Discours, par.
[72, 5]	εἰ δὲ παραχωρήσουσιν, ὡς τούτων	ἃ	χρὴ γιγνωσκόντων καὶ πολλοῦ ἀξίων,
[72, 15]	διὰ τοῦτο ἐθέλουσι πλησιάζειν, ἡγούμενα	ἀγαθόν	τι ἀπολαύειν τῆς ξυνουσίας· ἔπειτα
[72, 5]	Ποσειδῶνος καὶ ἄλλων πολλῶν θεῶν	ἀγάλματα,	ἐν τοιαύτῃ διαθέσει τοῦ σχήματος.
[72, 5]	ἡ ὄψις, ἀλλὰ καὶ τὰ	ἀγάλματα	ὁρῶσιν ἐν τοῖς ναοῖς, οἷον
[72, 5]	οὐχ ὁ αὐτὸς τύπος τῶν	ἀγαλμάτων,	ὥσπερ οἶμαι παρὰ τοῖς Ἕλλησιν,
[72, 0]	εἰσι πρὸς τούτους τὴν ἡσυχίαν	ἄγειν	οὐδὲ σιγῇ παρέρχεσθαι, ἀλλ´ ἐφίστανται
[72, 5]	τῆς πόλεως καὶ ἐν τῇ	ἀγορᾷ	καὶ ἐν τοῖς ἱεροῖς, στρατηγῶν
[72, 10]	μεταπήγνυσθαι κλῶνας, ἀφ´ ὧν καὶ	ᾄδειν	ἔστιν εὐσημότερον· καὶ δὴ καὶ
[72, 5]	λέγω δὲ τῶν πολλῶν καὶ	ἀδόξων,	οὓς μὴ δεδοίκασιν ὡς ἱκανοὺς
[72, 5]	αὐτοὶ λοιδοροῦντες καὶ τωθάζοντες, ὡς	ἀθλίους	καὶ ἀνοήτους, εἰδότες ὅτι εἰ
[72, 5]	αὑτοῖς οὕτως ἔχουσιν, ὡς πάντας	ἀθλίους	ὄντας τοὺς ἀπαιδεύτους, ἀρξαμένους ἀπὸ
[72, 15]	οὐδὲν ἄλλο ἢ βλεπόμενοι ὥσπερ	αἱ	γλαῦκες ὄχλον πολὺν ξυνάγομεν τῷ
[72, 15]	τε ἦν καὶ ξυμβουλεύειν ἐδύνατο.	αἱ	δὲ νῦν μόνον τὰ πτερὰ
[72, 5]	τοῦ σχήματος. παρὰ μὲν γὰρ	Αἰγυπτίοις	καὶ Φοίνιξι καὶ ἑτέροις τισὶ
[72, 10]	γενέσθαι, σοφὸν μὲν καὶ φρόνιμον,	αἱμύλον	δὲ ἄλλως καὶ ξυνθεῖναι λόγους
[72, 10]	εἰσὶ δὲ οἳ καὶ τὸν	Αἴσωπον	οἴονται τοιοῦτόν τινα γενέσθαι, σοφὸν
[72, 10]	ἡμῶν ἀκουσόμενοί τι τοιοῦτον οἷον	Αἴσωπος	ἔλεγεν ἢ ὁποῖον Σωκράτης ἢ
[72, 10]	(ἐφ´ ᾧ καὶ ξυνετίθει λόγον	Αἴσωπος	τοιοῦτον, ὡς τὰ ὄρνεα ξυνῆλθε
[72, 10]	ψευδῆ οἴονται καὶ τῷ ὄντι	Αἴσωπος	τοῦτον τὸν τρόπον ἐπειρᾶτο νουθετεῖν
[72, 0]	εἰκότως ὅτι πλεῖ πάντα ὁμοίως	ἀκάτια	καὶ πᾶσα βοῦς ἀροτριᾷ. ~οὐ
[72, 10]	οἵων οἱ ἄνθρωποι ἥδιστ´ ἂν	ἀκούοιεν.	καὶ τυχὸν οὐ παντάπασι ψευδῆ
[72, 10]	μὴν ἑπτὰ σοφῶν τὰς γνώμας	ἀκούουσι	καὶ ἐν Δελφοῖς ἀνατεθῆναι πρότερον,
[72, 10]	τὸ γὰρ αὑτῷ χρησθὲν ἕκαστος	ἀκούσας	ἄπεισι, καὶ οὐκ ἀνατίθεται ταῦτα,
[72, 10]	ὃ οὐκ ἂν παρ´ ἑτέρου	ἀκούσειαν,	πυνθανόμενοι καὶ περὶ Σωκράτους, ὅτι
