| Pages |
|---|
| [291] |
τέχνῃ
ἥ
τε
στρατηγικὴ
καὶ
|
αἱ |
ἄλλαι
παραδιδόναι
ἄρχειν
τῶν
ἔργων |
| [291] |
ἑκάστην
τῶν
ἐπιστημῶν
αὐτίκα
λήψεσθαι,
|
αἱ |
δ'
ἀεὶ
ὑπεξέφευγον.
Τὰ
μὲν |
| [294] |
θαυμαστὸν
λέγεις
καὶ
ἀγαθὸν
μέγα
|
πεφάνθαι. |
Μῶν
καὶ
οἱ
ἄλλοι
πάντες |
| [287] |
οὐ
δεῖ;
Λαλεῖς,
ἔφη,
ἀμελήσας
|
ἀποκρίνασθαι· |
ἀλλ'
ὠγαθέ,
πείθου
καὶ
ἀποκρίνου, |
| [287] |
χρῆσθαι·
ἐπεὶ
ἀπόκριναι.
Πρὶν
σὲ
|
ἀποκρίνασθαι, |
ἦν
δ'
ἐγώ,
ὦ
Διονυσόδωρε; |
| [287] |
λόγους,
καὶ
οἶσθα
(ὅτε
δεῖ
|
ἀποκρίνασθαι |
καὶ
ὅτε
μή;
Καὶ
νῦν |
| [297] |
ὦ
Διονυσόδωρε,
ἦν
δ'
ἐγώ,
|
ἀποκρίνασθαί |
σοι.
Οὐ
γὰρ
μὴ
ἀνῇς |
| [275] |
διαλέγονται,
ὥστε
ἐπιεικῶς
θαρρεῖ
τὸ
|
ἀποκρίνασθαι. |
Τὰ
δὴ
μετὰ
ταῦτα,
ὦ |
| [275] |
Οὐ
γὰρ
σμικρὸν
τὸ
ἔργον
|
δύνασθαι |
ἀναλαβεῖν
διεξιόντα
σοφίαν
ἀμήχανον
ὅσην· |
| [272] |
τάχα
με
οὐκ
ἂν
ἐθέλοιεν
|
προσδέξασθαι. |
Ἐγὼ
δ'
ὦ
Κρίτων,
ἐκεῖσε |
| [288] |
ἐστίν.
Ἀλλ'
οὐκ
ἐθέλετον
ἡμῖν
|
ἐπιδείξασθαι |
σπουδάζοντε,
ἀλλὰ
τὸν
Πρωτέα
μιμεῖσθον |
| [274] |
καὶ
ἐκέλευον
αὐτὼ
κοινῇ
πάντες
|
ἐπιδείξασθαι |
τὴν
δύναμιν
τῆς
σοφίας.
Εἶπον |
| [278] |
ὃ
ὑπέσχοντο
ἀποδῶσιν.
Ἐφάτην
γὰρ
|
ἐπιδείξασθαι |
τὴν
προτρεπτικὴν
σοφίαν·
νῦν
δέ, |
| [274] |
τῆς
θέας
βουλόμενός
τε
οὖν
|
θεάσασθαι |
ὁ
Κτήσιππος
τὰ
παιδικὰ
καὶ |
| [272] |
σοι
πειράσομαι
ἐξ
ἀρχῆς
ἅπαντα
|
διηγήσασθαι. |
(Κατὰ
θεὸν
γάρ
τινα
ἔτυχον |
| [288] |
μοι
δοκῶ
καὶ
αὐτὸς
πάλιν
|
ὑφηγήσασθαι |
οἵω
προσεύχομαι
αὐτὼ
φανῆναί
μοι· |
| [287] |
καὶ
τούτῳ
τῷ
τελευταίῳ
παγχάλεπον
|
χρήσασθαί |
ἐστιν,
ᾧ
λέγεις.
Τὸ
γὰρ |
| [306] |
ἀπορίᾳ
εἰμὶ
τί
δεῖ
αὐτοῖς
|
χρήσασθαι. |
Ὁ
μὲν
οὖν
νεώτερος
ἔτι |
| [305] |
μεμφόμενος
τὴν
φιλοσοφίαν;
πότερον
τῶν
|
ἀγωνίσασθαι |
δεινῶν
ἐν
τοῖς
δικαστηρίοις,
ῥήτωρ |
| [272] |
τοῖς
δικαστηρίοις
μάχην
κρατίστω
καὶ
|
ἀγωνίσασθαι |
καὶ
ἄλλον
διδάξαι
λέγειν
τε |
| [276] |
Κλεινίας
ἔτυχεν
ἀποκρινάμενος,
~ὥστε
οὐδὲ
|
παρακελεύσασθαί |
μοι
ἐξεγένετο
(εὐλαβηθῆναι
τῷ
μειρακίῳ, |
| [290] |
ἐστὶν
ἢ
ὅσον
θηρεῦσαι
καὶ
|
χειρώσασθαι· |
ἐπειδὰν
δὲ
χειρώσωνται
τοῦτο
ὃ |
| [282] |
πότερον
πᾶσαν
ἐπιστήμην
δεῖ
αὐτὸν
|
κτᾶσθαι, |
ἢ
ἔστι
τις
μία
ἣν |
| [296] |
μοι
ἀπόκριναι·
δύναιο
ἂν
ἅπαντα
|
ἐπίστασθαι, |
εἰ
μὴ
πάντα
ἐπίσταιο;
Τέρας |
| [296] |
ὅτι
βούλει·
ἅπαντα
γὰρ
ὁμολογεῖς
|
ἐπίστασθαι. |
Ἒοικα,
ἔφην
ἐγώ,
ἐπειδήπερ
γε |
| [293] |
οὐκ
ἀνάγκη
σε
ἔχει
πάντα
|
ἐπίστασθαι |
ἐπιστήμονά
γε
ὄντα;
Μὰ
Δί' |
| [296] |
τὰ
δὲ
τοιάδε
πῶς
φῶ
|
ἐπίστασθαι, |
Εὐθύδημε,
ὡς
οἱ
ἀγαθοὶ
ἄνδρες |
| [277] |
Ὡμολόγει
ὁ
Κλεινίας.
Τὸ
δ'
|
ἐπίστασθαι, |
ἦ
δ'
ὅς,
ἄλλο
τι |
| [294] |
ἠθελέτην,
ἀλλ'
ὡμολογησάτην
πάντα
χρήματα
|
ἐπίστασθαι, |
καθ'
ἓν
ἕκαστον
ἐρωτώμενοι
ὑπὸ |
| [296] |
ὅπως
βούλει·
ἀεὶ
γὰρ
ὡμολόγηκας
|
ἐπίστασθαι |
καὶ
ἅμα
πάντα.
Δῆλον
οὖν |
| [277] |
ἐστίν;
Συνέφη.
Τὸ
ἄρα
μὴ
|
ἐπίστασθαι |
(μήπω
ἔχειν
ἐπιστήμην
ἐστίν;
Ὡμολόγει |
| [289] |
(ὥστε
ἀθανάτους
ποιεῖν,
ἄνευ
τοῦ
|
ἐπίστασθαι |
τῇ
ἀθανασίᾳ
χρῆσθαι
οὐδὲ
ταύτης |
| [296] |
ἐπίσταμαι.
Οὐκοῦν
καὶ
ἀεὶ
ὡμολόγηκας
|
ἐπίστασθαι |
τούτῳ
ᾧ
ἐπίστασαι,
εἴτε
ὅταν |
| [289] |
τό
τε
ποιεῖν
καὶ
τὸ
|
ἐπίστασθαι |
χρῆσθαι
τούτῳ
ὃ
ἂν
ποιῇ. |
| [279] |
τἆλλα
κατὰ
τὸ
σῶμα
ἱκανῶς
|
παρεσκευάσθαι; |
Συνεδόκει.
Ἀλλὰ
μὴν
εὐγένειαί
γε |
| [304] |
μαθηταῖς
συμβουλεύσετε,
μηδέποτε
μηδενὶ
ἀνθρώπων
|
διαλέγεσθαι |
ἀλλ'
ἢ
ὑμῖν
τε
καὶ |
| [295] |
γὰρ
πάντως
που
κάλλιον
ἐπίστασαι
|
διαλέγεσθαι |
ἢ
ἐγώ,
τέχνην
ἔχων
ἰδιώτου |
| [304] |
παραδιδόναι
καλόν,
ἐναντίον
δ'
ἀνθρώπων
|
διαλέγεσθαι |
οὐκ
ἐπιτήδειον,
ἀλλ'
ἄν
γέ |
| [301] |
προσήκει
ἀπεργάζεσθαι,
καὶ
ὑμεῖς
τὸ
|
διαλέγεσθαι |
παγκάλως
ἀπεργάζεσθαι.
Οἶσθα
οὖν,
ἔφη, |
| [284] |
ψυχρῶς
λέγουσί
τε
καὶ
φασὶν
|
διαλέγεσθαι. |
Σὺ
μέν,
ἔφη
ὁ
Διονυσόδωρος, |
| [305] |
ἄλλος
ψέγει·
τὸ
μέντοι
ἐθέλειν
|
διαλέγεσθαι |
τοιούτοις
ἐναντίον
πολλῶν
ἀνθρώπων
ὀρθῶς |
| [287] |
~(Ὅρα
δέ·
εἰ
γὰρ
μήτε
|
ψεύδεσθαι |
ἔστιν
μήτε
ψευδῆ
δοξάζειν
μήτε |
| [283] |
δοκεῖ
σοι
οἷόν
τ'
εἶναι
|
ψεύδεσθαι; |
Νὴ
Δία,
ἔφη,
εἰ
μὴ |
| [286] |
εἴη
ἀμαθία,
εἴπερ
εἴη,
τὸ
|
ψεύδεσθαι |
τῶν
πραγμάτων;
Πάνυ
γε,
ἔφη. |
| [301] |
οἱ
δημιουργοὶ
οἷς
ἕκαστα
προσήκει
|
ἀπεργάζεσθαι, |
καὶ
ὑμεῖς
τὸ
διαλέγεσθαι
παγκάλως |
| [301] |
καὶ
ὑμεῖς
τὸ
διαλέγεσθαι
παγκάλως
|
ἀπεργάζεσθαι. |
Οἶσθα
οὖν,
ἔφη,
ὅτι
προσήκει |
| [282] |
παντὸς
τρόπου
ἅπαντα
ἄνδρα
τοῦτο
|
παρασκευάζεσθαι, |
ὅπως
ὡς
σοφώτατος
ἔσται·
ἢ |
| [304] |
προσήκει
ἀκοῦσαι,
ὅτι
οὐδὲ
τοῦ
|
χρηματίζεσθαί |
φατον
διακωλύειν
οὐδέν
μὴ
οὐ |
| [274] |
μήπω
πεπεισμένον
διὰ
τὸ
μὴ
|
οἴεσθαι |
ὅλως
τὸ
πρᾶγμα
τὴν
ἀρετὴν |
| [283] |
γένωμαι.
Τί
οὖν;
ἔφη·
φατὲ
|
βούλεσθαι |
αὐτὸν
σοφὸν
γενέσθαι;
Πάνυ
μὲν |
| [283] |
ἀλαζών.
Ὑμεῖς
δέ,
(ἔφη,
βούλεσθε
|
γενέσθαι |
αὐτὸν
σοφόν,
ἀμαθῆ
δὲ
μὴ |
| [282] |
νεανίσκον
σοφόν
τε
καὶ
ἀγαθὸν
|
γενέσθαι. |
~(Ἐγὼ
μὲν
οὖν
ταῦτα
εἶπον, |
| [301] |
αὕτη
παραγενήσεται
ὥστε
μοι
οἰκεία
|
γενέσθαι; |
Ἐπιγνοίης
ἂν
αὐτήν,
ὦ
Σώκρατες, |
| [275] |
τυγχάνομεν
ἐπιθυμοῦντες
ὡς
βέλτιστον
αὐτὸν
|
γενέσθαι. |
Ἒστι
δὲ
οὗτος
Ἀξιόχου
μὲν |
| [282] |
τῶν
καλῶν
ὑπηρετημάτων,
προθυμούμενον
σοφὸν
|
γενέσθαι· |
ἢ
οὐ
δοκεῖ
σοι,
ἔφην |
| [296] |
καὶ
πρὶν
οὐρανὸν
καὶ
γῆν
|
γενέσθαι, |
ἠπίστω
ἅπαντα,
εἴπερ
ἀεὶ
ἐπίστασαι. |
| [296] |
ὅτ'
ἐφύου·
καὶ
πρὶν
αὐτὸς
|
γενέσθαι, |
καὶ
πρὶν
οὐρανὸν
καὶ
γῆν |
| [283] |
μὲν
οὐκ
ἔστιν,
βούλεσθε
αὐτὸν
|
γενέσθαι, |
ὃς
δ'
ἔστι
νῦν,
μηκέτι |
| [283] |
ἔφη·
φατὲ
βούλεσθαι
αὐτὸν
σοφὸν
|
γενέσθαι; |
Πάνυ
μὲν
οὖν.
Νῦν
δέ, |
| [283] |
ἐπιθυμεῖν
τόνδε
τὸν
νεανίσκον
σοφὸν
|
γενέσθαι, |
πότερον
παίζετε
ταῦτα
λέγοντες
ἢ |
| [295] |
ὅτι
ἐρωτᾷς,
κελεύεις
με
ὅμως
|
ἀποκρίνεσθαι, |
ἀλλὰ
μὴ
ἐπανερέσθαι;
(Ὑπολαμβάνεις
γὰρ |
| [295] |
Ἁλλ'
ἤν,
ἔφη,
ἐθελήσῃς
μοι
|
ἀποκρίνεσθαι, |
ἐγὼ
ἐπιδείξω
καὶ
σὲ
ταῦτα |
| [297] |
ὁ
Διονυσόδωρος,
καὶ
οὐκ
ἐθέλεις
|
ἀποκρίνεσθαι. |
Εἰκότως
γ'
εἶπον
ἐγώ·
ἥττων |
| [275] |
(Σώκρατες,
ἔφη,
ἐὰν
μόνον
ἐθέλῃ
|
ἀποκρίνεσθαι |
ὁ
νεανίσκος.
Ἀλλὰ
μὲν
δή, |
| [294] |
Κρίτων,
ὑπ'
ἀπιστίας
ἠναγκάσθην
τελευτῶν
|
ἐρέσθαι |
(τὸν
Εὐθύδημον)
εἰ
(καὶ
ὀρχεῖσθαι |
| [295] |
με
ὅμως
ἀποκρίνεσθαι,
ἀλλὰ
μὴ
|
ἐπανερέσθαι; |
(Ὑπολαμβάνεις
γὰρ
δήπου
τι,
ἔφη, |
| [285] |
ἐθέλωσι
διδόναι,
καὶ
μὴ
ὀνόματι
|
διαφέρεσθαι. |
Εἰ
γὰρ
ἐπίστανται
οὕτως
ἐξολλύναι |
| [289] |
τι
δεῖ
τοῖς
πρόσθεν
ὡμολογημένοις
|
τεκμαίρεσθαι. |
Συνεδόκει
ἡμῖν
πάντα
ταῦτα.
Τοιαύτης |
| [280] |
τοιαῦτα
ἀγαθὰ
τὸν
μέλλοντα
εὐδαίμονα
|
ἔσεσθαι, |
ἀλλὰ
καὶ
χρῆσθαι
αὐτοῖς·
ἢ |
| [273] |
δεῖ
τὸν
μέλλοντα
ἀγαθὸν
στρατηγὸν
|
ἔσεσθαι, |
τάς
τε
τάξεις
καὶ
τὰς |
| [278] |
οἱ
τὰ
σκολύθρια
τῶν
μελλόντων
|
καθιζήσεσθαι |
ὑποσπῶντες
χαίρουσι
(καὶ
γελῶσιν,
ἐπειδὰν |
| [289] |
Καίτοι
ἐγὼ
ᾤμην
ἐνταῦθά
που
|
φανήσεσθαι |
(τὴν
ἐπιστήμην
ἣν
δὴ
πάλαι |
| [305] |
πᾶσιν
τὰ
νικητήρια
εἰς
δόξαν
|
οἴσεσθαι |
σοφίας
πέρι.
Εἶναι
μὲν
γὰρ |
| [286] |
τὴν
ἀλήθειαν
παρὰ
σοῦ
κάλλιστα
|
πεύσεσθαι. |
Ἄλλο
τι
ψευδῆ
λέγειν
οὐκ |
| [294] |
ὑμῖν
καὶ
τἆλλα.
(Ἡγουμένω
οὖν
|
σκώπτεσθαι |
οὐκ
ἠθελέτην,
ἀλλ'
ὡμολογησάτην
πάντα |
| [305] |
ἀποληφθῶσιν,
ὑπὸ
τῶν
ἀμφὶ
Εὐθύδημον
|
κολούεσθαι. |
Σοφοὶ
δὲ
ἡγοῦνται
εἶναι
πάνυ |
| [272] |
ἄλλον
διδάξαι
λέγειν
τε
καὶ
|
συγγράφεσθαι |
λόγους
οἵους
εἰς
τὰ
δικαστήρια. |
| [305] |
πολλῶν
ἀνθρώπων
ὀρθῶς
μοι
ἐδόκει
|
μέμφεσθαι. |
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Ὦ
Κρίτων,
θαυμάσιοί
εἰσιν |
| [273] |
στρατοπέδων
καὶ
(ὅσα)
ἐν
ὅπλοις
|
μάχεσθαι |
(διδακτέον)
οἵω
τε
δὲ
καὶ |
| [272] |
γὰρ
αὐτώ
τε
σοφὼ
πάνυ
|
μάχεσθαι |
καὶ
(ἄλλον,
ὃς
ἂν
διδῷ |
| [273] |
τοῦτο
δεινοῖν
ὄντοιν,
ἐν
ὅπλοις
|
μάχεσθαι, |
καὶ
ταῦτα
ἔλεγον
περὶ
σφῷν· |
| [272] |
δεινὼ
γεγόνατον
ἐν
τοῖς
λόγοις
|
μάχεσθαί |
τε
καὶ
ἐξελέγχειν
(τὸ
ἀεὶ |
| [271] |
τῷ
σώματι
μόνον
οἵω
τε
|
μάχεσθαι, |
τούτω
δὲ
πρῶτον
μὲν
τῷ |
| [297] |
τε
ἦν
τῇ
τε
ὕδρᾳ
|
διαμάχεσθαι, |
σοφιστρίᾳ
οὔσῃ
καὶ
διὰ
τὴν |
| [285] |
χρῆναι
ἡμᾶς
παρὰ
τῶν
ξένων
|
δέχεσθαι |
ἃ
λέγουσιν,
ἐὰν
ἐθέλωσι
διδόναι, |
| [301] |
λέγεις·
ἀπὸ
σοῦ
γὰρ
δεῖ
|
ἄρχεσθαι, |
τελευτᾶν
δ'
εἰς
Εὐθύδημον
τόνδε. |
| [291] |
ᾠόμεθα
ἑκάστην
τῶν
ἐπιστημῶν
αὐτίκα
|
λήψεσθαι, |
αἱ
δ'
ἀεὶ
ὑπεξέφευγον.
Τὰ |
| [291] |
ἰαμβεῖον
μόνη
ἐν
τῇ
πρύμνῃ
|
καθῆσθαι |
τῆς
πόλεως,
πάντα
κυβερνῶσα
καὶ |
| [300] |
μοι
δοκεῖς,
Εὐθύδημε,
οὐ
καθεύδων
|
ἐπικεκοιμῆσθαι |
καί,
οἷόν
τε
λέγοντα
μηδὲν |
| [307] |
~(ὥς
γε
πρὸς
σὲ
τἀληθῆ
|
εἰρῆσθαι· |
ὥστε
οὐκ
ἔχω
ὅπως
προτρέπω |
| [288] |
ὑπὸ
τῆς
ὑμετέρας
πω
τέχνης
|
ἐξηυρῆσθαι, |
καὶ
ταῦτα
οὑτωσὶ
θαυμαστῆς
οὔσης |
| [290] |
ἂν
θηρεύωνται,
οὐ
δύνανται
τούτῳ
|
χρῆσθαι, |
ἀλλ'
οἱ
μὲν
κυνηγέται
καὶ |
| [290] |
τὰ
ὄντα
ἀνευρίσκουσιν
ἅτε
οὖν
|
χρῆσθαι |
αὐτοὶ
αὐτοῖς
οὐκ
ἐπιστάμενοι,
ἀλλὰ |
| [280] |
τε
κεκτῆσθαι
τἀγαθὰ
καὶ
τὸ
|
χρῆσθαι |
αὐτοῖς;
Ἔμοιγε
δοκεῖ.
Πότερον,
ἦν |
| [280] |
μέλλοντα
εὐδαίμονα
ἔσεσθαι,
ἀλλὰ
καὶ
|
χρῆσθαι |
αὐτοῖς·
ἢ
οὐδὲν
ὄφελος
τῆς |
| [289] |
οὐδεμιᾶς,
ἥτις
ποιεῖν
τι
ἐπίσταται,
|
χρῆσθαι |
δὲ
μὴ
ᾧ
ἂν
ποιήσῃ· |
| [287] |
ἔφη,
(τούτῳ
τῷ
πάνυ
χαλεπὸν
|
χρῆσθαι· |
ἐπεὶ
ἀπόκριναι.
Πρὶν
σὲ
ἀποκρίνασθαι, |
| [281] |
τὸ
ὀρθῶς
πᾶσι
τοῖς
τοιούτοις
|
χρῆσθαι |
ἐπιστήμη
(ἦν
ἡγουμένη
καὶ
κατορθοῦσα |
| [289] |
εἴη.
Εἰ
γὰρ
μὴ
καὶ
|
χρῆσθαι |
ἐπιστησόμεθα
τῷ
χρυσίῳ,
οὐδὲν
ὄφελος |
| [281] |
τί
ἐστιν
τὸ
ἀπεργαζόμενον
ὀρθῶς
|
χρῆσθαι |
ἢ
ἐπιστήμη
ἡ
τεκτονική;
Οὐ |
| [289] |
ποιεῖν
τέχνη
καὶ
ἡ
τοῦ
|
χρῆσθαι. |
Ἱκανόν
μοι
δοκεῖς,
ἔφην
ἐγώ, |
| [290] |
ἢ
θηρευσαμένη
αὐτὴ
καὶ
ἐπιστήσεται
|
χρῆσθαι, |
καὶ
ἡ
τοιαύτη
ποιήσει
ἡμᾶς |
| [289] |
ἀλλὰ
καὶ
ἐνταῦθα
ἄλλοι
δυνατοὶ
|
χρῆσθαι |
οἷς
ἐκεῖνοι
ἠργάσαντο,
οἱ
λογοποιεῖν |
| [302] |
ἄρξῃς
καὶ
ἐξῇ
(σοι
αὐτοῖς
|
χρῆσθαι |
ὅτι
ἂν
βούλῃ;
Οἷον
βοῦς |
| [289] |
ἄνευ
τοῦ
ἐπίστασθαι
τῇ
ἀθανασίᾳ
|
χρῆσθαι |
οὐδὲ
ταύτης
ἔοικεν
ὄφελος
οὐδέν, |
| [291] |
δημιουργοί
εἰσιν,
ὡς
μόνῃ
ἐπισταμένῃ
|
χρῆσθαι. |
Σαφῶς
οὖν
ἐδόκει
ἡμῖν
αὕτη |
| [282] |
δὲ
τοιοῦτοι
γιγνόμενοι
ἐκ
τοῦ
|
χρῆσθαί |
τε
τοῖς
πράγμασιν
καὶ
ὀρθῶς |
| [282] |
τε
τοῖς
πράγμασιν
καὶ
ὀρθῶς
|
χρῆσθαι, |
τὴν
δὲ
ὀρθότητα
καὶ
εὐτυχίαν |
| [290] |
ἀνδράσιν
αὐτοὶ
γὰρ
οὐκ
ἐπίστανται
|
χρῆσθαι |
τούτοις
ἃ
ἐθήρευσαν
ὥσπερ
οἶμαι |
| [289] |
τε
ποιεῖν
καὶ
τὸ
ἐπίστασθαι
|
χρῆσθαι |
τούτῳ
ὃ
ἂν
ποιῇ.
Φαίνεται, |
| [289] |
οἷς
αὐτοὶ
ποιοῦσιν,
οὐκ
ἐπίστανται
|
χρῆσθαι, |
ὥσπερ
οἱ
λυροποιοὶ
ταῖς
λύραις, |
| [303] |
ἢ
ἄλλ'
ὅτι
ἂν
βούλῃ
|
χρῆσθαι |
ὥσπερ
τοῖς
ἄλλοις
ζῴοις;
Ἐγὼ |
| [290] |
μόνον,
παραδιδόασι
δήπου
τοῖς
διαλεκτικοῖς
|
καταχρῆσθαι |
αὐτῶν
τοῖς
εὑρήμασιν,
ὅσοι
γε |
| [280] |
ἔφην,
ὡς
ἔοικεν,
μὴ
μόνον
|
κεκτῆσθαι |
τὰ
τοιαῦτα
ἀγαθὰ
τὸν
μέλλοντα |
| [280] |
εὐδαίμονα
ποιῆσαί
τινα,
τό
τε
|
κεκτῆσθαι |
τἀγαθὰ
καὶ
τὸ
χρῆσθαι
αὐτοῖς; |
| [280] |
κεκτημένοι
εἶεν
πάντα
ἃ
δεῖ
|
κεκτῆσθαι |
τὸν
δημιουργόν;
Οἷον
τέκτων,
εἰ |
| [272] |
ἔχω
καὶ
παραμύθιον
τοῦ
μὴ
|
φοβεῖσθαι. |
Αὐτὼ
γὰρ
τούτω,
ὡς
ἔπος |
| [306] |
τῆς
ἐπιθυμίας
καὶ
μὴ
χαλεπαίνειν,
|
ἡγεῖσθαι |
μέντοι
τοιούτους
εἶναι
οἷοί
εἰσιν· |
| [290] |
οὔτε
ἄλλου
οὐδενὸς
ἔτ'
ἀνθρώπου
|
δεῖσθαι |
εἰς
παιδείαν.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Ἀλλ'
ἄρα, |
| [280] |
παρούσης,
ᾧ
ἂν
παρῇ,
μηδὲν
|
προσδεῖσθαι |
εὐτυχίας·
ἐπειδὴ
δὲ
τοῦτο
συνωμολογησάμεθα, |
| [275] |
διηγήσεως
μούσας
τε
καὶ
Μνημοσύνην
|
ἐπικαλεῖσθαι. |
Ἢρξατο
δ'
οὖν
ἐνθένδε
ποθὲν |
| [275] |
ὡς
χρὴ
φιλοσοφεῖν
καὶ
ἀρετῆς
|
ἐπιμελεῖσθαι, |
καὶ
χαριεῖσθον
ἐμοί
τε
καὶ |
| [301] |
τοῖν
ἀνδροῖν
τὴν
σοφίαν
ἐπεχείρουν
|
μιμεῖσθαι, |
ἅτε
ἐπιθυμῶν
αὐτῆς.
Πῶς
γὰρ |
| [303] |
ταχὺ
ὑμᾶς
ἐκ
τοῦ
παραχρῆμα
|
μιμεῖσθαι |
οἷός
τε
ἦν.
~(Τοῦτο
μὲν |
| [288] |
οἶμαι
γάρ
τι
αὐτοῖν
πάγκαλον
|
φανεῖσθαι, |
ἐπειδὰν
ἄρξωνται
σπουδάζειν.
Ἀλλὰ
δεώμεθα |
| [294] |
γε
κυβιστᾶν
καὶ
ἐπὶ
τροχοῦ
|
δινεῖσθαι |
τηλικοῦτος
ὤν,
οὕτω
πόρρω
σοφίας |
| [285] |
ὦ
γενναῖε
Διονυσόδωρε,
μὴ
κάλει
|
λοιδορεῖσθαι· |
ἕτερον
γάρ
τί
ἐστι
τὸ |
| [285] |
ἕτερον
γάρ
τί
ἐστι
τὸ
|
λοιδορεῖσθαι. |
Καὶ
Διονυσόδωρος,
ὡς
ὄντος,
ἔφη, |
| [294] |
ἐρέσθαι
(τὸν
Εὐθύδημον)
εἰ
(καὶ
|
ὀρχεῖσθαι |
ἐπίσταιτο
ὁ
Διονυσόδωρος·
ὁ
δέ, |
| [303] |
θεούς,
ἆρα
ἔξεστί
σοι
αὐτοὺς
|
ἀποδόσθαι |
ἢ
δοῦναι
ἢ
ἄλλ'
ὅτι |
| [302] |
εἶναι,
ἅ
σοι
ἐξείη
καὶ
|
ἀποδόσθαι |
καὶ
δοῦναι
καὶ
θῦσαι
ὅτῳ |
| [302] |
σοι
ἐξῇ
καὶ
δοῦναι
καὶ
|
ἀποδόσθαι |
καὶ
θῦσαι
δὴ
θεῷ
ὅτῳ |
| [305] |
δὲ
ὄντες
κινδύνων
καὶ
ἀγώνων
|
καρποῦσθαι |
τὴν
σοφίαν.
(ΚΡΙΤΩΝ)
Τί
οὖν; |
| [300] |
ὁρῶσιν,
ἔφη
ὁ
Εὐθύδημος,
καὶ
|
Σκύθαι |
τε
καὶ
οἱ
ἄλλοι
ἄνθρωποι |
| [279] |
ἱκανῶς
παρεσκευάσθαι;
Συνεδόκει.
Ἀλλὰ
μὴν
|
εὐγένειαί |
γε
καὶ
δυνάμεις
καὶ
τιμαὶ |
| [280] |
τις
κεκτημένος
εἴη
πλοῦτόν
τε
|
καὶ |
ἃ
νυνδὴ
ἐλέγομεν
πάντα
τὰ |
| [282] |
ἣν
δεῖ
λαβόντα
εὐδαιμονεῖν
τε
|
καὶ |
ἀγαθὸν
ἄνδρα
εἶναι,
καὶ
τίς |
| [282] |
τόνδε
τὸν
νεανίσκον
σοφόν
τε
|
καὶ |
ἀγαθὸν
γενέσθαι.
~(Ἐγὼ
μὲν
οὖν |
| [302] |
ἱερὰ
μήτε
ἄλλο
μηδὲν
καλὸν
|
καὶ |
ἀγαθόν.
Ἔα,
ἦν
δ'
ἐγώ, |
| [294] |
ἔφην
ἐγώ,
ὡς
θαυμαστὸν
λέγεις
|
καὶ |
ἀγαθὸν
μέγα
πεφάνθαι.
Μῶν
καὶ |
| [271] |
οὗτος
δὲ
προφερὴς
καὶ
καλὸς
|
καὶ |
ἀγαθὸς
τὴν
ὄψιν.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Εὐθύδημος |
| [306] |
μετέχοντα,
ὅσα
μὲν
ἐκ
κακοῦ
|
καὶ |
ἀγαθοῦ,
τοῦ
μὲν
βελτίω,
τοῦ |
| [292] |
βασιλικὴ
σοφοὺς
ποιεῖ
τοὺς
ἀνθρώπους
|
καὶ |
ἀγαθούς;
(ΚΡΙΤΩΝ)
Τί
γὰρ
κωλύει, |
| [284] |
Συνεχώρει.
Τοὺς
δὲ
καλούς
τε
|
καὶ |
ἀγαθοὺς
ὁμολογεῖς
λέγειν
ὡς
ἔχει |
| [272] |
ἐν
τοῖς
δικαστηρίοις
μάχην
κρατίστω
|
καὶ |
ἀγωνίσασθαι
καὶ
ἄλλον
διδάξαι
λέγειν |
| [305] |
ἔδει,
ἐκτὸς
δὲ
ὄντες
κινδύνων
|
καὶ |
ἀγώνων
καρποῦσθαι
τὴν
σοφίαν.
(ΚΡΙΤΩΝ) |
| [294] |
μόνον
ἐπίστασθον
ἢ
καὶ
ἀεί;
|
Καὶ |
ἀεί,
ἔφη.
Καὶ
ὅτε
παιδία |
| [294] |
πάντα
νῦν
μόνον
ἐπίστασθον
ἢ
|
καὶ |
ἀεί;
Καὶ
ἀεί,
ἔφη.
Καὶ |
| [295] |
τοῦτο
ἐπιδείξεις
ὡς
πάντα
ἐπίσταμαι
|
καὶ |
ἀεί,
τί
μεῖζον
ἕρμαιον
αὐτοῦ |
| [296] |
ἐπίσταμαι,
πάντα
δὲ
ἐπίσταμαι.
Οὐκοῦν
|
καὶ |
ἀεὶ
ὡμολόγηκας
ἐπίστασθαι
τούτῳ
ᾧ |
| [302] |
ἔοικεν,
Ἀπόλλων
τε
καὶ
Ζεὺς
|
καὶ |
Ἀθηνᾶ.
Πάνυ,
ἦν
δ'
ἐγώ. |
| [302] |
καλεῖται,
ἕρκειος
δὲ
καὶ
φράτριος,
|
καὶ |
Ἀθηναία
φρατρία.
Ἀλλ'
ἀρκεῖ
γ' |
| [291] |
τῇ
τέχνῃ
ἥ
τε
στρατηγικὴ
|
καὶ |
αἱ
ἄλλαι
παραδιδόναι
ἄρχειν
τῶν |
| [281] |
ἢ
(ταχύς,
καὶ
ἀμβλὺ
ὁρῶν
|
καὶ |
ἀκούων
μᾶλλον
ἢ
ὀξύ;
Πάντα |
| [304] |
τόνδε
παραδέξεσθον.
Ταῦτα,
ὦ
Κρίτων,
|
καὶ |
ἄλλα
ἄττα
ἔτι
βραχέα
διαλεχθέντες |
| [303] |
χρόνῳ
ἐξείργασθον.
Πολλὰ
μὲν
οὖν
|
καὶ |
ἄλλα
οἱ
λόγοι
ὑμῶν
καλὰ |
| [273] |
μὲν
ἐπιστάντε
διελεγέσθην
ἀλλήλοιν,
ἄλλην
|
καὶ |
ἄλλην
ἀποβλέποντε
εἰς
ἡμᾶς
καὶ |
| [273] |
αὐτοῦ
ἐρασταὶ
πάνυ
πολλοί
τε
|
καὶ |
ἄλλοι
καὶ
Κτήσιππος,
νεανίσκος
τις |
| [273] |
τ'
Εὐθύδημος
καὶ
ὁ
Διονυσόδωρος
|
καὶ |
ἄλλοι
μαθηταὶ
ἅμα
αὖ
πολλοὶ |
| [272] |
δικαστηρίοις
μάχην
κρατίστω
καὶ
ἀγωνίσασθαι
|
καὶ |
ἄλλον
διδάξαι
λέγειν
τε
καὶ |
| [272] |
ἐν
ὀλίγῳ
χρόνῳ
ποιῆσαι
ἂν
|
καὶ |
ἄλλον
ὁντινοῦν
τὰ
αὐτὰ
ταῦτα |
| [272] |
αὐτώ
τε
σοφὼ
πάνυ
μάχεσθαι
|
καὶ |
(ἄλλον,
ὃς
ἂν
διδῷ
μισθόν, |
| [302] |
καλόν
τι
ἀνακύψοιτο
τῶν
ἐρωτημάτων,
|
καὶ |
ἅμα
βουλόμενος
ὅτι
τάχιστ'
ἀκοῦσαι) |
| [296] |
βούλει·
ἀεὶ
γὰρ
ὡμολόγηκας
ἐπίστασθαι
|
καὶ |
ἅμα
πάντα.
Δῆλον
οὖν
ὅτι |
| [274] |
θεάσασθαι
ὁ
Κτήσιππος
τὰ
παιδικὰ
|
καὶ |
ἅμα
φιλήκοος
ὢν
ἀναπηδήσας
πρῶτος |
| [281] |
Καὶ
βραδὺς
μᾶλλον
ἢ
(ταχύς,
|
καὶ |
ἀμβλὺ
ὁρῶν
καὶ
ἀκούων
μᾶλλον |
| [300] |
πάντα
σιγᾷ
ἢ
λέγει;
(Οὐδέτερα
|
καὶ |
ἀμφότερα,
ἔφη
ὑφαρπάσας
ὁ
Διονυσόδωρος· |
| [306] |
ὅσα
μεταξύ
τινοιν
δυοῖν
ἐστιν
|
καὶ |
ἀμφοτέροιν
τυγχάνει
μετέχοντα,
ὅσα
μὲν |
| [287] |
Πειστέον
τοίνυν,
ἦν
δ'
ἐγώ,
|
καὶ |
ἀνάγκη,
ὡς
ἔοικεν·
σὺ
γὰρ |
| [279] |
καὶ
περὶ
γραμμάτων
γραφῆς
τε
|
καὶ |
ἀναγνώσεως
οἱ
γραμματισταί;
Πάνυ
γε. |
| [278] |
τὴν
τῶν
ὀνομάτων
διαφορὰν
ὑποσκελίζων
|
καὶ |
ἀνατρέπων,
ὥσπερ
οἱ
τὰ
σκολύθρια |
| [279] |
σώφρονά
τε
εἶναι
καὶ
δίκαιον
|
καὶ |
ἀνδρεῖον;
πότερον
πρὸς
Διός,
ὦ |
| [306] |
ὁτιοῦν
λέγει
ἐχόμενον
(φρονήσεως
πρᾶγμα
|
καὶ |
ἀνδρείως
ἐπεξιὼν
διαπονεῖται.
(ΚΡΙΤΩΝ)
Καὶ |
| [294] |
καὶ
εἰσὶν
ἅμα
ἐπιστήμονές
τε
|
καὶ |
ἀνεπιστήμονες.
Ἀλλὰ
τί;
ἦν
δ' |
| [293] |
γὰρ
ἂν
εἴην
ἐπιστήμων
τε
|
καὶ |
ἀνεπιστήμων
ἅμα
ἐπεὶ
δὲ
πάντα |
| [297] |
ἐπιστάμενος,
καὶ
ἐπιστήμων
ἅμα
ὢν
|
καὶ |
ἀνεπιστήμων.
Καὶ
ὁ
Διονυσόδωρος
ἠρυθρίασεν. |
| [306] |
γὰρ
ῥᾴδιον
αὐτοὺς
πεῖσαι
ὅτι
|
καὶ |
ἄνθρωποι
καὶ
τἆλλα
πάντα
ὅσα |
| [279] |
τι
παραλείπωμεν
τῶν
ἀγαθῶν,
ὅτι
|
καὶ |
ἄξιον
λόγου.
Ἀλλά
μοι
δοκοῦμεν, |
| [296] |
Δία,
ἔφη,
αὐτὸς
ἀεὶ
ἐπιστήσῃ
|
καὶ |
ἅπαντα,
ἂν
ἐγὼ
βούλωμαι.
Ἀλλὰ |
| [285] |
τὸ
μειράκιον
καὶ
φρόνιμον
ποιησάντων,
|
καὶ |
ἅπαντάς
γε
ἡμᾶς
τοὺς
ἄλλους. |
| [291] |
ἡ
τὴν
εὐδαιμονίαν
παρέχουσά
τε
|
καὶ |
ἀπεργαζομένη,
ἐνταῦθα
ὥσπερ
εἰς
λαβύρινθον |
| [302] |
σὰ
εἶναι,
ἅ
σοι
ἐξείη
|
καὶ |
ἀποδόσθαι
καὶ
δοῦναι
καὶ
θῦσαι |
| [302] |
ἄν
σοι
ἐξῇ
καὶ
δοῦναι
|
καὶ |
ἀποδόσθαι
καὶ
θῦσαι
δὴ
θεῷ |
| [275] |
ἦν
δ'
ἐγώ,
ὦ
Κλεινία,
|
(καὶ |
ἀπόκριναι
ἀνδρείως,
ὁπότερά
σοι
φαίνεται· |
| [287] |
ἀμελήσας
ἀποκρίνασθαι·
ἀλλ'
ὠγαθέ,
πείθου
|
καὶ |
ἀποκρίνου,
ἐπειδὴ
καὶ
ὁμολογεῖς
με |
| [300] |
ἀδελφός
σου
ἐξημφοτέρικεν
τὸν
λόγον,
|
καὶ |
ἀπόλωλέ
τε
καὶ
ἥττηται.
Καὶ |
| [275] |
ὄντος
τοῦ
ἐρωτήματος,
ἠρυθρίασέν
τε
|
καὶ |
ἀπορήσας
ἐνέβλεψεν
εἰς
ἐμέ·
καὶ |
| [281] |
πράττοι
ἢ
δειλός;
Δειλός.
Οὐκοῦν
|
καὶ |
ἀργὸς
μᾶλλον
ἢ
ἐργάτης;
Συνεχώρει. |
| [283] |
παρακελευόμενοι
τῷ
νεανίσκῳ
σοφίαν
τε
|
καὶ |
ἀρετὴν
ἀσκεῖν.
Ὁ
οὖν
πρεσβύτερος |
| [275] |
(κάλλιστ'
ἂν
προτρέψαιτε
εἰς
φιλοσοφίαν
|
καὶ |
ἀρετῆς
ἐπιμέλειαν;
Οἰόμεθά
γε
δή, |
| [275] |
νεανίσκον
πείσατον
ὡς
χρὴ
φιλοσοφεῖν
|
καὶ |
ἀρετῆς
ἐπιμελεῖσθαι,
καὶ
χαριεῖσθον
ἐμοί |
| [278] |
μειράκιον
ὅπως
χρὴ
σοφίας
τε
|
καὶ |
ἀρετῆς
ἐπιμεληθῆναι.
Πρότερον
δ'
ἐγὼ |
| [299] |
Κτήσιππος,
τούτους
εὐδαιμονεστάτους
εἶναι
Σκυθῶν
|
καὶ |
ἀρίστους
ἄνδρας,
οἳ
χρυσίον
τε |
| [286] |
γὰρ
μέμνησαι,
ἔφη,
ὦ
Κτήσιππε,
|
καὶ |
ἄρτι
ἐπεδείξαμεν
μηδένα
λέγοντα
ὡς |
| [295] |
ἀεὶ
ὑπολαμβάνῃς,
ὅτι
ἔχων
φλυαρεῖς
|
καὶ |
ἀρχαιότερος
εἶ
τοῦ
δέοντος.
(Κἀγὼ |
| [307] |
αὐτὸ
ἐγὼ
εἶναι,
θαρρῶν
δίωκε
|
καὶ |
ἄσκει,
τὸ
λεγόμενον
δὴ
τοῦτο, |
| [299] |
πλεῖστα
δεῖ
ἔχειν
δόρατά
τε
|
καὶ |
ἀσπίδας,
ἐπειδήπερ
ἀγαθόν
ἐστιν;
Μάλα |
| [292] |
τοὺς
πολίτας
παρέχειν
καὶ
ἐλευθέρους
|
καὶ |
ἀστασιάστους
πάντα
ταῦτα
οὔτε
κακὰ |
| [291] |
ὀρθῶς
πράττειν
ἐν
τῇ
(πόλει,
|
καὶ |
ἀτεχνῶς
κατὰ
τὸ
Αἰσχύλου
ἰαμβεῖον |
| [293] |
ὢν
(αὐτὸς
οὗτος
ὃς
εἶ,
|
καὶ |
αὖ
πάλιν
οὐκ
εἶ,
κατὰ |
| [298] |
κύων
καὶ
σὺ
κυναρίων
ἀδελφός;
|
Καὶ |
αὖθις
ταχὺ
ὑπολαβὼν
ὁ
Διονυσόδωρος, |
| [289] |
ὑπέρσοφοι,
ὦ
Κλεινία,
δοκοῦσιν
εἶναι,
|
καὶ |
αὐτὴ
ἡ
τέχνη
αὐτῶν
θεσπεσία |
| [304] |
διαλέγεσθαι
ἀλλ'
ἢ
ὑμῖν
τε
|
καὶ |
αὑτοῖς·
τὸ
γὰρ
σπάνιον,
ὦ |
| [286] |
καὶ
τούς
τε
ἄλλους
ἀνατρέπων
|
καὶ |
αὐτὸς
αὑτόν
οἶμαι
δὲ
αὐτοῦ |
| [282] |
φαίης
ἂν
ἀναγκαῖον
εἶναι
φιλοσοφεῖν
|
καὶ |
αὐτὸς
ἐν
νῷ
ἔχεις
αὐτὸ |
| [305] |
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Ἤδη
μανθάνω·
περὶ
τούτων
|
καὶ |
αὐτὸς
νυνδὴ
ἔμελλον
λέγειν.
Οὗτοι |
| [303] |
καὶ
ἥσθησαν.
Ἐγὼ
μὲν
οὖν
|
καὶ |
αὐτὸς
οὕτω
διετέθην,
ὥστε
(ὁμολογεῖν |
| [288] |
ἐκφανῆναι.
Ἐγὼ
οὖν
μοι
δοκῶ
|
καὶ |
αὐτὸς
πάλιν
ὑφηγήσασθαι
οἵω
προσεύχομαι |
| [306] |
(ΚΡΙΤΩΝ)
Καὶ
μήν,
ὦ
Σώκρατες,
|
καὶ |
αὐτὸς
περὶ
τῶν
ὑέων,
ὥσπερ |
| [293] |
ἔοικεν,
ἀφίκεσθε.
~(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Ἔγωγε
οὖν
|
καὶ |
αὐτός,
ὦ
Κρίτων,
ἐπειδὴ
ἐν |
| [294] |
πληγὴν
ὁμόσε
ὠθούμενοι,
ὥστ'
ἔγωγε
|
καὶ |
αὐτός,
ὦ
Κρίτων,
ὑπ'
ἀπιστίας |
| [285] |
ὁ
Κτήσιππος,
ἐγὼ
μέν,
ἔφη,
|
καὶ |
αὐτός,
ὦ
Σώκρατες,
ἕτοιμός
εἰμι |
| [275] |
ἂν
ἀποκρίνηται
τὸ
μειράκιον,
ἐξελεγχθήσεται.
|
Καὶ |
αὐτοῦ
μεταξὺ
ταῦτα
λέγοντος
ὁ |
| [288] |
καὶ
οἰκτίραντε
συντεταμένον
καὶ
σπουδάζοντα
|
καὶ |
αὐτὼ
σπουδάσητον.
Σὺ
δέ,
ὦ |
| [285] |
ἀνθρώπους,
ὥστ'
ἐκ
πονηρῶν
τε
|
καὶ |
ἀφρόνων
χρηστούς
τε
καὶ
ἔμφρονας |
| [300] |
ἐν
τοῖς
χαλκείοις,
ἀλλὰ
φθεγγόμενα
|
καὶ |
βοῶντα
μέγιστον
τὰ
σιδήρια
λέγεται, |
| [281] |
ἀργὸς
μᾶλλον
ἢ
ἐργάτης;
Συνεχώρει.
|
Καὶ |
βραδὺς
μᾶλλον
ἢ
(ταχύς,
καὶ |
| [302] |
με
προδίδασκε.
Ἔστι
γὰρ
ἔμοιγε
|
καὶ |
βωμοὶ
καὶ
ἱερὰ
οἰκεῖα
καὶ |
| [289] |
αὐλοποιικῆς
γε
δῆλον
ὅτι
δεόμεθα·
|
καὶ |
γὰρ
αὕτη
ἑτέρα
τοιαύτη.
Συνεδόκει. |
| [277] |
τοῦτον
ὃν
ἂν
μέλλωσι
τελεῖν.
|
Καὶ |
γὰρ
ἐκεῖ
χορεία
τίς
ἐστι |
| [287] |
λεγομένοις
οὐχ
ἕξεις
ὅτι
χρῇ;
|
Καὶ |
γάρ,
ἔφην
ἐγώ,
χαλεποί
εἰσιν |
| [306] |
τινὰ
εὐπρέπειαν
τῶν
ἀνδρῶν.
~(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
|
Καὶ |
γὰρ
ἔχει
ὄντως,
ὦ
Κρίτων, |
| [289] |
ἐπιστήμην
ἣν
δὴ
πάλαι
ζητοῦμεν.
|
Καὶ |
γάρ
μοι
οἵ
τε
ἄνδρες |
| [286] |
καὶ
πολλάκις
ἀκηκοὼς
ἀεὶ
θαυμάζω
|
καὶ |
γὰρ
οἱ
ἀμφὶ
Πρωταγόραν
σφόδρα |
| [273] |
καὶ
ἄλλην
ἀποβλέποντε
εἰς
ἡμᾶς
|
καὶ |
γὰρ
πάνυ
αὐτοῖν
προσεῖχον
τὸν |
| [298] |
σοι
πατήρ
ἐστι
καὶ
κύων.
|
Καὶ |
γὰρ
σοί,
ἔφη.
Αὐτίκα
δέ |
| [298] |
κωβιῶν
καὶ
κυναρίων
καὶ
χοιριδίων.
|
Καὶ |
γὰρ
σύ,
ἔφη.
Κάπρος
ἄρα |
| [272] |
ἔχω
τοῖν
ἀνδροῖν
παραδοῦναι
ἐμαυτόν·
|
καὶ |
γάρ
φατον
ἐν
ὀλίγῳ
χρόνῳ |
| [278] |
οὖν
δόξω
ὑμῖν
ἰδιωτικῶς
τε
|
καὶ |
γελοίως
αὐτὸ
ποιεῖν,
μή
μου |
| [303] |
τὸν
λόγον
καὶ
τὼ
ἄνδρε,
|
καὶ |
γελῶντες
καὶ
κροτοῦντες
καὶ
χαίροντες |
| [278] |
τῶν
μελλόντων
καθιζήσεσθαι
ὑποσπῶντες
χαίρουσι
|
(καὶ |
γελῶσιν,
ἐπειδὰν
ἴδωσιν
ὕπτιον
ἀνατετραμμένον. |
| [296] |
αὐτὸς
γενέσθαι,
καὶ
πρὶν
οὐρανὸν
|
καὶ |
γῆν
γενέσθαι,
ἠπίστω
ἅπαντα,
εἴπερ |
| [297] |
ἐκ
τοῦ
ἐπ'
ἀριστερὰ
λέγων
|
καὶ |
δάκνων,
τὸν
Ἰόλεων
τὸν
ἀδελφιδοῦν |
| [305] |
τοῦ
πράγματος
νὴ
τὸν
Δία
|
καὶ |
δεινὸν
εἶναι
καὶ
δεινοὺς
λόγους |
| [305] |
τὸν
Δία
καὶ
δεινὸν
εἶναι
|
καὶ |
δεινοὺς
λόγους
συντιθέναι.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Ἤδη |
| [306] |
Κριτόβουλος
δ'
ἤδη
ἡλικίαν
ἔχει
|
καὶ |
δεῖταί
τινος
ὅστις
αὐτὸν
ὀνήσει. |
| [302] |
ἔφη.
Πρόγονοι,
ἦν
δ'
ἐγώ,
|
καὶ |
δεσπόται.
Ἀλλ'
οὖν
σοί
γε, |
| [283] |
ἐκελεύομεν
διαλεχθῆναι
τῷ
νεανίσκῳ
αὐτώ,
|
καὶ |
διὰ
ταῦτα
προσεπαισάτην
τε
καὶ |
| [297] |
τε
ὕδρᾳ
διαμάχεσθαι,
σοφιστρίᾳ
οὔσῃ
|
καὶ |
διὰ
τὴν
σοφίαν
ἀνιείσῃ,
εἰ |
| [297] |
ἐγὼ
τοῦτ'
εὖ
οἶδα,
φθονῶν
|
καὶ |
διακωλύων,
ἵνα
μὴ
διδάξῃ
με |
| [275] |
οἵδε
προσιόντες
πολλὰ
ἐρωτῶσίν
τε
|
καὶ |
διαλέγονται,
ὥστε
ἐπιεικῶς
θαρρεῖ
τὸ |
| [275] |
ὑμῖν,
λάβετον
πεῖραν
τοῦ
μειρακίου
|
καὶ |
διαλέχθητον
ἐναντίον
ἡμῶν.
Εἰπόντος
οὖν |
| [291] |
δὴ
τὴν
βασιλικὴν
ἐλθόντες
τέχνην
|
καὶ |
διασκοπούμενοι
αὐτὴν
εἰ
αὕτη
εἴη |
| [275] |
ἐπιτήδευμα
τρέψας
αὐτοῦ
τὴν
διάνοιαν
|
καὶ |
διαφθείρῃ.
Σφὼ
οὖν
ἥκετον
εἰς |
| [282] |
σοφία.
Νῦν
οὖν
ἐπειδή
σοι
|
καὶ |
διδακτὸν
δοκεῖ
καὶ
μόνον
τῶν |
| [274] |
αὐτῆς
τέχνης
ἔργον
πεῖσαι
ὡς
|
καὶ |
διδακτὸν
ἡ
ἀρετὴ
καὶ
οὗτοι |
| [274] |
πάρεσμεν,
ὦ
Σώκρατες,
ὡς
ἐπιδείξοντε
|
(καὶ |
διδάξοντε,
ἐάν
τις
ἐθέλῃ
μανθάνειν. |
| [287] |
Διονυσόδωρε;
Οὐκ
ἀποκρίνῃ;
ἔφη.
Ἦ
|
καὶ |
δίκαιον;
Δίκαιον
μέντοι,
ἔφη.
Κατὰ |
| [279] |
ἐστὶν
τὸ
σώφρονά
τε
εἶναι
|
καὶ |
δίκαιον
καὶ
ἀνδρεῖον;
πότερον
πρὸς |
| [274] |
Ἀλλ'
ὁρᾶτον,
ὦ
Εὐθύδημέ
τε
|
καὶ |
Διονυσόδωρε,
εἰ
ἀληθῆ
λέγετον·
ὑπὸ |
| [303] |
καλὰ
ἔχουσιν,
ὦ
Εὐθύδημέ
τε
|
καὶ |
Διονυσόδωρε·
ἐν
δὲ
τοῖς
καὶ |
| [274] |
Εἶπον
οὖν
ἐγώ·
ὦ
Εὐθύδημε
|
καὶ |
Διονυσόδωρε,
πάνυ
μὲν
οὖν
παντὶ |
| [278] |
μὲν
οὖν,
ὦ
Εὐθύδημέ
τε
|
καὶ |
Διονυσόδωρε,
(πεπαίσθω
τε
ὑμῖν,
καὶ |
| [273] |
τὼ
ἄνδρε
σοφώ,
Εὐθύδημός
τε
|
καὶ |
Διονυσόδωρος,
οὐ
τὰ
σμικρὰ
ἀλλὰ |
| [285] |
γάρ
τί
ἐστι
τὸ
λοιδορεῖσθαι.
|
Καὶ |
Διονυσόδωρος,
ὡς
ὄντος,
ἔφη,
τοῦ |
| [274] |
καὶ
οἱ
τοῦ
Εὐθυδήμου
τε
|
καὶ |
Διονυσοδώρου
ἑταῖροι.
Τούτους
δὴ
ἐγὼ |
| [279] |
πάλαι
πρόκειται,
τοῦτο
πάλιν
προτιθέναι
|
καὶ |
δὶς
ταὐτὰ
λέγειν.
Πῶς,
ἔφη, |
| [305] |
ἀνθρώπων,
πρὸς
δὲ
τῷ
εἶναι
|
καὶ |
δοκεῖν
πάνυ
παρὰ
πολλοῖς,
ὥστε |
| [303] |
ἀνθρώπων
καὶ
τῶν
σεμνῶν
δὴ
|
καὶ |
δοκούντων
(τὶ
εἶναι
οὐδὲν
ὑμῖν |
| [282] |
οὐδὲ
νεμεσητὸν
ἕνεκα
τούτου
ὑπηρετεῖν
|
καὶ |
δουλεύειν
καὶ
ἐραστῇ
καὶ
παντὶ |
| [302] |
σά,
ὅσα
ἄν
σοι
ἐξῇ
|
καὶ |
δοῦναι
καὶ
ἀποδόσθαι
καὶ
θῦσαι |
| [302] |
ἅ
σοι
ἐξείη
καὶ
ἀποδόσθαι
|
καὶ |
δοῦναι
καὶ
θῦσαι
ὅτῳ
βούλοιο |
| [279] |
Συνεδόκει.
Ἀλλὰ
μὴν
εὐγένειαί
γε
|
καὶ |
δυνάμεις
καὶ
τιμαὶ
ἐν
τῇ |
| [285] |
εἰμι
παρέχειν
ἐμαυτὸν
τοῖς
ξένοις,
|
καὶ |
ἐὰν
βούλωνται
δέρειν
ἔτι
μᾶλλον |
| [294] |
καὶ
ἐπιδείξατον
ὅτι
ἀληθῆ
λέγετον·
|
καὶ |
ἐὰν
εἴπητον
ὁπόσους
ἑκάτερος
ἔχει |
| [280] |
ἐὰν
ὀρθῶς
χρῆταί
τις
ἢ
|
καὶ |
ἐὰν
μή;
Ἐὰν
ὀρθῶς.
Καλῶς |
| [301] |
καὶ
ὀπτήσῃ,
τὰ
προσήκοντα
ποιήσει·
|
καὶ |
ἐὰν
τὸν
χαλκέα
τις
αὐτὸν |
| [276] |
χορὸς
ἀποσημήναντος,
ἅμα
ἀνεθορύβησάν
τε
|
καὶ |
ἐγέλασαν
οἱ
ἑπόμενοι
(ἐκεῖνοι
μετὰ |
| [300] |
Καὶ
ὁ
Κλεινίας
πάνυ
ἥσθη
|
καὶ |
ἐγέλασεν,
ὥστε
ὁ
Κτήσιππος
ἐγένετο |
| [303] |
αὐτοῖν
ἐπὶ
τὸ
ἐπαινεῖν
τε
|
καὶ |
ἐγκωμιάζειν
αὐτὼ
ἐτραπόμην,
καὶ
εἶπον· |
| [283] |
δ'
ἔστι
νῦν,
μηκέτι
εἶναι.
|
Καὶ |
ἐγὼ
ἀκούσας
ἐθορυβήθην·
ὁ
δέ |
| [305] |
πως
καὶ
εἶπεν
τοῖς
ὀνόμασιν)
|
~Καὶ |
ἐγώ,
ἀλλὰ
μέντοι,
ἔφην,
χαρίεν |
| [279] |
δοκοῦμεν,
ἔφη,
οὐδέν,
ὁ
Κλεινίας.
|
Καὶ |
ἐγὼ
ἀναμνησθεὶς
εἶπον
ὅτι
ναὶ |
| [279] |
ἀγαθῶν
εἶναι.
Ἀληθῆ
λέγεις,
ἔφη.
|
Καὶ |
ἐγὼ
αὖ
πάλιν
μετανοήσας
εἶπον |
| [275] |
καὶ
ἀπορήσας
ἐνέβλεψεν
εἰς
ἐμέ·
|
καὶ |
ἐγὼ
γνοὺς
αὐτὸν
τεθορυβημένον,
θάρρει, |
| [277] |
ὥρμα
ὁ
Εὐθύδημος
τὸν
νεανίσκον·
|
καὶ |
ἐγὼ
γνοὺς
βαπτιζόμενον
τὸ
μειράκιον, |
| [282] |
ὦ
Σώκρατες,
διδακτὸν
εἶναι
δοκεῖ.
|
Καὶ |
ἐγὼ
ἡσθεὶς
εἶπον·
ἦ
καλῶς |
| [301] |
Πῶς
γὰρ
οὐκ
ἀπορῶ,
ἔφη,
|
καὶ |
ἐγὼ
καὶ
οἱ
ἄλλοι
ἅπαντες |
| [302] |
Σώκρατες,
ἔστιν
σοι
Ζεὺς
πατρῷος;
|
Καὶ |
ἐγὼ
ὑποπτεύσας
ἥξειν
τὸν
λόγον |
| [278] |
σοι
αὐτὼ
τὰ
σπουδαῖα
ἐνδείξεσθον,
|
καὶ |
ἐγὼ
ὑφηγήσομαι
αὐτοῖν
ἵνα
μοι |
| [288] |
οὐδὲν
ὑμῖν
μέλει
τοῦ
παραληρεῖν.
|
Καὶ |
ἐγὼ
φοβηθεὶς
μὴ
λοιδορία
γένηται, |
| [276] |
καὶ
πάνυ
μέγα
ἐγέλασάν
τε
|
καὶ |
ἐθορύβησαν
οἱ
ἐρασταὶ
τοῖν
ἀνδροῖν, |
| [285] |
Μηδείᾳ
τῇ
Κόλχῳ.
Ἀπολλύτω
με,
|
καὶ |
εἰ
μὲν
βούλεται,
ἑψέτω,
εἰ |
| [305] |
Οὐδενὸς
μὲν
οὖν
ἄξιον.
Ἀλλὰ
|
καὶ |
εἰ
νῦν
παρεγένου,
πάνυ
ἄν |
| [287] |
τὸ
πρῶτον
εἴπομεν
νῦν
ἀναμιμνῄσκῃ,
|
καὶ |
εἴ
τι
πέρυσιν
εἶπον,
νῦν |
| [299] |
καὶ
ὡς
μάλιστα
ἐν
ἑαυτῷ;
|
καὶ |
εἴη
ἂν
εὐδαιμονέστατος
(εἰ
ἔχοι |
| [275] |
δή,
ἔφην
ἐγώ,
τοῦτό
γε
|
καὶ |
εἴθισται·
θαμὰ
γὰρ
αὐτῷ
οἵδε |
| [277] |
λόγον
πάλιν
ἐστοχάζετο
τοῦ
μειρακίου,
|
καὶ |
εἶπεν·
Ἐξαπατᾷ
σε
Εὐθύδημος,
ὦ |
| [304] |
σπουδὴν
ποιουμένων;
(οὑτωσὶ
γάρ
πως
|
καὶ |
εἶπεν
τοῖς
ὀνόμασιν)
~Καὶ
ἐγώ, |
| [283] |
ἠγανάκτησέν
τε
ὑπὲρ
τῶν
παιδικῶν
|
καὶ |
εἶπεν·
ὦ
ξένε
Θούριε,
εἰ |
| [285] |
ἔχειν,
προσέπαιζόν
τε
τὸν
Κτήσιππον
|
καὶ |
εἶπον
ὅτι
ὦ
Κτήσιππε,
ἐμοὶ |
| [288] |
γένηται,
πάλιν
κατεπράυνον
τὸν
Κτήσιππον
|
καὶ |
εἶπον·
ὦ
Κτήσιππε,
καὶ
νυνδὴ |
| [303] |
τε
καὶ
ἐγκωμιάζειν
αὐτὼ
ἐτραπόμην,
|
καὶ |
εἶπον·
ὦ
μακάριοι
σφὼ
τῆς |
| [273] |
ἢ
τρεῖς
δρόμους
περιεληλυθότε
ἤστην,
|
καὶ |
εἰσέρχεται
Κλεινίας,
ὃν
σὺ
φῂς |
| [294] |
ἐπίστανται,
τὰ
δ'
οὐκ
ἐπίστανται,
|
καὶ |
εἰσὶν
ἅμα
ἐπιστήμονές
τε
καὶ |
| [301] |
Κεραμέα.
