Pages
[303]	ὁ Ἡρακλῆς πυππάξ ἐστιν ἢ	ὁ	πυππὰξ Ἡρακλῆς; Καὶ ὁ Κτήσιππος,
[300]	πάνυ ἀνακαγχάσας, ὦ Εὐθύδημε, ἔφη,	ὁ	ἀδελφός σου ἐξημφοτέρικεν τὸν λόγον,
[296]	εἶναι, εἰ μή σοι συμβουληθείη	ὁ	ἀδελφός σου οὑτοσὶ Διονυσόδωρος· οὕτω
[299]	ᾖ γε (ὁ πίνων ὅσος	ὁ	ἀνδριὰς ὁ ἐν Δελφοῖς. Οὐκοῦν,
[298]	ἦ δ' ὅς, ὁ αὐτός;	Ὁ	αὐτὸς μέντοι. Οὐκ ἂν συμβουλοίμην.
[298]	Εὐθύδημος. Ἀλλά, ἦ δ' ὅς,	ὁ	αὐτός; Ὁ αὐτὸς μέντοι. Οὐκ
[298]	ἔφην, μὴ φανῶ ὑπὸ σοῦ	ὁ	αὐτός· οὐ μέντοι μοι δοκῶ.
[298]	ὢν πατρός; ἢ σὺ εἶ	ὁ	αὐτὸς τῷ λίθῳ; Δέδοικα μὲν
[274]	δὲ ἐτύγχανον ἡμᾶς ἤδη περιιστάμενοι.	Ὁ	γὰρ Κτήσιππος ἔτυχε πόρρω καθεζόμενος
[294]	ἓν ἕκαστον ἐρωτώμενοι ὑπὸ Κτησίππου.	Ὁ	γὰρ Κτήσιππος πάνυ ἀπαρακαλύπτως οὐδὲν
[276]	εἰσιν, ὥσπερ ὁ κιθαριστὴς καὶ	ὁ	γραμματιστὴς διδάσκαλοι δήπου ἦσαν σοῦ
[276]	Κλεινία, ἔφη, ὁπότε ἀποστοματίζοι ὑμῖν	ὁ	γραμματιστής, πότεροι ἐμάνθανον τῶν παίδων
[297]	ὁ δὲ αὐτῷ (ἱκανῶς ἐβοήθησεν.	Ὁ	δ' ἐμὸς Ἰόλεως (Πατροκλῆς) εἰ
[295]	ἄπιστον ἐδόκει τὸ πρᾶγμα εἶναι·	ὁ	δ' Εὐθύδημος, ἀπιστεῖς, ἔφη, ὦ
[297]	Ἰόλεων τὸν ἀδελφιδοῦν βοηθὸν ἐπεκαλέσατο,	ὁ	δὲ αὐτῷ (ἱκανῶς ἐβοήθησεν. Ὁ
[299]	Καὶ ὁ μὲν Εὐθύδημος ἐσίγησεν·	ὁ	δὲ Διονυσόδωρος πρὸς (τὰ πρότερον
[298]	ἔφην· ὁ μέν γε ἐμός,	ὁ	δὲ ἐκείνου. Οὐκοῦν, ἦ δ'
[277]	οἱ μανθάνοντες ἃ οὐκ ἐπίσταιντο·	~ὁ	δὲ ἤρετο (αὐτὸν διὰ τῶν
[303]	ὑπὸ τοῦ λόγου, ἐκείμην ἄφωνος·	ὁ	δὲ Κτήσιππός μοι ἰὼν ὡς
[277]	μανθάνεις ἅττ' ἂν ἀποστοματίζῃ τις,	ὁ	δὲ μὴ ἐπιστάμενος γράμματα μανθάνει;
[286]	δὲ οὐδὲ λέγεις τὸ παράπαν;	Ὁ	δὲ μὴ λέγων τῷ λέγοντι
[300]	Κτήσιππος ἐγένετο πλεῖον ἢ δεκαπλάσιος.	Ὁ	δέ μοι δοκεῖ ἅτε πανοῦργος
[283]	εἶναι. Καὶ ἐγὼ ἀκούσας ἐθορυβήθην·	ὁ	δέ μου θορυβουμένου ὑπολαβών, ἄλλο
[294]	(καὶ ὀρχεῖσθαι ἐπίσταιτο ὁ Διονυσόδωρος·	ὁ	δέ, πάνυ, ἔφη. Οὐ δήπου,
[273]	τὸ μειράκιον ἐκαθέζετο, ὁ Εὐθύδημος,	ὁ	δὲ παρ' αὐτὸν ἐμὲ ἐξ
[271]	ἐστιν, ὦ Κρίτων, ὃν ἐρωτᾷς,	ὁ	δὲ παρ' ἐμὲ καθήμενος ἐξ
[298]	εἶ. Καὶ ὁ Κτήσιππος ἐκδεξάμενος,	ὁ	δὲ ὑμέτερος, ἔφη, αὖ πατὴρ
[298]	δέ γε, ἦ δ' ὃς	ὁ	Διονυσόδωρος, ἄν μοι ἀποκρίνῃ, ὦ
[300]	ὦ Σώκρατες, καλὸν πρᾶγμα; ἔφη	ὁ	Διονυσόδωρος. Ἔγωγε, ἔφην, καὶ πολλά
[284]	τὰ ὄντα τἀληθῆ λέγει· ὥστε	ὁ	Διονυσόδωρος, εἴπερ λέγει τὰ ὄντα,
[302]	φρατρία. Ἀλλ' ἀρκεῖ γ' ἔφη	ὁ	Διονυσόδωρος· ἔστιν γάρ σοι, ὡς
[300]	(Οὐδέτερα καὶ ἀμφότερα, ἔφη ὑφαρπάσας	ὁ	Διονυσόδωρος· εὖ γὰρ οἶδα ὅτι
[297]	ἅμα ὢν καὶ ἀνεπιστήμων. Καὶ	ὁ	Διονυσόδωρος ἠρυθρίασεν. Ἀλλὰ σύ, ἦν
[298]	ἀδελφός; Καὶ αὖθις ταχὺ ὑπολαβὼν	ὁ	Διονυσόδωρος, ἵνα μὴ πρότερόν τι
[297]	ἐγώ εἰμι Εὐθυδήμου, ταχὺ ὑπολαβὼν	ὁ	Διονυσόδωρος; Κἀγὼ εἶπον· ἔασον, ὠγαθέ,
[273]	τούτω ὅ τ' Εὐθύδημος καὶ	ὁ	Διονυσόδωρος καὶ ἄλλοι μαθηταὶ ἅμα
[297]	μαθήματος. Φεύγεις, ἔφη, ὦ Σώκρατες,	ὁ	Διονυσόδωρος, καὶ οὐκ ἐθέλεις ἀποκρίνεσθαι.
[284]	φασὶν διαλέγεσθαι. Σὺ μέν, ἔφη	ὁ	Διονυσόδωρος, λοιδορῇ, ὦ Κτήσιππε, λοιδορῇ.
[294]	Εὐθύδημον) εἰ (καὶ ὀρχεῖσθαι ἐπίσταιτο	ὁ	Διονυσόδωρος· ὁ δέ, πάνυ, ἔφη.
[297]	θάτερον ποιήσειεν. Ἀπόκριναι δή, ἔφη	ὁ	Διονυσόδωρος, ὁπότε σοι ταῦτα ὕμνηται·
[297]	ἐγὼ τοῦτο ἔμαθον; Οὐδαμοῦ, ἔφη	ὁ	Διονυσόδωρος. Οὐκ ἄρα ἐπίσταμαι, ἔφην,
[276]	ἢ ἃ μὴ ἐπίστανται; Καὶ	ὁ	Διονυσόδωρος πάλιν μικρὸν πρός με
[303]	Ἡράκλεις, ἔφη, καλοῦ λόγου. Καὶ	ὁ	Διονυσόδωρος, πότερον οὖν, ἔφη, ὁ
[275]	μεγίστην ὠφελίαν. Καὶ ἐν τούτῳ	ὁ	Διονυσόδωρος προσκύψας μοι μικρὸν πρὸς
[283]	ἀσκεῖν. Ὁ οὖν πρεσβύτερος αὐτῶν,	ὁ	Διονυσόδωρος, πρότερος ἤρχετο τοῦ λόγου,
[293]	Ἥκιστά γε, ἔφη, ὦ Σώκρατες,	ὁ	Διονυσόδωρος. Πῶς λέγετον; ἔφην ἐγώ·
[300]	γὰρ οὐχ οἷόν τ' ἔφη	ὁ	Διονυσόδωρος, σιγῶντα λέγειν; Οὐδ' ὁπωστιοῦν,
[283]	εἶπον ὅτι θαυμαστῶς σπουδάζοιμεν. Καὶ	ὁ	Διονυσόδωρος, σκόπει μήν, ἔφη, ὦ
[276]	καὶ εὖ τὸ μειράκιον, ἐκδεξάμενος	ὁ	Διονυσόδωρος, τί δέ, ὦ Κλεινία,
[274]	ἔφη, τῆς αὐτῆς, ὦ Σώκρατες,	ὁ	Διονυσόδωρος. ~Ὑμεῖς ἄρα, ἦν δ'
[287]	μανθάνειν; Εἶτ' ἔφη, ὦ Σώκρατες,	ὁ	Διονυσόδωρος ὑπολαβών, οὕτως εἶ Κρόνος,
[284]	γε ἔχει. Πῶς λέγεις, ἔφη	ὁ	Διονυσόδωρος, ὦ Κτήσιππε; Εἰσὶν (γάρ
[277]	ταῦτα εἴρητο τῷ Εὐθυδήμῳ, καὶ	ὁ	Διονυσόδωρος ὥσπερ σφαῖραν ἐκδεξάμενος τὸν
[292]	ἠτιμάσαμεν, ἀλλ' ἀτεχνῶς τὸ λεγόμενον	ὁ	Διὸς Κόρινθος γίγνεται, καὶ ὅπερ
[291]	οὔτε Εὐθύδημος οὔτε Διονυσόδωρος ἦν	ὁ	εἰπὼν ταῦτα· ἀλλ' ὦ δαιμόνιε
[284]	τῶν ἄλλων. Πάνυ γε. Οὐκοῦν	ὁ	ἐκεῖνο λέγων τὸ ὄν, ἔφη,
[297]	γὰρ Πατροκλῆς ἦν αὐτῷ πατήρ,	ὁ	ἐμὸς ἀδελφός, ἀλλὰ παραπλήσιον μὲν
[299]	(ὁ πίνων ὅσος ὁ ἀνδριὰς	ὁ	ἐν Δελφοῖς. Οὐκοῦν, ἔφη, καὶ
[300]	σιγᾷ πάντα; Οὐ δήπου, ἔφη	ὁ	Εὐθύδημος. Ἀλλ' ἄρα, ὦ βέλτιστε,
[298]	πατρός; Πολλοῦ γ' ἔφη, δεῖ,	ὁ	Εὐθύδημος. Ἀλλά, ἦ δ' ὅς,
[275]	ἐμοῦ σχεδόν τι αὐτὰ ταῦτα	ὁ	Εὐθύδημος ἅμα ἀνδρείως τε καὶ
[273]	ἄμφω βλέψαντε εἰς ἀλλήλω, καὶ	ὁ	Εὐθύδημος εἶπεν· οὔτοι ἔτι ταῦτα,
[276]	ἐκπεπληγμένοι ἐσιωπῶμεν. Γνοὺς δὲ ἡμᾶς	ὁ	Εὐθύδημος ἐκπεπληγμένους, ἵν' ἔτι μᾶλλον