[72, 10]	φιλοσόφους ἀπὸ τῆς στολῆς, ὡς	ἀκουσόμενοί	τι παρ´ αὐτῶν σοφόν, ὃ
[72, 10]	δόξης, ὡς καὶ παρ´ ἡμῶν	ἀκουσόμενοί	τι τοιοῦτον οἷον Αἴσωπος ἔλεγεν
[72, 15]	ῥᾳδίως ἤδη ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων	ἁλισκόμενα	μετανόουν καὶ τὴν γλαῦκα ἐθαύμαζον
[72, 5]	οὔτε προβάτων ἕνεκεν οὕτως ἔσταλται,	ἀλλ´	ἐπ´ ἀνθρώπους παρεσκεύασται, ὡς νουθετήσων
[72, 10]	τῆς διανοίας προσέρχονται καὶ ἐνοχλοῦσιν,	ἀλλ´	ἔστι γένος ἀνθρώπων πολυπραγμονοῦν τοιαύτην
[72, 0]	ἡσυχίαν ἄγειν οὐδὲ σιγῇ παρέρχεσθαι,	ἀλλ´	ἐφίστανται καὶ ἐρεθίζουσι καὶ ἤτοι
[72, 0]	ἢ κοσύμβην ὑποδεδυκότα οὐ χαλεπαίνουσιν,	ἀλλ´	οὐδὲ προσποιοῦνται τὴν ἀρχήν, (ἡγούμενοι
[72, 10]	καὶ τῆς χλοερᾶς κόμης ἀπόνασθαι.	ἀλλ´	οὖν τήν γε γλαῦκα μὴ
[72, 5]	μόνον ξυνήθης αὐτοῖς ἡ ὄψις,	ἀλλὰ	καὶ τὰ ἀγάλματα ὁρῶσιν ἐν
[72, 5]	ὥσπερ οἶμαι παρὰ τοῖς Ἕλλησιν,	ἀλλὰ	πολὺ διαφέρων. ἐνθάδε δὲ ὁ
[72, 10]	~οὔκουν δύνανται ἡδέως ὁρᾶν αὐτούς,	ἀλλὰ	προσκρούουσι καὶ διαμάχονται, ὥσπερ οὐδ´
[72, 5]	βασιλέων οὕτως ἀνακειμένας, γένεια (καθεικότων.	ἀλλὰ	τί δεῖ ταῦτα λέγειν; σχεδὸν
[72, 15]	καὶ τὸ ῥάμφος, τὰ δὲ	ἄλλα	ἀφρονέστεραί εἰσι τῶν ἄλλων ὀρνέων.
[72, 0]	κναφέων καὶ τῶν γελωτοποιῶν ἢ	ἄλλην	ὁποίαν βούλει τέχνην ἐργαζομένων· ὥστε
[72, 15]	λόγους τοιούτους διαλέγεσθαι. τοιγάρτοι οὐδὲν	ἄλλο	ἢ βλεπόμενοι ὥσπερ αἱ γλαῦκες
[72, 0]	καὶ Βάκτριοι καὶ Παρθυαῖοι καὶ	ἄλλοι	πολλοὶ τῶν βαρβάρων· οἱ δὲ
[72, 0]	μὴ πάνυ ἐρρωμένον αὐτὸν μηδὲ	ἄλλον	μηδένα παρόντα τὸν ἐπιβοηθήσοντα, καὶ
[72, 0]	πρότερον δὲ Λακεδαιμόνιοι καὶ Μακεδόνες,	ἄλλους	δὲ τιάραν καὶ ἀναξυρίδας, καθάπερ
[72, 15]	δὲ ἄλλα ἀφρονέστεραί εἰσι τῶν	ἄλλων	ὀρνέων. οὐκοῦν οὐδὲ ἑαυτὰς δύνανται
[72, 5]	οἷον Διὸς καὶ Ποσειδῶνος καὶ	ἄλλων	πολλῶν θεῶν ἀγάλματα, ἐν τοιαύτῃ
[72, 10]	εἰπόντος αὐτοῦ, (τὰ δὲ καὶ	ἄλλων	συνθέντων. τῶν γε μὴν ἑπτὰ
[72, 10]	μὲν καὶ φρόνιμον, αἱμύλον δὲ	ἄλλως	καὶ ξυνθεῖναι λόγους ἱκανόν, οἵων
