Discours, par.
[72, 5]	αὐτοῖς ἡ ὄψις, ἀλλὰ καὶ	τὰ	ἀγάλματα ὁρῶσιν ἐν τοῖς ναοῖς,
[72, 0]	ἱματίῳ κομῶντα τὴν κεφαλὴν καὶ	τὰ	γένεια, οὐχ οἷοί τέ εἰσι
[72, 15]	τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ τὸ ῥάμφος,	τὰ	δὲ ἄλλα ἀφρονέστεραί εἰσι τῶν
[72, 10]	καὶ πᾶσιν ἀνθρώποις εἶναι γνώριμα·	τὰ	δὲ ἐκείνων δόγματα κοινὰ ἀπεδείχθη
[72, 10]	μέν τινα ἴσως εἰπόντος αὐτοῦ,	(τὰ	δὲ καὶ ἄλλων συνθέντων. τῶν
[72, 15]	ἰξὸν πεφυκότος φέρειν, πτηνοῖς ὄλεθρον‘	~τὰ	δὲ μήτε τῆς ξυμβουλῆς ἀπεδέχετο
[72, 10]	οἰκοδομημάτων σκέπης ἀπανίστασθαι, πρὸς δὲ	τὰ	δένδρα τὴν καλιάν, ὥσπερ καὶ
[72, 10]	τούτου καὶ διαμνημονεύουσιν οἱ πολλοί,	τὰ	μέν τινα ἴσως εἰπόντος αὐτοῦ,
[72, 10]	εὐπόρει λόγου καὶ ἀποκρίσεως. καὶ	τὰ	μὲν τούτου καὶ διαμνημονεύουσιν οἱ
[72, 10]	τῷ σχήματι, οὐ μᾶλλον ἢ	τὰ	ὄρνεα, ἐπειδὰν ἴδωσι γλαῦκα· (ἐφ´
[72, 10]	ξυνετίθει λόγον Αἴσωπος τοιοῦτον, ὡς	τὰ	ὄρνεα ξυνῆλθε πρὸς τὴν γλαῦκα
[72, 10]	γελοίῳ καὶ τοῖς μύθοις· ὥσπερ	τὰ	παιδία ταῖς τίτθαις μυθολογουμέναις προσέχουσί
[72, 5]	καὶ τοῦτον ὅτι ἄπεισιν ἐπὶ	τὰ	πρόβατα καὶ περὶ ἐκεῖνα διατρίψει,
[72, 15]	ἐδύνατο. αἱ δὲ νῦν μόνον	τὰ	πτερὰ ἔχουσιν ἐκείνης καὶ τοὺς
[72, 0]	τοὺς μέν τινας πίλους ἐπὶ	ταῖς	κεφαλαῖς ἔχοντας, ὡς νῦν τῶν
[72, 0]	εἰώθασιν ἐπιδημεῖν πτερὰ ἔχοντες ἐπὶ	ταῖς	κεφαλαῖς ὀρθά, ὥσπερ Νασάμωνες— οὐκοῦν
[72, 10]	τοῖς μύθοις· ὥσπερ τὰ παιδία	ταῖς	τίτθαις μυθολογουμέναις προσέχουσί τε καὶ
[72, 10]	τῶν γε μὴν ἑπτὰ σοφῶν	τὰς	γνώμας ἀκούουσι καὶ ἐν Δελφοῖς
[72, 0]	μηδένα παρόντα τὸν ἐπιβοηθήσοντα, καὶ	ταῦτα	εἰδότες ὅτι τοῖς καλουμένοις φιλοσόφοις
[72, 10]	ὡς τῷ ὄντι δὴ θεῖα	ταῦτα	καὶ σχεδόν τι τῶν χρησμῶν
[72, 5]	γένεια (καθεικότων. ἀλλὰ τί δεῖ	ταῦτα	λέγειν; σχεδὸν γάρ τι καὶ
[72, 10]	ἀκούσας ἄπεισι, καὶ οὐκ ἀνατίθεται	ταῦτα,	ὥστε δὴ καὶ πᾶσιν ἀνθρώποις
[72, 5]	τὴν ὑποψίαν δυσχεραίνουσι τοὺς μὴ	ταὐτὰ	σφίσι θαυμάζοντας μηδὲ τιμῶντας μηδὲ
[72, 5]	μεῖζον οὐδὲ (κάλλιον. διὰ δὴ	ταύτην	τὴν ὑποψίαν δυσχεραίνουσι τοὺς μὴ
[72, 10]	καὶ δὴ καὶ πρὸς δρῦν	ταυτηνὶ	ἄρτι φυομένην, ἐπειδὰν πρὸς ὥραν
