>

Livre, Chap.
[1, 10]	καὶ σπάνιον τὸ σπουδαῖον) ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Ι'	Ἐπεὶ δ´ οὖν ὑπὲρ ἀρετῆς
[1, 16]	εἰς τὸ μετὰ διανοίας. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΙϚ	Ἔτι δὲ λοιπόν ἐστιν ἐπισκέψασθαι
[1, 20]	γένωνται, ἀποθνήσκουσιν τῷ δέει. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Ι'	Ἡ μὲν οὖν ἀνδρεία καὶ
[1, 26]	μέσος τίς ἐστι τούτων. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΙϚ	Σεμνότης δέ ἐστιν αὐθαδείας ἀνὰ
[1, 32]	δικαιοσύνη καὶ ἡ ἀνδρεία καὶ	αἱ	ἄλλαι ἀρεταί, διότι τῶν καλῶν
[1, 2]	Οἷον ἡ μὲν δικαιοσύνη καὶ	αἱ	ἄλλαι ἀρεταὶ καὶ πάντῃ καὶ
[1, 5]	τοῦτο πάσχουσιν. Ὁμοίως δὲ καὶ	αἱ	ἄλλαι ἀρεταί. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ἔτι οὐ
[1, 16]	ἀόριστον, καὶ ἐν οἷς διτταὶ	αἱ	ἁμαρτίαι. ἁμαρτάνομεν οὖν ἐν τοῖς
[1, 1]	καὶ ἡ ἀνδρεία καὶ ἁπλῶς	αἱ	ἀρεταί, ἡ δὲ μεγαλοψυχία ἀρετή,
[1, 32]	ὅπως γὰρ αὕτη προστάξει, οὕτως	αἱ	ἀρεταὶ καὶ οἳ κατ´ αὐτὰς
[1, 5]	ἐν δὲ τῷ ἀλόγῳ αὗται	αἱ	ἀρεταὶ λεγόμεναι, σωφροσύνη δικαιοσύνη ἀνδρεία
[1, 21]	ἀοργησίας. Καὶ ὅλως δὲ δοκοῦσιν	αἱ	ἀρεταὶ μεσότητές τινες εἶναι. Ὅτι
[1, 1]	ψυχῆς ἐγγίνεται μορίῳ· γίνονται οὖν	αἱ	ἀρεταὶ πᾶσαι κατ´ αὐτὸν ἐν
[1, 32]	κατ´ αὐτὰς πράττουσιν· ἐπεὶ οὖν	αἱ	ἀρεταὶ πρακτικαί, καὶ ἡ φρόνησις
[1, 3]	τὰ μὲν ἐν ψυχῇ, οἷον	αἱ	ἀρεταί, τὰ δὲ ἐν τῷ
[1, 10]	τινες λαμβάνονται ἀρχαί, ὡς ἂν	αἱ	ἀρχαὶ ἔχωσιν, οὕτω καὶ τὰ
[1, 10]	ἔχει· ὡς γὰρ ἂν ἔχωσιν	αἱ	ἀρχαί, οὕτως καὶ τὰ ἐκ
[1, 10]	ἐπειδὴ αἱ πράξεις μεταβάλλουσιν, καὶ	αἱ	ἀρχαὶ τῶν πράξεων, ἀφ´ ὧν
[1, 32]	ἡ φρόνησις ἂν εἴη πρακτική.	Αἱ	γὰρ ἀρεταὶ πᾶσαι πρακτικαὶ εἰσίν,
[1, 1]	τοῦτο δ´ ἐστὶν εἶναι ἀδύνατον.	Αἱ	γὰρ ἐπιστῆμαι πᾶσαι μετὰ λόγου,
[1, 32]	τῶν μετ´ ἀποδείξεως ὄντων ἐστίν,	αἱ	δ´ ἀρχαὶ ἀναπόδεικτοι, ὥστ´ οὐκ
[1, 32]	δὴ καὶ ἔθει καὶ προαιρέσει.	Αἱ	δὲ δὴ μετὰ λόγου οὖσαι
[1, 10]	τὰ αὐτὰ πράττομεν, εἰσὶν δὲ	αἱ	πράξεις γεγενημέναι ἔκ τινων ἀρχῶν,
[1, 10]	τινων ἀρχῶν, δῆλον ὅτι, ἐπειδὴ	αἱ	πράξεις μεταβάλλουσιν, καὶ αἱ ἀρχαὶ
[1, 4]	ὅτι τῶν ἐμψύχων ἐστὶ τὸ	τρέφεθαι·	εἰ δὲ τῶν ἐμψύχων, ἡ
[1, 23]	αὑτοὺς ἀξιοῦντες καὶ πρὸς τούτοις	τιμᾶσθαι	οἰόμενοι δεῖν, χαῦνοι· ὅσοι δὲ
[1, 23]	αὑτῷ ὅτι ἄξιός ἐστι τιμῆς	τιμᾶσθαι.	Οὐδὲ γὰρ περὶ πᾶσαν τιμὴν
[1, 1]	καὶ ἐπὶ τῶν ἀγαθῶν ἐστι	θεάσασθαι	τὰ ἄλλα ἄνευ τοῦ κατὰ
[1, 13]	ὁ κάτω· ἔστι μέντοι γε	βιάσασθαι	καὶ τὸν λίθον ἄνω φέρεσθαι
[1, 13]	Ἔστι δὲ καὶ τὸ ζῷον	βιάσασθαι,	οἷον ἵππον ἐπ´ ὀρθὸν θέοντα
[1, 22]	τὸ κτήσασθαί ἐστι καὶ τὸ	παρασκευάσασθαι	χρήματα; Ἢ οὔ; Οὐδὲ γὰρ
[1, 2]	ὁ σπουδαῖος εὖ ἂν δύνηται	χρήσασθαι	καὶ ὁ φαῦλος κακῶς· διὸ
[1, 22]	ταύτης δὲ λαβούσης τούτοις ὀρθῶς	χρήσασθαι,	ὁμοίως ἐπὶ σωφροσύνης καὶ τῶν
[1, 22]	οὖν τοῦ ἐλευθερίου καὶ τὸ	κτήσασθαί	ἐστι καὶ τὸ παρασκευάσασθαι χρήματα;
[1, 16]	πρότερον διανοηθῆναι ὑπὲρ αὐτῶν καὶ	βουλεύσασθαι,	εἶθ´ ὅταν ἡμῖν φανῇ κρεῖττον
[1, 16]	δὴ ἐν τοῖς τοιούτοις τὸ	βουλεύσασθαί	ἐστι τὸ πῶς δεῖ, ἐν
[1, 16]	πράττομεν πρὸ τοῦ διανοηθῆναι καὶ	βουλεύσασθαι,	οἷον καθίζομεν καὶ ἀνιστάμεθα καὶ
[1, 1]	ἀλλὰ καὶ ἐκ τίνων ἔσται	σκέψασθαι.	Ἅμα γὰρ εἰδῆσαι βουλόμεθα καὶ
[1, 32]	δὲ δεινότητος καὶ τοῦ δεινοῦ	σκέψασθαι	ἐκ τίνων ἂν ἕκαστον γένοιτο
[1, 1]	δ´ ἂν εἴη μετὰ ταῦτα	σκέψασθαι	τί δεῖ αὐτοὺς λέγειν ὑπὲρ
[1, 16]	ΙϚ Ἔτι δὲ λοιπόν ἐστιν	ἐπισκέψασθαι	τὴν προαίρεσιν, πότερόν ἐστιν ὄρεξις,
[1, 31]	τὴν πρᾶξιν ταύτην τὰ παιδία	λέγεσθαι	ἄδικα· ἡ γὰρ ἄγνοια αἰτία
[1, 4]	ἐνέργειαν. Μετὰ τοῦτο τὸ μέλλον	λέγεσθαι	οὔτε λίαν δόξειεν ἂν οἰκεῖον
[1, 31]	τούτοις δίκαιον ὁμωνύμως ἂν δόξειεν	λέγεσθαι	τῷ πολιτικῷ δικαίῳ (ἔστιν γὰρ
[1, 13]	ἐστιν ἡ αἰτία, οὐκέτι τούτους	βιάζεσθαι	ἐροῦμεν. Εἰ δὲ μή, ὁ
[1, 31]	δὲ οὐκέτι ἑκόντες· τὸ γὰρ	κολάζεσθαι	φεύγομεν, ὥστε δῆλον ὅτι οὐκ
[1, 21]	τοιοῦτος (οὔτε γὰρ παντὶ δεῖ	ὀργίζεσθαι	οὔτ´ ἐπὶ πᾶσιν οὔτε πάντως
[1, 6]	ἠθικὴ γὰρ καλεῖται διὰ τὸ	ἐθίζεσθαι.	καὶ δῆλον ὅτι οὐδεμία ἡμῖν
[1, 18]	παντελῶς τοῦτ´ ἐστίν, τὸ καλὸν	προθέσθαι.	Διὰ τί οὖν, ἄν τις
[1, 17]	ἐστιν ἐπιστήμης τὸ τέλος καλῶς	προθέσθαι,	ἢ τὰ πρὸς τὸ τέλος
[1, 17]	τὸ τέλος, ὃ δεῖ ὀρθῶς	προθέσθαι,	ἢ τὰ πρὸς τὸ τέλος·
[1, 32]	φρονήσεώς ἐστι τὸ τῶν βελτίστων	ἐφίεσθαι	καὶ τούτων προαιρετικὸν εἶναι καὶ
[1, 32]	ὁ λόγος ἐγγίνεται, ὑπὲρ τούτου	διελέσθαι.	Διωρίσθη μὲν οὖν ὑπὲρ ψυχῆς
[1, 5]	ἄλλος λόγος) ἀλλ´ ὡς τύπῳ	διελέσθαι.	Ἔστιν δ´ ἡ ψυχή, ὡς
[1, 17]	οὖν ποιεῖ ἐν τούτοις τὸ	σφάλλεσθαι	ἡδονὴ καὶ λύπη· τὴν μὲν
[1, 15]	φίλτρου οὐ μετὰ διανοίας τοῦ	ἀπολέσθαι	αὐτὸν ἐδίδου. Ἐνταῦθα ἄρα τὸ
[1, 31]	ὁ διορισμὸς οὗτος, τὸ μηδένα	βούλεσθαι	ἀδικεῖσθαι. Ὁ δέ γε ἀκρατὴς
[1, 10]	Σωκράτης ἔφη, οὐκ ἐφ´ ἡμῖν	γενέσθαι	τὸ σπουδαίους εἶναι ἢ φαύλους.
[1, 10]	ἂν εἴη σκεπτέον πότερον δυνατὴ	παραγενέσθαι	ἢ οὔ, ἀλλ´ ὥσπερ Σωκράτης
[1, 19]	ἀνδρεία. Δεῖ δὲ τὴν ὁρμὴν	γίνεσθαι	ἀπὸ τοῦ λόγου διὰ τὸ
[1, 31]	τὸ χεῖρον καὶ βέλτιον· ὡς	γίνεσθαι	πρὸς αὑτὸν ἄδικον καὶ δίκαιον.
[1, 24]	περὶ δαπάνας ἃς τῷ πρέποντι	γίνεσθαι	προσήκει. Ὅστις μὲν οὖν δαπανᾷ
[1, 10]	ὑπάρχειν, ἀλλὰ καὶ τῇ φύσει	γίνεσθαι	τὸ σῶμα καλὸν κἀγαθόν. Βέλτιον
[1, 19]	τις εἴποι ἀνδρείους διὰ τὸ	ἀμύνεσθαι,	ἐπειδὰν πληγέντες λυπηθῶσιν, οὐδὲ δεῖ
[1, 6]	ὅλως τὰ βαρέα πέφυκε κάτω	φέρεσθαι·	ἄν τις οὖν ἄνω ῥίπτῃ
[1, 13]	βιάσασθαι καὶ τὸν λίθον ἄνω	φέρεσθαι	καὶ τὸ πῦρ κάτω. Ἔστι
[1, 6]	ῥίπτῃ πολλάκις καὶ ἐθίζῃ ἄνω	φέρεσθαι,	ὅμως οὐκ ἄν ποτε ἄνω
[1, 31]	ὁ σκυτεύς, καὶ ἦν ἔργον	ἀντικαταλλάτεσθαι	{καὶ} τῷ σκυτεῖ πρὸς τὸν
[1, 31]	βλάπτεσθαι ὑπομένει· τὸ γὰρ ἀδικεῖσθαι	βλάπτεσθαι	ἐστίν. Ναί, ἀλλ´ εἰσί τινες
[1, 31]	ἀδικοίμεθα ἑκόντες. Οὐδεὶς γὰρ ἑκὼν	βλάπτεσθαι	ὑπομένει· τὸ γὰρ ἀδικεῖσθαι βλάπτεσθαι
[1, 12]	διειλόμεθα ἡ βούλησις, πρὸς τὸ	ἐπισκέπτεσθαι	εἴ ἐστιν ἑκούσιον. Ἀλλὰ μὴν
[1, 31]	ἔχουσιν ὥστε τὰ παρ´ αὑτοῖς	ἀντικαταλλάττεσθαι	τῶν παρὰ τοῖς ἄλλοις. Ἔστιν
[1, 32]	συνετός που λέγεται τῷ δυνατὸς	βουλεύεσθαι	εἶναι καὶ ἐν τῷ ὀρθῶς
[1, 17]	πράττειν καὶ ἄλλα. Διὰ τοῦτο	βουλεύεσθαι	ἐνταῦθα ἤδη ὑπάρχει. Ἔστιν οὖν
[1, 4]	οὐθὲν αἴτιον ἂν εἴη τοῦ	τρέφεσθαι,	οἷον τὸ λογιστικὸν ἢ τὸ
[1, 4]	τοὺς γοῦν λίθους ὁρῶμεν ἀδυνάτους	τρέφεσθαι	ὄντας, ὥστε δῆλον ὅτι τῶν
[1, 19]	ἐλεγχείην ἀναθήσει, διὸ οἴεται δεῖν	μάχεσθαι.	Οὐδὲ δὴ τὴν τοιαύτην φατέον
[1, 31]	δὴ τοῦ ἀκρατοῦς σκοπουμένῳ ἔοικεν	ἐνδέχεσθαι.	Καὶ πάλιν οὕτως. Εἰ γὰρ
[1, 1]	δεικνύναι, τοῖς μὴ φανεροῖς παραδείγμασι	χρῆσθαι,	ἀλλ´ ὑπὲρ τῶν ἀφανῶν τοῖς
[1, 31]	τῇ ἀναλογίᾳ ταύτῃ τοῦ δικαίου	χρῆσθαι	ἐν τῇ πολιτείᾳ. Ὁ μὲν
[1, 5]	τῶν ἀφανῶν τοῖς φανεροῖς μαρτυρίοις	χρῆσθαι)	Εὐθέως γὰρ ἐπὶ γυμνασίων ἴδοι
[1, 31]	ἐστίν, ἀργύριον προσαγορεύσαντες νόμισμα, τούτῳ	χρῆσθαι,	καὶ τὴν ἀξίαν ἕκαστον ἑκάστου
[1, 31]	νόμος κελεύει σώφρονα εἶναι, οὐσίαν	κεκτῆσθαι,	σώματος ἐπιμελεῖσθαι, καὶ τἆλλα τὰ
[1, 19]	τἆλλα ἄψυχα ἀνδρεῖα· ἀλλὰ δεῖ	φοβεῖσθαι	μέν, ὑπομένειν δέ· εἰ γὰρ
[1, 19]	τῷ ἀνδρείῳ ὥστε ὅλως μὴ	φοβεῖσθαι.	Ὁ μὲν γὰρ τοιοῦτος οὐκ
[1, 5]	ἄφοβον, ὥστε μηδὲ τοὺς θεοὺς	φοβεῖσθαι,	οὐκ ἀνδρεῖος ἀλλὰ μαινόμενος, ἂν
[1, 31]	ἕκαστον ἑκάστου διδόντας τὴν ἄλλαξιν	ποιεῖσθαι	παρ´ ἀλλήλων, καὶ τούτῳ τὴν
[1, 20]	ὑπερβολὴν αὐτῶν ἀπολαύων πάντα τἆλλα	ποιεῖσθαι	πάρεργα, καὶ αὐτόν γε τὸν
[1, 7]	εἰρωνείας. Τὸ μὲν γὰρ πλείω	προσποιεῖσθαι	τῶν ὑπαρχόντων ἔχειν ἀλαζονείας, τὸ
[1, 26]	τοὔνομα ἔοικεν ἀπὸ τοῦ τρόπου	κεῖσθαι·	ὁ γὰρ αὐθάδης αὐτοάδης τις
[1, 31]	ἑκὼν βλάπτεσθαι ὑπομένει· τὸ γὰρ	ἀδικεῖσθαι	βλάπτεσθαι ἐστίν. Ναί, ἀλλ´ εἰσί
[1, 31]	καὶ ὁ ἀδικούμενος δὲ τῷ	ἀδικεῖσθαι	ἔλαττον· τὸ δέ γε μέσον
[1, 31]	δίκαιον, τὸ δ´ ἔλαττον ἔχειν	ἀδικεῖσθαι	ἐστίν, ἔλαττον δὲ ἑκὼν ἔχει,
[1, 31]	ἀδικεῖσθαι πῶς; Πότερον ἑκόντα ἔστιν	ἀδικεῖσθαι;	Ἢ οὔ; Δίκαια μὲν γὰρ
[1, 31]	διορισμὸς οὗτος, τὸ μηδένα βούλεσθαι	ἀδικεῖσθαι.	Ὁ δέ γε ἀκρατὴς βουλόμενος
[1, 31]	ἐστί, καὶ οὕτως ἀδικεῖν καὶ	ἀδικεῖσθαι	οἴονται. Δῆλον ἄρα ὅτι ἐπειδὴ
[1, 31]	λέγονται. Ὑπὲρ δὲ δὴ τοῦ	ἀδικεῖσθαι	πῶς; Πότερον ἑκόντα ἔστιν ἀδικεῖσθαι;
[1, 31]	πράττειν αὑτῷ. Ἀλλ´ οὐδεὶς βούλεται	ἀδικεῖσθαι·	ὥστ´ οὐδὲ ὁ ἀκρατὴς αὐτὸς
[1, 31]	σώφρονα εἶναι, οὐσίαν κεκτῆσθαι, σώματος	ἐπιμελεῖσθαι,	καὶ τἆλλα τὰ τοιαῦτα, ὁ
[1, 10]	Οὐ γὰρ ἄν τις βούληται	ἐπιμελεῖσθαι	τοῦ σώματος, καὶ δὴ πάντων
[1, 18]	τὸν σκοπὸν θῇ τὰ βέλτιστα	μιμεῖσθαι.	Τῆς ἀρετῆς ἄρα παντελῶς τοῦτ´
[1, 32]	λόγου μικρὰ καὶ ἀπολειπομένη τοῦ	ἐπαινεῖσθαι,	πρὸς δὲ τὸν λόγον καὶ
[1, 1]	μόνον ὅπως εἰδήσομεν τί ἐστι	σκοπεῖσθαι	δεῖ, ἀλλὰ καὶ ἐκ τίνων
[1, 16]	ἐν αἱρέσει ὄντος, ἐνταῦθα τὸ	προαιρεῖσθαι	δόξειεν ἂν οἰκεῖον εἶναι. Ἐπεὶ
[1, 24]	ἐβάδισε, καὶ ἄλλαι δὴ τοιαῦται	μεγαλοπρέπειαι	μεταφοραῖς λέγονται, οὐ κυρίως· οὐ
[1, 24]	δέ, ὡς οἴονται, καὶ πλείους	μεγαλοπρέπειαι,	οἷόν φασι μεγαλοπρεπῶς τ´ ἐβάδισε,
[1, 16]	καὶ ἐν οἷς διτταὶ αἱ	ἁμαρτίαι.	ἁμαρτάνομεν οὖν ἐν τοῖς πρακτοῖς
[1, 27]	καὶ ἐρεῖ ἐν οἷς δεῖ	καὶ	ἃ δεῖ καὶ ὅτε δεῖ.
[1, 30]	τῶν ὑπαρχόντων προσποιούμενος αὑτῷ εἶναι,	καὶ	ἃ οἶδεν μὴ φάσκων, ἀλλ´
[1, 28]	Εὐτραπελία δ´ ἐστὶ μεσότης βωμολοχίας	καὶ	ἀγροικίας, ἔστιν δὲ περὶ {τὰ}
[1, 31]	Ἢ οὔ; Δίκαια μὲν γὰρ	καὶ	ἄδικα πράττομεν ἑκόντες, ἀδικούμεθα δὲ
[1, 31]	τοῦτ´ ἐστί, καὶ οὕτως ἀδικεῖν	καὶ	ἀδικεῖσθαι οἴονται. Δῆλον ἄρα ὅτι
[1, 31]	πάλιν οἱ τὸ ἔλαττον λαμβάνοντες	καὶ	ἀδικούμενοι, ᾗ οὐκ ἴσον λαμβάνουσιν,
[1, 11]	ἀδικοῦσιν, οἱ δὲ ἀκρατεῖς ἄδικοι	καὶ	ἀδικοῦσιν· ὥστε ὁ ἀκρατὴς ἑκὼν
[1, 21]	οὔτ´ ἐπὶ πᾶσιν οὔτε πάντως	καὶ	ἀεί, οὐδ´ αὖ πάλιν οὕτως
[1, 32]	ἐστὶν περὶ τὰ μετ´ ἀποδείξεως	καὶ	ἀεὶ ὡσαύτως ὄντα, ἡ δὲ
[1, 32]	ἡ δικαιοσύνη καὶ ἡ ἀνδρεία	καὶ	αἱ ἄλλαι ἀρεταί, διότι τῶν
[1, 2]	οὔ. Οἷον ἡ μὲν δικαιοσύνη	καὶ	αἱ ἄλλαι ἀρεταὶ καὶ πάντῃ
[1, 5]	γὰρ τοῦτο πάσχουσιν. Ὁμοίως δὲ	καὶ	αἱ ἄλλαι ἀρεταί. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ἔτι
[1, 10]	ὅτι, ἐπειδὴ αἱ πράξεις μεταβάλλουσιν,	καὶ	αἱ ἀρχαὶ τῶν πράξεων, ἀφ´
[1, 3]	καὶ ἕξις ἐστίν, ἀεὶ βέλτιον	καὶ	αἱρετώτερον ἡ χρῆσις τῆς ἕξεως·
[1, 22]	κίμβικάς τινας καλοῦμεν καὶ κυμινοπρίστας	καὶ	αἰσχροκερδεῖς καὶ μικρολόγους. Πάντες δ´
[1, 31]	καὶ ἔλαττον, οὐδ´ ἑκόντα ἅμα	καὶ	ἄκοντα· ἀλλὰ μὴν ὁ ἀδικῶν,
[1, 31]	αὑτὸν ἀδικεῖν, ἐνδέχοιτ´ ἂν ἅμα	καὶ	ἀκουσίως καὶ ἑκουσίως πράττειν τι·
[1, 30]	ἀλήθεια δέ ἐστιν μεταξὺ εἰρωνείας	καὶ	ἀλαζονείας. Ἔστι δὴ περὶ λόγους,
[1, 1]	οἰκεῖον· ὑπὲρ γὰρ τῶν ὄντων	καὶ	ἀληθείας λέγοντα οὐκ ἔδει ὑπὲρ
[1, 17]	ἀλλὰ καὶ τοῦτο δύναται πράττειν	καὶ	ἄλλα. Διὰ τοῦτο βουλεύεσθαι ἐνταῦθα
[1, 8]	ἐντεῦθέν ἐστι δῆλον. Ἔστι δὲ	καὶ	ἄλλα πάθη, ὡς δόξειεν ἄν
[1, 16]	βουλεύσασθαι, οἷον καθίζομεν καὶ ἀνιστάμεθα	καὶ	ἄλλα πολλὰ τοιαῦτα ἑκόντες μὲν
[1, 24]	οἷόν φασι μεγαλοπρεπῶς τ´ ἐβάδισε,	καὶ	ἄλλαι δὴ τοιαῦται μεγαλοπρέπειαι μεταφοραῖς
[1, 2]	τι ἄλλο τοιοῦτον. Ἀλλ´ ἔτι	καὶ	ἄλλην ἔχει τἀγαθὰ διαίρεσιν· οἷόν
[1, 1]	ἀγαθοῦ· ἀλλ´ ὑπὲρ μὲν τούτου	καὶ	ἄλλος λόγος καὶ ἀλλοτρία ἡ
[1, 1]	μὲν τούτου καὶ ἄλλος λόγος	καὶ	ἀλλοτρία ἡ σκέψις. Ὑπὲρ τοῦ
[1, 19]	ἀνδρεῖος, οὐκέτι ἔσται ἀνδρεῖος. Ἔτι	καὶ	ἄλλως εἰσὶν ἀνδρεῖοι δοκοῦντες εἶναι
[1, 9]	ἔνδεια ἐναντιώτερον φαίνεται. Ἔστι δὲ	καὶ	ἄλλως, οἷον πρὸς ἃ μᾶλλον
[1, 11]	δι´ ἡδονὴν οὐκ ἐξ ἀνάγκης.	Καὶ	ἄλλως τοῦτ´ ἂν γένοιτο δῆλον,
[1, 2]	οὔτε πάντῃ οὔτε πάντως. Ἔτι	καὶ	ἄλλως· τῶν γὰρ ἀγαθῶν τὰ
[1, 32]	ἐν τῷ αὐτῷ τυγχάνουσιν ὄντα.	Καὶ	ἀναγκαῖον δέ, ἐπεὶ περὶ τῶν
[1, 20]	μεσότης τις ἂν εἴη ἀκολασίας	καὶ	ἀναισθησίας. Μεσότης μὲν οὖν ἂν
[1, 9]	δὲ σωφροσύνῃ μεσότητι οὔσῃ ἀκολασίας	καὶ	ἀναισθησίας τῆς περὶ ἡδονὰς οὐ
[1, 20]	σωφροσύνη δ´ ἐστὶν μεσότης ἀκολασίας	καὶ	ἀναισθησίας τῆς περὶ τὰς ἡδονάς.
[1, 7]	πρᾶον ἐν μεσότητί ἐστιν ὀργῆς	καὶ	ἀναλγησίας τῆς πρὸς ὀργήν. Ὁμοίως
[1, 31]	δὴ τὸ μὲν ἐν γυναικὸς	καὶ	ἀνδρὸς κοινωνίᾳ δίκαιόν ἐστιν ἐγγὺς
[1, 22]	Ἐλευθεριότης δέ ἐστιν μεσότης ἀσωτίας	καὶ	ἀνελευθερίας. Ἔστιν δὲ περὶ χρήματα
[1, 18]	ὡς ἔχει πρὸς τὸ καλόν,	καὶ	ἄνευ τοῦ πράττειν σπουδαῖος ἂν
[1, 1]	εἶναι καὶ συνημμένην· νῦν δὲ	καὶ	ἄνευ τοῦ τὴν ψυχὴν εἶναι
[1, 16]	διανοηθῆναι καὶ βουλεύσασθαι, οἷον καθίζομεν	καὶ	ἀνιστάμεθα καὶ ἄλλα πολλὰ τοιαῦτα
[1, 21]	ἡ πραότης ἀνὰ μέσον ὀργιλότητος	καὶ	ἀοργησίας. Καὶ ὅλως δὲ δοκοῦσιν
[1, 1]	καὶ εἰς τὸ ἄλογον ὀρθῶς,	καὶ	ἀπέδωκεν ἑκάστῳ {τὰς} ἀρετὰς τὰς
[1, 2]	ὑγίεια βέλτιον ἢ τὰ ὑγιεινά,	καὶ	ἁπλῶς ἀεὶ καθόλου τοῦτο βέλτιον
[1, 1]	δικαιοσύνη ἀγαθὸν καὶ ἡ ἀνδρεία	καὶ	ἁπλῶς αἱ ἀρεταί, ἡ δὲ
[1, 31]	τἀνδρεῖα πράττειν καὶ τὰ σώφρονα	καὶ	ἁπλῶς ἅπαντα ὅσα κατὰ τὰς
[1, 20]	ἡδονάς. Ἔστιν γὰρ ἡ σωφροσύνη	καὶ	ἁπλῶς ἅπασα ἀρετὴ ἕξις ἡ
[1, 1]	καὶ πρός τι {καὶ τινὶ}	καὶ	ἁπλῶς ἐν ἁπάσαις. Ἀλλὰ μὴν
[1, 32]	τὰ αἰσθητὰ καὶ ἐν κινήσει	καὶ	ἁπλῶς ὅσα ἐν γενέσει τε
[1, 24]	τοιοῦτος μικροπρεπής. Ἡ δὲ μεγαλοπρέπεια	καὶ	ἀπὸ τοῦ ὀνόματος φανερά ἐστιν
[1, 32]	χωριζομένη μὲν τοῦ λόγου μικρὰ	καὶ	ἀπολειπομένη τοῦ ἐπαινεῖσθαι, πρὸς δὲ
[1, 32]	ἐν τῇ ψυχῇ, ὥσπερ δοκεῖ	καὶ	ἀπορεῖται; Ἢ οὔ; Τῶν γὰρ
[1, 26]	ἐστιν αὐθαδείας ἀνὰ μέσον τε	καὶ	ἀρεσκείας, ἔστιν δὲ περὶ τὰς
[1, 32]	τὸ καλόν· τὸ γὰρ τοιοῦτον	καὶ	ἀρετὴ καὶ ἐπαινετόν. Πότερον δ´
[1, 32]	τελείως ἂν εἴη καὶ ἐπαινετὴ	καὶ	ἀρετή. Πότερον δ´ ἐστὶν ἡ
[1, 1]	τοῦ ἀρίστου ἀγαθοῦ λεκτέον ἐστὶν	καὶ	ἀρίστου τοῦ ἡμῖν ἀρίστου· τὸ
[1, 1]	μέρος ἐστὶν ἄρα, ὡς ἔοικε,	καὶ	ἀρχὴ ἡ περὶ τὰ ἤθη
[1, 2]	τύχης γὰρ καὶ πλοῦτος γίνεται	καὶ	ἀρχὴ καὶ ὅλως ὅσα εἰς
[1, 23]	βελτίστην, καὶ τὸ τίμιον ἀγαθὸν	καὶ	ἀρχῆς τάξιν ἔχον. Οἱ μὲν
[1, 23]	μικροψυχίας, ἔστι δὲ περὶ τιμὴν	καὶ	ἀτιμίαν, καὶ περὶ τιμὴν οὐ
[1, 5]	οὔτε ὁ μηθέν. Ταὔτ´ ἄρα	καὶ	αὔξει καὶ φθείρει τὴν ἀρετήν.
[1, 5]	ἀνδρείαν. Ὑπὸ τῶν αὐτῶν ἄρα	καὶ	αὔξεται καὶ φθείρεται ἡ ἀνδρεία·
[1, 10]	λόγον πᾶν. Δῆλον τοίνυν ὅτι	καὶ	αὗται μεταβάλλουσιν. Μεταβάλλομεν δὲ καὶ
[1, 1]	τοῦ κοινοῦ. Μία γάρ ἐστιν	καὶ	αὐτὴ τῶν λοιπῶν ἐπιστημῶν· τοῦτο
[1, 4]	ἄριστον ἀγαθόν ἐστιν ἡ εὐδαιμονία,	καὶ	αὕτη τέλος καὶ τέλειον τέλος
[1, 2]	εἰ δὴ τοῦτο πάντων βέλτιστον,	καὶ	αὐτὸ αὑτοῦ βέλτιστον. Ἄτοπον δὴ
[1, 1]	Ἡ μὲν γὰρ ἰδέα χωριστὸν	καὶ	αὐτὸ καθ´ αὑτό· τὸ δὲ
[1, 2]	ἐὰν δὴ τὸ βέλτιστον σκοπῶν	καὶ	αὐτὸ συναριθμῇς, αὐτὸ αὑτοῦ ἔσται
[1, 1]	σκέψασθαι. Ἅμα γὰρ εἰδῆσαι βουλόμεθα	καὶ	αὐτοὶ εἶναι τοιοῦτοι· τοῦτο δ´
[1, 20]	ἀπολαύων πάντα τἆλλα ποιεῖσθαι πάρεργα,	καὶ	αὐτόν γε τὸν ἤδη αὐτοῦ
[1, 31]	ὁ ἀνδρεῖος καὶ ὁ ἐγκρατὴς	καὶ	αὐτὸς καθ´ ἑαυτόν ἐστι τοιοῦτος)
[1, 2]	δεῖ σκοπεῖν; Πότερον οὕτως ὡς	καὶ	αὐτοῦ συναριθμουμένου; Ἀλλ´ ἄτοπον. Τὸ
[1, 31]	διειλόμεθα τῷ ἐπὶ τὸ χεῖρον	καὶ	βέλτιον· ὡς γίνεσθαι πρὸς αὑτὸν
[1, 16]	ἂν πρότερον διανοηθῆναι ὑπὲρ αὐτῶν	καὶ	βουλεύσασθαι, εἶθ´ ὅταν ἡμῖν φανῇ
[1, 16]	πολλὰ πράττομεν πρὸ τοῦ διανοηθῆναι	καὶ	βουλεύσασθαι, οἷον καθίζομεν καὶ ἀνιστάμεθα
[1, 32]	πρᾶξαι προελομένοις, περὶ ἅ ἐστιν	{καὶ}	βουλὴ καὶ προαίρεσις τοῦ πρᾶξαι
[1, 10]	καὶ σπουδαίας καὶ φαύλης προαίρεσις	καὶ	βούλησις καὶ τὸ κατὰ λόγον
[1, 11]	πάλιν ὁ αὐτὸς λόγος ἀπαντήσεται.	Καὶ	γὰρ εἰ κατ´ ἐπιθυμίαν, οὐκ
[1, 10]	τοῦτο ἐν τοῖς κατὰ γεωμετρίαν.	Καὶ	γὰρ ἐκεῖ ἐπειδή τινες λαμβάνονται
[1, 4]	ὅμοιον ἔοικεν εἶναι τῷ πυρί.	Καὶ	γὰρ ἐκεῖνο ὅ τι ἂν
[1, 1]	ἐν πάσαις ταῖς κατηγορίαις ἐστίν·	καὶ	γὰρ ἐν τῷ τί καὶ
[1, 31]	πλείονα παθεῖν, ἀκολουθήσαντα τῇ ἀναλογίᾳ·	καὶ	γὰρ ἦρξε πρότερος καὶ ἠδίκησεν,
[1, 4]	εἴη χρόνος, ὅσον ἄνθρωπος βιοῖ.	Καὶ	γὰρ λέγεται ὀρθῶς παρὰ τοῖς
[1, 28]	ὁ εὐτράπελος διττῶς πως λεγόμενος·	καὶ	γὰρ ὁ δυνάμενος σκῶψαι ἐμμελῶς,
[1, 31]	ἀπονείμαντι, ὥσπερ ἐν τοῖς ἀγῶσιν;	Καὶ	γὰρ ὁ λαβὼν τὸν φοίνικα
[1, 5]	αὔξει καὶ φθείρει τὴν ἀρετήν.	Καὶ	γὰρ οἱ λίαν φόβοι καὶ
[1, 19]	ἀνδρεῖοι εἶναι. Σημεῖον δὲ τούτου·	καὶ	γὰρ Ὅμηρος πεποίηκε τὸν Ἕκτορα
[1, 21]	ἔχειν δεῖ, ὥστε μηθενὶ μηδέποτε·	καὶ	γὰρ οὗτος ψεκτός, ἀνάλγητός γε
[1, 31]	μὴ ὡς μηδέποτε ἂν μεταπεσόντα·	καὶ	γὰρ τὰ φύσει ὄντα μεταλαμβάνουσι
[1, 20]	καὶ ταύτας τὰς ἐν ἁφῇ	καὶ	γεύσει γινομένας. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΙ' Ἐχόμενον
[1, 20]	ἐν ἡδοναῖς ταῖς περὶ ἁφὴν	καὶ	γεῦσιν. Οὐδὲ δὴ περὶ ταύτας
[1, 10]	ἀδικίαν. Ὁμοίως δ´ ἐπ´ ἀνδρείας	καὶ	δειλίας καὶ τῶν ἄλλων ἀρετῶν
[1, 20]	ἤ τι ἄλλο τῶν τοιούτων,	καὶ	δὴ οὗτος ἀκόλαστος, ὁμοίως δὲ
[1, 10]	τις βούληται ἐπιμελεῖσθαι τοῦ σώματος,	καὶ	δὴ πάντων ἄριστον ἕξει τὸ
[1, 6]	γὰρ καλεῖται διὰ τὸ ἐθίζεσθαι.	καὶ	δῆλον ὅτι οὐδεμία ἡμῖν τῶν
[1, 16]	φαίνηται βελτίω εἶναι, ταῦτα προαιρεῖται	καὶ	διὰ ταῦτα. διὸ δὴ ἐν
[1, 19]	παθεῖν. Ὁ δὲ ταῦτα εἰδὼς	καὶ	διὰ ταῦτα ὑπομένων τοὺς πολεμίους
[1, 31]	ὡς γίνεσθαι πρὸς αὑτὸν ἄδικον	καὶ	δίκαιον. Οὐ τοῦτο δ´ ἡμεῖς
[1, 31]	πλείονος καὶ ἐλάττονος εἴη δίκαιον,	καὶ	δίκαιος δὲ ὁ τὸ ἴσον
[1, 31]	ἕτερον ἴσον εἶναι δίκαιον ἐστί,	καὶ	δίκαιος ὁ τοιοῦτος ἂν εἴη.
[1, 31]	αἴτιος ἐστίν, οὗτος ἤδη ἀδικεῖ,	καὶ	δικαίως ἄδικος ὁ τοιοῦτος κληθήσεται.
[1, 3]	τοῦτο, ὃ καὶ λέγομεν πάντες	καὶ	δοκεῖ καὶ τέλος τῶν ἀγαθῶν
[1, 19]	τοὺς πολίτας ὑπομένουσι τοὺς κινδύνους	καὶ	δοκοῦσιν ἀνδρεῖοι εἶναι. Σημεῖον δὲ
[1, 16]	οὐδὲ τοῦτο; Πολλὰ γὰρ διανοούμεθα	καὶ	δοξάζομεν κατὰ διάνοιαν· ἆρ´ οὖν
[1, 31]	ἀλλ´ ἤδη ὁ κρίνας κακῶς	καὶ	δούς, οὗτος ἀδικεῖ. Καὶ οὗτος
[1, 1]	ἰδεῖν δεῖ ὅτι πάσης ἐπιστήμης	καὶ	δυνάμεως ἐστί τι τέλος, καὶ
[1, 2]	αἱρεταί, ἰσχὺς δὲ καὶ πλοῦτος	καὶ	δύναμις καὶ τὰ τοιαῦτα οὔτε
[1, 10]	τὸ τετράγωνον συμμεταβάλλει (ἀντιστρέφει γάρ)	καὶ	ἐὰν τὸ τετράγωνον μὴ ἔχῃ
[1, 12]	ἀπορίαν ποιήσουσιν· ἔστι γὰρ ἀκρατῆ	καὶ	ἐγκρατῆ ὀργῆς εἶναι. Ἔτι λοιπή
[1, 32]	τὰ τοιαῦτα· εἰσὶ δὲ δὴ	καὶ	ἔθει καὶ προαιρέσει. Αἱ δὲ
[1, 6]	τις οὖν ἄνω ῥίπτῃ πολλάκις	καὶ	ἐθίζῃ ἄνω φέρεσθαι, ὅμως οὐκ
[1, 31]	ἐστιν ὁ οἰκέτης. Ἀλλὰ δὴ	καὶ	εἰ ἔστιν αὐτῷ δίκαιον, τὸ
[1, 31]	ὁ μὴ πράττων ταῦτα ἀδικεῖ·	καὶ	εἰ πρὸς ὃν κελεύει πράττειν,
[1, 2]	ποιητικὸν ἀγαθοῦ, οἷον γυμνάσια ὑγιείας	καὶ	εἴ τι ἄλλο τοιοῦτον. Ἀλλ´
[1, 8]	ἐλευθέρας διαφθείρων. Ἀλλὰ καὶ τοῦτο,	καὶ	εἴ τι ἄλλο τοιοῦτόν ἐστιν,
[1, 30]	αὑτῷ ταῦτα φήσει καὶ εἶναι	καὶ	εἰδέναι. Εἰ μὲν οὖν εἰσιν
[1, 1]	εἰδέναι τὴν ἐπιστήμην τί ἐστι	καὶ	εἶναι ἐπιστήμονα (εἰ γὰρ ἰατρικήν
[1, 30]	τὰ ὑπάρχοντα αὑτῷ ταῦτα φήσει	καὶ	εἶναι καὶ εἰδέναι. Εἰ μὲν
[1, 32]	ὑπὲρ ἁπάντων ἐπαμφοτερίζομεν, πρὸς τὸ	καὶ	εἶναι ταῦτα οὕτω καὶ μὴ
[1, 27]	{πρὸς} πάντας εὐλαβούμενος καὶ πρᾶξαι	καὶ	εἰπεῖν (ἄπρακτος γὰρ ὁ τοιοῦτος,
[1, 7]	ὀργήν. Ὁμοίως {καὶ} ἐπ´ ἀλαζονείας	καὶ	εἰρωνείας. Τὸ μὲν γὰρ πλείω
[1, 1]	εἴς τε τὸ λόγον ἔχον	καὶ	εἰς τὸ ἄλογον ὀρθῶς, καὶ
[1, 1]	ἀρετῆς εἰπεῖν, τί τέ ἐστι	καὶ	ἐκ τίνων γίνεται. Οὐθὲν γὰρ
[1, 1]	τί ἐστι σκοπεῖσθαι δεῖ, ἀλλὰ	καὶ	ἐκ τίνων ἔσται σκέψασθαι. Ἅμα
[1, 1]	οὐ δυνησόμεθα, ἐὰν μὴ εἰδῶμεν	καὶ	ἐκ τίνων καὶ πῶς ἔσται.
[1, 1]	τὴν ἀρετήν, πῶς δὲ ἔσται	καὶ	ἐκ τίνων μὴ ἐπαΐειν. Οὐ
[1, 31]	ἐνδέχοιτ´ ἂν ἅμα καὶ ἀκουσίως	καὶ	ἑκουσίως πράττειν τι· τοῦτο δὲ
[1, 31]	εἰπεῖν, ὅταν πράττῃ κατὰ προαίρεσιν	καὶ	ἑκουσίως (τὸ δὲ ἑκουσίως ὃ
[1, 31]	αὐτὸς αὑτὸν τὰ φαῦλα πράττων,	καὶ	ἑκών γε ταῦτα πράττει, βλάπτει
[1, 31]	αὐτὸν χρόνον καὶ πλεῖον ἔχειν	καὶ	ἔλαττον. Ἀλλὰ τοῦτ´ ἀδύνατον· οὐκ
[1, 31]	τὸν αὐτὸν χρόνον πλεῖον ἔχειν	καὶ	ἔλαττον, οὐδ´ ἑκόντα ἅμα καὶ
[1, 31]	ὥστε τὸ ἴσον ἂν πλείονος	καὶ	ἐλάττονος εἴη δίκαιον, καὶ δίκαιος
[1, 30]	ὁ δ´ εἴρων ἐναντίος τούτῳ	καὶ	ἐλάττω τῶν ὑπαρχόντων προσποιούμενος αὑτῷ
[1, 31]	πρὸς τὸ ποιῆσαι. Ὁμοίως δὲ	καὶ	ἐλευθέρῳ πρὸς ἐλεύθερον ἕξει. Οὐ
[1, 8]	κακία οὐκ ἔστιν ἐν ὑπερβολῇ	καὶ	ἐλλείψει τινί, οἷον μοιχεία καὶ
[1, 31]	μεσότης τις ἂν εἴη ὑπεροχῆς	καὶ	ἐλλείψεως καὶ πολλοῦ καὶ ὀλίγου.
[1, 4]	εἶναι καὶ ἐν χρόνῳ τελείῳ	καὶ	ἐν ἀνθρώπῳ. Ὅτι δὲ ἐνέργεια
[1, 13]	βιάζονται πράττειν (ὧν δ´ ἐντὸς	καὶ	ἐν αὐτοῖς ἡ αἰτία, οὐ
[1, 16]	τὰς πεφυκυίας ὁδούς. ἔστι γὰρ	καὶ	ἐν ἐλλείψει καὶ ἐν ὑπερβολῇ
[1, 31]	οὖν ἡ δικαιοσύνη ἐν δικαίῳ	καὶ	ἐν ἴσῳ καὶ ἐν μεσότητι,
[1, 32]	καὶ προαιρετικὸν περὶ τὰ αἰσθητὰ	καὶ	ἐν κινήσει καὶ ἁπλῶς ὅσα
[1, 32]	πρᾶξαι· ταῦτα δ´ ἐστὶν αἰσθητὰ	καὶ	ἐν κινήσει τοῦ μεταβάλλειν· ὥστε
[1, 31]	ἐν δικαίῳ καὶ ἐν ἴσῳ	καὶ	ἐν μεσότητι, καὶ τὸ μὲν
[1, 32]	καὶ ἰδεῖν· περὶ μικρῶν δὲ	καὶ	ἐν μικροῖς ἡ κρίσις αὐτοῦ.
[1, 16]	ἐν τοῖς πρακτοῖς τὸ ἀόριστον,	καὶ	ἐν οἷς διτταὶ αἱ ἁμαρτίαι.
[1, 16]	καὶ οὕτως ἢ μὴ οὕτως,	καὶ	ἐν οἷς ἔστι λαβεῖν τὸ
[1, 31]	ἀδικεῖν. Πότερος δὲ πάλιν ἀδικεῖ,	καὶ	ἐν ποτέρῳ ἐστὶ τὸ ἀδίκημα,
[1, 4]	οὐδὲ τοῦτο δεῖ λανθάνειν ὅτι	καὶ	ἐν τελείῳ ἔσται. Οὐ γὰρ
[1, 31]	δίκαιον ἔσται καὶ πρός τινας	καὶ	ἐν τισίν. Ἐπεὶ οὖν ἐστι
[1, 21]	ὑπὲρ πραότητος, {καὶ} τί ἐστι	καὶ	ἐν τίσιν. Ἔστιν {μὲν} οὖν
[1, 31]	ἂν εἴη εἰπεῖν, τί ἐστι	καὶ	ἐν τίσιν καὶ περὶ ποῖα.
[1, 32]	ἀρετῶν εἴρηται, καὶ τίνες εἰσὶν	καὶ	ἐν τίσιν καὶ περὶ ποῖα,
[1, 16]	ἢ οὔ. Ὄρεξις μὲν γὰρ	καὶ	ἐν τοῖς ἄλλοις ζῴοις ἐγγίγνεται,
[1, 13]	Ἡ μὲν γὰρ βία ἐστὶν	καὶ	ἐν τοῖς ἀψύχοις. Ἑκάστοις γάρ
[1, 16]	ἁμαρτάνομεν οὖν ἐν τοῖς πρακτοῖς	καὶ	ἐν τοῖς κατὰ τὰς ἀρετὰς
[1, 19]	εἶναι ἀνδρείους, ἐπειδὴ τοὺς τοιούτους	καὶ	ἐν τοῖς τοιούτοις ἀνδρείους λέγειν
[1, 31]	ἔχουσα μετὰ προαιρέσεως περὶ ταῦτα	καὶ	ἐν τούτοις. Ἔστιν δὲ δίκαιον
[1, 32]	λέγεται τῷ δυνατὸς βουλεύεσθαι εἶναι	καὶ	ἐν τῷ ὀρθῶς τι κρῖναι
[1, 1]	καὶ γὰρ ἐν τῷ τί	καὶ	ἐν τῷ ποιῷ καὶ ἐν
[1, 1]	τί καὶ ἐν τῷ ποιῷ	καὶ	ἐν τῷ ποσῷ καὶ πότε
[1, 16]	ἔστι γὰρ καὶ ἐν ἐλλείψει	καὶ	ἐν ὑπερβολῇ ἁμαρτία, ἐφ´ ἑκάτερα
[1, 4]	ὡς δέον τὸ τέλειον εἶναι	καὶ	ἐν χρόνῳ τελείῳ καὶ ἐν
[1, 8]	τοῦ δὲ κακῶς πρὸς ὑπερβολὴν	καὶ	ἔνδειαν. Ἐπεὶ τοίνυν ἐστὶν ἡ
[1, 4]	χρήσει τοίνυν τινὶ ἂν εἴη	καὶ	ἐνεργείᾳ ἡ εὐδαιμονία. Ὧν γὰρ
[1, 4]	ἀρετὴ ἕξις ἐστίν· ἔστιν δὲ	καὶ	ἐνέργεια καὶ {ἡ} χρῆσις αὐτῆς
[1, 1]	κοινῷ ἀγαθῷ. Ὅτι γὰρ ἀγαθόν,	καὶ	ἐνταῦθ´ ἐρεῖ. Δῆλον τοίνυν ὅτι
[1, 10]	ἔχειν τὸ σῶμα, ὡς ὂν	καὶ	ἐνταῦθα τὸ ἑκούσιον. Ἔοικεν οὖν
[1, 4]	ἐνέργεια ἐστίν, ἴδοι ἄν τις	καὶ	ἐντεῦθεν. Ἐν γὰρ τοῖς ὕπνοις,
[1, 8]	ἐστιν περὶ λύπας καὶ ἡδονάς,	καὶ	ἐντεῦθέν ἐστι δῆλον. Ἔστι δὲ
[1, 10]	δ´ ἄν τις τοῦτο ἐναργέστερον	καὶ	ἐντεῦθεν ἴδοι. Πᾶσα γὰρ φύσις
[1, 17]	ἢ τὰ πρὸς τὸ τέλος·	καὶ	ἐξ ὧν τοῦτ´ ἔσται οὐθεὶς
[1, 3]	Ὧν ἄρα καὶ {ἡ} χρῆσις	καὶ	ἕξις ἐστίν, ἀεὶ βέλτιον καὶ
[1, 3]	ὁρᾶν ἀλλὰ μύειν. Ὁμοίως δὲ	καὶ	ἐπ´ ἀκοῆς καὶ τῶν τοιούτων.
