Pages
[920]	ὄψις, (ἀλλ´ οὐ φαύλως ὑπογράφων	ὁ	Ἀγησιάναξ εἴρηκε Πᾶσα μὲν ἥδε
[921]	τὴν ἀνταύγειαν· ὥς που πάλιν	ὁ	Ἀγησιάναξ εἴρηκεν (πόντου μέγα κῦμα
[938]	καὶ σάλον ἔχων ὑπὸ κουφότητος	ὁ	ἀὴρ ἐκφεύγει τὴν σύστασιν ταύτην
[931]	σελήνης ἀέρος, ὁρῶμεν οὐχ ὡς	ὁ	ἀὴρ μᾶλλον ἢ ὡς ἡ
[939]	δὲ λεπτὸς ὢν (καὶ διαυγὴς	ὁ	ἀὴρ σκίδνησι καὶ διαχεῖ τὴν
[935]	τὴν ἀνάκλασιν ἀποδίδωσιν. Ὑπολαβὼν δ´	ὁ	Ἀπολλωνίδης Εἶτ´, ὦ πρὸς αὐτῆς»
[933]	τῷ ὅ τε Φαρνάκης καὶ	ὁ	Ἀπολλωνίδης· εἶτα τοῦ Ἀπολλωνίδου παρέντος
[936]	οὖν» ἔφη πρὸς αὐτοὺς λεκτέον»	(Ὁ	Ἀπολλωνίδης· Κοινὰ γὰρ ἔοικε καὶ
[921]	ἰνδάλλοιτο πυριφλεγέθοντος ἐσόπτρου. Ἡσθεὶς οὖν	ὁ	Ἀπολλωνίδης Ὡς ἴδιον» εἶπε καὶ
[927]	καὶ πατὴρ δημιουργὸς ὁ Ζεὺς	ὁ	ἀριστοτέχνας. (Οὐ γὰρ ἐν στρατοπέδῳ
[923]	ἴσως Αἰσχύλος ὑμᾶς πέπεικεν ὡς	ὁ	Ἄτλας Ἕστηκε κίον´ οὐρανοῦ τε
[929]	φῶς πρὸς ἡμᾶς, ἐλέγχεται καταφανῶς.	Ὁ	γὰρ ἀὴρ ἄπλετος ὢν καὶ
[934]	παύσατο δὲ φλὸξ ἀνθρακιὴν στορέσασα»	Ὁ	γὰρ ἄνθραξ ἔοικεν οὐ πῦρ
[922]	πόθεν αὐτῇ τοσοῦτος ἐγγέγονεν ἀήρ;	Ὁ	γὰρ ἄνω καὶ κύκλῳ φερόμενος
[929]	ἀλλ´ ὀλισθάνειν ἐπέκεινα τῆς γῆς·	ὁ	γὰρ ἥλιος ἐπὶ τοῦ ὁρίζοντος
[927]	ἔχειν καὶ κίνησιν καὶ διάθεσιν.	Ὁ	γοῦν ἄνθρωπος, ὡς εἴ τι
[936]	τὴν δ´ ἀνταύγειαν οὐκ ἀποδίδωσιν.	Ὁ	δ´ ἀξιῶν ἢ καὶ τὴν
[933]	βλοσυράν, ἥτις ἴδιός ἐστιν αὐτῆς.	Ὁ	δ´ Ἀπολλωνίδης ἐνέστη περὶ τῆς
[943]	Ἀθηναῖοι Δημητρείους ὠνόμαζον τὸ παλαιόν·	ὁ	δ´ ἐν τῇ σελήνῃ τῆς
[943]	τριῶν δύο ποιεῖ τὸν ἄνθρωπον	ὁ	δ´ ἓν ἐκ δυοῖν, καὶ
[922]	αὐγή, διαμένει σκιώδης καὶ ἀφώτιστος,	ὁ	δ´ ἔξωθεν τῇ γῇ περικεχυμένος
[926]	καὶ παθέων μυρίων μεστὰς ὑγρότητας;	Ὁ	δὲ Ζεὺς ὑμῖν οὗτος οὐ
[925]	ἡ δ´ ἀπειρία περάτων στέρησις.	Ὁ	(δὲ μὴ τοῦ παντὸς ἀλλὰ
[945]	αὐτὸ καὶ παθητὸν ὑπ´ ἄλλων,	ὁ	δὲ νοῦς ἀπαθὴς καὶ αὐτοκράτωρ,
[943]	τι γῆς ἐμμέμικται καὶ φωτός.	Ὁ	δὲ Ξενοκράτης τὰ μὲν ἄστρα
[924]	πρὸς τὴν σελήνην εἰκός ἐστιν.	(Ὁ	δὲ πάντα τὰ γεώδη καὶ
[932]	ἐκλείπειν σελήνης ἀντιφράξει, σελήνην δὲ	Ὁ	δὲ Ποσειδώνιος ὁρισάμενος οὕτω τόδε
[927]	παντὸς ὀστρέου φύσιν, ὥς φησιν	ὁ	Ἐμπεδοκλῆς, καταμανθάνων Ἔνθ´ ὄψει χθόνα
[943]	σύνοικός ἐστι τῆς μὲν χθόνιος	ὁ	Ἑρμῆς τῆς δ´ οὐράνιος. Λύει
[921]	περιαμπέχεις ὀνόμασιν· οὐχ οὕτω δ´	ὁ	ἑταῖρος ἡμῶν, ἀλλ´, ὅπερ ἀληθὲς
[927]	γέγονε ποιητὴς καὶ πατὴρ δημιουργὸς	ὁ	Ζεὺς ὁ ἀριστοτέχνας. (Οὐ γὰρ
[942]	Κρόνου κατιόντας ἐξαγγέλλειν· ὅσα γὰρ	ὁ	Ζεὺς προδιανοεῖται, ταῦτ´ ὀνειροπολεῖν τὸν
[924]	εἶτα πάλιν καταφερομένοις. Ὡς γὰρ	ὁ	ἥλιος εἰς ἑαυτὸν ἐπιστρέφει τὰ
[938]	μιᾶς ἀκαρὲς ἵσταται κατὰ κορυφὴν	ὁ	ἥλιος ἐν τροπαῖς εἶτ´ ἄπεισιν,
[922]	σκιὰν ἐπὶ τῆς ἐπιφανείας, ὅταν	ὁ	ἥλιος ἐπιλάμπῃ τῷ φωτὶ πᾶν
[930]	ὄντα τὸν τῆς σελήνης ἐφώτιζεν	ὁ	ἥλιος, οὐκ ἂν ἀπέλειπεν αὐτῆς
[943]	ἡ σελήνη, τὸν δὲ νοῦν	ὁ	ἥλιος παρέσχεν εἰς τὴν γένεσιν
[931]	κατὰ τὴν ἐπιφάνειαν; Ὃν γὰρ	ὁ	ἥλιος περιιὼν κύκλον ἄγει καὶ
[925]	(καὶ ἀπὸ ταύτης συλλογιζομένοις ἀπέχει	ὁ	ἥλιος τῆς σελήνης πλέον ἢ
[937]	δὴ ταῦτα, καὶ καθισάντων ἡμῶν	ὁ	Θέων Ἐγώ τοι, ὦ Λαμπρία»
[932]	ἕκαστον ἀπαριθμήσας» Νὴ Δί´» εἶπεν	ὁ	Θέων Τούτοις καὶ ἐμμελέτησον· ἐγὼ
[943]	παρὰ Πλάτωνος. Πλάτων γάρ ἐστιν	ὁ	καὶ τῶν ἀστέρων ἕκαστον ἐκ
[921]	ὑποθέσθαι σῶμα καὶ στερεὸν ὑμῖν	ὁ	Κλέαρχος, ἀλλ´ ἄστρον αἰθέριον καὶ
[928]	καὶ θαλάσσῃ χρῆται κατὰ φύσιν	ὁ	κόσμος, ὅσα κοιλίᾳ καὶ κύστει
[920]	αὐταῖς ἀντιλάμπει καὶ περίπλεως αὐτῆς	ὁ	κύκλος, οἱ δ´ ὀξὺ καὶ
[928]	φάσκοντας· εἰ δ´ ἔστι τις	ὁ	λέγων κύκλῳ τε κινεῖσθαι κατὰ
[920]	Ὁρᾷς γὰρ εὐθὺς ὡς ἄτοπος	ὁ	λέγων τὸ φαινόμενον εἶδος ἐν
[921]	ἐλέχθη τῶν ἡμετέρων ὑπόμνησον. Καὶ	ὁ	Λεύκιος Ἀλλὰ μὴ δόξωμεν» ἔφη
[922]	κάτω τοῦ κόσμου ποιούντων. Καὶ	ὁ	Λεύκιος γελάσας Μόνον» εἶπεν ὦ
[932]	τὸ δ´ ἐν διχομηνίᾳ» Καὶ	ὁ	Λεύκιος ἔφη σχεδὸν μέντοι τῶν
[929]	ἑταῖρον; Τί τοῦτο» ἔφη λέγεις;	Ὁ	Λεύκιος· Ἦ τὸ πρὸς τὴν
[930]	ἐστιν» Ἀλλὰ νὴ Δί´» εἶπεν	ὁ	Λεύκιος καὶ τοῦτ´ ἐρρήθη» Καὶ
[928]	οὐσῶν ἀποριῶν· ὅταν δὲ καταβαίνων	ὁ	λόγος οὕτω θίγῃ τῆς σελήνης,
[927]	μὲν ἄντικρυς ἀναιρεῖ τὴν πρόνοιαν	ὁ	λόγος, τῷ θεῷ δ´ ἡ
[931]	γένηται. Τὸν γοῦν αὐτὸν ἥλιον	ὁ	μὲν ἀὴρ διίησιν οὐ παρέχων
[943]	φέγγος. Ὃν δ´ ἀποθνήσκομεν θάνατον,	(ὁ	μὲν ἐκ τριῶν δύο ποιεῖ
[922]	σελήνης. Καὶ γὰρ παρ´ ἡμῖν	ὁ	μὲν ἐν βάθεσι καὶ κοιλώμασι
[943]	δ´ ἓν ἐκ δυοῖν, καὶ	ὁ	μέν ἐστιν ἐν τῇ γῇ
[933]	ἔκλειψιν, εἰκότως μᾶλλον δ´ ἀναγκαίως	ὁ	μὲν ὄπισθεν ἁλίσκεται πρῶτον ἡ
[929]	(Ἀεὶ παπταίνουσα πρὸς αὐγὰς ἠελίοιο»	ὁ	μὲν οὖν ἑταῖρος ἐν τῇ
[944]	πρότερον οἱ δ´ ὕστερον, ὅταν	ὁ	νοῦς ἀποκριθῇ τῆς ψυχῆς· ἀποκρίνεται
[942]	Ἐνταῦθα δὴ κομισθείς, ὡς ἔλεγεν,	ὁ	ξένος καὶ θεραπεύων (τὸν θεὸν
[932]	σκιὰν καὶ ἄκρατον. Ἀριστοτέλης δ´	ὁ	παλαιὸς αἰτίαν τοῦ πλεονάκις τὴν
[935]	τὴν φύσιν, ~ἣν ἐμυθολόγει Σωκράτης	ὁ	παλαιός, (εἴτε δὴ ταύτην αἰνιττόμενος
[938]	ἀνιεῖσαν αὐτοῖς ἐφημέριον, ὡς Φερεκύδης	ὁ	παλαιὸς οἴεται σιτεῖσθαι τοὺς θεούς.