[72, 10]	ἐποίουν. οὐ μέντοι ἅπαντες ἀπὸ	ταύτης	τῆς διανοίας προσέρχονται καὶ ἐνοχλοῦσιν,
[72, 0]	καὶ τὰ γένεια, οὐχ οἷοί	τέ	εἰσι πρὸς τούτους τὴν ἡσυχίαν
[72, 10]	καὶ περὶ Σωκράτους, ὅτι σοφός	τε	ἦν καὶ διελέγετο τοῖς προσιοῦσι
[72, 15]	ἀρχαία γλαὺξ τῷ ὄντι φρονίμη	τε	ἦν καὶ ξυμβουλεύειν ἐδύνατο. αἱ
[72, 15]	ἔχαιρε τῇ δρυῒ φυομένῃ, ἐπειδή	τε	ἱκανὴ ἦν, καθίσαντα ἐπ´ αὐτὴν
[72, 0]	καὶ ἀναξυρίδας, καθάπερ οἶμαι Πέρσαι	τε	καὶ Βάκτριοι καὶ Παρθυαῖοι καὶ
[72, 5]	ἐπ´ ἀνθρώπους παρεσκεύασται, ὡς νουθετήσων	τε	καὶ ἐξελέγξων καὶ οὐδέν τι
[72, 10]	παιδία ταῖς τίτθαις μυθολογουμέναις προσέχουσί	τε	καὶ ἥδονται. ἀπὸ δὴ τῆς
[72, 5]	καὶ διαγελῶσι τοὺς πολυτελῶς ἐσθίοντάς	τε	καὶ πίνοντας καὶ καθεύδειν μαλακῶς
[72, 15]	ξυνάγομεν τῷ ὄντι ὀρνέων, αὐτοί	τε	ὄντες ἠλίθιοι καὶ ὑφ´ ἑτέρων
[72, 0]	γελωτοποιῶν ἢ ἄλλην ὁποίαν βούλει	τέχνην	ἐργαζομένων· ὥστε καὶ ἐφ´ ἡμῶν
[72, 5]	πολιτῶν τῆς πόλεως καὶ ἐν	τῇ	ἀγορᾷ καὶ ἐν τοῖς ἱεροῖς,
[72, 15]	τὴν γλαῦκα, τοὐναντίον δὲ ἔχαιρε	τῇ	δρυῒ φυομένῃ, ἐπειδή τε ἱκανὴ
[72, 0]	ὡς οἰκείου τοῦ σχήματος ὑπάρχοντος	τῇ	ἐργασίᾳ, ἣν μεταχειρίζονται. ἐπειδὰν δέ
[72, 15]	καὶ τὴν γλαῦκα ἐθαύμαζον ἐπὶ	τῇ	ξυμβουλῇ. καὶ νῦν ἔτι οὕτως
[72, 0]	οὐ χαλεπαίνουσιν, ἀλλ´ οὐδὲ προσποιοῦνται	τὴν	ἀρχήν, (ἡγούμενοι προσήκειν τὴν στολὴν
[72, 5]	σφίσι θαυμάζοντας μηδὲ τιμῶντας μηδὲ	τὴν	αὐτὴν περὶ τῶν μεγίστων ἔχοντας
[72, 10]	χλοερᾶς κόμης ἀπόνασθαι. ἀλλ´ οὖν	τήν	γε γλαῦκα μὴ τοῦτο τοῖς
[72, 15]	τῶν ἀνθρώπων ἁλισκόμενα μετανόουν καὶ	τὴν	γλαῦκα ἐθαύμαζον ἐπὶ τῇ ξυμβουλῇ.
[72, 10]	ὡς τὰ ὄρνεα ξυνῆλθε πρὸς	τὴν	γλαῦκα καὶ ἐδεῖτο τῆς μὲν
[72, 15]	δὲ μήτε τῆς ξυμβουλῆς ἀπεδέχετο	τὴν	γλαῦκα, τοὐναντίον δὲ ἔχαιρε τῇ
[72, 0]	οἷοί τέ εἰσι πρὸς τούτους	τὴν	ἡσυχίαν ἄγειν οὐδὲ σιγῇ παρέρχεσθαι,
[72, 10]	ἀπανίστασθαι, πρὸς δὲ τὰ δένδρα	τὴν	καλιάν, ὥσπερ καὶ αὐτά, καὶ
[72, 0]	ἴδωσιν ἀχίτωνα ἐν ἱματίῳ κομῶντα	τὴν	κεφαλὴν καὶ τὰ γένεια, οὐχ
[72, 15]	καὶ δουλεύουσαι. καὶ ἡμῶν ἕκαστος	τὴν	μὲν στολὴν ἔχει τὴν Σωκράτους
[72, 0]	προσποιοῦνται τὴν ἀρχήν, (ἡγούμενοι προσήκειν	τὴν	στολὴν τῷ τοιοῦτόν τι πράττοντι.