Τί
δέ,
σφάττειν
τε
|
καὶ |
ἐκδέρειν
καὶ
τὰ
μικρὰ
κρέα |
| [301] |
ὡς
φῄς,
τὸν
μάγειρον
κατακόπτειν
|
καὶ |
ἐκδέρειν;
ὡμολόγησας
ταῦτα
ἢ
οὔ; |
| [274] |
ἀγαθὸν
ποιῆσαι
(ἄνδρα
μόνον,
ἢ
|
καὶ |
ἐκεῖνον
τὸν
μήπω
πεπεισμένον
διὰ |
| [274] |
μάλα
προθύμως
καὶ
οἱ
ἄλλοι,
|
καὶ |
ἐκέλευον
αὐτὼ
κοινῇ
πάντες
ἐπιδείξασθαι |
| [290] |
ἐστιν,
ἡ
δὲ
δικαστῶν
τε
|
καὶ |
ἐκκλησιαστῶν
καὶ
τῶν
ἄλλων
ὄχλων |
| [288] |
δύνωμαι,
διελθεῖν,
ἐάν
πως
ἐκκαλέσωμαι
|
καὶ |
ἐλεήσαντέ
με
καὶ
οἰκτίραντε
συντεταμένον |
| [292] |
οἷον
πλουσίους
τοὺς
πολίτας
παρέχειν
|
καὶ |
ἐλευθέρους
καὶ
ἀστασιάστους
πάντα
ταῦτα |
| [274] |
παντὶ
τρόπῳ
καὶ
τούτοις
χαρίσασθον
|
καὶ |
ἐμοῦ
ἕνεκα
ἐπιδείξασθον.
Τὰ
μὲν |
| [285] |
τε
καὶ
ἀφρόνων
χρηστούς
τε
|
καὶ |
ἔμφρονας
ποιεῖν,
καὶ
τοῦτο
εἴτε |
| [303] |
οἳ
τοσοῦτον
πρᾶγμα
οὕτω
ταχὺ
|
καὶ |
ἐν
ὀλίγῳ
χρόνῳ
ἐξείργασθον.
Πολλὰ |
| [281] |
δῆτα,
ἔφη.
Ἀλλὰ
μήν
που
|
καὶ |
ἐν
τῇ
περὶ
τὰ
σκεύη |
| [275] |
τοι
ὠφελεῖ
τὴν
μεγίστην
ὠφελίαν.
|
Καὶ |
ἐν
τούτῳ
ὁ
Διονυσόδωρος
προσκύψας |
| [299] |
ὁ
ἐν
Δελφοῖς.
Οὐκοῦν,
ἔφη,
|
καὶ |
ἐν
τῷ
πολέμῳ
ἐπειδὴ
ἀγαθόν |
| [294] |
δ'
ὅς,
πάντα
ἐπίστανται,
εἴπερ
|
καὶ |
ἕν.
(Ὦ
πρὸς
τῶν
θεῶν, |
| [299] |
οἴει,
ὦ
Εὐθύδημε,
ἀλλὰ
μίαν
|
καὶ |
ἓν
δόρυ;
Ἔγωγε.
Ἦ
καὶ |
| [294] |
καὶ
σύ
γε
πρός,
εἴπερ
|
καὶ |
ἓν
ἐπίστασαι,
πάντα
ἐπίστασαι.
Ὦ |
| [277] |
ὀρθότητος
μαθεῖν
δεῖ·
ὃ
δὴ
|
καὶ |
ἐνδείκνυσθόν
σοι
τὼ
ξένω,
ὅτι |
| [289] |
οἱ
λυροποιοὶ
ταῖς
λύραις,
ἀλλὰ
|
καὶ |
ἐνταῦθα
ἄλλοι
δυνατοὶ
χρῆσθαι
οἷς |
| [272] |
ἐν
τοῖς
λόγοις
μάχεσθαί
τε
|
καὶ |
ἐξελέγχειν
(τὸ
ἀεὶ
λεγόμενον,
ὁμοίως |
| [302] |
σὰ
εἶναι,
ὧν
ἂν
ἄρξῃς
|
καὶ |
ἐξῇ
(σοι
αὐτοῖς
χρῆσθαι
ὅτι |
| [278] |
ἐπιστήμην,
καλοῦσι
δὲ
ταὐτὸν
τοῦτο
|
καὶ |
ἐπειδὰν
ἔχων
ἤδη
τὴν
ἐπιστήμην |
| [283] |
πάνυ
σφόδρα
προσεῖχον
τὸν
νοῦν,
|
καὶ |
ἐπεσκόπουν
τίνα
ποτὲ
τρόπον
ἅψοιντο |
| [294] |
καὶ
ἐς
μαχαίρας
γε
κυβιστᾶν
|
καὶ |
ἐπὶ
τροχοῦ
δινεῖσθαι
τηλικοῦτος
ὤν, |
| [278] |
ἔχουσιν
κείμενον,
τῷ
τε
εἰδότι
|
καὶ |
ἐπὶ
τῷ
μή·
παραπλήσιον
δὲ |
| [294] |
τοῦτο
ἔτι
ἡμῖν
μόνον
εἴπατον
|
καὶ |
ἐπιδείξατον
ὅτι
ἀληθῆ
λέγετον·
καὶ |
| [295] |
οὖν
ᾧ
ἐπιστήμων
εἶ,
τούτῳ
|
καὶ |
ἐπίστασαι,
ἢ
ἄλλῳ
τῳ;
Ὧι |
| [292] |
ἐφάνη,
ἔδει
δὲ
σοφοὺς
ποιεῖν
|
καὶ |
ἐπιστήμης
μεταδιδόναι,
εἴπερ
ἔμελλεν
αὕτη |
| [297] |
καὶ
φανήσεται
οὑτοσὶ
οὐκ
ἐπιστάμενος,
|
καὶ |
ἐπιστήμων
ἅμα
ὢν
καὶ
ἀνεπιστήμων. |
| [290] |
ἢ
ποιήσασα
ἢ
θηρευσαμένη
αὐτὴ
|
καὶ |
ἐπιστήσεται
χρῆσθαι,
καὶ
ἡ
τοιαύτη |
| [283] |
οἱ
τοιοῦτοι
εἶεν
φίλοι
τε
|
καὶ |
ἐρασταί,
οἵτινες
τὰ
παιδικὰ
περὶ |
| [282] |
ἕνεκα
τούτου
ὑπηρετεῖν
καὶ
δουλεύειν
|
καὶ |
ἐραστῇ
καὶ
παντὶ
ἀνθρώπῳ,
ὁτιοῦν |
| [271] |
διελέγου.
Τίς
ἦν;
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Πότερον
|
καὶ |
ἐρωτᾷς,
ὦ
Κρίτων;
Οὐ
γὰρ |
| [294] |
Οὐ
δήπου,
ἦν
δ'
ἐγώ,
|
καὶ |
ἐς
μαχαίρας
γε
κυβιστᾶν
καὶ |
| [286] |
(Ἀλλὰ
σύ,
ἔφη,
ἔλεγξον.
Ἦ
|
καὶ |
ἔστι
τοῦτο
κατὰ
τὸν
σὸν |
| [302] |
ἄπορόν
τινα
στροφὴν
ἔφευγόν
τε
|
καὶ |
ἐστρεφόμην
ἤδη
ὥσπερ
ἐν
δικτύῳ |
| [298] |
ὢν
λίθου
οὐ
λίθος
εἶ;
|
Καὶ |
ἕτερος
ὢν
χρυσοῦ
οὐ
χρυσὸς |
| [298] |
πρότερόν
τι
εἴποι
ὁ
Κτήσιππος,
|
καὶ |
ἔτι
γέ
μοι
μικρόν,
ἔφη, |
| [288] |
ὁ
λόγος
ἐν
ταὐτῷ
μένειν
|
καὶ |
ἔτι
ὥσπερ
τὸ
παλαιὸν
καταβαλὼν |
| [307] |
τὸ
πρᾶγμα
βασανίσας
καλῶς
τε
|
καὶ |
εὖ,
(ἐὰν
μέν
σοι
φαίνηται |
| [282] |
καλῶς
λέγεις,
ὦ
ἄριστε
ἀνδρῶν,
|
καὶ |
εὖ
ἐποίησας
ἀπαλλάξας
με
σκέψεως |
| [280] |
ἀγαθὰ
πολλὰ
παρείη,
εὐδαιμονεῖν
ἂν
|
καὶ |
εὖ
πράττειν.
Συνέφη.
Ἆρ'
οὖν |
| [276] |
καὶ
πρὶν
ἀναπνεῦσαι
καλῶς
τε
|
καὶ |
εὖ
τὸ
μειράκιον,
ἐκδεξάμενος
ὁ |
| [292] |
αὕτη
εἶναι
ἡ
(ὠφελοῦσά
τε
|
καὶ |
εὐδαίμονας
ποιοῦσα.
(ΚΡΙΤΩΝ)
Ἔστι
ταῦτα· |
| [279] |
ἐθαύμασεν·
οὕτως
ἔτι
νέος
τε
|
καὶ |
εὐήθης
ἐστί.
Κἀγὼ
γνοὺς
αὐτὸν |
| [282] |
ἔφην,
παράδειγμα,
ὦ
Διονυσόδωρέ
τε
|
καὶ |
Εὐθύδημε,
οἵων
ἐπιθυμῶ
τῶν
προτρεπτικῶν |
| [288] |
ἔφην
ἐγώ,
ὦ
Διονυσόδωρέ
τε
|
καὶ |
Εὐθύδημε,
οὗτος
μὲν
ὁ
λόγος |
| [276] |
(ἐκεῖνοι
μετὰ
τοῦ
Διονυσοδώρου
τε
|
καὶ |
Εὐθυδήμου·
καὶ
πρὶν
ἀναπνεῦσαι
καλῶς |
| [294] |
ἔφη.
Καὶ
ὅτε
παιδία
ἤστην
|
καὶ |
εὐθὺς
γενόμενοι
ἠπίστασθε
πάντα;
Ἐφάτην |
| [281] |
Οὐ
μόνον
ἄρα
εὐτυχίαν
ἀλλὰ
|
καὶ |
εὐπραγίαν,
ὡς
ἔοικεν,
ἡ
ἐπιστήμη |
| [282] |
καὶ
μόνον
τῶν
ὄντων
εὐδαίμονα
|
καὶ |
εὐτυχῆ
ποιεῖν
τὸν
(ἄνθρωπον,
ἄλλο |
| [282] |
ὀρθῶς
χρῆσθαι,
τὴν
δὲ
ὀρθότητα
|
καὶ |
εὐτυχίαν
ἐπιστήμη
ἡ
παρέχουσα,
δεῖ |
| [276] |
τὰ
ἐρωτήματα
περὶ
τοῦ
αὐτοῦ,
|
καὶ |
ἔφη·
πότερον
γὰρ
οἱ
μανθάνοντες |
| [302] |
σοι,
ὡς
ἔοικεν,
Ἀπόλλων
τε
|
καὶ |
Ζεὺς
καὶ
Ἀθηνᾶ.
Πάνυ,
ἦν |
| [302] |
Ἔχουσιν,
ἦν
δ'
ἐγώ.
Οὐκοῦν
|
καὶ |
ζῷά
εἰσιν;
Ζῷα,
ἔφην.
Τῶν |
| [302] |
τί
γὰρ
πάθω;
Οὐκοῦν,
ἔφη,
|
καὶ |
ζῷά
εἰσιν
οὗτοι
οἱ
(θεοί; |
| [291] |
ἡμῖν
αὕτη
εἶναι
ἣν
ἐζητοῦμεν,
|
καὶ |
ἡ
αἰτία
τοῦ
ὀρθῶς
πράττειν |
| [291] |
γὰρ
δὴ
ἡμῖν
ἡ
πολιτικὴ
|
καὶ |
ἡ
βασιλικὴ
τέχνη
ἡ
αὐτὴ |
| [289] |
αὐτοῦ
πέρι·
ἡ
γὰρ
λυροποιικὴ
|
καὶ |
ἡ
κιθαριστικὴ
πολὺ
διαφέρετον
ἀλλήλοιν. |
| [298] |
Ἦ
καὶ
μήτηρ
ἡ
μήτηρ;
|
Καὶ |
ἡ
μήτηρ
γε.
Καὶ
τῶν |
| [306] |
οὖν
ἡ
φιλοσοφία
ἀγαθόν
ἐστιν
|
καὶ |
ἡ
πολιτικὴ
πρᾶξις,
πρὸς
ἄλλο |
| [298] |
μήτηρ
μήτηρ
ἐστὶ
τῶν
θαλαττίων.
|
Καὶ |
ἡ
σή
γ'
ἔφη.
Καὶ |
| [290] |
θηρευσαμένη
αὐτὴ
καὶ
ἐπιστήσεται
χρῆσθαι,
|
καὶ |
ἡ
τοιαύτη
ποιήσει
ἡμᾶς
μακαρίους, |
| [289] |
χωρὶς
ἡ
τοῦ
ποιεῖν
τέχνη
|
καὶ |
ἡ
τοῦ
χρῆσθαι.
Ἱκανόν
μοι |
| [306] |
πρὸς
ὃ
ἥ
τε
πολιτικὴ
|
καὶ |
ἡ
φιλοσοφία
ἀξίω
λόγου
ἐστόν, |
| [301] |
ἐν
παντὶ
ἐγενόμην
ὑπὸ
ἀπορίας,
|
καὶ |
ἡγούμην
δίκαια
πεπονθέναι
ὅτι
ἔγρυξα, |
| [304] |
ὦ
Σώκρατες,
φιλήκοος
μὲν
ἔγωγε
|
καὶ |
ἡδέως
ἄν
τι
μανθάνοιμι,
κινδυνεύω |
| [272] |
εἶδες,
ἐν
τῷ
ἀποδυτηρίῳ
μόνος,
|
καὶ |
ἤδη
ἐν
νῷ
εἶχον
ἀναστῆναι· |
| [272] |
ἐφιέμενοι
γὰρ
ἐκείνων
οἶδ'
ὅτι
|
καὶ |
ἡμᾶς
παιδεύσουσιν.
(ΚΡΙΤΩΝ)
Ἀλλ'
οὐδὲν |
| [283] |
Διονυσόδωρος,
πρότερος
ἤρχετο
τοῦ
λόγου,
|
καὶ |
ἡμεῖς
πάντες
ἐβλέπομεν
πρὸς
αὐτὸν |
| [295] |
ἠπίστασθε
πάντα;
Ἐφάτην
ἅμα
ἀμφοτέρω.
|
~(Καὶ |
ἡμῖν
μὲν
ἄπιστον
ἐδόκει
τὸ |
| [293] |
Εὐθύδημος;
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Πῶς
γὰρ
οὔ;
|
καὶ |
ἤρξατό
γε,
ὦ
ἑταῖρε,
πάνυ |
| [303] |
ἐθορύβησάν
τ'
ἐπὶ
τοῖν
ἀνδροῖν
|
καὶ |
ἥσθησαν.
Ἐγὼ
μὲν
οὖν
καὶ |
| [300] |
τὸν
λόγον,
καὶ
ἀπόλωλέ
τε
|
καὶ |
ἥττηται.
Καὶ
ὁ
Κλεινίας
πάνυ |
| [291] |
τοῦτο
ἔτι
τινὰ
ἐζητήσατε
τέχνην;
|
καὶ |
ηὕρετε
ἐκείνην
ἢ
οὐχ
ηὕρετε, |
| [275] |
ὁ
Εὐθύδημος
ἅμα
ἀνδρείως
τε
|
καὶ |
θαρραλέως,
ἀλλ'
οὐδὲν
διαφέρει,
ὦ |
| [302] |
ἐξῇ
καὶ
δοῦναι
καὶ
ἀποδόσθαι
|
καὶ |
θῦσαι
δὴ
θεῷ
ὅτῳ
ἂν |
| [302] |
ἐξείη
καὶ
ἀποδόσθαι
καὶ
δοῦναι
|
καὶ |
θῦσαι
ὅτῳ
βούλοιο
θεῶν;
ἃ |
| [302] |
Ἔστι
γὰρ
ἔμοιγε
καὶ
βωμοὶ
|
καὶ |
ἱερὰ
οἰκεῖα
καὶ
πατρῷα
καὶ |
| [282] |
καὶ
ξένων
καὶ
πολιτῶν,
δεόμενον
|
καὶ |
ἱκετεύοντα
σοφίας
μεταδιδόναι,
οὐδὲν
αἰσχρόν, |
| [298] |
δ'
ὃς
ὁ
Κτήσιππος,
ἢ
|
καὶ |
ἵππων
καὶ
τῶν
ἄλλων
πάντων |
| [278] |
καὶ
Διονυσόδωρε,
(πεπαίσθω
τε
ὑμῖν,
|
καὶ |
ἴσως
ἱκανῶς
ἔχει·
τὸ
δὲ |
| [306] |
εἰσι
φαυλότεροι
εἰ
δὲ
ἀγαθὸν
|
καὶ |
κακόν,
τῶν
μὲν
βελτίους,
τῶν |
| [281] |
ἀγαθῶν,
πλούτου
τε
καὶ
ὑγιείας
|
καὶ |
κάλλους,
τὸ
ὀρθῶς
πᾶσι
τοῖς |
| [300] |
Κλεινία,
ἐπὶ
σπουδαίοις
οὕτω
πράγμασιν
|
καὶ |
καλοῖς;
Σὺ
γὰρ
ἤδη
τι |
| [271] |
μὲν
σκληφρός,
οὗτος
δὲ
προφερὴς
|
καὶ |
καλὸς
καὶ
ἀγαθὸς
τὴν
ὄψιν. |
| [299] |
ἀγαθὸν
ὡς
πλεῖστον
δεῖ
πίνειν,
|
καὶ |
καλῶς
ἐκεῖ
ἕξει,
ἐάν
τις |
| [297] |
ἀποτέμοι,
πολλὰς
ἀντὶ
τῆς
μιᾶς,
|
καὶ |
καρκίνῳ
τινὶ
ἑτέρῳ
σοφιστῇ
ἐκ |
| [305] |
τῷ
πράγματι
διατρίβοντες
φαῦλοί
εἰσιν
|
καὶ |
καταγέλαστοι.
Ἐμοὶ
δέ,
ὦ
Σώκρατες, |
| [301] |
ἄν
τις
σφάξας
τὸν
μάγειρον
|
καὶ |
κατακόψας
ἑψήσῃ
καὶ
ὀπτήσῃ,
τὰ |
| [281] |
τοιούτοις
χρῆσθαι
ἐπιστήμη
(ἦν
ἡγουμένη
|
καὶ |
κατορθοῦσα
τὴν
πρᾶξιν,
ἢ
ἄλλο |
| [304] |
ἦν
δ'
ἐγώ,
ὅπως
κἀμὲ
|
καὶ |
Κλεινίαν
τόνδε
παραδέξεσθον.
Ταῦτα,
ὦ |
| [292] |
που
ὡμολογήσαμεν
ἀλλήλοις
ἐγώ
τε
|
καὶ |
Κλεινίας
οὐδὲν
εἶναι
ἄλλο
ἢ |
| [303] |
καὶ
τὼ
ἄνδρε,
καὶ
γελῶντες
|
καὶ |
κροτοῦντες
καὶ
χαίροντες
ὀλίγου
παρετάθησαν. |
| [273] |
πάνυ
πολλοί
τε
καὶ
ἄλλοι
|
καὶ |
Κτήσιππος,
νεανίσκος
τις
Παιανιεύς,
μάλα |
| [298] |
ἄρα
ἀδελφὸς
εἶ
τῶν
κωβιῶν
|
καὶ |
κυναρίων
καὶ
χοιριδίων.
Καὶ
γὰρ |
| [298] |
Κάπρος
ἄρα
σοι
πατήρ
ἐστι
|
καὶ |
κύων.
Καὶ
γὰρ
σοί,
ἔφη. |
| [272] |
τίς
ἐστιν,
ἵνα
εἰδῶ
ὅτι
|
καὶ |
μαθησόμεθα.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Οὐκ
ἂν
φθάνοις |
| [298] |
Κτήσιππος.
Ἔστιν
οὖν
(αὐτῷ
κυνίδια;
|
Καὶ |
μάλ'
ἔφη,
ἕτερα
τοιαῦτα.
οὐκοῦν |
| [307] |
(ΚΡΙΤΩΝ)
Ναὶ
μὰ
τὸν
Δία,
|
καὶ |
μάλα
ἀληθῆ
λέγεις.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Η |
| [293] |
ἐγώ·
ἀλλ'
οὐδὲν
ἄρα
ἐπίστασθον;
|
Καὶ |
μάλα,
ἦ
δ'
ὅς.
~(Πάντ' |
| [271] |
ὑμῶν
τὸ
Ἀξιόχου
μειράκιον
ἦν.
|
Καὶ |
μάλα
πολύ,
ὦ
Σώκρατες,
ἐπιδεδωκέναι |
| [298] |
γάρ
μοι,
ἔστι
σοι
κύων;
|
Καὶ |
μάλα
πονηρός,
ἔφη
ὁ
Κτήσιππος. |
| [278] |
ἢ
μανθάνειν,
ἔστι
δ'
ὅτε
|
καὶ |
μανθάνειν
σὲ
δὲ
τοῦτο,
ὡς |
| [271] |
μὲν
τῷ
σώματι
δεινοτάτω
ἐστὸν
|
(καὶ |
μάχῃ,
ᾗ
πάντων
ἔστι
κρατεῖν) |
| [272] |
αὐτοῖν,
ἀλλὰ
πάνυ
καὶ
προσεῖχον
|
καὶ |
μέμνημαι,
καί
σοι
πειράσομαι
ἐξ |
| [305] |
Ποτέρων
ἦν
ὁ
προσελθών
σοι
|
καὶ |
μεμφόμενος
τὴν
φιλοσοφίαν;
πότερον
τῶν |
| [289] |
αὐτῶν
θεσπεσία
τις
καὶ
ὑψηλή.
|
Καὶ |
μέντοι
οὐδὲν
θαυμαστόν·
ἔστι
γὰρ |
| [293] |
μετὰ
σοῦ
ὁτιοῦν
ἂν
πάσχων
|
καὶ |
μετὰ
Διονυσοδώρου
τοῦδε,
φίλης
κεφαλῆς, |
| [288] |
(Ἡμεῖς
οὖν
τὸν
Μενέλαον
μιμώμεθα,
|
καὶ |
μὴ
ἀφιώμεθα
τοῖν
ἀνδροῖν
ἕως |
| [293] |
ἐστιν
τὸ
αὐτὸ
εἶναί
τε
|
καὶ |
μή,
εἴπερ
ἓν
ἐπίσταμαι,
ἅπαντα |
| [297] |
ἀγαθοὺς
ἄνδρας
ὅτι
ἄδικοί
εἰσι,
|
καὶ |
μή
μοι
φθονήσῃς
τοῦ
μαθήματος. |
| [285] |
ἃ
λέγουσιν,
ἐὰν
ἐθέλωσι
διδόναι,
|
καὶ |
μὴ
ὀνόματι
διαφέρεσθαι.
Εἰ
γὰρ |
| [306] |
οὖν
αὐτοῖς
χρὴ
τῆς
ἐπιθυμίας
|
καὶ |
μὴ
χαλεπαίνειν,
ἡγεῖσθαι
μέντοι
τοιούτους |
| [302] |
ἐγώ,
ὦ
Διονυσόδωρε,
εὐφήμει
τε
|
καὶ |
μὴ
χαλεπῶς
με
προδίδασκε.
Ἔστι |
| [304] |
προσστὰς
κατακούειν
ὑπὸ
τοῦ
ὄχλου.
|
Καὶ |
μήν,
ἔφη,
ἄξιόν
γ'
ἦν |
| [275] |
οὖς,
πάνυ
μειδιάσας
τῷ
προσώπῳ,
|
καὶ |
μήν,
ἔφη,
σοί,
ὦ
Σώκρατες, |
| [306] |
καὶ
ἀνδρείως
ἐπεξιὼν
διαπονεῖται.
(ΚΡΙΤΩΝ)
|
Καὶ |
μήν,
ὦ
Σώκρατες,
καὶ
αὐτὸς |
| [304] |
εὐπετῶς
τὴν
σφετέραν
σοφίαν.
(ΚΡΙΤΩΝ)
|
Καὶ |
μήν,
ὦ
Σώκρατες,
φιλήκοος
μὲν |
| [298] |
πάντων
ζῴων;
(Πάντων,
ἔφη.
Ἦ
|
καὶ |
μήτηρ
ἡ
μήτηρ;
Καὶ
ἡ |
| [275] |
ἀρχόμενος
τῆς
διηγήσεως
μούσας
τε
|
καὶ |
Μνημοσύνην
ἐπικαλεῖσθαι.
Ἢρξατο
δ'
οὖν |
| [306] |
φασκόντων
ἂν
παιδεῦσαι
ἀνθρώπους,
ἐκπέπληγμαι
|
καί |
μοι
δοκεῖ
εἷς
ἕκαστος
αὐτῶν |
| [300] |
ὅπως
αὖ
ἔστιν
λέγοντα
σιγᾶν.
|
(Καί |
μοι
ἐδόκει
ὑπεραγωνιᾶν
ὁ
Κτήσιππος |
| [271] |
ἀκοῦσαι
σαφές·
ὑπερκύψας
μέντοι
κατεῖδον,
|
καί |
μοι
ἔδοξεν
εἶναι
ξένος
τις |
| [282] |
λόγων
εἶναι,
τοιοῦτον,
ἰδιωτικὸν
ἴσως
|
καὶ |
μόλις
διὰ
μακρῶν
λεγόμενον·
σφῷν |
| [294] |
μοί
ἐστον
ἤδη
ὅτι
σπουδάζετον,
|
καὶ |
μόλις
ὑμᾶς
προυκαλεσάμην
σπουδάζειν
αὐτὼ |
| [282] |
ἐπειδή
σοι
καὶ
διδακτὸν
δοκεῖ
|
καὶ |
μόνον
τῶν
ὄντων
εὐδαίμονα
καὶ |
| [296] |
ἠπίστω
ἅπαντα,
εἴπερ
ἀεὶ
ἐπίστασαι.
|
Καὶ |
ναὶ
μὰ
Δία,
ἔφη,
αὐτὸς |
| [294] |
Ἦ
καὶ
νευρορραφεῖν
δυνατώ
ἐστον;
|
Καὶ |
ναὶ
μὰ
Δία
καττύειν,
ἔφη. |
| [294] |
σκυτικήν;
Πάνυ
γ'
ἔφη.
Ἦ
|
καὶ |
νευρορραφεῖν
δυνατώ
ἐστον;
Καὶ
ναὶ |
| [290] |
καὶ
τῶν
ἄλλων
θηρίων
τε
|
καὶ |
νόσων
κήλησίς
ἐστιν,
ἡ
δὲ |
| [272] |
κιθαριστῇ,
ὃς
ἐμὲ
διδάσκει
ἔτι
|
καὶ |
νῦν
κιθαρίζειν·
ὁρῶντες
οὖν
οἱ |
| [287] |
δεῖ
ἀποκρίνασθαι
καὶ
ὅτε
μή;
|
Καὶ |
νῦν
οὐδ'
ἂν
ὁτιοῦν
ἀποκρίνῃ, |
| [277] |
παιδιά,
εἰ
ἄρα
καὶ
τετέλεσαι·
|
καὶ |
νῦν
(τούτω
οὐδὲν
ἄλλο
ἢ |
| [288] |
Κτήσιππον
καὶ
εἶπον·
ὦ
Κτήσιππε,
|
καὶ |
νυνδὴ
ἃ
πρὸς
Κλεινίαν
ἔλεγον, |
| [282] |
καὶ
τῶν
φασκόντων
ἐραστῶν
εἶναι,
|
καὶ |
ξένων
καὶ
πολιτῶν,
δεόμενον
καὶ |
| [280] |
εἴη
τά
τε
ὄργανα
ἅπαντα
|
καὶ |
ξύλα
ἱκανά,
τεκταίνοιτο
δὲ
μή, |
| [300] |
ἔφη.
Ὅταν
οὖν
λίθους
λέγῃς
|
καὶ |
ξύλα
καὶ
σιδήρια,
οὐ
σιγῶντα |
| [276] |
διδάσκαλοί
εἰσιν,
ὥσπερ
ὁ
κιθαριστὴς
|
καὶ |
ὁ
γραμματιστὴς
διδάσκαλοι
δήπου
ἦσαν |
| [297] |
ἐπιστήμων
ἅμα
ὢν
καὶ
ἀνεπιστήμων.
|
Καὶ |
ὁ
Διονυσόδωρος
ἠρυθρίασεν.
Ἀλλὰ
σύ, |
| [273] |
εἰσέρχεσθον
τούτω
ὅ
τ'
Εὐθύδημος
|
καὶ |
ὁ
Διονυσόδωρος
καὶ
ἄλλοι
μαθηταὶ |
| [276] |
ἐπίστανται
ἢ
ἃ
μὴ
ἐπίστανται;
|
Καὶ |
ὁ
Διονυσόδωρος
πάλιν
μικρὸν
πρός |
| [303] |
ὦ
Ἡράκλεις,
ἔφη,
καλοῦ
λόγου.
|
Καὶ |
ὁ
Διονυσόδωρος,
πότερον
οὖν,
ἔφη, |
| [283] |
μᾶλλον
εἶπον
ὅτι
θαυμαστῶς
σπουδάζοιμεν.
|
Καὶ |
ὁ
Διονυσόδωρος,
σκόπει
μήν,
ἔφη, |
| [277] |
τι
ταῦτα
εἴρητο
τῷ
Εὐθυδήμῳ,
|
καὶ |
ὁ
Διονυσόδωρος
ὥσπερ
σφαῖραν
ἐκδεξάμενος |
| [273] |
οὖν
ἄμφω
βλέψαντε
εἰς
ἀλλήλω,
|
καὶ |
ὁ
Εὐθύδημος
εἶπεν·
οὔτοι
ἔτι |
| [276] |
οἱ
σοφοὶ
εἶεν
οἱ
μανθάνοντες.
|
Καὶ |
ὁ
Εὐθύδημος,
καλεῖς
δέ
τινας, |
| [294] |
Οἶσθα
Εὐθύδημον
ὁπόσους
ὀδόντας
ἔχει,
|
καὶ |
ὁ
Εὐθύδημος
ὁπόσους
σύ;
Οὐκ |
| [273] |
δὲ
αὐτὸν
ὅ
τε
Διονυσόδωρος
|
καὶ |
ὁ
Εὐθύδημος
πρῶτον
μὲν
ἐπιστάντε |
| [284] |
Εὐθύδημε,
οὐ
τὰ
ὄντα
λέγει.
|
Καὶ |
ὁ
Εὐθύδημος,
τὰ
δὲ
μὴ |
| [300] |
καὶ
ἀπόλωλέ
τε
καὶ
ἥττηται.
|
Καὶ |
ὁ
Κλεινίας
πάνυ
ἥσθη
καὶ |
| [283] |
περὶ
παντὸς
ἂν
ποιήσαιντο
ἐξολωλέναι.
|
(Καὶ |
ὁ
Κτήσιππος
ἀκούσας
ἠγανάκτησέν
τε |
| [298] |
ἀπόκριναι·
τύπτεις
τὸν
κύνα
τοῦτον;
|
Καὶ |
ὁ
Κτήσιππος
γελάσας,
νὴ
τοὺς |
| [285] |
τοῦτο
ποιείτω·
μόνον
χρηστὸν
ἀποφηνάτω.
|
Καὶ |
ὁ
Κτήσιππος,
ἐγὼ
μέν,
ἔφη, |
| [299] |
αὐτῷ
τρίψας
ἐγκεράσῃ
ἐλλεβόρου
ἅμαξαν;
|
Καὶ |
ὁ
Κτήσιππος
εἶπεν·
πάνυ
γε |
| [298] |
σύ,
ὦ
Σώκρατες,
ἀπάτωρ
εἶ.
|
Καὶ |
ὁ
Κτήσιππος
ἐκδεξάμενος,
ὁ
δὲ |
| [288] |
θαυμαστῆς
οὔσης
εἰς
ἀκρίβειαν
λόγων.
|
Καὶ |
ὁ
Κτήσιππος,
Θαυμάσιά
γε
λέγετ' |
| [294] |
οὐκ
ἂν
οἴει
ὁμολογῆσαι
ἡμᾶς;
|
Καὶ |
ὁ
Κτήσιππος
ὑπολαβών·
πρὸς
Διός, |
| [303] |
ἐστιν
ἢ
ὁ
πυππὰξ
Ἡρακλῆς;
|
Καὶ |
ὁ
Κτήσιππος,
ὦ
Πόσειδον,
ἔφη, |
| [300] |
ἀποκρίσει
οὐχ
ἕξεις
ὅτι
χρῇ.
|
Καὶ |
ὁ
Κτήσιππος,
ὥσπερ
εἰώθει,
μέγα |
| [299] |
ὄντα,
καὶ
τόνδε
τὸν
ἑταῖρον.
|
Καὶ |
ὁ
μὲν
Εὐθύδημος
ἐσίγησεν·
ὁ |
| [286] |
λέγων
τῷ
λέγοντι
πῶς
ἀντιλέγοι;
|
Καὶ |
ὁ
μὲν
Κτήσιππος
ἐσίγησεν·
ἐγὼ |
| [298] |
χρυσὸς
εἶ;
Ἔστι
ταῦτα.
Οὔκουν
|
καὶ |
ὁ
Χαιρέδημος,
ἔφη,
ἕτερος
ὢν |
| [299] |
ἔλεγες
τὸν
κύνα
τὸν
πατέρα,
|
καὶ |
ὃ
θαυμασιώτερόν
γε
ἔτι,
ὅτι |
| [290] |
χρῆσθαι,
ἀλλ'
οἱ
μὲν
κυνηγέται
|
καὶ |
οἱ
ἁλιῆς
τοῖς
ὀψοποιοῖς
παραδιδόασιν, |
| [300] |
ὁ
Εὐθύδημος,
καὶ
Σκύθαι
τε
|
καὶ |
οἱ
ἄλλοι
ἄνθρωποι
τὰ
δυνατὰ |
| [301] |
οὐκ
ἀπορῶ,
ἔφη,
καὶ
ἐγὼ
|
καὶ |
οἱ
ἄλλοι
ἅπαντες
ἄνθρωποι
ὃ |
| [274] |
ἐν
τῷ
καταντικρύ·
οὕτως
οὖν
|
καὶ |
οἱ
ἄλλοι
ἐκεῖνον
ἰδόντες
περιέστησαν |
| [274] |
οὖν
Κτήσιππος
συνέφη
μάλα
προθύμως
|
καὶ |
οἱ
ἄλλοι,
καὶ
ἐκέλευον
αὐτὼ |
| [274] |
δ'
ἡμῖν
Κτήσιππός
τε
ὅδε
|
καὶ |
οἱ
ἄλλοι
οὗτοι,
ἦν
δ' |
| [294] |
καὶ
ἀγαθὸν
μέγα
πεφάνθαι.
Μῶν
|
καὶ |
οἱ
ἄλλοι
πάντες
ἄνθρωποι
πάντ' |
| [305] |
Κρίτων,
ἔφη,
τὸ
πρᾶγμα
αὐτὸ
|
καὶ |
οἱ
ἄνθρωποι
οἱ
ἐπὶ
τῷ |
| [290] |
παραδιδόασιν,
οἱ
(δ'
αὖ
γεωμέτραι
|
καὶ |
οἱ
ἀστρονόμοι
καὶ
οἱ
λογιστικοί |
| [286] |
ἀμφὶ
Πρωταγόραν
σφόδρα
ἐχρῶντο
αὐτῷ
|
καὶ |
οἱ
ἔτι
παλαιότεροι·
ἐμοὶ
δὲ |
| [303] |
Εὐθυδήμου
ἐρασταί,
ἐνταῦθα
δὲ
ὀλίγου
|
καὶ |
οἱ
κίονες
οἱ
ἐν
τῷ |
| [290] |
αὖ
γεωμέτραι
καὶ
οἱ
ἀστρονόμοι
|
καὶ |
οἱ
λογιστικοί
θηρευτικοὶ
γάρ
εἰσι |
| [278] |
οὖν
ἀγελαστὶ
ἀκούοντες
αὐτοί
τε
|
καὶ |
οἱ
μαθηταὶ
ὑμῶν·
σὺ
δέ |
| [279] |
ὦ
Κλεινία·
ὃ
πάντες
φασί,
|
καὶ |
οἱ
πάνυ
φαῦλοι,
μέγιστον
τῶν |
| [284] |
ἔφη,
οἱ
καλοί
τε
κἀγαθοὶ
|
καὶ |
οἱ
τἀληθῆ
λέγοντες.
Τί
οὖν; |
| [274] |
οἵ
τε
τοῦ
Κλεινίου
ἐρασταὶ
|
καὶ |
οἱ
τοῦ
Εὐθυδήμου
τε
καὶ |
| [290] |
οὕτως
ἔχει;
Πάνυ
μὲν
οὖν.
|
Καὶ |
οἵ
γε
στρατηγοί,
ἔφη,
οὕτω |
| [275] |
τῷ
μειρακίῳ
τούτῳ·
ἐγώ
τε
|
καὶ |
οἵδε
πάντες
τυγχάνομεν
ἐπιθυμοῦντες
ὡς |
| [288] |
πως
ἐκκαλέσωμαι
καὶ
ἐλεήσαντέ
με
|
καὶ |
οἰκτίραντε
συντεταμένον
καὶ
σπουδάζοντα
καὶ |
| [277] |
ἄλλο
ἢ
χορεύετον
περὶ
σὲ
|
καὶ |
οἷον
ὀρχεῖσθον
παίζοντε,
ὡς
μετὰ |
| [300] |
δοκεῖς,
Εὐθύδημε,
οὐ
καθεύδων
ἐπικεκοιμῆσθαι
|
καί, |
οἷόν
τε
λέγοντα
μηδὲν
λέγειν, |
| [278] |
σφῷν
ἐνδείξομαι
οἷον
αὐτὸ
ὑπολαμβάνω
|
καὶ |
οἵου
αὐτοῦ
ἐπιθυμῶ
ἀκοῦσαι.
Ἐὰν |
| [287] |
τις
ἡμῖν
ἀφῖξαι
περὶ
λόγους,
|
καὶ |
οἶσθα
(ὅτε
δεῖ
ἀποκρίνασθαι
καὶ |
| [285] |
ἄλλου
του
ἐμαθέτην
φθόρον
τινὰ
|
καὶ |
ὄλεθρον
τοιοῦτον,
ὥστε
ἀπολέσαντες
πονηρὸν |
| [273] |
τὸ
δαιμόνιον.
~Πάλιν
οὖν
ἐκαθεζόμην,
|
καὶ |
ὀλίγῳ
(ὕστερον
εἰσέρχεσθον
τούτω
ὅ |
| [287] |
ὠγαθέ,
πείθου
καὶ
ἀποκρίνου,
ἐπειδὴ
|
καὶ |
ὁμολογεῖς
με
σοφὸν
εἶναι.
Πειστέον |
| [292] |
λεγόμενον
ὁ
Διὸς
Κόρινθος
γίγνεται,
|
καὶ |
ὅπερ
ἔλεγον,
τοῦ
ἴσου
ἡμῖν |
| [288] |
(θούριοι
εἴτε
Χῖοι
εἴθ'
ὁπόθεν
|
καὶ |
ὅπῃ
χαίρετον
ὀνομαζόμενοι·
ὡς
οὐδὲν |
| [283] |
ποτὲ
τρόπον
ἅψοιντο
τοῦ
λόγου
|
καὶ |
ὁπόθεν
ἄρξοιντο
παρακελευόμενοι
τῷ
νεανίσκῳ |
| [301] |
τὰ
μικρὰ
κρέα
κατακόψαντα
ἕψειν
|
καὶ |
ὀπτᾶν;
(Μάγειρον,
ἦν
δ'
ἐγώ. |
| [301] |
τὸν
μάγειρον
καὶ
κατακόψας
ἑψήσῃ
|
καὶ |
ὀπτήσῃ,
τὰ
προσήκοντα
ποιήσει·
καὶ |
| [282] |
τοῦ
χρῆσθαί
τε
τοῖς
πράγμασιν
|
καὶ |
ὀρθῶς
χρῆσθαι,
τὴν
δὲ
ὀρθότητα |
| [294] |
τελευτῶν
ἐρέσθαι
(τὸν
Εὐθύδημον)
εἰ
|
(καὶ |
ὀρχεῖσθαι
ἐπίσταιτο
ὁ
Διονυσόδωρος·
ὁ |
| [302] |
ἃ
νυνδὴ
ἐγὼ
ἔλεγον;
Ὁμολογῶ.
|
Καὶ |
ὅς,
εἰρωνικῶς
πάνυ
ἐπισχὼν
ὥς |
| [279] |
τοῦτο
δὲ
κἂν
παῖς
γνοίη.
|
Καὶ |
ὃς
ἐθαύμασεν·
οὕτως
ἔτι
νέος |
| [296] |
ἂν
εἴη,
ἦν
δ'
ἐγώ.
|
Καὶ |
ὃς
εἶπε·
Προστίθει
τοίνυν
ἤδη |
| [273] |
καὶ
τὰς
ἡγεμονίας
τῶν
στρατοπέδων
|
καὶ |
(ὅσα)
ἐν
ὅπλοις
μάχεσθαι
(διδακτέον) |
| [284] |
τι,
ὥστ'
ἐκεῖνα
ποιήσειεν
ἂν
|
καὶ |
ὁστισοῦν
τὰ
μηδαμοῦ
ὄντα;
Οὐκ |
| [296] |
ὅτι
καὶ
παῖς
ὢν
(ἠπίστω,
|
καὶ |
ὅτ'
ἐγίγνου,
καὶ
ὅτ'
ἐφύου· |
| [296] |
ὢν
(ἠπίστω,
καὶ
ὅτ'
ἐγίγνου,
|
καὶ |
ὅτ'
ἐφύου·
καὶ
πρὶν
αὐτὸς |
| [287] |
καὶ
οἶσθα
(ὅτε
δεῖ
ἀποκρίνασθαι
|
καὶ |
ὅτε
μή;
Καὶ
νῦν
οὐδ' |
| [294] |
καὶ
ἀεί;
Καὶ
ἀεί,
ἔφη.
|
Καὶ |
ὅτε
παιδία
ἤστην
καὶ
εὐθὺς |
| [301] |
παραγένηταί
σοι
βοῦς,
βοῦς
εἶ,
|
καὶ |
ὅτι
νῦν
ἐγώ
σοι
πάρειμι, |
| [306] |
γὰρ
ἄνδρα
χρὴ
ἀγαπᾶν
ὅστις
|
καὶ |
ὁτιοῦν
λέγει
ἐχόμενον
(φρονήσεως
πρᾶγμα |
| [294] |
ἄρα,
ἔφην
ἐγώ,
ἐπίστασθον,
ἐπειδήπερ
|
καὶ |
ὁτιοῦν;
Πάντ'
ἔφη·
καὶ
σύ |
| [302] |
τις
σύ
γε
ἄνθρωπος
(εἶ
|
καὶ |
οὐδὲ
Ἀθηναῖος,
ᾧ
μήτε
θεοὶ |
| [284] |
λέγει
τὰ
ὄντα,
λέγει
τἀληθῆ
|
καὶ |
οὐδὲν
κατὰ
σοῦ
ψεύδεται.
(Ναί, |
| [307] |
ἐπιτηδεύματι
οἱ
μὲν
φαῦλοι
πολλοὶ
|
καὶ |
οὐδενὸς
ἄξιοι,
οἱ
δὲ
σπουδαῖοι |
| [297] |
ὁμοπάτριος.
Ἀδελφὸς
ἄρα
ἐστί
σοι
|
καὶ |
οὐκ
ἀδελφός.
Οὐχ
ὁμοπάτριός
γε, |
| [297] |
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
ὁ
Διονυσόδωρος,
|
καὶ |
οὐκ
ἐθέλεις
ἀποκρίνεσθαι.
Εἰκότως
γ' |
| [283] |
καὶ
διὰ
ταῦτα
προσεπαισάτην
τε
|
καὶ |
οὐκ
ἐσπουδασάτην·
(ταῦτα
οὖν
διανοηθεὶς |
| [276] |
μανθάνουσιν
ἀλλ'
οὐχ
οἱ
ἀμαθεῖς,
|
καὶ |
οὐκ
εὖ
σὺ
ἄρτι
Εὐθυδήμῳ |
| [282] |
τοῦτο
γὰρ
ἡμῖν
ἔτι
ἄσκεπτον
|
καὶ |
οὔπω
διωμολογημένον
ἐμοί
τε
καὶ |
| [277] |
Οὐκ
ἄρα
ὀρθῶς
ἀπεκρίνω,
ἔφη.
|
Καὶ |
οὔπω
σφόδρα
τι
ταῦτα
εἴρητο |
| [273] |
περιπατείτην
ἐν
τῷ
καταστέγῳ
δρόμῳ.
|
Καὶ |
οὔπω
τούτω
δύ'
ἢ
τρεῖς |
| [304] |
διδάξαι
τὸν
ἐθέλοντ'
ἀργύριον
διδόναι,
|
καὶ |
οὔτε
φύσιν
οὔθ'
ἡλικίαν
ἐξείργειν |
| [305] |
λέγωσιν,
παντὸς
δὲ
ῥήματος
ἀντέχονται.
|
Καὶ |
οὗτοι,
ὅπερ
ἄρτι
ἔλεγον,
ἐν |
| [290] |
οἱ
λογιστικοί
θηρευτικοὶ
γάρ
εἰσι
|
καὶ |
οὗτοι·
οὐ
γὰρ
ποιοῦσι
τὰ |
| [302] |
Πάνυ,
ἦν
δ'
ἐγώ.
Οὐκοῦν
|
καὶ |
οὗτοι
σοὶ
θεοὶ
ἂν
εἶεν; |
| [274] |
ὡς
καὶ
διδακτὸν
ἡ
ἀρετὴ
|
καὶ |
οὗτοι
ὑμεῖς
ἐστὲ
παρ'
ὧν |
| [301] |
χαλκεύῃ
καὶ
τὸν
κεραμέα
κεραμεύῃ,
|
καὶ |
οὗτος
τὰ
προσήκοντα
πράξει.
(Ὦ |
| [271] |
ἀδελφὸς
τούτου,
Διονυσόδωρος·
μετέχει
δὲ
|
καὶ |
οὗτος
τῶν
λόγων.
(ΚΡΙΤΩΝ)
Οὐδέτερον |
| [293] |
Ἄρτι
δὲ
ἐπιστήμων
ἔφησθα
εἶναι·
|
καὶ |
οὕτως
τυγχάνεις
ὢν
(αὐτὸς
οὗτος |
| [277] |
γὰρ
ἐκεῖ
χορεία
τίς
ἐστι
|
καὶ |
παιδιά,
εἰ
ἄρα
καὶ
τετέλεσαι· |
| [296] |
ἅμα
πάντα.
Δῆλον
οὖν
ὅτι
|
καὶ |
παῖς
ὢν
(ἠπίστω,
καὶ
ὅτ' |
| [292] |
Σώκρατες;
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Ἀλλ'
ἆρα
πάντας
|
καὶ |
πάντα
ἀγαθούς;
καὶ
πᾶσαν
ἐπιστήμην, |
| [278] |
εἰ
καὶ
πολλά
τις
ἢ
|
καὶ |
πάντα
τὰ
τοιαῦτα
μάθοι,
τὰ |
| [303] |
πώποτε
ἀνθρώπους
ἰδεῖν
οὕτω
σοφούς,
|
καὶ |
παντάπασι
καταδουλωθεὶς
ὑπὸ
τῆς
σοφίας |
| [299] |
Οὐκοῦν
ἀεὶ
δεῖ
αὐτὸ
ἔχειν
|
καὶ |
πανταχοῦ
καὶ
ὡς
μάλιστα
ἐν |
| [299] |
σοι
χρῆναι
ἀεί
τ'
ἔχειν
|
καὶ |
πανταχοῦ;
Σφόδρα
γ'
ἔφη.
Οὐκοῦν |
| [282] |
ὑπηρετεῖν
καὶ
δουλεύειν
καὶ
ἐραστῇ
|
καὶ |
παντὶ
ἀνθρώπῳ,
ὁτιοῦν
ἐθέλοντα
ὑπηρετεῖν |
| [293] |
ἐκ
τῆς
τρικυμίας
τοῦ
λόγου,
|
καὶ |
παντὶ
τρόπῳ
σπουδάσαι,
καὶ
σπουδάσαντας |
| [307] |
ἄξιοι,
οἱ
δὲ
σπουδαῖοι
ὀλίγοι
|
καὶ |
παντὸς
ἄξιοι;
Ἐπεὶ
γυμναστικὴ
οὐ |
| [291] |
καθῆσθαι
τῆς
πόλεως,
πάντα
κυβερνῶσα
|
καὶ |
πάντων
ἄρχουσα
πάντα
χρήσιμα
ποιεῖν. |
| [276] |
ἄρτι
Εὐθυδήμῳ
ἀπεκρίνω.
(Ἐνταῦθα
δὴ
|
καὶ |
πάνυ
μέγα
ἐγέλασάν
τε
καὶ |
| [285] |
τοῦτο
εἴτε
αὐτὼ
ηὑρήκατον
εἴτε
|
καὶ |
(παρ'
ἄλλου
του
ἐμαθέτην
φθόρον |
| [282] |
παραλαμβάνειν
πολὺ
μᾶλλον
ἢ
χρήματα,
|
καὶ |
(παρ'
ἐπιτρόπων
καὶ
φίλων
τῶν |
| [282] |
ἔσται·
ἢ
οὔ;
Ναί,
ἔφη.
|
Καὶ |
παρὰ
πατρός
γε
δήπου
τοῦτο |
| [295] |
ὄντος·
ἐπεὶ
δὲ
οὖν
διενενοήμην
|
καὶ |
παρὰ
τοῦτον
φοιτᾶν,
ᾠήθην
δεῖν |
| [285] |
καὶ
πρεσβύτης
εἰμί,
παρακινδυνεύειν
ἕτοιμος
|
καὶ |
παραδίδωμι
ἐμαυτὸν
Διονυσοδώρῳ
τούτῳ
ὥσπερ |
| [290] |
τῶν
ἄλλων
ὄχλων
κήλησίς
τε
|
καὶ |
παραμυθία
τυγχάνει
οὖσα·
ἢ
σοί, |
| [272] |
ὦ
Κρίτων·
ἱκανὸν
τεκμήριον
ἔχω
|
καὶ |
παραμύθιον
τοῦ
μὴ
φοβεῖσθαι.
Αὐτὼ |
| [288] |
ἐπειδὰν
ἄρξωνται
σπουδάζειν.
Ἀλλὰ
δεώμεθα
|
καὶ |
παραμυθώμεθα
καὶ
προσευχώμεθα
αὐτοῖν
ἐκφανῆναι. |
| [292] |
ἆρα
πάντας
καὶ
πάντα
ἀγαθούς;
|
καὶ |
πᾶσαν
ἐπιστήμην,
σκυτοτομικήν
τε
καὶ |
| [302] |
καὶ
βωμοὶ
καὶ
ἱερὰ
οἰκεῖα
|
καὶ |
πατρῷα
καὶ
τὰ
ἄλλα
ὅσαπερ |
| [284] |
ἀλλὰ
νουθετῶ
σε
ὡς
ἑταῖρον,
|
καὶ |
πειρῶμαι
πείθειν
μηδέποτε
ἐναντίον
ἐμοῦ |
| [279] |
Συνέφη.
Οὐκοῦν,
ἦν
δ'
ἐγώ,
|
καὶ |
περὶ
γραμμάτων
γραφῆς
τε
καὶ |
| [289] |
αὐτοὶ
ἀδύνατοι·
δῆλον
οὖν
ὅτι
|
καὶ |
περὶ
λόγους
χωρὶς
ἡ
τοῦ |
| [304] |
τις
τῶν
τοιούτων
ἀκούσαι
ληρούντων
|
καὶ |
περὶ
οὐδενὸς
ἀξίων
ἀναξίαν
σπουδὴν |
| [281] |
Ἆρ'
οὖν,
ἦν
δ'
ἐγώ,
|
καὶ |
περὶ
τὴν
χρείαν
ὧν
ἐλέγομεν |
| [306] |
μὲν
πολλῶν
σπουδὴν
τοιαύτην
ἐσχηκέναι,
|
καὶ |
περὶ
(τοῦ
γάμου
ὅπως
ἐκ |
| [306] |
ὅπως
ἐκ
γενναιοτάτης
ἔσονται
μητρός,
|
καὶ |
περὶ
τῶν
χρημάτων
ὅπως
ὡς |
| [299] |
ὃ
θαυμασιώτερόν
γε
ἔτι,
ὅτι
|
καὶ |
πίνουσιν
ἐκ
τῶν
ἑαυτῶν
κρανίων |
| [284] |
Τὸ
λέγειν
ἄρα
πράττειν
τε
|
καὶ |
ποιεῖν
ἐστιν;
Ὡμολόγησεν.
Οὐκ
ἄρα |
| [273] |
μάχεσθαι
(διδακτέον)
οἵω
τε
δὲ
|
καὶ |
ποιῆσαι
δυνατὸν
εἶναι
αὐτὸν
αὑτῷ |
| [284] |
δ'
ὅς.
Οὐκοῦν
(εἴπερ
πράττουσι,
|
καὶ |
ποιοῦσι;
Ναί.
Τὸ
λέγειν
ἄρα |
| [305] |
Πρόδικος
μεθόρια
φιλοσόφου
τε
ἀνδρὸς
|
καὶ |
πολιτικοῦ,
οἴονται
δ'
εἶναι
πάντων |
| [282] |
φασκόντων
ἐραστῶν
εἶναι,
καὶ
ξένων
|
καὶ |
πολιτῶν,
δεόμενον
καὶ
ἱκετεύοντα
σοφίας |
| [300] |
ἔφη
ὁ
Διονυσόδωρος.
Ἔγωγε,
ἔφην,
|
καὶ |
πολλά
γε,
ὦ
Διονυσόδωρε.
~(Ἆρα |
| [281] |
ἂν
ὄναιτο
ἄνθρωπος
πολλὰ
κεκτημένος
|
καὶ |
πολλὰ
πράττων
νοῦν
μὴ
ἔχων, |
| [293] |
Πάνυ
γε,
ἦν
δ'
ἐγώ,
|
καὶ |
πολλά,
σμικρά
γε.
Ἀρκεῖ,
ἔφη. |
| [278] |
λέγω
διὰ
ταῦτα,
ὅτι,
εἰ
|
καὶ |
πολλά
τις
ἢ
καὶ
πάντα |
| [286] |
γε
τὸν
λόγον
πολλῶν
δὴ
|
καὶ |
πολλάκις
ἀκηκοὼς
ἀεὶ
θαυμάζω
καὶ |
| [291] |
κρειττόνων
μέντοι
τις
ἐμοὶ
δοκεῖ,
|
καὶ |
πολύ
γε.
Ἀλλὰ
μετὰ
τοῦτο |
| [281] |
ἀνθρώποις
ἐν
πάσῃ
κτήσει
τε
|
καὶ |
πράξει.
Ὡμολόγει.
Ἆρ'
οὖν
ὦ |
| [303] |
τόδε
αὖ
ἕτερον
δημοτικόν
τι
|
καὶ |
πρᾷον
ἐν
τοῖς
λόγοις·
ὁπόταν |
| [285] |
ὁ
κίνδυνος·
ὡς
ἐγώ,
ἐπειδὴ
|
καὶ |
πρεσβύτης
εἰμί,
παρακινδυνεύειν
ἕτοιμος
καὶ |
| [276] |
τοῦ
Διονυσοδώρου
τε
καὶ
Εὐθυδήμου·
|
καὶ |
πρὶν
ἀναπνεῦσαι
καλῶς
τε
καὶ |
| [296] |
ὅτ'
ἐγίγνου,
καὶ
ὅτ'
ἐφύου·
|
καὶ |
πρὶν
αὐτὸς
γενέσθαι,
καὶ
πρὶν |
| [296] |
ἐφύου·
καὶ
πρὶν
αὐτὸς
γενέσθαι,
|
καὶ |
πρὶν
οὐρανὸν
καὶ
γῆν
γενέσθαι, |
| [302] |
ὅτι
ἂν
βούλῃ;
Οἷον
βοῦς
|
καὶ |
πρόβατον,
ἆρ'
ἂν
ἡγοῖο
ταῦτα |
| [273] |
πράγματα
πάρεργα
ὑμῖν
τυγχάνει
ὄντα,
|
καὶ |
πρὸς
θεῶν
εἴπετόν
μοι
τί |
| [288] |
νυνδὴ
ἃ
πρὸς
Κλεινίαν
ἔλεγον,
|
καὶ |
πρὸς
σὲ
ταὐτὰ
ταῦτα
λέγω, |
| [272] |
τὸν
νοῦν
αὐτοῖν,
ἀλλὰ
πάνυ
|
καὶ |
προσεῖχον
καὶ
μέμνημαι,
καί
σοι |
| [288] |
σπουδάζειν.
Ἀλλὰ
δεώμεθα
καὶ
παραμυθώμεθα
|
καὶ |
προσευχώμεθα
αὐτοῖν
ἐκφανῆναι.
Ἐγὼ
οὖν |
| [307] |
δοκεῖ
σοι
εἶναι,
καὶ
χρηματιστικὴ
|
καὶ |
ῥητορικὴ
καὶ
στρατηγία;
(ΚΡΙΤΩΝ)
Ἔμοιγε |
| [295] |
ἐθελήσῃς
μοι
ἀποκρίνεσθαι,
ἐγὼ
ἐπιδείξω
|
καὶ |
σὲ
ταῦτα
τὰ
θαυμαστὰ
ὁμολογοῦντα. |
| [300] |
οὖν
λίθους
λέγῃς
καὶ
ξύλα
|
καὶ |
σιδήρια,
οὐ
σιγῶντα
λέγεις;
Οὔκουν |
| [290] |
ἐπῳδῶν
ἔχεών
τε
καὶ
φαλαγγίων
|
καὶ |
σκορπίων
καὶ
τῶν
ἄλλων
θηρίων |
| [300] |
δὲ
ὁρῶσιν,
ἔφη
ὁ
Εὐθύδημος,
|
καὶ |
Σκύθαι
τε
καὶ
οἱ
ἄλλοι |
| [294] |
ὄντι
πάντα
ἐπίστασθον;
οἷον
τεκτονικὴν
|
καὶ |
σκυτικήν;
Πάνυ
γ'
ἔφη.
Ἦ |
| [306] |
Ὁ
μὲν
οὖν
νεώτερος
ἔτι
|
καὶ |
σμικρός
ἐστιν,
Κριτόβουλος
δ'
ἤδη |
| [282] |
καὶ
οὔπω
διωμολογημένον
ἐμοί
τε
|
καὶ |
σοί.
Ἀλλ'
ἔμοιγε,
ἔφη,
ὦ |
| [304] |
ἡλικίαν
ἐξείργειν
οὐδεμίαν
ὃ
δὲ
|
καὶ |
σοὶ
μάλιστα
προσήκει
ἀκοῦσαι,
ὅτι |
| [272] |
πάνυ
καὶ
προσεῖχον
καὶ
μέμνημαι,
|
καί |
σοι
πειράσομαι
ἐξ
ἀρχῆς
ἅπαντα |
| [281] |
ὄντι,
ἐὰν
δὲ
φρόνησίς
τε
|
καὶ |
σοφία,
μείζω
ἀγαθά,
αὐτὰ
δὲ |
| [281] |
τῶν
ἄλλων
κτημάτων
ἄνευ
φρονήσεως
|
καὶ |
σοφίας;
ἆρά
γε
ἂν
ὄναιτο |
| [290] |
ἦν
δ'
ἐγώ,
ὦ
κάλλιστε
|
καὶ |
σοφώτατε
Κλεινία·
τοῦτο
οὕτως
ἔχει; |
| [283] |
λέγοντες
ἢ
ὡς
ἀληθῶς
ἐπιθυμεῖτε
|
καὶ |
σπουδάζετε;
Κἀγὼ
διενοήθην
ὅτι
ᾠηθήτην |
| [288] |
ἐλεήσαντέ
με
καὶ
οἰκτίραντε
συντεταμένον
|
καὶ |
σπουδάζοντα
καὶ
αὐτὼ
σπουδάσητον.
Σὺ |
| [293] |
λόγου,
καὶ
παντὶ
τρόπῳ
σπουδάσαι,
|
καὶ |
σπουδάσαντας
ἐπιδεῖξαι
τίς
ποτ'
ἐστὶν |
| [307] |
εἶναι,
καὶ
χρηματιστικὴ
καὶ
ῥητορικὴ
|
καὶ |
στρατηγία;
(ΚΡΙΤΩΝ)
Ἔμοιγε
πάντως
δήπου. |
| [291] |
ἡμεῖς
ἔφαμεν
πρὸς
ἀλλήλους.
Οὐ
|
καὶ |
σὺ
ἂν
ταῦτα
φαίης,
ὦ |
| [298] |
Καὶ
ἡ
σή
γ'
ἔφη.
|
Καὶ |
σὺ
ἄρα
ἀδελφὸς
εἶ
τῶν |
| [294] |
ἐπειδήπερ
καὶ
ὁτιοῦν;
Πάντ'
ἔφη·
|
καὶ |
σύ
γε
πρός,
εἴπερ
καὶ |
| [304] |
Εὐθυδήμῳ,
ἀλλ'
ἐκείνων
ὧν
δὴ
|
καὶ |
σὺ
(ἔλεγες,
τῶν
ἥδιον
ἂν |
| [300] |
ἀδύνατα;
Τὰ
δυνατὰ
δήπου.
Οὐκοῦν
|
καὶ |
σύ,
ἔφη;
Κἀγώ.
Ὁρᾷς
οὖν |
| [298] |
σὸς
πατὴρ
γίγνεται
ὁ
κύων
|
καὶ |
σὺ
κυναρίων
ἀδελφός;
Καὶ
αὖθις |
| [286] |
ἧττόν
τι
ἀντιλέγομεν
ἐγώ
τε
|
καὶ |
σύ;
Πότερον
οὖν,
ἦ
δ' |
| [272] |
δέ
γε
ἑτέρους
πειράσομαι
πείθειν.
|
Καὶ |
σὺ
τί
οὐ
συμφοιτᾷς;
Ὡς |
| [300] |
οἷόν
τε
λέγοντα
μηδὲν
λέγειν,
|
καὶ |
σὺ
τοῦτο
ποιεῖν.
(Ἦ
γὰρ |
| [273] |
ἰὼν
παρεκαθέζετο
ἐκ
δεξιᾶς,
ὥσπερ
|
καὶ |
σὺ
φῄς.
