσθαι, πότερον
[282]	περὶ πολλοῦ ἡμῖν τυγχάνει ὂν	τόνδε	τὸν νεανίσκον σοφόν τε καὶ
[304]	ὦ Κρίτων, ἔφη, οὐδὲν ἀκροᾷ	τῶνδε	τῶν σοφῶν; Οὐ μὰ τὸν
[274]	πρὸς δ' ἡμῖν Κτήσιππός τε	ὅδε	καὶ οἱ ἄλλοι οὗτοι, ἦν
[303]	ἄλλους ἢ αὐτοὶ ἐξελεγχόμενοι. Καὶ	τόδε	αὖ ἕτερον δημοτικόν τι καὶ
[291]	Ποῖος Κτήσιππος; (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Ἀλλὰ μὴν	τόδε	γε εὖ οἶδα, ὅτι οὔτε
[274]	ὅτι οὐκ ὀλίγον ἔργον ἐπιδεῖξαι·	τόδε	δέ μοι εἴπετον, πότερον πεπεισμένον
[302]	Ἰώνων οὐδενί, οὔθ' ὅσοι ἐκ	τῆσδε	τῆς πόλεως ἀπῳκισμένοι εἰσὶν οὔθ'
[271]	ἐκεῖθεν πόλλ' ἤδη ἔτη περὶ	τούσδε	τοὺς τόπους διατρίβουσιν. Ὃ δὲ
[302]	σύ γε ἄνθρωπος (εἶ καὶ	οὐδὲ	Ἀθηναῖος, ᾧ μήτε θεοὶ πατρῷοί
[299]	δ' ὅς, ὦ Εὐθύδημε, αὐτός;	Οὐδὲ	ἄλλος γε οὐδεὶς ἀνθρώπων. Εἰπὲ
[292]	τὸν Δία, ὦ Σώκρατες. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ)	Οὐδὲ	γὰρ ἡμεῖς, ὦ Κρίτων· ἀλλὰ
[289]	ἂν ποιήσῃ· οὐχ οὕτως; Συνέφη.	Οὐδέ	γε εἴ τις ἔστιν ἐπιστήμη
[289]	ἐγώ. Πάνυ γ' ἔφη, μέμνημαι.	Οὐδέ	γε, ὡς ἔοικε, τῆς ἄλλης
[286]	οὐκ ἔστι, δοξάζειν μέντοι ἔστιν;	Οὐδὲ	δοξάζειν, ἔφη. Οὐδ' ἄρα ψευδής,
[286]	μὲν τὸ πρᾶγμα, σὺ δὲ	οὐδὲ	λέγεις τὸ παράπαν; Ὁ δὲ
[300]	δ' ὃς ὁ Κτήσιππος. Ἆρ'	οὐδὲ	λέγοντα σιγᾶν; Ἔτι ἧττον, ἔφη.
[289]	διαφέρετον ἀλλήλοιν. Οὐχ οὕτως; Συνέφη.	Οὐδὲ	μὴν αὐλοποιικῆς γε δῆλον ὅτι
[282]	μεταδιδόναι, οὐδὲν αἰσχρόν, ὦ Κλεινία,	οὐδὲ	νεμεσητὸν ἕνεκα τούτου ὑπηρετεῖν καὶ
[305]	Ἥκιστα νὴ τὸν Δία ῥήτωρ,	οὐδὲ	οἶμαι πώποτ' αὐτὸν ἐπὶ δικαστήριον
[276]	ὁ Κλεινίας ἔτυχεν ἀποκρινάμενος, ~ὥστε	οὐδὲ	παρακελεύσασθαί μοι ἐξεγένετο (εὐλαβηθῆναι τῷ
[279]	ἡμῖν ὄντα; Ἢ οὐ χαλεπὸν	οὐδὲ	σεμνοῦ ἀνδρὸς πάνυ τι οὐδὲ
[287]	οὔ; Εἰ γὰρ μὴ ἐξήμαρτον,	οὐδὲ	σὺ ἐξελέγξεις, καίπερ σοφὸς ὤν,
[299]	Κτήσιππε, οὔτ' ἐκεῖνος οὔτε σύ.	Οὐδὲ	σύ, ἦ δ' ὅς, ὦ
[289]	τοῦ ἐπίστασθαι τῇ ἀθανασίᾳ χρῆσθαι	οὐδὲ	ταύτης ἔοικεν ὄφελος οὐδέν, εἴ
[304]	σοὶ μάλιστα προσήκει ἀκοῦσαι, ὅτι	οὐδὲ	τοῦ χρηματίζεσθαί φατον διακωλύειν οὐδέν
[279]	οὐδὲ σεμνοῦ ἀνδρὸς πάνυ τι	οὐδὲ	τοῦτο ἔοικεν εἶναι εὐπορεῖν; Πᾶς
[293]	ἂν πάσχων καὶ μετὰ Διονυσοδώρου	τοῦδε,	φίλης κεφαλῆς, οὐκ ἂν πάνυ
[281]	ἢ μᾶλλον ὀλίγα νοῦν ἔχων;	Ὧδε	δὲ σκόπει· οὐκ ἐλάττω πράττων
[293]	ἑταῖρε, πάνυ μεγαλοφρόνως τοῦ λόγου	ὧδε	(πότερον δή σε, ἔφη, ὦ
[291]	Αὖθις γὰρ δὴ πάλιν ἐσκοποῦμεν	ὧδέ	πως· φέρε, πάντων ἄρχουσα ἡ
[277]	ἄνθρωποι καλοῦσι μὲν ἐπὶ τῷ	τοιῷδε,	~ὅταν τις ἐξ ἀρχῆς μηδεμίαν
[273]	πρὸς τὸν Κλεινίαν· ὦ Κλεινία,	τώδε	μέντοι τὼ ἄνδρε σοφώ, Εὐθύδημός
[277]	παραμυθούμενος εἶπον· ὦ Κλεινία, μὴ	θαύμαζε	εἴ σοι φαίνονται ἀήθεις οἱ
[278]	μὲν οὖν σοι παρὰ τούτων	νόμιζε	παιδιὰν γεγονέναι· τὸ δὲ μετὰ
[297]	ὁ Διονυσόδωρος; Κἀγὼ εἶπον· ἔασον,	ὠγαθέ,	ἕως ἂν Εὐθύδημός με διδάξῃ
[287]	Λαλεῖς, ἔφη, ἀμελήσας ἀποκρίνασθαι· ἀλλ'	ὠγαθέ,	πείθου καὶ ἀποκρίνου, ἐπειδὴ καὶ
[276]	Ὑμεῖς ἄρα μανθάνοντες ἃ οὐκ	ἠπίστασθε,	ἀμαθεῖς ὄντες ἐμανθάνετε. Ἐπένευσε τὸ
[276]	(σοφοὶ ἦτε, ὅτε ταῦτα οὐκ	ἠπίστασθε;	Οὐ δῆτα, ἦ δ' ὅς.
[294]	παιδία ἤστην καὶ εὐθὺς γενόμενοι	ἠπίστασθε	πάντα; Ἐφάτην ἅμα ἀμφοτέρω. ~(Καὶ
[276]	τι οὖν, ἡνίκα ἐμανθάνετε, οὔπω	ἠπίστασθε	ταῦτα ἃ ἐμανθάνετε; Οὐκ ἔφη.