[929]	ἐκλυομένης τῆς δυνάμεως» Ὑπολαβὼν δ´	ὁ	Σύλλας Ἀμέλει ταῦτ´» εἶπεν ἔχει
[945]	γῆ πρὸς σελήνην. Ταῦτ´» εἶπεν	ὁ	Σύλλας ἐγὼ μὲν ἤκουσα τοῦ
[929]	διχότομον ἀπορούμενον» Πάνυ μὲν οὖν»	(ὁ	Σύλλας εἶπεν· Ἔχει γάρ τινα
[940]	Ἔτι δέ μου σχεδὸν λέγοντος	ὁ	Σύλλας ὑπολαβών Ἐπίσχες» εἶπεν ὦ
[925]	προσαγορεύων ἅπαντα μέτριός ἐστιν, οὔθ´	ὁ	τῇ γῇ μᾶλλον δ´ ὁ
[925]	γῆς ἐπὶ σελήνην. Οὔτε γὰρ	ὁ	τὴν ἄκραν ἐπιφάνειαν τοῦ οὐρανοῦ
[925]	δ´ ἢ εἰκοσαπλάσιόν ἐστι. Καίτοι	ὁ	τὴν σελήνην ἐπὶ μήκιστον αἴρων
[941]	δὲ τὸν Κρόνον. Ὅταν οὖν	ὁ	τοῦ Κρόνου ἀστήρ, ὃν Φαίνοντα
[925]	ὁ τῇ γῇ μᾶλλον δ´	ὁ	τῷ κέντρῳ τὸ κάτω περιγράφων
[942]	τῆς ψυχῆς ἐν αὐτῷ παντάπασιν	ὁ	ὕπνος κατακοιμήσῃ καὶ γένηται τὸ
[933]	Ἀπολλωνίδης· εἶτα τοῦ Ἀπολλωνίδου παρέντος	ὁ	Φαρνάκης εἶπεν, ὅτι τοῦτο καὶ
[922]	τῇ ὄψει τῆς σελήνης. Καὶ	ὁ	Φαρνάκης ἔτι μου λέγοντος Τοῦτ´
[923]	διαμένειν. Πάνυ μὲν οὖν» εἶπεν	ὁ	Φαρνάκης, τὸν οἰκεῖον καὶ κατὰ
[928]	τὸν ἥλιον, ὡς ᾤετο Μητρόδωρος	ὁ	Χῖος, εἰς τὴν ἄνω χώραν
[945]	ἐπιλάβωνται. Τιτυοὶ δὲ καὶ Τυφῶνες	ὅ	τε Δελφοὺς κατασχὼν καὶ συνταράξας
[933]	Λευκίου συνεξέδραμον ἅμα πως τῷ	ὅ	τε Φαρνάκης καὶ ὁ Ἀπολλωνίδης·
[926]	αὐτούς· εἰ γάρ, καὶ ὁπωσοῦν	ὅ	τι ἂν ἐκτὸς γένηται τοῦ
[944]	πολέμοις καὶ κατὰ θάλατταν ἐπιλάμπουσιν.	Ὅ	τι δ´ ἂν μὴ καλῶς
[932]	φέρεσθαι πρὸς ἡμᾶς οὐκ οἶδ´	ὅ	τι λέγειν ἑαυτῷ καταλέλοιπεν ἄστρου
[925]	ἀπόστημα τοῦ ἀποστήματος τῆς σελήνης	ὃ	ἀφέστηκεν ἡμῶν πλέον μὲν ἢ
[929]	ταῦτ´» εἶπεν ἔχει τινὰς πιθανότητας·	ὃ	δ´ ἰσχυρότατόν ἐστι τῶν ἀντιπιπτόντων,
[929]	ἄστρον ἕτερον τοῦ φωτὸς ἐμπεσόντος.	Ὃ	δὲ λέγει Ποσειδώνιος, ὡς ὑπὸ
[926]	γὰρ οὐθέν ἐστι κάτω πρὸς	ὃ	κινεῖται, τὸ δ´ ἀσώματον οὔτ´
[934]	ἐπὶ μόνον καταφέρονται τὸ ἀνθρακῶδες,	ὃ	μάλιστα φήσαι τις ἂν ἀλλότριον
[920]	ὑπεικούσης τῇ λαμπρότητι δι´ ἀσθένειαν,	ὃ	μαρμαρυγὴν καλοῦμεν, οὐ συνορῶν ὅτι
[927]	ῥοπαῖς χρῆσθαι καὶ φέρεσθαι καθ´	ὃ	πέφυκε, μήθ´ ἥλιος κυκλοφορείσθω μήτε
[927]	οὗ χάριν γέγονε καὶ πρὸς	ὃ	πέφυκεν ἢ πεποίηται, τούτῳ μέλλῃ
[926]	ἕν, τὸ ἀσώματον σημεῖον ἐκεῖνο,	ὃ	πρὸς πᾶσαν ἀντικεῖσθαι τὴν τοῦ
[921]	Πρὸς τὸν Λεύκιον ἔφην ἀποβλέψας,	Ὃ	πρῶτον ἐλέχθη τῶν ἡμετέρων ὑπόμνησον.
[934]	(καὶ διακαὲς χρῶμα τῆς σελήνης,	ὃ	φῂς ἴδιον αὐτῆς εἶναι, σώματός
[940]	θεοί περ» καί Τόσσον ἔνερθ´	Ἀίδαο,	ὅσον οὐρανὸς ἔστ´ ἀπὸ γαίης»
[930]	ἅπτεται τῇ ἀκτῖνι τῆς σελήνης·	~(διὸ	καὶ κλασθεῖσα πρὸς ἴσας ἐπὶ
[944]	σκιᾶς ὀδυρόμεναι καὶ ἀλαλάζουσαι προσφέρονται	(διὸ	καὶ κροτεῖν ἐν ταῖς ἐκλείψεσιν
[925]	τόπον, ὃς γῆς κλῆρός ἐστι.	(Διὸ	λεκτέον οἶμαι θαρροῦντας ἐν τοῖς
[940]	τῆς σελήνης τῷ ἀνυγραίνεσθαι παρατιθέμενος.	Διὸ	πρὸς σὲ τρέψομαι μᾶλλον, ὦ
[923]	ἂν ὑπ´ ἄλλου μηδενὸς ἀποστρέφηται.	Διὸ	τὴν σελήνην οὐκ ἄγει τὸ
[941]	πάλιν ἰσχυρὸν καὶ πολὺ γενόμενον·	διὸ	τιμὰς ἔχειν πρώτας τὸν Ἡρακλέα,
[926]	χωρὶς τὸ κοῦφον Ἔνθ´ οὔτ´	ἠελίοιο	δεδίσκεται ἀγλαὸν εἶδος, οὐδὲ μὲν
[929]	Παρμενίδην (Ἀεὶ παπταίνουσα πρὸς αὐγὰς	ἠελίοιο»	ὁ μὲν οὖν ἑταῖρος ἐν
[920]	ἐν δ´ ἄρα μέσσῃ γλαυκότερον	κυάνοιο	φαείνεται ἠύτε κούρης ὄμμα καὶ
[927]	ἐκεῖ γενομένοις συμβέβηκεν ὡσαύτως εἰς	ἄλλο	κινήσεως εἶδος ὑπὸ τοῦ περιέχοντος
[928]	κοιλίας ἧπαρ ἤ τι μαλθακὸν	ἄλλο	σπλάγχνον ἐγκειμένη τήν τ´ ἄνωθεν
[927]	παντός. Εἰ μὲν γὰρ οὐδ´	ἄλλο	τι τῶν τοῦ κόσμου μερῶν
[926]	ἢ πέρας ἀσώματον καὶ ἀδιάστατον·	ἐκεῖνο	δ´ εὔλογον, ὡς λέγομεν ἡμεῖς,
[934]	Φαρνάκη, τρέψομαι. Τὸ γὰρ ἀνθρακῶδες	ἐκεῖνο	(καὶ διακαὲς χρῶμα τῆς σελήνης,
[936]	τὴν ὄψιν οὐ λανθάνουσιν. Ἀλλ´	ἐκεῖνο	μᾶλλον» ἔφην ἐλέγχειν δοκεῖ τὴν
[921]	πιθανὸν εἰκόνα διεσπασμένην οὕτως ἐμφαίνεσθαι.	Ἐκεῖνο	μὲν γὰρ ἐρωτῶν ἀσφαλέστερόν ἐστιν
[926]	(ὂν) ἕν, τὸ ἀσώματον σημεῖον	ἐκεῖνο,	ὃ πρὸς πᾶσαν ἀντικεῖσθαι τὴν
[922]	Φαρνάκης ἔτι μου λέγοντος Τοῦτ´	ἐκεῖνο	πάλιν» εἶπεν ἐφ´ ἡμᾶς ἀφῖκται
[940]	ἔνερθ´ Ἀίδαο, ὅσον οὐρανὸς ἔστ´	ἀπὸ	γαίης» ταῦτα φήσουσιν ἀτεχνῶς περὶ
[925]	περιδρομὴν καὶ πλάτος, ὅσον ἐστὶν	ἀπὸ	γῆς ἐπὶ σελήνην. Οὔτε γὰρ
[934]	ἵησι καὶ (πῦρ καὶ) πυρωπόν·	ἀπὸ	δ´ ἑβδόμης ὥρας καὶ ἡμισείας
[931]	οὐ παρέχων ἀνακοπὰς οὐδ´ ἀντερείδων,	ἀπὸ	δὲ ξύλων καὶ λίθων καὶ
[937]	τὴν ἀνάκλασιν οὐκ ἀδύνατόν ἐστιν·	ἀπὸ	δὲ τῆς σελήνης, κἂν γίνωνταί
[941]	σκότος ἔχουσαν ἐλαφρὸν καὶ λυκαυγὲς	ἀπὸ	δυσμῶν περιλαμπόμενον. Ἐκεῖ δὲ διατρίψαντας
[937]	περὶ τὰς ἀνωμαλίας καὶ τραχύτητας;	Ἀπὸ	μὲν γὰρ ὕδατος καὶ τῶν
[930]	αὐτὴν ἑαυτῇ τὴν ἀνταύγειαν, οἷον	ἀπὸ	πολλῶν φερομένην πρὸς ἡμᾶς κατόπτρων.