[1, 7]	ἀναλγησίας τῆς πρὸς ὀργήν. Ὁμοίως	{καὶ}	ἐπ´ ἀλαζονείας καὶ εἰρωνείας. Τὸ
[1, 10]	Οὕτω τοίνυν καὶ ὁμοίως τούτοις	καὶ	ἐπ´ ἀνθρώπου. Ἐπειδὴ γὰρ γεννητικόν
[1, 17]	Ὡσαύτως ἄρα δόξειεν ἂν ἔχειν	καὶ	ἐπ´ ἀρετῆς, μᾶλλον εἶναι αὐτῆς
[1, 32]	ἀρεταί, διότι τῶν καλῶν πρακτικαί,	καὶ	ἐπαινεταὶ εἰσίν, δῆλον ὡς καὶ
[1, 32]	γε φρόνησις τελείως ἂν εἴη	καὶ	ἐπαινετὴ καὶ ἀρετή. Πότερον δ´
[1, 32]	τὸ γὰρ τοιοῦτον καὶ ἀρετὴ	καὶ	ἐπαινετόν. Πότερον δ´ ἐστὶν ἡ
[1, 21]	ἂν τούτων εἴη καὶ πρᾶος	καὶ	ἐπαινετός. Οὔτε γὰρ ὁ ἐλλείπων
[1, 5]	τούτοις συμβαίνει καὶ ἐπὶ σωφροσύνης	καὶ	ἐπὶ ἀνδρείας καὶ τῶν ἄλλων
[1, 10]	δὲ καλὰ καὶ σπουδαῖα κελεύει;	Καὶ	ἐπὶ μὲν τοῖς φαύλοις ζημίαν
[1, 1]	Μετὰ τοῦτον Σωκράτης ἐπιγενόμενος βέλτιον	καὶ	ἐπὶ πλεῖον εἶπεν ὑπὲρ τούτων,
[1, 21]	ὀργίλος ὁ παντὶ καὶ πάντως	καὶ	ἐπὶ πλεῖον ὀργιζόμενος, καὶ ψεκτὸς
[1, 5]	ὑγίεια. Ὁμοίως δὲ τούτοις συμβαίνει	καὶ	ἐπὶ σωφροσύνης καὶ ἐπὶ ἀνδρείας
[1, 32]	ποῖα διασάφησόν ἐστιν ὑγιεινά. Οὕτως	καὶ	ἐπὶ τοῦ λόγου, τί ἐστιν
[1, 1]	λόγος ἐφαρμόττει ἐπί τε τἀγαθὸν	καὶ	ἐπὶ τοῦτο ὃ ἂν βουλώμεθα
[1, 1]	ἔχον τὸ τρίγωνον. Ὁμοίως δὲ	καὶ	ἐπὶ τῶν ἀγαθῶν ἐστι θεάσασθαι
[1, 31]	ἀγνοήσαντας τύπτειν τὸν πατέρα. Ὁμοίως	{καὶ}	ἐπὶ τῶν ἄλλων ἀγνοιῶν ὅσαι
[1, 3]	αὐτοῦ τούτου εὖ ποιητική. Ὁμοίως	{καὶ}	ἐπὶ τῶν ἄλλων ἁπάντων. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[1, 17]	ποριεῖ ἢ οἰκοδόμος. Ὁμοίως δὲ	καὶ	ἐπὶ τῶν ἄλλων ἁπασῶν ἐπιστημῶν.
[1, 8]	ἀλήθεια ἐστίν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Η' Ὁμοίως	καὶ	ἐπὶ τῶν ἄλλων πάντων. Τοῦτο
[1, 6]	ἐνεχθείη, ἀλλ´ ἀεὶ κάτω. Ὁμοίως	{καὶ}	ἐπὶ τῶν ἄλλων τῶν τοιούτων.
[1, 32]	ὁ ὑπηρετικός. Εἰ τοίνυν ὁμοίως	καὶ	ἐπὶ τῶν ἀρετῶν ἔχει, ὅπερ
[1, 10]	οὔ. Ὁμοίως δὲ δεῖ ὑπολαμβάνειν	καὶ	ἐπὶ ψυχῆς· οὐ γὰρ ἔσται
[1, 32]	σοφία ἐστὶν ἔκ τε νοῦ	καὶ	ἐπιστήμης συγκειμένη, ὥστ´ εἴη ἂν
[1, 25]	Νέμεσις δέ ἐστιν μεσότης φθονερίας	καὶ	ἐπιχαιρεκακίας· ἀμφότεραι γὰρ αὗται ψεκταὶ
[1, 9]	τῶν παθῶν ἑκάστου διατηρεῖν· διὸ	καὶ	ἔργον ἐστὶν σπουδαῖον εἶναι· ἐν
[1, 27]	καὶ πάντως εὐλαβηθήσεται, ἀλλὰ πράξει	καὶ	ἐρεῖ ἐν οἷς δεῖ καὶ
[1, 27]	καὶ πάντως, ὡς ὁ ἀναίσχυντος,	καὶ	ἐρεῖ καὶ πράξει, οὔτε ὡς
[1, 16]	τετράγωνον τέτταρσιν ὀρθαῖς ἴσας ἔχειν,	καὶ	ἐρωτᾷ διὰ τί, ὅτι, φησίν,
[1, 31]	ἡμεῖς θώμεθα καὶ νομίσωμεν, τοῦτο	καὶ	ἔστι δίκαιον ἤδη καὶ καλοῦμεν
[1, 3]	τῆς ὄψεως {ἐστιν ἡ ὅρασις}	καὶ	ἔστιν γε ἡ χρῆσις αἱρετωτέρα
[1, 3]	φαμεν εἶναι τὸ εὖ πράττειν	καὶ	εὖ ζῆν. Τὸ δὲ τέλος
[1, 4]	Τὸ δέ γε εὖ ζῆν	καὶ	εὖ πράττειν οὐθὲν ἄλλο ἢ
[1, 17]	εὑρήσει ἃ δεῖ πρὸς τοῦτο.	Καὶ	εὔλογον δὲ τούτου εἶναι προθετικὴν
[1, 32]	τῶν ἀρετῶν ἔχει, ὅπερ εἰκὸς	καὶ	εὔλογον, καὶ ἡ φρόνησις ἂν
[1, 17]	τοῦτ´ ἔσται οὐθεὶς ἄλλος ποριεῖ,	καὶ	εὑρήσει ἃ δεῖ πρὸς τοῦτο.
[1, 32]	ἐν οἷς αἵρεσις καὶ φυγὴ	καὶ	ἐφ´ ἡμῖν ἐστιν πρᾶξαι καὶ
[1, 29]	Φιλία δ´ ἐστὶν μεσότης κολακείας	καὶ	ἔχθρας, ἔστιν δὲ περὶ πράξεις
[1, 4]	τὰς ἀρετὰς εὐδαίμονες ἂν εἴημεν	καὶ	ἔχοιμεν τὸ ἄριστον ἀγαθόν. Ἐπεὶ
[1, 32]	ἀρετή. Εἴπερ γὰρ ἡ δικαιοσύνη	καὶ	ἡ ἀνδρεία καὶ αἱ ἄλλαι
[1, 1]	φαμὲν ὅτι ἡ δικαιοσύνη ἀγαθὸν	καὶ	ἡ ἀνδρεία καὶ ἁπλῶς αἱ
[1, 19]	ὢν περὶ ταῦτα, οὗτος ἀνδρεῖος,	καὶ	ἡ ἀνδρεία περὶ ταῦτα. Ἀφοβος
[1, 32]	ὡς ἂν αὕτη προστάττῃ, οὕτω	καὶ	ἡ ἀνδρεία πράττει, ὥστε εἰ
[1, 2]	τοιούτοις πᾶσιν τιμὴ ἀκολουθεῖ. Οὐκοῦν	καὶ	ἡ ἀρετὴ τίμιον, ὅταν γε
[1, 10]	καὶ ταῖς πράξεσιν ἑκόντες· ὥστε	καὶ	ἡ ἀρχὴ {καὶ} ἡ προαίρεσις
[1, 31]	διαμένει ἡ ἀριστερὰ οὖσα ἀριστερὰ	καὶ	ἡ δεξιὰ δεξιά, τοῦτο φύσει
[1, 31]	σπουδαῖος ἔσται, ὥστε ὁ δίκαιος	καὶ	ἡ δικαιοσύνη τελεία τις ἀρετὴ
[1, 9]	τῇ μεσότητι, καὶ ἡ ὑπερβολὴ	καὶ	ἡ ἔνδεια· ἡ γὰρ μεσότης
[1, 3]	τῆς ἕξεως· ἡ γὰρ χρῆσις	καὶ	ἡ ἐνέργεια τέλος, ἡ δ´
[1, 4]	ἕξις καὶ χρῆσις, ἡ χρῆσις	καὶ	ἡ ἐνέργεια τέλος· τῆς δὲ
[1, 1]	τὸ κοινόν, ὡς ὁ ὁρισμὸς	καὶ	ἡ ἐπαγωγή· ὁ δὲ ὁρισμὸς
[1, 32]	περὶ ἃ καὶ ὁ νοῦς	καὶ	ἡ ἐπιστήμη. Ἡ δὲ ὑπόληψίς
[1, 4]	εὐδαιμονεῖν λέγομεν. Τὸ ἄρα εὐδαιμονεῖν	καὶ	ἡ εὐδαιμονία ἐν τῷ εὖ
[1, 4]	ζῆν. Τοῦτ´ ἄρ´ ἐστὶν τέλος	καὶ	ἡ εὐδαιμονία καὶ τὸ ἄριστον.
[1, 28]	ὃς ἂν ὑπομείνῃ σκωπτόμενος, εὐτράπελος·	καὶ	ἡ εὐτραπελία τοιαύτη. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΘ'
[1, 1]	ἡ δὲ μεγαλοψυχία ἀρετή, ὥστε	καὶ	ἡ μεγαλοψυχία ἀγαθόν· οὐδὲ δὴ
[1, 32]	αὐτὸ τοῦτο τέλος, ἡ ἐνέργεια	καὶ	ἡ πρᾶξις. Περὶ μὲν οὖν
[1, 21]	ἔχων πρὸς ταῦτα, οὗτος πρᾶος.	Καὶ	ἡ πραότης δὲ τούτων τῶν
[1, 16]	ὅτι οὐ ταὐτὸν ἡ βούλησις	καὶ	ἡ προαίρεσις· ἀλλὰ ἡ προαίρεσις
[1, 10]	ἑκόντες· ὥστε καὶ ἡ ἀρχὴ	{καὶ}	ἡ προαίρεσις μεταβάλλει {γὰρ} ἑκουσίως.
[1, 32]	ἀρετήν. Οὐδ´ αὖ ὁ λόγος	καὶ	ἡ προαίρεσις οὐ πάνυ τελειοῦται
[1, 32]	περὶ ἁπάντων λέγειν· ἔστι δὲ	καὶ	ἡ σοφία ἐν ψυχῇ· ὥστε
[1, 32]	Πότερον δ´ ἐστὶν ἡ φρόνησις	καὶ	ἡ σοφία ταὐτόν; Ἢ οὔ;
[1, 5]	δὲ γινομένων σῴζεται ἡ ἰσχὺς	καὶ	ἡ ὑγίεια. Ὁμοίως δὲ τούτοις
[1, 9]	δ´ ἀμφότερα ἐναντία τῇ μεσότητι,	καὶ	ἡ ὑπερβολὴ καὶ ἡ ἔνδεια·
[1, 5]	φθειρομένη. Ὅτι δὲ ἡ ἔνδεια	καὶ	ἡ ὑπερβολὴ φθείρει, τοῦτ´ ἰδεῖν
[1, 32]	ἔχει, ὅπερ εἰκὸς καὶ εὔλογον,	καὶ	ἡ φρόνησις ἂν εἴη πρακτική.
[1, 32]	δ´ ἡ σύνεσις ἐν οἷσπερ	καὶ	ἡ φρόνησις, περὶ τὰ πρακτά.
[1, 32]	οὔ. Ἕτερον ἄρα ἡ σοφία	καὶ	ἡ φρόνησις. Πότερον δ´ ἐστὶν
[1, 32]	ἐπεὶ οὖν αἱ ἀρεταὶ πρακτικαί,	καὶ	ἡ φρόνησις πρακτικὴ ἂν εἴη.
[1, 32]	ἀνδρεία ὁρμᾷ πράττειν, ἐπὶ ταῦτα	καὶ	ἡ φρόνησις. Τὸ γὰρ ὅλον
[1, 32]	καὶ ἐπαινεταὶ εἰσίν, δῆλον ὡς	καὶ	ἡ φρόνησις τῶν ἐπαινετῶν ἄν
[1, 10]	προαιρούμενος εἶναι σπουδαιότατος, ἂν μὴ	καὶ	ἡ φύσις ὑπάρξῃ, βελτίων μέντοι
[1, 4]	τέλος ἂν εἴη ἡ ἐνέργεια	καὶ	ἡ χρῆσις αὐτῆς· ἡ εὐδαιμονία
[1, 4]	ἐστίν· ἔστιν δὲ καὶ ἐνέργεια	καὶ	{ἡ} χρῆσις αὐτῆς τῶν ἀρετῶν·
[1, 3]	καὶ τῶν τοιούτων. Ὧν ἄρα	καὶ	{ἡ} χρῆσις καὶ ἕξις ἐστίν,
[1, 3]	τὸ τέλος αὐτὴ ἡ ἐνέργεια	καὶ	ἡ χρῆσις, οἷον τῆς ὄψεως
[1, 31]	ἀναλογίᾳ· καὶ γὰρ ἦρξε πρότερος	καὶ	ἠδίκησεν, ἀδικεῖ δὲ κατ´ ἀμφότερα,
[1, 8]	ἄρα ἀρετή ἐστιν περὶ λύπας	καὶ	ἡδονάς, καὶ ἐντεῦθέν ἐστι δῆλον.
[1, 6]	ἄν τις, ἀλλὰ καὶ λύπῃ	καὶ	ἡδονῇ. Διὰ μὲν γὰρ τὴν
[1, 7]	τοιαῦτα, οἷς εἴωθεν παρακολουθεῖν λύπη	καὶ	ἡδονή· δυνάμεις δὲ καθ´ ἃς
[1, 3]	τρία, εἰς φρόνησιν εἰς ἀρετὴν	καὶ	ἡδονήν. Ἤδη τοίνυν τὸ μετὰ
[1, 6]	ἀρετὴν καὶ κακίαν ἄνευ λύπης	καὶ	ἡδονῆς. Ἔστιν οὖν ἡ ἀρετὴ
[1, 1]	δὲ ποιῶν ἀναιρεῖ καὶ πάθος	καὶ	ἦθος. Διὸ οὐκ ὀρθῶς ἥψατο
[1, 31]	αὑτοῦ ἔργον ἢ ὁ σκυτεύς,	καὶ	ἦν ἔργον ἀντικαταλλάτεσθαι {καὶ} τῷ
[1, 19]	ἄρα ἐν τοῖς τοιούτοις φόβοις	καὶ	θάρρεσίν ἐστιν ἡ ἀνδρεία. Ἀλλὰ
[1, 19]	μαινόμενός τις. Ἐν φόβοις ἄρα	καὶ	θάρρεσίν ἐστιν ὁ ἀνδρεῖος τοῖς
[1, 19]	ἂν εἴη περὶ ποίους φόβους	καὶ	θάρρη. Ἆρ´ οὖν εἰ μέν
[1, 32]	ταῦτα. Ἀπορήσειε δ´ ἄν τις	καὶ	θαυμάσειε, διὰ τί ὑπὲρ ἠθῶν
[1, 1]	ἰατρικήν τις οἶδεν τί ἐστίν,	καὶ	ἰατρὸς οὗτος εὐθέως ἐστίν, ὁμοίως
[1, 32]	ἐν τῷ ὀρθῶς τι κρῖναι	καὶ	ἰδεῖν· περὶ μικρῶν δὲ καὶ
[1, 32]	τὰ ἀνδρεῖα καὶ τὰ δίκαια	καὶ	καθ´ ἑκάστην πρὸς τὰ τοιαῦτα·
[1, 21]	μέσον. Δῆλον δὲ ἔσται μᾶλλον	καὶ	καθ´ ἕκαστον σκοποῦσιν. Ἐπειδὴ γάρ
[1, 20]	κατ´ ἀμφότερα γάρ εἰσι ψεκτοί,	καὶ	καθ´ ὑπερβολὴν καὶ κατ´ ἔνδειαν.
[1, 6]	τε οὐκ ἔστιν λαβεῖν ἀρετὴν	καὶ	κακίαν ἄνευ λύπης καὶ ἡδονῆς.
[1, 10]	οὖν ἐν τῷ κατ´ ἀρετὴν	καὶ	κακίαν εἶναι τὸ ἑκούσιον. Ἔτι
[1, 31]	τοῦτο καὶ ἔστι δίκαιον ἤδη	καὶ	καλοῦμεν κατὰ νόμον δίκαιον. Βέλτιον
[1, 19]	ὁ ποῖος ἀνδρεῖος. Ἔστιν γὰρ	καὶ	κατ´ ἐμπειρίαν τις ἀνδρεῖος, οἷον
[1, 20]	εἰσι ψεκτοί, καὶ καθ´ ὑπερβολὴν	καὶ	κατ´ ἔνδειαν. Ὥστε εἴπερ τὸ
[1, 11]	ταῦτα φαῦλά ἐστιν ὅμως πράττει,	καὶ	κατ´ ἐπιθυμίαν γε πράττει· οὐκ
[1, 15]	ἐστι τό τε κατ´ ἀνάγκην	καὶ	κατὰ βίαν γιγνόμενον, καὶ τρίτον
[1, 12]	οἱ γὰρ αὐτοὶ λόγοι οἵπερ	καὶ	κατὰ τῆς ἐπιθυμίας ἁρμόττουσιν, ὥστε
[1, 32]	τινι ἀλόγῳ, ὀρθῶς δὲ ταῦτα	καὶ	κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον (λέγω
[1, 27]	Αἰδὼς δ´ ἐστὶ μεσότης ἀναισχυντίας	καὶ	καταπλήξεως, ἔστιν δὲ περὶ πράξεις
[1, 19]	ὥσπερ ἐπάνω διειλόμεθα, περὶ φόβους	καὶ	κινδύνους οὐ πάντας ἀλλὰ τοὺς
[1, 32]	οἷον εὐθὺ μὲν ἢ καμπύλον	καὶ	κοῖλον καὶ τὰ τοιαῦτά ἐστιν
[1, 23]	ταύτην. Οἱ γὰρ σπουδαῖοι εἰδότες	καὶ	κρίνοντες ὀρθῶς τιμήσουσιν· βουλήσεται οὖν
[1, 22]	πλείω, οἷον κίμβικάς τινας καλοῦμεν	καὶ	κυμινοπρίστας καὶ αἰσχροκερδεῖς καὶ μικρολόγους.
[1, 32]	Ἀλλά, φησίν, αὕτη ἐπιμελεῖται πάντων,	καὶ	κυρία ἐστὶ προστάττουσα. Ἀλλ´ ἴσως
[1, 3]	τοίνυν τὸ μετὰ τοῦτο, ὃ	καὶ	λέγομεν πάντες καὶ δοκεῖ καὶ
[1, 32]	ἐπιστητόν, καὶ τοῦτο μετ´ ἀποδείξεως	καὶ	λόγου διατεινόμενον. Ἡ δὲ φρόνησις
[1, 27]	καταπλήξεως, ἔστιν δὲ περὶ πράξεις	καὶ	λόγους. Ὁ μὲν γὰρ ἀναίσχυντός
[1, 29]	ἔχθρας, ἔστιν δὲ περὶ πράξεις	καὶ	λόγους· ὁ μὲν γὰρ κόλαξ
[1, 6]	οὖν ἡ ἀρετὴ περὶ ἡδονὰς	καὶ	λύπας. Ἡ δ´ ἠθικὴ ἀρετὴ
[1, 20]	ἂν ἡ σωφροσύνη περὶ ἡδονὰς	καὶ	λύπας, καὶ ταύτας τὰς ἐν
[1, 20]	δὲ ἡ σωφροσύνη περὶ ἡδονὰς	καὶ	λύπας, οὐ πάσας δὲ οὐδὲ
[1, 6]	ἀρετὴν ἀφορίσειεν ἄν τις, ἀλλὰ	καὶ	λύπῃ καὶ ἡδονῇ. Διὰ μὲν
[1, 17]	ἐν τούτοις τὸ σφάλλεσθαι ἡδονὴ	καὶ	λύπη· τὴν μὲν γὰρ φεύγομεν,
[1, 16]	δὲ τούτων φερόμεθα δι´ ἡδονὴν	καὶ	λύπην· διὰ μὲν γὰρ τὴν
[1, 9]	δὲ δειλοὶ τοὺς ἀνδρείους προπετεῖς	καὶ	μαινομένους. Διὰ δὴ δύο αἰτίας
[1, 23]	ἀλλὰ τὴν παρὰ τῶν σπουδαίων,	καὶ	μᾶλλον δὲ δὴ περὶ ταύτην.
[1, 9]	ἃ δὲ μᾶλλον ἐπιδίδομεν, ταῦτα	καὶ	μᾶλλον ἐναντία· ἐπιδίδομεν δὲ πρὸς
[1, 1]	κἀπὶ τῶν ἄλλων. Συμβαίνει οὖν	καὶ	μάτην τὰς ἀρετὰς εἶναι καὶ
[1, 31]	γυνὴ τοῦ ἀνδρός, ἀλλ´ οἰκειότερον,	καὶ	μετέχει ἰσότητός πως μᾶλλον, διότι
[1, 20]	ἀναίσθητος) ἀλλ´ ἤδη ὁ πάσχων	καὶ	μὴ ἀγόμενος, ὥστε εἰς ὑπερβολὴν
[1, 20]	ἤδη αὐτοῦ τοῦ καλοῦ ἕνεκεν	καὶ	μὴ ἄλλου πράττοντα σώφρονα Ὅστις
[1, 1]	καὶ μάτην τὰς ἀρετὰς εἶναι	καὶ	μὴ εἶναι ἐπιστήμας. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β'
[1, 32]	τὸ καὶ εἶναι ταῦτα οὕτω	καὶ	μὴ εἶναι. Πότερον δ´ ἐστὶν
[1, 32]	καὶ ἐφ´ ἡμῖν ἐστιν πρᾶξαι	καὶ	μὴ πρᾶξαι. Ἔστιν δὴ τῶν
[1, 16]	ἐφ´ ἡμῖν ἐστιν καὶ πρᾶξαι	καὶ	μὴ πρᾶξαι, καὶ οὕτως ἢ
[1, 32]	ἐφ´ ἡμῖν ὄντων καὶ πρᾶξαι	καὶ	μὴ πρᾶξαι, ὅσα εἰς τὸ
[1, 32]	ἐφ´ ἡμῖν ἐστιν καὶ πρᾶξαι	καὶ	μὴ πρᾶξαι προελομένοις, περὶ ἅ
[1, 22]	καλοῦμεν καὶ κυμινοπρίστας καὶ αἰσχροκερδεῖς	καὶ	μικρολόγους. Πάντες δ´ οὗτοι ὑπὸ
[1, 31]	τῷ ἀγνοεῖν ἐστι τοῦτο, ὃ	καὶ	μικρὸν ἐπάνω ἐλέγετο, ὅταν μὴ
[1, 24]	Μεγαλοπρέπεια δ´ ἐστὶν μεσότης σαλακωνείας	καὶ	μικροπρεπείας. Ἔστιν δ´ ἡ μεγαλοπρέπεια
[1, 23]	μεγαλοψυχία μεσότης μέν ἐστιν χαυνότητος	καὶ	μικροψυχίας, ἔστι δὲ περὶ τιμὴν
[1, 23]	ἡ μεγαλοψυχία μεσότης ἐστὶ χαυνότητος	καὶ	μικροψυχίας. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΔ' Μεγαλοπρέπεια δ´
[1, 31]	Ὃ γὰρ ἂν ἡμεῖς θώμεθα	καὶ	νομίσωμεν, τοῦτο καὶ ἔστι δίκαιον
[1, 32]	δὲ σοφία ἐστὶν ἐξ ἐπιστήμης	καὶ	νοῦ συγκειμένη. Ἔστιν γὰρ ἡ
[1, 32]	ἄλλο τι μεταβάλλειν, ἀλλὰ μεταβάλλουσιν,	καὶ	νῦν μὲν συμφέρει τοῦτο, αὔριον
[1, 18]	οὐκ ἔστιν ἐνέργεια; Ναί, ἀλλὰ	καὶ	νῦν φαμεν τοῦτο ὁμοίως, τὴν
[1, 31]	δίκαιον πράττει. Ὁμοίως καὶ ὡσαύτως	καὶ	ὁ ἄδικος ἔσται ὁ εἰδὼς
[1, 31]	ἄδικος τῷ ἀδικεῖν πλεῖον ἔχει,	καὶ	ὁ ἀδικούμενος δὲ τῷ ἀδικεῖσθαι
[1, 27]	πάντα καταπληττόμενος) ἡ δὲ αἰδὼς	καὶ	ὁ αἰδήμων μεσότης τις τούτων.
[1, 31]	δίκαιον εἶναι (ὁ γὰρ σώφρων	καὶ	ὁ ἀνδρεῖος καὶ ὁ ἐγκρατὴς
[1, 20]	Ι' Ἡ μὲν οὖν ἀνδρεία	καὶ	ὁ ἀνδρεῖος τοιοῦτος· σωφροσύνη δ´
[1, 32]	ὑπηρέτης τούτου. Ποιητικὸς ἄρα τινὸς	καὶ	ὁ ἀρχιτέκτων ἔσται, καὶ τοῦ
[1, 32]	ἐστὶν ποιητικὸς οἰκίας. Ἐστὶν δὲ	καὶ	ὁ ἀρχιτέκτων, καθὸ οὗτος ἐποίει
[1, 25]	ὁ ἐπὶ τοῖς τοιούτοις λυπητικός.	Καὶ	ὁ αὐτός γε πάλιν οὗτος
[1, 32]	τῆς δεινότητος. Ἡ γὰρ δεινότης	καὶ	ὁ δεινὸς οὐκ ἔστι μὲν
[1, 31]	πολιτικῇ κοινωνίᾳ ὄν, ἡ δικαιοσύνη	καὶ	ὁ δίκαιος περὶ τὸ πολιτικὸν
[1, 31]	γὰρ σώφρων καὶ ὁ ἀνδρεῖος	καὶ	ὁ ἐγκρατὴς καὶ αὐτὸς καθ´
[1, 21]	ὁ κατὰ τὴν ὑπερβολὴν ψεκτὸς	καὶ	ὁ κατὰ τὴν ἔλλειψιν· ὁ
[1, 21]	ἀνάλγητός γε ὤν) Ἐπεὶ τοίνυν	καὶ	ὁ κατὰ τὴν ὑπερβολὴν ψεκτὸς
[1, 8]	καὶ ἐλλείψει τινί, οἷον μοιχεία	καὶ	ὁ μοιχός· οὐκ ἔστιν οὗτος
[1, 25]	ὄντα. Ἡ μὲν οὖν νέμεσις	καὶ	ὁ νεμεσητικὸς ἴσως τοιοῦτος, ὁ
[1, 32]	ἂν περὶ ταὐτά, περὶ ἃ	καὶ	ὁ νοῦς καὶ ἡ ἐπιστήμη.
[1, 2]	πλοῦτος ἰσχὺς κάλλος· τούτοις γὰρ	καὶ	ὁ σπουδαῖος εὖ ἂν δύνηται
[1, 32]	αὐτοῦ. Ἔστιν οὖν ἡ σύνεσις	καὶ	ὁ συνετὸς μέρος τι φρονήσεως
[1, 31]	ὡσαύτως ἂν οὖν δόξειεν ἔχειν	καὶ	ὁ υἱὸς πρὸς πατέρα· ὥσπερ
[1, 32]	τοῦ αὐτοῦ τούτου οὗ ποιητικὸς	καὶ	ὁ ὑπηρετικός. Εἰ τοίνυν ὁμοίως
[1, 2]	σπουδαῖος εὖ ἂν δύνηται χρήσασθαι	καὶ	ὁ φαῦλος κακῶς· διὸ δυνάμεις
[1, 32]	ἡ δεινότης· ἀλλὰ δεινὸς μὲν	καὶ	ὁ φαῦλος λέγεται, οἷον Μέντωρ
[1, 8]	ἡδονῇ τῇ κατ´ ἀκολασίαν, ἢ	καὶ	ὃ ἐν ἐλλείψει καὶ ὃ
[1, 8]	ἢ καὶ ὃ ἐν ἐλλείψει	καὶ	ὃ ἐν ὑπερβολῇ τὸ ψεκτὸν
[1, 19]	ἀλλ´ ἐν ᾧ οἱ φόβοι	καὶ	οἱ κίνδυνοι πλησίον εἰσίν. Εἰ
[1, 9]	τῆς δ´ ἐνδείας ὑπερβάλλον. Διὸ	καὶ	οἱ μὲν ἄσωτοι τοὺς ἐλευθερίους
[1, 9]	δ´ ἀνελεύθεροι τοὺς ἐλευθερίους ἀσώτους,	καὶ	οἱ μὲν θρασεῖς καὶ προπετεῖς
[1, 5]	λίαν φόβοι καὶ πάντες φθείρουσι,	καὶ	οἱ περὶ μηθὲν δὲ ὁμοίως.
[1, 10]	δὲ μαρτυροῦσιν οἵ τ´ ἔπαινοι	καὶ	οἱ ψόγοι γινόμενοι. Ἐπὶ μὲν
[1, 32]	αὕτη προστάξει, οὕτως αἱ ἀρεταὶ	καὶ	οἳ κατ´ αὐτὰς πράττουσιν· ἐπεὶ
[1, 31]	τῷ δὲ υἱῷ πρὸς πατέρα	καὶ	οἰκέτῃ πρὸς δεσπότην οὐκ ἂν
[1, 31]	ὑπεροχῆς καὶ ἐλλείψεως καὶ πολλοῦ	καὶ	ὀλίγου. Ὅ τε γὰρ ἄδικος
[1, 21]	ἀνὰ μέσον ὀργιλότητος καὶ ἀοργησίας.	Καὶ	ὅλως δὲ δοκοῦσιν αἱ ἀρεταὶ
[1, 2]	καὶ πλοῦτος γίνεται καὶ ἀρχὴ	καὶ	ὅλως ὅσα εἰς δυνάμεως τάξιν
[1, 6]	ἄλλως γίνεται. Οἷον ὁ λίθος	καὶ	ὅλως τὰ βαρέα πέφυκε κάτω
[1, 31]	(κοινωνοὶ γὰρ οἱ πολῖταί τινες,	καὶ	ὅμοιοι βούλονται εἶναι τῇ φύσει,
[1, 31]	αὐτοῦ, τότ´ ἤδη ἐν ἰσότητι	καὶ	ὁμοιότητί ἐστιν τῷ πατρί· οἱ
[1, 31]	τὸ πολιτικόν· ἐν ἰσότητι γὰρ	καὶ	ὁμοιότητι τὸ πολιτικὸν δίκαιον ἔοικεν
[1, 10]	δυσὶν ὀρθαῖς ἴσας. Οὕτω τοίνυν	καὶ	ὁμοίως τούτοις καὶ ἐπ´ ἀνθρώπου.
[1, 32]	τι καὶ προσηκόντων πράττειν. Οὕτω	καὶ	ὁμοίως τούτῳ ἡ φρόνησις ὥσπερ
[1, 31]	ὁ ἄδικος ἔσται ὁ εἰδὼς	καὶ	ὃν καὶ ᾧ καὶ οὗ
[1, 31]	ἐπάνω ἡμῖν) καὶ ὅταν εἰδὼς	καὶ	ὃν καὶ ᾧ καὶ οὗ
[1, 29]	ἐστὶν ὁ πλείω τῶν προσηκόντων	καὶ	ὄντων προστιθείς, ὁ δὲ ἀπεχθητικὸς
[1, 9]	ἤδη λαβεῖν χαλεπόν, ὁμοίως δὲ	καὶ	ὀργισθῆναι μὲν ῥᾴδιον, καὶ τὸ
[1, 19]	Οὐδὲ δὴ παντελῶς ἄνευ πάθους	καὶ	ὁρμῆς ἐγγίγνεται ἡ ἀνδρεία. Δεῖ
[1, 28]	γὰρ ὁ δυνάμενος σκῶψαι ἐμμελῶς,	καὶ	ὃς ἂν ὑπομείνῃ σκωπτόμενος, εὐτράπελος·
[1, 22]	μὴ ἀναλίσκων εἰς ἃ δεῖ	καὶ	ὅσα δεῖ καὶ ὅτε δεῖ.
[1, 22]	Ὁ ἀναλίσκων εἰς ἃ δεῖ	καὶ	ὅσα δεῖ καὶ ὅτε δεῖ.
[1, 2]	τῆς ὑγιείας ἕνεκεν οὐ τέλη.	Καὶ	ὅσα οὕτως ἔχει, τούτων ἀεὶ
[1, 32]	τε καὶ χυμὸς καὶ ψόφος	καὶ	ὀσμή, ὡσαύτως καὶ τὰς αἰσθήσεις
[1, 31]	εἴρηται ἐν τοῖς ἐπάνω ἡμῖν)	καὶ	ὅταν εἰδὼς καὶ ὃν καὶ
[1, 22]	ἃ δεῖ καὶ ὅσα δεῖ	καὶ	ὅτε δεῖ. Ἀμφότεροι δὲ οὗτοι
[1, 22]	ἃ δεῖ καὶ ὅσα δεῖ	καὶ	ὅτε δεῖ. Ἔστι δὲ καὶ
[1, 27]	οἷς δεῖ καὶ ἃ δεῖ	καὶ	ὅτε δεῖ. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΗ' Εὐτραπελία
[1, 22]	δεῖ καὶ πλείω ὧν δεῖ	καὶ	ὅτε μὴ δεῖ, ὅ τ´
[1, 16]	τῶν πρὸς τὸ τέλος ἀγαθῶν	καὶ	οὐ τοῦ τέλους, καὶ τῶν
[1, 31]	εἰδὼς καὶ ὃν καὶ ᾧ	καὶ	οὗ ἕνεκα. Ὅταν δὲ μηθὲν
[1, 31]	εἰδὼς καὶ ὃν καὶ ᾧ	καὶ	οὗ ἕνεκα, οὕτως δίκαιον πράττει.
[1, 3]	σπουδαίαν οἰκίαν, ἀλλὰ τὴν οἰκοδομικήν·	καὶ	οὗ ποιητικὸς ὁ οἰκοδόμος, ἡ
[1, 10]	οὖν ὁρῶμεν μεταβαλλούσας τὰς πράξεις	καὶ	οὐδέποτε τὰ αὐτὰ πράττομεν, εἰσὶν
[1, 32]	τι φρονήσεως καὶ τοῦ φρονίμου,	καὶ	οὐκ ἄνευ τούτων· οὐ γὰρ
[1, 32]	Διὸ καὶ συνεργεῖ τῷ λόγῳ	καὶ	οὐκ ἔστιν ἄνευ τοῦ λόγου
[1, 31]	κακῶς καὶ δούς, οὗτος ἀδικεῖ.	Καὶ	οὗτος ἔστι μὲν ᾗ ἀδικεῖ,
[1, 32]	τῷ μέν, τῷ δ´ οὔ,	καὶ	οὕτω μὲν συμφέρει, ἐκείνως δὲ
[1, 31]	τὰ ἐλάσσονα, ἄνισον τοῦτ´ ἐστί,	καὶ	οὕτως ἀδικεῖν καὶ ἀδικεῖσθαι οἴονται.
[1, 21]	εἶναι. Ὅτι δ´ εἰσὶ μεσότητες,	καὶ	οὕτως ἄν τις εἴποι· εἰ
[1, 1]	μὲν οὖν ἐπὶ τοσοῦτον ἐφήψαντο	καὶ	οὕτως· ἐχόμενον δ´ ἂν εἴη
[1, 16]	καὶ πρᾶξαι καὶ μὴ πρᾶξαι,	καὶ	οὕτως ἢ μὴ οὕτως, καὶ
[1, 7]	μὴ ὀργιζόμεθα ἐφ´ οἷς δεῖ,	καὶ	οὕτως κακῶς ἔχομεν πρὸς ὀργήν.
[1, 16]	Ὑγιαίνειν γὰρ βουλόμεθα. Ὥστε δῆλον	καὶ	οὕτως ὅτι οὐ ταὐτὸν ἡ
[1, 1]	ψυχῆς, τοῦτο δὲ ποιῶν ἀναιρεῖ	καὶ	πάθος καὶ ἦθος. Διὸ οὐκ
[1, 31]	τοῦ ἀκρατοῦς σκοπουμένῳ ἔοικεν ἐνδέχεσθαι.	Καὶ	πάλιν οὕτως. Εἰ γὰρ ἃ
[1, 28]	Γὰρ βωμολόχος ἐστὶν ὁ πάντα	καὶ	πᾶν οἰόμενος δεῖν σκώπτειν, ὅ
[1, 32]	ἐπίτροπος. Οὗτος γὰρ πάντων κύριος	καὶ	πάντα διοικεῖ· ἀλλ´ οὔπω οὗτος
[1, 26]	οἷος πᾶσιν ὁμιλεῖν καὶ πάντως	καὶ	πανταχῇ. Οὐδέτερος δὴ τούτων ἐπαινετός,
[1, 5]	Καὶ γὰρ οἱ λίαν φόβοι	καὶ	πάντες φθείρουσι, καὶ οἱ περὶ
[1, 2]	δικαιοσύνη καὶ αἱ ἄλλαι ἀρεταὶ	καὶ	πάντῃ καὶ πάντως αἱρεταί, ἰσχὺς
[1, 19]	δὲ οὐδ´ ἐν τῷ τυχόντι	καὶ	παντὶ χρόνῳ, ἀλλ´ ἐν ᾧ
[1, 2]	τῶν ἀγαθῶν τὰ μὲν πάντῃ	καὶ	πάντως αἱρετά, τὰ δ´ οὔ.
[1, 2]	αἱ ἄλλαι ἀρεταὶ καὶ πάντῃ	καὶ	πάντως αἱρεταί, ἰσχὺς δὲ καὶ
[1, 27]	ὡς ὁ καταπλήξ, ἐν παντὶ	καὶ	πάντως εὐλαβηθήσεται, ἀλλὰ πράξει καὶ
[1, 21]	γάρ ἐστιν ὀργίλος ὁ παντὶ	καὶ	πάντως καὶ ἐπὶ πλεῖον ὀργιζόμενος,
[1, 26]	ἄρεσκος τοιοῦτος οἷος πᾶσιν ὁμιλεῖν	καὶ	πάντως καὶ πανταχῇ. Οὐδέτερος δὴ
[1, 28]	μέσον τούτων, ὁ μήτε πάντας	καὶ	πάντως σκώπτων μήτ´ {αὖ{ τὸς}
[1, 27]	τις τούτων. Οὔτε γὰρ ἅπαντα	καὶ	πάντως, ὡς ὁ ἀναίσχυντος, καὶ
[1, 32]	ἐπίτροπός τίς ἐστι τῆς σοφίας,	καὶ	παρασκευάζει ταύτῃ σχολὴν καὶ τὸ
[1, 32]	ἐν τίσιν καὶ περὶ ποῖα,	καὶ	περὶ ἑκάστης αὐτῶν, ὅτι εἰ
[1, 32]	τίνες εἰσὶν καὶ ἐν τίσιν	καὶ	περὶ ποῖα, καὶ περὶ ἑκάστης
[1, 31]	τί ἐστι καὶ ἐν τίσιν	καὶ	περὶ ποῖα. Πρῶτον μὲν οὖν
[1, 32]	συγκειμένη. Ἔστιν γὰρ ἡ σοφία	καὶ	περὶ τὰς ἀρχὰς καὶ τὰ
[1, 31]	δίκαιον ἔν τε τούτοις ἐστὶ	καὶ	περὶ ταῦτα· ἀλλὰ μὴν οὐ
[1, 32]	δεινὸς ἐν τοῖς τοιούτοις τε	καὶ	περὶ ταῦτα. Ἀπορήσειε δ´ ἄν
[1, 23]	δὲ περὶ τιμὴν καὶ ἀτιμίαν,	καὶ	περὶ τιμὴν οὐ τὴν παρὰ
[1, 32]	Ἔτι δ´ ἴσως ἐστὶν φιλοσόφου	καὶ	περὶ τούτων παρεπισκοπεῖν ὅσα ἐν
[1, 31]	πρὸς τὰ ὀλίγα. Ἔοικεν δὲ	καὶ	Πλάτων τῇ ἀναλογίᾳ ταύτῃ τοῦ
[1, 31]	αὐτὸν κατὰ τὸν αὐτὸν χρόνον	καὶ	πλεῖον ἔχειν καὶ ἔλαττον. Ἀλλὰ
[1, 24]	δεῖ. Εἰσὶ δέ, ὡς οἴονται,	καὶ	πλείους μεγαλοπρέπειαι, οἷόν φασι μεγαλοπρεπῶς
[1, 22]	ἀναλίσκων εἰς ἃ μὴ δεῖ	καὶ	πλείω ὧν δεῖ καὶ ὅτε
[1, 2]	αἰτίαν εἶναι. Ἀπὸ τύχης γὰρ	καὶ	πλοῦτος γίνεται καὶ ἀρχὴ καὶ
[1, 2]	καὶ πάντως αἱρεταί, ἰσχὺς δὲ	καὶ	πλοῦτος καὶ δύναμις καὶ τὰ
[1, 11]	οὐκ ἂν δόξειεν. Διὰ τί	καὶ	πόθεν; Ὅτι ὅσα μὴ ἑκόντες
[1, 2]	τέταρτον τῶν ἀγαθῶν τὸ σωστικὸν	καὶ	ποιητικὸν ἀγαθοῦ, οἷον γυμνάσια ὑγιείας
[1, 17]	βελτίστου ἐστίν, ἕκαστον καὶ προθετικὸν	καὶ	ποιητικόν. Οὐθὲν οὖν βέλτιον τῆς
[1, 32]	διὰ τί ὑπὲρ ἠθῶν λέγοντες	καὶ	πολιτικῆς τινος πραγματείας ὑπὲρ σοφίας
[1, 31]	ἂν εἴη ὑπεροχῆς καὶ ἐλλείψεως	καὶ	πολλοῦ καὶ ὀλίγου. Ὅ τε
[1, 17]	τοῦτο οὐκ ἄλλος τις εὑρήσει	καὶ	ποριεῖ ἢ οἰκοδόμος. Ὁμοίως δὲ
[1, 1]	ποιῷ καὶ ἐν τῷ ποσῷ	καὶ	πότε καὶ πρός τι {καὶ
[1, 31]	πράττειν. Πότε οὖν τὸ δίκαιον,	καὶ	πότε οὔ; Ὡς ἁπλῶς μὲν
[1, 32]	ἂν εἴη ἕξις τις προαιρετικὴ	καὶ	πρακτικὴ τῶν ἐφ´ ἡμῖν ὄντων
[1, 32]	ἐφίεσθαι καὶ τούτων προαιρετικὸν εἶναι	καὶ	πρακτικὸν ἀεί, τῆς δὲ δεινότητος
[1, 32]	πραττομένων οὐ ταὐτὸ τὸ ποιητικὸν	καὶ	πρακτικόν. Τῶν μὲν γὰρ ποιητικῶν
[1, 27]	πάντα καὶ {πρὸς} πάντας εὐλαβούμενος	καὶ	πρᾶξαι καὶ εἰπεῖν (ἄπρακτος γὰρ
[1, 16]	ἐν οἷς ἐφ´ ἡμῖν ἐστιν	καὶ	πρᾶξαι καὶ μὴ πρᾶξαι, καὶ
[1, 32]	πρακτικὴ τῶν ἐφ´ ἡμῖν ὄντων	καὶ	πρᾶξαι καὶ μὴ πρᾶξαι, ὅσα
[1, 32]	τούτων ἃ ἐφ´ ἡμῖν ἐστιν	καὶ	πρᾶξαι καὶ μὴ πρᾶξαι προελομένοις,
[1, 31]	τῶν μεθυόντων. Οἱ γὰρ μεθύοντες	καὶ	πράξαντές τι κακὸν ἀδικοῦσιν· τῆς
[1, 27]	ὡς ὁ ἀναίσχυντος, καὶ ἐρεῖ	καὶ	πράξει, οὔτε ὡς ὁ καταπλήξ,
[1, 21]	ὁ μέσος ἂν τούτων εἴη	καὶ	πρᾶος καὶ ἐπαινετός. Οὔτε γὰρ
[1, 31]	τῆς ἀγνοίας αὐτὸς ᾖ αἴτιος,	καὶ	πράττῃ τι κατὰ τὴν ἄγνοιαν
[1, 32]	πρᾶξαι. Ἔστιν δὴ τῶν ποιουμένων	καὶ	πραττομένων οὐ ταὐτὸ τὸ ποιητικὸν
[1, 27]	παντὶ καὶ πρὸς πάντας λέγων	καὶ	πράττων ἃ ἔτυχεν, ὁ δὲ
[1, 32]	εἰσὶ δὲ δὴ καὶ ἔθει	καὶ	προαιρέσει. Αἱ δὲ δὴ μετὰ
[1, 32]	περὶ ἅ ἐστιν {καὶ} βουλὴ	καὶ	προαίρεσις τοῦ πρᾶξαι ἢ μὴ
[1, 32]	τὰ νοητά. Τὸ δὲ βουλευτικὸν	καὶ	προαιρετικὸν περὶ τὰ αἰσθητὰ καὶ
[1, 16]	ἆρ´ οὖν ἃ διανοούμεθα, ταῦτα	καὶ	προαιρούμεθα; Ἢ οὔ; Πολλάκις γὰρ
[1, 16]	τῶν ἐν Ἰνδοῖς, ἀλλ´ οὔτι	καὶ	προαιρούμεθα. Οὐκ ἄρα οὐδὲ διάνοιά
[1, 32]	καὶ τὰ δίκαια, μὴ εἰδότα	καὶ	προαιρούμενον τῷ λόγῳ. Διὸ τὴν
[1, 17]	ἀρχὴ τοῦ βελτίστου ἐστίν, ἕκαστον	καὶ	προθετικὸν καὶ ποιητικόν. Οὐθὲν οὖν
[1, 9]	ἀσώτους, καὶ οἱ μὲν θρασεῖς	καὶ	προπετεῖς τοὺς ἀνδρείους καλοῦσι δειλούς,
[1, 27]	ὁ ἐναντίος τούτῳ, ὁ πάντα	καὶ	{πρὸς} πάντας εὐλαβούμενος καὶ πρᾶξαι
[1, 27]	ἀναίσχυντός ἐστιν ὁ ἐν παντὶ	καὶ	πρὸς πάντας λέγων καὶ πράττων
[1, 7]	ἔχωμεν, εὖ διακείμεθα. Ὁμοίως δὲ	{καὶ}	πρὸς τὰ ἄλλα τὰ ὅμοια.
[1, 17]	γὰρ ἕνεκα καὶ τἆλλα ἐστίν,	καὶ	πρὸς ταύτην ἐστὶν ἡ ἀρχή,
[1, 1]	ἐν τῷ ποσῷ καὶ πότε	καὶ	πρός τι {καὶ τινὶ} καὶ
[1, 31]	δικαιοσύνη καὶ τὸ δίκαιον ἔσται	καὶ	πρός τινας καὶ ἐν τισίν.
[1, 20]	Πᾶσα γὰρ ἀρετὴ τοῦ καλοῦ	καὶ	πρὸς τὸ καλὸν ἐστίν. Ὥστε
[1, 23]	φαῦλοι, μεγάλων δ´ αὑτοὺς ἀξιοῦντες	καὶ	πρὸς τούτοις τιμᾶσθαι οἰόμενοι δεῖν,
[1, 19]	δοκοῦντες εἶναι οἱ δι´ ἐλπίδα	καὶ	προσδοκίαν ἀγαθοῦ. Οὐδὲ δὴ τούτους
[1, 32]	ἐκκλείηται τοῦ τῶν καλῶν τι	καὶ	προσηκόντων πράττειν. Οὕτω καὶ ὁμοίως
[1, 32]	οὖν ὑπὲρ ψυχῆς ὡς τύπῳ	καὶ	πρότερον, ὅτι τὸ μὲν αὐτῆς
[1, 1]	εἰδέναι τὸ ἐκ τίνων ἔσται	καὶ	πῶς ἔσται, ἀγνοοῦντα τὸ τί
[1, 1]	μὴ εἰδῶμεν καὶ ἐκ τίνων	καὶ	πῶς ἔσται. Ἀναγκαῖον μὲν οὖν
[1, 17]	διῄρηται ἐν τίνι ἡ ἁμαρτία	καὶ	πῶς, λοιπόν ἐστι τίνος ἐστὶν
[1, 31]	οὐκ ἴσον λαμβάνουσιν, οὗτοι καλλωπίζονται	καὶ	σεμνύνονται ἐπὶ τῶν τοιούτων, ὅτι
[1, 5]	τε ὡσαύτως. Ἐπί τε ποτῶν	καὶ	σιτίων ὡσαύτως· πολλῶν τε γὰρ
[1, 9]	χαλεπόν, καθ´ ὃ ἐπαινούμεθα· διὸ	καὶ	σπάνιον τὸ σπουδαῖον) ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ι'
[1, 10]	φαῦλα πράττειν, τὰ δὲ καλὰ	καὶ	σπουδαῖα κελεύει; Καὶ ἐπὶ μὲν
[1, 10]	γεωμετρίᾳ. Ἀρχὴ δ´ ἐστὶ πράξεως	καὶ	σπουδαίας καὶ φαύλης προαίρεσις καὶ
[1, 10]	ὅτι ἐφ´ ἡμῖν ἂν εἴη	καὶ	σπουδαίοις εἶναι καὶ φαύλοις. Ἴσως
[1, 10]	ἐμοί ἐστιν τὸ δικαίῳ εἶναι	καὶ	σπουδαίῳ, ἐὰν βούλωμαι, ἔσομαι πάντων
[1, 1]	ὀρθῶς. Τὴν γὰρ ἀρετὴν κατέμιξεν	{καὶ	συνέζευξεν} εἰς τὴν πραγματείαν τὴν
[1, 32]	ὁ μέντοι φρόνιμος δεινός, διὸ	καὶ	συνεργεῖ πως τῇ φρονήσει ἡ
[1, 32]	τελείαν ποιεῖ τὴν ἀρετήν. Διὸ	καὶ	συνεργεῖ τῷ λόγῳ καὶ οὐκ
[1, 31]	αὐτὴ ἀναλογία πρὸς ἀλλήλους γίνεται·	καὶ	συνέχει δὴ αὕτη ἡ ἀναλογία
[1, 1]	δὲ τὴν ἀρχὴν οἰκείαν εἶναι	καὶ	συνημμένην· νῦν δὲ καὶ ἄνευ
[1, 31]	δὲ κατ´ ἀμφότερα, ὥστε ἀνάλογον	καὶ	τὰ ἀδικήματα, καὶ τὸ ἀντιπαθεῖν
[1, 2]	καθόλου τοῦτο βέλτιον οὗ ἕνεκεν	καὶ	τὰ ἄλλα. Πάλιν αὐτῶν τῶν
[1, 31]	ἀλλὰ φύσει γε ἀριστερὰ ἐστίν,	καὶ	τὰ δεξιὰ οὐδὲν ἧττον φύσει
[1, 32]	ἄνευ λόγου πρὸς τὰ ἀνδρεῖα	καὶ	τὰ δίκαια καὶ καθ´ ἑκάστην
[1, 32]	ὄφελος εἶναι πράττειν τὰ ἀνδρεῖα	καὶ	τὰ δίκαια, μὴ εἰδότα καὶ
[1, 10]	ἂν ἔχωσιν αἱ ἀρχαί, οὕτως	καὶ	τὰ ἐκ τῶν ἀρχῶν ἔχει.