[72, 5]	τούτους ἀποφανοῦσιν ἄφρονας καὶ μαινομένους,	ἅμα	καὶ αὑτοὺς ἀποδείξουσι σωφρονοῦντας καὶ
[72, 5]	χρὴ γιγνωσκόντων καὶ πολλοῦ ἀξίων,	ἅμα	καὶ αὑτοὺς ὁμολογήσουσι δυστυχεῖς καὶ
[72, 10]	τῆς σοφίας τῆς ἐκείνων καὶ	ἅμα	τῆς τῶν ἀνθρώπων ἕνεκεν ὠφελείας,
[72, 5]	καταφρονοῦντας αὐτῶν καὶ καταγιγνώσκοντας πολλὴν	ἀμαθίαν	καὶ δυστυχίαν, καὶ ὅτι φανερῶς
[72, 10]	ἐπιπλήξοντας αὐτοῖς καὶ οὐκ ἐπιτρέψοντας	ἁμαρτάνειν	οὐδὲ ῥᾳθυμεῖν. εἰ γάρ τοι
[72, 10]	ἀνθρώπους καὶ ἐπιδεικνύναι αὐτοῖς ἅττα	ἁμαρτάνουσιν,	ὡς ἂν μάλιστα ἠνείχοντο αὐτόν,
[72, 5]	οὓς μὴ δεδοίκασιν ὡς ἱκανοὺς	ἀμύνεσθαι·	ἐπεὶ τούς γε τοιούτους σχεδὸν
[72, 10]	ἱκανόν, οἵων οἱ ἄνθρωποι ἥδιστ´	ἂν	ἀκούοιεν. καὶ τυχὸν οὐ παντάπασι
[72, 5]	οὐδενός, τοὐναντίον δὲ κολάσων ὡς	ἂν	δύνηται αὐτοὺς μάλιστα τῷ λόγῳ
[72, 10]	οὐ πονηρόν· οὗτοι προσίασιν οὓς	ἂν	ἡγῶνται φιλοσόφους ἀπὸ τῆς στολῆς,
[72, 10]	παῖδες ἡδέως ὁρᾶν δύνανται οὓς	ἂν	ἴδωσι παιδαγωγῶν σχῆμα ἔχοντας καὶ
[72, 10]	καὶ οὐ δύνανται ἀπέχεσθαι, ὃν	ἂν	ἴδωσιν ἐν τούτῳ τῷ σχήματι,
[72, 10]	ἐπιδεικνύναι αὐτοῖς ἅττα ἁμαρτάνουσιν, ὡς	ἂν	μάλιστα ἠνείχοντο αὐτόν, ἡδόμενοι ἐπὶ
[72, 10]	παρ´ αὐτῶν σοφόν, ὃ οὐκ	ἂν	παρ´ ἑτέρου ἀκούσειαν, πυνθανόμενοι καὶ
[72, 15]	δύνανται οὐδὲν ὠφελεῖν· (οὐ γὰρ	ἂν	παρὰ τοῖς ὀρνιθοθήραις ἐτρέφοντο δεδεμέναι
[72, 10]	τοιούτων καταγελᾶν καὶ ὑβρίζειν, οὐδὲν	ἂν	πρότερον τούτου ἐποίουν. οὐ μέντοι
[72, 0]	ἀνεζωσμένους οὐδέποτε τωθάζουσι, καταγελῷεν δ´	ἂν	τοὐναντίον, εἰ μὴ οὕτως ἐνεσκευασμένοι
[72, 5]	καὶ αὑτοὺς ὁμολογήσουσι δυστυχεῖς καὶ	ἀναισθήτους	καὶ οὐδὲν (εἰδότας ἁπλῶς ὧν
[72, 5]	ἱεροῖς, στρατηγῶν καὶ βασιλέων οὕτως	ἀνακειμένας,	γένεια (καθεικότων. ἀλλὰ τί δεῖ
[72, 0]	Μακεδόνες, ἄλλους δὲ τιάραν καὶ	ἀναξυρίδας,	καθάπερ οἶμαι Πέρσαι τε καὶ
[72, 5]	γυναικῶν ἑκάστοτε ὡραίων καὶ παίδων	ἀναπαύεσθαι	καὶ πολλὰ χρήματα ἔχειν καὶ
[72, 10]	γνώμας ἀκούουσι καὶ ἐν Δελφοῖς	ἀνατεθῆναι	πρότερον, οἷον ἀπαρχάς τινας τῆς