[292]	πολλήν γε ἀπορίαν, ὡς ἔοικεν,	ἀφίκεσθε.	~(ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Ἔγωγε οὖν καὶ αὐτός,
[283]	Οὐκοῦν ὃς μὲν οὐκ ἔστιν,	βούλεσθε	αὐτὸν γενέσθαι, ὃς δ' ἔστι
[283]	ἄλλο τι οὖν, ἔφη, ἐπεὶ	βούλεσθε	αὐτὸν ὃς νῦν ἐστὶν μηκέτι
[283]	ὃς νῦν ἐστὶν μηκέτι εἶναι,	βούλεσθε	αὐτόν, ὡς ἔοικεν, ἀπολωλέναι; Καίτοι
[283]	οὐκ ἀλαζών. Ὑμεῖς δέ, (ἔφη,	βούλεσθε	γενέσθαι αὐτὸν σοφόν, ἀμαθῆ δὲ
[304]	ἀλλ' ἄν γέ μοι πείθησθε,	εὐλαβήσεσθε	μὴ πολλῶν ἐναντίον λέγειν, ἵνα
[304]	ἐπιτήδειον, ἀλλ' ἄν γέ μοι	πείθησθε,	εὐλαβήσεσθε μὴ πολλῶν ἐναντίον λέγειν,
[294]	ὁπόσους ἑκάτερος ἔχει ὑμῶν, καὶ	φαίνησθε	γνόντες ἡμῶν ἀριθμησάντων, ἤδη πεισόμεθα
[285]	Εἰ δὲ ὑμεῖς (οἱ νέοι	φοβεῖσθε,	ὥσπερ ἐν Καρὶ ἐν ἐμοὶ
[285]	σὺ τὸ ἀντιλέγειν, ἔφη, ὦ	γενναῖε	Διονυσόδωρε, μὴ κάλει λοιδορεῖσθαι· ἕτερον
[277]	βουλόμενος ἀναπαῦσαι αὐτό, μὴ ἡμῖν	ἀποδειλιάσειε,	παραμυθούμενος εἶπον· ὦ Κλεινία, μὴ
[291]	ὁ εἰπὼν ταῦτα· ἀλλ' ὦ	δαιμόνιε	Κρίτων, μή τις τῶν κρειττόνων
[293]	διδάξω, ἢ ἐπιδείξω ἔχοντα; Ὦ	μακάριε,	ἦν δ' ἐγώ, ἔστι δὲ
[291]	ἕνεκα ἐζητεῖτε; (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Πόθεν, ὦ	μακάριε,	ηὕρομεν; ἀλλ' ἦμεν πάνυ γελοῖοι·
[305]	φιλοσοφία. Ποῖον, ἔφη, χαρίεν, ὦ	(μακάριε;	Οὐδενὸς μὲν οὖν ἄξιον. Ἀλλὰ
[283]	παιδικῶν καὶ εἶπεν· ὦ ξένε	Θούριε,	εἰ μὴ ἀγροικότερον, ἔφη, ἦν
[271]	Καινοί τινες αὖ (οὗτοι, ὡς	ἔοικε,	σοφισταί· ποδαποί; Καὶ τίς ἡ
[289]	ἔφη, μέμνημαι. Οὐδέ γε, ὡς	ἔοικε,	τῆς ἄλλης ἐπιστήμης ὄφελος γίγνεται
[302]	τε καὶ μὴ χαλεπῶς με	προδίδασκε.	Ἔστι γὰρ ἔμοιγε καὶ βωμοὶ
[296]	δέοντος ἀπεκρινάμην ὑπὸ ἀπαιδευσίας. Ἀλλὰ	συγγίγνωσκέ	μοι· ἀποκρινοῦμαι γὰρ ἤδη ἁπλῶς
[286]	οὖν φορτικώτερόν τι ἐρήσομαι, ἀλλὰ	συγγίγνωσκε.	~(Ὅρα δέ· εἰ γὰρ μήτε
[307]	οἶμαι αὐτὸ ἐγὼ εἶναι, θαρρῶν	δίωκε	καὶ ἄσκει, τὸ λεγόμενον δὴ
[289]	ἄρα ἡμῖν ἐπιστήμης δεῖ, ὦ	καλὲ	παῖ, ἦν δ' ἐγώ, ἐν
[293]	ἐπιστήμων εἶ. Ἐκείνου γε, ὦ	φίλε,	ἦν δ' ἐγώ. Ἧττον οὖν
[303]	τὼ ἄνδρε. (Ἐνταῦθα μέντοι, ὦ	φίλε	Κρίτων, οὐδεὶς ὅστις οὐ τῶν
[307]	μειράκιον ἐπὶ φιλοσοφίαν. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Ὦ	φίλε	Κρίτων, οὐκ οἶσθα ὅτι ἐν
[300]	σου ἐξημφοτέρικεν τὸν λόγον, καὶ	ἀπόλωλέ	τε καὶ ἥττηται. Καὶ ὁ
[297]	ἔασον, ὠγαθέ, ἕως ἂν Εὐθύδημός	με	διδάξῃ ὡς ἐπίσταμαι τοὺς ἀγαθοὺς
[272]	ἔτυχον καθήμενος ἐνταῦθα, οὗπερ σύ	με	εἶδες, ἐν τῷ ἀποδυτηρίῳ μόνος,
[297]	καὶ διακωλύων, ἵνα μὴ διδάξῃ	με	Εὐθύδημος ἐκεῖνο τὸ σοφόν. Ἀποκρίνου
[287]	τὰ ῥήματα; πότερα φῂς ἐξαμαρτάνειν	με	ἢ οὔ; Εἰ γὰρ μὴ
[295]	χαλεπαίνοι διαστέλλοντι τὰ λεγόμενα, βουλόμενός	με	θηρεῦσαι τὰ ὀνόματα περιστήσας. Ἀνεμνήσθην
[285]	τῇ Μηδείᾳ τῇ Κόλχῳ. Ἀπολλύτω	με,	καὶ εἰ μὲν βούλεται, ἑψέτω,
[288]	ἐάν πως ἐκκαλέσωμαι καὶ ἐλεήσαντέ	με	καὶ οἰκτίραντε συντεταμένον καὶ σπουδάζοντα
[285]	ταῦτα ἅ μοι δοκεῖ πρός	με	μὴ καλῶς λέγειν. Ἀλλὰ σὺ
[293]	μὲν οὖν, ἔφη. Ἐπίδειξον τοίνυν	με	νὴ Δί' ἔφην ἐγώ, ἔχοντα·
[273]	τὸ (νέος εἶναι. Ἰδὼν οὖν	με	ὁ Κλεινίας ἀπὸ τῆς εἰσόδου
[285]	Μαρσύου, ἀλλ' εἰς ἀρετήν. Καίτοι	με	οἴεται Διονυσόδωρος οὑτοσὶ χαλεπαίνειν αὐτῷ·
[295]	μὴ εἰδῶ ὅτι ἐρωτᾷς, κελεύεις	με	ὅμως ἀποκρίνεσθαι, ἀλλὰ μὴ ἐπανερέσθαι;
[272]	αὐτὸ τοῦτο ἴσως φοβούμενοι τάχα	με	οὐκ ἂν ἐθέλοιεν προσδέξασθαι. Ἐγὼ
[288]	δέ, ὦ Κλεινία, ἔφην, ἀνάμνησόν	με	πόθεν τότ' ἀπελίπομεν. Ὡς μὲν
[302]	εὐφήμει τε καὶ μὴ χαλεπῶς	με	προδίδασκε. Ἔστι γὰρ ἔμοιγε καὶ
[295]	φοιτᾶν, ᾠήθην δεῖν ὑπείκειν, μή	με	σκαιὸν ἡγησάμενος φοιτητὴν μὴ προσδέχοιτο.
[282]	ἀνδρῶν, καὶ εὖ ἐποίησας ἀπαλλάξας	με	σκέψεως πολλῆς περὶ τούτου αὐτοῦ,
[287]	καὶ ἀποκρίνου, ἐπειδὴ καὶ ὁμολογεῖς	με	σοφὸν εἶναι. Πειστέον τοίνυν, ἦν
[276]	ὁ Διονυσόδωρος πάλιν μικρὸν πρός	με	ψιθυρίσας, (καὶ τοῦτ' ἔφη, ὦ
[304]	ἄγετε, ἦν δ' ἐγώ, ὅπως	κἀμὲ	καὶ Κλεινίαν τόνδε παραδέξεσθον. Ταῦτα,
[272]	τῷ Μητροβίου, τῷ κιθαριστῇ, ὃς	ἐμὲ	διδάσκει ἔτι καὶ νῦν κιθαρίζειν·
[273]	Εὐθύδημος, ὁ δὲ παρ' αὐτὸν	ἐμὲ	ἐξ ἀριστερᾶς, οἱ δ' ἄλλοι
[271]	ὃν ἐρωτᾷς, ὁ δὲ παρ'	ἐμὲ	καθήμενος ἐξ ἀριστερᾶς ἀδελφὸς τούτου,
[275]	τε καὶ ἀπορήσας ἐνέβλεψεν εἰς	ἐμέ·	καὶ ἐγὼ γνοὺς αὐτὸν τεθορυβημένον,
[290]	ἔφη. Ἀλλ' ἦν δ' ἐγώ,	ἐμὲ	οἶμαι ηὑρηκέναι. Τίνα; ἔφη ὁ
[293]	ὥσπερ Διοσκούρων ἐπικαλούμενος σῶσαι ἡμᾶς,	ἐμέ	τε καὶ τὸ μειράκιον, ἐκ
[299]	σὺ δ' οὐκ οἴει, ὦ	Εὐθύδημε,	ἀλλὰ μίαν καὶ ἓν δόρυ;
[284]	Δία, ἔφη ὁ Κτήσιππος, ὦ	Εὐθύδημε·	ἀλλὰ τὰ ὄντα μὲν τρόπον
[299]	σύ, ἦ δ' ὅς, ὦ	Εὐθύδημε,	αὐτός; Οὐδὲ ἄλλος γε οὐδεὶς
[299]	εἶπεν· πάνυ γε σφόδρα, ὦ	Εὐθύδημε,	ἐὰν ᾖ γε (ὁ πίνων
[296]	ἦν δ' ἐγώ, ὦ πολυτίμητε	Εὐθύδημε,	εἰ δὴ τῷ ὄντι ἀληθῆ
[298]	ἂν συμβουλοίμην. Ἀλλὰ (πότερον, ὦ	Εὐθύδημε,	ἐμὸς μόνον ἐστὶ πατὴρ ἢ
[300]	εἰώθει, μέγα πάνυ ἀνακαγχάσας, ὦ	Εὐθύδημε,	ἔφη, ὁ ἀδελφός σου ἐξημφοτέρικεν