[274]	Κλεινίου κἀμοὶ δοκεῖν ὡς ἐτύγχανεν	ὁ	Εὐθύδημος ἐμοὶ διαλεγόμενος προνενευκὼς εἰς
[283]	Τί δέ, ἔφη, ὦ Κτήσιππε,	ὁ	Εὐθύδημος, ἦ δοκεῖ σοι οἷόν
[300]	ἔχοντες. ~(Πότερον δὲ ὁρῶσιν, ἔφη	ὁ	Εὐθύδημος, καὶ Σκύθαι τε καὶ
[276]	σοφοὶ εἶεν οἱ μανθάνοντες. Καὶ	ὁ	Εὐθύδημος, καλεῖς δέ τινας, ἔφη,
[284]	κακούς. Καὶ τοὺς μεγάλους, ἔφη	ὁ	Εὐθύδημος, μεγάλως λέγουσι καὶ τοὺς
[273]	μὲν παρὰ τὸ μειράκιον ἐκαθέζετο,	ὁ	Εὐθύδημος, ὁ δὲ παρ' αὐτὸν
[294]	Εὐθύδημον ὁπόσους ὀδόντας ἔχει, καὶ	ὁ	Εὐθύδημος ὁπόσους σύ; Οὐκ ἐξαρκεῖ
[300]	τὰ παιδικά. Ὅταν σιγᾷς, ἔφη	ὁ	Εὐθύδημος, οὐ πάντα σιγᾷς; Ἔγωγε,
[286]	μηδενὸς ψευδομένου; Οὐκ ἔστιν, ἔφη	ὁ	Εὐθύδημος. Οὐδ' ἄρα ἐκέλευεν, ἔφην
[298]	πατήρ ἐστιν ὁ Χαιρέδημος, ὑπολαβὼν	ὁ	Εὐθύδημος, πάλιν αὖ ὁ Σωφρονίσκος
[297]	ἐγώ. Διαφθείρεις, ἔφη, τὸν λόγον,	ὁ	Εὐθύδημος πρὸς τὸν Διονυσόδωρον, καὶ
[273]	αὐτὸν ὅ τε Διονυσόδωρος καὶ	ὁ	Εὐθύδημος πρῶτον μὲν ἐπιστάντε διελεγέσθην
[293]	οὖν; Ἠθέλησέν τι ὑμῖν ἐπιδεῖξαι	ὁ	Εὐθύδημος; (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Πῶς γὰρ οὔ;
[284]	οὐ τὰ ὄντα λέγει. Καὶ	ὁ	Εὐθύδημος, τὰ δὲ μὴ ὄντα,
[277]	τρίτον καταβαλῶν ὥσπερ πάλαισμα ὥρμα	ὁ	Εὐθύδημος τὸν νεανίσκον· καὶ ἐγὼ
[275]	Ἢρξατο δ' οὖν ἐνθένδε ποθὲν	ὁ	Εὐθύδημος, ὡς ἐγᾦμαι· ὦ Κλεινία,
[297]	ἀλλὰ παραπλήσιον μὲν τοὔνομα Ἰφικλῆς,	ὁ	Ἡρακλέους ἀδελφός. Πατροκλῆς δέ, ἦ
[303]	ὁ Διονυσόδωρος, πότερον οὖν, ἔφη,	ὁ	Ἡρακλῆς πυππάξ ἐστιν ἢ ὁ
[297]	εἶπον, ὅτι τοῦ Ἡρακλέους ἦν	ὁ	Ἰόλεως ἀδελφιδοῦς, (ἐμὸς δ' ὡς
[297]	ὁπότε σοι ταῦτα ὕμνηται· πότερον	ὁ	Ἰόλεως τοῦ Ἡρακλέους μᾶλλον ἦν
[276]	οἱ διδάσκαλοι διδάσκαλοί εἰσιν, ὥσπερ	ὁ	κιθαριστὴς καὶ ὁ γραμματιστὴς διδάσκαλοι
[285]	ἐν Καρὶ ἐν ἐμοὶ ἔστω	ὁ	κίνδυνος· ὡς ἐγώ, ἐπειδὴ καὶ
[273]	(νέος εἶναι. Ἰδὼν οὖν με	ὁ	Κλεινίας ἀπὸ τῆς εἰσόδου μόνον
[279]	δὲ πῶς δοκεῖ; Ἀγαθά, ἔφη	ὁ	Κλεινίας. (Εἶεν, ἦν δ' ἐγώ·
[279]	πράττειν; ~Οὐδεὶς ὅστις οὔκ, ἔφη	(ὁ	Κλεινίας. Εἶεν, ἦν δ' ἐγώ·
[275]	Καὶ αὐτοῦ μεταξὺ ταῦτα λέγοντος	ὁ	Κλεινίας ἔτυχεν ἀποκρινάμενος, ~ὥστε οὐδὲ
[290]	ἐμὲ οἶμαι ηὑρηκέναι. Τίνα; ἔφη	ὁ	Κλεινίας. (Ἡ στρατηγική μοι δοκεῖ,
[279]	Ἀλλά μοι δοκοῦμεν, ἔφη, οὐδέν,	ὁ	Κλεινίας. Καὶ ἐγὼ ἀναμνησθεὶς εἶπον
[276]	οἱ ἀμαθεῖς; Οἱ σοφοί, ἔφη	ὁ	Κλεινίας. Οἱ σοφοὶ ἄρα μανθάνουσιν
[300]	ἀπόλωλέ τε καὶ ἥττηται. Καὶ	ὁ	Κλεινίας πάνυ ἥσθη καὶ ἐγέλασεν,
[277]	οὗ ἄν τις μανθάνῃ; Ὡμολόγει	ὁ	Κλεινίας. Τὸ δ' ἐπίστασθαι, ἦ
[289]	εἶναι; Οὐκ οἶμαι, ἔφη, ἐγώ,	ὁ	Κλεινίας ὑπολαβών. (Τίνι τεκμηρίῳ, ἦν
[283]	παντὸς ἂν ποιήσαιντο ἐξολωλέναι. (Καὶ	ὁ	Κτήσιππος ἀκούσας ἠγανάκτησέν τε ὑπὲρ
[300]	Οὐδ' ὁπωστιοῦν, ἦ δ' ὃς	ὁ	Κτήσιππος. Ἆρ' οὐδὲ λέγοντα σιγᾶν;
[298]	τύπτεις τὸν κύνα τοῦτον; Καὶ	ὁ	Κτήσιππος γελάσας, νὴ τοὺς θεούς,
[300]	σιγᾶν. (Καί μοι ἐδόκει ὑπεραγωνιᾶν	ὁ	Κτήσιππος διὰ τὰ παιδικά. Ὅταν
[300]	πάνυ ἥσθη καὶ ἐγέλασεν, ὥστε	ὁ	Κτήσιππος ἐγένετο πλεῖον ἢ δεκαπλάσιος.
[285]	ποιείτω· μόνον χρηστὸν ἀποφηνάτω. Καὶ	ὁ	Κτήσιππος, ἐγὼ μέν, ἔφη, καὶ
[299]	τρίψας ἐγκεράσῃ ἐλλεβόρου ἅμαξαν; Καὶ	ὁ	Κτήσιππος εἶπεν· πάνυ γε σφόδρα,
[298]	ὦ Σώκρατες, ἀπάτωρ εἶ. Καὶ	ὁ	Κτήσιππος ἐκδεξάμενος, ὁ δὲ ὑμέτερος,
[284]	λέγει; Πῶς γὰρ ἄν; ἔφη	ὁ	Κτήσιππος. Ἓν μὴν κἀκεῖνό γ'
[298]	κύων; Καὶ μάλα πονηρός, ἔφη	ὁ	Κτήσιππος. Ἔστιν οὖν (αὐτῷ κυνίδια;
[298]	Πότερον ἀνθρώπων; ἦ δ' ὃς	ὁ	Κτήσιππος, ἢ καὶ ἵππων καὶ
[290]	ἄρα, ὦ πρὸς Διός, μὴ	ὁ	Κτήσιππος ἦν ὁ ταῦτ' εἰπών,
[286]	δὴ τοῦτο; ἦ δ' ὃς	ὁ	Κτήσιππος· ἧττόν τι ἀντιλέγομεν ἐγώ
[288]	οὔσης εἰς ἀκρίβειαν λόγων. Καὶ	ὁ	Κτήσιππος, Θαυμάσιά γε λέγετ' ἔφη,
[298]	ἵνα μὴ πρότερόν τι εἴποι	ὁ	Κτήσιππος, καὶ ἔτι γέ μοι
[300]	(τὰ λεγόμενα) Τί δέ; ἔφη	ὁ	Κτήσιππος, οὐ σιγᾷ πάντα; Οὐ
[300]	μοι δοκεῖ ἅτε πανοῦργος ὤν,	ὁ	Κτήσιππος, παρ' αὐτῶν τούτων αὐτὰ
[299]	Ἀλλ' ἦ που, ὦ Εὐθύδημε	(ὁ	Κτήσιππος) πόλλ' ἀγαθὰ ἀπὸ τῆς
[299]	ἀγαθόν ἐστιν; Μάλα δήπου, ἔφη	ὁ	Κτήσιππος· σὺ δ' οὐκ οἴει,
[274]	θέας βουλόμενός τε οὖν θεάσασθαι	ὁ	Κτήσιππος τὰ παιδικὰ καὶ ἅμα
[300]	ὁρᾶν ἐστὶν ταῦτα. Ὑπερφυῶς, ἔφη	ὁ	Κτήσιππος. Τί δέ; ἦ δ'
[298]	πατέρα εἶναι; Ὤιμην δῆτα, ἔφη	ὁ	Κτήσιππος. Τί δέ; ἦ δ'
[299]	καὶ ταῦτά γε πολύ, ἔφη	ὁ	Κτήσιππος. Τί οὖν; Ἀγαθὰ οὐ
[284]	ὄντα; Οὐκ ἔμοιγε δοκεῖ, ἔφη	ὁ	Κτήσιππος. Τί οὖν; Οἱ ῥήτορες
[284]	θερμοὺς θερμῶς; Μάλιστα δήπου, ἔφη	ὁ	Κτήσιππος· τοὺς γοῦν ψυχροὺς ψυχρῶς
[299]	γε οὖν, ὦ Εὐθύδημε, ἔφη	ὁ	Κτήσιππος, τούτους εὐδαιμονεστάτους εἶναι Σκυθῶν
[294]	ἂν οἴει ὁμολογῆσαι ἡμᾶς; Καὶ	ὁ	Κτήσιππος ὑπολαβών· πρὸς Διός, ἔφη,
[284]	ὄντα λέγει. Νὴ Δία, ἔφη	ὁ	Κτήσιππος, ὦ Εὐθύδημε· ἀλλὰ τὰ
[284]	ἀλλ' ὁ ταῦτα λέγων, ἔφη	ὁ	Κτήσιππος, ὦ Εὐθύδημε, οὐ τὰ
[298]	μὴ ἄνθρωπον; Μὴ γάρ, ἔφη	ὁ	Κτήσιππος, ὦ Εὐθύδημε, τὸ λεγόμενον,
[303]	ἢ ὁ πυππὰξ Ἡρακλῆς; Καὶ	ὁ	Κτήσιππος, ὦ Πόσειδον, ἔφη, δεινῶν
[300]	οὐχ ἕξεις ὅτι χρῇ. Καὶ	ὁ	Κτήσιππος, ὥσπερ εἰώθει, μέγα πάνυ
