| Pages |
|---|
| [304] |
ἀνθρώπων
διαλέγεσθαι
οὐκ
ἐπιτήδειον,
ἀλλ'
|
ἄν |
γέ
μοι
πείθησθε,
εὐλαβήσεσθε
μὴ |
| [296] |
οὑτοσὶ
Διονυσόδωρος·
οὕτω
δὲ
τάχα
|
ἄν. |
Εἴπετον
δέ
μοι,
ἦν
δ' |
| [285] |
εἶναι
ἀντιλέγειν;
Οὔκουν
σύ
γ'
|
ἄν, |
ἔφη,
ἀποδείξαις
πώποτε
ἀκούσας
οὐδενὸς |
| [299] |
Ἔγωγε.
Ἦ
καὶ
τὸν
Γηρυόνην
|
ἄν, |
ἔφη,
καὶ
τὸν
Βριάρεων
οὕτως |
| [284] |
ἐκεῖνο
ὅπερ
λέγει;
Πῶς
γὰρ
|
ἄν; |
ἔφη
ὁ
Κτήσιππος.
Ἓν
μὴν |
| [286] |
πράγματος
(λόγον
λέγῃ,
τότε
ἀντιλέγοιμεν
|
ἄν; |
ἢ
οὕτω
γε
τὸ
παράπαν |
| [298] |
ἦ
δ'
ὃς
ὁ
Διονυσόδωρος,
|
ἄν |
μοι
ἀποκρίνῃ,
ὦ
Κτήσιππε,
ὁμολογήσεις |
| [280] |
δὲ
μή,
ἔσθ'
ὅτι
ὠφελοίμεθ'
|
ἄν; |
Οὐ
δῆτα,
ἔφη.
Τί
δέ; |
| [280] |
Οὐ
γὰρ
δήπου
ἁμαρτάνοι
γ'
|
ἄν |
ποτέ
τι
σοφία,
ἀλλ'
ἀνάγκη |
| [273] |
χρώμεθα.
Κἀγὼ
θαυμάσας
εἶπον·
καλὸν
|
ἄν |
που
τὸ
ἔργον
ὑμῶν
εἴη, |
| [305] |
καὶ
εἰ
νῦν
παρεγένου,
πάνυ
|
ἄν |
σε
οἶμαι
αἰσχυνθῆναι
ὑπὲρ
τοῦ |
| [283] |
ἀγροικότερον,
ἔφη,
ἦν
εἰπεῖν,
εἶπον
|
ἄν· |
Σοὶ
εἰς
κεφαλήν,
ὅτι
μαθών |
| [302] |
ὡμολόγηκας
ταῦτ'
εἶναι
σά,
ὅσα
|
ἄν |
σοι
ἐξῇ
καὶ
δοῦναι
καὶ |
| [302] |
μόνα
εἶναι
σά,
περὶ
ἃ
|
ἄν |
σοι
ἐξουσία
ᾖ
πάντα
ταῦτα |
| [291] |
Τὰ
μὲν
οὖν
πολλὰ
τί
|
ἄν |
σοι
λέγοιμι;
Ἐπὶ
δὲ
δὴ |
| [288] |
Πάνυ
γ'
ἔφη.
Ἆρ'
οὖν
|
ἄν |
τι
ἡμᾶς
ὀνήσειεν,
εἰ
ἐπισταίμεθα |
| [306] |
εἰ
δὲ
κακὰ
ἀμφότερα,
οὕτως
|
ἄν |
τι
λέγοιεν
ἀληθές,
ἄλλως
δ' |
| [304] |
φιλήκοος
μὲν
ἔγωγε
καὶ
ἡδέως
|
ἄν |
τι
μανθάνοιμι,
κινδυνεύω
μέντοι
κἀγὼ |
| [280] |
Εἰ
ὠφελοῖ,
ἔφη.
Ἆρ'
οὖν
|
ἄν |
(τι
ὠφελοῖ,
εἰ
εἴη
μόνον |
| [273] |
αὑτῷ
βοηθεῖν
ἐν
τοῖς
δικαστηρίοις,
|
ἄν |
τις
αὐτὸν
ἀδικῇ.
(Εἰπὼν
οὖν |
| [279] |
ἢ
ἐὰν
μή;
Ἵσως
γὰρ
|
ἄν |
τις
ἡμῖν
ἀμφισβητήσειεν·
σοὶ
δὲ |
| [286] |
Τὸ
γὰρ
μὴ
ὂν
πῶς
|
ἄν |
τις
κελεύσαι;
σὺ
δὲ
κελεύεις; |
| [277] |
ἐπιστήμην
ἐστὶ
λαμβάνειν
τούτου
οὗ
|
ἄν |
τις
μανθάνῃ;
Ὡμολόγει
ὁ
Κλεινίας. |
| [292] |
μὲν
ἄλλα
ἔργα,
ἃ
φαίη
|
ἄν |
τις
πολιτικῆς
εἶναι
πολλὰ
δέ |
| [301] |
τοίνυν,
ἦ
δ'
ὅς,
ὅτι
|
ἄν |
τις
σφάξας
τὸν
μάγειρον
καὶ |
| [284] |
ταῦτα,
τὰ
μὴ
ὄντα,
πράξειεν
|
ἄν |
τίς
τι,
ὥστ'
ἐκεῖνα
ποιήσειεν |
| [304] |
δ'
ὅς,
ἢ
οἷάπερ
ἀεὶ
|
ἄν |
τις
τῶν
τοιούτων
ἀκούσαι
ληρούντων |
| [274] |
χρὴ
παρ'
ὑμῶν
μανθάνειν
δύναισθ'
|
ἂν |
ἀγαθὸν
ποιῆσαι
(ἄνδρα
μόνον,
ἢ |
| [295] |
Οὐκ
ἀποκρινῇ,
ἔφη,
πρὸς
ἃ
|
ἂν |
ἀεὶ
ὑπολαμβάνῃς,
ὅτι
ἔχων
φλυαρεῖς |
| [282] |
(ἄνθρωπον,
ἄλλο
τι
ἢ
φαίης
|
ἂν |
ἀναγκαῖον
εἶναι
φιλοσοφεῖν
καὶ
αὐτὸς |
| [289] |
πέτρας
χρυσᾶς
ἐπισταίμεθα
(ποιεῖν,
οὐδενὸς
|
ἂν |
ἀξία
ἡ
ἐπιστήμη
εἴη.
Εἰ |
| [283] |
ὡς
ἔοικεν,
ἀπολωλέναι;
Καίτοι
πολλοῦ
|
ἂν |
ἄξιοι
οἱ
τοιοῦτοι
εἶεν
φίλοι |
| [296] |
δέομαι.
(Ἀλλά
μοι
ἀπόκριναι·
δύναιο
|
ἂν |
ἅπαντα
ἐπίστασθαι,
εἰ
μὴ
πάντα |
| [280] |
δὲ
μή,
ἔσθ'
ὅτι
ὠφελοῖτ'
|
ἂν |
(ἀπὸ
τῆς
κτήσεως;
Οὐδαμῶς,
ἔφη. |
| [275] |
ὦ
Σώκρατες,
προλέγω
ὅτι
ὁπότερ'
|
ἂν |
ἀποκρίνηται
τὸ
μειράκιον,
ἐξελεγχθήσεται.
Καὶ |
| [277] |
ὅς,
ἆρα
σὺ
μανθάνεις
ἅττ'
|
ἂν |
ἀποστοματίζῃ
τις,
ὁ
δὲ
μὴ |
| [301] |
ὥστε
μοι
οἰκεία
γενέσθαι;
Ἐπιγνοίης
|
ἂν |
αὐτήν,
ὦ
Σώκρατες,
ἔφη,
οἰκείαν |
| [302] |
ἐξῇ
(σοι
αὐτοῖς
χρῆσθαι
ὅτι
|
ἂν |
βούλῃ;
Οἷον
βοῦς
καὶ
πρόβατον, |
| [303] |
ἢ
δοῦναι
ἢ
ἄλλ'
ὅτι
|
ἂν |
βούλῃ
χρῆσθαι
ὥσπερ
τοῖς
ἄλλοις |
| [302] |
καὶ
θῦσαι
δὴ
θεῷ
ὅτῳ
|
ἂν |
βούλῃ.
Ὡμολόγηκα,
ἔφην·
οὐκ
ἔστιν |
| [286] |
ἀμφότεροι
λέγοντες,
ἢ
οὕτω
μὲν
|
ἂν |
δήπου
ταὐτὰ
λέγοιμεν;
Συνεχώρει.
Ἀλλ' |
| [280] |
πράττειν.
Συνέφη.
Ἆρ'
οὖν
εὐδαιμονοῖμεν
|
ἂν |
διὰ
τὰ
παρόντα
ἀγαθά,
εἰ |
| [272] |
πάνυ
μάχεσθαι
καὶ
(ἄλλον,
ὃς
|
ἂν |
διδῷ
μισθόν,
οἵω
τε
ποιῆσαι |
| [288] |
τὸ
ἑξῆς
τούτοις
πειράσομαι,
ὅπως
|
ἂν |
δύνωμαι,
διελθεῖν,
ἐάν
πως
ἐκκαλέσωμαι |
| [296] |
αὐτὸς
ἀεὶ
ἐπιστήσῃ
καὶ
ἅπαντα,
|
ἂν |
ἐγὼ
βούλωμαι.
Ἀλλὰ
βουληθείης,
ἦν |
| [272] |
ἴσως
φοβούμενοι
τάχα
με
οὐκ
|
ἂν |
ἐθέλοιεν
προσδέξασθαι.
Ἐγὼ
δ'
ὦ |
| [279] |
πῶς
ἂν
εὖ
πράττοιμεν;
Ἆρ'
|
ἂν |
εἰ
ἡμῖν
πολλὰ
κἀγαθὰ
εἴη; |
| [302] |
Οὐκοῦν
καὶ
οὗτοι
σοὶ
θεοὶ
|
ἂν |
εἶεν;
ἔφη.
Πρόγονοι,
ἦν
δ' |
| [286] |
ἀμαθεῖς
ἄνθρωποι·
ἢ
οὐ
τοῦτ'
|
ἂν |
εἴη
ἀμαθία,
εἴπερ
εἴη,
τὸ |
| [301] |
ἑτέρῳ
παραγενομένου
τὸ
ἕτερον
ἕτερον
|
ἂν |
εἴη;
(Ἆρα
τοῦτο,
ἔφην
ἐγώ, |
| [296] |
μὴ
πάντα
ἐπίσταιο;
Τέρας
γὰρ
|
ἂν |
εἴη,
ἦν
δ'
ἐγώ.
Καὶ |
| [292] |
εἶναι
πολλὰ
δέ
που
ταῦτ'
|
ἂν |
εἴη,
οἷον
πλουσίους
τοὺς
πολίτας |
| [281] |
δὲ
κακῶς
πράττων
ἄθλιος
ἧττον
|
ἂν |
εἴη;
Πάνυ
γ'
ἔφη.
Πότερον |
| [278] |
ἔχει,
προσπαίζειν
δὲ
οἷός
τ'
|
ἂν |
εἴη
τοῖς
ἀνθρώποις
διὰ
τὴν |
| [293] |
ἐπίσταμαι,
ἅπαντα
ἐπίσταμαι
οὐ
γὰρ
|
ἂν |
εἴην
ἐπιστήμων
τε
καὶ
ἀνεπιστήμων |
| [306] |
ταὐτόν,
ἀμφοῖν
χείρω
πρὸς
ὃ
|
ἂν |
ἑκάτερον
ᾖ
χρηστὸν
ἐκείνων
ἐξ |
| [272] |
ταύτην
νῦν
ἐξείργασθον,
ὥστε
μηδ'
|
ἂν |
ἕνα
αὐτοῖς
οἷόν
τ'
εἶναι |
| [281] |
σκόπει·
οὐκ
ἐλάττω
πράττων
(ἐλάττω
|
ἂν |
ἐξαμαρτάνοι,
ἐλάττω
δὲ
ἁμαρτάνων
ἧττον |
| [304] |
καὶ
σὺ
(ἔλεγες,
τῶν
ἥδιον
|
ἂν |
ἐξελεγχομένων
ὑπὸ
τῶν
τοιούτων
λόγων |
| [283] |
λέγειν,
ὡς
ἐγὼ
τόνδε
βουλοίμην
|
ἂν |
ἐξολωλέναι.
Τί
δέ,
ἔφη,
ὦ |
| [290] |
Ποῖ
οὖν,
ἔφην
ἐγώ,
τραποίμεθ'
|
ἂν |
ἔτι;
ἐπὶ
ποίαν
τέχνην;
Ἐγὼ |
| [279] |
ἐπειδὴ
βουλόμεθα
εὖ
πράττειν,
πῶς
|
ἂν |
εὖ
πράττοιμεν;
Ἆρ'
ἂν
εἰ |
| [299] |
μάλιστα
ἐν
ἑαυτῷ;
καὶ
εἴη
|
ἂν |
εὐδαιμονέστατος
(εἰ
ἔχοι
χρυσίου
μὲν |
| [280] |
χρῷτο
δὲ
αὐτοῖς
μή,
ἆρ'
|
ἂν |
εὐδαιμονοῖ
διὰ
τὴν
τούτων
κτῆσιν |
| [297] |
Κἀγὼ
εἶπον·
ἔασον,
ὠγαθέ,
ἕως
|
ἂν |
Εὐθύδημός
με
διδάξῃ
ὡς
ἐπίσταμαι |
| [295] |
ἀεί,
τί
μεῖζον
ἕρμαιον
αὐτοῦ
|
ἂν |
εὕροιμι
ἐν
παντὶ
τῷ
βίῳ; |
| [272] |
ἂν
φθάνοις
ἀκούων·
ὡς
οὐκ
|
ἂν |
ἔχοιμί
γε
εἰπεῖν
ὅτι
οὐ |
| [302] |
Οἷον
βοῦς
καὶ
πρόβατον,
ἆρ'
|
ἂν |
ἡγοῖο
ταῦτα
σὰ
εἶναι,
ἅ |
| [280] |
Τί
δέ;
Ἀσθενῶν
μετὰ
ποτέρου
|
ἂν |
ἡδέως
κινδυνεύοις,
μετὰ
σοφοῦ
ἰατροῦ |
| [284] |
ἔφη,
λέγει
οὐδείς
ποιοῖ
γὰρ
|
ἂν |
ἤδη
τί·
σὺ
δὲ
ὡμολόγηκας |
| [280] |
~Τί
δέ;
Στρατευόμενος
μετὰ
ποτέρου
|
ἂν |
ἥδιον
τοῦ
κινδύνου
τε
καὶ |
| [279] |
ἔοικεν
εἶναι
εὐπορεῖν;
Πᾶς
γὰρ
|
ἂν |
ἡμῖν
εἴποι
ὅτι
τὸ
πλουτεῖν |
| [288] |
μὴ
ἀφιώμεθα
τοῖν
ἀνδροῖν
ἕως
|
ἂν |
ἡμῖν
ἐκφανῆτον
ἐφ'
ᾧ
αὐτὼ |
| [280] |
αὐτοῦ
τὰ
πρότερον
ὡμολογημένα
πῶς
|
ἂν |
ἡμῖν
ἔχοι.
Ὡμολογήσαμεν
γάρ,
ἔφην, |
| [297] |
Ἰόλεως
(Πατροκλῆς)
εἰ
ἔλθοι,
πλέον
|
ἂν |
θάτερον
ποιήσειεν.
Ἀπόκριναι
δή,
ἔφη |
| [290] |
ἐπειδὰν
δὲ
χειρώσωνται
τοῦτο
ὃ
|
ἂν |
θηρεύωνται,
οὐ
δύνανται
τούτῳ
χρῆσθαι, |
| [272] |
φατον
ἐν
ὀλίγῳ
χρόνῳ
ποιῆσαι
|
ἂν |
καὶ
ἄλλον
ὁντινοῦν
τὰ
αὐτὰ |
| [280] |
ἡμῖν
ἀγαθὰ
πολλὰ
παρείη,
εὐδαιμονεῖν
|
ἂν |
καὶ
εὖ
πράττειν.
Συνέφη.
Ἆρ' |
| [284] |
τίς
τι,
ὥστ'
ἐκεῖνα
ποιήσειεν
|
ἂν |
καὶ
ὁστισοῦν
τὰ
μηδαμοῦ
ὄντα; |
| [303] |
τὰ
τῶν
ἄλλων,
ἀλλὰ
δόξαιτε
|
ἂν |
καὶ
τὰ
ὑμέτερα
αὐτῶν,
τοῦτο |
| [281] |
ἐξαμαρτάνοι,
ἐλάττω
δὲ
ἁμαρτάνων
ἧττον
|
ἂν |
κακῶς
πράττοι,
ἧττον
δὲ
κακῶς |
| [275] |
μετὰ
ταῦτα,
ὦ
Κρίτων,
πῶς
|
ἂν |
καλῶς
σοι
διηγησαίμην;
Οὐ
γὰρ |
| [293] |
ἐστὶν
ἡ
ἐπιστήμη
ἧς
τυχόντες
|
ἂν |
καλῶς
τὸν
ἐπίλοιπον
βίον
διέλθοιμεν. |
| [288] |
Ναί,
ἔφη.
Τίνα
ποτ'
οὖν
|
ἂν |
κτησάμενοι
ἐπιστήμην
ὀρθῶς
(κτησαίμεθα;
ἆρ' |
| [290] |
ἐκείνης
τῆς
τέχνης,
ἥτις
ᾧ
|
ἂν |
κτήσηται
ἢ
ποιήσασα
ἢ
θηρευσαμένη |
| [305] |
ἀνθρώποις
οἷς
οὐδὲν
μέλει
ὅτι
|
ἂν |
λέγωσιν,
παντὸς
δὲ
ῥήματος
ἀντέχονται. |
| [303] |
ἐ
πάνυ
ὀλίγῳ
χρόνῳ
ὁντινοῦν
|
ἂν |
μαθεῖν
ἀνθρώπων·
ἔγνων
ἔγωγε
καὶ |
| [278] |
μάθοι,
τὰ
μὲν
πράγματα
οὐδὲν
|
ἂν |
μᾶλλον
εἰδείη
πῇ
ἔχει,
προσπαίζειν |
| [281] |
Πάνυ
γ'
ἔφη.
Πότερον
οὖν
|
ἂν |
μᾶλλον
ἐλάττω
τις
πράττοι
πένης |
| [303] |
ὥστ'
εὖ
οἶδα
ὅτι
αἰσχυνθεῖεν
|
ἂν |
μᾶλλον
ἐξελέγχοντες
τοιούτοις
λόγοις
τοὺς |
| [286] |
οὕτω
γε
τὸ
παράπαν
οὐδ'
|
ἂν |
μεμνημένος
εἴη
τοῦ
πράγματος
οὐδέτερος |
| [277] |
οἱ
ἔχοντες
ἤδη
ἢ
οἳ
|
ἂν |
μὴ
ἔχωσιν;
Οἳ
ἂν
μή. |
| [277] |
οἳ
ἂν
μὴ
ἔχωσιν;
Οἳ
|
ἂν |
μή.
Οὐκοῦν
ὡμολόγηκας
εἶναι
τούτων |
| [302] |
ὅτῳ
βούλοιο
θεῶν;
ἃ
δ'
|
ἂν |
μὴ
οὕτως
ἔχῃ,
οὐ
σά; |
| [284] |
λέγοντα
τὸ
πρᾶγμα
περὶ
οὗ
|
ἂν |
ὁ
λόγος
ᾖ,
ἢ
μὴ |
| [294] |
ἦ
δ'
ὅς·
εἶτ'
οὐκ
|
ἂν |
οἴει
ὁμολογῆσαι
ἡμᾶς;
Καὶ
ὁ |
| [280] |
ἦν
δ'
ἐγώ,
ὅτι
εὐτυχέστερον
|
ἂν |
οἴει
πράττειν
μετὰ
σοφοῦ
πράττων |
| [303] |
τούτους
τοὺς
λόγους
πάνυ
μὲν
|
ἂν |
ὀλίγοι
ἀγαπῷεν
ἄνθρωποι
ὅμοιοι
ὑμῖν, |
| [281] |
φρονήσεως
καὶ
σοφίας;
ἆρά
γε
|
ἂν |
ὄναιτο
ἄνθρωπος
πολλὰ
κεκτημένος
καὶ |
| [287] |
ὅτε
μή;
Καὶ
νῦν
οὐδ'
|
ἂν |
ὁτιοῦν
ἀποκρίνῃ,
ἅτε
γιγνώσκων
ὅτι |
| [280] |
πράττειν
καὶ
τυγχάνειν·
ἦ
γὰρ
|
ἂν |
οὐκέτι
σοφία
εἴη.
(Συνωμολογησάμεθα
τελευτῶντες |
| [306] |
ἀληθές,
ἄλλως
δ'
οὐδαμῶς.
Οὐκ
|
ἂν |
οὖν
οἶμαι
(αὐτοὺς
ὁμολογῆσαι
οὔτε |
| [280] |
χρῷντο
δὲ
αὐτοῖς
μή,
ἆρ'
|
ἂν |
οὗτοι
εὖ
πράττοιεν
διὰ
τὴν |
| [301] |
ἕτερον
ταὐτόν,
ἀλλ'
(ἔγωγε
οὐδ'
|
ἂν |
παῖδα
ᾤμην
τοῦτο
ἀπορῆσαι,
ὡς |
| [306] |
εἴς
τινα
ἀποβλέψω
τῶν
φασκόντων
|
ἂν |
παιδεῦσαι
ἀνθρώπους,
ἐκπέπληγμαι
καί
μοι |
| [293] |
Διονυσοδώρου
τοῦδε,
φίλης
κεφαλῆς,
οὐκ
|
ἂν |
πάνυ
ἀγανακτοίην.
Εἰπέ
μοι,
σφὼ |
| [287] |
οὐκ
ἄρτι
ἔφατε
ἀρετὴν
κάλλιστ'
|
ἂν |
(παραδοῦναι
ἀνθρώπων
τῷ
ἐθέλοντι
μανθάνειν; |
| [280] |
τοῦτο
ἔχειν,
σοφίας
παρούσης,
ᾧ
|
ἂν |
παρῇ,
μηδὲν
προσδεῖσθαι
εὐτυχίας·
ἐπειδὴ |
| [293] |
γάρ
τοι
μετὰ
σοῦ
ὁτιοῦν
|
ἂν |
πάσχων
καὶ
μετὰ
Διονυσοδώρου
τοῦδε, |
| [298] |
ἔφη,
ἕτερος
ὢν
πατρὸς
(οὐκ
|
ἂν) |
πατήρ
ἐστιν.
Ἔοικεν,
ἦν
δ' |
| [289] |
τὸ
ἐπίστασθαι
χρῆσθαι
τούτῳ
ὃ
|
ἂν |
ποιῇ.
Φαίνεται,
ἔφη.
Πολλοῦ
ἄρα |
| [283] |
οἵτινες
τὰ
παιδικὰ
περὶ
παντὸς
|
ἂν |
ποιήσαιντο
ἐξολωλέναι.
(Καὶ
ὁ
Κτήσιππος |
| [289] |
ἐπίσταται,
χρῆσθαι
δὲ
μὴ
ᾧ
|
ἂν |
ποιήσῃ·
οὐχ
οὕτως;
Συνέφη.
Οὐδέ |
| [281] |
ἀνδρεῖος
ὢν
καὶ
σώφρων
ἐλάττω
|
ἂν |
πράττοι
ἢ
δειλός;
Δειλός.
Οὐκοῦν |
| [275] |
Διονυσόδωρε,
τῶν
νῦν
ἀνθρώπων
(κάλλιστ'
|
ἂν |
προτρέψαιτε
εἰς
φιλοσοφίαν
καὶ
ἀρετῆς |
| [295] |
ἦν
δ'
ἐγώ,
πρότερον
πρὶν
|
ἂν |
πύθωμαι.
Οὐκ
ἀποκρινῇ,
ἔφη,
πρὸς |
| [295] |
ποιῶ;
Οὕτω
γὰρ
ποιήσω
ὅπως
|
ἂν |
σὺ
κελεύῃς.
Όταν
μὴ
εἰδῶ |
| [295] |
ὃ
ὑπολαμβάνεις.
Τί
οὖν,
ἔφην,
|
ἂν |
σὺ
μὲν
ἄλλῃ
ἐρωτᾷς
διανοούμενος, |
| [298] |
αὐτός;
Ὁ
αὐτὸς
μέντοι.
Οὐκ
|
ἂν |
συμβουλοίμην.
Ἀλλὰ
(πότερον,
ὦ
Εὐθύδημε, |
| [291] |
πρὸς
ἀλλήλους.
Οὐ
καὶ
σὺ
|
ἂν |
ταῦτα
φαίης,
ὦ
Κρίτων;
(ΚΡΙΤΩΝ) |
| [286] |
οὖν,
ἦ
δ'
ὅς,
ἀντιλέγοιμεν
|
ἂν |
τοῦ
αὐτοῦ
πράγματος
λόγον
ἀμφότεροι |
| [285] |
Κτησίππου
Διονυσοδώρῳ.
Ἦ
καὶ
ὑπόσχοις
|
ἂν |
τούτου
λόγον;
Πάνυ,
ἔφη.
Τί |
| [304] |
του
ἐναντίον,
ἐκείνου
μόνου
ὃς
|
ἂν |
ὑμῖν
διδῷ
ἀργύριον.
Τὰ
αὐτὰ |
| [291] |
(ΚΡΙΤΩΝ)
Ἔγωγε.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Τί
οὖν
|
ἂν |
φαίης
αὐτῆς
ἔργον
εἶναι;
ὥσπερ |
| [292] |
(ἔργον)
ἀπεργάζεται;
Οὐ
τὴν
τροφὴν
|
ἂν |
φαίης
τὴν
ἐκ
τῆς
γῆς |
| [272] |
ὅτι
καὶ
μαθησόμεθα.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Οὐκ
|
ἂν |
φθάνοις
ἀκούων·
ὡς
οὐκ
ἂν |
| [302] |
ἔφη,
οὐ
ταῦτα
καλεῖς
ἃ
|
ἂν |
ψυχὴν
ἔχῃ;
(Ναί,
ἔφην.
Ὁμολογεῖς |
| [274] |
τοῦ
κτήματος
πολὺ
μᾶλλον
ἢ
|
μέγαν |
βασιλέα
τῆς
ἀρχῆς·
τοσόνδε
δέ |
| [300] |
ὁ
Κτήσιππος.
Ἆρ'
οὐδὲ
λέγοντα
|
σιγᾶν; |
Ἔτι
ἧττον,
ἔφη.
Ὅταν
οὖν |
| [300] |
ἐπιδείξατον,
ὅπως
αὖ
ἔστιν
λέγοντα
|
σιγᾶν. |
(Καί
μοι
ἐδόκει
ὑπεραγωνιᾶν
ὁ |
| [288] |
γάρ
τι
αὐτοῖν
πάγκαλον
φανεῖσθαι,
|
ἐπειδὰν |
ἄρξωνται
σπουδάζειν.
Ἀλλὰ
δεώμεθα
καὶ |
| [290] |
ἢ
ὅσον
θηρεῦσαι
καὶ
χειρώσασθαι·
|
ἐπειδὰν |
δὲ
χειρώσωνται
τοῦτο
ὃ
ἂν |
| [278] |
καλοῦσι
δὲ
ταὐτὸν
τοῦτο
καὶ
|
ἐπειδὰν |
ἔχων
ἤδη
τὴν
ἐπιστήμην
ταύτῃ |
| [290] |
ἔφη,
οὕτω
τὸν
αὐτὸν
(τρόπον·
|
ἐπειδὰν |
ἢ
πόλιν
τινὰ
θηρεύσωνται
ἢ |
| [278] |
καθιζήσεσθαι
ὑποσπῶντες
χαίρουσι
(καὶ
γελῶσιν,
|
ἐπειδὰν |
ἴδωσιν
ὕπτιον
ἀνατετραμμένον.
Ταῦτα
μὲν |
| [291] |
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Σὺ
κρινεῖς,
ὦ
Κρίτων,
|
ἐὰν |
βούλῃ
ἀκούειν
καὶ
τὰ
μετὰ |
| [285] |
παρέχειν
ἐμαυτὸν
τοῖς
ξένοις,
καὶ
|
ἐὰν |
βούλωνται
δέρειν
ἔτι
μᾶλλον
ἢ |
| [272] |
Ἀλλ'
οὐδὲν
κωλύει,
ὦ
Σώκρατες,
|
ἐάν |
γε
σοὶ
δοκῇ.
Πρῶτον
δέ |
| [307] |
ἀπότρεπε,
μὴ
μόνον
τοὺς
ὑεῖς·
|
ἐὰν |
δὲ
φαίνηται
οἷον
οἶμαι
αὐτὸ |
| [281] |
ὑπηρετεῖν
τῷ
ἡγουμένῳ
κακῷ
ὄντι,
|
ἐὰν |
δὲ
φρόνησίς
τε
καὶ
σοφία, |
| [280] |
ὁτῳοῦν
μὴ
ὀρθῶς
πράγματι
ἢ
|
ἐὰν |
ἐᾷ·
~τὸ
μὲν
γὰρ
κακόν, |
| [285] |
τῶν
ξένων
δέχεσθαι
ἃ
λέγουσιν,
|
ἐὰν |
ἐθέλωσι
διδόναι,
καὶ
μὴ
ὀνόματι |
| [294] |
ἐπιδείξατον
ὅτι
ἀληθῆ
λέγετον·
καὶ
|
ἐὰν |
εἴπητον
ὁπόσους
ἑκάτερος
ἔχει
ὑμῶν, |
| [301] |
ἐστιν
καὶ
τὸ
αἰσχρὸν
αἰσχρόν;
|
Ἐὰν |
ἔμοιγε,
ἔφη,
δοκῇ.
Οὐκοῦν
δοκεῖ; |
| [299] |
πάνυ
γε
σφόδρα,
ὦ
Εὐθύδημε,
|
ἐὰν |
ᾖ
γε
(ὁ
πίνων
ὅσος |
| [281] |
ἀλλ'
ὡς
ἔοικεν
ὧδ'
ἔχει·
|
ἐὰν |
μὲν
αὐτῶν
ἡγῆται
ἀμαθία,
μείζω |
| [307] |
βασανίσας
καλῶς
τε
καὶ
εὖ,
|
(ἐὰν |
μέν
σοι
φαίνηται
φαῦλον
ὄν, |
| [280] |
ὀρθῶς
χρῆταί
τις
ἢ
καὶ
|
ἐὰν |
μή;
Ἐὰν
ὀρθῶς.
Καλῶς
γε, |
| [279] |
ἀγαθά,
ὀρθῶς
ἡμᾶς
θήσειν,
ἢ
|
ἐὰν |
μή;
Ἵσως
γὰρ
ἄν
τις |
| [295] |
πρὸς
τοῦτο
ἀποκρίνωμαι,
ἐξαρκεῖ
σοι
|
ἐὰν |
μηδὲν
πρὸς
ἔπος
ἀποκρίνωμαι;
Ἔμοιγε, |
| [284] |
γοῦν
κακοὺς
ἀνθρώπους·
ὧν
σύ,
|
ἐάν |
μοι
πείθῃ,
εὐλαβήσῃ
εἶναι,
(ἵνα |
| [275] |
οὐδὲν
διαφέρει,
ὦ
(Σώκρατες,
ἔφη,
|
ἐὰν |
μόνον
ἐθέλῃ
ἀποκρίνεσθαι
ὁ
νεανίσκος. |
| [280] |
τις
ἢ
καὶ
ἐὰν
μή;
|
Ἐὰν |
ὀρθῶς.
Καλῶς
γε,
ἦν
δ' |
| [280] |
δοκεῖ.
Πότερον,
ἦν
δ'
ἐγώ,
|
ἐὰν |
ὀρθῶς
χρῆταί
τις
ἢ
καὶ |
| [278] |
καὶ
οἵου
αὐτοῦ
ἐπιθυμῶ
ἀκοῦσαι.
|
Ἐὰν |
οὖν
δόξω
ὑμῖν
ἰδιωτικῶς
τε |
| [301] |
μέντοι
ἑκάστῳ
αὐτῶν
κάλλος
τι.
|
Ἐὰν |
οὖν,
ἔφη,
παραγένηταί
σοι
βοῦς, |
| [288] |
πειράσομαι,
ὅπως
ἂν
δύνωμαι,
διελθεῖν,
|
ἐάν |
πως
ἐκκαλέσωμαι
καὶ
ἐλεήσαντέ
με |
| [301] |
ὦ
Σώκρατες,
ἔφη,
οἰκείαν
γενομένην;
|
Ἐὰν |
σύ
γε
βούλῃ,
ἔφην
ἐγώ, |
| [304] |
ἀργύριον.
Τὰ
αὐτὰ
δὲ
ταῦτα,
|
ἐὰν |
(σωφρονῆτε,
καὶ
τοῖς
μαθηταῖς
συμβουλεύσετε, |
| [279] |
Διός,
ὦ
Κλεινία,
ἡγῇ
σύ,
|
ἐὰν |
ταῦτα
τιθῶμεν
ὡς
ἀγαθά,
ὀρθῶς |
| [299] |
πίνειν,
καὶ
καλῶς
ἐκεῖ
ἕξει,
|
ἐάν |
τις
αὐτῷ
τρίψας
ἐγκεράσῃ
ἐλλεβόρου |
| [300] |
βοῶντα
μέγιστον
τὰ
σιδήρια
λέγεται,
|
ἐάν |
τις
ἅψηται·
ὥστε
τοῦτο
μὲν |
| [274] |
Σώκρατες,
ὡς
ἐπιδείξοντε
(καὶ
διδάξοντε,
|
ἐάν |
τις
ἐθέλῃ
μανθάνειν.
Ἀλλ'
ὅτι |
| [301] |
(Μάγειρον,
ἦν
δ'
ἐγώ.
Οὐκοῦν
|
ἐάν |
τις,
ἔφη,
τὰ
προσήκοντα
πράττῃ, |
| [280] |
γάρ
που
οἶμαι
θάτερόν
ἐστιν,
|
ἐάν |
τις
χρῆται
ὁτῳοῦν
μὴ
ὀρθῶς |
| [301] |
ὀπτήσῃ,
τὰ
προσήκοντα
ποιήσει·
καὶ
|
ἐὰν |
τὸν
χαλκέα
τις
αὐτὸν
χαλκεύῃ |
| [305] |
περὶ
φιλοσοφίαν
ἀνθρώπους.
Ἡγοῦνται
οὖν,
|
ἐὰν |
τούτους
εἰς
δόξαν
καταστήσωσιν
μηδενὸς |
| [279] |
ὦ
Κλεινία,
ὅτι
περὶ
αὐλημάτων
|
εὐπραγίαν |
οἱ
αὐληταὶ
εὐτυχέστατοί
εἰσιν;
Συνέφη. |
| [281] |
μόνον
ἄρα
εὐτυχίαν
ἀλλὰ
καὶ
|
εὐπραγίαν, |
ὡς
ἔοικεν,
ἡ
ἐπιστήμη
παρέχει |
| [278] |
οὖν
σοι
παρὰ
τούτων
νόμιζε
|
παιδιὰν |
γεγονέναι·
τὸ
δὲ
μετὰ
ταῦτα |
| [278] |
φημι
ἐγώ
σοι
τούτους
προσπαίζειν
|
παιδιὰν |
δὲ
λέγω
διὰ
ταῦτα,
ὅτι, |
| [288] |
ταῦτα
οὑτωσὶ
θαυμαστῆς
οὔσης
εἰς
|
ἀκρίβειαν |
λόγων.
Καὶ
ὁ
Κτήσιππος,
Θαυμάσιά |
| [290] |
οὐδενὸς
ἔτ'
ἀνθρώπου
δεῖσθαι
εἰς
|
παιδείαν. |
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Ἀλλ'
ἄρα,
ὦ
πρὸς |
| [306] |
ὦ
Κρίτων,
εὐπρέπειαν
μᾶλλον
(ἢ
|
ἀλήθειαν. |
Οὐ
γὰρ
ῥᾴδιον
αὐτοὺς
πεῖσαι |
| [286] |
αὑτόν
οἶμαι
δὲ
αὐτοῦ
τὴν
|
ἀλήθειαν |
παρὰ
σοῦ
κάλλιστα
πεύσεσθαι.
Ἄλλο |
| [291] |
τί
ἔργον
παρέχεται;
οὐ
τὴν
|
ὑγίειαν |
φαίης;
(ΚΡΙΤΩΝ)
Ἔγωγε.
~(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Τί |
| [287] |
ἐγώ,
ἢ
ἐξήμαρτον
διὰ
τὴν
|
βλακείαν; |
ἢ
οὐκ
ἐξήμαρτον
ἀλλὰ
καὶ |
| [301] |
ἂν
αὐτήν,
ὦ
Σώκρατες,
ἔφη,
|
οἰκείαν |
γενομένην;
Ἐὰν
σύ
γε
βούλῃ, |
| [275] |
προτρέψαιτε
εἰς
φιλοσοφίαν
καὶ
ἀρετῆς
|
ἐπιμέλειαν; |
Οἰόμεθά
γε
δή,
ὦ
Σώκρατες. |
| [306] |
γὰρ
ἔχει
ὄντως,
ὦ
Κρίτων,
|
εὐπρέπειαν |
μᾶλλον
(ἢ
ἀλήθειαν.
Οὐ
γὰρ |
| [305] |
ὅ
γε
λόγος
ἔχει
τινὰ
|
εὐπρέπειαν |
τῶν
ἀνδρῶν.
~(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Καὶ
γὰρ |
| [281] |
δ'
ἐγώ,
καὶ
περὶ
τὴν
|
χρείαν |
ὧν
ἐλέγομεν
τὸ
πρῶτον
τῶν |
| [271] |
ἡμετέρου
οὐ
πολύ
τι
τὴν
|
ἡλικίαν |
διαφέρειν
Κριτοβούλου.
Ἀλλ'
ἐκεῖνος
μὲν |
| [304] |
διδόναι,
καὶ
οὔτε
φύσιν
οὔθ'
|
ἡλικίαν |
ἐξείργειν
οὐδεμίαν
ὃ
δὲ
καὶ |
| [306] |
σμικρός
ἐστιν,
Κριτόβουλος
δ'
ἤδη
|
ἡλικίαν |
ἔχει
καὶ
δεῖταί
τινος
ὅστις |
| [272] |
ὦ
Σώκρατες;
Οὐ
φοβῇ
τὴν
|
ἡλικίαν, |
μὴ
ἤδη
πρεσβύτερος
ᾖς;
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ) |
| [275] |
γάρ
τοι
ὠφελεῖ
τὴν
μεγίστην
|
ὠφελίαν. |
Καὶ
ἐν
τούτῳ
ὁ
Διονυσόδωρος |
| [299] |
οὐκ
οἴει,
ὦ
Εὐθύδημε,
ἀλλὰ
|
μίαν |
καὶ
ἓν
δόρυ;
Ἔγωγε.
Ἦ |
| [297] |
διὰ
τὴν
σοφίαν
ἀνιείσῃ,
εἰ
|
μίαν |
κεφαλὴν
τοῦ
λόγου
τις
ἀποτέμοι, |
| [292] |
μήτε
ἀγαθῶν,
ἐπιστήμην
δὲ
παραδιδόναι
|
μηδεμίαν |
ἄλλην
ἢ
αὐτὴν
ἑαυτήν.
Λέγωμεν |
| [278] |
τοιῷδε,
~ὅταν
τις
ἐξ
ἀρχῆς
|
μηδεμίαν |
ἔχων
ἐπιστήμην
περὶ
πράγματός
(τινος |
| [296] |
Ἒοικα,
ἔφην
ἐγώ,
ἐπειδήπερ
γε
|
οὐδεμίαν |
ἔχει
δύναμιν
τὸ
ἃ
ἐπίσταμαι, |
| [304] |
οὔτε
φύσιν
οὔθ'
ἡλικίαν
ἐξείργειν
|
οὐδεμίαν |
ὃ
δὲ
καὶ
σοὶ
μάλιστα |
| [306] |
οὕτω
διατίθεμαι
ὥστ'
ἐμοὶ
δοκεῖ
|
μανίαν |
εἶναι
τὸ
ἕνεκα
τῶν
παίδων |
| [288] |
Κτήσιππε,
καὶ
νυνδὴ
ἃ
πρὸς
|
Κλεινίαν |
ἔλεγον,
καὶ
πρὸς
σὲ
ταὐτὰ |
| [304] |
δ'
ἐγώ,
ὅπως
κἀμὲ
καὶ
|
Κλεινίαν |
τόνδε
παραδέξεσθον.
Ταῦτα,
ὦ
Κρίτων, |
| [273] |
δὲ
τοῦτο
εἶπον
πρὸς
τὸν
|
Κλεινίαν· |
ὦ
Κλεινία,
τώδε
μέντοι
τὼ |
| [291] |
εἰ
αὕτη
εἴη
ἡ
τὴν
|
εὐδαιμονίαν |
παρέχουσά
τε
καὶ
ἀπεργαζομένη,
ἐνταῦθα |
| [300] |
λέγοντα
σιγᾶν.
(Καί
μοι
ἐδόκει
|
ὑπεραγωνιᾶν |
ὁ
Κτήσιππος
διὰ
τὰ
παιδικά. |
| [304] |
ληρούντων
καὶ
περὶ
οὐδενὸς
ἀξίων
|
ἀναξίαν |
σπουδὴν
ποιουμένων;
(οὑτωσὶ
γάρ
πως |
| [275] |
τι
ἐπιτήδευμα
τρέψας
αὐτοῦ
τὴν
|
διάνοιαν |
καὶ
διαφθείρῃ.
Σφὼ
οὖν
ἥκετον |
| [290] |
ἐγώ,
τραποίμεθ'
ἂν
ἔτι;
ἐπὶ
|
ποίαν |
τέχνην;
Ἐγὼ
μὲν
οὐκ
εὐπορῶ, |
| [292] |
ὦ
Σώκρατες,
εἰς
πολλήν
γε
|
ἀπορίαν, |
ὡς
ἔοικεν,
ἀφίκεσθε.
~(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Ἔγωγε |
| [275] |
τὸ
ἔργον
δύνασθαι
ἀναλαβεῖν
διεξιόντα
|
σοφίαν |
ἀμήχανον
ὅσην·
ὥστ'
ἔγωγε,
καθάπερ |
| [297] |
σοφιστρίᾳ
οὔσῃ
καὶ
διὰ
τὴν
|
σοφίαν |
ἀνιείσῃ,
εἰ
μίαν
κεφαλὴν
τοῦ |
| [271] |
Ὃ
δὲ
σὺ
ἐρωτᾷς
τὴν
|
σοφίαν |
αὐτοῖν,
θαυμασία,
ὦ
Κρίτων·
πάσσοφοι |
| [301] |
Ἤδη
δὲ
τοῖν
ἀνδροῖν
τὴν
|
σοφίαν |
ἐπεχείρουν
μιμεῖσθαι,
ἅτε
ἐπιθυμῶν
αὐτῆς. |
| [274] |
νῷ
ἔχετον
ἐπιδεικνύναι
ταύτην
τὴν
|
σοφίαν, |
ἢ
πῶς
σφῷν
βεβούλευται.
Ἐπ' |
| [304] |
παραλαβεῖν
ὁντινοῦν
εὐπετῶς
τὴν
σφετέραν
|
σοφίαν. |
(ΚΡΙΤΩΝ)
Καὶ
μήν,
ὦ
Σώκρατες, |
| [305] |
κινδύνων
καὶ
ἀγώνων
καρποῦσθαι
τὴν
|
σοφίαν. |
(ΚΡΙΤΩΝ)
Τί
οὖν;
Γοκοῦσί
σοί |
| [278] |
Ἐφάτην
γὰρ
ἐπιδείξασθαι
τὴν
προτρεπτικὴν
|
σοφίαν· |
νῦν
δέ,
μοι
δοκεῖ,
δεῖν |
| [288] |
οὐ
γιγνώσκεις
τῶν
ξένων
τὴν
|
σοφίαν |
ὅτι
θαυμασία
ἐστίν.
Ἀλλ'
οὐκ |
| [279] |
ἦν
δ'
ἐγώ·
τὴν
δὲ
|
σοφίαν |
ποῦ
χοροῦ
τάξομεν;
Ἐν
τοῖς |
| [283] |
ὁπόθεν
ἄρξοιντο
παρακελευόμενοι
τῷ
νεανίσκῳ
|
σοφίαν |
τε
καὶ
ἀρετὴν
ἀσκεῖν.
Ὁ |
| [296] |
ὑμῖν
πῶς
ἀμφισβητοίην,
οὕτως
εἰς
|
σοφίαν |
τερατώδεσιν
ἀνθρώποις,
ὅπως
ἐγὼ
οὐ |
| [272] |
Πρῶτον
δέ
μοι
διήγησαι
τὴν
|
σοφίαν |
τοῖν
ἀνδροῖν
τίς
ἐστιν,
ἵνα |
| [305] |
οὐδένας
ἄλλους
ἢ
τοὺς
περὶ
|
φιλοσοφίαν |
ἀνθρώπους.
Ἡγοῦνται
οὖν,
ἐὰν
τούτους |
| [307] |
ἀλλ'
ἐάσας
χαίρειν
τοὺς
ἐπιτηδεύοντας
|
φιλοσοφίαν, |
εἴτε
χρηστοί
εἰσιν
εἴτε
πονηροί, |
| [275] |
ἀνθρώπων
(κάλλιστ'
ἂν
προτρέψαιτε
εἰς
|
φιλοσοφίαν |
καὶ
ἀρετῆς
ἐπιμέλειαν;
Οἰόμεθά
γε |
| [305] |
προσελθών
σοι
καὶ
μεμφόμενος
τὴν
|
φιλοσοφίαν; |
πότερον
τῶν
ἀγωνίσασθαι
δεινῶν
ἐν |
| [307] |
ὅπως
προτρέπω
τὸ
μειράκιον
ἐπὶ
|
φιλοσοφίαν. |
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Ὦ
φίλε
Κρίτων,
οὐκ |
| [281] |
δ'
ὅς.
Οὐ
μόνον
ἄρα
|
εὐτυχίαν |
ἀλλὰ
καὶ
εὐπραγίαν,
ὡς
ἔοικεν, |
| [279] |
Τί
δή,
ἔφη,
τοῦτο;
Ὅτι
|
εὐτυχίαν |
ἐν
τοῖς
ἔμπροσθεν
θέμενοι
νυνδὴ |
| [282] |
χρῆσθαι,
τὴν
δὲ
ὀρθότητα
καὶ
|
εὐτυχίαν |
ἐπιστήμη
ἡ
παρέχουσα,
δεῖ
δή, |
| [279] |
τοῦτο;
Ἦ
δ'
ὅς.
Τὴν
|
εὐτυχίαν, |
ὦ
Κλεινία·
ὃ
πάντες
φασί, |
| [279] |
ἐγώ,
εὐτυχία
ἐστίν·
τοῦτο
δὲ
|
κἂν |
παῖς
γνοίη.
Καὶ
ὃς
ἐθαύμασεν· |
| [299] |
τις
αὐτῷ
τρίψας
ἐγκεράσῃ
ἐλλεβόρου
|
ἅμαξαν; |
Καὶ
ὁ
Κτήσιππος
εἶπεν·
πάνυ |
| [305] |
Ἡγοῦνται
οὖν,
ἐὰν
τούτους
εἰς
|
δόξαν |
καταστήσωσιν
μηδενὸς
δοκεῖν
ἀξίους
εἶναι, |
| [305] |
παρὰ
πᾶσιν
τὰ
νικητήρια
εἰς
|
δόξαν |
οἴσεσθαι
σοφίας
πέρι.
Εἶναι
μὲν |
| [279] |
τῶν
σοφῶν
κυβερνητῶν,
ὡς
ἐπὶ
|
πᾶν |
εἰπεῖν;
Οὐ
δῆτα.
~Τί
δέ; |
| [288] |
τοῦ
ὀρύττειν
τὴν
γῆν
τὸ
|
πᾶν |
ἡμῖν
χρυσίον
γένοιτο·
~ὥστε
οὐδ' |
| [306] |
εἰσιν·
πάντα
γὰρ
ἄνδρα
χρὴ
|
ἀγαπᾶν |
ὅστις
καὶ
ὁτιοῦν
λέγει
ἐχόμενον |
| [303] |
τῶν
τοιούτων
μηδέν,
μηδὲ
τὸ
|
παράπαν |
(ἑτέρων
ἕτερον,
ἀτεχνῶς
μὲν
τῷ |
| [286] |
σὺ
δὲ
οὐδὲ
λέγεις
τὸ
|
παράπαν; |
Ὁ
δὲ
μὴ
λέγων
τῷ |
| [286] |
ἄν;
ἢ
οὕτω
γε
τὸ
|
παράπαν |
οὐδ'
ἂν
μεμνημένος
εἴη
τοῦ |
| [286] |
δ'
ἐγώ,
δόξα
ἔστι
τὸ
|
παράπαν. |
Οὐκ
ἔφη.
Οὐδ'
ἄρα
ἀμαθία |
| [304] |
οὐ
παραλαβεῖν
ὁντινοῦν
εὐπετῶς
τὴν
|
σφετέραν |
σοφίαν.
(ΚΡΙΤΩΝ)
Καὶ
μήν,
ὦ |
| [277] |
Εὐθυδήμῳ,
καὶ
ὁ
Διονυσόδωρος
ὥσπερ
|
σφαῖραν |
ἐκδεξάμενος
τὸν
λόγον
πάλιν
ἐστοχάζετο |
| [275] |
μή
τι
διαφέρει
ὑμῖν,
λάβετον
|
πεῖραν |
τοῦ
μειρακίου
καὶ
διαλέχθητον
ἐναντίον |
| [300] |
ἡμέτερα
ἱμάτια;
Ναί.
Δυνατὰ
οὖν
|
ὁρᾶν |
ἐστὶν
ταῦτα.
Ὑπερφυῶς,
ἔφη
ὁ |
| [300] |
οἱ
ἄλλοι
ἄνθρωποι
τὰ
δυνατὰ
|
ὁρᾶν |
ἢ
τὰ
ἀδύνατα;
Τὰ
δυνατὰ |
| [300] |
δὲ
ἴσως
οὐκ
οἴει
αὐτὰ
|
ὁρᾶν· |
οὕτως
ἡδὺς
εἶ.
Ἀλλά
μοι |
| [286] |
θαυμάζω
καὶ
γὰρ
οἱ
ἀμφὶ
|
Πρωταγόραν |
σφόδρα
ἐχρῶντο
αὐτῷ
καὶ
οἱ |
| [278] |
ἀνθρώποις
διὰ
τὴν
τῶν
ὀνομάτων
|
διαφορὰν |
ὑποσκελίζων
καὶ
ἀνατρέπων,
ὥσπερ
οἱ |
| [276] |
ἀποσημήναντος,
ἅμα
ἀνεθορύβησάν
τε
καὶ
|
ἐγέλασαν |
οἱ
ἑπόμενοι
(ἐκεῖνοι
μετὰ
τοῦ |
| [276] |
(Ἐνταῦθα
δὴ
καὶ
πάνυ
μέγα
|
ἐγέλασάν |
τε
καὶ
ἐθορύβησαν
οἱ
ἐρασταὶ |
| [282] |
ἑξῆς
ἐπιδείξατον
τῷ
μειρακίῳ,
πότερον
|
πᾶσαν |
ἐπιστήμην
δεῖ
αὐτὸν
κτᾶσθαι,
ἢ |
| [292] |
πάντας
καὶ
πάντα
ἀγαθούς;
καὶ
|
πᾶσαν |
ἐπιστήμην,
σκυτοτομικήν
τε
καὶ
τεκτονικὴν |
| [293] |
ἐν
ταύτῃ
(τῇ
ἀπορίᾳ
ἐνεπεπτώκη,
|
πᾶσαν |
ἤδη
φωνὴν
ἠφίειν,
δεόμενος
τοῖν |
| [276] |
καὶ
ὁ
γραμματιστὴς
διδάσκαλοι
δήπου
|
ἦσαν |
σοῦ
καὶ
τῶν
ἄλλων
παίδων, |
| [276] |
πάνυ
μέγα
ἐγέλασάν
τε
καὶ
|
ἐθορύβησαν |
οἱ
ἐρασταὶ
τοῖν
ἀνδροῖν,
ἀγασθέντες |
| [303] |
κίονες
οἱ
ἐν
τῷ
Λυκείῳ
|
ἐθορύβησάν |
τ'
ἐπὶ
τοῖν
ἀνδροῖν
καὶ |
| [276] |
ὑπὸ
διδασκάλου
χορὸς
ἀποσημήναντος,
ἅμα
|
ἀνεθορύβησάν |
τε
καὶ
ἐγέλασαν
οἱ
ἑπόμενοι |
| [303] |
καὶ
κροτοῦντες
καὶ
χαίροντες
ὀλίγου
|
παρετάθησαν. |
Ἐπὶ
μὲν
γὰρ
τοῖς
ἔμπροσθεν |
| [303] |
τ'
ἐπὶ
τοῖν
ἀνδροῖν
καὶ
|
ἥσθησαν. |
Ἐγὼ
μὲν
οὖν
καὶ
αὐτὸς |
| [271] |
ἐντεῦθέν
ποθέν
εἰσιν
ἐκ
Χίου,
|
ἀπῴκησαν |
δὲ
ἐς
Θουρίους,
φεύγοντες
δὲ |
| [274] |
καὶ
οἱ
ἄλλοι
ἐκεῖνον
ἰδόντες
|
περιέστησαν |
ἡμᾶς,
οἵ
τε
τοῦ
Κλεινίου |
| [290] |
οὐκ
ἐπίστανται
χρῆσθαι
τούτοις
ἃ
|
ἐθήρευσαν |
ὥσπερ
οἶμαι
οἱ
ὀρτυγοθῆραι
τοῖς |
| [272] |
μὲν
ἄλλους
πέπεικα
συμμαθητάς
μοι
|
φοιτᾶν |
πρεσβύτας,
(ἐνταῦθα
δέ
γε
ἑτέρους |
| [295] |
οὖν
διενενοήμην
καὶ
παρὰ
τοῦτον
|
φοιτᾶν, |
ᾠήθην
δεῖν
ὑπείκειν,
μή
με |
| [295] |
ποιήσω
ὅπως
ἂν
σὺ
κελεύῃς.
|
Όταν |
μὴ
εἰδῶ
ὅτι
ἐρωτᾷς,
κελεύεις |
| [305] |
ἐν
δὲ
τοῖς
ἰδίοις
λόγοις
|
ὅταν |
ἀποληφθῶσιν,
ὑπὸ
τῶν
ἀμφὶ
Εὐθύδημον |
| [295] |
ὅτι
μοι
κἀκεῖνος
χαλεπαίνει
ἑκάστοτε
|
ὅταν |
αὐτῷ
μὴ
ὑπείκω,
ἔπειτά
μου |
| [306] |
αὐτῶν
δὲ
περὶ
παιδείας
ἀμελῆσαι·
|
ὅταν |
δὲ
εἴς
τινα
ἀποβλέψω
τῶν |
| [299] |
γὰρ
ὡμολόγεις
ἀγαθὸν
εἶναι
φάρμακον,
|
ὅταν |
δέῃ,
πίνειν
ἀνθρώπῳ,
ἄλλο
τι |
| [299] |
οὐκ
ἀγαθὸν
εἶναι
δοκεῖ
σοι,
|
ὅταν |
δέηται·
ἢ
εἰς
πόλεμον
ὅταν |
| [286] |
Καὶ
τοῦτο
συνωμολόγει.
Ἀλλ'
ἄρα,
|
ὅταν |
ἐγὼ
μὲν
τὸν
τοῦ
πράγματος |
| [296] |
ἐπίστασθαι
τούτῳ
ᾧ
ἐπίστασαι,
εἴτε
|
ὅταν |
ἐπίστῃ
εἴτε
ὅπως
βούλει·
ἀεὶ |
| [296] |
ἔστιν
δὲ
ὅτε
ἑτέρῳ;
Ἀεί,
|
ὅταν |
ἐπίστωμαι,
ἦν
δ'
ἐγώ,
τούτῳ. |
| [299] |
ὅταν
δέηται·
ἢ
εἰς
πόλεμον
|
ὅταν |
ἴῃ,
ὅπλα
ἔχοντα
μᾶλλον
ἰέναι |
| [284] |
Κτήσιππος.
Τί
οὖν;
Οἱ
ῥήτορες
|
ὅταν |
λέγωσιν
ἐν
τῷ
δήμῳ,
οὐδὲν |
| [286] |
δήπου
ταὐτὰ
λέγοιμεν;
Συνεχώρει.
Ἀλλ'
|
ὅταν |
μηδέτερος,
ἔφη,
τὸν
τοῦ
πράγματος |
| [296] |
ἐγώ,
ἐπειδὴ
δεῖ
ἀφελεῖν
τὸ
|
ὅταν. |
Οὐκοῦν
ἀεὶ
μὲν
τούτῳ
ἐπίστασαι· |
| [300] |
λέγοντα
σιγᾶν;
Ἔτι
ἧττον,
ἔφη.
|
Ὅταν |
οὖν
λίθους
λέγῃς
καὶ
ξύλα |
| [277] |
Ναί,
ἔφη.
Οὐκοῦν
ἅπαντα;
Ὡμολόγει.
|
Ὅταν |
οὖν
τις
ἀποστοματίζῃ
ὁτιοῦν,
οὐ |
| [300] |
ὁ
Κτήσιππος
διὰ
τὰ
παιδικά.
|
Ὅταν |
σιγᾷς,
ἔφη
ὁ
Εὐθύδημος,
οὐ |
| [306] |
αὐτὸν
ὀνήσει.
Ἐγὼ
μὲν
οὖν
|
ὅταν |
σοὶ
συγγένωμαι,
οὕτω
διατίθεμαι
ὥστ' |
| [289] |
τε
ἄνδρες
αὐτοὶ
οἱ
λογοποιοί,
|
ὅταν |
συγγένωμαι
αὐτοῖς,
ὑπέρσοφοι,
ὦ
Κλεινία, |
| [277] |
ἐν
τῇ
τελετῇ
τῶν
Κορυβάντων,
|
ὅταν |
τὴν
θρόνωσιν
ποιῶσιν
περὶ
τοῦτον |
| [278] |
καλοῦσι
μὲν
ἐπὶ
τῷ
τοιῷδε,
|
~ὅταν |
τις
ἐξ
ἀρχῆς
μηδεμίαν
ἔχων |
| [287] |
ἄλλο
τι
οὐδ'
ἐξαμαρτάνειν
ἔστιν,
|
ὅταν |
τίς
τι
πράττη;
Πράττοντα
γὰρ |
| [303] |
καὶ
πρᾷον
ἐν
τοῖς
λόγοις·
|
ὁπόταν |
φῆτε
μήτε
καλὸν
εἶναι
μηδὲν |
| [301] |
μικρὰ
κρέα
κατακόψαντα
ἕψειν
καὶ
|
ὀπτᾶν; |
(Μάγειρον,
ἦν
δ'
ἐγώ.
Οὐκοῦν |
| [294] |
ἐγώ,
καὶ
ἐς
μαχαίρας
γε
|
κυβιστᾶν |
καὶ
ἐπὶ
τροχοῦ
δινεῖσθαι
τηλικοῦτος |
| [301] |
ἀπὸ
σοῦ
γὰρ
δεῖ
ἄρχεσθαι,
|
τελευτᾶν |
δ'
εἰς
Εὐθύδημον
τόνδε.
~Ἆρ' |
| [278] |
Ἀνόητον
γὰρ
δήπου
καὶ
τὸ
|
ἐρωτᾶν |
τὰ
τοιαῦτα·
τίς
γὰρ
οὐ |
| [306] |
ὥσπερ
ἀεὶ
πρός
σε
λέγω,
|
ἐν |
ἀπορίᾳ
εἰμὶ
τί
δεῖ
αὐτοῖς |
| [291] |
τέλει
εἶναι,
περικάμψαντες
πάλιν
ὥσπερ
|
ἐν |
ἀρχῇ
τῆς
(ζητήσεως
ἀνεφάνημεν
ὄντες |
| [305] |
γὰρ
τῇ
ἀληθείᾳ
σφᾶς
σοφωτάτους,
|
ἐν |
δὲ
τοῖς
ἰδίοις
λόγοις
ὅταν |
| [303] |
ὦ
Εὐθύδημέ
τε
καὶ
Διονυσόδωρε·
|
ἐν |
δὲ
τοῖς
καὶ
τοῦτο
μεγαλοπρεπέστατον, |
| [276] |
μοι
εὐδοκιμεῖν
παρὰ
τοῖς
μαθηταῖς.
|
Ἐν |
δὲ
τούτῳ
ὁ
μὲν
Κλεινίας |
| [299] |
πίνων
ὅσος
ὁ
ἀνδριὰς
ὁ
|
ἐν |
Δελφοῖς.
Οὐκοῦν,
ἔφη,
καὶ
ἐν |
| [302] |
τε
καὶ
ἐστρεφόμην
ἤδη
ὥσπερ
|
ἐν |
δικτύῳ
εἰλημμένος·
οὐκ
ἔστιν,
ἦν |
| [299] |
καὶ
πανταχοῦ
καὶ
ὡς
μάλιστα
|
ἐν |
ἑαυτῷ;
καὶ
εἴη
ἂν
εὐδαιμονέστατος |
| [307] |
πάντως
δήπου.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Τί
οὖν;
|
Ἐν |
ἑκάστῃ
τούτων
τοὺς
πολλοὺς
πρὸς |
| [299] |
τῷ
κρανίῳ,
στατῆρα
δὲ
χρυσοῦ
|
ἐν |
ἑκατέρῳ
τὠφθαλμῷ;
Φασί
γε
οὖν, |
| [285] |
νέοι
φοβεῖσθε,
ὥσπερ
ἐν
Καρὶ
|
ἐν |
ἐμοὶ
ἔστω
ὁ
κίνδυνος·
ὡς |
| [289] |
καλὲ
παῖ,
ἦν
δ'
ἐγώ,
|
ἐν |
ᾗ
συμπέπτωκεν
ἅμα
τό
τε |
| [285] |
ὑμεῖς
(οἱ
νέοι
φοβεῖσθε,
ὥσπερ
|
ἐν |
Καρὶ
ἐν
ἐμοὶ
ἔστω
ὁ |
| [281] |
Πάντα
τὰ
τοιαῦτα
συνεχωροῦμεν
ἀλλήλοις.
|
Ἐν |
κεφαλαίῳ
δ'
ἔφην,
ὦ
Κλεινία, |
| [280] |
(Συνωμολογησάμεθα
τελευτῶντες
οὐκ
οἶδ'
ὅπως
|
ἐν |
κεφαλαίῳ
οὕτω
τοῦτο
ἔχειν,
σοφίας |
| [271] |
ἦν,
ὦ
Σώκρατες,
ᾧ
χθὲς
|
ἐν |
Λυκείῳ
διελέγου;
Ἦ
πολὺς
ὑμᾶς |
| [271] |
δεξιᾶς
τρίτος
ἀπὸ
σοῦ
καθῆστο·
|
(ἐν |
μέσῳ
δ'
ὑμῶν
τὸ
Ἀξιόχου |
| [306] |
οὗτοι
δ'
ἀμφοτέρων
μετέχοντες
τούτων
|
ἐν |
μέσῳ
εἰσίν,
οὐδὲν
λέγουσιν
ἀμφοτέρων |
| [274] |
διαλεγόμενος
προνενευκὼς
εἰς
τὸ
πρόσθεν,
|
(ἐν |
μέσῳ
ὄντος
ἡμῶν
τοῦ
Κλεινίου |
| [272] |
τῷ
ἀποδυτηρίῳ
μόνος,
καὶ
ἤδη
|
ἐν |
νῷ
εἶχον
ἀναστῆναι·
ἀνισταμένου
δέ |
| [282] |
ἀναγκαῖον
εἶναι
φιλοσοφεῖν
καὶ
αὐτὸς
|
ἐν |
νῷ
ἔχεις
αὐτὸ
ποιεῖν;
Πάνυ |
| [274] |
τοσόνδε
δέ
μοι
εἴπετον,
εἰ
|
ἐν |
νῷ
ἔχετον
ἐπιδεικνύναι
ταύτην
τὴν |
| [272] |
Ἐγὼ
μὲν
οὖν,
ὦ
Κρίτων,
|
ἐν |
νῷ
ἔχω
τοῖν
ἀνδροῖν
παραδοῦναι |
| [303] |
τοσοῦτον
πρᾶγμα
οὕτω
ταχὺ
καὶ
|
ἐν |
ὀλίγῳ
χρόνῳ
ἐξείργασθον.
Πολλὰ
μὲν |
| [272] |
παραδοῦναι
ἐμαυτόν·
καὶ
γάρ
φατον
|
ἐν |
ὀλίγῳ
χρόνῳ
ποιῆσαι
ἂν
καὶ |
| [272] |
μάχῃ,
ᾗ
πάντων
ἔστι
κρατεῖν)
|
~ἐν |
ὅπλοις
γὰρ
αὐτώ
τε
σοφὼ |
| [273] |
ἡγεμονίας
τῶν
στρατοπέδων
καὶ
(ὅσα)
|
ἐν |
ὅπλοις
μάχεσθαι
(διδακτέον)
οἵω
τε |
| [273] |
τὸ
πολὺ
τοῦτο
δεινοῖν
ὄντοιν,
|
ἐν |
ὅπλοις
μάχεσθαι,
καὶ
ταῦτα
ἔλεγον |
| [301] |
ἢ
ταὐτὰ
τῷ
καλῷ;
Κἀγὼ
|
ἐν |
παντὶ
ἐγενόμην
ὑπὸ
ἀπορίας,
καὶ |
| [307] |
φίλε
Κρίτων,
οὐκ
οἶσθα
ὅτι
|
ἐν |
παντὶ
ἐπιτηδεύματι
οἱ
μὲν
φαῦλοι |
| [295] |
μεῖζον
ἕρμαιον
αὐτοῦ
ἂν
εὕροιμι
|
ἐν |
παντὶ
τῷ
βίῳ;
Ἀποκρίνου
δή, |
| [281] |
ἡ
ἐπιστήμη
παρέχει
τοῖς
ἀνθρώποις
|
ἐν |
πάσῃ
κτήσει
τε
καὶ
πράξει. |
| [299] |
ἐντὸς
καθορῶσιν,
τὴν
ἑαυτῶν
κορυφὴν
|
ἐν |
ταῖς
χερσὶν
ἔχοντες.
~(Πότερον
δὲ |
| [293] |
καὶ
αὐτός,
ὦ
Κρίτων,
ἐπειδὴ
|
ἐν |
ταύτῃ
(τῇ
ἀπορίᾳ
ἐνεπεπτώκη,
πᾶσαν |
| [288] |
Εὐθύδημε,
οὗτος
μὲν
ὁ
λόγος
|
ἐν |
ταὐτῷ
μένειν
καὶ
ἔτι
ὥσπερ |
| [299] |
ἔχοι
χρυσίου
μὲν
τρία
τάλαντα
|
ἐν |
τῇ
γαστρί,
τάλαντον
δ'
ἐν |
| [279] |
γε
καὶ
δυνάμεις
καὶ
τιμαὶ
|
ἐν |
τῇ
ἑαυτοῦ
δῆλά
ἐστιν
ἀγαθὰ |
| [281] |
οὕτω
φαμέν;
Συνεχώρει.
Τί
οὖν;
|
Ἐν |
τῇ
ἐργασίᾳ
τε
καὶ
χρήσει |
| [281] |
ἔφη.
Ἀλλὰ
μήν
που
καὶ
|
ἐν |
τῇ
περὶ
τὰ
σκεύη
ἐργασίᾳ |
| [291] |
ἡ
αἰτία
τοῦ
ὀρθῶς
πράττειν
|
ἐν |
τῇ
(πόλει,
καὶ
ἀτεχνῶς
κατὰ |
| [291] |
κατὰ
τὸ
Αἰσχύλου
ἰαμβεῖον
μόνη
|
ἐν |
τῇ
πρύμνῃ
καθῆσθαι
τῆς
πόλεως, |
| [277] |
ποιεῖτον
δὲ
ταὐτὸν
ὅπερ
οἱ
|
ἐν |
τῇ
τελετῇ
τῶν
Κορυβάντων,
ὅταν |
| [279] |
τοῖς
ἀγαθοῖς,
ἢ
πῶς
λέγεις;
|
Ἐν |
τοῖς
ἀγαθοῖς.
Ἐνθυμοῦ
δὴ
μή |
| [279] |
δὲ
σοφίαν
ποῦ
χοροῦ
τάξομεν;
|
Ἐν |
τοῖς
ἀγαθοῖς,
ἢ
πῶς
λέγεις; |
| [273] |
δυνατὸν
εἶναι
αὐτὸν
αὑτῷ
βοηθεῖν
|
ἐν |
τοῖς
δικαστηρίοις,
ἄν
τις
αὐτὸν |
| [272] |
οἵω
τε
ποιῆσαι
ἔπειτα
τὴν
|
ἐν |
τοῖς
δικαστηρίοις
μάχην
κρατίστω
καὶ |
| [305] |
φιλοσοφίαν;
πότερον
τῶν
ἀγωνίσασθαι
δεινῶν
|
ἐν |
τοῖς
δικαστηρίοις,
ῥήτωρ
τις,
ἢ |
| [279] |
δή,
ἔφη,
τοῦτο;
Ὅτι
εὐτυχίαν
|
ἐν |
τοῖς
ἔμπροσθεν
θέμενοι
νυνδὴ
αὖθις |
| [299] |
ἀρίστους
ἄνδρας,
οἳ
χρυσίον
τε
|
ἐν |
τοῖς
κρανίοις
ἔχουσιν
πολὺ
τοῖς |
| [305] |
Καὶ
οὗτοι,
ὅπερ
ἄρτι
ἔλεγον,
|
ἐν |
τοῖς
κράτιστοί
εἰσι
τῶν
νῦν. |
| [272] |
μηδ'
ἀντᾶραι·
οὕτω
δεινὼ
γεγόνατον
|
ἐν |
τοῖς
λόγοις
μάχεσθαί
τε
καὶ |
| [303] |
ἕτερον
δημοτικόν
τι
καὶ
πρᾷον
|
ἐν |
τοῖς
λόγοις·
ὁπόταν
φῆτε
μήτε |
| [300] |
εἴ
γε
ἐγώ,
ἔφη,
παρέρχομαι
|
ἐν |
τοῖς
χαλκείοις,
ἀλλὰ
φθεγγόμενα
καὶ |
| [275] |
ὠφελεῖ
τὴν
μεγίστην
ὠφελίαν.
Καὶ
|
ἐν |
τούτῳ
ὁ
Διονυσόδωρος
προσκύψας
μοι |
| [272] |
ἐνταῦθα,
οὗπερ
σύ
με
εἶδες,
|
ἐν |
τῷ
ἀποδυτηρίῳ
μόνος,
καὶ
ἤδη |
| [278] |
παραπλήσιον
δὲ
τούτῳ
καὶ
τὸ
|
ἐν |
τῷ
δευτέρῳ
ἐρωτήματι,
ἐν
ᾧ |
| [284] |
οὖν;
Οἱ
ῥήτορες
ὅταν
λέγωσιν
|
ἐν |
τῷ
δήμῳ,
οὐδὲν
πράττουσι;
Πράττουσι |
| [274] |
ὢν
ἀναπηδήσας
πρῶτος
προσέστη
ἡμῖν
|
ἐν |
τῷ
καταντικρύ·
οὕτως
οὖν
καὶ |
| [273] |
ἐμοὶ
δοκεῖν·
εἰσελθόντε
δὲ
περιπατείτην
|
ἐν |
τῷ
καταστέγῳ
δρόμῳ.
Καὶ
οὔπω |
| [299] |
ἐν
τῇ
γαστρί,
τάλαντον
δ'
|
ἐν |
τῷ
κρανίῳ,
στατῆρα
δὲ
χρυσοῦ |
| [303] |
ὀλίγου
καὶ
οἱ
κίονες
οἱ
|
ἐν |
τῷ
Λυκείῳ
ἐθορύβησάν
τ'
ἐπὶ |
| [306] |
μὴ
πρὸς
τὸ
αὐτὸ
ὄντοιν
|
ἐν |
τῷ
μέσῳ
ἐστίν,
ταῦτα
(μόνα |
| [287] |
εἶπον,
νῦν
ἀναμνησθήσῃ,
τοῖς
δ'
|
ἐν |
τῷ
παρόντι
λεγομένοις
οὐχ
ἕξεις |
| [299] |
ἐν
Δελφοῖς.
Οὐκοῦν,
ἔφη,
καὶ
|
ἐν |
τῷ
πολέμῳ
ἐπειδὴ
ἀγαθόν
ἐστιν |
| [278] |
τὸ
ἐν
τῷ
δευτέρῳ
ἐρωτήματι,
|
ἐν |
ᾧ
(ἠρώτων
σε
πότερα
μανθάνουσιν |
| [296] |
ἅ
γ'
ἐπίσταμαι.
Ἀλλὰ
μηδὲ
|
ἕν, |
ἔφη,
ἀφέλῃς·
οὐδὲν
γάρ
σου |
| [294] |
ὅς,
πάντα
ἐπίστανται,
εἴπερ
καὶ
|
ἕν. |
(Ὦ
πρὸς
τῶν
θεῶν,
ἦν |
| [299] |
ὦ
Εὐθύδημε,
ἀλλὰ
μίαν
καὶ
|
ἓν |
δόρυ;
Ἔγωγε.
Ἦ
καὶ
τὸν |
| [294] |
ὡμολογησάτην
πάντα
χρήματα
ἐπίστασθαι,
καθ'
|
ἓν |
ἕκαστον
ἐρωτώμενοι
ὑπὸ
Κτησίππου.
Ὁ |
| [293] |
εἶναί
τε
καὶ
μή,
εἴπερ
|
ἓν |
ἐπίσταμαι,
ἅπαντα
ἐπίσταμαι
οὐ
γὰρ |
| [294] |
σύ
γε
πρός,
εἴπερ
καὶ
|
ἓν |
ἐπίστασαι,
πάντα
ἐπίστασαι.
Ὦ
Ζεῦ, |
| [284] |
γὰρ
ἄν;
ἔφη
ὁ
Κτήσιππος.
|
Ἓν |
μὴν
κἀκεῖνό
γ'
ἐστὶν
τῶν |
| [272] |
οὐδέπω
ἤστην
(σοφώ.
Ἀλλ'
ἐγὼ
|
ἓν |
μόνον
φοβοῦμαι,
μὴ
αὖ
ὄνειδος |
| [278] |
μὲν
ἐρώτημα
ὧν
νυνδὴ
ἐφοβούμην
|
ἓν |
τῶν
καταγελάστων;
Ἀνόητον
γὰρ
δήπου |
| [280] |
διὰ
τὰ
παρόντα
ἀγαθά,
εἰ
|
μηδὲν |
ἡμᾶς
ὠφελοῖ
ἢ
εἰ
ὠφελοῖ; |
| [302] |
εἰσιν
μήτε
ἱερὰ
μήτε
ἄλλο
|
μηδὲν |
καλὸν
καὶ
ἀγαθόν.
Ἔα,
ἦν |
| [300] |
ἐπικεκοιμῆσθαι
καί,
οἷόν
τε
λέγοντα
|
μηδὲν |
λέγειν,
καὶ
σὺ
τοῦτο
ποιεῖν. |
| [303] |
λευκὸν
μηδ'
ἄλλο
τῶν
τοιούτων
|
μηδέν, |
μηδὲ
τὸ
παράπαν
(ἑτέρων
ἕτερον, |
| [303] |
ὁπόταν
φῆτε
μήτε
καλὸν
εἶναι
|
μηδὲν |
μήτε
ἀγαθὸν
πρᾶγμα
μήτε
λευκὸν |
| [295] |
τοῦτο
ἀποκρίνωμαι,
ἐξαρκεῖ
σοι
ἐὰν
|
μηδὲν |
πρὸς
ἔπος
ἀποκρίνωμαι;
Ἔμοιγε,
ἦ |
| [280] |
σοφίας
παρούσης,
ᾧ
ἂν
παρῇ,
|
μηδὲν |
προσδεῖσθαι
εὐτυχίας·
ἐπειδὴ
δὲ
τοῦτο |
| [300] |
Τί
δέ;
ἦ
δ'
ὅς.
|
Μηδέν. |
Σὺ
δὲ
ἴσως
οὐκ
οἴει |
| [282] |
δεόμενον
καὶ
ἱκετεύοντα
σοφίας
μεταδιδόναι,
|
οὐδὲν |
αἰσχρόν,
ὦ
Κλεινία,
οὐδὲ
νεμεσητὸν |
| [304] |
δικαστήρια
δεινῶν,
ὦ
Κρίτων,
ἔφη,
|
οὐδὲν |
ἀκροᾷ
τῶνδε
τῶν
σοφῶν;
Οὐ |
| [277] |
καὶ
τετέλεσαι·
καὶ
νῦν
(τούτω
|
οὐδὲν |
ἄλλο
ἢ
χορεύετον
περὶ
σὲ |
| [278] |
τοιαῦτα
μάθοι,
τὰ
μὲν
πράγματα
|
οὐδὲν |
ἂν
μᾶλλον
εἰδείη
πῇ
ἔχει, |
| [293] |
Πῶς
λέγετον;
ἔφην
ἐγώ·
ἀλλ'
|
οὐδὲν |
ἄρα
ἐπίστασθον;
Καὶ
μάλα,
ἦ |
| [296] |
Ἀλλὰ
μηδὲ
ἕν,
ἔφη,
ἀφέλῃς·
|
οὐδὲν |
γάρ
σου
δέομαι.
(Ἀλλά
μοι |
| [299] |
τε
καὶ
τῶν
κυνιδίων.
Ἀλλ'
|
οὐδὲν |
δεῖται
πολλῶν
ἀγαθῶν,
ὦ
Κτήσιππε, |
| [293] |
Πάνυ
γε,
τούτου
γε
αὐτοῦ.
|
Οὐδὲν |
διαφέρει·
ἀλλ'
οὐκ
ἀνάγκη
σε |
| [275] |
ἀνδρείως
τε
καὶ
θαρραλέως,
ἀλλ'
|
οὐδὲν |
διαφέρει,
ὦ
(Σώκρατες,
ἔφη,
ἐὰν |
| [289] |
χρῆσθαι
οὐδὲ
ταύτης
ἔοικεν
ὄφελος
|
οὐδέν, |
εἴ
τι
δεῖ
τοῖς
πρόσθεν |
| [292] |
ἀλλήλοις
ἐγώ
τε
καὶ
Κλεινίας
|
οὐδὲν |
εἶναι
ἄλλο
ἢ
ἐπιστήμην
τινά. |
| [300] |
τοῦτο
μὲν
ὑπὸ
σοφίας
ἔλαθες
|
οὐδὲν |
εἰπών.
