Chapitre |
[5] |
Ἐὰν
πένητά
σε
προσείπῃ,
εἰ
|
μὲν |
ἀληθῆ
λέγει,
κατάδεξαι
τὴν
ἀλήθειαν· |
[6] |
ὕβρεως
καὶ
ἀτιμίας
κατάρξαι.
Δεινὸν
|
μὲν, |
ἀλλὰ
τῷ
ποιοῦντι
μεῖζόν
ἐστι
|
[2] |
ἀνθρωπείας
τολμᾶται.
Διὰ
τοῦτον
ἀδελφοὶ
|
μὲν |
ἀλλήλους
ἠγνόησαν,
γονεῖς
δὲ
καὶ |
[5] |
ἔπαθες
ἃ
ἐγκαλεῖς.
Ἢ
τὸ
|
μὲν
|
ἀλλότριον
κακὸν
ἐπιμελῶς
καταβλέπεις;
τὸ |
[5] |
καὶ
τὸ
τῆς
λοιδορίας.
Ὁ
|
μὲν |
ἀντιβαίνων
εἰς
ἑαυτὸν
καταδέχεται·
ὁ |
[4] |
δεῖ
τὰ
πολλὰ
λέγειν;
Τῷ
|
μὲν |
ἀπέκλεισε
τὴν
τῶν
οὐρανῶν
βασιλείαν |
[1] |
τῶν
θείων
παραγγελμάτων
ἐπέγνωμεν.
Δόντες
|
μὲν |
αὐτοὶ
τῇ
ὀργῇ
τόπον,
ὥσπερ |
[2] |
τέκνα
τῆς
φύσεως
ἐπελάθοντο.
Ἀγνοοῦσι
|
μὲν |
γὰρ
ἑαυτοὺς
πρῶτον
οἱ
ὀργιζόμενοι, |
[3] |
τῶν
ἔργων
χωροῦσιν
ἄμυναν.
Θυμὸς
|
μὲν |
γὰρ
ἐγείρει
μάχην,
(μάχη
δὲ |
[2] |
προσωπεῖον
ἐπὶ
σκηνῆς
ὑπαλλάξαν.
Ὀφθαλμοὶ
|
μὲν |
γὰρ
ἐκείνοις
οἱ
οἰκεῖοί
τε |
[5] |
ἀφίης,
καὶ
σεαυτὸν
κατακρίνεις.
Εἰ
|
μὲν |
γὰρ
πονηρὸν
ὁ
θυμὸς,
τί |
[1] |
τῶν
πειθομένων
τελείωσιν
ἀναφαίνεται.
Ἀκούοντες
|
μὲν |
γὰρ
τῶν
Παροιμιῶν
διαῤῥήδην
ἀποφαινομένων, |
[7] |
ὑλακτῶν
ἀεὶ
καὶ
σπαράσσων.
Τοιοῦτον
|
μὲν |
δὴ
τὸ
ἀπὸ
θυμοῦ
ὠφέλιμον |
[2] |
φορητὰ
ἐπιδεῖν
ἐστι
θεάματα·
χεῖρας
|
μὲν |
διηρμένας
κατὰ
τῶν
ὁμοφύλων,
καὶ |
[3] |
γὰρ
ἀλλήλους
ἐφυβρίζοντες
ἀντιφθέγγονται;
Ὁ
|
μὲν |
εἶπεν
ἀφανῆ,
καὶ
ἐξ
ἀφανῶν |
[7] |
τῷ
ἐπιθυμητικῷ
τῆς
ψυχῆς
ὁ
|
μὲν
|
εἰς
ἀπόλαυσιν
σαρκὸς
καὶ
τῶν |
[3] |
ὕβρεις
ἐπαναστρέφουσι.
Μᾶλλον
δὲ
ὁ
|
μὲν |
ἦχος
ὁ
αὐτὸς
ἀπεδόθη·
ἡ |
[7] |
Καὶ
πάλιν
τὸ
λογιστικὸν
ὁ
|
μὲν |
καλῶς
μεταχειριζόμενος
φρόνιμός
ἐστι
καὶ |
[8] |
διετάξατο,
καὶ
ἔργῳ
ὑπέδειξε·
νῦν
|
μὲν |
λέγων·
Ὁ
θέλων
ἐν
ὑμῖν |
[4] |
οἷα
ἑκάτερος
ὑμῶν
προσαγορεύεται;
Ὁ
|
μὲν |
λοίδορος,
σὺ
δὲ
μεγαλόψυχος·
ὁ |
[4] |
δὲ
μακρόθυμος
καὶ
πρᾶος·
ὁ
|
μὲν
|
μεταγνώσεται
ἐφ´
οἷς
ἐφθέγξατο,
σὺ |
[7] |
ἀλλήλων
διαφέρει.
Ἔστι
γὰρ
θυμὸς
|
μὲν |
οἷον
ἔξαψίς
τις
καὶ
ἀναθυμίασις |
[7] |
ἁμαρτάνετε.
Καὶ
ὁ
Κύριος
τῷ
|
μὲν
|
ὀργιζομένῳ
εἰκῆ
τὴν
κρίσιν
ἐπανατείνεται· |
[4] |
λοίδορος,
σὺ
δὲ
μεγαλόψυχος·
ὁ
|
μὲν |
ὀργίλος
καὶ
χαλεπὸς,
σὺ
δὲ |
[5] |
ἐπιτεῖναι
τὴν
ἀγανάκτησιν,
διότι
ὁ
|
μὲν |
οὐκ
εἶχε
τὸ
σωφρονίζον
ὑπόδειγμα· |
[4] |
τοῦ
πάθους
οὐ
δύναται.
Τοὐναντίον
|
μὲν |
οὖν,
ὅπερ
ἔφην,
καὶ
διαπρίεται. |
[6] |
εἶ,
καὶ
δαιμόνιον
ἔχεις.
Ἐὰν
|
μὲν |
οὖν
ὀργισθῇς,
ἐβεβαίωσας
τὰ
ὀνείδη· |
[5] |
κατάρξαι
ἱκανὸν
εἰς
παραίτησιν.
Δικαιότερον
|
μὲν |
οὖν,
ὡς
ἐμαυτὸν
πείθω,
καὶ |
[5] |
ὁρᾷς
τὰ
τοξεύματα,
πῶς
τῶν
|
μὲν |
στεῤῥῶν
καὶ
ἀντιτύπων
πέφυκε
διεκπίπτειν, |
[2] |
δὲ
οὐχ
ὑφίεται.
Καὶ
τὸ
|
μὲν |
σῶμα
ταῖς
πληγαῖς
διακόπτεται,
ὁ |
[2] |
Ὀρεγομένοις
γὰρ
τῆς
ἀντιλυπήσεως
περιζεῖ
|
μὲν |
τῇ
καρδίᾳ
τὸ
αἷμα,
ὥσπερ |
[7] |
καὶ
εὐανάκλητος
τῷ
λογισμῷ,
πρὸς
|
μὲν |
τὴν
ἀλλοτρίαν
καὶ
φωνὴν
καὶ |
[6] |
ἐπαγομέναις
ἡμῖν
ἀτιμίαις
ἐπαναστήσεται.
Δεινὸν
|
μὲν
|
τὸν
εὐεργετηθέντα,
καὶ
ταῖς
μεγίσταις |
[5] |
ἐξ
ἀγαθῶν.
Σὺ
δὲ
παροξύνῃ
|
μὲν |
ὡς
ἐπὶ
φαύλῃ
τῇ
λοιδορίᾳ· |