[298]	τοιαῦτα. οὐκοῦν πατήρ ἐστιν αὐτῶν	ὁ	κύων; Ἔγωγέ τοι εἶδον, ἔφη,
[298]	ἐστιν, ὥστε σὸς πατὴρ γίγνεται	ὁ	κύων καὶ σὺ κυναρίων ἀδελφός;
[298]	Τί οὖν; οὐ σός ἐστιν	ὁ	κύων; Πάνυ γ' ἔφη. Οὐκοῦν
[281]	ἀγαθὰ εἶναι, οὐ περὶ τούτου	ὁ	λόγος αὐτοῖς εἶναι, ὅπως αὐτά
[288]	τε καὶ Εὐθύδημε, οὗτος μὲν	ὁ	λόγος ἐν ταὐτῷ μένειν καὶ
[286]	οὐκ ἔστιν; τοῦτο γὰρ δύναται	ὁ	λόγος· ἦ γάρ; Ἀλ' ἢ
[284]	τὸ πρᾶγμα περὶ οὗ ἂν	ὁ	λόγος ᾖ, ἢ μὴ (λέγοντα;
[283]	σοὶ ἄξιον ἀκοῦσαι, ὡς παρακελευστικὸς	ὁ	λόγος ἦν ἐπ' ἀρετήν. Εἰπέ
[298]	καὶ Χαιρέδημος; ~Πάνυ (γ' ἔφην·	ὁ	μέν γε ἐμός, ὁ δὲ
[299]	καὶ τόνδε τὸν ἑταῖρον. Καὶ	ὁ	μὲν Εὐθύδημος ἐσίγησεν· ὁ δὲ
[276]	τοῖς μαθηταῖς. Ἐν δὲ τούτῳ	ὁ	μὲν Κλεινίας τῷ Εὐθυδήμῳ ἀπεκρίνατο
[286]	τῷ λέγοντι πῶς ἀντιλέγοι; Καὶ	ὁ	μὲν Κτήσιππος ἐσίγησεν· ἐγὼ δὲ
[306]	εἰμὶ τί δεῖ αὐτοῖς χρήσασθαι.	Ὁ	μὲν οὖν νεώτερος ἔτι καὶ
[273]	προσεῖχον τὸν νοῦν ἔπειτα ἰόντε	ὁ	μὲν παρὰ τὸ μειράκιον ἐκαθέζετο,
[275]	ἔφη, ἐὰν μόνον ἐθέλῃ ἀποκρίνεσθαι	ὁ	νεανίσκος. Ἀλλὰ μὲν δή, ἔφην
[283]	σοφίαν τε καὶ ἀρετὴν ἀσκεῖν.	Ὁ	οὖν πρεσβύτερος αὐτῶν, ὁ Διονυσόδωρος,
[297]	δοκεῖ (σοι ὀρθῶς ἁδελφὸς λέγειν	ὁ	πάντ' εἰδώς; Ἀδελφὸς γάρ, ἔφη,
[299]	τῆς ὑμετέρας σοφίας ταύτης ἀπολέλαυκεν	ὁ	πατὴρ ὁ ὑμέτερός τε καὶ
[302]	ἔφη, Ἀθηναίοις οὐκ ἔστιν Ζεὺς	ὁ	πατρῷος; Οὐκ ἔστιν, ἦν δ'
[299]	ὦ Εὐθύδημε, ἐὰν ᾖ γε	(ὁ	πίνων ὅσος ὁ ἀνδριὰς ὁ
[305]	ὅτι μέλλω ἐρεῖν. Ποτέρων ἦν	ὁ	προσελθών σοι καὶ μεμφόμενος τὴν
[298]	δεινὸν γὰρ λέγεις πρᾶγμα εἰ	ὁ	σὸς πατὴρ πάντων ἐστὶν πατήρ.
[298]	ὑπολαβὼν ὁ Εὐθύδημος, πάλιν αὖ	ὁ	Σωφρονίσκος ἕτερος ὢν πατρὸς οὐ
[290]	Διός, μὴ ὁ Κτήσιππος ἦν	ὁ	ταῦτ' εἰπών, ἐγὼ δὲ οὐ
[284]	σοῦ ψεύδεται. (Ναί, ἔφη· ἀλλ'	ὁ	ταῦτα λέγων, ἔφη ὁ Κτήσιππος,
[299]	σοφίας ταύτης ἀπολέλαυκεν ὁ πατὴρ	ὁ	ὑμέτερός τε καὶ τῶν κυνιδίων.
[298]	εἶ; Ἔστι ταῦτα. Οὔκουν καὶ	ὁ	Χαιρέδημος, ἔφη, ἕτερος ὢν πατρὸς
[298]	γὰρ δήπου, ἔφη, πατήρ ἐστιν	ὁ	Χαιρέδημος, ὑπολαβὼν ὁ Εὐθύδημος, πάλιν
[305]	λέγειν; Οὐ γάρ τοι ἀλλὰ	ὅ	γε λόγος ἔχει τινὰ εὐπρέπειαν
[307]	ὦ Σώκρατες. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Μὴ τοίνυν	ὅ	γε οὐ χρὴ ποίει, ὦ
[284]	ἔφη, λέγει; Ναί. Ἀλλὰ μὴν	ὅ	γε τὸ ὂν λέγων καὶ
[273]	καὶ ὀλίγῳ (ὕστερον εἰσέρχεσθον τούτω	ὅ	τ' Εὐθύδημος καὶ ὁ Διονυσόδωρος
[273]	σὺ φῄς. Ἰδόντε δὲ αὐτὸν	ὅ	τε Διονυσόδωρος καὶ ὁ Εὐθύδημος
[274]	ὅτι πάντες ἕτοιμοι εἶεν (μανθάνειν·	ὅ	τε οὖν Κτήσιππος συνέφη μάλα
[306]	πρὸς ταὐτόν, ἀμφοῖν χείρω πρὸς	ὃ	ἂν ἑκάτερον ᾖ χρηστὸν ἐκείνων
[290]	χειρώσασθαι· ἐπειδὰν δὲ χειρώσωνται τοῦτο	ὃ	ἂν θηρεύωνται, οὐ δύνανται τούτῳ
[289]	καὶ τὸ ἐπίστασθαι χρῆσθαι τούτῳ	ὃ	ἂν ποιῇ. Φαίνεται, ἔφη. Πολλοῦ
[304]	φύσιν οὔθ' ἡλικίαν ἐξείργειν οὐδεμίαν	ὃ	δὲ καὶ σοὶ μάλιστα προσήκει
[271]	περὶ τούσδε τοὺς τόπους διατρίβουσιν.	Ὃ	δὲ σὺ ἐρωτᾷς τὴν σοφίαν
[277]	περὶ ὀνομάτων ὀρθότητος μαθεῖν δεῖ·	ὃ	δὴ καὶ ἐνδείκνυσθόν σοι τὼ
[283]	τῶν ἄλλων καταψεύδῃ τοιοῦτον πρᾶγμα,	ὃ	ἐγὼ οἶμαι οὐδ' ὅσιον εἶναι
[306]	ἥττους εἰσὶν πρὸς ἑκάτερον πρὸς	ὃ	ἥ τε πολιτικὴ καὶ ἡ
[299]	τὸν κύνα τὸν πατέρα, καὶ	ὃ	θαυμασιώτερόν γε ἔτι, ὅτι καὶ
[284]	κἀκεῖνό γ' ἐστὶν τῶν ὄντων,	ὃ	λέγει, χωρὶς τῶν ἄλλων. Πάνυ
[295]	(Ὑπολαμβάνεις γὰρ δήπου τι, ἔφη,	ὃ	λέγω; Ἔγωγε, ἦν δ' ἐγώ.
[301]	καὶ οἱ ἄλλοι ἅπαντες ἄνθρωποι	ὃ	μὴ ἔστι; Τί λέγεις, ἦν
[279]	οὖν δὴ τοῦτο; Καταγέλαστον δήπου,	ὃ	πάλαι πρόκειται, τοῦτο πάλιν προτιθέναι
[279]	ὅς. Τὴν εὐτυχίαν, ὦ Κλεινία·	ὃ	πάντες φασί, καὶ οἱ πάνυ
[287]	γὰρ οὐκ ἔστιν ἁμαρτάνειν τούτου	ὃ	πράττει· οὐχ οὕτω λέγετε; Πάνυ
[287]	ὅτι χρήσωμαι τοῖς λόγοις Ἀλλ'	ὃ	σὺ λέγεις, ἔφη, (τούτῳ τῷ
[293]	τέ τι τῶν ὄντων τοῦτο	ὃ	τυγχάνει ὄν, αὐτὸ τοῦτο (μὴ
[278]	ἐγὼ ὑφηγήσομαι αὐτοῖν ἵνα μοι	ὃ	ὑπέσχοντο ἀποδῶσιν. Ἐφάτην γὰρ ἐπιδείξασθαι
[295]	ἐγώ. Πρὸς τοῦτο τοίνυν ἀποκρίνου	ὃ	ὑπολαμβάνεις. Τί οὖν, ἔφην, ἂν
[296]	σου δέομαι. (Ἀλλά μοι ἀπόκριναι·	δύναιο	ἂν ἅπαντα ἐπίστασθαι, εἰ μὴ
[296]	ἅπαντα ἐπίστασθαι, εἰ μὴ πάντα	ἐπίσταιο;	Τέρας γὰρ ἂν εἴη, ἦν
[278]	δὴ τῶν μαθημάτων παιδιά ἐστιν	διὸ	καί φημι ἐγώ σοι τούτους
[302]	βοῦς καὶ πρόβατον, ἆρ' ἂν	ἡγοῖο	ταῦτα σὰ εἶναι, ἅ σοι
[302]	καὶ δοῦναι καὶ θῦσαι ὅτῳ	βούλοιο	θεῶν; ἃ δ' ἂν μὴ
[287]	μοι νοοῖ τὸ ῥῆμα; Τί	ἄλλο	γε, ἦν δ' ἐγώ, ἢ
[306]	καὶ ἡ πολιτικὴ πρᾶξις, πρὸς	ἄλλο	δὲ ἑκατέρα, οὗτοι δ' ἀμφοτέρων
[292]	τε καὶ Κλεινίας οὐδὲν εἶναι	ἄλλο	ἢ ἐπιστήμην τινά. (ΚΡΙΤΩΝ) Ναί,
[277]	τετέλεσαι· καὶ νῦν (τούτω οὐδὲν	ἄλλο	ἢ χορεύετον περὶ σὲ καὶ
[304]	οὖν ἐφαίνοντό σοι; Τί δὲ	ἄλλο,	ἦ δ' ὅς, ἢ οἷάπερ
[284]	Οὐκοῦν εἴπερ λέγει αὐτό, οὐκ	ἄλλο	λέγει τῶν ὄντων ἢ ἐκεῖνο
[301]	γιγνώσκειν; Εἰ μή τι σὺ	ἄλλο	λέγεις· ἀπὸ σοῦ γὰρ δεῖ
[302]	πατρῷοί εἰσιν μήτε ἱερὰ μήτε	ἄλλο	μηδὲν καλὸν καὶ ἀγαθόν. Ἔα,
[287]	αὐτόν; Επεὶ εἰπέ, τί σοι	ἄλλο	νοεῖ τοῦτο τὸ ῥῆμα, τὸ
[281]	καὶ κατορθοῦσα τὴν πρᾶξιν, ἢ	ἄλλο	τι; Ἐπιστήμη, ἦ δ' ὅς.