[299]	τὠφθαλμῷ; Φασί γε οὖν, ὦ	Εὐθύδημε,	ἔφη ὁ Κτήσιππος, τούτους εὐδαιμονεστάτους
[302]	ἔστιν γάρ μοι ἀνάδυσις, ὦ	Εὐθύδημε.	~Ἴθι δή μοι εὐθύς, ἦ
[274]	σοφίας. Εἶπον οὖν ἐγώ· ὦ	Εὐθύδημε	καὶ Διονυσόδωρε, πάνυ μὲν οὖν
[299]	ἔφυσεν. Ἀλλ' ἦ που, ὦ	Εὐθύδημε	(ὁ Κτήσιππος) πόλλ' ἀγαθὰ ἀπὸ
[282]	παράδειγμα, ὦ Διονυσόδωρέ τε καὶ	Εὐθύδημε,	οἵων ἐπιθυμῶ τῶν προτρεπτικῶν λόγων
[297]	δ' ἐγώ, πῶς λέγεις, ὦ	Εὐθύδημε;	Οὐ δοκεῖ (σοι ὀρθῶς ἁδελφὸς
[300]	ἡδὺς εἶ. Ἀλλά μοι δοκεῖς,	Εὐθύδημε,	οὐ καθεύδων ἐπικεκοιμῆσθαι καί, οἷόν
[284]	λέγων, ἔφη ὁ Κτήσιππος, ὦ	Εὐθύδημε,	οὐ τὰ ὄντα λέγει. Καὶ
[288]	ἐγώ, ὦ Διονυσόδωρέ τε καὶ	Εὐθύδημε,	οὗτος μὲν ὁ λόγος ἐν
[295]	οὖν· ἀλλ' εἰ δοκεῖ σοι,	(Εὐθύδημε,	οὕτω ποιεῖν, ποιητέον· σὺ γὰρ
[293]	δέ, ἦν δ' ἐγώ, ὦ	Εὐθύδημε,	σὺ οὐ πέπονθας τοῦτο τὸ
[286]	Ὅτι, ἦν δ' ἐγώ, ὦ	Εὐθύδημε,	τὰ σοφὰ ταῦτα καὶ τὰ
[274]	ἔμπροσθεν εἰρημένων. Ἀλλ' ὁρᾶτον, ὦ	Εὐθύδημέ	τε καὶ Διονυσόδωρε, εἰ ἀληθῆ
[303]	λόγοι ὑμῶν καλὰ ἔχουσιν, ὦ	Εὐθύδημέ	τε καὶ Διονυσόδωρε· ἐν δὲ
[278]	σέ. Ταῦτα μὲν οὖν, ὦ	Εὐθύδημέ	τε καὶ Διονυσόδωρε, (πεπαίσθω τε
[304]	αὑτοῖς· τὸ γὰρ σπάνιον, ὦ	Εὐθύδημε,	τίμιον, τὸ δὲ ὕδωρ εὐωνότατον,
[293]	ἅμα. Εἶεν, ἦν δ' ἐγώ,	Εὐθύδημε·	τὸ γὰρ λεγόμενον, καλὰ δὴ
[298]	γάρ, ἔφη ὁ Κτήσιππος, ὦ	Εὐθύδημε,	τὸ λεγόμενον, οὐ λίνον λίνῳ
[296]	δὲ τοιάδε πῶς φῶ ἐπίστασθαι,	Εὐθύδημε,	ὡς οἱ ἀγαθοὶ ἄνδρες ἄδικοί
[271]	κομιδῇ παμμάχω. Οὐ κατὰ τὼ	Ἀκαρνᾶνε	ἐγενέσθην τὼ παγκρατιαστὰ ἀδελφώ· ἐκείνω
[283]	τῶν παιδικῶν καὶ εἶπεν· ὦ	ξένε	Θούριε, εἰ μὴ ἀγροικότερον, ἔφη,
[291]	ὦ Σώκρατες; (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Ἐγὼ φράσω.	Ἔδοξε	γὰρ δὴ ἡμῖν ἡ πολιτικὴ
[307]	φαίνηται φαῦλον ὄν, πάντ' ἄνδρα	ἀπότρεπε,	μὴ μόνον τοὺς ὑεῖς· ἐὰν
[298]	ἀποκρίνῃ, ὦ Κτήσιππε, ὁμολογήσεις ταῦτα.	Εἰπὲ	γάρ μοι, ἔστι σοι κύων;
[277]	Ἐξαπατᾷ σε Εὐθύδημος, ὦ Κλεινία.	Εἰπὲ	γάρ μοι, τὸ μανθάνειν οὐκ
[299]	Οὐδὲ ἄλλος γε οὐδεὶς ἀνθρώπων.	Εἰπὲ	γάρ μοι, ὦ (Κτήσιππε, εἰ
[303]	μοι εὐθύς, ἦ δ' ὅς,	εἰπέ·	ἐπειδὴ σὸν ὁμολογεῖς εἶναι τὸν
[302]	ἐπισχὼν ὥς τι μέγα σκοπούμενος,	εἰπέ	μοι, ἔφη, ὦ Σώκρατες, ἔστιν
[283]	ὁ λόγος ἦν ἐπ' ἀρετήν.	Εἰπέ	μοι, ἔφη, ὦ Σώκρατές τε
[293]	κεφαλῆς, οὐκ ἂν πάνυ ἀγανακτοίην.	Εἰπέ	μοι, σφὼ οὐχὶ τὰ μὲν
[287]	(οὐκ ἔχω ἐξελέγξαι αὐτόν; Επεὶ	εἰπέ,	τί σοι ἄλλο νοεῖ τοῦτο
[296]	ἀγαθοὶ ἄνδρες ἄδικοί εἰσιν; φέρε	εἰπέ,	τοῦτο ἐπίσταμαι ἢ οὐκ ἐπίσταμαι;
[296]	ἦν δ' ἐγώ. Καὶ ὃς	εἶπε·	Προστίθει τοίνυν ἤδη ὅτι βούλει·
[299]	ἀνθρώπων. Εἰπὲ γάρ μοι, ὦ	(Κτήσιππε,	εἰ ἀγαθὸν νομίζεις εἶναι ἀσθενοῦντι
[284]	λέγεις, ἔφη ὁ Διονυσόδωρος, ὦ	Κτήσιππε;	Εἰσὶν (γάρ τινες οἳ λέγουσι
[285]	Κτήσιππον καὶ εἶπον ὅτι ὦ	Κτήσιππε,	ἐμοὶ μὲν δοκεῖ χρῆναι ἡμᾶς
[286]	Εἰ γὰρ μέμνησαι, ἔφη, ὦ	Κτήσιππε,	καὶ ἄρτι ἐπεδείξαμεν μηδένα λέγοντα
[288]	τὸν Κτήσιππον καὶ εἶπον· ὦ	Κτήσιππε,	καὶ νυνδὴ ἃ πρὸς Κλεινίαν
[284]	ἔφη ὁ Διονυσόδωρος, λοιδορῇ, ὦ	Κτήσιππε,	λοιδορῇ. Μὰ Δί' οὐκ ἔγωγε,
[283]	ἐξολωλέναι. Τί δέ, ἔφη, ὦ	Κτήσιππε,	ὁ Εὐθύδημος, ἦ δοκεῖ σοι
[284]	Κακῶς ἄρα, ἔφη, λέγουσιν, ὦ	Κτήσιππε,	οἱ ἀγαθοὶ τὰ κακά, εἴπερ
[298]	Διονυσόδωρος, ἄν μοι ἀποκρίνῃ, ὦ	Κτήσιππε,	ὁμολογήσεις ταῦτα. Εἰπὲ γάρ μοι,
[299]	οὐδὲν δεῖται πολλῶν ἀγαθῶν, ὦ	Κτήσιππε,	οὔτ' ἐκεῖνος οὔτε σύ. Οὐδὲ
[285]	ὄντος, ἔφη, τοῦ ἀντιλέγειν, ὦ	Κτήσιππε,	ποιῇ τοὺς λόγους; (Πάντως δήπου,
[303]	δεινῶν λόγων. Ἀφίσταμαι· ἀμάχω τὼ	ἄνδρε.	(Ἐνταῦθα μέντοι, ὦ φίλε Κρίτων,
[303]	ὑπερεπῄνεσε τὸν λόγον καὶ τὼ	ἄνδρε,	καὶ γελῶντες καὶ κροτοῦντες καὶ
[273]	ὦ Κλεινία, τώδε μέντοι τὼ	ἄνδρε	σοφώ, Εὐθύδημός τε καὶ Διονυσόδωρος,
[304]	οὖν ὅπως συμφοιτήσεις παρὰ τὼ	(ἄνδρε,	ὡς ἐκείνω φατὸν οἵω τε
[279]	τοῦτο ὅτι οὕτως ἔχει. Συνέφη.	Φέρε	δή, ἀγαθὰ δὲ ποῖα ἄρα
[293]	ῥᾷον ἢ μανθάνειν τηλικόνδε ἄνδρα.	Φέρε	δή μοι ἀπόκριναι, ἔφη· ἔστιν
[296]	οἱ ἀγαθοὶ ἄνδρες ἄδικοί εἰσιν;	φέρε	εἰπέ, τοῦτο ἐπίσταμαι ἢ οὐκ
[274]	μὴ σφὼ εἶναι αὐτῆς διδασκάλω;	Φέρε,	καὶ τὸν οὕτως ἔχοντα τῆς
[291]	δὴ πάλιν ἐσκοποῦμεν ὧδέ πως·	φέρε,	πάντων ἄρχουσα ἡ βασιλικὴ τέχνη
[293]	οὔ; καὶ ἤρξατό γε, ὦ	ἑταῖρε,	πάνυ μεγαλοφρόνως τοῦ λόγου ὧδε
[300]	ἔφην, καὶ πολλά γε, ὦ	Διονυσόδωρε.	~(Ἆρα ἕτερα ὄντα τοῦ καλοῦ,
[294]	θεῶν, ἦν δ' ἐγώ, ὦ	Διονυσόδωρε	δῆλοι γάρ μοί ἐστον ἤδη
[274]	ὁρᾶτον, ὦ Εὐθύδημέ τε καὶ	Διονυσόδωρε,	εἰ ἀληθῆ λέγετον· ὑπὸ γὰρ
[303]	ἔχουσιν, ὦ Εὐθύδημέ τε καὶ	Διονυσόδωρε·	ἐν δὲ τοῖς καὶ τοῦτο
[284]	ἔγωγε, ἦ δ' ὅς, ὦ	Διονυσόδωρε,	ἐπεὶ φιλῶ σε, ἀλλὰ νουθετῶ
[302]	Ἔα, ἦν δ' ἐγώ, ὦ	Διονυσόδωρε,	εὐφήμει τε καὶ μὴ χαλεπῶς
[287]	χρῶμαι τί ποτε λέγεις, ὦ	Διονυσόδωρε;	Ἢ δῆλον ὅτι ὡς (οὐκ
[297]	σός; Κράτιστον τοίνυν μοι, ὦ	Διονυσόδωρε,	ἦν δ' ἐγώ, ἀποκρίνασθαί σοι.