[72, 10]	ἕκαστος ἀκούσας ἄπεισι, καὶ οὐκ	ἀνατίθεται	ταῦτα, ὥστε δὴ καὶ πᾶσιν
[72, 15]	πολλοῦ δέομεν ὅμοιοι εἶναι τοῖς	ἀνδράσιν	ἐκείνοις ἢ ζῆν ὁμοίως αὐτοῖς
[72, 5]	δὲ ὁ αὐτός ἐστιν. καὶ	ἀνδρῶν	εἰκόνας ὁρῶσι πολιτῶν τῆς πόλεως
[72, 0]	ἑκάστοτε ὁρῶντες πρὸ τῶν καπηλείων	ἀνεζωσμένους	οὐδέποτε τωθάζουσι, καταγελῷεν δ´ ἂν
[72, 10]	ξυνθεῖναι λόγους ἱκανόν, οἵων οἱ	ἄνθρωποι	ἥδιστ´ ἂν ἀκούοιεν. καὶ τυχὸν
[72, 0]	ΣΧΗΜΑΤΟΣ. (Διὰ τί ποτε οἱ	ἄνθρωποι,	ὅταν μέν τινα ἴδωσιν αὐτὸ
[72, 10]	ταῦτα, ὥστε δὴ καὶ πᾶσιν	ἀνθρώποις	εἶναι γνώριμα· τὰ δὲ ἐκείνων
[72, 0]	τυχὸν ὅτι ναύτης ἐστὶν ὁ	ἄνθρωπος	καὶ ὅτι οὐδὲν δεῖ καταγελᾶν
[72, 5]	οὐδὲν (εἰδότας ἁπλῶς ὧν προσήκει	ἀνθρώπους	ἐλευθέρους εἰδέναι. ἔτι δὲ ἐὰν
[72, 10]	τὸν τρόπον ἐπειρᾶτο νουθετεῖν τοὺς	ἀνθρώπους	καὶ ἐπιδεικνύναι αὐτοῖς ἅττα ἁμαρτάνουσιν,
[72, 5]	ἕνεκεν οὕτως ἔσταλται, ἀλλ´ ἐπ´	ἀνθρώπους	παρεσκεύασται, ὡς νουθετήσων τε καὶ
[72, 0]	παραδοξότερον· ἔνθα γὰρ ἐνίοτε βλέπουσιν	ἀνθρώπους,	τοὺς μέν τινας πίλους ἐπὶ
[72, 15]	ἰξοῦ ῥᾳδίως ἤδη ὑπὸ τῶν	ἀνθρώπων	ἁλισκόμενα μετανόουν καὶ τὴν γλαῦκα
[72, 10]	ἐκείνων καὶ ἅμα τῆς τῶν	ἀνθρώπων	ἕνεκεν ὠφελείας, ὡς τῷ ὄντι
[72, 0]	σπανίως ἐπιδημοῦντας· τῶν δὲ τοιούτων	ἀνθρώπων	ὀλίγου νῦν μεστὰ πάντα, καὶ
[72, 10]	καὶ ἐνοχλοῦσιν, ἀλλ´ ἔστι γένος	ἀνθρώπων	πολυπραγμονοῦν τοιαύτην (πολυπραγμοσύνην καὶ τρόπον
[72, 5]	καὶ τωθάζοντες, ὡς ἀθλίους καὶ	ἀνοήτους,	εἰδότες ὅτι εἰ μὲν τούτους
[72, 5]	ἃ χρὴ γιγνωσκόντων καὶ πολλοῦ	ἀξίων,	ἅμα καὶ αὑτοὺς ὁμολογήσουσι δυστυχεῖς
[72, 5]	ὡς πάντας ἀθλίους ὄντας τοὺς	ἀπαιδεύτους,	ἀρξαμένους ἀπὸ τῶν πλουσίων δὴ
[72, 10]	μὲν ἀπὸ τῶν οἰκοδομημάτων σκέπης	ἀπανίστασθαι,	πρὸς δὲ τὰ δένδρα τὴν
[72, 10]	Διογένους, ὅτι καὶ αὐτὸς πρὸς	ἅπαντα	εὐπόρει λόγου καὶ ἀποκρίσεως. καὶ
[72, 10]	πρότερον τούτου ἐποίουν. οὐ μέντοι	ἅπαντες	ἀπὸ ταύτης τῆς διανοίας προσέρχονται
[72, 10]	ἐν Δελφοῖς ἀνατεθῆναι πρότερον, οἷον	ἀπαρχάς	τινας τῆς σοφίας τῆς ἐκείνων