[275]	μή τις φθῇ ἡμᾶς ἐπ'	ἄλλο	τι ἐπιτήδευμα τρέψας αὐτοῦ τὴν
[281]	τῇ περὶ τὰ ξύλα μῶν	ἄλλο	τί ἐστιν τὸ ἀπεργαζόμενον ὀρθῶς
[277]	δ' ἐπίστασθαι, ἦ δ' ὅς,	ἄλλο	τι ἢ ἔχειν ἐπιστήμην ἤδη
[284]	τὰ δὲ μὴ ὄντα, ἔφη,	ἄλλο	τι ἢ οὐκ ἔστιν; Οὐκ
[281]	ἡμῖν συμβαίνει ἐκ τῶν εἰρημένων;	Ἄλλο	τι ἢ τῶν μὲν ἄλλων
[282]	καὶ εὐτυχῆ ποιεῖν τὸν (ἄνθρωπον,	ἄλλο	τι ἢ φαίης ἂν ἀναγκαῖον
[287]	ψευδῆ δοξάζειν μήτε ἀμαθῆ εἶναι,	ἄλλο	τι οὐδ' ἐξαμαρτάνειν ἔστιν, ὅταν
[298]	ἔφη, τοῦ λίθου; Ἕτερος μέντοι.	Ἄλλο	τι οὖν ἕτερος, ἦ δ'
[283]	ὁ δέ μου θορυβουμένου ὑπολαβών,	ἄλλο	τι οὖν, ἔφη, ἐπεὶ βούλεσθε
[276]	παίδων, ὑμεῖς δὲ μαθηταί; Συνέφη.	Ἄλλο	τι οὖν, ἡνίκα ἐμανθάνετε, οὔπω
[284]	ἢ οὐκ ἔστιν; Οὐκ ἔστιν.	Ἄλλο	τι οὖν οὐδαμοῦ τά γε
[299]	φάρμακον, ὅταν δέῃ, πίνειν ἀνθρώπῳ,	ἄλλο	τι τοῦτο τὸ ἀγαθὸν ὡς
[286]	ἀλήθειαν παρὰ σοῦ κάλλιστα πεύσεσθαι.	Ἄλλο	τι ψευδῆ λέγειν οὐκ ἔστιν;
[303]	ἀγαθὸν πρᾶγμα μήτε λευκὸν μηδ'	ἄλλο	τῶν τοιούτων μηδέν, μηδὲ τὸ
[284]	ἔφη ὁ Κτήσιππος. Ἓν μὴν	κἀκεῖνό	γ' ἐστὶν τῶν ὄντων, ὃ
[296]	ἅπαντα, ἅ γ' ἐπίσταμαι. Τοῦτ'	ἐκεῖνο,	ἔφη· ἥκει τὸ αὐτὸ παράφθεγμα.
[284]	ἄλλων. Πάνυ γε. Οὐκοῦν ὁ	ἐκεῖνο	λέγων τὸ ὄν, ἔφη, λέγει;
[284]	ἄλλο λέγει τῶν ὄντων ἢ	ἐκεῖνο	ὅπερ λέγει; Πῶς γὰρ ἄν;
[290]	Τί λέγεις σύ, ὦ Σώκρατες;	ἐκεῖνο	τὸ μειράκιον τοιαῦτ' ἐφθέγξατο; (ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
[297]	ἵνα μὴ διδάξῃ με Εὐθύδημος	ἐκεῖνο	τὸ σοφόν. Ἀποκρίνου δή, ἔφη.
[301]	μή τι σὺ ἄλλο λέγεις·	ἀπὸ	σοῦ γὰρ δεῖ ἄρχεσθαι, τελευτᾶν
[271]	ἐγὼ λέγω, ἐκ δεξιᾶς τρίτος	ἀπὸ	σοῦ καθῆστο· (ἐν μέσῳ δ'
[282]	ἡ σοφία διδακτόν, ἀλλὰ μὴ	ἀπὸ	ταὐτομάτου παραγίγνεται τοῖς ἀνθρώποις· τοῦτο
[273]	Ἰδὼν οὖν με ὁ Κλεινίας	ἀπὸ	τῆς εἰσόδου μόνον καθήμενον, ἄντικρυς
[280]	μή, ἔσθ' ὅτι ὠφελοῖτ' ἂν	(ἀπὸ	τῆς κτήσεως; Οὐδαμῶς, ἔφη. Τί
[299]	Εὐθύδημε (ὁ Κτήσιππος) πόλλ' ἀγαθὰ	ἀπὸ	τῆς ὑμετέρας σοφίας ταύτης ἀπολέλαυκεν
[296]	ἔφην ἐγώ, τοῦ δέοντος ἀπεκρινάμην	ὑπὸ	ἀπαιδευσίας. Ἀλλὰ συγγίγνωσκέ μοι· ἀποκρινοῦμαι
[301]	καλῷ; Κἀγὼ ἐν παντὶ ἐγενόμην	ὑπὸ	ἀπορίας, καὶ ἡγούμην δίκαια πεπονθέναι
[274]	καὶ Διονυσόδωρε, εἰ ἀληθῆ λέγετον·	ὑπὸ	γὰρ τοῦ μεγέθους τοῦ ἐπαγγέλματος
[276]	Ταῦτ' οὖν εἰπόντος αὐτοῦ, ὥσπερ	ὑπὸ	διδασκάλου χορὸς ἀποσημήναντος, ἅμα ἀνεθορύβησάν
[294]	ἐπίστασθαι, καθ' ἓν ἕκαστον ἐρωτώμενοι	ὑπὸ	Κτησίππου. Ὁ γὰρ Κτήσιππος πάνυ
[278]	αὐτὸ ποιεῖν, μή μου καταγελᾶτε·	ὑπὸ	προθυμίας γὰρ τοῦ ἀκοῦσαι τῆς
[298]	μὲν ἔγωγ' ἔφην, μὴ φανῶ	ὑπὸ	σοῦ ὁ αὐτός· οὐ μέντοι
[300]	τις ἅψηται· ὥστε τοῦτο μὲν	ὑπὸ	σοφίας ἔλαθες οὐδὲν εἰπών. Ἀλλ'
[303]	οὕτω σοφούς, καὶ παντάπασι καταδουλωθεὶς	ὑπὸ	τῆς σοφίας αὐτοῖν ἐπὶ τὸ
[288]	ὥστε τοῦτο μὴ πάσχειν οὐδ'	ὑπὸ	τῆς ὑμετέρας πω τέχνης ἐξηυρῆσθαι,
[303]	οὖν, ὦ Κρίτων, ὥσπερ πληγεὶς	ὑπὸ	τοῦ λόγου, ἐκείμην ἄφωνος· ὁ
[304]	οἷός τ' ἦ προσστὰς κατακούειν	ὑπὸ	τοῦ ὄχλου. Καὶ μήν, ἔφη,
[305]	τοῖς ἰδίοις λόγοις ὅταν ἀποληφθῶσιν,	ὑπὸ	τῶν ἀμφὶ Εὐθύδημον κολούεσθαι. Σοφοὶ
[279]	εἶπον ὅτι ὀλίγου καταγέλαστοι (ἐγενόμεθα	ὑπὸ	τῶν ξένων ἐγώ τε καὶ
[304]	(ἔλεγες, τῶν ἥδιον ἂν ἐξελεγχομένων	ὑπὸ	τῶν τοιούτων λόγων ἢ ἐξελεγχόντων.
[272]	λόγους οἵους εἰς τὰ δικαστήρια.	Πρὸ	τοῦ μὲν οὖν ταῦτα δεινὼ
[271]	ἀτεχνῶς τώ γε, οὐδ' ᾔδη	πρὸ	τοῦ ὅτι εἶεν οἱ παγκρατιασταί.
[296]	παράφθεγμα. Ἀλλ' ἀφαιρῶ, ἔφην ἐγώ,	τὸ	ἅ γ' ἐπίσταμαι. Ἀλλὰ μηδὲ
[296]	ἐπειδήπερ γε οὐδεμίαν ἔχει δύναμιν	τὸ	ἃ ἐπίσταμαι, πάντα δὲ ἐπίσταμαι.
[299]	πίνειν ἀνθρώπῳ, ἄλλο τι τοῦτο	τὸ	ἀγαθὸν ὡς πλεῖστον δεῖ πίνειν,
[272]	λόγοις μάχεσθαί τε καὶ ἐξελέγχειν	(τὸ	ἀεὶ λεγόμενον, ὁμοίως ἐάντε ψεῦδος
[296]	ὅπως μή τι ἡμᾶς σφήλῃ	τὸ	ἀεὶ τοῦτο. (Οὔκουν ἡμᾶς γ'
[301]	τὸ καλὸν καλόν ἐστιν καὶ	τὸ	αἰσχρὸν αἰσχρόν; Ἐὰν ἔμοιγε, ἔφη,
[291]	τῇ (πόλει, καὶ ἀτεχνῶς κατὰ	τὸ	Αἰσχύλου ἰαμβεῖον μόνη ἐν τῇ
[285]	μὴ καλῶς λέγειν. Ἀλλὰ σὺ	τὸ	ἀντιλέγειν, ἔφη, ὦ γενναῖε Διονυσόδωρε,
[271]	καθῆστο· (ἐν μέσῳ δ' ὑμῶν	τὸ	Ἀξιόχου μειράκιον ἦν. Καὶ μάλα
[281]	ξύλα μῶν ἄλλο τί ἐστιν	τὸ	ἀπεργαζόμενον ὀρθῶς χρῆσθαι ἢ ἐπιστήμη
[275]	καὶ διαλέγονται, ὥστε ἐπιεικῶς θαρρεῖ	τὸ	ἀποκρίνασθαι. Τὰ δὴ μετὰ ταῦτα,
[277]	ἔχειν ἐπιστήμην ἤδη ἐστίν; Συνέφη.	Τὸ	ἄρα μὴ ἐπίστασθαι (μήπω ἔχειν
[293]	ὡς δὴ τοῦτο ἀδύνατόν ἐστιν	τὸ	αὐτὸ εἶναί τε καὶ μή,
[306]	δυοῖν κακοῖν συντεθέντα μὴ πρὸς	τὸ	αὐτὸ ὄντοιν ἐν τῷ μέσῳ
[293]	Εὐθύδημε, σὺ οὐ πέπονθας τοῦτο	τὸ	αὐτὸ πάθος; Ἐγὼ γάρ τοι
[296]	ἐπίσταμαι. Τοῦτ' ἐκεῖνο, ἔφη· ἥκει	τὸ	αὐτὸ παράφθεγμα. Ἀλλ' ἀφαιρῶ, ἔφην
[293]	Εἶεν, ἦν δ' ἐγώ, Εὐθύδημε·	τὸ	γὰρ λεγόμενον, καλὰ δὴ παταγεῖς·
[286]	μηδένα λέγοντα ὡς οὐκ ἔστι·	τὸ	γὰρ μὴ ὂν οὐδεὶς ἐφάνη
[286]	ἔφην ἐγώ, νυνδὴ Διονυσόδωρος ἐξελέγξαι;	Τὸ	γὰρ μὴ ὂν πῶς ἄν
[287]	παγχάλεπον χρήσασθαί ἐστιν, ᾧ λέγεις.	Τὸ	γὰρ οὐκ ἔχω ὅτι χρῶμαι
[304]	ἢ ὑμῖν τε καὶ αὑτοῖς·	τὸ	γὰρ σπάνιον, ὦ Εὐθύδημε, τίμιον,
[301]	ἕτερον ἕτερον; οὐ γὰρ δήπου	τό	γε ἕτερον ταὐτόν, ἀλλ' (ἔγωγε
[277]	τις μανθάνῃ; Ὡμολόγει ὁ Κλεινίας.	Τὸ	δ' ἐπίστασθαι, ἦ δ' ὅς,
[272]	μου ἐγένετο τὸ εἰωθὸς σημεῖον	τὸ	δαιμόνιον. ~Πάλιν οὖν ἐκαθεζόμην, καὶ
[306]	εἶναι οὔτε τὸ μὲν κακόν,	τὸ	δὲ ἀγαθόν· ἀλλὰ τῷ ὄντι
[303]	τὸ ἐπαχθὲς τῶν λόγων ἀφαιρεῖται.	Τὸ	δὲ δὴ μέγιστον, ὅτι ταῦτα
[278]	ὑμῖν, καὶ ἴσως ἱκανῶς ἔχει·	τὸ	δὲ δὴ μετὰ ταῦτα ἐπιδείξατον
[278]	παρὰ τούτων νόμιζε παιδιὰν γεγονέναι·	τὸ	δὲ μετὰ ταῦτα δῆλον ὅτι
[281]	ἐᾷ· ~τὸ μὲν γὰρ κακόν,	τὸ	δὲ οὔτε (κακὸν οὔτε ἀγαθόν.
