>Livre, Chap. |
[1, 31] |
τὸ
δίκαιον
ἴσον,
καὶ
τὸ
|
τῷ |
ἀνάλογον
ἴσον
δίκαιον
ἂν
εἴη. |
[1, 31] |
τὸ
μὲν
γὰρ
δίκαιον
τὸ
|
τῷ |
νόμῳ
ὡρισμένον,
τὸ
δὲ
δικαιοπράγημα |
[1, 20] |
μὴ
εἶναι
ἐν
αὐτοῖς
λόγον,
|
ᾧ |
δοκιμάζοντα
τὸ
καλὸν
αἱροῦνται.
Πᾶσα |
[1, 31] |
ὁ
εἰδὼς
καὶ
ὃν
καὶ
|
ᾧ |
καὶ
οὗ
ἕνεκα.
Ὅταν
δὲ |
[1, 31] |
ὅταν
εἰδὼς
καὶ
ὃν
καὶ
|
ᾧ |
καὶ
οὗ
ἕνεκα,
οὕτως
δίκαιον |
[1, 24] |
σαλάκων
τοιοῦτός
ἐστιν,
ὁ
ἐν
|
ᾧ |
μὴ
δεῖ
καιρῷ
ἐνδεικνύμενος
τὴν |
[1, 31] |
εἰδὼς
μήθ´
ὃν
βλάπτει
μήθ´
|
ᾧ |
μηθ´
οὗ
ἕνεκεν·
ἀλλ´
ἤδη |
[1, 32] |
ἴσως
ἐστὶν
πρῶτον
μέν,
ἐν
|
ᾧ |
ὁ
λόγος
ἐγγίνεται,
ὑπὲρ
τούτου |
[1, 19] |
καὶ
παντὶ
χρόνῳ,
ἀλλ´
ἐν
|
ᾧ |
οἱ
φόβοι
καὶ
οἱ
κίνδυνοι |
[1, 19] |
μὲν
γὰρ
τοιοῦτος
οὐκ
ἀνδρεῖος,
|
ᾧ |
ὅλως
μηθέν
ἐστι
φοβερόν·
οὕτω |
[1, 4] |
ἄλλο
δέ
τι
παρὰ
ταῦτα,
|
ᾧ |
οὐθὲν
ἔχομεν
οἰκειότερον
ὄνομα
ἐπιθεῖναι |
[1, 18] |
ἀποδίδομεν
ὡς
κάλλιον,
ἀλλ´
ἐν
|
ᾧ |
οὐκ
ἔστιν
ἐνέργεια;
Ναί,
ἀλλὰ |
[1, 4] |
δοκεῖ,
μόριόν
τι
τῆς
ψυχῆς
|
ᾧ |
τρεφόμεθα,
ὃ
καλοῦμεν
θρεπτικόν
(τοῦτο |
[1, 15] |
τὴν
δ´
ἄνθρωπον
ἐν
Ἀρείῳ
|
πάγῳ |
ἀποφυγεῖν·
οὗ
παροῦσαν
δι´
οὐθὲν |
[1, 31] |
τὰ
φύσει
ὄντα
μεταλαμβάνουσι
μεταβολῆς.
|
Λέγω |
δ´
οἷον
εἰ
τῇ
ἀριστερᾷ |
[1, 1] |
ἄνευ
τοῦ
ποῖόν
τινα
εἶναι,
|
λέγω |
δ´
οἷον
σπουδαῖον·
τὸ
δὲ |
[1, 19] |
ὁ
ἀνδρεῖος
τοῖς
κατ´
ἀνθρώπους·
|
λέγω |
δὲ
οἷον
ἃ
οἱ
πολλοὶ |
[1, 32] |
ἔχειν
ἐπὶ
τῶν
ἀρετῶν
ἁπασῶν.
|
Λέγω |
δὲ
οἷον
εἰσὶν
ἀρεταὶ
καὶ |
[1, 32] |
περὶ
τὰ
ἐν
μεταβολῇ
ὄντα.
|
Λέγω |
δὲ
οἷον
εὐθὺ
μὲν
ἢ |
[1, 32] |
καὶ
κατὰ
τὸν
ὀρθὸν
λόγον
|
(λέγω |
δέ,
ὡς
ἂν
ὁ
λόγος |
[1, 2] |
δὲ
δυνάμεις.
Τὸ
δὲ
τίμιον
|
λέγω |
τὸ
τοιοῦτον,
τὸ
θεῖον,
τὸ |
[1, 32] |
μὴ
εἰδότα
καὶ
προαιρούμενον
τῷ
|
λόγῳ. |
Διὸ
τὴν
ἀρετὴν
ἔφη
λόγον |
[1, 32] |
ἀρετήν.
Διὸ
καὶ
συνεργεῖ
τῷ
|
λόγῳ |
καὶ
οὐκ
ἔστιν
ἄνευ
τοῦ |
[1, 5] |
τὰ
τοιαῦτα,
ἐν
δὲ
τῷ
|
ἀλόγῳ |
αὗται
αἱ
ἀρεταὶ
λεγόμεναι,
σωφροσύνη |
[1, 32] |
τῶν
καλῶν,
ἀλλ´
ὁρμῇ
τινι
|
ἀλόγῳ, |
ὀρθῶς
δὲ
ταῦτα
καὶ
κατὰ |
[1, 31] |
δίδωσιν,
ὁ
δ´
οἰκοδόμος
τῷ
|
γεωργῷ |
οἰκίαν·
ὁμοίως
δὲ
οἱ
ἄλλοι |
[1, 31] |
οἰκοδόμῳ,
οὕτως
ὁ
οἰκοδόμος
τῷ
|
γεωργῷ· |
ὁμοίως
τῷ
σκυτεῖ,
τῷ
ὑφάντῃ, |
[1, 31] |
γὰρ
τῶν
μὲν
ἀγαθῶν
τὰ
|
μείζω |
αὑτοῖς
νέμωσι,
τῶν
δὲ
κακῶν |
[1, 1] |
τῷ
κατὰ
τὸν
ὅρον
κοινῷ
|
ἀγαθῷ. |
Ὅτι
γὰρ
ἀγαθόν,
καὶ
ἐνταῦθ´ |
[1, 1] |
ποιεῖται.