[72, 15]	ἕκαστος τὴν μὲν στολὴν ἔχει	τὴν	Σωκράτους καὶ Διογένους, τὸ δὲ
[72, 5]	οὐδὲ (κάλλιον. διὰ δὴ ταύτην	τὴν	ὑποψίαν δυσχεραίνουσι τοὺς μὴ ταὐτὰ
[72, 10]	οὐ μέντοι ἅπαντες ἀπὸ ταύτης	τῆς	διανοίας προσέρχονται καὶ ἐνοχλοῦσιν, ἀλλ´
[72, 10]	οἷον ἀπαρχάς τινας τῆς σοφίας	τῆς	ἐκείνων καὶ ἅμα τῆς τῶν
[72, 10]	πρὸς τὴν γλαῦκα καὶ ἐδεῖτο	τῆς	μὲν ἀπὸ τῶν οἰκοδομημάτων σκέπης
[72, 15]	πτηνοῖς ὄλεθρον‘ ~τὰ δὲ μήτε	τῆς	ξυμβουλῆς ἀπεδέχετο τὴν γλαῦκα, τοὐναντίον
[72, 15]	πλησιάζειν, ἡγούμενα ἀγαθόν τι ἀπολαύειν	τῆς	ξυνουσίας· ἔπειτα οἶμαι προσίασι μάτην
[72, 5]	καὶ ἀνδρῶν εἰκόνας ὁρῶσι πολιτῶν	τῆς	πόλεως καὶ ἐν τῇ ἀγορᾷ
[72, 10]	ἀνατεθῆναι πρότερον, οἷον ἀπαρχάς τινας	τῆς	σοφίας τῆς ἐκείνων καὶ ἅμα
[72, 10]	οὓς ἂν ἡγῶνται φιλοσόφους ἀπὸ	τῆς	στολῆς, ὡς ἀκουσόμενοί τι παρ´
[72, 10]	τε καὶ ἥδονται. ἀπὸ δὴ	τῆς	τοιαύτης δόξης, ὡς καὶ παρ´
[72, 10]	σοφίας τῆς ἐκείνων καὶ ἅμα	τῆς	τῶν ἀνθρώπων ἕνεκεν ὠφελείας, ὡς
[72, 10]	ἀφίκηται, ἑτοίμως ἔχειν ἱζάνειν καὶ	τῆς	χλοερᾶς κόμης ἀπόνασθαι. ἀλλ´ οὖν
[72, 15]	τοῦτο ἐθέλουσι πλησιάζειν, ἡγούμενα ἀγαθόν	τι	ἀπολαύειν τῆς ξυνουσίας· ἔπειτα οἶμαι
[72, 5]	οὕτως ἀνακειμένας, γένεια (καθεικότων. ἀλλὰ	τί	δεῖ ταῦτα λέγειν; σχεδὸν γάρ
[72, 5]	τε καὶ ἐξελέγξων καὶ οὐδέν	τι	θωπεύσων οὐδένα αὐτῶν οὐδὲ φεισόμενος
[72, 5]	δεῖ ταῦτα λέγειν; σχεδὸν γάρ	τι	καὶ τῶν Ἑλλήνων οἱ πλείους
[72, 10]	ἀπὸ τῆς στολῆς, ὡς ἀκουσόμενοί	τι	παρ´ αὐτῶν σοφόν, ὃ οὐκ
[72, 0]	~ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΣΧΗΜΑΤΟΣ. (Διὰ	τί	ποτε οἱ ἄνθρωποι, ὅταν μέν
[72, 0]	προσήκειν τὴν στολὴν τῷ τοιοῦτόν	τι	πράττοντι. τούς γε μὴν καπήλους
[72, 10]	ὡς καὶ παρ´ ἡμῶν ἀκουσόμενοί	τι	τοιοῦτον οἷον Αἴσωπος ἔλεγεν ἢ
[72, 0]	Νασάμωνες— οὐκοῦν οὐδὲ τούτοις πάνυ	τι	τολμῶσι πράγματα παρέχειν οὐδ´ ἐνοχλεῖν
[72, 10]	δὴ θεῖα ταῦτα καὶ σχεδόν	τι	τῶν χρησμῶν θειότερα, οὓς ἡ
[72, 0]	Λακεδαιμόνιοι καὶ Μακεδόνες, ἄλλους δὲ	τιάραν	καὶ ἀναξυρίδας, καθάπερ οἶμαι Πέρσαι
[72, 5]	μὴ ταὐτὰ σφίσι θαυμάζοντας μηδὲ	τιμῶντας	μηδὲ τὴν αὐτὴν περὶ τῶν
[72, 0]	ἡ (στολὴ αὕτη καὶ τρόπον	τινὰ	ἀποδεδειγμένη. ὃ δὲ ἔτι τούτου
[72, 10]	καὶ τὸν Αἴσωπον οἴονται τοιοῦτόν	τινα	γενέσθαι, σοφὸν μὲν καὶ φρόνιμον,
[72, 0]	τούτου ἕνεκα· ὁμοίως οὐδ´ εἴ	τινα	ἴδοιεν γεωργοῦ στολὴν ἔχοντα ἢ
[72, 5]	τούτων ἐῶσιν αὐτούς· ὅταν δέ	τινα	ἴδωσι τὸ σχῆμα ἔχοντα τὸ
[72, 5]	οὐκ ἐρεσχηλεῖν μηδὲ ὑβρίζειν, ἐπειδάν	τινα	ἴδωσι τοιοῦτον, λέγω δὲ τῶν
[72, 0]	ποτε οἱ ἄνθρωποι, ὅταν μέν	τινα	ἴδωσιν αὐτὸ μόνον χιτῶνα ἔχοντα,
[72, 0]	ἐργασίᾳ, ἣν μεταχειρίζονται. ἐπειδὰν δέ	τινα	ἴδωσιν ἀχίτωνα ἐν ἱματίῳ κομῶντα
[72, 5]	εἰδέναι. ἔτι δὲ ἐὰν μέν	τινα	ἴδωσιν ὡς ναύτην ἐσταλμένον, ἴσασι
