Pages
[291]	τῶν ἐπιστημῶν αὐτίκα λήψεσθαι, αἱ	δ'	ἀεὶ ὑπεξέφευγον. Τὰ μὲν οὖν
[276]	ἀγασθέντες τῆς σοφίας αὐτοῖν· οἱ	δ'	ἄλλοι ἡμεῖς ἐκπεπληγμένοι ἐσιωπῶμεν. Γνοὺς
[303]	ἀγαπῷεν ἄνθρωποι ὅμοιοι ὑμῖν, οἱ	δ'	ἄλλοι οὕτως ἀγνοοῦσιν αὐτούς, ὥστ'
[273]	αὐτὸν ἐμὲ ἐξ ἀριστερᾶς, οἱ	δ'	ἄλλοι ὡς ἕκαστος ἐτύγχανεν. (Ἠσπαζόμην
[296]	τούτῳ ἐπίστασαι ᾧ ἐπίστασαι, τὰ	δ'	ἄλλῳ, ἢ τούτῳ πάντα; Τούτῳ,
[306]	πρὸς ἄλλο δὲ ἑκατέρα, οὗτοι	δ'	ἀμφοτέρων μετέχοντες τούτων ἐν μέσῳ
[302]	θῦσαι ὅτῳ βούλοιο θεῶν; ἃ	δ'	ἂν μὴ οὕτως ἔχῃ, οὐ
[304]	τὸ ταχὺ παραδιδόναι καλόν, ἐναντίον	δ'	ἀνθρώπων διαλέγεσθαι οὐκ ἐπιτήδειον, ἀλλ'
[290]	ἁλιῆς τοῖς ὀψοποιοῖς παραδιδόασιν, οἱ	(δ'	αὖ γεωμέτραι καὶ οἱ ἀστρονόμοι
[275]	ἔφην, εἰς αὖθις ἀπόθεσθον, τοῦτο	δ'	αὐτὸ ἐπιδείξασθον· τουτονὶ τὸν νεανίσκον
[272]	τις ταὐτὸν τοῦτο ὀνειδίσῃ· οἱ	δ'	αὐτὸ τοῦτο ἴσως φοβούμενοι τάχα
[280]	εἰ εἴη μόνον ἡμῖν, χρῴμεθα	δ'	αὐτοῖς μή; οἷον σιτία εἰ
[275]	τοῦ νῦν ὄντος Ἀλκιβιάδου· ὄνομα	δ'	αὐτῷ Κλεινίας. Ἔστι δὲ νέος·
[295]	Σώκρατες; ἐρωτώμενος ἀντερωτᾷς; Εἶεν, ἦν	δ'	ἐγώ· ἀλλὰ πῶς ποιῶ; Οὕτω
[301]	εἶ; Εὐφήμει τοῦτό γε, ἦν	δ'	ἐγώ. Ἀλλὰ τίνα τρόπον, ἔφη,
[297]	τοίνυν μοι, ὦ Διονυσόδωρε, ἦν	δ'	ἐγώ, ἀποκρίνασθαί σοι. Οὐ γὰρ
[302]	ὁ πατρῷος; Οὐκ ἔστιν, ἦν	δ'	ἐγώ, αὕτη ἡ ἐπωνυμία Ἰώνων
[274]	καὶ οἱ ἄλλοι οὗτοι, ἦν	δ'	ἐγὼ δεικνὺς αὐτῷ τοὺς ἐραστὰς
[276]	ἡμεῖς ἐρωτῶμεν ἄφυκτα. Τοιγάρτοι, ἦν	δ'	ἐγώ, δοκεῖτέ μοι εὐδοκιμεῖν παρὰ
[286]	ἔφη. Οὐδ' ἄρα ψευδής, ἦν	δ'	ἐγώ, δόξα ἔστι τὸ παράπαν.