[1, 32]	σοφία καὶ περὶ τὰς ἀρχὰς	καὶ	τὰ ἐκ τῶν ἀρχῶν ἤδη
[1, 32]	Ὁμοίως δ´ ἂν δόξειεν ἔχειν	καὶ	τὰ ἐπὶ τῆς δεινότητος. Ἡ
[1, 10]	οἵα ἐστίν, οἷον τὰ φυτὰ	καὶ	τὰ ζῷα· ἀμφότερα γὰρ γεννητικά.
[1, 10]	ἂν αἱ ἀρχαὶ ἔχωσιν, οὕτω	καὶ	τὰ μετὰ τὰς ἀρχάς, οἷον
[1, 32]	μόριον τὸ περὶ τὰ αἰσθητὰ	καὶ	τὰ νοητά. Τὸ δὲ βουλευτικὸν
[1, 32]	φρόνησις, περὶ δὲ τὴν ποίησιν	καὶ	τὰ ποιητὰ ἡ τέχνη· ἐν
[1, 32]	Περὶ μὲν οὖν τὴν πρᾶξιν	καὶ	τὰ πρακτὰ ἡ φρόνησις, περὶ
[1, 17]	προθῆται, οἷον καλὴν οἰκίαν ποιῆσαι,	καὶ	τὰ πρὸς τοῦτο οὐκ ἄλλος
[1, 10]	δῆλον ὅτι ὡσαύτως ἐφ´ ἡμῖν	καὶ	τὰ σπουδαῖά ἐστι πράττειν καὶ
[1, 31]	δὲ νόμος κελεύει τἀνδρεῖα πράττειν	καὶ	τὰ σώφρονα καὶ ἁπλῶς ἅπαντα
[1, 32]	ἕτερα τὰ ὑποκείμενα ἐστίν, ἕτερα	καὶ	τὰ τῆς ψυχῆς εἶναι μέρη
[1, 5]	φρόνησις ἀγχίνοια σοφία εὐμάθεια μνήμη	καὶ	τὰ τοιαῦτα, ἐν δὲ τῷ
[1, 7]	δυνατοί ἐσμεν ὀργισθῆναι λυπηθῆναι ἐλεῆσαι,	{καὶ}	τὰ τοιαῦτα· ἕξεις δ´ εἰσὶν
[1, 32]	μὲν ἢ καμπύλον καὶ κοῖλον	καὶ	τὰ τοιαῦτά ἐστιν ἀεὶ τοιαῦτα,
[1, 2]	δὲ καὶ πλοῦτος καὶ δύναμις	καὶ	τὰ τοιαῦτα οὔτε πάντῃ οὔτε
[1, 10]	καὶ τὰ σπουδαῖά ἐστι πράττειν	καὶ	τὰ φαῦλα. Ἔλεγον δὲ καὶ
[1, 10]	καὶ αὗται μεταβάλλουσιν. Μεταβάλλομεν δὲ	καὶ	ταῖς πράξεσιν ἑκόντες· ὥστε καὶ
[1, 32]	ὑπὲρ τἀληθοῦς ἐστιν ὁ λόγος	καὶ	τἀληθὲς ὡς ἔχει σκοπούμεθα, ἔστιν
[1, 19]	γὰρ ἂν ὁ λίθος εἴη	καὶ	τἆλλα ἄψυχα ἀνδρεῖα· ἀλλὰ δεῖ
[1, 17]	ἀρετῆς ἐστίν· ταύτης γὰρ ἕνεκα	καὶ	τἆλλα ἐστίν, καὶ πρὸς ταύτην
[1, 4]	ἐστιν ἀρετή, ἡ δὲ ψυχὴ	καὶ	τἆλλα μέν, ψυχῇ δὲ ζῶμεν·
[1, 31]	εἶναι, οὐσίαν κεκτῆσθαι, σώματος ἐπιμελεῖσθαι,	καὶ	τἆλλα τὰ τοιαῦτα, ὁ ἄρα
[1, 32]	χρῶμα δὲ ὄψει) ὁμοίως δὲ	καὶ	τἆλλα τὸν αὐτὸν τρόπον δεῖ
[1, 32]	καὶ ψόφος καὶ ὀσμή, ὡσαύτως	καὶ	τὰς αἰσθήσεις ἑτέρας αὐτῶν ἡ
[1, 1]	ὑπὲρ τῶν νοητῶν τοῖς αἰσθητοῖς.	{Καὶ}	ταῦτα γὰρ φανερώτερα. Ὅταν οὖν
[1, 31]	τὸν φοίνικα παρὰ τοῦ ἐφεστῶτος	καὶ	ταῦτα κρίναντος οὐκ ἀδικεῖ, κἂν
[1, 32]	αὑτῆς ἔργον, κατέχουσα τὰ πάθη	καὶ	ταῦτα σωφρονίζουσα.
[1, 18]	ἐξ ὧν ἔσται. Ἔστι δὲ	καὶ	ταῦτα ταύτης. Ὅλως δὲ δὴ
[1, 20]	σωφροσύνη περὶ ἡδονὰς καὶ λύπας,	καὶ	ταύτας τὰς ἐν ἁφῇ καὶ
[1, 4]	Εἰ γὰρ ἔστι, δῆλον ὅτι	καὶ	ταύτῃ δεήσει ἐνεργεῖν· τῆς γὰρ
[1, 4]	ἡ εὐδαιμονία, καὶ αὕτη τέλος	καὶ	τέλειον τέλος ἐνεργείᾳ, ζῶντες ἂν
[1, 3]	δοκεῖ καὶ τέλος τῶν ἀγαθῶν	καὶ	τελειότατον εἶναι, ἡ εὐδαιμονία, καὶ
[1, 4]	ἐστιν ἡ εὐδαιμονία τέλειον ἀγαθὸν	καὶ	τέλος, οὐδὲ τοῦτο δεῖ λανθάνειν
[1, 3]	καὶ λέγομεν πάντες καὶ δοκεῖ	καὶ	τέλος τῶν ἀγαθῶν καὶ τελειότατον
[1, 2]	δὴ τέλειον τέλος τἀγαθόν ἐστι	καὶ	τέλος τῶν ἀγαθῶν. Μετὰ ταῦτα
[1, 2]	δυνάμεως τάξιν ἥκει. Λοιπὸν δὲ	καὶ	τέταρτον τῶν ἀγαθῶν τὸ σωστικὸν
[1, 10]	μόνον τὴν ἐπιμέλειαν ὑπάρχειν, ἀλλὰ	καὶ	τῇ φύσει γίνεσθαι τὸ σῶμα
[1, 31]	μὲν γὰρ τὸ τῇ ἀληθείᾳ	καὶ	τῇ φύσει ὂν δίκαιον μὴ
[1, 31]	μηθ´ οὗ ἕνεκεν· ἀλλ´ ἤδη	καὶ	τὴν ἄγνοιαν διοριστέον ἐστίν, πῶς
[1, 31]	ἀργύριον προσαγορεύσαντες νόμισμα, τούτῳ χρῆσθαι,	καὶ	τὴν ἀξίαν ἕκαστον ἑκάστου διδόντας
[1, 31]	δ´ ἐστὶν ὃ ζητοῦμεν δίκαιον	καὶ	τὴν δικαιοσύνην τὴν περὶ ταῦτα.
[1, 9]	ἀντιτιθέναι τῇ μεσότητι τὴν ὑπερβολὴν	καὶ	τὴν ἔνδειαν. Ἢ γὰρ ἐξ
[1, 1]	τῆς πολιτικῆς, τὸ δ´ ὅλον	καὶ	τὴν ἐπωνυμίαν δικαίως δοκεῖ ἄν
[1, 32]	ἐπαινεῖσθαι, πρὸς δὲ τὸν λόγον	καὶ	τὴν προαίρεσιν προστιθεμένη τελείαν ποιεῖ
[1, 4]	φαμεν τήν τε ψυχὴν ποιεῖν	καὶ	τὴν τῆς ψυχῆς ἀρετήν. Ἀλλ´
[1, 2]	δ´ αὐτοῖς τούτοις συμβέβηκεν ἀγαθοῖς	καὶ	τὴν τύχην τῆς γενέσεως αὐτῶν
[1, 2]	ἐστίν. Οἷον τὰ ὑγιεινὰ θεὶς	καὶ	τὴν ὑγίειαν, σκόπει τί τούτων
[1, 22]	καὶ ὅτε δεῖ. Ἔστι δὲ	καὶ	τῆς ἀνελευθεριότητος εἴδη πλείω, οἷον
[1, 1]	ἀγαθὸν τὸ τέλος, δῆλον ὡς	καὶ	τῆς βελτίστης βέλτιστον ἂν εἴη.
[1, 20]	ἐστίν, βέλτιστον δὲ τῆς ὑπερβολῆς	καὶ	τῆς ἐνδείας τὸ μέσον· κατ´
[1, 32]	φρόνιμος ἦν. Τοῦ γὰρ φρονίμου	καὶ	τῆς φρονήσεώς ἐστι τὸ τῶν
[1, 21]	εἴη τούτου λέγειν ὑπὲρ πραότητος,	{καὶ}	τί ἐστι καὶ ἐν τίσιν.
[1, 1]	τί; Ὅτι ὅταν βουλώμεθα δεῖξαί	{καί}	τι τῶν μέρος ἀγαθῶν, ἢ
[1, 32]	δ´ ὑπὲρ τῶν ἀρετῶν εἴρηται,	καὶ	τίνες εἰσὶν καὶ ἐν τίσιν
[1, 1]	καὶ πότε καὶ πρός τι	{καὶ	τινὶ} καὶ ἁπλῶς ἐν ἁπάσαις.
[1, 19]	τὸν {ὁ} ποῖον οὖν ἀνδρεῖον,	καὶ	τίς ὁ ἀνδρεῖος σκεπτέον. Ὡς
[1, 32]	λόγου, τί ἐστιν ὁ λόγος	καὶ	τίς ὁ ὀρθὸς λόγος; Ἀναγκαῖον
[1, 31]	τὸ φύσει. Τὸ δ´ ἄδικον	καὶ	τὸ ἀδίκημα δόξειεν ἂν εἶναι
[1, 32]	Ἕτερον δ´ ἐστὶ τὸ νοητὸν	καὶ	τὸ αἰσθητόν· ταῦτα δὲ ψυχῇ
[1, 5]	εἴς τε τὸ λόγον ἔχον	καὶ	τὸ ἄλογον. Ἐν μὲν δὴ
[1, 31]	ὥστε ἀνάλογον καὶ τὰ ἀδικήματα,	καὶ	τὸ ἀντιπαθεῖν πλείω ὧν ἐποίησεν
[1, 31]	ἔστιν δίκαιος ἀντιπληγῆναι, ἀλλὰ πολλάκις.	Καὶ	τὸ ἀντιπεπονθὸς δὲ δίκαιόν ἐστιν
[1, 31]	ἐν τούτοις. Ἔστιν δὲ δίκαιον	καὶ	τὸ ἀντιπεπονθός, οὐ μέντοι γε
[1, 4]	ἐστὶν τέλος καὶ ἡ εὐδαιμονία	καὶ	τὸ ἄριστον. Ἐν χρήσει τοίνυν
[1, 31]	ἀδικία ἐν ἀνίσοις, ἡ δικαιοσύνη	καὶ	τὸ δίκαιον ἐν ἰσότητι συμβολαίων.
[1, 31]	τισὶ μέσον· ὥστε ἡ δικαιοσύνη	καὶ	τὸ δίκαιον ἔσται καὶ πρός
[1, 31]	κοινωνίας ὁ βίος αὐτῶν, ὥστε	καὶ	τὸ δίκαιον τὸ γυναικὶ πρὸς
[1, 31]	πρᾶξαι. Ὁμοίως δὲ τὸ δίκαιον	καὶ	τὸ δικαιοπράγημα οὐ ταὐτόν· τὸ
[1, 16]	νομοθετῶν διορίζειν τό τε ἑκούσιον	καὶ	τὸ ἐκ προαιρέσεως ἕτερον ὄν,
[1, 9]	δὲ καὶ ὀργισθῆναι μὲν ῥᾴδιον,	καὶ	τὸ ἐναντίον δὲ τούτῳ, τὸ
[1, 13]	τὸ πῦρ κάτω. Ἔστι δὲ	καὶ	τὸ ζῷον βιάσασθαι, οἷον ἵππον
[1, 32]	γὰρ σοφία περὶ τὸ ἀίδιον	καὶ	τὸ θεῖον, ὡς φαμέν, ἡ
[1, 10]	καὶ φαύλης προαίρεσις καὶ βούλησις	καὶ	τὸ κατὰ λόγον πᾶν. Δῆλον
[1, 1]	καὶ τὸ πρός τι ἀγαθὸν	καὶ	τὸ κατὰ τὰς ἄλλας κατηγορίας
[1, 22]	ψεκτοί. Πότερον οὖν τοῦ ἐλευθερίου	καὶ	τὸ κτήσασθαί ἐστι καὶ τὸ
[1, 31]	ἐν ἴσῳ καὶ ἐν μεσότητι,	καὶ	τὸ μὲν δίκαιόν {ἐν} τισι
[1, 22]	ἐλευθερίου καὶ τὸ κτήσασθαί ἐστι	καὶ	τὸ παρασκευάσασθαι χρήματα; Ἢ οὔ;
[1, 1]	γὰρ ἄν ποτε τὸ χωριστὸν	καὶ	τὸ πεφυκὸς αὐτὸ καθ´ αὑτὸ
[1, 32]	σοφίας, καὶ παρασκευάζει ταύτῃ σχολὴν	καὶ	τὸ ποιεῖν τὸ αὑτῆς ἔργον,
[1, 7]	τὰ ὅμοια. Τὸ γὰρ εὐόργητον	καὶ	τὸ πρᾶον ἐν μεσότητί ἐστιν
[1, 1]	ἐν πάσαις κοινόν. Ὁμοίως δὲ	καὶ	τὸ πρός τι ἀγαθὸν καὶ
[1, 13]	καὶ τὸν λίθον ἄνω φέρεσθαι	καὶ	τὸ πῦρ κάτω. Ἔστι δὲ
[1, 32]	ἂν ἕκαστον γένοιτο τῶν πρακτῶν,	καὶ	τὸ ταῦτα πορίσαι. Δόξειεν ἂν
[1, 10]	ἂν μεταβάλλῃ τὸ τρίγωνον, οὕτω	καὶ	τὸ τετράγωνον συμμεταβάλλει (ἀντιστρέφει γάρ)
[1, 23]	ἔσται, ἀλλὰ περὶ τὴν βελτίστην,	καὶ	τὸ τίμιον ἀγαθὸν καὶ ἀρχῆς
[1, 16]	ἐρωτᾷ διὰ τί, ὅτι, φησίν,	καὶ	τὸ τρίγωνον δυσὶν ὀρθαῖς ἴσας
[1, 31]	οὖν ἐστι τὸ δίκαιον ἴσον,	καὶ	τὸ τῷ ἀνάλογον ἴσον δίκαιον
[1, 10]	ἐφ´ ἡμῖν τὸ σπουδαίοις εἶναι	καὶ	τὸ φαύλοις. Ἔτι δὲ μαρτυροῦσιν
[1, 10]	καὶ τὰ φαῦλα. Ἔλεγον δὲ	καὶ	τοιαύτην τινὰ παραβολήν, βουλόμενοι δεικνύναι
[1, 31]	τὸ δίκαιόν ἐστιν ἐν τούτοις	καὶ	τοῖς εἰρημένοις ἔμπροσθεν, ἡ περὶ
[1, 31]	ἑκόντες ἀδικοῖντο. Πρὸς δὲ ταῦτα	καὶ	τοῖς τοιούτοις λόγοις ὁ ἐπὶ
[1, 12]	οὗτος ὁ λόγος ἀναιρεῖ ἀκρασίαν	καὶ	τὸν ἀκρατῆ. Εἰ γὰρ μὴ
[1, 13]	κάτω· ἔστι μέντοι γε βιάσασθαι	καὶ	τὸν λίθον ἄνω φέρεσθαι καὶ
[1, 31]	εἰ ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ	καὶ	τὸν πλείω χρόνον οὕτω διαμένει
[1, 14]	ΙΔ' Πάλιν δ´ ὑπὲρ ἀνάγκης	καὶ	τοῦ ἀναγκαίου λεκτέον. Τὸ δὲ
[1, 32]	τινὸς καὶ ὁ ἀρχιτέκτων ἔσται,	καὶ	τοῦ αὐτοῦ τούτου οὗ ποιητικὸς
[1, 32]	πρακτικὸν ἀεί, τῆς δὲ δεινότητος	καὶ	τοῦ δεινοῦ σκέψασθαι ἐκ τίνων
[1, 32]	ὁ συνετὸς μέρος τι φρονήσεως	καὶ	τοῦ φρονίμου, καὶ οὐκ ἄνευ
[1, 16]	προαίρεσις ἔοικεν οὕτως ἔχειν, ὥσπερ	καὶ	τοὔνομα αὐτῆς ἔχει, οἷον προαιρούμεθα
[1, 10]	δ´ οὐκ ἀληθές· ψέγομεν γὰρ	καὶ	τοὺς τοιούτους, ὅταν αὐτοὺς οἰηθῶμεν
[1, 1]	καὶ δυνάμεως ἐστί τι τέλος,	καὶ	τοῦτ´ ἀγαθόν· οὐδεμία γὰρ οὔτ´
[1, 2]	πως, οἷον χωρὶς αὐτοῦ; Ἢ	καὶ	τοῦτο ἄτοπον; Ἡ γὰρ εὐδαιμονία
[1, 16]	ὁρμή τις τοῦ πράττειν ἐστίν,	καὶ	τοῦτο δὴ πράττοντες κατὰ προαίρεσιν
[1, 1]	ἡμῖν λεκτέον ἀγαθοῦ. Πάλιν δὲ	καὶ	τοῦτο διελεῖν δεῖ. Ὑπὲρ ἀγαθοῦ
[1, 17]	δὲ διάνοια οὐ τοιοῦτον, ἀλλὰ	καὶ	τοῦτο δύναται πράττειν καὶ ἄλλα.
[1, 8]	μᾶλλον τὰς ἐλευθέρας διαφθείρων. Ἀλλὰ	καὶ	τοῦτο, καὶ εἴ τι ἄλλο
[1, 32]	οὖν ἐπιστήμη ἐστὶ περὶ ἐπιστητόν,	καὶ	τοῦτο μετ´ ἀποδείξεως καὶ λόγου
[1, 19]	τὸ νομίζειν αὐτὸ εἶναι καλόν,	καὶ	τοῦτο ποιῶν κἂν παρῇ τις
[1, 3]	καὶ τελειότατον εἶναι, ἡ εὐδαιμονία,	καὶ	τοῦτο ταὐτό φαμεν εἶναι τὸ
[1, 4]	ὁρμὴν πρὸς τὸ λαβεῖν. Οὕτω	καὶ	τοῦτο τὸ μόριον τῆς ψυχῆς
[1, 16]	ἡ προαίρεσις ἐν τοῖς πρακτοῖς,	καὶ	τούτοις ἐν οἷς ἐφ´ ἡμῖν
[1, 17]	δὲ τέλος ἀρχῇ τινι ἔοικεν,	καὶ	τούτου ἕνεκέν ἐστιν ἕκαστον. Ἀλλὰ
[1, 17]	πρὸς ταύτην ἐστὶν ἡ ἀρχή,	{καὶ	τούτου ἕνεκεν μᾶλλον τὰ πρὸς
[1, 4]	οὖν, ἄν τις εἴποι, πότερον	καὶ	τούτου τοῦ μορίου τῆς ψυχῆς
[1, 31]	τὴν ἄλλαξιν ποιεῖσθαι παρ´ ἀλλήλων,	καὶ	τούτῳ τὴν πολιτικὴν κοινωνίαν συνέχειν.
[1, 32]	ἐστι τὸ τῶν βελτίστων ἐφίεσθαι	καὶ	τούτων προαιρετικὸν εἶναι καὶ πρακτικὸν
[1, 15]	ἀνάγκην καὶ κατὰ βίαν γιγνόμενον,	καὶ	τρίτον ὃ μὴ μετὰ διανοίας
[1, 25]	κακῶς πράττοντι καὶ τῷ ἀξίῳ	καὶ	τῷ ἀναξίῳ. Ὁ δέ γε
[1, 25]	ὁ ἐπιχαιρέκακος ἡσθήσεται κακῶς πράττοντι	καὶ	τῷ ἀξίῳ καὶ τῷ ἀναξίῳ.
[1, 31]	ὁτιοῦν ἔχοντι; Ἢ τῷ κρίναντι	καὶ	τῷ ἀπονείμαντι, ὥσπερ ἐν τοῖς
[1, 1]	τὰ αὐτὰ ἀδύνατα συμβήσεται τούτῳ	καὶ	τῷ κατὰ τὸν ὅρον κοινῷ
[1, 32]	συμφέρει τοῦτο, αὔριον δ´ οὔ,	καὶ	τῷ μέν, τῷ δ´ οὔ,
[1, 31]	σκυτεύς, καὶ ἦν ἔργον ἀντικαταλλάτεσθαι	{καὶ}	τῷ σκυτεῖ πρὸς τὸν οἰκοδόμον,
[1, 16]	τοῦτο; Βούλησις μὲν γάρ ἐστιν	καὶ	τῶν ἀδυνάτων, οἷον βουλόμεθα μὲν
[1, 10]	δ´ ἐπ´ ἀνδρείας καὶ δειλίας	καὶ	τῶν ἄλλων ἀρετῶν ἀεὶ ὡσαύτως.
[1, 5]	ἐπὶ σωφροσύνης καὶ ἐπὶ ἀνδρείας	καὶ	τῶν ἄλλων ἀρετῶν. Ἐὰν μὲν
[1, 1]	οὗτος εὐθέως ἐστίν, ὁμοίως δὲ	καὶ	τῶν ἄλλων ἐπιστημῶν) ἀλλ´ οὐκ
[1, 22]	ὀρθῶς χρήσασθαι, ὁμοίως ἐπὶ σωφροσύνης	καὶ	τῶν ἄλλων· οὔτε δὴ τῆς
[1, 32]	τὴν ποίησιν, ὁμοίως ἐπὶ τεκτονικῆς	καὶ	τῶν ἄλλων τῶν ποιητικῶν· ἐπὶ
[1, 16]	τέλους, καὶ τῶν δυνατῶν ἡμῖν,	καὶ	τῶν ἀντιλογίαν παραδιδόντων πότερον τοῦτο
[1, 16]	ἀγαθῶν καὶ οὐ τοῦ τέλους,	καὶ	τῶν δυνατῶν ἡμῖν, καὶ τῶν
[1, 32]	τῶν ἐπαινετῶν ἄν τι εἴη	καὶ	τῶν ἐν ἀρετῆς τάξει ὄντων.
[1, 16]	πράττομεν. Φαίνονται δέ τινες ὀλίγοι	καὶ	τῶν νομοθετῶν διορίζειν τό τε
[1, 32]	περὶ τὰς ἀρχὰς τῶν νοητῶν	καὶ	τῶν ὄντων· ἡ μὲν γὰρ
[1, 10]	ἄνθρωπος οὐσίας, ἔκ τινων ἀρχῶν	καὶ	τῶν πράξεων ὧν πράττει ἄνθρωπος
[1, 3]	Ὁμοίως δὲ καὶ ἐπ´ ἀκοῆς	καὶ	τῶν τοιούτων. Ὧν ἄρα καὶ
[1, 29]	προστιθείς, ὁ δὲ ἀπεχθητικὸς ἐχθρὸς	καὶ	τῶν ὑπαρχόντων περιαιρῶν. Οὐδέτερος οὖν
[1, 31]	ὡς φασίν, οἰκέτῃ πρὸς δεσπότην	καὶ	υἱῷ πρὸς πατέρα. Τὸ δ´
[1, 1]	ἄρα, ὡς ἔοικεν, ἡμῖν λεκτέον,	καὶ	ὑπὲρ ἀγαθοῦ οὐ τοῦ ἁπλῶς,
[1, 13]	ἂν εἴη λεκτέον ὑπὲρ βίας	καὶ	ὑπὲρ ἀνάγκης. Ἡ μὲν γὰρ
[1, 1]	λέγειν. Ὑπὲρ τοῦ ἀγαθοῦ ἄρα,	καὶ	ὑπὲρ τοῦ ἀρίστου, καὶ ὑπὲρ
[1, 1]	ἄρα, καὶ ὑπὲρ τοῦ ἀρίστου,	καὶ	ὑπὲρ τοῦ ἡμῖν ἀρίστου. Ἴσως
[1, 1]	ὑπὲρ τῶν ἀφανῶν τοῖς φανεροῖς,	καὶ	ὑπὲρ τῶν νοητῶν τοῖς αἰσθητοῖς.
[1, 24]	ἐστιν ἐπαινετή, μεσότης τις ἐλλείψεως	καὶ	ὑπερβολῆς τῆς περὶ δαπάνας τὰς
[1, 5]	ἀρετὴ ἡ ἠθικὴ ὑπὸ ἐνδείας	καὶ	ὑπερβολῆς φθειρομένη. Ὅτι δὲ ἡ
[1, 5]	εἰ μὴ ᾗ ὑπηρετικόν ἐστιν	καὶ	ὑπηρετεῖ τῷ λόγον ἔχοντι μορίῳ.
[1, 32]	ἔχει, ἐν αἷς ἔστιν ἀρχιτέκτων	καὶ	ὑπηρέτης τούτου. Ποιητικὸς ἄρα τινὸς
[1, 31]	κατὰ τὰς ἀρετὰς λέγεται. Διὸ	καί,	φασίν, δοκεῖ ἡ δικαιοσύνη τελεία
[1, 10]	δ´ ἐστὶ πράξεως καὶ σπουδαίας	καὶ	φαύλης προαίρεσις καὶ βούλησις καὶ
[1, 23]	Οἱ μὲν οὖν εὐκαταφρόνητοι ὄντες	καὶ	φαῦλοι, μεγάλων δ´ αὑτοὺς ἀξιοῦντες
[1, 10]	ἂν εἴη καὶ σπουδαίοις εἶναι	καὶ	φαύλοις. Ἴσως οὖν λέγοι ἄν
[1, 5]	μηθέν. Ταὔτ´ ἄρα καὶ αὔξει	καὶ	φθείρει τὴν ἀρετήν. Καὶ γὰρ
[1, 5]	τῶν αὐτῶν ἄρα καὶ αὔξεται	καὶ	φθείρεται ἡ ἀνδρεία· ὑπὸ φόβων
[1, 32]	ἁπλῶς ὅσα ἐν γενέσει τε	καὶ	φθορᾷ ἐστίν. Βουλευόμεθα γὰρ ὑπὲρ
[1, 19]	ἐστιν ἡ ἀνδρεία περὶ θάρρη	καὶ	φόβους, σκεπτέον ἂν εἴη περὶ
[1, 32]	τὰ πρακτά, ἐν οἷς αἵρεσις	καὶ	φυγὴ καὶ ἐφ´ ἡμῖν ἐστιν
[1, 32]	Λέγω δὲ οἷον εἰσὶν ἀρεταὶ	καὶ	φύσει ἐν ἑκάστοις ἐγγινόμεναι, οἷον
[1, 4]	εὐδαιμονία. Ὧν γὰρ ἦν ἕξις	καὶ	χρῆσις, ἡ χρῆσις καὶ ἡ
[1, 32]	ἕτερά ἐστιν ἀλλήλων χρῶμά τε	καὶ	χυμὸς καὶ ψόφος καὶ ὀσμή,
[1, 31]	λάβῃ τὴν τοῦ ἀνδρὸς τάξιν	καὶ	χωρισθῇ ἀπ´ αὐτοῦ, τότ´ ἤδη
[1, 21]	πάντως καὶ ἐπὶ πλεῖον ὀργιζόμενος,	καὶ	ψεκτὸς δὲ ὁ τοιοῦτος (οὔτε
[1, 10]	τῇ κακίᾳ ψόγος· ἔπαινος δὲ	καὶ	ψόγος οὐκ ἐπὶ τοῖς ἀκουσίοις·
[1, 32]	ἀλλήλων χρῶμά τε καὶ χυμὸς	καὶ	ψόφος καὶ ὀσμή, ὡσαύτως καὶ
[1, 31]	ἔσται ὁ εἰδὼς καὶ ὃν	καὶ	ᾧ καὶ οὗ ἕνεκα. Ὅταν
[1, 31]	καὶ ὅταν εἰδὼς καὶ ὃν	καὶ	ᾧ καὶ οὗ ἕνεκα, οὕτως
[1, 10]	ἔχει, τὸ δὲ τετράγωνον τέτταρσιν,	καὶ	ὡς ἂν μεταβάλλῃ τὸ τρίγωνον,
[1, 1]	ὅτι ὃ μὲν ὑγίειαν ποιεῖ,	καὶ	ὡς ποιεῖ, ὃ δ´ οἰκίαν)
[1, 31]	ἕνεκα, οὕτως δίκαιον πράττει. Ὁμοίως	καὶ	ὡσαύτως καὶ ὁ ἄδικος ἔσται
[1, 19]	ἂν εἴη ἀνδρεῖος. Ἔτι δὲ	καὶ	ὥσπερ ἐπάνω διειλόμεθα, περὶ φόβους
[1, 32]	πρακτική. Αἱ γὰρ ἀρεταὶ πᾶσαι	πρακτικαὶ	εἰσίν, ἡ δὲ φρόνησις ὥσπερ
[1, 32]	ἄλλαι ἀρεταί, διότι τῶν καλῶν	πρακτικαί,	καὶ ἐπαινεταὶ εἰσίν, δῆλον ὡς
[1, 32]	πράττουσιν· ἐπεὶ οὖν αἱ ἀρεταὶ	πρακτικαί,	καὶ ἡ φρόνησις πρακτικὴ ἂν
[1, 32]	καὶ ἡ ἀνδρεία καὶ αἱ	ἄλλαι	ἀρεταί, διότι τῶν καλῶν πρακτικαί,
[1, 2]	ἡ μὲν δικαιοσύνη καὶ αἱ	ἄλλαι	ἀρεταὶ καὶ πάντῃ καὶ πάντως
[1, 5]	πάσχουσιν. Ὁμοίως δὲ καὶ αἱ	ἄλλαι	ἀρεταί. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ἔτι οὐ μόνον
[1, 24]	φασι μεγαλοπρεπῶς τ´ ἐβάδισε, καὶ	ἄλλαι	δὴ τοιαῦται μεγαλοπρέπειαι μεταφοραῖς λέγονται,
[1, 5]	λεγόμεναι, σωφροσύνη δικαιοσύνη ἀνδρεία ὅσαι	ἄλλαι	τοῦ ἤθους δοκοῦσιν ἐπαινεταὶ εἶναι.
[1, 1]	ἐστὶν εἶναι ἀδύνατον. Αἱ γὰρ	ἐπιστῆμαι	πᾶσαι μετὰ λόγου, λόγος δὲ
[1, 10]	εἶναι καὶ σπουδαίῳ, ἐὰν βούλωμαι,	ἔσομαι	πάντων σπουδαιότατος. Οὐ δὴ δυνατὸν
[1, 32]	φύσει ἐν ἑκάστοις ἐγγινόμεναι, οἷον	ὁρμαί	τινες ἐν ἑκάστῳ ἄνευ λόγου
[1, 10]	δικαίῳ εἶναι καὶ σπουδαίῳ, ἐὰν	βούλωμαι,	ἔσομαι πάντων σπουδαιότατος. Οὐ δὴ
[1, 31]	τὸ γὰρ ἀδικεῖσθαι βλάπτεσθαι ἐστίν.	Ναί,	ἀλλ´ εἰσί τινες οἳ δέον
[1, 18]	ἐν ᾧ οὐκ ἔστιν ἐνέργεια;	Ναί,	ἀλλὰ καὶ νῦν φαμεν τοῦτο
[1, 30]	ὑπαρχόντων αὑτῷ προσποιούμενος εἶναι, ἢ	εἰδέναι	ἃ μὴ οἶδεν, ὁ δ´
[1, 30]	ταῦτα φήσει καὶ εἶναι καὶ	εἰδέναι.	Εἰ μὲν οὖν εἰσιν αὗται
[1, 1]	γίνεται. Οὐθὲν γὰρ ἴσως ὄφελος	εἰδέναι	μὲν τὴν ἀρετήν, πῶς δὲ
[1, 30]	μὴ φάσκων, ἀλλ´ ἐπικρυπτόμενος τὸ	εἰδέναι.	Ὁ δὲ ἀληθὴς οὐδέτερον τούτων
[1, 18]	ἣν ἔχει, ἐπεὶ εἰ ἦν	εἰδέναι	τὴν ἑκάστου γνώμην, ὡς ἔχει
[1, 1]	ἐπὶ τῶν ἐπιστημῶν συμβαίνει ἅμα	εἰδέναι	τὴν ἐπιστήμην τί ἐστι καὶ
[1, 1]	ἐστιν ἀρετή (οὐ γὰρ ῥᾴδιον	εἰδέναι	τὸ ἐκ τίνων ἔσται καὶ
[1, 9]	δὴ δύο αἰτίας δόξαιμεν ἂν	ἀντιτιθέναι	τῇ μεσότητι τὴν ὑπερβολὴν καὶ
[1, 10]	πράττομεν, εἰσὶν δὲ αἱ πράξεις	γεγενημέναι	ἔκ τινων ἀρχῶν, δῆλον ὅτι,
[1, 5]	τῷ ἀλόγῳ αὗται αἱ ἀρεταὶ	λεγόμεναι,	σωφροσύνη δικαιοσύνη ἀνδρεία ὅσαι ἄλλαι
[1, 32]	ἀρεταὶ καὶ φύσει ἐν ἑκάστοις	ἐγγινόμεναι,	οἷον ὁρμαί τινες ἐν ἑκάστῳ
[1, 32]	οὖσαι τελέως ἀρεταί εἰσιν ἐπαινεταὶ	ἐπιγινόμεναι.	Ἔστιν οὖν ἡ φυσικὴ ἀρετὴ
[1, 26]	ἐστιν οἷος μηθενὶ ἐντυχεῖν μηδὲ	διαλεγῆναι	(ἀλλὰ τοὔνομα ἔοικεν ἀπὸ τοῦ
[1, 31]	τὸν ἐλεύθερον, οὐκ ἔστιν δίκαιος	ἀντιπληγῆναι,	ἀλλὰ πολλάκις. Καὶ τὸ ἀντιπεπονθὸς
[1, 16]	γὰρ πολλὰ πράττομεν πρὸ τοῦ	διανοηθῆναι	καὶ βουλεύσασθαι, οἷον καθίζομεν καὶ
[1, 15]	τοῦ ἑκουσίου ὄντος ἐν τῷ	διανοηθῆναι.	Οἷόν φασί ποτέ τινα γυναῖκα
[1, 16]	ἑκόντες μὲν ἄνευ δὲ τοῦ	διανοηθῆναι,	τὸ δὲ κατὰ προαίρεσιν πᾶν
[1, 16]	δῆλον ὅτι δέοι ἂν πρότερον	διανοηθῆναι	ὑπὲρ αὐτῶν καὶ βουλεύσασθαι, εἶθ´
[1, 7]	καθ´ ἃς δυνατοί ἐσμεν ὀργισθῆναι	λυπηθῆναι	ἐλεῆσαι, {καὶ} τὰ τοιαῦτα· ἕξεις
[1, 11]	Ἐκούσιον δὲ ἁπλῶς μὲν οὕτως	ῥηθῆναί	ἐστιν ὃ πράττομεν μὴ ἀναγκαζόμενοι·
[1, 9]	τοίνυν τοῦτο ἀναγκαῖόν ἐστιν ἴσως	ῥηθῆναι	τί τῇ μεσότητι ἀντίκειται, πότερον
[1, 7]	ἢ κακῶς, οἷον πρὸς τὸ	ὀργισθῆναι,	εἰ μὲν λίαν ὀργίλως, κακῶς
[1, 7]	οἷον καθ´ ἃς δυνατοί ἐσμεν	ὀργισθῆναι	λυπηθῆναι ἐλεῆσαι, {καὶ} τὰ τοιαῦτα·
[1, 9]	λαβεῖν χαλεπόν, ὁμοίως δὲ καὶ	ὀργισθῆναι	μὲν ῥᾴδιον, καὶ τὸ ἐναντίον
[1, 28]	μήτε σκώπτειν βουλόμενος δεῖν μήτε	σκωφθῆναι,	ἀλλ´ ὀργιζόμενος· ὁ δ´ εὐτράπελος
[1, 31]	τις τὸν ὀφθαλμὸν ἐξέκοψεν τινός,	ἀντεκκοπῆναι	μόνον, ἀλλὰ πλείονα παθεῖν, ἀκολουθήσαντα
[1, 31]	Ἐκεῖνοι μὲν γὰρ ᾤοντο δίκαιον	εἶναι,	ἅ τις ἐποίησεν, ταῦτ´ ἀντιπαθεῖν·
[1, 31]	κατὰ νόμον. Δίκαια γάρ φασιν	εἶναι	ἃ ὁ νόμος προστάττει. Ὁ
[1, 1]	ἐπιστήμας ἐποίει· τοῦτο δ´ ἐστὶν	εἶναι	ἀδύνατον. Αἱ γὰρ ἐπιστῆμαι πᾶσαι
[1, 1]	καὶ ἄνευ τοῦ τὴν ψυχὴν	εἶναι	ἀθάνατον δείξει τις δυσὶν ὀρθαῖς
[1, 32]	οἷον Μέντωρ δεινὸς μὲν ἐδόκει	εἶναι,	ἀλλ´ οὐ φρόνιμος ἦν. Τοῦ
[1, 31]	ὁμοιότητι τὸ πολιτικὸν δίκαιον ἔοικεν	εἶναι.	Ἀλλὰ δὴ τὸ μὲν ἐν
[1, 11]	ἐφ´ ἡμῖν ὂν τὸ σπουδαῖον	εἶναι,	ἀναγκαῖον τὸ μετὰ ταῦτα εἰπεῖν
[1, 19]	δεῖ δὲ τὸν ἀνδρεῖον ἀεὶ	εἶναι	ἀνδρεῖον. Διὸ οὐδὲ τὰ θηρία
[1, 19]	τὸν ἀνδρεῖον διὰ {τὸ} πάθος	εἶναι	ἀνδρεῖον. Πάλιν ἔστιν ἄλλη ἀνδρεία
[1, 19]	ἀγαθοῦ. Οὐδὲ δὴ τούτους φατέον	εἶναι	ἀνδρείους, ἐπειδὴ τοὺς τοιούτους καὶ
[1, 2]	τύχην τῆς γενέσεως αὐτῶν αἰτίαν	εἶναι.	Ἀπὸ τύχης γὰρ καὶ πλοῦτος
[1, 32]	προαίρεσις οὐ πάνυ τελειοῦται τῷ	εἶναι	ἀρετὴ ἄνευ τῆς φυσικῆς ὁρμῆς.
[1, 32]	πράττειν τὰ καλά, τοῦτό φασιν	εἶναι	ἀρετήν· ὀρθῶς μὲν οὐδ´ οὗτοι.
[1, 2]	νῦν. Οἷον λέγοι ἄν τις	εἶναι	ἄριστον τὴν φρόνησιν ἁπάντων τῶν
[1, 17]	ἔχειν καὶ ἐπ´ ἀρετῆς, μᾶλλον	εἶναι	αὐτῆς τὸν σκοπὸν {πρὸς} τὸ
[1, 13]	ἀκρατὴς ἀντερεῖ, οὐ φάσκων φαῦλος	εἶναι·	βιαζόμενος γὰρ φήσει ὑπὸ τῆς
[1, 18]	πράττειν, διὰ τὸ μὴ δυνατὸν	εἶναι	δηλῶσαι τὴν ἑκάστου προαίρεσιν ἣν
[1, 19]	δ´ αὖ ἄλλοι δοκοῦντες ἀνδρεῖοι	εἶναι	διὰ τὰ πάθη, οἷον οἱ
[1, 1]	συνέβαινεν αὐτῷ τὰς ἀρετὰς μάτην	εἶναι.	Διὰ τί; Ὅτι ἐπὶ τῶν
[1, 31]	τὸ ἄρα πρὸς ἕτερον ἴσον	εἶναι	δίκαιον ἐστί, καὶ δίκαιος ὁ
[1, 31]	πρὸς δεσπότην οὐκ ἂν δόξειεν	εἶναι	δίκαιον οὐθέν. Οὔτε γὰρ τῷ
[1, 31]	ᾗ δὲ τὸ αὑτῷ δοκοῦν	εἶναι	δίκαιον, οὐκ ἀδικεῖ. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΒ'
[1, 31]	ἕτερον δικαίοις οὖσιν καθ´ αὑτὸν	εἶναι	δίκαιον. Τοῦτο δ´ ἐστὶν ὃ
[1, 19]	Οὐδὲ δὴ τούτους φατέον ἀνδρείους	εἶναι·	ἐὰν γὰρ αὐτῶν τὸ πάθος
[1, 31]	ἡ δικαιοσύνη τελεία τις ἀρετὴ	εἶναι·	εἰ γὰρ δίκαια μέν ἐστιν
[1, 1]	γὰρ οὐδὲν ᾤετο δεῖν μάτην	εἶναι,	ἐκ δὲ τοῦ τὰς ἀρετὰς
[1, 9]	τοῦ μέσου ἐναντιώτερα δόξειεν ἂν	εἶναι.	Ἐκ μὲν ἄρα αὐτοῦ τοῦ
[1, 20]	ἔξω ἀνθρώπου, διὰ τὸ μὴ	εἶναι	ἐν αὐτοῖς λόγον, ᾧ δοκιμάζοντα
[1, 9]	διὸ καὶ ἔργον ἐστὶν σπουδαῖον	εἶναι·	ἐν ἑκάστῳ γὰρ τὸ μέσον
[1, 1]	τὸ πεφυκὸς αὐτὸ καθ´ αὑτὸ	εἶναι	ἐν πᾶσιν ὑπάρχοι. Πότερον οὖν
[1, 18]	τοῦ πράττειν σπουδαῖος ἂν ἐδόκει	εἶναι.	{Ἐπεὶ δὲ μεσότητάς τινας τῶν
[1, 16]	τὸ προαιρεῖσθαι δόξειεν ἂν οἰκεῖον	εἶναι.	Ἐπεὶ οὖν ἡ προαίρεσις οὐθὲν
[1, 1]	τὰς ἀρετὰς εἶναι καὶ μὴ	εἶναι	ἐπιστήμας. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β' Ἐπεὶ δ´
[1, 1]	τὴν ἐπιστήμην τί ἐστι καὶ	εἶναι	ἐπιστήμονα (εἰ γὰρ ἰατρικήν τις
[1, 1]	οἷον σπουδαῖον· τὸ δὲ σπουδαῖον	εἶναί	ἐστι τὸ τὰς ἀρετὰς ἔχειν·
[1, 12]	γὰρ ἀκρατῆ καὶ ἐγκρατῆ ὀργῆς	εἶναι.	Ἔτι λοιπή ἐστιν τῶν ὀρέξεων
[1, 10]	ὁντιναοῦν πότερον ἂν βούλοιτο δίκαιος	εἶναι	ἢ ἄδικος, οὐθεὶς ἂν ἕλοιτο
[1, 30]	πλείω τῶν ὑπαρχόντων αὑτῷ προσποιούμενος	εἶναι,	ἢ εἰδέναι ἃ μὴ οἶδεν,
[1, 2]	εἰπεῖν οὐθὲν ἂν ἄλλο δόξειεν	εἶναι	ἢ εὐδαιμονία, τὴν δ´ εὐδαιμονίαν
[1, 18]	μὲν ἐλέγομεν τὴν ἐνέργειαν κρεῖττον	εἶναι	ἢ τὴν ἕξιν τὴν αὐτήν,
[1, 10]	ἐφ´ ἡμῖν γενέσθαι τὸ σπουδαίους	εἶναι	ἢ φαύλους. Εἰ γάρ τις,
[1, 9]	περὶ ἡδονὰς οὐ δοκεῖ ἐναντίον	εἶναι	ἡ ἀναισθησία ἔνδεια οὖσα, ἀλλ´
[1, 3]	τέλος τῶν ἀγαθῶν καὶ τελειότατον	εἶναι,	ἡ εὐδαιμονία, καὶ τοῦτο ταὐτό
[1, 1]	τῆς ἰδέας τοῦτο δόξειεν ἂν	εἶναι.	Ἡ μὲν γὰρ ἰδέα χωριστὸν
[1, 9]	πεφύκαμεν μᾶλλον ἀκόλαστοι ἢ κόσμιοι	εἶναι·	ἡ οὖν ἐπίδοσις γίνεται μᾶλλον
[1, 32]	μὲν οὐδ´ ἀλλοτρία δόξειεν ἂν	εἶναι	ἡ σκέψις ἡ ὑπὲρ αὐτῆς,
[1, 30]	ἐλάττω τῶν ὑπαρχόντων προσποιούμενος αὑτῷ	εἶναι,	καὶ ἃ οἶδεν μὴ φάσκων,
[1, 30]	ὑπάρχοντα αὑτῷ ταῦτα φήσει καὶ	εἶναι	καὶ εἰδέναι. Εἰ μὲν οὖν
[1, 32]	που λέγεται τῷ δυνατὸς βουλεύεσθαι	εἶναι	καὶ ἐν τῷ ὀρθῶς τι
[1, 4]	κρίνειν, ὡς δέον τὸ τέλειον	εἶναι	καὶ ἐν χρόνῳ τελείῳ καὶ
[1, 1]	οὖν καὶ μάτην τὰς ἀρετὰς	εἶναι	καὶ μὴ εἶναι ἐπιστήμας. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[1, 32]	βελτίστων ἐφίεσθαι καὶ τούτων προαιρετικὸν	εἶναι	καὶ πρακτικὸν ἀεί, τῆς δὲ
[1, 10]	ἐπ´ ἐμοί ἐστιν τὸ δικαίῳ	εἶναι	καὶ σπουδαίῳ, ἐὰν βούλωμαι, ἔσομαι
[1, 1]	δεῖ δὲ τὴν ἀρχὴν οἰκείαν	εἶναι	καὶ συνημμένην· νῦν δὲ καὶ
[1, 10]	ἔοικεν, ἐφ´ ἡμῖν τὸ σπουδαίοις	εἶναι	καὶ τὸ φαύλοις. Ἔτι δὲ
[1, 10]	ἡμῖν ἂν εἴη καὶ σπουδαίοις	εἶναι	καὶ φαύλοις. Ἴσως οὖν λέγοι
[1, 19]	ἀλλὰ διὰ τὸ νομίζειν αὐτὸ	εἶναι	καλόν, καὶ τοῦτο ποιῶν κἂν
[1, 5]	ἄλλαι τοῦ ἤθους δοκοῦσιν ἐπαινεταὶ	εἶναι.	κατὰ γὰρ ταύτας ἐπαινετοὶ λεγόμεθα·
[1, 1]	πρᾶξαι ἄνευ τοῦ ποῖόν τινα	εἶναι,	λέγω δ´ οἷον σπουδαῖον· τὸ
[1, 32]	ἕτερα καὶ τὰ τῆς ψυχῆς	εἶναι	μέρη οἷς ταῦτα γνωρίζομεν. Ἕτερον
[1, 1]	οὐκ ἄλλης ἢ τῆς πολιτικῆς	εἶναι	μέρος. Ἔστι γὰρ οὐθὲν ἐν
[1, 19]	Οὐδὲ δὴ τὴν τοιαύτην φατέον	εἶναι·	ὁ γὰρ αὐτὸς ἐφ´ ἑκάστῳ
[1, 12]	ἐναντιοῦται, ὅς φησιν οὐχ ἑκούσιον	εἶναι.	Ὁ γὰρ ἐγκρατὴς ἑκὼν πράττει
[1, 31]	ἔστιν καθ´ ἑαυτὸν ὄντα δίκαιον	εἶναι	(ὁ γὰρ σώφρων καὶ ὁ
[1, 32]	ταῦτα πορίσαι. Δόξειεν ἂν οὖν	εἶναι	ὁ δεινὸς ἐν τοῖς τοιούτοις
[1, 18]	τὴν ἐνέργειαν τῆς ἕξεως βέλτιον	εἶναι.	Οἱ γὰρ ἄλλοι ἄνθρωποι τὸν
[1, 9]	ἄσωτοι τοὺς ἐλευθερίους ἀνελευθέρους φασὶν	εἶναι,	οἱ δ´ ἀνελεύθεροι τοὺς ἐλευθερίους
[1, 19]	καὶ ἄλλως εἰσὶν ἀνδρεῖοι δοκοῦντες	εἶναι	οἱ δι´ ἐλπίδα καὶ προσδοκίαν
[1, 19]	ἔστιν ἄλλη ἀνδρεία πολιτικὴ δοκοῦσα	εἶναι,	οἷον εἰ δι´ αἰσχύνην τὴν
[1, 4]	τούτων ἔσται· οὐκ ἔοικεν δὲ	εἶναι	ὁρμὴ ἐν τῷ μορίῳ τούτῳ,
[1, 21]	δοκοῦσιν αἱ ἀρεταὶ μεσότητές τινες	εἶναι.	Ὅτι δ´ εἰσὶ μεσότητες, καὶ
[1, 15]	τούτου· διὸ οὐχ ἑκούσιον ἐδόκει	εἶναι,	ὅτι τὴν δόσιν τοῦ φίλτρου
[1, 19]	φαμεν, οὐδ´ ἐροῦσιν ἀνδρείους αὐτοὺς	εἶναι·	οὐκ ἄρα ἡ ἀνδρεία ἐπιστήμη
[1, 32]	Διὸ τὴν ἀρετὴν ἔφη λόγον	εἶναι,	οὐκ ὀρθῶς, ἀλλ´ οἱ νῦν
[1, 31]	ὁ δὲ νόμος κελεύει σώφρονα	εἶναι,	οὐσίαν κεκτῆσθαι, σώματος ἐπιμελεῖσθαι, καὶ
[1, 31]	καὶ τὸ ἀδίκημα δόξειεν ἂν	εἶναι	οὕτω ταὐτόν, οὐκ ἔστι δέ·
[1, 31]	πρὸς τὸν δοῦλον τῷ βελτίων	εἶναι,	οὕτως τὸ ἀντιποιῆσαι πρὸς τὸ
[1, 32]	εἶναι ταῦτα οὕτω καὶ μὴ	εἶναι.	Πότερον δ´ ἐστὶν ἡ φρόνησις
[1, 32]	ἀρετὴν λόγον· οὐδὲν γὰρ ὄφελος	εἶναι	πράττειν τὰ ἀνδρεῖα καὶ τὰ
[1, 16]	ἀδυνάτων, οἷον βουλόμεθα μὲν ἀθάνατοι	εἶναι,	προαιρούμεθα δὲ οὔ. Ἔτι δὲ
[1, 17]	τοῦτο. Καὶ εὔλογον δὲ τούτου	εἶναι	προθετικὴν τὴν ἀρετήν· ἐν οἷς
[1, 19]	τοὺς κινδύνους καὶ δοκοῦσιν ἀνδρεῖοι	εἶναι.	Σημεῖον δὲ τούτου· καὶ γὰρ
[1, 1]	πολιτικοῖς πρακτικὸς εἶναι, τὸ ἦθος	εἶναι	σπουδαῖος· μέρος ἐστὶν ἄρα, ὡς
[1, 10]	οὐ γὰρ ἔσται ὁ προαιρούμενος	εἶναι	σπουδαιότατος, ἂν μὴ καὶ ἡ
[1, 1]	δὲ τοῦ τὰς ἀρετὰς ἐπιστήμας	εἶναι	συνέβαινεν αὐτῷ τὰς ἀρετὰς μάτην
[1, 20]	Οὐδὲ γὰρ τἆλλα ζῷα λέγομεν	εἶναι	σώφρονα ἔξω ἀνθρώπου, διὰ τὸ
[1, 32]	ἁπάντων ἐπαμφοτερίζομεν, πρὸς τὸ καὶ	εἶναι	ταῦτα οὕτω καὶ μὴ εἶναι.