[304]	γὰρ σπάνιον, ὦ Εὐθύδημε, τίμιον,	τὸ	δὲ ὕδωρ εὐωνότατον, ἄριστον ὄν,
[279]	Κλεινίας. Εἶεν, ἦν δ' ἐγώ·	τὸ	δὴ μετὰ τοῦτο, ἐπειδὴ βουλόμεθα
[301]	ἕκαστα προσήκει ἀπεργάζεσθαι, καὶ ὑμεῖς	τὸ	διαλέγεσθαι παγκάλως ἀπεργάζεσθαι. Οἶσθα οὖν,
[280]	τὰ ἐπιτήδεια παρεσκευασμένα ἑκάστῳ εἰς	τὸ	ἑαυτοῦ ἔργον, χρῷντο δὲ αὐτοῖς
[292]	ἐνδεῖ ἢ ἔτι πλέονος πρὸς	τὸ	εἰδέναι τίς ποτέ ἐστιν ἡ
[272]	ἀναστῆναι· ἀνισταμένου δέ μου ἐγένετο	τὸ	εἰωθὸς σημεῖον τὸ δαιμόνιον. ~Πάλιν
[278]	μή· παραπλήσιον δὲ τούτῳ καὶ	τὸ	ἐν τῷ δευτέρῳ ἐρωτήματι, ἐν
[306]	ὥστ' ἐμοὶ δοκεῖ μανίαν εἶναι	τὸ	ἕνεκα τῶν παίδων ἄλλων μὲν
[282]	(τοῦτο βούλεσθον, ὅθεν ἐγὼ ἀπέλιπον,	τὸ	ἑξῆς ἐπιδείξατον τῷ μειρακίῳ, πότερον
[288]	ὅθεν γὰρ (τὸ πρότερον ἀπέλιπον,	τὸ	ἑξῆς τούτοις πειράσομαι, ὅπως ἂν
[303]	ὑπὸ τῆς σοφίας αὐτοῖν ἐπὶ	τὸ	ἐπαινεῖν τε καὶ ἐγκωμιάζειν αὐτὼ
[303]	πάνυ χαρίεν τέ ἐστιν καὶ	τὸ	ἐπαχθὲς τῶν λόγων ἀφαιρεῖται. Τὸ
[289]	ἅμα τό τε ποιεῖν καὶ	τὸ	ἐπίστασθαι χρῆσθαι τούτῳ ὃ ἂν
[275]	σοι διηγησαίμην; Οὐ γὰρ σμικρὸν	τὸ	ἔργον δύνασθαι ἀναλαβεῖν διεξιόντα σοφίαν
[307]	τούτων τοὺς πολλοὺς πρὸς (ἕκαστον	τὸ	ἔργον οὐ καταγελάστους ὁρᾷς; (ΚΡΙΤΩΝ)
[273]	θαυμάσας εἶπον· καλὸν ἄν που	τὸ	ἔργον ὑμῶν εἴη, εἰ τηλικαῦτα
[273]	ἐγώ, λέγετον πρᾶγμα· πόθεν τοῦτο	τὸ	ἕρμαιον ηὑρέτην; Ἐγὼ δὲ περὶ
[278]	καταγελάστων; Ἀνόητον γὰρ δήπου καὶ	τὸ	ἐρωτᾶν τὰ τοιαῦτα· τίς γὰρ
[276]	πρότερόν γε καλὸν ἡμῖν ἐφάνη	τὸ	ἐρώτημα. Πάντ' ἔφη, ὦ Σώκρατες,
[300]	οὐδὲν εἰπών. Ἀλλ' ἔτι μοι	τὸ	ἕτερον ἐπιδείξατον, ὅπως αὖ ἔστιν
[301]	τρόπον, ἔφη, ἑτέρου ἑτέρῳ παραγενομένου	τὸ	ἕτερον ἕτερον ἂν εἴη; (Ἆρα
[301]	ᾤμην τοῦτο ἀπορῆσαι, ὡς οὐ	τὸ	ἕτερον ἕτερόν ἐστιν. Ἀλλ' ὦ
[301]	καὶ τὸ ταὐτὸν ταὐτὸν καὶ	τὸ	ἕτερον ἕτερον; οὐ γὰρ δήπου
[280]	Κλεινία, ἤδη τοῦτο ἱκανὸν πρὸς	τὸ	εὐδαίμονα ποιῆσαί τινα, τό τε
[273]	εἴπετόν μοι τί ἐστι τοῦτο	τὸ	καλόν. Ἀρετήν, ἔφη, ὦ Σώκρατες,
[279]	Οὐκοῦν καὶ τὸ ὑγιαίνειν καὶ	τὸ	(καλὸν εἶναι καὶ τἆλλα κατὰ
[301]	δ' ἐγώ, ὦ Διονυσόδωρε; οὐ	τὸ	καλὸν καλόν ἐστιν καὶ τὸ
[284]	(εἴπερ πράττουσι, καὶ ποιοῦσι; Ναί.	Τὸ	λέγειν ἄρα πράττειν τε καὶ
[307]	εἶναι, θαρρῶν δίωκε καὶ ἄσκει,	τὸ	λεγόμενον δὴ τοῦτο, αὐτός τε
[292]	τῆς πολιτικῆς ἠτιμάσαμεν, ἀλλ' ἀτεχνῶς	τὸ	λεγόμενον ὁ Διὸς Κόρινθος γίγνεται,
[298]	ἔφη ὁ Κτήσιππος, ὦ Εὐθύδημε,	τὸ	λεγόμενον, οὐ λίνον λίνῳ συνάπτεις·
[285]	λοιδορεῖσθαι· ἕτερον γάρ τί ἐστι	τὸ	λοιδορεῖσθαι. Καὶ Διονυσόδωρος, ὡς ὄντος,
[282]	κακόν; Ὡμολόγει. ~(Ἔτι τοίνυν, ἔφην,	τὸ	λοιπὸν ἐπισκεψώμεθα. Ἐπειδὴ εὐδαίμονες μὲν
[277]	τὼ ξένω, ὅτι οὐκ ᾔδησθα	τὸ	μανθάνειν ὅτι οἱ ἄνθρωποι καλοῦσι
[277]	ὦ Κλεινία. Εἰπὲ γάρ μοι,	τὸ	μανθάνειν οὐκ ἐπιστήμην ἐστὶ λαμβάνειν
[279]	ναὶ μὰ Δία κινδυνεύομέν γε	τὸ	μέγιστον τῶν ἀγαθῶν παραλιπεῖν. Τί
[276]	μᾶλλον θαυμάζοιμεν αὐτόν, οὐκ ἀνίει	τὸ	μειράκιον, ἀλλ' ἠρώτα, καὶ ὥσπερ
[275]	σοφοὶ ἢ οἱ ἀμαθεῖς; Καὶ	τὸ	μειράκιον, ἅτε μεγάλου ὄντος τοῦ
[277]	νεανίσκον· καὶ ἐγὼ γνοὺς βαπτιζόμενον	τὸ	μειράκιον, βουλόμενος ἀναπαῦσαι αὐτό, μὴ
[293]	σῶσαι ἡμᾶς, ἐμέ τε καὶ	τὸ	μειράκιον, ἐκ τῆς τρικυμίας τοῦ
[273]	ἔπειτα ἰόντε ὁ μὲν παρὰ	τὸ	μειράκιον ἐκαθέζετο, ὁ Εὐθύδημος, ὁ
[276]	ἀναπνεῦσαι καλῶς τε καὶ εὖ	τὸ	μειράκιον, ἐκδεξάμενος ὁ Διονυσόδωρος, τί
[275]	προλέγω ὅτι ὁπότερ' ἂν ἀποκρίνηται	τὸ	μειράκιον, ἐξελεγχθήσεται. Καὶ αὐτοῦ μεταξὺ
[307]	ὥστε οὐκ ἔχω ὅπως προτρέπω	τὸ	μειράκιον ἐπὶ φιλοσοφίαν. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Ὦ
[285]	οὖν αὐτοῖν αὐτό· ἀπολεσάντων ἡμῖν	τὸ	μειράκιον καὶ φρόνιμον ποιησάντων, καὶ
[276]	ἠπίστασθε, ἀμαθεῖς ὄντες ἐμανθάνετε. Ἐπένευσε	τὸ	μειράκιον. Οἱ ἀμαθεῖς ἄρα μανθάνουσιν,
[278]	δὴ μετὰ ταῦτα ἐπιδείξατον προτρέποντε	τὸ	μειράκιον ὅπως χρὴ σοφίας τε
[290]	λέγεις σύ, ὦ Σώκρατες; ἐκεῖνο	τὸ	μειράκιον τοιαῦτ' ἐφθέγξατο; (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Οὐκ
[281]	ὀρθῶς πράγματι ἢ ἐὰν ἐᾷ·	~τὸ	μὲν γὰρ κακόν, τὸ δὲ
[271]	τίς ἡ σοφία; (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Οὗτοι	τὸ	μὲν γένος, ὡς ἐγᾦμαι, ἐντεῦθέν
[282]	μάλιστα. Κἀγὼ ταῦτα ἅσμενος ἀκούσας,	τὸ	μὲν ἐμόν, ἔφην, παράδειγμα, ὦ
[306]	κακὼ αὐτὼ ἀμφοτέρω εἶναι οὔτε	τὸ	μὲν κακόν, τὸ δὲ ἀγαθόν·
[305]	οὔτ' εἴ τις ἄλλος ψέγει·	τὸ	μέντοι ἐθέλειν διαλέγεσθαι τοιούτοις ἐναντίον
[274]	ἐκεῖνον τὸν μήπω πεπεισμένον διὰ	τὸ	μὴ οἴεσθαι ὅλως τὸ πρᾶγμα
[284]	ἤδη τί· σὺ δὲ ὡμολόγηκας	τὸ	μὴ ὂν μὴ οἷόν τ'
[273]	ὅσον μὴ ὑβριστὴς (δὲ) διὰ	τὸ	(νέος εἶναι. Ἰδὼν οὖν με
[304]	γελοῖον μέν μοι δοκεῖ εἶναι	τὸ	νουθετεῖν σε, ὅμως δέ, ἅ
[284]	γε. Οὐκοῦν ὁ ἐκεῖνο λέγων	τὸ	ὄν, ἔφη, λέγει; Ναί. Ἀλλὰ
[284]	Ναί. Ἀλλὰ μὴν ὅ γε	τὸ	ὂν λέγων καὶ τὰ ὄντα
[281]	τῇ περὶ τὰ σκεύη ἐργασίᾳ	τὸ	ὀρθῶς ἐπιστήμη ἐστὶν ἡ ἀπεργαζομένη.