[72, 10]	διαμνημονεύουσιν οἱ πολλοί, τὰ μέν	τινα	ἴσως εἰπόντος αὐτοῦ, (τὰ δὲ
[72, 0]	καὶ ἐνίοτε ἕλκουσιν ἐπιλαβόμενοι, ὅταν	τινὰ	ὁρῶσι μὴ πάνυ ἐρρωμένον αὐτὸν
[72, 10]	πολυπραγμονοῦν τοιαύτην (πολυπραγμοσύνην καὶ τρόπον	τινὰ	οὐ πονηρόν· οὗτοι προσίασιν οὓς
[72, 0]	ἐνίοτε βλέπουσιν ἀνθρώπους, τοὺς μέν	τινας	πίλους ἐπὶ ταῖς κεφαλαῖς ἔχοντας,
[72, 10]	Δελφοῖς ἀνατεθῆναι πρότερον, οἷον ἀπαρχάς	τινας	τῆς σοφίας τῆς ἐκείνων καὶ
[72, 0]	ἔχοντας, ὡς νῦν τῶν Θρᾳκῶν	τινες	τῶν Γετῶν λεγομένων, πρότερον δὲ
[72, 5]	Αἰγυπτίοις καὶ Φοίνιξι καὶ ἑτέροις	τισὶ	τῶν βαρβάρων οὐχ ὁ αὐτὸς
[72, 10]	μύθοις· ὥσπερ τὰ παιδία ταῖς	τίτθαις	μυθολογουμέναις προσέχουσί τε καὶ ἥδονται.
[72, 10]	τοῦ τρίποδος, ἐμπιμπλαμένη τοῦ πνεύματος.	τὸ	γὰρ αὑτῷ χρησθὲν ἕκαστος ἀκούσας
[72, 5]	θαυμάζουσιν. τυχὸν οὖν τοιοῦτόν ἐστι	τὸ	γιγνόμενον. τοὺς μὲν ναύτας καὶ
[72, 15]	ἔχει τὴν Σωκράτους καὶ Διογένους,	τὸ	δὲ φρονεῖν πολλοῦ δέομεν ὅμοιοι
[72, 5]	οὐδὲν αὐτοὺς ἡ ξυνήθεια ἀποκωλύει	τὸ	μὴ οὐκ ἐρεσχηλεῖν μηδὲ ὑβρίζειν,
[72, 5]	λογίζονται ὅτι οὗτος οὔτε πρὸς	τὸ	πλεῖν {ἐστιν} οὔτε πρὸς γεωργίαν
[72, 15]	ἐκείνης καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ	τὸ	ῥάμφος, τὰ δὲ ἄλλα ἀφρονέστεραί
[72, 5]	αὐτούς· ὅταν δέ τινα ἴδωσι	τὸ	σχῆμα ἔχοντα τὸ τοῦ φιλοσόφου,
[72, 5]	τινα ἴδωσι τὸ σχῆμα ἔχοντα	τὸ	τοῦ φιλοσόφου, λογίζονται ὅτι οὗτος
[72, 10]	ἁμαρτάνειν οὐδὲ ῥᾳθυμεῖν. εἰ γάρ	τοι	καὶ τοῖς παισὶν ἐξῆν τῶν
[72, 5]	ἄλλων πολλῶν θεῶν ἀγάλματα, ἐν	τοιαύτῃ	διαθέσει τοῦ σχήματος. παρὰ μὲν
[72, 10]	ἀλλ´ ἔστι γένος ἀνθρώπων πολυπραγμονοῦν	τοιαύτην	(πολυπραγμοσύνην καὶ τρόπον τινὰ οὐ
[72, 10]	καὶ ἥδονται. ἀπὸ δὴ τῆς	τοιαύτης	δόξης, ὡς καὶ παρ´ ἡμῶν
[72, 15]	αὐτοῖς ἢ λόγους τοιούτους διαλέγεσθαι.	τοιγάρτοι	οὐδὲν ἄλλο ἢ βλεπόμενοι ὥσπερ
[72, 5]	καὶ πᾶσα βοῦς ἀροτριᾷ. ~οὐ	τοίνυν	κατὰ τοῦτο μόνον ξυνήθης αὐτοῖς
[72, 5]	δυσωποῦνται καὶ θαυμάζουσιν. τυχὸν οὖν	τοιοῦτόν	ἐστι τὸ γιγνόμενον. τοὺς μὲν
[72, 5]	μηδὲ ὑβρίζειν, ἐπειδάν τινα ἴδωσι	τοιοῦτον,	λέγω δὲ τῶν πολλῶν καὶ
[72, 10]	καὶ παρ´ ἡμῶν ἀκουσόμενοί τι	τοιοῦτον	οἷον Αἴσωπος ἔλεγεν ἢ ὁποῖον
[72, 0]	(ἡγούμενοι προσήκειν τὴν στολὴν τῷ	τοιοῦτόν	τι πράττοντι. τούς γε μὴν
[72, 10]	οἳ καὶ τὸν Αἴσωπον οἴονται	τοιοῦτόν	τινα γενέσθαι, σοφὸν μὲν καὶ
[72, 10]	ᾧ καὶ ξυνετίθει λόγον Αἴσωπος	τοιοῦτον,	ὡς τὰ ὄρνεα ξυνῆλθε πρὸς
[72, 15]	ζῆν ὁμοίως αὐτοῖς ἢ λόγους	τοιούτους	διαλέγεσθαι. τοιγάρτοι οὐδὲν ἄλλο ἢ
[72, 5]	ἱκανοὺς ἀμύνεσθαι· ἐπεὶ τούς γε	τοιούτους	σχεδὸν δυσωποῦνται καὶ θαυμάζουσιν. τυχὸν
[72, 0]	δὲ σπανίως ἐπιδημοῦντας· τῶν δὲ	τοιούτων	ἀνθρώπων ὀλίγου νῦν μεστὰ πάντα,
[72, 15]	ὄντες ἠλίθιοι καὶ ὑφ´ ἑτέρων	τοιούτων	ἐνοχλούμενοι.