Ἀλλ´
ἴσως
{φησὶ}
τούτῳ
|
τἀγαθῷ |
ἀρχῇ
χρησάμενος
ὑπὲρ
τῶν
καθ´ |
[1, 10] |
ἐστιν
τὸ
δικαίῳ
εἶναι
καὶ
|
σπουδαίῳ, |
ἐὰν
βούλωμαι,
ἔσομαι
πάντων
σπουδαιότατος. |
[1, 10] |
ἐπειδήπερ
ἐπ´
ἐμοί
ἐστιν
τὸ
|
δικαίῳ |
εἶναι
καὶ
σπουδαίῳ,
ἐὰν
βούλωμαι, |
[1, 31] |
ἂν
δόξειεν
λέγεσθαι
τῷ
πολιτικῷ
|
δικαίῳ |
(ἔστιν
γὰρ
τὸ
δίκαιον,
ὑπὲρ |
[1, 31] |
Ἐπεὶ
οὖν
ἡ
δικαιοσύνη
ἐν
|
δικαίῳ |
καὶ
ἐν
ἴσῳ
καὶ
ἐν |
[1, 4] |
δεῖ
λανθάνειν
ὅτι
καὶ
ἐν
|
τελείῳ |
ἔσται.
Οὐ
γὰρ
ἔσται
ἐν |
[1, 4] |
τέλειον
εἶναι
καὶ
ἐν
χρόνῳ
|
τελείῳ |
καὶ
ἐν
ἀνθρώπῳ.
Ὅτι
δὲ |
[1, 4] |
χρόνῳ
γε
ἀτελεῖ,
ἀλλ´
ἐν
|
τελείῳ. |
Τέλειος
δ´
ἂν
εἴη
χρόνος, |
[1, 31] |
οἰκονομικόν.
Ἡ
γὰρ
ψυχὴ
εἰς
|
πλείω |
μεμερισμένη
ἔχει
τι
αὑτῆς
τὸ |
[1, 22] |
δὲ
καὶ
τῆς
ἀνελευθεριότητος
εἴδη
|
πλείω, |
οἷον
κίμβικάς
τινας
καλοῦμεν
καὶ |
[1, 7] |
καὶ
εἰρωνείας.
Τὸ
μὲν
γὰρ
|
πλείω |
προσποιεῖσθαι
τῶν
ὑπαρχόντων
ἔχειν
ἀλαζονείας, |
[1, 29] |
μὲν
γὰρ
κόλαξ
ἐστὶν
ὁ
|
πλείω |
τῶν
προσηκόντων
καὶ
ὄντων
προστιθείς, |
[1, 30] |
μὲν
γὰρ
ἀλαζών
ἐστιν
ὁ
|
πλείω |
τῶν
ὑπαρχόντων
αὑτῷ
προσποιούμενος
εἶναι, |
[1, 30] |
τούτων
ποιήσει.
Οὔτε
γὰρ
προσποιήσεται
|
πλείω |
τῶν
ὑπαρχόντων
οὔτ´
ἐλάττω,
ἀλλὰ |
[1, 29] |
ἀνὰ
μέσον
τούτων·
οὔτε
γὰρ
|
πλείω |
τῶν
ὑπαρχόντων
προσθήσει,
οὔτ´
ἐπαινέσει |
[1, 31] |
ἐπὶ
τὸ
πολὺ
καὶ
τὸν
|
πλείω |
χρόνον
οὕτω
διαμένει
ἡ
ἀριστερὰ |
[1, 22] |
εἰς
ἃ
μὴ
δεῖ
καὶ
|
πλείω |
ὧν
δεῖ
καὶ
ὅτε
μὴ |
[1, 31] |
τὰ
ἀδικήματα,
καὶ
τὸ
ἀντιπαθεῖν
|
πλείω |
ὧν
ἐποίησεν
δίκαιον
ἐστίν.
Ἐπεὶ |
[1, 15] |
φίλτρου,
τὴν
δ´
ἄνθρωπον
ἐν
|
Ἀρείῳ |
πάγῳ
ἀποφυγεῖν·
οὗ
παροῦσαν
δι´ |
[1, 19] |
οὐχ
ὅταν
οὕτω
συμπέσῃ
τῷ
|
ἀνδρείῳ |
ὥστε
ὅλως
μὴ
φοβεῖσθαι.
Ὁ |
[1, 25] |
ἡσθήσεται
κακῶς
πράττοντι
καὶ
τῷ
|
ἀξίῳ |
καὶ
τῷ
ἀναξίῳ.
Ὁ
δέ |
[1, 25] |
καὶ
τῷ
ἀξίῳ
καὶ
τῷ
|
ἀναξίῳ. |
Ὁ
δέ
γε
νεμεσητικὸς
οὔ |
[1, 25] |
περὶ
ἀγαθά,
ἃ
τυγχάνει
ὑπάρχοντα
|
ἀναξίῳ |
ὄντι,
λυπή
τις.
Νεμεσητικὸς
οὖν |
[1, 1] |
τῷ
τί
καὶ
ἐν
τῷ
|
ποιῷ |
καὶ
ἐν
τῷ
ποσῷ
καὶ |
[1, 1] |
τῷ
διανοητικῷ
τῆς
ψυχῆς
ἐγγίνεται
|
μορίῳ· |
γίνονται
οὖν
αἱ
ἀρεταὶ
πᾶσαι |
[1, 5] |
καὶ
ὑπηρετεῖ
τῷ
λόγον
ἔχοντι
|
μορίῳ. |
Ἔστιν
δ´
ἡ
ἀρετὴ
ἡ |
[1, 1] |
ἐν
τῷ
λογιστικῷ
τῆς
ψυχῆς
|
μορίῳ· |
συμβαίνει
οὖν
αὐτῷ
ἐπιστήμας
ποιοῦντι |
[1, 4] |
δὲ
εἶναι
ὁρμὴ
ἐν
τῷ
|
μορίῳ |
τούτῳ,
ἀλλ´
ὅμοιον
ἔοικεν
εἶναι |
[1, 16] |
τῶν
συμβαινόντων,
ὁποῖ´
ἂν
φαίνηται
|
βελτίω |
εἶναι,
ταῦτα
προαιρεῖται
καὶ
διὰ |
[1, 31] |
τὰ
δεξιὰ
οὐδὲν
ἧττον
φύσει
|
βελτίω |
ἐστὶ
τῆς
ἀριστερᾶς,
κἂν
πάντα |
[1, 31] |
δὲ
τρόπῳ
ἕτεροι)
τῷ
δὲ
|
υἱῷ |
πρὸς
πατέρα
καὶ
οἰκέτῃ
πρὸς |
[1, 31] |
φασίν,
οἰκέτῃ
πρὸς
δεσπότην
καὶ
|
υἱῷ |
πρὸς
πατέρα.