[281]	τε καὶ ὑγιείας καὶ κάλλους,	τὸ	ὀρθῶς πᾶσι τοῖς τοιούτοις χρῆσθαι
[296]	δ' ἐγώ, ἐπειδὴ δεῖ ἀφελεῖν	τὸ	ὅταν. Οὐκοῦν ἀεὶ μὲν τούτῳ
[287]	ἄλλο νοεῖ τοῦτο τὸ ῥῆμα,	τὸ	Οὐκ ἔχω ὅτι χρήσωμαι τοῖς
[275]	Διονυσόδωρος προσκύψας μοι μικρὸν πρὸς	τὸ	οὖς, πάνυ μειδιάσας τῷ προσώπῳ,
[288]	ταὐτῷ μένειν καὶ ἔτι ὥσπερ	τὸ	παλαιὸν καταβαλὼν πίπτειν, καὶ ὥστε
[288]	καὶ τοῦ ὀρύττειν τὴν γῆν	τὸ	πᾶν ἡμῖν χρυσίον γένοιτο· ~ὥστε
[303]	ἄλλο τῶν τοιούτων μηδέν, μηδὲ	τὸ	παράπαν (ἑτέρων ἕτερον, ἀτεχνῶς μὲν
[286]	πρᾶγμα, σὺ δὲ οὐδὲ λέγεις	τὸ	παράπαν; Ὁ δὲ μὴ λέγων
[286]	ἀντιλέγοιμεν ἄν; ἢ οὕτω γε	τὸ	παράπαν οὐδ' ἂν μεμνημένος εἴη
[286]	ἦν δ' ἐγώ, δόξα ἔστι	τὸ	παράπαν. Οὐκ ἔφη. Οὐδ' ἄρα
[279]	γὰρ ἂν ἡμῖν εἴποι ὅτι	τὸ	πλουτεῖν ἀγαθόν· ἦ γάρ· Πάνυ
[273]	ἔτι, ὥσπερ νυνδὴ ἔλεγον, ὡς	τὸ	πολὺ τοῦτο δεινοῖν ὄντοιν, ἐν
[305]	Ἀλλὰ γάρ, ὦ Κρίτων, ἔφη,	τὸ	πρᾶγμα αὐτὸ καὶ οἱ ἄνθρωποι
[307]	χρηστοί εἰσιν εἴτε πονηροί, αὐτὸ	τὸ	πρᾶγμα βασανίσας καλῶς τε καὶ
[305]	καταγέλαστοι. Ἐμοὶ δέ, ὦ Σώκρατες,	τὸ	πρᾶγμα ἐδόκει (οὐκ ὀρθῶς ψέγειν
[295]	~(Καὶ ἡμῖν μὲν ἄπιστον ἐδόκει	τὸ	πρᾶγμα εἶναι· ὁ δ' Εὐθύδημος,
[284]	μὴ μαίνομαί γε. ~Πότερον λέγοντα	τὸ	πρᾶγμα περὶ οὗ ἂν ὁ
[286]	ἀντιλέγομεν; Ἢ ἐγὼ λέγω μὲν	τὸ	πρᾶγμα, σὺ δὲ οὐδὲ λέγεις
[274]	διὰ τὸ μὴ οἴεσθαι ὅλως	τὸ	πρᾶγμα τὴν ἀρετὴν μαθητὸν εἶναι
[274]	Εὐθύδημος ἐμοὶ διαλεγόμενος προνενευκὼς εἰς	τὸ	πρόσθεν, (ἐν μέσῳ ὄντος ἡμῶν
[288]	αὐτὼ φανῆναί μοι· ὅθεν γὰρ	(τὸ	πρότερον ἀπέλιπον, τὸ ἑξῆς τούτοις
[276]	ἔφην ἐγώ, ἦ μὴν καὶ	τὸ	πρότερόν γε καλὸν ἡμῖν ἐφάνη
[273]	ἔλεγον περὶ σφῷν· ὅτε γὰρ	τὸ	πρότερον ἐπεδημησάτην, τοῦτο μέμνημαι σφὼ
[288]	πλεῖστον κατορώρυκται; Ἴσως, ἔφη. Ἀλλὰ	τὸ	πρότερον, ἦν δ' ἐγώ, τοῦτό
[283]	διενοήθην ὅτι ᾠηθήτην ἄρα ἡμᾶς	τὸ	πρότερον παίζειν, ἡνίκα ἐκελεύομεν διαλεχθῆναι
[277]	(αὐτὸν διὰ τῶν αὐτῶν ὧνπερ	τὸ	πρότερον· τί δέ; Ἦ δ'
[276]	ὦ Σώκρατες, ἕτερον τοιοῦτον οἷον	τὸ	πρότερον. Ὦ Ζεῦ, ἔφην ἐγώ,
[291]	τοῦ ἴσου δεόμενοι ὅσουπερ ὅτε	τὸ	πρῶτον ἐζητοῦμεν. (ΚΡΙΤΩΝ) Πῶς δὴ
[287]	οὕτως εἶ Κρόνος, ὥστε ἃ	τὸ	πρῶτον εἴπομεν νῦν ἀναμιμνῄσκῃ, καὶ
[281]	ὦ Κλεινία, κινδυνεύει σύμπαντα ἃ	τὸ	πρῶτον ἔφαμεν ἀγαθὰ εἶναι, οὐ
[281]	περὶ τὴν χρείαν ὧν ἐλέγομεν	τὸ	πρῶτον τῶν ἀγαθῶν, πλούτου τε
[287]	ἄρτι ἤρου ὅτι μοι νοοῖ	τὸ	ῥῆμα; Τί ἄλλο γε, ἦν
[287]	τί σοι ἄλλο νοεῖ τοῦτο	τὸ	ῥῆμα, τὸ Οὐκ ἔχω ὅτι
[297]	μὴ διδάξῃ με Εὐθύδημος ἐκεῖνο	τὸ	σοφόν. Ἀποκρίνου δή, ἔφη. Ἀποκρίνομαι
[293]	οὕτως λέγεις, καὶ τοῦτό ἐστιν	τὸ	σοφόν; (Αὐτὸς σαυτόν γε δὴ
[304]	μὲν οὖν τοῦ πράγματος σφῶν	τὸ	σοφὸν πρὸς μὲν τὸ ταχὺ
[279]	(καλὸν εἶναι καὶ τἆλλα κατὰ	τὸ	σῶμα ἱκανῶς παρεσκευάσθαι; Συνεδόκει. Ἀλλὰ
[279]	τῶν ἀγαθῶν; Τί ἄρα ἐστὶν	τὸ	σώφρονά τε εἶναι καὶ δίκαιον
[301]	Πάνυ γ' ἔφη. Οὐκοῦν καὶ	τὸ	ταὐτὸν ταὐτὸν καὶ τὸ ἕτερον
[304]	σφῶν τὸ σοφὸν πρὸς μὲν	τὸ	ταχὺ παραδιδόναι καλόν, ἐναντίον δ'
[280]	πρὸς τὸ εὐδαίμονα ποιῆσαί τινα,	τό	τε κεκτῆσθαι τἀγαθὰ καὶ τὸ
[289]	ἐγώ, ἐν ᾗ συμπέπτωκεν ἅμα	τό	τε ποιεῖν καὶ τὸ ἐπίστασθαι
[277]	οἱ ἐπιστάμενοι. (Ἔτι δὴ ἐπὶ	τὸ	τρίτον καταβαλῶν ὥσπερ πάλαισμα ὥρμα
[279]	Πάνυ γ' ἔφη. Οὐκοῦν καὶ	τὸ	ὑγιαίνειν καὶ τὸ (καλὸν εἶναι
[287]	ἐστιν ἤδη, ἦν δ' ἐγώ,	τὸ	φορτικὸν ἐρώτημα. Εἰ γὰρ μὴ
[280]	τό τε κεκτῆσθαι τἀγαθὰ καὶ	τὸ	χρῆσθαι αὐτοῖς; Ἔμοιγε δοκεῖ. Πότερον,
[299]	Σφόδρα γ' ἔφη. Οὐκοῦν καὶ	τὸ	χρυσίον ἀγαθὸν ὁμολογεῖς εἶναι; Ὡμολόγηκα
[286]	ἂν εἴη ἀμαθία, εἴπερ εἴη,	τὸ	ψεύδεσθαι τῶν πραγμάτων; Πάνυ γε,
[276]	ὁ μὲν Κλεινίας τῷ Εὐθυδήμῳ	ἀπεκρίνατο	ὅτι μανθάνοιεν οἱ μανθάνοντες ἃ
[276]	ἐξεγένετο (εὐλαβηθῆναι τῷ μειρακίῳ, ἀλλ'	ἀπεκρίνατο	ὅτι οἱ σοφοὶ εἶεν οἱ
[291]	τις τῶν κρειττόνων παρὼν αὐτὰ	ἐφθέγξατο;	Ὅτι γὰρ ἤκουσά γε ταῦτα,
[290]	Σώκρατες; ἐκεῖνο τὸ μειράκιον τοιαῦτ'	ἐφθέγξατο;	(ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Οὐκ οἴει, ὦ Κρίτων;
[293]	(ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Πῶς γὰρ οὔ; καὶ	ἤρξατό	γε, ὦ ἑταῖρε, πάνυ μεγαλοφρόνως
[275]	μούσας τε καὶ Μνημοσύνην ἐπικαλεῖσθαι.	Ἢρξατο	δ' οὖν ἐνθένδε ποθὲν ὁ
[297]	τὸν Ἰόλεων τὸν ἀδελφιδοῦν βοηθὸν	ἐπεκαλέσατο,	ὁ δὲ αὐτῷ (ἱκανῶς ἐβοήθησεν.
[277]	σφαῖραν ἐκδεξάμενος τὸν λόγον πάλιν	ἐστοχάζετο	τοῦ μειρακίου, καὶ εἶπεν· Ἐξαπατᾷ
[273]	ὁ μὲν παρὰ τὸ μειράκιον	ἐκαθέζετο,	ὁ Εὐθύδημος, ὁ δὲ παρ'
[273]	εἰσόδου μόνον καθήμενον, ἄντικρυς ἰὼν	παρεκαθέζετο	ἐκ δεξιᾶς, ὥσπερ καὶ σὺ
[300]	καὶ ἐγέλασεν, ὥστε ὁ Κτήσιππος	ἐγένετο	πλεῖον ἢ δεκαπλάσιος. Ὁ δέ
[272]	εἶχον ἀναστῆναι· ἀνισταμένου δέ μου	ἐγένετο	τὸ εἰωθὸς σημεῖον τὸ δαιμόνιον.