[72, 10]	καὶ τοῖς παισὶν ἐξῆν τῶν	τοιούτων	καταγελᾶν καὶ ὑβρίζειν, οὐδὲν ἂν
[72, 15]	φρονεῖν πολλοῦ δέομεν ὅμοιοι εἶναι	τοῖς	ἀνδράσιν ἐκείνοις ἢ ζῆν ὁμοίως
[72, 10]	δὲ ἐκείνων δόγματα κοινὰ ἀπεδείχθη	τοῖς	ἀφικνουμένοις παρὰ τὸν θεόν, ὡς
[72, 5]	τῶν ἀγαλμάτων, ὥσπερ οἶμαι παρὰ	τοῖς	Ἕλλησιν, ἀλλὰ πολὺ διαφέρων. ἐνθάδε
[72, 5]	ἐν τῇ ἀγορᾷ καὶ ἐν	τοῖς	ἱεροῖς, στρατηγῶν καὶ βασιλέων οὕτως
[72, 0]	ἐπιβοηθήσοντα, καὶ ταῦτα εἰδότες ὅτι	τοῖς	καλουμένοις φιλοσόφοις ξυνήθης ἐστὶν ἡ
[72, 10]	ἡδόμενοι ἐπὶ τῷ γελοίῳ καὶ	τοῖς	μύθοις· ὥσπερ τὰ παιδία ταῖς
[72, 5]	καὶ τὰ ἀγάλματα ὁρῶσιν ἐν	τοῖς	ναοῖς, οἷον Διὸς καὶ Ποσειδῶνος
[72, 10]	τήν γε γλαῦκα μὴ τοῦτο	τοῖς	ὀρνέοις ποιεῖν παραινεῖν μηδὲ φυτοῦ
[72, 15]	ὠφελεῖν· (οὐ γὰρ ἂν παρὰ	τοῖς	ὀρνιθοθήραις ἐτρέφοντο δεδεμέναι καὶ δουλεύουσαι.
[72, 10]	ῥᾳθυμεῖν. εἰ γάρ τοι καὶ	τοῖς	παισὶν ἐξῆν τῶν τοιούτων καταγελᾶν
[72, 10]	σοφός τε ἦν καὶ διελέγετο	τοῖς	προσιοῦσι λόγους φρονίμους, καὶ περὶ
[72, 0]	οὐκοῦν οὐδὲ τούτοις πάνυ τι	τολμῶσι	πράγματα παρέχειν οὐδ´ ἐνοχλεῖν προσιόντες.