[280]	αὐτοῖς; Ἔμοιγε δοκεῖ. Πότερον, ἦν	δ'	ἐγώ, ἐὰν ὀρθῶς χρῆταί τις
[290]	οὐκ εὐπορῶ, ἔφη. Ἀλλ' ἦν	δ'	ἐγώ, ἐμὲ οἶμαι ηὑρηκέναι. Τίνα;
[289]	δεῖ, ὦ καλὲ παῖ, ἦν	δ'	ἐγώ, ἐν ᾗ συμπέπτωκεν ἅμα
[296]	ἀεὶ τούτῳ ἐπίστασαι; Ἀεί, ἦν	δ'	ἐγώ, ἐπειδὴ δεῖ ἀφελεῖν τὸ
[293]	ἐπιδείξω ἔχοντα; Ὦ μακάριε, ἦν	δ'	ἐγώ, ἔστι δὲ ἐπὶ σοὶ
[293]	κατὰ ταὐτὰ ἅμα. Εἶεν, ἦν	δ'	ἐγώ, Εὐθύδημε· τὸ γὰρ λεγόμενον,
[279]	λέγεις; Ἡ σοφία δήπου, ἦν	δ'	ἐγώ, εὐτυχία ἐστίν· τοῦτο δὲ
[287]	ἔφη. Κατὰ τίνα λόγον; ἦν	δ'	ἐγώ· ἢ δῆλον ὅτι κατὰ
[287]	ῥῆμα; Τί ἄλλο γε, ἦν	δ'	ἐγώ, ἢ ἐξήμαρτον διὰ τὴν
[282]	ἔστι γε, ὦ Κλεινία, ἦν	δ'	ἐγώ, ἡ σοφία διδακτόν, ἀλλὰ
[301]	προσήκοντα πράξει. (Ὦ Πόσειδον, ἦν	δ'	ἐγώ, ἤδη κολοφῶνα ἐπιτιθεῖς τῇ
[295]	θαυμαστὰ ὁμολογοῦντα. Ἀλλὰ μήν, ἦν	δ'	ἐγώ, ἥδιστα ταῦτα ἐξελέγχομαι. Εἰ
[293]	Ἐκείνου γε, ὦ φίλε, ἦν	δ'	ἐγώ. Ἧττον οὖν τι, ἔφη,
[290]	Οὐκ ἔμοιγε δοκεῖ. Πῶς; ἦν	δ'	ἐγώ. Θηρευτική τις ἥδε γέ
[304]	ἦν ἀκοῦσαι. Τί (δέ; ἦν	δ'	ἐγώ. Ἵνα ἤκουσας ἀνδρῶν διαλεγομένων
[287]	σοφὸν εἶναι. Πειστέον τοίνυν, ἦν	δ'	ἐγώ, καὶ ἀνάγκη, ὡς ἔοικεν·
[302]	ἂν εἶεν; ἔφη. Πρόγονοι, ἦν	δ'	ἐγώ, καὶ δεσπόται. Ἀλλ' οὖν
[294]	πάνυ, ἔφη. Οὐ δήπου, ἦν	δ'	ἐγώ, καὶ ἐς μαχαίρας γε
[296]	Τέρας γὰρ ἂν εἴη, ἦν	δ'	ἐγώ. Καὶ ὃς εἶπε· Προστίθει
[279]	εὐτυχέστατοί εἰσιν; Συνέφη. Οὐκοῦν, ἦν	δ'	ἐγώ, καὶ περὶ γραμμάτων γραφῆς
[281]	ἀπεργαζομένη. Συνέφη. Ἆρ' οὖν, ἦν	δ'	ἐγώ, καὶ περὶ τὴν χρείαν
[293]	ὅτι ἐπίστασαι; Πάνυ γε, ἦν	δ'	ἐγώ, καὶ πολλά, σμικρά γε.