Τὸ
δ´
ἐν |
[1, 1] |
λόγου,
λόγος
δὲ
ἐν
τῷ
|
διανοητικῷ |
τῆς
ψυχῆς
ἐγγίνεται
μορίῳ·
γίνονται |
[1, 31] |
ὁμωνύμως
ἂν
δόξειεν
λέγεσθαι
τῷ
|
πολιτικῷ |
δικαίῳ
(ἔστιν
γὰρ
τὸ
δίκαιον, |
[1, 1] |
πᾶσαι
κατ´
αὐτὸν
ἐν
τῷ
|
λογιστικῷ |
τῆς
ψυχῆς
μορίῳ·
συμβαίνει
οὖν |
[1, 19] |
ἀνδρεῖος·
ἂν
οὖν
τὴν
αἰσχύνην
|
περιέλω |
δι´
ἣν
ἦν
ἀνδρεῖος,
οὐκέτι |
[1, 31] |
παρῆκα
τῷ
πρεσβυτέρῳ
ἢ
τῷ
|
φίλῳ. |
Ἀδικούμενος
δέ
γε
οὐδεὶς
σεμνύνεται. |
[1, 4] |
τοίνυν
τοῦτο
ὁρῶμεν
ὅτι
οὐθενὶ
|
ἄλλῳ |
ἢ
ψυχῇ
ζῶμεν·
ἐν
ψυχῇ |
[1, 31] |
Οὔτε
γὰρ
τῷ
ποδὶ
τῷ
|
ἐμῷ |
πρὸς
ἐμὲ
οὔτε
τῇ
χειρί, |
[1, 31] |
ὡς
γὰρ
ὁ
γεωργὸς
τῷ
|
οἰκοδόμῳ, |
οὕτως
ὁ
οἰκοδόμος
τῷ
γεωργῷ· |
[1, 31] |
Ὁ
μὲν
οὖν
γεωργὸς
τῷ
|
οἰκοδόμῳ |
σῖτον
δίδωσιν,
ὁ
δ´
οἰκοδόμος |
[1, 31] |
τὰ
μὲν
φύσει
τὰ
δὲ
|
νόμῳ. |
Δεῖ
δ´
οὕτως
ὑπολαμβάνειν
μὴ |
[1, 31] |
Τὸ
δὲ
πολιτικόν
ἐστιν
τὸ
|
νόμῳ, |
οὐ
τὸ
φύσει.
Τὸ
δ´ |
[1, 31] |
μὲν
γὰρ
ἄδικόν
ἐστιν
τὸ
|
νόμῳ |
ὡρισμένον,
οἷον
τὸ
τὴν
παρακαταθήκην |
[1, 31] |
μὲν
γὰρ
δίκαιον
τὸ
τῷ
|
νόμῳ |
ὡρισμένον,
τὸ
δὲ
δικαιοπράγημα
τὸ |
[1, 1] |
τῶν
μέρος
ἀγαθῶν,
ἢ
τῷ
|
ὁρισμῷ |
δείκνυμεν
ὅτι
ὁ
αὐτὸς
λόγος |
[1, 6] |
φέρεσθαι,
ὅμως
οὐκ
ἄν
ποτε
|
ἄνω |
ἐνεχθείη,
ἀλλ´
ἀεὶ
κάτω.
Ὁμοίως |
[1, 6] |
κάτω
φέρεσθαι·
ἄν
τις
οὖν
|
ἄνω |
ῥίπτῃ
πολλάκις
καὶ
ἐθίζῃ
ἄνω |
[1, 13] |
ἀποδεδομένος,
τῷ
μὲν
πυρὶ
ὁ
|
ἄνω, |
τῇ
δὲ
γῇ
ὁ
κάτω· |
[1, 13] |
γε
βιάσασθαι
καὶ
τὸν
λίθον
|
ἄνω |
φέρεσθαι
καὶ
τὸ
πῦρ
κάτω. |
[1, 6] |
ἄνω
ῥίπτῃ
πολλάκις
καὶ
ἐθίζῃ
|
ἄνω |
φέρεσθαι,
ὅμως
οὐκ
ἄν
ποτε |
[1, 19] |
ἀνδρεῖος.
Ἔτι
δὲ
καὶ
ὥσπερ
|
ἐπάνω |
διειλόμεθα,
περὶ
φόβους
καὶ
κινδύνους |
[1, 31] |
ἐστι
τοῦτο,
ὃ
καὶ
μικρὸν
|
ἐπάνω |
ἐλέγετο,
ὅταν
μὴ
εἰδὼς
μήθ´ |
[1, 31] |
ὃ
ἦν,
εἴρηται
ἐν
τοῖς
|
ἐπάνω |
ἡμῖν)
καὶ
ὅταν
εἰδὼς
καὶ |
[1, 31] |
Ἐκ
μὲν
δὴ
τοῦ
ἀκρατοῦς
|
σκοπουμένῳ |
ἔοικεν
ἐνδέχεσθαι.
Καὶ
πάλιν
οὕτως. |
[1, 1] |
ἀρετῆς
φράζειν·
οὐδὲν
γὰρ
τούτῳ
|
κἀκείνῳ |
κοινόν.
Οὗτοι
μὲν
οὖν
ἐπὶ |
[1, 1] |
καὶ
τῷ
κατὰ
τὸν
ὅρον
|
κοινῷ |
ἀγαθῷ.
Ὅτι
γὰρ
ἀγαθόν,
καὶ |
[1, 19] |
ἐν
τῷ
τυχόντι
καὶ
παντὶ
|
χρόνῳ, |
ἀλλ´
ἐν
ᾧ
οἱ
φόβοι |
[1, 4] |
οὗτος
γὰρ
τέλειος.
Οὐδ´
ἐν
|
χρόνῳ |
γε
ἀτελεῖ,
ἀλλ´
ἐν
τελείῳ. |
[1, 4] |
τὸ
τέλειον
εἶναι
καὶ
ἐν
|
χρόνῳ |
τελείῳ
καὶ
ἐν
ἀνθρώπῳ.
Ὅτι |
[1, 4] |
τὸν
εὐδαίμονα
ἐν
τῷ
μεγίστῳ
|
χρόνῳ |
τοῦ
βίου
κρίνειν,
ὡς
δέον |
[1, 20] |
τἆλλα
ζῷα
λέγομεν
εἶναι
σώφρονα
|
ἔξω |
ἀνθρώπου,
διὰ
τὸ
μὴ
εἶναι |
[1, 10] |
οὔτε
τῶν
ἐμψύχων
τῶν
ἄλλων
|
ἔξω |
ἀνθρώπων.