[72, 10]	πείθεσθαι. εἰσὶ δὲ οἳ καὶ	τὸν	Αἴσωπον οἴονται τοιοῦτόν τινα γενέσθαι,
[72, 5]	κἂν ὡς γεωργὸν ἕτερον, γεωργήσοντα·	τόν	γε μὴν ποιμένος ἔχοντα στολὴν
[72, 0]	αὐτὸν μηδὲ ἄλλον μηδένα παρόντα	τὸν	ἐπιβοηθήσοντα, καὶ ταῦτα εἰδότες ὅτι
[72, 10]	κοινὰ ἀπεδείχθη τοῖς ἀφικνουμένοις παρὰ	τὸν	θεόν, ὡς ὁμοίως ξυμφέρον πᾶσιν
[72, 10]	καὶ τῷ ὄντι Αἴσωπος τοῦτον	τὸν	τρόπον ἐπειρᾶτο νουθετεῖν τοὺς ἀνθρώπους
[72, 15]	ἐπ´ αὐτὴν ᾖδεν. γενομένου δὲ	τοῦ	ἰξοῦ ῥᾳδίως ἤδη ὑπὸ τῶν
[72, 10]	καθίζουσα ἐπὶ τοῦ τρίποδος, ἐμπιμπλαμένη	τοῦ	πνεύματος. τὸ γὰρ αὑτῷ χρησθὲν
[72, 5]	χρήματα ἔχειν καὶ θαυμάζεσθαι ὑπὸ	τοῦ	πολλοῦ ὄχλου καὶ περιβλέπεσθαι· ὧν
[72, 0]	~ΠΕΡΙ	ΤΟΥ	ΣΧΗΜΑΤΟΣ. (Διὰ τί ποτε οἱ
[72, 5]	θεῶν ἀγάλματα, ἐν τοιαύτῃ διαθέσει	τοῦ	σχήματος. παρὰ μὲν γὰρ Αἰγυπτίοις
[72, 0]	οὕτως ἐνεσκευασμένοι εἶεν, ὡς οἰκείου	τοῦ	σχήματος ὑπάρχοντος τῇ ἐργασίᾳ, ἣν
[72, 10]	ἡ Πυθία ἔχρα καθίζουσα ἐπὶ	τοῦ	τρίποδος, ἐμπιμπλαμένη τοῦ πνεύματος. τὸ
[72, 5]	ἴδωσι τὸ σχῆμα ἔχοντα τὸ	τοῦ	φιλοσόφου, λογίζονται ὅτι οὗτος οὔτε
[72, 15]	τῆς ξυμβουλῆς ἀπεδέχετο τὴν γλαῦκα,	τοὐναντίον	δὲ ἔχαιρε τῇ δρυῒ φυομένῃ,
[72, 5]	οὐδένα αὐτῶν οὐδὲ φεισόμενος οὐδενός,	τοὐναντίον	δὲ κολάσων ὡς ἂν δύνηται
[72, 0]	οὐδέποτε τωθάζουσι, καταγελῷεν δ´ ἂν	τοὐναντίον,	εἰ μὴ οὕτως ἐνεσκευασμένοι εἶεν,
[72, 10]	τοῦτον τὸν τρόπον ἐπειρᾶτο νουθετεῖν	τοὺς	ἀνθρώπους καὶ ἐπιδεικνύναι αὐτοῖς ἅττα
[72, 5]	ἔχουσιν, ὡς πάντας ἀθλίους ὄντας	τοὺς	ἀπαιδεύτους, ἀρξαμένους ἀπὸ τῶν πλουσίων
[72, 0]	στολὴν τῷ τοιοῦτόν τι πράττοντι.	τούς	γε μὴν καπήλους ἑκάστοτε ὁρῶντες
[72, 5]	δεδοίκασιν ὡς ἱκανοὺς ἀμύνεσθαι· ἐπεὶ	τούς	γε τοιούτους σχεδὸν δυσωποῦνται καὶ
[72, 5]	γιγνόμενον. τοὺς μὲν ναύτας καὶ	τοὺς	γεωργοὺς καὶ ποιμένας, ἔτι δὲ
[72, 0]	τοὺς μὲν οὐ πολλοὺς (βλέπουσι,	τοὺς	δὲ σπανίως ἐπιδημοῦντας· τῶν δὲ
[72, 5]	οὖν τοιοῦτόν ἐστι τὸ γιγνόμενον.	τοὺς	μὲν ναύτας καὶ τοὺς γεωργοὺς
[72, 0]	μὲν ἢ Πέρσας ἢ Νασάμωνας,	τοὺς	μὲν οὐ πολλοὺς (βλέπουσι, τοὺς
[72, 0]	ἔνθα γὰρ ἐνίοτε βλέπουσιν ἀνθρώπους,	τοὺς	μέν τινας πίλους ἐπὶ ταῖς
[72, 5]	ἐκείνοις (λόγον, ὅθεν οὐδὲν φροντίζουσιν.	τοὺς	μέντοι φιλοσόφους ὑπονοοῦσιν, ὡς καταφρονοῦντας
[72, 5]	δὴ ταύτην τὴν ὑποψίαν δυσχεραίνουσι	τοὺς	μὴ ταὐτὰ σφίσι θαυμάζοντας μηδὲ
[72, 15]	τὰ πτερὰ ἔχουσιν ἐκείνης καὶ	τοὺς	ὀφθαλμοὺς καὶ τὸ ῥάμφος, τὰ
[72, 5]	καὶ ὅτι ἀτιμάζουσι καὶ διαγελῶσι	τοὺς	πολυτελῶς ἐσθίοντάς τε καὶ πίνοντας