[72, 10]	τὰ δὲ ἐκείνων δόγματα κοινὰ	ἀπεδείχθη	τοῖς ἀφικνουμένοις παρὰ τὸν θεόν,
[72, 15]	~τὰ δὲ μήτε τῆς ξυμβουλῆς	ἀπεδέχετο	τὴν γλαῦκα, τοὐναντίον δὲ ἔχαιρε
[72, 10]	γὰρ αὑτῷ χρησθὲν ἕκαστος ἀκούσας	ἄπεισι,	καὶ οὐκ ἀνατίθεται ταῦτα, ὥστε
[72, 5]	στολὴν ἴσασι καὶ τοῦτον ὅτι	ἄπεισιν	ἐπὶ τὰ πρόβατα καὶ περὶ
[72, 10]	καὶ ἐνοχλοῦσι καὶ οὐ δύνανται	ἀπέχεσθαι,	ὃν ἂν ἴδωσιν ἐν τούτῳ
[72, 5]	καὶ ἀναισθήτους καὶ οὐδὲν (εἰδότας	ἁπλῶς	ὧν προσήκει ἀνθρώπους ἐλευθέρους εἰδέναι.
[72, 10]	μυθολογουμέναις προσέχουσί τε καὶ ἥδονται.	ἀπὸ	δὴ τῆς τοιαύτης δόξης, ὡς
[72, 10]	τούτου ἐποίουν. οὐ μέντοι ἅπαντες	ἀπὸ	ταύτης τῆς διανοίας προσέρχονται καὶ
[72, 10]	προσίασιν οὓς ἂν ἡγῶνται φιλοσόφους	ἀπὸ	τῆς στολῆς, ὡς ἀκουσόμενοί τι
[72, 10]	γλαῦκα καὶ ἐδεῖτο τῆς μὲν	ἀπὸ	τῶν οἰκοδομημάτων σκέπης ἀπανίστασθαι, πρὸς
[72, 5]	ἀθλίους ὄντας τοὺς ἀπαιδεύτους, ἀρξαμένους	ἀπὸ	τῶν πλουσίων δὴ καὶ μακαρίων
[72, 0]	(στολὴ αὕτη καὶ τρόπον τινὰ	ἀποδεδειγμένη.	ὃ δὲ ἔτι τούτου παραδοξότερον·
[72, 5]	καὶ μαινομένους, ἅμα καὶ αὑτοὺς	ἀποδείξουσι	σωφρονοῦντας καὶ νοῦν ἔχοντας· εἰ
[72, 10]	πρὸς ἅπαντα εὐπόρει λόγου καὶ	ἀποκρίσεως.	καὶ τὰ μὲν τούτου καὶ
[72, 5]	καὶ οὐδὲν αὐτοὺς ἡ ξυνήθεια	ἀποκωλύει	τὸ μὴ οὐκ ἐρεσχηλεῖν μηδὲ
[72, 15]	ἐθέλουσι πλησιάζειν, ἡγούμενα ἀγαθόν τι	ἀπολαύειν	τῆς ξυνουσίας· ἔπειτα οἶμαι προσίασι
[72, 10]	ἱζάνειν καὶ τῆς χλοερᾶς κόμης	ἀπόνασθαι.	ἀλλ´ οὖν τήν γε γλαῦκα
[72, 5]	εἰδότες ὅτι εἰ μὲν τούτους	ἀποφανοῦσιν	ἄφρονας καὶ μαινομένους, ἅμα καὶ
[72, 5]	πάντας ἀθλίους ὄντας τοὺς ἀπαιδεύτους,	ἀρξαμένους	ἀπὸ τῶν πλουσίων δὴ καὶ
[72, 0]	ὁμοίως ἀκάτια καὶ πᾶσα βοῦς	ἀροτριᾷ.	~οὐ τοίνυν κατὰ τοῦτο μόνον
[72, 10]	δὴ καὶ πρὸς δρῦν ταυτηνὶ	ἄρτι	φυομένην, ἐπειδὰν πρὸς ὥραν ἀφίκηται,
[72, 15]	ἐπὶ κακῷ. ἡ μὲν γὰρ	ἀρχαία	γλαὺξ τῷ ὄντι φρονίμη τε
[72, 0]	χαλεπαίνουσιν, ἀλλ´ οὐδὲ προσποιοῦνται τὴν	ἀρχήν,	(ἡγούμενοι προσήκειν τὴν στολὴν τῷ