Ἀλλ'
ἔτι
μοι
τὸ |
| [294] |
ὤν,
οὕτω
πόρρω
σοφίας
ἥκεις;
|
Οὐδέν, |
ἔφη,
ὅτι
οὔ.
Πότερον
δέ, |
| [274] |
γὰρ
τοῦ
μεγέθους
τοῦ
ἐπαγγέλματος
|
οὐδὲν |
θαυμαστὸν
ἀπιστεῖν.
Ἀλλ'
εὖ
ἴσθι, |
| [289] |
τις
καὶ
ὑψηλή.
Καὶ
μέντοι
|
οὐδὲν |
θαυμαστόν·
ἔστι
γὰρ
τῆς
τῶν |
| [284] |
τὰ
ὄντα,
λέγει
τἀληθῆ
καὶ
|
οὐδὲν |
κατὰ
σοῦ
ψεύδεται.
(Ναί,
ἔφη· |
| [272] |
καὶ
ἡμᾶς
παιδεύσουσιν.
(ΚΡΙΤΩΝ)
Ἀλλ'
|
οὐδὲν |
κωλύει,
ὦ
Σώκρατες,
ἐάν
γε |
| [306] |
μετέχοντες
τούτων
ἐν
μέσῳ
εἰσίν,
|
οὐδὲν |
λέγουσιν
ἀμφοτέρων
γάρ
εἰσι
φαυλότεροι |
| [305] |
ἐθέλων
ἑαυτὸν
παρέχειν
ἀνθρώποις
οἷς
|
οὐδὲν |
μέλει
ὅτι
ἂν
λέγωσιν,
παντὸς |
| [304] |
οὐδὲ
τοῦ
χρηματίζεσθαί
φατον
διακωλύειν
|
οὐδέν |
μὴ
οὐ
παραλαβεῖν
ὁντινοῦν
εὐπετῶς |
| [279] |
λόγου.
Ἀλλά
μοι
δοκοῦμεν,
ἔφη,
|
οὐδέν, |
ὁ
Κλεινίας.
Καὶ
ἐγὼ
ἀναμνησθεὶς |
| [271] |
ὥστ'
ἔγωγε
βουλόμενος
ἀκούειν
προσελθὼν
|
οὐδὲν |
οἷός
τ'
ἦ
ἀκοῦσαι
σαφές· |
| [281] |
τι
ἢ
τῶν
μὲν
ἄλλων
|
οὐδὲν |
ὂν
οὔτε
ἀγαθὸν
οὔτε
κακόν, |
| [294] |
Ὁ
γὰρ
Κτήσιππος
πάνυ
ἀπαρακαλύπτως
|
οὐδὲν |
ὅτι
οὐκ
ἠρώτα
τελευτῶν,
καὶ |
| [294] |
πάντες
ἄνθρωποι
πάντ'
ἐπίστανται,
ἢ
|
οὐδέν; |
Οὐ
γὰρ
δήπου,
ἔφη,
τὰ |
| [289] |
τῆς
ἄλλης
ἐπιστήμης
ὄφελος
γίγνεται
|
οὐδέν, |
οὔτε
χρηματιστικῆς
οὔτε
ἰατρικῆς
οὔτε |
| [289] |
καὶ
χρῆσθαι
ἐπιστησόμεθα
τῷ
χρυσίῳ,
|
οὐδὲν |
ὄφελος
αὐτοῦ
ἐφάνη
ὄν·
ἢ |
| [280] |
ἀλλὰ
καὶ
χρῆσθαι
αὐτοῖς·
ἢ
|
οὐδὲν |
ὄφελος
τῆς
κτήσεως
γίγνεται.
Ἀληθῆ |
| [291] |
τὶ
ἡμῖν
(ἀπεργάζεται
ἔργον
ἢ
|
οὐδέν; |
Πάντως
δήπου,
ἡμεῖς
ἔφαμεν
πρὸς |
| [288] |
ἐγώ,
τοῦτό
γε
ἐξηλέγξαμεν,
ὅτι
|
οὐδὲν |
πλέον,
οὐδ'
εἰ
ἄνευ
πραγμάτων |
| [284] |
ὅταν
λέγωσιν
ἐν
τῷ
δήμῳ,
|
οὐδὲν |
πράττουσι;
Πράττουσι
μὲν
οὖν,
ἦ |
| [303] |
δὴ
καὶ
δοκούντων
(τὶ
εἶναι
|
οὐδὲν |
ὑμῖν
μέλει,
ἀλλὰ
τῶν
ὁμοίων |
| [288] |
καὶ
ὅπῃ
χαίρετον
ὀνομαζόμενοι·
ὡς
|
οὐδὲν |
ὑμῖν
μέλει
τοῦ
παραληρεῖν.
Καὶ |
| [278] |
δὲ
τοῦτο,
ὡς
οὗτοι
ἐνδείκνυνται,
|
διαλέληθεν, |
ταὐτὸν
ὄνομα
ἐπ'
ἀνθρώποις
ἐναντίως |
| [271] |
δὲ
ἐς
Θουρίους,
φεύγοντες
δὲ
|
ἐκεῖθεν |
πόλλ'
ἤδη
ἔτη
περὶ
τούσδε |
| [298] |
αὖ
πατὴρ
οὐ
ταὐτὰ
ταῦτα
|
πέπονθεν; |
Ἕτερός
ἐστιν
τοὐμοῦ
πατρός;
Πολλοῦ |
| [288] |
οἵω
προσεύχομαι
αὐτὼ
φανῆναί
μοι·
|
ὅθεν |
γὰρ
(τὸ
πρότερον
ἀπέλιπον,
τὸ |
| [282] |
Εἰ
δὲ
μὴ
(τοῦτο
βούλεσθον,
|
ὅθεν |
ἐγὼ
ἀπέλιπον,
τὸ
ἑξῆς
ἐπιδείξατον |
| [271] |
μὲν
γένος,
ὡς
ἐγᾦμαι,
ἐντεῦθέν
|
ποθέν |
εἰσιν
ἐκ
Χίου,
ἀπῴκησαν
δὲ |
| [275] |
ἐπικαλεῖσθαι.
Ἢρξατο
δ'
οὖν
ἐνθένδε
|
ποθὲν |
ὁ
Εὐθύδημος,
ὡς
ἐγᾦμαι·
ὦ |
| [288] |
ὦ
Κλεινία,
ἔφην,
ἀνάμνησόν
με
|
πόθεν |
τότ'
ἀπελίπομεν.
Ὡς
μὲν
οὖν |
| [273] |
ἦν
δ'
ἐγώ,
λέγετον
πρᾶγμα·
|
πόθεν |
τοῦτο
τὸ
ἕρμαιον
ηὑρέτην;
Ἐγὼ |
| [288] |
Ὡς
μὲν
οὖν
ἐγᾦμαι,
ἐνθένδε
|
ποθέν. |
Φιλοσοφητέον
ὡμολογήσαμεν
τελευτῶντες·
ἦ
γάρ; |
| [291] |
ηὕρετε,
ἧς
ἕνεκα
ἐζητεῖτε;
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
|
Πόθεν, |
ὦ
μακάριε,
ηὕρομεν;
ἀλλ'
ἦμεν |
| [283] |
τρόπον
ἅψοιντο
τοῦ
λόγου
καὶ
|
ὁπόθεν |
ἄρξοιντο
παρακελευόμενοι
τῷ
νεανίσκῳ
σοφίαν |
| [288] |
ἄνδρες
(θούριοι
εἴτε
Χῖοι
εἴθ'
|
ὁπόθεν |
καὶ
ὅπῃ
χαίρετον
ὀνομαζόμενοι·
ὡς |
| [273] |
φῂς
πολὺ
ἐπιδεδωκέναι,
ἀληθῆ
λέγων·
|
ὄπισθεν |
δὲ
αὐτοῦ
ἐρασταὶ
πάνυ
πολλοί |
| [274] |
ἐμοὶ
διαλεγόμενος
προνενευκὼς
εἰς
τὸ
|
πρόσθεν, |
(ἐν
μέσῳ
ὄντος
ἡμῶν
τοῦ |
| [289] |
οὐδέν,
εἴ
τι
δεῖ
τοῖς
|
πρόσθεν |
ὡμολογημένοις
τεκμαίρεσθαι.
Συνεδόκει
ἡμῖν
πάντα |
| [274] |
~συγγνώμην
(δεόμενος
ἔχειν
μοι
τῶν
|
ἔμπροσθεν |
εἰρημένων.
Ἀλλ'
ὁρᾶτον,
ὦ
Εὐθύδημέ |
| [303] |
παρετάθησαν.
Ἐπὶ
μὲν
γὰρ
τοῖς
|
ἔμπροσθεν |
ἐφ'
ἑκάστοις
πᾶσι
παγκάλως
ἐθορύβουν |
| [279] |
τοῦτο;
Ὅτι
εὐτυχίαν
ἐν
τοῖς
|
ἔμπροσθεν |
θέμενοι
νυνδὴ
αὖθις
περὶ
τοῦ |
| [271] |
τὸ
μὲν
γένος,
ὡς
ἐγᾦμαι,
|
ἐντεῦθέν |
ποθέν
εἰσιν
ἐκ
Χίου,
ἀπῴκησαν |
| [302] |
καὶ
οὗτοι
σοὶ
θεοὶ
ἂν
|
εἶεν; |
ἔφη.
Πρόγονοι,
ἦν
δ'
ἐγώ, |
| [295] |
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες;
ἐρωτώμενος
ἀντερωτᾷς;
|
Εἶεν, |
ἦν
δ'
ἐγώ·
ἀλλὰ
πῶς |
| [293] |
οὐκ
εἶ,
κατὰ
ταὐτὰ
ἅμα.
|
Εἶεν, |
ἦν
δ'
ἐγώ,
Εὐθύδημε·
τὸ |
| [279] |
δοκεῖ;
Ἀγαθά,
ἔφη
ὁ
Κλεινίας.
|
(Εἶεν, |
ἦν
δ'
ἐγώ·
τὴν
δὲ |
| [279] |
ὅστις
οὔκ,
ἔφη
(ὁ
Κλεινίας.
|
Εἶεν, |
ἦν
δ'
ἐγώ·
τὸ
δὴ |
| [290] |
αὐτῶν
μὴ
παντάπασιν
ἀνόητοί
εἰσιν.
|
Εἶεν, |
ἦν
δ'
ἐγώ,
ὦ
κάλλιστε |
| [274] |
τῷ
Εὐθυδήμῳ
ὅτι
πάντες
ἕτοιμοι
|
εἶεν |
(μανθάνειν·
ὅ
τε
οὖν
Κτήσιππος |
| [276] |
ἀλλ'
ἀπεκρίνατο
ὅτι
οἱ
σοφοὶ
|
εἶεν |
οἱ
μανθάνοντες.
Καὶ
ὁ
Εὐθύδημος, |
| [271] |
οὐδ'
ᾔδη
πρὸ
τοῦ
ὅτι
|
εἶεν |
οἱ
παγκρατιασταί.
Τούτω
γάρ
ἐστον |
| [280] |
διὰ
τὴν
κτῆσιν,
ὅτι
κεκτημένοι
|
εἶεν |
πάντα
ἃ
δεῖ
κεκτῆσθαι
τὸν |
| [283] |
πολλοῦ
ἂν
ἄξιοι
οἱ
τοιοῦτοι
|
εἶεν |
φίλοι
τε
καὶ
ἐρασταί,
οἵτινες |
| [303] |
αὐτούς,
ὥστ'
εὖ
οἶδα
ὅτι
|
αἰσχυνθεῖεν |
ἂν
μᾶλλον
ἐξελέγχοντες
τοιούτοις
λόγοις |
| [284] |
περὶ
ταῦτα,
τὰ
μὴ
ὄντα,
|
πράξειεν |
ἄν
τίς
τι,
ὥστ'
ἐκεῖνα |
| [284] |
ἄν
τίς
τι,
ὥστ'
ἐκεῖνα
|
ποιήσειεν |
ἂν
καὶ
ὁστισοῦν
τὰ
μηδαμοῦ |
| [297] |
εἰ
ἔλθοι,
πλέον
ἂν
θάτερον
|
ποιήσειεν. |
Ἀπόκριναι
δή,
ἔφη
ὁ
Διονυσόδωρος, |
| [288] |
Ἆρ'
οὖν
ἄν
τι
ἡμᾶς
|
ὀνήσειεν, |
εἰ
ἐπισταίμεθα
γιγνώσκειν
περιιόντες
ὅπου |
| [279] |
Ἵσως
γὰρ
ἄν
τις
ἡμῖν
|
ἀμφισβητήσειεν· |
σοὶ
δὲ
πῶς
δοκεῖ;
Ἀγαθά, |
| [306] |
κακὰ
ἀμφότερα,
οὕτως
ἄν
τι
|
λέγοιεν |
ἀληθές,
ἄλλως
δ'
οὐδαμῶς.
Οὐκ |
| [272] |
φοβούμενοι
τάχα
με
οὐκ
ἂν
|
ἐθέλοιεν |
προσδέξασθαι.
Ἐγὼ
δ'
ὦ
Κρίτων, |
| [276] |
Κλεινίας
τῷ
Εὐθυδήμῳ
ἀπεκρίνατο
ὅτι
|
μανθάνοιεν |
οἱ
μανθάνοντες
ἃ
οὐκ
ἐπίσταιντο· |
| [280] |
μή,
ἆρ'
ἂν
οὗτοι
εὖ
|
πράττοιεν |
διὰ
τὴν
κτῆσιν,
ὅτι
κεκτημένοι |
| [305] |
~Καὶ
ἐγώ,
ἀλλὰ
μέντοι,
ἔφην,
|
χαρίεν |
γέ
τι
πρᾶγμά
ἐστιν
ἡ |
| [303] |
τὰ
ὑμέτερα
αὐτῶν,
τοῦτο
πάνυ
|
χαρίεν |
τέ
ἐστιν
καὶ
τὸ
ἐπαχθὲς |
| [305] |
ἐστιν
ἡ
φιλοσοφία.
Ποῖον,
ἔφη,
|
χαρίεν, |
ὦ
(μακάριε;
Οὐδενὸς
μὲν
οὖν |
| [275] |
ἐμοί
τε
καὶ
τουτοισὶ
πᾶσιν.
|
Συμβέβηκεν |
γάρ
τι
τοιοῦτον
τῷ
μειρακίῳ |
| [302] |
Διονυσόδωρος·
ἔστιν
γάρ
σοι,
ὡς
|
ἔοικεν, |
Ἀπόλλων
τε
καὶ
Ζεὺς
καὶ |
| [283] |
μηκέτι
εἶναι,
βούλεσθε
αὐτόν,
ὡς
|
ἔοικεν, |
ἀπολωλέναι;
Καίτοι
πολλοῦ
ἂν
ἄξιοι |
| [292] |
εἰς
πολλήν
γε
ἀπορίαν,
ὡς
|
ἔοικεν, |
ἀφίκεσθε.
~(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Ἔγωγε
οὖν
καὶ |
| [279] |
ἀνδρὸς
πάνυ
τι
οὐδὲ
τοῦτο
|
ἔοικεν |
εἶναι
εὐπορεῖν;
Πᾶς
γὰρ
ἂν |
| [282] |
ἡ
παρέχουσα,
δεῖ
δή,
ὡς
|
ἔοικεν, |
ἐκ
παντὸς
τρόπου
ἅπαντα
ἄνδρα |
| [288] |
ἃ
πέρυσιν
ἔλεγες
λέγω.
Ἀλλὰ
|
ἔοικεν, |
ἔφην
ἐγώ,
ὦ
Διονυσόδωρέ
τε |
| [281] |
εὐτυχίαν
ἀλλὰ
καὶ
εὐπραγίαν,
ὡς
|
ἔοικεν, |
ἡ
ἐπιστήμη
παρέχει
τοῖς
ἀνθρώποις |
| [289] |
ἔφη.
Πολλοῦ
ἄρα
δεῖ,
ὡς
|
ἔοικεν, |
ἡμᾶς
λυροποιοὺς
δεῖν
(εἶναι
καὶ |
| [298] |
πατρὸς
(οὐκ
ἂν)
πατήρ
ἐστιν.
|
Ἔοικεν, |
ἦν
δ'
ἐγώ,
οὐ
πατὴρ |
| [280] |
Σώκρατες.
Δεῖ
ἄρα,
ἔφην,
ὡς
|
ἔοικεν, |
μὴ
μόνον
κεκτῆσθαι
τὰ
τοιαῦτα |
| [281] |
ἄξια
εἶναι.
Φαίνεται,
ἔφη,
ὡς
|
ἔοικεν, |
οὕτως,
ὡς
σὺ
λέγεις.
Τί |
| [289] |
τῇ
ἀθανασίᾳ
χρῆσθαι
οὐδὲ
ταύτης
|
ἔοικεν |
ὄφελος
οὐδέν,
εἴ
τι
δεῖ |
| [287] |
δ'
ἐγώ,
καὶ
ἀνάγκη,
ὡς
|
ἔοικεν· |
σὺ
γὰρ
ἄρχεις.
Ἀλλ'
ἐρώτα. |
| [281] |
πέφυκεν
ἀγαθὰ
(εἶναι)
ἀλλ'
ὡς
|
ἔοικεν |
ὧδ'
ἔχει·
ἐὰν
μὲν
αὐτῶν |
| [300] |
Εὐθύδημε,
ἔφη,
ὁ
ἀδελφός
σου
|
ἐξημφοτέρικεν |
τὸν
λόγον,
καὶ
ἀπόλωλέ
τε |
| [299] |
ἀπὸ
τῆς
ὑμετέρας
σοφίας
ταύτης
|
ἀπολέλαυκεν |
ὁ
πατὴρ
ὁ
ὑμέτερός
τε |
| [281] |
ὅπως
αὐτά
γε
καθ'
αὑτὰ
|
πέφυκεν |
ἀγαθὰ
(εἶναι)
ἀλλ'
ὡς
ἔοικεν |
| [289] |
ἦν
δ'
ἐγώ,
ἐν
ᾗ
|
συμπέπτωκεν |
ἅμα
τό
τε
ποιεῖν
καὶ |
| [292] |
ποιεῖν
καὶ
ἐπιστήμης
μεταδιδόναι,
εἴπερ
|
ἔμελλεν |
αὕτη
εἶναι
ἡ
(ὠφελοῦσά
τε |
| [292] |
οὕτως
ἔλεγες.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Οὐκοῦν
τὰ
|
μὲν |
ἄλλα
ἔργα,
ἃ
φαίη
ἄν |
| [295] |
Τί
οὖν,
ἔφην,
ἂν
σὺ
|
μὲν |
ἄλλῃ
ἐρωτᾷς
διανοούμενος,
ἐγὼ
δὲ |
| [272] |
Ἐγὼ
δ'
ὦ
Κρίτων,
ἐκεῖσε
|
μὲν |
ἄλλους
πέπεικα
συμμαθητάς
μοι
φοιτᾶν |
| [281] |
εἰρημένων;
Ἄλλο
τι
ἢ
τῶν
|
μὲν |
ἄλλων
οὐδὲν
ὂν
οὔτε
ἀγαθὸν |
| [286] |
λόγον
ἀμφότεροι
λέγοντες,
ἢ
οὕτω
|
μὲν |
ἂν
δήπου
ταὐτὰ
λέγοιμεν;
Συνεχώρει. |
| [303] |
ὅτι
τούτους
τοὺς
λόγους
πάνυ
|
μὲν |
ἂν
ὀλίγοι
ἀγαπῷεν
ἄνθρωποι
ὅμοιοι |
| [295] |
Ἐφάτην
ἅμα
ἀμφοτέρω.
~(Καὶ
ἡμῖν
|
μὲν |
ἄπιστον
ἐδόκει
τὸ
πρᾶγμα
εἶναι· |
| [288] |
ὀρθῶς
(κτησαίμεθα;
ἆρ'
οὐ
τοῦτο
|
μὲν |
ἁπλοῦν,
ὅτι
ταύτην
ἥτις
ἡμᾶς |
| [278] |
ἢ
πραττόμενον
ἢ
λεγόμενον
μᾶλλον
|
μὲν |
αὐτὸ
συνιέναι
καλοῦσιν
ἢ
μανθάνειν, |
| [304] |
μὴ
εἰδῶσιν
χάριν.
Ἀλλὰ
μάλιστα
|
μὲν |
αὐτὼ
πρὸς
ἀλλήλω
μόνω
διαλέγεσθον· |
| [281] |
ὡς
ἔοικεν
ὧδ'
ἔχει·
ἐὰν
|
μὲν |
αὐτῶν
ἡγῆται
ἀμαθία,
μείζω
κακὰ |
| [306] |
δὲ
ἀγαθὸν
καὶ
κακόν,
τῶν
|
μὲν |
βελτίους,
τῶν
δὲ
χείρους·
εἰ |
| [306] |
ἐκ
κακοῦ
καὶ
ἀγαθοῦ,
τοῦ
|
μὲν |
βελτίω,
τοῦ
δὲ
χείρω
γίγνεται· |
| [285] |
Κόλχῳ.
Ἀπολλύτω
με,
καὶ
εἰ
|
μὲν |
βούλεται,
ἑψέτω,
εἰ
δ'
ὅτι |
| [296] |
μοι,
ἦν
δ'
ἐγώ
(τὰ
|
μὲν |
γὰρ
ἄλλα
οὐκ
ἔχω
ὑμῖν |
| [292] |
ἐπιστήμην;
Ἦ
τί
χρησόμεθα;
τῶν
|
μὲν |
γὰρ
ἔργων
οὐδενὸς
δεῖ
αὐτὴν |
| [281] |
πράγματι
ἢ
ἐὰν
ἐᾷ·
~τὸ
|
μὲν |
γὰρ
κακόν,
τὸ
δὲ
οὔτε |
| [305] |
δόξαν
οἴσεσθαι
σοφίας
πέρι.
Εἶναι
|
μὲν |
γὰρ
τῇ
ἀληθείᾳ
σφᾶς
σοφωτάτους, |
| [303] |
καὶ
χαίροντες
ὀλίγου
παρετάθησαν.
Ἐπὶ
|
μὲν |
γὰρ
τοῖς
ἔμπροσθεν
ἐφ'
ἑκάστοις |
| [271] |
ἐγενέσθην
τὼ
παγκρατιαστὰ
ἀδελφώ·
ἐκείνω
|
(μὲν |
γὰρ
τῷ
σώματι
μόνον
οἵω |
| [290] |
μικρῷ
τε
ἐκείνης
ὑποδεεστέρα.
~(Ἡ
|
μὲν |
γὰρ
τῶν
ἐπῳδῶν
ἔχεών
τε |
| [305] |
ἡγοῦνται
εἶναι
πάνυ
εἰκότως·
μετρίως
|
μὲν |
γὰρ
φιλοσοφίας
ἔχειν,
μετρίως
δὲ |
| [297] |
γε,
ὦ
βέλτιστε,
ἔφην·
ἐκείνου
|
μὲν |
γὰρ
Χαιρέδημος
ἦν
πατήρ,
ἐμὸς |
| [298] |
Χαιρέδημος;
~Πάνυ
(γ'
ἔφην·
ὁ
|
μέν |
γε
ἐμός,
ὁ
δὲ
ἐκείνου. |
| [271] |
ἡ
σοφία;
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Οὗτοι
τὸ
|
μὲν |
γένος,
ὡς
ἐγᾦμαι,
ἐντεῦθέν
ποθέν |
| [275] |
ἐθέλῃ
ἀποκρίνεσθαι
ὁ
νεανίσκος.
Ἀλλὰ
|
μὲν |
δή,
ἔφην
ἐγώ,
τοῦτό
γε |
| [285] |
εἶπον
ὅτι
ὦ
Κτήσιππε,
ἐμοὶ
|
μὲν |
δοκεῖ
χρῆναι
ἡμᾶς
παρὰ
τῶν |
| [274] |
ἔχοντες,
ἐγὼ
ὑμῖν
ἐγγυῶμαι,
πρῶτος
|
μὲν |
ἐγώ,
ἔπειτα
δὲ
Κλεινίας
οὑτοσί, |
| [271] |
ἀλλὰ
δύ'
ἤστην.
(ΚΡΙΤΩΝ)
Ὃν
|
μὲν |
ἐγὼ
λέγω,
ἐκ
δεξιᾶς
τρίτος |
| [298] |
ὁ
αὐτὸς
τῷ
λίθῳ;
Δέδοικα
|
μὲν |
ἔγωγ'
ἔφην,
μὴ
φανῶ
ὑπὸ |
| [304] |
Καὶ
μήν,
ὦ
Σώκρατες,
φιλήκοος
|
μὲν |
ἔγωγε
καὶ
ἡδέως
ἄν
τι |
| [274] |
τις
ἐθέλῃ
μανθάνειν.
Ἀλλ'
ὅτι
|
μὲν |
ἐθελήσουσιν
ἅπαντες
οἱ
μὴ
ἔχοντες, |
| [282] |
τὸ
λοιπὸν
ἐπισκεψώμεθα.
Ἐπειδὴ
εὐδαίμονες
|
μὲν |
εἶναι
προθυμούμεθα
πάντες,
ἐφάνημεν
δὲ |
| [306] |
καὶ
ἀμφοτέροιν
τυγχάνει
μετέχοντα,
ὅσα
|
μὲν |
ἐκ
κακοῦ
καὶ
ἀγαθοῦ,
τοῦ |
| [301] |
ἐστιν.
Ἀλλ'
ὦ
Διονυσόδωρε,
τοῦτο
|
μὲν |
ἑκὼν
παρῆκας,
ἐπεὶ
τὰ
ἄλλα |
| [282] |
Κἀγὼ
ταῦτα
ἅσμενος
ἀκούσας,
τὸ
|
μὲν |
ἐμόν,
ἔφην,
παράδειγμα,
ὦ
Διονυσόδωρέ |
| [277] |
μανθάνειν
ὅτι
οἱ
ἄνθρωποι
καλοῦσι
|
μὲν |
ἐπὶ
τῷ
τοιῷδε,
~ὅταν
τις |
| [294] |
Οὐ
γὰρ
δήπου,
ἔφη,
τὰ
|
μὲν |
ἐπίστανται,
τὰ
δ'
οὐκ
ἐπίστανται, |
| [273] |
Διονυσόδωρος
καὶ
ὁ
Εὐθύδημος
πρῶτον
|
μὲν |
ἐπιστάντε
διελεγέσθην
ἀλλήλοιν,
ἄλλην
καὶ |
| [293] |
Εἰπέ
μοι,
σφὼ
οὐχὶ
τὰ
|
μὲν |
ἐπίστασθον
τῶν
ὄντων,
τὰ
δὲ |
| [278] |
βουλόμεθα
εὖ
πράττειν;
Ἢ
τοῦτο
|
μὲν |
ἐρώτημα
ὧν
νυνδὴ
ἐφοβούμην
ἓν |
| [299] |
τόνδε
τὸν
ἑταῖρον.
Καὶ
ὁ
|
μὲν |
Εὐθύδημος
ἐσίγησεν·
ὁ
δὲ
Διονυσόδωρος |
| [285] |
ἀποφηνάτω.
Καὶ
ὁ
Κτήσιππος,
ἐγὼ
|
μέν, |
ἔφη,
καὶ
αὐτός,
ὦ
Σώκρατες, |
| [284] |
τε
καὶ
φασὶν
διαλέγεσθαι.
Σὺ
|
μέν, |
ἔφη
ὁ
Διονυσόδωρος,
λοιδορῇ,
ὦ |
| [289] |
ἐπηβόλους.
Ἐνταῦθα
γὰρ
δὴ
χωρὶς
|
μὲν |
ἡ
ποιοῦσα
τέχνη,
χωρὶς
δὲ |
| [306] |
αὐτὼ
ἀμφοτέρω
εἶναι
οὔτε
τὸ
|
μὲν |
κακόν,
τὸ
δὲ
ἀγαθόν·
ἀλλὰ |
| [276] |
μαθηταῖς.
Ἐν
δὲ
τούτῳ
ὁ
|
μὲν |
Κλεινίας
τῷ
Εὐθυδήμῳ
ἀπεκρίνατο
ὅτι |
| [286] |
λέγοντι
πῶς
ἀντιλέγοι;
Καὶ
ὁ
|
μὲν |
Κτήσιππος
ἐσίγησεν·
ἐγὼ
δὲ
θαυμάσας |
| [290] |
δύνανται
τούτῳ
χρῆσθαι,
ἀλλ'
οἱ
|
μὲν |
κυνηγέται
καὶ
οἱ
ἁλιῆς
τοῖς |
| [286] |
λέγειν;
Συνεχώρει.
(Πότερον
οὖν
ψευδῆ
|
μὲν |
λέγειν
οὐκ
ἔστι,
δοξάζειν
μέντοι |
| [304] |
λόγων
ἢ
ἐξελεγχόντων.
Ἀτὰρ
γελοῖον
|
μέν |
μοι
δοκεῖ
εἶναι
τὸ
νουθετεῖν |
| [285] |
Ἀληθῆ
λέγεις;
ἔφη·
ἀλλὰ
ἀκούων
|
μὲν |
νυνί
σοι
ἀποδείκνυμι
ἀντιλέγοντος
Κτησίππου |
| [288] |
Διονυσόδωρέ
τε
καὶ
Εὐθύδημε,
οὗτος
|
μὲν |
ὁ
λόγος
ἐν
ταὐτῷ
μένειν |
| [296] |
τούτῳ
γ'
ἀεί,
ἢ
ἔστι
|
μὲν |
ὅτε
τούτῳ,
ἔστιν
δὲ
ὅτε |
| [302] |
γένεσιν·
Ζεὺς
δ'
ἡμῖν
πατρῷος
|
μὲν |
οὐ
καλεῖται,
ἕρκειος
δὲ
καὶ |
| [283] |
μὴ
εἶναι;
Ὡμολογοῦμεν.
Οὐκοῦν
ὃς
|
μὲν |
οὐκ
ἔστιν,
βούλεσθε
αὐτὸν
γενέσθαι, |
| [290] |
ἔτι;
ἐπὶ
ποίαν
τέχνην;
Ἐγὼ
|
μὲν |
οὐκ
εὐπορῶ,
ἔφη.
Ἀλλ'
ἦν |
| [305] |
ἔφη,
χαρίεν,
ὦ
(μακάριε;
Οὐδενὸς
|
μὲν |
οὖν
ἄξιον.
Ἀλλὰ
καὶ
εἰ |
| [306] |
ζητοῦσι
πρῶτοι
δοκεῖν
εἶναι.
Συγγιγνώσκειν
|
μὲν |
οὖν
αὐτοῖς
χρὴ
τῆς
ἐπιθυμίας |
| [288] |
με
πόθεν
τότ'
ἀπελίπομεν.
Ὡς
|
μὲν |
οὖν
ἐγᾦμαι,
ἐνθένδε
ποθέν.
Φιλοσοφητέον |
| [282] |
σοι,
ἔφην
ἐγώ,
οὕτως;
Πάνυ
|
μὲν |
οὖν
εὖ
μοι
δοκεῖς
(λέγειν, |
| [293] |
δὲ
ἐπὶ
σοὶ
τοῦτο;
Πάνυ
|
μὲν |
οὖν,
ἔφη.
Ἐπίδειξον
τοίνυν
με |
| [274] |
αὐτὸ
μάθοι,
ἢ
ἄλλης;
Ταύτης
|
μὲν |
οὖν,
ἔφη,
τῆς
αὐτῆς,
ὦ |
| [282] |
νῷ
ἔχεις
αὐτὸ
ποιεῖν;
Πάνυ
|
μὲν |
οὖν,
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
ὡς |
| [302] |
βουλόμενος
ὅτι
τάχιστ'
ἀκοῦσαι)
πάνυ
|
μὲν |
οὖν,
ἔφην,
οὕτως
ἔχει·
τὰ |
| [284] |
τῷ
δήμῳ,
οὐδὲν
πράττουσι;
Πράττουσι
|
μὲν |
οὖν,
ἦ
δ'
ὅς.
Οὐκοῦν |
| [299] |
χρυσίον
ἀγαθὸν
ὁμολογεῖς
εἶναι;
Ὡμολόγηκα
|
μὲν |
οὖν,
ἦ
δ'
ὅς.
Οὐκοῦν |
| [306] |
ὧν
ἀμφοτέρων
μέρος
μετέχουσιν.
Εἰ
|
μὲν |
οὖν
ἡ
φιλοσοφία
ἀγαθόν
ἐστιν |
| [303] |
ἐν
ὀλίγῳ
χρόνῳ
ἐξείργασθον.
Πολλὰ
|
μὲν |
οὖν
καὶ
ἄλλα
οἱ
λόγοι |
| [303] |
τοῖν
ἀνδροῖν
καὶ
ἥσθησαν.
Ἐγὼ
|
μὲν |
οὖν
καὶ
αὐτὸς
οὕτω
διετέθην, |
| [290] |
Κλεινία·
τοῦτο
οὕτως
ἔχει;
Πάνυ
|
μὲν |
οὖν.
Καὶ
οἵ
γε
στρατηγοί, |
| [306] |
τί
δεῖ
αὐτοῖς
χρήσασθαι.
Ὁ
|
μὲν |
οὖν
νεώτερος
ἔτι
καὶ
σμικρός |
| [283] |
βούλεσθαι
αὐτὸν
σοφὸν
γενέσθαι;
Πάνυ
|
μὲν |
οὖν.
Νῦν
δέ,
ἦ
δ' |
| [306] |
τινος
ὅστις
αὐτὸν
ὀνήσει.
Ἐγὼ
|
μὲν |
οὖν
ὅταν
σοὶ
συγγένωμαι,
οὕτω |
| [274] |
ὦ
Εὐθύδημε
καὶ
Διονυσόδωρε,
πάνυ
|
μὲν |
οὖν
παντὶ
τρόπῳ
καὶ
τούτοις |
| [274] |
καὶ
ἐμοῦ
ἕνεκα
ἐπιδείξασθον.
Τὰ
|
μὲν |
οὖν
πλεῖστα
δῆλον
ὅτι
οὐκ |
| [291] |
αἱ
δ'
ἀεὶ
ὑπεξέφευγον.
Τὰ
|
μὲν |
οὖν
πολλὰ
τί
ἄν
σοι |
| [278] |
ἐπειδὰν
ἴδωσιν
ὕπτιον
ἀνατετραμμένον.
Ταῦτα
|
μὲν |
οὖν
σοι
παρὰ
τούτων
νόμιζε |
| [272] |
εἰς
τὰ
δικαστήρια.
Πρὸ
τοῦ
|
μὲν |
οὖν
ταῦτα
δεινὼ
ἤστην
μόνον, |
| [283] |
τε
καὶ
ἀγαθὸν
γενέσθαι.
~(Ἐγὼ
|
μὲν |
οὖν
ταῦτα
εἶπον,
ὦ
Κρίτων· |
| [304] |
μιμεῖσθαι
οἷός
τε
ἦν.
~(Τοῦτο
|
μὲν |
οὖν
τοῦ
πράγματος
σφῶν
τὸ |
| [286] |
ἀλλὰ
παχέως
πως
ἐννοῶ.
Ἵσως
|
μὲν |
οὖν
φορτικώτερόν
τι
ἐρήσομαι,
ἀλλὰ |
| [278] |
πρότερον
παῖσαι
πρὸς
σέ.
Ταῦτα
|
μὲν |
οὖν,
ὦ
Εὐθύδημέ
τε
καὶ |
| [272] |
ψεῦδος
ἐάντε
ἀληθὲς
ᾖ.
Ἐγὼ
|
μὲν |
οὖν,
ὦ
Κρίτων,
ἐν
νῷ |
| [303] |
ὥσπερ
τοῖς
ἄλλοις
ζῴοις;
Ἐγὼ
|
μὲν |
οὖν,
ὦ
Κρίτων,
ὥσπερ
πληγεὶς |
| [273] |
τὸν
νοῦν
ἔπειτα
ἰόντε
ὁ
|
μὲν |
παρὰ
τὸ
μειράκιον
ἐκαθέζετο,
ὁ |
| [306] |
τὸ
ἕνεκα
τῶν
παίδων
ἄλλων
|
μὲν |
πολλῶν
σπουδὴν
τοιαύτην
ἐσχηκέναι,
καὶ |
| [278] |
πάντα
τὰ
τοιαῦτα
μάθοι,
τὰ
|
μὲν |
πράγματα
οὐδὲν
ἂν
μᾶλλον
εἰδείη |
| [271] |
ἡλικίαν
διαφέρειν
Κριτοβούλου.
Ἀλλ'
ἐκεῖνος
|
μὲν |
σκληφρός,
οὗτος
δὲ
προφερὴς
καὶ |
| [307] |
καλῶς
τε
καὶ
εὖ,
(ἐὰν
|
μέν |
σοι
φαίνηται
φαῦλον
ὄν,
πάντ' |
| [281] |
τούτοιν
δὲ
δυοῖν
ὄντοιν
ἡ
|
μὲν |
σοφία
ἀγαθόν,
ἡ
δὲ
ἀμαθία |
| [286] |
τότε
ἀντιλέγομεν;
Ἢ
ἐγὼ
λέγω
|
μὲν |
τὸ
πρᾶγμα,
σὺ
δὲ
οὐδὲ |
| [304] |
πράγματος
σφῶν
τὸ
σοφὸν
πρὸς
|
μὲν |
τὸ
ταχὺ
παραδιδόναι
καλόν,
ἐναντίον |
| [275] |
γε
δή,
ὦ
Σώκρατες.
Τῶν
|
μὲν |
τοίνυν
ἄλλων
τὴν
ἐπίδειξιν
ἡμῖν, |
| [286] |
συνωμολόγει.
Ἀλλ'
ἄρα,
ὅταν
ἐγὼ
|
μὲν |
τὸν
τοῦ
πράγματος
λόγον
λέγω, |
| [297] |
ὁ
ἐμὸς
ἀδελφός,
ἀλλὰ
παραπλήσιον
|
μὲν |
τοὔνομα
Ἰφικλῆς,
ὁ
Ἡρακλέους
ἀδελφός. |
| [296] |
ἀφελεῖν
τὸ
ὅταν.
Οὐκοῦν
ἀεὶ
|
μὲν |
τούτῳ
ἐπίστασαι·
ἀεὶ
δ'
ἐπιστάμενος |
| [296] |
ἀεὶ
δ'
ἐπιστάμενος
πότερον
τὰ
|
μὲν |
τούτῳ
ἐπίστασαι
ᾧ
ἐπίστασαι,
τὰ |
| [299] |
ἂν
εὐδαιμονέστατος
(εἰ
ἔχοι
χρυσίου
|
μὲν |
τρία
τάλαντα
ἐν
τῇ
γαστρί, |
| [284] |
ὦ
Εὐθύδημε·
ἀλλὰ
τὰ
ὄντα
|
μὲν |
τρόπον
τινὰ
λέγει,
οὐ
μέντοι |
| [303] |
τὸ
παράπαν
(ἑτέρων
ἕτερον,
ἀτεχνῶς
|
μὲν |
τῷ
ὄντι
συρράπτετε
τὰ
στόματα |
| [271] |
τε
μάχεσθαι,
τούτω
δὲ
πρῶτον
|
μὲν |
τῷ
σώματι
δεινοτάτω
ἐστὸν
(καὶ |
| [275] |
γενέσθαι.
Ἒστι
δὲ
οὗτος
Ἀξιόχου
|
μὲν |
ὑὸς
τοῦ
Ἀλκιβιάδου
τοῦ
παλαιοῦ, |
| [300] |
ἐάν
τις
ἅψηται·
ὥστε
τοῦτο
|
μὲν |
ὑπὸ
σοφίας
ἔλαθες
οὐδὲν
εἰπών. |
| [307] |
ὅτι
ἐν
παντὶ
ἐπιτηδεύματι
οἱ
|
μὲν |
φαῦλοι
πολλοὶ
καὶ
οὐδενὸς
ἄξιοι, |
| [305] |
ἔμελλον
λέγειν.
Οὗτοι
γάρ
εἰσιν
|
μέν, |
ὦ
Κρίτων,
οὓς
ἔφη
Πρόδικος |
| [288] |
ἦν
δ'
ἐγώ,
τοῦτό
γε
|
ἐξηλέγξαμεν, |
ὅτι
οὐδὲν
πλέον,
οὐδ'
εἰ |
| [286] |
ἔφη,
ὦ
Κτήσιππε,
καὶ
ἄρτι
|
ἐπεδείξαμεν |
μηδένα
λέγοντα
ὡς
οὐκ
ἔστι· |
| [292] |
τὰ
λεγόμενα
εἶναι
τῆς
πολιτικῆς
|
ἠτιμάσαμεν, |
ἀλλ'
ἀτεχνῶς
τὸ
λεγόμενον
ὁ |
| [292] |
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Ἀγαθὸν
δέ
γέ
που
|
ὡμολογήσαμεν |
ἀλλήλοις
ἐγώ
τε
καὶ
Κλεινίας |
| [280] |
ὡμολογημένα
πῶς
ἂν
ἡμῖν
ἔχοι.
|
Ὡμολογήσαμεν |
γάρ,
ἔφην,
εἰ
ἡμῖν
ἀγαθὰ |
| [288] |
οὖν
ἐγᾦμαι,
ἐνθένδε
ποθέν.
Φιλοσοφητέον
|
ὡμολογήσαμεν |
τελευτῶντες·
ἦ
γάρ;
Ναί,
ἦ |
| [281] |
οὔτε
ἀγαθόν.
Ἢ
οὐχ
οὕτω
|
φαμέν; |
Συνεχώρει.
Τί
οὖν;
Ἐν
τῇ |
| [281] |
κινδυνεύει
σύμπαντα
ἃ
τὸ
πρῶτον
|
ἔφαμεν |
ἀγαθὰ
εἶναι,
οὐ
περὶ
τούτου |
| [291] |
ἢ
οὐδέν;
Πάντως
δήπου,
ἡμεῖς
|
ἔφαμεν |
πρὸς
ἀλλήλους.
Οὐ
καὶ
σὺ |
| [291] |
Πόθεν,
ὦ
μακάριε,
ηὕρομεν;
ἀλλ'
|
ἦμεν |
πάνυ
γελοῖοι·
ὥσπερ
τὰ
παιδία |
| [282] |
εὐδαίμονες
μὲν
εἶναι
προθυμούμεθα
πάντες,
|
ἐφάνημεν |
δὲ
τοιοῦτοι
γιγνόμενοι
ἐκ
τοῦ |
| [291] |
ὥσπερ
ἐν
ἀρχῇ
τῆς
(ζητήσεως
|
ἀνεφάνημεν |
ὄντες
καὶ
τοῦ
ἴσου
δεόμενοι |
| [304] |
ἄλλα
ἄττα
ἔτι
βραχέα
διαλεχθέντες
|
ἀπῇμεν. |
Σκόπει
οὖν
ὅπως
συμφοιτήσεις
παρὰ |
| [286] |
οὕτω
μὲν
ἂν
δήπου
ταὐτὰ
|
λέγοιμεν; |
Συνεχώρει.
Ἀλλ'
ὅταν
μηδέτερος,
ἔφη, |
| [286] |
τοῦ
πράγματος
(λόγον
λέγῃ,
τότε
|
ἀντιλέγοιμεν |
ἄν;
ἢ
οὕτω
γε
τὸ |
| [286] |
Πότερον
οὖν,
ἦ
δ'
ὅς,
|
ἀντιλέγοιμεν |
ἂν
τοῦ
αὐτοῦ
πράγματος
λόγον |
| [283] |
ἔτι
μᾶλλον
εἶπον
ὅτι
θαυμαστῶς
|
σπουδάζοιμεν. |
Καὶ
ὁ
Διονυσόδωρος,
σκόπει
μήν, |
| [276] |
Εὐθύδημος
ἐκπεπληγμένους,
ἵν'
ἔτι
μᾶλλον
|
θαυμάζοιμεν |
αὐτόν,
οὐκ
ἀνίει
τὸ
μειράκιον, |
| [289] |
ἐγώ,
εἰ
τὴν
λογοποιικὴν
τέχνην
|
μάθοιμεν, |
ἆρά
ἐστιν
αὕτη
ἣν
ἔδει |
| [293] |
ἂν
καλῶς
τὸν
ἐπίλοιπον
βίον
|
διέλθοιμεν. |
(ΚΡΙΤΩΝ)
Τί
οὖν;
Ἠθέλησέν
τι |
| [280] |
σιτία
εἰ
ἡμῖν
εἴη
πολλά,
|
ἐσθίοιμεν |
δὲ
μή,
ἢ
ποτόν,
πίνοιμεν |
| [280] |
ἐσθίοιμεν
δὲ
μή,
ἢ
ποτόν,
|
πίνοιμεν |
δὲ
μή,
ἔσθ'
ὅτι
ὠφελοίμεθ' |
| [280] |
εὖ
πράττειν.
Συνέφη.
Ἆρ'
οὖν
|
εὐδαιμονοῖμεν |
ἂν
διὰ
τὰ
παρόντα
ἀγαθά, |
| [279] |
εὖ
πράττειν,
πῶς
ἂν
εὖ
|
πράττοιμεν; |
Ἆρ'
ἂν
εἰ
ἡμῖν
πολλὰ |
| [280] |
πλοῦτόν
τε
καὶ
ἃ
νυνδὴ
|
ἐλέγομεν |
πάντα
τὰ
ἀγαθά,
χρῷτο
δὲ |
| [279] |
νυνδὴ
αὖθις
περὶ
τοῦ
αὐτοῦ
|
ἐλέγομεν. |
Τί
οὖν
δὴ
τοῦτο;
Καταγέλαστον |
| [281] |
καὶ
περὶ
τὴν
χρείαν
ὧν
|
ἐλέγομεν |
τὸ
πρῶτον
τῶν
ἀγαθῶν,
πλούτου |
| [286] |
ὃς
ὁ
Κτήσιππος·
ἧττόν
τι
|
ἀντιλέγομεν |
ἐγώ
τε
καὶ
σύ;
Πότερον |
| [286] |
δὲ
ἄλλου
τινὸς
ἄλλον,
τότε
|
ἀντιλέγομεν; |
Ἢ
ἐγὼ
λέγω
μὲν
τὸ |
| [273] |
οὔτοι
ἔτι
ταῦτα,
ὦ
Σώκρατες,
|
σπουδάζομεν, |
ἀλλὰ
παρέργοις
αὐτοῖς
χρώμεθα.
Κἀγὼ |
| [287] |
φορτικὸν
ἐρώτημα.
Εἰ
γὰρ
μὴ
|
ἁμαρτάνομεν |
μήτε
πράττοντες
μήτε
λέγοντες
μήτε |
| [275] |
ἐγώ
τε
καὶ
οἵδε
πάντες
|
τυγχάνομεν |
ἐπιθυμοῦντες
ὡς
βέλτιστον
αὐτὸν
γενέσθαι. |
| [272] |
συμφοιτᾷς;
Ὡς
δὲ
δέλεαρ
αὐτοῖς
|
ἄξομεν |
τοὺς
σοὺς
ὑεῖς·
ἐφιέμενοι
γὰρ |
| [279] |
τὴν
δὲ
σοφίαν
ποῦ
χοροῦ
|
τάξομεν; |
Ἐν
τοῖς
ἀγαθοῖς,
ἢ
πῶς |
| [283] |
τοῦ
λόγου,
καὶ
ἡμεῖς
πάντες
|
ἐβλέπομεν |
πρὸς
αὐτὸν
ὡς
αὐτίκα
μάλα |
| [287] |
Κρόνος,
ὥστε
ἃ
τὸ
πρῶτον
|
εἴπομεν |
νῦν
ἀναμιμνῄσκῃ,
καὶ
εἴ
τι |
| [288] |
ἔφην,
ἀνάμνησόν
με
πόθεν
τότ'
|
ἀπελίπομεν. |
Ὡς
μὲν
οὖν
ἐγᾦμαι,
ἐνθένδε |
| [291] |
ἐζητεῖτε;
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Πόθεν,
ὦ
μακάριε,
|
ηὕρομεν; |
ἀλλ'
ἦμεν
πάνυ
γελοῖοι·
ὥσπερ |
| [292] |
ὦ
Κρίτων,
ᾗ
ἄλλους
ἀγαθοὺς
|
ποιήσομεν; |
(ΚΡΙΤΩΝ)
Πάνυ
γε.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Οἳ |
| [283] |
ἡμᾶς
τὸ
πρότερον
παίζειν,
ἡνίκα
|
ἐκελεύομεν |
διαλεχθῆναι
τῷ
νεανίσκῳ
αὐτώ,
καὶ |
| [279] |
εἶπον
ὅτι
ναὶ
μὰ
Δία
|
κινδυνεύομέν |
γε
τὸ
μέγιστον
τῶν
ἀγαθῶν |
| [274] |
βεβούλευται.
Ἐπ'
αὐτό
γε
τοῦτο
|
πάρεσμεν, |
ὦ
Σώκρατες,
ὡς
ἐπιδείξοντε
(καὶ |
| [283] |
σοφόν,
ἀμαθῆ
δὲ
μὴ
εἶναι;
|
Ὡμολογοῦμεν. |
Οὐκοῦν
ὃς
μὲν
οὐκ
ἔστιν, |
| [279] |
καὶ
ἄξιον
λόγου.
Ἀλλά
μοι
|
δοκοῦμεν, |
ἔφη,
οὐδέν,
ὁ
Κλεινίας.
Καὶ |
| [291] |
ἡμῖν.
Αὖθις
γὰρ
δὴ
πάλιν
|
ἐσκοποῦμεν |
ὧδέ
πως·
φέρε,
πάντων
ἄρχουσα |
| [281] |
ἢ
ὀξύ;
Πάντα
τὰ
τοιαῦτα
|
συνεχωροῦμεν |
ἀλλήλοις.
Ἐν
κεφαλαίῳ
δ'
ἔφην, |
| [289] |
(τὴν
ἐπιστήμην
ἣν
δὴ
πάλαι
|
ζητοῦμεν. |
Καὶ
γάρ
μοι
οἵ
τε |
| [292] |
εἴπερ
ἐστὶν
αὕτη
ἣν
ἡμεῖς
|
ζητοῦμεν, |
ὠφέλιμον
αὐτὴν
δεῖ
εἶναι.
(ΚΡΙΤΩΝ) |
| [291] |
ἐδόκει
ἡμῖν
αὕτη
εἶναι
ἣν
|
ἐζητοῦμεν, |
καὶ
ἡ
αἰτία
τοῦ
ὀρθῶς |
| [291] |
δεόμενοι
ὅσουπερ
ὅτε
τὸ
πρῶτον
|
ἐζητοῦμεν. |
(ΚΡΙΤΩΝ)
Πῶς
δὴ
τοῦτο
ὑμῖν |
| [293] |
ἐπίσταμαι
ἐκείνην
τὴν
ἐπιστήμην
ἣν
|
ἐζητοῦμεν; |
ὡς
δὴ
τοῦτο
ἀδύνατόν
ἐστιν |
| [292] |
μηδεμίαν
ἄλλην
ἢ
αὐτὴν
ἑαυτήν.
|
Λέγωμεν |
δὴ
οὖν
τίς
ποτέ
ἐστιν |
| [292] |
καὶ
τί
χρήσιμοι;
ἢ
ἔτι
|
λέγωμεν |
ὅτι
ἄλλους
ποιήσουσιν,
οἱ
δὲ |
| [279] |
Κλεινία,
ἡγῇ
σύ,
ἐὰν
ταῦτα
|
τιθῶμεν |
ὡς
ἀγαθά,
ὀρθῶς
ἡμᾶς
θήσειν, |
| [279] |
ἀγαθοῖς.
Ἐνθυμοῦ
δὴ
μή
τι
|
παραλείπωμεν |
τῶν
ἀγαθῶν,
ὅτι
καὶ
ἄξιον |
| [276] |
οἱ
δ'
ἄλλοι
ἡμεῖς
ἐκπεπληγμένοι
|
ἐσιωπῶμεν. |
Γνοὺς
δὲ
ἡμᾶς
ὁ
Εὐθύδημος |
| [285] |
ποιεῖν
τοὺς
ἀνθρώπους
ἐκ
πονηρῶν
|
συγχωρήσωμεν |
οὖν
αὐτοῖν
αὐτό·
ἀπολεσάντων
ἡμῖν |
| [276] |
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
τοιαῦτα
ἡμεῖς
|
ἐρωτῶμεν |
ἄφυκτα.
Τοιγάρτοι,
ἦν
δ'
ἐγώ, |
| [292] |
αὕτη,
ᾗ
τί
χρησόμεθα;
βούλει
|
φῶμεν, |
ὦ
Κρίτων,
ᾗ
ἄλλους
ἀγαθοὺς |
| [273] |
οἱ
δ'
ἄλλοι
ὡς
ἕκαστος
|
ἐτύγχανεν. |
(Ἠσπαζόμην
οὖν
αὐτὼ
ἅτε
διὰ |
| [274] |
τοῦ
Κλεινίου
κἀμοὶ
δοκεῖν
ὡς
|
ἐτύγχανεν |
ὁ
Εὐθύδημος
ἐμοὶ
διαλεγόμενος
προνενευκὼς |
| [271] |
ὑπερκύψας
μέντοι
κατεῖδον,
καί
μοι
|
ἔδοξεν |
εἶναι
ξένος
τις
ᾧ
διελέγου. |
| [271] |
πολύ,
ὦ
Σώκρατες,
ἐπιδεδωκέναι
μοι
|
ἔδοξεν, |
καὶ
τοῦ
ἡμετέρου
οὐ
πολύ |
| [277] |
πάλιν
ἐστοχάζετο
τοῦ
μειρακίου,
καὶ
|
εἶπεν· |
Ἐξαπατᾷ
σε
Εὐθύδημος,
ὦ
Κλεινία. |
| [290] |
γὰρ
αὐτὸν
ἐγώ,
εἰ
ταῦτ'
|
εἶπεν, |
οὔτ'
Εὐθυδήμου
οὔτε
ἄλλου
οὐδενὸς |
| [273] |
εἰς
ἀλλήλω,
καὶ
ὁ
Εὐθύδημος
|
εἶπεν· |
οὔτοι
ἔτι
ταῦτα,
ὦ
Σώκρατες, |
| [299] |
ἐλλεβόρου
ἅμαξαν;
Καὶ
ὁ
Κτήσιππος
|
εἶπεν· |
πάνυ
γε
σφόδρα,
ὦ
Εὐθύδημε, |
| [304] |
ποιουμένων;
(οὑτωσὶ
γάρ
πως
καὶ
|
εἶπεν |
τοῖς
ὀνόμασιν)
~Καὶ
ἐγώ,
ἀλλὰ |
| [283] |
τε
ὑπὲρ
τῶν
παιδικῶν
καὶ
|
εἶπεν· |
ὦ
ξένε
Θούριε,
εἰ
μὴ |
| [297] |
καὶ
ἀνεπιστήμων.
Καὶ
ὁ
Διονυσόδωρος
|
ἠρυθρίασεν. |
Ἀλλὰ
σύ,
ἦν
δ'
ἐγώ, |
| [275] |
ἅτε
μεγάλου
ὄντος
τοῦ
ἐρωτήματος,
|
ἠρυθρίασέν |
τε
καὶ
ἀπορήσας
ἐνέβλεψεν
εἰς |
| [300] |
ὁ
Κλεινίας
πάνυ
ἥσθη
καὶ
|
ἐγέλασεν, |
ὥστε
ὁ
Κτήσιππος
ἐγένετο
πλεῖον |
| [279] |
κἂν
παῖς
γνοίη.
Καὶ
ὃς
|
ἐθαύμασεν· |
οὕτως
ἔτι
νέος
τε
καὶ |
| [286] |
ἀντιλέγοι;
Καὶ
ὁ
μὲν
Κτήσιππος
|
ἐσίγησεν· |
ἐγὼ
δὲ
θαυμάσας
τὸν
λόγον, |
| [299] |
ἑταῖρον.
Καὶ
ὁ
μὲν
Εὐθύδημος
|
ἐσίγησεν· |
ὁ
δὲ
Διονυσόδωρος
πρὸς
(τὰ |
| [277] |
γε
ἅπαντα
τὰ
γράμματα
ἐπίστασαι.
|
Ὡμολόγησεν. |
Οὐκ
ἄρα
ὀρθῶς
ἀπεκρίνω,
ἔφη. |
| [284] |
πράττειν
τε
καὶ
ποιεῖν
ἐστιν;
|
Ὡμολόγησεν. |
Οὐκ
ἄρα
τά
γε
μὴ |
| [297] |
ἐπεκαλέσατο,
ὁ
δὲ
αὐτῷ
(ἱκανῶς
|
ἐβοήθησεν. |
Ὁ
δ'
ἐμὸς
Ἰόλεως
(Πατροκλῆς) |
| [293] |
βίον
διέλθοιμεν.
(ΚΡΙΤΩΝ)
Τί
οὖν;
|
Ἠθέλησέν |
τι
ὑμῖν
ἐπιδεῖξαι
ὁ
Εὐθύδημος; |
| [283] |
ἐξολωλέναι.
(Καὶ
ὁ
Κτήσιππος
ἀκούσας
|
ἠγανάκτησέν |
τε
ὑπὲρ
τῶν
παιδικῶν
καὶ |
| [302] |
ὑποπτεύσας
ἥξειν
τὸν
λόγον
οἷπερ
|
ἐτελεύτησεν, |
ἄπορόν
τινα
στροφὴν
ἔφευγόν
τε |
| [299] |
ὅτι
μαθὼν
σοφοὺς
ὑεῖς
οὕτως
|
ἔφυσεν. |
Ἀλλ'
ἦ
που,
ὦ
Εὐθύδημε |
| [286] |
ἔφη
ὁ
Εὐθύδημος.
Οὐδ'
ἄρα
|
ἐκέλευεν, |
ἔφην
ἐγώ,
νυνδὴ
Διονυσόδωρος
ἐξελέγξαι; |
| [283] |
γάρ
τινα,
ὦ
Κρίτων,
ἁνὴρ
|
κατῆρχεν |
λόγον,
οὗ
σοὶ
ἄξιον
ἀκοῦσαι, |
| [275] |
μεταξὺ
ταῦτα
λέγοντος
ὁ
Κλεινίας
|
ἔτυχεν |
ἀποκρινάμενος,
~ὥστε
οὐδὲ
παρακελεύσασθαί
μοι |
| [275] |
ἐρωτήματος,
ἠρυθρίασέν
τε
καὶ
ἀπορήσας
|
ἐνέβλεψεν |
εἰς
ἐμέ·
καὶ
ἐγὼ
γνοὺς |
| [303] |
λόγους
πάνυ
μὲν
ἂν
ὀλίγοι
|
ἀγαπῷεν |
ἄνθρωποι
ὅμοιοι
ὑμῖν,
οἱ
δ' |
| [295] |
ὑμᾶς
ἐστι
σοφοὺς
εἶναι.
Ἁλλ'
|
ἤν, |
ἔφη,
ἐθελήσῃς
μοι
ἀποκρίνεσθαι,
ἐγὼ |
| [297] |
ὁ
Ἰόλεως
τοῦ
Ἡρακλέους
μᾶλλον
|
ἦν |
ἀδελφιδοῦς
ἢ
σός;
Κράτιστον
τοίνυν |
| [304] |
Καὶ
μήν,
ἔφη,
ἄξιόν
γ'
|
ἦν |
ἀκοῦσαι.
Τί
(δέ;
ἦν
δ' |
| [305] |
ὑπὲρ
τοῦ
σεαυτοῦ
ἑταίρου·
οὕτως
|
ἦν |
ἄτοπος,
ἐθέλων
ἑαυτὸν
παρέχειν
ἀνθρώποις |
| [297] |
οὐδ'
ὁπωστιοῦν.
Οὐ
γὰρ
Πατροκλῆς
|
ἦν |
αὐτῷ
πατήρ,
ὁ
ἐμὸς
ἀδελφός, |
| [295] |
ὦ
Σώκρατες;
ἐρωτώμενος
ἀντερωτᾷς;
Εἶεν,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ·
ἀλλὰ
πῶς
ποιῶ; |
| [301] |
Διονυσόδωρος
εἶ;
Εὐφήμει
τοῦτό
γε,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ.
Ἀλλὰ
τίνα
τρόπον, |
| [297] |
Κράτιστον
τοίνυν
μοι,
ὦ
Διονυσόδωρε,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ,
ἀποκρίνασθαί
σοι.
Οὐ |
| [302] |
Ζεὺς
ὁ
πατρῷος;
Οὐκ
ἔστιν,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ,
αὕτη
ἡ
ἐπωνυμία |
| [274] |
ὅδε
καὶ
οἱ
ἄλλοι
οὗτοι,
|
ἦν |
δ'
ἐγὼ
δεικνὺς
αὐτῷ
τοὺς |
| [276] |
τοιαῦτα
ἡμεῖς
ἐρωτῶμεν
ἄφυκτα.
Τοιγάρτοι,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ,
δοκεῖτέ
μοι
εὐδοκιμεῖν |
| [286] |
δοξάζειν,
ἔφη.
Οὐδ'
ἄρα
ψευδής,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ,
δόξα
ἔστι
τὸ |
| [280] |
χρῆσθαι
αὐτοῖς;
Ἔμοιγε
δοκεῖ.
Πότερον,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ,
ἐὰν
ὀρθῶς
χρῆταί |
| [290] |
μὲν
οὐκ
εὐπορῶ,
ἔφη.
Ἀλλ'
|
ἦν |
δ'
ἐγώ,
ἐμὲ
οἶμαι
ηὑρηκέναι. |
| [289] |
ἐπιστήμης
δεῖ,
ὦ
καλὲ
παῖ,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ,
ἐν
ᾗ
συμπέπτωκεν |
| [296] |
ἦ
ἀεὶ
τούτῳ
ἐπίστασαι;
Ἀεί,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ,
ἐπειδὴ
δεῖ
ἀφελεῖν |
| [293] |
ἢ
ἐπιδείξω
ἔχοντα;
Ὦ
μακάριε,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ,
ἔστι
δὲ
ἐπὶ |
| [293] |
εἶ,
κατὰ
ταὐτὰ
ἅμα.
Εἶεν,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ,
Εὐθύδημε·
τὸ
γὰρ |
| [279] |
τοῦτο
λέγεις;
Ἡ
σοφία
δήπου,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ,
εὐτυχία
ἐστίν·
τοῦτο |
| [287] |
μέντοι,
ἔφη.
Κατὰ
τίνα
λόγον;
|
ἦν |
δ'
ἐγώ·
ἢ
δῆλον
ὅτι |
| [287] |
τὸ
ῥῆμα;
Τί
ἄλλο
γε,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ,
ἢ
ἐξήμαρτον
διὰ |
| [282] |
Εἰ
ἔστι
γε,
ὦ
Κλεινία,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ,
ἡ
σοφία
διδακτόν, |
| [301] |
τὰ
προσήκοντα
πράξει.
(Ὦ
Πόσειδον,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ,
ἤδη
κολοφῶνα
ἐπιτιθεῖς |
| [295] |
τὰ
θαυμαστὰ
ὁμολογοῦντα.
Ἀλλὰ
μήν,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ,
ἥδιστα
ταῦτα
ἐξελέγχομαι. |
| [293] |
εἶ.
Ἐκείνου
γε,
ὦ
φίλε,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ.
Ἧττον
οὖν
τι, |
| [290] |
εἴη.
Οὐκ
ἔμοιγε
δοκεῖ.
Πῶς;
|
ἦν |
δ'
ἐγώ.
Θηρευτική
τις
ἥδε |
| [304] |
γ'
ἦν
ἀκοῦσαι.
Τί
(δέ;
|
ἦν |
δ'
ἐγώ.
Ἵνα
ἤκουσας
ἀνδρῶν |
| [287] |
με
σοφὸν
εἶναι.
Πειστέον
τοίνυν,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ,
καὶ
ἀνάγκη,
ὡς |
| [302] |
θεοὶ
ἂν
εἶεν;
ἔφη.
Πρόγονοι,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ,
καὶ
δεσπόται.
Ἀλλ' |
| [294] |
δέ,
πάνυ,
ἔφη.
Οὐ
δήπου,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ,
καὶ
ἐς
μαχαίρας |
| [296] |
ἐπίσταιο;
Τέρας
γὰρ
ἂν
εἴη,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ.
Καὶ
ὃς
εἶπε· |
| [279] |
αὐληταὶ
εὐτυχέστατοί
εἰσιν;
Συνέφη.
Οὐκοῦν,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ,
καὶ
περὶ
γραμμάτων |
| [281] |
ἡ
ἀπεργαζομένη.
Συνέφη.
Ἆρ'
οὖν,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ,
καὶ
περὶ
τὴν |
| [293] |
ἔστιν
ὅτι
ἐπίστασαι;
Πάνυ
γε,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ,
καὶ
πολλά,
σμικρά |
| [280] |
μή;
Ἐὰν
ὀρθῶς.
Καλῶς
γε,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ,
λέγεις.
Πλέον
γάρ |
| [273] |
καὶ
τάχιστα.
(Ὦ
Ζεῦ,
οἷον,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ,
λέγετον
πρᾶγμα·
πόθεν |
| [304] |
ὡς
ἔφη
Πίνδαρος.
Ἀλλ'
ἄγετε,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ,
ὅπως
κἀμὲ
καὶ |
| [280] |
ἀμαθοῦς;
μετὰ
σοφοῦ.
ἆρ'
οὖν,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ,
ὅτι
εὐτυχέστερον
ἂν |
| [296] |
ἐπίσταμαι;
Ἐπίστασαι
μέντοι,
ἔφη.
Τί;
|
ἦν |
δ'
ἐγώ.
Ὅτι
οὐκ
ἄδικοί |
| [283] |
ἔσῃ
ἃ
νῦν
λέγεις.
Ἔσκεμμαι,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ·
οὐ
γὰρ
μή |
| [304] |
σοφῶν;
Οὐ
μὰ
τὸν
Δία,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ·
οὐ
γὰρ
οἷός |
| [298] |
(οὐκ
ἂν)
πατήρ
ἐστιν.
Ἔοικεν,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ,
οὐ
πατὴρ
εἶναι. |
| [283] |
φησί
γέ
πω·
ἔστιν
δέ,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ,
οὐκ
ἀλαζών.
Ὑμεῖς |
| [286] |
ἔφη.
Ἀλλὰ
τοῦτο
οὐκ
ἔστιν,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ.
Οὐκ
ἔφη.
Λόγου |
| [301] |
κατακόψαντα
ἕψειν
καὶ
ὀπτᾶν;
(Μάγειρον,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ.
Οὐκοῦν
ἐάν
τις, |
| [302] |
θεοὶ
οὐκ
ἔχουσιν
ψυχήν;
Ἔχουσιν,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ.
Οὐκοῦν
καὶ
ζῷά |
| [302] |
καὶ
Ζεὺς
καὶ
Ἀθηνᾶ.
Πάνυ,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ.
Οὐκοῦν
καὶ
οὗτοι |
| [281] |
Ἆρ'
οὖν
ὦ
πρὸς
Διός,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ,
ὄφελός
τι
τῶν |
| [297] |
εἰσιν
οἱ
ἀγαθοί.
~(Πάνυ
γε,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ,
πάλαι.
Ἀλλ'
οὐ |
| [294] |
ἔφη,
ὅτι
οὔ.
Πότερον
δέ,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ,
πάντα
νῦν
μόνον |
| [294] |
τε
καὶ
ἀνεπιστήμονες.
Ἀλλὰ
τί;
|
ἦν |
δ'
ἐγώ.
Πάντες,
ἦ
δ' |
| [295] |
τι,
ἔφη,
ὃ
λέγω;
Ἔγωγε,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ.
Πρὸς
τοῦτο
τοίνυν |
| [295] |
Οὐ
τοίνυν
μὰ
Δία
ἀποκρινοῦμαι,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ,
πρότερον
πρὶν
ἂν |
| [297] |
ὁ
Διονυσόδωρος
ἠρυθρίασεν.
Ἀλλὰ
σύ,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ,
πῶς
λέγεις,
ὦ |
| [296] |
τάχα
ἄν.
Εἴπετον
δέ
μοι,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ
(τὰ
μὲν
γὰρ |
| [279] |
Ἀγαθά,
ἔφη
ὁ
Κλεινίας.
(Εἶεν,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ·
τὴν
δὲ
σοφίαν |
| [279] |
οὔκ,
ἔφη
(ὁ
Κλεινίας.
Εἶεν,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ·
τὸ
δὴ
μετὰ |
| [287] |
γ'
ἔφη.
Τοῦτό
ἐστιν
ἤδη,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ,
τὸ
φορτικὸν
ἐρώτημα. |
| [288] |
Ἴσως,
ἔφη.
Ἀλλὰ
τὸ
πρότερον,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ,
τοῦτό
γε
ἐξηλέγξαμεν, |
| [296] |
ὅτε
ἑτέρῳ;
Ἀεί,
ὅταν
ἐπίστωμαι,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ,
τούτῳ.
Οὐκ
αὖ, |
| [289] |
ὁ
Κλεινίας
ὑπολαβών.
(Τίνι
τεκμηρίῳ,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ,
χρῇ;
Ὁρῶ,
ἔφη, |
| [294] |
ἕν.
(Ὦ
πρὸς
τῶν
θεῶν,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ,
ὦ
Διονυσόδωρε
δῆλοι |
| [302] |
μηδὲν
καλὸν
καὶ
ἀγαθόν.
Ἔα,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ,
ὦ
Διονυσόδωρε,
εὐφήμει |
| [301] |
ὃ
μὴ
ἔστι;
Τί
λέγεις,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ,
ὦ
Διονυσόδωρε;
οὐ |
| [287] |
ἐπεὶ
ἀπόκριναι.
Πρὶν
σὲ
ἀποκρίνασθαι,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ,
ὦ
Διονυσόδωρε;
Οὐκ |
| [302] |
ἐν
δικτύῳ
εἰλημμένος·
οὐκ
ἔστιν,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ,
ὦ
Διονυσόδωρε.
Ταλαίπωρος |
| [275] |
Σώκρατες,
ὁ
Διονυσόδωρος.
~Ὑμεῖς
ἄρα,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ,
ὦ
Διονυσόδωρε,
τῶν |
| [293] |
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες.
Τί
δέ,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ,
ὦ
Εὐθύδημε,
σὺ |
| [286] |
κελεύσαι;
σὺ
δὲ
κελεύεις;
Ὅτι,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ,
ὦ
Εὐθύδημε,
τὰ |
| [290] |
μὴ
παντάπασιν
ἀνόητοί
εἰσιν.
Εἶεν,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ,
ὦ
κάλλιστε
καὶ |
| [275] |
ἐγὼ
γνοὺς
αὐτὸν
τεθορυβημένον,
θάρρει,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ,
ὦ
Κλεινία,
(καὶ |
| [296] |
ἂν
ἐγὼ
βούλωμαι.
Ἀλλὰ
βουληθείης,
|
ἦν |
δ'
ἐγώ,
ὦ
πολυτίμητε
Εὐθύδημε, |
| [283] |
Θούριε,
εἰ
μὴ
ἀγροικότερον,
ἔφη,
|
ἦν |
εἰπεῖν,
εἶπον
ἄν·
Σοὶ
εἰς |
| [283] |
ἀκοῦσαι,
ὡς
παρακελευστικὸς
ὁ
λόγος
|
ἦν |
ἐπ'
ἀρετήν.
Εἰπέ
μοι,
ἔφη, |
| [298] |
ἔφην
ἐγώ.
Ἆρ'
οὖν
πατὴρ
|
ἦν |
ἕτερος
ὢν
πατρός;
ἢ
σὺ |
| [297] |
ἐμὸς
δὲ
Σωφρονίσκος.
Πατὴρ
δὲ
|
ἦν, |
ἔφη,
Σωφρονίσκος
καὶ
Χαιρέδημος;
~Πάνυ |
| [281] |
πᾶσι
τοῖς
τοιούτοις
χρῆσθαι
ἐπιστήμη
|
(ἦν |
ἡγουμένη
καὶ
κατορθοῦσα
τὴν
πρᾶξιν, |
| [271] |
δ'
ὑμῶν
τὸ
Ἀξιόχου
μειράκιον
|
ἦν. |
Καὶ
μάλα
πολύ,
ὦ
Σώκρατες, |
| [272] |
ἐπιτεθήκατον
παγκρατιαστικῇ
τέχνῃ.
Ἣ
γὰρ
|
ἦν |
λοιπὴ
αὐτοῖν
μάχη
ἀργός,
ταύτην |
| [291] |
ὅτι
οὔτε
Εὐθύδημος
οὔτε
Διονυσόδωρος
|
ἦν |
ὁ
εἰπὼν
ταῦτα·
ἀλλ'
ὦ |
| [297] |
δή,
εἶπον,
ὅτι
τοῦ
Ἡρακλέους
|
ἦν |
ὁ
Ἰόλεως
ἀδελφιδοῦς,
(ἐμὸς
δ' |
| [305] |
οἶδα
ὅτι
μέλλω
ἐρεῖν.
Ποτέρων
|
ἦν |
ὁ
προσελθών
σοι
καὶ
μεμφόμενος |
| [290] |
πρὸς
Διός,
μὴ
ὁ
Κτήσιππος
|
ἦν |
ὁ
ταῦτ'
εἰπών,
ἐγὼ
δὲ |
| [297] |
ἔφην·
ἐκείνου
μὲν
γὰρ
Χαιρέδημος
|
ἦν |
πατήρ,
ἐμὸς
δὲ
Σωφρονίσκος.
Πατὴρ |
| [271] |
ξένος
τις
ᾧ
διελέγου.
Τίς
|
ἦν; |
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Πότερον
καὶ
ἐρωτᾷς,
ὦ |
| [297] |
Ἡρακλέους,
ὃς
οὐχ
οἷός
τε
|
ἦν |
τῇ
τε
ὕδρᾳ
διαμάχεσθαι,
σοφιστρίᾳ |
| [303] |
τοῦ
παραχρῆμα
μιμεῖσθαι
οἷός
τε
|
ἦν. |
~(Τοῦτο
μὲν
οὖν
τοῦ
πράγματος |
| [298] |
Οὐκοῦν,
ἦ
δ'
ὅς,
ἕτερος
|
ἦν |
Χαιρέδημος
τοῦ
πατρός;
Τοὐμοῦ
γ' |
| [271] |
~(ΚΡΙΤΩΝ)
Τίς
|
ἦν, |
ὦ
Σώκρατες,
ᾧ
χθὲς
ἐν |
| [290] |
ἐγώ,
τέχνη
παντὸς
μᾶλλον
εἶναι
|
ἣν |
ἄν
τις
κτησάμενος
εὐδαίμων
εἴη. |
| [289] |
ἐστὶν
ἡ
τῶν
λογοποιῶν
τέχνη,
|
ἣν |
ἂν
κτησάμενός
τις
εὐδαίμων
εἴη. |
| [282] |
κτᾶσθαι,
ἢ
ἔστι
τις
μία
|
ἣν |
δεῖ
λαβόντα
εὐδαιμονεῖν
τε
καὶ |
| [289] |
ἐνταῦθά
που
φανήσεσθαι
(τὴν
ἐπιστήμην
|
ἣν |
δὴ
πάλαι
ζητοῦμεν.
Καὶ
γάρ |
| [289] |
τέχνην
μάθοιμεν,
ἆρά
ἐστιν
αὕτη
|
ἣν |
ἔδει
κεκτημένους
ἡμᾶς
εὐδαίμονας
εἶναι; |
| [291] |
οὖν
ἐδόκει
ἡμῖν
αὕτη
εἶναι
|
ἣν |
ἐζητοῦμεν,
καὶ
ἡ
αἰτία
τοῦ |
| [293] |
οὖν
ἐπίσταμαι
ἐκείνην
τὴν
ἐπιστήμην
|
ἣν |
ἐζητοῦμεν;
ὡς
δὴ
τοῦτο
ἀδύνατόν |
| [292] |
οἶσθα,
ὅτι
εἴπερ
ἐστὶν
αὕτη
|
ἣν |
ἡμεῖς
ζητοῦμεν,
ὠφέλιμον
αὐτὴν
δεῖ |
| [289] |
ἡ
τῶν
λογοποιῶν
τέχνη,
ἣν
|
ἂν |
κτησάμενός
τις
εὐδαίμων
εἴη.
Καίτοι |
| [293] |
Σώκρατες,
ταύτην
τὴν
ἐπιστήμην,
περὶ
|
ἣν |
πάλαι
ἀπορεῖτε,
διδάξω,
ἢ
ἐπιδείξω |
| [290] |
τέχνη
παντὸς
μᾶλλον
εἶναι
ἣν
|
ἄν |
τις
κτησάμενος
εὐδαίμων
εἴη.
Οὐκ |
| [296] |
γενέσθαι,
καὶ
πρὶν
οὐρανὸν
καὶ
|
γῆν |
γενέσθαι,
ἠπίστω
ἅπαντα,
εἴπερ
ἀεὶ |
| [288] |
πραγμάτων
καὶ
τοῦ
ὀρύττειν
τὴν
|
γῆν |
τὸ
πᾶν
ἡμῖν
χρυσίον
γένοιτο· |
| [294] |
οἱ
κάπροι
οἱ
πρὸς
τὴν
|
πληγὴν |
ὁμόσε
ὠθούμενοι,
ὥστ'
ἔγωγε
καὶ |
| [304] |
καὶ
περὶ
οὐδενὸς
ἀξίων
ἀναξίαν
|
σπουδὴν |
ποιουμένων;
(οὑτωσὶ
γάρ
πως
καὶ |
| [306] |
τῶν
παίδων
ἄλλων
μὲν
πολλῶν
|
σπουδὴν |
τοιαύτην
ἐσχηκέναι,
καὶ
περὶ
(τοῦ |
| [303] |
μὲν
οὖν
καὶ
αὐτὸς
οὕτω
|
διετέθην, |
ὥστε
(ὁμολογεῖν
μηδένας
πώποτε
ἀνθρώπους |
| [283] |
μηκέτι
εἶναι.
Καὶ
ἐγὼ
ἀκούσας
|
ἐθορυβήθην· |
ὁ
δέ
μου
θορυβουμένου
ὑπολαβών, |
| [273] |
αὐτὸν
ἀδικῇ.