Ἰδόντε
δὲ
αὐτὸν |
| [279] |
ὑπὸ
τῶν
ξένων
ἐγώ
τε
|
καὶ |
σύ,
ὦ
παῖ
Ἀξιόχου.
Τί |
| [272] |
καὶ
ἄλλον
διδάξαι
λέγειν
τε
|
καὶ |
συγγράφεσθαι
λόγους
οἵους
εἰς
τὰ |
| [283] |
θαυμασίους
τινὰς
λόγους.
Ὃπερ
(οὖν
|
καὶ |
συνέβη
ἡμῖν·
θαυμαστὸν
γάρ
τινα, |
| [285] |
τοὺς
λόγους;
(Πάντως
δήπου,
ἔφη,
|
καὶ |
σφόδρα
γε·
ἢ
σύ,
ὦ |
| [281] |
Ἄτιμος.
Πότερον
δὲ
ἀνδρεῖος
ὢν
|
καὶ |
σώφρων
ἐλάττω
ἂν
πράττοι
ἢ |
| [294] |
οὐδὲν
ὅτι
οὐκ
ἠρώτα
τελευτῶν,
|
καὶ |
τὰ
αἴσχιστα,
εἰ
ἐπισταίσθην·
τὼ |
| [302] |
καὶ
ἱερὰ
οἰκεῖα
καὶ
πατρῷα
|
καὶ |
τὰ
ἄλλα
ὅσαπερ
τοῖς
ἄλλοις |
| [287] |
ἔχοντα
νοεῖ
τὰ
νοοῦντα,
ἢ
|
καὶ |
τὰ
ἄψυχα;
Τὰ
ψυχὴν
ἔχοντα. |
| [286] |
ὦ
Εὐθύδημε,
τὰ
σοφὰ
ταῦτα
|
καὶ |
τὰ
εὖ
ἔχοντα
οὐ
πάνυ |
| [300] |
Ἔγωγε,
ἦ
δ'
ὅς.
Οὐκοῦν
|
καὶ |
τὰ
λέγοντα
σιγᾷς,
εἴπερ
τῶν |
| [291] |
ὦ
Κρίτων,
ἐὰν
βούλῃ
ἀκούειν
|
καὶ |
τὰ
μετὰ
ταῦτα
συμβάντα
ἡμῖν. |
| [301] |
δέ,
σφάττειν
τε
καὶ
ἐκδέρειν
|
καὶ |
τὰ
μικρὰ
κρέα
κατακόψαντα
ἕψειν |
| [284] |
εἴπερ
λέγει
Διονυσόδωρος,
τἀληθῆ
τε
|
καὶ |
τὰ
ὄντα
λέγει.
Νὴ
Δία, |
| [284] |
ὅ
γε
τὸ
ὂν
λέγων
|
καὶ |
τὰ
ὄντα
τἀληθῆ
λέγει·
ὥστε |
| [307] |
λεγόμενον
δὴ
τοῦτο,
αὐτός
τε
|
καὶ |
τὰ
παιδία.
|
| [294] |
μὰ
Δία
καττύειν,
ἔφη.
Ἦ
|
καὶ |
τὰ
τοιαῦτα,
τοὺς
ἀστέρας
ὁπόσοι |
| [303] |
τῶν
ἄλλων,
ἀλλὰ
δόξαιτε
ἂν
|
καὶ |
τὰ
ὑμέτερα
αὐτῶν,
τοῦτο
πάνυ |
| [294] |
ἡμῶν
ἀριθμησάντων,
ἤδη
πεισόμεθα
ὑμῖν
|
καὶ |
τἆλλα.
(Ἡγουμένω
οὖν
σκώπτεσθαι
οὐκ |
| [279] |
ὑγιαίνειν
καὶ
τὸ
(καλὸν
εἶναι
|
καὶ |
τἆλλα
κατὰ
τὸ
σῶμα
ἱκανῶς |
| [306] |
αὐτοὺς
πεῖσαι
ὅτι
καὶ
ἄνθρωποι
|
καὶ |
τἆλλα
πάντα
ὅσα
μεταξύ
τινοιν |
| [292] |
ἐπιστήμην,
σκυτοτομικήν
τε
καὶ
τεκτονικὴν
|
καὶ |
τὰς
ἄλλας
ἁπάσας,
αὕτη
ἡ |
| [273] |
στρατηγὸν
ἔσεσθαι,
τάς
τε
τάξεις
|
καὶ |
τὰς
ἡγεμονίας
τῶν
στρατοπέδων
καὶ |
| [299] |
δοκεῖ
σοι
εἶναι
ἔχειν;
Πάνυ,
|
καὶ |
ταῦτά
γε
πολύ,
ἔφη
ὁ |
| [273] |
δεινοῖν
ὄντοιν,
ἐν
ὅπλοις
μάχεσθαι,
|
καὶ |
ταῦτα
ἔλεγον
περὶ
σφῷν·
ὅτε |
| [299] |
ἐκ
τῶν
ἑαυτῶν
κρανίων
κεχρυσωμένων,
|
καὶ |
ταῦτα
ἐντὸς
καθορῶσιν,
τὴν
ἑαυτῶν |
| [288] |
(λέγεις,
φάσκων
οὐκ
εἶναι
ἐξαμαρτάνειν.
|
Καὶ |
ταῦτα
οὐ
πρὸς
ἃ
πέρυσιν |
| [288] |
τῆς
ὑμετέρας
πω
τέχνης
ἐξηυρῆσθαι,
|
καὶ |
ταῦτα
οὑτωσὶ
θαυμαστῆς
οὔσης
εἰς |
| [273] |
τ'
εἶναι
παραδοῦναι
κάλλιστ'
ἀνθρώπων
|
καὶ |
τάχιστα.
(Ὦ
Ζεῦ,
οἷον,
ἦν |
| [292] |
καὶ
πᾶσαν
ἐπιστήμην,
σκυτοτομικήν
τε
|
καὶ |
τεκτονικὴν
καὶ
τὰς
ἄλλας
ἁπάσας, |
| [277] |
ἐστι
καὶ
παιδιά,
εἰ
ἄρα
|
καὶ |
τετέλεσαι·
καὶ
νῦν
(τούτω
οὐδὲν |
| [303] |
ὅτι
ταῦτα
οὕτως
ἔχει
ὑμῖν
|
καὶ |
τεχνικῶς
ἐξηύρηται,
ὥστ'
ἐ
πάνυ |
| [294] |
τοιαῦτα,
τοὺς
ἀστέρας
ὁπόσοι
εἰσί,
|
καὶ |
τὴν
ἄμμον;
Πάνυ
γε,
ἦ |
| [280] |
ἂν
ἥδιον
τοῦ
κινδύνου
τε
|
καὶ |
τῆς
(τύχης
μετέχοις,
μετὰ
σοφοῦ |
| [292] |
Οἳ
τί
ἔσονται
ἡμῖν
ἀγαθοὶ
|
καὶ |
τί
χρήσιμοι;
ἢ
ἔτι
λέγωμεν |
| [279] |
μὴν
εὐγένειαί
γε
καὶ
δυνάμεις
|
καὶ |
τιμαὶ
ἐν
τῇ
ἑαυτοῦ
δῆλά |
| [282] |
τε
καὶ
ἀγαθὸν
ἄνδρα
εἶναι,
|
καὶ |
τίς
αὕτη.
Ὡς
γὰρ
ἔλεγον |
| [271] |
(οὗτοι,
ὡς
ἔοικε,
σοφισταί·
ποδαποί;
|
Καὶ |
τίς
ἡ
σοφία;
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Οὗτοι |
| [301] |
οὐ
τὸ
καλὸν
καλόν
ἐστιν
|
καὶ |
τὸ
αἰσχρὸν
αἰσχρόν;
Ἐὰν
ἔμοιγε, |
| [278] |
τῷ
μή·
παραπλήσιον
δὲ
τούτῳ
|
καὶ |
τὸ
ἐν
τῷ
δευτέρῳ
ἐρωτήματι, |
| [303] |
τοῦτο
πάνυ
χαρίεν
τέ
ἐστιν
|
καὶ |
τὸ
ἐπαχθὲς
τῶν
λόγων
ἀφαιρεῖται. |
| [289] |
συμπέπτωκεν
ἅμα
τό
τε
ποιεῖν
|
καὶ |
τὸ
ἐπίστασθαι
χρῆσθαι
τούτῳ
ὃ |
| [278] |
τῶν
καταγελάστων;
Ἀνόητον
γὰρ
δήπου
|
καὶ |
τὸ
ἐρωτᾶν
τὰ
τοιαῦτα·
τίς |
| [301] |
Οὐκοῦν
καὶ
τὸ
ταὐτὸν
ταὐτὸν
|
καὶ |
τὸ
ἕτερον
ἕτερον;
οὐ
γὰρ |
| [279] |
ἔφη.
Οὐκοῦν
καὶ
τὸ
ὑγιαίνειν
|
καὶ |
τὸ
(καλὸν
εἶναι
καὶ
τἆλλα |
| [275] |
οἱ
σοφοὶ
ἢ
οἱ
ἀμαθεῖς;
|
Καὶ |
τὸ
μειράκιον,
ἅτε
μεγάλου
ὄντος |
| [293] |
ἐπικαλούμενος
σῶσαι
ἡμᾶς,
ἐμέ
τε
|
καὶ |
τὸ
μειράκιον,
ἐκ
τῆς
τρικυμίας |
| [276] |
Ζεῦ,
ἔφην
ἐγώ,
ἦ
μὴν
|
καὶ |
τὸ
πρότερόν
γε
καλὸν
ἡμῖν |
| [301] |
δοκεῖ;
Πάνυ
γ'
ἔφη.
Οὐκοῦν
|
καὶ |
τὸ
ταὐτὸν
ταὐτὸν
καὶ
τὸ |
| [279] |
γάρ·
Πάνυ
γ'
ἔφη.
Οὐκοῦν
|
καὶ |
τὸ
ὑγιαίνειν
καὶ
τὸ
(καλὸν |
| [280] |
τινα,
τό
τε
κεκτῆσθαι
τἀγαθὰ
|
καὶ |
τὸ
χρῆσθαι
αὐτοῖς;
Ἔμοιγε
δοκεῖ. |
| [299] |
πανταχοῦ;
Σφόδρα
γ'
ἔφη.
Οὐκοῦν
|
καὶ |
τὸ
χρυσίον
ἀγαθὸν
ὁμολογεῖς
εἶναι; |
| [303] |
τοὺς
ἄλλους
ἢ
αὐτοὶ
ἐξελεγχόμενοι.
|
Καὶ |
τόδε
αὖ
ἕτερον
δημοτικόν
τι |
| [289] |
ἔοικεν,
ἡμᾶς
λυροποιοὺς
δεῖν
(εἶναι
|
καὶ |
τοιαύτης
τινὸς
ἐπιστήμης
ἐπηβόλους.
Ἐνταῦθα |
| [272] |
Κόννον
καλοῦσι
γεροντοδιδάσκαλον.
Μὴ
οὖν
|
καὶ |
τοῖν
ξένοιν
τις
ταὐτὸν
τοῦτο |
| [304] |
αὐτὰ
δὲ
ταῦτα,
ἐὰν
(σωφρονῆτε,
|
καὶ |
τοῖς
μαθηταῖς
συμβουλεύσετε,
μηδέποτε
μηδενὶ |
| [299] |
καὶ
τὸν
Γηρυόνην
ἄν,
ἔφη,
|
καὶ |
τὸν
Βριάρεων
οὕτως
σὺ
ὁπλίσαις; |
| [299] |
καὶ
ἓν
δόρυ;
Ἔγωγε.
Ἦ
|
καὶ |
τὸν
Γηρυόνην
ἄν,
ἔφη,
καὶ |
| [301] |
τὸν
χαλκέα
τις
αὐτὸν
χαλκεύῃ
|
καὶ |
τὸν
κεραμέα
κεραμεύῃ,
καὶ
οὗτος |
| [272] |
συμφοιτηταί
μοι
ἐμοῦ
τε
καταγελῶσι
|
καὶ |
τὸν
Κόννον
καλοῦσι
γεροντοδιδάσκαλον.
Μὴ |
| [274] |
σφὼ
εἶναι
αὐτῆς
διδασκάλω;
Φέρε,
|
καὶ |
τὸν
οὕτως
ἔχοντα
τῆς
αὐτῆς |
| [299] |
δεινότερον
εἶναι,
ἅτε
ὁπλομάχην
ὄντα,
|
καὶ |
τόνδε
τὸν
ἑταῖρον.
Καὶ
ὁ |
| [297] |
εἶπον
ἐγώ·
ἥττων
γάρ
εἰμι
|
καὶ |
τοῦ
ἑτέρου
ὑμῶν,
ὥστε
πολλοῦ |
| [271] |
ὦ
Σώκρατες,
ἐπιδεδωκέναι
μοι
ἔδοξεν,
|
καὶ |
τοῦ
ἡμετέρου
οὐ
πολύ
τι |
| [291] |
ἀρχῇ
τῆς
(ζητήσεως
ἀνεφάνημεν
ὄντες
|
καὶ |
τοῦ
ἴσου
δεόμενοι
ὅσουπερ
ὅτε |
| [288] |
πλέον,
οὐδ'
εἰ
ἄνευ
πραγμάτων
|
καὶ |
τοῦ
ὀρύττειν
τὴν
γῆν
τὸ |
| [303] |
σὸν
ὁμολογεῖς
εἶναι
τὸν
Δία
|
(καὶ |
τοὺς
ἄλλους
θεούς,
ἆρα
ἔξεστί |
| [284] |
ἔφη
ὁ
Εὐθύδημος,
μεγάλως
λέγουσι
|
καὶ |
τοὺς
θερμοὺς
θερμῶς;
Μάλιστα
δήπου, |
| [284] |
λέγουσιν
οἱ
ἀγαθοὶ
τοὺς
κακούς.
|
Καὶ |
τοὺς
μεγάλους,
ἔφη
ὁ
Εὐθύδημος, |
| [277] |
μή.
Οὐκοῦν
ὡμολόγηκας
εἶναι
τούτων
|
καὶ |
τοὺς
μὴ
ἐπισταμένους,
τῶν
μὴ |
| [286] |
ἀεὶ
θαυμαστός
τις
δοκεῖ
εἶναι
|
καὶ |
τούς
τε
ἄλλους
ἀνατρέπων
καὶ |
| [276] |
πάλιν
μικρὸν
πρός
με
ψιθυρίσας,
|
(καὶ |
τοῦτ'
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
ἕτερον |
| [285] |
χρηστούς
τε
καὶ
ἔμφρονας
ποιεῖν,
|
καὶ |
τοῦτο
εἴτε
αὐτὼ
ηὑρήκατον
εἴτε |
| [293] |
ἐπιστήμην
ἔχω·
ἆρα
οὕτως
λέγεις,
|
καὶ |
τοῦτό
ἐστιν
τὸ
σοφόν;
(Αὐτὸς |
| [303] |
καὶ
Διονυσόδωρε·
ἐν
δὲ
τοῖς
|
καὶ |
τοῦτο
μεγαλοπρεπέστατον,
ὅτι
τῶν
πολλῶν |
| [287] |
βλακείαν;
ἢ
οὐκ
ἐξήμαρτον
ἀλλὰ
|
καὶ |
τοῦτο
ὀρθῶς
εἶπον,
εἰπὼν
ὅτι |
| [279] |
ἔτι
εὐηθέστερον;
Δῆλον
γάρ
που
|
καὶ |
τοῦτο
ὅτι
οὕτως
ἔχει.
Συνέφη. |
| [286] |
εἴη
τοῦ
πράγματος
οὐδέτερος
ἡμῶν;
|
Καὶ |
τοῦτο
συνωμολόγει.
Ἀλλ'
ἄρα,
ὅταν |
| [277] |
ἔφη,
ἀποστοματίζει,
εἴπερ
πάντα
ἐπίστασαι;
|
Καὶ |
τοῦτο
ὡμολόγει.
Τί
οὖν;
Ἦ |
| [274] |
πάνυ
μὲν
οὖν
παντὶ
τρόπῳ
|
καὶ |
τούτοις
χαρίσασθον
καὶ
ἐμοῦ
ἕνεκα |
| [275] |
ἐπιμελεῖσθαι,
καὶ
χαριεῖσθον
ἐμοί
τε
|
καὶ |
τουτοισὶ
πᾶσιν.
Συμβέβηκεν
γάρ
τι |
| [287] |
παρὰ
σοφῶν
γὰρ
λέγονται
ἐπεὶ
|
καὶ |
τούτῳ
τῷ
τελευταίῳ
παγχάλεπον
χρήσασθαί |
| [306] |
ἡ
φιλοσοφία
ἀξίω
λόγου
ἐστόν,
|
καὶ |
τρίτοι
ὄντες
τῇ
ἀληθείᾳ
ζητοῦσι |
| [280] |
σοφία,
ἀλλ'
ἀνάγκη
ὀρθῶς
πράττειν
|
καὶ |
τυγχάνειν·
ἦ
γὰρ
ἂν
οὐκέτι |
| [303] |
τῶν
παρόντων
ὑπερεπῄνεσε
τὸν
λόγον
|
καὶ |
τὼ
ἄνδρε,
καὶ
γελῶντες
καὶ |
| [303] |
ἂν
μαθεῖν
ἀνθρώπων·
ἔγνων
ἔγωγε
|
καὶ |
τῷ
Κτησίππῳ
τὸν
νοῦν
προσέχων |
| [307] |
τε
φεύξῃ
πάντα
τὰ
ἐπιτηδεύματα
|
καὶ |
τῷ
ὑεῖ
οὐκ
ἐπιτρέψεις;
(ΚΡΙΤΩΝ) |
| [298] |
ἐμὸς
μόνον
ἐστὶ
πατὴρ
ἢ
|
καὶ |
τῶν
ἄλλων
ἀνθρώπων;
Καὶ
τῶν |
| [298] |
ἢ
καὶ
τῶν
ἄλλων
ἀνθρώπων;
|
Καὶ |
τῶν
ἄλλων,
ἔφη·
ἢ
οἴει |
| [290] |
τε
καὶ
φαλαγγίων
καὶ
σκορπίων
|
καὶ |
τῶν
ἄλλων
θηρίων
τε
καὶ |
| [283] |
εἰς
κεφαλήν,
ὅτι
μαθών
μου
|
καὶ |
τῶν
ἄλλων
καταψεύδῃ
τοιοῦτον
πρᾶγμα, |
| [290] |
δὲ
δικαστῶν
τε
καὶ
ἐκκλησιαστῶν
|
καὶ |
τῶν
ἄλλων
ὄχλων
κήλησίς
τε |
| [276] |
γραμματιστὴς
διδάσκαλοι
δήπου
ἦσαν
σοῦ
|
καὶ |
τῶν
ἄλλων
παίδων,
ὑμεῖς
δὲ |
| [298] |
ὁ
Κτήσιππος,
ἢ
καὶ
ἵππων
|
καὶ |
τῶν
ἄλλων
πάντων
ζῴων;
(Πάντων, |
| [298] |
μήτηρ;
Καὶ
ἡ
μήτηρ
γε.
|
Καὶ |
τῶν
ἐχίνων
ἄρα,
ἔφη,
ἡ |
| [299] |
ὁ
πατὴρ
ὁ
ὑμέτερός
τε
|
καὶ |
τῶν
κυνιδίων.
Ἀλλ'
οὐδὲν
δεῖται |
| [303] |
μεγαλοπρεπέστατον,
ὅτι
τῶν
πολλῶν
ἀνθρώπων
|
καὶ |
τῶν
σεμνῶν
δὴ
καὶ
δοκούντων |
| [282] |
καὶ
φίλων
τῶν
τε
ἄλλων
|
καὶ |
τῶν
φασκόντων
ἐραστῶν
εἶναι,
καὶ |
| [281] |
πρῶτον
τῶν
ἀγαθῶν,
πλούτου
τε
|
καὶ |
ὑγιείας
καὶ
κάλλους,
τὸ
ὀρθῶς |
| [283] |
μοι,
ἔφη,
ὦ
Σώκρατές
τε
|
καὶ |
ὑμεῖς
οἱ
ἄλλοι,
ὅσοι
φατὲ |
| [301] |
δημιουργοὶ
οἷς
ἕκαστα
προσήκει
ἀπεργάζεσθαι,
|
καὶ |
ὑμεῖς
τὸ
διαλέγεσθαι
παγκάλως
ἀπεργάζεσθαι. |
| [285] |
ἀποδείκνυμι
ἀντιλέγοντος
Κτησίππου
Διονυσοδώρῳ.
Ἦ
|
καὶ |
ὑπόσχοις
ἂν
τούτου
λόγον;
Πάνυ, |
| [289] |
ἡ
τέχνη
αὐτῶν
θεσπεσία
τις
|
καὶ |
ὑψηλή.
Καὶ
μέντοι
οὐδὲν
θαυμαστόν· |
| [294] |
εἴπητον
ὁπόσους
ἑκάτερος
ἔχει
ὑμῶν,
|
καὶ |
φαίνησθε
γνόντες
ἡμῶν
ἀριθμησάντων,
ἤδη |
| [290] |
γὰρ
τῶν
ἐπῳδῶν
ἔχεών
τε
|
καὶ |
φαλαγγίων
καὶ
σκορπίων
καὶ
τῶν |
| [297] |
ὁ
Εὐθύδημος
πρὸς
τὸν
Διονυσόδωρον,
|
καὶ |
φανήσεται
οὑτοσὶ
οὐκ
ἐπιστάμενος,
καὶ |
| [284] |
γοῦν
ψυχροὺς
ψυχρῶς
λέγουσί
τε
|
καὶ |
φασὶν
διαλέγεσθαι.
Σὺ
μέν,
ἔφη |
| [303] |
τὰ
στόματα
τῶν
ἀνθρώπων,
ὥσπερ
|
καὶ |
φατέ·
ὅτι
δ'
οὐ
μόνον |
| [278] |
τῶν
μαθημάτων
παιδιά
ἐστιν
διὸ
|
καί |
φημι
ἐγώ
σοι
τούτους
προσπαίζειν |
| [282] |
ἢ
χρήματα,
καὶ
(παρ'
ἐπιτρόπων
|
καὶ |
φίλων
τῶν
τε
ἄλλων
καὶ |
| [302] |
μὲν
οὐ
καλεῖται,
ἕρκειος
δὲ
|
καὶ |
φράτριος,
καὶ
Ἀθηναία
φρατρία.
Ἀλλ' |
| [285] |
αὐτό·
ἀπολεσάντων
ἡμῖν
τὸ
μειράκιον
|
καὶ |
φρόνιμον
ποιησάντων,
καὶ
ἅπαντάς
γε |
| [297] |
Πατὴρ
δὲ
ἦν,
ἔφη,
Σωφρονίσκος
|
καὶ |
Χαιρέδημος;
~Πάνυ
(γ'
ἔφην·
ὁ |
| [303] |
ἄνδρε,
καὶ
γελῶντες
καὶ
κροτοῦντες
|
καὶ |
χαίροντες
ὀλίγου
παρετάθησαν.
Ἐπὶ
μὲν |
| [275] |
χρὴ
φιλοσοφεῖν
καὶ
ἀρετῆς
ἐπιμελεῖσθαι,
|
καὶ |
χαριεῖσθον
ἐμοί
τε
καὶ
τουτοισὶ |
| [290] |
πλέον
ἐστὶν
ἢ
ὅσον
θηρεῦσαι
|
καὶ |
χειρώσασθαι·
ἐπειδὰν
δὲ
χειρώσωνται
τοῦτο |
| [298] |
εἶ
τῶν
κωβιῶν
καὶ
κυναρίων
|
καὶ |
χοιριδίων.
Καὶ
γὰρ
σύ,
ἔφη. |
| [307] |
οὐ
καλὸν
δοκεῖ
σοι
εἶναι,
|
καὶ |
χρηματιστικὴ
καὶ
ῥητορικὴ
καὶ
στρατηγία; |
| [281] |
οὖν;
Ἐν
τῇ
ἐργασίᾳ
τε
|
καὶ |
χρήσει
τῇ
περὶ
τὰ
ξύλα |
| [280] |
τὸν
μέλλοντα
εὐδαίμονα
ἔσεσθαι,
ἀλλὰ
|
καὶ |
χρῆσθαι
αὐτοῖς·
ἢ
οὐδὲν
ὄφελος |
| [289] |
ἐπιστήμη
εἴη.
Εἰ
γὰρ
μὴ
|
καὶ |
χρῆσθαι
ἐπιστησόμεθα
τῷ
χρυσίῳ,
οὐδὲν |
| [299] |
ἀποκεκριμένα
τῷ
Κτησίππῳ
ἤρετο,
οὐκοῦν
|
καὶ |
χρυσίον,
ἦ
δ'
ὅς,
ἀγαθὸν |
| [299] |
δεῖ
αὐτὸ
ἔχειν
καὶ
πανταχοῦ
|
καὶ |
ὡς
μάλιστα
ἐν
ἑαυτῷ;
καὶ |
| [276] |
ἀνίει
τὸ
μειράκιον,
ἀλλ'
ἠρώτα,
|
καὶ |
ὥσπερ
οἱ
ἀγαθοὶ
ὀρχησταί,
διπλᾶ |
| [288] |
ὥσπερ
τὸ
παλαιὸν
καταβαλὼν
πίπτειν,
|
καὶ |
ὥστε
τοῦτο
μὴ
πάσχειν
οὐδ' |
| [297] |
~(Πάνυ
γε,
ἦν
δ'
ἐγώ,
|
πάλαι. |
Ἀλλ'
οὐ
τοῦτο
ἐρωτῶ·
ἀλλ' |
| [293] |
ταύτην
τὴν
ἐπιστήμην,
περὶ
ἣν
|
πάλαι |
ἀπορεῖτε,
διδάξω,
ἢ
ἐπιδείξω
ἔχοντα; |
| [289] |
φανήσεσθαι
(τὴν
ἐπιστήμην
ἣν
δὴ
|
πάλαι |
ζητοῦμεν.
Καὶ
γάρ
μοι
οἵ |
| [279] |
δὴ
τοῦτο;
Καταγέλαστον
δήπου,
ὃ
|
πάλαι |
πρόκειται,
τοῦτο
πάλιν
προτιθέναι
καὶ |
| [304] |
ἅ
γ'
ἤκουον,
ἐθέλω
σοι
|
ἀπαγγεῖλαι. |
Τῶν
ἀφ'
ὑμῶν
ἀπιόντων
ἴσθ' |
| [291] |
ἥ
τε
στρατηγικὴ
καὶ
αἱ
|
ἄλλαι |
παραδιδόναι
ἄρχειν
τῶν
ἔργων
ὧν |
| [298] |
τοὺς
θεούς,
ἔφη·
οὐ
γὰρ
|
δύναμαι |
σέ.
Οὐκοῦν
τὸν
σαυτοῦ
πατέρα, |
| [296] |
ἔφην
ἐγώ,
τὸ
ἅ
γ'
|
ἐπίσταμαι. |
Ἀλλὰ
μηδὲ
ἕν,
ἔφη,
ἀφέλῃς· |
| [293] |
τε
καὶ
μή,
εἴπερ
ἓν
|
ἐπίσταμαι, |
ἅπαντα
ἐπίσταμαι
οὐ
γὰρ
ἂν |
| [293] |
καλὰ
δὴ
παταγεῖς·
πῶς
οὖν
|
ἐπίσταμαι |
ἐκείνην
τὴν
ἐπιστήμην
ἣν
ἐζητοῦμεν; |
| [296] |
ἀνθρώποις,
ὅπως
ἐγὼ
οὐ
πάντα
|
ἐπίσταμαι, |
ἐπειδή
γε
ὑμεῖς
φατε
τὰ |
| [296] |
εἰπέ,
τοῦτο
ἐπίσταμαι
ἢ
οὐκ
|
ἐπίσταμαι; |
Ἐπίστασαι
μέντοι,
ἔφη.
Τί;
ἦν |
| [297] |
ἔφη
ὁ
Διονυσόδωρος.
Οὐκ
ἄρα
|
ἐπίσταμαι, |
ἔφην,
τοῦτο
ἐγώ.
Διαφθείρεις,
ἔφη, |
| [296] |
ἄδικοί
εἰσιν;
φέρε
εἰπέ,
τοῦτο
|
ἐπίσταμαι |
ἢ
οὐκ
ἐπίσταμαι;
Ἐπίστασαι
μέντοι, |
| [295] |
δὲ
τοῦτο
ἐπιδείξεις
ὡς
πάντα
|
ἐπίσταμαι |
καὶ
ἀεί,
τί
μεῖζον
ἕρμαιον |
| [293] |
ἀνεπιστήμων
ἅμα
ἐπεὶ
δὲ
πάντα
|
ἐπίσταμαι, |
κἀκείνην
δὴ
τὴν
ἐπιστήμην
ἔχω· |
| [293] |
μή,
εἴπερ
ἓν
ἐπίσταμαι,
ἅπαντα
|
ἐπίσταμαι |
οὐ
γὰρ
ἂν
εἴην
ἐπιστήμων |
| [293] |
ἐγώ·
ἐπεὶ
πολλὰ
ἄλλ'
οὐκ
|
ἐπίσταμαι. |
Οὐκοῦν
εἴ
τι
μὴ
ἐπίστασαι, |
| [296] |
τὸ
ἃ
ἐπίσταμαι,
πάντα
δὲ
|
ἐπίσταμαι. |
Οὐκοῦν
καὶ
ἀεὶ
ὡμολόγηκας
ἐπίστασθαι |
| [296] |
οὐδεμίαν
ἔχει
δύναμιν
τὸ
ἃ
|
ἐπίσταμαι, |
πάντα
δὲ
ἐπίσταμαι.
Οὐκοῦν
καὶ |
| [296] |
ἁπλῶς
ὅτι
ἐπίσταμαί
τῳ
ἃ
|
ἐπίσταμαι. |
Πότερον,
ἦ
δ'
ὅς,
τῷ |
| [297] |
ἂν
Εὐθύδημός
με
διδάξῃ
ὡς
|
ἐπίσταμαι |
τοὺς
ἀγαθοὺς
ἄνδρας
ὅτι
ἄδικοί |
| [296] |
ἔφην
ἐγώ,
ἅπαντα,
ἅ
γ'
|
ἐπίσταμαι. |
Τοῦτ'
ἐκεῖνο,
ἔφη·
ἥκει
τὸ |
| [296] |
ἀποκρινοῦμαι
γὰρ
ἤδη
ἁπλῶς
ὅτι
|
ἐπίσταμαί |
τῳ
ἃ
ἐπίσταμαι.
Πότερον,
ἦ |
| [303] |
ὦ
Πόσειδον,
ἔφη,
δεινῶν
λόγων.
|
Ἀφίσταμαι· |
ἀμάχω
τὼ
ἄνδρε.
(Ἐνταῦθα
μέντοι, |
| [306] |
τῶν
φασκόντων
ἂν
παιδεῦσαι
ἀνθρώπους,
|
ἐκπέπληγμαι |
καί
μοι
δοκεῖ
εἷς
ἕκαστος |
| [306] |
οὖν
ὅταν
σοὶ
συγγένωμαι,
οὕτω
|
διατίθεμαι |
ὥστ'
ἐμοὶ
δοκεῖ
μανίαν
εἶναι |
| [272] |
ἀλλὰ
πάνυ
καὶ
προσεῖχον
καὶ
|
μέμνημαι, |
καί
σοι
πειράσομαι
ἐξ
ἀρχῆς |
| [290] |
ταῦτ'
εἰπών,
ἐγὼ
δὲ
οὐ
|
μέμνημαι; |
~(ΚΡΙΤΩΝ)
Ποῖος
Κτήσιππος;
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Ἀλλὰ |
| [289] |
ἔφην
ἐγώ.
Πάνυ
γ'
ἔφη,
|
μέμνημαι. |
Οὐδέ
γε,
ὡς
ἔοικε,
τῆς |
| [273] |
γὰρ
τὸ
πρότερον
ἐπεδημησάτην,
τοῦτο
|
μέμνημαι |
σφὼ
ἐπαγγελλομένω.
Εἰ
δὲ
νῦν |
| [305] |
νῦν
παρεγένου,
πάνυ
ἄν
σε
|
οἶμαι |
αἰσχυνθῆναι
ὑπὲρ
τοῦ
σεαυτοῦ
ἑταίρου· |
| [307] |
ὑεῖς·
ἐὰν
δὲ
φαίνηται
οἷον
|
οἶμαι |
αὐτὸ
ἐγὼ
εἶναι,
θαρρῶν
δίωκε |
| [306] |
δ'
οὐδαμῶς.
Οὐκ
ἂν
οὖν
|
οἶμαι |
(αὐτοὺς
ὁμολογῆσαι
οὔτε
κακὼ
αὐτὼ |
| [290] |
(ΚΡΙΤΩΝ)
Μὰ
Δί'
οὐ
μέντοι.
|
Οἶμαι |
γὰρ
αὐτὸν
ἐγώ,
εἰ
ταῦτ' |
| [295] |
ἢ
ἄλλῳ
τῳ;
Ὧι
ἐπιστήμων.
|
οἶμαι |
γάρ
σε
τὴν
ψυχὴν
λέγειν· |
| [288] |
ἐκφανῆτον
ἐφ'
ᾧ
αὐτὼ
σπουδάζετον·
|
οἶμαι |
γάρ
τι
αὐτοῖν
πάγκαλον
φανεῖσθαι, |
| [286] |
ἄλλους
ἀνατρέπων
καὶ
αὐτὸς
αὑτόν
|
οἶμαι |
δὲ
αὐτοῦ
τὴν
ἀλήθειαν
παρὰ |
| [292] |
ἡ
παραδιδοῦσά
ἐστιν;
(ΚΡΙΤΩΝ)
Οὐκ
|
οἶμαι |
ἔγωγε,
ὦ
Σώκρατες.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Ἀλλὰ |
| [289] |
κεκτημένους
ἡμᾶς
εὐδαίμονας
εἶναι;
Οὐκ
|
οἶμαι, |
ἔφη,
ἐγώ,
ὁ
Κλεινίας
ὑπολαβών. |
| [290] |
Ἀλλ'
ἦν
δ'
ἐγώ,
ἐμὲ
|
οἶμαι |
ηὑρηκέναι.
Τίνα;
ἔφη
ὁ
Κλεινίας. |
| [280] |
ἐγώ,
λέγεις.
Πλέον
γάρ
που
|
οἶμαι |
θάτερόν
ἐστιν,
ἐάν
τις
χρῆται |
| [290] |
χρῆσθαι
τούτοις
ἃ
ἐθήρευσαν
ὥσπερ
|
οἶμαι |
οἱ
ὀρτυγοθῆραι
τοῖς
ὀρτυγοτρόφοις
παραδιδόασιν. |
| [283] |
καταψεύδῃ
τοιοῦτον
πρᾶγμα,
ὃ
ἐγὼ
|
οἶμαι |
οὐδ'
ὅσιον
εἶναι
λέγειν,
ὡς |
| [305] |
νὴ
τὸν
Δία
ῥήτωρ,
οὐδὲ
|
οἶμαι |
πώποτ'
αὐτὸν
ἐπὶ
δικαστήριον
ἀναβεβηκέναι· |
| [299] |
ἢ
ἄνοπλον.
Ἔμοιγε,
ἔφη.
Καίτοι
|
οἶμαί |
τί
σε
τῶν
καλῶν
ἐρεῖν. |
| [279] |
εὐγένειαί
γε
καὶ
δυνάμεις
καὶ
|
τιμαὶ |
ἐν
τῇ
ἑαυτοῦ
δῆλά
ἐστιν |
| [283] |
ἔξαρνος
ἔσῃ
ἃ
νῦν
λέγεις.
|
Ἔσκεμμαι, |
ἦν
δ'
ἐγώ·
οὐ
γὰρ |
| [296] |
ἔφη,
ἀφέλῃς·
οὐδὲν
γάρ
σου
|
δέομαι. |
(Ἀλλά
μοι
ἀπόκριναι·
δύναιο
ἂν |
| [275] |
ὥστ'
ἔγωγε,
καθάπερ
οἱ
(ποιηταί,
|
δέομαι |
ἀρχόμενος
τῆς
διηγήσεως
μούσας
τε |
| [285] |
ἀγροίκως
λέγειν
~ὅτι
ἐγὼ
τούτους
|
βούλομαι |
(ἐξολωλέναι,
οὓς
περὶ
πλείστου
ποιοῦμαι. |
| [283] |
Νὴ
Δία,
ἔφη,
εἰ
μὴ
|
μαίνομαί |
γε.
~Πότερον
λέγοντα
τὸ
πρᾶγμα |
| [297] |
τὸ
σοφόν.
Ἀποκρίνου
δή,
ἔφη.
|
Ἀποκρίνομαι |
δή,
εἶπον,
ὅτι
τοῦ
Ἡρακλέους |
| [278] |
ἐπιμεληθῆναι.
Πρότερον
δ'
ἐγὼ
σφῷν
|
ἐνδείξομαι |
οἷον
αὐτὸ
ὑπολαμβάνω
καὶ
οἵου |
| [272] |
προσεῖχον
καὶ
μέμνημαι,
καί
σοι
|
πειράσομαι |
ἐξ
ἀρχῆς
ἅπαντα
διηγήσασθαι.
(Κατὰ |
| [288] |
πρότερον
ἀπέλιπον,
τὸ
ἑξῆς
τούτοις
|
πειράσομαι, |
ὅπως
ἂν
δύνωμαι,
διελθεῖν,
ἐάν |
| [272] |
πρεσβύτας,
(ἐνταῦθα
δέ
γε
ἑτέρους
|
πειράσομαι |
πείθειν.
Καὶ
σὺ
τί
οὐ |
| [278] |
τὰ
σπουδαῖα
ἐνδείξεσθον,
καὶ
ἐγὼ
|
ὑφηγήσομαι |
αὐτοῖν
ἵνα
μοι
ὃ
ὑπέσχοντο |
| [286] |
Ἵσως
μὲν
οὖν
φορτικώτερόν
τι
|
ἐρήσομαι, |
ἀλλὰ
συγγίγνωσκε.
~(Ὅρα
δέ·
εἰ |
| [294] |
μοι
τούτων
ἐπιδείξατον
τοιόνδε,
ᾧ
|
εἴσομαι |
ὅτι
ἀληθῆ
λέγετον.
Τί
ἐπιδείξω; |
| [295] |
ἦν
δ'
ἐγώ,
ἥδιστα
ταῦτα
|
ἐξελέγχομαι. |
Εἰ
γάρ
τοι
λέληθα
ἐμαυτὸν |
| [300] |
Οὔκουν
εἴ
γε
ἐγώ,
ἔφη,
|
παρέρχομαι |
ἐν
τοῖς
χαλκείοις,
ἀλλὰ
φθεγγόμενα |
| [288] |
καὶ
αὐτὸς
πάλιν
ὑφηγήσασθαι
οἵω
|
προσεύχομαι |
αὐτὼ
φανῆναί
μοι·
ὅθεν
γὰρ |
| [272] |
(σοφώ.
Ἀλλ'
ἐγὼ
ἓν
μόνον
|
φοβοῦμαι, |
μὴ
αὖ
ὄνειδος
τοῖν
ξένοιν |
| [285] |
βούλομαι
(ἐξολωλέναι,
οὓς
περὶ
πλείστου
|
ποιοῦμαι. |
Ἐγὼ
οὖν,
ἐπειδή
μοι
ἐδόκουν |
| [296] |
ὑπὸ
ἀπαιδευσίας.
Ἀλλὰ
συγγίγνωσκέ
μοι·
|
ἀποκρινοῦμαι |
γὰρ
ἤδη
ἁπλῶς
ὅτι
ἐπίσταμαί |
| [295] |
ἐγᾦμαι.
Οὐ
τοίνυν
μὰ
Δία
|
ἀποκρινοῦμαι, |
ἦν
δ'
ἐγώ,
πρότερον
πρὶν |
| [288] |
τότ'
ἀπελίπομεν.
Ὡς
μὲν
οὖν
|
ἐγᾦμαι, |
ἐνθένδε
ποθέν.
Φιλοσοφητέον
ὡμολογήσαμεν
τελευτῶντες· |
| [271] |
Οὗτοι
τὸ
μὲν
γένος,
ὡς
|
ἐγᾦμαι, |
ἐντεῦθέν
ποθέν
εἰσιν
ἐκ
Χίου, |
| [295] |
οὐ
μέντοι
σοί
γε,
ὡς
|
ἐγᾦμαι. |
Οὐ
τοίνυν
μὰ
Δία
ἀποκρινοῦμαι, |
| [275] |
ἐνθένδε
ποθὲν
ὁ
Εὐθύδημος,
ὡς
|
ἐγᾦμαι· |
ὦ
Κλεινία,
πότεροί
εἰσι
τῶν |
| [295] |
δ'
ἐγώ,
πρότερον
πρὶν
ἂν
|
πύθωμαι. |
Οὐκ
ἀποκρινῇ,
ἔφη,
πρὸς
ἃ |
| [296] |
ἐπιστήσῃ
καὶ
ἅπαντα,
ἂν
ἐγὼ
|
βούλωμαι. |
Ἀλλὰ
βουληθείης,
ἦν
δ'
ἐγώ, |
| [283] |
οὐ
γὰρ
μή
ποτ'
ἔξαρνος
|
γένωμαι. |
Τί
οὖν;
ἔφη·
φατὲ
βούλεσθαι |
| [289] |
ἄνδρες
αὐτοὶ
οἱ
λογοποιοί,
ὅταν
|
συγγένωμαι |
αὐτοῖς,
ὑπέρσοφοι,
ὦ
Κλεινία,
δοκοῦσιν |
| [306] |
Ἐγὼ
μὲν
οὖν
ὅταν
σοὶ
|
συγγένωμαι, |
οὕτω
διατίθεμαι
ὥστ'
ἐμοὶ
δοκεῖ |
| [295] |
σοι
ἐὰν
μηδὲν
πρὸς
ἔπος
|
ἀποκρίνωμαι; |
Ἔμοιγε,
ἦ
δ'
ὅς·
οὐ |
| [295] |
ἄλλῃ
ὑπολάβω,
ἔπειτα
πρὸς
τοῦτο
|
ἀποκρίνωμαι, |
ἐξαρκεῖ
σοι
ἐὰν
μηδὲν
πρὸς |
| [288] |
ἑξῆς
τούτοις
πειράσομαι,
ὅπως
ἂν
|
δύνωμαι, |
διελθεῖν,
ἐάν
πως
ἐκκαλέσωμαι
καὶ |
| [284] |
νουθετῶ
σε
ὡς
ἑταῖρον,
καὶ
|
πειρῶμαι |
πείθειν
μηδέποτε
ἐναντίον
ἐμοῦ
οὕτως |
| [287] |
Τὸ
γὰρ
οὐκ
ἔχω
ὅτι
|
χρῶμαι |
τί
ποτε
λέγεις,
ὦ
Διονυσόδωρε; |
| [288] |
ἂν
δύνωμαι,
διελθεῖν,
ἐάν
πως
|
ἐκκαλέσωμαι |
καὶ
ἐλεήσαντέ
με
καὶ
οἰκτίραντε |
| [287] |
ῥῆμα,
τὸ
Οὐκ
ἔχω
ὅτι
|
χρήσωμαι |
τοῖς
λόγοις
Ἀλλ'
ὃ
σὺ |
| [296] |
δὲ
ὅτε
ἑτέρῳ;
Ἀεί,
ὅταν
|
ἐπίστωμαι, |
ἦν
δ'
ἐγώ,
τούτῳ.
Οὐκ |
| [274] |
οἱ
μὴ
ἔχοντες,
ἐγὼ
ὑμῖν
|
ἐγγυῶμαι, |
πρῶτος
μὲν
ἐγώ,
ἔπειτα
δὲ |
| [284] |
λέγων
τὸ
ὄν,
ἔφη,
λέγει;
|
Ναί. |
Ἀλλὰ
μὴν
ὅ
γε
τὸ |
| [300] |
Ὁρᾷς
οὖν
τὰ
ἡμέτερα
ἱμάτια;
|
Ναί. |
Δυνατὰ
οὖν
ὁρᾶν
ἐστὶν
ταῦτα. |
| [284] |
καὶ
οὐδὲν
κατὰ
σοῦ
ψεύδεται.
|
(Ναί, |
ἔφη·
ἀλλ'
ὁ
ταῦτα
λέγων, |
| [282] |
ὡς
σοφώτατος
ἔσται·
ἢ
οὔ;
|
Ναί, |
ἔφη.
Καὶ
παρὰ
πατρός
γε |
| [277] |
ὅς,
οὐκ
ἐπίστασαι
σὺ
γράμματα;
|
Ναί, |
ἔφη.
Οὐκοῦν
ἅπαντα;
Ὡμολόγει.
Ὅταν |
| [288] |
κτῆσις
ἐπιστήμης·
οὐχ
οὕτως;
ἔφην.
|
Ναί, |
ἔφη.
Τίνα
ποτ'
οὖν
ἂν |
| [302] |
καλεῖς
ἃ
ἂν
ψυχὴν
ἔχῃ;
|
(Ναί, |
ἔφην.
Ὁμολογεῖς
οὖν
τῶν
ζῴων |
| [288] |
Φιλοσοφητέον
ὡμολογήσαμεν
τελευτῶντες·
ἦ
γάρ;
|
Ναί, |
ἦ
δ'
ὅς.
Ἡ
δέ |
| [296] |
ἅπαντα,
εἴπερ
ἀεὶ
ἐπίστασαι.
Καὶ
|
ναὶ |
μὰ
Δία,
ἔφη,
αὐτὸς
ἀεὶ |
| [284] |
κακά,
εἴπερ
ὡς
ἔχει
λέγουσιν.
|
Ναὶ |
μὰ
Δία,
ἦ
δ'
ὅς, |
| [294] |
καὶ
νευρορραφεῖν
δυνατώ
ἐστον;
Καὶ
|
ναὶ |
μὰ
Δία
καττύειν,
ἔφη.
Ἦ |
| [279] |
Καὶ
ἐγὼ
ἀναμνησθεὶς
εἶπον
ὅτι
|
ναὶ |
μὰ
Δία
κινδυνεύομέν
γε
τὸ |
| [291] |
γε
ταῦτα,
εὖ
οἶδα.
(ΚΡΙΤΩΝ)
|
Ναὶ |
μὰ
Δία,
ὦ
Σώκρατες·
τῶν |
| [307] |
ἔργον
οὐ
καταγελάστους
ὁρᾷς;
(ΚΡΙΤΩΝ)
|
Ναὶ |
μὰ
τὸν
Δία,
καὶ
μάλα |
| [292] |
ἄλλο
ἢ
ἐπιστήμην
τινά.
(ΚΡΙΤΩΝ)
|
Ναί, |
οὕτως
ἔλεγες.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Οὐκοῦν
τὰ |
| [284] |
Οὐκοῦν
(εἴπερ
πράττουσι,
καὶ
ποιοῦσι;
|
Ναί. |
Τὸ
λέγειν
ἄρα
πράττειν
τε |
| [292] |
ἢ
ἔτι
πλέονος
πρὸς
τὸ
|
εἰδέναι |
τίς
ποτέ
ἐστιν
ἡ
ἐπιστήμη |
| [294] |
ὁμόσε
ᾔτην
τοῖς
ἐρωτήμασιν,
ὁμολογοῦντες
|
εἰδέναι, |
ὥσπερ
οἱ
κάπροι
οἱ
πρὸς |
| [305] |
δεινὸν
εἶναι
καὶ
δεινοὺς
λόγους
|
συντιθέναι. |
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Ἤδη
μανθάνω·
περὶ
τούτων |
| [279] |
ὃ
πάλαι
πρόκειται,
τοῦτο
πάλιν
|
προτιθέναι |
καὶ
δὶς
ταὐτὰ
λέγειν.
Πῶς, |
| [301] |
ὑπὸ
ἀπορίας,
καὶ
ἡγούμην
δίκαια
|
πεπονθέναι |
ὅτι
ἔγρυξα,
ὅμως
δὲ
ἕτερα |
| [299] |
ὅταν
ἴῃ,
ὅπλα
ἔχοντα
μᾶλλον
|
ἰέναι |
ἢ
ἄνοπλον.
Ἔμοιγε,
ἔφη.
Καίτοι |
| [278] |
ἢ
λεγόμενον
μᾶλλον
μὲν
αὐτὸ
|
συνιέναι |
καλοῦσιν
ἢ
μανθάνειν,
ἔστι
δ' |
| [305] |
οἶμαι
πώποτ'
αὐτὸν
ἐπὶ
δικαστήριον
|
ἀναβεβηκέναι· |
ἀλλ'
ἐπαί̈
ειν
αὐτόν
φασι |
| [290] |
ἦν
δ'
ἐγώ,
ἐμὲ
οἶμαι
|
ηὑρηκέναι. |
Τίνα;
ἔφη
ὁ
Κλεινίας.
(Ἡ |
| [306] |
ἄλλων
μὲν
πολλῶν
σπουδὴν
τοιαύτην
|
ἐσχηκέναι, |
καὶ
περὶ
(τοῦ
γάμου
ὅπως |
| [273] |
Κλεινίας,
ὃν
σὺ
φῂς
πολὺ
|
ἐπιδεδωκέναι, |
ἀληθῆ
λέγων·
ὄπισθεν
δὲ
αὐτοῦ |
| [271] |
Καὶ
μάλα
πολύ,
ὦ
Σώκρατες,
|
ἐπιδεδωκέναι |
μοι
ἔδοξεν,
καὶ
τοῦ
ἡμετέρου |
| [283] |
παιδικὰ
περὶ
παντὸς
ἂν
ποιήσαιντο
|
ἐξολωλέναι. |
(Καὶ
ὁ
Κτήσιππος
ἀκούσας
ἠγανάκτησέν |
| [285] |
λέγειν
~ὅτι
ἐγὼ
τούτους
βούλομαι
|
(ἐξολωλέναι, |
οὓς
περὶ
πλείστου
ποιοῦμαι.
Ἐγὼ |
| [283] |
ὡς
ἐγὼ
τόνδε
βουλοίμην
ἂν
|
ἐξολωλέναι. |
Τί
δέ,
ἔφη,
ὦ
Κτήσιππε, |
| [283] |
εἶναι,
βούλεσθε
αὐτόν,
ὡς
ἔοικεν,
|
ἀπολωλέναι; |
Καίτοι
πολλοῦ
ἂν
ἄξιοι
οἱ |
| [278] |
σοι
παρὰ
τούτων
νόμιζε
παιδιὰν
|
γεγονέναι· |
τὸ
δὲ
μετὰ
ταῦτα
δῆλον |
| [276] |
~ὥστε
οὐδὲ
παρακελεύσασθαί
μοι
ἐξεγένετο
|
(εὐλαβηθῆναι |
τῷ
μειρακίῳ,
ἀλλ'
ἀπεκρίνατο
ὅτι |
| [278] |
χρὴ
σοφίας
τε
καὶ
ἀρετῆς
|
ἐπιμεληθῆναι. |
Πρότερον
δ'
ἐγὼ
σφῷν
ἐνδείξομαι |
| [305] |
παρεγένου,
πάνυ
ἄν
σε
οἶμαι
|
αἰσχυνθῆναι |
ὑπὲρ
τοῦ
σεαυτοῦ
ἑταίρου·
οὕτως |
| [283] |
τὸ
πρότερον
παίζειν,
ἡνίκα
ἐκελεύομεν
|
διαλεχθῆναι |
τῷ
νεανίσκῳ
αὐτώ,
καὶ
διὰ |
| [288] |
πάλιν
ὑφηγήσασθαι
οἵω
προσεύχομαι
αὐτὼ
|
φανῆναί |
μοι·
ὅθεν
γὰρ
(τὸ
πρότερον |
| [288] |
καὶ
παραμυθώμεθα
καὶ
προσευχώμεθα
αὐτοῖν
|
ἐκφανῆναι. |
Ἐγὼ
οὖν
μοι
δοκῶ
καὶ |
| [299] |
οὖν;
Ἀγαθὰ
οὐ
δοκεῖ
σοι
|
χρῆναι |
ἀεί
τ'
ἔχειν
καὶ
πανταχοῦ; |
| [285] |
ὦ
Κτήσιππε,
ἐμοὶ
μὲν
δοκεῖ
|
χρῆναι |
ἡμᾶς
παρὰ
τῶν
ξένων
δέχεσθαι |
| [272] |
καὶ
ἤδη
ἐν
νῷ
εἶχον
|
ἀναστῆναι· |
ἀνισταμένου
δέ
μου
ἐγένετο
τὸ |
| [285] |
ἀπολέσαντες
πονηρὸν
ὄντα
χρηστὸν
πάλιν
|
ἀποφῆναι· |
εἰ
τοῦτο
ἐπίστασθον
δῆλον
δὲ |
| [302] |
ἆρ'
ἂν
ἡγοῖο
ταῦτα
σὰ
|
εἶναι, |
ἅ
σοι
ἐξείη
καὶ
ἀποδόσθαι |
| [279] |
πάνυ
φαῦλοι,
μέγιστον
τῶν
ἀγαθῶν
|
εἶναι. |
Ἀληθῆ
λέγεις,
ἔφη.
Καὶ
ἐγὼ |
| [281] |
γε
καθ'
αὑτὰ
πέφυκεν
ἀγαθὰ
|
(εἶναι) |
ἀλλ'
ὡς
ἔοικεν
ὧδ'
ἔχει· |
| [295] |
ἐγώ,
εἰκὸς
ὑμᾶς
ἐστι
σοφοὺς
|
εἶναι. |
Ἁλλ'
ἤν,
ἔφη,
ἐθελήσῃς
μοι |
| [293] |
τυγχάνει
ὄν,
αὐτὸ
τοῦτο
(μὴ
|
εἶναι; |
Ἀλλὰ
μὰ
Δί'
οὐκ
ἔγωγε. |
| [292] |
ἐγώ
τε
καὶ
Κλεινίας
οὐδὲν
|
εἶναι |
ἄλλο
ἢ
ἐπιστήμην
τινά.
(ΚΡΙΤΩΝ) |
| [287] |
μήτε
ψευδῆ
δοξάζειν
μήτε
ἀμαθῆ
|
εἶναι, |
ἄλλο
τι
οὐδ'
ἐξαμαρτάνειν
ἔστιν, |
| [286] |
ὡς
ἀληθῶς
δοκεῖ
σοι
οὐδεὶς
|
εἶναι |
ἀμαθὴς
ἀνθρώπων;
(Ἀλλὰ
σύ,
ἔφη, |
| [305] |
δόξαν
καταστήσωσιν
μηδενὸς
δοκεῖν
ἀξίους
|
εἶναι, |
ἀναμφισβητήτως
ἤδη
παρὰ
πᾶσιν
τὰ |
| [285] |
σύ,
ὦ
Διονυσόδωρε,
οὐκ
οἴει
|
εἶναι |
ἀντιλέγειν;
Οὔκουν
σύ
γ'
ἄν, |
| [299] |
ὦ
(Κτήσιππε,
εἰ
ἀγαθὸν
νομίζεις
|
εἶναι |
ἀσθενοῦντι
φάρμακον
πιεῖν
ἢ
οὐκ |
| [299] |
Ἐγὼ
δὲ
ᾤμην
σὲ
δεινότερον
|
εἶναι, |
ἅτε
ὁπλομάχην
ὄντα,
καὶ
τόνδε |
| [274] |
μαθητὸν
εἶναι
ἢ
μὴ
σφὼ
|
εἶναι |
αὐτῆς
διδασκάλω;
Φέρε,
καὶ
τὸν |
| [273] |
τε
δὲ
καὶ
ποιῆσαι
δυνατὸν
|
εἶναι |
αὐτὸν
αὑτῷ
βοηθεῖν
ἐν
τοῖς |
| [283] |
αὐτὸν
ὃς
νῦν
ἐστὶν
μηκέτι
|
εἶναι, |
βούλεσθε
αὐτόν,
ὡς
ἔοικεν,
ἀπολωλέναι; |
| [304] |
ὡς
ἐκείνω
φατὸν
οἵω
τε
|
εἶναι |
διδάξαι
τὸν
ἐθέλοντ'
ἀργύριον
διδόναι, |
| [282] |
ἔμοιγε,
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
διδακτὸν
|
εἶναι |
δοκεῖ.
Καὶ
ἐγὼ
ἡσθεὶς
εἶπον· |
| [299] |
φάρμακον
πιεῖν
ἢ
οὐκ
ἀγαθὸν
|
εἶναι |
δοκεῖ
σοι,
ὅταν
δέηται·
ἢ |
| [298] |
ἦν
δ'
ἐγώ,
οὐ
πατὴρ
|
εἶναι. |
(Εἰ
γὰρ
δήπου,
ἔφη,
πατήρ |
| [296] |
οὔ
σοι
πάνυ
πιστεύω
ἱκανῷ
|
εἶναι, |
εἰ
μή
σοι
συμβουληθείη
ὁ |
| [288] |
οὕτως
ὀρθῶς
(λέγεις,
φάσκων
οὐκ
|
εἶναι |
ἐξαμαρτάνειν.
Καὶ
ταῦτα
οὐ
πρὸς |
| [279] |
πάνυ
τι
οὐδὲ
τοῦτο
ἔοικεν
|
εἶναι |
εὐπορεῖν;
Πᾶς
γὰρ
ἂν
ἡμῖν |
| [299] |
δ'
ὅς,
ἀγαθὸν
δοκεῖ
σοι
|
εἶναι |
ἔχειν;
Πάνυ,
καὶ
ταῦτά
γε |
| [298] |
ὅς·
χρυσὸν
ὄντα
μὴ
χρυσὸν
|
εἶναι; |
ἢ
ἄνθρωπον
ὄντα
μὴ
ἄνθρωπον; |
| [274] |
τὸ
πρᾶγμα
τὴν
ἀρετὴν
μαθητὸν
|
εἶναι |
ἢ
μὴ
σφὼ
εἶναι
αὐτῆς |
| [302] |
γὰρ
ὅσα
ψυχὴν
ἔχει
ζῷα
|
εἶναι. |
Ἢ
οὗτοι
οἱ
θεοὶ
οὐκ |
| [292] |
ἐπιστήμης
μεταδιδόναι,
εἴπερ
ἔμελλεν
αὕτη
|
εἶναι |
ἡ
(ὠφελοῦσά
τε
καὶ
εὐδαίμονας |
| [290] |
ἔφην
ἐγώ,
τέχνη
παντὸς
μᾶλλον
|
εἶναι |
ἣν
ἄν
τις
κτησάμενος
εὐδαίμων |
| [291] |
Σαφῶς
οὖν
ἐδόκει
ἡμῖν
αὕτη
|
εἶναι |
ἣν
ἐζητοῦμεν,
καὶ
ἡ
αἰτία |
| [307] |
φαίνηται
οἷον
οἶμαι
αὐτὸ
ἐγὼ
|
εἶναι, |
θαρρῶν
δίωκε
καὶ
ἄσκει,
τὸ |
| [273] |
ὑβριστὴς
(δὲ)
διὰ
τὸ
(νέος
|
εἶναι. |
Ἰδὼν
οὖν
με
ὁ
Κλεινίας |
| [284] |
σύ,
ἐάν
μοι
πείθῃ,
εὐλαβήσῃ
|
εἶναι, |
(ἵνα
μή
σε
οἱ
ἀγαθοὶ |
| [289] |
αὐτοῖς,
ὑπέρσοφοι,
ὦ
Κλεινία,
δοκοῦσιν
|
εἶναι, |
καὶ
αὐτὴ
ἡ
τέχνη
αὐτῶν |
| [305] |
νὴ
τὸν
Δία
καὶ
δεινὸν
|
εἶναι |
καὶ
δεινοὺς
λόγους
συντιθέναι.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ) |
| [279] |
ἄρα
ἐστὶν
τὸ
σώφρονά
τε
|
εἶναι |
καὶ
δίκαιον
καὶ
ἀνδρεῖον;
πότερον |
| [305] |
σοφώτατοι
ἀνθρώπων,
πρὸς
δὲ
τῷ
|
εἶναι |
καὶ
δοκεῖν
πάνυ
παρὰ
πολλοῖς, |
| [283] |
ὃς
δ'
ἔστι
νῦν,
μηκέτι
|
εἶναι. |
Καὶ
ἐγὼ
ἀκούσας
ἐθορυβήθην·
ὁ |
| [282] |
ἄλλων
καὶ
τῶν
φασκόντων
ἐραστῶν
|
εἶναι, |
καὶ
ξένων
καὶ
πολιτῶν,
δεόμενον |
| [293] |
εἶ;
Ἄρτι
δὲ
ἐπιστήμων
ἔφησθα
|
εἶναι· |
καὶ
οὕτως
τυγχάνεις
ὢν
(αὐτὸς |
| [279] |
τὸ
ὑγιαίνειν
καὶ
τὸ
(καλὸν
|
εἶναι |
καὶ
τἆλλα
κατὰ
τὸ
σῶμα |
| [282] |
εὐδαιμονεῖν
τε
καὶ
ἀγαθὸν
ἄνδρα
|
εἶναι, |
καὶ
τίς
αὕτη.
Ὡς
γὰρ |
| [289] |
ὡς
ἔοικεν,
ἡμᾶς
λυροποιοὺς
δεῖν
|
(εἶναι |
καὶ
τοιαύτης
τινὸς
ἐπιστήμης
ἐπηβόλους. |
| [286] |
δὲ
ἀεὶ
θαυμαστός
τις
δοκεῖ
|
εἶναι |
καὶ
τούς
τε
ἄλλους
ἀνατρέπων |
| [307] |
γυμναστικὴ
οὐ
καλὸν
δοκεῖ
σοι
|
εἶναι, |
καὶ
χρηματιστικὴ
καὶ
ῥητορικὴ
καὶ |
| [292] |
ἡμεῖς
ζητοῦμεν,
ὠφέλιμον
αὐτὴν
δεῖ
|
εἶναι. |
(ΚΡΙΤΩΝ)
Πάνυ
γε.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Οὐκοῦν |
| [291] |
ἡ
βασιλικὴ
τέχνη
ἡ
αὐτὴ
|
εἶναι. |
(ΚΡΙΤΩΝ)
Τί
οὖν
δή;
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ) |
| [283] |
ὃ
ἐγὼ
οἶμαι
οὐδ'
ὅσιον
|
εἶναι |
λέγειν,
ὡς
ἐγὼ
τόνδε
βουλοίμην |
| [305] |
εἰς
δόξαν
οἴσεσθαι
σοφίας
πέρι.
|
Εἶναι |
μὲν
γὰρ
τῇ
ἀληθείᾳ
σφᾶς |
| [272] |
ἂν
ἕνα
αὐτοῖς
οἷόν
τ'
|
εἶναι |
μηδ'
ἀντᾶραι·
οὕτω
δεινὼ
γεγόνατον |
| [303] |
λόγοις·
ὁπόταν
φῆτε
μήτε
καλὸν
|
εἶναι |
μηδὲν
μήτε
ἀγαθὸν
πρᾶγμα
μήτε |
| [284] |
μὴ
ὂν
μὴ
οἷόν
τ'
|
εἶναι |
μηδένα
ποιεῖν
ὥστε
κατὰ
τὸν |
| [271] |
μέντοι
κατεῖδον,
καί
μοι
ἔδοξεν
|
εἶναι |
ξένος
τις
ᾧ
διελέγου.