[1, 16]	συμβαινόντων, ὁποῖ´ ἂν φαίνηται βελτίω	εἶναι,	ταῦτα προαιρεῖται καὶ διὰ ταῦτα.
[1, 31]	πολῖταί τινες, καὶ ὅμοιοι βούλονται	εἶναι	τῇ φύσει, τῷ δὲ τρόπῳ
[1, 19]	δὴ ὀρθῶς ἔλεγεν ἐπιστήμην φάσκων	εἶναι	τὴν ἀνδρείαν. Ἡ γὰρ ἐπιστήμη
[1, 32]	οὐκ ὀρθῶς Σωκράτης ἔλεγεν, φάσκων	εἶναι	τὴν ἀρετὴν λόγον· οὐδὲν γὰρ
[1, 32]	ἡμεῖς ἀφορίζομεν, τὸ μετὰ λόγου	εἶναι	τὴν ὁρμὴν πρὸς τὸ καλόν·
[1, 16]	ἀναγκαῖον {δὴ} συνδυαζομένων τινῶν τούτων	εἶναι	τὴν προαίρεσιν. Ἐπεὶ οὖν ἐστίν,
[1, 31]	πολιτείαν. Ὥστε τὸ δίκαιον ἔοικεν	εἶναι	τὸ ἀνάλογον. Τὸ γὰρ δίκαιον
[1, 10]	τῷ κατ´ ἀρετὴν καὶ κακίαν	εἶναι	τὸ ἑκούσιον. Ἔτι δ´ ἄν
[1, 3]	εὐδαιμονία, καὶ τοῦτο ταὐτό φαμεν	εἶναι	τὸ εὖ πράττειν καὶ εὖ
[1, 1]	μέλλει ἐν τοῖς πολιτικοῖς πρακτικὸς	εἶναι,	τὸ ἦθος εἶναι σπουδαῖος· μέρος
[1, 4]	οὐ πάνυ βουλόμεθα λέγειν εὐδαίμονα	εἶναι·	τὸ μὲν γὰρ ζῆν αὐτῷ
[1, 1]	γὰρ εἰδῆσαι βουλόμεθα καὶ αὐτοὶ	εἶναι	τοιοῦτοι· τοῦτο δ´ οὐ δυνησόμεθα,
[1, 19]	οὖν τῶν τοιούτων ἀνδρεῖον θετέον	εἶναι·	τὸν {ὁ} ποῖον οὖν ἀνδρεῖον,
[1, 19]	ἢ θαρρεῖ, οὔτε δειλὸν φατέον	εἶναι	τὸν φοβούμενον οὔτ´ ἀνδρεῖον τὸν
[1, 10]	τοιούτους, ὅταν αὐτοὺς οἰηθῶμεν αἰτίους	εἶναι	τοῦ νοσεῖν ἢ τοῦ κακῶς
[1, 4]	θρεπτικόν (τοῦτο γὰρ εὔλογόν ἐστιν	εἶναι·	τοὺς γοῦν λίθους ὁρῶμεν ἀδυνάτους
[1, 1]	ἀγαθοῦ διὸ οὐκ οἰκείαν ἀρχὴν	εἶναι	τούτου τἀγαθοῦ. Οὐκ ὀρθῶς δὲ
[1, 4]	οὔτε λίαν δόξειεν ἂν οἰκεῖον	εἶναι	τούτων οὔτε μακρὰν ἀπέχον. Οἷον
[1, 4]	μορίῳ τούτῳ, ἀλλ´ ὅμοιον ἔοικεν	εἶναι	τῷ πυρί. Καὶ γὰρ ἐκεῖνο
[1, 9]	ἐπέσκεπται (μεσότης γὰρ δοκεῖ τις	εἶναι	τῶν παθῶν, ὥστε δέοι ἂν
[1, 31]	δὲ πολῖται τοιοῦτοί τινες ἐθέλουσιν	εἶναι.	Ὡς δ´ αὕτως οὐδ´ οἰκέτῃ
[1, 32]	γε βέλτιον εἰκός ἐστιν ἀρετὴν	εἶναι,	ὥστε δῆλον ὅτι ἡ σοφία
[1, 4]	ᾧ οὐθὲν ἔχομεν οἰκειότερον ὄνομα	ἐπιθεῖναι	ἢ θρεπτικόν) τί οὖν, ἄν
[1, 32]	καὶ ἐν τῷ ὀρθῶς τι	κρῖναι	καὶ ἰδεῖν· περὶ μικρῶν δὲ
[1, 8]	πάθη ἤτοι λῦπαί εἰσιν ἢ	ἡδοναὶ	ἢ οὐκ ἄνευ λύπης ἢ
[1, 10]	καὶ τοιαύτην τινὰ παραβολήν, βουλόμενοι	δεικνύναι	ὅτι οὐχ ἑκούσιον. Διὰ τί
[1, 1]	δὲ οὐδὲ δεῖ βουλόμενόν τι	δεικνύναι,	τοῖς μὴ φανεροῖς παραδείγμασι χρῆσθαι,
[1, 15]	ποτέ τινα γυναῖκα φίλτρον τινὶ	δοῦναι	πιεῖν, εἶτα τὸν ἄνθρωπον ἀποθανεῖν
[1, 1]	οὐθὲν ἐν τοῖς πολιτικοῖς δυνατὸν	πρᾶξαι	ἄνευ τοῦ ποῖόν τινα εἶναι,
[1, 32]	ἡμῖν ἐστιν πρᾶξαι καὶ μὴ	πρᾶξαι.	Ἔστιν δὴ τῶν ποιουμένων καὶ
[1, 32]	{καὶ} βουλὴ καὶ προαίρεσις τοῦ	πρᾶξαι	ἢ μὴ πρᾶξαι· ταῦτα δ´
[1, 27]	καὶ {πρὸς} πάντας εὐλαβούμενος καὶ	πρᾶξαι	καὶ εἰπεῖν (ἄπρακτος γὰρ ὁ
[1, 32]	φυγὴ καὶ ἐφ´ ἡμῖν ἐστιν	πρᾶξαι	καὶ μὴ πρᾶξαι. Ἔστιν δὴ
[1, 16]	οἷς ἐφ´ ἡμῖν ἐστιν καὶ	πρᾶξαι	καὶ μὴ πρᾶξαι, καὶ οὕτως
[1, 32]	τῶν ἐφ´ ἡμῖν ὄντων καὶ	πρᾶξαι	καὶ μὴ πρᾶξαι, ὅσα εἰς
[1, 32]	ἃ ἐφ´ ἡμῖν ἐστιν καὶ	πρᾶξαι	καὶ μὴ πρᾶξαι προελομένοις, περὶ
[1, 16]	ἐστιν καὶ πρᾶξαι καὶ μὴ	πρᾶξαι,	καὶ οὕτως ἢ μὴ οὕτως,
[1, 32]	ἀρετήν· ὀρθῶς μὲν οὐδ´ οὗτοι.	Πράξαι	μὲν γὰρ ἄν τις τὰ
[1, 31]	ἐστιν τὸ ἤδη ἀδίκως τι	πρᾶξαι.	Ὁμοίως δὲ τὸ δίκαιον καὶ
[1, 32]	ὄντων καὶ πρᾶξαι καὶ μὴ	πρᾶξαι,	ὅσα εἰς τὸ συμφέρον ἤδη
[1, 31]	ἐστὶν αἰτία τοῖς πράξασι τοῦ	πρᾶξαι,	οὐκ ἄδικοι. Ἔστιν δ´ ἡ
[1, 32]	ἐστιν καὶ πρᾶξαι καὶ μὴ	πρᾶξαι	προελομένοις, περὶ ἅ ἐστιν {καὶ}
[1, 32]	προαίρεσις τοῦ πρᾶξαι ἢ μὴ	πρᾶξαι·	ταῦτα δ´ ἐστὶν αἰσθητὰ καὶ
[1, 31]	ἡ ἄγνοια αἰτία ᾖ τοῦ	πρᾶξαί	τι, οὐχ ἑκὼν τοῦτο πράττει,
[1, 1]	Διὰ τί; Ὅτι ὅταν βουλώμεθα	δεῖξαί	{καί} τι τῶν μέρος ἀγαθῶν,
[1, 1]	ὡς δυσὶν ὀρθαῖς ἴσας ἔχον	δεῖξαι,	λάβοι ἀρχὴν ὅτι ἡ ψυχὴ
[1, 1]	ἐπὶ τοῦτο ὃ ἂν βουλώμεθα	δεῖξαι	ὅτι ἀγαθόν, ἢ τῇ ἐπαγωγῇ,
[1, 1]	τῇ ἐπαγωγῇ, οἷον ὅταν θέλωμεν	δεῖξαι	ὅτι ἡ μεγαλοψυχία ἐστὶν ἀγαθόν,
[1, 8]	μεσότης, τὰ δὲ πάθη ἤτοι	λῦπαί	εἰσιν ἢ ἡδοναὶ ἢ οὐκ
[1, 25]	ἐστιν μεσότης φθονερίας καὶ ἐπιχαιρεκακίας·	ἀμφότεραι	γὰρ αὗται ψεκταὶ εἰσίν, ὁ
[1, 14]	ἠναγκάσθην τὴν τοῦ φίλου γυναῖκα	διαφθεῖραι	ὑπὸ τῆς ἡδονῆς, ἄτοπος ἂν
[1, 1]	μορίῳ· γίνονται οὖν αἱ ἀρεταὶ	πᾶσαι	κατ´ αὐτὸν ἐν τῷ λογιστικῷ
[1, 1]	εἶναι ἀδύνατον. Αἱ γὰρ ἐπιστῆμαι	πᾶσαι	μετὰ λόγου, λόγος δὲ ἐν
[1, 32]	εἴη πρακτική. Αἱ γὰρ ἀρεταὶ	πᾶσαι	πρακτικαὶ εἰσίν, ἡ δὲ φρόνησις
[1, 1]	τίνων ἔσται σκέψασθαι. Ἅμα γὰρ	εἰδῆσαι	βουλόμεθα καὶ αὐτοὶ εἶναι τοιοῦτοι·
[1, 1]	πῶς ἔσται. Ἀναγκαῖον μὲν οὖν	εἰδῆσαι	τί ἐστιν ἀρετή (οὐ γὰρ
[1, 7]	τὸ τί ἐστιν ἡ ἀρετή,	εἰδῆσαι	τίνα ἐστὶν τὰ ἐν τῇ
[1, 7]	ἃς δυνατοί ἐσμεν ὀργισθῆναι λυπηθῆναι	ἐλεῆσαι,	{καὶ} τὰ τοιαῦτα· ἕξεις δ´
[1, 22]	τῆς ἀνδρείας ἐστὶ τὸ ὅπλα	ποιῆσαι,	ἀλλ´ ἄλλης, ταύτης δὲ λαβούσης
[1, 17]	ἂν δύναιτ´ οὐθὲν ἂν ἄλλο	ποιῆσαι	ἢ ἰδεῖν, οὐδὲ τῇ ἀκοῇ
[1, 17]	καλῶς προθῆται, οἷον καλὴν οἰκίαν	ποιῆσαι,	καὶ τὰ πρὸς τοῦτο οὐκ
[1, 31]	οὕτως τὸ ἀντιποιῆσαι πρὸς τὸ	ποιῆσαι.	Ὁμοίως δὲ καὶ ἐλευθέρῳ πρὸς
[1, 15]	ποιήσῃ μηδὲν προδιανοηθείς, ἄκοντά φαμεν	ποιῆσαι,	ὡς τοῦ ἑκουσίου ὄντος ἐν
[1, 31]	τῷ βελτίων εἶναι, οὕτως τὸ	ἀντιποιῆσαι	πρὸς τὸ ποιῆσαι. Ὁμοίως δὲ
[1, 31]	ὡρισμένον, οἷον τὸ τὴν παρακαταθήκην	ἀποστερῆσαι	ἄδικον ἐστί, τὸ δ´ ἀδίκημά
[1, 1]	τοῦτο μὲν ἄλλης δυνάμεώς ἐστι	θεωρῆσαι	(οὔτε γὰρ ὁ ἰατρὸς οὔτε
[1, 14]	τῶν πραγμάτων. Οἷον ἠναγκάσθην συντονώτερον	βαδίσαι	εἰς ἀγρόν· εἰ γὰρ μή,
[1, 4]	οὕτως ἁπλῶς εἰπεῖν, ἀλλὰ σαφέστερον	διορίσαι	δεῖ. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε' Πρῶτον μὲν
[1, 32]	τῶν πρακτῶν, καὶ τὸ ταῦτα	πορίσαι.	Δόξειεν ἂν οὖν εἶναι ὁ
[1, 5]	ἀρεταὶ λεγόμεναι, σωφροσύνη δικαιοσύνη ἀνδρεία	ὅσαι	ἄλλαι τοῦ ἤθους δοκοῦσιν ἐπαινεταὶ
[1, 31]	{καὶ} ἐπὶ τῶν ἄλλων ἀγνοιῶν	ὅσαι	μὲν γίνονται δι´ αὐτούς, οἱ
[1, 32]	Αἱ δὲ δὴ μετὰ λόγου	οὖσαι	τελέως ἀρεταί εἰσιν ἐπαινεταὶ ἐπιγινόμεναι.
[1, 17]	τῇ ἀκοῇ οὐθὲν ἄλλο ἢ	ἀκοῦσαι.	Ὁμοίως δὲ οὐδὲ βουλευόμεθα πότερον
[1, 17]	δὲ οὐδὲ βουλευόμεθα πότερον δεῖ	ἀκοῦσαι	τῇ ἀκοῇ ἢ ἰδεῖν. Ἡ
[1, 18]	διὰ τὸ μὴ δυνατὸν εἶναι	δηλῶσαι	τὴν ἑκάστου προαίρεσιν ἣν ἔχει,
[1, 17]	οὐ τοιοῦτον, ἀλλὰ καὶ τοῦτο	δύναται	πράττειν καὶ ἄλλα. Διὰ τοῦτο
[1, 1]	λεγομένου; Οὐ γάρ ἐστιν ἁπλοῦν.	Λέγεται	γὰρ ἀγαθὸν ἢ τὸ ἄριστον
[1, 31]	τὸ μὲν δίκαιόν {ἐν} τισι	λέγεται	δίκαιον, τὸ δὲ ἴσον ἔν
[1, 31]	ἅπαντα ὅσα κατὰ τὰς ἀρετὰς	λέγεται.	Διὸ καί, φασίν, δοκεῖ ἡ
[1, 31]	Ἐπεὶ δὲ τὸ δίκαιον πολλαχῶς	λέγεται,	διοριστέον ἂν εἴη ὑπὲρ ποίου
[1, 2]	διώρισται, πειραθῶμεν λέγειν τἀγαθὸν ποσαχῶς	λέγεται.	Ἔστι γὰρ τῶν ἀγαθῶν τὰ
[1, 32]	δεινὸς μὲν καὶ ὁ φαῦλος	λέγεται,	οἷον Μέντωρ δεινὸς μὲν ἐδόκει
[1, 4]	ὅσον ἄνθρωπος βιοῖ. Καὶ γὰρ	λέγεται	ὀρθῶς παρὰ τοῖς πολλοῖς ὅτι
[1, 32]	πρακτά. Ὁ γὰρ συνετός που	λέγεται	τῷ δυνατὸς βουλεύεσθαι εἶναι καὶ
[1, 20]	πάντα. Οὐ γὰρ εἴ τις	ἥδεται	θεωρῶν γραφὴν ἢ ἀνδριάντα ἤ
[1, 2]	ἀγαθά. Ἀγαθὰ μὲν δὴ εἰσίν	(δοκιμάζεται	γὰρ τῇ τοῦ σπουδαίου αὐτῶν
[1, 5]	τε ὡσαύτως, συμμέτρων δὲ γινομένων	σῴζεται	ἡ ἰσχὺς καὶ ἡ ὑγίεια.
[1, 19]	μοι πρῶτος ἐλεγχείην ἀναθήσει, διὸ	οἴεται	δεῖν μάχεσθαι. Οὐδὲ δὴ τὴν
[1, 31]	δ´ ἀντικαταλλαττόμενός τι ἀνθ´ οὗ	προΐεται,	οὐκέτι ἀδικεῖται· εἰ δὲ μὴ
[1, 31]	φαῦλα πράττειν αὑτῷ. Ἀλλ´ οὐδεὶς	βούλεται	ἀδικεῖσθαι· ὥστ´ οὐδὲ ὁ ἀκρατὴς
[1, 31]	ἀκρασίαν, ὥστε αὐτὸς αὑτὸν ἀδικεῖ·	βούλεται	ἄρα τὰ φαῦλα πράττειν αὑτῷ.
[1, 1]	ἡ ἐπαγωγή· ὁ δὲ ὁρισμὸς	βούλεται	τὴν ἑκάστου οὐσίαν λέγειν, ἤτοι
[1, 15]	τρίτον ὃ μὴ μετὰ διανοίας	γίγνεται.	Δῆλον δ´ ἐστὶ τοῦτο ἐκ
[1, 16]	Ἀρχικλέους. ἡ οὖν ἁμαρτία οὐ	γίγνεται	ἐν τῇ διανοίᾳ, ἀλλ´ ἐν
[1, 10]	Ὅτι οὐδ´ ἐπὶ τοῦ σώματος	γίγνεται	τοῦτο. Οὐ γὰρ ἄν τις
[1, 19]	παντελῶς ἄνευ πάθους καὶ ὁρμῆς	ἐγγίγνεται	ἡ ἀνδρεία. Δεῖ δὲ τὴν
[1, 16]	καὶ ἐν τοῖς ἄλλοις ζῴοις	ἐγγίγνεται,	προαίρεσις δὲ οὔ· ἡ γὰρ
[1, 5]	ὅσαι ἄλλαι τοῦ ἤθους δοκοῦσιν	ἐπαινεταὶ	εἶναι. κατὰ γὰρ ταύτας ἐπαινετοὶ
[1, 32]	διότι τῶν καλῶν πρακτικαί, καὶ	ἐπαινεταὶ	εἰσίν, δῆλον ὡς καὶ ἡ
[1, 32]	λόγου οὖσαι τελέως ἀρεταί εἰσιν	ἐπαινεταὶ	ἐπιγινόμεναι. Ἔστιν οὖν ἡ φυσικὴ
[1, 18]	ταῦτα ταύτης. Ὅλως δὲ δὴ	φαίνεται	ἄτοπον· ἴσως γὰρ ἂν ἐν
[1, 9]	τοῦ πράγματος ἡ ἔνδεια ἐναντιώτερον	φαίνεται.	Ἔστι δὲ καὶ ἄλλως, οἷον
[1, 11]	ἔσται. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΑ' Ἐπεὶ οὖν	φαίνεται	ἐφ´ ἡμῖν ὂν τὸ σπουδαῖον
[1, 19]	τοῖς τοιούτοις ἀνδρείους λέγειν ἄτοπον	φαίνεται.	Οὐδένα οὖν τῶν τοιούτων ἀνδρεῖον
[1, 31]	Τὸ δ´ ἀνάλογον ἐν τέτταρσι	γίνεται	ἐλαχίστοις· ὡς γὰρ τὸ Α
[1, 2]	Ἀπὸ τύχης γὰρ καὶ πλοῦτος	γίνεται	καὶ ἀρχὴ καὶ ὅλως ὅσα
[1, 31]	ἡ αὐτὴ ἀναλογία πρὸς ἀλλήλους	γίνεται·	καὶ συνέχει δὴ αὕτη ἡ
[1, 9]	κόσμιοι εἶναι· ἡ οὖν ἐπίδοσις	γίνεται	μᾶλλον πρὸς ἃ πεφύκαμεν· πρὸς
[1, 6]	τῶν ὄντων φύσει ἔθει ἄλλως	γίνεται.	Οἷον ὁ λίθος καὶ ὅλως
[1, 1]	τέ ἐστι καὶ ἐκ τίνων	γίνεται.	Οὐθὲν γὰρ ἴσως ὄφελος εἰδέναι
[1, 2]	κατ´ αὐτὰς πράξεων ὁ ἔπαινος	γίνεται.	Τὰ δὲ δυνάμεις, οἷον ἀρχὴ
[1, 7]	ψυχῇ γινόμενα. Ἔστιν δ´ ἃ	γίνεται	ταῦτα, πάθη δυνάμεις ἕξεις· ὥστε
[1, 19]	ἔθους τὴν ἐμπειρίαν λαβοῦσα ἐπιστήμη	γίνεται·	τοὺς δὲ δι´ ἐμπειρίαν ὑπομένοντας
[1, 1]	ἐν τῷ διανοητικῷ τῆς ψυχῆς	ἐγγίνεται	μορίῳ· γίνονται οὖν αἱ ἀρεταὶ
[1, 5]	ὑπὲρ τῆς ψυχῆς ἐν ᾗ	ἐγγίνεται,	οὐ τί ἐστιν ἡ ψυχὴ
[1, 6]	τῶν τοῦ ἀλόγου μέρους φύσει	ἐγγίνεται·	οὐθὲν γὰρ τῶν ὄντων φύσει
[1, 31]	γε ἴσον ἐν ἐλαχίστοις δυσὶν	ἐγγίνεται·	τὸ ἄρα πρὸς ἕτερον ἴσον
[1, 31]	δὲ βέλτιον, ὥστ´ εἴ τι	ἐγγίνεται	τῶν ἐν ψυχῇ ἀδίκημα, τῶν
[1, 32]	μέν, ἐν ᾧ ὁ λόγος	ἐγγίνεται,	ὑπὲρ τούτου διελέσθαι. Διωρίσθη μὲν
[1, 5]	μὲν δὴ τῷ λόγον ἔχοντι	ἐγγίνεται	φρόνησις ἀγχίνοια σοφία εὐμάθεια μνήμη
[1, 31]	φίλῳ. Ἀδικούμενος δέ γε οὐδεὶς	σεμνύνεται.	Εἰ δ´ ἐπὶ τοῖς ἀδικήμασι
[1, 5]	Ὑπὸ τῶν αὐτῶν ἄρα καὶ	αὔξεται	καὶ φθείρεται ἡ ἀνδρεία· ὑπὸ
[1, 11]	τοῖς ἐξ ἀνάγκης πραττομένοις πᾶσιν	ἕπεται	λύπη, τοῖς δὲ δι´ ἐπιθυμίαν
[1, 30]	εἰσιν αὗται ἀρεταὶ ἢ μὴ	ἀρεταί,	ἄλλος ἂν εἴη λόγος· ὅτι
[1, 2]	ἥκει. Τὰ δ´ ἐπαινετά, οἷον	ἀρεταί·	ἀπὸ γὰρ τῶν κατ´ αὐτὰς
[1, 32]	ἡ ἀνδρεία καὶ αἱ ἄλλαι	ἀρεταί,	διότι τῶν καλῶν πρακτικαί, καὶ
[1, 32]	δὴ μετὰ λόγου οὖσαι τελέως	ἀρεταί	εἰσιν ἐπαινεταὶ ἐπιγινόμεναι. Ἔστιν οὖν
[1, 30]	Εἰ μὲν οὖν εἰσιν αὗται	ἀρεταὶ	ἢ μὴ ἀρεταί, ἄλλος ἂν
[1, 1]	ἡ ἀνδρεία καὶ ἁπλῶς αἱ	ἀρεταί,	ἡ δὲ μεγαλοψυχία ἀρετή, ὥστε
[1, 32]	γὰρ αὕτη προστάξει, οὕτως αἱ	ἀρεταὶ	καὶ οἳ κατ´ αὐτὰς πράττουσιν·
[1, 2]	μὲν δικαιοσύνη καὶ αἱ ἄλλαι	ἀρεταὶ	καὶ πάντῃ καὶ πάντως αἱρεταί,
[1, 32]	ἁπασῶν. Λέγω δὲ οἷον εἰσὶν	ἀρεταὶ	καὶ φύσει ἐν ἑκάστοις ἐγγινόμεναι,
[1, 5]	Ὁμοίως δὲ καὶ αἱ ἄλλαι	ἀρεταί.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ἔτι οὐ μόνον τοῖς
[1, 5]	δὲ τῷ ἀλόγῳ αὗται αἱ	ἀρεταὶ	λεγόμεναι, σωφροσύνη δικαιοσύνη ἀνδρεία ὅσαι
[1, 21]	Καὶ ὅλως δὲ δοκοῦσιν αἱ	ἀρεταὶ	μεσότητές τινες εἶναι. Ὅτι δ´
[1, 1]	ἐγγίνεται μορίῳ· γίνονται οὖν αἱ	ἀρεταὶ	πᾶσαι κατ´ αὐτὸν ἐν τῷ
[1, 32]	ἂν εἴη πρακτική. Αἱ γὰρ	ἀρεταὶ	πᾶσαι πρακτικαὶ εἰσίν, ἡ δὲ
[1, 32]	αὐτὰς πράττουσιν· ἐπεὶ οὖν αἱ	ἀρεταὶ	πρακτικαί, καὶ ἡ φρόνησις πρακτικὴ
[1, 3]	μὲν ἐν ψυχῇ, οἷον αἱ	ἀρεταί,	τὰ δὲ ἐν τῷ σώματι,
[1, 2]	ἀρεταὶ καὶ πάντῃ καὶ πάντως	αἱρεταί,	ἰσχὺς δὲ καὶ πλοῦτος καὶ
[1, 5]	αὐτῶν ἄρα καὶ αὔξεται καὶ	φθείρεται	ἡ ἀνδρεία· ὑπὸ φόβων γὰρ
[1, 5]	ἄν τις· πολλῶν γὰρ γινομένων	φθείρεται	ἡ ἰσχύς, ὀλίγων τε ὡσαύτως.
[1, 5]	πολλῶν τε γὰρ δὴ γινομένων	φθείρεται	ἡ ὑγίεια, ὀλίγων τε ὡσαύτως,
[1, 1]	πολιτικῇ, ὅτι τὰ αὐτὰ ἀδύνατα	συμβήσεται	τούτῳ καὶ τῷ κατὰ τὸν
[1, 27]	καταπλήξ, ἐν παντὶ καὶ πάντως	εὐλαβηθήσεται,	ἀλλὰ πράξει καὶ ἐρεῖ ἐν
[1, 31]	καὶ δικαίως ἄδικος ὁ τοιοῦτος	κληθήσεται.	Οἷον ἐπὶ τῶν μεθυόντων. Οἱ
[1, 25]	λυπήσεται. Ὁμοίως τούτῳ ὁ ἐπιχαιρέκακος	ἡσθήσεται	κακῶς πράττοντι καὶ τῷ ἀξίῳ
[1, 30]	οὐδέτερον τούτων ποιήσει. Οὔτε γὰρ	προσποιήσεται	πλείω τῶν ὑπαρχόντων οὔτ´ ἐλάττω,
[1, 23]	εἰδότες καὶ κρίνοντες ὀρθῶς τιμήσουσιν·	βουλήσεται	οὖν μᾶλλον ὑπὸ τῶν συνειδότων
[1, 25]	ὁ αὐτός γε πάλιν οὗτος	λυπήσεται,	ἄν τινα ἴδῃ κακῶς πράττοντα
[1, 25]	τε μὴ τοῦ εὖ πράττειν,	λυπήσεται.	Ὁμοίως τούτῳ ὁ ἐπιχαιρέκακος ἡσθήσεται
[1, 11]	Ἐνταῦθα πάλιν ὁ αὐτὸς λόγος	ἀπαντήσεται.	Καὶ γὰρ εἰ κατ´ ἐπιθυμίαν,
[1, 29]	πάλιν ἐλάττω ποιήσει, οὔτε πάντως	ἐναντιώσεται	παρὰ τὸ δοκοῦν αὑτῷ. Ὁ
[1, 16]	ταῖς ἐπιστήμαις οὔ. οὐθεὶς γὰρ	βουλεύεται	πῶς δεῖ γράψαι τὸ ὄνομα
[1, 31]	ταῦτα οὐκ ἀληθῆ ἦν, οὐδ´	ἐνδέχεται	αὐτὸν ἀδικεῖν αὑτόν. Τὸν γὰρ
[1, 31]	ἀπορήσειεν ἄν τις, ἆρά γε	ἐνδέχεται	αὐτὸν αὑτὸν ἀδικεῖν; Ἐκ μὲν
[1, 31]	ἀδικούμενος ἄκων ἀδικεῖται, ὥστε εἰ	ἐνδέχεται	αὐτὸν αὑτὸν ἀδικεῖν, ἐνδέχοιτ´ ἂν
[1, 31]	ἀδύνατον· οὐκ ἄρα οὐδ´ οὕτως	ἐνδέχεται	αὐτὸν αὑτὸν ἀδικεῖν. Ἔτι εἴ
[1, 31]	Ἀλλὰ τοῦτ´ ἀδύνατον· οὐκ ἄρα	ἐνδέχεται	αὐτὸν αὑτὸν ἀδικεῖν. Ἔτι ὁ
[1, 31]	ἐν οἷς ἡμεῖς ζητοῦμεν, οὐκ	ἐνδέχεται	αὐτὸν αὑτὸν ἀδικεῖν. Πότερος δὲ
[1, 31]	αὑτόν. Τὸν γὰρ αὐτὸν οὐκ	ἐνδέχεται	κατὰ τὸν αὐτὸν χρόνον πλεῖον
[1, 31]	τοιούτοις ἐστίν, τούτων δὲ μηθὲν	ἐνδέχεται	πρὸς αὑτὸν ποιεῖν, οὐκ ἂν
[1, 31]	εἰ ἄρα αὐτὸς αὑτὸν ἀδικεῖ,	ἐνδέχεται	τὸν αὐτὸν κατὰ τὸν αὐτὸν
[1, 8]	τι ἄλλο τοιοῦτόν ἐστιν, ὃ	περιέχεται	ἡδονῇ τῇ κατ´ ἀκολασίαν, ἢ
[1, 20]	τῶν τοιούτων ἡδονῶν τῆς ὑπερβολῆς	ἀπέχεται	ἢ διὰ φόβον ἢ δι´
[1, 3]	σκοπῇ ἐπὶ τῶν ἐπιστημῶν πασῶν,	ὄψεται	οὐκ ἄλλην μὲν ποιοῦσαν οἰκίαν,
[1, 17]	ἰδεῖν; Ἂν γὰρ τοῦτο καλῶς	προθῆται,	οἷον καλὴν οἰκίαν ποιῆσαι, καὶ
[1, 32]	μὴ κωλυόμενος ὑπὸ τῶν ἀναγκαίων	ἐκκλείηται	τοῦ τῶν καλῶν τι καὶ
[1, 10]	τοῦτο. Οὐ γὰρ ἄν τις	βούληται	ἐπιμελεῖσθαι τοῦ σώματος, καὶ δὴ
[1, 2]	δὴ ἀπ´ αὐτῆς σπουδαῖός τις	γένηται·	ἤδη γὰρ οὗτος εἰς τὸ
[1, 16]	αὐτῶν τῶν συμβαινόντων, ὁποῖ´ ἂν	φαίνηται	βελτίω εἶναι, ταῦτα προαιρεῖται καὶ
[1, 2]	καὶ ὁ σπουδαῖος εὖ ἂν	δύνηται	χρήσασθαι καὶ ὁ φαῦλος κακῶς·
[1, 17]	τὴν δὲ αἱρούμεθα. Ἐπεὶ οὖν	διῄρηται	ἐν τίνι ἡ ἁμαρτία καὶ
[1, 31]	(τὸ δὲ ἑκουσίως ὃ ἦν,	εἴρηται	ἐν τοῖς ἐπάνω ἡμῖν) καὶ
[1, 32]	Ἐπειδὴ δ´ ὑπὲρ τῶν ἀρετῶν	εἴρηται,	καὶ τίνες εἰσὶν καὶ ἐν
[1, 10]	Ἐπεὶ δ´ οὖν ὑπὲρ ἀρετῆς	εἴρηται	μετὰ τοῦτ´ ἂν εἴη σκεπτέον
[1, 14]	τοῖς ἐκτός, οἷον ὃς ἂν	καταβλάπτηται	ἀντικαταλλαττόμενός τι ἄλλο μεῖζον ἀναγκαζόμενος
[1, 19]	τοιούτοις, οἷον εἰ μή τις	φοβεῖται	βροντὰς ἢ ἀστραπὰς ἢ ἄλλο
[1, 19]	Ἆρ´ οὖν εἰ μέν τις	φοβεῖται	μὴ ἀποβάλλῃ τὴν οὐσίαν, οὗτος
[1, 19]	οὔ; Ὁμοίως δ´ εἴ τις	φοβεῖται	νόσον ἢ θαρρεῖ, οὔτε δειλὸν
[1, 19]	εἰς δέκατον ἔτος κίνδυνον μὴ	φοβεῖται,	οὔπω ἀνδρεῖος· ἔνιοι γὰρ θαρροῦσιν
[1, 1]	τὴν ἰδέαν ἀγαθοῦ τὸν λόγον	ποιεῖται.	Ἀλλ´ ἴσως {φησὶ} τούτῳ τἀγαθῷ
[1, 24]	δαπανᾷ, ὀρθῶς τῇ μεγαλοπρεπείᾳ τοὔνομα	κεῖται.	Ἡ μεγαλοπρέπεια ἄρα ἂν εἴη,
[1, 16]	προαίρεσις, οὐχ οὕτως (οὐδεμία γὰρ	κεῖται	ὡρισμένη) ἀλλ´ ἂν ἀπαιτῇ τις,
[1, 2]	τὸ δ´ ἐξ ὧν ἀγαθῶν	σύγκειται,	σκοπεῖν εἰ τοῦτ´ ἐστὶν βέλτιον,
[1, 31]	ὥστε ἑκὼν αὐτὸς ὑφ´ αὑτοῦ	ἀδικεῖται.	Ἀλλ´ ἐνταῦθα {ὁ} διορισμὸς προστεθεὶς
[1, 31]	ἑκὼν ἔχει, ἑκὼν ἄρα, φησίν,	ἀδικεῖται.	Ἀλλ´ ἐντεῦθεν δῆλον πάλιν ὅτι
[1, 31]	τι ἀνθ´ οὗ προΐεται, οὐκέτι	ἀδικεῖται·	εἰ δὲ μὴ ἀδικεῖται, οὐδὲ
[1, 31]	ἔχει, ὁ δ´ ἀδικούμενος, ᾗ	ἀδικεῖται,	ἔλαττον· εἰ ἄρα αὐτὸς αὑτὸν
[1, 31]	οὐκέτι ἀδικεῖται· εἰ δὲ μὴ	ἀδικεῖται,	οὐδὲ ἑκὼν ἄρα. Ἔτι πάλιν
[1, 31]	ἀδικεῖ, ὁ δὲ ἀδικούμενος ἄκων	ἀδικεῖται,	ὥστε εἰ ἐνδέχεται αὐτὸν αὑτὸν
[1, 9]	ἴσως ῥηθῆναι τί τῇ μεσότητι	ἀντίκειται,	πότερον ἡ ὑπερβολὴ ἢ ἡ
[1, 6]	ἔχει τὴν ἐπωνυμίαν· ἠθικὴ γὰρ	καλεῖται	διὰ τὸ ἐθίζεσθαι. καὶ δῆλον
[1, 32]	οὐκ ἄρχει. Ἀλλά, φησίν, αὕτη	ἐπιμελεῖται	πάντων, καὶ κυρία ἐστὶ προστάττουσα.
[1, 12]	πράττει τὰ κατὰ τὴν ἐγκράτειαν·	ἐπαινεῖται	γάρ, ἐπαινοῦνται δὲ ἐπὶ τοῖς
[1, 5]	τοῦ {τὸν} λόγον ἔχοντος οὐδεὶς	ἐπαινεῖται.	Οὔτε γὰρ ὅτι σοφός, οὐδεὶς
[1, 5]	Οὔτε γὰρ ὅτι σοφός, οὐδεὶς	ἐπαινεῖται,	οὔτε ὅτι φρόνιμος, οὐδ´ ὅλως
[1, 16]	ἂν φαίνηται βελτίω εἶναι, ταῦτα	προαιρεῖται	καὶ διὰ ταῦτα. διὸ δὴ
[1, 16]	πρὸς τὸ τέλος, οἷον οὐθεὶς	προαιρεῖται	ὑγιαίνειν, ἀλλὰ τὸ πρὸς τὴν
[1, 32]	τῇ ψυχῇ, ὥσπερ δοκεῖ καὶ	ἀπορεῖται;	Ἢ οὔ; Τῶν γὰρ βελτιόνων
[1, 31]	ἐν ἰσότητι (κοινωνοὶ γὰρ οἱ	πολῖταί	τινες, καὶ ὅμοιοι βούλονται εἶναι
[1, 31]	ἐστιν τῷ πατρί· οἱ δὲ	πολῖται	τοιοῦτοί τινες ἐθέλουσιν εἶναι. Ὡς
[1, 25]	καὶ ἐπιχαιρεκακίας· ἀμφότεραι γὰρ αὗται	ψεκταὶ	εἰσίν, ὁ δὲ νεμεσητικὸς ἐπαινετός.
[1, 24]	ἄλλαι δὴ τοιαῦται μεγαλοπρέπειαι μεταφοραῖς	λέγονται,	οὐ κυρίως· οὐ γάρ ἐστιν
[1, 31]	αὐτὰ αἴτια, διὸ οὐδ´ ἄδικα	λέγονται.	Ὑπὲρ δὲ δὴ τοῦ ἀδικεῖσθαι
[1, 13]	ἐστιν ἡ αἰτία, ὑφ´ ἧς	βιάζονται	πράττειν (ὧν δ´ ἐντὸς καὶ
[1, 31]	ᾗ οὐκ ἴσον λαμβάνουσιν, οὗτοι	καλλωπίζονται	καὶ σεμνύνονται ἐπὶ τῶν τοιούτων,
[1, 1]	ἐστὶν ὑπὲρ τῆς ἰδέας. Καίτοι	οἴονταί	γε {δεῖν} ὅταν ὑπὲρ τοῦ
[1, 31]	καὶ οὕτως ἀδικεῖν καὶ ἀδικεῖσθαι	οἴονται.	Δῆλον ἄρα ὅτι ἐπειδὴ ἡ
[1, 24]	οἷς δεῖ. Εἰσὶ δέ, ὡς	οἴονται,	καὶ πλείους μεγαλοπρέπειαι, οἷόν φασι
[1, 1]	εἴη ἀγαθὸν ἡ ἰδέα, ὡς	οἴονται.	Ὁ δὴ τοιοῦτος λόγος ἀληθὴς
[1, 31]	οἱ πολῖταί τινες, καὶ ὅμοιοι	βούλονται	εἶναι τῇ φύσει, τῷ δὲ
[1, 13]	φύσιν τι ἢ παρ´ ἃ	βούλονται	ποιεῖν, ἐροῦμεν βιαζομένοις ἃ ἂν
[1, 12]	ἐφ´ ἃ ὁρμῶσιν, ταῦτα τέως	βούλονται·	πράττουσιν ἄρα οἱ ἀκρατεῖς τὰ
[1, 10]	Καὶ γὰρ ἐκεῖ ἐπειδή τινες	λαμβάνονται	ἀρχαί, ὡς ἂν αἱ ἀρχαὶ
[1, 16]	προαιρώμεθα πράττειν βουλευσάμενοι, ἑκόντες πράττομεν.	Φαίνονται	δέ τινες ὀλίγοι καὶ τῶν
[1, 12]	Ἐπεὶ οὖν λόγοι τινὲς ἐναντίοι	φαίνονται,	σαφέστερον λεκτέον ὑπὲρ τοῦ ἑκουσίου.
[1, 31]	τῶν ἄλλων ἀγνοιῶν ὅσαι μὲν	γίνονται	δι´ αὐτούς, οἱ κατὰ ταύτας
[1, 1]	διανοητικῷ τῆς ψυχῆς ἐγγίνεται μορίῳ·	γίνονται	οὖν αἱ ἀρεταὶ πᾶσαι κατ´
[1, 31]	δ´ ἐπὶ τοῖς ἀδικήμασι μὴ	σεμνύνονται,	ἐπὶ δὲ τούτοις σεμνύνονται, ὅλως
[1, 31]	ἴσον λαμβάνουσιν, οὗτοι καλλωπίζονται καὶ	σεμνύνονται	ἐπὶ τῶν τοιούτων, ὅτι φασὶν
[1, 31]	μὴ σεμνύνονται, ἐπὶ δὲ τούτοις	σεμνύνονται,	ὅλως οὐκ ἂν ἀδικοῖντο οὕτως
[1, 31]	Πάντες γὰρ οἱ ἔλαττον λαμβάνοντες	ἀντικαταλλάττονται	ἢ τιμὴν ἢ ἔπαινον ἢ
[1, 16]	ἁμαρτία ἐν τῇ διανοίᾳ, οὐδὲ	βουλεύονται	ὑπὲρ τούτων· ἀλλ´ ἐν οἷς
[1, 19]	γὰρ ἄπειροι τῶν ἐκβησομένων οὐ	φοβοῦνται	διὰ τὴν ἀπειρίαν. Οὐδὲ δὴ
[1, 19]	δὲ οἷον ἃ οἱ πολλοὶ	φοβοῦνται	ἢ οἱ πάντες, ἐν τούτοις
[1, 31]	οὕτως ἐλαττούμενοι. Εἰ δὲ μὴ	ἀδικοῦνται,	οὐδ´ ἂν ἑκόντες ἀδικοῖντο. Πρὸς
[1, 2]	κακῶς· διὸ δυνάμεις τὰ τοιαῦτα	καλοῦνται	ἀγαθά. Ἀγαθὰ μὲν δὴ εἰσίν
[1, 12]	κατὰ τὴν ἐγκράτειαν· ἐπαινεῖται γάρ,	ἐπαινοῦνται	δὲ ἐπὶ τοῖς ἑκουσίοις. Εἰ
[1, 30]	Οἱ γὰρ κατ´ αὐτὰς ζῶντες	ἐπαινοῦνται.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΑ' Περὶ δὲ δικαιοσύνης
[1, 20]	λόγον, ᾧ δοκιμάζοντα τὸ καλὸν	αἱροῦνται.	Πᾶσα γὰρ ἀρετὴ τοῦ καλοῦ
[1, 19]	μακρὰν ἀπέχειν, ἂν δὲ πλησίον	γένωνται,	ἀποθνήσκουσιν τῷ δέει. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ι'
[1, 9]	μὲν οὖν ἐστιν ἡ ἀρετή,	ἐπέσκεπται	(μεσότης γὰρ δοκεῖ τις εἶναι
[1, 1]	ἐκ τίνων ἔσται καὶ πῶς	ἔσται,	ἀγνοοῦντα τὸ τί ἐστίν, ὥσπερ
[1, 23]	Οὐδὲ γὰρ περὶ πᾶσαν τιμὴν	ἔσται,	ἀλλὰ περὶ τὴν βελτίστην, καὶ
[1, 1]	καὶ ἐκ τίνων καὶ πῶς	ἔσται.	Ἀναγκαῖον μὲν οὖν εἰδῆσαι τί
[1, 19]	δι´ ἣν ἦν ἀνδρεῖος, οὐκέτι	ἔσται	ἀνδρεῖος. Ἔτι καὶ ἄλλως εἰσὶν
[1, 2]	καὶ αὐτὸ συναριθμῇς, αὐτὸ αὑτοῦ	ἔσται	βέλτιον. Αὐτὸ γὰρ βέλτιστον ἐστίν.
[1, 28]	μήτ´ {αὖ{ τὸς} ἄγροικος ὤν.	Ἔσται	δὲ ὁ εὐτράπελος διττῶς πως
[1, 4]	ἐν τελείῳ ἔσται. Οὐ γὰρ	ἔσται	ἐν παιδί (οὐ γάρ ἐστι
[1, 18]	στοχαστικὴ μᾶλλον ἢ ἐξ ὧν	ἔσται.	Ἔστι δὲ καὶ ταῦτα ταύτης.
[1, 1]	μὲν τὴν ἀρετήν, πῶς δὲ	ἔσται	καὶ ἐκ τίνων μὴ ἐπαΐειν.
[1, 31]	ἡ δικαιοσύνη καὶ τὸ δίκαιον	ἔσται	καὶ πρός τινας καὶ ἐν
[1, 1]	ῥᾴδιον εἰδέναι τὸ ἐκ τίνων	ἔσται	καὶ πῶς ἔσται, ἀγνοοῦντα τὸ
[1, 32]	ἄρα τινὸς καὶ ὁ ἀρχιτέκτων	ἔσται,	καὶ τοῦ αὐτοῦ τούτου οὗ
[1, 10]	ἡ φύσις ὑπάρξῃ, βελτίων μέντοι	ἔσται.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΑ' Ἐπεὶ οὖν φαίνεται
[1, 21]	εἴη τὸ μέσον. Δῆλον δὲ	ἔσται	μᾶλλον καὶ καθ´ ἕκαστον σκοποῦσιν.