[931]	φῶς ἀπὸ φωτὸς ἢ πῦρ	ἀπὸ	πυρὸς ἀφαλλόμενον (ἢ) νοῆσαι ῥᾴδιον,
[930]	καὶ τραχύτητας, ὥστε τὰς αὐγὰς	ἀπὸ	σώματος μεγάλου προσφερομένας ὕψεσιν ἀξιολόγοις
[925]	κατὰ τοὺς μέσως ἀναμετροῦντας· (καὶ	ἀπὸ	ταύτης συλλογιζομένοις ἀπέχει ὁ ἥλιος
[925]	πάλιν εὐθὺς εἶναι κάτω τὸ	ἀπὸ	τῆς ἀπλανοῦς περιφορᾶς. Ὅλως δὲ
[938]	σύγκρασιν, ᾗ συνεκπέττει τε τὰς	ἀπὸ	τῆς γῆς ἀναθυμιάσεις ἅμα τε
[925]	ἄνω καὶ μετέωρον εἶναι τὸ	ἀπὸ	τῆς γῆς ἕτερος ἀντηχεῖ πάλιν
[940]	ἀπὸ τῶν ὑγρῶν φασι τῶν	ἀπὸ	τῆς γῆς τρέφεσθαι καὶ τοὺς
[937]	λείψανον ἐξικέσθαι πρὸς (τὸν ἥλιον	ἀπὸ	τῆς σελήνης; Ἐγὼ μὲν οὐκ
[934]	λαμβάνοντος, ἄλλην ἄλλοτε χρόαν ἐκματτόμενον	ἀπὸ	τῆς σελήνης ἐνταῦθ´ ἀποδίδωσιν; Ἄστρον
[930]	ὁμόσε χωροῦντες ἀξιοῦσιν αὐτοῖς τοῖς	ἀπὸ	τῆς σελήνης ἐπὶ γῆν φερομένοις
[936]	ἐλέγχειν δοκεῖ τὴν λεγομένην ἀνάκλασιν	ἀπὸ	τῆς σελήνης, ὅτι τοὺς ἐν
[921]	καὶ μῆκος ἐνδέχεται πᾶσιν ὡσαύτως	ἀπὸ	τῆς σελήνης ὄψιν ἀνακλωμένην ἐπιθιγγάνειν
[937]	τὸ τοῦ ἡλίου φῶς ἀνακλώμενον	ἀπὸ	τῆς σελήνης τὴν μὲν θερμότητα
[943]	καὶ χρόνῳ πολλῷ τὸν νοῦν	ἀπὸ	τῆς ψυχῆς καὶ διὰ τοῦτο
[932]	δὲ πρῶτον, εἰ βούλει, τὸν	ἀπὸ	τοῦ σχήματος τῆς σκιᾶς λόγον·
[943]	καὶ μετὰ βίας τὴν ψυχὴν	ἀπὸ	τοῦ σώματος, ἡ δὲ Φερσεφόνη
[943]	ὅσον ἀφαγνεῦσαι καὶ ἀποπνεῦσαι τοὺς	ἀπὸ	τοῦ σώματος ὥσπερ ἀτμοῦ πονηροῦ
[930]	μεταβολῇ κατὰ νύξιν ἢ ψαῦσιν	ἀπὸ	τοῦ φωτὸς ἐξηλιοῦσθαι, πῶς ἄστρον
[928]	οὐσίας εἶναι τῶν τεττάρων, οὐδ´	ἀπὸ	τύχης ἦλθεν ἐπὶ μνήμην ἡμῖν,
[932]	τῆς γῆς ἐπὶ τὴν ἑσπέραν	ἀπὸ	τῶν ἀνατολῶν, ἥλιος δὲ καὶ
[933]	πρὸς αὐτὸν ἁμιλλωμένη, ταύτῃ δ´	ἀπὸ	τῶν ἀνατολῶν, ὡς πρὸς τοὐναντίον
[930]	ὑπαλλάττουσιν αἱ ὄψεις τὴν ἀνάκλασιν	ἀπὸ	τῶν ἑτέρων ἐπὶ θάτερα μεταπίπτουσαν.
[930]	γεωμετρίᾳ καὶ δοῦναι, (πρῶτον μὲν	ἀπὸ	τῶν ἠκριβωμένων ταῖς λειότησι συμπίπτειν
[940]	καὶ τῆς γῆς ὄντα πολλαπλάσιον,	ἀπὸ	τῶν ὑγρῶν φασι τῶν ἀπὸ
[931]	οὐδὲ λεπτομερές, οὐδ´ ἔστι φῶς	ἀπὸ	φωτὸς ἢ πῦρ ἀπὸ πυρὸς
[929]	Ὃ δὲ λέγει Ποσειδώνιος, ὡς	ὑπὸ	βάθους τῆς σελήνης οὐ περαιοῦται
[923]	πᾶσα, κἄν τι δέξηται γεῶδες	ὑπὸ	βίας ἀναρριφέν, εὐθὺς (ἐκθλίβει δεῦρο,
[926]	μηδὲ νοῦν, χρῆμα θεῖον, ἀήττητον	ὑπὸ	βρίθους καὶ πάχους οὐρανόν τε
[926]	καὶ τὸ πῦρ τὸ Αἰτναῖον	ὑπὸ	γῆν παρὰ φύσιν ἐστίν, ἀλλὰ
[928]	~(οὐδέ γε πάλιν τὸ θερμὸν	ὑπὸ	κουφότητος εἰς τὴν ἄνω χώραν
[928]	ὀφθαλμὸς ἐνταῦθα τοῦ σώματός ἐστιν	ὑπὸ	κουφότητος ἐκπιεσθείς, οὐδ´ ἡ καρδία
[928]	τὴν ἄνω χώραν ἀσκοῦ δίκην	ὑπὸ	κουφότητος ἐκτεθλῖφθαι, μήτε τοὺς ἄλλους
[938]	ἀλλ´ ἤδη καὶ σάλον ἔχων	ὑπὸ	κουφότητος ὁ ἀὴρ ἐκφεύγει τὴν
[929]	ἀντιφράττει τὸν ἥλιον, ἀλλὰ δίεισιν	ὑπὸ	μανότητος (ἢ κατὰ σύγκρασιν εἰσλάμπει
[922]	ἐστι ποιότητα καὶ δύναμιν εὐκέραστος	ὑπὸ	μανότητος, (μάλιστα δὲ φωτὸς ἂν
[928]	τὸ μὲν αὐγοειδὲς καὶ λεπτὸν	ὑπὸ	μανότητος οὐρανὸν γεγονέναι, τὸ δὲ
[923]	γὰρ σκιὰ τῆς γῆς ἐλάττων	ὑπὸ	μείζονος τοῦ φωτίζοντος ἀνατείνει καὶ
[941]	(βραδύπορον γὰρ εἶναι καὶ πηλῶδες	ὑπὸ	πλήθους ῥευμάτων τὸ πέλαγος· τὰ
[941]	φιλοφροσύνης, ἱεροὺς νομιζομένους καὶ (προσαγορευομένους,	ὑπὸ	πνευμάτων ἤδη περαιοῦσθαι· μηδ´ ἄλλους
[934]	σῶμα πεπυρωμένον εἶναι καὶ πεπονθὸς	ὑπὸ	πυρὸς στερεῷ καὶ ῥίζαν ἔχοντι
[937]	Οὔκουν εἰ λέων τις ἔπεσεν	ὑπὸ	ῥύμης εἰς Πελοπόννησον, ἄξιόν ἐστι
[944]	ὀλιγάκις τοῖς ἑαυτῆς μεγέθεσιν οὐχ	ὑπὸ	σμικρότητος, ἀλλὰ θερμότητος, ᾗ κατεπείγει
[941]	ἐπιεικῶς αὐτόθι κατοικεῖν, τοὺς μὲν	ὑπὸ	συνηθείας τοὺς δ´ ὅτι πόνου
[930]	φώτων αὐγὴν ἀφίησι κατὰ γραμμῆς	ὑπὸ	τὴν κεκλιμένην ὑποταθείσης· σκευωρεῖσθαι δ´
[937]	περὶ τούτων. Τοῖς μὲν γὰρ	ὑπὸ	τὴν σελήνην οἰκοῦσιν ὥσπερ Ταντάλοις
[931]	ἐν αὐτῇ γένηται. Δυόμενος γὰρ	ὑπὸ	τῆς γῆς ἀντιφράττεται πρὸς τὴν
[934]	μαθηματικῶς ἐνισταμένου. Τὸν γὰρ ἀντιφραττόμενον	ὑπὸ	τῆς γῆς τόπον εἰ μὴ
[942]	παρ´ ἓξ μῆνας ὁρῶμεν αὐτὴν	ὑπὸ	τῆς γῆς ὥσπερ ὑπὸ τῆς
[920]	Τί δ´ οὐκ ἐμέλλομεν» εἶπον,	ὑπὸ	τῆς ἐν τούτοις ἀπορίας ἐπ´
[941]	ὡς καὶ κύκλῳ περίρρυτον οὖσαν	ὑπὸ	τῆς θαλάσσης· οἴεσθαι δὲ τοῖς
[942]	αὐτὴν ὑπὸ τῆς γῆς ὥσπερ	ὑπὸ	τῆς μητρὸς τῇ σκιᾷ λαμβανομένην,
[923]	σελήνην οὐκ ἄγει τὸ βάρος,	ὑπὸ	τῆς περιφορᾶς τὴν ῥοπὴν ἐκκρουόμενον·
[931]	πρὸς τὴν ὄψιν, ἐκλιπὼν δ´	ὑπὸ	τῆς σελήνης· ~(ἀμφότεραι δ´ εἰσὶν
[936]	τοὺς ἀνακλάσει φωτίζεσθαι τὴν γῆν	ὑπὸ	τῆς σελήνης ἀξιοῦντας ἐπιδεικνύναι νύκτωρ
[940]	καλεῖ Δία καί φησιν αὐτὸν	ὑπὸ	τῆς σελήνης καθυγραινόμενον εἰς δρόσους
[940]	πορθμῶν ἐπιδόσεις διαχεομένων καὶ αὐξανομένων	ὑπὸ	τῆς σελήνης τῷ ἀνυγραίνεσθαι παρατιθέμενος.