[286]	τὸν λόγον, πῶς, ἔφην, ὦ	Διονυσόδωρε,	λέγεις; Οὐ γάρ τοι (ἀλλὰ
[286]	Οὐκ ἔφη. Λόγου ἕνεκα, ὦ	Διονυσόδωρε,	λέγεις τὸν λόγον, ἵνα δὴ
[285]	τὸ ἀντιλέγειν, ἔφη, ὦ γενναῖε	Διονυσόδωρε,	μὴ κάλει λοιδορεῖσθαι· ἕτερον γάρ
[301]	λέγεις, ἦν δ' ἐγώ, ὦ	Διονυσόδωρε;	οὐ τὸ καλὸν καλόν ἐστιν
[287]	ἀποκρίνασθαι, ἦν δ' ἐγώ, ὦ	Διονυσόδωρε;	Οὐκ ἀποκρίνῃ; ἔφη. Ἦ καὶ
[285]	σφόδρα γε· ἢ σύ, ὦ	Διονυσόδωρε,	οὐκ οἴει εἶναι ἀντιλέγειν; Οὔκουν
[274]	οὖν ἐγώ· ὦ Εὐθύδημε καὶ	Διονυσόδωρε,	πάνυ μὲν οὖν παντὶ τρόπῳ
[278]	οὖν, ὦ Εὐθύδημέ τε καὶ	Διονυσόδωρε,	(πεπαίσθω τε ὑμῖν, καὶ ἴσως
[302]	ἔστιν, ἦν δ' ἐγώ, ὦ	Διονυσόδωρε.	Ταλαίπωρος ἄρα τις σύ γε
[282]	μὲν ἐμόν, ἔφην, παράδειγμα, ὦ	Διονυσόδωρέ	τε καὶ Εὐθύδημε, οἵων ἐπιθυμῶ
[288]	Ἀλλὰ ἔοικεν, ἔφην ἐγώ, ὦ	Διονυσόδωρέ	τε καὶ Εὐθύδημε, οὗτος μὲν
[294]	Κτήσιππος ὑπολαβών· πρὸς Διός, ἔφη,	Διονυσόδωρε,	(τεκμήριόν τί μοι τούτων ἐπιδείξατον
[301]	ἕτερον ἕτερόν ἐστιν. Ἀλλ' ὦ	Διονυσόδωρε,	τοῦτο μὲν ἑκὼν παρῆκας, ἐπεὶ
[275]	ἄρα, ἦν δ' ἐγώ, ὦ	Διονυσόδωρε,	τῶν νῦν ἀνθρώπων (κάλλιστ' ἂν
[296]	ἡμᾶς γ' ἔφη, ἀλλ' εἴπερ,	σέ.	Ἀλλ' ἀποκρίνου· ἦ ἀεὶ τούτῳ
[284]	ὅς, ὦ Διονυσόδωρε, ἐπεὶ φιλῶ	σε,	ἀλλὰ νουθετῶ σε ὡς ἑταῖρον,
[287]	χαλεπὸν χρῆσθαι· ἐπεὶ ἀπόκριναι. Πρὶν	σὲ	ἀποκρίνασθαι, ἦν δ' ἐγώ, ὦ
[278]	ἔστι δ' ὅτε καὶ μανθάνειν	σὲ	δὲ τοῦτο, ὡς οὗτοι ἐνδείκνυνται,
[299]	σὺ ὁπλίσαις; Ἐγὼ δὲ ᾤμην	σὲ	δεινότερον εἶναι, ἅτε ὁπλομάχην ὄντα,
[291]	αὐτῆς ἔργον εἶναι; ὥσπερ εἰ	σὲ	ἐγὼ ἐρωτῴην, πάντων ἄρχουσα ἡ
[277]	τοῦ μειρακίου, καὶ εἶπεν· Ἐξαπατᾷ	σε	Εὐθύδημος, ὦ Κλεινία. Εἰπὲ γάρ
[293]	τοῦ λόγου ὧδε (πότερον δή	σε,	ἔφη, ὦ Σώκρατες, ταύτην τὴν
[293]	Οὐδὲν διαφέρει· ἀλλ' οὐκ ἀνάγκη	σε	ἔχει πάντα ἐπίστασθαι ἐπιστήμονά γε
[277]	οὐδὲν ἄλλο ἢ χορεύετον περὶ	σὲ	καὶ οἷον ὀρχεῖσθον παίζοντε, ὡς
[306]	τῶν ὑέων, ὥσπερ ἀεὶ πρός	σε	λέγω, ἐν ἀπορίᾳ εἰμὶ τί
[284]	πείθῃ, εὐλαβήσῃ εἶναι, (ἵνα μή	σε	οἱ ἀγαθοὶ κακῶς λέγωσιν. Ὡς
[305]	εἰ νῦν παρεγένου, πάνυ ἄν	σε	οἶμαι αἰσχυνθῆναι ὑπὲρ τοῦ σεαυτοῦ
[304]	μοι δοκεῖ εἶναι τὸ νουθετεῖν	σε,	ὅμως δέ, ἅ γ' ἤκουον,
[298]	θεούς, ἔφη· οὐ γὰρ δύναμαι	σέ.	Οὐκοῦν τὸν σαυτοῦ πατέρα, ἔφη,
[277]	οἷον ποιεῖτον τὼ ξένω περὶ	σέ·	ποιεῖτον δὲ ταὐτὸν ὅπερ οἱ
[278]	δευτέρῳ ἐρωτήματι, ἐν ᾧ (ἠρώτων	σε	πότερα μανθάνουσιν οἱ ἄνθρωποι ἃ
[307]	ἀλλόκοτος εἶναι, ~(ὥς γε πρὸς	σὲ	τἀληθῆ εἰρῆσθαι· ὥστε οὐκ ἔχω
[278]	δεῖν ᾠηθήτην πρότερον παῖσαι πρὸς	σέ.	Ταῦτα μὲν οὖν, ὦ Εὐθύδημέ
[295]	μοι ἀποκρίνεσθαι, ἐγὼ ἐπιδείξω καὶ	σὲ	ταῦτα τὰ θαυμαστὰ ὁμολογοῦντα. Ἀλλὰ
[288]	πρὸς Κλεινίαν ἔλεγον, καὶ πρὸς	σὲ	ταὐτὰ ταῦτα λέγω, ὅτι οὐ
[295]	τῳ; Ὧι ἐπιστήμων. οἶμαι γάρ	σε	τὴν ψυχὴν λέγειν· ἢ οὐ
[299]	Ἔμοιγε, ἔφη. Καίτοι οἶμαί τί	σε	τῶν καλῶν ἐρεῖν. Σὺ ἄριστα
[284]	ἐπεὶ φιλῶ σε, ἀλλὰ νουθετῶ	σε	ὡς ἑταῖρον, καὶ πειρῶμαι πείθειν
[303]	οὐδεὶς ὅστις οὐ τῶν παρόντων	ὑπερεπῄνεσε	τὸν λόγον καὶ τὼ ἄνδρε,
[272]	προσδέξασθαι. Ἐγὼ δ' ὦ Κρίτων,	ἐκεῖσε	μὲν ἄλλους πέπεικα συμμαθητάς μοι
[294]	εἰ ἐπισταίσθην· τὼ δὲ ἀνδρειότατα	ὁμόσε	ᾔτην τοῖς ἐρωτήμασιν, ὁμολογοῦντες εἰδέναι,
[294]	κάπροι οἱ πρὸς τὴν πληγὴν	ὁμόσε	ὠθούμενοι, ὥστ' ἔγωγε καὶ αὐτός,
[276]	οὐκ ἠπίστασθε, ἀμαθεῖς ὄντες ἐμανθάνετε.	Ἐπένευσε	τὸ μειράκιον. Οἱ ἀμαθεῖς ἄρα
[277]	μὴ ἐπισταμένους, τῶν μὴ ἐχόντων;	Κατένευσε.	Τῶν λαμβανόντων ἄρ' εἰσὶν οἱ
[286]	τις δοκεῖ εἶναι καὶ τούς	τε	ἄλλους ἀνατρέπων καὶ αὐτὸς αὑτόν
[282]	(παρ' ἐπιτρόπων καὶ φίλων τῶν	τε	ἄλλων καὶ τῶν φασκόντων ἐραστῶν
[289]	ζητοῦμεν. Καὶ γάρ μοι οἵ	τε	ἄνδρες αὐτοὶ οἱ λογοποιοί, ὅταν
[305]	οὓς ἔφη Πρόδικος μεθόρια φιλοσόφου	τε	ἀνδρὸς καὶ πολιτικοῦ, οἴονται δ'
[273]	ἐν ὅπλοις μάχεσθαι (διδακτέον) οἵω	τε	δὲ καὶ ποιῆσαι δυνατὸν εἶναι
[273]	φῄς. Ἰδόντε δὲ αὐτὸν ὅ	τε	Διονυσόδωρος καὶ ὁ Εὐθύδημος πρῶτον
[278]	ἀνθρώποις ἐναντίως ἔχουσιν κείμενον, τῷ	τε	εἰδότι καὶ ἐπὶ τῷ μή·
[304]	(ἄνδρε, ὡς ἐκείνω φατὸν οἵω	τε	εἶναι διδάξαι τὸν ἐθέλοντ' ἀργύριον
[279]	Τί ἄρα ἐστὶν τὸ σώφρονά	τε	εἶναι καὶ δίκαιον καὶ ἀνδρεῖον;
[289]	τῶν ἐπῳδῶν τέχνης μόριον μικρῷ	τε	ἐκείνης ὑποδεεστέρα. ~(Ἡ μὲν γὰρ
[299]	καὶ ἀρίστους ἄνδρας, οἳ χρυσίον	τε	ἐν τοῖς κρανίοις ἔχουσιν πολὺ
[303]	ὑμέτερα αὐτῶν, τοῦτο πάνυ χαρίεν	τέ	ἐστιν καὶ τὸ ἐπαχθὲς τῶν
[297]	τοῦ Ἡρακλέους, ὃς οὐχ οἷός	τε	ἦν τῇ τε ὕδρᾳ διαμάχεσθαι,
[303]	ἐκ τοῦ παραχρῆμα μιμεῖσθαι οἷός	τε	ἦν. ~(Τοῦτο μὲν οὖν τοῦ
[284]	Εἰσὶν μέντοι, ἔφη, οἱ καλοί	τε	κἀγαθοὶ καὶ οἱ τἀληθῆ λέγοντες.