[72, 10]	καλιάν, ὥσπερ καὶ αὐτά, καὶ	τοὺς	τούτων μεταπήγνυσθαι κλῶνας, ἀφ´ ὧν
[72, 15]	σοφῆς οὔσης αὐτῆς, καὶ διὰ	τοῦτο	ἐθέλουσι πλησιάζειν, ἡγούμενα ἀγαθόν τι
[72, 5]	Ἑλλήνων οἱ πλείους ὁμοίως πρὸς	τοῦτο	ἔχουσι, καὶ οὐδὲν αὐτοὺς ἡ
[72, 5]	βοῦς ἀροτριᾷ. ~οὐ τοίνυν κατὰ	τοῦτο	μόνον ξυνήθης αὐτοῖς ἡ ὄψις,
[72, 10]	οὖν τήν γε γλαῦκα μὴ	τοῦτο	τοῖς ὀρνέοις ποιεῖν παραινεῖν μηδὲ
[72, 0]	ὀρθά, ὥσπερ Νασάμωνες— οὐκοῦν οὐδὲ	τούτοις	πάνυ τι τολμῶσι πράγματα παρέχειν
[72, 5]	ποιμένος ἔχοντα στολὴν ἴσασι καὶ	τοῦτον	ὅτι ἄπεισιν ἐπὶ τὰ πρόβατα
[72, 5]	ἴδωσιν ὡς ναύτην ἐσταλμένον, ἴσασι	τοῦτον	πλευσούμενον, κἂν ὡς γεωργὸν ἕτερον,
[72, 10]	οἴονται καὶ τῷ ὄντι Αἴσωπος	τοῦτον	τὸν τρόπον ἐπειρᾶτο νουθετεῖν τοὺς
[72, 0]	καὶ ὅτι οὐδὲν δεῖ καταγελᾶν	τούτου	ἕνεκα· ὁμοίως οὐδ´ εἴ τινα
[72, 10]	καὶ ὑβρίζειν, οὐδὲν ἂν πρότερον	τούτου	ἐποίουν. οὐ μέντοι ἅπαντες ἀπὸ
[72, 10]	καὶ ἀποκρίσεως. καὶ τὰ μὲν	τούτου	καὶ διαμνημονεύουσιν οἱ πολλοί, τὰ
[72, 0]	τινὰ ἀποδεδειγμένη. ὃ δὲ ἔτι	τούτου	παραδοξότερον· ἔνθα γὰρ ἐνίοτε βλέπουσιν
[72, 5]	ἀνοήτους, εἰδότες ὅτι εἰ μὲν	τούτους	ἀποφανοῦσιν ἄφρονας καὶ μαινομένους, ἅμα
[72, 0]	οὐχ οἷοί τέ εἰσι πρὸς	τούτους	τὴν ἡσυχίαν ἄγειν οὐδὲ σιγῇ
[72, 10]	ἀπέχεσθαι, ὃν ἂν ἴδωσιν ἐν	τούτῳ	τῷ σχήματι, οὐ μᾶλλον ἢ
[72, 5]	ἔχοντας· εἰ δὲ παραχωρήσουσιν, ὡς	τούτων	ἃ χρὴ γιγνωσκόντων καὶ πολλοῦ
[72, 0]	τῶν βαρβάρων· οἱ δὲ ἔτι	τούτων	ἀτοπώτεροι εἰώθασιν ἐπιδημεῖν πτερὰ ἔχοντες
[72, 5]	διατρίψει, ὥστε ὑπ´ οὐδενὸς λυπούμενοι	τούτων	ἐῶσιν αὐτούς· ὅταν δέ τινα
[72, 10]	ὥσπερ καὶ αὐτά, καὶ τοὺς	τούτων	μεταπήγνυσθαι κλῶνας, ἀφ´ ὧν καὶ
[72, 10]	Πυθία ἔχρα καθίζουσα ἐπὶ τοῦ	τρίποδος,	ἐμπιμπλαμένη τοῦ πνεύματος. τὸ γὰρ
[72, 10]	τῷ ὄντι Αἴσωπος τοῦτον τὸν	τρόπον	ἐπειρᾶτο νουθετεῖν τοὺς ἀνθρώπους καὶ
[72, 0]	ἐστὶν ἡ (στολὴ αὕτη καὶ	τρόπον	τινὰ ἀποδεδειγμένη. ὃ δὲ ἔτι
[72, 10]	ἀνθρώπων πολυπραγμονοῦν τοιαύτην (πολυπραγμοσύνην καὶ	τρόπον	τινὰ οὐ πονηρόν· οὗτοι προσίασιν
[72, 5]	τῶν βαρβάρων οὐχ ὁ αὐτὸς	τύπος	τῶν ἀγαλμάτων, ὥσπερ οἶμαι παρὰ
[72, 0]	οὔτε προσέχουσιν οὔτε διαγελῶσι, λογιζόμενοι	τυχὸν	ὅτι ναύτης ἐστὶν ὁ ἄνθρωπος
[72, 10]	ἄνθρωποι ἥδιστ´ ἂν ἀκούοιεν. καὶ	τυχὸν	οὐ παντάπασι ψευδῆ οἴονται καὶ
[72, 5]	τοιούτους σχεδὸν δυσωποῦνται καὶ θαυμάζουσιν.	τυχὸν	οὖν τοιοῦτόν ἐστι τὸ γιγνόμενον.
[72, 10]	μάλιστα ἠνείχοντο αὐτόν, ἡδόμενοι ἐπὶ	τῷ	γελοίῳ καὶ τοῖς μύθοις· ὥσπερ
[72, 5]	ὡς ἂν δύνηται αὐτοὺς μάλιστα	τῷ	λόγῳ καὶ ἐπιδείξων οἷοί εἰσιν.