Δῆλον
οὖν
ὅτι
ὁ |
[1, 31] |
εἶναι
τῇ
φύσει,
τῷ
δὲ
|
τρόπῳ |
ἕτεροι)
τῷ
δὲ
υἱῷ
πρὸς |
[1, 19] |
δι´
ἐμπειρίαν
ὅτι
ἐν
τοιούτῳ
|
τόπῳ |
ἢ
ἐν
τοιούτῳ
καιρῷ
ἢ |
[1, 19] |
δέκατον
ἔτος
κίνδυνον
μὴ
φοβεῖται,
|
οὔπω |
ἀνδρεῖος·
ἔνιοι
γὰρ
θαρροῦσιν
διὰ |
[1, 32] |
κύριος
καὶ
πάντα
διοικεῖ·
ἀλλ´
|
οὔπω |
οὗτος
ἄρχει
πάντων,
ἀλλὰ
παρασκευάζει |
[1, 5] |
τούτου
ἄλλος
λόγος)
ἀλλ´
ὡς
|
τύπῳ |
διελέσθαι.
Ἔστιν
δ´
ἡ
ψυχή, |
[1, 32] |
μὲν
οὖν
ὑπὲρ
ψυχῆς
ὡς
|
τύπῳ |
καὶ
πρότερον,
ὅτι
τὸ
μὲν |
[1, 32] |
δὲ
φρόνησις
περὶ
τὸ
συμφέρον
|
ἀνθρώπῳ) |
εἰ
οὖν
τὸ
χεῖρον
ἀρετὴ |
[1, 4] |
ἐν
χρόνῳ
τελείῳ
καὶ
ἐν
|
ἀνθρώπῳ. |
Ὅτι
δὲ
ἐνέργεια
ἐστίν,
ἴδοι |
[1, 14] |
ἀπολωλότ´
ἂν
εὗρον
τὰ
ἐν
|
ἀγρῷ. |
Ἐν
τοῖς
τοιούτοις
ἄρα
τὸ |
[1, 31] |
τὸ
ποιῆσαι.
Ὁμοίως
δὲ
καὶ
|
ἐλευθέρῳ |
πρὸς
ἐλεύθερον
ἕξει.
Οὐ
γὰρ |
[1, 31] |
δὲ
πάλιν
ἀδικεῖ,
καὶ
ἐν
|
ποτέρῳ |
ἐστὶ
τὸ
ἀδίκημα,
ἐν
τῷ |
[1, 31] |
οὐκ
ἐλάμβανον,
ἀλλὰ
παρῆκα
τῷ
|
πρεσβυτέρῳ |
ἢ
τῷ
φίλῳ.
Ἀδικούμενος
δέ |
[1, 24] |
ὁ
ἐν
ᾧ
μὴ
δεῖ
|
καιρῷ |
ἐνδεικνύμενος
τὴν
ἑαυτοῦ
εὐπορίαν)
ὁ |
[1, 19] |
τοιούτῳ
τόπῳ
ἢ
ἐν
τοιούτῳ
|
καιρῷ |
ἢ
οὕτως
ἔχοντι
ἀδύνατόν
τι |
[1, 24] |
λέγομεν·
ἐπεὶ
γὰρ
ἐν
τῷ
|
καιρῷ |
τῷ
πρέποντι
τὸ
μέγα
δαπανᾷ, |
[1, 32] |
ἡ
φρόνησις
τῆς
σοφίας
(περὶ
|
χείρω |
γὰρ
ἐστίν·
ἡ
μὲν
γὰρ |
[1, 1] |
ἐν
ἅπασιν
ἐνυπάρχον
ὅμοιον
τῷ
|
ὅρῳ |
ἐστίν.
Ὁ
δὲ
ὅρος
λέγει |
[1, 9] |
πεφύκαμεν,
ταῦτα
μᾶλλον
ἐναντία
τῷ
|
μέσῳ. |
Οἷον
πεφύκαμεν
μᾶλλον
ἀκόλαστοι
ἢ |
[1, 31] |
δικαιοσύνη
ἐν
δικαίῳ
καὶ
ἐν
|
ἴσῳ |
καὶ
ἐν
μεσότητι,
καὶ
τὸ |
[1, 1] |
τῷ
ποιῷ
καὶ
ἐν
τῷ
|
ποσῷ |
καὶ
πότε
καὶ
πρός
τι |
[1, 31] |
ἀδικεῖν
τὰ
ἄδικα
πράττοντα
ἐν
|
τῷ |
ἀγνοεῖν
ἐστι
τοῦτο,
ὃ
καὶ |
[1, 31] |
ὀλίγου.
Ὅ
τε
γὰρ
ἄδικος
|
τῷ |
ἀδικεῖν
πλεῖον
ἔχει,
καὶ
ὁ |
[1, 31] |
ἔχει,
καὶ
ὁ
ἀδικούμενος
δὲ
|
τῷ |
ἀδικεῖσθαι
ἔλαττον·
τὸ
δέ
γε |
[1, 31] |
ποτέρῳ
ἐστὶ
τὸ
ἀδίκημα,
ἐν
|
τῷ |
ἀδίκως
ὁτιοῦν
ἔχοντι;
Ἢ
τῷ |
[1, 5] |
καὶ
τὰ
τοιαῦτα,
ἐν
δὲ
|
τῷ |
ἀλόγῳ
αὗται
αἱ
ἀρεταὶ
λεγόμεναι, |
[1, 31] |
αὐτὸ
δ´
ἐστὶ
τὸ
δίκαιον
|
τῷ |
ἀνάλογον.
Ἐπεὶ
δὲ
ὁ
οἰκοδόμος |
[1, 31] |
ἀντιπεπονθὸς
δὲ
δίκαιόν
ἐστιν
ἐν
|
τῷ |
ἀνάλογον.
Ὡς
γὰρ
ὁ
ἐλεύθερος |
[1, 25] |
πράττοντι
καὶ
τῷ
ἀξίῳ
καὶ
|
τῷ |
ἀναξίῳ.
Ὁ
δέ
γε
νεμεσητικὸς |
[1, 19] |
δὲ
οὐχ
ὅταν
οὕτω
συμπέσῃ
|
τῷ |
ἀνδρείῳ
ὥστε
ὅλως
μὴ
φοβεῖσθαι. |
[1, 25] |
ἐπιχαιρέκακος
ἡσθήσεται
κακῶς
πράττοντι
καὶ
|
τῷ |
ἀξίῳ
καὶ
τῷ
ἀναξίῳ.
Ὁ |
[1, 31] |
ἔχοντι;
Ἢ
τῷ
κρίναντι
καὶ
|
τῷ |
ἀπονείμαντι,
ὥσπερ
ἐν
τοῖς
ἀγῶσιν; |
[1, 32] |
περὶ
τούτων
παρεπισκοπεῖν
ὅσα
ἐν
|
τῷ |
αὐτῷ
τυγχάνουσιν
ὄντα.