[273]	νεανίσκος τις Παιανιεύς, μάλα καλός	τε	κἀγαθὸς τὴν φύσιν, ὅσον μὴ
[280]	εἴ τις κεκτημένος εἴη πλοῦτόν	τε	καὶ ἃ νυνδὴ ἐλέγομεν πάντα
[282]	μία ἣν δεῖ λαβόντα εὐδαιμονεῖν	τε	καὶ ἀγαθὸν ἄνδρα εἶναι, καὶ
[282]	ὂν τόνδε τὸν νεανίσκον σοφόν	τε	καὶ ἀγαθὸν γενέσθαι. ~(Ἐγὼ μὲν
[284]	κακῶς; Συνεχώρει. Τοὺς δὲ καλούς	τε	καὶ ἀγαθοὺς ὁμολογεῖς λέγειν ὡς
[273]	δὲ αὐτοῦ ἐρασταὶ πάνυ πολλοί	τε	καὶ ἄλλοι καὶ Κτήσιππος, νεανίσκος
[279]	ἐγώ, καὶ περὶ γραμμάτων γραφῆς	τε	καὶ ἀναγνώσεως οἱ γραμματισταί; Πάνυ
[294]	ἐπίστανται, καὶ εἰσὶν ἅμα ἐπιστήμονές	τε	καὶ ἀνεπιστήμονες. Ἀλλὰ τί; ἦν
[293]	οὐ γὰρ ἂν εἴην ἐπιστήμων	τε	καὶ ἀνεπιστήμων ἅμα ἐπεὶ δὲ
[291]	εἴη ἡ τὴν εὐδαιμονίαν παρέχουσά	τε	καὶ ἀπεργαζομένη, ἐνταῦθα ὥσπερ εἰς
[275]	μεγάλου ὄντος τοῦ ἐρωτήματος, ἠρυθρίασέν	τε	καὶ ἀπορήσας ἐνέβλεψεν εἰς ἐμέ·
[283]	ἄρξοιντο παρακελευόμενοι τῷ νεανίσκῳ σοφίαν	τε	καὶ ἀρετὴν ἀσκεῖν. Ὁ οὖν
[278]	τὸ μειράκιον ὅπως χρὴ σοφίας	τε	καὶ ἀρετῆς ἐπιμεληθῆναι. Πρότερον δ'
[299]	ὡς πλεῖστα δεῖ ἔχειν δόρατά	τε	καὶ ἀσπίδας, ἐπειδήπερ ἀγαθόν ἐστιν;
[304]	ἀνθρώπων διαλέγεσθαι ἀλλ' ἢ ὑμῖν	τε	καὶ αὑτοῖς· τὸ γὰρ σπάνιον,
[285]	ἐξολλύναι ἀνθρώπους, ὥστ' ἐκ πονηρῶν	τε	καὶ ἀφρόνων χρηστούς τε καὶ
[278]	Ἐὰν οὖν δόξω ὑμῖν ἰδιωτικῶς	τε	καὶ γελοίως αὐτὸ ποιεῖν, μή
[275]	αὐτῷ οἵδε προσιόντες πολλὰ ἐρωτῶσίν	τε	καὶ διαλέγονται, ὥστε ἐπιεικῶς θαρρεῖ
[274]	εἰρημένων. Ἀλλ' ὁρᾶτον, ὦ Εὐθύδημέ	τε	καὶ Διονυσόδωρε, εἰ ἀληθῆ λέγετον·
[303]	ὑμῶν καλὰ ἔχουσιν, ὦ Εὐθύδημέ	τε	καὶ Διονυσόδωρε· ἐν δὲ τοῖς
[278]	Ταῦτα μὲν οὖν, ὦ Εὐθύδημέ	τε	καὶ Διονυσόδωρε, (πεπαίσθω τε ὑμῖν,
[273]	μέντοι τὼ ἄνδρε σοφώ, Εὐθύδημός	τε	καὶ Διονυσόδωρος, οὐ τὰ σμικρὰ
[274]	ἐρασταὶ καὶ οἱ τοῦ Εὐθυδήμου	τε	καὶ Διονυσοδώρου ἑταῖροι. Τούτους δὴ
[276]	διδασκάλου χορὸς ἀποσημήναντος, ἅμα ἀνεθορύβησάν	τε	καὶ ἐγέλασαν οἱ ἑπόμενοι (ἐκεῖνοι
[303]	σοφίας αὐτοῖν ἐπὶ τὸ ἐπαινεῖν	τε	καὶ ἐγκωμιάζειν αὐτὼ ἐτραπόμην, καὶ
[276]	δὴ καὶ πάνυ μέγα ἐγέλασάν	τε	καὶ ἐθορύβησαν οἱ ἐρασταὶ τοῖν
[301]	κεραμεύειν; Κεραμέα. Τί δέ, σφάττειν	τε	καὶ ἐκδέρειν καὶ τὰ μικρὰ
[290]	κήλησίς ἐστιν, ἡ δὲ δικαστῶν	τε	καὶ ἐκκλησιαστῶν καὶ τῶν ἄλλων
[285]	πονηρῶν τε καὶ ἀφρόνων χρηστούς	τε	καὶ ἔμφρονας ποιεῖν, καὶ τοῦτο
[272]	γεγόνατον ἐν τοῖς λόγοις μάχεσθαί	τε	καὶ ἐξελέγχειν (τὸ ἀεὶ λεγόμενον,
[283]	ἄξιοι οἱ τοιοῦτοι εἶεν φίλοι	τε	καὶ ἐρασταί, οἵτινες τὰ παιδικὰ
[302]	ἐτελεύτησεν, ἄπορόν τινα στροφὴν ἔφευγόν	τε	καὶ ἐστρεφόμην ἤδη ὥσπερ ἐν
[307]	αὐτὸ τὸ πρᾶγμα βασανίσας καλῶς	τε	καὶ εὖ, (ἐὰν μέν σοι
[276]	Εὐθυδήμου· καὶ πρὶν ἀναπνεῦσαι καλῶς	τε	καὶ εὖ τὸ μειράκιον, ἐκδεξάμενος
[292]	ἔμελλεν αὕτη εἶναι ἡ (ὠφελοῦσά	τε	καὶ εὐδαίμονας ποιοῦσα. (ΚΡΙΤΩΝ) Ἔστι
[279]	ὃς ἐθαύμασεν· οὕτως ἔτι νέος	τε	καὶ εὐήθης ἐστί. Κἀγὼ γνοὺς
[282]	ἐμόν, ἔφην, παράδειγμα, ὦ Διονυσόδωρέ	τε	καὶ Εὐθύδημε, οἵων ἐπιθυμῶ τῶν
[288]	ἔοικεν, ἔφην ἐγώ, ὦ Διονυσόδωρέ	τε	καὶ Εὐθύδημε, οὗτος μὲν ὁ
[276]	ἑπόμενοι (ἐκεῖνοι μετὰ τοῦ Διονυσοδώρου	τε	καὶ Εὐθυδήμου· καὶ πρὶν ἀναπνεῦσαι
[302]	γάρ σοι, ὡς ἔοικεν, Ἀπόλλων	τε	καὶ Ζεὺς καὶ Ἀθηνᾶ. Πάνυ,
[300]	ἐξημφοτέρικεν τὸν λόγον, καὶ ἀπόλωλέ	τε	καὶ ἥττηται. Καὶ ὁ Κλεινίας
[275]	ταῦτα ὁ Εὐθύδημος ἅμα ἀνδρείως	τε	καὶ θαρραλέως, ἀλλ' οὐδὲν διαφέρει,
[292]	γέ που ὡμολογήσαμεν ἀλλήλοις ἐγώ	τε	καὶ Κλεινίας οὐδὲν εἶναι ἄλλο
[293]	ἀδύνατόν ἐστιν τὸ αὐτὸ εἶναί	τε	καὶ μή, εἴπερ ἓν ἐπίσταμαι,
[302]	δ' ἐγώ, ὦ Διονυσόδωρε, εὐφήμει	τε	καὶ μὴ χαλεπῶς με προδίδασκε.
[275]	δέομαι ἀρχόμενος τῆς διηγήσεως μούσας	τε	καὶ Μνημοσύνην ἐπικαλεῖσθαι. Ἢρξατο δ'
[290]	σκορπίων καὶ τῶν ἄλλων θηρίων	τε	καὶ νόσων κήλησίς ἐστιν, ἡ
[300]	ἔφη ὁ Εὐθύδημος, καὶ Σκύθαι	τε	καὶ οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι τὰ
[278]	Ἀνάσχεσθον οὖν ἀγελαστὶ ἀκούοντες αὐτοί	τε	καὶ οἱ μαθηταὶ ὑμῶν· σὺ
[275]	τοιοῦτον τῷ μειρακίῳ τούτῳ· ἐγώ	τε	καὶ οἵδε πάντες τυγχάνομεν ἐπιθυμοῦντες
[283]	αὐτώ, καὶ διὰ ταῦτα προσεπαισάτην	τε	καὶ οὐκ ἐσπουδασάτην· (ταῦτα οὖν
[290]	καὶ τῶν ἄλλων ὄχλων κήλησίς	τε	καὶ παραμυθία τυγχάνει οὖσα· ἢ
[284]	Ναί. Τὸ λέγειν ἄρα πράττειν	τε	καὶ ποιεῖν ἐστιν; Ὡμολόγησεν. Οὐκ
[281]	τοῖς ἀνθρώποις ἐν πάσῃ κτήσει	τε	καὶ πράξει. Ὡμολόγει. Ἆρ' οὖν
[282]	ἄσκεπτον καὶ οὔπω διωμολογημένον ἐμοί	τε	καὶ σοί. Ἀλλ' ἔμοιγε, ἔφη,
[281]	κακῷ ὄντι, ἐὰν δὲ φρόνησίς	τε	καὶ σοφία, μείζω ἀγαθά, αὐτὰ
[286]	Κτήσιππος· ἧττόν τι ἀντιλέγομεν ἐγώ	τε	καὶ σύ; Πότερον οὖν, ἦ
[279]	(ἐγενόμεθα ὑπὸ τῶν ξένων ἐγώ	τε	καὶ σύ, ὦ παῖ Ἀξιόχου.
[272]	ἀγωνίσασθαι καὶ ἄλλον διδάξαι λέγειν	τε	καὶ συγγράφεσθαι λόγους οἵους εἰς
[284]	ἀλλ' εἴπερ λέγει Διονυσόδωρος, τἀληθῆ	τε	καὶ τὰ ὄντα λέγει. Νὴ
[307]	τὸ λεγόμενον δὴ τοῦτο, αὐτός	τε	καὶ τὰ παιδία.
