Pages
[302]	ἆρ' ἂν ἡγοῖο ταῦτα σὰ	εἶναι,	ἅ σοι ἐξείη καὶ ἀποδόσθαι
[279]	πάνυ φαῦλοι, μέγιστον τῶν ἀγαθῶν	εἶναι.	Ἀληθῆ λέγεις, ἔφη. Καὶ ἐγὼ
[281]	γε καθ' αὑτὰ πέφυκεν ἀγαθὰ	(εἶναι)	ἀλλ' ὡς ἔοικεν ὧδ' ἔχει·
[295]	ἐγώ, εἰκὸς ὑμᾶς ἐστι σοφοὺς	εἶναι.	Ἁλλ' ἤν, ἔφη, ἐθελήσῃς μοι
[293]	τυγχάνει ὄν, αὐτὸ τοῦτο (μὴ	εἶναι;	Ἀλλὰ μὰ Δί' οὐκ ἔγωγε.
[292]	ἐγώ τε καὶ Κλεινίας οὐδὲν	εἶναι	ἄλλο ἢ ἐπιστήμην τινά. (ΚΡΙΤΩΝ)
[287]	μήτε ψευδῆ δοξάζειν μήτε ἀμαθῆ	εἶναι,	ἄλλο τι οὐδ' ἐξαμαρτάνειν ἔστιν,
[286]	ὡς ἀληθῶς δοκεῖ σοι οὐδεὶς	εἶναι	ἀμαθὴς ἀνθρώπων; (Ἀλλὰ σύ, ἔφη,
[305]	δόξαν καταστήσωσιν μηδενὸς δοκεῖν ἀξίους	εἶναι,	ἀναμφισβητήτως ἤδη παρὰ πᾶσιν τὰ
[285]	σύ, ὦ Διονυσόδωρε, οὐκ οἴει	εἶναι	ἀντιλέγειν; Οὔκουν σύ γ' ἄν,
[299]	ὦ (Κτήσιππε, εἰ ἀγαθὸν νομίζεις	εἶναι	ἀσθενοῦντι φάρμακον πιεῖν ἢ οὐκ
[299]	Ἐγὼ δὲ ᾤμην σὲ δεινότερον	εἶναι,	ἅτε ὁπλομάχην ὄντα, καὶ τόνδε
[274]	μαθητὸν εἶναι ἢ μὴ σφὼ	εἶναι	αὐτῆς διδασκάλω; Φέρε, καὶ τὸν
[273]	τε δὲ καὶ ποιῆσαι δυνατὸν	εἶναι	αὐτὸν αὑτῷ βοηθεῖν ἐν τοῖς
[283]	αὐτὸν ὃς νῦν ἐστὶν μηκέτι	εἶναι,	βούλεσθε αὐτόν, ὡς ἔοικεν, ἀπολωλέναι;
[304]	ὡς ἐκείνω φατὸν οἵω τε	εἶναι	διδάξαι τὸν ἐθέλοντ' ἀργύριον διδόναι,
[282]	ἔμοιγε, ἔφη, ὦ Σώκρατες, διδακτὸν	εἶναι	δοκεῖ. Καὶ ἐγὼ ἡσθεὶς εἶπον·
[299]	φάρμακον πιεῖν ἢ οὐκ ἀγαθὸν	εἶναι	δοκεῖ σοι, ὅταν δέηται· ἢ
[298]	ἦν δ' ἐγώ, οὐ πατὴρ	εἶναι.	(Εἰ γὰρ δήπου, ἔφη, πατήρ
[296]	οὔ σοι πάνυ πιστεύω ἱκανῷ	εἶναι,	εἰ μή σοι συμβουληθείη ὁ
[288]	οὕτως ὀρθῶς (λέγεις, φάσκων οὐκ	εἶναι	ἐξαμαρτάνειν. Καὶ ταῦτα οὐ πρὸς