Καὶ
ἀναγκαῖον |
[1, 31] |
ἐλεύθερος
ἔχει
πρὸς
τὸν
δοῦλον
|
τῷ |
βελτίων
εἶναι,
οὕτως
τὸ
ἀντιποιῆσαι |
[1, 31] |
σῖτον
δίδωσιν,
ὁ
δ´
οἰκοδόμος
|
τῷ |
γεωργῷ
οἰκίαν·
ὁμοίως
δὲ
οἱ |
[1, 31] |
τῷ
οἰκοδόμῳ,
οὕτως
ὁ
οἰκοδόμος
|
τῷ |
γεωργῷ·
ὁμοίως
τῷ
σκυτεῖ,
τῷ |
[1, 32] |
δ´
οὔ,
καὶ
τῷ
μέν,
|
τῷ |
δ´
οὔ,
καὶ
οὕτω
μὲν |
[1, 31] |
ὅμοιοι
βούλονται
εἶναι
τῇ
φύσει,
|
τῷ |
δὲ
τρόπῳ
ἕτεροι)
τῷ
δὲ |
[1, 31] |
φύσει,
τῷ
δὲ
τρόπῳ
ἕτεροι)
|
τῷ |
δὲ
υἱῷ
πρὸς
πατέρα
καὶ |
[1, 19] |
ἂν
δὲ
πλησίον
γένωνται,
ἀποθνήσκουσιν
|
τῷ |
δέει.
~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
Ι'
Ἡ
μὲν |
[1, 32] |
οὗτος
ἄρχει
πάντων,
ἀλλὰ
παρασκευάζει
|
τῷ |
δεσπότῃ
σχολήν,
ὅπως
ἂν
ἐκεῖνος |
[1, 15] |
ὡς
τοῦ
ἑκουσίου
ὄντος
ἐν
|
τῷ |
διανοηθῆναι.
Οἷόν
φασί
ποτέ
τινα |
[1, 1] |
μετὰ
λόγου,
λόγος
δὲ
ἐν
|
τῷ |
διανοητικῷ
τῆς
ψυχῆς
ἐγγίνεται
μορίῳ· |
[1, 32] |
Ὁ
γὰρ
συνετός
που
λέγεται
|
τῷ |
δυνατὸς
βουλεύεσθαι
εἶναι
καὶ
ἐν |
[1, 32] |
ἡ
προαίρεσις
οὐ
πάνυ
τελειοῦται
|
τῷ |
εἶναι
ἀρετὴ
ἄνευ
τῆς
φυσικῆς |
[1, 31] |
οὐθέν.
Οὔτε
γὰρ
τῷ
ποδὶ
|
τῷ |
ἐμῷ
πρὸς
ἐμὲ
οὔτε
τῇ |
[1, 31] |
τὸ
οἰκονομικὸν
δὲ
ἀδίκημα
διειλόμεθα
|
τῷ |
ἐπὶ
τὸ
χεῖρον
καὶ
βέλτιον· |
[1, 4] |
εὐδαιμονεῖν
καὶ
ἡ
εὐδαιμονία
ἐν
|
τῷ |
εὖ
ζῆν
ἐστίν,
τὸ
δ´ |
[1, 24] |
οἵαν
λέγομεν·
ἐπεὶ
γὰρ
ἐν
|
τῷ |
καιρῷ
τῷ
πρέποντι
τὸ
μέγα |
[1, 10] |
τὸ
ἑκούσιον.
Ἔοικεν
οὖν
ἐν
|
τῷ |
κατ´
ἀρετὴν
καὶ
κακίαν
εἶναι |
[1, 4] |
εὐδαιμονία
ἄρ´
ἂν
εἴη
ἐν
|
τῷ |
κατὰ
τὰς
ἀρετὰς
ζῆν.
Ἐπειδήπερ |
[1, 4] |
τὸ
δ´
εὖ
ζῆν
ἐν
|
τῷ |
κατὰ
τὰς
ἀρετὰς
ζῆν.
Τοῦτ´ |
[1, 1] |
αὐτὰ
ἀδύνατα
συμβήσεται
τούτῳ
καὶ
|
τῷ |
κατὰ
τὸν
ὅρον
κοινῷ
ἀγαθῷ. |
[1, 31] |
τῷ
ἀδίκως
ὁτιοῦν
ἔχοντι;
Ἢ
|
τῷ |
κρίναντι
καὶ
τῷ
ἀπονείμαντι,
ὥσπερ |
[1, 1] |
ἀρεταὶ
πᾶσαι
κατ´
αὐτὸν
ἐν
|
τῷ |
λογιστικῷ
τῆς
ψυχῆς
μορίῳ·
συμβαίνει |
[1, 5] |
τὸ
ἄλογον.
Ἐν
μὲν
δὴ
|
τῷ |
λόγον
ἔχοντι
ἐγγίνεται
φρόνησις
ἀγχίνοια |
[1, 5] |
ᾗ
ὑπηρετικόν
ἐστιν
καὶ
ὑπηρετεῖ
|
τῷ |
λόγον
ἔχοντι
μορίῳ.
Ἔστιν
δ´ |
[1, 32] |
δίκαια,
μὴ
εἰδότα
καὶ
προαιρούμενον
|
τῷ |
λόγῳ.
Διὸ
τὴν
ἀρετὴν
ἔφη |
[1, 32] |
τὴν
ἀρετήν.
Διὸ
καὶ
συνεργεῖ
|
τῷ |
λόγῳ
καὶ
οὐκ
ἔστιν
ἄνευ |
[1, 4] |
ὅτι
δεῖ
τὸν
εὐδαίμονα
ἐν
|
τῷ |
μεγίστῳ
χρόνῳ
τοῦ
βίου
κρίνειν, |
[1, 13] |
τῶν
ἀψύχων
οἰκεῖος
τόπος
ἀποδεδομένος,
|
τῷ |
μὲν
πυρὶ
ὁ
ἄνω,
τῇ |
[1, 32] |
τοῦτο,
αὔριον
δ´
οὔ,
καὶ
|
τῷ |
μέν,
τῷ
δ´
οὔ,
καὶ |
[1, 9] |
μᾶλλον
πεφύκαμεν,
ταῦτα
μᾶλλον
ἐναντία
|
τῷ |
μέσῳ.
Οἷον
πεφύκαμεν
μᾶλλον
ἀκόλαστοι |
[1, 4] |
ἔοικεν
δὲ
εἶναι
ὁρμὴ
ἐν
|
τῷ |
μορίῳ
τούτῳ,
ἀλλ´
ὅμοιον
ἔοικεν |
[1, 31] |
αὕτη·
ὡς
γὰρ
ὁ
γεωργὸς
|
τῷ |
οἰκοδόμῳ,
οὕτως
ὁ
οἰκοδόμος
τῷ |
[1, 31] |
ὑπόδημα.