[292]	ἀγαθούς; καὶ πᾶσαν ἐπιστήμην, σκυτοτομικήν	τε	καὶ τεκτονικὴν καὶ τὰς ἄλλας
[280]	ποτέρου ἂν ἥδιον τοῦ κινδύνου	τε	καὶ τῆς (τύχης μετέχοις, μετὰ
[293]	Διοσκούρων ἐπικαλούμενος σῶσαι ἡμᾶς, ἐμέ	τε	καὶ τὸ μειράκιον, ἐκ τῆς
[275]	ἀρετῆς ἐπιμελεῖσθαι, καὶ χαριεῖσθον ἐμοί	τε	καὶ τουτοισὶ πᾶσιν. Συμβέβηκεν γάρ
[299]	ἀπολέλαυκεν ὁ πατὴρ ὁ ὑμέτερός	τε	καὶ τῶν κυνιδίων. Ἀλλ' οὐδὲν
[281]	τὸ πρῶτον τῶν ἀγαθῶν, πλούτου	τε	καὶ ὑγιείας καὶ κάλλους, τὸ
[283]	Εἰπέ μοι, ἔφη, ὦ Σώκρατές	τε	καὶ ὑμεῖς οἱ ἄλλοι, ὅσοι
[290]	μὲν γὰρ τῶν ἐπῳδῶν ἔχεών	τε	καὶ φαλαγγίων καὶ σκορπίων καὶ
[284]	τοὺς γοῦν ψυχροὺς ψυχρῶς λέγουσί	τε	καὶ φασὶν διαλέγεσθαι. Σὺ μέν,
[281]	Τί οὖν; Ἐν τῇ ἐργασίᾳ	τε	καὶ χρήσει τῇ περὶ τὰ
[272]	παῖδες οἱ συμφοιτηταί μοι ἐμοῦ	τε	καταγελῶσι καὶ τὸν Κόννον καλοῦσι
[280]	τὸ εὐδαίμονα ποιῆσαί τινα, τό	τε	κεκτῆσθαι τἀγαθὰ καὶ τὸ χρῆσθαι
[300]	οὐ καθεύδων ἐπικεκοιμῆσθαι καί, οἷόν	τε	λέγοντα μηδὲν λέγειν, καὶ σὺ
[282]	ἔφη, ὦ Σώκρατες, ὡς οἷόν	τε	μάλιστα. Κἀγὼ ταῦτα ἅσμενος ἀκούσας,
[271]	γὰρ τῷ σώματι μόνον οἵω	τε	μάχεσθαι, τούτω δὲ πρῶτον μὲν
[274]	οὑτοσί, πρὸς δ' ἡμῖν Κτήσιππός	τε	ὅδε καὶ οἱ ἄλλοι οὗτοι,
[280]	τέκτων, εἰ παρεσκευασμένος εἴη τά	τε	ὄργανα ἅπαντα καὶ ξύλα ἱκανά,
[274]	τῷ Κτησίππῳ τῆς θέας βουλόμενός	τε	οὖν θεάσασθαι ὁ Κτήσιππος τὰ
[274]	πάντες ἕτοιμοι εἶεν (μανθάνειν· ὅ	τε	οὖν Κτήσιππος συνέφη μάλα προθύμως
[289]	ἐν ᾗ συμπέπτωκεν ἅμα τό	τε	ποιεῖν καὶ τὸ ἐπίστασθαι χρῆσθαι
[272]	ὃς ἂν διδῷ μισθόν, οἵω	τε	ποιῆσαι ἔπειτα τὴν ἐν τοῖς
[306]	πρὸς ἑκάτερον πρὸς ὃ ἥ	τε	πολιτικὴ καὶ ἡ φιλοσοφία ἀξίω
[272]	κρατεῖν) ~ἐν ὅπλοις γὰρ αὐτώ	τε	σοφὼ πάνυ μάχεσθαι καὶ (ἄλλον,
[291]	(ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Ταύτῃ τῇ τέχνῃ ἥ	τε	στρατηγικὴ καὶ αἱ ἄλλαι παραδιδόναι
[273]	μέλλοντα ἀγαθὸν στρατηγὸν ἔσεσθαι, τάς	τε	τάξεις καὶ τὰς ἡγεμονίας τῶν
[293]	ἔφη. Ἆρ' οὖν δοκεῖς οἷόν	τέ	τι τῶν ὄντων τοῦτο ὃ
[282]	τοιοῦτοι γιγνόμενοι ἐκ τοῦ χρῆσθαί	τε	τοῖς πράγμασιν καὶ ὀρθῶς χρῆσθαι,
[285]	ἀγριωτέρως πρὸς ἀλλήλους ἔχειν, προσέπαιζόν	τε	τὸν Κτήσιππον καὶ εἶπον ὅτι
[274]	ἐκεῖνον ἰδόντες περιέστησαν ἡμᾶς, οἵ	τε	τοῦ Κλεινίου ἐρασταὶ καὶ οἱ
[297]	οὐχ οἷός τε ἦν τῇ	τε	ὕδρᾳ διαμάχεσθαι, σοφιστρίᾳ οὔσῃ καὶ
[278]	Εὐθύδημέ τε καὶ Διονυσόδωρε, (πεπαίσθω	τε	ὑμῖν, καὶ ἴσως ἱκανῶς ἔχει·
[283]	(Καὶ ὁ Κτήσιππος ἀκούσας ἠγανάκτησέν	τε	ὑπὲρ τῶν παιδικῶν καὶ εἶπεν·
[307]	Η οὖν τούτου ἕνεκα αὐτός	τε	φεύξῃ πάντα τὰ ἐπιτηδεύματα καὶ
[287]	νῦν οὐδ' ἂν ὁτιοῦν ἀποκρίνῃ,	ἅτε	γιγνώσκων ὅτι οὐ δεῖ; Λαλεῖς,
[273]	ἕκαστος ἐτύγχανεν. (Ἠσπαζόμην οὖν αὐτὼ	ἅτε	διὰ χρόνου ἑωρακώς· μετὰ δὲ
[301]	ἀνδροῖν τὴν σοφίαν ἐπεχείρουν μιμεῖσθαι,	ἅτε	ἐπιθυμῶν αὐτῆς. Πῶς γὰρ οὐκ
[275]	οἱ ἀμαθεῖς; Καὶ τὸ μειράκιον,	ἅτε	μεγάλου ὄντος τοῦ ἐρωτήματος, ἠρυθρίασέν
[299]	δὲ ᾤμην σὲ δεινότερον εἶναι,	ἅτε	ὁπλομάχην ὄντα, καὶ τόνδε τὸν
[290]	τούτων, ἀλλὰ τὰ ὄντα ἀνευρίσκουσιν	ἅτε	οὖν χρῆσθαι αὐτοὶ αὐτοῖς οὐκ
[300]	δεκαπλάσιος. Ὁ δέ μοι δοκεῖ	ἅτε	πανοῦργος ὤν, ὁ Κτήσιππος, παρ'
[278]	γελοίως αὐτὸ ποιεῖν, μή μου	καταγελᾶτε·	ὑπὸ προθυμίας γὰρ τοῦ ἀκοῦσαι
[291]	Ἀλλὰ μετὰ τοῦτο ἔτι τινὰ	ἐζητήσατε	τέχνην; καὶ ηὕρετε ἐκείνην ἢ
[290]	δ' ἐγώ, ὦ κάλλιστε καὶ	σοφώτατε	Κλεινία· τοῦτο οὕτως ἔχει; Πάνυ
[283]	ἔξαρνος γένωμαι. Τί οὖν; ἔφη·	φατὲ	βούλεσθαι αὐτὸν σοφὸν γενέσθαι; Πάνυ
[283]	καὶ ὑμεῖς οἱ ἄλλοι, ὅσοι	φατὲ	ἐπιθυμεῖν τόνδε τὸν νεανίσκον σοφὸν
[303]	στόματα τῶν ἀνθρώπων, ὥσπερ καὶ	φατέ·	ὅτι δ' οὐ μόνον τὰ
[296]	πάντα ἐπίσταμαι, ἐπειδή γε ὑμεῖς	φατε	τὰ δὲ τοιάδε πῶς φῶ
[287]	διδάσκαλοι ἥκετε; Ἢ οὐκ ἄρτι	ἔφατε	ἀρετὴν κάλλιστ' ἂν (παραδοῦναι ἀνθρώπων
[304]	ὄν, ὡς ἔφη Πίνδαρος. Ἀλλ'	ἄγετε,	ἦν δ' ἐγώ, ὅπως κἀμὲ
[287]	τούτου ὃ πράττει· οὐχ οὕτω	λέγετε;	Πάνυ γ' ἔφη. Τοῦτό ἐστιν
[283]	ἢ ὡς ἀληθῶς ἐπιθυμεῖτε καὶ	σπουδάζετε;	Κἀγὼ διενοήθην ὅτι ᾠηθήτην ἄρα
[283]	τὸν νεανίσκον σοφὸν γενέσθαι, πότερον	παίζετε	ταῦτα λέγοντες ἢ ὡς ἀληθῶς
[287]	ταῦτα οὕτως ἔχει, τίνος διδάσκαλοι	ἥκετε;	Ἢ οὐκ ἄρτι ἔφατε ἀρετὴν
[276]	ἃ οὐκ ἠπίστασθε, ἀμαθεῖς ὄντες	ἐμανθάνετε.	Ἐπένευσε τὸ μειράκιον. Οἱ ἀμαθεῖς
[276]	ἐμανθάνετε, οὔπω ἠπίστασθε ταῦτα ἃ	ἐμανθάνετε;	Οὐκ ἔφη. Ἆρ' οὖν (σοφοὶ
[276]	Συνέφη. Ἄλλο τι οὖν, ἡνίκα	ἐμανθάνετε,	οὔπω ἠπίστασθε ταῦτα ἃ ἐμανθάνετε;
[291]	ἔτι τινὰ ἐζητήσατε τέχνην; καὶ	ηὕρετε	ἐκείνην ἢ οὐχ ηὕρετε, ἧς
[291]	καὶ ηὕρετε ἐκείνην ἢ οὐχ	ηὕρετε,	ἧς ἕνεκα ἐζητεῖτε; (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Πόθεν,
[304]	ἐὰν (σωφρονῆτε, καὶ τοῖς μαθηταῖς	συμβουλεύσετε,	μηδέποτε μηδενὶ ἀνθρώπων διαλέγεσθαι ἀλλ'
[303]	ἕτερον, ἀτεχνῶς μὲν τῷ ὄντι	συρράπτετε	τὰ στόματα τῶν ἀνθρώπων, ὥσπερ
[276]	Οὐκ ἔφη. Ἆρ' οὖν (σοφοὶ	ἦτε,	ὅτε ταῦτα οὐκ ἠπίστασθε; Οὐ
[276]	ἔφη. Ἆρ' οὖν (σοφοὶ ἦτε,	ὅτε	ταῦτα οὐκ ἠπίστασθε; Οὐ δῆτα,
[303]	φῆτε μήτε καλὸν εἶναι μηδὲν	μήτε	ἀγαθὸν πρᾶγμα μήτε λευκὸν μηδ'
[292]	δημιουργὸν εἶναι τῶν μήτε κακῶν	μήτε	ἀγαθῶν, ἐπιστήμην δὲ παραδιδόναι μηδεμίαν
[302]	θεοὶ πατρῷοί εἰσιν μήτε ἱερὰ	μήτε	ἄλλο μηδὲν καλὸν καὶ ἀγαθόν.