[279]	πάνυ τι οὐδὲ τοῦτο ἔοικεν	εἶναι	εὐπορεῖν; Πᾶς γὰρ ἂν ἡμῖν
[299]	δ' ὅς, ἀγαθὸν δοκεῖ σοι	εἶναι	ἔχειν; Πάνυ, καὶ ταῦτά γε
[298]	ὅς· χρυσὸν ὄντα μὴ χρυσὸν	εἶναι;	ἢ ἄνθρωπον ὄντα μὴ ἄνθρωπον;
[274]	τὸ πρᾶγμα τὴν ἀρετὴν μαθητὸν	εἶναι	ἢ μὴ σφὼ εἶναι αὐτῆς
[302]	γὰρ ὅσα ψυχὴν ἔχει ζῷα	εἶναι.	Ἢ οὗτοι οἱ θεοὶ οὐκ
[292]	ἐπιστήμης μεταδιδόναι, εἴπερ ἔμελλεν αὕτη	εἶναι	ἡ (ὠφελοῦσά τε καὶ εὐδαίμονας
[290]	ἔφην ἐγώ, τέχνη παντὸς μᾶλλον	εἶναι	ἣν ἄν τις κτησάμενος εὐδαίμων
[291]	Σαφῶς οὖν ἐδόκει ἡμῖν αὕτη	εἶναι	ἣν ἐζητοῦμεν, καὶ ἡ αἰτία
[307]	φαίνηται οἷον οἶμαι αὐτὸ ἐγὼ	εἶναι,	θαρρῶν δίωκε καὶ ἄσκει, τὸ
[273]	ὑβριστὴς (δὲ) διὰ τὸ (νέος	εἶναι.	Ἰδὼν οὖν με ὁ Κλεινίας
[284]	σύ, ἐάν μοι πείθῃ, εὐλαβήσῃ	εἶναι,	(ἵνα μή σε οἱ ἀγαθοὶ
[289]	αὐτοῖς, ὑπέρσοφοι, ὦ Κλεινία, δοκοῦσιν	εἶναι,	καὶ αὐτὴ ἡ τέχνη αὐτῶν
[305]	νὴ τὸν Δία καὶ δεινὸν	εἶναι	καὶ δεινοὺς λόγους συντιθέναι. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
[279]	ἄρα ἐστὶν τὸ σώφρονά τε	εἶναι	καὶ δίκαιον καὶ ἀνδρεῖον; πότερον
[305]	σοφώτατοι ἀνθρώπων, πρὸς δὲ τῷ	εἶναι	καὶ δοκεῖν πάνυ παρὰ πολλοῖς,
[283]	ὃς δ' ἔστι νῦν, μηκέτι	εἶναι.	Καὶ ἐγὼ ἀκούσας ἐθορυβήθην· ὁ
[282]	ἄλλων καὶ τῶν φασκόντων ἐραστῶν	εἶναι,	καὶ ξένων καὶ πολιτῶν, δεόμενον
[293]	εἶ; Ἄρτι δὲ ἐπιστήμων ἔφησθα	εἶναι·	καὶ οὕτως τυγχάνεις ὢν (αὐτὸς
[279]	τὸ ὑγιαίνειν καὶ τὸ (καλὸν	εἶναι	καὶ τἆλλα κατὰ τὸ σῶμα
[282]	εὐδαιμονεῖν τε καὶ ἀγαθὸν ἄνδρα	εἶναι,	καὶ τίς αὕτη. Ὡς γὰρ
[289]	ὡς ἔοικεν, ἡμᾶς λυροποιοὺς δεῖν	(εἶναι	καὶ τοιαύτης τινὸς ἐπιστήμης ἐπηβόλους.