Ὁ
μὲν
οὖν
γεωργὸς
|
τῷ |
οἰκοδόμῳ
σῖτον
δίδωσιν,
ὁ
δ´ |
[1, 32] |
δυνατὸς
βουλεύεσθαι
εἶναι
καὶ
ἐν
|
τῷ |
ὀρθῶς
τι
κρῖναι
καὶ
ἰδεῖν· |
[1, 1] |
τι
τῶν
μέρος
ἀγαθῶν,
ἢ
|
τῷ |
ὁρισμῷ
δείκνυμεν
ὅτι
ὁ
αὐτὸς |
[1, 1] |
δὲ
ἐν
ἅπασιν
ἐνυπάρχον
ὅμοιον
|
τῷ |
ὅρῳ
ἐστίν.
Ὁ
δὲ
ὅρος |
[1, 31] |
ἐν
ἰσότητι
καὶ
ὁμοιότητί
ἐστιν
|
τῷ |
πατρί·
οἱ
δὲ
πολῖται
τοιοῦτοί |
[1, 31] |
εἶναι
δίκαιον
οὐθέν.
Οὔτε
γὰρ
|
τῷ |
ποδὶ
τῷ
ἐμῷ
πρὸς
ἐμὲ |
[1, 32] |
πράττει,
ὥστε
εἰ
αὐτὴ
ἐπαινετὴ
|
τῷ |
ποιεῖν
ἃ
ἂν
ἡ
φρόνησις |
[1, 1] |
ἐν
τῷ
τί
καὶ
ἐν
|
τῷ |
ποιῷ
καὶ
ἐν
τῷ
ποσῷ |
[1, 31] |
δίκαιον
ὁμωνύμως
ἂν
δόξειεν
λέγεσθαι
|
τῷ |
πολιτικῷ
δικαίῳ
(ἔστιν
γὰρ
τὸ |
[1, 1] |
ἐν
τῷ
ποιῷ
καὶ
ἐν
|
τῷ |
ποσῷ
καὶ
πότε
καὶ
πρός |
[1, 24] |
ἡ
μεγαλοπρέπεια
περὶ
δαπάνας
ἃς
|
τῷ |
πρέποντι
γίνεσθαι
προσήκει.
Ὅστις
μὲν |
[1, 24] |
ἐπεὶ
γὰρ
ἐν
τῷ
καιρῷ
|
τῷ |
πρέποντι
τὸ
μέγα
δαπανᾷ,
ὀρθῶς |
[1, 31] |
λαμβάνειν
οὐκ
ἐλάμβανον,
ἀλλὰ
παρῆκα
|
τῷ |
πρεσβυτέρῳ
ἢ
τῷ
φίλῳ.
Ἀδικούμενος |
[1, 4] |
τούτῳ,
ἀλλ´
ὅμοιον
ἔοικεν
εἶναι
|
τῷ |
πυρί.
Καὶ
γὰρ
ἐκεῖνο
ὅ |
[1, 31] |
καὶ
ἦν
ἔργον
ἀντικαταλλάτεσθαι
{καὶ}
|
τῷ |
σκυτεῖ
πρὸς
τὸν
οἰκοδόμον,
ἀνθ´ |
[1, 31] |
ὁ
οἰκοδόμος
τῷ
γεωργῷ·
ὁμοίως
|
τῷ |
σκυτεῖ,
τῷ
ὑφάντῃ,
τοῖς
ἄλλοις |
[1, 3] |
αἱ
ἀρεταί,
τὰ
δὲ
ἐν
|
τῷ |
σώματι,
οἷον
ὑγίεια
κάλλος,
τὰ |
[1, 1] |
κατηγορίαις
ἐστίν·
καὶ
γὰρ
ἐν
|
τῷ |
τί
καὶ
ἐν
τῷ
ποιῷ |
[1, 19] |
οὐσίας.
Ἔτι
δὲ
οὐδ´
ἐν
|
τῷ |
τυχόντι
καὶ
παντὶ
χρόνῳ,
ἀλλ´ |
[1, 31] |
τῷ
γεωργῷ·
ὁμοίως
τῷ
σκυτεῖ,
|
τῷ |
ὑφάντῃ,
τοῖς
ἄλλοις
πᾶσιν
ἡ |
[1, 31] |
ἀλλὰ
παρῆκα
τῷ
πρεσβυτέρῳ
ἢ
|
τῷ |
φίλῳ.
Ἀδικούμενος
δέ
γε
οὐδεὶς |
[1, 1] |
ὑπάρχει,
οὐκ
ἔστιν
δὴ
ταὐτὸν
|
τῷ |
χωριστῷ.
Οὐ
γὰρ
ἄν
ποτε |
[1, 13] |
ἄνω
φέρεσθαι
καὶ
τὸ
πῦρ
|
κάτω. |
Ἔστι
δὲ
καὶ
τὸ
ζῷον |
[1, 13] |
ἄνω,
τῇ
δὲ
γῇ
ὁ
|
κάτω· |
ἔστι
μέντοι
γε
βιάσασθαι
καὶ |
[1, 6] |
ποτε
ἄνω
ἐνεχθείη,
ἀλλ´
ἀεὶ
|
κάτω. |
Ὁμοίως
{καὶ}
ἐπὶ
τῶν
ἄλλων |
[1, 6] |
καὶ
ὅλως
τὰ
βαρέα
πέφυκε
|
κάτω |
φέρεσθαι·
ἄν
τις
οὖν
ἄνω |
[1, 32] |
ἐγγινόμεναι,
οἷον
ὁρμαί
τινες
ἐν
|
ἑκάστῳ |
ἄνευ
λόγου
πρὸς
τὰ
ἀνδρεῖα |
[1, 9] |
ἔργον
ἐστὶν
σπουδαῖον
εἶναι·
ἐν
|
ἑκάστῳ |
γὰρ
τὸ
μέσον
λαβεῖν
ἔργον, |
[1, 1] |
τὸ
ἄλογον
ὀρθῶς,
καὶ
ἀπέδωκεν
|
ἑκάστῳ |
{τὰς}
ἀρετὰς
τὰς
προσηκούσας.
Μέχρι |
[1, 4] |
Ἀλλ´
ἡ
μὲν
ἀρετὴ
ἐν
|
ἑκάστῳ |
τοῦτο
ποιεῖ
εὖ
οὗ
ἐστιν |
[1, 19] |
εἶναι·
ὁ
γὰρ
αὐτὸς
ἐφ´
|
ἑκάστῳ |
τούτων
διορισμὸς
ἁρμόσει.