[287]	ψεύδεσθαι ἔστιν μήτε ψευδῆ δοξάζειν	μήτε	ἀμαθῆ εἶναι, ἄλλο τι οὐδ'
[287]	ἁμαρτάνομεν μήτε πράττοντες μήτε λέγοντες	μήτε	διανοούμενοι, ὑμεῖς, ὦ πρὸς Διός,
[302]	(εἶ καὶ οὐδὲ Ἀθηναῖος, ᾧ	μήτε	θεοὶ πατρῷοί εἰσιν μήτε ἱερὰ
[302]	ᾧ μήτε θεοὶ πατρῷοί εἰσιν	μήτε	ἱερὰ μήτε ἄλλο μηδὲν καλὸν
[292]	δεῖ αὐτὴν δημιουργὸν εἶναι τῶν	μήτε	κακῶν μήτε ἀγαθῶν, ἐπιστήμην δὲ
[303]	ἐν τοῖς λόγοις· ὁπόταν φῆτε	μήτε	καλὸν εἶναι μηδὲν μήτε ἀγαθὸν
[287]	γὰρ μὴ ἁμαρτάνομεν μήτε πράττοντες	μήτε	λέγοντες μήτε διανοούμενοι, ὑμεῖς, ὦ
[303]	εἶναι μηδὲν μήτε ἀγαθὸν πρᾶγμα	μήτε	λευκὸν μηδ' ἄλλο τῶν τοιούτων
[287]	ἐρώτημα. Εἰ γὰρ μὴ ἁμαρτάνομεν	μήτε	πράττοντες μήτε λέγοντες μήτε διανοούμενοι,
[287]	συγγίγνωσκε. ~(Ὅρα δέ· εἰ γὰρ	μήτε	ψεύδεσθαι ἔστιν μήτε ψευδῆ δοξάζειν
[287]	εἰ γὰρ μήτε ψεύδεσθαι ἔστιν	μήτε	ψευδῆ δοξάζειν μήτε ἀμαθῆ εἶναι,
[296]	βουληθείης, ἦν δ' ἐγώ, ὦ	πολυτίμητε	Εὐθύδημε, εἰ δὴ τῷ ὄντι
[304]	Τὰ αὐτὰ δὲ ταῦτα, ἐὰν	(σωφρονῆτε,	καὶ τοῖς μαθηταῖς συμβουλεύσετε, μηδέποτε
[303]	πρᾷον ἐν τοῖς λόγοις· ὁπόταν	φῆτε	μήτε καλὸν εἶναι μηδὲν μήτε
[303]	μόνον τὰ τῶν ἄλλων, ἀλλὰ	δόξαιτε	ἂν καὶ τὰ ὑμέτερα αὐτῶν,
[275]	τῶν νῦν ἀνθρώπων (κάλλιστ' ἂν	προτρέψαιτε	εἰς φιλοσοφίαν καὶ ἀρετῆς ἐπιμέλειαν;
[285]	καὶ ἔμφρονας ποιεῖν, καὶ τοῦτο	εἴτε	αὐτὼ ηὑρήκατον εἴτε καὶ (παρ'
[285]	καὶ τοῦτο εἴτε αὐτὼ ηὑρήκατον	εἴτε	καὶ (παρ' ἄλλου του ἐμαθέτην
[296]	ᾧ ἐπίστασαι, εἴτε ὅταν ἐπίστῃ	εἴτε	ὅπως βούλει· ἀεὶ γὰρ ὡμολόγηκας
[296]	ὡμολόγηκας ἐπίστασθαι τούτῳ ᾧ ἐπίστασαι,	εἴτε	ὅταν ἐπίστῃ εἴτε ὅπως βούλει·
[307]	ἐπιτηδεύοντας φιλοσοφίαν, εἴτε χρηστοί εἰσιν	εἴτε	πονηροί, αὐτὸ τὸ πρᾶγμα βασανίσας
[288]	λέγετ' ἔφη, ὦ ἄνδρες (θούριοι	εἴτε	Χῖοι εἴθ' ὁπόθεν καὶ ὅπῃ
[307]	ἐάσας χαίρειν τοὺς ἐπιτηδεύοντας φιλοσοφίαν,	εἴτε	χρηστοί εἰσιν εἴτε πονηροί, αὐτὸ
[276]	ἄφυκτα. Τοιγάρτοι, ἦν δ' ἐγώ,	δοκεῖτέ	μοι εὐδοκιμεῖν παρὰ τοῖς μαθηταῖς.
[301]	παρῆκας, ἐπεὶ τὰ ἄλλα μοι	δοκεῖτε	ὥσπερ οἱ δημιουργοὶ οἷς ἕκαστα
[283]	ταῦτα λέγοντες ἢ ὡς ἀληθῶς	ἐπιθυμεῖτε	καὶ σπουδάζετε; Κἀγὼ διενοήθην ὅτι
[293]	τὴν ἐπιστήμην, περὶ ἣν πάλαι	ἀπορεῖτε,	διδάξω, ἢ ἐπιδείξω ἔχοντα; Ὦ
[291]	ἢ οὐχ ηὕρετε, ἧς ἕνεκα	ἐζητεῖτε;	(ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Πόθεν, ὦ μακάριε, ηὕρομεν;
[272]	ἀεὶ λεγόμενον, ὁμοίως ἐάντε ψεῦδος	ἐάντε	ἀληθὲς ᾖ. Ἐγὼ μὲν οὖν,
[272]	ἐξελέγχειν (τὸ ἀεὶ λεγόμενον, ὁμοίως	ἐάντε	ψεῦδος ἐάντε ἀληθὲς ᾖ. Ἐγὼ
[288]	ἐκκαλέσωμαι καὶ ἐλεήσαντέ με καὶ	οἰκτίραντε	συντεταμένον καὶ σπουδάζοντα καὶ αὐτὼ
[288]	διελθεῖν, ἐάν πως ἐκκαλέσωμαι καὶ	ἐλεήσαντέ	με καὶ οἰκτίραντε συντεταμένον καὶ
[273]	καὶ ὁ Εὐθύδημος πρῶτον μὲν	ἐπιστάντε	διελεγέσθην ἀλλήλοιν, ἄλλην καὶ ἄλλην
[273]	ὑπ' αὐτοῖν· ἐγελασάτην οὖν ἄμφω	βλέψαντε	εἰς ἀλλήλω, καὶ ὁ Εὐθύδημος
[272]	τούτω, ὡς ἔπος εἰπεῖν, γέροντε	ὄντε	ἠρξάσθην ταύτης τῆς σοφίας ἧς
[273]	δεξιᾶς, ὥσπερ καὶ σὺ φῄς.	Ἰδόντε	δὲ αὐτὸν ὅ τε Διονυσόδωρος
[288]	Ἀλλ' οὐκ ἐθέλετον ἡμῖν ἐπιδείξασθαι	σπουδάζοντε,	ἀλλὰ τὸν Πρωτέα μιμεῖσθον τὸν
[277]	περὶ σὲ καὶ οἷον ὀρχεῖσθον	παίζοντε,	ὡς μετὰ τοῦτο τελοῦντε. Νῦν
[273]	ἅμα αὖ πολλοὶ ἐμοὶ δοκεῖν·	εἰσελθόντε	δὲ περιπατείτην ἐν τῷ καταστέγῳ
[273]	αὐτοῖν προσεῖχον τὸν νοῦν ἔπειτα	ἰόντε	ὁ μὲν παρὰ τὸ μειράκιον
[274]	ὦ Σώκρατες, ὡς ἐπιδείξοντε (καὶ	διδάξοντε,	ἐάν τις ἐθέλῃ μανθάνειν. Ἀλλ'
[274]	τοῦτο πάρεσμεν, ὦ Σώκρατες, ὡς	ἐπιδείξοντε	(καὶ διδάξοντε, ἐάν τις ἐθέλῃ
[273]	διελεγέσθην ἀλλήλοιν, ἄλλην καὶ ἄλλην	ἀποβλέποντε	εἰς ἡμᾶς καὶ γὰρ πάνυ
[278]	δὲ δὴ μετὰ ταῦτα ἐπιδείξατον	προτρέποντε	τὸ μειράκιον ὅπως χρὴ σοφίας
[272]	γὰρ τούτω, ὡς ἔπος εἰπεῖν,	γέροντε	ὄντε ἠρξάσθην ταύτης τῆς σοφίας
[288]	Πρωτέα μιμεῖσθον τὸν Αἰγύπτιον σοφιστὴν	γοητεύοντε	ἡμᾶς. (Ἡμεῖς οὖν τὸν Μενέλαον
[277]	ὀρχεῖσθον παίζοντε, ὡς μετὰ τοῦτο	τελοῦντε.	Νῦν οὖν νόμισον τὰ πρῶτα
[273]	καὶ ταῦτα ἔλεγον περὶ σφῷν·	ὅτε	γὰρ τὸ πρότερον ἐπεδημησάτην, τοῦτο
[287]	ἀφῖξαι περὶ λόγους, καὶ οἶσθα	(ὅτε	δεῖ ἀποκρίνασθαι καὶ ὅτε μή;
[296]	μὲν ὅτε τούτῳ, ἔστιν δὲ	ὅτε	ἑτέρῳ; Ἀεί, ὅταν ἐπίστωμαι, ἦν
[278]	καλοῦσιν ἢ μανθάνειν, ἔστι δ'	ὅτε	καὶ μανθάνειν σὲ δὲ τοῦτο,
[287]	οἶσθα (ὅτε δεῖ ἀποκρίνασθαι καὶ	ὅτε	μή; Καὶ νῦν οὐδ' ἂν
[294]	ἀεί; Καὶ ἀεί, ἔφη. Καὶ	ὅτε	παιδία ἤστην καὶ εὐθὺς γενόμενοι
[291]	καὶ τοῦ ἴσου δεόμενοι ὅσουπερ	ὅτε	τὸ πρῶτον ἐζητοῦμεν. (ΚΡΙΤΩΝ) Πῶς
[296]	γ' ἀεί, ἢ ἔστι μὲν	ὅτε	τούτῳ, ἔστιν δὲ ὅτε ἑτέρῳ;
[273]	τούτω δύ' ἢ τρεῖς δρόμους	περιεληλυθότε	ἤστην, καὶ εἰσέρχεται Κλεινίας, ὃν
[292]	ἄλλοι ἐκεῖνοι ἄλλους; (Ὅτι δέ	ποτε	ἀγαθοί εἰσιν, οὐδαμοῦ ἡμῖν φαίνονται,
[301]	ἐπιτιθεῖς τῇ σοφίᾳ. Ἆρά μοί	ποτε	αὕτη παραγενήσεται ὥστε μοι οἰκεία
[292]	ἑαυτήν. Λέγωμεν δὴ οὖν τίς	ποτέ	ἐστιν αὕτη, ᾗ τί χρησόμεθα;
[292]	πλέονος πρὸς τὸ εἰδέναι τίς	ποτέ	ἐστιν ἡ ἐπιστήμη ἐκείνη ἣ
[287]	οὐκ ἔχω ὅτι χρῶμαι τί	ποτε	λέγεις, ὦ Διονυσόδωρε; Ἢ δῆλον
[280]	γὰρ δήπου ἁμαρτάνοι γ' ἄν	ποτέ	τι σοφία, ἀλλ' ἀνάγκη ὀρθῶς
[283]	τὸν νοῦν, καὶ ἐπεσκόπουν τίνα	ποτὲ	τρόπον ἅψοιντο τοῦ λόγου καὶ
[284]	ὡς ἑταῖρον, καὶ πειρῶμαι πείθειν	μηδέποτε	ἐναντίον ἐμοῦ οὕτως ἀγροίκως λέγειν
[304]	(σωφρονῆτε, καὶ τοῖς μαθηταῖς συμβουλεύσετε,	μηδέποτε	μηδενὶ ἀνθρώπων διαλέγεσθαι ἀλλ' ἢ
[276]	τί δέ, ὦ Κλεινία, ἔφη,	ὁπότε	ἀποστοματίζοι ὑμῖν ὁ γραμματιστής, πότεροι
[297]	Ἀπόκριναι δή, ἔφη ὁ Διονυσόδωρος,	ὁπότε	σοι ταῦτα ὕμνηται· πότερον ὁ
[285]	σύ γ' ἄν, ἔφη, ἀποδείξαις	πώποτε	ἀκούσας οὐδενὸς ἀντιλέγοντος ἑτέρου ἑτέρῳ.