Τίς |
| [295] |
μὲν
ἄπιστον
ἐδόκει
τὸ
πρᾶγμα
|
εἶναι· |
ὁ
δ'
Εὐθύδημος,
ἀπιστεῖς,
ἔφη, |
| [306] |
μὴ
χαλεπαίνειν,
ἡγεῖσθαι
μέντοι
τοιούτους
|
εἶναι |
οἷοί
εἰσιν·
πάντα
γὰρ
ἄνδρα |
| [281] |
περὶ
τούτου
ὁ
λόγος
αὐτοῖς
|
εἶναι, |
ὅπως
αὐτά
γε
καθ'
αὑτὰ |
| [281] |
ἃ
τὸ
πρῶτον
ἔφαμεν
ἀγαθὰ
|
εἶναι, |
οὐ
περὶ
τούτου
ὁ
λόγος |
| [303] |
σεμνῶν
δὴ
καὶ
δοκούντων
(τὶ
|
εἶναι |
οὐδὲν
ὑμῖν
μέλει,
ἀλλὰ
τῶν |
| [305] |
παρὰ
πᾶσιν
εὐδοκιμεῖν
(ἐμποδὼν
σφίσιν
|
εἶναι |
οὐδένας
ἄλλους
ἢ
τοὺς
περὶ |
| [289] |
ἣν
ἔδει
κεκτημένους
ἡμᾶς
εὐδαίμονας
|
εἶναι; |
Οὐκ
οἶμαι,
ἔφη,
ἐγώ,
ὁ |
| [306] |
ὁμολογῆσαι
οὔτε
κακὼ
αὐτὼ
ἀμφοτέρω
|
εἶναι |
οὔτε
τὸ
μὲν
κακόν,
τὸ |
| [305] |
ἀνδρὸς
καὶ
πολιτικοῦ,
οἴονται
δ'
|
εἶναι |
πάντων
σοφώτατοι
ἀνθρώπων,
πρὸς
δὲ |
| [305] |
Εὐθύδημον
κολούεσθαι.
Σοφοὶ
δὲ
ἡγοῦνται
|
εἶναι |
πάνυ
εἰκότως·
μετρίως
μὲν
γὰρ |
| [273] |
ὦ
Σώκρατες,
οἰόμεθα
οἵω
τ'
|
εἶναι |
παραδοῦναι
κάλλιστ'
ἀνθρώπων
καὶ
τάχιστα. |
| [287] |
ἐπειδὴ
καὶ
ὁμολογεῖς
με
σοφὸν
|
εἶναι. |
Πειστέον
τοίνυν,
ἦν
δ'
ἐγώ, |
| [291] |
ἐμπεσόντες,
οἰόμενοι
ἤδη
ἐπὶ
τέλει
|
εἶναι, |
περικάμψαντες
πάλιν
ὥσπερ
ἐν
ἀρχῇ |
| [292] |
ἃ
φαίη
ἄν
τις
πολιτικῆς
|
εἶναι |
πολλὰ
δέ
που
ταῦτ'
ἂν |
| [282] |
λοιπὸν
ἐπισκεψώμεθα.
Ἐπειδὴ
εὐδαίμονες
μὲν
|
εἶναι |
προθυμούμεθα
πάντες,
ἐφάνημεν
δὲ
τοιοῦτοι |
| [302] |
γε
ζῴων,
ἔφη,
ὡμολόγηκας
ταῦτ'
|
εἶναι |
σά,
ὅσα
ἄν
σοι
ἐξῇ |
| [302] |
οὖν
τῶν
ζῴων
ταῦτα
μόνα
|
εἶναι |
σά,
περὶ
ἃ
ἄν
σοι |
| [299] |
ἔφη
ὁ
Κτήσιππος,
τούτους
εὐδαιμονεστάτους
|
εἶναι |
Σκυθῶν
καὶ
ἀρίστους
ἄνδρας,
οἳ |
| [304] |
μοι
περιπατοῦντι,
ἀνὴρ
οἰόμενος
πάνυ
|
εἶναι |
σοφός,
τούτων
τις
τῶν
περὶ |
| [306] |
τῇ
ἀληθείᾳ
ζητοῦσι
πρῶτοι
δοκεῖν
|
εἶναι. |
Συγγιγνώσκειν
μὲν
οὖν
αὐτοῖς
χρὴ |
| [293] |
τοῦτο
ἀδύνατόν
ἐστιν
τὸ
αὐτὸ
|
εἶναί |
τε
καὶ
μή,
εἴπερ
ἓν |
| [285] |
ἐφάτην
γοῦν
τὴν
τέχνην
σφῶν
|
εἶναι |
τὴν
νεωστὶ
ηὑρημένην
ἀγαθοὺς
ποιεῖν |
| [292] |
ἐπειδήπερ
τὰ
ἔργα
τὰ
λεγόμενα
|
εἶναι |
τῆς
πολιτικῆς
ἠτιμάσαμεν,
ἀλλ'
ἀτεχνῶς |
| [306] |
διατίθεμαι
ὥστ'
ἐμοὶ
δοκεῖ
μανίαν
|
εἶναι |
τὸ
ἕνεκα
τῶν
παίδων
ἄλλων |
| [304] |
Ἀτὰρ
γελοῖον
μέν
μοι
δοκεῖ
|
εἶναι |
τὸ
νουθετεῖν
σε,
ὅμως
δέ, |
| [282] |
οἵων
ἐπιθυμῶ
τῶν
προτρεπτικῶν
λόγων
|
εἶναι, |
τοιοῦτον,
ἰδιωτικὸν
ἴσως
καὶ
μόλις |
| [303] |
ὅς,
εἰπέ·
ἐπειδὴ
σὸν
ὁμολογεῖς
|
εἶναι |
τὸν
Δία
(καὶ
τοὺς
ἄλλους |
| [277] |
Οἳ
ἂν
μή.
Οὐκοῦν
ὡμολόγηκας
|
εἶναι |
τούτων
καὶ
τοὺς
μὴ
ἐπισταμένους, |
| [281] |
αὐτῶν
ἡγῆται
ἀμαθία,
μείζω
κακὰ
|
εἶναι |
τῶν
ἐναντίων,
ὅσῳ
δυνατώτερα
ὑπηρετεῖν |
| [292] |
ἔργων
οὐδενὸς
δεῖ
αὐτὴν
δημιουργὸν
|
εἶναι |
τῶν
μήτε
κακῶν
μήτε
ἀγαθῶν, |
| [304] |
μανθάνοιμι,
κινδυνεύω
μέντοι
κἀγὼ
εἷς
|
εἶναι |
τῶν
οὐχ
ὁμοίων
Εὐθυδήμῳ,
ἀλλ' |
| [279] |
κινδύνους
μῶν
οἴει
εὐτυχεστέρους
τινὰς
|
εἶναι |
τῶν
σοφῶν
κυβερνητῶν,
ὡς
ἐπὶ |
| [281] |
(αὑτὰ
οὐδέτερα
αὐτῶν
οὐδενὸς
ἄξια
|
εἶναι. |
Φαίνεται,
ἔφη,
ὡς
ἔοικεν,
οὕτως, |
| [299] |
ἀποκρίνου.
Ἐπειδὴ
γὰρ
ὡμολόγεις
ἀγαθὸν
|
εἶναι |
φάρμακον,
ὅταν
δέῃ,
πίνειν
ἀνθρώπῳ, |
| [282] |
τι
ἢ
φαίης
ἂν
ἀναγκαῖον
|
εἶναι |
φιλοσοφεῖν
καὶ
αὐτὸς
ἐν
νῷ |
| [283] |
ἦ
δοκεῖ
σοι
οἷόν
τ'
|
εἶναι |
ψεύδεσθαι;
Νὴ
Δία,
ἔφη,
εἰ |
| [298] |
αὐτὸν
πατέρα
ὄντα
οὐ
πατέρα
|
εἶναι; |
Ὤιμην
δῆτα,
ἔφη
ὁ
Κτήσιππος. |
| [302] |
ἢ
οὐ
σοὺς
ὡμολόγηκας
αὐτοὺς
|
εἶναι; |
Ὡμολόγηκα,
ἔφην·
τί
γὰρ
πάθω; |
| [299] |
καὶ
τὸ
χρυσίον
ἀγαθὸν
ὁμολογεῖς
|
εἶναι; |
Ὡμολόγηκα
μὲν
οὖν,
ἦ
δ' |
| [283] |
αὐτὸν
σοφόν,
ἀμαθῆ
δὲ
μὴ
|
εἶναι; |
Ὡμολογοῦμεν.
Οὐκοῦν
ὃς
μὲν
οὐκ |
| [302] |
οὖν,
ἔφη,
ταῦτα
ἡγῇ
σὰ
|
εἶναι, |
ὧν
ἂν
ἄρξῃς
καὶ
ἐξῇ |
| [306] |
ἕκαστος
αὐτῶν
σκοποῦντι
πάνυ
ἀλλόκοτος
|
εἶναι, |
~(ὥς
γε
πρὸς
σὲ
τἀληθῆ |
| [291] |
οὖν
ἂν
φαίης
αὐτῆς
ἔργον
|
εἶναι; |
ὥσπερ
εἰ
σὲ
ἐγὼ
ἐρωτῴην, |
| [275] |
δ'
ἐγώ,
ὦ
Κλεινία,
(καὶ
|
ἀπόκριναι |
ἀνδρείως,
ὁπότερά
σοι
φαίνεται·
ἴσως |
| [278] |
δέ
μοι,
ὦ
παῖ
Ἀξιόχου,
|
ἀπόκριναι. |
Ἆρά
γε
πάντες
ἄνθρωποι
βουλόμεθα |
| [297] |
ἔλθοι,
πλέον
ἂν
θάτερον
ποιήσειεν.
|
Ἀπόκριναι |
δή,
ἔφη
ὁ
Διονυσόδωρος,
ὁπότε |
| [296] |
γάρ
σου
δέομαι.
(Ἀλλά
μοι
|
ἀπόκριναι· |
δύναιο
ἂν
ἅπαντα
ἐπίστασθαι,
εἰ |
| [293] |
τηλικόνδε
ἄνδρα.
Φέρε
δή
μοι
|
ἀπόκριναι, |
ἔφη·
ἔστιν
ὅτι
ἐπίστασαι;
Πάνυ |
| [287] |
τῷ
πάνυ
χαλεπὸν
χρῆσθαι·
ἐπεὶ
|
ἀπόκριναι. |
Πρὶν
σὲ
ἀποκρίνασθαι,
ἦν
δ' |
| [298] |
ἔτι
γέ
μοι
μικρόν,
ἔφη,
|
ἀπόκριναι· |
τύπτεις
τὸν
κύνα
τοῦτον;
Καὶ |
| [285] |
δέχεσθαι
ἃ
λέγουσιν,
ἐὰν
ἐθέλωσι
|
διδόναι, |
καὶ
μὴ
ὀνόματι
διαφέρεσθαι.
Εἰ |
| [304] |
εἶναι
διδάξαι
τὸν
ἐθέλοντ'
ἀργύριον
|
διδόναι, |
καὶ
οὔτε
φύσιν
οὔθ'
ἡλικίαν |
| [291] |
τε
στρατηγικὴ
καὶ
αἱ
ἄλλαι
|
παραδιδόναι |
ἄρχειν
τῶν
ἔργων
ὧν
αὐταὶ |
| [304] |
σοφὸν
πρὸς
μὲν
τὸ
ταχὺ
|
παραδιδόναι |
καλόν,
ἐναντίον
δ'
ἀνθρώπων
διαλέγεσθαι |
| [292] |
γέ
τι
δεῖ
ἡμῖν
αὐτὴν
|
παραδιδόναι; |
(ΚΡΙΤΩΝ)
Ἀνάγκη,
ὦ
Σώκρατες.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ) |
| [292] |
κακῶν
μήτε
ἀγαθῶν,
ἐπιστήμην
δὲ
|
παραδιδόναι |
μηδεμίαν
ἄλλην
ἢ
αὐτὴν
ἑαυτήν. |
| [292] |
δὲ
σοφοὺς
ποιεῖν
καὶ
ἐπιστήμης
|
μεταδιδόναι, |
εἴπερ
ἔμελλεν
αὕτη
εἶναι
ἡ |
| [282] |
πολιτῶν,
δεόμενον
καὶ
ἱκετεύοντα
σοφίας
|
μεταδιδόναι, |
οὐδὲν
αἰσχρόν,
ὦ
Κλεινία,
οὐδὲ |
| [285] |
διαφέρεσθαι.
Εἰ
γὰρ
ἐπίστανται
οὕτως
|
ἐξολλύναι |
ἀνθρώπους,
ὥστ'
ἐκ
πονηρῶν
τε |
| [274] |
εἴπετον,
εἰ
ἐν
νῷ
ἔχετον
|
ἐπιδεικνύναι |
ταύτην
τὴν
σοφίαν,
ἢ
πῶς |
| [303] |
ἔξεστί
σοι
αὐτοὺς
ἀποδόσθαι
ἢ
|
δοῦναι |
ἢ
ἄλλ'
ὅτι
ἂν
βούλῃ |
| [302] |
ὅσα
ἄν
σοι
ἐξῇ
καὶ
|
δοῦναι |
καὶ
ἀποδόσθαι
καὶ
θῦσαι
δὴ |
| [302] |
σοι
ἐξείη
καὶ
ἀποδόσθαι
καὶ
|
δοῦναι |
καὶ
θῦσαι
ὅτῳ
βούλοιο
θεῶν; |
| [287] |
ἄρτι
ἔφατε
ἀρετὴν
κάλλιστ'
ἂν
|
(παραδοῦναι |
ἀνθρώπων
τῷ
ἐθέλοντι
μανθάνειν;
Εἶτ' |
| [272] |
ἐν
νῷ
ἔχω
τοῖν
ἀνδροῖν
|
παραδοῦναι |
ἐμαυτόν·
καὶ
γάρ
φατον
ἐν |
| [273] |
Σώκρατες,
οἰόμεθα
οἵω
τ'
εἶναι
|
παραδοῦναι |
κάλλιστ'
ἀνθρώπων
καὶ
τάχιστα.
(Ὦ |
| [272] |
κρατίστω
καὶ
ἀγωνίσασθαι
καὶ
ἄλλον
|
διδάξαι |
λέγειν
τε
καὶ
συγγράφεσθαι
λόγους |
| [304] |
ἐκείνω
φατὸν
οἵω
τε
εἶναι
|
διδάξαι |
τὸν
ἐθέλοντ'
ἀργύριον
διδόναι,
καὶ |
| [287] |
δῆλον
ὅτι
ὡς
(οὐκ
ἔχω
|
ἐξελέγξαι |
αὐτόν;
Επεὶ
εἰπέ,
τί
σοι |
| [286] |
τοῦτο
κατὰ
τὸν
σὸν
λόγον,
|
ἐξελέγξαι, |
μηδενὸς
ψευδομένου;
Οὐκ
ἔστιν,
ἔφη |
| [286] |
ἐκέλευεν,
ἔφην
ἐγώ,
νυνδὴ
Διονυσόδωρος
|
ἐξελέγξαι; |
Τὸ
γὰρ
μὴ
ὂν
πῶς |
| [293] |
Τί
οὖν;
Ἠθέλησέν
τι
ὑμῖν
|
ἐπιδεῖξαι |
ὁ
Εὐθύδημος;
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Πῶς
γὰρ |
| [293] |
παντὶ
τρόπῳ
σπουδάσαι,
καὶ
σπουδάσαντας
|
ἐπιδεῖξαι |
τίς
ποτ'
ἐστὶν
ἡ
ἐπιστήμη |
| [274] |
δῆλον
ὅτι
οὐκ
ὀλίγον
ἔργον
|
ἐπιδεῖξαι· |
τόδε
δέ
μοι
εἴπετον,
πότερον |
| [287] |
σὺ
νῦν
πάσσοφός
τις
ἡμῖν
|
ἀφῖξαι |
περὶ
λόγους,
καὶ
οἶσθα
(ὅτε |
| [278] |
ὑμῶν·
σὺ
δέ
μοι,
ὦ
|
παῖ |
Ἀξιόχου,
ἀπόκριναι.
Ἆρά
γε
πάντες |
| [279] |
ἐγώ
τε
καὶ
σύ,
ὦ
|
παῖ |
Ἀξιόχου.
Τί
δή,
ἔφη,
τοῦτο; |
| [289] |
ἡμῖν
ἐπιστήμης
δεῖ,
ὦ
καλὲ
|
παῖ, |
ἦν
δ'
ἐγώ,
ἐν
ᾗ |
| [305] |
αὐτὸν
ἐπὶ
δικαστήριον
ἀναβεβηκέναι·
ἀλλ'
|
ἐπαί̈ |
ειν
αὐτόν
φασι
περὶ
τοῦ |
| [272] |
αὐτοῖς
οἷόν
τ'
εἶναι
μηδ'
|
ἀντᾶραι· |
οὕτω
δεινὼ
γεγόνατον
ἐν
τοῖς |
| [290] |
ἃ
ἐθήρευσαν
ὥσπερ
οἶμαι
οἱ
|
ὀρτυγοθῆραι |
τοῖς
ὀρτυγοτρόφοις
παραδιδόασιν.
Εἰ
οὖν, |
| [290] |
ὀψοποιοῖς
παραδιδόασιν,
οἱ
(δ'
αὖ
|
γεωμέτραι |
καὶ
οἱ
ἀστρονόμοι
καὶ
οἱ |
| [293] |
τοῦ
λόγου,
καὶ
παντὶ
τρόπῳ
|
σπουδάσαι, |
καὶ
σπουδάσαντας
ἐπιδεῖξαι
τίς
ποτ' |
| [278] |
ἀκοῦσαι
τῆς
ὑμετέρας
σοφίας
τολμήσω
|
ἀπαυτοσχεδιάσαι |
ἐναντίον
(ὑμῶν.
Ἀνάσχεσθον
οὖν
ἀγελαστὶ |
| [296] |
ὅταν.
Οὐκοῦν
ἀεὶ
μὲν
τούτῳ
|
ἐπίστασαι· |
ἀεὶ
δ'
ἐπιστάμενος
πότερον
τὰ |
| [296] |
Ἀλλ'
ἀποκρίνου·
ἦ
ἀεὶ
τούτῳ
|
ἐπίστασαι; |
Ἀεί,
ἦν
δ'
ἐγώ,
ἐπειδὴ |
| [295] |
σὺ
γὰρ
πάντως
που
κάλλιον
|
ἐπίστασαι |
διαλέγεσθαι
ἢ
ἐγώ,
τέχνην
ἔχων |
| [296] |
ἀεὶ
ὡμολόγηκας
ἐπίστασθαι
τούτῳ
ᾧ
|
ἐπίστασαι, |
εἴτε
ὅταν
ἐπίστῃ
εἴτε
ὅπως |
| [277] |
Ὡμολόγει.
Οὐκοῦν
ὧν
τι
σὺ
|
ἐπίστασαι, |
ἔφη,
ἀποστοματίζει,
εἴπερ
πάντα
ἐπίστασαι; |
| [295] |
ᾧ
ἐπιστήμων
εἶ,
τούτῳ
καὶ
|
ἐπίστασαι, |
ἢ
ἄλλῳ
τῳ;
Ὧι
ἐπιστήμων. |
| [295] |
πάλιν,
πότερον
ἐπίστασαί
τῳ
ἃ
|
ἐπίστασαι, |
ἢ
οὔ;
Ἔγωγε,
ἔφην,
τῇ |
| [277] |
δ'
ὅς,
μανθάνω.
Οὐκοῦν
ἃ
|
ἐπίστασαι, |
ἦ
δ'
(ὅς,
μανθάνεις,
εἴπερ |
| [296] |
γενέσθαι,
ἠπίστω
ἅπαντα,
εἴπερ
ἀεὶ
|
ἐπίστασαι. |
Καὶ
ναὶ
μὰ
Δία,
ἔφη, |
| [277] |
ἐπίστασαι,
ἔφη,
ἀποστοματίζει,
εἴπερ
πάντα
|
ἐπίστασαι; |
Καὶ
τοῦτο
ὡμολόγει.
Τί
οὖν; |
| [296] |
τοῦτο
ἐπίσταμαι
ἢ
οὐκ
ἐπίσταμαι;
|
Ἐπίστασαι |
μέντοι,
ἔφη.
Τί;
ἦν
δ' |
| [293] |
ἐπίσταμαι.
Οὐκοῦν
εἴ
τι
μὴ
|
ἐπίστασαι, |
οὐκ
ἐπιστήμων
εἶ.
Ἐκείνου
γε, |
| [294] |
γε
πρός,
εἴπερ
καὶ
ἓν
|
ἐπίστασαι, |
πάντα
ἐπίστασαι.
Ὦ
Ζεῦ,
ἔφην |
| [293] |
μοι
ἀπόκριναι,
ἔφη·
ἔστιν
ὅτι
|
ἐπίστασαι; |
Πάνυ
γε,
ἦν
δ'
ἐγώ, |
| [293] |
Ἔγωγε.
Οὐκοῦν
ἐπιστήμων
εἶ,
εἴπερ
|
ἐπίστασαι; |
Πάνυ
γε,
τούτου
γε
αὐτοῦ. |
| [277] |
δέ;
Ἦ
δ'
ὅς,
οὐκ
|
ἐπίστασαι |
σὺ
γράμματα;
Ναί,
ἔφη.
Οὐκοῦν |
| [296] |
τὰ
μὲν
τούτῳ
ἐπίστασαι
ᾧ
|
ἐπίστασαι, |
τὰ
δ'
ἄλλῳ,
ἢ
τούτῳ |
| [293] |
οὐκ
ἔγωγε.
Οὐκοῦν
σύ,
ἔφη,
|
ἐπίστασαί |
τι;
Ἔγωγε.
Οὐκοῦν
ἐπιστήμων
εἶ, |
| [295] |
Ἀποκρίνου
δή,
ἔφη,
πάλιν,
πότερον
|
ἐπίστασαί |
τῳ
ἃ
ἐπίστασαι,
ἢ
οὔ; |
| [296] |
ἔγωγε
ἐρωτῶ
ὅτῳ,
ἀλλ'
εἰ
|
ἐπίστασαί |
τῳ.
Πλέον
αὖ,
ἔφην
ἐγώ, |
| [294] |
εἴπερ
καὶ
ἓν
ἐπίστασαι,
πάντα
|
ἐπίστασαι. |
Ὦ
Ζεῦ,
ἔφην
ἐγώ,
ὡς |
| [296] |
ἐπιστάμενος
πότερον
τὰ
μὲν
τούτῳ
|
ἐπίστασαι |
ᾧ
ἐπίστασαι,
τὰ
δ'
ἄλλῳ, |
| [277] |
εἴπερ
γε
ἅπαντα
τὰ
γράμματα
|
ἐπίστασαι. |
Ὡμολόγησεν.
Οὐκ
ἄρα
ὀρθῶς
ἀπεκρίνω, |
| [277] |
καὶ
παιδιά,
εἰ
ἄρα
καὶ
|
τετέλεσαι· |
καὶ
νῦν
(τούτω
οὐδὲν
ἄλλο |
| [272] |
σοὶ
δοκῇ.
Πρῶτον
δέ
μοι
|
διήγησαι |
τὴν
σοφίαν
τοῖν
ἀνδροῖν
τίς |
| [294] |
ὅς·
εἶτ'
οὐκ
ἂν
οἴει
|
ὁμολογῆσαι |
ἡμᾶς;
Καὶ
ὁ
Κτήσιππος
ὑπολαβών· |
| [306] |
Οὐκ
ἂν
οὖν
οἶμαι
(αὐτοὺς
|
ὁμολογῆσαι |
οὔτε
κακὼ
αὐτὼ
ἀμφοτέρω
εἶναι |
| [272] |
γάρ
φατον
ἐν
ὀλίγῳ
χρόνῳ
|
ποιῆσαι |
ἂν
καὶ
ἄλλον
ὁντινοῦν
τὰ |
| [274] |
ὑμῶν
μανθάνειν
δύναισθ'
ἂν
ἀγαθὸν
|
ποιῆσαι |
(ἄνδρα
μόνον,
ἢ
καὶ
ἐκεῖνον |
| [273] |
(διδακτέον)
οἵω
τε
δὲ
καὶ
|
ποιῆσαι |
δυνατὸν
εἶναι
αὐτὸν
αὑτῷ
βοηθεῖν |
| [272] |
ἂν
διδῷ
μισθόν,
οἵω
τε
|
ποιῆσαι |
ἔπειτα
τὴν
ἐν
τοῖς
δικαστηρίοις |
| [280] |
τοῦτο
ἱκανὸν
πρὸς
τὸ
εὐδαίμονα
|
ποιῆσαί |
τινα,
τό
τε
κεκτῆσθαι
τἀγαθὰ |
| [306] |
πλουσιώτατοι,
αὐτῶν
δὲ
περὶ
παιδείας
|
ἀμελῆσαι· |
ὅταν
δὲ
εἴς
τινα
ἀποβλέψω |
| [286] |
ἔστιν;
~(Ὡς
ἔστιν.
Εἰ
γὰρ
|
μέμνησαι, |
ἔφη,
ὦ
Κτήσιππε,
καὶ
ἄρτι |
| [289] |
αὐτοῦ
ἐφάνη
ὄν·
ἢ
οὐ
|
μέμνησαι; |
ἔφην
ἐγώ.
Πάνυ
γ'
ἔφη, |
| [301] |
οὐδ'
ἂν
παῖδα
ᾤμην
τοῦτο
|
ἀπορῆσαι, |
ὡς
οὐ
τὸ
ἕτερον
ἕτερόν |
| [278] |
μοι
δοκεῖ,
δεῖν
ᾠηθήτην
πρότερον
|
παῖσαι |
πρὸς
σέ.
Ταῦτα
μὲν
οὖν, |
| [306] |
ἀλήθειαν.
Οὐ
γὰρ
ῥᾴδιον
αὐτοὺς
|
πεῖσαι |
ὅτι
καὶ
ἄνθρωποι
καὶ
τἆλλα |
| [274] |
ἔχοντα
τῆς
αὐτῆς
τέχνης
ἔργον
|
πεῖσαι |
ὡς
καὶ
διδακτὸν
ἡ
ἀρετὴ |
| [277] |
γνοὺς
βαπτιζόμενον
τὸ
μειράκιον,
βουλόμενος
|
ἀναπαῦσαι |
αὐτό,
μὴ
ἡμῖν
ἀποδειλιάσειε,
παραμυθούμενος |
| [306] |
τινα
ἀποβλέψω
τῶν
φασκόντων
ἂν
|
παιδεῦσαι |
ἀνθρώπους,
ἐκπέπληγμαι
καί
μοι
δοκεῖ |
| [286] |
μὴ
ὂν
πῶς
ἄν
τις
|
κελεύσαι; |
σὺ
δὲ
κελεύεις;
Ὅτι,
ἦν |
| [276] |
τε
καὶ
Εὐθυδήμου·
καὶ
πρὶν
|
ἀναπνεῦσαι |
καλῶς
τε
καὶ
εὖ
τὸ |
| [290] |
ἐπὶ
πλέον
ἐστὶν
ἢ
ὅσον
|
θηρεῦσαι |
καὶ
χειρώσασθαι·
ἐπειδὰν
δὲ
χειρώσωνται |
| [290] |
αὐτοὶ
αὐτοῖς
οὐκ
ἐπιστάμενοι,
ἀλλὰ
|
θηρεῦσαι |
μόνον,
παραδιδόασι
δήπου
τοῖς
διαλεκτικοῖς |
| [295] |
διαστέλλοντι
τὰ
λεγόμενα,
βουλόμενός
με
|
θηρεῦσαι |
τὰ
ὀνόματα
περιστήσας.
Ἀνεμνήσθην
οὖν |
| [302] |
καὶ
δοῦναι
καὶ
ἀποδόσθαι
καὶ
|
θῦσαι |
δὴ
θεῷ
ὅτῳ
ἂν
βούλῃ. |
| [302] |
καὶ
ἀποδόσθαι
καὶ
δοῦναι
καὶ
|
θῦσαι |
ὅτῳ
βούλοιο
θεῶν;
ἃ
δ' |
| [278] |
ὑπολαμβάνω
καὶ
οἵου
αὐτοῦ
ἐπιθυμῶ
|
ἀκοῦσαι. |
Ἐὰν
οὖν
δόξω
ὑμῖν
ἰδιωτικῶς |
| [304] |
ἀεὶ
ἄν
τις
τῶν
τοιούτων
|
ἀκούσαι |
ληρούντων
καὶ
περὶ
οὐδενὸς
ἀξίων |
| [304] |
δὲ
καὶ
σοὶ
μάλιστα
προσήκει
|
ἀκοῦσαι, |
ὅτι
οὐδὲ
τοῦ
χρηματίζεσθαί
φατον |
| [294] |
σύ;
Οὐκ
ἐξαρκεῖ
σοι,
ἔφη,
|
ἀκοῦσαι |
ὅτι
πάντα
ἐπιστάμεθα;
Μηδαμῶς,
ἦ |
| [302] |
καὶ
ἅμα
βουλόμενος
ὅτι
τάχιστ'
|
ἀκοῦσαι) |
πάνυ
μὲν
οὖν,
ἔφην,
οὕτως |
| [271] |
προσελθὼν
οὐδὲν
οἷός
τ'
ἦ
|
ἀκοῦσαι |
σαφές·
ὑπερκύψας
μέντοι
κατεῖδον,
καί |
| [278] |
καταγελᾶτε·
ὑπὸ
προθυμίας
γὰρ
τοῦ
|
ἀκοῦσαι |
τῆς
ὑμετέρας
σοφίας
τολμήσω
ἀπαυτοσχεδιάσαι |
| [304] |
μήν,
ἔφη,
ἄξιόν
γ'
ἦν
|
ἀκοῦσαι. |
Τί
(δέ;
ἦν
δ'
ἐγώ. |
| [283] |
κατῆρχεν
λόγον,
οὗ
σοὶ
ἄξιον
|
ἀκοῦσαι, |
ὡς
παρακελευστικὸς
ὁ
λόγος
ἦν |
| [293] |
τοῖν
ξένοιν
ὥσπερ
Διοσκούρων
ἐπικαλούμενος
|
σῶσαι |
ἡμᾶς,
ἐμέ
τε
καὶ
τὸ |
| [286] |
λέγειν
οὐκ
ἔστιν;
τοῦτο
γὰρ
|
δύναται |
ὁ
λόγος·
ἦ
γάρ;
Ἀλ' |
| [289] |
ἄλλης
οὐδεμιᾶς,
ἥτις
ποιεῖν
τι
|
ἐπίσταται, |
χρῆσθαι
δὲ
μὴ
ᾧ
ἂν |
| [300] |
καὶ
βοῶντα
μέγιστον
τὰ
σιδήρια
|
λέγεται, |
ἐάν
τις
ἅψηται·
ὥστε
τοῦτο |
| [290] |
τούτῳ
χρῆσθαι,
ἀλλ'
οἱ
μὲν
|
κυνηγέται |
καὶ
οἱ
ἁλιῆς
τοῖς
ὀψοποιοῖς |
| [284] |
τἀληθῆ
καὶ
οὐδὲν
κατὰ
σοῦ
|
ψεύδεται. |
(Ναί,
ἔφη·
ἀλλ'
ὁ
ταῦτα |
| [291] |
ἡ
βασιλικὴ
τέχνη
τὶ
ἡμῖν
|
(ἀπεργάζεται |
ἔργον
ἢ
οὐδέν;
Πάντως
δήπου, |
| [292] |
πάντων
ἄρχουσα
ὧν
ἄρχει;
Τί
|
ἀπεργάζεται; |
Ἴσως
οὐ
πάνυ
γ'
εὐπορεῖς. |
| [292] |
ἄρχουσα
(ὧν
ἄρχει,
τί
(ἔργον)
|
ἀπεργάζεται; |
Οὐ
τὴν
τροφὴν
ἂν
φαίης |
| [285] |
ἀλλ'
εἰς
ἀρετήν.
Καίτοι
με
|
οἴεται |
Διονυσόδωρος
οὑτοσὶ
χαλεπαίνειν
αὐτῷ·
ἐγὼ |
| [278] |
τὰ
τοιαῦτα·
τίς
γὰρ
οὐ
|
βούλεται |
ἀνθρώπων
εὖ
πράττειν;
~Οὐδεὶς
ὅστις |
| [285] |
Ἀπολλύτω
με,
καὶ
εἰ
μὲν
|
βούλεται, |
ἑψέτω,
εἰ
δ'
ὅτι
βούλεται, |
| [282] |
μακρῶν
λεγόμενον·
σφῷν
δὲ
ὁπότερος
|
βούλεται, |
ταὐτὸν
τοῦτο
τέχνῃ
πράττων
ἐπιδειξάτω |
| [285] |
βούλεται,
ἑψέτω,
εἰ
δ'
ὅτι
|
βούλεται, |
τοῦτο
ποιείτω·
μόνον
χρηστὸν
ἀποφηνάτω. |
| [280] |
ἢ
οὐδὲν
ὄφελος
τῆς
κτήσεως
|
γίγνεται. |
Ἀληθῆ
λέγεις.
Ἆρ'
(οὖν,
ὦ |
| [292] |
τὸ
λεγόμενον
ὁ
Διὸς
Κόρινθος
|
γίγνεται, |
καὶ
ὅπερ
ἔλεγον,
τοῦ
ἴσου |
| [298] |
σός
ἐστιν,
ὥστε
σὸς
πατὴρ
|
γίγνεται |
ὁ
κύων
καὶ
σὺ
κυναρίων |
| [306] |
μὲν
βελτίω,
τοῦ
δὲ
χείρω
|
γίγνεται· |
ὅσα
δὲ
ἐκ
δυοῖν
ἀγαθοῖν |
| [289] |
ἔοικε,
τῆς
ἄλλης
ἐπιστήμης
ὄφελος
|
γίγνεται |
οὐδέν,
οὔτε
χρηματιστικῆς
οὔτε
ἰατρικῆς |
| [282] |
διδακτόν,
ἀλλὰ
μὴ
ἀπὸ
ταὐτομάτου
|
παραγίγνεται |
τοῖς
ἀνθρώποις·
τοῦτο
γὰρ
ἡμῖν |
| [289] |
χρῆσθαι
τούτῳ
ὃ
ἂν
ποιῇ.
|
Φαίνεται, |
ἔφη.
Πολλοῦ
ἄρα
δεῖ,
ὡς |
| [281] |
οὐδέτερα
αὐτῶν
οὐδενὸς
ἄξια
εἶναι.
|
Φαίνεται, |
ἔφη,
ὡς
ἔοικεν,
οὕτως,
ὡς |
| [290] |
δοκεῖ;
Οὔκ,
ἀλλ'
οὕτω
μοι
|
φαίνεται, |
ἔφη,
ὡς
σὺ
λέγεις.
Ποῖ |
| [275] |
(καὶ
ἀπόκριναι
ἀνδρείως,
ὁπότερά
σοι
|
φαίνεται· |
ἴσως
γάρ
τοι
ὠφελεῖ
τὴν |
| [296] |
γε
ψυχῇ.
~(Οὗτος
αὖ,
ἔφη,
|
προσαποκρίνεται |
τοῖς
ἐρωτωμένοις.
Οὐ
γὰρ
ἔγωγε |
| [279] |
Τί
οὖν,
ἔφην,
ἔτι
ἡμῖν
|
λείπεται |
τῶν
ἀγαθῶν;
Τί
ἄρα
ἐστὶν |
| [275] |
ὁπότερ'
ἂν
ἀποκρίνηται
τὸ
μειράκιον,
|
ἐξελεγχθήσεται. |
Καὶ
αὐτοῦ
μεταξὺ
ταῦτα
λέγοντος |
| [297] |
Εὐθύδημος
πρὸς
τὸν
Διονυσόδωρον,
καὶ
|
φανήσεται |
οὑτοσὶ
οὐκ
ἐπιστάμενος,
καὶ
ἐπιστήμων |
| [301] |
σοφίᾳ.
Ἆρά
μοί
ποτε
αὕτη
|
παραγενήσεται |
ὥστε
μοι
οἰκεία
γενέσθαι;
Ἐπιγνοίης |
| [290] |
ποιήσασα
ἢ
θηρευσαμένη
αὐτὴ
καὶ
|
ἐπιστήσεται |
χρῆσθαι,
καὶ
ἡ
τοιαύτη
ποιήσει |
| [291] |
ἰατρικὴ
ὧν
ἄρχει,
τί
ἔργον
|
παρέχεται; |
οὐ
τὴν
ὑγίειαν
φαίης;
(ΚΡΙΤΩΝ) |
| [273] |
τρεῖς
δρόμους
περιεληλυθότε
ἤστην,
καὶ
|
εἰσέρχεται |
Κλεινίας,
ὃν
σὺ
φῂς
πολὺ |
| [281] |
ὧδ'
ἔχει·
ἐὰν
μὲν
αὐτῶν
|
ἡγῆται |
ἀμαθία,
μείζω
κακὰ
εἶναι
τῶν |
| [299] |
ἀγαθὸν
εἶναι
δοκεῖ
σοι,
ὅταν
|
δέηται· |
ἢ
εἰς
πόλεμον
ὅταν
ἴῃ, |
| [273] |
καὶ
ὁ
Διονυσόδωρος
καὶ
ἄλλοι
|
μαθηταὶ |
ἅμα
αὖ
πολλοὶ
ἐμοὶ
δοκεῖν· |
| [276] |
τῶν
ἄλλων
παίδων,
ὑμεῖς
δὲ
|
μαθηταί; |
Συνέφη.
Ἄλλο
τι
οὖν,
ἡνίκα |
| [278] |
ἀκούοντες
αὐτοί
τε
καὶ
οἱ
|
μαθηταὶ |
ὑμῶν·
σὺ
δέ
μοι,
ὦ |
| [275] |
ὅσην·
ὥστ'
ἔγωγε,
καθάπερ
οἱ
|
(ποιηταί, |
δέομαι
ἀρχόμενος
τῆς
διηγήσεως
μούσας |
| [279] |
ὅτι
περὶ
αὐλημάτων
εὐπραγίαν
οἱ
|
αὐληταὶ |
εὐτυχέστατοί
εἰσιν;
Συνέφη.
Οὐκοῦν,
ἦν |
| [288] |
Καὶ
ἐγὼ
φοβηθεὶς
μὴ
λοιδορία
|
γένηται, |
πάλιν
κατεπράυνον
τὸν
Κτήσιππον
καὶ |
| [301] |
κάλλος
τι.
Ἐὰν
οὖν,
ἔφη,
|
παραγένηταί |
σοι
βοῦς,
βοῦς
εἶ,
καὶ |
| [307] |
μόνον
τοὺς
ὑεῖς·
ἐὰν
δὲ
|
φαίνηται |
οἷον
οἶμαι
αὐτὸ
ἐγὼ
εἶναι, |
| [307] |
καὶ
εὖ,
(ἐὰν
μέν
σοι
|
φαίνηται |
φαῦλον
ὄν,
πάντ'
ἄνδρα
ἀπότρεπε, |
| [275] |
Σώκρατες,
προλέγω
ὅτι
ὁπότερ'
ἂν
|
ἀποκρίνηται |
τὸ
μειράκιον,
ἐξελεγχθήσεται.
Καὶ
αὐτοῦ |
| [297] |
ὁ
Διονυσόδωρος,
ὁπότε
σοι
ταῦτα
|
ὕμνηται· |
πότερον
ὁ
Ἰόλεως
τοῦ
Ἡρακλέους |
| [289] |
τέχνη,
χωρὶς
δὲ
ἡ
χρωμένη
|
διῄρηται |
τοῦ
αὐτοῦ
πέρι·
ἡ
γὰρ |
| [303] |
οὕτως
ἔχει
ὑμῖν
καὶ
τεχνικῶς
|
ἐξηύρηται, |
ὥστ'
ἐ
πάνυ
ὀλίγῳ
χρόνῳ |
| [280] |
οἶμαι
θάτερόν
ἐστιν,
ἐάν
τις
|
χρῆται |
ὁτῳοῦν
μὴ
ὀρθῶς
πράγματι
ἢ |
| [280] |
ἦν
δ'
ἐγώ,
ἐὰν
ὀρθῶς
|
χρῆταί |
τις
ἢ
καὶ
ἐὰν
μή; |
| [290] |
τῆς
τέχνης,
ἥτις
ᾧ
ἂν
|
κτήσηται |
ἢ
ποιήσασα
ἢ
θηρευσαμένη
αὐτὴ |
| [272] |
ὁρῶντες
οὖν
οἱ
παῖδες
οἱ
|
συμφοιτηταί |
μοι
ἐμοῦ
τε
καταγελῶσι
καὶ |
| [300] |
λόγον,
καὶ
ἀπόλωλέ
τε
καὶ
|
ἥττηται. |
Καὶ
ὁ
Κλεινίας
πάνυ
ἥσθη |
| [300] |
τὰ
σιδήρια
λέγεται,
ἐάν
τις
|
ἅψηται· |
ὥστε
τοῦτο
μὲν
ὑπὸ
σοφίας |
| [299] |
καὶ
τῶν
κυνιδίων.
Ἀλλ'
οὐδὲν
|
δεῖται |
πολλῶν
ἀγαθῶν,
ὦ
Κτήσιππε,
οὔτ' |
| [306] |
δ'
ἤδη
ἡλικίαν
ἔχει
καὶ
|
δεῖταί |
τινος
ὅστις
αὐτὸν
ὀνήσει.
Ἐγὼ |
| [279] |
τοῦτο;
Καταγέλαστον
δήπου,
ὃ
πάλαι
|
πρόκειται, |
τοῦτο
πάλιν
προτιθέναι
καὶ
δὶς |
| [302] |
δ'
ἡμῖν
πατρῷος
μὲν
οὐ
|
καλεῖται, |
ἕρκειος
δὲ
καὶ
φράτριος,
καὶ |
| [295] |
μὴ
ὑπείκω,
ἔπειτά
μου
ἧττον
|
ἐπιμελεῖται |
ὡς
ἀμαθοῦς
ὄντος·
ἐπεὶ
δὲ |
| [306] |
(φρονήσεως
πρᾶγμα
καὶ
ἀνδρείως
ἐπεξιὼν
|
διαπονεῖται. |
(ΚΡΙΤΩΝ)
Καὶ
μήν,
ὦ
Σώκρατες, |
| [303] |
καὶ
τὸ
ἐπαχθὲς
τῶν
λόγων
|
ἀφαιρεῖται. |
Τὸ
δὲ
δὴ
μέγιστον,
ὅτι |
| [288] |
ὅπου
τῆς
γῆς
χρυσίον
πλεῖστον
|
κατορώρυκται; |
Ἴσως,
ἔφη.
Ἀλλὰ
τὸ
πρότερον, |
| [290] |
τοῦτο
ὃ
ἂν
θηρεύωνται,
οὐ
|
δύνανται |
τούτῳ
χρῆσθαι,
ἀλλ'
οἱ
μὲν |
| [294] |
Πάντες,
ἦ
δ'
ὅς,
πάντα
|
ἐπίστανται, |
εἴπερ
καὶ
ἕν.
(Ὦ
πρὸς |
| [276] |
γὰρ
οἱ
μανθάνοντες
μανθάνουσιν
ἃ
|
ἐπίστανται |
ἢ
ἃ
μὴ
ἐπίστανται;
Καὶ |
| [278] |
πότερα
μανθάνουσιν
οἱ
ἄνθρωποι
ἃ
|
ἐπίστανται |
ἢ
ἃ
μή.
Ταῦτα
δὴ |
| [294] |
οἱ
ἄλλοι
πάντες
ἄνθρωποι
πάντ'
|
ἐπίστανται, |
ἢ
οὐδέν;
Οὐ
γὰρ
δήπου, |
| [294] |
μὲν
ἐπίστανται,
τὰ
δ'
οὐκ
|
ἐπίστανται, |
καὶ
εἰσὶν
ἅμα
ἐπιστήμονές
τε |
| [276] |
ἃ
ἐπίστανται
ἢ
ἃ
μὴ
|
ἐπίστανται; |
Καὶ
ὁ
Διονυσόδωρος
πάλιν
μικρὸν |
| [285] |
μὴ
ὀνόματι
διαφέρεσθαι.
Εἰ
γὰρ
|
ἐπίστανται |
οὕτως
ἐξολλύναι
ἀνθρώπους,
ὥστ'
ἐκ |
| [294] |
γὰρ
δήπου,
ἔφη,
τὰ
μὲν
|
ἐπίστανται, |
τὰ
δ'
οὐκ
ἐπίστανται,
καὶ |
| [290] |
πολιτικοῖς
ἀνδράσιν
αὐτοὶ
γὰρ
οὐκ
|
ἐπίστανται |
χρῆσθαι
τούτοις
ἃ
ἐθήρευσαν
ὥσπερ |
| [289] |
λόγοις,
οἷς
αὐτοὶ
ποιοῦσιν,
οὐκ
|
ἐπίστανται |
χρῆσθαι,
ὥσπερ
οἱ
λυροποιοὶ
ταῖς |
| [287] |
πάνυ
εἰκότως·
παρὰ
σοφῶν
γὰρ
|
λέγονται |
ἐπεὶ
καὶ
τούτῳ
τῷ
τελευταίῳ |
| [275] |
προσιόντες
πολλὰ
ἐρωτῶσίν
τε
καὶ
|
διαλέγονται, |
ὥστε
ἐπιεικῶς
θαρρεῖ
τὸ
ἀποκρίνασθαι. |
| [305] |
τῶν
λόγων
οἷς
οἱ
ῥήτορες
|
ἀγωνίζονται; |
(ΚΡΙΤΩΝ)
Ἥκιστα
νὴ
τὸν
Δία |
| [305] |
φιλοσόφου
τε
ἀνδρὸς
καὶ
πολιτικοῦ,
|
οἴονται |
δ'
εἶναι
πάντων
σοφώτατοι
ἀνθρώπων, |
| [277] |
Κλεινία,
μὴ
θαύμαζε
εἴ
σοι
|
φαίνονται |
ἀήθεις
οἱ
λόγοι.
Ἴσως
γὰρ |
| [292] |
ποτε
ἀγαθοί
εἰσιν,
οὐδαμοῦ
ἡμῖν
|
φαίνονται, |
ἐπειδήπερ
τὰ
ἔργα
τὰ
λεγόμενα |
| [292] |
Πάνυ
γε.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Οἳ
τί
|
ἔσονται |
ἡμῖν
ἀγαθοὶ
καὶ
τί
χρήσιμοι; |
| [306] |
(τοῦ
γάμου
ὅπως
ἐκ
γενναιοτάτης
|
ἔσονται |
μητρός,
καὶ
περὶ
τῶν
χρημάτων |
| [305] |
ἂν
λέγωσιν,
παντὸς
δὲ
ῥήματος
|
ἀντέχονται. |
Καὶ
οὗτοι,
ὅπερ
ἄρτι
ἔλεγον, |
| [278] |
σὲ
δὲ
τοῦτο,
ὡς
οὗτοι
|
ἐνδείκνυνται, |
διαλέληθεν,
ταὐτὸν
ὄνομα
ἐπ'
ἀνθρώποις |
| [305] |
ἀμφὶ
Εὐθύδημον
κολούεσθαι.
Σοφοὶ
δὲ
|
ἡγοῦνται |
εἶναι
πάνυ
εἰκότως·
μετρίως
μὲν |
| [305] |
ἢ
τοὺς
περὶ
φιλοσοφίαν
ἀνθρώπους.
|
Ἡγοῦνται |
οὖν,
ἐὰν
τούτους
εἰς
δόξαν |
| [285] |
ἐμαυτὸν
τοῖς
ξένοις,
καὶ
ἐὰν
|
βούλωνται |
δέρειν
ἔτι
μᾶλλον
ἢ
νῦν |
| [288] |
τι
αὐτοῖν
πάγκαλον
φανεῖσθαι,
ἐπειδὰν
|
ἄρξωνται |
σπουδάζειν.
Ἀλλὰ
δεώμεθα
καὶ
παραμυθώμεθα |
| [290] |
(τρόπον·
ἐπειδὰν
ἢ
πόλιν
τινὰ
|
θηρεύσωνται |
ἢ
στρατόπεδον,
παραδιδόασι
τοῖς
πολιτικοῖς |
| [290] |
θηρεῦσαι
καὶ
χειρώσασθαι·
ἐπειδὰν
δὲ
|
χειρώσωνται |
τοῦτο
ὃ
ἂν
θηρεύωνται,
οὐ |
| [290] |
δὲ
χειρώσωνται
τοῦτο
ὃ
ἂν
|
θηρεύωνται, |
οὐ
δύνανται
τούτῳ
χρῆσθαι,
ἀλλ' |
| [302] |
Πρόγονοι,
ἦν
δ'
ἐγώ,
καὶ
|
δεσπόται. |
Ἀλλ'
οὖν
σοί
γε,
ἔφη· |
| [271] |
πρὸ
τοῦ
ὅτι
εἶεν
οἱ
|
παγκρατιασταί. |
Τούτω
γάρ
ἐστον
κομιδῇ
παμμάχω. |
| [303] |
ἐθορύβουν
μόνοι
οἱ
τοῦ
Εὐθυδήμου
|
ἐρασταί, |
ἐνταῦθα
δὲ
ὀλίγου
καὶ
οἱ |
| [274] |
ἡμᾶς,
οἵ
τε
τοῦ
Κλεινίου
|
ἐρασταὶ |
καὶ
οἱ
τοῦ
Εὐθυδήμου
τε |
| [283] |
τοιοῦτοι
εἶεν
φίλοι
τε
καὶ
|
ἐρασταί, |
οἵτινες
τὰ
παιδικὰ
περὶ
παντὸς |
| [273] |
ἀληθῆ
λέγων·
ὄπισθεν
δὲ
αὐτοῦ
|
ἐρασταὶ |
πάνυ
πολλοί
τε
καὶ
ἄλλοι |
| [276] |
ἐγέλασάν
τε
καὶ
ἐθορύβησαν
οἱ
|
ἐρασταὶ |
τοῖν
ἀνδροῖν,
ἀγασθέντες
τῆς
σοφίας |
| [282] |
τοῦτο
παρασκευάζεσθαι,
ὅπως
ὡς
σοφώτατος
|
ἔσται· |
ἢ
οὔ;
Ναί,
ἔφη.
Καὶ |
| [276] |
ἠρώτα,
καὶ
ὥσπερ
οἱ
ἀγαθοὶ
|
ὀρχησταί, |
διπλᾶ
ἔστρεφε
τὰ
ἐρωτήματα
περὶ |
| [275] |
ἔφην
ἐγώ,
τοῦτό
γε
καὶ
|
εἴθισται· |
θαμὰ
γὰρ
αὐτῷ
οἵδε
προσιόντες |
| [279] |
γραφῆς
τε
καὶ
ἀναγνώσεως
οἱ
|
γραμματισταί; |
Πάνυ
γε.
Τί
δέ;
Πρὸς |
| [271] |
τινες
αὖ
(οὗτοι,
ὡς
ἔοικε,
|
σοφισταί· |
ποδαποί;
Καὶ
τίς
ἡ
σοφία; |
| [291] |
παραδιδόναι
ἄρχειν
τῶν
ἔργων
ὧν
|
αὐταὶ |
δημιουργοί
εἰσιν,
ὡς
μόνῃ
ἐπισταμένῃ |
| [274] |
τὴν
σοφίαν,
ἢ
πῶς
σφῷν
|
βεβούλευται. |
Ἐπ'
αὐτό
γε
τοῦτο
πάρεσμεν, |
| [293] |
ἐπίστασθαι
ἐπιστήμονά
γε
ὄντα;
Μὰ
|
Δί' |
ἔφην
ἐγώ·
ἐπεὶ
πολλὰ
ἄλλ' |
| [293] |
ἔφη.
Ἐπίδειξον
τοίνυν
με
νὴ
|
Δί' |
ἔφην
ἐγώ,
ἔχοντα·
πολὺ
γὰρ |
| [290] |
οἴει,
ὦ
Κρίτων;
(ΚΡΙΤΩΝ)
Μὰ
|
Δί' |
οὐ
μέντοι.
Οἶμαι
γὰρ
αὐτὸν |
| [284] |
λοιδορῇ,
ὦ
Κτήσιππε,
λοιδορῇ.
Μὰ
|
Δί' |
οὐκ
ἔγωγε,
ἦ
δ'
ὅς, |
| [293] |
τοῦτο
(μὴ
εἶναι;
Ἀλλὰ
μὰ
|
Δί' |
οὐκ
ἔγωγε.
Οὐκοῦν
σύ,
ἔφη, |
| [299] |
Εἰπὲ
γάρ
μοι,
ὦ
(Κτήσιππε,
|
εἰ |
ἀγαθὸν
νομίζεις
εἶναι
ἀσθενοῦντι
φάρμακον |
| [274] |
ὦ
Εὐθύδημέ
τε
καὶ
Διονυσόδωρε,
|
εἰ |
ἀληθῆ
λέγετον·
ὑπὸ
γὰρ
τοῦ |
| [288] |
ἐξηλέγξαμεν,
ὅτι
οὐδὲν
πλέον,
οὐδ'
|
εἰ |
ἄνευ
πραγμάτων
καὶ
τοῦ
ὀρύττειν |
| [277] |
χορεία
τίς
ἐστι
καὶ
παιδιά,
|
εἰ |
ἄρα
καὶ
τετέλεσαι·
καὶ
νῦν |
| [291] |
ἐλθόντες
τέχνην
καὶ
διασκοπούμενοι
αὐτὴν
|
εἰ |
αὕτη
εἴη
ἡ
τὴν
εὐδαιμονίαν |
| [280] |
Τί
δέ;
Οἱ
δημιουργοὶ
πάντες,
|
εἰ |
αὐτοῖς
εἴη
πάντα
τὰ
ἐπιτήδεια |
| [298] |
δ'
ἐγώ,
οὐ
πατὴρ
εἶναι.
|
(Εἰ |
γὰρ
δήπου,
ἔφη,
πατήρ
ἐστιν |
| [285] |
διδόναι,
καὶ
μὴ
ὀνόματι
διαφέρεσθαι.
|
Εἰ |
γὰρ
ἐπίστανται
οὕτως
ἐξολλύναι
ἀνθρώπους, |
| [286] |
ὡς
οὐκ
ἔστιν;
~(Ὡς
ἔστιν.
|
Εἰ |
γὰρ
μέμνησαι,
ἔφη,
ὦ
Κτήσιππε, |
| [287] |
δ'
ἐγώ,
τὸ
φορτικὸν
ἐρώτημα.
|
Εἰ |
γὰρ
μὴ
ἁμαρτάνομεν
μήτε
πράττοντες |
| [287] |
φῂς
ἐξαμαρτάνειν
με
ἢ
οὔ;
|
Εἰ |
γὰρ
μὴ
ἐξήμαρτον,
οὐδὲ
σὺ |
| [289] |
ἂν
ἀξία
ἡ
ἐπιστήμη
εἴη.
|
Εἰ |
γὰρ
μὴ
καὶ
χρῆσθαι
ἐπιστησόμεθα |
| [287] |
ἐρήσομαι,
ἀλλὰ
συγγίγνωσκε.
~(Ὅρα
δέ·
|
εἰ |
γὰρ
μήτε
ψεύδεσθαι
ἔστιν
μήτε |
| [295] |
δ'
ἐγώ,
ἥδιστα
ταῦτα
ἐξελέγχομαι.
|
Εἰ |
γάρ
τοι
λέληθα
ἐμαυτὸν
σοφὸς |
| [287] |
ἔχεις
ὅτι
χρῇ
τῷ
λόγῳ·
|
εἰ |
δ'
ἐξήμαρτον,
~οὐδ'
οὕτως
ὀρθῶς |
| [285] |
καὶ
εἰ
μὲν
βούλεται,
ἑψέτω,
|
εἰ |
δ'
ὅτι
βούλεται,
τοῦτο
ποιείτω· |
| [306] |
λέγουσιν
ἀμφοτέρων
γάρ
εἰσι
φαυλότεροι
|
εἰ |
δὲ
ἀγαθὸν
καὶ
κακόν,
τῶν |
| [306] |
μὲν
βελτίους,
τῶν
δὲ
χείρους·
|
εἰ |
δὲ
κακὰ
ἀμφότερα,
οὕτως
ἄν |
| [304] |
αὐτὼ
πρὸς
ἀλλήλω
μόνω
διαλέγεσθον·
|
εἰ |
δὲ
μή,
εἴπερ
ἄλλου
του |
| [282] |
τοῦτο
τέχνῃ
πράττων
ἐπιδειξάτω
ἡμῖν.
|
Εἰ |
δὲ
μὴ
(τοῦτο
βούλεσθον,
ὅθεν |
| [273] |
ἐπεδημησάτην,
τοῦτο
μέμνημαι
σφὼ
ἐπαγγελλομένω.
|
Εἰ |
δὲ
νῦν
ἀληθῶς
ταύτην
τὴν |
| [285] |
ἅπαντάς
γε
ἡμᾶς
τοὺς
ἄλλους.
|
Εἰ |
δὲ
ὑμεῖς
(οἱ
νέοι
φοβεῖσθε, |
| [296] |
δ'
ἐγώ,
ὦ
πολυτίμητε
Εὐθύδημε,
|
εἰ |
δὴ
τῷ
ὄντι
ἀληθῆ
λέγεις. |
| [295] |
μὴ
προσδέχοιτο.
Εἶπον
οὖν·
ἀλλ'
|
εἰ |
δοκεῖ
σοι,
(Εὐθύδημε,
οὕτω
ποιεῖν, |
| [280] |
Ἆρ'
οὖν
ἄν
(τι
ὠφελοῖ,
|
εἰ |
εἴη
μόνον
ἡμῖν,
χρῴμεθα
δ' |
| [297] |
Ὁ
δ'
ἐμὸς
Ἰόλεως
(Πατροκλῆς)
|
εἰ |
ἔλθοι,
πλέον
ἂν
θάτερον
ποιήσειεν. |
| [274] |
ἀρχῆς·
τοσόνδε
δέ
μοι
εἴπετον,
|
εἰ |
ἐν
νῷ
ἔχετον
ἐπιδεικνύναι
ταύτην |
| [288] |
οὖν
ἄν
τι
ἡμᾶς
ὀνήσειεν,
|
εἰ |
ἐπισταίμεθα
γιγνώσκειν
περιιόντες
ὅπου
τῆς |
| [294] |
ἠρώτα
τελευτῶν,
καὶ
τὰ
αἴσχιστα,
|
εἰ |
ἐπισταίσθην·
τὼ
δὲ
ἀνδρειότατα
ὁμόσε |
| [296] |
γὰρ
ἔγωγε
ἐρωτῶ
ὅτῳ,
ἀλλ'
|
εἰ |
ἐπίστασαί
τῳ.
Πλέον
αὖ,
ἔφην |
| [282] |
δοκεῖς
(λέγειν,
ἦ
δ'
ὅς.
|
Εἰ |
ἔστι
γε,
ὦ
Κλεινία,
ἦν |
| [299] |
ἑαυτῷ;
καὶ
εἴη
ἂν
εὐδαιμονέστατος
|
(εἰ |
ἔχοι
χρυσίου
μὲν
τρία
τάλαντα |
| [280] |
ἡμῖν
ἔχοι.
Ὡμολογήσαμεν
γάρ,
ἔφην,
|
εἰ |
ἡμῖν
ἀγαθὰ
πολλὰ
παρείη,
εὐδαιμονεῖν |
| [280] |
δ'
αὐτοῖς
μή;
οἷον
σιτία
|
εἰ |
ἡμῖν
εἴη
πολλά,
ἐσθίοιμεν
δὲ |
| [279] |
ἂν
εὖ
πράττοιμεν;
Ἆρ'
ἂν
|
εἰ |
ἡμῖν
πολλὰ
κἀγαθὰ
εἴη;
ἢ |
| [294] |
ἠναγκάσθην
τελευτῶν
ἐρέσθαι
(τὸν
Εὐθύδημον)
|
εἰ |
(καὶ
ὀρχεῖσθαι
ἐπίσταιτο
ὁ
Διονυσόδωρος· |
| [278] |
δὲ
λέγω
διὰ
ταῦτα,
ὅτι,
|
εἰ |
καὶ
πολλά
τις
ἢ
καὶ |
| [285] |
τῇ
Κόλχῳ.
Ἀπολλύτω
με,
καὶ
|
εἰ |
μὲν
βούλεται,
ἑψέτω,
εἰ
δ' |
| [306] |
ἐστίν,
ὧν
ἀμφοτέρων
μέρος
μετέχουσιν.
|
Εἰ |
μὲν
οὖν
ἡ
φιλοσοφία
ἀγαθόν |
| [283] |
καὶ
εἶπεν·
ὦ
ξένε
Θούριε,
|
εἰ |
μὴ
ἀγροικότερον,
ἔφη,
ἦν
εἰπεῖν, |
| [283] |
εἶναι
ψεύδεσθαι;
Νὴ
Δία,
ἔφη,
|
εἰ |
μὴ
μαίνομαί
γε.
~Πότερον
λέγοντα |
| [296] |
ἀπόκριναι·
δύναιο
ἂν
ἅπαντα
ἐπίστασθαι,
|
εἰ |
μὴ
πάντα
ἐπίσταιο;
Τέρας
γὰρ |
| [296] |
σοι
πάνυ
πιστεύω
ἱκανῷ
εἶναι,
|
εἰ |
μή
σοι
συμβουληθείη
ὁ
ἀδελφός |
| [276] |
δῆτα,
ἦ
δ'
ὅς.
Οὐκοῦν
|
εἰ |
μὴ
σοφοί,
ἀμαθεῖς;
Πάνυ
γε. |
| [275] |
οὖν
ἥκετον
εἰς
κάλλιστον·
ἀλλ'
|
εἰ |
μή
τι
διαφέρει
ὑμῖν,
λάβετον |
| [301] |
ὅς,
τὰ
σαυτοῦ
οἴει
γιγνώσκειν;
|
Εἰ |
μή
τι
σὺ
ἄλλο
λέγεις· |
| [280] |
ἂν
διὰ
τὰ
παρόντα
ἀγαθά,
|
εἰ |
μηδὲν
ἡμᾶς
ὠφελοῖ
ἢ
εἰ |
| [297] |
καὶ
διὰ
τὴν
σοφίαν
ἀνιείσῃ,
|
εἰ |
μίαν
κεφαλὴν
τοῦ
λόγου
τις |
| [305] |
μὲν
οὖν
ἄξιον.