(Εἰπὼν
οὖν
ταῦτα
|
κατεφρονήθην |
ὑπ'
αὐτοῖν·
ἐγελασάτην
οὖν
ἄμφω |
| [283] |
ἀληθῶς
ἐπιθυμεῖτε
καὶ
σπουδάζετε;
Κἀγὼ
|
διενοήθην |
ὅτι
ᾠηθήτην
ἄρα
ἡμᾶς
τὸ |
| [295] |
διενενοήμην
καὶ
παρὰ
τοῦτον
φοιτᾶν,
|
ᾠήθην |
δεῖν
ὑπείκειν,
μή
με
σκαιὸν |
| [294] |
αὐτός,
ὦ
Κρίτων,
ὑπ'
ἀπιστίας
|
ἠναγκάσθην |
τελευτῶν
ἐρέσθαι
(τὸν
Εὐθύδημον)
εἰ |
| [272] |
ὡς
ἔπος
εἰπεῖν,
γέροντε
ὄντε
|
ἠρξάσθην |
ταύτης
τῆς
σοφίας
ἧς
ἔγωγε |
| [273] |
ὁ
Εὐθύδημος
πρῶτον
μὲν
ἐπιστάντε
|
διελεγέσθην |
ἀλλήλοιν,
ἄλλην
καὶ
ἄλλην
ἀποβλέποντε |
| [271] |
παμμάχω.
Οὐ
κατὰ
τὼ
Ἀκαρνᾶνε
|
ἐγενέσθην |
τὼ
παγκρατιαστὰ
ἀδελφώ·
ἐκείνω
(μὲν |
| [295] |
με
θηρεῦσαι
τὰ
ὀνόματα
περιστήσας.
|
Ἀνεμνήσθην |
οὖν
τοῦ
Κόννου,
ὅτι
μοι |
| [294] |
τελευτῶν,
καὶ
τὰ
αἴσχιστα,
εἰ
|
ἐπισταίσθην· |
τὼ
δὲ
ἀνδρειότατα
ὁμόσε
ᾔτην |
| [293] |
ἅπαντα
ἐπίσταμαι
οὐ
γὰρ
ἂν
|
εἴην |
ἐπιστήμων
τε
καὶ
ἀνεπιστήμων
ἅμα |
| [296] |
ἄλλα
οὐκ
ἔχω
ὑμῖν
πῶς
|
ἀμφισβητοίην, |
οὕτως
εἰς
σοφίαν
τερατώδεσιν
ἀνθρώποις, |
| [293] |
φίλης
κεφαλῆς,
οὐκ
ἂν
πάνυ
|
ἀγανακτοίην. |
Εἰπέ
μοι,
σφὼ
οὐχὶ
τὰ |
| [289] |
θεῶν,
ἔφην
ἐγώ,
εἰ
τὴν
|
λογοποιικὴν |
τέχνην
μάθοιμεν,
ἆρά
ἐστιν
αὕτη |
| [291] |
λέγοιμι;
Ἐπὶ
δὲ
δὴ
τὴν
|
βασιλικὴν |
ἐλθόντες
τέχνην
καὶ
διασκοπούμενοι
αὐτὴν |
| [292] |
πάντα
ἀγαθούς;
καὶ
πᾶσαν
ἐπιστήμην,
|
σκυτοτομικήν |
τε
καὶ
τεκτονικὴν
καὶ
τὰς |
| [294] |
τῷ
ὄντι
πάντα
ἐπίστασθον;
οἷον
|
τεκτονικὴν |
καὶ
σκυτικήν;
Πάνυ
γ'
ἔφη. |
| [292] |
πᾶσαν
ἐπιστήμην,
σκυτοτομικήν
τε
καὶ
|
τεκτονικὴν |
καὶ
τὰς
ἄλλας
ἁπάσας,
αὕτη |
| [278] |
ἀποδῶσιν.
Ἐφάτην
γὰρ
ἐπιδείξασθαι
τὴν
|
προτρεπτικὴν |
σοφίαν·
νῦν
δέ,
μοι
δοκεῖ, |
| [294] |
πάντα
ἐπίστασθον;
οἷον
τεκτονικὴν
καὶ
|
σκυτικήν; |
Πάνυ
γ'
ἔφη.
Ἦ
καὶ |
| [283] |
εἰπεῖν,
εἶπον
ἄν·
Σοὶ
εἰς
|
κεφαλήν, |
ὅτι
μαθών
μου
καὶ
τῶν |
| [297] |
τὴν
σοφίαν
ἀνιείσῃ,
εἰ
μίαν
|
κεφαλὴν |
τοῦ
λόγου
τις
ἀποτέμοι,
πολλὰς |
| [273] |
ἐπιστάντε
διελεγέσθην
ἀλλήλοιν,
ἄλλην
καὶ
|
ἄλλην |
ἀποβλέποντε
εἰς
ἡμᾶς
καὶ
γὰρ |
| [290] |
ἡ
τοιαύτη
ποιήσει
ἡμᾶς
μακαρίους,
|
ἄλλην |
δή
τινα,
ἔφη,
ζητητέον
ἀντὶ |
| [292] |
ἀγαθῶν,
ἐπιστήμην
δὲ
παραδιδόναι
μηδεμίαν
|
ἄλλην |
ἢ
αὐτὴν
ἑαυτήν.
Λέγωμεν
δὴ |
| [273] |
πρῶτον
μὲν
ἐπιστάντε
διελεγέσθην
ἀλλήλοιν,
|
ἄλλην |
καὶ
ἄλλην
ἀποβλέποντε
εἰς
ἡμᾶς |
| [292] |
τὸν
Δία,
ὦ
Σώκρατες,
εἰς
|
πολλήν |
γε
ἀπορίαν,
ὡς
ἔοικεν,
ἀφίκεσθε. |
| [295] |
Εὐθύδημος,
ἀπιστεῖς,
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες;
|
Πλήν |
γ'
ὅτι,
ἐγώ,
εἰκὸς
ὑμᾶς |
| [289] |
ἀλλήλοιν.
Οὐχ
οὕτως;
Συνέφη.
Οὐδὲ
|
μὴν |
αὐλοποιικῆς
γε
δῆλον
ὅτι
δεόμεθα· |
| [279] |
σῶμα
ἱκανῶς
παρεσκευάσθαι;
Συνεδόκει.
Ἀλλὰ
|
μὴν |
εὐγένειαί
γε
καὶ
δυνάμεις
καὶ |
| [304] |
κατακούειν
ὑπὸ
τοῦ
ὄχλου.
Καὶ
|
μήν, |
ἔφη,
ἄξιόν
γ'
ἦν
ἀκοῦσαι. |
| [275] |
πάνυ
μειδιάσας
τῷ
προσώπῳ,
καὶ
|
μήν, |
ἔφη,
σοί,
ὦ
Σώκρατες,
προλέγω |
| [283] |
σπουδάζοιμεν.
Καὶ
ὁ
Διονυσόδωρος,
σκόπει
|
μήν, |
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
ὅπως
μὴ |
| [295] |
ταῦτα
τὰ
θαυμαστὰ
ὁμολογοῦντα.
Ἀλλὰ
|
μήν, |
ἦν
δ'
ἐγώ,
ἥδιστα
ταῦτα |
| [276] |
Ὦ
Ζεῦ,
ἔφην
ἐγώ,
ἦ
|
μὴν |
καὶ
τὸ
πρότερόν
γε
καλὸν |
| [284] |
ἄν;
ἔφη
ὁ
Κτήσιππος.
Ἓν
|
μὴν |
κἀκεῖνό
γ'
ἐστὶν
τῶν
ὄντων, |
| [284] |
ὄν,
ἔφη,
λέγει;
Ναί.
Ἀλλὰ
|
μὴν |
ὅ
γε
τὸ
ὂν
λέγων |
| [281] |
τεκτονική;
Οὐ
δῆτα,
ἔφη.
Ἀλλὰ
|
μήν |
που
καὶ
ἐν
τῇ
περὶ |
| [291] |
~(ΚΡΙΤΩΝ)
Ποῖος
Κτήσιππος;
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Ἀλλὰ
|
μὴν |
τόδε
γε
εὖ
οἶδα,
ὅτι |
| [306] |
ἀνδρείως
ἐπεξιὼν
διαπονεῖται.
(ΚΡΙΤΩΝ)
Καὶ
|
μήν, |
ὦ
Σώκρατες,
καὶ
αὐτὸς
περὶ |
| [304] |
τὴν
σφετέραν
σοφίαν.
(ΚΡΙΤΩΝ)
Καὶ
|
μήν, |
ὦ
Σώκρατες,
φιλήκοος
μὲν
ἔγωγε |
| [296] |
αὖ,
ἔφην
ἐγώ,
τοῦ
δέοντος
|
ἀπεκρινάμην |
ὑπὸ
ἀπαιδευσίας.
Ἀλλὰ
συγγίγνωσκέ
μοι· |
| [294] |
ὅτι
σπουδάζετον,
καὶ
μόλις
ὑμᾶς
|
προυκαλεσάμην |
σπουδάζειν
αὐτὼ
τῷ
ὄντι
πάντα |
| [295] |
ἀμαθοῦς
ὄντος·
ἐπεὶ
δὲ
οὖν
|
διενενοήμην |
καὶ
παρὰ
τοῦτον
φοιτᾶν,
ᾠήθην |
| [292] |
τῶν
μήτε
κακῶν
μήτε
ἀγαθῶν,
|
ἐπιστήμην |
δὲ
παραδιδόναι
μηδεμίαν
ἄλλην
ἢ |
| [282] |
ἐπιδείξατον
τῷ
μειρακίῳ,
πότερον
πᾶσαν
|
ἐπιστήμην |
δεῖ
αὐτὸν
κτᾶσθαι,
ἢ
ἔστι |
| [277] |
γάρ
μοι,
τὸ
μανθάνειν
οὐκ
|
ἐπιστήμην |
ἐστὶ
λαμβάνειν
τούτου
οὗ
ἄν |
| [277] |
ἄρα
μὴ
ἐπίστασθαι
(μήπω
ἔχειν
|
ἐπιστήμην |
ἐστίν;
Ὡμολόγει
αὐτῷ.
Πότερον
οὖν |
| [273] |
δὲ
νῦν
ἀληθῶς
ταύτην
τὴν
|
ἐπιστήμην |
ἔχετον,
ἵλεω
εἶτον
ἀτεχνῶς
γὰρ |
| [293] |
πάντα
ἐπίσταμαι,
κἀκείνην
δὴ
τὴν
|
ἐπιστήμην |
ἔχω·
ἆρα
οὕτως
λέγεις,
καὶ |
| [292] |
Σώκρατες.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Ἀλλὰ
τίνα
δὴ
|
ἐπιστήμην; |
Ἦ
τί
χρησόμεθα;
τῶν
μὲν |
| [277] |
ὅς,
ἄλλο
τι
ἢ
ἔχειν
|
ἐπιστήμην |
ἤδη
ἐστίν;
Συνέφη.
Τὸ
ἄρα |
| [289] |
ᾤμην
ἐνταῦθά
που
φανήσεσθαι
(τὴν
|
ἐπιστήμην |
ἣν
δὴ
πάλαι
ζητοῦμεν.
Καὶ |
| [293] |
πῶς
οὖν
ἐπίσταμαι
ἐκείνην
τὴν
|
ἐπιστήμην |
ἣν
ἐζητοῦμεν;
ὡς
δὴ
τοῦτο |
| [278] |
ἔπειτα
ὕστερον
αὐτοῦ
λαμβάνῃ
τὴν
|
ἐπιστήμην, |
καλοῦσι
δὲ
ταὐτὸν
τοῦτο
καὶ |
| [288] |
Τίνα
ποτ'
οὖν
ἂν
κτησάμενοι
|
ἐπιστήμην |
ὀρθῶς
(κτησαίμεθα;
ἆρ'
οὐ
τοῦτο |
| [293] |
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
ταύτην
τὴν
|
ἐπιστήμην, |
περὶ
ἣν
πάλαι
ἀπορεῖτε,
διδάξω, |
| [278] |
τις
ἐξ
ἀρχῆς
μηδεμίαν
ἔχων
|
ἐπιστήμην |
περὶ
πράγματός
(τινος
ἔπειτα
ὕστερον |
| [292] |
καὶ
πάντα
ἀγαθούς;
καὶ
πᾶσαν
|
ἐπιστήμην, |
σκυτοτομικήν
τε
καὶ
τεκτονικὴν
καὶ |
| [278] |
καὶ
ἐπειδὰν
ἔχων
ἤδη
τὴν
|
ἐπιστήμην |
ταύτῃ
τῇ
ἐπιστήμῃ
ταὐτὸν
τοῦτο |
| [292] |
Κλεινίας
οὐδὲν
εἶναι
ἄλλο
ἢ
|
ἐπιστήμην |
τινά.
(ΚΡΙΤΩΝ)
Ναί,
οὕτως
ἔλεγες. |
| [275] |
Κρίτων,
πῶς
ἂν
καλῶς
σοι
|
διηγησαίμην; |
Οὐ
γὰρ
σμικρὸν
τὸ
ἔργον |
| [303] |
ὥσπερ
πληγεὶς
ὑπὸ
τοῦ
λόγου,
|
ἐκείμην |
ἄφωνος·
ὁ
δὲ
Κτήσιππός
μοι |
| [283] |
εἶναι
λέγειν,
ὡς
ἐγὼ
τόνδε
|
βουλοίμην |
ἂν
ἐξολωλέναι.
Τί
δέ,
ἔφη, |
| [298] |
Ὁ
αὐτὸς
μέντοι.
Οὐκ
ἂν
|
συμβουλοίμην. |
Ἀλλὰ
(πότερον,
ὦ
Εὐθύδημε,
ἐμὸς |
| [298] |
πατέρα
ὄντα
οὐ
πατέρα
εἶναι;
|
Ὤιμην |
δῆτα,
ἔφη
ὁ
Κτήσιππος.
Τί |
| [273] |
δ'
ἄλλοι
ὡς
ἕκαστος
ἐτύγχανεν.
|
(Ἠσπαζόμην |
οὖν
αὐτὼ
ἅτε
διὰ
χρόνου |
| [273] |
σημεῖον
τὸ
δαιμόνιον.
~Πάλιν
οὖν
|
ἐκαθεζόμην, |
καὶ
ὀλίγῳ
(ὕστερον
εἰσέρχεσθον
τούτω |
| [280] |
ἐπειδὴ
δὲ
τοῦτο
συνωμολογησάμεθα,
πάλιν
|
ἐπυνθανόμην |
αὐτοῦ
τὰ
πρότερον
ὡμολογημένα
πῶς |
| [301] |
τῷ
καλῷ;
Κἀγὼ
ἐν
παντὶ
|
ἐγενόμην |
ὑπὸ
ἀπορίας,
καὶ
ἡγούμην
δίκαια |
| [303] |
ἐπαινεῖν
τε
καὶ
ἐγκωμιάζειν
αὐτὼ
|
ἐτραπόμην, |
καὶ
εἶπον·
ὦ
μακάριοι
σφὼ |
| [302] |
τινα
στροφὴν
ἔφευγόν
τε
καὶ
|
ἐστρεφόμην |
ἤδη
ὥσπερ
ἐν
δικτύῳ
εἰλημμένος· |
| [278] |
τοῦτο
μὲν
ἐρώτημα
ὧν
νυνδὴ
|
ἐφοβούμην |
ἓν
τῶν
καταγελάστων;
Ἀνόητον
γὰρ |
| [301] |
παντὶ
ἐγενόμην
ὑπὸ
ἀπορίας,
καὶ
|
ἡγούμην |
δίκαια
πεπονθέναι
ὅτι
ἔγρυξα,
ὅμως |
| [273] |
ηὑρέτην;
Ἐγὼ
δὲ
περὶ
ὑμῶν
|
διενοούμην |
ἔτι,
ὥσπερ
νυνδὴ
ἔλεγον,
ὡς |
| [289] |
τις
εὐδαίμων
εἴη.
Καίτοι
ἐγὼ
|
ᾤμην |
ἐνταῦθά
που
φανήσεσθαι
(τὴν
ἐπιστήμην |
| [299] |
οὕτως
σὺ
ὁπλίσαις;
Ἐγὼ
δὲ
|
ᾤμην |
σὲ
δεινότερον
εἶναι,
ἅτε
ὁπλομάχην |
| [301] |
ἀλλ'
(ἔγωγε
οὐδ'
ἂν
παῖδα
|
ᾤμην |
τοῦτο
ἀπορῆσαι,
ὡς
οὐ
τὸ |
| [274] |
ἔγωγε
σφὼ
ὥσπερ
θεὼ
προσαγορεύω,
|
~συγγνώμην |
(δεόμενος
ἔχειν
μοι
τῶν
ἔμπροσθεν |
| [301] |
ἢ
οὔ;
Ὡμολόγησα,
ἔφην,
ἀλλὰ
|
συγγνώμην |
μοι
ἔχε.
Δῆλον
τοίνυν,
ἦ |
| [285] |
τέχνην
σφῶν
εἶναι
τὴν
νεωστὶ
|
ηὑρημένην |
ἀγαθοὺς
ποιεῖν
τοὺς
ἀνθρώπους
ἐκ |
| [301] |
αὐτήν,
ὦ
Σώκρατες,
ἔφη,
οἰκείαν
|
γενομένην; |
Ἐὰν
σύ
γε
βούλῃ,
ἔφην |
| [293] |
ἅμα
ἐπεὶ
δὲ
πάντα
ἐπίσταμαι,
|
κἀκείνην |
δὴ
τὴν
ἐπιστήμην
ἔχω·
ἆρα |
| [291] |
τινὰ
ἐζητήσατε
τέχνην;
καὶ
ηὕρετε
|
ἐκείνην |
ἢ
οὐχ
ηὕρετε,
ἧς
ἕνεκα |
| [293] |
δὴ
παταγεῖς·
πῶς
οὖν
ἐπίσταμαι
|
ἐκείνην |
τὴν
ἐπιστήμην
ἣν
ἐζητοῦμεν;
ὡς |
| [299] |
δόρυ;
Ἔγωγε.
Ἦ
καὶ
τὸν
|
Γηρυόνην |
ἄν,
ἔφη,
καὶ
τὸν
Βριάρεων |
| [275] |
τῆς
διηγήσεως
μούσας
τε
καὶ
|
Μνημοσύνην |
ἐπικαλεῖσθαι.
Ἢρξατο
δ'
οὖν
ἐνθένδε |
| [290] |
τραποίμεθ'
ἂν
ἔτι;
ἐπὶ
ποίαν
|
τέχνην; |
Ἐγὼ
μὲν
οὐκ
εὐπορῶ,
ἔφη. |
| [295] |
κάλλιον
ἐπίστασαι
διαλέγεσθαι
ἢ
ἐγώ,
|
τέχνην |
ἔχων
ἰδιώτου
ἀνθρώπου.
Ἐρώτα
οὖν |
| [291] |
δὲ
δὴ
τὴν
βασιλικὴν
ἐλθόντες
|
τέχνην |
καὶ
διασκοπούμενοι
αὐτὴν
εἰ
αὕτη |
| [291] |
μετὰ
τοῦτο
ἔτι
τινὰ
ἐζητήσατε
|
τέχνην; |
καὶ
ηὕρετε
ἐκείνην
ἢ
οὐχ |
| [289] |
ἔφην
ἐγώ,
εἰ
τὴν
λογοποιικὴν
|
τέχνην |
μάθοιμεν,
ἆρά
ἐστιν
αὕτη
ἣν |
| [285] |
ὅτι
ἐπίστασθον·
ἐφάτην
γοῦν
τὴν
|
τέχνην |
σφῶν
εἶναι
τὴν
νεωστὶ
ηὑρημένην |
| [293] |
(τῇ
ἀπορίᾳ
ἐνεπεπτώκη,
πᾶσαν
ἤδη
|
φωνὴν |
ἠφίειν,
δεόμενος
τοῖν
ξένοιν
ὥσπερ |
| [275] |
δύνασθαι
ἀναλαβεῖν
διεξιόντα
σοφίαν
ἀμήχανον
|
ὅσην· |
ὥστ'
ἔγωγε,
καθάπερ
οἱ
(ποιηταί, |
| [286] |
αὐτὸς
αὑτόν
οἶμαι
δὲ
αὐτοῦ
|
τὴν |
ἀλήθειαν
παρὰ
σοῦ
κάλλιστα
πεύσεσθαι. |
| [294] |
τοὺς
ἀστέρας
ὁπόσοι
εἰσί,
καὶ
|
τὴν |
ἄμμον;
Πάνυ
γε,
ἦ
δ' |
| [274] |
μὴ
οἴεσθαι
ὅλως
τὸ
πρᾶγμα
|
τὴν |
ἀρετὴν
μαθητὸν
εἶναι
ἢ
μὴ |
| [291] |
σοι
λέγοιμι;
Ἐπὶ
δὲ
δὴ
|
τὴν |
βασιλικὴν
ἐλθόντες
τέχνην
καὶ
διασκοπούμενοι |
| [287] |
δ'
ἐγώ,
ἢ
ἐξήμαρτον
διὰ
|
τὴν |
βλακείαν;
ἢ
οὐκ
ἐξήμαρτον
ἀλλὰ |
| [288] |
ἄνευ
πραγμάτων
καὶ
τοῦ
ὀρύττειν
|
τὴν |
γῆν
τὸ
πᾶν
ἡμῖν
χρυσίον |
| [282] |
τοῖς
πράγμασιν
καὶ
ὀρθῶς
χρῆσθαι,
|
τὴν |
δὲ
ὀρθότητα
καὶ
εὐτυχίαν
ἐπιστήμη |
| [279] |
Κλεινίας.
(Εἶεν,
ἦν
δ'
ἐγώ·
|
τὴν |
δὲ
σοφίαν
ποῦ
χοροῦ
τάξομεν; |
| [275] |
ἄλλο
τι
ἐπιτήδευμα
τρέψας
αὐτοῦ
|
τὴν |
διάνοιαν
καὶ
διαφθείρῃ.
Σφὼ
οὖν |
| [274] |
ἐκέλευον
αὐτὼ
κοινῇ
πάντες
ἐπιδείξασθαι
|
τὴν |
δύναμιν
τῆς
σοφίας.
Εἶπον
οὖν |
| [299] |
κεχρυσωμένων,
καὶ
ταῦτα
ἐντὸς
καθορῶσιν,
|
τὴν |
ἑαυτῶν
κορυφὴν
ἐν
ταῖς
χερσὶν |
| [292] |
Οὐ
τὴν
τροφὴν
ἂν
φαίης
|
τὴν |
ἐκ
τῆς
γῆς
παρέχειν
ἡμῖν; |
| [272] |
μισθόν,
οἵω
τε
ποιῆσαι
ἔπειτα
|
τὴν |
ἐν
τοῖς
δικαστηρίοις
μάχην
κρατίστω |
| [275] |
Σώκρατες.
Τῶν
μὲν
τοίνυν
ἄλλων
|
τὴν |
ἐπίδειξιν
ἡμῖν,
ἔφην,
εἰς
αὖθις |
| [273] |
Εἰ
δὲ
νῦν
ἀληθῶς
ταύτην
|
τὴν |
ἐπιστήμην
ἔχετον,
ἵλεω
εἶτον
ἀτεχνῶς |
| [293] |
δὲ
πάντα
ἐπίσταμαι,
κἀκείνην
δὴ
|
τὴν |
ἐπιστήμην
ἔχω·
ἆρα
οὕτως
λέγεις, |
| [289] |
ἐγὼ
ᾤμην
ἐνταῦθά
που
φανήσεσθαι
|
(τὴν |
ἐπιστήμην
ἣν
δὴ
πάλαι
ζητοῦμεν. |
| [293] |
παταγεῖς·
πῶς
οὖν
ἐπίσταμαι
ἐκείνην
|
τὴν |
ἐπιστήμην
ἣν
ἐζητοῦμεν;
ὡς
δὴ |
| [278] |
(τινος
ἔπειτα
ὕστερον
αὐτοῦ
λαμβάνῃ
|
τὴν |
ἐπιστήμην,
καλοῦσι
δὲ
ταὐτὸν
τοῦτο |
| [293] |
σε,
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
ταύτην
|
τὴν |
ἐπιστήμην,
περὶ
ἣν
πάλαι
ἀπορεῖτε, |
| [278] |
τοῦτο
καὶ
ἐπειδὰν
ἔχων
ἤδη
|
τὴν |
ἐπιστήμην
ταύτῃ
τῇ
ἐπιστήμῃ
ταὐτὸν |
| [291] |
αὐτὴν
εἰ
αὕτη
εἴη
ἡ
|
τὴν |
εὐδαιμονίαν
παρέχουσά
τε
καὶ
ἀπεργαζομένη, |
| [279] |
Τί
τοῦτο;
Ἦ
δ'
ὅς.
|
Τὴν |
εὐτυχίαν,
ὦ
Κλεινία·
ὃ
πάντες |
| [271] |
τοῦ
ἡμετέρου
οὐ
πολύ
τι
|
τὴν |
ἡλικίαν
διαφέρειν
Κριτοβούλου.
Ἀλλ'
ἐκεῖνος |
| [272] |
δέ,
ὦ
Σώκρατες;
Οὐ
φοβῇ
|
τὴν |
ἡλικίαν,
μὴ
ἤδη
πρεσβύτερος
ᾖς; |
| [277] |
τῇ
τελετῇ
τῶν
Κορυβάντων,
ὅταν
|
τὴν |
θρόνωσιν
ποιῶσιν
περὶ
τοῦτον
ὃν |
| [280] |
ἂν
οὗτοι
εὖ
πράττοιεν
διὰ
|
τὴν |
κτῆσιν,
ὅτι
κεκτημένοι
εἶεν
πάντα |
| [298] |
τοι
εἶδον,
ἔφη,
αὐτὸν
ὀχεύοντα
|
τὴν |
κύνα.
Τί
οὖν;
οὐ
σός |
| [289] |
πρὸς
θεῶν,
ἔφην
ἐγώ,
εἰ
|
τὴν |
λογοποιικὴν
τέχνην
μάθοιμεν,
ἆρά
ἐστιν |
| [275] |
φαίνεται·
ἴσως
γάρ
τοι
ὠφελεῖ
|
τὴν |
μεγίστην
ὠφελίαν.
Καὶ
ἐν
τούτῳ |
| [285] |
γοῦν
τὴν
τέχνην
σφῶν
εἶναι
|
τὴν |
νεωστὶ
ηὑρημένην
ἀγαθοὺς
ποιεῖν
τοὺς |
| [278] |
εἴη
τοῖς
ἀνθρώποις
διὰ
τὴν
|
τῶν |
ὀνομάτων
διαφορὰν
ὑποσκελίζων
καὶ
ἀνατρέπων, |
| [271] |
προφερὴς
καὶ
καλὸς
καὶ
ἀγαθὸς
|
τὴν |
ὄψιν.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Εὐθύδημος
οὗτός
ἐστιν, |
| [294] |
ὥσπερ
οἱ
κάπροι
οἱ
πρὸς
|
τὴν |
πληγὴν
ὁμόσε
ὠθούμενοι,
ὥστ'
ἔγωγε |
| [281] |
ἐπιστήμη
(ἦν
ἡγουμένη
καὶ
κατορθοῦσα
|
τὴν |
πρᾶξιν,
ἢ
ἄλλο
τι;
Ἐπιστήμη, |
| [278] |
ὑπέσχοντο
ἀποδῶσιν.
Ἐφάτην
γὰρ
ἐπιδείξασθαι
|
τὴν |
προτρεπτικὴν
σοφίαν·
νῦν
δέ,
μοι |
| [297] |
διαμάχεσθαι,
σοφιστρίᾳ
οὔσῃ
καὶ
διὰ
|
τὴν |
σοφίαν
ἀνιείσῃ,
εἰ
μίαν
κεφαλὴν |
| [271] |
διατρίβουσιν.
Ὃ
δὲ
σὺ
ἐρωτᾷς
|
τὴν |
σοφίαν
αὐτοῖν,
θαυμασία,
ὦ
Κρίτων· |
| [301] |
ἀπορεῖς;
Ἤδη
δὲ
τοῖν
ἀνδροῖν
|
τὴν |
σοφίαν
ἐπεχείρουν
μιμεῖσθαι,
ἅτε
ἐπιθυμῶν |
| [274] |
ἐν
νῷ
ἔχετον
ἐπιδεικνύναι
ταύτην
|
τὴν |
σοφίαν,
ἢ
πῶς
σφῷν
βεβούλευται. |
| [305] |
ὄντες
κινδύνων
καὶ
ἀγώνων
καρποῦσθαι
|
τὴν |
σοφίαν.
(ΚΡΙΤΩΝ)
Τί
οὖν;
Γοκοῦσί |
| [288] |
ὅτι
οὐ
γιγνώσκεις
τῶν
ξένων
|
τὴν |
σοφίαν
ὅτι
θαυμασία
ἐστίν.
Ἀλλ' |
| [272] |
δοκῇ.
Πρῶτον
δέ
μοι
διήγησαι
|
τὴν |
σοφίαν
τοῖν
ἀνδροῖν
τίς
ἐστιν, |
| [304] |
μὴ
οὐ
παραλαβεῖν
ὁντινοῦν
εὐπετῶς
|
τὴν |
σφετέραν
σοφίαν.
(ΚΡΙΤΩΝ)
Καὶ
μήν, |
| [285] |
δὲ
ὅτι
ἐπίστασθον·
ἐφάτην
γοῦν
|
τὴν |
τέχνην
σφῶν
εἶναι
τὴν
νεωστὶ |
| [302] |
ἡμῖν,
(ἀλλὰ
Ἀπόλλων
πατρῷος
διὰ
|
τὴν |
τοῦ
Ἴωνος
γένεσιν·
Ζεὺς
δ' |
| [280] |
μή,
ἆρ'
ἂν
εὐδαιμονοῖ
διὰ
|
τὴν |
τούτων
κτῆσιν
τῶν
ἀγαθῶν;
Οὐ |
| [292] |
ἄρχει,
τί
(ἔργον)
ἀπεργάζεται;
Οὐ
|
τὴν |
τροφὴν
ἂν
φαίης
τὴν
ἐκ |
| [278] |
ἂν
εἴη
τοῖς
ἀνθρώποις
διὰ
|
τὴν |
τῶν
ὀνομάτων
διαφορὰν
ὑποσκελίζων
καὶ |
| [291] |
ἄρχει,
τί
ἔργον
παρέχεται;
οὐ
|
τὴν |
ὑγίειαν
φαίης;
(ΚΡΙΤΩΝ)
Ἔγωγε.
~(ΣΩΚΡΑΤΗΣ) |
| [305] |
ὁ
προσελθών
σοι
καὶ
μεμφόμενος
|
τὴν |
φιλοσοφίαν;
πότερον
τῶν
ἀγωνίσασθαι
δεινῶν |
| [273] |
Παιανιεύς,
μάλα
καλός
τε
κἀγαθὸς
|
τὴν |
φύσιν,
ὅσον
μὴ
ὑβριστὴς
(δὲ) |
| [281] |
ἦν
δ'
ἐγώ,
καὶ
περὶ
|
τὴν |
χρείαν
ὧν
ἐλέγομεν
τὸ
πρῶτον |
| [295] |
Ὧι
ἐπιστήμων.
οἶμαι
γάρ
σε
|
τὴν |
ψυχὴν
λέγειν·
ἢ
οὐ
τοῦτο |
| [283] |
ταῦτα
προσεπαισάτην
τε
καὶ
οὐκ
|
ἐσπουδασάτην· |
(ταῦτα
οὖν
διανοηθεὶς
ἔτι
μᾶλλον |
| [273] |
οὖν
ταῦτα
κατεφρονήθην
ὑπ'
αὐτοῖν·
|
ἐγελασάτην |
οὖν
ἄμφω
βλέψαντε
εἰς
ἀλλήλω, |
| [294] |
οὖν
σκώπτεσθαι
οὐκ
ἠθελέτην,
ἀλλ'
|
ὡμολογησάτην |
πάντα
χρήματα
ἐπίστασθαι,
καθ'
ἓν |
| [273] |
σφῷν·
ὅτε
γὰρ
τὸ
πρότερον
|
ἐπεδημησάτην, |
τοῦτο
μέμνημαι
σφὼ
ἐπαγγελλομένω.
Εἰ |
| [283] |
νεανίσκῳ
αὐτώ,
καὶ
διὰ
ταῦτα
|
προσεπαισάτην |
τε
καὶ
οὐκ
ἐσπουδασάτην·
(ταῦτα |
| [294] |
καὶ
εὐθὺς
γενόμενοι
ἠπίστασθε
πάντα;
|
Ἐφάτην |
ἅμα
ἀμφοτέρω.
~(Καὶ
ἡμῖν
μὲν |
| [278] |
ἵνα
μοι
ὃ
ὑπέσχοντο
ἀποδῶσιν.
|
Ἐφάτην |
γὰρ
ἐπιδείξασθαι
τὴν
προτρεπτικὴν
σοφίαν· |
| [285] |
ἐπίστασθον
δῆλον
δὲ
ὅτι
ἐπίστασθον·
|
ἐφάτην |
γοῦν
τὴν
τέχνην
σφῶν
εἶναι |
| [285] |
εἴτε
καὶ
(παρ'
ἄλλου
του
|
ἐμαθέτην |
φθόρον
τινὰ
καὶ
ὄλεθρον
τοιοῦτον, |
| [294] |
τἆλλα.
(Ἡγουμένω
οὖν
σκώπτεσθαι
οὐκ
|
ἠθελέτην, |
ἀλλ'
ὡμολογησάτην
πάντα
χρήματα
ἐπίστασθαι, |
| [283] |
τῷ
νεανίσκῳ
σοφίαν
τε
καὶ
|
ἀρετὴν |
ἀσκεῖν.
Ὁ
οὖν
πρεσβύτερος
αὐτῶν, |
| [283] |
παρακελευστικὸς
ὁ
λόγος
ἦν
ἐπ'
|
ἀρετήν. |
Εἰπέ
μοι,
ἔφη,
ὦ
Σώκρατές |
| [273] |
τί
ἐστι
τοῦτο
τὸ
καλόν.
|
Ἀρετήν, |
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
οἰόμεθα
οἵω |
| [285] |
ἡ
τοῦ
Μαρσύου,
ἀλλ'
εἰς
|
ἀρετήν. |
Καίτοι
με
οἴεται
Διονυσόδωρος
οὑτοσὶ |
| [287] |
ἥκετε;
Ἢ
οὐκ
ἄρτι
ἔφατε
|
ἀρετὴν |
κάλλιστ'
ἂν
(παραδοῦναι
ἀνθρώπων
τῷ |
| [274] |
οἴεσθαι
ὅλως
τὸ
πρᾶγμα
τὴν
|
ἀρετὴν |
μαθητὸν
εἶναι
ἢ
μὴ
σφὼ |
| [273] |
πρᾶγμα·
πόθεν
τοῦτο
τὸ
ἕρμαιον
|
ηὑρέτην; |
Ἐγὼ
δὲ
περὶ
ὑμῶν
διενοούμην |
| [294] |
ἐπισταίσθην·
τὼ
δὲ
ἀνδρειότατα
ὁμόσε
|
ᾔτην |
τοῖς
ἐρωτήμασιν,
ὁμολογοῦντες
εἰδέναι,
ὥσπερ |
| [283] |
καὶ
σπουδάζετε;
Κἀγὼ
διενοήθην
ὅτι
|
ᾠηθήτην |
ἄρα
ἡμᾶς
τὸ
πρότερον
παίζειν, |
| [278] |
νῦν
δέ,
μοι
δοκεῖ,
δεῖν
|
ᾠηθήτην |
πρότερον
παῖσαι
πρὸς
σέ.
Ταῦτα |
| [295] |
ὑπείκειν,
μή
με
σκαιὸν
ἡγησάμενος
|
φοιτητὴν |
μὴ
προσδέχοιτο.
Εἶπον
οὖν·
ἀλλ' |
| [273] |
πολλοὶ
ἐμοὶ
δοκεῖν·
εἰσελθόντε
δὲ
|
περιπατείτην |
ἐν
τῷ
καταστέγῳ
δρόμῳ.
Καὶ |
| [291] |
τοὺς
κορύδους
διώκοντα,
ἀεὶ
ᾠόμεθα
|
ἑκάστην |
τῶν
ἐπιστημῶν
αὐτίκα
λήψεσθαι,
αἱ |
| [273] |
δύ'
ἢ
τρεῖς
δρόμους
περιεληλυθότε
|
ἤστην, |
καὶ
εἰσέρχεται
Κλεινίας,
ὃν
σὺ |
| [294] |
ἀεί,
ἔφη.
Καὶ
ὅτε
παιδία
|
ἤστην |
καὶ
εὐθὺς
γενόμενοι
ἠπίστασθε
πάντα; |
| [271] |
Οὐ
γὰρ
εἷς
ἀλλὰ
δύ'
|
ἤστην. |
(ΚΡΙΤΩΝ)
Ὃν
μὲν
ἐγὼ
λέγω, |
| [272] |
τοῦ
μὲν
οὖν
ταῦτα
δεινὼ
|
ἤστην |
μόνον,
νῦν
δὲ
τέλος
ἐπιτεθήκατον |
| [272] |
ἐριστικῆς·
πέρυσιν
ἢ
προπέρυσιν
οὐδέπω
|
ἤστην |
(σοφώ.
Ἀλλ'
ἐγὼ
ἓν
μόνον |
| [275] |
ἴσως
γάρ
τοι
ὠφελεῖ
τὴν
|
μεγίστην |
ὠφελίαν.
Καὶ
ἐν
τούτῳ
ὁ |
| [288] |
τὸν
Πρωτέα
μιμεῖσθον
τὸν
Αἰγύπτιον
|
σοφιστὴν |
γοητεύοντε
ἡμᾶς.
(Ἡμεῖς
οὖν
τὸν |
| [292] |
αὕτη
ἣν
ἡμεῖς
ζητοῦμεν,
ὠφέλιμον
|
αὐτὴν |
δεῖ
εἶναι.
(ΚΡΙΤΩΝ)
Πάνυ
γε. |
| [292] |
μὲν
γὰρ
ἔργων
οὐδενὸς
δεῖ
|
αὐτὴν |
δημιουργὸν
εἶναι
τῶν
μήτε
κακῶν |
| [292] |
δὲ
παραδιδόναι
μηδεμίαν
ἄλλην
ἢ
|
αὐτὴν |
ἑαυτήν.
Λέγωμεν
δὴ
οὖν
τίς |
| [291] |
βασιλικὴν
ἐλθόντες
τέχνην
καὶ
διασκοπούμενοι
|
αὐτὴν |
εἰ
αὕτη
εἴη
ἡ
τὴν |
| [292] |
ἀγαθόν
γέ
τι
δεῖ
ἡμῖν
|
αὐτὴν |
παραδιδόναι;
(ΚΡΙΤΩΝ)
Ἀνάγκη,
ὦ
Σώκρατες. |
| [301] |
μοι
οἰκεία
γενέσθαι;
Ἐπιγνοίης
ἂν
|
αὐτήν, |
ὦ
Σώκρατες,
ἔφη,
οἰκείαν
γενομένην; |
| [292] |
παραδιδόναι
μηδεμίαν
ἄλλην
ἢ
αὐτὴν
|
ἑαυτήν. |
Λέγωμεν
δὴ
οὖν
τίς
ποτέ |
| [306] |
παίδων
ἄλλων
μὲν
πολλῶν
σπουδὴν
|
τοιαύτην |
ἐσχηκέναι,
καὶ
περὶ
(τοῦ
γάμου |
| [288] |
οὐ
τοῦτο
μὲν
ἁπλοῦν,
ὅτι
|
ταύτην |
ἥτις
ἡμᾶς
ὀνήσει;
Πάνυ
γ' |
| [272] |
ἦν
λοιπὴ
αὐτοῖν
μάχη
ἀργός,
|
ταύτην |
νῦν
ἐξείργασθον,
ὥστε
μηδ'
ἂν |
| [273] |
ἐπαγγελλομένω.
Εἰ
δὲ
νῦν
ἀληθῶς
|
ταύτην |
τὴν
ἐπιστήμην
ἔχετον,
ἵλεω
εἶτον |
| [293] |
δή
σε,
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
|
ταύτην |
τὴν
ἐπιστήμην,
περὶ
ἣν
πάλαι |
| [274] |
εἰ
ἐν
νῷ
ἔχετον
ἐπιδεικνύναι
|
ταύτην |
τὴν
σοφίαν,
ἢ
πῶς
σφῷν |
| [301] |
ὡμολόγησας
ταῦτα
ἢ
οὔ;
Ὡμολόγησα,
|
ἔφην, |
ἀλλὰ
συγγνώμην
μοι
ἔχε.
Δῆλον |
| [295] |
ἀποκρίνου
ὃ
ὑπολαμβάνεις.
Τί
οὖν,
|
ἔφην, |
ἂν
σὺ
μὲν
ἄλλῃ
ἐρωτᾷς |
| [288] |
σπουδάσητον.
Σὺ
δέ,
ὦ
Κλεινία,
|
ἔφην, |
ἀνάμνησόν
με
πόθεν
τότ'
ἀπελίπομεν. |
| [301] |
ὅτι
ἔγρυξα,
ὅμως
δὲ
ἕτερα
|
ἔφην |
αὐτοῦ
γε
τοῦ
καλοῦ·
πάρεστιν |
| [293] |
Σώκρατες,
ὁ
Διονυσόδωρος.
Πῶς
λέγετον;
|
ἔφην |
ἐγώ·
ἀλλ'
οὐδὲν
ἄρα
ἐπίστασθον; |
| [290] |
παραμυθία
τυγχάνει
οὖσα·
ἢ
σοί,
|
ἔφην |
ἐγώ,
ἄλλως
πως
δοκεῖ;
Οὔκ, |
| [296] |
ἄλλῳ,
ἢ
τούτῳ
πάντα;
Τούτῳ,
|
ἔφην |
ἐγώ,
ἅπαντα,
ἅ
γ'
ἐπίσταμαι. |
| [301] |
ἕτερον
ἂν
εἴη;
(Ἆρα
τοῦτο,
|
ἔφην |
ἐγώ,
ἀπορεῖς;
Ἤδη
δὲ
τοῖν |
| [298] |
Χαιρέδημος
τοῦ
πατρός;
Τοὐμοῦ
γ'
|
ἔφην |
ἐγώ.
Ἆρ'
οὖν
πατὴρ
ἦν |
| [301] |
γενομένην;
Ἐὰν
σύ
γε
βούλῃ,
|
ἔφην |
ἐγώ,
δῆλον
ὅτι.
Τί
δέ, |
| [289] |
τοιαύτη.
Συνεδόκει.
Ἀλλὰ
πρὸς
θεῶν,
|
ἔφην |
ἐγώ,
εἰ
τὴν
λογοποιικὴν
τέχνην |
| [293] |
ἐπιστήμονά
γε
ὄντα;
Μὰ
Δί'
|
ἔφην |
ἐγώ·
ἐπεὶ
πολλὰ
ἄλλ'
οὐκ |
| [296] |
ἅπαντα
γὰρ
ὁμολογεῖς
ἐπίστασθαι.
Ἒοικα,
|
ἔφην |
ἐγώ,
ἐπειδήπερ
γε
οὐδεμίαν
ἔχει |
| [294] |
ἦ
δ'
ὅς.
~(Πάντ'
ἄρα,
|
ἔφην |
ἐγώ,
ἐπίστασθον,
ἐπειδήπερ
καὶ
ὁτιοῦν; |
| [293] |
Ἐπίδειξον
τοίνυν
με
νὴ
Δί'
|
ἔφην |
ἐγώ,
ἔχοντα·
πολὺ
γὰρ
ῥᾷον |
| [276] |
οἷον
τὸ
πρότερον.
Ὦ
Ζεῦ,
|
ἔφην |
ἐγώ,
ἦ
μὴν
καὶ
τὸ |
| [286] |
ὁ
Εὐθύδημος.
Οὐδ'
ἄρα
ἐκέλευεν,
|
ἔφην |
ἐγώ,
νυνδὴ
Διονυσόδωρος
ἐξελέγξαι;
Τὸ |
| [297] |
δ'
ὅς,
σός;
Πάνυ
γ'
|
ἔφην |
ἐγώ,
ὁμομήτριός
γε,
οὐ
μέντοι |
| [290] |
τέχνη
ἀνθρώπων.
Τί
δὴ
οὖν;
|
ἔφην |
ἐγώ.
Οὐδεμία,
ἔφη,
τῆς
θηρευτικῆς |
| [282] |
γενέσθαι·
ἢ
οὐ
δοκεῖ
σοι,
|
ἔφην |
ἐγώ,
οὕτως;
Πάνυ
μὲν
οὖν |
| [289] |
ἐφάνη
ὄν·
ἢ
οὐ
μέμνησαι;
|
ἔφην |
ἐγώ.
Πάνυ
γ'
ἔφη,
μέμνημαι. |
| [289] |
τοῦ
χρῆσθαι.
Ἱκανόν
μοι
δοκεῖς,
|
ἔφην |
ἐγώ,
τεκμήριον
λέγειν,
ὅτι
οὐχ |
| [290] |
Κλεινίας.
(Ἡ
στρατηγική
μοι
δοκεῖ,
|
ἔφην |
ἐγώ,
τέχνη
παντὸς
μᾶλλον
εἶναι |
| [296] |
τὸ
αὐτὸ
παράφθεγμα.
Ἀλλ'
ἀφαιρῶ,
|
ἔφην |
ἐγώ,
τὸ
ἅ
γ'
ἐπίσταμαι. |
| [296] |
εἰ
ἐπίστασαί
τῳ.
Πλέον
αὖ,
|
ἔφην |
ἐγώ,
τοῦ
δέοντος
ἀπεκρινάμην
ὑπὸ |
| [275] |
ὁ
νεανίσκος.
Ἀλλὰ
μὲν
δή,
|
ἔφην |
ἐγώ,
τοῦτό
γε
καὶ
εἴθισται· |
| [290] |
ὡς
σὺ
λέγεις.
Ποῖ
οὖν,
|
ἔφην |
ἐγώ,
τραποίμεθ'
ἂν
ἔτι;
ἐπὶ |
| [287] |
ἕξεις
ὅτι
χρῇ;
Καὶ
γάρ,
|
ἔφην |
ἐγώ,
χαλεποί
εἰσιν
πάνυ
εἰκότως· |
| [288] |
πέρυσιν
ἔλεγες
λέγω.
Ἀλλὰ
ἔοικεν,
|
ἔφην |
ἐγώ,
ὦ
Διονυσόδωρέ
τε
καὶ |
| [294] |
ἐπίστασαι,
πάντα
ἐπίστασαι.
Ὦ
Ζεῦ,
|
ἔφην |
ἐγώ,
ὡς
θαυμαστὸν
λέγεις
καὶ |
| [280] |
ἂν
ἡμῖν
ἔχοι.
Ὡμολογήσαμεν
γάρ,
|
ἔφην, |
εἰ
ἡμῖν
ἀγαθὰ
πολλὰ
παρείη, |
| [275] |
τοίνυν
ἄλλων
τὴν
ἐπίδειξιν
ἡμῖν,
|
ἔφην, |
εἰς
αὖθις
ἀπόθεσθον,
τοῦτο
δ' |
| [297] |
Οὐχ
ὁμοπάτριός
γε,
ὦ
βέλτιστε,
|
ἔφην· |
ἐκείνου
μὲν
γὰρ
Χαιρέδημος
ἦν |
| [279] |
ἀγαθὰ
ὄντα.
Ὡμολόγει.
Τί
οὖν,
|
ἔφην, |
ἔτι
ἡμῖν
λείπεται
τῶν
ἀγαθῶν; |
| [300] |
πρᾶγμα;
ἔφη
ὁ
Διονυσόδωρος.
Ἔγωγε,
|
ἔφην, |
καὶ
πολλά
γε,
ὦ
Διονυσόδωρε. |
| [298] |
τῷ
λίθῳ;
Δέδοικα
μὲν
ἔγωγ'
|
ἔφην, |
μὴ
φανῶ
ὑπὸ
σοῦ
ὁ |
| [288] |
φιλοσοφία
κτῆσις
ἐπιστήμης·
οὐχ
οὕτως;
|
ἔφην. |
Ναί,
ἔφη.
Τίνα
ποτ'
οὖν |
| [298] |
Σωφρονίσκος
καὶ
Χαιρέδημος;
~Πάνυ
(γ'
|
ἔφην· |
ὁ
μέν
γε
ἐμός,
ὁ |
| [302] |
ἃ
ἂν
ψυχὴν
ἔχῃ;
(Ναί,
|
ἔφην. |
Ὁμολογεῖς
οὖν
τῶν
ζῴων
ταῦτα |
| [302] |
θεῷ
ὅτῳ
ἂν
βούλῃ.
Ὡμολόγηκα,
|
ἔφην· |
οὐκ
ἔστιν
γάρ
μοι
ἀνάδυσις, |
| [302] |
τάχιστ'
ἀκοῦσαι)
πάνυ
μὲν
οὖν,
|
ἔφην, |
οὕτως
ἔχει·
τὰ
τοιαῦτά
ἐστιν |
| [282] |
ἅσμενος
ἀκούσας,
τὸ
μὲν
ἐμόν,
|
ἔφην, |
παράδειγμα,
ὦ
Διονυσόδωρέ
τε
καὶ |
| [295] |
ἃ
ἐπίστασαι,
ἢ
οὔ;
Ἔγωγε,
|
ἔφην, |
τῇ
γε
ψυχῇ.
~(Οὗτος
αὖ, |
| [302] |
σοὺς
ὡμολόγηκας
αὐτοὺς
εἶναι;
Ὡμολόγηκα,
|
ἔφην· |
τί
γὰρ
πάθω;
Οὐκοῦν,
ἔφη, |
| [282] |
ἀμαθία
κακόν;
Ὡμολόγει.
~(Ἔτι
τοίνυν,
|
ἔφην, |
τὸ
λοιπὸν
ἐπισκεψώμεθα.
Ἐπειδὴ
εὐδαίμονες |
| [297] |
ὁ
Διονυσόδωρος.
Οὐκ
ἄρα
ἐπίσταμαι,
|
ἔφην, |
τοῦτο
ἐγώ.
Διαφθείρεις,
ἔφη,
τὸν |
| [302] |
Οὐκοῦν
καὶ
ζῷά
εἰσιν;
Ζῷα,
|
ἔφην. |
Τῶν
δέ
γε
ζῴων,
ἔφη, |
| [305] |
ὀνόμασιν)
~Καὶ
ἐγώ,
ἀλλὰ
μέντοι,
|
ἔφην, |
χαρίεν
γέ
τι
πρᾶγμά
ἐστιν |
| [286] |
δὲ
θαυμάσας
τὸν
λόγον,
πῶς,
|
ἔφην, |
ὦ
Διονυσόδωρε,
λέγεις;
Οὐ
γάρ |
| [281] |
συνεχωροῦμεν
ἀλλήλοις.
Ἐν
κεφαλαίῳ
δ'
|
ἔφην, |
ὦ
Κλεινία,
κινδυνεύει
σύμπαντα
ἃ |
| [279] |
αὐτὸν
θαυμάζοντα,
ἆρα
(οὐκ
οἶσθα,
|
ἔφην, |
ὦ
Κλεινία,
ὅτι
περὶ
αὐλημάτων |
| [280] |
δῆτα,
ὦ
Σώκρατες.
Δεῖ
ἄρα,
|
ἔφην, |
ὡς
ἔοικεν,
μὴ
μόνον
κεκτῆσθαι |
| [292] |
τί
(ἔργον)
ἀπεργάζεται;
Οὐ
τὴν
|
τροφὴν |
ἂν
φαίης
τὴν
ἐκ
τῆς |
| [302] |
λόγον
οἷπερ
ἐτελεύτησεν,
ἄπορόν
τινα
|
στροφὴν |
ἔφευγόν
τε
καὶ
ἐστρεφόμην
ἤδη |
| [299] |
ταῦτα
ἐντὸς
καθορῶσιν,
τὴν
ἑαυτῶν
|
κορυφὴν |
ἐν
ταῖς
χερσὶν
ἔχοντες.
~(Πότερον |
| [272] |
ἔπειτα
τὴν
ἐν
τοῖς
δικαστηρίοις
|
μάχην |
κρατίστω
καὶ
ἀγωνίσασθαι
καὶ
ἄλλον |
| [299] |
ᾤμην
σὲ
δεινότερον
εἶναι,
ἅτε
|
ὁπλομάχην |
ὄντα,
καὶ
τόνδε
τὸν
ἑταῖρον. |
| [302] |
οἱ
(θεοί;
Ὡμολόγηκας
γὰρ
ὅσα
|
ψυχὴν |
ἔχει
ζῷα
εἶναι.
Ἢ
οὗτοι |
| [302] |
οὐ
ταῦτα
καλεῖς
ἃ
ἂν
|
ψυχὴν |
ἔχῃ;
(Ναί,
ἔφην.
Ὁμολογεῖς
οὖν |
| [287] |
Οἶσθα
οὖν
τι,
ἔφη,
ῥῆμα
|
ψυχὴν |
ἔχον;
Μὰ
Δία
οὐκ
ἔγωγε. |
| [287] |
ἄρχεις.
Ἀλλ'
ἐρώτα.
Πότερον
οὖν
|
ψυχὴν |
ἔχοντα
νοεῖ
τὰ
νοοῦντα,
ἢ |
| [287] |
ἢ
καὶ
τὰ
ἄψυχα;
Τὰ
|
ψυχὴν |
ἔχοντα.
Οἶσθα
οὖν
τι,
ἔφη, |
| [302] |
οὗτοι
οἱ
θεοὶ
οὐκ
ἔχουσιν
|
ψυχήν; |
Ἔχουσιν,
ἦν
δ'
ἐγώ.
Οὐκοῦν |
| [295] |
ἐπιστήμων.
οἶμαι
γάρ
σε
τὴν
|
ψυχὴν |
λέγειν·
ἢ
οὐ
τοῦτο
λέγεις; |
| [291] |
εἶναι;
ὥσπερ
εἰ
σὲ
ἐγὼ
|
ἐρωτῴην, |
πάντων
ἄρχουσα
ἡ
ἰατρικὴ
ὧν |
| [276] |
δὲ
ἡμᾶς
ὁ
Εὐθύδημος
ἐκπεπληγμένους,
|
ἵν' |
ἔτι
μᾶλλον
θαυμάζοιμεν
αὐτόν,
οὐκ |
| [305] |
ἐπὶ
δικαστήριον
ἀναβεβηκέναι·
ἀλλ'
ἐπαί̈
|
ειν |
αὐτόν
φασι
περὶ
τοῦ
πράγματος |
| [275] |
γὰρ
σμικρὸν
τὸ
ἔργον
δύνασθαι
|
ἀναλαβεῖν |
διεξιόντα
σοφίαν
ἀμήχανον
ὅσην·
ὥστ' |
| [304] |
φατον
διακωλύειν
οὐδέν
μὴ
οὐ
|
παραλαβεῖν |
ὁντινοῦν
εὐπετῶς
τὴν
σφετέραν
σοφίαν. |
| [285] |
δοκεῖ
πρός
με
μὴ
καλῶς
|
λέγειν. |
Ἀλλὰ
σὺ
τὸ
ἀντιλέγειν,
ἔφη, |
| [284] |
πράττουσι,
καὶ
ποιοῦσι;
Ναί.
Τὸ
|
λέγειν |
ἄρα
πράττειν
τε
καὶ
ποιεῖν |
| [286] |
γάρ;
Ἀλ'
ἢ
λέγοντ'
ἀληθῆ
|
λέγειν |
ἢ
μὴ
λέγειν;
Συνεχώρει.
(Πότερον |
| [295] |
οἶμαι
γάρ
σε
τὴν
ψυχὴν
|
λέγειν· |
ἢ
οὐ
τοῦτο
λέγεις;
Οὐκ |
| [282] |
μὲν
οὖν
εὖ
μοι
δοκεῖς
|
(λέγειν, |
ἦ
δ'
ὅς.
Εἰ
ἔστι |
| [304] |
πείθησθε,
εὐλαβήσεσθε
μὴ
πολλῶν
ἐναντίον
|
λέγειν, |
ἵνα
μὴ
ταχὺ
ἐκμαθόντες
ὑμῖν |
| [300] |
καί,
οἷόν
τε
λέγοντα
μηδὲν
|
λέγειν, |
καὶ
σὺ
τοῦτο
ποιεῖν.
(Ἦ |
| [297] |
Οὐ
δοκεῖ
(σοι
ὀρθῶς
ἁδελφὸς
|
λέγειν |
ὁ
πάντ'
εἰδώς;
Ἀδελφὸς
γάρ, |
| [284] |
μηδέποτε
ἐναντίον
ἐμοῦ
οὕτως
ἀγροίκως
|
λέγειν |
~ὅτι
ἐγὼ
τούτους
βούλομαι
(ἐξολωλέναι, |
| [289] |
μοι
δοκεῖς,
ἔφην
ἐγώ,
τεκμήριον
|
λέγειν, |
ὅτι
οὐχ
αὕτη
ἐστὶν
ἡ |
| [305] |
Γοκοῦσί
σοί
τι,
ὦ
Σώκρατες,
|
λέγειν; |
Οὐ
γάρ
τοι
ἀλλὰ
ὅ |
| [300] |
τ'
ἔφη
ὁ
Διονυσόδωρος,
σιγῶντα
|
λέγειν; |
Οὐδ'
ὁπωστιοῦν,
ἦ
δ'
ὃς |
| [286] |
Συνεχώρει.
(Πότερον
οὖν
ψευδῆ
μὲν
|
λέγειν |
οὐκ
ἔστι,
δοξάζειν
μέντοι
ἔστιν; |
| [286] |
κάλλιστα
πεύσεσθαι.
Ἄλλο
τι
ψευδῆ
|
λέγειν |
οὐκ
ἔστιν;
τοῦτο
γὰρ
δύναται |
| [305] |
τούτων
καὶ
αὐτὸς
νυνδὴ
ἔμελλον
|
λέγειν. |
Οὗτοι
γάρ
εἰσιν
μέν,
ὦ |
| [279] |
πάλιν
προτιθέναι
καὶ
δὶς
ταὐτὰ
|
λέγειν. |
Πῶς,
ἔφη,
τοῦτο
λέγεις;
Ἡ |
| [286] |
λέγοντ'
ἀληθῆ
λέγειν
ἢ
μὴ
|
λέγειν; |
Συνεχώρει.
(Πότερον
οὖν
ψευδῆ
μὲν |
| [272] |
καὶ
ἀγωνίσασθαι
καὶ
ἄλλον
διδάξαι
|
λέγειν |
τε
καὶ
συγγράφεσθαι
λόγους
οἵους |
| [283] |
ἐγὼ
οἶμαι
οὐδ'
ὅσιον
εἶναι
|
λέγειν, |
ὡς
ἐγὼ
τόνδε
βουλοίμην
ἂν |
| [284] |
καλούς
τε
καὶ
ἀγαθοὺς
ὁμολογεῖς
|
λέγειν |
ὡς
ἔχει
τὰ
πράγματα;
Ὁμολογῶ. |
| [285] |
καλῶς
λέγειν.
Ἀλλὰ
σὺ
τὸ
|
ἀντιλέγειν, |
ἔφη,
ὦ
γενναῖε
Διονυσόδωρε,
μὴ |
| [285] |
ὦ
Διονυσόδωρε,
οὐκ
οἴει
εἶναι
|
ἀντιλέγειν; |
Οὔκουν
σύ
γ'
ἄν,
ἔφη, |
| [285] |
Διονυσόδωρος,
ὡς
ὄντος,
ἔφη,
τοῦ
|
ἀντιλέγειν, |
ὦ
Κτήσιππε,
ποιῇ
τοὺς
λόγους; |
| [305] |
τὸ
πρᾶγμα
ἐδόκει
(οὐκ
ὀρθῶς
|
ψέγειν |
οὔθ'
οὗτος
οὔτ'
εἴ
τις |
| [303] |
καὶ
αὐτὸς
οὕτω
διετέθην,
ὥστε
|
(ὁμολογεῖν |
μηδένας
πώποτε
ἀνθρώπους
ἰδεῖν
οὕτω |
| [304] |
καὶ
οὔτε
φύσιν
οὔθ'
ἡλικίαν
|
ἐξείργειν |
οὐδεμίαν
ὃ
δὲ
καὶ
σοὶ |
| [297] |
δέω
μὴ
οὐ
δύο
γε
|
φεύγειν. |
Πολὺ
γάρ
(πού
εἰμι
φαυλότερος |
| [289] |
δεῖ,
ὡς
ἔοικεν,
ἡμᾶς
λυροποιοὺς
|
δεῖν |
(εἶναι
καὶ
τοιαύτης
τινὸς
ἐπιστήμης |
| [282] |
πατρός
γε
δήπου
τοῦτο
οἰόμενον
|
δεῖν |
παραλαμβάνειν
πολὺ
μᾶλλον
ἢ
χρήματα, |
| [295] |
καὶ
παρὰ
τοῦτον
φοιτᾶν,
ᾠήθην
|
δεῖν |
ὑπείκειν,
μή
με
σκαιὸν
ἡγησάμενος |
| [278] |
σοφίαν·
νῦν
δέ,
μοι
δοκεῖ,
|
δεῖν |
ᾠηθήτην
πρότερον
παῖσαι
πρὸς
σέ. |
| [303] |
ὥστε
(ὁμολογεῖν
μηδένας
πώποτε
ἀνθρώπους
|
ἰδεῖν |
οὕτω
σοφούς,
καὶ
παντάπασι
καταδουλωθεὶς |
| [288] |
αὐτοῖν
πάγκαλον
φανεῖσθαι,
ἐπειδὰν
ἄρξωνται
|
σπουδάζειν. |
Ἀλλὰ
δεώμεθα
καὶ
παραμυθώμεθα
καὶ |
| [294] |
σπουδάζετον,
καὶ
μόλις
ὑμᾶς
προυκαλεσάμην
|
σπουδάζειν |
αὐτὼ
τῷ
ὄντι
πάντα
ἐπίστασθον; |
| [303] |
ἐπὶ
τὸ
ἐπαινεῖν
τε
καὶ
|
ἐγκωμιάζειν |
αὐτὼ
ἐτραπόμην,
καὶ
εἶπον·
ὦ |
| [286] |
ἔστι,
δοξάζειν
μέντοι
ἔστιν;
Οὐδὲ
|
δοξάζειν, |
ἔφη.
Οὐδ'
ἄρα
ψευδής,
ἦν |
| [286] |
ψευδῆ
μὲν
λέγειν
οὐκ
ἔστι,
|
δοξάζειν |
μέντοι
ἔστιν;
Οὐδὲ
δοξάζειν,
ἔφη. |
| [287] |
μήτε
ψεύδεσθαι
ἔστιν
μήτε
ψευδῆ
|
δοξάζειν |
μήτε
ἀμαθῆ
εἶναι,
ἄλλο
τι |
| [283] |
ᾠηθήτην
ἄρα
ἡμᾶς
τὸ
πρότερον
|
παίζειν, |
ἡνίκα
ἐκελεύομεν
διαλεχθῆναι
τῷ
νεανίσκῳ |
| [278] |
ἂν
μᾶλλον
εἰδείη
πῇ
ἔχει,
|
προσπαίζειν |
δὲ
οἷός
τ'
ἂν
εἴη |
| [278] |
καί
φημι
ἐγώ
σοι
τούτους
|
προσπαίζειν |
παιδιὰν
δὲ
λέγω
διὰ
ταῦτα, |
| [272] |
ἐμὲ
διδάσκει
ἔτι
καὶ
νῦν
|
κιθαρίζειν· |
ὁρῶντες
οὖν
οἱ
παῖδες
οἱ |
| [303] |
πάνυ
ὀλίγῳ
χρόνῳ
ὁντινοῦν
ἂν
|
μαθεῖν |
ἀνθρώπων·
ἔγνων
ἔγωγε
καὶ
τῷ |
| [277] |
φησι
Πρόδικος,
περὶ
ὀνομάτων
ὀρθότητος
|
μαθεῖν |
δεῖ·
ὃ
δὴ
καὶ
ἐνδείκνυσθόν |
| [273] |
ποιῆσαι
δυνατὸν
εἶναι
αὐτὸν
αὑτῷ
|
βοηθεῖν |
ἐν
τοῖς
δικαστηρίοις,
ἄν
τις |
| [272] |
(ἐνταῦθα
δέ
γε
ἑτέρους
πειράσομαι
|
πείθειν. |
Καὶ
σὺ
τί
οὐ
συμφοιτᾷς; |
| [284] |
σε
ὡς
ἑταῖρον,
καὶ
πειρῶμαι
|
πείθειν |
μηδέποτε
ἐναντίον
ἐμοῦ
οὕτως
ἀγροίκως |
| [288] |
τούτοις
πειράσομαι,
ὅπως
ἂν
δύνωμαι,
|
διελθεῖν, |
ἐάν
πως
ἐκκαλέσωμαι
καὶ
ἐλεήσαντέ |
| [302] |
σοι
ἐξουσία
ᾖ
πάντα
ταῦτα
|
ποιεῖν |
ἃ
νυνδὴ
ἐγὼ
ἔλεγον;
Ὁμολογῶ. |
| [289] |
τις
ἔστιν
ἐπιστήμη
(ὥστε
ἀθανάτους
|
ποιεῖν, |
ἄνευ
τοῦ
ἐπίστασθαι
τῇ
ἀθανασίᾳ |
| [284] |
λέγειν
ἄρα
πράττειν
τε
καὶ
|
ποιεῖν |
ἐστιν;
Ὡμολόγησεν.
Οὐκ
ἄρα
τά |
| [300] |
μηδὲν
λέγειν,
καὶ
σὺ
τοῦτο
|
ποιεῖν. |
(Ἦ
γὰρ
οὐχ
οἷόν
τ' |
| [292] |
ἀγαθὰ
ἐφάνη,
ἔδει
δὲ
σοφοὺς
|
ποιεῖν |
καὶ
ἐπιστήμης
μεταδιδόναι,
εἴπερ
ἔμελλεν |
| [289] |
ᾗ
συμπέπτωκεν
ἅμα
τό
τε
|
ποιεῖν |
καὶ
τὸ
ἐπίστασθαι
χρῆσθαι
τούτῳ |
| [285] |
ἀφρόνων
χρηστούς
τε
καὶ
ἔμφρονας
|
ποιεῖν, |
καὶ
τοῦτο
εἴτε
αὐτὼ
ηὑρήκατον |
| [291] |
καὶ
πάντων
ἄρχουσα
πάντα
χρήσιμα
|
ποιεῖν. |
(ΚΡΙΤΩΝ)
Οὐκοῦν
καλῶς
ὑμῖν
ἐδόκει, |
| [278] |
ἰδιωτικῶς
τε
καὶ
γελοίως
αὐτὸ
|
ποιεῖν, |
μή
μου
καταγελᾶτε·
ὑπὸ
προθυμίας |
| [289] |
εἰ
τὰς
πέτρας
χρυσᾶς
ἐπισταίμεθα
|
(ποιεῖν, |
οὐδενὸς
ἂν
ἀξία
ἡ
ἐπιστήμη |
| [282] |
αὐτὸς
ἐν
νῷ
ἔχεις
αὐτὸ
|
ποιεῖν; |
Πάνυ
μὲν
οὖν,
ἔφη,
ὦ |
| [295] |
εἰ
δοκεῖ
σοι,
(Εὐθύδημε,
οὕτω
|
ποιεῖν, |
ποιητέον·
σὺ
γὰρ
πάντως
που |
| [289] |
περὶ
λόγους
χωρὶς
ἡ
τοῦ
|
ποιεῖν |
τέχνη
καὶ
ἡ
τοῦ
χρῆσθαι. |
| [289] |
ἰατρικῆς
οὔτε
ἄλλης
οὐδεμιᾶς,
ἥτις
|
ποιεῖν |
τι
ἐπίσταται,
χρῆσθαι
δὲ
μὴ |
| [282] |
τῶν
ὄντων
εὐδαίμονα
καὶ
εὐτυχῆ
|
ποιεῖν |
τὸν
(ἄνθρωπον,
ἄλλο
τι
ἢ |
| [285] |
εἶναι
τὴν
νεωστὶ
ηὑρημένην
ἀγαθοὺς
|
ποιεῖν |
τοὺς
ἀνθρώπους
ἐκ
πονηρῶν
συγχωρήσωμεν |
| [284] |
μὴ
οἷόν
τ'
εἶναι
μηδένα
|
ποιεῖν |
ὥστε
κατὰ
τὸν
σὸν
λόγον |
| [289] |
χρῆσθαι
οἷς
ἐκεῖνοι
ἠργάσαντο,
οἱ
|
λογοποιεῖν |
αὐτοὶ
ἀδύνατοι·
δῆλον
οὖν
ὅτι |
| [299] |
ἀγαθὸν
νομίζεις
εἶναι
ἀσθενοῦντι
φάρμακον
|
πιεῖν |
ἢ
οὐκ
ἀγαθὸν
εἶναι
δοκεῖ |
| [293] |
ἀπορίᾳ
ἐνεπεπτώκη,
πᾶσαν
ἤδη
φωνὴν
|
ἠφίειν, |
δεόμενος
τοῖν
ξένοιν
ὥσπερ
Διοσκούρων |
| [295] |
παρὰ
τοῦτον
φοιτᾶν,
ᾠήθην
δεῖν
|
ὑπείκειν, |
μή
με
σκαιὸν
ἡγησάμενος
φοιτητὴν |
| [305] |
τούτους
εἰς
δόξαν
καταστήσωσιν
μηδενὸς
|
δοκεῖν |
ἀξίους
εἶναι,
ἀναμφισβητήτως
ἤδη
παρὰ |
| [306] |
ὄντες
τῇ
ἀληθείᾳ
ζητοῦσι
πρῶτοι
|
δοκεῖν |
εἶναι.
Συγγιγνώσκειν
μὲν
οὖν
αὐτοῖς |
| [273] |
μαθηταὶ
ἅμα
αὖ
πολλοὶ
ἐμοὶ
|
δοκεῖν· |
εἰσελθόντε
δὲ
περιπατείτην
ἐν
τῷ |
| [297] |
ἐκ
θαλάττης
ἀφιγμένῳ,
νεωστί,
μοι
|
δοκεῖν, |
καταπεπλευκότι·
ὃς
ἐπειδὴ
αὐτὸν
ἐλύπει |
| [305] |
πρὸς
δὲ
τῷ
εἶναι
καὶ
|
δοκεῖν |
πάνυ
παρὰ
πολλοῖς,
ὥστε
παρὰ |
| [274] |
πόρρω
καθεζόμενος
τοῦ
Κλεινίου
κἀμοὶ
|
δοκεῖν |
ὡς
ἐτύγχανεν
ὁ
Εὐθύδημος
ἐμοὶ |
| [283] |
νεανίσκῳ
σοφίαν
τε
καὶ
ἀρετὴν
|
ἀσκεῖν. |
Ὁ
οὖν
πρεσβύτερος
αὐτῶν,
ὁ |
| [301] |
δ'
ὅς,
τὰ
σαυτοῦ
οἴει
|
γιγνώσκειν; |
Εἰ
μή
τι
σὺ
ἄλλο |
| [288] |
τι
ἡμᾶς
ὀνήσειεν,
εἰ
ἐπισταίμεθα
|
γιγνώσκειν |
περιιόντες
ὅπου
τῆς
γῆς
χρυσίον |
| [306] |
ἀληθείᾳ
ζητοῦσι
πρῶτοι
δοκεῖν
εἶναι.
|
Συγγιγνώσκειν |
μὲν
οὖν
αὐτοῖς
χρὴ
τῆς |
| [305] |
τις
ἄλλος
ψέγει·
τὸ
μέντοι
|
ἐθέλειν |
διαλέγεσθαι
τοιούτοις
ἐναντίον
πολλῶν
ἀνθρώπων |
| [277] |
περὶ
τοῦτον
ὃν
ἂν
μέλλωσι
|
τελεῖν. |
Καὶ
γὰρ
ἐκεῖ
χορεία
τίς |
| [296] |
ἦν
δ'
ἐγώ,
ἐπειδὴ
δεῖ
|
ἀφελεῖν |
τὸ
ὅταν.
Οὐκοῦν
ἀεὶ
μὲν |
| [305] |
παρὰ
πολλοῖς,
ὥστε
παρὰ
πᾶσιν
|
εὐδοκιμεῖν |
(ἐμποδὼν
σφίσιν
εἶναι
οὐδένας
ἄλλους |
| [276] |
ἦν
δ'
ἐγώ,
δοκεῖτέ
μοι
|
εὐδοκιμεῖν |
παρὰ
τοῖς
μαθηταῖς.
Ἐν
δὲ |
| [283] |
ὑμεῖς
οἱ
ἄλλοι,
ὅσοι
φατὲ
|
ἐπιθυμεῖν |
τόνδε
τὸν
νεανίσκον
σοφὸν
γενέσθαι, |
| [277] |
τὸ
μανθάνειν
οὐκ
ἐπιστήμην
ἐστὶ
|
λαμβάνειν |
τούτου
οὗ
ἄν
τις
μανθάνῃ; |
| [282] |
γε
δήπου
τοῦτο
οἰόμενον
δεῖν
|
παραλαμβάνειν |
πολὺ
μᾶλλον
ἢ
χρήματα,
καὶ |
| [274] |
(καὶ
διδάξοντε,
ἐάν
τις
ἐθέλῃ
|
μανθάνειν. |
Ἀλλ'
ὅτι
μὲν
ἐθελήσουσιν
ἅπαντες |
| [274] |
ἤδη
ὡς
χρὴ
παρ'
ὑμῶν
|
μανθάνειν |
δύναισθ'
ἂν
ἀγαθὸν
ποιῆσαι
(ἄνδρα |
| [287] |
ἂν
(παραδοῦναι
ἀνθρώπων
τῷ
ἐθέλοντι
|
μανθάνειν; |
Εἶτ'
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
ὁ |
| [278] |
μὲν
αὐτὸ
συνιέναι
καλοῦσιν
ἢ
|
μανθάνειν, |
ἔστι
δ'
ὅτε
καὶ
μανθάνειν |
| [274] |
Εὐθυδήμῳ
ὅτι
πάντες
ἕτοιμοι
εἶεν
|
(μανθάνειν· |
ὅ
τε
οὖν
Κτήσιππος
συνέφη |
| [277] |
ξένω,
ὅτι
οὐκ
ᾔδησθα
τὸ
|
μανθάνειν |
ὅτι
οἱ
ἄνθρωποι
καλοῦσι
μὲν |
| [277] |
Κλεινία.
Εἰπὲ
γάρ
μοι,
τὸ
|
μανθάνειν |
οὐκ
ἐπιστήμην
ἐστὶ
λαμβάνειν
τούτου |
| [278] |
μανθάνειν,
ἔστι
δ'
ὅτε
καὶ
|
μανθάνειν |
σὲ
δὲ
τοῦτο,
ὡς
οὗτοι |
| [293] |
ἔχοντα·
πολὺ
γὰρ
ῥᾷον
ἢ
|
μανθάνειν |
τηλικόνδε
ἄνδρα.
Φέρε
δή
μοι |
| [287] |
πράττη;
Πράττοντα
γὰρ
οὐκ
ἔστιν
|
ἁμαρτάνειν |
τούτου
ὃ
πράττει·
οὐχ
οὕτω |
| [287] |
ἀμαθῆ
εἶναι,
ἄλλο
τι
οὐδ'
|
ἐξαμαρτάνειν |
ἔστιν,
ὅταν
τίς
τι
πράττη; |
| [288] |
ὀρθῶς
(λέγεις,
φάσκων
οὐκ
εἶναι
|
ἐξαμαρτάνειν. |
Καὶ
ταῦτα
οὐ
πρὸς
ἃ |
| [287] |
νοεῖ
τὰ
ῥήματα;
πότερα
φῂς
|
ἐξαμαρτάνειν |
με
ἢ
οὔ;
Εἰ
γὰρ |
| [280] |
ἀλλ'
ἀνάγκη
ὀρθῶς
πράττειν
καὶ
|
τυγχάνειν· |
ἦ
γὰρ
ἂν
οὐκέτι
σοφία |
| [288] |
μὲν
ὁ
λόγος
ἐν
ταὐτῷ
|
μένειν |
καὶ
ἔτι
ὥσπερ
τὸ
παλαιὸν |
| [279] |
γ'
ἔφη.
Οὐκοῦν
καὶ
τὸ
|
ὑγιαίνειν |
καὶ
τὸ
(καλὸν
εἶναι
καὶ |
| [303] |
τῆς
σοφίας
αὐτοῖν
ἐπὶ
τὸ
|
ἐπαινεῖν |
τε
καὶ
ἐγκωμιάζειν
αὐτὼ
ἐτραπόμην, |
| [285] |
Καίτοι
με
οἴεται
Διονυσόδωρος
οὑτοσὶ
|
χαλεπαίνειν |
αὐτῷ·
ἐγὼ
δὲ
οὐ
χαλεπαίνω, |
| [306] |
χρὴ
τῆς
ἐπιθυμίας
καὶ
μὴ
|
χαλεπαίνειν, |
ἡγεῖσθαι
μέντοι
τοιούτους
εἶναι
οἷοί |
| [299] |
ἀγαθὸν
εἶναι
φάρμακον,
ὅταν
δέῃ,
|
πίνειν |
ἀνθρώπῳ,
ἄλλο
τι
τοῦτο
τὸ |
| [299] |
τὸ
ἀγαθὸν
ὡς
πλεῖστον
δεῖ
|
πίνειν, |
καὶ
καλῶς
ἐκεῖ
ἕξει,
ἐάν |
| [280] |
εἰ
ἡμῖν
ἀγαθὰ
πολλὰ
παρείη,
|
εὐδαιμονεῖν |
ἂν
καὶ
εὖ
πράττειν.
Συνέφη. |
| [282] |
τις
μία
ἣν
δεῖ
λαβόντα
|
εὐδαιμονεῖν |
τε
καὶ
ἀγαθὸν
ἄνδρα
εἶναι, |
| [302] |
Ζεὺς
πατρῷος;
Καὶ
ἐγὼ
ὑποπτεύσας
|
ἥξειν |
τὸν
λόγον
οἷπερ
ἐτελεύτησεν,
ἄπορόν |
| [272] |
Αὐτὼ
γὰρ
τούτω,
ὡς
ἔπος
|
εἰπεῖν, |
γέροντε
ὄντε
ἠρξάσθην
ταύτης
τῆς |
| [283] |
εἰ
μὴ
ἀγροικότερον,
ἔφη,
ἦν
|
εἰπεῖν, |
εἶπον
ἄν·
Σοὶ
εἰς
κεφαλήν, |
| [272] |
ὡς
οὐκ
ἂν
ἔχοιμί
γε
|
εἰπεῖν |
ὅτι
οὐ
προσεῖχον
τὸν
νοῦν |
| [279] |
σοφῶν
κυβερνητῶν,
ὡς
ἐπὶ
πᾶν
|
εἰπεῖν; |
Οὐ
δῆτα.