[280]	Ἐὰν ὀρθῶς. Καλῶς γε, ἦν	δ'	ἐγώ, λέγεις. Πλέον γάρ που
[273]	τάχιστα. (Ὦ Ζεῦ, οἷον, ἦν	δ'	ἐγώ, λέγετον πρᾶγμα· πόθεν τοῦτο
[304]	ἔφη Πίνδαρος. Ἀλλ' ἄγετε, ἦν	δ'	ἐγώ, ὅπως κἀμὲ καὶ Κλεινίαν
[280]	μετὰ σοφοῦ. ἆρ' οὖν, ἦν	δ'	ἐγώ, ὅτι εὐτυχέστερον ἂν οἴει
[296]	Ἐπίστασαι μέντοι, ἔφη. Τί; ἦν	δ'	ἐγώ. Ὅτι οὐκ ἄδικοί εἰσιν
[283]	ἃ νῦν λέγεις. Ἔσκεμμαι, ἦν	δ'	ἐγώ· οὐ γὰρ μή ποτ'
[304]	Οὐ μὰ τὸν Δία, ἦν	δ'	ἐγώ· οὐ γὰρ οἷός τ'
[298]	ἂν) πατήρ ἐστιν. Ἔοικεν, ἦν	δ'	ἐγώ, οὐ πατὴρ εἶναι. (Εἰ
[283]	γέ πω· ἔστιν δέ, ἦν	δ'	ἐγώ, οὐκ ἀλαζών. Ὑμεῖς δέ,
[286]	Ἀλλὰ τοῦτο οὐκ ἔστιν, ἦν	δ'	ἐγώ. Οὐκ ἔφη. Λόγου ἕνεκα,
[301]	ἕψειν καὶ ὀπτᾶν; (Μάγειρον, ἦν	δ'	ἐγώ. Οὐκοῦν ἐάν τις, ἔφη,
[302]	οὐκ ἔχουσιν ψυχήν; Ἔχουσιν, ἦν	δ'	ἐγώ. Οὐκοῦν καὶ ζῷά εἰσιν;
[302]	Ζεὺς καὶ Ἀθηνᾶ. Πάνυ, ἦν	δ'	ἐγώ. Οὐκοῦν καὶ οὗτοι σοὶ
[281]	οὖν ὦ πρὸς Διός, ἦν	δ'	ἐγώ, ὄφελός τι τῶν ἄλλων
[297]	οἱ ἀγαθοί. ~(Πάνυ γε, ἦν	δ'	ἐγώ, πάλαι. Ἀλλ' οὐ τοῦτο
[294]	ὅτι οὔ. Πότερον δέ, ἦν	δ'	ἐγώ, πάντα νῦν μόνον ἐπίστασθον
[294]	καὶ ἀνεπιστήμονες. Ἀλλὰ τί; ἦν	δ'	ἐγώ. Πάντες, ἦ δ' ὅς,
[295]	ἔφη, ὃ λέγω; Ἔγωγε, ἦν	δ'	ἐγώ. Πρὸς τοῦτο τοίνυν ἀποκρίνου
[295]	τοίνυν μὰ Δία ἀποκρινοῦμαι, ἦν	δ'	ἐγώ, πρότερον πρὶν ἂν πύθωμαι.
[297]	Διονυσόδωρος ἠρυθρίασεν. Ἀλλὰ σύ, ἦν	δ'	ἐγώ, πῶς λέγεις, ὦ Εὐθύδημε;
[278]	τε καὶ ἀρετῆς ἐπιμεληθῆναι. Πρότερον	δ'	ἐγὼ σφῷν ἐνδείξομαι οἷον αὐτὸ
[296]	ἄν. Εἴπετον δέ μοι, ἦν	δ'	ἐγώ (τὰ μὲν γὰρ ἄλλα
[279]	ἔφη ὁ Κλεινίας. (Εἶεν, ἦν	δ'	ἐγώ· τὴν δὲ σοφίαν ποῦ
[279]	ἔφη (ὁ Κλεινίας. Εἶεν, ἦν	δ'	ἐγώ· τὸ δὴ μετὰ τοῦτο,
[287]	ἔφη. Τοῦτό ἐστιν ἤδη, ἦν	δ'	ἐγώ, τὸ φορτικὸν ἐρώτημα. Εἰ
[288]	ἔφη. Ἀλλὰ τὸ πρότερον, ἦν	δ'	ἐγώ, τοῦτό γε ἐξηλέγξαμεν, ὅτι
[296]	ἑτέρῳ; Ἀεί, ὅταν ἐπίστωμαι, ἦν	δ'	ἐγώ, τούτῳ. Οὐκ αὖ, ἔφη,