[922]	ἀέρος χαλαζώδη ποιοῦντι τὴν σελήνην	ὑπὸ	τῆς τοῦ πυρὸς σφαίρας περιεχόμενον,
[943]	γίνεται σταθερὸν καὶ διαυγές, ὥσθ´	ὑπὸ	τῆς τυχούσης ἀναθυμιάσεως τρέφεσθαι· καὶ
[924]	τοῦ μέσου κάτω τῶν δ´	ὑπὸ	τὸ μέσον αὖ πάλιν ἄνω
[931]	μὴ τῷ τὰ αὐτὰ πάσχειν	ὑπὸ	τοῦ αὐτοῦ μόνον ἀλλὰ καὶ
[931]	ὁμοίαν ἃ τὰ αὐτὰ πάσχειν	(ὑπὸ	τοῦ αὐτοῦ πέφυκεν. Ἐπεὶ δὲ
[941]	γὰρ ὕπνον αὐτῷ μεμηχανῆσθαι δεσμὸν	ὑπὸ	τοῦ Διός) ὄρνιθας δὲ τῆς
[941]	Κρόνον οἱ βάρβαροι καθεῖρχθαι μυθολογοῦσιν	ὑπὸ	τοῦ Διός, τὸν δ´ ὡς
[922]	ἀλλ´ ἀμαυροῦσθαι κρυπτόμενον ἢ συνεκλάμπειν	ὑπὸ	τοῦ ἡλίου καταλαμβανομένης τῆς σελήνης.
[945]	καὶ κάτω σύμμιγμα καὶ μετακέρασμα	ὑπὸ	τοῦ θεοῦ γέγονε, τοῦτον ἄρα
[945]	φιλόσοφον στέρξασαι βίον (ἀφεθεῖσαι γὰρ	ὑπὸ	τοῦ νοῦ καὶ πρὸς οὐθὲν
[945]	~(ἥ τε ψυχὴ τυπουμένη μὲν	ὑπὸ	τοῦ νοῦ τυποῦσα δὲ τὸ
[933]	κρύπτεσθαι μὲν τὸν ἄλλον χρόνον	ὑπὸ	τοῦ περιέχοντος αἰθέρος ἀμαυρουμένην, ἐκλάμπειν
[927]	ὡσαύτως εἰς ἄλλο κινήσεως εἶδος	ὑπὸ	τοῦ περιέχοντος ἐκνενικῆσθαι; Οὐ γὰρ
[922]	οἴχεται μεταβάλλων εἰς ἕτερον εἶδος	ὑπὸ	τοῦ πυρὸς ἐξαιθερωθείς, ἀλλὰ σῴζεται
[932]	καὶ τιθέντων ἐκλείπειν τὴν σελήνην	ὑπὸ	τοῦ σκιάσματος ἁλισκομένην ἤδη τρέπωμαι
[923]	θοήν» ὀξύτητι τῆς σκιᾶς προσηγόρευσεν·	ὑπὸ	τούτου δ´ ὅμως ἁλισκομένη ταῖς
[925]	γῆς ὅροις εἶναι τὴν σελήνην	ὑπὸ	τῶν ἄκρων αὐτῆς ἐπιπροσθουμένην. Σκόπει
[932]	γὰρ αὐτῷ τὰ αὐτὰ συμβαίνειν	ὑπὸ	τῶν αὐτῶν ἀναγκαῖόν ἐστιν. Εἰ
[922]	κεραυνῶν τοὺς ἀλαμπεῖς καὶ ψολόεντας»	ὑπὸ	τῶν ποιητῶν προσαγορευομένους. Ὅτι μέντοι
[940]	εἶναι τοῖς σώμασι καὶ διαρκεῖς	ὑπὸ	τῶν τυχόντων τρέφεσθαι πιθανόν ἐστι.
[941]	σφᾶς τ´ αὐτοὺς καὶ τοὺς	πρὸ	αὐτῶν ἀποπεμφθέντας. Ἐξεῖναι μὲν γὰρ
[935]	οἳ φόβῳ τὰ βλάπτοντα θεραπεύουσι	πρὸ	τῶν σεμνῶν ἀφοσιούμενοι, τὸ δὲ
[936]	τῶν σωμάτων τὰς σκιὰς ποιοῦσι.	Δεῦρο	δὴ θεῶ καὶ τῆς σελήνης,
[926]	ἀπόλλυσι τὰ βάρη, δι´ ἣν	δεῦρο	καταρρέπει καὶ φέρεται· σῶμα μὲν
[944]	αὐτὴν οἱ δαίμονες, ἀλλὰ χρηστηρίων	δεῦρο	κατίασιν ἐπιμελησόμενοι, καὶ ταῖς ἀνωτάτω
[923]	ὑπὸ βίας ἀναρριφέν, εὐθὺς (ἐκθλίβει	δεῦρο,	μᾶλλον δ´ ἀφίησιν, ᾗ πέφυκεν
[923]	μὲν ἔχει μεγάλην αἰτίαν τοῦ	δεῦρο	μὴ φέρεσθαι, τὴν δὲ γῆν
[935]	φαράγγων εἶναι σκιὰς κἀκεῖθεν ἀφικνεῖσθαι	δεῦρο	πρὸς τὴν ὄψιν, ἢ τὸ
[930]	ἐκπεσεῖται πέρας καὶ οὐκ ἀφήσει	δεῦρο	τὴν αὐγήν· ἢ διαστροφὴ μεγάλη
[931]	αὐτὴ φωτίζεται μόνον ἀλλὰ καὶ	δεῦρο	(τῆς αὐγῆς ἀναπέμπει τὸ εἴδωλον,
[939]	πολὺν ἐμποιεῖν κρᾶσιν οἰκείαν καὶ	τὸ	ἄγαν ἑκατέρας ἀφαιρεῖν· διὰ μέσου
[943]	καὶ ὑγρῷ μαλακὴ γέγονε καὶ	τὸ	αἷμα τῇ σαρκὶ παρέχει τὴν
[933]	ὑψηλὴ δὲ τοῖς ἐλαχίστοις· ἀλλὰ	τὸ	αἴτιον ἐν τῇ σκιᾷ τῆς
[926]	οὖσαν· ἐπεὶ καὶ τὸ πῦρ	τὸ	Αἰτναῖον ὑπὸ γῆν παρὰ φύσιν
[943]	εὐσταθείας λεγομένοις, ὅτι τῆς ψυχῆς	τὸ	ἄλογον καὶ τὸ παθητικὸν εὐήνιον
[929]	ἐν τῇ διατριβῇ τοῦτο δὴ	τὸ	Ἀναξαγόρειον ἀποδεικνύς, ὡς ἥλιος ἐντίθησι
[934]	αὐτῆς ἴδιον ἦν ὡς χρῶμα	τὸ	ἀνθρακῶδες. Ἀλλ´ οὐκ ἔστιν, ὦ
[934]	οὐκ ὀρθῶς ἐπὶ μόνον καταφέρονται	τὸ	ἀνθρακῶδες, ὃ μάλιστα φήσαι τις
[923]	τῆς σκιᾶς αὐτῆς λεπτὸν ὂν	τὸ	ἄνω καὶ στενὸν οὐδ´ Ὅμηρον,
[926]	γε δὴ τὸ κάτω πρὸς	τὸ	ἄνω κατὰ φύσιν ἀντίκειται. Καὶ
[926]	εὑρίσκεται καὶ μαχόμενον τοῖς πράγμασι	τὸ	ἄνω τὸν κόσμον ὅλον εἶναι,
[931]	διορίζοντι τὸ ὁρατὸν αὐτῆς καὶ	τὸ	ἀόρατον, νῦν δ´ ἀνιστάμενον πρὸς
[925]	ἀντηχεῖ πάλιν εὐθὺς εἶναι κάτω	τὸ	ἀπὸ τῆς ἀπλανοῦς περιφορᾶς. Ὅλως
[925]	εὐθὺς ἄνω καὶ μετέωρον εἶναι	τὸ	ἀπὸ τῆς γῆς ἕτερος ἀντηχεῖ
[945]	τοῦ Ἐνδυμίωνος· εἰ δ´ αὐτὰς	τὸ	ἄστατον καὶ τὸ εὐπαθὲς ἐξίστησι
[926]	κάτω δὲ μόνον (ὂν) ἕν,	τὸ	ἀσώματον σημεῖον ἐκεῖνο, ὃ πρὸς
[926]	ἀντίκειται. Καὶ οὐ τοῦτο μόνον	τὸ	ἄτοπον, ἀλλὰ καὶ τὴν αἰτίαν
[924]	εἰ πᾶν σῶμα ἐμβριθὲς εἰς	τὸ	αὐτὸ συννεύει καὶ πρὸς τὸ
[924]	τὸ αὐτὸ συννεύει καὶ πρὸς	τὸ	αὑτοῦ μέσον ἀντερείδει πᾶσι τοῖς
[931]	ὡς, εἰ τριῶν ὄντων οἷς	τὸ	ἀφ´ ἡλίου φῶς πλησιάζει, γῆς
[923]	Διὸ τὴν σελήνην οὐκ ἄγει	τὸ	βάρος, ὑπὸ τῆς περιφορᾶς τὴν
[926]	καὶ πλημμέλειαν ἐπιδεῖν ποθῇς, χωρὶς	τὸ	βαρὺ πᾶν καὶ χωρὶς τὸ
[943]	δ´ ἰσόρροπον ἔχειν τὴν πρὸς	τὸ	βαρὺ συμμετρίαν τῆς κουφότητος. (Καὶ
[942]	ὁ ὕπνος κατακοιμήσῃ καὶ γένηται	τὸ	βασιλικὸν καὶ θεῖον αὐτὸ καθ´
[927]	ἀνάγκαις ἐνδεθέντα καὶ καταβιασθέντα πρὸς	τὸ	βέλτιον, ἐξ οὗ πέφυκεν, ἐνδοῦναι
[927]	ἐχρήσατο τῇ φύσει αὐτῶν ἐπὶ	τὸ	βέλτιον. Οὐ μὴν ἀλλ´ εἴ
[928]	ἡμῖν. Ἐν παντὶ δὲ κρατεῖ	τὸ	βέλτιον τοῦ κατηναγκασμένου. Τί γὰρ
[943]	μονογενὴς κέκληται· μόνον γὰρ γίνεται	τὸ	βέλτιστον τοῦ ἀνθρώπου διακρινόμενον αὐτῆς.