[286]	δὲ ἀεὶ θαυμαστός τις δοκεῖ	εἶναι	καὶ τούς τε ἄλλους ἀνατρέπων
[307]	γυμναστικὴ οὐ καλὸν δοκεῖ σοι	εἶναι,	καὶ χρηματιστικὴ καὶ ῥητορικὴ καὶ
[292]	ἡμεῖς ζητοῦμεν, ὠφέλιμον αὐτὴν δεῖ	εἶναι.	(ΚΡΙΤΩΝ) Πάνυ γε. (ΣΩΚΡΑΤΗΣ) Οὐκοῦν
[291]	ἡ βασιλικὴ τέχνη ἡ αὐτὴ	εἶναι.	(ΚΡΙΤΩΝ) Τί οὖν δή; (ΣΩΚΡΑΤΗΣ)
[283]	ὃ ἐγὼ οἶμαι οὐδ' ὅσιον	εἶναι	λέγειν, ὡς ἐγὼ τόνδε βουλοίμην
[272]	ἂν ἕνα αὐτοῖς οἷόν τ'	εἶναι	μηδ' ἀντᾶραι· οὕτω δεινὼ γεγόνατον
[303]	λόγοις· ὁπόταν φῆτε μήτε καλὸν	εἶναι	μηδὲν μήτε ἀγαθὸν πρᾶγμα μήτε
[284]	μὴ ὂν μὴ οἷόν τ'	εἶναι	μηδένα ποιεῖν ὥστε κατὰ τὸν
[271]	μέντοι κατεῖδον, καί μοι ἔδοξεν	εἶναι	ξένος τις ᾧ διελέγου. Τίς
[295]	μὲν ἄπιστον ἐδόκει τὸ πρᾶγμα	εἶναι·	ὁ δ' Εὐθύδημος, ἀπιστεῖς, ἔφη,
[306]	μὴ χαλεπαίνειν, ἡγεῖσθαι μέντοι τοιούτους	εἶναι	οἷοί εἰσιν· πάντα γὰρ ἄνδρα
[281]	περὶ τούτου ὁ λόγος αὐτοῖς	εἶναι,	ὅπως αὐτά γε καθ' αὑτὰ
[281]	ἃ τὸ πρῶτον ἔφαμεν ἀγαθὰ	εἶναι,	οὐ περὶ τούτου ὁ λόγος
[303]	σεμνῶν δὴ καὶ δοκούντων (τὶ	εἶναι	οὐδὲν ὑμῖν μέλει, ἀλλὰ τῶν
[305]	παρὰ πᾶσιν εὐδοκιμεῖν (ἐμποδὼν σφίσιν	εἶναι	οὐδένας ἄλλους ἢ τοὺς περὶ
[289]	ἣν ἔδει κεκτημένους ἡμᾶς εὐδαίμονας	εἶναι;	Οὐκ οἶμαι, ἔφη, ἐγώ, ὁ
[306]	ὁμολογῆσαι οὔτε κακὼ αὐτὼ ἀμφοτέρω	εἶναι	οὔτε τὸ μὲν κακόν, τὸ
[305]	ἀνδρὸς καὶ πολιτικοῦ, οἴονται δ'	εἶναι	πάντων σοφώτατοι ἀνθρώπων, πρὸς δὲ
[305]	Εὐθύδημον κολούεσθαι. Σοφοὶ δὲ ἡγοῦνται	εἶναι	πάνυ εἰκότως· μετρίως μὲν γὰρ
[273]	ὦ Σώκρατες, οἰόμεθα οἵω τ'	εἶναι	παραδοῦναι κάλλιστ' ἀνθρώπων καὶ τάχιστα.
[287]	ἐπειδὴ καὶ ὁμολογεῖς με σοφὸν	εἶναι.	Πειστέον τοίνυν, ἦν δ' ἐγώ,
[291]	ἐμπεσόντες, οἰόμενοι ἤδη ἐπὶ τέλει	εἶναι,	περικάμψαντες πάλιν ὥσπερ ἐν ἀρχῇ
[292]	ἃ φαίη ἄν τις πολιτικῆς	εἶναι	πολλὰ δέ που ταῦτ' ἂν
[282]	λοιπὸν ἐπισκεψώμεθα. Ἐπειδὴ εὐδαίμονες μὲν	εἶναι	προθυμούμεθα πάντες, ἐφάνημεν δὲ τοιοῦτοι
[302]	γε ζῴων, ἔφη, ὡμολόγηκας ταῦτ'	εἶναι	σά, ὅσα ἄν σοι ἐξῇ
[302]	οὖν τῶν ζῴων ταῦτα μόνα	εἶναι	σά, περὶ ἃ ἄν σοι