Ἀλλὰ
καὶ
|
εἰ |
νῦν
παρεγένου,
πάνυ
ἄν
σε |
| [298] |
συνάπτεις·
δεινὸν
γὰρ
λέγεις
πρᾶγμα
|
εἰ |
ὁ
σὸς
πατὴρ
πάντων
ἐστὶν |
| [290] |
οἱ
ὀρτυγοθῆραι
τοῖς
ὀρτυγοτρόφοις
παραδιδόασιν.
|
Εἰ |
οὖν,
ἦ
δ'
ὅς,
δεόμεθα |
| [280] |
κεκτῆσθαι
τὸν
δημιουργόν;
Οἷον
τέκτων,
|
εἰ |
παρεσκευασμένος
εἴη
τά
τε
ὄργανα |
| [291] |
φαίης
αὐτῆς
ἔργον
εἶναι;
ὥσπερ
|
εἰ |
σὲ
ἐγὼ
ἐρωτῴην,
πάντων
ἄρχουσα |
| [289] |
ἡμῖν
χρυσίον
γένοιτο·
~ὥστε
οὐδ'
|
εἰ |
τὰς
πέτρας
χρυσᾶς
ἐπισταίμεθα
(ποιεῖν, |
| [290] |
μέντοι.
Οἶμαι
γὰρ
αὐτὸν
ἐγώ,
|
εἰ |
ταῦτ'
εἶπεν,
οὔτ'
Εὐθυδήμου
οὔτε |
| [287] |
διανοούμενοι,
ὑμεῖς,
ὦ
πρὸς
Διός,
|
εἰ |
ταῦτα
οὕτως
ἔχει,
τίνος
διδάσκαλοι |
| [273] |
που
τὸ
ἔργον
ὑμῶν
εἴη,
|
εἰ |
τηλικαῦτα
πράγματα
πάρεργα
ὑμῖν
τυγχάνει |
| [289] |
Ἀλλὰ
πρὸς
θεῶν,
ἔφην
ἐγώ,
|
εἰ |
τὴν
λογοποιικὴν
τέχνην
μάθοιμεν,
ἆρά |
| [285] |
πονηρὸν
ὄντα
χρηστὸν
πάλιν
ἀποφῆναι·
|
εἰ |
τοῦτο
ἐπίστασθον
δῆλον
δὲ
ὅτι |
| [280] |
εἰ
μηδὲν
ἡμᾶς
ὠφελοῖ
ἢ
|
εἰ |
ὠφελοῖ;
Εἰ
ὠφελοῖ,
ἔφη.
Ἆρ' |
| [280] |
ἡμᾶς
ὠφελοῖ
ἢ
εἰ
ὠφελοῖ;
|
Εἰ |
ὠφελοῖ,
ἔφη.
Ἆρ'
οὖν
ἄν |
| [300] |
σιδήρια,
οὐ
σιγῶντα
λέγεις;
Οὔκουν
|
εἴ |
γε
ἐγώ,
ἔφη,
παρέρχομαι
ἐν |
| [285] |
ἔτι
μᾶλλον
ἢ
νῦν
δέρουσιν,
|
εἴ |
μοι
ἡ
δορὰ
μὴ
εἰς |
| [277] |
εἶπον·
ὦ
Κλεινία,
μὴ
θαύμαζε
|
εἴ |
σοι
φαίνονται
ἀήθεις
οἱ
λόγοι. |
| [289] |
οὐδὲ
ταύτης
ἔοικεν
ὄφελος
οὐδέν,
|
εἴ |
τι
δεῖ
τοῖς
πρόσθεν
ὡμολογημένοις |
| [293] |
πολλὰ
ἄλλ'
οὐκ
ἐπίσταμαι.
Οὐκοῦν
|
εἴ |
τι
μὴ
ἐπίστασαι,
οὐκ
ἐπιστήμων |
| [287] |
πρῶτον
εἴπομεν
νῦν
ἀναμιμνῄσκῃ,
καὶ
|
εἴ |
τι
πέρυσιν
εἶπον,
νῦν
ἀναμνησθήσῃ, |
| [305] |
ὀρθῶς
ψέγειν
οὔθ'
οὗτος
οὔτ'
|
εἴ |
τις
ἄλλος
ψέγει·
τὸ
μέντοι |
| [289] |
οὐχ
οὕτως;
Συνέφη.
Οὐδέ
γε
|
εἴ |
τις
ἔστιν
ἐπιστήμη
(ὥστε
ἀθανάτους |
| [280] |
κτήσεως;
Οὐδαμῶς,
ἔφη.
Τί
δέ,
|
εἴ |
τις
κεκτημένος
εἴη
πλοῦτόν
τε |
| [300] |
οἴει
αὐτὰ
ὁρᾶν·
οὕτως
ἡδὺς
|
εἶ. |
Ἀλλά
μοι
δοκεῖς,
Εὐθύδημε,
οὐ |
| [293] |
οὖν
τι,
ἔφη,
οὐκ
ἐπιστήμων
|
εἶ; |
Ἄρτι
δὲ
ἐπιστήμων
ἔφησθα
εἶναι· |
| [293] |
ἐπίστασαί
τι;
Ἔγωγε.
Οὐκοῦν
ἐπιστήμων
|
εἶ, |
εἴπερ
ἐπίστασαι;
Πάνυ
γε,
τούτου |
| [293] |
τι
μὴ
ἐπίστασαι,
οὐκ
ἐπιστήμων
|
εἶ. |
Ἐκείνου
γε,
ὦ
φίλε,
ἦν |
| [298] |
ἕτερος
ὢν
χρυσοῦ
οὐ
χρυσὸς
|
εἶ; |
Ἔστι
ταῦτα.
Οὔκουν
καὶ
ὁ |
| [301] |
νῦν
ἐγώ
σοι
πάρειμι,
Διονυσόδωρος
|
εἶ; |
Εὐφήμει
τοῦτό
γε,
ἦν
δ' |
| [298] |
μέντοι
μοι
δοκῶ.
Οὐκοῦν
ἕτερος
|
εἶ, |
ἔφη,
τοῦ
λίθου;
Ἕτερος
μέντοι. |
| [295] |
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
ἐπιστήμων
του
|
εἶ |
ἢ
οὔ;
Ἔγωγε.
Πότερον
οὖν |
| [293] |
τυγχάνεις
ὢν
(αὐτὸς
οὗτος
ὃς
|
εἶ, |
καὶ
αὖ
πάλιν
οὐκ
εἶ, |
| [298] |
ὅς,
ὢν
λίθου
οὐ
λίθος
|
εἶ; |
Καὶ
ἕτερος
ὢν
χρυσοῦ
οὐ |
| [298] |
ὥστε
σύ,
ὦ
Σώκρατες,
ἀπάτωρ
|
εἶ. |
Καὶ
ὁ
Κτήσιππος
ἐκδεξάμενος,
ὁ |
| [301] |
ἔφη,
παραγένηταί
σοι
βοῦς,
βοῦς
|
εἶ, |
καὶ
ὅτι
νῦν
ἐγώ
σοι |
| [302] |
ἄρα
τις
σύ
γε
ἄνθρωπος
|
(εἶ |
καὶ
οὐδὲ
Ἀθηναῖος,
ᾧ
μήτε |
| [293] |
εἶ,
καὶ
αὖ
πάλιν
οὐκ
|
εἶ, |
κατὰ
ταὐτὰ
ἅμα.
Εἶεν,
ἦν |
| [287] |
Σώκρατες,
ὁ
Διονυσόδωρος
ὑπολαβών,
οὕτως
|
εἶ |
Κρόνος,
ὥστε
ἃ
τὸ
πρῶτον |
| [298] |
ἕτερος
ὢν
πατρός;
ἢ
σὺ
|
εἶ |
ὁ
αὐτὸς
τῷ
λίθῳ;
Δέδοικα |
| [295] |
ὅτι
ἔχων
φλυαρεῖς
καὶ
ἀρχαιότερος
|
εἶ |
τοῦ
δέοντος.
(Κἀγὼ
ἔγνων
αὐτὸν |
| [295] |
Ἔγωγε.
Πότερον
οὖν
ᾧ
ἐπιστήμων
|
εἶ, |
τούτῳ
καὶ
ἐπίστασαι,
ἢ
ἄλλῳ |
| [298] |
ἔφη.
Καὶ
σὺ
ἄρα
ἀδελφὸς
|
εἶ |
τῶν
κωβιῶν
καὶ
κυναρίων
καὶ |
| [304] |
ἦ
δ'
ὅς,
ἢ
οἷάπερ
|
ἀεὶ |
ἄν
τις
τῶν
τοιούτων
ἀκούσαι |
| [296] |
ὅταν
ἐπίστῃ
εἴτε
ὅπως
βούλει·
|
ἀεὶ |
γὰρ
ὡμολόγηκας
ἐπίστασθαι
καὶ
ἅμα |
| [296] |
Οὐκοῦν
ἀεὶ
μὲν
τούτῳ
ἐπίστασαι·
|
ἀεὶ |
δ'
ἐπιστάμενος
πότερον
τὰ
μὲν |
| [299] |
οὖν,
ἦ
δ'
ὅς.
Οὐκοῦν
|
ἀεὶ |
δεῖ
αὐτὸ
ἔχειν
καὶ
πανταχοῦ |
| [296] |
γῆν
γενέσθαι,
ἠπίστω
ἅπαντα,
εἴπερ
|
ἀεὶ |
ἐπίστασαι.
Καὶ
ναὶ
μὰ
Δία, |
| [296] |
ναὶ
μὰ
Δία,
ἔφη,
αὐτὸς
|
ἀεὶ |
ἐπιστήσῃ
καὶ
ἅπαντα,
ἂν
ἐγὼ |
| [294] |
ἐπίστασθον
ἢ
καὶ
ἀεί;
Καὶ
|
ἀεί, |
ἔφη.
Καὶ
ὅτε
παιδία
ἤστην |
| [296] |
ὅς,
τῷ
αὐτῷ
τούτῳ
γ'
|
ἀεί, |
ἢ
ἔστι
μὲν
ὅτε
τούτῳ, |
| [296] |
ἀποκρίνου·
ἦ
ἀεὶ
τούτῳ
ἐπίστασαι;
|
Ἀεί, |
ἦν
δ'
ἐγώ,
ἐπειδὴ
δεῖ |
| [286] |
πολλῶν
δὴ
καὶ
πολλάκις
ἀκηκοὼς
|
ἀεὶ |
θαυμάζω
καὶ
γὰρ
οἱ
ἀμφὶ |
| [286] |
οἱ
ἔτι
παλαιότεροι·
ἐμοὶ
δὲ
|
ἀεὶ |
θαυμαστός
τις
δοκεῖ
εἶναι
καὶ |
| [294] |
νῦν
μόνον
ἐπίστασθον
ἢ
καὶ
|
ἀεί; |
Καὶ
ἀεί,
ἔφη.
Καὶ
ὅτε |
| [272] |
μάχεσθαί
τε
καὶ
ἐξελέγχειν
(τὸ
|
ἀεὶ |
λεγόμενον,
ὁμοίως
ἐάντε
ψεῦδος
ἐάντε |
| [296] |
δεῖ
ἀφελεῖν
τὸ
ὅταν.
Οὐκοῦν
|
ἀεὶ |
μὲν
τούτῳ
ἐπίστασαι·
ἀεὶ
δ' |
| [296] |
τούτῳ,
ἔστιν
δὲ
ὅτε
ἑτέρῳ;
|
Ἀεί, |
ὅταν
ἐπίστωμαι,
ἦν
δ'
ἐγώ, |
| [306] |
αὐτὸς
περὶ
τῶν
ὑέων,
ὥσπερ
|
ἀεὶ |
πρός
σε
λέγω,
ἐν
ἀπορίᾳ |
| [299] |
Ἀγαθὰ
οὐ
δοκεῖ
σοι
χρῆναι
|
ἀεί |
τ'
ἔχειν
καὶ
πανταχοῦ;
Σφόδρα |
| [295] |
ἐπιδείξεις
ὡς
πάντα
ἐπίσταμαι
καὶ
|
ἀεί, |
τί
μεῖζον
ἕρμαιον
αὐτοῦ
ἂν |
| [296] |
μή
τι
ἡμᾶς
σφήλῃ
τὸ
|
ἀεὶ |
τοῦτο.
(Οὔκουν
ἡμᾶς
γ'
ἔφη, |
| [296] |
εἴπερ,
σέ.
Ἀλλ'
ἀποκρίνου·
ἦ
|
ἀεὶ |
τούτῳ
ἐπίστασαι;
Ἀεί,
ἦν
δ' |
| [291] |
ἐπιστημῶν
αὐτίκα
λήψεσθαι,
αἱ
δ'
|
ἀεὶ |
ὑπεξέφευγον.
Τὰ
μὲν
οὖν
πολλὰ |
| [295] |
ἀποκρινῇ,
ἔφη,
πρὸς
ἃ
ἂν
|
ἀεὶ |
ὑπολαμβάνῃς,
ὅτι
ἔχων
φλυαρεῖς
καὶ |
| [296] |
πάντα
δὲ
ἐπίσταμαι.
Οὐκοῦν
καὶ
|
ἀεὶ |
ὡμολόγηκας
ἐπίστασθαι
τούτῳ
ᾧ
ἐπίστασαι, |
| [291] |
παιδία
τὰ
τοὺς
κορύδους
διώκοντα,
|
ἀεὶ |
ᾠόμεθα
ἑκάστην
τῶν
ἐπιστημῶν
αὐτίκα |
| [284] |
τὸν
σὸν
λόγον
οὐδεὶς
ψευδῆ
|
λέγει, |
ἀλλ'
εἴπερ
λέγει
Διονυσόδωρος,
τἀληθῆ |
| [284] |
(λέγοντα;
Λέγοντα,
ἔφη.
Οὐκοῦν
εἴπερ
|
λέγει |
αὐτό,
οὐκ
ἄλλο
λέγει
τῶν |
| [284] |
οὐδεὶς
ψευδῆ
λέγει,
ἀλλ'
εἴπερ
|
λέγει |
Διονυσόδωρος,
τἀληθῆ
τε
καὶ
τὰ |
| [306] |
χρὴ
ἀγαπᾶν
ὅστις
καὶ
ὁτιοῦν
|
λέγει |
ἐχόμενον
(φρονήσεως
πρᾶγμα
καὶ
ἀνδρείως |
| [284] |
ὦ
Εὐθύδημε,
οὐ
τὰ
ὄντα
|
λέγει. |
Καὶ
ὁ
Εὐθύδημος,
τὰ
δὲ |
| [284] |
ἐκεῖνο
λέγων
τὸ
ὄν,
ἔφη,
|
λέγει; |
Ναί.
Ἀλλὰ
μὴν
ὅ
γε |
| [284] |
τἀληθῆ
τε
καὶ
τὰ
ὄντα
|
λέγει. |
Νὴ
Δία,
ἔφη
ὁ
Κτήσιππος, |
| [284] |
τὰ
ὄντα
μὲν
τρόπον
τινὰ
|
λέγει, |
οὐ
μέντοι
ὥς
γε
ἔχει. |
| [284] |
τά
γε
μὴ
ὄντ'
ἔφη,
|
λέγει |
οὐδείς
ποιοῖ
γὰρ
ἂν
ἤδη |
| [300] |
ἀλλὰ
τὰ
πάντα
σιγᾷ
ἢ
|
λέγει; |
(Οὐδέτερα
καὶ
ἀμφότερα,
ἔφη
ὑφαρπάσας |
| [284] |
τῶν
ὄντων
ἢ
ἐκεῖνο
ὅπερ
|
λέγει; |
Πῶς
γὰρ
ἄν;
ἔφη
ὁ |
| [284] |
λέγει·
ὥστε
ὁ
Διονυσόδωρος,
εἴπερ
|
λέγει |
τὰ
ὄντα,
λέγει
τἀληθῆ
καὶ |
| [300] |
Εὐθύδημος.
Ἀλλ'
ἄρα,
ὦ
βέλτιστε,
|
λέγει |
τὰ
πάντα;
Τά
γε
δήπου |
| [284] |
Διονυσόδωρος,
εἴπερ
λέγει
τὰ
ὄντα,
|
λέγει |
τἀληθῆ
καὶ
οὐδὲν
κατὰ
σοῦ |
| [284] |
εἴπερ
λέγει
αὐτό,
οὐκ
ἄλλο
|
λέγει |
τῶν
ὄντων
ἢ
ἐκεῖνο
ὅπερ |
| [284] |
γ'
ἐστὶν
τῶν
ὄντων,
ὃ
|
λέγει, |
χωρὶς
τῶν
ἄλλων.
Πάνυ
γε. |
| [284] |
λέγων
καὶ
τὰ
ὄντα
τἀληθῆ
|
λέγει· |
ὥστε
ὁ
Διονυσόδωρος,
εἴπερ
λέγει |
| [305] |
οὗτος
οὔτ'
εἴ
τις
ἄλλος
|
ψέγει· |
τὸ
μέντοι
ἐθέλειν
διαλέγεσθαι
τοιούτοις |
| [281] |
πάσῃ
κτήσει
τε
καὶ
πράξει.
|
Ὡμολόγει. |
Ἆρ'
οὖν
ὦ
πρὸς
Διός, |
| [277] |
ἐπίστασθαι
(μήπω
ἔχειν
ἐπιστήμην
ἐστίν;
|
Ὡμολόγει |
αὐτῷ.
Πότερον
οὖν
εἰσιν
οἱ |
| [281] |
ἀγαθόν,
ἡ
δὲ
ἀμαθία
κακόν;
|
Ὡμολόγει. |
~(Ἔτι
τοίνυν,
ἔφην,
τὸ
λοιπὸν |
| [277] |
τούτου
οὗ
ἄν
τις
μανθάνῃ;
|
Ὡμολόγει |
ὁ
Κλεινίας.
Τὸ
δ'
ἐπίστασθαι, |
| [277] |
γράμματα;
Ναί,
ἔφη.
Οὐκοῦν
ἅπαντα;
|
Ὡμολόγει. |
Ὅταν
οὖν
τις
ἀποστοματίζῃ
ὁτιοῦν, |
| [276] |
τινας,
ἔφη,
διδασκάλους,
ἢ
οὔ;
|
Ὡμολόγει. |
Οὐκοῦν
τῶν
μανθανόντων
οἱ
διδάσκαλοι |
| [277] |
ἀποστοματίζῃ
ὁτιοῦν,
οὐ
γράμματα
ἀποστοματίζει;
|
Ὡμολόγει. |
Οὐκοῦν
ὧν
τι
σὺ
ἐπίστασαι, |
| [279] |
ἑαυτοῦ
δῆλά
ἐστιν
ἀγαθὰ
ὄντα.
|
Ὡμολόγει. |
Τί
οὖν,
ἔφην,
ἔτι
ἡμῖν |
| [277] |
εἴπερ
πάντα
ἐπίστασαι;
Καὶ
τοῦτο
|
ὡμολόγει. |
Τί
οὖν;
Ἦ
δ'
ὅς, |
| [286] |
πράγματος
οὐδέτερος
ἡμῶν;
Καὶ
τοῦτο
|
συνωμολόγει. |
Ἀλλ'
ἄρα,
ὅταν
ἐγὼ
μὲν |
| [287] |
περὶ
λόγους,
καὶ
οἶσθα
(ὅτε
|
δεῖ |
ἀποκρίνασθαι
καὶ
ὅτε
μή;
Καὶ |
| [280] |
ἀγαθῶν;
Οὐ
δῆτα,
ὦ
Σώκρατες.
|
Δεῖ |
ἄρα,
ἔφην,
ὡς
ἔοικεν,
μὴ |
| [301] |
ἄλλο
λέγεις·
ἀπὸ
σοῦ
γὰρ
|
δεῖ |
ἄρχεσθαι,
τελευτᾶν
δ'
εἰς
Εὐθύδημον |
| [292] |
τῶν
μὲν
γὰρ
ἔργων
οὐδενὸς
|
δεῖ |
αὐτὴν
δημιουργὸν
εἶναι
τῶν
μήτε |
| [299] |
ἦ
δ'
ὅς.
Οὐκοῦν
ἀεὶ
|
δεῖ |
αὐτὸ
ἔχειν
καὶ
πανταχοῦ
καὶ |
| [306] |
λέγω,
ἐν
ἀπορίᾳ
εἰμὶ
τί
|
δεῖ |
αὐτοῖς
χρήσασθαι.
Ὁ
μὲν
οὖν |
| [282] |
τῷ
μειρακίῳ,
πότερον
πᾶσαν
ἐπιστήμην
|
δεῖ |
αὐτὸν
κτᾶσθαι,
ἢ
ἔστι
τις |
| [296] |
Ἀεί,
ἦν
δ'
ἐγώ,
ἐπειδὴ
|
δεῖ |
ἀφελεῖν
τὸ
ὅταν.
Οὐκοῦν
ἀεὶ |
| [282] |
καὶ
εὐτυχίαν
ἐπιστήμη
ἡ
παρέχουσα,
|
δεῖ |
δή,
ὡς
ἔοικεν,
ἐκ
παντὸς |
| [292] |
ἣν
ἡμεῖς
ζητοῦμεν,
ὠφέλιμον
αὐτὴν
|
δεῖ |
εἶναι.
(ΚΡΙΤΩΝ)
Πάνυ
γε.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ) |
| [299] |
ἐστιν
ὅπλα
ἔχειν,
ὡς
πλεῖστα
|
δεῖ |
ἔχειν
δόρατά
τε
καὶ
ἀσπίδας, |
| [292] |
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Οὐκοῦν
ἀγαθόν
γέ
τι
|
δεῖ |
ἡμῖν
αὐτὴν
παραδιδόναι;
(ΚΡΙΤΩΝ)
Ἀνάγκη, |
| [280] |
ὅτι
κεκτημένοι
εἶεν
πάντα
ἃ
|
δεῖ |
κεκτῆσθαι
τὸν
δημιουργόν;
Οἷον
τέκτων, |
| [282] |
ἢ
ἔστι
τις
μία
ἣν
|
δεῖ |
λαβόντα
εὐδαιμονεῖν
τε
καὶ
ἀγαθὸν |
| [287] |
ἀποκρίνῃ,
ἅτε
γιγνώσκων
ὅτι
οὐ
|
δεῖ; |
Λαλεῖς,
ἔφη,
ἀμελήσας
ἀποκρίνασθαι·
ἀλλ' |
| [298] |
τοὐμοῦ
πατρός;
Πολλοῦ
γ'
ἔφη,
|
δεῖ, |
ὁ
Εὐθύδημος.
Ἀλλά,
ἦ
δ' |
| [277] |
Πρόδικος,
περὶ
ὀνομάτων
ὀρθότητος
μαθεῖν
|
δεῖ· |
ὃ
δὴ
καὶ
ἐνδείκνυσθόν
σοι |
| [299] |
τοῦτο
τὸ
ἀγαθὸν
ὡς
πλεῖστον
|
δεῖ |
πίνειν,
καὶ
καλῶς
ἐκεῖ
ἕξει, |
| [289] |
ἔοικεν
ὄφελος
οὐδέν,
εἴ
τι
|
δεῖ |
τοῖς
πρόσθεν
ὡμολογημένοις
τεκμαίρεσθαι.
Συνεδόκει |
| [273] |
τὸν
πόλεμον
πάντα
ἐπίστασθον,
ὅσα
|
δεῖ |
τὸν
μέλλοντα
ἀγαθὸν
στρατηγὸν
ἔσεσθαι, |
| [289] |
Τοιαύτης
τινὸς
ἄρα
ἡμῖν
ἐπιστήμης
|
δεῖ, |
ὦ
καλὲ
παῖ,
ἦν
δ' |
| [289] |
ποιῇ.
Φαίνεται,
ἔφη.
Πολλοῦ
ἄρα
|
δεῖ, |
ὡς
ἔοικεν,
ἡμᾶς
λυροποιοὺς
δεῖν |
| [292] |
οὔτε
κακὰ
οὔτε
ἀγαθὰ
ἐφάνη,
|
ἔδει |
δὲ
σοφοὺς
ποιεῖν
καὶ
ἐπιστήμης |
| [305] |
λόγου-
μετέχειν
γὰρ
ἀμφοτέρων
ὅσον
|
ἔδει, |
ἐκτὸς
δὲ
ὄντες
κινδύνων
καὶ |
| [289] |
μάθοιμεν,
ἆρά
ἐστιν
αὕτη
ἣν
|
ἔδει |
κεκτημένους
ἡμᾶς
εὐδαίμονας
εἶναι;
Οὐκ |
| [292] |
ὅπερ
ἔλεγον,
τοῦ
ἴσου
ἡμῖν
|
ἐνδεῖ |
ἢ
ἔτι
πλέονος
πρὸς
τὸ |
| [277] |
ὧν
τι
σὺ
ἐπίστασαι,
ἔφη,
|
ἀποστοματίζει, |
εἴπερ
πάντα
ἐπίστασαι;
Καὶ
τοῦτο |
| [277] |
τις
ἀποστοματίζῃ
ὁτιοῦν,
οὐ
γράμματα
|
ἀποστοματίζει; |
Ὡμολόγει.
Οὐκοῦν
ὧν
τι
σὺ |
| [296] |
δ'
ἐγώ.
Καὶ
ὃς
εἶπε·
|
Προστίθει |
τοίνυν
ἤδη
ὅτι
βούλει·
ἅπαντα |
| [300] |
χρῇ.
Καὶ
ὁ
Κτήσιππος,
ὥσπερ
|
εἰώθει, |
μέγα
πάνυ
ἀνακαγχάσας,
ὦ
Εὐθύδημε, |
| [276] |
ἔτι
μᾶλλον
θαυμάζοιμεν
αὐτόν,
οὐκ
|
ἀνίει |
τὸ
μειράκιον,
ἀλλ'
ἠρώτα,
καὶ |
| [300] |
Μηδέν.
Σὺ
δὲ
ἴσως
οὐκ
|
οἴει |
αὐτὰ
ὁρᾶν·
οὕτως
ἡδὺς
εἶ. |
| [301] |
ἦ
δ'
ὅς,
τὰ
σαυτοῦ
|
οἴει |
γιγνώσκειν;
Εἰ
μή
τι
σὺ |
| [285] |
ἢ
σύ,
ὦ
Διονυσόδωρε,
οὐκ
|
οἴει |
εἶναι
ἀντιλέγειν;
Οὔκουν
σύ
γ' |
| [279] |
τοὺς
τῆς
θαλάττης
κινδύνους
μῶν
|
οἴει |
εὐτυχεστέρους
τινὰς
εἶναι
τῶν
σοφῶν |
| [294] |
δ'
ὅς·
εἶτ'
οὐκ
ἂν
|
οἴει |
ὁμολογῆσαι
ἡμᾶς;
Καὶ
ὁ
Κτήσιππος |
| [280] |
δ'
ἐγώ,
ὅτι
εὐτυχέστερον
ἂν
|
οἴει |
πράττειν
μετὰ
σοφοῦ
πράττων
ἢ |
| [276] |
οὐχ
οἱ
σοφοί,
ὡς
σὺ
|
οἴει. |
Ταῦτ'
οὖν
εἰπόντος
αὐτοῦ,
ὥσπερ |
| [298] |
Καὶ
τῶν
ἄλλων,
ἔφη·
ἢ
|
οἴει |
τὸν
αὐτὸν
πατέρα
ὄντα
οὐ |
| [299] |
ὁ
Κτήσιππος·
σὺ
δ'
οὐκ
|
οἴει, |
ὦ
Εὐθύδημε,
ἀλλὰ
μίαν
καὶ |
| [290] |
μειράκιον
τοιαῦτ'
ἐφθέγξατο;
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Οὐκ
|
οἴει, |
ὦ
Κρίτων;
(ΚΡΙΤΩΝ)
Μὰ
Δί' |
| [292] |
Ἆρ'
οὖν
ἡ
βασιλικὴ
σοφοὺς
|
ποιεῖ |
τοὺς
ἀνθρώπους
καὶ
ἀγαθούς;
(ΚΡΙΤΩΝ) |
| [280] |
Ἡ
σοφία
ἄρα
πανταχοῦ
εὐτυχεῖν
|
ποιεῖ |
τοὺς
ἀνθρώπους.
Οὐ
γὰρ
δήπου |
| [307] |
τοίνυν
ὅ
γε
οὐ
χρὴ
|
ποίει, |
ὦ
Κρίτων,
ἀλλ'
ἐάσας
χαίρειν |
| [299] |
πλεῖστον
δεῖ
πίνειν,
καὶ
καλῶς
|
ἐκεῖ |
ἕξει,
ἐάν
τις
αὐτῷ
τρίψας |
| [277] |
ἂν
μέλλωσι
τελεῖν.
Καὶ
γὰρ
|
ἐκεῖ |
χορεία
τίς
ἐστι
καὶ
παιδιά, |
| [296] |
γ'
ἐπίσταμαι.
Τοῦτ'
ἐκεῖνο,
ἔφη·
|
ἥκει |
τὸ
αὐτὸ
παράφθεγμα.
Ἀλλ'
ἀφαιρῶ, |
| [304] |
ὃ
δὲ
καὶ
σοὶ
μάλιστα
|
προσήκει |
ἀκοῦσαι,
ὅτι
οὐδὲ
τοῦ
χρηματίζεσθαί |
| [301] |
ὥσπερ
οἱ
δημιουργοὶ
οἷς
ἕκαστα
|
προσήκει |
ἀπεργάζεσθαι,
καὶ
ὑμεῖς
τὸ
διαλέγεσθαι |
| [301] |
προσήκοντα
πράττῃ,
ὀρθῶς
πράξει;
Μάλιστα.
|
Προσήκει |
δέ
γε,
ὡς
φῄς,
τὸν |
| [301] |
ἀπεργάζεσθαι.
Οἶσθα
οὖν,
ἔφη,
ὅτι
|
προσήκει |
ἑκάστοις
τῶν
δημιουργῶν;
πρῶτον
τίνα |
| [301] |
τῶν
δημιουργῶν;
πρῶτον
τίνα
χαλκεύειν
|
προσήκει, |
οἶσθα;
Ἔγωγε·
ὅτι
χαλκέα.
Τί |
| [271] |
διελέγου;
Ἦ
πολὺς
ὑμᾶς
ὄχλος
|
περιειστήκει, |
ὥστ'
ἔγωγε
βουλόμενος
ἀκούειν
προσελθὼν |
| [279] |
ἡμῖν
ἀμφισβητήσειεν·
σοὶ
δὲ
πῶς
|
δοκεῖ; |
Ἀγαθά,
ἔφη
ὁ
Κλεινίας.
(Εἶεν, |
| [300] |
ἢ
δεκαπλάσιος.
Ὁ
δέ
μοι
|
δοκεῖ |
ἅτε
πανοῦργος
ὤν,
ὁ
Κτήσιππος, |
| [278] |
προτρεπτικὴν
σοφίαν·
νῦν
δέ,
μοι
|
δοκεῖ, |
δεῖν
ᾠηθήτην
πρότερον
παῖσαι
πρὸς |
| [286] |
ἐμοὶ
δὲ
ἀεὶ
θαυμαστός
τις
|
δοκεῖ |
εἶναι
καὶ
τούς
τε
ἄλλους |
| [304] |
ἐξελεγχόντων.
Ἀτὰρ
γελοῖον
μέν
μοι
|
δοκεῖ |
εἶναι
τὸ
νουθετεῖν
σε,
ὅμως |
| [306] |
παιδεῦσαι
ἀνθρώπους,
ἐκπέπληγμαι
καί
μοι
|
δοκεῖ |
εἷς
ἕκαστος
αὐτῶν
σκοποῦντι
πάνυ |
| [284] |
τὰ
μηδαμοῦ
ὄντα;
Οὐκ
ἔμοιγε
|
δοκεῖ, |
ἔφη
ὁ
Κτήσιππος.
Τί
οὖν; |
| [290] |
ὁ
Κλεινίας.
(Ἡ
στρατηγική
μοι
|
δοκεῖ, |
ἔφην
ἐγώ,
τέχνη
παντὸς
μᾶλλον |
| [282] |
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
διδακτὸν
εἶναι
|
δοκεῖ. |
Καὶ
ἐγὼ
ἡσθεὶς
εἶπον·
ἦ |
| [282] |
οὖν
ἐπειδή
σοι
καὶ
διδακτὸν
|
δοκεῖ |
καὶ
μόνον
τῶν
ὄντων
εὐδαίμονα |
| [291] |
τῶν
κρειττόνων
μέντοι
τις
ἐμοὶ
|
δοκεῖ, |
καὶ
πολύ
γε.
Ἀλλὰ
μετὰ |
| [306] |
συγγένωμαι,
οὕτω
διατίθεμαι
ὥστ'
ἐμοὶ
|
δοκεῖ |
μανίαν
εἶναι
τὸ
ἕνεκα
τῶν |
| [297] |
ἀδελφιδοῦς,
(ἐμὸς
δ'
ὡς
ἐμοὶ
|
δοκεῖ, |
οὐδ'
ὁπωστιοῦν.
Οὐ
γὰρ
Πατροκλῆς |
| [290] |
σοί,
ἔφην
ἐγώ,
ἄλλως
πως
|
δοκεῖ; |
Οὔκ,
ἀλλ'
οὕτω
μοι
φαίνεται, |
| [301] |
Ἐὰν
ἔμοιγε,
ἔφη,
δοκῇ.
Οὐκοῦν
|
δοκεῖ; |
Πάνυ
γ'
ἔφη.
Οὐκοῦν
καὶ |
| [280] |
καὶ
τὸ
χρῆσθαι
αὐτοῖς;
Ἔμοιγε
|
δοκεῖ. |
Πότερον,
ἦν
δ'
ἐγώ,
ἐὰν |
| [285] |
ἀντιλέγω
πρὸς
ταῦτα
ἅ
μοι
|
δοκεῖ |
πρός
με
μὴ
καλῶς
λέγειν. |
| [290] |
κτησάμενος
εὐδαίμων
εἴη.
Οὐκ
ἔμοιγε
|
δοκεῖ. |
Πῶς;
ἦν
δ'
ἐγώ.
Θηρευτική |
| [299] |
χρυσίον,
ἦ
δ'
ὅς,
ἀγαθὸν
|
δοκεῖ |
σοι
εἶναι
ἔχειν;
Πάνυ,
καὶ |
| [307] |
ἄξιοι;
Ἐπεὶ
γυμναστικὴ
οὐ
καλὸν
|
δοκεῖ |
σοι
εἶναι,
καὶ
χρηματιστικὴ
καὶ |
| [295] |
προσδέχοιτο.
Εἶπον
οὖν·
ἀλλ'
εἰ
|
δοκεῖ |
σοι,
(Εὐθύδημε,
οὕτω
ποιεῖν,
ποιητέον· |
| [282] |
προθυμούμενον
σοφὸν
γενέσθαι·
ἢ
οὐ
|
δοκεῖ |
σοι,
ἔφην
ἐγώ,
οὕτως;
Πάνυ |
| [283] |
ὦ
Κτήσιππε,
ὁ
Εὐθύδημος,
ἦ
|
δοκεῖ |
σοι
οἷόν
τ'
εἶναι
ψεύδεσθαι; |
| [297] |
πῶς
λέγεις,
ὦ
Εὐθύδημε;
Οὐ
|
δοκεῖ |
(σοι
ὀρθῶς
ἁδελφὸς
λέγειν
ὁ |
| [299] |
πιεῖν
ἢ
οὐκ
ἀγαθὸν
εἶναι
|
δοκεῖ |
σοι,
ὅταν
δέηται·
ἢ
εἰς |
| [286] |
ἄτοπον
λέγῃς,
ἢ
ὡς
ἀληθῶς
|
δοκεῖ |
σοι
οὐδεὶς
εἶναι
ἀμαθὴς
ἀνθρώπων; |
| [299] |
Κτήσιππος.
Τί
οὖν;
Ἀγαθὰ
οὐ
|
δοκεῖ |
σοι
χρῆναι
ἀεί
τ'
ἔχειν |
| [285] |
ὅτι
ὦ
Κτήσιππε,
ἐμοὶ
μὲν
|
δοκεῖ |
χρῆναι
ἡμᾶς
παρὰ
τῶν
ξένων |
| [291] |
μόνῃ
ἐπισταμένῃ
χρῆσθαι.
Σαφῶς
οὖν
|
ἐδόκει |
ἡμῖν
αὕτη
εἶναι
ἣν
ἐζητοῦμεν, |
| [305] |
ἐναντίον
πολλῶν
ἀνθρώπων
ὀρθῶς
μοι
|
ἐδόκει |
μέμφεσθαι.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Ὦ
Κρίτων,
θαυμάσιοί |
| [305] |
δέ,
ὦ
Σώκρατες,
τὸ
πρᾶγμα
|
ἐδόκει |
(οὐκ
ὀρθῶς
ψέγειν
οὔθ'
οὗτος |
| [295] |
ἀμφοτέρω.
~(Καὶ
ἡμῖν
μὲν
ἄπιστον
|
ἐδόκει |
τὸ
πρᾶγμα
εἶναι·
ὁ
δ' |
| [300] |
ἔστιν
λέγοντα
σιγᾶν.
(Καί
μοι
|
ἐδόκει |
ὑπεραγωνιᾶν
ὁ
Κτήσιππος
διὰ
τὰ |
| [291] |
ποιεῖν.
(ΚΡΙΤΩΝ)
Οὐκοῦν
καλῶς
ὑμῖν
|
ἐδόκει, |
ὦ
Σώκρατες;
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Σὺ
κρινεῖς, |
| [279] |
κατὰ
τὸ
σῶμα
ἱκανῶς
παρεσκευάσθαι;
|
Συνεδόκει. |
Ἀλλὰ
μὴν
εὐγένειαί
γε
καὶ |
| [289] |
καὶ
γὰρ
αὕτη
ἑτέρα
τοιαύτη.
|
Συνεδόκει. |
Ἀλλὰ
πρὸς
θεῶν,
ἔφην
ἐγώ, |
| [289] |
δεῖ
τοῖς
πρόσθεν
ὡμολογημένοις
τεκμαίρεσθαι.
|
Συνεδόκει |
ἡμῖν
πάντα
ταῦτα.
Τοιαύτης
τινὸς |
| [302] |
φράτριος,
καὶ
Ἀθηναία
φρατρία.
Ἀλλ'
|
ἀρκεῖ |
γ'
ἔφη
ὁ
Διονυσόδωρος·
ἔστιν |
| [293] |
ἐγώ,
καὶ
πολλά,
σμικρά
γε.
|
Ἀρκεῖ, |
ἔφη.
Ἆρ'
οὖν
δοκεῖς
οἷόν |
| [295] |
ὑπολάβω,
ἔπειτα
πρὸς
τοῦτο
ἀποκρίνωμαι,
|
ἐξαρκεῖ |
σοι
ἐὰν
μηδὲν
πρὸς
ἔπος |
| [294] |
ὁ
Εὐθύδημος
ὁπόσους
σύ;
Οὐκ
|
ἐξαρκεῖ |
σοι,
ἔφη,
ἀκοῦσαι
ὅτι
πάντα |
| [307] |
ἐγὼ
εἶναι,
θαρρῶν
δίωκε
καὶ
|
ἄσκει, |
τὸ
λεγόμενον
δὴ
τοῦτο,
αὐτός |
| [272] |
Μητροβίου,
τῷ
κιθαριστῇ,
ὃς
ἐμὲ
|
διδάσκει |
ἔτι
καὶ
νῦν
κιθαρίζειν·
ὁρῶντες |
| [285] |
ἔφη,
ὦ
γενναῖε
Διονυσόδωρε,
μὴ
|
κάλει |
λοιδορεῖσθαι·
ἕτερον
γάρ
τί
ἐστι |
| [303] |
δοκούντων
(τὶ
εἶναι
οὐδὲν
ὑμῖν
|
μέλει, |
ἀλλὰ
τῶν
ὁμοίων
ὑμῖν
μόνον. |
| [305] |
ἑαυτὸν
παρέχειν
ἀνθρώποις
οἷς
οὐδὲν
|
μέλει |
ὅτι
ἂν
λέγωσιν,
παντὸς
δὲ |
| [288] |
χαίρετον
ὀνομαζόμενοι·
ὡς
οὐδὲν
ὑμῖν
|
μέλει |
τοῦ
παραληρεῖν.
Καὶ
ἐγὼ
φοβηθεὶς |
| [291] |
λαβύρινθον
ἐμπεσόντες,
οἰόμενοι
ἤδη
ἐπὶ
|
τέλει |
εἶναι,
περικάμψαντες
πάλιν
ὥσπερ
ἐν |
| [275] |
σοι
φαίνεται·
ἴσως
γάρ
τοι
|
ὠφελεῖ |
τὴν
μεγίστην
ὠφελίαν.
Καὶ
ἐν |
| [291] |
τοῦ
ὀρθῶς
πράττειν
ἐν
τῇ
|
(πόλει, |
καὶ
ἀτεχνῶς
κατὰ
τὸ
Αἰσχύλου |
| [296] |
εἴτε
ὅταν
ἐπίστῃ
εἴτε
ὅπως
|
βούλει· |
ἀεὶ
γὰρ
ὡμολόγηκας
ἐπίστασθαι
καὶ |
| [296] |
εἶπε·
Προστίθει
τοίνυν
ἤδη
ὅτι
|
βούλει· |
ἅπαντα
γὰρ
ὁμολογεῖς
ἐπίστασθαι.
Ἒοικα, |
| [292] |
ἐστιν
αὕτη,
ᾗ
τί
χρησόμεθα;
|
βούλει |
φῶμεν,
ὦ
Κρίτων,
ᾗ
ἄλλους |
| [302] |
ἦν
δ'
ἐγώ,
ὦ
Διονυσόδωρε,
|
εὐφήμει |
τε
καὶ
μὴ
χαλεπῶς
με |
| [301] |
ἐγώ
σοι
πάρειμι,
Διονυσόδωρος
εἶ;
|
Εὐφήμει |
τοῦτό
γε,
ἦν
δ'
ἐγώ. |
| [277] |
ὁ
δὲ
μὴ
ἐπιστάμενος
γράμματα
|
μανθάνει; |
Οὔκ,
ἀλλ'
ἦ
δ'
ὅς, |
| [279] |
δὲ
ποῖα
ἄρα
τῶν
ὄντων
|
τυγχάνει |
ἡμῖν
ὄντα;
Ἢ
οὐ
χαλεπὸν |
| [306] |
τινοιν
δυοῖν
ἐστιν
καὶ
ἀμφοτέροιν
|
τυγχάνει |
μετέχοντα,
ὅσα
μὲν
ἐκ
κακοῦ |
| [293] |
τι
τῶν
ὄντων
τοῦτο
ὃ
|
τυγχάνει |
ὄν,
αὐτὸ
τοῦτο
(μὴ
εἶναι; |
| [282] |
ἔλεγον
ἀρχόμενος,
περὶ
πολλοῦ
ἡμῖν
|
τυγχάνει |
ὂν
τόνδε
τὸν
νεανίσκον
σοφόν |
| [273] |
εἰ
τηλικαῦτα
πράγματα
πάρεργα
ὑμῖν
|
τυγχάνει |
ὄντα,
καὶ
πρὸς
θεῶν
εἴπετόν |
| [290] |
ὄχλων
κήλησίς
τε
καὶ
παραμυθία
|
τυγχάνει |
οὖσα·
ἢ
σοί,
ἔφην
ἐγώ, |
| [281] |
σὺ
λέγεις.
Τί
οὖν
ἡμῖν
|
συμβαίνει |
ἐκ
τῶν
εἰρημένων;
Ἄλλο
τι |
| [295] |
τοῦ
Κόννου,
ὅτι
μοι
κἀκεῖνος
|
χαλεπαίνει |
ἑκάστοτε
ὅταν
αὐτῷ
μὴ
ὑπείκω, |
| [301] |
ἔφη,
τὰ
προσήκοντα
πράττῃ,
ὀρθῶς
|
πράξει; |
Μάλιστα.
Προσήκει
δέ
γε,
ὡς |
| [301] |
κεραμεύῃ,
καὶ
οὗτος
τὰ
προσήκοντα
|
πράξει. |
(Ὦ
Πόσειδον,
ἦν
δ'
ἐγώ, |
| [281] |
ἐν
πάσῃ
κτήσει
τε
καὶ
|
πράξει. |
Ὡμολόγει.
Ἆρ'
οὖν
ὦ
πρὸς |
| [299] |
δεῖ
πίνειν,
καὶ
καλῶς
ἐκεῖ
|
ἕξει, |
ἐάν
τις
αὐτῷ
τρίψας
ἐγκεράσῃ |
| [300] |
παρ'
αὐτῶν
τούτων
αὐτὰ
ταῦτα
|
παρηκηκόει· |
οὐ
γάρ
ἐστιν
ἄλλων
τοιαύτη |
| [287] |
ἐρώτα.
Πότερον
οὖν
ψυχὴν
ἔχοντα
|
νοεῖ |
τὰ
νοοῦντα,
ἢ
καὶ
τὰ |
| [287] |
τοῦτο
ὀρθῶς
εἶπον,
εἰπὼν
ὅτι
|
νοεῖ |
τὰ
ῥήματα;
πότερα
φῂς
ἐξαμαρτάνειν |
| [287] |
Επεὶ
εἰπέ,
τί
σοι
ἄλλο
|
νοεῖ |
τοῦτο
τὸ
ῥῆμα,
τὸ
Οὐκ |
| [287] |
ὡς
(οὐκ
ἔχω
ἐξελέγξαι
αὐτόν;
|
Επεὶ |
εἰπέ,
τί
σοι
ἄλλο
νοεῖ |
| [287] |
(τούτῳ
τῷ
πάνυ
χαλεπὸν
χρῆσθαι·
|
ἐπεὶ |
ἀπόκριναι.
Πρὶν
σὲ
ἀποκρίνασθαι,
ἦν |
| [283] |
ὑπολαβών,
ἄλλο
τι
οὖν,
ἔφη,
|
ἐπεὶ |
βούλεσθε
αὐτὸν
ὃς
νῦν
ἐστὶν |
| [307] |
σπουδαῖοι
ὀλίγοι
καὶ
παντὸς
ἄξιοι;
|
Ἐπεὶ |
γυμναστικὴ
οὐ
καλὸν
δοκεῖ
σοι |
| [295] |
ἧττον
ἐπιμελεῖται
ὡς
ἀμαθοῦς
ὄντος·
|
ἐπεὶ |
δὲ
οὖν
διενενοήμην
καὶ
παρὰ |
| [293] |
ἐπιστήμων
τε
καὶ
ἀνεπιστήμων
ἅμα
|
ἐπεὶ |
δὲ
πάντα
ἐπίσταμαι,
κἀκείνην
δὴ |
| [287] |
εἰκότως·
παρὰ
σοφῶν
γὰρ
λέγονται
|
ἐπεὶ |
καὶ
τούτῳ
τῷ
τελευταίῳ
παγχάλεπον |
| [293] |
ὄντα;
Μὰ
Δί'
ἔφην
ἐγώ·
|
ἐπεὶ |
πολλὰ
ἄλλ'
οὐκ
ἐπίσταμαι.
Οὐκοῦν |
| [301] |
Διονυσόδωρε,
τοῦτο
μὲν
ἑκὼν
παρῆκας,
|
ἐπεὶ |
τὰ
ἄλλα
μοι
δοκεῖτε
ὥσπερ |
| [284] |
ἦ
δ'
ὅς,
ὦ
Διονυσόδωρε,
|
ἐπεὶ |
φιλῶ
σε,
ἀλλὰ
νουθετῶ
σε |
| [283] |
θαυμαστῶς
σπουδάζοιμεν.
Καὶ
ὁ
Διονυσόδωρος,
|
σκόπει |
μήν,
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
ὅπως |
| [281] |
ὀλίγα
νοῦν
ἔχων;
Ὧδε
δὲ
|
σκόπει· |
οὐκ
ἐλάττω
πράττων
(ἐλάττω
ἂν |
| [304] |
ἄττα
ἔτι
βραχέα
διαλεχθέντες
ἀπῇμεν.
|
Σκόπει |
οὖν
ὅπως
συμφοιτήσεις
παρὰ
τὼ |
| [297] |
δοκεῖν,
καταπεπλευκότι·
ὃς
ἐπειδὴ
αὐτὸν
|
ἐλύπει |
οὕτως
ἐκ
τοῦ
ἐπ'
ἀριστερὰ |
| [293] |
γε,
τούτου
γε
αὐτοῦ.
Οὐδὲν
|
διαφέρει· |
ἀλλ'
οὐκ
ἀνάγκη
σε
ἔχει |
| [275] |
κάλλιστον·
ἀλλ'
εἰ
μή
τι
|
διαφέρει |
ὑμῖν,
λάβετον
πεῖραν
τοῦ
μειρακίου |
| [275] |
τε
καὶ
θαρραλέως,
ἀλλ'
οὐδὲν
|
διαφέρει, |
ὦ
(Σώκρατες,
ἔφη,
ἐὰν
μόνον |
| [275] |
καὶ
ἐγὼ
γνοὺς
αὐτὸν
τεθορυβημένον,
|
θάρρει, |
ἦν
δ'
ἐγώ,
ὦ
Κλεινία, |
| [275] |
τε
καὶ
διαλέγονται,
ὥστε
ἐπιεικῶς
|
θαρρεῖ |
τὸ
ἀποκρίνασθαι.
Τὰ
δὴ
μετὰ |
| [286] |
μὲν
ἂν
δήπου
ταὐτὰ
λέγοιμεν;
|
Συνεχώρει. |
Ἀλλ'
ὅταν
μηδέτερος,
ἔφη,
τὸν |
| [280] |
σοφοῦ
πράττων
ἢ
μετὰ
ἀμαθοῦς;
|
Συνεχώρει. |
Ἡ
σοφία
ἄρα
πανταχοῦ
εὐτυχεῖν |
| [281] |
καὶ
ἀργὸς
μᾶλλον
ἢ
ἐργάτης;
|
Συνεχώρει. |
Καὶ
βραδὺς
μᾶλλον
ἢ
(ταχύς, |
| [286] |
ἀληθῆ
λέγειν
ἢ
μὴ
λέγειν;
|
Συνεχώρει. |
(Πότερον
οὖν
ψευδῆ
μὲν
λέγειν |
| [281] |
ἀγαθόν.
Ἢ
οὐχ
οὕτω
φαμέν;
|
Συνεχώρει. |
Τί
οὖν;
Ἐν
τῇ
ἐργασίᾳ |
| [284] |
ἔχει,
τὰ
δὲ
κακὰ
κακῶς;
|
Συνεχώρει. |
Τοὺς
δὲ
καλούς
τε
καὶ |
| [290] |
ἐπιστήσεται
χρῆσθαι,
καὶ
ἡ
τοιαύτη
|
ποιήσει |
ἡμᾶς
μακαρίους,
ἄλλην
δή
τινα, |
| [301] |
ἑψήσῃ
καὶ
ὀπτήσῃ,
τὰ
προσήκοντα
|
ποιήσει· |
καὶ
ἐὰν
τὸν
χαλκέα
τις |
| [292] |
ἐπιστήμη
ἐκείνη
ἣ
ἡμᾶς
εὐδαίμονας
|
ποιήσει; |
(ΚΡΙΤΩΝ)
Νὴ
τὸν
Δία,
ὦ |
| [306] |
καὶ
δεῖταί
τινος
ὅστις
αὐτὸν
|
ὀνήσει. |
Ἐγὼ
μὲν
οὖν
ὅταν
σοὶ |
| [288] |
ἁπλοῦν,
ὅτι
ταύτην
ἥτις
ἡμᾶς
|
ὀνήσει; |
Πάνυ
γ'
ἔφη.
Ἆρ'
οὖν |
| [281] |
Ἐν
τῇ
ἐργασίᾳ
τε
καὶ
|
χρήσει |
τῇ
περὶ
τὰ
ξύλα
μῶν |
| [281] |
παρέχει
τοῖς
ἀνθρώποις
ἐν
πάσῃ
|
κτήσει |
τε
καὶ
πράξει.
Ὡμολόγει.
Ἆρ' |
| [285] |
ἡ
δορὰ
μὴ
εἰς
(ἀσκὸν
|
τελευτήσει, |
ὥσπερ
ἡ
τοῦ
Μαρσύου,
ἀλλ' |
| [300] |
εὖ
γὰρ
οἶδα
ὅτι
τῇ
|
ἀποκρίσει |
οὐχ
ἕξεις
ὅτι
χρῇ.
Καὶ |
| [274] |
μέσῳ
ὄντος
ἡμῶν
τοῦ
Κλεινίου
|
ἐπεσκότει |
τῷ
Κτησίππῳ
τῆς
θέας
βουλόμενός |
| [287] |
οὐκ
ἔστιν
ἁμαρτάνειν
τούτου
ὃ
|
πράττει· |
οὐχ
οὕτω
λέγετε;
Πάνυ
γ' |
| [307] |
πάντα
τὰ
ἐπιτηδεύματα
καὶ
τῷ
|
ὑεῖ |
οὐκ
ἐπιτρέψεις;
(ΚΡΙΤΩΝ)
Οὔκουν
δίκαιόν |
| [281] |
κεφαλαίῳ
δ'
ἔφην,
ὦ
Κλεινία,
|
κινδυνεύει |
σύμπαντα
ἃ
τὸ
πρῶτον
ἔφαμεν |
| [272] |
ἡμᾶς
παιδεύσουσιν.
(ΚΡΙΤΩΝ)
Ἀλλ'
οὐδὲν
|
κωλύει, |
ὦ
Σώκρατες,
ἐάν
γε
σοὶ |
| [292] |
καὶ
ἀγαθούς;
(ΚΡΙΤΩΝ)
Τί
γὰρ
|
κωλύει, |
ὦ
Σώκρατες;
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Ἀλλ'
ἆρα |
| [296] |
ἔφην
ἐγώ,
ἐπειδήπερ
γε
οὐδεμίαν
|
ἔχει |
δύναμιν
τὸ
ἃ
ἐπίσταμαι,
πάντα |
| [281] |
(εἶναι)
ἀλλ'
ὡς
ἔοικεν
ὧδ'
|
ἔχει· |
ἐὰν
μὲν
αὐτῶν
ἡγῆται
ἀμαθία, |
| [284] |
οἳ
λέγουσι
τὰ
πράγματα
ὡς
|
ἔχει; |
Εἰσὶν
μέντοι,
ἔφη,
οἱ
καλοί |
| [302] |
(θεοί;
Ὡμολόγηκας
γὰρ
ὅσα
ψυχὴν
|
ἔχει |
ζῷα
εἶναι.
Ἢ
οὗτοι
οἱ |
| [306] |
ἐστιν,
Κριτόβουλος
δ'
ἤδη
ἡλικίαν
|
ἔχει |
καὶ
δεῖταί
τινος
ὅστις
αὐτὸν |
| [294] |
ἔφη.
Οἶσθα
Εὐθύδημον
ὁπόσους
ὀδόντας
|
ἔχει, |
καὶ
ὁ
Εὐθύδημος
ὁπόσους
σύ; |
| [284] |
ἀγαθοὶ
τὰ
κακά,
εἴπερ
ὡς
|
ἔχει |
λέγουσιν.
Ναὶ
μὰ
Δία,
ἦ |
| [306] |
τῶν
ἀνδρῶν.
~(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Καὶ
γὰρ
|
ἔχει |
ὄντως,
ὦ
Κρίτων,
εὐπρέπειαν
μᾶλλον |
| [293] |
διαφέρει·
ἀλλ'
οὐκ
ἀνάγκη
σε
|
ἔχει |
πάντα
ἐπίστασθαι
ἐπιστήμονά
γε
ὄντα; |
| [290] |
καὶ
σοφώτατε
Κλεινία·
τοῦτο
οὕτως
|
ἔχει; |
Πάνυ
μὲν
οὖν.
Καὶ
οἵ |
| [278] |
οὐδὲν
ἂν
μᾶλλον
εἰδείη
πῇ
|
ἔχει, |
προσπαίζειν
δὲ
οἷός
τ'
ἂν |
| [284] |
λέγει,
οὐ
μέντοι
ὥς
γε
|
ἔχει. |
Πῶς
λέγεις,
ἔφη
ὁ
Διονυσόδωρος, |
| [279] |
που
καὶ
τοῦτο
ὅτι
οὕτως
|
ἔχει. |
Συνέφη.
Φέρε
δή,
ἀγαθὰ
δὲ |
| [284] |
ὅς·
τἀγαθὰ
οὐκ
εὖ,
ἔφη,
|
ἔχει, |
τὰ
δὲ
κακὰ
κακῶς;
Συνεχώρει. |
| [284] |
καὶ
ἀγαθοὺς
ὁμολογεῖς
λέγειν
ὡς
|
ἔχει |
τὰ
πράγματα;
Ὁμολογῶ.
Κακῶς
ἄρα, |
| [302] |
πάνυ
μὲν
οὖν,
ἔφην,
οὕτως
|
ἔχει· |
τὰ
τοιαῦτά
ἐστιν
μόνα
ἐμά. |
| [305] |
τοι
ἀλλὰ
ὅ
γε
λόγος
|
ἔχει |
τινὰ
εὐπρέπειαν
τῶν
ἀνδρῶν.
~(ΣΩΚΡΑΤΗΣ) |
| [287] |
πρὸς
Διός,
εἰ
ταῦτα
οὕτως
|
ἔχει, |
τίνος
διδάσκαλοι
ἥκετε;
Ἢ
οὐκ |
| [278] |
τε
ὑμῖν,
καὶ
ἴσως
ἱκανῶς
|
ἔχει· |
τὸ
δὲ
δὴ
μετὰ
ταῦτα |
| [303] |
δὴ
μέγιστον,
ὅτι
ταῦτα
οὕτως
|
ἔχει |
ὑμῖν
καὶ
τεχνικῶς
ἐξηύρηται,
ὥστ' |
| [294] |
καὶ
ἐὰν
εἴπητον
ὁπόσους
ἑκάτερος
|
ἔχει |
ὑμῶν,
καὶ
φαίνησθε
γνόντες
ἡμῶν |
| [281] |
εὐπραγίαν,
ὡς
ἔοικεν,
ἡ
ἐπιστήμη
|
παρέχει |
τοῖς
ἀνθρώποις
ἐν
πάσῃ
κτήσει |
| [271] |
ἐξ
ἀριστερᾶς
ἀδελφὸς
τούτου,
Διονυσόδωρος·
|
μετέχει |
δὲ
καὶ
οὗτος
τῶν
λόγων. |
| [292] |
ἡ
βασιλικὴ
πάντων
ἄρχουσα
ὧν
|
ἄρχει; |
Τί
ἀπεργάζεται;
Ἴσως
οὐ
πάνυ |
| [292] |
ἡ
γεωργία;
πάντων
ἄρχουσα
(ὧν
|
ἄρχει, |
τί
(ἔργον)
ἀπεργάζεται;
Οὐ
τὴν |
| [291] |
πάντων
ἄρχουσα
ἡ
ἰατρικὴ
ὧν
|
ἄρχει, |
τί
ἔργον
παρέχεται;
οὐ
τὴν |
| [303] |
γάρ
μοι
ἀνάδυσις,
ὦ
Εὐθύδημε.
|
~Ἴθι |
δή
μοι
εὐθύς,
ἦ
δ' |
| [274] |
οὐδὲν
θαυμαστὸν
ἀπιστεῖν.
Ἀλλ'
εὖ
|
ἴσθι, |
ὦ
Σώκρατες,
(ἔφατον,
τοῦτο
οὕτως |
| [278] |
μαθημάτων
παιδιά
ἐστιν
διὸ
καί
|
φημι |
ἐγώ
σοι
τούτους
προσπαίζειν
παιδιὰν |
| [297] |
εἰδώς;
Ἀδελφὸς
γάρ,
ἔφη,
ἐγώ
|
εἰμι |
Εὐθυδήμου,
ταχὺ
ὑπολαβὼν
ὁ
Διονυσόδωρος; |
| [297] |
γ'
εἶπον
ἐγώ·
ἥττων
γάρ
|
εἰμι |
καὶ
τοῦ
ἑτέρου
ὑμῶν,
ὥστε |
| [285] |
ὡς
ἐγώ,
ἐπειδὴ
καὶ
πρεσβύτης
|
εἰμί, |
παρακινδυνεύειν
ἕτοιμος
καὶ
παραδίδωμι
ἐμαυτὸν |
| [285] |
καὶ
αὐτός,
ὦ
Σώκρατες,
ἕτοιμός
|
εἰμι |
παρέχειν
ἐμαυτὸν
τοῖς
ξένοις,
καὶ |
| [306] |
πρός
σε
λέγω,
ἐν
ἀπορίᾳ
|
εἰμὶ |
τί
δεῖ
αὐτοῖς
χρήσασθαι.
Ὁ |
| [297] |
γε
φεύγειν.
Πολὺ
γάρ
(πού
|
εἰμι |
φαυλότερος
τοῦ
Ἡρακλέους,
ὃς
οὐχ |
| [301] |
καὶ
ὅτι
νῦν
ἐγώ
σοι
|
πάρειμι, |
Διονυσόδωρος
εἶ;
Εὐφήμει
τοῦτό
γε, |
| [291] |
οὖν
πολλὰ
τί
ἄν
σοι
|
λέγοιμι; |
Ἐπὶ
δὲ
δὴ
τὴν
βασιλικὴν |
| [304] |
ἔγωγε
καὶ
ἡδέως
ἄν
τι
|
μανθάνοιμι, |
κινδυνεύω
μέντοι
κἀγὼ
εἷς
εἶναι |
| [295] |
τί
μεῖζον
ἕρμαιον
αὐτοῦ
ἂν
|
εὕροιμι |
ἐν
παντὶ
τῷ
βίῳ;
Ἀποκρίνου |
| [299] |
δικαιότερον
τὸν
ὑμέτερον
πατέρ'
ἂ
|
τύπτοιμι, |
ὅτι
μαθὼν
σοφοὺς
ὑεῖς
οὕτως |
| [272] |
φθάνοις
ἀκούων·
ὡς
οὐκ
ἂν
|
ἔχοιμί |
γε
εἰπεῖν
ὅτι
οὐ
προσεῖχον |
| [285] |
ἀλλὰ
ἀκούων
μὲν
νυνί
σοι
|
ἀποδείκνυμι |
ἀντιλέγοντος
Κτησίππου
Διονυσοδώρῳ.