[933]	κύκλοις ὑπ´ αὐτῆς καὶ διαπερᾷ	τὸ	βύθιον καὶ σκοτωδέστατον, (ἄνω δ´
[921]	τῶν τοσούτων ἀστέρων ἐνορᾶται· καίτοι	τό	γ´ εἰκὸς ἀπαιτεῖ πρὸς ἅπαντας
[936]	πρὸς τὴν ὄψιν. Οὐδὲ γὰρ	τὸ	γάλα τοὺς τοιούτους ἐσοπτρισμοὺς ἀποδίδωσιν
[934]	σὲ δέ, ὦ Φαρνάκη, τρέψομαι.	Τὸ	γὰρ ἀνθρακῶδες ἐκεῖνο (καὶ διακαὲς
[943]	οἷον τὰ στομούμενα βαφήν, ἴσχουσι·	τὸ	γὰρ ἀραιὸν ἔτι (καὶ διακεχυμένον
[932]	ἄστρου δὲ σκιὰν ἀδύνατον γενέσθαι·	τὸ	γὰρ ἀφώτιστον σκιὰ λέγεται, τὸ
[945]	Λάχεσις· ᾗ πλεῖστον τύχης μέτεστι.	Τὸ	γὰρ ἄψυχον ἄκυρον αὐτὸ καὶ
[937]	ἀσαφῆ τὰ χρώματα τὴν περιέχουσαν·	τὸ	γὰρ ἐκτὸς νέφος ἀπωτέρω τῆς
[925]	τίνος ἡ γῆ μέση κεῖσθαι;	Τὸ	γὰρ πᾶν ἄπειρόν ἐστι, τῷ
[925]	ἐνέχεσθαι ταῖς αὐταῖς ἀπορίαις νομίζει.	Τὸ	γὰρ πᾶν οὐδὲ τούτῳ μέσον
[935]	καὶ διαφορᾷ τινι τοῦ περιέχοντος,	τό	γε μὴν τίμιον οὐκ ἀπόλλυσι
[928]	Εἰ δὲ καὶ πρὸς ἄλλα	τὸ	γεῶδες αὐτῆς καὶ στερέμνιον ἔχει
[937]	γὰρ οὐ δυνατόν, ἄλογον καὶ	τὸ	γῆν εἶναι τὴν σελήνην. Δόξει
[932]	ὄψιν. Ἐκ δὲ τούτων εὐθεώρητον	τὸ	γινόμενον. Εἰ γὰρ ὅμοιον τὸ
[944]	καὶ συγγίνεσθαι ὀρεγομένην ἀπ´ αὐτοῦ	τὸ	γονιμώτατον. Λείπεται δ´ ἡ τῆς
[943]	μὲν ἡδονῆς ἀρχὴ καὶ πόνου	τὸ	δ´ ἀρετῆς καὶ κακίας. Τριῶν
[926]	ἐστι κάτω πρὸς ὃ κινεῖται,	τὸ	δ´ ἀσώματον οὔτ´ εἰκὸς οὔτε
[932]	γίνεται τὸ μὲν ἐν συνόδῳ	τὸ	δ´ ἐν διχομηνίᾳ» Καὶ ὁ
[927]	ὄμματα (ἀποστίλβον κατὰ φύσιν ἐστὶ	τὸ	δ´ ἐν κοιλίᾳ καὶ καρδίᾳ
[930]	ταῦτα πρὸς πολλούς, οὐκ ἐνῆν.	Τὸ	δ´ ὅλον» ἔφη θαυμάζω πῶς
[935]	θεραπεύουσι πρὸ τῶν σεμνῶν ἀφοσιούμενοι,	τὸ	δὲ γῆς ὄνομα παντί που
[939]	ἀκμάζοντος, ὥσπερ σήσαμον καὶ μελίνη·	τὸ	δὲ θύμον ἢ τὸ κενταύριον
[926]	ἄνω τὸν κόσμον ὅλον εἶναι,	τὸ	δὲ κάτω μηθὲν ἀλλ´ ἢ
[942]	συμπλέκονται περὶ τὴν σκιὰν πολλάκις·	τὸ	δὲ νῦν μὲν ἐν οὐρανῷ
[928]	λεπτὸν ὑπὸ μανότητος οὐρανὸν γεγονέναι,	τὸ	δὲ πυκνωθὲν καὶ συνειληθὲν ἄστρα·
[935]	οἰώμεθα πλημμελεῖν γῆν αὐτὴν θέμενοι,	τὸ	δὲ φαινόμενον τουτὶ πρόσωπον αὐτῆς,
[932]	τὸ γὰρ ἀφώτιστον σκιὰ λέγεται,	τὸ	δὲ (φῶς οὐ ποιεῖ σκιὰν
[927]	τάξις τῶν ὄντων προσήκει καὶ	τὸ	διαιρεῖν, τί θαυμαστὸν οὕτως τετάχθαι
[928]	καὶ διαφορὰς ἀφῶμεν, αὐτὸ τοῦτο	τὸ	διαφαινόμενον πρόσωπον πάθει τινὶ τῆς
[922]	οὖν οὐκ ἐξάξεσθε τήμερον εἰς	τὸ	διδόναι λόγον ὧν ἐπικαλεῖτε τοῖς
[940]	εἰς γῆν ἐξοκείλας καὶ συγχέῃς	τὸ	δρᾶμα τοὐμὸν ἑτέραν ἔχον σκηνὴν
[938]	καὶ διαπιστοῦντες ἀλλὰ μὴ πράως	τὸ	δυνατὸν καὶ τὸ ἐνδεχόμενον ἐθέλοντες
[924]	βιάσαιτο ἄν τις αὑτὸν εἰς	τὸ	δυνατὸν τῇ ἐπινοίᾳ καταστῆσαι. Τοῦτο
[945]	σῶμα καὶ περιπτύσσουσα πανταχόθεν ἐκμάττεται	τὸ	εἶδος· ὥστε κἂν χωρὶς ἑκατέρου
[942]	καὶ τοῦ ὄμματος, ἐν ᾧ	τὸ	εἴδωλον ἀντιλάμπει τοῦ βλέποντος, ὥσπερ
[931]	καὶ δεῦρο (τῆς αὐγῆς ἀναπέμπει	τὸ	εἴδωλον, ἔτι καὶ μᾶλλον ἰσχυρίσασθαι
[928]	λάβωμεν, ἐξ ὧν ἐκεῖνοι λέγουσι,	τὸ	εἰκός; Λέγουσι δὲ τοῦ αἰθέρος
[928]	καὶ τὸ μιγνύμενον· ἀποβάλλει γὰρ	τὸ	εἰλικρινές, βίᾳ τοῦ χείρονος ἀναπιμπλάμενον.
[924]	τὸν ἐπέκεινα τόπον, ἀνακύπτον αὐτοῦ	τὸ	εἶναι καὶ κάτω ἄνωθεν ἕλκεσθαι
[941]	παραγενομένους καὶ ὑπολειφθέντας ἤδη σβεννύμενον	τὸ	Ἑλληνικὸν ἐκεῖ καὶ κρατούμενον γλώττῃ
[926]	φιλοσοφῇς καὶ (τὸ νεῖκος ἐπάγῃς	τὸ	Ἐμπεδοκλέους τοῖς πράγμασι, μᾶλλον δὲ
[938]	ἅμα τε καὶ τοῦ ἡλίου	τὸ	ἔμπυρον ἄγαν καὶ σκληρὸν ἀνίησι.
[938]	μὴ πράως τὸ δυνατὸν καὶ	τὸ	ἐνδεχόμενον ἐθέλοντες ἐπισκοπεῖν. Εὐθὺς οὖν
[920]	Ἥλιος ὀξυβελὴς ἠδ´ ἱλάειρα Σελήνη,	(τὸ	ἐπαγωγὸν αὐτῆς καὶ ἱλαρὸν καὶ
[933]	ἐπιπρόσθησις, ὅθεν πρῶτον (μὲν) ἐπιβάλλει	τὸ	ἐπιπροσθοῦν· ἐπιβάλλει δ´ ἐκείνῳ μὲν
[934]	ἂν δὲ μέσῃ, τοῦτο δὴ	τὸ	ἐπιφοινίσσον ἵησι καὶ (πῦρ καὶ)
[934]	ἑβδόμης ὥρας καὶ ἡμισείας ἀνίσταται	τὸ	ἐρύθημα· καὶ τέλος ἤδη πρὸς
[945]	δ´ αὐτὰς τὸ ἄστατον καὶ	τὸ	εὐπαθὲς ἐξίστησι καὶ ἀφέλκει τῆς
[944]	ἥλιον εἰκόνος, δι´ ἧς ἐπιλάμπει	τὸ	ἐφετὸν καὶ καλὸν καὶ θεῖον
[940]	φύσις ὑπεκκαύματι ζωπυρεῖ καὶ συνέχει	τὸ	ζῷον, ἂν ὅσον ἐλαίας μέγεθος
[942]	εἴδωλον ἀντιλάμπει τοῦ βλέποντος, ὥσπερ	τὸ	ἡλίου φέγγος ἐνορᾶται τῇ σελήνῃ,
[941]	περιέχοντος ἀέρος· ἐνίοις δὲ καὶ	τὸ	θεῖον ἐμποδὼν (γίνεσθαι διανοηθεῖσιν ἀποπλεῖν
[935]	οὐκ ἀπόλλυσι τῆς δόξης οὐδὲ	τὸ	θεῖον ἡ σελήνη, γῆ τις
[929]	νώθειαν καὶ τάχους ἀμβλύτητα καὶ	τὸ	θερμὸν ἀδρανὲς καὶ ἀμαυρόν, ᾧ
[928]	ἕξιν ἐπικείμενον, ~(οὐδέ γε πάλιν	τὸ	θερμὸν ὑπὸ κουφότητος εἰς τὴν
[940]	εἶπεν ὦ Λαμπρία, καὶ παραβαλοῦ	τὸ	θυρίον τοῦ λόγου, μὴ λάθῃς
[926]	καὶ ψυχῆς ἀπολιπούσης, ἄχρις οὗ	τὸ	ἱμερτὸν ἧκεν ἐπὶ τὴν φύσιν
[928]	τὴν ἀπάθειαν ἐν αὐτῇ καὶ	τὸ	κάλλος ἐκείνου τοῦ σώματος· ἀλλ´
[943]	αὐτῆς σελήνης τὸ μέγεθος καὶ	τὸ	κάλλος καὶ τὴν φύσιν οὐχ
[920]	μεγάλης θαλάσσης ἐμφαινόμενα τῇ σελήνῃ	τὸ	καλούμενον πρόσωπον. ~(Ἥ τε γὰρ
[944]	φαύλας) ἐκφοβεῖ δ´ αὐτὰς καὶ	τὸ	καλούμενον πρόσωπον, ὅταν ἐγγὺς γένωνται,
[936]	θαλάττης οὐκ ἔλαττον ἑπτακοσίων σταδίων,	τὸ	κατασκιάζον ὕψος εἶναι. Διὰ τίν´
[925]	μᾶλλον δ´ ὁ τῷ κέντρῳ	τὸ	κάτω περιγράφων ἀνεκτός· ἀλλὰ καὶ
[926]	φύσιν ἀναγκαῖον, (εἴ γε δὴ	τὸ	κάτω πρὸς τὸ ἄνω κατὰ
[939]	μελίνη· τὸ δὲ θύμον ἢ	τὸ	κενταύριον ἂν εἰς ἀγαθὴν καὶ
[926]	γῆς, καὶ πᾶν ἁπλῶς σῶμα	τὸ	κέντρῳ περιεστηκὸς ἢ περικείμενον ἄνω
[926]	τὸ βαρὺ πᾶν καὶ χωρὶς	τὸ	κοῦφον Ἔνθ´ οὔτ´ ἠελίοιο δεδίσκεται
[935]	τίνοντας καὶ κατὰ φύσιν σεβομένους	τὸ	κρεῖττον ἀρετῇ καὶ δυνάμει καὶ
[933]	πᾶσα πυρὸς φύσις οὐ μόνον	τὸ	λαμπρὸν ἀπόλλυσιν, ἀλλὰ τῷ εἴκειν
[929]	ὡς ἥλιος ἐντίθησι τῇ σελήνῃ	τὸ	λαμπρόν, ηὐδοκίμησεν· ἐγὼ δὲ ταῦτα
[934]	φαρμάκοις γραφικοῖς μιγνύμενον ἐπάγει βαφὰς	τὸ	λαμπρόν. Ὧν τὰ μὲν τῆς
[927]	ὑπέρτατα ναιετάουσαν» καὶ οὐ πιέζει	τὸ	λιθῶδες οὐδὲ καταθλίβει τὴν ἕξιν
[931]	μεσημβρίας ἀρξαμένη, κρᾶσιν δ´ οἵαν	τὸ	λυκαυγὲς τῷ ἀέρι παρέσχεν. Εἰ
[944]	πυκνὸν αὐτὸ καθ´ αὑτὸ μήτε	τὸ	μανὸν εἶναι ψυχῆς δεκτικόν. Καὶ
[923]	τοῦ σκιάσματος (παρόδοις τῆς ἐποχῆς	τὸ	μέγεθος ἀναμετροῦσιν; Ἥ τε γὰρ
[943]	δὲ πρῶτον μὲν αὐτῆς σελήνης	τὸ	μέγεθος καὶ τὸ κάλλος καὶ
[935]	τοσαύτην, ἔπειτα πῶς οὖσαι τηλικαῦται	τὸ	μέγεθος ὑφ´ ἡμῶν οὐχ ὁρῶνται.