[289]	Κλεινίας ὑπολαβών. (Τίνι τεκμηρίῳ, ἦν	δ'	ἐγώ, χρῇ; Ὁρῶ, ἔφη, τινὰς
[294]	(Ὦ πρὸς τῶν θεῶν, ἦν	δ'	ἐγώ, ὦ Διονυσόδωρε δῆλοι γάρ
[302]	καλὸν καὶ ἀγαθόν. Ἔα, ἦν	δ'	ἐγώ, ὦ Διονυσόδωρε, εὐφήμει τε
[301]	μὴ ἔστι; Τί λέγεις, ἦν	δ'	ἐγώ, ὦ Διονυσόδωρε; οὐ τὸ
[287]	ἀπόκριναι. Πρὶν σὲ ἀποκρίνασθαι, ἦν	δ'	ἐγώ, ὦ Διονυσόδωρε; Οὐκ ἀποκρίνῃ;
[302]	δικτύῳ εἰλημμένος· οὐκ ἔστιν, ἦν	δ'	ἐγώ, ὦ Διονυσόδωρε. Ταλαίπωρος ἄρα
[275]	ὁ Διονυσόδωρος. ~Ὑμεῖς ἄρα, ἦν	δ'	ἐγώ, ὦ Διονυσόδωρε, τῶν νῦν
[293]	ὦ Σώκρατες. Τί δέ, ἦν	δ'	ἐγώ, ὦ Εὐθύδημε, σὺ οὐ
[286]	σὺ δὲ κελεύεις; Ὅτι, ἦν	δ'	ἐγώ, ὦ Εὐθύδημε, τὰ σοφὰ
[290]	παντάπασιν ἀνόητοί εἰσιν. Εἶεν, ἦν	δ'	ἐγώ, ὦ κάλλιστε καὶ σοφώτατε
[275]	γνοὺς αὐτὸν τεθορυβημένον, θάρρει, ἦν	δ'	ἐγώ, ὦ Κλεινία, (καὶ ἀπόκριναι
[296]	ἐγὼ βούλωμαι. Ἀλλὰ βουληθείης, ἦν	δ'	ἐγώ, ὦ πολυτίμητε Εὐθύδημε, εἰ
[305]	τε ἀνδρὸς καὶ πολιτικοῦ, οἴονται	δ'	εἶναι πάντων σοφώτατοι ἀνθρώπων, πρὸς
[301]	σοῦ γὰρ δεῖ ἄρχεσθαι, τελευτᾶν	δ'	εἰς Εὐθύδημον τόνδε. ~Ἆρ' οὖν,
[306]	ἐκείνων ἐξ ὧν συνετέθη· ὅσα	δ'	ἐκ δυοῖν κακοῖν συντεθέντα μὴ
[297]	δὲ αὐτῷ (ἱκανῶς ἐβοήθησεν. Ὁ	δ'	ἐμὸς Ἰόλεως (Πατροκλῆς) εἰ ἔλθοι,
[299]	τάλαντα ἐν τῇ γαστρί, τάλαντον	δ'	ἐν τῷ κρανίῳ, στατῆρα δὲ
[287]	πέρυσιν εἶπον, νῦν ἀναμνησθήσῃ, τοῖς	δ'	ἐν τῷ παρόντι λεγομένοις οὐχ
[287]	ὅτι χρῇ τῷ λόγῳ· εἰ	δ'	ἐξήμαρτον, ~οὐδ' οὕτως ὀρθῶς (λέγεις,
[296]	ἀεὶ μὲν τούτῳ ἐπίστασαι· ἀεὶ	δ'	ἐπιστάμενος πότερον τὰ μὲν τούτῳ
[277]	μανθάνῃ; Ὡμολόγει ὁ Κλεινίας. Τὸ	δ'	ἐπίστασθαι, ἦ δ' ὅς, ἄλλο
[283]	ἔστιν, βούλεσθε αὐτὸν γενέσθαι, ὃς	δ'	ἔστι νῦν, μηκέτι εἶναι. Καὶ
[295]	ἐδόκει τὸ πρᾶγμα εἶναι· ὁ	δ'	Εὐθύδημος, ἀπιστεῖς, ἔφη, ὦ Σώκρατες;
[281]	τοιαῦτα συνεχωροῦμεν ἀλλήλοις. Ἐν κεφαλαίῳ	δ'	ἔφην, ὦ Κλεινία, κινδυνεύει σύμπαντα
[306]	ἔτι καὶ σμικρός ἐστιν, Κριτόβουλος	δ'	ἤδη ἡλικίαν ἔχει καὶ δεῖταί