[72, 10]	οὐ παντάπασι ψευδῆ οἴονται καὶ	τῷ	ὄντι Αἴσωπος τοῦτον τὸν τρόπον
[72, 10]	τῶν ἀνθρώπων ἕνεκεν ὠφελείας, ὡς	τῷ	ὄντι δὴ θεῖα ταῦτα καὶ
[72, 15]	αἱ γλαῦκες ὄχλον πολὺν ξυνάγομεν	τῷ	ὄντι ὀρνέων, αὐτοί τε ὄντες
[72, 15]	ἡ μὲν γὰρ ἀρχαία γλαὺξ	τῷ	ὄντι φρονίμη τε ἦν καὶ
[72, 10]	ὃν ἂν ἴδωσιν ἐν τούτῳ	τῷ	σχήματι, οὐ μᾶλλον ἢ τὰ
[72, 0]	ἀρχήν, (ἡγούμενοι προσήκειν τὴν στολὴν	τῷ	τοιοῦτόν τι πράττοντι. τούς γε
[72, 5]	οὐκοῦν προκαταλαμβάνουσιν αὐτοὶ λοιδοροῦντες καὶ	τωθάζοντες,	ὡς ἀθλίους καὶ ἀνοήτους, εἰδότες
[72, 0]	πρὸ τῶν καπηλείων ἀνεζωσμένους οὐδέποτε	τωθάζουσι,	καταγελῷεν δ´ ἂν τοὐναντίον, εἰ
[72, 5]	βαρβάρων οὐχ ὁ αὐτὸς τύπος	τῶν	ἀγαλμάτων, ὥσπερ οἶμαι παρὰ τοῖς
[72, 15]	τὰ δὲ ἄλλα ἀφρονέστεραί εἰσι	τῶν	ἄλλων ὀρνέων. οὐκοῦν οὐδὲ ἑαυτὰς
[72, 15]	τοῦ ἰξοῦ ῥᾳδίως ἤδη ὑπὸ	τῶν	ἀνθρώπων ἁλισκόμενα μετανόουν καὶ τὴν
[72, 10]	τῆς ἐκείνων καὶ ἅμα τῆς	τῶν	ἀνθρώπων ἕνεκεν ὠφελείας, ὡς τῷ
[72, 0]	καὶ Παρθυαῖοι καὶ ἄλλοι πολλοὶ	τῶν	βαρβάρων· οἱ δὲ ἔτι τούτων
[72, 5]	καὶ Φοίνιξι καὶ ἑτέροις τισὶ	τῶν	βαρβάρων οὐχ ὁ αὐτὸς τύπος
[72, 10]	(τὰ δὲ καὶ ἄλλων συνθέντων.	τῶν	γε μὴν ἑπτὰ σοφῶν τὰς
[72, 0]	τῶν σκυτοτόμων καὶ κναφέων καὶ	τῶν	γελωτοποιῶν ἢ ἄλλην ὁποίαν βούλει
[72, 0]	ὡς νῦν τῶν Θρᾳκῶν τινες	τῶν	Γετῶν λεγομένων, πρότερον δὲ Λακεδαιμόνιοι
[72, 0]	(βλέπουσι, τοὺς δὲ σπανίως ἐπιδημοῦντας·	τῶν	δὲ τοιούτων ἀνθρώπων ὀλίγου νῦν
[72, 5]	λέγειν; σχεδὸν γάρ τι καὶ	τῶν	Ἑλλήνων οἱ πλείους ὁμοίως πρὸς
[72, 5]	ζηλοῦσι καὶ σμικρὸν διαφέρειν οἴονται	τῶν	θεῶν εὐδαιμονίας ἕνεκεν· καὶ ὅτι
[72, 0]	ταῖς κεφαλαῖς ἔχοντας, ὡς νῦν	τῶν	Θρᾳκῶν τινες τῶν Γετῶν λεγομένων,
[72, 0]	μὴν καπήλους ἑκάστοτε ὁρῶντες πρὸ	τῶν	καπηλείων ἀνεζωσμένους οὐδέποτε τωθάζουσι, καταγελῷεν
[72, 5]	τιμῶντας μηδὲ τὴν αὐτὴν περὶ	τῶν	μεγίστων ἔχοντας διάνοιαν. οὐκοῦν προκαταλαμβάνουσιν
[72, 10]	καὶ ἐδεῖτο τῆς μὲν ἀπὸ	τῶν	οἰκοδομημάτων σκέπης ἀπανίστασθαι, πρὸς δὲ
[72, 5]	ὄντας τοὺς ἀπαιδεύτους, ἀρξαμένους ἀπὸ	τῶν	πλουσίων δὴ καὶ μακαρίων δοκούντων,
[72, 5]	τινα ἴδωσι τοιοῦτον, λέγω δὲ	τῶν	πολλῶν καὶ ἀδόξων, οὓς μὴ
[72, 0]	πάντα, καὶ σχεδὸν πλείους γεγόνασι	τῶν	σκυτοτόμων καὶ κναφέων καὶ τῶν
[72, 10]	τοι καὶ τοῖς παισὶν ἐξῆν	τῶν	τοιούτων καταγελᾶν καὶ ὑβρίζειν, οὐδὲν
[72, 10]	θεῖα ταῦτα καὶ σχεδόν τι	τῶν	χρησμῶν θειότερα, οὓς ἡ Πυθία

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 3/01/2008