[936]	προσώπου βαθύτητι τῆς σκιᾶς ἀποδίδωσι,	τὸ	μέγιστον ἀπέχοντα διάστημα τὸν ἥλιον·
[934]	τῆς σκιᾶς περιλάμποντος, ἴδιον δὲ	τὸ	μέλαν καὶ γεῶδες. Ὅπου δὲ
[927]	φύσιν ἔχουσιν· οὐδὲ τοῦ πυρὸς	τὸ	μὲν ἄνω περὶ τὰ ὄμματα
[928]	εἰκός; Λέγουσι δὲ τοῦ αἰθέρος	τὸ	μὲν αὐγοειδὲς καὶ λεπτὸν ὑπὸ
[932]	τῶν τριῶν ἱσταμένης· ὧν γίνεται	τὸ	μὲν ἐν συνόδῳ τὸ δ´
[943]	καὶ ψυχῆς σύνοδος λόγον· ὧν	τὸ	μὲν ἡδονῆς ἀρχὴ καὶ πόνου
[944]	καὶ κοιλώματα. Καλοῦσι δ´ αὐτῶν	τὸ	μὲν μέγιστον Ἑκάτης μυχόν, ὅπου
[943]	κακίας. Τριῶν δὲ τούτων συμπαγέντων,	τὸ	μὲν σῶμα ἡ γῆ τὴν
[942]	Κόρη τε καὶ Φερσεφόνη κέκληται,	τὸ	μὲν ὡς φωσφόρος οὖσα, Κόρη
[924]	μέσου κάτω τῶν δ´ ὑπὸ	τὸ	μέσον αὖ πάλιν ἄνω γινομένων·
[924]	εἴ τις συμπαθείᾳ τῆς γῆς	τὸ	μέσον αὐτῆς ἔχων σταίη περὶ
[924]	ὕδατος κάτω φερόμενον εἰ πρὸς	τὸ	μέσον ἔλθοι σημεῖον, ὅπερ αὐτοὶ
[924]	γῆν οὖσαν ἐνιδρύοντας, οὐχ ὅπου	τὸ	μέσον ἐστί. Καίτοι γ´ εἰ
[925]	ἔχειν· πέρας γάρ τι καὶ	τὸ	μέσον, ἡ δ´ ἀπειρία περάτων
[924]	γῆς φερομένους, ὅταν ἐξίκωνται πρὸς	τὸ	μέσον, ἵστασθαι μηδενὸς ἀπαντῶντος μηδ´
[924]	εἴσω διωθεῖσθαι καὶ ἀποκρύπτεσθαι περὶ	τὸ	μέσον; Οὐ ῥεῦμα λάβρον ὕδατος
[924]	εἰ δὲ ῥύμῃ κάτω φερόμενοι	τὸ	μέσον ὑπερβάλλοιεν, αὖθις ὀπίσω στρέφεσθαι
[924]	πλάττωσιν, ~(ὥσπερ οὗτοι τὴν ἐπὶ	τὸ	μέσον φορὰν εἰσάγουσιν. τί παράδοξον
[923]	τῇ μὲν σελήνῃ βοήθεια πρὸς	τὸ	μὴ πεσεῖν ἡ κίνησις αὐτὴ
[937]	καὶ ἀμυδραὶ καὶ προαπολείπουσαι διὰ	τὸ	μῆκος τῆς ἀποστάσεως. Καὶ γὰρ
[928]	ἐπιγέγονε· πάσχει δέ τι καὶ	τὸ	μιγνύμενον· ἀποβάλλει γὰρ τὸ εἰλικρινές,
[926]	διάλυσίν τινα κόσμου φιλοσοφῇς καὶ	(τὸ	νεῖκος ἐπάγῃς τὸ Ἐμπεδοκλέους τοῖς
[928]	καὶ συνειληθὲν ἄστρα· τούτων δὲ	τὸ	νωθρότατον εἶναι τὴν σελήνην καὶ
[939]	αὐχμῷ δὲ χαίρει καὶ πρὸς	τὸ	οἰκεῖον ἐπιδίδωσιν. Εἰ δ´ ὥς
[931]	νῦν μὲν ἐπιπίπτοντα τῷ διορίζοντι	τὸ	ὁρατὸν αὐτῆς καὶ τὸ ἀόρατον,
[943]	τῆς ψυχῆς τὸ ἄλογον καὶ	τὸ	παθητικὸν εὐήνιον ἐπιεικῶς τῷ λόγῳ
[932]	δὲ Ποσειδώνιος ὁρισάμενος οὕτω τόδε	τὸ	πάθος ἔκλειψίς ἐστιν ἡλίου σύνοδος
[932]	τὸ γινόμενον. Εἰ γὰρ ὅμοιον	τὸ	πάθος, ὅμοια τὰ ποιοῦντα· τῷ
[943]	τοὺς νεκροὺς Ἀθηναῖοι Δημητρείους ὠνόμαζον	τὸ	παλαιόν· ὁ δ´ ἐν τῇ
[929]	εἶπεν· Ἔχει γάρ τινα λόγον	τὸ	πάσης ἐν ἴσαις γωνίαις γινομένης
[920]	ὄμματος ἐποίει τὴν φαντασίαν, ὅπου	τὸ	πάσχον ἀσθενέστερον, σαφέστερον εἶναι τὸ
[941]	καὶ πηλῶδες ὑπὸ πλήθους ῥευμάτων	τὸ	πέλαγος· τὰ δὲ ῥεύματα τὴν
[932]	ἐστιν. Εἰ δ´ οὐχ οὕτως	τὸ	περὶ τὰς ἐκλείψεις σκότος βύθιόν
[922]	πάλιν» εἶπεν ἐφ´ ἡμᾶς ἀφῖκται	τὸ	περίακτον ἐκ τῆς Ἀκαδημείας, (ἐν
[931]	γὰρ ὀλίγῳ δοκεῖ μεῖζον εἶναι	τὸ	περιλαμπόμενον ἑκατέρας. Δότε δή μοι
[929]	γε τῶν ἐν οὐρανῷ τοσούτων	τὸ	πλῆθος ὄντων μόνη φωτὸς ἀλλοτρίου
[934]	ἐπιφαινομένων χρωμάτων παρῆκεν ὡς ἀπείρους	τὸ	πλῆθος οὔσας. Τὴν δὲ σελήνην
[926]	ἐστίν, ἀλλὰ πῦρ ἐστι, καὶ	τὸ	πνεῦμα τοῖς ἀσκοῖς περιληφθὲν ἔστι
[931]	(ἢ) νοῆσαι ῥᾴδιον, ἀλλὰ δεῖ	τὸ	ποιῆσον ἀντιτυπίαν τινὰ καὶ κλάσιν
[939]	δὲ μὴ δὲ αὐτὴ καὶ	τὸ	ποικίλον τοῦτο τῆς φορᾶς καὶ
[936]	τήν τ´ ἀνακλωμένην αὐγὴν καὶ	τὸ	ποιοῦν ὕδωρ τὴν ἀνάκλασιν καὶ
[934]	τοὔνομα μᾶλλον ἐριστικῶς ἢ πρὸς	τὸ	πρᾶγμα φυσικῶς καὶ μαθηματικῶς ἐνισταμένου.