Ἦ
καὶ |
| [285] |
πρεσβύτης
εἰμί,
παρακινδυνεύειν
ἕτοιμος
καὶ
|
παραδίδωμι |
ἐμαυτὸν
Διονυσοδώρῳ
τούτῳ
ὥσπερ
τῇ |
| [304] |
καὶ
τοῖς
μαθηταῖς
συμβουλεύσετε,
μηδέποτε
|
μηδενὶ |
ἀνθρώπων
διαλέγεσθαι
ἀλλ'
ἢ
ὑμῖν |
| [302] |
ἐγώ,
αὕτη
ἡ
ἐπωνυμία
Ἰώνων
|
οὐδενί, |
οὔθ'
ὅσοι
ἐκ
τῆσδε
τῆς |
| [297] |
ἀντὶ
τῆς
μιᾶς,
καὶ
καρκίνῳ
|
τινὶ |
ἑτέρῳ
σοφιστῇ
ἐκ
θαλάττης
ἀφιγμένῳ, |
| [289] |
ἔφη,
ἐγώ,
ὁ
Κλεινίας
ὑπολαβών.
|
(Τίνι |
τεκμηρίῳ,
ἦν
δ'
ἐγώ,
χρῇ; |
| [275] |
ἀπόθεσθον,
τοῦτο
δ'
αὐτὸ
ἐπιδείξασθον·
|
τουτονὶ |
τὸν
νεανίσκον
πείσατον
ὡς
χρὴ |
| [285] |
λέγεις;
ἔφη·
ἀλλὰ
ἀκούων
μὲν
|
νυνί |
σοι
ἀποδείκνυμι
ἀντιλέγοντος
Κτησίππου
Διονυσοδώρῳ. |
| [296] |
πῶς
φῶ
ἐπίστασθαι,
Εὐθύδημε,
ὡς
|
οἱ |
ἀγαθοὶ
ἄνδρες
ἄδικοί
εἰσιν;
φέρε |
| [284] |
εὐλαβήσῃ
εἶναι,
(ἵνα
μή
σε
|
οἱ |
ἀγαθοὶ
κακῶς
λέγωσιν.
Ὡς
εὖ |
| [276] |
μειράκιον,
ἀλλ'
ἠρώτα,
καὶ
ὥσπερ
|
οἱ |
ἀγαθοὶ
ὀρχησταί,
διπλᾶ
ἔστρεφε
τὰ |
| [296] |
ἐγώ.
Ὅτι
οὐκ
ἄδικοί
εἰσιν
|
οἱ |
ἀγαθοί.
~(Πάνυ
γε,
ἦν
δ' |
| [297] |
ἐρωτῶ·
ἀλλ'
ὡς
ἄδικοί
εἰσιν
|
οἱ |
ἀγαθοί,
ποῦ
ἐγὼ
τοῦτο
ἔμαθον; |
| [284] |
ἄρα,
ἔφη,
λέγουσιν,
ὦ
Κτήσιππε,
|
οἱ |
ἀγαθοὶ
τὰ
κακά,
εἴπερ
ὡς |
| [284] |
εὖ
ἴσθ'
ὅτι
κακῶς
λέγουσιν
|
οἱ |
ἀγαθοὶ
τοὺς
κακούς.
Καὶ
τοὺς |
| [290] |
ἀλλ'
οἱ
μὲν
κυνηγέται
καὶ
|
οἱ |
ἁλιῆς
τοῖς
ὀψοποιοῖς
παραδιδόασιν,
οἱ |
| [300] |
Εὐθύδημος,
καὶ
Σκύθαι
τε
καὶ
|
οἱ |
ἄλλοι
ἄνθρωποι
τὰ
δυνατὰ
ὁρᾶν |
| [301] |
ἀπορῶ,
ἔφη,
καὶ
ἐγὼ
καὶ
|
οἱ |
ἄλλοι
ἅπαντες
ἄνθρωποι
ὃ
μὴ |
| [274] |
τῷ
καταντικρύ·
οὕτως
οὖν
καὶ
|
οἱ |
ἄλλοι
ἐκεῖνον
ἰδόντες
περιέστησαν
ἡμᾶς, |
| [274] |
Κτήσιππος
συνέφη
μάλα
προθύμως
καὶ
|
οἱ |
ἄλλοι,
καὶ
ἐκέλευον
αὐτὼ
κοινῇ |
| [283] |
ὦ
Σώκρατές
τε
καὶ
ὑμεῖς
|
οἱ |
ἄλλοι,
ὅσοι
φατὲ
ἐπιθυμεῖν
τόνδε |
| [274] |
ἡμῖν
Κτήσιππός
τε
ὅδε
καὶ
|
οἱ |
ἄλλοι
οὗτοι,
ἦν
δ'
ἐγὼ |
| [294] |
ἀγαθὸν
μέγα
πεφάνθαι.
Μῶν
καὶ
|
οἱ |
ἄλλοι
πάντες
ἄνθρωποι
πάντ'
ἐπίστανται, |
| [276] |
ὄντες
ἐμανθάνετε.
Ἐπένευσε
τὸ
μειράκιον.
|
Οἱ |
ἀμαθεῖς
ἄρα
μανθάνουσιν,
ὦ
Κλεινία, |
| [276] |
σοφοὶ
ἄρα
μανθάνουσιν
ἀλλ'
οὐχ
|
οἱ |
ἀμαθεῖς,
καὶ
οὐκ
εὖ
σὺ |
| [275] |
οἱ
μανθάνοντες,
οἱ
σοφοὶ
ἢ
|
οἱ |
ἀμαθεῖς;
Καὶ
τὸ
μειράκιον,
ἅτε |
| [276] |
τὰ
ἀποστοματιζόμενα,
οἱ
σοφοὶ
ἢ
|
οἱ |
ἀμαθεῖς;
Οἱ
σοφοί,
ἔφη
ὁ |
| [286] |
ἀκηκοὼς
ἀεὶ
θαυμάζω
καὶ
γὰρ
|
οἱ |
ἀμφὶ
Πρωταγόραν
σφόδρα
ἐχρῶντο
αὐτῷ |
| [278] |
ᾧ
(ἠρώτων
σε
πότερα
μανθάνουσιν
|
οἱ |
ἄνθρωποι
ἃ
ἐπίστανται
ἢ
ἃ |
| [277] |
οὐκ
ᾔδησθα
τὸ
μανθάνειν
ὅτι
|
οἱ |
ἄνθρωποι
καλοῦσι
μὲν
ἐπὶ
τῷ |
| [305] |
ἔφη,
τὸ
πρᾶγμα
αὐτὸ
καὶ
|
οἱ |
ἄνθρωποι
οἱ
ἐπὶ
τῷ
πράγματι |
| [290] |
οἱ
(δ'
αὖ
γεωμέτραι
καὶ
|
οἱ |
ἀστρονόμοι
καὶ
οἱ
λογιστικοί
θηρευτικοὶ |
| [279] |
Κλεινία,
ὅτι
περὶ
αὐλημάτων
εὐπραγίαν
|
οἱ |
αὐληταὶ
εὐτυχέστατοί
εἰσιν;
Συνέφη.
Οὐκοῦν, |
| [279] |
γραμμάτων
γραφῆς
τε
καὶ
ἀναγνώσεως
|
οἱ |
γραμματισταί;
Πάνυ
γε.
Τί
δέ; |
| [276] |
ἀνδροῖν,
ἀγασθέντες
τῆς
σοφίας
αὐτοῖν·
|
οἱ |
δ'
ἄλλοι
ἡμεῖς
ἐκπεπληγμένοι
ἐσιωπῶμεν. |
| [303] |
ὀλίγοι
ἀγαπῷεν
ἄνθρωποι
ὅμοιοι
ὑμῖν,
|
οἱ |
δ'
ἄλλοι
οὕτως
ἀγνοοῦσιν
αὐτούς, |
| [273] |
παρ'
αὐτὸν
ἐμὲ
ἐξ
ἀριστερᾶς,
|
οἱ |
δ'
ἄλλοι
ὡς
ἕκαστος
ἐτύγχανεν. |
| [290] |
οἱ
ἁλιῆς
τοῖς
ὀψοποιοῖς
παραδιδόασιν,
|
οἱ |
(δ'
αὖ
γεωμέτραι
καὶ
οἱ |
| [272] |
ξένοιν
τις
ταὐτὸν
τοῦτο
ὀνειδίσῃ·
|
οἱ |
δ'
αὐτὸ
τοῦτο
ἴσως
φοβούμενοι |
| [292] |
ἔτι
λέγωμεν
ὅτι
ἄλλους
ποιήσουσιν,
|
οἱ |
δὲ
ἄλλοι
ἐκεῖνοι
ἄλλους;
(Ὅτι |
| [274] |
αὐτῷ
τοὺς
ἐραστὰς
τοὺς
Κλεινίου·
|
οἱ |
δὲ
ἐτύγχανον
ἡμᾶς
ἤδη
περιιστάμενοι. |
| [307] |
φαῦλοι
πολλοὶ
καὶ
οὐδενὸς
ἄξιοι,
|
οἱ |
δὲ
σπουδαῖοι
ὀλίγοι
καὶ
παντὸς |
| [301] |
τὰ
ἄλλα
μοι
δοκεῖτε
ὥσπερ
|
οἱ |
δημιουργοὶ
οἷς
ἕκαστα
προσήκει
ἀπεργάζεσθαι, |
| [280] |
Οὐ
δῆτα,
ἔφη.
Τί
δέ;
|
Οἱ |
δημιουργοὶ
πάντες,
εἰ
αὐτοῖς
εἴη |
| [276] |
οὔ;
Ὡμολόγει.
Οὐκοῦν
τῶν
μανθανόντων
|
οἱ |
διδάσκαλοι
διδάσκαλοί
εἰσιν,
ὥσπερ
ὁ |
| [277] |
σέ·
ποιεῖτον
δὲ
ταὐτὸν
ὅπερ
|
οἱ |
ἐν
τῇ
τελετῇ
τῶν
Κορυβάντων, |
| [303] |
δὲ
ὀλίγου
καὶ
οἱ
κίονες
|
οἱ |
ἐν
τῷ
Λυκείῳ
ἐθορύβησάν
τ' |
| [305] |
πρᾶγμα
αὐτὸ
καὶ
οἱ
ἄνθρωποι
|
οἱ |
ἐπὶ
τῷ
πράγματι
διατρίβοντες
φαῦλοί |
| [277] |
μανθάνουσιν,
ὦ
Κλεινία,
ἀλλ'
οὐχ
|
οἱ |
ἐπιστάμενοι.
(Ἔτι
δὴ
ἐπὶ
τὸ |
| [276] |
ἅμα
ἀνεθορύβησάν
τε
καὶ
ἐγέλασαν
|
οἱ |
ἑπόμενοι
(ἐκεῖνοι
μετὰ
τοῦ
Διονυσοδώρου |
| [276] |
μέγα
ἐγέλασάν
τε
καὶ
ἐθορύβησαν
|
οἱ |
ἐρασταὶ
τοῖν
ἀνδροῖν,
ἀγασθέντες
τῆς |
| [286] |
Πρωταγόραν
σφόδρα
ἐχρῶντο
αὐτῷ
καὶ
|
οἱ |
ἔτι
παλαιότεροι·
ἐμοὶ
δὲ
ἀεὶ |
| [277] |
οὖν
εἰσιν
οἱ
λαμβάνοντες
ὁτιοῦν
|
οἱ |
ἔχοντες
ἤδη
ἢ
οἳ
ἂν |
| [302] |
ἔχει
ζῷα
εἶναι.
Ἢ
οὗτοι
|
οἱ |
θεοὶ
οὐκ
ἔχουσιν
ψυχήν;
Ἔχουσιν, |
| [302] |
ἔφη,
καὶ
ζῷά
εἰσιν
οὗτοι
|
οἱ |
(θεοί;
Ὡμολόγηκας
γὰρ
ὅσα
ψυχὴν |
| [284] |
ὡς
ἔχει;
Εἰσὶν
μέντοι,
ἔφη,
|
οἱ |
καλοί
τε
κἀγαθοὶ
καὶ
οἱ |
| [294] |
τοῖς
ἐρωτήμασιν,
ὁμολογοῦντες
εἰδέναι,
ὥσπερ
|
οἱ |
κάπροι
οἱ
πρὸς
τὴν
πληγὴν |
| [303] |
ἐρασταί,
ἐνταῦθα
δὲ
ὀλίγου
καὶ
|
οἱ |
κίονες
οἱ
ἐν
τῷ
Λυκείῳ |
| [277] |
Ὡμολόγει
αὐτῷ.
Πότερον
οὖν
εἰσιν
|
οἱ |
λαμβάνοντες
ὁτιοῦν
οἱ
ἔχοντες
ἤδη |
| [290] |
γεωμέτραι
καὶ
οἱ
ἀστρονόμοι
καὶ
|
οἱ |
λογιστικοί
θηρευτικοὶ
γάρ
εἰσι
καὶ |
| [277] |
θαύμαζε
εἴ
σοι
φαίνονται
ἀήθεις
|
οἱ |
λόγοι.
Ἴσως
γὰρ
οὐκ
αἰσθάνῃ |
| [303] |
Πολλὰ
μὲν
οὖν
καὶ
ἄλλα
|
οἱ |
λόγοι
ὑμῶν
καλὰ
ἔχουσιν,
ὦ |
| [289] |
δυνατοὶ
χρῆσθαι
οἷς
ἐκεῖνοι
ἠργάσαντο,
|
οἱ |
λογοποιεῖν
αὐτοὶ
ἀδύνατοι·
δῆλον
οὖν |
| [289] |
μοι
οἵ
τε
ἄνδρες
αὐτοὶ
|
οἱ |
λογοποιοί,
ὅταν
συγγένωμαι
αὐτοῖς,
ὑπέρσοφοι, |
| [289] |
ποιοῦσιν,
οὐκ
ἐπίστανται
χρῆσθαι,
ὥσπερ
|
οἱ |
λυροποιοὶ
ταῖς
λύραις,
ἀλλὰ
καὶ |
| [278] |
ἀγελαστὶ
ἀκούοντες
αὐτοί
τε
καὶ
|
οἱ |
μαθηταὶ
ὑμῶν·
σὺ
δέ
μοι, |
| [276] |
τῷ
Εὐθυδήμῳ
ἀπεκρίνατο
ὅτι
μανθάνοιεν
|
οἱ |
μανθάνοντες
ἃ
οὐκ
ἐπίσταιντο·
~ὁ |
| [277] |
Κατένευσε.
Τῶν
λαμβανόντων
ἄρ'
εἰσὶν
|
οἱ |
μανθάνοντες,
ἀλλ'
οὐ
τῶν
ἐχόντων; |
| [276] |
ἀπεκρίνατο
ὅτι
οἱ
σοφοὶ
εἶεν
|
οἱ |
μανθάνοντες.
Καὶ
ὁ
Εὐθύδημος,
καλεῖς |
| [276] |
αὐτοῦ,
καὶ
ἔφη·
πότερον
γὰρ
|
οἱ |
μανθάνοντες
μανθάνουσιν
ἃ
ἐπίστανται
ἢ |
| [275] |
Κλεινία,
πότεροί
εἰσι
τῶν
ἀνθρώπων
|
οἱ |
μανθάνοντες,
οἱ
σοφοὶ
ἢ
οἱ |
| [290] |
οὐ
δύνανται
τούτῳ
χρῆσθαι,
ἀλλ'
|
οἱ |
μὲν
κυνηγέται
καὶ
οἱ
ἁλιῆς |
| [307] |
οἶσθα
ὅτι
ἐν
παντὶ
ἐπιτηδεύματι
|
οἱ |
μὲν
φαῦλοι
πολλοὶ
καὶ
οὐδενὸς |
| [277] |
ἀλλ'
οὐ
τῶν
ἐχόντων;
Συνέφη.
|
Οἱ |
μὴ
ἐπιστάμενοι
ἄρα,
ἔφη,
μανθάνουσιν, |
| [274] |
Ἀλλ'
ὅτι
μὲν
ἐθελήσουσιν
ἅπαντες
|
οἱ |
μὴ
ἔχοντες,
ἐγὼ
ὑμῖν
ἐγγυῶμαι, |
| [285] |
τοὺς
ἄλλους.
Εἰ
δὲ
ὑμεῖς
|
(οἱ |
νέοι
φοβεῖσθε,
ὥσπερ
ἐν
Καρὶ |
| [290] |
τούτοις
ἃ
ἐθήρευσαν
ὥσπερ
οἶμαι
|
οἱ |
ὀρτυγοθῆραι
τοῖς
ὀρτυγοτρόφοις
παραδιδόασιν.
Εἰ |
| [271] |
ᾔδη
πρὸ
τοῦ
ὅτι
εἶεν
|
οἱ |
παγκρατιασταί.
Τούτω
γάρ
ἐστον
κομιδῇ |
| [272] |
καὶ
νῦν
κιθαρίζειν·
ὁρῶντες
οὖν
|
οἱ |
παῖδες
οἱ
συμφοιτηταί
μοι
ἐμοῦ |
| [279] |
Κλεινία·
ὃ
πάντες
φασί,
καὶ
|
οἱ |
πάνυ
φαῦλοι,
μέγιστον
τῶν
ἀγαθῶν |
| [275] |
ἀμήχανον
ὅσην·
ὥστ'
ἔγωγε,
καθάπερ
|
οἱ |
(ποιηταί,
δέομαι
ἀρχόμενος
τῆς
διηγήσεως |
| [294] |
ὁμολογοῦντες
εἰδέναι,
ὥσπερ
οἱ
κάπροι
|
οἱ |
πρὸς
τὴν
πληγὴν
ὁμόσε
ὠθούμενοι, |
| [305] |
εἰσπεμπόντων,
ποιητὴς
τῶν
λόγων
οἷς
|
οἱ |
ῥήτορες
ἀγωνίζονται;
(ΚΡΙΤΩΝ)
Ἥκιστα
νὴ |
| [284] |
ἔφη
ὁ
Κτήσιππος.
Τί
οὖν;
|
Οἱ |
ῥήτορες
ὅταν
λέγωσιν
ἐν
τῷ |
| [276] |
Οἱ
σοφοί,
ἔφη
ὁ
Κλεινίας.
|
Οἱ |
σοφοὶ
ἄρα
μανθάνουσιν
ἀλλ'
οὐχ |
| [276] |
τῷ
μειρακίῳ,
ἀλλ'
ἀπεκρίνατο
ὅτι
|
οἱ |
σοφοὶ
εἶεν
οἱ
μανθάνοντες.
Καὶ |
| [276] |
οἱ
σοφοὶ
ἢ
οἱ
ἀμαθεῖς;
|
Οἱ |
σοφοί,
ἔφη
ὁ
Κλεινίας.
Οἱ |
| [275] |
εἰσι
τῶν
ἀνθρώπων
οἱ
μανθάνοντες,
|
οἱ |
σοφοὶ
ἢ
οἱ
ἀμαθεῖς;
Καὶ |
| [276] |
ἐμάνθανον
τῶν
παίδων
τὰ
ἀποστοματιζόμενα,
|
οἱ |
σοφοὶ
ἢ
οἱ
ἀμαθεῖς;
Οἱ |
| [276] |
μανθάνουσιν,
ὦ
Κλεινία,
ἀλλ'
οὐχ
|
οἱ |
σοφοί,
ὡς
σὺ
οἴει.
Ταῦτ' |
| [272] |
κιθαρίζειν·
ὁρῶντες
οὖν
οἱ
παῖδες
|
οἱ |
συμφοιτηταί
μοι
ἐμοῦ
τε
καταγελῶσι |
| [278] |
διαφορὰν
ὑποσκελίζων
καὶ
ἀνατρέπων,
ὥσπερ
|
οἱ |
τὰ
σκολύθρια
τῶν
μελλόντων
καθιζήσεσθαι |
| [284] |
οἱ
καλοί
τε
κἀγαθοὶ
καὶ
|
οἱ |
τἀληθῆ
λέγοντες.
Τί
οὖν;
ἦ |
| [305] |
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Ὦ
Κρίτων,
θαυμάσιοί
εἰσιν
|
οἱ |
τοιοῦτοι
ἄνδρες.
Ἀτὰρ
οὔπω
οἶδα |
| [283] |
ἀπολωλέναι;
Καίτοι
πολλοῦ
ἂν
ἄξιοι
|
οἱ |
τοιοῦτοι
εἶεν
φίλοι
τε
καὶ |
| [303] |
ἑκάστοις
πᾶσι
παγκάλως
ἐθορύβουν
μόνοι
|
οἱ |
τοῦ
Εὐθυδήμου
ἐρασταί,
ἐνταῦθα
δὲ |
| [274] |
τε
τοῦ
Κλεινίου
ἐρασταὶ
καὶ
|
οἱ |
τοῦ
Εὐθυδήμου
τε
καὶ
Διονυσοδώρου |
| [290] |
ἔχει;
Πάνυ
μὲν
οὖν.
Καὶ
|
οἵ |
γε
στρατηγοί,
ἔφη,
οὕτω
τὸν |
| [289] |
πάλαι
ζητοῦμεν.
Καὶ
γάρ
μοι
|
οἵ |
τε
ἄνδρες
αὐτοὶ
οἱ
λογοποιοί, |
| [274] |
ἄλλοι
ἐκεῖνον
ἰδόντες
περιέστησαν
ἡμᾶς,
|
οἵ |
τε
τοῦ
Κλεινίου
ἐρασταὶ
καὶ |
| [277] |
ὁτιοῦν
οἱ
ἔχοντες
ἤδη
ἢ
|
οἳ |
ἂν
μὴ
ἔχωσιν;
Οἳ
ἂν |
| [277] |
ἢ
οἳ
ἂν
μὴ
ἔχωσιν;
|
Οἳ |
ἂν
μή.
Οὐκοῦν
ὡμολόγηκας
εἶναι |
| [284] |
ὦ
Κτήσιππε;
Εἰσὶν
(γάρ
τινες
|
οἳ |
λέγουσι
τὰ
πράγματα
ὡς
ἔχει; |
| [304] |
ἐγώ.
Ἵνα
ἤκουσας
ἀνδρῶν
διαλεγομένων
|
οἳ |
νῦν
σοφώτατοί
εἰσι
τῶν
περὶ |
| [292] |
ποιήσομεν;
(ΚΡΙΤΩΝ)
Πάνυ
γε.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
|
Οἳ |
τί
ἔσονται
ἡμῖν
ἀγαθοὶ
καὶ |
| [289] |
χρῇ;
Ὁρῶ,
ἔφη,
τινὰς
λογοποιούς,
|
οἳ |
τοῖς
ἰδίοις
λόγοις,
οἷς
αὐτοὶ |
| [303] |
μακάριοι
σφὼ
τῆς
θαυμαστῆς
φύσεως,
|
οἳ |
τοσοῦτον
πρᾶγμα
οὕτω
ταχὺ
καὶ |
| [299] |
εἶναι
Σκυθῶν
καὶ
ἀρίστους
ἄνδρας,
|
οἳ |
χρυσίον
τε
ἐν
τοῖς
κρανίοις |
| [286] |
μὴ
λέγων
τῷ
λέγοντι
πῶς
|
ἀντιλέγοι; |
Καὶ
ὁ
μὲν
Κτήσιππος
ἐσίγησεν· |
| [290] |
μὲν
οὖν.
Καὶ
οἵ
γε
|
στρατηγοί, |
ἔφη,
οὕτω
τὸν
αὐτὸν
(τρόπον· |
| [303] |
τοὺς
λόγους
πάνυ
μὲν
ἂν
|
ὀλίγοι |
ἀγαπῷεν
ἄνθρωποι
ὅμοιοι
ὑμῖν,
οἱ |
| [307] |
οὐδενὸς
ἄξιοι,
οἱ
δὲ
σπουδαῖοι
|
ὀλίγοι |
καὶ
παντὸς
ἄξιοι;
Ἐπεὶ
γυμναστικὴ |
| [277] |
εἴ
σοι
φαίνονται
ἀήθεις
οἱ
|
λόγοι. |
Ἴσως
γὰρ
οὐκ
αἰσθάνῃ
οἷον |
| [285] |
ὅς·
εἰσὶν
ἑκάστῳ
τῶν
ὄντων
|
λόγοι; |
Πάνυ
γε.
Οὐκοῦν
ὡς
ἔστιν |
| [303] |
μὲν
οὖν
καὶ
ἄλλα
οἱ
|
λόγοι |
ὑμῶν
καλὰ
ἔχουσιν,
ὦ
Εὐθύδημέ |
| [291] |
ἄρχειν
τῶν
ἔργων
ὧν
αὐταὶ
|
δημιουργοί |
εἰσιν,
ὡς
μόνῃ
ἐπισταμένῃ
χρῆσθαι. |
| [301] |
ἄλλα
μοι
δοκεῖτε
ὥσπερ
οἱ
|
δημιουργοὶ |
οἷς
ἕκαστα
προσήκει
ἀπεργάζεσθαι,
καὶ |
| [280] |
δῆτα,
ἔφη.
Τί
δέ;
Οἱ
|
δημιουργοὶ |
πάντες,
εἰ
αὐτοῖς
εἴη
πάντα |
| [302] |
ἐγώ.
Οὐκοῦν
καὶ
οὗτοι
σοὶ
|
θεοὶ |
ἂν
εἶεν;
ἔφη.
Πρόγονοι,
ἦν |
| [302] |
ζῷα
εἶναι.
Ἢ
οὗτοι
οἱ
|
θεοὶ |
οὐκ
ἔχουσιν
ψυχήν;
Ἔχουσιν,
ἦν |
| [302] |
καὶ
οὐδὲ
Ἀθηναῖος,
ᾧ
μήτε
|
θεοὶ |
πατρῷοί
εἰσιν
μήτε
ἱερὰ
μήτε |
| [302] |
καὶ
ζῷά
εἰσιν
οὗτοι
οἱ
|
(θεοί; |
Ὡμολόγηκας
γὰρ
ὅσα
ψυχὴν
ἔχει |
| [285] |
ἄλλους.
Εἰ
δὲ
ὑμεῖς
(οἱ
|
νέοι |
φοβεῖσθε,
ὥσπερ
ἐν
Καρὶ
ἐν |
| [276] |
δέ,
ὦ
Κλεινία,
ἔφη,
ὁπότε
|
ἀποστοματίζοι |
ὑμῖν
ὁ
γραμματιστής,
πότεροι
ἐμάνθανον |
| [296] |
φῶ
ἐπίστασθαι,
Εὐθύδημε,
ὡς
οἱ
|
ἀγαθοὶ |
ἄνδρες
ἄδικοί
εἰσιν;
φέρε
εἰπέ, |
| [292] |
ἐκεῖνοι
ἄλλους;
(Ὅτι
δέ
ποτε
|
ἀγαθοί |
εἰσιν,
οὐδαμοῦ
ἡμῖν
φαίνονται,
ἐπειδήπερ |
| [292] |
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Οἳ
τί
ἔσονται
ἡμῖν
|
ἀγαθοὶ |
καὶ
τί
χρήσιμοι;
ἢ
ἔτι |
| [284] |
εἶναι,
(ἵνα
μή
σε
οἱ
|
ἀγαθοὶ |
κακῶς
λέγωσιν.
Ὡς
εὖ
ἴσθ' |
| [276] |
ἀλλ'
ἠρώτα,
καὶ
ὥσπερ
οἱ
|
ἀγαθοὶ |
ὀρχησταί,
διπλᾶ
ἔστρεφε
τὰ
ἐρωτήματα |
| [296] |
Ὅτι
οὐκ
ἄδικοί
εἰσιν
οἱ
|
ἀγαθοί. |
~(Πάνυ
γε,
ἦν
δ'
ἐγώ, |
| [297] |
ἀλλ'
ὡς
ἄδικοί
εἰσιν
οἱ
|
ἀγαθοί, |
ποῦ
ἐγὼ
τοῦτο
ἔμαθον;
Οὐδαμοῦ, |
| [284] |
ἔφη,
λέγουσιν,
ὦ
Κτήσιππε,
οἱ
|
ἀγαθοὶ |
τὰ
κακά,
εἴπερ
ὡς
ἔχει |
| [284] |
ἴσθ'
ὅτι
κακῶς
λέγουσιν
οἱ
|
ἀγαθοὶ |
τοὺς
κακούς.
Καὶ
τοὺς
μεγάλους, |
| [284] |
μέντοι,
ἔφη,
οἱ
καλοί
τε
|
κἀγαθοὶ |
καὶ
οἱ
τἀληθῆ
λέγοντες.
Τί |
| [274] |
ὧν
ἂν
κάλλιστά
τις
αὐτὸ
|
μάθοι, |
ἢ
ἄλλης;
Ταύτης
μὲν
οὖν, |
| [278] |
ἢ
καὶ
πάντα
τὰ
τοιαῦτα
|
μάθοι, |
τὰ
μὲν
πράγματα
οὐδὲν
ἂν |
| [297] |
δ'
ἐμὸς
Ἰόλεως
(Πατροκλῆς)
εἰ
|
ἔλθοι, |
πλέον
ἂν
θάτερον
ποιήσειεν.
Ἀπόκριναι |
| [307] |
καὶ
οὐδενὸς
ἄξιοι,
οἱ
δὲ
|
σπουδαῖοι |
ὀλίγοι
καὶ
παντὸς
ἄξιοι;
Ἐπεὶ |
| [307] |
δὲ
σπουδαῖοι
ὀλίγοι
καὶ
παντὸς
|
ἄξιοι; |
Ἐπεὶ
γυμναστικὴ
οὐ
καλὸν
δοκεῖ |
| [307] |
μὲν
φαῦλοι
πολλοὶ
καὶ
οὐδενὸς
|
ἄξιοι, |
οἱ
δὲ
σπουδαῖοι
ὀλίγοι
καὶ |
| [283] |
ἔοικεν,
ἀπολωλέναι;
Καίτοι
πολλοῦ
ἂν
|
ἄξιοι |
οἱ
τοιοῦτοι
εἶεν
φίλοι
τε |
| [306] |
χαλεπαίνειν,
ἡγεῖσθαι
μέντοι
τοιούτους
εἶναι
|
οἷοί |
εἰσιν·
πάντα
γὰρ
ἄνδρα
χρὴ |
| [291] |
μακάριε,
ηὕρομεν;
ἀλλ'
ἦμεν
πάνυ
|
γελοῖοι· |
ὥσπερ
τὰ
παιδία
τὰ
τοὺς |
| [303] |
μὲν
ἂν
ὀλίγοι
ἀγαπῷεν
ἄνθρωποι
|
ὅμοιοι |
ὑμῖν,
οἱ
δ'
ἄλλοι
οὕτως |
| [284] |
μὴ
ὄντ'
ἔφη,
λέγει
οὐδείς
|
ποιοῖ |
γὰρ
ἂν
ἤδη
τί·
σὺ |
| [289] |
οἵ
τε
ἄνδρες
αὐτοὶ
οἱ
|
λογοποιοί, |
ὅταν
συγγένωμαι
αὐτοῖς,
ὑπέρσοφοι,
ὦ |
| [289] |
οὐκ
ἐπίστανται
χρῆσθαι,
ὥσπερ
οἱ
|
λυροποιοὶ |
ταῖς
λύραις,
ἀλλὰ
καὶ
ἐνταῦθα |
| [303] |
αὐτὼ
ἐτραπόμην,
καὶ
εἶπον·
ὦ
|
μακάριοι |
σφὼ
τῆς
θαυμαστῆς
φύσεως,
οἳ |
| [288] |
γε
λέγετ'
ἔφη,
ὦ
ἄνδρες
|
(θούριοι |
εἴτε
Χῖοι
εἴθ'
ὁπόθεν
καὶ |
| [305] |
ἐδόκει
μέμφεσθαι.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Ὦ
Κρίτων,
|
θαυμάσιοί |
εἰσιν
οἱ
τοιοῦτοι
ἄνδρες.
Ἀτὰρ |
| [288] |
ἔφη,
ὦ
ἄνδρες
(θούριοι
εἴτε
|
Χῖοι |
εἴθ'
ὁπόθεν
καὶ
ὅπῃ
χαίρετον |
| [297] |
ἐπίσταμαι
τοὺς
ἀγαθοὺς
ἄνδρας
ὅτι
|
ἄδικοί |
εἰσι,
καὶ
μή
μοι
φθονήσῃς |
| [296] |
ἦν
δ'
ἐγώ.
Ὅτι
οὐκ
|
ἄδικοί |
εἰσιν
οἱ
ἀγαθοί.
~(Πάνυ
γε, |
| [297] |
οὐ
τοῦτο
ἐρωτῶ·
ἀλλ'
ὡς
|
ἄδικοί |
εἰσιν
οἱ
ἀγαθοί,
ποῦ
ἐγὼ |
| [296] |
Εὐθύδημε,
ὡς
οἱ
ἀγαθοὶ
ἄνδρες
|
ἄδικοί |
εἰσιν;
φέρε
εἰπέ,
τοῦτο
ἐπίσταμαι |
| [290] |
καὶ
οἱ
ἀστρονόμοι
καὶ
οἱ
|
λογιστικοί |
θηρευτικοὶ
γάρ
εἰσι
καὶ
οὗτοι· |
| [290] |
οἱ
ἀστρονόμοι
καὶ
οἱ
λογιστικοί
|
θηρευτικοὶ |
γάρ
εἰσι
καὶ
οὗτοι·
οὐ |
| [284] |
ἔχει;
Εἰσὶν
μέντοι,
ἔφη,
οἱ
|
καλοί |
τε
κἀγαθοὶ
καὶ
οἱ
τἀληθῆ |
| [276] |
ὁ
κιθαριστὴς
καὶ
ὁ
γραμματιστὴς
|
διδάσκαλοι |
δήπου
ἦσαν
σοῦ
καὶ
τῶν |
| [276] |
Ὡμολόγει.
Οὐκοῦν
τῶν
μανθανόντων
οἱ
|
διδάσκαλοι |
διδάσκαλοί
εἰσιν,
ὥσπερ
ὁ
κιθαριστὴς |
| [276] |
Οὐκοῦν
τῶν
μανθανόντων
οἱ
διδάσκαλοι
|
διδάσκαλοί |
εἰσιν,
ὥσπερ
ὁ
κιθαριστὴς
καὶ |
| [287] |
εἰ
ταῦτα
οὕτως
ἔχει,
τίνος
|
διδάσκαλοι |
ἥκετε;
Ἢ
οὐκ
ἄρτι
ἔφατε |
| [280] |
ἔφη.
Ἆρ'
οὖν
ἄν
(τι
|
ὠφελοῖ, |
εἰ
εἴη
μόνον
ἡμῖν,
χρῴμεθα |
| [280] |
μηδὲν
ἡμᾶς
ὠφελοῖ
ἢ
εἰ
|
ὠφελοῖ; |
Εἰ
ὠφελοῖ,
ἔφη.
Ἆρ'
οὖν |
| [280] |
ὠφελοῖ
ἢ
εἰ
ὠφελοῖ;
Εἰ
|
ὠφελοῖ, |
ἔφη.
Ἆρ'
οὖν
ἄν
(τι |
| [280] |
παρόντα
ἀγαθά,
εἰ
μηδὲν
ἡμᾶς
|
ὠφελοῖ |
ἢ
εἰ
ὠφελοῖ;
Εἰ
ὠφελοῖ, |
| [294] |
ἦν
δ'
ἐγώ,
ὦ
Διονυσόδωρε
|
δῆλοι |
γάρ
μοί
ἐστον
ἤδη
ὅτι |
| [283] |
ἂν
ἄξιοι
οἱ
τοιοῦτοι
εἶεν
|
φίλοι |
τε
καὶ
ἐρασταί,
οἵτινες
τὰ |
| [300] |
καὶ
Σκύθαι
τε
καὶ
οἱ
|
ἄλλοι |
ἄνθρωποι
τὰ
δυνατὰ
ὁρᾶν
ἢ |
| [301] |
ἔφη,
καὶ
ἐγὼ
καὶ
οἱ
|
ἄλλοι |
ἅπαντες
ἄνθρωποι
ὃ
μὴ
ἔστι; |
| [289] |
ταῖς
λύραις,
ἀλλὰ
καὶ
ἐνταῦθα
|
ἄλλοι |
δυνατοὶ
χρῆσθαι
οἷς
ἐκεῖνοι
ἠργάσαντο, |
| [292] |
ὅτι
ἄλλους
ποιήσουσιν,
οἱ
δὲ
|
ἄλλοι |
ἐκεῖνοι
ἄλλους;
(Ὅτι
δέ
ποτε |
| [274] |
καταντικρύ·
οὕτως
οὖν
καὶ
οἱ
|
ἄλλοι |
ἐκεῖνον
ἰδόντες
περιέστησαν
ἡμᾶς,
οἵ |
| [276] |
τῆς
σοφίας
αὐτοῖν·
οἱ
δ'
|
ἄλλοι |
ἡμεῖς
ἐκπεπληγμένοι
ἐσιωπῶμεν.
Γνοὺς
δὲ |
| [274] |
συνέφη
μάλα
προθύμως
καὶ
οἱ
|
ἄλλοι, |
καὶ
ἐκέλευον
αὐτὼ
κοινῇ
πάντες |
| [273] |
ἐρασταὶ
πάνυ
πολλοί
τε
καὶ
|
ἄλλοι |
καὶ
Κτήσιππος,
νεανίσκος
τις
Παιανιεύς, |
| [273] |
Εὐθύδημος
καὶ
ὁ
Διονυσόδωρος
καὶ
|
ἄλλοι |
μαθηταὶ
ἅμα
αὖ
πολλοὶ
ἐμοὶ |
| [283] |
Σώκρατές
τε
καὶ
ὑμεῖς
οἱ
|
ἄλλοι, |
ὅσοι
φατὲ
ἐπιθυμεῖν
τόνδε
τὸν |
| [274] |
Κτήσιππός
τε
ὅδε
καὶ
οἱ
|
ἄλλοι |
οὗτοι,
ἦν
δ'
ἐγὼ
δεικνὺς |
| [303] |
ἄνθρωποι
ὅμοιοι
ὑμῖν,
οἱ
δ'
|
ἄλλοι |
οὕτως
ἀγνοοῦσιν
αὐτούς,
ὥστ'
εὖ |
| [294] |
μέγα
πεφάνθαι.
Μῶν
καὶ
οἱ
|
ἄλλοι |
πάντες
ἄνθρωποι
πάντ'
ἐπίστανται,
ἢ |
| [273] |
ἐμὲ
ἐξ
ἀριστερᾶς,
οἱ
δ'
|
ἄλλοι |
ὡς
ἕκαστος
ἐτύγχανεν.
(Ἠσπαζόμην
οὖν |
| [273] |
καὶ
ἄλλοι
μαθηταὶ
ἅμα
αὖ
|
πολλοὶ |
ἐμοὶ
δοκεῖν·
εἰσελθόντε
δὲ
περιπατείτην |
| [307] |
παντὶ
ἐπιτηδεύματι
οἱ
μὲν
φαῦλοι
|
πολλοὶ |
καὶ
οὐδενὸς
ἄξιοι,
οἱ
δὲ |
| [273] |
ὄπισθεν
δὲ
αὐτοῦ
ἐρασταὶ
πάνυ
|
πολλοί |
τε
καὶ
ἄλλοι
καὶ
Κτήσιππος, |
| [305] |
οἱ
ἐπὶ
τῷ
πράγματι
διατρίβοντες
|
φαῦλοί |
εἰσιν
καὶ
καταγέλαστοι.
Ἐμοὶ
δέ, |
| [279] |
πάντες
φασί,
καὶ
οἱ
πάνυ
|
φαῦλοι, |
μέγιστον
τῶν
ἀγαθῶν
εἶναι.
Ἀληθῆ |
| [307] |
ἐν
παντὶ
ἐπιτηδεύματι
οἱ
μὲν
|
φαῦλοι |
πολλοὶ
καὶ
οὐδενὸς
ἄξιοι,
οἱ |
| [302] |
Ὡμολόγηκα,
ἔφην·
οὐκ
ἔστιν
γάρ
|
μοι |
ἀνάδυσις,
ὦ
Εὐθύδημε.
~Ἴθι
δή |
| [296] |
οὐδὲν
γάρ
σου
δέομαι.
(Ἀλλά
|
μοι |
ἀπόκριναι·
δύναιο
ἂν
ἅπαντα
ἐπίστασθαι, |
| [293] |
μανθάνειν
τηλικόνδε
ἄνδρα.
Φέρε
δή
|
μοι |
ἀπόκριναι,
ἔφη·
ἔστιν
ὅτι
ἐπίστασαι; |
| [295] |
εἶναι.
Ἁλλ'
ἤν,
ἔφη,
ἐθελήσῃς
|
μοι |
ἀποκρίνεσθαι,
ἐγὼ
ἐπιδείξω
καὶ
σὲ |
| [298] |
δ'
ὃς
ὁ
Διονυσόδωρος,
ἄν
|
μοι |
ἀποκρίνῃ,
ὦ
Κτήσιππε,
ὁμολογήσεις
ταῦτα. |
| [296] |
ἀπεκρινάμην
ὑπὸ
ἀπαιδευσίας.
Ἀλλὰ
συγγίγνωσκέ
|
μοι· |
ἀποκρινοῦμαι
γὰρ
ἤδη
ἁπλῶς
ὅτι |
| [272] |
γε
σοὶ
δοκῇ.
Πρῶτον
δέ
|
μοι |
διήγησαι
τὴν
σοφίαν
τοῖν
ἀνδροῖν |
| [300] |
πλεῖον
ἢ
δεκαπλάσιος.
Ὁ
δέ
|
μοι |
δοκεῖ
ἅτε
πανοῦργος
ὤν,
ὁ |
| [278] |
τὴν
προτρεπτικὴν
σοφίαν·
νῦν
δέ,
|
μοι |
δοκεῖ,
δεῖν
ᾠηθήτην
πρότερον
παῖσαι |
| [304] |
ἢ
ἐξελεγχόντων.
Ἀτὰρ
γελοῖον
μέν
|
μοι |
δοκεῖ
εἶναι
τὸ
νουθετεῖν
σε, |
| [306] |
ἂν
παιδεῦσαι
ἀνθρώπους,
ἐκπέπληγμαι
καί
|
μοι |
δοκεῖ
εἷς
ἕκαστος
αὐτῶν
σκοποῦντι |
| [290] |
ἔφη
ὁ
Κλεινίας.
(Ἡ
στρατηγική
|
μοι |
δοκεῖ,
ἔφην
ἐγώ,
τέχνη
παντὸς |
| [285] |
ἀλλ'
ἀντιλέγω
πρὸς
ταῦτα
ἅ
|
μοι |
δοκεῖ
πρός
με
μὴ
καλῶς |
| [297] |
σοφιστῇ
ἐκ
θαλάττης
ἀφιγμένῳ,
νεωστί,
|
μοι |
δοκεῖν,
καταπεπλευκότι·
ὃς
ἐπειδὴ
αὐτὸν |
| [300] |
ὁρᾶν·
οὕτως
ἡδὺς
εἶ.
Ἀλλά
|
μοι |
δοκεῖς,
Εὐθύδημε,
οὐ
καθεύδων
ἐπικεκοιμῆσθαι |
| [289] |
καὶ
ἡ
τοῦ
χρῆσθαι.
Ἱκανόν
|
μοι |
δοκεῖς,
ἔφην
ἐγώ,
τεκμήριον
λέγειν, |
| [282] |
οὕτως;
Πάνυ
μὲν
οὖν
εὖ
|
μοι |
δοκεῖς
(λέγειν,
ἦ
δ'
ὅς. |
| [301] |
ἑκὼν
παρῆκας,
ἐπεὶ
τὰ
ἄλλα
|
μοι |
δοκεῖτε
ὥσπερ
οἱ
δημιουργοὶ
οἷς |
| [279] |
ὅτι
καὶ
ἄξιον
λόγου.
Ἀλλά
|
μοι |
δοκοῦμεν,
ἔφη,
οὐδέν,
ὁ
Κλεινίας. |
| [288] |
προσευχώμεθα
αὐτοῖν
ἐκφανῆναι.
Ἐγὼ
οὖν
|
μοι |
δοκῶ
καὶ
αὐτὸς
πάλιν
ὑφηγήσασθαι |
| [298] |
σοῦ
ὁ
αὐτός·
οὐ
μέντοι
|
μοι |
δοκῶ.
Οὐκοῦν
ἕτερος
εἶ,
ἔφη, |
| [305] |
τοιούτοις
ἐναντίον
πολλῶν
ἀνθρώπων
ὀρθῶς
|
μοι |
ἐδόκει
μέμφεσθαι.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Ὦ
Κρίτων, |
| [300] |
αὖ
ἔστιν
λέγοντα
σιγᾶν.
(Καί
|
μοι |
ἐδόκει
ὑπεραγωνιᾶν
ὁ
Κτήσιππος
διὰ |
| [285] |
πλείστου
ποιοῦμαι.
Ἐγὼ
οὖν,
ἐπειδή
|
μοι |
ἐδόκουν
ἀγριωτέρως
πρὸς
ἀλλήλους
ἔχειν, |
| [271] |
σαφές·
ὑπερκύψας
μέντοι
κατεῖδον,
καί
|
μοι |
ἔδοξεν
εἶναι
ξένος
τις
ᾧ |
| [271] |
μάλα
πολύ,
ὦ
Σώκρατες,
ἐπιδεδωκέναι
|
μοι |
ἔδοξεν,
καὶ
τοῦ
ἡμετέρου
οὐ |
| [274] |
βασιλέα
τῆς
ἀρχῆς·
τοσόνδε
δέ
|
μοι |
εἴπετον,
εἰ
ἐν
νῷ
ἔχετον |
| [274] |
ὀλίγον
ἔργον
ἐπιδεῖξαι·
τόδε
δέ
|
μοι |
εἴπετον,
πότερον
πεπεισμένον
ἤδη
ὡς |
| [272] |
οὖν
οἱ
παῖδες
οἱ
συμφοιτηταί
|
μοι |
ἐμοῦ
τε
καταγελῶσι
καὶ
τὸν |
| [276] |
ἔτυχεν
ἀποκρινάμενος,
~ὥστε
οὐδὲ
παρακελεύσασθαί
|
μοι |
ἐξεγένετο
(εὐλαβηθῆναι
τῷ
μειρακίῳ,
ἀλλ' |
| [298] |
Κτήσιππε,
ὁμολογήσεις
ταῦτα.
Εἰπὲ
γάρ
|
μοι, |
ἔστι
σοι
κύων;
Καὶ
μάλα |
| [294] |
ἐγώ,
ὦ
Διονυσόδωρε
δῆλοι
γάρ
|
μοί |
ἐστον
ἤδη
ὅτι
σπουδάζετον,
καὶ |
| [276] |
Τοιγάρτοι,
ἦν
δ'
ἐγώ,
δοκεῖτέ
|
μοι |
εὐδοκιμεῖν
παρὰ
τοῖς
μαθηταῖς.
Ἐν |
| [303] |
ἀνάδυσις,
ὦ
Εὐθύδημε.
~Ἴθι
δή
|
μοι |
εὐθύς,
ἦ
δ'
ὅς,
εἰπέ· |
| [302] |
ὥς
τι
μέγα
σκοπούμενος,
εἰπέ
|
μοι, |
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
ἔστιν
σοι |
| [283] |
λόγος
ἦν
ἐπ'
ἀρετήν.
Εἰπέ
|
μοι, |
ἔφη,
ὦ
Σώκρατές
τε
καὶ |
| [301] |
οὔ;
Ὡμολόγησα,
ἔφην,
ἀλλὰ
συγγνώμην
|
μοι |
ἔχε.
Δῆλον
τοίνυν,
ἦ
δ' |
| [285] |
μᾶλλον
ἢ
νῦν
δέρουσιν,
εἴ
|
μοι |
ἡ
δορὰ
μὴ
εἰς
(ἀσκὸν |
| [296] |
δὲ
τάχα
ἄν.
Εἴπετον
δέ
|
μοι, |
ἦν
δ'
ἐγώ
(τὰ
μὲν |
| [303] |
ἐκείμην
ἄφωνος·
ὁ
δὲ
Κτήσιππός
|
μοι |
ἰὼν
ὡς
βοηθήσων,
Πυππὰξ
ὦ |
| [295] |
Ἀνεμνήσθην
οὖν
τοῦ
Κόννου,
ὅτι
|
μοι |
κἀκεῖνος
χαλεπαίνει
ἑκάστοτε
ὅταν
αὐτῷ |
| [298] |
ὁ
Κτήσιππος,
καὶ
ἔτι
γέ
|
μοι |
μικρόν,
ἔφη,
ἀπόκριναι·
τύπτεις
τὸν |
| [275] |
ἐν
τούτῳ
ὁ
Διονυσόδωρος
προσκύψας
|
μοι |
μικρὸν
πρὸς
τὸ
οὖς,
πάνυ |
| [287] |
(Τί
οὖν
ἄρτι
ἤρου
ὅτι
|
μοι |
νοοῖ
τὸ
ῥῆμα;
Τί
ἄλλο |
| [278] |
καὶ
ἐγὼ
ὑφηγήσομαι
αὐτοῖν
ἵνα
|
μοι |
ὃ
ὑπέσχοντο
ἀποδῶσιν.
Ἐφάτην
γὰρ |
| [288] |
ὑφηγήσασθαι
οἵω
προσεύχομαι
αὐτὼ
φανῆναί
|
μοι· |
ὅθεν
γὰρ
(τὸ
πρότερον
ἀπέλιπον, |
| [289] |
δὴ
πάλαι
ζητοῦμεν.
Καὶ
γάρ
|
μοι |
οἵ
τε
ἄνδρες
αὐτοὶ
οἱ |
| [301] |
μοί
ποτε
αὕτη
παραγενήσεται
ὥστε
|
μοι |
οἰκεία
γενέσθαι;
Ἐπιγνοίης
ἂν
αὐτήν, |
| [284] |
κακοὺς
ἀνθρώπους·
ὧν
σύ,
ἐάν
|
μοι |
πείθῃ,
εὐλαβήσῃ
εἶναι,
(ἵνα
μή |
| [304] |
οὐκ
ἐπιτήδειον,
ἀλλ'
ἄν
γέ
|
μοι |
πείθησθε,
εὐλαβήσεσθε
μὴ
πολλῶν
ἐναντίον |
| [304] |
ἀπιόντων
ἴσθ'
ὅτι
προσελθών
τίς
|
μοι |
περιπατοῦντι,
ἀνὴρ
οἰόμενος
πάνυ
εἶναι |
| [301] |
κολοφῶνα
ἐπιτιθεῖς
τῇ
σοφίᾳ.
Ἆρά
|
μοί |
ποτε
αὕτη
παραγενήσεται
ὥστε
μοι |
| [293] |
οὐκ
ἂν
πάνυ
ἀγανακτοίην.
Εἰπέ
|
μοι, |
σφὼ
οὐχὶ
τὰ
μὲν
ἐπίστασθον |
| [273] |
ὄντα,
καὶ
πρὸς
θεῶν
εἴπετόν
|
μοι |
τί
ἐστι
τοῦτο
τὸ
καλόν. |
| [300] |
ἔλαθες
οὐδὲν
εἰπών.
Ἀλλ'
ἔτι
|
μοι |
τὸ
ἕτερον
ἐπιδείξατον,
ὅπως
αὖ |
| [277] |
Εὐθύδημος,
ὦ
Κλεινία.
Εἰπὲ
γάρ
|
μοι, |
τὸ
μανθάνειν
οὐκ
ἐπιστήμην
ἐστὶ |
| [294] |
Διός,
ἔφη,
Διονυσόδωρε,
(τεκμήριόν
τί
|
μοι |
τούτων
ἐπιδείξατον
τοιόνδε,
ᾧ
εἴσομαι |
| [274] |
θεὼ
προσαγορεύω,
~συγγνώμην
(δεόμενος
ἔχειν
|
μοι |
τῶν
ἔμπροσθεν
εἰρημένων.
Ἀλλ'
ὁρᾶτον, |
| [290] |
πως
δοκεῖ;
Οὔκ,
ἀλλ'
οὕτω
|
μοι |
φαίνεται,
ἔφη,
ὡς
σὺ
λέγεις. |
| [297] |
ὅτι
ἄδικοί
εἰσι,
καὶ
μή
|
μοι |
φθονήσῃς
τοῦ
μαθήματος.
Φεύγεις,
ἔφη, |
| [272] |
ἐκεῖσε
μὲν
ἄλλους
πέπεικα
συμμαθητάς
|
μοι |
φοιτᾶν
πρεσβύτας,
(ἐνταῦθα
δέ
γε |
| [295] |
δέοντος.
(Κἀγὼ
ἔγνων
αὐτὸν
ὅτι
|
μοι |
χαλεπαίνοι
διαστέλλοντι
τὰ
λεγόμενα,
βουλόμενός |
| [297] |
ἀδελφιδοῦς
ἢ
σός;
Κράτιστον
τοίνυν
|
μοι, |
ὦ
Διονυσόδωρε,
ἦν
δ'
ἐγώ, |
| [299] |
γε
οὐδεὶς
ἀνθρώπων.
Εἰπὲ
γάρ
|
μοι, |
ὦ
(Κτήσιππε,
εἰ
ἀγαθὸν
νομίζεις |
| [278] |
οἱ
μαθηταὶ
ὑμῶν·
σὺ
δέ
|
μοι, |
ὦ
παῖ
Ἀξιόχου,
ἀπόκριναι.
Ἆρά |
| [274] |
ἔτυχε
πόρρω
καθεζόμενος
τοῦ
Κλεινίου
|
κἀμοὶ |
δοκεῖν
ὡς
ἐτύγχανεν
ὁ
Εὐθύδημος |
| [286] |
αὐτῷ
καὶ
οἱ
ἔτι
παλαιότεροι·
|
ἐμοὶ |
δὲ
ἀεὶ
θαυμαστός
τις
δοκεῖ |
| [305] |
διατρίβοντες
φαῦλοί
εἰσιν
καὶ
καταγέλαστοι.
|
Ἐμοὶ |
δέ,
ὦ
Σώκρατες,
τὸ
πρᾶγμα |
| [274] |
δοκεῖν
ὡς
ἐτύγχανεν
ὁ
Εὐθύδημος
|
ἐμοὶ |
διαλεγόμενος
προνενευκὼς
εἰς
τὸ
πρόσθεν, |
| [291] |
Σώκρατες·
τῶν
κρειττόνων
μέντοι
τις
|
ἐμοὶ |
δοκεῖ,
καὶ
πολύ
γε.
Ἀλλὰ |
| [306] |
σοὶ
συγγένωμαι,
οὕτω
διατίθεμαι
ὥστ'
|
ἐμοὶ |
δοκεῖ
μανίαν
εἶναι
τὸ
ἕνεκα |
| [297] |
Ἰόλεως
ἀδελφιδοῦς,
(ἐμὸς
δ'
ὡς
|
ἐμοὶ |
δοκεῖ,
οὐδ'
ὁπωστιοῦν.
Οὐ
γὰρ |
| [273] |
ἄλλοι
μαθηταὶ
ἅμα
αὖ
πολλοὶ
|
ἐμοὶ |
δοκεῖν·
εἰσελθόντε
δὲ
περιπατείτην
ἐν |
| [285] |
φοβεῖσθε,
ὥσπερ
ἐν
Καρὶ
ἐν
|
ἐμοὶ |
ἔστω
ὁ
κίνδυνος·
ὡς
ἐγώ, |
| [285] |
καὶ
εἶπον
ὅτι
ὦ
Κτήσιππε,
|
ἐμοὶ |
μὲν
δοκεῖ
χρῆναι
ἡμᾶς
παρὰ |
| [282] |
ἔτι
ἄσκεπτον
καὶ
οὔπω
διωμολογημένον
|
ἐμοί |
τε
καὶ
σοί.
Ἀλλ'
ἔμοιγε, |
| [275] |
καὶ
ἀρετῆς
ἐπιμελεῖσθαι,
καὶ
χαριεῖσθον
|
ἐμοί |
τε
καὶ
τουτοισὶ
πᾶσιν.
Συμβέβηκεν |
| [297] |
μίαν
κεφαλὴν
τοῦ
λόγου
τις
|
ἀποτέμοι, |
πολλὰς
ἀντὶ
τῆς
μιᾶς,
καὶ |
| [274] |
ἔλεγον
τῷ
Εὐθυδήμῳ
ὅτι
πάντες
|
ἕτοιμοι |
εἶεν
(μανθάνειν·
ὅ
τε
οὖν |
| [292] |
ἔσονται
ἡμῖν
ἀγαθοὶ
καὶ
τί
|
χρήσιμοι; |
ἢ
ἔτι
λέγωμεν
ὅτι
ἄλλους |
| [290] |
(δ'
αὖ
γεωμέτραι
καὶ
οἱ
|
ἀστρονόμοι |
καὶ
οἱ
λογιστικοί
θηρευτικοὶ
γάρ |
| [302] |
προδίδασκε.
Ἔστι
γὰρ
ἔμοιγε
καὶ
|
βωμοὶ |
καὶ
ἱερὰ
οἰκεῖα
καὶ
πατρῷα |
| [280] |
τοὺς
ἀνθρώπους.
Οὐ
γὰρ
δήπου
|
ἁμαρτάνοι |
γ'
ἄν
ποτέ
τι
σοφία, |
| [281] |
οὐκ
ἐλάττω
πράττων
(ἐλάττω
ἂν
|
ἐξαμαρτάνοι, |
ἐλάττω
δὲ
ἁμαρτάνων
ἧττον
ἂν |
| [288] |
ἔφη.
Τίνα
ποτ'
οὖν
ἂν
|
κτησάμενοι |
ἐπιστήμην
ὀρθῶς
(κτησαίμεθα;
ἆρ'
οὐ |
| [274] |
οἱ
δὲ
ἐτύγχανον
ἡμᾶς
ἤδη
|
περιιστάμενοι. |
Ὁ
γὰρ
Κτήσιππος
ἔτυχε
πόρρω |
| [290] |
οὖν
χρῆσθαι
αὐτοὶ
αὐτοῖς
οὐκ
|
ἐπιστάμενοι, |
ἀλλὰ
θηρεῦσαι
μόνον,
παραδιδόασι
δήπου |
| [277] |
τῶν
ἐχόντων;
Συνέφη.
Οἱ
μὴ
|
ἐπιστάμενοι |
ἄρα,
ἔφη,
μανθάνουσιν,
ὦ
Κλεινία, |
| [277] |
ὦ
Κλεινία,
ἀλλ'
οὐχ
οἱ
|
ἐπιστάμενοι. |
(Ἔτι
δὴ
ἐπὶ
τὸ
τρίτον |
| [276] |
αὐτοῖν·
οἱ
δ'
ἄλλοι
ἡμεῖς
|
ἐκπεπληγμένοι |
ἐσιωπῶμεν.
Γνοὺς
δὲ
ἡμᾶς
ὁ |
| [279] |
Ὅτι
εὐτυχίαν
ἐν
τοῖς
ἔμπροσθεν
|
θέμενοι |
νυνδὴ
αὖθις
περὶ
τοῦ
αὐτοῦ |
| [272] |
αὐτοῖς
ἄξομεν
τοὺς
σοὺς
ὑεῖς·
|
ἐφιέμενοι |
γὰρ
ἐκείνων
οἶδ'
ὅτι
καὶ |
| [280] |
πράττοιεν
διὰ
τὴν
κτῆσιν,
ὅτι
|
κεκτημένοι |
εἶεν
πάντα
ἃ
δεῖ
κεκτῆσθαι |
| [291] |
ἀνεφάνημεν
ὄντες
καὶ
τοῦ
ἴσου
|
δεόμενοι |
ὅσουπερ
ὅτε
τὸ
πρῶτον
ἐζητοῦμεν. |
| [288] |
εἴθ'
ὁπόθεν
καὶ
ὅπῃ
χαίρετον
|
ὀνομαζόμενοι· |
ὡς
οὐδὲν
ὑμῖν
μέλει
τοῦ |
| [291] |
ἐνταῦθα
ὥσπερ
εἰς
λαβύρινθον
ἐμπεσόντες,
|
οἰόμενοι |
ἤδη
ἐπὶ
τέλει
εἶναι,
περικάμψαντες |
| [282] |
προθυμούμεθα
πάντες,
ἐφάνημεν
δὲ
τοιοῦτοι
|
γιγνόμενοι |
ἐκ
τοῦ
χρῆσθαί
τε
τοῖς |
| [294] |
ὅτε
παιδία
ἤστην
καὶ
εὐθὺς
|
γενόμενοι |
ἠπίστασθε
πάντα;
Ἐφάτην
ἅμα
ἀμφοτέρω. |
| [276] |
ἀνεθορύβησάν
τε
καὶ
ἐγέλασαν
οἱ
|
ἑπόμενοι |
(ἐκεῖνοι
μετὰ
τοῦ
Διονυσοδώρου
τε |
| [283] |
πρὸς
αὐτὸν
ὡς
αὐτίκα
μάλα
|
ἀκουσόμενοι |
θαυμασίους
τινὰς
λόγους.
Ὃπερ
(οὖν |
| [283] |
τοῦ
λόγου
καὶ
ὁπόθεν
ἄρξοιντο
|
παρακελευόμενοι |
τῷ
νεανίσκῳ
σοφίαν
τε
καὶ |
| [303] |
λόγοις
τοὺς
ἄλλους
ἢ
αὐτοὶ
|
ἐξελεγχόμενοι. |
Καὶ
τόδε
αὖ
ἕτερον
δημοτικόν |
| [302] |
ὅσοι
ἐκ
τῆσδε
τῆς
πόλεως
|
ἀπῳκισμένοι |
εἰσὶν
οὔθ'
ἡμῖν,
(ἀλλὰ
Ἀπόλλων |
| [272] |
οἱ
δ'
αὐτὸ
τοῦτο
ἴσως
|
φοβούμενοι |
τάχα
με
οὐκ
ἂν
ἐθέλοιεν |
| [294] |
οἱ
πρὸς
τὴν
πληγὴν
ὁμόσε
|
ὠθούμενοι, |
ὥστ'
ἔγωγε
καὶ
αὐτός,
ὦ |
| [287] |
μήτε
πράττοντες
μήτε
λέγοντες
μήτε
|
διανοούμενοι, |
ὑμεῖς,
ὦ
πρὸς
Διός,
εἰ |
| [291] |
τὴν
βασιλικὴν
ἐλθόντες
τέχνην
καὶ
|
διασκοπούμενοι |
αὐτὴν
εἰ
αὕτη
εἴη
ἡ |
| [294] |
χρήματα
ἐπίστασθαι,
καθ'
ἓν
ἕκαστον
|
ἐρωτώμενοι |
ὑπὸ
Κτησίππου.