Οὗ
γὰρ |
[1, 31] |
τῇ
χειρί,
ὁμοίως
δὲ
οὐδ´
|
ἑκάστῳ |
τῶν
μορίων·
ὡσαύτως
ἂν
οὖν |
[1, 1] |
ἀγαθὸν
ἢ
τὸ
ἄριστον
ἐν
|
ἑκάστῳ |
τῶν
ὄντων,
τοῦτο
δ´
ἐστὶ |
[1, 9] |
ἔχειν
χαλεπόν·
ἁπλῶς
δὲ
ἐν
|
ἑκάστῳ |
τῶν
παθῶν
ἔστιν
ἰδεῖν
ὅτι |
[1, 31] |
ἀγνοίας,
ὃν
βλάπτει,
οὐκ
ἀδικήσει.
|
Ἔστω |
δὴ
οὗτος
ὁ
διορισμός.
Ὅταν |
[1, 13] |
Τοῦ
οὖν
βιαίου
οὗτος
ἡμῖν
|
ἔστω |
ὁ
ὁρισμός,
ὧν
ἐκτός
ἐστιν |
[1, 4] |
δεῖ
τὸν
εὐδαίμονα
ἐν
τῷ
|
μεγίστῳ |
χρόνῳ
τοῦ
βίου
κρίνειν,
ὡς |
[1, 1] |
οὐκ
ἔστιν
δὴ
ταὐτὸν
τῷ
|
χωριστῷ. |
Οὐ
γὰρ
ἄν
ποτε
τὸ |
[1, 30] |
προσποιήσεται
πλείω
τῶν
ὑπαρχόντων
οὔτ´
|
ἐλάττω, |
ἀλλὰ
τὰ
ὑπάρχοντα
αὑτῷ
ταῦτα |
[1, 7] |
ὑπαρχόντων
ἔχειν
ἀλαζονείας,
τὸ
δὲ
|
ἐλάττω |
εἰρωνείας·
ἡ
ἄρα
μεσότης
ἡ |
[1, 29] |
μὴ
προσήκοντα,
οὔτ´
αὖ
πάλιν
|
ἐλάττω |
ποιήσει,
οὔτε
πάντως
ἐναντιώσεται
παρὰ |
[1, 30] |
δ´
εἴρων
ἐναντίος
τούτῳ
καὶ
|
ἐλάττω |
τῶν
ὑπαρχόντων
προσποιούμενος
αὑτῷ
εἶναι, |
[1, 31] |
κρίναντος
οὐκ
ἀδικεῖ,
κἂν
ἀδίκως
|
αὐτῷ |
ἀποδοθῇ·
ἀλλ´
ἤδη
ὁ
κρίνας |
[1, 31] |
Ἀλλὰ
δὴ
καὶ
εἰ
ἔστιν
|
αὐτῷ |
δίκαιον,
τὸ
οἰκονομικὸν
δίκαιον
πρὸς |
[1, 1] |
τῆς
ψυχῆς
μορίῳ·
συμβαίνει
οὖν
|
αὐτῷ |
ἐπιστήμας
ποιοῦντι
τὰς
ἀρετὰς
ἀναιρεῖν |
[1, 9] |
τὸ
δὲ
μέσον
τὸ
ἐν
|
αὐτῷ |
ἤδη
λαβεῖν
χαλεπόν,
ὁμοίως
δὲ |
[1, 4] |
αὐτῷ
ὑπάρχει,
ἀλλὰ
τὸ
ζῆν
|
αὐτῷ |
κατὰ
τὰς
ἀρετὰς
οὐχ
ὑπάρχει, |
[1, 1] |
τὰς
ἀρετὰς
ἐπιστήμας
εἶναι
συνέβαινεν
|
αὐτῷ |
τὰς
ἀρετὰς
μάτην
εἶναι.
Διὰ |
[1, 32] |
τούτων
παρεπισκοπεῖν
ὅσα
ἐν
τῷ
|
αὐτῷ |
τυγχάνουσιν
ὄντα.
Καὶ
ἀναγκαῖον
δέ, |
[1, 4] |
εἶναι·
τὸ
μὲν
γὰρ
ζῆν
|
αὐτῷ |
ὑπάρχει,
ἀλλὰ
τὸ
ζῆν
αὐτῷ |
[1, 31] |
βούλεται
ἄρα
τὰ
φαῦλα
πράττειν
|
αὑτῷ. |
Ἀλλ´
οὐδεὶς
βούλεται
ἀδικεῖσθαι·
ὥστ´ |
[1, 26] |
τις
ἐστίν,
ἀπὸ
τοῦ
αὐτὸς
|
αὑτῷ |
ἀρέσκειν)
ὁ
δὲ
ἄρεσκος
τοιοῦτος |
[1, 31] |
μὲν
ἀδικεῖ,
ᾗ
δὲ
τὸ
|
αὑτῷ |
δοκοῦν
εἶναι
δίκαιον,
οὐκ
ἀδικεῖ. |
[1, 30] |
καὶ
ἐλάττω
τῶν
ὑπαρχόντων
προσποιούμενος
|
αὑτῷ |
εἶναι,
καὶ
ἃ
οἶδεν
μὴ |
[1, 29] |
πάντως
ἐναντιώσεται
παρὰ
τὸ
δοκοῦν
|
αὑτῷ. |
Ὁ
μὲν
οὖν
φίλος
τοιοῦτος· |
[1, 23] |
οὖν
μᾶλλον
ὑπὸ
τῶν
συνειδότων
|
αὑτῷ |
ὅτι
ἄξιός
ἐστι
τιμῆς
τιμᾶσθαι. |
[1, 30] |
ἐστιν
ὁ
πλείω
τῶν
ὑπαρχόντων
|
αὑτῷ |
προσποιούμενος
εἶναι,
ἢ
εἰδέναι
ἃ |
[1, 30] |
οὔτ´
ἐλάττω,
ἀλλὰ
τὰ
ὑπάρχοντα
|
αὑτῷ |
ταῦτα
φήσει
καὶ
εἶναι
καὶ |
[1, 2] |
δὴ
συμβαίνει.
Οὐ
δὴ
ἴσως
|
οὕτω |
γε
σκεπτέον
τὸ
βέλτιστον.
Ἀλλὰ |
[1, 31] |
πολὺ
καὶ
τὸν
πλείω
χρόνον
|
οὕτω |
διαμένει
ἡ
ἀριστερὰ
οὖσα
ἀριστερὰ |
[1, 32] |
ὅλον
ὡς
ἂν
αὕτη
προστάττῃ,
|
οὕτω |
καὶ
ἡ
ἀνδρεία
πράττει,
ὥστε |
[1, 32] |
πρὸς
τὸ
καὶ
εἶναι
ταῦτα
|
οὕτω |
καὶ
μὴ
εἶναι.