[1, 31]	καὶ ὡσαύτως καὶ ὁ ἄδικος	ἔσται	ὁ εἰδὼς καὶ ὃν καὶ
[1, 20]	δὴ περὶ ταύτας ἀνὴρ σώφρων	ἔσται	ὁ οὕτως ἔχων ὥστε μηδ´
[1, 10]	καὶ ἐπὶ ψυχῆς· οὐ γὰρ	ἔσται	ὁ προαιρούμενος εἶναι σπουδαιότατος, ἂν
[1, 4]	λανθάνειν ὅτι καὶ ἐν τελείῳ	ἔσται.	Οὐ γὰρ ἔσται ἐν παιδί
[1, 17]	τέλος· καὶ ἐξ ὧν τοῦτ´	ἔσται	οὐθεὶς ἄλλος ποριεῖ, καὶ εὑρήσει
[1, 4]	ἔστιν ὁρμή, οὐδ´ ἐνέργεια τούτων	ἔσται·	οὐκ ἔοικεν δὲ εἶναι ὁρμὴ
[1, 5]	φοβούμενον πάντα, δειλός· ἀνδρεῖος ἄρα	ἔσται	οὔτε ὁ φοβούμενος πάντα οὔτε
[1, 1]	δεῖ, ἀλλὰ καὶ ἐκ τίνων	ἔσται	σκέψασθαι. Ἅμα γὰρ εἰδῆσαι βουλόμεθα
[1, 31]	δίκαιος περὶ τὸ πολιτικὸν δίκαιον	ἔσται.	Τῶν δὲ δικαίων ἐστὶ τὰ
[1, 17]	ἕκαστον. Ἀλλὰ κατὰ τρόπον τοῦτο	ἔσται.	Ὥστε δῆλον ὡς κἀπὶ τῆς
[1, 31]	νόμον ἐμμένων δικαίοις τελείως σπουδαῖος	ἔσται,	ὥστε ὁ δίκαιος καὶ ἡ
[1, 3]	βέλτιστα. Τὰ δ´ ἐν ψυχῇ	διώρισται	ἀγαθὰ εἰς τρία, εἰς φρόνησιν
[1, 2]	Β' Ἐπεὶ δ´ ὑπὲρ τούτων	διώρισται,	πειραθῶμεν λέγειν τἀγαθὸν ποσαχῶς λέγεται.
[1, 16]	τὸ ἀόριστον, καὶ ἐν οἷς	διτταὶ	αἱ ἁμαρτίαι. ἁμαρτάνομεν οὖν ἐν
[1, 5]	τοιαῦτα, ἐν δὲ τῷ ἀλόγῳ	αὗται	αἱ ἀρεταὶ λεγόμεναι, σωφροσύνη δικαιοσύνη
[1, 30]	εἰδέναι. Εἰ μὲν οὖν εἰσιν	αὗται	ἀρεταὶ ἢ μὴ ἀρεταί, ἄλλος
[1, 10]	πᾶν. Δῆλον τοίνυν ὅτι καὶ	αὗται	μεταβάλλουσιν. Μεταβάλλομεν δὲ καὶ ταῖς
[1, 25]	φθονερίας καὶ ἐπιχαιρεκακίας· ἀμφότεραι γὰρ	αὗται	ψεκταὶ εἰσίν, ὁ δὲ νεμεσητικὸς
[1, 24]	τ´ ἐβάδισε, καὶ ἄλλαι δὴ	τοιαῦται	μεγαλοπρέπειαι μεταφοραῖς λέγονται, οὐ κυρίως·
[1, 32]	καὶ ἡ προαίρεσις οὐ πάνυ	τελειοῦται	τῷ εἶναι ἀρετὴ ἄνευ τῆς
[1, 31]	ὁ ἐπὶ τοῦ ἀκρατοῦς λόγος	ἐναντιοῦται·	ὁ γὰρ ἀκρατὴς βλάπτει αὐτὸς
[1, 11]	πάλιν ἄλλος λόγος τις τούτῳ	ἐναντιοῦται,	ὁ ἐπὶ τῇ ἀκρασίᾳ. Οὐθεὶς
[1, 12]	ΙΒ' Ἀλλὰ πάλιν ἄλλος λόγος	ἐναντιοῦται,	ὅς φησιν οὐχ ἑκούσιον εἶναι.
[1, 19]	ἐμπειρίαν τις ἀνδρεῖος, οἷον οἱ	στρατιῶται.	Οὗτοι γὰρ οἴδασι δι´ ἐμπειρίαν
[1, 32]	ἀποδείξεως ὄντων ἐστίν, αἱ δ´	ἀρχαὶ	ἀναπόδεικτοι, ὥστ´ οὐκ ἂν εἴη
[1, 10]	λαμβάνονται ἀρχαί, ὡς ἂν αἱ	ἀρχαὶ	ἔχωσιν, οὕτω καὶ τὰ μετὰ
[1, 10]	ὡς γὰρ ἂν ἔχωσιν αἱ	ἀρχαί,	οὕτως καὶ τὰ ἐκ τῶν
[1, 10]	αἱ πράξεις μεταβάλλουσιν, καὶ αἱ	ἀρχαὶ	τῶν πράξεων, ἀφ´ ὧν εἰσί,
[1, 10]	γὰρ ἐκεῖ ἐπειδή τινες λαμβάνονται	ἀρχαί,	ὡς ἂν αἱ ἀρχαὶ ἔχωσιν,
[1, 9]	λαβεῖν ἔργον, οἷον κύκλον μὲν	γράψαι	παντὸς ἐστί, τὸ δὲ μέσον
[1, 16]	ὅτι ἐστὶν ὡρισμένον πῶς δεῖ	γράψαι	τὸ ὄνομα Ἀρχικλέους. ἡ οὖν
[1, 16]	οὐθεὶς γὰρ βουλεύεται πῶς δεῖ	γράψαι	τὸ ὄνομα Ἀρχικλέους, ὅτι ἐστὶν
[1, 13]	ἵππον ἐπ´ ὀρθὸν θέοντα ἀντιλαμβανόμενον	ἀποστρέψαι.	Ὅσοις μὲν οὖν ἐστιν ἐκτὸς
[1, 28]	λεγόμενος· καὶ γὰρ ὁ δυνάμενος	σκῶψαι	ἐμμελῶς, καὶ ὃς ἂν ὑπομείνῃ
[1, 4]	ἔσται. Οὐ γὰρ ἔσται ἐν	παιδί	(οὐ γάρ ἐστι παῖς εὐδαίμων)
[1, 31]	δίκαιον οὐθέν. Οὔτε γὰρ τῷ	ποδὶ	τῷ ἐμῷ πρὸς ἐμὲ οὔτε
[1, 31]	δ´ ἀδικούμενος, ᾗ ἀδικεῖται, ἔλαττον·	εἰ	ἄρα αὐτὸς αὑτὸν ἀδικεῖ, ἐνδέχεται
[1, 32]	καὶ ἡ ἀνδρεία πράττει, ὥστε	εἰ	αὐτὴ ἐπαινετὴ τῷ ποιεῖν ἃ
[1, 31]	ἔοικεν ἐνδέχεσθαι. Καὶ πάλιν οὕτως.	Εἰ	γὰρ ἃ ὁ νόμος πράττειν
[1, 19]	δεῖ φοβεῖσθαι μέν, ὑπομένειν δέ·	εἰ	γὰρ αὖ μὴ φοβούμενος ὑπομένει,
[1, 31]	δικαιοσύνη τελεία τις ἀρετὴ εἶναι·	εἰ	γὰρ δίκαια μέν ἐστιν ἃ
[1, 4]	μορίου τῆς ψυχῆς ἔστιν ἀρετή;	Εἰ	γὰρ ἔστι, δῆλον ὅτι καὶ
[1, 21]	καὶ οὕτως ἄν τις εἴποι·	εἰ	γάρ ἐστιν ἐν μεσότητι τὸ
[1, 32]	ἀρετή, ἐξ αὐτῆς τῆς φρονήσεως.	Εἰ	γὰρ ἡ φρόνησις ἀρετὴ ἐστίν,
[1, 1]	τί ἐστι καὶ εἶναι ἐπιστήμονα	(εἰ	γὰρ ἰατρικήν τις οἶδεν τί
[1, 14]	ἠναγκάσθην συντονώτερον βαδίσαι εἰς ἀγρόν·	εἰ	γὰρ μή, ἀπολωλότ´ ἂν εὗρον
[1, 12]	ἀναιρεῖ ἀκρασίαν καὶ τὸν ἀκρατῆ.	Εἰ	γὰρ μὴ ἑκών, οὐκ ἔστιν
[1, 31]	μὲν οὐκ ἔστιν, ἀτυχὴς δέ.	Εἰ	γὰρ οἰόμενος τὸν πολέμιον ἀποκτείνειν
[1, 14]	οἷον ὅσα ἡδονῆς ἕνεκεν πράττομεν.	Εἰ	γάρ τις λέγοι ὅτι ἠναγκάσθην
[1, 19]	καὶ οἱ κίνδυνοι πλησίον εἰσίν.	Εἰ	γάρ τις τὸν εἰς δέκατον
[1, 10]	τὸ σπουδαίους εἶναι ἢ φαύλους.	Εἰ	γάρ τις, φησίν, ἐρωτήσειεν ὁντιναοῦν
[1, 4]	ἢ μὴ ἔστιν, ἄλλος λόγος·	εἰ	δ´ ἄρα ἔστιν, οὐκ ἔστιν
[1, 31]	Ἀδικούμενος δέ γε οὐδεὶς σεμνύνεται.	Εἰ	δ´ ἐπὶ τοῖς ἀδικήμασι μὴ
[1, 12]	ἐπαινοῦνται δὲ ἐπὶ τοῖς ἑκουσίοις.	Εἰ	δ´ ἐστὶν τὸ κατὰ τὴν
[1, 7]	ὀργίλως, κακῶς ἔχομεν πρὸς ὀργήν,	εἰ	δ´ ὅλως μὴ ὀργιζόμεθα ἐφ´
[1, 31]	ἀνθ´ οὗ προΐεται, οὐκέτι ἀδικεῖται·	εἰ	δὲ μὴ ἀδικεῖται, οὐδὲ ἑκὼν
[1, 31]	οὐκ ἂν ἀδικοῖντο οὕτως ἐλαττούμενοι.	Εἰ	δὲ μὴ ἀδικοῦνται, οὐδ´ ἂν
[1, 13]	αἰτία, οὐκέτι τούτους βιάζεσθαι ἐροῦμεν.	Εἰ	δὲ μή, ὁ ἀκρατὴς ἀντερεῖ,
[1, 31]	οὐκ ἂν ἐνδέχοιτο αὑτὸν ἀδικεῖν.	Εἰ	δὲ μή, οὐ τό γε
[1, 19]	ἀποβάλλῃ τὴν οὐσίαν, οὗτος δειλός,	εἰ	δέ τις θαρρεῖ περὶ ταῦτα,
[1, 4]	τῶν ἐμψύχων ἐστὶ τὸ τρέφεθαι·	εἰ	δὲ τῶν ἐμψύχων, ἡ ψυχὴ
[1, 6]	ἀρετὴ ἐντεῦθεν τὰς ἐπωνυμίας ἔχει,	εἰ	δεῖ παρὰ γράμμα λέγοντα τὴν
[1, 2]	βέλτιστον· βέλτιστον δέ ἐστιν ὑγίεια·	εἰ	δὴ τοῦτο πάντων βέλτιστον, καὶ
[1, 19]	ἀνδρεία πολιτικὴ δοκοῦσα εἶναι, οἷον	εἰ	δι´ αἰσχύνην τὴν πρὸς τοὺς
[1, 31]	δὲ ἀδικούμενος ἄκων ἀδικεῖται, ὥστε	εἰ	ἐνδέχεται αὐτὸν αὑτὸν ἀδικεῖν, ἐνδέχοιτ´
[1, 31]	ὁ οἰκέτης. Ἀλλὰ δὴ καὶ	εἰ	ἔστιν αὐτῷ δίκαιον, τὸ οἰκονομικὸν
[1, 18]	ἑκάστου προαίρεσιν ἣν ἔχει, ἐπεὶ	εἰ	ἦν εἰδέναι τὴν ἑκάστου γνώμην,
[1, 11]	αὐτὸς λόγος ἀπαντήσεται. Καὶ γὰρ	εἰ	κατ´ ἐπιθυμίαν, οὐκ ἐξ ἀνάγκης·
[1, 31]	περὶ ποῖα. Πρῶτον μὲν οὖν	εἰ	λάβοιμεν τί ἐστι τὸ δίκαιον,
[1, 7]	κακῶς, οἷον πρὸς τὸ ὀργισθῆναι,	εἰ	μὲν λίαν ὀργίλως, κακῶς ἔχομεν
[1, 30]	φήσει καὶ εἶναι καὶ εἰδέναι.	Εἰ	μὲν οὖν εἰσιν αὗται ἀρεταὶ
[1, 4]	τελείας ἀρετῆς ἡ ἐνέργεια εὐδαιμονία.	Εἰ	μὲν οὖν ἔστιν ἀρετὴ τούτου
[1, 19]	φόβους καὶ θάρρη. Ἆρ´ οὖν	εἰ	μέν τις φοβεῖται μὴ ἀποβάλλῃ
[1, 31]	ἐπὶ τῶν φύσει δικαίων, μή,	εἰ	μεταβάλλει διὰ τὴν ἡμετέραν χρῆσιν,
[1, 5]	οὐθέν. Οὐδὲ δὴ τὸ ἄλογον,	εἰ	μὴ ᾗ ὑπηρετικόν ἐστιν καὶ
[1, 31]	ὃν κελεύει πράττειν, πρὸς τοῦτον	εἰ	μὴ πράττει, τοῦτον ἀδικεῖ, ὁ
[1, 19]	οὐδ´ ἐν τοῖς τοιούτοις, οἷον	εἰ	μή τις φοβεῖται βροντὰς ἢ
[1, 1]	οὔτε δύναμις ἕνεκεν κακοῦ ἐστίν.	Εἰ	οὖν πασῶν τῶν δυνάμεων ἀγαθὸν
[1, 32]	φρόνησις περὶ τὸ συμφέρον ἀνθρώπῳ)	εἰ	οὖν τὸ χεῖρον ἀρετὴ ἐστί,
[1, 32]	καὶ περὶ ἑκάστης αὐτῶν, ὅτι	εἰ	πράττοιμεν κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον
[1, 31]	μὴ πράττων ταῦτα ἀδικεῖ· καὶ	εἰ	πρὸς ὃν κελεύει πράττειν, πρὸς
[1, 31]	μεταλαμβάνουσι μεταβολῆς. Λέγω δ´ οἷον	εἰ	τῇ ἀριστερᾷ μελετῷμεν πάντες ἀεὶ
[1, 31]	ἴσον ἔχειν παραχωροῦσι τισίν, ὥστε	εἰ	τὸ ἴσον ἔχειν ἦν δίκαιον,
[1, 31]	ἔκλεψεν αὐτὸς τὰ ἑαυτοῦ· ὥστε	εἰ	τὸ μὲν ἀδικεῖν ἐν τοῖς
[1, 10]	τὰ μετὰ τὰς ἀρχάς, οἷον	εἰ	τὸ τρίγωνον δυσὶν ὀρθαῖς ἴσας
[1, 16]	πράττοντες κατὰ προαίρεσιν δοκοῦμεν πράττειν.	Εἰ	τοίνυν ἡ προαίρεσις ὄρεξίς τις
[1, 32]	οὗ ποιητικὸς καὶ ὁ ὑπηρετικός.	Εἰ	τοίνυν ὁμοίως καὶ ἐπὶ τῶν
[1, 2]	ἐξ ὧν ἀγαθῶν σύγκειται, σκοπεῖν	εἰ	τοῦτ´ ἐστὶν βέλτιον, ἄτοπον· οὐ
[1, 10]	ἀεὶ ὡσαύτως. Δῆλον δ´ ὡς	εἰ	φαῦλοί τινες εἰσίν, οὐκ ἂν
[1, 31]	τοῦτο οὐκ ἔστιν φύσει· ἀλλ´	εἰ	ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ καὶ
[1, 12]	ἡ βούλησις, πρὸς τὸ ἐπισκέπτεσθαι	εἴ	ἐστιν ἑκούσιον. Ἀλλὰ μὴν οἵ
[1, 2]	ἀγαθοῦ, οἷον γυμνάσια ὑγιείας καὶ	εἴ	τι ἄλλο τοιοῦτον. Ἀλλ´ ἔτι
[1, 8]	διαφθείρων. Ἀλλὰ καὶ τοῦτο, καὶ	εἴ	τι ἄλλο τοιοῦτόν ἐστιν, ὃ
[1, 3]	ἐκτός, πλοῦτος ἀρχὴ τιμὴ ἢ	εἴ	τι ἄλλο τῶν τοιούτων. Τούτων
[1, 31]	χεῖρον τὸ δὲ βέλτιον, ὥστ´	εἴ	τι ἐγγίνεται τῶν ἐν ψυχῇ
[1, 1]	Οὐ δεῖ δὲ λανθάνειν οὐδ´	εἴ	τινες πρότερον ὑπὲρ τούτων εἰρήκασιν.
[1, 1]	ἀρχὰς οἰκείας λαμβάνειν. Ἄτοπον γάρ,	εἴ	τις βουλόμενος τὸ τρίγωνον ὡς
[1, 32]	πράττειν, ὅμοιόν ἐστιν ὥσπερ ἂν	εἴ	τις εἴποι ὅτι ὑγίεια ἄριστ´
[1, 24]	οὗ μὴ δεῖ, σαλάκων, οἷον	εἴ	τις ἑστιᾷ ἐρανιστὰς ὡς ἂν
[1, 20]	τὰς περὶ πάντα. Οὐ γὰρ	εἴ	τις ἥδεται θεωρῶν γραφὴν ἢ
[1, 4]	Ἐν γὰρ τοῖς ὕπνοις, οἷον	εἴ	τις καθεύδοι διὰ βίου, τὸν
[1, 31]	ἐνδέχεται αὐτὸν αὑτὸν ἀδικεῖν. Ἔτι	εἴ	τις λαμβάνοι ἐκ τῶν κατὰ
[1, 1]	τὰς ἀρετὰς ἔχειν· δεῖ ἄρα,	εἴ	τις μέλλει ἐν τοῖς πολιτικοῖς
[1, 1]	ἀρετῶν τοῦτο συμβαίνει. Οὐ γὰρ	εἴ	τις οἶδεν τὴν δικαιοσύνην τί
[1, 32]	ὅτι ὑγίεια ἄριστ´ ἂν γένοιτο,	εἴ	τις τὰ ὑγιεινὰ προσφέροιτο. Τὸ
[1, 31]	ἐλεύθερον ἕξει. Οὐ γὰρ δίκαιον,	εἴ	τις τὸν ὀφθαλμὸν ἐξέκοψεν τινός,
[1, 19]	ἀνδρεῖος; Ἢ οὔ; Ὁμοίως δ´	εἴ	τις φοβεῖται νόσον ἢ θαρρεῖ,
[1, 31]	εἰ τῇ ἀριστερᾷ μελετῷμεν πάντες	ἀεὶ	βάλλειν, γινοίμεθα ἂν ἀμφιδέξιοι· ἀλλὰ
[1, 3]	{ἡ} χρῆσις καὶ ἕξις ἐστίν,	ἀεὶ	βέλτιον καὶ αἱρετώτερον ἡ χρῆσις
[1, 19]	ἀνδρεῖοι, δεῖ δὲ τὸν ἀνδρεῖον	ἀεὶ	εἶναι ἀνδρεῖον. Διὸ οὐδὲ τὰ
[1, 2]	ἢ τὰ ὑγιεινά, καὶ ἁπλῶς	ἀεὶ	καθόλου τοῦτο βέλτιον οὗ ἕνεκεν
[1, 6]	ἄν ποτε ἄνω ἐνεχθείη, ἀλλ´	ἀεὶ	κάτω. Ὁμοίως {καὶ} ἐπὶ τῶν
[1, 21]	ἐπὶ πᾶσιν οὔτε πάντως καὶ	ἀεί,	οὐδ´ αὖ πάλιν οὕτως ἔχειν
[1, 32]	τούτων προαιρετικὸν εἶναι καὶ πρακτικὸν	ἀεί,	τῆς δὲ δεινότητος καὶ τοῦ
[1, 2]	Πάλιν αὐτῶν τῶν τελῶν βέλτιον	ἀεὶ	τὸ τέλειον τοῦ ἀτελοῦς. Τέλειον
[1, 2]	Καὶ ὅσα οὕτως ἔχει, τούτων	ἀεὶ	τὸ τέλος βέλτιον, οἷον ἡ
[1, 32]	κοῖλον καὶ τὰ τοιαῦτά ἐστιν	ἀεὶ	τοιαῦτα, τὰ δὲ συμφέροντα οὐκέτι
[1, 10]	δειλίας καὶ τῶν ἄλλων ἀρετῶν	ἀεὶ	ὡσαύτως. Δῆλον δ´ ὡς εἰ
[1, 32]	περὶ τὰ μετ´ ἀποδείξεως καὶ	ἀεὶ	ὡσαύτως ὄντα, ἡ δὲ φρόνησις
[1, 1]	ὅ τι ἂν ἄλλο ᾖ·	λέγει	δὲ ὁ ὅρος ὅτι τὸ
[1, 1]	ὅρῳ ἐστίν. Ὁ δὲ ὅρος	λέγει	ὅτι ἀγαθόν, ἐπιστήμη δέ γε
[1, 1]	ὁ ἰατρὸς οὔτε ὁ οἰκοδόμος	λέγει	ὅτι ἀγαθὸν ἡ ὑγίεια οὐδὲ
[1, 1]	οὔτε δύναμις ὑπὲρ τοῦ τέλους	λέγει	ὅτι ἀγαθόν, ὥστε οὐδ´ ἡ
[1, 1]	δέ γε οὐδὲ δύναμις οὐδεμία	λέγει	ὑπὲρ τοῦ τέλους τοῦ αὑτῆς
[1, 10]	νοσῶμεν ἢ αἰσχροὶ ὦμεν, οὐδεὶς	ψέγει	τοὺς τοιούτους; Τὸ δ´ οὐκ
[1, 32]	μέντοι φρόνιμος δεινός, διὸ καὶ	συνεργεῖ	πως τῇ φρονήσει ἡ δεινότης·
[1, 4]	οὗ μηδὲ ὁρμή. Ὥστ´ οὐδὲν	συνεργεῖ	τὸ μόριον τοῦτο πρὸς τὴν
[1, 32]	ποιεῖ τὴν ἀρετήν. Διὸ καὶ	συνεργεῖ	τῷ λόγῳ καὶ οὐκ ἔστιν
[1, 17]	Ὁμοίως δὲ οὐδὲ βουλευόμεθα πότερον	δεῖ	ἀκοῦσαι τῇ ἀκοῇ ἢ ἰδεῖν.
[1, 1]	ὅπως εἰδήσομεν τί ἐστι σκοπεῖσθαι	δεῖ,	ἀλλὰ καὶ ἐκ τίνων ἔσται
[1, 22]	καὶ ὅσα δεῖ καὶ ὅτε	δεῖ.	Ἀμφότεροι δὲ οὗτοι ψεκτοί. Ἔστι
[1, 1]	ἐστι τὸ τὰς ἀρετὰς ἔχειν·	δεῖ	ἄρα, εἴ τις μέλλει ἐν
[1, 1]	πραγματεία οὐκ ἠθικὴν ἀλλὰ πολιτικήν.	Δεῖ	ἄρα, ὡς ἔοικε, πρῶτον ὑπὲρ
[1, 1]	εἴη μετὰ ταῦτα σκέψασθαι τί	δεῖ	αὐτοὺς λέγειν ὑπὲρ τούτων. Πρῶτον
[1, 1]	ἡμῖν ἀρίστου. Ἴσως δὲ οὐδὲ	δεῖ	βουλόμενόν τι δεικνύναι, τοῖς μὴ
[1, 7]	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ζ' Μετὰ τοίνυν τοῦτο	δεῖ	βουλομένους εἰπεῖν τὸ τί ἐστιν
[1, 10]	πάντων ἄριστον ἕξει τὸ σῶμα.	Δεῖ	γὰρ μὴ μόνον τὴν ἐπιμέλειαν
[1, 1]	προβάς, ἐρεῖ. Οὐδ´ οὕτως ὀρθῶς.	Δεῖ	γὰρ τὰς ἀρχὰς οἰκείας λαμβάνειν.
[1, 16]	Ἀρχικλέους, ὅτι ἐστὶν ὡρισμένον πῶς	δεῖ	γράψαι τὸ ὄνομα Ἀρχικλέους. ἡ
[1, 16]	οὔ. οὐθεὶς γὰρ βουλεύεται πῶς	δεῖ	γράψαι τὸ ὄνομα Ἀρχικλέους, ὅτι
[1, 6]	τὴν ἀλήθειαν ὡς ἔχει σκοπεῖν	(δεῖ	δ´ ἴσως) Τὸ γὰρ ἦθος
[1, 31]	μὲν φύσει τὰ δὲ νόμῳ.	Δεῖ	δ´ οὕτως ὑπολαμβάνειν μὴ ὡς
[1, 5]	ἰδεῖν ἔστιν ἐκ τῶν ἠθικῶν	(δεῖ	δ´ ὑπὲρ τῶν ἀφανῶν τοῖς
[1, 1]	οὐδ´ ἐπὶ τῶν ἐπιστημῶν) Οὐ	δεῖ	δὲ λανθάνειν οὐδ´ εἴ τινες
[1, 1]	ψυχὴ ἀθάνατος. Οὐ γὰρ οἰκεία,	δεῖ	δὲ τὴν ἀρχὴν οἰκείαν εἶναι
[1, 19]	καὶ ὁρμῆς ἐγγίγνεται ἡ ἀνδρεία.	Δεῖ	δὲ τὴν ὁρμὴν γίνεσθαι ἀπὸ
[1, 19]	πάθος ἀφαιρεθῇ, οὐκέτι εἰσὶν ἀνδρεῖοι,	δεῖ	δὲ τὸν ἀνδρεῖον ἀεὶ εἶναι
[1, 24]	δαπάνας τὰς προσηκούσας, ἐν οἷς	δεῖ.	Εἰσὶ δέ, ὡς οἴονται, καὶ
[1, 16]	τὸ βουλεύσασθαί ἐστι τὸ πῶς	δεῖ,	ἐν δὲ ταῖς ἐπιστήμαις οὔ.
[1, 16]	ἤδη ἀόριστόν ἐστι τὸ ὡς	δεῖ,	ἐνταῦθα ἡ ἁμαρτία. ἔστιν δ´
[1, 22]	καὶ ὅσα δεῖ καὶ ὅτε	δεῖ.	Ἔστι δὲ καὶ τῆς ἀνελευθεριότητος
[1, 1]	ὑπὲρ τῆς ἰδέας τοῦ ἀγαθοῦ	δεῖ,	ἢ οὔ, ἀλλ´ ὡς τὸ
[1, 27]	πράξει καὶ ἐρεῖ ἐν οἷς	δεῖ	καὶ ἃ δεῖ καὶ ὅτε
[1, 22]	ὁ μὴ ἀναλίσκων εἰς ἃ	δεῖ	καὶ ὅσα δεῖ καὶ ὅτε
[1, 22]	ἐστίν; Ὁ ἀναλίσκων εἰς ἃ	δεῖ	καὶ ὅσα δεῖ καὶ ὅτε
[1, 22]	εἰς ἃ δεῖ καὶ ὅσα	δεῖ	καὶ ὅτε δεῖ. Ἀμφότεροι δὲ
[1, 22]	εἰς ἃ δεῖ καὶ ὅσα	δεῖ	καὶ ὅτε δεῖ. Ἔστι δὲ
[1, 27]	ἐν οἷς δεῖ καὶ ἃ	δεῖ	καὶ ὅτε δεῖ. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΗ'
[1, 22]	μὴ δεῖ καὶ πλείω ὧν	δεῖ	καὶ ὅτε μὴ δεῖ, ὅ
[1, 7]	ὅλως μὴ ὀργιζόμεθα ἐφ´ οἷς	δεῖ,	καὶ οὕτως κακῶς ἔχομεν πρὸς
[1, 22]	ὁ ἀναλίσκων εἰς ἃ μὴ	δεῖ	καὶ πλείω ὧν δεῖ καὶ
[1, 24]	ἐστιν, ὁ ἐν ᾧ μὴ	δεῖ	καιρῷ ἐνδεικνύμενος τὴν ἑαυτοῦ εὐπορίαν)
[1, 4]	ἁπλῶς εἰπεῖν, ἀλλὰ σαφέστερον διορίσαι	δεῖ.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε' Πρῶτον μὲν οὖν
[1, 27]	καὶ ἃ δεῖ καὶ ὅτε	δεῖ.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΗ' Εὐτραπελία δ´ ἐστὶ
[1, 4]	ἀγαθὸν καὶ τέλος, οὐδὲ τοῦτο	δεῖ	λανθάνειν ὅτι καὶ ἐν τελείῳ
[1, 1]	ὑπάρχοι. Πότερον οὖν ὑπὲρ τούτου	δεῖ	λέγειν τἀγαθοῦ τοῦ ἐνυπάρχοντος; Ἢ
[1, 24]	ὁ ἐναντίος τούτῳ, ὃς οὗ	δεῖ	μὴ μεγαλείως δαπανήσει, ἢ τοῦτο
[1, 22]	ὧν δεῖ καὶ ὅτε μὴ	δεῖ,	ὅ τ´ ἀνελεύθερος ἐναντίως τούτῳ
[1, 21]	ὁ τοιοῦτος (οὔτε γὰρ παντὶ	δεῖ	ὀργίζεσθαι οὔτ´ ἐπὶ πᾶσιν οὔτε
[1, 17]	σκοπὸν {πρὸς} τὸ τέλος, ὃ	δεῖ	ὀρθῶς προθέσθαι, ἢ τὰ πρὸς
[1, 1]	τούτων. Πρῶτον μὲν οὖν ἰδεῖν	δεῖ	ὅτι πάσης ἐπιστήμης καὶ δυνάμεως
[1, 6]	ἐντεῦθεν τὰς ἐπωνυμίας ἔχει, εἰ	δεῖ	παρὰ γράμμα λέγοντα τὴν ἀλήθειαν
[1, 1]	ὁ ἰατρὸς οἶδεν, πότε δὲ	δεῖ	πλεῖν ὁ κυβερνήτης. Ἐν ἑκάστῃ
[1, 17]	ἄλλος ποριεῖ, καὶ εὑρήσει ἃ	δεῖ	πρὸς τοῦτο. Καὶ εὔλογον δὲ
[1, 24]	μὲν οὖν δαπανᾷ οὗ μὴ	δεῖ,	σαλάκων, οἷον εἴ τις ἑστιᾷ
[1, 2]	ταῦτα τοίνυν πῶς τὸ ἄριστον	δεῖ	σκοπεῖν; Πότερον οὕτως ὡς καὶ
[1, 1]	δ´ ἕκαστος. Πότε μὲν γὰρ	δεῖ	τεμεῖν ὁ ἰατρὸς οἶδεν, πότε
[1, 19]	ἀμύνεσθαι, ἐπειδὰν πληγέντες λυπηθῶσιν, οὐδὲ	δεῖ	τὸν ἀνδρεῖον διὰ {τὸ} πάθος
[1, 4]	ὀρθῶς παρὰ τοῖς πολλοῖς ὅτι	δεῖ	τὸν εὐδαίμονα ἐν τῷ μεγίστῳ
[1, 1]	Πάλιν δὲ καὶ τοῦτο διελεῖν	δεῖ.	Ὑπὲρ ἀγαθοῦ τοῦ πῶς λεγομένου;
[1, 32]	καὶ τἆλλα τὸν αὐτὸν τρόπον	δεῖ	ὑπολαμβάνειν· ἐπεὶ δὴ ἕτερα τὰ
[1, 10]	μέντοι πάντων οὔ. Ὁμοίως δὲ	δεῖ	ὑπολαμβάνειν καὶ ἐπὶ ψυχῆς· οὐ
[1, 19]	καὶ τἆλλα ἄψυχα ἀνδρεῖα· ἀλλὰ	δεῖ	φοβεῖσθαι μέν, ὑπομένειν δέ· εἰ
[1, 21]	οὐδ´ αὖ πάλιν οὕτως ἔχειν	δεῖ,	ὥστε μηθενὶ μηδέποτε· καὶ γὰρ
[1, 1]	ὄντων καὶ ἀληθείας λέγοντα οὐκ	ἔδει	ὑπὲρ ἀρετῆς φράζειν· οὐδὲν γὰρ
[1, 19]	δὲ πλησίον γένωνται, ἀποθνήσκουσιν τῷ	δέει.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ι' Ἡ μὲν οὖν
[1, 32]	τίς ἐστι τῆς σοφίας, καὶ	παρασκευάζει	ταύτῃ σχολὴν καὶ τὸ ποιεῖν
[1, 32]	οὔπω οὗτος ἄρχει πάντων, ἀλλὰ	παρασκευάζει	τῷ δεσπότῃ σχολήν, ὅπως ἂν
[1, 6]	οὐθὲν γὰρ τῶν ὄντων φύσει	ἔθει	ἄλλως γίνεται. Οἷον ὁ λίθος
[1, 32]	τοιαῦτα· εἰσὶ δὲ δὴ καὶ	ἔθει	καὶ προαιρέσει. Αἱ δὲ δὴ
[1, 2]	τοῖς δὲ τοιούτοις πᾶσιν τιμὴ	ἀκολουθεῖ.	Οὐκοῦν καὶ ἡ ἀρετὴ τίμιον,
[1, 11]	ἀνάγκης· τῇ γὰρ ἐπιθυμίᾳ ἡδονὴ	ἀκολουθεῖ,	τὰ δὲ δι´ ἡδονὴν οὐκ
[1, 11]	δὲ δι´ ἐπιθυμίαν πραττομένοις ἡδονὴ	ἀκολουθεῖ,	ὥστε οὑτωσί γε οὐκ ἂν
[1, 31]	τούτοις ἄγνοια φυσικὴ οὖσα οὐ	ποιεῖ	διὰ τὴν πρᾶξιν ταύτην τὰ
[1, 17]	τοῦτο ἢ οὔ. Μάλιστα οὖν	ποιεῖ	ἐν τούτοις τὸ σφάλλεσθαι ἡδονὴ
[1, 4]	μὲν ἀρετὴ ἐν ἑκάστῳ τοῦτο	ποιεῖ	εὖ οὗ ἐστιν ἀρετή, ἡ
[1, 1]	ἀλλ´ ὅτι ὃ μὲν ὑγίειαν	ποιεῖ,	καὶ ὡς ποιεῖ, ὃ δ´
[1, 31]	μὲν γὰρ γεωργός, φησί, σῖτον	ποιεῖ,	ὁ δ´ οἰκοδόμος οἰκίαν, ὁ
[1, 1]	μὲν ὑγίειαν ποιεῖ, καὶ ὡς	ποιεῖ,	ὃ δ´ οἰκίαν) δῆλον τοίνυν
[1, 32]	καὶ τὴν προαίρεσιν προστιθεμένη τελείαν	ποιεῖ	τὴν ἀρετήν. Διὸ καὶ συνεργεῖ
[1, 31]	δὲ ὁ οἰκοδόμος πλείονος ἄξιον	ποιεῖ	τὸ αὑτοῦ ἔργον ἢ ὁ
[1, 32]	καὶ ὁ ἀρχιτέκτων, καθὸ οὗτος	ἐποίει	οἰκίαν, ποιητικὸς οἰκίας. Ὁμοίως δὲ
[1, 1]	δὲ οὐδ´ ὁ Σωκράτης ἐπιστήμας	ἐποίει	τὰς ἀρετάς. Ἐκεῖνος γὰρ οὐδὲν
[1, 1]	οὗτος. Τὰς γὰρ ἀρετὰς ἐπιστήμας	ἐποίει·	τοῦτο δ´ ἐστὶν εἶναι ἀδύνατον.
[1, 17]	οὐκ ἄλλος τις εὑρήσει καὶ	ποριεῖ	ἢ οἰκοδόμος. Ὁμοίως δὲ καὶ
[1, 17]	ὧν τοῦτ´ ἔσται οὐθεὶς ἄλλος	ποριεῖ,	καὶ εὑρήσει ἃ δεῖ πρὸς
[1, 10]	τοῖς κατὰ γεωμετρίαν. Καὶ γὰρ	ἐκεῖ	ἐπειδή τινες λαμβάνονται ἀρχαί, ὡς
[1, 2]	ὅλως ὅσα εἰς δυνάμεως τάξιν	ἥκει.	Λοιπὸν δὲ καὶ τέταρτον τῶν
[1, 2]	εἰς τὸ τῆς ἀρετῆς σχῆμα	ἥκει.	Τὰ δ´ ἐπαινετά, οἷον ἀρεταί·
[1, 23]	ἐλάττονος τιμῆς αὑτὸν ἀξιοῖ ἢ	προσήκει,	μήτε μείζονος ἢ ἄξιος ἐστίν,
[1, 24]	δαπάνας ἃς τῷ πρέποντι γίνεσθαι	προσήκει.	Ὅστις μὲν οὖν δαπανᾷ οὗ
[1, 31]	ὁ ἄρα ταῦτα μὴ πράττων	ἀδικεῖ	αὑτόν. Εἰς οὐθένα γὰρ ἄλλον
[1, 31]	τὴν ἀκρασίαν, ὥστε αὐτὸς αὑτὸν	ἀδικεῖ·	βούλεται ἄρα τὰ φαῦλα πράττειν
[1, 31]	γὰρ ἦρξε πρότερος καὶ ἠδίκησεν,	ἀδικεῖ	δὲ κατ´ ἀμφότερα, ὥστε ἀνάλογον
[1, 31]	ἔλαττον· εἰ ἄρα αὐτὸς αὑτὸν	ἀδικεῖ,	ἐνδέχεται τὸν αὐτὸν κατὰ τὸν
[1, 31]	Καὶ οὗτος ἔστι μὲν ᾗ	ἀδικεῖ,	ἔστι δὲ ᾗ οὐκ ἀδικεῖ·
[1, 31]	δίκαιον μὴ ἔκρινεν, ταύτῃ μὲν	ἀδικεῖ,	ᾗ δὲ τὸ αὑτῷ δοκοῦν
[1, 31]	ἀδικεῖ, ἔστι δὲ ᾗ οὐκ	ἀδικεῖ·	ᾗ μὲν γὰρ τὸ τῇ
[1, 31]	αὐτὸς αἴτιος ἐστίν, οὗτος ἤδη	ἀδικεῖ,	καὶ δικαίως ἄδικος ὁ τοιοῦτος
[1, 31]	δίκαια, ὁ μὴ πράττων ταῦτα	ἀδικεῖ·	καὶ εἰ πρὸς ὃν κελεύει
[1, 31]	αὑτὸν ἀδικεῖν. Πότερος δὲ πάλιν	ἀδικεῖ,	καὶ ἐν ποτέρῳ ἐστὶ τὸ
[1, 31]	κρίνας κακῶς καὶ δούς, οὗτος	ἀδικεῖ.	Καὶ οὗτος ἔστι μὲν ᾗ
[1, 31]	ἐφεστῶτος καὶ ταῦτα κρίναντος οὐκ	ἀδικεῖ,	κἂν ἀδίκως αὐτῷ ἀποδοθῇ· ἀλλ´
[1, 31]	αὑτῷ δοκοῦν εἶναι δίκαιον, οὐκ	ἀδικεῖ.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΒ' Ἐπειδὴ δ´ ὑπὲρ
[1, 31]	ἀπέκτεινεν, ἄδικον μέν τι ἔπραξεν,	ἀδικεῖ	μέντοι οὐθένα, ἀτυχεῖ δέ. Ἐπεὶ
[1, 31]	Ἔτι ὁ μὲν ἀδικῶν ἑκὼν	ἀδικεῖ,	ὁ δὲ ἀδικούμενος ἄκων ἀδικεῖται,
[1, 31]	τοῦτον εἰ μὴ πράττει, τοῦτον	ἀδικεῖ,	ὁ δὲ νόμος κελεύει σώφρονα
[1, 31]	ἑκὼν τοῦτο πράττει, ὥστε οὐκ	ἀδικεῖ·	ὅταν δὲ τῆς ἀγνοίας αὐτὸς
[1, 31]	ἀλλὰ μὴν ὁ ἀδικῶν, ᾗ	ἀδικεῖ,	πλεῖον ἔχει, ὁ δ´ ἀδικούμενος,
[1, 32]	γὰρ πάντων κύριος καὶ πάντα	διοικεῖ·	ἀλλ´ οὔπω οὗτος ἄρχει πάντων,
[1, 1]	ὅλον καὶ τὴν ἐπωνυμίαν δικαίως	δοκεῖ	ἄν μοι ἔχειν ἡ πραγματεία
[1, 9]	ἀναισθησίας τῆς περὶ ἡδονὰς οὐ	δοκεῖ	ἐναντίον εἶναι ἡ ἀναισθησία ἔνδεια
[1, 31]	ἀρετὰς λέγεται. Διὸ καί, φασίν,	δοκεῖ	ἡ δικαιοσύνη τελεία τις ἀρετὴ
[1, 32]	τῶν ἐν τῇ ψυχῇ, ὥσπερ	δοκεῖ	καὶ ἀπορεῖται; Ἢ οὔ; Τῶν
[1, 3]	ὃ καὶ λέγομεν πάντες καὶ	δοκεῖ	καὶ τέλος τῶν ἀγαθῶν καὶ
[1, 4]	ἀπέχον. Οἷον ἐπειδήπερ ἔστιν, ὡς	δοκεῖ,	μόριόν τι τῆς ψυχῆς ᾧ
[1, 12]	ἂν εἴη ἐγκρατής. Ἀλλ´ οὐ	δοκεῖ·	οὐδ´ ἄρα τὸ κατ´ ἐπιθυμίαν
[1, 9]	ἡ ἀρετή, ἐπέσκεπται (μεσότης γὰρ	δοκεῖ	τις εἶναι τῶν παθῶν, ὥστε
[1, 32]	λέγεται, οἷον Μέντωρ δεινὸς μὲν	ἐδόκει	εἶναι, ἀλλ´ οὐ φρόνιμος ἦν.
[1, 18]	ἄνευ τοῦ πράττειν σπουδαῖος ἂν	ἐδόκει	εἶναι. {Ἐπεὶ δὲ μεσότητάς τινας
[1, 15]	δὲ τούτου· διὸ οὐχ ἑκούσιον	ἐδόκει	εἶναι, ὅτι τὴν δόσιν τοῦ
[1, 4]	τέλειος. Οὐδ´ ἐν χρόνῳ γε	ἀτελεῖ,	ἀλλ´ ἐν τελείῳ. Τέλειος δ´
[1, 10]	ἡ ἀρχὴ {καὶ} ἡ προαίρεσις	μεταβάλλει	{γὰρ} ἑκουσίως. Ὥστε δῆλον ὅτι
[1, 31]	τῶν φύσει δικαίων, μή, εἰ	μεταβάλλει	διὰ τὴν ἡμετέραν χρῆσιν, διὰ
[1, 10]	τρίγωνον, οὕτω καὶ τὸ τετράγωνον	συμμεταβάλλει	(ἀντιστρέφει γάρ) καὶ ἐὰν τὸ
[1, 1]	ἔχειν· δεῖ ἄρα, εἴ τις	μέλλει	ἐν τοῖς πολιτικοῖς πρακτικὸς εἶναι,
[1, 25]	ἡ νέμεσις περὶ ἀγαθά, ἃ	τυγχάνει	ὑπάρχοντα ἀναξίῳ ὄντι, λυπή τις.
[1, 19]	ἁρμόσει. Οὗ γὰρ ἀφαιρουμένου μὴ	διαμένει	ἡ ἀνδρεία, οὐκ ἂν εἴη
[1, 31]	καὶ τὸν πλείω χρόνον οὕτω	διαμένει	ἡ ἀριστερὰ οὖσα ἀριστερὰ καὶ
[1, 19]	γὰρ τούτων μηθὲν ὑπάρχῃ, οὐχ	ὑπομένει.	Διὸ τοὺς δι´ ἐμπειρίαν οὐ
[1, 19]	εἰ γὰρ αὖ μὴ φοβούμενος	ὑπομένει,	οὐκ ἂν εἴη ἀνδρεῖος. Ἔτι
[1, 31]	ἑκόντες. Οὐδεὶς γὰρ ἑκὼν βλάπτεσθαι	ὑπομένει·	τὸ γὰρ ἀδικεῖσθαι βλάπτεσθαι ἐστίν.
[1, 1]	τί; Ὅτι ἐπὶ τῶν ἐπιστημῶν	συμβαίνει	ἅμα εἰδέναι τὴν ἐπιστήμην τί
[1, 5]	ἡ ὑγίεια. Ὁμοίως δὲ τούτοις	συμβαίνει	καὶ ἐπὶ σωφροσύνης καὶ ἐπὶ
[1, 1]	οὐκ ἐπὶ τῶν ἀρετῶν τοῦτο	συμβαίνει.	Οὐ γὰρ εἴ τις οἶδεν
[1, 2]	αὐτὸ αὑτοῦ βέλτιστον. Ἄτοπον δὴ	συμβαίνει.	Οὐ δὴ ἴσως οὕτω γε
[1, 1]	τῷ λογιστικῷ τῆς ψυχῆς μορίῳ·	συμβαίνει	οὖν αὐτῷ ἐπιστήμας ποιοῦντι τὰς
[1, 1]	δ´ αὔτως κἀπὶ τῶν ἄλλων.	Συμβαίνει	οὖν καὶ μάτην τὰς ἀρετὰς
[1, 32]	ὅσα εἰς τὸ συμφέρον ἤδη	συντείνει.	Ἔστιν δ´ ἡ φρόνησις ἀρετή,
[1, 27]	παντὶ καὶ πάντως εὐλαβηθήσεται, ἀλλὰ	πράξει	καὶ ἐρεῖ ἐν οἷς δεῖ
[1, 27]	ὁ ἀναίσχυντος, καὶ ἐρεῖ καὶ	πράξει,	οὔτε ὡς ὁ καταπλήξ, ἐν
[1, 32]	εἴη καὶ τῶν ἐν ἀρετῆς	τάξει	ὄντων. Ἐφ´ ἃ γὰρ ἡ
[1, 32]	αὐτῶν ἐστίν· ὅπως γὰρ αὕτη	προστάξει,	οὕτως αἱ ἀρεταὶ καὶ οἳ
[1, 10]	ὀρθαῖς ἴσας, οὐδὲ τὸ τρίγωνον	ἕξει	δυσὶν ὀρθαῖς ἴσας. Οὕτω τοίνυν
[1, 31]	ταῦτα δικαιοσύνη ἂν εἴη τῇ	ἕξει	ὁρμὴν ἔχουσα μετὰ προαιρέσεως περὶ
[1, 31]	δὲ καὶ ἐλευθέρῳ πρὸς ἐλεύθερον	ἕξει.	Οὐ γὰρ δίκαιον, εἴ τις
[1, 10]	καλὸν κἀγαθόν. Βέλτιον μὲν οὖν	ἕξει	τὸ σῶμα, ἄριστα μέντοι πάντων
[1, 10]	σώματος, καὶ δὴ πάντων ἄριστον	ἕξει	τὸ σῶμα. Δεῖ γὰρ μὴ
[1, 1]	τοῦ τὴν ψυχὴν εἶναι ἀθάνατον	δείξει	τις δυσὶν ὀρθαῖς ἴσας ἔχον
[1, 5]	ὁ μηθέν. Ταὔτ´ ἄρα καὶ	αὔξει	καὶ φθείρει τὴν ἀρετήν. Καὶ
[1, 24]	ἐστιν οὖσα τοιαύτη οἵαν λέγομεν·	ἐπεὶ	γὰρ ἐν τῷ καιρῷ τῷ
[1, 4]	καὶ ἔχοιμεν τὸ ἄριστον ἀγαθόν.	Ἐπεὶ	δ´ οὖν ἐστιν ἡ εὐδαιμονία
[1, 10]	σπάνιον τὸ σπουδαῖον) ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ι'	Ἐπεὶ	δ´ οὖν ὑπὲρ ἀρετῆς εἴρηται
[1, 2]	μὴ εἶναι ἐπιστήμας. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β'	Ἐπεὶ	δ´ ὑπὲρ τούτων διώρισται, πειραθῶμεν
[1, 18]	πράττειν σπουδαῖος ἂν ἐδόκει εἶναι.	{Ἐπεὶ	δὲ μεσότητάς τινας τῶν παθῶν
[1, 31]	ἐστὶ τὸ δίκαιον τῷ ἀνάλογον.	Ἐπεὶ	δὲ ὁ οἰκοδόμος πλείονος ἄξιον
[1, 31]	πλείω ὧν ἐποίησεν δίκαιον ἐστίν.	Ἐπεὶ	δὲ τὸ δίκαιον πολλαχῶς λέγεται,
[1, 15]	ἄρα τὸ ἀναγκαῖον. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΕ'	Ἐπεὶ	δὲ τὸ ἑκούσιον ἐν οὐδεμιᾷ
[1, 32]	τὸν αὐτὸν τρόπον δεῖ ὑπολαμβάνειν·	ἐπεὶ	δὴ ἕτερα τὰ ὑποκείμενα ἐστίν,
[1, 18]	τὴν ἑκάστου προαίρεσιν ἣν ἔχει,	ἐπεὶ	εἰ ἦν εἰδέναι τὴν ἑκάστου
[1, 32]	καὶ οἳ κατ´ αὐτὰς πράττουσιν·	ἐπεὶ	οὖν αἱ ἀρεταὶ πρακτικαί, καὶ
[1, 17]	γὰρ φεύγομεν, τὴν δὲ αἱρούμεθα.	Ἐπεὶ	οὖν διῄρηται ἐν τίνι ἡ
[1, 31]	ἤδη τῶν ἄλλων πολιτικὸν ἐστίν.	Ἐπεὶ	οὖν ἐστι δίκαιον τὸ ἐν
[1, 31]	πρός τινας καὶ ἐν τισίν.	Ἐπεὶ	οὖν ἐστι τὸ δίκαιον ἴσον,
[1, 19]	τῶν παθῶν εἰσίν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΘ'	Ἐπεὶ	οὖν ἐστιν ἡ ἀνδρεία περὶ
[1, 16]	τινῶν τούτων εἶναι τὴν προαίρεσιν.	Ἐπεὶ	οὖν ἐστίν, ὥσπερ ἔμπροσθεν ἐλέχθη,
[1, 31]	δίκαιος ὁ τοιοῦτος ἂν εἴη.	Ἐπεὶ	οὖν ἡ δικαιοσύνη ἐν δικαίῳ
[1, 16]	προαιρεῖσθαι δόξειεν ἂν οἰκεῖον εἶναι.	Ἐπεὶ	οὖν ἡ προαίρεσις οὐθὲν τούτων
[1, 16]	οὐδὲ διάνοιά ἐστιν ἡ προαίρεσις.	Ἐπεὶ	οὖν καθ´ ἕκαστον τούτων οὐθέν
[1, 12]	ἄρα· ἡ ἄρα βούλησις ἑκούσιον.	Ἐπεὶ	οὖν λόγοι τινὲς ἐναντίοι φαίνονται,
[1, 10]	ἄνθρωπος τῶν πράξεών ἐστι γεννητικός.	Ἐπεὶ	οὖν ὁρῶμεν μεταβαλλούσας τὰς πράξεις
[1, 31]	τούτῳ τὴν πολιτικὴν κοινωνίαν συνέχειν.	Ἐπεὶ	οὖν τὸ δίκαιόν ἐστιν ἐν
[1, 31]	ἀδικεῖ μέντοι οὐθένα, ἀτυχεῖ δέ.	Ἐπεὶ	οὖν τὸ μὴ ἀδικεῖν τὰ
[1, 11]	βελτίων μέντοι ἔσται. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΑ'	Ἐπεὶ	οὖν φαίνεται ἐφ´ ἡμῖν ὂν
[1, 32]	τυγχάνουσιν ὄντα. Καὶ ἀναγκαῖον δέ,	ἐπεὶ	περὶ τῶν ἐν ψυχῇ λέγομεν,
[1, 8]	κακῶς πρὸς ὑπερβολὴν καὶ ἔνδειαν.	Ἐπεὶ	τοίνυν ἐστὶν ἡ ἀρετὴ τῶν
[1, 21]	οὗτος ψεκτός, ἀνάλγητός γε ὤν)	Ἐπεὶ	τοίνυν καὶ ὁ κατὰ τὴν
[1, 1]	ὁ λόγος, οὐχ ὑπὲρ τούτου	σκοπεῖ	τἀγαθοῦ, ἀλλὰ τοῦ ἡμῖν ἀγαθοῦ.