Ὁ
γὰρ
Κτήσιππος |
| [271] |
(ΚΡΙΤΩΝ)
Οὐδέτερον
γιγνώσκω,
ὦ
Σώκρατες.
|
Καινοί |
τινες
αὖ
(οὗτοι,
ὡς
ἔοικε, |
| [295] |
(Κἀγὼ
ἔγνων
αὐτὸν
ὅτι
μοι
|
χαλεπαίνοι |
διαστέλλοντι
τὰ
λεγόμενα,
βουλόμενός
με |
| [292] |
ἄλλους
ποιήσουσιν,
οἱ
δὲ
ἄλλοι
|
ἐκεῖνοι |
ἄλλους;
(Ὅτι
δέ
ποτε
ἀγαθοί |
| [289] |
ἐνταῦθα
ἄλλοι
δυνατοὶ
χρῆσθαι
οἷς
|
ἐκεῖνοι |
ἠργάσαντο,
οἱ
λογοποιεῖν
αὐτοὶ
ἀδύνατοι· |
| [276] |
τε
καὶ
ἐγέλασαν
οἱ
ἑπόμενοι
|
(ἐκεῖνοι |
μετὰ
τοῦ
Διονυσοδώρου
τε
καὶ |
| [302] |
σοὶ
θεοὶ
ἂν
εἶεν;
ἔφη.
|
Πρόγονοι, |
ἦν
δ'
ἐγώ,
καὶ
δεσπόται. |
| [303] |
ἐφ'
ἑκάστοις
πᾶσι
παγκάλως
ἐθορύβουν
|
μόνοι |
οἱ
τοῦ
Εὐθυδήμου
ἐρασταί,
ἐνταῦθα |
| [280] |
δὲ
αὐτοῖς
μή,
ἆρ'
ἂν
|
εὐδαιμονοῖ |
διὰ
τὴν
τούτων
κτῆσιν
τῶν |
| [287] |
οὖν
ἄρτι
ἤρου
ὅτι
μοι
|
νοοῖ |
τὸ
ῥῆμα;
Τί
ἄλλο
γε, |
| [290] |
φαίνεται,
ἔφη,
ὡς
σὺ
λέγεις.
|
Ποῖ |
οὖν,
ἔφην
ἐγώ,
τραποίμεθ'
ἂν |
| [271] |
αὖ
(οὗτοι,
ὡς
ἔοικε,
σοφισταί·
|
ποδαποί; |
Καὶ
τίς
ἡ
σοφία;
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ) |
| [287] |
χρῇ;
Καὶ
γάρ,
ἔφην
ἐγώ,
|
χαλεποί |
εἰσιν
πάνυ
εἰκότως·
παρὰ
σοφῶν |
| [298] |
Διονυσόδωρος,
ἵνα
μὴ
πρότερόν
τι
|
εἴποι |
ὁ
Κτήσιππος,
καὶ
ἔτι
γέ |
| [279] |
εὐπορεῖν;
Πᾶς
γὰρ
ἂν
ἡμῖν
|
εἴποι |
ὅτι
τὸ
πλουτεῖν
ἀγαθόν·
ἦ |
| [278] |
(ἠρώτων
σε
πότερα
μανθάνουσιν
οἱ
|
ἄνθρωποι |
ἃ
ἐπίστανται
ἢ
ἃ
μή. |
| [278] |
Ἀξιόχου,
ἀπόκριναι.
Ἆρά
γε
πάντες
|
ἄνθρωποι |
βουλόμεθα
εὖ
πράττειν;
Ἢ
τοῦτο |
| [286] |
Οὐδ'
ἄρα
ἀμαθία
οὐδ'
ἀμαθεῖς
|
ἄνθρωποι· |
ἢ
οὐ
τοῦτ'
ἂν
εἴη |
| [306] |
ῥᾴδιον
αὐτοὺς
πεῖσαι
ὅτι
καὶ
|
ἄνθρωποι |
καὶ
τἆλλα
πάντα
ὅσα
μεταξύ |
| [277] |
ᾔδησθα
τὸ
μανθάνειν
ὅτι
οἱ
|
ἄνθρωποι |
καλοῦσι
μὲν
ἐπὶ
τῷ
τοιῷδε, |
| [301] |
ἐγὼ
καὶ
οἱ
ἄλλοι
ἅπαντες
|
ἄνθρωποι |
ὃ
μὴ
ἔστι;
Τί
λέγεις, |
| [305] |
τὸ
πρᾶγμα
αὐτὸ
καὶ
οἱ
|
ἄνθρωποι |
οἱ
ἐπὶ
τῷ
πράγματι
διατρίβοντες |
| [303] |
πάνυ
μὲν
ἂν
ὀλίγοι
ἀγαπῷεν
|
ἄνθρωποι |
ὅμοιοι
ὑμῖν,
οἱ
δ'
ἄλλοι |
| [294] |
Μῶν
καὶ
οἱ
ἄλλοι
πάντες
|
ἄνθρωποι |
πάντ'
ἐπίστανται,
ἢ
οὐδέν;
Οὐ |
| [300] |
Σκύθαι
τε
καὶ
οἱ
ἄλλοι
|
ἄνθρωποι |
τὰ
δυνατὰ
ὁρᾶν
ἢ
τὰ |
| [286] |
ἐχρῶντο
αὐτῷ
καὶ
οἱ
ἔτι
|
παλαιότεροι· |
ἐμοὶ
δὲ
ἀεὶ
θαυμαστός
τις |
| [306] |
οὐδὲν
λέγουσιν
ἀμφοτέρων
γάρ
εἰσι
|
φαυλότεροι |
εἰ
δὲ
ἀγαθὸν
καὶ
κακόν, |
| [275] |
Εὐθύδημος,
ὡς
ἐγᾦμαι·
ὦ
Κλεινία,
|
πότεροί |
εἰσι
τῶν
ἀνθρώπων
οἱ
μανθάνοντες, |
| [276] |
ὁπότε
ἀποστοματίζοι
ὑμῖν
ὁ
γραμματιστής,
|
πότεροι |
ἐμάνθανον
τῶν
παίδων
τὰ
ἀποστοματιζόμενα, |
| [286] |
ἂν
τοῦ
αὐτοῦ
πράγματος
λόγον
|
ἀμφότεροι |
λέγοντες,
ἢ
οὕτω
μὲν
ἂν |
| [307] |
φιλοσοφίαν,
εἴτε
χρηστοί
εἰσιν
εἴτε
|
πονηροί, |
αὐτὸ
τὸ
πρᾶγμα
βασανίσας
καλῶς |
| [274] |
τοῦ
Εὐθυδήμου
τε
καὶ
Διονυσοδώρου
|
ἑταῖροι. |
Τούτους
δὴ
ἐγὼ
δεικνὺς
ἔλεγον |
| [294] |
ἐρωτήμασιν,
ὁμολογοῦντες
εἰδέναι,
ὥσπερ
οἱ
|
κάπροι |
οἱ
πρὸς
τὴν
πληγὴν
ὁμόσε |
| [282] |
οὔπω
διωμολογημένον
ἐμοί
τε
καὶ
|
σοί. |
Ἀλλ'
ἔμοιγε,
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες, |
| [287] |
ἐξελέγξαι
αὐτόν;
Επεὶ
εἰπέ,
τί
|
σοι |
ἄλλο
νοεῖ
τοῦτο
τὸ
ῥῆμα, |
| [283] |
Κρίτων,
ἁνὴρ
κατῆρχεν
λόγον,
οὗ
|
σοὶ |
ἄξιον
ἀκοῦσαι,
ὡς
παρακελευστικὸς
ὁ |
| [304] |
δέ,
ἅ
γ'
ἤκουον,
ἐθέλω
|
σοι |
ἀπαγγεῖλαι.
Τῶν
ἀφ'
ὑμῶν
ἀπιόντων |
| [285] |
ἔφη·
ἀλλὰ
ἀκούων
μὲν
νυνί
|
σοι |
ἀποδείκνυμι
ἀντιλέγοντος
Κτησίππου
Διονυσοδώρῳ.
Ἦ |
| [302] |
ὧν
ἂν
ἄρξῃς
καὶ
ἐξῇ
|
(σοι |
αὐτοῖς
χρῆσθαι
ὅτι
ἂν
βούλῃ; |
| [303] |
τοὺς
ἄλλους
θεούς,
ἆρα
ἔξεστί
|
σοι |
αὐτοὺς
ἀποδόσθαι
ἢ
δοῦναι
ἢ |
| [278] |
ταῦτα
δῆλον
ὅτι
τούτω
γέ
|
σοι |
αὐτὼ
τὰ
σπουδαῖα
ἐνδείξεσθον,
καὶ |
| [301] |
τι.
Ἐὰν
οὖν,
ἔφη,
παραγένηταί
|
σοι |
βοῦς,
βοῦς
εἶ,
καὶ
ὅτι |
| [302] |
ἐγώ,
καὶ
δεσπόται.
Ἀλλ'
οὖν
|
σοί |
γε,
ἔφη·
ἢ
οὐ
σοὺς |
| [295] |
ἦ
δ'
ὅς·
οὐ
μέντοι
|
σοί |
γε,
ὡς
ἐγᾦμαι.
Οὐ
τοίνυν |
| [279] |
γὰρ
ἄν
τις
ἡμῖν
ἀμφισβητήσειεν·
|
σοὶ |
δὲ
πῶς
δοκεῖ;
Ἀγαθά,
ἔφη |
| [275] |
ὦ
Κρίτων,
πῶς
ἂν
καλῶς
|
σοι |
διηγησαίμην;
Οὐ
γὰρ
σμικρὸν
τὸ |
| [272] |
κωλύει,
ὦ
Σώκρατες,
ἐάν
γε
|
σοὶ |
δοκῇ.
Πρῶτον
δέ
μοι
διήγησαι |
| [295] |
ἔπειτα
πρὸς
τοῦτο
ἀποκρίνωμαι,
ἐξαρκεῖ
|
σοι |
ἐὰν
μηδὲν
πρὸς
ἔπος
ἀποκρίνωμαι; |
| [299] |
ἦ
δ'
ὅς,
ἀγαθὸν
δοκεῖ
|
σοι |
εἶναι
ἔχειν;
Πάνυ,
καὶ
ταῦτά |
| [307] |
Ἐπεὶ
γυμναστικὴ
οὐ
καλὸν
δοκεῖ
|
σοι |
εἶναι,
καὶ
χρηματιστικὴ
καὶ
ῥητορικὴ |
| [283] |
ἔφη,
ἦν
εἰπεῖν,
εἶπον
ἄν·
|
Σοὶ |
εἰς
κεφαλήν,
ὅτι
μαθών
μου |
| [302] |
ἡγοῖο
ταῦτα
σὰ
εἶναι,
ἅ
|
σοι |
ἐξείη
καὶ
ἀποδόσθαι
καὶ
δοῦναι |
| [302] |
ταῦτ'
εἶναι
σά,
ὅσα
ἄν
|
σοι |
ἐξῇ
καὶ
δοῦναι
καὶ
ἀποδόσθαι |
| [302] |
εἶναι
σά,
περὶ
ἃ
ἄν
|
σοι |
ἐξουσία
ᾖ
πάντα
ταῦτα
ποιεῖν |
| [295] |
Εἶπον
οὖν·
ἀλλ'
εἰ
δοκεῖ
|
σοι, |
(Εὐθύδημε,
οὕτω
ποιεῖν,
ποιητέον·
σὺ |
| [294] |
Εὐθύδημος
ὁπόσους
σύ;
Οὐκ
ἐξαρκεῖ
|
σοι, |
ἔφη,
ἀκοῦσαι
ὅτι
πάντα
ἐπιστάμεθα; |
| [298] |
ἐστι
καὶ
κύων.
Καὶ
γὰρ
|
σοί, |
ἔφη.
Αὐτίκα
δέ
γε,
ἦ |
| [290] |
καὶ
παραμυθία
τυγχάνει
οὖσα·
ἢ
|
σοί, |
ἔφην
ἐγώ,
ἄλλως
πως
δοκεῖ; |
| [282] |
σοφὸν
γενέσθαι·
ἢ
οὐ
δοκεῖ
|
σοι, |
ἔφην
ἐγώ,
οὕτως;
Πάνυ
μὲν |
| [302] |
μοι,
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες,
ἔστιν
|
σοι |
Ζεὺς
πατρῷος;
Καὶ
ἐγὼ
ὑποπτεύσας |
| [302] |
δ'
ἐγώ.
Οὐκοῦν
καὶ
οὗτοι
|
σοὶ |
θεοὶ
ἂν
εἶεν;
ἔφη.
Πρόγονοι, |
| [282] |
ἡ
σοφία.
Νῦν
οὖν
ἐπειδή
|
σοι |
καὶ
διδακτὸν
δοκεῖ
καὶ
μόνον |
| [305] |
ἐρεῖν.
Ποτέρων
ἦν
ὁ
προσελθών
|
σοι |
καὶ
μεμφόμενος
τὴν
φιλοσοφίαν;
πότερον |
| [297] |
μέντοι
ὁμοπάτριος.
Ἀδελφὸς
ἄρα
ἐστί
|
σοι |
καὶ
οὐκ
ἀδελφός.
Οὐχ
ὁμοπάτριός |
| [298] |
ταῦτα.
Εἰπὲ
γάρ
μοι,
ἔστι
|
σοι |
κύων;
Καὶ
μάλα
πονηρός,
ἔφη |
| [291] |
μὲν
οὖν
πολλὰ
τί
ἄν
|
σοι |
λέγοιμι;
Ἐπὶ
δὲ
δὴ
τὴν |
| [304] |
ἐξείργειν
οὐδεμίαν
ὃ
δὲ
καὶ
|
σοὶ |
μάλιστα
προσήκει
ἀκοῦσαι,
ὅτι
οὐδὲ |
| [283] |
Κτήσιππε,
ὁ
Εὐθύδημος,
ἦ
δοκεῖ
|
σοι |
οἷόν
τ'
εἶναι
ψεύδεσθαι;
Νὴ |
| [297] |
λέγεις,
ὦ
Εὐθύδημε;
Οὐ
δοκεῖ
|
(σοι |
ὀρθῶς
ἁδελφὸς
λέγειν
ὁ
πάντ' |
| [299] |
ἢ
οὐκ
ἀγαθὸν
εἶναι
δοκεῖ
|
σοι, |
ὅταν
δέηται·
ἢ
εἰς
πόλεμον |
| [297] |
Διονυσόδωρε,
ἦν
δ'
ἐγώ,
ἀποκρίνασθαί
|
σοι. |
Οὐ
γὰρ
μὴ
ἀνῇς
ἐρωτῶν, |
| [286] |
λέγῃς,
ἢ
ὡς
ἀληθῶς
δοκεῖ
|
σοι |
οὐδεὶς
εἶναι
ἀμαθὴς
ἀνθρώπων;
(Ἀλλὰ |
| [296] |
ὄντι
ἀληθῆ
λέγεις.
Ἀλλ'
οὔ
|
σοι |
πάνυ
πιστεύω
ἱκανῷ
εἶναι,
εἰ |
| [278] |
ὕπτιον
ἀνατετραμμένον.
Ταῦτα
μὲν
οὖν
|
σοι |
παρὰ
τούτων
νόμιζε
παιδιὰν
γεγονέναι· |
| [301] |
εἶ,
καὶ
ὅτι
νῦν
ἐγώ
|
σοι |
πάρειμι,
Διονυσόδωρος
εἶ;
Εὐφήμει
τοῦτό |
| [298] |
γὰρ
σύ,
ἔφη.
Κάπρος
ἄρα
|
σοι |
πατήρ
ἐστι
καὶ
κύων.
Καὶ |
| [272] |
καὶ
προσεῖχον
καὶ
μέμνημαι,
καί
|
σοι |
πειράσομαι
ἐξ
ἀρχῆς
ἅπαντα
διηγήσασθαι. |
| [306] |
ὀνήσει.
Ἐγὼ
μὲν
οὖν
ὅταν
|
σοὶ |
συγγένωμαι,
οὕτω
διατίθεμαι
ὥστ'
ἐμοὶ |
| [296] |
πιστεύω
ἱκανῷ
εἶναι,
εἰ
μή
|
σοι |
συμβουληθείη
ὁ
ἀδελφός
σου
οὑτοσὶ |
| [297] |
δή,
ἔφη
ὁ
Διονυσόδωρος,
ὁπότε
|
σοι |
ταῦτα
ὕμνηται·
πότερον
ὁ
Ἰόλεως |
| [304] |
Κἀγὼ
εἶπον·
τί
οὖν
ἐφαίνοντό
|
σοι; |
Τί
δὲ
ἄλλο,
ἦ
δ' |
| [305] |
σοφίαν.
(ΚΡΙΤΩΝ)
Τί
οὖν;
Γοκοῦσί
|
σοί |
τι,
ὦ
Σώκρατες,
λέγειν;
Οὐ |
| [293] |
δ'
ἐγώ,
ἔστι
δὲ
ἐπὶ
|
σοὶ |
τοῦτο;
Πάνυ
μὲν
οὖν,
ἔφη. |
| [278] |
ἐστιν
διὸ
καί
φημι
ἐγώ
|
σοι |
τούτους
προσπαίζειν
παιδιὰν
δὲ
λέγω |
| [277] |
δεῖ·
ὃ
δὴ
καὶ
ἐνδείκνυσθόν
|
σοι |
τὼ
ξένω,
ὅτι
οὐκ
ᾔδησθα |
| [275] |
Κλεινία,
(καὶ
ἀπόκριναι
ἀνδρείως,
ὁπότερά
|
σοι |
φαίνεται·
ἴσως
γάρ
τοι
ὠφελεῖ |
| [307] |
τε
καὶ
εὖ,
(ἐὰν
μέν
|
σοι |
φαίνηται
φαῦλον
ὄν,
πάντ'
ἄνδρα |
| [277] |
ὦ
Κλεινία,
μὴ
θαύμαζε
εἴ
|
σοι |
φαίνονται
ἀήθεις
οἱ
λόγοι.
Ἴσως |
| [299] |
Τί
οὖν;
Ἀγαθὰ
οὐ
δοκεῖ
|
σοι |
χρῆναι
ἀεί
τ'
ἔχειν
καὶ |
| [275] |
τῷ
προσώπῳ,
καὶ
μήν,
ἔφη,
|
σοί, |
ὦ
Σώκρατες,
προλέγω
ὅτι
ὁπότερ' |
| [302] |
ἔφη
ὁ
Διονυσόδωρος·
ἔστιν
γάρ
|
σοι, |
ὡς
ἔοικεν,
Ἀπόλλων
τε
καὶ |
| [290] |
διαλεκτικοῖς
καταχρῆσθαι
αὐτῶν
τοῖς
εὑρήμασιν,
|
ὅσοι |
γε
αὐτῶν
μὴ
παντάπασιν
ἀνόητοί |
| [302] |
ἡ
ἐπωνυμία
Ἰώνων
οὐδενί,
οὔθ'
|
ὅσοι |
ἐκ
τῆσδε
τῆς
πόλεως
ἀπῳκισμένοι |
| [283] |
τε
καὶ
ὑμεῖς
οἱ
ἄλλοι,
|
ὅσοι |
φατὲ
ἐπιθυμεῖν
τόνδε
τὸν
νεανίσκον |
| [294] |
καὶ
τὰ
τοιαῦτα,
τοὺς
ἀστέρας
|
ὁπόσοι |
εἰσί,
καὶ
τὴν
ἄμμον;
Πάνυ |
| [305] |
ὦ
Σώκρατες,
λέγειν;
Οὐ
γάρ
|
τοι |
ἀλλὰ
ὅ
γε
λόγος
ἔχει |
| [286] |
ὦ
Διονυσόδωρε,
λέγεις;
Οὐ
γάρ
|
τοι |
(ἀλλὰ
τοῦτόν
γε
τὸν
λόγον |
| [298] |
ἐστιν
αὐτῶν
ὁ
κύων;
Ἔγωγέ
|
τοι |
εἶδον,
ἔφη,
αὐτὸν
ὀχεύοντα
τὴν |
| [295] |
ἥδιστα
ταῦτα
ἐξελέγχομαι.
Εἰ
γάρ
|
τοι |
λέληθα
ἐμαυτὸν
σοφὸς
ὤν,
σὺ |
| [293] |
τὸ
αὐτὸ
πάθος;
Ἐγὼ
γάρ
|
τοι |
μετὰ
σοῦ
ὁτιοῦν
ἂν
πάσχων |
| [275] |
ὁπότερά
σοι
φαίνεται·
ἴσως
γάρ
|
τοι |
ὠφελεῖ
τὴν
μεγίστην
ὠφελίαν.
Καὶ |
| [289] |
λύραις,
ἀλλὰ
καὶ
ἐνταῦθα
ἄλλοι
|
δυνατοὶ |
χρῆσθαι
οἷς
ἐκεῖνοι
ἠργάσαντο,
οἱ |
| [289] |
ἐκεῖνοι
ἠργάσαντο,
οἱ
λογοποιεῖν
αὐτοὶ
|
ἀδύνατοι· |
δῆλον
οὖν
ὅτι
καὶ
περὶ |
| [279] |
περὶ
αὐλημάτων
εὐπραγίαν
οἱ
αὐληταὶ
|
εὐτυχέστατοί |
εἰσιν;
Συνέφη.
Οὐκοῦν,
ἦν
δ' |
| [306] |
περὶ
τῶν
χρημάτων
ὅπως
ὡς
|
πλουσιώτατοι, |
αὐτῶν
δὲ
περὶ
παιδείας
ἀμελῆσαι· |
| [305] |
πολιτικοῦ,
οἴονται
δ'
εἶναι
πάντων
|
σοφώτατοι |
ἀνθρώπων,
πρὸς
δὲ
τῷ
εἶναι |
| [304] |
ἤκουσας
ἀνδρῶν
διαλεγομένων
οἳ
νῦν
|
σοφώτατοί |
εἰσι
τῶν
περὶ
τοὺς
τοιούτους |
| [290] |
ὅσοι
γε
αὐτῶν
μὴ
παντάπασιν
|
ἀνόητοί |
εἰσιν.
Εἶεν,
ἦν
δ'
ἐγώ, |
| [289] |
ἂν
κτησάμενός
τις
εὐδαίμων
εἴη.
|
Καίτοι |
ἐγὼ
ᾤμην
ἐνταῦθά
που
φανήσεσθαι |
| [285] |
τοῦ
Μαρσύου,
ἀλλ'
εἰς
ἀρετήν.
|
Καίτοι |
με
οἴεται
Διονυσόδωρος
οὑτοσὶ
χαλεπαίνειν |
| [299] |
ἰέναι
ἢ
ἄνοπλον.
Ἔμοιγε,
ἔφη.
|
Καίτοι |
οἶμαί
τί
σε
τῶν
καλῶν |
| [283] |
βούλεσθε
αὐτόν,
ὡς
ἔοικεν,
ἀπολωλέναι;
|
Καίτοι |
πολλοῦ
ἂν
ἄξιοι
οἱ
τοιοῦτοι |
| [306] |
φιλοσοφία
ἀξίω
λόγου
ἐστόν,
καὶ
|
τρίτοι |
ὄντες
τῇ
ἀληθείᾳ
ζητοῦσι
πρῶτοι |
| [298] |
εἶ,
ἔφη,
τοῦ
λίθου;
Ἕτερος
|
μέντοι. |
Ἄλλο
τι
οὖν
ἕτερος,
ἦ |
| [305] |
εἴ
τις
ἄλλος
ψέγει·
τὸ
|
μέντοι |
ἐθέλειν
διαλέγεσθαι
τοιούτοις
ἐναντίον
πολλῶν |
| [301] |
αὐτοῦ
γε
τοῦ
καλοῦ·
πάρεστιν
|
μέντοι |
ἑκάστῳ
αὐτῶν
κάλλος
τι.
Ἐὰν |
| [286] |
μὲν
λέγειν
οὐκ
ἔστι,
δοξάζειν
|
μέντοι |
ἔστιν;
Οὐδὲ
δοξάζειν,
ἔφη.
Οὐδ' |
| [299] |
σαυτοῦ
πατέρα,
ἔφη,
τύπτεις;
~(Πολὺ
|
μέντοι, |
ἔφη,
δικαιότερον
τὸν
ὑμέτερον
πατέρ' |
| [287] |
ἔφη.
Ἦ
καὶ
δίκαιον;
Δίκαιον
|
μέντοι, |
ἔφη.
Κατὰ
τίνα
λόγον;
ἦν |
| [284] |
τὰ
πράγματα
ὡς
ἔχει;
Εἰσὶν
|
μέντοι, |
ἔφη,
οἱ
καλοί
τε
κἀγαθοὶ |
| [296] |
ἐπίσταμαι
ἢ
οὐκ
ἐπίσταμαι;
Ἐπίστασαι
|
μέντοι, |
ἔφη.
Τί;
ἦν
δ'
ἐγώ. |
| [305] |
τοῖς
ὀνόμασιν)
~Καὶ
ἐγώ,
ἀλλὰ
|
μέντοι, |
ἔφην,
χαρίεν
γέ
τι
πρᾶγμά |
| [304] |
ἡδέως
ἄν
τι
μανθάνοιμι,
κινδυνεύω
|
μέντοι |
κἀγὼ
εἷς
εἶναι
τῶν
οὐχ |
| [271] |
τ'
ἦ
ἀκοῦσαι
σαφές·
ὑπερκύψας
|
μέντοι |
κατεῖδον,
καί
μοι
ἔδοξεν
εἶναι |
| [298] |
ὑπὸ
σοῦ
ὁ
αὐτός·
οὐ
|
μέντοι |
μοι
δοκῶ.
Οὐκοῦν
ἕτερος
εἶ, |
| [290] |
Κρίτων;
(ΚΡΙΤΩΝ)
Μὰ
Δί'
οὐ
|
μέντοι. |
Οἶμαι
γὰρ
αὐτὸν
ἐγώ,
εἰ |
| [297] |
ἔφην
ἐγώ,
ὁμομήτριός
γε,
οὐ
|
μέντοι |
ὁμοπάτριος.
Ἀδελφὸς
ἄρα
ἐστί
σοι |
| [289] |
θεσπεσία
τις
καὶ
ὑψηλή.
Καὶ
|
μέντοι |
οὐδὲν
θαυμαστόν·
ἔστι
γὰρ
τῆς |
| [298] |
ὅς,
ὁ
αὐτός;
Ὁ
αὐτὸς
|
μέντοι. |
Οὐκ
ἂν
συμβουλοίμην.
Ἀλλὰ
(πότερον, |
| [295] |
Ἔμοιγε,
ἦ
δ'
ὅς·
οὐ
|
μέντοι |
σοί
γε,
ὡς
ἐγᾦμαι.
Οὐ |
| [291] |
Δία,
ὦ
Σώκρατες·
τῶν
κρειττόνων
|
μέντοι |
τις
ἐμοὶ
δοκεῖ,
καὶ
πολύ |
| [306] |
ἐπιθυμίας
καὶ
μὴ
χαλεπαίνειν,
ἡγεῖσθαι
|
μέντοι |
τοιούτους
εἶναι
οἷοί
εἰσιν·
πάντα |
| [273] |
τὸν
Κλεινίαν·
ὦ
Κλεινία,
τώδε
|
μέντοι |
τὼ
ἄνδρε
σοφώ,
Εὐθύδημός
τε |
| [303] |
Ἀφίσταμαι·
ἀμάχω
τὼ
ἄνδρε.
(Ἐνταῦθα
|
μέντοι, |
ὦ
φίλε
Κρίτων,
οὐδεὶς
ὅστις |
| [284] |
μὲν
τρόπον
τινὰ
λέγει,
οὐ
|
μέντοι |
ὥς
γε
ἔχει.
Πῶς
λέγεις, |
| [276] |
Σώκρατες,
τοιαῦτα
ἡμεῖς
ἐρωτῶμεν
ἄφυκτα.
|
Τοιγάρτοι, |
ἦν
δ'
ἐγώ,
δοκεῖτέ
μοι |
| [290] |
οὐ
γὰρ
ποιοῦσι
τὰ
διαγράμματα
|
ἕκαστοι |
τούτων,
ἀλλὰ
τὰ
ὄντα
ἀνευρίσκουσιν |
| [279] |
πάλιν
μετανοήσας
εἶπον
ὅτι
ὀλίγου
|
καταγέλαστοι |
(ἐγενόμεθα
ὑπὸ
τῶν
ξένων
ἐγώ |
| [305] |
πράγματι
διατρίβοντες
φαῦλοί
εἰσιν
καὶ
|
καταγέλαστοι. |
Ἐμοὶ
δέ,
ὦ
Σώκρατες,
τὸ |
| [307] |
χαίρειν
τοὺς
ἐπιτηδεύοντας
φιλοσοφίαν,
εἴτε
|
χρηστοί |
εἰσιν
εἴτε
πονηροί,
αὐτὸ
τὸ |
| [305] |
ὅπερ
ἄρτι
ἔλεγον,
ἐν
τοῖς
|
κράτιστοί |
εἰσι
τῶν
νῦν.
Ἀλλὰ
γάρ, |
| [281] |
ὢν
καὶ
σώφρων
ἐλάττω
ἂν
|
πράττοι |
ἢ
δειλός;
Δειλός.
Οὐκοῦν
καὶ |
| [281] |
δὲ
ἁμαρτάνων
ἧττον
ἂν
κακῶς
|
πράττοι, |
ἧττον
δὲ
κακῶς
πράττων
ἄθλιος |
| [281] |
οὖν
ἂν
μᾶλλον
ἐλάττω
τις
|
πράττοι |
πένης
ὢν
ἢ
πλούσιος;
Πένης, |
| [289] |
οἷς
ἐκεῖνοι
ἠργάσαντο,
οἱ
λογοποιεῖν
|
αὐτοὶ |
ἀδύνατοι·
δῆλον
οὖν
ὅτι
καὶ |
| [290] |
ὄντα
ἀνευρίσκουσιν
ἅτε
οὖν
χρῆσθαι
|
αὐτοὶ |
αὐτοῖς
οὐκ
ἐπιστάμενοι,
ἀλλὰ
θηρεῦσαι |
| [290] |
στρατόπεδον,
παραδιδόασι
τοῖς
πολιτικοῖς
ἀνδράσιν
|
αὐτοὶ |
γὰρ
οὐκ
ἐπίστανται
χρῆσθαι
τούτοις |
| [303] |
τοιούτοις
λόγοις
τοὺς
ἄλλους
ἢ
|
αὐτοὶ |
ἐξελεγχόμενοι.
Καὶ
τόδε
αὖ
ἕτερον |
| [289] |
γάρ
μοι
οἵ
τε
ἄνδρες
|
αὐτοὶ |
οἱ
λογοποιοί,
ὅταν
συγγένωμαι
αὐτοῖς, |
| [289] |
οἳ
τοῖς
ἰδίοις
λόγοις,
οἷς
|
αὐτοὶ |
ποιοῦσιν,
οὐκ
ἐπίστανται
χρῆσθαι,
ὥσπερ |
| [278] |
(ὑμῶν.
Ἀνάσχεσθον
οὖν
ἀγελαστὶ
ἀκούοντες
|
αὐτοί |
τε
καὶ
οἱ
μαθηταὶ
ὑμῶν· |
| [273] |
ἀλλήλω,
καὶ
ὁ
Εὐθύδημος
εἶπεν·
|
οὔτοι |
ἔτι
ταῦτα,
ὦ
Σώκρατες,
σπουδάζομεν, |
| [306] |
δὲ
ἀγαθόν·
ἀλλὰ
τῷ
ὄντι
|
οὗτοι |
ἀμφοτέρων
μετέχοντες
ἀμφοτέρων
ἥττους
εἰσὶν |
| [305] |
καὶ
αὐτὸς
νυνδὴ
ἔμελλον
λέγειν.
|
Οὗτοι |
γάρ
εἰσιν
μέν,
ὦ
Κρίτων, |
| [306] |
πρᾶξις,
πρὸς
ἄλλο
δὲ
ἑκατέρα,
|
οὗτοι |
δ'
ἀμφοτέρων
μετέχοντες
τούτων
ἐν |
| [278] |
μανθάνειν
σὲ
δὲ
τοῦτο,
ὡς
|
οὗτοι |
ἐνδείκνυνται,
διαλέληθεν,
ταὐτὸν
ὄνομα
ἐπ' |
| [280] |
δὲ
αὐτοῖς
μή,
ἆρ'
ἂν
|
οὗτοι |
εὖ
πράττοιεν
διὰ
τὴν
κτῆσιν, |
| [274] |
τε
ὅδε
καὶ
οἱ
ἄλλοι
|
οὗτοι, |
ἦν
δ'
ἐγὼ
δεικνὺς
αὐτῷ |
| [302] |
ψυχὴν
ἔχει
ζῷα
εἶναι.
Ἢ
|
οὗτοι |
οἱ
θεοὶ
οὐκ
ἔχουσιν
ψυχήν; |
| [302] |
Οὐκοῦν,
ἔφη,
καὶ
ζῷά
εἰσιν
|
οὗτοι |
οἱ
(θεοί;
Ὡμολόγηκας
γὰρ
ὅσα |
| [305] |
παντὸς
δὲ
ῥήματος
ἀντέχονται.
Καὶ
|
οὗτοι, |
ὅπερ
ἄρτι
ἔλεγον,
ἐν
τοῖς |
| [290] |
λογιστικοί
θηρευτικοὶ
γάρ
εἰσι
καὶ
|
οὗτοι· |
οὐ
γὰρ
ποιοῦσι
τὰ
διαγράμματα |
| [302] |
ἦν
δ'
ἐγώ.
Οὐκοῦν
καὶ
|
οὗτοι |
σοὶ
θεοὶ
ἂν
εἶεν;
ἔφη. |
| [271] |
Καὶ
τίς
ἡ
σοφία;
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
|
Οὗτοι |
τὸ
μὲν
γένος,
ὡς
ἐγᾦμαι, |
| [274] |
καὶ
διδακτὸν
ἡ
ἀρετὴ
καὶ
|
οὗτοι |
ὑμεῖς
ἐστὲ
παρ'
ὧν
ἂν |
| [271] |
ὦ
Σώκρατες.
Καινοί
τινες
αὖ
|
(οὗτοι, |
ὡς
ἔοικε,
σοφισταί·
ποδαποί;
Καὶ |
| [305] |
Ὦ
Κρίτων,
θαυμάσιοί
εἰσιν
οἱ
|
τοιοῦτοι |
ἄνδρες.
Ἀτὰρ
οὔπω
οἶδα
ὅτι |
| [282] |
εἶναι
προθυμούμεθα
πάντες,
ἐφάνημεν
δὲ
|
τοιοῦτοι |
γιγνόμενοι
ἐκ
τοῦ
χρῆσθαί
τε |
| [283] |
Καίτοι
πολλοῦ
ἂν
ἄξιοι
οἱ
|
τοιοῦτοι |
εἶεν
φίλοι
τε
καὶ
ἐρασταί, |
| [306] |
τρίτοι
ὄντες
τῇ
ἀληθείᾳ
ζητοῦσι
|
πρῶτοι |
δοκεῖν
εἶναι.
Συγγιγνώσκειν
μὲν
οὖν |
| [276] |
δ'
ὅς.
Οὐκοῦν
εἰ
μὴ
|
σοφοί, |
ἀμαθεῖς;
Πάνυ
γε.
Ὑμεῖς
ἄρα |
| [276] |
σοφοί,
ἔφη
ὁ
Κλεινίας.
Οἱ
|
σοφοὶ |
ἄρα
μανθάνουσιν
ἀλλ'
οὐχ
οἱ |
| [305] |
ὑπὸ
τῶν
ἀμφὶ
Εὐθύδημον
κολούεσθαι.
|
Σοφοὶ |
δὲ
ἡγοῦνται
εἶναι
πάνυ
εἰκότως· |
| [276] |
μειρακίῳ,
ἀλλ'
ἀπεκρίνατο
ὅτι
οἱ
|
σοφοὶ |
εἶεν
οἱ
μανθάνοντες.
Καὶ
ὁ |
| [276] |
σοφοὶ
ἢ
οἱ
ἀμαθεῖς;
Οἱ
|
σοφοί, |
ἔφη
ὁ
Κλεινίας.
Οἱ
σοφοὶ |
| [275] |
τῶν
ἀνθρώπων
οἱ
μανθάνοντες,
οἱ
|
σοφοὶ |
ἢ
οἱ
ἀμαθεῖς;
Καὶ
τὸ |
| [276] |
τῶν
παίδων
τὰ
ἀποστοματιζόμενα,
οἱ
|
σοφοὶ |
ἢ
οἱ
ἀμαθεῖς;
Οἱ
σοφοί, |
| [276] |
ἐμανθάνετε;
Οὐκ
ἔφη.
Ἆρ'
οὖν
|
(σοφοὶ |
ἦτε,
ὅτε
ταῦτα
οὐκ
ἠπίστασθε; |
| [276] |
ὦ
Κλεινία,
ἀλλ'
οὐχ
οἱ
|
σοφοί, |
ὡς
σὺ
οἴει.
Ταῦτ'
οὖν |
| [289] |
οἱ
λογοποιοί,
ὅταν
συγγένωμαι
αὐτοῖς,
|
ὑπέρσοφοι, |
ὦ
Κλεινία,
δοκοῦσιν
εἶναι,
καὶ |
| [271] |
σοφίαν
αὐτοῖν,
θαυμασία,
ὦ
Κρίτων·
|
πάσσοφοι |
ἀτεχνῶς
τώ
γε,
οὐδ'
ᾔδη |
| [299] |
καὶ
εἴη
ἂν
εὐδαιμονέστατος
(εἰ
|
ἔχοι |
χρυσίου
μὲν
τρία
τάλαντα
ἐν |
| [280] |
πρότερον
ὡμολογημένα
πῶς
ἂν
ἡμῖν
|
ἔχοι. |
Ὡμολογήσαμεν
γάρ,
ἔφην,
εἰ
ἡμῖν |
| [302] |
οὐδὲ
Ἀθηναῖος,
ᾧ
μήτε
θεοὶ
|
πατρῷοί |
εἰσιν
μήτε
ἱερὰ
μήτε
ἄλλο |
| [291] |
πολλὰ
τί
ἄν
σοι
λέγοιμι;
|
Ἐπὶ |
δὲ
δὴ
τὴν
βασιλικὴν
ἐλθόντες |
| [305] |
ῥήτωρ,
οὐδὲ
οἶμαι
πώποτ'
αὐτὸν
|
ἐπὶ |
δικαστήριον
ἀναβεβηκέναι·
ἀλλ'
ἐπαί̈
ειν |
| [303] |
κροτοῦντες
καὶ
χαίροντες
ὀλίγου
παρετάθησαν.
|
Ἐπὶ |
μὲν
γὰρ
τοῖς
ἔμπροσθεν
ἐφ' |
| [279] |
εἶναι
τῶν
σοφῶν
κυβερνητῶν,
ὡς
|
ἐπὶ |
πᾶν
εἰπεῖν;
Οὐ
δῆτα.
~Τί |
| [290] |
Οὐδεμία,
ἔφη,
τῆς
θηρευτικῆς
αὐτῆς
|
ἐπὶ |
πλέον
ἐστὶν
ἢ
ὅσον
θηρεῦσαι |
| [290] |
ἔφην
ἐγώ,
τραποίμεθ'
ἂν
ἔτι;
|
ἐπὶ |
ποίαν
τέχνην;
Ἐγὼ
μὲν
οὐκ |
| [293] |
ἦν
δ'
ἐγώ,
ἔστι
δὲ
|
ἐπὶ |
σοὶ
τοῦτο;
Πάνυ
μὲν
οὖν, |
| [300] |
εἶπον·
τί
γελᾷς,
ὦ
Κλεινία,
|
ἐπὶ |
σπουδαίοις
οὕτω
πράγμασιν
καὶ
καλοῖς; |
| [291] |
εἰς
λαβύρινθον
ἐμπεσόντες,
οἰόμενοι
ἤδη
|
ἐπὶ |
τέλει
εἶναι,
περικάμψαντες
πάλιν
ὥσπερ |
| [303] |
καταδουλωθεὶς
ὑπὸ
τῆς
σοφίας
αὐτοῖν
|
ἐπὶ |
τὸ
ἐπαινεῖν
τε
καὶ
ἐγκωμιάζειν |
| [277] |
οὐχ
οἱ
ἐπιστάμενοι.
(Ἔτι
δὴ
|
ἐπὶ |
τὸ
τρίτον
καταβαλῶν
ὥσπερ
πάλαισμα |
| [303] |
ἐν
τῷ
Λυκείῳ
ἐθορύβησάν
τ'
|
ἐπὶ |
τοῖν
ἀνδροῖν
καὶ
ἥσθησαν.
Ἐγὼ |
| [294] |
ἐς
μαχαίρας
γε
κυβιστᾶν
καὶ
|
ἐπὶ |
τροχοῦ
δινεῖσθαι
τηλικοῦτος
ὤν,
οὕτω |
| [278] |
κείμενον,
τῷ
τε
εἰδότι
καὶ
|
ἐπὶ |
τῷ
μή·
παραπλήσιον
δὲ
τούτῳ |
| [305] |
αὐτὸ
καὶ
οἱ
ἄνθρωποι
οἱ
|
ἐπὶ |
τῷ
πράγματι
διατρίβοντες
φαῦλοί
εἰσιν |
| [277] |
ὅτι
οἱ
ἄνθρωποι
καλοῦσι
μὲν
|
ἐπὶ |
τῷ
τοιῷδε,
~ὅταν
τις
ἐξ |
| [307] |
ἔχω
ὅπως
προτρέπω
τὸ
μειράκιον
|
ἐπὶ |
φιλοσοφίαν.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Ὦ
φίλε
Κρίτων, |
| [285] |
(οἱ
νέοι
φοβεῖσθε,
ὥσπερ
ἐν
|
Καρὶ |
ἐν
ἐμοὶ
ἔστω
ὁ
κίνδυνος· |
| [302] |
ζῴων
ταῦτα
μόνα
εἶναι
σά,
|
περὶ |
ἃ
ἄν
σοι
ἐξουσία
ᾖ |
| [279] |
οἶσθα,
ἔφην,
ὦ
Κλεινία,
ὅτι
|
περὶ |
αὐλημάτων
εὐπραγίαν
οἱ
αὐληταὶ
εὐτυχέστατοί |
| [275] |
Ἔστι
δὲ
νέος·
φοβούμεθα
δὴ
|
περὶ |
αὐτῷ,
οἷον
εἰκὸς
περὶ
νέῳ, |
| [279] |
Οὐκοῦν,
ἦν
δ'
ἐγώ,
καὶ
|
περὶ |
γραμμάτων
γραφῆς
τε
καὶ
ἀναγνώσεως |
| [305] |
νικητήρια
εἰς
δόξαν
οἴσεσθαι
σοφίας
|
πέρι. |
Εἶναι
μὲν
γὰρ
τῇ
ἀληθείᾳ |
| [289] |
ἡ
χρωμένη
διῄρηται
τοῦ
αὐτοῦ
|
πέρι· |
ἡ
γὰρ
λυροποιικὴ
καὶ
ἡ |
| [293] |
ὦ
Σώκρατες,
ταύτην
τὴν
ἐπιστήμην,
|
περὶ |
ἣν
πάλαι
ἀπορεῖτε,
διδάξω,
ἢ |
| [287] |
νῦν
πάσσοφός
τις
ἡμῖν
ἀφῖξαι
|
περὶ |
λόγους,
καὶ
οἶσθα
(ὅτε
δεῖ |
| [289] |
ἀδύνατοι·
δῆλον
οὖν
ὅτι
καὶ
|
περὶ |
λόγους
χωρὶς
ἡ
τοῦ
ποιεῖν |
| [275] |
δὴ
περὶ
αὐτῷ,
οἷον
εἰκὸς
|
περὶ |
νέῳ,
μή
τις
φθῇ
ἡμᾶς |
| [277] |
Πρῶτον
γάρ,
ὥς
φησι
Πρόδικος,
|
περὶ |
ὀνομάτων
ὀρθότητος
μαθεῖν
δεῖ·
ὃ |
| [284] |
γε.
~Πότερον
λέγοντα
τὸ
πρᾶγμα
|
περὶ |
οὗ
ἂν
ὁ
λόγος
ᾖ, |
| [304] |
τῶν
τοιούτων
ἀκούσαι
ληρούντων
καὶ
|
περὶ |
οὐδενὸς
ἀξίων
ἀναξίαν
σπουδὴν
ποιουμένων; |
| [306] |
ὅπως
ὡς
πλουσιώτατοι,
αὐτῶν
δὲ
|
περὶ |
παιδείας
ἀμελῆσαι·
ὅταν
δὲ
εἴς |
| [283] |
καὶ
ἐρασταί,
οἵτινες
τὰ
παιδικὰ
|
περὶ |
παντὸς
ἂν
ποιήσαιντο
ἐξολωλέναι.
(Καὶ |
| [285] |
ἐγὼ
τούτους
βούλομαι
(ἐξολωλέναι,
οὓς
|
περὶ |
πλείστου
ποιοῦμαι.
Ἐγὼ
οὖν,
ἐπειδή |
| [282] |
αὕτη.
Ὡς
γὰρ
ἔλεγον
ἀρχόμενος,
|
περὶ |
πολλοῦ
ἡμῖν
τυγχάνει
ὂν
τόνδε |
| [278] |
ἐξ
ἀρχῆς
μηδεμίαν
ἔχων
ἐπιστήμην
|
περὶ |
πράγματός
(τινος
ἔπειτα
ὕστερον
αὐτοῦ |
| [277] |
(τούτω
οὐδὲν
ἄλλο
ἢ
χορεύετον
|
περὶ |
σὲ
καὶ
οἷον
ὀρχεῖσθον
παίζοντε, |
| [277] |
αἰσθάνῃ
οἷον
ποιεῖτον
τὼ
ξένω
|
περὶ |
σέ·
ποιεῖτον
δὲ
ταὐτὸν
ὅπερ |
| [273] |
ὅπλοις
μάχεσθαι,
καὶ
ταῦτα
ἔλεγον
|
περὶ |
σφῷν·
ὅτε
γὰρ
τὸ
πρότερον |
| [281] |
ἐργασίᾳ
τε
καὶ
χρήσει
τῇ
|
περὶ |
τὰ
ξύλα
μῶν
ἄλλο
τί |
| [281] |
μήν
που
καὶ
ἐν
τῇ
|
περὶ |
τὰ
σκεύη
ἐργασίᾳ
τὸ
ὀρθῶς |
| [284] |
ἐστίν;
Οὐδαμοῦ.
Ἔστιν
οὖν
ὅπως
|
περὶ |
ταῦτα,
τὰ
μὴ
ὄντα,
πράξειεν |
| [281] |
οὖν,
ἦν
δ'
ἐγώ,
καὶ
|
περὶ |
τὴν
χρείαν
ὧν
ἐλέγομεν
τὸ |
| [273] |
ἀλλὰ
τὰ
μεγάλα·
τὰ
γὰρ
|
περὶ |
τὸν
πόλεμον
πάντα
ἐπίστασθον,
ὅσα |
| [279] |
τοῖς
ἔμπροσθεν
θέμενοι
νυνδὴ
αὖθις
|
περὶ |
τοῦ
αὐτοῦ
ἐλέγομεν.
Τί
οὖν |
| [276] |
ὀρχησταί,
διπλᾶ
ἔστρεφε
τὰ
ἐρωτήματα
|
περὶ |
τοῦ
αὐτοῦ,
καὶ
ἔφη·
πότερον |
| [306] |
πολλῶν
σπουδὴν
τοιαύτην
ἐσχηκέναι,
καὶ
|
περὶ |
(τοῦ
γάμου
ὅπως
ἐκ
γενναιοτάτης |
| [305] |
ἀλλ'
ἐπαί̈
ειν
αὐτόν
φασι
|
περὶ |
τοῦ
πράγματος
νὴ
τὸν
Δία |
| [304] |
εἶναι
σοφός,
τούτων
τις
τῶν
|
περὶ |
τοὺς
λόγους
τοὺς
εἰς
τὰ |
| [304] |
οἳ
νῦν
σοφώτατοί
εἰσι
τῶν
|
περὶ |
τοὺς
τοιούτους
λόγους.
Κἀγὼ
εἶπον· |
| [271] |
δὲ
ἐκεῖθεν
πόλλ'
ἤδη
ἔτη
|
περὶ |
τούσδε
τοὺς
τόπους
διατρίβουσιν.
Ὃ |
| [277] |
Κορυβάντων,
ὅταν
τὴν
θρόνωσιν
ποιῶσιν
|
περὶ |
τοῦτον
ὃν
ἂν
μέλλωσι
τελεῖν. |
| [282] |
ἐποίησας
ἀπαλλάξας
με
σκέψεως
πολλῆς
|
περὶ |
τούτου
αὐτοῦ,
πότερον
διδακτὸν
ἢ |
| [281] |
πρῶτον
ἔφαμεν
ἀγαθὰ
εἶναι,
οὐ
|
περὶ |
τούτου
ὁ
λόγος
αὐτοῖς
εἶναι, |
| [305] |
λόγους
συντιθέναι.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Ἤδη
μανθάνω·
|
περὶ |
τούτων
καὶ
αὐτὸς
νυνδὴ
ἔμελλον |
| [306] |
μήν,
ὦ
Σώκρατες,
καὶ
αὐτὸς
|
περὶ |
τῶν
ὑέων,
ὥσπερ
ἀεὶ
πρός |
| [306] |
ἐκ
γενναιοτάτης
ἔσονται
μητρός,
καὶ
|
περὶ |
τῶν
χρημάτων
ὅπως
ὡς
πλουσιώτατοι, |
| [273] |
τὸ
ἕρμαιον
ηὑρέτην;
Ἐγὼ
δὲ
|
περὶ |
ὑμῶν
διενοούμην
ἔτι,
ὥσπερ
νυνδὴ |
| [305] |
εἶναι
οὐδένας
ἄλλους
ἢ
τοὺς
|
περὶ |
φιλοσοφίαν
ἀνθρώπους.
Ἡγοῦνται
οὖν,
ἐὰν |
| [299] |
μὲν
τρία
τάλαντα
ἐν
τῇ
|
γαστρί, |
τάλαντον
δ'
ἐν
τῷ
κρανίῳ, |
| [290] |
οὐκ
ἐπιστάμενοι,
ἀλλὰ
θηρεῦσαι
μόνον,
|
παραδιδόασι |
δήπου
τοῖς
διαλεκτικοῖς
καταχρῆσθαι
αὐτῶν |
| [290] |
πόλιν
τινὰ
θηρεύσωνται
ἢ
στρατόπεδον,
|
παραδιδόασι |
τοῖς
πολιτικοῖς
ἀνδράσιν
αὐτοὶ
γὰρ |
| [303] |
γὰρ
τοῖς
ἔμπροσθεν
ἐφ'
ἑκάστοις
|
πᾶσι |
παγκάλως
ἐθορύβουν
μόνοι
οἱ
τοῦ |
| [281] |
ὑγιείας
καὶ
κάλλους,
τὸ
ὀρθῶς
|
πᾶσι |
τοῖς
τοιούτοις
χρῆσθαι
ἐπιστήμη
(ἦν |
| [303] |
ἀνθρώπους
ἰδεῖν
οὕτω
σοφούς,
καὶ
|
παντάπασι |
καταδουλωθεὶς
ὑπὸ
τῆς
σοφίας
αὐτοῖν |
| [299] |
δὲ
χρυσοῦ
ἐν
ἑκατέρῳ
τὠφθαλμῷ;
|
Φασί |
γε
οὖν,
ὦ
Εὐθύδημε,
ἔφη |
| [279] |
εὐτυχίαν,
ὦ
Κλεινία·
ὃ
πάντες
|
φασί, |
καὶ
οἱ
πάνυ
φαῦλοι,
μέγιστον |
| [305] |
ἀναβεβηκέναι·
ἀλλ'
ἐπαί̈
ειν
αὐτόν
|
φασι |
περὶ
τοῦ
πράγματος
νὴ
τὸν |
| [283] |
σοφός
ἐστιν
ἢ
οὔ;
Οὔκουν
|
φησί |
γέ
πω·
ἔστιν
δέ,
ἦν |
| [277] |
τῶν
σοφιστικῶν.
Πρῶτον
γάρ,
ὥς
|
φησι |
Πρόδικος,
περὶ
ὀνομάτων
ὀρθότητος
μαθεῖν |
| [297] |
τοὺς
ἀγαθοὺς
ἄνδρας
ὅτι
ἄδικοί
|
εἰσι, |
καὶ
μή
μοι
φθονήσῃς
τοῦ |
| [290] |
καὶ
οἱ
λογιστικοί
θηρευτικοὶ
γάρ
|
εἰσι |
καὶ
οὗτοι·
οὐ
γὰρ
ποιοῦσι |
| [294] |
τὰ
τοιαῦτα,
τοὺς
ἀστέρας
ὁπόσοι
|
εἰσί, |
καὶ
τὴν
ἄμμον;
Πάνυ
γε, |
| [275] |
ὡς
ἐγᾦμαι·
ὦ
Κλεινία,
πότεροί
|
εἰσι |
τῶν
ἀνθρώπων
οἱ
μανθάνοντες,
οἱ |
| [305] |
ἄρτι
ἔλεγον,
ἐν
τοῖς
κράτιστοί
|
εἰσι |
τῶν
νῦν.
Ἀλλὰ
γάρ,
ὦ |
| [304] |
ἀνδρῶν
διαλεγομένων
οἳ
νῦν
σοφώτατοί
|
εἰσι |
τῶν
περὶ
τοὺς
τοιούτους
λόγους. |
| [306] |
εἰσίν,
οὐδὲν
λέγουσιν
ἀμφοτέρων
γάρ
|
εἰσι |
φαυλότεροι
εἰ
δὲ
ἀγαθὸν
καὶ |
| [275] |
καὶ
χαριεῖσθον
ἐμοί
τε
καὶ
|
τουτοισὶ |
πᾶσιν.
Συμβέβηκεν
γάρ
τι
τοιοῦτον |
| [296] |
σοι
συμβουληθείη
ὁ
ἀδελφός
σου
|
οὑτοσὶ |
Διονυσόδωρος·
οὕτω
δὲ
τάχα
ἄν. |
| [297] |
πρὸς
τὸν
Διονυσόδωρον,
καὶ
φανήσεται
|
οὑτοσὶ |
οὐκ
ἐπιστάμενος,
καὶ
ἐπιστήμων
ἅμα |
| [274] |
μὲν
ἐγώ,
ἔπειτα
δὲ
Κλεινίας
|
οὑτοσί, |
πρὸς
δ'
ἡμῖν
Κτήσιππός
τε |
| [285] |
ἀρετήν.
Καίτοι
με
οἴεται
Διονυσόδωρος
|
οὑτοσὶ |
χαλεπαίνειν
αὐτῷ·
ἐγὼ
δὲ
οὐ |
| [284] |
μεγάλους,
ἔφη
ὁ
Εὐθύδημος,
μεγάλως
|
λέγουσι |
καὶ
τοὺς
θερμοὺς
θερμῶς;
Μάλιστα |
| [284] |
Κτήσιππε;
Εἰσὶν
(γάρ
τινες
οἳ
|
λέγουσι |
τὰ
πράγματα
ὡς
ἔχει;
Εἰσὶν |
| [284] |
Κτήσιππος·
τοὺς
γοῦν
ψυχροὺς
ψυχρῶς
|
λέγουσί |
τε
καὶ
φασὶν
διαλέγεσθαι.
Σὺ |
| [284] |
ὅς.
Οὐκοῦν
(εἴπερ
πράττουσι,
καὶ
|
ποιοῦσι; |
Ναί.
Τὸ
λέγειν
ἄρα
πράττειν |
| [290] |
εἰσι
καὶ
οὗτοι·
οὐ
γὰρ
|
ποιοῦσι |
τὰ
διαγράμματα
ἕκαστοι
τούτων,
ἀλλὰ |
| [305] |
τὴν
σοφίαν.
(ΚΡΙΤΩΝ)
Τί
οὖν;
|
Γοκοῦσί |
σοί
τι,
ὦ
Σώκρατες,
λέγειν; |
| [272] |
τε
καταγελῶσι
καὶ
τὸν
Κόννον
|
καλοῦσι |
γεροντοδιδάσκαλον.
Μὴ
οὖν
καὶ
τοῖν |
| [278] |
ὕστερον
αὐτοῦ
λαμβάνῃ
τὴν
ἐπιστήμην,
|
καλοῦσι |
δὲ
ταὐτὸν
τοῦτο
καὶ
ἐπειδὰν |
| [277] |
τὸ
μανθάνειν
ὅτι
οἱ
ἄνθρωποι
|
καλοῦσι |
μὲν
ἐπὶ
τῷ
τοιῷδε,
~ὅταν |
| [278] |
σκολύθρια
τῶν
μελλόντων
καθιζήσεσθαι
ὑποσπῶντες
|
χαίρουσι |
(καὶ
γελῶσιν,
ἐπειδὰν
ἴδωσιν
ὕπτιον |
| [306] |
καὶ
τρίτοι
ὄντες
τῇ
ἀληθείᾳ
|
ζητοῦσι |
πρῶτοι
δοκεῖν
εἶναι.
Συγγιγνώσκειν
μὲν |
| [284] |
ἦ
δ'
ὅς.
Οὐκοῦν
(εἴπερ
|
πράττουσι, |
καὶ
ποιοῦσι;
Ναί.
Τὸ
λέγειν |
| [284] |
ἐν
τῷ
δήμῳ,
οὐδὲν
πράττουσι;
|
Πράττουσι |
μὲν
οὖν,
ἦ
δ'
ὅς. |
| [284] |
λέγωσιν
ἐν
τῷ
δήμῳ,
οὐδὲν
|
πράττουσι; |
Πράττουσι
μὲν
οὖν,
ἦ
δ' |
| [272] |
οἱ
συμφοιτηταί
μοι
ἐμοῦ
τε
|
καταγελῶσι |
καὶ
τὸν
Κόννον
καλοῦσι
γεροντοδιδάσκαλον. |
| [285] |
ξένων
δέχεσθαι
ἃ
λέγουσιν,
ἐὰν
|
ἐθέλωσι |
διδόναι,
καὶ
μὴ
ὀνόματι
διαφέρεσθαι. |
| [277] |
ποιῶσιν
περὶ
τοῦτον
ὃν
ἂν
|
μέλλωσι |
τελεῖν.
Καὶ
γὰρ
ἐκεῖ
χορεία |
| [304] |
οὐδενὸς
ἀξίων
ἀναξίαν
σπουδὴν
ποιουμένων;
|
(οὑτωσὶ |
γάρ
πως
καὶ
εἶπεν
τοῖς |
| [288] |
πω
τέχνης
ἐξηυρῆσθαι,
καὶ
ταῦτα
|
οὑτωσὶ |
θαυμαστῆς
οὔσης
εἰς
ἀκρίβειαν
λόγων. |
| [287] |
ὅτι
μοι
νοοῖ
τὸ
ῥῆμα;
|
Τί |
ἄλλο
γε,
ἦν
δ'
ἐγώ, |
| [291] |
ὑπεξέφευγον.
Τὰ
μὲν
οὖν
πολλὰ
|
τί |
ἄν
σοι
λέγοιμι;
Ἐπὶ
δὲ |
| [302] |
γὰρ
ὅτι
ἐξ
αὐτῶν
καλόν
|
τι |
ἀνακύψοιτο
τῶν
ἐρωτημάτων,
καὶ
ἅμα |
| [286] |
δ'
ὃς
ὁ
Κτήσιππος·
ἧττόν
|
τι |
ἀντιλέγομεν
ἐγώ
τε
καὶ
σύ; |
| [292] |
βασιλικὴ
πάντων
ἄρχουσα
ὧν
ἄρχει;
|
Τί |
ἀπεργάζεται;
Ἴσως
οὐ
πάνυ
γ' |
| [279] |
ἔτι
ἡμῖν
λείπεται
τῶν
ἀγαθῶν;
|
Τί |
ἄρα
ἐστὶν
τὸ
σώφρονά
τε |
| [275] |
ἡμῶν.
Εἰπόντος
οὖν
ἐμοῦ
σχεδόν
|
τι |
αὐτὰ
ταῦτα
ὁ
Εὐθύδημος
ἅμα |
| [288] |
ᾧ
αὐτὼ
σπουδάζετον·
οἶμαι
γάρ
|
τι |
αὐτοῖν
πάγκαλον
φανεῖσθαι,
ἐπειδὰν
ἄρξωνται |
| [292] |
τοὺς
ἀνθρώπους
καὶ
ἀγαθούς;
(ΚΡΙΤΩΝ)
|
Τί |
γὰρ
κωλύει,
ὦ
Σώκρατες;
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ) |
| [302] |
ὡμολόγηκας
αὐτοὺς
εἶναι;
Ὡμολόγηκα,
ἔφην·
|
τί |
γὰρ
πάθω;
Οὐκοῦν,
ἔφη,
καὶ |
| [300] |
τῶν
νῦν
ἀνθρώπων.
(Κἀγὼ
εἶπον·
|
τί |
γελᾷς,
ὦ
Κλεινία,
ἐπὶ
σπουδαίοις |
| [304] |
εἶπον·
τί
οὖν
ἐφαίνοντό
σοι;
|
Τί |
δὲ
ἄλλο,
ἦ
δ'
ὅς, |
| [280] |
ἢ
μετὰ
ἀμαθοῦς;
Μετὰ
σοφοῦ.
|
Τί |
δέ;
Ἀσθενῶν
μετὰ
ποτέρου
ἂν |
| [280] |
(ἀπὸ
τῆς
κτήσεως;
Οὐδαμῶς,
ἔφη.
|
Τί |
δέ,
εἴ
τις
κεκτημένος
εἴη |
| [300] |
τῶν
ἁπάντων
ἐστὶν
(τὰ
λεγόμενα)
|
Τί |
δέ;
ἔφη
ὁ
Κτήσιππος,
οὐ |
| [283] |
ἐγὼ
τόνδε
βουλοίμην
ἂν
ἐξολωλέναι.
|
Τί |
δέ,
ἔφη,
ὦ
Κτήσιππε,
ὁ |
| [302] |
τὰ
τοιαῦτά
ἐστιν
μόνα
ἐμά.
|
Τί |
δέ;
Ζῷα,
ἔφη,
οὐ
ταῦτα |
| [300] |
ταῦτα.
Ὑπερφυῶς,
ἔφη
ὁ
Κτήσιππος.
|
Τί |
δέ;
ἦ
δ'
ὅς.
Μηδέν. |
| [277] |
τῶν
αὐτῶν
ὧνπερ
τὸ
πρότερον·
|
τί |
δέ;
Ἦ
δ'
ὅς,
οὐκ |
| [301] |
βούλῃ,
ἔφην
ἐγώ,
δῆλον
ὅτι.
|
Τί |
δέ,
ἦ
δ'
ὅς,
τὰ |
| [298] |
Ὤιμην
δῆτα,
ἔφη
ὁ
Κτήσιππος.
|
Τί |
δέ;
ἦ
δ'
ὅς·
χρυσὸν |
| [292] |
παρέχειν
ἡμῖν;
(ΚΡΙΤΩΝ)
Ἔγωγε.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
|
Τί |
δὲ
ἡ
βασιλικὴ
πάντων
ἄρχουσα |
| [292] |
ὑγίειαν
φαίης;
(ΚΡΙΤΩΝ)
Ἔγωγε.
~(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
|
Τί |
δὲ
ἡ
ὑμετέρα
τέχνη
ἡ |
| [304] |
ἔφη,
ἄξιόν
γ'
ἦν
ἀκοῦσαι.
|
Τί |
(δέ;
ἦν
δ'
ἐγώ.