[930]	πράγμασιν· ἀνάγκη δ´ εἰπεῖν ὅτι	τὸ	πρὸς ἴσας γίνεσθαι γωνίας ἀνάκλασιν
[929]	ἔφη λέγεις; Ὁ Λεύκιος· Ἦ	τὸ	πρὸς τὴν διχότομον ἀπορούμενον» Πάνυ
[933]	φαντασίαν. Ἔοικε δὲ πιθανώτερον εἶναι	τὸ	πρότερον· (ἐν γὰρ ἡλίῳ πᾶσα
[938]	ἐνδεχόμενον ἐθέλοντες ἐπισκοπεῖν. Εὐθὺς οὖν	τὸ	πρῶτον οὐκ ἀναγκαῖόν ἐστιν, εἰ
[944]	τῶν πυκνῶν· ὅλως δὲ μήτε	τὸ	πυκνὸν αὐτὸ καθ´ αὑτὸ μήτε
[922]	τὸν Ἥφαιστον εἰρῆσθαι χωλόν, ὅτι	τὸ	πῦρ ξύλου χωρὶς ὥσπερ οἱ
[927]	ἐνταῦθα μὲν ἄνω φαίνεσθαι φερόμενον	τὸ	πῦρ, ὅταν δ´ εἰς τὸν
[926]	μὴ πέφυκεν οὖσαν· ἐπεὶ καὶ	τὸ	πῦρ τὸ Αἰτναῖον ὑπὸ γῆν
[923]	πεσεῖν ἡ κίνησις αὐτὴ καὶ	τὸ	ῥοιζῶδες τῆς περιαγωγῆς, ὥσπερ ὅσα
[936]	ἢ ῥύπος ἢ τραχύτης καταλάβῃ	τὸ	σημεῖον (ἂν) ἀφ´ οὗ πέφυκεν
[921]	ἴδιον» εἶπε καὶ καινὸν ὅλως	τὸ	σκευώρημα τῆς δόξης, τόλμαν δέ
[935]	παρέχειν συλλογισμόν, (ὡς, εἰ μέγα	τὸ	σκιαζόμενον, ὑπερμέγεθες τὸ σκιάζον. Ἐν
[935]	εἰ μέγα τὸ σκιαζόμενον, ὑπερμέγεθες	τὸ	σκιάζον. Ἐν Λήμνῳ μὲν οὐδέτερος
[931]	καὶ σχέσεσι τοῦ λαμπροῦ πρὸς	τὸ	σκιερὸν ἀμφικύρτους καὶ μηνοειδεῖς ἀποδιδόντα
[921]	τοῦ λαμπροῦ διαιροῦντος καὶ διορίζοντος	τὸ	σκιερόν· ὅθεν ἑκάστου τόπου χωρισθέντος
[928]	τῷ βάρει ὀλισθοῦσα πέπτωκεν εἰς	τὸ	στῆθος, ἀλλ´ ὅτι βέλτιον ἦν
[941]	οὐκ ἐλάττονα τῆς Μαιώτιδος, οὗ	τὸ	στόμα τῷ στόματι τοῦ Κασπίου
[935]	δεῦρο πρὸς τὴν ὄψιν, ἢ	τὸ	συμβαῖνον οὐ λογίζεσθε κἀγὼ τουτὶ
[939]	συνόδοις τὰς πανσελήνους· εἴσῃ δὲ	τὸ	συνεχὲς τῆς μεταβολῆς ταῖς ὑπερβολαῖς
[936]	μετέωρος· ὅθεν ἀντίστροφον αἱ κεκλασμέναι	τὸ	σχῆμα τῆς γωνίας ποιοῦσι, τῆς
[945]	ὑπὸ τοῦ νοῦ τυποῦσα δὲ	τὸ	σῶμα καὶ περιπτύσσουσα πανταχόθεν ἐκμάττεται
[935]	οἶδ´ ὅτι γέγονε, τουτὶ μέντοι	τὸ	τεθρυλημένον ἰαμβεῖον ἀμφότεροι πολλάκις ἀκηκόαμεν
[921]	πρόσωπόν ἐστιν ἐν τῇ σελήνῃ	τὸ	τῆς θαλάσσης ἔσοπτρον, ἄλλῳ δ´
[930]	ποιῇ μείζονας ἑαυτῶν πρὸς ἓν	τὸ	τῆς ὄψεως σημεῖον, διαβάλλεται δὲ
[922]	μέντοι πῦρ ἀνθρακῶδες, οἷον οὗτοι	τὸ	τῆς σελήνης ποιοῦσιν, οὐκ ἔχει
[929]	καταλάμπεται ταῖς αὐγαῖς. Ἀπολείπεται τοίνυν	τὸ	τοῦ Ἐμπεδοκλέους, ἀνακλάσει τινὶ τοῦ
[925]	Περὶ μεγεθῶν καὶ ἀποστημάτων, ὅτι	τὸ	τοῦ ἡλίου ἀπόστημα τοῦ ἀποστήματος
[935]	ἐντὸς οὐ καθίησιν οὐδ´ ἐπιψαύει	τὸ	τοῦ ἡλίου φῶς, ἀλλ´ ἐκλείπει
[937]	δεῖ πλείονα λέγειν; Ὅπου γὰρ	τὸ	τοῦ ἡλίου φῶς ἀνακλώμενον ἀπὸ
[929]	σελήνης οὐ περαιοῦται δι´ αὐτῆς	τὸ	τοῦ ἡλίου φῶς πρὸς ἡμᾶς,
[933]	τὸ (τοῦ χρόνου λάβε καὶ	τὸ	τοῦ μεγέθους τῶν ἐκλείψεων αὐτῆς.
[933]	τοὐναντίον ὑποφερομένη. Τρίτον τοίνυν ἔτι	τὸ	(τοῦ χρόνου λάβε καὶ τὸ
[936]	λεπτὸν μηδὲ λεῖον, ὥσπερ ἐστὶ	τὸ	ὕδωρ, ἀποφαίνοντες τὴν σελήνην ἀλλ´
[927]	οἰκοδόμων, εἰ πῆ μὲν αὐτὸ	τὸ	ὕδωρ ἀφ´ αὑτοῦ πέφυκεν ἐπιέναι
[937]	ὑμεῖς· εἰ τὰ αὐτὰ πρὸς	τὸ	ὕδωρ καὶ τὴν σελήνην ἔπασχεν
[936]	γῆς γάρ ἐστι καὶ κάτω	τὸ	ὕδωρ, ὑπὲρ γῆς δὲ σελήνη
[935]	μυρίων δὲ τὴν διάμετρον, κατὰ	τὸ	ὑποκείμενον οὐκ ἔλαττον ἂν εἴη
[927]	καταδεδουλωμένας ἕξεις δόξας ἀφέντας ἤδη	τὸ	φαινόμενον ἀδεῶς λέγειν, οὐδὲν ἔοικεν
[920]	εὐθὺς ὡς ἄτοπος ὁ λέγων	τὸ	φαινόμενον εἶδος ἐν τῇ σελήνῃ
[935]	τῆς σελήνης δυοκαίδεκα δακτύλους ἔχει	τὸ	φαινόμενον ἐν τοῖς μέσοις ἀποστήμασι
[920]	τὸ πάσχον ἀσθενέστερον, σαφέστερον εἶναι	τὸ	φαινόμενον. Ἡ δ´ ἀνωμαλία καὶ
[943]	γένεσιν ὥσπερ αὖ τῇ σελήνῃ	τὸ	φέγγος. Ὃν δ´ ἀποθνήσκομεν θάνατον,
[933]	σκιᾷ μὲν ἐκλείπει καὶ ἀπόλλυσι	τὸ	φῶς, ἀναλαμβάνει δ´ αὖθις, ὅταν
[930]	περιολισθήσεις, ὡς συγχεῖσθαι (καὶ κάμπτειν	τὸ	φῶς. Ἔνιοι δὲ καὶ δεικνύουσι
[929]	σελήνη διχοτομοῦσα μεσουρανῇ, μὴ φέρεσθαι	τὸ	φῶς ἐπὶ γῆς ἀπ´ αὐτῆς
[929]	εἰσλάμπει καὶ συνεξάπτει περὶ αὐτὴν	τὸ	φῶς. Οὐ γὰρ ἔστιν ἐκκλίσεις
[936]	τὸν ἥλιον αὐτόν, ἀφ´ οὗ	τὸ	φῶς τῷ ὕδατι προσπίπτον ἀνακέκλασται.
[936]	αὐγαῖς ἑστῶτας οὐ μόνον συμβαίνει	τὸ	φωτιζόμενον ὁρᾶν, ἀλλὰ καὶ τὸ
[925]	μικρὸν αἰρομένην τῷ παμμέγεθες εἶναι	τὸ	φωτίζον, ἀλλ´ οὕτως ἔοικεν ἐν
[936]	τὸ φωτιζόμενον ὁρᾶν, ἀλλὰ καὶ	τὸ	φωτίζον. Ὅταν γὰρ αὐγῆς ἀφ´
[945]	τε Δελφοὺς κατασχὼν καὶ συνταράξας	τὸ	χρηστήριον ὕβρει καὶ βίᾳ Πύθων
[944]	περὶ ταύτης ὀρθῶς ἡγοῦ λελέχθαι	τό	Ψυχὴ δ´ ἠύτ´ ὄνειρος ἀποπταμένη
[945]	παθητικῷ χρησαμένων. Χρόνῳ δὲ κἀκείνας	κατεδέξατο	εἰς αὑτὴν ἡ σελήνη καὶ
[940]	ἧς ἡμῖν αὐτὸς ἐξηγεῖτο δύναμιν,	ᾐνίξατο	μὲν Ἡσίοδος εἰπών (Οὐδ´ ὅσον
[923]	ὅτι τὰ φαινόμενα σῴζειν ἁνὴρ	ἐπειρᾶτο	μένειν τὸν οὐρανὸν ὑποτιθέμενος, ἐξελίττεσθαι
[927]	ἐκεῖνα δυνάμει, καὶ ταῦτα μετακοσμήσας	ἐχρήσατο	τῇ φύσει αὐτῶν ἐπὶ τὸ
[934]	Αὐτὰρ ἐπεὶ πυρὸς ἄνθος ἀπέπτατο,	παύσατο	δὲ φλὸξ ἀνθρακιὴν στορέσασα» Ὁ
[934]	εἴρηκεν Αὐτὰρ ἐπεὶ πυρὸς ἄνθος	ἀπέπτατο,	παύσατο δὲ φλὸξ ἀνθρακιὴν στορέσασα»
[942]	παύεται, τοῦτο τέρμα τῆς γῆς	ἔθετο	καὶ πέρας. Εἰς δὲ τοῦτο
[929]	τόσσον, ὅσον τ´ εὖρος γλαυκώπιδος	ἔπλετο	μήνης» (καθάπερ εἰς νύκτα καὶ
[942]	θεῶν ἔφη χρῆναι καί μοι	παρεκελεύετο	τιμᾶν διαφερόντως τὴν Σελήνην (ὡς
[923]	ἡμῖν ἀσεβείας ἐπαγγείλῃς, ~(ὥσπερ Ἀρίσταρχον	ᾤετο	δεῖν Κλεάνθης τὸν Σάμιον ἀσεβείας
[928]	βάρος, μήτε τὸν ἥλιον, ὡς	ᾤετο	Μητρόδωρος ὁ Χῖος, εἰς τὴν
[924]	Οὐδὲ γὰρ ψευδῶς ἔνια τούτων	βιάσαιτο	ἄν τις αὑτὸν εἰς τὸ
[940]	δ´ ἄλιμον, ἧς ἡμῖν αὐτὸς	ἐξηγεῖτο	δύναμιν, ᾐνίξατο μὲν Ἡσίοδος εἰπών
[921]	μέγα κῦμα καταντία κυμαίνοντος δείκελον	ἰνδάλλοιτο	πυριφλεγέθοντος ἐσόπτρου. Ἡσθεὶς οὖν ὁ
[940]	θερμότητος· κἂν εἴ ποθεν αὐτοῖς	ἐγγένοιτο	τῶν Ὁμηρικῶν τούτων ἀκοῦσαι Σμερδαλέ´,
[924]	δὲ δὴ τούτῳ τις ἀντιβεβηκὼς	νοοῖτο,	τοὺς ἀμφοτέρων ἅμα πόδας ἄνω
[928]	τις ἔν γε τῷ νῦν	διαμάχοιτο,	καίτοι μυρίων οὐσῶν ἀποριῶν· ὅταν
[943]	καὶ κεκοσμημένον ἐν τῷ βίῳ	παρέσχοντο.	Δεύτερον δ´ ἀκτῖνι τὴν ὄψιν
[944]	ὅλως δὲ μήτε τὸ πυκνὸν	αὐτὸ	καθ´ αὑτὸ μήτε τὸ μανὸν
[942]	γένηται τὸ βασιλικὸν καὶ θεῖον	αὐτὸ	καθ´ ἑαυτὸ καθαρὸν καὶ ἀκήρατον.