[1, 2]	ὑγιεινὰ θεὶς καὶ τὴν ὑγίειαν,	σκόπει	τί τούτων πάντων βέλτιστον· βέλτιστον
[1, 1]	Ὅτι γὰρ ἀγαθόν, καὶ ἐνταῦθ´	ἐρεῖ.	Δῆλον τοίνυν ὅτι ὑπὲρ τοῦ
[1, 27]	πάντως εὐλαβηθήσεται, ἀλλὰ πράξει καὶ	ἐρεῖ	ἐν οἷς δεῖ καὶ ἃ
[1, 27]	πάντως, ὡς ὁ ἀναίσχυντος, καὶ	ἐρεῖ	καὶ πράξει, οὔτε ὡς ὁ
[1, 32]	Τὸ δὴ τοιοῦτον ἀσαφές· ἀλλ´	ἐρεῖ	μοι, τὰ ποῖα διασάφησόν ἐστιν
[1, 1]	καθ´ ἕκαστα, ἐκ τούτου προβάς,	ἐρεῖ.	Οὐδ´ οὕτως ὀρθῶς. Δεῖ γὰρ
[1, 13]	Εἰ δὲ μή, ὁ ἀκρατὴς	ἀντερεῖ,	οὐ φάσκων φαῦλος εἶναι· βιαζόμενος
[1, 32]	δ´ οὔ, καὶ οὕτω μὲν	συμφέρει,	ἐκείνως δὲ οὐ συμφέρει. Περὶ
[1, 32]	μὲν συμφέρει, ἐκείνως δὲ οὐ	συμφέρει.	Περὶ δὲ τὰ συμφέροντά ἐστιν
[1, 32]	ἀλλὰ μεταβάλλουσιν, καὶ νῦν μὲν	συμφέρει	τοῦτο, αὔριον δ´ οὔ, καὶ
[1, 12]	ἐστίν. Ἀλλ´ οὗτος ὁ λόγος	ἀναιρεῖ	ἀκρασίαν καὶ τὸν ἀκρατῆ. Εἰ
[1, 1]	τῆς ψυχῆς, τοῦτο δὲ ποιῶν	ἀναιρεῖ	καὶ πάθος καὶ ἦθος. Διὸ
[1, 5]	Ταὔτ´ ἄρα καὶ αὔξει καὶ	φθείρει	τὴν ἀρετήν. Καὶ γὰρ οἱ
[1, 5]	ἡ ἔνδεια καὶ ἡ ὑπερβολὴ	φθείρει,	τοῦτ´ ἰδεῖν ἔστιν ἐκ τῶν
[1, 19]	εἴ τις φοβεῖται νόσον ἢ	θαρρεῖ,	οὔτε δειλὸν φατέον εἶναι τὸν
[1, 19]	οὗτος δειλός, εἰ δέ τις	θαρρεῖ	περὶ ταῦτα, ἀνδρεῖος; Ἢ οὔ;
[1, 32]	κινήσει καὶ ἁπλῶς ὅσα ἐν	γενέσει	τε καὶ φθορᾷ ἐστίν. Βουλευόμεθα
[1, 29]	πλείω τῶν ὑπαρχόντων προσθήσει, οὔτ´	ἐπαινέσει	τὰ μὴ προσήκοντα, οὔτ´ αὖ
[1, 16]	βέλτιον ἀντὶ τοῦ χείρονος ἐν	αἱρέσει	ὄντος, ἐνταῦθα τὸ προαιρεῖσθαι δόξειεν
[1, 17]	οὖν ἡ ἁμαρτία ἐν τῇ	αἱρέσει	τῶν ἀγαθῶν οὐ περὶ τὰ
[1, 32]	δὲ δὴ καὶ ἔθει καὶ	προαιρέσει.	Αἱ δὲ δὴ μετὰ λόγου
[1, 16]	ἐστιν τὸ κατὰ διάνοιαν ἐν	προαιρέσει;	Ἢ οὐδὲ τοῦτο; Πολλὰ γὰρ
[1, 32]	γὰρ ἄν τις τὰ δίκαια	προαιρέσει	μὲν οὐδεμιᾷ, οὐδὲ γνώσει τῶν
[1, 1]	ἀγαθὸν ἕκαστος τὸ καθ´ ἑαυτὸν	εἰδήσει·	οὔτε γὰρ ὁ ἰατρὸς τὸ
[1, 1]	ἐν τῇ κυβερνητικῇ ἀγαθὸν πότε	εἰδήσει,	οὔτε ὁ κυβερνήτης τὸ ἐν
[1, 4]	ἔστι, δῆλον ὅτι καὶ ταύτῃ	δεήσει	ἐνεργεῖν· τῆς γὰρ τελείας ἀρετῆς
[1, 19]	λέγοντα Πουλυδάμας μοι πρῶτος ἐλεγχείην	ἀναθήσει,	διὸ οἴεται δεῖν μάχεσθαι. Οὐδὲ
[1, 29]	οὔτε γὰρ πλείω τῶν ὑπαρχόντων	προσθήσει,	οὔτ´ ἐπαινέσει τὰ μὴ προσήκοντα,
[1, 30]	Ὁ δὲ ἀληθὴς οὐδέτερον τούτων	ποιήσει.	Οὔτε γὰρ προσποιήσεται πλείω τῶν
[1, 29]	προσήκοντα, οὔτ´ αὖ πάλιν ἐλάττω	ποιήσει,	οὔτε πάντως ἐναντιώσεται παρὰ τὸ
[1, 31]	τῆς ἀγνοίας, ὃν βλάπτει, οὐκ	ἀδικήσει.	Ἔστω δὴ οὗτος ὁ διορισμός.
[1, 24]	ὃς οὗ δεῖ μὴ μεγαλείως	δαπανήσει,	ἢ τοῦτο μὴ ποιῶν, οἷον
[1, 32]	περὶ τὰ αἰσθητὰ καὶ ἐν	κινήσει	καὶ ἁπλῶς ὅσα ἐν γενέσει
[1, 32]	δ´ ἐστὶν αἰσθητὰ καὶ ἐν	κινήσει	τοῦ μεταβάλλειν· ὥστε τὸ προαιρετικὸν
[1, 32]	διὸ καὶ συνεργεῖ πως τῇ	φρονήσει	ἡ δεινότης· ἀλλὰ δεινὸς μὲν
[1, 17]	ἔσται οὐθεὶς ἄλλος ποριεῖ, καὶ	εὑρήσει	ἃ δεῖ πρὸς τοῦτο. Καὶ
[1, 17]	πρὸς τοῦτο οὐκ ἄλλος τις	εὑρήσει	καὶ ποριεῖ ἢ οἰκοδόμος. Ὁμοίως
[1, 2]	τῇ τοῦ σπουδαίου αὐτῶν ἕκαστον	χρήσει,	οὐ τῇ τοῦ φαύλου) τοῖς
[1, 4]	εὐδαιμονία καὶ τὸ ἄριστον. Ἐν	χρήσει	τοίνυν τινὶ ἂν εἴη καὶ
[1, 30]	ἀλλὰ τὰ ὑπάρχοντα αὑτῷ ταῦτα	φήσει	καὶ εἶναι καὶ εἰδέναι. Εἰ
[1, 13]	φάσκων φαῦλος εἶναι· βιαζόμενος γὰρ	φήσει	ὑπὸ τῆς ἐπιθυμίας τὰ φαῦλα
[1, 19]	αὐτὸς ἐφ´ ἑκάστῳ τούτων διορισμὸς	ἁρμόσει.	Οὗ γὰρ ἀφαιρουμένου μὴ διαμένει
[1, 20]	ταύτας τὰς ἐν ἁφῇ καὶ	γεύσει	γινομένας. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΙ' Ἐχόμενον δ´
[1, 32]	μὲν γὰρ ἀκοῇ, χυμὸν δὲ	γεύσει	γνωρίζομεν, χρῶμα δὲ ὄψει) ὁμοίως
[1, 31]	Ἀλλ´ ἐνταῦθα {ὁ} διορισμὸς προστεθεὶς	κωλύσει	τὸν λόγον τοῦτον. Ἔστιν δὲ
[1, 31]	μεταπίπτουσι, διὰ τοῦτο οὐκ ἔστιν	φύσει·	ἀλλ´ εἰ ὡς ἐπὶ τὸ
[1, 31]	διὰ τοῦτ´ οὐκ ἔστιν δίκαιον	φύσει;	Ἀλλ´ ἔστιν. Τὸ γὰρ ὡς
[1, 31]	καὶ τὰ δεξιὰ οὐδὲν ἧττον	φύσει	βελτίω ἐστὶ τῆς ἀριστερᾶς, κἂν
[1, 31]	βάλλειν, γινοίμεθα ἂν ἀμφιδέξιοι· ἀλλὰ	φύσει	γε ἀριστερὰ ἐστίν, καὶ τὰ
[1, 10]	ἐπιμέλειαν ὑπάρχειν, ἀλλὰ καὶ τῇ	φύσει	γίνεσθαι τὸ σῶμα καλὸν κἀγαθόν.
[1, 31]	ἐπὶ τὸ πολὺ διαμένον, τοῦτο	φύσει	δίκαιον προφανές. Ὃ γὰρ ἂν
[1, 31]	φύσει ἐστίν. Ὡσαύτως ἐπὶ τῶν	φύσει	δικαίων, μή, εἰ μεταβάλλει διὰ
[1, 6]	ἀρετῶν τῶν τοῦ ἀλόγου μέρους	φύσει	ἐγγίνεται· οὐθὲν γὰρ τῶν ὄντων
[1, 6]	ἐγγίνεται· οὐθὲν γὰρ τῶν ὄντων	φύσει	ἔθει ἄλλως γίνεται. Οἷον ὁ
[1, 32]	δὲ οἷον εἰσὶν ἀρεταὶ καὶ	φύσει	ἐν ἑκάστοις ἐγγινόμεναι, οἷον ὁρμαί
[1, 31]	καὶ ἡ δεξιὰ δεξιά, τοῦτο	φύσει	ἐστίν. Ὡσαύτως ἐπὶ τῶν φύσει
[1, 31]	τὸ τῇ ἀληθείᾳ καὶ τῇ	φύσει	ὂν δίκαιον μὴ ἔκρινεν, ταύτῃ
[1, 31]	ἂν μεταπεσόντα· καὶ γὰρ τὰ	φύσει	ὄντα μεταλαμβάνουσι μεταβολῆς. Λέγω δ´
[1, 31]	δὲ δικαίων ἐστὶ τὰ μὲν	φύσει	τὰ δὲ νόμῳ. Δεῖ δ´
[1, 31]	ἐστιν τὸ νόμῳ, οὐ τὸ	φύσει.	Τὸ δ´ ἄδικον καὶ τὸ
[1, 31]	καὶ ὅμοιοι βούλονται εἶναι τῇ	φύσει,	τῷ δὲ τρόπῳ ἕτεροι) τῷ
[1, 4]	ἐκεῖνο ὅ τι ἂν ἐμβάλῃς	καταναλώσει,	κἂν μὴ ἐμβάλῃς, οὐκ ἔχει
[1, 32]	δίκαια προαιρέσει μὲν οὐδεμιᾷ, οὐδὲ	γνώσει	τῶν καλῶν, ἀλλ´ ὁρμῇ τινι
[1, 5]	μὴ ᾗ ὑπηρετικόν ἐστιν καὶ	ὑπηρετεῖ	τῷ λόγον ἔχοντι μορίῳ. Ἔστιν
[1, 31]	καὶ ἑκών γε ταῦτα πράττει,	βλάπτει	ἄρα αὐτὸς αὑτὸν εἰδώς, ὥστε
[1, 31]	λόγος ἐναντιοῦται· ὁ γὰρ ἀκρατὴς	βλάπτει	αὐτὸς αὑτὸν τὰ φαῦλα πράττων,
[1, 31]	ὅταν μὴ εἰδὼς μήθ´ ὃν	βλάπτει	μήθ´ ᾧ μηθ´ οὗ ἕνεκεν·
[1, 31]	ἂν γινομένης τῆς ἀγνοίας, ὃν	βλάπτει,	οὐκ ἀδικήσει. Ἔστω δὴ οὗτος
[1, 15]	ἐδίδου. Ἐνταῦθα ἄρα τὸ ἑκούσιον	πίπτει	εἰς τὸ μετὰ διανοίας. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[1, 10]	ἀρχῶν καὶ τῶν πράξεων ὧν	πράττει	ἄνθρωπος γεννητικὸν ἐστίν. Τί γὰρ
[1, 31]	πράττων, καὶ ἑκών γε ταῦτα	πράττει,	βλάπτει ἄρα αὐτὸς αὑτὸν εἰδώς,
[1, 12]	εἰδὼς τὰ κακὰ ὅτι κακά,	πράττει	βουλόμενος. Οὐκ ἄρα ἑκών, οὐδ´
[1, 11]	τῇ ἀκρασίᾳ. Οὐθεὶς γάρ, φησί,	πράττει	ἑκὼν τὰ κακά, εἰδὼς ὅτι
[1, 11]	ὅτι ταῦτα φαῦλά ἐστιν ὅμως	πράττει,	καὶ κατ´ ἐπιθυμίαν γε πράττει·
[1, 11]	δῆλον, ὅτι ὁ ἀκρατὴς ἑκὼν	πράττει.	Οἱ μὲν γὰρ ἀδικοῦντες ἑκόντες
[1, 31]	καὶ οὗ ἕνεκα, οὕτως δίκαιον	πράττει.	Ὁμοίως καὶ ὡσαύτως καὶ ὁ
[1, 12]	γε οὐθεὶς τὰ κακὰ εἰδὼς	πράττει	ὅτι κακὰ ἐστίν· ὁ δὲ
[1, 11]	πράττει, καὶ κατ´ ἐπιθυμίαν γε	πράττει·	οὐκ ἄρα ἑκών· ἀναγκαζόμενος ἄρα.
[1, 31]	Ὁ δέ γε ἀκρατὴς βουλόμενος	πράττει	τὰ κατὰ τὴν ἀκρασίαν, ὥστε
[1, 12]	εἶναι. Ὁ γὰρ ἐγκρατὴς ἑκὼν	πράττει	τὰ κατὰ τὴν ἐγκράτειαν· ἐπαινεῖται
[1, 31]	πράττειν, πρὸς τοῦτον εἰ μὴ	πράττει,	τοῦτον ἀδικεῖ, ὁ δὲ νόμος
[1, 32]	προστάττῃ, οὕτω καὶ ἡ ἀνδρεία	πράττει,	ὥστε εἰ αὐτὴ ἐπαινετὴ τῷ
[1, 12]	δ´ ἐγκρατὴς παρὰ τὴν ἐπιθυμίαν	πράττει·	ὥστε ὁ ἐγκρατὴς οὐχ ἑκὼν
[1, 31]	πρᾶξαί τι, οὐχ ἑκὼν τοῦτο	πράττει,	ὥστε οὐκ ἀδικεῖ· ὅταν δὲ
[1, 10]	ἐπὶ μὲν τοῖς φαύλοις ζημίαν	τάττει,	ἂν πράττῃ, ἐπὶ δὲ τοῖς
[1, 31]	γὰρ ἃ ὁ νόμος πράττειν	τάττει,	ταῦτά ἐστιν δίκαια, ὁ μὴ
[1, 31]	τὰ κατὰ πάσας ἀρετὰς ὄντα	προστάττει,	ὁ ἄρα τοῖς κατὰ νόμον
[1, 31]	φασιν εἶναι ἃ ὁ νόμος	προστάττει.	Ὁ δὲ νόμος κελεύει τἀνδρεῖα
[1, 1]	δείκνυμεν ὅτι ὁ αὐτὸς λόγος	ἐφαρμόττει	ἐπί τε τἀγαθὸν καὶ ἐπὶ
[1, 31]	ἦν ἔργον ἀντικαταλλάτεσθαι {καὶ} τῷ	σκυτεῖ	πρὸς τὸν οἰκοδόμον, ἀνθ´ ὑποδημάτων
[1, 31]	οἰκοδόμος τῷ γεωργῷ· ὁμοίως τῷ	σκυτεῖ,	τῷ ὑφάντῃ, τοῖς ἄλλοις πᾶσιν
[1, 10]	τὰ δὲ καλὰ καὶ σπουδαῖα	κελεύει;	Καὶ ἐπὶ μὲν τοῖς φαύλοις
[1, 31]	μέν ἐστιν ἃ ὁ νόμος	κελεύει	ποιεῖν, ὁ δὲ νόμος τὰ
[1, 31]	ἀδικεῖ· καὶ εἰ πρὸς ὃν	κελεύει	πράττειν, πρὸς τοῦτον εἰ μὴ
[1, 31]	τοῦτον ἀδικεῖ, ὁ δὲ νόμος	κελεύει	σώφρονα εἶναι, οὐσίαν κεκτῆσθαι, σώματος
[1, 31]	νόμος προστάττει. Ὁ δὲ νόμος	κελεύει	τἀνδρεῖα πράττειν καὶ τὰ σώφρονα
[1, 4]	ἂν μὲν γὰρ ἐμβάλῃς τροφήν,	τρέφει,	ἂν δὲ μὴ ἐμβάλῃς τροφήν,
[1, 10]	οὕτω καὶ τὸ τετράγωνον συμμεταβάλλει	(ἀντιστρέφει	γάρ) καὶ ἐὰν τὸ τετράγωνον
[1, 4]	τοῦτο τὸ μόριον τῆς ψυχῆς	ἔχει·	ἂν μὲν γὰρ ἐμβάλῃς τροφήν,
[1, 6]	ἠθικὴ ἀρετὴ ἐντεῦθεν τὰς ἐπωνυμίας	ἔχει,	εἰ δεῖ παρὰ γράμμα λέγοντα
[1, 31]	ἀδικεῖσθαι ἐστίν, ἔλαττον δὲ ἑκὼν	ἔχει,	ἑκὼν ἄρα, φησίν, ἀδικεῖται. Ἀλλ´
[1, 32]	ἐπὶ τῶν ἄλλων τῶν ποιητικῶν	ἔχει,	ἐν αἷς ἔστιν ἀρχιτέκτων καὶ
[1, 16]	τὸ τρίγωνον δυσὶν ὀρθαῖς ἴσας	ἔχει.	ἐν μὲν οὖν τοῖς τοιούτοις
[1, 10]	καὶ τὰ ἐκ τῶν ἀρχῶν	ἔχει.	Ἐναργέστερον δ´ ἔστι κατιδεῖν τοῦτο
[1, 18]	δηλῶσαι τὴν ἑκάστου προαίρεσιν ἣν	ἔχει,	ἐπεὶ εἰ ἦν εἰδέναι τὴν
[1, 32]	ποιούμεθα τοὺς λόγους. Ὥσπερ δ´	ἔχει	ἡ δεινότης πρὸς φρόνησιν, οὕτως
[1, 31]	γὰρ ἄδικος τῷ ἀδικεῖν πλεῖον	ἔχει,	καὶ ὁ ἀδικούμενος δὲ τῷ
[1, 8]	ὃ ἐν ὑπερβολῇ τὸ ψεκτὸν	ἔχει.	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Θ' Μετὰ τοίνυν τοῦτο
[1, 31]	ὁ ἀδικῶν, ᾗ ἀδικεῖ, πλεῖον	ἔχει,	ὁ δ´ ἀδικούμενος, ᾗ ἀδικεῖται,
[1, 31]	πεπονηκότα ὀλίγα λαμβάνειν. Ὡς δὲ	ἔχει	ὁ πεπονηκὼς πρὸς τὸν μὴ
[1, 16]	ἔχειν, ὥσπερ καὶ τοὔνομα αὐτῆς	ἔχει,	οἷον προαιρούμεθα τόδε ἀντὶ τοῦδε,
[1, 32]	ὁμοίως καὶ ἐπὶ τῶν ἀρετῶν	ἔχει,	ὅπερ εἰκὸς καὶ εὔλογον, καὶ
[1, 4]	καταναλώσει, κἂν μὴ ἐμβάλῃς, οὐκ	ἔχει	ὁρμὴν πρὸς τὸ λαβεῖν. Οὕτω
[1, 4]	δὲ μὴ ἐμβάλῃς τροφήν, οὐκ	ἔχει	ὁρμὴν τοῦ τρέφειν. Διὸ οὐδὲ
[1, 18]	εἰδέναι τὴν ἑκάστου γνώμην, ὡς	ἔχει	πρὸς τὸ καλόν, καὶ ἄνευ
[1, 31]	ἀνάλογον. Ὡς γὰρ ὁ ἐλεύθερος	ἔχει	πρὸς τὸν δοῦλον τῷ βελτίων
[1, 6]	γράμμα λέγοντα τὴν ἀλήθειαν ὡς	ἔχει	σκοπεῖν (δεῖ δ´ ἴσως) Τὸ
[1, 32]	ὁ λόγος καὶ τἀληθὲς ὡς	ἔχει	σκοπούμεθα, ἔστιν δ´ ἐπιστήμη φρόνησις
[1, 3]	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ' Μετὰ τοίνυν τοῦτο	ἔχει	τὰ ἀγαθὰ ἄλλην διαίρεσιν. Ἔστι
[1, 2]	τοιοῦτον. Ἀλλ´ ἔτι καὶ ἄλλην	ἔχει	τἀγαθὰ διαίρεσιν· οἷόν ἐστι τῶν
[1, 6]	γὰρ ἦθος ἀπὸ τοῦ ἔθους	ἔχει	τὴν ἐπωνυμίαν· ἠθικὴ γὰρ καλεῖται
[1, 31]	γὰρ ψυχὴ εἰς πλείω μεμερισμένη	ἔχει	τι αὑτῆς τὸ μὲν χεῖρον
[1, 10]	τὸ τρίγωνον δυσὶν ὀρθαῖς ἴσας	ἔχει,	τὸ δὲ τετράγωνον τέτταρσιν, καὶ
[1, 32]	ὅμως ἡ τοιαύτη πρᾶξις οὐκ	ἔχει	τὸ ἐπαινετόν. Ἀλλὰ βέλτιον, ὡς
[1, 2]	οὐ τέλη. Καὶ ὅσα οὕτως	ἔχει,	τούτων ἀεὶ τὸ τέλος βέλτιον,
[1, 10]	δὲ μετὰ τὰς ἀρχὰς οὕτως	ἔχει·	ὡς γὰρ ἂν ἔχωσιν αἱ
[1, 32]	κυρία ἐστὶ προστάττουσα. Ἀλλ´ ἴσως	ἔχει	ὥσπερ ἐν οἰκίᾳ ὁ ἐπίτροπος.
[1, 31]	ἀναλογία πρὸς ἀλλήλους γίνεται· καὶ	συνέχει	δὴ αὕτη ἡ ἀναλογία τὴν
[1, 31]	τὸ ἀνάλογον. Τὸ γὰρ δίκαιον	συνέχει	τὰς πολιτείας, τὸ αὐτὸ δ´
[1, 32]	τὰς ἀρχάς, τοῦ νοῦ αὐτὴ	μετέχει,	ᾗ δὲ περὶ τὰ μετὰ
[1, 31]	τοῦ ἀνδρός, ἀλλ´ οἰκειότερον, καὶ	μετέχει	ἰσότητός πως μᾶλλον, διότι ἐγγὺς
[1, 32]	μετ´ ἀποδείξεως ὄντα, τῆς ἐπιστήμης	μετέχει·	ὥστε δῆλον ὅτι ἡ σοφία
[1, 32]	δόξειεν, οἷον τῆς σοφίας οὐκ	ἄρχει.	Ἀλλά, φησίν, αὕτη ἐπιμελεῖται πάντων,
[1, 32]	πάντα διοικεῖ· ἀλλ´ οὔπω οὗτος	ἄρχει	πάντων, ἀλλὰ παρασκευάζει τῷ δεσπότῃ
[1, 32]	εἴη. Πότερον δὲ αὕτη πάντων	ἄρχει	τῶν ἐν τῇ ψυχῇ, ὥσπερ
[1, 4]	τὸ μὲν γὰρ ζῆν αὐτῷ	ὑπάρχει,	ἀλλὰ τὸ ζῆν αὐτῷ κατὰ
[1, 17]	Διὰ τοῦτο βουλεύεσθαι ἐνταῦθα ἤδη	ὑπάρχει.	Ἔστιν οὖν ἡ ἁμαρτία ἐν
[1, 4]	αὐτῷ κατὰ τὰς ἀρετὰς οὐχ	ὑπάρχει,	ὃ ἦν κατὰ τὴν ἐνέργειαν.
[1, 1]	τὸ δὲ κοινὸν ἐν ἅπασιν	ὑπάρχει,	οὐκ ἔστιν δὴ ταὐτὸν τῷ
[1, 31]	τι ἔπραξεν, ἀδικεῖ μέντοι οὐθένα,	ἀτυχεῖ	δέ. Ἐπεὶ οὖν τὸ μὴ
[1, 16]	ὁδούς. ἔστι γὰρ καὶ ἐν	ἐλλείψει	καὶ ἐν ὑπερβολῇ ἁμαρτία, ἐφ´
[1, 8]	ἀκολασίαν, ἢ καὶ ὃ ἐν	ἐλλείψει	καὶ ὃ ἐν ὑπερβολῇ τὸ
[1, 8]	οὐκ ἔστιν ἐν ὑπερβολῇ καὶ	ἐλλείψει	τινί, οἷον μοιχεία καὶ ὁ
[1, 32]	δὲ γεύσει γνωρίζομεν, χρῶμα δὲ	ὄψει)	ὁμοίως δὲ καὶ τἆλλα τὸν
[1, 17]	οὐχ ὥσπερ αἴσθησις, οἷον τῇ	ὄψει	οὐκ ἂν δύναιτ´ οὐθὲν ἂν
[1, 21]	ἁφῇ καὶ γεύσει γινομένας. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	ΚΙ'	Ἐχόμενον δ´ ἂν εἴη τούτου
[1, 31]	ὥστε καὶ τὸ δίκαιον τὸ	γυναικὶ	πρὸς ἄνδρα μάλιστά πως ἤδη
[1, 16]	μετὰ λόγου, λόγος δὲ ἐν	οὐδενὶ	τῶν ἄλλων ζῴων ἐστίν. Ὄρεξις
[1, 26]	γὰρ αὐθάδης τοιοῦτός ἐστιν οἷος	μηθενὶ	ἐντυχεῖν μηδὲ διαλεγῆναι (ἀλλὰ τοὔνομα
[1, 21]	πάλιν οὕτως ἔχειν δεῖ, ὥστε	μηθενὶ	μηδέποτε· καὶ γὰρ οὗτος ψεκτός,
[1, 4]	Μετὰ τοίνυν τοῦτο ὁρῶμεν ὅτι	οὐθενὶ	ἄλλῳ ἢ ψυχῇ ζῶμεν· ἐν
[1, 32]	γνώσει τῶν καλῶν, ἀλλ´ ὁρμῇ	τινι	ἀλόγῳ, ὀρθῶς δὲ ταῦτα καὶ
[1, 4]	τὸ ἄριστον. Ἐν χρήσει τοίνυν	τινὶ	ἂν εἴη καὶ ἐνεργείᾳ ἡ
[1, 15]	φασί ποτέ τινα γυναῖκα φίλτρον	τινὶ	δοῦναι πιεῖν, εἶτα τὸν ἄνθρωπον
[1, 17]	ἐστίν· τὸ δὲ τέλος ἀρχῇ	τινι	ἔοικεν, καὶ τούτου ἕνεκέν ἐστιν
[1, 8]	ἄλλα πάθη, ὡς δόξειεν ἄν	τινι,	ἐφ´ ὧν ἡ κακία οὐκ
[1, 17]	αἱρούμεθα. Ἐπεὶ οὖν διῄρηται ἐν	τίνι	ἡ ἁμαρτία καὶ πῶς, λοιπόν
[1, 1]	πότε καὶ πρός τι {καὶ	τινὶ}	καὶ ἁπλῶς ἐν ἁπάσαις. Ἀλλὰ
[1, 8]	ἔστιν ἐν ὑπερβολῇ καὶ ἐλλείψει	τινί,	οἷον μοιχεία καὶ ὁ μοιχός·
[1, 12]	ταῦτα τέως βούλονται· πράττουσιν ἄρα	οἱ	ἀκρατεῖς τὰ φαῦλα βουλόμενοι. Ἑκὼν
[1, 31]	τῷ γεωργῷ οἰκίαν· ὁμοίως δὲ	οἱ	ἄλλοι πάντες οὕτως ἔχουσιν ὥστε
[1, 19]	εἴη, ἐπειδὴ κατὰ πολλά εἰσιν	οἱ	ἀνδρεῖοι, ὁ ποῖος ἀνδρεῖος. Ἔστιν
[1, 18]	ἐνέργειαν τῆς ἕξεως βέλτιον εἶναι.	Οἱ	γὰρ ἄλλοι ἄνθρωποι τὸν σπουδαῖον
[1, 19]	ἐκ τοῦ ἐναντίου τῆς ἐμπειρίας·	οἱ	γὰρ ἄπειροι τῶν ἐκβησομένων οὐ
[1, 12]	τῶν κατὰ τὸν θυμὸν ὁμοίως·	οἱ	γὰρ αὐτοὶ λόγοι οἵπερ καὶ
[1, 30]	μεσότητές εἰσι τῶν εἰρημένων, δῆλον.	Οἱ	γὰρ κατ´ αὐτὰς ζῶντες ἐπαινοῦνται.
[1, 31]	κληθήσεται. Οἷον ἐπὶ τῶν μεθυόντων.	Οἱ	γὰρ μεθύοντες καὶ πράξαντές τι
[1, 23]	μᾶλλον δὲ δὴ περὶ ταύτην.	Οἱ	γὰρ σπουδαῖοι εἰδότες καὶ κρίνοντες
[1, 9]	τοὺς ἐλευθερίους ἀνελευθέρους φασὶν εἶναι,	οἱ	δ´ ἀνελεύθεροι τοὺς ἐλευθερίους ἀσώτους,
[1, 11]	μὲν γὰρ ἀδικοῦντες ἑκόντες ἀδικοῦσιν,	οἱ	δὲ ἀκρατεῖς ἄδικοι καὶ ἀδικοῦσιν·
[1, 9]	προπετεῖς τοὺς ἀνδρείους καλοῦσι δειλούς,	οἱ	δὲ δειλοὶ τοὺς ἀνδρείους προπετεῖς
[1, 31]	καὶ ὁμοιότητί ἐστιν τῷ πατρί·	οἱ	δὲ πολῖται τοιοῦτοί τινες ἐθέλουσιν
[1, 19]	ἄλλως εἰσὶν ἀνδρεῖοι δοκοῦντες εἶναι	οἱ	δι´ ἐλπίδα καὶ προσδοκίαν ἀγαθοῦ.
[1, 31]	ὅτι οὐχ ἑκών. Πάντες γὰρ	οἱ	ἔλαττον λαμβάνοντες ἀντικαταλλάττονται ἢ τιμὴν
[1, 19]	πάθη, οἷον οἱ ἐρῶντες ἢ	οἱ	ἐνθουσιάζοντες. Οὐδὲ δὴ τούτους φατέον
[1, 19]	εἶναι διὰ τὰ πάθη, οἷον	οἱ	ἐρῶντες ἢ οἱ ἐνθουσιάζοντες. Οὐδὲ
[1, 31]	ὅσαι μὲν γίνονται δι´ αὐτούς,	οἱ	κατὰ ταύτας ἀδικοῦντες ἄδικοι· ὧν
[1, 19]	ἐν ᾧ οἱ φόβοι καὶ	οἱ	κίνδυνοι πλησίον εἰσίν. Εἰ γάρ
[1, 5]	φθείρει τὴν ἀρετήν. Καὶ γὰρ	οἱ	λίαν φόβοι καὶ πάντες φθείρουσι,
[1, 9]	δ´ ἐνδείας ὑπερβάλλον. Διὸ καὶ	οἱ	μὲν ἄσωτοι τοὺς ἐλευθερίους ἀνελευθέρους
[1, 11]	ὅτι ὁ ἀκρατὴς ἑκὼν πράττει.	Οἱ	μὲν γὰρ ἀδικοῦντες ἑκόντες ἀδικοῦσιν,
[1, 9]	ἀνελεύθεροι τοὺς ἐλευθερίους ἀσώτους, καὶ	οἱ	μὲν θρασεῖς καὶ προπετεῖς τοὺς
[1, 23]	ἀγαθὸν καὶ ἀρχῆς τάξιν ἔχον.	Οἱ	μὲν οὖν εὐκαταφρόνητοι ὄντες καὶ
[1, 5]	ἡ ἀνδρεία περὶ φόβους, ὥστε	οἱ	μέτριοι φόβοι αὔξουσι τὴν ἀνδρείαν.
[1, 32]	λόγον εἶναι, οὐκ ὀρθῶς, ἀλλ´	οἱ	νῦν βέλτιον· τὸ γὰρ κατὰ
[1, 19]	ἃ οἱ πολλοὶ φοβοῦνται ἢ	οἱ	πάντες, ἐν τούτοις ὁ ὢν
[1, 5]	φόβοι καὶ πάντες φθείρουσι, καὶ	οἱ	περὶ μηθὲν δὲ ὁμοίως. Ἔστιν
[1, 31]	ἐστιν ἐν ἰσότητι (κοινωνοὶ γὰρ	οἱ	πολῖταί τινες, καὶ ὅμοιοι βούλονται
[1, 19]	ἀνθρώπους· λέγω δὲ οἷον ἃ	οἱ	πολλοὶ φοβοῦνται ἢ οἱ πάντες,
[1, 31]	ἀντιπεπονθός, οὐ μέντοι γε ὡς	οἱ	Πυθαγόρειοι ἔλεγον. Ἐκεῖνοι μὲν γὰρ
[1, 19]	κατ´ ἐμπειρίαν τις ἀνδρεῖος, οἷον	οἱ	στρατιῶται. Οὗτοι γὰρ οἴδασι δι´
[1, 31]	οὐδὲ ἑκὼν ἄρα. Ἔτι πάλιν	οἱ	τὸ ἔλαττον λαμβάνοντες καὶ ἀδικούμενοι,
[1, 19]	παντὶ χρόνῳ, ἀλλ´ ἐν ᾧ	οἱ	φόβοι καὶ οἱ κίνδυνοι πλησίον
[1, 32]	οὐκ ἐπιστήμη. Ἐπαινετοὶ γάρ εἰσιν	οἱ	φρόνιμοι, ὁ δ´ ἔπαινος ἀρετῆς·
[1, 10]	μαρτυροῦσιν οἵ τ´ ἔπαινοι καὶ	οἱ	ψόγοι γινόμενοι. Ἐπὶ μὲν γὰρ
[1, 12]	εἴ ἐστιν ἑκούσιον. Ἀλλὰ μὴν	οἵ	γε ἀκρατεῖς ἐφ´ ἃ ὁρμῶσιν,
[1, 10]	τὸ φαύλοις. Ἔτι δὲ μαρτυροῦσιν	οἵ	τ´ ἔπαινοι καὶ οἱ ψόγοι
[1, 31]	ἐστίν. Ναί, ἀλλ´ εἰσί τινες	οἳ	δέον αὐτοὺς τὸ ἴσον ἔχειν
[1, 32]	προστάξει, οὕτως αἱ ἀρεταὶ καὶ	οἳ	κατ´ αὐτὰς πράττουσιν· ἐπεὶ οὖν
[1, 1]	δυσὶν ὀρθαῖς ἴσας ἔχον δεῖξαι,	λάβοι	ἀρχὴν ὅτι ἡ ψυχὴ ἀθάνατος.
[1, 5]	περὶ φόβους, ὥστε οἱ μέτριοι	φόβοι	αὔξουσι τὴν ἀνδρείαν. Ὑπὸ τῶν
[1, 19]	χρόνῳ, ἀλλ´ ἐν ᾧ οἱ	φόβοι	καὶ οἱ κίνδυνοι πλησίον εἰσίν.
[1, 5]	ἀρετήν. Καὶ γὰρ οἱ λίαν	φόβοι	καὶ πάντες φθείρουσι, καὶ οἱ
[1, 2]	ἄριστον ὃ ζητοῦμεν νῦν. Οἷον	λέγοι	ἄν τις εἶναι ἄριστον τὴν
[1, 10]	εἶναι καὶ φαύλοις. Ἴσως οὖν	λέγοι	ἄν τις, ἐπειδήπερ ἐπ´ ἐμοί
[1, 14]	ἕνεκεν πράττομεν. Εἰ γάρ τις	λέγοι	ὅτι ἠναγκάσθην τὴν τοῦ φίλου
[1, 16]	ἑκόντες πράττομεν. Φαίνονται δέ τινες	ὀλίγοι	καὶ τῶν νομοθετῶν διορίζειν τό
[1, 12]	θυμὸν ὁμοίως· οἱ γὰρ αὐτοὶ	λόγοι	οἵπερ καὶ κατὰ τῆς ἐπιθυμίας
[1, 12]	ἄρα βούλησις ἑκούσιον. Ἐπεὶ οὖν	λόγοι	τινὲς ἐναντίοι φαίνονται, σαφέστερον λεκτέον
[1, 10]	οἵ τ´ ἔπαινοι καὶ οἱ	ψόγοι	γινόμενοι. Ἐπὶ μὲν γὰρ τῇ
[1, 32]	ἡ φρόνησις πρακτικὴ ἢ οὔ,	ἴδοι	ἄν τις ἐντεῦθεν, ἐπὶ τὰς
[1, 4]	ἀνθρώπῳ. Ὅτι δὲ ἐνέργεια ἐστίν,	ἴδοι	ἄν τις καὶ ἐντεῦθεν. Ἐν
[1, 1]	ἡμῖν ἀρίστου· τὸ δ´ ὅλον	ἴδοι	ἄν τις ὅτι οὐκ ἔστιν
[1, 5]	χρῆσθαι) Εὐθέως γὰρ ἐπὶ γυμνασίων	ἴδοι	ἄν τις· πολλῶν γὰρ γινομένων
[1, 10]	τις τοῦτο ἐναργέστερον καὶ ἐντεῦθεν	ἴδοι.	Πᾶσα γὰρ φύσις γεννητική ἐστιν
[1, 4]	τοῖς ὕπνοις, οἷον εἴ τις	καθεύδοι	διὰ βίου, τὸν τοιοῦτον οὐ
[1, 16]	ἢ τοῦτο αἱρετόν, δῆλον ὅτι	δέοι	ἂν πρότερον διανοηθῆναι ὑπὲρ αὐτῶν
[1, 9]	τις εἶναι τῶν παθῶν, ὥστε	δέοι	ἂν τὸν μέλλοντα κατὰ τὸ
[1, 23]	δὴ περὶ ταύτην. Οἱ γὰρ	σπουδαῖοι	εἰδότες καὶ κρίνοντες ὀρθῶς τιμήσουσιν·
[1, 10]	φαῦλοι· ὥστε δῆλον ὅτι οὐδὲ	σπουδαῖοι.	Ὁ δὴ τοιοῦτος λόγος οὐκ
[1, 4]	ἂν εἴη χρόνος, ὅσον ἄνθρωπος	βιοῖ.	Καὶ γὰρ λέγεται ὀρθῶς παρὰ
[1, 19]	τὸ πάθος ἀφαιρεθῇ, οὐκέτι εἰσὶν	ἀνδρεῖοι,	δεῖ δὲ τὸν ἀνδρεῖον ἀεὶ
[1, 19]	ἀνδρεῖος. Ἔτι καὶ ἄλλως εἰσὶν	ἀνδρεῖοι	δοκοῦντες εἶναι οἱ δι´ ἐλπίδα
[1, 19]	Εἰσὶν δ´ αὖ ἄλλοι δοκοῦντες	ἀνδρεῖοι	εἶναι διὰ τὰ πάθη, οἷον
[1, 19]	ὑπομένουσι τοὺς κινδύνους καὶ δοκοῦσιν	ἀνδρεῖοι	εἶναι. Σημεῖον δὲ τούτου· καὶ
[1, 19]	εἴη. Πάλιν δ´ αὖ εἰσιν	ἀνδρεῖοι	ἐκ τοῦ ἐναντίου τῆς ἐμπειρίας·
[1, 19]	ἐπειδὴ κατὰ πολλά εἰσιν οἱ	ἀνδρεῖοι,	ὁ ποῖος ἀνδρεῖος. Ἔστιν γὰρ
[1, 31]	οὐ μέντοι γε ὡς οἱ	Πυθαγόρειοι	ἔλεγον. Ἐκεῖνοι μὲν γὰρ ᾤοντο
[1, 9]	Οἷον πεφύκαμεν μᾶλλον ἀκόλαστοι ἢ	κόσμιοι	εἶναι· ἡ οὖν ἐπίδοσις γίνεται
[1, 19]	κίνδυνον μὴ φοβεῖται, οὔπω ἀνδρεῖος·	ἔνιοι	γὰρ θαρροῦσιν διὰ τὸ μακρὰν
[1, 23]	ὃς μήτε ἐλάττονος τιμῆς αὑτὸν	ἀξιοῖ	ἢ προσήκει, μήτε μείζονος ἢ
[1, 31]	πάντες ἀεὶ βάλλειν, γινοίμεθα ἂν	ἀμφιδέξιοι·	ἀλλὰ φύσει γε ἀριστερὰ ἐστίν,
[1, 31]	γὰρ οἱ πολῖταί τινες, καὶ	ὅμοιοι	βούλονται εἶναι τῇ φύσει, τῷ
[1, 5]	ἀνδρεία περὶ φόβους, ὥστε οἱ	μέτριοι	φόβοι αὔξουσι τὴν ἀνδρείαν. Ὑπὸ
[1, 31]	ὧν δὲ μὴ αὐτοί εἰσιν	αἴτιοι,	ἀλλ´ ἡ ἄγνοια κἀκείνοις ἐστὶν
[1, 31]	τῆς γὰρ ἀγνοίας αὐτοί εἰσιν	αἴτιοι·	ἐξῆν γὰρ αὐτοῖς μὴ πίνειν
[1, 12]	ἑκούσιον. Ἐπεὶ οὖν λόγοι τινὲς	ἐναντίοι	φαίνονται, σαφέστερον λεκτέον ὑπὲρ τοῦ
[1, 31]	τοῖς πράξασι τοῦ πρᾶξαι, οὐκ	ἄδικοι.	Ἔστιν δ´ ἡ τοιαύτη ἄγνοια
[1, 11]	ἑκόντες ἀδικοῦσιν, οἱ δὲ ἀκρατεῖς	ἄδικοι	καὶ ἀδικοῦσιν· ὥστε ὁ ἀκρατὴς
[1, 31]	αὐτούς, οἱ κατὰ ταύτας ἀδικοῦντες	ἄδικοι·	ὧν δὲ μὴ αὐτοί εἰσιν
[1, 7]	ἡδονή· δυνάμεις δὲ καθ´ ἃς	παθητικοὶ	τούτων λεγόμεθα, οἷον καθ´ ἃς
[1, 9]	ἀνδρείους καλοῦσι δειλούς, οἱ δὲ	δειλοὶ	τοὺς ἀνδρείους προπετεῖς καὶ μαινομένους.
[1, 18]	ἕξεως βέλτιον εἶναι. Οἱ γὰρ	ἄλλοι	ἄνθρωποι τὸν σπουδαῖον θεωροῦντες κρίνουσιν
[1, 19]	φατέον ἀνδρείους. Εἰσὶν δ´ αὖ	ἄλλοι	δοκοῦντες ἀνδρεῖοι εἶναι διὰ τὰ
[1, 31]	γεωργῷ οἰκίαν· ὁμοίως δὲ οἱ	ἄλλοι	πάντες οὕτως ἔχουσιν ὥστε τὰ
[1, 19]	λέγω δὲ οἷον ἃ οἱ	πολλοὶ	φοβοῦνται ἢ οἱ πάντες, ἐν
[1, 23]	μὲν οὖν εὐκαταφρόνητοι ὄντες καὶ	φαῦλοι,	μεγάλων δ´ αὑτοὺς ἀξιοῦντες καὶ
[1, 10]	ὡσαύτως. Δῆλον δ´ ὡς εἰ	φαῦλοί	τινες εἰσίν, οὐκ ἂν ἑκόντες
[1, 10]	εἰσίν, οὐκ ἂν ἑκόντες εἴησαν	φαῦλοι·	ὥστε δῆλον ὅτι οὐδὲ σπουδαῖοι.
[1, 1]	τὴν ἐπωνυμίαν δικαίως δοκεῖ ἄν	μοι	ἔχειν ἡ πραγματεία οὐκ ἠθικὴν
[1, 31]	τῶν τοιούτων, ὅτι φασὶν ἐξόν	μοι	ἴσον λαμβάνειν οὐκ ἐλάμβανον, ἀλλὰ
[1, 19]	πεποίηκε τὸν Ἕκτορα λέγοντα Πουλυδάμας	μοι	πρῶτος ἐλεγχείην ἀναθήσει, διὸ οἴεται
[1, 32]	δὴ τοιοῦτον ἀσαφές· ἀλλ´ ἐρεῖ	μοι,	τὰ ποῖα διασάφησόν ἐστιν ὑγιεινά.
[1, 10]	λέγοι ἄν τις, ἐπειδήπερ ἐπ´	ἐμοί	ἐστιν τὸ δικαίῳ εἶναι καὶ
[1, 32]	ἐπιστήμη. Ἐπαινετοὶ γάρ εἰσιν οἱ	φρόνιμοι,	ὁ δ´ ἔπαινος ἀρετῆς· ἔτι
[1, 31]	αὑτὸν ἀδικεῖν. Ἔτι εἴ τις	λαμβάνοι	ἐκ τῶν κατὰ μέρος ἀδικημάτων.
[1, 16]	ἄν τι γὰρ προαιρώμεθα πράττειν	βουλευσάμενοι,	ἑκόντες πράττομεν. Φαίνονται δέ τινες
[1, 11]	ῥηθῆναί ἐστιν ὃ πράττομεν μὴ	ἀναγκαζόμενοι·	ἀλλ´ ἴσως σαφέστερον λεκτέον ἐστὶν
[1, 11]	Ὅτι ὅσα μὴ ἑκόντες πράττομεν,	ἀναγκαζόμενοι	πράττομεν, ἐπὶ δὲ τοῖς ἐξ
[1, 16]	ἀρετὰς ὁμοίως. τῆς γὰρ ἀρετῆς	στοχαζόμενοι	ἁμαρτάνομεν ἐπὶ τὰς πεφυκυίας ὁδούς.