[303]	οὕτω διετέθην, ὥστε (ὁμολογεῖν μηδένας	πώποτε	ἀνθρώπους ἰδεῖν οὕτω σοφούς, καὶ
[286]	τὸν τοῦ πράγματος (λόγον λέγῃ,	τότε	ἀντιλέγοιμεν ἄν; ἢ οὕτω γε
[286]	σὺ δὲ ἄλλου τινὸς ἄλλον,	τότε	ἀντιλέγομεν; Ἢ ἐγὼ λέγω μὲν
[292]	εὐδαίμονας ποιοῦσα. (ΚΡΙΤΩΝ) Ἔστι ταῦτα·	τότε	γοῦν οὕτως ὑμῖν ὡμολογήθη, ὡς
[295]	Κόννου, ὅτι μοι κἀκεῖνος χαλεπαίνει	ἑκάστοτε	ὅταν αὐτῷ μὴ ὑπείκω, ἔπειτά
[274]	ἡ ἀρετὴ καὶ οὗτοι ὑμεῖς	ἐστὲ	παρ' ὧν ἂν κάλλιστά τις
[290]	Εἶεν, ἦν δ' ἐγώ, ὦ	κάλλιστε	καὶ σοφώτατε Κλεινία· τοῦτο οὕτως
[282]	εἶπον· ἦ καλῶς λέγεις, ὦ	ἄριστε	ἀνδρῶν, καὶ εὖ ἐποίησας ἀπαλλάξας
[297]	ἀδελφός. Οὐχ ὁμοπάτριός γε, ὦ	βέλτιστε,	ἔφην· ἐκείνου μὲν γὰρ Χαιρέδημος
[300]	ὁ Εὐθύδημος. Ἀλλ' ἄρα, ὦ	βέλτιστε,	λέγει τὰ πάντα; Τά γε
[287]	Διονυσόδωρος ὑπολαβών, οὕτως εἶ Κρόνος,	ὥστε	ἃ τὸ πρῶτον εἴπομεν νῦν
[289]	γε εἴ τις ἔστιν ἐπιστήμη	(ὥστε	ἀθανάτους ποιεῖν, ἄνευ τοῦ ἐπίστασθαι
[285]	φθόρον τινὰ καὶ ὄλεθρον τοιοῦτον,	ὥστε	ἀπολέσαντες πονηρὸν ὄντα χρηστὸν πάλιν
[275]	πολλὰ ἐρωτῶσίν τε καὶ διαλέγονται,	ὥστε	ἐπιεικῶς θαρρεῖ τὸ ἀποκρίνασθαι. Τὰ
[284]	οἷόν τ' εἶναι μηδένα ποιεῖν	ὥστε	κατὰ τὸν σὸν λόγον οὐδεὶς
[272]	μάχη ἀργός, ταύτην νῦν ἐξείργασθον,	ὥστε	μηδ' ἂν ἕνα αὐτοῖς οἷόν
[301]	Ἆρά μοί ποτε αὕτη παραγενήσεται	ὥστε	μοι οἰκεία γενέσθαι; Ἐπιγνοίης ἂν
[284]	καὶ τὰ ὄντα τἀληθῆ λέγει·	ὥστε	ὁ Διονυσόδωρος, εἴπερ λέγει τὰ
[300]	Κλεινίας πάνυ ἥσθη καὶ ἐγέλασεν,	ὥστε	ὁ Κτήσιππος ἐγένετο πλεῖον ἢ
[303]	οὖν καὶ αὐτὸς οὕτω διετέθην,	ὥστε	(ὁμολογεῖν μηδένας πώποτε ἀνθρώπους ἰδεῖν
[289]	τὸ πᾶν ἡμῖν χρυσίον γένοιτο·	~ὥστε	οὐδ' εἰ τὰς πέτρας χρυσᾶς
[276]	λέγοντος ὁ Κλεινίας ἔτυχεν ἀποκρινάμενος,	~ὥστε	οὐδὲ παρακελεύσασθαί μοι ἐξεγένετο (εὐλαβηθῆναι
[307]	γε πρὸς σὲ τἀληθῆ εἰρῆσθαι·	ὥστε	οὐκ ἔχω ὅπως προτρέπω τὸ
[305]	καὶ δοκεῖν πάνυ παρὰ πολλοῖς,	ὥστε	παρὰ πᾶσιν εὐδοκιμεῖν (ἐμποδὼν σφίσιν
[297]	εἰμι καὶ τοῦ ἑτέρου ὑμῶν,	ὥστε	πολλοῦ δέω μὴ οὐ δύο
[298]	Οὐκοῦν πατὴρ ὢν σός ἐστιν,	ὥστε	σὸς πατὴρ γίγνεται ὁ κύων
[298]	ὢν πατρὸς οὐ πατήρ ἐστιν,	ὥστε	σύ, ὦ Σώκρατες, ἀπάτωρ εἶ.
[300]	σιδήρια λέγεται, ἐάν τις ἅψηται·	ὥστε	τοῦτο μὲν ὑπὸ σοφίας ἔλαθες
[288]	τὸ παλαιὸν καταβαλὼν πίπτειν, καὶ	ὥστε	τοῦτο μὴ πάσχειν οὐδ' ὑπὸ
[292]	ἀστασιάστους πάντα ταῦτα οὔτε κακὰ	οὔτε	ἀγαθὰ ἐφάνη, ἔδει δὲ σοφοὺς
[281]	κακόν, τὸ δὲ οὔτε (κακὸν	οὔτε	ἀγαθόν. Ἢ οὐχ οὕτω φαμέν;
[281]	τῶν μὲν ἄλλων οὐδὲν ὂν	οὔτε	ἀγαθὸν οὔτε κακόν, τούτοιν δὲ
[289]	οὐδέν, οὔτε χρηματιστικῆς οὔτε ἰατρικῆς	οὔτε	ἄλλης οὐδεμιᾶς, ἥτις ποιεῖν τι
[290]	εἰ ταῦτ' εἶπεν, οὔτ' Εὐθυδήμου	οὔτε	ἄλλου οὐδενὸς ἔτ' ἀνθρώπου δεῖσθαι
[291]	εὖ οἶδα, ὅτι οὔτε Εὐθύδημος	οὔτε	Διονυσόδωρος ἦν ὁ εἰπὼν ταῦτα·
[291]	τόδε γε εὖ οἶδα, ὅτι	οὔτε	Εὐθύδημος οὔτε Διονυσόδωρος ἦν ὁ
[289]	ὄφελος γίγνεται οὐδέν, οὔτε χρηματιστικῆς	οὔτε	ἰατρικῆς οὔτε ἄλλης οὐδεμιᾶς, ἥτις
[292]	ἐλευθέρους καὶ ἀστασιάστους πάντα ταῦτα	οὔτε	κακὰ οὔτε ἀγαθὰ ἐφάνη, ἔδει
[281]	μὲν γὰρ κακόν, τὸ δὲ	οὔτε	(κακὸν οὔτε ἀγαθόν. Ἢ οὐχ
[281]	ἄλλων οὐδὲν ὂν οὔτε ἀγαθὸν	οὔτε	κακόν, τούτοιν δὲ δυοῖν ὄντοιν
[306]	ἂν οὖν οἶμαι (αὐτοὺς ὁμολογῆσαι	οὔτε	κακὼ αὐτὼ ἀμφοτέρω εἶναι οὔτε
[299]	ἀγαθῶν, ὦ Κτήσιππε, οὔτ' ἐκεῖνος	οὔτε	σύ. Οὐδὲ σύ, ἦ δ'
[306]	οὔτε κακὼ αὐτὼ ἀμφοτέρω εἶναι	οὔτε	τὸ μὲν κακόν, τὸ δὲ
[304]	τὸν ἐθέλοντ' ἀργύριον διδόναι, καὶ	οὔτε	φύσιν οὔθ' ἡλικίαν ἐξείργειν οὐδεμίαν
[289]	ἄλλης ἐπιστήμης ὄφελος γίγνεται οὐδέν,	οὔτε	χρηματιστικῆς οὔτε ἰατρικῆς οὔτε ἄλλης
[276]	ὥσπερ οἱ ἀγαθοὶ ὀρχησταί, διπλᾶ	ἔστρεφε	τὰ ἐρωτήματα περὶ τοῦ αὐτοῦ,
[301]	Ὡμολόγησα, ἔφην, ἀλλὰ συγγνώμην μοι	ἔχε.	Δῆλον τοίνυν, ἦ δ' ὅς,
[274]	ἤδη περιιστάμενοι. Ὁ γὰρ Κτήσιππος	ἔτυχε	πόρρω καθεζόμενος τοῦ Κλεινίου κἀμοὶ