[72, 5]	θεῶν εὐδαιμονίας ἕνεκεν· καὶ ὅτι	ἀτιμάζουσι	καὶ διαγελῶσι τοὺς πολυτελῶς ἐσθίοντάς
[72, 0]	βαρβάρων· οἱ δὲ ἔτι τούτων	ἀτοπώτεροι	εἰώθασιν ἐπιδημεῖν πτερὰ ἔχοντες ἐπὶ
[72, 10]	τοὺς ἀνθρώπους καὶ ἐπιδεικνύναι αὐτοῖς	ἅττα	ἁμαρτάνουσιν, ὡς ἂν μάλιστα ἠνείχοντο
[72, 10]	δένδρα τὴν καλιάν, ὥσπερ καὶ	αὐτά,	καὶ τοὺς τούτων μεταπήγνυσθαι κλῶνας,
[72, 0]	φιλοσόφοις ξυνήθης ἐστὶν ἡ (στολὴ	αὕτη	καὶ τρόπον τινὰ ἀποδεδειγμένη. ὃ
[72, 15]	τε ἱκανὴ ἦν, καθίσαντα ἐπ´	αὐτὴν	ᾖδεν. γενομένου δὲ τοῦ ἰξοῦ
[72, 5]	θαυμάζοντας μηδὲ τιμῶντας μηδὲ τὴν	αὐτὴν	περὶ τῶν μεγίστων ἔχοντας διάνοιαν.
[72, 15]	ὡς δεινῆς καὶ σοφῆς οὔσης	αὐτῆς,	καὶ διὰ τοῦτο ἐθέλουσι πλησιάζειν,
[72, 0]	ἄνθρωποι, ὅταν μέν τινα ἴδωσιν	αὐτὸ	μόνον χιτῶνα ἔχοντα, οὔτε προσέχουσιν
[72, 5]	δὴ καὶ μακαρίων δοκούντων, οὓς	αὐτοὶ	ζηλοῦσι καὶ σμικρὸν διαφέρειν οἴονται
[72, 5]	μεγίστων ἔχοντας διάνοιαν. οὐκοῦν προκαταλαμβάνουσιν	αὐτοὶ	λοιδοροῦντες καὶ τωθάζοντες, ὡς ἀθλίους
[72, 15]	πολὺν ξυνάγομεν τῷ ὄντι ὀρνέων,	αὐτοί	τε ὄντες ἠλίθιοι καὶ ὑφ´
[72, 10]	νουθετεῖν τοὺς ἀνθρώπους καὶ ἐπιδεικνύναι	αὐτοῖς	ἅττα ἁμαρτάνουσιν, ὡς ἂν μάλιστα
[72, 15]	ἀνδράσιν ἐκείνοις ἢ ζῆν ὁμοίως	αὐτοῖς	ἢ λόγους τοιούτους διαλέγεσθαι. τοιγάρτοι
[72, 5]	τοίνυν κατὰ τοῦτο μόνον ξυνήθης	αὐτοῖς	ἡ ὄψις, ἀλλὰ καὶ τὰ
[72, 10]	καὶ παρεσκευασμένους οὕτως ὡς ἐπιπλήξοντας	αὐτοῖς	καὶ οὐκ ἐπιτρέψοντας ἁμαρτάνειν οὐδὲ
[72, 5]	οὐ καταγελῶσιν, ἰδίᾳ δὲ παρ´	αὑτοῖς	οὕτως ἔχουσιν, ὡς πάντας ἀθλίους
[72, 10]	ἁμαρτάνουσιν, ὡς ἂν μάλιστα ἠνείχοντο	αὐτόν,	ἡδόμενοι ἐπὶ τῷ γελοίῳ καὶ
[72, 0]	τινὰ ὁρῶσι μὴ πάνυ ἐρρωμένον	αὐτὸν	μηδὲ ἄλλον μηδένα παρόντα τὸν
[72, 5]	πολὺ διαφέρων. ἐνθάδε δὲ ὁ	αὐτός	ἐστιν. καὶ ἀνδρῶν εἰκόνας ὁρῶσι
[72, 10]	καὶ περὶ Διογένους, ὅτι καὶ	αὐτὸς	πρὸς ἅπαντα εὐπόρει λόγου καὶ
[72, 5]	τισὶ τῶν βαρβάρων οὐχ ὁ	αὐτὸς	τύπος τῶν ἀγαλμάτων, ὥσπερ οἶμαι
[72, 10]	τὰ μέν τινα ἴσως εἰπόντος	αὐτοῦ,	(τὰ δὲ καὶ ἄλλων συνθέντων.