Πότερον
δ´ |
[1, 32] |
καλῶν
τι
καὶ
προσηκόντων
πράττειν.
|
Οὕτω |
καὶ
ὁμοίως
τούτῳ
ἡ
φρόνησις |
[1, 10] |
ὡς
ἂν
αἱ
ἀρχαὶ
ἔχωσιν,
|
οὕτω |
καὶ
τὰ
μετὰ
τὰς
ἀρχάς, |
[1, 10] |
ὡς
ἂν
μεταβάλλῃ
τὸ
τρίγωνον,
|
οὕτω |
καὶ
τὸ
τετράγωνον
συμμεταβάλλει
(ἀντιστρέφει |
[1, 4] |
ἔχει
ὁρμὴν
πρὸς
τὸ
λαβεῖν.
|
Οὕτω |
καὶ
τοῦτο
τὸ
μόριον
τῆς |
[1, 19] |
ᾧ
ὅλως
μηθέν
ἐστι
φοβερόν·
|
οὕτω |
μὲν
γὰρ
ἂν
ὁ
λίθος |
[1, 32] |
μέν,
τῷ
δ´
οὔ,
καὶ
|
οὕτω |
μὲν
συμφέρει,
ἐκείνως
δὲ
οὐ |
[1, 2] |
τὸ
βέλτιστον.
Ἀλλὰ
ἆρά
γε
|
οὕτω |
πως,
οἷον
χωρὶς
αὐτοῦ;
Ἢ |
[1, 19] |
ταῦτα.
Ἀφοβος
δὲ
οὐχ
ὅταν
|
οὕτω |
συμπέσῃ
τῷ
ἀνδρείῳ
ὥστε
ὅλως |
[1, 31] |
πεπονηκὼς
πρὸς
τὸν
μὴ
πεπονηκότα,
|
οὕτω |
τὰ
πολλὰ
πρὸς
τὰ
ὀλίγα. |
[1, 31] |
τὸ
ἀδίκημα
δόξειεν
ἂν
εἶναι
|
οὕτω |
ταὐτόν,
οὐκ
ἔστι
δέ·
τὸ |
[1, 2] |
μή
ἐστιν
ἐν
αὐτῇ
ἐνόντα,
|
οὕτω |
τὸ
ἄριστον
σκοπῶν
ὀρθῶς
ἂν |
[1, 10] |
τρίγωνον
ἕξει
δυσὶν
ὀρθαῖς
ἴσας.
|
Οὕτω |
τοίνυν
καὶ
ὁμοίως
τούτοις
καὶ |
[1, 19] |
ἐν
τοιούτῳ
τόπῳ
ἢ
ἐν
|
τοιούτῳ |
καιρῷ
ἢ
οὕτως
ἔχοντι
ἀδύνατόν |
[1, 19] |
οἴδασι
δι´
ἐμπειρίαν
ὅτι
ἐν
|
τοιούτῳ |
τόπῳ
ἢ
ἐν
τοιούτῳ
καιρῷ |
[1, 4] |
εἶναι
ὁρμὴ
ἐν
τῷ
μορίῳ
|
τούτῳ, |
ἀλλ´
ὅμοιον
ἔοικεν
εἶναι
τῷ |
[1, 25] |
ὁ
δέ
γε
φθονερὸς
ἐναντίος
|
τούτῳ. |
Ἁπλῶς
γάρ,
ἄν
τε
ἄξιός |
[1, 11] |
Ἀλλὰ
πάλιν
ἄλλος
λόγος
τις
|
τούτῳ |
ἐναντιοῦται,
ὁ
ἐπὶ
τῇ
ἀκρασίᾳ. |
[1, 32] |
προσηκόντων
πράττειν.
Οὕτω
καὶ
ὁμοίως
|
τούτῳ |
ἡ
φρόνησις
ὥσπερ
ἐπίτροπός
τίς |
[1, 30] |
οἶδεν,
ὁ
δ´
εἴρων
ἐναντίος
|
τούτῳ |
καὶ
ἐλάττω
τῶν
ὑπαρχόντων
προσποιούμενος |
[1, 1] |
ὅτι
τὰ
αὐτὰ
ἀδύνατα
συμβήσεται
|
τούτῳ |
καὶ
τῷ
κατὰ
τὸν
ὅρον |
[1, 1] |
ὑπὲρ
ἀρετῆς
φράζειν·
οὐδὲν
γὰρ
|
τούτῳ |
κἀκείνῳ
κοινόν.
Οὗτοι
μὲν
οὖν |
[1, 25] |
τοῦ
εὖ
πράττειν,
λυπήσεται.
Ὁμοίως
|
τούτῳ |
ὁ
ἐπιχαιρέκακος
ἡσθήσεται
κακῶς
πράττοντι |
[1, 22] |
δεῖ,
ὅ
τ´
ἀνελεύθερος
ἐναντίως
|
τούτῳ |
ὁ
μὴ
ἀναλίσκων
εἰς
ἃ |
[1, 27] |
ὁ
δὲ
καταπεπληγμένος
ὁ
ἐναντίος
|
τούτῳ, |
ὁ
πάντα
καὶ
{πρὸς}
πάντας |
[1, 32] |
τις
καλούμενος,
ὃ
δὲ
ὑπηρετῶν
|
τούτῳ |
οἰκοδόμος·
οὗτος
δ´
ἐστὶν
ποιητικὸς |
[1, 24] |
ὁ
δὲ
μικροπρεπὴς
ὁ
ἐναντίος
|
τούτῳ, |
ὃς
οὗ
δεῖ
μὴ
μεγαλείως |
[1, 1] |
λόγον
ποιεῖται.
Ἀλλ´
ἴσως
{φησὶ}
|
τούτῳ |
τἀγαθῷ
ἀρχῇ
χρησάμενος
ὑπὲρ
τῶν |
[1, 31] |
ἄλλαξιν
ποιεῖσθαι
παρ´
ἀλλήλων,
καὶ
|
τούτῳ |
τὴν
πολιτικὴν
κοινωνίαν
συνέχειν.
Ἐπεὶ |
[1, 9] |
ῥᾴδιον,
καὶ
τὸ
ἐναντίον
δὲ
|
τούτῳ, |
τὸ
δὲ
μέσως
ἔχειν
χαλεπόν· |
[1, 31] |
ὠνητὰ
ἐστίν,
ἀργύριον
προσαγορεύσαντες
νόμισμα,
|
τούτῳ |
χρῆσθαι,
καὶ
τὴν
ἀξίαν
ἕκαστον |