~Τί
δέ;
Στρατευόμενος |
| [279] |
γε
τὸ
μέγιστον
τῶν
ἀγαθῶν
|
παραλιπεῖν. |
Τί
τοῦτο;
Ἦ
δ'
ὅς. |
| [305] |
Ἀτὰρ
οὔπω
οἶδα
ὅτι
μέλλω
|
ἐρεῖν. |
Ποτέρων
ἦν
ὁ
προσελθών
σοι |
| [299] |
οἶμαί
τί
σε
τῶν
καλῶν
|
ἐρεῖν. |
Σὺ
ἄριστα
εἴσῃ,
ἔφη·
ἀλλ' |
| [285] |
τοῖς
ξένοις,
καὶ
ἐὰν
βούλωνται
|
δέρειν |
ἔτι
μᾶλλον
ἢ
νῦν
δέρουσιν, |
| [301] |
Τί
δέ,
σφάττειν
τε
καὶ
|
ἐκδέρειν |
καὶ
τὰ
μικρὰ
κρέα
κατακόψαντα |
| [301] |
φῄς,
τὸν
μάγειρον
κατακόπτειν
καὶ
|
ἐκδέρειν; |
ὡμολόγησας
ταῦτα
ἢ
οὔ;
Ὡμολόγησα, |
| [271] |
οὐ
πολύ
τι
τὴν
ἡλικίαν
|
διαφέρειν |
Κριτοβούλου.
Ἀλλ'
ἐκεῖνος
μὲν
σκληφρός, |
| [288] |
ὡς
οὐδὲν
ὑμῖν
μέλει
τοῦ
|
παραληρεῖν. |
Καὶ
ἐγὼ
φοβηθεὶς
μὴ
λοιδορία |
| [307] |
ποίει,
ὦ
Κρίτων,
ἀλλ'
ἐάσας
|
χαίρειν |
τοὺς
ἐπιτηδεύοντας
φιλοσοφίαν,
εἴτε
χρηστοί |
| [279] |
τι
οὐδὲ
τοῦτο
ἔοικεν
εἶναι
|
εὐπορεῖν; |
Πᾶς
γὰρ
ἂν
ἡμῖν
εἴποι |
| [279] |
τιθῶμεν
ὡς
ἀγαθά,
ὀρθῶς
ἡμᾶς
|
θήσειν, |
ἢ
ἐὰν
μή;
Ἵσως
γὰρ |
| [271] |
(καὶ
μάχῃ,
ᾗ
πάντων
ἔστι
|
κρατεῖν) |
~ἐν
ὅπλοις
γὰρ
αὐτώ
τε |
| [304] |
μέν
μοι
δοκεῖ
εἶναι
τὸ
|
νουθετεῖν |
σε,
ὅμως
δέ,
ἅ
γ' |
| [282] |
Κλεινία,
οὐδὲ
νεμεσητὸν
ἕνεκα
τούτου
|
ὑπηρετεῖν |
καὶ
δουλεύειν
καὶ
ἐραστῇ
καὶ |
| [281] |
εἶναι
τῶν
ἐναντίων,
ὅσῳ
δυνατώτερα
|
ὑπηρετεῖν |
τῷ
ἡγουμένῳ
κακῷ
ὄντι,
ἐὰν |
| [282] |
καὶ
παντὶ
ἀνθρώπῳ,
ὁτιοῦν
ἐθέλοντα
|
ὑπηρετεῖν |
τῶν
καλῶν
ὑπηρετημάτων,
προθυμούμενον
σοφὸν |
| [288] |
ἔτι
ὥσπερ
τὸ
παλαιὸν
καταβαλὼν
|
πίπτειν, |
καὶ
ὥστε
τοῦτο
μὴ
πάσχειν |
| [301] |
γε,
ὡς
φῄς,
τὸν
μάγειρον
|
κατακόπτειν |
καὶ
ἐκδέρειν;
ὡμολόγησας
ταῦτα
ἢ |
| [274] |
μεγέθους
τοῦ
ἐπαγγέλματος
οὐδὲν
θαυμαστὸν
|
ἀπιστεῖν. |
Ἀλλ'
εὖ
ἴσθι,
ὦ
Σώκρατες, |
| [291] |
καὶ
ἡ
αἰτία
τοῦ
ὀρθῶς
|
πράττειν |
ἐν
τῇ
(πόλει,
καὶ
ἀτεχνῶς |
| [278] |
γε
πάντες
ἄνθρωποι
βουλόμεθα
εὖ
|
πράττειν; |
Ἢ
τοῦτο
μὲν
ἐρώτημα
ὧν |
| [280] |
τι
σοφία,
ἀλλ'
ἀνάγκη
ὀρθῶς
|
πράττειν |
καὶ
τυγχάνειν·
ἦ
γὰρ
ἂν |
| [280] |
ἐγώ,
ὅτι
εὐτυχέστερον
ἂν
οἴει
|
πράττειν |
μετὰ
σοφοῦ
πράττων
ἢ
μετὰ |
| [278] |
γὰρ
οὐ
βούλεται
ἀνθρώπων
εὖ
|
πράττειν; |
~Οὐδεὶς
ὅστις
οὔκ,
ἔφη
(ὁ |
| [279] |
μετὰ
τοῦτο,
ἐπειδὴ
βουλόμεθα
εὖ
|
πράττειν, |
πῶς
ἂν
εὖ
πράττοιμεν;
Ἆρ' |
| [280] |
παρείη,
εὐδαιμονεῖν
ἂν
καὶ
εὖ
|
πράττειν. |
Συνέφη.
Ἆρ'
οὖν
εὐδαιμονοῖμεν
ἂν |
| [284] |
ποιοῦσι;
Ναί.
Τὸ
λέγειν
ἄρα
|
πράττειν |
τε
καὶ
ποιεῖν
ἐστιν;
Ὡμολόγησεν. |
| [301] |
δέ,
κεραμεύειν;
Κεραμέα.
Τί
δέ,
|
σφάττειν |
τε
καὶ
ἐκδέρειν
καὶ
τὰ |
| [288] |
εἰ
ἄνευ
πραγμάτων
καὶ
τοῦ
|
ὀρύττειν |
τὴν
γῆν
τὸ
πᾶν
ἡμῖν |
| [279] |
ἂν
ἡμῖν
εἴποι
ὅτι
τὸ
|
πλουτεῖν |
ἀγαθόν·
ἦ
γάρ·
Πάνυ
γ' |
| [301] |
ἑκάστοις
τῶν
δημιουργῶν;
πρῶτον
τίνα
|
χαλκεύειν |
προσήκει,
οἶσθα;
Ἔγωγε·
ὅτι
χαλκέα. |
| [282] |
νεμεσητὸν
ἕνεκα
τούτου
ὑπηρετεῖν
καὶ
|
δουλεύειν |
καὶ
ἐραστῇ
καὶ
παντὶ
ἀνθρώπῳ, |
| [301] |
Ἔγωγε·
ὅτι
χαλκέα.
Τί
δέ,
|
κεραμεύειν; |
Κεραμέα.
Τί
δέ,
σφάττειν
τε |
| [285] |
ἐγώ,
ἐπειδὴ
καὶ
πρεσβύτης
εἰμί,
|
παρακινδυνεύειν |
ἕτοιμος
καὶ
παραδίδωμι
ἐμαυτὸν
Διονυσοδώρῳ |
| [304] |
ὅτι
οὐδὲ
τοῦ
χρηματίζεσθαί
φατον
|
διακωλύειν |
οὐδέν
μὴ
οὐ
παραλαβεῖν
ὁντινοῦν |
| [291] |
κρινεῖς,
ὦ
Κρίτων,
ἐὰν
βούλῃ
|
ἀκούειν |
καὶ
τὰ
μετὰ
ταῦτα
συμβάντα |
| [271] |
ὄχλος
περιειστήκει,
ὥστ'
ἔγωγε
βουλόμενος
|
ἀκούειν |
προσελθὼν
οὐδὲν
οἷός
τ'
ἦ |
| [277] |
νόμισον
τὰ
πρῶτα
τῶν
ἱερῶν
|
ἀκούειν |
τῶν
σοφιστικῶν.
Πρῶτον
γάρ,
ὥς |
| [304] |
γὰρ
οἷός
τ'
ἦ
προσστὰς
|
κατακούειν |
ὑπὸ
τοῦ
ὄχλου.
Καὶ
μήν, |
| [294] |
ἐστον;
Καὶ
ναὶ
μὰ
Δία
|
καττύειν, |
ἔφη.
Ἦ
καὶ
τὰ
τοιαῦτα, |
| [294] |
Πάνυ
γ'
ἔφη.
Ἦ
καὶ
|
νευρορραφεῖν |
δυνατώ
ἐστον;
Καὶ
ναὶ
μὰ |
| [275] |
τὸν
νεανίσκον
πείσατον
ὡς
χρὴ
|
φιλοσοφεῖν |
καὶ
ἀρετῆς
ἐπιμελεῖσθαι,
καὶ
χαριεῖσθον |
| [282] |
ἢ
φαίης
ἂν
ἀναγκαῖον
εἶναι
|
φιλοσοφεῖν |
καὶ
αὐτὸς
ἐν
νῷ
ἔχεις |
| [272] |
τοῖς
λόγοις
μάχεσθαί
τε
καὶ
|
ἐξελέγχειν |
(τὸ
ἀεὶ
λεγόμενον,
ὁμοίως
ἐάντε |
| [299] |
ὅπλα
ἔχειν,
ὡς
πλεῖστα
δεῖ
|
ἔχειν |
δόρατά
τε
καὶ
ἀσπίδας,
ἐπειδήπερ |
| [277] |
Τὸ
ἄρα
μὴ
ἐπίστασθαι
(μήπω
|
ἔχειν |
ἐπιστήμην
ἐστίν;
Ὡμολόγει
αὐτῷ.
Πότερον |
| [277] |
δ'
ὅς,
ἄλλο
τι
ἢ
|
ἔχειν |
ἐπιστήμην
ἤδη
ἐστίν;
Συνέφη.
Τὸ |
| [299] |
ὅς.
Οὐκοῦν
ἀεὶ
δεῖ
αὐτὸ
|
ἔχειν |
καὶ
πανταχοῦ
καὶ
ὡς
μάλιστα |
| [299] |
δοκεῖ
σοι
χρῆναι
ἀεί
τ'
|
ἔχειν |
καὶ
πανταχοῦ;
Σφόδρα
γ'
ἔφη. |
| [305] |
εἰκότως·
μετρίως
μὲν
γὰρ
φιλοσοφίας
|
ἔχειν, |
μετρίως
δὲ
πολιτικῶν,
(πάνυ
ἐξ |
| [274] |
ὥσπερ
θεὼ
προσαγορεύω,
~συγγνώμην
(δεόμενος
|
ἔχειν |
μοι
τῶν
ἔμπροσθεν
εἰρημένων.
Ἀλλ' |
| [299] |
ὅς,
ἀγαθὸν
δοκεῖ
σοι
εἶναι
|
ἔχειν; |
Πάνυ,
καὶ
ταῦτά
γε
πολύ, |
| [285] |
μοι
ἐδόκουν
ἀγριωτέρως
πρὸς
ἀλλήλους
|
ἔχειν, |
προσέπαιζόν
τε
τὸν
Κτήσιππον
καὶ |
| [280] |
ὅπως
ἐν
κεφαλαίῳ
οὕτω
τοῦτο
|
ἔχειν, |
σοφίας
παρούσης,
ᾧ
ἂν
παρῇ, |
| [299] |
πολέμῳ
ἐπειδὴ
ἀγαθόν
ἐστιν
ὅπλα
|
ἔχειν, |
ὡς
πλεῖστα
δεῖ
ἔχειν
δόρατά |
| [305] |
οὕτως
ἦν
ἄτοπος,
ἐθέλων
ἑαυτὸν
|
παρέχειν |
ἀνθρώποις
οἷς
οὐδὲν
μέλει
ὅτι |
| [285] |
αὐτός,
ὦ
Σώκρατες,
ἕτοιμός
εἰμι
|
παρέχειν |
ἐμαυτὸν
τοῖς
ξένοις,
καὶ
ἐὰν |
| [292] |
φαίης
τὴν
ἐκ
τῆς
γῆς
|
παρέχειν |
ἡμῖν;
(ΚΡΙΤΩΝ)
Ἔγωγε.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Τί |
| [292] |
εἴη,
οἷον
πλουσίους
τοὺς
πολίτας
|
παρέχειν |
καὶ
ἐλευθέρους
καὶ
ἀστασιάστους
πάντα |
| [305] |
πολιτικῶν,
(πάνυ
ἐξ
εἰκότος
λόγου-
|
μετέχειν |
γὰρ
ἀμφοτέρων
ὅσον
ἔδει,
ἐκτὸς |
| [291] |
στρατηγικὴ
καὶ
αἱ
ἄλλαι
παραδιδόναι
|
ἄρχειν |
τῶν
ἔργων
ὧν
αὐταὶ
δημιουργοί |
| [288] |
πίπτειν,
καὶ
ὥστε
τοῦτο
μὴ
|
πάσχειν |
οὐδ'
ὑπὸ
τῆς
ὑμετέρας
πω |
| [280] |
Συνεχώρει.
Ἡ
σοφία
ἄρα
πανταχοῦ
|
εὐτυχεῖν |
ποιεῖ
τοὺς
ἀνθρώπους.
Οὐ
γὰρ |
| [301] |
καὶ
τὰ
μικρὰ
κρέα
κατακόψαντα
|
ἕψειν |
καὶ
ὀπτᾶν;
(Μάγειρον,
ἦν
δ' |
| [285] |
ὥστε
ἀπολέσαντες
πονηρὸν
ὄντα
χρηστὸν
|
πάλιν |
ἀποφῆναι·
εἰ
τοῦτο
ἐπίστασθον
δῆλον |
| [298] |
ὁ
Χαιρέδημος,
ὑπολαβὼν
ὁ
Εὐθύδημος,
|
πάλιν |
αὖ
ὁ
Σωφρονίσκος
ἕτερος
ὢν |
| [295] |
ἔχων
ἰδιώτου
ἀνθρώπου.
Ἐρώτα
οὖν
|
πάλιν |
ἐξ
ἀρχῆς.
Ἀποκρίνου
δή,
ἔφη, |
| [280] |
εὐτυχίας·
ἐπειδὴ
δὲ
τοῦτο
συνωμολογησάμεθα,
|
πάλιν |
ἐπυνθανόμην
αὐτοῦ
τὰ
πρότερον
ὡμολογημένα |
| [291] |
συμβάντα
ἡμῖν.
Αὖθις
γὰρ
δὴ
|
πάλιν |
ἐσκοποῦμεν
ὧδέ
πως·
φέρε,
πάντων |
| [277] |
ὥσπερ
σφαῖραν
ἐκδεξάμενος
τὸν
λόγον
|
πάλιν |
ἐστοχάζετο
τοῦ
μειρακίου,
καὶ
εἶπεν· |
| [288] |
ἐγὼ
φοβηθεὶς
μὴ
λοιδορία
γένηται,
|
πάλιν |
κατεπράυνον
τὸν
Κτήσιππον
καὶ
εἶπον· |
| [279] |
λέγεις,
ἔφη.
Καὶ
ἐγὼ
αὖ
|
πάλιν |
μετανοήσας
εἶπον
ὅτι
ὀλίγου
καταγέλαστοι |
| [276] |
μὴ
ἐπίστανται;
Καὶ
ὁ
Διονυσόδωρος
|
πάλιν |
μικρὸν
πρός
με
ψιθυρίσας,
(καὶ |
| [293] |
οὗτος
ὃς
εἶ,
καὶ
αὖ
|
πάλιν |
οὐκ
εἶ,
κατὰ
ταὐτὰ
ἅμα. |
| [273] |
τὸ
εἰωθὸς
σημεῖον
τὸ
δαιμόνιον.
|
~Πάλιν |
οὖν
ἐκαθεζόμην,
καὶ
ὀλίγῳ
(ὕστερον |
| [295] |
ἐξ
ἀρχῆς.
Ἀποκρίνου
δή,
ἔφη,
|
πάλιν, |
πότερον
ἐπίστασαί
τῳ
ἃ
ἐπίστασαι, |
| [279] |
δήπου,
ὃ
πάλαι
πρόκειται,
τοῦτο
|
πάλιν |
προτιθέναι
καὶ
δὶς
ταὐτὰ
λέγειν. |
| [288] |
οὖν
μοι
δοκῶ
καὶ
αὐτὸς
|
πάλιν |
ὑφηγήσασθαι
οἵω
προσεύχομαι
αὐτὼ
φανῆναί |
| [291] |
ἤδη
ἐπὶ
τέλει
εἶναι,
περικάμψαντες
|
πάλιν |
ὥσπερ
ἐν
ἀρχῇ
τῆς
(ζητήσεως |
| [290] |
τὸν
αὐτὸν
(τρόπον·
ἐπειδὰν
ἢ
|
πόλιν |
τινὰ
θηρεύσωνται
ἢ
στρατόπεδον,
παραδιδόασι |
| [274] |
αὐτὼ
κοινῇ
πάντες
ἐπιδείξασθαι
τὴν
|
δύναμιν |
τῆς
σοφίας.
Εἶπον
οὖν
ἐγώ· |
| [296] |
ἐγώ,
ἐπειδήπερ
γε
οὐδεμίαν
ἔχει
|
δύναμιν |
τὸ
ἃ
ἐπίσταμαι,
πάντα
δὲ |
| [280] |
ἔχοι.
Ὡμολογήσαμεν
γάρ,
ἔφην,
εἰ
|
ἡμῖν |
ἀγαθὰ
πολλὰ
παρείη,
εὐδαιμονεῖν
ἂν |
| [292] |
γε.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Οἳ
τί
ἔσονται
|
ἡμῖν |
ἀγαθοὶ
καὶ
τί
χρήσιμοι;
ἢ |
| [302] |
τῆς
πόλεως
ἀπῳκισμένοι
εἰσὶν
οὔθ'
|
ἡμῖν, |
(ἀλλὰ
Ἀπόλλων
πατρῷος
διὰ
τὴν |
| [279] |
μή;
Ἵσως
γὰρ
ἄν
τις
|
ἡμῖν |
ἀμφισβητήσειεν·
σοὶ
δὲ
πῶς
δοκεῖ; |
| [291] |
ἄρχουσα
ἡ
βασιλικὴ
τέχνη
τὶ
|
ἡμῖν |
(ἀπεργάζεται
ἔργον
ἢ
οὐδέν;
Πάντως |
| [277] |
μειράκιον,
βουλόμενος
ἀναπαῦσαι
αὐτό,
μὴ
|
ἡμῖν |
ἀποδειλιάσειε,
παραμυθούμενος
εἶπον·
ὦ
Κλεινία, |
| [291] |
καὶ
τὰ
μετὰ
ταῦτα
συμβάντα
|
ἡμῖν. |
Αὖθις
γὰρ
δὴ
πάλιν
ἐσκοποῦμεν |
| [291] |
ἐπισταμένῃ
χρῆσθαι.
Σαφῶς
οὖν
ἐδόκει
|
ἡμῖν |
αὕτη
εἶναι
ἣν
ἐζητοῦμεν,
καὶ |
| [292] |
Οὐκοῦν
ἀγαθόν
γέ
τι
δεῖ
|
ἡμῖν |
αὐτὴν
παραδιδόναι;
(ΚΡΙΤΩΝ)
Ἀνάγκη,
ὦ |
| [287] |
ὅτι
σὺ
νῦν
πάσσοφός
τις
|
ἡμῖν |
ἀφῖξαι
περὶ
λόγους,
καὶ
οἶσθα |
| [282] |
ταὐτὸν
τοῦτο
τέχνῃ
πράττων
ἐπιδειξάτω
|
ἡμῖν. |
Εἰ
δὲ
μὴ
(τοῦτο
βούλεσθον, |
| [280] |
αὐτοῖς
μή;
οἷον
σιτία
εἰ
|
ἡμῖν |
εἴη
πολλά,
ἐσθίοιμεν
δὲ
μή, |
| [279] |
εἶναι
εὐπορεῖν;
Πᾶς
γὰρ
ἂν
|
ἡμῖν |
εἴποι
ὅτι
τὸ
πλουτεῖν
ἀγαθόν· |
| [288] |
ἀφιώμεθα
τοῖν
ἀνδροῖν
ἕως
ἂν
|
ἡμῖν |
ἐκφανῆτον
ἐφ'
ᾧ
αὐτὼ
σπουδάζετον· |
| [274] |
φιλήκοος
ὢν
ἀναπηδήσας
πρῶτος
προσέστη
|
ἡμῖν |
ἐν
τῷ
καταντικρύ·
οὕτως
οὖν |
| [292] |
καὶ
ὅπερ
ἔλεγον,
τοῦ
ἴσου
|
ἡμῖν |
ἐνδεῖ
ἢ
ἔτι
πλέονος
πρὸς |
| [288] |
θαυμασία
ἐστίν.
Ἀλλ'
οὐκ
ἐθέλετον
|
ἡμῖν |
ἐπιδείξασθαι
σπουδάζοντε,
ἀλλὰ
τὸν
Πρωτέα |
| [289] |
πάντα
ταῦτα.
Τοιαύτης
τινὸς
ἄρα
|
ἡμῖν |
ἐπιστήμης
δεῖ,
ὦ
καλὲ
παῖ, |
| [282] |
παραγίγνεται
τοῖς
ἀνθρώποις·
τοῦτο
γὰρ
|
ἡμῖν |
ἔτι
ἄσκεπτον
καὶ
οὔπω
διωμολογημένον |
| [276] |
καὶ
τὸ
πρότερόν
γε
καλὸν
|
ἡμῖν |
ἐφάνη
τὸ
ἐρώτημα.
Πάντ'
ἔφη, |
| [275] |
μὲν
τοίνυν
ἄλλων
τὴν
ἐπίδειξιν
|
ἡμῖν, |
ἔφην,
εἰς
αὖθις
ἀπόθεσθον,
τοῦτο |
| [280] |
τὰ
πρότερον
ὡμολογημένα
πῶς
ἂν
|
ἡμῖν |
ἔχοι.
Ὡμολογήσαμεν
γάρ,
ἔφην,
εἰ |
| [291] |
Ἐγὼ
φράσω.
Ἔδοξε
γὰρ
δὴ
|
ἡμῖν |
ἡ
πολιτικὴ
καὶ
ἡ
βασιλικὴ |
| [283] |
λόγους.
Ὃπερ
(οὖν
καὶ
συνέβη
|
ἡμῖν· |
θαυμαστὸν
γάρ
τινα,
ὦ
Κρίτων, |
| [292] |
τὴν
ἐκ
τῆς
γῆς
παρέχειν
|
ἡμῖν; |
(ΚΡΙΤΩΝ)
Ἔγωγε.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Τί
δὲ |
| [274] |
δὲ
Κλεινίας
οὑτοσί,
πρὸς
δ'
|
ἡμῖν |
Κτήσιππός
τε
ὅδε
καὶ
οἱ |
| [279] |
Ὡμολόγει.
Τί
οὖν,
ἔφην,
ἔτι
|
ἡμῖν |
λείπεται
τῶν
ἀγαθῶν;
Τί
ἄρα |
| [295] |
πάντα;
Ἐφάτην
ἅμα
ἀμφοτέρω.
~(Καὶ
|
ἡμῖν |
μὲν
ἄπιστον
ἐδόκει
τὸ
πρᾶγμα |
| [294] |
δ'
ὅς,
ἀλλὰ
τοῦτο
ἔτι
|
ἡμῖν |
μόνον
εἴπατον
καὶ
ἐπιδείξατον
ὅτι |
| [279] |
ποῖα
ἄρα
τῶν
ὄντων
τυγχάνει
|
ἡμῖν |
ὄντα;
Ἢ
οὐ
χαλεπὸν
οὐδὲ |
| [289] |
τοῖς
πρόσθεν
ὡμολογημένοις
τεκμαίρεσθαι.
Συνεδόκει
|
ἡμῖν |
πάντα
ταῦτα.
Τοιαύτης
τινὸς
ἄρα |
| [302] |
τοῦ
Ἴωνος
γένεσιν·
Ζεὺς
δ'
|
ἡμῖν |
πατρῷος
μὲν
οὐ
καλεῖται,
ἕρκειος |
| [279] |
εὖ
πράττοιμεν;
Ἆρ'
ἂν
εἰ
|
ἡμῖν |
πολλὰ
κἀγαθὰ
εἴη;
ἢ
τοῦτο |
| [281] |
ὡς
σὺ
λέγεις.
Τί
οὖν
|
ἡμῖν |
συμβαίνει
ἐκ
τῶν
εἰρημένων;
Ἄλλο |
| [285] |
συγχωρήσωμεν
οὖν
αὐτοῖν
αὐτό·
ἀπολεσάντων
|
ἡμῖν |
τὸ
μειράκιον
καὶ
φρόνιμον
ποιησάντων, |
| [282] |
γὰρ
ἔλεγον
ἀρχόμενος,
περὶ
πολλοῦ
|
ἡμῖν |
τυγχάνει
ὂν
τόνδε
τὸν
νεανίσκον |
| [292] |
δέ
ποτε
ἀγαθοί
εἰσιν,
οὐδαμοῦ
|
ἡμῖν |
φαίνονται,
ἐπειδήπερ
τὰ
ἔργα
τὰ |
| [288] |
ὀρύττειν
τὴν
γῆν
τὸ
πᾶν
|
ἡμῖν |
χρυσίον
γένοιτο·
~ὥστε
οὐδ'
εἰ |
| [280] |
(τι
ὠφελοῖ,
εἰ
εἴη
μόνον
|
ἡμῖν, |
χρῴμεθα
δ'
αὐτοῖς
μή;
οἷον |
| [304] |
ἐναντίον,
ἐκείνου
μόνου
ὃς
ἂν
|
ὑμῖν |
διδῷ
ἀργύριον.
Τὰ
αὐτὰ
δὲ |
| [274] |
ἅπαντες
οἱ
μὴ
ἔχοντες,
ἐγὼ
|
ὑμῖν |
ἐγγυῶμαι,
πρῶτος
μὲν
ἐγώ,
ἔπειτα |
| [291] |
χρήσιμα
ποιεῖν.
(ΚΡΙΤΩΝ)
Οὐκοῦν
καλῶς
|
ὑμῖν |
ἐδόκει,
ὦ
Σώκρατες;
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Σὺ |
| [293] |
(ΚΡΙΤΩΝ)
Τί
οὖν;
Ἠθέλησέν
τι
|
ὑμῖν |
ἐπιδεῖξαι
ὁ
Εὐθύδημος;
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Πῶς |
| [278] |
ἐπιθυμῶ
ἀκοῦσαι.
Ἐὰν
οὖν
δόξω
|
ὑμῖν |
ἰδιωτικῶς
τε
καὶ
γελοίως
αὐτὸ |
| [278] |
τε
καὶ
Διονυσόδωρε,
(πεπαίσθω
τε
|
ὑμῖν, |
καὶ
ἴσως
ἱκανῶς
ἔχει·
τὸ |
| [294] |
γνόντες
ἡμῶν
ἀριθμησάντων,
ἤδη
πεισόμεθα
|
ὑμῖν |
καὶ
τἆλλα.
(Ἡγουμένω
οὖν
σκώπτεσθαι |
| [303] |
μέγιστον,
ὅτι
ταῦτα
οὕτως
ἔχει
|
ὑμῖν |
καὶ
τεχνικῶς
ἐξηύρηται,
ὥστ'
ἐ |
| [275] |
ἀλλ'
εἰ
μή
τι
διαφέρει
|
ὑμῖν, |
λάβετον
πεῖραν
τοῦ
μειρακίου
καὶ |
| [303] |
καὶ
δοκούντων
(τὶ
εἶναι
οὐδὲν
|
ὑμῖν |
μέλει,
ἀλλὰ
τῶν
ὁμοίων
ὑμῖν |
| [288] |
ὅπῃ
χαίρετον
ὀνομαζόμενοι·
ὡς
οὐδὲν
|
ὑμῖν |
μέλει
τοῦ
παραληρεῖν.
Καὶ
ἐγὼ |
| [304] |
λέγειν,
ἵνα
μὴ
ταχὺ
ἐκμαθόντες
|
ὑμῖν |
μὴ
εἰδῶσιν
χάριν.
Ἀλλὰ
μάλιστα |
| [303] |
ὑμῖν
μέλει,
ἀλλὰ
τῶν
ὁμοίων
|
ὑμῖν |
μόνον.
Ἐγὼ
γὰρ
εὖ
οἶδα |
| [276] |
ὦ
Κλεινία,
ἔφη,
ὁπότε
ἀποστοματίζοι
|
ὑμῖν |
ὁ
γραμματιστής,
πότεροι
ἐμάνθανον
τῶν |
| [303] |
ἂν
ὀλίγοι
ἀγαπῷεν
ἄνθρωποι
ὅμοιοι
|
ὑμῖν, |
οἱ
δ'
ἄλλοι
οὕτως
ἀγνοοῦσιν |
| [296] |
μὲν
γὰρ
ἄλλα
οὐκ
ἔχω
|
ὑμῖν |
πῶς
ἀμφισβητοίην,
οὕτως
εἰς
σοφίαν |
| [291] |
ἐζητοῦμεν.
(ΚΡΙΤΩΝ)
Πῶς
δὴ
τοῦτο
|
ὑμῖν |
συνέβη,
ὦ
Σώκρατες;
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Ἐγὼ |
| [304] |
μηδενὶ
ἀνθρώπων
διαλέγεσθαι
ἀλλ'
ἢ
|
ὑμῖν |
τε
καὶ
αὑτοῖς·
τὸ
γὰρ |
| [273] |
εἴη,
εἰ
τηλικαῦτα
πράγματα
πάρεργα
|
ὑμῖν |
τυγχάνει
ὄντα,
καὶ
πρὸς
θεῶν |
| [292] |
Ἔστι
ταῦτα·
τότε
γοῦν
οὕτως
|
ὑμῖν |
ὡμολογήθη,
ὡς
σὺ
τοὺς
λόγους |
| [281] |
(ἦν
ἡγουμένη
καὶ
κατορθοῦσα
τὴν
|
πρᾶξιν, |
ἢ
ἄλλο
τι;
Ἐπιστήμη,
ἦ |
| [275] |
Τῶν
μὲν
τοίνυν
ἄλλων
τὴν
|
ἐπίδειξιν |
ἡμῖν,
ἔφην,
εἰς
αὖθις
ἀπόθεσθον, |
| [306] |
γίγνεται·
ὅσα
δὲ
ἐκ
δυοῖν
|
ἀγαθοῖν |
μὴ
πρὸς
ταὐτόν,
ἀμφοῖν
χείρω |
| [306] |
συνετέθη·
ὅσα
δ'
ἐκ
δυοῖν
|
κακοῖν |
συντεθέντα
μὴ
πρὸς
τὸ
αὐτὸ |
| [273] |
Εὐθύδημος
πρῶτον
μὲν
ἐπιστάντε
διελεγέσθην
|
ἀλλήλοιν, |
ἄλλην
καὶ
ἄλλην
ἀποβλέποντε
εἰς |
| [289] |
καὶ
ἡ
κιθαριστικὴ
πολὺ
διαφέρετον
|
ἀλλήλοιν. |
Οὐχ
οὕτως;
Συνέφη.
Οὐδὲ
μὴν |
| [272] |
φοβοῦμαι,
μὴ
αὖ
ὄνειδος
τοῖν
|
ξένοιν |
περιάψω,
ὥσπερ
Κόννῳ
τῷ
Μητροβίου, |
| [272] |
γεροντοδιδάσκαλον.
Μὴ
οὖν
καὶ
τοῖν
|
ξένοιν |
τις
ταὐτὸν
τοῦτο
ὀνειδίσῃ·
οἱ |
| [293] |
ἤδη
φωνὴν
ἠφίειν,
δεόμενος
τοῖν
|
ξένοιν |
ὥσπερ
Διοσκούρων
ἐπικαλούμενος
σῶσαι
ἡμᾶς, |
| [273] |
ἔλεγον,
ὡς
τὸ
πολὺ
τοῦτο
|
δεινοῖν |
ὄντοιν,
ἐν
ὅπλοις
μάχεσθαι,
καὶ |
| [306] |
καὶ
τἆλλα
πάντα
ὅσα
μεταξύ
|
τινοιν |
δυοῖν
ἐστιν
καὶ
ἀμφοτέροιν
τυγχάνει |
| [276] |
καὶ
ἐθορύβησαν
οἱ
ἐρασταὶ
τοῖν
|
ἀνδροῖν, |
ἀγασθέντες
τῆς
σοφίας
αὐτοῖν·
οἱ |
| [288] |
μιμώμεθα,
καὶ
μὴ
ἀφιώμεθα
τοῖν
|
ἀνδροῖν |
ἕως
ἂν
ἡμῖν
ἐκφανῆτον
ἐφ' |
| [303] |
Λυκείῳ
ἐθορύβησάν
τ'
ἐπὶ
τοῖν
|
ἀνδροῖν |
καὶ
ἥσθησαν.
Ἐγὼ
μὲν
οὖν |
| [272] |
Κρίτων,
ἐν
νῷ
ἔχω
τοῖν
|
ἀνδροῖν |
παραδοῦναι
ἐμαυτόν·
καὶ
γάρ
φατον |
| [301] |
ἐγώ,
ἀπορεῖς;
Ἤδη
δὲ
τοῖν
|
ἀνδροῖν |
τὴν
σοφίαν
ἐπεχείρουν
μιμεῖσθαι,
ἅτε |
| [272] |
μοι
διήγησαι
τὴν
σοφίαν
τοῖν
|
ἀνδροῖν |
τίς
ἐστιν,
ἵνα
εἰδῶ
ὅτι |
| [306] |
μεταξύ
τινοιν
δυοῖν
ἐστιν
καὶ
|
ἀμφοτέροιν |
τυγχάνει
μετέχοντα,
ὅσα
μὲν
ἐκ |
| [276] |
τε
καὶ
ἐθορύβησαν
οἱ
ἐρασταὶ
|
τοῖν |
ἀνδροῖν,
ἀγασθέντες
τῆς
σοφίας
αὐτοῖν· |
| [288] |
Μενέλαον
μιμώμεθα,
καὶ
μὴ
ἀφιώμεθα
|
τοῖν |
ἀνδροῖν
ἕως
ἂν
ἡμῖν
ἐκφανῆτον |
| [303] |
τῷ
Λυκείῳ
ἐθορύβησάν
τ'
ἐπὶ
|
τοῖν |
ἀνδροῖν
καὶ
ἥσθησαν.
Ἐγὼ
μὲν |
| [272] |
ὦ
Κρίτων,
ἐν
νῷ
ἔχω
|
τοῖν |
ἀνδροῖν
παραδοῦναι
ἐμαυτόν·
καὶ
γάρ |
| [301] |
ἔφην
ἐγώ,
ἀπορεῖς;
Ἤδη
δὲ
|
τοῖν |
ἀνδροῖν
τὴν
σοφίαν
ἐπεχείρουν
μιμεῖσθαι, |
| [272] |
δέ
μοι
διήγησαι
τὴν
σοφίαν
|
τοῖν |
ἀνδροῖν
τίς
ἐστιν,
ἵνα
εἰδῶ |
| [272] |
μόνον
φοβοῦμαι,
μὴ
αὖ
ὄνειδος
|
τοῖν |
ξένοιν
περιάψω,
ὥσπερ
Κόννῳ
τῷ |
| [272] |
καλοῦσι
γεροντοδιδάσκαλον.
Μὴ
οὖν
καὶ
|
τοῖν |
ξένοιν
τις
ταὐτὸν
τοῦτο
ὀνειδίσῃ· |
| [293] |
πᾶσαν
ἤδη
φωνὴν
ἠφίειν,
δεόμενος
|
τοῖν |
ξένοιν
ὥσπερ
Διοσκούρων
ἐπικαλούμενος
σῶσαι |
| [273] |
ὡς
τὸ
πολὺ
τοῦτο
δεινοῖν
|
ὄντοιν, |
ἐν
ὅπλοις
μάχεσθαι,
καὶ
ταῦτα |
| [306] |
συντεθέντα
μὴ
πρὸς
τὸ
αὐτὸ
|
ὄντοιν |
ἐν
τῷ
μέσῳ
ἐστίν,
ταῦτα |
| [281] |
οὔτε
κακόν,
τούτοιν
δὲ
δυοῖν
|
ὄντοιν |
ἡ
μὲν
σοφία
ἀγαθόν,
ἡ |
| [272] |
ὅτι
οὐ
προσεῖχον
τὸν
νοῦν
|
αὐτοῖν, |
ἀλλὰ
πάνυ
καὶ
προσεῖχον
καὶ |
| [285] |
ἀνθρώπους
ἐκ
πονηρῶν
συγχωρήσωμεν
οὖν
|
αὐτοῖν |
αὐτό·
ἀπολεσάντων
ἡμῖν
τὸ
μειράκιον |
| [273] |
(Εἰπὼν
οὖν
ταῦτα
κατεφρονήθην
ὑπ'
|
αὐτοῖν· |
ἐγελασάτην
οὖν
ἄμφω
βλέψαντε
εἰς |
| [288] |
δεώμεθα
καὶ
παραμυθώμεθα
καὶ
προσευχώμεθα
|
αὐτοῖν |
ἐκφανῆναι.
Ἐγὼ
οὖν
μοι
δοκῶ |
| [303] |
παντάπασι
καταδουλωθεὶς
ὑπὸ
τῆς
σοφίας
|
αὐτοῖν |
ἐπὶ
τὸ
ἐπαινεῖν
τε
καὶ |
| [271] |
δὲ
σὺ
ἐρωτᾷς
τὴν
σοφίαν
|
αὐτοῖν, |
θαυμασία,
ὦ
Κρίτων·
πάσσοφοι
ἀτεχνῶς |
| [278] |
σπουδαῖα
ἐνδείξεσθον,
καὶ
ἐγὼ
ὑφηγήσομαι
|
αὐτοῖν |
ἵνα
μοι
ὃ
ὑπέσχοντο
ἀποδῶσιν. |
| [272] |
τέχνῃ.
Ἣ
γὰρ
ἦν
λοιπὴ
|
αὐτοῖν |
μάχη
ἀργός,
ταύτην
νῦν
ἐξείργασθον, |
| [276] |
τοῖν
ἀνδροῖν,
ἀγασθέντες
τῆς
σοφίας
|
αὐτοῖν· |
οἱ
δ'
ἄλλοι
ἡμεῖς
ἐκπεπληγμένοι |
| [288] |
αὐτὼ
σπουδάζετον·
οἶμαι
γάρ
τι
|
αὐτοῖν |
πάγκαλον
φανεῖσθαι,
ἐπειδὰν
ἄρξωνται
σπουδάζειν. |
| [273] |
εἰς
ἡμᾶς
καὶ
γὰρ
πάνυ
|
αὐτοῖν |
προσεῖχον
τὸν
νοῦν
ἔπειτα
ἰόντε |
| [281] |
ὂν
οὔτε
ἀγαθὸν
οὔτε
κακόν,
|
τούτοιν |
δὲ
δυοῖν
ὄντοιν
ἡ
μὲν |
| [306] |
χείρω
γίγνεται·
ὅσα
δὲ
ἐκ
|
δυοῖν |
ἀγαθοῖν
μὴ
πρὸς
ταὐτόν,
ἀμφοῖν |
| [306] |
τἆλλα
πάντα
ὅσα
μεταξύ
τινοιν
|
δυοῖν |
ἐστιν
καὶ
ἀμφοτέροιν
τυγχάνει
μετέχοντα, |
| [306] |
ὧν
συνετέθη·
ὅσα
δ'
ἐκ
|
δυοῖν |
κακοῖν
συντεθέντα
μὴ
πρὸς
τὸ |
| [281] |
ἀγαθὸν
οὔτε
κακόν,
τούτοιν
δὲ
|
δυοῖν |
ὄντοιν
ἡ
μὲν
σοφία
ἀγαθόν, |
| [306] |
δυοῖν
ἀγαθοῖν
μὴ
πρὸς
ταὐτόν,
|
ἀμφοῖν |
χείρω
πρὸς
ὃ
ἂν
ἑκάτερον |
| [304] |
ταχὺ
ἐκμαθόντες
ὑμῖν
μὴ
εἰδῶσιν
|
χάριν. |
Ἀλλὰ
μάλιστα
μὲν
αὐτὼ
πρὸς |
| [295] |
ἀποκρινοῦμαι,
ἦν
δ'
ἐγώ,
πρότερον
|
πρὶν |
ἂν
πύθωμαι.
Οὐκ
ἀποκρινῇ,
ἔφη, |
| [276] |
Διονυσοδώρου
τε
καὶ
Εὐθυδήμου·
καὶ
|
πρὶν |
ἀναπνεῦσαι
καλῶς
τε
καὶ
εὖ |
| [296] |
ἐγίγνου,
καὶ
ὅτ'
ἐφύου·
καὶ
|
πρὶν |
αὐτὸς
γενέσθαι,
καὶ
πρὶν
οὐρανὸν |
| [296] |
καὶ
πρὶν
αὐτὸς
γενέσθαι,
καὶ
|
πρὶν |
οὐρανὸν
καὶ
γῆν
γενέσθαι,
ἠπίστω |
| [287] |
πάνυ
χαλεπὸν
χρῆσθαι·
ἐπεὶ
ἀπόκριναι.
|
Πρὶν |
σὲ
ἀποκρίνασθαι,
ἦν
δ'
ἐγώ, |
| [300] |
ὦ
Κλεινία,
ἐπὶ
σπουδαίοις
οὕτω
|
πράγμασιν |
καὶ
καλοῖς;
Σὺ
γὰρ
ἤδη |
| [282] |
ἐκ
τοῦ
χρῆσθαί
τε
τοῖς
|
πράγμασιν |
καὶ
ὀρθῶς
χρῆσθαι,
τὴν
δὲ |
| [290] |
τοῖς
διαλεκτικοῖς
καταχρῆσθαι
αὐτῶν
τοῖς
|
εὑρήμασιν, |
ὅσοι
γε
αὐτῶν
μὴ
παντάπασιν |
| [294] |
δὲ
ἀνδρειότατα
ὁμόσε
ᾔτην
τοῖς
|
ἐρωτήμασιν, |
ὁμολογοῦντες
εἰδέναι,
ὥσπερ
οἱ
κάπροι |
| [304] |
γάρ
πως
καὶ
εἶπεν
τοῖς
|
ὀνόμασιν) |
~Καὶ
ἐγώ,
ἀλλὰ
μέντοι,
ἔφην, |
| [290] |
οἶμαι
οἱ
ὀρτυγοθῆραι
τοῖς
ὀρτυγοτρόφοις
|
παραδιδόασιν. |
Εἰ
οὖν,
ἦ
δ'
ὅς, |
| [290] |
καὶ
οἱ
ἁλιῆς
τοῖς
ὀψοποιοῖς
|
παραδιδόασιν, |
οἱ
(δ'
αὖ
γεωμέτραι
καὶ |
| [305] |
πάνυ
παρὰ
πολλοῖς,
ὥστε
παρὰ
|
πᾶσιν |
εὐδοκιμεῖν
(ἐμποδὼν
σφίσιν
εἶναι
οὐδένας |
| [275] |
χαριεῖσθον
ἐμοί
τε
καὶ
τουτοισὶ
|
πᾶσιν. |
Συμβέβηκεν
γάρ
τι
τοιοῦτον
τῷ |
| [305] |
ἀξίους
εἶναι,
ἀναμφισβητήτως
ἤδη
παρὰ
|
πᾶσιν |
τὰ
νικητήρια
εἰς
δόξαν
οἴσεσθαι |
| [290] |
εὑρήμασιν,
ὅσοι
γε
αὐτῶν
μὴ
|
παντάπασιν |
ἀνόητοί
εἰσιν.
Εἶεν,
ἦν
δ' |
| [290] |
ἢ
στρατόπεδον,
παραδιδόασι
τοῖς
πολιτικοῖς
|
ἀνδράσιν |
αὐτοὶ
γὰρ
οὐκ
ἐπίστανται
χρῆσθαι |
| [284] |
ψυχροὺς
ψυχρῶς
λέγουσί
τε
καὶ
|
φασὶν |
διαλέγεσθαι.
Σὺ
μέν,
ἔφη
ὁ |
| [296] |
πῶς
ἀμφισβητοίην,
οὕτως
εἰς
σοφίαν
|
τερατώδεσιν |
ἀνθρώποις,
ὅπως
ἐγὼ
οὐ
πάντα |
| [302] |
πατρῷος
διὰ
τὴν
τοῦ
Ἴωνος
|
γένεσιν· |
Ζεὺς
δ'
ἡμῖν
πατρῷος
μὲν |
| [280] |
οὗτοι
εὖ
πράττοιεν
διὰ
τὴν
|
κτῆσιν, |
ὅτι
κεκτημένοι
εἶεν
πάντα
ἃ |
| [280] |
ἂν
εὐδαιμονοῖ
διὰ
τὴν
τούτων
|
κτῆσιν |
τῶν
ἀγαθῶν;
Οὐ
δῆτα,
ὦ |
| [294] |
τὰ
δ'
οὐκ
ἐπίστανται,
καὶ
|
εἰσὶν |
ἅμα
ἐπιστήμονές
τε
καὶ
ἀνεπιστήμονες. |
| [284] |
ἔφη
ὁ
Διονυσόδωρος,
ὦ
Κτήσιππε;
|
Εἰσὶν |
(γάρ
τινες
οἳ
λέγουσι
τὰ |
| [290] |
γε
αὐτῶν
μὴ
παντάπασιν
ἀνόητοί
|
εἰσιν. |
Εἶεν,
ἦν
δ'
ἐγώ,
ὦ |
| [307] |
τοὺς
ἐπιτηδεύοντας
φιλοσοφίαν,
εἴτε
χρηστοί
|
εἰσιν |
εἴτε
πονηροί,
αὐτὸ
τὸ
πρᾶγμα |
| [271] |
γένος,
ὡς
ἐγᾦμαι,
ἐντεῦθέν
ποθέν
|
εἰσιν |
ἐκ
Χίου,
ἀπῴκησαν
δὲ
ἐς |
| [285] |
Τί
οὖν;
ἦ
δ'
ὅς·
|
εἰσὶν |
ἑκάστῳ
τῶν
ὄντων
λόγοι;
Πάνυ |
| [302] |
δ'
ἐγώ.
Οὐκοῦν
καὶ
ζῷά
|
εἰσιν; |
Ζῷα,
ἔφην.
Τῶν
δέ
γε |
| [305] |
ἐπὶ
τῷ
πράγματι
διατρίβοντες
φαῦλοί
|
εἰσιν |
καὶ
καταγέλαστοι.
Ἐμοὶ
δέ,
ὦ |
| [305] |
νυνδὴ
ἔμελλον
λέγειν.
Οὗτοι
γάρ
|
εἰσιν |
μέν,
ὦ
Κρίτων,
οὓς
ἔφη |
| [284] |
λέγουσι
τὰ
πράγματα
ὡς
ἔχει;
|
Εἰσὶν |
μέντοι,
ἔφη,
οἱ
καλοί
τε |
| [302] |
Ἀθηναῖος,
ᾧ
μήτε
θεοὶ
πατρῷοί
|
εἰσιν |
μήτε
ἱερὰ
μήτε
ἄλλο
μηδὲν |
| [296] |
δ'
ἐγώ.
Ὅτι
οὐκ
ἄδικοί
|
εἰσιν |
οἱ
ἀγαθοί.
~(Πάνυ
γε,
ἦν |
| [297] |
τοῦτο
ἐρωτῶ·
ἀλλ'
ὡς
ἄδικοί
|
εἰσιν |
οἱ
ἀγαθοί,
ποῦ
ἐγὼ
τοῦτο |
| [277] |
ἐστίν;
Ὡμολόγει
αὐτῷ.
Πότερον
οὖν
|
εἰσιν |
οἱ
λαμβάνοντες
ὁτιοῦν
οἱ
ἔχοντες |
| [277] |
ἐχόντων;
Κατένευσε.
Τῶν
λαμβανόντων
ἄρ'
|
εἰσὶν |
οἱ
μανθάνοντες,
ἀλλ'
οὐ
τῶν |
| [305] |
μέμφεσθαι.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Ὦ
Κρίτων,
θαυμάσιοί
|
εἰσιν |
οἱ
τοιοῦτοι
ἄνδρες.
Ἀτὰρ
οὔπω |
| [292] |
ἄλλους;
(Ὅτι
δέ
ποτε
ἀγαθοί
|
εἰσιν, |
οὐδαμοῦ
ἡμῖν
φαίνονται,
ἐπειδήπερ
τὰ |
| [306] |
ἀμφοτέρων
μετέχοντες
τούτων
ἐν
μέσῳ
|
εἰσίν, |
οὐδὲν
λέγουσιν
ἀμφοτέρων
γάρ
εἰσι |
| [302] |
ἐκ
τῆσδε
τῆς
πόλεως
ἀπῳκισμένοι
|
εἰσὶν |
οὔθ'
ἡμῖν,
(ἀλλὰ
Ἀπόλλων
πατρῷος |
| [302] |
πάθω;
Οὐκοῦν,
ἔφη,
καὶ
ζῷά
|
εἰσιν |
οὗτοι
οἱ
(θεοί;
Ὡμολόγηκας
γὰρ |
| [306] |
ἡγεῖσθαι
μέντοι
τοιούτους
εἶναι
οἷοί
|
εἰσιν· |
πάντα
γὰρ
ἄνδρα
χρὴ
ἀγαπᾶν |
| [287] |
Καὶ
γάρ,
ἔφην
ἐγώ,
χαλεποί
|
εἰσιν |
πάνυ
εἰκότως·
παρὰ
σοφῶν
γὰρ |
| [306] |
οὗτοι
ἀμφοτέρων
μετέχοντες
ἀμφοτέρων
ἥττους
|
εἰσὶν |
πρὸς
ἑκάτερον
πρὸς
ὃ
ἥ |
| [279] |
αὐλημάτων
εὐπραγίαν
οἱ
αὐληταὶ
εὐτυχέστατοί
|
εἰσιν; |
Συνέφη.
Οὐκοῦν,
ἦν
δ'
ἐγώ, |
| [296] |
ὡς
οἱ
ἀγαθοὶ
ἄνδρες
ἄδικοί
|
εἰσιν; |
φέρε
εἰπέ,
τοῦτο
ἐπίσταμαι
ἢ |
| [291] |
τῶν
ἔργων
ὧν
αὐταὶ
δημιουργοί
|
εἰσιν, |
ὡς
μόνῃ
ἐπισταμένῃ
χρῆσθαι.
Σαφῶς |
| [276] |
τῶν
μανθανόντων
οἱ
διδάσκαλοι
διδάσκαλοί
|
εἰσιν, |
ὥσπερ
ὁ
κιθαριστὴς
καὶ
ὁ |
| [305] |
ὥστε
παρὰ
πᾶσιν
εὐδοκιμεῖν
(ἐμποδὼν
|
σφίσιν |
εἶναι
οὐδένας
ἄλλους
ἢ
τοὺς |
| [299] |
τὴν
ἑαυτῶν
κορυφὴν
ἐν
ταῖς
|
χερσὶν |
ἔχοντες.
~(Πότερον
δὲ
ὁρῶσιν,
ἔφη |
| [271] |
ἔτη
περὶ
τούσδε
τοὺς
τόπους
|
διατρίβουσιν. |
Ὃ
δὲ
σὺ
ἐρωτᾷς
τὴν |
| [306] |
τούτων
ἐν
μέσῳ
εἰσίν,
οὐδὲν
|
λέγουσιν |
ἀμφοτέρων
γάρ
εἰσι
φαυλότεροι
εἰ |
| [285] |
παρὰ
τῶν
ξένων
δέχεσθαι
ἃ
|
λέγουσιν, |
ἐὰν
ἐθέλωσι
διδόναι,
καὶ
μὴ |
| [284] |
τὰ
κακά,
εἴπερ
ὡς
ἔχει
|
λέγουσιν. |
Ναὶ
μὰ
Δία,
ἦ
δ' |
| [284] |
Ὡς
εὖ
ἴσθ'
ὅτι
κακῶς
|
λέγουσιν |
οἱ
ἀγαθοὶ
τοὺς
κακούς.
Καὶ |
| [284] |
πράγματα;
Ὁμολογῶ.
Κακῶς
ἄρα,
ἔφη,
|
λέγουσιν, |
ὦ
Κτήσιππε,
οἱ
ἀγαθοὶ
τὰ |
| [289] |
τοῖς
ἰδίοις
λόγοις,
οἷς
αὐτοὶ
|
ποιοῦσιν, |
οὐκ
ἐπίστανται
χρῆσθαι,
ὥσπερ
οἱ |
| [289] |
συγγένωμαι
αὐτοῖς,
ὑπέρσοφοι,
ὦ
Κλεινία,
|
δοκοῦσιν |
εἶναι,
καὶ
αὐτὴ
ἡ
τέχνη |
| [290] |
ἕκαστοι
τούτων,
ἀλλὰ
τὰ
ὄντα
|
ἀνευρίσκουσιν |
ἅτε
οὖν
χρῆσθαι
αὐτοὶ
αὐτοῖς |
| [278] |
λεγόμενον
μᾶλλον
μὲν
αὐτὸ
συνιέναι
|
καλοῦσιν |
ἢ
μανθάνειν,
ἔστι
δ'
ὅτε |
| [276] |
ἔφη·
πότερον
γὰρ
οἱ
μανθάνοντες
|
μανθάνουσιν |
ἃ
ἐπίστανται
ἢ
ἃ
μὴ |
| [276] |
ὁ
Κλεινίας.
Οἱ
σοφοὶ
ἄρα
|
μανθάνουσιν |
ἀλλ'
οὐχ
οἱ
ἀμαθεῖς,
καὶ |
| [278] |
ἐν
ᾧ
(ἠρώτων
σε
πότερα
|
μανθάνουσιν |
οἱ
ἄνθρωποι
ἃ
ἐπίστανται
ἢ |
| [276] |
τὸ
μειράκιον.
Οἱ
ἀμαθεῖς
ἄρα
|
μανθάνουσιν, |
ὦ
Κλεινία,
ἀλλ'
οὐχ
οἱ |
| [277] |
Οἱ
μὴ
ἐπιστάμενοι
ἄρα,
ἔφη,
|
μανθάνουσιν, |
ὦ
Κλεινία,
ἀλλ'
οὐχ
οἱ |
| [299] |
θαυμασιώτερόν
γε
ἔτι,
ὅτι
καὶ
|
πίνουσιν |
ἐκ
τῶν
ἑαυτῶν
κρανίων
κεχρυσωμένων, |
| [303] |
ὑμῖν,
οἱ
δ'
ἄλλοι
οὕτως
|
ἀγνοοῦσιν |
αὐτούς,
ὥστ'
εὖ
οἶδα
ὅτι |
| [285] |
δέρειν
ἔτι
μᾶλλον
ἢ
νῦν
|
δέρουσιν, |
εἴ
μοι
ἡ
δορὰ
μὴ |
| [292] |
ἢ
ἔτι
λέγωμεν
ὅτι
ἄλλους
|
ποιήσουσιν, |
οἱ
δὲ
ἄλλοι
ἐκεῖνοι
ἄλλους; |
| [274] |
ἐθέλῃ
μανθάνειν.
Ἀλλ'
ὅτι
μὲν
|
ἐθελήσουσιν |
ἅπαντες
οἱ
μὴ
ἔχοντες,
ἐγὼ |
| [272] |
ἐκείνων
οἶδ'
ὅτι
καὶ
ἡμᾶς
|
παιδεύσουσιν. |
(ΚΡΙΤΩΝ)
Ἀλλ'
οὐδὲν
κωλύει,
ὦ |
| [302] |
οἱ
θεοὶ
οὐκ
ἔχουσιν
ψυχήν;
|
Ἔχουσιν, |
ἦν
δ'
ἐγώ.
Οὐκοῦν
καὶ |
| [278] |
ταὐτὸν
ὄνομα
ἐπ'
ἀνθρώποις
ἐναντίως
|
ἔχουσιν |
κείμενον,
τῷ
τε
εἰδότι
καὶ |
| [299] |
χρυσίον
τε
ἐν
τοῖς
κρανίοις
|
ἔχουσιν |
πολὺ
τοῖς
ἑαυτῶν,
ὥσπερ
σὺ |
| [302] |
Ἢ
οὗτοι
οἱ
θεοὶ
οὐκ
|
ἔχουσιν |
ψυχήν;
Ἔχουσιν,
ἦν
δ'
ἐγώ. |
| [303] |
ἄλλα
οἱ
λόγοι
ὑμῶν
καλὰ
|
ἔχουσιν, |
ὦ
Εὐθύδημέ
τε
καὶ
Διονυσόδωρε· |
| [306] |
ἐκείνων
ἐστίν,
ὧν
ἀμφοτέρων
μέρος
|
μετέχουσιν. |
Εἰ
μὲν
οὖν
ἡ
φιλοσοφία |
| [287] |
νῦν
ἀναμιμνῄσκῃ,
καὶ
εἴ
τι
|
πέρυσιν |
εἶπον,
νῦν
ἀναμνησθήσῃ,
τοῖς
δ' |
| [288] |
Καὶ
ταῦτα
οὐ
πρὸς
ἃ
|
πέρυσιν |
ἔλεγες
λέγω.
Ἀλλὰ
ἔοικεν,
ἔφην |
| [272] |
ἧς
ἔγωγε
ἐπιθυμῶ,
τῆς
ἐριστικῆς·
|
πέρυσιν |
ἢ
προπέρυσιν
οὐδέπω
ἤστην
(σοφώ. |
| [272] |
ἐπιθυμῶ,
τῆς
ἐριστικῆς·
πέρυσιν
ἢ
|
προπέρυσιν |
οὐδέπω
ἤστην
(σοφώ.
Ἀλλ'
ἐγὼ |
| [273] |
μάλα
καλός
τε
κἀγαθὸς
τὴν
|
φύσιν, |
ὅσον
μὴ
ὑβριστὴς
(δὲ)
διὰ |
| [304] |
ἐθέλοντ'
ἀργύριον
διδόναι,
καὶ
οὔτε
|
φύσιν |
οὔθ'
ἡλικίαν
ἐξείργειν
οὐδεμίαν
ὃ |
| [284] |
Τί
οὖν;
Οἱ
ῥήτορες
ὅταν
|
λέγωσιν |
ἐν
τῷ
δήμῳ,
οὐδὲν
πράττουσι; |
| [305] |
οἷς
οὐδὲν
μέλει
ὅτι
ἂν
|
λέγωσιν, |
παντὸς
δὲ
ῥήματος
ἀντέχονται.
Καὶ |
| [284] |
μή
σε
οἱ
ἀγαθοὶ
κακῶς
|
λέγωσιν. |
Ὡς
εὖ
ἴσθ'
ὅτι
κακῶς |
| [278] |
ὑποσπῶντες
χαίρουσι
(καὶ
γελῶσιν,
ἐπειδὰν
|
ἴδωσιν |
ὕπτιον
ἀνατετραμμένον.
Ταῦτα
μὲν
οὖν |
| [304] |
μὴ
ταχὺ
ἐκμαθόντες
ὑμῖν
μὴ
|
εἰδῶσιν |
χάριν.
Ἀλλὰ
μάλιστα
μὲν
αὐτὼ |
| [278] |
αὐτοῖν
ἵνα
μοι
ὃ
ὑπέσχοντο
|
ἀποδῶσιν. |
Ἐφάτην
γὰρ
ἐπιδείξασθαι
τὴν
προτρεπτικὴν |
| [305] |
δὲ
τοῖς
ἰδίοις
λόγοις
ὅταν
|
ἀποληφθῶσιν, |
ὑπὸ
τῶν
ἀμφὶ
Εὐθύδημον
κολούεσθαι. |
| [277] |
τῶν
Κορυβάντων,
ὅταν
τὴν
θρόνωσιν
|
ποιῶσιν |
περὶ
τοῦτον
ὃν
ἂν
μέλλωσι |
| [278] |
μελλόντων
καθιζήσεσθαι
ὑποσπῶντες
χαίρουσι
(καὶ
|
γελῶσιν, |
ἐπειδὰν
ἴδωσιν
ὕπτιον
ἀνατετραμμένον.
Ταῦτα |
| [277] |
τελετῇ
τῶν
Κορυβάντων,
ὅταν
τὴν
|
θρόνωσιν |
ποιῶσιν
περὶ
τοῦτον
ὃν
ἂν |
| [300] |
ταῖς
χερσὶν
ἔχοντες.
~(Πότερον
δὲ
|
ὁρῶσιν, |
ἔφη
ὁ
Εὐθύδημος,
καὶ
Σκύθαι |
| [299] |
κρανίων
κεχρυσωμένων,
καὶ
ταῦτα
ἐντὸς
|
καθορῶσιν, |
τὴν
ἑαυτῶν
κορυφὴν
ἐν
ταῖς |
| [305] |
οὖν,
ἐὰν
τούτους
εἰς
δόξαν
|
καταστήσωσιν |
μηδενὸς
δοκεῖν
ἀξίους
εἶναι,
ἀναμφισβητήτως |
| [275] |
γὰρ
αὐτῷ
οἵδε
προσιόντες
πολλὰ
|
ἐρωτῶσίν |
τε
καὶ
διαλέγονται,
ὥστε
ἐπιεικῶς |
| [277] |
ἤδη
ἢ
οἳ
ἂν
μὴ
|
ἔχωσιν; |
Οἳ
ἂν
μή.
Οὐκοῦν
ὡμολόγηκας |
| [279] |
τιμαὶ
ἐν
τῇ
ἑαυτοῦ
δῆλά
|
ἐστιν |
ἀγαθὰ
ὄντα.
Ὡμολόγει.
Τί
οὖν, |
| [288] |
ξένων
τὴν
σοφίαν
ὅτι
θαυμασία
|
ἐστίν. |
Ἀλλ'
οὐκ
ἐθέλετον
ἡμῖν
ἐπιδείξασθαι |
| [301] |
ὡς
οὐ
τὸ
ἕτερον
ἕτερόν
|
ἐστιν. |
Ἀλλ'
ὦ
Διονυσόδωρε,
τοῦτο
μὲν |
| [300] |
αὐτὰ
ταῦτα
παρηκηκόει·
οὐ
γάρ
|
ἐστιν |
ἄλλων
τοιαύτη
σοφία
τῶν
νῦν |
| [292] |
Λέγωμεν
δὴ
οὖν
τίς
ποτέ
|
ἐστιν |
αὕτη,
ᾗ
τί
χρησόμεθα;
βούλει |
| [289] |
τὴν
λογοποιικὴν
τέχνην
μάθοιμεν,
ἆρά
|
ἐστιν |
αὕτη
ἣν
ἔδει
κεκτημένους
ἡμᾶς |
| [292] |
τοσόνδε
γε
οἶσθα,
ὅτι
εἴπερ
|
ἐστὶν |
αὕτη
ἣν
ἡμεῖς
ζητοῦμεν,
ὠφέλιμον |
| [298] |
ἔφη,
ἕτερα
τοιαῦτα.
οὐκοῦν
πατήρ
|
ἐστιν |
αὐτῶν
ὁ
κύων;
Ἔγωγέ
τοι |
| [278] |
Ταῦτα
δὴ
τῶν
μαθημάτων
παιδιά
|
ἐστιν |
διὸ
καί
φημι
ἐγώ
σοι |
| [280] |
Πλέον
γάρ
που
οἶμαι
θάτερόν
|
ἐστιν, |
ἐάν
τις
χρῆται
ὁτῳοῦν
μὴ |
| [298] |
ὢν
πατρὸς
(οὐκ
ἂν)
πατήρ
|
ἐστιν. |
Ἔοικεν,
ἦν
δ'
ἐγώ,
οὐ |
| [303] |
οὖν,
ἔφη,
ὁ
Ἡρακλῆς
πυππάξ
|
ἐστιν |
ἢ
ὁ
πυππὰξ
Ἡρακλῆς;
Καὶ |
| [290] |
τῆς
θηρευτικῆς
αὐτῆς
ἐπὶ
πλέον
|
ἐστὶν |
ἢ
ὅσον
θηρεῦσαι
καὶ
χειρώσασθαι· |
| [283] |
δ'
ὅς,
Κλεινίας
πότερον
σοφός
|
ἐστιν |
ἢ
οὔ;
Οὔκουν
φησί
γέ |
| [281] |
σκεύη
ἐργασίᾳ
τὸ
ὀρθῶς
ἐπιστήμη
|
ἐστὶν |
ἡ
ἀπεργαζομένη.
Συνέφη.
Ἆρ'
οὖν, |
| [290] |
θηρίων
τε
καὶ
νόσων
κήλησίς
|
ἐστιν, |
ἡ
δὲ
δικαστῶν
τε
καὶ |
| [292] |
πρὸς
τὸ
εἰδέναι
τίς
ποτέ
|
ἐστιν |
ἡ
ἐπιστήμη
ἐκείνη
ἣ
ἡμᾶς |
| [293] |
καὶ
σπουδάσαντας
ἐπιδεῖξαι
τίς
ποτ'
|
ἐστὶν |
ἡ
ἐπιστήμη
ἧς
τυχόντες
ἂν |
| [289] |
τεκμήριον
λέγειν,
ὅτι
οὐχ
αὕτη
|
ἐστὶν |
ἡ
τῶν
λογοποιῶν
τέχνη,
ἣν |
| [305] |
ἔφην,
χαρίεν
γέ
τι
πρᾶγμά
|
ἐστιν |
ἡ
φιλοσοφία.
Ποῖον,
ἔφη,
χαρίεν, |
| [287] |
λέγετε;
Πάνυ
γ'
ἔφη.
Τοῦτό
|
ἐστιν |
ἤδη,
ἦν
δ'
ἐγώ,
τὸ |
| [272] |
τὴν
σοφίαν
τοῖν
ἀνδροῖν
τίς
|
ἐστιν, |
ἵνα
εἰδῶ
ὅτι
καὶ
μαθησόμεθα. |
| [306] |
πάντα
ὅσα
μεταξύ
τινοιν
δυοῖν
|
ἐστιν |
καὶ
ἀμφοτέροιν
τυγχάνει
μετέχοντα,
ὅσα |
| [306] |
μὲν
οὖν
ἡ
φιλοσοφία
ἀγαθόν
|
ἐστιν |
καὶ
ἡ
πολιτικὴ
πρᾶξις,
πρὸς |
| [301] |
Διονυσόδωρε;
οὐ
τὸ
καλὸν
καλόν
|
ἐστιν |
καὶ
τὸ
αἰσχρὸν
αἰσχρόν;
Ἐὰν |
| [303] |
αὐτῶν,
τοῦτο
πάνυ
χαρίεν
τέ
|
ἐστιν |
καὶ
τὸ
ἐπαχθὲς
τῶν
λόγων |
| [306] |
οὖν
νεώτερος
ἔτι
καὶ
σμικρός
|
ἐστιν, |
Κριτόβουλος
δ'
ἤδη
ἡλικίαν
ἔχει |
| [292] |
ἄλλας
ἁπάσας,
αὕτη
ἡ
παραδιδοῦσά
|
ἐστιν; |
(ΚΡΙΤΩΝ)
Οὐκ
οἶμαι
ἔγωγε,
ὦ |
| [299] |
τε
καὶ
ἀσπίδας,
ἐπειδήπερ
ἀγαθόν
|
ἐστιν; |
Μάλα
δήπου,
ἔφη
ὁ
Κτήσιππος· |
| [283] |
ἐπεὶ
βούλεσθε
αὐτὸν
ὃς
νῦν
|
ἐστὶν |
μηκέτι
εἶναι,
βούλεσθε
αὐτόν,
ὡς |
| [302] |
ἔφην,
οὕτως
ἔχει·
τὰ
τοιαῦτά
|
ἐστιν |
μόνα
ἐμά.
Τί
δέ;
Ζῷα, |
| [298] |
κύνα.
Τί
οὖν;
οὐ
σός
|
ἐστιν |
ὁ
κύων;
Πάνυ
γ'
ἔφη. |
| [298] |
(Εἰ
γὰρ
δήπου,
ἔφη,
πατήρ
|
ἐστιν |
ὁ
Χαιρέδημος,
ὑπολαβὼν
ὁ
Εὐθύδημος, |
| [299] |
ἐν
τῷ
πολέμῳ
ἐπειδὴ
ἀγαθόν
|
ἐστιν |
ὅπλα
ἔχειν,
ὡς
πλεῖστα
δεῖ |
| [284] |
τά
γε
μὴ
ὄντα
ὄντα
|
ἐστίν; |
Οὐδαμοῦ.
Ἔστιν
οὖν
ὅπως
περὶ |
| [298] |
εἰ
ὁ
σὸς
πατὴρ
πάντων
|
ἐστὶν |
πατήρ.
Ἀλλ'
ἔστιν,
ἔφη.
Πότερον |
| [277] |
τι
ἢ
ἔχειν
ἐπιστήμην
ἤδη
|
ἐστίν; |
Συνέφη.
Τὸ
ἄρα
μὴ
ἐπίστασθαι |
| [300] |
λέγοντα
σιγᾷς,
εἴπερ
τῶν
ἁπάντων
|
ἐστὶν |
(τὰ
λεγόμενα)
Τί
δέ;
ἔφη |
| [306] |
αὐτὸ
ὄντοιν
ἐν
τῷ
μέσῳ
|
ἐστίν, |
ταῦτα
(μόνα
βελτίω
ἑκατέρου
ἐκείνων |
| [300] |
ἱμάτια;
Ναί.
Δυνατὰ
οὖν
ὁρᾶν
|
ἐστὶν |
ταῦτα.
Ὑπερφυῶς,
ἔφη
ὁ
Κτήσιππος. |
| [290] |
ἐγώ.
Θηρευτική
τις
ἥδε
γέ
|
ἐστιν |
τέχνη
ἀνθρώπων.
Τί
δὴ
οὖν; |
| [281] |
τὰ
ξύλα
μῶν
ἄλλο
τί
|
ἐστιν |
τὸ
ἀπεργαζόμενον
ὀρθῶς
χρῆσθαι
ἢ |
| [293] |
ἐζητοῦμεν;
ὡς
δὴ
τοῦτο
ἀδύνατόν
|
ἐστιν |
τὸ
αὐτὸ
εἶναί
τε
καὶ |
| [293] |
ἆρα
οὕτως
λέγεις,
καὶ
τοῦτό
|
ἐστιν |
τὸ
σοφόν;
(Αὐτὸς
σαυτόν
γε |
| [279] |
λείπεται
τῶν
ἀγαθῶν;
Τί
ἄρα
|
ἐστὶν |
τὸ
σώφρονά
τε
εἶναι
καὶ |
| [298] |
οὐ
ταὐτὰ
ταῦτα
πέπονθεν;
Ἕτερός
|
ἐστιν |
τοὐμοῦ
πατρός;
Πολλοῦ
γ'
ἔφη, |
| [279] |
δήπου,
ἦν
δ'
ἐγώ,
εὐτυχία
|
ἐστίν· |
τοῦτο
δὲ
κἂν
παῖς
γνοίη. |
| [284] |
Κτήσιππος.
Ἓν
μὴν
κἀκεῖνό
γ'
|
ἐστὶν |
τῶν
ὄντων,
ὃ
λέγει,
χωρὶς |
| [271] |
τὴν
ὄψιν.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Εὐθύδημος
οὗτός
|
ἐστιν, |
ὦ
Κρίτων,
ὃν
ἐρωτᾷς,
ὁ |
| [287] |
τούτῳ
τῷ
τελευταίῳ
παγχάλεπον
χρήσασθαί
|
ἐστιν, |
ᾧ
λέγεις.
Τὸ
γὰρ
οὐκ |
| [277] |
μὴ
ἐπίστασθαι
(μήπω
ἔχειν
ἐπιστήμην
|
ἐστίν; |
Ὡμολόγει
αὐτῷ.
Πότερον
οὖν
εἰσιν |
| [284] |
ἄρα
πράττειν
τε
καὶ
ποιεῖν
|
ἐστιν; |
Ὡμολόγησεν.
Οὐκ
ἄρα
τά
γε |
| [306] |
ταῦτα
(μόνα
βελτίω
ἑκατέρου
ἐκείνων
|
ἐστίν, |
ὧν
ἀμφοτέρων
μέρος
μετέχουσιν.
Εἰ |
| [298] |
ἔφη.
Οὐκοῦν
πατὴρ
ὢν
σός
|
ἐστιν, |
ὥστε
σὸς
πατὴρ
γίγνεται
ὁ |
| [298] |
ἕτερος
ὢν
πατρὸς
οὐ
πατήρ
|
ἐστιν, |
ὥστε
σύ,
ὦ
Σώκρατες,
ἀπάτωρ |
| [284] |
τι
ἢ
οὐκ
ἔστιν;
Οὐκ
|
ἔστιν. |
Ἄλλο
τι
οὖν
οὐδαμοῦ
τά |
| [287] |
τι
πράττη;
Πράττοντα
γὰρ
οὐκ
|
ἔστιν |
ἁμαρτάνειν
τούτου
ὃ
πράττει·
οὐχ |
| [283] |
Ὡμολογοῦμεν.
Οὐκοῦν
ὃς
μὲν
οὐκ
|
ἔστιν, |
βούλεσθε
αὐτὸν
γενέσθαι,
ὃς
δ' |
| [302] |
ἂν
βούλῃ.
Ὡμολόγηκα,
ἔφην·
οὐκ
|
ἔστιν |
γάρ
μοι
ἀνάδυσις,
ὦ
Εὐθύδημε. |
| [302] |
ἀρκεῖ
γ'
ἔφη
ὁ
Διονυσόδωρος·
|
ἔστιν |
γάρ
σοι,
ὡς
ἔοικεν,
Ἀπόλλων |
| [283] |
οὔ;
Οὔκουν
φησί
γέ
πω·
|
ἔστιν |
δέ,
ἦν
δ'
ἐγώ,
οὐκ |
| [296] |
ἢ
ἔστι
μὲν
ὅτε
τούτῳ,
|
ἔστιν |
δὲ
ὅτε
ἑτέρῳ;
Ἀεί,
ὅταν |
| [286] |
ἢ
ὡς
οὐκ
ἔστιν;
~(Ὡς
|
ἔστιν. |
Εἰ
γὰρ
μέμνησαι,
ἔφη,
ὦ |
| [285] |
λόγοι;
Πάνυ
γε.
Οὐκοῦν
ὡς
|
ἔστιν |
ἕκαστον
ἢ
ὡς
οὐκ
ἔστιν; |
| [289] |
Συνέφη.
Οὐδέ
γε
εἴ
τις
|
ἔστιν |
ἐπιστήμη
(ὥστε
ἀθανάτους
ποιεῖν,
ἄνευ |
| [286] |
λόγον,
ἐξελέγξαι,
μηδενὸς
ψευδομένου;
Οὐκ
|
ἔστιν, |
ἔφη
ὁ
Εὐθύδημος.
Οὐδ'
ἄρα |
| [298] |
πατὴρ
πάντων
ἐστὶν
πατήρ.
Ἀλλ'
|
ἔστιν, |
ἔφη.
Πότερον
ἀνθρώπων;
ἦ
δ' |
| [302] |
τοῖς
ἄλλοις,
ἔφη,
Ἀθηναίοις
οὐκ
|
ἔστιν |
Ζεὺς
ὁ
πατρῷος;
Οὐκ
ἔστιν, |
| [302] |
ἔστιν
Ζεὺς
ὁ
πατρῷος;
Οὐκ
|
ἔστιν, |
ἦν
δ'
ἐγώ,
αὕτη
ἡ |
| [286] |
γε,
ἔφη.
Ἀλλὰ
τοῦτο
οὐκ
|
ἔστιν, |
ἦν
δ'
ἐγώ.
Οὐκ
ἔφη. |
| [302] |
ὥσπερ
ἐν
δικτύῳ
εἰλημμένος·
οὐκ
|
ἔστιν, |
ἦν
δ'
ἐγώ,
ὦ
Διονυσόδωρε. |
| [300] |
τὸ
ἕτερον
ἐπιδείξατον,
ὅπως
αὖ
|
ἔστιν |
λέγοντα
σιγᾶν.
(Καί
μοι
ἐδόκει |
| [287] |
δέ·
εἰ
γὰρ
μήτε
ψεύδεσθαι
|
ἔστιν |
μήτε
ψευδῆ
δοξάζειν
μήτε
ἀμαθῆ |
| [287] |
εἶναι,
ἄλλο
τι
οὐδ'
ἐξαμαρτάνειν
|
ἔστιν, |
ὅταν
τίς
τι
πράττη;
Πράττοντα |
| [293] |
Φέρε
δή
μοι
ἀπόκριναι,
ἔφη·
|
ἔστιν |
ὅτι
ἐπίστασαι;
Πάνυ
γε,
ἦν |
| [286] |
λέγειν
οὐκ
ἔστι,
δοξάζειν
μέντοι
|
ἔστιν; |
Οὐδὲ
δοξάζειν,
ἔφη.
Οὐδ'
ἄρα |
| [284] |
ἔφη,
ἄλλο
τι
ἢ
οὐκ
|
ἔστιν; |
Οὐκ
ἔστιν.
Ἄλλο
τι
οὖν |
| [298] |
μάλα
πονηρός,
ἔφη
ὁ
Κτήσιππος.
|
Ἔστιν |
οὖν
(αὐτῷ
κυνίδια;
Καὶ
μάλ' |
| [284] |
μὴ
ὄντα
ὄντα
ἐστίν;
Οὐδαμοῦ.
|
Ἔστιν |
οὖν
ὅπως
περὶ
ταῦτα,
τὰ |
| [302] |
εἰπέ
μοι,
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
|
ἔστιν |
σοι
Ζεὺς
πατρῷος;
Καὶ
ἐγὼ |
| [286] |
Ἄλλο
τι
ψευδῆ
λέγειν
οὐκ
|
ἔστιν; |
τοῦτο
γὰρ
δύναται
ὁ
λόγος· |
| [285] |
ἔστιν
ἕκαστον
ἢ
ὡς
οὐκ
|
ἔστιν; |
~(Ὡς
ἔστιν.
Εἰ
γὰρ
μέμνησαι, |
| [301] |
ἔφην
αὐτοῦ
γε
τοῦ
καλοῦ·
|
πάρεστιν |
μέντοι
ἑκάστῳ
αὐτῶν
κάλλος
τι. |
| [271] |
καὶ
καλὸς
καὶ
ἀγαθὸς
τὴν
|
ὄψιν. |
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Εὐθύδημος
οὗτός
ἐστιν,
ὦ |
| [293] |
τῶν
ὄντων
τοῦτο
ὃ
τυγχάνει
|
ὄν, |
αὐτὸ
τοῦτο
(μὴ
εἶναι;
Ἀλλὰ |
| [284] |
Οὐκοῦν
ὁ
ἐκεῖνο
λέγων
τὸ
|
ὄν, |
ἔφη,
λέγει;
Ναί.