[72, 10]	εἰσιν. ~οὔκουν δύνανται ἡδέως ὁρᾶν	αὐτούς,	ἀλλὰ προσκρούουσι καὶ διαμάχονται, ὥσπερ
[72, 5]	πρὸς τοῦτο ἔχουσι, καὶ οὐδὲν	αὐτοὺς	ἡ ξυνήθεια ἀποκωλύει τὸ μὴ
[72, 5]	δὲ κολάσων ὡς ἂν δύνηται	αὐτοὺς	μάλιστα τῷ λόγῳ καὶ ἐπιδείξων
[72, 5]	ὑπ´ οὐδενὸς λυπούμενοι τούτων ἐῶσιν	αὐτούς·	ὅταν δέ τινα ἴδωσι τὸ
[72, 5]	ἄφρονας καὶ μαινομένους, ἅμα καὶ	αὑτοὺς	ἀποδείξουσι σωφρονοῦντας καὶ νοῦν ἔχοντας·
[72, 5]	καὶ πολλοῦ ἀξίων, ἅμα καὶ	αὑτοὺς	ὁμολογήσουσι δυστυχεῖς καὶ ἀναισθήτους καὶ
[72, 5]	καταφρονεῖν αὑτῶν οὐδὲ εἶναι πρὸς	αὑτοὺς	οὐδένα ἐκείνοις (λόγον, ὅθεν οὐδὲν
[72, 10]	ἐμπιμπλαμένη τοῦ πνεύματος. τὸ γὰρ	αὑτῷ	χρησθὲν ἕκαστος ἀκούσας ἄπεισι, καὶ
[72, 5]	μέντοι φιλοσόφους ὑπονοοῦσιν, ὡς καταφρονοῦντας	αὐτῶν	καὶ καταγιγνώσκοντας πολλὴν ἀμαθίαν καὶ
[72, 5]	καὶ οὐδέν τι θωπεύσων οὐδένα	αὐτῶν	οὐδὲ φεισόμενος οὐδενός, τοὐναντίον δὲ
[72, 10]	στολῆς, ὡς ἀκουσόμενοί τι παρ´	αὐτῶν	σοφόν, ὃ οὐκ ἂν παρ´
[72, 5]	καὶ Νασάμωνας, οὐκ οἴονται καταφρονεῖν	αὑτῶν	οὐδὲ εἶναι πρὸς αὑτοὺς οὐδένα
[72, 10]	καὶ τοὺς τούτων μεταπήγνυσθαι κλῶνας,	ἀφ´	ὧν καὶ ᾄδειν ἔστιν εὐσημότερον·
[72, 10]	ἄρτι φυομένην, ἐπειδὰν πρὸς ὥραν	ἀφίκηται,	ἑτοίμως ἔχειν ἱζάνειν καὶ τῆς
[72, 10]	ἐκείνων δόγματα κοινὰ ἀπεδείχθη τοῖς	ἀφικνουμένοις	παρὰ τὸν θεόν, ὡς ὁμοίως
[72, 5]	ὅτι εἰ μὲν τούτους ἀποφανοῦσιν	ἄφρονας	καὶ μαινομένους, ἅμα καὶ αὑτοὺς
[72, 15]	τὸ ῥάμφος, τὰ δὲ ἄλλα	ἀφρονέστεραί	εἰσι τῶν ἄλλων ὀρνέων. οὐκοῦν
[72, 0]	μεταχειρίζονται. ἐπειδὰν δέ τινα ἴδωσιν	ἀχίτωνα	ἐν ἱματίῳ κομῶντα τὴν κεφαλὴν

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 3/01/2008