[927]	λέγειν, οὐδὲν ἔοικεν ὅλου μέρος	αὐτὸ	καθ´ ἑαυτὸ τάξιν ἢ θέσιν
[945]	μέτεστι. Τὸ γὰρ ἄψυχον ἄκυρον	αὐτὸ	καὶ παθητὸν ὑπ´ ἄλλων, ὁ
[931]	εἶναι καὶ πυκνόν, ἵνα πρὸς	αὐτὸ	πληγὴ καὶ ἀπ´ αὐτοῦ φορὰ
[924]	πᾶν σῶμα ἐμβριθὲς εἰς τὸ	αὐτὸ	συννεύει καὶ πρὸς τὸ αὑτοῦ
[927]	οὐδ´ οἰκοδόμων, εἰ πῆ μὲν	αὐτὸ	τὸ ὕδωρ ἀφ´ αὑτοῦ πέφυκεν
[933]	χρόνον, πρόσγειος δὲ καὶ ταπεινὴ	αὐτὸ	τοῦτο παθοῦσα σφόδρα πιέζεται καὶ
[928]	ἄλλας ἀνωμαλίας καὶ διαφορὰς ἀφῶμεν,	αὐτὸ	τοῦτο τὸ διαφαινόμενον πρόσωπον πάθει
[944]	μήτε τὸ πυκνὸν αὐτὸ καθ´	αὑτὸ	μήτε τὸ μανὸν εἶναι ψυχῆς
[926]	κατατείνειν ἐφ´ ἑαυτὸ καὶ περὶ	αὑτὸ	συνέχειν. Ἀλλ´ ὅλως ἄλογον εὑρίσκεται
[924]	μηδ´ ἀπεσπασμένον, ἀλλά που καθ´	αὑτὸ	σύστασιν ἔσχεν ἰδίαν καὶ φύσιν,
[924]	χωρὶς εἶναι καὶ μένειν περὶ	αὑτό,	τοῖς αὑτοῦ πεπιεσμένον μέρεσι καὶ
[942]	βασιλικὸν καὶ θεῖον αὐτὸ καθ´	ἑαυτὸ	καθαρὸν καὶ ἀκήρατον. Ἐνταῦθα δὴ
[927]	παρέχειν χρησίμως καὶ οἰκείως κινούμενον	ἑαυτὸ	καὶ πάσχον ἢ ποιοῦν ἢ
[926]	δύναμιν, ὥστε πάντα κατατείνειν ἐφ´	ἑαυτὸ	καὶ περὶ αὑτὸ συνέχειν. Ἀλλ´
[927]	ἔοικεν ὅλου μέρος αὐτὸ καθ´	ἑαυτὸ	τάξιν ἢ θέσιν ἢ κίνησιν
[920]	τὴν διατύπωσιν εἶναι τοῦ σχήματος.	Ταὐτὸ	δὲ καὶ πρὸς Κλέαρχον, ὦ
[940]	περαίνειν, οὕτως ἐοίκαμεν ἔχειν καὶ	ταὐτὸ	πάσχειν πρὸς (τὴν σελήνην, ἀπιστοῦντες
[924]	τοσαύτας καὶ οὐ πάντας εἰς	ταὐτὸ	συνάγων τοὺς ἀστέρας ἓν φῶς
[942]	τινας, ὅθ´ ἡ προτέρα πόλις	ἀπώλλυτο,	διφθέρας ἱερὰς ὑπεκκομισθείσας κρύφα καὶ
[925]	ὅτι τοῖς ἄνω προσαγορευομένοις βάθος	τοσοῦτο	καὶ διάστημα διδόντες ἀπολείπομέν τινα
[925]	τοῦ ἡλίου διὰ βάρος καὶ	τοσοῦτο	τῇ γῇ προσκεχώρηκεν. Ὥστε, εἰ
[924]	τὸ δυνατὸν τῇ ἐπινοίᾳ καταστῆσαι.	Τοῦτο	γάρ ἐστι τὰ ἄνω κάτω
[920]	ὅτι πρὸς τὸν ἥλιον ἔδει	τοῦτο	γίνεσθαι μᾶλλον ὀξὺν ἀπαντῶντα καὶ
[931]	οὐρανοῦ» περὶ τὴν σελήνην καὶ	(τοῦτο	γίνεσθαι πέφυκε τοῦ μὲν φθίνοντος
[922]	ἐπιπολῆς δηλονότι τῇ κυρτότητι ἐπικείμενον.	Τοῦτο	δ´ ἐστὶ καὶ πρὸς διαμονὴν
[929]	οὖν ἑταῖρος ἐν τῇ διατριβῇ	τοῦτο	δὴ τὸ Ἀναξαγόρειον ἀποδεικνύς, ὡς
[934]	καὶ ἡμισείας· ἂν δὲ μέσῃ,	τοῦτο	δὴ τὸ ἐπιφοινίσσον ἵησι καὶ
[942]	τῇ σκιᾷ λαμβανομένην, ὀλιγάκις δὲ	τοῦτο	διὰ πέντε μηνῶν πάσχουσαν. Ἐπεὶ
[929]	παρῆλθεν ἡμῶν τὸν ἑταῖρον; Τί	τοῦτο»	ἔφη λέγεις; Ὁ Λεύκιος· Ἦ
[933]	παρέντος ὁ Φαρνάκης εἶπεν, ὅτι	τοῦτο	καὶ μάλιστα τὴν σελήνην δείκνυσιν
[922]	ὅλου τρεπόμενος ἐκφωτίζεται. Ταὐτὸν οὖν	τοῦτο	καὶ τοῖς εἰς βάθη τινὰ
[934]	δέχεσθαι τὸν οὐρανόν. ~(Ἐγὼ δέ	Τοῦτο	μὲν» ἔφην, πρὸς τοὔνομα μᾶλλον
[936]	τὸν φωτισμόν· εἰ δὲ μὴ	τοῦτο,	μηδὲ γῆν εἶναι τὴν σελήνην
[943]	ἀπὸ τῆς ψυχῆς καὶ διὰ	τοῦτο	μονογενὴς κέκληται· μόνον γὰρ γίνεται
[926]	κατὰ φύσιν ἀντίκειται. Καὶ οὐ	τοῦτο	μόνον τὸ ἄτοπον, ἀλλὰ καὶ
[933]	καὶ σφίγγοντος, εἴτε τῆς αἰσθήσεως	τοῦτο	πάθος ἐστίν, ὡς τὰ θερμὰ
[933]	πρόσγειος δὲ καὶ ταπεινὴ αὐτὸ	τοῦτο	παθοῦσα σφόδρα πιέζεται καὶ βραδέως
[921]	πρὸς ἅπαντας ἢ πρὸς μηθένα	τοῦτο	πάσχειν τὴν ὄψιν. Ἀλλ´ Πρὸς
[944]	εὐθὺς οὐδὲ τοῦ σώματος ἀπαλλαγεῖσα	τοῦτο	πέπονθεν ἀλλ´ ὕστερον, ὅταν ἔρημος
[929]	ἦν. Ἡ δὲ πολλοῦ δεῖ	τοῦτο	ποιεῖν· αὐτή τε γὰρ ἄδηλός
[929]	μεθ´ ὑμῶν ἔμαθον, ἔχων δὲ	τοῦτο	πρὸς τὰ λοιπὰ βαδιοῦμαι. Φωτίζεσθαι
[942]	σκιὰ τῆς γῆς ἐπινεμομένη παύεται,	τοῦτο	τέρμα τῆς γῆς ἔθετο καὶ
[935]	ἡλίου ποιοῦντος ἠλιβάτους, τὸν καλὸν	τοῦτο	τῇ αἰσθήσει παρέχειν συλλογισμόν, (ὡς,
[926]	τραγικῶς ἀλλὰ πράως σκοπῶμεν, ὅτι	τοῦτο	τὴν σελήνην οὐ δείκνυσι γῆν
[939]	δὲ αὐτὴ καὶ τὸ ποικίλον	τοῦτο	τῆς φορᾶς καὶ πεπλανημένον οὐκ
[928]	ἀνωμαλίας καὶ διαφορὰς ἀφῶμεν, αὐτὸ	τοῦτο	τὸ διαφαινόμενον πρόσωπον πάθει τινὶ
[933]	σῶμα καὶ ἀστεροειδές. Εἰπόντος δὲ	τοῦτο	τοῦ Λευκίου συνεξέδραμον ἅμα πως
[932]	Ἀλλὰ τί δή» ἔφη μετὰ	τοῦτο	τῶν τεκμηρίων ἐλέχθη» Κἀγώ Τὴν
[923]	ἀδαμαντοπέδιλοι κίονες» περιέχουσι, καὶ διὰ	τοῦτο	Φαρνάκης αὐτὸς μὲν ἐν ἀδείᾳ
[942]	ἔθετο καὶ πέρας. Εἰς δὲ	τοῦτο	φαῦλος μὲν οὐδεὶς οὐδ´ ἀκάθαρτος
[930]	Οὐ μὴν ἀλλ´ εἰ δεῖ	τοῦτο	χαρίζεσθαι τῇ πολλὰ δὴ φίλῃ
[930]	ἀντιστρόφους τοῖς ἔξωθεν (ἀριστεροῖς) μέρεσι,	δύο	δὲ δεξιοφανεῖς ἀλλ´ ἀμαυρὰς ἐν
[944]	πάθωσιν ἢ δράσωσι, τὰς δὲ	δύο	Μακράς· περαιοῦνται γὰρ αἱ ψυχαὶ
[930]	τέτταρας εἰκόνας ἀφ´ ἑνὸς προσώπου,	δύο	μὲν ἀντιστρόφους τοῖς ἔξωθεν (ἀριστεροῖς)
[943]	θάνατον, (ὁ μὲν ἐκ τριῶν	δύο	ποιεῖ τὸν ἄνθρωπον ὁ δ´
[937]	ἀμαυράν (Ὁρᾶτε δήπουθεν, ὅταν ἴριδες	δύο	φανῶσι, νέφους νέφος ἐμπεριέχοντος, ἀμαυρὰ