Ἀλλὰ
μὴν |
| [289] |
χρυσίῳ,
οὐδὲν
ὄφελος
αὐτοῦ
ἐφάνη
|
ὄν· |
ἢ
οὐ
μέμνησαι;
ἔφην
ἐγώ. |
| [307] |
(ἐὰν
μέν
σοι
φαίνηται
φαῦλον
|
ὄν, |
πάντ'
ἄνδρα
ἀπότρεπε,
μὴ
μόνον |
| [304] |
τὸ
δὲ
ὕδωρ
εὐωνότατον,
ἄριστον
|
ὄν, |
ὡς
ἔφη
Πίνδαρος.
Ἀλλ'
ἄγετε, |
| [284] |
Ἀλλὰ
μὴν
ὅ
γε
τὸ
|
ὂν |
λέγων
καὶ
τὰ
ὄντα
τἀληθῆ |
| [284] |
σὺ
δὲ
ὡμολόγηκας
τὸ
μὴ
|
ὂν |
μὴ
οἷόν
τ'
εἶναι
μηδένα |
| [286] |
οὐκ
ἔστι·
τὸ
γὰρ
μὴ
|
ὂν |
οὐδεὶς
ἐφάνη
λέγων.
Τί
οὖν |
| [281] |
ἢ
τῶν
μὲν
ἄλλων
οὐδὲν
|
ὂν |
οὔτε
ἀγαθὸν
οὔτε
κακόν,
τούτοιν |
| [286] |
Διονυσόδωρος
ἐξελέγξαι;
Τὸ
γὰρ
μὴ
|
ὂν |
πῶς
ἄν
τις
κελεύσαι;
σὺ |
| [282] |
ἀρχόμενος,
περὶ
πολλοῦ
ἡμῖν
τυγχάνει
|
ὂν |
τόνδε
τὸν
νεανίσκον
σοφόν
τε |
| [277] |
τὴν
θρόνωσιν
ποιῶσιν
περὶ
τοῦτον
|
ὃν |
ἂν
μέλλωσι
τελεῖν.
Καὶ
γὰρ |
| [271] |
Εὐθύδημος
οὗτός
ἐστιν,
ὦ
Κρίτων,
|
ὃν |
ἐρωτᾷς,
ὁ
δὲ
παρ'
ἐμὲ |
| [277] |
θρόνωσιν
ποιῶσιν
περὶ
τοῦτον
ὃν
|
ἂν |
μέλλωσι
τελεῖν.
Καὶ
γὰρ
ἐκεῖ |
| [271] |
εἷς
ἀλλὰ
δύ'
ἤστην.
(ΚΡΙΤΩΝ)
|
Ὃν |
μὲν
ἐγὼ
λέγω,
ἐκ
δεξιᾶς |
| [273] |
περιεληλυθότε
ἤστην,
καὶ
εἰσέρχεται
Κλεινίας,
|
ὃν |
σὺ
φῂς
πολὺ
ἐπιδεδωκέναι,
ἀληθῆ |
| [288] |
γοητεύοντε
ἡμᾶς.
(Ἡμεῖς
οὖν
τὸν
|
Μενέλαον |
μιμώμεθα,
καὶ
μὴ
ἀφιώμεθα
τοῖν |
| [293] |
ἔφην
ἐγώ,
ἔχοντα·
πολὺ
γὰρ
|
ῥᾷον |
ἢ
μανθάνειν
τηλικόνδε
ἄνδρα.
Φέρε |
| [303] |
αὖ
ἕτερον
δημοτικόν
τι
καὶ
|
πρᾷον |
ἐν
τοῖς
λόγοις·
ὁπόταν
φῆτε |
| [282] |
καὶ
τίς
αὕτη.
Ὡς
γὰρ
|
ἔλεγον |
ἀρχόμενος,
περὶ
πολλοῦ
ἡμῖν
τυγχάνει |
| [305] |
ἀντέχονται.
Καὶ
οὗτοι,
ὅπερ
ἄρτι
|
ἔλεγον, |
ἐν
τοῖς
κράτιστοί
εἰσι
τῶν |
| [288] |
καὶ
νυνδὴ
ἃ
πρὸς
Κλεινίαν
|
ἔλεγον, |
καὶ
πρὸς
σὲ
ταὐτὰ
ταῦτα |
| [302] |
ταῦτα
ποιεῖν
ἃ
νυνδὴ
ἐγὼ
|
ἔλεγον; |
Ὁμολογῶ.
Καὶ
ὅς,
εἰρωνικῶς
πάνυ |
| [273] |
ἐν
ὅπλοις
μάχεσθαι,
καὶ
ταῦτα
|
ἔλεγον |
περὶ
σφῷν·
ὅτε
γὰρ
τὸ |
| [292] |
Διὸς
Κόρινθος
γίγνεται,
καὶ
ὅπερ
|
ἔλεγον, |
τοῦ
ἴσου
ἡμῖν
ἐνδεῖ
ἢ |
| [274] |
ἑταῖροι.
Τούτους
δὴ
ἐγὼ
δεικνὺς
|
ἔλεγον |
τῷ
Εὐθυδήμῳ
ὅτι
πάντες
ἕτοιμοι |
| [273] |
ὑμῶν
διενοούμην
ἔτι,
ὥσπερ
νυνδὴ
|
ἔλεγον, |
ὡς
τὸ
πολὺ
τοῦτο
δεινοῖν |
| [273] |
ὅσα
δεῖ
τὸν
μέλλοντα
ἀγαθὸν
|
στρατηγὸν |
ἔσεσθαι,
τάς
τε
τάξεις
καὶ |
| [274] |
οὖν
πλεῖστα
δῆλον
ὅτι
οὐκ
|
ὀλίγον |
ἔργον
ἐπιδεῖξαι·
τόδε
δέ
μοι |
| [286] |
ἀντιλέγοιμεν
ἂν
τοῦ
αὐτοῦ
πράγματος
|
λόγον |
ἀμφότεροι
λέγοντες,
ἢ
οὕτω
μὲν |
| [286] |
ἔστι
τοῦτο
κατὰ
τὸν
σὸν
|
λόγον, |
ἐξελέγξαι,
μηδενὸς
ψευδομένου;
Οὐκ
ἔστιν, |
| [287] |
Δίκαιον
μέντοι,
ἔφη.
Κατὰ
τίνα
|
λόγον; |
ἦν
δ'
ἐγώ·
ἢ
δῆλον |
| [286] |
ἕνεκα,
ὦ
Διονυσόδωρε,
λέγεις
τὸν
|
λόγον, |
ἵνα
δὴ
ἄτοπον
λέγῃς,
ἢ |
| [300] |
ὁ
ἀδελφός
σου
ἐξημφοτέρικεν
τὸν
|
λόγον, |
καὶ
ἀπόλωλέ
τε
καὶ
ἥττηται. |
| [303] |
οὐ
τῶν
παρόντων
ὑπερεπῄνεσε
τὸν
|
λόγον |
καὶ
τὼ
ἄνδρε,
καὶ
γελῶντες |
| [286] |
μηδέτερος,
ἔφη,
τὸν
τοῦ
πράγματος
|
(λόγον |
λέγῃ,
τότε
ἀντιλέγοιμεν
ἄν;
ἢ |
| [286] |
ἐγὼ
μὲν
τὸν
τοῦ
πράγματος
|
λόγον |
λέγω,
σὺ
δὲ
ἄλλου
τινὸς |
| [297] |
τοῦτο
ἐγώ.
Διαφθείρεις,
ἔφη,
τὸν
|
λόγον, |
ὁ
Εὐθύδημος
πρὸς
τὸν
Διονυσόδωρον, |
| [302] |
Καὶ
ἐγὼ
ὑποπτεύσας
ἥξειν
τὸν
|
λόγον |
οἷπερ
ἐτελεύτησεν,
ἄπορόν
τινα
στροφὴν |
| [283] |
τινα,
ὦ
Κρίτων,
ἁνὴρ
κατῆρχεν
|
λόγον, |
οὗ
σοὶ
ἄξιον
ἀκοῦσαι,
ὡς |
| [284] |
ποιεῖν
ὥστε
κατὰ
τὸν
σὸν
|
λόγον |
οὐδεὶς
ψευδῆ
λέγει,
ἀλλ'
εἴπερ |
| [277] |
Διονυσόδωρος
ὥσπερ
σφαῖραν
ἐκδεξάμενος
τὸν
|
λόγον |
πάλιν
ἐστοχάζετο
τοῦ
μειρακίου,
καὶ |
| [285] |
Ἦ
καὶ
ὑπόσχοις
ἂν
τούτου
|
λόγον; |
Πάνυ,
ἔφη.
Τί
οὖν;
ἦ |
| [286] |
τοι
(ἀλλὰ
τοῦτόν
γε
τὸν
|
λόγον |
πολλῶν
δὴ
καὶ
πολλάκις
ἀκηκοὼς |
| [286] |
ἐσίγησεν·
ἐγὼ
δὲ
θαυμάσας
τὸν
|
λόγον, |
πῶς,
ἔφην,
ὦ
Διονυσόδωρε,
λέγεις; |
| [292] |
πάντων
ἄρχουσα
(ὧν
ἄρχει,
τί
|
(ἔργον) |
ἀπεργάζεται;
Οὐ
τὴν
τροφὴν
ἂν |
| [275] |
διηγησαίμην;
Οὐ
γὰρ
σμικρὸν
τὸ
|
ἔργον |
δύνασθαι
ἀναλαβεῖν
διεξιόντα
σοφίαν
ἀμήχανον |
| [291] |
Τί
οὖν
ἂν
φαίης
αὐτῆς
|
ἔργον |
εἶναι;
ὥσπερ
εἰ
σὲ
ἐγὼ |
| [274] |
πλεῖστα
δῆλον
ὅτι
οὐκ
ὀλίγον
|
ἔργον |
ἐπιδεῖξαι·
τόδε
δέ
μοι
εἴπετον, |
| [291] |
βασιλικὴ
τέχνη
τὶ
ἡμῖν
(ἀπεργάζεται
|
ἔργον |
ἢ
οὐδέν;
Πάντως
δήπου,
ἡμεῖς |
| [307] |
τοὺς
πολλοὺς
πρὸς
(ἕκαστον
τὸ
|
ἔργον |
οὐ
καταγελάστους
ὁρᾷς;
(ΚΡΙΤΩΝ)
Ναὶ |
| [291] |
ἡ
ἰατρικὴ
ὧν
ἄρχει,
τί
|
ἔργον |
παρέχεται;
οὐ
τὴν
ὑγίειαν
φαίης; |
| [274] |
οὕτως
ἔχοντα
τῆς
αὐτῆς
τέχνης
|
ἔργον |
πεῖσαι
ὡς
καὶ
διδακτὸν
ἡ |
| [273] |
εἶπον·
καλὸν
ἄν
που
τὸ
|
ἔργον |
ὑμῶν
εἴη,
εἰ
τηλικαῦτα
πράγματα |
| [280] |
παρεσκευασμένα
ἑκάστῳ
εἰς
τὸ
ἑαυτοῦ
|
ἔργον, |
χρῷντο
δὲ
αὐτοῖς
μή,
ἆρ' |
| [292] |
γὰρ
ἔργων
οὐδενὸς
δεῖ
αὐτὴν
|
δημιουργὸν |
εἶναι
τῶν
μήτε
κακῶν
μήτε |
| [280] |
πάντα
ἃ
δεῖ
κεκτῆσθαι
τὸν
|
δημιουργόν; |
Οἷον
τέκτων,
εἰ
παρεσκευασμένος
εἴη |
| [302] |
οἷπερ
ἐτελεύτησεν,
ἄπορόν
τινα
στροφὴν
|
ἔφευγόν |
τε
καὶ
ἐστρεφόμην
ἤδη
ὥσπερ |
| [291] |
αὐτίκα
λήψεσθαι,
αἱ
δ'
ἀεὶ
|
ὑπεξέφευγον. |
Τὰ
μὲν
οὖν
πολλὰ
τί |
| [290] |
ἢ
πόλιν
τινὰ
θηρεύσωνται
ἢ
|
στρατόπεδον, |
παραδιδόασι
τοῖς
πολιτικοῖς
ἀνδράσιν
αὐτοὶ |
| [275] |
ἐναντίον
ἡμῶν.
Εἰπόντος
οὖν
ἐμοῦ
|
σχεδόν |
τι
αὐτὰ
ταῦτα
ὁ
Εὐθύδημος |
| [297] |
Οὐ
γὰρ
μὴ
ἀνῇς
ἐρωτῶν,
|
σχεδόν |
τι
ἐγὼ
τοῦτ'
εὖ
οἶδα, |
| [298] |
αὐτῶν
ὁ
κύων;
Ἔγωγέ
τοι
|
εἶδον, |
ἔφη,
αὐτὸν
ὀχεύοντα
τὴν
κύνα. |
| [303] |
Ἡρακλῆς;
Καὶ
ὁ
Κτήσιππος,
ὦ
|
Πόσειδον, |
ἔφη,
δεινῶν
λόγων.
Ἀφίσταμαι·
ἀμάχω |
| [301] |
οὗτος
τὰ
προσήκοντα
πράξει.
(Ὦ
|
Πόσειδον, |
ἦν
δ'
ἐγώ,
ἤδη
κολοφῶνα |
| [271] |
ἦ
ἀκοῦσαι
σαφές·
ὑπερκύψας
μέντοι
|
κατεῖδον, |
καί
μοι
ἔδοξεν
εἶναι
ξένος |
| [272] |
ἐξ
ἀρχῆς
ἅπαντα
διηγήσασθαι.
(Κατὰ
|
θεὸν |
γάρ
τινα
ἔτυχον
καθήμενος
ἐνταῦθα, |
| [297] |
ἐμὸς
Ἰόλεως
(Πατροκλῆς)
εἰ
ἔλθοι,
|
πλέον |
ἂν
θάτερον
ποιήσειεν.
Ἀπόκριναι
δή, |
| [296] |
ὅτῳ,
ἀλλ'
εἰ
ἐπίστασαί
τῳ.
|
Πλέον |
αὖ,
ἔφην
ἐγώ,
τοῦ
δέοντος |
| [280] |
γε,
ἦν
δ'
ἐγώ,
λέγεις.
|
Πλέον |
γάρ
που
οἶμαι
θάτερόν
ἐστιν, |
| [290] |
ἔφη,
τῆς
θηρευτικῆς
αὐτῆς
ἐπὶ
|
πλέον |
ἐστὶν
ἢ
ὅσον
θηρεῦσαι
καὶ |
| [288] |
τοῦτό
γε
ἐξηλέγξαμεν,
ὅτι
οὐδὲν
|
πλέον, |
οὐδ'
εἰ
ἄνευ
πραγμάτων
καὶ |
| [295] |
δοκεῖ
σοι,
(Εὐθύδημε,
οὕτω
ποιεῖν,
|
ποιητέον· |
σὺ
γὰρ
πάντως
που
κάλλιον |
| [290] |
μακαρίους,
ἄλλην
δή
τινα,
ἔφη,
|
ζητητέον |
ἀντὶ
τῆς
στρατηγικῆς.
(ΚΡΙΤΩΝ)
Τί |
| [288] |
μὲν
οὖν
ἐγᾦμαι,
ἐνθένδε
ποθέν.
|
Φιλοσοφητέον |
ὡμολογήσαμεν
τελευτῶντες·
ἦ
γάρ;
Ναί, |
| [273] |
καὶ
(ὅσα)
ἐν
ὅπλοις
μάχεσθαι
|
(διδακτέον) |
οἵω
τε
δὲ
καὶ
ποιῆσαι |
| [287] |
καὶ
ὁμολογεῖς
με
σοφὸν
εἶναι.
|
Πειστέον |
τοίνυν,
ἦν
δ'
ἐγώ,
καὶ |
| [285] |
ἐδόκουν
ἀγριωτέρως
πρὸς
ἀλλήλους
ἔχειν,
|
προσέπαιζόν |
τε
τὸν
Κτήσιππον
καὶ
εἶπον |
| [295] |
πάντα
ἐπίσταμαι
καὶ
ἀεί,
τί
|
μεῖζον |
ἕρμαιον
αὐτοῦ
ἂν
εὕροιμι
ἐν |
| [306] |
τὸ
μὲν
κακόν,
τὸ
δὲ
|
ἀγαθόν· |
ἀλλὰ
τῷ
ὄντι
οὗτοι
ἀμφοτέρων |
| [282] |
δεῖ
λαβόντα
εὐδαιμονεῖν
τε
καὶ
|
ἀγαθὸν |
ἄνδρα
εἶναι,
καὶ
τίς
αὕτη. |
| [292] |
(ΚΡΙΤΩΝ)
Πάνυ
γε.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Οὐκοῦν
|
ἀγαθόν |
γέ
τι
δεῖ
ἡμῖν
αὐτὴν |
| [282] |
τὸν
νεανίσκον
σοφόν
τε
καὶ
|
ἀγαθὸν |
γενέσθαι.
~(Ἐγὼ
μὲν
οὖν
ταῦτα |
| [292] |
(ΚΡΙΤΩΝ)
Ἀνάγκη,
ὦ
Σώκρατες.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
|
Ἀγαθὸν |
δέ
γέ
που
ὡμολογήσαμεν
ἀλλήλοις |
| [299] |
καὶ
χρυσίον,
ἦ
δ'
ὅς,
|
ἀγαθὸν |
δοκεῖ
σοι
εἶναι
ἔχειν;
Πάνυ, |
| [302] |
μήτε
ἄλλο
μηδὲν
καλὸν
καὶ
|
ἀγαθόν. |
Ἔα,
ἦν
δ'
ἐγώ,
ὦ |
| [299] |
ἀσθενοῦντι
φάρμακον
πιεῖν
ἢ
οὐκ
|
ἀγαθὸν |
εἶναι
δοκεῖ
σοι,
ὅταν
δέηται· |
| [299] |
ἀλλ'
ἀποκρίνου.
Ἐπειδὴ
γὰρ
ὡμολόγεις
|
ἀγαθὸν |
εἶναι
φάρμακον,
ὅταν
δέῃ,
πίνειν |
| [306] |
Εἰ
μὲν
οὖν
ἡ
φιλοσοφία
|
ἀγαθόν |
ἐστιν
καὶ
ἡ
πολιτικὴ
πρᾶξις, |
| [299] |
δόρατά
τε
καὶ
ἀσπίδας,
ἐπειδήπερ
|
ἀγαθόν |
ἐστιν;
Μάλα
δήπου,
ἔφη
ὁ |
| [299] |
καὶ
ἐν
τῷ
πολέμῳ
ἐπειδὴ
|
ἀγαθόν |
ἐστιν
ὅπλα
ἔχειν,
ὡς
πλεῖστα |
| [281] |
τὸ
δὲ
οὔτε
(κακὸν
οὔτε
|
ἀγαθόν. |
Ἢ
οὐχ
οὕτω
φαμέν;
Συνεχώρει. |
| [279] |
ἡμῖν
εἴποι
ὅτι
τὸ
πλουτεῖν
|
ἀγαθόν· |
ἦ
γάρ·
Πάνυ
γ'
ἔφη. |
| [281] |
δυοῖν
ὄντοιν
ἡ
μὲν
σοφία
|
ἀγαθόν, |
ἡ
δὲ
ἀμαθία
κακόν;
Ὡμολόγει. |
| [306] |
γάρ
εἰσι
φαυλότεροι
εἰ
δὲ
|
ἀγαθὸν |
καὶ
κακόν,
τῶν
μὲν
βελτίους, |
| [294] |
ἐγώ,
ὡς
θαυμαστὸν
λέγεις
καὶ
|
ἀγαθὸν |
μέγα
πεφάνθαι.
Μῶν
καὶ
οἱ |
| [299] |
γάρ
μοι,
ὦ
(Κτήσιππε,
εἰ
|
ἀγαθὸν |
νομίζεις
εἶναι
ἀσθενοῦντι
φάρμακον
πιεῖν |
| [299] |
ἔφη.
Οὐκοῦν
καὶ
τὸ
χρυσίον
|
ἀγαθὸν |
ὁμολογεῖς
εἶναι;
Ὡμολόγηκα
μὲν
οὖν, |
| [281] |
μὲν
ἄλλων
οὐδὲν
ὂν
οὔτε
|
ἀγαθὸν |
οὔτε
κακόν,
τούτοιν
δὲ
δυοῖν |
| [274] |
παρ'
ὑμῶν
μανθάνειν
δύναισθ'
ἂν
|
ἀγαθὸν |
ποιῆσαι
(ἄνδρα
μόνον,
ἢ
καὶ |
| [303] |
μήτε
καλὸν
εἶναι
μηδὲν
μήτε
|
ἀγαθὸν |
πρᾶγμα
μήτε
λευκὸν
μηδ'
ἄλλο |
| [273] |
ἐπίστασθον,
ὅσα
δεῖ
τὸν
μέλλοντα
|
ἀγαθὸν |
στρατηγὸν
ἔσεσθαι,
τάς
τε
τάξεις |
| [299] |
ἀνθρώπῳ,
ἄλλο
τι
τοῦτο
τὸ
|
ἀγαθὸν |
ὡς
πλεῖστον
δεῖ
πίνειν,
καὶ |
| [297] |
οἱ
ἀγαθοί,
ποῦ
ἐγὼ
τοῦτο
|
ἔμαθον; |
Οὐδαμοῦ,
ἔφη
ὁ
Διονυσόδωρος.
Οὐκ |
| [297] |
δάκνων,
τὸν
Ἰόλεων
τὸν
ἀδελφιδοῦν
|
βοηθὸν |
ἐπεκαλέσατο,
ὁ
δὲ
αὐτῷ
(ἱκανῶς |
| [291] |
καὶ
ἀπεργαζομένη,
ἐνταῦθα
ὥσπερ
εἰς
|
λαβύρινθον |
ἐμπεσόντες,
οἰόμενοι
ἤδη
ἐπὶ
τέλει |
| [303] |
ταχὺ
καὶ
ἐν
ὀλίγῳ
χρόνῳ
|
ἐξείργασθον. |
Πολλὰ
μὲν
οὖν
καὶ
ἄλλα |
| [272] |
αὐτοῖν
μάχη
ἀργός,
ταύτην
νῦν
|
ἐξείργασθον, |
ὥστε
μηδ'
ἂν
ἕνα
αὐτοῖς |
| [274] |
τούτοις
χαρίσασθον
καὶ
ἐμοῦ
ἕνεκα
|
ἐπιδείξασθον. |
Τὰ
μὲν
οὖν
πλεῖστα
δῆλον |
| [275] |
αὖθις
ἀπόθεσθον,
τοῦτο
δ'
αὐτὸ
|
ἐπιδείξασθον· |
τουτονὶ
τὸν
νεανίσκον
πείσατον
ὡς |
| [274] |
οὖν
παντὶ
τρόπῳ
καὶ
τούτοις
|
χαρίσασθον |
καὶ
ἐμοῦ
ἕνεκα
ἐπιδείξασθον.
Τὰ |
| [285] |
χρηστὸν
πάλιν
ἀποφῆναι·
εἰ
τοῦτο
|
ἐπίστασθον |
δῆλον
δὲ
ὅτι
ἐπίστασθον·
ἐφάτην |
| [294] |
ὅς.
~(Πάντ'
ἄρα,
ἔφην
ἐγώ,
|
ἐπίστασθον, |
ἐπειδήπερ
καὶ
ὁτιοῦν;
Πάντ'
ἔφη· |
| [285] |
τοῦτο
ἐπίστασθον
δῆλον
δὲ
ὅτι
|
ἐπίστασθον· |
ἐφάτην
γοῦν
τὴν
τέχνην
σφῶν |
| [294] |
δ'
ἐγώ,
πάντα
νῦν
μόνον
|
ἐπίστασθον |
ἢ
καὶ
ἀεί;
Καὶ
ἀεί, |
| [293] |
τῶν
ὄντων,
τὰ
δὲ
οὐκ
|
ἐπίστασθον; |
Ἥκιστά
γε,
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες, |
| [293] |
ἔφην
ἐγώ·
ἀλλ'
οὐδὲν
ἄρα
|
ἐπίστασθον; |
Καὶ
μάλα,
ἦ
δ'
ὅς. |
| [294] |
σπουδάζειν
αὐτὼ
τῷ
ὄντι
πάντα
|
ἐπίστασθον; |
οἷον
τεκτονικὴν
καὶ
σκυτικήν;
Πάνυ |
| [273] |
γὰρ
περὶ
τὸν
πόλεμον
πάντα
|
ἐπίστασθον, |
ὅσα
δεῖ
τὸν
μέλλοντα
ἀγαθὸν |
| [293] |
μοι,
σφὼ
οὐχὶ
τὰ
μὲν
|
ἐπίστασθον |
τῶν
ὄντων,
τὰ
δὲ
οὐκ |
| [304] |
μὲν
αὐτὼ
πρὸς
ἀλλήλω
μόνω
|
διαλέγεσθον· |
εἰ
δὲ
μή,
εἴπερ
ἄλλου |
| [275] |
ἐπίδειξιν
ἡμῖν,
ἔφην,
εἰς
αὖθις
|
ἀπόθεσθον, |
τοῦτο
δ'
αὐτὸ
ἐπιδείξασθον·
τουτονὶ |
| [282] |
ἡμῖν.
Εἰ
δὲ
μὴ
(τοῦτο
|
βούλεσθον, |
ὅθεν
ἐγὼ
ἀπέλιπον,
τὸ
ἑξῆς |
| [304] |
ὅπως
κἀμὲ
καὶ
Κλεινίαν
τόνδε
|
παραδέξεσθον. |
Ταῦτα,
ὦ
Κρίτων,
καὶ
ἄλλα |
| [278] |
γέ
σοι
αὐτὼ
τὰ
σπουδαῖα
|
ἐνδείξεσθον, |
καὶ
ἐγὼ
ὑφηγήσομαι
αὐτοῖν
ἵνα |
| [273] |
οὖν
ἐκαθεζόμην,
καὶ
ὀλίγῳ
(ὕστερον
|
εἰσέρχεσθον |
τούτω
ὅ
τ'
Εὐθύδημος
καὶ |
| [278] |
σοφίας
τολμήσω
ἀπαυτοσχεδιάσαι
ἐναντίον
(ὑμῶν.
|
Ἀνάσχεσθον |
οὖν
ἀγελαστὶ
ἀκούοντες
αὐτοί
τε |
| [275] |
φιλοσοφεῖν
καὶ
ἀρετῆς
ἐπιμελεῖσθαι,
καὶ
|
χαριεῖσθον |
ἐμοί
τε
καὶ
τουτοισὶ
πᾶσιν. |
| [288] |
ἐπιδείξασθαι
σπουδάζοντε,
ἀλλὰ
τὸν
Πρωτέα
|
μιμεῖσθον |
τὸν
Αἰγύπτιον
σοφιστὴν
γοητεύοντε
ἡμᾶς. |
| [277] |
χορεύετον
περὶ
σὲ
καὶ
οἷον
|
ὀρχεῖσθον |
παίζοντε,
ὡς
μετὰ
τοῦτο
τελοῦντε. |
| [272] |
καὶ
(ἄλλον,
ὃς
ἂν
διδῷ
|
μισθόν, |
οἵω
τε
ποιῆσαι
ἔπειτα
τὴν |
| [277] |
μαθεῖν
δεῖ·
ὃ
δὴ
καὶ
|
ἐνδείκνυσθόν |
σοι
τὼ
ξένω,
ὅτι
οὐκ |
| [282] |
ἄλλο
τι
ἢ
φαίης
ἂν
|
ἀναγκαῖον |
εἶναι
φιλοσοφεῖν
καὶ
αὐτὸς
ἐν |
| [307] |
ὑεῖ
οὐκ
ἐπιτρέψεις;
(ΚΡΙΤΩΝ)
Οὔκουν
|
δίκαιόν |
γε,
ὦ
Σώκρατες.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Μὴ |
| [287] |
Οὐκ
ἀποκρίνῃ;
ἔφη.
Ἦ
καὶ
|
δίκαιον; |
Δίκαιον
μέντοι,
ἔφη.
Κατὰ
τίνα |
| [279] |
τὸ
σώφρονά
τε
εἶναι
καὶ
|
δίκαιον |
καὶ
ἀνδρεῖον;
πότερον
πρὸς
Διός, |
| [287] |
ἀποκρίνῃ;
ἔφη.
Ἦ
καὶ
δίκαιον;
|
Δίκαιον |
μέντοι,
ἔφη.
Κατὰ
τίνα
λόγον; |
| [295] |
ᾠήθην
δεῖν
ὑπείκειν,
μή
με
|
σκαιὸν |
ἡγησάμενος
φοιτητὴν
μὴ
προσδέχοιτο.
Εἶπον |
| [288] |
μένειν
καὶ
ἔτι
ὥσπερ
τὸ
|
παλαιὸν |
καταβαλὼν
πίπτειν,
καὶ
ὥστε
τοῦτο |
| [295] |
ἐπίσταμαι
καὶ
ἀεί,
τί
μεῖζον
|
ἕρμαιον |
αὐτοῦ
ἂν
εὕροιμι
ἐν
παντὶ |
| [273] |
λέγετον
πρᾶγμα·
πόθεν
τοῦτο
τὸ
|
ἕρμαιον |
ηὑρέτην;
Ἐγὼ
δὲ
περὶ
ὑμῶν |
| [293] |
τυχόντες
ἂν
καλῶς
τὸν
ἐπίλοιπον
|
βίον |
διέλθοιμεν.
(ΚΡΙΤΩΝ)
Τί
οὖν;
Ἠθέλησέν |
| [306] |
μᾶλλον
(ἢ
ἀλήθειαν.
Οὐ
γὰρ
|
ῥᾴδιον |
αὐτοὺς
πεῖσαι
ὅτι
καὶ
ἄνθρωποι |
| [304] |
δὴ
καὶ
σὺ
(ἔλεγες,
τῶν
|
ἥδιον |
ἂν
ἐξελεγχομένων
ὑπὸ
τῶν
τοιούτων |
| [280] |
δέ;
Στρατευόμενος
μετὰ
ποτέρου
ἂν
|
ἥδιον |
τοῦ
κινδύνου
τε
καὶ
τῆς |
| [291] |
καὶ
ἀτεχνῶς
κατὰ
τὸ
Αἰσχύλου
|
ἰαμβεῖον |
μόνη
ἐν
τῇ
πρύμνῃ
καθῆσθαι |
| [304] |
ἐναντίον
δ'
ἀνθρώπων
διαλέγεσθαι
οὐκ
|
ἐπιτήδειον, |
ἀλλ'
ἄν
γέ
μοι
πείθησθε, |
| [300] |
ἐγέλασεν,
ὥστε
ὁ
Κτήσιππος
ἐγένετο
|
πλεῖον |
ἢ
δεκαπλάσιος.
Ὁ
δέ
μοι |
| [272] |
δέ
μου
ἐγένετο
τὸ
εἰωθὸς
|
σημεῖον |
τὸ
δαιμόνιον.
~Πάλιν
οὖν
ἐκαθεζόμην, |
| [279] |
τε
εἶναι
καὶ
δίκαιον
καὶ
|
ἀνδρεῖον; |
πότερον
πρὸς
Διός,
ὦ
Κλεινία, |
| [272] |
Κρίτων·
ἱκανὸν
τεκμήριον
ἔχω
καὶ
|
παραμύθιον |
τοῦ
μὴ
φοβεῖσθαι.
Αὐτὼ
γὰρ |
| [276] |
θαυμάζοιμεν
αὐτόν,
οὐκ
ἀνίει
τὸ
|
μειράκιον, |
ἀλλ'
ἠρώτα,
καὶ
ὥσπερ
οἱ |
| [275] |
ἢ
οἱ
ἀμαθεῖς;
Καὶ
τὸ
|
μειράκιον, |
ἅτε
μεγάλου
ὄντος
τοῦ
ἐρωτήματος, |
| [277] |
καὶ
ἐγὼ
γνοὺς
βαπτιζόμενον
τὸ
|
μειράκιον, |
βουλόμενος
ἀναπαῦσαι
αὐτό,
μὴ
ἡμῖν |
| [293] |
ἡμᾶς,
ἐμέ
τε
καὶ
τὸ
|
μειράκιον, |
ἐκ
τῆς
τρικυμίας
τοῦ
λόγου, |
| [273] |
ἰόντε
ὁ
μὲν
παρὰ
τὸ
|
μειράκιον |
ἐκαθέζετο,
ὁ
Εὐθύδημος,
ὁ
δὲ |
| [276] |
καλῶς
τε
καὶ
εὖ
τὸ
|
μειράκιον, |
ἐκδεξάμενος
ὁ
Διονυσόδωρος,
τί
δέ, |
| [275] |
ὅτι
ὁπότερ'
ἂν
ἀποκρίνηται
τὸ
|
μειράκιον, |
ἐξελεγχθήσεται.
Καὶ
αὐτοῦ
μεταξὺ
ταῦτα |
| [307] |
οὐκ
ἔχω
ὅπως
προτρέπω
τὸ
|
μειράκιον |
ἐπὶ
φιλοσοφίαν.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Ὦ
φίλε |
| [271] |
μέσῳ
δ'
ὑμῶν
τὸ
Ἀξιόχου
|
μειράκιον |
ἦν.
Καὶ
μάλα
πολύ,
ὦ |
| [285] |
αὐτοῖν
αὐτό·
ἀπολεσάντων
ἡμῖν
τὸ
|
μειράκιον |
καὶ
φρόνιμον
ποιησάντων,
καὶ
ἅπαντάς |
| [276] |
ἀμαθεῖς
ὄντες
ἐμανθάνετε.
Ἐπένευσε
τὸ
|
μειράκιον. |
Οἱ
ἀμαθεῖς
ἄρα
μανθάνουσιν,
ὦ |
| [278] |
μετὰ
ταῦτα
ἐπιδείξατον
προτρέποντε
τὸ
|
μειράκιον |
ὅπως
χρὴ
σοφίας
τε
καὶ |
| [290] |
σύ,
ὦ
Σώκρατες;
ἐκεῖνο
τὸ
|
μειράκιον |
τοιαῦτ'
ἐφθέγξατο;
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Οὐκ
οἴει, |
| [295] |
ποιητέον·
σὺ
γὰρ
πάντως
που
|
κάλλιον |
ἐπίστασαι
διαλέγεσθαι
ἢ
ἐγώ,
τέχνην |
| [304] |
τὸ
γὰρ
σπάνιον,
ὦ
Εὐθύδημε,
|
τίμιον, |
τὸ
δὲ
ὕδωρ
εὐωνότατον,
ἄριστον |
| [304] |
τε
καὶ
αὑτοῖς·
τὸ
γὰρ
|
σπάνιον, |
ὦ
Εὐθύδημε,
τίμιον,
τὸ
δὲ |
| [272] |
ἐγένετο
τὸ
εἰωθὸς
σημεῖον
τὸ
|
δαιμόνιον. |
~Πάλιν
οὖν
ἐκαθεζόμην,
καὶ
ὀλίγῳ |
| [283] |
ἁνὴρ
κατῆρχεν
λόγον,
οὗ
σοὶ
|
ἄξιον |
ἀκοῦσαι,
ὡς
παρακελευστικὸς
ὁ
λόγος |
| [305] |
ὦ
(μακάριε;
Οὐδενὸς
μὲν
οὖν
|
ἄξιον. |
Ἀλλὰ
καὶ
εἰ
νῦν
παρεγένου, |
| [304] |
τοῦ
ὄχλου.
Καὶ
μήν,
ἔφη,
|
ἄξιόν |
γ'
ἦν
ἀκοῦσαι.
Τί
(δέ; |
| [279] |
παραλείπωμεν
τῶν
ἀγαθῶν,
ὅτι
καὶ
|
ἄξιον |
λόγου.
Ἀλλά
μοι
δοκοῦμεν,
ἔφη, |
| [278] |
Πρότερον
δ'
ἐγὼ
σφῷν
ἐνδείξομαι
|
οἷον |
αὐτὸ
ὑπολαμβάνω
καὶ
οἵου
αὐτοῦ |
| [302] |
αὐτοῖς
χρῆσθαι
ὅτι
ἂν
βούλῃ;
|
Οἷον |
βοῦς
καὶ
πρόβατον,
ἆρ'
ἂν |
| [275] |
νέος·
φοβούμεθα
δὴ
περὶ
αὐτῷ,
|
οἷον |
εἰκὸς
περὶ
νέῳ,
μή
τις |
| [273] |
ἀνθρώπων
καὶ
τάχιστα.
(Ὦ
Ζεῦ,
|
οἷον, |
ἦν
δ'
ἐγώ,
λέγετον
πρᾶγμα· |
| [307] |
τοὺς
ὑεῖς·
ἐὰν
δὲ
φαίνηται
|
οἷον |
οἶμαι
αὐτὸ
ἐγὼ
εἶναι,
θαρρῶν |
| [277] |
ἢ
χορεύετον
περὶ
σὲ
καὶ
|
οἷον |
ὀρχεῖσθον
παίζοντε,
ὡς
μετὰ
τοῦτο |
| [292] |
δέ
που
ταῦτ'
ἂν
εἴη,
|
οἷον |
πλουσίους
τοὺς
πολίτας
παρέχειν
καὶ |
| [277] |
λόγοι.
Ἴσως
γὰρ
οὐκ
αἰσθάνῃ
|
οἷον |
ποιεῖτον
τὼ
ξένω
περὶ
σέ· |
| [280] |
ἡμῖν,
χρῴμεθα
δ'
αὐτοῖς
μή;
|
οἷον |
σιτία
εἰ
ἡμῖν
εἴη
πολλά, |
| [272] |
ὥστε
μηδ'
ἂν
ἕνα
αὐτοῖς
|
οἷόν |
τ'
εἶναι
μηδ'
ἀντᾶραι·
οὕτω |
| [284] |
ὡμολόγηκας
τὸ
μὴ
ὂν
μὴ
|
οἷόν |
τ'
εἶναι
μηδένα
ποιεῖν
ὥστε |
| [283] |
ὁ
Εὐθύδημος,
ἦ
δοκεῖ
σοι
|
οἷόν |
τ'
εἶναι
ψεύδεσθαι;
Νὴ
Δία, |
| [300] |
τοῦτο
ποιεῖν.
(Ἦ
γὰρ
οὐχ
|
οἷόν |
τ'
ἔφη
ὁ
Διονυσόδωρος,
σιγῶντα |
| [300] |
Εὐθύδημε,
οὐ
καθεύδων
ἐπικεκοιμῆσθαι
καί,
|
οἷόν |
τε
λέγοντα
μηδὲν
λέγειν,
καὶ |
| [282] |
οὖν,
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
ὡς
|
οἷόν |
τε
μάλιστα.
Κἀγὼ
ταῦτα
ἅσμενος |
| [293] |
Ἀρκεῖ,
ἔφη.
Ἆρ'
οὖν
δοκεῖς
|
οἷόν |
τέ
τι
τῶν
ὄντων
τοῦτο |
| [294] |
αὐτὼ
τῷ
ὄντι
πάντα
ἐπίστασθον;
|
οἷον |
τεκτονικὴν
καὶ
σκυτικήν;
Πάνυ
γ' |
| [280] |
ἃ
δεῖ
κεκτῆσθαι
τὸν
δημιουργόν;
|
Οἷον |
τέκτων,
εἰ
παρεσκευασμένος
εἴη
τά |
| [276] |
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
ἕτερον
τοιοῦτον
|
οἷον |
τὸ
πρότερον.
Ὦ
Ζεῦ,
ἔφην |
| [304] |
τοιούτων
λόγων
ἢ
ἐξελεγχόντων.
Ἀτὰρ
|
γελοῖον |
μέν
μοι
δοκεῖ
εἶναι
τὸ |
| [305] |
τι
πρᾶγμά
ἐστιν
ἡ
φιλοσοφία.
|
Ποῖον, |
ἔφη,
χαρίεν,
ὦ
(μακάριε;
Οὐδενὸς |
| [272] |
Ἥκιστά
γε,
ὦ
Κρίτων·
ἱκανὸν
|
τεκμήριον |
ἔχω
καὶ
παραμύθιον
τοῦ
μὴ |
| [289] |
Ἱκανόν
μοι
δοκεῖς,
ἔφην
ἐγώ,
|
τεκμήριον |
λέγειν,
ὅτι
οὐχ
αὕτη
ἐστὶν |
| [294] |
ὑπολαβών·
πρὸς
Διός,
ἔφη,
Διονυσόδωρε,
|
(τεκμήριόν |
τί
μοι
τούτων
ἐπιδείξατον
τοιόνδε, |
| [305] |
οὐδὲ
οἶμαι
πώποτ'
αὐτὸν
ἐπὶ
|
δικαστήριον |
ἀναβεβηκέναι·
ἀλλ'
ἐπαί̈
ειν
αὐτόν |
| [289] |
γὰρ
τῆς
τῶν
ἐπῳδῶν
τέχνης
|
μόριον |
μικρῷ
τε
ἐκείνης
ὑποδεεστέρα.
~(Ἡ |
| [304] |
τε
εἶναι
διδάξαι
τὸν
ἐθέλοντ'
|
ἀργύριον |
διδόναι,
καὶ
οὔτε
φύσιν
οὔθ' |
| [304] |
μόνου
ὃς
ἂν
ὑμῖν
διδῷ
|
ἀργύριον. |
Τὰ
αὐτὰ
δὲ
ταῦτα,
ἐὰν |
| [278] |
εἰδότι
καὶ
ἐπὶ
τῷ
μή·
|
παραπλήσιον |
δὲ
τούτῳ
καὶ
τὸ
ἐν |
| [297] |
πατήρ,
ὁ
ἐμὸς
ἀδελφός,
ἀλλὰ
|
παραπλήσιον |
μὲν
τοὔνομα
Ἰφικλῆς,
ὁ
Ἡρακλέους |
| [283] |
πρᾶγμα,
ὃ
ἐγὼ
οἶμαι
οὐδ'
|
ὅσιον |
εἶναι
λέγειν,
ὡς
ἐγὼ
τόνδε |
| [299] |
γ'
ἔφη.
Οὐκοῦν
καὶ
τὸ
|
χρυσίον |
ἀγαθὸν
ὁμολογεῖς
εἶναι;
Ὡμολόγηκα
μὲν |
| [288] |
τὴν
γῆν
τὸ
πᾶν
ἡμῖν
|
χρυσίον |
γένοιτο·
~ὥστε
οὐδ'
εἰ
τὰς |
| [299] |
τῷ
Κτησίππῳ
ἤρετο,
οὐκοῦν
καὶ
|
χρυσίον, |
ἦ
δ'
ὅς,
ἀγαθὸν
δοκεῖ |
| [288] |
γιγνώσκειν
περιιόντες
ὅπου
τῆς
γῆς
|
χρυσίον |
πλεῖστον
κατορώρυκται;
Ἴσως,
ἔφη.
Ἀλλὰ |
| [299] |
Σκυθῶν
καὶ
ἀρίστους
ἄνδρας,
οἳ
|
χρυσίον |
τε
ἐν
τοῖς
κρανίοις
ἔχουσιν |
| [304] |
μὲν
τὸ
ταχὺ
παραδιδόναι
καλόν,
|
ἐναντίον |
δ'
ἀνθρώπων
διαλέγεσθαι
οὐκ
ἐπιτήδειον, |
| [304] |
δὲ
μή,
εἴπερ
ἄλλου
του
|
ἐναντίον, |
ἐκείνου
μόνου
ὃς
ἂν
ὑμῖν |
| [284] |
ἑταῖρον,
καὶ
πειρῶμαι
πείθειν
μηδέποτε
|
ἐναντίον |
ἐμοῦ
οὕτως
ἀγροίκως
λέγειν
~ὅτι |
| [275] |
πεῖραν
τοῦ
μειρακίου
καὶ
διαλέχθητον
|
ἐναντίον |
ἡμῶν.
Εἰπόντος
οὖν
ἐμοῦ
σχεδόν |
| [304] |
μοι
πείθησθε,
εὐλαβήσεσθε
μὴ
πολλῶν
|
ἐναντίον |
λέγειν,
ἵνα
μὴ
ταχὺ
ἐκμαθόντες |
| [305] |
τὸ
μέντοι
ἐθέλειν
διαλέγεσθαι
τοιούτοις
|
ἐναντίον |
πολλῶν
ἀνθρώπων
ὀρθῶς
μοι
ἐδόκει |
| [278] |
τῆς
ὑμετέρας
σοφίας
τολμήσω
ἀπαυτοσχεδιάσαι
|
ἐναντίον |
(ὑμῶν.
Ἀνάσχεσθον
οὖν
ἀγελαστὶ
ἀκούοντες |
| [278] |
χαίρουσι
(καὶ
γελῶσιν,
ἐπειδὰν
ἴδωσιν
|
ὕπτιον |
ἀνατετραμμένον.
Ταῦτα
μὲν
οὖν
σοι |
| [288] |
ἀλλὰ
τὸν
Πρωτέα
μιμεῖσθον
τὸν
|
Αἰγύπτιον |
σοφιστὴν
γοητεύοντε
ἡμᾶς.
(Ἡμεῖς
οὖν |
| [281] |
γὰρ
κακόν,
τὸ
δὲ
οὔτε
|
(κακὸν |
οὔτε
ἀγαθόν.
Ἢ
οὐχ
οὕτω |
| [306] |
ἀμφοτέρω
εἶναι
οὔτε
τὸ
μὲν
|
κακόν, |
τὸ
δὲ
ἀγαθόν·
ἀλλὰ
τῷ |
| [281] |
ἐὰν
ἐᾷ·
~τὸ
μὲν
γὰρ
|
κακόν, |
τὸ
δὲ
οὔτε
(κακὸν
οὔτε |
| [281] |
οὐδὲν
ὂν
οὔτε
ἀγαθὸν
οὔτε
|
κακόν, |
τούτοιν
δὲ
δυοῖν
ὄντοιν
ἡ |
| [306] |
φαυλότεροι
εἰ
δὲ
ἀγαθὸν
καὶ
|
κακόν, |
τῶν
μὲν
βελτίους,
τῶν
δὲ |
| [281] |
σοφία
ἀγαθόν,
ἡ
δὲ
ἀμαθία
|
κακόν; |
Ὡμολόγει.
~(Ἔτι
τοίνυν,
ἔφην,
τὸ |
| [299] |
Ἐπειδὴ
γὰρ
ὡμολόγεις
ἀγαθὸν
εἶναι
|
φάρμακον, |
ὅταν
δέῃ,
πίνειν
ἀνθρώπῳ,
ἄλλο |
| [299] |
εἰ
ἀγαθὸν
νομίζεις
εἶναι
ἀσθενοῦντι
|
φάρμακον |
πιεῖν
ἢ
οὐκ
ἀγαθὸν
εἶναι |
| [303] |
ἐξελεγχόμενοι.
Καὶ
τόδε
αὖ
ἕτερον
|
δημοτικόν |
τι
καὶ
πρᾷον
ἐν
τοῖς |
| [287] |
ἤδη,
ἦν
δ'
ἐγώ,
τὸ
|
φορτικὸν |
ἐρώτημα.
Εἰ
γὰρ
μὴ
ἁμαρτάνομεν |
| [282] |
τῶν
προτρεπτικῶν
λόγων
εἶναι,
τοιοῦτον,
|
ἰδιωτικὸν |
ἴσως
καὶ
μόλις
διὰ
μακρῶν |
| [285] |
μοι
ἡ
δορὰ
μὴ
εἰς
|
(ἀσκὸν |
τελευτήσει,
ὥσπερ
ἡ
τοῦ
Μαρσύου, |
| [277] |
πάλαισμα
ὥρμα
ὁ
Εὐθύδημος
τὸν
|
νεανίσκον· |
καὶ
ἐγὼ
γνοὺς
βαπτιζόμενον
τὸ |
| [275] |
δ'
αὐτὸ
ἐπιδείξασθον·
τουτονὶ
τὸν
|
νεανίσκον |
πείσατον
ὡς
χρὴ
φιλοσοφεῖν
καὶ |
| [283] |
ὅσοι
φατὲ
ἐπιθυμεῖν
τόνδε
τὸν
|
νεανίσκον |
σοφὸν
γενέσθαι,
πότερον
παίζετε
ταῦτα |
| [282] |
ἡμῖν
τυγχάνει
ὂν
τόνδε
τὸν
|
νεανίσκον |
σοφόν
τε
καὶ
ἀγαθὸν
γενέσθαι. |
| [303] |
μηδὲν
μήτε
ἀγαθὸν
πρᾶγμα
μήτε
|
λευκὸν |
μηδ'
ἄλλο
τῶν
τοιούτων
μηδέν, |
| [273] |
αὐτοῖς
χρώμεθα.
Κἀγὼ
θαυμάσας
εἶπον·
|
καλὸν |
ἄν
που
τὸ
ἔργον
ὑμῶν |
| [273] |
μοι
τί
ἐστι
τοῦτο
τὸ
|
καλόν. |
Ἀρετήν,
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
οἰόμεθα |
| [307] |
παντὸς
ἄξιοι;
Ἐπεὶ
γυμναστικὴ
οὐ
|
καλὸν |
δοκεῖ
σοι
εἶναι,
καὶ
χρηματιστικὴ |
| [279] |
καὶ
τὸ
ὑγιαίνειν
καὶ
τὸ
|
(καλὸν |
εἶναι
καὶ
τἆλλα
κατὰ
τὸ |
| [303] |
τοῖς
λόγοις·
ὁπόταν
φῆτε
μήτε
|
καλὸν |
εἶναι
μηδὲν
μήτε
ἀγαθὸν
πρᾶγμα |
| [304] |
πρὸς
μὲν
τὸ
ταχὺ
παραδιδόναι
|
καλόν, |
ἐναντίον
δ'
ἀνθρώπων
διαλέγεσθαι
οὐκ |
| [301] |
ὦ
Διονυσόδωρε;
οὐ
τὸ
καλὸν
|
καλόν |
ἐστιν
καὶ
τὸ
αἰσχρὸν
αἰσχρόν; |
| [276] |
μὴν
καὶ
τὸ
πρότερόν
γε
|
καλὸν |
ἡμῖν
ἐφάνη
τὸ
ἐρώτημα.
Πάντ' |
| [302] |
μήτε
ἱερὰ
μήτε
ἄλλο
μηδὲν
|
καλὸν |
καὶ
ἀγαθόν.
Ἔα,
ἦν
δ' |
| [301] |
ἐγώ,
ὦ
Διονυσόδωρε;
οὐ
τὸ
|
καλὸν |
καλόν
ἐστιν
καὶ
τὸ
αἰσχρὸν |
| [300] |
τι
πώποτ'
εἶδες,
ὦ
Σώκρατες,
|
καλὸν |
πρᾶγμα;
ἔφη
ὁ
Διονυσόδωρος.
Ἔγωγε, |
| [302] |
(ᾔδη
γὰρ
ὅτι
ἐξ
αὐτῶν
|
καλόν |
τι
ἀνακύψοιτο
τῶν
ἐρωτημάτων,
καὶ |
| [288] |
σπουδάζετον·
οἶμαι
γάρ
τι
αὐτοῖν
|
πάγκαλον |
φανεῖσθαι,
ἐπειδὰν
ἄρξωνται
σπουδάζειν.
Ἀλλὰ |
| [272] |
καταγελῶσι
καὶ
τὸν
Κόννον
καλοῦσι
|
γεροντοδιδάσκαλον. |
Μὴ
οὖν
καὶ
τοῖν
ξένοιν |
| [279] |
ἢ
τοῦτο
ἐκείνου
ἔτι
εὐηθέστερον;
|
Δῆλον |
γάρ
που
καὶ
τοῦτο
ὅτι |
| [285] |
πάλιν
ἀποφῆναι·
εἰ
τοῦτο
ἐπίστασθον
|
δῆλον |
δὲ
ὅτι
ἐπίστασθον·
ἐφάτην
γοῦν |
| [289] |
Συνέφη.
Οὐδὲ
μὴν
αὐλοποιικῆς
γε
|
δῆλον |
ὅτι
δεόμεθα·
καὶ
γὰρ
αὕτη |
| [287] |
λόγον;
ἦν
δ'
ἐγώ·
ἢ
|
δῆλον |
ὅτι
κατὰ
τόνδε,
ὅτι
σὺ |
| [274] |
ἐπιδείξασθον.
Τὰ
μὲν
οὖν
πλεῖστα
|
δῆλον |
ὅτι
οὐκ
ὀλίγον
ἔργον
ἐπιδεῖξαι· |
| [301] |
σύ
γε
βούλῃ,
ἔφην
ἐγώ,
|
δῆλον |
ὅτι.
Τί
δέ,
ἦ
δ' |
| [278] |
γεγονέναι·
τὸ
δὲ
μετὰ
ταῦτα
|
δῆλον |
ὅτι
τούτω
γέ
σοι
αὐτὼ |
| [287] |
ποτε
λέγεις,
ὦ
Διονυσόδωρε;
Ἢ
|
δῆλον |
ὅτι
ὡς
(οὐκ
ἔχω
ἐξελέγξαι |
| [296] |
ὡμολόγηκας
ἐπίστασθαι
καὶ
ἅμα
πάντα.
|
Δῆλον |
οὖν
ὅτι
καὶ
παῖς
ὢν |
| [289] |
ἠργάσαντο,
οἱ
λογοποιεῖν
αὐτοὶ
ἀδύνατοι·
|
δῆλον |
οὖν
ὅτι
καὶ
περὶ
λόγους |
| [301] |
ἔφην,
ἀλλὰ
συγγνώμην
μοι
ἔχε.
|
Δῆλον |
τοίνυν,
ἦ
δ'
ὅς,
ὅτι |
| [272] |
μάχην
κρατίστω
καὶ
ἀγωνίσασθαι
καὶ
|
ἄλλον |
διδάξαι
λέγειν
τε
καὶ
συγγράφεσθαι |
| [272] |
ὀλίγῳ
χρόνῳ
ποιῆσαι
ἂν
καὶ
|
ἄλλον |
ὁντινοῦν
τὰ
αὐτὰ
ταῦτα
δεινόν. |
| [272] |
τε
σοφὼ
πάνυ
μάχεσθαι
καὶ
|
(ἄλλον, |
ὃς
ἂν
διδῷ
μισθόν,
οἵω |
| [286] |
λέγω,
σὺ
δὲ
ἄλλου
τινὸς
|
ἄλλον, |
τότε
ἀντιλέγομεν;
Ἢ
ἐγὼ
λέγω |
| [278] |
τὰ
μὲν
πράγματα
οὐδὲν
ἂν
|
μᾶλλον |
εἰδείη
πῇ
ἔχει,
προσπαίζειν
δὲ |
| [290] |
δοκεῖ,
ἔφην
ἐγώ,
τέχνη
παντὸς
|
μᾶλλον |
εἶναι
ἣν
ἄν
τις
κτησάμενος |
| [283] |
ἐσπουδασάτην·
(ταῦτα
οὖν
διανοηθεὶς
ἔτι
|
μᾶλλον |
εἶπον
ὅτι
θαυμαστῶς
σπουδάζοιμεν.
Καὶ |
| [281] |
γ'
ἔφη.
Πότερον
οὖν
ἂν
|
μᾶλλον |
ἐλάττω
τις
πράττοι
πένης
ὢν |
| [303] |
εὖ
οἶδα
ὅτι
αἰσχυνθεῖεν
ἂν
|
μᾶλλον |
ἐξελέγχοντες
τοιούτοις
λόγοις
τοὺς
ἄλλους |
| [306] |
ἔχει
ὄντως,
ὦ
Κρίτων,
εὐπρέπειαν
|
μᾶλλον |
(ἢ
ἀλήθειαν.
Οὐ
γὰρ
ῥᾴδιον |
| [281] |
δειλός;
Δειλός.
Οὐκοῦν
καὶ
ἀργὸς
|
μᾶλλον |
ἢ
ἐργάτης;
Συνεχώρει.
Καὶ
βραδὺς |
| [274] |
ὑμᾶς
ἔγωγε
τοῦ
κτήματος
πολὺ
|
μᾶλλον |
ἢ
μέγαν
βασιλέα
τῆς
ἀρχῆς· |
| [285] |
καὶ
ἐὰν
βούλωνται
δέρειν
ἔτι
|
μᾶλλον |
ἢ
νῦν
δέρουσιν,
εἴ
μοι |
| [281] |
καὶ
ἀμβλὺ
ὁρῶν
καὶ
ἀκούων
|
μᾶλλον |
ἢ
ὀξύ;
Πάντα
τὰ
τοιαῦτα |
| [281] |
ἢ
ἐργάτης;
Συνεχώρει.
Καὶ
βραδὺς
|
μᾶλλον |
ἢ
(ταχύς,
καὶ
ἀμβλὺ
ὁρῶν |
| [282] |
τοῦτο
οἰόμενον
δεῖν
παραλαμβάνειν
πολὺ
|
μᾶλλον |
ἢ
χρήματα,
καὶ
(παρ'
ἐπιτρόπων |
| [297] |
πότερον
ὁ
Ἰόλεως
τοῦ
Ἡρακλέους
|
μᾶλλον |
ἦν
ἀδελφιδοῦς
ἢ
σός;
Κράτιστον |
| [276] |
ὁ
Εὐθύδημος
ἐκπεπληγμένους,
ἵν'
ἔτι
|
μᾶλλον |
θαυμάζοιμεν
αὐτόν,
οὐκ
ἀνίει
τὸ |
| [299] |
πόλεμον
ὅταν
ἴῃ,
ὅπλα
ἔχοντα
|
μᾶλλον |
ἰέναι
ἢ
ἄνοπλον.
Ἔμοιγε,
ἔφη. |
| [278] |
ἐπισκοπῇ
ἢ
πραττόμενον
ἢ
λεγόμενον
|
μᾶλλον |
μὲν
αὐτὸ
συνιέναι
καλοῦσιν
ἢ |
| [281] |
πράττων
νοῦν
μὴ
ἔχων,
ἢ
|
μᾶλλον |
ὀλίγα
νοῦν
ἔχων;
Ὧδε
δὲ |
| [305] |
περὶ
τούτων
καὶ
αὐτὸς
νυνδὴ
|
ἔμελλον |
λέγειν.
Οὗτοι
γάρ
εἰσιν
μέν, |
| [299] |
ὅπλα
ἔχοντα
μᾶλλον
ἰέναι
ἢ
|
ἄνοπλον. |
Ἔμοιγε,
ἔφη.
Καίτοι
οἶμαί
τί |
| [307] |
εὖ,
(ἐὰν
μέν
σοι
φαίνηται
|
φαῦλον |
ὄν,
πάντ'
ἄνδρα
ἀπότρεπε,
μὴ |
| [282] |
ταῦτα
ἅσμενος
ἀκούσας,
τὸ
μὲν
|
ἐμόν, |
ἔφην,
παράδειγμα,
ὦ
Διονυσόδωρέ
τε |
| [299] |
σοι,
ὅταν
δέηται·
ἢ
εἰς
|
πόλεμον |
ὅταν
ἴῃ,
ὅπλα
ἔχοντα
μᾶλλον |
| [273] |
μεγάλα·
τὰ
γὰρ
περὶ
τὸν
|
πόλεμον |
πάντα
ἐπίστασθον,
ὅσα
δεῖ
τὸν |
| [294] |
ἀπιστίας
ἠναγκάσθην
τελευτῶν
ἐρέσθαι
(τὸν
|
Εὐθύδημον) |
εἰ
(καὶ
ὀρχεῖσθαι
ἐπίσταιτο
ὁ |
| [305] |
ὅταν
ἀποληφθῶσιν,
ὑπὸ
τῶν
ἀμφὶ
|
Εὐθύδημον |
κολούεσθαι.
Σοφοὶ
δὲ
ἡγοῦνται
εἶναι |
| [294] |
λέγετον.
Τί
ἐπιδείξω;
ἔφη.
Οἶσθα
|
Εὐθύδημον |
ὁπόσους
ὀδόντας
ἔχει,
καὶ
ὁ |
| [301] |
δεῖ
ἄρχεσθαι,
τελευτᾶν
δ'
εἰς
|
Εὐθύδημον |
τόνδε.
~Ἆρ'
οὖν,
ἔφη,
ταῦτα |
| [292] |
ἐστὶν
αὕτη
ἣν
ἡμεῖς
ζητοῦμεν,
|
ὠφέλιμον |
αὐτὴν
δεῖ
εἶναι.
(ΚΡΙΤΩΝ)
Πάνυ |
| [285] |
ἀπολεσάντων
ἡμῖν
τὸ
μειράκιον
καὶ
|
φρόνιμον |
ποιησάντων,
καὶ
ἅπαντάς
γε
ἡμᾶς |
| [294] |
ἀστέρας
ὁπόσοι
εἰσί,
καὶ
τὴν
|
ἄμμον; |
Πάνυ
γε,
ἦ
δ'
ὅς· |
| [276] |
ἀποστοματίζοι
ὑμῖν
ὁ
γραμματιστής,
πότεροι
|
ἐμάνθανον |
τῶν
παίδων
τὰ
ἀποστοματιζόμενα,
οἱ |
| [289] |
τέχνη
καὶ
ἡ
τοῦ
χρῆσθαι.
|
Ἱκανόν |
μοι
δοκεῖς,
ἔφην
ἐγώ,
τεκμήριον |
| [280] |
(οὖν,
ὦ
Κλεινία,
ἤδη
τοῦτο
|
ἱκανὸν |
πρὸς
τὸ
εὐδαίμονα
ποιῆσαί
τινα, |
| [272] |
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Ἥκιστά
γε,
ὦ
Κρίτων·
|
ἱκανὸν |
τεκμήριον
ἔχω
καὶ
παραμύθιον
τοῦ |
| [296] |
πρὶν
αὐτὸς
γενέσθαι,
καὶ
πρὶν
|
οὐρανὸν |
καὶ
γῆν
γενέσθαι,
ἠπίστω
ἅπαντα, |
| [274] |
ἐραστὰς
τοὺς
Κλεινίου·
οἱ
δὲ
|
ἐτύγχανον |
ἡμᾶς
ἤδη
περιιστάμενοι.
Ὁ
γὰρ |
| [275] |
ἔργον
δύνασθαι
ἀναλαβεῖν
διεξιόντα
σοφίαν
|
ἀμήχανον |
ὅσην·
ὥστ'
ἔγωγε,
καθάπερ
οἱ |
| [288] |
καὶ
ἐλεήσαντέ
με
καὶ
οἰκτίραντε
|
συντεταμένον |
καὶ
σπουδάζοντα
καὶ
αὐτὼ
σπουδάσητον. |
| [275] |
ἐμέ·
καὶ
ἐγὼ
γνοὺς
αὐτὸν
|
τεθορυβημένον, |
θάρρει,
ἦν
δ'
ἐγώ,
ὦ |
| [282] |
ἡμῖν
ἔτι
ἄσκεπτον
καὶ
οὔπω
|
διωμολογημένον |
ἐμοί
τε
καὶ
σοί.
Ἀλλ' |
| [273] |
Κλεινίας
ἀπὸ
τῆς
εἰσόδου
μόνον
|
καθήμενον, |
ἄντικρυς
ἰὼν
παρεκαθέζετο
ἐκ
δεξιᾶς, |
| [278] |
ὄνομα
ἐπ'
ἀνθρώποις
ἐναντίως
ἔχουσιν
|
κείμενον, |
τῷ
τε
εἰδότι
καὶ
ἐπὶ |
| [278] |
(καὶ
γελῶσιν,
ἐπειδὰν
ἴδωσιν
ὕπτιον
|
ἀνατετραμμένον. |
Ταῦτα
μὲν
οὖν
σοι
παρὰ |
| [307] |
θαρρῶν
δίωκε
καὶ
ἄσκει,
τὸ
|
λεγόμενον |
δὴ
τοῦτο,
αὐτός
τε
καὶ |
| [293] |
δ'
ἐγώ,
Εὐθύδημε·
τὸ
γὰρ
|
λεγόμενον, |
καλὰ
δὴ
παταγεῖς·
πῶς
οὖν |
| [278] |
πρᾶγμα
ἐπισκοπῇ
ἢ
πραττόμενον
ἢ
|
λεγόμενον |
μᾶλλον
μὲν
αὐτὸ
συνιέναι
καλοῦσιν |
| [292] |
πολιτικῆς
ἠτιμάσαμεν,
ἀλλ'
ἀτεχνῶς
τὸ
|
λεγόμενον |
ὁ
Διὸς
Κόρινθος
γίγνεται,
καὶ |
| [272] |
τε
καὶ
ἐξελέγχειν
(τὸ
ἀεὶ
|
λεγόμενον, |
ὁμοίως
ἐάντε
ψεῦδος
ἐάντε
ἀληθὲς |
| [298] |
ὁ
Κτήσιππος,
ὦ
Εὐθύδημε,
τὸ
|
λεγόμενον, |
οὐ
λίνον
λίνῳ
συνάπτεις·
δεινὸν |
| [282] |
ἴσως
καὶ
μόλις
διὰ
μακρῶν
|
λεγόμενον· |
σφῷν
δὲ
ὁπότερος
βούλεται,
ταὐτὸν |
| [282] |
εἶναι,
καὶ
ξένων
καὶ
πολιτῶν,
|
δεόμενον |
καὶ
ἱκετεύοντα
σοφίας
μεταδιδόναι,
οὐδὲν |
| [281] |
μῶν
ἄλλο
τί
ἐστιν
τὸ
|
ἀπεργαζόμενον |
ὀρθῶς
χρῆσθαι
ἢ
ἐπιστήμη
ἡ |
| [277] |
τὸν
νεανίσκον·
καὶ
ἐγὼ
γνοὺς
|
βαπτιζόμενον |
τὸ
μειράκιον,
βουλόμενος
ἀναπαῦσαι
αὐτό, |
| [282] |
παρὰ
πατρός
γε
δήπου
τοῦτο
|
οἰόμενον |
δεῖν
παραλαμβάνειν
πολὺ
μᾶλλον
ἢ |
| [278] |
ταὐτὸν
τοῦτο
πρᾶγμα
ἐπισκοπῇ
ἢ
|
πραττόμενον |
ἢ
λεγόμενον
μᾶλλον
μὲν
αὐτὸ |
| [306] |
ἀγαπᾶν
ὅστις
καὶ
ὁτιοῦν
λέγει
|
ἐχόμενον |
(φρονήσεως
πρᾶγμα
καὶ
ἀνδρείως
ἐπεξιὼν |
| [274] |
ἢ
καὶ
ἐκεῖνον
τὸν
μήπω
|
πεπεισμένον |
διὰ
τὸ
μὴ
οἴεσθαι
ὅλως |
| [274] |
τόδε
δέ
μοι
εἴπετον,
πότερον
|
πεπεισμένον |
ἤδη
ὡς
χρὴ
παρ'
ὑμῶν |
| [282] |
ἐθέλοντα
ὑπηρετεῖν
τῶν
καλῶν
ὑπηρετημάτων,
|
προθυμούμενον |
σοφὸν
γενέσθαι·
ἢ
οὐ
δοκεῖ |
| [298] |
λεγόμενον,
οὐ
λίνον
λίνῳ
συνάπτεις·
|
δεινὸν |
γὰρ
λέγεις
πρᾶγμα
εἰ
ὁ |
| [305] |
πράγματος
νὴ
τὸν
Δία
καὶ
|
δεινὸν |
εἶναι
καὶ
δεινοὺς
λόγους
συντιθέναι. |
| [272] |
ἄλλον
ὁντινοῦν
τὰ
αὐτὰ
ταῦτα
|
δεινόν. |
(ΚΡΙΤΩΝ)
Τί
δέ,
ὦ
Σώκρατες; |
| [274] |
οὕτως
οὖν
καὶ
οἱ
ἄλλοι
|
ἐκεῖνον |
ἰδόντες
περιέστησαν
ἡμᾶς,
οἵ
τε |
| [274] |
ποιῆσαι
(ἄνδρα
μόνον,
ἢ
καὶ
|
ἐκεῖνον |
τὸν
μήπω
πεπεισμένον
διὰ
τὸ |
| [298] |
ὦ
Εὐθύδημε,
τὸ
λεγόμενον,
οὐ
|
λίνον |
λίνῳ
συνάπτεις·
δεινὸν
γὰρ
λέγεις |
| [272] |
ἐμοῦ
τε
καταγελῶσι
καὶ
τὸν
|
Κόννον |
καλοῦσι
γεροντοδιδάσκαλον.
Μὴ
οὖν
καὶ |
| [281] |
Ἐπιστήμη,
ἦ
δ'
ὅς.
Οὐ
|
μόνον |
ἄρα
εὐτυχίαν
ἀλλὰ
καὶ
εὐπραγίαν, |
| [303] |
μέλει,
ἀλλὰ
τῶν
ὁμοίων
ὑμῖν
|
μόνον. |
Ἐγὼ
γὰρ
εὖ
οἶδα
ὅτι |
| [275] |
διαφέρει,
ὦ
(Σώκρατες,
ἔφη,
ἐὰν
|
μόνον |
ἐθέλῃ
ἀποκρίνεσθαι
ὁ
νεανίσκος.
Ἀλλὰ |
| [294] |
ὅς,
ἀλλὰ
τοῦτο
ἔτι
ἡμῖν
|
μόνον |
εἴπατον
καὶ
ἐπιδείξατον
ὅτι
ἀληθῆ |
| [294] |
ἦν
δ'
ἐγώ,
πάντα
νῦν
|
μόνον |
ἐπίστασθον
ἢ
καὶ
ἀεί;
Καὶ |
| [298] |
Ἀλλὰ
(πότερον,
ὦ
Εὐθύδημε,
ἐμὸς
|
μόνον |
ἐστὶ
πατὴρ
ἢ
καὶ
τῶν |
| [274] |
δύναισθ'
ἂν
ἀγαθὸν
ποιῆσαι
(ἄνδρα
|
μόνον, |
ἢ
καὶ
ἐκεῖνον
τὸν
μήπω |
| [280] |
ἄν
(τι
ὠφελοῖ,
εἰ
εἴη
|
μόνον |
ἡμῖν,
χρῴμεθα
δ'
αὐτοῖς
μή; |
| [273] |
ὁ
Κλεινίας
ἀπὸ
τῆς
εἰσόδου
|
μόνον |
καθήμενον,
ἄντικρυς
ἰὼν
παρεκαθέζετο
ἐκ |
| [280] |
ἄρα,
ἔφην,
ὡς
ἔοικεν,
μὴ
|
μόνον |
κεκτῆσθαι
τὰ
τοιαῦτα
ἀγαθὰ
τὸν |
| [272] |
μὲν
οὖν
ταῦτα
δεινὼ
ἤστην
|
μόνον, |
νῦν
δὲ
τέλος
ἐπιτεθήκατον
παγκρατιαστικῇ |
| [271] |
ἐκείνω
(μὲν
γὰρ
τῷ
σώματι
|
μόνον |
οἵω
τε
μάχεσθαι,
τούτω
δὲ |
| [290] |
αὐτοῖς
οὐκ
ἐπιστάμενοι,
ἀλλὰ
θηρεῦσαι
|
μόνον, |
παραδιδόασι
δήπου
τοῖς
διαλεκτικοῖς
καταχρῆσθαι |
| [303] |
καὶ
φατέ·
ὅτι
δ'
οὐ
|
μόνον |
τὰ
τῶν
ἄλλων,
ἀλλὰ
δόξαιτε |
| [307] |
ὄν,
πάντ'
ἄνδρα
ἀπότρεπε,
μὴ
|
μόνον |
τοὺς
ὑεῖς·
ἐὰν
δὲ
φαίνηται |
| [282] |
σοι
καὶ
διδακτὸν
δοκεῖ
καὶ
|
μόνον |
τῶν
ὄντων
εὐδαίμονα
καὶ
εὐτυχῆ |
| [272] |
ἤστην
(σοφώ.
Ἀλλ'
ἐγὼ
ἓν
|
μόνον |
φοβοῦμαι,
μὴ
αὖ
ὄνειδος
τοῖν |
| [285] |
δ'
ὅτι
βούλεται,
τοῦτο
ποιείτω·
|
μόνον |
χρηστὸν
ἀποφηνάτω.
Καὶ
ὁ
Κτήσιππος, |
| [288] |
φοβηθεὶς
μὴ
λοιδορία
γένηται,
πάλιν
|
κατεπράυνον |
τὸν
Κτήσιππον
καὶ
εἶπον·
ὦ |
| [286] |
ἀμαθὴς
ἀνθρώπων;
(Ἀλλὰ
σύ,
ἔφη,
|
ἔλεγξον. |
Ἦ
καὶ
ἔστι
τοῦτο
κατὰ |
| [293] |
τοῦτο;
Πάνυ
μὲν
οὖν,
ἔφη.
|
Ἐπίδειξον |
τοίνυν
με
νὴ
Δί'
ἔφην |
| [279] |
τυγχάνει
ἡμῖν
ὄντα;
Ἢ
οὐ
|
χαλεπὸν |
οὐδὲ
σεμνοῦ
ἀνδρὸς
πάνυ
τι |
| [287] |
λέγεις,
ἔφη,
(τούτῳ
τῷ
πάνυ
|
χαλεπὸν |
χρῆσθαι·
ἐπεὶ
ἀπόκριναι.
Πρὶν
σὲ |
| [287] |
ἐπεὶ
καὶ
τούτῳ
τῷ
τελευταίῳ
|
παγχάλεπον |
χρήσασθαί
ἐστιν,
ᾧ
λέγεις.
Τὸ |
| [283] |
μὴ
ἀγροικότερον,
ἔφη,
ἦν
εἰπεῖν,
|
εἶπον |
ἄν·
Σοὶ
εἰς
κεφαλήν,
ὅτι |
| [297] |
ταχὺ
ὑπολαβὼν
ὁ
Διονυσόδωρος;
Κἀγὼ
|
εἶπον· |
ἔασον,
ὠγαθέ,
ἕως
ἂν
Εὐθύδημός |
| [297] |
οὐκ
ἐθέλεις
ἀποκρίνεσθαι.
Εἰκότως
γ'
|
εἶπον |
ἐγώ·
ἥττων
γάρ
εἰμι
καὶ |
| [287] |
ἐξήμαρτον
ἀλλὰ
καὶ
τοῦτο
ὀρθῶς
|
εἶπον, |
εἰπὼν
ὅτι
νοεῖ
τὰ
ῥήματα; |
| [282] |
εἶναι
δοκεῖ.
Καὶ
ἐγὼ
ἡσθεὶς
|
εἶπον· |
ἦ
καλῶς
λέγεις,
ὦ
ἄριστε |
| [273] |
παρέργοις
αὐτοῖς
χρώμεθα.
Κἀγὼ
θαυμάσας
|
εἶπον· |
καλὸν
ἄν
που
τὸ
ἔργον |
| [287] |
ἀναμιμνῄσκῃ,
καὶ
εἴ
τι
πέρυσιν
|
εἶπον, |
νῦν
ἀναμνησθήσῃ,
τοῖς
δ'
ἐν |
| [283] |
(ταῦτα
οὖν
διανοηθεὶς
ἔτι
μᾶλλον
|
εἶπον |
ὅτι
θαυμαστῶς
σπουδάζοιμεν.
Καὶ
ὁ |
| [279] |
ὁ
Κλεινίας.
Καὶ
ἐγὼ
ἀναμνησθεὶς
|
εἶπον |
ὅτι
ναὶ
μὰ
Δία
κινδυνεύομέν |
| [279] |
Καὶ
ἐγὼ
αὖ
πάλιν
μετανοήσας
|
εἶπον |
ὅτι
ὀλίγου
καταγέλαστοι
(ἐγενόμεθα
ὑπὸ |
| [297] |
Ἀποκρίνου
δή,
ἔφη.
Ἀποκρίνομαι
δή,
|
εἶπον, |
ὅτι
τοῦ
Ἡρακλέους
ἦν
ὁ |
| [285] |
προσέπαιζόν
τε
τὸν
Κτήσιππον
καὶ
|
εἶπον |
ὅτι
ὦ
Κτήσιππε,
ἐμοὶ
μὲν |
| [295] |
σκαιὸν
ἡγησάμενος
φοιτητὴν
μὴ
προσδέχοιτο.
|
Εἶπον |
οὖν·
ἀλλ'
εἰ
δοκεῖ
σοι, |
| [274] |
ἐπιδείξασθαι
τὴν
δύναμιν
τῆς
σοφίας.
|
Εἶπον |
οὖν
ἐγώ·
ὦ
Εὐθύδημε
καὶ |
| [273] |
χρόνου
ἑωρακώς·
μετὰ
δὲ
τοῦτο
|
εἶπον |
πρὸς
τὸν
Κλεινίαν·
ὦ
Κλεινία, |
| [300] |
σοφία
τῶν
νῦν
ἀνθρώπων.
(Κἀγὼ
|
εἶπον· |
τί
γελᾷς,
ὦ
Κλεινία,
ἐπὶ |
| [304] |
περὶ
τοὺς
τοιούτους
λόγους.
Κἀγὼ
|
εἶπον· |
τί
οὖν
ἐφαίνοντό
σοι;
Τί |
| [277] |
αὐτό,
μὴ
ἡμῖν
ἀποδειλιάσειε,
παραμυθούμενος
|
εἶπον· |
ὦ
Κλεινία,
μὴ
θαύμαζε
εἴ |
| [283] |
γενέσθαι.
~(Ἐγὼ
μὲν
οὖν
ταῦτα
|
εἶπον, |
ὦ
Κρίτων·
τῷ
δὲ
μετὰ |
| [288] |
πάλιν
κατεπράυνον
τὸν
Κτήσιππον
καὶ
|
εἶπον· |
ὦ
Κτήσιππε,
καὶ
νυνδὴ
ἃ |
| [303] |
καὶ
ἐγκωμιάζειν
αὐτὼ
ἐτραπόμην,
καὶ
|
εἶπον· |
ὦ
μακάριοι
σφὼ
τῆς
θαυμαστῆς |
| [282] |
μὴ
(τοῦτο
βούλεσθον,
ὅθεν
ἐγὼ
|
ἀπέλιπον, |
τὸ
ἑξῆς
ἐπιδείξατον
τῷ
μειρακίῳ, |
| [288] |
μοι·
ὅθεν
γὰρ
(τὸ
πρότερον
|
ἀπέλιπον, |
τὸ
ἑξῆς
τούτοις
πειράσομαι,
ὅπως |
| [282] |
Ὡμολόγει.
~(Ἔτι
τοίνυν,
ἔφην,
τὸ
|
λοιπὸν |
ἐπισκεψώμεθα.