[274]	ἔπειτα δὲ Κλεινίας οὑτοσί, πρὸς	δ'	ἡμῖν Κτήσιππός τε ὅδε καὶ
[302]	τὴν τοῦ Ἴωνος γένεσιν· Ζεὺς	δ'	ἡμῖν πατρῷος μὲν οὐ καλεῖται,
[299]	ἤρετο, οὐκοῦν καὶ χρυσίον, ἦ	δ'	ὅς, ἀγαθὸν δοκεῖ σοι εἶναι
[294]	ὅτι πάντα ἐπιστάμεθα; Μηδαμῶς, ἦ	δ'	ὅς, ἀλλὰ τοῦτο ἔτι ἡμῖν
[277]	Κλεινίας. Τὸ δ' ἐπίστασθαι, ἦ	δ'	ὅς, ἄλλο τι ἢ ἔχειν
[286]	καὶ σύ; Πότερον οὖν, ἦ	δ'	ὅς, ἀντιλέγοιμεν ἂν τοῦ αὐτοῦ
[277]	τοῦτο ὡμολόγει. Τί οὖν; Ἦ	δ'	ὅς, ἆρα σὺ μανθάνεις ἅττ'
[290]	ὀρτυγοτρόφοις παραδιδόασιν. Εἰ οὖν, ἦ	δ'	ὅς, δεόμεθα ἐκείνης τῆς τέχνης,
[282]	εὖ μοι δοκεῖς (λέγειν, ἦ	δ'	ὅς. Εἰ ἔστι γε, ὦ
[303]	~Ἴθι δή μοι εὐθύς, ἦ	δ'	ὅς, εἰπέ· ἐπειδὴ σὸν ὁμολογεῖς
[285]	Πάνυ, ἔφη. Τί οὖν; ἦ	δ'	ὅς· εἰσὶν ἑκάστῳ τῶν ὄντων
[294]	τὴν ἄμμον; Πάνυ γε, ἦ	δ'	ὅς· εἶτ' οὐκ ἂν οἴει
[298]	ὁ δὲ ἐκείνου. Οὐκοῦν, ἦ	δ'	ὅς, ἕτερος ἦν Χαιρέδημος τοῦ
[304]	σοι; Τί δὲ ἄλλο, ἦ	δ'	ὅς, ἢ οἷάπερ ἀεὶ ἄν
[288]	τελευτῶντες· ἦ γάρ; Ναί, ἦ	δ'	ὅς. Ἡ δέ γε φιλοσοφία
[283]	μὲν οὖν. Νῦν δέ, ἦ	δ'	ὅς, Κλεινίας πότερον σοφός ἐστιν
[277]	μανθάνω. Οὐκοῦν ἃ ἐπίστασαι, ἦ	δ'	(ὅς, μανθάνεις, εἴπερ γε ἅπαντα
[277]	γράμματα μανθάνει; Οὔκ, ἀλλ' ἦ	δ'	ὅς, μανθάνω. Οὐκοῦν ἃ ἐπίστασαι,
[300]	ὁ Κτήσιππος. Τί δέ; ἦ	δ'	ὅς. Μηδέν. Σὺ δὲ ἴσως
[298]	δεῖ, ὁ Εὐθύδημος. Ἀλλά, ἦ	δ'	ὅς, ὁ αὐτός; Ὁ αὐτὸς
[301]	μοι ἔχε. Δῆλον τοίνυν, ἦ	δ'	ὅς, ὅτι ἄν τις σφάξας
[295]	πρὸς ἔπος ἀποκρίνωμαι; Ἔμοιγε, ἦ	δ'	ὅς· οὐ μέντοι σοί γε,
[281]	ἢ ἄλλο τι; Ἐπιστήμη, ἦ	δ'	ὅς. Οὐ μόνον ἄρα εὐτυχίαν
[300]	γε δήπου λέγοντα. Ἀλλά, ἦ	δ'	ὅς, οὐ τοῦτο ἐρωτῶ, ἀλλὰ
[277]	τὸ πρότερον· τί δέ; Ἦ	δ'	ὅς, οὐκ ἐπίστασαι σὺ γράμματα;
[299]	εἶναι; Ὡμολόγηκα μὲν οὖν, ἦ	δ'	ὅς. Οὐκοῦν ἀεὶ δεῖ αὐτὸ
[276]	οὐκ ἠπίστασθε; Οὐ δῆτα, ἦ	δ'	ὅς. Οὐκοῦν εἰ μὴ σοφοί,
[284]	πράττουσι; Πράττουσι μὲν οὖν, ἦ	δ'	ὅς. Οὐκοῦν (εἴπερ πράττουσι, καὶ