[1, 23]	ἀξιοῦντες καὶ πρὸς τούτοις τιμᾶσθαι	οἰόμενοι	δεῖν, χαῦνοι· ὅσοι δὲ ἐλαττόνων
[1, 10]	δὲ καὶ τοιαύτην τινὰ παραβολήν,	βουλόμενοι	δεικνύναι ὅτι οὐχ ἑκούσιον. Διὰ
[1, 12]	ἄρα οἱ ἀκρατεῖς τὰ φαῦλα	βουλόμενοι.	Ἑκὼν δέ γε οὐθεὶς τὰ
[1, 10]	τ´ ἔπαινοι καὶ οἱ ψόγοι	γινόμενοι.	Ἐπὶ μὲν γὰρ τῇ ἀρετῇ
[1, 31]	οἱ τὸ ἔλαττον λαμβάνοντες καὶ	ἀδικούμενοι,	ᾗ οὐκ ἴσον λαμβάνουσιν, οὗτοι
[1, 31]	ὅλως οὐκ ἂν ἀδικοῖντο οὕτως	ἐλαττούμενοι.	Εἰ δὲ μὴ ἀδικοῦνται, οὐδ´
[1, 10]	Ἔτι δὲ μαρτυροῦσιν οἵ τ´	ἔπαινοι	καὶ οἱ ψόγοι γινόμενοι. Ἐπὶ
[1, 31]	γε ὡς οἱ Πυθαγόρειοι ἔλεγον.	Ἐκεῖνοι	μὲν γὰρ ᾤοντο δίκαιον εἶναι,
[1, 23]	πρὸς τούτοις τιμᾶσθαι οἰόμενοι δεῖν,	χαῦνοι·	ὅσοι δὲ ἐλαττόνων αὑτοὺς ἀξιοῦσιν
[1, 19]	ᾧ οἱ φόβοι καὶ οἱ	κίνδυνοι	πλησίον εἰσίν. Εἰ γάρ τις
[1, 31]	γὰρ μάλιστά ἐστιν ἐν ἰσότητι	(κοινωνοὶ	γὰρ οἱ πολῖταί τινες, καὶ
[1, 19]	τοὺς σῦς οὐκ ἄν τις	εἴποι	ἀνδρείους διὰ τὸ ἀμύνεσθαι, ἐπειδὰν
[1, 21]	μεσότητες, καὶ οὕτως ἄν τις	εἴποι·	εἰ γάρ ἐστιν ἐν μεσότητι
[1, 32]	ἐστιν ὥσπερ ἂν εἴ τις	εἴποι	ὅτι ὑγίεια ἄριστ´ ἂν γένοιτο,
[1, 4]	θρεπτικόν) τί οὖν, ἄν τις	εἴποι,	πότερον καὶ τούτου τοῦ μορίου
[1, 18]	Διὰ τί οὖν, ἄν τις	εἴποι,	πρότερον μὲν ἐλέγομεν τὴν ἐνέργειαν
[1, 18]	βέλτιον εἶναι. Οἱ γὰρ ἄλλοι	ἄνθρωποι	τὸν σπουδαῖον θεωροῦντες κρίνουσιν ἐκ
[1, 9]	ἀνελευθέρους φασὶν εἶναι, οἱ δ´	ἀνελεύθεροι	τοὺς ἐλευθερίους ἀσώτους, καὶ οἱ
[1, 31]	τῇ φύσει, τῷ δὲ τρόπῳ	ἕτεροι)	τῷ δὲ υἱῷ πρὸς πατέρα
[1, 22]	ὅσα δεῖ καὶ ὅτε δεῖ.	Ἀμφότεροι	δὲ οὗτοι ψεκτοί. Ἔστι δὲ
[1, 19]	ἐναντίου τῆς ἐμπειρίας· οἱ γὰρ	ἄπειροι	τῶν ἐκβησομένων οὐ φοβοῦνται διὰ
[1, 10]	γάρ, φασίν, ὅταν νοσῶμεν ἢ	αἰσχροὶ	ὦμεν, οὐδεὶς ψέγει τοὺς τοιούτους;
[1, 23]	τούτοις τιμᾶσθαι οἰόμενοι δεῖν, χαῦνοι·	ὅσοι	δὲ ἐλαττόνων αὑτοὺς ἀξιοῦσιν ἢ
[1, 4]	ἐστιν ἀρετή· τὸ αὐτό γέ	τοί	φαμεν τήν τε ψυχὴν ποιεῖν
[1, 16]	τῶν ἀδυνάτων, οἷον βουλόμεθα μὲν	ἀθάνατοι	εἶναι, προαιρούμεθα δὲ οὔ. Ἔτι
[1, 7]	τούτων λεγόμεθα, οἷον καθ´ ἃς	δυνατοί	ἐσμεν ὀργισθῆναι λυπηθῆναι ἐλεῆσαι, {καὶ}
[1, 32]	ὡς δόξειεν ἄν, οὐκ ἐπιστήμη.	Ἐπαινετοὶ	γάρ εἰσιν οἱ φρόνιμοι, ὁ
[1, 8]	ἄρα τῶν τοιούτων καθ´ ἃ	ἐπαινετοὶ	λεγόμεθα ἡ ἕξις ἐστὶ τοῦ
[1, 5]	ἐπαινεταὶ εἶναι. κατὰ γὰρ ταύτας	ἐπαινετοὶ	λεγόμεθα· Κατὰ δὲ τὰς τοῦ
[1, 8]	τούτων μεσότης, τὰ δὲ πάθη	ἤτοι	λῦπαί εἰσιν ἢ ἡδοναὶ ἢ
[1, 1]	βούλεται τὴν ἑκάστου οὐσίαν λέγειν,	ἤτοι	ὅτι ἀγαθὸν ἢ ὅτι κακὸν
[1, 31]	μέρος ἀδικημάτων. Ἀδικοῦσι γὰρ πάντες	ἤτοι	παρακαταθήκην ἀποστεροῦντες ἢ μοιχεύοντες ἢ
[1, 23]	τάξιν ἔχον. Οἱ μὲν οὖν	εὐκαταφρόνητοι	ὄντες καὶ φαῦλοι, μεγάλων δ´
[1, 10]	τοῖς καλοῖς, ἂν μὴ πράττῃ;	Καίτοι	ἄτοπος ἂν εἴη ταῦτα νομοθετῶν,
[1, 1]	λεκτέον ἐστὶν ὑπὲρ τῆς ἰδέας.	Καίτοι	οἴονταί γε {δεῖν} ὅταν ὑπὲρ
[1, 22]	ὅτε δεῖ. Ἀμφότεροι δὲ οὗτοι	ψεκτοί.	Ἔστι δὲ τούτων ὁ μὲν
[1, 20]	μέσον· κατ´ ἀμφότερα γάρ εἰσι	ψεκτοί,	καὶ καθ´ ὑπερβολὴν καὶ κατ´
[1, 22]	γὰρ οὗτοι περὶ χρήματά εἰσι	ψεκτοί.	Πότερον οὖν τοῦ ἐλευθερίου καὶ
[1, 32]	ὄντων ἐστίν, αἱ δ´ ἀρχαὶ	ἀναπόδεικτοι,	ὥστ´ οὐκ ἂν εἴη περὶ
[1, 13]	δὲ γῇ ὁ κάτω· ἔστι	μέντοι	γε βιάσασθαι καὶ τὸν λίθον
[1, 31]	δίκαιον καὶ τὸ ἀντιπεπονθός, οὐ	μέντοι	γε ὡς οἱ Πυθαγόρειοι ἔλεγον.
[1, 10]	καὶ ἡ φύσις ὑπάρξῃ, βελτίων	μέντοι	ἔσται. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΑ' Ἐπεὶ οὖν
[1, 31]	ἄδικον μέν τι ἔπραξεν, ἀδικεῖ	μέντοι	οὐθένα, ἀτυχεῖ δέ. Ἐπεὶ οὖν
[1, 10]	οὖν ἕξει τὸ σῶμα, ἄριστα	μέντοι	πάντων οὔ. Ὁμοίως δὲ δεῖ
[1, 1]	μὲν οὖν τούτου καλῶς· μετὰ	μέντοι	τοῦτο οὐκέτι ὀρθῶς. Τὴν γὰρ
[1, 32]	οὔτε φρόνησις οὔτε φρόνιμος, ὁ	μέντοι	φρόνιμος δεινός, διὸ καὶ συνεργεῖ
[1, 9]	τῷ μέσῳ. Οἷον πεφύκαμεν μᾶλλον	ἀκόλαστοι	ἢ κόσμιοι εἶναι· ἡ οὖν
[1, 11]	ὥστε ὁ ἀκρατὴς ἑκὼν ἂν	πράττοι	τὰ κατὰ τὴν ἀκρασίαν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[1, 1]	Ἅμα γὰρ εἰδῆσαι βουλόμεθα καὶ	αὐτοὶ	εἶναι τοιοῦτοι· τοῦτο δ´ οὐ
[1, 31]	ἀδικοῦντες ἄδικοι· ὧν δὲ μὴ	αὐτοί	εἰσιν αἴτιοι, ἀλλ´ ἡ ἄγνοια
[1, 31]	κακὸν ἀδικοῦσιν· τῆς γὰρ ἀγνοίας	αὐτοί	εἰσιν αἴτιοι· ἐξῆν γὰρ αὐτοῖς
[1, 12]	τὸν θυμὸν ὁμοίως· οἱ γὰρ	αὐτοὶ	λόγοι οἵπερ καὶ κατὰ τῆς
[1, 19]	τις ἀνδρεῖος, οἷον οἱ στρατιῶται.	Οὗτοι	γὰρ οἴδασι δι´ ἐμπειρίαν ὅτι
[1, 31]	ἀδικούμενοι, ᾗ οὐκ ἴσον λαμβάνουσιν,	οὗτοι	καλλωπίζονται καὶ σεμνύνονται ἐπὶ τῶν
[1, 1]	οὐδὲν γὰρ τούτῳ κἀκείνῳ κοινόν.	Οὗτοι	μὲν οὖν ἐπὶ τοσοῦτον ἐφήψαντο
[1, 22]	δὲ κακία πολυειδές. πάντες γὰρ	οὗτοι	περὶ χρήματά εἰσι ψεκτοί. Πότερον
[1, 32]	εἶναι ἀρετήν· ὀρθῶς μὲν οὐδ´	οὗτοι.	Πράξαι μὲν γὰρ ἄν τις
[1, 22]	αἰσχροκερδεῖς καὶ μικρολόγους. Πάντες δ´	οὗτοι	ὑπὸ τὴν ἀνελευθεριότητα πίπτουσιν. Τὸ
[1, 22]	καὶ ὅτε δεῖ. Ἀμφότεροι δὲ	οὗτοι	ψεκτοί. Ἔστι δὲ τούτων ὁ
[1, 31]	τῷ πατρί· οἱ δὲ πολῖται	τοιοῦτοί	τινες ἐθέλουσιν εἶναι. Ὡς δ´
[1, 1]	εἰδῆσαι βουλόμεθα καὶ αὐτοὶ εἶναι	τοιοῦτοι·	τοῦτο δ´ οὐ δυνησόμεθα, ἐὰν
[1, 9]	ὑπερβάλλον. Διὸ καὶ οἱ μὲν	ἄσωτοι	τοὺς ἐλευθερίους ἀνελευθέρους φασὶν εἶναι,
[1, 1]	καθ´ αὑτὸ εἶναι ἐν πᾶσιν	ὑπάρχοι.	Πότερον οὖν ὑπὲρ τούτου δεῖ
[1, 23]	αὑτοὺς ἀξιοῦσιν ἢ προσῆκον αὐτοῖς,	μικρόψυχοι.	Ὁ ἄρα μέσος τούτων ἐστὶν
[1, 17]	τοῦτο ἔσται. Ὥστε δῆλον ὡς	κἀπὶ	τῆς ἀρετῆς, ἐπειδὴ βελτίστη ἐστὶν
[1, 1]	δίκαιος ἐστίν, ὡς δ´ αὔτως	κἀπὶ	τῶν ἄλλων. Συμβαίνει οὖν καὶ
[1, 5]	συμβαίνει καὶ ἐπὶ σωφροσύνης καὶ	ἐπὶ	ἀνδρείας καὶ τῶν ἄλλων ἀρετῶν.
[1, 5]	φανεροῖς μαρτυρίοις χρῆσθαι) Εὐθέως γὰρ	ἐπὶ	γυμνασίων ἴδοι ἄν τις· πολλῶν
[1, 10]	μὲν γὰρ τῇ ἀρετῇ ἔπαινος,	ἐπὶ	δὲ τῇ κακίᾳ ψόγος· ἔπαινος
[1, 11]	μὴ ἑκόντες πράττομεν, ἀναγκαζόμενοι πράττομεν,	ἐπὶ	δὲ τοῖς ἐξ ἀνάγκης πραττομένοις
[1, 10]	φαύλοις ζημίαν τάττει, ἂν πράττῃ,	ἐπὶ	δὲ τοῖς καλοῖς, ἂν μὴ
[1, 31]	ἐπὶ τοῖς ἀδικήμασι μὴ σεμνύνονται,	ἐπὶ	δὲ τούτοις σεμνύνονται, ὅλως οὐκ
[1, 32]	καὶ τῶν ἄλλων τῶν ποιητικῶν·	ἐπὶ	δὲ τῶν πρακτικῶν οὐκ ἔστιν
[1, 10]	ἔπαινοι καὶ οἱ ψόγοι γινόμενοι.	Ἐπὶ	μὲν γὰρ τῇ ἀρετῇ ἔπαινος,
[1, 10]	καλὰ καὶ σπουδαῖα κελεύει; Καὶ	ἐπὶ	μὲν τοῖς φαύλοις ζημίαν τάττει,
[1, 21]	γὰρ παντὶ δεῖ ὀργίζεσθαι οὔτ´	ἐπὶ	πᾶσιν οὔτε πάντως καὶ ἀεί,
[1, 1]	τοῦτον Σωκράτης ἐπιγενόμενος βέλτιον καὶ	ἐπὶ	πλεῖον εἶπεν ὑπὲρ τούτων, οὐκ
[1, 21]	ὁ παντὶ καὶ πάντως καὶ	ἐπὶ	πλεῖον ὀργιζόμενος, καὶ ψεκτὸς δὲ
[1, 5]	Ὁμοίως δὲ τούτοις συμβαίνει καὶ	ἐπὶ	σωφροσύνης καὶ ἐπὶ ἀνδρείας καὶ
[1, 22]	λαβούσης τούτοις ὀρθῶς χρήσασθαι, ὁμοίως	ἐπὶ	σωφροσύνης καὶ τῶν ἄλλων· οὔτε
[1, 32]	οὔ, ἴδοι ἄν τις ἐντεῦθεν,	ἐπὶ	τὰς ἐπιστήμας ἐπιβλέψας, οἷον ἐπὶ
[1, 16]	τῆς γὰρ ἀρετῆς στοχαζόμενοι ἁμαρτάνομεν	ἐπὶ	τὰς πεφυκυίας ὁδούς. ἔστι γὰρ
[1, 32]	γὰρ ἡ ἀνδρεία ὁρμᾷ πράττειν,	ἐπὶ	ταῦτα καὶ ἡ φρόνησις. Τὸ
[1, 5]	ἡ ἰσχύς, ὀλίγων τε ὡσαύτως.	Ἐπί	τε ποτῶν καὶ σιτίων ὡσαύτως·
[1, 1]	ὅτι ὁ αὐτὸς λόγος ἐφαρμόττει	ἐπί	τε τἀγαθὸν καὶ ἐπὶ τοῦτο
[1, 32]	τέλος παρὰ τὴν ποίησιν, ὁμοίως	ἐπὶ	τεκτονικῆς καὶ τῶν ἄλλων τῶν
[1, 11]	λόγος τις τούτῳ ἐναντιοῦται, ὁ	ἐπὶ	τῇ ἀκρασίᾳ. Οὐθεὶς γάρ, φησί,
[1, 32]	ἐπὶ τὰς ἐπιστήμας ἐπιβλέψας, οἷον	ἐπὶ	τὴν οἰκοδομικήν. Ἔστιν γάρ, ὡς
[1, 32]	ἂν δόξειεν ἔχειν καὶ τὰ	ἐπὶ	τῆς δεινότητος. Ἡ γὰρ δεινότης
[1, 19]	διὰ λόγον ἕνεκεν τοῦ καλοῦ	ἐπὶ	τὸ κινδυνεύειν, ἄφοβος ὢν περὶ
[1, 31]	Ἀλλ´ ἔστιν. Τὸ γὰρ ὡς	ἐπὶ	τὸ πολὺ διαμένον, τοῦτο φύσει
[1, 31]	ἔστιν φύσει· ἀλλ´ εἰ ὡς	ἐπὶ	τὸ πολὺ καὶ τὸν πλείω
[1, 31]	οἰκονομικὸν δὲ ἀδίκημα διειλόμεθα τῷ	ἐπὶ	τὸ χεῖρον καὶ βέλτιον· ὡς
[1, 31]	γε οὐδεὶς σεμνύνεται. Εἰ δ´	ἐπὶ	τοῖς ἀδικήμασι μὴ σεμνύνονται, ἐπὶ
[1, 10]	ἔπαινος δὲ καὶ ψόγος οὐκ	ἐπὶ	τοῖς ἀκουσίοις· ὥστε δῆλον ὅτι
[1, 12]	ἐγκράτειαν· ἐπαινεῖται γάρ, ἐπαινοῦνται δὲ	ἐπὶ	τοῖς ἑκουσίοις. Εἰ δ´ ἐστὶν
[1, 16]	ἕτερον ὄν, ἐλάττους τὰς ζημίας	ἐπὶ	τοῖς ἑκουσίοις ἢ τοῖς κατὰ
[1, 25]	λυπή τις. Νεμεσητικὸς οὖν ὁ	ἐπὶ	τοῖς τοιούτοις λυπητικός. Καὶ ὁ
[1, 1]	κἀκείνῳ κοινόν. Οὗτοι μὲν οὖν	ἐπὶ	τοσοῦτον ἐφήψαντο καὶ οὕτως· ἐχόμενον
[1, 31]	καὶ τοῖς τοιούτοις λόγοις ὁ	ἐπὶ	τοῦ ἀκρατοῦς λόγος ἐναντιοῦται· ὁ
[1, 32]	διασάφησόν ἐστιν ὑγιεινά. Οὕτως καὶ	ἐπὶ	τοῦ λόγου, τί ἐστιν ὁ
[1, 10]	τοῦτο. Διὰ τί; Ὅτι οὐδ´	ἐπὶ	τοῦ σώματος γίγνεται τοῦτο. Οὐ
[1, 1]	ἐφαρμόττει ἐπί τε τἀγαθὸν καὶ	ἐπὶ	τοῦτο ὃ ἂν βουλώμεθα δεῖξαι
[1, 1]	τὸ τρίγωνον. Ὁμοίως δὲ καὶ	ἐπὶ	τῶν ἀγαθῶν ἐστι θεάσασθαι τὰ
[1, 31]	τύπτειν τὸν πατέρα. Ὁμοίως {καὶ}	ἐπὶ	τῶν ἄλλων ἀγνοιῶν ὅσαι μὲν
[1, 3]	τούτου εὖ ποιητική. Ὁμοίως {καὶ}	ἐπὶ	τῶν ἄλλων ἁπάντων. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ'
[1, 17]	ἢ οἰκοδόμος. Ὁμοίως δὲ καὶ	ἐπὶ	τῶν ἄλλων ἁπασῶν ἐπιστημῶν. Ὡσαύτως
[1, 8]	ἐστίν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Η' Ὁμοίως καὶ	ἐπὶ	τῶν ἄλλων πάντων. Τοῦτο γάρ
[1, 32]	οἰκίαν, ποιητικὸς οἰκίας. Ὁμοίως δὲ	ἐπὶ	τῶν ἄλλων τῶν ποιητικῶν ἔχει,
[1, 6]	ἀλλ´ ἀεὶ κάτω. Ὁμοίως {καὶ}	ἐπὶ	τῶν ἄλλων τῶν τοιούτων. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[1, 32]	φρόνησιν, οὕτως δόξειεν ἂν ἔχειν	ἐπὶ	τῶν ἀρετῶν ἁπασῶν. Λέγω δὲ
[1, 32]	ὑπηρετικός. Εἰ τοίνυν ὁμοίως καὶ	ἐπὶ	τῶν ἀρετῶν ἔχει, ὅπερ εἰκὸς
[1, 1]	τῶν ἄλλων ἐπιστημῶν) ἀλλ´ οὐκ	ἐπὶ	τῶν ἀρετῶν τοῦτο συμβαίνει. Οὐ
[1, 10]	εἰσί, μεταβάλλουσιν, ὥσπερ ἔφαμεν παραβάλλοντες	ἐπὶ	τῶν ἐν γεωμετρίᾳ. Ἀρχὴ δ´
[1, 1]	τὸ τί ἐστίν, ὥσπερ οὐδ´	ἐπὶ	τῶν ἐπιστημῶν) Οὐ δεῖ δὲ
[1, 3]	τοίνυν τοῦτ´ ἐάν τις σκοπῇ	ἐπὶ	τῶν ἐπιστημῶν πασῶν, ὄψεται οὐκ
[1, 1]	μάτην εἶναι. Διὰ τί; Ὅτι	ἐπὶ	τῶν ἐπιστημῶν συμβαίνει ἅμα εἰδέναι
[1, 12]	κατ´ ἐπιθυμίαν ἑκούσιον ἐστίν. Πάλιν	ἐπὶ	τῶν κατὰ τὸν θυμὸν ὁμοίως·
[1, 31]	ἄδικος ὁ τοιοῦτος κληθήσεται. Οἷον	ἐπὶ	τῶν μεθυόντων. Οἱ γὰρ μεθύοντες
[1, 31]	λαμβάνουσιν, οὗτοι καλλωπίζονται καὶ σεμνύνονται	ἐπὶ	τῶν τοιούτων, ὅτι φασὶν ἐξόν
[1, 31]	δεξιά, τοῦτο φύσει ἐστίν. Ὡσαύτως	ἐπὶ	τῶν φύσει δικαίων, μή, εἰ
[1, 10]	Ὁμοίως δὲ δεῖ ὑπολαμβάνειν καὶ	ἐπὶ	ψυχῆς· οὐ γὰρ ἔσται ὁ
[1, 4]	ἐστι παῖς εὐδαίμων) ἀλλ´ ἐν	ἀνδρί·	οὗτος γὰρ τέλειος. Οὐδ´ ἐν
[1, 32]	πρᾶξαι καὶ μὴ πρᾶξαι προελομένοις,	περὶ	ἅ ἐστιν {καὶ} βουλὴ καὶ
[1, 32]	ἐκ τῶν ἀρχῶν ἤδη δεικνύμενα,	περὶ	ἃ ἡ ἐπιστήμη· ᾗ μὲν
[1, 32]	ὥστ´ εἴη ἂν περὶ ταὐτά,	περὶ	ἃ καὶ ὁ νοῦς καὶ
[1, 25]	ἐπαινετός. Ἔστι δ´ ἡ νέμεσις	περὶ	ἀγαθά, ἃ τυγχάνει ὑπάρχοντα ἀναξίῳ
[1, 20]	οὗτος ἀκόλαστος, ὁμοίως δὲ οὐδὲ	περὶ	ἀκοῆς οὐδὲ περὶ ὀσφρήσεως· ἀλλ´
[1, 32]	περὶ τῶν ἐν ψυχῇ λέγομεν,	περὶ	ἁπάντων λέγειν· ἔστι δὲ καὶ
[1, 1]	Πρῶτος μὲν οὖν ἐνεχείρησεν Πυθαγόρας	περὶ	ἀρετῆς εἰπεῖν, οὐκ ὀρθῶς δέ·
[1, 20]	ὀσφρήσεως· ἀλλ´ ἐν ἡδοναῖς ταῖς	περὶ	ἁφὴν καὶ γεῦσιν. Οὐδὲ δὴ
[1, 24]	μικροπρεπείας. Ἔστιν δ´ ἡ μεγαλοπρέπεια	περὶ	δαπάνας ἃς τῷ πρέποντι γίνεσθαι
[1, 24]	τις ἐλλείψεως καὶ ὑπερβολῆς τῆς	περὶ	δαπάνας τὰς προσηκούσας, ἐν οἷς
[1, 31]	αὐτὰς ζῶντες ἐπαινοῦνται. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΑ'	Περὶ	δὲ δικαιοσύνης λοιπὸν ἂν εἴη
[1, 32]	συμφέρει, ἐκείνως δὲ οὐ συμφέρει.	Περὶ	δὲ τὰ συμφέροντά ἐστιν ἡ
[1, 32]	καὶ τὰ πρακτὰ ἡ φρόνησις,	περὶ	δὲ τὴν ποίησιν καὶ τὰ
[1, 32]	τίσιν καὶ περὶ ποῖα, καὶ	περὶ	ἑκάστης αὐτῶν, ὅτι εἰ πράττοιμεν
[1, 32]	Ἡ μὲν οὖν ἐπιστήμη ἐστὶ	περὶ	ἐπιστητόν, καὶ τοῦτο μετ´ ἀποδείξεως
[1, 6]	ἡδονῆς. Ἔστιν οὖν ἡ ἀρετὴ	περὶ	ἡδονὰς καὶ λύπας. Ἡ δ´
[1, 20]	Ὥστε εἴη ἂν ἡ σωφροσύνη	περὶ	ἡδονὰς καὶ λύπας, καὶ ταύτας
[1, 20]	τούτων· ἔστιν δὲ ἡ σωφροσύνη	περὶ	ἡδονὰς καὶ λύπας, οὐ πάσας
[1, 9]	οὔσῃ ἀκολασίας καὶ ἀναισθησίας τῆς	περὶ	ἡδονὰς οὐ δοκεῖ ἐναντίον εἶναι
[1, 19]	Ἐπεὶ οὖν ἐστιν ἡ ἀνδρεία	περὶ	θάρρη καὶ φόβους, σκεπτέον ἂν
[1, 30]	εἰρωνείας καὶ ἀλαζονείας. Ἔστι δὴ	περὶ	λόγους, οὐ πάντας δέ. Ὁ
[1, 8]	ἡδονῆς· ἡ ἄρα ἀρετή ἐστιν	περὶ	λύπας καὶ ἡδονάς, καὶ ἐντεῦθέν
[1, 32]	ἡ ἐνέργεια καὶ ἡ πρᾶξις.	Περὶ	μὲν οὖν τὴν πρᾶξιν καὶ
[1, 5]	καὶ πάντες φθείρουσι, καὶ οἱ	περὶ	μηθὲν δὲ ὁμοίως. Ἔστιν δ´
[1, 32]	ὀρθῶς τι κρῖναι καὶ ἰδεῖν·	περὶ	μικρῶν δὲ καὶ ἐν μικροῖς
[1, 20]	δὲ οὐδὲ περὶ ἀκοῆς οὐδὲ	περὶ	ὀσφρήσεως· ἀλλ´ ἐν ἡδοναῖς ταῖς
[1, 20]	οὐ πάσας δὲ οὐδὲ τὰς	περὶ	πάντα. Οὐ γὰρ εἴ τις
[1, 23]	ἐστι τιμῆς τιμᾶσθαι. Οὐδὲ γὰρ	περὶ	πᾶσαν τιμὴν ἔσται, ἀλλὰ περὶ
[1, 32]	εἰσὶν καὶ ἐν τίσιν καὶ	περὶ	ποῖα, καὶ περὶ ἑκάστης αὐτῶν,
[1, 31]	ἐστι καὶ ἐν τίσιν καὶ	περὶ	ποῖα. Πρῶτον μὲν οὖν εἰ
[1, 18]	παθῶν κατηριθμησάμεθα, λεκτέον ἂν εἴη	περὶ	ποῖα τῶν παθῶν εἰσίν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ
[1, 19]	καὶ φόβους, σκεπτέον ἂν εἴη	περὶ	ποίους φόβους καὶ θάρρη. Ἆρ´
[1, 29]	κολακείας καὶ ἔχθρας, ἔστιν δὲ	περὶ	πράξεις καὶ λόγους· ὁ μὲν
[1, 27]	ἀναισχυντίας καὶ καταπλήξεως, ἔστιν δὲ	περὶ	πράξεις καὶ λόγους. Ὁ μὲν
[1, 32]	Τὸ δὲ βουλευτικὸν καὶ προαιρετικὸν	περὶ	τὰ αἰσθητὰ καὶ ἐν κινήσει
[1, 32]	ἂν εἴη τὸ μόριον τὸ	περὶ	τὰ αἰσθητὰ καὶ τὰ νοητά.
[1, 32]	φρόνησις οὐ περὶ ταῦτα, ἀλλὰ	περὶ	τὰ ἐν μεταβολῇ ὄντα. Λέγω
[1, 1]	ὡς ἔοικε, καὶ ἀρχὴ ἡ	περὶ	τὰ ἤθη πραγματεία τῆς πολιτικῆς,
[1, 32]	Ἡ μὲν γὰρ σοφία ἐστὶν	περὶ	τὰ μετ´ ἀποδείξεως καὶ ἀεὶ
[1, 32]	νοῦ αὐτὴ μετέχει, ᾗ δὲ	περὶ	τὰ μετὰ τὰς ἀρχὰς μετ´
[1, 32]	λόγου διατεινόμενον. Ἡ δὲ φρόνησις	περὶ	τὰ πρακτά, ἐν οἷς αἵρεσις
[1, 32]	ἐν οἷσπερ καὶ ἡ φρόνησις,	περὶ	τὰ πρακτά. Ὁ γὰρ συνετός
[1, 28]	βωμολοχίας καὶ ἀγροικίας, ἔστιν δὲ	περὶ	{τὰ} σκώμματα. ὅ τε Γὰρ
[1, 17]	τῇ αἱρέσει τῶν ἀγαθῶν οὐ	περὶ	τὰ τέλη (ταῦτα μὲν γὰρ
[1, 32]	ἀναπόδεικτοι, ὥστ´ οὐκ ἂν εἴη	περὶ	τὰς ἀρχὰς ἡ ἐπιστήμη, ἀλλ´
[1, 32]	Ἔστιν γὰρ ἡ σοφία καὶ	περὶ	τὰς ἀρχὰς καὶ τὰ ἐκ
[1, 32]	ἡ ἐπιστήμη· ᾗ μὲν οὖν	περὶ	τὰς ἀρχάς, τοῦ νοῦ αὐτὴ
[1, 32]	ἀρετή. Ὁ δὲ νοῦς ἐστι	περὶ	τὰς ἀρχὰς τῶν νοητῶν καὶ
[1, 26]	τε καὶ ἀρεσκείας, ἔστιν δὲ	περὶ	τὰς ἐντεύξεις. Ὅ τε γὰρ
[1, 20]	μεσότης ἀκολασίας καὶ ἀναισθησίας τῆς	περὶ	τὰς ἡδονάς. Ἔστιν γὰρ ἡ
[1, 31]	ἔν τε τούτοις ἐστὶ καὶ	περὶ	ταῦτα· ἀλλὰ μὴν οὐ τοῦτο
[1, 32]	ὄντα, ἡ δὲ φρόνησις οὐ	περὶ	ταῦτα, ἀλλὰ περὶ τὰ ἐν
[1, 19]	δειλός, εἰ δέ τις θαρρεῖ	περὶ	ταῦτα, ἀνδρεῖος; Ἢ οὔ; Ὁμοίως
[1, 32]	ἐν τοῖς τοιούτοις τε καὶ	περὶ	ταῦτα. Ἀπορήσειε δ´ ἄν τις
[1, 19]	οὗτος ἀνδρεῖος, καὶ ἡ ἀνδρεία	περὶ	ταῦτα. Ἀφοβος δὲ οὐχ ὅταν
[1, 31]	καὶ τοῖς εἰρημένοις ἔμπροσθεν, ἡ	περὶ	ταῦτα δικαιοσύνη ἂν εἴη τῇ
[1, 31]	τοῦτο τὸ δίκαιον οὐδὲ τὴν	περὶ	ταῦτα δικαιοσύνην ζητοῦμεν. Κατὰ μὲν
[1, 31]	ἕξει ὁρμὴν ἔχουσα μετὰ προαιρέσεως	περὶ	ταῦτα καὶ ἐν τούτοις. Ἔστιν
[1, 19]	ἐπὶ τὸ κινδυνεύειν, ἄφοβος ὢν	περὶ	ταῦτα, οὗτος ἀνδρεῖος, καὶ ἡ
[1, 31]	δίκαιον καὶ τὴν δικαιοσύνην τὴν	περὶ	ταῦτα. Τὸ τοίνυν δίκαιόν ἐστιν
[1, 32]	ἐπιστήμης συγκειμένη, ὥστ´ εἴη ἂν	περὶ	ταὐτά, περὶ ἃ καὶ ὁ
[1, 20]	ἁφὴν καὶ γεῦσιν. Οὐδὲ δὴ	περὶ	ταύτας ἀνὴρ σώφρων ἔσται ὁ
[1, 23]	σπουδαίων, καὶ μᾶλλον δὲ δὴ	περὶ	ταύτην. Οἱ γὰρ σπουδαῖοι εἰδότες
[1, 23]	περὶ πᾶσαν τιμὴν ἔσται, ἀλλὰ	περὶ	τὴν βελτίστην, καὶ τὸ τίμιον
[1, 32]	ἐπιστήμη φρόνησις νοῦς σοφία ὑπόληψις,	περὶ	τί δὴ ἕκαστον τούτων ἐστίν.
[1, 32]	δὲ σύνεσις τί ἐστιν ἢ	περὶ	τί; Ἔστιν δ´ ἡ σύνεσις
[1, 23]	χαυνότητος καὶ μικροψυχίας, ἔστι δὲ	περὶ	τιμὴν καὶ ἀτιμίαν, καὶ περὶ
[1, 23]	περὶ τιμὴν καὶ ἀτιμίαν, καὶ	περὶ	τιμὴν οὐ τὴν παρὰ τῶν
[1, 32]	ἐστίν· ἡ μὲν γὰρ σοφία	περὶ	τὸ ἀίδιον καὶ τὸ θεῖον,
[1, 31]	ἡ δικαιοσύνη καὶ ὁ δίκαιος	περὶ	τὸ πολιτικὸν δίκαιον ἔσται. Τῶν
[1, 32]	ὡς φαμέν, ἡ δὲ φρόνησις	περὶ	τὸ συμφέρον ἀνθρώπῳ) εἰ οὖν
[1, 32]	δ´ ἴσως ἐστὶν φιλοσόφου καὶ	περὶ	τούτων παρεπισκοπεῖν ὅσα ἐν τῷ
[1, 32]	ὄντα. Καὶ ἀναγκαῖον δέ, ἐπεὶ	περὶ	τῶν ἐν ψυχῇ λέγομεν, περὶ
[1, 19]	δὲ καὶ ὥσπερ ἐπάνω διειλόμεθα,	περὶ	φόβους καὶ κινδύνους οὐ πάντας
[1, 5]	ὁμοίως. Ἔστιν δ´ ἡ ἀνδρεία	περὶ	φόβους, ὥστε οἱ μέτριοι φόβοι
[1, 32]	χείρων ἡ φρόνησις τῆς σοφίας	(περὶ	χείρω γὰρ ἐστίν· ἡ μὲν
[1, 22]	κακία πολυειδές. πάντες γὰρ οὗτοι	περὶ	χρήματά εἰσι ψεκτοί. Πότερον οὖν
[1, 22]	ἀσωτίας καὶ ἀνελευθερίας. Ἔστιν δὲ	περὶ	χρήματα τὰ τοιαῦτα πάθη· ὁ
[1, 31]	ἐμῷ πρὸς ἐμὲ οὔτε τῇ	χειρί,	ὁμοίως δὲ οὐδ´ ἑκάστῳ τῶν
[1, 31]	ἰσότητι καὶ ὁμοιότητί ἐστιν τῷ	πατρί·	οἱ δὲ πολῖται τοιοῦτοί τινες
[1, 4]	ἀλλ´ ὅμοιον ἔοικεν εἶναι τῷ	πυρί.	Καὶ γὰρ ἐκεῖνο ὅ τι
[1, 13]	οἰκεῖος τόπος ἀποδεδομένος, τῷ μὲν	πυρὶ	ὁ ἄνω, τῇ δὲ γῇ
[1, 1]	ἑκάστῳ {τὰς} ἀρετὰς τὰς προσηκούσας.	Μέχρι	μὲν οὖν τούτου καλῶς· μετὰ
[1, 19]	οἷον οἱ στρατιῶται. Οὗτοι γὰρ	οἴδασι	δι´ ἐμπειρίαν ὅτι ἐν τοιούτῳ
[1, 1]	τι δεικνύναι, τοῖς μὴ φανεροῖς	παραδείγμασι	χρῆσθαι, ἀλλ´ ὑπὲρ τῶν ἀφανῶν
[1, 31]	σεμνύνεται. Εἰ δ´ ἐπὶ τοῖς	ἀδικήμασι	μὴ σεμνύνονται, ἐπὶ δὲ τούτοις
[1, 31]	ἄγνοια κἀκείνοις ἐστὶν αἰτία τοῖς	πράξασι	τοῦ πρᾶξαι, οὐκ ἄδικοι. Ἔστιν
[1, 1]	ὑπὲρ γὰρ τοῦ μάλιστα ἀγαθοῦ	φασι	δεῖν λέγειν, αὐτὸ δὲ ἕκαστον
[1, 24]	οἴονται, καὶ πλείους μεγαλοπρέπειαι, οἷόν	φασι	μεγαλοπρεπῶς τ´ ἐβάδισε, καὶ ἄλλαι
[1, 15]	ὄντος ἐν τῷ διανοηθῆναι. Οἷόν	φασί	ποτέ τινα γυναῖκα φίλτρον τινὶ
[1, 11]	ἐπὶ τῇ ἀκρασίᾳ. Οὐθεὶς γάρ,	φησί,	πράττει ἑκὼν τὰ κακά, εἰδὼς
[1, 31]	πολιτείᾳ. Ὁ μὲν γὰρ γεωργός,	φησί,	σῖτον ποιεῖ, ὁ δ´ οἰκοδόμος
[1, 1]	τὸν λόγον ποιεῖται. Ἀλλ´ ἴσως	{φησὶ}	τούτῳ τἀγαθῷ ἀρχῇ χρησάμενος ὑπὲρ
[1, 32]	καθ´ ἑκάστην πρὸς τὰ τοιαῦτα·	εἰσὶ	δὲ δὴ καὶ ἔθει καὶ
[1, 24]	τὰς προσηκούσας, ἐν οἷς δεῖ.	Εἰσὶ	δέ, ὡς οἴονται, καὶ πλείους
[1, 21]	μεσότητές τινες εἶναι. Ὅτι δ´	εἰσὶ	μεσότητες, καὶ οὕτως ἄν τις
[1, 10]	ἀρχαὶ τῶν πράξεων, ἀφ´ ὧν	εἰσί,	μεταβάλλουσιν, ὥσπερ ἔφαμεν παραβάλλοντες ἐπὶ
[1, 31]	ἀδικεῖσθαι βλάπτεσθαι ἐστίν. Ναί, ἀλλ´	εἰσί	τινες οἳ δέον αὐτοὺς τὸ
[1, 30]	εἴη λόγος· ὅτι δὲ μεσότητές	εἰσι	τῶν εἰρημένων, δῆλον. Οἱ γὰρ
[1, 20]	τὸ μέσον· κατ´ ἀμφότερα γάρ	εἰσι	ψεκτοί, καὶ καθ´ ὑπερβολὴν καὶ
[1, 22]	πάντες γὰρ οὗτοι περὶ χρήματά	εἰσι	ψεκτοί. Πότερον οὖν τοῦ ἐλευθερίου
[1, 31]	καὶ τὸ μὲν δίκαιόν {ἐν}	τισι	λέγεται δίκαιον, τὸ δὲ ἴσον
[1, 31]	τισιν ἴσον, τὸ δὲ μέσον	τισὶ	μέσον· ὥστε ἡ δικαιοσύνη καὶ
[1, 31]	εἴη. Τὸ δ´ ἀνάλογον ἐν	τέτταρσι	γίνεται ἐλαχίστοις· ὡς γὰρ τὸ
[1, 31]	ἐκ τῶν κατὰ μέρος ἀδικημάτων.	Ἀδικοῦσι	γὰρ πάντες ἤτοι παρακαταθήκην ἀποστεροῦντες
[1, 9]	θρασεῖς καὶ προπετεῖς τοὺς ἀνδρείους	καλοῦσι	δειλούς, οἱ δὲ δειλοὶ τοὺς
[1, 31]	καὶ γὰρ τὰ φύσει ὄντα	μεταλαμβάνουσι	μεταβολῆς. Λέγω δ´ οἷον εἰ
[1, 19]	αἰσχύνην τὴν πρὸς τοὺς πολίτας	ὑπομένουσι	τοὺς κινδύνους καὶ δοκοῦσιν ἀνδρεῖοι
[1, 5]	φόβους, ὥστε οἱ μέτριοι φόβοι	αὔξουσι	τὴν ἀνδρείαν. Ὑπὸ τῶν αὐτῶν
[1, 5]	οἱ λίαν φόβοι καὶ πάντες	φθείρουσι,	καὶ οἱ περὶ μηθὲν δὲ
[1, 31]	δέον αὐτοὺς τὸ ἴσον ἔχειν	παραχωροῦσι	τισίν, ὥστε εἰ τὸ ἴσον
[1, 31]	καθάπερ τῇ δεξιᾷ. Οὐδ´ ὅτι	μεταπίπτουσι,	διὰ τοῦτο οὐκ ἔστιν φύσει·
[1, 13]	ποιεῖν, ἐροῦμεν βιαζομένοις ἃ ἂν	ποιῶσι	ποιεῖν· ἐν οἷς δ´ ἐν
[1, 31]	μὲν ἀγαθῶν τὰ μείζω αὑτοῖς	νέμωσι,	τῶν δὲ κακῶν τὰ ἐλάσσονα,
[1, 11]	ἐπιθυμίαν πραττομένοις ἡδονὴ ἀκολουθεῖ, ὥστε	οὑτωσί	γε οὐκ ἂν εἴη τὰ
[1, 2]	ἀλλὰ ταῦτα. Ἀλλ´ ἆρά γε	οὑτωσί	πως ἄν τις ὀρθῶς σκοποῖτο
[1, 1]	Ὁμοίως δὲ καὶ τὸ πρός	τι	ἀγαθὸν καὶ τὸ κατὰ τὰς
[1, 31]	δὲ μηθὲν τούτων εἰδὼς πράξῃ	τι	ἄδικον, ἄδικος μὲν οὐκ ἔστιν,
[1, 14]	οἷον ὃς ἂν καταβλάπτηται ἀντικαταλλαττόμενός	τι	ἄλλο μεῖζον ἀναγκαζόμενος ὑπὸ τῶν
[1, 2]	οἷον γυμνάσια ὑγιείας καὶ εἴ	τι	ἄλλο τοιοῦτον. Ἀλλ´ ἔτι καὶ
[1, 8]	Ἀλλὰ καὶ τοῦτο, καὶ εἴ	τι	ἄλλο τοιοῦτόν ἐστιν, ὃ περιέχεται
[1, 31]	ἢ μοιχεύοντες ἢ κλέπτοντες ἤ	τι	ἄλλο τῶν κατὰ μέρος ἀδικημάτων
[1, 20]	θεωρῶν γραφὴν ἢ ἀνδριάντα ἤ	τι	ἄλλο τῶν τοιούτων, καὶ δὴ
[1, 3]	πλοῦτος ἀρχὴ τιμὴ ἢ εἴ	τι	ἄλλο τῶν τοιούτων. Τούτων δὲ
[1, 1]	ἢ ὅτι κακὸν ἢ ὅ	τι	ἂν ἄλλο ᾖ· λέγει δὲ
[1, 4]	πυρί. Καὶ γὰρ ἐκεῖνο ὅ	τι	ἂν ἐμβάλῃς καταναλώσει, κἂν μὴ
[1, 31]	τῶν τοιούτων· ὁ δ´ ἀντικαταλλαττόμενός	τι	ἀνθ´ οὗ προΐεται, οὐκέτι ἀδικεῖται·
[1, 31]	ψυχὴ εἰς πλείω μεμερισμένη ἔχει	τι	αὑτῆς τὸ μὲν χεῖρον τὸ
[1, 10]	ὧν πράττει ἄνθρωπος γεννητικὸν ἐστίν.	Τί	γὰρ ἂν ἄλλο; Οὔτε γὰρ
[1, 10]	λόγος οὐκ ἔστιν ἀληθής. Διὰ	τί	γὰρ ὁ νομοθέτης οὐκ ἐᾷ
[1, 16]	ἀλλὰ τὸ προαιρετὸν ἑκούσιον· ἄν	τι	γὰρ προαιρώμεθα πράττειν βουλευσάμενοι, ἑκόντες
[1, 10]	δεικνύναι ὅτι οὐχ ἑκούσιον. Διὰ	τί	γάρ, φασίν, ὅταν νοσῶμεν ἢ
[1, 1]	ἂν εἴη μετὰ ταῦτα σκέψασθαι	τί	δεῖ αὐτοὺς λέγειν ὑπὲρ τούτων.
[1, 1]	Ἴσως δὲ οὐδὲ δεῖ βουλόμενόν	τι	δεικνύναι, τοῖς μὴ φανεροῖς παραδείγμασι
[1, 32]	φρόνησις νοῦς σοφία ὑπόληψις, περὶ	τί	δὴ ἕκαστον τούτων ἐστίν. Ἡ
[1, 31]	ἀρετὴ ἐστίν. Ἓν μὲν δή	τι	δίκαιον ἔν τε τούτοις ἐστὶ
[1, 31]	τὸ δὲ βέλτιον, ὥστ´ εἴ	τι	ἐγγίνεται τῶν ἐν ψυχῇ ἀδίκημα,
[1, 7]	ὥστε δῆλον ὅτι τούτων ἄν	τι	εἴη ἀρετή. Πάθη μὲν οὖν
[1, 32]	ἡ φρόνησις τῶν ἐπαινετῶν ἄν	τι	εἴη καὶ τῶν ἐν ἀρετῆς
[1, 16]	ἀρχῆς ὡρισμένης ἔλαβον τὸ διὰ	τί·	ἐν δέ γε τοῖς πρακτοῖς,
[1, 31]	τὸν πατέρα ἀπέκτεινεν, ἄδικον μέν	τι	ἔπραξεν, ἀδικεῖ μέντοι οὐθένα, ἀτυχεῖ
[1, 1]	συμβαίνει ἅμα εἰδέναι τὴν ἐπιστήμην	τί	ἐστι καὶ εἶναι ἐπιστήμονα (εἰ
[1, 21]	τούτου λέγειν ὑπὲρ πραότητος, {καὶ}	τί	ἐστι καὶ ἐν τίσιν. Ἔστιν
[1, 31]	δικαιοσύνης λοιπὸν ἂν εἴη εἰπεῖν,	τί	ἐστι καὶ ἐν τίσιν καὶ
[1, 1]	Οὐ γὰρ μόνον ὅπως εἰδήσομεν	τί	ἐστι σκοπεῖσθαι δεῖ, ἀλλὰ καὶ
[1, 31]	Πρῶτον μὲν οὖν εἰ λάβοιμεν	τί	ἐστι τὸ δίκαιον, ἔστιν δὴ
[1, 11]	μετὰ ταῦτα εἰπεῖν ὑπὲρ ἑκουσίου,	τί	ἐστι τὸ ἑκούσιον· τοῦτο γάρ
[1, 31]	πρὸς πατέρα· ὥσπερ γὰρ μέρος	τί	ἐστι τοῦ πατρὸς ὁ υἱός.