Ἐπειδὴ
εὐδαίμονες
μὲν
εἶναι |
| [293] |
ἧς
τυχόντες
ἂν
καλῶς
τὸν
|
ἐπίλοιπον |
βίον
διέλθοιμεν.
(ΚΡΙΤΩΝ)
Τί
οὖν; |
| [283] |
νοῦν,
καὶ
ἐπεσκόπουν
τίνα
ποτὲ
|
τρόπον |
ἅψοιντο
τοῦ
λόγου
καὶ
ὁπόθεν |
| [290] |
στρατηγοί,
ἔφη,
οὕτω
τὸν
αὐτὸν
|
(τρόπον· |
ἐπειδὰν
ἢ
πόλιν
τινὰ
θηρεύσωνται |
| [301] |
ἦν
δ'
ἐγώ.
Ἀλλὰ
τίνα
|
τρόπον, |
ἔφη,
ἑτέρου
ἑτέρῳ
παραγενομένου
τὸ |
| [284] |
Εὐθύδημε·
ἀλλὰ
τὰ
ὄντα
μὲν
|
τρόπον |
τινὰ
λέγει,
οὐ
μέντοι
ὥς |
| [286] |
λέγεις
τὸν
λόγον,
ἵνα
δὴ
|
ἄτοπον |
λέγῃς,
ἢ
ὡς
ἀληθῶς
δοκεῖ |
| [285] |
ἀλλήλους
ἔχειν,
προσέπαιζόν
τε
τὸν
|
Κτήσιππον |
καὶ
εἶπον
ὅτι
ὦ
Κτήσιππε, |
| [288] |
λοιδορία
γένηται,
πάλιν
κατεπράυνον
τὸν
|
Κτήσιππον |
καὶ
εἶπον·
ὦ
Κτήσιππε,
καὶ |
| [282] |
εὐδαίμονα
καὶ
εὐτυχῆ
ποιεῖν
τὸν
|
(ἄνθρωπον, |
ἄλλο
τι
ἢ
φαίης
ἂν |
| [298] |
εἶναι;
ἢ
ἄνθρωπον
ὄντα
μὴ
|
ἄνθρωπον; |
Μὴ
γάρ,
ἔφη
ὁ
Κτήσιππος, |
| [298] |
ὄντα
μὴ
χρυσὸν
εἶναι;
ἢ
|
ἄνθρωπον |
ὄντα
μὴ
ἄνθρωπον;
Μὴ
γάρ, |
| [280] |
λέγεις.
Πλέον
γάρ
που
οἶμαι
|
θάτερόν |
ἐστιν,
ἐάν
τις
χρῆται
ὁτῳοῦν |
| [297] |
(Πατροκλῆς)
εἰ
ἔλθοι,
πλέον
ἂν
|
θάτερον |
ποιήσειεν.
Ἀπόκριναι
δή,
ἔφη
ὁ |
| [306] |
ἀμφοῖν
χείρω
πρὸς
ὃ
ἂν
|
ἑκάτερον |
ᾖ
χρηστὸν
ἐκείνων
ἐξ
ὧν |
| [306] |
μετέχοντες
ἀμφοτέρων
ἥττους
εἰσὶν
πρὸς
|
ἑκάτερον |
πρὸς
ὃ
ἥ
τε
πολιτικὴ |
| [301] |
ἑτέρου
ἑτέρῳ
παραγενομένου
τὸ
ἕτερον
|
ἕτερον |
ἂν
εἴη;
(Ἆρα
τοῦτο,
ἔφην |
| [303] |
μηδέν,
μηδὲ
τὸ
παράπαν
(ἑτέρων
|
ἕτερον, |
ἀτεχνῶς
μὲν
τῷ
ὄντι
συρράπτετε |
| [285] |
γενναῖε
Διονυσόδωρε,
μὴ
κάλει
λοιδορεῖσθαι·
|
ἕτερον |
γάρ
τί
ἐστι
τὸ
λοιδορεῖσθαι. |
| [303] |
αὐτοὶ
ἐξελεγχόμενοι.
Καὶ
τόδε
αὖ
|
ἕτερον |
δημοτικόν
τι
καὶ
πρᾷον
ἐν |
| [300] |
εἰπών.
Ἀλλ'
ἔτι
μοι
τὸ
|
ἕτερον |
ἐπιδείξατον,
ὅπως
αὖ
ἔστιν
λέγοντα |
| [301] |
ἀπορῆσαι,
ὡς
οὐ
τὸ
ἕτερον
|
ἕτερόν |
ἐστιν.
Ἀλλ'
ὦ
Διονυσόδωρε,
τοῦτο |
| [301] |
ἔφη,
ἑτέρου
ἑτέρῳ
παραγενομένου
τὸ
|
ἕτερον |
ἕτερον
ἂν
εἴη;
(Ἆρα
τοῦτο, |
| [301] |
τοῦτο
ἀπορῆσαι,
ὡς
οὐ
τὸ
|
ἕτερον |
ἕτερόν
ἐστιν.
Ἀλλ'
ὦ
Διονυσόδωρε, |
| [301] |
τὸ
ταὐτὸν
ταὐτὸν
καὶ
τὸ
|
ἕτερον |
ἕτερον;
οὐ
γὰρ
δήπου
τό |
| [301] |
ταὐτὸν
ταὐτὸν
καὶ
τὸ
ἕτερον
|
ἕτερον; |
οὐ
γὰρ
δήπου
τό
γε |
| [301] |
οὐ
γὰρ
δήπου
τό
γε
|
ἕτερον |
ταὐτόν,
ἀλλ'
(ἔγωγε
οὐδ'
ἂν |
| [276] |
(καὶ
τοῦτ'
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
|
ἕτερον |
τοιοῦτον
οἷον
τὸ
πρότερον.
Ὦ |
| [271] |
καὶ
οὗτος
τῶν
λόγων.
(ΚΡΙΤΩΝ)
|
Οὐδέτερον |
γιγνώσκω,
ὦ
Σώκρατες.
Καινοί
τινες |
| [299] |
~(Πολὺ
μέντοι,
ἔφη,
δικαιότερον
τὸν
|
ὑμέτερον |
πατέρ'
ἂ
τύπτοιμι,
ὅτι
μαθὼν |
| [299] |
ἔφη,
τύπτεις;
~(Πολὺ
μέντοι,
ἔφη,
|
δικαιότερον |
τὸν
ὑμέτερον
πατέρ'
ἂ
τύπτοιμι, |
| [283] |
ὦ
ξένε
Θούριε,
εἰ
μὴ
|
ἀγροικότερον, |
ἔφη,
ἦν
εἰπεῖν,
εἶπον
ἄν· |
| [299] |
ὁπλίσαις;
Ἐγὼ
δὲ
ᾤμην
σὲ
|
δεινότερον |
εἶναι,
ἅτε
ὁπλομάχην
ὄντα,
καὶ |
| [298] |
ἐστὶν
πατήρ.
Ἀλλ'
ἔστιν,
ἔφη.
|
Πότερον |
ἀνθρώπων;
ἦ
δ'
ὃς
ὁ |
| [276] |
περὶ
τοῦ
αὐτοῦ,
καὶ
ἔφη·
|
πότερον |
γὰρ
οἱ
μανθάνοντες
μανθάνουσιν
ἃ |
| [281] |
δὲ
ἔντιμος
ἢ
ἄτιμος;
Ἄτιμος.
|
Πότερον |
δὲ
ἀνδρεῖος
ὢν
καὶ
σώφρων |
| [281] |
ὢν
ἢ
πλούσιος;
Πένης,
ἔφη.
|
Πότερον |
δὲ
ἀσθενὴς
ἢ
ἰσχυρός;
Ἀσθενής. |
| [281] |
δὲ
ἀσθενὴς
ἢ
ἰσχυρός;
Ἀσθενής.
|
Πότερον |
δὲ
ἔντιμος
ἢ
ἄτιμος;
Ἄτιμος. |
| [294] |
ἥκεις;
Οὐδέν,
ἔφη,
ὅτι
οὔ.
|
Πότερον |
δέ,
ἦν
δ'
ἐγώ,
πάντα |
| [300] |
κορυφὴν
ἐν
ταῖς
χερσὶν
ἔχοντες.
|
~(Πότερον |
δὲ
ὁρῶσιν,
ἔφη
ὁ
Εὐθύδημος, |
| [293] |
πάνυ
μεγαλοφρόνως
τοῦ
λόγου
ὧδε
|
(πότερον |
δή
σε,
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες, |
| [282] |
σκέψεως
πολλῆς
περὶ
τούτου
αὐτοῦ,
|
πότερον |
διδακτὸν
ἢ
οὐ
διδακτὸν
ἡ |
| [295] |
ἀρχῆς.
Ἀποκρίνου
δή,
ἔφη,
πάλιν,
|
πότερον |
ἐπίστασαί
τῳ
ἃ
ἐπίστασαι,
ἢ |
| [296] |
ὅτι
ἐπίσταμαί
τῳ
ἃ
ἐπίσταμαι.
|
Πότερον, |
ἦ
δ'
ὅς,
τῷ
αὐτῷ |
| [280] |
τὸ
χρῆσθαι
αὐτοῖς;
Ἔμοιγε
δοκεῖ.
|
Πότερον, |
ἦν
δ'
ἐγώ,
ἐὰν
ὀρθῶς |
| [271] |
ᾧ
διελέγου.
Τίς
ἦν;
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
|
Πότερον |
καὶ
ἐρωτᾷς,
ὦ
Κρίτων;
Οὐ |
| [284] |
ἔφη,
εἰ
μὴ
μαίνομαί
γε.
|
~Πότερον |
λέγοντα
τὸ
πρᾶγμα
περὶ
οὗ |
| [297] |
Διονυσόδωρος,
ὁπότε
σοι
ταῦτα
ὕμνηται·
|
πότερον |
ὁ
Ἰόλεως
τοῦ
Ἡρακλέους
μᾶλλον |
| [281] |
ἂν
εἴη;
Πάνυ
γ'
ἔφη.
|
Πότερον |
οὖν
ἂν
μᾶλλον
ἐλάττω
τις |
| [277] |
ἔχειν
ἐπιστήμην
ἐστίν;
Ὡμολόγει
αὐτῷ.
|
Πότερον |
οὖν
εἰσιν
οἱ
λαμβάνοντες
ὁτιοῦν |
| [303] |
καλοῦ
λόγου.
Καὶ
ὁ
Διονυσόδωρος,
|
πότερον |
οὖν,
ἔφη,
ὁ
Ἡρακλῆς
πυππάξ |
| [286] |
ἀντιλέγομεν
ἐγώ
τε
καὶ
σύ;
|
Πότερον |
οὖν,
ἦ
δ'
ὅς,
ἀντιλέγοιμεν |
| [286] |
λέγειν
ἢ
μὴ
λέγειν;
Συνεχώρει.
|
(Πότερον |
οὖν
ψευδῆ
μὲν
λέγειν
οὐκ |
| [287] |
σὺ
γὰρ
ἄρχεις.
Ἀλλ'
ἐρώτα.
|
Πότερον |
οὖν
ψυχὴν
ἔχοντα
νοεῖ
τὰ |
| [295] |
του
εἶ
ἢ
οὔ;
Ἔγωγε.
|
Πότερον |
οὖν
ᾧ
ἐπιστήμων
εἶ,
τούτῳ |
| [283] |
τόνδε
τὸν
νεανίσκον
σοφὸν
γενέσθαι,
|
πότερον |
παίζετε
ταῦτα
λέγοντες
ἢ
ὡς |
| [282] |
τὸ
ἑξῆς
ἐπιδείξατον
τῷ
μειρακίῳ,
|
πότερον |
πᾶσαν
ἐπιστήμην
δεῖ
αὐτὸν
κτᾶσθαι, |
| [274] |
ἐπιδεῖξαι·
τόδε
δέ
μοι
εἴπετον,
|
πότερον |
πεπεισμένον
ἤδη
ὡς
χρὴ
παρ' |
| [279] |
εἶναι
καὶ
δίκαιον
καὶ
ἀνδρεῖον;
|
πότερον |
πρὸς
Διός,
ὦ
Κλεινία,
ἡγῇ |
| [283] |
δέ,
ἦ
δ'
ὅς,
Κλεινίας
|
πότερον |
σοφός
ἐστιν
ἢ
οὔ;
Οὔκουν |
| [296] |
τούτῳ
ἐπίστασαι·
ἀεὶ
δ'
ἐπιστάμενος
|
πότερον |
τὰ
μὲν
τούτῳ
ἐπίστασαι
ᾧ |
| [305] |
σοι
καὶ
μεμφόμενος
τὴν
φιλοσοφίαν;
|
πότερον |
τῶν
ἀγωνίσασθαι
δεινῶν
ἐν
τοῖς |
| [298] |
μέντοι.
Οὐκ
ἂν
συμβουλοίμην.
Ἀλλὰ
|
(πότερον, |
ὦ
Εὐθύδημε,
ἐμὸς
μόνον
ἐστὶ |
| [288] |
φανῆναί
μοι·
ὅθεν
γὰρ
(τὸ
|
πρότερον |
ἀπέλιπον,
τὸ
ἑξῆς
τούτοις
πειράσομαι, |
| [299] |
ὁ
δὲ
Διονυσόδωρος
πρὸς
(τὰ
|
πρότερον |
ἀποκεκριμένα
τῷ
Κτησίππῳ
ἤρετο,
οὐκοῦν |
| [276] |
ἐγώ,
ἦ
μὴν
καὶ
τὸ
|
πρότερόν |
γε
καλὸν
ἡμῖν
ἐφάνη
τὸ |
| [278] |
σοφίας
τε
καὶ
ἀρετῆς
ἐπιμεληθῆναι.
|
Πρότερον |
δ'
ἐγὼ
σφῷν
ἐνδείξομαι
οἷον |
| [273] |
περὶ
σφῷν·
ὅτε
γὰρ
τὸ
|
πρότερον |
ἐπεδημησάτην,
τοῦτο
μέμνημαι
σφὼ
ἐπαγγελλομένω. |
| [288] |
κατορώρυκται;
Ἴσως,
ἔφη.
Ἀλλὰ
τὸ
|
πρότερον, |
ἦν
δ'
ἐγώ,
τοῦτό
γε |
| [283] |
ὅτι
ᾠηθήτην
ἄρα
ἡμᾶς
τὸ
|
πρότερον |
παίζειν,
ἡνίκα
ἐκελεύομεν
διαλεχθῆναι
τῷ |
| [278] |
δέ,
μοι
δοκεῖ,
δεῖν
ᾠηθήτην
|
πρότερον |
παῖσαι
πρὸς
σέ.
Ταῦτα
μὲν |
| [295] |
Δία
ἀποκρινοῦμαι,
ἦν
δ'
ἐγώ,
|
πρότερον |
πρὶν
ἂν
πύθωμαι.
Οὐκ
ἀποκρινῇ, |
| [277] |
διὰ
τῶν
αὐτῶν
ὧνπερ
τὸ
|
πρότερον· |
τί
δέ;
Ἦ
δ'
ὅς, |
| [298] |
ὑπολαβὼν
ὁ
Διονυσόδωρος,
ἵνα
μὴ
|
πρότερόν |
τι
εἴποι
ὁ
Κτήσιππος,
καὶ |
| [276] |
Σώκρατες,
ἕτερον
τοιοῦτον
οἷον
τὸ
|
πρότερον. |
Ὦ
Ζεῦ,
ἔφην
ἐγώ,
ἦ |
| [280] |
συνωμολογησάμεθα,
πάλιν
ἐπυνθανόμην
αὐτοῦ
τὰ
|
πρότερον |
ὡμολογημένα
πῶς
ἂν
ἡμῖν
ἔχοι. |
| [279] |
εἴη;
ἢ
τοῦτο
ἐκείνου
ἔτι
|
εὐηθέστερον; |
Δῆλον
γάρ
που
καὶ
τοῦτο |
| [280] |
οὖν,
ἦν
δ'
ἐγώ,
ὅτι
|
εὐτυχέστερον |
ἂν
οἴει
πράττειν
μετὰ
σοφοῦ |
| [278] |
ἐπιστήμην
περὶ
πράγματός
(τινος
ἔπειτα
|
ὕστερον |
αὐτοῦ
λαμβάνῃ
τὴν
ἐπιστήμην,
καλοῦσι |
| [273] |
~Πάλιν
οὖν
ἐκαθεζόμην,
καὶ
ὀλίγῳ
|
(ὕστερον |
εἰσέρχεσθον
τούτω
ὅ
τ'
Εὐθύδημος |
| [299] |
κύνα
τὸν
πατέρα,
καὶ
ὃ
|
θαυμασιώτερόν |
γε
ἔτι,
ὅτι
καὶ
πίνουσιν |
| [286] |
πως
ἐννοῶ.
Ἵσως
μὲν
οὖν
|
φορτικώτερόν |
τι
ἐρήσομαι,
ἀλλὰ
συγγίγνωσκε.
~(Ὅρα |
| [285] |
καὶ
ὄλεθρον
τοιοῦτον,
ὥστε
ἀπολέσαντες
|
πονηρὸν |
ὄντα
χρηστὸν
πάλιν
ἀποφῆναι·
εἰ |
| [285] |
του
ἐμαθέτην
φθόρον
τινὰ
καὶ
|
ὄλεθρον |
τοιοῦτον,
ὥστε
ἀπολέσαντες
πονηρὸν
ὄντα |
| [299] |
ὁπλομάχην
ὄντα,
καὶ
τόνδε
τὸν
|
ἑταῖρον. |
Καὶ
ὁ
μὲν
Εὐθύδημος
ἐσίγησεν· |
| [284] |
σε,
ἀλλὰ
νουθετῶ
σε
ὡς
|
ἑταῖρον, |
καὶ
πειρῶμαι
πείθειν
μηδέποτε
ἐναντίον |
| [301] |
κρέα
κατακόψαντα
ἕψειν
καὶ
ὀπτᾶν;
|
(Μάγειρον, |
ἦν
δ'
ἐγώ.
Οὐκοῦν
ἐάν |
| [301] |
ὅτι
ἄν
τις
σφάξας
τὸν
|
μάγειρον |
καὶ
κατακόψας
ἑψήσῃ
καὶ
ὀπτήσῃ, |
| [301] |
δέ
γε,
ὡς
φῄς,
τὸν
|
μάγειρον |
κατακόπτειν
καὶ
ἐκδέρειν;
ὡμολόγησας
ταῦτα |
| [298] |
Κτήσιππος,
καὶ
ἔτι
γέ
μοι
|
μικρόν, |
ἔφη,
ἀπόκριναι·
τύπτεις
τὸν
κύνα |
| [276] |
ἐπίστανται;
Καὶ
ὁ
Διονυσόδωρος
πάλιν
|
μικρὸν |
πρός
με
ψιθυρίσας,
(καὶ
τοῦτ' |
| [275] |
τούτῳ
ὁ
Διονυσόδωρος
προσκύψας
μοι
|
μικρὸν |
πρὸς
τὸ
οὖς,
πάνυ
μειδιάσας |
| [275] |
καλῶς
σοι
διηγησαίμην;
Οὐ
γὰρ
|
σμικρὸν |
τὸ
ἔργον
δύνασθαι
ἀναλαβεῖν
διεξιόντα |
| [285] |
καὶ
(παρ'
ἄλλου
του
ἐμαθέτην
|
φθόρον |
τινὰ
καὶ
ὄλεθρον
τοιοῦτον,
ὥστε |
| [302] |
ἥξειν
τὸν
λόγον
οἷπερ
ἐτελεύτησεν,
|
ἄπορόν |
τινα
στροφὴν
ἔφευγόν
τε
καὶ |
| [301] |
καλὸν
καλόν
ἐστιν
καὶ
τὸ
|
αἰσχρὸν |
αἰσχρόν;
Ἐὰν
ἔμοιγε,
ἔφη,
δοκῇ. |
| [301] |
καλόν
ἐστιν
καὶ
τὸ
αἰσχρὸν
|
αἰσχρόν; |
Ἐὰν
ἔμοιγε,
ἔφη,
δοκῇ.
Οὐκοῦν |
| [282] |
καὶ
ἱκετεύοντα
σοφίας
μεταδιδόναι,
οὐδὲν
|
αἰσχρόν, |
ὦ
Κλεινία,
οὐδὲ
νεμεσητὸν
ἕνεκα |
| [297] |
λόγον,
ὁ
Εὐθύδημος
πρὸς
τὸν
|
Διονυσόδωρον, |
καὶ
φανήσεται
οὑτοσὶ
οὐκ
ἐπιστάμενος, |
| [286] |
καὶ
ἔστι
τοῦτο
κατὰ
τὸν
|
σὸν |
λόγον,
ἐξελέγξαι,
μηδενὸς
ψευδομένου;
Οὐκ |
| [284] |
μηδένα
ποιεῖν
ὥστε
κατὰ
τὸν
|
σὸν |
λόγον
οὐδεὶς
ψευδῆ
λέγει,
ἀλλ' |
| [303] |
ἦ
δ'
ὅς,
εἰπέ·
ἐπειδὴ
|
σὸν |
ὁμολογεῖς
εἶναι
τὸν
Δία
(καὶ |
| [297] |
ὑπολαβὼν
ὁ
Διονυσόδωρος;
Κἀγὼ
εἶπον·
|
ἔασον, |
ὠγαθέ,
ἕως
ἂν
Εὐθύδημός
με |
| [288] |
Σὺ
δέ,
ὦ
Κλεινία,
ἔφην,
|
ἀνάμνησόν |
με
πόθεν
τότ'
ἀπελίπομεν.
Ὡς |
| [277] |
μετὰ
τοῦτο
τελοῦντε.
Νῦν
οὖν
|
νόμισον |
τὰ
πρῶτα
τῶν
ἱερῶν
ἀκούειν |
| [305] |
εἰκότος
λόγου-
μετέχειν
γὰρ
ἀμφοτέρων
|
ὅσον |
ἔδει,
ἐκτὸς
δὲ
ὄντες
κινδύνων |
| [290] |
αὐτῆς
ἐπὶ
πλέον
ἐστὶν
ἢ
|
ὅσον |
θηρεῦσαι
καὶ
χειρώσασθαι·
ἐπειδὰν
δὲ |
| [273] |
καλός
τε
κἀγαθὸς
τὴν
φύσιν,
|
ὅσον |
μὴ
ὑβριστὴς
(δὲ)
διὰ
τὸ |
| [298] |
δ'
ὅς·
χρυσὸν
ὄντα
μὴ
|
χρυσὸν |
εἶναι;
ἢ
ἄνθρωπον
ὄντα
μὴ |
| [298] |
Τί
δέ;
ἦ
δ'
ὅς·
|
χρυσὸν |
ὄντα
μὴ
χρυσὸν
εἶναι;
ἢ |
| [297] |
λέγων
καὶ
δάκνων,
τὸν
Ἰόλεων
|
τὸν |
ἀδελφιδοῦν
βοηθὸν
ἐπεκαλέσατο,
ὁ
δὲ |
| [288] |
σπουδάζοντε,
ἀλλὰ
τὸν
Πρωτέα
μιμεῖσθον
|
τὸν |
Αἰγύπτιον
σοφιστὴν
γοητεύοντε
ἡμᾶς.
(Ἡμεῖς |
| [282] |
ὄντων
εὐδαίμονα
καὶ
εὐτυχῆ
ποιεῖν
|
τὸν |
(ἄνθρωπον,
ἄλλο
τι
ἢ
φαίης |
| [298] |
τῶν
ἄλλων,
ἔφη·
ἢ
οἴει
|
τὸν |
αὐτὸν
πατέρα
ὄντα
οὐ
πατέρα |
| [290] |
οἵ
γε
στρατηγοί,
ἔφη,
οὕτω
|
τὸν |
αὐτὸν
(τρόπον·
ἐπειδὰν
ἢ
πόλιν |
| [299] |
τὸν
Γηρυόνην
ἄν,
ἔφη,
καὶ
|
τὸν |
Βριάρεων
οὕτως
σὺ
ὁπλίσαις;
Ἐγὼ |
| [299] |
ἓν
δόρυ;
Ἔγωγε.
Ἦ
καὶ
|
τὸν |
Γηρυόνην
ἄν,
ἔφη,
καὶ
τὸν |
| [280] |
εἶεν
πάντα
ἃ
δεῖ
κεκτῆσθαι
|
τὸν |
δημιουργόν;
Οἷον
τέκτων,
εἰ
παρεσκευασμένος |
| [304] |
τῶνδε
τῶν
σοφῶν;
Οὐ
μὰ
|
τὸν |
Δία,
ἦν
δ'
ἐγώ·
οὐ |
| [305] |
φασι
περὶ
τοῦ
πράγματος
νὴ
|
τὸν |
Δία
καὶ
δεινὸν
εἶναι
καὶ |
| [307] |
καταγελάστους
ὁρᾷς;
(ΚΡΙΤΩΝ)
Ναὶ
μὰ
|
τὸν |
Δία,
καὶ
μάλα
ἀληθῆ
λέγεις. |
| [303] |
εἰπέ·
ἐπειδὴ
σὸν
ὁμολογεῖς
εἶναι
|
τὸν |
Δία
(καὶ
τοὺς
ἄλλους
θεούς, |
| [305] |
ῥήτορες
ἀγωνίζονται;
(ΚΡΙΤΩΝ)
Ἥκιστα
νὴ
|
τὸν |
Δία
ῥήτωρ,
οὐδὲ
οἶμαι
πώποτ' |
| [292] |
ἡμᾶς
εὐδαίμονας
ποιήσει;
(ΚΡΙΤΩΝ)
Νὴ
|
τὸν |
Δία,
ὦ
Σώκρατες,
εἰς
πολλήν |
| [292] |
πάνυ
γ'
εὐπορεῖς.
(ΚΡΙΤΩΝ)
Μὰ
|
τὸν |
Δία,
ὦ
Σώκρατες.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Οὐδὲ |
| [297] |
τὸν
λόγον,
ὁ
Εὐθύδημος
πρὸς
|
τὸν |
Διονυσόδωρον,
καὶ
φανήσεται
οὑτοσὶ
οὐκ |
| [304] |
φατὸν
οἵω
τε
εἶναι
διδάξαι
|
τὸν |
ἐθέλοντ'
ἀργύριον
διδόναι,
καὶ
οὔτε |
| [293] |
ἐπιστήμη
ἧς
τυχόντες
ἂν
καλῶς
|
τὸν |
ἐπίλοιπον
βίον
διέλθοιμεν.
(ΚΡΙΤΩΝ)
Τί |
| [299] |
ἅτε
ὁπλομάχην
ὄντα,
καὶ
τόνδε
|
τὸν |
ἑταῖρον.
Καὶ
ὁ
μὲν
Εὐθύδημος |
| [294] |
ὑπ'
ἀπιστίας
ἠναγκάσθην
τελευτῶν
ἐρέσθαι
|
(τὸν |
Εὐθύδημον)
εἰ
(καὶ
ὀρχεῖσθαι
ἐπίσταιτο |
| [297] |
ἐπ'
ἀριστερὰ
λέγων
καὶ
δάκνων,
|
τὸν |
Ἰόλεων
τὸν
ἀδελφιδοῦν
βοηθὸν
ἐπεκαλέσατο, |
| [301] |
χαλκέα
τις
αὐτὸν
χαλκεύῃ
καὶ
|
τὸν |
κεραμέα
κεραμεύῃ,
καὶ
οὗτος
τὰ |
| [273] |
μετὰ
δὲ
τοῦτο
εἶπον
πρὸς
|
τὸν |
Κλεινίαν·
ὦ
Κλεινία,
τώδε
μέντοι |
| [272] |
μοι
ἐμοῦ
τε
καταγελῶσι
καὶ
|
τὸν |
Κόννον
καλοῦσι
γεροντοδιδάσκαλον.
Μὴ
οὖν |
| [285] |
πρὸς
ἀλλήλους
ἔχειν,
προσέπαιζόν
τε
|
τὸν |
Κτήσιππον
καὶ
εἶπον
ὅτι
ὦ |
| [288] |
μὴ
λοιδορία
γένηται,
πάλιν
κατεπράυνον
|
τὸν |
Κτήσιππον
καὶ
εἶπον·
ὦ
Κτήσιππε, |
| [299] |
ἑαυτῶν,
ὥσπερ
σὺ
νυνδὴ
ἔλεγες
|
τὸν |
κύνα
τὸν
πατέρα,
καὶ
ὃ |
| [298] |
μοι
μικρόν,
ἔφη,
ἀπόκριναι·
τύπτεις
|
τὸν |
κύνα
τοῦτον;
Καὶ
ὁ
Κτήσιππος |
| [286] |
Λόγου
ἕνεκα,
ὦ
Διονυσόδωρε,
λέγεις
|
τὸν |
λόγον,
ἵνα
δὴ
ἄτοπον
λέγῃς, |
| [300] |
ἔφη,
ὁ
ἀδελφός
σου
ἐξημφοτέρικεν
|
τὸν |
λόγον,
καὶ
ἀπόλωλέ
τε
καὶ |
| [303] |
ὅστις
οὐ
τῶν
παρόντων
ὑπερεπῄνεσε
|
τὸν |
λόγον
καὶ
τὼ
ἄνδρε,
καὶ |
| [297] |
ἔφην,
τοῦτο
ἐγώ.
Διαφθείρεις,
ἔφη,
|
τὸν |
λόγον,
ὁ
Εὐθύδημος
πρὸς
τὸν |
| [302] |
πατρῷος;
Καὶ
ἐγὼ
ὑποπτεύσας
ἥξειν
|
τὸν |
λόγον
οἷπερ
ἐτελεύτησεν,
ἄπορόν
τινα |
| [277] |
ὁ
Διονυσόδωρος
ὥσπερ
σφαῖραν
ἐκδεξάμενος
|
τὸν |
λόγον
πάλιν
ἐστοχάζετο
τοῦ
μειρακίου, |
| [286] |
γάρ
τοι
(ἀλλὰ
τοῦτόν
γε
|
τὸν |
λόγον
πολλῶν
δὴ
καὶ
πολλάκις |
| [286] |
Κτήσιππος
ἐσίγησεν·
ἐγὼ
δὲ
θαυμάσας
|
τὸν |
λόγον,
πῶς,
ἔφην,
ὦ
Διονυσόδωρε, |
| [301] |
ὅς,
ὅτι
ἄν
τις
σφάξας
|
τὸν |
μάγειρον
καὶ
κατακόψας
ἑψήσῃ
καὶ |
| [301] |
Προσήκει
δέ
γε,
ὡς
φῄς,
|
τὸν |
μάγειρον
κατακόπτειν
καὶ
ἐκδέρειν;
ὡμολόγησας |
| [273] |
πόλεμον
πάντα
ἐπίστασθον,
ὅσα
δεῖ
|
τὸν |
μέλλοντα
ἀγαθὸν
στρατηγὸν
ἔσεσθαι,
τάς |
| [280] |
μόνον
κεκτῆσθαι
τὰ
τοιαῦτα
ἀγαθὰ
|
τὸν |
μέλλοντα
εὐδαίμονα
ἔσεσθαι,
ἀλλὰ
καὶ |
| [288] |
σοφιστὴν
γοητεύοντε
ἡμᾶς.
(Ἡμεῖς
οὖν
|
τὸν |
Μενέλαον
μιμώμεθα,
καὶ
μὴ
ἀφιώμεθα |
| [274] |
(ἄνδρα
μόνον,
ἢ
καὶ
ἐκεῖνον
|
τὸν |
μήπω
πεπεισμένον
διὰ
τὸ
μὴ |
| [277] |
ὥσπερ
πάλαισμα
ὥρμα
ὁ
Εὐθύδημος
|
τὸν |
νεανίσκον·
καὶ
ἐγὼ
γνοὺς
βαπτιζόμενον |
| [275] |
τοῦτο
δ'
αὐτὸ
ἐπιδείξασθον·
τουτονὶ
|
τὸν |
νεανίσκον
πείσατον
ὡς
χρὴ
φιλοσοφεῖν |
| [283] |
ἄλλοι,
ὅσοι
φατὲ
ἐπιθυμεῖν
τόνδε
|
τὸν |
νεανίσκον
σοφὸν
γενέσθαι,
πότερον
παίζετε |
| [282] |
πολλοῦ
ἡμῖν
τυγχάνει
ὂν
τόνδε
|
τὸν |
νεανίσκον
σοφόν
τε
καὶ
ἀγαθὸν |
| [272] |
γε
εἰπεῖν
ὅτι
οὐ
προσεῖχον
|
τὸν |
νοῦν
αὐτοῖν,
ἀλλὰ
πάνυ
καὶ |
| [273] |
καὶ
γὰρ
πάνυ
αὐτοῖν
προσεῖχον
|
τὸν |
νοῦν
ἔπειτα
ἰόντε
ὁ
μὲν |
| [283] |
τοῦτο
ἐσομένῳ
πάνυ
σφόδρα
προσεῖχον
|
τὸν |
νοῦν,
καὶ
ἐπεσκόπουν
τίνα
ποτὲ |
| [303] |
ἔγνων
ἔγωγε
καὶ
τῷ
Κτησίππῳ
|
τὸν |
νοῦν
προσέχων
ὡς
ταχὺ
ὑμᾶς |
| [274] |
εἶναι
αὐτῆς
διδασκάλω;
Φέρε,
καὶ
|
τὸν |
οὕτως
ἔχοντα
τῆς
αὐτῆς
τέχνης |
| [299] |
σὺ
νυνδὴ
ἔλεγες
τὸν
κύνα
|
τὸν |
πατέρα,
καὶ
ὃ
θαυμασιώτερόν
γε |
| [273] |
τὰ
μεγάλα·
τὰ
γὰρ
περὶ
|
τὸν |
πόλεμον
πάντα
ἐπίστασθον,
ὅσα
δεῖ |
| [288] |
ἐθέλετον
ἡμῖν
ἐπιδείξασθαι
σπουδάζοντε,
ἀλλὰ
|
τὸν |
Πρωτέα
μιμεῖσθον
τὸν
Αἰγύπτιον
σοφιστὴν |
| [298] |
οὐ
γὰρ
δύναμαι
σέ.
Οὐκοῦν
|
τὸν |
σαυτοῦ
πατέρα,
ἔφη,
τύπτεις;
~(Πολὺ |
| [286] |
Ἦ
καὶ
ἔστι
τοῦτο
κατὰ
|
τὸν |
σὸν
λόγον,
ἐξελέγξαι,
μηδενὸς
ψευδομένου; |
| [284] |
εἶναι
μηδένα
ποιεῖν
ὥστε
κατὰ
|
τὸν |
σὸν
λόγον
οὐδεὶς
ψευδῆ
λέγει, |
| [286] |
Συνεχώρει.
Ἀλλ'
ὅταν
μηδέτερος,
ἔφη,
|
τὸν |
τοῦ
πράγματος
(λόγον
λέγῃ,
τότε |
| [286] |
Ἀλλ'
ἄρα,
ὅταν
ἐγὼ
μὲν
|
τὸν |
τοῦ
πράγματος
λόγον
λέγω,
σὺ |
| [299] |
τύπτεις;
~(Πολὺ
μέντοι,
ἔφη,
δικαιότερον
|
τὸν |
ὑμέτερον
πατέρ'
ἂ
τύπτοιμι,
ὅτι |
| [301] |
τὰ
προσήκοντα
ποιήσει·
καὶ
ἐὰν
|
τὸν |
χαλκέα
τις
αὐτὸν
χαλκεύῃ
καὶ |
| [302] |
ἂν
βούλῃ;
Οἷον
βοῦς
καὶ
|
πρόβατον, |
ἆρ'
ἂν
ἡγοῖο
ταῦτα
σὰ |
| [272] |
ἤστην
μόνον,
νῦν
δὲ
τέλος
|
ἐπιτεθήκατον |
παγκρατιαστικῇ
τέχνῃ.
Ἣ
γὰρ
ἦν |
| [285] |
ποιεῖν,
καὶ
τοῦτο
εἴτε
αὐτὼ
|
ηὑρήκατον |
εἴτε
καὶ
(παρ'
ἄλλου
του |
| [272] |
εἶναι
μηδ'
ἀντᾶραι·
οὕτω
δεινὼ
|
γεγόνατον |
ἐν
τοῖς
λόγοις
μάχεσθαί
τε |
| [273] |
οἵω
τε
δὲ
καὶ
ποιῆσαι
|
δυνατὸν |
εἶναι
αὐτὸν
αὑτῷ
βοηθεῖν
ἐν |
| [293] |
ἣν
ἐζητοῦμεν;
ὡς
δὴ
τοῦτο
|
ἀδύνατόν |
ἐστιν
τὸ
αὐτὸ
εἶναί
τε |
| [300] |
Ἀλλ'
ἔτι
μοι
τὸ
ἕτερον
|
ἐπιδείξατον, |
ὅπως
αὖ
ἔστιν
λέγοντα
σιγᾶν. |
| [294] |
ἔτι
ἡμῖν
μόνον
εἴπατον
καὶ
|
ἐπιδείξατον |
ὅτι
ἀληθῆ
λέγετον·
καὶ
ἐὰν |
| [278] |
τὸ
δὲ
δὴ
μετὰ
ταῦτα
|
ἐπιδείξατον |
προτρέποντε
τὸ
μειράκιον
ὅπως
χρὴ |
| [294] |
Διονυσόδωρε,
(τεκμήριόν
τί
μοι
τούτων
|
ἐπιδείξατον |
τοιόνδε,
ᾧ
εἴσομαι
ὅτι
ἀληθῆ |
| [282] |
ὅθεν
ἐγὼ
ἀπέλιπον,
τὸ
ἑξῆς
|
ἐπιδείξατον |
τῷ
μειρακίῳ,
πότερον
πᾶσαν
ἐπιστήμην |
| [294] |
ἀλλὰ
τοῦτο
ἔτι
ἡμῖν
μόνον
|
εἴπατον |
καὶ
ἐπιδείξατον
ὅτι
ἀληθῆ
λέγετον· |
| [274] |
μοι
τῶν
ἔμπροσθεν
εἰρημένων.
Ἀλλ'
|
ὁρᾶτον, |
ὦ
Εὐθύδημέ
τε
καὶ
Διονυσόδωρε, |
| [275] |
αὐτὸ
ἐπιδείξασθον·
τουτονὶ
τὸν
νεανίσκον
|
πείσατον |
ὡς
χρὴ
φιλοσοφεῖν
καὶ
ἀρετῆς |
| [304] |
Εὐθύδημε,
τίμιον,
τὸ
δὲ
ὕδωρ
|
εὐωνότατον, |
ἄριστον
ὄν,
ὡς
ἔφη
Πίνδαρος. |
| [303] |
ἐν
δὲ
τοῖς
καὶ
τοῦτο
|
μεγαλοπρεπέστατον, |
ὅτι
τῶν
πολλῶν
ἀνθρώπων
καὶ |
| [304] |
ἀκοῦσαι,
ὅτι
οὐδὲ
τοῦ
χρηματίζεσθαί
|
φατον |
διακωλύειν
οὐδέν
μὴ
οὐ
παραλαβεῖν |
| [272] |
ἀνδροῖν
παραδοῦναι
ἐμαυτόν·
καὶ
γάρ
|
φατον |
ἐν
ὀλίγῳ
χρόνῳ
ποιῆσαι
ἂν |
| [304] |
παρὰ
τὼ
(ἄνδρε,
ὡς
ἐκείνω
|
φατὸν |
οἵω
τε
εἶναι
διδάξαι
τὸν |
| [274] |
Ἀλλ'
εὖ
ἴσθι,
ὦ
Σώκρατες,
|
(ἔφατον, |
τοῦτο
οὕτως
ἔχον.
Μακαρίζω
ἄρ' |
| [275] |
εἰ
μή
τι
διαφέρει
ὑμῖν,
|
λάβετον |
πεῖραν
τοῦ
μειρακίου
καὶ
διαλέχθητον |
| [293] |
ὦ
Σώκρατες,
ὁ
Διονυσόδωρος.
Πῶς
|
λέγετον; |
ἔφην
ἐγώ·
ἀλλ'
οὐδὲν
ἄρα |
| [294] |
εἴπατον
καὶ
ἐπιδείξατον
ὅτι
ἀληθῆ
|
λέγετον· |
καὶ
ἐὰν
εἴπητον
ὁπόσους
ἑκάτερος |
| [273] |
Ζεῦ,
οἷον,
ἦν
δ'
ἐγώ,
|
λέγετον |
πρᾶγμα·
πόθεν
τοῦτο
τὸ
ἕρμαιον |
| [294] |
τοιόνδε,
ᾧ
εἴσομαι
ὅτι
ἀληθῆ
|
λέγετον. |
Τί
ἐπιδείξω;
ἔφη.
Οἶσθα
Εὐθύδημον |
| [274] |
τε
καὶ
Διονυσόδωρε,
εἰ
ἀληθῆ
|
λέγετον· |
ὑπὸ
γὰρ
τοῦ
μεγέθους
τοῦ |
| [294] |
γάρ
μοί
ἐστον
ἤδη
ὅτι
|
σπουδάζετον, |
καὶ
μόλις
ὑμᾶς
προυκαλεσάμην
σπουδάζειν |
| [288] |
ἡμῖν
ἐκφανῆτον
ἐφ'
ᾧ
αὐτὼ
|
σπουδάζετον· |
οἶμαι
γάρ
τι
αὐτοῖν
πάγκαλον |
| [275] |
διάνοιαν
καὶ
διαφθείρῃ.
Σφὼ
οὖν
|
ἥκετον |
εἰς
κάλλιστον·
ἀλλ'
εἰ
μή |
| [288] |
ὅτι
θαυμασία
ἐστίν.
Ἀλλ'
οὐκ
|
ἐθέλετον |
ἡμῖν
ἐπιδείξασθαι
σπουδάζοντε,
ἀλλὰ
τὸν |
| [296] |
Διονυσόδωρος·
οὕτω
δὲ
τάχα
ἄν.
|
Εἴπετον |
δέ
μοι,
ἦν
δ'
ἐγώ |
| [274] |
τῆς
ἀρχῆς·
τοσόνδε
δέ
μοι
|
εἴπετον, |
εἰ
ἐν
νῷ
ἔχετον
ἐπιδεικνύναι |
| [273] |
τυγχάνει
ὄντα,
καὶ
πρὸς
θεῶν
|
εἴπετόν |
μοι
τί
ἐστι
τοῦτο
τὸ |
| [274] |
ἔργον
ἐπιδεῖξαι·
τόδε
δέ
μοι
|
εἴπετον, |
πότερον
πεπεισμένον
ἤδη
ὡς
χρὴ |
| [289] |
λυροποιικὴ
καὶ
ἡ
κιθαριστικὴ
πολὺ
|
διαφέρετον |
ἀλλήλοιν.
Οὐχ
οὕτως;
Συνέφη.
Οὐδὲ |
| [288] |
Χῖοι
εἴθ'
ὁπόθεν
καὶ
ὅπῃ
|
χαίρετον |
ὀνομαζόμενοι·
ὡς
οὐδὲν
ὑμῖν
μέλει |
| [277] |
νῦν
(τούτω
οὐδὲν
ἄλλο
ἢ
|
χορεύετον |
περὶ
σὲ
καὶ
οἷον
ὀρχεῖσθον |
| [274] |
μοι
εἴπετον,
εἰ
ἐν
νῷ
|
ἔχετον |
ἐπιδεικνύναι
ταύτην
τὴν
σοφίαν,
ἢ |
| [273] |
νῦν
ἀληθῶς
ταύτην
τὴν
ἐπιστήμην
|
ἔχετον, |
ἵλεω
εἶτον
ἀτεχνῶς
γὰρ
ἔγωγε |
| [274] |
ὅλως
τὸ
πρᾶγμα
τὴν
ἀρετὴν
|
μαθητὸν |
εἶναι
ἢ
μὴ
σφὼ
εἶναι |
| [275] |
λάβετον
πεῖραν
τοῦ
μειρακίου
καὶ
|
διαλέχθητον |
ἐναντίον
ἡμῶν.
Εἰπόντος
οὖν
ἐμοῦ |
| [288] |
τοῖν
ἀνδροῖν
ἕως
ἂν
ἡμῖν
|
ἐκφανῆτον |
ἐφ'
ᾧ
αὐτὼ
σπουδάζετον·
οἶμαι |
| [278] |
νυνδὴ
ἐφοβούμην
ἓν
τῶν
καταγελάστων;
|
Ἀνόητον |
γὰρ
δήπου
καὶ
τὸ
ἐρωτᾶν |
| [294] |
ὅτι
ἀληθῆ
λέγετον·
καὶ
ἐὰν
|
εἴπητον |
ὁπόσους
ἑκάτερος
ἔχει
ὑμῶν,
καὶ |
| [288] |
συντεταμένον
καὶ
σπουδάζοντα
καὶ
αὐτὼ
|
σπουδάσητον. |
Σὺ
δέ,
ὦ
Κλεινία,
ἔφην, |
| [282] |
οὐδὲν
αἰσχρόν,
ὦ
Κλεινία,
οὐδὲ
|
νεμεσητὸν |
ἕνεκα
τούτου
ὑπηρετεῖν
καὶ
δουλεύειν |
| [273] |
ταύτην
τὴν
ἐπιστήμην
ἔχετον,
ἵλεω
|
εἶτον |
ἀτεχνῶς
γὰρ
ἔγωγε
σφὼ
ὥσπερ |
| [277] |
ποιεῖτον
τὼ
ξένω
περὶ
σέ·
|
ποιεῖτον |
δὲ
ταὐτὸν
ὅπερ
οἱ
ἐν |
| [277] |
Ἴσως
γὰρ
οὐκ
αἰσθάνῃ
οἷον
|
ποιεῖτον |
τὼ
ξένω
περὶ
σέ·
ποιεῖτον |
| [277] |
ἐπιστάμενοι.
(Ἔτι
δὴ
ἐπὶ
τὸ
|
τρίτον |
καταβαλῶν
ὥσπερ
πάλαισμα
ὥρμα
ὁ |
| [282] |
ἦν
δ'
ἐγώ,
ἡ
σοφία
|
διδακτόν, |
ἀλλὰ
μὴ
ἀπὸ
ταὐτομάτου
παραγίγνεται |
| [282] |
Νῦν
οὖν
ἐπειδή
σοι
καὶ
|
διδακτὸν |
δοκεῖ
καὶ
μόνον
τῶν
ὄντων |
| [282] |
Ἀλλ'
ἔμοιγε,
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
|
διδακτὸν |
εἶναι
δοκεῖ.
Καὶ
ἐγὼ
ἡσθεὶς |
| [282] |
πολλῆς
περὶ
τούτου
αὐτοῦ,
πότερον
|
διδακτὸν |
ἢ
οὐ
διδακτὸν
ἡ
σοφία. |
| [274] |
τέχνης
ἔργον
πεῖσαι
ὡς
καὶ
|
διδακτὸν |
ἡ
ἀρετὴ
καὶ
οὗτοι
ὑμεῖς |
| [282] |
αὐτοῦ,
πότερον
διδακτὸν
ἢ
οὐ
|
διδακτὸν |
ἡ
σοφία.
Νῦν
οὖν
ἐπειδή |
| [299] |
τρία
τάλαντα
ἐν
τῇ
γαστρί,
|
τάλαντον |
δ'
ἐν
τῷ
κρανίῳ,
στατῆρα |
| [280] |
πολλά,
ἐσθίοιμεν
δὲ
μή,
ἢ
|
ποτόν, |
πίνοιμεν
δὲ
μή,
ἔσθ'
ὅτι |
| [282] |
ἀνθρώποις·
τοῦτο
γὰρ
ἡμῖν
ἔτι
|
ἄσκεπτον |
καὶ
οὔπω
διωμολογημένον
ἐμοί
τε |
| [287] |
διὰ
τὴν
βλακείαν;
ἢ
οὐκ
|
ἐξήμαρτον |
ἀλλὰ
καὶ
τοῦτο
ὀρθῶς
εἶπον, |
| [287] |
γε,
ἦν
δ'
ἐγώ,
ἢ
|
ἐξήμαρτον |
διὰ
τὴν
βλακείαν;
ἢ
οὐκ |
| [287] |
χρῇ
τῷ
λόγῳ·
εἰ
δ'
|
ἐξήμαρτον, |
~οὐδ'
οὕτως
ὀρθῶς
(λέγεις,
φάσκων |
| [287] |
ἢ
οὔ;
Εἰ
γὰρ
μὴ
|
ἐξήμαρτον, |
οὐδὲ
σὺ
ἐξελέγξεις,
καίπερ
σοφὸς |
| [294] |
πάντα
χρήματα
ἐπίστασθαι,
καθ'
ἓν
|
ἕκαστον |
ἐρωτώμενοι
ὑπὸ
Κτησίππου.
Ὁ
γὰρ |
| [285] |
Πάνυ
γε.
Οὐκοῦν
ὡς
ἔστιν
|
ἕκαστον |
ἢ
ὡς
οὐκ
ἔστιν;
~(Ὡς |
| [307] |
ἑκάστῃ
τούτων
τοὺς
πολλοὺς
πρὸς
|
(ἕκαστον |
τὸ
ἔργον
οὐ
καταγελάστους
ὁρᾷς; |
| [279] |
ἐλέγομεν.
Τί
οὖν
δὴ
τοῦτο;
|
Καταγέλαστον |
δήπου,
ὃ
πάλαι
πρόκειται,
τοῦτο |
| [274] |
τοῦ
μεγέθους
τοῦ
ἐπαγγέλματος
οὐδὲν
|
θαυμαστὸν |
ἀπιστεῖν.
Ἀλλ'
εὖ
ἴσθι,
ὦ |
| [283] |
Ὃπερ
(οὖν
καὶ
συνέβη
ἡμῖν·
|
θαυμαστὸν |
γάρ
τινα,
ὦ
Κρίτων,
ἁνὴρ |
| [289] |
καὶ
ὑψηλή.
Καὶ
μέντοι
οὐδὲν
|
θαυμαστόν· |
ἔστι
γὰρ
τῆς
τῶν
ἐπῳδῶν |
| [294] |
Ὦ
Ζεῦ,
ἔφην
ἐγώ,
ὡς
|
θαυμαστὸν |
λέγεις
καὶ
ἀγαθὸν
μέγα
πεφάνθαι. |
| [294] |
ὦ
Διονυσόδωρε
δῆλοι
γάρ
μοί
|
ἐστον |
ἤδη
ὅτι
σπουδάζετον,
καὶ
μόλις |
| [271] |
πρῶτον
μὲν
τῷ
σώματι
δεινοτάτω
|
ἐστὸν |
(καὶ
μάχῃ,
ᾗ
πάντων
ἔστι |
| [294] |
ἔφη.
Ἦ
καὶ
νευρορραφεῖν
δυνατώ
|
ἐστον; |
Καὶ
ναὶ
μὰ
Δία
καττύειν, |
| [306] |
καὶ
ἡ
φιλοσοφία
ἀξίω
λόγου
|
ἐστόν, |
καὶ
τρίτοι
ὄντες
τῇ
ἀληθείᾳ |
| [271] |
εἶεν
οἱ
παγκρατιασταί.
Τούτω
γάρ
|
ἐστον |
κομιδῇ
παμμάχω.
Οὐ
κατὰ
τὼ |
| [285] |
ὅτι
βούλεται,
τοῦτο
ποιείτω·
μόνον
|
χρηστὸν |
ἀποφηνάτω.
Καὶ
ὁ
Κτήσιππος,
ἐγὼ |
| [306] |
πρὸς
ὃ
ἂν
ἑκάτερον
ᾖ
|
χρηστὸν |
ἐκείνων
ἐξ
ὧν
συνετέθη·
ὅσα |
| [285] |
τοιοῦτον,
ὥστε
ἀπολέσαντες
πονηρὸν
ὄντα
|
χρηστὸν |
πάλιν
ἀποφῆναι·
εἰ
τοῦτο
ἐπίστασθον |
| [303] |
λόγων
ἀφαιρεῖται.
Τὸ
δὲ
δὴ
|
μέγιστον, |
ὅτι
ταῦτα
οὕτως
ἔχει
ὑμῖν |
| [300] |
χαλκείοις,
ἀλλὰ
φθεγγόμενα
καὶ
βοῶντα
|
μέγιστον |
τὰ
σιδήρια
λέγεται,
ἐάν
τις |
| [279] |
φασί,
καὶ
οἱ
πάνυ
φαῦλοι,
|
μέγιστον |
τῶν
ἀγαθῶν
εἶναι.
Ἀληθῆ
λέγεις, |
| [279] |
μὰ
Δία
κινδυνεύομέν
γε
τὸ
|
μέγιστον |
τῶν
ἀγαθῶν
παραλιπεῖν.
Τί
τοῦτο; |
| [299] |
τι
τοῦτο
τὸ
ἀγαθὸν
ὡς
|
πλεῖστον |
δεῖ
πίνειν,
καὶ
καλῶς
ἐκεῖ |
| [288] |
περιιόντες
ὅπου
τῆς
γῆς
χρυσίον
|
πλεῖστον |
κατορώρυκται;
Ἴσως,
ἔφη.
Ἀλλὰ
τὸ |
| [275] |
διαφθείρῃ.
Σφὼ
οὖν
ἥκετον
εἰς
|
κάλλιστον· |
ἀλλ'
εἰ
μή
τι
διαφέρει |
| [295] |
ἅμα
ἀμφοτέρω.
~(Καὶ
ἡμῖν
μὲν
|
ἄπιστον |
ἐδόκει
τὸ
πρᾶγμα
εἶναι·
ὁ |
| [304] |
τίμιον,
τὸ
δὲ
ὕδωρ
εὐωνότατον,
|
ἄριστον |
ὄν,
ὡς
ἔφη
Πίνδαρος.
Ἀλλ' |
| [297] |
μᾶλλον
ἦν
ἀδελφιδοῦς
ἢ
σός;
|
Κράτιστον |
τοίνυν
μοι,
ὦ
Διονυσόδωρε,
ἦν |
| [275] |
οἵδε
πάντες
τυγχάνομεν
ἐπιθυμοῦντες
ὡς
|
βέλτιστον |
αὐτὸν
γενέσθαι.
Ἒστι
δὲ
οὗτος |
| [281] |
ἧττον
δὲ
κακῶς
πράττων
ἄθλιος
|
ἧττον |
ἂν
εἴη;
Πάνυ
γ'
ἔφη. |
| [281] |
ἂν
ἐξαμαρτάνοι,
ἐλάττω
δὲ
ἁμαρτάνων
|
ἧττον |
ἂν
κακῶς
πράττοι,
ἧττον
δὲ |
| [281] |
ἁμαρτάνων
ἧττον
ἂν
κακῶς
πράττοι,
|
ἧττον |
δὲ
κακῶς
πράττων
ἄθλιος
ἧττον |
| [295] |
αὐτῷ
μὴ
ὑπείκω,
ἔπειτά
μου
|
ἧττον |
ἐπιμελεῖται
ὡς
ἀμαθοῦς
ὄντος·
ἐπεὶ |
| [300] |
Ἆρ'
οὐδὲ
λέγοντα
σιγᾶν;
Ἔτι
|
ἧττον, |
ἔφη.
Ὅταν
οὖν
λίθους
λέγῃς |
| [293] |
ὦ
φίλε,
ἦν
δ'
ἐγώ.
|
Ἧττον |
οὖν
τι,
ἔφη,
οὐκ
ἐπιστήμων |
| [286] |
ἦ
δ'
ὃς
ὁ
Κτήσιππος·
|
ἧττόν |
τι
ἀντιλέγομεν
ἐγώ
τε
καὶ |
| [273] |
ἐν
τοῖς
δικαστηρίοις,
ἄν
τις
|
αὐτὸν |
ἀδικῇ.
(Εἰπὼν
οὖν
ταῦτα
κατεφρονήθην |
| [273] |
δὲ
καὶ
ποιῆσαι
δυνατὸν
εἶναι
|
αὐτὸν |
αὑτῷ
βοηθεῖν
ἐν
τοῖς
δικαστηρίοις, |
| [275] |
πάντες
τυγχάνομεν
ἐπιθυμοῦντες
ὡς
βέλτιστον
|
αὐτὸν |
γενέσθαι.
Ἒστι
δὲ
οὗτος
Ἀξιόχου |
| [283] |
ὃς
μὲν
οὐκ
ἔστιν,
βούλεσθε
|
αὐτὸν |
γενέσθαι,
ὃς
δ'
ἔστι
νῦν, |
| [277] |
οὐκ
ἐπίσταιντο·
~ὁ
δὲ
ἤρετο
|
(αὐτὸν |
διὰ
τῶν
αὐτῶν
ὧνπερ
τὸ |
| [290] |
Δί'
οὐ
μέντοι.
Οἶμαι
γὰρ
|
αὐτὸν |
ἐγώ,
εἰ
ταῦτ'
εἶπεν,
οὔτ' |
| [297] |
μοι
δοκεῖν,
καταπεπλευκότι·
ὃς
ἐπειδὴ
|
αὐτὸν |
ἐλύπει
οὕτως
ἐκ
τοῦ
ἐπ' |
| [273] |
ὁ
Εὐθύδημος,
ὁ
δὲ
παρ'
|
αὐτὸν |
ἐμὲ
ἐξ
ἀριστερᾶς,
οἱ
δ' |
| [287] |
ὅτι
ὡς
(οὐκ
ἔχω
ἐξελέγξαι
|
αὐτόν; |
Επεὶ
εἰπέ,
τί
σοι
ἄλλο |
| [305] |
Δία
ῥήτωρ,
οὐδὲ
οἶμαι
πώποτ'
|
αὐτὸν |
ἐπὶ
δικαστήριον
ἀναβεβηκέναι·
ἀλλ'
ἐπαί̈ |
| [279] |
καὶ
εὐήθης
ἐστί.
Κἀγὼ
γνοὺς
|
αὐτὸν |
θαυμάζοντα,
ἆρα
(οὐκ
οἶσθα,
ἔφην, |
| [282] |
μειρακίῳ,
πότερον
πᾶσαν
ἐπιστήμην
δεῖ
|
αὐτὸν |
κτᾶσθαι,
ἢ
ἔστι
τις
μία |
| [273] |
καὶ
σὺ
φῄς.
Ἰδόντε
δὲ
|
αὐτὸν |
ὅ
τε
Διονυσόδωρος
καὶ
ὁ |
| [306] |
ἔχει
καὶ
δεῖταί
τινος
ὅστις
|
αὐτὸν |
ὀνήσει.
Ἐγὼ
μὲν
οὖν
ὅταν |
| [283] |
τι
οὖν,
ἔφη,
ἐπεὶ
βούλεσθε
|
αὐτὸν |
ὃς
νῦν
ἐστὶν
μηκέτι
εἶναι, |
| [295] |
εἶ
τοῦ
δέοντος.
(Κἀγὼ
ἔγνων
|
αὐτὸν |
ὅτι
μοι
χαλεπαίνοι
διαστέλλοντι
τὰ |
| [276] |
ἐκπεπληγμένους,
ἵν'
ἔτι
μᾶλλον
θαυμάζοιμεν
|
αὐτόν, |
οὐκ
ἀνίει
τὸ
μειράκιον,
ἀλλ' |
| [298] |
κύων;
Ἔγωγέ
τοι
εἶδον,
ἔφη,
|
αὐτὸν |
ὀχεύοντα
τὴν
κύνα.
Τί
οὖν; |
| [298] |
ἄλλων,
ἔφη·
ἢ
οἴει
τὸν
|
αὐτὸν |
πατέρα
ὄντα
οὐ
πατέρα
εἶναι; |
| [283] |
Ὑμεῖς
δέ,
(ἔφη,
βούλεσθε
γενέσθαι
|
αὐτὸν |
σοφόν,
ἀμαθῆ
δὲ
μὴ
εἶναι; |
| [283] |
Τί
οὖν;
ἔφη·
φατὲ
βούλεσθαι
|
αὐτὸν |
σοφὸν
γενέσθαι;
Πάνυ
μὲν
οὖν. |
| [275] |
εἰς
ἐμέ·
καὶ
ἐγὼ
γνοὺς
|
αὐτὸν |
τεθορυβημένον,
θάρρει,
ἦν
δ'
ἐγώ, |
| [290] |
γε
στρατηγοί,
ἔφη,
οὕτω
τὸν
|
αὐτὸν |
(τρόπον·
ἐπειδὰν
ἢ
πόλιν
τινὰ |
| [305] |
δικαστήριον
ἀναβεβηκέναι·
ἀλλ'
ἐπαί̈
ειν
|
αὐτόν |
φασι
περὶ
τοῦ
πράγματος
νὴ |
| [301] |
καὶ
ἐὰν
τὸν
χαλκέα
τις
|
αὐτὸν |
χαλκεύῃ
καὶ
τὸν
κεραμέα
κεραμεύῃ, |
| [283] |
καὶ
ἡμεῖς
πάντες
ἐβλέπομεν
πρὸς
|
αὐτὸν |
ὡς
αὐτίκα
μάλα
ἀκουσόμενοι
θαυμασίους |
| [283] |
νῦν
ἐστὶν
μηκέτι
εἶναι,
βούλεσθε
|
αὐτόν, |
ὡς
ἔοικεν,
ἀπολωλέναι;
Καίτοι
πολλοῦ |
| [286] |
τε
ἄλλους
ἀνατρέπων
καὶ
αὐτὸς
|
αὑτόν |
οἶμαι
δὲ
αὐτοῦ
τὴν
ἀλήθειαν |
| [305] |
ἑταίρου·
οὕτως
ἦν
ἄτοπος,
ἐθέλων
|
ἑαυτὸν |
παρέχειν
ἀνθρώποις
οἷς
οὐδὲν
μέλει |
| [285] |
εἰμί,
παρακινδυνεύειν
ἕτοιμος
καὶ
παραδίδωμι
|
ἐμαυτὸν |
Διονυσοδώρῳ
τούτῳ
ὥσπερ
τῇ
Μηδείᾳ |
| [272] |
νῷ
ἔχω
τοῖν
ἀνδροῖν
παραδοῦναι
|
ἐμαυτόν· |
καὶ
γάρ
φατον
ἐν
ὀλίγῳ |
| [295] |
ἐξελέγχομαι.
Εἰ
γάρ
τοι
λέληθα
|
ἐμαυτὸν |
σοφὸς
ὤν,
σὺ
δὲ
τοῦτο |
| [285] |
ὦ
Σώκρατες,
ἕτοιμός
εἰμι
παρέχειν
|
ἐμαυτὸν |
τοῖς
ξένοις,
καὶ
ἐὰν
βούλωνται |
| [293] |
τοῦτό
ἐστιν
τὸ
σοφόν;
(Αὐτὸς
|
σαυτόν |
γε
δὴ
ἐξελέγχεις,
ἔφη,
ὦ |
| [301] |
γὰρ
δήπου
τό
γε
ἕτερον
|
ταὐτόν, |
ἀλλ'
(ἔγωγε
οὐδ'
ἂν
παῖδα |
| [306] |
ἐκ
δυοῖν
ἀγαθοῖν
μὴ
πρὸς
|
ταὐτόν, |
ἀμφοῖν
χείρω
πρὸς
ὃ
ἂν |
| [301] |
ἔφη.
Οὐκοῦν
καὶ
τὸ
ταὐτὸν
|
ταὐτὸν |
καὶ
τὸ
ἕτερον
ἕτερον;
οὐ |
| [278] |
τοῦτο,
ὡς
οὗτοι
ἐνδείκνυνται,
διαλέληθεν,
|
ταὐτὸν |
ὄνομα
ἐπ'
ἀνθρώποις
ἐναντίως
ἔχουσιν |
| [277] |
ξένω
περὶ
σέ·
ποιεῖτον
δὲ
|
ταὐτὸν |
ὅπερ
οἱ
ἐν
τῇ
τελετῇ |
| [301] |
γ'
ἔφη.
Οὐκοῦν
καὶ
τὸ
|
ταὐτὸν |
ταὐτὸν
καὶ
τὸ
ἕτερον
ἕτερον; |
| [278] |
λαμβάνῃ
τὴν
ἐπιστήμην,
καλοῦσι
δὲ
|
ταὐτὸν |
τοῦτο
καὶ
ἐπειδὰν
ἔχων
ἤδη |
| [272] |
οὖν
καὶ
τοῖν
ξένοιν
τις
|
ταὐτὸν |
τοῦτο
ὀνειδίσῃ·
οἱ
δ'
αὐτὸ |
| [278] |
τὴν
ἐπιστήμην
ταύτῃ
τῇ
ἐπιστήμῃ
|
ταὐτὸν |
τοῦτο
πρᾶγμα
ἐπισκοπῇ
ἢ
πραττόμενον |
| [282] |
λεγόμενον·
σφῷν
δὲ
ὁπότερος
βούλεται,
|
ταὐτὸν |
τοῦτο
τέχνῃ
πράττων
ἐπιδειξάτω
ἡμῖν. |
| [282] |
ἐπιθυμῶ
τῶν
προτρεπτικῶν
λόγων
εἶναι,
|
τοιοῦτον, |
ἰδιωτικὸν
ἴσως
καὶ
μόλις
διὰ |
| [276] |
τοῦτ'
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
ἕτερον
|
τοιοῦτον |
οἷον
τὸ
πρότερον.
Ὦ
Ζεῦ, |
| [283] |
μου
καὶ
τῶν
ἄλλων
καταψεύδῃ
|
τοιοῦτον |
πρᾶγμα,
ὃ
ἐγὼ
οἶμαι
οὐδ' |
| [275] |
τουτοισὶ
πᾶσιν.
Συμβέβηκεν
γάρ
τι
|
τοιοῦτον |
τῷ
μειρακίῳ
τούτῳ·
ἐγώ
τε |
| [285] |
ἐμαθέτην
φθόρον
τινὰ
καὶ
ὄλεθρον
|
τοιοῦτον, |
ὥστε
ἀπολέσαντες
πονηρὸν
ὄντα
χρηστὸν |
| [280] |
δέ,
εἴ
τις
κεκτημένος
εἴη
|
πλοῦτόν |
τε
καὶ
ἃ
νυνδὴ
ἐλέγομεν |
| [303] |
σφὼ
τῆς
θαυμαστῆς
φύσεως,
οἳ
|
τοσοῦτον |
πρᾶγμα
οὕτω
ταχὺ
καὶ
ἐν |
| [286] |
λέγεις;
Οὐ
γάρ
τοι
(ἀλλὰ
|
τοῦτόν |
γε
τὸν
λόγον
πολλῶν
δὴ |
| [298] |
ἔφη,
ἀπόκριναι·
τύπτεις
τὸν
κύνα
|
τοῦτον; |
Καὶ
ὁ
Κτήσιππος
γελάσας,
νὴ |
| [277] |
ὅταν
τὴν
θρόνωσιν
ποιῶσιν
περὶ
|
τοῦτον |
ὃν
ἂν
μέλλωσι
τελεῖν.
Καὶ |
| [295] |
δὲ
οὖν
διενενοήμην
καὶ
παρὰ
|
τοῦτον |
φοιτᾶν,
ᾠήθην
δεῖν
ὑπείκειν,
μή |
| [277] |
τῶν
ἱερῶν
ἀκούειν
τῶν
σοφιστικῶν.
|
Πρῶτον |
γάρ,
ὥς
φησι
Πρόδικος,
περὶ |
| [272] |
Σώκρατες,
ἐάν
γε
σοὶ
δοκῇ.
|
Πρῶτον |
δέ
μοι
διήγησαι
τὴν
σοφίαν |
| [291] |
ἴσου
δεόμενοι
ὅσουπερ
ὅτε
τὸ
|
πρῶτον |
ἐζητοῦμεν.
(ΚΡΙΤΩΝ)
Πῶς
δὴ
τοῦτο |
| [287] |
εἶ
Κρόνος,
ὥστε
ἃ
τὸ
|
πρῶτον |
εἴπομεν
νῦν
ἀναμιμνῄσκῃ,
καὶ
εἴ |
| [281] |
Κλεινία,
κινδυνεύει
σύμπαντα
ἃ
τὸ
|
πρῶτον |
ἔφαμεν
ἀγαθὰ
εἶναι,
οὐ
περὶ |
| [273] |
τε
Διονυσόδωρος
καὶ
ὁ
Εὐθύδημος
|
πρῶτον |
μὲν
ἐπιστάντε
διελεγέσθην
ἀλλήλοιν,
ἄλλην |
| [271] |
οἵω
τε
μάχεσθαι,
τούτω
δὲ
|
πρῶτον |
μὲν
τῷ
σώματι
δεινοτάτω
ἐστὸν |
| [301] |
ὅτι
προσήκει
ἑκάστοις
τῶν
δημιουργῶν;
|
πρῶτον |
τίνα
χαλκεύειν
προσήκει,
οἶσθα;
Ἔγωγε· |
| [281] |
τὴν
χρείαν
ὧν
ἐλέγομεν
τὸ
|
πρῶτον |
τῶν
ἀγαθῶν,
πλούτου
τε
καὶ |
| [274] |
προθύμως
καὶ
οἱ
ἄλλοι,
καὶ
|
ἐκέλευον |
αὐτὼ
κοινῇ
πάντες
ἐπιδείξασθαι
τὴν |
| [304] |
σε,
ὅμως
δέ,
ἅ
γ'
|
ἤκουον, |
ἐθέλω
σοι
ἀπαγγεῖλαι.
Τῶν
ἀφ' |
| [283] |
δέ,
(ἔφη,
βούλεσθε
γενέσθαι
αὐτὸν
|
σοφόν, |
ἀμαθῆ
δὲ
μὴ
εἶναι;
Ὡμολογοῦμεν. |
| [297] |
διδάξῃ
με
Εὐθύδημος
ἐκεῖνο
τὸ
|
σοφόν. |
Ἀποκρίνου
δή,
ἔφη.
Ἀποκρίνομαι
δή, |
| [293] |
λέγεις,
καὶ
τοῦτό
ἐστιν
τὸ
|
σοφόν; |
(Αὐτὸς
σαυτόν
γε
δὴ
ἐξελέγχεις, |
| [282] |
ὑπηρετεῖν
τῶν
καλῶν
ὑπηρετημάτων,
προθυμούμενον
|
σοφὸν |
γενέσθαι·
ἢ
οὐ
δοκεῖ
σοι, |
| [283] |
οὖν;
ἔφη·
φατὲ
βούλεσθαι
αὐτὸν
|
σοφὸν |
γενέσθαι;
Πάνυ
μὲν
οὖν.
Νῦν |
| [283] |
φατὲ
ἐπιθυμεῖν
τόνδε
τὸν
νεανίσκον
|
σοφὸν |
γενέσθαι,
πότερον
παίζετε
ταῦτα
λέγοντες |
| [287] |
ἀποκρίνου,
ἐπειδὴ
καὶ
ὁμολογεῖς
με
|
σοφὸν |
εἶναι.
Πειστέον
τοίνυν,
ἦν
δ' |
| [304] |
οὖν
τοῦ
πράγματος
σφῶν
τὸ
|
σοφὸν |
πρὸς
μὲν
τὸ
ταχὺ
παραδιδόναι |
| [282] |
τυγχάνει
ὂν
τόνδε
τὸν
νεανίσκον
|
σοφόν |
τε
καὶ
ἀγαθὸν
γενέσθαι.
~(Ἐγὼ |
| [287] |
οὖν
τι,
ἔφη,
ῥῆμα
ψυχὴν
|
ἔχον; |
Μὰ
Δία
οὐκ
ἔγωγε.
(Τί |
| [274] |
ὦ
Σώκρατες,
(ἔφατον,
τοῦτο
οὕτως
|
ἔχον. |
Μακαρίζω
ἄρ'
ὑμᾶς
ἔγωγε
τοῦ |
| [272] |
μόνος,
καὶ
ἤδη
ἐν
νῷ
|
εἶχον |
ἀναστῆναι·
ἀνισταμένου
δέ
μου
ἐγένετο |
| [272] |
νοῦν
αὐτοῖν,
ἀλλὰ
πάνυ
καὶ
|
προσεῖχον |
καὶ
μέμνημαι,
καί
σοι
πειράσομαι |
| [272] |
ἔχοιμί
γε
εἰπεῖν
ὅτι
οὐ
|
προσεῖχον |
τὸν
νοῦν
αὐτοῖν,
ἀλλὰ
πάνυ |
| [273] |
ἡμᾶς
καὶ
γὰρ
πάνυ
αὐτοῖν
|
προσεῖχον |
τὸν
νοῦν
ἔπειτα
ἰόντε
ὁ |
| [283] |
μετὰ
τοῦτο
ἐσομένῳ
πάνυ
σφόδρα
|
προσεῖχον |
τὸν
νοῦν,
καὶ
ἐπεσκόπουν
τίνα |
| [272] |
διηγήσασθαι.
(Κατὰ
θεὸν
γάρ
τινα
|
ἔτυχον |
καθήμενος
ἐνταῦθα,
οὗπερ
σύ
με |
| [273] |
μέμνημαι
σφὼ
ἐπαγγελλομένω.
Εἰ
δὲ
|
νῦν |
ἀληθῶς
ταύτην
τὴν
ἐπιστήμην
ἔχετον, |
| [305] |
ἐν
τοῖς
κράτιστοί
εἰσι
τῶν
|
νῦν. |
Ἀλλὰ
γάρ,
ὦ
Κρίτων,
ἔφη, |
| [287] |
ὥστε
ἃ
τὸ
πρῶτον
εἴπομεν
|
νῦν |
ἀναμιμνῄσκῃ,
καὶ
εἴ
τι
πέρυσιν |
| [287] |
καὶ
εἴ
τι
πέρυσιν
εἶπον,
|
νῦν |
ἀναμνησθήσῃ,
τοῖς
δ'
ἐν
τῷ |
| [300] |
ἐστιν
ἄλλων
τοιαύτη
σοφία
τῶν
|
νῦν |
ἀνθρώπων.
(Κἀγὼ
εἶπον·
τί
γελᾷς, |
| [275] |
δ'
ἐγώ,
ὦ
Διονυσόδωρε,
τῶν
|
νῦν |
ἀνθρώπων
(κάλλιστ'
ἂν
προτρέψαιτε
εἰς |
| [283] |
σοφὸν
γενέσθαι;
Πάνυ
μὲν
οὖν.
|
Νῦν |
δέ,
ἦ
δ'
ὅς,
Κλεινίας |
| [278] |
γὰρ
ἐπιδείξασθαι
τὴν
προτρεπτικὴν
σοφίαν·
|
νῦν |
δέ,
μοι
δοκεῖ,
δεῖν
ᾠηθήτην |
| [272] |
οὖν
ταῦτα
δεινὼ
ἤστην
μόνον,
|
νῦν |
δὲ
τέλος
ἐπιτεθήκατον
παγκρατιαστικῇ
τέχνῃ. |
| [285] |
βούλωνται
δέρειν
ἔτι
μᾶλλον
ἢ
|
νῦν |
δέρουσιν,
εἴ
μοι
ἡ
δορὰ |
| [301] |
βοῦς,
βοῦς
εἶ,
καὶ
ὅτι
|
νῦν |
ἐγώ
σοι
πάρειμι,
Διονυσόδωρος
εἶ; |
| [272] |
λοιπὴ
αὐτοῖν
μάχη
ἀργός,
ταύτην
|
νῦν |
ἐξείργασθον,
ὥστε
μηδ'
ἂν
ἕνα |
| [283] |
ἔφη,
ἐπεὶ
βούλεσθε
αὐτὸν
ὃς
|
νῦν |
ἐστὶν
μηκέτι
εἶναι,
βούλεσθε
αὐτόν, |
| [272] |
ὃς
ἐμὲ
διδάσκει
ἔτι
καὶ
|
νῦν |
κιθαρίζειν·
ὁρῶντες
οὖν
οἱ
παῖδες |
| [283] |
ὅπως
μὴ
ἔξαρνος
ἔσῃ
ἃ
|
νῦν |
λέγεις.
Ἔσκεμμαι,
ἦν
δ'
ἐγώ· |
| [283] |
αὐτὸν
γενέσθαι,
ὃς
δ'
ἔστι
|
νῦν, |
μηκέτι
εἶναι.
Καὶ
ἐγὼ
ἀκούσας |
| [294] |
δέ,
ἦν
δ'
ἐγώ,
πάντα
|
νῦν |
μόνον
ἐπίστασθον
ἢ
καὶ
ἀεί; |
| [275] |
τοῦ
παλαιοῦ,
αὐτανεψιὸς
(δὲ
τοῦ
|
νῦν |
ὄντος
Ἀλκιβιάδου·
ὄνομα
δ'
αὐτῷ |
| [287] |
ἀποκρίνασθαι
καὶ
ὅτε
μή;
Καὶ
|
νῦν |
οὐδ'
ἂν
ὁτιοῦν
ἀποκρίνῃ,
ἅτε |
| [282] |
ἢ
οὐ
διδακτὸν
ἡ
σοφία.
|
Νῦν |
οὖν
ἐπειδή
σοι
καὶ
διδακτὸν |
| [277] |
παίζοντε,
ὡς
μετὰ
τοῦτο
τελοῦντε.
|
Νῦν |
οὖν
νόμισον
τὰ
πρῶτα
τῶν |
| [305] |
οὖν
ἄξιον.
Ἀλλὰ
καὶ
εἰ
|
νῦν |
παρεγένου,
πάνυ
ἄν
σε
οἶμαι |
| [287] |
ὅτι
κατὰ
τόνδε,
ὅτι
σὺ
|
νῦν |
πάσσοφός
τις
ἡμῖν
ἀφῖξαι
περὶ |
| [304] |
Ἵνα
ἤκουσας
ἀνδρῶν
διαλεγομένων
οἳ
|
νῦν |
σοφώτατοί
εἰσι
τῶν
περὶ
τοὺς |
| [277] |
εἰ
ἄρα
καὶ
τετέλεσαι·
καὶ
|
νῦν |
(τούτω
οὐδὲν
ἄλλο
ἢ
χορεύετον |
| [275] |
δή,
ὦ
Σώκρατες.
Τῶν
μὲν
|
τοίνυν |
ἄλλων
τὴν
ἐπίδειξιν
ἡμῖν,
ἔφην, |
| [295] |
ἦν
δ'
ἐγώ.
Πρὸς
τοῦτο
|
τοίνυν |
ἀποκρίνου
ὃ
ὑπολαμβάνεις.
Τί
οὖν, |
| [282] |
δὲ
ἀμαθία
κακόν;
Ὡμολόγει.
~(Ἔτι
|
τοίνυν, |
ἔφην,
τὸ
λοιπὸν
ἐπισκεψώμεθα.
Ἐπειδὴ |
| [301] |
ἀλλὰ
συγγνώμην
μοι
ἔχε.
Δῆλον
|
τοίνυν, |
ἦ
δ'
ὅς,
ὅτι
ἄν |
| [296] |
ἐγώ.