[300]	οὐ πάντα σιγᾷς; Ἔγωγε, ἦ	δ'	ὅς. Οὐκοῦν καὶ τὰ λέγοντα
[293]	ἄρα ἐπίστασθον; Καὶ μάλα, ἦ	δ'	ὅς. ~(Πάντ' ἄρα, ἔφην ἐγώ,
[294]	ἦν δ' ἐγώ. Πάντες, ἦ	δ'	ὅς, πάντα ἐπίστανται, εἴπερ καὶ
[297]	Ἡρακλέους ἀδελφός. Πατροκλῆς δέ, ἦ	δ'	ὅς, σός; Πάνυ γ' ἔφην
[284]	λέγουσιν. Ναὶ μὰ Δία, ἦ	δ'	ὅς, σφόδρα γε, τοὺς γοῦν
[301]	δῆλον ὅτι. Τί δέ, ἦ	δ'	ὅς, τὰ σαυτοῦ οἴει γιγνώσκειν;
[284]	τἀληθῆ λέγοντες. Τί οὖν; ἦ	δ'	ὅς· τἀγαθὰ οὐκ εὖ, ἔφη,
[279]	ἀγαθῶν παραλιπεῖν. Τί τοῦτο; Ἦ	δ'	ὅς. Τὴν εὐτυχίαν, ὦ Κλεινία·
[296]	τῳ ἃ ἐπίσταμαι. Πότερον, ἦ	δ'	ὅς, τῷ αὐτῷ τούτῳ γ'
[298]	ὁ Κτήσιππος. Τί δέ; ἦ	δ'	ὅς· χρυσὸν ὄντα μὴ χρυσὸν
[284]	Μὰ Δί' οὐκ ἔγωγε, ἦ	δ'	ὅς, ὦ Διονυσόδωρε, ἐπεὶ φιλῶ
[299]	οὔτε σύ. Οὐδὲ σύ, ἦ	δ'	ὅς, ὦ Εὐθύδημε, αὐτός; Οὐδὲ
[298]	Ἄλλο τι οὖν ἕτερος, ἦ	δ'	ὅς, ὢν λίθου οὐ λίθος
[298]	ἔφη. Αὐτίκα δέ γε, ἦ	δ'	ὃς ὁ Διονυσόδωρος, ἄν μοι
[300]	σιγῶντα λέγειν; Οὐδ' ὁπωστιοῦν, ἦ	δ'	ὃς ὁ Κτήσιππος. Ἆρ' οὐδὲ
[298]	ἔστιν, ἔφη. Πότερον ἀνθρώπων; ἦ	δ'	ὃς ὁ Κτήσιππος, ἢ καὶ
[286]	Τί οὖν δὴ τοῦτο; ἦ	δ'	ὃς ὁ Κτήσιππος· ἧττόν τι
[278]	συνιέναι καλοῦσιν ἢ μανθάνειν, ἔστι	δ'	ὅτε καὶ μανθάνειν σὲ δὲ
[285]	εἰ μὲν βούλεται, ἑψέτω, εἰ	δ'	ὅτι βούλεται, τοῦτο ποιείτω· μόνον
[303]	ἀνθρώπων, ὥσπερ καὶ φατέ· ὅτι	δ'	οὐ μόνον τὰ τῶν ἄλλων,
[306]	ἄν τι λέγοιεν ἀληθές, ἄλλως	δ'	οὐδαμῶς. Οὐκ ἂν οὖν οἶμαι
[294]	ἔφη, τὰ μὲν ἐπίστανται, τὰ	δ'	οὐκ ἐπίστανται, καὶ εἰσὶν ἅμα
[299]	δήπου, ἔφη ὁ Κτήσιππος· σὺ	δ'	οὐκ οἴει, ὦ Εὐθύδημε, ἀλλὰ
[275]	τε καὶ Μνημοσύνην ἐπικαλεῖσθαι. Ἢρξατο	δ'	οὖν ἐνθένδε ποθὲν ὁ Εὐθύδημος,
[271]	ἀπὸ σοῦ καθῆστο· (ἐν μέσῳ	δ'	ὑμῶν τὸ Ἀξιόχου μειράκιον ἦν.
[272]	οὐκ ἂν ἐθέλοιεν προσδέξασθαι. Ἐγὼ	δ'	ὦ Κρίτων, ἐκεῖσε μὲν ἄλλους
[297]	ἦν ὁ Ἰόλεως ἀδελφιδοῦς, (ἐμὸς	δ'	ὡς ἐμοὶ δοκεῖ, οὐδ' ὁπωστιοῦν.