[276]	ἀποκρινάμενος, ~ὥστε οὐδὲ παρακελεύσασθαί μοι	ἐξεγένετο	(εὐλαβηθῆναι τῷ μειρακίῳ, ἀλλ' ἀπεκρίνατο
[277]	ἃ οὐκ ἐπίσταιντο· ~ὁ δὲ	ἤρετο	(αὐτὸν διὰ τῶν αὐτῶν ὧνπερ
[299]	(τὰ πρότερον ἀποκεκριμένα τῷ Κτησίππῳ	ἤρετο,	οὐκοῦν καὶ χρυσίον, ἦ δ'
[283]	πρεσβύτερος αὐτῶν, ὁ Διονυσόδωρος, πρότερος	ἤρχετο	τοῦ λόγου, καὶ ἡμεῖς πάντες
[277]	Καὶ οὔπω σφόδρα τι ταῦτα	εἴρητο	τῷ Εὐθυδήμῳ, καὶ ὁ Διονυσόδωρος
[281]	καὶ σοφίας; ἆρά γε ἂν	ὄναιτο	ἄνθρωπος πολλὰ κεκτημένος καὶ πολλὰ
[294]	(τὸν Εὐθύδημον) εἰ (καὶ ὀρχεῖσθαι	ἐπίσταιτο	ὁ Διονυσόδωρος· ὁ δέ, πάνυ,
[288]	γῆν τὸ πᾶν ἡμῖν χρυσίον	γένοιτο·	~ὥστε οὐδ' εἰ τὰς πέτρας
[280]	ὄργανα ἅπαντα καὶ ξύλα ἱκανά,	τεκταίνοιτο	δὲ μή, ἔσθ' ὅτι ὠφελοῖτ'
[295]	με σκαιὸν ἡγησάμενος φοιτητὴν μὴ	προσδέχοιτο.	Εἶπον οὖν· ἀλλ' εἰ δοκεῖ
[302]	ὅτι ἐξ αὐτῶν καλόν τι	ἀνακύψοιτο	τῶν ἐρωτημάτων, καὶ ἅμα βουλόμενος
[289]	ἄλλοι δυνατοὶ χρῆσθαι οἷς ἐκεῖνοι	ἠργάσαντο,	οἱ λογοποιεῖν αὐτοὶ ἀδύνατοι· δῆλον
[283]	τὰ παιδικὰ περὶ παντὸς ἂν	ποιήσαιντο	ἐξολωλέναι. (Καὶ ὁ Κτήσιππος ἀκούσας
[276]	μανθάνοιεν οἱ μανθάνοντες ἃ οὐκ	ἐπίσταιντο·	~ὁ δὲ ἤρετο (αὐτὸν διὰ
[283]	ἅψοιντο τοῦ λόγου καὶ ὁπόθεν	ἄρξοιντο	παρακελευόμενοι τῷ νεανίσκῳ σοφίαν τε
[283]	καὶ ἐπεσκόπουν τίνα ποτὲ τρόπον	ἅψοιντο	τοῦ λόγου καὶ ὁπόθεν ἄρξοιντο
[304]	λόγους. Κἀγὼ εἶπον· τί οὖν	ἐφαίνοντό	σοι; Τί δὲ ἄλλο, ἦ
[278]	ὑφηγήσομαι αὐτοῖν ἵνα μοι ὃ	ὑπέσχοντο	ἀποδῶσιν. Ἐφάτην γὰρ ἐπιδείξασθαι τὴν
[280]	ἑκάστῳ εἰς τὸ ἑαυτοῦ ἔργον,	χρῷντο	δὲ αὐτοῖς μή, ἆρ' ἂν
[286]	γὰρ οἱ ἀμφὶ Πρωταγόραν σφόδρα	ἐχρῶντο	αὐτῷ καὶ οἱ ἔτι παλαιότεροι·
[271]	ἐκ δεξιᾶς τρίτος ἀπὸ σοῦ	καθῆστο·	(ἐν μέσῳ δ' ὑμῶν τὸ
[285]	ἐκ πονηρῶν συγχωρήσωμεν οὖν αὐτοῖν	αὐτό·	ἀπολεσάντων ἡμῖν τὸ μειράκιον καὶ
[274]	ἢ πῶς σφῷν βεβούλευται. Ἐπ'	αὐτό	γε τοῦτο πάρεσμεν, ὦ Σώκρατες,
[307]	ἐὰν δὲ φαίνηται οἷον οἶμαι	αὐτὸ	ἐγὼ εἶναι, θαρρῶν δίωκε καὶ
[293]	δὴ τοῦτο ἀδύνατόν ἐστιν τὸ	αὐτὸ	εἶναί τε καὶ μή, εἴπερ
[275]	εἰς αὖθις ἀπόθεσθον, τοῦτο δ'	αὐτὸ	ἐπιδείξασθον· τουτονὶ τὸν νεανίσκον πείσατον
[299]	δ' ὅς. Οὐκοῦν ἀεὶ δεῖ	αὐτὸ	ἔχειν καὶ πανταχοῦ καὶ ὡς
[305]	ὦ Κρίτων, ἔφη, τὸ πρᾶγμα	αὐτὸ	καὶ οἱ ἄνθρωποι οἱ ἐπὶ
[274]	παρ' ὧν ἂν κάλλιστά τις	αὐτὸ	μάθοι, ἢ ἄλλης; Ταύτης μὲν
[277]	βαπτιζόμενον τὸ μειράκιον, βουλόμενος ἀναπαῦσαι	αὐτό,	μὴ ἡμῖν ἀποδειλιάσειε, παραμυθούμενος εἶπον·
[306]	κακοῖν συντεθέντα μὴ πρὸς τὸ	αὐτὸ	ὄντοιν ἐν τῷ μέσῳ ἐστίν,
[284]	Λέγοντα, ἔφη. Οὐκοῦν εἴπερ λέγει	αὐτό,	οὐκ ἄλλο λέγει τῶν ὄντων
[293]	σὺ οὐ πέπονθας τοῦτο τὸ	αὐτὸ	πάθος; Ἐγὼ γάρ τοι μετὰ
[296]	Τοῦτ' ἐκεῖνο, ἔφη· ἥκει τὸ	αὐτὸ	παράφθεγμα. Ἀλλ' ἀφαιρῶ, ἔφην ἐγώ,
[278]	ὑμῖν ἰδιωτικῶς τε καὶ γελοίως	αὐτὸ	ποιεῖν, μή μου καταγελᾶτε· ὑπὸ
[282]	καὶ αὐτὸς ἐν νῷ ἔχεις	αὐτὸ	ποιεῖν; Πάνυ μὲν οὖν, ἔφη,
[278]	πραττόμενον ἢ λεγόμενον μᾶλλον μὲν	αὐτὸ	συνιέναι καλοῦσιν ἢ μανθάνειν, ἔστι
[307]	εἴτε χρηστοί εἰσιν εἴτε πονηροί,	αὐτὸ	τὸ πρᾶγμα βασανίσας καλῶς τε
[272]	ταὐτὸν τοῦτο ὀνειδίσῃ· οἱ δ'	αὐτὸ	τοῦτο ἴσως φοβούμενοι τάχα με
[293]	ὄντων τοῦτο ὃ τυγχάνει ὄν,	αὐτὸ	τοῦτο (μὴ εἶναι; Ἀλλὰ μὰ
[278]	δ' ἐγὼ σφῷν ἐνδείξομαι οἷον	αὐτὸ	ὑπολαμβάνω καὶ οἵου αὐτοῦ ἐπιθυμῶ
[293]	ἐπιστήμην ἣν ἐζητοῦμεν; ὡς δὴ	τοῦτο	ἀδύνατόν ἐστιν τὸ αὐτὸ εἶναί
[295]	δὲ ἄλλῃ ὑπολάβω, ἔπειτα πρὸς	τοῦτο	ἀποκρίνωμαι, ἐξαρκεῖ σοι ἐὰν μηδὲν
[301]	(ἔγωγε οὐδ' ἂν παῖδα ᾤμην	τοῦτο	ἀπορῆσαι, ὡς οὐ τὸ ἕτερον
[307]	καὶ ἄσκει, τὸ λεγόμενον δὴ	τοῦτο,	αὐτός τε καὶ τὰ παιδία.
[282]	ἐπιδειξάτω ἡμῖν. Εἰ δὲ μὴ	(τοῦτο	βούλεσθον, ὅθεν ἐγὼ ἀπέλιπον, τὸ
[286]	τι ψευδῆ λέγειν οὐκ ἔστιν;	τοῦτο	γὰρ δύναται ὁ λόγος· ἦ
[282]	ἀπὸ ταὐτομάτου παραγίγνεται τοῖς ἀνθρώποις·	τοῦτο	γὰρ ἡμῖν ἔτι ἄσκεπτον καὶ
[288]	τὸ πρότερον, ἦν δ' ἐγώ,	τοῦτό	γε ἐξηλέγξαμεν, ὅτι οὐδὲν πλέον,
[301]	σοι πάρειμι, Διονυσόδωρος εἶ; Εὐφήμει	τοῦτό	γε, ἦν δ' ἐγώ. Ἀλλὰ
[275]	Ἀλλὰ μὲν δή, ἔφην ἐγώ,	τοῦτό	γε καὶ εἴθισται· θαμὰ γὰρ
[275]	ἡμῖν, ἔφην, εἰς αὖθις ἀπόθεσθον,	τοῦτο	δ' αὐτὸ ἐπιδείξασθον· τουτονὶ τὸν
[279]	ἦν δ' ἐγώ, εὐτυχία ἐστίν·	τοῦτο	δὲ κἂν παῖς γνοίη. Καὶ
[273]	νυνδὴ ἔλεγον, ὡς τὸ πολὺ	τοῦτο	δεινοῖν ὄντοιν, ἐν ὅπλοις μάχεσθαι,
[297]	Διονυσόδωρος. Οὐκ ἄρα ἐπίσταμαι, ἔφην,	τοῦτο	ἐγώ. Διαφθείρεις, ἔφη, τὸν λόγον,
[273]	διὰ χρόνου ἑωρακώς· μετὰ δὲ	τοῦτο	εἶπον πρὸς τὸν Κλεινίαν· ὦ
[285]	τε καὶ ἔμφρονας ποιεῖν, καὶ	τοῦτο	εἴτε αὐτὼ ηὑρήκατον εἴτε καὶ
[279]	ἡμῖν πολλὰ κἀγαθὰ εἴη; ἢ	τοῦτο	ἐκείνου ἔτι εὐηθέστερον; Δῆλον γάρ
[297]	εἰσιν οἱ ἀγαθοί, ποῦ ἐγὼ	τοῦτο	ἔμαθον; Οὐδαμοῦ, ἔφη ὁ Διονυσόδωρος.