Καὶ
ὃς
εἶπε·
Προστίθει
|
τοίνυν |
ἤδη
ὅτι
βούλει·
ἅπαντα
γὰρ |
| [287] |
ὁμολογεῖς
με
σοφὸν
εἶναι.
Πειστέον
|
τοίνυν, |
ἦν
δ'
ἐγώ,
καὶ
ἀνάγκη, |
| [295] |
σοί
γε,
ὡς
ἐγᾦμαι.
Οὐ
|
τοίνυν |
μὰ
Δία
ἀποκρινοῦμαι,
ἦν
δ' |
| [293] |
Πάνυ
μὲν
οὖν,
ἔφη.
Ἐπίδειξον
|
τοίνυν |
με
νὴ
Δί'
ἔφην
ἐγώ, |
| [297] |
ἦν
ἀδελφιδοῦς
ἢ
σός;
Κράτιστον
|
τοίνυν |
μοι,
ὦ
Διονυσόδωρε,
ἦν
δ' |
| [307] |
γε,
ὦ
Σώκρατες.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Μὴ
|
τοίνυν |
ὅ
γε
οὐ
χρὴ
ποίει, |
| [299] |
πολύ,
ἔφη
ὁ
Κτήσιππος.
Τί
|
οὖν; |
Ἀγαθὰ
οὐ
δοκεῖ
σοι
χρῆναι |
| [278] |
τολμήσω
ἀπαυτοσχεδιάσαι
ἐναντίον
(ὑμῶν.
Ἀνάσχεσθον
|
οὖν |
ἀγελαστὶ
ἀκούοντες
αὐτοί
τε
καὶ |
| [295] |
ἡγησάμενος
φοιτητὴν
μὴ
προσδέχοιτο.
Εἶπον
|
οὖν· |
ἀλλ'
εἰ
δοκεῖ
σοι,
(Εὐθύδημε, |
| [273] |
ταῦτα
κατεφρονήθην
ὑπ'
αὐτοῖν·
ἐγελασάτην
|
οὖν |
ἄμφω
βλέψαντε
εἰς
ἀλλήλω,
καὶ |
| [288] |
ὀνήσει;
Πάνυ
γ'
ἔφη.
Ἆρ'
|
οὖν |
ἄν
τι
ἡμᾶς
ὀνήσειεν,
εἰ |
| [280] |
ὠφελοῖ;
Εἰ
ὠφελοῖ,
ἔφη.
Ἆρ'
|
οὖν |
ἄν
(τι
ὠφελοῖ,
εἰ
εἴη |
| [288] |
ἔφην.
Ναί,
ἔφη.
Τίνα
ποτ'
|
οὖν |
ἂν
κτησάμενοι
ἐπιστήμην
ὀρθῶς
(κτησαίμεθα; |
| [281] |
εἴη;
Πάνυ
γ'
ἔφη.
Πότερον
|
οὖν |
ἂν
μᾶλλον
ἐλάττω
τις
πράττοι |
| [291] |
Κρίτων;
(ΚΡΙΤΩΝ)
Ἔγωγε.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Τί
|
οὖν |
ἂν
φαίης
αὐτῆς
ἔργον
εἶναι; |
| [305] |
χαρίεν,
ὦ
(μακάριε;
Οὐδενὸς
μὲν
|
οὖν |
ἄξιον.
Ἀλλὰ
καὶ
εἰ
νῦν |
| [287] |
Μὰ
Δία
οὐκ
ἔγωγε.
(Τί
|
οὖν |
ἄρτι
ἤρου
ὅτι
μοι
νοοῖ |
| [285] |
τοὺς
ἀνθρώπους
ἐκ
πονηρῶν
συγχωρήσωμεν
|
οὖν |
αὐτοῖν
αὐτό·
ἀπολεσάντων
ἡμῖν
τὸ |
| [306] |
πρῶτοι
δοκεῖν
εἶναι.
Συγγιγνώσκειν
μὲν
|
οὖν |
αὐτοῖς
χρὴ
τῆς
ἐπιθυμίας
καὶ |
| [273] |
ἄλλοι
ὡς
ἕκαστος
ἐτύγχανεν.
(Ἠσπαζόμην
|
οὖν |
αὐτὼ
ἅτε
διὰ
χρόνου
ἑωρακώς· |
| [298] |
πονηρός,
ἔφη
ὁ
Κτήσιππος.
Ἔστιν
|
οὖν |
(αὐτῷ
κυνίδια;
Καὶ
μάλ'
ἔφη, |
| [305] |
καρποῦσθαι
τὴν
σοφίαν.
(ΚΡΙΤΩΝ)
Τί
|
οὖν; |
Γοκοῦσί
σοί
τι,
ὦ
Σώκρατες, |
| [291] |
ἡ
αὐτὴ
εἶναι.
(ΚΡΙΤΩΝ)
Τί
|
οὖν |
δή;
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Ταύτῃ
τῇ
τέχνῃ |
| [286] |
ὂν
οὐδεὶς
ἐφάνη
λέγων.
Τί
|
οὖν |
δὴ
τοῦτο;
ἦ
δ'
ὃς |
| [279] |
περὶ
τοῦ
αὐτοῦ
ἐλέγομεν.
Τί
|
οὖν |
δὴ
τοῦτο;
Καταγέλαστον
δήπου,
ὃ |
| [283] |
τε
καὶ
οὐκ
ἐσπουδασάτην·
(ταῦτα
|
οὖν |
διανοηθεὶς
ἔτι
μᾶλλον
εἶπον
ὅτι |
| [295] |
ὡς
ἀμαθοῦς
ὄντος·
ἐπεὶ
δὲ
|
οὖν |
διενενοήμην
καὶ
παρὰ
τοῦτον
φοιτᾶν, |
| [293] |
σμικρά
γε.
Ἀρκεῖ,
ἔφη.
Ἆρ'
|
οὖν |
δοκεῖς
οἷόν
τέ
τι
τῶν |
| [278] |
οἵου
αὐτοῦ
ἐπιθυμῶ
ἀκοῦσαι.
Ἐὰν
|
οὖν |
δόξω
ὑμῖν
ἰδιωτικῶς
τε
καὶ |
| [305] |
τοὺς
περὶ
φιλοσοφίαν
ἀνθρώπους.
Ἡγοῦνται
|
οὖν, |
ἐὰν
τούτους
εἰς
δόξαν
καταστήσωσιν |
| [274] |
τὴν
δύναμιν
τῆς
σοφίας.
Εἶπον
|
οὖν |
ἐγώ·
ὦ
Εὐθύδημε
καὶ
Διονυσόδωρε, |
| [288] |
πόθεν
τότ'
ἀπελίπομεν.
Ὡς
μὲν
|
οὖν |
ἐγᾦμαι,
ἐνθένδε
ποθέν.
Φιλοσοφητέον
ὡμολογήσαμεν |
| [291] |
ὡς
μόνῃ
ἐπισταμένῃ
χρῆσθαι.
Σαφῶς
|
οὖν |
ἐδόκει
ἡμῖν
αὕτη
εἶναι
ἣν |
| [276] |
σοφοί,
ὡς
σὺ
οἴει.
Ταῦτ'
|
οὖν |
εἰπόντος
αὐτοῦ,
ὥσπερ
ὑπὸ
διδασκάλου |
| [277] |
ἐπιστήμην
ἐστίν;
Ὡμολόγει
αὐτῷ.
Πότερον
|
οὖν |
εἰσιν
οἱ
λαμβάνοντες
ὁτιοῦν
οἱ |
| [273] |
εἰωθὸς
σημεῖον
τὸ
δαιμόνιον.
~Πάλιν
|
οὖν |
ἐκαθεζόμην,
καὶ
ὀλίγῳ
(ὕστερον
εἰσέρχεσθον |
| [275] |
καὶ
διαλέχθητον
ἐναντίον
ἡμῶν.
Εἰπόντος
|
οὖν |
ἐμοῦ
σχεδόν
τι
αὐτὰ
ταῦτα |
| [307] |
Ἔμοιγε
πάντως
δήπου.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Τί
|
οὖν; |
Ἐν
ἑκάστῃ
τούτων
τοὺς
πολλοὺς |
| [281] |
οὐχ
οὕτω
φαμέν;
Συνεχώρει.
Τί
|
οὖν; |
Ἐν
τῇ
ἐργασίᾳ
τε
καὶ |
| [275] |
καὶ
Μνημοσύνην
ἐπικαλεῖσθαι.
Ἢρξατο
δ'
|
οὖν |
ἐνθένδε
ποθὲν
ὁ
Εὐθύδημος,
ὡς |
| [285] |
οὓς
περὶ
πλείστου
ποιοῦμαι.
Ἐγὼ
|
οὖν, |
ἐπειδή
μοι
ἐδόκουν
ἀγριωτέρως
πρὸς |
| [282] |
οὐ
διδακτὸν
ἡ
σοφία.
Νῦν
|
οὖν |
ἐπειδή
σοι
καὶ
διδακτὸν
δοκεῖ |
| [293] |
λεγόμενον,
καλὰ
δὴ
παταγεῖς·
πῶς
|
οὖν |
ἐπίσταμαι
ἐκείνην
τὴν
ἐπιστήμην
ἣν |
| [298] |
λίθου;
Ἕτερος
μέντοι.
Ἄλλο
τι
|
οὖν |
ἕτερος,
ἦ
δ'
ὅς,
ὢν |
| [282] |
ἔφην
ἐγώ,
οὕτως;
Πάνυ
μὲν
|
οὖν |
εὖ
μοι
δοκεῖς
(λέγειν,
ἦ |
| [280] |
καὶ
εὖ
πράττειν.
Συνέφη.
Ἆρ'
|
οὖν |
εὐδαιμονοῖμεν
ἂν
διὰ
τὰ
παρόντα |
| [304] |
τοιούτους
λόγους.
Κἀγὼ
εἶπον·
τί
|
οὖν |
ἐφαίνοντό
σοι;
Τί
δὲ
ἄλλο, |
| [283] |
μου
θορυβουμένου
ὑπολαβών,
ἄλλο
τι
|
οὖν, |
ἔφη,
ἐπεὶ
βούλεσθε
αὐτὸν
ὃς |
| [293] |
ἐπὶ
σοὶ
τοῦτο;
Πάνυ
μὲν
|
οὖν, |
ἔφη.
Ἐπίδειξον
τοίνυν
με
νὴ |
| [303] |
λόγου.
Καὶ
ὁ
Διονυσόδωρος,
πότερον
|
οὖν, |
ἔφη,
ὁ
Ἡρακλῆς
πυππάξ
ἐστιν |
| [301] |
τὸ
διαλέγεσθαι
παγκάλως
ἀπεργάζεσθαι.
Οἶσθα
|
οὖν, |
ἔφη,
ὅτι
προσήκει
ἑκάστοις
τῶν |
| [301] |
ἑκάστῳ
αὐτῶν
κάλλος
τι.
Ἐὰν
|
οὖν, |
ἔφη,
παραγένηταί
σοι
βοῦς,
βοῦς |
| [302] |
δ'
εἰς
Εὐθύδημον
τόνδε.
~Ἆρ'
|
οὖν, |
ἔφη,
ταῦτα
ἡγῇ
σὰ
εἶναι, |
| [274] |
μάθοι,
ἢ
ἄλλης;
Ταύτης
μὲν
|
οὖν, |
ἔφη,
τῆς
αὐτῆς,
ὦ
Σώκρατες, |
| [283] |
μή
ποτ'
ἔξαρνος
γένωμαι.
Τί
|
οὖν; |
ἔφη·
φατὲ
βούλεσθαι
αὐτὸν
σοφὸν |
| [295] |
ἔφη.
(Ὡς
ἀποκρινουμένου
ἐρώτα.
Ἆρ'
|
οὖν, |
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
ἐπιστήμων
του |
| [282] |
ἔχεις
αὐτὸ
ποιεῖν;
Πάνυ
μὲν
|
οὖν, |
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
ὡς
οἷόν |
| [295] |
τοίνυν
ἀποκρίνου
ὃ
ὑπολαμβάνεις.
Τί
|
οὖν, |
ἔφην,
ἂν
σὺ
μὲν
ἄλλῃ |
| [290] |
ἐστιν
τέχνη
ἀνθρώπων.
Τί
δὴ
|
οὖν; |
ἔφην
ἐγώ.
Οὐδεμία,
ἔφη,
τῆς |
| [290] |
ἔφη,
ὡς
σὺ
λέγεις.
Ποῖ
|
οὖν, |
ἔφην
ἐγώ,
τραποίμεθ'
ἂν
ἔτι; |
| [279] |
ἐστιν
ἀγαθὰ
ὄντα.
Ὡμολόγει.
Τί
|
οὖν, |
ἔφην,
ἔτι
ἡμῖν
λείπεται
τῶν |
| [302] |
ὅτι
τάχιστ'
ἀκοῦσαι)
πάνυ
μὲν
|
οὖν, |
ἔφην,
οὕτως
ἔχει·
τὰ
τοιαῦτά |
| [286] |
ἐγώ
τε
καὶ
σύ;
Πότερον
|
οὖν, |
ἦ
δ'
ὅς,
ἀντιλέγοιμεν
ἂν |
| [277] |
ἐπίστασαι;
Καὶ
τοῦτο
ὡμολόγει.
Τί
|
οὖν; |
Ἦ
δ'
ὅς,
ἆρα
σὺ |
| [290] |
ὀρτυγοθῆραι
τοῖς
ὀρτυγοτρόφοις
παραδιδόασιν.
Εἰ
|
οὖν, |
ἦ
δ'
ὅς,
δεόμεθα
ἐκείνης |
| [285] |
τούτου
λόγον;
Πάνυ,
ἔφη.
Τί
|
οὖν; |
ἦ
δ'
ὅς·
εἰσὶν
ἑκάστῳ |
| [299] |
ἀγαθὸν
ὁμολογεῖς
εἶναι;
Ὡμολόγηκα
μὲν
|
οὖν, |
ἦ
δ'
ὅς.
Οὐκοῦν
ἀεὶ |
| [284] |
δήμῳ,
οὐδὲν
πράττουσι;
Πράττουσι
μὲν
|
οὖν, |
ἦ
δ'
ὅς.
Οὐκοῦν
(εἴπερ |
| [284] |
καὶ
οἱ
τἀληθῆ
λέγοντες.
Τί
|
οὖν; |
ἦ
δ'
ὅς·
τἀγαθὰ
οὐκ |
| [292] |
τοὺς
λόγους
ἀπήγγειλας.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Ἆρ'
|
οὖν |
ἡ
βασιλικὴ
σοφοὺς
ποιεῖ
τοὺς |
| [306] |
ἀμφοτέρων
μέρος
μετέχουσιν.
Εἰ
μὲν
|
οὖν |
ἡ
φιλοσοφία
ἀγαθόν
ἐστιν
καὶ |
| [293] |
ἐπίλοιπον
βίον
διέλθοιμεν.
(ΚΡΙΤΩΝ)
Τί
|
οὖν; |
Ἠθέλησέν
τι
ὑμῖν
ἐπιδεῖξαι
ὁ |
| [275] |
τὴν
διάνοιαν
καὶ
διαφθείρῃ.
Σφὼ
|
οὖν |
ἥκετον
εἰς
κάλλιστον·
ἀλλ'
εἰ |
| [281] |
οὕτως,
ὡς
σὺ
λέγεις.
Τί
|
οὖν |
ἡμῖν
συμβαίνει
ἐκ
τῶν
εἰρημένων; |
| [281] |
ἐστὶν
ἡ
ἀπεργαζομένη.
Συνέφη.
Ἆρ'
|
οὖν, |
ἦν
δ'
ἐγώ,
καὶ
περὶ |
| [280] |
μετὰ
ἀμαθοῦς;
μετὰ
σοφοῦ.
ἆρ'
|
οὖν, |
ἦν
δ'
ἐγώ,
ὅτι
εὐτυχέστερον |
| [276] |
δὲ
μαθηταί;
Συνέφη.
Ἄλλο
τι
|
οὖν, |
ἡνίκα
ἐμανθάνετε,
οὔπω
ἠπίστασθε
ταῦτα |
| [274] |
Κτησίππῳ
τῆς
θέας
βουλόμενός
τε
|
οὖν |
θεάσασθαι
ὁ
Κτήσιππος
τὰ
παιδικὰ |
| [303] |
ὀλίγῳ
χρόνῳ
ἐξείργασθον.
Πολλὰ
μὲν
|
οὖν |
καὶ
ἄλλα
οἱ
λόγοι
ὑμῶν |
| [303] |
ἀνδροῖν
καὶ
ἥσθησαν.
Ἐγὼ
μὲν
|
οὖν |
καὶ
αὐτὸς
οὕτω
διετέθην,
ὥστε |
| [293] |
ὡς
ἔοικεν,
ἀφίκεσθε.
~(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Ἔγωγε
|
οὖν |
καὶ
αὐτός,
ὦ
Κρίτων,
ἐπειδὴ |
| [274] |
ἡμῖν
ἐν
τῷ
καταντικρύ·
οὕτως
|
οὖν |
καὶ
οἱ
ἄλλοι
ἐκεῖνον
ἰδόντες |
| [290] |
τοῦτο
οὕτως
ἔχει;
Πάνυ
μὲν
|
οὖν. |
Καὶ
οἵ
γε
στρατηγοί,
ἔφη, |
| [283] |
ἀκουσόμενοι
θαυμασίους
τινὰς
λόγους.
Ὃπερ
|
(οὖν |
καὶ
συνέβη
ἡμῖν·
θαυμαστὸν
γάρ |
| [272] |
τὸν
Κόννον
καλοῦσι
γεροντοδιδάσκαλον.
Μὴ
|
οὖν |
καὶ
τοῖν
ξένοιν
τις
ταὐτὸν |
| [274] |
ἕτοιμοι
εἶεν
(μανθάνειν·
ὅ
τε
|
οὖν |
Κτήσιππος
συνέφη
μάλα
προθύμως
καὶ |
| [300] |
σιγᾶν;
Ἔτι
ἧττον,
ἔφη.
Ὅταν
|
οὖν |
λίθους
λέγῃς
καὶ
ξύλα
καὶ |
| [273] |
διὰ
τὸ
(νέος
εἶναι.
Ἰδὼν
|
οὖν |
με
ὁ
Κλεινίας
ἀπὸ
τῆς |
| [288] |
καὶ
προσευχώμεθα
αὐτοῖν
ἐκφανῆναι.
Ἐγὼ
|
οὖν |
μοι
δοκῶ
καὶ
αὐτὸς
πάλιν |
| [306] |
δεῖ
αὐτοῖς
χρήσασθαι.
Ὁ
μὲν
|
οὖν |
νεώτερος
ἔτι
καὶ
σμικρός
ἐστιν, |
| [277] |
ὡς
μετὰ
τοῦτο
τελοῦντε.
Νῦν
|
οὖν |
νόμισον
τὰ
πρῶτα
τῶν
ἱερῶν |
| [283] |
αὐτὸν
σοφὸν
γενέσθαι;
Πάνυ
μὲν
|
οὖν. |
Νῦν
δέ,
ἦ
δ'
ὅς, |
| [272] |
ἔτι
καὶ
νῦν
κιθαρίζειν·
ὁρῶντες
|
οὖν |
οἱ
παῖδες
οἱ
συμφοιτηταί
μοι |
| [284] |
δοκεῖ,
ἔφη
ὁ
Κτήσιππος.
Τί
|
οὖν; |
Οἱ
ῥήτορες
ὅταν
λέγωσιν
ἐν |
| [306] |
ἄλλως
δ'
οὐδαμῶς.
Οὐκ
ἂν
|
οὖν |
οἶμαι
(αὐτοὺς
ὁμολογῆσαι
οὔτε
κακὼ |
| [284] |
ὄντα
ὄντα
ἐστίν;
Οὐδαμοῦ.
Ἔστιν
|
οὖν |
ὅπως
περὶ
ταῦτα,
τὰ
μὴ |
| [304] |
ἔτι
βραχέα
διαλεχθέντες
ἀπῇμεν.
Σκόπει
|
οὖν |
ὅπως
συμφοιτήσεις
παρὰ
τὼ
(ἄνδρε, |
| [300] |
τὰ
ἡμέτερα
ἱμάτια;
Ναί.
Δυνατὰ
|
οὖν |
ὁρᾶν
ἐστὶν
ταῦτα.
Ὑπερφυῶς,
ἔφη |
| [306] |
ὅστις
αὐτὸν
ὀνήσει.
Ἐγὼ
μὲν
|
οὖν |
ὅταν
σοὶ
συγγένωμαι,
οὕτω
διατίθεμαι |
| [296] |
ἐπίστασθαι
καὶ
ἅμα
πάντα.
Δῆλον
|
οὖν |
ὅτι
καὶ
παῖς
ὢν
(ἠπίστω, |
| [289] |
οἱ
λογοποιεῖν
αὐτοὶ
ἀδύνατοι·
δῆλον
|
οὖν |
ὅτι
καὶ
περὶ
λόγους
χωρὶς |
| [298] |
αὐτὸν
ὀχεύοντα
τὴν
κύνα.
Τί
|
οὖν; |
οὐ
σός
ἐστιν
ὁ
κύων; |
| [284] |
ἔστιν;
Οὐκ
ἔστιν.
Ἄλλο
τι
|
οὖν |
οὐδαμοῦ
τά
γε
μὴ
ὄντα |
| [295] |
τέχνην
ἔχων
ἰδιώτου
ἀνθρώπου.
Ἐρώτα
|
οὖν |
πάλιν
ἐξ
ἀρχῆς.
Ἀποκρίνου
δή, |
| [274] |
Εὐθύδημε
καὶ
Διονυσόδωρε,
πάνυ
μὲν
|
οὖν |
παντὶ
τρόπῳ
καὶ
τούτοις
χαρίσασθον |
| [298] |
Τοὐμοῦ
γ'
ἔφην
ἐγώ.
Ἆρ'
|
οὖν |
πατὴρ
ἦν
ἕτερος
ὢν
πατρός; |
| [274] |
ἐμοῦ
ἕνεκα
ἐπιδείξασθον.
Τὰ
μὲν
|
οὖν |
πλεῖστα
δῆλον
ὅτι
οὐκ
ὀλίγον |
| [291] |
δ'
ἀεὶ
ὑπεξέφευγον.
Τὰ
μὲν
|
οὖν |
πολλὰ
τί
ἄν
σοι
λέγοιμι; |
| [283] |
τε
καὶ
ἀρετὴν
ἀσκεῖν.
Ὁ
|
οὖν |
πρεσβύτερος
αὐτῶν,
ὁ
Διονυσόδωρος,
πρότερος |
| [294] |
πεισόμεθα
ὑμῖν
καὶ
τἆλλα.
(Ἡγουμένω
|
οὖν |
σκώπτεσθαι
οὐκ
ἠθελέτην,
ἀλλ'
ὡμολογησάτην |
| [302] |
δ'
ἐγώ,
καὶ
δεσπόται.
Ἀλλ'
|
οὖν |
σοί
γε,
ἔφη·
ἢ
οὐ |
| [278] |
ἴδωσιν
ὕπτιον
ἀνατετραμμένον.
Ταῦτα
μὲν
|
οὖν |
σοι
παρὰ
τούτων
νόμιζε
παιδιὰν |
| [276] |
ἃ
ἐμανθάνετε;
Οὐκ
ἔφη.
Ἆρ'
|
οὖν |
(σοφοὶ
ἦτε,
ὅτε
ταῦτα
οὐκ |
| [300] |
καὶ
σύ,
ἔφη;
Κἀγώ.
Ὁρᾷς
|
οὖν |
τὰ
ἡμέτερα
ἱμάτια;
Ναί.
Δυνατὰ |
| [272] |
τὰ
δικαστήρια.
Πρὸ
τοῦ
μὲν
|
οὖν |
ταῦτα
δεινὼ
ἤστην
μόνον,
νῦν |
| [283] |
καὶ
ἀγαθὸν
γενέσθαι.
~(Ἐγὼ
μὲν
|
οὖν |
ταῦτα
εἶπον,
ὦ
Κρίτων·
τῷ |
| [273] |
ἄν
τις
αὐτὸν
ἀδικῇ.
(Εἰπὼν
|
οὖν |
ταῦτα
κατεφρονήθην
ὑπ'
αὐτοῖν·
ἐγελασάτην |
| [293] |
φίλε,
ἦν
δ'
ἐγώ.
Ἧττον
|
οὖν |
τι,
ἔφη,
οὐκ
ἐπιστήμων
εἶ; |
| [287] |
ἄψυχα;
Τὰ
ψυχὴν
ἔχοντα.
Οἶσθα
|
οὖν |
τι,
ἔφη,
ῥῆμα
ψυχὴν
ἔχον; |
| [277] |
ἔφη.
Οὐκοῦν
ἅπαντα;
Ὡμολόγει.
Ὅταν
|
οὖν |
τις
ἀποστοματίζῃ
ὁτιοῦν,
οὐ
γράμματα |
| [292] |
ἢ
αὐτὴν
ἑαυτήν.
Λέγωμεν
δὴ
|
οὖν |
τίς
ποτέ
ἐστιν
αὕτη,
ᾗ |
| [288] |
Αἰγύπτιον
σοφιστὴν
γοητεύοντε
ἡμᾶς.
(Ἡμεῖς
|
οὖν |
τὸν
Μενέλαον
μιμώμεθα,
καὶ
μὴ |
| [295] |
θηρεῦσαι
τὰ
ὀνόματα
περιστήσας.
Ἀνεμνήσθην
|
οὖν |
τοῦ
Κόννου,
ὅτι
μοι
κἀκεῖνος |
| [304] |
οἷός
τε
ἦν.
~(Τοῦτο
μὲν
|
οὖν |
τοῦ
πράγματος
σφῶν
τὸ
σοφὸν |
| [307] |
μάλα
ἀληθῆ
λέγεις.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Η
|
οὖν |
τούτου
ἕνεκα
αὐτός
τε
φεύξῃ |
| [302] |
ψυχὴν
ἔχῃ;
(Ναί,
ἔφην.
Ὁμολογεῖς
|
οὖν |
τῶν
ζῴων
ταῦτα
μόνα
εἶναι |
| [286] |
παχέως
πως
ἐννοῶ.
Ἵσως
μὲν
|
οὖν |
φορτικώτερόν
τι
ἐρήσομαι,
ἀλλὰ
συγγίγνωσκε. |
| [290] |
ἀλλὰ
τὰ
ὄντα
ἀνευρίσκουσιν
ἅτε
|
οὖν |
χρῆσθαι
αὐτοὶ
αὐτοῖς
οὐκ
ἐπιστάμενοι, |
| [286] |
ἢ
μὴ
λέγειν;
Συνεχώρει.
(Πότερον
|
οὖν |
ψευδῆ
μὲν
λέγειν
οὐκ
ἔστι, |
| [287] |
γὰρ
ἄρχεις.
Ἀλλ'
ἐρώτα.
Πότερον
|
οὖν |
ψυχὴν
ἔχοντα
νοεῖ
τὰ
νοοῦντα, |
| [299] |
ἐν
ἑκατέρῳ
τὠφθαλμῷ;
Φασί
γε
|
οὖν, |
ὦ
Εὐθύδημε,
ἔφη
ὁ
Κτήσιππος, |
| [278] |
παῖσαι
πρὸς
σέ.
Ταῦτα
μὲν
|
οὖν, |
ὦ
Εὐθύδημέ
τε
καὶ
Διονυσόδωρε, |
| [280] |
κτήσεως
γίγνεται.
Ἀληθῆ
λέγεις.
Ἆρ'
|
(οὖν, |
ὦ
Κλεινία,
ἤδη
τοῦτο
ἱκανὸν |
| [272] |
ἐάντε
ἀληθὲς
ᾖ.
Ἐγὼ
μὲν
|
οὖν, |
ὦ
Κρίτων,
ἐν
νῷ
ἔχω |
| [303] |
τοῖς
ἄλλοις
ζῴοις;
Ἐγὼ
μὲν
|
οὖν, |
ὦ
Κρίτων,
ὥσπερ
πληγεὶς
ὑπὸ |
| [281] |
τε
καὶ
πράξει.
Ὡμολόγει.
Ἆρ'
|
οὖν |
ὦ
πρὸς
Διός,
ἦν
δ' |
| [295] |
εἶ
ἢ
οὔ;
Ἔγωγε.
Πότερον
|
οὖν |
ᾧ
ἐπιστήμων
εἶ,
τούτῳ
καὶ |
| [303] |
ἔμπροσθεν
ἐφ'
ἑκάστοις
πᾶσι
παγκάλως
|
ἐθορύβουν |
μόνοι
οἱ
τοῦ
Εὐθυδήμου
ἐρασταί, |
| [284] |
δ'
ὅς,
σφόδρα
γε,
τοὺς
|
γοῦν |
κακοὺς
ἀνθρώπους·
ὧν
σύ,
ἐάν |
| [292] |
ποιοῦσα.
(ΚΡΙΤΩΝ)
Ἔστι
ταῦτα·
τότε
|
γοῦν |
οὕτως
ὑμῖν
ὡμολογήθη,
ὡς
σὺ |
| [285] |
δῆλον
δὲ
ὅτι
ἐπίστασθον·
ἐφάτην
|
γοῦν |
τὴν
τέχνην
σφῶν
εἶναι
τὴν |
| [284] |
δήπου,
ἔφη
ὁ
Κτήσιππος·
τοὺς
|
γοῦν |
ψυχροὺς
ψυχρῶς
λέγουσί
τε
καὶ |
| [297] |
καὶ
δάκνων,
τὸν
Ἰόλεων
τὸν
|
ἀδελφιδοῦν |
βοηθὸν
ἐπεκαλέσατο,
ὁ
δὲ
αὐτῷ |
| [293] |
Ἐγὼ
γάρ
τοι
μετὰ
σοῦ
|
ὁτιοῦν |
ἂν
πάσχων
καὶ
μετὰ
Διονυσοδώρου |
| [287] |
μή;
Καὶ
νῦν
οὐδ'
ἂν
|
ὁτιοῦν |
ἀποκρίνῃ,
ἅτε
γιγνώσκων
ὅτι
οὐ |
| [282] |
καὶ
ἐραστῇ
καὶ
παντὶ
ἀνθρώπῳ,
|
ὁτιοῦν |
ἐθέλοντα
ὑπηρετεῖν
τῶν
καλῶν
ὑπηρετημάτων, |
| [306] |
ἄνδρα
χρὴ
ἀγαπᾶν
ὅστις
καὶ
|
ὁτιοῦν |
λέγει
ἐχόμενον
(φρονήσεως
πρᾶγμα
καὶ |
| [277] |
Πότερον
οὖν
εἰσιν
οἱ
λαμβάνοντες
|
ὁτιοῦν |
οἱ
ἔχοντες
ἤδη
ἢ
οἳ |
| [277] |
Ὡμολόγει.
Ὅταν
οὖν
τις
ἀποστοματίζῃ
|
ὁτιοῦν, |
οὐ
γράμματα
ἀποστοματίζει;
Ὡμολόγει.
Οὐκοῦν |
| [294] |
ἔφην
ἐγώ,
ἐπίστασθον,
ἐπειδήπερ
καὶ
|
ὁτιοῦν; |
Πάντ'
ἔφη·
καὶ
σύ
γε |
| [300] |
ὁ
Διονυσόδωρος,
σιγῶντα
λέγειν;
Οὐδ'
|
ὁπωστιοῦν, |
ἦ
δ'
ὃς
ὁ
Κτήσιππος. |
| [297] |
δ'
ὡς
ἐμοὶ
δοκεῖ,
οὐδ'
|
ὁπωστιοῦν. |
Οὐ
γὰρ
Πατροκλῆς
ἦν
αὐτῷ |
| [285] |
ποιοῦμαι.
Ἐγὼ
οὖν,
ἐπειδή
μοι
|
ἐδόκουν |
ἀγριωτέρως
πρὸς
ἀλλήλους
ἔχειν,
προσέπαιζόν |
| [277] |
ἀλλ'
ἦ
δ'
ὅς,
μανθάνω.
|
Οὐκοῦν |
ἃ
ἐπίστασαι,
ἦ
δ'
(ὅς, |
| [292] |
εἶναι.
(ΚΡΙΤΩΝ)
Πάνυ
γε.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
|
Οὐκοῦν |
ἀγαθόν
γέ
τι
δεῖ
ἡμῖν |
| [299] |
μὲν
οὖν,
ἦ
δ'
ὅς.
|
Οὐκοῦν |
ἀεὶ
δεῖ
αὐτὸ
ἔχειν
καὶ |
| [296] |
ἐπειδὴ
δεῖ
ἀφελεῖν
τὸ
ὅταν.
|
Οὐκοῦν |
ἀεὶ
μὲν
τούτῳ
ἐπίστασαι·
ἀεὶ |
| [277] |
ἐπίστασαι
σὺ
γράμματα;
Ναί,
ἔφη.
|
Οὐκοῦν |
ἅπαντα;
Ὡμολόγει.
Ὅταν
οὖν
τις |
| [301] |
αἰσχρόν;
Ἐὰν
ἔμοιγε,
ἔφη,
δοκῇ.
|
Οὐκοῦν |
δοκεῖ;
Πάνυ
γ'
ἔφη.
Οὐκοῦν |
| [301] |
ὀπτᾶν;
(Μάγειρον,
ἦν
δ'
ἐγώ.
|
Οὐκοῦν |
ἐάν
τις,
ἔφη,
τὰ
προσήκοντα |
| [276] |
Οὐ
δῆτα,
ἦ
δ'
ὅς.
|
Οὐκοῦν |
εἰ
μὴ
σοφοί,
ἀμαθεῖς;
Πάνυ |
| [293] |
ἐπεὶ
πολλὰ
ἄλλ'
οὐκ
ἐπίσταμαι.
|
Οὐκοῦν |
εἴ
τι
μὴ
ἐπίστασαι,
οὐκ |
| [284] |
ἢ
μὴ
(λέγοντα;
Λέγοντα,
ἔφη.
|
Οὐκοῦν |
εἴπερ
λέγει
αὐτό,
οὐκ
ἄλλο |
| [284] |
μὲν
οὖν,
ἦ
δ'
ὅς.
|
Οὐκοῦν |
(εἴπερ
πράττουσι,
καὶ
ποιοῦσι;
Ναί. |
| [293] |
σύ,
ἔφη,
ἐπίστασαί
τι;
Ἔγωγε.
|
Οὐκοῦν |
ἐπιστήμων
εἶ,
εἴπερ
ἐπίστασαι;
Πάνυ |
| [298] |
αὐτός·
οὐ
μέντοι
μοι
δοκῶ.
|
Οὐκοῦν |
ἕτερος
εἶ,
ἔφη,
τοῦ
λίθου; |
| [299] |
ὁ
ἀνδριὰς
ὁ
ἐν
Δελφοῖς.
|
Οὐκοῦν, |
ἔφη,
καὶ
ἐν
τῷ
πολέμῳ |
| [302] |
Ὡμολόγηκα,
ἔφην·
τί
γὰρ
πάθω;
|
Οὐκοῦν, |
ἔφη,
καὶ
ζῷά
εἰσιν
οὗτοι |
| [298] |
γε
ἐμός,
ὁ
δὲ
ἐκείνου.
|
Οὐκοῦν, |
ἦ
δ'
ὅς,
ἕτερος
ἦν |
| [279] |
οἱ
αὐληταὶ
εὐτυχέστατοί
εἰσιν;
Συνέφη.
|
Οὐκοῦν, |
ἦν
δ'
ἐγώ,
καὶ
περὶ |
| [296] |
ἃ
ἐπίσταμαι,
πάντα
δὲ
ἐπίσταμαι.
|
Οὐκοῦν |
καὶ
ἀεὶ
ὡμολόγηκας
ἐπίστασθαι
τούτῳ |
| [281] |
ἂν
πράττοι
ἢ
δειλός;
Δειλός.
|
Οὐκοῦν |
καὶ
ἀργὸς
μᾶλλον
ἢ
ἐργάτης; |
| [302] |
ψυχήν;
Ἔχουσιν,
ἦν
δ'
ἐγώ.
|
Οὐκοῦν |
καὶ
ζῷά
εἰσιν;
Ζῷα,
ἔφην. |
| [302] |
Ἀθηνᾶ.
Πάνυ,
ἦν
δ'
ἐγώ.
|
Οὐκοῦν |
καὶ
οὗτοι
σοὶ
θεοὶ
ἂν |
| [300] |
τὰ
ἀδύνατα;
Τὰ
δυνατὰ
δήπου.
|
Οὐκοῦν |
καὶ
σύ,
ἔφη;
Κἀγώ.
Ὁρᾷς |
| [300] |
σιγᾷς;
Ἔγωγε,
ἦ
δ'
ὅς.
|
Οὐκοῦν |
καὶ
τὰ
λέγοντα
σιγᾷς,
εἴπερ |
| [301] |
Οὐκοῦν
δοκεῖ;
Πάνυ
γ'
ἔφη.
|
Οὐκοῦν |
καὶ
τὸ
ταὐτὸν
ταὐτὸν
καὶ |
| [279] |
ἦ
γάρ·
Πάνυ
γ'
ἔφη.
|
Οὐκοῦν |
καὶ
τὸ
ὑγιαίνειν
καὶ
τὸ |
| [299] |
καὶ
πανταχοῦ;
Σφόδρα
γ'
ἔφη.
|
Οὐκοῦν |
καὶ
τὸ
χρυσίον
ἀγαθὸν
ὁμολογεῖς |
| [299] |
πρότερον
ἀποκεκριμένα
τῷ
Κτησίππῳ
ἤρετο,
|
οὐκοῦν |
καὶ
χρυσίον,
ἦ
δ'
ὅς, |
| [291] |
ἄρχουσα
πάντα
χρήσιμα
ποιεῖν.
(ΚΡΙΤΩΝ)
|
Οὐκοῦν |
καλῶς
ὑμῖν
ἐδόκει,
ὦ
Σώκρατες; |
| [284] |
χωρὶς
τῶν
ἄλλων.
Πάνυ
γε.
|
Οὐκοῦν |
ὁ
ἐκεῖνο
λέγων
τὸ
ὄν, |
| [283] |
ἀμαθῆ
δὲ
μὴ
εἶναι;
Ὡμολογοῦμεν.
|
Οὐκοῦν |
ὃς
μὲν
οὐκ
ἔστιν,
βούλεσθε |
| [298] |
Καὶ
μάλ'
ἔφη,
ἕτερα
τοιαῦτα.
|
οὐκοῦν |
πατήρ
ἐστιν
αὐτῶν
ὁ
κύων; |
| [298] |
ὁ
κύων;
Πάνυ
γ'
ἔφη.
|
Οὐκοῦν |
πατὴρ
ὢν
σός
ἐστιν,
ὥστε |
| [293] |
Ἀλλὰ
μὰ
Δί'
οὐκ
ἔγωγε.
|
Οὐκοῦν |
σύ,
ἔφη,
ἐπίστασαί
τι;
Ἔγωγε. |
| [292] |
(ΚΡΙΤΩΝ)
Ναί,
οὕτως
ἔλεγες.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
|
Οὐκοῦν |
τὰ
μὲν
ἄλλα
ἔργα,
ἃ |
| [298] |
ἔφη·
οὐ
γὰρ
δύναμαι
σέ.
|
Οὐκοῦν |
τὸν
σαυτοῦ
πατέρα,
ἔφη,
τύπτεις; |
| [276] |
ἔφη,
διδασκάλους,
ἢ
οὔ;
Ὡμολόγει.
|
Οὐκοῦν |
τῶν
μανθανόντων
οἱ
διδάσκαλοι
διδάσκαλοί |
| [277] |
μὴ
ἔχωσιν;
Οἳ
ἂν
μή.
|
Οὐκοῦν |
ὡμολόγηκας
εἶναι
τούτων
καὶ
τοὺς |
| [277] |
ὁτιοῦν,
οὐ
γράμματα
ἀποστοματίζει;
Ὡμολόγει.
|
Οὐκοῦν |
ὧν
τι
σὺ
ἐπίστασαι,
ἔφη, |
| [285] |
τῶν
ὄντων
λόγοι;
Πάνυ
γε.
|
Οὐκοῦν |
ὡς
ἔστιν
ἕκαστον
ἢ
ὡς |
| [307] |
τῷ
ὑεῖ
οὐκ
ἐπιτρέψεις;
(ΚΡΙΤΩΝ)
|
Οὔκουν |
δίκαιόν
γε,
ὦ
Σώκρατες.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ) |
| [300] |
καὶ
σιδήρια,
οὐ
σιγῶντα
λέγεις;
|
Οὔκουν |
εἴ
γε
ἐγώ,
ἔφη,
παρέρχομαι |
| [296] |
ἡμᾶς
σφήλῃ
τὸ
ἀεὶ
τοῦτο.
|
(Οὔκουν |
ἡμᾶς
γ'
ἔφη,
ἀλλ'
εἴπερ, |
| [298] |
οὐ
χρυσὸς
εἶ;
Ἔστι
ταῦτα.
|
Οὔκουν |
καὶ
ὁ
Χαιρέδημος,
ἔφη,
ἕτερος |
| [285] |
Διονυσόδωρε,
οὐκ
οἴει
εἶναι
ἀντιλέγειν;
|
Οὔκουν |
σύ
γ'
ἄν,
ἔφη,
ἀποδείξαις |
| [283] |
πότερον
σοφός
ἐστιν
ἢ
οὔ;
|
Οὔκουν |
φησί
γέ
πω·
ἔστιν
δέ, |
| [288] |
(κτησαίμεθα;
ἆρ'
οὐ
τοῦτο
μὲν
|
ἁπλοῦν, |
ὅτι
ταύτην
ἥτις
ἡμᾶς
ὀνήσει; |
| [272] |
εἰπεῖν
ὅτι
οὐ
προσεῖχον
τὸν
|
νοῦν |
αὐτοῖν,
ἀλλὰ
πάνυ
καὶ
προσεῖχον |
| [273] |
γὰρ
πάνυ
αὐτοῖν
προσεῖχον
τὸν
|
νοῦν |
ἔπειτα
ἰόντε
ὁ
μὲν
παρὰ |
| [281] |
μὴ
ἔχων,
ἢ
μᾶλλον
ὀλίγα
|
νοῦν |
ἔχων;
Ὧδε
δὲ
σκόπει·
οὐκ |
| [283] |
ἐσομένῳ
πάνυ
σφόδρα
προσεῖχον
τὸν
|
νοῦν, |
καὶ
ἐπεσκόπουν
τίνα
ποτὲ
τρόπον |
| [281] |
πολλὰ
κεκτημένος
καὶ
πολλὰ
πράττων
|
νοῦν |
μὴ
ἔχων,
ἢ
μᾶλλον
ὀλίγα |
| [303] |
ἔγωγε
καὶ
τῷ
Κτησίππῳ
τὸν
|
νοῦν |
προσέχων
ὡς
ταχὺ
ὑμᾶς
ἐκ |
| [303] |
ὥστ'
ἐ
πάνυ
ὀλίγῳ
χρόνῳ
|
ὁντινοῦν |
ἂν
μαθεῖν
ἀνθρώπων·
ἔγνων
ἔγωγε |
| [304] |
διακωλύειν
οὐδέν
μὴ
οὐ
παραλαβεῖν
|
ὁντινοῦν |
εὐπετῶς
τὴν
σφετέραν
σοφίαν.
(ΚΡΙΤΩΝ) |
| [272] |
χρόνῳ
ποιῆσαι
ἂν
καὶ
ἄλλον
|
ὁντινοῦν |
τὰ
αὐτὰ
ταῦτα
δεινόν.
(ΚΡΙΤΩΝ) |
| [283] |
σφόδρα
προσεῖχον
τὸν
νοῦν,
καὶ
|
ἐπεσκόπουν |
τίνα
ποτὲ
τρόπον
ἅψοιντο
τοῦ |
| [301] |
δὲ
τοῖν
ἀνδροῖν
τὴν
σοφίαν
|
ἐπεχείρουν |
μιμεῖσθαι,
ἅτε
ἐπιθυμῶν
αὐτῆς.
Πῶς |
| [284] |
ὥστ'
ἐκεῖνα
ποιήσειεν
ἂν
καὶ
|
ὁστισοῦν |
τὰ
μηδαμοῦ
ὄντα;
Οὐκ
ἔμοιγε |
| [280] |
θάτερόν
ἐστιν,
ἐάν
τις
χρῆται
|
ὁτῳοῦν |
μὴ
ὀρθῶς
πράγματι
ἢ
ἐὰν |
| [300] |
δέ
μοι
δοκεῖ
ἅτε
πανοῦργος
|
ὤν, |
ὁ
Κτήσιππος,
παρ'
αὐτῶν
τούτων |
| [287] |
οὐδὲ
σὺ
ἐξελέγξεις,
καίπερ
σοφὸς
|
ὤν, |
οὐδ'
ἔχεις
ὅτι
χρῇ
τῷ |
| [294] |
καὶ
ἐπὶ
τροχοῦ
δινεῖσθαι
τηλικοῦτος
|
ὤν, |
οὕτω
πόρρω
σοφίας
ἥκεις;
Οὐδέν, |
| [295] |
γάρ
τοι
λέληθα
ἐμαυτὸν
σοφὸς
|
ὤν, |
σὺ
δὲ
τοῦτο
ἐπιδείξεις
ὡς |
| [274] |
τὰ
παιδικὰ
καὶ
ἅμα
φιλήκοος
|
ὢν |
ἀναπηδήσας
πρῶτος
προσέστη
ἡμῖν
ἐν |
| [293] |
ἔφησθα
εἶναι·
καὶ
οὕτως
τυγχάνεις
|
ὢν |
(αὐτὸς
οὗτος
ὃς
εἶ,
καὶ |
| [281] |
μᾶλλον
ἐλάττω
τις
πράττοι
πένης
|
ὢν |
ἢ
πλούσιος;
Πένης,
ἔφη.
Πότερον |
| [296] |
Δῆλον
οὖν
ὅτι
καὶ
παῖς
|
ὢν |
(ἠπίστω,
καὶ
ὅτ'
ἐγίγνου,
καὶ |
| [297] |
οὐκ
ἐπιστάμενος,
καὶ
ἐπιστήμων
ἅμα
|
ὢν |
καὶ
ἀνεπιστήμων.
Καὶ
ὁ
Διονυσόδωρος |
| [281] |
ἄτιμος;
Ἄτιμος.
Πότερον
δὲ
ἀνδρεῖος
|
ὢν |
καὶ
σώφρων
ἐλάττω
ἂν
πράττοι |
| [298] |
οὖν
ἕτερος,
ἦ
δ'
ὅς,
|
ὢν |
λίθου
οὐ
λίθος
εἶ;
Καὶ |
| [298] |
Ἆρ'
οὖν
πατὴρ
ἦν
ἕτερος
|
ὢν |
πατρός;
ἢ
σὺ
εἶ
ὁ |
| [298] |
πάλιν
αὖ
ὁ
Σωφρονίσκος
ἕτερος
|
ὢν |
πατρὸς
οὐ
πατήρ
ἐστιν,
ὥστε |
| [298] |
καὶ
ὁ
Χαιρέδημος,
ἔφη,
ἕτερος
|
ὢν |
πατρὸς
(οὐκ
ἂν)
πατήρ
ἐστιν. |
| [298] |
Πάνυ
γ'
ἔφη.
Οὐκοῦν
πατὴρ
|
ὢν |
σός
ἐστιν,
ὥστε
σὸς
πατὴρ |
| [298] |
οὐ
λίθος
εἶ;
Καὶ
ἕτερος
|
ὢν |
χρυσοῦ
οὐ
χρυσὸς
εἶ;
Ἔστι |
| [306] |
(μόνα
βελτίω
ἑκατέρου
ἐκείνων
ἐστίν,
|
ὧν |
ἀμφοτέρων
μέρος
μετέχουσιν.
Εἰ
μὲν |
| [302] |
ἔφη,
ταῦτα
ἡγῇ
σὰ
εἶναι,
|
ὧν |
ἂν
ἄρξῃς
καὶ
ἐξῇ
(σοι |
| [274] |
καὶ
οὗτοι
ὑμεῖς
ἐστὲ
παρ'
|
ὧν |
ἂν
κάλλιστά
τις
αὐτὸ
μάθοι, |
| [302] |
ταῦτα
ἡγῇ
σὰ
εἶναι,
ὧν
|
ἂν |
ἄρξῃς
καὶ
ἐξῇ
(σοι
αὐτοῖς |
| [292] |
δὲ
ἡ
βασιλικὴ
πάντων
ἄρχουσα
|
ὧν |
ἄρχει;
Τί
ἀπεργάζεται;
Ἴσως
οὐ |
| [292] |
τέχνη
ἡ
γεωργία;
πάντων
ἄρχουσα
|
(ὧν |
ἄρχει,
τί
(ἔργον)
ἀπεργάζεται;
Οὐ |
| [291] |
ἐρωτῴην,
πάντων
ἄρχουσα
ἡ
ἰατρικὴ
|
ὧν |
ἄρχει,
τί
ἔργον
παρέχεται;
οὐ |
| [291] |
ἄλλαι
παραδιδόναι
ἄρχειν
τῶν
ἔργων
|
ὧν |
αὐταὶ
δημιουργοί
εἰσιν,
ὡς
μόνῃ |
| [304] |
οὐχ
ὁμοίων
Εὐθυδήμῳ,
ἀλλ'
ἐκείνων
|
ὧν |
δὴ
καὶ
σὺ
(ἔλεγες,
τῶν |
| [281] |
ἐγώ,
καὶ
περὶ
τὴν
χρείαν
|
ὧν |
ἐλέγομεν
τὸ
πρῶτον
τῶν
ἀγαθῶν, |
| [274] |
οὗτοι
ὑμεῖς
ἐστὲ
παρ'
ὧν
|
ἂν |
κάλλιστά
τις
αὐτὸ
μάθοι,
ἢ |
| [278] |
πράττειν;
Ἢ
τοῦτο
μὲν
ἐρώτημα
|
ὧν |
νυνδὴ
ἐφοβούμην
ἓν
τῶν
καταγελάστων; |
| [284] |
γε,
τοὺς
γοῦν
κακοὺς
ἀνθρώπους·
|
ὧν |
σύ,
ἐάν
μοι
πείθῃ,
εὐλαβήσῃ |
| [306] |
ἑκάτερον
ᾖ
χρηστὸν
ἐκείνων
ἐξ
|
ὧν |
συνετέθη·
ὅσα
δ'
ἐκ
δυοῖν |
| [277] |
οὐ
γράμματα
ἀποστοματίζει;
Ὡμολόγει.
Οὐκοῦν
|
ὧν |
τι
σὺ
ἐπίστασαι,
ἔφη,
ἀποστοματίζει, |
| [283] |
ἐθορυβήθην·
ὁ
δέ
μου
θορυβουμένου
|
ὑπολαβών, |
ἄλλο
τι
οὖν,
ἔφη,
ἐπεὶ |
| [298] |
κυναρίων
ἀδελφός;
Καὶ
αὖθις
ταχὺ
|
ὑπολαβὼν |
ὁ
Διονυσόδωρος,
ἵνα
μὴ
πρότερόν |
| [297] |
ἔφη,
ἐγώ
εἰμι
Εὐθυδήμου,
ταχὺ
|
ὑπολαβὼν |
ὁ
Διονυσόδωρος;
Κἀγὼ
εἶπον·
ἔασον, |
| [298] |
ἔφη,
πατήρ
ἐστιν
ὁ
Χαιρέδημος,
|
ὑπολαβὼν |
ὁ
Εὐθύδημος,
πάλιν
αὖ
ὁ |
| [287] |
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
ὁ
Διονυσόδωρος
|
ὑπολαβών, |
οὕτως
εἶ
Κρόνος,
ὥστε
ἃ |
| [294] |
ὁμολογῆσαι
ἡμᾶς;
Καὶ
ὁ
Κτήσιππος
|
ὑπολαβών· |
πρὸς
Διός,
ἔφη,
Διονυσόδωρε,
(τεκμήριόν |
| [289] |
οἶμαι,
ἔφη,
ἐγώ,
ὁ
Κλεινίας
|
ὑπολαβών. |
(Τίνι
τεκμηρίῳ,
ἦν
δ'
ἐγώ, |
| [284] |
(Ναί,
ἔφη·
ἀλλ'
ὁ
ταῦτα
|
λέγων, |
ἔφη
ὁ
Κτήσιππος,
ὦ
Εὐθύδημε, |
| [297] |
οὕτως
ἐκ
τοῦ
ἐπ'
ἀριστερὰ
|
λέγων |
καὶ
δάκνων,
τὸν
Ἰόλεων
τὸν |
| [284] |
μὴν
ὅ
γε
τὸ
ὂν
|
λέγων |
καὶ
τὰ
ὄντα
τἀληθῆ
λέγει· |
| [273] |
σὺ
φῂς
πολὺ
ἐπιδεδωκέναι,
ἀληθῆ
|
λέγων· |
ὄπισθεν
δὲ
αὐτοῦ
ἐρασταὶ
πάνυ |
| [286] |
γὰρ
μὴ
ὂν
οὐδεὶς
ἐφάνη
|
λέγων. |
Τί
οὖν
δὴ
τοῦτο;
ἦ |
| [284] |
Πάνυ
γε.
Οὐκοῦν
ὁ
ἐκεῖνο
|
λέγων |
τὸ
ὄν,
ἔφη,
λέγει;
Ναί. |
| [286] |
τὸ
παράπαν;
Ὁ
δὲ
μὴ
|
λέγων |
τῷ
λέγοντι
πῶς
ἀντιλέγοι;
Καὶ |
| [303] |
ἐστιν
καὶ
τὸ
ἐπαχθὲς
τῶν
|
λόγων |
ἀφαιρεῖται.
Τὸ
δὲ
δὴ
μέγιστον, |
| [303] |
Κτήσιππος,
ὦ
Πόσειδον,
ἔφη,
δεινῶν
|
λόγων. |
Ἀφίσταμαι·
ἀμάχω
τὼ
ἄνδρε.
(Ἐνταῦθα |
| [282] |
Εὐθύδημε,
οἵων
ἐπιθυμῶ
τῶν
προτρεπτικῶν
|
λόγων |
εἶναι,
τοιοῦτον,
ἰδιωτικὸν
ἴσως
καὶ |
| [304] |
ἂν
ἐξελεγχομένων
ὑπὸ
τῶν
τοιούτων
|
λόγων |
ἢ
ἐξελεγχόντων.
Ἀτὰρ
γελοῖον
μέν |
| [288] |
οὑτωσὶ
θαυμαστῆς
οὔσης
εἰς
ἀκρίβειαν
|
λόγων. |
Καὶ
ὁ
Κτήσιππος,
Θαυμάσιά
γε |
| [271] |
μετέχει
δὲ
καὶ
οὗτος
τῶν
|
λόγων. |
(ΚΡΙΤΩΝ)
Οὐδέτερον
γιγνώσκω,
ὦ
Σώκρατες. |
| [305] |
τοὺς
τοιούτους
εἰσπεμπόντων,
ποιητὴς
τῶν
|
λόγων |
οἷς
οἱ
ῥήτορες
ἀγωνίζονται;
(ΚΡΙΤΩΝ) |
| [292] |
τί
χρησόμεθα;
τῶν
μὲν
γὰρ
|
ἔργων |
οὐδενὸς
δεῖ
αὐτὴν
δημιουργὸν
εἶναι |
| [291] |
αἱ
ἄλλαι
παραδιδόναι
ἄρχειν
τῶν
|
ἔργων |
ὧν
αὐταὶ
δημιουργοί
εἰσιν,
ὡς |
| [301] |
ἔφη,
ὅτι
προσήκει
ἑκάστοις
τῶν
|
δημιουργῶν; |
πρῶτον
τίνα
χαλκεύειν
προσήκει,
οἶσθα; |
| [273] |
τάξεις
καὶ
τὰς
ἡγεμονίας
τῶν
|
στρατοπέδων |
καὶ
(ὅσα)
ἐν
ὅπλοις
μάχεσθαι |
| [273] |
(δὲ)
διὰ
τὸ
(νέος
εἶναι.
|
Ἰδὼν |
οὖν
με
ὁ
Κλεινίας
ἀπὸ |
| [306] |
μανίαν
εἶναι
τὸ
ἕνεκα
τῶν
|
παίδων |
ἄλλων
μὲν
πολλῶν
σπουδὴν
τοιαύτην |
| [276] |
ὁ
γραμματιστής,
πότεροι
ἐμάνθανον
τῶν
|
παίδων |
τὰ
ἀποστοματιζόμενα,
οἱ
σοφοὶ
ἢ |
| [276] |
ἦσαν
σοῦ
καὶ
τῶν
ἄλλων
|
παίδων, |
ὑμεῖς
δὲ
μαθηταί;
Συνέφη.
Ἄλλο |
| [305] |
πολλοῖς,
ὥστε
παρὰ
πᾶσιν
εὐδοκιμεῖν
|
(ἐμποδὼν |
σφίσιν
εἶναι
οὐδένας
ἄλλους
ἢ |
| [300] |
Ἀλλά
μοι
δοκεῖς,
Εὐθύδημε,
οὐ
|
καθεύδων |
ἐπικεκοιμῆσθαι
καί,
οἷόν
τε
λέγοντα |
| [290] |
ὑποδεεστέρα.
~(Ἡ
μὲν
γὰρ
τῶν
|
ἐπῳδῶν |
ἔχεών
τε
καὶ
φαλαγγίων
καὶ |
| [289] |
θαυμαστόν·
ἔστι
γὰρ
τῆς
τῶν
|
ἐπῳδῶν |
τέχνης
μόριον
μικρῷ
τε
ἐκείνης |
| [302] |
δοῦναι
καὶ
θῦσαι
ὅτῳ
βούλοιο
|
θεῶν; |
ἃ
δ'
ἂν
μὴ
οὕτως |
| [273] |
ὑμῖν
τυγχάνει
ὄντα,
καὶ
πρὸς
|
θεῶν |
εἴπετόν
μοι
τί
ἐστι
τοῦτο |
| [289] |
ἑτέρα
τοιαύτη.
Συνεδόκει.
Ἀλλὰ
πρὸς
|
θεῶν, |
ἔφην
ἐγώ,
εἰ
τὴν
λογοποιικὴν |
| [294] |
καὶ
ἕν.
(Ὦ
πρὸς
τῶν
|
θεῶν, |
ἦν
δ'
ἐγώ,
ὦ
Διονυσόδωρε |
| [297] |
ἀριστερὰ
λέγων
καὶ
δάκνων,
τὸν
|
Ἰόλεων |
τὸν
ἀδελφιδοῦν
βοηθὸν
ἐπεκαλέσατο,
ὁ |
| [299] |
Γηρυόνην
ἄν,
ἔφη,
καὶ
τὸν
|
Βριάρεων |
οὕτως
σὺ
ὁπλίσαις;
Ἐγὼ
δὲ |
| [306] |
Σώκρατες,
καὶ
αὐτὸς
περὶ
τῶν
|
ὑέων, |
ὥσπερ
ἀεὶ
πρός
σε
λέγω, |
| [290] |
~(Ἡ
μὲν
γὰρ
τῶν
ἐπῳδῶν
|
ἔχεών |
τε
καὶ
φαλαγγίων
καὶ
σκορπίων |
| [283] |
δέ,
ἦν
δ'
ἐγώ,
οὐκ
|
ἀλαζών. |
Ὑμεῖς
δέ,
(ἔφη,
βούλεσθε
γενέσθαι |
| [278] |
διὰ
τὴν
τῶν
ὀνομάτων
διαφορὰν
|
ὑποσκελίζων |
καὶ
ἀνατρέπων,
ὥσπερ
οἱ
τὰ |
| [279] |
οἱ
πάνυ
φαῦλοι,
μέγιστον
τῶν
|
ἀγαθῶν |
εἶναι.
Ἀληθῆ
λέγεις,
ἔφη.
Καὶ |
| [292] |
εἶναι
τῶν
μήτε
κακῶν
μήτε
|
ἀγαθῶν, |
ἐπιστήμην
δὲ
παραδιδόναι
μηδεμίαν
ἄλλην |
| [279] |
δὴ
μή
τι
παραλείπωμεν
τῶν
|
ἀγαθῶν, |
ὅτι
καὶ
ἄξιον
λόγου.
Ἀλλά |
| [280] |
διὰ
τὴν
τούτων
κτῆσιν
τῶν
|
ἀγαθῶν; |
Οὐ
δῆτα,
ὦ
Σώκρατες.
Δεῖ |
| [279] |
κινδυνεύομέν
γε
τὸ
μέγιστον
τῶν
|
ἀγαθῶν |
παραλιπεῖν.
Τί
τοῦτο;
Ἦ
δ' |
| [281] |
ὧν
ἐλέγομεν
τὸ
πρῶτον
τῶν
|
ἀγαθῶν, |
πλούτου
τε
καὶ
ὑγιείας
καὶ |
| [279] |
ἔφην,
ἔτι
ἡμῖν
λείπεται
τῶν
|
ἀγαθῶν; |
Τί
ἄρα
ἐστὶν
τὸ
σώφρονά |
| [299] |
κυνιδίων.
Ἀλλ'
οὐδὲν
δεῖται
πολλῶν
|
ἀγαθῶν, |
ὦ
Κτήσιππε,
οὔτ'
ἐκεῖνος
οὔτε |
| [283] |
ἄν·
Σοὶ
εἰς
κεφαλήν,
ὅτι
|
μαθών |
μου
καὶ
τῶν
ἄλλων
καταψεύδῃ |
| [299] |
ὑμέτερον
πατέρ'
ἂ
τύπτοιμι,
ὅτι
|
μαθὼν |
σοφοὺς
ὑεῖς
οὕτως
ἔφυσεν.
Ἀλλ' |
| [271] |
περιειστήκει,
ὥστ'
ἔγωγε
βουλόμενος
ἀκούειν
|
προσελθὼν |
οὐδὲν
οἷός
τ'
ἦ
ἀκοῦσαι |
| [305] |
μέλλω
ἐρεῖν.
Ποτέρων
ἦν
ὁ
|
προσελθών |
σοι
καὶ
μεμφόμενος
τὴν
φιλοσοφίαν; |
| [304] |
ἀφ'
ὑμῶν
ἀπιόντων
ἴσθ'
ὅτι
|
προσελθών |
τίς
μοι
περιπατοῦντι,
ἀνὴρ
οἰόμενος |
| [299] |
ὁ
Κτήσιππος,
τούτους
εὐδαιμονεστάτους
εἶναι
|
Σκυθῶν |
καὶ
ἀρίστους
ἄνδρας,
οἳ
χρυσίον |
| [273] |
τῆς
εἰσόδου
μόνον
καθήμενον,
ἄντικρυς
|
ἰὼν |
παρεκαθέζετο
ἐκ
δεξιᾶς,
ὥσπερ
καὶ |
| [303] |
ἄφωνος·
ὁ
δὲ
Κτήσιππός
μοι
|
ἰὼν |
ὡς
βοηθήσων,
Πυππὰξ
ὦ
Ἡράκλεις, |
| [298] |
σὺ
ἄρα
ἀδελφὸς
εἶ
τῶν
|
κωβιῶν |
καὶ
κυναρίων
καὶ
χοιριδίων.
Καὶ |
| [290] |
τῶν
ἐπῳδῶν
ἔχεών
τε
καὶ
|
φαλαγγίων |
καὶ
σκορπίων
καὶ
τῶν
ἄλλων |
| [299] |
ὁ
ὑμέτερός
τε
καὶ
τῶν
|
κυνιδίων. |
Ἀλλ'
οὐδὲν
δεῖται
πολλῶν
ἀγαθῶν, |
| [298] |
τῶν
κωβιῶν
καὶ
κυναρίων
καὶ
|
χοιριδίων. |
Καὶ
γὰρ
σύ,
ἔφη.
Κάπρος |
| [299] |
καὶ
πίνουσιν
ἐκ
τῶν
ἑαυτῶν
|
κρανίων |
κεχρυσωμένων,
καὶ
ταῦτα
ἐντὸς
καθορῶσιν, |
| [304] |
ἀκούσαι
ληρούντων
καὶ
περὶ
οὐδενὸς
|
ἀξίων |
ἀναξίαν
σπουδὴν
ποιουμένων;
(οὑτωσὶ
γάρ |
| [306] |
ἐχόμενον
(φρονήσεως
πρᾶγμα
καὶ
ἀνδρείως
|
ἐπεξιὼν |
διαπονεῖται.
(ΚΡΙΤΩΝ)
Καὶ
μήν,
ὦ |
| [282] |
ὦ
Διονυσόδωρέ
τε
καὶ
Εὐθύδημε,
|
οἵων |
ἐπιθυμῶ
τῶν
προτρεπτικῶν
λόγων
εἶναι, |
| [304] |
κἀγὼ
εἷς
εἶναι
τῶν
οὐχ
|
ὁμοίων |
Εὐθυδήμῳ,
ἀλλ'
ἐκείνων
ὧν
δὴ |
| [303] |
οὐδὲν
ὑμῖν
μέλει,
ἀλλὰ
τῶν
|
ὁμοίων |
ὑμῖν
μόνον.
Ἐγὼ
γὰρ
εὖ |
| [289] |
οὐχ
αὕτη
ἐστὶν
ἡ
τῶν
|
λογοποιῶν |
τέχνη,
ἣν
ἂν
κτησάμενός
τις |
| [290] |
ἔχεών
τε
καὶ
φαλαγγίων
καὶ
|
σκορπίων |
καὶ
τῶν
ἄλλων
θηρίων
τε |
| [298] |
γίγνεται
ὁ
κύων
καὶ
σὺ
|
κυναρίων |
ἀδελφός;
Καὶ
αὖθις
ταχὺ
ὑπολαβὼν |
| [298] |
ἀδελφὸς
εἶ
τῶν
κωβιῶν
καὶ
|
κυναρίων |
καὶ
χοιριδίων.
Καὶ
γὰρ
σύ, |
| [290] |
καὶ
σκορπίων
καὶ
τῶν
ἄλλων
|
θηρίων |
τε
καὶ
νόσων
κήλησίς
ἐστιν, |
| [281] |
ἀμαθία,
μείζω
κακὰ
εἶναι
τῶν
|
ἐναντίων, |
ὅσῳ
δυνατώτερα
ὑπηρετεῖν
τῷ
ἡγουμένῳ |
| [298] |
σὴ
μήτηρ
μήτηρ
ἐστὶ
τῶν
|
θαλαττίων. |
Καὶ
ἡ
σή
γ'
ἔφη. |
| [292] |
αὐτὴν
δημιουργὸν
εἶναι
τῶν
μήτε
|
κακῶν |
μήτε
ἀγαθῶν,
ἐπιστήμην
δὲ
παραδιδόναι |
| [301] |
Ἀλλ'
ὦ
Διονυσόδωρε,
τοῦτο
μὲν
|
ἑκὼν |
παρῆκας,
ἐπεὶ
τὰ
ἄλλα
μοι |
| [283] |
ἀκούσας
ἠγανάκτησέν
τε
ὑπὲρ
τῶν
|
παιδικῶν |
καὶ
εἶπεν·
ὦ
ξένε
Θούριε, |
| [305] |
γὰρ
φιλοσοφίας
ἔχειν,
μετρίως
δὲ
|
πολιτικῶν, |
(πάνυ
ἐξ
εἰκότος
λόγου-
μετέχειν |
| [282] |
καὶ
Εὐθύδημε,
οἵων
ἐπιθυμῶ
τῶν
|
προτρεπτικῶν |
λόγων
εἶναι,
τοιοῦτον,
ἰδιωτικὸν
ἴσως |
| [277] |
πρῶτα
τῶν
ἱερῶν
ἀκούειν
τῶν
|
σοφιστικῶν. |
Πρῶτον
γάρ,
ὥς
φησι
Πρόδικος, |
| [288] |
ἐξήμαρτον,
~οὐδ'
οὕτως
ὀρθῶς
(λέγεις,
|
φάσκων |
οὐκ
εἶναι
ἐξαμαρτάνειν.
Καὶ
ταῦτα |
| [287] |
οὐδ'
ἂν
ὁτιοῦν
ἀποκρίνῃ,
ἅτε
|
γιγνώσκων |
ὅτι
οὐ
δεῖ;
Λαλεῖς,
ἔφη, |
| [288] |
καὶ
ἔτι
ὥσπερ
τὸ
παλαιὸν
|
καταβαλὼν |
πίπτειν,
καὶ
ὥστε
τοῦτο
μὴ |
| [277] |
(Ἔτι
δὴ
ἐπὶ
τὸ
τρίτον
|
καταβαλῶν |
ὥσπερ
πάλαισμα
ὥρμα
ὁ
Εὐθύδημος |
| [299] |
Καίτοι
οἶμαί
τί
σε
τῶν
|
καλῶν |
ἐρεῖν.
Σὺ
ἄριστα
εἴσῃ,
ἔφη· |
| [282] |
ἀνθρώπῳ,
ὁτιοῦν
ἐθέλοντα
ὑπηρετεῖν
τῶν
|
καλῶν |
ὑπηρετημάτων,
προθυμούμενον
σοφὸν
γενέσθαι·
ἢ |
| [305] |
σεαυτοῦ
ἑταίρου·
οὕτως
ἦν
ἄτοπος,
|
ἐθέλων |
ἑαυτὸν
παρέχειν
ἀνθρώποις
οἷς
οὐδὲν |
| [282] |
χρήματα,
καὶ
(παρ'
ἐπιτρόπων
καὶ
|
φίλων |
τῶν
τε
ἄλλων
καὶ
τῶν |
| [303] |
δ'
οὐ
μόνον
τὰ
τῶν
|
ἄλλων, |
ἀλλὰ
δόξαιτε
ἂν
καὶ
τὰ |
| [298] |
ἐστὶ
πατὴρ
ἢ
καὶ
τῶν
|
ἄλλων |
ἀνθρώπων;
Καὶ
τῶν
ἄλλων,
ἔφη· |
| [298] |
τῶν
ἄλλων
ἀνθρώπων;
Καὶ
τῶν
|
ἄλλων, |
ἔφη·
ἢ
οἴει
τὸν
αὐτὸν |
| [290] |
φαλαγγίων
καὶ
σκορπίων
καὶ
τῶν
|
ἄλλων |
θηρίων
τε
καὶ
νόσων
κήλησίς |
| [282] |
ἐπιτρόπων
καὶ
φίλων
τῶν
τε
|
ἄλλων |
καὶ
τῶν
φασκόντων
ἐραστῶν
εἶναι, |
| [283] |
ὅτι
μαθών
μου
καὶ
τῶν
|
ἄλλων |
καταψεύδῃ
τοιοῦτον
πρᾶγμα,
ὃ
ἐγὼ |
| [281] |
δ'
ἐγώ,
ὄφελός
τι
τῶν
|
ἄλλων |
κτημάτων
ἄνευ
φρονήσεως
καὶ
σοφίας; |
| [306] |
εἶναι
τὸ
ἕνεκα
τῶν
παίδων
|
ἄλλων |
μὲν
πολλῶν
σπουδὴν
τοιαύτην
ἐσχηκέναι, |
| [281] |
Ἄλλο
τι
ἢ
τῶν
μὲν
|
ἄλλων |
οὐδὲν
ὂν
οὔτε
ἀγαθὸν
οὔτε |
| [290] |
τε
καὶ
ἐκκλησιαστῶν
καὶ
τῶν
|
ἄλλων |
ὄχλων
κήλησίς
τε
καὶ
παραμυθία |
| [276] |
δήπου
ἦσαν
σοῦ
καὶ
τῶν
|
ἄλλων |
παίδων,
ὑμεῖς
δὲ
μαθηταί;
Συνέφη. |
| [298] |
ἢ
καὶ
ἵππων
καὶ
τῶν
|
ἄλλων |
πάντων
ζῴων;
(Πάντων,
ἔφη.
Ἦ |
| [284] |
ὄντων,
ὃ
λέγει,
χωρὶς
τῶν
|
ἄλλων. |
Πάνυ
γε.
Οὐκοῦν
ὁ
ἐκεῖνο |
| [275] |
ὦ
Σώκρατες.
Τῶν
μὲν
τοίνυν
|
ἄλλων |
τὴν
ἐπίδειξιν
ἡμῖν,
ἔφην,
εἰς |
| [300] |
ταῦτα
παρηκηκόει·
οὐ
γάρ
ἐστιν
|
ἄλλων |
τοιαύτη
σοφία
τῶν
νῦν
ἀνθρώπων. |
| [299] |
τῶν
κυνιδίων.
Ἀλλ'
οὐδὲν
δεῖται
|
πολλῶν |
ἀγαθῶν,
ὦ
Κτήσιππε,
οὔτ'
ἐκεῖνος |
| [303] |
καὶ
τοῦτο
μεγαλοπρεπέστατον,
ὅτι
τῶν
|
πολλῶν |
ἀνθρώπων
καὶ
τῶν
σεμνῶν
δὴ |
| [305] |
μέντοι
ἐθέλειν
διαλέγεσθαι
τοιούτοις
ἐναντίον
|
πολλῶν |
ἀνθρώπων
ὀρθῶς
μοι
ἐδόκει
μέμφεσθαι. |
| [286] |
(ἀλλὰ
τοῦτόν
γε
τὸν
λόγον
|
πολλῶν |
δὴ
καὶ
πολλάκις
ἀκηκοὼς
ἀεὶ |
| [304] |
γέ
μοι
πείθησθε,
εὐλαβήσεσθε
μὴ
|
πολλῶν |
ἐναντίον
λέγειν,
ἵνα
μὴ
ταχὺ |
| [306] |
ἕνεκα
τῶν
παίδων
ἄλλων
μὲν
|
πολλῶν |
σπουδὴν
τοιαύτην
ἐσχηκέναι,
καὶ
περὶ |
| [302] |
ἀπῳκισμένοι
εἰσὶν
οὔθ'
ἡμῖν,
(ἀλλὰ
|
Ἀπόλλων |
πατρῷος
διὰ
τὴν
τοῦ
Ἴωνος |
| [302] |
ἔστιν
γάρ
σοι,
ὡς
ἔοικεν,
|
Ἀπόλλων |
τε
καὶ
Ζεὺς
καὶ
Ἀθηνᾶ. |
| [290] |
καὶ
ἐκκλησιαστῶν
καὶ
τῶν
ἄλλων
|
ὄχλων |
κήλησίς
τε
καὶ
παραμυθία
τυγχάνει |
| [281] |
χρήσει
τῇ
περὶ
τὰ
ξύλα
|
μῶν |
ἄλλο
τί
ἐστιν
τὸ
ἀπεργαζόμενον |
| [294] |
λέγεις
καὶ
ἀγαθὸν
μέγα
πεφάνθαι.
|
Μῶν |
καὶ
οἱ
ἄλλοι
πάντες
ἄνθρωποι |
| [279] |
Πρὸς
τοὺς
τῆς
θαλάττης
κινδύνους
|
μῶν |
οἴει
εὐτυχεστέρους
τινὰς
εἶναι
τῶν |
| [294] |
ἔχει
ὑμῶν,
καὶ
φαίνησθε
γνόντες
|
ἡμῶν |
ἀριθμησάντων,
ἤδη
πεισόμεθα
ὑμῖν
καὶ |
| [275] |
τοῦ
μειρακίου
καὶ
διαλέχθητον
ἐναντίον
|
ἡμῶν. |
Εἰπόντος
οὖν
ἐμοῦ
σχεδόν
τι |
| [286] |
μεμνημένος
εἴη
τοῦ
πράγματος
οὐδέτερος
|
ἡμῶν; |
Καὶ
τοῦτο
συνωμολόγει.
Ἀλλ'
ἄρα, |
| [274] |
τὸ
πρόσθεν,
(ἐν
μέσῳ
ὄντος
|
ἡμῶν |
τοῦ
Κλεινίου
ἐπεσκότει
τῷ
Κτησίππῳ |
| [297] |
φανήσεται
οὑτοσὶ
οὐκ
ἐπιστάμενος,
καὶ
|
ἐπιστήμων |
ἅμα
ὢν
καὶ
ἀνεπιστήμων.
Καὶ |
| [291] |
διώκοντα,
ἀεὶ
ᾠόμεθα
ἑκάστην
τῶν
|
ἐπιστημῶν |
αὐτίκα
λήψεσθαι,
αἱ
δ'
ἀεὶ |
| [293] |
Ἧττον
οὖν
τι,
ἔφη,
οὐκ
|
ἐπιστήμων |
εἶ;
Ἄρτι
δὲ
ἐπιστήμων
ἔφησθα |
| [293] |
ἔφη,
ἐπίστασαί
τι;
Ἔγωγε.
Οὐκοῦν
|
ἐπιστήμων |
εἶ,
εἴπερ
ἐπίστασαι;
Πάνυ
γε, |
| [293] |
εἴ
τι
μὴ
ἐπίστασαι,
οὐκ
|
ἐπιστήμων |
εἶ.
Ἐκείνου
γε,
ὦ
φίλε, |
| [295] |
οὔ;
Ἔγωγε.
Πότερον
οὖν
ᾧ
|
ἐπιστήμων |
εἶ,
τούτῳ
καὶ
ἐπίστασαι,
ἢ |
| [293] |
οὐκ
ἐπιστήμων
εἶ;
Ἄρτι
δὲ
|
ἐπιστήμων |
ἔφησθα
εἶναι·
καὶ
οὕτως
τυγχάνεις |
| [295] |
ἐπίστασαι,
ἢ
ἄλλῳ
τῳ;
Ὧι
|
ἐπιστήμων. |
οἶμαι
γάρ
σε
τὴν
ψυχὴν |
| [293] |
ἐπίσταμαι
οὐ
γὰρ
ἂν
εἴην
|
ἐπιστήμων |
τε
καὶ
ἀνεπιστήμων
ἅμα
ἐπεὶ |
| [295] |
Ἆρ'
οὖν,
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
|
ἐπιστήμων |
του
εἶ
ἢ
οὔ;
Ἔγωγε. |
| [293] |
ἂν
εἴην
ἐπιστήμων
τε
καὶ
|
ἀνεπιστήμων |
ἅμα
ἐπεὶ
δὲ
πάντα
ἐπίσταμαι, |
| [297] |
καὶ
ἐπιστήμων
ἅμα
ὢν
καὶ
|
ἀνεπιστήμων. |
Καὶ
ὁ
Διονυσόδωρος
ἠρυθρίασεν.
Ἀλλὰ |
| [289] |
τέχνη,
ἣν
ἂν
κτησάμενός
τις
|
εὐδαίμων |
εἴη.
Καίτοι
ἐγὼ
ᾤμην
ἐνταῦθά |
| [290] |
εἶναι
ἣν
ἄν
τις
κτησάμενος
|
εὐδαίμων |
εἴη.