[303]	μήτε ἀγαθὸν πρᾶγμα μήτε λευκὸν	μηδ'	ἄλλο τῶν τοιούτων μηδέν, μηδὲ
[272]	ἀργός, ταύτην νῦν ἐξείργασθον, ὥστε	μηδ'	ἂν ἕνα αὐτοῖς οἷόν τ'
[272]	ἕνα αὐτοῖς οἷόν τ' εἶναι	μηδ'	ἀντᾶραι· οὕτω δεινὼ γεγόνατον ἐν
[280]	σοφία εἴη. (Συνωμολογησάμεθα τελευτῶντες οὐκ	οἶδ'	ὅπως ἐν κεφαλαίῳ οὕτω τοῦτο
[272]	σοὺς ὑεῖς· ἐφιέμενοι γὰρ ἐκείνων	οἶδ'	ὅτι καὶ ἡμᾶς παιδεύσουσιν. (ΚΡΙΤΩΝ)
[286]	Οὐκ ἔφη. Οὐδ' ἄρα ἀμαθία	οὐδ'	ἀμαθεῖς ἄνθρωποι· ἢ οὐ τοῦτ'
[286]	ἢ οὕτω γε τὸ παράπαν	οὐδ'	ἂν μεμνημένος εἴη τοῦ πράγματος
[287]	καὶ ὅτε μή; Καὶ νῦν	οὐδ'	ἂν ὁτιοῦν ἀποκρίνῃ, ἅτε γιγνώσκων
[301]	γε ἕτερον ταὐτόν, ἀλλ' (ἔγωγε	οὐδ'	ἂν παῖδα ᾤμην τοῦτο ἀπορῆσαι,
[286]	ἔστι τὸ παράπαν. Οὐκ ἔφη.	Οὐδ'	ἄρα ἀμαθία οὐδ' ἀμαθεῖς ἄνθρωποι·
[286]	Οὐκ ἔστιν, ἔφη ὁ Εὐθύδημος.	Οὐδ'	ἄρα ἐκέλευεν, ἔφην ἐγώ, νυνδὴ
[286]	μέντοι ἔστιν; Οὐδὲ δοξάζειν, ἔφη.	Οὐδ'	ἄρα ψευδής, ἦν δ' ἐγώ,
[288]	γε ἐξηλέγξαμεν, ὅτι οὐδὲν πλέον,	οὐδ'	εἰ ἄνευ πραγμάτων καὶ τοῦ
[289]	πᾶν ἡμῖν χρυσίον γένοιτο· ~ὥστε	οὐδ'	εἰ τὰς πέτρας χρυσᾶς ἐπισταίμεθα
[287]	μήτε ἀμαθῆ εἶναι, ἄλλο τι	οὐδ'	ἐξαμαρτάνειν ἔστιν, ὅταν τίς τι
[287]	σὺ ἐξελέγξεις, καίπερ σοφὸς ὤν,	οὐδ'	ἔχεις ὅτι χρῇ τῷ λόγῳ·
[271]	Κρίτων· πάσσοφοι ἀτεχνῶς τώ γε,	οὐδ'	ᾔδη πρὸ τοῦ ὅτι εἶεν
[300]	ἔφη ὁ Διονυσόδωρος, σιγῶντα λέγειν;	Οὐδ'	ὁπωστιοῦν, ἦ δ' ὃς ὁ
[297]	(ἐμὸς δ' ὡς ἐμοὶ δοκεῖ,	οὐδ'	ὁπωστιοῦν. Οὐ γὰρ Πατροκλῆς ἦν
[283]	τοιοῦτον πρᾶγμα, ὃ ἐγὼ οἶμαι	οὐδ'	ὅσιον εἶναι λέγειν, ὡς ἐγὼ
[288]	τῷ λόγῳ· εἰ δ' ἐξήμαρτον,	~οὐδ'	οὕτως ὀρθῶς (λέγεις, φάσκων οὐκ
[288]	καὶ ὥστε τοῦτο μὴ πάσχειν	οὐδ'	ὑπὸ τῆς ὑμετέρας πω τέχνης
[281]	ἀγαθὰ (εἶναι) ἀλλ' ὡς ἔοικεν	ὧδ'	ἔχει· ἐὰν μὲν αὐτῶν ἡγῆται

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 26/02/2010