[1, 32]	ἔστιν, ἀλλ´ ὡς ἔοικεν, αὐτό	τί	ἐστιν ἀρετή. Ὁ δὲ νοῦς
[1, 1]	ἔσται. Ἀναγκαῖον μὲν οὖν εἰδῆσαι	τί	ἐστιν ἀρετή (οὐ γὰρ ῥᾴδιον
[1, 1]	εἴ τις οἶδεν τὴν δικαιοσύνην	τί	ἐστίν, εὐθέως δίκαιος ἐστίν, ὡς
[1, 32]	ἀρετὴ ἐστίν. Ἡ δὲ σύνεσις	τί	ἐστιν ἢ περὶ τί; Ἔστιν
[1, 4]	ταῦτα τοίνυν λεκτέον ἂν εἴη	τί	ἐστιν ἡ ἀρετή, ἐπείπερ ἡ
[1, 5]	ψυχῆς ἐν ᾗ ἐγγίνεται, οὐ	τί	ἐστιν ἡ ψυχὴ (ὑπὲρ μὲν
[1, 1]	(εἰ γὰρ ἰατρικήν τις οἶδεν	τί	ἐστίν, καὶ ἰατρὸς οὗτος εὐθέως
[1, 32]	Οὕτως καὶ ἐπὶ τοῦ λόγου,	τί	ἐστιν ὁ λόγος καὶ τίς
[1, 31]	αὐτὴν αἰτίαν· τοῦ γὰρ δεσπότου	τί	ἐστιν ὁ οἰκέτης. Ἀλλὰ δὴ
[1, 32]	σύνεσις τί ἐστιν ἢ περὶ	τί;	Ἔστιν δ´ ἡ σύνεσις ἐν
[1, 13]	ἡ αἰτία τοῦ παρὰ φύσιν	τι	ἢ παρ´ ἃ βούλονται ποιεῖν,
[1, 11]	ἀκούσιον οὐκ ἂν δόξειεν. Διὰ	τί	καὶ πόθεν; Ὅτι ὅσα μὴ
[1, 32]	ἀναγκαίων ἐκκλείηται τοῦ τῶν καλῶν	τι	καὶ προσηκόντων πράττειν. Οὕτω καὶ
[1, 1]	ποσῷ καὶ πότε καὶ πρός	τι	{καὶ τινὶ} καὶ ἁπλῶς ἐν
[1, 31]	Οἱ γὰρ μεθύοντες καὶ πράξαντές	τι	κακὸν ἀδικοῦσιν· τῆς γὰρ ἀγνοίας
[1, 31]	αὐτὸς ᾖ αἴτιος, καὶ πράττῃ	τι	κατὰ τὴν ἄγνοιαν ἧς αὐτὸς
[1, 32]	εἶναι καὶ ἐν τῷ ὀρθῶς	τι	κρῖναι καὶ ἰδεῖν· περὶ μικρῶν
[1, 9]	γὰρ ἀκολασία ὑπερβολὴ σωφροσύνης. Ὅ	τι	μὲν οὖν ἐστιν ἡ ἀρετή,
[1, 32]	ἔχουσιν τὸ μὴ εἰς ἄλλο	τι	μεταβάλλειν, ἀλλὰ μεταβάλλουσιν, καὶ νῦν
[1, 1]	τὰς ἀρετὰς μάτην εἶναι. Διὰ	τί;	Ὅτι ἐπὶ τῶν ἐπιστημῶν συμβαίνει
[1, 1]	κατὰ τὴν ἐπαγωγὴν κοινοῦ. Διὰ	τί;	Ὅτι ὅταν βουλώμεθα δεῖξαί {καί}
[1, 10]	Οὐ δὴ δυνατὸν τοῦτο. Διὰ	τί;	Ὅτι οὐδ´ ἐπὶ τοῦ σώματος
[1, 1]	ὑπὲρ παντὸς ἀγαθοῦ σκοπεῖν. Διὰ	τί;	Ὅτι τἀγαθὸν ἐν πάσαις ταῖς
[1, 1]	τοῦ ἐνυπάρχοντος; Ἢ οὔ; Διὰ	τί;	Ὅτι τοῦτο ἐστὶ μὲν τὸ
[1, 16]	ἴσας ἔχειν, καὶ ἐρωτᾷ διὰ	τί,	ὅτι, φησίν, καὶ τὸ τρίγωνον
[1, 4]	οἰκειότερον ὄνομα ἐπιθεῖναι ἢ θρεπτικόν)	τί	οὖν, ἄν τις εἴποι, πότερον
[1, 18]	ἐστίν, τὸ καλὸν προθέσθαι. Διὰ	τί	οὖν, ἄν τις εἴποι, πρότερον
[1, 16]	διὰ τί. τὸ δὲ διὰ	τί	οὐχ ἁπλοῦν ἐστίν. ἐν μὲν
[1, 31]	ἄγνοια αἰτία ᾖ τοῦ πρᾶξαί	τι,	οὐχ ἑκὼν τοῦτο πράττει, ὥστε
[1, 19]	καιρῷ ἢ οὕτως ἔχοντι ἀδύνατόν	τι	παθεῖν. Ὁ δὲ ταῦτα εἰδὼς
[1, 4]	ἢ τὸ ἐπιθυμητικόν, ἄλλο δέ	τι	παρὰ ταῦτα, ᾧ οὐθὲν ἔχομεν
[1, 32]	Τῶν μὲν γὰρ ποιητικῶν ἐστί	τι	παρὰ τὴν ποίησιν ἄλλο τέλος,
[1, 31]	ἀδίκημά ἐστιν τὸ ἤδη ἀδίκως	τι	πρᾶξαι. Ὁμοίως δὲ τὸ δίκαιον
[1, 1]	ἔοικε, πρῶτον ὑπὲρ ἀρετῆς εἰπεῖν,	τί	τέ ἐστι καὶ ἐκ τίνων
[1, 1]	πάσης ἐπιστήμης καὶ δυνάμεως ἐστί	τι	τέλος, καὶ τοῦτ´ ἀγαθόν· οὐδεμία
[1, 9]	τοῦτο ἀναγκαῖόν ἐστιν ἴσως ῥηθῆναι	τί	τῇ μεσότητι ἀντίκειται, πότερον ἡ
[1, 4]	ἐπειδήπερ ἔστιν, ὡς δοκεῖ, μόριόν	τι	τῆς ψυχῆς ᾧ τρεφόμεθα, ὃ
[1, 16]	οἷς ἔστι λαβεῖν τὸ διὰ	τί.	τὸ δὲ διὰ τί οὐχ
[1, 31]	καὶ ἀκουσίως καὶ ἑκουσίως πράττειν	τι·	τοῦτο δὲ ἀδύνατον· οὐκ ἄρα
[1, 16]	ἀλλ´ ἂν ἀπαιτῇ τις, διὰ	τί	τοῦτο ἔπραξας; Ὅτι οὐκ ἐνῆν
[1, 2]	θεὶς καὶ τὴν ὑγίειαν, σκόπει	τί	τούτων πάντων βέλτιστον· βέλτιστον δέ
[1, 1]	Ὅτι ὅταν βουλώμεθα δεῖξαί {καί}	τι	τῶν μέρος ἀγαθῶν, ἢ τῷ
[1, 31]	δόξαν ἢ φιλίαν ἢ ἄλλο	τι	τῶν τοιούτων· ὁ δ´ ἀντικαταλλαττόμενός
[1, 20]	διὰ φόβον ἢ δι´ ἄλλο	τι	τῶν τοιούτων, οὐ σώφρων. Οὐδὲ
[1, 5]	ὅτι φρόνιμος, οὐδ´ ὅλως κατά	τι	τῶν τοιούτων οὐθέν. Οὐδὲ δὴ
[1, 15]	πατάξῃ τινὰ ἢ ἀποκτείνῃ ἤ	τι	τῶν τοιούτων ποιήσῃ μηδὲν προδιανοηθείς,
[1, 19]	βροντὰς ἢ ἀστραπὰς ἢ ἄλλο	τι	τῶν ὑπὲρ ἄνθρωπον φοβερῶν, οὐκ
[1, 32]	ἄν τις καὶ θαυμάσειε, διὰ	τί	ὑπὲρ ἠθῶν λέγοντες καὶ πολιτικῆς
[1, 32]	σύνεσις καὶ ὁ συνετὸς μέρος	τι	φρονήσεως καὶ τοῦ φρονίμου, καὶ
[1, 2]	ἄτοπον· οὐ γάρ ἐστιν ἄλλο	τι	χωρὶς τούτων ἡ εὐδαιμονία, ἀλλὰ
[1, 31]	ἡ σκέψις. Ἔστιν δὴ δίκαιόν	τι,	ὡς φασίν, οἰκέτῃ πρὸς δεσπότην
[1, 3]	ἀρεταί, τὰ δὲ ἐν τῷ	σώματι,	οἷον ὑγίεια κάλλος, τὰ δ´
[1, 19]	ἡ ἀνδρεία, οὐκ ἂν εἴη	ἔτι	ἀνδρεῖος· ἂν οὖν τὴν αἰσχύνην
[1, 10]	καὶ κακίαν εἶναι τὸ ἑκούσιον.	Ἔτι	δ´ ἄν τις τοῦτο ἐναργέστερον
[1, 32]	φρόνιμοι, ὁ δ´ ἔπαινος ἀρετῆς·	ἔτι	δ´ ἐπιστήμης μὲν πάσης ἀρετὴ
[1, 17]	τὰ καλὰ φεύγομεν. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΗ'	Ἔτι	δ´ ἐστὶν ἡ διάνοια οὐχ
[1, 32]	εἴπερ ἐστὶν ἀρετή, ὡς φαμέν.	Ἔτι	δ´ ἴσως ἐστὶν φιλοσόφου καὶ
[1, 19]	ὑπομένει, οὐκ ἂν εἴη ἀνδρεῖος.	Ἔτι	δὲ καὶ ὥσπερ ἐπάνω διειλόμεθα,
[1, 16]	τὸ μετὰ διανοίας. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙϚ	Ἔτι	δὲ λοιπόν ἐστιν ἐπισκέψασθαι τὴν
[1, 10]	σπουδαίοις εἶναι καὶ τὸ φαύλοις.	Ἔτι	δὲ μαρτυροῦσιν οἵ τ´ ἔπαινοι
[1, 19]	ἀλλὰ τοὺς ἀναιρετικοὺς τῆς οὐσίας.	Ἔτι	δὲ οὐδ´ ἐν τῷ τυχόντι
[1, 16]	ἀθάνατοι εἶναι, προαιρούμεθα δὲ οὔ.	Ἔτι	δὲ προαίρεσις μὲν οὐκ ἔστιν
[1, 31]	οὕτως ἐνδέχεται αὐτὸν αὑτὸν ἀδικεῖν.	Ἔτι	εἴ τις λαμβάνοι ἐκ τῶν
[1, 2]	εἴ τι ἄλλο τοιοῦτον. Ἀλλ´	ἔτι	καὶ ἄλλην ἔχει τἀγαθὰ διαίρεσιν·
[1, 19]	ἦν ἀνδρεῖος, οὐκέτι ἔσται ἀνδρεῖος.	Ἔτι	καὶ ἄλλως εἰσὶν ἀνδρεῖοι δοκοῦντες
[1, 2]	τοιαῦτα οὔτε πάντῃ οὔτε πάντως.	Ἔτι	καὶ ἄλλως· τῶν γὰρ ἀγαθῶν
[1, 12]	ἀκρατῆ καὶ ἐγκρατῆ ὀργῆς εἶναι.	Ἔτι	λοιπή ἐστιν τῶν ὀρέξεων ὧν
[1, 31]	ἄρα ἐνδέχεται αὐτὸν αὑτὸν ἀδικεῖν.	Ἔτι	ὁ μὲν ἀδικῶν ἑκὼν ἀδικεῖ,
[1, 6]	καὶ αἱ ἄλλαι ἀρεταί. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ	Ἔτι	οὐ μόνον τοῖς τοιούτοις τὴν
[1, 31]	μὴ ἀδικεῖται, οὐδὲ ἑκὼν ἄρα.	Ἔτι	πάλιν οἱ τὸ ἔλαττον λαμβάνοντες
[1, 2]	δέ ἐστιν οὗ παραγενομένου μηθενὸς	ἔτι	προσδεόμεθα, ἀτελὲς δὲ οὗ παραγενομένου
[1, 2]	τῆς δὲ εὐδαιμονίας παραγενομένης οὐδενὸς	ἔτι	προσδεόμεθα. Τοῦτο ἄρα ἐστὶν τὸ
[1, 31]	ἀντικαταλλαττόμενός τι ἀνθ´ οὗ προΐεται,	οὐκέτι	ἀδικεῖται· εἰ δὲ μὴ ἀδικεῖται,
[1, 19]	γὰρ αὐτῶν τὸ πάθος ἀφαιρεθῇ,	οὐκέτι	εἰσὶν ἀνδρεῖοι, δεῖ δὲ τὸν
[1, 31]	ἄδικα πράττομεν ἑκόντες, ἀδικούμεθα δὲ	οὐκέτι	ἑκόντες· τὸ γὰρ κολάζεσθαι φεύγομεν,
[1, 19]	περιέλω δι´ ἣν ἦν ἀνδρεῖος,	οὐκέτι	ἔσται ἀνδρεῖος. Ἔτι καὶ ἄλλως
[1, 1]	τούτου καλῶς· μετὰ μέντοι τοῦτο	οὐκέτι	ὀρθῶς. Τὴν γὰρ ἀρετὴν κατέμιξεν
[1, 32]	ἀεὶ τοιαῦτα, τὰ δὲ συμφέροντα	οὐκέτι	οὕτως ἔχουσιν τὸ μὴ εἰς
[1, 13]	ἐν αὐτοῖς ἐστιν ἡ αἰτία,	οὐκέτι	τούτους βιάζεσθαι ἐροῦμεν. Εἰ δὲ
[1, 31]	τότ´ ἤδη ἐν ἰσότητι καὶ	ὁμοιότητί	ἐστιν τῷ πατρί· οἱ δὲ
[1, 31]	πολιτικόν· ἐν ἰσότητι γὰρ καὶ	ὁμοιότητι	τὸ πολιτικὸν δίκαιον ἔοικεν εἶναι.
[1, 9]	τοῦ μέσου ἢ πορρώτερον, οἷον	ἐλευθεριότητι	πότερον ἀσωτία ἢ ἀνελευθερία πορρώτερον.
[1, 9]	ἐστιν ἴσως ῥηθῆναι τί τῇ	μεσότητι	ἀντίκειται, πότερον ἡ ὑπερβολὴ ἢ
[1, 7]	εὐόργητον καὶ τὸ πρᾶον ἐν	μεσότητί	ἐστιν ὀργῆς καὶ ἀναλγησίας τῆς
[1, 9]	Ἔστι δ´ ἀμφότερα ἐναντία τῇ	μεσότητι,	καὶ ἡ ὑπερβολὴ καὶ ἡ
[1, 31]	καὶ ἐν ἴσῳ καὶ ἐν	μεσότητι,	καὶ τὸ μὲν δίκαιόν {ἐν}
[1, 9]	ἔνδεια οὖσα, τῇ δὲ σωφροσύνῃ	μεσότητι	οὔσῃ ἀκολασίας καὶ ἀναισθησίας τῆς
[1, 9]	αἰτίας δόξαιμεν ἂν ἀντιτιθέναι τῇ	μεσότητι	τὴν ὑπερβολὴν καὶ τὴν ἔνδειαν.
[1, 21]	εἴποι· εἰ γάρ ἐστιν ἐν	μεσότητι	τὸ βέλτιστον, ἡ δ´ ἀρετή
[1, 31]	ζητοῦμεν, ἀλλὰ τὸ πολιτικόν· ἐν	ἰσότητι	γὰρ καὶ ὁμοιότητι τὸ πολιτικὸν
[1, 31]	ἀπ´ αὐτοῦ, τότ´ ἤδη ἐν	ἰσότητι	καὶ ὁμοιότητί ἐστιν τῷ πατρί·
[1, 31]	τοῦτο γὰρ μάλιστά ἐστιν ἐν	ἰσότητι	(κοινωνοὶ γὰρ οἱ πολῖταί τινες,
[1, 31]	δικαιοσύνη καὶ τὸ δίκαιον ἐν	ἰσότητι	συμβολαίων. Ὥστε δῆλον ὅτι ἡ
[1, 16]	Ὅταν οὖν ἀντικαταλλαττώμεθα τὸ βέλτιον	ἀντὶ	τοῦ χείρονος ἐν αἱρέσει ὄντος,
[1, 16]	ἀντὶ τοῦδε, οἷον τὸ βέλτιον	ἀντὶ	τοῦ χείρονος. Ὅταν οὖν ἀντικαταλλαττώμεθα
[1, 16]	αὐτῆς ἔχει, οἷον προαιρούμεθα τόδε	ἀντὶ	τοῦδε, οἷον τὸ βέλτιον ἀντὶ
[1, 31]	Ἢ τῷ κρίναντι καὶ τῷ	ἀπονείμαντι,	ὥσπερ ἐν τοῖς ἀγῶσιν; Καὶ
[1, 31]	ἀδίκως ὁτιοῦν ἔχοντι; Ἢ τῷ	κρίναντι	καὶ τῷ ἀπονείμαντι, ὥσπερ ἐν
[1, 14]	Τὸ γὰρ ἀναγκαῖον οὐκ ἐν	παντί,	ἀλλ´ ἤδη ἐν τοῖς ἐκτός,
[1, 21]	δὲ ὁ τοιοῦτος (οὔτε γὰρ	παντὶ	δεῖ ὀργίζεσθαι οὔτ´ ἐπὶ πᾶσιν
[1, 27]	οὔτε ὡς ὁ καταπλήξ, ἐν	παντὶ	καὶ πάντως εὐλαβηθήσεται, ἀλλὰ πράξει
[1, 21]	Ἐπειδὴ γάρ ἐστιν ὀργίλος ὁ	παντὶ	καὶ πάντως καὶ ἐπὶ πλεῖον
[1, 27]	γὰρ ἀναίσχυντός ἐστιν ὁ ἐν	παντὶ	καὶ πρὸς πάντας λέγων καὶ
[1, 14]	ἀναγκαῖον οὐ πάντως οὐδ´ ἐν	παντὶ	λεκτέον ἐστίν, οἷον ὅσα ἡδονῆς
[1, 19]	οὐδ´ ἐν τῷ τυχόντι καὶ	παντὶ	χρόνῳ, ἀλλ´ ἐν ᾧ οἱ
[1, 25]	ἀγαθά, ἃ τυγχάνει ὑπάρχοντα ἀναξίῳ	ὄντι,	λυπή τις. Νεμεσητικὸς οὖν ὁ
[1, 24]	μεγαλοπρέπεια περὶ δαπάνας ἃς τῷ	πρέποντι	γίνεσθαι προσήκει. Ὅστις μὲν οὖν
[1, 24]	γὰρ ἐν τῷ καιρῷ τῷ	πρέποντι	τὸ μέγα δαπανᾷ, ὀρθῶς τῇ
[1, 25]	τούτῳ ὁ ἐπιχαιρέκακος ἡσθήσεται κακῶς	πράττοντι	καὶ τῷ ἀξίῳ καὶ τῷ
[1, 19]	ἐν τοιούτῳ καιρῷ ἢ οὕτως	ἔχοντι	ἀδύνατόν τι παθεῖν. Ὁ δὲ
[1, 5]	Ἐν μὲν δὴ τῷ λόγον	ἔχοντι	ἐγγίνεται φρόνησις ἀγχίνοια σοφία εὐμάθεια
[1, 31]	ἀδίκημα, ἐν τῷ ἀδίκως ὁτιοῦν	ἔχοντι;	Ἢ τῷ κρίναντι καὶ τῷ
[1, 5]	ἐστιν καὶ ὑπηρετεῖ τῷ λόγον	ἔχοντι	μορίῳ. Ἔστιν δ´ ἡ ἀρετὴ
[1, 19]	Ἔτι δὲ οὐδ´ ἐν τῷ	τυχόντι	καὶ παντὶ χρόνῳ, ἀλλ´ ἐν
[1, 1]	μορίῳ· συμβαίνει οὖν αὐτῷ ἐπιστήμας	ποιοῦντι	τὰς ἀρετὰς ἀναιρεῖν τὸ ἄλογον
[1, 17]	ἅπαντες ὁμογνωμονοῦσιν, οἷον τὴν ὑγίειαν	ὅτι	ἀγαθόν) ἀλλ´ ἤδη τὰ κατὰ
[1, 1]	ὑπὲρ τοῦ τέλους τοῦ αὑτῆς	ὅτι	ἀγαθόν, ἀλλὰ τοῦτο μὲν ἄλλης
[1, 1]	ἐστίν. Ὁ δὲ ὅρος λέγει	ὅτι	ἀγαθόν, ἐπιστήμη δέ γε οὐδὲ
[1, 1]	τὴν ἑκάστου οὐσίαν λέγειν, ἤτοι	ὅτι	ἀγαθὸν ἢ ὅτι κακὸν ἢ
[1, 1]	τοῦτο ὃ ἂν βουλώμεθα δεῖξαι	ὅτι	ἀγαθόν, ἢ τῇ ἐπαγωγῇ, οἷον
[1, 1]	ἰατρὸς οὔτε ὁ οἰκοδόμος λέγει	ὅτι	ἀγαθὸν ἡ ὑγίεια οὐδὲ ἡ
[1, 1]	δύναμις ὑπὲρ τοῦ τέλους λέγει	ὅτι	ἀγαθόν, ὥστε οὐδ´ ἡ πολιτική.
[1, 23]	μᾶλλον ὑπὸ τῶν συνειδότων αὑτῷ	ὅτι	ἄξιός ἐστι τιμῆς τιμᾶσθαι. Οὐδὲ
[1, 32]	ἀλλ´ ἐντεῦθεν ἂν γένοιτο δῆλον	ὅτι	ἀρετή. Εἴπερ γὰρ ἡ δικαιοσύνη
[1, 16]	Ὅτι οὐκ ἐνῆν ἄλλως, ἢ	ὅτι	βέλτιον οὕτως. ἐξ αὐτῶν τῶν
[1, 1]	κατὰ τὸν ὅρον κοινῷ ἀγαθῷ.	Ὅτι	γὰρ ἀγαθόν, καὶ ἐνταῦθ´ ἐρεῖ.
[1, 21]	αἱ ἀρεταὶ μεσότητές τινες εἶναι.	Ὅτι	δ´ εἰσὶ μεσότητες, καὶ οὕτως
[1, 4]	χρόνῳ τελείῳ καὶ ἐν ἀνθρώπῳ.	Ὅτι	δὲ ἐνέργεια ἐστίν, ἴδοι ἄν
[1, 32]	μὲν βουλευτικὸν τὸ δὲ ἐπιστημονικόν.	Ὅτι	δὲ ἕτερα ἀλλήλων ἐστίν, ἐκ
[1, 5]	ὑπὸ ἐνδείας καὶ ὑπερβολῆς φθειρομένη.	Ὅτι	δὲ ἡ ἔνδεια καὶ ἡ
[1, 30]	ἀρεταί, ἄλλος ἂν εἴη λόγος·	ὅτι	δὲ μεσότητές εἰσι τῶν εἰρημένων,
[1, 4]	λέγεται ὀρθῶς παρὰ τοῖς πολλοῖς	ὅτι	δεῖ τὸν εὐδαίμονα ἐν τῷ
[1, 16]	τοῦτο ἢ τοῦτο αἱρετόν, δῆλον	ὅτι	δέοι ἂν πρότερον διανοηθῆναι ὑπὲρ
[1, 32]	ποῖα, καὶ περὶ ἑκάστης αὐτῶν,	ὅτι	εἰ πράττοιμεν κατὰ τὸν ὀρθὸν
[1, 19]	Οὗτοι γὰρ οἴδασι δι´ ἐμπειρίαν	ὅτι	ἐν τοιούτῳ τόπῳ ἢ ἐν
[1, 10]	γεγενημέναι ἔκ τινων ἀρχῶν, δῆλον	ὅτι,	ἐπειδὴ αἱ πράξεις μεταβάλλουσιν, καὶ
[1, 31]	καὶ ἀδικεῖσθαι οἴονται. Δῆλον ἄρα	ὅτι	ἐπειδὴ ἡ ἀδικία ἐν ἀνίσοις,
[1, 1]	ἀρετὰς μάτην εἶναι. Διὰ τί;	Ὅτι	ἐπὶ τῶν ἐπιστημῶν συμβαίνει ἅμα
[1, 32]	Διὰ τοῦτο δῆλον ἂν γένοιτο,	ὅτι	ἐστὶν ἀρετή, ἐξ αὐτῆς τῆς
[1, 16]	δεῖ γράψαι τὸ ὄνομα Ἀρχικλέους,	ὅτι	ἐστὶν ὡρισμένον πῶς δεῖ γράψαι
[1, 10]	μεταβάλλει {γὰρ} ἑκουσίως. Ὥστε δῆλον	ὅτι	ἐφ´ ἡμῖν ἂν εἴη καὶ
[1, 1]	ἡ μεγαλοψυχία ἐστὶν ἀγαθόν, φαμὲν	ὅτι	ἡ δικαιοσύνη ἀγαθὸν καὶ ἡ
[1, 31]	ἐν ἰσότητι συμβολαίων. Ὥστε δῆλον	ὅτι	ἡ δικαιοσύνη μεσότης τις ἂν
[1, 1]	ἐπαγωγῇ, οἷον ὅταν θέλωμεν δεῖξαι	ὅτι	ἡ μεγαλοψυχία ἐστὶν ἀγαθόν, φαμὲν
[1, 23]	ἐστὶν ὁ μεγαλόψυχος. Ὥστε δῆλον	ὅτι	ἡ μεγαλοψυχία μεσότης ἐστὶ χαυνότητος
[1, 32]	ἐστιν ἀρετὴν εἶναι, ὥστε δῆλον	ὅτι	ἡ σοφία ἀρετὴ ἐστίν. Ἡ
[1, 32]	τῆς ἐπιστήμης μετέχει· ὥστε δῆλον	ὅτι	ἡ σοφία ἐστὶν ἔκ τε
[1, 1]	ἴσας ἔχον δεῖξαι, λάβοι ἀρχὴν	ὅτι	ἡ ψυχὴ ἀθάνατος. Οὐ γὰρ
[1, 14]	πράττομεν. Εἰ γάρ τις λέγοι	ὅτι	ἠναγκάσθην τὴν τοῦ φίλου γυναῖκα
[1, 32]	τινος πραγματείας ὑπὲρ σοφίας λέγομεν.	Ὅτι	ἴσως γε πρῶτον μὲν οὐδ´
[1, 10]	κατὰ λόγον πᾶν. Δῆλον τοίνυν	ὅτι	καὶ αὗται μεταβάλλουσιν. Μεταβάλλομεν δὲ
[1, 4]	τέλος, οὐδὲ τοῦτο δεῖ λανθάνειν	ὅτι	καὶ ἐν τελείῳ ἔσται. Οὐ
[1, 4]	ἀρετή; Εἰ γὰρ ἔστι, δῆλον	ὅτι	καὶ ταύτῃ δεήσει ἐνεργεῖν· τῆς
[1, 11]	πράττει ἑκὼν τὰ κακά, εἰδὼς	ὅτι	κακὰ ἐστίν· ἀλλὰ μήν, φησίν,
[1, 12]	οὐθεὶς τὰ κακὰ εἰδὼς πράττει	ὅτι	κακὰ ἐστίν· ὁ δὲ ἀκρατής,
[1, 12]	δὲ ἀκρατής, εἰδὼς τὰ κακὰ	ὅτι	κακά, πράττει βουλόμενος. Οὐκ ἄρα
[1, 1]	λέγειν, ἤτοι ὅτι ἀγαθὸν ἢ	ὅτι	κακὸν ἢ ὅ τι ἂν
[1, 31]	ἀριστερᾷ καθάπερ τῇ δεξιᾷ. Οὐδ´	ὅτι	μεταπίπτουσι, διὰ τοῦτο οὐκ ἔστιν
[1, 11]	ἄλλως τοῦτ´ ἂν γένοιτο δῆλον,	ὅτι	ὁ ἀκρατὴς ἑκὼν πράττει. Οἱ
[1, 10]	ἄλλων ἔξω ἀνθρώπων. Δῆλον οὖν	ὅτι	ὁ ἄνθρωπος τῶν πράξεών ἐστι
[1, 1]	ἀγαθῶν, ἢ τῷ ὁρισμῷ δείκνυμεν	ὅτι	ὁ αὐτὸς λόγος ἐφαρμόττει ἐπί
[1, 1]	ὑγίεια οὐδὲ ἡ οἰκία, ἀλλ´	ὅτι	ὃ μὲν ὑγίειαν ποιεῖ, καὶ
[1, 11]	δόξειεν. Διὰ τί καὶ πόθεν;	Ὅτι	ὅσα μὴ ἑκόντες πράττομεν, ἀναγκαζόμενοι
[1, 1]	τὴν ἐπαγωγὴν κοινοῦ. Διὰ τί;	Ὅτι	ὅταν βουλώμεθα δεῖξαί {καί} τι
[1, 16]	βουλόμεθα. Ὥστε δῆλον καὶ οὕτως	ὅτι	οὐ ταὐτὸν ἡ βούλησις καὶ
[1, 10]	δὴ δυνατὸν τοῦτο. Διὰ τί;	Ὅτι	οὐδ´ ἐπὶ τοῦ σώματος γίγνεται
[1, 10]	ἑκόντες εἴησαν φαῦλοι· ὥστε δῆλον	ὅτι	οὐδὲ σπουδαῖοι. Ὁ δὴ τοιοῦτος
[1, 1]	ὃ δ´ οἰκίαν) δῆλον τοίνυν	ὅτι	οὐδὲ τῇ πολιτικῇ ὑπὲρ τοῦ
[1, 6]	διὰ τὸ ἐθίζεσθαι. καὶ δῆλον	ὅτι	οὐδεμία ἡμῖν τῶν ἀρετῶν τῶν
[1, 4]	Δ' Μετὰ τοίνυν τοῦτο ὁρῶμεν	ὅτι	οὐθενὶ ἄλλῳ ἢ ψυχῇ ζῶμεν·
[1, 31]	γὰρ κολάζεσθαι φεύγομεν, ὥστε δῆλον	ὅτι	οὐκ ἂν ἀδικοίμεθα ἑκόντες. Οὐδεὶς
[1, 16]	τις, διὰ τί τοῦτο ἔπραξας;	Ὅτι	οὐκ ἐνῆν ἄλλως, ἢ ὅτι
[1, 1]	δ´ ὅλον ἴδοι ἄν τις	ὅτι	οὐκ ἔστιν μιᾶς οὔτ´ ἐπιστήμης
[1, 10]	τοιαύτην τινὰ παραβολήν, βουλόμενοι δεικνύναι	ὅτι	οὐχ ἑκούσιον. Διὰ τί γάρ,
[1, 31]	ἀδικεῖται. Ἀλλ´ ἐντεῦθεν δῆλον πάλιν	ὅτι	οὐχ ἑκών. Πάντες γὰρ οἱ
[1, 1]	Πρῶτον μὲν οὖν ἰδεῖν δεῖ	ὅτι	πάσης ἐπιστήμης καὶ δυνάμεως ἐστί
[1, 5]	ἔχοντος οὐδεὶς ἐπαινεῖται. Οὔτε γὰρ	ὅτι	σοφός, οὐδεὶς ἐπαινεῖται, οὔτε ὅτι
[1, 1]	κοινοῦ ἀγαθοῦ λεκτέον τῇ πολιτικῇ,	ὅτι	τὰ αὐτὰ ἀδύνατα συμβήσεται τούτῳ
[1, 1]	παντὸς ἀγαθοῦ σκοπεῖν. Διὰ τί;	Ὅτι	τἀγαθὸν ἐν πάσαις ταῖς κατηγορίαις
[1, 11]	φησίν, ὅ γε ἀκρατὴς εἰδὼς	ὅτι	ταῦτα φαῦλά ἐστιν ὅμως πράττει,
[1, 15]	διὸ οὐχ ἑκούσιον ἐδόκει εἶναι,	ὅτι	τὴν δόσιν τοῦ φίλτρου οὐ
[1, 9]	ἑκάστῳ τῶν παθῶν ἔστιν ἰδεῖν	ὅτι	τὸ ἐμπεριέχον τὸ μέσον ῥᾴδιον
[1, 32]	ψυχῆς ὡς τύπῳ καὶ πρότερον,	ὅτι	τὸ μὲν αὐτῆς ἐστι λόγον
[1, 1]	ᾖ· λέγει δὲ ὁ ὅρος	ὅτι	τὸ τοιόνδ´ ἀγαθὸν καθόλου, ὃ
[1, 17]	ἀρετῆς, ἐπειδὴ βελτίστη ἐστὶν αἰτία,	ὅτι	τοῦ τέλους ἐστὶ στοχαστικὴ μᾶλλον
[1, 1]	ἐνυπάρχοντος; Ἢ οὔ; Διὰ τί;	Ὅτι	τοῦτο ἐστὶ μὲν τὸ κοινόν,
[1, 7]	πάθη δυνάμεις ἕξεις· ὥστε δῆλον	ὅτι	τούτων ἄν τι εἴη ἀρετή.
[1, 4]	ἀδυνάτους τρέφεσθαι ὄντας, ὥστε δῆλον	ὅτι	τῶν ἐμψύχων ἐστὶ τὸ τρέφεθαι·
[1, 32]	ὥσπερ ἂν εἴ τις εἴποι	ὅτι	ὑγίεια ἄριστ´ ἂν γένοιτο, εἴ
[1, 1]	καὶ ἐνταῦθ´ ἐρεῖ. Δῆλον τοίνυν	ὅτι	ὑπὲρ τοῦ ἀρίστου ἀγαθοῦ λεκτέον
[1, 31]	καὶ σεμνύνονται ἐπὶ τῶν τοιούτων,	ὅτι	φασὶν ἐξόν μοι ἴσον λαμβάνειν
[1, 16]	ἔχειν, καὶ ἐρωτᾷ διὰ τί,	ὅτι,	φησίν, καὶ τὸ τρίγωνον δυσὶν
[1, 5]	ὅτι σοφός, οὐδεὶς ἐπαινεῖται, οὔτε	ὅτι	φρόνιμος, οὐδ´ ὅλως κατά τι
[1, 10]	ἐπὶ τοῖς ἀκουσίοις· ὥστε δῆλον	ὅτι	ὡσαύτως ἐφ´ ἡμῖν καὶ τὰ
[1, 31]	καὶ μετέχει ἰσότητός πως μᾶλλον,	διότι	ἐγγὺς τῆς πολιτικῆς κοινωνίας ὁ
[1, 15]	δι´ οὐθὲν ἄλλο ἀπέλυσαν ἢ	διότι	οὐκ ἐκ προνοίας. Ἔδωκε μὲν
[1, 32]	ἀνδρεία καὶ αἱ ἄλλαι ἀρεταί,	διότι	τῶν καλῶν πρακτικαί, καὶ ἐπαινεταὶ
[1, 10]	ὅτι ὁ ἄνθρωπος τῶν πράξεών	ἐστι	γεννητικός. Ἐπεὶ οὖν ὁρῶμεν μεταβαλλούσας
[1, 8]	λύπας καὶ ἡδονάς, καὶ ἐντεῦθέν	ἐστι	δῆλον. Ἔστι δὲ καὶ ἄλλα
[1, 31]	αὕτως οὐδ´ οἰκέτῃ πρὸς δεσπότην	ἐστὶ	δίκαιον διὰ τὴν αὐτὴν αἰτίαν·
[1, 31]	ἔστιν πρὸς ἅπαντας. Οὐ γάρ	ἐστι	δίκαιον οἰκέτῃ πρὸς ἐλεύθερον ταὐτόν·
[1, 31]	ἄλλων πολιτικὸν ἐστίν. Ἐπεὶ οὖν	ἐστι	δίκαιον τὸ ἐν πολιτικῇ κοινωνίᾳ
[1, 1]	δὲ καὶ ἐπὶ τῶν ἀγαθῶν	ἐστι	θεάσασθαι τὰ ἄλλα ἄνευ τοῦ
[1, 1]	ἀλλὰ τοῦτο μὲν ἄλλης δυνάμεώς	ἐστι	θεωρῆσαι (οὔτε γὰρ ὁ ἰατρὸς
[1, 31]	πρὸς ἕτερον ἴσον εἶναι δίκαιον	ἐστί,	καὶ δίκαιος ὁ τοιοῦτος ἂν
[1, 1]	ἅμα εἰδέναι τὴν ἐπιστήμην τί	ἐστι	καὶ εἶναι ἐπιστήμονα (εἰ γὰρ
[1, 1]	ὑπὲρ ἀρετῆς εἰπεῖν, τί τέ	ἐστι	καὶ ἐκ τίνων γίνεται. Οὐθὲν
[1, 21]	λέγειν ὑπὲρ πραότητος, {καὶ} τί	ἐστι	καὶ ἐν τίσιν. Ἔστιν {μὲν}
[1, 31]	λοιπὸν ἂν εἴη εἰπεῖν, τί	ἐστι	καὶ ἐν τίσιν καὶ περὶ
[1, 31]	κακῶν τὰ ἐλάσσονα, ἄνισον τοῦτ´	ἐστί,	καὶ οὕτως ἀδικεῖν καὶ ἀδικεῖσθαι
[1, 31]	τι δίκαιον ἔν τε τούτοις	ἐστὶ	καὶ περὶ ταῦτα· ἀλλὰ μὴν
[1, 2]	δὲ δὴ τέλειον τέλος τἀγαθόν	ἐστι	καὶ τέλος τῶν ἀγαθῶν. Μετὰ
[1, 22]	τοῦ ἐλευθερίου καὶ τὸ κτήσασθαί	ἐστι	καὶ τὸ παρασκευάσασθαι χρήματα; Ἢ
[1, 31]	τὸ δίκαιον, ὧν τὸ μέν	ἐστι	κατὰ νόμον. Δίκαια γάρ φασιν
[1, 32]	πρότερον, ὅτι τὸ μὲν αὐτῆς	ἐστι	λόγον ἔχον, τὸ δὲ ἄλογον
[1, 1]	οὔ; Διὰ τί; Ὅτι τοῦτο	ἐστὶ	μὲν τὸ κοινόν, ὡς ὁ
[1, 1]	πρῶτον ἂν εἴη σκεπτέον τίνος	ἐστὶ	μέρος τὸ ἦθος. Ὡς μὲν
[1, 27]	τούτους. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΖ' Αἰδὼς δ´	ἐστὶ	μεσότης ἀναισχυντίας καὶ καταπλήξεως, ἔστιν
[1, 28]	δεῖ. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΗ' Εὐτραπελία δ´	ἐστὶ	μεσότης βωμολοχίας καὶ ἀγροικίας, ἔστιν
[1, 18]	τέλος τὸ καλόν. Τούτου ἄρ´	{ἐστὶ{	ν ἡ ἀρετὴ} στοχαστικὴ μᾶλλον
[1, 4]	ἔσται ἐν παιδί (οὐ γάρ	ἐστι	παῖς εὐδαίμων) ἀλλ´ ἐν ἀνδρί·
[1, 32]	ἐστίν. Ἡ μὲν οὖν ἐπιστήμη	ἐστὶ	περὶ ἐπιστητόν, καὶ τοῦτο μετ´
[1, 32]	ἐστιν ἀρετή. Ὁ δὲ νοῦς	ἐστι	περὶ τὰς ἀρχὰς τῶν νοητῶν
[1, 31]	νόμον. Ἀλλ´ ὃ ζητοῦμεν, δίκαιόν	ἐστι	πολιτικόν. Τὸ δὲ πολιτικόν ἐστιν
[1, 10]	τῶν ἐν γεωμετρίᾳ. Ἀρχὴ δ´	ἐστὶ	πράξεως καὶ σπουδαίας καὶ φαύλης
[1, 10]	νομοθετῶν, ἃ μὴ ἐφ´ ἡμῖν	ἐστι	πράττειν. Ἀλλ´ ὡς ἔοικεν, ἐφ´
[1, 10]	ἐφ´ ἡμῖν καὶ τὰ σπουδαῖά	ἐστι	πράττειν καὶ τὰ φαῦλα. Ἔλεγον
[1, 31]	ἐν ψυχῇ ἀδίκημα, τῶν μερῶν	ἐστι	πρὸς ἄλληλα· τὸ οἰκονομικὸν δὲ
[1, 32]	αὕτη ἐπιμελεῖται πάντων, καὶ κυρία	ἐστὶ	προστάττουσα. Ἀλλ´ ἴσως ἔχει ὥσπερ
[1, 1]	γὰρ μόνον ὅπως εἰδήσομεν τί	ἐστι	σκοπεῖσθαι δεῖ, ἀλλὰ καὶ ἐκ
[1, 17]	ἐστὶν αἰτία, ὅτι τοῦ τέλους	ἐστὶ	στοχαστικὴ μᾶλλον ἢ τῶν πρὸς
[1, 31]	δίκαιον ἔσται. Τῶν δὲ δικαίων	ἐστὶ	τὰ μὲν φύσει τὰ δὲ
[1, 2]	ἄριστον ἡμῖν ὃ ζητοῦμεν, ὅ	ἐστι	τέλος τέλειον· τὸ δὲ δὴ
[1, 2]	ἄτοπον. Τὸ γὰρ ἄριστον ἐπειδή	ἐστι	τέλος τέλειον, τὸ δὲ τέλειον
[1, 18]	~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΗ' Ἀρετῆς δέ γ´	ἐστὶ	τέλος τὸ καλόν. Τούτου ἄρ´
[1, 31]	δεξιὰ οὐδὲν ἧττον φύσει βελτίω	ἐστὶ	τῆς ἀριστερᾶς, κἂν πάντα ποιῶμεν
[1, 8]	τῶν ἄλλων πάντων. Τοῦτο γάρ	ἐστι	τῆς ἕξεως, τὸ εὖ ἢ
[1, 32]	ἡ φρόνησις ὥσπερ ἐπίτροπός τίς	ἐστι	τῆς σοφίας, καὶ παρασκευάζει ταύτῃ
[1, 32]	πρακτικόν. Τῶν μὲν γὰρ ποιητικῶν	ἐστί	τι παρὰ τὴν ποίησιν ἄλλο
[1, 1]	ὅτι πάσης ἐπιστήμης καὶ δυνάμεως	ἐστί	τι τέλος, καὶ τοῦτ´ ἀγαθόν·
[1, 23]	τῶν συνειδότων αὑτῷ ὅτι ἄξιός	ἐστι	τιμῆς τιμᾶσθαι. Οὐδὲ γὰρ περὶ
[1, 17]	ἡ ἁμαρτία καὶ πῶς, λοιπόν	ἐστι	τίνος ἐστὶν ἡ ἀρετὴ στοχαστική,
[1, 31]	πάλιν ἀδικεῖ, καὶ ἐν ποτέρῳ	ἐστὶ	τὸ ἀδίκημα, ἐν τῷ ἀδίκως
[1, 32]	εἰ οὖν τὸ χεῖρον ἀρετὴ	ἐστί,	τό γε βέλτιον εἰκός ἐστιν
[1, 31]	τὸ τὴν παρακαταθήκην ἀποστερῆσαι ἄδικον	ἐστί,	τὸ δ´ ἀδίκημά ἐστιν τὸ
[1, 31]	δέ γε μέσον τούτων δίκαιον	ἐστί.	Τὸ δὲ μέσον ἴσον· ὥστε
[1, 9]	οἷον κύκλον μὲν γράψαι παντὸς	ἐστί,	τὸ δὲ μέσον τὸ ἐν
[1, 9]	τὸ ἐμπεριέχον τὸ μέσον ῥᾴδιον	ἐστί,	τὸ δὲ μέσον χαλεπόν, καθ´
[1, 1]	ἑκάστῳ τῶν ὄντων, τοῦτο δ´	ἐστὶ	τὸ διὰ τὴν αὑτοῦ φύσιν
[1, 31]	μὲν οὖν εἰ λάβοιμεν τί	ἐστι	τὸ δίκαιον, ἔστιν δὴ διττὸν
[1, 31]	καὶ ἐν τισίν. Ἐπεὶ οὖν	ἐστι	τὸ δίκαιον ἴσον, καὶ τὸ
[1, 31]	τὰς πολιτείας, τὸ αὐτὸ δ´	ἐστὶ	τὸ δίκαιον τῷ ἀνάλογον. Ἐπεὶ
[1, 11]	ταῦτα εἰπεῖν ὑπὲρ ἑκουσίου, τί	ἐστι	τὸ ἑκούσιον· τοῦτο γάρ ἐστι
[1, 11]	ἐστι τὸ ἑκούσιον· τοῦτο γάρ	ἐστι	τὸ κυριώτατον πρὸς τὴν ἀρετήν,
[1, 32]	ἔχον μόριον τῆς ψυχῆς, ὧν	ἐστι	τὸ μὲν βουλευτικὸν τὸ δὲ
[1, 21]	ἡ βελτίστη ἕξις, {βέλτιστον δ´	ἐστὶ	τὸ μέσον, ἡ ἀρετὴ ἂν
[1, 32]	οἷς ταῦτα γνωρίζομεν. Ἕτερον δ´	ἐστὶ	τὸ νοητὸν καὶ τὸ αἰσθητόν·
[1, 22]	οὐδεμιᾶς. Οὔτε γὰρ τῆς ἀνδρείας	ἐστὶ	τὸ ὅπλα ποιῆσαι, ἀλλ´ ἄλλης,
[1, 16]	ἐν τοῖς τοιούτοις τὸ βουλεύσασθαί	ἐστι	τὸ πῶς δεῖ, ἐν δὲ
[1, 1]	σπουδαῖον· τὸ δὲ σπουδαῖον εἶναί	ἐστι	τὸ τὰς ἀρετὰς ἔχειν· δεῖ
[1, 15]	διανοίας γιγνόμενον. Τὸ γὰρ ἀκούσιόν	ἐστι	τό τε κατ´ ἀνάγκην καὶ
[1, 3]	ἀλλὰ διττόν· ἐνίων μὲν γάρ	ἐστι	τὸ τέλος αὐτὴ ἡ ἐνέργεια
[1, 32]	μᾶλλον ἢ ἐν τοῖς πρακτοῖς	ἐστι	τὸ τεχνάζειν. Ὥστε ἡ φρόνησις
[1, 4]	ὥστε δῆλον ὅτι τῶν ἐμψύχων	ἐστὶ	τὸ τρέφεθαι· εἰ δὲ τῶν
[1, 32]	γὰρ φρονίμου καὶ τῆς φρονήσεώς	ἐστι	τὸ τῶν βελτίστων ἐφίεσθαι καὶ
[1, 16]	ἀλλ´ ἐν οἷς ἤδη ἀόριστόν	ἐστι	τὸ ὡς δεῖ, ἐνταῦθα ἡ
[1, 31]	ἐγκρατὴς καὶ αὐτὸς καθ´ ἑαυτόν	ἐστι	τοιοῦτος) ἀλλὰ τὸ δίκαιον τὸ
[1, 8]	ἃ ἐπαινετοὶ λεγόμεθα ἡ ἕξις	ἐστὶ	τοῦ εὖ ἔχειν, τοῦ δὲ
[1, 9]	τοῦ πράγματος σκοποῦσιν πότερον ἐγγύτερόν	ἐστι	τοῦ μέσου ἢ πορρώτερον, οἷον
[1, 31]	πατέρα· ὥσπερ γὰρ μέρος τί	ἐστι	τοῦ πατρὸς ὁ υἱός. Πλὴν
[1, 15]	μετὰ διανοίας γίγνεται. Δῆλον δ´	ἐστὶ	τοῦτο ἐκ τῶν γιγνομένων. Ὅταν
[1, 31]	ἄδικα πράττοντα ἐν τῷ ἀγνοεῖν	ἐστι	τοῦτο, ὃ καὶ μικρὸν ἐπάνω
[1, 25]	οὔ {τοιοῦτος} ἀλλὰ μέσος τίς	ἐστι	τούτων. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙϚ Σεμνότης δέ
[1, 2]	ἄλλην ἔχει τἀγαθὰ διαίρεσιν· οἷόν	ἐστι	τῶν ἀγαθῶν τὰ μὲν πάντῃ
[1, 13]	ἐν τοῖς ἀψύχοις. Ἑκάστοις γάρ	ἐστι	τῶν ἀψύχων οἰκεῖος τόπος ἀποδεδομένος,
[1, 19]	οὐκ ἀνδρεῖος, ᾧ ὅλως μηθέν	ἐστι	φοβερόν· οὕτω μὲν γὰρ ἂν
[1, 23]	δῆλον ὅτι ἡ μεγαλοψυχία μεσότης	ἐστὶ	χαυνότητος καὶ μικροψυχίας. ~ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΔ'
[1, 12]	ἁρμόττουσιν, ὥστε τὴν ἀπορίαν ποιήσουσιν·	ἔστι	γὰρ ἀκρατῆ καὶ ἐγκρατῆ ὀργῆς
[1, 16]	ἁμαρτάνομεν ἐπὶ τὰς πεφυκυίας ὁδούς.	ἔστι	γὰρ καὶ ἐν ἐλλείψει καὶ
[1, 1]	ἢ τῆς πολιτικῆς εἶναι μέρος.	Ἔστι	γὰρ οὐθὲν ἐν τοῖς πολιτικοῖς
[1, 2]	πειραθῶμεν λέγειν τἀγαθὸν ποσαχῶς λέγεται.	Ἔστι	γὰρ τῶν ἀγαθῶν τὰ μὲν
[1, 3]	ἔχει τὰ ἀγαθὰ ἄλλην διαίρεσιν.	Ἔστι	γὰρ τῶν ἀγαθῶν τὰ μὲν
[1, 9]	ἀλλ´ ἡ ἀκολασία οὖσα ὑπερβολή.	Ἔστι	δ´ ἀμφότερα ἐναντία τῇ μεσότητι,
[1, 25]	εἰσίν, ὁ δὲ νεμεσητικὸς ἐπαινετός.	Ἔστι	δ´ ἡ νέμεσις περὶ ἀγαθά,
[1, 31]	οὗτος ἔστι μὲν ᾗ ἀδικεῖ,	ἔστι	δὲ ᾗ οὐκ ἀδικεῖ· ᾗ
[1, 8]	ἡδονάς, καὶ ἐντεῦθέν ἐστι δῆλον.	Ἔστι	δὲ καὶ ἄλλα πάθη, ὡς
[1, 9]	πράγματος ἡ ἔνδεια ἐναντιώτερον φαίνεται.	Ἔστι	δὲ καὶ ἄλλως, οἷον πρὸς
[1, 32]	ψυχῇ λέγομεν, περὶ ἁπάντων λέγειν·	ἔστι	δὲ καὶ ἡ σοφία ἐν
[1, 18]	μᾶλλον ἢ ἐξ ὧν ἔσται.	Ἔστι	δὲ καὶ ταῦτα ταύτης. Ὅλως
[1, 22]	ὅσα δεῖ καὶ ὅτε δεῖ.	Ἔστι	δὲ καὶ τῆς ἀνελευθεριότητος εἴδη
[1, 13]	φέρεσθαι καὶ τὸ πῦρ κάτω.	Ἔστι	δὲ καὶ τὸ ζῷον βιάσασθαι,
[1, 23]	μέν ἐστιν χαυνότητος καὶ μικροψυχίας,	ἔστι	δὲ περὶ τιμὴν καὶ ἀτιμίαν,
[1, 31]	ἂν εἶναι οὕτω ταὐτόν, οὐκ	ἔστι	δέ· τὸ μὲν γὰρ ἄδικόν
[1, 22]	δεῖ. Ἀμφότεροι δὲ οὗτοι ψεκτοί.	Ἔστι	δὲ τούτων ὁ μὲν κατ´
[1, 30]	ἐστιν μεταξὺ εἰρωνείας καὶ ἀλαζονείας.	Ἔστι	δὴ περὶ λόγους, οὐ πάντας
[1, 4]	ψυχῆς ἔστιν ἀρετή; Εἰ γὰρ	ἔστι,	δῆλον ὅτι καὶ ταύτῃ δεήσει
[1, 31]	θώμεθα καὶ νομίσωμεν, τοῦτο καὶ	ἔστι	δίκαιον ἤδη καὶ καλοῦμεν κατὰ
[1, 10]	τῶν ἀρχῶν ἔχει. Ἐναργέστερον δ´	ἔστι	κατιδεῖν τοῦτο ἐν τοῖς κατὰ
[1, 16]	μὴ οὕτως, καὶ ἐν οἷς	ἔστι	λαβεῖν τὸ διὰ τί. τὸ
[1, 31]	δούς, οὗτος ἀδικεῖ. Καὶ οὗτος	ἔστι	μὲν ᾗ ἀδικεῖ, ἔστι δὲ
[1, 32]	δεινότης καὶ ὁ δεινὸς οὐκ	ἔστι	μὲν οὔτε φρόνησις οὔτε φρόνιμος,
[1, 13]	τῇ δὲ γῇ ὁ κάτω·	ἔστι	μέντοι γε βιάσασθαι καὶ τὸν
[1, 16]	ὑπὲρ τῶν ἐν Ἰνδοῖς, ἀλλ´	οὔτι	καὶ προαιρούμεθα. Οὐκ ἄρα οὐδὲ
[1, 7]	τοῦτο δεῖ βουλομένους εἰπεῖν τὸ	τί	ἐστιν ἡ ἀρετή, εἰδῆσαι τίνα
[1, 1]	καὶ πῶς ἔσται, ἀγνοοῦντα τὸ	τί	ἐστίν, ὥσπερ οὐδ´ ἐπὶ τῶν
[1, 1]	ἐστίν· καὶ γὰρ ἐν τῷ	τί	καὶ ἐν τῷ ποιῷ καὶ