Ἵνα |
| [293] |
δὴ
ἐξελέγχεις,
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες.
|
Τί |
δέ,
ἦν
δ'
ἐγώ,
ὦ |
| [301] |
προσήκει,
οἶσθα;
Ἔγωγε·
ὅτι
χαλκέα.
|
Τί |
δέ,
κεραμεύειν;
Κεραμέα.
Τί
δέ, |
| [280] |
ὠφελοίμεθ'
ἄν;
Οὐ
δῆτα,
ἔφη.
|
Τί |
δέ;
Οἱ
δημιουργοὶ
πάντες,
εἰ |
| [279] |
ἀναγνώσεως
οἱ
γραμματισταί;
Πάνυ
γε.
|
Τί |
δέ;
Πρὸς
τοὺς
τῆς
θαλάττης |
| [280] |
ἐπὶ
πᾶν
εἰπεῖν;
Οὐ
δῆτα.
|
~Τί |
δέ;
Στρατευόμενος
μετὰ
ποτέρου
ἂν |
| [301] |
χαλκέα.
Τί
δέ,
κεραμεύειν;
Κεραμέα.
|
Τί |
δέ,
σφάττειν
τε
καὶ
ἐκδέρειν |
| [276] |
τὸ
μειράκιον,
ἐκδεξάμενος
ὁ
Διονυσόδωρος,
|
τί |
δέ,
ὦ
Κλεινία,
ἔφη,
ὁπότε |
| [272] |
τὰ
αὐτὰ
ταῦτα
δεινόν.
(ΚΡΙΤΩΝ)
|
Τί |
δέ,
ὦ
Σώκρατες;
Οὐ
φοβῇ |
| [306] |
σε
λέγω,
ἐν
ἀπορίᾳ
εἰμὶ
|
τί |
δεῖ
αὐτοῖς
χρήσασθαι.
Ὁ
μὲν |
| [292] |
γε.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Οὐκοῦν
ἀγαθόν
γέ
|
τι |
δεῖ
ἡμῖν
αὐτὴν
παραδιδόναι;
(ΚΡΙΤΩΝ) |
| [289] |
ταύτης
ἔοικεν
ὄφελος
οὐδέν,
εἴ
|
τι |
δεῖ
τοῖς
πρόσθεν
ὡμολογημένοις
τεκμαίρεσθαι. |
| [279] |
καὶ
σύ,
ὦ
παῖ
Ἀξιόχου.
|
Τί |
δή,
ἔφη,
τοῦτο;
Ὅτι
εὐτυχίαν |
| [290] |
ἥδε
γέ
ἐστιν
τέχνη
ἀνθρώπων.
|
Τί |
δὴ
οὖν;
ἔφην
ἐγώ.
Οὐδεμία, |
| [275] |
εἰς
κάλλιστον·
ἀλλ'
εἰ
μή
|
τι |
διαφέρει
ὑμῖν,
λάβετον
πεῖραν
τοῦ |
| [301] |
πάρεστιν
μέντοι
ἑκάστῳ
αὐτῶν
κάλλος
|
τι. |
Ἐὰν
οὖν,
ἔφη,
παραγένηταί
σοι |
| [297] |
γὰρ
μὴ
ἀνῇς
ἐρωτῶν,
σχεδόν
|
τι |
ἐγὼ
τοῦτ'
εὖ
οἶδα,
φθονῶν |
| [293] |
ἔγωγε.
Οὐκοῦν
σύ,
ἔφη,
ἐπίστασαί
|
τι; |
Ἔγωγε.
Οὐκοῦν
ἐπιστήμων
εἶ,
εἴπερ |
| [303] |
τῶν
σεμνῶν
δὴ
καὶ
δοκούντων
|
(τὶ |
εἶναι
οὐδὲν
ὑμῖν
μέλει,
ἀλλὰ |
| [298] |
ὁ
Διονυσόδωρος,
ἵνα
μὴ
πρότερόν
|
τι |
εἴποι
ὁ
Κτήσιππος,
καὶ
ἔτι |
| [294] |
ᾧ
εἴσομαι
ὅτι
ἀληθῆ
λέγετον.
|
Τί |
ἐπιδείξω;
ἔφη.
Οἶσθα
Εὐθύδημον
ὁπόσους |
| [289] |
οὔτε
ἄλλης
οὐδεμιᾶς,
ἥτις
ποιεῖν
|
τι |
ἐπίσταται,
χρῆσθαι
δὲ
μὴ
ᾧ |
| [281] |
κατορθοῦσα
τὴν
πρᾶξιν,
ἢ
ἄλλο
|
τι; |
Ἐπιστήμη,
ἦ
δ'
ὅς.
Οὐ |
| [275] |
τις
φθῇ
ἡμᾶς
ἐπ'
ἄλλο
|
τι |
ἐπιτήδευμα
τρέψας
αὐτοῦ
τὴν
διάνοιαν |
| [292] |
γεωργία;
πάντων
ἄρχουσα
(ὧν
ἄρχει,
|
τί |
(ἔργον)
ἀπεργάζεται;
Οὐ
τὴν
τροφὴν |
| [291] |
ἄρχουσα
ἡ
ἰατρικὴ
ὧν
ἄρχει,
|
τί |
ἔργον
παρέχεται;
οὐ
τὴν
ὑγίειαν |
| [286] |
ἐννοῶ.
Ἵσως
μὲν
οὖν
φορτικώτερόν
|
τι |
ἐρήσομαι,
ἀλλὰ
συγγίγνωσκε.
~(Ὅρα
δέ· |
| [292] |
(ΚΡΙΤΩΝ)
Πάνυ
γε.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Οἳ
|
τί |
ἔσονται
ἡμῖν
ἀγαθοὶ
καὶ
τί |
| [285] |
μὴ
κάλει
λοιδορεῖσθαι·
ἕτερον
γάρ
|
τί |
ἐστι
τὸ
λοιδορεῖσθαι.
Καὶ
Διονυσόδωρος, |
| [273] |
καὶ
πρὸς
θεῶν
εἴπετόν
μοι
|
τί |
ἐστι
τοῦτο
τὸ
καλόν.
Ἀρετήν, |
| [281] |
περὶ
τὰ
ξύλα
μῶν
ἄλλο
|
τί |
ἐστιν
τὸ
ἀπεργαζόμενον
ὀρθῶς
χρῆσθαι |
| [295] |
μὴ
ἐπανερέσθαι;
(Ὑπολαμβάνεις
γὰρ
δήπου
|
τι, |
ἔφη,
ὃ
λέγω;
Ἔγωγε,
ἦν |
| [293] |
ἦν
δ'
ἐγώ.
Ἧττον
οὖν
|
τι, |
ἔφη,
οὐκ
ἐπιστήμων
εἶ;
Ἄρτι |
| [287] |
Τὰ
ψυχὴν
ἔχοντα.
Οἶσθα
οὖν
|
τι, |
ἔφη,
ῥῆμα
ψυχὴν
ἔχον;
Μὰ |
| [277] |
ἐπίστασθαι,
ἦ
δ'
ὅς,
ἄλλο
|
τι |
ἢ
ἔχειν
ἐπιστήμην
ἤδη
ἐστίν; |
| [284] |
δὲ
μὴ
ὄντα,
ἔφη,
ἄλλο
|
τι |
ἢ
οὐκ
ἔστιν;
Οὐκ
ἔστιν. |
| [281] |
συμβαίνει
ἐκ
τῶν
εἰρημένων;
Ἄλλο
|
τι |
ἢ
τῶν
μὲν
ἄλλων
οὐδὲν |
| [282] |
εὐτυχῆ
ποιεῖν
τὸν
(ἄνθρωπον,
ἄλλο
|
τι |
ἢ
φαίης
ἂν
ἀναγκαῖον
εἶναι |
| [288] |
γ'
ἔφη.
Ἆρ'
οὖν
ἄν
|
τι |
ἡμᾶς
ὀνήσειεν,
εἰ
ἐπισταίμεθα
γιγνώσκειν |
| [296] |
παύσῃ
παραφθεγγόμενος;
Ἀλλ'
ὅπως
μή
|
τι |
ἡμᾶς
σφήλῃ
τὸ
ἀεὶ
τοῦτο. |
| [291] |
πάντων
ἄρχουσα
ἡ
βασιλικὴ
τέχνη
|
τὶ |
ἡμῖν
(ἀπεργάζεται
ἔργον
ἢ
οὐδέν; |
| [296] |
οὐκ
ἐπίσταμαι;
Ἐπίστασαι
μέντοι,
ἔφη.
|
Τί; |
ἦν
δ'
ἐγώ.
Ὅτι
οὐκ |
| [294] |
ἐπιστήμονές
τε
καὶ
ἀνεπιστήμονες.
Ἀλλὰ
|
τί; |
ἦν
δ'
ἐγώ.
Πάντες,
ἦ |
| [303] |
Καὶ
τόδε
αὖ
ἕτερον
δημοτικόν
|
τι |
καὶ
πρᾷον
ἐν
τοῖς
λόγοις· |
| [301] |
ἅπαντες
ἄνθρωποι
ὃ
μὴ
ἔστι;
|
Τί |
λέγεις,
ἦν
δ'
ἐγώ,
ὦ |
| [290] |
ζητητέον
ἀντὶ
τῆς
στρατηγικῆς.
(ΚΡΙΤΩΝ)
|
Τί |
λέγεις
σύ,
ὦ
Σώκρατες;
ἐκεῖνο |
| [306] |
δὲ
κακὰ
ἀμφότερα,
οὕτως
ἄν
|
τι |
λέγοιεν
ἀληθές,
ἄλλως
δ'
οὐδαμῶς. |
| [304] |
μὲν
ἔγωγε
καὶ
ἡδέως
ἄν
|
τι |
μανθάνοιμι,
κινδυνεύω
μέντοι
κἀγὼ
εἷς |
| [286] |
τὰ
εὖ
ἔχοντα
οὐ
πάνυ
|
τι |
μανθάνω,
ἀλλὰ
παχέως
πως
ἐννοῶ. |
| [302] |
ὅς,
εἰρωνικῶς
πάνυ
ἐπισχὼν
ὥς
|
τι |
μέγα
σκοπούμενος,
εἰπέ
μοι,
ἔφη, |
| [295] |
ὡς
πάντα
ἐπίσταμαι
καὶ
ἀεί,
|
τί |
μεῖζον
ἕρμαιον
αὐτοῦ
ἂν
εὕροιμι |
| [293] |
ἄλλ'
οὐκ
ἐπίσταμαι.
Οὐκοῦν
εἴ
|
τι |
μὴ
ἐπίστασαι,
οὐκ
ἐπιστήμων
εἶ. |
| [294] |
πρὸς
Διός,
ἔφη,
Διονυσόδωρε,
(τεκμήριόν
|
τί |
μοι
τούτων
ἐπιδείξατον
τοιόνδε,
ᾧ |
| [272] |
ἑτέρους
πειράσομαι
πείθειν.
Καὶ
σὺ
|
τί |
οὐ
συμφοιτᾷς;
Ὡς
δὲ
δέλεαρ |
| [287] |
δοξάζειν
μήτε
ἀμαθῆ
εἶναι,
ἄλλο
|
τι |
οὐδ'
ἐξαμαρτάνειν
ἔστιν,
ὅταν
τίς |
| [279] |
χαλεπὸν
οὐδὲ
σεμνοῦ
ἀνδρὸς
πάνυ
|
τι |
οὐδὲ
τοῦτο
ἔοικεν
εἶναι
εὐπορεῖν; |
| [299] |
γε
πολύ,
ἔφη
ὁ
Κτήσιππος.
|
Τί |
οὖν;
Ἀγαθὰ
οὐ
δοκεῖ
σοι |
| [291] |
ὦ
Κρίτων;
(ΚΡΙΤΩΝ)
Ἔγωγε.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
|
Τί |
οὖν
ἂν
φαίης
αὐτῆς
ἔργον |
| [287] |
ἔχον;
Μὰ
Δία
οὐκ
ἔγωγε.
|
(Τί |
οὖν
ἄρτι
ἤρου
ὅτι
μοι |
| [305] |
ἀγώνων
καρποῦσθαι
τὴν
σοφίαν.
(ΚΡΙΤΩΝ)
|
Τί |
οὖν;
Γοκοῦσί
σοί
τι,
ὦ |
| [291] |
τέχνη
ἡ
αὐτὴ
εἶναι.
(ΚΡΙΤΩΝ)
|
Τί |
οὖν
δή;
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Ταύτῃ
τῇ |
| [286] |
μὴ
ὂν
οὐδεὶς
ἐφάνη
λέγων.
|
Τί |
οὖν
δὴ
τοῦτο;
ἦ
δ' |
| [279] |
αὖθις
περὶ
τοῦ
αὐτοῦ
ἐλέγομεν.
|
Τί |
οὖν
δὴ
τοῦτο;
Καταγέλαστον
δήπου, |
| [307] |
(ΚΡΙΤΩΝ)
Ἔμοιγε
πάντως
δήπου.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
|
Τί |
οὖν;
Ἐν
ἑκάστῃ
τούτων
τοὺς |
| [281] |
Ἢ
οὐχ
οὕτω
φαμέν;
Συνεχώρει.
|
Τί |
οὖν;
Ἐν
τῇ
ἐργασίᾳ
τε |
| [298] |
τοῦ
λίθου;
Ἕτερος
μέντοι.
Ἄλλο
|
τι |
οὖν
ἕτερος,
ἦ
δ'
ὅς, |
| [304] |
τοὺς
τοιούτους
λόγους.
Κἀγὼ
εἶπον·
|
τί |
οὖν
ἐφαίνοντό
σοι;
Τί
δὲ |
| [283] |
δέ
μου
θορυβουμένου
ὑπολαβών,
ἄλλο
|
τι |
οὖν,
ἔφη,
ἐπεὶ
βούλεσθε
αὐτὸν |
| [283] |
γὰρ
μή
ποτ'
ἔξαρνος
γένωμαι.
|
Τί |
οὖν;
ἔφη·
φατὲ
βούλεσθαι
αὐτὸν |
| [295] |
τοῦτο
τοίνυν
ἀποκρίνου
ὃ
ὑπολαμβάνεις.
|
Τί |
οὖν,
ἔφην,
ἂν
σὺ
μὲν |
| [279] |
δῆλά
ἐστιν
ἀγαθὰ
ὄντα.
Ὡμολόγει.
|
Τί |
οὖν,
ἔφην,
ἔτι
ἡμῖν
λείπεται |
| [277] |
πάντα
ἐπίστασαι;
Καὶ
τοῦτο
ὡμολόγει.
|
Τί |
οὖν;
Ἦ
δ'
ὅς,
ἆρα |
| [285] |
ἂν
τούτου
λόγον;
Πάνυ,
ἔφη.
|
Τί |
οὖν;
ἦ
δ'
ὅς·
εἰσὶν |
| [284] |
κἀγαθοὶ
καὶ
οἱ
τἀληθῆ
λέγοντες.
|
Τί |
οὖν;
ἦ
δ'
ὅς·
τἀγαθὰ |
| [293] |
τὸν
ἐπίλοιπον
βίον
διέλθοιμεν.
(ΚΡΙΤΩΝ)
|
Τί |
οὖν;
Ἠθέλησέν
τι
ὑμῖν
ἐπιδεῖξαι |
| [281] |
ἔοικεν,
οὕτως,
ὡς
σὺ
λέγεις.
|
Τί |
οὖν
ἡμῖν
συμβαίνει
ἐκ
τῶν |
| [276] |
ὑμεῖς
δὲ
μαθηταί;
Συνέφη.
Ἄλλο
|
τι |
οὖν,
ἡνίκα
ἐμανθάνετε,
οὔπω
ἠπίστασθε |
| [284] |
ἔμοιγε
δοκεῖ,
ἔφη
ὁ
Κτήσιππος.
|
Τί |
οὖν;
Οἱ
ῥήτορες
ὅταν
λέγωσιν |
| [298] |
ἔφη,
αὐτὸν
ὀχεύοντα
τὴν
κύνα.
|
Τί |
οὖν;
οὐ
σός
ἐστιν
ὁ |
| [284] |
οὐκ
ἔστιν;
Οὐκ
ἔστιν.
Ἄλλο
|
τι |
οὖν
οὐδαμοῦ
τά
γε
μὴ |
| [279] |
τοῖς
ἀγαθοῖς.
Ἐνθυμοῦ
δὴ
μή
|
τι |
παραλείπωμεν
τῶν
ἀγαθῶν,
ὅτι
καὶ |
| [287] |
εἴπομεν
νῦν
ἀναμιμνῄσκῃ,
καὶ
εἴ
|
τι |
πέρυσιν
εἶπον,
νῦν
ἀναμνησθήσῃ,
τοῖς |
| [287] |
γὰρ
οὐκ
ἔχω
ὅτι
χρῶμαι
|
τί |
ποτε
λέγεις,
ὦ
Διονυσόδωρε;
Ἢ |
| [305] |
ἀλλὰ
μέντοι,
ἔφην,
χαρίεν
γέ
|
τι |
πρᾶγμά
ἐστιν
ἡ
φιλοσοφία.
Ποῖον, |
| [287] |
οὐδ'
ἐξαμαρτάνειν
ἔστιν,
ὅταν
τίς
|
τι |
πράττη;
Πράττοντα
γὰρ
οὐκ
ἔστιν |
| [300] |
καὶ
καλοῖς;
Σὺ
γὰρ
ἤδη
|
τι |
πώποτ'
εἶδες,
ὦ
Σώκρατες,
καλὸν |
| [299] |
ἄνοπλον.
Ἔμοιγε,
ἔφη.
Καίτοι
οἶμαί
|
τί |
σε
τῶν
καλῶν
ἐρεῖν.
Σὺ |
| [287] |
ἔχω
ἐξελέγξαι
αὐτόν;
Επεὶ
εἰπέ,
|
τί |
σοι
ἄλλο
νοεῖ
τοῦτο
τὸ |
| [280] |
δήπου
ἁμαρτάνοι
γ'
ἄν
ποτέ
|
τι |
σοφία,
ἀλλ'
ἀνάγκη
ὀρθῶς
πράττειν |
| [301] |
σαυτοῦ
οἴει
γιγνώσκειν;
Εἰ
μή
|
τι |
σὺ
ἄλλο
λέγεις·
ἀπὸ
σοῦ |
| [284] |
οὐδείς
ποιοῖ
γὰρ
ἂν
ἤδη
|
τί· |
σὺ
δὲ
ὡμολόγηκας
τὸ
μὴ |
| [277] |
γράμματα
ἀποστοματίζει;
Ὡμολόγει.
Οὐκοῦν
ὧν
|
τι |
σὺ
ἐπίστασαι,
ἔφη,
ἀποστοματίζει,
εἴπερ |
| [277] |
ἀπεκρίνω,
ἔφη.
Καὶ
οὔπω
σφόδρα
|
τι |
ταῦτα
εἴρητο
τῷ
Εὐθυδήμῳ,
καὶ |
| [271] |
καὶ
τοῦ
ἡμετέρου
οὐ
πολύ
|
τι |
τὴν
ἡλικίαν
διαφέρειν
Κριτοβούλου.
Ἀλλ' |
| [275] |
καὶ
τουτοισὶ
πᾶσιν.
Συμβέβηκεν
γάρ
|
τι |
τοιοῦτον
τῷ
μειρακίῳ
τούτῳ·
ἐγώ |
| [279] |
τὸ
μέγιστον
τῶν
ἀγαθῶν
παραλιπεῖν.
|
Τί |
τοῦτο;
Ἦ
δ'
ὅς.
Τὴν |
| [299] |
ὅταν
δέῃ,
πίνειν
ἀνθρώπῳ,
ἄλλο
|
τι |
τοῦτο
τὸ
ἀγαθὸν
ὡς
πλεῖστον |
| [281] |
Διός,
ἦν
δ'
ἐγώ,
ὄφελός
|
τι |
τῶν
ἄλλων
κτημάτων
ἄνευ
φρονήσεως |
| [293] |
Ἆρ'
οὖν
δοκεῖς
οἷόν
τέ
|
τι |
τῶν
ὄντων
τοῦτο
ὃ
τυγχάνει |
| [293] |
διέλθοιμεν.
(ΚΡΙΤΩΝ)
Τί
οὖν;
Ἠθέλησέν
|
τι |
ὑμῖν
ἐπιδεῖξαι
ὁ
Εὐθύδημος;
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ) |
| [292] |
τί
ἔσονται
ἡμῖν
ἀγαθοὶ
καὶ
|
τί |
χρήσιμοι;
ἢ
ἔτι
λέγωμεν
ὅτι |
| [292] |
τίς
ποτέ
ἐστιν
αὕτη,
ᾗ
|
τί |
χρησόμεθα;
βούλει
φῶμεν,
ὦ
Κρίτων, |
| [292] |
Ἀλλὰ
τίνα
δὴ
ἐπιστήμην;
Ἦ
|
τί |
χρησόμεθα;
τῶν
μὲν
γὰρ
ἔργων |
| [286] |
παρὰ
σοῦ
κάλλιστα
πεύσεσθαι.
Ἄλλο
|
τι |
ψευδῆ
λέγειν
οὐκ
ἔστιν;
τοῦτο |
| [305] |
(ΚΡΙΤΩΝ)
Τί
οὖν;
Γοκοῦσί
σοί
|
τι, |
ὦ
Σώκρατες,
λέγειν;
Οὐ
γάρ |
| [284] |
μὴ
ὄντα,
πράξειεν
ἄν
τίς
|
τι, |
ὥστ'
ἐκεῖνα
ποιήσειεν
ἂν
καὶ |
| [280] |
ὠφελοῖ,
ἔφη.
Ἆρ'
οὖν
ἄν
|
(τι |
ὠφελοῖ,
εἰ
εἴη
μόνον
ἡμῖν, |
| [305] |
οἱ
ἄνθρωποι
οἱ
ἐπὶ
τῷ
|
πράγματι |
διατρίβοντες
φαῦλοί
εἰσιν
καὶ
καταγέλαστοι. |
| [280] |
τις
χρῆται
ὁτῳοῦν
μὴ
ὀρθῶς
|
πράγματι |
ἢ
ἐὰν
ἐᾷ·
~τὸ
μὲν |
| [278] |
καὶ
τὸ
ἐν
τῷ
δευτέρῳ
|
ἐρωτήματι, |
ἐν
ᾧ
(ἠρώτων
σε
πότερα |
| [285] |
ἐὰν
ἐθέλωσι
διδόναι,
καὶ
μὴ
|
ὀνόματι |
διαφέρεσθαι.
Εἰ
γὰρ
ἐπίστανται
οὕτως |
| [307] |
οὐκ
οἶσθα
ὅτι
ἐν
παντὶ
|
ἐπιτηδεύματι |
οἱ
μὲν
φαῦλοι
πολλοὶ
καὶ |
| [271] |
τούτω
δὲ
πρῶτον
μὲν
τῷ
|
σώματι |
δεινοτάτω
ἐστὸν
(καὶ
μάχῃ,
ᾗ |
| [271] |
ἀδελφώ·
ἐκείνω
(μὲν
γὰρ
τῷ
|
σώματι |
μόνον
οἵω
τε
μάχεσθαι,
τούτω |
| [282] |
τοῖς
ἀνθρώποις·
τοῦτο
γὰρ
ἡμῖν
|
ἔτι |
ἄσκεπτον
καὶ
οὔπω
διωμολογημένον
ἐμοί |
| [304] |
ὦ
Κρίτων,
καὶ
ἄλλα
ἄττα
|
ἔτι |
βραχέα
διαλεχθέντες
ἀπῇμεν.
Σκόπει
οὖν |
| [298] |
τι
εἴποι
ὁ
Κτήσιππος,
καὶ
|
ἔτι |
γέ
μοι
μικρόν,
ἔφη,
ἀπόκριναι· |
| [277] |
Κλεινία,
ἀλλ'
οὐχ
οἱ
ἐπιστάμενοι.
|
(Ἔτι |
δὴ
ἐπὶ
τὸ
τρίτον
καταβαλῶν |
| [290] |
οὖν,
ἔφην
ἐγώ,
τραποίμεθ'
ἂν
|
ἔτι; |
ἐπὶ
ποίαν
τέχνην;
Ἐγὼ
μὲν |
| [279] |
κἀγαθὰ
εἴη;
ἢ
τοῦτο
ἐκείνου
|
ἔτι |
εὐηθέστερον;
Δῆλον
γάρ
που
καὶ |
| [279] |
ὄντα.
Ὡμολόγει.
Τί
οὖν,
ἔφην,
|
ἔτι |
ἡμῖν
λείπεται
τῶν
ἀγαθῶν;
Τί |
| [294] |
ἦ
δ'
ὅς,
ἀλλὰ
τοῦτο
|
ἔτι |
ἡμῖν
μόνον
εἴπατον
καὶ
ἐπιδείξατον |
| [300] |
Κτήσιππος.
Ἆρ'
οὐδὲ
λέγοντα
σιγᾶν;
|
Ἔτι |
ἧττον,
ἔφη.
Ὅταν
οὖν
λίθους |
| [272] |
τῷ
κιθαριστῇ,
ὃς
ἐμὲ
διδάσκει
|
ἔτι |
καὶ
νῦν
κιθαρίζειν·
ὁρῶντες
οὖν |
| [299] |
καὶ
ὃ
θαυμασιώτερόν
γε
ἔτι,
|
ὅτι |
καὶ
πίνουσιν
ἐκ
τῶν
ἑαυτῶν |
| [306] |
χρήσασθαι.
Ὁ
μὲν
οὖν
νεώτερος
|
ἔτι |
καὶ
σμικρός
ἐστιν,
Κριτόβουλος
δ' |
| [292] |
ἀγαθοὶ
καὶ
τί
χρήσιμοι;
ἢ
|
ἔτι |
λέγωμεν
ὅτι
ἄλλους
ποιήσουσιν,
οἱ |
| [283] |
οὐκ
ἐσπουδασάτην·
(ταῦτα
οὖν
διανοηθεὶς
|
ἔτι |
μᾶλλον
εἶπον
ὅτι
θαυμαστῶς
σπουδάζοιμεν. |
| [285] |
ξένοις,
καὶ
ἐὰν
βούλωνται
δέρειν
|
ἔτι |
μᾶλλον
ἢ
νῦν
δέρουσιν,
εἴ |
| [276] |
ἡμᾶς
ὁ
Εὐθύδημος
ἐκπεπληγμένους,
ἵν'
|
ἔτι |
μᾶλλον
θαυμάζοιμεν
αὐτόν,
οὐκ
ἀνίει |
| [300] |
σοφίας
ἔλαθες
οὐδὲν
εἰπών.
Ἀλλ'
|
ἔτι |
μοι
τὸ
ἕτερον
ἐπιδείξατον,
ὅπως |
| [279] |
γνοίη.
Καὶ
ὃς
ἐθαύμασεν·
οὕτως
|
ἔτι |
νέος
τε
καὶ
εὐήθης
ἐστί. |
| [299] |
πατέρα,
καὶ
ὃ
θαυμασιώτερόν
γε
|
ἔτι, |
ὅτι
καὶ
πίνουσιν
ἐκ
τῶν |
| [286] |
σφόδρα
ἐχρῶντο
αὐτῷ
καὶ
οἱ
|
ἔτι |
παλαιότεροι·
ἐμοὶ
δὲ
ἀεὶ
θαυμαστός |
| [292] |
τοῦ
ἴσου
ἡμῖν
ἐνδεῖ
ἢ
|
ἔτι |
πλέονος
πρὸς
τὸ
εἰδέναι
τίς |
| [273] |
καὶ
ὁ
Εὐθύδημος
εἶπεν·
οὔτοι
|
ἔτι |
ταῦτα,
ὦ
Σώκρατες,
σπουδάζομεν,
ἀλλὰ |
| [291] |
πολύ
γε.
Ἀλλὰ
μετὰ
τοῦτο
|
ἔτι |
τινὰ
ἐζητήσατε
τέχνην;
καὶ
ηὕρετε |
| [282] |
ἡ
δὲ
ἀμαθία
κακόν;
Ὡμολόγει.
|
~(Ἔτι |
τοίνυν,
ἔφην,
τὸ
λοιπὸν
ἐπισκεψώμεθα. |
| [273] |
Ἐγὼ
δὲ
περὶ
ὑμῶν
διενοούμην
|
ἔτι, |
ὥσπερ
νυνδὴ
ἔλεγον,
ὡς
τὸ |
| [288] |
λόγος
ἐν
ταὐτῷ
μένειν
καὶ
|
ἔτι |
ὥσπερ
τὸ
παλαιὸν
καταβαλὼν
πίπτειν, |
| [283] |
βούλεσθε
αὐτὸν
ὃς
νῦν
ἐστὶν
|
μηκέτι |
εἶναι,
βούλεσθε
αὐτόν,
ὡς
ἔοικεν, |
| [283] |
γενέσθαι,
ὃς
δ'
ἔστι
νῦν,
|
μηκέτι |
εἶναι.
Καὶ
ἐγὼ
ἀκούσας
ἐθορυβήθην· |
| [280] |
καὶ
τυγχάνειν·
ἦ
γὰρ
ἂν
|
οὐκέτι |
σοφία
εἴη.
(Συνωμολογησάμεθα
τελευτῶντες
οὐκ |
| [297] |
τοῦ
λόγου
τις
ἀποτέμοι,
πολλὰς
|
ἀντὶ |
τῆς
μιᾶς,
καὶ
καρκίνῳ
τινὶ |
| [290] |
ἄλλην
δή
τινα,
ἔφη,
ζητητέον
|
ἀντὶ |
τῆς
στρατηγικῆς.
(ΚΡΙΤΩΝ)
Τί
λέγεις |
| [282] |
καὶ
δουλεύειν
καὶ
ἐραστῇ
καὶ
|
παντὶ |
ἀνθρώπῳ,
ὁτιοῦν
ἐθέλοντα
ὑπηρετεῖν
τῶν |
| [301] |
ταὐτὰ
τῷ
καλῷ;
Κἀγὼ
ἐν
|
παντὶ |
ἐγενόμην
ὑπὸ
ἀπορίας,
καὶ
ἡγούμην |
| [307] |
Κρίτων,
οὐκ
οἶσθα
ὅτι
ἐν
|
παντὶ |
ἐπιτηδεύματι
οἱ
μὲν
φαῦλοι
πολλοὶ |
| [274] |
καὶ
Διονυσόδωρε,
πάνυ
μὲν
οὖν
|
παντὶ |
τρόπῳ
καὶ
τούτοις
χαρίσασθον
καὶ |
| [293] |
τῆς
τρικυμίας
τοῦ
λόγου,
καὶ
|
παντὶ |
τρόπῳ
σπουδάσαι,
καὶ
σπουδάσαντας
ἐπιδεῖξαι |
| [295] |
ἕρμαιον
αὐτοῦ
ἂν
εὕροιμι
ἐν
|
παντὶ |
τῷ
βίῳ;
Ἀποκρίνου
δή,
ἔφη. |
| [296] |
πολυτίμητε
Εὐθύδημε,
εἰ
δὴ
τῷ
|
ὄντι |
ἀληθῆ
λέγεις.
Ἀλλ'
οὔ
σοι |
| [281] |
δυνατώτερα
ὑπηρετεῖν
τῷ
ἡγουμένῳ
κακῷ
|
ὄντι, |
ἐὰν
δὲ
φρόνησίς
τε
καὶ |
| [306] |
τὸ
δὲ
ἀγαθόν·
ἀλλὰ
τῷ
|
ὄντι |
οὗτοι
ἀμφοτέρων
μετέχοντες
ἀμφοτέρων
ἥττους |
| [294] |
ὑμᾶς
προυκαλεσάμην
σπουδάζειν
αὐτὼ
τῷ
|
ὄντι |
πάντα
ἐπίστασθον;
οἷον
τεκτονικὴν
καὶ |
| [303] |
(ἑτέρων
ἕτερον,
ἀτεχνῶς
μὲν
τῷ
|
ὄντι |
συρράπτετε
τὰ
στόματα
τῶν
ἀνθρώπων, |
| [286] |
Ὁ
δὲ
μὴ
λέγων
τῷ
|
λέγοντι |
πῶς
ἀντιλέγοι;
Καὶ
ὁ
μὲν |
| [287] |
κάλλιστ'
ἂν
(παραδοῦναι
ἀνθρώπων
τῷ
|
ἐθέλοντι |
μανθάνειν;
Εἶτ'
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες, |
| [295] |
ἔγνων
αὐτὸν
ὅτι
μοι
χαλεπαίνοι
|
διαστέλλοντι |
τὰ
λεγόμενα,
βουλόμενός
με
θηρεῦσαι |
| [287] |
ἀναμνησθήσῃ,
τοῖς
δ'
ἐν
τῷ
|
παρόντι |
λεγομένοις
οὐχ
ἕξεις
ὅτι
χρῇ; |
| [299] |
(Κτήσιππε,
εἰ
ἀγαθὸν
νομίζεις
εἶναι
|
ἀσθενοῦντι |
φάρμακον
πιεῖν
ἢ
οὐκ
ἀγαθὸν |
| [306] |
μοι
δοκεῖ
εἷς
ἕκαστος
αὐτῶν
|
σκοποῦντι |
πάνυ
ἀλλόκοτος
εἶναι,
~(ὥς
γε |
| [304] |
ἴσθ'
ὅτι
προσελθών
τίς
μοι
|
περιπατοῦντι, |
ἀνὴρ
οἰόμενος
πάνυ
εἶναι
σοφός, |
| [297] |
ὡς
ἐπίσταμαι
τοὺς
ἀγαθοὺς
ἄνδρας
|
ὅτι |
ἄδικοί
εἰσι,
καὶ
μή
μοι |
| [303] |
ἀγνοοῦσιν
αὐτούς,
ὥστ'
εὖ
οἶδα
|
ὅτι |
αἰσχυνθεῖεν
ἂν
μᾶλλον
ἐξελέγχοντες
τοιούτοις |
| [294] |
ἡμῖν
μόνον
εἴπατον
καὶ
ἐπιδείξατον
|
ὅτι |
ἀληθῆ
λέγετον·
καὶ
ἐὰν
εἴπητον |
| [294] |
τούτων
ἐπιδείξατον
τοιόνδε,
ᾧ
εἴσομαι
|
ὅτι |
ἀληθῆ
λέγετον.
Τί
ἐπιδείξω;
ἔφη. |
| [292] |
τί
χρήσιμοι;
ἢ
ἔτι
λέγωμεν
|
ὅτι |
ἄλλους
ποιήσουσιν,
οἱ
δὲ
ἄλλοι |
| [301] |
Δῆλον
τοίνυν,
ἦ
δ'
ὅς,
|
ὅτι |
ἄν
τις
σφάξας
τὸν
μάγειρον |
| [302] |
καὶ
ἐξῇ
(σοι
αὐτοῖς
χρῆσθαι
|
ὅτι |
ἂν
βούλῃ;
Οἷον
βοῦς
καὶ |
| [303] |
ἀποδόσθαι
ἢ
δοῦναι
ἢ
ἄλλ'
|
ὅτι |
ἂν
βούλῃ
χρῆσθαι
ὥσπερ
τοῖς |
| [305] |
παρέχειν
ἀνθρώποις
οἷς
οὐδὲν
μέλει
|
ὅτι |
ἂν
λέγωσιν,
παντὸς
δὲ
ῥήματος |
| [296] |
ὃς
εἶπε·
Προστίθει
τοίνυν
ἤδη
|
ὅτι |
βούλει·
ἅπαντα
γὰρ
ὁμολογεῖς
ἐπίστασθαι. |
| [285] |
μὲν
βούλεται,
ἑψέτω,
εἰ
δ'
|
ὅτι |
βούλεται,
τοῦτο
ποιείτω·
μόνον
χρηστὸν |
| [291] |
τῶν
κρειττόνων
παρὼν
αὐτὰ
ἐφθέγξατο;
|
Ὅτι |
γὰρ
ἤκουσά
γε
ταῦτα,
εὖ |
| [303] |
τῶν
ἀνθρώπων,
ὥσπερ
καὶ
φατέ·
|
ὅτι |
δ'
οὐ
μόνον
τὰ
τῶν |
| [292] |
οἱ
δὲ
ἄλλοι
ἐκεῖνοι
ἄλλους;
|
(Ὅτι |
δέ
ποτε
ἀγαθοί
εἰσιν,
οὐδαμοῦ |
| [289] |
Οὐδὲ
μὴν
αὐλοποιικῆς
γε
δῆλον
|
ὅτι |
δεόμεθα·
καὶ
γὰρ
αὕτη
ἑτέρα |
| [301] |
ἀπορίας,
καὶ
ἡγούμην
δίκαια
πεπονθέναι
|
ὅτι |
ἔγρυξα,
ὅμως
δὲ
ἕτερα
ἔφην |
| [295] |
ἔφη,
ὦ
Σώκρατες;
Πλήν
γ'
|
ὅτι, |
ἐγώ,
εἰκὸς
ὑμᾶς
ἐστι
σοφοὺς |
| [285] |
ἐναντίον
ἐμοῦ
οὕτως
ἀγροίκως
λέγειν
|
~ὅτι |
ἐγὼ
τούτους
βούλομαι
(ἐξολωλέναι,
οὓς |
| [278] |
παιδιὰν
δὲ
λέγω
διὰ
ταῦτα,
|
ὅτι, |
εἰ
καὶ
πολλά
τις
ἢ |
| [271] |
γε,
οὐδ'
ᾔδη
πρὸ
τοῦ
|
ὅτι |
εἶεν
οἱ
παγκρατιασταί.
Τούτω
γάρ |
| [292] |
Κρίτων·
ἀλλὰ
τοσόνδε
γε
οἶσθα,
|
ὅτι |
εἴπερ
ἐστὶν
αὕτη
ἣν
ἡμεῖς |
| [307] |
Ὦ
φίλε
Κρίτων,
οὐκ
οἶσθα
|
ὅτι |
ἐν
παντὶ
ἐπιτηδεύματι
οἱ
μὲν |
| [302] |
οὐ
σά;
Κἀγώ
(ᾔδη
γὰρ
|
ὅτι |
ἐξ
αὐτῶν
καλόν
τι
ἀνακύψοιτο |
| [296] |
μοι·
ἀποκρινοῦμαι
γὰρ
ἤδη
ἁπλῶς
|
ὅτι |
ἐπίσταμαί
τῳ
ἃ
ἐπίσταμαι.
Πότερον, |
| [293] |
δή
μοι
ἀπόκριναι,
ἔφη·
ἔστιν
|
ὅτι |
ἐπίστασαι;
Πάνυ
γε,
ἦν
δ' |
| [285] |
εἰ
τοῦτο
ἐπίστασθον
δῆλον
δὲ
|
ὅτι |
ἐπίστασθον·
ἐφάτην
γοῦν
τὴν
τέχνην |
| [295] |
σὺ
κελεύῃς.
Όταν
μὴ
εἰδῶ
|
ὅτι |
ἐρωτᾷς,
κελεύεις
με
ὅμως
ἀποκρίνεσθαι, |
| [280] |
ἆρ'
οὖν,
ἦν
δ'
ἐγώ,
|
ὅτι |
εὐτυχέστερον
ἂν
οἴει
πράττειν
μετὰ |
| [279] |
Ἀξιόχου.
Τί
δή,
ἔφη,
τοῦτο;
|
Ὅτι |
εὐτυχίαν
ἐν
τοῖς
ἔμπροσθεν
θέμενοι |
| [295] |
πρὸς
ἃ
ἂν
ἀεὶ
ὑπολαμβάνῃς,
|
ὅτι |
ἔχων
φλυαρεῖς
καὶ
ἀρχαιότερος
εἶ |
| [286] |
τις
κελεύσαι;
σὺ
δὲ
κελεύεις;
|
Ὅτι, |
ἦν
δ'
ἐγώ,
ὦ
Εὐθύδημε, |
| [288] |
γιγνώσκεις
τῶν
ξένων
τὴν
σοφίαν
|
ὅτι |
θαυμασία
ἐστίν.
Ἀλλ'
οὐκ
ἐθέλετον |
| [283] |
οὖν
διανοηθεὶς
ἔτι
μᾶλλον
εἶπον
|
ὅτι |
θαυμαστῶς
σπουδάζοιμεν.
Καὶ
ὁ
Διονυσόδωρος, |
| [306] |
Οὐ
γὰρ
ῥᾴδιον
αὐτοὺς
πεῖσαι
|
ὅτι |
καὶ
ἄνθρωποι
καὶ
τἆλλα
πάντα |
| [279] |
μή
τι
παραλείπωμεν
τῶν
ἀγαθῶν,
|
ὅτι |
καὶ
ἄξιον
λόγου.
Ἀλλά
μοι |
| [272] |
ὑεῖς·
ἐφιέμενοι
γὰρ
ἐκείνων
οἶδ'
|
ὅτι |
καὶ
ἡμᾶς
παιδεύσουσιν.
(ΚΡΙΤΩΝ)
Ἀλλ' |
| [272] |
ἀνδροῖν
τίς
ἐστιν,
ἵνα
εἰδῶ
|
ὅτι |
καὶ
μαθησόμεθα.
(ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
Οὐκ
ἂν |
| [296] |
καὶ
ἅμα
πάντα.
Δῆλον
οὖν
|
ὅτι |
καὶ
παῖς
ὢν
(ἠπίστω,
καὶ |
| [289] |
λογοποιεῖν
αὐτοὶ
ἀδύνατοι·
δῆλον
οὖν
|
ὅτι |
καὶ
περὶ
λόγους
χωρὶς
ἡ |
| [284] |
κακῶς
λέγωσιν.
Ὡς
εὖ
ἴσθ'
|
ὅτι |
κακῶς
λέγουσιν
οἱ
ἀγαθοὶ
τοὺς |
| [287] |
ἦν
δ'
ἐγώ·
ἢ
δῆλον
|
ὅτι |
κατὰ
τόνδε,
ὅτι
σὺ
νῦν |
| [280] |
εὖ
πράττοιεν
διὰ
τὴν
κτῆσιν,
|
ὅτι |
κεκτημένοι
εἶεν
πάντα
ἃ
δεῖ |
| [283] |
εἶπον
ἄν·
Σοὶ
εἰς
κεφαλήν,
|
ὅτι |
μαθών
μου
καὶ
τῶν
ἄλλων |
| [299] |
τὸν
ὑμέτερον
πατέρ'
ἂ
τύπτοιμι,
|
ὅτι |
μαθὼν
σοφοὺς
ὑεῖς
οὕτως
ἔφυσεν. |
| [276] |
μὲν
Κλεινίας
τῷ
Εὐθυδήμῳ
ἀπεκρίνατο
|
ὅτι |
μανθάνοιεν
οἱ
μανθάνοντες
ἃ
οὐκ |
| [305] |
τοιοῦτοι
ἄνδρες.
Ἀτὰρ
οὔπω
οἶδα
|
ὅτι |
μέλλω
ἐρεῖν.
Ποτέρων
ἦν
ὁ |
| [274] |
ἐάν
τις
ἐθέλῃ
μανθάνειν.
Ἀλλ'
|
ὅτι |
μὲν
ἐθελήσουσιν
ἅπαντες
οἱ
μὴ |
| [295] |
περιστήσας.
Ἀνεμνήσθην
οὖν
τοῦ
Κόννου,
|
ὅτι |
μοι
κἀκεῖνος
χαλεπαίνει
ἑκάστοτε
ὅταν |
| [287] |
ἔγωγε.
(Τί
οὖν
ἄρτι
ἤρου
|
ὅτι |
μοι
νοοῖ
τὸ
ῥῆμα;
Τί |
| [295] |
τοῦ
δέοντος.
(Κἀγὼ
ἔγνων
αὐτὸν
|
ὅτι |
μοι
χαλεπαίνοι
διαστέλλοντι
τὰ
λεγόμενα, |
| [279] |
Κλεινίας.
Καὶ
ἐγὼ
ἀναμνησθεὶς
εἶπον
|
ὅτι |
ναὶ
μὰ
Δία
κινδυνεύομέν
γε |
| [287] |
καὶ
τοῦτο
ὀρθῶς
εἶπον,
εἰπὼν
|
ὅτι |
νοεῖ
τὰ
ῥήματα;
πότερα
φῂς |
| [301] |
σοι
βοῦς,
βοῦς
εἶ,
καὶ
|
ὅτι |
νῦν
ἐγώ
σοι
πάρειμι,
Διονυσόδωρος |
| [277] |
ὅτι
οὐκ
ᾔδησθα
τὸ
μανθάνειν
|
ὅτι |
οἱ
ἄνθρωποι
καλοῦσι
μὲν
ἐπὶ |
| [276] |
(εὐλαβηθῆναι
τῷ
μειρακίῳ,
ἀλλ'
ἀπεκρίνατο
|
ὅτι |
οἱ
σοφοὶ
εἶεν
οἱ
μανθάνοντες. |
| [279] |
ἐγὼ
αὖ
πάλιν
μετανοήσας
εἶπον
|
ὅτι |
ὀλίγου
καταγέλαστοι
(ἐγενόμεθα
ὑπὸ
τῶν |
| [275] |
ἔφη,
σοί,
ὦ
Σώκρατες,
προλέγω
|
ὅτι |
ὁπότερ'
ἂν
ἀποκρίνηται
τὸ
μειράκιον, |
| [288] |
πρὸς
σὲ
ταὐτὰ
ταῦτα
λέγω,
|
ὅτι |
οὐ
γιγνώσκεις
τῶν
ξένων
τὴν |
| [287] |
ἂν
ὁτιοῦν
ἀποκρίνῃ,
ἅτε
γιγνώσκων
|
ὅτι |
οὐ
δεῖ;
Λαλεῖς,
ἔφη,
ἀμελήσας |
| [272] |
οὐκ
ἂν
ἔχοιμί
γε
εἰπεῖν
|
ὅτι |
οὐ
προσεῖχον
τὸν
νοῦν
αὐτοῖν, |
| [294] |
πόρρω
σοφίας
ἥκεις;
Οὐδέν,
ἔφη,
|
ὅτι |
οὔ.
Πότερον
δέ,
ἦν
δ' |
| [304] |
καὶ
σοὶ
μάλιστα
προσήκει
ἀκοῦσαι,
|
ὅτι |
οὐδὲ
τοῦ
χρηματίζεσθαί
φατον
διακωλύειν |
| [288] |
δ'
ἐγώ,
τοῦτό
γε
ἐξηλέγξαμεν,
|
ὅτι |
οὐδὲν
πλέον,
οὐδ'
εἰ
ἄνευ |
| [296] |
ἔφη.
Τί;
ἦν
δ'
ἐγώ.
|
Ὅτι |
οὐκ
ἄδικοί
εἰσιν
οἱ
ἀγαθοί. |
| [277] |
καὶ
ἐνδείκνυσθόν
σοι
τὼ
ξένω,
|
ὅτι |
οὐκ
ᾔδησθα
τὸ
μανθάνειν
ὅτι |
| [294] |
γὰρ
Κτήσιππος
πάνυ
ἀπαρακαλύπτως
οὐδὲν
|
ὅτι |
οὐκ
ἠρώτα
τελευτῶν,
καὶ
τὰ |
| [274] |
Τὰ
μὲν
οὖν
πλεῖστα
δῆλον
|
ὅτι |
οὐκ
ὀλίγον
ἔργον
ἐπιδεῖξαι·
τόδε |
| [291] |
μὴν
τόδε
γε
εὖ
οἶδα,
|
ὅτι |
οὔτε
Εὐθύδημος
οὔτε
Διονυσόδωρος
ἦν |
| [279] |
Δῆλον
γάρ
που
καὶ
τοῦτο
|
ὅτι |
οὕτως
ἔχει.
Συνέφη.
Φέρε
δή, |
| [289] |
δοκεῖς,
ἔφην
ἐγώ,
τεκμήριον
λέγειν,
|
ὅτι |
οὐχ
αὕτη
ἐστὶν
ἡ
τῶν |
| [294] |
Οὐκ
ἐξαρκεῖ
σοι,
ἔφη,
ἀκοῦσαι
|
ὅτι |
πάντα
ἐπιστάμεθα;
Μηδαμῶς,
ἦ
δ' |
| [274] |
ἐγὼ
δεικνὺς
ἔλεγον
τῷ
Εὐθυδήμῳ
|
ὅτι |
πάντες
ἕτοιμοι
εἶεν
(μανθάνειν·
ὅ |
| [279] |
(οὐκ
οἶσθα,
ἔφην,
ὦ
Κλεινία,
|
ὅτι |
περὶ
αὐλημάτων
εὐπραγίαν
οἱ
αὐληταὶ |
| [304] |
Τῶν
ἀφ'
ὑμῶν
ἀπιόντων
ἴσθ'
|
ὅτι |
προσελθών
τίς
μοι
περιπατοῦντι,
ἀνὴρ |
| [301] |
παγκάλως
ἀπεργάζεσθαι.
Οἶσθα
οὖν,
ἔφη,
|
ὅτι |
προσήκει
ἑκάστοις
τῶν
δημιουργῶν;
πρῶτον |
| [294] |
δῆλοι
γάρ
μοί
ἐστον
ἤδη
|
ὅτι |
σπουδάζετον,
καὶ
μόλις
ὑμᾶς
προυκαλεσάμην |
| [287] |
ἢ
δῆλον
ὅτι
κατὰ
τόνδε,
|
ὅτι |
σὺ
νῦν
πάσσοφός
τις
ἡμῖν |
| [303] |
ἀφαιρεῖται.
Τὸ
δὲ
δὴ
μέγιστον,
|
ὅτι |
ταῦτα
οὕτως
ἔχει
ὑμῖν
καὶ |
| [288] |
ἆρ'
οὐ
τοῦτο
μὲν
ἁπλοῦν,
|
ὅτι |
ταύτην
ἥτις
ἡμᾶς
ὀνήσει;
Πάνυ |
| [302] |
τῶν
ἐρωτημάτων,
καὶ
ἅμα
βουλόμενος
|
ὅτι |
τάχιστ'
ἀκοῦσαι)
πάνυ
μὲν
οὖν, |
| [300] |
ὁ
Διονυσόδωρος·
εὖ
γὰρ
οἶδα
|
ὅτι |
τῇ
ἀποκρίσει
οὐχ
ἕξεις
ὅτι |
| [301] |
γε
βούλῃ,
ἔφην
ἐγώ,
δῆλον
|
ὅτι. |
Τί
δέ,
ἦ
δ'
ὅς, |
| [279] |
Πᾶς
γὰρ
ἂν
ἡμῖν
εἴποι
|
ὅτι |
τὸ
πλουτεῖν
ἀγαθόν·
ἦ
γάρ· |
| [297] |
δή,
ἔφη.
Ἀποκρίνομαι
δή,
εἶπον,
|
ὅτι |
τοῦ
Ἡρακλέους
ἦν
ὁ
Ἰόλεως |
| [303] |
μόνον.
Ἐγὼ
γὰρ
εὖ
οἶδα
|
ὅτι |
τούτους
τοὺς
λόγους
πάνυ
μὲν |
| [278] |
τὸ
δὲ
μετὰ
ταῦτα
δῆλον
|
ὅτι |
τούτω
γέ
σοι
αὐτὼ
τὰ |
| [303] |
δὲ
τοῖς
καὶ
τοῦτο
μεγαλοπρεπέστατον,
|
ὅτι |
τῶν
πολλῶν
ἀνθρώπων
καὶ
τῶν |
| [301] |
τίνα
χαλκεύειν
προσήκει,
οἶσθα;
Ἔγωγε·
|
ὅτι |
χαλκέα.
Τί
δέ,
κεραμεύειν;
Κεραμέα. |
| [287] |
τῷ
παρόντι
λεγομένοις
οὐχ
ἕξεις
|
ὅτι |
χρῇ;
Καὶ
γάρ,
ἔφην
ἐγώ, |
| [300] |
ὅτι
τῇ
ἀποκρίσει
οὐχ
ἕξεις
|
ὅτι |
χρῇ.
Καὶ
ὁ
Κτήσιππος,
ὥσπερ |
| [287] |
καίπερ
σοφὸς
ὤν,
οὐδ'
ἔχεις
|
ὅτι |
χρῇ
τῷ
λόγῳ·
εἰ
δ' |
| [287] |
τὸ
ῥῆμα,
τὸ
Οὐκ
ἔχω
|
ὅτι |
χρήσωμαι
τοῖς
λόγοις
Ἀλλ'
ὃ |
| [287] |
λέγεις.
Τὸ
γὰρ
οὐκ
ἔχω
|
ὅτι |
χρῶμαι
τί
ποτε
λέγεις,
ὦ |
| [285] |
τε
τὸν
Κτήσιππον
καὶ
εἶπον
|
ὅτι |
ὦ
Κτήσιππε,
ἐμοὶ
μὲν
δοκεῖ |
| [283] |
ἐπιθυμεῖτε
καὶ
σπουδάζετε;
Κἀγὼ
διενοήθην
|
ὅτι |
ᾠηθήτην
ἄρα
ἡμᾶς
τὸ
πρότερον |
| [287] |
λέγεις,
ὦ
Διονυσόδωρε;
Ἢ
δῆλον
|
ὅτι |
ὡς
(οὐκ
ἔχω
ἐξελέγξαι
αὐτόν; |
| [280] |
ποτόν,
πίνοιμεν
δὲ
μή,
ἔσθ'
|
ὅτι |
ὠφελοίμεθ'
ἄν;
Οὐ
δῆτα,
ἔφη. |
| [280] |
ἱκανά,
τεκταίνοιτο
δὲ
μή,
ἔσθ'
|
ὅτι |
ὠφελοῖτ'
ἂν
(ἀπὸ
τῆς
κτήσεως; |
| [278] |
ἐναντίως
ἔχουσιν
κείμενον,
τῷ
τε
|
εἰδότι |
καὶ
ἐπὶ
τῷ
μή·
παραπλήσιον |
| [297] |
θαλάττης
ἀφιγμένῳ,
νεωστί,
μοι
δοκεῖν,
|
καταπεπλευκότι· |
ὃς
ἐπειδὴ
αὐτὸν
ἐλύπει
οὕτως |
| [293] |
τι,
ἔφη,
οὐκ
ἐπιστήμων
εἶ;
|
Ἄρτι |
δὲ
ἐπιστήμων
ἔφησθα
εἶναι·
καὶ |
| [305] |
ῥήματος
ἀντέχονται.
Καὶ
οὗτοι,
ὅπερ
|
ἄρτι |
ἔλεγον,
ἐν
τοῖς
κράτιστοί
εἰσι |
| [286] |
μέμνησαι,
ἔφη,
ὦ
Κτήσιππε,
καὶ
|
ἄρτι |
ἐπεδείξαμεν
μηδένα
λέγοντα
ὡς
οὐκ |
| [276] |
ἀμαθεῖς,
καὶ
οὐκ
εὖ
σὺ
|
ἄρτι |
Εὐθυδήμῳ
ἀπεκρίνω.
(Ἐνταῦθα
δὴ
καὶ |
| [287] |
τίνος
διδάσκαλοι
ἥκετε;
Ἢ
οὐκ
|
ἄρτι |
ἔφατε
ἀρετὴν
κάλλιστ'
ἂν
(παραδοῦναι |
| [287] |
Δία
οὐκ
ἔγωγε.
(Τί
οὖν
|
ἄρτι |
ἤρου
ὅτι
μοι
νοοῖ
τὸ |
| [278] |
ἀπαυτοσχεδιάσαι
ἐναντίον
(ὑμῶν.
Ἀνάσχεσθον
οὖν
|
ἀγελαστὶ |
ἀκούοντες
αὐτοί
τε
καὶ
οἱ |
| [279] |
ἔτι
νέος
τε
καὶ
εὐήθης
|
ἐστί. |
Κἀγὼ
γνοὺς
αὐτὸν
θαυμάζοντα,
ἆρα |
| [298] |
ἔφη.
Κάπρος
ἄρα
σοι
πατήρ
|
ἐστι |
καὶ
κύων.
Καὶ
γὰρ
σοί, |
| [277] |
Καὶ
γὰρ
ἐκεῖ
χορεία
τίς
|
ἐστι |
καὶ
παιδιά,
εἰ
ἄρα
καὶ |
| [277] |
μοι,
τὸ
μανθάνειν
οὐκ
ἐπιστήμην
|
ἐστὶ |
λαμβάνειν
τούτου
οὗ
ἄν
τις |
| [298] |
(πότερον,
ὦ
Εὐθύδημε,
ἐμὸς
μόνον
|
ἐστὶ |
πατὴρ
ἢ
καὶ
τῶν
ἄλλων |
| [297] |
οὐ
μέντοι
ὁμοπάτριος.
Ἀδελφὸς
ἄρα
|
ἐστί |
σοι
καὶ
οὐκ
ἀδελφός.
Οὐχ |
| [295] |
γ'
ὅτι,
ἐγώ,
εἰκὸς
ὑμᾶς
|
ἐστι |
σοφοὺς
εἶναι.
Ἁλλ'
ἤν,
ἔφη, |
| [285] |
κάλει
λοιδορεῖσθαι·
ἕτερον
γάρ
τί
|
ἐστι |
τὸ
λοιδορεῖσθαι.
Καὶ
Διονυσόδωρος,
ὡς |
| [273] |
πρὸς
θεῶν
εἴπετόν
μοι
τί
|
ἐστι |
τοῦτο
τὸ
καλόν.
Ἀρετήν,
ἔφη, |
| [298] |
ἔφη,
ἡ
σὴ
μήτηρ
μήτηρ
|
ἐστὶ |
τῶν
θαλαττίων.
Καὶ
ἡ
σή |
| [302] |
καὶ
μὴ
χαλεπῶς
με
προδίδασκε.
|
Ἔστι |
γὰρ
ἔμοιγε
καὶ
βωμοὶ
καὶ |
| [289] |
ὑψηλή.
Καὶ
μέντοι
οὐδὲν
θαυμαστόν·
|
ἔστι |
γὰρ
τῆς
τῶν
ἐπῳδῶν
τέχνης |
| [282] |
(λέγειν,
ἦ
δ'
ὅς.
Εἰ
|
ἔστι |
γε,
ὦ
Κλεινία,
ἦν
δ' |
| [278] |
αὐτὸ
συνιέναι
καλοῦσιν
ἢ
μανθάνειν,
|
ἔστι |
δ'
ὅτε
καὶ
μανθάνειν
σὲ |
| [293] |
Ὦ
μακάριε,
ἦν
δ'
ἐγώ,
|
ἔστι |
δὲ
ἐπὶ
σοὶ
τοῦτο;
Πάνυ |
| [275] |
Ἀλκιβιάδου·
ὄνομα
δ'
αὐτῷ
Κλεινίας.
|
Ἔστι |
δὲ
νέος·
φοβούμεθα
δὴ
περὶ |
| [286] |
οὖν
ψευδῆ
μὲν
λέγειν
οὐκ
|
ἔστι, |
δοξάζειν
μέντοι
ἔστιν;
Οὐδὲ
δοξάζειν, |
| [271] |
ἐστὸν
(καὶ
μάχῃ,
ᾗ
πάντων
|
ἔστι |
κρατεῖν)
~ἐν
ὅπλοις
γὰρ
αὐτώ |
| [296] |
αὐτῷ
τούτῳ
γ'
ἀεί,
ἢ
|
ἔστι |
μὲν
ὅτε
τούτῳ,
ἔστιν
δὲ |
| [283] |
βούλεσθε
αὐτὸν
γενέσθαι,
ὃς
δ'
|
ἔστι |
νῦν,
μηκέτι
εἶναι.
Καὶ
ἐγὼ |
| [298] |
ὁμολογήσεις
ταῦτα.
Εἰπὲ
γάρ
μοι,
|
ἔστι |
σοι
κύων;
Καὶ
μάλα
πονηρός, |
| [298] |
ὢν
χρυσοῦ
οὐ
χρυσὸς
εἶ;
|
Ἔστι |
ταῦτα.
Οὔκουν
καὶ
ὁ
Χαιρέδημος, |
| [292] |
τε
καὶ
εὐδαίμονας
ποιοῦσα.
(ΚΡΙΤΩΝ)
|
Ἔστι |
ταῦτα·
τότε
γοῦν
οὕτως
ὑμῖν |
| [301] |
ἄλλοι
ἅπαντες
ἄνθρωποι
ὃ
μὴ
|
ἔστι; |
Τί
λέγεις,
ἦν
δ'
ἐγώ, |
| [282] |
ἐπιστήμην
δεῖ
αὐτὸν
κτᾶσθαι,
ἢ
|
ἔστι |
τις
μία
ἣν
δεῖ
λαβόντα |
| [286] |
ἐπεδείξαμεν
μηδένα
λέγοντα
ὡς
οὐκ
|
ἔστι· |
τὸ
γὰρ
μὴ
ὂν
οὐδεὶς |
| [286] |
ψευδής,
ἦν
δ'
ἐγώ,
δόξα
|
ἔστι |
τὸ
παράπαν.
Οὐκ
ἔφη.
Οὐδ' |
| [286] |
σύ,
ἔφη,
ἔλεγξον.
Ἦ
καὶ
|
ἔστι |
τοῦτο
κατὰ
τὸν
σὸν
λόγον, |
| [275] |
ἐπιθυμοῦντες
ὡς
βέλτιστον
αὐτὸν
γενέσθαι.
|
Ἒστι |
δὲ
οὗτος
Ἀξιόχου
μὲν
ὑὸς |
| [303] |
(καὶ
τοὺς
ἄλλους
θεούς,
ἆρα
|
ἔξεστί |
σοι
αὐτοὺς
ἀποδόσθαι
ἢ
δοῦναι |
| [285] |
τὴν
τέχνην
σφῶν
εἶναι
τὴν
|
νεωστὶ |
ηὑρημένην
ἀγαθοὺς
ποιεῖν
τοὺς
ἀνθρώπους |
| [297] |
ἑτέρῳ
σοφιστῇ
ἐκ
θαλάττης
ἀφιγμένῳ,
|
νεωστί, |
μοι
δοκεῖν,
καταπεπλευκότι·
ὃς
ἐπειδὴ |
| [305] |
λόγοις
ὅταν
ἀποληφθῶσιν,
ὑπὸ
τῶν
|
ἀμφὶ |
Εὐθύδημον
κολούεσθαι.
Σοφοὶ
δὲ
ἡγοῦνται |
| [286] |
ἀεὶ
θαυμάζω
καὶ
γὰρ
οἱ
|
ἀμφὶ |
Πρωταγόραν
σφόδρα
ἐχρῶντο
αὐτῷ
καὶ |
| [293] |
πάνυ
ἀγανακτοίην.
Εἰπέ
μοι,
σφὼ
|
οὐχὶ |
τὰ
μὲν
ἐπίστασθον
τῶν
ὄντων, |
| [295] |
καὶ
ἐπίστασαι,
ἢ
ἄλλῳ
τῳ;
|
Ὧι |
ἐπιστήμων.
οἶμαι
γάρ
σε
τὴν |