[279]	σεμνοῦ ἀνδρὸς πάνυ τι οὐδὲ	τοῦτο	ἔοικεν εἶναι εὐπορεῖν; Πᾶς γὰρ
[279]	δ' ἐγώ· τὸ δὴ μετὰ	τοῦτο,	ἐπειδὴ βουλόμεθα εὖ πράττειν, πῶς
[295]	ἐμαυτὸν σοφὸς ὤν, σὺ δὲ	τοῦτο	ἐπιδείξεις ὡς πάντα ἐπίσταμαι καὶ
[296]	ἄνδρες ἄδικοί εἰσιν; φέρε εἰπέ,	τοῦτο	ἐπίσταμαι ἢ οὐκ ἐπίσταμαι; Ἐπίστασαι
[285]	ὄντα χρηστὸν πάλιν ἀποφῆναι· εἰ	τοῦτο	ἐπίστασθον δῆλον δὲ ὅτι ἐπίστασθον·
[297]	δ' ἐγώ, πάλαι. Ἀλλ' οὐ	τοῦτο	ἐρωτῶ· ἀλλ' ὡς ἄδικοί εἰσιν
[300]	Ἀλλά, ἦ δ' ὅς, οὐ	τοῦτο	ἐρωτῶ, ἀλλὰ τὰ πάντα σιγᾷ
[283]	ὦ Κρίτων· τῷ δὲ μετὰ	τοῦτο	ἐσομένῳ πάνυ σφόδρα προσεῖχον τὸν
[287]	οὕτω λέγετε; Πάνυ γ' ἔφη.	Τοῦτό	ἐστιν ἤδη, ἦν δ' ἐγώ,
[293]	ἔχω· ἆρα οὕτως λέγεις, καὶ	τοῦτό	ἐστιν τὸ σοφόν; (Αὐτὸς σαυτόν
[294]	Μηδαμῶς, ἦ δ' ὅς, ἀλλὰ	τοῦτο	ἔτι ἡμῖν μόνον εἴπατον καὶ
[291]	καὶ πολύ γε. Ἀλλὰ μετὰ	τοῦτο	ἔτι τινὰ ἐζητήσατε τέχνην; καὶ
[301]	ἕτερον ἕτερον ἂν εἴη; (Ἆρα	τοῦτο,	ἔφην ἐγώ, ἀπορεῖς; Ἤδη δὲ
[280]	οἶδ' ὅπως ἐν κεφαλαίῳ οὕτω	τοῦτο	ἔχειν, σοφίας παρούσης, ᾧ ἂν
[279]	μέγιστον τῶν ἀγαθῶν παραλιπεῖν. Τί	τοῦτο;	Ἦ δ' ὅς. Τὴν εὐτυχίαν,
[286]	ἐφάνη λέγων. Τί οὖν δὴ	τοῦτο;	ἦ δ' ὃς ὁ Κτήσιππος·
[280]	Ἆρ' (οὖν, ὦ Κλεινία, ἤδη	τοῦτο	ἱκανὸν πρὸς τὸ εὐδαίμονα ποιῆσαί
[272]	τοῦτο ὀνειδίσῃ· οἱ δ' αὐτὸ	τοῦτο	ἴσως φοβούμενοι τάχα με οὐκ
[278]	τὴν ἐπιστήμην, καλοῦσι δὲ ταὐτὸν	τοῦτο	καὶ ἐπειδὰν ἔχων ἤδη τὴν
[286]	ἔφη, ἔλεγξον. Ἦ καὶ ἔστι	τοῦτο	κατὰ τὸν σὸν λόγον, ἐξελέγξαι,
[279]	αὐτοῦ ἐλέγομεν. Τί οὖν δὴ	τοῦτο;	Καταγέλαστον δήπου, ὃ πάλαι πρόκειται,
[279]	δὶς ταὐτὰ λέγειν. Πῶς, ἔφη,	τοῦτο	λέγεις; Ἡ σοφία δήπου, ἦν
[295]	τὴν ψυχὴν λέγειν· ἢ οὐ	τοῦτο	λέγεις; Οὐκ αἰσχύνῃ, ἔφη, ὦ
[303]	Διονυσόδωρε· ἐν δὲ τοῖς καὶ	τοῦτο	μεγαλοπρεπέστατον, ὅτι τῶν πολλῶν ἀνθρώπων
[273]	ὅτε γὰρ τὸ πρότερον ἐπεδημησάτην,	τοῦτο	μέμνημαι σφὼ ἐπαγγελλομένω. Εἰ δὲ
[288]	ἐπιστήμην ὀρθῶς (κτησαίμεθα; ἆρ' οὐ	τοῦτο	μὲν ἁπλοῦν, ὅτι ταύτην ἥτις
[301]	ἕτερόν ἐστιν. Ἀλλ' ὦ Διονυσόδωρε,	τοῦτο	μὲν ἑκὼν παρῆκας, ἐπεὶ τὰ
[278]	ἄνθρωποι βουλόμεθα εὖ πράττειν; Ἢ	τοῦτο	μὲν ἐρώτημα ὧν νυνδὴ ἐφοβούμην
[304]	παραχρῆμα μιμεῖσθαι οἷός τε ἦν.	~(Τοῦτο	μὲν οὖν τοῦ πράγματος σφῶν
[300]	λέγεται, ἐάν τις ἅψηται· ὥστε	τοῦτο	μὲν ὑπὸ σοφίας ἔλαθες οὐδὲν
[293]	τοῦτο ὃ τυγχάνει ὄν, αὐτὸ	τοῦτο	(μὴ εἶναι; Ἀλλὰ μὰ Δί'
[288]	παλαιὸν καταβαλὼν πίπτειν, καὶ ὥστε	τοῦτο	μὴ πάσχειν οὐδ' ὑπὸ τῆς
[290]	καὶ χειρώσασθαι· ἐπειδὰν δὲ χειρώσωνται	τοῦτο	ὃ ἂν θηρεύωνται, οὐ δύνανται
[293]	οἷόν τέ τι τῶν ὄντων	τοῦτο	ὃ τυγχάνει ὄν, αὐτὸ τοῦτο
[282]	Καὶ παρὰ πατρός γε δήπου	τοῦτο	οἰόμενον δεῖν παραλαμβάνειν πολὺ μᾶλλον
[272]	καὶ τοῖν ξένοιν τις ταὐτὸν	τοῦτο	ὀνειδίσῃ· οἱ δ' αὐτὸ τοῦτο
[287]	ἢ οὐκ ἐξήμαρτον ἀλλὰ καὶ	τοῦτο	ὀρθῶς εἶπον, εἰπὼν ὅτι νοεῖ
[279]	παῖ Ἀξιόχου. Τί δή, ἔφη,	τοῦτο;	Ὅτι εὐτυχίαν ἐν τοῖς ἔμπροσθεν
[279]	εὐηθέστερον; Δῆλον γάρ που καὶ	τοῦτο	ὅτι οὕτως ἔχει. Συνέφη. Φέρε
[286]	πραγμάτων; Πάνυ γε, ἔφη. Ἀλλὰ	τοῦτο	οὐκ ἔστιν, ἦν δ' ἐγώ.
[296]	τι ἡμᾶς σφήλῃ τὸ ἀεὶ	τοῦτο.	(Οὔκουν ἡμᾶς γ' ἔφη, ἀλλ'
[290]	ὦ κάλλιστε καὶ σοφώτατε Κλεινία·	τοῦτο	οὕτως ἔχει; Πάνυ μὲν οὖν.
[274]	εὖ ἴσθι, ὦ Σώκρατες, (ἔφατον,	τοῦτο	οὕτως ἔχον. Μακαρίζω ἄρ' ὑμᾶς
[279]	Καταγέλαστον δήπου, ὃ πάλαι πρόκειται,	τοῦτο	πάλιν προτιθέναι καὶ δὶς ταὐτὰ
[293]	ἐγώ, ἔστι δὲ ἐπὶ σοὶ	τοῦτο;	Πάνυ μὲν οὖν, ἔφη. Ἐπίδειξον
[303]	ἂν καὶ τὰ ὑμέτερα αὐτῶν,	τοῦτο	πάνυ χαρίεν τέ ἐστιν καὶ
[282]	ἐκ παντὸς τρόπου ἅπαντα ἄνδρα	τοῦτο	παρασκευάζεσθαι, ὅπως ὡς σοφώτατος ἔσται·
[274]	σφῷν βεβούλευται. Ἐπ' αὐτό γε	τοῦτο	πάρεσμεν, ὦ Σώκρατες, ὡς ἐπιδείξοντε
[300]	λέγοντα μηδὲν λέγειν, καὶ σὺ	τοῦτο	ποιεῖν. (Ἦ γὰρ οὐχ οἷόν
[285]	ἑψέτω, εἰ δ' ὅτι βούλεται,	τοῦτο	ποιείτω· μόνον χρηστὸν ἀποφηνάτω. Καὶ
[278]	ἐπιστήμην ταύτῃ τῇ ἐπιστήμῃ ταὐτὸν	τοῦτο	πρᾶγμα ἐπισκοπῇ ἢ πραττόμενον ἢ
[286]	τοῦ πράγματος οὐδέτερος ἡμῶν; Καὶ	τοῦτο	συνωμολόγει. Ἀλλ' ἄρα, ὅταν ἐγὼ
[280]	μηδὲν προσδεῖσθαι εὐτυχίας· ἐπειδὴ δὲ	τοῦτο	συνωμολογησάμεθα, πάλιν ἐπυνθανόμην αὐτοῦ τὰ
[277]	οἷον ὀρχεῖσθον παίζοντε, ὡς μετὰ	τοῦτο	τελοῦντε. Νῦν οὖν νόμισον τὰ
[282]	σφῷν δὲ ὁπότερος βούλεται, ταὐτὸν	τοῦτο	τέχνῃ πράττων ἐπιδειξάτω ἡμῖν. Εἰ
[299]	δέῃ, πίνειν ἀνθρώπῳ, ἄλλο τι	τοῦτο	τὸ ἀγαθὸν ὡς πλεῖστον δεῖ
[293]	ὦ Εὐθύδημε, σὺ οὐ πέπονθας	τοῦτο	τὸ αὐτὸ πάθος; Ἐγὼ γάρ
[273]	δ' ἐγώ, λέγετον πρᾶγμα· πόθεν	τοῦτο	τὸ ἕρμαιον ηὑρέτην; Ἐγὼ δὲ
[273]	θεῶν εἴπετόν μοι τί ἐστι	τοῦτο	τὸ καλόν. Ἀρετήν, ἔφη, ὦ
[287]	εἰπέ, τί σοι ἄλλο νοεῖ	τοῦτο	τὸ ῥῆμα, τὸ Οὐκ ἔχω
[295]	Ἔγωγε, ἦν δ' ἐγώ. Πρὸς	τοῦτο	τοίνυν ἀποκρίνου ὃ ὑπολαμβάνεις. Τί
[291]	πρῶτον ἐζητοῦμεν. (ΚΡΙΤΩΝ) Πῶς δὴ	τοῦτο	ὑμῖν συνέβη, ὦ Σώκρατες; (ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
[277]	ἀποστοματίζει, εἴπερ πάντα ἐπίστασαι; Καὶ	τοῦτο	ὡμολόγει. Τί οὖν; Ἦ δ'
[278]	ὅτε καὶ μανθάνειν σὲ δὲ	τοῦτο,	ὡς οὗτοι ἐνδείκνυνται, διαλέληθεν, ταὐτὸν
[280]	νυνδὴ ἐλέγομεν πάντα τὰ ἀγαθά,	χρῷτο	δὲ αὐτοῖς μή, ἆρ' ἂν
[297]	ὥστε πολλοῦ δέω μὴ οὐ	δύο	γε φεύγειν. Πολὺ γάρ (πού