Οὐκ
ἔμοιγε
δοκεῖ.
Πῶς; |
| [278] |
ὑμετέρας
σοφίας
τολμήσω
ἀπαυτοσχεδιάσαι
ἐναντίον
|
(ὑμῶν. |
Ἀνάσχεσθον
οὖν
ἀγελαστὶ
ἀκούοντες
αὐτοί |
| [304] |
ἐθέλω
σοι
ἀπαγγεῖλαι.
Τῶν
ἀφ'
|
ὑμῶν |
ἀπιόντων
ἴσθ'
ὅτι
προσελθών
τίς |
| [273] |
ἕρμαιον
ηὑρέτην;
Ἐγὼ
δὲ
περὶ
|
ὑμῶν |
διενοούμην
ἔτι,
ὥσπερ
νυνδὴ
ἔλεγον, |
| [273] |
καλὸν
ἄν
που
τὸ
ἔργον
|
ὑμῶν |
εἴη,
εἰ
τηλικαῦτα
πράγματα
πάρεργα |
| [294] |
ἐὰν
εἴπητον
ὁπόσους
ἑκάτερος
ἔχει
|
ὑμῶν, |
καὶ
φαίνησθε
γνόντες
ἡμῶν
ἀριθμησάντων, |
| [303] |
οὖν
καὶ
ἄλλα
οἱ
λόγοι
|
ὑμῶν |
καλὰ
ἔχουσιν,
ὦ
Εὐθύδημέ
τε |
| [274] |
πεπεισμένον
ἤδη
ὡς
χρὴ
παρ'
|
ὑμῶν |
μανθάνειν
δύναισθ'
ἂν
ἀγαθὸν
ποιῆσαι |
| [278] |
αὐτοί
τε
καὶ
οἱ
μαθηταὶ
|
ὑμῶν· |
σὺ
δέ
μοι,
ὦ
παῖ |
| [271] |
σοῦ
καθῆστο·
(ἐν
μέσῳ
δ'
|
ὑμῶν |
τὸ
Ἀξιόχου
μειράκιον
ἦν.
Καὶ |
| [297] |
γάρ
εἰμι
καὶ
τοῦ
ἑτέρου
|
ὑμῶν, |
ὥστε
πολλοῦ
δέω
μὴ
οὐ |
| [301] |
τὴν
σοφίαν
ἐπεχείρουν
μιμεῖσθαι,
ἅτε
|
ἐπιθυμῶν |
αὐτῆς.
Πῶς
γὰρ
οὐκ
ἀπορῶ, |
| [281] |
(ἐλάττω
ἂν
ἐξαμαρτάνοι,
ἐλάττω
δὲ
|
ἁμαρτάνων |
ἧττον
ἂν
κακῶς
πράττοι,
ἧττον |
| [295] |
ἀρχαιότερος
εἶ
τοῦ
δέοντος.
(Κἀγὼ
|
ἔγνων |
αὐτὸν
ὅτι
μοι
χαλεπαίνοι
διαστέλλοντι |
| [303] |
χρόνῳ
ὁντινοῦν
ἂν
μαθεῖν
ἀνθρώπων·
|
ἔγνων |
ἔγωγε
καὶ
τῷ
Κτησίππῳ
τὸν |
| [280] |
ἀμαθοῦς;
Μετὰ
σοφοῦ.
Τί
δέ;
|
Ἀσθενῶν |
μετὰ
ποτέρου
ἂν
ἡδέως
κινδυνεύοις, |
| [274] |
(δεόμενος
ἔχειν
μοι
τῶν
ἔμπροσθεν
|
εἰρημένων. |
Ἀλλ'
ὁρᾶτον,
ὦ
Εὐθύδημέ
τε |
| [281] |
οὖν
ἡμῖν
συμβαίνει
ἐκ
τῶν
|
εἰρημένων; |
Ἄλλο
τι
ἢ
τῶν
μὲν |
| [304] |
δ'
ἐγώ.
Ἵνα
ἤκουσας
ἀνδρῶν
|
διαλεγομένων |
οἳ
νῦν
σοφώτατοί
εἰσι
τῶν |
| [304] |
σὺ
(ἔλεγες,
τῶν
ἥδιον
ἂν
|
ἐξελεγχομένων |
ὑπὸ
τῶν
τοιούτων
λόγων
ἢ |
| [304] |
περὶ
οὐδενὸς
ἀξίων
ἀναξίαν
σπουδὴν
|
ποιουμένων; |
(οὑτωσὶ
γάρ
πως
καὶ
εἶπεν |
| [299] |
πίνουσιν
ἐκ
τῶν
ἑαυτῶν
κρανίων
|
κεχρυσωμένων, |
καὶ
ταῦτα
ἐντὸς
καθορῶσιν,
τὴν |
| [285] |
δοκεῖ
χρῆναι
ἡμᾶς
παρὰ
τῶν
|
ξένων |
δέχεσθαι
ἃ
λέγουσιν,
ἐὰν
ἐθέλωσι |
| [279] |
ὀλίγου
καταγέλαστοι
(ἐγενόμεθα
ὑπὸ
τῶν
|
ξένων |
ἐγώ
τε
καὶ
σύ,
ὦ |
| [282] |
τῶν
φασκόντων
ἐραστῶν
εἶναι,
καὶ
|
ξένων |
καὶ
πολιτῶν,
δεόμενον
καὶ
ἱκετεύοντα |
| [288] |
λέγω,
ὅτι
οὐ
γιγνώσκεις
τῶν
|
ξένων |
τὴν
σοφίαν
ὅτι
θαυμασία
ἐστίν. |
| [305] |
τὴν
φιλοσοφίαν;
πότερον
τῶν
ἀγωνίσασθαι
|
δεινῶν |
ἐν
τοῖς
δικαστηρίοις,
ῥήτωρ
τις, |
| [303] |
ὁ
Κτήσιππος,
ὦ
Πόσειδον,
ἔφη,
|
δεινῶν |
λόγων.
Ἀφίσταμαι·
ἀμάχω
τὼ
ἄνδρε. |
| [304] |
λόγους
τοὺς
εἰς
τὰ
δικαστήρια
|
δεινῶν, |
ὦ
Κρίτων,
ἔφη,
οὐδὲν
ἀκροᾷ |
| [306] |
ὃ
ἂν
ἑκάτερον
ᾖ
χρηστὸν
|
ἐκείνων |
ἐξ
ὧν
συνετέθη·
ὅσα
δ' |
| [306] |
ἐστίν,
ταῦτα
(μόνα
βελτίω
ἑκατέρου
|
ἐκείνων |
ἐστίν,
ὧν
ἀμφοτέρων
μέρος
μετέχουσιν. |
| [272] |
τοὺς
σοὺς
ὑεῖς·
ἐφιέμενοι
γὰρ
|
ἐκείνων |
οἶδ'
ὅτι
καὶ
ἡμᾶς
παιδεύσουσιν. |
| [304] |
τῶν
οὐχ
ὁμοίων
Εὐθυδήμῳ,
ἀλλ'
|
ἐκείνων |
ὧν
δὴ
καὶ
σὺ
(ἔλεγες, |
| [299] |
Εὐθύδημε,
ἐὰν
ᾖ
γε
(ὁ
|
πίνων |
ὅσος
ὁ
ἀνδριὰς
ὁ
ἐν |
| [298] |
ἡ
μήτηρ
γε.
Καὶ
τῶν
|
ἐχίνων |
ἄρα,
ἔφη,
ἡ
σὴ
μήτηρ |
| [297] |
τοῦ
ἐπ'
ἀριστερὰ
λέγων
καὶ
|
δάκνων, |
τὸν
Ἰόλεων
τὸν
ἀδελφιδοῦν
βοηθὸν |
| [303] |
τῶν
πολλῶν
ἀνθρώπων
καὶ
τῶν
|
σεμνῶν |
δὴ
καὶ
δοκούντων
(τὶ
εἶναι |
| [297] |
τι
ἐγὼ
τοῦτ'
εὖ
οἶδα,
|
φθονῶν |
καὶ
διακωλύων,
ἵνα
μὴ
διδάξῃ |
| [285] |
ὥστ'
ἐκ
πονηρῶν
τε
καὶ
|
ἀφρόνων |
χρηστούς
τε
καὶ
ἔμφρονας
ποιεῖν, |
| [291] |
μὰ
Δία,
ὦ
Σώκρατες·
τῶν
|
κρειττόνων |
μέντοι
τις
ἐμοὶ
δοκεῖ,
καὶ |
| [291] |
δαιμόνιε
Κρίτων,
μή
τις
τῶν
|
κρειττόνων |
παρὼν
αὐτὰ
ἐφθέγξατο;
Ὅτι
γὰρ |
| [305] |
ὅσον
ἔδει,
ἐκτὸς
δὲ
ὄντες
|
κινδύνων |
καὶ
ἀγώνων
καρποῦσθαι
τὴν
σοφίαν. |
| [305] |
ἐκτὸς
δὲ
ὄντες
κινδύνων
καὶ
|
ἀγώνων |
καρποῦσθαι
τὴν
σοφίαν.
(ΚΡΙΤΩΝ)
Τί |
| [302] |
δ'
ἐγώ,
αὕτη
ἡ
ἐπωνυμία
|
Ἰώνων |
οὐδενί,
οὔθ'
ὅσοι
ἐκ
τῆσδε |
| [286] |
εἶναι
καὶ
τούς
τε
ἄλλους
|
ἀνατρέπων |
καὶ
αὐτὸς
αὑτόν
οἶμαι
δὲ |
| [278] |
τῶν
ὀνομάτων
διαφορὰν
ὑποσκελίζων
καὶ
|
ἀνατρέπων, |
ὥσπερ
οἱ
τὰ
σκολύθρια
τῶν |
| [300] |
μὲν
ὑπὸ
σοφίας
ἔλαθες
οὐδὲν
|
εἰπών. |
Ἀλλ'
ἔτι
μοι
τὸ
ἕτερον |
| [290] |
ὁ
Κτήσιππος
ἦν
ὁ
ταῦτ'
|
εἰπών, |
ἐγὼ
δὲ
οὐ
μέμνημαι;
~(ΚΡΙΤΩΝ) |
| [287] |
ἀλλὰ
καὶ
τοῦτο
ὀρθῶς
εἶπον,
|
εἰπὼν |
ὅτι
νοεῖ
τὰ
ῥήματα;
πότερα |
| [273] |
δικαστηρίοις,
ἄν
τις
αὐτὸν
ἀδικῇ.
|
(Εἰπὼν |
οὖν
ταῦτα
κατεφρονήθην
ὑπ'
αὐτοῖν· |
| [291] |
Εὐθύδημος
οὔτε
Διονυσόδωρος
ἦν
ὁ
|
εἰπὼν |
ταῦτα·
ἀλλ'
ὦ
δαιμόνιε
Κρίτων, |
| [282] |
μᾶλλον
ἢ
χρήματα,
καὶ
(παρ'
|
ἐπιτρόπων |
καὶ
φίλων
τῶν
τε
ἄλλων |
| [298] |
ὃς
ὁ
Κτήσιππος,
ἢ
καὶ
|
ἵππων |
καὶ
τῶν
ἄλλων
πάντων
ζῴων; |
| [286] |
δοκεῖ
σοι
οὐδεὶς
εἶναι
ἀμαθὴς
|
ἀνθρώπων; |
(Ἀλλὰ
σύ,
ἔφη,
ἔλεγξον.
Ἦ |
| [304] |
τοῖς
μαθηταῖς
συμβουλεύσετε,
μηδέποτε
μηδενὶ
|
ἀνθρώπων |
διαλέγεσθαι
ἀλλ'
ἢ
ὑμῖν
τε |
| [304] |
ταχὺ
παραδιδόναι
καλόν,
ἐναντίον
δ'
|
ἀνθρώπων |
διαλέγεσθαι
οὐκ
ἐπιτήδειον,
ἀλλ'
ἄν |
| [303] |
ὀλίγῳ
χρόνῳ
ὁντινοῦν
ἂν
μαθεῖν
|
ἀνθρώπων· |
ἔγνων
ἔγωγε
καὶ
τῷ
Κτησίππῳ |
| [299] |
αὐτός;
Οὐδὲ
ἄλλος
γε
οὐδεὶς
|
ἀνθρώπων. |
Εἰπὲ
γάρ
μοι,
ὦ
(Κτήσιππε, |
| [278] |
τοιαῦτα·
τίς
γὰρ
οὐ
βούλεται
|
ἀνθρώπων |
εὖ
πράττειν;
~Οὐδεὶς
ὅστις
οὔκ, |
| [298] |
πατήρ.
Ἀλλ'
ἔστιν,
ἔφη.
Πότερον
|
ἀνθρώπων; |
ἦ
δ'
ὃς
ὁ
Κτήσιππος, |
| [300] |
ἄλλων
τοιαύτη
σοφία
τῶν
νῦν
|
ἀνθρώπων. |
(Κἀγὼ
εἶπον·
τί
γελᾷς,
ὦ |
| [273] |
οἵω
τ'
εἶναι
παραδοῦναι
κάλλιστ'
|
ἀνθρώπων |
καὶ
τάχιστα.
(Ὦ
Ζεῦ,
οἷον, |
| [298] |
πατὴρ
ἢ
καὶ
τῶν
ἄλλων
|
ἀνθρώπων; |
Καὶ
τῶν
ἄλλων,
ἔφη·
ἢ |
| [303] |
τοῦτο
μεγαλοπρεπέστατον,
ὅτι
τῶν
πολλῶν
|
ἀνθρώπων |
καὶ
τῶν
σεμνῶν
δὴ
καὶ |
| [275] |
ἐγώ,
ὦ
Διονυσόδωρε,
τῶν
νῦν
|
ἀνθρώπων |
(κάλλιστ'
ἂν
προτρέψαιτε
εἰς
φιλοσοφίαν |
| [275] |
ὦ
Κλεινία,
πότεροί
εἰσι
τῶν
|
ἀνθρώπων |
οἱ
μανθάνοντες,
οἱ
σοφοὶ
ἢ |
| [305] |
ἐθέλειν
διαλέγεσθαι
τοιούτοις
ἐναντίον
πολλῶν
|
ἀνθρώπων |
ὀρθῶς
μοι
ἐδόκει
μέμφεσθαι.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ) |
| [305] |
οἴονται
δ'
εἶναι
πάντων
σοφώτατοι
|
ἀνθρώπων, |
πρὸς
δὲ
τῷ
εἶναι
καὶ |
| [290] |
τις
ἥδε
γέ
ἐστιν
τέχνη
|
ἀνθρώπων. |
Τί
δὴ
οὖν;
ἔφην
ἐγώ. |
| [287] |
ἔφατε
ἀρετὴν
κάλλιστ'
ἂν
(παραδοῦναι
|
ἀνθρώπων |
τῷ
ἐθέλοντι
μανθάνειν;
Εἶτ'
ἔφη, |
| [303] |
ὄντι
συρράπτετε
τὰ
στόματα
τῶν
|
ἀνθρώπων, |
ὥσπερ
καὶ
φατέ·
ὅτι
δ' |
| [291] |
Κρίτων,
μή
τις
τῶν
κρειττόνων
|
παρὼν |
αὐτὰ
ἐφθέγξατο;
Ὅτι
γὰρ
ἤκουσά |
| [304] |
ἦν
δ'
ἐγώ.
Ἵνα
ἤκουσας
|
ἀνδρῶν |
διαλεγομένων
οἳ
νῦν
σοφώτατοί
εἰσι |
| [282] |
ἦ
καλῶς
λέγεις,
ὦ
ἄριστε
|
ἀνδρῶν, |
καὶ
εὖ
ἐποίησας
ἀπαλλάξας
με |
| [305] |
λόγος
ἔχει
τινὰ
εὐπρέπειαν
τῶν
|
ἀνδρῶν. |
~(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Καὶ
γὰρ
ἔχει
ὄντως, |
| [277] |
οὖν
νόμισον
τὰ
πρῶτα
τῶν
|
ἱερῶν |
ἀκούειν
τῶν
σοφιστικῶν.
Πρῶτον
γάρ, |
| [303] |
τοιούτων
μηδέν,
μηδὲ
τὸ
παράπαν
|
(ἑτέρων |
ἕτερον,
ἀτεχνῶς
μὲν
τῷ
ὄντι |
| [305] |
οὔπω
οἶδα
ὅτι
μέλλω
ἐρεῖν.
|
Ποτέρων |
ἦν
ὁ
προσελθών
σοι
καὶ |
| [306] |
ἐν
μέσῳ
εἰσίν,
οὐδὲν
λέγουσιν
|
ἀμφοτέρων |
γάρ
εἰσι
φαυλότεροι
εἰ
δὲ |
| [306] |
τῷ
ὄντι
οὗτοι
ἀμφοτέρων
μετέχοντες
|
ἀμφοτέρων |
ἥττους
εἰσὶν
πρὸς
ἑκάτερον
πρὸς |
| [306] |
βελτίω
ἑκατέρου
ἐκείνων
ἐστίν,
ὧν
|
ἀμφοτέρων |
μέρος
μετέχουσιν.
Εἰ
μὲν
οὖν |
| [306] |
ἀγαθόν·
ἀλλὰ
τῷ
ὄντι
οὗτοι
|
ἀμφοτέρων |
μετέχοντες
ἀμφοτέρων
ἥττους
εἰσὶν
πρὸς |
| [306] |
ἄλλο
δὲ
ἑκατέρα,
οὗτοι
δ'
|
ἀμφοτέρων |
μετέχοντες
τούτων
ἐν
μέσῳ
εἰσίν, |
| [305] |
ἐξ
εἰκότος
λόγου-
μετέχειν
γὰρ
|
ἀμφοτέρων |
ὅσον
ἔδει,
ἐκτὸς
δὲ
ὄντες |
| [285] |
ἀγαθοὺς
ποιεῖν
τοὺς
ἀνθρώπους
ἐκ
|
πονηρῶν |
συγχωρήσωμεν
οὖν
αὐτοῖν
αὐτό·
ἀπολεσάντων |
| [285] |
οὕτως
ἐξολλύναι
ἀνθρώπους,
ὥστ'
ἐκ
|
πονηρῶν |
τε
καὶ
ἀφρόνων
χρηστούς
τε |
| [282] |
ἰδιωτικὸν
ἴσως
καὶ
μόλις
διὰ
|
μακρῶν |
λεγόμενον·
σφῷν
δὲ
ὁπότερος
βούλεται, |
| [281] |
μᾶλλον
ἢ
(ταχύς,
καὶ
ἀμβλὺ
|
ὁρῶν |
καὶ
ἀκούων
μᾶλλον
ἢ
ὀξύ; |
| [307] |
οἷον
οἶμαι
αὐτὸ
ἐγὼ
εἶναι,
|
θαρρῶν |
δίωκε
καὶ
ἄσκει,
τὸ
λεγόμενον |
| [293] |
ἠφίειν,
δεόμενος
τοῖν
ξένοιν
ὥσπερ
|
Διοσκούρων |
ἐπικαλούμενος
σῶσαι
ἡμᾶς,
ἐμέ
τε |
| [281] |
Πότερον
δὲ
ἀνδρεῖος
ὢν
καὶ
|
σώφρων |
ἐλάττω
ἂν
πράττοι
ἢ
δειλός; |
| [303] |
δὲ
Κτήσιππός
μοι
ἰὼν
ὡς
|
βοηθήσων, |
Πυππὰξ
ὦ
Ἡράκλεις,
ἔφη,
καλοῦ |
| [290] |
τῶν
ἄλλων
θηρίων
τε
καὶ
|
νόσων |
κήλησίς
ἐστιν,
ἡ
δὲ
δικαστῶν |
| [279] |
καὶ
οἱ
πάνυ
φαῦλοι,
μέγιστον
|
τῶν |
ἀγαθῶν
εἶναι.
Ἀληθῆ
λέγεις,
ἔφη. |
| [279] |
Ἐνθυμοῦ
δὴ
μή
τι
παραλείπωμεν
|
τῶν |
ἀγαθῶν,
ὅτι
καὶ
ἄξιον
λόγου. |
| [280] |
εὐδαιμονοῖ
διὰ
τὴν
τούτων
κτῆσιν
|
τῶν |
ἀγαθῶν;
Οὐ
δῆτα,
ὦ
Σώκρατες. |
| [279] |
Δία
κινδυνεύομέν
γε
τὸ
μέγιστον
|
τῶν |
ἀγαθῶν
παραλιπεῖν.
Τί
τοῦτο;
Ἦ |
| [281] |
χρείαν
ὧν
ἐλέγομεν
τὸ
πρῶτον
|
τῶν |
ἀγαθῶν,
πλούτου
τε
καὶ
ὑγιείας |
| [279] |
οὖν,
ἔφην,
ἔτι
ἡμῖν
λείπεται
|
τῶν |
ἀγαθῶν;
Τί
ἄρα
ἐστὶν
τὸ |
| [305] |
καὶ
μεμφόμενος
τὴν
φιλοσοφίαν;
πότερον
|
τῶν |
ἀγωνίσασθαι
δεινῶν
ἐν
τοῖς
δικαστηρίοις, |
| [303] |
ὅτι
δ'
οὐ
μόνον
τὰ
|
τῶν |
ἄλλων,
ἀλλὰ
δόξαιτε
ἂν
καὶ |
| [298] |
μόνον
ἐστὶ
πατὴρ
ἢ
καὶ
|
τῶν |
ἄλλων
ἀνθρώπων;
Καὶ
τῶν
ἄλλων, |
| [298] |
καὶ
τῶν
ἄλλων
ἀνθρώπων;
Καὶ
|
τῶν |
ἄλλων,
ἔφη·
ἢ
οἴει
τὸν |
| [290] |
καὶ
φαλαγγίων
καὶ
σκορπίων
καὶ
|
τῶν |
ἄλλων
θηρίων
τε
καὶ
νόσων |
| [283] |
κεφαλήν,
ὅτι
μαθών
μου
καὶ
|
τῶν |
ἄλλων
καταψεύδῃ
τοιοῦτον
πρᾶγμα,
ὃ |
| [281] |
ἦν
δ'
ἐγώ,
ὄφελός
τι
|
τῶν |
ἄλλων
κτημάτων
ἄνευ
φρονήσεως
καὶ |
| [290] |
δικαστῶν
τε
καὶ
ἐκκλησιαστῶν
καὶ
|
τῶν |
ἄλλων
ὄχλων
κήλησίς
τε
καὶ |
| [276] |
διδάσκαλοι
δήπου
ἦσαν
σοῦ
καὶ
|
τῶν |
ἄλλων
παίδων,
ὑμεῖς
δὲ
μαθηταί; |
| [298] |
Κτήσιππος,
ἢ
καὶ
ἵππων
καὶ
|
τῶν |
ἄλλων
πάντων
ζῴων;
(Πάντων,
ἔφη. |
| [284] |
τῶν
ὄντων,
ὃ
λέγει,
χωρὶς
|
τῶν |
ἄλλων.
Πάνυ
γε.
Οὐκοῦν
ὁ |
| [305] |
ἰδίοις
λόγοις
ὅταν
ἀποληφθῶσιν,
ὑπὸ
|
τῶν |
ἀμφὶ
Εὐθύδημον
κολούεσθαι.
Σοφοὶ
δὲ |
| [305] |
γε
λόγος
ἔχει
τινὰ
εὐπρέπειαν
|
τῶν |
ἀνδρῶν.
~(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Καὶ
γὰρ
ἔχει |
| [275] |
ἐγᾦμαι·
ὦ
Κλεινία,
πότεροί
εἰσι
|
τῶν |
ἀνθρώπων
οἱ
μανθάνοντες,
οἱ
σοφοὶ |
| [303] |
τῷ
ὄντι
συρράπτετε
τὰ
στόματα
|
τῶν |
ἀνθρώπων,
ὥσπερ
καὶ
φατέ·
ὅτι |
| [300] |
καὶ
τὰ
λέγοντα
σιγᾷς,
εἴπερ
|
τῶν |
ἁπάντων
ἐστὶν
(τὰ
λεγόμενα)
Τί |
| [277] |
~ὁ
δὲ
ἤρετο
(αὐτὸν
διὰ
|
τῶν |
αὐτῶν
ὧνπερ
τὸ
πρότερον·
τί |
| [304] |
γ'
ἤκουον,
ἐθέλω
σοι
ἀπαγγεῖλαι.
|
Τῶν |
ἀφ'
ὑμῶν
ἀπιόντων
ἴσθ'
ὅτι |
| [302] |
καὶ
ζῷά
εἰσιν;
Ζῷα,
ἔφην.
|
Τῶν |
δέ
γε
ζῴων,
ἔφη,
ὡμολόγηκας |
| [306] |
καὶ
κακόν,
τῶν
μὲν
βελτίους,
|
τῶν |
δὲ
χείρους·
εἰ
δὲ
κακὰ |
| [301] |
οὖν,
ἔφη,
ὅτι
προσήκει
ἑκάστοις
|
τῶν |
δημιουργῶν;
πρῶτον
τίνα
χαλκεύειν
προσήκει, |
| [299] |
ἔτι,
ὅτι
καὶ
πίνουσιν
ἐκ
|
τῶν |
ἑαυτῶν
κρανίων
κεχρυσωμένων,
καὶ
ταῦτα |
| [281] |
Τί
οὖν
ἡμῖν
συμβαίνει
ἐκ
|
τῶν |
εἰρημένων;
Ἄλλο
τι
ἢ
τῶν |
| [274] |
προσαγορεύω,
~συγγνώμην
(δεόμενος
ἔχειν
μοι
|
τῶν |
ἔμπροσθεν
εἰρημένων.
Ἀλλ'
ὁρᾶτον,
ὦ |
| [281] |
ἡγῆται
ἀμαθία,
μείζω
κακὰ
εἶναι
|
τῶν |
ἐναντίων,
ὅσῳ
δυνατώτερα
ὑπηρετεῖν
τῷ |
| [291] |
κορύδους
διώκοντα,
ἀεὶ
ᾠόμεθα
ἑκάστην
|
τῶν |
ἐπιστημῶν
αὐτίκα
λήψεσθαι,
αἱ
δ' |
| [290] |
ἐκείνης
ὑποδεεστέρα.
~(Ἡ
μὲν
γὰρ
|
τῶν |
ἐπῳδῶν
ἔχεών
τε
καὶ
φαλαγγίων |
| [289] |
οὐδὲν
θαυμαστόν·
ἔστι
γὰρ
τῆς
|
τῶν |
ἐπῳδῶν
τέχνης
μόριον
μικρῷ
τε |
| [291] |
καὶ
αἱ
ἄλλαι
παραδιδόναι
ἄρχειν
|
τῶν |
ἔργων
ὧν
αὐταὶ
δημιουργοί
εἰσιν, |
| [302] |
ἐξ
αὐτῶν
καλόν
τι
ἀνακύψοιτο
|
τῶν |
ἐρωτημάτων,
καὶ
ἅμα
βουλόμενος
ὅτι |
| [298] |
Καὶ
ἡ
μήτηρ
γε.
Καὶ
|
τῶν |
ἐχίνων
ἄρα,
ἔφη,
ἡ
σὴ |
| [277] |
εἰσὶν
οἱ
μανθάνοντες,
ἀλλ'
οὐ
|
τῶν |
ἐχόντων;
Συνέφη.
Οἱ
μὴ
ἐπιστάμενοι |
| [302] |
ἔχῃ;
(Ναί,
ἔφην.
Ὁμολογεῖς
οὖν
|
τῶν |
ζῴων
ταῦτα
μόνα
εἶναι
σά, |
| [304] |
ὧν
δὴ
καὶ
σὺ
(ἔλεγες,
|
τῶν |
ἥδιον
ἂν
ἐξελεγχομένων
ὑπὸ
τῶν |
| [298] |
ἡ
σὴ
μήτηρ
μήτηρ
ἐστὶ
|
τῶν |
θαλαττίων.
Καὶ
ἡ
σή
γ' |
| [294] |
εἴπερ
καὶ
ἕν.
(Ὦ
πρὸς
|
τῶν |
θεῶν,
ἦν
δ'
ἐγώ,
ὦ |
| [277] |
Νῦν
οὖν
νόμισον
τὰ
πρῶτα
|
τῶν |
ἱερῶν
ἀκούειν
τῶν
σοφιστικῶν.
Πρῶτον |
| [299] |
ἔφη.
Καίτοι
οἶμαί
τί
σε
|
τῶν |
καλῶν
ἐρεῖν.
Σὺ
ἄριστα
εἴσῃ, |
| [282] |
παντὶ
ἀνθρώπῳ,
ὁτιοῦν
ἐθέλοντα
ὑπηρετεῖν
|
τῶν |
καλῶν
ὑπηρετημάτων,
προθυμούμενον
σοφὸν
γενέσθαι· |
| [278] |
ἐρώτημα
ὧν
νυνδὴ
ἐφοβούμην
ἓν
|
τῶν |
καταγελάστων;
Ἀνόητον
γὰρ
δήπου
καὶ |
| [277] |
ὅπερ
οἱ
ἐν
τῇ
τελετῇ
|
τῶν |
Κορυβάντων,
ὅταν
τὴν
θρόνωσιν
ποιῶσιν |
| [291] |
Ναὶ
μὰ
Δία,
ὦ
Σώκρατες·
|
τῶν |
κρειττόνων
μέντοι
τις
ἐμοὶ
δοκεῖ, |
| [291] |
ὦ
δαιμόνιε
Κρίτων,
μή
τις
|
τῶν |
κρειττόνων
παρὼν
αὐτὰ
ἐφθέγξατο;
Ὅτι |
| [299] |
πατὴρ
ὁ
ὑμέτερός
τε
καὶ
|
τῶν |
κυνιδίων.
Ἀλλ'
οὐδὲν
δεῖται
πολλῶν |
| [298] |
Καὶ
σὺ
ἄρα
ἀδελφὸς
εἶ
|
τῶν |
κωβιῶν
καὶ
κυναρίων
καὶ
χοιριδίων. |
| [277] |
ἐπισταμένους,
τῶν
μὴ
ἐχόντων;
Κατένευσε.
|
Τῶν |
λαμβανόντων
ἄρ'
εἰσὶν
οἱ
μανθάνοντες, |
| [289] |
ὅτι
οὐχ
αὕτη
ἐστὶν
ἡ
|
τῶν |
λογοποιῶν
τέχνη,
ἣν
ἂν
κτησάμενός |
| [303] |
τέ
ἐστιν
καὶ
τὸ
ἐπαχθὲς
|
τῶν |
λόγων
ἀφαιρεῖται.
Τὸ
δὲ
δὴ |
| [271] |
Διονυσόδωρος·
μετέχει
δὲ
καὶ
οὗτος
|
τῶν |
λόγων.
(ΚΡΙΤΩΝ)
Οὐδέτερον
γιγνώσκω,
ὦ |
| [305] |
τῶν
τοὺς
τοιούτους
εἰσπεμπόντων,
ποιητὴς
|
τῶν |
λόγων
οἷς
οἱ
ῥήτορες
ἀγωνίζονται; |
| [278] |
ἢ
ἃ
μή.
Ταῦτα
δὴ
|
τῶν |
μαθημάτων
παιδιά
ἐστιν
διὸ
καί |
| [276] |
διδασκάλους,
ἢ
οὔ;
Ὡμολόγει.
Οὐκοῦν
|
τῶν |
μανθανόντων
οἱ
διδάσκαλοι
διδάσκαλοί
εἰσιν, |
| [278] |
ἀνατρέπων,
ὥσπερ
οἱ
τὰ
σκολύθρια
|
τῶν |
μελλόντων
καθιζήσεσθαι
ὑποσπῶντες
χαίρουσι
(καὶ |
| [281] |
τῶν
εἰρημένων;
Ἄλλο
τι
ἢ
|
τῶν |
μὲν
ἄλλων
οὐδὲν
ὂν
οὔτε |
| [306] |
εἰ
δὲ
ἀγαθὸν
καὶ
κακόν,
|
τῶν |
μὲν
βελτίους,
τῶν
δὲ
χείρους· |
| [292] |
δὴ
ἐπιστήμην;
Ἦ
τί
χρησόμεθα;
|
τῶν |
μὲν
γὰρ
ἔργων
οὐδενὸς
δεῖ |
| [275] |
Οἰόμεθά
γε
δή,
ὦ
Σώκρατες.
|
Τῶν |
μὲν
τοίνυν
ἄλλων
τὴν
ἐπίδειξιν |
| [277] |
τούτων
καὶ
τοὺς
μὴ
ἐπισταμένους,
|
τῶν |
μὴ
ἐχόντων;
Κατένευσε.
Τῶν
λαμβανόντων |
| [292] |
οὐδενὸς
δεῖ
αὐτὴν
δημιουργὸν
εἶναι
|
τῶν |
μήτε
κακῶν
μήτε
ἀγαθῶν,
ἐπιστήμην |
| [305] |
ἔλεγον,
ἐν
τοῖς
κράτιστοί
εἰσι
|
τῶν |
νῦν.
Ἀλλὰ
γάρ,
ὦ
Κρίτων, |
| [300] |
γάρ
ἐστιν
ἄλλων
τοιαύτη
σοφία
|
τῶν |
νῦν
ἀνθρώπων.
(Κἀγὼ
εἶπον·
τί |
| [275] |
ἦν
δ'
ἐγώ,
ὦ
Διονυσόδωρε,
|
τῶν |
νῦν
ἀνθρώπων
(κάλλιστ'
ἂν
προτρέψαιτε |
| [285] |
μὲν
δοκεῖ
χρῆναι
ἡμᾶς
παρὰ
|
τῶν |
ξένων
δέχεσθαι
ἃ
λέγουσιν,
ἐὰν |
| [279] |
ὅτι
ὀλίγου
καταγέλαστοι
(ἐγενόμεθα
ὑπὸ
|
τῶν |
ξένων
ἐγώ
τε
καὶ
σύ, |
| [288] |
ταῦτα
λέγω,
ὅτι
οὐ
γιγνώσκεις
|
τῶν |
ξένων
τὴν
σοφίαν
ὅτι
θαυμασία |
| [303] |
εἶναι
οὐδὲν
ὑμῖν
μέλει,
ἀλλὰ
|
τῶν |
ὁμοίων
ὑμῖν
μόνον.
Ἐγὼ
γὰρ |
| [282] |
καὶ
διδακτὸν
δοκεῖ
καὶ
μόνον
|
τῶν |
ὄντων
εὐδαίμονα
καὶ
εὐτυχῆ
ποιεῖν |
| [284] |
λέγει
αὐτό,
οὐκ
ἄλλο
λέγει
|
τῶν |
ὄντων
ἢ
ἐκεῖνο
ὅπερ
λέγει; |
| [285] |
ἦ
δ'
ὅς·
εἰσὶν
ἑκάστῳ
|
τῶν |
ὄντων
λόγοι;
Πάνυ
γε.
Οὐκοῦν |
| [284] |
Ἓν
μὴν
κἀκεῖνό
γ'
ἐστὶν
|
τῶν |
ὄντων,
ὃ
λέγει,
χωρὶς
τῶν |
| [293] |
σφὼ
οὐχὶ
τὰ
μὲν
ἐπίστασθον
|
τῶν |
ὄντων,
τὰ
δὲ
οὐκ
ἐπίστασθον; |
| [293] |
οὖν
δοκεῖς
οἷόν
τέ
τι
|
τῶν |
ὄντων
τοῦτο
ὃ
τυγχάνει
ὄν, |
| [279] |
δή,
ἀγαθὰ
δὲ
ποῖα
ἄρα
|
τῶν |
ὄντων
τυγχάνει
ἡμῖν
ὄντα;
Ἢ |
| [304] |
κινδυνεύω
μέντοι
κἀγὼ
εἷς
εἶναι
|
τῶν |
οὐχ
ὁμοίων
Εὐθυδήμῳ,
ἀλλ'
ἐκείνων |
| [283] |
Κτήσιππος
ἀκούσας
ἠγανάκτησέν
τε
ὑπὲρ
|
τῶν |
παιδικῶν
καὶ
εἶπεν·
ὦ
ξένε |
| [306] |
δοκεῖ
μανίαν
εἶναι
τὸ
ἕνεκα
|
τῶν |
παίδων
ἄλλων
μὲν
πολλῶν
σπουδὴν |
| [276] |
ὑμῖν
ὁ
γραμματιστής,
πότεροι
ἐμάνθανον
|
τῶν |
παίδων
τὰ
ἀποστοματιζόμενα,
οἱ
σοφοὶ |
| [303] |
φίλε
Κρίτων,
οὐδεὶς
ὅστις
οὐ
|
τῶν |
παρόντων
ὑπερεπῄνεσε
τὸν
λόγον
καὶ |
| [304] |
πάνυ
εἶναι
σοφός,
τούτων
τις
|
τῶν |
περὶ
τοὺς
λόγους
τοὺς
εἰς |
| [304] |
διαλεγομένων
οἳ
νῦν
σοφώτατοί
εἰσι
|
τῶν |
περὶ
τοὺς
τοιούτους
λόγους.
Κἀγὼ |
| [303] |
τοῖς
καὶ
τοῦτο
μεγαλοπρεπέστατον,
ὅτι
|
τῶν |
πολλῶν
ἀνθρώπων
καὶ
τῶν
σεμνῶν |
| [286] |
ἀμαθία,
εἴπερ
εἴη,
τὸ
ψεύδεσθαι
|
τῶν |
πραγμάτων;
Πάνυ
γε,
ἔφη.
Ἀλλὰ |
| [282] |
τε
καὶ
Εὐθύδημε,
οἵων
ἐπιθυμῶ
|
τῶν |
προτρεπτικῶν
λόγων
εἶναι,
τοιοῦτον,
ἰδιωτικὸν |
| [303] |
ὅτι
τῶν
πολλῶν
ἀνθρώπων
καὶ
|
τῶν |
σεμνῶν
δὴ
καὶ
δοκούντων
(τὶ |
| [277] |
τὰ
πρῶτα
τῶν
ἱερῶν
ἀκούειν
|
τῶν |
σοφιστικῶν.
Πρῶτον
γάρ,
ὥς
φησι |
| [279] |
μῶν
οἴει
εὐτυχεστέρους
τινὰς
εἶναι
|
τῶν |
σοφῶν
κυβερνητῶν,
ὡς
ἐπὶ
πᾶν |
| [304] |
Κρίτων,
ἔφη,
οὐδὲν
ἀκροᾷ
τῶνδε
|
τῶν |
σοφῶν;
Οὐ
μὰ
τὸν
Δία, |
| [273] |
τε
τάξεις
καὶ
τὰς
ἡγεμονίας
|
τῶν |
στρατοπέδων
καὶ
(ὅσα)
ἐν
ὅπλοις |
| [282] |
καὶ
(παρ'
ἐπιτρόπων
καὶ
φίλων
|
τῶν |
τε
ἄλλων
καὶ
τῶν
φασκόντων |
| [304] |
ἢ
οἷάπερ
ἀεὶ
ἄν
τις
|
τῶν |
τοιούτων
ἀκούσαι
ληρούντων
καὶ
περὶ |
| [302] |
ἄλλα
ὅσαπερ
τοῖς
ἄλλοις
Ἀθηναίοις
|
τῶν |
τοιούτων.
Εἶτα
τοῖς
ἄλλοις,
ἔφη, |
| [304] |
τῶν
ἥδιον
ἂν
ἐξελεγχομένων
ὑπὸ
|
τῶν |
τοιούτων
λόγων
ἢ
ἐξελεγχόντων.
Ἀτὰρ |
| [303] |
πρᾶγμα
μήτε
λευκὸν
μηδ'
ἄλλο
|
τῶν |
τοιούτων
μηδέν,
μηδὲ
τὸ
παράπαν |
| [305] |
τοῖς
δικαστηρίοις,
ῥήτωρ
τις,
ἢ
|
τῶν |
τοὺς
τοιούτους
εἰσπεμπόντων,
ποιητὴς
τῶν |
| [306] |
ὦ
Σώκρατες,
καὶ
αὐτὸς
περὶ
|
τῶν |
ὑέων,
ὥσπερ
ἀεὶ
πρός
σε |
| [306] |
ὅταν
δὲ
εἴς
τινα
ἀποβλέψω
|
τῶν |
φασκόντων
ἂν
παιδεῦσαι
ἀνθρώπους,
ἐκπέπληγμαι |
| [282] |
φίλων
τῶν
τε
ἄλλων
καὶ
|
τῶν |
φασκόντων
ἐραστῶν
εἶναι,
καὶ
ξένων |
| [306] |
γενναιοτάτης
ἔσονται
μητρός,
καὶ
περὶ
|
τῶν |
χρημάτων
ὅπως
ὡς
πλουσιώτατοι,
αὐτῶν |
| [288] |
οὐδὲν
πλέον,
οὐδ'
εἰ
ἄνευ
|
πραγμάτων |
καὶ
τοῦ
ὀρύττειν
τὴν
γῆν |
| [286] |
εἴπερ
εἴη,
τὸ
ψεύδεσθαι
τῶν
|
πραγμάτων; |
Πάνυ
γε,
ἔφη.
Ἀλλὰ
τοῦτο |
| [278] |
ἃ
μή.
Ταῦτα
δὴ
τῶν
|
μαθημάτων |
παιδιά
ἐστιν
διὸ
καί
φημι |
| [279] |
ἔφην,
ὦ
Κλεινία,
ὅτι
περὶ
|
αὐλημάτων |
εὐπραγίαν
οἱ
αὐληταὶ
εὐτυχέστατοί
εἰσιν; |
| [306] |
ἔσονται
μητρός,
καὶ
περὶ
τῶν
|
χρημάτων |
ὅπως
ὡς
πλουσιώτατοι,
αὐτῶν
δὲ |
| [282] |
ὁτιοῦν
ἐθέλοντα
ὑπηρετεῖν
τῶν
καλῶν
|
ὑπηρετημάτων, |
προθυμούμενον
σοφὸν
γενέσθαι·
ἢ
οὐ |
| [281] |
ἐγώ,
ὄφελός
τι
τῶν
ἄλλων
|
κτημάτων |
ἄνευ
φρονήσεως
καὶ
σοφίας;
ἆρά |
| [302] |
αὐτῶν
καλόν
τι
ἀνακύψοιτο
τῶν
|
ἐρωτημάτων, |
καὶ
ἅμα
βουλόμενος
ὅτι
τάχιστ' |
| [279] |
ἦν
δ'
ἐγώ,
καὶ
περὶ
|
γραμμάτων |
γραφῆς
τε
καὶ
ἀναγνώσεως
οἱ |
| [278] |
τοῖς
ἀνθρώποις
διὰ
τὴν
τῶν
|
ὀνομάτων |
διαφορὰν
ὑποσκελίζων
καὶ
ἀνατρέπων,
ὥσπερ |
| [277] |
γάρ,
ὥς
φησι
Πρόδικος,
περὶ
|
ὀνομάτων |
ὀρθότητος
μαθεῖν
δεῖ·
ὃ
δὴ |
| [279] |
εὐτυχεστέρους
τινὰς
εἶναι
τῶν
σοφῶν
|
κυβερνητῶν, |
ὡς
ἐπὶ
πᾶν
εἰπεῖν;
Οὐ |
| [282] |
ἐραστῶν
εἶναι,
καὶ
ξένων
καὶ
|
πολιτῶν, |
δεόμενον
καὶ
ἱκετεύοντα
σοφίας
μεταδιδόναι, |
| [307] |
γε
οὐ
χρὴ
ποίει,
ὦ
|
Κρίτων, |
ἀλλ'
ἐάσας
χαίρειν
τοὺς
ἐπιτηδεύοντας |
| [272] |
οἶδ'
ὅτι
καὶ
ἡμᾶς
παιδεύσουσιν.
|
(ΚΡΙΤΩΝ) |
Ἀλλ'
οὐδὲν
κωλύει,
ὦ
Σώκρατες, |
| [292] |
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Οὐδὲ
γὰρ
ἡμεῖς,
ὦ
|
Κρίτων· |
ἀλλὰ
τοσόνδε
γε
οἶσθα,
ὅτι |
| [292] |
τι
δεῖ
ἡμῖν
αὐτὴν
παραδιδόναι;
|
(ΚΡΙΤΩΝ) |
Ἀνάγκη,
ὦ
Σώκρατες.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Ἀγαθὸν |
| [283] |
ἡμῖν·
θαυμαστὸν
γάρ
τινα,
ὦ
|
Κρίτων, |
ἁνὴρ
κατῆρχεν
λόγον,
οὗ
σοὶ |
| [291] |
Σώκρατες;
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Σὺ
κρινεῖς,
ὦ
|
Κρίτων, |
ἐὰν
βούλῃ
ἀκούειν
καὶ
τὰ |
| [291] |
παρέχεται;
οὐ
τὴν
ὑγίειαν
φαίης;
|
(ΚΡΙΤΩΝ) |
Ἔγωγε.
~(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Τί
δὲ
ἡ |
| [292] |
ἐκ
τῆς
γῆς
παρέχειν
ἡμῖν;
|
(ΚΡΙΤΩΝ) |
Ἔγωγε.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Τί
δὲ
ἡ |
| [291] |
ἂν
ταῦτα
φαίης,
ὦ
Κρίτων;
|
(ΚΡΙΤΩΝ) |
Ἔγωγε.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Τί
οὖν
ἂν |
| [272] |
ἐθέλοιεν
προσδέξασθαι.
Ἐγὼ
δ'
ὦ
|
Κρίτων, |
ἐκεῖσε
μὲν
ἄλλους
πέπεικα
συμμαθητάς |
| [307] |
χρηματιστικὴ
καὶ
ῥητορικὴ
καὶ
στρατηγία;
|
(ΚΡΙΤΩΝ) |
Ἔμοιγε
πάντως
δήπου.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Τί |
| [272] |
ᾖ.
Ἐγὼ
μὲν
οὖν,
ὦ
|
Κρίτων, |
ἐν
νῷ
ἔχω
τοῖν
ἀνδροῖν |
| [293] |
Ἔγωγε
οὖν
καὶ
αὐτός,
ὦ
|
Κρίτων, |
ἐπειδὴ
ἐν
ταύτῃ
(τῇ
ἀπορίᾳ |
| [292] |
(ὠφελοῦσά
τε
καὶ
εὐδαίμονας
ποιοῦσα.
|
(ΚΡΙΤΩΝ) |
Ἔστι
ταῦτα·
τότε
γοῦν
οὕτως |
| [306] |
Καὶ
γὰρ
ἔχει
ὄντως,
ὦ
|
Κρίτων, |
εὐπρέπειαν
μᾶλλον
(ἢ
ἀλήθειαν.
Οὐ |
| [304] |
εἰς
τὰ
δικαστήρια
δεινῶν,
ὦ
|
Κρίτων, |
ἔφη,
οὐδὲν
ἀκροᾷ
τῶνδε
τῶν |
| [305] |
τῶν
νῦν.
Ἀλλὰ
γάρ,
ὦ
|
Κρίτων, |
ἔφη,
τὸ
πρᾶγμα
αὐτὸ
καὶ |
| [292] |
τί
χρησόμεθα;
βούλει
φῶμεν,
ὦ
|
Κρίτων, |
ᾗ
ἄλλους
ἀγαθοὺς
ποιήσομεν;
(ΚΡΙΤΩΝ) |
| [305] |
λόγων
οἷς
οἱ
ῥήτορες
ἀγωνίζονται;
|
(ΚΡΙΤΩΝ) |
Ἥκιστα
νὴ
τὸν
Δία
ῥήτωρ, |
| [305] |
μοι
ἐδόκει
μέμφεσθαι.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Ὦ
|
Κρίτων, |
θαυμάσιοί
εἰσιν
οἱ
τοιοῦτοι
ἄνδρες. |
| [272] |
ᾖς;
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Ἥκιστά
γε,
ὦ
|
Κρίτων· |
ἱκανὸν
τεκμήριον
ἔχω
καὶ
παραμύθιον |
| [304] |
Κλεινίαν
τόνδε
παραδέξεσθον.
Ταῦτα,
ὦ
|
Κρίτων, |
καὶ
ἄλλα
ἄττα
ἔτι
βραχέα |
| [306] |
πρᾶγμα
καὶ
ἀνδρείως
ἐπεξιὼν
διαπονεῖται.
|
(ΚΡΙΤΩΝ) |
Καὶ
μήν,
ὦ
Σώκρατες,
καὶ |
| [304] |
ὁντινοῦν
εὐπετῶς
τὴν
σφετέραν
σοφίαν.
|
(ΚΡΙΤΩΝ) |
Καὶ
μήν,
ὦ
Σώκρατες,
φιλήκοος |
| [291] |
σὺ
ἂν
ταῦτα
φαίης,
ὦ
|
Κρίτων; |
(ΚΡΙΤΩΝ)
Ἔγωγε.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Τί
οὖν |
| [290] |
ἐφθέγξατο;
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Οὐκ
οἴει,
ὦ
|
Κρίτων; |
(ΚΡΙΤΩΝ)
Μὰ
Δί'
οὐ
μέντοι. |
| [290] |
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Οὐκ
οἴει,
ὦ
Κρίτων;
|
(ΚΡΙΤΩΝ) |
Μὰ
Δί'
οὐ
μέντοι.
Οἶμαι |
| [292] |
Ἴσως
οὐ
πάνυ
γ'
εὐπορεῖς.
|
(ΚΡΙΤΩΝ) |
Μὰ
τὸν
Δία,
ὦ
Σώκρατες. |
| [291] |
εἰπὼν
ταῦτα·
ἀλλ'
ὦ
δαιμόνιε
|
Κρίτων, |
μή
τις
τῶν
κρειττόνων
παρὼν |
| [291] |
ἤκουσά
γε
ταῦτα,
εὖ
οἶδα.
|
(ΚΡΙΤΩΝ) |
Ναὶ
μὰ
Δία,
ὦ
Σώκρατες· |
| [307] |
τὸ
ἔργον
οὐ
καταγελάστους
ὁρᾷς;
|
(ΚΡΙΤΩΝ) |
Ναὶ
μὰ
τὸν
Δία,
καὶ |
| [292] |
εἶναι
ἄλλο
ἢ
ἐπιστήμην
τινά.
|
(ΚΡΙΤΩΝ) |
Ναί,
οὕτως
ἔλεγες.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Οὐκοῦν |
| [292] |
ἐκείνη
ἣ
ἡμᾶς
εὐδαίμονας
ποιήσει;
|
(ΚΡΙΤΩΝ) |
Νὴ
τὸν
Δία,
ὦ
Σώκρατες, |
| [271] |
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Εὐθύδημος
οὗτός
ἐστιν,
ὦ
|
Κρίτων, |
ὃν
ἐρωτᾷς,
ὁ
δὲ
παρ' |
| [271] |
γὰρ
εἷς
ἀλλὰ
δύ'
ἤστην.
|
(ΚΡΙΤΩΝ) |
Ὃν
μὲν
ἐγὼ
λέγω,
ἐκ |
| [271] |
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Πότερον
καὶ
ἐρωτᾷς,
ὦ
|
Κρίτων; |
Οὐ
γὰρ
εἷς
ἀλλὰ
δύ' |
| [303] |
ἄνδρε.
(Ἐνταῦθα
μέντοι,
ὦ
φίλε
|
Κρίτων, |
οὐδεὶς
ὅστις
οὐ
τῶν
παρόντων |
| [271] |
δὲ
καὶ
οὗτος
τῶν
λόγων.
|
(ΚΡΙΤΩΝ) |
Οὐδέτερον
γιγνώσκω,
ὦ
Σώκρατες.
Καινοί |
| [292] |
ἁπάσας,
αὕτη
ἡ
παραδιδοῦσά
ἐστιν;
|
(ΚΡΙΤΩΝ) |
Οὐκ
οἶμαι
ἔγωγε,
ὦ
Σώκρατες. |
| [307] |
ἐπὶ
φιλοσοφίαν.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Ὦ
φίλε
|
Κρίτων, |
οὐκ
οἶσθα
ὅτι
ἐν
παντὶ |
| [291] |
πάντων
ἄρχουσα
πάντα
χρήσιμα
ποιεῖν.
|
(ΚΡΙΤΩΝ) |
Οὐκοῦν
καλῶς
ὑμῖν
ἐδόκει,
ὦ |
| [307] |
καὶ
τῷ
ὑεῖ
οὐκ
ἐπιτρέψεις;
|
(ΚΡΙΤΩΝ) |
Οὔκουν
δίκαιόν
γε,
ὦ
Σώκρατες. |
| [305] |
Οὗτοι
γάρ
εἰσιν
μέν,
ὦ
|
Κρίτων, |
οὓς
ἔφη
Πρόδικος
μεθόρια
φιλοσόφου |
| [292] |
Κρίτων,
ᾗ
ἄλλους
ἀγαθοὺς
ποιήσομεν;
|
(ΚΡΙΤΩΝ) |
Πάνυ
γε.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Οἳ
τί |
| [292] |
ζητοῦμεν,
ὠφέλιμον
αὐτὴν
δεῖ
εἶναι.
|
(ΚΡΙΤΩΝ) |
Πάνυ
γε.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Οὐκοῦν
ἀγαθόν |
| [271] |
τὴν
σοφίαν
αὐτοῖν,
θαυμασία,
ὦ
|
Κρίτων· |
πάσσοφοι
ἀτεχνῶς
τώ
γε,
οὐδ' |
| [291] |
εἰπών,
ἐγὼ
δὲ
οὐ
μέμνημαι;
|
~(ΚΡΙΤΩΝ) |
Ποῖος
Κτήσιππος;
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Ἀλλὰ
μὴν |
| [275] |
Τὰ
δὴ
μετὰ
ταῦτα,
ὦ
|
Κρίτων, |
πῶς
ἂν
καλῶς
σοι
διηγησαίμην; |
| [291] |
ὅσουπερ
ὅτε
τὸ
πρῶτον
ἐζητοῦμεν.
|
(ΚΡΙΤΩΝ) |
Πῶς
δὴ
τοῦτο
ὑμῖν
συνέβη, |
| [292] |
ποιεῖ
τοὺς
ἀνθρώπους
καὶ
ἀγαθούς;
|
(ΚΡΙΤΩΝ) |
Τί
γὰρ
κωλύει,
ὦ
Σώκρατες; |
| [272] |
ὁντινοῦν
τὰ
αὐτὰ
ταῦτα
δεινόν.
|
(ΚΡΙΤΩΝ) |
Τί
δέ,
ὦ
Σώκρατες;
Οὐ |
| [290] |
ἔφη,
ζητητέον
ἀντὶ
τῆς
στρατηγικῆς.
|
(ΚΡΙΤΩΝ) |
Τί
λέγεις
σύ,
ὦ
Σώκρατες; |
| [305] |
καὶ
ἀγώνων
καρποῦσθαι
τὴν
σοφίαν.
|
(ΚΡΙΤΩΝ) |
Τί
οὖν;
Γοκοῦσί
σοί
τι, |
| [291] |
βασιλικὴ
τέχνη
ἡ
αὐτὴ
εἶναι.
|
(ΚΡΙΤΩΝ) |
Τί
οὖν
δή;
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Ταύτῃ |
| [293] |
καλῶς
τὸν
ἐπίλοιπον
βίον
διέλθοιμεν.
|
(ΚΡΙΤΩΝ) |
Τί
οὖν;
Ἠθέλησέν
τι
ὑμῖν |
| [271] |
|
~(ΚΡΙΤΩΝ) |
Τίς
ἦν,
ὦ
Σώκρατες,
ᾧ |
| [283] |
μὲν
οὖν
ταῦτα
εἶπον,
ὦ
|
Κρίτων· |
τῷ
δὲ
μετὰ
τοῦτο
ἐσομένῳ |
| [294] |
ὥστ'
ἔγωγε
καὶ
αὐτός,
ὦ
|
Κρίτων, |
ὑπ'
ἀπιστίας
ἠναγκάσθην
τελευτῶν
ἐρέσθαι |
| [303] |
ζῴοις;
Ἐγὼ
μὲν
οὖν,
ὦ
|
Κρίτων, |
ὥσπερ
πληγεὶς
ὑπὸ
τοῦ
λόγου, |
| [280] |
δεῖ
κεκτῆσθαι
τὸν
δημιουργόν;
Οἷον
|
τέκτων, |
εἰ
παρεσκευασμένος
εἴη
τά
τε |
| [277] |
οἱ
ἐν
τῇ
τελετῇ
τῶν
|
Κορυβάντων, |
ὅταν
τὴν
θρόνωσιν
ποιῶσιν
περὶ |
| [291] |
πάλιν
ἐσκοποῦμεν
ὧδέ
πως·
φέρε,
|
πάντων |
ἄρχουσα
ἡ
βασιλικὴ
τέχνη
τὶ |
| [291] |
ὥσπερ
εἰ
σὲ
ἐγὼ
ἐρωτῴην,
|
πάντων |
ἄρχουσα
ἡ
ἰατρικὴ
ὧν
ἄρχει, |
| [291] |
τῆς
πόλεως,
πάντα
κυβερνῶσα
καὶ
|
πάντων |
ἄρχουσα
πάντα
χρήσιμα
ποιεῖν.
(ΚΡΙΤΩΝ) |
| [292] |
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Τί
δὲ
ἡ
βασιλικὴ
|
πάντων |
ἄρχουσα
ὧν
ἄρχει;
Τί
ἀπεργάζεται; |
| [292] |
ἡ
ὑμετέρα
τέχνη
ἡ
γεωργία;
|
πάντων |
ἄρχουσα
(ὧν
ἄρχει,
τί
(ἔργον) |
| [271] |
δεινοτάτω
ἐστὸν
(καὶ
μάχῃ,
ᾗ
|
πάντων |
ἔστι
κρατεῖν)
~ἐν
ὅπλοις
γὰρ |
| [298] |
πρᾶγμα
εἰ
ὁ
σὸς
πατὴρ
|
πάντων |
ἐστὶν
πατήρ.
Ἀλλ'
ἔστιν,
ἔφη. |
| [298] |
καὶ
τῶν
ἄλλων
πάντων
ζῴων;
|
(Πάντων, |
ἔφη.
Ἦ
καὶ
μήτηρ
ἡ |
| [298] |
καὶ
ἵππων
καὶ
τῶν
ἄλλων
|
πάντων |
ζῴων;
(Πάντων,
ἔφη.
Ἦ
καὶ |
| [305] |
καὶ
πολιτικοῦ,
οἴονται
δ'
εἶναι
|
πάντων |
σοφώτατοι
ἀνθρώπων,
πρὸς
δὲ
τῷ |
| [300] |
τὰ
λέγοντα
σιγᾷς,
εἴπερ
τῶν
|
ἁπάντων |
ἐστὶν
(τὰ
λεγόμενα)
Τί
δέ; |
| [285] |
πονηρῶν
συγχωρήσωμεν
οὖν
αὐτοῖν
αὐτό·
|
ἀπολεσάντων |
ἡμῖν
τὸ
μειράκιον
καὶ
φρόνιμον |
| [285] |
ἡμῖν
τὸ
μειράκιον
καὶ
φρόνιμον
|
ποιησάντων, |
καὶ
ἅπαντάς
γε
ἡμᾶς
τοὺς |
| [294] |
ὑμῶν,
καὶ
φαίνησθε
γνόντες
ἡμῶν
|
ἀριθμησάντων, |
ἤδη
πεισόμεθα
ὑμῖν
καὶ
τἆλλα. |
| [282] |
διδακτὸν
δοκεῖ
καὶ
μόνον
τῶν
|
ὄντων |
εὐδαίμονα
καὶ
εὐτυχῆ
ποιεῖν
τὸν |
| [284] |
αὐτό,
οὐκ
ἄλλο
λέγει
τῶν
|
ὄντων |
ἢ
ἐκεῖνο
ὅπερ
λέγει;
Πῶς |
| [285] |
δ'
ὅς·
εἰσὶν
ἑκάστῳ
τῶν
|
ὄντων |
λόγοι;
Πάνυ
γε.
Οὐκοῦν
ὡς |
| [284] |
μὴν
κἀκεῖνό
γ'
ἐστὶν
τῶν
|
ὄντων, |
ὃ
λέγει,
χωρὶς
τῶν
ἄλλων. |
| [293] |
οὐχὶ
τὰ
μὲν
ἐπίστασθον
τῶν
|
ὄντων, |
τὰ
δὲ
οὐκ
ἐπίστασθον;
Ἥκιστά |
| [293] |
δοκεῖς
οἷόν
τέ
τι
τῶν
|
ὄντων |
τοῦτο
ὃ
τυγχάνει
ὄν,
αὐτὸ |
| [279] |
ἀγαθὰ
δὲ
ποῖα
ἄρα
τῶν
|
ὄντων |
τυγχάνει
ἡμῖν
ὄντα;
Ἢ
οὐ |
| [304] |
σοι
ἀπαγγεῖλαι.
Τῶν
ἀφ'
ὑμῶν
|
ἀπιόντων |
ἴσθ'
ὅτι
προσελθών
τίς
μοι |
| [306] |
δὲ
εἴς
τινα
ἀποβλέψω
τῶν
|
φασκόντων |
ἂν
παιδεῦσαι
ἀνθρώπους,
ἐκπέπληγμαι
καί |
| [282] |
τῶν
τε
ἄλλων
καὶ
τῶν
|
φασκόντων |
ἐραστῶν
εἶναι,
καὶ
ξένων
καὶ |
| [278] |
ὥσπερ
οἱ
τὰ
σκολύθρια
τῶν
|
μελλόντων |
καθιζήσεσθαι
ὑποσπῶντες
χαίρουσι
(καὶ
γελῶσιν, |
| [277] |
τῶν
μὴ
ἐχόντων;
Κατένευσε.
Τῶν
|
λαμβανόντων |
ἄρ'
εἰσὶν
οἱ
μανθάνοντες,
ἀλλ' |
| [276] |
ἢ
οὔ;
Ὡμολόγει.
Οὐκοῦν
τῶν
|
μανθανόντων |
οἱ
διδάσκαλοι
διδάσκαλοί
εἰσιν,
ὥσπερ |
| [305] |
τις,
ἢ
τῶν
τοὺς
τοιούτους
|
εἰσπεμπόντων, |
ποιητὴς
τῶν
λόγων
οἷς
οἱ |
| [303] |
Κρίτων,
οὐδεὶς
ὅστις
οὐ
τῶν
|
παρόντων |
ὑπερεπῄνεσε
τὸν
λόγον
καὶ
τὼ |
| [304] |
ὑπὸ
τῶν
τοιούτων
λόγων
ἢ
|
ἐξελεγχόντων. |
Ἀτὰρ
γελοῖον
μέν
μοι
δοκεῖ |
| [277] |
τοὺς
μὴ
ἐπισταμένους,
τῶν
μὴ
|
ἐχόντων; |
Κατένευσε.
Τῶν
λαμβανόντων
ἄρ'
εἰσὶν |
| [277] |
οἱ
μανθάνοντες,
ἀλλ'
οὐ
τῶν
|
ἐχόντων; |
Συνέφη.
Οἱ
μὴ
ἐπιστάμενοι
ἄρα, |
| [303] |
καὶ
τῶν
σεμνῶν
δὴ
καὶ
|
δοκούντων |
(τὶ
εἶναι
οὐδὲν
ὑμῖν
μέλει, |
| [304] |
ἄν
τις
τῶν
τοιούτων
ἀκούσαι
|
ληρούντων |
καὶ
περὶ
οὐδενὸς
ἀξίων
ἀναξίαν |
| [290] |
ἡ
δὲ
δικαστῶν
τε
καὶ
|
ἐκκλησιαστῶν |
καὶ
τῶν
ἄλλων
ὄχλων
κήλησίς |
| [290] |
νόσων
κήλησίς
ἐστιν,
ἡ
δὲ
|
δικαστῶν |
τε
καὶ
ἐκκλησιαστῶν
καὶ
τῶν |
| [278] |
ὧν
νυνδὴ
ἐφοβούμην
ἓν
τῶν
|
καταγελάστων; |
Ἀνόητον
γὰρ
δήπου
καὶ
τὸ |
| [282] |
τε
ἄλλων
καὶ
τῶν
φασκόντων
|
ἐραστῶν |
εἶναι,
καὶ
ξένων
καὶ
πολιτῶν, |
| [281] |
κακῶς
πράττοι,
ἧττον
δὲ
κακῶς
|
πράττων |
ἄθλιος
ἧττον
ἂν
εἴη;
Πάνυ |
| [281] |
Ὧδε
δὲ
σκόπει·
οὐκ
ἐλάττω
|
πράττων |
(ἐλάττω
ἂν
ἐξαμαρτάνοι,
ἐλάττω
δὲ |
| [282] |
ὁπότερος
βούλεται,
ταὐτὸν
τοῦτο
τέχνῃ
|
πράττων |
ἐπιδειξάτω
ἡμῖν.
Εἰ
δὲ
μὴ |
| [280] |
ἂν
οἴει
πράττειν
μετὰ
σοφοῦ
|
πράττων |
ἢ
μετὰ
ἀμαθοῦς;
Συνεχώρει.
Ἡ |
| [281] |
ἄνθρωπος
πολλὰ
κεκτημένος
καὶ
πολλὰ
|
πράττων |
νοῦν
μὴ
ἔχων,
ἢ
μᾶλλον |
| [297] |
ἀποκρίνεσθαι.
Εἰκότως
γ'
εἶπον
ἐγώ·
|
ἥττων |
γάρ
εἰμι
καὶ
τοῦ
ἑτέρου |
| [306] |
τῶν
χρημάτων
ὅπως
ὡς
πλουσιώτατοι,
|
αὐτῶν |
δὲ
περὶ
παιδείας
ἀμελῆσαι·
ὅταν |
| [281] |
ἔοικεν
ὧδ'
ἔχει·
ἐὰν
μὲν
|
αὐτῶν |
ἡγῆται
ἀμαθία,
μείζω
κακὰ
εἶναι |
| [289] |
εἶναι,
καὶ
αὐτὴ
ἡ
τέχνη
|
αὐτῶν |
θεσπεσία
τις
καὶ
ὑψηλή.
Καὶ |
| [301] |
τοῦ
καλοῦ·
πάρεστιν
μέντοι
ἑκάστῳ
|
αὐτῶν |
κάλλος
τι.
Ἐὰν
οὖν,
ἔφη, |
| [302] |
Κἀγώ
(ᾔδη
γὰρ
ὅτι
ἐξ
|
αὐτῶν |
καλόν
τι
ἀνακύψοιτο
τῶν
ἐρωτημάτων, |
| [290] |
αὐτῶν
τοῖς
εὑρήμασιν,
ὅσοι
γε
|
αὐτῶν |
μὴ
παντάπασιν
ἀνόητοί
εἰσιν.
Εἶεν, |
| [283] |
ἀρετὴν
ἀσκεῖν.
Ὁ
οὖν
πρεσβύτερος
|
αὐτῶν, |
ὁ
Διονυσόδωρος,
πρότερος
ἤρχετο
τοῦ |
| [298] |
ἕτερα
τοιαῦτα.
οὐκοῦν
πατήρ
ἐστιν
|
αὐτῶν |
ὁ
κύων;
Ἔγωγέ
τοι
εἶδον, |
| [281] |
αὐτὰ
δὲ
καθ'
(αὑτὰ
οὐδέτερα
|
αὐτῶν |
οὐδενὸς
ἄξια
εἶναι.
Φαίνεται,
ἔφη, |
| [306] |
καί
μοι
δοκεῖ
εἷς
ἕκαστος
|
αὐτῶν |
σκοποῦντι
πάνυ
ἀλλόκοτος
εἶναι,
~(ὥς |
| [290] |
παραδιδόασι
δήπου
τοῖς
διαλεκτικοῖς
καταχρῆσθαι
|
αὐτῶν |
τοῖς
εὑρήμασιν,
ὅσοι
γε
αὐτῶν |
| [303] |
δόξαιτε
ἂν
καὶ
τὰ
ὑμέτερα
|
αὐτῶν, |
τοῦτο
πάνυ
χαρίεν
τέ
ἐστιν |
| [300] |
πανοῦργος
ὤν,
ὁ
Κτήσιππος,
παρ'
|
αὐτῶν |
τούτων
αὐτὰ
ταῦτα
παρηκηκόει·
οὐ |
| [277] |
δὲ
ἤρετο
(αὐτὸν
διὰ
τῶν
|
αὐτῶν |
ὧνπερ
τὸ
πρότερον·
τί
δέ; |
| [299] |
καὶ
ταῦτα
ἐντὸς
καθορῶσιν,
τὴν
|
ἑαυτῶν |
κορυφὴν
ἐν
ταῖς
χερσὶν
ἔχοντες. |
| [299] |
ὅτι
καὶ
πίνουσιν
ἐκ
τῶν
|
ἑαυτῶν |
κρανίων
κεχρυσωμένων,
καὶ
ταῦτα
ἐντὸς |
| [299] |
τοῖς
κρανίοις
ἔχουσιν
πολὺ
τοῖς
|
ἑαυτῶν, |
ὥσπερ
σὺ
νυνδὴ
ἔλεγες
τὸν |
| [294] |
ὦ
Κρίτων,
ὑπ'
ἀπιστίας
ἠναγκάσθην
|
τελευτῶν |
ἐρέσθαι
(τὸν
Εὐθύδημον)
εἰ
(καὶ |
| [294] |
ἀπαρακαλύπτως
οὐδὲν
ὅτι
οὐκ
ἠρώτα
|
τελευτῶν, |
καὶ
τὰ
αἴσχιστα,
εἰ
ἐπισταίσθην· |
| [304] |
οἷάπερ
ἀεὶ
ἄν
τις
τῶν
|
τοιούτων |
ἀκούσαι
ληρούντων
καὶ
περὶ
οὐδενὸς |
| [302] |
ὅσαπερ
τοῖς
ἄλλοις
Ἀθηναίοις
τῶν
|
τοιούτων. |
Εἶτα
τοῖς
ἄλλοις,
ἔφη,
Ἀθηναίοις |
| [304] |
ἥδιον
ἂν
ἐξελεγχομένων
ὑπὸ
τῶν
|
τοιούτων |
λόγων
ἢ
ἐξελεγχόντων.
Ἀτὰρ
γελοῖον |
| [303] |
μήτε
λευκὸν
μηδ'
ἄλλο
τῶν
|
τοιούτων |
μηδέν,
μηδὲ
τὸ
παράπαν
(ἑτέρων |
| [290] |
γὰρ
ποιοῦσι
τὰ
διαγράμματα
ἕκαστοι
|
τούτων, |
ἀλλὰ
τὰ
ὄντα
ἀνευρίσκουσιν
ἅτε |
| [300] |
ὤν,
ὁ
Κτήσιππος,
παρ'
αὐτῶν
|
τούτων |
αὐτὰ
ταῦτα
παρηκηκόει·
οὐ
γάρ |
| [306] |
ἑκατέρα,
οὗτοι
δ'
ἀμφοτέρων
μετέχοντες
|
τούτων |
ἐν
μέσῳ
εἰσίν,
οὐδὲν
λέγουσιν |
| [294] |
ἔφη,
Διονυσόδωρε,
(τεκμήριόν
τί
μοι
|
τούτων |
ἐπιδείξατον
τοιόνδε,
ᾧ
εἴσομαι
ὅτι |
| [305] |
συντιθέναι.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Ἤδη
μανθάνω·
περὶ
|
τούτων |
καὶ
αὐτὸς
νυνδὴ
ἔμελλον
λέγειν. |
| [277] |
ἂν
μή.
Οὐκοῦν
ὡμολόγηκας
εἶναι
|
τούτων |
καὶ
τοὺς
μὴ
ἐπισταμένους,
τῶν |
| [280] |
ἆρ'
ἂν
εὐδαιμονοῖ
διὰ
τὴν
|
τούτων |
κτῆσιν
τῶν
ἀγαθῶν;
Οὐ
δῆτα, |
| [278] |
Ταῦτα
μὲν
οὖν
σοι
παρὰ
|
τούτων |
νόμιζε
παιδιὰν
γεγονέναι·
τὸ
δὲ |
| [304] |
ἀνὴρ
οἰόμενος
πάνυ
εἶναι
σοφός,
|
τούτων |
τις
τῶν
περὶ
τοὺς
λόγους |
| [307] |
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Τί
οὖν;
Ἐν
ἑκάστῃ
|
τούτων |
τοὺς
πολλοὺς
πρὸς
(ἕκαστον
τὸ |
| [297] |
σοι.
Οὐ
γὰρ
μὴ
ἀνῇς
|
ἐρωτῶν, |
σχεδόν
τι
ἐγὼ
τοῦτ'
εὖ |
| [278] |
τῷ
δευτέρῳ
ἐρωτήματι,
ἐν
ᾧ
|
(ἠρώτων |
σε
πότερα
μανθάνουσιν
οἱ
ἄνθρωποι |
| [298] |
οὐκοῦν
πατήρ
ἐστιν
αὐτῶν
ὁ
|
κύων; |
Ἔγωγέ
τοι
εἶδον,
ἔφη,
αὐτὸν |
| [298] |
ἄρα
σοι
πατήρ
ἐστι
καὶ
|
κύων. |
Καὶ
γὰρ
σοί,
ἔφη.
Αὐτίκα |
| [298] |
Εἰπὲ
γάρ
μοι,
ἔστι
σοι
|
κύων; |
Καὶ
μάλα
πονηρός,
ἔφη
ὁ |
| [298] |
ὥστε
σὸς
πατὴρ
γίγνεται
ὁ
|
κύων |
καὶ
σὺ
κυναρίων
ἀδελφός;
Καὶ |
| [298] |
οὖν;
οὐ
σός
ἐστιν
ὁ
|
κύων; |
Πάνυ
γ'
ἔφη.
Οὐκοῦν
πατὴρ |
| [297] |
τοῦτ'
εὖ
οἶδα,
φθονῶν
καὶ
|
διακωλύων, |
ἵνα
μὴ
διδάξῃ
με
Εὐθύδημος |
| [281] |
(ταχύς,
καὶ
ἀμβλὺ
ὁρῶν
καὶ
|
ἀκούων |
μᾶλλον
ἢ
ὀξύ;
Πάντα
τὰ |
| [285] |
ἑτέρῳ.
Ἀληθῆ
λέγεις;
ἔφη·
ἀλλὰ
|
ἀκούων |
μὲν
νυνί
σοι
ἀποδείκνυμι
ἀντιλέγοντος |
| [272] |
μαθησόμεθα.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Οὐκ
ἂν
φθάνοις
|
ἀκούων· |
ὡς
οὐκ
ἂν
ἔχοιμί
γε |
| [287] |
χαλεποί
εἰσιν
πάνυ
εἰκότως·
παρὰ
|
σοφῶν |
γὰρ
λέγονται
ἐπεὶ
καὶ
τούτῳ |
| [279] |
οἴει
εὐτυχεστέρους
τινὰς
εἶναι
τῶν
|
σοφῶν |
κυβερνητῶν,
ὡς
ἐπὶ
πᾶν
εἰπεῖν; |
| [304] |
ἔφη,
οὐδὲν
ἀκροᾷ
τῶνδε
τῶν
|
σοφῶν; |
Οὐ
μὰ
τὸν
Δία,
ἦν |
| [274] |
ταύτην
τὴν
σοφίαν,
ἢ
πῶς
|
σφῷν |
βεβούλευται.
Ἐπ'
αὐτό
γε
τοῦτο |
| [282] |
καὶ
μόλις
διὰ
μακρῶν
λεγόμενον·
|
σφῷν |
δὲ
ὁπότερος
βούλεται,
ταὐτὸν
τοῦτο |
| [285] |
ἐπίστασθον·
ἐφάτην
γοῦν
τὴν
τέχνην
|
σφῶν |
εἶναι
τὴν
νεωστὶ
ηὑρημένην
ἀγαθοὺς |
| [278] |
ἀρετῆς
ἐπιμεληθῆναι.
Πρότερον
δ'
ἐγὼ
|
σφῷν |
ἐνδείξομαι
οἷον
αὐτὸ
ὑπολαμβάνω
καὶ |
| [273] |
μάχεσθαι,
καὶ
ταῦτα
ἔλεγον
περὶ
|
σφῷν· |
ὅτε
γὰρ
τὸ
πρότερον
ἐπεδημησάτην, |
| [304] |
~(Τοῦτο
μὲν
οὖν
τοῦ
πράγματος
|
σφῶν |
τὸ
σοφὸν
πρὸς
μὲν
τὸ |
| [278] |
~ὅταν
τις
ἐξ
ἀρχῆς
μηδεμίαν
|
ἔχων |
ἐπιστήμην
περὶ
πράγματός
(τινος
ἔπειτα |
| [281] |
καὶ
πολλὰ
πράττων
νοῦν
μὴ
|
ἔχων, |
ἢ
μᾶλλον
ὀλίγα
νοῦν
ἔχων; |
| [278] |
δὲ
ταὐτὸν
τοῦτο
καὶ
ἐπειδὰν
|
ἔχων |
ἤδη
τὴν
ἐπιστήμην
ταύτῃ
τῇ |
| [295] |
ἐπίστασαι
διαλέγεσθαι
ἢ
ἐγώ,
τέχνην
|
ἔχων |
ἰδιώτου
ἀνθρώπου.
Ἐρώτα
οὖν
πάλιν |
| [295] |
ἃ
ἂν
ἀεὶ
ὑπολαμβάνῃς,
ὅτι
|
ἔχων |
φλυαρεῖς
καὶ
ἀρχαιότερος
εἶ
τοῦ |
| [281] |
ἔχων,
ἢ
μᾶλλον
ὀλίγα
νοῦν
|
ἔχων; |
Ὧδε
δὲ
σκόπει·
οὐκ
ἐλάττω |
| [303] |
καὶ
τῷ
Κτησίππῳ
τὸν
νοῦν
|
προσέχων |
ὡς
ταχὺ
ὑμᾶς
ἐκ
τοῦ |
| [293] |
τοι
μετὰ
σοῦ
ὁτιοῦν
ἂν
|
πάσχων |
καὶ
μετὰ
Διονυσοδώρου
τοῦδε,
φίλης |
| [302] |
Ὁμολογῶ.
Καὶ
ὅς,
εἰρωνικῶς
πάνυ
|
ἐπισχὼν |
ὥς
τι
μέγα
σκοπούμενος,
εἰπέ |
| [302] |
Ζῷα,
ἔφην.
Τῶν
δέ
γε
|
ζῴων, |
ἔφη,
ὡμολόγηκας
ταῦτ'
εἶναι
σά, |
| [298] |
ἵππων
καὶ
τῶν
ἄλλων
πάντων
|
ζῴων; |
(Πάντων,
ἔφη.
Ἦ
καὶ
μήτηρ |
| [302] |
(Ναί,
ἔφην.
Ὁμολογεῖς
οὖν
τῶν
|
ζῴων |
ταῦτα
μόνα
εἶναι
σά,
περὶ |