[299]	ἔφη ὁ Κτήσιππος, τούτους εὐδαιμονεστάτους	εἶναι	Σκυθῶν καὶ ἀρίστους ἄνδρας, οἳ
[304]	μοι περιπατοῦντι, ἀνὴρ οἰόμενος πάνυ	εἶναι	σοφός, τούτων τις τῶν περὶ
[306]	τῇ ἀληθείᾳ ζητοῦσι πρῶτοι δοκεῖν	εἶναι.	Συγγιγνώσκειν μὲν οὖν αὐτοῖς χρὴ
[285]	ἐφάτην γοῦν τὴν τέχνην σφῶν	εἶναι	τὴν νεωστὶ ηὑρημένην ἀγαθοὺς ποιεῖν
[292]	ἐπειδήπερ τὰ ἔργα τὰ λεγόμενα	εἶναι	τῆς πολιτικῆς ἠτιμάσαμεν, ἀλλ' ἀτεχνῶς
[306]	διατίθεμαι ὥστ' ἐμοὶ δοκεῖ μανίαν	εἶναι	τὸ ἕνεκα τῶν παίδων ἄλλων
[304]	Ἀτὰρ γελοῖον μέν μοι δοκεῖ	εἶναι	τὸ νουθετεῖν σε, ὅμως δέ,
[282]	οἵων ἐπιθυμῶ τῶν προτρεπτικῶν λόγων	εἶναι,	τοιοῦτον, ἰδιωτικὸν ἴσως καὶ μόλις
[303]	ὅς, εἰπέ· ἐπειδὴ σὸν ὁμολογεῖς	εἶναι	τὸν Δία (καὶ τοὺς ἄλλους
[277]	Οἳ ἂν μή. Οὐκοῦν ὡμολόγηκας	εἶναι	τούτων καὶ τοὺς μὴ ἐπισταμένους,
[281]	αὐτῶν ἡγῆται ἀμαθία, μείζω κακὰ	εἶναι	τῶν ἐναντίων, ὅσῳ δυνατώτερα ὑπηρετεῖν
[292]	ἔργων οὐδενὸς δεῖ αὐτὴν δημιουργὸν	εἶναι	τῶν μήτε κακῶν μήτε ἀγαθῶν,
[304]	μανθάνοιμι, κινδυνεύω μέντοι κἀγὼ εἷς	εἶναι	τῶν οὐχ ὁμοίων Εὐθυδήμῳ, ἀλλ'
[279]	κινδύνους μῶν οἴει εὐτυχεστέρους τινὰς	εἶναι	τῶν σοφῶν κυβερνητῶν, ὡς ἐπὶ
[281]	(αὑτὰ οὐδέτερα αὐτῶν οὐδενὸς ἄξια	εἶναι.	Φαίνεται, ἔφη, ὡς ἔοικεν, οὕτως,
[299]	ἀποκρίνου. Ἐπειδὴ γὰρ ὡμολόγεις ἀγαθὸν	εἶναι	φάρμακον, ὅταν δέῃ, πίνειν ἀνθρώπῳ,
[282]	τι ἢ φαίης ἂν ἀναγκαῖον	εἶναι	φιλοσοφεῖν καὶ αὐτὸς ἐν νῷ
[283]	ἦ δοκεῖ σοι οἷόν τ'	εἶναι	ψεύδεσθαι; Νὴ Δία, ἔφη, εἰ
[298]	αὐτὸν πατέρα ὄντα οὐ πατέρα	εἶναι;	Ὤιμην δῆτα, ἔφη ὁ Κτήσιππος.
[302]	ἢ οὐ σοὺς ὡμολόγηκας αὐτοὺς	εἶναι;	Ὡμολόγηκα, ἔφην· τί γὰρ πάθω;
[299]	καὶ τὸ χρυσίον ἀγαθὸν ὁμολογεῖς	εἶναι;	Ὡμολόγηκα μὲν οὖν, ἦ δ'
[283]	αὐτὸν σοφόν, ἀμαθῆ δὲ μὴ	εἶναι;	Ὡμολογοῦμεν. Οὐκοῦν ὃς μὲν οὐκ
[302]	οὖν, ἔφη, ταῦτα ἡγῇ σὰ	εἶναι,	ὧν ἂν ἄρξῃς καὶ ἐξῇ
[306]	ἕκαστος αὐτῶν σκοποῦντι πάνυ ἀλλόκοτος	εἶναι,	~(ὥς γε πρὸς σὲ τἀληθῆ
[291]	οὖν ἂν φαίης αὐτῆς ἔργον	εἶναι;	ὥσπερ εἰ σὲ ἐγὼ ἐρωτῴην,

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 26/02/2010